Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 65 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 28, 29 i 30 kwietnia 2010 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 65. posiedzenia Sejmu
w dniach 28, 29 i 30 kwietnia 2010 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 421
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 422
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 424
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 426
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 427
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 429
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 433
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 433
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 435
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 435
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 436
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 438
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 440
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 441
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 444
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 446
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 448
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 450
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 453
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 455
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 455
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 459
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 460
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 464
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 466
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 467
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .474
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .474
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .476
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .478
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .478
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .481
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 483
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 484
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 485
str.
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 489
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 490
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 492
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 493
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 496
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 498
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 500
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .501
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 502
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 503
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 506
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .508
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 509
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .510
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .510
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .513
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .514
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .515
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .516
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .518
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .518
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .519
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .521
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 523
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 524
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 525
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 525
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 528
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 529
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 529
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 530
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .531
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 533
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 534
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 535
Podsekretarz stanu Augustyn Kubik . . . . . 536
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .537
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .537
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 538
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 541
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .541
 str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 543
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 543
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 544
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 548
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 549
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 550
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .551
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .554
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 556
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .557
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 558
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 560
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .561
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 563
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 564
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 565
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 565
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 566
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . . 568
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .570
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .572
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .574
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .576
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .576
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .577
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .578
Podsekretarz stanu Hanna Trojanowska . . . 579
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .581
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 584
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 584
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 585
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 585
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .587
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 588
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 589
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 590
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 592
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 593
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 593
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 595
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 596
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 597
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 609
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .611
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .612
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .613
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .614
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .615
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .616
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .617
str.
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .618
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .619
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 620
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 624
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 625
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .627
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 628
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 629
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 630
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 633
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 636
Minister Andrzej Kraszewski . . . . . . . . . . . 636
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 637
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 637
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 638
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 639
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 640
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 641
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 641
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 642
Minister Krzysztof Kwiatkowski. . . . . . . . . 642
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 643
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 644
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 644
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 644
Minister Katarzyna Hall . . . . . . . . . . . . . . . 645
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 645
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 648
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 652
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 654
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 656
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .657
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 660
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 660
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 661
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 662
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 664
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 665
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 666
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 667
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 668
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 674
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . .675
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .676
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .679
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .681
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 682
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 685
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 686
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 687
 str.
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 689
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 689
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 690
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 690
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 692
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 694
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 698
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 699
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .701
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .702
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 704
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 706
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .707
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Augustyn Kubik . . . . . 709
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .710
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .710
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .712
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .713
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .714
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .717
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .717
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .718
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 720
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .721
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 725
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 726
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .727
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 729
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 730
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .732
Podsekretarz stanu Augustyn Kubik . . . . . 734
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 734
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 736
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .737
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 738
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .740
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .741
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 741
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .743
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .743
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .744
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 745
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .747
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .748
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .749
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . .749
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .750
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .751
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .753
str.
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 754
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .755
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .756
Minister Andrzej Kraszewski . . . . . . . . . . . .758
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .759
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 760
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 761
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .763
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .763
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 764
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 765
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .767
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 768
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 769
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Michał Boni. . . . . .770
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .771
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .772
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .773
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .774
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .775
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .776
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .777
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .778
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .779
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .781
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .782
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 783
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 785
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 788
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 790
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 790
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 792
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 792
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 793
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 794
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 795
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 796
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .797
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 798
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 799
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 800
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .802
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 803
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 804
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 805
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 806
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 807
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 809
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .812
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .814
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .817
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .817
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .819
 str.
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .819
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .821
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .821
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 823
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 824
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .826
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .827
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 828
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 829
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .831
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 832
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 833
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 835
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 836
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 837
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 843
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 844
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 845
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 846
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 846
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 846
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 850
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 850
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .851
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 852
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 852
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 854
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 854
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 855
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 856
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 856
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .857
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .857
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 858
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 859
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .861
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 862
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 863
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 866
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 867
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 868
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 869
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .872
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .873
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .874
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 875
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .876
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .878
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .879
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 880
str.
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 880
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 882
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 883
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 884
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 885
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 886
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 886
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 887
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 889
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 890
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .891
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .891
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 894
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .895
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 896
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .898
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska 899
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 900
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 902
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 902
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 903
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 904
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 905
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 906
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 907
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 908
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 911
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .913
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .913
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .914
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .915
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .916
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 918
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .919
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 920
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .921
Podsekretarz stanu Hanna Trojanowska . . . .922
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .924
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 926
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski 927
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 928
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .928
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 932
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .932
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 936
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 936
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .938
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 939
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 940
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 942
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE

Odpowiedź Obecnie wadą tych kart jest obawa, że zbiór może

sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku dostatecznej kontroli
nad pedofilami wychodzącymi na wolność
po odbyciu kary (12446)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pana Jarosława Matwiejuka,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 3 li-
stopada 2009 r., w sprawie braku dostatecznej kon-
troli nad pedofilami wychodzącymi na wolność po
odbyciu kary, przekazane do Ministerstwa Sprawie-
dliwości przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów
przy piśmie z dnia 12 listopada 2009 r. nr DSPA-
-4810-5455-(l)/09, oraz odpowiedzi udzielonej w pi-
śmie z dnia 30 listopada 2009 r. nr DWOiP-I-0700-
-16/09, dodatkowo uprzejmie informuję.
Odnosząc się do pozostałych pytań, przedstawiam
tabelę obrazującą liczbę osób, wobec których zapadły
orzeczenia za czyny z art. 200 K.k. w latach 2004–
–2008 oraz rodzaj prawomocnych rozstrzygnięć są-
dów w latach 2004–2008.
Orzeczenia pierwszej instancji
sądów powszechnych w latach
Rodzaje przestępstw przeciwko
2004 2005 2006 2007
art. 200 K.k.
nie być pełny.
Opracowanie dodatkowych danych z Systemu In-
formatycznego Krajowego Rejestru Karnego, jak
i z dokumentów znajdujących się w Ministerstwie
Sprawiedliwości wymaga nakładów finansowych.
Jednocześnie zapewniam, że Ministerstwo Spra-
wiedliwości podejmie wszelkie działania organizacyj-
ne i legislacyjne dla przyjęcia najkorzystniejszych
rozwiązań służących analizie statystycznej, w celu
stworzenia możliwości zapobiegania tego typu prze-
stępczości.
Uprzejmie wyjaśniam, że opóźnienie w udzieleniu
dodatkowej odpowiedzi na interpelację poselską pana
Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej, nastąpiło z powodu konieczności pozy-
skania danych statystycznych i przeprowadzenia
uzgodnień odnośnie do metodyki ich gromadzenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
2008
na ponowną interpelację posła
Kazimierza Moskala

Osądzeni ogółem 672 935 914 915 891

w sprawie realizacji inwestycji
W tym
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
Skazani ogółem 622 854 823 827 806
„Moje boisko – Orlik 2012”,
w latach 1999–2009 na terenie województw:
Pozbawieni wolności 619 851 822 821 796 małopolskiego, lubuskiego,
w tym z warunkowym zawieszeniem 264 369 353 394 414 mazowieckiego, opolskiego, podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego, pomorskiego,
Inne skazania 2 3 1 6 10 kujawsko-pomorskiego,
zachodniopomorskiego, dolnośląskiego,
Warunkowe umorzenia postępowania 1 – – 1 1 lubelskiego, świętokrzyskiego, śląskiego,
łódzkiego, wielkopolskiego, podkarpackiego
Uniewinniono 33 55 71 64 64
(13851–13866)

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-

Umorzono 16 26 20 23 20
terpelację posła na Sejm RP pana Kazimierza Mo-
skala w sprawie realizacji inwestycji sportowo-rekre-
Odstąpiono od wymierzenia kary – – – – –
acyjnych, w tym programu „Moje boisko – Orlik
2012”, w latach 1999–2009 na terenie wszystkich wo-
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do Mini- jewództw uprzejmie informuję, co następuje.
sterstwa Sprawiedliwości od 2004 r. wpływają karty Rozwój infrastruktury sportowej stanowi dla Mi-
statystyczne z danymi dotyczącymi pedofilii, lecz nie nisterstwa Sportu i Turystyki jeden z priorytetów.
są opracowywane z uwagi na brak środków finanso- Dlatego też prowadzona jest polityka inwestycyjna
wych na oprogramowanie. poprzez kilka wdrożonych programów, dzięki którym
422
szerokie rzesze beneficjentów mogą uzyskać dofinan-
sowanie na budowę, remonty i przebudowy obiektów
sportowych, począwszy od boisk aż po obiekty o wy-
sokim poziomie technologicznym i sportowym.
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie jest jednak
uczestnikiem procesu budowlanego w myśl ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r.
Nr 207, poz. 2016, z późn. zm.). Dlatego nie podejmu-
je przedsięwzięć inwestycyjnych jako inwestor, a je-
dynie dofinansowuje realizację obiektów sportowych,
które wpisują się w założenia odpowiednich progra-
mów i zostaną do nich zakwalifikowane. Obiekty spor-
towe realizowane są przez różnego rodzaju inwesto-
rów, instytucje państwowe, a nawet przedsiębiorstwa.
Inwestycje sportowe dofinansowane ze środków będą-
cych w dyspozycji Ministerstwa Sportu i Turystyki
stanowią tylko część bazy sportowej w Polsce.
Dynamika zmian w liczbie i lokalizacjach nowych
obiektów sportowych na terenie naszego kraju jest
bardzo duża, dlatego też bardzo utrudnione jest po-
siadanie szczegółowej, bieżącej wiedzy o powszech-
ności i dostępności tych obiektów inwestycyjnych.
Dysponowanie takimi informacjami wiąże się
z prowadzeniem ciągłych badań we współpracy z in-
stytucjami zbierającymi dane statystyczne. Nakłady
na tego typu ciągłe działanie oraz niezbędne zasoby
ludzkie i oprogramowanie byłyby bardzo wysokie
i niewspółmierne do korzyści z nich płynących. Po-
nadto istotny jest też fakt, że uzyskane informacje
w krótkim czasie tracą na aktualności.
Tego typu działania były już w przeszłości prowa-
dzone, jednak możliwości wykorzystania tej wiedzy
aktualnie są bardzo ograniczone właśnie z powodu
dynamicznych zmian w obszarze bazy sportowej
i szybkiej dezaktualizacji tych danych.
Dlatego też większość programów inwestycyjnych
Ministerstwo Sportu i Turystyki realizuje we współ-
pracy z urzędami marszałkowskimi, które najlepiej
znają potrzeby swoich województw w zakresie infra-
struktury sportowej i tak kształtują wieloletnie pro-
gramy rozwoju bazy sportowej, aby sprostać oczeki-
waniom najbardziej potrzebujących obszarów. Do-
strzegając jednak potrzebę aktualizacji wiedzy o sta-
nie bazy sportowej, w trosce o spójną i efektywną
politykę inwestycyjną na terenie poszczególnych wo-
jewództw Ministerstwo Sportu i Turystyki rozpoczę-
ło prace nad tworzeniem systemu informacji sporto-
wej, który obejmie pozyskiwanie i interpretację wskaź-
ników z zakresu kultury fizycznej i sportu, w tym
dotyczącej inwestycji sportowych.
Dlatego też w roku 2008 GUS przeprowadził ba-
danie pilotażowe w woj. podkarpackim mające na
celu pozyskanie danych dotyczących obiektów spor-
towych w Polsce (m.in. rok oddania obiektu do użyt-
ku, ilość miejsc na widowni, ilość rozegranych zawo-
dów rangi okręgowej, ogólnopolskiej i międzynarodo-
wej, dostosowanie dla osób niepełnosprawnych.)
W 2010 r. takie badania planowane są do przepro-
wadzenia w całym kraju. Planowany termin przeka-
zywania danych przez respondentów to październik
2011 r. Dopiero wówczas nastąpi opracowanie i przed-
stawienie wyników.
W załączeniu*) przekazujemy statystyczne zesta-
wienie dotyczące obiektów sportowych, które były
dofinansowane z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej w latach 2001–2009 oraz z budżetu państwa
w ramach programu „Moje boisko – Orlik 2012”. Po-
zwolą one na zobrazowanie liczby obiektów sporto-
wych, których realizacje były wspierane przez Mini-
sterstwo Sportu i Turystyki lub urzędy równoważne,
do których właściwości w latach poprzednich należa-
ło wspieranie inwestycji sportowych.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie opieszałości działań administracji
samorządowej wobec samowoli budowlanej
(14244)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 8 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14244/10),
skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana Do-
nalda Tuska, przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Marii Zuby w sprawie opieszałości
działań administracji samorządowej wobec samowo-
li budowlanej, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów w porozumieniu z ministrem infrastruktury
oraz ministrem sprawiedliwości, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Z akt sprawy świętokrzyskiego wojewódzkiego
inspektora nadzoru budowlanego w Kielcach wyni-
ka, iż na skutek interwencji współwłaściciela działki
w Jędrzejowie, od 1997 roku prowadzone było przez
Urząd Rejonowy w Jędrzejowie, a następnie przez
powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w Ję-
drzejowie postępowanie w sprawie garażu, tzw. bla-
szaka, samowolnie wybudowanego w 1994 r. na dział-
ce w Jędrzejowie. Powiatowy inspektor nadzoru bu-
dowlanego w Jędrzejowie postanowieniem z dnia
15 czerwca 1999 r. (znak: NB-7353/114/99) nałożył
na inwestora obowiązek przedłożenia oceny technicz-
nej. Po przedłożeniu przez inwestora stosownej do-
kumentacji inspektor nadzoru decyzją z dnia 5 wrze-
śnia 2000 r. nakazał wykonanie robót budowlanych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

w celu doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego
z prawem. W wyniku złożonego odwołania organ
II instancji uchylił ww. decyzję i przekazał sprawę do
ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji (de-
cyzja z dnia 9 listopada 2000 r., znak: WINB-ZOA-
-7144/2/1/7/00). Powyższa decyzja została zaskarżona
do Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek
Zamiejscowy w Krakowie, który wyrokiem z dnia
27 września 2002 r. (sygn. akt II SA/Kr 3166/00)
skargę oddalił.
Po przeprowadzeniu ponownego postępowania
wyjaśniającego powiatowy inspektor nadzoru budow-
lanego w jędrzejowie decyzją z dnia 5 listopada 2003 r.
(znak: NB-7141/49/03) podjętą na podstawie art. 40
ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budow-
lane (Dz. U. Nr 38, poz. 229, z późn. zm.) oraz art. 104
Kodeksu postępowania administracyjnego i art. 103
ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2000 roku Nr 106, poz. 1126, z późn. zm.)
nakazał wykonanie określonych robót budowlanych
przy budynku garażu, blaszaka, zlokalizowanym
w Jędrzejowie w celu doprowadzenia go do stanu
zgodnego z prawem. W trybie odwoławczym święto-
krzyski wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego
w Kielcach decyzją z dnia 24 grudnia 2003 r. (znak:
WINB-WOA-71442/1/35/03) utrzymał w mocy ww.
decyzję pierwszej instancji. Decyzja ta nie została za-
skarżona do sądu i jako ostateczna podlegała wyko-
naniu. Kontrola przeprowadzona przez powiatowego
inspektora nadzoru budowlanego potwierdziła wyko-
nanie obowiązku nałożonego decyzją z dnia 5 listo-
pada 2003 r. − ostatecznie przedmiotowe postępowa-
nie zostało zakończone decyzją z dnia 8 września
2004 r., udzielającą inwestorowi pozwolenia na użyt-
kowanie ww. garażu.
Zgodnie z art. 103 ust. 2 obowiązującej ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U z 2006
roku Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) w stosunku do
samowoli budowlanych popełnionych przed dniem
1 stycznia 1995 r. mają zastosowanie przepisy dotych-
czasowej ustawy z dnia 24 października 1974 r. Pra-
wo budowlane. W związku z powyższym zgodnie
z art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 tej ustawy nakaz rozbiórki
może być orzeczony tylko w stosunku do obiektu bu-
dowlanego, lub jego części, będącego w budowie lub
wybudowanego niezgodnie z przepisami obowiązują-
cymi w okresie jego budowy, jeżeli właściwy organ
stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część:
2) znajduje się na terenie, który zgodnie z przepi-
sami o planowaniu przestrzennym nie jest przezna-
czony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod in-
nego rodzaju zabudowę,
2) powoduje bądź w razie wybudowania spowodo-
wałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo
niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowot-
nych lub użytkowych dla otoczenia – i nie istnieją
możliwości dokonania zmian lub przeróbek obiektu
budowlanego doprowadzających go do zgodności
z przepisami, o czym stanowi art. 40 tej ustawy.
423
W przedmiotowej sprawie organy nadzoru budow-
lanego przeprowadziły przewidziane przepisami
działania w stosunku do popełnionej samowoli bu-
dowlanej, w wyniku których wydane zostały prawo-
mocne decyzje administracyjne, ostatecznie legalizu-
jące i dopuszczające do użytkowania samowolę bu-
dowlaną. Kwestie dotyczące prawa własności, np. spo-
rów między współwłaścicielami nieruchomości oraz
roszczeń cywilnoprawnych w tym zakresie, nie są
rozstrzygane na drodze administracyjnej przez orga-
ny nadzoru budowlanego. Zakończenie postępowania
administracyjnego przez organ nadzoru budowlane-
go nie zamyka drogi do dochodzenia roszczeń cywil-
noprawnych w zakresie ochrony prawa własności
przed sądem powszechnym.
Minister infrastruktury poinformował ponadto,
iż współwłaściciel działki skierował do ministra spra-
wiedliwości pismo z dnia 21 marca 2006 r. w przed-
miotowej sprawie, którego kopia została przekazana
(według właściwości) przez b. Ministerstwo Budow-
nictwa (pismo z dnia 28 lipca 2006 r., znak: BB30-
-052-110/06 nr 4450) do świętokrzyskiego wojewódz-
kiego inspektora nadzoru budowlanego w Kielcach.
Pismem z dnia 17 sierpnia 2006 r. (znak: WINB-
-WOA-7144/2/1/24/06) wojewódzki inspektor nadzo-
ru budowlanego udzielił odpowiedzi, która – jak wy-
nika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru − została
doręczona w dniu 21 sierpnia 2006 r.
Z informacji przekazanych przez ministra sprawie-
dliwości wynika, iż pismo w sprawie z dnia 21 marca
2006 r. zostało przesłane do Prokuratury Okręgowej
w Kielcach w celu udzielenia informacji w zakresie
dotyczącym właściwości organów prokuratury.
Prokuratura Okręgowa w Kielcach, pismem z dnia
21 lipca 2006 r. przekazała odnośną korespondencję
– według właściwości – do Prokuratury Rejonowej
w Jędrzejowie z poleceniem stosownego rozpoznania.
Prokuratura Rejonowa w Jędrzejowie przeprowadzi-
ła postępowanie sprawdzające (sygn. akt Ds 1092/06)
w sprawie wybudowania na przełomie 1994/1995 r.
w Jędrzejowie bez wymaganego zezwolenia garażu
o konstrukcji stalowej na działce graniczącej, tj.
o przestępstwo z art. 90 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.). Postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2006 r.
po przeprowadzeniu postępowania sprawdzającego
oraz przyjęciu do protokołu zawiadomienia o popeł-
nieniu przestępstwa w dniu 10 sierpnia 2006 r. od-
mówiono wszczęcia dochodzenia w oparciu o art. 17
§ 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego. Na ww.
postanowienie złożono zażalenie, które za pośrednic-
twem Prokuratury Okręgowej w Kielcach (nr I Dsn
26/07/J) zostało skierowane do Sądu Rejonowego Wy-
działu II Karnego w Jędrzejowie. W dniu 6 września
2007 r. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie (w sprawie
o sygn. akt II Kp 242/07) wydał postanowienie
o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia
o odmowie wszczęcia dochodzenia, uznając jednocze-
śnie, że zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa
złożono po upływie 7 lat od chwili przedawnienia ka-
424
ralności czynu samowoli budowlanej. W związku
z powyższym uznano, że zaistniała ujemna przesłan-
ka procesowa określona w art. 17 § 1 pkt 6 Kodeksu
postępowania karnego, która powodowała, iż żadna
inna decyzja procesowa w przedmiotowej sprawie nie
mogła zapaść. Przedmiotowe postanowienie jest pra-
womocne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie podejrzenia
nielegalnego przejmowania
pożydowskich kamienic (14253)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pana posła Marka Rząsy z dnia 10 marca 2010 r.
w sprawie podejrzenia nielegalnego przejmowania
pożydowskich kamienic, przekazane przez pana Krzysz-
tofa Putrę, wicemarszałka Sejmu, w trybie art. 193
ust. 3 regulaminu Sejmu, w związku z niezadowala-
jącą w ocenie pana posła odpowiedzią na interpelację
z dnia 29 stycznia 2010 r. udzieloną przez pana
Edwarda Zalewskiego, zastępcę prokuratora general-
nego, w zakresie przysługujących mi ustawowo kom-
petencji uprzejmie informuję.
W związku z interpelacją pana posła Marka Rzą-
sy z dnia 29 stycznia 2010 r. podległy mi Departa-
ment Sądów Powszechnych dokonał analizy postępo-
wań sądowych, które toczyły się, a niektóre nadal
toczą, przed Sądem Rejonowym w Przemyślu i Są-
dem Rejonowym w Jarosławiu, związanych ze wska-
zanymi w interpelacji nieruchomościami położonymi
w Przemyślu przy ul. Dworskiego 19, 40 i 40a, Wy-
brzeże Piłsudskiego 9 oraz Mickiewicza 22 i 22a za-
budowanych budynkami wielomieszkaniowymi. Nie
zbadano jedynie postępowań sądowych dotyczących
nieruchomości położonej w Przemyślu przy ul. Śni-
gurskiego 9 z uwagi na niewskazanie przez pana po-
sła sygnatur akt tych spraw i niemożność ich ustale-
nia w czasie umożliwiającym udzielenie odpowiedzi
na interpelację bez istotnego opóźnienia. Zasady do-
tyczące ewidencji spraw wpływających do poszczegól-
nych wydziałów sądów powszechnych nie przewidują
ich oznaczenia w oparciu o miejsce położenia nieru-
chomości.
W uzupełnieniu informacji zawartych w odpowie-
dzi na interpelację udzieloną w dniu 1 marca 2010 r.
należy przyznać, iż w kilku z tych postępowań, któ-
rych przedmiotem było żądanie stwierdzenia nabycia
spadku, doszło do uchybień procesowych polegają-
cych na nieodebraniu od zgłaszającego się spadko-
biercy zapewnienia zgodnie z art. 671 Kodeksu po-
stępowania cywilnego oraz niedokonaniu przez sąd
ogłoszenia stosownie do art. 672–674 Kodeksu postę-
powania cywilnego. Postanowienia sądu zostały wy-
dane jedynie na podstawie dokumentów powołanych
we wniosku oraz oświadczeń sporządzonych w Izra-
elu co do kręgu osób uprawnionych do dziedziczenia.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 671 § 1 Kodeksu
postępowania cywilnego za dowód, że nie ma innych
spadkobierców, może być przyjęte zapewnienie zło-
żone osobiście przez zgłaszającego się spadkobiercę.
Jeżeli zapewnienie nie było złożone albo jeżeli zapew-
nienie lub inne dowody nie będą uznane za wystar-
czające, postanowienie o stwierdzeniu nabycia spad-
ku stosownie do przepisu art. 672 Kodeksu postępo-
wania cywilnego może zapaść dopiero po wezwaniu
spadkobierców przez ogłoszenie. Dostrzegając niepra-
widłowość w zakresie stosowania powyższych prze-
pisów, prezes Sądu Okręgowego w Przemyślu w try-
bie nadzoru zwrócił uwagę sędziom orzekającym
w podległych mu sądach na powyższe uchybienia zo-
bowiązując do ich wyeliminowania w przyszłości.
Działania te uważam za właściwe.
Informuję również, iż z uwagi na skargi składane
w trybie administracyjnym przez lokatorów kilku
kamienic w Przemyślu zarzucających, iż dokumenty
pochodzące od organów państwa izraelskiego przed-
stawione w toku kolejnych postępowań są nieważne,
a ich treść dostosowywana do danych zmarłych
współwłaścicieli nieruchomości, w dniu 3 marca 2009 r.
prezes Sądu Okręgowego w Przemyślu wystąpił do
ministra sprawiedliwości o udostępnienie tekstu sto-
sownych przepisów obowiązujących w Izraelu wraz
z ich interpretacją.
W związku z tym, że Departament Współpracy
Międzynarodowej i Prawa Europejskiego Minister-
stwa Sprawiedliwości nie dysponuje przepisami oraz
literaturą dotyczącą szczegółowych kwestii prawa
izraelskiego pozostających w zainteresowaniu tych
sądów, pismem z dnia 23 kwietnia 2009 r. wystąpił
do placówki dyplomatycznej w Tel Awiwie z prośbą
o ustalenie treści prawa izraelskiego bądź ewentual-
nie o wskazanie kosztów sporządzenia w tej sprawie
opinii prawnej przez prawnika praktykującego na
terenie Izraela. Zarówno Ministerstwo Sprawiedli-
wości, jak i placówka dyplomatyczna w Izraelu nie
mają innych możliwości uzyskania potrzebnych są-
dowi informacji. Po ich uzyskaniu zostaną one nie-
zwłocznie przekazane sądowi.
Niewątpliwie brak tekstu prawa izraelskiego
uniemożliwia zbadanie przez sąd kwestionowanych,
a pochodzących od organów państwa izraelskiego ak-
tów stanu cywilnego. Obecnie można jedynie stwier-
dzić pewne różnice literowe, które mogą być wyni-

kiem zwykłych błędów literowych, niedyskwalifiku-
jących tych dokumentów, zwłaszcza że dotyczą pisow-
ni obcych nazwisk. Trudno kwestionować zmiany
imion czy nazwisk, bowiem i polskie przepisy o ak-
tach stanu cywilnego przewidują takie zmiany.
Jak już wskazano w odpowiedzi prokuratora ge-
neralnego z dnia 1 marca 2010 r. na interpelację pana
posła z dnia 29 stycznia 2010 r., minister sprawiedli-
wości nie ma kompetencji do oceny trafności orzeczeń
sądów czy oceny prowadzonych przez sąd dowodów
oraz ingerowania w przebieg postępowania dowodo-
wego. Zgodnie z art. 9 i 39 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, ze zm.) minister sprawiedliwości
wyposażony jest w instrumenty prawne związane
z wykonywaniem zwierzchniego nadzoru nad dzia-
łalnością administracyjną, a nie merytoryczną (orzecz-
niczą) sądów. W myśl przepisu art. 39 cytowanej
ustawy czynności z zakresu nadzoru nad działalno-
ścią administracyjną sądów nie mogą wkraczać
w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli. Ocena
prawidłowości wydawanych w sprawie orzeczeń na-
leży wyłącznie do sądu wyższej instancji.
Odnosząc się natomiast do postępowania w spra-
wie Ns 161/64 Sądu Powiatowego w Głubczycach
oraz postępowania w sprawie I Ns 427/04 Sądu Re-
jonowego w Jarosławiu dotyczących stwierdzenia na-
bycia spadku po A. G., wyjaśniam, iż konieczność
wznowienia postępowania w obu tych sprawach wy-
nikła z faktu złożenia przez wnioskodawczynię L. B.
w sprawie I Ns 427/04 oświadczenia, iż wcześniej nie
toczyło się postępowanie o stwierdzenie nabycia
spadku po tym spadkodawcy, co doprowadziło do po-
nownego orzekania w sprawie już osądzonej. Zgodnie
z obowiązującymi przepisami sąd oświadczenie to
przyjął za wystarczającą podstawę do kontynuowa-
nia postępowania i wydania postanowienia co do me-
riti. Skutkowało to zaś koniecznością wznowienia
postępowania zgodnie z obowiązującym wówczas
przepisem art. 403 § 3 w zw. z art. 13 § 2 Kodeksu
postępowania cywilnego. Postępowanie w sprawie
I Ns 427/04 Sądu Rejonowego w Jarosławiu toczyło
się bowiem z naruszeniem przepisu art. 199 § 1 pkt 2
w zw. z art. 13 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego,
a wydane w tej sprawie postanowienie doprowadziło
do sytuacji, w której w obrocie prawnym istniały dwa
postanowienia stwierdzające nabycie spadku po tej
samej osobie na rzecz różnych osób. Na skutek skar-
gi o wznowienie obu wyżej opisanych postępowań
postanowieniem Sądu Rejonowego w Jarosławiu z dnia
28 grudnia 2006 r. w sprawie I Ns 644/06 uchylono
pkt 1 postanowienia Sądu Rejonowego w Jarosławiu
z dnia 22 października 2004 r., sygn. akt I Ns 427/04,
oraz postanowienie Sądu Powiatowego w Głubczy-
cach z dnia 23 września 1964 r., sygn. akt Ns 161/64,
i ponownie określono krąg spadkobierców po A. G.
zmarłym w Dzierżysławiu dnia 11 marca 1964 r.,
stwierdzając, iż spadek po nim nabyła żona J. G. cór-
ka W. i J. w 2/8 częściach, córka C. R. córka A. i J.
w 3/8 częściach, syn K. G. s. A. i J. w 3/8 częściach
425
z wyłączeniem udziału spadkodawcy w majątku ob-
jętym w chwili jego śmierci wspólnością ustawową,
gdyż udział ten zgodnie z przepisami dziedziczyły
tylko dzieci C. R. i K. G. po 1/2 części. Gospodarstwo
rolne odziedziczyła natomiast żona J. G. w 1/4 części
i syn K. G. w 3/4 częściach.
Jednocześnie wyjaśniam, iż w postępowaniu nie-
procesowym przepisy art. 508 § 2 i 3 Kodeksu postę-
powania cywilnego pozwalają sądowi przełożonemu
nad sądem właściwym wyznaczyć ze względów celo-
wościowych do rozpoznania sprawy inny sąd. Taka
sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Na wnio-
sek L. B. i L. P. skierowany do Sądu Rejonowego
w Głubczycach Sąd Okręgowy w Opolu postanowie-
niem z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie I Co 70/04
wyznaczył do rozpoznania sprawy o stwierdzenie na-
bycia spadku po A. G. Sąd Rejonowy w Jarosławiu.
Odpowiadając natomiast na pytanie pana posła,
czy regułą jest dwukrotne prowadzenie postępowań
spadkowych po tym samym spadkodawcy, informuję,
iż w praktyce sytuacje takie zdarzają się, choć należą
do wyjątkowych. Sądy nie mają bowiem w oparciu
o funkcjonujące urządzenia biurowe faktycznych moż-
liwości weryfikacji, czy wcześniej toczyło się postępo-
wanie spadkowe po osobie wskazanej we wniosku.
Stąd też wielokrotnie poprzestawały na oświadczeniu
uczestników postępowania spadkowego w tym zakre-
sie. Sytuacje tę winno zmienić wdrożenie elektronicz-
nej biurowości we wszystkich sądach powszechnych,
nad wprowadzeniem której prace w Ministerstwie
Sprawiedliwości zostały już zapoczątkowane.
Odnosząc się natomiast do drugiej części pytania,
wyjaśniam, iż zapewnienie przewidziane w art. 671
Kodeksu postępowania cywilnego jest szczególnym
środkiem dowodowym składanym osobiście przez
zgłaszającego się spadkobiercę. Wyjątkowo w doktry-
nie za dopuszczalne uznaje się złożenie zapewnienia
przez przedstawiciela ustawowego w zastępstwie oso-
by pozostającej pod władzą rodzicielską, opieką lub
kuratelą. Orzeczenia w sprawach spadkowych w prze-
ważającej mierze zapadają po złożeniu osobiście za-
pewnienia spadkowego, a w razie niemożności jego
złożenia lub uznania zapewnienia bądź innych dowo-
dów za niewystarczające – po dokonaniu ogłoszenia.
Takie postępowanie sądów jest standardem, a postę-
powanie Sądu Rejonowego w Przemyślu w sprawach
I Ns 690/07, I Ns 691/07 i I Ns 692/07 uznać należy
za wadliwe.
Z uwagi jednakże na działania podjęte przez pre-
zesa Sądu Okręgowego w Przemyślu w celu wyelimi-
nowania zaistniałych nieprawidłowości, podtrzymu-
ję stanowisko wyrażone w piśmie prokuratora gene-
ralnego z dnia 1 marca 2010 r., iż na obecnym etapie
nie uznaję za celowe zlecania sędziemu wizytatorowi
ds. cywilnych kontroli spraw wskazanych w interpe-
lacji, zważywszy, że sprawy o stwierdzenie nabycia
spadku są już prawomocnie zakończone.
Informuję również, iż zgodnie z art. 3981 § 1 Ko-
deksu postępowania cywilnego uprawnionym do wnie-
426
sienia skargi kasacyjnej jest prokurator generalny,
a nie minister sprawiedliwości.
Nie widzę także podstaw do badania stanu praw-
nego kamienic przemyskich, zważywszy, iż toczące
się dochodzenia w sprawie podejrzenia nielegalnego
przejmowania pożydowskich kamienic są przedmio-
tem zainteresowania Prokuratury Generalnej.
Wyrażam przekonanie, iż powyższa odpowiedź
w sposób wyczerpujący odnosi się do kwestii poru-
szonych w interpelacji pana posła Marka Rząsy.
Uprzejmie informuję, iż obecnie minister spra-
wiedliwości nie ma kompetencji do udzielenia odpo-
wiedzi w zakresie spraw pozostających przedmiotem
zainteresowania prokuratora generalnego ze wzglę-
du na wejście w życie z dniem 31 marca 2010 r. usta-
wy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy
o prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 178, poz. 1375, z późn. zm.) rozdzielającej funkcje
ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego.
W związku z tym w załączeniu przekazuję pismo
zastępcy prokuratora generalnego z dnia 30 marca
2010 r. odnoszące się do zawartych w interpelacji
pana posła Marka Rząsy kwestii pozostających w kom-
petencji prokuratury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie konsekwencji budowy
Gazociągu Północnego (14259)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Andrzeja Ćwierza, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, skierowaną do ministra gospo-
darki przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 8 lute-
go 2010 r. (znak: SPS-023-14259/10), dotyczącą kon-
sekwencji budowy Gazociągu Północnego, z uwagi na
prośbę ministra gospodarki o udzielenie odpowiedzi
na przedmiotową interpelację, niniejszym przekazuję,
co następuje.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podejmuje wszel-
kie możliwe działania, aby zminimalizować negatyw-
ny wpływ Gazociągu Północnego na możliwości roz-
woju portów w Szczecinie i Świnoujściu, jak również
na budowę terminalu LNG oraz gazociągu Baltic Pipe.
Właściwe organy administracji pozostają w kontakcie
w partnerami niemieckimi. W dniu 8 grudnia 2009 r.
MSZ złożyło na ręce ambasadora RFN w Warszawie
oficjalną notę, w której na gruncie prawa międzyna-
rodowego wskazano na konieczność poszanowania
przez władze niemieckie interesów strony polskiej
przy podejmowaniu decyzji dotyczących sposobu uło-
żenia Gazociągu Północnego. Pomimo tych działań
wydane następnie decyzje organów administracji
RFN nie spełniły oczekiwań strony polskiej.
Po otrzymaniu kopii wydanych decyzji dotyczą-
cych budowy gazociągu, a mianowicie decyzji z dnia
28 grudnia 2009 r. wydanej przez Bundesamt für
Seeschiffart und Hydrographie w Hamburgu w spra-
wie zezwolenia na budowę i eksploatację rurociągu
oraz decyzji z dnia 21 grudnia 2009 r. wydanej przez
Bergamt Stralsund (ustanowienie planu zabudowy)
w sprawie zezwolenia na budowę rurociągu na obsza-
rze szelfu kontynentalnego, nadzorowana przez mi-
nistra skarbu państwa spółka Zarząd Morskich Por-
tów Szczecin i Świnoujście SA udzieliła pełnomocnic-
twa jednej z niemieckich kancelarii prawnych celem
zaskarżenia przedmiotowych decyzji.
28 stycznia 2010 r. został złożony sprzeciw od de-
cyzji z dnia 28 grudnia 2009 r. wydanej przez Bun-
desamt für Seeschiffart und Hydrographie w Ham-
burgu. 26 lutego 2010 r. Bundesamt für Seeschiffart
und Hydrographie w Hamburgu wydał decyzję zmie-
niającą pierwotną decyzję w sprawie zezwolenia na
budowę i eksploatację rurociągu w zakresie jego po-
łożenia. Przewiduje ona przesunięcie trasy gazociągu
o 2 km na północ, w efekcie czego głębokość w punk-
cie krzyżowania się planowanego gazociągu z północ-
nym torem wodnym do Świnoujścia wynosić będzie
ok. 17,5 m. Biorąc pod uwagę średnicę gazociągu oraz
przepisy bezpieczeństwa żeglugi, umożliwiłoby to za-
wijanie do Świnoujścia statków o zanurzeniu do 13,5 m.
Ponieważ powyższa decyzja zmieniająca nie wyczer-
pała w pełni postulatów strony polskiej, 12 marca
2010 r. została ona również zaskarżona.
9 lutego 2010 r. został złożony sprzeciw od decyzji
z dnia 21 grudnia 2009 r. wydanej przez Bergamt
Stralsund w sprawie zezwolenia na budowę rurocią-
gu na obszarze szelfu kontynentalnego. Niniejsze
postępowanie jest dalej prowadzone. Dnia 9 lutego
2010 r. została jednocześnie złożona skarga na decy-
zję z dnia 21 grudnia 2009 r. wydaną przez Bergamt
Stralsund (ustanowienie planu zabudowy) do Sądu
Administracyjnego w Greifswaldzie, zaś w dniu 23 mar-
ca 2010 r. zostało złożone pisemne uzasadnienie skargi,
w którym podniesiono m.in. argumenty związane
z planami rozbudowy portu, w tym związanymi z bu-
dową terminalu LNG.
W związku z działaniami podjętymi przez stronę
polską Federalne Ministerstwo Transportu RFN za-
pewniło na piśmie o woli podjęcia działań mających na
celu uwzględnienie interesów portów w Szczecinie
i Świnoujściu poprzez weryfikacje warunków ułoże-
nia Gazociągu Północnego.
Jednocześnie z działaniami związanymi z zaskar-
żeniem wydanych decyzji, ZMPSiŚ SA podjął rozmo-
wy z przedstawicielami konsorcjum Nord Stream
AG. Dnia 5 marca 2010 r. odbyło się spotkanie, pod-
czas którego strona niemiecka zobowiązała się do

wystąpienia o zmianę decyzji wydanej przez Bergamt
Stralsund w sprawie ustanowienia planu zabudowy
w sposób przewidujący zagłębienie gazociągu pod
dnem morskim na odcinku jego krzyżowania się
z zachodnim torem wodnym prowadzącym do Świ-
noujścia. Rozwiązanie takie zapewniłoby możliwość
zawijania do Świnoujścia statków o zanurzeniu na
obecnym poziomie (13,2 m), w tym również gazow-
ców typu Q-Flex, którymi realizowane mają być do-
stawy LNG.
W odniesieniu do północnego toru wodnego ZMP-
SiŚ wyraził stanowisko, iż jedynie ta trasa mogłaby
w przyszłości umożliwić zawijanie do Świnoujścia
statkom o zanurzeniu do 15 m (maksymalne zanu-
rzenie dopuszczalne w cieśninach duńskich). W tym
celu strona polska zaproponowała kolejne przesunię-
cie planowanej trasy gazociągu na północ, tak aby
głębokość morza w punkcie przecięcia tras gazociągu
i toru wodnego wynosiła 18,5–19 m. Przedstawiciele
Nord Stream AG zadeklarowali, iż niniejsze rozwią-
zania zostaną poddane szczegółowej analizie, gdyż na
chwilę obecną plany dalszej rozbudowy portu w Świ-
noujściu nie stanowią w ich opinii wystarczającego
argumentu na rzecz zmiany trasy gazociągu. W związ-
ku z powyższym ZMPSiŚ, jak wspomniałem wyżej,
dochodzi swoich postulatów w powyższym zakresie
na drodze prawnej.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż sformułowa-
ne dotychczas propozycje oraz działania podjęte przez
Nord Stream AG zabezpieczają funkcjonowanie por-
tów w Szczecinie i Świnoujściu na dotychczasowym
poziomie, gwarantując tym samym możliwość zawi-
jania do Świnoujścia gazowców Q-Flex, które dostar-
czać będą LNG do terminalu regazyfikacyjnego. Nie-
mniej do czasu uwzględnienia w stosownych decyzjach
administracyjnych dotyczących budowy Gazociągu
Północnego wszystkich postulatów strony polskiej
kontynuowane będą wszczęte przez ZMPSiŚ SA pro-
cedury odwoławcze, jak również rozmowy na pozio-
mie rządowym.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
427
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie zasad kontraktowania świadczeń
w stacjonarnej opiece długoterminowej (14307)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 marca 2010 r., znak: MZ-PP-070-4912-1/
JJ/10, zawierającego prośbę o przedłużenie terminu
udzielenia odpowiedzi na interpelację złożoną przez
pana posła Grzegorza Dolniaka, otrzymaną przy pi-
śmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14307/
10, w sprawie zasad kontraktowania świadczeń w sta-
cjonarnej opiece długoterminowej, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.) świadczeniobiorca
w zależności od stanu zdrowia może mieć udzielane
świadczenia gwarantowane realizowane w warun-
kach stacjonarnych i domowych. Do oceny zapotrze-
bowania na opiekę wykorzystuje się m.in. skalę opar-
tą na skali Barthel. Skala ta wykorzystywana jest
również na potrzeby Narodowego Funduszu Zdrowia
do określania poziomu finansowania gwarantowa-
nych świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ra-
mach opieki długoterminowej.
W odniesieniu do finansowania świadczeń opieki
długoterminowej informuję, że zmiana zasad finanso-
wania w zakładach opiekuńczych dla zakresu: świad-
czenia w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym/opie-
kuńczo-leczniczym jak i świadczenia w zakładzie pie-
lęgnacyjno-opiekuńczym/opiekuńczo-leczniczym dla
dzieci i młodzieży polegała na wprowadzeniu wskaź-
ników korygujących, tak aby żywienie dojelitowe
i pozajelitowe wchodziło w cenę osobodnia, a nie, jak
dotychczas, było finansowane ze świadczeń odrębnie
kontraktowanych:
— współczynnik 2,8 dla osobodnia pobytu w ZPO/
ZOL pacjentów dorosłych, dzieci i młodzieży z liczbą
punktów 0 w skali Barthel i dzieci do ukończenia
3. roku życia (żywienie dojelitowe w cenie osobodnia),
— współczynnik 4,1 dla osobodnia pobytu w ZPO/
ZOL pacjenta z liczbą punktów 0 w skali Barthel (ży-
wienie pozajelitowe w cenie osobodnia),
428
— współczynnik 4,5 dla osobodnia pobytu w ZPO/
ZOL dzieci i młodzieży z liczbą punktów 0 w skali
Barthel i dzieci do ukończenia 3. roku życia (żywienie
pozajelitowe w cenie osobodnia).
Ponadto w zakładach opiekuńczo-leczniczych
i pielęgnacyjno-opiekuńczych zrezygnowano z moż-
liwości łączenia świadczeń odrębnie kontraktowa-
nych „tlenoterapia w warunkach domowych”, dlatego
że w zakładach tych wymogiem obligatoryjnym jest
posiadanie koncentratora tlenu lub innego źródła tle-
nu (1 sztuka na każde rozpoczęte 17 łóżko).
Przyczyną odstąpienia od możliwości łączenia re-
alizacji świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
udzielanych w warunkach stacjonarnych, z wyjąt-
kiem świadczeń dla świadczeniobiorców wentylowa-
nych mechanicznie, ze świadczeniami odrębnie kon-
traktowanymi, tj. żywienie dojelitowe i pozajelitowe
w warunkach domowych i tlenoterapia w warunkach
domowych, jest w szczególności porządkowanie prze-
pisów prawa. Oznacza to, że świadczenie „tlenotera-
pia w warunkach domowych” oraz „żywienie dojeli-
towe i pozajelitowe w warunkach domowych” prze-
znaczone są dla świadczeniobiorców przebywających
w domu, w tym w domu pomocy społecznej, a nie
w zakładach opieki zdrowotnej, jakimi są również
zakłady opiekuńczo-lecznicze czy pielęgnacyjno-opie-
kuńcze. Wynika to z definicji zakładu opieki zdrowot-
nej zawartej w art. 2 ust. 1 ustawy o zakładach opie-
ki zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14 poz. 89,
z późn. zm.). Ponadto zgodnie z § 8 ust. 1 załącznika
do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja
2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81,
poz. 484) świadczeniodawca zapewnia udzielanie
świadczeń w sposób kompleksowy. Tak więc uporząd-
kowanie przepisów zarządzenia jest oczywiste.
W ocenie Narodowego Funduszu Zdrowia fakt
znacznej dysproporcji cenowej za osobodzień za pa-
cjentów, którzy przebywają w zakładzie opiekuńczym
i w ocenie skalą opartą na skali Barthel uzyskali
0 punktów (198 zł), w odniesieniu do pacjentów, któ-
rzy uzyskali 5 i więcej punktów (70 zł), wynika
z wprowadzenia żywienia dojelitowego w ramach
stawki za osobodzień.
Współczynniki korygujące dla wartości osobodnia
za pacjentów przebywających w zakładach opiekuń-
czych, w ocenie skalą opartą na skali Barthel i ży-
wionych pozajelitowo, zostały zastosowane w oparciu
o cenę tego świadczenia realizowanego w ramach
świadczeń odrębnie kontraktowanych z pomniejsze-
niem kosztów osobowych, ponieważ w zakładzie opie-
kuńczym zatrudniani są lekarze oraz pielęgniarki
sprawujący kompleksową opiekę nad chorymi tam
przebywającymi. W świadczeniu udzielanym w za-
kładzie opiekuńczym dla dzieci wskaźnik ten zo-
stał zmniejszony w odniesieniu do zaproponowanego
w projekcie zarządzenia, po konsultacji przeprowa-
dzonej w dniu 15 października 2009 r. z dyrektorami
wojewódzkich oddziałów funduszu.
Zróżnicowanie stawki za osobodzień pacjentów
żywionych drogą naturalną, tj. doustnie, wobec pa-
cjentów żywionych drogą inną niż doustna, tj. przez
PEG – gastrostomię lub PEJ – jejunostomię lub zgłęb-
nik, wynika w szczególności z:
— sposobu żywienia, metod, a tym samym upraw-
nień i umiejętności przy karmieniu doustnym i doje-
litowym;
— sposobu przygotowania posiłków lub zastoso-
wania diety przemysłowej, w tym przy zastosowaniu
diety kuchennej zmiksowanej przy karmieniu doust-
nym i przygotowywanej do podawania przez zgłębnik
lub gastrostomię lub jejunostomię. Innego przygoto-
wania, konsystencji i rozdrobnienia wymaga pokarm
podawany doustnie w odróżnieniu do podawanych
przez zgłębnik, gastrostomię lub jejunostomię;
— sprzętu używanego do karmienia doustnego
i dojelitowego;
— ilości podawanych posiłków i płynów na dobę,
w tym ilości mililitrów podawanych na jeden posiłek,
zwłaszcza przy zastosowaniu diety kuchennej;
— pielęgnacji miejsca podawania posiłku przy
karmieniu doustnym i żywieniu dojelitowym przez
PEG lub PEJ, również przez zgłębnik;
— badań stosowanych przy kontroli żywienia do-
jelitowego, tj. gazometria żylna, jonogram, glikemia,
stężenie triglicerydów, cholesterolu, mocznika i kre-
atyniny w surowicy, białko i albuminy, bilirubina,
AspAT, AIAT, GGTP, AP, morfologia krwi, CRP,
układ krzepnięcia – co 1–3 miesiące, densytometria
– raz w roku, USG jamy brzusznej – raz w roku, dia-
gnostyka mikrobiologiczna – zależnie od potrzeb;
— możliwości występowania powikłań przy ży-
wieniu dojelitowym, tj. zakażenie dostępu żylnego
(od 0,2 do 0,6/rok leczenia), zakrzepica żył obwodo-
wych lub centralnych, zaburzenia metaboliczne elek-
trolitowe, zaburzenia wątrobowe, hipo- i hiperglike-
mia, metaboliczna choroba kości, inne zaburzenia
niedoborowe lub toksyczne;
— sprzętu używanego do pielęgnacji pacjentów,
którzy w ocenie skalą opartą na skali Barthel uzy-
skali 0 punktów;
— personelu zatrudnionego w opiece nad pacjen-
tami, którzy w ocenie skalą opartą na skali Barthel
uzyskali 0 punktów, np. wymóg zatrudnienia reha-
bilitanta 1/4 etatu na 1 łóżko, w odróżnieniu do pa-
cjentów, którzy w ocenie skalą opartą na skali Bar-
thel uzyskali 5–40 punktów i karmieni są doustnie
– zatrudnienie rehabilitanta w liczbie 2 etatów na
35 chorych.
W karmieniu doustnym pacjenta może brać udział
każdy personel medyczny. Również wolontariusze
i rodziny chorych włączani są do karmienia swoich
bliskich. Natomiast żywienie drogą inną niż doustna
w warunkach stacjonarnych wykonywane jest przez
personel do tego uprawniony, czyli pielęgniarki.
W zakresie świadczeń w zakładzie opiekuńczo-
-leczniczym dla pacjentów wentylowanych mecha-
nicznie, jak i w zakresie świadczeń opiekuńczo-lecz-
niczych dla dzieci wentylowanych mechanicznie ze
względu na małą skalę problemu istnieje możliwość
łączenia realizacji świadczeń z katalogiem świadczeń
odrębnie kontraktowanych.

W związku z wejściem w życie rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.), obszar
zagadnień związany z finansowaniem i kontrakto-
waniem świadczeń zdrowotnych z powyższego zakre-
su był szeroko analizowany. W dniu 27 stycznia 2010 r.
odbyło się w Ministerstwie Zdrowia spotkanie z udzia-
łem przedstawicieli Narodowego Funduszu Zdrowia.
Podczas spotkania ustalono, że celem poprawy finan-
sowania świadczeń realizowanych dla pacjentów, któ-
rzy w ocenie skalą opartą na skali Barthel otrzyma-
li 0 punktów i nie jedzą samodzielnie, ale mają za-
chowany odruch połykania, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia zobowiązał się do aneksowania umów
i wprowadzenia dla tej grupy świadczeniobiorców
wskaźnika 2,0.
Uprzejmie informuję, że w chwili obecnej Narodo-
wy Fundusz Zdrowia prowadzi prace analityczne nad
możliwością wprowadzenia zaproponowanych zmian
w finansowaniu świadczeń realizowanych dla pacjen-
tów, którzy w ocenie skalą opartą na skali Barthel
otrzymali 0 punktów i nie jedzą samodzielnie, co
z pewnością poprawiłoby kondycję finansową placó-
wek opieki długoterminowej.
Odnosząc się bezpośrednio do pytania zawartego
w interpelacji pana posła Grzegorza Dolniaka, infor-
muję, ze aktualnie Ministerstwo Zdrowia prowadzi
prace merytoryczne mające na celu wypracowanie
propozycji zmian do kolejnej nowelizacji rozporządze-
nia ministra zdrowia zmieniającego rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej. Jedną z rozważanych pro-
pozycji do uregulowania jest skala Barthel, w szcze-
gólności powrót do oryginalnej skali Barthel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie konieczności zmiany zarządzenia
prezesa NFZ dotyczącego finansowania opieki
długoterminowej w zależności od sposobu
podawania pacjentowi pokarmu (14385)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej z dnia
9 lutego 2010 r., przekazaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 17 lutego
2010 r., znak: SPS-023-14385/10, w sprawie koniecz-
429
ności zmiany zarządzenia prezesa NFZ dotyczącego
finansowania opieki długoterminowej w zależności
od sposobu podawania pacjentowi pokarmu, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych zostały
uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.)
oraz w aktach wykonawczych do ww. ustawy. Szczegó-
łowe zasady kontraktowania i rozliczania tych świad-
czeń zawierają zarządzenia prezesa NFZ w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń w poszczególnych rodzajach.
Odnosząc się do wyrażonych w interpelacji pani
poseł zastrzeżeń do obowiązującego od 1 stycznia
2010 r. zarządzenia nr 84/2009/DSOZ prezesa NFZ
z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej, ze zmianami, w związku ze
zwiększoną wyceną osobodnia wyłącznie dla pacjen-
tów, którzy uzyskali 0 pkt w skali opartej na skali
Barthel i są karmieni dojelitowo lub pozajelitowo,
uprzejmie informuję, że zróżnicowanie wartości oso-
bodnia w zależności od sposobu żywienia warunkuje
w szczególności:
— sposób przygotowania posiłków – innego przy-
gotowania, konsystencji i rozdrobnienia wymaga po-
karm podawany ustnie w odróżnieniu od podawane-
go przez zgłębnik, gastrostomię lub jejunostomię;
— sprzęt używany do karmienia doustnego i do-
jelitowego;
— ilość podawanych posiłków i płynów na dobę;
— pielęgnacja miejsca podawania posiłku przy
karmieniu doustnym i żywieniu dojelitowym przez
gastrostomię lub jejunostomię lub zgłębnik;
— badania stosowane przy kontroli żywienia do-
jelitowego;
— możliwość występowania powikłań przy żywie-
niu dojelitowym;
— sprzęt używany do pielęgnacji pacjentów, któ-
rzy w ocenie skalą opartą na skali Bartel uzyskali
0 punktów;
— personel zatrudniony w opiece nad pacjenta-
mi, którzy w ocenie skalą opartą na skali Bartel
uzyskali 0 punktów, np. wymóg zatrudnienia reha-
bilitanta w wymiarze 1/4 etatu na 1 łóżko, w odróż-
nieniu od pacjentów, którzy w ocenie skalą opartą
na skali Bartel uzyskali 5–40 pkt i karmieni są do-
ustnie – zatrudnienie rehabilitanta w wymiarze:
2 etaty na 35 chorych.
Należy ponadto zwrócić uwagę, iż w karmieniu
doustnym pacjenta może brać udział każdy personel
medyczny. Również wolontariusze i rodziny chorych
włączani są do karmienia swoich bliskich. Natomiast
żywienie drogą inną niż doustna w warunkach sta-
cjonarnych wykonywane jest przez personel do tego
uprawniony, czyli pielęgniarki.
430
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarządzenie
prezesa NFZ, w którym na określenie całkowitej nie-
zdolności do samodzielnego spożywania posiłków wpro-
wadzony został zapis: „nie jest w stanie samodzielnie
jeść (karmiony przez zgłębnik lub gastrostomię)”,
tj. zarządzenie nr 96/2008/DSOZ prezesa NFZ z dnia
23 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzajach: świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze oraz opieka paliatyw-
na i hospicyjna, obowiązywało już w 2009 r.
Minister zdrowia, badając ww. zarządzenie pre-
zesa NFZ, uznał, iż istnieje potrzeba zróżnicowania
finansowania przez fundusz grupy pacjentów kar-
mionych doustnie, z zachowanym odruchem żucia
i połykania, wymagających pomocy przy spożywaniu
posiłków, w porównaniu z grupą pacjentów, którzy
nie są w stanie samodzielnie jeść i są karmieni
np. przez zgłębnik lub gastrostomię. Uzasadnione
jest to zarówno dodatkowymi wymaganiami w za-
kresie kwalifikacji personelu sprawującego opiekę
nad osobami karmionymi przez zgłębnik lub gastro-
stomię, jak również większymi nakładami finanso-
wymi, wynikającymi chociażby z dodatkowego sprzę-
tu medycznego oraz jego pielęgnacji.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister zdrowia
dostrzega potrzebę wprowadzenia wyższej wyceny
osobodnia dla pacjentów zakładów opiekuńczych oce-
nianych na 5 pkt w skali opartej na skali Barthel,
którzy mają zachowany odruch połykania i karmieni
są doustnie. Kwestia zmiany obowiązującego zarzą-
dzenia nr 84/2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej,
ze zmianami, celem wprowadzenia nowego produktu
rozliczeniowego dla ww. grupy pacjentów ZOL/ZPO,
była przedmiotem spotkania w Ministerstwie Zdro-
wia w dniu 27 stycznia 2010 r. Wdrożenie zapropono-
wanych zmian uzależnione jest jednak od możliwości
finansowych funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie uzdrowiskowego lecznictwa
dziecięcego w Rymanowie-Zdroju (14390)
Szanowny Panie Marszałku! W związku interpe-
lacją pana Piotra Babinetza, Posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 9 lutego 2010 r. w sprawie
uzdrowiskowego lecznictwa dziecięcego w Rymano-
wie-Zdroju, przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 lutego 2010 r.
(znak: SPS-023-14390/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że ze względu na progno-
zowane niższe przychody ze składek na ubezpiecze-
nie zdrowotne w roku 2010 wysokość środków prze-
widzianych w planie finansowym NFZ na 2010 r. na
świadczenia opieki zdrowotnej jest niższa niż w pla-
nie finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym
w dniu 31 grudnia 2009 r. W związku z tym w nie-
których zakresach świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym leczeniu uzdrowiskowym, na 2010 r. są plano-
wane niższe środki niż w ww. planie finansowym na
2009 r. W planie finansowym NFZ na 2009 r. obo-
wiązującym w dniu 31 grudnia 2009 r. wysokość
środków finansowych na lecznictwo uzdrowiskowe
wyniosła 669,6 mln zł, natomiast na 2010 r. zaplano-
wana jest kwota 549,6 mln zł.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
kontraktu NFZ z Uzdrowiskiem Rymanów SA, pra-
gnę poinformować, że zadania z zakresu określania
jakości i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawi-
dłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów ofert,
rokowań i zawieranie umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, a także monitorowanie ich reali-
zacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.), należą do kompetencji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Minister zdrowia w związku z przekazaną
interpelacją wystąpił do prezesa NFZ o przedstawie-
nie informacji w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska prezesa NFZ wynika, że w roku
2009 łączna wartość kontraktu z Uzdrowiskiem Ry-
manów SA wynosiła 15 250,2 tys. zł, na dzień 31
grudnia 2009 r. wartość skierowań zrealizowanych
wynosiła 12 469 820 zł. W roku 2010 ilość zakontrak-
towanych skierowań przez oddziały wojewódzkie Na-
rodowego Funduszu Zdrowia z Uzdrowiskiem Ryma-
nów SA wynosiła 7019 na łączną wartość 11 538,2
tys. zł. Dane przedstawiono w załączonej tabeli*).
W wyniku aneksowania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju lecznictwo uzdro-
wiskowe na 2010 r. oddziały wojewódzkie zakontrak-
towały świadczenia na łączną kwotę 540 760,8 tys. zł.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
 431

Zakontraktowana przez OW NFZ liczba skierowań
stacjonarnego leczenia uzdrowiskowego wynosi
336 395 skierowań i stanowi spadek w stosunku do
2009 r. o ok. 16,76%.
Zgodnie ze stanowiskiem prezesa NFZ powyższe
kwoty były wynikiem wysokości środków zaplanowa-
nych przez NFZ na 2010 r.
Ponadto prezes zapewnił, iż każdego roku Naro-
dowy Fundusz Zdrowia zabezpiecza dla populacji
dzieci i młodzieży świadczenia w rodzaju leczenie
uzdrowiskowe, tzn. gwarantuje środki finansowe
i praktyczną pełną dostępność do przedmiotowych
świadczeń dla każdego dziecka posiadającego skie-
rowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nakładów finansowych
na dziecięce oddziały onkologiczne (14411)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
na wniosek środowiska onkologów zwiększono war-
tość punktową 29 z 81 grup w zakresach dziecięcych.
Od marca 2009 r. wycena świadczenia osobodzień ho-
spitalizacji hematoonkologicznej u dzieci z zakresu
chemioterapii wzrosła o prawie 100%, z 384 zł w roku
2008, do 765 zł w roku 2009.
Łączny wzrost nakładów finansowych w zakresach
dotyczących leczenia onkologicznego dzieci w roku
2009 w stosunku do roku 2008 wyniósł 58%.
Chcąc obliczyć analogiczny wzrost nakładów finan-
sowych na dziecięce programy terapeutyczne i chemio-
terapię, w roku 2010 oszacowano nakłady na poziomie
z roku 2009, bazując na tym, że łączne nakłady na te
zakresy (dla dorosłych i dla dzieci) zostały zaplanowa-
ne na poziomie wartości świadczeń wykonanych i roz-
liczonych w roku 2009.
Tak obliczony łączny wzrost nakładów w roku 2010
wynosi 3%.
Podkreślić jednocześnie należy, że łączne nakłady
na procedury onkologiczne są jeszcze większe, bowiem
w innych zakresach świadczeń, niebędących de facto
zakresami wyłącznie onkologicznymi, finansowane są
również świadczenia onkologiczne.
Szczegółowe dane dotyczące leczenia onkologicz-
nego dzieci w warunkach szpitalnych przedstawia po-
niższa tabela:
Rodzaj świadczeń 2008 2009 2010 (Plan)
LECZENIE SZPITALNE:

z dnia 19 stycznia 2010 r. w sprawie nakładów finan- ONKOLOGIA DZIECIĘCA 32 101 037
sowych na dziecięce oddziały onkologiczne, przeka-
zaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 17 lutego ONKOLOGIA I HEMATOLOGIA
30 114 508 64 651 709 68 795 226
DZIECIĘCA – HOSPITALIZACJA
2010 r., znak: SPS-023-14411/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji. ONKOLOGIA I HEMATOLOGIA

Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie DZIECIĘCA – HOSPITALIZACJA – 4 476 117 5 508 204
S21,S22,S23
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki ONKOLOGIA KLINICZNA
5 299 632 5 892 948 5 329 296
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego DZIECIĘCA – HOSPITALIZACJA

zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-

ONKOLOLGIA DZIECIĘCA
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań – TRYB JEDNODNIOWY
576 972

i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-

wotnej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza- TERAPIA IZOTOPOWA 15 266 850 17 464 746 18 387 111

nie, zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia LECZENIE SZPITALNE:

27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
CHEMIOTERAPIA 22 161 991 76 269 327 76 269 327*
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do kompetencji PROGRAMY ONKOLOGICZNE 497 773 883 523 883 523*

Narodowego Funduszu Zdrowia. Suma końcowa 106 018 763 169 638 370 175 172 687
W związku z powyższym w ramach nadzoru sprawo-
wanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia minister Dane szacunkowe na poziomie roku 2009.
zdrowia wystąpił do prezesa funduszu z prośbą o przed-
stawienie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z poważaniem
Na podstawie informacji przekazanej przez preze-
sa NFZ informuję, co następuje. Podsekretarz stanu
Wysokość nakładów finansowych przeznaczonych Cezary Rzemek
na realizację świadczeń opieki zdrowotnej o profilu
onkologicznym w ostatnich dwóch latach stale wzra-
sta. Największy wzrost miał miejsce w roku 2009, gdy Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
432
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zasad kierowania pacjentów
do sanatoriów (14474)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Rydzonia, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka, z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14474/1009, w sprawie zasad kierowania pacjen-
tów do sanatoriów, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późń. zm.) oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 przywołanej ustawy lecze-
nie uzdrowiskowe przysługuje świadczeniobiorcy na
podstawie wystawionego przez lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego skierowania, którego sposób wystawia-
nia, tryb potwierdzania oraz wzór określa rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r.
w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe
(Dz. U. Nr 139, poz. 1135).
Odnosząc się do przedstawionego przez pana po-
sła pytania dotyczącego zasad, jakimi kieruje się
NFZ przy wysyłaniu pacjentów na leczenie sanato-
ryjne, uprzejmie wyjaśniam, iż na podstawie art. 33
ust. 2 ww. ustawy wystawione przez lekarza ubezpie-
czenia zdrowotnego skierowanie na leczenie uzdro-
wiskowe wymaga potwierdzenia przez oddział woje-
wódzki funduszu właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania świadczeniobiorcy, a jeżeli nie można
ustalić miejsca jego zamieszkania – oddział woje-
wódzki funduszu właściwy dla siedziby świadczenio-
dawcy, który wystawił skierowanie.
Po otrzymaniu skierowania przez oddział woje-
wódzki Narodowego Funduszu Zdrowia komórka or-
ganizacyjna właściwa w zakresie lecznictwa uzdro-
wiskowego dokonuje jego rejestracji, nadając skiero-
waniu kolejny numer. Po rejestracji skierowania le-
karz specjalista w dziedzinie balneoklimatologii i me-
dycyny fizykalnej lub rehabilitacji medycznej, zwany
dalej lekarzem specjalistą, dokonuje aprobaty skiero-
wania pod względem celowości leczenia uzdrowisko-
wego. Jednocześnie lekarz specjalista może zażądać
od lekarza ubezpieczenia zdrowotnego, który wysta-
wił skierowanie, dostarczenia w wyznaczonym ter-
minie dokumentacji medycznej niezbędnej do ustale-
nia rodzaju i zakresu leczenia uzdrowiskowego, uzu-
pełnienia lub aktualizacji tej dokumentacji oraz prze-
prowadzenia dodatkowych badań.
Po dokonaniu pozytywnej aprobaty skierowania
przez lekarza specjalistę w dziedzinie balneoklima-
tologii i medycyny fizykalnej lub rehabilitacji me-
dycznej, zgodnie z przepisami prawa, oddział woje-
wódzki Narodowego Funduszu Zdrowia potwierdza
skierowania i jednocześnie określa:
a) rodzaj leczenia uzdrowiskowego i jego tryb,
b) odpowiedni zakład lecznictwa uzdrowiskowego,
c) datę rozpoczęcia leczenia i czas jego trwania
w przypadku leczenia uzdrowiskowego w trybie sta-
cjonarnym,
d) termin ważności skierowania i okres leczenia
w przypadku leczenia uzdrowiskowego w trybie am-
bulatoryjnym.
Skierowanie, którego oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nie potwierdził z powodu
niewskazania przez lekarza specjalistę celowości
skierowania, jest zwracane lekarzowi ubezpieczenia
zdrowotnego, który je wystawił, wraz z podaniem
przyczyny odmowy potwierdzenia skierowania. O nie-
potwierdzeniu skierowania oddział wojewódzki Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zawiadamia świadcze-
niobiorcę nie później niż 30 dni od otrzymania wnio-
sku. Nadmienić również należy, że przepisy cytowa-
nego na wstępie rozporządzenia nakładają na oddział
wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia obowią-
zek prowadzenia listy świadczeniobiorców, którzy nie
uzyskali potwierdzenia skierowania. Oddział woje-
wódzki Narodowego Funduszu Zdrowia potwierdza
skierowanie wystawione świadczeniobiorcy, który
znajduje się na liście oczekujących w pierwszej kolej-
ności, jeżeli są miejsca w odpowiednich zakładach
lecznictwa uzdrowiskowego, przewidziane w umo-
wach z tymi zakładami.
Odpowiadając na kolejne pytanie pana posła Sta-
nisława Rydzonia, stwierdzić należy, iż przepisy pra-
wa określają jednolite i przejrzyste zasady kierowa-
nia świadczeniobiorców na leczenie uzdrowiskowe.
Odnosząc się do przeprowadzania kontroli pod
kątem wykrywania praktyk wielokrotnego kierowa-
nia pacjentów na leczenie do sanatoriów z pominię-
ciem zasad, uprzejmie informuję, iż w wyniku prze-
prowadzonych w 2008 r. przez Ministerstwo Zdro-
wia kontroli w Lubelskim oraz Podlaskim Oddziale
Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia nie
stwierdzono nieprawidłowości w przedmiotowym
zakresie.
Jednocześnie z informacji przekazanych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia wynika, że do Centrali
NFZ nie wpłynęły pisma informujące o łamaniu
przez oddziały wojewódzkie NFZ regulacji prawnych
określonych w cytowanym na wstępie rozporządze-
niu ministra zdrowia, w zakresie praktyk wielokrot-
nego kierowania pacjentów na leczenie uzdrowisko-
we z pominięciem zasad określonych w przepisach.
W odpowiedzi na kolejne pytanie pana posła do-
tyczące planów Ministerstwa Zdrowia odnośnie do
lecznictwa sanatoryjnego, uprzejmie wyjaśniam, że
obecnie nie przewiduje się wprowadzenia zmian w za-
kresie zasad kierowania pacjentów na leczenie uzdro-
wiskowe. Podkreślić należy, iż głównym kryterium
kierowania na leczenie uzdrowiskowe pozostają

względy zdrowotne, a zgodnie z opinią konsultanta
krajowego do spraw balneologii i medycyny fizykal-
nej, z medycznego punktu widzenia bodźcowy cha-
rakter leczenia uzdrowiskowego powoduje, iż jego
efekty utrzymują się co najmniej rok.
Dodać również należy, iż pacjenci mają możliwość
kontynuowania leczenia usprawniającego w porad-
niach rehabilitacyjnych w miejscowości zamieszka-
nia oraz w rehabilitacyjnych oddziałach pobytu
dziennego przy szpitalach powiatowych lub woje-
wódzkich. Dotyczy to zarówno emerytów, rencistów,
jak i osób aktywnych zawodowo oraz dzieci (w tym
również ze schorzeniami wrodzonymi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planów Ministerstwa
Edukacji Narodowej dotyczących
opracowywania przez szkoły własnych wzorów
świadectw promocyjnych (14495)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Burego (SPS-023-
-14495p/10) w sprawie udzielenia dodatkowych wy-
jaśnień dotyczących opracowywania przez szkoły
własnych wzorów świadectw szkolnych promocyj-
nych, uprzejmie informuję, że po dokonaniu szczegó-
łowej analizy uwag zgłoszonych przez ministrów,
prezesa Rządowego Centrum Legislacji, partnerów
społecznych, kuratorów oświaty i dyrektorów okrę-
gowych komisji egzaminacyjnych odstąpiono od pro-
pozycji, by szkoły opracowywały własne wzory świa-
dectw szkolnych promocyjnych, które miałyby być
zatwierdzane przez organy prowadzące. W przygoto-
wywanej redakcji zmienionego projektu rozporządze-
nia w sprawie świadectw, dyplomów państwowych
i innych druków szkolnych zostaną zamieszczone
wzory świadectw szkolnych promocyjnych, które
będą w najbliższych latach obowiązywać we wszyst-
kich typach szkół.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że kwestie doty-
czące wzorów świadectw, dyplomów państwowych
i innych druków nie są sprawami drugorzędnymi. Są
one tak samo ważne i istotne, jak wiele innych spraw z
433
obszaru oświaty regulowanych rozporządzeniami mi-
nistra właściwego do spraw oświaty i wychowania.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zajmuje się obec-
nie wieloma kwestiami istotnymi dla rozwoju i syste-
matycznego podnoszenia wyników edukacji dzieci,
młodzieży i dorosłych. Dla przykładu wymienię takie
zagadnienia, jak:
— prowadzenie we wszystkich województwach
konsultacji dotyczących specjalnych potrzeb edu-
kacyjnych uczniów oraz zmian w kształceniu za-
wodowym,
— wdrażanie nowych uregulowań dotyczących
sprawowania nadzoru pedagogicznego,
— monitorowanie wdrażania nowej podstawy pro-
gramowej,
— realizacja rządowego programu „Radosna
szkoła”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie emerytur pomostowych dla salowych
zatrudnionych w szpitalach psychiatrycznych
(14564)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy wystąpieniu pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu RP, z dnia 26 lutego 2010 r. (SPS-
-023-14564/10) interpelacją pana posła Jacka Falfu-
sa w sprawie emerytur pomostowych dla salowych
zatrudnionych w szpitalach psychiatrycznych dzię-
kuję za zainteresowanie się powyższym tematem,
jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy ustawy
z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomosto-
wych (Dz. U. Nr 237, poz. 165), w przeciwieństwie do
uregulowań ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) oraz rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrud-
nionych w szczególnych warunkach lub w szczegól-
nym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.),
określają wyłącznie rodzaje prac w szczególnych wa-
runkach lub o szczególnym charakterze, a nie stano-
wiska pracy, gdyż te w prawidłowy sposób można
określić jedynie bezpośrednio w zakładzie pracy.
Wykaz rodzajów takich prac został opracowany
na podstawie raportu Komisji Ekspertów Medycyny
434
Pracy. W swoich pracach komisja kierowała się wy-
łącznie kryteriami medycznymi oraz kryteriami
wchodzącymi w zakres ochrony pracy, ponieważ
pracownicy wykonujący taki sam zawód, lecz w róż-
nych zakładach pracy mogą być obciążeni innym
zakresem odpowiedzialności za wykonywanie swych
czynności, mogą również wykonywać prace o różnej
intensywności i w różnych warunkach środowiska
(np. w narażeniu na działanie czynników, których
– niezależnie od starań pracodawcy – nie można wy-
eliminować).
W związku z powyższym o tym, czy dana praca
wykonywana przez określonego pracownika powinna
być uznana za pracę w szczególnych warunkach czy
też o szczególnym charakterze w rozumieniu przepi-
sów ustawy o emeryturach pomostowych, nie powin-
na decydować nazwa stanowiska pracy, na którym
praca ta jest wykonywana, lecz jej charakterystyka,
zgodna z kryteriami zawartymi w art. 3 ust. 1 i 3 tej
ustawy oraz innymi przepisami prawa nierozerwal-
nie z tymi kryteriami związanymi.
Bezsporny pozostaje fakt, że praca salowych za-
trudnionych w szpitalach jest cenna, polega na zaj-
mowaniu się utrzymaniem czystości w placówkach
ochrony zdrowia, w szczególności w salach szpital-
nych. Podlegając służbowo (w szpitalach) pielęgniar-
ce oddziałowej, pełni także funkcje pomocnicze przy
obsłudze chorych i opiece nad nimi. Ich praca jest
bardzo ważna, a ich obecność niezbędna. Salowe
sprzątają gabinety lekarskie, gabinety zabiegowe, po-
kój pielęgniarek, sale chorych oraz korytarz oddzia-
łu szpitalnego. Bez pracy salowych oddział szpitalny
nie mógłby funkcjonować normalnie i nie spełniałby
swoich zadań należycie.
Stosownie do unormowań ustawy o emeryturach
pomostowych jedynym podmiotem uprawnionym do
kwalifikowania danego rodzaju pracy jako pracy
w szczególnych warunkach lub o szczególnym cha-
rakterze jest wyłącznie zakład pracy (płatnik skła-
dek), u którego praca taka jest wykonywana. Ocena
ryzyka zawodowego na wszystkich stanowiskach pra-
cy jest bowiem, zgodnie z art. 226 ustawy z dnia
6 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21,
poz. 94, z późn. zm.) oraz przepisami rozporządzenia
ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września
1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa
i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650,
z późn. zm.), obowiązkiem pracodawcy.
Ocena, czy dany pracownik wykonuje pracę w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze,
powinna być zatem dokonywana na szczeblu zakładu
pracy, przy uwzględnieniu przepisów art. 3 ustawy
o emeryturach pomostowych. Przepisy te, w połącze-
niu z wykazami rodzajów prac zamieszczonymi w za-
łącznikach nr 1 i 2, umożliwiają pracodawcom wyko-
nać obowiązki nałożone na nich przepisami omawia-
nej ustawy.
Zakład pracy (bez względu na jego status organi-
zacyjno-prawny) jest obowiązany od 1 stycznia 2010 r.,
stosownie do art. 41 ust. 4 ustawy o emeryturach
pomostowych, prowadzić wykaz stanowisk pracy, na
których są wykonywane prace w szczególnych wa-
runkach lub o szczególnym charakterze oraz ewiden-
cję pracowników wykonujących takie prace. Kontro-
la prawidłowości zakwalifikowania określonej pracy
jako wykonywanej w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze przebiega w trybie art. 41
ust. 6. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku nie-
umieszczenia przez płatnika składek danego pracow-
nika w ewidencji pracowników wykonujących pracę
w szczególnych warunkach lub pracę o szczególnym
charakterze, pracownikowi przysługuje skarga do
Państwowej Inspekcji Pracy. W przypadku uwzględ-
nienia tej skargi właściwe ograny Państwowej In-
spekcji Pracy uprawnione są do nakazania pracodaw-
cy umieszczenia pracownika w ewidencji pracowni-
ków wykonujących pracę w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze. Od decyzji inspekto-
ra pracy zarówno pracownikowi, jak i płatnikowi
składek przysługuje odwołanie do okręgowego in-
spektora pracy, którego z kolei decyzja może być
skontrolowana na drodze sądowego postępowania
administracyjnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że na stronie: www.
emeryturypomostowe.gov.pl został umieszczony, przy-
gotowany przez Centralny Instytut Ochrony Pracy
– Państwowy Instytut Badawczy (we współpracy
z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej), obszer-
ny poradnik do ustawy o emeryturach pomostowych:
Zasady kwalifikacji prac w szczególnych warunkach
i o szczególnym charakterze, przeznaczony dla pra-
codawców i osób odpowiedzialnych za sporządzanie
wykazu stanowisk prac wykonywanych w szczegól-
nych warunkach i prac o szczególnym charakterze
oraz ewidencji osób zatrudnionych na tych stanowi-
skach. W zakładce zatytułowanej „Dla pracownika”
znajdują się również wyjaśnienia dotyczące poszcze-
gólnych pojęć użytych w ustawie o emeryturach po-
mostowych, tak więc każdy zainteresowany ma moż-
liwość zapoznania się z ich definicją.
Z uwagi na powyższe, jak również na fakt, że to
pracodawcy powinni każdy przypadek wykonywania
pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze traktować indywidualnie, resort zdro-
wia nie widzi potrzeby nowelizacji przepisów oma-
wianej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie ewentualnej reformy w systemie
samorządowych kolegiów odwoławczych (14586)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14586/10)
dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana Jerze-
go Budnika z dnia 8 lutego 2010 r. w sprawie ewentu-
alnej reformy w systemie samorządowych kolegiów
odwoławczych, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie są prowadzone pra-
ce legislacyjne mające na celu przygotowanie rządo-
wego projektu ustawy wprowadzającej zmiany w za-
kresie funkcjonowania wskazanych organów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie wstrzymania inwestycji
w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich
w Wałczu, który został zakwalifikowany
do dalszego etapu procedur jako miejsce
pobytu jednej z reprezentacji piłkarskich
w trakcie Euro 2012 (14589)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Wziąt-
ka przekazaną pismem z dnia 28 lutego 2010 r. (sygn.
SPS-023-14589/10), w sprawie wstrzymania inwesty-
cji w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Wałczu,
który został zakwalifikowany do dalszego etapu pro-
cedur jako miejsce pobytu jednej z reprezentacji pił-
karskich w trakcie Euro 2012, uprzejmie informuję,
co następuje.
1. Ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej, w ramach programu inwestycji o szczególnym
znaczeniu dla sportu, od 2006 r. w Ośrodku Przygo-
towań Olimpijskich w Wałczu dofinansowywany jest
II etap modernizacji toru wioślarsko-kajakowego.
Koszt całkowity przedsięwzięcia obliczony został na
kwotę ok. 13 600 tys. zł. Dofinansowanie w wysokości
435
12 870 tys. zł zostało rozłożone na cały zaplanowany
okres realizacji zadania, tj. do września 2010 r.
Ministerstwo Sportu i Turystyki gospodaruje
środkami Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej na
mocy rozporządzenia ministra sportu z dnia 10 lipca
2006 r. (Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.). Roz-
porządzenie to uprawnia ministerstwo do dyspono-
wania środkami funduszu oraz przeprowadzenia
kontroli realizacji umowy o dofinansowanie. Jednak,
mając na uwadze przepisy prawa budowlanego, nie
daje uprawnień uczestnika procesu budowlanego.
W związku z tym Ministerstwo Sportu i Turysty-
ki nie prowadzi działań w zakresie inwestycyjnego
planowania i realizacji inwestycyjnych któregokol-
wiek z obiektów sportowych, a jedynie uczestniczy
w dofinansowaniu modernizacji, remontów i realiza-
cji nowych obiektów sportowych.
Reasumując powyższe wyjaśnienie, uprzejmie in-
formuję, że:
— realizacja modernizacji II etapu toru wioślar-
sko-kajakowego jest monitorowana na bieżąco w za-
kresie określonym w rozporządzeniu,
— Ministerstwo Sportu i Turystyki nie podjęło
żadnych działań wstrzymujących realizację dofinan-
sowywanego II etapu modernizacji toru wioślarsko-
-kajakowego w Wałczu.
2. W związku z organizacją UEFA EURO 2012™
Polska i Ukraina zostały zobowiązane do przed-
stawienia po minimum 16 propozycji centrów po-
bytowych.
W czerwcu 2009 r. w PL. 2012 sp. z o.o. opracowa-
no raport dotyczący kandydatów na centra pobytowe,
który zawiera opis stanu realizacji inwestycji w po-
szczególnych ośrodkach. Raport podzielił kandyda-
tury na trzy grupy, w zależności od stopnia przygo-
towania inwestycji w kontekście wypełnienia wymo-
gów UEFA (dobre przygotowanie i realizacja, średnie
prawdopodobieństwo realizacji inwestycji, zagroże-
nie). W drugiej grupie ośrodków znalazł się Central-
ny Ośrodek Sportu w Wałczu. W oparciu o dane za-
warte we wskazanym wyżej raporcie podjęto decyzję
o umieszczeniu centrów pobytowych w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 2009 r. (Dz. U.
z 2010 r. Nr 8, poz. 52) w sprawie wykazu przedsię-
wzięć Euro 2012. Rozporządzenie zawiera 54 kandy-
datury na lokalizacje centrum pobytowego, w tym
kandydaturę Wałcza.
Jednocześnie należy podkreślić, że wyłączne pra-
wo wyboru ośrodków do katalogu centrów pobyto-
wych UEFA EURO 2012™ (Team Base Camp Cata-
logue UEFA EURO 2012™) posiadają UEFA oraz
Euro 2012 Polska sp. z o.o., podmiot powołany przez
Polski Związek Piłki Nożnej.
Warto również wspomnieć, że rekomendacja cen-
trum pobytowego przez UEFA i zawarcie propozycji
centrum pobytowego w katalogu centrów UEFA nie
zapewnia kandydatowi wykorzystania pobytu przez
jedną z drużyn narodowych, które mają pełną dowol-
ność w wyborze zakwaterowania w czasie UEFA
EURO 2012™.
436
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie przewiduje
możliwości wsparcia finansowego inwestycji centrów
pobytowych ze środków budżetu państwa. Ośrodek
Przygotowań Olimpijskich w Wałczu jako baza przy-
gotowań Centralnego Ośrodka Sportu stanowi jeden
z głównych obszarów inwestowania przez Minister-
stwo Sportu i Turystyki ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie wysokości stawki za osobodzień
w zakresie długoterminowej opieki
pielęgniarskiej, narzuconej przez NFZ
świadczeniodawcom usług medycznych (14599)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Barbary Marianowskiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-
-14599/10), w sprawie wysokości stawki za osobo-
dzień w zakresie długoterminowej opieki pielęgniar-
skiej narzuconej przez NFZ świadczeniodawcom usług
medycznych, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
W odniesieniu do świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej mają zastosowanie m.in. przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147
i Nr 211, poz. 1645), zarządzenie nr 84/2009/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grudnia
2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej.
Celem poprawy dostępności do gwarantowanych
świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej dokonano nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej. Zmiany dotyczyły m.in. wy-
kreślenia z przepisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji,
przez okres powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze
świadczeń pielęgniarskich wymienionych w § 9 ust. 2
pkt 1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki
czy wykonywania opatrunków. Ponadto określono, iż
pielęgniarka może jednoczasowo opiekować się nie
więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadcze-
niobiorcami przebywającymi pod tym samym adre-
sem zamieszkania (np. w domu pomocy społecznej).
Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno w opie-
ce stacjonarnej, jak i domowej świadczenia gwaran-
towane z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych w ramach opieki długoterminowej będą
udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie skalą
opartą na skali Barthel otrzymał 40 pkt lub mniej.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych w ramach opieki długoterminowej (Dz. U.
Nr 217, poz. 1688) prezes NFZ wydał zarządzenie
nr 93/2009/DSOZ z dnia 30 grudnia 2009 r. zmienia-
jące zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej. Powyższym zarządzeniem prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia wprowadził zmiany w za-
kresie finansowania stawki za osobodzień realizowa-
nej w ramach pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej, ustalając stawkę za osobodzień w pielę-
gniarskiej opiece długoterminowej domowej dla pa-
cjentów przebywających pod różnymi adresami za-
mieszkania ze wskaźnikiem 1, zaś w pielęgniarskiej
opiece długoterminowej domowej dla pacjentów prze-
bywających pod tym samym adresem zamieszkania
ze wskaźnikiem 0,4.
Departament wyjaśnia, że w odniesieniu do finan-
sowania świadczeń pielęgniarskiej opieki długoter-
minowej domowej realizowanej dla mieszkańców do-
mów pomocy społecznej wskaźnik 0,4 został przyjęty
w związku z nieuwzględnieniem w rozporządzeniu
zmieniającym w sprawie świadczeń gwarantowanych
liczby pacjentów objętych przez 1 pielęgniarkę, którą
proponował NFZ, tj. 15 chorych. Kwestia ta była
omawiana w zespołach roboczych organizowanych
przez Ministerstwo Zdrowia i Ministerstwo Pracy

i Polityki Społecznej, jak również prezentowana na
posiedzeniu senackiej Komisji Rodziny i Polityki Spo-
łecznej oraz Komisji Zdrowia w dniu 20 października
2009 r. Wskaźnik ten został wyliczony w proporcji do
zmniejszenia liczby pacjentów z 15 na 12 przebywa-
jących pod jednym adresem zamieszkania.
Wyjaśniam, że analiza kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej należy do kompetencji Narodowego Funduszu
Zdrowia, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Wysokość
środków finansowych przeznaczonych na realizację
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej, określa się w planie finansowym fundu-
szu, w rozbiciu na poszczególne oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia. Mając na uwadze
fakt, iż środki finansowe przeznaczone na realizację
świadczeń opieki zdrowotnej są ściśle określone, Na-
rodowy Fundusz Zdrowia w każdej umowie o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej określa maksy-
malną kwotę zobowiązania wobec świadczeniodawcy
(art. 136 ww. ustawy), a suma wszystkich kwot zobo-
wiązań wobec realizatorów danego rodzaju świad-
czeń, zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5 ww. ustawy,
nie może przekroczyć wysokości środków finanso-
wych przeznaczonych na ten cel w planie finanso-
wym funduszu.
Jednocześnie informuję, iż w świetle obowiązują-
cych przepisów podczas postępowania w sprawie za-
warcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej świadczeniodawcy ubiegający się o zawarcie umo-
wy mogą prowadzić negocjacje z NFZ celem ustalenia
ceny za świadczenia opieki zdrowotnej, natomiast
w trakcie obowiązywania umowy, zgodnie z brzmie-
niem przepisu § 43 ust. 1 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 81, poz. 484), każda ze
stron umowy może w uzasadnionych przypadkach
wnioskować na piśmie o zmianę warunków umowy.
Odnosząc się bezpośrednio do pytania zawartego
w interpelacji pani poseł Barbary Marianowskiej,
dotyczącego przyczyn obniżenia przez Małopolski
OW NFZ stawki za osobodzień w pielęgniarskiej opie-
ce długoterminowej domowej z obowiązującej dotych-
czas kwoty 31 zł do 26 zł, mając na uwadze, iż efek-
tywne i bezpieczne gospodarowanie środkami finan-
sowymi oddziałów wojewódzkich funduszu należy do
zadań ich dyrektorów, informuję, że zgodnie z infor-
macjami przekazanymi przez Małopolski OW NFZ
dla ustalenia wartości planu rzeczowo-finansowego
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w zakresie pielęgniarska opieka długoterminowa do-
mowa zastosowano zasady jednolite wobec wszyst-
kich świadczeniodawców. W związku z prognozowa-
437
nymi przychodami funduszu w 2010 r., przy jedno-
czesnym wzroście wydatków obligatoryjnych (refun-
dacja apteczna, podstawowa opieka zdrowotna,
świadczenia szpitalne nielimitowane), niezbędnym
było zweryfikowanie nakładów na niektóre pozycje
planu zakupów. W odniesieniu do liczby kontrakto-
wanych świadczeń priorytetem było nieobniżanie
dostępności w porównaniu do roku 2009 r. W przy-
padku świadczeń z zakresu pielęgniarskiej opieki
długoterminowej domowej zwiększono liczbę kon-
traktowanych świadczeń w przeliczeniu na 1 etat
pielęgniarski do poziomu 6 pacjentów objętych jed-
noczasowo opieką, jednocześnie zweryfikowano cenę
jednostkową osobodnia, uwzględniając w szczególno-
ści ceny obowiązujące w innych oddziałach woje-
wódzkich funduszu, średnią cenę krajową oraz wpro-
wadzoną od roku 2009 korzystną dla świadczenio-
dawców zasadę płacenia za osobodni objęcia opieką,
a nie wyłącznie zrealizowane wizyty. W efekcie war-
tości łączne podpisanych umów nie uległy zmniejsze-
niu. Ze strony świadczeniodawców Małopolski OW
NFZ nie napotkał trudności w zaakceptowaniu po-
wyższych propozycji i ostatecznie wszystkie podmio-
ty realizujące świadczenia w pielęgniarskiej opiece
długoterminowej domowej w 2009 r. podpisały anek-
sy na zaproponowanych warunkach, co pozwoliło
uzyskać pełne planowane zabezpieczenie przedmio-
towych świadczeń.
Jednocześnie Małopolski OW NFZ poinformował,
iż powyższe warunki obowiązywały jedynie przez
okres dwóch pierwszych miesięcy 2010 r. z uwagi na
przeprowadzone postępowanie konkursowe na świad-
czenia w zakresie pielęgniarskiej opieki długotermi-
nowej domowej udzielane od 1 marca 2010 r., w wy-
niku którego ustalono w trybie procedury konkurso-
wej nowe warunki finansowe umów.
Odnosząc się do pytania dotyczącego działań na
rzecz przywrócenia godziwego wynagrodzenia za
pracę pielęgniarską, uprzejmie informuję, że warun-
ki finansowania świadczeń, w tym liczba i cena jed-
nostek rozliczeniowych oraz kwota zobowiązania,
określane są w umowie o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej. Świadczeniodawcy, którzy zawierają
z Narodowym Funduszem Zdrowia cywilnoprawne
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zo-
bowiązują się jednocześnie do przestrzegania warun-
ków w nich określonych.
Należy dodać, iż zgodnie ze stanowiskiem zastęp-
cy prezesa do spraw medycznych Narodowego Fun-
duszu Zdrowia cena 26 zł za osobodzień w pielęgniar-
skiej opiece długoterminowej domowej jest ceną re-
alną. Dla porównania cena za osobodzień w ww. za-
kresie świadczeń w Mazowieckim OW NFZ w 2009 r.
wynosiła 21 zł, a na 2010 r. zaplanowano cenę 25 zł.
Natomiast średnie ceny w różnych zakresach świad-
czeń, np. w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej
kształtują się na poziomie 36 zł za porady lekarskie
wraz z diagnostyką, w opiece paliatywnej i hospicyj-
nej – 42 zł za świadczenia w hospicjum domowym,
które oprócz świadczeń pielęgniarskich zapewnia
438
świadczenia wykonywane przez lekarzy, psycholo-
gów, rehabilitantów oraz oprócz nesesera pielęgniar-
skiego zapewnia do wypożyczenia chorym do domu
m.in. koncentratory tlenu, ssaki elektryczne, inhala-
tory, pompy infuzyjne, kule, laski, chodziki i wózki
inwalidzkie. Mając na uwadze powyższe, w ocenie
zastępcy prezesa do spraw medycznych Narodowego
Funduszu Zdrowia finansowanie świadczeń w pielę-
gniarskiej opiece długoterminowej domowej w Mało-
polskim OW NFZ nie jest zaniżone.
Informuję że w związku z wejściem w życie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień związany z finan-
sowaniem i kontraktowaniem świadczeń zdrowot-
nych z powyższego zakresu był szeroko analizowany
i omawiany z przedstawicielami Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, z przedstawicielami pielęgniar-
skich organizacji zawodowych. W dniu 27 stycznia
2010 r. odbyło się w Ministerstwie Zdrowia spotka-
nie z udziałem przedstawicieli Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W wyniku podjętej dyskusji ustalono, że celem
poprawy finansowania świadczeń pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej realizowanej dla
pacjentów przebywających pod tym samym adresem
zamieszkania Narodowy Fundusz Zdrowia po zakoń-
czeniu konkursów ofert na świadczenia w zakresie
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej zo-
bowiązuje się do niezwłocznej zmiany zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie
zmiany wskaźnika z 0,4 na 0,5 dla pacjentów za-
mieszkujących pod jednym adresem zamieszkania
i aneksowania umów w zakresie wprowadzenia
wskaźnika 0,5.
Mając na względzie konieczność zapewnienia jed-
nolitej wykładni przepisów aktów normatywnych
wydawanych przez ministra zdrowia, Ministerstwo
Zdrowia przekazało do Narodowego Funduszu Zdro-
wia stanowisko w sprawie interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16 grudnia
2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgna-
cyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długotermi-
nowej – pismo z dnia 8 lutego 2010 r., znak: MZ-ZP-
-O-024-16939-5/MSZ/10. W stanowisku Minister-
stwo Zdrowia wskazało, że przepisy rozporządzenia
nie wyłączają ani nie ograniczają możliwości objęcia
opieką przez jedną pielęgniarkę mieszanej grupy
świadczeniobiorców, tj. pozostających zarówno pod
tym samym adresem zamieszkania, jak i w rozpro-
szeniu (pod różnymi adresami zamieszkania).
Informuję, iż w chwili obecnej Narodowy Fundusz
Zdrowia prowadzi prace analityczne nad możliwością
wprowadzenia mieszanego sposobu finansowania
w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej,
tj. takiego, który zezwalałby na możliwość objęcia
opieką przez jedną pielęgniarkę części chorych za-
mieszkałych pod jednym adresem, a części pod wie-
loma adresami zamieszkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie strażaków z lotniskowych służb
ratowniczo-gaśniczych (14604)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej z dnia
8 lutego 2010 r. (SPS-023-14604/10) w sprawie pod-
jęcia inicjatywy legislacyjnej zmierzającej do zrówna-
nia warunków służby strażaków Państwowej Straży
Pożarnej i lotniskowych służb ratowniczo-gaśni-
czych, przedstawiam poniżej opinię opracowaną
w porozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych
i administracji.
Strażacy pełniący służbę w jednostkach Państwo-
wej Straży Pożarnej mają status funkcjonariusza pu-
blicznego, a pracownicy lotniskowych służb ratowni-
czo-gaśniczych zatrudnieni są na podstawie umowy
o pracę i mają status pracownika wykonującego za-
dania w szczególnych warunkach i o szczególnym
charakterze.
Art. 129 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Po-
żarnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68, z późn. zm.)
umożliwiał funkcjonariuszom pożarnictwa (w tym
strażakom ratownikom lotniskowych straży pożar-
nych, a obecnie lotniskowych służb ratowniczo-ga-
śniczych) złożenie oświadczenia woli o podjęciu służ-
by w Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z art. 129
ust. 6 wskazanej ustawy osoby, które wyraziły pisem-
ną zgodę i uzyskały status strażaka, utraciły go, jeśli
w okresie do 30.06.1999 r. nie zostały powołane lub
mianowane na stanowiska służbowe w Państwowej
Straży Pożarnej.
Dzięki zakrojonym na szeroką skalę inwestycjom
infrastrukturalnym oraz zakupom nowoczesnego
sprzętu ratowniczo-gaśniczego zarządy portów lotni-
czych zapewniają pracownikom zatrudnionym w LSR-G
doskonałe warunki pracy i możliwości szkolenia.
W Ministerstwie Infrastruktury nie odnotowano in-

formacji świadczących o trudnościach w pozyskaniu
osób o odpowiednich kwalifikacjach do pracy
w LSR-G.
W opinii ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji, który jest właściwy w przedmiotowej sprawie,
nie zachodzą przesłanki do podjęcia inicjatywy legi-
slacyjnej zmierzającej do zrównania statusu straża-
ków Państwowej Straży Pożarnej i pracowników lot-
niskowych służb ratowniczo-gaśniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
oraz instytucjach podległych w 2009 r. (14620)
W nawiązaniu do pisma z dnia 24 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14620/10, przy którym przekazano
interpelację poselską złożoną przez pana posła
Krzysztofa Putrę w sprawie stanu zatrudnienia i wy-
nagrodzenia w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej oraz instytucjach podległych w 2009 r. infor-
muję, co następuje.
W ustawie budżetowej na rok 2009 dla części bu-
dżetowych, których dysponentem jest minister pracy
i polityki społecznej, ujęta została kwota wydatków
ogółem w wysokości 1 270 722 tys. zł. Natomiast
w ustawie o zmianie ustawy budżetowej wydatki zo-
stały zmniejszone o kwotę 12 684 tys. zł do poziomu
1 258 038 tys. zł.
Ograniczenia wydatków dotyczyły:
1) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw pracy oraz realizacji programów z zakresu
bezpieczeństwa i warunków pracy – kwota 6998 tys. zł,
w tym wydatki majątkowe 1530 tys. zł; w ramach
racjonalizacji wydatków Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej zrezygnowało z części prac moderni-
zacyjnych, które planowane były do realizacji w roku
2009, oraz ograniczyło inne wydatki bieżące, m.in.
przeznaczone na obsługę Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych i publikację biule-
tynu „Dialog Społeczny”; ponadto część środków
przyznanych na sfinansowanie w 2009 r. realizacji
programu wieloletniego pn. „Poprawa bezpieczeń-
stwa i warunków pracy” (5000 tys. zł) przesunięto
do realizacji w 2010 r. Działanie to nie wpłynęło jed-
nak na poziom realizacji tego zadania.
439
2) funkcjonowania jednostek podległych mini-
strowi pracy i polityki społecznej – kwota 2643 tys.
zł, w tym wydatki majątkowe 184 tys. zł: ogranicze-
niu uległy wydatki jednostek związane z zakupem
usług remontowych, podróżami służbowymi, zaku-
pem usług obejmujących wykonanie ekspertyz, ana-
liz i opinii oraz zakupami inwestycyjnymi.
3) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (cz. 44: Zabez-
pieczenie społeczne) – kwota 684 tys. zł, w tym wy-
datki majątkowe – 515 tys. zł; w ramach wprowadzo-
nych oszczędności zmniejszono wydatki związane ze
szkoleniami pracowników, tłumaczeniami, wykony-
waniem ekspertyz. Ponadto ograniczono wydatki
związane z przebudową obiektów Ministerstwa;
4) modernizacji i bieżącej eksploatacji systemów
informatycznych z zakresu pomocy społecznej – kwo-
ta 1565 tys. zł;
5) funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw rodziny oraz wydatków na dotacje z zakre-
su promowania i urzeczywistniania zasady równo-
uprawnienia kobiet i mężczyzn (cz. 63: Sprawy rodzi-
ny) – kwota 794 tys. zł.
Skutki podjętych działań w stosunku do pierwot-
nego budżetu na 2009 r. w poszczególnych częściach
budżetowych (po wyłączeniu dotacji z zakresu po-
mocy społecznej i dla PFRON oraz wydatków struk-
turalnych, które nie były uwzględniane przy opra-
cowywaniu oszczędności) przedstawia poniższa ta-
bela (w tys. zł):
Ustawa Nowelizacja ustawy
Kwota %
Część budżetowa budżetowa budżetowej
zmniejszeń zmniejszeń
na rok 2009 na rok 2009
31: Praca 253 679 244 038 9641 3,8
44: Zabezpieczenie
49 545 47 296 2249 4,5
społeczne
63: Sprawy rodziny 4472 3678 794 17,7
Razem 307 696 295 012 12 684 4,1
W ramach podjętych działań oszczędnościowych
zmniejszeniu uległy środki ujęte w następujących
pozycjach rezerw celowych będących w dyspozycji
ministra pracy i polityki społecznej:
1) poz. 28: Dotacje celowe na finansowanie lub
dofinansowanie zadań z zakresu pomocy społecznej,
w tym na realizację zadań wynikających z art. 121
ust. 3a ustawy o pomocy społecznej do 46 000 tys. zł
– o 100 000 tys. zł, do poziomu 262 300 tys. zł,
2) poz. 40: Środki na zwiększenie dotacji celowych
na realizację świadczeń rodzinnych i świadczeń
z funduszu alimentacyjnego – o 1 365 000 tys. zł,
do poziomu 64 800 tys. zł,
3) poz. 6: Kredyt na program poakcesyjnego
wsparcia obszarów wiejskich – o 50 900 tys. zł, do
poziomu 87 005 tys. zł.
Ustawą z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe oraz ustawy o kształtowaniu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
440
zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254)
wprowadzono ograniczenie w wysokości wynagro-
dzenia przysługującego osobom zajmujących kierow-
nicze stanowiska państwowe w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej przez ustalenie – za okres od
1 marca 2009 do 31 grudnia 2009 r. – wynagrodzenia
w wysokości przysługującej w grudniu 2008 r. Wy-
nagrodzenia pięciu osób zajmujących kierownicze
stanowiska na koniec 2009 r. kształtowały się na po-
ziomie 12 193 zł.
Na dzień 31 grudnia 2009 r., zgodnie ze sprawoz-
daniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu Rb-70,
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej było za-
trudnionych 669 pracowników. W tym 5 etatów to
osoby zajmujące wysokie stanowiska państwowe, na-
tomiast 4 etaty to pracownicy zatrudnieni w Gabine-
cie Politycznym Ministra Pracy i Polityki Społecznej.
Jednocześnie informuję, że jedna osoba w gabinecie
politycznym od 6 lipca 2009 r. przebywa na urlopie
wychowawczym, a wcześniej, od 23 października
2008 r., przebywała na zwolnieniu lekarskim i urlo-
pie macierzyńskim.
Wynagrodzenia dla pracowników Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej w 2009 r. regulowały:
a) w zakresie pracowników korpusu służby cywil-
nej w 2009 r. – rozporządzenie prezesa Rady Mini-
strów z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia
stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji
zawodowych, stopni służbowych urzędników służby
cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia
oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania in-
nych świadczeń przysługujących członkom korpusu
służby cywilnej (Dz. U. Nr 211, poz. 1630) oraz usta-
wa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.);
b) w zakresie pracowników nieobjętych mnożni-
kowym systemem wynagradzania – rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 6 marca 2007 r. w sprawie
zasad wynagradzania pracowników niebędących
członkami korpusu służby cywilnej zatrudnionych
w urzędach administracji rządowej i pracowników
innych jednostek (Dz. U. Nr 45, poz. 290, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 mar-
ca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych
świadczeń przysługujących pracownikom urzędów
państwowych zatrudnionym w gabinetach politycz-
nych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwo-
we (Dz. U. Nr 24, poz. 296, z późn. zm.);
Średnie wynagrodzenie na podstawie angaży pła-
cowych wszystkich pracowników MPiPS na koniec
2009 r. wyniosło 3748 zł.
W jednostkach podległych na koniec 2009 r. było
zatrudnionych 2817 osób ze średnim wynagrodze-
niem 2961 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przygotowania lądowisk
dla śmigłowców Lotniczego Pogotowia
Ratunkowego (14627)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Józefa Rojka przesłanej przy
piśmie znak: SPS-023-14627/10 z dnia 26 lutego br.
w sprawie przygotowania lądowisk dla śmigłowców
Lotniczego Pogotowia Ratunkowego uprzejmie infor-
muje, co następuje.
Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej
Lotnicze Pogotowie Ratunkowe jest zgodnie z art. 32
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191,
poz. 1410, z późn. zm.) jednostką systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne. W związku z tym zadaniem
lotniczych zespołów ratownictwa medycznego jest
wykonywanie medycznych czynności ratunkowych
w rozumieniu art. 3 pkt 4 ustawy.
Obecnie trwa wymiana śmigłowców SPZOZ Lot-
nicze Pogotowie Ratunkowe związana z zakupem
nowoczesnych śmigłowców na podstawie ustawy z dnia
3 czerwca 2005 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Wymiana śmigłowców Samodzielnego Pu-
blicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogo-
towie Ratunkowe w latach 2005–2010”. Do końca
bieżącego roku ww. zakład otrzyma 23 nowoczesne
śmigłowce przystosowane do wykonywania lotów
również w warunkach nocnych. W tej sytuacji wyda-
je się zasadne, celem podniesienia bezpieczeństwa
akcji ratowniczych realizowanych przez lotnicze ze-
społy ratownictwa medycznego, zapewnienie śmi-
głowcom możliwości lądowania w nocy w obszarach
infrastrukturalnie do tego celu wyznaczonych.
W związku z powyższym SPZOZ Lotnicze Pogo-
towie Ratunkowe, dla którego minister zdrowia jest
organem założycielskim, wystosowało pismo do władz
wszystkich województw w Polsce z prośbą o przygo-
towanie listy lokalizacji tzw. innych miejsc przysto-
sowanych do startów i lądowań na terenie każdej
gminy w Polsce. Zakład jest obecnie na etapie pozy-
skiwania informacji od władz gmin na temat tego
typu miejsc. Praktycznie codziennie do centrali
SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe spływają
dane od burmistrzów i wójtów zawierające propozycje
takich miejsc, ich koordynaty oraz zgodę na użytko-
wanie do celów ratowniczych. Kolejnym etapem or-
ganizacji sieci miejsc do lądowania będzie wyjazd
pilotów i szefów operacyjnych SPZOZ Lotnicze Pogo-
towie Ratunkowe do wskazanych miejsc oraz ich do-
kładna weryfikacja. Dopiero po zaakceptowaniu
przez przedstawicieli SPZOZ LPR miejsca przygod-
nego do lądowania, np. boiska szkolnego, oraz po jego
stosownym przygotowaniu dopuszczalne będzie lą-

dowanie tam śmigłowca ratowniczego w nocy. Do
chwili obecnej SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunko-
we uzyskało powyższe informacje od ok. 65% gmin
i liczba ta z każdym dniem się zwiększa.
Dlatego w opinii zarówno Ministerstwa Zdrowia,
jak i SPZOZ Lotnicze Pogotowie Ratunkowe, na tym
etapie nie ma powodu do nakładania na samorządy
szczególnego obowiązku przyspieszenia działań z tym
związanych, bowiem wyznaczenie takich miejsc wy-
maga stosownych analiz i oceny terenu. W przypad-
ku stwierdzenia braku jakiegokolwiek zaangażowa-
nia ze strony władz gminnych minister zdrowia prze-
śle stosowne monity w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie pozyskiwania poza granicami Polski
komórek krwiotwórczych od polskiego dawcy
rekrutowanego przez rejestr DKMS Polska
dla polskiego biorcy (14632)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani posłanki Izabeli Kloc z dnia 8 lutego
2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia 16 lutego 2010 r.,
znak SPS-023-14632/10, w sprawie pozyskiwania
poza granicami Polski komórek krwiotwórczych od
polskiego dawcy rekrutowanego przez rejestr DKMS
Polska dla polskiego biorcy uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższego stanowiska.
1. W odpowiedzi na pytanie pierwsze uprzejmie
nadmieniam, iż na podstawie informacji posiadanych
przez ministra zdrowia fundacja została zarejestro-
wana w dniu 14 października 2008 r. i działa na pod-
stawie statutu zatwierdzonego w dniu 14 październi-
ka 2008 r. Została również wpisana do rejestru
przedsiębiorców w Sądzie Rejonowym dla m.st. War-
szawy w Warszawie, XIII Wydziału Gospodarczego
Krajowego Rejestru Sądowego, z datą rejestracji
28 listopada 2008 r., pod nr KRS 0000318602. Od
roku 2009 fundacja ma również status organizacji
pożytku publicznego. Zbiór danych osobowych poten-
cjalnych dawców szpiku prowadzonych przez funda-
cję DKMS Polska został wpisany do księgi rejestro-
wej głównego inspektora ochrony danych osobowych
pod nr 077862.
441
Jak wynika z przedstawionych powyżej danych,
zostały spełnione wszystkie warunki rejestracji i dzia-
łalności Fundacji DKMS Polska na terenie Polski.
2. W odpowiedzi na pytanie drugie uprzejmie in-
formuję, iż problematykę przywozu i wywozu ludz-
kich komórek, tkanek i narządów na i z terytorium
Polski regulują przepisy znowelizowanej ustawy
z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu
i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U.
Nr 169, poz. 1411, z późn. zm.) w art. 37a ust. 1 i 5
w brzmieniu:
„1. Wywozu szpiku, komórek krwiotwórczych
krwi obwodowej i krwi pępowinowej z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i ich przywozu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej dokonuje zakład opie-
ki zdrowotnej wykonujący pobranie lub przeszczepie-
nie szpiku, komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
i krwi pępowinowej za zgodą dyrektora Centrum Or-
ganizacyjno-Koordynacyjnego do Spraw Transplan-
tacji”Poltransplant«.
5. Zgody, o których mowa w ust. 1–4, albo ich od-
mowy są wydawane niezwłocznie podmiotom wymie-
nionym w tych przepisach, każdorazowo w drodze
decyzji administracyjnej, na wniosek, do którego są
dołączone informacje o spełnianiu wymagań określo-
nych w (art. 37a) ust. 8. Decyzjom tym nadaje się
rygor natychmiastowej wykonalności.”
Z powyższego wynika, iż uzyskanie zgody wyma-
gane jest na przywóz lub wywóz materiału biologicz-
nego do przeszczepów, natomiast przepis ten nie od-
nosi się do przekraczania granicy przez osoby, od
których są następnie pobierane komórki, tkanki lub
narządy w celu przeszczepienia. Wysyłanie polskich
dawców szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi
obwodowej celem ich pobrania do niemieckich ośrod-
ków można oceniać jako naganne, ale nie odbywa się
w sprzeczności z przytoczonymi regulacjami, nato-
miast przywóz pobranych komórek krwiotwórczych
szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
pobranych od polskiego dawcy tylko w przypadku
uzyskania ww. zgody jest obowiązkowy w Polsce już
od 15 września 2010 r.
Należ podkreślić, że po dniu 15 września 2010 r.
działalność Fundacji DKMS Polska będzie musiała
być dostosowana do wymagań określonych przepisa-
mi ww. ustawy, w związku z tym fundacja będzie
musiała uzyskać status ośrodka dawców szpiku albo
zaprzestać działalności w zakresie czynności polega-
jących na pozyskiwaniu potencjalnych dawców alo-
genicznego szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi
obwodowej.
Z przedstawionych przez Fundację DKMS Polska
wyjaśnień wynika, że dawca szpiku lub komórek
krwiotwórczych krwi obwodowej jest ubezpieczony
w zakresie:
1) drogi do lekarza na badania wstępne przed po-
braniem;
2) drogi do oraz z kliniki dokonującej pobranie
szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwo-
dowej;
442
3) pobrania szpiku pod narkozą;
4) pobrania komórek krwiotwórczych krwi obwo-
dowej.
Ubezpieczenie takie wynosi:
1) w przypadku zgonu dawcy 150 000 euro;
2) w przypadku trwałego uszczerbku na zdrowiu
125 000 euro.
Jak wynika z przedstawionych kwot, poza jedno-
razową wypłatą nie przewiduje się ewentualnego
świadczenia dla dawcy z tytułu częściowej lub całko-
witej niezdolności do pracy w następstwie powikłań
po pobraniu szpiku lub komórek krwiotwórczych
krwi obwodowej. Ubezpieczenie nie uwzględnia rów-
nież kosztów leczenia w przypadku powstania powi-
kłań wczesnych lub późnych po pobraniu szpiku lub
komórek krwiotwórczych krwi obwodowej.
3. W odpowiedzi na pytanie trzecie uprzejmie in-
formuję, iż dodatkowe koszty za wyjazd dawcy za
granicę, jego pobyt w hotelu oraz koszty transportu
pobranego szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi
obwodowej są pokrywane przez polskie ośrodki prze-
szczepiające szpik lub komórki krwiotwórcze krwi
obwodowej z procedury przeszczepowej, a tym sa-
mym pomniejszają środki przeznaczone na leczenie
pacjenta po wykonaniu przeszczepienia. Natomiast
brak regulacji w zakresie kosztów leczenia w przy-
padku powstania powikłań wczesnych lub późnych
po pobraniu szpiku lub komórek krwiotwórczych
krwi obwodowej, a także z tytułu częściowej lub cał-
kowitej niezdolności do pracy mogącej powstać w na-
stępstwie powikłań po pobraniu przemawia za elimi-
nacją tego typu procederu. Z uzyskanych informacji
wynika, że w Polsce jest 18 ośrodków posiadających
pozwolenie ministra zdrowia i odpowiednie akredy-
tacje międzynarodowe upoważniające do pobierania
szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodo-
wej, w związku z tym nie istnieje potrzeba wykony-
wania tych czynności w ośrodkach zagranicznych.
Z dotychczasowej praktyki wynika, że ośrodki te po-
bierały i pobierają szpik lub komórki krwiotwórcze
krwi obwodowej również w przypadkach, gdy biorcą
jest pacjent zagraniczny.
4. Minister Zdrowia dąży do powiększania zaso-
bów Centralnego Rejestru Niespokrewnionych Daw-
ców Szpiku i Krwi Pępowinowej. Będzie to skutko-
wało tym, że polski biorca otrzyma szpik lub komór-
ki krwiotwórcze krwi obwodowej od polskiego dawcy,
a tym samym zostanie ograniczona konieczność spro-
wadzania ich z zagranicy i refundowania dość znacz-
nych kosztów. Jednocześnie wprowadzenie regulacji
prawnych w ww. ustawie powoduje, że wszystkie
działające dotychczas rejestry, w tym fundacje, po-
winny do 15 września 2010 r. uzyskać status ośrod-
ków dawców szpiku oraz pozwolenie ministra zdro-
wia na pozyskiwanie potencjalnych dawców szpiku
lub komórek krwiotwórczych krwi obwodowej, po
spełnieniu warunków określonych w ustawie. W związ-
ku z powyższym można wnioskować, że Fundacja
DKMS Polska po spełnieniu ustawowych warunków,
a w szczególności dotyczących jakości i bezpieczeń-
stwa zdrowotnego zarówno dawców, jak i biorców
szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodo-
wej, znacznie powiększy zasoby Centralnego Reje-
stru Niespokrewnionych Dawców Szpiku i Krwi Pę-
powinowej.
Ponadto nadmieniam, że pozyskanie szpiku lub
komórek krwiotwórczych krwi obwodowej w Polsce
to koszt około 25 000 zł, podczas gdy jego pozyskanie
od dawcy niemieckiego kształtuje się na poziomie
12 000–15 000 euro, a zatem są to koszty co najmniej
dwukrotnie większe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wykonywania zawodu
technika farmaceuty w Polsce (14651)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Stanke przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-
-14651/10, dotyczącą wykonywania zawodu technika
farmaceutycznego w Polsce, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień w odniesieniu do kwestii porusza-
nych w przedmiotowej interpelacji.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami (tj. rozpo-
rządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia
26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego, Dz. U. Nr 124, poz. 860,
z późn. zm.) kształcenie w zawodzie technik farma-
ceutyczny może być realizowane wyłącznie w dwu-
letnich szkołach policealnych (publicznych lub niepu-
blicznych o uprawnieniach szkoły publicznej). Absol-
went po ukończeniu szkoły i zdaniu egzaminu zawo-
dowego, przeprowadzanego przez okręgową komisję
egzaminacyjną, otrzymuje dyplom technika farma-
ceutycznego stanowiący potwierdzenie uzyskania
kwalifikacji do wykonywania ww. zawodu. Kształce-
nie w zawodzie technik farmaceutyczny realizowane
jest w oparciu o podstawę programową kształcenia
w ww. zawodzie (załącznik do rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 21 stycznia
2005 r. w sprawie podstaw programowych kształce-
nia w zawodach: asystentka stomatologiczna, diete-
tyk, higienistka stomatologiczna, opiekunka dziecię-
ca, ortoptystka, protetyk słuchu, ratownik medyczny,
technik dentystyczny, technik elektroniki medycznej,

technik elektroradiolog, technik farmaceutyczny,
technik masażysta, technik ortopeda, terapeuta za-
jęciowy, Dz. U. Nr 26, poz. 217) oraz w oparciu o pro-
gram nauczania dopuszczony do użytku szkolnego
w danym roku szkolnym przez ministra edukacji na-
rodowej. Ponadto w świetle obowiązujących przepi-
sów kształcenie to może być prowadzone w szkołach
policealnych dla młodzieży wyłącznie w formie sta-
cjonarnej.
Jednocześnie podtrzymuję stanowisko, o którym
mowa w interpelacji pana posła, iż takie usytuowanie
kształcenia m.in. w zawodzie technik farmaceutycz-
ny stanowi odzwierciedlenie prowadzonej polityki
kształcenia kadr medycznych, która odpowiada na
określone w systemie miejsce i zadania zawodowe
poszczególnych profesjonalistów. Zgodnie bowiem
z obowiązującymi przepisami miejsce w systemie
ochrony zdrowia techników farmaceutycznych okre-
śla ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.) poprzez wskazanie w art. 90–91 zakresu czyn-
ności, do wykonywania których w aptece uprawnieni
są technicy farmaceutyczni.
Ponadto informuję, iż kształcenie techników far-
maceutycznych w odróżnieniu od farmaceutów nie
zostało zharmonizowane w Unii Europejskiej, w związ-
ku z powyższym poszczególne państwa członkowskie
mogą kreować system kształcenia techników farma-
ceutycznych zgodnie z potrzebami danego państwa.
Zgodnie z powyższym w Polsce od bardzo dawna
kształcenie w tym zawodzie prowadzone jest na po-
ziomie średnim w dwuletnich szkołach policealnych
dla młodzieży.
Jednocześnie informuję, iż obecnie w Minister-
stwie Edukacji Narodowej trwają prace nad moder-
nizacją kształcenia zawodowego obejmującą m.in.
klasyfikację zawodów szkolnictwa zawodowego, po-
legającą na grupowaniu zawodów ze względu na po-
dobieństwo zadań zawodowych oraz podziale zawo-
dów na kwalifikacje. Ponadto działania te związane
są także z likwidacją kształcenia zawodowego pro-
wadzonego w szkołach policealnych na rzecz realiza-
cji przedmiotowego kształcenia w formie kursów, jak
również przenoszenia kształcenia na poziom studiów
wyższych.
W związku z powyższym informuję, iż w ramach
prowadzonej modernizacji kształcenia zawodowego
będzie rozpatrywana możliwość utworzenia studiów
licencjackich na kierunku techniki farmaceutyczne.
Jednakże pragnę zaznaczyć, iż powołanie nowego
kierunku kształcenia na poziomie studiów wyż-
szych, jak również opracowanie standardów kształ-
cenia dla przedmiotowego kierunku jest długotrwa-
łą procedurą opartą na współpracy z innymi pod-
miotami (m.in. z Ministerstwem Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego, Radą Główną Szkolnictwa Wyższego,
Państwową Komisją Akredytacyjną oraz środowi-
skami zawodowymi).
W odniesieniu do kwestii dotyczącej uregulowań
ujętych w projekcie ustawy o niektórych zawodach
443
medycznych i zasadach uzyskiwania tytułu specjali-
sty w innych dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia informuję, iż projekt uległ zmia-
nie, a aktualne przepisy zawarte w projekcie ustawy
określają zadania zawodowe tożsame z przepisami
zawartymi w ustawie Prawo farmaceutyczne. Nie
mogę więc zgodzić się z opinią pana posła, iż trwają-
ce prace nad ustawą regulującą zawody medyczne są
kolejnym dowodem na ograniczenie dla technika far-
maceutycznego.
Ponadto informuję, iż wejście w życie ww. projek-
tu ustawy będzie miało znaczący wpływ na zapew-
nienie bezpieczeństwa pacjentom. Pragnę bowiem
zwrócić uwagę na fakt, iż projekt zawiera m.in. prze-
pisy regulujące kwestie związane z doskonaleniem
zawodowym, jak również z odpowiedzialnością zawo-
dową. Projektowane przepisy stanowią, iż osoba wy-
konująca zawód medyczny ma nie tylko prawo, ale
i obowiązek doskonalenia zawodowego, na które
składa się zarówno regulowane kształcenie w ra-
mach kursów kwalifikacyjnych, doskonalących, spe-
cjalizacji, jak i samokształcenie (tj. udział w konfe-
rencjach, czytanie literatury fachowej, kształcenie na
odległość poprzez udział w internetowych progra-
mach edukacyjnych).
Odnosząc się do poruszanej w interpelacji pana
posła kwestii dotyczącej „uzależnienia pracy techni-
ka farmaceutycznego od zapisów Farmakopei Pol-
skiej”, informuję, iż art. 91 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo
farmaceutyczne stanowi, iż technik farmaceutyczny
posiadający dwuletnią praktykę w aptece w pełnym
wymiarze czasu pracy może wykonywać w aptece
czynności fachowe polegające na sporządzaniu, wy-
twarzaniu, wydawaniu produktów leczniczych i wy-
robów medycznych, z wyjątkiem produktów leczni-
czych mających w swoim składzie substancje bardzo
silnie działające określone w „Urzędowym wykazie
produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu na
terenie Rzeczypospolitej Polskiej”. Powyższy przepis
nie odnosi się do Farmakopei. Farmakopea Polska
jest źródłem wiedzy merytorycznej określającym
podstawowe wymagania jakościowe oraz metody ba-
dań produktów leczniczych i ich opakowań oraz su-
rowców farmaceutycznych, a nie kompetencji zawo-
dowych m.in. technika farmaceutycznego. Produkt
leczniczy znajdujący się w obrocie musi posiadać wła-
ściwą jakość gwarantującą bezpieczeństwo stosowa-
nia, jak również skuteczność działania. Prawidłowa
jakość produktu leczniczego wiąże się ze spełnieniem
wszystkich kryteriów jakości dotyczących tożsamo-
ści, czystości, zawartości substancji czynnej i przy-
datności, które zawarte są m.in. w monografiach far-
makopealnych tworzących Farmakopeę. Ponadto za
wszelkie zapisy i tłumaczenia Farmakopei odpowia-
da Komisja Farmakopei powołana przez ministra
zdrowia na podstawie art. 8 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych (Dz. U. z 2002 r. Nr 126, poz. 1379).
444
Mając na uwadze powyższe, pragnę zapewnić, iż
intencją ministra zdrowia nie jest ograniczenie moż-
liwości pracy techników farmaceutycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego
świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (14655)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Lecha Kołakowskiego, przekazaną przy
piśmie z dnia 26 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-
-14655/10), w sprawie zmiany rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do
ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, dotyczących postępowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i za-
kresach.
W odniesieniu do podmiotów udzielających świad-
czeń opieki zdrowotnej wyjaśniam, że świadczenia
zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki
zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące za-
wód medyczny lub przez grupową praktykę lekarską,
grupową praktykę pielęgniarek lub położnych na za-
sadach określonych w odrębnych przepisach.
Dom pomocy społecznej, ze względu na podlega-
nie innemu niż zakład opieki zdrowotnej reżimowi
prawnemu, nie zawiera z Narodowym Funduszem
Zdrowia umów na udzielanie świadczeń zdrowot-
nych, ma jednak obowiązek umożliwienia i zorgani-
zowania świadczeniobiorcom pomocy w korzystaniu
ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im na
podstawie odrębnych przepisów.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem
świadczeniobiorca, w zależności od stanu zdrowia,
może mieć udzielane świadczenia gwarantowane re-
alizowane w warunkach stacjonarnych i domowych.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje
się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta wy-
korzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Celem poprawy dostępności do gwarantowanych
świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej dokonano nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej. Zmiany dotyczyły m.in. wy-
kreślenia z przepisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji,
przez okres powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze
świadczeń pielęgniarskich wymienionych w § 9 ust. 2
pkt 1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki
czy wykonywania opatrunków. Ponadto określono, iż
pielęgniarka może jednoczasowo opiekować się nie
więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadcze-
niobiorcami przebywającymi pod tym samym adre-
sem zamieszkania (np. w domu pomocy społecznej).
Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno w opie-
ce stacjonarnej, jak i domowej, świadczenia gwaran-
towane z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych w ramach opieki długoterminowej będą
udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie skalą
opartą na skali Barthel otrzymał 40 punktów lub
mniej.
Z uwagi na określony przepisami prawa czasokres
procedury konkursowej prowadzonej przez NFZ na
zawarcie umów ze świadczeniodawcami realizujący-
mi świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej (standardowo 6 tygodni) pre-
zes NFZ wydał zarządzenie nr 84/2009/DSOZ preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grudnia
2009 r. sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej.
Zarządzenie określa postępowanie w sprawie zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: świadczenia pie-
lęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoter-
minowej, a także warunki wymagane od świadcze-
niodawców zainteresowanych zawarciem umowy
w tym rodzaju oraz warunki dodatkowo oceniane
w trakcie postępowania prowadzonego w sprawie jej
zawarcia. Przepisy zarządzenia prezesa NFZ Nr 84/
2009/DSOZ mają zastosowanie do postępowań w spra-

wie zawarcia lub zmiany umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, począwszy od umów zawie-
ranych na 2010 r.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych w ramach opieki długoterminowej (Dz. U.
Nr 217, poz. 1688) prezes NFZ wydał zarządzenie
nr 93/2009/DSOZ z dnia 30 grudnia 2009 r. zmienia-
jące zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej. Powyższym zarządzeniem prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia wprowadził zmiany w za-
kresie finansowania stawki za osobodzień realizowa-
nej w ramach pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej, ustalając stawkę za osobodzień w pielę-
gniarskiej opiece długoterminowej domowej dla pa-
cjentów przebywających pod różnymi adresami za-
mieszkania ze wskaźnikiem 1, zaś w pielęgniarskiej
opiece długoterminowej domowej dla pacjentów prze-
bywających pod tym samym adresem zamieszkania
ze wskaźnikiem 0,4.
W związku z powyższym informuję, że prowadzo-
ne prace nad nowelizacją rozporządzenia nie wpły-
nęły na pogorszenie dostępności do świadczeń opieki
zdrowotnej. Od dnia 1 stycznia do dnia 28 lutego 2010 r.
świadczenia były realizowane przez pielęgniarską
opiekę domową w POZ, finansowaną metodą zada-
niową na zasadach obowiązujących w 2009 r. Zabez-
pieczenie tych świadczeń nastąpiło poprzez przedłu-
żenie umów w zakresie pielęgniarki POZ – zadanio-
wa metoda finansowania oraz umów o udzielanie
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej – pielęgniarska opieka dłu-
goterminowa domowa.
Od dnia 1 marca 2010 r. świadczeniobiorcom
udzielane są świadczenia pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej na warunkach określonych
w znowelizowanym rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1147, ze zm.). Powyższe
świadczenia zostały zabezpieczone przez oddziały
wojewódzkie funduszu poprzez aneksowanie wielo-
letnich umów oraz dodatkowo poprzez przeprowadze-
nie konkursu ofert na ten zakres świadczeń.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
kwalifikują się do objęcia pielęgniarską opieką dłu-
goterminową domową, ze względu na obowiązujące
kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ reali-
zowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub w miej-
scu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wyłącznie
tych świadczeniobiorców, u których stwierdzono
ograniczenie sprawności psychofizycznej spowodowa-
ne procesem chorobowym i zapotrzebowanie na opie-
kę, ocenione skalą opartą na skali Barthel, wynosiło
445
nie więcej niż 60 punktów. Natomiast do objęcia pie-
lęgniarską opieką długoterminową domową będą
kwalifikowane osoby, u których stwierdzono ograni-
czenie sprawności psychofizycznej spowodowane pro-
cesem chorobowym i zapotrzebowanie na opiekę,
ocenione skalą opartą na skali Barthel, wynosi od
0–40 punktów. Powyższe nie oznacza jednak, iż oso-
by, które ze względu na istniejące problemy zdrowot-
ne wymagają udzielania systematycznych świadczeń
pielęgniarskich, zostaną ich pozbawione.
Pielęgniarka POZ realizowała i nadal jest zobo-
wiązana, na podstawie umowy zawartej z fundu-
szem, realizować opiekę pielęgniarską, zarówno
w warunkach ambulatoryjnych, jak i w warunkach
domowych, na rzecz zadeklarowanych do niej świad-
czeniobiorców.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.) obszar
zagadnień związany z finansowaniem i kontrakto-
waniem świadczeń zdrowotnych z powyższego zakre-
su był szeroko analizowany i omawiany z przedsta-
wicielami Narodowego Funduszu Zdrowia, z przed-
stawicielami pielęgniarskich organizacji zawodo-
wych. W dniu 27 stycznia 2010 r. odbyło się w Mini-
sterstwie Zdrowia spotkanie z udziałem przedstawi-
cieli Narodowego Funduszu Zdrowia.
W wyniku podjętej dyskusji ustalono, że celem
poprawy finansowania świadczeń pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej, realizowanej dla
pacjentów przebywających pod tym samym adresem
zamieszania, Narodowy Fundusz Zdrowia, po za-
kończeniu konkursów ofert na świadczenia w zakre-
sie pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej,
zobowiązuje się do niezwłocznej zmiany zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie
zmiany wskaźnika z 0,4 na 0,5 dla pacjentów za-
mieszkujących pod jednym adresem zamieszkania
i aneksowania umów w zakresie wprowadzenia wskaź-
nika 0,5.
Z informacji posiadanych przez departament wy-
nika, że w chwili obecnej Narodowy Fundusz Zdro-
wia prowadzi prace analityczne nad możliwością
wprowadzenia mieszanego sposobu finansowania
w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej,
tj. takiego, który zezwalałby na możliwość objęcia
opieką przez jedną pielęgniarkę części chorych za-
mieszkałych pod jednym adresem, a części pod wie-
loma adresami zamieszkania.
Mając na względzie konieczność zapewnienia jed-
nolitej wykładni przepisów aktów normatywnych
wydawanych przez ministra zdrowia, Ministerstwo
Zdrowia przekazało do Narodowego Funduszu Zdro-
wia stanowisko w sprawie interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16 grudnia
2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
446
terminowej (pismo z dnia 8 lutego 2010 r., znak: MZ-
-ZP-O-024-16939-5/MSZ/10). W stanowisku Mini-
sterstwo Zdrowia wskazało, że przepisy rozporządze-
nia nie wyłączają ani nie ograniczają możliwości
objęcia opieką przez jedną pielęgniarkę mieszanej
grupy świadczeniobiorców, tj. pozostających zarówno
pod tym samym adresem zamieszkania, jak i w roz-
proszeniu (pod różnymi adresami zamieszkania).
W odniesieniu do wymagań wobec świadczenio-
biorców realizujących świadczenia gwarantowane
udzielane przez zespół długoterminowej opieki domo-
wej dla dorosłych, dzieci i młodzieży wentylowanych
mechanicznie oraz przez pielęgniarską opiekę długo-
terminową domową Ministerstwo Zdrowia przekaza-
ło do Narodowego Funduszu Zdrowia stanowisko
w sprawie stażu w lecznictwie stacjonarnym. W sta-
nowisku Ministerstwo Zdrowia wskazało, że w sto-
sunku do świadczeniodawców – pielęgniarek oraz
świadczeniodawców zatrudniających pielęgniarki,
którzy przystąpią do zawierania umów w zakresie:
pielęgniarska opieka długoterminowa domowa i na-
stępnie do ich realizacji od 1 marca 2010 r., a uprzed-
nio wymienieni świadczeniodawcy wykonywali świad-
czenia zdrowotne na podstawie umów z NFZ w za-
kresie: podstawowa opieka zdrowotna finansowana
metodą zadaniową oraz w stosunku do pielęgniarek,
które sprawowały opiekę nad pensjonariuszami do-
mów pomocy społecznej w ramach uprawnień zawo-
dowych pielęgniarek, a także na podstawie umów
z NFZ będą realizować świadczenia w rodzaju: pielę-
gniarska opieka długoterminowa domowa, uznaje się
posiadany przez oferentów staż zawodowy jako rów-
noważny z wymogiem posiadania rocznego stażu
pracy w lecznictwie stacjonarnym zawartym w wa-
runkach realizacji świadczeń z powyższego zakresu.
Zrównoważenie wymogu stażu pracy dotyczy rów-
nież procedury kontraktowania świadczeń gwaran-
towanych udzielanych przez zespół długoterminowej
opieki domowej dla dorosłych, dzieci i młodzieży wen-
tylowanych mechanicznie.
Jednocześnie informuję, że niezależnie od powyż-
szych działań, aktualnie ministerstwo prowadzi pra-
ce merytoryczne nad nowelizacją rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.). Zakres
zaprojektowanych zmian, zgodnie z procedurą legi-
slacyjną, będzie podlegał szerokim konsultacjom
międzyresortowym i społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemu roszczeń majątkowych
przedwojennych firm (14670)
Szanowny Panie Marszałku! W dniu 5 marca
2010 r. KNF otrzymał pismo szefa Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów Tomasza Arabskiego przeka-
zujące interpelację posła na Sejm RP Jarosława Ma-
twiejuka.
Uwzględniając, iż Urząd KNF nie dysponuje dany-
mi pozwalającymi na odniesienie się do kwestii obję-
tych pytaniami nr 1–4 z powyższej interpelacji, pra-
gnę przedstawić stanowisko Urzędu KNF w zakresie
pytania nr 5 oraz stanowisko otrzymane z Minister-
stwa Skarbu Państwa (MSP) – nota DRiR-KKr-560-
-18/10(DRiR/301/10) z dnia 15 marca 2010 r.
Opinia UKNF
Odnośnie pytania zawartego w pkt 5 rzeczonej
interpelacji uprzejmie informuję, iż zasady działania
w alternatywnym systemie obrotu organizowanym
przez Giełdę Papierów Wartościowych w Warszawie
SA (rynek NewConnect) określa regulamin alterna-
tywnego systemu obrotu. Przedmiotowy regulamin
nie jest zatwierdzany przez KNF, a zatem reguły
wprowadzania instrumentów finansowych do alter-
natywnego systemu obrotu określa w sposób autono-
miczny podmiot organizujący alternatywny system
obrotu, w tym przypadku Giełda Papierów Warto-
ściowych w Warszawie SA.
Zgodnie z § l ust. 2 analizowanego regulaminu
przedmiotem obrotu w alternatywnym systemie ob-
rotu mogą być zdematerializowane akcje, prawa do
akcji (PDA), prawa poboru, kwity depozytowe, obli-
gacje (z wyłączeniem obligacji emitowanych przez
Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski) oraz inne
udziałowe papiery wartościowe lub inne dłużne in-
strumenty finansowe emitowane na podstawie wła-
ściwych przepisów prawa polskiego lub obcego wpro-
wadzone do tego obrotu. Natomiast w § 3 ust. 1 rze-
czonego regulaminu Giełda Papierów Wartościowych
w Warszawie SA ustanowiła następujące warunki
wprowadzania instrumentów finansowych do alter-
natywnego systemu obrotu:
1) został sporządzony odpowiedni publiczny do-
kument informacyjny, chyba że sporządzenie tego
dokumentu nie jest wymagane1),
1
Jeżeli zgodnie z przepisami prawa nie jest wymagane spo-
rządzenie publicznego dokumentu informacyjnego lub upłynął
termin ważności publicznego dokumentu informacyjnego spo-
rządzonego w związku z ofertą publiczną lub ubieganiem się
o dopuszczenie instrumentów finansowych do obrotu na rynku
regulowanym, wprowadzenie instrumentów finansowych do ob-
rotu w alternatywnym systemie wymaga: 1) sporządzenia przez
emitenta właściwego dokumentu informacyjnego; 2) przedsta-
wienia przez emitenta oświadczenia autoryzowanego doradcy,

2) zbywalność tych instrumentów nie jest ograni-
czona,
3) w stosunku do emitenta tych instrumentów
nie toczy się postępowanie upadłościowe lub likwi-
dacyjne,
4) wartość emisji liczona według wartości nomi-
nalnej dłużnych instrumentów finansowych wynosi
równowartość w złotych co najmniej 400 000 euro,
5) wartość nominalna akcji wynosi co najmniej
0,10 zł; w przypadku wprowadzania do obrotu praw
do akcji lub praw poboru akcji wymóg ten stosuje się
odpowiednio do akcji, które powstaną z przekształ-
cenia tych praw do akcji, oraz do akcji obejmowanych
w wykonaniu tych praw poboru; powyższego wymo-
gu nie stosuje się do akcji, praw do akcji lub praw
poboru akcji emitenta, którego inne akcje lub prawa
do akcji zostały wcześniej wprowadzone do alterna-
tywnego systemu, obrotu bez konieczności spełnienia
tego wymogu. Organizator alternatywnego systemu
może odstąpić od stosowania powyższego wymogu,
o ile uzna, że nie zagraża to bezpieczeństwu obrotu
lub interesowi jego uczestników2).
Na podstawie § 5 ust. 3 opisywanego regulaminu
organizator alternatywnego systemu obrotu może
podjąć uchwałę o odmowie wprowadzenia do obrotu
w alternatywnym systemie instrumentów finanso-
wych objętych wnioskiem, w szczególności jeżeli
uzna, że:
1) dokument informacyjny nie odpowiada wymo-
gom formalnym określonym w załączniku nr l do
regulaminu,
2) wprowadzenie danych instrumentów finanso-
wych do obrotu zagrażałoby bezpieczeństwu obrotu
lub interesowi jego uczestników.
Zdaniem KNF, organizator alternatywnego sys-
temu obrotu, dokonując oceny, czy wprowadzenie do
obrotu w alternatywnym systemie akcji „reaktywo-
wanych” spółek nie stanowi zagrożenia dla bezpie-
czeństwa obrotu, powinien brać pod uwagę, iż co do
zasady tego rodzaju spółki nie prowadzą działalności
gospodarczej, co może uniemożliwiać ich rzetelną
i wiarygodną wycenę.
Opinia MSP
Minister skarbu państwa w zakresie, w jakim zo-
stał upoważniony do udzielenia odpowiedzi, wskazał,
co następuje.
Na wstępie minister skarbu państwa zaznaczył,
iż w oparciu o informacje uzyskane z Ministerstwa
Gospodarki (pismo z dnia 23 grudnia 2009 r., znak:
że: a) dokument informacyjny został sporządzony zgodnie z wy-
mogami określonymi w załączniku nr l do regulaminu, b) według
jego najlepszej wiedzy i zgodnie z dokumentami i informacjami
przekazanymi mu przez emitenta informacje zawarte w doku-
mencie informacyjnym są prawdziwe, rzetelne i zgodne ze sta-
nem faktycznym oraz że nie pominięto w nim żadnych faktów,
które mogłyby wpływać na jego znaczenie i wycenę instrumen-
tów finansowych wprowadzanych do obrotu, a także że opisuje
on rzetelnie czynniki ryzyka związane z udziałem w obrocie da-
nymi instrumentami.
2
Przepis § 3 ust. l pkt 5 wchodzi w życie z dniem l kwietnia
2010 r.
447
BOL-IY-462-395-MG/09), w aktualnym stanie praw-
nym istnieją spółki zawiązane przed l września 1939 r.,
wpisane w rejestrze handlowym, które od kilkudzie-
sięciu lat nie prowadzą działalności gospodarczej.
Wpisy w rejestrach sądowych dotyczące tych spółek
często w sposób rażący rozmijają się ze stanem rze-
czywistym. Należy jednocześnie zauważyć, iż niejed-
nokrotnie proces reaktywacji takich spółek ma na
celu wyłącznie dochodzenie roszczeń od Skarbu Pań-
stwa z uwagi na nacjonalizację majątku spółki. Obec-
nie ocenia się, iż podobnych spółek jest zarejestrowa-
nych około 170.
W dniu 30 grudnia 2009 r. odbyło się w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji spotka-
nie dotyczące reprywatyzacji spółki Warszawskie
Towarzystwo Fabryk Cukru SA w kontekście poten-
cjalnych zagrożeń interesów ekonomicznych Skarbu
Państwa. W spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele
Komisji Nadzoru Finansowego, Ministerstwa Gospo-
darki, Ministerstwa Skarbu Państwa, Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa, Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego
oraz Komendy Głównej Policji. Celem spotkania było
wypracowanie katalogu działań możliwych do pod-
jęcia przez właściwe instytucje państwowe i kontro-
lne w zakresie weryfikacji postępowań rejestrowych
dotyczących reaktywowanych spółek oraz uregulo-
wania statusu papierów wartościowych zdeponowa-
nych w instytucjach rządowych lub innych państwo-
wych jednostkach organizacyjnych i korzystania
z uprawnień korporacyjnych z nich wynikających,
w szczególności na walnym zgromadzeniu akcjona-
riuszy spółek, które są obecnie reaktywowane.
W wyniku dyskusji wskazano potencjalne niebez-
pieczeństwa w związku z nasilającymi się procesami
tzw. reaktywacji przedwojennych spółek. Jak wynika
z informacji przekazanych przez Ministerstwo Go-
spodarki, głównym celem osób zajmujących się reak-
tywacją spółek jest pozyskanie od potencjalnych in-
westorów środków finansowych służących dochodze-
niu roszczeń od Skarbu Państwa z uwagi na nacjo-
nalizację majątku takich spółek.
Ponadto należy zauważyć, iż ewentualnie odzy-
skany majątek przez takie spółki nie przypadnie jej
przedwojennym właścicielom, których udział został
obecnie zmarginalizowany, ale osobom, które ww.
podmiot reaktywowały.
Jednocześnie istnieje duże prawdopodobieństwo
wzrostu obrotu akcjami takich spółek w ramach
umów cywilnoprawnych zawieranych w szczególno-
ści za pośrednictwem internetowych portali aukcyj-
nych. Fakt ten może prowadzić do czynu zabronione-
go w postaci publicznego proponowania nabycia pa-
pierów wartościowych bez wymaganego ustawą za-
twierdzenia prospektu emisyjnego oraz jego udostęp-
nienia do publicznej wiadomości (art. 99 ustawy
z dnia 25 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warun-
kach wprowadzania instrumentów finansowych do
448
zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach
publicznych – Dz. U. z 2009 r. Nr 185, poz. 1439).
W tym miejscu należy także zwrócić uwagę na
fakt, iż w opisany proceder związany z reaktywowa-
niem przedwojennych spółek zaangażowana jest nie-
wielka liczba osób, które stale występują w kolejnych
postępowaniach.
Ponadto z informacji będących w posiadaniu Mi-
nisterstwa Gospodarki wynika, iż duża część akcji
przedwojennych spółek jest w posiadaniu m.in. Na-
rodowego Banku Polskiego, Ministerstwa Finansów
oraz innych instytucji publicznych i prywatnych. Nie-
mniej jednak podmioty te nie zawsze posiadają wie-
dzę na temat ich ilości, wartości, a także prawa do
posługiwania się nimi.
Jednocześnie w trakcie spotkania ustalono, iż ko-
niecznym jest przygotowanie przez Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji w porozumie-
niu z Ministrem Gospodarki propozycji zmian usta-
wy Kodeks postępowania administracyjnego odno-
śnie wyznaczenia granicy czasowej na zgłaszanie
roszczeń w stosunku do Skarbu Państwa w związku
z nacjonalizacją mienia.
W celu zapobiegnięcia wskazanym powyżej nie-
bezpieczeństwom Rada Ministrów na posiedzeniu
w dniu 29 grudnia 2009 r. przyjęła przedłożony przez
ministra gospodarki projekt ustawy o zmianie usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Re-
jestrze Sądowym. Celem niniejszego projektu jest
wyeliminowanie nieprawidłowości w zakresie niedo-
pełnienia obowiązku wpisów do KRS przez spółki
prawa handlowego zarejestrowane w dawnym reje-
strze handlowym. Ponadto Rada Ministrów zobowią-
zała członków Rady Ministrów do skatalogowania
– według właściwości – blankietów dawnych papie-
rów wartościowych, dokumentów związanych z reje-
stracją lub innymi czynnościami dotyczącymi tych
papierów, w tym wskazania, które z nich, pod jakimi
zespołami zbiorów i gdzie zostały zarchiwizowane.
Reasumując, podjęte działania mają na celu zapo-
bieganie naruszeniom prawa podczas tzw. reaktywa-
cji spółek i występowania z roszczeniami odszkodo-
wawczymi bądź restytucyjnymi z tytułu przejęcia na
własność państwa majątku tych spółek na podstawie
ustaw i dekretów wydanych bezpośrednio po II woj-
nie światowej.
Z poważaniem
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie Krajowego Funduszu Kapitałowego
(14681)
Odnosząc się do zagadnień przedstawionych w in-
terpelacji pani poseł Gabrieli Masłowskiej, dotyczą-
cych otwartego konkursu ofert, uprzejmie informuję,
że w opinii ministra gospodarki przyjęte rozwiązania
dotyczące wyboru ofert w ramach konkursu oraz pro-
ponowanych form i zasad udzielania wsparcia są
zgodne z przepisami krajowymi, w tym z przepisami
ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o Krajowym Funduszu
Kapitałowym (Dz. U. Nr 57, poz. 491), przepisami
rozporządzenia ministra gospodarki z dnia 15 czerw-
ca 2007 r. w sprawie wsparcia finansowego udziela-
nego przez Krajowy Fundusz Kapitałowy (KFK) (Dz. U.
Nr 115, poz. 796), który jest programem pomocowym
dla działania 3.2: Wspieranie funduszy kapitału pod-
wyższonego ryzyka, osi priorytetowej 3: Kapitał dla
innowacji Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka” 2007–2013.
Ponadto uprzejmie informuję:
1. Odnośnie do braku dostępu do regulaminu
i statutu KFK SA:
Zgodnie z zapisami wynikającym z uzasadnienia
do ustawy o Krajowym Funduszu Kapitałowym ideą
przewodnią było powołanie wyspecjalizowanego
przedsiębiorstwa działającego w specyficznej niszy
rynkowej. Rynek inwestycji typu PE/VC jest segmen-
tem o unikalnym charakterze, w którym zdolności
i przewagi negocjacyjne (lub ich brak) mogą w koń-
cowym rozrachunku doprowadzić do sukcesu lub po-
rażki. Należy zatem założyć, iż intencją ustawodaw-
cy było stworzenie spółki, która działając w sposób
transparentny (m.in. publicznie i łatwo dostępne ma-
teriały dotyczące podstawowej działalności, tj. doku-
mentacja dotycząca otwartych konkursów ofert, obo-
wiązek publikowania w Monitorze Polskim B spra-
wozdań finansowych), będzie mogła sprawnie reali-
zować nałożone na nią zadania.
Warty podkreślenia jest fakt, iż ustawodawca, dą-
żąc do zachowania przez spółkę elastyczności i moż-
liwości szybkiego reagowania na zachodzące procesy,
zabezpieczył interes publiczny poprzez „przyznanie
ministrowi właściwemu do spraw gospodarki kompe-
tencji do zatwierdzenia projektu statutu KFK oraz
projektów jego zmian, a także poprzez nadanie mi-
nistrowi właściwemu do spraw gospodarki oraz mi-
nistrowi właściwemu do spraw nauki (obecnie rów-
nież ministrowi właściwemu do spraw instytucji fi-
nansowych) uprawnienia do powołania i odwołania
po jednym członku Rady Nadzorczej KFK.”
Tym samym pragnę zauważyć, iż KFK realizuje
zadania w sposób transparentny, a bieżąca działal-

ność spółki nadzorowana jest z poziomu trzech mini-
sterstw. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie określił,
jakie informacje KFK jest zobligowany opublikować
(ogłoszenie o konkursie ofert oraz wyniki konkursu
ofert), nie zaliczając do nich dokumentów określają-
cych wewnętrzne relacje pomiędzy organami spółki.
Statut KFK oraz sprawozdania finansowe są po-
wszechnie dostępne i mogą być uzyskane przez zain-
teresowanych z KRS-u oraz Monitora Polskiego B.
2. Preferowanie przez KFK funduszy o najwyższej
kapitalizacji:
W regulaminie otwartego konkursu ofert 1/2009
w pkt 14.2 wskazane zostały preferencje, jakimi KFK
będzie kierował się przy wyborze ofert w otwartym
konkursie ofert. Wskazane zostało dziewięć elemen-
tów, które koncentrują się wokół parametrów doty-
czących strony finansowej projektu (kapitalizacji
funduszu oraz jego efektywności kosztowej), jakości
zespołu (mierzonej doświadczeniem zespołu zarzą-
dzającego oraz zaangażowaniem osób, które będą
tworzyły fundusz), a także jakości strategii inwesty-
cyjnej. Dopiero połączenie wszystkich tych elemen-
tów sprawia, iż możliwe będzie zrealizowanie misji
KFK, a więc ograniczenie luki kapitałowej. Wprowa-
dzenie wprost proponowanej przez panią poseł pre-
ferencji – zapełnienie luki kapitałowej – wymagałoby
skwantyfikowania parametrów określających spo-
sób, w jaki można mierzyć jej zapełnienie. Jedynym
rozsądnym parametrem wydaje się być wielkość za-
inwestowanych w lukę środków (a więc de facto wiel-
kość funduszu – jego kapitalizacja), należałoby przy
tym pamiętać, aby fundusz nie generował zbyt wy-
sokich kosztów, bo to ogranicza jego zasoby finanso-
we, obniżając zdolność do inwestowania w luce. Po-
nadto, aby skutecznie inwestować (ograniczać lukę),
konieczny jest wykwalifikowany i doświadczony ze-
spół. Wszystkie te elementy znajdują się wśród pre-
ferencji, jakimi KFK kieruje się przy wyborze fundu-
szu. Należy więc podkreślić, iż wyrażona przez panią
poseł potrzeba preferowania „zapełnienia luki kapi-
tałowej” znajduje pełne odzwierciedlenie w kryte-
riach, jakimi kieruje się w procesie wyboru funduszy
KFK. Kryteria wyboru funduszy zostały zatwierdzo-
ne przez komitet monitorujący PO IG, w skład któ-
rego wchodzą również przedstawiciele organizacji
pracodawców. Pragnę nadmienić, że jednym z za-
twierdzonych kryteriów wyboru funduszy kapitału
podwyższonego ryzyka jest wielkość funduszu kapi-
tałowego.
3. Przekazywanie do Komitetu Inwestycyjnego
jedynie tych ofert, które przeszły ocenę formalną
i analizę ekonomiczno-prawną:
Krajowy Fundusz Kapitałowy zgodnie z wolą
ustawodawcy został powołany do życia w formie spół-
ki akcyjnej, do której, jak wynika z uzasadnienia do
ustawy, „stosuje się z minimalnymi modyfikacjami
przepisy Kodeksu spółek handlowych”. W uzasadnie-
niu do ustawy o Krajowym Funduszu Kapitałowym
zapisano, iż Komitet Inwestycyjny, stanowiący organ
doradczy zarządu, opiniuje wszystkie projekty ubie-
449
gających się o udzielenie wsparcia finansowego fun-
duszy kapitałowych. Przywołany zapis z „uzasad-
nienia” stoi jednakże w sprzeczności z brzmieniem
przepisu, który znalazł się w ustawie. Mianowicie
ustawodawca w art. 8 ust. 1 ustawy zagwarantował
Komitetowi Inwestycyjnemu obligatoryjny dostęp
jedynie do tych ofert, „dla których ma być udzielone
wsparcie finansowe”, nie zaś do wszystkich ofert.
Potwierdzeniem takiego zamiaru ustawodawcy jest
stwierdzenie zawarte w art. 12 ust. 5, w którym
wprowadzono zapisy mówiące o tym, iż niektórych
ofert nie rozpatruje się w ogóle, a więc nie są rów-
nież opiniowane przez Komitet Inwestycyjny. Praw-
dopodobnie w trakcie opracowywania ustawy zmie-
niona została koncepcja dotycząca procedowania
nad ofertami, co znalazło wyraz w uchwalonym tek-
ście ustawy.
4. Prawo uczestniczenia członków Komitetu In-
westycyjnego w prezentacji funduszy:
W trakcie opracowywania regulaminu otwartego
konkursu ofert uznano, że obligatoryjny dostęp do
części ofert, który wynika z ustawy, może być niewy-
starczający dla zapewnienia efektywności procesu
inwestycyjnego. Z tego też względu wprowadzony zo-
stał do regulaminu zapis pkt 13.5: „W prezentacji
mogą brać udział członkowie Komitetu Inwestycyj-
nego”, którego znaczenia nie sposób przecenić. Przede
wszystkim zachęca on członków Komitetu Inwesty-
cyjnego (KI) do uczestniczenia w prezentacjach fun-
duszy, a tym samym daje możliwość uzyskiwania
odpowiedzi bezpośrednio od osób aplikujących o moż-
liwość uzyskania wsparcia. Tym samym wiedza
członków KI dotycząca oferty jest znacznie szersza
niż mogłaby wynikać wyłącznie z samej lektury do-
kumentów złożonych przez aplikanta.
Jednocześnie informuję, że dobrą praktyką ze
strony KFK jest przekazywanie do członków KI nie
tylko obligatoryjnego zakresu informacji, o którym
mowa w ustawie, ale także informacji dotyczących
wszystkich ofert składanych w konkursie. Taka
praktyka jest zgodna z sugestią wyrażoną w interpe-
lacji pani poseł, dotyczącą możliwości zapoznawania
się KI ze wszystkimi ofertami.
W świetle powyższego należy zauważyć, że nie
tylko nie nastąpiło ograniczenie ustawowej roli KI,
który jako organ doradczy opiniuje projekty, którym
ma być udzielone wsparcie finansowe, ale wprowa-
dzony został mechanizm umożliwiający zgromadze-
nie dodatkowej wiedzy umożliwiającej wydanie przez
KI prawidłowej opinii.
5. Zgodność z ustawą o funduszach inwestycyj-
nych zasad odwołania zarządzającego w przypadku
FIZ:
W zakresie odwołania podmiotu zarządzającego
funduszem działającym na podstawie ustawy o fun-
duszach inwestycyjnych, zarówno proponowane wa-
runki wsparcia (stanowiące załącznik do regulaminu
otwartego konkursu ofert), jak i umowa o udzielenie
wsparcia, opisują jedynie przesłanki takiego odwoła-
nia oraz ewentualne odszkodowanie (zależnie od
450
przyczyny, z jakiej następuje odwołanie) dla odwoły-
wanego podmiotu. Odwołanie podmiotu zarządzają-
cego może w praktyce sprowadzać się do zmiany sa-
mego TFI lub zmiany podmiotu, któremu TFI zleci-
ło zarządzanie aktywami funduszu. Oczywiście taka
zmiana musi odbyć się w zgodzie z przepisami usta-
wy o funduszach inwestycyjnych oraz w taki sposób,
aby zapewnić ciągłość i osiągnięcie celu ekonomicz-
nego funduszu.
Regulacje dotyczące otwartego konkursu ofert nie
były konsultowane z Komisją Nadzoru Finansowego,
gdyż zawierają one jedynie ogólne mechanizmy, uni-
wersalne dla wielu form prawnych, w których usta-
wodawca dopuścił tworzenie funduszy kapitałowych
z udziałem KFK. Dopiero statut funduszu tworzone-
go na podstawie ustawy o funduszach inwestycyj-
nych, opracowany na bazie umowy o udzielenie
wsparcia, zawiera szczegółowe uregulowania zgodne
z tą ustawą oraz odwołania do tej ustawy i zgodnie
z prawem podlega zatwierdzeniu przez KNF.
Powyżej przedstawione wyjaśnienia w żaden spo-
sób nie potwierdzają sugestii o występowaniu jakich-
kolwiek nieprawidłowości w ww. zakresie, a co się
z tym wiąże – konieczności ich usunięcia.
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie obywateli zamieszkałych
na Ziemiach Odzyskanych, ich statusu
prawnego i materialnego, w sytuacji gdy
coraz częściej pojawiają się roszczenia
ze strony byłych właścicieli lub ich
spadkobierców, obywateli Niemiec, o zwrot
pozostawionych nieruchomości (14689)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pana Eugeniusza Kłopotka, posła na Sejm RP,
z dnia 17 lutego 2010 r., przedstawione przez pana
Krzysztofa Putrę, wicemarszałka Sejmu RP, w dniu
4 marca 2010 r., w trybie art. 192 ust. 6 Regulaminu
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiące interpe-
lację dotyczącą roszczeń obywateli niemieckich o zwrot
nieruchomości pozostawionych na Ziemiach Odzy-
skanych, uprzejmie informuję.
Problematyka roszczeń obywateli niemieckich
zgłaszanych do sądów powszechnych o zwrot nieru-
chomości położonych na terenach naszego kraju po-
zostaje od dłuższego już czasu w szczególnym zain-
teresowaniu posłów i senatorów RP, jak również na-
czelnych organów administracji rządowej. Wobec
wagi tego problemu Ministerstwo Sprawiedliwości od
2005 r. monitoruje sprawy toczące się w sądach,
w których obywatele niemieccy występują z roszcze-
niami dotyczącymi nieruchomości położonych na te-
renie Polski. Od 2006 r. powyższy monitoring został
istotnie uszczegółowiony i obejmuje nie tylko dane
dotyczące liczby toczących się spraw, ale również in-
formacje co do przedmiotu tych postępowań (położe-
nie nieruchomości, adres, powierzchnia, wartość,
dane co do istnienia księgi wieczystej), informacje
o dacie opuszczenia terytorium Polski przez ich ów-
czesnych właścicieli, a ponadto podstaw prawnych
zgłaszanych roszczeń.
Z danych uzyskanych od prezesów wszystkich
sądów apelacyjnych wynika, że na koniec 2009 r.
odnotowano 86 spraw, w których jako strony postę-
powania występowały bądź występują osoby za-
mieszkałe na stałe w Niemczech, w tym osoby o usta-
lonym obywatelstwie niemieckim, a zgłoszone rosz-
czenia bezpośrednio lub pośrednio dotyczą bądź
dotyczyły nieruchomości położonych na terenie na-
szego kraju. Spośród tych spraw 65 jest prawomoc-
nie zakończonych.
Charakter zgłaszanych w nich roszczeń jest
zróżnicowany i dotyczy spraw o uzgodnienie treści
księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym
opartych na treści art. 10 ustawy o księgach wieczy-
stych i hipotece, o ustalenie prawa, o zasiedzenie
własności nieruchomości, o odszkodowanie, o wyda-
nie nieruchomości, o stwierdzenie nabycia spadku,
o zmianę prawomocnego postanowienia o stwierdze-
nie nabycia spadku, o podział majątku wspólnego,
o stwierdzenie nieważności oświadczenia woli, czy
też skargi o wznowienie postępowania.
Należy zauważać, iż często osobami inicjującymi
te postępowania są obywatele polscy lub polskie oso-
by prawne, które chcą uregulować stan prawny użyt-
kowanych przez siebie nieruchomości. Występują one
najczęściej o zasiedzenie, ustalenie prawa lub stwier-
dzenie nabycia spadku.
Wśród spraw prawomocnie zakończonych najlicz-
niejszą grupę stanowiły sprawy o stwierdzenie naby-
cia spadku (16 spraw), o ustalenie treści księgi wie-
czystej z rzeczywistym stanem prawnym (14 spraw),
o ustalenie prawa (8 spraw), o zapłatę (7 spraw),
o zasiedzenie (4 sprawy), o wydanie nieruchomości
(4 sprawy), o podział majątku wspólnego (2 sprawy),
skargi o wznowienie postępowania (6 spraw), stwier-
dzenie nieważności oświadczenia woli (1 sprawa),
o nakazanie złożenia oświadczenia woli (1 sprawa)
oraz o wezwanie do zawarcia ugody (1 sprawa).
W 9 sprawach o stwierdzenie nabycia spadku
stwierdzono prawa do spadku, w skład którego wcho-
dzi nieruchomość położona na terenie naszego kraju
na rzecz osoby zamieszkałej na stałe w Niemczech
lub posiadającej obywatelstwo niemieckie. W 6 spra-
wach o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczy-
wistym stanem prawnym uwzględniono żądanie zgło-
szone przez osoby zamieszkałe na stałe w Niemczech

lub posiadające obywatelstwo niemieckie, a w 1 spra-
wie oddalono żądanie polskiej osoby prawnej o doko-
nanie takich ustaleń w miejsce wpisanego właścicie-
la niemieckiego. W 1 sprawie uwzględniono też żąda-
nie o ustalenie prawa do nieruchomości na rzecz
osoby zamieszkałej na stałe w Niemczech lub posia-
dającej obywatelstwo niemieckie, w 3 sprawach o wy-
danie nieruchomości uwzględniono żądanie osoby za-
mieszkałej na stałe w Niemczech lub posiadającej oby-
watelstwo niemieckie, w 4 sprawach zasądzono od-
szkodowanie za przejęte nieruchomości (w 1 sprawie
jest to wyrok częściowy – zasądzający roszczenie
w łącznej wysokości 186 245,70 zł, w 1 sprawie wydano
wyrok nieprawomocny zasądzający kwotę 1 108 070 zł),
w 1 sprawie o wznowienie postępowania sąd wznowił
postępowanie zakończone prawomocnym stwierdze-
niem zasiedzenia nieruchomości na rzecz obywatelki
polskiej i wniosek ten oddalił.
Odnosząc się do kwestii rozstrzygnięć meryto-
rycznych w przedmiotowych sprawach, należy pod-
kreślić, że w każdej z tych spraw sąd indywidualnie
ocenia zasadność zgłoszonego roszczenia, korzystając
z konstytucyjnej zasady niezawisłości sędziowskiej
określonej w art. 178 ust. 1 Konstytucji RP z dnia
2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483).
Minister sprawiedliwości jako naczelny organ
państwowy sprawuje jedynie zwierzchni nadzór nad
administracyjną działalnością sądów powszechnych,
a czynności z zakresu tego nadzoru nie mogą wkra-
czać w dziedzinę orzeczniczą (art. 9 i 39 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sadów po-
wszechnych, Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.).
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że oprócz stałego monitoringu spraw pozostających
w toku prezesi sądów apelacyjnych zostali zobowią-
zani do przesyłania informacji o wszystkich nowych
sprawach tego rodzaju, które będą wpływać do pod-
ległych im sądów. Ponadto Prokuratura Generalna
posiada informacje o przedmiotowych postępowa-
niach sądowych, celem ewentualnego wykorzystania
przy realizacji prokuratorskich uprawnień, o których
mowa w art. 60 K.p.c., tj. możliwości wstąpienia do
postępowania sądowego w każdym jego stadium, ak-
tywnego udziału w tym postępowaniu, a także moż-
liwości zaskarżenia każdego orzeczenia sądowego, od
którego służy środek odwoławczy.
Z uwagi na fakt, że część roszczeń obywateli nie-
mieckich dotyczących nieruchomości położonych na
terenach naszego kraju oparta jest na niezmienio-
nych wpisach prawa własności w księgach wieczy-
stych prowadzonych dla tych nieruchomości, kierow-
nicy ośrodków migracyjnych ksiąg wieczystych zo-
stali zobowiązani do przekazywania pełnych infor-
macji o tych księgach wieczystych, w których jako
właściciel wpisany jest obywatel czy instytucja nie-
miecka. Informacje te na bieżąco przekazywane są
Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji
w celu podjęcia działań zmierzających do zainicjowa-
nia ujawnienia w nich własności Skarbu Państwa,
jeśli obowiązek ten nie został do chwili obecnej wy-
451
konany przez organy administracji rządowej lub sa-
morządowej, a istnieją do tego podstawy prawne.
Podjęte działania mają na celu spowodowanie ak-
tualizacji ksiąg wieczystych, w których obecnie wpi-
sany jest jako właściciel obywatel lub instytucja nie-
miecka, poprzez ujawnienie własności Skarbu Pań-
stwa tam, gdzie są ku temu podstawy prawne. Nato-
miast przekazanie prokuratorowi generalnemu wy-
ników monitorowanych spraw sądowych pozwoli na
dokonanie przez niego oceny ewentualnej konieczno-
ści wniesienia w nich nadzwyczajnych środków za-
skarżenia, a także na analizę i ustalenie podstaw
prawnych zgłaszanych roszczeń obywateli niemiec-
kich dotyczących nieruchomości położonych na tere-
nie Rzeczypospolitej Polskiej.
Odnosząc się do drugiego z zadanych w interpe-
lacji pana posła Eugeniusza Kłopotka pytania,
uprzejmie wyjaśniam, że obowiązujący system prawa
przewiduje możliwość dochodzenia przed sądami pol-
skimi słusznych praw obywateli polskich lub obrony
ich interesów z poszanowaniem przepisów prawa,
w tym art. 21 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.
o ochronie własności i prawa dziedziczenia. W szcze-
gólności istnieje możliwość wystąpienia do sądu z rosz-
czeniem o ustalenie prawa lub stosunku prawnego
w trybie art. 189 K.p.c., czy też o stwierdzenie zasie-
dzenia własności nieruchomości w trybie art. 172
i nast. K.c. Natomiast uregulowaniu problematyki
braku ujawnienia rzeczywistego stanu prawnego nie-
ruchomości w księgach wieczystych służy ustawa
z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu w księgach wie-
czystych prawa własności nieruchomości Skarbu Pań-
stwa oraz jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 191, poz. 1365 oraz z 2008 r. Nr 116, poz. 733).
Należy również wskazać, iż brak jest jakiegokol-
wiek prawnego uzasadnienia do tworzenia szczegól-
nych uregulowań prawnych dotyczących konkretnej
grupy osób z pominięciem słusznych interesów osób
trzecich.
Jednocześnie zauważam, iż możliwość dochodze-
nia roszczeń przeciwko Polsce przez osoby przesie-
dlone w wyniku II wojny światowej została definityw-
nie przesądzona w orzeczeniu Europejskiego Trybu-
nału Praw Człowieka w Strasburgu z dnia 7 paź-
dziernika 2008 r. o niedopuszczalności skargi Po-
wiernictwa Pruskiego. W przedmiotowym rozstrzy-
gnięciu Trybunał stwierdził, że postanowienia pro-
tokołu nr 1 do Europejskiej Konwencji o Ochronie
Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia
4 listopada 1950 r. nie mogą być interpretowane, jako
nakładające na państwo stronę protokołu jakikol-
wiek ogólny obowiązek zwrotu własności uzyskanej
przez to państwo przed ratyfikacją powyższej kon-
wencji. W konsekwencji trybunał uznał, że państwo
polskie nie ma obowiązku wydania ustaw o zwrocie
skonfiskowanej własności lub rekompensatach za wła-
sność utraconą przez indywidualne osoby. Orzeczenie
trybunału jest satysfakcjonujące dla Polski. Uwzględ-
nia ono stanowisko prawne rządu RP w tym zakresie,
wielokrotnie prezentowane w kraju i na płaszczyźnie
452
międzynarodowej. Potwierdza również trafność sta-
nowiska prawnego przedstawionego we wspólnej eks-
pertyzie sporządzonej w 2004 r. przez profesorów
Jana Barcza i Jochena Froweina na zlecenie rządów
RP i RFN dotyczącej roszczeń z Niemiec przeciwko
Polsce w związku z drugą wojną światową.
Warto zwrócić uwagę na pkt 61 decyzji Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka o niedopuszczal-
ności skargi Powiernictwa Pruskiego z 7 paździer-
nika 2008 r., w której stwierdza się: „nie może być
żadnej wątpliwości, iż byłe niemieckie tereny, na
których indywidualni skarżący posiadali swoje ma-
jątki, zostały w legalny sposób przekazane państwu
polskiemu na podstawie postanowień umowy pocz-
damskiej”.
Należy jednak zauważyć, że występuje zasadnicza
różnica w sytuacji prawnej roszczeń zgłaszanych
przez obywateli niemieckich do nieruchomości wy-
właszczonych w wyniku przesunięcia granic i prze-
siedlenia ludności narodowości niemieckiej do Nie-
miec na podstawie umowy poczdamskiej (głównie
w latach 1944–1950) a sytuacji prawnej tych osób,
które wyemigrowały z Polski w okresie późniejszym,
czyli tzw. późnych przesiedleńców. Opuszczali oni
Polskę głównie na podstawie uchwały Rady Państwa
nr 37/56 z dnia 16 maja 1956 r. w sprawie zezwolenia
na zmianę obywatelstwa polskiego repatriantom nie-
mieckim (niepublikowana, uchylona uchwałą Rady
Państwa nr 26/84 z dnia 8 marca 1984 r.). W przy-
padku tych osób następowała utrata obywatelstwa
polskiego pociągająca za sobą skutki cywilnoprawne
w postaci utraty własności nieruchomości, o czym
stanowił art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r.
o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz. U.
z 1969 r. Nr 22, poz. 159, z późn. zm.). Osoby te utra-
ciły prawo rozporządzania nieruchomościami z dniem,
w którym złożyły właściwym organom Polski dowód
osobisty i otrzymały dokument uprawniający do wy-
jazdu za granicę. W myśl natomiast art. 38 ust. 6
wyżej wymienionej ustawy tytuł własności państwa
do powyższych nieruchomości podlegał wpisowi do
księgi wieczystej na wniosek organów prezydiów po-
wiatowych (miejskich, dzielnicowych) rad narodo-
wych do spraw gospodarki komunalnej i mieszkanio-
wej, w odniesieniu zaś do nieruchomości rolnych – or-
ganów do spraw rolnictwa. Zważyć jednakże należy
na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2005 r.
(sygn. akt IV CK 304/05), jaki zapadł w sprawie
z powództwa pani A. T. o uzgodnienie treści księgi
wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym poprzez
wpisanie jej jako właścicielki nieruchomości położo-
nej w gminie Jedwabne. Pierwotnym właścicielem
przedmiotowej nieruchomości był ojciec A. T. – E. R.,
który nabył obywatelstwo polskie w wyniku uzyska-
nia stwierdzenia narodowości polskiej na podstawie
ustawy z dnia 28 kwietnia 1946 r. o obywatelstwie
państwa polskiego osób narodowości polskiej za-
mieszkałych na obszarze Ziem Odzyskanych (Dz. U.
Nr 15, poz. 106), w wyniku czego – na podstawie de-
kretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach niemiec-
kich i opuszczonych – zachował własność należących
do niego przed dniem 1 stycznia 1946 r. nieruchomo-
ści. E. R. zmarł w 1954 r., zaś A. T. została współ-
spadkobierczynią majątku i uzyskała własność nie-
których nieruchomości po swoim ojcu. Mieszkała
w Polsce do października 1977 r., kiedy to otrzymała
dokument podróży z prawem jednokrotnego przekro-
czenia granicy i wyjechała do RFN. W powołanym
wyżej wyroku Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że
„utrata własności nieruchomości, o której stanowi
art. 38 ust. 3 ustawy o gospodarce terenami w mia-
stach i osiedlach, dotyczy jedynie tych osób, które po
stwierdzeniu narodowości polskiej i uzyskaniu oby-
watelstwa polskiego zachowały własność nierucho-
mości należących do nich przed 1 stycznia 1945 r.,
a następnie w związku z wyjazdem z kraju utraciły
obywatelstwo polskie; nie dotyczy to następców
prawnych tych osób”. A zatem do utraty objętej spo-
rem nieruchomości na podstawie art. 38 ust. 3 usta-
wy o gospodarce terenami w miastach i osiedlach
mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby ojciec A. T. wy-
jechał z Polski i w związku z tym utracił obywatel-
stwo polskie.
Z uwagi na fakt, iż utrata obywatelstwa – w prze-
ważającej większości przypadków – nie znajdowała
oparcia w indywidualnej uchwale wydanej przez
Radę Państwa, w orzecznictwie Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego i Sądu Najwyższego od kilku lat
podważa się prawne podstawy utraty obywatelstwa
w oparciu o cytowaną powyżej uchwałę Rady Pań-
stwa nr 37/56. Pomimo pewnych rozbieżności w orzecz-
nictwie sądów administracyjnych wydaje się, że stop-
niowo kształtuje się jednolita linia orzecznictwa
uznająca, że uchwała Rady Państwa nie mogła być
podstawą utraty obywatelstwa w indywidualnych
przypadkach. W ocenie sądów administracyjnych
uchwała nr 37/56 Rady Państwa nie mogła stanowić
zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego w sto-
sunku do osób, które do daty jej podjęcia nie wystę-
powały z wnioskiem o zezwolenie na zmianę obywa-
telstwa, bowiem akt tego rodzaju nie ma charakteru
generalnej zgody udzielonej na przyszłość (wyrok
NSA z 17 grudnia 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 1623/
09). Kształtujące się orzecznictwo sądowe może po-
wodować, że osoby, które wyjechały z kraju, będą
występować do właściwych organów o wszczęcie po-
stępowań w przedmiocie stwierdzenia posiadania
obywatelstwa polskiego lub braku utraty obywatel-
stwa polskiego z chwilą wyjazdu z kraju i jednocze-
śnie bądź następnie podejmować działania zmierza-
jące do wszczęcia stosownych postępowań wieczy-
stoksięgowych mających na celu uregulowanie stanu
prawnego nieruchomości, których byli właścicielami
przed dniem wyjazdu z kraju.
W kwestii prawa Unii Europejskiej należy zwrócić
uwagę na art. 345 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej (przed 1 grudnia 2009 r. – art. 295 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską), który
stanowi, że „traktaty nie przesądzają w niczym zasad
prawa własności w państwach członkowskich”.

W tym kontekście aktualna wydaje się teza eks-
pertyzy sporządzonej w 2004 r. przez profesorów
Jana Barcza i Jochena Froweina na zlecenie Rządów
RP i RFN dotyczącej roszczeń z Niemiec przeciwko
Polsce w związku z drugą wojną światową, w której
wskazano iż: „wraz z przystąpieniem państw Europy
Środkowo-Wschodniej do Wspólnoty Europejskiej nie
nastąpiły żadne zmiany w charakterze prawnym sto-
sunków własnościowych na terytorium tych państw
wcześniej zamieszkałych w znacznym stopniu przez
ludność narodowości niemieckiej. Z tego naturalnie
wynika również, że w kontekście wywłaszczeń, któ-
re nastąpiły na długo przed przystąpieniem państwa
do TWE, prawo wspólnotowe nie ma żadnego zasto-
sowania do istniejących stosunków własnościowych.
Przy okazji warto zauważyć, iż prawo wywłaszcze-
niowe zostało dotychczas jedynie fragmentarycznie
uregulowane w prawie wspólnotowym (s. 37). (...) Nie
istnieje żadne wynikające z traktatów zobowiązanie
dotyczące wywłaszczonych nieruchomości” (Barcz
– Frowein s. 32)”.
Wskazując jak wyżej, wyrażam przekonanie, że
powyższa odpowiedź w sposób wyczerpujący wyja-
śnia kwestie podniesione w interpelacji pana posła
Eugeniusza Kłopotka z dnia 17 lutego 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie niedoboru stanowisk na oddziałach
intensywnej terapii w woj. wielkopolskim
(14717)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Zielińskiego oraz grupy
posłów z dnia 19 lutego 2010 r., przesłaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
26 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14717/10, w sprawie
niedoboru stanowisk na oddziałach intensywnej te-
rapii w woj. wielkopolskim, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących
szczegółowych warunków zawierania i realizacji
453
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działania
Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in. określa-
nie jakości i dostępności oraz analiza kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla
prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie konkur-
sów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie z art. 146
ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia określa przedmiot postępowania w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki wymagane
od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonego w treści interpelacji
zagadnienia, dotyczącego małej liczby oddziałów ane-
stezjologii i intensywnej terapii II stopnia referencyj-
ności w woj. wielkopolskim, uprzejmie informuję, iż
w 2009 r. warunki wykonywania świadczeń opieki
zdrowotnej w ramach zawartych z funduszem umów
zostały określone w zarządzeniu nr 93/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 22 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpi-
talne, z późn. zm., natomiast w przypadku umów
zawartych od 1 stycznia 2010 r. warunki realizacji
świadczeń gwarantowanych zostały określone w roz-
porządzeniu ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu leczenia szpitalnego (Dz. U. Nr 140, poz. 1143,
z późn. zm.).
Z informacji uzyskanych z Wielkopolskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia wynika, iż w celu stwierdzenia spełnienia wyma-
ganych warunków w zakresie drugiego poziomu re-
ferencji oddziałów anestezjologii i intensywnej tera-
pii, płatnik świadczeń w 2009 r. przeprowadził kon-
trole u świadczeniodawców w przedmiotowy zakresie.
Zgodnie z wynikami kontroli na 10 skontrolowanych
jednostek, mających zakontraktowane świadczenia
w zakresie drugiego poziomu referencyjności, tylko
jedna – Szpital Kliniczny im. Heliodora Święcickiego
Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkow-
skiego w Poznaniu, ul. Przybyszewskiego 49 – speł-
niał wymogi określone w cytowanym powyżej zarzą-
dzeniu prezesa NFZ. Stwierdzone w trakcie kontroli
braki dotyczyły głównie:
1) wymogu zapewnienia całodobowego wykony-
wania wewnątrznaczyniowych zabiegów diagnostycz-
no-terapeutycznych z radiologii zabiegowej na naczy-
niach wieńcowych, wewnątrzczaszkowych i obwodo-
wych w lokalizacji,
2) sprzętu – zarówno w zakresie braku konkret-
nych urządzeń medycznych, jak i zapewnienia dostę-
pu do badań diagnostycznych w miejscu udzielania
świadczeń,
3) personelu – braku lekarzy, jak i pomocniczego
personelu medycznego.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż Wielkopolski Oddział Wojewódz-
454
ki NFZ nie dokonał obniżenia poziomu referencyjno-
ści oddziałów anestezjologii i intensywnej terapii
w szpitalach na terenie Wielkopolski, ale dostosowy-
wał ów poziom do rzeczywistych warunków, jakie
zapewniali świadczeniodawcy. Nieuzasadnione z punk-
tu widzenia obowiązujących przepisów prawa, jak
i bezpieczeństwa pacjentów, byłoby zezwolenie na do-
konywanie zabiegów, dla przeprowadzenia których
wymagany jest drugi poziom referencyjności, pod-
miotom spełniającym wymogi określone dla niższego
poziomu.
Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż Wielko-
polski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia przeprowadził ze świadczeniodawcami, jesz-
cze przed zakończeniem postępowań kontrolnych,
renegocjacje zawartych umów w rodzaju: leczenie
szpitalne. Wszyscy świadczeniodawcy niespełniający
wymogów zgodzili się na zmianę poziomu referencyj-
ności, potwierdzając brak spełnienia wymogów ko-
niecznych.
Jednocześnie, jak wskazuje Wielkopolski OW NFZ,
w momencie spełnienia przez podmiot wymogów okre-
ślonych w cytowanym powyżej rozporządzeniu mini-
stra zdrowia dla drugiego poziomu referencyjności
i złożeniu wniosku do oddziału o zawarcie umowy
wniosek taki zostanie bezzwłocznie rozpatrzony.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wydzielenia
finansowania świadczeń z zakresu intensywnej tera-
pii z całościowych kontraktów szpitalnych, uprzejmie
informuję, iż w celu zawarcia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu intensywnej
terapii przeprowadza się odrębne postępowania w spra-
wie zawarcia i realizacji umów w rodzaju: leczenie
szpitalne w podziale na następujące zakresy: aneste-
zjologia i intensywna terapia, anestezjologia i inten-
sywna terapia dla dzieci, anestezjologia i intensywna
terapia II poziom referencyjny, anestezjologia i inten-
sywna terapia dla dzieci II poziom referencyjny. Dla
wymienionych zakresów świadczeń zostały określone
odrębne warunki wymagane do zawarcia umowy
oraz warunki ich finansowania uwzględniające po-
ziom referencyjności wynikający z potencjału wyko-
nawczego świadczeniodawcy.
Fundusz, uwzględniając specyfikę postępowania
z pacjentami znajdującymi się w bardzo ciężkim sta-
nie oraz wysokie koszty ponoszone przez świadcze-
niodawcę w związku z ich leczeniem, w warunkach
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpi-
talne wprowadził zróżnicowany poziom finansowa-
nia przedmiotowych świadczeń, uzależniony m.in. od
potencjału, jakim dysponuje świadczeniodawca. Po-
ziomy referencyjne w zakresie anestezjologii i inten-
sywnej terapii uwzględniają w szczególności liczbę
i kwalifikacje personelu medycznego, wyposażenie
w sprzęt i aparaturę medyczną oraz możliwości dia-
gnostyczno-terapeutyczne, zapewniające łącznie ja-
kość i bezpieczeństwo udzielanych świadczeń. Speł-
nienie warunków II poziomu referencyjnego prze-
kłada się na wyższe finansowanie przedmiotowych
świadczeń.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące możliwości
zwiększenia środków finansowych w umowach na
realizację świadczeń z zakresu intensywnej terapii
przy wzroście liczby stanowisk intensywnej terapii
u danego świadczeniodawcy pragnę zaznaczyć, iż
przedmiotem umowy finansowanej przez fundusz są
świadczenia udzielane świadczeniobiorcom w oddzia-
le intensywnej terapii, nie zaś finansowanie istnieją-
cego potencjału danego oddziału szpitalnego.
Nadmieniam, iż zwiększenie liczby stanowisk in-
tensywnej terapii będzie miało przełożenie na zwięk-
szenie liczby udzielanych świadczeń, a co za tym idzie
zwiększenie finansowania przez NFZ.
W kwestii dotyczącej zwiększenia liczby stano-
wisk intensywnej terapii w dużych jednostkach do
poziomu 4–5% wszystkich łóżek szpitalnych uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, iż w projekcie nowe-
go rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie wy-
magań, jakim powinny odpowiadać pod względem
fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia
zakładu opieki zdrowotnej, nie jest planowane pod-
wyższenie minimalnego wskaźnika stanowisk inten-
sywnej terapii w stosunku do ogólnej liczby łóżek
w szpitalu (obecnie 2%).
Odnosząc się do pytania dotyczącego utworzenia
oddziałów dla pacjentów przewlekle wentylowanych
niewymagających intensywnej terapii, uprzejmie in-
formuję Pana Marszałka, iż w obecnym systemie
opieki zdrowotnej takie świadczenia są realizowane
w ramach opieki długoterminowej. Świadczenia
w zakładzie opiekuńczym dla świadczeniobiorców
dorosłych, dzieci i młodzieży wentylowanych mecha-
nicznie obejmują zapewnienie całodobowego, mecha-
nicznego lub ciśnieniowego wspomagania oddechu
u świadczeniobiorców z niewydolnością oddechową,
którzy wymagają stosowania ciągłej terapii oddecho-
wej przy pomocy respiratora, lecz nie wymagają ho-
spitalizacji w oddziałach intensywnej terapii.
Równocześnie, mając na uwadze kwestię zawartą
w treści przedmiotowej interpelacji, dotyczącą niedo-
boru pielęgniarek zajmujących się intensywną tera-
pią, uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej w woj.
wielkopolskim jest 79 pielęgniarek z tytułem specja-
listy w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego
i intensywnej opieki oraz 323 pielęgniarki z ukończo-
nym kursem kwalifikacyjnym w tej dziedzinie. Po-
nadto w roku ubiegłym uruchomiona została pierw-
sza edycja szkolenia specjalizacyjnego dla pielęgnia-
rek w ww. dziedzinie.
Natomiast w bieżącym roku planuje się dofinan-
sowanie przez ministra zdrowia 25 miejsc szkolenio-
wych dla pielęgniarek na specjalizacji w dziedzinie
pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej
opieki w woj. wielkopolskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie stanu infrastruktury
kontroli lotów w Polsce (14722)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-14722/10, z dnia 26 lutego
2010 r. dotyczące interpelacji posła Dariusza Lipiń-
skiego w sprawie stanu infrastruktury kontroli lotów
w Polsce, przedstawiam odpowiedzi na pytania w niej
zawarte.
1. Jak Pan Minister ocenia aktualny stan infra-
struktury systemu kontroli lotów w Polsce w obliczu
ostatniej awarii?
Utrzymywanie infrastruktury energetycznej obiek-
tów kontroli ruchu lotniczego we właściwym stanie
technicznym jest zadaniem odpowiednich służb Pol-
skiej Agencji Żeglugi Powietrznej (PAŻP). Pojedyncza
awaria nie może przesądzać o zawodności lub złej
jakości całej infrastruktury urządzeń technicznych
służących kontroli ruchu lotniczego.
Cała infrastruktura urządzeń technicznych słu-
żąca kontroli ruchu lotniczego zasilana jest z energe-
tyki zawodowej i traktowana jako odbiorniki katego-
rii zasilania 1+ (dwa niezależne źródła zasilania re-
alizowane z bezprzerwowym przełączeniem SZR),
z których, zależnie od obiektu, jedno jest zasilaniem
gwarantowanym realizowanym poprzez urządzenia
w postaci zasilaczy UPS i agregaty prądotwórcze
bądź baterię akumulatorów.
Główna jednostka organu służb ruchu lotniczego
w FIR Warszawa – Centrum Zarządzania Ruchem
Lotniczym w Warszawie (CZRL) – zasilana jest z sys-
temu energetyki zawodowej poprzez system energe-
tyczny Portu Lotniczego Warszawa-Okęcie. Wszyst-
kie systemy i urządzenia (system kontroli ruchu lot-
niczego ENR, APP i TWR oraz urządzenia infra-
struktury CNS/ATM) zasilane są z wewnętrznej
sieci zasilania gwarantowanego. Realizowane jest to
poprzez redundantny system zasilaczy UPS zabez-
pieczonych dodatkowymi źródłami energii w postaci
agregatów prądotwórczych.
Pragnę podkreślić, że w związku z mającą miejsce
w lutym br. awarią głównego źródła zasilania w Wie-
ży Kontroli Ruchu Lotniczego (TWR) na stołecznym
lotnisku nie wystąpiła sytuacja zagrożenia bezpie-
czeństwa, a całość podjętych działań była sprawnie
koordynowana przez odpowiednie służby lotniskowe
oraz na bieżąco monitorowana od momentu powsta-
nia awarii aż do chwili jej usunięcia.
2. Czy w najbliższym czasie planowane są dzia-
łania inwestycyjne, które usuną ryzyko podobnych
awarii w przyszłości?
W związku z zakupem i trwającą obecnie instala-
cją nowego systemu kierowania ruchem lotniczym
455
Pegasus 21 w obiekcie CZRL został wykonany
nowy, dedykowany, system zasilania gwarantowane-
go, w skład którego wchodzą zasilacze typu UPS,
agregaty prądotwórcze jako źródła awaryjne energii
oraz cała nowa infrastruktura energetyczna. Z tego
systemu zasilana będzie również TWR. Taka konfi-
guracja systemu energetycznego pozwoli na utrzy-
manie ciągłości pracy urządzeń CNS/ATM oraz za-
gwarantuje najwyższy poziom bezpieczeństwa pracy
służb zarządzania ruchem lotniczym w PAŻP.
Niezależenie od powyższego w celu wyeliminowa-
nia ryzyka wystąpienia awarii zasilania, takiej, jaka
miała miejsce w lutym 2010 r., służby energetyczne
PAŻP są w trakcie wykonywania kolejnego (trzecie-
go) dodatkowego zasilania urządzeń posadowionych
na TWR w postaci nowej niezależnej linii zasilającej,
tablic rozdzielczych, UPS oraz separacji zasilania
urządzeń pod względem wykonywanych operacji kon-
troli ruchu lotniczego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie restrukturyzacji PZU i związanych
z tym masowych zwolnień pracowników (14725)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Adama Rogackiego, posła na Sejm RP,
w sprawie restrukturyzacji Powszechnego Zakładu
Ubezpieczeń SA i związanych z tym masowych zwol-
nień pracowników (znak: SPS-023-14725/10), pragnę
poinformować, iż z informacji przekazanych przez spółkę
wynika, iż zmiany planowane na 2010 r. wynikają z re-
alizacji wdrożenia strategii Grupy PZU na lata 2009–
–2011 i dotyczą głównie trzech obszarów:
— zmian w Pionie Operacji i Finansów, których
istotą jest centralizacja funkcji back-office w 7 jed-
nostkach, tym samym zmniejszenie poziomu zatrud-
nienia, a więc i kosztów ponoszonych przez spółkę;
— zmian w Pionie Likwidacji Szkód, polegających
na centralizacji likwidacji merytorycznej w 9 jednost-
kach – regionalnych centrach likwidacji szkód, wpro-
wadzenie uproszczonych procesów likwidacji odpowia-
dających potrzebom klientów Grupy PZU w zakresie
czasu likwidacji szkód prostych, wdrożenie elektronicz-
nych akt szkody, pozwalających na efektywne zarządza-
nie ilością szkód, również w sytuacji szkód masowych/
katastroficznych, oraz redukcję zatrudnienia wynikają-
cą ze zmniejszonej liczby szkód w ostatnich latach;
456
— zmian w Pionie Zarządzania Siecią, polegają-
cych na łączeniu jednostek terenowych PZU SA oraz
PZU Życie SA, co pozwoli na kompleksową obsługę klien-
tów PZU oraz ujednolicenie jej standardów.
W ocenie Zarządu PZU SA planowane zmiany
mają na celu przede wszystkim zbudowanie przewagi
konkurencyjnej oraz zwiększenie satysfakcji obec-
nych i przyszłych klientów PZU.
Zarząd PZU SA zapewnił, iż dla zminimalizowa-
nia kosztów społecznych wszystkie wewnętrzne pro-
jekty są koordynowane tak, aby optymalnie wykorzy-
stywać potencjał zatrudnionych w spółkach pracow-
ników. W ramach przeprowadzanej restrukturyzacji
do pracowników została również dedykowana do-
datkowa komunikacja wewnętrzna, w ramach któ-
rej pracownicy otrzymują pełną informację na temat
procesów restrukturyzacyjnych, ich przyczynach
i możliwościach zatrudnienia w innych obszarach
działalności firmy.
Chcąc odpowiedzieć na pytania postawione przez
pana posła, Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło
do Zarządu PZU SA z prośbą o przekazanie stosow-
nych informacji, które przedstawiam poniżej.
Na podstawie jakich analiz określono liczbę po-
tencjalnej redukcji zatrudnienia, wskazujących kon-
kretną liczbą osób, które planuje się zwolnić?
Liczbę planowanych do zwolnienia osób określono
na podstawie analiz w odniesieniu do wskaźników
obciążeń funkcjonujących na rynku w podobnych in-
stytucjach finansowych. W wyniku prowadzonych
w spółkach prac projektowych zidentyfikowano ob-
szary, w których możliwe jest inne zorganizowanie
pracy powodujące oszczędności obciążeniowe rzędu
30% dotychczasowego obciążenia. Z danych PZU wy-
nika, że koszty administracyjne w PZU i PZU Życie
w odniesieniu do składki przypisanej były istotnie
wyższe w porównaniu z dużymi międzynarodowymi
podmiotami. Optymalizacja zatrudnienia i restruk-
turyzacja obejmować będą swoim zakresem dwa pod-
stawowe obszary: centralizację procesów i struktur
oraz automatyzację procesów. Centralizowanie pro-
cesów doprowadzi do efektywniejszej i tańszej orga-
nizacji pracy, natomiast automatyzacja działań, przy
wykorzystaniu zasobów informatycznych, wpłynie
na zmniejszenie zapotrzebowania na istniejący obec-
nie poziom zatrudnienia.
Czy według Pana Ministra tak duża redukcja eta-
tów w Grupie PZU nie osłabi pozycji rynkowej tego
ubezpieczyciela w przyszłości?
Ministerstwo Skarbu Państwa uzyskało zapew-
nienie Zarządu PZU SA, iż planowana redukcja za-
trudnienia nie osłabi pozycji rynkowej PZU w przy-
szłości, ponieważ wraz ze zmniejszeniem liczby pra-
cowników i połączeniem jednostek PZU SA i PZU
Życie SA planowane jest zwiększenie liczby punktów
kontaktu z klientem. Likwidacja dotychczasowych
placówek związana będzie z utworzeniem na ich ba-
zie nowych placówek obsługiwanych przez pracowni-
ków zatrudnionych w PZU SA i w PZU Życie SA, przy
czym kierownicy tych placówek będą jednocześnie
zatrudnieni w obu spółkach Grupy PZU, dzięki cze-
mu osiągnięty zostanie efekt synergii zarządzania
jedną placówką zamiast dwiema.
Planowane jest również uruchomienie wspólnych
placówek w nowych lokalizacjach, co przyczyni się do
zwiększenia dostępności dla klientów. Pozostałe
oszczędności etatowe wynikają z centralizacji funkcji
back-office, niewymagających bezpośredniego kon-
taktu z klientem. Te same funkcje pracownicy ci będą
wykonywać w większych placówkach, gdzie będzie
możliwe bardziej elastyczne zarządzanie kapitałem
ludzkim w wyniku specjalizacji i zastępowalności
pracowników w przypadku absencji innych pracow-
ników. Zgłoszenia szkód i świadczeń klienci będą mo-
gli dokonać we wszystkich placówkach front-office,
których zakładana ilość ma wzrosnąć.
Kiedy dojdzie do negocjacji między przedstawicie-
lami Zarządu Grupy PZU a związkami zawodowymi
w sprawie redukcji zatrudnienia?
Konsultacje ze stroną społeczną odbyły się: z za-
kładowymi organizacjami związkowymi – od 10 lu-
tego do 10 marca 2010 r., a z radami pracowników
– dniu 2 marca 2010 r. W dniu 11 marca 2010 r. zo-
stało zawarte porozumienie dotyczące zwolnień gru-
powych w 2010 r. przez PZU oraz międzyzakładowe
organizacje związkowe działające w PZU.
Na jakich zasadach będą zwalniani pracownicy
Grupy PZU?
Zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu 11 mar-
ca 2010 r. dotyczącym zwolnień grupowych w 2010 r.
zwolnienia pracowników zostały oparte o następujące
kryteria:
1. W odniesieniu do pracowników, których stano-
wiska będą likwidowane w strukturze organizacyjnej
PZU, jedynym kryterium doboru do zwolnienia będzie
praca na likwidowanym stanowisku pracy.
2. W odniesieniu do pracowników zatrudnionych
na stanowiskach, w których następuje redukcja eta-
tów, poza radcami prawnymi, dla których przewi-
dziano częściowo odmienne kryteria doboru do zwol-
nień grupowych, w związku z ograniczeniami wyni-
kającymi z ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach
prawnych, przy doborze pracowników do zwolnienia
pracodawca będzie kierował się następującymi kry-
teriami (według kolejności):
— praca na stanowiskach, w których następuje
redukcja etatów;
— posiadanie prawa do emerytury, w tym w szcze-
gólności ustalonego na zasadach określonych w usta-
wie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawa do eme-
rytury wcześniejszej, pomostowej oraz emerytur
„szczególnych” powstałych zgodnie z zasadami obo-
wiązującymi dla tychże emerytur;
— niższa ocena efektywności i kwalifikacji zawo-
dowych oraz kompetencji pracownika przeprowadzo-
na na podstawie arkuszy oceny;
— krótszy staż pracy w Grupie PZU.
Ponadto przewiduje się wypowiedzenia zmienia-
jące lub porozumienia zmieniające, przy których kry-

teriami dokonania wypowiedzenia zmieniającego lub
zawarcia porozumienia zmieniającego będzie:
— praca na przenoszonym (migrowanym) stano-
wisku pracy w ramach centralizacji funkcji (pionów
merytorycznych) w PZU lub
— dostosowanie warunków pracy lub płacy pra-
cownika w związku z restrukturyzacją organizacyj-
ną PZU.
Ze zwolnień grupowych będą wyłączeni pracow-
nicy wychowujący dzieci własne lub przysposobione
do lat 18 i będący jedynymi żywicielami rodziny lub
samotnie je wychowujący, a także jeden z małżonków
zatrudnionych w PZU, jeżeli obaj małżonkowie zo-
staną wytypowani do zwolnień.
Na jakie odprawy finansowe lub inną pomoc mogą
liczyć osoby objęte zwolnieniami z spółkach Grupy
PZU?
Pracownicy objęci zwolnieniami grupowymi, któ-
rzy zgodzą się na rozwiązanie umowy za porozumie-
niem stron, otrzymają: odprawę ustawową w wyso-
kości gwarantowanej prawem, dodatkowe rekompen-
saty zależne m.in. od lat stażu pracy. Pracownicy
objęci zwolnieniami grupowymi, którzy nie zgodzą
się na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron,
otrzymają świadczenia gwarantowane powszechny-
mi przepisami prawa.
Przewidziany został również program działań
osłonowych, obejmujący m.in. doradztwo w zakresie
poszukiwania pracy, przygotowania do rozmowy
kwalifikacyjnej i prowadzenia własnej działalności
gospodarczej. Do dyspozycji pracowników będą ze-
wnętrzni eksperci specjalizujący się w działaniach
wspierających pracowników dotkniętych zwolnienia-
mi grupowymi.
Jaką ostateczną liczbę zwolnień pracowników
przewiduje się w związku z restrukturyzacją Grupy
PZU?
W drodze konsultacji finalnie została ustalona do
zwolnienia liczba 2079 osób. Redukcja zatrudnienia
będzie prowadzona stopniowo w okresie od 26 marca
do 20 listopada 2010 r.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie weryfikacji działania
Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów
w zakresie nadawania i odbierania stopni
i tytułów naukowych (14731)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła na Sejm RP pana Artura Górskie-
457
go w sprawie weryfikacji działania Centralnej Komi-
sji do Spraw Stopni i Tytułów w zakresie nadawania
i odbierania stopni i tytułów naukowych (znak: SPS-
-023-14731/10 z dnia 26 lutego 2010 r.), przekazanej
przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
W świetle art. 29 ust. 1 ww. ustawy z dnia 14 mar-
ca 2003 r. o stopniach i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595,
ze zm.) w postępowaniach dotyczących nadania stop-
nia doktora i doktora habilitowanego albo tytułu pro-
fesora oraz nadania, ograniczenia, zawieszenia i po-
zbawienia uprawnienia do nadawania tych stopni
w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania admi-
nistracyjnego. Do zaskarżania decyzji wydanych
w tych postępowaniach stosuje się przepisy o zaskar-
żaniu decyzji administracyjnych do sądu administra-
cyjnego.
Ponadto poruszone w interpelacji kwestie zwią-
zane z uzyskiwaniem stopnia doktora habilitowane-
go oraz tytułu naukowego profesora dotyczą nauczy-
ciela akademickiego zatrudnionego w szkole wyż-
szej, dlatego też poza przepisami ustawy o stopniach
naukowych i tytule naukowym należy również
uwzględnić przepisy podstawowego aktu prawnego,
jaki obowiązuje pracowników uczelni, tj. ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyż-
szym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, ze zm.).
Zgodnie z art. 29a ustawy o stopniach naukowych
i tytule naukowym rada właściwej jednostki organi-
zacyjnej lub odpowiednio centralna komisja w drodze
decyzji stwierdza nieważność postępowania w spra-
wie nadania tytułu lub stopnia, jeżeli w pracy stano-
wiącej podstawę nadania tytułu lub stopnia osoba
ubiegająca się o tytuł lub stopień przypisała sobie
autorstwo istotnego fragmentu lub innych elemen-
tów cudzego utworu lub ustalenia naukowego. W cy-
towanym przepisie nie określono terminu stwierdze-
nia nieważności tego postanowienia, ponieważ – jak
się wydaje – ustawodawca nie przewidywał w tym
przypadku przedawnienia, lecz możliwość stwierdze-
nia nieważności w każdym czasie, oczywiście po
upewnieniu się, że taki czyn miał miejsce. O takiej
intencji ustawodawcy świadczy również zapis ust. 2
tego artykułu stanowiący, że decyzje, o których mowa
w ust. 1, nie wyłączają odpowiedzialności dyscypli-
narnej, karnej i cywilnoprawnej.
Odnośnie niewyłączania odpowiedzialności dys-
cyplinarnej – zgodnie z art. 144 ust. 5 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym – nie stosuje się przedawnie-
nia w odniesieniu do wszczęcia postępowania dyscy-
plinarnego wobec nauczyciela akademickiego, które-
mu zarzuca się popełnienie czynu polegającego na:
1) przywłaszczeniu sobie autorstwa albo wprowa-
dzeniu w błąd co do autorstwa całości lub części cu-
dzego utworu albo artystycznego wykonania;
458
2) rozpowszechnieniu, bez podania nazwiska lub
pseudonimu twórcy, cudzego utworu w wersji orygi-
nalnej albo w postaci opracowania;
3) rozpowszechnieniu, bez podania nazwiska lub
pseudonimu twórcy, cudzego artystycznego wykona-
nia albo publicznym zniekształceniu takiego utworu,
artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu
lub nadania;
4) naruszeniu cudzych praw autorskich lub praw
pokrewnych w inny sposób;
5) fałszowaniu badań lub wyników badań nauko-
wych lub dokonaniu innego oszustwa naukowego.
Poza tym – zgodnie z art. 29 ust. 2 ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym – przesłankami
do wznowienia postępowania o nadanie stopni dok-
tora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora
mogą być także, oprócz wymienionych w Kodeksie
postępowania administracyjnego, ujawnione okolicz-
ności wskazujące na to, że stopień doktora lub dok-
tora habilitowanego albo tytuł profesora został nada-
ny na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem
prawa, w tym praw autorskich, lub dobrych obycza-
jów w nauce.
W przypadku zaistnienia przesłanek do wzno-
wienia postępowania o nadanie stopnia doktora
i doktora habilitowanego albo tytułu profesora or-
ganem wydającym postanowienie o wznowieniu po-
stępowania jest Centralna Komisja do Spraw Stop-
ni i Tytułów.
Postępowanie w sprawach nadania tytułu nauko-
wego oraz stopni naukowych cechuje pewna odręb-
ność związana ze specyfiką tych spraw w stosunku
do postępowań prowadzonych wprost na podstawie
przepisów K.p.a. i dlatego ustawodawca w omawia-
nym przepisie art. 29 ust. 1 określił, że przepisy
K.p.a. mają zastosowanie tylko odpowiednio do po-
stępowania o nadanie stopnia naukowego czy tytu-
łu naukowego. W ocenie sądu administracyjnego
(sygn. I SA/Wa 986/08) przepis art. 146 § 1 K.p.a. od-
nosi się do podstaw wznowienia określonych w art. 145
i 145a K.p.a. Przepis ten, przewidujący maksymal-
nie 10-letni termin przedawnienia, w zależności od
przyczyn wymienionych w kodeksie nie powinien być
stosowany w przypadku ujawnienia okoliczności
wskazujących na to, że stopień doktora lub doktora
habilitowanego albo tytuł profesora został nadany
na podstawie dorobku powstałego z naruszeniem
prawa, w tym praw autorskich lub dobrych obyczajów
w nauce, bowiem ta przesłanka jest przesłanką wzno-
wienia o charakterze szczególnym, mającą pierw-
szeństwo przed przesłankami wymienionymi w art. 145
§ 1 K.p.a.
Wobec powyższego sprawy związane z nierzetel-
nością naukową nie ulegają przedawnieniu.
Natomiast nie dysponując dokumentami wydany-
mi przez centralną komisję, trudno jednoznacznie
odnieść się do prawidłowości postępowania w tej
sprawie. Np. na str 1 interpelacji poseł A. Górski pi-
sze, że „dnia 26 czerwca 1995 r. uchwałą Centralnej
Komisji ds. Stopni i Tytułów prof. M. K. uzyskał ty-
tuł profesora. Po upływie 15 lat ta sama komisja de-
cyzją z dnia 21 grudnia 2009 r. uchyliła powyższą
uchwałę, odbierając nadany profesorowi tytuł.”. Ty-
tuł profesora – zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia
12 września 1990 r. o tytule naukowym i stopniach
naukowych (Dz. U. Nr 65, poz. 386, ze zm.) – nadawał
prezydent RP, a nie centralna komisja. Centralna ko-
misja nie mogła także „uchylić powyższej uchwały,
odbierając nadany profesorowi tytuł”.
Biorąc pod uwagę, że działająca przy prezesie
Rady Ministrów Centralna Komisja do Spraw Stopni
i Tytułów, zgodnie z art. 33. ust. 1 ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki, w zakresie wydawa-
nych przez siebie decyzji pełni funkcję centralnego
organu administracji rządowej, a także konieczność
uzyskania dodatkowych wyjaśnień przedstawionych
przez centralną komisję, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że sprawa poruszona w interpelacji prze-
kazana została do Departamentu Kontroli i Nadzoru
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w celu rozwa-
żenia zasadności podjęcia dalszych działań.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że na stronie internetowej ministerstwa zo-
stał opublikowany projekt, z dnia 30 marca 2010 r.,
ustawy o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, ustawy o stopniach naukowych i tytule na-
ukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki
oraz niektórych innych ustaw, w którym zapropo-
nowano m.in. uproszczenie kariery akademickiej.
W projekcie przewidziano przejrzyste procedury
konkursowe na stanowiska w uczelniach i większe
otwarcie na badaczy z zagranicy. Zmienią się także
zasady uzyskiwania stopnia doktora i przeprowa-
dzania procedury habilitacyjnej. Procedura nada-
wania stopnia doktora habilitowanego skróci się
z 11 do ok. 6 miesięcy. Zmienią się również zasady
nadawania tytułu profesora.
Omawiany w interpelacji przepis art. 29a ustawy
o stopniach i tytule naukowym został zmieniony po-
przez dodanie ust. 3 w brzmieniu:
„3. W przypadku prawomocnego skazania wyro-
kiem sądu za przestępstwo określone w art. 115 usta-
wy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i pra-
wach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631,
ze zm.) prezydent Rzeczypospolitej Polskiej może po-
zbawić osobę skazaną tytułu profesora z własnej ini-
cjatywy lub na wniosek centralnej komisji.”.
Ponadto nowym zadaniem centralnej komisji bę-
dzie zapewnienie harmonijnego rozwoju kadry na-
ukowej zgodnie z najwyższymi standardami jakości
badań wymaganych do uzyskania stopni naukowych
i tytułu naukowego. Centralna komisja w swoich pra-
cach będzie kierowała się zasadą rzetelności, bez-
stronności i przejrzystości realizowanych działań

oraz dążeniem do wyrównywania udziału kobiet
i mężczyzn w jej pracach.
Wyrażam przekonanie, że wprowadzenie nowych
regulacji wyeliminuje sygnalizowane nieprawidłowo-
ści w uzyskiwaniu stopni naukowych i tytułu nauko-
wego oraz w funkcjonowaniu centralnej komisji.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka i Aldony Młyńczak
w sprawie zapewnienia dyżurów aptek
w porze nocnej (14736)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Aldony Młyńczak i pana posła
Tomasza Piotra Nowaka z dnia 18 lutego 2010 r.,
przekazaną przez Pana Marszałka przy piśmie o sy-
gnaturze SPS-023-14736/10 w dniu 26 lutego br. mi-
nistrowi zdrowia, pozwalam sobie złożyć na ręce
Pana Marszałka niniejsze wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45,
poz. 271, z późn. zm.) „rozkład godzin pracy aptek
ogólnodostępnych powinien być dostosowany do po-
trzeb ludności i zapewniać dostępność świadczeń
również w porze nocnej, w niedziele i święta oraz
inne dni wolne od pracy”. Zgodnie z art. 94 ust. 2 tej
samej ustawy „rozkład godzin pracy aptek ogólnodo-
stępnych na danym terenie ustala, w drodze uchwa-
ły, rada powiatu po zasięgnięciu opinii wójtów (bur-
mistrzów, prezydentów miast) gmin z terenu powia-
tu i samorządu aptekarskiego”.
Należy mieć na uwadze, że uchwała rady powiatu
ma status aktu prawa miejscowego. Zgodnie bowiem
z art. 87 ust. 2. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 r. „źródłami powszechnie obo-
wiązującego prawa są akty prawa miejscowego na
obszarze działania organów, które je ustanowiły”.
W związku z powyższym naruszeniem art. 83
Konstytucji RP, zgodnie z którym „każdy ma obowią-
zek przestrzegania prawa Rzeczypospolitej Polskiej”,
jest niestosowanie się do aktów prawa miejscowego.
Wydaje się, że wątpliwości interpretacyjne mógł
stwarzać poprzedni stan prawny, zgodnie z którym
harmonogram prac aptek ustalała nie rada, lecz za-
rząd powiatu, a w związku z czym nasuwała się wąt-
pliwość o status takiego harmonogramu.
W obecnym stanie prawnym aptekarze mają obo-
wiązek stosowania się do harmonogramu prac aptek
459
posiadającego status prawa powszechnie obowiązu-
jącego. Zdumienie budzi fakt nieczynienia zadość
temu obowiązkowi, tym bardziej że zgodnie z ww.
art. 94 ust. 2 Prawa farmaceutycznego samorząd ap-
tekarski partycypuje w ustalaniu ostatecznego kształ-
tu uchwały rady powiatu.
Podnoszony przez farmaceutów fakt niepozosta-
wania przez apteki zakładami opieki zdrowotnej nie
stanowi jakiejkolwiek podstawy do uchylania się ap-
tek od obowiązku udzielania usług farmaceutycz-
nych społeczeństwu i nie upoważnia ich do podważa-
nia aktów prawa powszechnie obowiązującego.
Zapewnienie dostępności społeczeństwu do usług
farmaceutycznych jest zadaniem powiatu, jako że po-
jęcie usług farmaceutycznych mieści się w zagadnie-
niu ochrony i promocji zdrowia stanowiącym, zgod-
nie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1998 r. o samorzą-
dzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.), zadanie powiatu.
Z drugiej zaś strony nadzór nad aptekami ogólno-
dostępnymi jest zadaniem wojewody. Mianowicie
zgodnie z art. 112 ust. 1 Prawa farmaceutycznego za-
dania Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej w za-
kresie nadzoru nad aptekami są realizowane przez
wojewodów przy pomocy wojewódzkich inspektorów
farmaceutycznych jako kierowników wojewódzkich
administracji zespolonych.
Na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) apteka ma obowiązek
zapewnić świadczeniobiorcy dostępność leków obję-
tych wykazami leków podstawowych i uzupełniają-
cych oraz leków i wyrobów medycznych.
Ponadto art. 103 ust. 2 pkt 3 Prawa farmaceutycz-
nego przewiduje możliwość nałożenia na aptekę
sankcji w postaci cofnięcia zezwolenia na prowadze-
nie apteki, jeżeli ta w sposób uporczywy nie zaspoka-
ja potrzeb ludności w zakresie wydawania produktów
leczniczych.
Należy stwierdzić, że zamierzeniem ustawodawcy
przy formułowaniu art. 94 Prawa farmaceutycznego
było zarówno zapewnienie ludności dostępu do usług
farmaceutycznych (w tym leków) w normalnych, bie-
żących, codziennych i przewidywalnych warunkach,
jak i w szczególnych okolicznościach (w porze nocnej,
w niedziele i święta), uwzględniających rzeczywiste,
każdorazowe i nadzwyczajne potrzeby, których nie
sposób z góry przewidzieć (np. wynikające z pojawie-
nia się nieoczekiwanej choroby lub zaistnienia inne-
go mało prawdopodobnego stanu).
Co więcej, niezgodne z ratio legis art. 94 ust. 1
Prawa farmaceutycznego byłoby zapewnienie nie-
przerwanej dostępności do usług farmaceutycznych
wyłącznie klientom w małych miejscowościach (tj. nie-
posiadających przychodni czy stacji pogotowia ratun-
kowego), bowiem zapis art. 94 należy rozpatrywać
także w kontekście i w powiązaniu z art. 96 ust. 2
Prawa farmaceutycznego, zgodnie z którym powin-
nością apteki jest wydanie bez recepty produktu lecz-
460
niczego zastrzeżonego do wydania wyłącznie na pod-
stawie recepty w przypadku, gdyby było to niezbędne
dla ratowania zdrowia lub życia człowieka.
Bezzasadne wydają się argumenty farmaceutów,
zgodnie z którymi „po godz. 22.00 ruch w aptekach
jest niewielki, a ich klientami rzadko bywają osoby
chore”, bowiem przepis nic nie mówi o uzależnieniu
jego stosowania od częstotliwości zachorowań, lecz
o każdorazowym obowiązku zapewnienia udzielenia
usługi.
Aptekarze zdają się zapominać, iż do aptek ma
zastosowanie nie tylko ustawa o swobodzie działal-
ności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.), marginalizująca społeczną użytecz-
ność prowadzonej działalności, a zawierająca w isto-
cie jedynie klauzule generalne, lecz także art. 2a
ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekar-
skich (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 856, z późn. zm.),
zgodnie z którym „wykonywanie zawodu farmaceu-
ty ma na celu ochronę zdrowia publicznego i obej-
muje udzielanie usług farmaceutycznych…”, oraz
art. 86 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, zgodnie
z którym „apteka jest placówką ochrony zdrowia
publicznego…”.
Przepisy te ściśle wiążą zawód farmaceuty z misją
wobec społeczeństwa, które obdarza aptekarzy du-
żym kredytem zaufania.
Dlatego też nieakceptowanym jest odwoływanie
się farmaceutów głównie do uwarunkowań ekono-
micznych apteki i braku sensu zatrudniania dodat-
kowych pracowników dla „jednego bądź dwóch klien-
tów”. W myśl art. 88 ust. 5 Prawa farmaceutycznego,
kierownik apteki ma obowiązek zapewnienia takiej
organizacji pracy (również w wymiarze kadrowym),
aby zagwarantować klientowi dostęp do produktów
leczniczych i wyrobów medycznych.
Do powyższej interpretacji przychylił się Woje-
wódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyro-
ku z dnia 3 października 2006 r. (III SA/Wr 185/06,
OwSS 2007, nr. 1, poz. 13), zgodnie z którym fakt
istnienia bądź nieistnienia zainteresowania ze strony
klientów nie jest kryterium zwalniającym apteki
z realizacji nałożonych na nie obowiązków.
W związku z powyższym podczas prac nad no-
welizacją ustawy Prawo farmaceutyczne Minister-
stwo Zdrowia weźmie pod uwagę możliwość zawar-
cia w niej zapisów umożliwiających skuteczne dys-
cyplinowanie aptekarzy w kwestii stosowania się do
ustalonych harmonogramów pracy aptek, bez ko-
nieczności uciekania się do nakładania na nich naj-
dotkliwszych sankcji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie zróżnicowanego wymiaru składek
emerytalno-rentowych i ich wpływu
na wysokość przyszłych świadczeń
emerytalno-rentowych wypłacanych z KRUS
(14759)
Odpowiadając na pismo z dnia 26 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14759/10, przy którym przedłożona
została interpelacja posła Jarosława Katulskiego
w sprawie zróżnicowanego wymiaru składek emery-
talno-rentowych i ich wpływu na wysokość przy-
szłych świadczeń emerytalno-rentowych wypłaca-
nych z KRUS, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na podstawie ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r.
o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków (Dz. U. Nr 79, poz. 667) od 1 października br.
wprowadzone zostały zmiany, zgodnie z którymi rol-
nicy prowadzący działalność rolniczą na dużą skalę,
tj. prowadzący gospodarstwa rolne o obszarze użyt-
ków rolnych przekraczającym 50 ha przeliczenio-
wych, opłacają dodatkową zróżnicowaną składkę na
ubezpieczenie emerytalno-rentowe w zależności od
wielkości gospodarstwa rolnego. Bez zmian pozosta-
ła wysokość składki podstawowej wynoszącej dla
wszystkich ubezpieczonych – bez względu na wiel-
kość gospodarstwa rolnego – 10% emerytury podsta-
wowej miesięcznie. Nowelizacja nie przewiduje zwięk-
szenia świadczeń emerytalno-rentowych dla rolni-
ków mających płacić składkę dodatkową. Celem tej
regulacji było bowiem zwiększenie udziału niektó-
rych ubezpieczonych – prowadzących wysokodocho-
dowe gospodarstwa rolne – w finansowaniu wydat-
ków na świadczenia emerytalno-rentowe z ubezpie-
czenia społecznego rolników. Ustawodawca wyszedł
z założenia, że opłacana dotychczas w jednakowej
wysokości składka na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe przez wszystkich rolników, bez względu na ich
dochód z gospodarstwa rolnego, oznacza, że system
w jednakowym stopniu dotuje rolników o niskich do-
chodach i tych, których stać na większy udział w fi-
nansowaniu otrzymywanego świadczenia. Przyjmu-
jąc z jednej strony większą dochodowość gospodarstw
rolnych o areale powyżej 50 ha przeliczeniowych,
z drugiej zaś strony finansowanie systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników przede wszystkim z do-
tacji budżetowej państwa, uznano, że przedmiotowe
rozwiązanie oznacza bardziej sprawiedliwe rozłoże-
nie udziału ubezpieczonych w sfinansowaniu ubez-
pieczenia. Należy zaznaczyć, iż do czasu wprowadze-
nia przedmiotowej zmiany wszyscy rolnicy, bez wzglę-
du na rozmiar prowadzonej działalności rolniczej
oraz dochody osiągane z tej działalności, finansowa-
li świadczenia emerytalno-rentowe zaledwie w ok.

10%. Ustawodawca uznał więc, co zostało zaaprobo-
wane również w większości przez środowisko rolni-
cze, że rolnicy posiadający duże gospodarstwa rolne
powinni w większym niż dotychczas stopniu party-
cypować w kosztach ubezpieczenia, gdyż trudno jest
uzasadnić dalsze jednakowe dotowanie przez budżet
wszystkich rolników, mając na względzie znaczną
polaryzację gospodarstw rolnych.
Aktualnie trwają prace nad zmianami w systemie
ubezpieczenia społecznego rolników. Prezes Rady
Ministrów zadanie to powierzył Międzyresortowemu
Zespołowi ds. Reformy Systemu Ubezpieczenia Spo-
łecznego Rolników. Zasady ustalania wysokości skła-
dek na ubezpieczenie społeczne rolników mogą się
więc wkrótce zmienić. Zgodnie z harmonogramem
prac rządu koncepcja reformy systemu ubezpieczenia
społecznego rolników ma być opracowana w I półro-
czu br. Wypracowana przez ww. zespół koncepcja re-
formy systemu ubezpieczenia społecznego rolników
poddana zostanie publicznej debacie zanim rozpoczę-
te zostaną prace nad projektem stosownej ustawy.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Sławomira Piechoty
i Stanisława Huskowskiego
w sprawie warunków funkcjonowania
po dniu 1 stycznia 2011 r. zakładów
aktywności zawodowej,
w oparciu o przepisy ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych
w związku z art. 29 ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych, w formie zakładu
budżetowego jako najodpowiedniejszej
wobec celu i charakteru tych jednostek (14760)
Odpowiadając na interpelację panów posłów Sła-
womira Piechoty i Stanisława Huskowskiego (pismo
z dnia 15 lutego 2010 r., znak: BP.SP/I/2/2010) w spra-
wie warunków dalszego funkcjonowania po dniu
1 stycznia 2011 r. zakładów aktywności zawodowej
w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240
i z 2010 r. Nr 28, poz. 146) w związku z art. 29 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn.
zm.) w formie zakładu budżetowego, jako najodpo-
461
wiedniejszej wobec celu i charakteru tych jednostek,
przedstawiam następujące stanowisko.
Odnosząc się do postulatu dotyczącego rozszerze-
nia katalogu działalności samorządowych zakładów
budżetowych, zawartego w art. 14 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych, o działania wspie-
rające osoby niepełnosprawne, umożliwiając tym sa-
mym prowadzenie zakładów aktywności zawodowej
w formie samorządowego zakładu budżetowego, wy-
maga podkreślenia, że zakres ww. katalogu był
przedmiotem konsultacji ze stroną samorządową Ko-
misji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w trakcie prac prowadzonych nad projektami ustaw
reformujących finanse publiczne i został przez nią
zaakceptowany w kształcie, jaki znajduje się w obec-
nie obowiązującej ustawie o finansach publicznych.
Mając jednakże na uwadze wyrażoną w interpe-
lacji panów posłów potrzebę zapewnienia możliwości
prowadzenia zakładów aktywności zawodowej przez
jednostki samorządu terytorialnego, pragnę poinfor-
mować, iż problematyka dotycząca funkcjonowania
zakładów aktywności zawodowej, w tym kwestie
form prawno-organizacyjnych właściwych dla ich
funkcjonowania ze względu na cel i charakter zadań
publicznych realizowanych przez te jednostki, pozo-
staje w kompetencjach Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej. To minister pracy i polityki społecznej
powinien być wiodący w podjęciu działań zmierzają-
cych do wprowadzenia stosownych zmian w przepi-
sach regulujących powyższe kwestie, proponując wła-
ściwe rozwiązania legislacyjne w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie ograniczania liczby sanatoriów
dla dzieci i młodzieży (14762)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 marca 2010 r., znak DSPS – 4810
– 1257-(1)/10, w związku z interpelacją pani Krysty-
ny Łybackiej – posłanki na Sejm RP – w sprawie le-
czenia uzdrowiskowego dzieci i młodzieży, przekaza-
ną prezesowi Rady Ministrów przy piśmie SPS-023-
-14762/010, w związku z zobowiązaniem ministra
zdrowia przez szefa Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów do udzielenia odpowiedzi w porozumieniu z mi-
462
nistrem skarbu państwa i ministrem edukacji naro-
dowej, uprzejmie informuję.
Z napływających do Ministerstwa Zdrowia infor-
macji uzyskiwanych z zakładów lecznictwa uzdrowi-
skowego prowadzących leczenie dzieci oraz NFZ wy-
nika, iż rzeczywiście w ostatnich latach zmniejsza się
zainteresowanie powyższym leczeniem. Obserwuje
się natomiast znaczący wzrost zainteresowania le-
czeniem przede wszystkim w okresie wakacji w miej-
scowościach nadmorskich. Powyższa sytuacja była
wielokrotnie przedmiotem szczegółowych analiz.
W związku z obecnym niżem demograficznym liczba
wpływających do oddziałów funduszu skierowań na
leczenie uzdrowiskowe dzieci od kilku lat ma tenden-
cję malejącą. Rodzice mają coraz większe oczekiwa-
nia co do warunków pobytu dzieci w uzdrowisku, jak
również preferują turnusy w porze letniej nad mo-
rzem w okresach wolnych od nauki. System ochrony
zdrowia nie ma możliwości zapewnienia większości
dzieciom leczenia w okresie wakacyjnym w miejsco-
wościach nadmorskich, ponieważ zakłady lecznictwa
uzdrowiskowego są zakładami całorocznymi, a także
mieszczą się w innych regionach Polski.
Leczenie uzdrowiskowe dzieci prowadzą spółki
z udziałem Skarbu Państwa oraz inne podmioty uzdro-
wiskowe. Jedenaście spółek Skarbu Państwa posiada
zakłady lecznictwa uzdrowiskowego dla dzieci, tj.:
1) Uzdrowisko Busko-Zdrój SA w Busku-Zdroju,
2) Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe Ciechocinek
SA w Ciechocinku,
3) Uzdrowisko Cieplice sp. z o.o. w Cieplicach,
4) Uzdrowisko Kołobrzeg SA w Kołobrzegu,
5) Uzdrowisko Lądek-Długopole SA w Lądku-
-Zdroju,
6) Uzdrowisko Rabka SA w Lądku-Zdroju,
7) Uzdrowisko Rymanów SA w Rymanowie-Zdroju,
8) Uzdrowisko Szczawno-Jedlina SA w Szczaw-
nie-Zdroju,
9) Uzdrowisko Świeradów-Czerniawa sp. z. o.o.
w Świeradowie-Zdroju,
10) Uzdrowisko Świnoujście SA w Świnoujściu,
11) Zespół Uzdrowisk Kłodzkich SA w Polanicy-
-Zdroju.
W funkcjonujących zakładach lecznictwa uzdro-
wiskowego przeznaczonych dla dzieci w latach 2005–
–2009 występuje trwała tendencja zmniejszania licz-
by kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia miejsc i wykorzystania łóżek. Przyczyny tych
niekorzystnych tendencji są następujące:
1) brak zainteresowania turnusami jesienno-zi-
mowymi,
2) ujemny przyrost naturalny,
3) wzrost poprawy wskaźników zdrowotnych po-
pulacji powodujący spadek liczby dzieci potrzebują-
cych leczenia uzdrowiskowego,
4) pogarsza się stan techniczny obiektów z powo-
du ograniczonych możliwości inwestycyjnych, obser-
wuje się rosnące wymagania rodziców, żądających
możliwości całodobowego przebywania z dzieckiem
lub zapewnienia indywidualnej opieki, a w konse-
kwencji częste rezygnacje z przyznanego leczenia,
zwłaszcza młodszych dzieci; rodzice zgłaszają trud-
ności w uzyskaniu od lekarzy rodzinnych skierowa-
nia na leczenie uzdrowiskowe dla dzieci,
5) przepływ informacji o możliwościach leczenia
uzdrowiskowego między NFZ a lekarzami ubezpie-
czenia zdrowotnego jest niedostateczny.
Z powodów, o których mowa wyżej, czasowe świad-
czenie usług uzdrowiskowych dla dzieci zawiesiły
2 spółki, tj.:
1) Uzdrowiskowo Świnoujście SA od 2007 r. (Sa-
natorium Uzdrowiskowe Henryk),
2) Uzdrowisko Lądek-Długopole SA od 2008 r.
(szpital Sanatorium Uzdrowiskowe Dąbrówka).
Ponadto 2 spółki uzdrowiskowe z konieczności
wyłączyły niektóre swoje obiekty, w których dotych-
czas przyjmowano dzieci. Dotyczy to spółek:
1) Uzdrowisko Rabka SA (Szpital Alergologiczny
Słoneczny Gród, Szpital Alergologiczny Sulima, Szpi-
tal Alergologiczny przy ul. Jordana 3 w Rabce),
2) Uzdrowisko Rymanów SA (Szpital Uzdrowi-
skowy Polonia).
Poza spółkami Skarbu Państwa lecznictwo dla
dzieci prowadzone jest w nowo powstałym uzdrowi-
sku Dąbki w woj. zachodniopomorskim (około 1000
miejsc) w uzdrowisku Goczałkowice, woj. śląskie,
i w Wieliczce, woj. małopolskie.
Ogólnie w kraju w uzdrowiskach istnieje 3912
miejsc dla dzieci, z czego 1870 miejsc szpitalnych
i 2038 miejsc sanatoryjnych.
Zgodnie z zapisami art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych, świadczeniodawcy zo-
bligowani są zapewnić korzystanie z lecznictwa
uzdrowiskowego świadczeniobiorcom w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych oraz osobom innym niż świadcze-
niobiorcy, na zasadach komercyjnych, za pełną od-
płatnością ustaloną przez zakład lecznictwa uzdro-
wiskowego.
W zakresach leczenia uzdrowiskowego kierowa-
nych do dzieci Narodowy Fundusz Zdrowia kontrak-
tuje świadczenia opieki zdrowotnej w rodzaju lecznic-
two w takich zakresach, jak:
— uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci
w wieku od 3 do 6 lat pod opieką osoby dorosłej;
— uzdrowiskowe leczenie sanatoryjne dzieci
w wieku od 7 lat do 18 lat;
— uzdrowiskowe leczenie szpitalne dzieci w wie-
ku od 3 do 18 lat.
Odnosząc się do zakładów lecznictwa uzdrowisko-
wego udzielających świadczeń opieki zdrowotnej
w powyższych zakresach, z którymi Narodowy Fun-
dusz Zdrowia podpisał umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: lecznictwo uzdro-
wiskowe, sytuacja będąca podstawą zaniepokojenia
pani poseł jest znamienna dla wszystkich zakładów
 463

lecznictwa uzdrowiskowego udzielających przedmio-
towych świadczeń.
Uzdrowiskowe leczenie dzieci, w ramach którego
uwzględniono przedmiotowe zakresy, w odniesieniu
do ilości i wartości zawartych umów pomiędzy Naro-
dowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami
na przestrzeni lat od 2005 do 2010 r. przedstawia
tabela z danymi poniżej.
— duża liczba rezygnacji ze skierowań oraz zwro-
tów potwierdzonych skierowań na kilka dni przed
rozpoczęciem turnusu, co uniemożliwia ich ponowne
zagospodarowanie;
— względy ekonomiczne, wynikające z faktu po-
noszenia przez rodziców (opiekunów) całkowitych
kosztów pobytu własnego w zakładzie lecznictwa
uzdrowiskowego. Na potwierdzenie powyższych tez

UZDROWISKOWE LECZENIE
UZDROWISKOWE LECZENIE UZDROWISKOWE LECZENIE
SANATORYJNE DZIECI W WIEKU
UMOWY SANATORYJNE DZIECI W WIEKU SZPITALNE DZIECI W WIEKU OD 3 RAZEM W LATACH 2005-2010
OD 3 DO 6 LAT POD OPIEKĄ
OD 7 DO 18 LAT DO 18 LAT
DOROSŁYCH
ILOŚĆ WARTOŚĆ ILOŚĆ WARTOŚĆ ILOŚĆ WARTOŚĆ ILOŚĆ WARTOŚĆ
ROK
SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ SKIEROWAŃ

2005 6758 6 464 787,00 4915 5 831 679,00 23475 38 353 837,50 35148 50 650 303,50

2006 7114 6 832 581,00 1643 1 949 388,00 23746 38 891 677,50 32503 47 673 646,50

2007 7212 6 946 496,00 1486 1 766 982,00 21252 35 199 522,00 29950 43 913 000,00

2008 8999 9 564 188,00 949 1 190 322,00 17959 31 512 159,00 27907 42 266 669,00

2009 10329 13 590 571,00 867 1 256 355,00 17223 37 154 932,00 28419 52 001 858,00

2010 7966 10 370 493,00 568 814 611,00 13771 29 511 715,50 22305 40 696 819,50

RAZEM 48378 53 769 116,00 10428 12 809 337,00 117426 210 623 843,50 176232 277 202 296,50

Z danych opracowanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wynika, iż liczba skierowań wpływa-
jąca na leczenie uzdrowiskowe dzieci do oddziałów
wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia od
kilku lat wykazuje tendencję malejącą, a od 2004 r.,
bez względu na liczbę zakontraktowanych skiero-
wań na leczenie uzdrowiskowe dzieci, ich realizacja
stale ulega systematycznemu zmniejszeniu. Zjawi-
sko to, powtarzające się systematycznie w każdym
roku, pozostaje przedmiotem analiz Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Rokrocznie, przed zaplanowaniem środków finan-
sowych przeznaczanych na leczenie uzdrowiskowe
dla dzieci, NFZ przeprowadza analizę stopnia reali-
zacji i dokonuje oceny dostępności skierowań na le-
czenie uzdrowiskowe dzieci.
Odnosząc się do czasu oczekiwania dziecka na
przydział skierowania, pragnę poinformować, iż ter-
w tabeli poniżej przedstawiam informację o liczbie
„niedojazdów” na leczenie uzdrowiskowe dzieci. Na-
leży wyraźnie zaznaczyć, iż „niedojazd” to potwier-
dzone skierowanie na leczenie uzdrowiskowe (z ter-
minem i miejscem leczenia), które zostało dostarczo-
ne świadczeniobiorcy, a ten z powodów nikomu nie-
znanych nie zgłosił się na leczenie do świadczenio-
dawcy, nie informując o tym fakcie oddziału woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, powodu-
jąc tym samym brak możliwości przydzielenia tego
miejsca kolejnemu w kolejce ubezpieczonemu.
ROK LICZBA NIEDOJAZDÓW
2005 1423
2006 1425
2007 1503
2008 1654

min realizacji, począwszy od daty jego potwierdzenia 2009 1742

przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu RAZEM 7747

Zdrowia, nie przekracza 6 miesięcy, a najczęściej Na-

rodowy Fundusz Zdrowia umożliwia podjęcie lecze-
nia uzdrowiskowego w terminie niezwłocznym od
daty potwierdzenia celowości skierowania.
Jednocześnie chciałbym zwrócić uwagę na fakt,
iż główną przyczyną zmniejszenia środków finanso-
wych na lecznictwo uzdrowiskowe dzieci jest mała
liczba skierowań wystawianych dzieciom przez leka-
rzy ubezpieczenia zdrowotnego, a także zjawisko tzw.
niedojazdów, które niestety powtarza się systema-
tycznie w każdym roku, jest niezależne od Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. Przyczyną tego są:
— zainteresowanie rodziców (opiekunów) lecze-
niem dzieci tylko w okresach wolnych od nauki, w szcze-
gólności w miesiącach wakacyjnych, co potwierdza
liczba rezygnacji z potwierdzonych skierowań w tur-
nusach zimowych i późnojesiennych;
Reasumując, pragnę poinformować, że zmniej-
szenie liczby dzieci leczonych w uzdrowiskach nie
wynika z działań NFZ lub przyczyn organizacyj-
nych. Narodowy Fundusz Zdrowia w pełni zabez-
piecza dla populacji dzieci i młodzieży świadczenia
w rodzaju: leczenie uzdrowiskowe, tzn. gwarantuje
środki finansowe i pełną dostępność do przedmioto-
wych świadczeń dla każdego dziecka posiadającego
skierowanie.
Pragnę też zapewnić, iż w żadnej mierze Narodo-
wy Fundusz Zdrowia nie jest zainteresowany ogra-
niczaniem tychże świadczeń, niemniej nie jest insty-
tucją powołaną do zabezpieczania potrzeb organiza-
cyjno-finansowych świadczeniodawców, lecz dostoso-
waniem świadczeń opieki zdrowotnej do potrzeb
świadczeniobiorców z poszanowaniem ich praw.
464
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) dzieci przebywające w zakła-
dach opieki zdrowotnej podlegają wszystkim obo-
wiązkom edukacyjnym, o których mowa w ww. usta-
wie. Stąd jest zorganizowana dla nich nauka w wa-
runkach, które nie kolidują z koniecznością ich lecze-
nia lub sprawowania nad nimi opieki.
Organami prowadzącymi szkoły w zakładach
opieki zdrowotnej, zgodnie z art. 5 ust. 5a ww. usta-
wy, są powiaty. Na podstawie art. 71c ust. 1 cytowa-
nej ustawy zakład opieki zdrowotnej, w tym zakład
opiekuńczo-leczniczy i zakład lecznictwa uzdrowi-
skowego, w których zorganizowana jest szkoła spe-
cjalna, zapewniają korzystanie z pomieszczeń dla
prowadzenia zajęć edukacyjnych i wychowawczych.
Z powyższego wynika, że to jednostka samorządu
terytorialnego jako organ prowadzący, na podstawie
przepisu art. 5 ust. 7 ustawy o systemie oświaty, od-
powiada za jej działalność i zapewnia warunki dzia-
łania szkoły, w tym bezpieczne i higieniczne warun-
ki nauki, wychowania i opieki.
Z systemu informacji oświatowej (SIO), wg da-
nych na dzień 30 września 2009 r., wynika, że przy
zakładach opieki zdrowotnej i przy zakładach lecz-
nictwa uzdrowiskowego funkcjonuje 257 przedszkoli
i szkół dla 10 928 uczniów, w tym: 38 przedszkoli dla
1157 dzieci, 112 szkół podstawowych dla 5761 dzieci,
91 gimnazjum dla 3462 uczniów, 15 liceów ogólno-
kształcących dla 521 uczniów, 1 liceum profilowane
dla 27 uczniów.
Zgodnie z przepisami § 1 ust. 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 27 lute-
go 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz wa-
runków i form realizowania specjalnych działań opie-
kuńczo-wychowawczych w szkołach specjalnych zor-
ganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej i jed-
nostkach pomocy społecznej (Dz. U. Nr 51, poz. 446),
kształcenie i specjalne działania opiekuńczo-wycho-
wawcze organizowane w zakładach opieki zdrowot-
nej, w tym w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
w zakładach rehabilitacji, w sanatoriach i w prewen-
toriach, realizowane są odpowiednio do wskazań le-
karzy prowadzących leczenie dzieci i młodzieży prze-
bywających w tych zakładach.
W przypadkach uzasadnionych małą liczbą uczniów
lub warunkami leczenia w oddziałach szpitalnych
dopuszcza się organizację kształcenia w klasach łą-
czonych, złożonych głównie z uczniów jednego typu
szkoły.
W przypadku uczniów przebywających w zakła-
dzie krócej niż 9 dni można odstąpić od organizowa-
nia zajęć edukacyjnych, z tym że dla uczniów prze-
wlekle chorych, których leczenie wymaga częstej
hospitalizacji, organizuje się zajęcia edukacyjne nie-
zależnie od okresu pobytu w zakładzie.
W związku z powyższym baza edukacyjna istnie-
jąca w szkołach specjalnych zorganizowanych w za-
kładach opieki zdrowotnej jest wykorzystywana od-
powiednio do potrzeb dzieci i młodzieży przebywają-
cych na leczeniu, zgodnie z ich indywidualnymi moż-
liwościami.
Ministerstwo Edukacji Narodowej opracowało
projekty zmian systemowych w celu objęcia jak naj-
lepszym wsparciem ucznia ze specjalnymi potrzeba-
mi edukacyjnymi, w tym przewlekle chorego. Zgod-
nie z projektowanymi regulacjami, pomoc psycholo-
giczno-pedagogiczna będzie świadczona również
w środowisku jego nauczania i wychowania, tj. w przed-
szkolu, szkole i placówce. W udzielanie tej pomocy
zaangażowani są nauczyciele uczący dzieci i młodzież
oraz specjaliści, co pozwala na zindywidualizowane
wsparcie każdego dziecka, stosownie do jego potrzeb
edukacyjnych i rozwojowych.
Leczenie uzdrowiskowe dzieci jest dla Minister-
stwa Zdrowia sprawą priorytetową i znajduje się
w centrum jego uwagi. Prowadzony jest stały kon-
takt z centralą Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawach zawierania kontraktów na lecznictwo
uzdrowiskowe dla dzieci. Istnieją niestety obiektyw-
ne przeszkody, jak zmniejszenie się populacji dzieci,
zmniejszenie zachorowalności poprzez działania pro-
filaktyczne, jak również niemożliwość utrzymywania
zakładów lecznictwa uzdrowiskowego wyłącznie
w okresie letnim nad morzem i w okresie zimowym
w górach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących art. 3 ust. 4
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
(14768)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Wiesława Janczyka
z dnia 12 lutego 2010 r. w sprawie zmiany obowiązu-
jących przepisów dotyczących uiszczania podatków
przez współwłaścicieli przekazaną ministrowi finan-
sów przez ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji przy piśmie z dnia 16 marca 2010 r. (znak: BMP-
-0713-1771/10/AK), uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) jeżeli nieru-
chomość lub obiekt budowlany stanowi współwła-
sność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej
podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatko-

wania, a obowiązek podatkowy w podatku od nieru-
chomości ciąży solidarnie na wszystkich współwła-
ścicielach lub posiadaczach.
Oznacza to, że nieruchomość będąca współwła-
snością kilku podmiotów stanowi przedmiot opodat-
kowania jako całość (bez podziału na poszczególne
udziały) oraz że jest to przedmiot opodatkowania od-
rębny od innych będących wyłączną własnością
współwłaścicieli.
W myśl art. 91 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) do odpowiedzialności solidarnej za zobo-
wiązania podatkowe stosuje się przepisy Kodeksu
cywilnego dla zobowiązań cywilnoprawnych.
W doktrynie prawa cywilnego współwłasność jest
pojmowana jako prawo niepodzielnie przysługujące
współwłaścicielom. Wspólne prawo własności nie
podlega podziałowi, który rozdzielałby je według ja-
kichkolwiek kryteriów na odrębne, rozłączne upraw-
nienia współwłaścicieli. W szczególności żadnemu ze
współwłaścicieli nie przysługuje odrębne, a zarazem
wyłączne prawo podmiotowe do wydzielonej fizycznie
części nieruchomości.
Art. 366 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.)
stanowi, iż kilku dłużników może być zobowiązanych
w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub
części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie,
od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspoko-
jenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników
zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do
zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy
solidarni pozostają zobowiązani.
Istota solidarnej odpowiedzialności za zobowiąza-
nie podatkowe polega na tym, że każdy z dłużników
jest zobowiązany wobec wierzyciela do spełnienia ca-
łego świadczenia, tak jakby był jedynym dłużnikiem.
Wobec niewywiązania się z obowiązku wierzyciel
może – według swego wyboru – żądać spełnienia ca-
łości lub części świadczenia od wszystkich dłużników
łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna.
Takie określenie możliwości egzekwowania zaległo-
ści podatkowej ma na celu uproszczenie dochodzenia
należności w określonej przepisami prawa wysokości.
Cel, dla którego ustalono współwłasność, spodziewa-
ne z tego tytułu korzyści czy stosunki prawne istnie-
jące między współwłaścicielami nie stanowią elemen-
tów, w oparciu o które dokonywany jest wymiar po-
datku od nieruchomości.
Obok powyższego warto zauważyć, że zgodnie
z art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłuż-
ników solidarnych spełnił świadczenie, to treść ist-
niejącego między współdłużnikami stosunku praw-
nego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może
on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści
tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który
świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach
równych. W sytuacji, gdy jeden z dłużników zobowią-
zanych solidarnie zaspokaja wierzyciela, ma on na
gruncie prawa cywilnego uprawnienie do wystąpie-
465
nia w stosunku do pozostałych współdłużników
z żądaniem zwrotu świadczenia. Zatem dłużnik podat-
kowy, który spełnił całe świadczenie, może dochodzić
od współdłużników zwrotu części tego świadczenia.
Należy zaznaczyć, że współwłasność może być
zniesiona przez umowę lub orzeczenie sądu. Z art. 211
Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaści-
cieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności na-
stąpiło przez podział rzeczy wspólnej. Przepis ten daje
podatnikowi możliwość wyboru zniesienia współwła-
sności jako sposobu definitywnego rozwiązania pro-
blemu z wyegzekwowaniem należnych mu praw.
Obecnie istniejące rozwiązania prawne w zakre-
sie zobowiązań solidarnych gwarantują skuteczne
egzekwowanie należności podatkowych, wykluczając
możliwość ingerowania organów podatkowych w łą-
czące poszczególnych współwłaścicieli stosunki cy-
wilnoprawne. Egzekwowanie zaległości podatkowej
od któregokolwiek ze współwłaścicieli jest wyrazem
traktowania zobowiązań podatkowych na tych sa-
mych zasadach, co pozostałych zobowiązań współ-
właścicieli.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmian
przepisów podatku od nieruchomości w zakresie so-
lidarnej odpowiedzialności współwłaścicieli nieru-
chomości za zobowiązania podatkowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów Krystyny Łybackiej
i Jana Widackiego
w sprawie wypowiedzenia umowy najmu lokalu
na biuro b. prezydentowi RP
generałowi Wojciechowi Jaruzelskiemu (14770)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej i pana
posła Jana Widackiego w sprawie wypowiedzenia
umowy najmu lokalu na biuro b. prezydentowi RP
generałowi Wojciechowi Jaruzelskiemu (SPS-023-
-14770/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Pomieszczenia zlokalizowane w budynku przy
Al. Jerozolimskich 97 w Warszawie zostały udostęp-
nione na biuro byłego prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Wojciecha Jaruzelskiego na podstawie umo-
wy użyczenia nr 8/2004 z dnia 20 marca 2004 r.,
zawartej między Jednostką Wojskową Nr 2063 (Od-
działem Zabezpieczenia Dowództwa Garnizonu War-
466
szawa) a biurem, z terminem obowiązywania do dnia
31 grudnia 2005 r. – po uprzednim wyrażeniu zgody
przez Dyrektora Departamentu Infrastruktury Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej.
W dniu 22 listopada 2004 r. został zawarty aneks
do tej umowy, który zmienił termin jej obowiązywa-
nia do „chwili przekazania Agencji Mienia Wojsko-
wego, nie dłużej jednak niż na okres do dnia 31 grud-
nia 2005 r.”. W 2005 r. zawarto kolejne dwa aneksy:
nr 2 z dnia 4 kwietnia 2005 r. – aktualizujący ozna-
czenie i powierzchnię przedmiotu najmu oraz nr 3
z dnia 25 maja 2005 r. – zmieniający warunki płat-
ności.
W dniu 7 listopada 2005 r. została zawarta na-
stępna umowa użyczenia (nr 14/2005) między wy-
mienioną wyżej Jednostką Wojskową Nr 2063 a biu-
rem na czas określony – do dnia 31 grudnia 2008 r.
W dniu 28 listopada 2005 r. prawa i obowiązki wyni-
kające z tej umowy zostały przekazane cesją przez
dowódcę wymienionej jednostki wojskowej na Sto-
łeczny Zarząd Infrastruktury w Warszawie.
Przewidziane w aneksie z dnia 22 listopada 2004 r.
przekazanie nieruchomości do Agencji Mienia Woj-
skowego nastąpiło w dniu 5 listopada 2007 r., na
mocy umowy użyczenia nr 94/FIN/2007 zawartej
między wspomnianym wyżej zarządem a Agencją
Mienia Wojskowego. Na podstawie tego dokumentu
agencja otrzymała do używania przedmiotową nie-
ruchomość do dnia 31 grudnia 2009 r. – zgodnie
z „Planem przekazywania nieruchomości czasowo
niewykorzystywanych przez resort obrony narodowej
do Agencji Mienia Wojskowego w 2007 r.”.
Przejmując nieruchomość, agencja tego samego
dnia przejęła cesją od Stołecznego Zarządu Infra-
struktury także prawa i obowiązki wynikające z umo-
wy użyczenia nr 14/2005.
W tej sytuacji, w związku z wygaśnięciem z dniem
31 grudnia 2008 r. umowy nr 14/2005 oraz ze wzglę-
du na fakt, iż przedmiotowe pomieszczenia zostały
przekazane agencji jedynie na okres do 31 grudnia
2009 r., brak było podstaw do zawarcia umowy z biu-
rem na czas dłuższy niż okres dysponowania nieru-
chomością przez AMW.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie ujednolicenia przepisów dotyczących
wypłaty zasiłków macierzyńskich
z tytułu przysposobienia dziecka (14772)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 26 lutego 2010 r., znak: SPS-023-
-14772/10, przy którym została przesłana interpela-
cja poseł Katarzyny Matusik-Lipiec w sprawie ujed-
nolicenia przepisów dotyczących wypłaty zasiłków
macierzyńskich z tytułu przysposobienia dziecka,
w zakresie właściwości resortu uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Obowiązujące w Polsce dwa systemy ubezpieczeń
społecznych nie zakładają w pełni jednakowych wa-
runków nabywania uprawnień do świadczeń z tych
systemów. Odmienne regulacje prawne utrzymują
rozdzielność unormowań ubezpieczenia społecznego
rolników realizowanego przez Kasę Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego od powszechnego systemu
ubezpieczeń społecznych realizowanego przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych. Zatem nie ma podstaw do
prostego porównywania warunków nabywania świad-
czeń z obu systemów, tym bardziej że reżim ubezpie-
czenia społecznego rolników jest inny od powszech-
nego systemu ubezpieczeń społecznych. Może zatem
posiadać inne cechy i w odmienny sposób regulować
uprawnienia wynikające z realizacji prawa do zabez-
pieczenia społecznego. To znaczy, że podmioty pod-
legające ubezpieczeniu w obu systemach mogą być
różnie traktowane w realizacji prawa do zabezpiecze-
nia społecznego.
Zgodnie z przepisami ustawy o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.) zasiłek macierzyński jest jednym z trzech
rodzajów świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego,
chorobowego i macierzyńskiego. Pozostałe świadcze-
nia to jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego
lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu albo śmier-
ci wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej
choroby zawodowej oraz zasiłek chorobowy. Ubezpie-
czenie wypadkowe, chorobowe i macierzyńskie sta-
nowi samofinansujący się element ubezpieczenia spo-
łecznego rolników w ramach Funduszu Składkowego
Ubezpieczenia Społecznego Rolników. Oznacza to, że
składki ubezpieczonych muszą sfinansować wydatki
na świadczenia z tego ubezpieczenia. Każda poten-
cjalna zmiana liczby wypłacanych świadczeń rodzi
więc skutek w postaci konieczności podwyższenia
składek na ubezpieczenie wypadkowe, chorobowe
i macierzyńskie.
Niemniej jednak podchodzę ze zrozumieniem do
przedmiotowej propozycji pani poseł i pragnę poin-
formować, że obecnie toczą się prace w międzyresor-

towym Zespole do Spraw Reformy Sytemu Ubezpie-
czenia Społecznego Rolników nad wypracowaniem
koncepcji zmian w zakresie ubezpieczenia społeczne-
go rolników. Zgodnie z harmonogramem prac rządu
koncepcja zmian w zakresie ubezpieczenia społecz-
nego rolników ma być opracowana w I półroczu br.
Następnie opracowane założenia poddane zostaną
publicznej debacie. Na podstawie zebranych opinii do
złożeń będzie możliwe wypracowanie ostatecznego
dokumentu, który posłuży do przygotowania projek-
tu zmian w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników.
Zagadnienie podnoszone w interpelacji pani poseł
stanie się również przedmiotem prac tego zespołu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nowelizacji ustawy o odpadach
(14790)
Odpowiadając na pismo z dnia 4 marca 2010 r.
(znak: SPS-023-14790/10) dotyczące interpelacji
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie
nowelizacji ustawy o odpadach, uprzejmie przekazu-
ję poniższe informacje.
W kwestii uznawania pojazdów za odpady ustawa
z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji (Dz. U. Nr 25, poz. 202,
z późn. zm.) odwołuje się do definicji zawartej w usta-
wie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U.
z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rą odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot
należące do jednej z kategorii określonych w załącz-
niku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się,
zamierza pozbyć się lub do których pozbycia się jest
obowiązany.
W związku z powyższym klasyfikacja pojazdów
jako odpadów odbywa się na podstawie definicji za-
wartej w ustawie o odpadach, a zatem w większości
przypadków o uznaniu danego pojazdu za odpad de-
cyduje jego właściciel. Obowiązek pozbycia się pojaz-
du wycofanego z eksploatacji wynikać będzie jedynie
z rozporządzenia wydanego na podstawie upoważ-
nienia – określonego w art. 3a ustawy o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji – dla ministra
467
właściwego do spraw transportu w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw środowiska do
określenia wymagań technicznych dla pojazdów za-
pewniających ochronę środowiska lub zdrowia, lub
życia ludzi, natomiast pojazdy, które nie spełniają
tych wymagań, będą uznawane za pojazdy wycofane
z eksploatacji.
Uchwalona w dniu 22 stycznia 2010 r. ustawa
o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 28, poz. 145) wprowadziła również
zmiany w ustawie z dnia 20 stycznia 2005 r. o recy-
klingu pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz. U.
Nr 25, poz. 202, z późn. zm.), aczkolwiek kwestia
miejsc, w których można dokonywać demontażu po-
jazdów, pozostała niezmieniona. Art. 18 ustawy o re-
cyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji wska-
zuje miejsce przekazania pojazdu wycofanego z eks-
ploatacji, stanowiąc o wyłączności stacji demontażu
i punktów zbierania pojazdów do przyjmowania po-
jazdów, które zostały uznane za odpady.
Odnosząc się natomiast bezpośrednio do pytań
zawartych w interpelacji, uprzejmie informuję, że
w celu zwiększenia popytu na nowe samochody oraz
wprowadzenia zachęt do wymiany starych aut na
nowe pojazdy powołany został przez prezesa Rady
Ministrów Międzyresortowy Zespół do spraw Wzro-
stu Konkurencyjności Przemysłu Motoryzacyjnego,
pod przewodnictwem Ministerstwa Gospodarki.
Zgodnie z informacjami Ministerstwa Gospodarki
Międzyresortowy Zespół do spraw Wzrostu Konku-
rencyjności Przemysłu Motoryzacyjnego opracował
w 2009 r. wstępną koncepcję – jako rozwiązania sys-
temowego – „Proekologicznego pakietu wspierające-
go popyt na nowe samochody”. W tym pakiecie za-
warte zostały następujące propozycje:
— zastąpienie podatku akcyzowego stosowanego
wobec samochodów osobowych podatkiem ekologicz-
nym ściśle związanym z emisją szkodliwych gazów
oraz rodzajem paliwa lub napędu,
— zmiany w systemie recyklingu pojazdów wpro-
wadzające system zachęt finansowych dla właścicie-
li pojazdów oddających zużyte pojazdy do stacji de-
montażu oraz nabywających pojazdy nowe o niskiej
emisji CO2.
Wzorem doświadczeń z innych państw przedmio-
towe rozwiązania powinny prowadzić do zmian pre-
ferencji konsumenckich w kierunku kupowania sa-
mochodów przyjaznych środowisku i wymiany parku
samochodowego. Prace analityczne nad wypracowa-
niem proekologicznego pakietu wspierającego popyt
na nowe samochody są obecnie kontynuowane przez
międzyresortowy zespół.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki proponowane
rozwiązania stymulujące odmłodzenie parku samo-
chodowego powinny uwzględniać czynniki gospodar-
czo-ekonomiczne, fiskalne, jak również społeczne.
Rozwiązania te nie mogą też przyczyniać się do nad-
miernego wzrostu obciążeń podatkowych nabywców
aut, powinny natomiast rozwijać i finansowo wspie-
rać świadomych konsumentów wymieniających wy-
468
sokoemisyjny stary pojazd na nowy spełniający obec-
ne standardy ekologiczne i bezpieczeństwa.
Z uwagi na specyficzną strukturę krajowego ryn-
ku motoryzacyjnego w zakresie samochodów osobo-
wych, na który po wejściu do Unii Europejskiej spro-
wadzono nadmierną liczbę aut używanych, powodu-
jąc tym samym, że średnia wieku auta osobowego
wynosi ok. 14 lat, prace zespołu skoncentrowane są
obecnie głównie na działaniach skierowanych na
odmłodzenie parku samochodów osobowych i obni-
żenie w ten sposób emisji szkodliwych gazów z trans-
portu drogowego oraz poprawę bezpieczeństwa na
drogach.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie zmiany rozporządzenia dotyczącego
wykazu gatunków zwierząt chronionych
wyrządzających szkody, za które odpowiada
Skarb Państwa (14799)
Odpowiadając na interpelację posła Jana Burego
z dnia 22 lutego 2010 r. w sprawie szkód wyrządza-
nych przez wydry w środowisku wodnym, przekaza-
ne przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
pismem z dnia 4 marca 2010 r., znak: SPS-023-14799/
10, przekazuję poniżej stosowne informacje.
Wydra (Lutra lutra) jest chroniona w większości
krajów europejskich na podstawie dwóch aktów
prawnych. Pierwszym jest konwencja z dnia 19 wrze-
śnia 1979 r. o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny
europejskiej oraz ich siedlisk Konwencja Berneńska
(Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263), gdzie wydra umiesz-
czona jest w II załączniku obejmującym ściśle chro-
nione gatunki fauny. Zgodnie z art. 6 konwencji stro-
ny powinny podjąć właściwe i niezbędne przedsię-
wzięcia ustawodawcze i administracyjne, aby zapew-
nić szczególną ochronę gatunkom dzikiej fauny wy-
mienionym w załączniku II. W szczególności należy
zakazać wszelkich form umyślnego chwytania, prze-
trzymywania i zabijania oraz umyślnego uszkadza-
nia i niszczenia miejsc rozrodu lub odpoczynku. Po-
nadto zakazać należy umyślnego niepokojenia zwie-
rząt, zwłaszcza w okresie rozrodu, wychowu młodych
lub snu zimowego, jeśli takie postępowanie będzie
miało znaczące skutki w odniesieniu do celów kon-
wencji. Drugim aktem prawa europejskiego jest dy-
rektywa 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie
ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flo-
ry (tzw. dyrektywa siedliskowa), gdzie wydrę umiesz-
czono w załączniku II, określającym gatunki roślin
i zwierząt będące przedmiotem zainteresowania
Wspólnoty, których ochrona wymaga wyznaczenia
specjalnych obszarów ochrony Natura 2000. Ponadto
na terenie Wspólnoty Europejskiej wydra chroniona
jest też na mocy załącznika IV do wspomnianej dy-
rektywy, w którym zawarto listę gatunków zwierząt
i roślin, wymagających ścisłej ochrony.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) wydra objęta jest ochroną częściową, z wy-
jątkiem osobników występujących na terenie stawów
rybnych uznanych za obręby hodowlane. Poza obrę-
bami hodowlanymi obowiązują zakazy wymienione
w § 6 niniejszego rozporządzenia. Należy jednak nad-
mienić, że wspomniane wyżej wyłączenie z zakazów
na terenie obrębów hodowlanych jest kwestionowane
przez Komisję Europejską jako niezgodne z dyrekty-
wą siedliskową.
Czy instytucjom odpowiedzialnym za ochronę
przyrody znany jest problem masowego niszczenia
ryb przez wydry na stawach hodowlanych?
Problem wydry występującej na stawach hodow-
lanych jest znany instytucjom odpowiedzialnym za
ochronę przyrody. Otrzymane dotychczas pisma nie
wskazują jednak jakoby skala zniszczeń powodowa-
nych przez wydrę w kulturach wodnych sięgała aż
40% narybku i ryby hodowlanej. Być może są to od-
osobnione przypadki na niewielkich, pojedynczych
stawach, gdzie wydra bytuje przez cały rok. W pi-
smach jako główna przyczyna szkód wskazywany
jest inny rybożerny gatunek chroniony – kormoran
czarny.
Czy rozważana jest możliwość zmiany przepisów,
które pozwolą uregulować prawnie ten ważny dla
hodowców ryb problem poprzez wpisanie wydry jako
szkodnika, za którego szkody odpowiada Skarb
Państwa?
Wydra jest gatunkiem bardzo cennym dla ekosys-
temów ziemno-wodnych. Żyjąc w swoim naturalnym
środowisku, nie może być traktowana jako szkodnik,
zwłaszcza przy wprowadzeniu sztucznej gospodarki
hodowlanej.
Zmiana przepisów dotyczących wydry nie była jak
dotąd rozważana. Wynika to z trudności, jakie po-
wstają przy szacowaniu szkód powodowanych przez
te zwierzęta. Zgodnie z art. 126 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) odpowie-
dzialność Skarbu Państwa nie obejmuje utraconych
korzyści, a ogranicza się jedynie do szkody rzeczywi-
stej, którą należy udowodnić. W przypadku wydry
nie jest możliwe obiektywne oszacowanie ani udo-
wodnienie strat poniesionych w rybostanie, gdyż
księgi stawowe stanowią jedynie dowód zakupu ma-
teriału hodowlanego. Nie informują one natomiast
o stanie faktycznym po wystąpieniu szkody. Ponadto

problem żerowania wydry na stawach hodowlanych
w skali kraju wydaje się mieć charakter raczej lokal-
ny, mimo iż miejscowo szkody powodowane przez ten
gatunek mogą być dość znaczne.
Pragnę jednakże poinformować, iż obecnie pro-
wadzone są prace nad strategią gospodarowania kra-
jową populacją wydry. Wykonywane są one w ramach
projektu „Opracowanie krajowych strategii gospoda-
rowania wybranymi gatunkami zagrożonymi lub
konfliktowymi” realizowanego ze środków Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Prace prowadzone są przez Szkołę Główną Gospo-
darstwa Wiejskiego w Warszawie i mają na celu roz-
poznanie istniejącego problemu oraz opracowanie
metod zapobiegania stratom powodowanym w gospo-
darstwach rybackich. Zakończenie pierwszego etapu
projektu, obejmującego zbieranie informacji i prze-
prowadzenie konsultacji społecznych, przewiduje się
na koniec 2010 r.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie planowanych ograniczeń
związanych z finansowaniem i realizacją
inwestycji infrastrukturalnych ujętych
w listach indywidualnych projektów
programów operacyjnych dla woj. podlaskiego
(14800)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Krzysztofa Jurgiela, która została
dołączona do pisma pana wicemarszałka Krzysztofa
Putry z dnia 4 marca br. (znak: SPS-023-14800/10),
w sprawie planowanych ograniczeń związanych z fi-
nansowaniem i realizacją inwestycji infrastruktural-
nych ujętych na listach indywidualnych projektów
programów operacyjnych dla województwa podla-
skiego prezentuję poniżej odpowiedzi na pytania
postawione w ww. interpelacji.
1. Czy rząd RP w ten właśnie sposób planuje
uskuteczniać lansowaną przez siebie koncepcję pola-
ryzacyjno-dyfuzyjną, polegającą na podejmowaniu
działań deprecjonujących uboższe regiony?
Nowy paradygmat rozwoju oparty na modelu po-
laryzacyjno-dyfuzyjnym zaprezentowany w „Rapor-
cie Polska 2030” (dokument opracowany przez au-
torski zespół pod naukową redakcją dr. M. Boniego,
2009) został wykorzystany w konstruowaniu przy-
gotowanego w MRR projektu „Krajowej strategii roz-
469
woju regionalnego” (KSRR). Dokument w wersji
uwzględniającej zmiany wprowadzone w wyniku prze-
prowadzonych konsultacji społecznych dokumentu
w ramach debaty publicznej (prowadzonej w okresie
wrzesień–grudzień 2009 r., obejmującej m.in. 16 konfe-
rencji regionalnych, w których uczestniczyło szerokie
grono reprezentantów świata nauki, władz samorządo-
wych, partnerów społeczno-gospodarczych oraz parla-
mentarzystów z danego regionu) został w marcu br.
przekazany do międzyresortowych konsultacji.
Zgodnie z przyjętym w KSRR podejściem teryto-
rialnym, polityka regionalna skupia się na jak naj-
lepszym wykorzystaniu potencjałów rozwojowych
regionów (które w znacznej części znajdują się w ośrod-
kach miejskich), przy skoncentrowanych działaniach
mających na celu rozprzestrzenianie procesów i im-
pulsów rozwojowych z głównych miast na obszary
całych regionów (jest to zgodne z ww. modelem pola-
ryzacyjno-dyfuzyjnym). KSRR wskazuje na rolę po-
lityki regionalnej jako efektywnej polityki zapewnia-
nia spójności gospodarczej, społecznej i przestrzennej
kraju i jego wszystkich regionów.
Zaprogramowany w KSRR model polityki regio-
nalnej ma na celu bowiem wspieranie konkurencyj-
ności we wszystkich regionach, w tym również
w tych najlepiej rozwijających się. Takie działania
będą prowadzić do zwiększenia zjawisk polaryzacyj-
nych, co jest widoczne podczas dynamicznego wzro-
stu gospodarczego najlepszych ośrodków. Dlatego
nowy paradygmat polityki regionalnej został uzupeł-
niony o mechanizmy wspierające dyfuzję procesów
rozwoju z obszarów najlepiej do tych słabiej rozwija-
jących się (w tym także obejmujących Podlasie). Obej-
muje to dyfuzję impulsów rozwojowych zarówno
w skali kraju, jak również wewnątrz poszczególnych
regionów. Taki kierunek polityki regionalnej jest od-
powiedzią na krytykę wcześniejszych instrumentów
wyrównawczych, skoncentrowanych przede wszyst-
kim na redystrybucji dochodów i niwelowaniu różnic
w zakresie tempa rozwoju między poszczególnymi
regionami. Podejście dyfuzyjne ma na celu zmniej-
szenie znaczenia instrumentów wyrównawczych na
rzecz inicjowania lub wspierania istniejących proce-
sów dyfuzji czynników rozwojowych z lepiej do słabiej
rozwijających się obszarów. Obejmuje to przede wszyst-
kim przenoszenie impulsów rozwojowych z głównych
ośrodków miejskich do ich otoczenia regionalnego
i innych regionów, jak również dotyczy przenoszenia
procesów rozwoju z miast do obszarów wiejskich
i obszarów problemowych. Instrumenty dyfuzji będą
również zwiększały spójność terytorialną na obsza-
rze kraju i w skali poszczególnych regionów.
Nowy model polityki regionalnej opiera się na za-
łożeniu, że szanse rozwojowe tkwią we wszystkich
typach regionów, gdzie zlokalizowane są determinan-
ty rozwojowe w różnych układach terytorialnych.
Zatem celem interwencji regionalnej jest maksyma-
lizacja wzrostu na poziomie krajowym dzięki wspie-
raniu i zachęcaniu każdego regionu do wydobycia,
wzmacniania i wykorzystania endogennego poten-
470
cjału wzrostu przy pomocy wewnętrznych lub ze-
wnętrznych zasobów. W nowym paradygmacie poli-
tyki regionalnej dużą uwagę poświęca się pojęciu
„terytorium”, na którym ogniskują się różnego ro-
dzaju działania stymulujące rozwój. Koncepcje roz-
woju, postrzegane przez pryzmat „terytorium”, są
ukierunkowane na otoczenie niematerialne, tj. sty-
mulowanie relacji między podmiotami i instytucjami
funkcjonującymi w regionach oraz kreowanie powią-
zań sieciowych w regionach w oparciu o specyfikę
społeczności i otoczenia instytucjonalnego.
W tym kontekście zaprogramowany w KSRR
układ celów odzwierciedla podstawowe obszary od-
działywania KSRR do 2020 r. i tworzy triadę: kon-
kurencyjność – spójność – sprawność, opierającą się
na założeniach przekształcenia sposobu myślenia
o roli polityki regionalnej i jej realizacji. Dzięki reali-
zacji tak określonych celów następować będzie kon-
centracja na szansach (potencjałach), a nie na barie-
rach rozwoju, poprzez wzmocnienie konkurencyjno-
ści regionów i odblokowanie ich procesów wzrosto-
wych. Cele zmierzają do osiągnięcia nie tylko pozy-
tywnych zmian służących podniesieniu konkurencyj-
ności regionów i całego kraju, ale także zmniejszeniu
dysproporcji w możliwościach rozwojowych między-
i wewnątrz regionalnych.
Dla pełniejszego wykorzystania przewag konku-
rencyjnych oraz zmaksymalizowania efektywności
interwencji w ramach KSRR kierunki działań poli-
tyki regionalnej będą adresowane do tych obszarów
strategicznej interwencji polityki regionalnej, które
dają największe szanse poprawy konkurencyjności
kraju w skali międzynarodowej, tj. w pierwszej kolej-
ności do najważniejszych obszarów miejskich. Obok
wspierania procesu konkurencyjności w skali mię-
dzynarodowej KSRR wspomaga rozprzestrzenianie
(dyfuzję) procesów rozwojowych z najszybciej rozwi-
jających się ośrodków do słabiej rozwijających się
i pozostałych obszarów kraju oraz budowanie na tych
terenach potencjału absorpcyjnego, które warunku-
je powodzenie dyfuzji. KSRR wspiera zatem budowa-
nie przewag konkurencyjnych również na tych tere-
nach, które wcześniej w niewielkim stopniu uczest-
niczyły w procesach rozwojowych.
W ramach wsparcia spójności KSRR zakłada skie-
rowanie dodatkowego wsparcia na przeciwdziałanie
marginalizacji najsłabiej rozwijających się obszarów,
które same nie są w stanie przezwyciężyć zapóźnień
rozwojowych. W związku z silną koncentracją na
tych obszarach problemów stwarzających bariery
rozwojowe działania podejmowane w ramach KSRR
zapewnią tam zmniejszanie dysproporcji w dostępie
do dóbr i usług publicznych oraz procesy restruktu-
ryzacji warunkujące uruchomienie i wykorzystanie
wewnętrznych zasobów i uruchomienie lub wspoma-
ganie istniejących procesów rozwojowych.
Dzięki realizacji celu trzeciego zapewni się spraw-
ność i przeprowadzony zostanie proces modernizacji
systemu zarządzania polityką rozwoju w Polsce
w kierunku usprawnienia koordynacji działań roz-
wojowych, zwiększenia współpracy między różnymi
poziomami władz publicznych, a także zwiększenia
aktywności społecznej w sferze polityki regionalnej.
W tym kontekście jeden z celów szczegółowych
KSRR dotyczący budowania spójności terytorialnej
i przeciwdziałania marginalizacji obszarów proble-
mowych i działania przewidywane w jego ramach,
ukierunkowane na promowanie spójności w różnych
wymiarach przestrzennych, sprzyjać będą pomocy
w przezwyciężeniu trudności rozwojowych silnie
skoncentrowanych terytorialnie, które zlokalizowa-
ne są na obszarach charakteryzujących się najsłab-
szymi w skali kraju wskaźnikami gospodarczymi,
społecznymi, instytucjonalnymi i wyposażenia infra-
strukturalnego. Obszary te zagrożone są marginali-
zacją, czyli stałym pogarszaniem się perspektyw roz-
wojowych. Powoduje to, że potencjały endogeniczne
tych obszarów nie mogą zostać wykorzystane w pro-
cesach rozwojowych kraju bez dodatkowego, zewnętrz-
nego wsparcia. Kierunki działań w ramach celu dru-
giego obejmują przede wszystkim wsparcie dla przy-
spieszenia procesów restrukturyzacyjnych i poprawy
sytuacji mieszkańców tych obszarów w zakresie do-
stępu do podstawowych dóbr i usług publicznych ma-
jących pierwszorzędne znaczenie rozwojowe w obec-
nych warunkach społeczno-gospodarczych.
2. Jakie są jednoznaczne plany rządu RP dotyczą-
ce inwestycji infrastrukturalnych w województwie
podlaskim, na jakie inwestycje nakłady zostały
zmniejszone, jaka mapa drogowa dotycząca termi-
nów ich realizacji została przyjęta, jaka jest geneza
tego zmniejszenia, czy też przesunięcia w czasie i ja-
kie inne przedsięwzięcia z innych regionów skorzy-
stają na tych zmianach i dlaczego okazały się one
ważniejsze?
Zgodnie z zapisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci auto-
strad i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 128,
poz. 1334, z późn. zm.) określającymi docelowy
układ autostrad i dróg ekspresowych na terenie Pol-
ski, układ dróg szybkiego ruchu na terenie woj. pod-
laskiego składa się z dróg ekspresowych S8, S19
i S61. Ostatnie zmiany w tym zakresie, które zosta-
ły wprowadzone w dniu 20 października 2009 r.,
w sposób kompleksowy i optymalny regulują kwe-
stie dróg ekspresowych na terenie woj. podlaskiego,
a powstały w ten sposób układ dróg należy trakto-
wać jako docelowy.
Wprowadzone zmiany w praktyce oznaczają wzbo-
gacenie sieci drogowej o nową drogę szybkiego ruchu.
Ponadto wskazano przebieg drogi ekspresowej S8 po
trasie określonej w rozporządzeniu do węzła Cho-
roszcz, natomiast od Białegostoku na północ do po-
czątku obwodnicy Augustowa drogą klasy GP oraz
zmieniono przebieg drogi S19 na terenie wojewódz-
twa podlaskiego, co pozwoli ominąć obszary cenne
przyrodniczo.
Na liście projektów indywidualnych PO IiŚ pro-
jekt pn. „Budowa/przebudowa drogi ekspresowej S8
Białystok – granica państwa” został umieszczony

w ramach działania 6.1: Rozwój sieci drogowej
TEN-T. W związku ze zmianą wprowadzoną ww. roz-
porządzeniem Rady Ministrów z powodów formal-
nych nie może zostać zrealizowane przedmiotowe
zadanie. Po zmianie rozporządzenia funkcję drogi
tranzytowej przejmie droga S61.
Jednocześnie należy wskazać, że na terenie woj.
podlaskiego prowadzony jest szereg prac związa-
nych z budową i przebudową dróg krajowych. W chwi-
li obecnej dla większości odcinków prowadzone są
prace przygotowawcze, których celem jest opraco-
wanie dokumentacji technicznej oraz uzyskanie
wszystkich decyzji i opinii wymaganych przepisami
prawa, w tym decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach oraz decyzji o zezwoleniu na realizację in-
westycji drogowej.
Inwestycje drogowe w województwie podlaskim
Droga S8 Wyszków – Białystok (odcinek granica
woj. mazowieckiego – Białystok):
— odcinek granica woj. mazowieckiego – począ-
tek obwodnicy Zambrowa, długość 14,6 km, lata re-
alizacji 2011–2013 – zadanie na etapie prac przygo-
towawczych,
— odcinek obwodnica Zambrowa i Wiśniewa, dłu-
gość 11,1 km, lata realizacji 2009–2012; dnia 9 listo-
pada 2009 r. podpisana została umowa z wykonawcą
robót, obecnie trwają prace budowlane – przewidy-
wany termin zakończenia maj 2012 r.,
— odcinek od obwodnicy Zambrowa i Wiśniewa
– Jeżewo, długość 29,7 km, lata realizacji 2011–2013
– zadanie na etapie prac przygotowawczych,
— odcinek Jeżewo – Białystok, długość 24,5 km,
lata realizacji 2009–2012 – zadanie realizowane
w systemie „Zaprojektuj i zbuduj”, dnia 12 sierpnia
2009 r. podpisana została umowa z wykonawcą robót,
obecnie zadanie jest na etapie przygotowywania ma-
teriałów do złożenia wniosku o decyzję o pozwoleniu
na budowę.
Droga krajowa nr 8 Białystok – Budzisko:
— odcinek Katrynka – Przewalanka, długość
11,8 km, lata realizacji 2010–2011 – zadanie na eta-
pie prac przygotowawczych,
— odcinek Przewalanka – Korycin, długość 10,9 km,
realizacja po 2012 r. – na etapie prac przygotowaw-
czych,
— odcinek Korycin – Suchowola – Sztabin – Au-
gustów realizacja po 2012 r. – zadanie na etapie prac
przygotowawczych,
— odcinek przejście przez m. Nowinka, długość
1,2 km, realizacja po 2012 r. – przygotowywanie do-
kumentacji technicznej,
— odcinek Gatno – Suwałki, długość 11,5 km, re-
alizacja po 2012 r. – zadanie na etapie prac przygoto-
wawczych,
— odcinek przejście przez Budzisko do granicy
państwa, długość 0,8 km, lata realizacji 2010–2011
– w opracowaniu projekt budowlany i wykonawczy.
Droga S19 Kuźnica – Sokółka – Korycin – Kny-
szyn – Białystok – Bielsk Podlaski:
471
— odcinek Kuźnica – Sokółka – Korycin (po nowej
trasie wraz z połączeniem do dk 19 Sokółka – Biały-
stok), lata realizacji 2015–2016 – zadanie na etapie
prac przygotowawczych,
— odcinek Korycin – Knyszyn – Dobrzyniewo
– Choroszcz lata realizacji 2014–2016 – zadanie na
etapie prac przygotowawczych,
— odcinek południowa obwodnica Białegostoku
(od w. Choroszcz – Kudrycze – Wojszki – Proniewicze
– do obwodnicy Bielska Podlaskiego), długość 49,5 km,
(S) + 13,5 km (GP), lata realizacji 2013–2015 – za-
danie na etapie prac przygotowawczych,
— odcinek początek obwodnica Bielska Podlaskie-
go – granica województwa, długość 7 km, lata reali-
zacji 2013–2015 – zadanie na etapie prac przygoto-
wawczych.
Droga krajowa nr 19 Sokółka – Wasilków – Bia-
łystok:
— odcinek obwodnica Wasilkowa, długość 5,1 km,
lata realizacji 2007–2010 – konieczność aktualizacji
decyzji środowiskowej spowodowała w 2008 r. wstrzy-
manie prac budowlanych; dnia 23 grudnia 2009 r.
wydana została nowa decyzja o środowiskowych uwa-
runkowaniach; obecnie inwestor oczekuje na wyda-
nie pozwolenia na budowę,
— odcinek Sochonie – Dobrzyniewo Duże lata re-
alizacji 2014–2016 – dokumentacja techniczna wyko-
nywana łącznie z odcinkiem S19 Korycin – Cho-
roszcz.
Droga S61 Warszawa – Ostrów Mazowiecka – Łom-
ża – Ełk – Suwałki – Budzisko:
— odcinek Ostrów Mazowiecka – Szczuczyn lata
realizacji 2013–2015 – zadanie na etapie prac przy-
gotowawczych,
— odcinek obwodnica Stawisk, długość 7,2 km,
lata realizacji 2012–2013 – zadnie na etapie prac
przygotowawczych,
— odcinek obwodnica Szczuczyna, długość 8 km,
lata realizacji 2012–2013 – zadanie na etapie prac
przygotowawczych,
— odcinek Szczuczyn – Augustów długość ok.
80 km, lata realizacji 2016–2018, zadanie na etapie
prac przygotowawczych,
— odcinek obwodnica Augustowa, długość 19,1 km,
lata realizacji 2006–2014 – w 2008 r. wstrzymane
zostały prace budowlane ze względów środowisko-
wych; dnia 29 grudnia 2009 r. wydana została nowa
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach,
— odcinek obwodnica Suwałk, długość 23 km,
lata realizacji 2013–2015 – zadanie na etapie prac
przygotowawczych,
— odcinek Suwałki – Budzisko, długość 18,6 km,
lata realizacji 2013–2015 – zadanie na etapie prac
przygotowawczych.
Droga krajowa nr 61 Szczuczyn – Augustów:
— odcinek obwodnica Grajewa, długość 23 km,
lata realizacji 2013-2015 – zadanie na etapie prac
przygotowawczych,
472
— odcinek obwodnica Rajgrodu, długość 7 km,
lata realizacji 2013–2015 – zadanie na etapie prac
przygotowawczych,
— odcinek obwodnica Bargłowa Kościelnego, dłu-
gość 12,1 km, lata realizacji 2011–2013 – zadanie na
etapie prac przygotowawczych,
W 2009 r. został także oddany do ruchu przebu-
dowany odcinek drogi nr 19 na odcinku Białystok
– Katrynka o długości 6,2 km realizowany w ramach
zadania: Przebudowa drogi krajowej nr 8 Białystok
– Katrynka – Przewalanka.
Inwestycje kolejowe w województwie podlaskim
Obecnie ze środków Funduszu Spójności realizo-
wany jest projekt, w ramach którego przygotowywa-
na jest m.in. dokumentacja przedprojektowa dla mo-
dernizacji linii kolejowej E75 Rail Baltica. Przewidy-
wany termin ukończenia zadnia to grudzień 2010 r.
Przeniesienie projektu E75 Rail Baltica Warszawa
– Białystok – granica z Litwą, etap I, odcinek Suwał-
ki – Trakiszki – granica z Litwą z listy projektów
podstawowych na rezerwową w ramach działania 7.1
PO IiŚ: Rozwój transportu kolejowego nastąpiło
w trakcie aktualizacji listy projektów indywidual-
nych prowadzonej w lipcu 2009 r. Harmonogram
przygotowania projektu wskazuje na odległe daty
rozpoczęcia realizacji inwestycji (lipiec 2013 r.), co
pozwala przypuszczać, że możliwość ukończenia in-
westycji w perspektywie 2007–2013 (do roku 2015)
obarczona jest bardzo wysokim ryzykiem. Istotną
kwestią jest także wpływ modernizacji linii kolejo-
wej na odcinku Suwałki – Trakiszki – granica z Li-
twą na środowisko naturalne. Linia przebiega przez
tereny ekologicznie wrażliwe w bezpośrednim są-
siedztwie Wigierskiego Parku Krajobrazowego, co
jest dodatkowym czynnikiem ryzyka związanym
z tym projektem. Ponadto międzynarodowe kolejo-
we potoki pasażerskie wzdłuż korytarza Rail Balti-
ca są na bardzo niskim poziomie.
Oprócz modernizacji linii kolejowej E75 realizo-
wane są w województwie podlaskim inne inwestycje
z zakresu infrastruktury kolejowej. Poniżej wykaz
najważniejszych z nich:
Modernizacja stacji Grajewo – zadanie ukończone
w 2008 r.
Linia nr 32 Czeremcha–Białystok
Inwestycja obejmowała swym zakresem przenie-
sienie obsługi przejazdu do nastawni dysponującej na
stacji Bielsk Podlaski. W ramach projektu nastąpiła
wymiana urządzeń przejazdowych z zainstalowaniem
telewizji użytkowej. Zadanie ukończone w 2008 r.
Linia nr 6: Warszawa – Kuźnica Białostocka: Za-
budowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji przejaz-
dowej w okolicach Sokółki – zadanie ukończone
w 2008 r.
Linia nr 6: Warszawa – Kuźnica Białostocka: in-
stalacja urządzeń diagnostyki stanów awaryjnych
taboru – zadanie ukończone w 2008 r.
Linia nr 31 Siedlce – Siemianówka
Inwestycja obejmowała swym zakresem przenie-
sienie obsługi przejazdu do nastawni dysponującej na
stacji Czeremcha. W ramach projektu nastąpiła wy-
miana urządzeń przejazdowych z zainstalowaniem
telewizji użytkowej. Zadanie ukończone w 2008 r.
Linia nr 37 Białystok – Zubki Białostockie, odci-
nek Białystok – Białystok Fabryczny
Inwestycja polega na modernizacji przejazdu ka-
tegorii A w km 1,196: montaż TVU i przeniesieniu
obsługi, modernizacji nawierzchni w obrębie przejaz-
du oraz innych robotach towarzyszących. Realizacja
zadania rozpoczęta w 2009 r.
Linia nr 38 Białystok – Bartoszyce, odcinek Oso-
wiec – Ełk
Inwestycja polega na modernizacji przejazdu
w km 81,281: zmianie kategorii z A do B – zabudowie
urządzeń s.s.p. (samoczynnej sygnalizacji przejazdo-
wej), modernizacji nawierzchni w obrębie przejazdu
oraz innych robotach towarzyszących. Realizacja za-
dania rozpoczęta w 2009 r.
Modernizacja dworców kolejowych w Łapach,
Czyżewie oraz Augustowie
Realizacja zadań rozpoczęta w 2009 r.
3. Jakie programy operacyjne są aktualne na
chwilę obecną, w jakich programach operacyjnych
rząd RP wprowadził lub zamierza wprowadzić zmia-
ny i jaki będzie ich zakres przedmiotowy?
Dążenie do osiągnięcia wizji Polski jako państwa
o wysokim poziomie rozwoju społeczno-gospodarcze-
go, mierzonego poziomem PKB oraz jakością życia
obywateli, wymaga realizacji wysokiej jakości polityk
publicznych w kluczowych dziedzinach gospodarki,
zapewnienia pełnej skuteczności interwencji UE
w zaprogramowanych obszarach, jak również podję-
cia dodatkowej interwencji w związku z pojawianiem
się nowych wyzwań (m.in. na rzecz realizacji strate-
gii Europa 2020, założeń pakietu energetyczno-kli-
matycznego UE itp.).
Wstępne analizy potwierdzają, że cele rozwojowe
dla interwencji UE w NSRO 2007–2013 i realizowa-
nych w ich ramach programach operacyjnych oraz
regionalnych programach operacyjnych zostały za-
programowane właściwie, jednak obserwuje się pew-
ne trudności w realizacji niektórych działań prowa-
dzących do osiągnięcia celów, zmianę elementów sy-
tuacji społeczno-gospodarczej istotnych dla skutecz-
ności interwencji, jak również potrzebę odpowiedzi
na nowe wyzwania. W NSRO 2007–2013 występują
obszary tematyczne, w których zaprogramowana in-
terwencja nie jest realizowana prawidłowo, tj. nie
osiąga właściwego tempa wdrażania działań lub re-
alizowane są działania nie- lub niedostatecznie ukie-
runkowane na osiąganie ustalonych celów – mimo że
działania te wymagają interwencji publicznej z punk-
tu widzenia dążenia do osiągnięcia określonego po-
ziomu rozwoju społeczno-gospodarczego kraju.
Podejmowanie właściwych działań z zakresu in-
terwencji publicznej w gospodarce nabrało szczegól-
nego znaczenia w sytuacji spowolnienia gospodarcze-
go, które wymusiło konieczność przyspieszenia i uspraw-
nienia wydatkowania funduszy UE na wszystkich
szczeblach zarządzania. W efekcie prowadzonych

prac powstał pakiet działań antykryzysowych MRR
przedstawiony Radzie Ministrów 3 lutego 2009 r.
w formie dokumentu pt. „Informacja o działaniach
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego podejmowanych
w związku ze spowolnieniem gospodarczym. Ko-
nieczność przyspieszania rozliczania projektów.” Do-
kument zawierał pakiet działań antykryzysowych
obejmujących założenia kompleksowego programu
przyspieszania wydatkowania środków w ramach
programów współfinansowanych przez UE, uzupeł-
nionych następnie o działania zmierzające do łago-
dzenia negatywnych skutków spowolnienia gospo-
darczego w Polsce przy wykorzystaniu środków Eu-
ropejskiego Funduszu Społecznego. Podjęte działa-
nia, mające na celu właściwe ukierunkowanie inter-
wencji unijnej oraz umożliwiające realizację zapro-
gramowanych celów strategicznych rozwoju społecz-
no-gospodarczego kraju, pomimo osłabienia ko-
niunktury okazały się adekwatne i nie wymagały
całościowych zmian programów operacyjnych i zapi-
sów NSRO 2007–2013.
W toku dotychczasowych prac analitycznych i ewa-
luacyjnych zidentyfikowano niektóre z istotnych
przyczyn trudności w zapewnieniu skutecznej reali-
zacji działań w ramach NSRO. Występują one m.in.
ze względu na niedostateczną wydolność systemu re-
alizacji polityk publicznych w niektórych dziedzinach
gospodarki, trudności prawno-legislacyjne (niedosto-
sowanie przepisów), organizacyjne, finansowe. Poja-
wiają się również nieprawidłowości strategiczne
i wdrożeniowe o charakterze punktowym (np. błędy
w procedurze przeprowadzania naborów i oceny
wniosków itp.). Rozwiązywanie trudności w powyż-
szych kwestiach jest przedmiotem aktywnych dzia-
łań podejmowanych na poziomie regionalnym, resor-
towym i rządowym, jak również przedmiotem prac
parlamentarnych w przypadkach konieczności zmia-
ny prawodawstwa (np. dotyczącego zamówień pu-
blicznych, ochrony środowiska i innych).
Wyżej wymieniona praktyka wdrażania NSRO
oraz PO i RPO zaowocowała wprowadzeniem do nich
pewnych zmian:
— w II połowie 2008 r. w Wielkopolskim Regio-
nalnym Programie Operacyjnym wprowadzono ko-
rekty programu przede wszystkim wynikające ze
zmiany metody liczenia ERDF w realizacji poszcze-
gólnych osi priorytetowych programu (zastosowano
jednolitą metodę wykorzystaną we wszystkich pozo-
stałych RPO),
— w I półroczu 2009 r. do Programu Operacyjne-
go „Pomoc techniczna” 2007–2013 wprowadzono
uzupełnienia w ramach grup beneficjentów (dopusz-
czające trzy nowe kategorie obejmujące: UZP, UOKiK,
GDOŚ/RDOŚ) mogących ubiegać się o dofinansowa-
nie w ramach tego programu (decyzja KE z 24 lutego
2009 r.),
— w II półroczu 2009 r. zmieniono Program Ope-
racyjny „Rozwój Polski Wschodniej” 2007–2013
w zakresie wsparcia skierowanego do instrumentów
inżynierii finansowej; odstąpiono od wspierania fun-
473
duszy kapitału zalążkowego (seed capital) na rzecz
wsparcia systemu gwarancji i poręczeń kredytowych;
wprowadzane zapisy określiły warunki udzielania
wsparcia na rzecz instytucji finansowych prowadzą-
cych działalność gwarancyjną lub poręczeniową, co
w efekcie ułatwi dostęp przedsiębiorców do zewnętrz-
nych źródeł finansowania działalności gospodarczej
(decyzja KE w tej sprawie z 17 lipca 2009 r.),
— w II półroczu 2009 r. w Regionalnym Progra-
mie Operacyjnym Województwa Podkarpackiego na
lata 2007–2013 wprowadzono do programu uzupeł-
nia w ramach grup beneficjentów mogących ubiegać
się o dofinansowanie w jego ramach (decyzja KE
z dnia 27 października 2009 r.),
— dodatkowo w niektórych regionalnych progra-
mach operacyjnych (np. wojewódzntwa lubelskiego,
zachodniopomorskiego, wielkopolskiego) wprowadzo-
ne zostały zmiany o charakterze technicznym i re-
dakcyjnym, które na obecnym etapie nie wymagają
renegocjacji z KE; zmiany zostaną formalnie przyję-
te przez KE łącznie z najbliższymi zmianami mery-
torycznymi treści PO/RPO,
— ponadto nastąpiły zmiany w treści zapisów
programów operacyjnych dotyczących opisu przepły-
wów finansowych w związku z wejściem w życie od
dnia 1 stycznia 2010 r. ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2009 Nr 157,
poz. 1240); zmiana ta traktowana jest jako zmiana
techniczna i zgodnie z ustaleniami MRR i Komisji Eu-
ropejskiej na obecnym etapie nie wymaga renegocjacji
programów z KE; zmiana zostanie formalnie przyjęta
przez Komisję łącznie z pozostałymi, najbliższymi
zmianami merytorycznymi treści PO/RPO.
Ponad 3-letnia realizacja Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 wymaga
jednak od instytucji koordynującej interwencję struk-
turalną Unii Europejskiej w Polsce – Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego – dokonania kompleksowego
przeglądu prowadzonych dotychczasowych działań
pod kątem ich postępów i efektów, jak również spo-
sobu uwzględnienia pojawiających się nowych po-
trzeb.
W tym celu obecnie prowadzony jest obecnie śród-
okresowy przegląd postępów wdrażania i oceny po-
trzeb w zakresie ewentualnych zmian interwencji ze
środków UE na lata 2007–2013. MRR prowadzi dzia-
łania, których efektem będzie pełna identyfikacja na
poziomie strategicznym i operacyjnym ewentualnych
obszarów interwencji wymagających zmian w pro-
gramach wynikających z odmiennej sytuacji społecz-
no-gospodarczej lub mających na celu pełniejsze
uwzględnienie bądź odmienne podejście do istotnych
zmian w priorytetach wspólnotowych, krajowych lub
regionalnych, a także zmian wynikających z aloko-
wania środków KRW. Na podstawie wyników analiz
sformułowane zostaną uzasadnione merytorycznie
ewentualne potrzeby w zakresie zmian programów
operacyjnych, jak również zakresy powyższych
zmian. W ramach tych prac przewiduje się m.in. ak-
tywną współpracę z ekspertami w poszczególnych
474
dziedzinach gospodarki, uczestnictwo w forach dys-
kusyjnych i eksperckich, analizy, badania i ewalu-
acje, jak również odbycie szeregu spotkań z poszcze-
gólnymi instytucjami zaangażowanymi w proces
zarządzania krajowymi oraz regionalnymi progra-
mami operacyjnymi i ich wdrażania.
Pragnę również poinformować, iż przeprowadzo-
ne analizy w zakresie obszarów wsparcia oraz war-
tości alokacji środków UE znajdą swoje przełożenie
także w pracach nad programowaniem interwencji
polityki spójności w Polsce po 2013 r. Na obecnym
etapie dyskusji MRR stoi na stanowisku, iż wsparcie
w ramach funduszy europejskich w kolejnym okresie
programowania powinno zostać silniej ukierunkowa-
ne na prorozwojowe przedsięwzięcia, przy jednocze-
snym poszanowaniu zasady solidarności, co umożliwi
regionom rozwijanie zdolności adaptacyjnych do wy-
zwań zewnętrznych. Zgodnie z nowym paradygma-
tem rozwoju polityka spójności powinna w większym
stopniu wspomagać działania rozwijające regionalne
potencjały rozwoju, niż stanowić narzędzie redystry-
bucji dochodu.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie usprawnienia obrotu
nieruchomościami rolnymi przez samorządy
(14805)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Bożeny
Sławiak z dnia 23 lutego 2010 r., otrzymaną za po-
średnictwem Pana Marszałka przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14805/10, w sprawie
usprawnienia obrotu nieruchomościami przez samo-
rządy, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 11 kwietnia
2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U.
Nr 64, poz. 592) prawo pierwokupu przysługuje Agen-
cji Nieruchomości Rolnych w przypadku sprzedaży
nieruchomości rolnej przez osobę fizyczną lub osobę
prawną inną niż agencja. Prawo pierwokupu nie
przysługuje zaś agencji w przypadku, gdy nabywcą
jest dzierżawca, spółdzielnia produkcji rolnej lub oso-
ba bliska zbywcy.
Zatem obecnie ustawa o kształtowaniu ustroju
rolnego ma zastosowanie do wszelkich nieruchomo-
ści, bez względu na ich powierzchnię, z wyłączeniem
nieruchomości przeznaczonych w miejscowych pla-
nach zagospodarowania przestrzennego na cele nie-
rolne.
Jednakże z uwagi na fakt, iż dotychczasowe do-
świadczenia wynikające ze stosowania przepisów
ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego wskazują, że
realizacja jej celów następuje głównie w wyniku ob-
rotu nieruchomościami o większych obszarach, a tak-
że na konieczność mniejszego zaangażowania agencji
w czynności typowo biurokratyczne i umożliwienia
przeprowadzania bardziej szczegółowej analizy celo-
wości korzystania z uprawnień w stosunku do więk-
szych nieruchomości rolnych mogących mieć znacze-
nie dla poprawy struktury obszarowej gospodarstw,
w tut. ministerstwie opracowano projekt ustawy
o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw.
Zmiany zaproponowane w ww. projekcie mają na
celu ograniczenie uprawnień Agencji Nieruchomości
Rolnych do pierwokupu oraz uprawnienia do nabycia
nieruchomości rolnych, o którym mowa w art. 4 usta-
wy o kształtowaniu ustroju rolnego. Prawo to przy-
sługiwałoby agencji tylko w odniesieniu do nierucho-
mości rolnych o powierzchni nie mniejszej niż śred-
nia krajowa powierzchnia użytków rolnych w gospo-
darstwach rolnych o obszarze co najmniej 1 ha użyt-
ków rolnych. Średnia krajowa ustalana byłaby
w drodze komunikatu prezesa Głównego Urzędu Sta-
tystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w termi-
nie do dnia 31 marca po upływie każdego roku ka-
lendarzowego za rok poprzedni. Ponadto przedmio-
towy projekt przewiduje także wyłączenie pierwoku-
pu w przypadku nabywania nieruchomości rolnych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarowa-
niu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz
o zmianie niektórych innych ustaw został przyjęty
przez Radę Ministrów w dniu 9 lutego 2010 r. i prze-
kazany do Marszałka Sejmu w dniu 26 lutego 2010 r.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie kosztów ponoszonych
przez spółki Skarbu Państwa (14806)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Ryszarda Zbrzyznego z dnia

18 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14806/10, w spra-
wie kosztów ponoszonych przez spółki Skarbu Pań-
stwa, Ministerstwo Skarbu Państwa informuje, co
następuje.
Koszty funkcjonowania organizacji związkowych
w spółkach z udziałem Skarbu Państwa zostały osza-
cowane w odpowiedzi na pismo pana Waldemara
Pawlaka – wiceprezesa Rady Ministrów, przewodni-
czącego Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych z dnia 18 stycznia 2010 r., znak:
DDp-II-4310-WK/MW/10. Koszty te, poniesione
w 2009 r. przez 254 spółki z udziałem Skarbu Pań-
stwa, nadzorowane przez ministra skarbu państwa,
to kwota 50 881 794,28 zł. Pozostałe spółki nie wy-
kazały kosztów funkcjonowania organizacji związ-
kowych bądź ze względu na zbyt niski udział Skarbu
Państwa – poniżej 50% – nie przesłały informacji.
W odpowiedzi na interpelację pana posła Ryszar-
da Zbrzyznego w dniu 7 kwietnia 2010 r. pozyskano
od 365 podmiotów dane odnośnie do wskazanych
przez pana posła kosztów ponoszonych przez spółki
Skarbu Państwa. Pozostałe spółki ze względu na zbyt
niski udział Skarbu Państwa nie przesłały informa-
cji. Również spółki publiczne nie opublikowały takich
danych i uczynią to w terminie późniejszym. Suma-
ryczne koszty dotyczące funkcjonowania organów
nadzoru i zarządów, ponoszone z tytułu przynależ-
ności do organizacji pracodawców oraz wynajmo-
wania firm PR dla kreowania wizerunku zarządu
w 2009 r. to kwota 207 784 760,97 zł.
Należy podkreślić, że koszty wynagrodzeń orga-
nów nadzoru i zarządów są ściśle określone w prze-
pisach ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradza-
niu osób kierujących niektórymi podmiotami praw-
nymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, z późn. zm.), tzw. usta-
wie kominowej.
W poszczególnych kategoriach wymienionych przez
pana posła koszty te przedstawiają się następująco:
1. Koszty funkcjonowania organów nadzoru
w 2009 r. w 365 spółkach z udziałem Skarbu Pań-
stwa nadzorowanych przez ministra skarbu państwa
to kwota 55 298 797,30 zł.
Równocześnie uprzejmie informuję, że wysokość
wynagrodzenia członków rad nadzorczych spółek
jednoosobowych oraz z większościowym udziałem
Skarbu Państwa jest zgodna z przepisami ustawy
z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kieru-
jących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U.
Nr 26, poz. 306, z późn. zm.) i wynosi nie więcej niż
1-krotność przeciętnego wynagrodzenia w sektorze
przedsiębiorstw bez wypłat z zysku w czwartym
kwartale roku poprzedniego.
Wysokość wynagrodzenia pełnomocników wspól-
nika jest ustalana przez zgromadzenie wspólników
i wynosi nie więcej niż 1,4-krotność przeciętnego wy-
nagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat
z zysku w czwartym kwartale roku poprzedniego.
Natomiast wysokość wynagrodzenia członków
rad nadzorczych spółek z mniejszościowym udziałem
475
Skarbu Państwa jest ustalana przez walne zgroma-
dzenie/zgromadzenie wspólników.
2. Koszty funkcjonowania zarządów w 2009 r.
w 365 spółkach z udziałem Skarbu Państwa nadzo-
rowanych przez ministra skarbu państwa to kwota
150 624 579,65 zł.
Wysokość wynagrodzenia oraz zasady wynagra-
dzania członków zarządów spółek jednoosobowych
oraz z większościowym udziałem Skarbu Państwa
kształtują przepisy ustawy z dnia 3 marca 2000 r.
o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi pod-
miotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, z późn.
zm.). Zgodnie z ww. ustawą wysokość wynagrodze-
nia członka zarządu wynosi nie więcej niż 6-krot-
ność przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przed-
siębiorstw bez wypłat z zysku w czwartym kwarta-
le roku poprzedniego. Wysokość wynagrodzenia
członków zarządów spółek z mniejszościowym udzia-
łem Skarbu Państwa jest ustalana przez rady nad-
zorcze lub walne zgromadzenia/zgromadzenia wspól-
ników, w zależności od postanowień statutów/umów
spółek.
Wysokość wynagrodzenia prezesa i członków za-
rządu jest ustalana każdorazowo po przeanalizowa-
niu takich kryteriów, jak w szczególności: poziom
wynagrodzeń w regionie, branży, wielkość spółki
(mierzona przykładowo średnioroczną liczbą zatrud-
nionych, wielkością przychodów), konkurencja na
rynku pracy, poziom płac w spółce, poziom płac za-
rządów w podobnych spółkach itp.
3. Koszty ponoszone z tytułu przynależności do
organizacji pracodawców w 2009 r. w 155 spółkach
z udziałem Skarbu Państwa nadzorowanych przez
ministra skarbu państwa to kwota 1 406 187,91 zł.
4. Koszty wynajmowania firm PR dla kreowania
wizerunku podmiotów w 2009 r. w 5 spółkach z udzia-
łem Skarbu Państwa nadzorowanych przez ministra
skarbu państwa to kwota 455 196,11 zł.
Przedstawione powyżej dane są wartościami sza-
cunkowymi. Kompletne i ostateczne dane będą do-
stępne dopiero po pełnym zamknięciu ksiąg rachun-
kowych i odbyciu zwyczajnych walnych zgromadzeń/
zwyczajnych zgromadzeń wspólników.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
476
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów Konstantego
Oświęcimskiego i Pawła Suskiego
w sprawie zamiaru likwidacji 2. Pułku Artylerii
Legionów im. Króla Władysława IV
w Choszcznie (14807)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Konstantego Oświęcim-
skiego i Pawła Suskiego w sprawie zamiaru likwida-
cji 2. Pułku Artylerii Legionów im. Króla Władysła-
wa IV w Choszcznie (SPS-023-14807/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Działania reorganizacyjne w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej wynikają ze zmieniających
się uwarunkowań i potrzeb obronnych naszego kraju.
Obecnie w resorcie obrony narodowej wdrażane są
postanowienia „Programu rozwoju Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2009–2018”. Do-
tyczą one przeformowania, rozformowania i inte-
gracji, jak również sformowania nowych jednostek
wojskowych. Wprowadzony zostanie nowy model
organizacji i funkcjonowania jednostek artylerii
Wojsk Lądowych zakładający ich integrację w ra-
mach trzech pułków tego typu, z jednoczesnym za-
chowaniem potencjału bojowego. W grupie tych jed-
nostek wojskowych znajduje się również 2. pułk ar-
tylerii w Choszcznie.
Wszystkie zmiany skutkujące przebudową struk-
tur organizacyjnych rodzajów i komponentów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poddawane są
wszechstronnym analizom, ze szczególnym uwzględ-
nieniem potrzeb obronnych, wydatkowania środków
finansowych z budżetu państwa oraz skutków dla
społeczności lokalnych. Prowadzone na etapie plani-
stycznym prace analityczne wskazały na potrzebę
sformowania 23. pułku artylerii na bazie 23. brygady
artylerii (Bolesławiec) oraz sił i środków 2. pułku
artylerii w Choszcznie. Pozostawienie tych jednostek
wojskowych w dotychczasowej strukturze organiza-
cyjnej ocenia się jako nieuzasadnione także ze wzglę-
dów ekonomicznych. Jednocześnie informuję, że re-
sort obrony narodowej nie planuje zniesienia garni-
zonu Choszczno. Będą w nim stacjonować pododdzia-
ły 2. brygady zmechanizowanej. Ocenia się, że zapla-
nowane zmiany spowodują wzrost liczby żołnierzy
służących w tym garnizonie.
Pragnę podkreślić, że podjęcie trudnej, ale jednak
niezbędnej decyzji o reorganizacji jednostek artylerii
Wojsk Lądowych ma na celu m.in. wygospodarowa-
nie możliwie największych środków finansowych na
realizację zadań niezbędnych dla obronności i rozwo-
ju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Potrzeba
ta nakłada obowiązek racjonalnego wydatkowania
środków budżetowych przeznaczonych na finansowa-
nie Sił Zbrojnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie dofinansowania zimowego
utrzymania dróg w niektórych gminach (14809)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka, znak: SPS-023-
-14809/10, z dnia 12 marca 2010 r. w sprawie dofinan-
sowania zimowego utrzymania dróg w niektórych gmi-
nach, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg gmin-
nych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). W gra-
nicach miast na prawach powiatu zarządcą wszyst-
kich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg
ekspresowych, jest prezydent miasta. Do zarządcy
drogi zgodnie z art. 20 ww. ustawy należy m.in.
opracowywanie projektów planów finansowania bu-
dowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony
dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, wyko-
nywanie robót interwencyjnych, robót utrzymanio-
wych i zabezpieczających, polegających na wykony-
waniu robót konserwatorskich, porządkowych i in-
nych, zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa
i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalcza-
nie śliskości zimowej.
Natomiast na podstawie art. 3 ust. 2 i 3 ustawy
z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruk-
tury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267,
poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie finanso-
wania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg gminnych oraz zarządzania nimi fi-
nansowane są z budżetów gmin. W granicach miast
na prawach powiatu zadania w zakresie finansowa-
nia, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania,
ochrony i zarządzania drogami publicznymi, z wyjąt-
kiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są
z budżetów tych miast.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuje,
iż zimowe utrzymanie dróg gminnych jest zadaniem

własnym samorządu gminy, finansowanym z jej bu-
dżetu. Standardy tego utrzymania ustala zarządca
dróg, uzależniając je od intensywności opadów, natę-
żenia i rodzaju ruchu na drogach oraz od własnych
możliwości finansowych.
Ponadto pragnę wyjaśnić, że resort infrastruktu-
ry, dysponując środkami jedynie na drogi krajowe,
zarządzane przez generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad, nie ma innych możliwości formal-
nych finansowania zadań na drogach samorządo-
wych. Nie ma również możliwości ingerowania w dzia-
łalność samorządów. Równocześnie pragnę podkre-
ślić, że kwestie dotyczące finansów publicznych, w tym
również kształtowania dochodów jednostek samorzą-
du terytorialnego, pozostają we właściwości resortu
finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany zasad rejestrowania
pacjentów w zakładach opieki zdrowotnej
(14810)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-14810/10, interpelacją pana posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany zasad rejestrowania pacjentów
w zakładach opieki zdrowotnej uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określone zo-
stały w ustawie z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
zwanej dalej „ustawą”.
Zgodnie z art. 50 ust. 1 w związku z art. 240 usta-
wy świadczeniobiorca (osoba ubezpieczona) ubiega-
jący się o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej
obowiązany jest przedstawić dokument potwierdza-
jący prawo do świadczeń, w szczególności dokument
potwierdzający opłacanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne. Brak dokumentu potwierdzającego prawo
do świadczeń nie może jednak stanowić podstawy
odmowy udzielenia świadczenia w stanie nagłym. We
wskazanym stanie świadczenia opieki zdrowotnej
udzielane są świadczeniobiorcom niezwłocznie (art. 19.
477
ust. 1 ustawy). Dokument potwierdzający ubezpie-
czenie zdrowotne może zostać przedstawiony w ta-
kim przypadku w okresie późniejszym, tj. w terminie
30 dni od dnia rozpoczęcia udzielania świadczenia,
jeżeli chory nadal przebywa w szpitalu, a jeżeli we
wskazanym terminie przedstawienie dokumentu
również nie jest możliwe, należy tego dokonać w ter-
minie 7 dni od dnia zakończenia udzielania świad-
czenia (art. 50 ust. 2 i 3 ustawy).
Wskazana w interpelacji propozycja, by świadcze-
niobiorca (osoba ubezpieczona) ubiegający się o udzie-
lenie świadczeń nie musiał przedstawiać dokumentu
potwierdzającego objęcie ubezpieczeniem zdrowot-
nym, lecz by informacja ta weryfikowana była w opar-
ciu o system informatyczny, brana jest pod uwagę
jako jedno rozwiązań, które usprawniłoby proces re-
jestracji i udzielania świadczeń. Optymalnym roz-
wiązaniem byłaby sytuacja, w której weryfikacja ob-
jęcia ubezpieczeniem zdrowotnym w oparciu o sys-
tem informatyczny dokonywana była przez świadcze-
niodawcę w momencie zgłoszenia. Wprowadzenie
wskazanego rozwiązania wymaga jednak zapewnie-
nia odpowiedniej infrastruktury technicznej zarów-
no po stronie Narodowego Funduszu Zdrowia, jak
i świadczeniodawców i wiąże się ze znacznymi nakła-
dami finansowymi.
Przedstawiony z kolei w interpelacji wniosek, by
świadczenia opieki zdrowotnej udzielane były wszyst-
kim zgłaszającym, a weryfikacja uprawnień do tych
świadczeń miała charakter następczy i dokonywana
była przez NFZ, nie może zostać zaakceptowany
z uwagi na brak po stronie NFZ instrumentów po-
zwalających na egzekucję należności. Należy w tym
miejscu zaznaczyć, że do podstawowych zadań NFZ
należy kontraktowanie oraz finansowanie świadczeń,
pobór oraz ewidencjonowanie składek dokonywane
są natomiast przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
oraz Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego.
Zwrócić również należy uwagę, iż egzekwowanie na-
leżności od osób, którym zostały udzielone już świad-
czenia opieki zdrowotnej, nie w każdej sytuacji może
okazać się skuteczne. Wprowadzenie przedstawionej
propozycji tworzyłoby więc system sprzyjający nad-
użyciom i „wyłudzaniu świadczeń”.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w chwili
obecnej trwają pracę nad projektem ustawy o dowo-
dach osobistych, zgodnie z którym dowód osobisty
będzie mógł pełnić funkcję karty ubezpieczenia zdro-
wotnego i tym samym potwierdzać prawo do świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
478
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zabytków polskiej motoryzacji
i techniki wojskowej okresu międzywojennego
(14811)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje pana posła Józefa Rojka z dnia 12 marca
2010 r. w sprawie zabytków polskiej motoryzacji
i techniki wojskowej okresu międzywojennego, skie-
rowaną do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go, przekazaną pismem Marszałka Sejmu RP z dnia
12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14811/10, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Działalność prowadzona przez Fundację Wojsko-
wości Polskiej, a także inne aktywne środowiska
miłośników polskiej wojskowości i historii stanowi
godny szacunku wkład w edukację historyczną,
w szczególności młodych pokoleń, kultywowanie
tradycji oręża polskiego i upowszechnianie wiedzy
o osiągnięciach rodzimej myśli technicznej okresu
II Rzeczypospolitej, będącej ważnym świadectwem
ojczystej historii. Ich aktywność stanowi także uzu-
pełnienie prac prowadzonych przez instytucje ba-
dawcze i muzea.
Gromadzeniem, poszukiwaniami i zakupem do
własnych zbiorów militariów, w tym także pojazdów
wojskowych i dzieł techniki wojskowej okresu mię-
dzywojennego, zajmuje się w Polsce szereg wyspecja-
lizowanych muzeów wojskowości z największym z nich,
warszawskim Muzeum Wojska Polskiego, na czele.
Takie działania stanowią podstawowy cel ich dzia-
łalności i jeden z najważniejszych statutowych obo-
wiązków, a zakupy i restauracje muzealiów są istotną
pozycją w budżetach tych placówek.
Ochrona dziedzictwa technicznego, w tym milita-
riów i techniki wojskowej, polega w głównej mierze
na pozyskiwaniu oryginalnych dzieł historycznego
uzbrojenia oraz ich konserwacji i restauracji. Nato-
miast rekonstrukcje można traktować przede wszyst-
kim jako uzupełnienie działań zmierzających do po-
większania i kompletowania istniejących, oryginal-
nych zasobów, a nie jako rozwiązanie służące tworze-
niu zbiorów i kolekcji.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
w ramach posiadanych środków wspiera inicjatywy
muzealne, w tym również dotyczące militariów i hi-
storii wojskowości. Muzea mogą ubiegać się o dofi-
nansowanie swoich działań, w tym zakupów i kon-
serwacji muzealiów, w ramach programu „Dziedzic-
two kulturowe”, priorytet 2: Wspieranie działań mu-
zealnych, prowadzonego od kilku lat przez ministra
kultury i dziedzictwa narodowego. W 2010 r. wśród
beneficjentów dotacji z tego programu znalazły się
dwa muzea wojskowe (spośród czterech aplikują-
cych), a łączna suma dofinansowania zgłoszonych
przez nie projektów wyniosła 180 000 zł.
Chciałbym podkreślić, że w programie mogą uczest-
niczyć nie tylko muzea, ale także m.in. organizacje
pozarządowe realizujące zadania z obszaru działań
muzealnych lub działające na rzecz instytucji muze-
alnych, w tym wymieniona w interpelacji Fundacja
Wojskowości Polskiej. Nabór wniosków jest otwarty
i ogłaszany corocznie na stronie internetowej Mini-
sterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Osobnym zagadnieniem jest poruszona przez pana
posła kwestia odnajdywania elementów dawnego
uzbrojenia. Reguluje ją ustawa o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. (Dz. U.
z 2003 r. Nr 132, poz. 1568, z późn. zm.), stanowiąc
(art. 36 ust. 1 pkt. 12), że poszukiwanie ukrytych lub
porzuconych zabytków ruchomych, w tym zabytków
archeologicznych, przy użyciu wszelkiego rodzaju
urządzeń elektronicznych, technicznych czy sprzętu
do nurkowania – a bardzo często takie poszukiwania
dotyczą militariów i dzieł techniki wojskowej – wy-
maga pozwolenia wojewódzkich konserwatorów za-
bytków. Regulacja ta ogranicza pozbawione nadzoru,
dzikie eksploracje i niekontrolowany obrót znalezi-
skami, wśród których często znajdują się dzieła o du-
żej wartości muzealnej, mogące uzupełniać istniejące
zbiory i kolekcje.
Interpelację pana posła odbieram jako ważny sy-
gnał dotyczący potrzeb środowiska miłośników hi-
storii wojskowości i militariów, skupionych w licz-
nych organizacjach (fundacjach, stowarzyszeniach,
grupach rekonstrukcji historycznych) działających
na rzecz kultywowania tradycji polskiego oręża.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 29 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie lekarzy specjalistów (14813)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie lekarzy
specjalistów, przesłaną przy piśmie SPS-023-14813/
10, pragnę ustosunkować się do podniesionych kwe-
stii i uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Odnosząc się do liczby lekarzy specjalistów w Pol-
sce, pragniemy poinformować, że według rejestru
prowadzonego przez Naczelną Radę Lekarską liczba

lekarzy posiadających specjalizację wynosi: 152 213
– stan na dzień 2 marca 2010 r.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana
jest rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779,
z późn. zm.).
Zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia lekarz może
odbywać specjalizację na podstawie umowy o pracę,
w pełnym wymiarze czasu pracy, zawartej z jednost-
ką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas
określony, w celu doskonalenia zawodowego, obejmu-
jącego realizację programu specjalizacji, zwanej dalej
„rezydenturą”.
Lekarz może również odbywać specjalizację w ra-
mach:
1) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
3) poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończe-
niu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4
lub 5;
4) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślo-
ny, z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona
w § 11 ust. 1, zapewniającą realizację części progra-
mu specjalizacji w zakresie form, o których mowa
w § 5 ust. 1 pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów
szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas
niezbędny do zrealizowania pozostałej części progra-
mu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowa-
dzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej
staż kierunkowy;
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadzą-
ca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to
szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza.
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak i przed konsultantami
wojewódzkimi.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o kon-
sultantach w ochronie zdrowia konsultant wojewódz-
ki prowadzi politykę kadrową w zakresie danej spe-
cjalności na terenie województwa, natomiast konsul-
tant krajowy zabezpiecza potrzeby kadrowe w skali
kraju.
Pragniemy zaznaczyć, że uruchamianie nowych
miejsc specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od
posiadanych wolnych miejsc akredytowanych w da-
nej specjalności. Brak wolnych miejsc akredytowa-
479
nych wyklucza możliwość otwarcia nowych specja-
lizacji.
Należy zaznaczyć, że akredytacja jest następ-
stwem dobrowolnego ubiegania się placówek o wpis
na listę ministra zdrowia jednostek prowadzących
specjalizację lub staż kierunkowy i przyznania okre-
ślonej liczby miejsc szkoleniowych, poprzez składanie
stosownych wniosków, podlegających następnie za-
opiniowaniu przez zespół ekspertów. Spełnienie okre-
ślonych w ww. rozporządzeniu warunków, po ich po-
zytywnym zweryfikowaniu, wiąże się z wpisaniem
jednostki na listę ministra zdrowia jednostek upraw-
nionych do prowadzenia specjalizacji i przyznaniem
jej określonej liczby miejsc szkoleniowych.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte na
analizie potrzeb w zakresie liczby specjalistów w da-
nej dziedzinie medycyny.
Pragniemy podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia
„uruchamia” wszystkie zgłaszane wolne miejsca
szkoleniowe.
Odnosząc się do liczby przyznawanych etatów re-
zydenckich, uprzejmie wyjaśniamy, że jest ona uwa-
runkowana sytuacją finansową.
Na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane
w terminie 1–31 marca 2010 r. zostało przyznanych
4609 miejsc szkoleniowych, w tym 500 miejsc rezy-
denckich.
Podział rezydentur w specjalizacjach podstawo-
wych został dokonany w następujący sposób: wszyst-
kie dziedziny – po 1 rezydenturze, przy czym w nie-
których specjalizacjach priorytetowych, w których
zgłoszono największe zapotrzebowanie na rezyden-
turę, przyznano po 2 rezydentury.
W specjalizacjach szczegółowych przyznano po
1 rezydenturze w dziedzinach priorytetowych.
Ministerstwo Zdrowia informuje, że w ramach
zaplanowanych środków finansowych na rezydentu-
ry w roku 2010 planowane jest uruchomienie co naj-
mniej 2500 rezydentur na dwa postępowania kwali-
fikacyjne do rozpoczęcia specjalizacji lekarzy i leka-
rzy dentystów.
Na postępowanie kwalifikacyjne 1–31 październi-
ka 2010 r. planowane jest uruchomienie co najmniej
2000 rezydentur.
Przewiduje się, że do postępowania kwalifikacyj-
nego w terminie 1–31 października 2010 r. będzie
przystępowała znaczna liczba lekarzy absolwentów,
którzy w roku 2010 planowo zakończą staż podyplo-
mowy.
Docelowo planuje się „uruchamianie” takiej liczby
rezydentur, która odpowiada liczbie lekarzy kończą-
cych staż podyplomowy. Problemem jest ograniczona
liczba miejsc szkoleniowych oraz niedobory finanso-
we. Pragniemy zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia
w miarę możliwości stara się zwiększyć środki finan-
sowe na rezydentury.
480
Jednocześnie pragniemy dodać, że Ministerstwo
Zdrowia stara się stymulować wzrost liczby specjali-
stów we wszystkich dziedzinach medycyny za pośred-
nictwem konsultantów krajowych i konsultantów
wojewódzkich, a także samorządu lekarskiego, mając
na celu zwiększenie liczby jednostek szkoleniowych.
Systematyczny wzrost liczby miejsc szkolenio-
wych w jednostkach organizacyjnych uprawnionych
do prowadzenia specjalizacji obrazują niżej przyto-
czone dane liczbowe.
Obecnie według stanu na dzień 26 stycznia 2010 r.
we wszystkich dziedzinach medycyny dostępne są
34 593 miejsca szkoleniowe w 4799 jednostkach szko-
lących. Dla porównania w dniu 23 marca 2007 r.
4264 jednostki dysponowały 30 652 miejscami szko-
leniowymi.
Ponadto uprzejmie informujemy, iż rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 19 września 2008 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie specjalizacji
lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 170, poz. 1050)
wprowadziło zmiany, które spowodowały maksymal-
ne skrócenie okresu od uzyskania przez młodych le-
karzy prawa wykonywania zawodu do rozpoczęcia
specjalizacji. Obecnie lekarz, który ukończy staż po-
dyplomowy np. 31 października, może rozpocząć spe-
cjalizację już 1 grudnia, a nie jak dotychczas dopiero
1 marca następnego roku. Ponadto uproszczono i zo-
biektywizowano zasady przeprowadzania postępowa-
nia kwalifikacyjnego do specjalizacji, polegające na
rezygnacji z dotychczas przeprowadzanej rozmowy
kwalifikacyjnej.
W ww. przedmiotowych przepisach w sprawie spe-
cjalizacji lekarskich zostały ponadto uwzględnione
postulaty lekarzy dotyczące możliwości zdawania le-
karskiego egzaminu oraz lekarsko-dentystycznego
egzaminu państwowego przed lub w trakcie stażu
podyplomowego, a nie jak dotychczas po jego zakoń-
czeniu. Pozwoliło to lekarzom na uzyskiwanie prawa
wykonywania zawodu bezpośrednio po stażu pody-
plomowym.
Jednocześnie pragnę poinformować, że została
przeprowadzona nowelizacja ustawy o zawodach le-
karza i lekarza dentysty z dnia 20 lutego 2009 r. (Dz. U.
Nr 40, poz. 323) w zakresie wynagrodzenia lekarzy
rezydentów. Wprowadzono regulację dotyczącą moż-
liwości zróżnicowania zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego ze względu na:
1) dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa
specjalizację w ramach rezydentury, ze szczegól-
nym uwzględnieniem dziedzin uznanych za priory-
tetowe;
2) etap odbywanego szkolenia specjalizacyjnego
– z podziałem na pierwsze 2 lata rezydentury i po
odbyciu 2 lat rezydentury.
Został również wydany akt wykonawczy do ww.
ustawy – rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysokości wynagro-
dzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów od-
bywających specjalizację w ramach rezydentury (Dz. U
Nr 66, poz. 560). Na podstawie przedmiotowego roz-
porządzenia wysokość zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywające-
go specjalizację w ramach rezydentury wynosi w pierw-
szych dwóch latach rezydentury 3170 zł, natomiast
po dwóch latach rezydentury – 3458 zł. Wysokość
zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza
i lekarza dentysty odbywającego specjalizację w ra-
mach rezydentury w dziedzinach priorytetowych wy-
nosi w pierwszych dwóch latach rezydentury 3602 zł,
a po dwóch latach rezydentury – 3890 zł.
W dniu 21 maja 2009 r. podpisane zostało nowe
rozporządzenie w sprawie uznania dziedzin medycy-
ny za priorytetowe (opublikowane w Dz. U. Nr 84,
poz.709). Uprzejmie informuję, że uznano 21 dziedzin
medycyny za priorytetowe. Są to następujące dzie-
dziny medycyny: anestezjologia i intensywna terapia,
chirurgia onkologiczna, epidemiologia, geriatria, gi-
nekologia onkologiczna, kardiologia, kardiologia dzie-
cięca, medycyna pracy, medycyna ratunkowa, medy-
cyna rodzinna, neonatologia, neurologia dziecięca,
onkologia kliniczna, onkologia i hematologia dziecię-
ca, ortopedia i traumatologia narządu ruchu, pato-
morfologia, pediatria, radiologia i diagnostyka obra-
zowa, radioterapia onkologiczna, rehabilitacja me-
dyczna i stomatologia dziecięca.
Została przeprowadzona także nowelizacja rozpo-
rządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza
i lekarza dentysty, w której zostało podwyższone wy-
nagrodzenie zasadnicze lekarza stażysty w roku
2009 do wysokości 2007 zł. Jednocześnie należy pod-
kreślić, że wszyscy lekarze i lekarze dentyści mają
zapewnione miejsca szkoleniowe do odbywania stażu
podyplomowego.
Ze swojej strony pragniemy poinformować, że do-
kładamy szczególnych starań, aby zreformować sys-
tem kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy
dentystów.
Wychodząc naprzeciw postulatom młodych leka-
rzy, przygotowywane są zmiany mające na celu do-
prowadzenie do udrożnienia i uelastycznienia syste-
mu specjalizacji lekarskich.
Wśród przygotowywanych zmian należy wymie-
nić następujące:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji
(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych) oraz do-
stosowania długości programu specjalizacji do wy-
magań dyrektywy unijnej i zaleceń Europejskiej Unii
Specjalizacji Medycznych;
— zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesieniu
do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej lub
dydaktycznej tam, gdzie nie jest to niezbędne), tak
aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredytowa-
nych, co obecnie stanowi istotną barierę w możliwo-
ści otwierania specjalizacji;
— weryfikacja i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmiernie

rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób spe-
cjalizujących się w mniejszych ośrodkach;
— rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) kończą-
cym specjalizację.
Ponadto wdrożono działania mające na celu wy-
korzystanie środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w priorytecie „Kapitał ludzki” do dofinan-
sowania kosztów kursów specjalizacyjnych w wybra-
nych, istotnych z punktu widzenia społecznego i epi-
demiologicznego specjalizacjach (kardiologia, dzie-
dziny onkologiczne, medycyna pracy).
Wobec powyższego pragniemy wyrazić przekona-
nie, że działania podejmowane przez Ministerstwo
Zdrowia zmierzają do uelastycznienia systemu kształ-
cenia lekarzy i lekarzy dentystów, co zwiększy do-
pływ specjalistycznej kadry lekarskiej do systemu
ochrony zdrowia i z pewnością takie działania będą
skutkowały zwiększeniem liczby specjalistów na te-
renie kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
w zakresie przeliczenia wcześniejszych
emerytur z FUS dla matek dzieci
niepełnosprawnych (14814)
W związku z interpelacją pana posła Stanisława
Szweda, przesłaną przy piśmie z dnia 12 marca br.,
znak: SPS-023-14814/10, w sprawie przeliczania wcze-
śniejszych emerytur z FUS dla matek dzieci niepełno-
sprawnych uprzejmie informuję, że nie znajduję uza-
sadnienia do zmiany zasad obliczania emerytury z ty-
tułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego
dla osoby, która po przejściu na wcześniejszą emery-
turę nie podlegała ubezpieczeniom społecznym.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.
1227) osoba, która po przejściu na wcześniejszą eme-
ryturę osiągnęła powszechnie obowiązujący wiek
emerytalny (60 lat – kobieta, 65 lat – mężczyzna),
może zgłosić wniosek o przyznanie z tego tytułu dru-
giej emerytury. Emerytowi jest wypłacane jedno
z przysługujących mu świadczeń.
481
Jeżeli wcześniejszym emerytem jest osoba uro-
dzona przed 1 stycznia 1949 r., to prawo do emerytu-
ry z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emery-
talnego przysługuje jej na podstawie art. 27 ww. usta-
wy. W tym przypadku zarówno wcześniejsza emery-
tura, jak i emerytura z tytułu osiągnięcia wieku
emerytalnego są obliczane według tzw. starych za-
sad, określonych w art. 53 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS.
Podstawę wymiaru tej drugiej emerytury stanowi
kwota podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury
w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz
wszystkie kolejne waloryzacje (art. 21 ust. 2 pkt 1
w związku z ust. 1 pkt 1). Przyznając drugą emery-
turę, organ rentowy nie oblicza zatem od nowa pod-
stawy wymiaru służącej do obliczenia części świad-
czenia za okresy składkowe i nieskładkowe, bo jest
ona już ustalona (stanowi ją zwaloryzowana kwota
podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury).
Zgodnie z przepisami art. 53 ww. ustawy emery-
tura wynosi:
1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19,
z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz
2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów składkowych,
3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych.
Z art. 53 ust. 3 wynika, że jeżeli po przejściu na
wcześniejszą emeryturę emeryt nie podejmował już
pracy zarobkowej, to tzw. część socjalną nowej eme-
rytury, wynoszącą 24% kwoty bazowej, oblicza się od
tej samej kwoty bazowej, którą przyjęto do obliczenia
podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury, a na-
stępnie świadczenie podwyższa się w ramach walo-
ryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień.
Przepisu tego nie stosuje się tylko wtedy, jeżeli
zainteresowany po nabyciu prawa do wcześniejszej
emerytury, której podstawa wymiaru służy do obli-
czenia drugiej emerytury, podlegał ubezpieczeniu
społecznemu co najmniej przez 30 miesięcy (art. 53
ust. 4). Jeśli emeryt spełnia ten warunek, wówczas
część socjalną nowej emerytury oblicza się od kwoty
bazowej obowiązującej w dniu nabycia uprawnień do
tego świadczenia.
Kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia
wniosku o emeryturę z tytułu osiągnięcia powszech-
nego wieku emerytalnego (60 lat – kobieta, 65 lat
– mężczyzna) stosuje się zatem tylko do obliczenia
części socjalnej tej emerytury pod warunkiem, że
emeryt po przyznaniu wcześniejszej emerytury pra-
cował i był ubezpieczony przynajmniej przez 30 mie-
sięcy. Osoba, która po przejściu na wcześniejszą eme-
ryturę nie pracowała, jak również osoba, która pra-
cowała i podlegała ubezpieczeniom społecznym, ale
krócej niż 30 miesięcy, nie może mieć części socjalnej
nowej emerytury obliczonej od nowej kwoty bazowej.
Zasada ta obowiązuje niezależnie od tego, czy wcze-
śniejsza emerytura została przyznana z tytułu opie-
ki nad dzieckiem wymagającym specjalnej troski, czy
też z innego tytułu (np. z tytułu pracy w szczegól-
482
nych warunkach czy z tytułu orzeczenia całkowitej
niezdolności do pracy). Ustawa nie może wprowadzać
odstępstw dla określonej kategorii wcześniejszych
emerytów, ponieważ byłoby to sprzeczne z konstytu-
cyjną zasadą równości wobec prawa.
Uprzejmie informuję, że Trybunał Konstytucyjny
orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2006 r., sygn. akt P
9/05 (Dz. U. Nr 75, poz. 530), stwierdził, że art. 53
ust. 3 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z FUS jest zgodny z wyrażoną w art. 2
Konstytucji RP zasadą sprawiedliwości społecznej
oraz wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP zasadą rów-
ności wobec prawa i zakazu dyskryminacji. Trybunał
nie zakwestionował tego, że możliwość obliczenia
części socjalnej emerytury od nowej kwoty bazowej
uzyskali jedynie ci zainteresowani, którzy po nabyciu
uprawnień do świadczenia, którego podstawa wymia-
ru stanowi podstawę wymiaru emerytury, podlegali
co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecz-
nemu. Wprowadzone zróżnicowanie jest zgodne z Kon-
stytucją RP, ponieważ przyjęcie nowej kwoty bazowej
w odniesieniu do świadczeniobiorców, którzy nie speł-
niają tego warunku, powodowałoby większy wzrost
emerytury bez ich udziału w tworzeniu funduszu
ubezpieczeniowego.
W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyj-
nego wprowadzenie przepisu zezwalającego na usta-
lenie wysokości kolejnej emerytury od nowej kwoty
bazowej, niezależne od spełnienia jakichkolwiek do-
datkowych warunków, naruszałoby zasady sprawie-
dliwości społecznej. W znacznie lepszej sytuacji były-
by bowiem osoby, które skorzystały z uprawnień do
wcześniejszej emerytury w stosunku do tych, które
– pomimo spełnienia wymaganych warunków – wnio-
sek o emeryturę zgłosiły dopiero po osiągnięciu peł-
nego wieku emerytalnego. Osoby te korzystają już
bowiem ze świadczenia wypłacanego z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, a jednocześnie – nie wno-
sząc składek na ubezpieczenia społeczne – nie po-
mnażają środków zgromadzonych w tym funduszu.
Nieco inna jest sytuacja osoby urodzonej po 31 grud-
nia 1948 r., która pobierała wcześniejszą emeryturę,
obliczoną na podstawie art. 53 ustawy o emeryturach
i rentach, czyli wg tzw. starych zasad. Taka osoba po
osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego rów-
nież może zgłosić wniosek o przyznanie z tego tytułu
drugiej emerytury i wybrać, które z przysługujących
świadczeń chce pobierać. W tym przypadku ta druga
emerytura będzie jednak obliczona w całości wg no-
wych zasad, określonych w art. 26 ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS. Do obliczenia wysokości emery-
tury wg nowych zasad nie stosuje się kwoty bazowej,
ponieważ kwotę emerytury uzyskuje się w wyniku
podzielenia podstawy obliczenia, którą stanowi suma
zwaloryzowanego kapitału początkowego i zwaloryzo-
wanych składek na ubezpieczenie emerytalne, przez
średnie dalsze życie dla osób w wieku równym wieko-
wi przejścia na emeryturę.
Ponadto uprzejmie informuję, że dla osób sprawu-
jących opiekę nad dziećmi specjalnej troski nie prze-
widuje się wprowadzenia nowych regulacji w miejsce
zniesionych przepisów dotyczących wcześniejszej
emerytury. Celem reformy emerytalnej było stopnio-
we wygaszenie przepisów umożliwiających wcześniej-
sze przejście na emeryturę oraz nietworzenie nowych
preferencji w tym zakresie.
Należy podkreślić, że w nowym systemie emery-
talnym, obejmującym osoby urodzone po 1948 r., uła-
twiono możliwość uzyskania emerytury. Wprowadzo-
no bowiem zasadę, że do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych uprawnia jakikolwiek
okres ubezpieczenia, pod warunkiem, że ubezpieczo-
ny osiągnął już wiek emerytalny. Utrzymano jednak
zasadę, że gwarancję uzyskania emerytury co naj-
mniej w minimalnej wysokości mają osoby, które
udowodnią co najmniej 20-letni (kobiety) lub 25-letni
okres składkowy i nieskładkowy (mężczyźni).
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jednego
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad dziec-
kiem specjalnej troski, wymaga wsparcia ze strony
państwa. Nie powinno się to jednak odbywać ze środ-
ków ubezpieczeń społecznych, ponieważ utrudnienie
w kontynuowaniu pracy zarobkowej spowodowane
stanem zdrowia dziecka nie jest ryzykiem emerytal-
nym ani rentowym, lecz ryzykiem objętym pomocą
społeczną. Dlatego w tym systemie, jak również w sys-
temie świadczeń rodzinnych, a nie w systemie ubez-
pieczeń społecznych są obecnie zawarte rozwiązania
zapewniające osobom i rodzinom będącym w trudnej
sytuacji życiowej nie tylko niezbędne środki finanso-
we, ale też inne formy pomocy. Osoby, które ze wzglę-
du na konieczność opieki nad dzieckiem specjalnej
troski są zmuszone do rezygnacji z pracy, mają możli-
wość uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego na zasa-
dach określonych w art. 17 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Z kolei z przepisów art. 6 ust. 2a ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn.
zm.) wynika, że za osobę pobierającą świadczenie pie-
lęgnacyjne, która nie podlega ubezpieczeniu społecz-
nemu z innego tytułu, wójt, burmistrz lub prezydent
miasta opłaca składkę na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe od podstawy odpowiadającej wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego przysługującego na
podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych
przez okres niezbędny do uzyskania okresu ubezpie-
czenia (składkowego i nieskładkowego) odpowiednio
20-letniego przez kobietę i 25-letniego przez mężczy-
znę, jednak nie dłużej niż przez 20 lat. Wójt, bur-
mistrz lub prezydent miasta, jeżeli przyznał osobie
świadczenie pielęgnacyjne, może wystąpić do Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych o udzielenie informacji
o przebiegu ubezpieczenia oraz za jaki okres za tę

osobę powinien opłacać składkę na ubezpieczenie
emerytalne i rentowe.
Regulacja ta zapewnia matce pobierającej świad-
czenie pielęgnacyjne osiągnięcie stażu ubezpiecze-
niowego gwarantującego prawo do emerytury z FUS
w minimalnej wysokości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie likwidacji ograniczenia prawa
do dodatków do zasiłku rodzinnego z tytułu
samotnego wychowywania dziecka (14816)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r. do-
tyczące interpelacji posła Stanisława Szweda w sprawie
likwidacji ograniczenia prawa do dodatków do zasiłku
rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka
(SPS-023-14816/109), uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 11a ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) dodatek z tytułu samotnego
wychowywania dziecka przysługuje samotnie wycho-
wującym dziecko: matce lub ojcu, opiekunowi fak-
tycznemu dziecka albo opiekunowi prawnemu dziec-
ka, jeżeli nie zostało zasądzone świadczenie alimen-
tacyjne na rzecz dziecka od drugiego z rodziców
dziecka, ponieważ:
1) drugi z rodziców dziecka nie żyje;
2) ojciec dziecka jest nieznany;
3) powództwo o ustalenie świadczenia alimenta-
cyjnego od drugiego z rodziców zostało oddalone.
Dodatek przysługuje w wysokości 170,00 zł mie-
sięcznie na dziecko, nie więcej jednak niż 340,00 zł
na wszystkie dzieci. W przypadku dziecka legitymu-
jącego się orzeczeniem o niepełnosprawności lub
orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności
kwotę dodatku zwiększa się o 80,00 zł na dziecko, nie
więcej jednak niż o 160,00 zł na wszystkie dzieci.
Ograniczenie wysokości dodatku do zasiłku ro-
dzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka
wprowadzone zostało ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych, która
weszła w życie od 1 stycznia 2006 r. Na skutek tej
nowelizacji dodano art. 11a ustawy. Natomiast wcze-
śniej istniejący art. 12 ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych został uchylony z dniem 31 grudnia 2005 r.
Zmiany te były efektem wyroku Trybunału Konsty-
tucyjnego z dnia 18 maja 2005 r., który orzekł, że art. 3
pkt 17, art. 8 pkt 3 i 4, art. 11 i art. 12 ustawy
483
o świadczeniach rodzinnych, czyli wszystkie zapisy
dotyczące samotnego wychowywania dziecka, są nie-
zgodne z Konstytucją RP. Trybunał Konstytucyjny
w uzasadnieniu wskazywał, że rodzice samotnie wy-
chowujący dzieci są faworyzowani w stosunku do ro-
dzin wielodzietnych, gdyż w ustawie o świadczenia
rodzinnych są świadczenia skierowane bezpośrednio
do rodziców samotnie wychowujących dzieci, nato-
miast nie ma wystarczającego wsparcia dla rodzin
wielodzietnych. Równość we wspieraniu obu tych ka-
tegorii rodzin określa art. 71 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, który stanowi, że państwo w swojej
polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro
rodziny. Rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji
materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietne i nie-
pełne, mają prawo do szczególnej pomocy ze strony
władz publicznych.
I tak, na skutek wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego, aby traktowanie rodzin wielodzietnych
było zbliżone ze wsparciem rodziców samotnie wy-
chowujących dzieci wprowadzono następujące roz-
wiązania:
— ograniczono prawo do dodatku z tytułu samot-
nego wychowywania poprzez przyznanie tego prawa
rodzicom samotnie wychowującym dzieci w sytuacji,
kiedy nie można zasądzić alimentów od drugiego ro-
dzica, ponieważ rodzic dziecka nie żyje, ojciec dziecka
jest nieznany albo pozew o alimenty został oddalony
przez sąd,
— ograniczono kwotę wypłacanego dodatku z ty-
tułu samotnego wychowywania do 170,00 zł mie-
sięcznie na dziecko, nie więcej jednak niż 340,00 zł
na wszystkie dzieci,
— wprowadzono dodatek z tytułu wychowywania
dziecka w rodzinie wielodzietnej,
— wprowadzono zaliczkę alimentacyjną w sytu-
acji, kiedy egzekucja zasądzonych świadczeń alimen-
tacyjnych była bezskuteczna.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie egzekucji i potrąceń
z rent i emerytur z FUS (14817)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Szweda, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14817/10, w sprawie egzekucji i potrą-
484
ceń z rent i emerytur z FUS, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227) potrącenia z emerytur i rent nie
mogą przekraczać:
— 50% miesięcznego świadczenia – jeżeli potrą-
ceniu podlegają należności ze świadczenia wypłaca-
nego w kwocie zaliczkowej, a także w przypadku po-
trącania kwoty nienależnie pobranych emerytur,
rent i innych świadczeń, np. zasiłków,
— 60% miesięcznego świadczenia – jeżeli potrą-
ceniu podlegają należności alimentacyjne,
— 65% miesięcznego świadczenia – jeżeli potrą-
ceniu podlegają należności z tytułu odpłatności za
pobyt osób uprawnionych do świadczeń w domach
pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczni-
czych lub zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych.
Potrącenia mogą być dokonywane w następują-
cych granicach:
a) świadczenia alimentacyjne – do wysokości 60%
świadczenia,
b) należności egzekwowane w związku z:
— odpłatnością za pobyt w domach pomocy spo-
łecznej,
— odpłatnością za pobyt w zakładach opiekuńczo-
-leczniczych,
— odpłatnością za pobyt w zakładach pielęgnacyj-
no-opiekuńczych, do wysokości 50% świadczenia,
a) inne egzekwowane należności – do wysokości
25% świadczenia.
Wysokość części świadczenia podlegającego egze-
kucjom oraz wysokość potrąceń, a także wysokość
części świadczenia podlegającego potrąceniom ustala
się od kwoty świadczenia przed odliczeniem miesięcz-
nej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych
oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne.
Przy potrąceniu sum egzekwowanych na mocy
tytułów wykonawczych na pokrycie należności in-
nych niż alimentacyjne emerytury i renty są wolne
od egzekucji i potrąceń, w części odpowiadającej 50%
najniższej emerytury lub renty. Z powyższego wyni-
ka, że wysokość potrąceń uzależniona jest przede
wszystkim od rodzaju zobowiązania ciążącego na
dłużniku.
Istotnie, emerytura lub renta po dokonaniu po-
trąceń jest niska, wpływ na to jednak ma jej wyso-
kość przed potrąceniami. Pamiętać jednak należy, że
wysokość świadczenia uzależniona jest od długości
stażu pracy, wysokości zarobków i odprowadzonych
od nich składek. Ustalenie wyższej kwoty wolnej od
potrąceń nie zmniejszy w żaden sposób zadłużenia
ubezpieczonego, a jedynie poprzez zmniejszenie mie-
sięcznych potrąceń wydłuży okres jego spłaty.
Może to skutkować dyskryminacją emerytów i ren-
cistów przy zaciąganiu kredytów, bowiem niemożność
wyegzekwowania zadłużenia, jednocześnie przy za-
awansowanym wieku potencjalnego dłużnika, będą
skutkowały odmownymi decyzjami kredytowymi.
Zatem kształtując przepisy w tym zakresie i usta-
lając limity potrąceń, należy mieć na uwadze nie tyl-
ko zapewnienie godziwych warunków życia dłużni-
kowi, ale też zabezpieczenie środków utrzymania dla
dzieci zobowiązanego (alimenty), w sytuacji gdy ro-
dzice uchylają się od wypełniania swoich powinności,
a także możliwość wyegzekwowania długu przez wie-
rzyciela.
Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie widzi konieczności zmiany
obowiązujących przepisów w zakresie potrąceń z ty-
tułu zobowiązań emerytów i rencistów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie przejęcia przez rady gmin
obowiązków w zakresie odbioru i utylizacji
odpadów komunalnych oraz wprowadzenia
tzw. podatku śmieciowego (14818)
Odpowiadając na pismo z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14818/10, w sprawie interpelacji pana
posła Stanisława Szweda dotyczące przejęcia przez
rady gmin obowiązków w zakresie odbierania i uniesz-
kodliwienia odpadów komunalnych oraz wprowadze-
niu tzw. podatku śmieciowego, uprzejmie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę podziękować za uwagi i propo-
zycje dotyczące oczekiwanego systemu zagospodaro-
wania odpadów komunalnych oraz stanu gospodarki
odpadami komunalnymi w Polsce. Opinie wyrażone
przez pana posła Stanisława Szweda są zbieżne
z moim poglądem dotyczącym tych zagadnień i na
pewno będą przez resort rozważane w trakcie prac
nad założeniami.
Obecnie kwestie związane z gospodarowaniem
odpadami komunalnymi są regulowane przepisami
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.). Ustawa ta określa utrzymy-
wanie czystości i porządku na terenie gminy jako
obowiązkowe zadania własne gminy. Z drugiej strony
ustawa określa obowiązki właścicieli nieruchomości
w zakresie prawidłowego gromadzenia odpadów ko-
munalnych na terenie nieruchomości i ich pozbywa-
nia się oraz określa warunki udzielania zezwoleń na
świadczenie usług w zakresie odbierania odpadów
komunalnych od właścicieli nieruchomości.
W moim przekonaniu obecny system zagospodaro-
wania odpadów komunalnych nie jest efektywny, co

potwierdza również stan środowiska w tym zakresie
– obecnie ok. 90% odpadów komunalnych deponowa-
nych jest na składowiskach. Zmiana systemu gospo-
darowania odpadami komunalnymi w kierunku prze-
kazania gminie praw do dysponowania strumieniem
odpadów komunalnych pozwoli w pełni objąć jednoli-
tym systemem wszystkich mieszkańców gminy. Po-
nadto wskazanie jednego podmiotu – gminy jako od-
powiedzialnego za tworzenie systemu gospodarowania
odpadami komunalnymi, w tym zapewnienie właści-
wej infrastruktury do zagospodarowania odpadów
komunalnych, jest w moim przekonaniu zapewnie-
niem realizacji zobowiązań Polski wobec celów okre-
ślonych przepisami prawa Unii Europejskiej.
Uzasadnione jest również ustalenie obowiązku
wnoszenia na rzecz gminy opłaty za gospodarowanie
odpadami komunalnymi. Opłata ta byłaby ustalona
na podstawie ilości mieszkańców zamieszkujących
daną nieruchomość i pokrywałaby koszty związane
z odbiorem, transportem oraz odpowiednim uniesz-
kodliwieniem odpadów komunalnych, przy jednocze-
snym zachowaniu obowiązującej hierarchii postępo-
wania z odpadami. Należy również podkreślić, że
opłata za selektywnie zebrane odpady komunalne
byłaby niższa, co powinno wpłynąć na zwiększenie
segregacji odpadów komunalnych u źródła.
Ponadto uprzejmie informuję, że w resorcie śro-
dowiska prowadzone są również prace nad projektem
założeń do projektu ustawy o odpadach, która będzie
stanowić transpozycję dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada
2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre
dyrektywy mające na celu poprawę stanu gospodarki
odpadami. W założeniach tych zostały zawarte kwe-
stie dotyczące m.in. opłat za składowanie odpadów
jako jeden z najważniejszych instrumentów wpływa-
jących na stymulowanie działań w zakresie odzysku.
Zgodnie z tymi założeniami planowana jest zmiana
funkcjonowania obecnego systemu opłat, w tym
określenie górnej stawki opłaty za składowanie w wy-
sokości 400 zł za umieszczenie 1 Mg odpadów na
składowisku. Tak wysoka opłata powinna determi-
nować szukanie innych metod zagospodarowania
odpadów niż ich składowanie.
W związku z powyższym pragnę podkreślić, że na
chwilę obecną uzgadniane jest stanowisko rządu
w kwestii planowanego systemu zagospodarowania
odpadów komunalnych. Po opracowaniu jednolitej
koncepcji dotyczącej gospodarki odpadami komunal-
nymi i akceptacji projektu przez Komitet Stały Rady
Ministrów, a następnie po przyjęciu przez Radę Mi-
nistrów założenia do projektu ustawy o zmianie usta-
wy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
oraz o zmianie niektórych innych ustaw zostaną
przekazane do Rządowego Centrum Legislacji celem
opracowania na ich podstawie projektu ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
485
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie finansowania ochrony środowiska
i gospodarki wodnej przez gminne i powiatowe
fundusze ochrony środowiska
i gospodarki wodnej (14819)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14819/
10, dotyczące interpelacji posła Stanisława Szweda
w sprawie instrumentów finansowych służących do
finansowania ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej przez budżety powiatów i gmin po likwidacji po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy
celowych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240), która przewiduje funkcjonowanie w sek-
torze finansów publicznych wyłącznie państwowych
funduszy celowych pozbawionych osobowości praw-
nej. Dlatego też, po wejściu w życie tej ustawy, co
486
nastąpiło z 1 stycznia 2010 r., w sektorze finansów
publicznych nie będą mogły funkcjonować inne ro-
dzaje funduszy celowych, w szczególności powiatowe
i gminne fundusze ochrony środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co jest zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności minister środowiska pod-
jął działania zmierzające do zmiany przepisów pro-
jektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz sa-
morządowe osoby prawne, które nie będą już fundu-
szami celowymi. Natomiast w odniesieniu do powia-
towych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776) a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. l pkt 2, 5, 8, 9, 15,
16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r. będzie
należało finansowanie ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. 1
pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32 i 38–42
w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z ty-
tułu opłat i kar środowiskowych stanowiących do-
chody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy będą finan-
sowały cele z zakresu ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony
środowiska uprzejmie informuję, iż zważywszy na
fakt, że będą wydatkowane środki budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin, zastosowanie w tym za-
kresie będą miały odpowiednie przepisy nowej usta-
wy o finansach publicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-

du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone w przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny,
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
487
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin wspar-
cia finansowego bezpośrednio osobom fizycznym re-
alizującym prywatne inwestycje tych osób, niemniej
zgodne z celami określonymi w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w ustawie Pra-
wo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji, sta-
nowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych, pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż rozważane jest podjęcie prac legislacyj-
nych zmierzających do wprowadzenia do ustawy Pra-
wo ochrony środowiska odpowiednich uregulowań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zmian w obowiązujących
regulacjach prawnych dotyczących sytuacji
osób niepełnosprawnych intelektualnie (14820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-14820/10) interpe-
488
lację pana posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie
zmian w obowiązujących regulacjach prawnych do-
tyczących sytuacji osób niepełnosprawnych intelek-
tualnie, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Odpowiadając na pierwsze i drugie pytanie łącz-
nie, albowiem ich zakres tematyczny jest jednorodny,
pragnę szczególnie podkreślić, że prawa wszystkich
osób niepełnosprawnych, a więc i z niepełnospraw-
nością intelektualną, zagwarantowane są w szeregu
aktów prawa krajowego, wspólnotowego i międzyna-
rodowego. Obowiązujący w Polsce system prawny
zawiera już wiele regulacji sprzyjających niedyskry-
minacji i włączaniu wszystkich osób niepełnospraw-
nych lub potrzebujących wsparcia w nurt życia spo-
łecznego i zawodowego.
Warto wspomnieć, że przepisy dotyczące równego
traktowania i niedyskryminowania osób niepełno-
sprawnych zawarte w polskich ustawach oparte są
na postanowieniach art. 32 ust.2 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., który
stanowi, że wszyscy są wobec prawa równi, mają pra-
wo do równego traktowania przez władze publiczne
i nikt nie może być dyskryminowany w życiu poli-
tycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkol-
wiek przyczyny. Ustawa zasadnicza nakłada na wła-
dze publiczne obowiązek zapewnienia szczególnej
opieki zdrowotnej osobom niepełnosprawnym (art.
68), a także obowiązek pomocy tym osobom w zabez-
pieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz
komunikacji społecznej (art. 69). Ponadto w art. 65
Konstytucja RP zapewnia każdemu wolność wyboru
i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy.
Bardzo istotne postanowienia w zakresie nie-
dyskryminacji i równego traktowania zawarte są
w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.
Jedną z fundamentalnych zasad obowiązujących
w prawie pracy jest zasada, zgodnie z którą każdy ma
prawo do swobodnie wybranej pracy, a nikomu, z wy-
jątkiem przypadków określonych w ustawie, nie moż-
na zabronić wykonywania zawodu (art. 10 § 1). Po-
nadto nawiązanie stosunku pracy (a od dnia 1 stycz-
nia 2004 r. także ustalenie warunków pracy i płacy),
bez względu na jego podstawę prawną, wymaga zgod-
nego oświadczenia woli pracodawcy i pracownika
(art. 11). Pracodawca jest natomiast obowiązany sza-
nować godność i inne dobra osobiste pracownika
(art. 111).
Zakaz dyskryminacji rozciągnięty jest również na
pozostałą cześć stosunków społecznych.
W Kodeksie cywilnym wprowadzono możliwość
żądania zaniechania działania, które sprawia, że do-
bro osobiste zostaje zagrożone.
W Kodeksie postępowania cywilnego przeniesiono
ciężaru dowodu na stronę pozwaną w sprawach zwią-
zanych z ochroną dóbr osobistych oraz umożliwiono
organizacjom społecznym, do których zadań statuto-
wych należy ochrona równości oraz niedyskrymina-
cji przez bezpodstawne bezpośrednie lub pośrednie
zróżnicowanie praw i obowiązków obywateli, w spra-
wach o roszczenia z tego zakresu, wytaczać, za zgodą
obywateli, powództwa na ich rzecz oraz za zgodą po-
woda wstępować do postępowania w każdym jego
stadium.
W Kodeksie postępowania administracyjnego wpro-
wadzono możliwość występowania przez organizacje
społeczne w sprawie dotyczącej innej osoby z żąda-
niem wszczęcia postępowania lub dopuszczenia jej do
udziału w postępowaniu, jeżeli jest to uzasadnione
celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia
za tym interes społeczny.
Zakaz dyskryminowania osób, dla których powia-
towe i wojewódzkie urzędy pracy oraz agencje zatrud-
nienia poszukują zatrudnienia lub innej pracy zarob-
kowej, zawarty jest w ustawie o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy.
Prowadzone są prace nad „projektem ustawy
w sprawie wdrożenia niektórych przepisów Unii Eu-
ropejskiej w zakresie równego traktowania”, która
jest niezbędna nie tylko dlatego, że taki wymóg sta-
wia Unia Europejska, ale też dlatego, że dotąd w Pol-
sce poza Kodeksem pracy nie było regulacji, która
zakazywałaby dyskryminacji jednych obywateli wzglę-
dem innych ze względu na stałe cechy danej osoby:
wiek, płeć, pochodzenie społeczne, niepełnosprawność,
wyznanie, orientację seksualną itp. Wprawdzie zakaz
dyskryminacji istnieje w Konstytucji Rzeczypospoli-
tej Polskiej, to jednak jego faktyczne przestrzeganie
wymaga określenia środków ochrony prawnej przed
przejawami dyskryminacji. We wspomnianym pro-
jekcie ustawy zostanie określony m.in. sposób reali-
zacji zasady równego traktowania osób fizycznych,
prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadają-
cych osobowości prawnej, a także organy właściwe
w sprawach realizacji zasady równego traktowania
oraz zadania przez nie wykonywane.
Jakkolwiek polski system prawny jest zgodny
z koncepcją disability mainstreaming, lansowaną
przez Unię Europejską, oznaczającą zintegrowane
podejście do niepełnosprawności i polegającą na włą-
czaniu rozwiązań dotyczących osób niepełnospraw-
nych w główny nurt polityki (działań instytucji,
zwłaszcza publicznych), to jednak nie w pełni zabez-
piecza on prawa osób niepełnosprawnych, w szczegól-
ności w sferze równoprawnego dostępu do poszcze-
gólnych obszarów społecznego funkcjonowania.
Działania m.in. w tym zakresie prowadzone są
w związku z rozpoczętymi w 2008 r. pracami zmie-
rzającymi do ratyfikowania przez Polskę podpisanej
w marcu 2007 r. Konwencji Organizacji Narodów
Zjednoczonych o Prawach Osób Niepełnosprawnych,
przyjętej w dniu 13 grudnia 2006 r. przez Zgroma-
dzenie Ogólne ONZ.
Obecnie prowadzona jest analiza zgodności usta-
wodawstwa polskiego z postanowieniami konwencji.
W wyniku tej analizy przygotowana zostanie, w for-
mie raportu, precyzyjna lista działań, jakie powinny
podjąć władze, aby zagwarantować, że po ratyfiko-
waniu konwencji Polska będzie w stanie wywiązywać
się z zobowiązań z niej wynikających. Istotne jest
zatem doprowadzenie do takiej zmiany ustawodaw-
stwa polskiego i praktyki, by zagwarantować osobom

niepełnosprawnym pełne i równoprawne uczestnicze-
nie we wszystkich aspektach życia społecznego.
Ze wspomnianej analizy – jakkolwiek jeszcze nie-
pełnej – już wynikła, że aby wdrożyć postanowienia
konwencji niezbędne będzie podjęcie działań ustawo-
dawczych zapewniających osobom niepełnospraw-
nym m.in.:
— dostęp do informacji, komunikacji i innych
usług,
— korzystanie z prawa swobodnego wyrażania
opinii,
— udział w postępowaniach prawnych, wsparcie
w prowadzeniu własnych spraw, załatwianiu spraw
urzędowych,
— ochronę i pomoc, w sytuacji gdy osoby te do-
znały jakiejkolwiek formy wykorzystywania, przemo-
cy i nadużyć,
— korzystanie z pomocy osobistej, niezbędnej do
życia w społeczeństwie i integracji społecznej oraz
zapobieganie izolacji lub segregacji społecznej,
— wykonywanie obowiązków związanych z wy-
chowaniem dzieci, jak też w zakresie kurateli, po-
wiernictwa, adopcji dzieci,
— jednakowe prawa w zakresie życia rodzinnego,
— odpowiednie warunki edukacji (zapewnienie
odpowiednich środków finansowych, zatrudnianie
nauczycieli będących osobami niepełnosprawnymi,
usuwanie barier architektonicznych, zapewnianie
transportu dostosowanego do potrzeb osób niepełno-
sprawnych),
— korzystanie z opieki zdrowotnej i rehabilitacji
spełniającej wymóg „multidyscyplinarności”, w tym
w odniesieniu do „oceny indywidualnych potrzeb
i potencjału osób niepełnosprawnych”,
— wsparcie w zakresie zatrudnienia, szkolenia
i poradnictwa zawodowego,
— czynne prawo wyborcze, w szczególności
w aspekcie warunków jego wykonywania w wybo-
rach różnego szczebla,
— uczestnictwo w życiu kulturalnym, sporcie,
wypoczynku.
Na postawie wspomnianego raportu obrazującego
zakres zgodności ustawodawstwa polskiego z posta-
nowieniami konwencji sporządzony zostanie projekt
decyzji w sprawie możliwości ratyfikowania konwencji
przez Polskę. Projekt ten zostanie przedłożony do
uzgodnień międzyresortowych, jak też będzie konsul-
towany z organizacjami pozarządowymi osób niepeł-
nosprawnych, w tym z organizacjami działającymi na
rzecz osób z niepełnosprawnością intelektualną.
Pragnę szczególnie podkreślić, że prace w tym
zakresie prowadzone są bez zbędnej zwłoki, jednak
ze względu na szczególny charakter konwencji – jej
wyjątkową obszerność, wieloaspektowość oraz dale-
ko idące zobowiązania z niej wynikające – wymagają
one dokładności, co oznacza, że konieczne jest prze-
znaczenie na nie więcej czasu niż w przypadku wielu
innych umów międzynarodowych.
Przedstawiona informacja, będąca odpowiedzią
na pytania pana posła, wskazuje na wolę rządu
w zakresie dostosowania polskiego ustawodawstwa
489
do zapisów podpisanej przez Polskę Konwencji Orga-
nizacji Narodów Zjednoczonych o Prawach Osób Nie-
pełnosprawnych, również w kontekście spraw doty-
czących osób z niepełnosprawnością intelektualną,
i przedłożonych w załączonej do interpelacji „Rezo-
lucji przyjętej przez uczestników międzynarodowej
konferencji”Ochrona praw osób z niepełnosprawno-
ścią intelektualną – uregulowania prawne i praktyka
w krajach Unii Europejskiej«”, która odbyła się
w ub.r. w Szczecinie.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej (14822)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jerzego Budnika, przekazaną pi-
smem z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-14822/
10), w sprawie zmiany rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Treść rozporządzenia, o którym mowa powyżej,
w części dotyczącej wymagań dla świadczeń gwaran-
towanych: porada specjalistyczna – ortopedia i trau-
matologia narządu ruchu, oparta została na materia-
łach Narodowego Funduszu Zdrowia, które w przed-
miotowym zakresie nie zmieniły się od powstania
funduszu, a w załączniku do zarządzenia nr 6/2004
z dnia 13 października 2004 r. prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia „Szczegóło-
wych materiałów informacyjnych o przedmiocie po-
stępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: ambulatoryj-
na opieka specjalistyczna” posiadanie aparatu RTG
1. typu określone zostało jako wymagane na terenie
obiektu, w którym są udzielane świadczenia. Wyma-
ganie to do ubiegłego roku nie było kwestionowane
jako oczywiste dla zapewnienia dostępności świad-
czeniobiorców zgłaszających się z powodu obrażeń
i wymagających diagnostyki obrazowej bez koniecz-
ności narażenia na obciążający transport.
W Ministerstwie Zdrowia trwają prace mające na
celu przegląd wymagań stawianych świadczeniodaw-
com z punktu widzenia zapewnienia dostępności do
490
świadczeń. Zapewnienie dostępności zostanie osią-
gnięte zarówno poprzez umożliwienie zawarcia umów
ze świadczeniodawcami w nasyceniu lokalizacyjnym
odpowiadającym oczekiwanym potrzebom, jak i w aspek-
cie zagwarantowania chorym właściwej komplekso-
wości świadczeń. Takiej kompleksowości nie zapew-
niają w ambulatoryjnej opiece specjalistycznej porad-
nie, które nie dysponują niczym poza wiedzą lekarza,
o ile jest specjalistą lub ma wystarczającą wiedzę
i doświadczenie.
W 2009 r. w materiałach Narodowego Funduszu
Zdrowia istniał przepis, który dopuszczał warunko-
wo, ze względu na potrzebę zabezpieczenia dostępno-
ści świadczeń, możliwość zawarcia umowy przez dy-
rektora oddziału wojewódzkiego funduszu ze świad-
czeniodawcą, który nie spełnia wymagań. Dokonano
analizy umów warunkowych na podstawie materia-
łów przedstawionych przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia. W 2009 r. w ambulatoryjnej opie-
ce specjalistycznej zawarto w całej Polsce umowy na
udzielanie świadczeń w poradni ortopedii i trauma-
tologii narządu ruchu z 888 świadczeniodawcami.
W tym samym roku dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu warunkowo dopuścili do udzie-
lania świadczeń 761 poradni (miejsc udzielania
świadczeń, nie świadczeniodawców), w tym 291 po-
radni ortopedii i traumatologii narządu ruchu (29%
miejsc udzielania świadczeń niespełniających wyma-
gań), w tym 130 poradni z powodu braku aparatu
RTG w lokalizacji (17% wszystkich poradni niespeł-
niających warunków i 59% poradni ortopedii i trau-
matologii narządu ruchu niespełniających wyma-
gań). Należy zaznaczyć, że niektóre poradnie nie
spełniały więcej niż jednego wymagania. Ponadto
sytuacja jest mocno zróżnicowana regionalnie. Naj-
więcej zgód na odstępstwa ze względu na brak apa-
ratu RTG w lokalizacji udzielono w Wielkopolsce i na
Lubelszczyźnie.
Analiza sytuacji w zakresie spełniania warunków
przez poradnie ortopedii i traumatologii narządu ru-
chu dokonana przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w oparciu o informacje uzyskane od świadczeniodaw-
ców i przekazane przez oddziały wojewódzkie NFZ
wg stanu na koniec lutego 2010 r. potwierdza tezę, że
problem aparatu RTG w lokalizacji ma niewielkie
znaczenie.
Liczba wszystkich
miejsc udzielania
świadczeń w roku 2010
posiadających:
Liczba
wszystkich
Liczba
miejsc RTG
Świadczenia zawartych RTG
w zakresie: umów na
udzielania w
dostęp
rok 2010
świadczeń lokalizacji
w umowach
na rok 2010
ortopedii
i traumatologii 981 1066 941 36
narządu ruchu
ortopedii i
traumatologii
103 105 96 6 91%
narządu ruchu
dla dzieci
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grud-
nia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 211, poz. 1637)
umożliwiło świadczeniodawcom realizację świadczeń
w 2010 r. na podstawie warunków określonych do-
tychczasowymi umowami. Jednocześnie, w trosce
o zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych ubezpieczo-
nych, przewiduje się możliwość zmiany prawa, aby
umożliwić w postępowaniu w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na 2011 r.
zastosowanie mechanizmu warunkowego dopuszcze-
nia do udzielania świadczeń świadczeniodawców nie-
spełniających wymagań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie projektowanego systemu kształcenia
ratowników medycznych (14825)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
12 marca br., znak: SPS-023-14825/10, dotyczącą
kształcenia ratowników medycznych w świetle pro-
jektowanych przepisów ustawy o zmianie ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym uprzej-
mie wyjaśniam.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami zdobycie
uprawnień zawodowych ratownika medycznego jest
możliwe poprzez kształcenie w dwuletnich szkołach
policealnych dla młodzieży (ukończenie publicznej
lub niepublicznej szkoły policealnej i otrzymanie dy-
plomu potwierdzającego uzyskanie tytułu zawodowe-
go ratownik medyczny) oraz w systemie szkolnictwa
wyższego na studiach licencjackich, na kierunku ra-
townictwo medyczne.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż zakres upraw-
% nień zawodowych ratownika medycznego, który uzy-
posiadających
RTG
skał uprawnienia do wykonywania przedmiotowego
(lokalizacja) zawodu po ukończeniu szkoły policealnej i zdaniu eg-
zaminu zawodowego, jest równorzędny zakresowi
uprawnień zawodowych ratownika medycznego, któ-
88% ry ukończył 3-letnie wyższe studia licencjackie. Zgod-
nie bowiem z art. 10 ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410) zawód ratownika medycznego
może wykonywać zarówno osoba, która ukończyła

studia wyższe na kierunku (specjalności) ratownic-
two medyczne, jak i osoba, która ukończyła publiczną
szkołę policealną lub niepubliczną szkołę policealną
o uprawnieniach szkoły publicznej i posiada dyplom
potwierdzający uzyskanie tytułu zawodowego „ra-
townik medyczny”.
Ponadto pragnę podkreślić, iż osoby legitymujące
się tytułem licencjata na kierunku ratownictwo me-
dyczne mogą kontynuować studia wyższe drugiego
stopnia na kierunku zdrowie publiczne. Należy jed-
nocześnie zaznaczyć, iż zgodnie z zaleceniami Rady
Głównej Szkolnictwa Wyższego, aby absolwent stu-
diów pierwszego stopnia mógł kontynuować kształ-
cenie na studiach drugiego stopnia innego kierunku,
na studiach pierwszego stopnia musi być zrealizowa-
ne minimum 60% treści kształcenia określonych
w standardach dla studiów pierwszego stopnia kierun-
ku, na którym ma być kontynuowane kształcenie.
W odniesieniu do kwestii związanej z zamknię-
ciem kształcenia w zawodzie ratownik medyczny na
poziomie średnim informuję, iż na przestrzeni ostat-
nich lat w wyniku rozwoju nauk i technologii me-
dycznych oraz w związku z istotnymi przemianami
społeczno-gospodarczymi kształcenie kadr medycz-
nych ewaluowało, zmieniały się programy nauczania
i rozwijały się nowe kierunki kształcenia odpowiada-
jące na zapotrzebowanie systemu ochrony zdrowia.
W odniesieniu do niektórych zawodów medycznych,
na przykład zawodu pielęgniarki, położnej, lekarza,
lekarza dentysty czy farmaceuty, kierunek zmian
wyznaczały przepisy prawa wspólnotowego nakazu-
jące dokonanie harmonizacji kształcenia zgodnie ze
standardami zawartymi w dyrektywach dotyczących
uznawania kwalifikacji.
W odniesieniu do zawodu ratownika medycznego
nie ma dyrektyw sektorowych, które nakazywałyby
ujednolicenie kształcenia w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej. Uznawanie kwalifikacji od-
bywa się w oparciu o system ogólny, czyli poprzez
porównanie programu kształcenia realizowanego
przez ratownika medycznego w kraju, w którym zdo-
był kwalifikacje, z programem kształcenia w pań-
stwie przyjmującym. Jednakże brak przepisów prawa
wspólnotowego nie jest w mojej opinii wystarczającą
przesłanką do niepodejmowania działań mających na
celu doskonalenie i dostosowywanie modelu kształ-
cenia do potrzeb zdrowotnych i struktury organiza-
cyjnej ochrony zdrowia danego kraju. Pragnę przy-
pomnieć, iż już w 2001 r. ustawodawca, wprowadza-
jąc ustawą z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym nowe rozwiązania organi-
zacyjne dotyczące ratownictwa medycznego w Polsce,
przesądził o konieczności kształcenia ratowników
medycznych w systemie szkolnictwa wyższego. Art. 30
ww. ustawy stanowił, iż „zawód ratownika medycz-
nego może wykonywać osoba, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności prawnych
oraz
2) uzyskała w kraju dyplom ukończenia wyż-
szych studiów zawodowych w zakresie ratownictwa
491
medycznego bądź uzyskała za granicą dyplom uzna-
ny w kraju za równorzędny lub
3) uzyskała tytuł ratownika medycznego na do-
tychczas obowiązujących zasadach w policealnych
szkołach medycznych przed 30 września 2006 r.
Jednocześnie art. 43 ust. 2 ww. ustawy stanowił,
iż od dnia 1 stycznia 2004 r. nie przeprowadza się
naboru do policealnych szkół dla ratowników me-
dycznych.
Polskie Towarzystwo Medycyny Ratunkowej, bę-
dące od wielu lat orędownikiem istotnych zmian
w systemie ochrony zdrowia ukierunkowanych na
ratowanie zdrowia i życia ludzkiego w stanach na-
głych zagrożeń, wskazywało, iż przygotowanie kadry
specjalistycznych grup pracowników ochrony zdro-
wia wypełniających zadania w jednostkach systemu
jest jednym z priorytetowych działań warunkujących
powodzenie we wdrażaniu nowego systemu.
W związku z powyższym zostały wdrożone prace
nad systemowym rozwiązaniem problemów kształ-
cenia kadr medycznych na potrzeby zadań stawia-
nych przed profesjonalistami systemu ratownictwa
medycznego. Przyjęta w Polsce koncepcja opieki
przedszpitalnej wyznaczyła bardzo odpowiedzialne
miejsce w systemie ratownikom medycznym. Odej-
ście od historycznej funkcji „pomocnika lekarza”
i powierzenie ratownikom medycznym prawa do sa-
modzielnego wykonywania medycznych czynności
ratunkowych wyznaczyło docelowy standard kształ-
cenia ratowników medycznych w wymiarze znacz-
nie większym niż program nauczania realizowany
w szkołach policealnych. Uczelnie medyczne, odpo-
wiadając na potrzeby nowych rozwiązań prawnych,
uruchomiły na początku XXI w kształcenie ratow-
ników medycznych w ramach specjalności. Pragnę
poinformować, iż w obowiązującym wtedy porządku
prawnym nie było wyodrębnionego kierunku ratow-
nictwo medyczne i co za tym idzie – nie było wpro-
wadzonych, obowiązujących w całej Polsce, standar-
dów kształcenia. W związku z powyższym, dopóki
nie było wprowadzonych mechanizmów prawnych
umożliwiających zabezpieczenie właściwej jakości
kształcenia w tym zawodzie w systemie szkolnictwa
wyższego, zamknięcie kształcenia w szkołach poli-
cealnych nie było możliwe pomimo licznych wystą-
pień przedstawicieli Polskiego Towarzystwa Medy-
cyny Ratunkowej.
W związku z powyższym ustawą z dnia 6 grudnia
2002 r. o świadczeniu usług ratownictwa medyczne-
go (art. 6) wstrzymano wykonanie przepisu art. 43
ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym i nie zamknięto kształcenia w szko-
łach policealnych. Powyższy opis początków transfor-
macji kształcenia w zawodzie ratownik medyczny
wskazuje na bardzo systemowy i uwarunkowany me-
rytorycznie kontekst dokonywanych przekształceń.
Analiza rozwiązań w tym zakresie była dokonywana
także w kolejnych latach. Zarządzeniem ministra
zdrowia z dnia 9 czerwca 2004 r. został powołany
zespół ekspertów do spraw opracowania jednolitych
492
założeń systemowych kształcenia w zakresie ratow-
nictwa medycznego.
Efektem prac tego zespołu było wprowadzenie do
wykazu kierunków studiów (rozporządzenie mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 13 czerwca
2006 r. w sprawie nazw kierunków studiów (Dz. U.
Nr 121, poz. 838) kierunku ratownictwo medyczne
oraz opracowanie i wdrożenie w prawie powszechnie
obowiązującym standardów kształcenia dla kierun-
ku ratownictwo medyczne. Eksperci merytoryczni
uznali, iż minimum programowym niezbędnym do
przygotowania ratownika medycznego do realizacji
zadań wynikających z nowego wdrażanego modelu
ratownictwa medycznego w Polsce jest kształcenie
w wymiarze co najmniej 3800 godzin. Natomiast
zgodnie z programem nauczania w zawodzie ratow-
nik medyczny nr 322[06]/SP/MEiN/2006.02.06 glo-
balna liczba godzin kształcenia w szkołach policeal-
nych wynosi 2100. Te różnice ilościowe wpływają
także na zakres przekazywanych treści kształcenia
i uzyskiwanych umiejętności zawodowych.
Jednocześnie informuję, iż obserwujemy duże za-
interesowanie kształceniem ratowników medycznych
w systemie szkolnictwa wyższego oraz oddolne ini-
cjatywy organów założycielskich publicznych szkół
policealnych do likwidacji kształcenia w tym zawo-
dzie w systemie oświaty. W roku akademickim 2007/
2008 16 szkół wyższych (11 uczelni medycznych oraz
5 uczelni podległych ministrowi nauki i szkolnictwa
wyższego) posiadało limit 1563 miejsc na studiach
pierwszego stopnia stacjonarnych oraz niestacjonar-
nych na kierunku ratownictwo medyczne, w roku aka-
demickim 2008/2009 kształcenie na kierunku ratow-
nictwo medyczne prowadzone jest już w 28 uczelniach
wyższych (11 uczelni medycznych oraz 17 uczelni pod-
ległych ministrowi nauki i szkolnictwa wyższego),
a limit przyjęć na studia stacjonarne i niestacjonarne
przedmiotowego kierunku został ustalony na 3689
miejsc. Natomiast zgodnie z rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 2 lipca 2009 r. w sprawie limitów
przyjęć na studia medyczne na rok akademicki 2009/
2010 liczba uczelni kształcących na kierunku ratow-
nictwo medyczne wzrosła do 37, a limit przyjęć wy-
nosił 4812 miejsc.
Mając na uwadze, iż zarówno liczba szkół wyż-
szych prowadzących kształcenie na kierunku ratow-
nictwo medyczne, jak i limity przyjęć na studia pierw-
szego stopnia na kierunku ratownictwo medyczne
mają tendencję wzrostową, w mojej opinii zamknięcie
kształcenia w zawodzie ratownik medyczny w szko-
łach policealnych nie spowoduje niedoboru ratowni-
ków medycznych w Polsce.
Pragnę podkreślić, iż rozumiem zaniepokojenie
związane z projektowanymi zmianami w zakresie
kształcenia ratowników medycznych, jak również
troskę o pozostawienie w Polsce wielopoziomowego
systemu kształcenia tej grupy zawodowej. Jednakże
należy pamiętać, iż w dotychczasowym modelu ra-
townictwa medycznego w Polsce nie było społecznie
uzgodnionego konsensusu w zakresie zróżnicowania
poziomów kompetencji ratowników medycznych, tak
jak to ma miejsce na przykład w Kanadzie. Zróżni-
cowanie kompetencji w zależności od poziomu kształ-
cenia ratowników medycznych nie było także poru-
szane w dyskusji nad założeniami merytorycznymi
zmian ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym w ramach prac powołanego w Ministerstwie
Zdrowia zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 16 paź-
dziernika 2008 r. Zespołu do spraw opracowania pro-
jektu nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym, w skład którego wchodzili m.in.
konsultant krajowy w dziedzinie medycyny ratunko-
wej, przedstawiciele Polskiego Towarzystwa Medycy-
ny Stanów Nagłych i Katastrof, Polskiej Rady Resu-
scytacji, Stowarzyszenia Zawodowego Ratowników
Medycznych, Polskiego Stowarzyszenia Zawodowego
Ratowników Medycznych, Związku Zawodowego Ra-
townictwa Medycznego, Polskiego Zrzeszenia Ratow-
ników Medycznych, Związku Zawodowego Pracow-
ników Ratownictwa Medycznego, Ogólnopolskiego
Związku Zawodowego Służb Ratownictwa Medycz-
nego, Naczelnej Rady Lekarskiej, Komisji Krajowej
Sierpień’80, Ogólnopolskiej Konfederacji Związków
Zawodowych Ratownictwa Medycznego oraz przed-
stawiciele Ministerstwa Zdrowia. Dyskutowana na-
tomiast była kwestia dotycząca zamknięcia kształce-
nia w szkołach policealnych kształcących w zawodzie
ratownik medyczny.
Jednocześnie informuję, iż przedmiotowy projekt
będzie przedmiotem konsultacji międzyresortowych
i społecznych. Ponadto, stosownie do przepisów usta-
wy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingo-
wej, w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169,
poz. 1414) zostanie on zamieszczony na stronach in-
ternetowych Ministerstwa Zdrowia w Biuletynie In-
formacji Publicznej.
W związku z powyższym w ramach prowadzone-
go procesu legislacyjnego zostanie ponownie poddany
konsultacjom społecznym przedstawiony przez panią
poseł problem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów zamknięcia
Centrum Likwidacji Szkód PZU SA
w Rzeszowie (14826)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Andrzeja Szlachty, posła na Sejm
RP, w sprawie planów zamknięcia Centrum Likwi-

dacji Szkód PZU SA w Rzeszowie, znak: SPS-023-
-14826/10, pragnę poinformować, iż jak wynika z wy-
jaśnień przekazanych przez spółkę projektowane
zmiany organizacyjne związane z likwidacją CLS
w Rzeszowie są efektem centralizacji funkcji likwi-
dacyjnych niezwiązanych z bezpośrednią obsługą
klienta oraz konsekwencją trwającego od lat proce-
su optymalizacji w obszarze likwidacji szkód w per-
spektywach: jakości obsługi klienta, doskonalenia pro-
cesów likwidacyjnych, jak również racjonalizacji kosz-
tów prowadzonej działalności. Przy podejmowaniu
decyzji o reorganizacji CLS w Rzeszowie Zarząd PZU
SA kierował się racjonalnością rynkową i kosztową
właściwą dla instytucji finansowych, mając jednocze-
śnie na uwadze potrzeby klienta i zagwarantowanie
dostępności i kompleksowości usług na rynkach lo-
kalnych. W opinii spółki przeniesienie zadań back-
-office z CLS w Rzeszowie do Regionalnego Centrum
Likwidacji Szkód (RCLS) w Lublinie nie wpłynie na
obniżenie poziomu obsługi klienta. Podnoszenie stan-
dardów obsługi klienta jest obecnie jednym ze strate-
gicznych zadań spółki, przejawiającym się w rozbudo-
wie sieci placówek frontowej obsługi klienta i jej inte-
gracji w ramach Grupy PZU. Jak informuje spółka,
efektem tych działań jest większa dostępność placó-
wek PZU, co jednoznacznie przekłada się na poziom
zadowolenia klientów.
Spółka wskazuje następujące argumenty, które
miały decydujące znaczenie przy podejmowaniu de-
cyzji o umiejscowieniu RCLS w Lublinie:
— PZU SA posiada w Lublinie własną nierucho-
mość wybudowaną z uwzględnieniem specyfiki pro-
cesu likwidacji szkód i w razie potrzeby istnieje moż-
liwość jej rozbudowy przy niewielkim koszcie, nato-
miast utworzenie w Rzeszowie RCLS wymagałoby
wynajęcia około dwukrotnie większej powierzchni
w stosunku do już wynajmowanej na potrzeby CLS,
co jest rozwiązaniem najdroższym w realizacji,
— przy tworzeniu RCLS na terenie kraju wzięto
pod uwagę w miarę równomierne ich powołanie geo-
graficzne,
— uwzględniając podział produktowy, kompeten-
cje pracowników, jak i wyniki efektywności CLS
w Rzeszowie oraz CLS w Lublinie, to wyniki ich są
porównywalne.
Ponadto spółka informuje, iż tworząc inne jed-
nostki organizacyjne z różnych obszarach działalno-
ści PZU SA, spółka kieruje się zasadą najszerszego
wykorzystania pracowników i dlatego nie tworzy się
w jednej miejscowości wielu dużych jednostek back-
-office. Ponieważ w Rzeszowie powstaje inne niż li-
kwidacyjne centrum back-office, utworzenie w tym
mieści RCLS byłoby niecelowe.
Należy wskazać, iż PZU SA wraz z uruchomie-
niem zmian organizacyjnych w miarę możliwości
tworzy rozwiązania, które stwarzają szanse pracow-
nikom likwidowanych i przenoszonych jednostek na
znalezienie pracy w tym samym miejscu w innych
jednostkach organizacyjnych. Z informacji przekaza-
nych przez spółkę wynika, iż w dniu 11 marca 2010 r.,
493
po przeprowadzonych konsultacjach, zostało zawarte
pomiędzy PZU a międzyzakładowymi organizacjami
związkowymi działającymi w Grupie PZU porozu-
mienie dotyczące zwolnień grupowych w 2010 r.
Ponadto pragnę poinformować, iż minister skar-
bu państwa nie ma formalnoprawnych możliwości
ingerowania w decyzje Zarządu PZU SA dotyczące
planowanych zmian organizacyjnych i restruktury-
zacji Grupy PZU SA. W ramach swych uprawnień
Ministerstwo Skarbu Państwa, jako większościowy
akcjonariusz, bacznie śledzi sprawy związane z re-
strukturyzacją spółek oraz podejmuje działania ma-
jące na celu uzyskanie informacji na temat spraw
zgłaszanych przez poszczególne grupy społeczne.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych (14828)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Witolda Namyślaka nr SPS-
-023-14828/10 w sprawie propozycji zmian w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, ze zm.) każda spółdzielnia została
ustawowo zobowiązana do wystąpienia z wnioskiem
do właściwego organu w sprawie połączenia lub po-
działu nieruchomości, jeżeli jest to niezbędne do wy-
dzielenia nieruchomości nadal pozostających w cało-
ści własnością spółdzielni, o których mowa w art. 40
tej ustawy. Należą do nich np. nieruchomości służące
prowadzeniu przez spółdzielnię działalności wytwór-
czej, budowlanej, handlowej, usługowej, społecznej,
oświatowo-kulturalnej, administracyjnej, nierucho-
mości zabudowane urządzeniami infrastruktury tech-
nicznej oraz nieruchomości niezabudowane.
Na spółdzielni ciąży również obowiązek podjęcia
czynności związanych z rozgraniczeniem oraz połą-
czeniem nieruchomości, a także ewidencją gruntów
i budynków, jeżeli bez tych czynności oznaczenie
przedmiotu odrębnej własności lokali położonych
w obrębie nieruchomości innych niż te, o których
mowa w art. 35 tej ustawy, czyli nieruchomości o ure-
gulowanym stanie prawnym na rzecz spółdzielni,
byłoby niemożliwe albo działka wydzielona pod bu-
494
dynkiem lub budynkami nie spełniałaby wymogów
przewidzianych dla działek budowlanych.
Jeżeli zdaniem członków postępowanie zarządu
mające na celu uregulowanie spraw związanych z grun-
tem jest niezgodne z ich interesami, to mogą wystą-
pić ze skargą na zarząd do rady nadzorczej, która
z mocy przepisów Prawa spółdzielczego jest zobowią-
zana do nadzoru i kontroli działalności spółdzielni
oraz rozpatrywania skarg na działalność zarządu.
Członkowie mogą również dochodzić swych praw na
drodze sądowej.
Uprzejmie wyjaśniam, że zasadniczym kryterium
wydzielania gruntu pod istniejącym budynkiem po-
winno być zabezpieczenie takiej powierzchni gruntu
pod tym budynkiem, która zapewni prawidłowe ko-
rzystanie z niego. Powierzchnia ta, w miarę jak po-
zwala na to istniejąca zabudowa, powinna spełniać
warunki przewidziane dla działki budowlanej, w ro-
zumieniu art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, ze zm.), zgodnie z którym jest nią działka
gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp
do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia
infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe
i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń po-
łożonych na tej działce.
W przypadku gdy nie ma możliwości zapewnie-
nia dostępu do drogi publicznej, istnieje koniecz-
ność ustanowienia odpowiednich służebności dro-
gowych, które zapewnią dojazd i dojście do tej nie-
ruchomości.
Sprawy związane ze służebnością gruntową regu-
lowane są przepisami art. 285–295 Kodeksu cywil-
nego. Na ich podstawie nieruchomość można obcią-
żyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieru-
chomości władnącej) prawem, którego treść może
polegać m.in. na tym, że właściciel nieruchomości
władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie
z nieruchomości obciążonej. Służebność ta może mieć
jedynie na celu zwiększenie użyteczności nierucho-
mości władnącej lub jej oznaczonej części. Jej zakres
i sposób wykonywania oznacza się, w braku innych
danych, według zasad współżycia społecznego przy
uwzględnieniu zwyczajów miejscowych. Obowiązek
utrzymywania urządzeń potrzebnych do wykonywa-
nia służebności gruntowej obciąża, w braku odmien-
nej umowy, właściciela nieruchomości władnącej.
Odnosząc się do kwestii opłat ponoszonych przez
właścicieli lokali będących członkami spółdzielni, in-
formuję, że na mocy art. 4 ust. 2 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych są oni obowiązani uczestni-
czyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploata-
cją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzyma-
niem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzy-
maniem nieruchomości stanowiących mienie spół-
dzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowie-
niami statutu.
Skoro cały majątek spółdzielni stanowi prywatną
własność jej członków (art. 3 Prawa spółdzielczego),
to do nich należy również całe mienie spółdzielni ro-
zumiane jako wszystkie jej aktywa majątkowe. Część
aktywów wymaga pokrywania kosztów ich funkcjo-
nowania. A zatem na wszystkich członkach spoczywa
obowiązek pokrywania kosztów związanych z eks-
ploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących
mienie spółdzielni, w tym w szczególności wymienio-
nych przez ustawodawcę w art. 40 ww. ustawy – we-
dług zasad określonych przez członków w statucie.
Członkowie uczestniczą również w kosztach związa-
nych z działalnością społeczną, oświatową i kultural-
ną prowadzoną przez spółdzielnię, jeżeli uchwała
walnego zgromadzenia tak stanowi.
Jednocześnie właścicielom lokali będącym człon-
kami spółdzielni, tak jak i pozostałym członkom,
przysługuje prawo do korzystania z pożytków i in-
nych przychodów z własnej działalności gospodarczej
spółdzielni, które mogą być przeznaczone w szczegól-
ności na pokrycie wydatków związanych z eksploata-
cją i utrzymaniem nieruchomości w zakresie obcią-
żającym członków oraz na prowadzenie działalności
społecznej, oświatowej i kulturalnej (art. 5 ust. 2 ww.
ustawy).
Wyjaśniam przy tym, że zawarcie przez członka
ze spółdzielnią umowy przeniesienia własności loka-
lu nie powoduje wygaśnięcia jego członkostwa w spół-
dzielni, a co za tym idzie ani ustania obowiązków
finansowych, ani też korzyści związanych z członko-
stwem.
Natomiast właściciele lokali niebędący członkami
spółdzielni są obowiązani – stosownie do art. 4 ust. 4
ww. ustawy – uczestniczyć w pokrywaniu kosztów
związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali,
eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspól-
nych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wy-
datkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem
nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, ale
tylko tych, które są przeznaczone do wspólnego ko-
rzystania przez osoby zamieszkujące w określonych
budynkach lub osiedlu.
Powyższe obowiązki właściciele wykonują przez
uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak
członkowie spółdzielni.
Jednocześnie wszyscy właściciele lokali mają pra-
wo do korzystania z pożytków i innych przychodów
z nieruchomości wspólnej obejmującej budynek (bu-
dynki) i grunt, w której posiadają udział nabywany
wraz z prawem do lokalu. Służą one bowiem pokry-
waniu wydatków związanych z eksploatacją i utrzy-
maniem tej nieruchomości, a w części przekraczającej
te wydatki, przypadają właścicielom lokali proporcjo-
nalnie do ich udziałów w tej nieruchomości – stosow-
nie do art. 5 ust. 1 ww. ustawy.
Informuję również, że istniejące regulacje prawne
pozwalają na uniezależnienie się właścicieli lokali od
zarządu sprawowanego przez spółdzielnię.
Na mocy art. 241 ust. 1 ww. ustawy większość wła-
ścicieli lokali w budynku lub budynkach położonych
w obrębie danej nieruchomości, obliczana według
wielkości udziałów w nieruchomości wspólnej, może
bowiem podjąć uchwałę, że w zakresie ich praw i obo-

wiązków oraz zarządu nieruchomością wspólną będą
miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 czerw-
ca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80,
poz. 903, ze zm.). Do podjęcia uchwały stosuje się
odpowiednio przepisy art. 30 ust. 1a, art. 31 i 32 tej
ustawy.
Jeżeli zaś w określonym budynku lub budynkach
położonych w obrębie danej nieruchomości zostanie
wyodrębniona własność wszystkich lokali, to po wy-
odrębnieniu własności ostatniego lokalu przepisy
ustawy o własności lokali stosuje się z mocy samego
prawa, niezależnie od woli właścicieli lokali, ani też
od tego, czy właściciele lokali pozostaną członkami
spółdzielni, czy też z niej wystąpią (art. 26 ust. 1
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).
Przepisy art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali
stanowią zaś, że właściciele lokali mogą w umowie
o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo
w umowie zawartej później w formie aktu notarial-
nego określić sposób zarządu nieruchomością wspól-
ną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie
fizycznej albo prawnej. Od woli właścicieli zależy za-
tem, czy nieruchomość wspólna, w której posiadają
udziały, będzie w dalszym ciągu zarządzana przez
spółdzielnię, czy też dokonają oni zmiany zarządu.
Wymaga przy tym podkreślenia, że wszelkie cy-
wilne sprawy sporne pomiędzy spółdzielnią a właści-
cielami lokali (będącymi lub niebędącymi członkami
spółdzielni), w tym dotyczące zarządu i ponoszenia
kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej, mogą
być skutecznie rozstrzygane na drodze postępowania
sądowego.
Mając na uwadze wskazane wyżej przepisy usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz ustawy
o własności lokali, wyrażam pogląd, że zawarte
w nich instrumenty prawne pozwalają na uniezależ-
nienie się właścicieli lokali od spółdzielni i jedynie od
ich woli wyrażonej w podjęciu konkretnych działań
zależy ich wykorzystanie. W tej sytuacji nie znajduję
uzasadnienia do występowania z inicjatywą dotyczą-
cą zmiany tych przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie likwidacji Izby Celnej w Kielcach
(14829)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 19 marca br., znak: DSPA-4810-1545(1)/
495
10, przy którym została przekazana interpelacja pani
poseł Marii Zuby, znak: SPS-023-14829/10, w spra-
wie likwidacji Izby Celnej w Kielcach, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Priorytetem działania Służby Celnej jest jak naj-
lepsza obsługa przedsiębiorców, w tym na przejściach
granicznych, zapewnienie najbardziej skutecznego
poboru należności celnych i podatkowych, ochrona
granicy zewnętrznej Unii Europejskiej, skuteczne
zwalczanie przestępczości w obszarze cła, akcyzy
i gier hazardowych. Mając powyższe na uwadze, na-
leży dokonywać racjonalizacji struktury organizacyj-
nej na poziomie zarządczym (izby celne), przy jak
najpełniejszym zabezpieczeniu potrzeb kadrowych
na poziomie wykonawczym (urzędy celne), realizując
tym samym ideę przesunięcia kadr funkcjonariuszy
celnych zza biurek w administracji do kontroli i ob-
sługi przedsiębiorców.
Przeprowadzona w Ministerstwie Finansów ana-
liza funkcjonowania izb celnych wykazała zróżnico-
wanie w obciążeniu pracą poszczególnych jednostek
organizacyjnych Służby Celnej. Dla przykładu, w ze-
stawieniu z innymi izbami sytuacja w zakresie po-
stępowań toczących się przed dyrektorem Izby Celnej
w Kielcach wygląda następująco:
— w obszarze liczby postępowań toczących się
przed dyrektorem izby jako organem I instancji Izba
Celna w Kielcach załatwiła:
– rok 2006 – 132 sprawy,
– rok 2007 – 399 spraw,
– rok 2008 – 498 spraw,
– rok 2009 – 183 sprawy,
— w tym samym obszarze, odpowiednio w tych
samych latach:
– Izba Celna w Przemyślu: 4197, 5004, 6740, 7204
sprawy,
– Izba Celna w Katowicach: 7382, 12 862, 16 308,
6750 spraw,
– Izba Celna w Poznaniu: 2414, 2233, 1971, 3634
spraw,
— w obszarze spraw karnych skarbowych otrzy-
manych do zatwierdzenia przez dyrektora izby celnej
jako organu II instancji Izba Celna w Kielcach zała-
twiła:
– rok 2006 – 75 spraw,
– rok 2007 – 86 spraw,
– rok 2008 – 65 spraw,
– rok 2009 – 100 spraw,
— w tym samym obszarze, odpowiednio w tych
samych latach:
– Izba Celna w Białej Podlaskiej: 4542, 6619, 4720,
6590 spraw,
– Izba Celna w Przemyślu: 2740, 5348, 2702, 3623
sprawy,
– Izba Celna w Warszawie: 1133, 1688, 1477, 1607
spraw.
Od początku istnienia Izby Celnej w Kielcach, wy-
odrębnionej ze struktury organizacyjnej Izby Celnej
w Krakowie, zauważalne były problemy z obsadą eta-
tową niezbędną do realizacji zadań. Składane przy
496
pracach nad budżetem wnioski o zwiększenie etato-
we w Służbie Celnej czy też wnioski do rezerwy celo-
wej nie przynoszą zwiększenia limitu etatów funk-
cjonariuszy celnych w skali całej Służby Celnej.
W ww. kontekście brak jest więc możliwości wsparcia
etatowego Izby Celnej w Kielcach, gdyż odbywałoby
się to kosztem obsługi towarów i podróżnych na
przejściach granicznych, kosztem obsługi przedsię-
biorców i działań kontrolnych.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zmiany w struk-
turze organizacyjnej obejmą tylko poziom izby celnej
i nie będą dotyczyć Urzędu Celnego w Kielcach ani
jednostek jemu podległych, tj. Oddziału Celnego
w Kielcach, Starachowicach i Sandomierzu, realizu-
jących zadania związane z bezpośrednią obsługą
zgłoszeń celnych, deklaracji podatkowych, poborem
należności celnych i podatkowych (podatek akcyzowy
i podatek VAT z tytułu importu towarów), oraz ko-
mórki zwalczania przestępczości. Zmianie ulegnie
jedynie siedziba Urzędu Celnego w Kielcach, który
zostanie przeniesiony do dotychczasowej siedziby
Izby Celnej w Kielcach. Zapewnienie płynnej obsługi
celnej podmiotów dokonujących wymiany towarowej
z zagranicą nie jest jednoznaczne z istnieniem w po-
bliżu organu celnego II instancji. Niemniej jednak
zaplanowana zmiana przewiduje pozostawienie w Kiel-
cach komórki orzecznictwa II instancji. W związku
z powyższym nie może być mowy o ogromnych utrud-
nieniach dla podmiotów gospodarczych funkcjonują-
cych na terenie woj. świętokrzyskiego ani też o „sce-
nariuszu marginalizacji woj. świętokrzyskiego reali-
zowanym przez rząd PO–PSL”.
W tym miejscu zauważyć należy, że struktura or-
ganizacyjna Służby Celnej jest strukturą elastyczną,
co nie wymaga dostosowania jej do zasadniczego po-
działu terytorialnego kraju opartego na wojewódz-
twach. Funkcjonowanie organów Służby Celnej de-
terminowane jest zadaniami Służby Celnej oraz
koniecznością dostosowania struktury organizacyj-
nej do realnie istniejących potrzeb. Planowany pro-
ces przekształceń strukturalnych oparty jest na
analizie wszystkich aspektów gospodarczych, spo-
łecznych i technicznych związanych z działalnością
danej placówki celnej i ma na celu wprowadzenie roz-
wiązań pozwalających na właściwe wykonywanie
zadań Służby Celnej.
Planowana zmiana struktury organizacyjnej
Służby Celnej nie będzie skutkować zwolnieniami
funkcjonariuszy w jednostce znoszonej ani przeno-
szeniem ich do innych izb celnych, lecz łączyć się bę-
dzie z procesem przenoszenia zadań i możliwością
przesunięć kadrowych do komórek, w których ko-
nieczne jest wsparcie personalne, lub do komórek
nowo powstałych. W przypadku Izby Celnej w Kiel-
cach rozważane jest utworzenie komórki realizującej
zadania ogólnopolskie, świadczącej usługi na rzecz
całej Służby Celnej z zakresu utrzymania, admini-
strowania i rozwoju Systemu OSOZ – rozliczania za-
bezpieczeń.
Zgodnie z przygotowanym ramowym harmono-
gramem prac związanych z połączeniem izb celnych
procedura legislacyjna dotycząca stosownych aktów
prawnych zostanie rozpoczęta 15 kwietnia br. Obec-
nie trwają prace związane z szacowaniem skutków
przedmiotowych regulacji w kontekście organizacyj-
nym, kadrowym, infrastrukturalnym i informatycz-
nym. Wejście w życie przedmiotowych zmian przewi-
dywane jest na dzień 1 lipca 2010 r.
Przekazując powyższą informację, wyrażam na-
dzieję, że wyczerpuje ona wszystkie kwestie poruszo-
ne w przesłanej na ręce Pana Marszałka interpelacji
pani poseł Marii Zuby. Pragnę zapewnić Pana Mar-
szałka, że płynna obsługa obrotu towarowego z za-
granicą, polepszenie jej jakości oraz odpowiedni po-
ziom realizacji innych zadań Służby Celnej są troską
organów Służby Celnej i w tym kierunku zmierzają
podejmowane działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie podatkowych regulacji prawnych
dotyczących prowadzenia działalności
gospodarczej związanej z eksploatacją
wyciągów narciarskich i kolei linowych (14831)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Marcina Zawiły, posła na Sejm RP,
z dnia 23 lutego 2010 r., przesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-14831/10, w sprawie podatkowych regulacji prawnych
dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej
związanej z eksploatacją wyciągów i kolei linowych,
uprzejmie informuję.
1. Art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) zawiera defi-
nicję gruntów, budynków i budowli związanych z pro-
wadzeniem działalności gospodarczej, stosowaną na
potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomo-
ści. Zgodnie z tą definicją pod pojęciem tym należy
rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posia-
daniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzą-
cego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budyn-
ków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi
budynkami, a także gruntów pod jeziorami, zajętych
na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wod-

nych, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest
i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej
działalności ze względów technicznych. Zgodnie
z bogatym orzecznictwem o uznaniu, że nieruchomo-
ści są związane z prowadzoną działalnością gospo-
darczą, nie decyduje faktyczne prowadzenie działal-
ności. Wystarczy natomiast stwierdzenie, że są one
w posiadaniu przedsiębiorcy, nawet jeśli nie prowadzi
on tam działalności gospodarczej (z wyroku WSA
w Gliwicach z dnia 28 lipca 2009 r. sygn. akt I SA/GL
223/09, podobnie w wyroku WSA w Poznaniu z dnia
3 czerwca 2009 r. sygn. akt III SA/Po 107/09).
W konsekwencji powyższego grunty sklasyfiko-
wane w ewidencji gruntów i budynków inaczej niż
użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na
użytkach rolnych lub lasy, będące w posiadaniu
przedsiębiorcy, niezależnie od tego, czy w danym mo-
mencie są wykorzystywane do prowadzenia działal-
ności gospodarczej, podlegają opodatkowaniu podat-
kiem od nieruchomości stawką właściwą dla gruntów
związanych z prowadzeniem działalności gospodar-
czej, określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych. Dotyczy to również
sytuacji, gdy działalność jest prowadzona na tych
gruntach okresowo.
Powyższe wynika z faktu, że podatek od nieru-
chomości jest podatkiem majątkowym, który nie na-
wiązuje do efektów ekonomicznych uzyskiwanych
przez wykorzystywanie nieruchomości. Zatem trud-
no upatrywać w przyjętej konstrukcji tego podatku
cech podwójnego opodatkowania.
Inaczej jest w przypadku gruntów sklasyfikowa-
nych w ewidencji gruntów i budynków jako użytki
rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użyt-
kach rolnych lub lasy. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych grunty te nie pod-
legają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości,
z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności
gospodarczej, przez co należy rozumieć grunty, na
których w rzeczywistości wykonywane są czynności
składające się na prowadzenie działalności gospodar-
czej (z wyroku WSA w Szczecinie z dnia 5 grudnia
2007 r. sygn. akt I SA/Sz 195/07).
2. Zgodnie z przywołanym art. 1 ust. 1 pkt 3 usta-
wy o podatkach i opłatach lokalnych z zakresu przed-
miotów opodatkowania związanych z prowadzeniem
działalności gospodarczej wyłączone są takie, które
nie są i jednocześnie nie mogą być wykorzystywane
do prowadzenia działalności gospodarczej ze wzglę-
dów technicznych.
„Względy techniczne” nie zostały zdefiniowane
w ustawie podatkowej, niemniej pod pojęciem tym
należy rozumieć obiektywne przeszkody sprawiające,
że przedmioty opodatkowania nie są i trwale nie
mogą być wykorzystywane w działalności gospodar-
czej (z wyroku NSA z dnia 9 stycznia 2009 r. sygn.
akt II FSK 1354/07). Cecha „trwałości” przeszkody
uniemożliwiającej wykorzystanie przedmiotu do pro-
wadzenia działalności gospodarczej jest akcentowana
w judykaturze. W wyroku z dnia 6 lutego 2008 r.
497
sygn. akt I SA/GL 792/07 WSA w Gliwicach stwier-
dził „wyłączenie przewidziane w art. 1a ust. 1 pkt 3
u.p.o.l. dotyczy takiego stanu technicznego nierucho-
mości, który obiektywnie i trwale powoduje niewy-
korzystywanie jej dla celów prowadzonej działalności
danego podatnika i jednocześnie niemożność jej wy-
korzystania w tym celu. Nie mogą to zatem być okre-
sowe przeszkody w prowadzeniu działalności w da-
nym budynku (budowli czy na gruncie) (...). Chodzi
właśnie o trwałą przeszkodę techniczną (...)” (podob-
nie w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 17 czerwca
2005 r. sygn. akt I SA/GL 760/04). Ponadto NSA
w wyroku z dnia 17 stycznia 2008 r. sygn. akt II FSK
1517/07, powołując się na doktrynę, stwierdził, że
„pojęcie”względów technicznych”nie powinno obej-
mować przyczyn natury ekonomicznej (np. braku
środków finansowych), przejściowych awarii lub nie-
sprzyjających warunków atmosferycznych, np. w okre-
sie zimowym (zob. P. Smoleń, Podatek od nierucho-
mości – wybrane problemy praktyczne, CASUS, 2005
Nr 2, s. 16)”.
Z powyższych względów brak śniegu nie może być
uznany za względy techniczne, których wystąpienie
powodowałoby brak przesłanki do opodatkowania
gruntów związanych z prowadzeniem działalności
gospodarczej wyższą stawką podatku od nieruchomo-
ści, zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych.
Zgodnie z orzecznictwem przeszkody o charakte-
rze sezonowym uznawane są za element przewidy-
walny i w związku z tym nie mają wpływu na wymiar
podatku (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 24
stycznia 2008 r. sygn. akt I SA/Gd 845/07, wyrok
NSA z dnia 17 stycznia 2008 r. sygn. akt II FSK 1517/
07). Podkreślenia wymaga, że czasowe zaniechanie
prowadzenia działalności na danym gruncie nie jest
równoznaczne ze zmianą charakteru tego gruntu
jako związanego z działalnością gospodarczą i nie
stanowi podstawy do zastosowania niższej stawki
podatku od nieruchomości (podobnie w wyroku NSA
we Wrocławiu z dnia 18 maja 1994 r. sygn. akt SA/Wr
2293/930).
Jednocześnie należy zauważyć, że obowiązujące
przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
przewidują regulacje umożliwiające ustalenie wyso-
kości stawki podatku od nieruchomości dla przed-
miotów wykorzystywanych sezonowo. Na podstawie
art. 5 ust. 2 i 3 ustawy o podatkach i opłatach lokal-
nych, przy określaniu wysokości stawek podatku od
nieruchomości od gruntów i budynków rada gminy
może bowiem różnicować ich wysokość dla poszcze-
gólnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, m.in.
ze względu na sposób ich wykorzystania. Podstawę
prawną różnicowania stawek podatku od budowli
stanowi natomiast art. 5 ust. 4 ustawy. Ponadto rada
gminy może wprowadzić, w drodze uchwały, inne niż
ustawowe zwolnienia przedmiotowe w podatku od
nieruchomości (na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych). Zarówno w przy-
padku różnicowania stawek podatku od nieruchomo-
498
ści, jak i wprowadzania zwolnień, jeżeli uchwała rady
gminy przewiduje udzielanie pomocy publicznej
– zgodnie z art. 20b ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych – uchwały rad gmin powinny być podjęte
z uwzględnieniem przepisów dotyczących pomocy pu-
blicznej.
3. Zakres przedmiotowy podatku od nierucho-
mości określa art. 2 ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych. Na podstawie pkt 2 i 3 ust. 1 tego prze-
pisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości
podlegają budynki lub ich części oraz budowle lub
ich części związane z prowadzeniem działalności
gospodarczej.
Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podat-
kach i opłatach lokalnych budowlą jest obiekt budow-
lany w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego
niebędący budynkiem lub obiektem małej architek-
tury (tj. zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane – Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.), a także urządzenie budowla-
ne w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego
(tj. zgodnie z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane)
związane z obiektem budowlanym, które zapewnia
możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego prze-
znaczeniem. W myśl art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo
budowlane za obiekt budowlany uznaje się budowlę
stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z in-
stalacjami i urządzeniami.
Pojęcia budynku i budowli na potrzeby opodat-
kowania podatkiem od nieruchomości rozstrzyga się
zatem na podstawie przywołanych przepisów usta-
wowych. W tym kontekście treść rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie
Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U.
Nr 112, poz. 1317, z późn. zm.) pozostaje bez związ-
ku ze sprawą. Natomiast w kwestii opodatkowania
podatkiem od nieruchomości kolejek linowych wy-
powiedział się WSA w Krakowie w wyroku z dnia
24 lutego 2010 r. (I SA/Kr 1474/09) – orzeczenie nie-
prawomocne.
Powyższe uregulowania w zakresie opodatkowa-
nia podatkiem od nieruchomości stosuje się niezależ-
nie od rodzaju wykonywanej działalności. Nie można
zatem podzielić poglądu o „rygorystycznych rozwią-
zaniach wobec branży związanej z eksploatacją wy-
ciągów i tras narciarskich”. Powołane przepisy są
również precyzyjne i nie budzą wątpliwości. Nato-
miast kwestia rozbieżności w interpretacji przez or-
gany podatkowe zapisów ustawowych nie stanowi
przesłanki do ich zmiany. Wobec powyższego nie
przewiduje się zmian w przepisach prawnych w przed-
miotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie stanowiska Rady Ministrów
w kwestii przyszłości rodzinnych ogrodów
działkowych i nadzoru administracyjnego
nad działalnością Polskiego Związku
Działkowców (14832)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-14832/10, dotyczącym interpelacji pani poseł
Bożeny Kotkowskiej z dnia 21 lutego 2010 r. w kwe-
stii przyszłości rodzinnych ogrodów działkowych
i nadzoru administracyjnego nad działalnością Pol-
skiego Związku Działkowców, działając z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam informacje w tym zakresie.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w chwi-
li obecnej w Ministerstwie Infrastruktury nie są pro-
wadzone prace legislacyjne dotyczące zmiany ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych. Podjęcie w naj-
bliższym okresie takich prac nie jest przewidywane
w obowiązującym „Programie prac legislacyjnych
Rady Ministrów”.
Pragnę jednocześnie poinformować, że w Mini-
sterstwie Infrastruktury prowadzone są prace ana-
lityczne mające na celu pogłębienie wiedzy o istnie-
jących uwarunkowaniach, w których funkcjonują
ogrody działkowe. Usystematyzowanie tej wiedzy po-
zwoli na określenie warunków prawnych, przestrzen-
nych i ekonomicznych, których spełnienie jest nie-
zbędne dla rozwoju rodzinnych ogrodów działko-
wych. Należy bowiem pamiętać, że zgodnie z treścią
art. 7 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogro-
dach działkowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419, z późn.
zm.) organy administracji rządowej i samorządu te-
rytorialnego mają obowiązek tworzenia warunków
prawnych, przestrzennych i ekonomicznych, które
mają powodować rozwój rodzinnych ogrodów dział-
kowych. W ramach wyżej wspomnianych prac skie-
rowano zapytania do organizacji i zrzeszeń działkow-
ców w Wielkiej Brytanii, Danii, Finlandii, Holandii
i Szwecji celem uzyskania informacji dotyczących
rozwiązań prawnych regulujących funkcjonowanie
ogródków działkowych w tych krajach. Ponadto
w dniu 5 marca 2010 r. odbyło się spotkanie podse-
kretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury z przed-
stawicielami krajowej rady oraz organów terenowych
Polskiego Związku Działkowców. Należy także do-
dać, że do prezesa Krajowej Rady Polskiego Związku
Działkowców została przesłana „Ankieta informa-
cyjna dotycząca funkcjonowania Polskiego Związku
Działkowców i rodzinnych ogrodów działkowych”.
W trakcie wyżej wspomnianego spotkania prezes
Krajowej Rady Polskiego Związku Działkowców oraz
przedstawiciele struktur terenowych związku sygna-

lizowali pewne trudności we współdziałaniu z orga-
nami samorządu terytorialnego nad rozwojem ro-
dzinnych ogrodów działkowych, w kontekście uwzględ-
niania ich w planach miejscowych.
Odnosząc się natomiast do kwestii funkcjonowa-
nia regulacji prawnych dotyczących nadzoru admi-
nistracyjnego nad Polskim Związkiem Działkowców,
należy zauważyć, iż brak wyraźnego przepisu o nad-
zorze nad PZD nie daje możliwości bezpośredniej in-
gerencji w działalność Polskiego Związku Działkow-
ców, w tym także przeprowadzania kontroli i doko-
nywania oceny działalności jakiemukolwiek organo-
wi administracji publicznej, w tym również ministro-
wi właściwemu do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej.
Pogląd ten jest zbieżny ze stanowiskiem zaprezen-
towanym przez Trybunał Konstytucyjny w cytowa-
nym poniżej fragmencie uzasadnienia wyroku z dnia
9 grudnia 2008 r., sygn. akt K 61/07, którego senten-
cja została ogłoszona w dniu 18 grudnia 2008 r. w Dz. U.
Nr 223, poz. 1475: „Do 14 listopada 2008 r., na pod-
stawie art. 38 ustawy działkowej, nadzór nad dzia-
łalnością PZD sprawował minister właściwy do spraw
środowiska. Przepis ten został uchylony mocą art. 6
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o zmianie usta-
wy o ochronie przyrody oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 201, poz. 1237). Jednocześnie ustawa ta
– mocą art. 4 pkt 1 – dodała do ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, ze zm.) nowy pkt 9a w art. 9a
ust. 1, włączając”sprawy rodzinnych ogrodów dział-
kowych”do działu administracji rządowej”Budownic-
two, gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa«.
Trzeba zwrócić uwagę, że z regulacji tej nie wynika,
by w aktualnym stanie prawnym nadzór nad dzia-
łalnością PZD sprawował minister infrastruktury
(kierujący tym działem na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra infrastruktury, Dz. U. Nr 216,
poz. 1594). Oceniając status PZD przez pryzmat sy-
tuacji Polskiego Związku Łowieckiego (mimo że ło-
wiectwo mieści się w zakresie działu”Środowisko«,
kierowanego przez ministra środowiska, to jednak
ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowiec-
kie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.) odręb-
nie stanowi w art. 35a, że nadzór nad działalnością
PZŁ sprawuje minister właściwy do spraw środowi-
ska) i mając na uwadze, że kompetencji nadzorczych
nie można domniemywać, można uznać, że PZD – or-
ganizacja, której status i uprawnienia budzą kontro-
wersje – w chwili obecnej nie podlega żadnemu nad-
zorowi; w przeciwnym wypadku ustawodawca zmie-
niłby brzmienie art. 38 ustawy działkowej, nie zaś
uchylał przepis w całości”.
Chciałbym dodatkowo zwrócić uwagę na postano-
wienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2005 r.,
sygn. WK 22/2004. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu
Najwyższego przepis art. 7 Konstytucji RP stanowią-
cy, że organy władzy publicznej działają na podstawie
499
i w granicach prawa, zawiera normę zakazującą do-
mniemywania takiego organu i tym samym nakazu-
je, by wszelkie działania organu władzy publicznej
były oparte na wyraźnie określonej normie kompe-
tencyjnej. Ustawa o działach administracji rządowej
nie wskazuje organu właściwego do sprawowania
nadzoru nad Polskim Związkiem Działkowców, a nie-
dozwolone jest tutaj domniemanie kompetencji mini-
stra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że pozwolą one wyjaśnić wątpliwości przed-
stawione przez panią poseł w interpelacji z dnia
21 lutego 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie działań rządu na rzecz modernizacji
sieci energetycznych (14833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej przeka-
zaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-14833/10, w sprawie działań rządu na rzecz mo-
dernizacji sieci energetycznych, pragnę przedstawić
następujące informacje.
W odpowiedzi na pierwsze z postawionych pytań
– Jakie działania zamierza podjąć rząd w celu dopro-
wadzenia do zmodernizowania systemu przesyłu
energii Polsce? – pragnę poinformować, iż w Mini-
sterstwie Gospodarki został przygotowany projekt
założeń do ustawy mającej na celu likwidację barier
przy planowaniu i realizacji inwestycji w rozbudowę
urządzeń liniowych. Przyszła ustawa będzie w szcze-
gólności normować zasady wyodrębniania gruntów,
na których będą lokalizowane urządzenia liniowe
mające znaczenie z uwagi na realizację celu publicz-
nego. W związku z tym w przedmiotowej ustawie
znajdą się regulacje mówiące, że pozyskiwanie nie-
ruchomości ma polegać na tworzeniu specjalnych pa-
sów gruntu, na których lokalizowane zostaną ww.
urządzenia. W założeniach są również przewidziane
rozwiązania dla takiej kwestii, jak uregulowanie
i uproszczenie zasad umieszczania w tych pasach
urządzeń liniowych celu publicznego, co w znaczny
sposób ma przyspieszyć budowę nowych urządzeń
500
oraz modernizację już istniejących urządzeń linio-
wych, w tym sieci elektroenergetycznych.
Ponadto w celu jak najszybszego rozwiązania pro-
blemu związanego z planowaniem inwestycji w roz-
budowę i modernizację elektroenergetycznej sieci
przesyłowej Ministerstwo Gospodarki w porozumie-
niu z Ministerstwem Infrastruktury przystąpiło do
przygotowywania programu zadań rządowych, o któ-
rym mowa w art. 48 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), do którego to
programu przygotowywana jest zgodnie z ustawą
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227,
z późn. zm.) strategiczna ocena oddziaływania na
środowisko.
Dodatkowo w celu ograniczenia liczby awarii spo-
wodowanych przewracającymi się drzewami Minister-
stwo Gospodarki wraz z Ministerstwem Środowiska,
Generalną Dyrekcją Ochrony Środowiska, Generalną
Dyrekcją Lasów Państwowych, Rządowym Centrum
Bezpieczeństwa oraz przy udziale organizacji pozarzą-
dowych przygotowało propozycję zmiany w ustawie
z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 45, poz. 435, z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.).
Odpowiadając na drugie z postawionych pytań
– Jakie środki finansowe są na ten cel zabezpieczone
w budżecie państwa na rok 2010, a jakie planuje się
zabezpieczyć w budżetach na lata następne, aby za-
pobiec przerzucaniu przez spółki energetyczne wszyst-
kich kosztów niezbędnych inwestycji sieciowych na
odbiorców energii? – pragnę uprzejmie zaznaczyć, iż
podmiotami zobligowanymi na mocy ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625) do opracowywania projek-
tów planów rozwoju i modernizacji infrastruktury
przesyłowej i dystrybucyjnej w zakresie zaspokojenia
obecnego i przyszłego zapotrzebowania na energię
elektryczną są: Operator Systemu Przesyłowego
(OSP) – Polskie Sieci Elektroenergetyczne Operator
SA oraz operatorzy systemów dystrybucyjnych (OSD).
Przedsiębiorstwa te mają obowiązek uzgadniania ta-
kich planów z prezesem Urzędu Regulacji Energety-
ki. Obowiązujące w ww. przedsiębiorstwach, uzgod-
nione z prezesem URE, plany rozwoju obejmują po-
trzeby w zakresie rozwoju krajowego systemu elek-
troenergetycznego, rozwoju połączeń elektroenerge-
tycznych z systemami krajów sąsiednich oraz rozwo-
ju systemów dystrybucyjnych.
Pragnę także podkreślić, iż w kwestii samej mo-
dernizacji linii elektroenergetycznych ocena stanu
tych linii prowadzona jest w sposób ciągły przez
przedsiębiorstwa energetyczne będące ich właścicie-
lami. Wyniki przeprowadzanej oceny stanowią jeden
z elementów uwzględnianych przy sporządzaniu
trzyletnich planów rozwoju tych przedsiębiorstw.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pani poseł Bożeny Kot-
kowskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 25 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie bezpieczeństwa na drodze krajowej
nr 3 ze szczególnym uwzględnieniem odcinka
Parłówko – Międzyzdroje (14834)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 12 marca 2010 r., znak SPS-023-
-14834/10, przy którym przekazano interpelację pana
posła Konstantego Oświęcimskiego w sprawie bez-
pieczeństwa na drodze krajowej nr 3 ze szczególnym
uwzględnieniem odcinka Parłówko – Międzyzdroje,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W obecnej chwili w związku z faktem, iż potrzeby
w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje drogo-
we mogły zostać ujęte w Programie Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012. W tej sytuacji w pierw-
szej kolejności do realizacji zostały przewidziane naj-
pilniejsze zadania. Równocześnie należy podkreślić,
że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
(GDDKiA) w miarę udostępniania jej środków finan-
sowych podejmuje działania zmierzające do wybudo-
wania sieci dróg o najwyższym standardzie w możli-
wie najkrótszych terminach.
Z uwagi na powyższe droga krajowa nr 3, podob-
nie jak inne drogi krajowe, została ujęta w programie
„Drogi zaufania”. Dobór projektów zawierających do-
stosowanie istniejących odcinków dróg do standar-
dów bezpieczeństwa ruchu drogowego (BRD) na lata
2007 oraz 2008–2010 przeprowadzono na podstawie
pięciostopniowej analizy:
1) ocena ryzyka na sieci dróg i wybór odcinków
najbardziej niebezpiecznych,
2) inspekcja BRD w terenie na sieci dróg objętej
programem „Drogi zaufania”,
3) przygotowanie propozycji projektów przez od-
działy GDDKiA,

4) ocena i wybór najbardziej efektywnych pro-
jektów,
5) akceptacja projektów.
Zgodnie z przyjętym planem w 2008 r. na odcin-
ku Parłówko – Międzyzdroje wykonano wyniesienie
powierzchni wyłączonych z ruchu oraz zastosowa-
nie znaków aktywnych (odcinek od km 26+400 do
km 26+900 – obwodnica Wolina). Pod koniec 2009 r.,
w m. Płocin został ustawiony maszt do obsługi urzą-
dzenia automatycznego pomiaru prędkości km
25+150.
Ponadto informuję, iż GDDKiA przygotowuje i re-
alizuje następujące zadania mające na celu poprawę
bezpieczeństwa ruchu drogowego na drodze krajowej
nr 3 w okolicach Wolina:
— realizacja inwestycji obwodnica Troszyna,
Ostromic i Parłówka,
— odnowa nawierzchni na odcinku obwodnicy
Dargobądza ujęta w planach na 2010 r. (2,262km),
— wyniesienie wysp oraz ustawienie znaków ak-
tywnych C-9 w obszarze skrzyżowania do m. Wiej-
kowo, od km 32+020 do km 32+340 – plan BRD
2010 r.
Odpowiadając na pytanie w sprawie możliwości
finansowania przez GDDKiA drogi pomiędzy Woli-
nem a Płocinem, informuję, iż inwestycja ta nie zo-
stała ujęta w Programie Budowy Dróg Krajowych na
lata 2008–2012, przyjętym uchwałą Rady Ministrów
z dnia 25 września 2007 r. Oznacza to, że brak jest
podstaw formalnych do realizacji ww. inwestycji.
Jednocześnie wyjaśniam, iż jedną z metod ochro-
ny przyrody, zapobiegającą powstawaniu tzw. efektu
bariery ekologicznej i fragmentacji siedlisk, jest bu-
dowa przejść dla zwierząt w miejscu przecięcia dróg
z korytarzami migracji (korytarzami ekologicznymi).
Rozporządzenie ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 30 maja 2000 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać drogowe
obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 63,
poz. 735), określa w sposób bardziej szczegółowy wa-
runki techniczne obiektów inżynierskich towarzy-
szących drogom, w tym też służących ochronie śro-
dowiska. Rozporządzenie to nakłada obowiązek bu-
dowy przepustów i przejść dla zwierząt w przypadku
nowo budowanych dróg głównych, głównych ruchu
przyspieszonego, ekspresowych i autostrad. Zgodnie
z § 10 ust. 1 rozporządzenia przemieszczanie się
zwierząt powinno być realizowane jako:
— przejścia w tunelach w poprzek korpusu drogi,
— przejścia po kładkach (wiaduktach) nad drogą.
Ponadto ustalanie wielkości przejść dla zwierząt
odbywa się na zasadzie dobrych praktyk, każdorazo-
wo na etapie opracowywania i uzgadniania raportu
oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na śro-
dowisko. Projektanci wykonujący opracowania śro-
dowiskowe (raporty OOŚ) na etapie ustalania kolizji
z korytarzami (szlakami) migracyjnymi fauny oraz
wyznaczania lokalizacji przejść dla zwierząt przepro-
wadzają zwykle konsultacje z administracją leśną
(nadleśnictwa) i łowiecką (koła PZŁ). Instytucje te
501
posiadają pewne zasoby wiedzy o występującej faunie
(zwykle w odniesieniu do pospolitych gatunków łow-
nych) i jej przemieszczaniu. Wszelkie środowiskowe
warunki realizacji inwestycji (w tym działania słu-
żące ochronie fauny i korytarzy ekologicznych) zapi-
sane w decyzjach administracyjnych (raport OOŚ
i decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach) mu-
szą znaleźć odzwierciedlenie w projekcie budowla-
nym i pozwoleniu na budowę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie podziału środków finansowych
uzyskanych z tytułu mandatów z fotoradarów
ustawionych przy drogach krajowych (14835)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14835/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Konstantego Oświęcimskiego w sprawie po-
działu środków finansowych uzyskanych z tytułu
mandatów z fotoradarów ustawionych przy drogach
krajowych uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie dysponuje
szczegółową wiedzą na temat efektów pracy fotora-
darów umieszczonych przy poszczególnych katego-
riach dróg.
Z informacji uzyskanych od komend wojewódz-
kich/stołecznej Policji wynika, że w 2008 r. Policja
przy użyciu 125 urządzeń wykonała 423 968 zdjęć,
z czego w 170 912 przypadkach na sprawców wykro-
czeń zostały nałożone mandaty karne na kwotę
29 656 tys. zł (aktualnie Biuro Ruchu Drogowego
Komendy Głównej Policji jest na etapie pozyskiwania
danych za rok 2009). Podkreślić należy, że podana
kwota nie uwzględnia tych spraw, w których został
skierowany wniosek o ukaranie do sądu, oraz spraw,
które pozostawały w trakcie załatwiania.
Odnosząc się do sytuacji w woj. zachodniopomor-
skim, informuję, że wpływy z tytułu mandatów na-
łożonych za wykroczenia zarejestrowane za pomocą
fotoradarów w 2009 r. wyniosły 636 tys. zł. Wydział
Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej Policji
w Szczecinie dysponuje 3 urządzeniami samoczynnie
ujawniającymi i rejestrującymi przekroczenia pręd-
502
kości dopuszczalnej oraz 86 słupami masztów, z któ-
rych 62 maszty są usytuowane na drogach krajo-
wych, 19 na drogach wojewódzkich, a 5 na drogach
powiatowych.
Straże gminne/miejskie na terenie woj. zachod-
niopomorskiego posiadają 33 urządzenia. Fotora-
dary użytkowane są zarówno w formie stacjonar-
nej (w miejscu lokalizacji masztu), jak również
w wersji mobilnej (na trójnogu) na wszystkich ka-
tegoriach dróg.
W odniesieniu do użytkowania fotoradarów przez
straże gminne/miejskie na drogach krajowych należy
wskazać, że obecne regulacje prawne nie przewidują
ograniczeń w tym względzie. Jedynym warunkiem,
wynikającym z art. 129b ust. 4 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), jest uzgodnienie
z właściwym miejscowo komendantem powiatowym
(miejskim) lub rejonowym Policji miejsca i czasu kon-
troli.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 100 Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia grzywna
nałożona w drodze mandatu karnego stanowi dochód
budżetu państwa, a gdy nałoży ją funkcjonariusz or-
ganu podległego władzom jednostki samorządu tery-
torialnego, stanowi dochód właściwej jednostki sa-
morządu. W związku z powyższym Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie dysponuje
danymi dotyczącymi szczegółowego przeznaczenia
środków finansowych uzyskanych z tytułu manda-
tów karnych nałożonych w wyniku działania fotora-
darów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie opieki medycznej dla osób
przebywających w miejscowościach
wypoczynkowych w Polsce (14836)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana posła Konstantego Toma-
sza Oświęcimskiego przesłaną przy piśmie, znak:
SPS-023-14836/10, z dnia 12 marca 2010 r., w spra-
wie opieki medycznej dla osób przebywających w miej-
scowościach wypoczynkowych w Polsce, uprzejmie
informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) nadzór
nad systemem na terenie kraju sprawuje minister
właściwy do spraw zdrowia, zaś planowanie, organi-
zowanie, koordynowanie systemu oraz nadzór nad
systemem na terenie województwa jest zadaniem wo-
jewody. W ramach nadzoru, o którym mowa powyżej,
wojewoda sporządza wojewódzki plan działania sys-
temu, który jest opracowany, uzgadniany i zatwier-
dzany przez ministra zdrowia.
W myśl art. 21 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wojewódz-
ki plan działania systemu obejmuje w szczególności
charakterystykę potencjalnych zagrożeń dla życia
lub zdrowia mogących wystąpić na obszarze woje-
wództwa.
Jednocześnie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) wskazuje, iż
do zadań wojewody w zakresie zapewnienia równego
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej należy
w szczególności ocena zabezpieczenia opieki zdrowot-
nej na terenie województwa. W związku z powyższym
należy stwierdzić, iż organem właściwym w zakresie
wsparcia samorządów terytorialnych w celu zabez-
pieczenia zapotrzebowania na świadczenie usług me-
dycznych w miejscowościach turystycznych jest wo-
jewoda.
Założenia dotyczące finansowania zespołów ra-
townictwa medycznego (ZRM), które zgodnie z art. 46
ust. 3 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym wojewodowie do dnia 31 marca roku poprzedza-
jącego rok budżetowy przedstawiają ministrowi zdro-
wia, uwzględniają zapotrzebowanie na świadczenia
ratownictwa medycznego w miejscowościach tury-
stycznych, w tym odpowiednią do potrzeb liczbę ze-
społów ratownictwa medycznego (sezonowych – na-
ziemnych bądź wodnych).
Należy jednocześnie podkreślić, iż zabezpieczenie
opieki medycznej w tym przypadku winno mieć cha-
rakter pełnego zabezpieczenia świadczeń (tj. obejmo-
wać wszystkie zakresy świadczeń). W pierwszej ko-
lejności, poza przypadkami nagłego zagrożenia zdro-
wotnego, świadczenia opieki zdrowotnej w godz. 8–18
są udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej świad-
czące podstawową opiekę zdrowotną. W godz. 18–8
świadczenia te są wykonywane w ramach nocnej,
świątecznej pomocy lekarskiej i pielęgniarskiej. Na-
tomiast zespoły ratownictwa medycznego wykonują
medyczne czynności ratunkowe całodobowo wobec
osób znajdujących się w stanie nagłego zagrożenia
zdrowotnego.
System ratownictwa medycznego nie jest syste-
mem powiatowym, lecz systemem państwowym pla-
nowanym w układzie województwa, gdzie przy okre-
ślaniu rejonów operacyjnych poszczególnych ZRM
nie obowiązują obligatoryjnie granice administracyj-
ne powiatu czy gminy, co oznacza, że zespół stacjo-
nujący na granicy powiatu może jednocześnie obsłu-
giwać gminy z powiatu sąsiedniego. Możliwe jest
także wykorzystywanie ZRM na terenie sąsiadują-

cych województw, jednak z zastrzeżeniem, że powyż-
sze działania odbywają się za pośrednictwem lekarza
koordynatora ratownictwa medycznego. Ponadto
w celu zapewnienia właściwej organizacji systemu
ratownictwa w miejscowościach turystycznych woje-
woda może czasowo alokować zespoły ratownictwa
medycznego w okresie wzmożonego ruchu turystycz-
nego (w miesiącach wakacyjnych).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż analiza roz-
mieszczenia ZRM w kraju dokonywana jest z uwzględ-
nieniem kosztów, jakie Skarb Państwa ponosi z ty-
tułu uruchomienia dodatkowych ZRM. Koszt funk-
cjonowania 1 ZRM wynosi bowiem 1,2 mln zł rocznie.
Natomiast wysokość środków przekazanych na dzia-
łalność zespołów ratownictwa medycznego w 2010 r.
utrzymana została na poziomie roku 2009.
Wskazać też należy, iż w województwie zachod-
niopomorskim na jeden zespół ratownictwa medycz-
nego przypada 21,2 tys. mieszkańców. Wskaźnik ten
na terenie kraju kształtuje się na poziomie 26,3 tys.
Liczba interwencji zespołów w 2009 r. w wojewódz-
twie zachodniopomorskim wynosiła średnio 4,6 na
jeden zespół w ciągu doby, zaś w kraju 5,8. Z powyż-
szego wynika więc, że stopień obciążenia zespołów
z województwa zachodniopomorskiego wyjazdami do
stanów nagłego zagrożenia zdrowia i życia należy do
najniższych w kraju i już przy obecnej liczbie zespo-
łów województwo to jest dobrze przygotowane na
ewentualne zwiększenie liczby interwencji w okresie
letnim.
W uzupełnieniu powyższego uprzejmie informuję,
iż od roku 2011 planowane jest uruchomienie w Ko-
szalinie sezonowej bazy śmigłowcowej służby ratow-
nictwa medycznego. Świadczenia ratownicze realizo-
wane będą przez lotniczy zespół ratownictwa me-
dycznego (LZRM) działający w ramach Samodziel-
nego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Lotni-
cze Pogotowie Ratunkowe, a ich finansowanie odby-
wać się będzie z budżetu ministra zdrowia. Obecnie
na terenie województwa zachodniopomorskiego dzia-
ła całoroczna baza w Szczecinie. Wkrótce baza ta
zostanie wyposażona w nowoczesny śmigłowiec typu
EC-125, zakupiony w ramach programu realizowa-
nego w latach 2005–2010 przez resort zdrowia, co
znacznie zwiększy zasięg działań LZRM.
Odnosząc się do pytania o liczbę personelu me-
dycznego w zespołach, uprzejmie informuję, iż obo-
wiązuje w tym zakresie regulacja zawarta w art. 36
ust. 1 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym. Przepis ten mówi:
„Zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:
1) zespoły specjalistyczne, w skład których wcho-
dzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykony-
wania medycznych czynności ratunkowych, w tym
lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratow-
nik medyczny;
2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą
co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania
medycznych czynności ratunkowych, w tym pielę-
gniarka systemu lub ratownik medyczny.”
503
Ostateczna decyzja co do ustalenia składu zespo-
łu, z uwzględnieniem powyższego przepisu, należy
do kierownika zakładu opieki zdrowotnej, który
zgodnie z art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) ponosi odpowiedzialność
za zarządzanie podległym mu zakładem.
Reasumując, należy stwierdzić, iż województwo
zachodniopomorskie jest dobrze przygotowane do za-
bezpieczenia świadczeń udzielanych na rzecz osób
w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego w okresie
letnim. Szczegółowe rozwiązania organizacyjne po-
winny być jednak dopracowane na poziomie lokal-
nym z udziałem wojewody, przedstawicieli samorzą-
dów lokalnych oraz dysponentów jednostek systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie możliwości poszerzenia kształcenia
w klasach wojskowych szkół ponadgimnazjalnych
(14837)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Rząsy z dnia 26 lutego
2010 r., nr SPS-023-14837/10, w sprawie możliwości
poszerzenia kształcenia w klasach wojskowych szkół
ponadgimnazjalnych w związku z uchwałą Sejmiku
Województwa Podkarpackiego z dnia 25 stycznia 2010 r.,
nr XLII/793/10, w sprawie rezolucji dotyczącej nauki
w klasach wojskowych szkół ponadgimnazjalnych, po-
szerzenia możliwości kształcenia wyższego i zdobywa-
nia zawodu w służbach mundurowych dla absolwen-
tów, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 22
ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania określa w drodze rozporządzenia pod-
stawy programowe kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół, uwzględniając w szczególności
cele i treści nauczania, umiejętności uczniów, a także
zadania wychowawcze szkoły, odpowiednio dla po-
szczególnych etapów kształcenia i typów szkół.
Kształcenie i wychowanie uczniów w szkołach od-
bywa się zatem zgodnie z podstawą programową
kształcenia ogólnego określoną w rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
504
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
Stąd też, stosownie do przepisów ww. rozporzą-
dzenia, minister edukacji narodowej może określić
podstawę programową kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół systemu oświaty.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że podstawa pro-
gramowa kształcenia ogólnego jest dokumentem wyj-
ściowym do opracowania programu nauczania, który
po zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej jest dopusz-
czony do użytku w danej szkole, zgodnie z art. 22a
ust. 2 ustawy o systemie oświaty.
Prowadzenie klas wojskowych funkcjonujących
w szkołach ponadgimnazjalnych możliwe jest w opar-
ciu o przepisy rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 9 kwietnia 2002 r. w sprawie
warunków prowadzenia działalności innowacyjnej
i eksperymentalnej przez publiczne szkoły i placówki
(Dz. U. Nr 56, poz. 506), pod warunkiem że nie pro-
wadzi to do zmiany typu szkoły.
Stosownie do art. 166 ust. 1 ustawy z dnia 21 li-
stopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej w ww. podstawie progra-
mowej wprowadzono nowy przedmiot nauczania
– edukację dla bezpieczeństwa, zastępując nim do-
tychczasowy przedmiot – przysposobienie obronne.
Przedmiot ten jest realizowany w gimnazjach
i szkołach ponadgimnazjalnych i obejmuje kompleks
zagadnień bezpieczeństwa z przeniesieniem punktu
ciężkości działań edukacyjnych na problematykę za-
grożeń pokojowych i sposobów zachowań w sytuacji
zdarzeń o charakterze kryzysowym.
Treści nauczania ujęte w podstawie programowej
do przedmiotu edukacja dla bezpieczeństwa zorien-
towane są na wypracowanie umiejętności zachowa-
nia się w sytuacjach różnych zagrożeń, takich jak:
pożary, powodzie, wypadki i katastrofy drogowe itp.,
które mogą zaistnieć w najbliższym otoczeniu ucznia,
włączając w to umiejętność niesienia pierwszej pomo-
cy. Dopełnieniem treści nauczania jest problematyka
funkcjonowania systemu obronności państwa, w tym
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Poniżej przedstawiam zapisy podstawy programo-
wej w części dotyczącej przedmiotu edukacja dla bez-
pieczeństwa:
Trzeci etap edukacyjny (gimnazjum)
Cele kształcenia – wymagania ogólne:
I. Znajomość powszechnej samoobrony i ochrony
cywilnej
— uczeń rozumie znaczenie powszechnej samo-
obrony i ochrony cywilnej;
II. Przygotowanie do działania ratowniczego
— uczeń zna zasady prawidłowego działania
w przypadku wystąpienia zagrożenia życia i zdrowia;
III. Nabycie umiejętności udzielania pierwszej
pomocy
— uczeń umie udzielać pierwszej pomocy w na-
głych wypadkach.
Treści nauczania – wymagania szczegółowe:
1. Główne zadania ochrony ludności i obrony cy-
wilnej. Uczeń:
1) omawia podstawy prawne funkcjonowania
ochrony ludności i obrony cywilnej w Rzeczypospolitej
Polskiej;
2) wymienia podstawowe dokumenty ONZ regu-
lujące funkcjonowanie obrony cywilnej na świecie.
2. Ochrona przed skutkami różnorodnych zagro-
żeń. Uczeń:
1) przedstawia typowe zagrożenia zdrowia i życia
podczas powodzi, pożaru itp.;
2) omawia zasady ewakuacji ludności, zwierząt
z terenów zagrożonych;
3) wyjaśnia zasady zaopatrzenia ludności ewaku-
owanej w wodę i żywność;
4) charakteryzuje zagrożenia pożarowe w domu,
szkole i najbliższej okolicy;
5) wyjaśnia, jak należy gasić zarzewie ognia;
6) wyjaśnia, jak należy gasić odzież palącą się na
człowieku;
7) omawia zasady zachowania się podczas wy-
padków i katastrof komunikacyjnych, technicznych
i innych;
8) uzasadnia potrzebę przeciwdziałania panice.
3. Źródła promieniowania jądrowego i jego skut-
ki. Uczeń:
1) omawia wpływ środków promieniotwórczych
na ludzi, zwierzęta, żywność i wodę;
2) wymienia sposoby zabezpieczenia żywności
i wody przed skażeniami;
3) wyjaśnia znaczenie pojęć: odkażanie, dezakty-
wacja, dezynfekcja, deratyzacja;
4) wyjaśnia, na czym polegają zabiegi sanitarne
i specjalne.
4. Oznakowanie substancji toksycznych na środ-
kach transportowych i magazynach. Uczeń:
1) wymienia rodzaje znaków substancji toksycz-
nych i miejsca ich eksponowania;
2) rozpoznaje znaki substancji toksycznych na
pojazdach i budowlach;
3) wyjaśnia zasady postępowania w przypadku
awarii instalacji chemicznej, środka transportu lub
rozszczelnienia zbiorników z substancjami toksycz-
nymi;
4) wykorzystuje różne materiały na zastępcze
środki ochrony dróg oddechowych i skóry.
5. Ostrzeganie ludności o zagrożeniach, alarmo-
wanie. Uczeń:
1) definiuje i rozpoznaje rodzaje alarmów i sygna-
łów alarmowych;
2) charakteryzuje zasady zachowania się ludno-
ści po ogłoszeniu alarmu;
3) umie zachować się w szkole po ogłoszeniu
alarmu.
6. Bezpieczeństwo i pierwsza pomoc. Uczeń:
1) uzasadnia znaczenie udzielania pierwszej po-
mocy;
2) omawia zasady postępowania aseptycznego
i bezpiecznego dla ratownika;
3) wzywa odpowiednią pomoc;

4) rozpoznaje stopień zagrożenia osoby poszko-
dowanej i wyjaśnia zasady bezpiecznego postępowa-
nia w rejonie wypadku;
5) omawia zasady zabezpieczenia miejsca wy-
padku;
6) wyjaśnia, jak należy udzielać pomocy w wy-
padku drogowym, podczas kąpieli, przy załamaniu
lodu, porażeniu prądem;
7) omawia sposób wynoszenia poszkodowanego
ze strefy zagrożenia;
8) rozpoznaje stan przytomności, bada oddech
i tętno;
9) wymienia zagrożenia dla osoby nieprzytomnej;
10)układa osobę nieprzytomną w pozycji bez-
piecznej;
11) wykonuje samodzielnie resuscytację krążenio-
wo-oddechową;
12) udziela pomocy osobie porażonej prądem;
13)wyjaśnia, dlaczego duży krwotok i wstrząs po-
urazowy zagrażają życiu;
14) tamuje krwotok za pomocą opatrunku;
15)udziela pomocy przy złamaniach i zwichnię-
ciach;
16) udziela pomocy przy zatruciach: pokarmo-
wych, lekami, gazami, środkami chemicznymi;
17) omawia skutki działania niskiej i wysokiej
temperatury na organizm ludzki;
18)udziela pomocy osobie poszkodowanej przy
oparzeniu termicznym i chemicznym.
Czwarty etap edukacyjny – tylko zakres podsta-
wowy (szkoła ponadgimnazjalna)
Cele kształcenia – wymagania ogólne:
I. Znajomość struktury obronności państwa
— uczeń rozróżnia struktury obronności pań-
stwa, rozumie ich rolę oraz zna formy spełniania
powinności obronnych przez organy administracji
i obywateli;
II. Przygotowanie do sytuacji zagrożeń
— uczeń zna zasady postępowania w przypadku
wystąpienia zagrożenia życia, zdrowia lub mienia.
Zna zasady planowania i organizowania działań;
III. Opanowanie zasad pierwszej pomocy
— uczeń umie udzielać pierwszej pomocy poszko-
dowanym w różnych stanach zagrażających życiu
i zdrowiu.
Treści nauczania – wymagania szczegółowe:
1. System obronności Rzeczypospolitej Polskiej.
Powinności obronne władz samorządowych, instytu-
cji i obywateli. Uczeń:
1) wymienia i uzasadnia polityczne oraz militar-
ne warunki gwarancji bezpieczeństwa państwa;
2) wymienia obowiązki obywateli w zakresie po-
winności obronnych.
2. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej. Uczeń:
1) przedstawia i charakteryzuje organizację Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
2) wymienia rodzaje wojsk oraz służb w Siłach
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Ochrona ludności i obrona cywilna. Uczeń:
505
1) wyjaśnia podstawowe zasady międzynarodo-
wego prawa humanitarnego;
2) identyfikuje obiekty opatrzone międzynarodo-
wymi znakami ochrony zabytków;
3) wymienia podstawowe środki ochrony ludności;
4) wymienia sposoby i środki ochrony zwierząt;
5) rozpoznaje rodzaje sygnałów alarmowych i zna
obowiązki ludności po usłyszeniu alarmu;
6) wskazuje drogi ewakuacji w szkole, omawia za-
sady ewakuacji ludności i środków materiałowych;
7) potrafi ewakuować się z budynku w trybie
alarmowym.
4. Zagrożenia czasu pokoju, ich źródła, przeciw-
działanie ich powstawaniu, zasady postępowania
w przypadku ich wystąpienia i po ich ustąpieniu.
Uczeń:
1) wymienia zagrożenia czasu pokoju i wyjaśnia,
na czym polegają;
2) wyjaśnia, na czym polega właściwe postępo-
wanie w momentach wystąpienia poszczególnych za-
grożeń;
3) wymienia i charakteryzuje źródła zagrożeń
w najbliższym otoczeniu szkoły oraz domu;
4) przedstawia zasady działania w przypadku
zagrożeń czasu pokoju (np. awarii, katastrofy ko-
munikacyjnej, budowlanej), podczas przebywania
w domu, szkole, miejscu rekreacji i na trasie komu-
nikacyjnej;
5) wyjaśnia zasady postępowania związane z wy-
szukiwaniem i wynoszeniem ofiar oraz zagrożonych
z rejonów porażenia;
6) wskazuje sposoby zapobiegania panice podczas
zagrożeń;
7) uzasadnia konieczność przestrzegania zasad
bezpieczeństwa własnego i innych ludzi podczas róż-
norodnych zagrożeń;
8) omawia zasady postępowania w czasie zagro-
żenia terrorystycznego.
5. Zagrożenia występujące podczas wojny. Uczeń:
1) charakteryzuje środki rażenia;
2) wymienia konwencjonalne rodzaje broni współ-
czesnego pola walki;
3) wyjaśnia, na czym polega właściwe postępo-
wanie ludności w rejonach rażenia bronią konwen-
cjonalną;
4) wymienia i wyjaśnia zasadę działania indywi-
dualnych środków ochrony przed bronią masowego
rażenia;
5) wymienia zbiorowe środki ochrony przed bro-
nią konwencjonalną;
6) wyjaśnia znaczenie zastępczych budowli ochron-
nych;
7) omawia zasady ewakuacji z terenów zagrożo-
nych.
6. Pierwsza pomoc w nagłych wypadkach (zacho-
wanie ratownika). Uczeń:
1) omawia podstawowe zasady postępowania ra-
townika w miejscu wypadku;
2) ocenia sytuację w miejscu wypadku;
506
3) zabezpiecza miejsce wypadku i wzywa profe-
sjonalną pomoc;
4) omawia zasady zapewnienia bezpieczeństwa
ratownikowi, poszkodowanym i świadkom zdarze-
nia;
5) wymienia środki przydatne przy udzielaniu
pierwszej pomocy;
6) ocenia stan poszkodowanego i demonstruje
sposób skontrolowania jego funkcji życiowych;
7) udziela pierwszej pomocy w przypadkach opa-
rzeń, złamań i zwichnięć, krwotoków, dławienia się
ciałem obcym, utraty przytomności, utraty oddechu,
zatrzymania krążenia, wstrząsu pourazowego.
Szczegółowe warunki dopuszczania do użytku
w szkole programów nauczania oraz dopuszczania
do użytku szkolnego podręczników, w tym z przed-
miotu edukacja dla bezpieczeństwa, określa rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 8 czerw-
ca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szko-
le programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczenia do użytku szkol-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730). Zgodnie
z cytowanym rozporządzeniem minister edukacji na-
rodowej nie posiada możliwości zlecania opracowywa-
nia odpowiednich podręczników, może jedynie dopusz-
czać istniejące podręczniki do użytku w szkole.
Uprzejmie wyjaśniam, że prowadzenie zajęć przez
wojskową kadrę zawodową możliwe jest w oparciu
o art. 7 ust. 1a ustawy o systemie oświaty, zgodnie
z którym w szkole publicznej może być, za zgodą ku-
ratora oświaty, zatrudniona osoba niebędąca nauczy-
cielem, posiadająca przygotowanie uznane przez dy-
rektora szkoły za odpowiednie do prowadzenia zajęć.
Osobę taką zatrudnia się na zasadach określonych
w Kodeksie pracy, z tym że do osób tych stosuje się
odpowiednio przepisy dotyczące tygodniowego obo-
wiązkowego wymiaru godzin zajęć edukacyjnych na-
uczycieli oraz ustala wynagrodzenie nie niższe niż
przewidziane dla nauczyciela dyplomowanego.
Reasumując, w ramach przedmiotu edukacja dla
bezpieczeństwa uczniowie odbywają przysposobienie
obronne i zdobywają umiejętności z zakresu zacho-
wania się w sytuacjach kryzysowych. Zadaniem na-
uczyciela jest wyrabianie u uczniów nawyków oraz
opanowanie zasad działania ratowniczego, szczegól-
nie z zakresu udzielania pierwszej pomocy podczas
wypadku lub innych zagrożeń. W czasie ferii letnich
mogą być organizowane specjalistyczne obozy szko-
leniowo-wypoczynkowe z zakresu edukacji dla bez-
pieczeństwa. Po zrealizowaniu treści nauczania z za-
kresu „ochrona ludności i obrona cywilna” sprawdza-
ne są umiejętności uczniów w praktycznej ewakuacji
z budynku szkoły.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że pomiędzy
ministrem edukacji narodowej i ministrem obrony
narodowej w dniu 21 października 2008 r. zostało
zawarte porozumienie o współpracy w ramach wspól-
nego działania w realizacji programu „Tradycja zo-
bowiązuje” oraz współpracy w zakresie edukacji oby-
watelskiej, patriotycznej i proobronnej młodzieży
szkolnej, w którym strony ustaliły m.in., iż minister
edukacji narodowej i minister obrony narodowej będą
współpracować na rzecz edukacji obywatelskiej, pa-
triotycznej i proobronnej młodzieży szkolnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie możliwości poszerzenia
kształcenia w klasach wojskowych
szkół ponadgimnazjalnych (14837)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Rząsy w sprawie
możliwości poszerzenia kształcenia w klasach woj-
skowych szkół ponadgimnazjalnych (SPS-023-14837/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
W ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, ze zm.) zostały określone zakresy działania
poszczególnych działów administracji rządowej i zgod-
nie z tym podziałem w budżecie państwa dokonuje
się przydziału środków finansowych na realizację
powierzonych zadań. Zadania z zakresu kształcenia,
nauczania i wychowania dzieci oraz młodzieży nale-
żą do działu: oświata i wychowanie, a środki na ich
realizację otrzymuje Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej. Biorąc powyższe pod uwagę, nie jest możliwe
finansowanie szkół z budżetu Ministerstwa Obrony
Narodowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wspieranie
pozafinansowe szkół realizujących innowacyjne pro-
gramy kształcenia o profilu wojskowym jest jednym
z zadań pionu sekretarza stanu do spraw społecznych
i profesjonalizacji w Ministerstwie Obrony Narodo-
wej. Corocznie wydawane są wytyczne w sprawie
określania zadań publicznych, które mogą być zleca-
ne jednostkom niezaliczonym do sektora finansów
publicznych, określające priorytety w zakresie zleca-
nia zadań, obowiązujące w kolejnym roku. Szkolenia
obronne młodzieży szkolnej i akademickiej, w tym
dla klas realizujących program edukacja dla bezpie-
czeństwa, są jednym z głównych priorytetów wytycz-
nych. Umiejętności, które nabywa młodzież, przeka-
zywane są na kursach i szkoleniach specjalistycz-
nych, w ramach obozów sportowo-obronnych, jak
również rajdach, zlotach, turniejach i zawodach.
Przedsięwzięcia tego typu mają charakter ciągły,

a ich liczba wzrasta w okresie letnim. W ubiegłym
roku Ministerstwo Obrony Narodowej dofinansowa-
ło siedemdziesiąt sześć tego typu przedsięwzięć,
w których udział wzięło kilkadziesiąt tysięcy mło-
dzieży szkolnej i akademickiej. Stałymi partnerami
resortu obrony narodowej w kształtowaniu wśród
młodzieży postaw proobronnych, rozwijaniu sportów
obronnych i przeprowadzaniu szkoleń przygotowują-
cych do służby wojskowej są przede wszystkim orga-
nizacje pozarządowe, w tym m.in. Katolickie Stowa-
rzyszenie Sportowe Rzeczypospolitej Polskiej, Liga
Obrony Kraju, Polski Związek Biathlonu, Polski
Związek Biegu na Orientację, Polskie Towarzystwo
Turystyczno Krajoznawcze, Związek Harcerstwa
Polskiego, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej Pol-
skiej, Związek Strzelecki „Strzelec” Organizacja Spo-
łeczno-Wychowawcza, Związek Towarzystw Gimna-
stycznych „Sokół” w Polsce.
Inną formą wspierania działalności szkół jest
przekazywanie przez resort obrony narodowej sprzę-
tu wojskowego służącego do szkolenia, a także umun-
durowania, uznanego za zbędne dla potrzeb Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej – na podstawie
art. 4b ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodaro-
waniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Pań-
stwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U.
z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.) i rozporządzenia
ministra obrony narodowej z dnia 29 października
2002 r. w sprawie szczegółowego trybu nieodpłatne-
go przekazywania mienia ruchomego Skarbu Pań-
stwa będącego w użytkowaniu jednostek podporząd-
kowanych lub nadzorowanych przez ministra obro-
ny narodowej (Dz. U. Nr 188, poz. 1580). Tylko
w roku ubiegłym trzydziestu sześciu szkołom zosta-
ło przekazane mienie o wartości 5 382 841 zł, a dwu-
dziestu czterem uczelniom wyższym – mienie o war-
tości 29 987 418 zł.
Najbardziej powszechną formą wspierania reali-
zacji zadań szkół, nie tylko posiadających klasy o pro-
filu wojskowym, jest udzielanie pomocy merytorycz-
nej i logistycznej w oparciu o przepisy decyzji nr 187/
MON ministra obrony narodowej z dnia 9 czerwca
2009 r. w sprawie wprowadzenia zasad współpracy
resortu obrony narodowej z organizacjami pozarzą-
dowymi i innymi partnerami społecznymi (Dz. Urz.
MON Nr 12, poz. 131). W jej myśl dowódca jednostki
wojskowej może podpisać porozumienie ze szkołą czy
też innym partnerem społecznym, a także wspierać
jego inicjatywy. Podstawą korzystania z obiektów
wojskowych oraz uzbrojenia i sprzętu wojskowego
jest ujęcie inicjatywy szkoły lub innego partnera spo-
łecznego w rocznym planie współpracy resortu obro-
ny narodowej z organizacjami pozarządowymi i in-
nymi partnerami społecznymi, opracowywanym
przez Departament Wychowania i Promocji Obron-
ności oraz zatwierdzanym przez sekretarza stanu do
spraw społecznych i profesjonalizacji w Ministerstwie
Obrony Narodowej.
Pół roku obowiązywania wspomnianej decyzji
przyniosło w 2009 r. efekty w postaci osiemnastu
507
podpisanych porozumień o stałej współpracy szkół
realizujących kształcenie w klasach wojskowych
z jednostkami wojskowymi. Ponadto wiele przedsię-
wzięć organizowanych przez szkoły odbyło się z udzia-
łem jednostek wojskowych. Ostateczne wyniki współ-
pracy w 2009 r. będą znane po zakończeniu rocznej
oceny przebiegu współpracy.
Ponadto z inicjatywy Ministerstwa Obrony Naro-
dowej we wrześniu br. odbędzie się forum przedsta-
wicieli szkół realizujących innowacyjny program pro-
obronny oraz program edukacja dla bezpieczeństwa,
w którym wezmą udział przedstawiciele szkół reali-
zujących te programy oraz przedstawiciele Minister-
stwa Edukacji Narodowej. Przedsięwzięcie to jest
wyrazem woli wypracowania wspólnego stanowiska
obu zainteresowanych resortów, a także próbą unor-
mowania kwestii klas o profilu wojskowym.
Mając na uwadze potrzebę wspólnego działania
w zakresie edukacji obywatelskiej, patriotycznej
i proobronnej młodzieży szkolnej, minister edukacji
narodowej i minister obrony narodowej zawarli
w dniu 21 października 2008 r. porozumienie o współ-
pracy. Jego konsekwencją było włączenie szkół do
grona partnerów społecznych, których współpraca
została uregulowana wspomnianą wcześniej decyzją
nr 187/MON.
Odpowiadając na pytanie pana posła Marka Rzą-
sy dotyczące możliwości kwalifikowania najlepszych
uczniów szkół ponadgimnazjalnych z klas o profilu
wojskowym do jednostek wojskowych lub na uczelnie
wojskowe, uprzejmie informuję, że uczelnie wojskowe
gwarantują równy dostęp absolwentom szkół ponad-
gimnazjalnych do kształcenia w charakterze kan-
dydatów na żołnierzy zawodowych, uwzględniając
w procesie rekrutacji przede wszystkim wyniki osią-
gnięte w czasie egzaminu maturalnego oraz spraw-
dzianu z wychowania fizycznego prowadzonego w pro-
cesie rekrutacji. Dlatego też stworzenie preferencji
punktowych i kwalifikowanie absolwentów klas woj-
skowych szkół ponadgimnazjalnych w procedurze
ubiegania się o przyjęcie do uczelni wojskowych by-
łoby niezgodne z obowiązującymi w szkolnictwie
wyższym zasadami postępowania kwalifikacyjnego.
Jednym z elementów w procesie rekrutacji na uczel-
nię wojskową jest rozmowa kwalifikacyjna przepro-
wadzana z kandydatem, podczas której fakt ukończe-
nia klasy o profilu wojskowym może jednak przesą-
dzić o przyjęciu na uczelnię.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
508
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie zakładania rachunków przez banki
bez ustalenia tożsamości klienta (14838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pani poseł Gabrieli Masłowskiej
z dnia 26 lutego 2010 r. przekazaną przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r., nr SPS-023-14838/10, składam na
ręce Pana Marszałka następującą odpowiedź.
1. W związku ze zdarzającymi się oszustwami
klientów banków proszę o informację, czy jest moż-
liwe bez ustalania tożsamości klienta założenie ra-
chunku bankowego w formie elektronicznej i jak na-
stępuje weryfikacja tożsamości klienta w banku elek-
tronicznym zdalnie, jeśli nie stawi się on osobiście do
banku.
Ad 1. Zagadnienia dotyczące ustalenia tożsamości
klienta w związku z założeniem rachunku bankowe-
go na gruncie przepisów dotyczących przeciwdzia-
łania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu
w ostatnim okresie czasu uległy zmianie.
Przepisy obowiązujące do czasu wejścia w życie
ustawy z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy
o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finanso-
wego wartości majątkowych pochodzących z nielegal-
nych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziała-
niu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2009 r. Nr 166,
poz. 1317), tj. do dnia 22 października 2009 r., wyma-
gały od banków przeprowadzenia identyfikacji klienta
w sytuacji, gdy klient złożył w banku dyspozycję lub
zlecenie do przeprowadzenia transakcji.
Przytoczona powyżej ustawa z dnia 25 czerwca
2009 r. dokonała zmian w zakresie identyfikacji
klienta poprzez wprowadzenie do porządku prawne-
go obowiązku stosowania środków bezpieczeństwa
finansowego.
Jednym z tych środków jest ustalenie tożsamości
klienta rozumiane jako identyfikacja klienta i wery-
fikacja jego tożsamości na podstawie dokumentów
lub informacji publicznie dostępnych, o czym mowa
w art. 8b ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r.
o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowa-
niu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505,
ze zm.) zwanej dalej ustawą. Bank zobowiązany jest
stosować środki bezpieczeństwa finansowego m.in.
przy zawieraniu umowy z klientem. W przypadku
gdy klient nie jest obecny dla celów identyfikacji,
np. przy zawieraniu umowy przez Internet, bank na
podstawie art. 9e ust. 2 ustawy, w celu zmniejszenia
ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu,
stosuje co najmniej jeden ze wzmożonych środków
bezpieczeństwa finansowego, do których należą:
— ustalenie tożsamości klienta na podstawie do-
datkowych dokumentów lub informacji;
— dodatkowa weryfikacja autentyczności przed-
stawionych dokumentów lub poświadczenie ich zgod-
ności z oryginałem przez notariusza, organ admini-
stracji rządowej, organ samorządu terytorialnego lub
podmiot świadczący usługi finansowe;
— ustalenie, że pierwsza transakcja została prze-
prowadzona za pośrednictwem rachunku klienta
w podmiocie świadczącym usługi finansowe.
W przypadku gdy bank nie może wykonać środ-
ków bezpieczeństwa finansowego, nie dokonuje czyn-
ności wskazanych w art. 8b ust. 5 ustawy, w tym nie
podpisuje umowy z klientem. Zatem przepisy ustawy
zobowiązują bank do ustalenia tożsamości klienta,
także wtedy, gdy klient nie jest osobiście obecny.
W sytuacji, w której ustalenie tożsamości klienta nie
jest możliwe, bank nie powinien zawrzeć umowy
z klientem.
W związku z tym że sposób stosowania środków
bezpieczeństwa powinien być określony w procedu-
rze wewnętrznej, o której mowa w art. 10a ustawy,
a instytucje obowiązane mają czas na wprowadzenie
procedury wewnętrznej do dnia 22 kwietnia 2010 r.,
bank zobowiązany będzie do ustalenia tożsamości
klienta przy założeniu rachunku bankowego od dnia
22 kwietnia 2010 r. Jednocześnie możliwe jest wpro-
wadzenie przez bank procedury wewnętrznej i stoso-
wanie określonych w niej środków bezpieczeństwa
finansowego w terminie wcześniejszym niż 22 kwiet-
nia 2010 r.
Aktualnie, zgodnie z art. 16 ww ustawy z dnia
25 czerwca 2010 r. zobowiązującym banki do wpro-
wadzenia znowelizowanej procedury wewnętrznej
najpóźniej do dnia 22 kwietnia 2010 r., możliwe jest
w świetle przepisów dotyczących przeciwdziałania
praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu założe-
nie przez klienta rachunku bankowego bez zastoso-
wania środków bezpieczeństwa finansowego.
2. Czy przypadki otwarcia rachunku zdalnie i po-
dania kogoś innego jako beneficjenta niż właściciela
rachunku mieści się w zakresie działania generalne-
go inspektora informacji finansowej, a jeżeli tak to
czy znany jest generalnemu inspektorowi informacji
finansowej proceder dotyczący założenia rachunku
w mBanku przez jakiś podmiot, którego rachunek
rozpowszechniano, jakby należał do Radia Maryja
i Telewizji „Trwam”? Jeśli tak, to czy generalny in-
spektor dokonał blokady rachunku i kiedy i czy oszu-
stwo zostało zgłoszone do prokuratury?
Ad 2. Otwieranie rachunku zdalnie i podanie ko-
goś innego jako beneficjenta niż właściciela rachunku
nie mieści się w zakresie działania generalnego in-
spektora informacji finansowej.
Zagadnienia dotyczące otwierania i prowadzenia
rachunków bankowych regulują przepisy ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze zm.), w tym art. 52 ust. 2
pkt 1, zgodnie z którym umowa rachunku bankowe-
go powinna określać m.in. strony umowy rachunku
bankowego. Sprawdzenie, czy właściciel rachunku
jest beneficjentem rzeczywistym, należy do obowiąz-

ku banku, co wynika z przepisów dotyczących środ-
ków bezpieczeństwa finansowego, w tym art. 8b ust. 3
i 4 ustawy. Uszczegółowienie sposobu stosowania
tych przepisów powinno znajdować odzwierciedlenie
w wewnętrznych regulacjach banku, co zgodnie z art. 16
ustawy z dnia 25 czerwca 2009 r. powinno mieć miej-
sce nie później niż od dnia 22 kwietnia 2010 r.
Opisany w interpelacji proceder zawiązany z mBan-
kiem oraz rachunkami Radia Maryja i Telewizji
„Trwam” nie był przedmiotem analiz prowadzonych
przez generalnego inspektora informacji finansowej,
w tym także w zakresie blokady rachunku, która ma
zastosowanie wobec transakcji, co do której zachodzi
uzasadnione podejrzenie, że może mieć ona związek
z popełnieniem przestępstwa prania pieniędzy lub
finansowania terroryzmu. W związku z tym nie było
zgłoszeń do prokuratury w przedmiotowej sprawie.
3. W jaki sposób mBank, który dopuścił do takiej
sytuacji, będzie zobowiązany do naprawienia szkody?
Ad 3. Przepisy ww ustawy o przeciwdziałaniu pra-
niu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu nie regulu-
ją zagadnień dotyczących naprawienia szkody po-
wstałej na skutek oszustwa, w związku z tym zagad-
nienia te nie należą do właściwości generalnego in-
spektora informacji finansowej. Właściwym do roz-
strzygania spraw z tytułu ustalania odpowiedzialno-
ści za szkody powstałe na skutek oszustwa jest sąd
powszechny.
Jednocześnie chciałbym zauważyć, iż nadzór nad
rynkiem finansowym, w tym nad działalnością ban-
ku, sprawuje na podstawie ustawy z dnia 21 lipca
2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U.
z 2006 r. Nr 157, poz. 1110, ze zm.) Komisja Nadzoru
Finansowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie przepisów podatkowych
w odniesieniu do samorządów (14839)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-14839/10, z dnia 12 marca 2010 r.,
przy którym przesłano interpelację pani poseł Anny
Bańkowskiej oraz grupy posłów w sprawie przepisów
podatkowych w odniesieniu do samorządów, uprzej-
mie wyjaśniam.
509
Polska, podpisując traktat akcesyjny, podjęła m.in.
zobowiązanie do stosowania w krajowym prawodaw-
stwie dotyczącym podatku od towarów i usług roz-
wiązań zgodnych z przepisami unijnymi, tj. VI dy-
rektywą Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r.
w sprawie harmonizacji przepisów państw członkow-
skich dotyczących podatków obrotowych – wspólny sys-
tem podatku od wartości dodanej – ujednolicona pod-
stawa wymiaru podatku (77/388/EEC, z późn. zm.).
W związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej
parlament przyjął ustawę z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
ze zm.), wykonującą przyjęte zobowiązania w zakre-
sie tego podatku.
Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami
dyrektywy VAT (obecnie dyrektywy Rady 2006/112/
WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego
systemu podatku od wartości dodanej), jak i przepi-
sami ustawy o podatku od towarów i usług nie uzna-
je się co do zasady za podatnika VAT organów władzy
publicznej (w tym lokalnej) w związku z ich działal-
nością podejmowaną jako organów władzy publicz-
nej. Powyższe oznacza, że podmioty niebędące podat-
nikami VAT nie naliczają tego podatku od wykony-
wanych czynności, nie mogą również korzystać z pra-
wa do odliczenia podatku zawartego w ponoszonych
nakładach.
Zarówno przepisy dyrektywy 2006/112/WE, jak
i ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług nie przewidują żadnych szczególnych ure-
gulowań w zakresie ulg bądź zwrotu podatku od to-
warów i usług w ramach obligatoryjnych procedur
rozliczania tego podatku z urzędem skarbowym z ty-
tułu zakupów realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego.
W związku z powyższym m.in. gminy oraz inne
jednostki samorządowe nabywające towary lub usłu-
gi, w stosunku do których są nabywcami końcowymi,
muszą ponosić ciężar podatku od towarów i usług. To
samo dotyczy zresztą jednostek sfery budżetowej fi-
nansowanych z budżetu państwa. Przepisy unijne
dotyczące VAT nie pozwalają krajom członkowskim
na wprowadzenie szczególnych preferencji w opodat-
kowaniu dóbr nabywanych przez gminy bądź inne
organy władzy publicznej. Nie jest również możliwe
wprowadzenie innych rozwiązań systemowych opar-
tych o procedury rozliczenia podatku od towarów
i usług (np. zwrotów VAT lub prawa do odliczeń po-
datku naliczonego niezwiązanego z czynnościami
opodatkowanymi), które pozwalałyby na likwidację
obciążeń podatkowych związanych z nieodliczalnym
podatkiem, którego ciężar ponoszą podmioty niebę-
dące podatnikami VAT.
Mając na uwadze powyższe, nie jest możliwe – po-
przez zmianę regulacji dotyczących podatku od to-
warów i usług – wprowadzenie rozwiązań umożliwia-
jących nieponoszenie przez podmioty sektora finan-
sów publicznych (zarówno podporządkowane jednost-
kom samorządu terytorialnego, jak i jednostkom
reprezentującym Skarb Państwa) – ciężaru VAT za-
510
wartego w cenach nabywanych m.in. na cele inwe-
stycyjne towarów lub usług, jeżeli zakupy te nie są
związane z działaniami podejmowanymi jako podat-
nik VAT.
Dodatkowo informuję, iż rząd, dostrzegając po-
trzebę dokonania modyfikacji systemu finansowania
jednostek samorządu terytorialnego – w porozumie-
niu ze stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego – powołał zespół robo-
czy, którego zadaniem jest wypracowanie strategicz-
nych zmian w zakresie dochodów jednostek samorzą-
du. W skład zespołu, który podjął już prace, wchodzą
przedstawiciele strony samorządowej Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego, w tym przed-
stawiciele Związku Powiatów Polskich oraz reprezen-
tanci ministra finansów, ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz ministra infrastruktury.
W ramach prac zespołu rozważane są różne propozy-
cje zmian w systemie finansowym jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie dofinansowania przebudowy
skrzyżowania drogi krajowej nr 22
z ul. Budowlanych w Wałczu (14841)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Wziątka z dnia 18 lu-
tego 2010 r., przekazaną przy piśmie przewodnim
z dnia 12 marca br. (znak: SPS-023-14841/10), do-
tyczącą dofinansowania przebudowy skrzyżowania
drogi krajowej nr 22 z ul. Budowlanych w Wałczu
uprzejmie przedstawiam informacje w przedmioto-
wej sprawie.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę z po-
trzeb mieszkańców Wałcza, dlatego też Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad w miarę moż-
liwości finansowych podejmuje działania zmierzające
do wybudowania i utrzymania sieci dróg o najwyż-
szym standardzie w możliwie najkrótszych termi-
nach. Jednakże, ze względu na ograniczenia budże-
towe, nie wszystkie inwestycje, remonty lub przebu-
dowy mogą być realizowane w ramach danej perspek-
tywy finansowej.
Uprzejmie informuję, iż Oddział GDDKiA w Szcze-
cinie w celu poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
w miejscowości Wałcz w latach 2010–2011 planuje:
— budowę ciągów pieszo-rowerowych na ul. Zdo-
bywców Wału Pomorskiego, ul. Wojska Polskiego
i ul. Nowomiejskiej,
— budowę sygnalizacji ostrzegawczej na przejściu
dla pieszych przy COS Bukowina,
— budowę sygnalizacji na skrzyżowaniu ul. Ko-
ściuszkowców z ul. Bankową,
— budowę sygnalizacji wzbudzanej na przejściu
dla pieszych w ciągu ul. Piłsudskiego,
— przebudowę skrzyżowania ul. Wojska Polskiego
z ul. Tysiąclecia,
— współfinansowanie przebudowy skrzyżowania
drogi krajowej nr 22 z ul. Budowlanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż gmina miej-
ska przeprowadziła postępowanie przetargowe na
przebudowę skrzyżowania drogi krajowej nr 22 z ul. Bu-
dowlanych i zawarła w dniu 10 marca 2010 r. umowę
z wykonawcą robót. Obecnie z gminą miejską Wałcz
trwają ustalenia warunków oraz możliwości współ-
finansowania przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie opinii Departamentu Prawnego
Ministerstwa Zdrowia MZ-PR-024-14174-1/
MD/09 sformułowanej na gruncie przepisu
art. 35 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
(14842)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Łatasa dotyczącą art. 35
ust. 1 i 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89,
z późn. zm.), przekazaną przy piśmie z dnia 12 mar-
ca 2010 r., znak: SPS-023-14842/10, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Ad 1. Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
podmioty tworzące publiczne zakłady opieki zdrowot-
nej oraz samodzielny publiczny zakład opieki zdro-
wotnej mogą udzielać zamówienia na świadczenia
zdrowotne osobie legitymującej się nabyciem facho-
wych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowot-
nych w określonym zakresie lub w określonej dzie-
dzinie medycyny, która dysponuje lokalem oraz apa-
raturą i sprzętem medycznym, odpowiadającymi
wymaganiom przewidzianym dla zakładów opieki
zdrowotnej oraz spełnia warunki określone w prze-
pisach o działalności gospodarczej. Wymóg dyspono-

wania lokalem oraz aparaturą i sprzętem medycz-
nym, odpowiadającymi wymaganiom przewidzianym
dla zakładów opieki zdrowotnej, oraz spełniania wa-
runków określonych w przepisach o działalności go-
spodarczej w odniesieniu do osoby legitymującej się
nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania
świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub
w określonej dziedzinie medycyny wynika wyraźnie
z dyspozycji ustawowej. Zatem umowę o udzielenie
zamówienia zawartą z osobą, która tych wymogów
nie spełnia, należałoby uznać za nieważną. Spełnia-
łaby ona bowiem przesłanki z art. 58 § 1 Kodeksu
cywilnego. Na mocy tego przepisu czynność prawna
sprzeczna z ustawą, w tym przypadku sprzeczna
z art. 35 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej, albo mająca na celu
obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy
przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten,
iż na miejsce nieważnych postanowień czynności
prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W oma-
wianym przypadku ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej nie przewiduje szcze-
gólnych sankcji, odmiennych od określonych w Ko-
deksie cywilnym.
W odniesieniu do zawierania na podstawie art. 35
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej umów z ratownikami me-
dycznymi należy zwrócić uwagę na wątpliwości po-
wstające na gruncie ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.), w szczególności
w kontekście zadań ratownika medycznego określo-
nych w art. 11 tej ustawy, odnoszących się w szcze-
gólności do wykonywania medycznych czynności ra-
tunkowych. Zgodnie z definicją medycznych czynno-
ści ratunkowych, zawartą w art. 3 pkt 4 tej ustawy,
czynności te są udzielane przez jednostkę systemu
Państwowe Ratownictwo Medyczne, o której mowa
w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, czyli przez zespół ra-
townictwa medycznego, w tym lotniczy zespół ratow-
nictwa medycznego.
W zależności od rodzaju zespołu wymagana liczba
członków to: w przypadku zespołu podstawowego –
co najmniej 2 osoby uprawnione do udzielania me-
dycznych czynności ratunkowych, w przypadku ze-
społu specjalistycznego – 3 osoby uprawnione do
udzielania medycznych czynności ratunkowych,
w tym lekarz systemu. A zatem możliwe jest w takim
przypadku udzielenie zamówienia na świadczenia
zdrowotne wyłącznie niepublicznemu zakładowi
opieki zdrowotnej, który utworzą ratownicy medycz-
ni wchodzący jednocześnie w skład zespołu podsta-
wowego. Medycznych czynności ratunkowych nie
udziela bowiem ratownik medyczny pojedynczo, ale
w ramach zespołu. Taki niepubliczny zakład opieki
zdrowotnej musiałby spełnić wymagania dla zakładu
opieki zdrowotnej określone w ustawie, tj. być wyod-
rębnionym organizacyjnie zespołem osób i środków
majątkowych utworzonym w celu udzielania świad-
czeń zdrowotnych i promocji zdrowia i zostać wpisa-
511
nym do rejestru zakładów opieki zdrowotnej. W ta-
kim przypadku udzielenie zamówienia nastąpiłoby
na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej.
Ad 2. Odnosząc się do pytania nr 2 dotyczącego
udzielenia zamówienia na świadczenia zdrowotne
niepublicznemu zakładowi opieki zdrowotnej w za-
kresie zadań określonych w statucie tego zakładu,
należy podkreślić, że konsekwencje prawne zależą od
tego, czy używanie przez przyjmującego zamówienie
sprzętu i aparatury medycznej oraz lokalu samodziel-
nego zakładu opieki zdrowotnej odbywa się niezgod-
nie z zawartą umową, wbrew woli udzielającego za-
mówienie (pytanie 2.1), czy też obie strony umowy
wyraziły na to zgodę w drodze umowy i używanie
takie odbywa się w drodze realizacji tej umowy (py-
tanie 2.2).
Z art. 35 ust. 1 pkt 1 wynika, że zlecenie udziela-
nia świadczeń zdrowotnych niepublicznemu zakłado-
wi opieki zdrowotnej może nastąpić w zakresie zadań
określonych w statucie tego zakładu. Przepis ten od-
wołuje się do zadań określonych w statucie zakładu
opieki zdrowotnej, nie zaś do lokalu czy sprzętu i apa-
ratury medycznej będących na wyposażeniu tego za-
kładu. Zgodnie z art. 35 ust. 2 ustawy przyjmujący
zamówienie zobowiązują się do wykonania zadań pu-
blicznego zakładu opieki zdrowotnej w zakresie
udzielonego zamówienia i na zasadach określonych
w umowie, a udzielający zamówienia do zapłacenia
ze środków publicznych za wykonanie zamówienia.
Zatem to umowa rozstrzyga zasady i zakres udziela-
nych świadczeń przez przyjmującego zamówienie.
Zgodnie z § 19 pkt 4 rozporządzenia ministra
zdrowia i opieki społecznej z dnia 13 lipca 1998 r.
w sprawie umowy o udzielenie zamówienia na świad-
czenia zdrowotne (Dz. U. Nr 93, poz. 592) umowa
powinna zawierać m.in. określenie organizacji udzie-
lania świadczeń zdrowotnych w lokalu i poza nim,
dni i godzin udzielania świadczeń zdrowotnych i spo-
sobu podania ich do wiadomości osobom uprawnio-
nym do świadczeń zdrowotnych. Ponadto, zgodnie
z § 19 pkt 7 rozporządzenia, obligatoryjnym elemen-
tem umowy jest przyjęcie przez przyjmującego zamó-
wienie obowiązku poddania się kontroli przeprowa-
dzanej przez udzielającego zamówienia. Rażące na-
ruszenie istotnych postanowień umowy przez jedną
ze stron w świetle art. 35a ust. 5 pkt 3 ustawy jest
przesłanką rozwiązania tej umowy na skutek oświad-
czenia drugiej ze stron, z zachowaniem okresu wy-
powiedzenia. W takim przypadku udzielający zamó-
wienia może ubiegać się także o naprawienie szkody
z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania na
podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego.
Jeżeli zaś chodzi o sytuację, w której zawarta
umowa dopuszcza wykorzystanie aparatury i sprzętu
medycznego samodzielnego publicznego zakładu
opieki zdrowotnej, należy zauważyć, że brak jest
przepisów, z których wynikałby zakaz zawierania
takich umów. Jednakże taka organizacja świadczeń
powinna znaleźć odzwierciedlenie w określonych
512
w umowie zasadach rozliczeń. Niezależnie od powyż-
szego, zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy, publiczny za-
kład opieki zdrowotnej gospodaruje przekazaną
w zarząd częścią mienia państwowego lub komunal-
nego oraz przydzielonymi środkami finansowymi,
kierując się efektywnością ich wykorzystania, na za-
sadach określonych w przepisach o finansach publicz-
nych. Naruszenie zatem zasad gospodarowania środ-
kami publicznymi, określonych w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240), skutkuje odpowiedzialnością za takie na-
ruszenie. Odpowiedzialność za zarządzanie publicz-
nym zakładem opieki zdrowotnej ponosi kierownik
zakładu (art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej).
W tym kontekście należy zauważyć, że zgodność
z prawem, celowość i gospodarność działalności pro-
wadzonej przez zakład opieki zdrowotnej są kryteria-
mi kontroli przysługującej ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia w stosunku do wszystkich zakła-
dów opieki zdrowotnej oraz wojewodzie w stosunku
do zakładów opieki zdrowotnej prowadzących dzia-
łalność na obszarze województwa. Kontroli tej mogą
podlegać również niepubliczne zakłady opieki zdro-
wotnej w zakresie, w jakim wykorzystują środki pu-
bliczne. Ponadto prawidłowość gospodarowania mie-
niem i gospodarka finansowa zakładu opieki zdro-
wotnej podlegają kontroli i ocenie przez podmiot
sprawujący nadzór (tj. podmiot, który utworzył za-
kład). W tym zakresie podlega ocenie i kontroli za-
równo działalność zakładu opieki zdrowotnej, jak i pra-
ca kierownika zakładu.
Ad 3. Przedstawione działanie danej osoby, na
przykład kierownika samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej polegające na umownym ze-
zwoleniu na korzystanie przez przyjmującego zamó-
wienie z lokalu, sprzętu lub aparatury medycznej,
udzielającego zamówienie, może spełnić przesłanki
czynu zabronionego określonego w art. 296 § 1 Ko-
deksu karnego. Przepis ten penalizuje wyrządzenie
znacznej szkody majątkowej przez osobę będącą obo-
wiązaną na podstawie przepisu ustawy, decyzji wła-
ściwego organu lub umowy do zajmowania się spra-
wami majątkowymi lub działalnością gospodarczą
osoby fizycznej, prawnej albo jednostki organizacyj-
nej niemającej osobowości prawnej wskutek naduży-
cia udzielonych jej uprawnień lub niedopełnienia cią-
żącego na niej obowiązku. W każdym jednak przy-
padku ocena, czy doszło do przestępstwa spełniają-
cego powyższe przesłanki, czy można takiej osobie
przypisać winę oraz czy szkodliwość czynu nie jest
znikoma, orzeka sąd w trybie określonym w przepi-
sach Kodeksu postępowania karnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie różnych aspektów problemu
przymusowej mammografii i cytologii (14843)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka (znak: SPS-023-14843/10),
przekazujące interpelację pana posła Eugeniusza
Grzeszczaka w sprawie wprowadzenia obowiązko-
wych badań mammograficznych i cytologicznych ko-
biet pracujących, przedstawiam uprzejmie poniższe
stanowisko.
Celem zasadniczym wprowadzanej regulacji jest
obniżenie zachorowalności i umieralności osób pra-
cujących na wybrane nowotwory złośliwe poprzez
zwiększenie odsetka wykrywanych stanów przedra-
kowych i nowotworów we wczesnym okresie rozwoju
oraz podniesienie poziomu świadomości społecznej
w kwestii badań profilaktycznych.
Realizacja tych badań w ramach badań okreso-
wych pracowników doprowadzi do obniżenia zacho-
rowalności i umieralności na raka szyjki macicy i raka
piersi w Polsce.
Nastąpi to w wyniku zwiększenia odsetka kobiet
leczonych z powodu stanów przedrakowych i wcze-
snych postaci klinicznych raka szyjki macicy i raka
piersi, z konsekwencją w postaci powrotu do czynne-
go życia zawodowego i społecznego.
Ponadto realizacja wpłynie na stopniowe obni-
żanie kosztów leczenia i świadczeń socjalnych udzie-
lanych chorym z zaawansowanymi klinicznie ra-
kiem szyjki macicy i rakiem piersi oraz stopniowe
obniżenie liczby kobiet korzystających ze świadczeń
rentowych z tytułu zaawansowanej choroby nowo-
tworowej.
Zachorowalność na raka szyjki macicy w Polsce
utrzymuje się wciąż na bardzo wysokim poziomie.
Polska zajmuje aktualnie niechlubne pierwsze miej-
sce wśród krajów Unii Europejskiej pod względem
wskaźnika śmiertelności na raka szyjki macicy. Po-
dobna sytuacja występuje w epidemiologii raka pier-
si, z tym że poziom zachorowalności jest czterokrot-
nie wyższy niż w przypadku raka szyjki macicy,
natomiast mniejsza jest śmiertelność na raka piersi,
która wynosi ok. 38% wobec 55% dla raka szyjki
macicy.
Ograniczenie zachorowalności i umieralności na
raka szyjki macicy i raka piersi oznaczać będzie zbli-
żenie Polski do standardów europejskich pod wzglę-
dem jakości i skuteczności systemu aktywnych, po-
pulacyjnych badań profilaktycznych.
Proponowana regulacja jest wynikiem wyjątkowo
złych doświadczeń w ostatnich latach, jakie wystąpi-
ły w trakcie realizacji programu „Narodowy program
zwalczania chorób nowotworowych”, w którym zgła-
szalność kobiet na te badania wyniosła od kilku do

kilkunastu procent. Realizowany w Finlandii od kil-
kunastu lat taki program spowodował spadek śmier-
telności na raka szyjki macicy praktycznie do zera.
Zdaniem projektodawców zaproponowane rozwią-
zania nie naruszają postanowień Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej. W szczególności są zgodne
z art. 47 ustawy zasadniczej. Zgodnie z tym przepi-
sem każdy ma prawo do ochrony prawnej życia pry-
watnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do
decydowania o swoim życiu osobistym.
Jednocześnie zgodnie z art. 31 ust. 3 ogranicze-
nia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wol-
ności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie
i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym
państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku pu-
blicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia
i moralności publicznej albo wolności i praw innych
osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wol-
ności i praw.
Trybunał Konstytucyjny wskazywał w swoim
orzecznictwie, że stosownie do tej zasady ogranicze-
nia wolności i praw są dopuszczalne, jeżeli: 1) wpro-
wadzona regulacja ustawowa jest w stanie doprowa-
dzić do zamierzonych przez nią skutków (jest przy-
datna); 2) regulacja ta jest wymagana do ochrony
interesu publicznego, któremu służy (jest niezbęd-
na); a ponadto 3) jej korzyści pozostają w odpowied-
niej proporcji do ciężarów nakładanych przez nią na
obywatela. Biorąc pod uwagę proklamowanie praw-
nej ochrony życia w art. 38 konstytucji, tj. w pierw-
szym przepisie konstytucyjnym dotyczącym wolno-
ści i praw osobistych, świadczy o miejscu życia ludz-
kiego w hierarchii wartości chronionych przez pra-
wo i o konieczności jego ochrony. W podobny sposób
należy interpretować art. 68 ust. 1 konstytucji, sta-
tuujący prawo jednostki do ochrony zdrowia. Także
z tego przepisu należy wywieść nakaz podejmowania
przez władze publiczne działań, które są konieczne
dla należytej ochrony i realizacji tego prawa. Nie jest
potrzebne szczegółowe uzasadnianie tezy, że skutki
chorób nowotworowych niewykrytych we właściwym
czasie (brak właściwej profilaktyki) mogą negatyw-
nie oddziaływać na osoby zainteresowane i członków
ich rodzin. Ponadto skutki te są w stanie obciążyć
całe społeczeństwo, które ponosi koszty wypłacanych
tej osobie lub członkom jej rodziny świadczeń pienięż-
nych z ubezpieczenia chorobowego i rentowego,
a także koszty świadczeń pokrywane z ubezpieczenia
zdrowotnego (z reguły bardzo wysokie koszty opieki
lekarskiej, pobytu w szpitalu, leków przeciwnowo-
tworowych).
Należy jednoznacznie stwierdzić, że korzyści wy-
nikające z profilaktyki nowotworowej pozostają nie-
współmiernie wysokie w stosunku do nakładanego
na obywatela obowiązku poddania się badaniu.
Jednocześnie należy podkreślić, że projektowane
regulacje zapewniają pełne prawo do ochrony pry-
watności, ponieważ zarówno lekarz wydający za-
świadczenie o zdolności do pracy, jak i pracodawca
nie otrzymują wyników prowadzonych badań. Od
513
osoby badanej zależy, czy i w jakim zakresie udzieli
tych informacji lekarzowi medycyny pracy czy też
swojemu pracodawcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie nowelizacji ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (14844)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Eugeniusza Grzeszczaka z dnia
3 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14844/10, w sprawie
nowelizacji ustawy o działalności pożytku publiczne-
go i o wolontariacie oraz niektórych innych ustaw
uprzejmie informuję.
Zgodnie z zapisami art. 3 ust. 2 ustawy o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie, w brzmie-
niu nadanym ustawą z dnia 22 stycznia 2010 r.
o zmianie ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 28, poz. 146), obowiązującej od dnia 12 marca
2010 r., organizacjami pozarządowymi są niebędące
jednostkami sektora finansów publicznych osoby
prawne lub jednostki organizacyjne nieposiadające
osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przy-
znaje zdolność prawną, niedziałające w celu osiągnię-
cia zysku. Organizacje pozarządowe lub inne podmio-
ty prowadzące działalność pożytku publicznego uzy-
skują status organizacji pożytku publicznego z chwi-
lą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego, po
spełnieniu wymagań ustawowych określonych w art. 20
i 21. Zgodnie z pkt 1 art. 20 ust. 1 ustawy organizacje
posiadające status pożytku publicznego muszą pro-
wadzić działalność pożytku publicznego, która jest
wyłączną statutową działalnością tych organizacji
i dotyczy realizacji zadań publicznych na rzecz ogółu
społeczności lub określonej grupy podmiotów, pod
warunkiem, że grupa ta jest wyodrębniona ze wzglę-
du na szczególnie trudną sytuację życiową lub mate-
rialną w stosunku do społeczeństwa. Działalność
pożytku publicznego jest więc działalnością społecz-
nie użyteczną, prowadzoną w sferze zadań publicz-
nych określonych w art. 4 ustawy. Organizacje te
dodatkowo mogą prowadzić także działalność gospo-
darczą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalno-
ści gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
514
z późn. zm.). W teorii nie występuje odrębne pojęcie
działalności gospodarczej prowadzonej przez organi-
zacje pożytku publicznego, chociaż są one zobowią-
zane całą uzyskaną nadwyżkę przychodów nad kosz-
tami przeznaczyć na realizację celów statutowych
(art. 20 ust. 1 pkt 2 i 3). Zgodnie zaś z treścią art. 27
ust. 2 ustawy organizacja pożytku publicznego środ-
ki uzyskane z 1% podatku należnego jest zobowiąza-
na przeznaczyć na prowadzoną przez siebie działal-
ność pożytku publicznego. Należy podkreślić, że po-
przednie brzmienie ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie nie przewidywało wpraw-
dzie wprost zakazu przekazywania środków z 1% na
działalność gospodarczą, to jednak powszechnie
stosowana wykładnia systemowa wskazywała na
nieprawidłowość takich działań. W tym sensie
omawiane postanowienie nie stanowi de facto ob-
ostrzenia, lecz doprecyzowanie poprzednio obowią-
zujących przepisów.
Intencją ustawodawcy było więc uściślenie obo-
wiązujących przepisów, tak aby środki finansowe
uzyskane z odliczenia 1% podatku dochodowego, czy-
li środki publiczne, nie były przekazywane na prowa-
dzoną przez organizację posiadającą status organi-
zacji pożytku publicznego, działalność gospodarczą,
a wyłącznie na działalność, która jest podstawą jej
funkcjonowania, a mianowicie na działalność pożyt-
ku publicznego. Przekazanie 1% podatku dochodo-
wego prowadzić ma także z jednej strony do zwięk-
szenia troski obywateli o interesy swoich społeczno-
ści, z drugiej zaś strony ma sprzyjać wzrostowi efek-
tywności finansowania niektórych zadań państwa
poprzez wspieranie organizacji, których działalność
jest wysoko oceniana przez samych podatników.
W opinii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
możliwość wydatkowania przez organizacje pożytku
publicznego środków z 1% podatku dochodowego na
działalność gospodarczą stanowiłoby naruszenie za-
sad uczciwej konkurencji. Nie jest niczym uzasadnio-
ne, aby organizacje pożytku publicznego, prowadząc
działalność gospodarczą zasilaną ze środków finan-
sowych pochodzących z 1% podatku, były podmiota-
mi uprzywilejowanymi w stosunku do innych przed-
siębiorców.
W związku z powyższym nie przewiduje się rezy-
gnacji czy zmian przedmiotowego zapisu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie świadectw zdrowotnych związanych
ze sprzedażą zwierząt (14846)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-14846/10, interpelacją posła Stanisława Steca
w sprawie świadectw zdrowia związanych ze sprze-
dażą zwierząt uprzejmie informuję, że ustawa o In-
spekcji Weterynaryjnej z dnia 29 stycznia 2004 r. (t.j.
Dz. U. 2007 r. Nr 121, poz. 842) w rozdz. 4 określa
zasady dotyczące pobierania opłat. Zgodnie z art. 30
ust. 2 ww. ustawy lekarz weterynarii wykonujący
badanie zwierząt w celu wystawienia wymaganego
świadectwa zdrowia do opłaty za ww. czynność do-
licza koszty dojazdu do miejsca wykonywania tej
czynności.
Podstawową czynnością, za którą urzędowy le-
karz weterynarii pobiera opłatę, jest wykonanie ba-
dania klinicznego zwierząt przeznaczonych do
umieszczenia na rynku oraz potwierdzenie faktycz-
nego stanu zdrowotnego zwierząt w świadectwie
zdrowia. Działanie to powinno być wykonane zgod-
nie ze sztuką lekarską, a czas na nią poświęcony za-
leży w głównej mierze od doświadczenia klinicznego
lekarza.
Przykładowo w okresie uwalniania obszaru Rze-
czypospolitej Polskiej od choroby Aujeszkyego nie-
zbędne jest wystawianie świadectw zdrowia dla trzo-
dy chlewnej. Wprowadzenie przedmiotowego obo-
wiązku miało na celu w szczególności:
1) konieczność zapewnienia powiatowym leka-
rzom weterynarii możliwości sprawowania ścisłego
nadzoru nad każdym przemieszczaniem świń na te-
rytorium Rzeczpospolitej Polskiej; przedmiotowy
nadzór jest jednym z głównych wymagań Komisji
Europejskiej dla uzyskania przez państwo członkow-
skie lub jego region dodatkowych gwarancji w handlu
wewnątrzwspólnotowym świniami w odniesieniu do
choroby Aujeszkyego;
2) spowodowanie poprawy sytuacji w zakresie re-
alizacji przez hodowców i producentów obowiązku
rejestrowania siedzib stad świń, które dotychczas
nie zostały zarejestrowane w Centralnej Bazie Da-
nych Systemu Identyfikacji i Rejestracji Zwierząt
prowadzonej przez Agencję Restrukturyzacji Mo-
dernizacji Rolnictwa; powyższe ma podstawowe zna-
czenie z punktu widzenia realizacji programu, gdyż
programem są objęte wszystkie stada świń zareje-
strowane zgodnie z ustawą z dnia 2 kwietnia 2004 r.
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U.
z 2008 r. Nr 204, poz. 1281).

Zgodnie z ww. ustawą posiadacz zwierzęcia gospo-
darskiego, w tym świń, jest obowiązany zgłosić kie-
rownikowi biura powiatowego ARiMR siedzibę stada
nie później niż w dniu wprowadzenia pierwszego
zwierzęcia gospodarskiego do siedziby stada. W przy-
padku świń takiego obowiązku nie ma jedynie posia-
dacz utrzymujący nie więcej niż jedną świnię z prze-
znaczeniem na potrzeby własne. Wszystkie inne sta-
da powinny być zarejestrowane.
Ponadto obowiązek posiadania świadectw zdro-
wia pozwoli na sprawowanie przez powiatowych le-
karzy weterynarii ścisłego nadzoru nad obrotem
krajowym trzodą chlewną, co również przyczyni się
do skutecznej realizacji programu zwalczania ww.
choroby.
Zgodnie z pkt 3.6.3 załącznika do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie
wprowadzenia programu zwalczania choroby Au-
jeszkyego u świń (Dz. U. z 2008 r. Nr 64, poz. 397,
z późn. zm.) opłaty za wystawienie świadectw zdro-
wia pobiera się zgodnie z poz. 3 załącznika nr 1 roz-
porządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
15 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu ustalania i wy-
sokości opłat za czynności wykonywane przez In-
spekcję Weterynaryjną, sposobu i miejsc pobierania
tych opłat oraz sposobu przekazywania informacji
w tym zakresie Komisji Europejskiej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 2, poz. 15).
Ww. rozporządzenie Rady Ministrów stanowi, że
urzędowy lekarz weterynarii pobiera opłatę za wy-
konanie badania zwierząt, które mają zostać umiesz-
czone na rynku krajowym wraz z wystawieniem wy-
maganych świadectw zdrowia. W związku z powyż-
szym kwota pobrana od posiadacza zwierząt jest
uzależniona od liczby sztuk poddanych badaniu.
Lekarz weterynarii powinien pobrać kwotę:
— 17 zł za badanie i wystawienie świadectwa do
15 sztuk świń;
— 1 zł za każde następne zwierzę powyżej
15 sztuk.
Do ww. kwoty lekarz wykonujący urzędowe czyn-
ności w gospodarstwie dolicza koszty dojazdu do miej-
sca wykonania czynności według stawek za 1 km
przebiegu pojazdu ustalonych zgodnie z rozporządze-
niem ministra infrastruktury z dnia 25 maca 2002 r.
w sprawie warunków ustalania oraz sposobu doko-
nywania zwrotu kosztów używania do celów służbo-
wych samochodów osobowych, motocykli i motoro-
werów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U.
2002 r. Nr 27, poz. 1639, z późn. zm.).
Wydatki, jakie rolnik ponosi w związku z zaopa-
trzeniem przesyłek świń w świadectwa zdrowia, są
stosunkowo niewysokie w porównaniu do wkładu fi-
nansowego ze środków budżetowych przeznaczonych
na realizację programu, jak i korzyści, jakie osiągną
rolnicy po uznaniu ich gospodarstw, regionów, a na-
stępnie kraju jako wolnych od choroby Aujeszkyego.
Zapewni to swobodę przemieszczania zwierząt w przy-
515
szłości nie tylko na obszarze kraju, ale także pozwo-
li na możliwość swobodnego handlu, a także ekspor-
tu świń, w tym m.in. do Rosji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie odszkodowań za szkody łowieckie
(14848)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Stanisława Steca z dnia 26 lutego
2010 r., skierowaną do ministra środowiska przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., w spra-
wie odszkodowań za szkody wyrządzane przez zwie-
rzęta łowne, uprzejmie informuję, że minister środo-
wiska podjął już określone działania, kierując się po-
trzebą złagodzenia problemu szkód łowieckich.
Minister środowiska zgłaszał propozycje przy no-
welizacji ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich rozszerzenia dopłat do skła-
dek ubezpieczeń producentów rolnych dodatkowo
z tytułu szkód spowodowanych w uprawach rolnych
przez zwierzęta łowne. Minister rolnictwa i rozwoju
wsi w odpowiedzi stwierdził, że wytyczne Wspólnoty
w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i le-
śnym na lata 2007–2013, jak i rozporządzenie Komi-
sji (WE) nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu w odnie-
sieniu do pomocy państwa dla małych i średnich
przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną
z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniają-
ce rozporządzenie (WE) nr 70/2001 nie przewidują
możliwości udzielania pomocy ze środków publicz-
nych w tym zakresie.
Pragnę również nadmienić, że minister środowi-
ska oraz minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócili się
wspólnie do Komisji Europejskiej (pani Mariann Fi-
scher-Boel, komisarza do spraw rolnictwa i rozwoju
wsi) o rozważenie możliwości pomocy finansowej dla
państwa w formie wsparcia finansowania odszkodo-
wań łowieckich ze środków wspólnotowych. Uzyska-
na z KE odpowiedź w tej sprawie nie była jednak
satysfakcjonująca.
Niezależnie od powyższego minister środowiska
w porozumieniu z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi
wydał rozporządzenie wprowadzające zmianę okresu
polowań na dziki – gatunek wyrządzający największe
szkody łowieckie, wskazując całoroczny okres polo-
516
wań na dziki z wyjątkiem loch. W Dz. U. z 2010 r.
Nr 45, poz. 272 zostało też opublikowane rozporzą-
dzenie ministra środowiska (podpisane także w po-
rozumieniu przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi)
regulujące sposób postępowania przy szacowaniu
szkód łowieckich i wypłaty odszkodowań za szkody
w uprawach i płodach rolnych. Rozporządzenie to
wychodzi naprzeciw oczekiwaniom wszystkich zain-
teresowanych stron i stanowi kompromis ustaleń
ekspertów z dziedziny szkód łowieckich.
Odnośnie do sytuacji finansowej kół łowieckich
chciałbym nadmienić, że dzierżawcy i zarządcy ob-
wodów łowieckich są zobowiązani zapisami ustawy
Prawo łowieckie do bezwzględnego regulowania swo-
ich zobowiązań w zakresie odszkodowań łowieckich
bez względu na okresową sytuację finansową koła
łowieckiego lub zarządcy obwodu łowieckiego.
W kwestii podpisywania umów ubezpieczenia od
szkód łowieckich przez koła łowieckie pragnę zauwa-
żyć, iż Polski Związek Łowiecki podjął już stosowne
działania w tym zakresie, czego efektem będzie dru-
gi już rok funkcjonowania stosownych umów z jed-
nym z towarzystw ubezpieczeniowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania pomocy społecznej
(14853)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana wicemarszałka Sejmu RP Krzysz-
tofa Putry z dnia 12 marca 2010 r. dotyczące inter-
pelacji pana posła Stanisława Steca w sprawie funk-
cjonowania pomocy społecznej udzielam następują-
cych wyjaśnień.
W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (j.t. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.) przyjęto model weryfikacji kryteriów dochodo-
wych, w którym przewiduje się inicjowanie z urzędu
procedury ich weryfikacji co trzy lata (art. 9 ustawy
o pomocy społecznej). Rząd zweryfikował w 2009 r.
kryteria dochodowe oraz kwoty świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej, podejmując decyzję o nie-
podwyższaniu dotychczas obowiązujących kwot z po-
wodu trudnej sytuacji budżetu państwa oraz koniecz-
ności zapewnienia środków na wydatki obligatoryjne
wynikające z obowiązujących przepisów prawa, na
które składa się między innymi wypłacanie zasiłków
stałych i okresowych. Zabiegano zwłaszcza o zabez-
pieczenie utrzymania przynajmniej na niezmniejszo-
nym poziomie finansowania podstawowych świad-
czeń z pomocy społecznej.
Proszę jednakże zwrócić uwagę na zapisy ustawo-
we – tego samego art. 9 ust. 9 ustawy o pomocy spo-
łecznej – określające procedurę postępowania w przy-
padku, gdy obliczony przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych poziom minimum egzystencji będzie wyż-
szy od poziomu kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń z pomocy społecznej. Przewidują
one, że jeśli w danym roku kalendarzowym kwota
kryterium dochodowego osoby samotnie gospodaru-
jącej i kwota kryterium dochodowego na osobę w ro-
dzinie będzie równa lub niższa niż minimum egzy-
stencji, Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych może wystąpić do Rady Ministrów
z wnioskiem o zweryfikowanie kwot kryteriów do-
chodowych. Zatem gdyby taka sytuacja zaszła w obec-
nym roku, Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych będzie mogła zainicjować procedurę
weryfikacji kryteriów dochodowych w pomocy spo-
łecznej. Procedura ta chroni przed wystąpieniem sy-
tuacji przekroczenia poziomu minimum egzystencji
ponad poziom kryteriów dochodowych przyjętych
w ustawie o pomocy społecznej, co skutkowałoby nie-
otrzymaniem pomocy przez osoby o dochodzie poni-
żej poziomu minimum egzystencji.
Zgodnie z powyższymi wyjaśnieniami ostatnia
weryfikacja przypadła na rok 2009, kolejna planowa-
na jest na rok 2012, niemniej jednak każdego roku,
do dnia 15 kwietnia, minister pracy i polityki spo-
łecznej przedkłada Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych informację o wysokości
minimum egzystencji ustalonej przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych. Do dnia 15 kwietnia 2010 r. zo-
stanie przedłożona taka informacja wg cen średnio-
rocznych za 2009 r.
Jednocześnie niezbędne jest wyjaśnienie, że pro-
cedura kwot progów dochodowych nie oznacza jedy-
nego rozwiązania prawnego w pomocy społecznej,
którego zastosowanie ma na celu przeciwdziałanie
negatywnym skutkom niedostatku. Przepisy ustawy
o pomocy społecznej przewidują możliwość udzielenia
pomocy społecznej w szczególnie uzasadnionych
przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach prze-
kraczających kryterium dochodowe (art. 40 i 41 usta-
wy o pomocy społecznej). Ponadto niektóre świadcze-
nia niepieniężne pomocy społecznej świadczone są
bez względu na dochód zainteresowanych: praca so-
cjalna (art. 45), poradnictwo specjalistyczne (w szcze-
gólności prawne, psychologiczne, rodzinne – art. 46),
interwencja kryzysowa (art. 47). Na podkreślenie za-
sługuje fakt, że przy rozpatrywaniu decyzji o przy-
znanie świadczeń pomocy społecznej brane są pod
uwagę nie tylko niedostatki finansowe, ale także
inne ryzyka socjalne uzasadniające udzielenie pomo-
cy społecznej, a w szczególności: sieroctwo, bezdom-

ność, bezrobocie, niepełnosprawność, długotrwała
lub ciężka choroba, przemoc w rodzinie, potrzeba
ochrony ofiar handlu ludźmi, potrzeba ochrony ma-
cierzyństwa lub wielodzietności, bezradność w spra-
wach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia
gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach
niepełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności
w przystosowaniu do życia młodzieży opuszczającej
całodobowe placówki opiekuńczo-wychowawcze,
trudności w integracji cudzoziemców, którzy uzy-
skali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy
lub ochronę uzupełniającą, trudności w przystoso-
waniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego,
alkoholizm lub narkomania, zdarzenie losowe i sy-
tuacja kryzysowa, klęska żywiołowa lub ekologiczna
(art. 7).
Zgodnie z przepisami ustawy o pomocy społecznej
w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej
może być przyznany zasiłek celowy. Przez niezbędne
potrzeby należy rozumieć w szczególności: pokrycie
części lub całości kosztów zakupu żywności, leków
i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów
użytku domowego, drobnych remontów i napraw
w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. W szcze-
gólnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzi-
nie o dochodach przekraczających kryterium docho-
dowe może być przyznany:
1) specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprze-
kraczającej odpowiednio kryterium dochodowego
osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie
podlega zwrotowi;
2) zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rze-
czowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwo-
ty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.
Przyznanie zasiłku celowego oraz specjalnego za-
siłku celowego następuje w ramach uznania admini-
stracyjnego organu udzielającego pomocy społecznej,
co nie oznacza jednak pełnej dowolności przy podej-
mowaniu decyzji, ponieważ organ administracji pu-
blicznej związany jest pozostałymi przepisami usta-
wy o pomocy społecznej oraz przepisami Kodeksu
postępowania administracyjnego, w tym art. 7 i 77
§ 1 K.p.a., które wprowadzają zasadę prawdy obiek-
tywnej i zasadę uwzględniania słusznego interesu spo-
łecznego i słusznego interesu obywateli. Jak również
wskazuje ustawa o pomocy społecznej, rodzaj, forma
i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do
okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Po-
trzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny
zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i miesz-
czą się w możliwościach pomocy społecznej.
Przepis art. 12 ustawy o pomocy społecznej sta-
nowi wprost, iż w przypadku stwierdzonych przez
pracownika socjalnego dysproporcji między udoku-
mentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątko-
wą osoby lub rodziny, wskazującą, że osoba ta lub
rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację
życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe,
w szczególności w przypadku posiadania znacznych
zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów
517
majątkowych lub nieruchomości, można odmówić
przyznania świadczenia. Nie ma więc potrzeby jego
doprecyzowania poprzez wskazanie, iż chodzi o fak-
tyczną sytuację majątkową uprawnionego.
Jeśli chodzi o standardy pracy opiekunki domo-
wej, to uprzejmie informuję, że obecnie nie przewidu-
je się prac w tym zakresie.
Jednocześnie wyjaśniam, że w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” realizowany będzie
projekt 1.18, którego głównym celem jest opracowa-
nie i wdrożenie do 2013 r. standardów usług pomocy
i integracji społecznej. Cel główny osiągany będzie
przez realizację celów szczegółowych, którymi są
m.in. standardy organizacyjne instytucji (ośrodka
pomocy społecznej, powiatowego centrum pomocy
społecznej, centrum integracji społecznej) oraz stwo-
rzenie „modelowej usługi” systemu pomocy i integra-
cji społecznej spełniającej funkcje profilaktyczne,
edukacyjne, osłonowe oraz aktywizacyjne, a także
wypracowanie i sprawdzenie nowych metodologii
pracy socjalnej dla pracy z grupami osób zagrożonych
wykluczeniem społecznym, ich aktywizacja zawodo-
wa oraz przywracanie do pełnienia lokalnych spo-
łecznych ról, z istotą wyprzedzającego reagowania na
sytuację społeczno-zawodową tych osób.
Doświadczenia z realizacji tego programu wyko-
rzystane zostaną przy pracach nad standardami po-
szczególnych rodzajów usług w zakresie opieki śro-
dowiskowej.
Dodatkowo wyjaśniam, że przy senackim Klubie
Parlamentarnym Platformy Obywatelskiej powoła-
ny został zespół pod przewodnictwem pana senato-
ra Mieczysława Augustyna ds. tzw. ustawy pielę-
gnacyjnej. Obecnie trwają końcowe prace nad przy-
gotowaniem tzw. „zielonej księgi”, która ma zobra-
zować aktualny stan opieki długoterminowej w Pol-
sce. W dokumencie tym zawarte będą także progno-
zy demograficzne i rekomendowane przez zespół
rozwiązania dotyczące wsparcia osób niesamodziel-
nych. Ostateczne decyzje, czy wdrażane będą jakie-
kolwiek zmiany w zakresie obowiązujących rozwią-
zań prawnych, czy też wprowadzane nowe rozwią-
zania (wprowadzenie systemu ubezpieczeniowego,
dodatkowego wsparcia z budżetu państwa czy też
systemu mieszanego), podejmowane będą przez rząd
RP. Jeżeli zapadną decyzje odnośnie opracowania
nowych uregulowań prawnych w tym zakresie, będą
musiały one zawierać również standardy usług opie-
kuńczych i pielęgnacyjnych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
518
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania programu
określającego politykę zdrowotną, społeczną
i ekonomiczną zmierzającą do zmniejszenia
używania wyrobów tytoniowych (14854)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Stanisława Steca, przesłanej
przy piśmie o znaku SPS-023-14854/10 w sprawie
funkcjonowania programu określającego politykę
zdrowotną, społeczną i ekonomiczną zmierzającą do
zmniejszenia używania wyrobów tytoniowych,
uprzejmie informuję, co następuje.
„Program ograniczania zdrowotnych następstw
palenia tytoniu w Polsce” realizowany jest od 1999
r. Jego finansowanie w poszczególnych latach przed-
stawia poniższe zestawienie:
Lata W mln zł
1999–2000 27
2001–2003 0,5
2004 0,55
2005 0,7
2006–2008 1,0
W roku 2009 środki finansowe z budżetu wynio-
sły 998 152,91 PLN, w tym:
— z Państwowej Inspekcji Sanitarnej – 826 379,13
PLN, w tym z Głównego Inspektoratu Sanitarnego
– 400 tys. PLN,
— z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji – 177 773,78 PLN.
„Program ograniczania zdrowotnych następstw
palenia tytoniu w Polsce. Cele i zadania na lata 2010–
–2013” został zatwierdzony przez Radę Ministrów
dnia 16 lutego 2010 r.
Zgodnie z założeniami „Programu ograniczania
zdrowotnych następstw palenia tytoniu w Polsce”
edukacja i promocja zdrowia realizowane są w spo-
sób zorganizowany przez jednostki Państwowej In-
spekcji Sanitarnej w całym kraju, tj. przez woje-
wódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne (16) i po-
wiatowe stacje sanitarno-epidemiologiczne (318)
i ich partnerów odpowiednio na poziomie wojewódz-
kim i powiatowym.
Adresatami ww. oddziaływań są:
— dzieci w wieku przedszkolnym i ich rodzice
– Państwowa Inspekcja Sanitarna wprowadziła
w 2008 r. przedszkolny program edukacji antytyto-
niowej pt. „Czyste powietrze wokół nas”. W I edycji
programu w latach 2008–2009 w działaniach progra-
mowych wzięło udział 19,5% przedszkoli w całym
kraju; działaniami edukacyjnymi objęto 67 694 dzie-
ci oraz 49 588 rodziców i opiekunów we wszystkich
województwach. Wg założeń „Programu ogranicza-
nia zdrowotnych następstw palenia tytoniu w Pol-
sce” do roku 2013 ww. działaniami programowymi
objętych zostanie 100% przedszkoli w Polsce,
— dzieci i młodzież szkolna – Państwowa Inspek-
cja Sanitarna w bieżącym roku wprowadziła 2 pro-
gramy: program edukacji antytytoniowej „Nie pal
przy mnie, proszę” – skierowany do uczniów młod-
szych klas szkół podstawowych, oraz program profi-
laktyki palenia tytoniu „Znajdź właściwe rozwiąza-
nie” – przeznaczony dla uczniów starszych klas szkół
podstawowych oraz uczniów gimnazjów, a także ich
rodziców.
Główny Inspektorat Sanitarny dla potrzeb przed-
sięwzięć prozdrowotnych prowadzonych w całym
kraju wydaje corocznie materiały oświatowo-zdro-
wotne (poradniki dla nauczycieli, pomoce dydaktycz-
ne i wydawnictwa dla dzieci, młodzieży oraz ich ro-
dziców). Ponadto na poziomie wojewódzkim i powia-
towym organizowane są szkolenia dla nauczycieli
przedszkolnych i szkolnych, przygotowujące ich do
pełnienia funkcji koordynatorów i realizatorów dzia-
łań programowych.
Główny Inspektorat Sanitarny corocznie we współ-
pracy z jednostkami Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej oraz partnerami na poziomie kraju organizuje
ogólnokrajowe kampanie społeczne w ramach obcho-
dów Światowego Dnia bez Tytoniu i Światowego
Dnia Rzucania Palenia.
Zgodnie z założeniami „Programu ograniczania
zdrowotnych następstw palenia tytoniu w Polsce”
działania w roku bieżącym skierowane będą do ko-
biet planujących ciążę, ciężarnych i młodych matek.
W kolejnych latach realizacji kampanii działaniami
objęci zostaną:
— rodzice i opiekunowie dzieci w zakresie bierne-
go palenia (2011 r.),
— młode kobiety (2012 r.),
— osoby o niskim statusie ekonomicznym (2013 r.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zakazu sprzedaży
nieruchomości rolnych Skarbu Państwa,
wobec których są domniemane roszczenia
byłych właścicieli (14855)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 26 lu-

tego 2010 r. otrzymaną za pośrednictwem pana To-
masza Arabskiego, szefa Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, przy piśmie z dnia 18 marca 2010 r., znak:
DSPA-4810-1572-(1)/10, w sprawie zakazu sprzedaży
nieruchomości rolnych Skarbu Państwa, wobec któ-
rych są domniemane roszczenia byłych właścicieli,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Pismo pana Jerzego Buzka Prezesa Rady Mini-
strów z dnia 6 listopada 1997 r. dotyczące wstrzyma-
nia podejmowania decyzji w sprawach wyrażania
zgody na zbywanie lub obciążanie nieruchomości
wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skar-
bu Państwa wiązało się z planowanym wówczas ure-
gulowaniem kwestii reprywatyzacji w przygotowa-
nym przez Ministerstwo Skarbu Państwa projekcie
ustawy, przewidującym zwrot przejętych na rzecz
państwa nieruchomości w naturze. Projekt zawiera-
jący te uregulowania nie został uchwalony. Jednocze-
śnie pragnę wyjaśnić, iż w 2008 r. w Ministerstwie
Skarbu Państwa przygotowany został nowy projekt
ustawy zatytułowany: o świadczeniach pieniężnych
przyznawanych niektórym osobom, których dotyczy-
ły procesy nacjonalizacji, mający na celu złagodzenie
dawnych krzywd związanych z procesami nacjonali-
zacyjnymi poprzez przyznanie świadczeń pienięż-
nych ex-gratia osobom, których dotyczyły procesy
nacjonalizacji przeprowadzone na podstawie wyda-
nych w latach 1944–1962 dekretów PKWN i ustaw
uchwalonych przez Sejm PRL oraz bez podstawy
prawnej.
Projektowana regulacja nie przewiduje zwrotów
mienia w naturze ani odszkodowań. Zadośćuczynie-
nie następować będzie w formie pieniężnej, przy
czym kwestia ostatecznego określenia źródeł finan-
sowania przewidzianych projektowaną regulacją
świadczeń pieniężnych jest w chwili obecnej przed-
miotem uzgodnień stałego komitetu Rady Ministrów.
Podkreślić należy, iż projekt ustawy przedłożony sta-
łemu komitetowi Rady Ministrów zakłada, iż jednym
ze źródeł finansowania tych świadczeń mają być
wpływy uzyskiwane przez Agencję Nieruchomości
Rolnych ze sprzedaży nieruchomości wchodzących
w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa.
Projekt przewiduje ponadto możliwość nabycia nie-
ruchomości przejętej przez osobę uprawnioną z pro-
jektowanej ustawy, w oparciu o przepisy ustaw:
o gospodarce nieruchomościami oraz o gospodarowa-
niu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa,
przy zaliczeniu wysokości przyznanego świadczenia
pieniężnego na poczet ceny tej nieruchomości.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż zgod-
nie z zaleceniem pana Michała Boniego, ministra
– członka Rady Ministrów, z dnia 15 października
2009 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wspól-
nie z Rządowym Centrum Legislacji opracowało pro-
jekt pisma prezesa Rady Ministrów znoszącego zale-
cenie byłego prezesa Rady Ministrów pana Jerzego
Buzka z dnia 6 listopada 1997 r. dotyczące zakazu
zbywania nieruchomości wchodzących w skład Zaso-
bu Własności Rolnej Skarbu Państwa. Projekt po-
wyższego pisma został przekazany do sekretarza
519
Rady Ministrów pana Macieja Berka przy piśmie
z dnia 29 stycznia 2010 r., znak: GZsp-610-15/10.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż w najbliższym czasie powinna zapaść ostateczna
decyzja odnośnie dalszego funkcjonowania powyż-
szego zakazu sprzedaży nieruchomości rolnych Skar-
bu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie „Rządowego programu pomocy
cudzoziemcom i innym osobom
współpracującym z polskimi kontyngentami
wojskowymi oraz kontyngentami policyjnymi
i Straży Granicznej, wydzielonymi do realizacji
zadań poza granicami państwa” (14857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na inter-
pelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej w sprawie
„Rządowego programu pomocy cudzoziemcom i in-
nym osobom współpracującym z polskimi kontyn-
gentami wojskowymi oraz kontyngentami policyj-
nymi i Straży Granicznej, wydzielonymi do reali-
zacji zadań poza granicami państwa” (SPS-023-
-14857/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
„Rządowy program pomocy cudzoziemcom i in-
nym osobom współpracującym z polskimi kontyngen-
tami wojskowymi oraz kontyngentami policyjnymi
i Straży Granicznej, wydzielonymi do realizacji za-
dań poza granicami państwa” został przyjęty przez
Radę Ministrów w dniu 19 sierpnia 2008 r. W swych
założeniach program przewiduje następujące alter-
natywne formy pomocy:
— wypłata bezzwrotnej, jednorazowej zapomogi
w wysokości do 40 000 USD osobie współpracującej
lub jej rodzinie. Wysokość wypłacanej sumy zależy
od wkładu pracy lub pomocy udzielonej polskim kon-
tyngentom wojskowym, a także od sytuacji material-
nej osoby ubiegającej się o taką pomoc,
— pomoc w osiedleniu się w państwach sąsiadu-
jących regionu wskazanych przez kandydata oraz
udzielenie bezzwrotnej, jednorazowej zapomogi w wy-
sokości do 40 000 USD z przeznaczeniem na osie-
dlenie się,
— umożliwienie cudzoziemcowi ubiegania się
o ochronę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W Polsce objęcie ochroną oznacza udzielenie statusu
520
uchodźcy, ochrony uzupełniającej, azylu lub zgody na
pobyt tolerowany.
Realizacja programu rozpoczęła się wraz z udzie-
leniem wsparcia cudzoziemcom współpracującym
z Polskim Kontyngentem Wojskowym w Iraku.
Pierwszą formą pomocy objęto łącznie pięćdziesiąt
trzy osoby, przydzielając im zapomogi w kwotach od
5000 do 40 000 USD, drugą formą pomocy nie zosta-
ła objęta żadna osoba. W ramach realizacji trzeciej
formy pomocy w dniu 13 października 2008 r. do Pol-
ski przybyła grupa dwudziestu pięciu osób (współ-
pracownicy wraz z rodzinami). Transport został zor-
ganizowany przez Dowództwo Operacyjne Sił Zbroj-
nych. W późniejszym terminie do Polski, przez pań-
stwa ościenne, przybyło jeszcze dwóch cudzoziemców
współpracujących z Polskim Kontyngentem Wojsko-
wym w Iraku. Łącznie do Polski w ramach realizacji
programu przybyło dwadzieścia siedem osób. Jedna
z nich (osoba samotna) krótko po przyjeździe skorzy-
stała z możliwości powrotu do kraju pochodzenia,
przy zaangażowaniu Międzynarodowej Organizacji
ds. Migracji.
Decyzją szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców
wszystkim wnioskodawcom oraz ich rodzinom przy-
znano status uchodźcy na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej, a następnie zostały im przydzielone
lokale mieszkalne z zasobów Wojskowej Agencji Miesz-
kaniowej. Łącznie na potrzeby cudzoziemców i ich
rodzin przygotowano sześć mieszkań (dwa w Dębli-
nie oraz po jednym w Debrznie, Leźnicy Wielkiej,
Mierzęcicach i Świdwinie). Cudzoziemcy przeprowa-
dzili się do nich w styczniu 2009 r.
Od momentu zamieszkania rodzin irackich w do-
celowych miejscowościach bezpośrednia rola resortu
obrony narodowej uległa wyczerpaniu. Niemniej
w kilku przypadkach tłumaczom irackim została za-
proponowana praca w lokalnych jednostkach wojsko-
wych, jednak nie wszystkie oferty zostały przyjęte.
Mając świadomość problemów związanych ze znale-
zieniem pracy przez poszczególnych tłumaczy obję-
tych programem, nakazałem ponownie przeanalizo-
wać możliwości zatrudnienia tych osób w jednost-
kach wojskowych zlokalizowanych w miejscowościach,
w których zamieszkali Irakijczycy, bądź też w ich po-
bliżu. Prace w tym zakresie są obecnie realizowane.
Problem ograniczonych możliwości znalezienia
zatrudnienia przez Irakijczyków w małych miejsco-
wościach znany jest resortowi obrony narodowej ze
względu na wpływające w latach 2009 i 2010 wnioski
rodzin irackich o zmianę miejsca zamieszkania na
większe miejscowości. W jednym przypadku, w poro-
zumieniu z rodziną tłumacza, została podjęta decyzja
o zamianie mieszkania rodziny irackiej w Świdwinie
na mieszkanie w Ostrowie Wielkopolskim. W pozo-
stałych przypadkach trwają obecnie analizy zasad-
ności takiej przeprowadzki, w pierwszej kolejności
jednak Ministerstwo Obrony Narodowej podjęło dzia-
łania na rzecz przedstawienia ofert pracy w lokal-
nych jednostkach wojskowych.
Od momentu zamieszkania w miejscowościach
docelowych główną rolę w udzielaniu pomocy Irakij-
czykom objętym programem przejął resort pracy
i polityki społecznej. Z informacji przedstawionych
przez ministra pracy i polityki społecznej wynika, że
była ona udzielana na podstawie ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362, ze zm.) oraz rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 9 marca 2009 r.
w sprawie udzielania pomocy cudzoziemcom, którzy
uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy
lub ochronę uzupełniającą (Dz. U. Nr 45, poz. 366).
Zgodnie z rozdziałem piątym ustawy o pomocy spo-
łecznej pomocy udziela się w ramach uzgodnionego
między pracownikiem socjalnym powiatowego cen-
trum pomocy rodzinie a cudzoziemcem i jego rodziną
indywidualnego programu integracji. Jest on uzgad-
niany, po ustaleniu sytuacji i potrzeb cudzoziemca
oraz jego rodziny, w ramach przeprowadzanego ro-
dzinnego wywiadu środowiskowego. Program ten
jest programem indywidualnym, co oznacza, że jest
opracowywany stosownie do sytuacji i oczekiwań po-
szczególnych osób lub rodzin. W szczególności może
on określać wysokość, formy i zakres pomocy oraz
zobowiązania powiatowego centrum pomocy rodzinie
oraz cudzoziemca lub rodziny. Uzgodnione indywidu-
alne programy integracyjne podlegają zatwierdzeniu
przez wojewodę, który na tej podstawie przeznacza
niezbędne dla realizacji programu środki finansowe.
Indywidualny program integracji realizowany jest
przez okres dwunastu miesięcy. Po jego upływie cu-
dzoziemiec jest uprawniony do świadczeń wynikają-
cych z ustawy o pomocy społecznej, na zasadach
w niej określonych.
Indywidualny program integracji wspierany jest
świadczeniami finansowymi, których wysokość okre-
ślona została we wspomnianym rozporządzeniu w spra-
wie udzielania pomocy cudzoziemcom, którzy uzy-
skali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy lub
ochronę uzupełniającą. Przyznawane są one bez
względu na posiadane środki finansowe oraz bez
uwzględnienia kryterium dochodowego określonego
w art. 8 ustawy o pomocy społecznej.
Poza powyższym świadczeniem pieniężnym cu-
dzoziemcom przysługuje opłacenie składki na ubez-
pieczenie zdrowotne określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Jednocześnie
poszczególne osoby i rodziny objęte były i są świad-
czeniami, które przysługują w ramach systemu za-
bezpieczenia społecznego, tj. świadczeniami rodzin-
nymi oraz pomocą w ramach programu wieloletniego
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”. Dodatkowo
powiatowe centrum pomocy rodzinie udziela pomocy
w formie pracy socjalnej, poradnictwa specjalistycz-
nego, udzielania niezbędnych informacji oraz wspar-
cia w środowisku lokalnym, a także podejmuje inne
działania mające wpływ na prawidłową realizację
programu integracji.
Ponadto Departament Pomocy i Integracji Spo-
łecznej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej po-
zostaje w stałym kontakcie z wydziałami polityki

społecznej właściwych urzędów wojewódzkich, a tak-
że powiatowymi centrami pomocy rodzinie. Z prze-
kazanych informacji wynika, że podpisane progra-
my integracyjne obejmowały także naukę języka
polskiego. W przypadku osób, w sprawie których trwa-
ła procedura przygotowywania indywidualnych
kontraktów, została udzielona pomoc w formie za-
siłków celowych z przeznaczeniem na cele zgłaszane
przez te osoby. Ośrodki pomocy społecznej i powia-
towe centra pomocy rodzinie udzielały oraz udzie-
lają wszechstronnej informacji, a także pomocy ma-
jącej na celu włączenie się tej grupy osób w życie
społeczności lokalnej.
W okresie realizacji indywidualnych programów
integracji (luty 2009 r. – styczeń 2010 r.) łącznie wy-
datkowana została na rzecz tej grupy świadczenio-
biorców (sześć rodzin) kwota 155 918 zł. W ocenie
resortu pracy i polityki społecznej działania przewi-
dziane w programie do realizacji przez służby oraz
jednostki organizacyjne systemu pomocy społecznej
zostały wykonane na najwyższym poziomie.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
jeszcze w Iraku osoby objęte obecnie wspomnianym
programem rządowym zostały szczegółowo poinfor-
mowane o warunkach życia w Polsce, o możliwo-
ściach pomocy ze strony Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej oraz właściwych powiatowych cen-
trów pomocy rodzinie i miejskich ośrodków pomocy
społecznej. Przygotowana została również specjalna
broszura (w języku angielskim, arabskim i polskim),
w której zawarte były wszelkie informacje o możli-
wościach pomocy ze strony Polski po ewentualnym
przyjeździe tłumaczy do kraju. Ponadto osoby objęte
programem pomocy przed przyjazdem do Polski pod-
pisały oświadczenia, w których potwierdziły świado-
mość faktu, że objęcie programem nie stanowi dodat-
kowej formy wynagrodzenia za pracę na rzecz Pol-
skiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku oraz nie
ma na celu poprawy ich warunków bytowych ani też
statusu ekonomicznego.
W odniesieniu natomiast do kwestii realizacji
przedmiotowego programu w stosunku do mieszkań-
ców Afganistanu uprzejmie informuję, że nie wystę-
puje jakakolwiek korelacja między opisywaną przez
media sytuacją tłumaczy irackich mieszkających
w Polsce a ewentualnym spadkiem zaufania czy za-
angażowania ze strony współpracujących z Polskim
Kontyngentem Wojskowym Afgańczyków. Tłumacze
zatrudnieni w Afganistanie deklarują wolę skorzy-
stania z przedmiotowego programu i wyrażają zain-
teresowanie przybyciem w jego ramach do Polski.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
521
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
oraz grupy posłów
w sprawie wydatkowania przez gminy
i powiaty środków z opłat i kar
za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
na przykładzie miasta Bydgoszczy (14858)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14819/
10, dotyczące interpelacji poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie instrumentów finansowych służących do
finansowania ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej przez budżety powiatów i gmin po likwidacji po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy
celowych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych i gmin-
nych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej wynika bezpośrednio z założeń reformy finansów
publicznych opracowanej przez Ministerstwo Finan-
sów. Akt normatywny stanowiący fundament tej re-
formy to jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o fi-
nansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), któ-
ra przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów
publicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też
522
po wejściu w życie tej ustawy, co nastąpiło z 1 stycz-
nia 2010 r., w sektorze finansów publicznych nie będą
mogły funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych,
w szczególności powiatowe i gminne fundusze ochro-
ny środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co jest zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności minister środowiska pod-
jął działania zmierzające do zmiany przepisów pro-
jektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776) a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. l pkt 2, 5, 8, 9, 15,
16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt
13 omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do
zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy będą finan-
sowały cele z zakresu ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony
środowiska uprzejmie informuję, iż zważywszy na
fakt, że będą wydatkowane środki budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin, zastosowanie w tym za-
kresie będą miały odpowiednie przepisy nowej usta-
wy o finansach publicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-

lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873 z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone w przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny,
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
523
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin wspar-
cia finansowego bezpośrednio osobom fizycznym re-
alizującym prywatne inwestycje tych osób, niemniej
zgodne z celami określonymi w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w ustawie Pra-
wo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji, sta-
nowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych, pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż rozważane jest podjęcie prac legislacyj-
nych zmierzających do wprowadzenia do ustawy Pra-
wo ochrony środowiska odpowiednich uregulowań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości poszerzenia katalogu
uprawnień honorowych dawców krwi (14860)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego, prze-
524
słaną przy piśmie, znak: SPS-023-14860/10, z dnia
12 marca 2010 r., w sprawie możliwości wprowadze-
nia ustawy o honorowych dawcach krwi uprzejmie
informuję, co następuje.
Pragnę zapewnić, iż jednym z priorytetów mini-
stra zdrowia jest podejmowanie działań zmierzają-
cych do systematycznego wzrostu liczby honorowych
dawców krwi, a tym samym zagwarantowania wła-
ściwego poziomu zabezpieczenia systemu ochrony
zdrowia w Polsce w krew i jej składniki. Warto pod-
kreślić, iż od roku 2006 odnotowuje się w Polsce re-
gularny wzrost liczby dawców krwi (w 2006 r.
– 539 034, w 2007 r. – 560 053, w 2008 r. – 583 908,
w 2009 r. – 688 060).
Zgodnie z dyrektywą 2002/98/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r.
ustanawiającą normy jakości i bezpiecznego pobie-
rania, testowania, przetwarzania, przechowywania
i dystrybucji krwi ludzkiej i składników krwi oraz
zmieniającą dyrektywę 2001/83/WE w celu podno-
szenia norm bezpieczeństwa odnoszących się do
krwi i składników krwi krwiodawstwo powinno być
dobrowolne i nieodpłatne. W związku z powyższym
podejmowane są wszelkie niezbędne środki w celu
propagowania honorowego krwiodawstwa oraz za-
pewnienia krwiodawcom większego uznania opinii
publicznej.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106,
poz. 681, ze zm.) honorowemu dawcy krwi i zasłużo-
nemu honorowemu dawcy krwi przysługuje: zwolnie-
nie od pracy w dniu, w którym oddaje krew, i na czas
okresowego badania lekarskiego dawców krwi na za-
sadach określonych w odrębnych przepisach, zwrot
utraconego zarobku na zasadach wynikających z prze-
pisów prawa pracy, zwrot kosztów przejazdu do jed-
nostki organizacyjnej publicznej służby krwi oraz
posiłek regeneracyjny.
Należy również zauważyć, że świadczeniobior-
com, którzy posiadają tytuł „Zasłużony Honorowy
Dawca Krwi” lub „Zasłużony Dawca Przeszczepu”,
przysługują bezpłatne leki regenerujące układ
krwiotwórczy do wysokości limitu. Załącznik do
przedmiotowego rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie wykazu leków
dla świadczeniobiorcy posiadającego tytuł „Zasłu-
żonego Honorowego Dawcy Krwi” lub „Zasłużonego
Dawcy Przeszczepu” uwzględnia preparaty witami-
nowe, kwasu foliowego oraz żelaza (Dz. U. Nr 118,
poz. 761).
Ponadto zgodnie z art. 43 ustawy z dnia 25 sierp-
nia 2008 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027) osobom, o których mowa wyżej, przysłu-
gują bezpłatnie, do wysokości limitu, leki podstawo-
we i uzupełniające, których wykaz znajduje się w za-
łączniku do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
8 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu leków podsta-
wowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatno-
ści za leki uzupełniające (Dz. U. Nr 212, poz. 1646).
Warto również zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie
z art. 47c ww. ustawy zasłużonemu honorowemu
dawcy krwi przysługują uprawnienia do korzystania
poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz
usług farmaceutycznych udzielanych w aptekach
(art. 47c ustawy z dnia 25 sierpnia 2008 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.)
oraz bezpłatne zaopatrzenie w leki objęte wykazami
leków podstawowych i uzupełniających do wysokości
limitu ceny.
Pragnę również poinformować, iż zgodnie z usta-
wą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588,
ze zm.) honorowy dawca krwi ma możliwość odlicze-
nia od podatku dochodowego darowizny w wysokości
ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew określo-
nego przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 3
ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie
krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, ze zm.).
Mając na uwadze fakt, iż do Ministerstwa Zdro-
wia napływały liczne postulaty dotyczące doprecyzo-
wania uprawnień przysługujących honorowym daw-
com krwi, minister zdrowia podjął inicjatywę mającą
na celu usystematyzowanie i rozszerzenie przywile-
jów honorowych dawców krwi, między innymi po-
przez zawarcie ww. postulatów w projekcie założeń
do nowelizowanej ustawy o publicznej służbie krwi.
Żywię głęboką nadzieję, iż takie działanie powinno
przyczynić się do zwiększenia motywacji w społe-
czeństwie do oddawania krwi, a tym samym do po-
zyskania nowych dawców i systematycznego zwięk-
szania ilości pobieranej krwi i jej składników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie założeń do projektu ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (14862)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 12 marca
2010 r., znak: SPS-023-14862/10, w sprawie założeń
do projektu ustawy o przeciwdziałaniu przemocy
w rodzinie, uprzejmie informuję, że dnia 26 lutego
2010 r. Pan Marszałek skierował do Ministerstwa

Pracy i Polityki Społecznej interpelację pani poseł,
w której poruszone były kwestie dotyczące projekto-
wanych zmian legislacyjnych w zakresie przeciw-
działania przemocy w rodzinie.
Dnia 24 marca 2010 r. Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej udzieliło odpowiedzi na interpelację pani
poseł, w której zawarte zostały, obok odpowiedzi na za-
dane pytania, również kwestie ogólne wyjaśniające idę,
która przyświecała projektowanym zmianom.
W związku z tym pozwalam sobie przesłać w za-
łączeniu*) kopię udzielonej odpowiedzi, wyrażając
jednocześnie nadzieję, że udzielone wyjaśnienia wy-
czerpują odpowiedzi na pytania zawarte zarówno
w pierwszej, jak i drugiej interpelacji opracowanej
przez panią poseł Annę Sobecką.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie funkcjonowania NFZ (14864)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm
RP, z dnia 23 lutego 2010 r., przesłaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 26 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14864/10),
w sprawie zasad rozliczania świadczeń opieki zdro-
wotnej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących
szczegółowych warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
525
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej braku możliwości rozliczania
kosztów leczenia pacjenta, który przed upływem
14 dni będzie ponownie hospitalizowany z uwagi na
tę samą jednostkę chorobową, uprzejmie informuję,
iż zgodnie z § 23 pkt 10 zarządzenia prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne, jeżeli okres
pomiędzy świadczeniami udzielonymi świadczenio-
biorcy przez świadczeniodawcę, podczas odrębnych
pobytów w szpitalu, z powodu określonego przez
rozpoznanie lub procedurę nie przekracza 14 dni lub
z zasad postępowania medycznego wynika, że pro-
blem zdrowotny może być rozwiązany jednoczaso-
wo, świadczenia te wykazywane są do rozliczenia
jako jedno świadczenie. Należy jednak podkreślić,
iż rozliczenie świadczeń w powyższy sposób nie do-
tyczy hospitalizacji wyłącznie w celu realizacji
świadczeń z zakresów: teleradioterapii, brachytera-
pii, terapii izotopowej oraz związanego z tym lecze-
nia objawowego.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż zgodnie ze stanowiskiem prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia w uzasadnionych przypad-
kach świadczeniodawca może wystąpić jednorazowo
do dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia o wyrażenie zgody na wielokrot-
ne hospitalizacje częstsze niż w odstępie 14 dni,
w odniesieniu do jednego pacjenta lub grupy pacjen-
tów, na cały okres rozliczeniowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie ubezpieczenia społecznego
pracowników delegowanych za granicę (14869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca br. (znak: SPS-023-14869/10)
przesyłające interpelację panów posłów Witolda
Kochana i Tadeusza Arkita w sprawie ubezpiecze-
526
nia społecznego pracowników delegowanych za gra-
nicę pozwalam sobie przedstawić następujące wyja-
śnienia.
1. Zasady ustalania ustawodawstwa właściwego
w zakresie zabezpieczenia społecznego dla obywate-
li państw członkowskich przemieszczających się
w obrębie Unii Europejskiej regulują obecnie posta-
nowienia rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71
z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania sys-
temów zabezpieczenia społecznego do pracowników
najemnych, osób pracujących na własny rachunek
oraz członków ich rodzin przemieszczających się w ob-
rębie Wspólnoty. Zgodnie z przepisami rozporządze-
nia 1408/71 pracownicy migrujący podlegają w za-
kresie zabezpieczenia społecznego przepisom praw-
nym tylko jednego państwa członkowskiego, a czyn-
nikiem decydującym do ustalenia tzw. ustawodaw-
stwa właściwego jest miejsce faktycznego wykonywa-
nia pracy. Osoba zainteresowana podlega zatem sys-
temowi zabezpieczenia społecznego tego państwa
członkowskiego, na terytorium którego pracuje, na-
wet jeżeli zamieszkuje terytorium innego państwa
lub jeżeli jej pracodawca ma swoją siedzibę w innym
państwie członkowskim. Od zasady tej rozporządze-
nie nr 1408/71 przewiduje pewne wyjątki, specyfika
niektórych zawodów czy rodzajów zatrudnienia unie-
możliwia bowiem rygorystyczne stosowanie reguły
miejsca faktycznego wykonywania pracy w każdym
przypadku migracji zarobkowej. Niewątpliwie naj-
ważniejszym z przewidzianych rozporządzeniem wy-
jątków jest delegowanie pracowników.
W rozumieniu przepisów o wspólnotowej koordy-
nacji o delegowaniu mówimy w sytuacji, gdy pracow-
nik zwykle zatrudniony przez przedsiębiorstwo na
terytorium jednego państwa członkowskiego zostaje
przez to przedsiębiorstwo wysyłany do wykonywania
pracy na terytorium innego państwa członkowskiego
na okres nieprzekraczający 12 miesięcy. Zgodnie
z art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 pracownicy
oddelegowani do pracy na terytorium innego państwa
UE, EOG oraz Szwajcarii w okresie wykonywania pra-
cy za granicą w dalszym ciągu podlegają systemowi
zabezpieczenia społecznego państwa wysyłającego. In-
stytucja ubezpieczeniowa państwa wysyłającego zobo-
wiązana jest na wniosek pracownika lub jego praco-
dawcy wystawić zaświadczenie potwierdzające ten
fakt, wraz z określeniem daty, do której jej ustawodaw-
stwo ma zastosowanie. Dane te obecnie poświadczane
są na formularzu E 101. Polskim ubezpieczonym dele-
gowanym przez pracodawcę do pracy za granicę for-
mularz E 101 wystawia terenowa jednostka organiza-
cyjna Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, właściwa ze
względu na siedzibę pracodawcy.
2. Analogicznie jak w przypadku każdego rozwią-
zania wyjątkowego skorzystanie z możliwości dele-
gowania pracowników za granicę obwarowane jest
określonymi warunkami. Regulacje wspólnotowe
uzależniają możliwość skorzystania z postanowień
art. 14 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 od spełnie-
nia dwóch kryteriów dodatkowych: pierwszym jest,
aby przez cały okres delegowania utrzymywany był
tzw. bezpośredni związek pomiędzy pracownikiem
delegowanym a jego pracodawcą, natomiast drugim
– aby przedsiębiorstwo delegujące prowadziło tzw.
znaczącą działalność w państwie, w którym ma ono
swoją stałą siedzibę. Jak wynika z treści przekazanej
interpelacji, to właśnie to drugie kryterium – prowa-
dzenie znaczącej działalności w państwie wysyłają-
cym – stanowi przedmiot szczególnego zainteresowa-
nia panów posłów Kochana i Arkita. Wobec powyż-
szego wszelkie dalsze wyjaśnienia odnosić się będą
właśnie do tego warunku.
3. Istotnie, w chwili obecnej wymóg prowadzenia
przez przedsiębiorstwo delegujące tzw. znaczącej
działalności w państwie, w którym ma ono swoją stałą
siedzibę, nie wynika bezpośrednio z treści rozporzą-
dzeń nr 1408/71 i 574/72. Nie oznacza to jednak, że
warunek ten może być traktowany jako dodatkowe,
nieprzewidziane prawem unijnym wymaganie, ma on
bowiem swoje bezpośrednie źródło w orzeczeniach
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS).
W sprawie Fitzwilliam Technical Services nr C-202/
97 ETS wyraźnie stwierdził, że warunkiem skorzy-
stania z rozwiązania wyjątkowego, jakim jest dele-
gowanie pracowników (przy jednoczesnym utrzyma-
niu ich w systemie ubezpieczeń państwa wysyłające-
go), jest normalne prowadzenie przez pracodawcę
delegującego działalności w państwie, w którym ma
on swoją siedzibę, przy czym przez normalne wyko-
nywanie działalności należy rozumieć stałe wykony-
wanie przez zainteresowane przedsiębiorstwo znacz-
nej działalności w państwie jego siedziby. Co istotne
ETS, formułując w powołanym orzeczeniu wymóg
prowadzenia przez przedsiębiorstwo delegujące zna-
czącej działalności, określił również kryteria, które
powinny być wykorzystywane w celu ustalenia jego
wypełnienia. Wśród takich przykładowych kryteriów
ocennych ETS wymienił:
— miejsce, w którym przedsiębiorstwo ma swoją
zarejestrowaną siedzibę i zaplecze administracyjne,
— liczbę pracowników administracyjnych zatrud-
nionych w państwie członkowskim, w którym przed-
siębiorstwo jest zarejestrowane, i w drugim państwie
członkowskim,
— miejsce dokonywania rekrutacji pracowników
delegowanych i miejsce zawierania większości umów
z klientami,
— ustawodawstwo właściwe dla umów zawartych
między przedsiębiorstwem a jego pracownikami, z jed-
nej strony, oraz między przedsiębiorstwem a jego
klientami z drugiej oraz
— obrót w wystarczająco charakterystycznym
czasokresie ustalonym dla danego państwa człon-
kowskiego.
Wymogi sformułowane w orzecznictwie ETS sta-
ły się podstawą dla wydania w roku 2000 decyzji Ko-
misji Administracyjnej ds. Zabezpieczenia Społecz-
nego Pracowników Migrujących nr 181 z dnia 13 grud-
nia 2000 r. w sprawie interpretacji art. 14(1), 14a(1)
oraz 14b(1) i (2) Rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/

71 w zakresie ustawodawstwa właściwego pracowni-
kom delegowanym oraz osobom pracującym na wła-
sny rachunek tymczasowo wykonującym pracę poza
terytorium państwa właściwego. Decyzja ta w punk-
cie 3 powtarza ustalenia zawarte uprzednio w orze-
czeniu C-202/97 Fitzwilliam. Dalsze doprecyzowanie
kryteriów dokonywania oceny, czy przedsiębiorstwo
delegujące prowadzi znaczącą działalność na tery-
torium państwa wysyłającego, zostało dokonane
w „Praktycznym przewodniku w dziedzinie oddele-
gowania pracowników w państwach UE, EOG i Szwaj-
carii” stanowiącym unijny kodeks dobrych praktyk
w zakresie delegowania. To właśnie w tym dokumen-
cie zawarty został wymóg osiągania przez przedsię-
biorstwo delegujące co najmniej 25-porocentowego
obrotu na terytorium państwa siedziby.
Od dnia 1 maja 2010 r. prawne umocowanie wy-
mogu prowadzenia przez przedsiębiorstwo delegują-
ce tzw. znaczącej działalności w państwie, w którym
ma ono swoją stałą siedzibę, ulegnie dalszemu wzmoc-
nieniu. Wymóg ten – wcześniej wywodzony z orzecz-
nictwa ETS, zapisany w decyzji komisji administra-
cyjnej nr 181 i doprecyzowany w „Praktycznym prze-
wodniku” – wynikać będzie bezpośrednio z postano-
wień rozporządzeń unijnych regulujących obszar
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
Z dniem 1 maja 2010 r. obecnie obowiązujące rozpo-
rządzenia nr 1408/71 i 574/72 zostaną bowiem zastą-
pione w unijnym porządku prawnym rozporządze-
niem Rady i Parlamentu Europejskiego (WE) nr 883/
2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordyna-
cji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozpo-
rządzeniem Rady i Parlamentu Europejskiego nr 987/
2009 z dnia 16 września 2009 r. dot. wykonywania
rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordy-
nacji systemów zabezpieczenia społecznego. Postano-
wienia dotyczące delegowania pracowników zawarte
zostały odpowiednio w art. 12 ust. 1 rozporządzenia
nr 883/2004 oraz art. 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr
987/2009. W kontekście treści interpelacji panów po-
słów Kochana i Arkita na szczególną uwagę zasługu-
je właśnie art. 14 ust. 2 rozporządzenia 987/2009,
który expressis verbis wskazuje „znaczącą działal-
ność w państwie siedziby” jako jeden z warunków
skorzystania z instytucji delegowania. Zgodnie z po-
wołanym artykułem „Do celów stosowania art. 12
ust. 1 rozporządzenia podstawowego sformułowanie
>>[pracodawca] który normalnie tam prowadzi swą
działalność<< odnosi się do pracodawcy zazwyczaj
prowadzącego znaczną część działalności, innej niż
działalność związana z samym zarządzeniem we-
wnętrznym, na terytorium państwa członkowskiego,
w którym ma swoją siedzibę, z uwzględnieniem
wszystkich kryteriów charakteryzujących działal-
ność prowadzoną przez dane przedsiębiorstwo. Od-
nośne kryteria muszą zostać dopasowane do specy-
ficznych cech każdego pracodawcy i do rzeczywistego
charakteru prowadzonej działalności.”
Szczegółowe kryteria ocenne, o których mowa
w art. 14 ust. 2 rozporządzenia 987/2009, zawarte
527
zostały w decyzji Komisji Administracyjnej ds. Koor-
dynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego nr A2
z dnia 12 czerwca 2009 r. dotyczącej wykładni art. 12
rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie ustawo-
dawstwa mającego zastosowanie wobec pracowników
delegowanych i pracowników wykonujących działal-
ność na własny rachunek, czasowo pracujących poza
państwem właściwym. Kryteria te pozostały prak-
tycznie niezmienione w stosunku do tych wskaza-
nych w orzeczeniu w sprawie Fitzwilliam i zapisa-
nych w decyzji nr 181.
W świetle przedstawionych powyżej informacji,
trudno – jak sądzę – uznać, że wymóg prowadzenia
przez przedsiębiorstwo delegujące tzw. znaczącej
działalności w państwie, w którym ma ono swoją sta-
łą siedzibę, nie został w przepisach wspólnotowych
należycie określony.
4. Odnosząc się bezpośrednio do kwestii podnie-
sionych w interpelacji panów posłów Kochana i Ar-
kita, pragnę poinformować, iż mam świadomość, że
ocena faktu prowadzenia przez przedsiębiorstwo de-
legujące pracowników tzw. znaczącej działalności
w państwie, w którym ma ono swoją stałą siedzibę,
może prowadzić do rozbieżności pomiędzy pracodaw-
cą a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych. Docierają
do mnie sygnały, że szereg kontrowersji budzi
zwłaszcza kwestia spełnienia przez przedsiębiorstwo
delegujące warunku minimalnego 25-procentowego
obrotu na terytorium państwa wysyłającego. Pragnę
jednak zwrócić uwagę, że Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych realizuje w swej codziennej pracy wytyczne
przyjęte na poziomie unijnym – wspólne dla wszyst-
kich państw członkowskich UE. Spełnienie warun-
ku prowadzenia znaczącej działalności, w tym mi-
nimum 25-procentowego obrotu na terytorium
państwa wysyłającego, stanowi przedmiot badań
instytucji ubezpieczeniowych zarówno w Polsce,
jak i w innych państwach członkowskich, i w rów-
nym stopniu dotyczy wszystkich unijnych przedsię-
biorców, których działalność opiera się na eksporcie
dóbr czy usług. Warto także zwrócić uwagę, że usta-
lenie wspólnych kryteriów ocennych działa w pewnym
sensie na korzyść przedsiębiorców, gdyż zapobiega roz-
bieżnym interpretacjom pojęcia: prowadzenie znaczą-
cej działalności w różnych państwach członkowskich,
a w konsekwencji nierównemu traktowaniu unijnych
przedsiębiorców.
Oceniając sposób realizacji przez ZUS wytycznych
w zakresie ustalania faktu prowadzenia przez przed-
siębiorstwo delegujące znaczącej działalności, nie
wolno zapominać, że poświadczenie przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych formularza E 101 dla pra-
cownika delegowanego rodzi w świetle prawa wspól-
notowego bardzo poważne konsekwencje. Zgodnie
z utrwaloną linią orzeczniczą Europejskiego Trybu-
nału Sprawiedliwości formularz E 101 jest wiążący
dla instytucji ubezpieczenia społecznego i sądów po-
zostałych państw członkowskich, a decyzję o jego wy-
cofaniu lub stwierdzeniu nieważności może podjąć
wyłącznie ta instytucja państwa członkowskiego,
528
która go wydała. Ten szczególny charakter formula-
rzy E 101 nakłada na instytucje je poświadczające
określone obowiązki. Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych, zgodnie z traktatową zasadą lojalnej współpra-
cy, każdorazowo zobowiązany jest do przeprowadze-
nia starannej oceny wszystkich faktów istotnych
z punktu widzenia ustalenia ustawodawstwa właści-
wego, a tym samym zapewnienia prawidłowości da-
nych zawartych w formularzu E 101. Nieprawidłowe
wystawienie formularzy E 101 (a zatem potwierdze-
nie spełnienia warunków w rzeczywistości niespeł-
nionych) naruszałoby zasadę lojalnej współpracy
i negatywnie wpłynęłoby na wiarygodność i reputa-
cję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz ogólnie
Polski jako państwa członkowskiego zobowiązanego
do należytego stosowania przepisów prawa wspólno-
towego. W dalszej perspektywie mogłoby także sta-
nowić podstawę do zajęcia się sprawą przez Europej-
ski Trybunał Sprawiedliwości.
Dodatkowo, w odpowiedzi na pytania zawarte
w interpelacji panów posłów Kochana i Arkita, pra-
gnę poinformować, iż:
— resort pracy posiada wiedzę na temat zasad
dokonywania oceny faktu prowadzenia przez przed-
siębiorcę znaczącej działalności w państwie, w któ-
rym posiada on swoją siedzibę. Zasady te zostały
przestawione w niniejszym piśmie. Nie podzielam
wyrażonej w interpelacji opinii, iż są one nieprecy-
zyjne, choć niewątpliwie w niektórych przypadkach
ich interpretacja może rodzić trudności praktyczne;
— do resortu pracy jedynie sporadycznie dociera-
ją informacje nt. postępowań sądowych pomiędzy
pracodawcami a ZUS w sprawach o odmowę wydania
zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa właści-
wego dla pracowników delegowanych (E 101) i mini-
sterstwo nie dysponuje pełnymi danymi na temat
skali tego zjawiska. Wynika to z faktu, iż minister
pracy i polityki społecznej nie jest organem upraw-
nionym do podejmowania decyzji w sprawach indy-
widualnych w omawianym zakresie, nie ma również
kompetencji do rozpatrywania odwołań od decyzji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie bowiem
z art. 83 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o sys-
temie ubezpieczeń społecznych od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, dotyczących w szczególno-
ści: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebie-
gu ubezpieczeń, ustalania wymiaru składek i ich
poboru, a także umarzania należności z tytułu skła-
dek, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpie-
czeń społecznych oraz wymiaru świadczeń z ubezpie-
czeń społecznych, przysługuje odwołanie do właści-
wego sądu w terminie i według zasad określonych
w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego;
— na obecnym etapie rozwoju orzecznictwa ETS
oraz prawa unijnego dalsze definiowanie pojęcia: pro-
wadzenie znaczącej działalności nie wydaje się ko-
nieczne. Termin ten doczekał się interpretacji Euro-
pejskiego Trybunału Sprawiedliwości i ma kilkulet-
nią praktykę stosowania. Należy ponadto pamiętać,
że nie stanowi on wewnętrznej regulacji prawa pol-
skiego. Wprowadzenie ewentualnych zmian w oma-
wianym zakresie wymagałoby zmiany prawa wspól-
notowego, to zaś było uprzednio możliwe tylko w przy-
padku uzyskania zgody wszystkich państw człon-
kowskich, a obecnie wymagałoby zbudowania koali-
cji zainteresowanych państw, dysponujących dodat-
kowo wymaganą większością głosów.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie założeń do projektu ustawy
o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (14870)
Odpowiadając na pismo z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14870/10, w sprawie interpelacji
pana posła Jarosława Pięty dotyczącej założeń do
projektu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach, uprzejmie przedstawiam poniższe wy-
jaśnienia.
Na wstępie pragnę podziękować za uwagi i propo-
zycje dotyczące oczekiwanego systemu zagospodaro-
wania odpadów komunalnych oraz stanu gospodarki
odpadami komunalnymi w Polsce. Opinie wyrażone
przez pana posła Jarosława Piętę są zbieżne z moim
poglądem dotyczącym tych zagadnień i na pewno
będą przez resort rozważane w trakcie prac nad za-
łożeniami.
Ponadto podzielam zdanie pana posła w kwe-
stiach dotyczących odpadów komunalnych, z którego
wynika, że wprowadzane zmiany systemu gospoda-
rowania odpadami komunalnymi powinny zmierzać
w kierunku przekazania gminom praw do dyspono-
wania odpadami komunalnymi. Podjęcie takich dzia-
łań umożliwi gminom kompleksowe monitorowanie
zarówno właścicieli nieruchomości, jak również
przedsiębiorców odbierających odpady komunalne od
właścicieli nieruchomości. Działania takie pozwolą
również na objęcie wszystkich mieszkańców gminy
jednolitym systemem gospodarowania odpadami ko-
munalnymi. Ponadto, w celu propagowania selektyw-
nego zbierania odpadów komunalnych, zakłada się
wprowadzenie niższych stawek opłat za gospodaro-
wanie odpadami komunalnymi zebranymi w sposób
selektywny, co powinno przyczynić się do zmniejsze-
nia ilości odpadów komunalnych deponowanych na

składowiskach odpadów, a tym samym do osiągnięcia
określonych przepisami wspólnotowymi poziomów
odzysku i recyklingu odpadów komunalnych oraz
zmniejszenia masy odpadów ulegających biodegrada-
cji deponowanych na składowiskach.
Wydaje się, że takie ustanowienie systemu gospo-
darki odpadami komunalnymi pozwoli na osiągnięcie
celów w zakresie redukcji ilości odpadów ulegających
biodegradacji kierowanych na składowiska oraz zbie-
rania i odzysku strumieni odpadów komunalnych
zbieranych selektywnie.
W związku z powyższym pragnę podkreślić, że na
chwilę obecną uzgadniane jest ostateczne stanowisko
rządu w kwestii planowanego systemu zagospodaro-
wania odpadów komunalnych i nie można mówić, że
rozwiązania zawarte w dokumencie z 18 stycznia
2010 r. są ostateczne. Po opracowaniu jednolitej kon-
cepcji dotyczącej gospodarki odpadami komunalnymi
i akceptacji projektu przez Komitet Stały Rady Mi-
nistrów, a następnie po przyjęciu przez Radę Mini-
strów założenia do projektu ustawy o zmianie ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz
o zmianie niektórych innych ustaw zostaną przeka-
zane do Rządowego Centrum Legislacji celem opra-
cowania na ich podstawie projektu ustawy.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wspierania przez państwo tworzenia
przyzakładowych żłobków (14873)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., znak:
SPS-023-14873/10, dotyczące interpelacji posła Ada-
ma Wykręta w sprawie wspierania przez państwo
tworzenia przyzakładowych żłobków, uprzejmie in-
formuję.
W przygotowanym w Ministerstwie Pracy i Poli-
tyki Społecznej projekcie założeń projektu ustawy
o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 pro-
ponuje się, obok żłobków, klubów dziecięcych, dzien-
nego opiekuna i niani, rozwiązania dotyczące two-
rzenia żłobków i klubów przyzakładowych.
Pracodawcy (zarówno osoby prawne, jak i osoby
fizyczne), którzy skorzystają z możliwości utworzenia
przyzakładowego żłobka lub klubu dziecięcego, będą
mieli możliwość finansowania tych form poprzez wli-
czenie wydatków ponoszonych na ten cel w koszty
działania przedsiębiorstwa.
529
Wszystkie zaproponowane rozwiązania mają na
celu zwiększenie liczby powstających form opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3, a jednocześnie znajdują
uzasadnienie, ponieważ inwestowanie przez praco-
dawcę w opiekę nad dziećmi pracowników przyczynia
się do zwiększenia przychodu przedsiębiorstwa po-
przez:
1) szybki powrót do pracy rodziców, którzy z ra-
cji urodzenia dziecka „skazani” byli na czasową
bierność zawodową (coraz częściej dotyczy to także
ojców); pracodawca odzyskuje w ten sposób pracow-
nika doświadczonego, którego wydajność pracy jest
większa niż pracownika nowego, zazwyczaj potrze-
bującego czasu, szkoleń, aby w pełni zastąpić do-
tychczasowego pracownika; systematyczne podwyż-
szanie się wieku rodziców decydujących się na
pierwsze i kolejne dziecko oznacza, że osoby te mają
już za sobą znaczne doświadczenie zawodowe i pra-
codawca traci na dłuższy czas pracownika dobrze
wykwalifikowanego,
2) podniesienie atrakcyjności swojego zakładu
pracy nie tylko dla własnych pracowników, ale także
na rynku pracy, co pozwoli mu na pozyskiwanie osób
lepiej wykwalifikowanych,
Powstały w MPiPS projekt założeń projektu usta-
wy o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat
3 został w dniu 30 marca 2010 r. przyjęty przez Radę
Ministrów.
Na jego podstawie zostanie opracowany projekt
ustawy. Zakłada się, że projekt ustawy o formach
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przesłany zosta-
nie do Sejmu RP do końca III kwartału 2010 r.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie kierowania na badania lekarskie
przeprowadzane w celu stwierdzenia istnienia
lub braku przeciwwskazań zdrowotnych
do kierowania pojazdem (14876)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-14876/10), przekazujące interpelację pana
posła Antoniego Błądka w sprawie kierowania przez
starostów na badania lekarskie przeprowadzane
w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciw-
wskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami,
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
530
Odnosząc się do pytania pierwszego, dotyczącego
kierowania przez starostę na badania lekarskie na
podstawie opinii sądowo-psychiatrycznych czy psy-
chologicznych, informuję, że przepis art. 122 ust. 1
pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) przewiduje przeprowadzenie badań lekarskich
kierującego pojazdem w celu stwierdzenia istnienia
lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowa-
nia pojazdem w razie skierowania decyzją starosty
w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do sta-
nu zdrowia.
Ponadto zgodnie z § 2 ust. 5 rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie
badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U.
Nr 2, poz. 15) starosta może skierować na badanie
lekarskie osobę, co do której powziął wiarygodną
informację o zastrzeżeniach o stanie zdrowia tej
osoby, mogących powodować niezdolność do prowa-
dzenia pojazdów.
Powyższe przepisy zostały tak zredagowane, że,
po pierwsze, musi istnieć przesłanka materialno-
prawna w postaci „nasuwających się zastrzeżeń co
do stanu zdrowia”, po drugie, musi ona zostać po-
twierdzona w wyniku przeprowadzonego postępo-
wania, które kończy decyzja o skierowaniu na ba-
dania lekarskie. Niewątpliwie opinia biegłego psy-
chiatry jest wystarczającą podstawą do wydania
tego skierowania.
Ochrona bezpieczeństwa ruchu drogowego wyma-
ga, aby organ uprawniony do wydawania uprawnień
do prowadzenia pojazdów czuwał nie tylko nad tym,
aby otrzymały je osoby mające odpowiedni stan zdro-
wia, ale także kontrolował, czy nie utraciły one tych
warunków. Organowi temu uprawnienia takie nada-
je § 2 ust. 5 ww. rozporządzenia. Prawo do prowadze-
nia pojazdów ma charakter podmiotowy i jego ogra-
niczenia mogą mieć miejsce tylko w ściśle określo-
nych przez prawo wypadkach. Stąd też i ingerencja
organu administracyjnego w postaci sprawdzenia
stanu zdrowia kierującego jest ograniczona. Organ
ten nie może dokonywać tej czynności w sposób do-
wolny, ale tylko wówczas, gdy spełnione są ustawowe
przesłanki. Wezwanie kierującego do poddania się
sprawdzeniu stanu zdrowia – w myśl § 2 ust. 5 – jest
dopuszczalne tylko wówczas, gdy nasuną się zastrze-
żenia co do jego stanu zdrowia. Nie wystarczą tu wąt-
pliwości, że kierujący może być w takim stanie, że
nie gwarantuje bezpiecznego prowadzenia pojazdu.
Musi istnieć coś więcej niż wątpliwość. Okoliczności
muszą z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazywać,
że w stosunku do kierującego występują przeciw-
wskazania zdrowotne co do jego dalszego udziału
w ruchu w takim charakterze. Podejrzenie, że stan
zdrowia kierowcy uniemożliwia kierowanie pojazdem
może opierać się na:
1) informacji o złym stanie zdrowia kierowcy albo
zaobserwowanych u kierowcy objawach chorób, które
stanowią przeciwwskazania do kierowania pojazda-
mi (np. nałogowy alkoholizm, wady wzroku, słuchu
czy choroba psychiczna);
2) wielokrotnym notowaniu kierującego w ewiden-
cji popełniających wykroczenia drogowe, jeżeli okolicz-
ności wskazują na brak sprawności fizycznej lub psy-
chicznej jako możliwą przyczynę tych wykroczeń.
Reasumując, ważny staje się problem nie tylko nie-
dopuszczenia do udziału w ruchu w charakterze kie-
rujących osób niemających wymaganego stanu zdro-
wia, ale także eliminowanie z ruchu tych, którzy utra-
cili warunki zdrowotne po uzyskaniu uprawnień do
prowadzenia pojazdów lub u których przeciwwskaza-
nia do prowadzenia pojazdów nie zostały ujawnione
w toku badania przed wydaniem prawa jazdy.
Odpowiadając na pytanie drugie, pragnę poinfor-
mować, że postulowana przez pana posła zmiana
przepisów rozporządzenia będzie rozważana przy
konstrukcji nowego rozporządzenia, które zostanie
wydane na podstawie nowej ustawy o kierujących
pojazdami. Projekt tej ustawy został przekazany do
Sejmu.
Odnosząc się do pytania trzeciego, uprzejmie in-
formuję, że organem właściwym do udzielenia odpo-
wiedzi na przedmiotowe zapytanie jest minister in-
frastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie projektu likwidacji niektórych
jednostek organizacyjnych Służby Celnej
(14881)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 12 marca br. (znak: SPS-
-024-14881/10), przy którym przekazana została in-
terpelacja pana posła Mirosława Pawlaka w sprawie
projektu likwidacji niektórych jednostek organiza-
cyjnych Służby Celnej, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W związku z przeprowadzoną przez Ministerstwo
Finansów analizą i podjętymi na jej podstawie dzia-
łaniami mającymi na celu zmianę w zakresie struk-
tury organizacyjnej izb celnych niniejszym przesy-
łam Panu Marszałkowi analizę struktury organiza-
cyjnej Służby Celnej, opis projektowanych zmian
dotyczących izb celnych w Rzepinie, Kielcach i Opolu
oraz ich uzasadnienie. Jednocześnie chciałbym za-
uważyć, iż zmiany nie będą dotyczyły Izby Celnej
w Toruniu i innych izb celnych.

Ponadto pragnę podkreślić, że podstawowym za-
miarem przyświecającym zaproponowanym zmia-
nom jest ograniczenie administracji wewnętrznej na
rzecz wzmocnienia obsługi przedsiębiorców i kontro-
li. Planowane zmiany struktury organizacyjnej Służ-
by Celnej nie będą skutkowały zwolnieniami w jed-
nostkach znoszonych ani przenoszeniem funkcjona-
riuszy do innych izb celnych. Integracja w jednym
ośrodku niektórych zadań, które dziś są realizowane
w każdej izbie celnej, pozwoli na przesunięcie funk-
cjonariuszy z tych izb do zadań kontrolnych i obsłu-
gi przedsiębiorców. Zaproponowane zmiany są reali-
zacją idei przesunięcia kadr funkcjonariuszy celnych
zza biurek w administracji do kontroli i obsługi
przedsiębiorców. Projektowane zmiany organizacyj-
ne, mające na celu lepsze wykorzystanie kadr, nie
będą dotyczyć urzędów celnych w Kielcach, Opolu,
Zielonej Górze, Gorzowie Wlkp. i podległych im jed-
nostek, które zajmują się obsługą zgłoszeń celnych,
deklaracji podatkowych, poborem należności celnych
i podatkowych (podatku akcyzowego i podatku VAT
z tytułu importu towarów), oraz wydziałów zwalcza-
nia przestępczości podległych izbom celnym.
Odnosząc się do kwestii zaniepokojenia w środo-
wisku celniczym, pragnę zapewnić, iż kierownictwo
Służby Celnej stale prowadzi korespondencję i orga-
nizuje spotkania ze związkami zawodowymi funk-
cjonującymi w Służbie Celnej, których przedmiotem
jest również kwestia łączenia izb celnych, wyjaśnia-
jąc przy tym przesłanki proponowanych zmian.
Natomiast odnośnie do wpływów z cła i podatków
uzyskanych przez cztery wskazane w interpelacji
izby celne w okresie styczeń–grudzień 2009 r. sytu-
acja przedstawia się następująco:
Udział procentowy IC
Izba Celna Cło i podatki
w dochodach z cła
ogółem
i podatków ogółem
Kielce 219 705 498 0,29
Opole 221 438 453 0,29
Rzepin 615 712 336 0,81
Toruń 318 927 823 0,42
Dla porównania przedstawiam izby celne, które
uzyskały we wskazanym okresie najwyższe wpływy
z cła i podatków:
Udział procentowy
IC w dochodach
Izba Celna Cło i podatki ogółem
z cła i podatków
ogółem
Gdynia 13 299 858 216 17,47
Kraków 9 938 806 174 13,05
Warszawa 25 630 040 516 33,66
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że likwidacja izb
celnych w Rzepinie, Kielcach i Opolu nie spowoduje
zmniejszenia dochodów budżetu państwa, ponieważ
poborem należności celnych i podatkowych zajmują
się oddziały i urzędy celne.
531
Zgodnie z przygotowanym ramowym harmono-
gramem prac związanych z połączeniem izb celnych
procedura legislacyjna stosownych aktów prawnych
zostanie rozpoczęta 15 kwietnia br. Obecnie trwają
prace związane z szacowaniem skutków przedmioto-
wej regulacji w kontekście organizacyjnym, kadro-
wym, infrastrukturalnym i informatycznym. Wejście
w życie przedmiotowych zmian przewidywane jest na
dzień 1 lipca 2010 r.
Przesyłając materiał dotyczący planowanych
zmian w strukturze organizacyjnej Służby Celnej,
wyrażam nadzieję, że zawiera on odpowiedź na wszyst-
kie pytania postawione przez pana posła Mirosława
Pawlaka w przesłanej na ręce Pana Marszałka inter-
pelacji. Jednocześnie zapewniam Pana Marszałka,
że płynna obsługa obrotu towarowego z zagranicą,
polepszenie jej jakości oraz odpowiedni poziom reali-
zacji innych zadań Służby Celnej jest troską organów
Służby Celnej i w tym kierunku zmierzają podejmo-
wane działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie realizacji zadań związanych
z przygotowaniem do turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
Euro 2012 (14882)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Mirosława Pawla-
ka przekazaną pismem z dnia 12 marca 2010 r. (sygn.
SPS-023-14882/10) w sprawie realizacji zadań zwią-
zanych z przygotowaniem do turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 uprzejmie
informuję, co następuje.
Najwyższa Izba Kontroli oceniła pozytywnie, po-
mimo stwierdzonych nieprawidłowości, realizację
zadań wynikających z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 223,
poz. 2268, z późn. zm.) przez marszałków woje-
wództw, na terenie których leżą miasta zgłoszone do
organizacji turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA Euro 2012.
Przepisy ustawy o usługach turystycznych aktu-
alnie są realizowane przez marszałków województw
i są one zadaniami zleconymi z zakresu administra-
cji rządowej na podstawie art. 2a tejże ustawy.
Zgodnie z art. 2b minister właściwy do spraw tu-
rystyki jest organem wyższego stopnia w stosunku
do marszałka województwa w sprawach, o których
532
mowa w art. 9 ust. 3, w art. 24 ust. 1, w art. 28
ust. 1, w art. 39a ust. 3, w art. 42 ust. 1, oraz od de-
cyzji marszałka województwa o odmowie wpisu do
rejestru, o którym mowa w art. 4 ust. 1. Biorąc po-
wyższe pod uwagę, należy podkreślić, iż minister
właściwy do spraw turystyki jest organem odwoław-
czym wyłącznie w enumeratywnie wymienionych
sprawach wynikających z ustawy o usługach tury-
stycznych i prowadzonych przez marszałków woje-
wództw dotyczących:
— wydawania decyzji o stwierdzeniu wykonywa-
nia działalności organizatora turystyki i pośrednika
turystycznego bez posiadania wpisu do rejestru dzia-
łalności regulowanej oraz o zakazie wykonywania
takiej działalności,
— wydawania upoważnień do szkolenia kandy-
datów na przewodników turystycznych i pilotów
wycieczek,
— nadawania uprawnień przewodnika turystycz-
nego i pilota wycieczek,
— wydawania promes zaszeregowania obiektu
hotelarskiego,
— wydawania decyzji o zaszeregowaniu obiektu
hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii.
W związku z powyższym uprawnienia nadzorcze
ministra właściwego do spraw turystyki w stosunku
do marszałków województw sprowadzają się wyłącz-
nie do kontroli instancyjnej (jako II instancja) de-
cyzji administracyjnych wydawanych w ww. wymie-
nionych sprawach. Minister właściwy do spraw tu-
rystyki współpracuje z marszałkami województw
przy realizacji przedmiotowych zadań wynikających
z ustawy o usługach turystycznych, natomiast nie
nadzoruje marszałków województw w zakresie wy-
konywania przez nich zadań zleconych z zakresu
administracji rządowej, nałożonych ustawą o usłu-
gach turystycznych.
W indywidualnych sprawach z zakresu admini-
stracji publicznej należących do właściwości jedno-
stek samorządu terytorialnego organem wyższego
stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępo-
wania administracyjnego jest samorządowe kole-
gium odwoławcze, chyba że przepisy szczególne
stanowią inaczej. Skargi dotyczące zadań lub dzia-
łalności zarządu i marszałka województwa rozpa-
truje sejmik województwa. Skargi na działalność
zarządu i marszałka województwa w sprawach na-
leżących do zadań zleconych z zakresu administra-
cji rządowej rozpatruje wojewoda. Skargi na dzia-
łalność sejmiku województwa rozpatruje wojewoda.
Skargi na działalność sejmiku województwa w za-
kresie spraw finansowych rozpatruje regionalna
izba obrachunkowa.
Niezależnie od powyższego, w odpowiedzi na
poruszone w interpelacji kwestie, informuję, co na-
stępuje.
W odpowiedzi na wystąpienia pokontrolne mar-
szałkowie województw odnieśli się do większości za-
sygnalizowanych w interpelacji nieprawidłowości
oraz poinformowali o podjętych działaniach w celu
realizacji wniosków pokontrolnych Najwyższej Izby
Kontroli w swoich informacjach przekazanych do
Najwyższej Izby Kontroli, o których mowa na stronie
40 i 41 „Informacji o wynikach kontroli realizacji
zadań wynikających z ustawy o usługach turystycz-
nych przez marszałków województw, które przygoto-
wują się do turnieju Mistrzostwa Europy w Piłce
Nożnej UEFA Euro 2012” (kopia tych stron przesła-
na jest w załączeniu). Jak wynika z tej informacji,
wiele ze spraw poruszonych w interpelacji zostało już
uwzględnionych przez marszałków województw w wy-
niku realizacji wniosków pokontrolnych Najwyższej
Izby Kontroli, zarówno w zakresie dotyczącym nie-
prawidłowości działania poszczególnych urzędów,
uchybień w prowadzonych postępowaniach, jak i uchy-
bień przy powoływaniu i funkcjonowaniu komisji eg-
zaminacyjnych dla kandydatów na przewodników
turystycznych i pilotów wycieczek. Ponadto w szcze-
gólności marszałkowie województw odnieśli się do
kwestii zapewnienia właściwego składu komisji eg-
zaminacyjnych dla kandydatów na pilotów wycieczek
i przewodników turystycznych oraz kwestii pobiera-
nych w nadmiernej wysokości opłat za zaszeregowa-
nie obiektów hotelarskich. Należy zwrócić uwagę, iż
wykazane przez Najwyższą Izbę Kontroli nieprawi-
dłowości dotyczyły najczęściej spraw jednostkowych,
co w skali wielu tysięcy prowadzonych przez kontro-
lowane urzędy marszałkowskie postępowań stano-
wiło nikły odsetek spraw.
Warto zauważyć, iż przedsiębiorcy wykonujący
działalność gospodarczą w zakresie organizowania
imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlece-
nie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług
turystycznych są obowiązani jako warunek prowa-
dzonej działalności posiadać umowę gwarancji ban-
kowej lub ubezpieczeniowej albo umowę ubezpiecze-
nia na rzecz klientów w zakresie pokrycia kosztów
powrotu klienta do kraju, w wypadku gdyby organi-
zator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew
obowiązkowi nie zapewnił tego powrotu, a także na
pokrycie kosztów zwrotu wpłat wniesionych przez
klientów w razie niewykonania zobowiązań umow-
nych przez cały okres wykonywania działalności.
Wymienieni przedsiębiorcy są także obowiązani do
składania marszałkowi województwa oryginałów do-
kumentów potwierdzających zawarcie kolejnych umów
gwarancji lub ubezpieczenia przed upływem terminu
obowiązywania umowy poprzedniej. Pomimo że obo-
wiązek powyższy ciąży na przedsiębiorcach, niektó-
rzy marszałkowie województw przypominają wcze-
śniej przedsiębiorcom o ciążących na nich ww. obo-
wiązkach. Niewywiązanie się przez przedsiębiorców
z tego obowiązku skutkuje sankcją w postaci wykre-
ślenia z rejestru działalności regulowanej oraz 3-let-
niego zakazu wykonywania działalności.
Należy podkreślić, iż zgodnie z aktualnym sta-
nem prawnym – art. 40 ww. ustawy o usługach tury-
stycznych – marszałek województwa ma prawo kon-
trolować, w zakresie swojej właściwości miejscowej,
spełnianie wymagań określonych w art. 35 przed-

miotowej ustawy w stosunku do wszystkich obiektów
hotelarskich i innych obiektów, w których są świad-
czone usługi hotelarskie. Jeżeli obiekt pozostający
poza ewidencją organu dokonującego kontroli nie
spełnia wymagań przewidzianych dla rodzaju i kate-
gorii, do których został zaszeregowany, lub minimal-
nych wymagań dla innych obiektów świadczących
usługi hotelarskie, organ kontrolujący zawiadamia
organ prowadzący ewidencję obiektu. Również mini-
ster właściwy do spraw turystyki może dokonywać
kontroli w zakresie spełniania przez obiekt hotelar-
ski wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii,
do których został zaszeregowany. W razie stwierdze-
nia, że obiekt hotelarski nie spełnia wymagań prze-
widzianych dla rodzaju i kategorii, do których został
zaszeregowany, minister właściwy do spraw turysty-
ki występuje do właściwego organu o dokonanie
zmiany rodzaju lub kategorii obiektu. Zgodnie z art. 41
ust. 1 ww. ustawy, jeżeli obiekt hotelarski przestał
spełniać wymagania określone dla rodzaju i katego-
rii, o których mowa w art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy
o usługach turystycznych, właściwy organ dokonuje
z urzędu zmiany rodzaju lub kategorii obiektu, bądź
uchyla decyzję o zaszeregowaniu obiektu do określo-
nego rodzaju. Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 2 ww.
ustawy, jeżeli obiekt, w którym są świadczone usługi
hotelarskie, nie spełnia wymagań określonych w art. 35
ust. 1 pkt 2 lub w art. 35 ust. 2 ww. ustawy, organ
prowadzący ewidencję obiektu może nakazać wstrzy-
manie świadczenia usług hotelarskich do czasu usu-
nięcia stwierdzonych uchybień. W każdym przypad-
ku zarówno marszałek województwa, jak i minister
właściwy do spraw turystyki działają w ramach i gra-
nicach prawa. A zatem tryb odwoławczy w tych spra-
wach obowiązuje, tak jak we wszystkich sprawach,
w których obowiązuje Kodeks postępowania admini-
stracyjnego. Obiekty hotelarskie, zgodnie z ustawą
o usługach turystycznych, są kontrolowane przez
marszałków województw nie rzadziej niż raz na trzy
lata. W przypadku odmowy zaszeregowania obiektu
do konkretnego rodzaju i kategorii, tak jak w przy-
padku każdej decyzji administracyjnej, stronie służy
odwołanie do organu wyższej instancji, a następnie
skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego
oraz skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego.
Ministerstwo Sportu i Turystyki współpracuje na
bieżąco z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów. Skargi konsumenckie, które wpływają do
urzędów marszałkowskich, powiatowych rzeczników
praw konsumentów, Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów oraz do Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki, badane są co do zasadności i wpływają na
otoczenie regulacyjne, mając także wpływ na pod-
noszenie poziomu ochrony konsumentów usług tu-
rystycznych.
W opinii Ministerstwa Sportu i Turystyki jakość
realizowanych przez marszałków województw za-
dań z ww. zakresu ustawy o usługach turystycznych
nie odbiega znacząco od jakości zadań realizowa-
533
nych przez administrację rządową szczebla woje-
wódzkiego, co potwierdza liczba odwołań od decyzji
marszałków województw i stwierdzonych w nich ra-
żących naruszeń prawa oraz liczba i jakość wpływa-
jących skarg. Oczywiście nie oznacza to, iż nie na-
leży czynić wszelkich starań, aby zadania te były
realizowane z poszanowaniem wszystkich obowią-
zujących przepisów.
Minister sportu i turystyki, jako współpracujący
z marszałkami województw przy realizacji zadań wy-
nikających z ustawy o usługach turystycznych, wy-
stąpi do poszczególnych marszałków województw
z prośbą o wzmożenie wysiłków przy wykonywaniu
powierzonych zadań wynikających z ustawy o usłu-
gach turystycznych, ze zwróceniem szczególnej uwa-
gi na przestrzeganie przepisów ustawy o usługach
turystycznych i rozporządzeń wykonawczych do niej
oraz przepisów Kodeksu postępowania administra-
cyjnego, szczególnie w kontekście zbliżających się
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012,
aby skutecznie realizować zadania mające na celu jak
najlepszą ochronę prawną konsumentów usług tury-
stycznych w Polsce.
Biorąc powyższe pod uwagę oraz to, co w szcze-
gólności zostało podkreślone na wstępie, a mianowi-
cie, że pomimo stwierdzonych nieprawidłowości Naj-
wyższa Izba Kontroli oceniła pozytywnie dotychcza-
sową realizację zadań wynikających z ustawy o usłu-
gach turystycznych przez marszałków województw,
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie podziela stano-
wiska Pana Posła, że „zakres i skala ustalonych nie-
prawidłowości (...) wskazują na słabość systemów
ustanowionych w badanych urzędach”.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
oraz grupy posłów
w sprawie środków budżetowych
na finansowanie wieloletniego programu
medycznego oraz rozbudowy i modernizacji
Szpitala Uniwersyteckiego nr 2
im. Jana Biziela w Bydgoszczy (14883)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do wy-
stąpienia z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-
-14883/10/09), przekazującego interpelację pani poseł
Grażyny Ciemniak oraz grupy posłów w sprawie
środków budżetowych na finansowanie wieloletniego
programu medycznego oraz rozbudowy i moderniza-
534
cji Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. Jana Biziela
w Bydgoszczy, uprzejmie informuję, co następuje.
Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Col-
legium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgosz-
czy zgłosił do finansowania w roku 2010 ze środków
budżetu państwa w ramach inwestycji wieloletnich
z części 46: Zdrowie zadanie inwestycyjne pn. „Wie-
loletni program medyczny oraz rozbudowa i moder-
nizacja Szpitala Uniwersyteckiego nr 2 im. dr. Jana
Biziela w Bydgoszczy” o wartości kosztorysowej in-
westycji w wysokości 356 002 tys. zł.
Minister finansów przyznał limit środków plano-
wanych na 2010 r. dla części 46: Zdrowie na finanso-
wanie 7 kontynuowanych inwestycji wieloletnich
w łącznej wysokości 155 000 tys. zł. W trakcie prac
nad budżetem państwa na 2010 r. powyższy limit zo-
stał zwiększony do wysokości 185 281 tys. zł.
Podział środków z budżetu państwa części 46: Zdro-
wie w ramach przyznanego limitu na realizację in-
westycji wieloletnich na 2010 r. został zaproponowa-
ny po głębokiej analizie zgłoszonych potrzeb przez
inwestorów, poziomu realizacji inwestycji oraz moż-
liwości budżetu państwa.
Z uwagi na ograniczoną wysokość przyznanych
środków przyjęto jako priorytet zapewnienie finan-
sowania przede wszystkim inwestycjom, które są
w końcowej fazie procesu inwestycyjnego, takim jak
inwestycje pn. „Centrum Kliniczno-Dydaktyczne
Uniwersytetu Medycznego w Łodzi” i „Centrum Kli-
niczne Akademii Medycznej we Wrocławiu”, a na-
stępnie pozostałym kontynuowanym inwestycjom.
Zgodnie z ustawą budżetową na 2010 r. nakłady
do poniesienia na 7 kontynuowanych inwestycji wie-
loletnich finansowanych ze środków budżetu pań-
stwa części46: Zdrowie wynoszą 2 502 462 tys. zł.
Ograniczone limity na realizację inwestycji wielolet-
nich powodują konieczność przesuwania terminu ich
zakończenia. Nietrudno zauważyć, że przy limicie na
poziomie roku 2010 okres realizacji inwestycji zosta-
nie wydłużony nawet do kilkunastu lat. Spośród kon-
tynuowanych siedmiu inwestycji dwie realizowane są
ponad 20 lat.
Przyjęcie do finansowania w ramach części 46:
Zdrowie nowej inwestycji o wartości kosztorysowej
356 002 tys. zł będzie powodowało konieczność prze-
sunięcia o kolejne lata terminu zakończenia już re-
alizowanych inwestycji.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, iż zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241), od 1 stycznia 2011 r.
inwestycje wieloletnie ujęte w wykazie stanowiącym
załącznik do ustawy budżetowej na rok 2010, których
termin zakończenia ustalono po dniu 31 grudnia
2010 r., z dniem 1 stycznia 2011 r. stają się progra-
mami wieloletnimi. Ponadto, zgodnie z art. 135 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240): „Zaplanowanie wy-
datków na inwestycje budowlane państwowych jed-
nostek budżetowych oraz dotacji, o których mowa
w art. 132 ust. 2, o wartości przekraczającej 300 000
tys. zł wymaga uzyskania opinii ministra właściwe-
go do spraw rozwoju regionalnego o zdolności prze-
widywanej inwestycji z odpowiednimi strategiami
rozwoju, o których mowa w ustawie o zasadach pro-
wadzenia polityki rozwoju”.
Biorąc pod uwagę powyższe oraz znając potrzeby
i znaczenie wnioskowanego zadania, uprzejmie infor-
muję, że możliwość wprowadzenia kolejnej inwestycji
do finansowania ze środków budżetu państwa części
46: Zdrowie w roku 2011 uzależniona jest od możli-
wości budżetu państwa oraz przyznanego limitu na
realizację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie zmian organizacyjnych w PKP SA
(14885)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej (SPS-
-023-14885/10) z dnia 12 marca 2010 r. w sprawie
zmian organizacyjnych w PKP SA, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami oraz Oddziału
Dworce Kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.) głównym celem w obszarze zarządzania
nieruchomościami przez PKP SA jest wyposażenie
spółek Grupy PKP, powstałych na podstawie art. 14
i 15 niniejszej ustawy, w majątek niezbędny do ich
funkcjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych
nieruchomości głównie poprzez ich sprzedaż. Zgodnie
z opracowanym w Ministerstwie Infrastruktury pro-
jektem „Programu działań dla rozwoju transportu
kolejowego do roku 2015” oraz z zamierzeniami PKP
SA, proces wyposażenia spółek Grupy PKP w mają-
tek oraz zbycie zbędnych nieruchomości w zdecydo-
wanym zakresie powinien zakończyć się w 2015 r.

Wraz z postępującą restrukturyzacją majątkową
w PKP SA podejmowane działania ukierunkowane
muszą być na dokonywanie stosowych zmian organi-
zacyjnych.
Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reor-
ganizacji oddziałów w PKP SA pozostają w gestii za-
rządu spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął
decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organi-
zacyjnej. Zmiany mają polegać na utworzeniu na ba-
zie Oddziału Dworce Kolejowe podmiotu prawa han-
dlowego zarządzającego wszystkimi czynnymi dwor-
cami kolejowymi oraz połączeniu znacznej części
oddziałów gospodarowania nieruchomościami. Pla-
nowane zmiany organizacyjne mają na celu zwięk-
szenie efektywności w zakresie zarządzania nieru-
chomościami kolejowymi oraz ograniczenie ponoszo-
nych kosztów. Są one naturalną konsekwencją reali-
zowanych przez PKP SA działań w zakresie konty-
nuowania procesów restrukturyzacji.
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale. Obecnie oddziały różnią się od siebie w po-
szczególnych obszarach nawet pięciokrotnie. Plano-
wane zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Od-
dział Gospodarowania Nieruchomościami w Lublinie
zostanie połączony z oddziałem w Krakowie (z sie-
dzibą w Krakowie). W oddziałach, które w wyniku
reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, za-
kłada się utworzenie struktur techniczno-handlo-
wych w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami.
Współpraca z samorządem, jak również realizacja
czynności związanych z przygotowaniem nierucho-
mości do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP,
sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych do-
tyczących terenów zamkniętych oraz technicznym
utrzymaniem nieruchomości odbywać się będą na
dotychczasowych zasadach w Lublinie. Zakłada się,
że komórki realizujące powyższe zadania powinny
ulec kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminima-
lizować ewentualne ograniczenie zatrudnienia w po-
zostałych komórkach organizacyjnych oddziału.
Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przezna-
czono środki na przekwalifikowanie pracowników
komórek organizacyjnych, w których nastąpi ogra-
niczenie zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP
SA są realizowane równolegle z wdrażaniem progra-
mu informatycznego, który w znaczący sposób po-
zwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie
przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów
pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby
oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu
PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ule-
gną likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzi-
bach jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowa-
535
nia i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie
(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku-
-Kamiennej i Zamościu).
Jednocześnie zaistnieje możliwość optymalizacji
zatrudnienia oraz pozyskania pracowników o wyż-
szych kwalifikacjach na stanowiska związane bezpo-
średnio z administrowaniem nieruchomościami. W wy-
niku zmian organizacyjnych zakłada się ogranicze-
nie kosztów poprzez scentralizowanie procesów oraz
łączenie komórek organizacyjnych wykonujących za-
dania w zakresie kadrowo-płacowym, finansowym
oraz controlingu. Nastąpi również zmniejszenie licz-
by stanowisk kierowniczych.
Według informacji uzyskanych od PKP SA po-
wyższe zmiany nie spowodują zwolnień grupowych.
Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącz-
nie z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych.
W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na
zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia
w najbliższych latach procesów restrukturyzacji
w obszarze nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie nowelizacji ustawy
o finansach publicznych odnośnie
do finansowego wspierania przez gminy
realizacji zadań z zakresu ochrony środowiska
wykonywanych przez osoby fizyczne,
dotyczących m.in. wymiany pokryć
eternitowych czy budowy przydomowych
oczyszczalni ścieków (14886)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka, otrzy-
maną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-14886/10), w sprawie nowelizacji ustawy
o finansach publicznych odnośnie do finansowego
wspierania przez gminy realizacji zadań z zakresu
ochrony środowiska wykonywanych przez osoby fi-
zyczne, dotyczących m.in. wymiany pokryć eternito-
wych czy budowy przydomowych oczyszczalni ście-
ków, uprzejmie informuję, co następuje.
Z dniem 1 stycznia 2010 r. na mocy przepisów
ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie ustawy
Prawo ochrony środowisko oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) likwidacji uległy
536
powiatowe oraz gminne fundusze ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej. Podkreślenia wymaga
jednak, iż likwidacji tych funduszy nie należy utoż-
samiać z likwidacją dotychczasowych zadań przez
nie realizowanych, bowiem art. 403 ust. 2 znowe-
lizowanej ustawy określa zadania własne gmin
w zakresie finansowania ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej. Nie ograniczono źródeł dochodów
gmin i powiatów na zadania w zakresie ochrony
środowiska, zmienił się jedynie sposób finansowa-
nia tych zadań.
Jednocześnie należy wskazać, iż w obecnym sta-
nie prawnym brak jest możliwości dofinansowania
bezpośrednio z budżetu jednostek samorządu tery-
torialnego wydatków ponoszonych przez osoby fizycz-
ne m.in. na wymiany pokryć eternitowych czy budo-
wę przydomowych oczyszczalni ścieków, co nie może
być uznane za przejaw realizacji zadań własnych
gminy lub powiatu, mających charakter zadań pu-
blicznych lub realizujących cele publiczne.
A zatem udzielanie dotacji osobom fizycznym na
cele w zakresie ochrony środowiska inne niż publicz-
ne będzie możliwe dopiero po wprowadzeniu stosow-
nych zmian w przepisach ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska. Wiodący w podjęciu działań zmierzających
do zmiany przepisów powyższej ustawy będzie mini-
ster środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wysokości wykorzystania
funduszy Unii Europejskiej
przez samorząd województw:
warmińsko-mazurskiego,
zachodniopomorskiego, świętokrzyskiego,
mazowieckiego, wielkopolskiego, śląskiego,
pomorskiego, podlaskiego, podkarpackiego,
opolskiego, małopolskiego, łódzkiego,
lubelskiego, dolnośląskiego,
kujawsko-pomorskiego i lubuskiego
(14887–14902)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
16 interpelacji złożonych przez pana posła Andrzeja
Szlachtę w dniu 12 marca 2010 r., znak: od SPS-023-
-14887/10 do SPS-023-14902/10, w sprawie stanu wy-
korzystania funduszy Unii Europejskiej przez samo-
rządy poszczególnych województw, przekazuję zbior-
czą odpowiedź oraz 16 raportów dotyczących stanu
wdrażania regionalnych programów operacyjnych
w poszczególnych województwach.
Wdrażanie 16 regionalnych programów operacyj-
nych na lata 2007–2013 rozpoczęło się w drugiej po-
łowie 2007 r., jednakże – pomimo złożenia kilkuna-
stu wniosków i podpisania umów/decyzji o dofinan-
sowanie w 2007 r. – przeprowadzanie analiz stanu
wdrażania jest zasadne dopiero w odniesieniu do
roku 2008. W załączonej tabeli zaprezentowane są
dane dla 16 regionalnych programów operacyjnych
obrazujące stan wdrażania na poszczególnych eta-
pach (na koniec 2008 r. i 2009 r.)*).
Jednocześnie zwracam uwagę, iż nie istnieje uni-
wersalny i najlepszy wskaźnik oceny wykorzystania
funduszy europejskich. Przeprowadzając analizę i oce-
nę stanu wykorzystania środków, należy zawsze po-
równywać (w odniesieniu do alokacji) wszystkie eta-
py wdrażania, kładąc jednakże szczególny nacisk na
etap najbardziej charakteryzujący okres, którego do-
tyczy analiza. I tak na początku okresu wdrażania
szczególnej analizie należy poddawać dane o wartości
złożonych wniosków o dofinansowanie, następnie od-
nośnie podpisanych umów, a kiedy kontraktacja zbli-
ża się ku końcowi, istotniejsza jest wartość środków,
które faktycznie zostały rozliczone i wypłacone be-
neficjentom. W ostatecznym rozrachunku wykorzy-
stanie funduszy zobrazuje wartość środków scerty-
fikowanych przez instytucję certyfikującą i zawnio-
skowanych do Komisji Europejskiej. Nieosiągnięcie
określonych wartości tego wskaźnika w poszczegól-
nych latach (kolejne zasady n+3/2) oraz na zakończe-
nie okresu wdrażania skutkować będzie konieczno-
ścią zwrotu niewykorzystanych kwot do KE.
Poddając szczegółowej analizie wszystkie etapy
wdrażania, należy mieć na względzie również pewne
różnice wynikające ze specyfiki poszczególnych pro-
gramów w danych województwach. W niektórych
województwach realizowane są np. projekty wykorzy-
stujące instrumenty inżynierii finansowej, a w niektó-
rych wsparcie jest kierowane bezpośrednio do bene-
ficjentów (przedsiębiorców). Projekty realizowane
w ramach inicjatywy JEREMIE i JESSICA bazują
na jednej umowie na bardzo wysoką kwotę, po której
następuje przekazanie wszystkich środków do fun-
duszu powierniczego, z którego wspierani są później
ostateczni beneficjenci. Praktycznie od razu po pod-
pisaniu umowy środki uwzględniane są we wszelkich
statystykach dotyczących stanu wdrażania, pomimo
iż mogą one jeszcze faktycznie nie „pracować”, czyli
nie zostały przekazane żadnym przedsiębiorstwom.
Z problemem tym instytucja koordynująca RPO mu-
siała się zmierzyć przy okazji prac nad metodologią
podziału krajowej rezerwy wykonania – tj. dodatko-
wej puli środków przeznaczonej dla województw naj-
sprawniej wdrażających swoje programy. W związku
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

z koniecznością dokonania jednoznacznej oceny sta-
nu realizacji programów, na podstawie której zostaną
przydzielone dodatkowe środki, IK RPO wypracowa-
ła szczegółową metodologię (wyciąg w załączeniu)*),
uwzględniającą liczne aspekty i zawiłości procesu
monitorowania stanu wdrażania, pozwalającą na
przeprowadzenie takiej oceny.
Jednocześnie informuję, iż aktualna analiza sta-
nu wdrażania regionalnych programów operacyjnych
na lata 2007–2013 będzie co miesiąc – począwszy od
kwietnia br. – publikowana na stronie internetowej
www.funduszeeuropejskie.gov.pl w zakładce „Anali-
zy, raporty i podsumowania”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Augustyn Kubik
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie celowości i kosztów wprowadzenia
zmiany pisowni nazwy miejscowości
Wola Zarczycka (14903)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14903/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Szlachty w sprawie celowości i kosz-
tów wprowadzenia zmiany pisowni nazwy miejsco-
wości Wola Zarczycka, uprzejmie informuję, że mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji podtrzymu-
je stanowisko wyrażone w odpowiedzi na interpelację
pana posła z dnia 27 lipca 2009 r. (pismo z dnia 16 wrze-
śnia 2009 r., sygn. BMP-0713-7503/09/MK).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
537
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie łączenia przez ZUS renty specjalnej
przyznanej przez prezesa Rady Ministrów
ze świadczeniem emerytalnym (14905)
Odpowiadając na interpelację poselską posła An-
drzeja Szlachty w sprawie zasad potrąceń komorni-
czych dokonywanych ze świadczeń emerytalnych na-
desłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 12 marca
2010 r., znak: SPS-023-14905/10, pragnę uprzejmie
przedstawić, co następuje.
Zarówno emerytura, jak i renta specjalna są świad-
czeniami z jednego, powszechnego systemu emery-
talnego. Przyznawane są na podstawie art. 27 i art. 82
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).
Ustawa ta w zasadzie uniemożliwia pobieranie
dwóch świadczeń równocześnie. Zgodnie bowiem
z art. 95 ustawy w razie zbiegu u jednej osoby prawa
do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypła-
ca się jedno z tych świadczeń – wyższe lub wybrane
przez zainteresowanego.
Jedyny wyjątek od tej zasady dotyczy renty spe-
cjalnej, o ile upoważniony do przyznania tej renty
prezes Rady Ministrów podjął taką decyzję. Jak wy-
nika z interpelacji, prezes Rady Ministrów zdecydo-
wał, że zainteresowany ma prawo do pobierania obu
świadczeń: emerytury i renty specjalnej.
Zgodnie z art. 139 ustawy ze świadczeń pienięż-
nych przewidzianych w ustawie dokonuje się potrą-
ceń zobowiązań świadczeniobiorcy (np. zobowiązania
komornicze). Kolejność należności do potrąceń zosta-
ła ściśle określona w ustawie. Potrąceń dokonuje się
po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne
oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku
dochodowego od osób fizycznych. Zatem w sytuacji
gdy na mocy szczególnego przepisu ubezpieczony po-
biera dwa świadczenia, egzekucji komorniczej podle-
gają oba świadczenia.
W opisanym w interpelacji przypadku zaintereso-
wany ma prawo do pobierania dwóch świadczeń przy-
znanych na podstawie omawianej ustawy, ale do obu
świadczeń stosuje się te same zasady wypłat świad-
czeń, egzekucji i potrąceń.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
538
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów wyprowadzenia
polskich żołnierzy z Afganistanu (14906)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów dla ministra
spraw zagranicznych na interpelację pana posła An-
drzeja Szlachty (pismo nr SPS-023-14906/10 z dnia
12 marca br.) w sprawie planów wyprowadzenia pol-
skich żołnierzy z Afganistanu uprzejmie informuję.
Interwencja sił międzynarodowych w Afganista-
nie nastąpiła na podstawie rezolucji Rady Bezpie-
czeństwa ONZ nr 1386 z 20 grudnia 2001 r. po ata-
kach terrorystycznych w Nowym Jorku i Waszyng-
tonie w dniu 11 września 2001 r. Wśród ponad 3 tys.
ofiar było wielu obywateli polskich. Kontynuacja
Operacji Międzynarodowych Sił Wspierania Bezpie-
czeństwa (International Security Assistance Forces
– ISAF) w Afganistanie jest rokrocznie aprobowana
przez RB ONZ.
Sojusz Północnoatlantycki, obejmując w sierpniu
2003 r. na prośbę sekretarza generalnego ONZ pro-
wadzenie operacji ISAF, przyjął na siebie odpowie-
dzialność za stabilizację sytuacji w Afganistanie
i niedopuszczenie do odrodzenia się reżimu dającego
przyzwolenie na działalność grup terrorystycznych,
które stanowiłyby zagrożenie dla światowego bezpie-
czeństwa.
Polska jest obecna w afgańskiej operacji od 2001 r.
Polski Kontyngent Wojskowy (PKW) uczestniczy
w niej na mocy postanowienia prezydenta RP wyda-
wanego rokrocznie na wniosek rządu na podstawie
wcześniej przyjętej przez RB ONZ rezolucji. Nasze
zaangażowanie wynika z założeń i celów zdefiniowa-
nych w dokumentach strategicznych dotyczących
bezpieczeństwa i obronności państwa, takich jak:
„Strategia bezpieczeństwa RP” z listopada 2007 r.,
„Strategia udziału SZ RP w operacjach międzynaro-
dowych” ze stycznia 2009 r., a także przyjętych przez
rząd RP „Kierunków dalszego zaangażowania Polski
w Afganistanie”.
W 2009 r. Sojusz Północnoatlantycki, współpra-
cując z afgańskimi władzami, opracował plan poli-
tyczno-wojskowych działań zmierzających do prze-
kazania odpowiedzialności rządowi Afganistanu za
jego kraj. Na międzynarodowej konferencji poświę-
conej Afganistanowi z udziałem ok. 70 państw
(w Londynie, 28 stycznia 2010 r.) prezydent Hamid
Karzaj zobowiązał się między innymi do stworzenia
warunków dla rozpoczęcia przejmowania przez
Afgańczyków odpowiedzialności za bezpieczeństwo
części terytorium ich kraju już na przełomie bieżą-
cego i 2011 r.
Główny wysiłek kieruje się obecnie na zapewnie-
nie bezpieczeństwa ludności cywilnej, poprawę wa-
runków życia mieszkańców, tworzenie zdolności
Afgańskich Sił Bezpieczeństwa (ASB) do przejęcia
odpowiedzialności za bezpieczeństwo kraju oraz od-
budowę i rozwój gospodarki. Tym samym zaangażo-
wanie NATO w Afganistanie zmienia swój charakter
na rzecz intensyfikacji szkolenia armii i policji oraz
większej aktywności w sferze wsparcia cywilnego.
Zgodnie z przyjętymi przez rząd RP „Kierunkami
dalszego zaangażowania Polski w Afganistanie”
przewiduje się trzy etapy zamiany charakteru obec-
ności PKW w prowincji Ghazni, za którą Polska prze-
jęła odpowiedzialność w 2008 r.:
— etap I (2010) – zwiększenie swobody operacyj-
nej w prowincji Ghazni, w tym poprawa efektywności
działania polskiej jednostki;
— etap II (2011–2012) – dalsza stabilizacja pro-
wincji wraz ze zmianą charakteru misji na stabiliza-
cyjno-szkoleniową; na tym etapie zakłada się zmniej-
szenie działalności operacyjnej i stopniowe przeka-
zywanie ASB kluczowych zadań mających wpływ na
bezpieczeństwo prowincji, co pozwoli na stopniową
redukcję kontyngentu do stanu PKW 1800–2000 żoł-
nierzy;
— etap III (od 2013) – dalsze przekazywanie od-
powiedzialności i wycofywanie sił; na tym etapie
przewiduje się zmianę charakteru misji na szkolenio-
wo-doradczą oraz redukcję stanów osobowych PKW
aż do całkowitego ich wycofania.
Terminy realizacji poszczególnych etapów będą
jednak uzależnione od postępów w zapewnieniu bez-
pieczeństwa zarówno w prowincji Ghazni, jak i w ca-
łym Afganistanie, a także od planów dalszej obecno-
ści Sojuszu Północnoatlantyckiego w tym kraju.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie uboju trzody chlewnej w małych
zakładach ubojowo-masarskich (14907)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14907/
10, przy którym została przekazana interpelacja
pana Łukasza Zbonikowskiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie uboju trzody chlew-

nej w małych zakładach ubojowo-masarskich, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Wymagania weterynaryjne dotyczące prowadze-
nia produkcji żywności pochodzenia zwierzęcego
określone są w krajowych i unijnych aktach norma-
tywnych. Podstawowe wspólnotowe akty prawne
określające wymagania dla zakładów, w tym rzeźni,
to: rozporządzenie (WE) nr 852/2004 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz.
WE L 139 z 30.04.2004 r., str. 1; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319) oraz roz-
porządzenie (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawia-
jące szczególne przepisy dotyczące higieny w odnie-
sieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz.
WE L 139 z 30.04.2004 r., z późn. zm.; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14)
stanowiące część tzw. pakietu higienicznego. Przepi-
sy zawarte w ww. aktach prawnych są elastyczne
i określają minimalne wymagania dotyczące higieny
i bezpieczeństwa pozyskiwanej żywności, tak aby mo-
gły objąć swym zakresem również te przedsiębior-
stwa, które prowadzą produkcję na niewielką skalę.
Stosowana w ww. rozporządzeniach terminologia:,
,w miarę potrzeby”, „odpowiednie”, „wystarczające”,
zakłada, że w pierwszej instancji decyzja, czy kon-
kretne wymaganie jest w danym zakładzie niezbęd-
ne, właściwe, odpowiednie czy wystarczające dla za-
pewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów
w odniesieniu do bezpieczeństwa produkowanej żyw-
ności, należy do podmiotu odpowiedzialnego za ten
zakład.
Należy także zauważyć, że prawo żywnościowe
obowiązujące od 1 stycznia 2006 r., w szczególności
tzw. pakiet higieniczny, który zastąpił poprzednio
obowiązujące w tym zakresie dyrektywy, został
stworzony z myślą o objęciu wszystkich rodzajów
działalności związanych z produkcją i wprowadza-
niem na rynek żywności. Określone w nim zasady
stanowią wspólną podstawę dla higienicznej pro-
dukcji całej żywności, w tym produktów pochodze-
nia zwierzęcego.
W związku z powyższym wskazane w obowiązu-
jących przepisach prawa minimalne wymagania mu-
siały być z założenia dużo bardziej elastyczne w po-
równaniu ze szczegółowymi wymaganiami określo-
nymi w uchylonych dyrektywach sektorowych, tak
aby mogły objąć swym zakresem również te przed-
siębiorstwa, które prowadzą produkcję na niewielką
skalę. Wdrażając jednak odpowiednie rozwiązania,
podmiot odpowiedzialny za dany zakład powinien
zawsze uwzględnić specyfikę prowadzonej produkcji,
w tym jej wielkość i zakres, tak aby umożliwić zacho-
wanie podstawowych standardów gwarantujących
bezpieczeństwo produkowanej żywności, a przez to
również bezpieczeństwo konsumentów.
Podkreślić należy, że ww. przepisy zezwalają na
prowadzenie zarówno małych rzeźni, jak i zakładów
prowadzących ubój na większą skalę. Ww. podmioty
539
muszą być zatwierdzone przez odpowiednie organy
Inspekcji Weterynaryjnej.
Niemniej jednak Komisja Europejska, biorąc pod
uwagę przede wszystkim utrudnienia administra-
cyjne dla podmiotów i właściwych organów, zgodnie
z art. 4 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2076/2005
z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiającego środki
przejściowe do celów wdrożenia rozporządzeń (WE)
nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz (WE) nr 882/
2004 Parlamentu Europejskiego i Rady oraz zmie-
niającego rozporządzenie (WE) nr 853/2004 oraz
(WE) nr 854/2004 (Dz. Urz. UE L 338 z 22.12.2005,
str. 83, z późn. zm.), wprowadziła okres przejściowy
na uzyskanie zatwierdzenia przez przedsiębiorstwa
sektora spożywczego, w tym rzeźnie, które przed
dniem 1 stycznia 2006 r. były uprawnione do wpro-
wadzania produktów pochodzenia zwierzęcego na
rynek krajowy.
Komisja Europejska, uzasadniając wprowadzenie
środka przejściowego dla ww. przedsiębiorstw, wska-
zała, że zadanie polegające na zatwierdzaniu zakła-
dów, zwłaszcza tych, które zgodnie z poprzednim
systemem nie wymagały zatwierdzenia, lecz miały
prawo do wprowadzania do obrotu swoich produktów
wyłącznie na rynku krajowym, jest dużym ciężarem
przede wszystkim dla właściwych organów, nie zaś
dla samych podmiotów, również odpowiedzialnych za
przedsiębiorstwa o małej zdolności produkcyjnej, któ-
re powinny sprostać nowym wymaganiom higienicz-
nym bez większych trudności, przy założeniu, że do-
tychczas spełniały wymagania wskazane w uchylo-
nych dyrektywach sektorowych. Wprowadzenie zaś
okresu przejściowego stało się konieczne, głównie
z uwagi na umożliwienie przedmiotowym zakładom
wprowadzania wytworzonych produktów do obrotu
na rynku krajowym, aż do dnia uzyskania rzeczywi-
stego zatwierdzenia. Ww. okres przejściowy defini-
tywnie upłynął z dniem 31 grudnia 2009 r.
W związku z powyższym od dnia 1 stycznia 2010 r.
na terytorium Unii Europejskiej funkcjonować mogą
jedynie rzeźnie zatwierdzone lub warunkowo za-
twierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 854/
2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. ustanawiającym szczególne przepisy do-
tyczące organizacji urzędowych kontroli w odniesie-
niu do produktów pochodzenia zwierzęcego przezna-
czonych do spożycia przez ludzi (Dz. Urz. UE L 139
z 30.04.2004, str. 206, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Pol-
skie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 75). Nato-
miast rzeźnie niespełniające nawet tych minimal-
nych i elastycznych wymagań, o których mowa po-
wyżej, a zatem niezapewniające bezpieczeństwa po-
zyskiwanego mięsa, musiały zakończyć swoją dzia-
łalność.
Należy również wyraźnie podkreślić, biorąc pod
uwagę fakt, że ww. akty prawne obowiązywały już
od 1 stycznia 2006 r., iż podmioty miały wystarcza-
jąco długi okres przejściowy na dostosowanie się do
elastycznych wymagań określonych w „pakiecie hi-
gienicznym”. Były one również informowane o obo-
540
wiązujących wymaganiach w tym zakresie przez or-
gany Inspekcji Weterynaryjnej.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że akty prawne
z dziedziny wymagań higienicznych, w tym majacych
zastosowanie do zakładów, podlegają publikacji w Dzi-
enniku Urzędowym Unii Europejskiej i są powszech-
nie dostepne dla ogółu społeczeństwa. Odpowiednie
akty prawne można łatwo odnaleźć w systemie Eur-
lex pod adresem strony internetowej: http://eur-lex.
europa.eu/.
Niezaleznie od powyższego uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że w celu ułatwienia prowadzenia
działalności przez podmioty działające na rynku spo-
żywczym, pomimo braku zainteresowania podmio-
tów reprezentujących małe i średnie zakłady mięsne
przyjęciem alternatywnych rozwiązań, Rzeczpospo-
lita Polska wykorzystała możliwość określenia w prze-
pisach krajowych, z zastosowaniem odpowiedniej
procedury, krajowych środków dostosowujących wy-
mogi ustanowione w załączniku III rozporządzenia
(WE) nr 853/2004 w odniesieniu do określonych za-
kładów o małej zdolności produkcyjnej.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęto
zatem inicjatywę stworzenia podstaw prawnych
umożliwiających podmiotom działającym na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej wprowadzenie w rzeź-
niach, zakładach rozbioru i przetwórstwa mięsa, roz-
wiązań w zakresie konstrukcji, rozplanowania i wy-
posażenia zakładów, które nie naruszając ogólnych
wymagań rozporządzenia (WE) nr 852/2004 oraz
rozporządzenia (WE) nr 853/2004, będą łatwiejsze
lub mniej kosztowne do zrealizowania. Opracowano
dwa projekty rozporządzeń:
— projekt rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w sprawie wymagań weterynaryjnych,
jakie powinny być spełnione przy produkcji produk-
tów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej
zdolności produkcyjnej,
— projekt rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w sprawie niektórych wymagań wete-
rynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy pro-
dukcji produktów pochodzenia zwierzęcego w okre-
ślonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej.
Przyjęto, że z określonych dostosowań będą mo-
gły korzystać zakłady, które nie przekraczają wska-
zanych limitów produkcyjnych, a mięso z nich po-
chodzące będzie mogło być wprowadzane tylko na
rynek krajowy. Proponowane rozwiązania skiero-
wane są do małych przedsiębiorców, którzy prowa-
dząc rodzinne zakłady produkcyjne, produkują
określonego rodzaju produkty, często o specyficz-
nych cechach, na które istnieje zapotrzebowanie
głównie na rynku lokalnym.
Przyjęcie na poziomie krajowym wymagań alter-
natywnych do powszechnie obowiązujących we wszyst-
kich państwach członkowskich Unii Europejskiej
w odniesieniu do tego rodzaju zakładów, przy zacho-
waniu jednocześnie standardów gwarantujących bez-
pieczeństwo produkowanej żywności, wpisuje się
w strategię wspierania produkcji żywności na pozio-
mie lokalnym oraz wprowadzania ułatwień dla przed-
siębiorstw o ograniczonej zdolności produkcyjnej.
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że propono-
wane na poziomie krajowym rozwiązania dla małych
zakładów dotyczą jedynie niektórych przepisów
wskazanych w załączniku III rozporządzenia (WE)
nr 853/2004, których spełnienie w opinii minister-
stwa mogło stwarzać podmiotom najwięcej proble-
mów. Natomiast wszystkie inne przepisy prawa obo-
wiązującego na poziomie Unii Europejskiej, w odnie-
sieniu do których nie określono w prawie krajowym
wymagań alternatywnych, będą musiały być w tych
przedsiębiorstwach spełnione.
Projekty rozporządzeń ministra rolnictwa i roz-
woju wsi ze względu na przedmiot swojej regulacji
podległy obowiązkowi notyfikacji zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r.
w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego syste-
mu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239,
poz. 2039, z późn. zm.) wdrażającym dyrektywę 98/
34/WE ustanawiającą procedurę udzielania informa-
cji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz
zgodnie z procedurą określoną w art. 10 rozporządze-
nia (WE) nr 853/2004. Oznacza to, że projekty ww.
rozporządzeń musiały zostać przekazane do Komisji
Europejskiej, która rozsyła projekty aktów prawnych
do pozostałych państw członkowskich. Następnie
państwo członkowskie dokonujące notyfikacji zobo-
wiązane jest do przestrzegania terminu obowiązko-
wego wstrzymania procedury legislacyjnej. W tym
okresie pozostałe państwa członkowskie oraz Komi-
sja Europejska mają możliwość wypowiedzenia się na
temat otrzymanego projektu. Procedura notyfikacyj-
na dotycząca przedmiotowych projektów rozporzą-
dzeń została już zakończona.
Tutaj pragnę podkreślić, że Rzeczpospolita Pol-
ska, jako jeden z pierwszych krajów w Unii Europej-
skiej, wykorzystała możliwość przyjęcia z zastosowa-
niem odpowiedniej procedury krajowych środków
dostosowujących wymogi ustanowione w załączniku
III rozporządzenia (WE) nr 853/2004.
Niemniej jednak ww. rozporządzenia będą mogły
wejść w życie dopiero po zakończeniu prac legislacyj-
nych dotyczących ustawy o zmianie ustawy o produk-
tach pochodzenia zwierzęcego, która został uchwalo-
na przez Sejm w dniu 18 marca 2010 r.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że zmiana
przepisów prawa dotycząca możliwości funkcjono-
wania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za-
kładów zakwalifikowanych na rynek krajowy nie
jest sprawą nową. Przepisy Unii Europejskiej regu-
lujące te kwestie powinny być powszechnie znane
zobowiązanym podmiotom, ponieważ obowiązują
już od 1 stycznia 2006 r.
Jednocześnie należy podkreślić, że nic nie stoi na
przeszkodzie, aby podmioty, które musiały zakończyć
działalność z dniem 1 stycznia 2010 r., mogły ją roz-
począć ponownie, o ile spełnią wszystkie obowiązu-
jące przepisy prawa dotyczące prowadzenia właści-
wego dla nich rodzaju działalności, po przeprowadze-

niu kontroli i uzyskaniu odpowiedniej decyzji admi-
nistracyjnej ze strony właściwego terytorialnie po-
wiatowego lekarza weterynarii.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że dokła-
dam szczególnych starań, aby prowadzone w resorcie
rolnictwa prace, mające na celu dostosowanie prze-
pisów obowiązującego prawa, wprowadzały ułatwie-
nia dla podmiotów zajmujących się ubojem zwierząt,
przy założeniu jednak, że prowadzona przez nie pro-
dukcja będzie odpowiadała podstawowemu celowi,
jaki przyświeca prawu żywnościowemu, tj. zapewnie-
niu wysokiego poziomu ochrony w odniesieniu do
życia i zdrowia konsumentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przepisów dotyczących obliczania
dochodu w rodzinie (14908)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 17 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14908/10, dotyczące interpelacji posła
Łukasza Zbonikowskiego w sprawie przepisów doty-
czących obliczania dochodu w rodzinie uprzejmie wy-
jaśniam.
Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej
(t.j. Dz. U. 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.)
dochodem jest suma miesięcznych przychodów z mie-
siąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przy-
padku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek
został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzy-
skania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniej-
szona o:
1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym
od osób fizycznych;
2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone
w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Naro-
dowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenia spo-
łeczne określone w odrębnych przepisach;
3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych
osób.
Jednocześnie ustawa w tym samym artykule
ust. 4 określa, iż do tak ustalanego dochodu nie wli-
cza się jednorazowego pieniężnego świadczenia so-
cjalnego, wartości świadczeń w naturze, świadczenia
przysługującego osobie bezrobotnej na podstawie
541
przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach ryn-
ku pracy z tytułu wykonywania prac społecznie uży-
tecznych oraz zapomogi pieniężnej, o której mowa
w przepisach o zapomodze pieniężnej dla niektórych
emerytów, rencistów i osób pobierających świadcze-
nie przedemerytalne albo zasiłek przedemerytalny
w 2007 r. Enumeratywne wyliczenie ww. świadczeń
oznacza, iż każdy pozostały rodzaj dochodu należy
wliczyć do dochodu osoby/rodziny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż 31 marca
2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 12 lutego 2010 r.
o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. 2010 r. Nr 40, poz. 229),
która w art. 1 pkt 1 wprowadziła zmianę odnośnie
dochodu ustalanego dla celów pomocy społecznej.
I tak od 31 marca 2010 r. do dochodu ustalanego
zgodnie z art. 8 ust 3 nie wlicza się:
— jednorazowych pieniężnych świadczeń socjal-
nych,
— zasiłków celowych,
— pomocy materialnych mających charakter so-
cjalny albo motywacyjny, przyznawanych na podsta-
wie przepisów o systemie oświaty,
— wartości świadczeń w naturze,
— świadczeń przysługujących osobie bezrobotnej
na podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy z tytułu wykonywania prac
społecznie użytecznych.
W związku z powyższym stypendia socjalne, jak
i stypendia za dobre wyniki w nauce mające charak-
ter motywacyjny, przyznawane na podstawie przepi-
sów o systemie oświaty, nie są już wliczane do docho-
du. Kwestia zaś wliczania do dochodu kwoty, jaką
dzieci uzyskują tytułem alimentów, pozostaje bez
zmian i w chwili obecnej Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej nie opracowuje żadnych projektów
mających na celu wyłączenie z dochodu kwoty tychże
alimentów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie kontroli w spółdzielczych kasach
oszczędnościowo-kredytowych (14909)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego do-
tyczącą przeprowadzonych kontroli w spółdzielczych
542
kasach oszczędnościowo-kredytowych, przekazaną
przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 12 marca 2010 r.,
znak SPS-023-14909/09, uprzejmie informuję.
Kontrole w spółdzielczych kasach oszczędnościo-
wo-kredytowych zostały przeprowadzone przez orga-
ny kontroli skarbowej zgodnie z planem kontroli na
I półrocze 2009 r. ustalonym przez generalnego in-
spektora kontroli skarbowej.
Przeprowadzona kontrola koordynowana miała
na celu zbadanie prawidłowości rozliczeń z budżetem
z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych po
wygaśnięciu z dniem 31.12.2006 r. zwolnienia z po-
datku dochodowego dla tej grupy podatników.
Odnosząc się do kwestii długotrwałych i uciążli-
wych kontroli w spółdzielczych kasach oszczędno-
ściowo-kredytowych, informuję, iż ostateczne zakoń-
czenie wszystkich kontroli, zgodnie z założeniami
programu kontroli koordynowanej, miało nastąpić do
dnia 31.12.2009 r. We wszystkich postępowaniach
termin ten został dotrzymany.
Obszerna ilość dokumentów podlegających spraw-
dzeniu w dużych podmiotach, które stanowią więk-
szość spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredyto-
wych, wielość zagadnień objętych programem kon-
troli podlegających badaniu, w tym liczne powiązania
kapitałowe i osobowe, a także różnorodna interpre-
tacja przepisów powodowały konieczność przedłuża-
nia postępowań. Zgodnie bowiem z jedną podstawo-
wych zasad wynikających z ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa organy zobowiązane są
do podejmowania wszelkich niezbędnych działań
w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.
Nieuzasadnione są twierdzenia o „uciążliwości
kontroli”, ponieważ czynności kontrolne prowadzone
były głównie w siedzibach urzędów kontroli skarbo-
wej, w oparciu o przejętą protokolarnie dokumentację
w formie elektronicznej, a tylko na pisemną prośbę
kontrolowanych czynności te prowadzono w siedzi-
bach podatników. W kilku przypadkach uwzględnio-
no wnioski samych kontrolowanych o przedłużenie
terminu dostarczenia dokumentów.
W kwestii zaś nieprowadzenia przez spółdzielcze
kasy oszczędnościowo-kredytowe zarobkowej działal-
ności gospodarczej informuję, iż po zakończeniu zwol-
nienia od podatku dochodowego m.in. Kasa Krajowa
i SKOK im. Stefczyka wystąpiły do właściwej izby
skarbowej o wydanie pisemnej interpretacji w przed-
miocie podatku dochodowego. W wyniku tego wydane
zostały interpretacje, które potwierdziły m.in. nieza-
robkowy charakter działalności SKOK oraz w konse-
kwencji brak prawa do zaliczania odpisów amortyza-
cyjnych do kosztów uzyskania przychodów.
Także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdań-
sku w wyroku z dnia 5.02.2009 r. (I SA/Gd 783/08)
dotyczącym przedmiotowej sprawy określił, że nie-
zarobkowy charakter oznacza, iż celem działalności
kasy „nie jest uzyskiwanie dochodu, ale takie gene-
rowanie wielkości przychodów i kosztów, aby zapew-
nić realizację celów statutowych”. Za działalność go-
spodarczą według art. 3 pkt 9 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa uznaje się „każdą
działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swo-
bodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywa-
nie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność
zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na
własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy
nie zaliczają tej działalności do działalności gospo-
darczej lub osoby wykonującej taką działalność – do
przedsiębiorców”. Natomiast zgodnie z art. 2 ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej działalność gospodarczą określa się jako „za-
robkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlo-
wą, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie
i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność
zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i cią-
gły”. Należy zatem uznać, iż kasy nie prowadzą dzia-
łalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobo-
dzie działalności gospodarczej. W związku z powyż-
szym nabyte przez nie składniki majątku, pomimo
iż posiadają cechy przypisywane środkom trwałym
i wartościom niematerialnym i prawnym, nie stano-
wią tych środków i wartości, ponieważ nie były wy-
korzystywane na potrzeby prowadzonej działalności
gospodarczej. SKOK nabywa składniki majątku
w celu realizacji celów statutowych, nie zaś w celu
osiągnięcia przychodów. W przytoczonym wyroku
WSA w Gdańsku także orzekł, iż „w tych okoliczno-
ściach oczywiście wydatki poniesione na nabycie
tychże składników majątku nie mogą obciążać kosz-
tów uzyskania przychodów poprzez dokonywane od
nich odpisy amortyzacyjne, gdyż tych dokonuje się
tylko od środków trwałych i wartości niematerial-
nych i prawnych (art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych), jak
również nie mogą obciążać rachunku kosztowego
w dacie ich poniesienia”.
Wobec istniejących uregulowań prawnych w za-
kresie niezarobkowej działalności Kasy Krajowej
oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredyto-
wych oraz konsekwencji podatkowych z tym związa-
nych, co zostało potwierdzone interpretacjami indy-
widualnymi, a następnie wyrokiem sądu administra-
cyjnego w sprawie, należy stwierdzić, iż organy kon-
troli skarbowej prowadzące postępowania kontrolne
zastosowały obowiązujące przepisy prawa, uwzględ-
niając obowiązującą wykładnię.
Podkreślenia wymaga fakt, iż w wyniku przepro-
wadzonych postępowań kontrolnych 12 spółdziel-
czych kas oszczędnościowo-kredytowych zgodziło się
z ustaleniami organów kontroli skarbowej i skorzy-
stało z przysługującego im prawa do skorygowania
deklaracji, co skutkowało niekwestionowanym dodat-
kowym przypisem w podatku dochodowym od osób
prawnych na łączną kwotę 5 085 959 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie określania marży na leki (14910)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Łukasza Zbonikowskiego, z dnia 12 marca
2010 r., nr SPS-023-14910/10, uprzejmie informuję,
iż w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad projek-
tem ustawy o refundacji leków, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów
medycznych i rzeczywiście jedną z intencji tych
zmian jest wprowadzenie jednolitych cen. Nie zga-
dzam się ze stwierdzeniem, że zmiany te są szkodliwe
dla większości obywateli, a przede wszystkim dla
emerytów i rencistów oraz osób przewlekle chorych.
Jest to szczególnie krzywdząca opinia dla realizowa-
nej przez Ministerstwo Zdrowia polityki lekowej pań-
stwa, której jednym z priorytetów jest zmniejszenie
liczby osób przewlekle chorych. Ponadto resort zdro-
wia ma świadomość, iż zużycie leków jest zwiększane
u grupy pacjentów po 60 roku życia (czyli emeryci
i renciści).
Zapewniam pana posła, że zaproponowane w pro-
jekcie ustawy o refundacji leków, środków spożyw-
czych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wy-
robów medycznych zmiany nie tylko nie spowodują
wzrostu cen, ale stworzą warunki do systematyczne-
go ich obniżania. Pragnę nadmienić, iż koncepcja
dotycząca sztywnych marż i cen ujęta w przedmioto-
wym projekcie ustawy nie jest koncepcją nową i pro-
pozycje tego rodzaju były prezentowane przez moich
poprzedników, w tym też osoby bezpośrednio zwią-
zane z pańskim ugrupowaniem.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji, pragnę poinformować, że twierdzenia jakoby
Ministerstwo Zdrowia planowało wprowadzić prze-
pisy, które działają na szkodę pacjentów i obciążają
ich portfele, uwłaczają stanowisku, jakie zajmuję.
Pragnę podkreślić, iż minister zdrowia przy każdym
normatywnym rozwiązaniu kieruje się interesem
ogółu pacjentów, w tym w szczególności w zakresie
prac nad projektem ustawy o refundacji leków, środ-
ków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywie-
niowego i wyrobów medycznych. Jak sądzę, stanowi-
sko pana posła wynika z powielenia obiegowych są-
dów na ten temat i z niezrozumienia złożonych za-
leżności zachodzących na rynku leków.
Mam nadzieję, iż w niedługim czasie, gdy przed-
miotowy projekt ustawy zostanie przekazany do
uzgodnień zewnętrznych, w tym konsultacji społecz-
nych, rozwieje on wszelkie wątpliwości w tym zakre-
sie. Mówienie o projekcie ustawy, który nie został
jeszcze przekazany do uzgodnień zewnętrznych, jako
o bardzo podobnym do propozycji, które silnie lobbu-
je organizacja zrzeszająca firmy farmaceutyczne,
543
a które popiera Naczelna Rada Lekarska, jest pew-
nym nadużyciem. Zapewniam pana posła, iż ten pro-
jekt ustawy o refundacji leków, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów
medycznych nie jest podobny do znanych Minister-
stwu Zdrowia projektów i zawiera innowacyjne roz-
wiązania w systemie refundacji, które w konsekwen-
cji pozwolą na dostęp pacjentów do mniej kosztow-
nych produktów, a także na poszerzenie zakresu
produktów objętych finansowaniem ze środków pu-
blicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie gwałtownego wzrostu
liczby samobójstw (14912)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na pismo pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu (znak: SPS-
-023-14912/10), przy którym przesłana została inter-
pelacja pana posła Kazimierza Moskala dotycząca
wzrostu liczby samobójstw w Polsce, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych informacji:
Obowiązująca ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111,
poz. 535, z późn. zm.) stoi na straży przestrzegania
najwyższego, dobra jakim jest zdrowie i życie osób
cierpiących z powodu zaburzeń psychicznych, w tym
osób, które z racji występujących zaburzeń mogą po-
dejmować działania rezygnacyjne czy nawet samo-
bójcze.
Notowany od początku lat dziewięćdziesiątych
systematyczny wzrost zachorowalności na psycho-
tyczne i niepsychotyczne zaburzenia psychiczne (wy-
nikające z nasilenia takich zjawisk, jak: bieda, bez-
robocie oraz brak poczucia bezpieczeństwa ekono-
micznego, socjalnego i zdrowotnego), wieloletnie za-
niedbania i marginalizowanie tej dziedziny ochrony
zdrowia oraz będący ich skutkiem poważny deficyt
kadr, zakładów i środków finansowych oraz koniecz-
ność dostosowania opieki psychiatrycznej do współ-
czesnych standardów leczenia niestacjonarnego opar-
tego na modelu środowiskowym i zmiany nastawie-
nia społecznego do zaburzeń psychicznych stały się
powodem opracowania w Ministerstwie Zdrowia pro-
jektu rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Na-
544
rodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego.
Głównymi celami programu są:
1) promocja zdrowia psychicznego i zapobieganie
zaburzeniom psychicznym;
2) zapewnienie osobom z zaburzeniami psy-
chicznymi wielostronnej i powszechnie dostępnej
opieki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy
niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym
i społecznym;
3) rozwój badań naukowych i systemu informacji
z zakresu zdrowia psychicznego.
Dostrzegając wielopłaszczyznowość działań, jakie
są niezbędne w zakresie ochrony zdrowia psychicz-
nego, których konieczność wynika ze stale wzrastają-
cego zagrożenia dla tej sfery życia obywateli, do reali-
zacji programu zostali zaangażowani m.in.: ministro-
wie właściwi ze względu na cele programu, a w szcze-
gólności minister sprawiedliwości, minister obrony
narodowej oraz ministrowie właściwi do spraw: zdro-
wia, oświaty i wychowania, kultury, zabezpieczenia
społecznego, pracy, nauki i szkolnictwa wyższego,
wewnętrznych i administracji publicznej.
W nawiązaniu do czynników ekonomiczno-spo-
łecznych powodujących wzrost zaburzeń psychicz-
nych, pragnę zauważyć, że cele strategiczne w popra-
wie ww. sytuacji to m.in.:
1) upowszechnienie wiedzy na temat zdrowia
psychicznego, kształtowanie zachowań i stylów życia
korzystnych dla zdrowia psychicznego, rozwijanie
umiejętności radzenia sobie w sytuacjach zagrażają-
cych zdrowiu psychicznemu;
2) zmniejszenie nietolerancji, dyskryminacji i wy-
kluczenia społecznego osób z zaburzeniami psychicz-
nymi;
3) upowszechnienie zróżnicowanych form pomo-
cy i oparcia społecznego;
4) aktywizacja zawodowa osób z zaburzeniami
psychicznymi.
Istotnym elementem przedmiotowego programu
będzie również spoczywający na ministrze właści-
wym do spraw zdrowia obowiązek opracowania pro-
gramu zapobiegania samobójstwom, a następnie jego
realizacja (zadanie nr 1.2.3 w ramach celu szczegó-
łowego 1.2: Zapobieganie zaburzeniom psychicznym).
W ramach opracowania tego programu uwzględnione
zostaną aktualne dane o liczbie i przyczynach prób
samobójczych.
Odnosząc się do kwestii postępu prac nad Naro-
dowym Programem Ochrony Zdrowia Psychicznego,
uprzejmie informuję, że w aktualnie procedowanej
wersji projektu rozporządzenia okres realizacji zadań
wymagających znacznych nakładów finansowych zo-
stał określony na lata 2011–2015, gdyż niemożliwe
było włączenie kosztów programu do budżetu na rok
2010. W roku 2010 planowane są prace planistyczne
i organizacyjne niewymagające nakładów finanso-
wych. Aktualnie przekonstruowany projekt rozpo-
rządzenia został zaakceptowany przez kierownictwo
Ministerstwa Zdrowia i skierowany pod obrady Ko-
mitetu Rady Ministrów, który na posiedzeniu w dniu
25 marca 2010 r. zobowiązał ministrów realizatorów
przedmiotowego programu oraz prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia do przedstawienia aktualnej in-
formacji o wysokości środków przeznaczonych na re-
alizację programu.
Przedstawiając powyższe informacje, dziękuję Panu
za zainteresowanie problematyką ochrony zdrowia
psychicznego, w tym wzrostu liczby samobójstw
i ochrony przed targnięciem się na własne życie.
Pragnę jednocześnie zapewnić, że jednostki ochro-
ny zdrowia podejmują w tym obszarze stosowne dzia-
łania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie stanu technicznego
specjalistycznej aparatury medycznej
w procesie realizacji usług medycznych
finansowanych ze środków publicznych (14913)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 lutego 2010 r.
w sprawie stanu technicznego specjalistycznej apa-
ratury medycznej w procesie realizacji usług medycz-
nych finansowanych ze środków publicznych, prze-
kazaną przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-
-14913/10), uprzejmie informuję, iż przedmiotowa
sprawa została poddana wnikliwej analizie przez Mi-
nisterstwo Zdrowia oraz niniejszym wyjaśniam, co
następuje.
Odnosząc się do pierwszego pytania, uprzejmie
informuję, iż minister zdrowia pismem z dnia 19 stycz-
nia 2010 r., znak: MZ-DNM-093-11131-4/AK/10, przed-
łożył stanowisko do ustaleń zawartych w informacji
o wynikach kontroli wykorzystania specjalistycznej
aparatury medycznej w procesie realizacji usług me-
dycznych finansowanych ze środków publicznych
w latach 2006–2008 (I półrocze), przekazanej przez
Najwyższą Izbę Kontroli pismem z dnia 12 stycznia
2010 r., znak: KPZ-41012/2008.
Ponadto uprzejmie informuję, iż 53 zakłady skon-
trolowane przez Najwyższą Izbę Kontroli, realizujące
świadczenia z zakresu rentgenodiagnostyki, nie sta-
nowią reprezentatywnej próby pozwalającej na przed-
stawianie wyników dotyczących całej Polski. Bardziej
precyzyjne dane dostępne są w Głównym Inspekto-
racie Sanitarnym. Należy zauważyć, że z danych pre-

zentowanych przez przedstawiciela głównego inspek-
tora sanitarnego na konferencji dotyczącej promie-
niowania jonizującego PJOMED2009 wynika, że
około 50% wszystkich aparatów rtg. stosowanych
w celach medycznych znajduje się w 4 wojewódz-
twach: mazowieckim (21,8%), śląskim (11,5%), dol-
nośląskim (8,1%) i wielkopolskim (7,9%). W 2008 r.
w ramach nadzoru prowadzonego przez Państwową
Inspekcję Sanitarną dokonano kontroli 3737 apara-
tów rtg. spośród ok. 11500 aparatów rtg. ujętych
w ewidencji, co oznacza, że kontrolę taką przeprowa-
dzono dla ok. 1/3 wszystkich urządzeń. Proporcja ta
utrzymuje się od 2006 r.
Z tych samych danych wynika, że w 2008 r. wy-
konano testy specjalistyczne dla ponad 8000 apara-
tów rtg., a więc stanowi to 70% wszystkich apara-
tów. W 2008 r. państwowi wojewódzcy inspektorzy
sanitarni wydali ok. 600 decyzji administracyjnych
nakazujących usunięcie stwierdzonych w trakcie
kontroli uchybień (23% ogółu skontrolowanych),
z czego ok. 30% dotyczyło braku lub negatywnych
wyników kontroli parametrów fizycznych aparatów
rentgenowskich. Nieprawidłowości związane ze sta-
nem technicznym aparatury rentgenodiagnostycz-
nej stwierdzono w ok. 30 przypadkach (1,4% wyda-
nych decyzji).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ww. infor-
macja Najwyższej Izby Kontroli dotyczyła głównie
diagnostycznej aparatury radiologicznej, ze szczegól-
nym uwzględnieniem aparatów rtg. Wobec takich
urządzeń mają zastosowanie: ustawa z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93,
poz. 896, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 29 listopa-
da 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2007 r. Nr 42,
poz. 276, z późn. zm.).
Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach
medycznych dotyczy wszystkich rodzajów wyrobów
medycznych i ich wyposażenia. Przepisy ww. ustawy
określają warunki wprowadzania i używania wyro-
bów medycznych oraz wyroby, jakich nie można
wprowadzać do obrotu i używania, gdyż nie spełnia-
ją wymagań zasadniczych lub innych wymagań usta-
wy, na przykład bez przeprowadzenia oceny zgodno-
ści, wprowadzających w błąd co do właściwości i dzia-
łania, po terminie ważności certyfikatu lub wyrobu
albo używania niezgodnie z ich przeznaczeniem.
Jako zasadę przyjmuje się, że wyroby medyczne
są wprowadzane do obrotu i używania zgodnie z wy-
maganiami prawnymi, używane są zgodnie z prze-
znaczeniem i instrukcjami wytwórcy, w ustalonych
dla nich terminach ważności i czasie bezpiecznego
używania, a także są należycie utrzymywane (serwis,
naprawy, konserwacja, materiały zużywalne i części
zamienne). Świadczeniodawca posiada, przechowuje
i okazuje dokumenty potwierdzające wykonywanie
przeglądów, napraw i konserwacji wyrobów medycz-
nych, prowadzonych we własnym zakresie albo przez
uprawnione lub wyspecjalizowane podmioty. Czas
lub krotność użycia wyrobu medycznego określa
jego wytwórca. Dla wybranych grup wyrobów me-
545
dycznych, na przykład podlegających ustawie z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe, wymagane są
okresowo wydawane świadectwa dopuszczenia do
używania.
Poważny problem stanowi fakt, iż dla starszej
i unikalnej aparatury często brakuje jednostek, któ-
re chciałyby i mogłyby się podjąć usług serwisowo-
-naprawczych. Realizują je zwykle podmioty wskaza-
ne przez wytwórcę lub podmioty wyspecjalizowane
w świadczeniu usług w zakresie danego rodzaju wy-
robów, dla których posiadają, prócz wiedzy i umiejęt-
ności, aparaturę kontrolno-pomiarową, części za-
mienne i odpowiednie zaplecze techniczne. Utrzyma-
nie w ruchu starszej aparatury wobec alternatywy
uzyskania, z ograniczonej puli, środków na zakup
nowego sprzętu stanowi poważny problem dla pod-
miotów udzielających świadczeń zdrowotnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w myśl art. 5
ust. 4 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. Prawo ato-
mowe (Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 276, z późn. zm.)
zezwolenie na uruchamianie i stosowanie aparatów
rentgenowskich do celów diagnostyki medycznej, ra-
diologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej
i radioterapii schorzeń nienowotworowych oraz uru-
chamianie pracowni stosujących takie aparaty wy-
daje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny,
a dla jednostek organizacyjnych:
1) podległych lub podporządkowanych ministro-
wi obrony narodowej lub nadzorowanych przez nie-
go albo dla których jest on organem założycielskim
– komendant wojskowego ośrodka medycyny pre-
wencyjnej,
2) podległych lub podporządkowanych ministrowi
właściwemu do spraw wewnętrznych lub przez niego
nadzorowanych albo dla których jest on organem za-
łożycielskim – państwowy inspektor sanitarny Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Za przestrzeganie wymagań bezpieczeństwa ją-
drowego i ochrony radiologicznej odpowiedzialny jest
kierownik jednostki organizacyjnej wykonującej
działalność związaną z narażeniem (art. 7 ust. 1 usta-
wy z dnia 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe). Nie-
przestrzeganie wymagań skutkuje sankcjami okre-
ślonymi w art. 123 ust. 1 ww. ustawy.
Wykonywanie działalności powodującej lub mo-
gącej powodować narażenie ludzi i środowiska na
promieniowanie jonizujące podlega nadzorowi i kon-
troli w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony
radiologicznej. Nadzór i kontrola sprawowane są
przez państwowego wojewódzkiego inspektora sani-
tarnego, komendanta wojskowego ośrodka medycy-
ny prewencyjnej lub głównego inspektora sanitar-
nego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji w zakresie działalności, na której wykony-
wanie organy te wydają zezwolenia (art. 63 ust. 1
i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r.
Prawo atomowe).
Użytkownicy aparatów rentgenowskich do 31 grud-
nia 2006 r. mieli obowiązek wycofać z użytkowania
aparaty niespełniające wymogów technicznych – z uwa-
546
gi na zapis § 57 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 25 sierpnia 2005 r. w sprawie warunków bez-
piecznego stosowania promieniowania jonizującego
dla wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej (Dz. U.
Nr 194, poz. 1625). W tymże roku zaczęto również
wdrażać system ochrony radiologicznej pacjenta.
Duża część przypadków nieprawidłowości wymie-
nianych w informacji Najwyższej Izby Kontroli doty-
czy jednostek i aparatów rentgenowskich, nad który-
mi nadzór sprawują minister obrony narodowej oraz
minister spraw wewnętrznych i administracji, stąd
nie jest możliwe odniesienie się do podawanych w in-
formacji Najwyższej Izby Kontroli liczb bezwzględ-
nych występowania nieprawidłowości.
Państwowa Inspekcja Sanitarna w 2008 r. objęła
nadzorem ok. 11 500 aparatów rentgenodiagnostycz-
nych, z czego skontrolowanych zostało blisko 25%
zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie
nadzoru i kontroli w zakresie przestrzegania warun-
ków ochrony radiologicznej w jednostkach organiza-
cyjnych stosujących aparaty rentgenowskie do celów
diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radio-
terapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nie-
nowotworowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 1, poz. 11).
Odosobnionych przypadków występowania nie-
prawidłowości nie można przenosić na ogólny stan
techniczny całości aparatury rentgenowskiej, której
średni wiek wyniósł w 2008 r. ok. 9 lat (9% ogólnej
liczby aparatów miało więcej niż 20 lat).
Wyniki kontroli wykonywanej przez państwo-
wych wojewódzkich inspektorów sanitarnych nie
wskazują na zwiększenie otrzymywanej przez pra-
cowników i pacjentów w wyniku badań diagnostycz-
nych dawki promieniowania jonizującego. W 2008 r.
nie stwierdzono ani jednego przypadku przekrocze-
nia dawki granicznej u osób zatrudnionych w zakła-
dach opieki zdrowotnej wykorzystujących promienio-
wanie jonizujące do celów medycznych i pracujących
w narażeniu na promieniowanie jonizujące. W związ-
ku z powyższym stwierdzenie, iż większość publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej posiada wyeksplo-
atowane aparaty rentgenowskie oraz że większość
zakładów opieki zdrowotnej posiada sprzęt, który nie
posiada bądź nie przechodzi testów parametrów fi-
zycznych, wydaje się nieuzasadnione.
Ponadto uprzejmie informuję, że za przeglądy
i konserwację urządzeń odpowiada użytkownik apa-
ratury rentgenodiagnostycznej.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż Narodowy
Fundusz Zdrowia na etapie postępowania w sprawie
zawarcia umowy sprawdza spełnienie wymagań w ofer-
cie w zakresie wyposażenia świadczeniodawców
w odpowiedni sprzęt i przyjmuje deklaracje o jego
sprawności, a dodatkowo podczas okresowych kon-
troli, w miarę możliwości, sprawdza zgodność tych
deklaracji ze stanem faktycznym. W przypadku
stwierdzenia sytuacji zagrażających życiu lub zdro-
wiu pacjentów umowa ze świadczeniodawcą może
zostać rozwiązana bez zachowania okresu wypowie-
dzenia i uprzedniego wezwania świadczeniodawcy do
usunięcia uchybień.
Ponadto uprzejmie informuję, iż przedmiotowa
informacja Najwyższej Izby Kontroli została przeka-
zana państwowym wojewódzkim inspektorom sani-
tarnym w celu podjęcia ewentualnych działań w ra-
mach posiadanych przez nich kompetencji. Dodatko-
wo prezes Narodowego Funduszu Zdrowia w dniu
17 lutego 2010 r. przekazał dyrektorom oddziałów
wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia pi-
semne zalecenie przeprowadzenia kontroli u wszyst-
kich negatywnie ocenionych świadczeniodawców.
Odnosząc się do drugiego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż ustalenie w umowie ze świadczeniodawcą
niewystarczającej liczby badań jako czynnika wpły-
wającego na niskie wykorzystanie aparatury jest tyl-
ko jedną z przyczyn wskazanych w ww. informacji
Najwyższej Izby Kontroli. Innymi przyczynami wska-
zanymi w ww. informacji są: brak wystarczającej licz-
by personelu uprawnionego do obsługi aparatury
oraz awarie urządzeń. Zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) okre-
ślenie kwoty zobowiązania Narodowego Funduszu
Zdrowia wobec świadczeniodawcy jest wymagane,
a uzgodnienie tej kwoty przez strony następuje w wy-
niku konkursu ofert lub corocznych negocjacji umów
wieloletnich. W sytuacji ograniczonych środków
w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdro-
wia, w warunkach stale rosnącego zapotrzebowania
na badania, nie zawsze możliwe jest szybkie zwięk-
szanie finansowania badań do poziomu możliwości
wykonawczych świadczeniodawców.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w zakresie
środków, jakimi dysponuje minister zdrowia, podej-
mowane są działania w kierunku unowocześniania
aparatury, tj. zakupy inwestycyjne oraz zakupy apa-
ratury w ramach programów zdrowotnych. Priory-
tetami ministra zdrowia w ramach „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” są po-
prawa dostępności i bezpieczeństwa diagnostyki
i leczenia nowotworów, w tym przede wszystkim do-
posażenia zakładów radioterapii. Również w ramach
„Narodowego programu profilaktyki i leczenia cho-
rób układu sercowo-naczyniowego POLKARD” mi-
nister zdrowia podejmuje działania na rzecz wyrów-
nywania dysproporcji w dostępie do wysokospecjali-
stycznych świadczeń zdrowotnych w zakresie kardio-
logii, kardiologii dziecięcej, kardiochirurgii i neuro-
logii. Priorytetem ww. programu jest doposażenie
oraz wymiana wyeksploatowanego sprzętu w jed-
nostkach zajmujących się diagnostyką i leczeniem
chorób układu krążenia.
Odnosząc się do trzeciego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż zdając sobie sprawę z ogólności przepisów
dotyczących zwłaszcza użytkowania wyrobów me-
dycznych, minister zdrowia przygotował i przekazał
do dalszych prac projekt ustawy o wyrobach me-
dycznych, zastępującej ustawę z dnia 20 kwietnia

2004 r. o wyrobach medycznych. Projekt ten (druk
nr 2668) będzie przedmiotem obrad Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej prawdopodobnie w kwietniu 2010 r.
Projekt zawiera znaczące rozszerzenie i uściślenie
przepisów dotyczących wyrobów medycznych, w szcze-
gólności dotyczących używania i utrzymywania ich
w ruchu, w tym wymagań wobec świadczeniodaw-
ców. Wspomniany wyżej projekt wprowadza m.in.
wymóg, aby podmiot wprowadzający do obrotu lub
sprowadzający na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej wyrób medyczny załączał wykaz dostawców
specjalnych części zamiennych i zużywalnych lub
materiałów eksploatacyjnych, a dla wyrobów wyma-
gających fachowej instalacji, konserwacji, serwisu,
przeglądów, kalibracji itp. – wykaz podmiotów upo-
ważnionych do takich czynności. Braki w tym za-
kresie są często przyczyną przestojów aparatury
i sprzętu u świadczeniodawców.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w celu efek-
tywnego wykorzystania aparatury specjalistycznej,
której zakup jest finansowany w ramach programów
zdrowotnych, od 2009 r. do umów z wykonawcami
sukcesywnie wprowadzano zapis odnośnie do odda-
nia do użytkowania zakupionego ze środków Mini-
sterstwa Zdrowia sprzętu, o następującej treści: Zle-
ceniobiorca zobowiązuje się do uruchomienia zaku-
pionego sprzętu w ciągu trzech miesięcy od daty
zakupu. Minister zdrowia w celu racjonalnego wy-
datkowania środków na zakup aparatury i sprzętu
w programach zdrowotnych wymaga od oferentów
przystępujących do konkursów przedstawienia opinii
konsultanta krajowego lub wojewódzkiego w danej
dziedzinie o celowości zakupu wnioskowanej apara-
tury i sprzętu medycznego. Oferenci są zobowiązani
również do przedstawienia informacji o ilości/braku
lub stopniu zużycia posiadanego sprzętu, liczbie
i kwalifikacjach pracowników wykonujących świad-
czenia zdrowotne, jak również informacji o zakon-
traktowaniu świadczeń z Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Odnosząc się do czwartego pytania, uprzejmie in-
formuję, iż zmiana przepisów prawa w związku
z przystąpieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii
Europejskiej dotyczy wprowadzania wyrobów me-
dycznych do obrotu i używania, a nie dalszego użyt-
kowania wyrobów, które wcześniej zostały nabyte
i zainstalowane zgodnie z przepisami prawa. Zasto-
sowanie ma zasada, że wyrób medyczny jest instalo-
wany, obsługiwany i serwisowany według zaleceń
wytwórcy.
Jednocześnie należy podkreślić, że obowiązujące
w Polsce przepisy prawne są w pełni zharmonizowa-
ne z wymaganiami określonymi w przepisach prawa
Unii Europejskiej i wymuszają na zakładach opieki
zdrowotnej realizację wielu obowiązków mających na
celu zapewnienie bezpieczeństwa i optymalnej ochro-
ny radiologicznej pacjentów poddawanych procedu-
rom medycznym wykorzystującym promieniowanie
jonizujące poprzez m.in.:
547
1) obowiązek uzyskiwania zezwoleń na urucha-
mianie i stosowanie aparatów rentgenowskich do ce-
lów diagnostyki medycznej (...) wydawanych przez
państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego
(lub komendanta wojskowego ośrodka medycyny pre-
wencyjnej, lub głównego inspektora sanitarnego Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji);
zezwolenia na stosowanie aparatury wykorzystującej
izotopy promieniotwórcze wydawane są przez preze-
sa Państwowej Agencji Atomistyki,
2) obowiązek opracowania i wdrożenia programu
zapewnienia jakości,
3) obowiązek uzyskiwania zezwoleń na prowadze-
nie działalności związanej z narażeniem na promie-
niowanie jonizujące w celach medycznych, polegają-
cej na udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu
badań rentgenodiagnostycznych (...) wydawanych
przez państwowego wojewódzkiego inspektora sani-
tarnego (lub komendanta wojskowego ośrodka me-
dycyny prewencyjnej, lub głównego inspektora sani-
tarnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji),
4) obowiązek przeprowadzania systematycznych
testów kontroli parametrów fizycznych aparatury
radiologicznej,
5) obowiązek zapewnienia odpowiednio wykwali-
fikowanej kadry medycznej, w szczególności obowią-
zek uzyskania przez personel medyczny wykonujący
procedury radiologiczne certyfikatu z zakresu ochro-
ny radiologicznej pacjenta,
6) system klinicznych audytów wewnętrznych i ze-
wnętrznych mających na celu nadzór nad medyczny-
mi procedurami radiologicznymi w celu zapewnienia
odpowiedniej jakości świadczeń zdrowotnych.
Odnosząc się do piątego pytania, uprzejmie infor-
muję, iż czas użytkowania sprzętu i aparatury me-
dycznej jest zmienny – od wyrobów jednorazowego
użytku do takich, które mogą być stosowane przez
wiele lat – stąd m.in. zróżnicowany wiek wyrobów
medycznych użytkowanych przez służbę zdrowia.
Podobnie jest w innych państwach członkowskich
Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem, że im państwo
zamożniejsze, tym wykorzystywany sprzęt jest czę-
ściej wymieniany na nowszy. Nie można mówić o ogól-
nych standardach Unii Europejskiej w zakresie
sprzętu i aparatury medycznej, zaś Polska, stosownie
do swojego produktu krajowego brutto, jest średnio
zaopatrzonym krajem europejskim.
Ponadto odnosząc się do stanu aparatury radio-
logicznej w krajach Unii Europejskiej w odniesieniu
do wyposażenia zakładów opieki zdrowotnej w apa-
raturę radiologiczną w Polsce, uprzejmie informuję,
iż obecnie nie dysponuję danymi w powyższym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
548
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie stanowiska Ministerstwa Zdrowia
dotyczącego raportu Komisji Europejskiej
na temat wpływu korzystania z solarium
na zdrowie (14914)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca br., znak: SPS-023-14914/10,
przesyłające interpelację pana posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie raportu Komisji Europejskiej doty-
czącego wpływu korzystania z solariów uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Badania przeprowadzone przez Międzynarodową
Agencję ds. Badań nad Rakiem (IARC) zaniepokoiły
opinię publiczną i dlatego główny inspektor sanitar-
ny zwrócił się do konsultanta krajowego w dziedzinie
onkologii i konsultanta krajowego ds. dermatologii
o ekspertyzę dot. wpływu urządzeń opalających na
stan zdrowia osób z nich korzystających. Ponieważ
weryfikacja wyników badań przeprowadzonych przez
IARC czy też przeprowadzenie badań w kraju pozo-
staje poza zakresem kompetencji organów Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej, zwrócono się także do ww.
konsultantów z prośbą o podjęcie badań klinicznych
w tym zakresie.
Stanowisko zarówno konsultanta krajowego w dzie-
dzinie onkologii, jak i konsultanta krajowego ds. der-
matologii w tej sprawie jest następujące.
Pojęcie światła obejmuje spektrum promieniowa-
nia niejonizującego o długościach fal od 200 nm (UV)
do ponad 1 mm (promieniowanie podczerwone). Z me-
dycznego punktu widzenia najczęściej jest wykorzy-
stywane pasmo UV (ultrafiolet), a spośród niego UVB
(długość fali 280–320 nm) i UVA (320–400 nm), róż-
niące się mechanizmami oddziaływania biologiczne-
go. Obydwa rodzaje promieniowania znajdują szero-
kie zastosowania lecznicze (światłolecznictwo), ale
także – w ostatnich łatach coraz częstsze – kosme-
tyczne (urządzenia opalające – solaria). Jak każda
ingerencja zewnętrzna w organizm człowieka, nie są
one jednak pozbawione oddziaływań ubocznych. Jed-
nakże podstawę wskazań leczniczych stanowi kalku-
lacja zysku i potencjalnych strat, podczas gdy zasto-
sowania kosmetyczne są nakierowane na doraźny
efekt estetyczny (opalenizna). UVB jest promienio-
waniem o silnym działaniu rumieniotwórczym. Po-
chłaniane głównie przez warstwę rogową naskórka,
wywiera istotny wpływ na komórki tej warstwy (ke-
ratynocyty – ich uszkodzenie prowadzi do wytwarza-
nia i uwalniania prostaglandyn i innych mediatorów
zapalnych, czego skutkiem są rumień i proces zapal-
ny), a także na występujące w tej warstwie komórki
immunokompetentne (Langerhansa) oraz komórki
barwnikotwórcze (melanocyty – nasilenie syntezy
melaniny powoduje efekt opalenizny). Oddziałuje
również uszkadzająco na DNA i RNA jądra komór-
kowego oraz na białka i błony komórkowe, co może
leżeć u podstaw uszkodzenia naskórka, tkanki łącz-
nej i naczyń krwionośnych skóry. Mutacje DNA ke-
ratynocytów mogą prowadzić do kancerogenezy po-
słonecznej, a także do indukcji swoistej immunosu-
presji umożliwiającej wzrost komórek zmienionych
nowotworowo. UVA przenika do warstwy siateczko-
watej i brodawkowatej skóry właściwej. W niej od-
działuje na szereg komórek: fibroblasty, granulocyty,
komórki dendrytyczne, tuczne, śródbłonka naczyń
oraz komórki nacieku zapalnego. Oddziaływanie na
włókna kolagenowe prowadzi do elastozy skóry, na-
tomiast oddziaływanie na DNA – do kancerogenezy.
Do kolejnych skutków ubocznych promieniowania
UVA należą reakcje nadwrażliwości: fototoksyczne
i fotoalergiczne (np. polekowe). Promieniowanie UVA
łącznie z promieniowaniem UVB jest odpowiedzialne
za procesy starzenia się skóry (photoaging). W jego
przebiegu zwiększa się możliwość występowania
zmian barwnikowych: piegów, plam soczewicowatych
i znamion barwnikowych.
Z ww. powodów należy uznać, że panujące ogólnie
przekonanie o bezpieczeństwie korzystania z urzą-
dzeń opalających jest nieuprawnione. Nadmiernie
częsta i niekontrolowana ekspozycja na emitowane
w solariach promieniowanie UVB i UVA (dawki UVA
ulegają kumulacji) przyczynia się bowiem do nasile-
nia procesów przedwczesnego starzenia się skóry,
a w konsekwencji – do rozwoju raków skóry, a także
czerniaka, na co słusznie zwraca uwagę Międzyna-
rodowa Agencja ds. Badań nad Rakiem (IARC). Wy-
szczególniona możliwość jest niebezpieczna zwłasz-
cza u ludzi w młodym wieku, u których obserwuje się
pewien rodzaj kulturowego uzależnienia od korzysta-
nia z solariów (tanoreksja); to z kolei znajduje wyraz
w zaleceniach dotyczących korzystania z urządzeń
opalających, opracowanych przez Światową Organi-
zację Zdrowia (WHO), w których do przeciwwskazań
zalicza się m.in. wiek poniżej 18. roku życia.
Patrząc na te kwestie od strony prawnej, urządze-
nia opalające oferowane przez producentów, impor-
terów i dystrybutorów do sprzedaży na polskim ryn-
ku powinny spełniać wymagania określone w dyrek-
tywie 2006/95/WE z dnia 12 grudnia 2006 r. w spra-
wie harmonizacji ustawodawstw państw członkow-
skich odnoszących się do sprzętu elektrycznego prze-
widzianego do stosowania w określonych granicach
napięcia (Dz. Urz. UE z dnia 27 grudnia 2006 r.,
L 374, str. 10), wdrożonej do polskiego ustawodaw-
stwa rozporządzeniem ministra gospodarki z dnia
21 sierpnia 2007 r. w sprawie zasadniczych wymagań
dla sprzętu elektrycznego (Dz. U. Nr 155, poz. 1089),
a także wymagania określone w normie PN-EN
60335-2-27:2004(U) „Elektryczny sprzęt do użytku
domowego i podobnego – Bezpieczeństwo użytkowa-
nia – Część 2–27: Wymagania szczegółowe dotyczące
urządzeń do naświetlania skóry promieniowaniem
podczerwonym i nadfioletowym”. Przywołana euro-
pejska norma EN-60335-2-27 jest normą zharmoni-

zowaną, a to oznacza, iż jest do dobrowolnego stoso-
wania. Niemniej jednak sprzęt solaryjny zakupiony
po wejściu w życie ww. normy powinien spełniać wy-
magania tej normy.
Organem sprawującym nadzór nad ogólnym bezpie-
czeństwem produktów, zgodnie z art. 13 ustawy z dnia
12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produk-
tu (Dz. U. Nr 229, poz. 2275, z późn. zm.), jest prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W ramach kontroli przeprowadzanej przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną sprawdzane są jedynie
warunki pomieszczeń, w jakich świadczone są usługi
w zakresie sztucznego opalania, zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia z dnia 17 lutego 2004 r.
w sprawie szczegółowych wymagań sanitarnych, ja-
kim powinny odpowiadać zakłady fryzjerskie, ko-
smetyczne, tatuażu i odnowy biologicznej (Dz. U.
Nr 31, poz. 273).
Analizując problem skutków korzystania z sola-
riów, należy stwierdzić, że z jednej strony powinno
się rozważyć fakt niedostatecznego uświadomienia
rodziców o szkodliwości nadmiernego i niekontrolo-
wanego korzystania ze sztucznych (solaria), jak i na-
turalnych (słońce) źródeł promieni UV, a z drugiej
– brak wiarygodnych informacji, czy osoby obsługu-
jące solaria posiadają na ten temat odpowiedni zasób
wiedzy potwierdzony stosownym dokumentem.
Mając na uwadze powyższe, główny inspektor sa-
nitarny w marcu br. wystosował pismo do państwo-
wych wojewódzkich inspektorów sanitarnych z proś-
bą o podjęcie zarówno wśród młodzieży, jak i wśród
rodziców działań informacyjno-edukacyjnych prowa-
dzących do zmniejszenia ryzyka wynikającego z nad-
miernego korzystania z solarium i działań mających
na celu położenie nacisku na zagadnienia skutków
naświetlania promieniami UV. Wskazał, iż istotna
jest przy podjęciu tego typu działań współpraca
i współdziałanie z lokalnymi specjalistami (dermato-
logami, onkologami), którzy swoją wiedzą, a także
autorytetem nadadzą odpowiednią rangę podejmo-
wanej problematyce.
Ponadto na stronie internetowej głównego inspek-
toratu sanitarnego w zakładce: Departament Zdro-
wia Publicznego i Promocji Zdrowia � Aktualnie po-
dejmowane działania, została umieszczona „Infor-
macja nt. skutków zdrowotnych wynikających z nad-
miernego promieniowania ultrafioletowego (UV)”.
Natomiast w Ministerstwie Zdrowia nie planuje
się przygotowania aktu prawnego zakazującego ko-
rzystania z solariów osobom, które nie ukończyły 18.
roku życia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
549
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie możliwości rozszerzenia katalogu
przesłanek umożliwiających dokonanie zmian
w podziale gminy na okręgi wyborcze (14915)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-14915/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Kazimierza Moskala w sprawie możliwości roz-
szerzenia katalogu przesłanek umożliwiających do-
konanie zmian w podziale gminy na okręgi wyborcze,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Wskazać należy, iż sprawy wyborów nie leżą
w sferze działania administracji rządowej. Nie obej-
muje ich żaden z jej działów – vide: ustawa z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(t.j.: Dz. U. z 2007 roku Nr 65, poz. 437, z późn. zm.)
– jak również nie wymieniają ich akty normujące za-
kres działania członków Rady Ministrów i obsługu-
jących ich urzędów. Podkreślenia wymaga, że sprawy
związane z wyborami do organów jednostek samo-
rządu terytorialnego oraz konstytucyjnych organów
państwa ze względu na charakter tych regulacji sta-
nowią domenę parlamentu, który wielokrotnie doko-
nywał ich oceny oraz występował ze stosownymi ini-
cjatywami. Nie oznacza to jednak, iż w ramach
struktur administracji brak jest organu dysponują-
cego stosownymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja
i ranga Państwowej Komisji Wyborczej, a także za-
kres jej działania oraz realizowanych zadań przesą-
dzają o właściwości tego organu w przedmiocie pre-
zentowania ocen w zakresie prawa wyborczego.
Mając powyższe na względzie, wydaje się, iż ewen-
tualne zmiany przepisów prawnych regulujących
przedmiotową kwestię winny zostać przeprowadzone
w ramach prac parlamentarnych przede wszystkim
z udziałem Państwowej Komisji Wyborczej będącej
stałym najwyższym organem wyborczym właściwym
w sprawach przeprowadzania wyborów, a decyzja
w tym zakresie powinna być wynikiem konsensusu.
Podjęcie działań zmierzających do nowelizacji obo-
wiązujących regulacji prawnych normujących zagad-
nienia związane z wyborami powinno poprzedzać
przeprowadzenie niezbędnych analiz w tej materii.
Potwierdzeniem takiego sposobu rozstrzygania ww.
zagadnień jest powołanie przez Sejm obecnej kaden-
cji Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia niektó-
rych projektów ustaw z zakresu prawa wyborczego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
550
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie niewystarczających środków
przekazywanych dla Podkarpackiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ na program leczenia
mimparą (14916)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Kazimierza Moskala z dnia 16 lutego 2010 r. w spra-
wie niewystarczających środków przekazywanych
dla Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
na program leczenia mimparą, która to interpelacja
została przesłana przy piśmie marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 12 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-14916/10) uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) zadania
z zakresu określania jakości i dostępności oraz ana-
lizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przepro-
wadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie na-
leżą do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ww. zadania w imieniu funduszu realizują dyrekto-
rzy oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107
ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej), gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę
dotyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świad-
czeń zdrowotnych w danym regionie przy jednocze-
snej odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi kierowanych
przez siebie oddziałów.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódz-
kiego należy do kompetencji dyrektora tego oddzia-
łu. Również w zakresie kompetencji dyrektora od-
działu wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124
ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych, możli-
wość dokonywania przesunięć w ramach kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w planie finansowym
tego oddziału.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków dla
Podkarpackiego OW NFZ, uprzejmie informuję, że
podział środków pomiędzy poszczególne oddziały wo-
jewódzkiego NFZ z przeznaczeniem na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych od-
bywa się na podstawie rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szczegóło-
wego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy
centralę i oddziały wojewódzkie NFZ z przeznacze-
niem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz.1495).
Jednocześnie pragnę zauważyć, że ww. rozporzą-
dzenie nie reguluje kwestii wysokości środków prze-
znaczanych na poszczególne zakresy świadczeń bądź
konkretne procedury medyczne.
Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z de-
cyzją ministra zdrowia leczenie wtórnej nadczynno-
ści przytarczyc u pacjentów hemodializowanych pre-
paratem cynakalcet zostało zakwalifikowane jako
świadczenie gwarantowane i ujęte w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaran-
towanych z zakresu programów zdrowotnych (Dz. U.
Nr 5, poz. 29).
Szczegółowe kryteria kwalifikacji oraz warunki
realizacji terapeutycznego programu zdrowotnego
„Leczenie wtórnej nadczynności przytarczyc u pa-
cjentów hemodializowanych” preparatem cynakalcet
(Mimpara®) określają załącznik do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu programów
zdrowotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148, z późn. zm.)
oraz zarządzenie nr 65/2009/DGL z dnia 3 listopada
2009 r. prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie
terapeutyczne programy zdrowotne, z późn. zm.
Według ostatnich danych epidemiologicznych licz-
bę osób ze schyłkową niewydolnością nerek (w Pol-
sce w 2007 r.) szacowano na ok. 15 tys. Ok. 14 100
osób ze schyłkową niewydolnością nerek poddawa-
nych jest hemodializie. Rocznie rozpoznaje się ok.
4650 przypadków wymagających rozpoczęcia lecze-
nia nerkozastępczego. U pacjentów ze schyłkową
niewydolnością nerek wtórna nadczynność przytar-
czyc występuje w 50–55% przypadków, a co czwarty
pacjent ma bardzo wysoki poziom PTH w surowicy
(> 500 pg/ml).
Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia kryteria-
mi kwalifikacji do przedmiotowego leczenia są:
— wtórna nadczynność przytarczyc,
— długotrwałe leczenie hemodializą z powodu
schyłkowej niewydolności nerek,
— przeciwskazania do zastosowania innych opcji
terapeutycznych (np. dla paratyreoidektomii),
— stężenie iPTH > 500 pg/ml.
W związku z zapytaniem pana posła dotyczącym
niewystarczających środków przekazanych na reali-
zację terapeutycznego programu zdrowotnego „Le-
czenia wtórnej nadczynności przytarczyc u pacjen-
tów hemodializowanych” preparatem Mimpara®
(cynakalcet) do Podkarpackiego OW NFZ minister
zdrowia wystąpił do dyrektora Podkarpackiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia z prośbą o przedstawienie informacji w przed-
miotowej sprawie. Z informacji dyrektora wynika, że
postępowanie konkursowe w sprawie zawarcia umo-

wy na ww. program terapeutyczny zostało ogłoszone
w dniu 26 lutego 2010 r. Rozstrzygnięcie konkursu
nastąpiło w dniu 23 marca 2010 r. Kwota rozstrzy-
gnięcia postępowania wyniosła 280 549 zł. Do pełne-
go zabezpieczenia pacjentów przewlekle hemodiali-
zowanych należałoby przeznaczyć łącznie 1 130 tys. zł,
jednak Podkarpacki OW NFZ nie posiada wolnych
środków finansowych umożliwiających rozpisanie
dodatkowego konkursu w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie sytuacji oświaty polskiej na Litwie
(14917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (pismo
nr SPS-023-14917/10 z 12 marca 2010 r.) w sprawie
sytuacji oświaty polskiej na Litwie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych monitorujące
stale sytuację mniejszości polskiej na Litwie, szcze-
gólnie w obszarze tak ważnym dla jej teraźniejszości
i przyszłości jak oświata, zna oczywiście poruszony
przez pana posła problem skutków nowelizowanej
obecnie ustawy o oświacie.
Co gorsza zagrożenia, które niesie projekt ustawy,
nie dotyczą tylko likwidacji szkół średnich, o czym
pisze pan poseł, ale mogą uderzyć w polskie szkolnic-
two na Litwie także postanowieniem o wprowadze-
niu nauczania części przedmiotów w języku państwo-
wym, ujednoliconym egzaminem maturalnym z języ-
ka litewskiego, sztywnymi normami minimalnej
liczby uczniów w poszczególnych klasach i innymi
niekorzystnymi decyzjami.
Świadome powagi sytuacji Ministerstwo Spraw
Zagranicznych podejmuje wiele działań. W trosce
o szkolnictwo polskojęzyczne polska placówka dy-
plomatyczno-konsularna w Wilnie, monitorując co-
raz trudniejszą sytuację oświaty, pozostaje w stałym
kontakcie zarówno z Polską Macierzą Szkolną, jak
i władzami samorządów i dyrektorami wielu szkół
polskich.
Nie rezygnujemy oczywiście z przekazywania
stronie litewskiej naszej oceny działań władz oświa-
551
towych, które zmierzają do dekomponowania syste-
mu oświaty polskojęzycznej.
Wagę problemu dostrzega minister R. Sikorski,
który rozmawiał na ten temat z ambasadorem RL
w Polsce E. Meilunasem. W rozmowie min. R. Sikor-
ski przypomniał naszą krytyczną ocenę poszanowa-
nia praw mniejszości na Litwie, podkreślając m.in.
niepokojącą tendencję do lituanizacji polskich szkół
na Litwie. Zwrócił również uwagę na intensywny
(szczególnie w ubiegłym roku) dialog na wysokim
szczeblu politycznym, w ramach którego strona pol-
ska wielokrotnie apelowała o poszanowanie postula-
tów i praw polskiej mniejszości na Litwie. Postulaty
strony polskiej nie zostały uwzględnione przez Litwę,
która nie realizuje deklaracji o woli uregulowania
spraw spornych.
Wcześniej min. R. Sikorski rozmawiał z byłym już
ministrem spraw zagranicznych Litwy V. Ušacka-
sem, a jednym z tematów rozmowy były losy szkol-
nictwa polskiego na Litwie.
Ważnym sposobem podkreślenia znaczenia pro-
blematyki mniejszości polskiej na Litwie było sfor-
mułowanie przez min. Sikorskiego propozycji i dopro-
wadzenie w połowie ubiegłego roku do spotkania
premiera D. Tuska z liderami społeczności polskiej
na Litwie, podczas którego sprawy oświaty były jed-
nym z najważniejszych tematów.
Problemami oświaty dla mniejszości polskiej na
Litwie na różne sposoby i po wielokroć zajmowali się
także zastępcy ministra spraw zagranicznych, a tak-
że wyspecjalizowane departamenty, w tym nowo wy-
odrębniony w strukturze resortu Departament
Współpracy z Polonią.
Strategię naszych działań wspierających także
w przyszłości polskie szkolnictwo na Liwie można
najkrócej określić jako starania o zapobieganie nie-
korzystnym dla mniejszości zmianom i organizowa-
nie wszechstronnej możliwej pomocy, także finanso-
wej, choć fundusze na ten cel, jakimi dysponuje MSZ
i w jego imieniu polska placówka dyplomatyczno-kon-
sularna w Wilnie, są niewielkie.
Poszukując partnerów w trudnych próbach od-
działywania na sposób myślenia władz litewskich
o sprawach mniejszości polskiej Ministerstwo Spraw
Zagranicznych z wdzięcznością docenia wieloletnią
już działalność Zgromadzenia Parlamentarnego Sej-
mu i Senatu RP oraz Sejmu RL, które wielokrotnie
poświęcały dużo uwagi problematyce oświaty mniej-
szości. Cenimy także nową inicjatywę Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży Sejmu RP współdziałającej
z Komisją Łączności z Polakami za Granicą, jaką jest
zaproszenie do Warszawy posłów litewskich – człon-
ków Komitetu Edukacji, Nauki i Kultury Sejmu RL.
Można mieć nadzieję, że bezpośrednie rozmowy z li-
tewskimi posłami pracującymi obecnie nad noweli-
zacją ustawy o oświacie będą okazją do przedstawie-
nia zastrzeżeń i niepokojów strony polskiej. W tym
kierunku szły rady i uwagi, jakie przedstawiłem
przygotowującym się do wizyty gości z Litwy posłom
obu komisji.
552
Mam nadzieję, że powyższe informacje zostaną
uznane za wystarczające. Chcę także zapewnić, że
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nadal podejmo-
wać będzie wszystkie niezbędne działania dla popra-
wienia sytuacji polskiej mniejszości na Litwie i ochro-
ny należnych jej praw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie stosowania nazewnictwa polskiego
na Litwie (14918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (pismo
nr SPS-023-14918/10 z 12 marca br.) w sprawie sto-
sowania nazewnictwa polskiego na Litwie przedsta-
wiam następujące informacje.
Ministerstwu Spraw Zagranicznych dobrze znany
jest poruszony przez pana posła problem braku moż-
liwości stosowania na Litwie dwujęzycznych nazw
topograficznych, w tym nazw ulic.
Wieloletnie starania władz samorządowych o za-
legalizowanie dwujęzycznych nazw ulic zakończyło
definitywnie orzeczenie Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego Republiki Litewskiej z 30 stycznia 2009 r.
nakazujące usunięcie takich tablic w rejonie wileń-
skim. 14 września 2009 r. Naczelny Sąd Administra-
cyjny RL wydał podobne orzeczenie w odniesieniu do
rejonu solecznickiego. Sąd oparł się jedynie na usta-
wie o języku państwowym, ignorując postanowienia
Konwencji Ramowej RE o Ochronie Mniejszości Na-
rodowych i litewskiej ustawy o mniejszościach z 1989 r.
Decyzje NSA zakończyły drogę prawną na Litwie,
otwierając zarazem zainteresowanym możliwość
zwrócenia się do Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka.
Bardzo istotny dla Polski, wspierającej starania
mniejszości polskiej, jest polityczny aspekt zagadnie-
nia. Strona polska odczytała wspomniane orzeczenie
NSA jako spektakularny przejaw pozbawiania mniej-
szości polskiej prawa do traktowania języka ojczyste-
go jako lokalnego na terenach zwarcie przez nią za-
mieszkałych. Litwa, która nie podpisała Europejskiej
Karty Języków Regionalnych i Mniejszościowych, nie
stosuje się w tej kwestii także do postanowień polsko-
-litewskiego traktatu z 1994 r. ani do Konwencji Ra-
mowej RE o Ochronie Mniejszości Narodowych.
Temat podwójnych nazw topograficznych razem
z innymi problemami mniejszości polskiej na Litwie
nadal jest przedmiotem zainteresowania MSZ, a za
jego pośrednictwem także czołowych polityków, or-
ganów państwa i jego instytucji.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że sprawami
Polaków na Litwie zajmuje się nie tylko MSZ i kilka
innych resortów reprezentowanych w Międzyresorto-
wym Zespole ds. Polonii i Polaków za Granicą (m.in.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego, Ministerstwo Gospodar-
ki, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
oraz Ministerstwo Sportu i Turystyki), ale także par-
lament (Zgromadzenie Parlamentarne Sejmu i Senatu
RP oraz Sejmu RL i Polsko-Litewska Grupa Parla-
mentarna), prezydent RP i jego kancelaria (m.in. Ko-
mitet Konsultacyjny Prezydentów RP i RL), posłowie
do Parlamentu Europejskiego, liczne organizacje po-
zarządowe, a także media. Problemy te są znane od
lat i borykają się z nimi kolejne rządy RP.
Obecny rząd, próbując wyciągnąć wnioski z braku
oczekiwanej skuteczności działań bilateralnych,
wprowadził problematykę praw mniejszości polskiej
na Litwie na forum instytucji europejskich. Sygnali-
zując tę nową metodę postępowania, należy wskazać
przede wszystkim na trwające od kilku miesięcy
w Strasburgu na forum Komitetu Delegatów Mini-
strów postępowanie w sprawie rezolucji na temat wy-
konywania przez Litwę Ramowej Konwencji o Ochro-
nie Mniejszości Narodowych. Na polecenie MSZ Sta-
łe Przedstawicielstwo RP przy Radzie Europy zgło-
siło poprawki do projektu rezolucji krytykujące brak
postępu w implementacji przez Litwę postanowień
konwencji ramowej, co uderza w prawa polskiej mniej-
szości w tym kraju. Przyjęcie rezolucji przedłuża się,
ale w tym czasie, zarówno na oficjalnych posiedze-
niach, w licznych konsultacjach i mniej formalnych
rozmowach, temat nieprzestrzegania przez Litwę
praw mniejszości prezentowany jest przedstawicie-
lom wielu krajów.
Warto także odnotować, że 19 października 2009 r.
w Ambasadzie Szwecji w Wilnie odbyło się semina-
rium poświecone kwestiom dyskryminacji i nietole-
rancji w Republice Litewskiej. W seminarium wziął
udział komisarz Rady Europy ds. praw człowieka
Thomas Hammarberg. W seminarium uczestniczyło
kilku czołowych działaczy organizacji polskich na
Litwie, którzy zwracali uwagę na sprawy Polaków na
Litwie. Z inicjatywy Ambasady RP w Wilnie dla lide-
rów organizacji polskich przygotowano osobne spo-
tkanie z komisarzem T. Hammarbergiem (wraz
z przedstawicielami mniejszości białoruskiej na Li-
twie). Spotkanie to zostało zdominowane przez pro-
blematykę polską (dyskryminacja oświaty polskiej na
Litwie, problemy z publicznym używaniem języka
polskiego, brak uregulowań pisowni imion i nazwisk
w dokumentach tożsamości Polaków, dyskryminacja
w reprywatyzacji ziemi na Wileńszczyźnie, ataki wo-
 553

bec obywateli litewskich polskiego pochodzenia po- nego doradcy prezesa Rady Ministrów przysługują
siadających Kartę Polaka). Działacze polscy przeka- tym osobom również dodatki funkcyjne.
zali komisarzowi Hammarbergowi raport Stowarzy- W załączniku nr 1 została przedstawiona struk-
szenia „Wspólnota Polska” nt. przestrzegania praw tura gabinetów politycznych w poszczególnych resor-
mniejszości polskiej na Litwie. tach według stanu na dzień 31 grudnia 2009 r.
Jednym z efektów wizyty komisarza T. Hammar- Według stanu na 31 grudnia 2009 r. w gabinetach
berga na Litwie i przeprowadzonych tam rozmów,
politycznych w poszczególnych resortach było za-
a także opublikowanego później manifestu na temat
trudnionych 76 osób. Dla porównania według stanu
praw językowych mniejszości jest pochodząca z 17 lu-
tego br. informacja o liście premiera Litwy A. Kubi- na 1 stycznia 2006 r. w gabinetach politycznych było
liusa do komisarza Hammarberga, w którym szef zatrudnionych 81 osób (okres rządu premiera Kazi-
rządu zapowiada, iż na Litwie rozważana jest możli- mierza Marcinkiewicza), natomiast według stanu na
wość zezwolenia na dwujęzyczne nazwy topograficz- 1 maja 2007 r. w gabinetach politycznych były za-
ne miejscowości i ulic. trudnione 104 osoby (okres rządu premiera Jarosła-
Ministerstwu Spraw Zagranicznych zależy na po- wa Kaczyńskiego).
prawieniu sytuacji mniejszości polskiej na Litwie
i starania o zalegalizowanie dwujęzycznych nazw Załącznik nr 1
miejscowości i ulic będą przez resort kontynuowane.
Z wyrazami szacunku Lp. Ministerstwo
Struktura
gabinetu politycznego
Sekretarz stanu 1.
2 osoby:
Jan Borkowski Ministerstwo Edukacji Narodowej szef gabinetu politycznego,
doradca ministra
5 osób:
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r. 2.
Ministerstwo Finansów
szef gabinetu politycznego,
2 doradców
2 asystentów politycznych
7 osób:
3. szef gabinetu politycznego,
Ministerstwo Gospodarki
Odpowiedź 4 doradców,
2 asystentów politycznych
5 osób:
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów 4.
Ministerstwo Infrastruktury
szef gabinetu politycznego,
3 doradców,
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - asystent polityczny
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca 5. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
3 osoby:
szef gabinetu politycznego,
Narodowego
2 doradców
w sprawie funkcjonowania 6. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
3 osoby:
szef gabinetu politycznego,
gabinetów politycznych (14919) Wyższego
2 doradców ministra
4 osoby:
7.
Ministerstwo Obrony Narodowej szef gabinetu politycznego,
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi- 3 doradców

smo Pana Marszałka z 12 marca 2010 r. (SPS-023- 8.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
4 osoby:
szef gabinetu politycznego,
-14919/10) dotyczące interpelacji pana posła Zbi- 3 doradców

gniewa Chmielowca w sprawie funkcjonowania ga- 9.

6 osób:
szef gabinetu politycznego,
binetów politycznych, z upoważnienia prezesa Rady Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
3 doradców ministra,
2 doradców sekretarza stanu
Ministrów uprzejmie proszę o przyjęcie poniższej 10. 2 osoby:
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
informacji. 2 doradców

Zasady wynagradzania pracowników gabinetów 11.

Ministerstwo Skarbu Państwa
4 osoby:
4 doradców ministra
politycznych reguluje rozporządzenie Rady Mini- 4 osoby:
12.
strów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wy- Ministerstwo Sportu i Turystyki 3 doradców ministra,
asystent polityczny ministra
nagradzania i innych świadczeń przysługujących 7 osób:
pracownikom urzędów państwowych zatrudnionym 13. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i
2 doradców ministra,
doradca sekretarza stanu,
w gabinetach politycznych oraz doradcom lub pełnią- Administracji 3 doradców podsekretarza stanu,
asystent polityczny sekretarza
cym funkcje doradców osób zajmujących kierownicze stanu

stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296, 14.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych
4 osoby:
szef gabinetu politycznego,
z późn. zm.). W załączniku do ww. rozporządzenia 3 doradców

został określony poziom wynagrodzenia zasadnicze- 6 osób:

szef gabinetu politycznego,
go tych pracowników – bądź w postaci sztywnej 15.
Ministerstwo Sprawiedliwości
doradca,
2 asystentów politycznych ministra,
(np. szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini- 2 asystentów politycznych
strów, główny doradca prezesa Rady Ministrów), podsekretarzy stanu
4 osoby:
bądź przedziałowej (np. doradca prezesa Rady Mini- 16.
Ministerstwo Środowiska szef gabinetu politycznego,
3 doradców
strów, asystent polityczny prezesa Rady Ministrów).
6 osób:
W przypadku szefa Gabinetu Politycznego Prezesa 17.
szef gabinetu politycznego,
Ministerstwo Zdrowia 3 doradców ministra,
Rady Ministrów, wiceprezesa Rady Ministrów, mini- doradca sekretarza stanu,
stra lub innego członka Rady Ministrów oraz głów- asystent polityczny ministra
554

Załącznik nr 1 oraz załącznik nr 2 zostały przy- Odpowiedź

gotowane na podstawie danych otrzymanych z po-
szczególnych resortów. podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
W załączniku nr 2 zostały przedstawione koszty - z upoważnienia ministra -
wynagrodzeń wraz z pochodnymi członków gabine- na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
tów politycznych oraz łączna wysokość nagród wy-
płaconych członkom gabinetów politycznych w 2009 r., w sprawie stosowania NIP przez gminy
a także udział procentowy nagród w kosztach wyna- i urzędy gmin (14920)
grodzeń.
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Załącznik nr 2 przekazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r. (sygn.
SPS-023-14920/10) interpelację posła na Sejm RP
Koszty
pana Zbigniewa Chmielowca w sprawie stosowania
wynagrodzeń
Wysokość
wypłaconych Udział
numeru identyfikacji podatkowej NIP przez gminy
wraz
Lp. Ministerstwo
z pochodnymi
nagród
dla członków
procentowy
nagród
i urzędy gmin, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
członków
gabinetu
gabinetu w kosztach Przepis art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r.
politycznego wynagrodzeń
politycznego
(w zł) o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników
(w zł)
Ministerstwo Edukacji
i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681, ze
1. 447 000 76 000 17%
Narodowej zm.), dalej: ustawa o NIP, stanowi, iż osoby fizyczne,
2. Ministerstwo Finansów 633 646,14 99 131,14 15,64%
osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemają-
brak
3. Ministerstwo Gospodarki brak danych brak danych
danych ce osobowości prawnej, które na podstawie odręb-
4. Ministerstwo Infrastruktury 685 142,21 105 035,10 15,33% nych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi
5.
Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
365 734,40 58 000 15,9% ewidencyjnemu oraz otrzymują numery identyfikacji
Ministerstwo Nauki podatkowej (NIP). Obowiązkowi ewidencyjnemu
6. 729 000 77 000 10,56%
i Szkolnictwa Wyższego podlegają również inne podmioty niż wymienione
Ministerstwo Obrony
7.
Narodowej
398 738,59 16 000 4,01% powyżej, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są po-
8.
Ministerstwo Pracy
477 571 104 500 21,88%
datnikami, a w szczególności zakłady (oddziały) osób
i Polityki Społecznej
prawnych oraz płatnicy podatków; podmioty te rów-
Ministerstwo Rolnictwa
9.
i Rozwoju Wsi
693 788,85 22 801,14 3,29%
nież otrzymują NIP. Podstawową przesłanką decy-
10.
Ministerstwo Rozwoju
256 453,16 43 526,80 16,97% dującą o nadaniu danemu podmiotowi numeru iden-
Regionalnego
Ministerstwo Skarbu
tyfikacji podatkowej jest podleganie przez niego na
11. 364 759,81 58 507,83 16,04%
Państwa mocy obowiązujących ustaw podatkowych obowiąz-
12.
Ministerstwo Sportu
i Turystyki
424 117 100 100 24% kowi podatkowemu. Należy także wskazać, iż kon-
Ministerstwo Spraw kretny numer identyfikacji podatkowej może być
13. Wewnętrznych i
Administracji
845 339,16 111 205,40 11,63%
przypisany wyłącznie jednemu podatnikowi (płatni-
14.
Ministerstwo Spraw
369 178 65 300 18%
kowi). Identyfikacja danego podatnika (płatnika),
Zagranicznych
a tym samym wynikających z tego tytułu obowiąz-
15. Ministerstwo Sprawiedliwości 425 355,46 17 650 4,15%
16. Ministerstwo Środowiska 449 619,16 62 500 13,9%
ków, odbywa się na podstawie numeru identyfikacji
17. Ministerstwo Zdrowia 811 817,83 120 565,57 14,85% podatkowej nadanego podmiotowi w drodze decyzji
administracyjnej wydanej przez właściwego naczel-
Szczegóły dotyczące Gabinetu Politycznego Pre- nika urzędu skarbowego.
zesa Rady Ministrów zostały przedstawione w odpo- Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
wiedzi na interpelację pana posła oraz pana posła gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.)
Zbigniewa Dolaty i pana posła Kazimierza Moskala przyznała gminie osobowość prawną. Zgodnie z art. 33
(interpelacja z 4 marca 2010 r. w sprawie kosztów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
funkcjonowania gabinetu politycznego). (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, ze zm.) osobami
prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyj-
Z poważaniem ne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość
prawną. Oznacza to, iż gmina może występować jako
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pełnoprawny uczestnik obrotu cywilnoprawnego, do
Tomasz Arabski którego mają zastosowanie wszystkie reguły wyzna-
czające sposób działania osób prawnych. Zgodnie
z art. 38 Kodeksu cywilnego osoba prawna działa
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r. przez swoje organy w sposób przewidziany w ustawie
i w opartym na niej statucie. Organy osoby prawnej
wchodzą w skład struktury organizacyjnej osoby
prawnej i realizują jej zadania. Oświadczenie woli
składa i dokonuje czynności prawnej nie organ osoby
prawnej, lecz sama osoba prawna. Innymi słowy,
oświadczenie woli złożone przez organy osoby praw-

nej jest oświadczeniem osoby prawnej, a działanie
piastuna organu osoby prawnej uznawane jest za
działanie samej osoby prawnej. Reasumując, zdol-
ność prawna i zdolność do czynności prawnych doty-
czy osoby prawnej, a nie jej organów.
Gmina w myśl art. 2 ww. ustawy o samorządzie
gminnym wykonuje zadania publiczne we własnym
imieniu i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką
zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podsta-
wowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdol-
ność do działania we własnym imieniu. Zgodnie z prze-
pisem art. 33 ustawy o samorządzie gminnym wójt,
działając jako organ wykonawczy gminy, wykonuje
zadania przy pomocy urzędu gminy. Z powyższej
konstrukcji prawnej jednoznacznie więc wynika, iż
urząd gminy, uczestnicząc w realizacji określonych
zadań spoczywających na gminie, a skutkujących
obowiązkiem podatkowym, na przykład w zakresie
podatku od towarów i usług, występuje wyłącznie
jako jednostka organizacyjna działająca w imieniu
i na rzecz gminy. Wszelkie więc dokumenty wyma-
gające oznaczenia numerem identyfikacji podatko-
wej, sporządzane i wystawiane przez urząd z tytułu
czynności przypisanych prawnie gminom, powinny
być sygnowane NIP osoby prawnej, w której imieniu
wykonywane są te czynności, tj. w takim przypadku
NIP gminy. Należy w tym kontekście podkreślić, iż
w takich sytuacjach urząd gminy posługuje się nume-
rem identyfikacji podatkowej gminy tylko i wyłącznie
dlatego, że działa jako jej reprezentant. Inna sytuacja
zachodzi wówczas, gdy urząd gminy, jako jednostka
organizacyjna, sam staje się w świetle obowiązujących
ustaw podatkowych podatnikiem bądź płatnikiem.
Przykładem takim może być ustawa z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), w świetle której
urząd gminy jest płatnikiem podatku dochodowego.
Status prawny pracowników samorządowych określa-
ją bowiem przepisy ustawy z dnia 22 marca 1990 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1593, ze zm.), w myśl których są oni za-
trudniani między innymi w urzędzie gminy. Zakła-
dem pracy dla tych osób jest zatem urząd gminy i na
nim spoczywa obowiązek poboru zaliczek na podatek
dochodowy od dokonywanych wypłat ze stosunku pra-
cy. Zgodnie więc z przepisem art. 11 ustawy o NIP
urząd gminy – płatnik podatku winien wówczas po-
sługiwać się na wszelkich dokumentach własnym nu-
merem identyfikacji podatkowej, odrębnym od NIP
gminy, której zadania wykonuje.
Wymienione podmioty, pomimo pewnej zbieżności
w zakresie realizacji niektórych zadań, powinny po-
siadać i posługiwać się odrębnymi numerami identy-
fikacji podatkowej. Nie ma bowiem prawnie dopusz-
czalnej możliwości nadania jednego numeru identy-
fikacji podatkowej dwóm podmiotom (z których jeden
jest na przykład podatnikiem podatku od towarów
i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od
osób fizycznych). Numer identyfikacji podatkowej nie
może być także w żadnym przypadku używany
555
w oderwaniu od nazwy podmiotu, która występuje
w decyzji administracyjnej o nadaniu NIP. Konse-
kwencją bowiem wydania takiej decyzji jest identyfi-
kacja podatkowa podmiotu, na którym z tytułu po-
siadanego statusu podatnika lub płatnika ciążą okre-
ślone obowiązki.
Szczegółowe zasady rachunkowości oraz plany
kont dla budżetów jednostek samorządu terytorial-
nego zostały określone w rozporządzeniu ministra
finansów z dnia 28 lipca 2006 r. w sprawie szczegól-
nych zasad rachunkowości oraz planów kont dla bu-
dżetu państwa, budżetów jednostek samorządu tery-
torialnego oraz niektórych jednostek sektora finan-
sów publicznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 142, poz. 1020).
Zgodnie z zasadami rachunkowości osoba prawna
typu jednostka samorządu terytorialnego nie prowa-
dzi ksiąg rachunkowych, lecz prowadzi je urząd jed-
nostki samorządu terytorialnego. W księgach ra-
chunkowych urzędu ujmowane są wszystkie operacje
gospodarcze, które powstały w związku z działalno-
ścią organów władzy stanowiącej i wykonawczej jed-
nostki samorządu terytorialnego. Odpowiedzialność
za prawidłowość prowadzenia rachunkowości jest po-
wiązana z zasadą kierowania i reprezentacji jednost-
ki, a nie z NIP. Oznacza to, iż księgi rachunkowe
w jednostkach sektora finansów publicznych dosto-
sowane są do organizacji i powierzonej jej części mie-
nia publicznego, które wykorzystuje do realizacji za-
dań publicznych. Niezależnie od tego, ile numerów
identyfikacji podatkowej będzie posiadał samorząd
terytorialny, zasady rachunkowości nie pozostaną
zmienione, gdyż celem rachunkowości jest jedynie
wykazanie rzeczywistego przebiegu zmiany aktywów
i pasywów jednostki samorządu terytorialnego sto-
sownie do zadań nałożonych na nią prawem.
Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy
stwierdzić, iż w przypadku, gdy gmina wykonuje ja-
kiekolwiek czynności podlegające opodatkowaniu, to
gminie jako osobie prawnej, a nie jej organom, nada-
wany jest numer identyfikacji podatkowej. Natomiast
urzędy gminy, obsługujące organy gminy, mają nie
tylko prawo, ale i obowiązek posiadać własne numery
identyfikacji podatkowej, o ile z przepisów prawa po-
datkowego wynika, że jednostki te podlegają obowiąz-
kowi podatkowemu z jakiegokolwiek tytułu, są płat-
nikami podatków lub płatnikami składek na ubezpie-
czenia społeczne lub ubezpieczenia zdrowotne.
Uprzejmie informuję, iż sprawa stosowania nume-
ru identyfikacji podatkowej NIP przez gminy i urzę-
dy była podniesiona przez posła na Sejm RP pana
Stanisława Steca. Problem tematyki związanej z nada-
niem numerów identyfikacji podatkowej w jednost-
kach samorządu terytorialnego wyjaśniono w odpo-
wiedzi na interpelację posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
556
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie prac nad projektem ustawy
o nieodpłatnej informacji i pomocy prawnej
dla osób fizycznych (14921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r.
(znak: SPS-023-14921/10) interpelację pana posła
Zbigniewa Chmielowca „w sprawie prac nad projek-
tem ustawy o nieodpłatnej informacji i pomocy praw-
nej dla osób fizycznych”, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że w Ministerstwie
Sprawiedliwości opracowano projekt założeń do pro-
jektu ustawy o nieodpłatnej pozasądowej pomocy
prawnej i informacji prawnej dla osób fizycznych.
Przedmiotowy projekt założeń został już poddany
konsultacjom społecznym i uzgodnieniom międzyre-
sortowym, a także został przyjęty przez Stały Komi-
tet Rady Ministrów na posiedzeniu w dniu 4 marca
br. i rekomendowany Radzie Ministrów.
Niezwłocznie po przyjęciu projektu założeń przez
Radę Ministrów podjęte zostaną prace legislacyjne
nad projektem ustawy o nieodpłatnej pozasądowej
pomocy prawnej i informacji prawnej dla osób fizycz-
nych, który będzie określał zasady, warunki oraz
tryb przyznawania i udzielania osobom fizycznym
nieodpłatnej pozasądowej pomocy prawnej i informa-
cji prawnej.
Celem projektowanych założeń jest konieczność
stworzenia systemu instytucjonalnego, który za-
pewni – w razie rzeczywistej potrzeby – realizację
prawa dostępu niezamożnych obywateli do usług
prawniczych na etapie przedsądowym, a także
w innych postępowaniach niż sądowe. Aktualnie nie
obowiązują bowiem kompleksowe regulacje, które
umożliwiałyby osobom fizycznym o niskim statusie
materialnym dostęp do finansowanej przez państwo
nieodpłatnej pomocy prawnej na etapie przedsądo-
wym, a także w postępowaniu przed organami ad-
ministracji publicznej.
Podkreślić należy, iż projekt założeń dotyczy in-
formacji prawnej polegającej na udzielaniu informa-
cji o treści obowiązującego prawa, o prawach i obo-
wiązkach wynikających z obowiązujących regulacji
prawnych, o instytucjach właściwych do załatwienia
sprawy oraz trybie postępowania. Drugim elemen-
tem systemu będzie pomoc prawna w postaci porady
prawnej, sporządzenia pisma procesowego lub innego
pisma do sądu, organu administracji publicznej lub
do innego podmiotu, która będzie mogła być udzielo-
na, zanim sprawa będzie rozpoznawana przez sąd lub
organ administracji publicznej, jak i pomoc prawna
w postaci zapewnienia reprezentacji osób fizycznych
przez profesjonalnych pełnomocników w postępowa-
niu przed organem administracji państwowej lub sa-
morządowej.
Uprawnionymi do skorzystania z informacji praw-
nej będą wszystkie osoby fizyczne, natomiast udzie-
lenie pomocy prawnej uzależnione zostanie od sytu-
acji materialnej osoby ubiegającej się o jej przyznanie.
Jako kryterium uzyskania nieodpłatnej pomocy
prawnej przyjęto w założeniach prawo otrzymywania
przez daną osobę świadczenia z pomocy społecznej
w postaci zasiłku stałego lub zasiłku okresowego
(w okresie pobierania zasiłku), tj. jednego ze świad-
czeń pieniężnych udzielanych zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Nad-
to przewiduje się, iż pomoc przysługiwać będzie oso-
bom, którym przyznany został zasiłek celowy z tytu-
łu strat poniesionych w wyniku klęski żywiołowej
(art. 40 ust. 2 powołanej wyżej ustawy), w okresie
6 miesięcy od daty przyznania tego zasiłku. Takie
rozwiązanie oznacza, że nieodpłatna pomoc prawna
będzie skierowana do osób, których sytuacja rodzin-
na i majątkowa jest już zweryfikowana przez organy
pomocy społecznej.
Wyjątek od powyższej zasady dotyczył będzie osób
znajdujących się w szczególnej sytuacji (osób będą-
cych ofiarami przemocy w rodzinie lub ofiarami han-
dlu ludźmi).
Dodać też trzeba, iż osoba fizyczna spełniająca
kryteria uzyskania bezpłatnej pomocy prawnej bę-
dzie mogła z niej skorzystać maksymalnie dwa razy
w ciągu roku. Ograniczenie to nie będzie dotyczyło
jedynie szczególnie uzasadnionych przypadków, np. ofiar
przemocy w rodzinie.
Odnosząc się natomiast do kwestii przewidywa-
nych kosztów związanych z projektowaną regulacją,
pragnę wskazać, że wydatki na sfinansowanie nowe-
go systemu nieodpłatnej pomocy prawnej, w tym na
finansowanie dostępu do informacji prawnej oraz
udzielanie podstawowej i rozszerzonej pomocy praw-
nej ponoszone będą z części 37 budżetu państwa:
Sprawiedliwość. Jedynie w zakresie skutków finan-
sowych związanych z prawem uzyskania przez cu-
dzoziemców pomocy tłumacza, w związku z tym, iż
uprawnienie to będzie realizowane na dotychczaso-
wych zasadach, nie będzie ono finansowane z części
budżetu pozostającej w dyspozycji ministra sprawie-
dliwości.
W tym kontekście zauważyć również trzeba, iż
w projektowanych założeniach przyjęto stopniowy
sposób wprowadzania systemu informacji i pomocy
prawnej. Wraz z wprowadzeniem w pierwszej kolej-
ności dostępu do informacji prawnej na określonym
obszarze przeprowadzony zostanie pilotaż kolejnego
etapu budowy systemu, tj. przyznawania pomocy
prawnej. Przeprowadzenie pilotażu pozwoli na ukształ-
towanie ostatecznie takiego systemu pomocy praw-
nej, który w maksymalnym stopniu będzie odpowia-
dał zapotrzebowaniu społecznemu na tego rodzaju

usługi, jak również dostosowany będzie do możliwo-
ści finansowych budżetu państwa.
Skutki finansowe dla budżetu państwa dla fazy
wstępnej oraz fazy pilotażu (2011 r.) przewiduje się
na około 23 476 tys. zł, natomiast dla fazy pilotażu
i rozbudowy systemu (2012 r.) – około 20 174 tys. zł.
Z kolei skutki finansowe dla budżetu państwa zwią-
zane z funkcjonowaniem systemu (2013 r.) szacuje
się na około 36 660 tys. zł.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie prac nad ustawą o wspieraniu
rozwoju sieci telekomunikacyjnej (14922)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Zbigniewa Chmielowca, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-14922/10, data wpływu: 16 marca br.),
w sprawie prac nad projektem ustawy o wspieraniu
rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia dotyczące postawio-
nych w piśmie pytań.
Odpowiadając na pytanie nr 1, wyjaśniam, iż opi-
sane w piśmie cechy dotyczące obszarów czarnych
dotyczą w rzeczywistości obszarów białych. Komisja
w komunikacie „Wytyczne wspólnotowe w sprawie
stosowania przepisów dotyczących pomocy państwa
w odniesieniu do szybkiego wdrażania sieci szeroko-
pasmowych” (Dz.U. C 235 z 30.9.2009, str. 7–25)
wskazuje na konieczność wyraźnego rozróżnienia
poszczególnych rodzajów obszarów, w zależności od
poziomu dostępności łączy szerokopasmowych. Ko-
misja rozróżnia trzy rodzaje obszarów:
1) obszary „białe”, na których nie istnieje infra-
struktura dostępu szerokopasmowego lub w najbliż-
szym czasie nie zostanie prawdopodobnie rozbudo-
wana,
2) obszary „szare”, na których świadczy usługi
tylko jeden operator sieci szerokopasmowej,
3) obszary „czarne”, gdzie usługi świadczy co naj-
mniej dwóch operatorów infrastruktury szerokopa-
smowej.
W chwili obecnej nie istnieje mapa pokazująca sto-
pień pokrycia terytorium Polski infrastrukturą tele-
komunikacyjną, a zatem nie ma możliwości określe-
nia, jaką powierzchnię zajmują poszczególne obszary.
Obowiązek sporządzenia inwentaryzacji takiej infra-
557
struktury (czyli rodzaju mapy), na podstawie której
będzie można określić obszary określone jako „czar-
ne”, „szare” i „białe”, dopiero zostanie wprowadzony
na podstawie art. 29 ustawy o wspieraniu rozwoju
usług i sieci telekomunikacyjnych (dalej „ustawa”).
Zgodnie z tym przepisem na prezesa Urzędu Komu-
nikacji Elektronicznej (dalej „prezes UKE”) zostanie
nałożony obowiązek sporządzenia dla terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej inwentaryzacji, która bę-
dzie przedstawiać pokrycie kraju istniejącą infra-
strukturą telekomunikacyjną oraz publicznymi sie-
ciami telekomunikacyjnymi, które zapewniają lub
umożliwiają zapewnienie szerokopasmowego dostępu
do Internetu. W inwentaryzacji oddzielnie oznaczone
zostanie pokrycie łączami światłowodowymi i siecia-
mi bezprzewodowymi. Wprowadzony zostanie rów-
nież obowiązek bieżącej weryfikacji i aktualizacji
tego dokumentu, nie rzadziej jednak niż raz na rok.
Z kolei, odnosząc się do pytania nr 2, wyjaśniam,
że w związku z brakiem całościowej mapy przedsta-
wiającej istniejącą infrastrukturę nie można oszaco-
wać kosztów likwidacji obszarów „szarych” i „bia-
łych”. Należy podkreślić, iż obecnie nie ma przepisów
prawa, które nakładałyby na jakikolwiek organ ad-
ministracji publicznej obowiązek sporządzania map
lub inwentaryzacji terenu. Nie ma również przepisów
zobowiązujących przedsiębiorców telekomunikacyj-
nych do dostarczania na żądanie prezesa UKE infor-
macji dotyczących lokalizacji i rodzaju posiadanej
infrastruktury telekomunikacyjnej, a także wykazu
obszarów, które zostały objęte zasięgiem dostarcza-
nej sieci, i obszarów, które zasięgiem sieci zostaną
objęte w bieżącym roku. Są to informacje niezbędne
do sporządzenie inwentaryzacji, a co za tym idzie,
ustalenia, które obszary należy uznać za „białe”,
„szare” oraz „czarne”. Obowiązki takie zostaną
wprowadzone dopiero w art. 29 ustawy, w zakresie
sporządzenia mapy, oraz art. 6a i 6b ustawy Prawo
telekomunikacyjne, w zakresie obowiązków informa-
cyjnych przedsiębiorców.
Ponieważ ustawa znosi bariery inwestycyjne
w telekomunikacji, należy prognozować, że sporą
część kosztów pokryje sektor prywatny*). Samorządy
*) Komitet Rady Ministrów ds. Informatyzacji i Łączności
w „Stanowisku w sprawie barier procesu inwestycyjnego w tele-
komunikacji”, przyjętym w dniu 6 września 2007 r., a następnie
na nowo w dniu 28 sierpnia 2008 r., stwierdza, że „należy także
zauważyć, że stosownie do przepisu art. 21 ust. 2 pkt 4 ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym inwestor po-
nosi koszty sporządzenia planu miejscowego w części, w jakiej
jest on bezpośrednią konsekwencją zamiaru realizacji inwestycji
celu publicznego realizowanej przez tego inwestora. Jeżeli zatem
przedsiębiorca telekomunikacyjny na etapie opracowywania
miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zgłosi do
władz gminy wniosek o uwzględnienie w tym planie rozbudowy
sieci telekomunikacyjnej, musi partycypować w kosztach sporzą-
dzenia planu, pomimo że taka inwestycja będzie przecież służy-
ła całej społeczności lokalnej. Należy także zauważyć, że przepis
art. 21 nie wskazuje sposobu ustalania wysokości kosztów, jakie
powinien ponieść inwestor, ani nie określa trybu ich dochodzenia
przez władze gminy.”
558
natomiast mogą dodatkowo pozyskiwać fundusze
unijne na inwestycje w infrastrukturę terenową
(np. Program Operacyjny „Innowacyjna Gospodar-
ka” 2007–2013 oraz Program Operacyjny „Rozwój
Polski Wschodniej”).
W odpowiedzi na ostatnie pytanie wskazuję, iż
ustawa określa, że prowadzenie przez jednostki sa-
morządu terytorialnego działalności w zakresie tele-
komunikacji jest zadaniem własnym, jednakże jest
to zadanie fakultatywne, a co za tym idzie, jednostki
samorządu terytorialnego mogą, ale nie muszą go
realizować. Nikt z lokalnej społeczności nie ma do
samorządu roszczenia o realizację działań w zakresie
telekomunikacji.
Zwracam uwagę, że ustawa w toku uzgodnień
międzyresortowych była opiniowana także przez Ko-
misję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego,
która zaopiniowała ją pozytywnie. W trakcie rozmów
i spotkań roboczych jednostki samorządu terytorial-
nego nie sprzeciwiały się takiemu brzmieniu przepi-
su z uwagi właśnie na fakultatywny charakter tego
zadania własnego. Co więcej, jednostki samorządu
terytorialnego podejmują już tego typu działania
albo gotowe są podjąć, lecz nie robią tego z uwagi na
fakt, że działalność w zakresie telekomunikacji nie
jest ich zadaniem własnym.
Wyjaśniam także, że budowa sieci (czyli likwida-
cja „białych” plam) nie została nałożona wyłącznie
na samorządy. Inicjatywa inwestycyjna tych jedno-
stek ograniczona jest do tych obszarów, gdzie brak
jest inwestycji prywatnych.
Wyrażam nadzieję, że udzielone wyjaśnienia będą
dla pana posła satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie ograniczenia przez UE dostępu
do suplementów diety opartych na naturalnych
składnikach odżywczych (14923)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldemara Andzela, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-14923/10,
z dnia 12 marca 2010 r. w sprawie ograniczenia przez
Unię Europejską dostępu do suplementów diety opar-
tych na naturalnych składnikach odżywczych, uprzej-
mie przekazuję następujące stanowisko.
Dyrektywa nr 2002/46/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie
zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich od-
noszących się do suplementów żywnościowych (Dz. U.
UE L 183 z 12.07.2002, str. 51, z późn. zm.; Dz. U.
UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 29,
str. 490) została wdrożona w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 9 października 2007 r. w sprawie
składu oraz oznakowania suplementów diety (Dz. U.
z 2007 r. Nr 196, poz. 1425). Rozporządzenie powyż-
sze było poprzedzone rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie suple-
mentów diety (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 236), któ-
re również implementowało przepisy ww. dyrektywy,
do czego Polska została zobowiązana jako kraj człon-
kowski Unii Europejskiej.
Wdrożenie ww. dyrektywy było obowiązkowe oraz
stanowiło warunek przystąpienia Polski do Unii Eu-
ropejskiej. Wdrożenie dyrektyw z obszaru bezpie-
czeństwa żywności doprowadziło do zamknięcia ob-
szaru negocjacyjnego: swobodny przepływ towarów.
Polska jako kraj członkowski Unii Europejskiej zo-
bowiązana jest do przyjmowania ustawodawstwa
wspólnotowego. Niewdrożenie dyrektyw w określo-
nym terminie oraz sprzecznie z celem zawartym
w dyrektywie skutkuje wszczęciem przez Komisję
Europejską postępowania przed Europejskim Trybu-
nałem Sprawiedliwości.
Obowiązujące rozporządzenie krajowe dotyczące
składu oraz oznakowania suplementów diety, jak
również przepisy wspólnotowe z zakresu bezpieczeń-
stwa żywności nie ustalają maksymalnych ilości wi-
tamin oraz składników mineralnych, które mogą być
stosowane w suplementach diety. W załącznikach
I i II do ww. dyrektywy nr 2002/46/WE ustanowiono
wykaz witamin i minerałów oraz ich form chemicz-
nych, które można stosować w produkcji suplemen-
tów żywnościowych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 9 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie składu i oznakowania
suplementów diety, będące rozporządzeniem wyko-
nawczym do ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225), określa w załącznikach wykaz witamin
i składników mineralnych oraz ich formy chemiczne,
które mogą być stosowane w produkcji suplementów
diety, szczególne wymagania w zakresie oznakowa-
nia suplementów diety oraz dodatkowe wymagania
dotyczące zawartości w suplementach diety witamin
i składników mineralnych, w tym kryteria czystości
oraz poziom witamin i składników mineralnych
w suplemencie diety.
Ww. rozporządzenie wskazuje również, że maksy-
malną ilość witamin i składników mineralnych obec-
nych w suplementach diety w dziennej zalecanej
przez producenta porcji spożywanego suplementu
diety ustala się, biorąc pod uwagę górne bezpieczne
poziomy witamin i składników mineralnych ustalone
na podstawie naukowej oceny ryzyka, w oparciu o ogól-
nie akceptowane dane naukowe, uwzględniając zmien-

ne stopnie wrażliwości różnych grup konsumentów,
spożycie witamin i składników mineralnych wynika-
jące z innych źródeł diety oraz zalecane ich spożycie
dla populacji.
Ograniczenia, o których mowa w interpelacji pana
posła, odnoszą się do warunków wprowadzonych na
mocy przepisów wspólnotowych. Zasady w nich okre-
ślone były wnikliwie analizowane na etapie ich two-
rzenia i podlegały ocenie przez ludzi nauki, jak
i przez przedstawicieli wszystkich państw UE. Ich
wprowadzenie ma na celu określenie ogólnych, wspól-
nych dla wszystkich państw, zasad obrotu żywnością,
mając na względzie przede wszystkim zdrowie i bez-
pieczeństwo konsumentów.
Istnieje cały szereg składników odżywczych i in-
nych składników, które mogą być stosowane w pro-
dukcji żywności, obejmujący między innymi: witami-
ny, składniki mineralne, w tym pierwiastki śladowe.
Ich dodawanie do żywności regulowały w różnych
państwach członkowskich odmienne przepisy krajo-
we, co utrudniało swobodny przepływ tych produk-
tów, stwarzało nierówne warunki konkurencji i wy-
wierało tym samym bezpośredni wpływ na funkcjo-
nowanie rynku wewnętrznego.
Należało zatem przyjąć przepisy wspólnotowe,
które zharmonizowały przepisy krajowe w zakresie
dodawania do żywności witamin i składników mine-
ralnych. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żyw-
ności (EFSA) poddał ocenie nowe formy chemiczne
witamin i składników mineralnych. Substancje, któ-
re otrzymały pozytywną opinię naukową i które speł-
niają wymogi ustanowione w ww. dyrektywie 2002/
46/WE oraz w rozporządzeniu (WE) nr 1925/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r. w sprawie dodawania do żywności witamin
i składników mineralnych oraz niektórych innych
substancji, zostały włączone do odpowiednich wyka-
zów w ww. aktach prawnych.
Przepisem wprowadzającym te zmiany jest nie-
wątpliwie rozporządzenie Komisji (WE) nr 1170/2009
z dnia 30 listopada 2009 r. zmieniające dyrektywę
2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady w odniesieniu do wykazów wita-
min i składników mineralnych oraz ich form che-
micznych, które można dodawać do żywności, w tym
do suplementów żywnościowych.
Ponadto uprzejmie informuję, że w Komisji Euro-
pejskiej trwają prace dotyczące ustalenia maksymal-
nej ilości witamin i składników mineralnych, które
mogą być stosowane w produkcji suplementów diety,
w których Polska uczestniczy poprzez udział eksper-
tów Ministerstwa Zdrowia w pracach grup roboczych
(Komisji Europejskiej i Rady). Ustalenie maksymal-
nych poziomów zostanie oparte na naukowej ocenie
przeprowadzonej przez Europejski Urząd ds. Bezpie-
czeństwa Żywności.
W chwili obecnej określone zostały jedynie kryte-
ria, w świetle których przy ustalaniu poziomów mak-
symalnych należy brać pod uwagę: górne bezpieczne
559
poziomy witamin i składników mineralnych ustalone
na podstawie naukowej oceny ryzyka, spożycie tych
składników wynikające z innych źródeł diety, a tak-
że zalecane spożycie dla populacji.
Decyzję w sprawie kwalifikacji produktu jako su-
plementu diety oraz zawartości w nim witamin i skład-
ników mineralnych podejmuje przedsiębiorca. W przy-
padku wątpliwości co do właściwej kwalifikacji oraz
zawartości ww. składników przedsiębiorca może
zwrócić się do właściwej jednostki naukowej o przed-
stawienie opinii w tym zakresie.
Należy podkreślić, że w celu monitorowania
i kontroli wprowadzanych do obrotu suplementów
diety przedsiębiorcy wprowadzający je po raz pierw-
szy do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej mają obowiązek powiadomienia o tym fakcie
głównego inspektora sanitarnego. W tym przypad-
ku obowiązuje procedura określona w art. 29–31
ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie
żywności i żywienia.
Główny inspektor sanitarny poinformował, iż
każdy produkt będący przedmiotem powiadomienia
rozpatrywany jest indywidualnie (tzw. case-by-case),
a zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z 25 sierpnia 2006 r.
w przypadku przeprowadzania postępowania, o któ-
rym mowa w art. 30 ust. 1, główny inspektor sani-
tarny może:
1) zażądać opinii Zespołu do Spraw Suplementów
Diety działającego w ramach Rady Sanitarno-Epide-
miologicznej, o której mowa w art. 9 ustawy z dnia
14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej
(Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.),
2) zobowiązać podmiot, o którym mowa w art. 29
ust. 1, do udokumentowania, że środek spożywczy
spełnia wymagania, o których mowa w art. 30 ust. 1,
w szczególności do przedłożenia opinii jednostki na-
ukowej.
Dodatkowo w ust. 2 jest podana informacja, iż:
w przypadku przeprowadzania postępowania, o któ-
rym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2, mającego na celu
wyjaśnienie, że środek spożywczy objęty powiadomie-
niem nie spełnia wymagań produktu leczniczego
określonego przepisami prawa farmaceutycznego
albo wyrobu medycznego w rozumieniu przepisów
o wyrobach medycznych, główny inspektor sanitarny
zobowiązuje podmiot, o którym mowa w art. 29 ust. 1,
do przedłożenia opinii Urzędu Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Bio-
bójczych.
Ponadto, zgodnie z motywem 8 preambuły dyrek-
tywy 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia usta-
wodawstw państw członkowskich odnoszących się do
suplementów diety, do czasu przyjęcia przepisów
wspólnotowych dotyczących substancji odżywczych
innych niż witaminy i minerały lub innych substan-
cji wykazujących efekt odżywczy lub fizjologiczny,
stosowanych jako składniki suplementów diety, i nie
naruszając postanowień traktatu, można stosować
krajowe przepisy dotyczące substancji odżywczych
560
lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy
lub fizjologiczny, stosowanych jako składniki suple-
mentów żywnościowych, odnośnie do których nie
przyjęto określonych przepisów wspólnotowych.
Orzecznictwo ETS, ze względu na fakt, iż usta-
wodawstwo wspólnotowe dotyczące suplementów die-
ty nie zostało zharmonizowane, potwierdza fakt, że
poszczególne państwa członkowskie mogą niejedno-
licie oceniać i dopuszczać do obrotu produkty kwali-
fikowane przez producentów lub dystrybutorów jako
suplementy diety. Nawet okoliczność, że w danym
państwie członkowskim dany produkt został dopusz-
czony do swobodnego obrotu, nie zawsze musi ozna-
czać, że inne państwo członkowskie, w określonych
sytuacjach, pozbawione jest możliwości kwestiono-
wania tego produktu jako suplementu diety. Znaj-
duje to potwierdzenie w motywie 68 wyroku Euro-
pejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 9 czerw-
ca 2005 r. w sprawach połączonych C-211/03, C-299/
03 oraz od C-316/03 do C-318/03, gdzie Trybunał
stwierdza, że wobec braku harmonizacji oraz w za-
kresie, w jakim istnieją wątpliwości w aktualnym
stanie badań naukowych, państwa członkowskie
mogą w pewnych okolicznościach, na podstawie
art. 30 WE, ograniczyć sprzedaż środków spożyw-
czych sprzedawanych zgodnie z prawem w innym
państwie członkowskim ze względów ochrony zdro-
wia i życia ludzkiego.
Ponadto, zgodnie z tezą 56 ww. wyroku Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości, w aktualnym
stanie prawa wspólnotowego możliwe jest istnienie
różnic pomiędzy państwami członkowskimi w kwe-
stii kwalifikacji produktów jako produkty lecznicze
lub jako środki spożywcze. W ten sposób okoliczności,
że produkt został zakwalifikowany w jednym pań-
stwie członkowskim Unii Europejskiej jako żywność,
nie znaczy, że w Polsce nie może być zakwalifikowa-
ny jako produkt leczniczy.
Zatem zgodnie z przepisami krajowymi w związ-
ku z art. 3a ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo
farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.) do produktu spełniającego jednocześnie
kryteria produktu leczniczego oraz kryteria innego
rodzaju produktu, w szczególności suplementu diety,
określone odrębnymi przepisami, stosuje się przepisy
ustawy Prawo farmaceutyczne.
Ponadto główny inspektor sanitarny poinformo-
wał, że oznakowanie środka spożywczego zgodnie
z art. 46 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia nie może wprowadzać
konsumenta w błąd, w szczególności przez przypisy-
wanie środkowi spożywczemu działania lub właści-
wości, których nie posiada, oraz przypisywanie środ-
kowi spożywczemu właściwości zapobiegania choro-
bom lub ich leczenia albo odwoływać się do takich
właściwości.
Dodatkowo główny inspektor sanitarny podkre-
ślił, że stosowanie w oznakowaniu, prezentacji i re-
klamie środków spożywczych oświadczeń żywienio-
wych i zdrowotnych w przekazach komercyjnych
powinno być zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1924/
2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grud-
nia 2006 r. w sprawie oświadczeń żywieniowych
i zdrowotnych dotyczących żywności (sprostowanie
Dz. U. UE L 12 z 18.01.2007).
Podsumowując, chciałabym podkreślić, iż suple-
menty diety są jedną z kategorii środków spożyw-
czych, a więc zgodnie z ww. ustawą o bezpieczeństwie
żywności i żywienia, w odróżnieniu od produktów
leczniczych, nie posiadają właściwości zapobiegania
chorobom lub ich leczenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jana Musiała i Witolda Kochana
w sprawie ewentualnych rozwiązań
dotyczących zwrotu opłat pobieranych
od 28 lipca 2003 r. do 28 marca 2006 r.
za wydanie karty pojazdu (14924)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (nr SPS-023-14924/10) z dnia 12 marca 2010 r.
przesyłające interpelację posłów Jana Musiała i Wi-
tolda Kochana w sprawie ewentualnych rozwiązań
dotyczących zwrotu opłat pobieranych od 28 lipca
2003 r. do 28 marca 2006 r. za wydanie karty pojaz-
du, uprzejmie informuję, że Trybunał Konstytucyjny
wyrokiem z dnia 17 stycznia 2007 r. w sprawie U6/04
orzekł, że rozporządzenie ministra infrastruktury
z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za
kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310) ustalające
opłatę za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł
jest niezgodne z art. 77 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz z art. 92
ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
i w konsekwencji stwierdził, że przepisy rozporządze-
nia tracą moc obowiązującą z dniem 1 maja 2006 r.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du z wytycznymi Prawa o ruchu drogowym oraz
Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ministerstwo
podjęło prace legislacyjne w celu wydania nowego
rozporządzenia w tej sprawie, proponując obniżenie
tej opłaty do 75 zł. Słusznym rozwiązaniem byłoby

wydanie tego rozporządzenia przed wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, co mogłoby przyczynić się
do umorzenia postępowania przez Trybunał Konsty-
tucyjny. Strona samorządowa w wyniku licznych
konsultacji projektu tego rozporządzenia spowodo-
wała jednak wstrzymanie wydania rozporządzenia
do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Kon-
stytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. – do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie
i w granicach powszechnie obowiązującego prawa.
Minister infrastruktury niezwłocznie wydał nowe
rozporządzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r.
wprowadziło obniżoną wysokość opłaty za wydanie
karty pojazdu – 75 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne pro-
wadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego, na
wniosek obywateli, przeciwko powiatom w celu uzy-
skania zwrotu nadpłaty (425 zł) za wydaną kartę po-
jazdu, samorząd powiatowy postuluje rozstrzygnięcie
sprawy finansowania samorządu i rekompensaty utra-
ty dochodów z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie
kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi wynikający-
mi z niekorzystnych wyroków sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej i przyznania powia-
tom wnioskowanych środków z budżetu państwa.
W związku z przedmiotową interpelacją minister in-
frastruktury wystąpił ponownie w dniu 26 marca br.
o stanowisko w tej sprawie do ministra finansów.
Zgodnie z otrzymaną odpowiedzią, MF wyraził po-
gląd, że: „zwiększenie opłaty za kartę pojazdu do
kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowymi zadania-
mi dla powiatów, a wynikające z tego tytułu znacznie
zwiększone środki stanowiły dodatkowe dochody po-
wiatów. W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odno-
sząc się do nadmiernej wysokości opłaty za kartę
pojazdu, stwierdził, iż należy raczej uznać, że kwe-
stionowane podwyższenie opłaty miało na celu za-
pewnienie powiatom dodatkowych źródeł dochodów
na wykonywanie innych zadań.
Należy także zauważyć, i ż w orzecznictwie brak
jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nad-
płaty za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom,
np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 r.
III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. Nr 12, poz. 138, OSP
z 2009 r. Nr 4, poz. 37) stwierdza, iż Skarb Państwa
nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrządzone
przez wydanie rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat
za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310) w czasie,
gdy przepisy tego rozporządzenia, pomimo stwierdze-
561
nia ich sprzeczności z konstytucją i ustawą zwykłą
przez Trybunał Konstytucyjny, dalej obowiązywały”.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu
opłaty za kartę pojazdu”.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że zadekla-
rowałem i podtrzymuję, ze względu na interdyscypli-
narność tej kwestii, wolę wspólnego działania między-
resortowego w celu rozpatrzenia możliwości finanso-
wego rozwiązania dla strony samorządowej. W tym
celu, w związku z ustaleniami Zespołu Infrastruk-
tury (…) Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego, który również zajmuje się omawianą spra-
wą, zaproponuję przewodniczącemu Stałego Komite-
tu Rady Ministrów spotkanie z udziałem ministra
finansów i ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji oraz reprezentacji strony samorządowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących
Prawa bankowego, funduszy inwestycyjnych
oraz obrotu instrumentami finansowymi
(14925)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Tadeusza Akita i Witolda Kochana
z dnia 4 marca 2010 r., sygn. SPS-023-14925/10,
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
bankowe, ustawy o działalności ubezpieczeniowej,
ustawy o funduszach inwestycyjnych, ustawy o obro-
cie instrumentami finansowymi oraz ustawy o nad-
zorze nad rynkiem finansowym, Ministerstwo Fi-
nansów przedstawia poniżej odpowiedzi na postawio-
ne pytania.
1. Czy przepisy projektu określają zasadę, zgodnie
z którą podmiot składający zawiadomienie może zre-
alizować zamiar objęty zawiadomieniem w przypad-
ku niedoręczenia przez Komisję Nadzoru Finanso-
562
wego decyzji w przedmiocie sprzeciwu, czy też nie ma
takiego określenia?
Przepisy projektu wprowadzają zasadę, zgodnie
z którą podmiot składający zawiadomienie może zre-
alizować zamiar objęty zawiadomieniem w przypad-
ku niedoręczenia przez Komisję Nadzoru Finanso-
wego decyzji w przedmiocie sprzeciwu, we wszystkich
czterech zmienianych ustawach sektorowych. W usta-
wie Prawo bankowe zasada ta zawarta jest w art. 25j,
który stanowi: „Podmiot składający zawiadomienie
może zrealizować zamiar objęty zawiadomieniem,
jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie doręczy de-
cyzji w przedmiocie sprzeciwu w terminie 60 dni ro-
boczych, o którym mowa w art. 25i ust. 1, albo jeżeli
przed upływem tego terminu Komisja Nadzoru Fi-
nansowego wyda decyzję o stwierdzeniu braku pod-
staw do zgłoszenia sprzeciwu”. Analogiczne rozwią-
zania przyjęto w art. 35j ustawy o działalności ubez-
pieczeniowej, art. 54j ustawy o funduszach inwesty-
cyjnych i art. 106j w ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi.
2. Czy określono sankcje, jakie mogą być zastoso-
wane przez KNF wobec podmiotu, który nabył albo
objął akcje lub uzyskał status podmiotu dominujące-
go banku, zakładu ubezpieczeń, zakładu reasekura-
cji, domu maklerskiego, towarzystwa funduszy inwe-
stycyjnych, z naruszeniem warunków określonych
w ustawie?
Sankcje, które może stosować Komisja Nadzoru
Finansowego w przypadku nabycia albo objęcia akcji
lub praw z akcji oraz w przypadku wykonywania
uprawnień podmiotu dominującego banku, zakładu
ubezpieczeń, zakładu reasekuracji, domu makler-
skiego lub towarzystwa funduszy inwestycyjnych,
z naruszeniem przepisów ustawy, zostały określone
w przepisach art. 25l ustawy Prawo bankowe, art. 35l
ustawy o działalności ubezpieczeniowej, art. 54l usta-
wy o funduszach inwestycyjnych oraz art. 106l usta-
wy o obrocie instrumentami finansowymi.
W przypadku nabycia albo objęcia akcji lub praw
z akcji bez zawiadomienia Komisji Nadzoru Finan-
sowego, pomimo zgłoszenia przez KNF sprzeciwu,
przed upływem terminu uprawniającego KNF do
zgłoszenia sprzeciwu lub po wyznaczonym przez
KNF terminie na nabycie lub objęcie akcji lub praw
z akcji – z akcji tych nie może być wykonywane prawo
głosu, a uchwały walnego zgromadzenia podjęte po-
mimo zakazu wykonywania prawa głosu są, co do
zasady, nieważne. Natomiast w przypadku wykony-
wania uprawnień podmiotu dominującego przy zaist-
nieniu przesłanek wymienionych powyżej – członko-
wie zarządu banku (zakładu ubezpieczeń, zakładu
reasekuracji, towarzystwa funduszy inwestycyjnych,
domu maklerskiego) powołani przez podmiot domi-
nujący lub będący członkami zarządu, prokurentami
lub osobami pełniącymi kierownicze funkcje w pod-
miocie dominującym nie mogą uczestniczyć w czyn-
nościach z zakresu reprezentacji ww. podmiotów.
Czynności z zakresu reprezentacji podejmowane
z udziałem członków zarządu objętych zakazem są
nieważne. KNF może również nakazać w drodze de-
cyzji zbycie akcji nabytych z naruszeniem przepisów
ustawy, a jeżeli nie zostaną zbyte w wyznaczonym
w decyzji terminie – KNF może nałożyć na akcjona-
riusza karę pieniężną, ustanowić w danym podmiocie
zarząd komisaryczny lub nawet cofnąć zezwolenie na
prowadzenie działalności.
3. Czy projekt ustawy uwzględnia postanowienia
dyrektywy 2007/44/WE i określa szczegółowe proce-
dury i kryteria oceny przez KNF podmiotu zamie-
rzającego nabyć znaczny pakiet akcji?
Rządowy projekt ustawy implementuje postano-
wienia dyrektywy 2007/44/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. zmieniającej
dyrektywę Rady 92/49/EWG oraz dyrektywy 2002/
83/WE, 2004/39/WE, 2005/68/WE i 2006/48/WE
w zakresie zasad proceduralnych i kryteriów oceny
stosowanych w ramach oceny ostrożnościowej przy-
padków nabycia lub zwiększenia udziałów lub akcji
w podmiotach sektora finansowego. W tym zakresie
uzyskał opinię o zgodności z prawem Unii Europej-
skiej, wydaną przez ministra właściwego do spraw
członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Euro-
pejskiej w dniu 15 lutego br., sygn. DPUE- 920-1905/
09/10/pk/1.
Projektowana ustawa określa szczegółowe proce-
dury (w tym terminy na dokonanie poszczególnych
czynności) i kryteria oceny ostrożnościowej stosowa-
ne przez KNF wobec podmiotu zamierzającego nabyć
znaczny pakiet akcji/udziałów banku, zakładu ubez-
pieczeń, zakładu reasekuracji, domu maklerskiego
lub towarzystwa funduszy inwestycyjnych (lub stać
się podmiotem dominującym), wprowadzając je jed-
nolicie do wszystkich ustaw sektorowych regulują-
cych funkcjonowanie rynku finansowego.
Kryteria oceny ostrożnościowej wprowadzono od-
powiednio w artykułach: 25h ust. 2 ustawy Prawo
bankowe, 35h ust. 2 ustawy o działalności ubezpie-
czeniowej, 54h ust. 2 ustawy o funduszach inwesty-
cyjnych oraz 106h ust. 2 ustawy o obrocie instrumen-
tami finansowymi. Na przykładzie art. 25h ust. 2
ustawy Prawo bankowe można stwierdzić, że w ra-
mach oceny ostrożnościowej KNF sprawdza, czy pod-
miot składający zawiadomienie:
1) daje rękojmię wykonywania swoich praw i obo-
wiązków w sposób należycie zabezpieczający interesy
klientów banku oraz zapewniający bezpieczeństwo
środków gromadzonych w banku krajowym;
2) osoby, które będą kierować działalnością banku
krajowego, dają rękojmię prowadzenia spraw banku
w sposób należycie zabezpieczający interesy klientów
banku i zapewniający bezpieczeństwo środków gro-
madzonych w banku oraz posiadają odpowiednie do-
świadczenie zawodowe;
3) jest w dobrej kondycji finansowej, w szczegól-
ności w odniesieniu do aktualnego zakresu prowa-
dzonej działalności, jak również wpływu realizacji
planów inwestycyjnych na przyszłą sytuację finanso-
wą podmiotu składającego zawiadomienie i przyszłą
sytuację finansową banku krajowego;

4) zapewni przestrzeganie przez bank krajowy wy-
mogów ostrożnościowych wynikających z przepisów
prawa, w tym wymogów kapitałowych, norm płynno-
ści, kontroli wewnętrznej, zarządzania ryzykiem,
a w szczególności że struktura grupy, której bank sta-
nie się częścią, umożliwiać będzie sprawowanie efek-
tywnego nadzoru oraz skuteczną wymianę informacji
pomiędzy właściwymi władzami nadzorczymi i usta-
lenie zakresów właściwości tych władz;
5) środki finansowe związane z nabyciem albo ob-
jęciem akcji lub praw z akcji lub podjęciem innych
działań zmierzających do stania się podmiotem do-
minującym, powodujących, że bank krajowy stanie
się podmiotem zależnym, nie pochodzą z nielegal-
nych lub nieujawnionych źródeł oraz nie mają związ-
ku z finansowaniem terroryzmu ani w związku z za-
mierzonym nabyciem albo objęciem akcji lub praw
z akcji lub podjęciem innych działań zmierzających
do stania się podmiotem dominującym nie zachodzi
zwiększone ryzyko popełnienia przestępstwa, a tak-
że wystąpienia innych działań, związanych z wpro-
wadzaniem do obrotu środków finansowych pocho-
dzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł,
lub finansowaniem terroryzmu.
Analogiczne uregulowania znalazły się w wymie-
nionych powyżej przepisach ustaw o działalności ubez-
pieczeniowej, o funduszach inwestycyjnych i o obrocie
instrumentami finansowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie pobierania opłat za przejazd
mostem autostradowym w Czerniewicach
w ciągu autostrady A1 (14926)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Tomasza Lenza z dnia 15 lu-
tego 2010 r., przekazanej przy piśmie z dnia 12 mar-
ca 2010 r., znak: SPS-023-14926/10, w sprawie pobie-
rania opłat za przejazd mostem autostradowym
w Czerniewicach w ciągu autostrady A1, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
563
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.), w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia autostrada A1 na
całym przebiegu zaliczona została do autostrad bu-
dowanych i eksploatowanych jako płatne. Zatem ge-
neralnie za przejazd autostradą A1 będą pobierane
opłaty, ale dopiero od momentu przystosowania kon-
kretnych odcinków do takiego poboru.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z pobo-
ru opłat na odcinkach autostrad płatnych. Należy
pamiętać, iż opłaty za autostrady mają na celu nie
tylko pokrycie kosztów budowy i eksploatacji auto-
strad (w tym spłaty zaciągniętych na ten cel kredy-
tów) oraz ewentualnie przynosić zyski. Opłaty służą
też kształtowaniu polityki transportowej państwa.
Stosownie do wcześniejszych wyjaśnień należy
zauważyć, iż odcinek autostrady A1 od węzła Czer-
niewice do węzła Lubicz jest odcinkiem koncesyjnym,
na którym mocą umowy na budowę i eksploatację
autostrady A1 z dnia 30 września 2008 r., zmienionej
i ujednoliconej dnia 12 grudnia 2008 r., koncesjona-
riuszem jest spółka Gdańsk Transport Company SA.
Umowa ta przyznaje spółce Gdańsk Transport Com-
pany SA prawo do poboru opłat za przejazd autostra-
dą, które to stanowią przychód Krajowego Funduszu
Drogowego.
Stosownie do postanowień umowy o budowę i eks-
ploatację autostrady A1 spółka Gdańsk Transport
Company SA otrzymuje z Krajowego Funduszu Dro-
gowego, na zasadach określonych w umowie, wyna-
grodzenie za dostępność, którego wysokość uzależ-
niona jest m.in. od ruchu na autostradzie oraz wyso-
kości opłat pobranych od użytkowników. Zrezygno-
wanie z poboru opłat na określonym odcinku auto-
strady poprzez odpowiednie zmiany spowodowałoby
konieczność zapłaty spółce umówionej kwoty mimo
braku dochodów płynących z faktycznego poboru
opłat, a tym samym spowodowałoby, że zmniejszony
zostałby przychód Krajowego Funduszu Drogowego.
Fundusz stanowi natomiast podstawowe źródło fi-
nansowania inwestycji drogowych w Polsce. W prak-
tyce oznaczałoby to konieczność rezygnacji z realiza-
cji inwestycji drogowych na kwotę odpowiadającą
uszczuplonym wpływom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
564
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r.
dotyczącego dokonywania refundacji kosztów
wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy
dla skierowanego bezrobotnego
oraz przyznawania bezrobotnemu środków
na podjęcie działalności gospodarczej (14928)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak:
SPS-023-14928/10, interpelacją pani poseł Alicji Dą-
browskiej w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w spra-
wie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia
lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego
bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu
środków na podjęcie działalności gospodarczej uprzej-
mie informuję.
Przyznawanie osobom bezrobotnym środków na
podjęcie działalności gospodarczej jest dokonywane
przez starostę na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnia-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.). Szczegółowe warunki przyzna-
wania ww. pomocy określają przepisy rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosz-
tów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy
dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania
bezrobotnemu środków na podjęcie działalności go-
spodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512, z późn. zm.).
Jednym z warunków jest nieposiadanie przez wnio-
skującego wpisu do ewidencji działalności gospodar-
czej w okresie 12 miesięcy przed dniem złożenia
wniosku.
Warunek o nieprowadzeniu działalności gospo-
darczej w okresie 12 miesięcy przed dniem złożenia
wniosku o przyznanie środków na podjęcie działal-
ności gospodarczej, obowiązujący do kwietnia 2009 r.,
miał na celu uniknięcie sytuacji, w której wniosko-
dawcy przed uzyskaniem statusu bezrobotnego li-
kwidowaliby własne firmy, a następnie występowali
o przyznanie środków z Funduszu Pracy na podjęcie
działalności gospodarczej. Wobec czego cel przyzna-
wanej pomocy ze środków publicznych, jakim jest
stworzenie nowych miejsc pracy na rynku, nie został-
by osiągnięty. W trakcie uzgodnień międzyresorto-
wych, prowadzonych przy pracach związanych z wy-
daniem obowiązującego rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r.,
mając na uwadze potrzebę zapewnienia jednolitego
podejścia do kwestii przyznawania środków na pod-
jęcie działalności gospodarczej, na gruncie prawa
polskiego przyjęto, że spełnienie warunku nieprowa-
dzenia działalności gospodarczej w okresie 12 mie-
sięcy przed dniem złożenia wniosku będzie oznacza-
ło nieposiadanie przez bezrobotnego w ww. okresie
wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.
W tym miejscu pragnę wskazać, że nie podzielam
stanowiska przedstawionego w wystąpieniu pani po-
seł,,,że można, pomimo dokonania wpisu, takiej dzia-
łalności nic podjąć”. Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej stoi na stanowisku, że skoro osoba nie
prowadzi zgłoszonej działalności gospodarczej, po-
winna taką działalność wyrejestrować. Stosownie
bowiem do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) przedsiębiorca jest
obowiązany złożyć wniosek o wykreślenie wpisu
w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wy-
konywania działalności gospodarczej.
Aktualny przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f powołanej
wyżej ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi, że
osobą bezrobotną nie może być osoba, która posiada
wpis do ewidencji działalności gospodarczej, nieza-
leżnie od tego, czy taką działalność podjęła, czy też
nie. Z uwagi na to, że wskazany przepis budził wąt-
pliwości interpretacyjne, jak również był przedmio-
tem interwencji rzecznika praw obywatelskich, w pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrud-
niania i zmianie niektórych innych ustaw, przyjętym
przez stały komitet Rady Ministrów, określono, że
osoba, która przy składaniu wniosku o wpis do ewi-
dencji działalności gospodarczej oznaczy późniejszy
termin podjęcia tej działalności, może posiadać sta-
tus bezrobotnego aż do dnia rozpoczęcia tej działal-
ności podanej we wpisie. Ponadto doprecyzowano, iż
można posiadać status bezrobotnego, mając wpis do
ewidencji w okresie, w którym zgłoszono zawieszenie
prowadzenia działalności.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę panią poseł
poinformować, że w rozporządzeniu do art. 46 nowe-
lizowanej ustawy o promocji zatrudniania i instytu-
cjach rynku pracy dokonane zostaną takie zmiany,
które uzależnią przyznanie bezrobotnemu środków
z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodar-
czej od nieprowadzenia działalności gospodarczej
w okresie 12 miesięcy przed dniem złożenia wniosku,
a nie od spełnienia warunku nieposiadania w tym okre-
sie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości opłacania przez rolników
wyższej składki na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe do KRUS (14929)
Odpowiadając na pismo z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14929/10, przy którym przedłożona
została interpelacja posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości opłacania przez rolników wyż-
szej składki na ubezpieczenie emerytalno-rentowe do
KRUS, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 1 października 2009 r. weszła w życie
ustawa z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. Nr 79,
poz. 667), która wprowadziła obowiązek opłacania
składki dodatkowej na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe przez rolników prowadzących działalność
rolniczą w gospodarstwach rolnych o powierzchni
przekraczającej 50 ha przeliczeniowych użytków rol-
nych. Składka dodatkowa jest zróżnicowana i stano-
wi określony zryczałtowany procent emerytury pod-
stawowej (najniższej emerytury) uzależniony od wiel-
kości gospodarstwa rolnego. Celem tej nowelizacji
ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników, jak to
wynika z jej uzasadnienia, było obciążenie w więk-
szym niż dotychczas stopniu finansowaniem świad-
czeń emerytalno-rentowych rolniczych tych rolni-
ków, którzy prowadzą działalność rolniczą w dużym
rozmiarze. Do czasu wprowadzenia przedmiotowej
zmiany wszyscy rolnicy, bez względu na rozmiar pro-
wadzonej działalności rolniczej oraz dochody osiąga-
ne z tej działalności, opłacali jednakową niską skład-
kę na to ubezpieczenie. Finansowanie przez rolników
świadczeń emerytalno-rentowych ze składek kształ-
towało się zaledwie na poziomie ok. 10%. Ustawodaw-
ca uznał więc, co zostało zaaprobowane również
w większości przez środowisko rolnicze, że rolnicy
posiadający duże gospodarstwa rolne powinni w więk-
szym niż dotychczas stopniu partycypować w kosz-
tach ubezpieczenia, gdyż trudno jest uzasadnić dal-
sze jednakowe dotowanie przez budżet wszystkich
rolników, mając na względzie znaczną polaryzację
gospodarstw rolnych.
Zatem, jak to wynika z powyższych wyjaśnień,
celem tej zmiany w ustawie o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników nie było umożliwienie rolnikom pobie-
rania w przyszłości wyższych świadczeń. Należy za-
znaczyć, iż ta zmiana dotyczy rolników posiadających
duże gospodarstwa rolne, z których osiągany dochód
pozwala na partycypowanie w kosztach funduszu
emerytalno-rentowego w większym rozmiarze niż
dotychczas. Mimo iż rolnicy posiadający gospodar-
stwa rolne o powierzchni przekraczającej 300 ha
przeliczeniowych opłacają obecnie składki na ubez-
565
pieczenie emerytalno-rentowe w wysokości około
5-krotnie wyższej niż do czasu wprowadzenia przed-
miotowych zmian, to i tak składki te nie sfinansują
w pełni wypłacanych im świadczeń emerytalno-ren-
towych.
Należy jednocześnie dodać, że jeżeli rolnicy chcą
zapewnić sobie wyższe świadczenia po zakończeniu
aktywności zawodowej, mogą opłacać dodatkowo
składki w III filarze systemu ubezpieczeń społecz-
nych na indywidualne konta emerytalne (IKE). Mia-
nem III filaru określa się także wszelkie inne dobro-
wolne formy oszczędzania w celu uzyskania wyższe-
go świadczenia na emeryturze, a mianowicie emery-
talne ubezpieczenie na życie, np. z funduszem inwe-
stycyjnym, grupowe ubezpieczenie na życie czy
oszczędności gromadzone i inwestowane przez towa-
rzystwo funduszy inwestycyjnych.
Aktualnie toczą się prace nad zmianami w syste-
mie ubezpieczenia społecznego rolników. Prezes
Rady Ministrów zadanie to powierzył Międzyresor-
towemu Zespołowi ds. Reformy Systemu Ubezpiecze-
nia Społecznego Rolników. Zasady ustalania wyso-
kości składek na ubezpieczenie społeczne rolników
mogą się więc wkrótce zmienić. Zgodnie z harmono-
gramem prac rządu koncepcja reformy systemu ubez-
pieczenia społecznego rolników ma być opracowana
w I półroczu br. Wypracowana przez ww. zespół kon-
cepcja reformy systemu ubezpieczenia społecznego
rolników poddana zostanie publicznej debacie zanim
rozpoczęte zostaną prace nad projektem stosownej
ustawy.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie ośrodków pobytu dziennego
dla uczniów szkół podstawowych
i gimnazjalnych (14930)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Cebuli w sprawie ośrod-
ków pobytu dziennego dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjalnych, przekazaną w dniu 12 marca
2010 r. pismem SPS-023-14930/10, uprzejmie infor-
muję, że prace nad programem wyrównywania szans
rozwojowych dzieci i młodzieży są aktualnie w toku.
Dotychczas określono m.in. główne założenia progra-
mu, przeprowadzono szerokie konsultacje, zidentyfi-
kowano konieczne do dokonania zmiany legislacyjne.
Tym niemniej niektóre istotne kwestie pozostały
jeszcze do rozstrzygnięcia, w związku z czym w chwi-
566
li obecnej jest za wcześnie, aby podawać wiążące in-
formacje dotyczące szczegółowych zasad realizacji
programu. Pragnę jednocześnie zapewnić, że infor-
macje te zostaną przedstawione w dokumencie pro-
gramowym oraz upublicznione tak szybko, jak to
będzie możliwe.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie funduszu kredytowego
dla organizacji pozarządowych
na działania operacyjne (14931)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Cebuli z dnia 2 mar-
ca 2010 r. (znak: SPS-023-14931/10) w sprawie fun-
duszu kredytowego dla organizacji pozarządowych
na działania operacyjne uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Organizacje pozarządowe mają do swojej dyspo-
zycji różne źródła pozyskiwania środków na działal-
ność statutową; są wśród nich składki członkowskie,
darowizny, spadki, zbiórki publiczne, dotacje ze środ-
ków samorządowych, rządowych, a także z funduszy
wspólnotowych, jak również działalność gospodar-
cza. W przypadku organizacji pożytku publicznego
istnieje także możliwość pozyskania środków z 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych.
Raport „Najważniejsze pytania – podstawowe
fakty. Polski sektor pozarządowy 2008” z badań
przeprowadzonych przez Stowarzyszenie Klon/Jawor
wskazuje, iż różne są strategie pozyskiwania środ-
ków na działalność: 20% organizacji bazuje przede
wszystkim na filantropii (darowiznach osób prywat-
nych, zbiórkach publicznych, środkach z 1% podat-
ku), 37% finansuje swoją działalność ze środków pu-
blicznych, 16% korzysta głównie ze składek człon-
kowskich. Duży odsetek organizacji korzystających
ze środków publicznych nie oznacza jednak domina-
cji funduszy unijnych wśród źródeł finansowania
działalności organizacji pozarządowych – na począt-
ku 2008 r. tylko 20% organizacji aplikowało o fundu-
sze UE (jeszcze mniejsza liczba je otrzymała). Choć
zauważalny kwotowy wzrost znaczenia środków rzą-
dowych i europejskich w skali całego sektora jest fak-
tem (w przypadku środków europejskich – wzrost od
ok. 4% w 2005 r. do ponad 14% w 2007 r.), to ich
ograniczona dostępność (pozostają domeną dużych
organizacji) nie pozwala na stwierdzenie, iż więk-
szość zadań trzeciego sektora finansowana jest z tych
źródeł.
W świetle wprowadzonego ustawą z dnia 22 stycz-
nia 2010 r. o zmianie ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 28, poz. 146) art. 5 ust. 8
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), jednostki samorządu
terytorialnego mogą udzielać pożyczek, gwarancji,
poręczeń organizacjom pozarządowym oraz podmio-
tom wymienionym w art. 3 ust. 3 na realizację zadań
w sferze pożytku publicznego, na zasadach określo-
nych w odrębnych przepisach. Przepis ten został
wprowadzony m.in. w celu wzmocnienia pewności
realizacji zadań w przypadku ubiegania się przez or-
ganizacje pozarządowe o środki ze źródeł innych niż
samorządowe.
Do wspomnianych w art. 5 ust. 8 przepisów od-
rębnych należy zaliczyć w szczególności: ustawę
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240) oraz ustawę
z dnia 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwarancjach
udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre oso-
by prawne (Dz. U. z 2003 r. Nr 174, poz. 1689, z późn.
zm.). W świetle art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 157, poz. 1240) jednostki samorządu terytorial-
nego mogą udzielać poręczeń i gwarancji, z uwzględ-
nieniem przepisów niniejszej ustawy, przy czym łącz-
na kwota poręczeń i gwarancji określana jest w uchwa-
le budżetowej. Poręczenia i gwarancje te są termino-
we i udzielane do określonej kwoty.
Należy podkreślić, że rozstrzygnięcie możliwości
tworzenia przy samorządach funduszy kredytowych
na pokrywanie kosztów organizacyjnych organizacji
pozarządowych nie należy do kompetencji ministra
pracy i polityki społecznej. Organem właściwym
w tej materii, podobnie jak w kwestii wykładni ustawy
o finansach publicznych oraz ustawy o poręczeniach
i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz
niektóre osoby prawne, jest minister finansów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie terminów spływu środków
przeznaczonych na funkcjonowanie
warsztatów terapii zajęciowej (14932)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14932/10, interpe-
lację pana posła Marka Cebuli w sprawie spływu
środków przeznaczonych na funkcjonowanie warsz-
tatów terapii zajęciowej, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Procedura przekazywania środków finansowych
samorządom terytorialnym wynika z zapisów rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r.
w sprawie algorytmu przekazywania środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych samorządom wojewódzkim i powiatowym
(Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn. zm.). Zgodnie
z § 7 ww. rozporządzenia prezes zarządu funduszu
przekazuje środki funduszu w ciągu roku, w tym tak-
że w formie zaliczek, w terminach umożliwiających
bieżące finansowanie realizowanych przez samorzą-
dy wojewódzkie lub powiatowe zadań, nie dłuższych
niż 14 dni od dnia złożenia przez samorząd wniosku
o przekazanie środków, jednakże z uwzględnieniem
możliwości finansowych funduszu, stopnia wykorzy-
stania przez samorząd środków przekazanych i stanu
wyodrębnionego rachunku bankowego, potwierdzo-
nego kopią wyciągu bankowego na dzień sporządze-
nia wniosku o przekazanie środków. Warunkiem
umożliwiającym przekazanie środków jest dokonanie
rozliczenia środków funduszu za okres poprzedni.
Samorządy powiatowe składają Państwowemu Fun-
duszowi Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, do
15 dnia miesiąca następującego po zakończeniu
kwartału, sprawozdania rzeczowo-finansowe z reali-
zacji zadań z zakresu rehabilitacji i zatrudniania
osób niepełnosprawnych.
Przedmiotowe środki mogą być przekazywane
jednostkom prowadzącym warsztat po otrzymaniu
przez powiat środków PFRON, również w formie za-
liczki. Nadmieniam jednocześnie, że zgodnie z § 20
rozporządzenia ministra gospodarki, pracy i polityki
społecznej z dnia 25 marca 2004 r. w sprawie warsz-
tatów terapii zajęciowej (Dz. U. Nr 63, poz. 587) wa-
runkiem przekazania przez powiat jednostce prowa-
dzącej warsztat przedmiotowych środków jest otrzy-
manie od niej kwartalnej informacji o wydatkowaniu
środków funduszu. Informacja ta powinna być spo-
rządzona w formie zestawienia planowanych i wydat-
kowanych środków w ramach poszczególnych pozycji
preliminarza kosztów wraz z opisem wydatków. Jed-
nostka prowadząca warsztaty terapii zajęciowej po-
567
winna złożyć ww. informację w terminie do 10 dnia
miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym.
Środki finansowe na działalność warsztatu tera-
pii zajęciowej, w okresie od dnia 1 do 25 stycznia roku
budżetowego, mogą pochodzić ze środków samorządu
powiatowego oraz z innych źródeł.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie finansowania warsztatów
terapii zajęciowej (14934)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14934/10, interpe-
lację pana posła Marka Cebuli w sprawie finansowa-
nia warsztatów terapii zajęciowej, proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 10b ust. 2a ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) koszty działalności warsz-
tatu są finansowane ze środków samorządu powiato-
wego w wysokości co najmniej 10% tych kosztów.
W związku z powyższym powiat jest zobowiązany
wprost do pokrycia co najmniej 10% kosztów funk-
cjonowania wtz. Zobowiązanie samorządu powiato-
wego do współfinansowania działalności warsztatu
nie pozbawia podmiotów prowadzących warsztat
możliwości pozyskiwania innych dodatkowych środ-
ków, w tym w szczególności na rozwój wtz. Noweli-
zacja ustawy o rehabilitacji (...) spowodowała zmianę
systemu finansowania kosztów działalności warsz-
tatu poprzez wprowadzenie zasady, która umożliwi
zmniejszenie procentowo określonej wysokości środ-
ków przekazywanych na działalność wtz przez po-
wiat w sytuacji znalezienia innych źródeł finansowa-
nia. Zmiana ta gwarantuje stabilność funkcjonowa-
nia wtz i realizację jego podstawowych celów tera-
peutycznych. Wprowadzenie przedmiotowej regulacji
do ustawy umożliwia dofinansowania funkcjonowa-
nia wtz z innych źródeł, z wyraźnym określeniem, że
środki te będą przeznaczane w szczególności na ich
rozwój – wzbogacenie i poszerzenie działalności me-
rytorycznej warsztatu (np. zajęć terapeutycznych,
warsztatów prozawodowych itp.). Celem wprowadzo-
568
nych zmian jest podniesienie poziomu usług świad-
czonych uczestnikom warsztatów terapii zajęciowej
i procentowego udziału środków przeznaczanych na
działalność merytoryczną (terapię) w ogólnych kosz-
tach funkcjonowania wtz, albowiem udział ten
zmniejsza się z roku na rok. Jest to niezmiernie
ważne, bowiem z przeprowadzonych analiz wynika,
że dynamiczny rozwój liczby wtz oraz liczby uczest-
ników nie pociąga za sobą wymiernych skutków
w postaci przechodzenia uczestników wtz na rynek
pracy.
W związku z powyższym aneks do umowy okre-
ślający wysokość środków finansowych na działal-
ność wtz w bieżącym roku nie może zawierać posta-
nowień zmniejszających zobowiązania powiatu w za-
kresie współfinansowania kosztów działalności wtz.
Nie widzę możliwości planowania pokrycia kosztów
działalności wtz w proporcjach innych niż określone
w ustawie o rehabilitacji (…), tzn. maksymalnie
90% ze środków Państwowego Funduszu Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych i co najmniej 10% ze
środków samorządu powiatowego. Obniżenie pro-
centowego udziału samorządu poniżej 10% może być
ewentualnie wykazane na koniec roku w sytuacji,
gdy pozyskano inne środki na rozwój działalności
warsztatu.
Samorządy powiatowe składają Państwowemu
Funduszowi Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
do 15. dnia miesiąca następującego po zakończeniu
kwartału, sprawozdania rzeczowo-finansowe z reali-
zacji zadań z zakresu rehabilitacji i zatrudniania
osób niepełnosprawnych. Według wykazanego w ww.
sprawozdaniach stanu na dzień 31.12.2009 r. w kra-
ju działało ogółem 660 warsztatów, z czego 152 były
prowadzone przez jednostki sektora finansów publicz-
nych. Na podstawie danych zawartych w „Analizie
działalności warsztatów terapii zajęciowej w 2008 r.”
– raport z badania zrealizowanego przez Centrum
Badań Marketingowych INDICATOR dla Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych – wynika, że 10,4% warsztatów terapii zajęcio-
wej prowadzonych jest przez samorząd terytorialny
(gminy). Z dostępnych danych wynika, że na warsz-
taty terapii zajęciowej w 2009 r. przekazano ogółem
85 581 456 zł, z czego 76 210 685 zł pochodziło ze
środków PFRON.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zabezpieczenia
sieci teleinformatycznej administracji rządowej
przed atakiem hakerów (14935)
W nawiązaniu do pisma z dnia 12 marca 2010 r.
(sygn. SPS-023-14935/10) przekazującego interpe-
lację posła na Sejm RP pana Artura Górskiego
z dnia 3 marca 2010 r. w sprawie zabezpieczenia
sieci teleinformatycznej administracji rządowej
przed atakiem hakerów uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie nadzoruje
sieci i systemów teleinformatycznych naczelnych
i centralnych organów administracji rządowej. Urzę-
dy obsługujące wyżej wymienione organy, zgodnie ze
statutem nadanym im przez prezesa Rady Ministrów,
w ramach posiadanych zasobów osobowych i finan-
sowych we własnym zakresie administrują bezpie-
czeństwem teleinformatycznym.
Działający w strukturach Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji Departament Ewi-
dencji Państwowych i Teleinformatyki administruje
natomiast siecią łączności rządowej (SŁR), która sta-
nowi odseparowane logicznie połączenie urządzeń
teleinformatycznych, systemów transmisyjnych, a tak-
że innych zasobów, które umożliwiają nadawanie,
odbiór lub transmisję, celem umożliwienia użytkow-
nikom tej sieci przekazywania danych, informacji lub
wiadomości oraz korzystania z usług oferowanych
przez urządzenia w tej sieci. Sieć ta nie ma punktu
styku z innymi sieciami, a zwłaszcza − ze względów
bezpieczeństwa − z siecią Internet. W związku z po-
wyższym nie odnotowano żadnych włamań lub prób
włamań do tej sieci.
Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z ustawą
z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego i Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676,
z późn. zm.), organem właściwym do rozpoznania,
zapobiegania i zwalczania zagrożeń godzących w bez-
pieczeństwo wewnętrzne państwa, w tym ochrony
krytycznej kraju, jest Agencja Bezpieczeństwa We-
wnętrznego. W ramach Departamentu Bezpieczeń-
stwa Teleinformatycznego ABW funkcjonuje Rządo-
wy Zespół Reagowania na Incydenty Komputerowe,
którego zadaniem jest zapewnianie i rozwijanie zdol-
ności jednostek organizacyjnych administracji pu-
blicznej Rzeczypospolitej Polskiej do ochrony przed
cyberzagrożeniami, ze szczególnym uwzględnieniem
ataków ukierunkowanych na infrastrukturę obejmu-
jącą systemy i sieci teleinformatyczne, których znisz-
czenie lub zakłócenie może stanowić zagrożenie dla
życia, zdrowia ludzi, dziedzictwa narodowego oraz

środowiska w znacznych rozmiarach, albo spowodo-
wać poważne straty materialne, a także zakłócić funk-
cjonowanie państwa. W określonych, indywidualnych
sytuacjach dotyczących ochrony infrastruktury kry-
tycznej kraju nawiązywana jest współpraca pomiędzy
ABW a właściwymi merytorycznie oraz miejscowo ko-
mórkami organizacyjnymi Policji. Na podstawie usta-
wy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.), Kodeksu karnego i Ko-
deksu postępowania karnego, w przypadku ataków
hakerskich niekierowanych bezpośrednio na sieć te-
leinformatyczną związaną z infrastrukturą krytyczną
Policja prowadzi czynności procesowe oraz operacyj-
no-rozpoznawcze według właściwości rzeczowej. W ra-
mach rozpoznawania, przeciwdziałania oraz zwalcza-
nia międzynarodowej przestępczości zorganizowanej
Policja podejmuje również działania z zagranicznymi
organami ścigania.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji opracowy-
wany jest projekt „Rządowego programu ochrony cy-
berprzestrzeni RP na lata 2010–2015”, który zawiera
propozycję organizacji struktury (z rolą wiodącą
MSWiA) odpowiedzialnej za całościowe i kompleksowe
zarządzanie nie tylko samym programem, ale również
wszystkimi działaniami składającymi się na ochronę
cyberprzestrzeni RP (w tym edukację użytkowników
cyberprzestrzeni). Wypracowana struktura organiza-
cyjna uwzględnia współpracę, zadania i kompetencje
wszystkich jednostek organizacyjnych odpowiedzial-
nych za bezpieczeństwo państwa.
Powyższy program przewiduje aktywne wsparcie,
rozwój narzędzi oraz systemów wspomagających sys-
temy bezpieczeństwa zarówno administracji pań-
stwowej, jak i podmiotów gospodarczych działających
na terenie RP. Działania związane z bezpieczeń-
stwem teleinformatycznym prowadzone są w oparciu
o zasoby krajowe przy współpracy z organizacjami
międzynarodowymi, takimi jak: ENISA oraz krajowe
CERT-y.
Przykładem takich działań jest wprowadzenie
systemu ARAKIS będącego systemem wczesnego
ostrzegania o zagrożeniach w sieci. Jego głównym
zadaniem jest wykrywanie oraz opisywanie zautoma-
tyzowanych zagrożeń występujących w sieci na pod-
stawie agregacji i korelacji danych z różnych źródeł,
w tym rozproszonej sieci honeypotów, sieci darknet,
firewalli oraz systemów antywirusowych. System
ARAKIS wykorzystywany jest m.in. do wykrywania
i opisywania nowych zagrożeń w sieciach i systemach
MSWiA. Do dyspozycji użytkowników udostępniony
jest także system HSN Honey Spider Network, będą-
cy wspólnym projektem działającego w ramach NASK
zespołu CERT Polska i rządowego CERT.GOV.PL
oraz Holenderskiego GOVCERT.NL.
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
569
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie wykonywania kary
pozbawienia wolności w systemie dozoru
elektronicznego (14936)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja
Ryszki w sprawie wykonania kary pozbawienia wol-
ności w systemie dozoru elektronicznego (SPS-023-
-14936/10) z dnia 12 marca 2010r. uprzejmie wyja-
śniam zagadnienia poruszone w pytaniach:
1. O jaką grupę skazanych rozszerzono zakres
możliwości objęcia ich tym systemem?
Aktualnie obowiązujące w ustawie kryteria kwa-
lifikacji skazanych do SDE okazały się w praktyce jej
wdrażania zbyt wąskie i bardzo istotnie ogranicza-
jące populację skazanych na tzw. krótkoterminowe
kary pozbawienia wolności, którzy mogliby poten-
cjalnie ubiegać się o odbywanie kary w tym syste-
mie. Powyższe ograniczenie najpełniej można wy-
kazać na przykładzie statystyki z pierwszych mie-
sięcy wdrażania SDE w apelacji warszawskiej, gdzie
we wszystkich jednostkach penitencjarnych na jej
terenie wstępne kryterium wymiaru kary spełniało
ok. 700 skazanych, a pełne warunki dające możliwość
odbywania kary w SDE spełniło tylko ok. 150 osa-
dzonych. Ten trend szacunkowo odnosi się do aktu-
alnych prognoz kwalifikacji skazanych ze wszystkich
jednostek penitencjarnych zgodnie z obowiązującą
ustawą – potencjalnie może to być ponad 2000 ska-
zanych. Tak istotna redukcja populacji skazanych
mogących faktycznie odbywać karę w SDE wynika
z ograniczeń i wykluczeń zawartych w art. 6 obowią-
zującej ustawy, której niezbędną nowelizację zawiera
niniejszy projekt. Faktyczną możliwość istotnego po-
szerzenia populacji skazanych (głównie z jednostek
penitencjarnych), którzy będą mieli możliwość odby-
wania kary w SDE, można przedstawić szacunkowo
w następującym zestawieniu statystycznym (zgodnie
z kalkulacją Centralnego Zarządu Służby Więziennej
z listopada 2009):
— skazani z grupy klasyfikacyjnej „P” odbywa-
jący prawomocne zasadnicze kary pozbawienia wol-
ności w wymiarze do 1 roku – ok. 9800 osób,
— skazani z grupy klasyfikacyjnej „P” odbywa-
jący zastępcze kary pozbawienia wolności (łącznie
kary orzeczone samoistnie, obok kary pozbawienia
wolności i w zamian za ograniczenie wolności)
– 1200 osób,
— skazani z grupy „R” odbywający prawomocne
zasadnicze kary pozbawienia wolności w wymiarze
do 1 roku (z wyłączeniem skazanych w warunkach
570
art. 64 § 2 oraz skazanych, którzy mają do odbycia
więcej niż jedną karę i suma tych kar przekroczy
1 rok) – 400 osób.
Zgodnie z zaproponowanym kierunkiem noweli-
zacji istotnie zwiększa się możliwość wykonania kary
pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicz-
nego i będzie ją spełniało szacunkowo łącznie 11 400
skazanych z jednostek penitencjarnych. Istotną gru-
pą skazanych, której SDE stwarza szansę odbycia
kary, są skazani na karę do l roku pozbawienia wol-
ności, którzy dotychczas nie zgłosili się do jej odbycia
w jednostkach penitencjarnych –sytuacja ta dotyczy
ok. 31 000 skazanych (według sprawozdania CZSW
na 31 grudnia 2009 r.).
2. Jaki organ będzie podejmował decyzję o zasto-
sowaniu dozoru i czy będzie to robił autonomicznie?
Zgodnie z ustawą z dnia 7 września 2007 r. o wy-
konywaniu kary pozbawienia wolności poza zakła-
dem karnym w systemie dozoru elektronicznego je-
dynym organem uprawnionym do udzielenia skaza-
nemu zezwolenia na odbycie kary w tym systemie jest
sąd penitencjarny. Zastosowanie dozoru elektronicz-
nego podlegać oczywiście będzie w każdym indywi-
dualnym przypadku ocenie tego sądu, który przed
podjęciem decyzji o skierowaniu skazanego do dozoru
elektronicznego dokona analizy jego cech osobowo-
ściowych, a także rodzaju i charakteru popełnionego
przestępstwa.
W przyszłości planowane jest rozszerzenie możli-
wości orzekania kary w SDE przez sędziów wydzia-
łów karnych sądów rejonowych.
3. Czy skazany będzie ponosić koszty wykonania
dozoru?
Zgodnie z propozycją zawartą w aktualnie proce-
dowanym projekcie nowelizacji ustawy o SDE (druk
sejmowy nr 2855) skazany nie będzie ponosił kosztów
wykonania dozoru.
Rezygnacja z obciążenia skazanego kosztami wy-
konania kary w systemie dozoru elektronicznego wy-
nika głównie z powszechnie stosowanej zasady, iż
przy wykonywaniu kary pozbawienia wolności regu-
lacje prawne nie przewidują ponoszenia jej kosztów
przez skazanych. Dodatkowo należy zauważyć bar-
dzo istotny fakt, że wielu skazanych spełniających
kryteria formalne do odbywania kary w SDE zosta-
ło skazanych na zastępczą karę pozbawienia wolno-
ści za nieopłaconą grzywnę. Szczególnie w tym przy-
padku obowiązek ponoszenia kosztów odbywania
kary w SDE przez skazanego jest niemożliwy do re-
alizacji, w wyniku czego sąd zwalnia go od tych kosz-
tów. Dodatkową praktyczną przyczyną wprowadze-
nia tej regulacji jest statystyczny trend wskazujący
na powszechnie deklarowany przez skazanych brak
możliwości finansowych do wnoszenia ww. opłat, co
w tym stanie prawnym skutkowałoby dodatkowymi
obciążeniami sądów penitencjarnych wynikającymi
z konieczności powszechnego zwalniania skazanych
z tych opłat, co jednocześnie mogłoby wpłynąć na
istotne wydłużenie czasu postępowań przed sądem
penitencjarnym.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Jana Musiała
w sprawie możliwości finansowania
przez samorząd gminny (powiatowy) zadań
przejętych po zlikwidowanych gminnych
i powiatowych funduszach ochrony środowiska
i gospodarki wodnej (14937)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie informu-
ję, że do przesłanej przy piśmie, nr SPS-023-14937/
10, z dnia 12 marca 2010 r. interpelacji panów po-
słów Tadeusza Arkita i Jana Musiała w sprawie
możliwości finansowania przez samorząd gminny
(powiatowy) zadań przejętych po zlikwidowanych
gminnych i powiatowych funduszach ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej przedstawiam poniż-
sze wyjaśnienia.
1. W ramach szeregu działań podjętych przez
rząd, ukierunkowanych na zrównoważenie finansów
publicznych, w szczególności mających na celu spro-
stanie wyzwaniom makroekonomicznym zawartym
w Krajowym Programie Reform, oraz dążenie do
konwergencji z gospodarką państw Unii Europej-
skiej, przyjęto zmiany w zakresie organizacji i funk-
cjonowania sektora finansów publicznych, które zna-
lazły swoje odzwierciedlenie w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240).
Zmiany w zakresie funkcjonowania i organizacji
sektora finansów publicznych dotyczyły m.in.: 1) li-
kwidacji samorządowych funduszy celowych, 2) po-
zbawienia osobowości prawnej państwowych fundu-
szy celowych.
2. W związku z koniecznością dostosowania usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.)
do ww. ustawy o finansach publicznych z dniem
1 stycznia 2010 r. na mocy przepisów ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. o zmianie ustawy Prawo ochro-
ny środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 215, poz. 1664) likwidacji uległy powiatowe oraz
gminne fundusze ochrony środowiska i gospodarki
wodnej.
Wiodącym w przedmiocie nowelizacji był minister
środowiska, który podjął działania zmierzające do

zapewnienia finansowania zadań w zakresie ochrony
środowiska i gospodarki wodnej na zasadach możli-
wie najbardziej zbliżonych do obowiązujących, z uwzględ-
nieniem przepisów związanych z reformą finansów
publicznych.
3. W związku z likwidacją gminnych i powiato-
wych funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej w obecnie obowiązujących przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska nie znajdują się unormo-
wania dotyczące form dofinansowania przez gminy
i powiaty zadań określonych ustawą Prawo ochrony
środowiska, realizowanych przez osoby fizyczne. Li-
kwidacji samorządowych funduszy celowych nie na-
leży utożsamiać z likwidacją dotychczasowych zadań
realizowanych przez te fundusze, bowiem art. 403
ust. 2 znowelizowanej w 2009 r. ustawy Prawo ochro-
ny środowiska określa zadania własne gmin w zakre-
sie finansowania ochrony środowiska i gospodarki
wodnej.
Zastosowanie w tym zakresie będą miały odpo-
wiednie przepisy ustawy o finansach publicznych. Na
zasadach określonych w art. 219 oraz art. 221 ww.
ustawy podmiotom mogą być udzielane dotacje celo-
we z budżetu jednostki samorządu terytorialnego,
w tym na zadania określone przepisami ustawy Pra-
wo ochrony środowiska. Należy dodać, że udzielenie
dotacji celowej z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego jest uzależnione od spełnienia następują-
cych warunków:
1) podmiot otrzymujący dotację celową nie może
należeć do sektora finansów publicznych;
2) podmiot otrzymujący dotację celową nie może
działać w celu osiągnięcia zysku;
3) dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji.
Zlecenie zadań i udzielenie dotacji winno być do-
konywane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwiet-
nia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.),
a jeżeli dotyczy ono innych zadań niż określone w tej
ustawie – na podstawie umowy jednostki samorządu
terytorialnego z podmiotem. Tryb postępowania
o udzielenie dotacji na inne zadania niż określone
w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie, sposób jej rozliczania oraz sposób kontro-
li wykonywania zleconego zadania określa, w drodze
uchwały, organ stanowiący jednostki samorządu te-
rytorialnego, mając na uwadze zapewnienie jawności
postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
na zasadach określonych w ustawie o finansach pu-
blicznych mogą być udzielane z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego dotacje na cele publiczne,
w tym także określone przepisami ustawy Prawo
ochrony środowiska. Należy stwierdzić, iż katalog
celów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. są finanso-
wane ze środków budżetów powiatów i gmin, odpo-
wiada katalogowi tych celów, które były określone
571
w uchylonych art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
Natomiast udzielanie dotacji osobom fizycznym
na cele w zakresie ochrony środowiska, inne niż pu-
bliczne, będzie możliwe dopiero po wprowadzeniu
stosownych zmian w przepisach ustawy Prawo ochro-
ny środowiska. Wiodącym w podjęciu działań zmie-
rzających do zmiany przepisów powyższej ustawy
będzie minister środowiska.
Pragnę również poinformować, że powyższa
kwestia była przedmiotem prac Zespołu ds. Sytemu
Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego w dniu 3 lutego 2010 r.
oraz posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego w dniu 24 lutego 2010 r. Stro-
na samorządowa zespołu zwróciła uwagę na potrze-
bę wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony środo-
wiska przepisów dotyczących możliwości udzielania
dotacji z budżetów gmin i powiatów na zadania
w zakresie ochrony środowiska. Strona samorządo-
wa zespołu wskazała, iż przepisy mogłyby być wzo-
rowane na rozwiązaniach obowiązujących w usta-
wie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Strona rządowa wskazała, iż udzielenie dotacji z bu-
dżetu gmin i powiatów na zadania w zakresie ochro-
ny środowiska będzie możliwe w przypadku wpro-
wadzenia do ustawy Prawo ochrony środowiska
stosownych przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Jana Musiała
w sprawie programu „Polsko-ukraińska
wymiana młodzieży” (14938)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie programu „Polsko-ukraińska wymiana
młodzieży” (SPS-023-14938/10) uprzejmie proszę
Pana Marszałka o przyjęcie przedstawionych poniżej
wyjaśnień:
Na wstępie pragnę podziękować panom posłom za
pozytywną ocenę wartości programu „Polsko-ukra-
ińska wymiana młodzieży”, szczególnie w wymiarze
edukacyjno-kulturowym, a także za zwrócenie uwa-
gi na rosnące zainteresowanie programem.
Zgodnie z procedurą naboru wniosków do progra-
mu „Polsko-ukraińska wymiana młodzieży” (PUWM)
572
o przyznaniu współfinansowania decyduje kolejność
składania wypełnionych poprawnie pod względem for-
malnym i merytorycznym wniosków.
Wnioski wpływające do programu oceniane są pod
względem formalnym i merytorycznym. W toku przy-
jętej procedury podstawą jest kryterium merytorycz-
ne, albowiem tylko projekty spełniające to kryterium
mogą uzyskać wsparcie. Dlatego też kryterium ko-
lejności, które stosuje się do wniosków ocenionych
pozytywnie, nie dyskwalifikuje kryterium meryto-
ryczności. Wniosek zawierający błędy, niezależnie od
miejsca w rankingu, nie uzyska dofinansowania.
Potwierdzeniem skuteczności przyjętej procedury
jest również fakt, że liczni organizatorzy, już po raz
kolejny, realizują projekty wymiany polsko-ukraiń-
skiej, zyskując tym samym doświadczenie na pozio-
mie zarówno sporządzenia wniosku, jak i stworzenia
ciekawego, atrakcyjnego dla uczestników programu,
uwzględniającego zasady i cele określone w PUWM.
Dostrzegając rosnące zainteresowanie progra-
mem zarówno w Polsce, jak i na Ukrainie, Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozważy
możliwość znalezienia sposobu wsparcia tegorocznej
edycji programu „Polsko-ukraińska wymiana mło-
dzieży”.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie doradztwa podatkowego (14939)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-14939/10, interpelację posłów na Sejm
RP pana Tadeusza Arkita i pana Jana Musiała doty-
czącą nowelizacji ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o do-
radztwie podatkowym (Dz. U. z 2008 r. Nr 73, poz. 443,
z późn. zm.), tj. rządowego projektu ustawy o zmianie
ustawy o doradztwie podatkowym oraz niektórych
innych ustaw, przekazanego dnia 4 marca 2010 r.
przez prezesa Rady Ministrów Marszałkowi Sejmu
RP (druk nr 2874), przedstawiam następujące sta-
nowisko:
1. Czy zniesiony zostanie zakaz prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej przez doradców podatkowych
wykonujących ten zawód?
Zgodnie z obowiązującym art. 31 ust. 1 ustawy
o doradztwie podatkowym doradca podatkowy wyko-
nujący ten zawód co do zasady nie może prowadzić
działalności gospodarczej. Ustawa określa jednocze-
śnie rodzaje działalności, które – w ramach wyjątku
– doradca podatkowy wykonujący ten zawód jest
uprawniony prowadzić.
Mając na względzie, iż art. 25 ust. 1 dyrektywy
2006/123/WE dot. usług na rynku wewnętrznym na-
kazuje zapewnić, iż na usługodawców nie nakłada się
wymogów, które zobowiązują ich do prowadzenia wy-
łącznie danej działalności, w przygotowanym projek-
cie ustawy zaproponowano zniesienie obowiązujące-
go zakazu prowadzenia przez doradcę podatkowego
wykonującego zawód innego rodzaju działalności go-
spodarczej (art. 1 pkt 15 projektu zmieniający brzmie-
nie art. 31 ustawy o doradztwie podatkowym).
Dostosowując uregulowanie art. 31 ustawy do po-
stanowień ww. dyrektywy, generalnie w projekcie
ustawy dopuszczono możliwość prowadzenia działal-
ności gospodarczej przez doradcę podatkowego z za-
strzeżeniem, iż wykonywanie tej działalności nie
spowoduje konfliktu interesów i niezgodności między
poszczególnymi rodzajami prowadzonej działalności,
a także nie narusza niezależności i bezstronności do-
radcy podatkowego, jak też nie pozostaje w sprzecz-
ności z zasadami etyki zawodowej.
2. Czy projekt ustawy reguluje zjawisko tzw. dzia-
łalności wielodyscyplinarnej (tj. różne rodzaje wyko-
nywanej działalności przez doradcę podatkowego)?
Zaproponowane w art. 1 pkt 15 projektu rozwią-
zanie polegające na zmianie art. 31 ustawy o doradz-
twie podatkowym stanowi konsekwencję postano-
wień art. 25 ust. 1 dyrektywy 2006/123/WE dot.
usług na rynku wewnętrznym, który nakazuje umoż-
liwienie prowadzenia działalności wielodyscyplinar-
nej. Dostosowując zatem przepis art. 31 ustawy o do-
radztwie podatkowym do wymagań ww. dyrektywy,
w projekcie ustawy dopuszczono możliwość prowa-
dzenia przez doradcę podatkowego wykonującego za-
wód innej działalności gospodarczej, przy jednocze-
snym spełnieniu określonych w ustawie warunków
dotyczących m.in. zapobiegania konfliktów interesów
i niezgodności między poszczególnymi rodzajami
działalności, niezależności i bezstronności doradcy
podatkowego.
3. Czy przewidywane są zmiany w zakresie OC
doradców podatkowych?
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o doradz-
twie podatkowym oraz niektórych innych ustaw za-
proponowano zmiany w zakresie zasad odpowie-
dzialności za niedopełnienie obowiązku ubezpiecze-
nia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrzą-
dzone przy wykonywaniu czynności doradztwa po-
datkowego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami doradca
podatkowy, który nie dopełni obowiązku ubezpiecze-
nia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrzą-
dzone przy wykonywaniu czynności doradztwa po-
datkowego, podlega skreśleniu przez Krajową Radę

Doradców Podatkowych z listy doradców podatko-
wych (art. 10 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy o doradztwie
podatkowym).
W projekcie ustawy zaproponowano zaś likwidację
ww. przesłanki obligatoryjnego skreślenia z listy do-
radców podatkowych (art. 1 pkt 6 lit. a projektu)
i jednocześnie zaproponowano wprowadzenie w to
miejsce odpowiedzialności dyscyplinarnej za niedo-
pełnienie obowiązku ubezpieczenia OC (art. 1 pkt 27
projektu ustawy). Rozbudowany katalog kar dyscy-
plinarnych (upomnienie, nagana, zawieszenie prawa
wykonywania zawodu, pozbawienie prawa wykony-
wania zawodu) pozwoli sądom dyscyplinarnym na
wymierzanie kar adekwatnych do stopnia zawinienia
i szkody. Również w przypadku innych zawodów za-
ufania publicznego, takich jak np. radcowie prawni
i adwokaci, którzy uprawnieni są do wykonywania
doradztwa podatkowego, brak ubezpieczenia OC nie
jest przesłanką bezwzględnego pozbawienia upraw-
nień zawodowych, ale przesłanką pociągnięcia do
odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Jednocześnie w projekcie ustawy przewidziano
dodatkowe wzmocnienie ochrony usługobiorców ko-
rzystających z usług doradców podatkowych poprzez
wprowadzenie regulacji art. 44b ustawy o doradz-
twie podatkowym (art. 1 pkt 23 projektu), który za-
kazuje wykonywania czynności doradztwa podatko-
wego doradcy podatkowemu i innym podmiotom
uprawnionym do wykonywania tych czynności
w okresie braku ochrony ubezpieczeniowej wynika-
jącej z niedopełnienia przez te podmioty obowiązku
ubezpieczenia OC.
Zgodnie z uregulowaniami art. 23 dyrektywy
2006/123/WE dot. usług na rynku wewnętrznym
w projekcie ustawy przewidziano wprowadzenie me-
chanizmu porównywania ubezpieczeń (art. 1 pkt 23
projektu wprowadzający art. 44a ustawy o doradz-
twie podatkowym). W rezultacie od obowiązku ubez-
pieczenia zwolnieni będą doradcy podatkowi rozpo-
czynający prowadzenie działalności na terytorium
Polski, którzy wykażą, że są objęci ubezpieczeniem
zgodnie z przepisami państwa członkowskiego, w któ-
rym prowadzą przedsiębiorstwo, a warunki i zakres
tego ubezpieczenia są równoważne (lub zasadniczo
porównywalne w odniesieniu do celu oraz w odnie-
sieniu do ochrony ubezpieczeniowej) warunkom i za-
kresowi ubezpieczenia wymaganego przez przepisy
prawa polskiego. Jeżeli równoważność jest jedynie
częściowa, to Polska będzie mogła wymagać dodat-
kowego ubezpieczenia, aby pokryło ono aspekty do-
tychczas nieuwzględnione.
4. Czy wprowadzone zostaną nowe kompetencje
doradców podatkowych m.in. w zakresie obowiązków
celnych czy egzekucji administracyjnej?
Przygotowany projekt ustawy przewiduje rozsze-
rzenie zakresu czynności doradztwa podatkowego
o czynności polegające na (art. 1 pkt 1 projektu):
— udzielaniu podatnikom, płatnikom i inkasen-
tom, na ich zlecenie lub na ich rzecz porad, opinii
573
i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków celnych oraz
w sprawach egzekucji administracyjnej związanej
z tymi obowiązkami,
— reprezentowaniu podatników, płatników i in-
kasentów w postępowaniu przed organami admini-
stracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decy-
zji, postanowień i innych aktów administracyjnych
w sprawach obowiązków podatkowych i celnych oraz
egzekucji administracyjnej związanej z tymi obo-
wiązkami.
Zaproponowana w art. 1 pkt 1 projektu zmiana
brzmienia art. 2 ust. 1 ustawy o doradztwie podatko-
wym wskazuje, iż do zakresu czynności doradztwa
podatkowego należą, poza obowiązkami podatkowy-
mi, sprawy obowiązków celnych i egzekucji admini-
stracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Zaprojek-
towana zmiana ma na celu zapewnienie osobom ko-
rzystającym z usług doradcy podatkowego bardziej
wszechstronnej i usprawnionej obsługi. Doradcy po-
datkowi są merytorycznie przygotowani do prowa-
dzenia tego rodzaju spraw, gdyż prawo celne i postę-
powanie egzekucyjne w administracji objęte są za-
kresem przedmiotowym egzaminu na doradcę podat-
kowego. Czynności doradztwa podatkowego w zakre-
sie spraw obowiązków celnych i egzekucji admini-
stracyjnej będą objęte obowiązkowym ubezpiecze-
niem OC.
Ponadto do zakresu czynności doradztwa podat-
kowego włączono czynności związane z reprezento-
waniem podatników, płatników i inkasentów w po-
stępowaniu przed organami administracji publicznej
i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień
i innych aktów administracyjnych w sprawach z za-
kresu obowiązków podatkowych i celnych tych pod-
miotów, jak również w sprawach egzekucji admini-
stracyjnej związanej z tymi obowiązkami (zaprojek-
towany art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy). Dotychczas repre-
zentowanie podatnika, płatnika i inkasenta w cha-
rakterze pełnomocnika w postępowaniu przed orga-
nami administracji publicznej i w postępowaniu
w zakresie sądowej kontroli decyzji administracyj-
nych możliwe było tylko w sprawach obowiązków po-
datkowych i uregulowane było jedynie w art. 41 ust. 1
i 2 ustawy. Zamieszczenie regulacji dotyczących
uprawnienia procesowego doradcy podatkowego w ka-
talogu czynności doradztwa podatkowego spowoduje,
że objęcie go obowiązkowym ubezpieczeniem od od-
powiedzialności cywilnej zostanie wyrażone expres-
sis verbis w ustawie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
574
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie wyznaczania nadmiernych
powierzchni obszarów chronionych (14943)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 12 marca br. (znak: SPS-023-14943/10),
dotyczące interpelacji posła Edwarda Wojtasa, w spra-
wie wyznaczania nadmiernych powierzchni obsza-
rów chronionych, uprzejmie przedkładam następują-
ce stanowisko.
Odnosząc się do pytania pierwszego, nie można
zgodzić się ze stwierdzeniem, że obszary Natura 2000
wyznaczane są na zbyt dużych powierzchniach. Pro-
pozycje nowych obszarów (wysłane do Komisji Euro-
pejskiej 29 października 2009 r.) powstawały w opar-
ciu o prace terenowe wojewódzkich zespołów specja-
listycznych (WZS) i miały na celu potwierdzenie lub
pozyskanie nowych informacji dotyczących występo-
wania siedlisk przyrodniczych i gatunków chronio-
nych w ramach sieci Natura 2000. Eksperci pracują-
cy w ramach WZS byli zobowiązani do wyznaczenia
takich granic obszarów, by objąć ich zasięgiem wy-
łącznie najcenniejsze tereny, wyłączając, jeśli jest to
możliwe, tereny zurbanizowane oraz tereny niepo-
siadające walorów kwalifikujących się do objęcia sie-
cią Natura 2000. Ponadto przygotowane przez WZS
propozycje obszarów zostały przekazane do Instytu-
tu Ochrony Przyrody w Krakowie w celu ich zwery-
fikowania i przygotowania pełnej dokumentacji dla
wszystkich propozycji obszarów Natura 2000.
Następnie proponowane obszary przeszły opinio-
wanie z właściwymi miejscowo radami gmin, a także
szereg konsultacji wewnątrzresortowych i międzyre-
sortowych. Podczas konsultacji wewnątrzresorto-
wych prowadzone były spotkania uzgodnieniowe
z właściwymi regionalnymi dyrekcjami Lasów Pań-
stwowych. Kwestie dotyczące województwa lubelskie-
go omawiane były w czasie trzydniowych spotkań,
podczas których uzgodniono przebieg granic wszyst-
kich proponowanych obszarów Natura 2000 położo-
nych w granicach gruntów Lasów Państwowych.
Posługując się przykładem podanym w interpelacji,
granice obszarów proponowanych dla wilka zostały
skorygowane maksymalnie, jednak tak, aby spełnia-
ły swoje założenia i chroniły walory przyrodnicze.
Jak wspomniano powyżej, walory przyrodnicze ob-
szarów były opracowane przez WZS. Członkiem WZS
lubelskiego była pani S. N. – uważana za najlepszego
eksperta w Polsce w kwestiach dotyczących życia
i zachowań wilków, w raporcie której zostały zawar-
te następujące informacje:
„Populacja wilka w Polsce jest obecnie szacowana
na około 600–650 osobników (Jędrzejewski i in.
2008a, 2008b). Populacja zasiedlająca województwo
lubelskie stanowi całość z populacją w nizinnej czę-
ści woj. podkarpackiego i jest częścią większej po-
pulacji obejmującej Kotlinę Sandomierską, Roztocze
i Polesie. Jej aktualna liczebność oceniana jest na
120–130 osobników i zbieżna jest z liczebnością po-
tencjalną, obliczoną z wykorzystaniem „Modelu
przydatności siedlisk dla wilka” (Jędrzejewski i in.
2008a). Ze względu na niewielką powierzchnię kom-
pleksów leśnych w odniesieniu do potrzeb prze-
strzennych wilczych grup rodzinnych, które wyno-
szą około 250 km2 na 1 watahę (Jędrzejewski i in.
2007), populacja wilka w całym zasięgu występowa-
nia w Polsce, także w województwie lubelskim, funk-
cjonuje jako metapopulacja. Składa się ona z szeregu
niewielkich subpopulacji liczących od jednej do kilku
watah, które zasiedlają Lasy Janowskie, Puszczę Sol-
ską, Roztocze Środkowe i Południowe, Lasy Sobibor-
skie, Parczewskie i Strzeleckie, i połączone są z sobą
korytarzami migracyjnymi. Korytarze te umożliwia-
ją wymianę osobników (a zarazem wymianę genów)
pomiędzy subpopulacjami, uzupełnianie ubytków
wywołanych zwiększoną śmiertelnością, gwarantu-
jąc stabilność oraz trwałość populacji w dłuższej per-
spektywie czasowej. Najpoważniejszym zagrożeniem
dla tak funkcjonujących populacji są bariery liniowe
w postaci np. ciągłej zabudowy lub infrastruktury
transportowej.
Populacja wilków zasiedlająca lasy w obrębie wo-
jewództwa lubelskiego szacowna jest na około 67–77
(śr. 72) osobników (bazy danych Ogólnopolskiej In-
wentaryzacji Wilka i Rysia i Stowarzyszenia dla Na-
tury „Wilk”). Stanowi to około 11% populacji krajo-
wej tego gatunku. Jak wykazały badania (Pilot i in.
2006, Jędrzejewski i in. 2008b) różni się ona pod
względem genetycznym od populacji karpackiej oraz
populacji zasiedlającej lasy północno-wschodniej Pol-
ski. Wilki z omawianej populacji migrują zwykle na
północ oraz w kierunku południowo-zachodnim, sta-
nowiąc istotne źródło osobników rekolonizujących
lasy centralnej i zachodniej Polski (Pilot i in. 2006,
Jędrzejewski i in. 2008b), rzadkie są natomiast mi-
gracje w kierunku Karpat. Rezultatem tego procesu
jest m.in. obecność od kilku lat stałej watahy w la-
sach nadleśnictwa Suchedniów (Puszcza Świętokrzy-
ska). Badania wykazały, że z obszaru pogranicza lu-
belsko-podkarpackiego pochodziły wilki stwierdzane
w latach 2002–2003 w nadleśnictwie Przedbórz,
a następnie w latach 2004–2005 w Rudach Racibor-
skich. Reasumując, populacja ta stanowi ważne źró-
dło migrujących osobników i odgrywa istotną rolę
w rekolonizacji lasów Polski południowo-centralnej,
a prawdopodobnie też Polski zachodniej. Z uwagi na
swoją odrębność oraz znaczenie w procesie rekoloni-
zacji, populacja ta powinna być odpowiednio chronio-
na poprzez tworzenie obszarów Natura 2000 obejmu-
jących najcenniejsze ostoje wilka w województwie
lubelskim.”
W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę
fakt, że wszystkie obszary w województwie lubel-

skim zostały uzgodnione, nie planuje się zmiany ich
granic.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniach
24–25 marca br. w Warszawie odbyło się bilateralne
seminarium biogeograficzne z udziałem przedstawi-
cieli Komisji Europejskiej. W czasie spotkania stwier-
dzono, że przy obecnym stanie obszarów mających
znaczenie dla Wspólnoty, zaproponowanych ze wzglę-
du na wilka, nie ma potrzeby wyznaczania większej
ilości obszarów dla tego gatunku. Oznacza to także,
że jakakolwiek próba zmniejszenia obszarów, w któ-
rych przedmiotem ochrony jest wilk, może wiązać się
z zarzutami o niekompletność sieci.
Nawiązując do pytania drugiego, uprzejmie infor-
muję, że fakt wyznaczenia obszaru Natura 2000 nie
jest jednoznaczny z zakazem realizacji inwestycji.
Przy ocenianiu inwestycji przede wszystkim należy
sprawdzić, czy może mieć ona negatywny wpływ na
przedmioty ochrony danego obszaru. Przedmiotem
ochrony są te siedliska przyrodnicze lub gatunki ro-
ślin i zwierząt, które w standardowym formularzu
danych określonego obszaru otrzymały klasyfikację
literową A, B bądź C. Oznacza to w praktyce, że je-
żeli w danej lokalizacji nie występuje siedlisko bądź
gatunek, dla którego utworzono obszar i inwestycja
nie ma na nie negatywnego wpływu, nawet jeżeli zlo-
kalizowana jest w obszarze, nie ma powodów do od-
mowy zgody na realizację przedsięwzięcia. Niemniej
jednak to na inwestorze spoczywa obowiązek udo-
wodnienia braku znaczącego oddziaływania na cele
ochrony obszaru oraz przygotowanie poprawnego ra-
portu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowi-
sko lub raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na
obszary Natura 2000, który jest jednym z podstawo-
wych materiałów w trakcie postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko lub oceny od-
działywania na obszary Natura 2000.
Odnosząc się do zarzutu utrudnionego dojazdu do
posesji ze względu na obszary objęte programem Na-
tura 2000, informuję, że przepisy nie przewidują za-
kazu poruszania się pojazdami mechanicznymi
w obrębie tych obszarów.
Sieć Natura 2000 nie jest czynnikiem hamującym
rozwój kraju czy blokującym wszelkie inwestycje, jak
czasami określa się to w nierzetelnych opiniach.
Uwzględnianie uwarunkowań ekologicznych i dzie-
dzictwa przyrodniczego w planowaniu inwestycji jest
naszym obowiązkiem, a celem wyznaczania i zarzą-
dzania siecią Natura 2000 jest egzekwowanie tego
obowiązku. Ustawa o ochronie przyrody wyraźnie
wskazuje, w jakich sytuacjach dana inwestycja nie
może zostać zrealizowana, dopuszcza jednak sytuacje
wyjątkowe, kiedy nadrzędny interes społeczno-go-
spodarczy może przeważyć nad potrzebami ochrony
danych gatunków i siedlisk.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
prawidłowo przeprowadzona ocena oddziaływania na
środowisko lub ocena oddziaływania na obszary Na-
tura 2000 umożliwia wybór rozwiązań najkorzyst-
niejszych dla środowiska, w tym dla obszarów Natu-
575
ra 2000, oraz podejmowanie racjonalnych decyzji
odnośnie do gospodarowania zasobami środowisko-
wymi, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.
Tym samym procedura ta staje się jednym z kluczo-
wych instrumentów ochrony przyrody, umożliwiając
zachowanie różnorodności biologicznej i bogactwa
przyrodniczego.
Obszary Natura 2000 w przeciwieństwie do więk-
szości tradycyjnych form ochrony przyrody reprezen-
tuje odmienne podejście do ochrony walorów przy-
rodniczych opierające się na założeniu, że człowiek
jest integralną częścią przyrody. Sieć Natura 2000
nie ma na celu tworzenia „skansenów cywilizacyj-
nych” na obszarach o dobrze zachowanych walorach
przyrodniczych. Nie wiąże się też z ustawowymi za-
kazami gospodarowania – wręcz przeciwnie, często
istnienie przedmiotu ochrony (gatunku lub siedliska)
jest uzależnione od właściwie prowadzonej gospodar-
ki, np. koszenia łąk bądź wypasu. Na takie działania
możliwe jest uzyskanie dopłat, m.in. z płatności rol-
no-środowiskowych, które są wyższe od 5 do 15% na
obszarach Natura 2000 w stosunku do „zwykłych”
gruntów. Gminy objęte obszarem Natura 2000 trak-
towane są na preferencyjnych warunkach w dostępie
do środków na ochronę przyrody w ramach prioryte-
tu V Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”. Uzyskują też dodatkową punktację w kwa-
lifikacji wniosków do Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na monitoring środowi-
ska, racjonalizację gospodarki odpadami, BAT i ochro-
nę powietrza w przedsiębiorstwach oraz uzyskują
możliwość uzyskania dotacji na sieć kanalizacyjną,
nawet gdy wskaźnik koncentracji mieszkańców wy-
nosi mniej niż 120 osób/km sieci. Istotnym jest, iż
zgodność z zasadami ochrony w obszarach Natura
2000 wzmacnia argumentację na rzecz finansowania
wszelkich innych proekologicznych projektów, takich
jak np. budowa oczyszczalni ścieków, innowacje tech-
nologiczne przedsiębiorstw prowadzące do ochrony
środowiska itp. Równocześnie fakt istnienia obszaru
Natura 2000 może być wykorzystany przez gminy do
ich promocji (np. w zakresie turystyki), jak również
stosowania eco-labelingu swoich produktów i usług.
Warto podkreślić, iż niektóre gminy same postulują
o włączenie swoich gruntów do sieci Natura 2000,
upatrując w tym szansę na rozwój regionu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
576
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie umieszczania w dowodzie osobistym
danych umożliwiających identyfikację
grupy krwi, w związku z toczącymi się pracami
nad nowym, elektronicznym dowodem
tożsamości (14946)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Osucha, przesłaną przy
piśmie, znak: SPS-023-14946/10, z dnia 12 marca
2010 r., w sprawie umieszczenia w dowodzie osobi-
stym danych umożliwiających identyfikację grupy
krwi w związku z toczącymi się pracami nad nowym,
elektronicznym dowodem osobistym, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ministerstwo Zdrowia bierze czynny udział w pra-
cach prowadzonych przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji nad połączonym projek-
tem karty ubezpieczenia zdrowotnego oraz nowego
dowodu osobistego pl.ID. W przyjętym przez Radę
Ministrów projekcie ustawy o dowodach osobistych
wprowadzono przepis dotyczący dodatkowej prze-
strzeni na karcie przewidzianej do implementacji
funkcjonalności związanych z kartą ubezpieczenia
zdrowotnego. Z ustaleń roboczych wynika, iż prze-
strzeń ta będzie wynosiła 32 K, zaimplementowany
będzie na niej licznik transakcji usług medycznych
oraz obszarowy, specjalnie dedykowany certyfikat
uwierzytelniania dostępu do danych medycznych.
Dane ratunkowe będą gromadzone w systemie
bazodanowym tworzonym w ramach projektu P1
„Elektroniczna platforma gromadzenia, analizy i udo-
stępniania zasobów cyfrowych o zdarzeniach me-
dycznych”, realizowanego przez Centrum Systemów
Informacyjnych Ochrony Zdrowia w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013. Pacjenci, a także w nagłych przypadkach od-
powiednie służby medyczne, uzyskają do nich zdalny
dostęp, wykorzystując oferowane usługi sieciowe. Do
chwili obecnej nie została jeszcze rozstrzygnięta kwe-
stia, w jaki sposób uprawnione służby medyczne będą
uzyskiwały dostęp do danych ratunkowych (nadawa-
nie uprawnień dostępu do danych ratunkowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie niepokojących działań
Ministerstwa Infrastruktury, które mogą
ograniczyć dostęp do kolejowych usług
przewozowych poprzez działania negujące
funkcjonowanie pociągów InterRegio
uruchamianych przez spółkę
Przewozy Regionalne przy jednoczesnym
wspieraniu działalności pociągów
Tanich Linii Kolejowych uruchamianych
przez spółkę PKP InterCity (14947)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację,
nr SPS-023-14947/10, z dnia 12 marca 2010 posła
Jacka Osucha w sprawie niepokojących działań Mi-
nisterstwa Infrastruktury, które mogą ograniczyć
dostęp do kolejowych usług przewozowych poprzez
działania negujące funkcjonowanie pociągów Inter-
Regio uruchamianych przez spółkę Przewozy Regio-
nalne przy jednoczesnym wspieraniu działalności
pociągów Tanich Linii Kolejowych uruchamianych
przez spółkę PKP InterCity, przekazuję poniższe in-
formacje.
W dniu 7 października 2009 r. do prezesa Urzę-
du Transportu Kolejowego wpłynęła skarga PKP
InterCity SA na zarządcę infrastruktury kolejowej
PKP PLK SA w związku z nieprzestrzeganiem za-
pisów wynikających z ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94,
z późn. zm.). Skarga dotyczyła w szczególności bra-
ku skoordynowania tras pociągów oraz przydziela-
nia tras pociągów bez uwzględnienia odpowiednich
przerw między przejazdami pociągów różnych prze-
woźników. W wyniku przeprowadzonego postępo-
wania administracyjnego prezes UTK stwierdził
naruszenie przepisów ustawy o transporcie kolejo-
wym przez PKP PLK SA oraz Przewozy Regionalne
sp. z o.o. W dniu 24 lutego 2010 r. wydana została
przez prezesa UTK decyzja nr TRM/9112/1/10 na-
kazująca PKP PLK SA oraz spółce Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. usunięcie zaistniałych nieprawidło-
wości. Należy podkreślić, że wydana decyzja nie
stwierdzała, że Przewozy Regionalne sp. z o.o., uru-
chamiając tanie pociągi między dużymi miastami,
złamała prawo. Przeprowadzone postępowanie ad-
ministracyjne wykazało jedynie nieprawidłowe i nie-
zgodne z zasadami postępowanie przewoźnika i za-
rządcy infrastruktury.
Ministerstwo Infrastruktury nie podejmuje dzia-
łań na rzecz likwidacji pociągów InterRegio. Wszel-
kie podejmowane działania i interwencje zmierzają
do wyegzekwowania od spółki Przewozy Regionalne
sp. z o.o. uruchamiania przedmiotowych połączeń na

zasadach zgodnych z ustawą o transporcie kolejo-
wym, a w szczególności zgodnie z art. 30 ust. 2a do-
tyczącym obowiązku wzajemnego uzgodnienia po-
między przewoźnikami i organizatorami przewozów
skoordynowania pociągów, mając na uwadze potrze-
by podróżnych.
Każde działanie przewoźników kolejowych zmie-
rzające do rozszerzenia oferty przewozowej jest zgod-
ne z oczekiwaniami Ministerstwa Infrastruktury,
o ile działania te podejmowane są zgodnie z obowią-
zującym prawem.
Jednocześnie wyjaśniam, że ograniczanie w 2009 r.
przez PKP InterCity SA oferty połączeń kolejowych
pociągami pośpiesznymi wynikało z nieprawidłowo
przygotowanej przez przewoźnika prognozy finanso-
wej dla opracowanego rozkładu jazdy pociągów i ko-
nieczności jego dostosowania do wielkości środków
przewidzianych w budżecie państwa na dofinanso-
wanie nierentownych przewozów międzywojewódz-
kich. Najprawdopodobniej w trakcie obowiązującego
rozkładu jazdy pociągów również konieczne będzie
ograniczenie liczby połączeń, niemniej Ministerstwo
Infrastruktury pozostaje na stanowisku, że ograni-
czenia te nie powinny prowadzić do całkowitego po-
zbawienia komunikacji kolejowej któregokolwiek
z rejonów kraju.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie konieczności dokończenia
modernizacji drogi krajowej nr 94 na odcinku
Kogutek k. Olkusza – Zederman – Przeginia
(14948)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Osucha z dnia 4 marca
2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia 12 marca br.
(sygn. SPS-023-14948/10), dotyczącą dokończenia
modernizacji drogi krajowej nr 94 na odcinku Kogu-
tek k. Olkusza – Zederman – Przeginia, uprzejmie
przedstawiam informacje w przedmiotowej sprawie.
W 2008 r. w ramach realizacji I etapu robót został
zakończony remont nawierzchni drogi nr 94 na tym
odcinku. Obecnie jest przygotowywana dokumenta-
cja projektowa dla etapu II, zawierająca budowę
zbiorników retencyjno-odparowujących, budowę ka-
nalizacji deszczowej, jak również budowę nowych od-
cinków chodników (dł. 2,6 km), w tym chodnika pra-
577
wostronnego w Przegini (po stronie kościoła – ok. 100 m).
Etap II wymagał uzyskania decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach oraz decyzji o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej. Decyzja o środowisko-
wych uwarunkowaniach uzyskana została w lutym
2009 r,. a 3 marca 2009 r. stała się ostateczna (wnio-
sek o wydane decyzji środowiskowej został złożony
we wrześniu 2007 r.).
Obecnie toczy się postępowanie w Wydziale
Ochrony Środowiska, Rolnictwa i Leśnictwa Staro-
stwa Powiatowego w Krakowie w sprawie wydania
decyzji o pozwoleniu wodnoprawnym. Wniosek o wy-
danie decyzji o pozwoleniu wodnoprawanym został
złożony przez jednostkę projektową w dniu 9 listopa-
da 2009 r. Do chwili obecnej decyzja nie została wy-
dana. Wydłużający się czas trwania przedmiotowego
postępowania wynika w dużej mierze z konieczności
ustalania spadkobierców właścicieli nieruchomości
będących stronami postępowania oraz z nieustannie
napływających do starostwa powiatowego sprzeci-
wów mieszkańców wobec planowanej inwestycji.
Wyjaśniam, iż w toku ww. postępowania admini-
stracyjnego, z inicjatywy organu prowadzącego, w dniu
15 grudnia 2009 r. w siedzibie Starostwa Powiatowe-
go w Krakowie odbyło się spotkanie, którego uczest-
nikami byli przedstawiciele Urzędu Miasta i Gminy
Olkusz, Urzędu Gminy Jerzmanowice – Przeginia,
Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Krako-
wie, Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
oraz Pracowni Inżynierskiej Klotoida. Podczas spo-
tkania jednostka projektowa została zobowiązana do
zaopiniowania operatu wodnoprawnego w Starostwie
Powiatowym w Olkuszu oraz Urzędzie Gminy Jerz-
manowice – Przeginia. Jednostka projektowa nie-
zwłocznie po odbyciu spotkania złożyła dokumenta-
cję celem jej zaopiniowania. W dniu 15 lutego 2010 r.
miało miejsce kolejne spotkanie w przedmiotowej
sprawie. W wyniku tego spotkania, które odbyło się
w ww. składzie, jednostka projektowa została zobo-
wiązana do przedstawienia operatu wodnoprawnego
Regionalnemu Zarządowi Gospodarki Wodnej w Kra-
kowie oraz Regionalnemu Zarządowi Gospodarki
Wodnej w Gliwicach. Również w tej sytuacji jednost-
ka projektowa przekazała dnia następnego dokumen-
tację. Jednocześnie warto podkreślić, że regionalny
zarząd gospodarki wodnej był zaangażowany w spra-
wę od początku trwania inwestycji, m.in. był uczest-
nikiem pierwszego spotkania. Do dzisiaj nie została
jednak wydana przedmiotowa opinia.
Wyjaśniam, iż przedmiotowe spotkania oraz wy-
nikające z nich kolejne, dodatkowe uzgodnienia do-
kumentacji projektowej znacząco wydłużają okres
trwania postępowania oraz skutkują coraz to nowy-
mi protestami ze strony władz lokalnych i miesz-
kańców.
W okresie pomiędzy ww. spotkaniami do jednost-
ki projektowej wpłynęła korespondencja ze starostwa
powiatowego (pismo znak OS.II.JP.6223-103/09
z dnia 30 grudnia 2009 r.) w sprawie podania spad-
kobierców oraz aktualnych adresów części osób bę-
578
dących stronami w postępowaniu o wydanie decyzji
o pozwoleniu wodnoprawnym. Jednostka projektowa
dołożyła wszelkich starań, aby uzyskać adresy tych
właścicieli, których dane w ewidencji gruntów i bu-
dynków nie są zgodne ze stanem faktycznym. Naj-
bardziej czasochłonnym oraz utrudnionym było od-
nalezienie spadkobierców zmarłych właścicieli dzia-
łek. Niemniej w dniu 8 lutego 2010 r. pismem o sy-
gnaturze 409/260-ZJP/jc/10 jednostka projektowa
przekazała do Wydziału Ochrony Środowiska, Rol-
nictwa i Leśnictwa Starostwa Powiatowego w Kra-
kowie kompletne informacje.
Projekt był również szeroko oprotestowany przez
mieszkańców podczas konsultacji społecznych – do
Starostwa Powiatowego w Krakowie w styczniu i lu-
tym br. napływały liczne protesty i uwagi mieszkań-
ców. Do wszelkich uwag jednostka projektowa odnio-
sła się w wymaganym czternastodniowym terminie
(8 marca 2010 r. jednostka projektowa przekazała do
starostwa powiatowego odpowiedź na ostatnie prze-
kazane uwagi mieszkańców).
Jednocześnie, pomimo wydanej już decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach, Urząd Gminy Jerz-
manowice – Przeginia pismem o sygn. BIGKiOŚ-
-7040/163/09 z dnia 14 grudnia 2009 r. w sprawie
zaopiniowania materiałów do wniosku o wydanie de-
cyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej
uzgodnił materiały pod warunkiem zlokalizowania
zbiorników poza obszarem mieszkaniowym, czyli nie-
zgodnie z wydaną przez siebie decyzją. Należy pod-
kreślić, iż opóźnienie w wydawaniu decyzji o pozwo-
leniu wodnoprawnym powoduje opóźnienia związane
z uzyskaniem uzgodnień projektu budowlanego i wy-
konawczego z zarządcami uzbrojenia terenu oraz
uniemożliwia skuteczne złożenie wniosku i uzyska-
nie przedmiotowej decyzji.
W celu przyspieszenia przedłużającego się postę-
powania w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu
wodnoprawnym GDDKiA O/Kraków w piśmie z dnia
16 marca 2010 r. do starostwa powiatowego zawnio-
skowała, aby ww. decyzji nadać rygor natychmiasto-
wej wykonalności. Przewidywany termin złożenia
wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej to 30 lipca 2010 r. (uzyskanie
ostatecznej decyzji ZRID 30 listopada 2010 r.).
Dodatkowo na wniosek mieszkańców, na podsta-
wie odrębnej umowy, wykonywana jest dokumenta-
cja chodnika prawostronnego w mieście Przeginia
o długości ok. 2 km z planowanym terminem uzyska-
nia decyzji ZRID we wrześniu 2010 r. Odcinek ten
będzie włączony do II etapu i realizowany w ramach
przebudowy dk 94.
GDDKiA w bieżącym roku planowała rozpocząć
realizację przebudowy drogi krajowej nr 94, jednak
ze względu na wyżej wymienione trudności nie bę-
dzie to możliwe. W przedmiotowym przypadku wyżej
opisane trudności są bezpośrednią przyczyną zmiany
terminu realizacji robót na drodze nr 94. W zaistnia-
łej sytuacji GDDKiA zakłada, iż w bieżącym roku, po
uzyskaniu wymaganych decyzji, zakończone zostaną
prace przygotowawcze, a realizacja zadania nastąpi
w latach 2011–2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie planów likwidacji inspekcji
odpowiedzialnych za kontrolowanie
przestrzegania prawa oraz utworzenia
jednego organu kontrolnego (14949)
Szanowny panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-14949/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Wojciecha Wilka z dnia 4 marca 2010 r. w spra-
wie planów likwidacji inspekcji odpowiedzialnych za
kontrolowanie przestrzegania prawa oraz utworzenia
jednego organu kontrolnego, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji został opracowany projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji terenowych organów admi-
nistracji rządowej. Przedmiotowy projekt był konsul-
towany z wojewodami. W dniu 8 kwietnia 2010 r.
projekt założeń przekazany został do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Istotą przedmiotowego projektu założeń jest kon-
solidacja jednostek organizacyjnych obsługujących
kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży,
tzn. włączenie ich aparatów pomocniczych w struk-
tury urzędu wojewódzkiego. W chwili obecnej ogólna
zasada wyrażona w art. 53 ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wo-
jewództwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206), zgodnie z którą
obsługę rządowych organów administracji zespolonej
zapewnia urząd wojewódzki, stanowi w praktyce wy-
jątek. Jedynie bowiem wojewódzki inspektor nadzoru
geodezyjnego i kartograficznego nie posiada wyod-
rębnionego w formie samodzielnej jednostki budże-
towej aparatu pomocniczego. Wszystkie pozostałe
organy administracji zespolonej posiadają własne
aparaty pomocnicze w postaci odrębnych jednostek
budżetowych.
Dotychczasowe doświadczenia wyraźnie wskazu-
ją, że jest to system nieefektywny, szczególnie w kon-
tekście zarządzania kosztami całej administracji ze-

spolonej podległej wojewodzie. Liczba stanowisk ob-
sługowych w stosunku do stanowisk merytorycznych
w jednostkach administracji zespolonej wynosi ok.
24%, przy czym im mniejsza jednostka, tym większy
jest udział tych stanowisk. Przedmiotowa sytuacja
spowodowana jest m.in. występowaniem stanowisk,
których utworzenie w każdej jednostce wymagane
jest przez przepisy prawa (np. stanowiska związane
z prowadzeniem księgowości lub ochrony informacji
niejawnych). Ponadto w jednostkach występują sta-
nowiska, których utworzenie jest niezbędne dla pra-
widłowej działalności jednostek, np. stanowiska
związane z prowadzeniem spraw kadrowych, spraw
informatycznych czy stanowiska związane z udziela-
niem zamówień publicznych.
Funkcjonujące rozwiązanie, polegające na tym, że
urząd wojewódzki zapewnia pełną obsługę wojewódz-
kiej inspekcji nadzoru geodezyjnego i kartograficz-
nego w zakresie kadrowym, finansowym i logistycz-
nym, powoduje, że wojewódzki inspektor nadzoru
geodezyjnego i kartograficznego może skupić się wy-
łącznie na realizacji swoich zadań merytorycznych.
Jest to również o tyle istotne, że mniejsze jednostki,
takie jak wojewódzki inspektorat nadzoru budowla-
nego, Państwowa Straż Rybacka czy też wojewódzki
konserwator zabytków, dysponują niewielkimi środ-
kami na wynagrodzenia. Konieczność zabezpiecze-
nia środków na pensje dla osób realizujących zadania
obsługowe ogranicza możliwość zatrudniania specja-
listów. Specyfika zadań obsługowych natomiast po-
woduje, że nawet najmniejsza jednostka musi zatrud-
nić osobę, która będzie zajmowała się sprawami ka-
drowymi, finansami, zarządzaniem nieruchomościa-
mi, bezpieczeństwem i higieną pracy itd. Dodatkowo
szeroki zakres obowiązków takiej osoby sprawia, że
zazwyczaj ma ona trudności z rzetelną i komplekso-
wą analizą uregulowań prawnych dotyczących tak
wielu dziedzin.
Powyższe prowadzi do wniosku, że sposób zorga-
nizowania w administracji spraw z zakresu zatrud-
nienia nie należy do najbardziej efektywnych. Jest to
zatem kolejna sfera, w której zastosowanie nowocze-
snych metod zarządzania, z wykorzystaniem dostęp-
nych rozwiązań technicznych i rozwiązań funkcjo-
nujących poza sektorem publicznym, może doprowa-
dzić do ograniczania kosztów jej funkcjonowania.
W opinii Ministerstwa SWiA uchwalenie ustawy
przyczyni się do pełniejszej realizacji woli ustawo-
dawcy wyrażonej w ustawie o wojewodzie i admini-
stracji rządowej w województwie w zakresie zespo-
lenia administracji w jednym urzędzie, poprawy
organizacji i jakości pracy inspekcji wojewódzkich
oraz umożliwi skoncentrowanie się organów rządo-
wej administracji zespolonej na wykonywaniu zadań
merytorycznych, do których wykonywania zostały
powołane.
Podkreślenia przy tym wymaga, że projektowane
przepisy nie naruszają ustawowych kompetencji wo-
jewódzkich inspektorów, toteż wejście w życie przed-
miotowej ustawy nie spowoduje powstania jednego
579
organu kontrolnego. Każdy z inspektorów będzie kie-
rował wydzieloną komórką organizacyjną urzędu
wojewódzkiego zapewniającą realizację zadań danej
inspekcji. Nie ulegnie również zmianie system kon-
troli przedsiębiorców.
Powyższe wpłynąć ma na zwiększenie efektywno-
ści działania administracji rządowej oraz poprawę
wizerunku administracji, odnośnie do której od wie-
lu lat formułowane są przez opinię publiczną postu-
laty zmniejszenia biurokracji i redukcji stanu osobo-
wego, przy zachowaniu właściwego standardu obsłu-
gi obywateli.
W chwili obecnej szacuje się, że w skali całego
kraju konieczne będzie rozwiązanie umów o pracę
z 2895 osobami. Projekt założeń do projektu ww.
ustawy przewiduje, że pracownicy likwidowanych
inspektoratów staną się pracownikami urzędów wo-
jewódzkich. Stosunki pracy z pracownikami likwi-
dowanych urzędów obsługujących organy rządowej
administracji zespolonej w województwie wygasną
po upływie trzech miesięcy od dnia przejścia do
urzędu wojewódzkiego, jeżeli przed upływem tego
terminu nie zostaną im zaproponowane nowe wa-
runki pracy lub płacy albo w razie nieprzyjęcia no-
wych warunków pracy lub płacy. Jest to standardo-
we rozwiązanie stosowane w przypadku zmian
w organizacji administracji publicznej. Ponadto w ra-
mach wdrażania ustawy wojewodowie zostaną zo-
bowiązani do podjęcia działań osłonowych polega-
jących na pomocy zwalnianym pracownikom w zna-
lezieniu nowych miejsc pracy w jednostkach sektora
publicznego, w tym w szczególności w jednostkach
samorządu terytorialnego.
Urzędy wojewódzkie przejmą także mienie likwi-
dowanych inspektoratów, z zastrzeżeniem przepisów
o gospodarce nieruchomościami i przepisów o finan-
sach publicznych. Dalsze ewentualne zmiany w tym
zakresie będą przeprowadzane przez wojewodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie lokalizacji elektrowni atomowej
w Polsce (14950)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pana posła Wojciecha Wilka,
znak: SPS-023-14950/10, z dnia 4 marca 2010 r. skie-
rowanej do ministra gospodarki w sprawie lokalizacji
580
elektrowni atomowej w Polsce, odpowiadając na
przedstawione pytania, wyjaśniam.
Ad 1. Kiedy można się spodziewać ostatecznego
wskazania miejsc, w których zdaniem rządu taki
obiekt mógłby powstać?
Ad 2. Czy wskazana zostanie jedna czy więcej lo-
kalizacji?
Ministerstwo Gospodarki, realizując działania
w zakresie wdrażania energetyki jądrowej przedsta-
wione w Ramowym harmonogramie działań dla
energetyki jądrowej oraz w będącym załącznikiem
do „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” „Pro-
gramie działań wykonawczych na lata 2009–2012”
zleciło wykonanie ekspertyzy na temat kryteriów lo-
kalizacji elektrowni jądrowych oraz oceny uzgodnio-
nych lokalizacji. Celem tego działania było wyłonie-
nie potencjalnych lokalizacji dla elektrowni jądro-
wych. W 2010 r., zespół ekspertów pod kierunkiem
Biura Studiów i Projektów Energetycznych „Energo-
projekt-Warszawa” SA wykonał na rzecz Minister-
stwa Gospodarki ww. dzieło. Ostateczny wybór loka-
lizacji jest postępowaniem długotrwałym, wymaga-
jącym włączenia w ten proces szeregu dyscyplin.
Rozważane lokalizacje wymagają wykonania szeregu
kosztownych i długotrwałych badań. Stąd dla ogra-
niczenia ilości badanych lokalizacji w ekspertyzie
poddano je wstępnej selekcji i ustalono ranking loka-
lizacji najkorzystniejszych. Ocenie podlegało 27 loka-
lizacji.
Ranking pierwszych 10 lokalizacji wynikający
z ww. ekspertyzy w formie tabelarycznej przedsta-
wiono poniżej:
Lp Lokalizacja
1 Żarnowiec
2 Warta-Klempicz
3 Kopań
4 Nowe Miasto
5 Bełchatów
6 Nieszawa
7 Tczew
8 Choczewo
9 Połaniec
10 Chotcza
Zespół ekspertów zarekomendował lokalizację:
Żarnowiec, którą preferuje się do dalszych szczegó-
łowych badań lokalizacyjnych. Do badań lokalizacyj-
nych zarekomendowano również następne trzy
(praktycznie równorzędne) lokalizacje: Warta-Klem-
picz, Kopań i Nowe Miasto.
Dla wybranych w oparciu o wyniki ekspertyzy
3–6 lokalizacji jeszcze w bieżącym roku rozpoczęte
zostaną szczegółowe analizy lokalizacyjne. Dopiero
w oparciu o wyniki tych analiz inwestor, Polska Gru-
pa Energetyczna SA, do końca 2013 r. wybierze loka-
lizację dla pierwszej polskiej elektrowni jądrowej.
Ad 3. Jakie kryteria są brane pod uwagę przy oce-
nie przydatności zaproponowanych miejsc do lokali-
zacji elektrowni atomowej?
Zespół do oceny zastosował kryteria zalecane
przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej
(MAEA) w „Cyklu przygotowań w kraju planującym
rozwój energetyki jądrowej” oraz przedstawione
w wytycznych IAEA-TECDOC–1513 pt. „Podstawo-
wa Infrastruktura dla budowy Elektrowni Jądro-
wych” z czerwca 2006 r.
Zastosowane przez zespół kryteria są następu-
jące:
1. Integracja z systemem elektroenergetycznym.
2. Geologia, tektonika.
3. Sejsmologia i inżynieria sejsmiczna.
4. Hydrologia.
5. Dostępność wody chłodzącej, ujęcie i zrzut.
6. Demografia i uprawa ziemi.
7. Meteorologia i rozkład atmosferyczny.
8. Studia flory i fauny.
9. Jądrowe bezpieczeństwo i aspekty ochrony ra-
diologicznej.
10. Ogólne skutki środowiskowe.
11. Ryzyka od zdarzeń spowodowanych przez czło-
wieka.
12. Miejscowa infrastruktura.
13. Kulturowe i historyczne miejsca.
14. Dostęp i awaryjne drogi ewakuacyjne.
15. Możliwość transportu powietrznego, lądowego
i wodnego.
16. Aspekty prawne.
17. Konsultacja publiczna.
Ad 4. Czy już na tym etapie lokalizacji brana jest
pod uwagę opinia społeczności lokalnej? Jeśli nie, to
na jakim etapie tego przedsięwzięcia będzie rozpa-
trywane to kryterium?
Konsultacje społeczne (publiczne) były jednym
z kryteriów branych przez zespół pod uwagę. Kry-
terium to, a w szczególności wyniki tych konsulta-
cji, będzie jednym z najbardziej istotnych dla doko-
nania przez Polską Grupę Energetyczną SA wyboru
ostatecznej lokalizacji dla pierwszej polskiej elek-
trowni jądrowej. Nie da się bowiem zrealizować tego
typu inwestycji bez aprobaty społeczności i władz
lokalnych.
Ad 5. Kiedy miałby zostać uruchomiony pierwszy
blok elektrowni atomowej?
Zgodnie z Ramowym harmonogramem działań
dla energetyki jądrowej uruchomienie pierwszego
bloku przewidywane jest w 2020 r.
Ad 6. Jakie są przewidywane koszty budowy ta-
kiego obiektu i jaką ma mieć moc pierwsza polska
elektrownia atomowa?
Polska zgodnie z wymogami UE może wybudować
tylko reaktory generacji III i III+. Reaktory te, cho-
ciaż są nieco droższe od eksploatowanych obecnie
w większości elektrowni na świecie reaktorów II ge-
neracji, są od nich o wiele bezpieczniejsze. Takie re-
aktory jądrowe produkowane są w Japonii, USA,
Francji, Korei Płd. i Rosji. Zgodnie z wstępnymi in-

formacjami przekazywanymi Polsce przez potencjal-
nych inwestorów koszty budowy 1 MW mocy takiej
elektrowni wyniesie ok. 3–3,5 mln Euro. PGE SA
przewiduje, że elektrownia będzie się składała z dwóch
bloków. Ich moc uzależniona jest od wybranego typu
reaktora. Polski inwestor będzie musiał wybrać mię-
dzy typami reaktorów generacji III oferowanymi ak-
tualnie na rynkach: francuskim EPR-1650 (Evolu-
tion Pressurized Reactor) – produkcji AREVA; ame-
rykańskim AP-1000 (Advanced Pressurized) produk-
cji Westinghouse; amerykańskim EBSWR-1550 (Eco-
nomic and Simplified Boiling Water Reactor) – wytwo-
rzonym przez General Electric; rosyjskim WWER-
-1200/1500 (Wodiano-Wodnyj Energeticzieskij Reak-
tor) – produkcji Gidropress; japońsko-amerykańskim
ABWR-1300 (Advanced Boiling Water Reactor) – pro-
dukcji GE-Toshiba; amerykańsko-japońskim APWR-
-1500 (Advanced Pressurized Water Reactor) – pro-
dukcji Westinghouse-Mitsubishi oraz koreańskim
APR-1400 (Advanced Pressurized Reactor).
O wyborze typu reaktora zadecyduje dokładna
analiza bezpieczeństwa, jego cena i zakres możliwego
udziału polskiego przemysłu w dostawach.
Dziękuję za zainteresowanie się kwestiami zwią-
zanymi z energetyką jądrową. Mam nadzieję, że
przedstawione powyżej wyjaśnienia oraz informacje
uzna Pan Marszałek za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Trojanowska
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie zintensyfikowania działań
przeciwko rozpowszechnianiu materiałów
pedofilskich w ogólnoświatowej sieci TOR
(14952)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14952/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Arkadego Fiedlera z dnia 2 marca w sprawie
zintensyfikowania działań przeciwko rozpowszech-
nianiu materiałów pedofilskich w ogólnoświatowej
sieci TOR, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Coraz bardziej powszechny dostęp do Internetu
stworzył zagrożenie na niespotykaną dotąd skalę
w postaci prezentowania treści pornograficznych
581
z udziałem osób małoletnich oraz działalności pedo-
filskiej internautów. Internet umożliwił osobom o skłon-
nościach pedofilskich nie tylko zaspokajanie swoich
fantazji seksualnych (poprzez stosunkową łatwość
dostępu do materiałów zawierających pornografię
dziecięcą), ale również nawiązywanie poprzez udział
w społecznościach internetowych, chatroomach, dys-
kusjach na forum itd. kontaktów z małoletnimi
w celu doprowadzenia do spotkania i seksualnego
wykorzystania dziecka.
Podkreślić należy, że Policja podejmuje starania
zmierzające do skutecznego zwalczania interneto-
wych pedofilów i osób rozpowszechniających w sieci
pornografię dziecięcą. W związku z powyższym nie-
zbędne okazało się wprowadzenie do porządku praw-
nego odpowiednich przepisów zezwalających Policji
na stosowanie metod pracy operacyjnej, takich jak
m.in. kontrola operacyjna, zakup kontrolowany czy
przesyłka niejawnie nadzorowana w ramach przepro-
wadzania tzw. operacji pod przykryciem, które efek-
tywnie wykorzystywane są przez organy ścigania
innych państw, takich jak np. USA czy Kanada,
w ściganiu przestępstw pedofilskich popełnianych
przez sprawców przy wykorzystywaniu Internetu.
Ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy
Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania karne-
go, ustawy Kodeks karny wykonawczy, ustawy Ko-
deks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 206, poz. 1589) do Kodeksu karnego wpro-
wadzono nowy typ przestępstwa (art. 200a K.k.), któ-
re polega na nawiązywaniu kontaktu z małoletnim
poniżej 15 lat za pośrednictwem systemu teleinfor-
macyjnego lub sieci telekomunikacyjnej i podejmo-
waniu czynności zmierzających do spotkania z nim
w celu popełnienia przestępstwa określonego w art. 197
§ 3 pkt 2, art. 200 lub produkowania bądź utrwalania
treści pornograficznych z jego udziałem. Jednocze-
śnie w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) rozszerzono o przedmiotowe przestęp-
stwo katalog przestępstw, które mogą być objęte pra-
cą operacyjną Policji. Dzięki temu Policja uzyska
możliwość podawania się w sieci – przy wykorzysta-
niu kamuflowanego łącza internetowego – za fikcyjną
osobę nieletnią (poprzez stworzenie fikcyjnej, ale jed-
nocześnie realistycznej tożsamości, za którą skrywał-
by się funkcjonariusz Policji na czatach i dyskusyj-
nych forach internetowych), a następnie, w zależno-
ści od sytuacji, na zastosowanie odpowiednich form
i metod pracy operacyjnej zawartych w ustawie o Po-
licji. Ustawa o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy
Kodeks postępowania karnego, ustawy Kodeks kar-
ny wykonawczy, ustawy Kodeks karny skarbowy
oraz niektórych innych ustaw wejdzie w życie w dniu
8 czerwca 2010 r. W chwili obecnej w strukturach
Policji trwają przygotowania pod względem organi-
zacyjnym i technicznym do skutecznego wykorzysta-
nia uprawnień, jakie w związku z ww. zmianą stanu
prawnego będą od czerwca 2010 r. przysługiwać Po-
582
licji w zakresie wykrywania i ścigania przestępczości
pedofilskiej.
Ponadto wprowadzenie nowego typu przestęp-
stwa wynika również z konieczności dostosowania
polskiego prawa do postanowień Konwencji Rady Eu-
ropy z Lanzarote o ochronie dzieci przed seksualnym
wykorzystywaniem i niegodziwym traktowaniem
w celach seksualnych, podpisanej przez Polskę w dniu
25 października 2007 r. Art. 23 konwencji, będący
wzorem dla art. 200a K.k., nakłada na strony kon-
wencji obowiązek przyjęcia środków ustawodawczych
lub innych w celu zapewnienia karalności umyślnego
składania dziecku przez osobę dorosłą za pośrednic-
twem technologii informacyjnych i telekomunikacyj-
nych propozycji spotkania w celu wykorzystania sek-
sualnego dziecka lub w celu popełnienia przeciwko
dziecku przestępstwa dotyczącego dziecięcej prosty-
tucji, w sytuacji gdy za taką propozycją idą faktyczne
działania mające na celu doprowadzenie do takiego
spotkania.
Podkreślenia wymaga, że zwalczanie pedofilii
i pornografii dziecięcej ze względu na ciężar gatun-
kowy tego rodzaju przestępstw, złożoność procesu
wykrywczego, sposoby uzyskiwania i gromadzenia
materiału dowodowego, specyficzny charakter postę-
powania z pokrzywdzonym i świadkami wiąże się
z koniecznością podjęcia rozwiązań systemowych
ukierunkowanych na rozpoznawanie i skuteczne
zwalczanie tego typu przestępczości. Dlatego też po-
wołane zostały w ramach polskich organów ścigania
stosowne struktury zajmujące się zwalczaniem ww.
procederu. Decyzją komendanta głównego Policji
nr 488 z dnia 5 września 2006 r. powołany został
centralny zespół do walki z handlem ludźmi, pedofi-
lią i pornografią dziecięcą KGP, do którego zadań
należy m.in.:
— koordynacja i nadzór nad działalnością ze-
społów do walki z pedofilią i pornografią dziecięcą
powołanych w komendach wojewódzkich Policji
i w Komendzie Stołecznej Policji w obszarze zwal-
czania przestępczości pedofilskiej (w postaci bieżą-
cego nadzoru nad formami pracy operacyjnej pro-
wadzonymi przez zespoły wojewódzkie czy udzie-
lania niezbędnej pomocy, zwłaszcza w wymiarze
międzynarodowym),
— prowadzenie działań prewencyjnych zmierza-
jących do ograniczenia zjawisk pedofilii i pornografii
dziecięcej (udział w kampaniach medialnych, konfe-
rencjach i spotkaniach mających na celu przybliżenie
przedmiotowej problematyki oraz uświadomienie
skali zagrożeń),
— udział w organizowaniu międzynarodowych
operacji mających na celu zwalczanie przestępczości
związanej z pedofilią i pornografią dziecięcą.
Analogiczne struktury, tj. wojewódzkie zespoły do
walki z handlem ludźmi, pedofilią i pornografią dzie-
cięcą powołane zostały w komendach wojewódzkich
Policji oraz w Komendzie Stołecznej Policji. Do ich
najważniejszych zadań należy zaliczyć:
— prowadzenie rozpoznania w zakresie zjawisk
i zdarzeń dotyczących zagadnienia pedofilii i porno-
grafii dziecięcej,
— prowadzenie postępowań przygotowawczych
i spraw operacyjnych w przedmiotowym zakresie z wy-
korzystaniem istniejącego funduszu operacyjnego,
— prowadzenie rozpoznania w środowisku inter-
netowym – komunikatory, czaty, fora i listy dysku-
syjne,
— udział w międzynarodowych operacjach zwią-
zanych z pedofilią i pornografią dziecięcą.
W wyniku powołania ww. zespołów oraz przeszko-
lenia funkcjonariuszy jednostek niższego szczebla
(komendy miejskie i powiatowe) nastąpiło skoordy-
nowanie i usystematyzowanie działań policyjnych na
poziomie zarówno krajowym, jak i międzynarodo-
wym. Wymiernym rezultatem powyższych działań
(jak również zastosowania specjalnych narzędzi in-
formatycznych) było przeprowadzenie od grudnia
2007 r. do grudnia 2009 r. 22 ogólnokrajowych ope-
racji wymierzonych w proceder pedofilii i pornografii
dziecięcej. Przedmiotowe operacje bazowały na ma-
teriałach przekazanych przez zagraniczne instytucje
policyjne i organy ścigania (Interpol, Europol, Euro-
just, poszczególne państwa), jak również uzyskanych
przez jednostki krajowe w drodze własnych ustaleń.
W ich wyniku zatrzymanych zostało ponad 1040
osób, z których do chwili obecnej 299 zostały formal-
nie przedstawione zarzuty dotyczące obcowania
płciowego lub innej czynności seksualnej z małolet-
nim poniżej 15. roku życia, jak również rozpo-
wszechniania, utrwalania, sprowadzania i posiada-
nia pornografii dziecięcej. Przeszukanych zostało
ponad 980 mieszkań, domów, firm prywatnych,
przedsiębiorstw państwowych i kafejek interneto-
wych. Zabezpieczono setki komputerów i laptopów
(1376), wymiennych dysków twardych (797), tysiące
płyt CD i DVD (90 tys.), a także inny sprzęt elektro-
niczny zawierający materiał dowodowy (pendrivy,
aparaty fotograficzne, telefony komórkowe, odtwa-
rzacze mp3 i mp4 itd.). Organy ścigania i sądy zasto-
sowały wobec podejrzanych 217 środków zapobiegaw-
czych, w tym 34 tymczasowe aresztowania.
Należy podkreślić, że w stosunku do części osób
zatrzymanych w trakcie realizacji przedmiotowych
operacji i następnie przesłuchanych na podstawie
przepisów kodeksu postępowania karnego dalsze
czynności procesowe (w tym przedstawienie zarzu-
tów) zależały od rezultatów oględzin zabezpieczone-
go sprzętu komputerowego (dysków twardych kom-
puterów oraz innych nośników) przez biegłych sądo-
wych z zakresu informatyki, pod kątem ujawnienia
treści pedofilskich. Informacje te w miarę realizowa-
nych ww. czynności są przekazywane z terenu do
Komendy Głównej Policji celem weryfikacji posiada-
nych danych.
W zakresie wykorzystania nowych technologii
służących do zwalczania pedofilii i pornografii dzie-
cięcej Policja od 2008 r. dysponuje specjalnymi opro-
gramowaniami umożliwiającymi monitoring Inter-

netu pod kątem rozpowszechniania i ściągania por-
nografii dziecięcej w sieci. Zasada ich funkcjonowa-
nia sprowadza się do ujawniania w sieciach peer2pe-
er (służących do bezpośredniej wymiany plików)
użytkowników udostępniających lub rozpowszech-
niających pliki zawierające treści o charakterze nie-
dozwolonym, w tym pornografię dziecięcą. Dlatego
też kolejne operacje ogólnokrajowe będą realizowane
cyklicznie, wraz z wynikami ustaleń poczynionych
na podstawie użycia ww. programów. Dotyczyć to bę-
dzie zarówno ustaleń obejmujących użytkowników
krajowych, jak i zagranicznych, wobec których ma-
teriały będą systematycznie przekazywane właści-
wym, obcym organom ścigania zgodnie z właściwo-
ścią miejscową – np. w ramach operacji „Simone”,
przeprowadzonej w skali całego kraju w dniu 3 wrze-
śnia i 14 października 2008 r., ustalonych zostało
kilkuset użytkowników Internetu rozpowszechnia-
jących pedofilię z kilkunastu państw z obszaru całe-
go świata, do których organów ścigania przekazano
poprzez Interpol stosowną dokumentację wraz z za-
bezpieczonym materiałem dowodowym.
Policja w ramach zwalczania ww. procederu stara
się nadto aktywnie współpracować z organizacjami
i instytucjami zajmującymi się zapobieganiem pedo-
filii. W ramach powyższej współpracy wymienić moż-
na min. kooperację z Naukową i Akademicką Siecią
Komputerową (NASK), która wspólnie z Fundacją
Dzieci Niczyje realizuje w Polsce program „Safer In-
ternet”, którego celem jest podniesienie świadomości
społeczeństwa, w szczególności dzieci i młodzieży,
w zakresie bezpiecznego korzystania z Internetu.
W ramach realizacji tego programu, według wytycz-
nych Komisji Europejskiej, został powołany do życia
komitet konsultacyjny zrzeszający przedstawicieli
różnych ministerstw i instytucji. W jego posiedze-
niach czterokrotnie uczestniczyli przedstawiciele
centralnego zespołu do walki z handlem ludźmi, pe-
dofilią i pornografią dziecięcą KGP. Rozwija się tak-
że współpraca z fundacjami Kidprotect (udział w kam-
paniach medialnych organizowanych przez fundację,
wymiana informacji, uzyskiwanie przez Policję in-
formacji i materiałów odnośnie do zaobserwowanych
przez fundację osób i zdarzeń rodzących podejrzenie,
iż zostało popełnione przestępstwo) oraz Dzieci Ni-
czyje, których celem jest ochrona dzieci przed pedo-
filią. Policja brała również udział w społecznej kam-
panii medialnej „Dziecko w sieci” mającej na celu
uświadomienie zagrożeń dla dzieci w trakcie korzy-
stania z Internetu. W ramach kampanii odbyły się
szkolenia dla administracji publicznej w zakresie roz-
poznawania zjawiska pedofilii i pornografii dziecię-
cej, funkcjonariusze Policji przeprowadzali także
pogadanki i wykłady w szkołach i gimnazjach. Inten-
sywnie przebiega również proces szkoleniowy mający
na celu z jednej strony wyszkolenie nowych funkcjo-
nariuszy w dziedzinie zwalczania tego typu przestęp-
czości, a z drugiej pogłębienie wiedzy dotychczas wy-
szkolonych pod kątem występowania nowych zjawisk
583
i trendów oraz środków techniki informatycznej.
Szkolenia i seminaria często miały charakter mię-
dzynarodowy, na których zagraniczni prelegenci
i trenerzy dzielili się z polskimi funkcjonariuszami
swoimi doświadczeniami. Wśród przeprowadzonych
szkoleń mających miejsce tylko w okresie od stycznia
2007 r. do października 2008 r. można wymienić
m.in.: Międzynarodowe Warsztaty Szkoleniowe „Zwal-
czanie przestępczości internetowej ukierunkowanej
na wykorzystanie seksualne dzieci” przeprowadzone
w CSP w Legionowie przy współpracy z Interpolem
i Międzynarodowym Centrum ds. Zaginionych i Wy-
korzystywanych Dzieci (ICMEC), szkolenia w ra-
mach Europejskiej Akademii Policyjnej (CEPOL),
szkolenia zorganizowane przy współpracy z FBI do-
tyczące zwalczania seksualnego wykorzystywania
małoletnich oraz rozpowszechniania pornografii
dziecięcej w Internecie czy też szkolenia organizowa-
ne przez NASK dotyczące monitoringu Internetu pod
kątem rozpowszechniania pornografii dziecięcej. Wska-
zać przy tym należy, że ww. przykłady przedsięwzięć
stanowią jedynie wycinek przeprowadzonych szko-
leń, a kontynuowany proces szkoleniowy obejmuje
znacznie większą liczbę inicjatyw i projektów służą-
cych pogłębieniu wiedzy policjantów zajmujących się
zwalczaniem pedofilii. Jednocześnie podnieść należy,
że Policja wykonuje czynności o charakterze opera-
cyjnym, których celem jest sprawdzanie informacji
o zachowaniach mających miejsce w sieci Internet
wyczerpujących znamiona czynów karalnych. W ra-
mach sprawdzeń wykorzystuje się wszystkie techno-
logie internetowe, jakie są powszechnie dostępne,
w tym sieci TOR. System ten chroni przesyłaną
w Internecie komunikację poprzez rozproszoną sieć
przekaźników sieciowych uruchamianych przez wo-
lontariuszy na całym świecie. Zapobiega on tym sa-
mym możliwości identyfikacji odwiedzanych przez
użytkownika stron, jak też lokalizacji użytkownika
końcowego inicjującego połączenie. Implementacja
sieci TOR pozwala na współużytkowanie wielu in-
nych aplikacji wykorzystywanych przez internautów
do komunikowania się oraz eksploracji zasobów sieci
Internet: przeglądarki internetowe, komunikatory,
grupy dyskusyjne, blogi etc. Sieć TOR wykorzystuje
mechanizmy kryptograficzne, wielowarstwowo szy-
frujące przesyłane komunikaty, zapewniając w ten
sposób poufność przesyłania danych pomiędzy ele-
mentami systemu. Należy zauważyć jednak, że cha-
rakter niektórych usług internetowych (protokołów,
programów) ukierunkowany jest z założenia na ma-
skowanie identyfikacji użytkowników i szyfrowanie
połączeń, co powoduje dodatkowe trudności w usta-
leniu właściwego sprawcy.
Komenda Główna Policji w celu zdiagnozowania
potencjalnych możliwości ustalania użytkowników
końcowych popełniających przestępstwa z wykorzy-
staniem sieci TOR nawiązała współpracę z Agencją
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz CERT NASK.
W obszarze współpracy międzynarodowej Policji do-
584
tyczącej cyberprzestępczości, w tym również prze-
stępstw związanych z zastosowaniem sieci TOR, wy-
korzystywane są kontakty i kanały współpracy mię-
dzynarodowej w ramach Europolu i Interpolu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie asystentów sędziów (14953)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie statusu asystentów sędziów uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Według danych aktualnych na dzień 31 grudnia
2009 r. w sądownictwie powszechnym przewidziano
3221 etatów asystentów sędziego, z czego obsadzone
pozostawały 2923 etaty asystenckie. W 2010 r. utwo-
rzono dodatkowo 13 etatów asystenckich, z czego
6 w apelacji białostockiej i 7 w apelacji rzeszowskiej.
Problematyka wynagrodzeń asystentów sędziów
w sądach powszechnych była jednym z tematów po-
ruszanych podczas konsultacji projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych. Należy jednak zaznaczyć, że projektowane re-
gulacje ustawowe nie rozstrzygają o wysokości wy-
nagrodzeń asystentów sędziów, a jedynie obejmują
przepis zawierający upoważnienie ustawowe do wy-
dania aktu wykonawczego, który tę wysokość w przy-
szłości określi.
Projekt przewiduje uregulowanie, zgodnie z któ-
rym minister sprawiedliwości, określając w drodze
rozporządzenia wysokość wynagrodzenia zasadni-
czego asystentów sędziów, będzie uwzględniał rodzaj
i charakter wykonywanych przez nich czynności, za-
szeregowanie odnoszone do okresu zatrudnienia na
stanowisku asystenta sędziego, przyjmując, że wyso-
kość wynagrodzenia zasadniczego asystenta sędziego
nie może przekraczać wysokości najniższego wyna-
grodzenia zasadniczego referendarza sądowego.
Dolną i górną wysokość wynagrodzenia zasadni-
czego asystenta sędziego określi zatem rozporządze-
nie ministra sprawiedliwości, którego treść będzie
przedmiotem zarówno konsultacji społecznych, jak
i uzgodnień międzyresortowych.
Należy przy tym wyjaśnić, że obecnie obowiązu-
jące rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
16 czerwca 2009 r. w sprawie wynagrodzenia asy-
stentów sędziów (Dz. U. Nr 99, poz. 834) przewiduje,
że osoby zatrudnione na stanowiskach asystentów
sędziów w ramach tego samego szczebla instancji są-
dowej otrzymują wynagrodzenie zasadnicze kształ-
tujące się w granicach pomiędzy dwiema wartościa-
mi wyrażonymi kwotowo. Tego typu regulacja jest
konieczna, gdyż umożliwia zindywidualizowanie wy-
nagrodzenia uzyskiwanego przez asystenta sędziego
stosownie do jakości i ilości świadczonej przez niego
pracy, jego kwalifikacji zawodowych oraz doświad-
czenia zawodowego (art. 78 § 1 Kodeksu pracy).
Odnosząc się do kwestii związanych z różnicą
w poziomie wynagrodzeń asystentów sędziów za-
trudnionych w sądach powszechnych z wysokością
stypendium aplikantów aplikacji ogólnej prowadzo-
nej przez Krajową Szkołę Sądownictwa i Prokuratu-
ry, należy zauważyć, że ani obowiązujące unormowa-
nia prawne, ani też względy natury celowościowej nie
przemawiają za koniecznością jednakowego uregulo-
wania kwestii związanych z wynagrodzeniami asy-
stentów sędziów i stypendiami aplikantów aplikacji
ogólnej. Powyższe zróżnicowanie jest uzasadnione
odmiennym charakterem instytucji asystenta sędzie-
go i aplikanta Krajowej Szkoły Sądownictwa i Pro-
kuratury i innymi celami realizowanymi przez te
instytucje.
Odpowiadając na pytanie dotyczące prac legi-
slacyjnych nad projektem nowego rozporządzenia
regulującego kwestie związane z wynagrodzeniami
asystentów sędziów, wskazuję, że w projekcie bu-
dżetu na rok 2010 nie zostały ujęte środki na zwięk-
szenie wynagrodzeń asystentów sędziów o średnio-
roczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w pań-
stwowej sferze budżetowej, a w związku z tym nie
zachodzi potrzeba nowelizacji rozporządzenia mi-
nistra sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r.
w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów (Dz. U.
Nr 99, poz. 834).
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie prowadzenia przez gminy
ewidencji księgowej nieruchomości (14955)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Roszaka otrzymaną

przy piśmie, znak: SPS-023-14955/10, z dnia 12 mar-
ca 2010 r. uprzejmie informuję, iż projekt rozporzą-
dzenia ministra finansów w sprawie szczególnych
zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu
państwa, budżetów jednostek samorządu terytorial-
nego, jednostek budżetowych, samorządowych zakła-
dów budżetowych, państwowych funduszy celowych
oraz państwowych jednostek budżetowych mających
siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
stanowiący wykonanie delegacji ustawowej zawartej
w art. 40 ust. 4 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 157, poz. 1240), znajduje się na etapie uzgodnień
międzyresortowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie opłat sądowych (14956)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Roszaka przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r.
nr SPS-023-14956/10 w sprawie obniżenia wysokości
opłat sądowych w sprawach cywilnych uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Potrzeba obniżenia wysokości opłat sądowych
w sprawach cywilnych była jednym z podstawowych
celów uchwalenia obecnie obowiązującej ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, z późn. zm.),
zwanej dalej „u.k.s.c.”.
Wraz z wejściem w życie u.k.s.c. doszło do istot-
nego zmniejszenia opłat sądowych oraz uporządko-
wania procedury uzyskiwania zwolnienia od kosztów
sądowych w sprawach cywilnych. W u.k.s.c. obniżono
opłaty stosunkowe z 8 do 5% wartości przedmiotu
sporu lub przedmiotu zaskarżenia. Ponadto istotnie
rozszerzono zastosowanie opłat stałych, m.in. na
sprawy o rozwód oraz inne sprawy o prawa niemająt-
kowe, w których poprzednio były pobierane opłaty
tymczasowe, a po zakończeniu postępowania – opła-
ty ostateczne, a także sprawy o prawa majątkowe,
w których poprzednio pobierana była opłata stosun-
kowa, ustalana jako pochodna wartości przedmiotu
sporu (np. sprawy o podział majątku wspólnego po
585
ustaniu wspólności majątkowej między małżonkami,
zniesienie współwłasności, dział spadku).
Najbardziej doniosłe społecznie było wprowadze-
nie opłat stałych (i to ustalonych w relatywnie niskiej
wysokości) w postępowaniu wieczystoksięgowym.
Przy projektowaniu u.k.s.c. wzięto pod uwagę
względy konstytucyjne, w szczególności zasadę usta-
wowego regulowania danin publicznych, oraz zapew-
nienie prawa do sądu, ponadto uwzględniono postu-
lat przyspieszenia i usprawnienia postępowania cy-
wilnego.
Wskazane zmiany odczuwalnie łagodzą obciąże-
nia finansowe osób występujących z roszczeniami
cywilnymi, nie wydaje się więc, aby właściwe było
dalsze generalne obniżanie opłat sądowych w spra-
wach cywilnych (przy uwzględnieniu obecnej sytuacji
makroekonomicznej).
Zaznaczyć trzeba, że zgodnie z art. 102 i n. u.k.s.c.
strona nieposiadająca środków na pokrycie opłat są-
dowych w sprawach cywilnych może domagać się
zwolnienia od kosztów sądowych, jeżeli złoży oświad-
czenie (weryfikowane przez sąd), z którego wynika,
że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzy-
mania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z uwagi na powyższe Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści nie przewiduje podjęcia prac legislacyjnych zmie-
rzających do obniżenia wysokości opłat sądowych
w sprawach cywilnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie wprowadzenia spójnego systemu
resocjalizacji nieletnich (14957)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Janiny Okrągły z dnia 4 marca
2010 r. w sprawie wprowadzenia spójnego systemu
resocjalizacji nieletnich, SPS-023-14957/10, uprzej-
mie informuję, co następuje.
W swojej interpelacji pani poseł stwierdza, że brak
spójnego systemu resocjalizacji nieletnich oraz nie-
prawidłowości w funkcjonowaniu zakładów popraw-
czych i schronisk dla nieletnich oraz ich przepełnie-
nie sprawiają, że pomimo ponoszonych wysokich wy-
datków ze środków publicznych, efekty działań reso-
cjalizacyjnych w tych placówkach nie są zadowalają-
ce i niejednokrotnie przynoszą odwrotne od oczeki-
586
wanych efekty: prawie 60% wychowanków wraca na
drogę przestępstwa, a przebywający w zakładach są
coraz bardziej brutalni.
Przede wszystkim nie sposób zgodzić się z tezą
o braku w systemie elementów związanych z prowa-
dzeniem resocjalizacji nieletnich. Celem postępowa-
nia z nieletnim jest, stosownie do art. 3 ustawy z dnia
26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach
nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn.
zm.), troska o jego dobro, z jednoczesnym dążeniem
do osiągnięcia korzystnych zmian w osobowości i za-
chowaniu się nieletniego oraz zmierzaniem, w miarę
potrzeby, do prawidłowego spełniania przez rodziców
lub opiekuna ich obowiązków wobec nieletniego,
uwzględniając przy tym interes społeczny. Zasada ta
obowiązuje w sprawie każdego nieletniego, niemniej
trzeba pamiętać, że środek poprawczy jest najsurow-
szym z oddziaływań stosowanych przez system praw-
ny wobec nieletnich sprawców czynów karalnych
i wdraża się go dopiero wówczas, gdy inne środki za-
wiodły.
Nieletni trafia do zakładu z reguły w okresie doj-
rzewania, kiedy jest zbuntowany, pozbawiony auto-
rytetów, często nie wie, co chce robić w życiu, zawio-
dła go rodzina i szkoła. Co istotne, każdy z nieletnich
ma różne doświadczenia, różne deficyty, a często za-
burzenia, które wyszły na jaw dopiero w postępowa-
niu sądowym. Na wychowawcach i innych pracowni-
kach schronisk dla nieletnich i zakładów popraw-
czych ciąży więc trudny obowiązek pełnego poznania
nieletnich, dotarcia do nich, nawiązania współpracy
z ich rodzinami, a następnie ustawicznego korygo-
wania negatywnych przyzwyczajeń i zachowań, z re-
guły przy mniej lub bardziej intensywnym oporze ze
strony zainteresowanych. Oczekiwanie pełnej sku-
teczności i definitywnego powstrzymania tych szcze-
gólnie trudnych wychowanków od pokusy popełnie-
nia w przyszłości dalszych czynów karalnych byłoby
naiwnością.
Patrząc z innej strony na dane statystyczne, in-
formacja, że aż 42% najtrudniejszych nieletnich nie
wchodzi ponownie w konflikt z prawem, jest budują-
ca. Dodać zresztą należy, że z danych ministra spra-
wiedliwości, pochodzących ze wszystkich zakładów,
wynika, iż odsetek ten jest wyższy i wynosi 50%.
Z kolei z badań naukowców z Uniwersytetu Wrocław-
skiego wynika, że na drogę przestępstwa wraca 46%
wychowanków. Warto też odnotować, że w ponad po-
łowie skazań byłych wychowanków zakładów sądy
skorzystały z warunkowego zawieszenia kary, a za-
tem ze środka przewidzianego dla lżejszych prze-
stępstw i wobec sprawców charakteryzujących się
pozytywną prognozą, co tezę o bezskuteczności od-
działywań czyni co najmniej dyskusyjną.
Autorzy kategorycznych sądów o nieskuteczności
systemu zdają się również nie zauważać, że zakłady
poprawcze pełnią nie tylko funkcję resocjalizacyjną,
ale również zajmują się wychowaniem, rewalidacją
i terapią. By miarodajnie mówić o skuteczności bądź
nieskuteczności działań zakładów, należałoby prze-
śledzić sukcesy i porażki byłych wychowanków we
wszystkich kategoriach, w jakich podejmowane są
wobec nich oddziaływania w zakładach poprawczych:
od umiejętności radzenia sobie z własnymi problema-
mi, przygotowania do życia w rodzinie, po wykształ-
cenie i zdolności zawodowe.
Nie oznacza to, że resort nie dostrzega problemów
i nieprawidłowości. W ramach czynności nadzorczych
podejmowane są działania zmierzające zarówno
w kierunku zwiększenia efektywności zakładów,
optymalizacji kosztów ich działalności, jak również
ich bezpieczeństwa. W oparciu o doświadczenia wy-
nikające z nadzoru, rozporządzeniem z dnia 20 lipca
2009 r. minister sprawiedliwości zmienił rozporzą-
dzenie z dnia 17 października 2001 r. w sprawie za-
kładów poprawczych i schronisk dla nieletnich (Dz. U.
Nr 124, poz. 1359). Zasadnicza część przepisów roz-
porządzenia zmieniającego weszła w życie z dniem
14 sierpnia 2009 r., natomiast przepisy dotyczące
środków bezpieczeństwa w zakładach poprawczych
i schroniskach dla nieletnich zaczną obowiązywać od
dnia 1 lipca 2010 r., z przewidzianym dwuletnim
okresem na dostosowanie stanu zabezpieczeń dla za-
kładów dla nieletnich do standardów określonych
w rozporządzeniu.
Do najważniejszych wprowadzonych już do syste-
mu prawnego zmian należy zaliczyć utworzenie no-
wego rodzaju zakładu poprawczego (zakład readap-
tacyjny) przeznaczonego dla nieletnich, którzy w spo-
sób czynny (ucieczka, niepowroty z urlopu lub prze-
pustki, nowe czyny zabronione) lub bierny, przeby-
wając w schronisku dla nieletnich lub zakładzie po-
prawczym innego rodzaju, odmawiali uczestniczenia
w procesie wychowania, edukacji i terapii, nadto
wprowadzenie szczegółowych regulacji dotyczących
systemów ochrony w zakładach i schroniskach (środ-
ków techniczno-ochronnych i osobowych), z uregu-
lowaniem obowiązków pracowników ochrony w za-
kładach dla nieletnich w zależności od miejsca wyko-
nywania obowiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nad-
zwyczajnych w placówce, określenie stanów liczbo-
wych wychowanków w grupach wychowawczych
i oddziałach szkolnych z wprowadzeniem precyzyj-
nych warunków, w których możliwe są odstępstwa
od wprowadzonych limitów, wprowadzenie szczegó-
łowych regulacji dotyczących sprawowania nadzoru
nad zakładami i schroniskami, w tym warunków wy-
konywania nadzoru pedagogicznego.
W ocenie ministra sprawiedliwości dokonane nie-
dawno zmiany z jednej strony wzmacniają nadzór
resortu nad placówkami, co pozwoli na jeszcze spraw-
niejsze bieżące eliminowanie wszelkich nieprawidło-
wości, z drugiej, przez wzbogacenie oferty zakładów,
pozwolą na lepszą indywidualizację oddziaływań wo-
bec nieletnich, zaś mające dopiero wejść w życie unor-
mowania dotyczące systemu ochrony znacząco popra-
wią bezpieczeństwo w zakładach i schroniskach.
Precyzyjne ustalenie limitów miejsc i reguł pozwala-
jących na ich przekroczenie w sytuacjach wyjątko-
wych pozwoli na lepsze wykorzystanie istniejących

miejsc, szybsze reagowanie na zmieniające się po-
trzeby i zapobieganie przepełnieniu w niektórych
typach zakładów.
Szczególnym problemem, dostrzeżonym przez pa-
nią poseł, jest kwestia pomocy nieletnim w ich usa-
modzielnieniu. Jest oczywiste, że brak wsparcia,
w chwili gdy nieletni wraca do swego dotychczasowe-
go środowiska, niesie za sobą ryzyko zaprzepaszcze-
nia trudu włożonego przez wychowawców i pracow-
ników zakładów w jego resocjalizację i wychowanie.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z art. 19
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), przy-
znawanie pomocy pieniężnej na usamodzielnienie
oraz na kontynuowanie nauki osobom opuszczającym
schroniska dla nieletnich i zakłady poprawcze oraz
pomoc w integracji ze środowiskiem osób mających
trudności w przystosowaniu się do życia, w tym mło-
dzieży opuszczającej zakłady dla nieletnich, należy
do zadań własnych powiatu. Zakłady poprawcze
i schroniska dla nieletnich, a także minister sprawie-
dliwości są otwarci na współpracę z powiatami w tym
zakresie, jakkolwiek jest oczywiste, że obecny model
jest niedoskonały. Problematyka ta była przedmio-
tem szerszej dyskusji przedstawicieli Ministerstwa
Sprawiedliwości, samorządu terytorialnego, zakła-
dów dla nieletnich oraz organizacji pozarządowych,
których wynikiem było opracowanie rekomendacji
prawnych w zakresie usamodzielniania nieletnich.
Wyniki analizy problemu pieczy następczej dla nie-
letnich opuszczających zakłady wskazują, że rozwią-
zanie tych kwestii nie może pozostawać w wyłącznej
kompetencji resortu sprawiedliwości, ale powinno
być wynikiem wysiłków podejmowanych przez różne
resorty, w tym w szczególności przez resort pracy
i polityki społecznej – zważywszy zwłaszcza na cyto-
wane wyżej rozwiązania z ustawy o pomocy społecz-
nej – nieodzowne jest także wsparcie resortu oświaty
i organizacji pozarządowych. Minister sprawiedliwo-
ści deklaruje wsparcie tych działań, mając wszelako
świadomość, że dla ich realizacji niezbędne jest za-
pewnienie w budżecie dodatkowych środków finan-
sowych na system resocjalizacji nieletnich, który
stałby się w ten sposób jeszcze bardziej kosztowny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
sprawiedliwości podejmuje także działania pozalegi-
slacyjne, np. pozyskując środki pozabudżetowe na
usamodzielnienie nieletnich i sprawowanie nad nimi
opieki następczej, których dysponentem będzie dy-
rektor zakładu, np. przez rozpropagowanie możliwo-
ści pozyskiwania środków finansowych przez zakład
z Europejskiego Funduszu Społecznego (komponen-
ty regionalne), ewentualnie udział na zasadach part-
nerstwa publiczno-społecznego (w tym z jednostkami
samorządu terytorialnego) w projektach finansowa-
nych z EFS. W tym zakresie resort dotychczas bar-
dziej koncentrował się na projektach dających możli-
wość wykorzystania środków na działania systemo-
we (priorytet I Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”), nie wykluczając jednak inicjatyw poszcze-
587
gólnych zakładów z komponentów regionalnych. Re-
sort kontynuuje również działania zmierzające do
upowszechnienia i rozszerzenia instytucji hostelu,
w tym hostelu prowadzonego przez organizacje po-
zarządowe, których celem jest społeczna readaptacja
osób zagrożonych wykluczeniem społecznym. Pobyt
nieletniego w hostelu wdrażałby nieletniego do życia
w warunkach wolnościowych i uczył go większej sa-
modzielności. Stosowny projekt w najbliższym czasie
trafi do uzgodnień międzyresortowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Konstantego
Oświęcimskiego i Pawła Suskiego
w sprawie przesunięcia środków
na inwestycje drogowe
w woj. zachodniopomorskim (14958)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14958/
10, przy którym przekazano interpelację posłów Kon-
stantego Oświęcimskiego i Pawła Suskiego w spra-
wie przesunięcia środków na inwestycje drogowe
w woj. zachodniopomorskim, uprzejmie informuję, iż
zadania dotyczące budowy obwodnic Myśliborza, Wę-
gorzyna i Wałcza zostały ujęte na liście rezerwowej
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”, przyjętego uchwałą Rady Ministrów w dniu
25 września 2007 r. W związku z powyższym oznacza
to, iż realizacja zadań możliwa jest jedynie w sytuacji
zabezpieczenia dodatkowych środków w okresie nie
tylko jednego roku, ale w okresie wieloletnim. Z prze-
widzianych aktualnie do realizacji zadań, do których
należą: autostrady, zadania, które dają możliwość
uzyskania refundacji ze środków UE, oraz zadania
z zawartymi umowami na budowę, nie zostaną wy-
generowane oszczędności, które pozwolą na sfinan-
sowanie budowy przedmiotowych obwodnic w całym
okresie realizacji. Dlatego też biorąc pod uwagę fakt,
że każde działanie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad musi być podporządkowane dyscy-
plinie finansów publicznych, nie ma aktualnie moż-
liwości rozpoczęcia realizacji postulowanych przez
panów posłów inwestycji.
Należy jednocześnie podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad, rozumiejąc po-
588
trzeby mieszkańców regionu, podejmuje działania
zmierzające do uzyskania wymaganych decyzji ad-
ministracyjnych niezbędnych do rozpoczęcia proce-
dury przetargowej. Po zapewnieniu dodatkowych
środków zostanie ogłoszone postępowanie na wybór
wykonawcy robót. Dla obwodnicy Myśliborza dnia
6 maja 2008 r. GDDKiA uzyskała decyzję środowi-
skową, natomiast decyzję o zezwoleniu na realizację
inwestycji uzyskano 6 maja 2009 r. Odnosząc się zaś
do obwodnicy Węgorzyna, decyzję środowiskową uzy-
skano 26 września 2006 r., a decyzję lokalizacyjną
28 października 2005 r. Dla obwodnicy Wałcza wy-
danie decyzji środowiskowej przewiduje się na II kwar-
tał 2010 r.
W związku z powyższym resort infrastruktury
zapewnia, że w sytuacji powiększenia limitu środ-
ków, którymi dysponuje, GDDKiA niezwłocznie przy-
stąpi do realizacji przedmiotowych zadań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nowelizacji ustawy Kodeks spółek
handlowych oraz braku regulacji prawnych
dotyczących przeprowadzania
walnego zgromadzenia akcjonariuszy
przez Internet (14959)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 2 marca 2010 r., nr SPS-
-023-14959/10, interpelację posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie nowelizacji ustawy Kodeks spółek
handlowych oraz braku regulacji prawnych dotyczą-
cych przeprowadzenia walnego zgromadzenia akcjo-
nariuszy przez Internet, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
1. Dodany nowelą do Kodeksu spółek handlowych
z dnia 5 grudnia 2008 r. przepis art. 4065 § 1 dopuścił
możliwość udziału w walnym zgromadzeniu przy wy-
korzystaniu środków komunikacji elektronicznej,
w tym transmisję obrad walnego zgromadzenia w cza-
sie rzeczywistym, dwustronną komunikację w toku
obrad w czasie rzeczywistym oraz wykonywanie oso-
biście lub przez pełnomocnika prawa głosu przed lub
w toku walnego zgromadzenia. Możliwość ta powin-
na być zapisana w statucie spółki.
Z § 2 tego przepisu wynika, że udział akcjonariu-
szy w walnym zgromadzeniu, przy wykorzystaniu
środków komunikacji elektronicznej, może podlegać
jedynie wymogom i ograniczeniom, które są niezbęd-
ne do identyfikacji akcjonariuszy i zapewnienia bez-
pieczeństwa komunikacji elektronicznej.
2. Z powyższych przepisów wynika, że: po pierw-
sze, spółka nie ma obowiązku dopuszczenia do udzia-
łu w walnym zgromadzeniu przy wykorzystaniu
środków komunikacji elektronicznej i po drugie, że
to spółka powinna według swojego uznania określić
wymagania i ograniczenia niezbędne do osiągnięcia
celów określonych w § 2 art. 4065.
3. Celem art. 4065 § 1 K.s.h. było umożliwienie
akcjonariuszom udziału w walnym zgromadzeniu
przy wykorzystaniu środków komunikacji elektro-
nicznej. Ze zrozumiałych względów nie jest rolą usta-
wodawcy narzucanie spółkom konkretnych rozwią-
zań technologicznych oraz arbitralne przesądzanie
konsekwencji prawnych zróżnicowanych stanów fak-
tycznych, które mogą powstać w związku z uczest-
nictwem akcjonariuszy w walnym zgromadzeniu
przy wykorzystaniu środków komunikacji elektro-
nicznej. Kwestie te powinny być rozstrzygane przez
akcjonariuszy przy wprowadzeniu do statutu posta-
nowień dopuszczających organizację walnego zgro-
madzenia przy wykorzystaniu środków komunikacji
elektronicznej. Szczegółowe zasady mogą być zatem
określane w statucie spółki, regulaminie walnego
zgromadzenia lub w innych aktach wewnętrznych
spółki, stosownie do decyzji walnego zgromadzenia.
Wydaje się przy tym, że ze względu na fakt, iż orga-
nizacja walnego zgromadzenia przy wykorzystaniu
środków komunikacji elektronicznej wymaga rozwią-
zania wielu kwestii technicznych oraz wobec dyna-
micznie zmieniających się współcześnie rozwiązań
technologicznych, wprowadzanie szczegółowych roz-
wiązań w statucie lub w regulaminie walnego zgro-
madzenia może okazać się niepożądane ze względu
na formalizm związany z uchwalaniem zmian w sta-
tucie i w regulaminie walnego zgromadzenia.
Praktyka obrotu uzasadnia rozwiązania, które
polegają na delegowaniu na zarząd uprawnienia do
określenia w uchwale zarządu szczegółowych warun-
ków związanych z udziałem akcjonariusza w walnym
zgromadzeniu przy wykorzystaniu środków komuni-
kacji elektronicznej. Treść takiej uchwały powinna
być częścią ogłoszenia o zwołaniu walnego zgroma-
dzenia. Uchwała zarządu, o której mowa, może być
poddawana obligatoryjnemu zatwierdzeniu przez
radę nadzorczą w zależności od decyzji walnego zgro-
madzenia.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, zerwanie po-
łączenia internetowego podczas walnego zgromadze-
nia akcjonariuszy nie stanowi przesłanki do unie-
ważnienia walnego zgromadzenia. W zależności do
rodzaju awarii przewodniczący zgromadzenia może
zarządzić przerwę techniczną bez formalnego ogła-
szania przerwy w walnym zgromadzeniu, zgodnie
z utrwaloną praktyką odbywania walnych zgroma-

dzeń (przerwy takie są ogłaszane np. w związku
z koniecznością liczenia głosów, awarią systemów do
elektronicznego liczenia głosów). W razie poważniej-
szej awarii możliwe jest skorzystanie z instytucji
ogłoszenia przerwy w obradach w trybie art. 408 § 2
Kodeksu spółek handlowych. Należy zwrócić uwagę,
że nie każde zerwanie połączenia uzasadnia przerwy
w obradach. Jeżeli np. zerwanie połączenia leży po
stronie akcjonariusza (np. awaria sprzętu lub opro-
gramowania akcjonariusza), to na nim spoczywa ry-
zyko związane z wyborem udziału w walnym zgro-
madzeniu przy wykorzystaniu środków komunikacji
elektronicznej.
Odpowiadając na pytanie drugie i trzecie, pod-
nieść należy, że odpowiedź generalna nie jest możli-
wa. Zasadność zaskarżenia zależy bowiem od okolicz-
ności konkretnego przypadku. Jeżeli zerwanie jest
spowodowane przyczynami leżącymi po stronie spół-
ki, wówczas uchwała może być zaskarżona, o ile ze-
rwanie połączenia miało wpływ na podjęcie uchwały
określonej treści. Jeżeli jednak np. zerwanie połącze-
nia leży po stronie akcjonariusza (np. awaria sprzętu
lub oprogramowania akcjonariusza), to nie ma pod-
staw do skarżenia uchwały, gdyż na akcjonariuszu
spoczywa ryzyko związane z wyborem udziału w wal-
nym zgromadzeniu przy wykorzystaniu środków ko-
munikacji elektronicznej.
Odpowiadając na pytanie czwarte, potwierdzenie
udziału w walnym zgromadzeniu akcjonariuszy nie
będzie wymagać kwalifikowanego podpisu elektro-
nicznego.
Odpowiadając na pytanie piąte, przywrócenie ze-
rwanego połączenia internetowego nie stanowi prze-
szkody do dalszego prowadzenia walnego zgromadze-
nia akcjonariuszy przez Internet.
Odpowiadając na pytanie szóste i siódme, w związ-
ku z zerwaniem połączenia internetowego podczas wal-
nego zgromadzenia akcjonariuszy zwołanie zgroma-
dzenia w tradycyjnej formie nie jest obligatoryjne.
Reasumując, nie są konieczne dodatkowe regula-
cje ustawowe w zakresie udziału w walnym zgroma-
dzeniu przy wykorzystaniu środków komunikacji
elektronicznej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
589
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wyboru systemu informatycznego
dla Giełdy Papierów Wartościowych
w Warszawie (14960)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
1 marca 2010 r., znak: SPS-023-14960/09, dotyczącą
Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie SA
(dalej: „GPW”), przedstawiam poniżej stanowisko
ministra skarbu państwa wobec pytań stawianych
w przedmiotowej interpelacji, oparte na informacjach
uzyskanych od Zarządu GPW.
Projekt wdrożenia nowego systemu transakcyjne-
go dla giełdy jest w trakcie realizacji. Termin uru-
chomienia nowego systemu zostanie ustalony w wy-
niku negocjacji z dostawcą oraz po przeprowadzeniu
uzgodnień z uczestnikami rynku.
Giełda Papierów Wartościowych traktuje uru-
chomienie nowego systemu transakcyjnego jako in-
tegralną część realizacji strategicznego celu GPW
związanego z umacnianiem pozycji giełdy w regio-
nie Europy Środkowo- Wschodniej. Istotnym ele-
mentem tej strategii jest połączenie wymiany sys-
temu transakcyjnego ze zbudowaniem relacji stra-
tegicznego partnera z dostawą nowego systemu
giełdowego. Proces realizacji możliwości wariantów
współpracy strategicznej i technologicznej z poten-
cjalnymi dostawcami systemów transakcyjnych jest
w toku. Szczegółowe kwestie dotyczące procesu są
objęte porozumieniami o poufności i stanowią ta-
jemnicę przedsiębiorstwa.
GPW koncentruje się na kwestiach dotyczących
optymalnych warunków współpracy strategicznej
z dostawcą systemu informatycznego spełniającego
potrzeby polskiego rynku. Zagadnienia dotyczące
kształtowania struktury akcjonariatu giełdy nie są
objęte zakresem projektu.
Na podstawie doświadczenia biznesowego giełdy
oraz praktyki rynkowej w zakresie wdrażania syste-
mów informacyjnych można sformułować ogólne pra-
widłowości odnoszące się także do GPW. Koszty uru-
chomienia systemów informatycznych obejmują kosz-
ty projektu wdrożenia systemu oraz koszty określo-
nego okresu eksploatacji, w sytuacji gdy koszt pod-
stawowy stanowią opłaty licencyjne. Istotna część
kosztów projektowych zależy od wymaganego zakre-
su dostosowań wybranego systemu do potrzeb od-
biorcy. Koszty uruchomienia systemów informatycz-
nych uzależnione są oczywiście także od wyników
negocjacji z konkretnym dostawcą.
Przy rozpatrywaniu ofert uwzględniane są zróż-
nicowane kryteria, w szczególności kryteria tech-
niczne, cechy funkcjonalne systemu, warunki ceno-
590
we, zasady i warunki świadczenia usług serwisowych.
Z perspektywy GPW bardzo ważne będą naturalnie
warunki biznesowe, które dostawcy systemów infor-
matycznych będą spełniać w ramach współpracy
strategicznej.
Anonimowość uczestników transakcji jest cechą
giełdową systemu transakcyjnego już od kilku lat.
Dlatego też wdrożenie nowego systemu transakcyj-
nego nie wprowadzi zmiany w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy
o transporcie kolejowym (14961)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na przesłaną przy
piśmie, nr SPS-023-14961/10, z dnia 12 marca 2010 r.
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie kole-
jowym, uprzejmie informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 2873) zakłada, iż zadania w zakresie zapew-
nienia bezpieczeństwa i porządku publicznego na
obszarach kolejowych oraz w pociągach pasażerskich
wykonywać będzie Policja kolejowa na zasadach
określonych w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
W związku z tym ww. zadania nie będą już wykony-
wane przez Straż Ochrony Kolei (SOK), która podle-
gać będzie likwidacji.
Konsekwencją proponowanych rozwiązań będzie
zmiana statusu pracowników PKP Polskich Linii
Kolejowych SA, będących funkcjonariuszami SOK,
którzy będą mogli stać się funkcjonariuszami Policji
po pozytywnym zaliczeniu postępowania kwalifika-
cyjnego, prowadzonego w oparciu o postanowienia
art. 25 ust. 3 ww. ustawy o Policji.
W związku ze zmianą organizacji zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych przewidziano zwiększenie stanu etatowe-
go Policji o dodatkowe 1000 etatów, w tym:
— rozbudowę istniejących obecnie 3 komisaria-
tów kolejowych Policji (Warszawa, Poznań, Wrocław)
o dodatkowe 75 etatów łącznie,
— utworzenie 7 nowych komisariatów kolejowych
Policji o etacie 75 każdy w garnizonach: zachodnio-
pomorskim, pomorskim, małopolskim, łódzkim, ku-
jawsko-pomorskim, śląskim i mazowieckim,
— utworzenie 8 nowych komisariatów kolejowych
Policji o etacie 50 każdy w garnizonach: opolskim,
lubelskim, podkarpackim, warmińsko-mazurskim,
lubuskim, świętokrzyskim, podlaskim, śląskim (jako
druga jednostka w tym garnizonie).
W poniższej tabeli przedstawione zostały szacun-
kowe koszty realizacji przedmiotowego projektu
ustawy w mln zł:
Lp. Wyszczególnienie Propozycja KGP
1.
Koszty osobowe zatrudnienia
102,689
funkcjonariuszy Policji
Koszt adaptacji obiektów pozyskanych
przez Policję dla nowych jednostek
2 48
oraz rozbudowa bazy lokalowej
istniejących jednostek
3. Koszt eksploatacji pomieszczeń 0,84
4. Koszt zakupu środków transportu 6,54
5. Koszt eksploatacji środków transportu 1,638
Koszt zakupu niezbędnego sprzętu
6.
teleinformatycznego
4,337
Koszt eksploatacji sprzętu
7. 0,3
teleinformatycznego
Koszt wyposażenia w sprzęt
8.
kwaterunkowo-biurowy
3,36
Razem (w mln zł): 167,704
Skutki wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym oraz niektórych innych
ustaw zostaną sfinansowane z budżetu państwa
w części 42: Sprawy wewnętrzne, po uprzednim
zwiększeniu budżetu resortu spraw wewnętrznych
na 2012 r. o wskazaną kwotę.
Realizując swoje zadania, Policja kolejowa w peł-
ni będzie korzystała z dorobku organizacyjnego Po-
licji, ugruntowanych rozwiązań prawnych i praktycz-
nych oraz systemów informatycznych, a także obsłu-
gi logistycznej komend wojewódzkich Policji (komi-
sariaty kolejowe Policji będą podlegały bezpośrednio
pod komendy wojewódzkie Policji). Jak wcześniej
wskazano, koszty związane z utworzeniem Policji ko-
lejowej zostaną sfinansowane z budżetu państwa.
Wobec powyższego, trudno wskazać bezpośrednią
zależność pomiędzy finansowaniem etatów Policji
z budżetu państwa a cenami biletów, kształtowanymi
przez przewoźników kolejowych.
Podkreślić należy, iż do zapewnienia bezpieczeń-
stwa podczas organizacji w Polsce Mistrzostw Euro-
py w Piłce Nożnej w 2012 r. zaangażowanych będzie
szereg podmiotów, gdyż zadanie to nie należy wyłącz-
nie do właściwości Policji. Przypuszczać zatem nale-
ży, iż Policja kolejowa również zostanie włączona
w zakresie należących do niej obowiązków w proces
zabezpieczenia organizacji mistrzostw.

Odnośnie do oddelegowania funkcjonariuszy Po-
licji kolejowej do pełnienia patroli w terenie uprzej-
mie informuję, iż każdy nowy komisariat kolejowy
Policji będzie posiadał regulamin organizacyjny
określający jego wewnętrzną strukturę. W zależności
od analizy stanu bezpieczeństwa na danym obszarze
działania zostanie dookreślona struktura organiza-
cyjna poszczególnych komisariatów. Komendant ko-
misariatu kolejowego Policji – w zależności od stanu
zagrożenia i uwarunkowań lokalnych – będzie kiero-
wał odpowiednią liczbę funkcjonariuszy do poszcze-
gólnych zadań. Ponadto komisariaty kolejowe Policji
będą podlegały komendantom wojewódzkim Policji,
którzy posiadają autonomię w kształtowaniu struk-
tur organizacyjnych na obszarze województwa i mogą
kierować doraźnie bądź na stałe dodatkowych funk-
cjonariuszy do pełnienia służby w tych komisaria-
tach, w zależności od oceny stanu zagrożenia prze-
stępczością.
Zgodnie z projektem zarządcy infrastruktury
obowiązani są do zapewnienia porządku publicznego
na zarządzanym obszarze kolejowym oraz ochrony
należącego do nich mienia, a przewoźnicy kolejowi
– do ochrony przesyłek powierzonych im do przewozu
oraz ochrony należącego do nich mienia.
Należy zauważyć, iż w większym stopniu niż do-
tychczas w zapewnienie bezpieczeństwa na obsza-
rach kolejowych zostaną zaangażowani funkcjona-
riusze Policji, którzy działają przy wykorzystaniu
szerszego instrumentarium prawnego przy realizacji
ustawowych zadań.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie kole-
jowym oraz niektórych innych ustaw zakłada wejście
jej w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., zatem projek-
towane rozwiązania będą osadzone w realiach eko-
nomicznych 2012 r.
Ostateczną decyzję o przyjęciu bądź odrzuceniu
projektu podejmą parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie propozycji zmian w organizacji
roku szkolnego (14962)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem, SPS-023-14962/10, z 12 marca
2010 r. interpelację pana posła Jarosława Matwieju-
591
ka w sprawie propozycji zmian w organizacji roku
szkolnego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Planowane przez Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej działania dotyczące zmian w organizacji roku
szkolnego mają dwa ważne cele: dostosowanie prze-
pisów do zmian wynikających z reformy systemu
edukacji oraz uproszczenie prawa oświatowego sprzy-
jającego unowocześnieniu polskiej szkoły i budowa-
niu jej otwartości na świat. Reforma systemu eduka-
cji jest wdrażana m.in. poprzez zwiększanie autono-
mii dyrektora szkoły w sprawach organizacji kształ-
cenia oraz wspieranie aktywności uczniów, rodziców
i nauczycieli.
Zgłaszane przez niektóre środowiska propozycje
dotyczące zmian terminów ferii letnich i zimowych
były rozważane podczas prac nad planowaną na 2010 r.
nowelizacją rozporządzenia w sprawie organizacji
roku szkolnego. Ministerstwo Edukacji Narodowej
nie znajduje obecnie uzasadnienia do zmiany tych
terminów. Rozważana jest natomiast możliwość prze-
kazania dyrektorom szkół kompetencji do ustalania
dni dodatkowo wolnych od zajęć, przy zachowaniu
zasady, że rok szkolny obejmuje nie mniejszą liczbę
dni nauki niż dotychczas.
Ponadto planuje się wcześniejsze niż dotychczas
ustalanie przez ministra właściwego do spraw oświa-
ty i wychowania terminów ferii zimowych, tak aby
termin ferii zimowych w kolejnym roku szkolnym
znany był już w momencie zakończenia ferii w roku
poprzedzającym. Umożliwi to odpowiednio wczesne
rezerwowanie miejsc wypoczynku.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że wszystkie
aspekty ewentualnych zmian w organizacji roku
szkolnego będą rozważane z należytą starannością
oraz świadomością wpływu każdej zmiany w prawie
oświatowym na inne sfery życia społecznego, w tym
turystykę, rynek pracy i finanse publiczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie dużej liczby sędziów i prokuratorów
odchodzących z pracy (14963)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Janusza Krasonia w sprawie
liczby sędziów i prokuratorów rezygnujących z za-
592
trudnienia w sądownictwie powszechnym i w pro-
kuraturze uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Według danych aktualnych na dzień 31 grudnia
2009 r. w sądownictwie powszechnym stanowiska sę-
dziowskie pełniło 9911 osób. W 2009 r. z urzędu sę-
dziego ustąpiło 58 sędziów (7 sędziów sądu okręgowe-
go i 51 sędziów sądu rejonowego), co stanowi 0,58%
ogólnej liczby zatrudnionych. Od początku 2010 r. sta-
nowisk sędziowskich zrzekły się 23 osoby.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania
dotyczącego odejść z zawodu prokuratora, pragnę
wskazać, że ustawą z dnia 9 października 2009 r.
o zmianie ustawy o prokuraturze oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 178, poz. 1375, ze zm.) zno-
welizowano treść art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1985 r. o prokuraturze (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 7,
poz. 39, z późn. zm.), w związku z czym z dniem
31 marca 2010 r. minister sprawiedliwości przestał
pełnić funkcję prokuratora generalnego. Niemniej
według danych będących w posiadaniu ministra spra-
wiedliwości, aktualnych na dzień 24 marca 2010 r., na
stanowiskach prokuratora i asesora zatrudnionych
było 6395 osób. W 2009 r. z zawodu prokuratora zre-
zygnowały (na własną prośbę) 93 osoby, co stanowi
1,45% ogólnej liczby zatrudnionych. Z tej liczby
48 osób zostało powołanych na stanowiska sędziow-
skie, zaś pozostałe 45 osób, stanowiące 0,70% ogółu
zatrudnionych asesorów i prokuratorów, opuściło za-
równo prokuraturę, jak i wymiar sprawiedliwości.
Minister sprawiedliwości nie dysponuje danymi
wskazującymi na motywy, jakimi kierowali się sę-
dziowie i prokuratorzy przy podejmowaniu decyzji
o zrzeczeniu się pełnionego urzędu, albowiem zarów-
no sędzia, jak i prokurator zrzekający się urzędu nie
jest zobligowany do podania uzasadnienia swojej de-
cyzji. Udokumentowaną prawidłowością jest nato-
miast, że odejścia z zawodu w największym stopniu
dotyczą nie tyle najbardziej doświadczonej kadry są-
downictwa i prokuratury, co sędziów sądów rejono-
wych i prokuratorów prokuratur rejonowych.
Odnosząc się do pytania poświęconego liczbie
spraw, jakie wpłynęły do sądów powszechnych, wska-
zuję, że w roku 2009 do sądów wszystkich instancji
wpłynęło 11 896 747 spraw. Jeśli zaś chodzi o liczbę
„postępowań podejmowanych przez prokuraturę” we
wskazanym powyżej okresie, należy zauważyć, że nie
można udzielić odpowiedzi na tak postawione pyta-
nie z uwagi na jego nieprecyzyjność.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań zmierzających
do ograniczenia wypłat milionowych pensji
dla szefów banków (14964)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca, przesłaną przy
piśmie z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-023-14964/10,
w sprawie wprowadzenia kolejnego przedziału skali
podatkowej obejmującego dochody ponad 500 000 zł
ze stawką 45% uprzejmie informuję.
Propozycja pana posła wynika z faktu otrzyma-
nia przez zarząd prywatnego banku wysokich wyna-
grodzeń, mimo iż bank ten osiągnął mniejsze zyski
i przeprowadził restrukturyzację, zwalniając prawie
800 osób.
Definiując podatek, należy wskazać, iż jest to
przymusowe, bezzwrotne i nieodpłatne świadczenie
pieniężne o charakterze powszechnym, nakładane
z mocy prawa przez państwo lub inne organy władzy
publicznej (np. samorządy lokalne) na osoby fizyczne
i prawne.
Art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
stanowi, iż nakładanie podatków, innych danin pu-
blicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opo-
datkowania i stawek podatkowych, a także zasad
przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmio-
tów zwolnionych od podatków następuje w drodze
ustawy.
W literaturze przedmiotu podatkom przypisywa-
na jest przede wszystkim funkcja fiskalna (stanowi
ona treść zasadniczej większości norm prawnopodat-
kowych), a poza tym wymieniana jest funkcja spo-
łeczna (socjalna), motywacyjna (stymulująca), a tak-
że pewnego rodzaju funkcja informacyjna o przebie-
gu procesów produkcji, podziału i wymiany w gospo-
darce. Pomiędzy tymi funkcjami może wystąpić kon-
flikt. Funkcja fiskalna wymaga maksymalizowania
podatków. To jednak może zahamować wzrost gospo-
darczy. XVIII-wieczny filozof i ekonomista Adam
Smith w swym dziele „Bogactwo narodów” przedsta-
wił cztery zasady dobrego opodatkowania. Podmioty
powinny wspierać rząd zgodnie z własnymi możliwo-
ściami; to znaczy proporcjonalnie do dochodów, jakie
uzyskują dzięki ochronie rządu. Podatek powinien
być precyzyjnie określony, a nie arbitralny. Termin,
wielkość podatku i sposób płacenia powinny być ja-
sne dla każdego podatnika. Podatek powinien być
ściągany w sposób możliwie najwygodniejszy dla po-
datnika. Podatek powinien być pomyślany w ten spo-
sób, by jak najmniej zniekształcał działanie rynku.
Zasady Smitha, choć znacznie przez dwa stulecia
udoskonalane, są aktualne do dziś.
Z propozycji pana posła, a zwłaszcza z jej uzasad-
nienia wynika, iż podatek powinien być także pew-

nego rodzaju karą za nieetyczne zachowania. Taka
rola podatku byłaby niezgodna z jego klasycznymi
funkcjami i mogłaby osiągnąć odmienny cel od za-
mierzonego.
Przyjmując dane z rozliczenia podatku dochodo-
wego za 2008 r., można by przyjąć, że wprowadzenie
proponowanego w rozliczeniu rozwiązania mogłoby
przynieść dodatkowe wpływy budżetowe w wysoko-
ści 233,6 mln zł. Jednakże po wejściu w życie propo-
nowanych rozwiązań należałoby się raczej liczyć
z tym, iż znaczna część podatników nimi objętych
znalazłaby wyjście z tej niekorzystnej dla siebie sy-
tuacji poprzez zmianę rezydencji podatkowej na rzecz
kraju, którego prawodawstwo przewiduje niższe opo-
datkowanie, lub też na rzecz kraju, który jest okre-
ślany jako tzw. raj podatkowy.
Ponadto proponowane rozwiązanie spowodowa-
łoby, że na rynku znalazłoby się mniej środków
przeznaczonych przez podatników na cele inwesty-
cyjne, jak i na konsumpcję. Taka sytuacja wpłynę-
łaby negatywnie na kondycję rodzimych firm dzia-
łających w branży handlowej czy usługowej i w kon-
sekwencji na podatkowe wpływy z tych firm do bu-
dżetu państwa.
Propozycja pana posła mogłaby spowodować ob-
niżenie wpływów podatkowych do sektora finansów
publicznych, jak również mogłaby zaburzyć proces
wzrostu gospodarczego. Mając powyższe na uwadze,
nie mogę pozytywnie odnieść się do postulatu zawar-
tego w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie stanu technicznego urządzeń
wodnych na rzece Pilicy i jej wypłycania
w gminie Sulejów (14965)
Odpowiadając na interpelację posła Artura Ostrow-
skiego w sprawie stanu technicznego urządzeń wod-
nych na rzece Pilicy, przekazaną przy piśmie zna-
k: SPS-023-14965/10 z 12 marca 2010 r., przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Warsza-
wie planował opracowanie, a następnie wykonanie
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w działaniu 3.1 zadania pn.: „Poprawa
593
bezpieczeństwa ekologicznego zbiornika Sulejów na
Pilicy”. Zadanie to obejmowałoby udrożnienie i oczysz-
czenie koryta rzeki Pilicy w cofce zbiornika Sulejów,
a planowany koszt tej inwestycji wyniósłby 10,2 mln zł.
Zadanie to nie zostało jednak włączone do programu
z uwagi na wartość progową dla zadań POIiŚ wyno-
szącą 40 mln zł.
Ze względu na fakt, że zadanie to wykracza poza
możliwości finansowe wynikające z limitów określo-
nych w ustawie o finansach publicznych, Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Warszawie podejmuje
działania zmierzające do pozyskania funduszy na
udrożnienie koryta Pilicy i cofkowej partii zbiornika,
a także poprawę jakości wody z innych niż budżet
państwa źródeł finansowania, w tym ze środków Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej.
Informacje uzyskane od administratora rzeki Pi-
licy i zbiornika sulejowskiego nie potwierdzają faktu
podniesienia się koryta rzeki o 2 metry i wynikającej
z tego degradacji budynków. Chciałbym również pod-
kreślić, że z uwagi na ujemne skutki piętrzenia wody
w zbiorniku w rejonie ul. Błonie w Sulejowie nieru-
chomości ulegające negatywnym oddziaływaniom
piętrzenia zostały wykupione przez administratora
obiektu.
Odnosząc się do kwestii zobowiązań RZGW w War-
szawie wynikających z decyzji pozwolenia wodno-
prawnego wojewody łódzkiego nr: OS.IV.A.6811-1/
Su/66/2001 z 22 czerwca 2001 r. dotyczącej planowa-
nych prac w górnej części zbiornika, uprzejmie wyja-
śniam, iż w zależności od ilości dostępnych środków
planuje się wykonać udrożnienie i oczyszczenie kory-
ta rz. Pilicy w cofce zbiornika wodnego Sulejów w km
153,0–159,3 (od km 158+400 w górę rzeki występuje
obszar Natura 2000).
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie działań mających na celu
zmniejszenie liczby przypadków ataków
na funkcjonariuszy Policji
i poprawy bezpieczeństwa ich służby (14968)
Nawiązując do pisma z dnia 12 marca 2010 roku
(sygn. SPS-023-14968/10) – przekazującego interpe-
lację Posła na Sejm RP Pana Krzysztofa Brejzy
w sprawie działań mających na celu zmniejszenie
594
liczby przypadków ataków na funkcjonariuszy Policji
i poprawy bezpieczeństwa ich służby, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Z danych statystycznych gromadzonych w policyj-
nym systemie TEMIDA, wynika, że w 2009 roku na
terenie kraju doszło do:
— 363 przypadków czynnej napaści przy użyciu
broni palnej, innego niebezpiecznego przedmiotu lub
napaści zbiorowej na policjanta – art. 223 Kodeksu
karnego; (przestępstwa stwierdzone);
— 108 przypadków spowodowania, podczas czyn-
ności służbowych, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
policjanta – art. 224 § 3 kk.; (przestępstwa stwier-
dzone);
— 13194 przestępstw znieważenia funkcjonariu-
sza publicznego.
Komendant Główny Policji mając na względzie bez-
pieczeństwo policjantów, dokonał zmiany w obowią-
zujących przepisach dotyczących użytkowania broni
palnej przez policjantów. Wprowadzone przepisy:
— zarządzenie nr 248 Komendanta Głównego
Policji z dnia 3 marca 2010 roku zmieniające zarzą-
dzenie w sprawie szczegółowych zasad przyznawania
i użytkowania broni palnej przez policjantów;
— zarządzenie nr 251 Komendanta Głównego
Policji z dnia 10 marca 2010 roku zmieniające zarzą-
dzenie w sprawie szczegółowych zasad przyznawania
i użytkowania broni palnej przez policjantów,
w szerszym niż dotychczas zakresie dały policjan-
tom możliwość noszenia broni służbowej w czasie
wolnym od służby.
Wśród wszystkich stwierdzonych w 2009 roku
przestępstw kryminalnych, przestępstwa w kategorii
czynna napaść przy użyciu broni palnej, innego nie-
bezpiecznego przedmiotu lub napaść zbiorowa na po-
licjanta stanowiły 0,05%, natomiast spowodowanie
podczas czynności służbowych ciężkiego uszczerbku
na zdrowiu policjanta 0,014%.
Kluczowym dla rozwiązania problemu bezpie-
czeństwa służby policjantów wydaje się jednak pro-
wadzenie odpowiedniej polityki karnej przez organy
wymiaru sprawiedliwości.
W dniu 30 marca 2010 roku Rada Ministrów przy-
jęła projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks Kar-
ny oraz ustawy o Policji. Projekt m.in. zaostrza kary
za napaść na policjanta i osobę udzielającą mu pomo-
cy. Sprawca używający broni palnej, noża bądź inne-
go niebezpiecznego przedmiotu albo środka obez-
władniającego, dopuszczający się czynnej napaści na
funkcjonariusza publicznego lub osobę, która mu po-
maga, będzie podlegał karze pozbawienia wolności
od roku do 10 lat. W sytuacji, gdy wskutek czynnej
napaści funkcjonariusz lub osoba go wspomagająca
dozna ciężkiego uszczerbku na zdrowiu – sprawca
będzie podlegał karze pozbawienia wolności na czas
nie krótszy niż 3 lata.
Sprawca zabójstwa funkcjonariusza publicznego
popełnionego podczas i w związku z pełnieniem przez
niego obowiązków służbowych związanych z ochroną
bezpieczeństwa ludzi oraz ochroną bezpieczeństwa
i porządku publicznego będzie podlegał karze 25 lat
albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.
Z ochrony przewidzianej w Kodeksie karnym dla
funkcjonariuszy publicznych podczas lub w związku
z pełnieniem obowiązków służbowych korzystał bę-
dzie również policjant, który poza czasem służby
działa na rzecz: zapobieżenia zagrożeniu dla życia
i zdrowia ludzkiego; przywrócenia bezpieczeństwa
i porządku publicznego; ujęcia sprawcy czynu zabro-
nionego.
Znowelizowane przepisy przewidują także przy-
znanie osobom podejmującym tzw. obronę konieczną
interwencyjną takiej samej ochrony prawnej, jaka
przewidziana jest dla funkcjonariuszy publicznych
- za uderzenie człowieka (lub inne naruszenie jego
nietykalności cielesnej), który interweniuje na rzecz
ochrony i bezpieczeństwa ludzi lub ochrony bezpie-
czeństwa i porządku publicznego, będzie grozić
grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawie-
nie wolności do lat 2.
Jeśli proponowane zmiany przyczynią się, choćby
częściowo, do zaniechania działania przez potencjal-
nych sprawców, to cel regulacji zostanie osiągnięty.
Ważne jest również, aby w świadomości społecznej
zostało utrwalone przekonanie, że funkcjonariusz
publiczny i osoba udzielająca mu pomocy są szczegól-
nie chronieni przez prawo.
Prezydent RP w dniu 25 marca 2010 roku złożył
w Sejmie własny projekt nowelizacji Kodeksu karne-
go przewidujący zaostrzenie odpowiedzialności kar-
nej dla sprawców napaści na funkcjonariuszy pań-
stwowych.
Należy nadmienić, że w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji trwają prace nad jednoli-
tymi uregulowaniami problematyki stosowania środ-
ków przymusu bezpośredniego. Prace te mają na celu
ocenę poprawności i spójności regulacji prawnych do-
tyczących środków przymusu bezpośredniego oraz
opracowanie projektów przepisów ujednolicających
zasady użycia środków przymusu bezpośredniego
i broni palnej przez uprawnionych funkcjonariuszy.
Kolejnym przedsięwzięciem skutkującym zwięk-
szeniem bezpieczeństwa policjantów będzie polepsze-
nie stopnia ich wyszkolenia. Podejmowane są działa-
nia mające na celu wyasygnowanie dodatkowych
środków na doskonalenie umiejętności z zakresu tak-
tyki i technik interwencji.
Analizując z kolei zdarzenia, w których uczestni-
czyli policjanci ruchu drogowego, należy stwierdzić,
że motywem działania sprawców w zdecydowanej
większości była chęć uniknięcia kontroli drogowej,
a nie bezpośredni atak na policjanta.
Należy również podkreślić, że generalną zasadą,
która obowiązuje podczas organizacji służby na dro-
gach, jest kierowanie do służby patroli co najmniej
dwuosobowych. Zadaniem jednego z policjantów asy-
stującego przy czynnościach kontrolnych jest obowią-
zek ubezpieczania policjanta interweniującego.
Ponadto warto nadmienić, iż istotnym kierun-
kiem zmian w zapewnieniu bezpieczeństwa funkcjo-

nariuszy wydziałów ruchu drogowego i prewencji jest
rejestracja przebiegu interwencji. W niektórych Wy-
działach Ruchu Drogowego komend wojewódzkich
Policji, część z nowych radiowozów policyjnych zosta-
ło wyposażonych w kamery do automatycznej reje-
stracji przebiegu kontroli drogowej oraz podejmowa-
nych przez funkcjonariuszy interwencji. Nagrania
będą później mogły pełnić funkcję materiału dowo-
dowego w sądzie.
Wyrażam przekonanie, że sukcesywne wprowa-
dzanie powyższych propozycji zmian przyczyni się
zarówno do poprawy bezpieczeństwa obywateli, jak
i do wzrostu bezpieczeństwa służby funkcjonariuszy
Policji.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie problemu przejściowej utraty statusu
studenta w związku z reformą studiów
(14969)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy
posłów przesłanej przy piśmie, znak: SPS-023-14969/
10, z dnia 12 marca br. w sprawie problemu przejścio-
wej utraty statusu studenta w związku z reformą
studiów, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami system
szkolnictwa wyższego przewiduje trzy stopnie kształ-
cenia: studia I i II stopnia oraz studia doktoranckie
jako studia III stopnia. Utrata statusu studenta dla
pewnej grupy osób, które zdecydowały się podjąć stu-
dia na kolejnych poziomach kształcenia, dotyczy za-
równo przerwy między I i II stopniem studiów, a tak-
że między stopniem II i III. Zgodnie z ideą bolońską
studia pierwszego i drugiego stopnia nie wynikają
z podziału studiów pięcioletnich. Studia I stopnia
przygotowują do pracy zawodowej w określonym ob-
szarze kształcenia, natomiast studia II stopnia do
twórczej pracy zawodowej. Ponadto, decydując się na
studia II stopnia, można wybrać kierunek inny niż
ten ukończony na studiach I stopnia.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami datą ukoń-
czenia studiów jest data złożenia egzaminu dyplomo-
wego, a w przypadku kierunków: lekarskiego, lekar-
sko-dentystycznego i weterynarii – data złożenia
ostatniego wymaganego planem studiów egzaminu,
a w przypadku kierunku farmacja – data zaliczenia
595
ostatniej, przewidzianej w planie studiów, praktyki.
Nie ma sprzeczności między określoną przepisami
datą ukończenia studiów a faktycznym ich ukończe-
niem. Absolwent studiów I stopnia następnego dnia
po złożeniu egzaminu dyplomowego jest już absol-
wentem uczelni i posiada status osoby, która posiada
wykształcenie wyższe. Proponowana w interpelacji
zmiana przepisów, polegająca na zmianie definicji
ukończenia studiów np. z końcem roku akademickie-
go, opóźniałaby uzyskanie wspomnianego statusu
absolwenta. Dla osób planujących rozpoczęcie karie-
ry zawodowej ta sytuacja z pewnością nie byłaby ko-
rzystna.
Drugie rozwiązanie, które zaproponowano w in-
terpelacji, polegające na przedłużeniu o oznaczony
czas możliwości korzystania z praw studenta jest te-
matem godnym rozważenia. Już obecnie na podsta-
wie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych prawo do opieki
zdrowotnej dla osób, które ukończyły szkołę średnią
lub wyższą, wygasa dopiero po upływie 4 miesięcy od
ukończenia nauki, skreślenia z listy studentów lub
ukończenia studiów. Jeżeli studenci widzieliby po-
trzebę wydłużenia możliwości kontynuacji pracy
w kołach naukowych i organach samorządów stu-
denckich osób, które utraciły status studenta, to Par-
lament Studentów RP mógłby poddać pod dyskusję
zmiany uwzględniające postulaty studentów. Nato-
miast uprawnienia studentów do korzystania z ulgo-
wych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego kolejowego i autobusowego jest tematem
złożonym. Automatyczne wydłużenie ww. uprawnień
studenta do końca roku akademickiego wiązałoby się
z pozostawieniem absolwentowi uczelni legitymacji
studenckiej ważnej do końca roku akademickiego.
Propozycja ta wymagałaby w szczególności zmiany
przepisów dotyczących szkolnictwa wyższego i prze-
pisów dotyczących ulg w przejazdach środkami pu-
blicznego transportu zbiorowego. Rozwiązanie to
rodzi jednak poważne skutki finansowe dla budżetu
państwa. Wspomniane zmiany nie mogą być włączo-
ne do przygotowanego już projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ponieważ jest
on, zgodnie z nową procedurą legislacyjną, wypełnie-
niem uzgodnionych i przyjętych 28 października
2008 r. przez Radę Ministrów Założeń do nowelizacji
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy
o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki, które ponadto
nie przewidują dodatkowych skutków finansowych
dla budżetu państwa.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
596
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie wdrożenia zmian dotyczących zasad
rejestracji i oznaczania pojazdów (14970)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-023-14970/10,
przesyłające interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów w sprawie wdrażania zmian doty-
czących zasad rejestracji i oznaczania pojazdów,
uprzejmie informuję, że w dniu 16 lutego 2010 r. we-
szło w życie rozporządzenie ministra infrastruktury
z dnia 28 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz. U.
z 2010 r. Nr 14, poz. 72), które nadało m.in. nowe
brzmienie § 5 rozporządzenia z dnia 22 lipca 2002 r.
w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów.
W obecnie obowiązującym brzmieniu § 5 ust. 2
rozporządzenia z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie re-
jestracji i oznaczania pojazdów zwalnia właścicieli
wnioskujących o rejestrację pojazdu z obowiązku
przedłożenia tłumaczenia na język polski przez tłu-
macza przysięgłego dowodu rejestracyjnego wyda-
nego przez właściwy organ państwa członkowskie-
go, Konfederacji Szwajcarskiej, państwa członkow-
skiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Han-
dlu (EFTA) w zakresie zawierającym oznaczenia
zharmonizowanych kodów zastosowanych w tym do-
wodzie. Dotyczy to kodów określonych w załączniku
nr 3 do rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i ozna-
czania pojazdów.
Przepis ten uwzględnia regulacje dyrektywy
1999/37/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie
dokumentów rejestracyjnych pojazdów, która zhar-
monizowała formę i treść dowodów rejestracyjnych,
wprowadzając kody, które ułatwiają ich zrozumienie
i jednakowe stosowanie we wszystkich państwach
członkowskich. Niezależnie od harmonizacji doku-
mentów rejestracyjnych określonej w regulacjach
ww. dyrektywy daje ona każdemu z państw pewną
swobodę, dopuszczając również podawanie w dowo-
dach rejestracyjnych dodatkowych informacji o po-
jeździe związanych z uwarunkowaniami prawnymi
danego państwa. Odpowiednio z takiej możliwości
korzysta również Polska, wydając zharmonizowane
dowody rejestracyjne, w których umieszczanych jest
szereg informacji krajowych w języku polskim, m.in.
w formie adnotacji urzędowych. Mając na uwadze
powyższe, w omawianym rozporządzeniu odstąpiono
od tłumaczenia jedynie zharmonizowanego zakresu
dowodów rejestracyjnych, ponieważ rezygnacja z tłu-
maczenia całości wydawanych w państwach Unii Eu-
ropejskiej dowodów rejestracyjnych, czyli również ich
części niezharmonizowanych, ograniczałaby orga-
nom rejestrującym dostęp do pełnej wiedzy na temat
stanu technicznego czy prawnego pojazdów przedkła-
danych do rejestracji, utrudniając tym samym rze-
telne prowadzenie spraw związanych z ich dopusz-
czeniem do ruchu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, oceniam,
że wdrożenie omawianego § 5 ust. 2 rozporządzenia
w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów nie wy-
maga podjęcia dodatkowych działań polegających na
przygotowaniu standardów. W myśl omawianego
przepisu odstąpiono od tłumaczenia dowodu rejestra-
cyjnego w części zharmonizowanej obejmującej kody
określone w dyrektywie 1999/37/WE oraz w załącz-
niku nr 3 do rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i ozna-
czania pojazdów. Należy zaznaczyć, że organy reje-
strujące pojazdy w Polsce posiadają informacje na
temat ww. kodów, jak również wzorów zharmonizo-
wanych dowodów rejestracyjnych wydawanych przez
poszczególne państwa członkowskie UE.
Odnosząc się do kwestii „powrócenia do stosowa-
nia starego taryfikatora, który taniej wyceniał usłu-
gi administracyjne wydziałów komunikacyjnych”,
wyjaśniam, że obowiązujące przepisy nie przewidują
określania taryfikatora usług administracyjnych dla
wydziałów komunikacji działających w starostwach
powiatowych. Stosownie do art. 76 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
minister właściwy do spraw transportu zobowiązany
jest do określenia, w drodze rozporządzenia, wyso-
kości opłat za wydanie dowodu rejestracyjnego, po-
zwolenia czasowego i tablic (tablicy) rejestracyjnych.
W związku z powyższym upoważnieniem wydane zo-
stało rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
22 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wy-
danie dowodu rejestracyjnego, pozwolenia czasowego
i tablic (tablicy) rejestracyjnych pojazdów (Dz. U.
Nr 230, poz. 2302, z 2004 r. Nr 211, poz. 2148, z 2006 r.
Nr 65, poz. 462, z 2010 r. Nr 14, poz. 75).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
oraz grupy posłów
w sprawie obowiązku naliczania
i odprowadzania składki zdrowotnej
z tytułu należności wynikających
z podróży służbowych (14971)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów: Stanisława Steca, Tade-
usza Tomaszewskiego i Bogusława Wontora z dnia
4 marca br., przesłaną przy piśmie o znaku SPS-023-
-14971/10, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższego
wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) diety związane z podró-
żami służbowymi pracowników i osób niebędących
pracownikami (np. zleceniobiorców) są zwolnione
z podatku dochodowego do wysokości określonej
w odrębnych ustawach lub w odpowiednich przepi-
sach wykonawczych wydanych przez ministra wła-
ściwego do spraw pracy.
Jednocześnie art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027) stanowi, że w przypadku nieobli-
czania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycz-
nych przez płatnika od przychodów stanowiących pod-
stawę wymiaru składki (z wyłączeniem przychodów
wymienionych w ust. 2) składkę obliczoną za poszcze-
gólne miesiące obniża się do wysokości 0 zł.
Ponieważ diety nieprzekraczające kwot określo-
nych w stosownych przepisach zwolnione są od po-
datku dochodowego od osób fizycznych, a co za tym
idzie, płatnicy nie obliczają od nich zaliczek na ten
podatek, znajduje w tym przypadku zastosowanie
reguła nakazująca obniżenie do wysokości 0 zł skład-
ki należnej od tego rodzaju przychodów.
Tym samym należy stwierdzić, iż od diet wypła-
canych zleceniobiorcom w związku z odbywaniem
podróży służbowych nie są odprowadzane składki na
ubezpieczenie zdrowotne, o ile świadczenia te nie
przekraczają limitów określonych w przepisach wy-
mienionych w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
597
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad prawidłowością
realizacji tygodniowego wymiaru godzin
dla ucznia (14972)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego (pismo nr SPS-023-
-14972/10) w sprawie nadzoru sprawowanego przez
kuratoria oświaty nad prawidłowością realizacji ty-
godniowego wymiaru godzin dla ucznia, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego, ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustalił na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań z za-
kresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji: „Efekty działalności dy-
daktycznej, wychowawczej i opiekuńczej oraz innej
działalności statutowej szkół i placówek”,
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych: „Realiza-
cja prawa dziecka pięcioletniego do rocznego przygo-
towania przedszkolnego” oraz „Prawidłowość nadzo-
rowania realizacji przez dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach: „Zgod-
ność prowadzenia dokumentacji przebiegu nauczania
z przepisami prawa w zakresie dotyczącym arkuszy
ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego: „Zgod-
ność realizacji praktycznej nauki zawodu z przepisa-
mi prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego: „Organizacja i prowadzenie dokształca-
nia teoretycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli: „Or-
ganizacja kursów kwalifikacyjnych”, „Realizacja za-
dań przez doradców metodycznych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych: „Re-
alizacja zadań zespołów wychowawczych do spraw
okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
598
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych: „Organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakre-
sie liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zalecenia-
mi zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia
specjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
„Prawidłowość organizacji i realizacji zajęć rewali-
dacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii: „Zgodność
przyjmowania, przenoszenia, zwalniania i pobytu
wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
„Wydawanie przez poradnie psychologiczno-pedago-
giczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego: „Reali-
zacja pozaszkolnych form kształcenia w publicznym
centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie obowiązek wskazania ob-
szarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku prawidłowa reali-
zacja tygodniowego wymiaru godzin dla ucznia, wy-
nika z obowiązujących w tej materii przepisów pra-
wa, a nie z faktu przeprowadzania lub nie kontroli
w tym zakresie. Kontrole służą opisaniu stanu prze-
strzegania prawa w danym obszarze. Za legalność
i poprawność postępowania w danym obszarze odpo-
wiada organ, w którego właściwości dane działanie
pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że mogą
być realizowane również doraźne działania w zakresie
nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole doraźne.
Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie nadzoru
pedagogicznego kontrole takie są realizowane w przy-
padku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia działań nieuję-
tych w planie nadzoru pedagogicznego. Potrzebę prze-
prowadzenia kontroli doraźnej kurator oświaty może
stwierdzić w sytuacji pozyskania – z różnych źródeł
– informacji o wystąpieniu nieprawidłowości w funk-
cjonowaniu szkoły lub placówki.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
— jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
— jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
— jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie;
mogą być dostępne po opracowaniu i przekazaniu
przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru peda-
gogicznego sprawowanego w roku szkolnym 2009/
2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r. od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy
oświaty stwierdzili w 1278 przypadkach, z których
10 dotyczyło organizacji pracy szkoły. Wnioskować
zatem należy, że do kuratorów oświaty nie zgłasza-
no informacji o nieprawidłowościach w pracy szkół
w omawianym zakresie.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wy-
chowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17), zgodnie z ustalonymi przez ministra
edukacji narodowej kierunkami realizacji polityki
oświatowej państwa w roku szkolnym 2009/2010,
kuratorzy oświaty monitorują wdrażanie podstawy
programowej w przedszkolach, innych formach wy-
chowania przedszkolnego, w szkołach podstawo-
wych i gimnazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad zgodnością
funkcjonowania szkoły z ramowymi planami
nauczania w zakresie liczby godzin zajęć
obowiązkowych i zajęć dodatkowych (14973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego (pismo nr: SPS-023-
-14973/10) w sprawie nadzoru sprawowanego przez
kuratoria oświaty nad zgodnością funkcjonowania
szkoły z ramowymi planami nauczania w zakresie
liczby godzin zajęć obowiązkowych i zajęć dodatko-
wych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
599
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników
młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz
zgodności z zaleceniami zawartymi w orzeczeniu
o potrzebie kształcenia
specjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwal-
niania i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
600
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku zgodność funkcjo-
nowania szkoły z ramowymi planami nauczania wy-
nika z obowiązujących w tej materii przepisów pra-
wa, a nie z faktu przeprowadzania lub nie kontroli
w tym zakresie. Kontrole służą opisaniu stanu prze-
strzegania prawa w danym obszarze. Za legalność
i poprawność postępowania w danym obszarze odpo-
wiada organ, w którego właściwości dane działanie
pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że
mogą być realizowane również doraźne działania
w zakresie nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole
doraźne. Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie
nadzoru pedagogicznego, kontrole takie są realizowa-
ne w przypadku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia dzia-
łań nieujętych w planie nadzoru pedagogicznego. Po-
trzebę przeprowadzenia kontroli doraźnej kurator
oświaty może stwierdzić w sytuacji pozyskania – z róż-
nych źródeł – informacji o wystąpieniu nieprawidło-
wości w funkcjonowaniu szkoły lub placówki.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
− mogą być dostępne po opracowaniu i przeka-
zaniu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r., od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy
oświaty stwierdzili w 1278 przypadkach, z których
4 dotyczyły realizacji ramowych planów nauczania.
Wnioskować zatem należy, że do kuratorów oświaty
nie zgłaszano informacji o nieprawidłowościach w pra-
cy szkół w omawianym zakresie.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17),
zgodnie z ustalonymi przez ministra edukacji narodo-
wej kierunkami realizacji polityki oświatowej państwa
w roku szkolnym 2009/2010, kuratorzy oświaty moni-
torują wdrażanie podstawy programowej w przedszko-
lach, innych formach wychowania przedszkolnego,
w szkołach podstawowych i gimnazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad prawidłowością
podziału na grupy w szkołach i placówkach
(14974)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 3 marca 2010 r.,
nr: SPS-023-14974/10, w sprawie nadzoru sprawowa-
nego przez kuratoria oświaty nad prawidłowością
podziału na grupy w szkołach i placówkach, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:

a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zaleceniami
zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia spe-
cjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwalnia-
nia i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
601
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku prawidłowy po-
dział na grupy, wynika z obowiązujących w tej ma-
terii przepisów prawa, a nie z faktu przeprowadzania
lub nie kontroli w tym zakresie. Kontrole służą opi-
saniu stanu przestrzegania prawa w danym obsza-
rze. Za legalność i poprawność postępowania w da-
nym obszarze odpowiada organ, w którego właściwo-
ści dane działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że
mogą być realizowane również doraźne działania
w zakresie nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole
doraźne. Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie
nadzoru pedagogicznego, kontrole takie są realizowa-
ne w przypadku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia dzia-
łań nieujętych w planie nadzoru pedagogicznego.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie oświa-
ty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne infor-
macje o organizacji nadzoru pedagogicznego i o reali-
zacji zadań w tym zakresie, również zadań związa-
nych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych. Istota
tego zadania została zawarta w § 19 rozporządzenia
w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie z którym
kurator oświaty w każdym roku szkolnym opracowu-
je i przedstawia do dnia 31 października ministrowi
właściwemu do spraw oświaty i wychowania wnioski
wynikające ze sprawowanego nadzoru pedagogiczne-
go. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
− mogą być dostępne po opracowaniu i przeka-
zaniu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r., od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
602
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy oświa-
ty stwierdzili w 1278 przypadkach.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz.
17), zgodnie z ustalonymi przez ministra edukacji
narodowej kierunkami realizacji polityki oświatowej
państwa w roku szkolnym 2009/2010, kuratorzy
oświaty monitorują wdrażanie podstawy programo-
wej w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i gimnazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad realizacją
nauczania indywidualnego
w szkołach i placówkach (14975)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 3 marca 2010 r.,
nr: SPS-023-14975/10, w sprawie nadzoru sprawowa-
nego przez kuratoria oświaty nad realizacją naucza-
nia indywidualnego w szkołach, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań z za-
kresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do rocz-
nego przygotowania
przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycznych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zaleceniami
zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia spe-
cjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwalnia-
nia i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-

wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku poprawna realiza-
cja nauczania indywidualnego wynika z obowiązują-
cych w tej materii przepisów prawa, a nie z faktu
przeprowadzania lub nie kontroli w tym zakresie.
Kontrole służą opisaniu stanu przestrzegania prawa
w danym obszarze. Za legalność i poprawność postę-
powania w danym obszarze odpowiada organ, w któ-
rego właściwości dane działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że mogą
być realizowane również doraźne działania w zakresie
nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole doraźne.
Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie nadzoru
pedagogicznego, kontrole takie są realizowane w przy-
padku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia działań nieuję-
tych w planie nadzoru pedagogicznego.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego i o re-
alizacji zadań w tym zakresie, również zadań zwią-
zanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
603
– mogą być dostępne po opracowaniu i przekaza-
niu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r. od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy
oświaty stwierdzili w 1278 przypadkach.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17),
zgodnie z ustalonymi przez ministra edukacji naro-
dowej kierunkami realizacji polityki oświatowej pań-
stwa w roku szkolnym 2009/2010, kuratorzy oświaty
monitorują wdrażanie podstawy programowej w przed-
szkolach, innych formach wychowania przedszkolne-
go i gimnazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru kuratoriów oświaty
dotyczącego kwalifikacji nauczycieli (14976)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana po-
sła Wojciecha Żukowskiego (pismo nr: SPS-023-14976/
10) w sprawie nadzoru kuratoriów oświaty dotyczącego
kwalifikacji nauczycieli, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
604
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań z za-
kresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania
przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników
młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz
zgodności z zaleceniami zawartymi w orzeczeniu
o potrzebie kształcenia
specjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwalnia-
nia i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku zgodność zatrud-
nienia nauczycieli z kwalifikacjami, wynika z obo-
wiązujących w tej materii przepisów prawa, a nie
z faktu przeprowadzania lub nie kontroli w tym za-
kresie. Kontrole służą opisaniu stanu przestrzegania
prawa w danym obszarze. Za legalność i poprawność
postępowania w danym obszarze odpowiada organ,
w którego właściwości dane działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że
mogą być realizowane również doraźne działania
w zakresie nadzoru pedagogicznego, w tym kontro-
le doraźne. Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia
w sprawie nadzoru pedagogicznego, kontrole takie
są realizowane w przypadku, gdy zaistnieje potrze-
ba podjęcia działań nieujętych w planie nadzoru
pedagogicznego. Potrzebę przeprowadzenia kontro-
li doraźnej kurator oświaty może stwierdzić w sytu-
acji pozyskania – z różnych źródeł – informacji
o wystąpieniu nieprawidłowości w funkcjonowaniu
szkoły lub placówki.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie

z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
– mogą być dostępne po opracowaniu i przekaza-
niu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r., od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy oświa-
ty stwierdzili w 1278 przypadkach, z których 17 do-
tyczyło zgodności zatrudnienia nauczycieli z wyma-
ganymi kwalifikacjami. Wnioskować zatem należy,
że do kuratorów oświaty nie zgłaszano informacji
o nieprawidłowościach w pracy szkół w omawianym
zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad prawidłowością
funkcjonowania klas i szkół sportowych (14977)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 3 marca 2010 r.,
nr: SPS-023-14977/10, w sprawie nadzoru sprawowa-
nego przez kuratoria oświaty nad prawidłowością
funkcjonowania klas i szkół sportowych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
605
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań z za-
kresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zaleceniami
zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia spe-
cjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwal-
niania i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
606
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku prawidłowość
funkcjonowania klas i szkół sportowych wynika
z obowiązujących w tej materii przepisów prawa, a nie
z faktu przeprowadzania lub nie kontroli w tym za-
kresie. Kontrole służą opisaniu stanu przestrzegania
prawa w danym obszarze. Za legalność i poprawność
postępowania w danym obszarze odpowiada organ,
w którego właściwości dane działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że mogą
być realizowane również doraźne działania w zakresie
nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole doraźne.
Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie nadzoru
pedagogicznego, kontrole takie są realizowane w przy-
padku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia działań nieuję-
tych w planie nadzoru pedagogicznego.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
– mogą być dostępne po opracowaniu i przekaza-
niu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r. od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy oświa-
ty stwierdzili w 1278 przypadkach.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4,
poz. 17), zgodnie z ustalonymi przez ministra eduka-
cji narodowej kierunkami realizacji polityki oświato-
wej państwa w roku szkolnym 2009/2010, kuratorzy
oświaty monitorują wdrażanie podstawy programo-
wej w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i gimnazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty
nad bibliotekami szkolnymi (14978)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 3 marca 2010 r.,
nr: SPS-023-14978/10, w sprawie nadzoru sprawowa-
nego przez kuratoria oświaty nad bibliotekami szkol-
nymi, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych

i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań z za-
kresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego
obowiązkowego przygotowania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zaleceniami
zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia spe-
cjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwalnia-
nia i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
607
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku prawidłowość
funkcjonowania bibliotek szkolnych wynika z obo-
wiązujących w tej materii przepisów prawa, a nie
z faktu przeprowadzania lub nie kontroli w tym za-
kresie. Kontrole służą opisaniu stanu przestrzegania
prawa w danym obszarze. Za legalność i poprawność
postępowania w danym obszarze odpowiada organ,
w którego właściwości dane działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że
mogą być realizowane również doraźne działania
w zakresie nadzoru pedagogicznego, w tym kontrole
doraźne. Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia w sprawie
nadzoru pedagogicznego, kontrole takie są realizowa-
ne w przypadku, gdy zaistnieje potrzeba podjęcia dzia-
łań nieujętych w planie nadzoru pedagogicznego.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbęd-
ne informacje o organizacji nadzoru pedagogiczne-
go i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
608
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
– mogą być dostępne po opracowaniu i przekaza-
niu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r. od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy oświa-
ty stwierdzili w 1278 przypadkach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad realizacją godzin
pozostających do dyspozycji dyrektora szkoły
(14979)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego (pismo nr: SPS-023-
-14979/10) w sprawie nadzoru sprawowanego przez
kuratoria oświaty nad realizacją godzin pozostają-
cych do dyspozycji dyrektora szkoły, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego, „nadzór pedagogiczny
jest realizowany przez wykonywanie zadań i czynno-
ści określonych w art. 33 ustawy, w trybie planowych
i doraźnych działań”. Działania planowe, w myśl § 3
ust. 2 rozporządzenia, są realizowane przez kurato-
rów oświaty zgodnie z podstawowymi kierunkami
polityki oświatowej państwa w zakresie nadzoru pe-
dagogicznego ustalonymi przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania na podstawie art. 35
ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświaty.
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustaliła na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
– „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
− „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
− „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego obowiązkowego przygo-
towania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
− „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
− „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
− „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników
młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
− „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
− „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
− „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
− „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz
zgodności z zaleceniami zawartymi w orzeczeniu
o potrzebie kształcenia
specjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
− „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
− „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwal-
niania i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
− „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
− „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego”.

Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania z przepisami prawa.
Obowiązek ustalenia przez ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania podstawowych kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego, a co za tym idzie, obowiązek wskazania
obszarów podlegających ewaluacji i kontroli wynika
wprost z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o systemie oświa-
ty. Takie sformułowanie przepisów prawa potwierdza
tezę, że nie ma uzasadnienia ani realnej możliwości
podejmowania jednorazowo działań kontrolnych we
wszystkich obszarach pracy szkół i placówek. Poka-
zuje również, że nie ma uzasadnienia poddawanie
corocznie tych samych obszarów kontroli prawnej
i ewaluacji.
Ponadto obowiązek ustalania przez ministra wła-
ściwego do spraw oświaty i wychowania jednakowych
kierunków realizacji nadzoru pedagogicznego oraz
prowadzenie działań kontrolnych według jednako-
wych zasad z wykorzystaniem jednakowych narzędzi
daje możliwość opracowania wyników i wykorzysta-
nia wniosków nie tylko dla prowadzenia regionalnej,
ale również krajowej polityki oświatowej.
Zauważyć w tym miejscu należy, że określony spo-
sób działania, a w tym przypadku poprawna realiza-
cja godzin pozostających w dyspozycji dyrektora
szkoły wynika z obowiązujących w tej materii prze-
pisów prawa, a nie z faktu przeprowadzania lub nie
kontroli w tym zakresie. Kontrole służą opisaniu sta-
nu przestrzegania prawa w danym obszarze. Za le-
galność i poprawność postępowania w danym obsza-
rze odpowiada organ, w którego właściwości dane
działanie pozostaje.
Niezależnie od powyższego wyjaśnić należy, że
mogą być realizowane również doraźne działania
w zakresie nadzoru pedagogicznego, w tym kontro-
le doraźne. Zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia
w sprawie nadzoru pedagogicznego, kontrole takie
są realizowane w przypadku, gdy zaistnieje potrze-
ba podjęcia działań nieujętych w planie nadzoru
pedagogicznego. Potrzebę przeprowadzenia kontro-
li doraźnej kurator oświaty może stwierdzić w sytu-
acji pozyskania – z różnych źródeł – informacji
o wystąpieniu nieprawidłowości w funkcjonowaniu
szkoły lub placówki.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraźnych.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozporzą-
dzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgodnie
z którym kurator oświaty w każdym roku szkolnym
opracowuje i przedstawia do dnia 31 października
609
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania wnioski wynikające ze sprawowanego nadzoru
pedagogicznego. Informacje o tym:
− jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej;
− jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie;
− jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
– mogą być dostępne po opracowaniu i przekaza-
niu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzoru
pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Uprzejmie informuję, że wg stanu na dzień 15 mar-
ca 2010 r., od momentu wprowadzenia nowych prze-
pisów dotyczących nadzoru pedagogicznego, potrzebę
przeprowadzenia kontroli doraźnych kuratorzy oświa-
ty stwierdzili w 1278 przypadkach, z których 16 doty-
czyło organizacji pracy szkoły oraz szkolnych planów
nauczania. Wnioskować zatem należy, że do kurato-
rów oświaty nie zgłaszano informacji o nieprawidło-
wościach w pracy szkół w omawianym zakresie.
Ponadto w związku z faktem, iż obecny rok szkol-
ny jest pierwszym rokiem obowiązywania rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wy-
chowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4,
poz. 17), zgodnie z ustalonymi przez ministra edu-
kacji narodowej kierunkami realizacji polityki oświa-
towej państwa w roku szkolnym 2009/2010, kurato-
rzy oświaty monitorują wdrażanie podstawy progra-
mowej w przedszkolach, innych formach wychowa-
nia przedszkolnego, w szkołach podstawowych i gim-
nazjach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie nadzoru sprawowanego
przez kuratoria oświaty nad realizacją godzin
ponadwymiarowych w szkołach (14980)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego (SPS-023-14980/10)
610
z dnia 3 marca 2010 r., dotyczącą nadzoru sprawowa-
nego przez kuratoria oświaty nad realizacją godzin
ponadwymiarowych w szkołach, pozwolę sobie wyra-
zić następującą opinię.
Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 7 października 2009 r. w spra-
wie nadzoru pedagogicznego (Dz. U. Nr 168, poz. 1324),
„nadzór pedagogiczny jest realizowany przez wyko-
nywanie zadań i czynności określonych w art. 33
ustawy, w trybie planowych i doraźnych działań”.
Działania planowe, w myśl § 3 ust. 2 rozporządzenia,
są realizowane przez kuratorów oświaty zgodnie
z podstawowymi kierunkami polityki oświatowej
państwa w zakresie nadzoru pedagogicznego ustalo-
nymi przez ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania na podstawie art. 35 ust. 2 pkt 1 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
Minister edukacji narodowej w dniu 12 listopada
2009 r. ustalił na rok szkolny 2009/2010 m.in. kie-
runki realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego. Należą do nich:
1) w zakresie ewaluacji:
— „efekty działalności dydaktycznej, wychowaw-
czej i opiekuńczej oraz innej działalności statutowej
szkół i placówek”;
2) w zakresie kontroli:
a) w przedszkolach, innych formach wychowania
przedszkolnego i szkołach podstawowych:
— „realizacja prawa dziecka pięcioletniego do
rocznego przygotowania przedszkolnego”,
— „prawidłowość nadzorowania realizacji przez
dzieci sześcioletnie rocznego obowiązkowego przygo-
towania przedszkolnego”,
b) w szkołach podstawowych i gimnazjach:
— „zgodność prowadzenia dokumentacji przebie-
gu nauczania z przepisami prawa w zakresie doty-
czącym arkuszy ocen uczniów”,
c) w centrach kształcenia praktycznego:
— „zgodność realizacji praktycznej nauki zawodu
z przepisami prawa”,
d) w ośrodkach dokształcania i doskonalenia za-
wodowego:
— „organizacja i prowadzenie dokształcania teo-
retycznego pracowników młodocianych”,
e) w placówkach doskonalenia nauczycieli:
— „organizacja kursów kwalifikacyjnych”,
— „realizacja zadań przez doradców metodycz-
nych”,
f) w specjalnych ośrodkach wychowawczych:
— „realizacja zadań zespołów wychowawczych do
spraw okresowej oceny sytuacji wychowanków”,
g) w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowaw-
czych:
— „organizacja zajęć rewalidacyjnych w zakresie
liczby godzin i rodzaju oraz zgodności z zaleceniami
zawartymi w orzeczeniu o potrzebie kształcenia spe-
cjalnego”,
h) w ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych:
— „prawidłowość organizacji i realizacji zajęć re-
walidacyjno-wychowawczych”,
i) w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii:
— „zgodność przyjmowania, przenoszenia, zwalnia-
nia i pobytu wychowanków z przepisami prawa”,
j) w poradniach psychologiczno-pedagogicznych:
— „wydawanie przez poradnie psychologiczno-pe-
dagogiczne opinii w sprawie dostosowania wymagań
edukacyjnych wynikających z programu nauczania
do indywidualnych potrzeb ucznia i przystąpienia
ucznia lub absolwenta ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się odpowiednio do sprawdzianu lub
egzaminu”,
k) w centrach kształcenia ustawicznego:
— „realizacja pozaszkolnych form kształcenia
w publicznym centrum kształcenia ustawicznego.”.
Powyższy wykaz ustalonych przez ministra kie-
runków realizacji przez kuratorów oświaty zadań
z zakresu nadzoru pedagogicznego po raz pierwszy
obejmuje tak szeroki wachlarz typów szkół i placó-
wek, w których w roku szkolnym 2009/2010 jest prze-
prowadzana planowa kontrola zgodności funkcjono-
wania szkół i placówek z przepisami prawa.
Doraźne działania w zakresie nadzoru pedago-
gicznego, w tym kontrole doraźne, zgodnie z § 3 ust. 3
rozporządzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego,
są realizowane w przypadku, gdy zaistnieje potrzeba
podjęcia działań nieujętych w planie nadzoru peda-
gogicznego. Nie oznacza to, że każdy z pozostałych
aspektów pracy szkół i placówek musi być w ciągu
roku szkolnego kontrolowany pod względem zgodno-
ści z przepisami prawa. Gdyby taka była intencja
wprowadzenia kontroli doraźnych, to ustalanie kie-
runków realizacji zadań z zakresu nadzoru pedago-
gicznego w oparciu o art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy
o systemie oświaty byłoby bezcelowe.
Minister edukacji narodowej, wypełniając swoje
zadania wynikające z art. 35 ustawy o systemie
oświaty, pozyskuje od kuratorów oświaty niezbędne
informacje o organizacji nadzoru pedagogicznego
i o realizacji zadań w tym zakresie, również zadań
związanych z przeprowadzaniem kontroli doraź-
nych. Nie jest jednak celowe, z punktu widzenia
nadzoru nad wykonywaniem nadzoru pedagogicz-
nego na terenie kraju, pozyskiwanie przez ministra
informacji o każdej przeprowadzanej przez pracow-
ników kuratoriów oświaty czynności w szkołach lub
placówkach.
Istota tego zadania została zawarta w § 19 rozpo-
rządzenia w sprawie nadzoru pedagogicznego, zgod-
nie z którym kurator oświaty w każdym roku szkol-
nym opracowuje i przedstawia ministrowi właściwe-
mu do spraw oświaty i wychowania wnioski wynika-
jące ze sprawowanego nadzoru pedagogicznego do
dnia 31 października.
Informacje więc o tym:
— jakich obszarów dotyczyły stwierdzone przez
kuratorów oświaty potrzeby, które wpłynęły na de-
cyzję przeprowadzenia w szkole kontroli doraźnej,

— czy jednym z tych obszarów była zgodność
z prawem przydzielania godzin ponadwymiarowych
nauczycielom,
— jaką liczbę szkół objęto kontrolą we wskaza-
nym powyżej zakresie,
— jakie są wyniki kontroli szkół w tym zakresie
– mogą być dostępne po opracowaniu i przeka-
zaniu przez kuratorów oświaty wniosków z nadzo-
ru pedagogicznego sprawowanego w roku szkolnym
2009/2010.
Odnosząc się do kwestii nadzoru kuratorów oświa-
ty nad realizacją godzin ponadwymiarowych w szko-
łach, uprzejmie wyjaśniam, że wg stanu na 15 marca
2010 r. potrzebę przeprowadzenia kontroli w zakresie
organizacji pracy szkoły kuratorzy oświaty stwier-
dzili w 9 przypadkach.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie Komisariatu Policji w Brzeszczach
(pow. oświęcimski) (14982)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14982/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Beaty Szydło w sprawie siedziby Komisariatu
Policji w Brzeszczach (pow. oświęcimski) uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż od 2004 r. prowadzone były dzia-
łania zmierzające do poprawy warunków lokalowych,
a w konsekwencji zmiany siedziby Komisariatu Po-
licji w Brzeszczach. Starosta oświęcimski zobowiązał
się do nieodpłatnego przekazania działki (nr ewid.
1718/30) o powierzchni 0,1003 ha zabudowanej bu-
dynkiem o powierzchni użytkowej 1263,8 m2, z wy-
dzieleniem odrębnego lokalu o powierzchni 294,7 m2,
przeznaczonego dla przychodni zdrowia psychiczne-
go. Dla prawidłowego funkcjonowania jednostki ko-
nieczne okazało się pozyskanie sąsiedniej działki
(nr ewid. 1718/28). W efekcie działań podjętych przez
Komendę Wojewódzką Policji w Krakowie starosta
oświęcimski zobowiązał się do wykupienia od osób
611
fizycznych niezbędną część ww. działki i nieodpłat-
nego jej przekazania Policji.
Niezależnie od powyższego w maju 2007 r. Ko-
menda Wojewódzka Policji w Krakowie wystąpiła
z wnioskiem o ustanowienie na czas nieokreślony
prawa trwałego zarządu na rzecz Komendy Woje-
wódzkiej Policji w Krakowie do nieruchomości zabu-
dowanych działki o nr ewid. 1718/30 oraz części
działki o nr ewid. 1718/28, z przeznaczeniem pod po-
trzeby służbowe Komisariatu Policji w Brzeszczach.
Dotychczas jednak nie wydano stosownych decyzji
w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z § 6 ust. 1 pkt 5
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2006 r.
w sprawie szczegółowego sposobu i trybu finansowa-
nia inwestycji z budżetu państwa (Dz. U. Nr 120, poz.
831), realizacja inwestycji budowlanej może być fi-
nansowana ze środków budżetu państwa, jeżeli in-
westor posiada dokument stwierdzający prawo dys-
ponowania nieruchomością. Wobec powyższego, do
momentu nabycia prawa do dysponowania przedmio-
towym terenem na cele budowlane, Policja nie może
podejmować działań zmierzających do wprowadzenia
tego zadania do planu inwestycyjnego.
W lutym 2009 r. starosta oświęcimski powiadomił
małopolskiego komendanta wojewódzkiego Policji
o zakończonych negocjacjach w sprawie zakupu przez
powiat oświęcimski działki o nr ewid. 1718/28 z prze-
znaczeniem na potrzeby Policji, dotychczas jednak
zakup przedmiotowego terenu nie został sfinalizowa-
ny. Starosta oświęcimski zadeklarował ponadto, że
oprócz nieodpłatnego przekazania na nową siedzibę
Komisariatu Policji w Brzeszczach ww. nieruchomo-
ści, wspólnie z gminą Brzeszcze, sfinansuje projekt
budowlany zmiany sposobu użytkowania budynku
wraz z kosztorysem inwestorskim. Jednocześnie sta-
rosta oświęcimski wystąpił o potwierdzenie przejęcia
przez Policję przedmiotowej nieruchomości.
Należy zaznaczyć, że ewentualne uruchomienie
przedmiotowego zadania inwestycyjnego zależy m.in.
od możliwości wydatkowania środków finansowych
z budżetu Policji, przeznaczonych na inwestycje zwią-
zane z poprawą warunków służbowych w kolejnych
latach oraz od dofinansowania przedsięwzięcia uzy-
skanego np. w wyniku konstruktywnej współpracy
z lokalnymi władzami samorządowymi.
Nadmienić należy, iż Komenda Wojewódzka Poli-
cji w Krakowie realizuje obecnie zadania inwestycyj-
ne w ramach środków pochodzących z ustanowione-
go ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. „Programu mo-
dernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2011” (Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn. zm.)
o łącznej wartości kosztorysowej inwestycji wynoszą-
cej ok. 53 mln zł, w tym: w 2010 r. z przeznaczeniem
na działalność inwestycyjną zabezpieczono środki
w wysokości 3,9 mln zł. Dodatkowo, celem finalizacji
realizowanych robót, jednostce pozostają do poniesie-
nia nakłady (po 2010 r.) w wysokości ok. 20 mln zł.
W opinii Komendy Głównej Policji, w związku
z ograniczeniem nakładów finansowych przeznaczo-
612
nych na inwestycje związane z budownictwem służ-
bowym oraz brakiem udokumentowanych, aktual-
nych deklaracji wsparcia finansowego przedmiotowe-
go przedsięwzięcia ze strony lokalnych samorządów,
decyzja o rozpoczynaniu kolejnych zadań inwestycyj-
nych nie znajduje uzasadnienia.
Niemniej jednak, w przypadku pozyskania środ-
ków pozabudżetowych z przeznaczeniem na ww. cel
oraz podtrzymania przez inwestora stanowiska od-
nośnie do konieczności realizacji zadania, niezbędne
pozostanie sporządzenie programu inwestycji opra-
cowanego zgodnie z ww. rozporządzeniem oraz speł-
niającego wymagania zawarte w wytycznych nr 3
komendanta głównego Policji w sprawie standardów
technicznych, funkcjonalnych i użytkowych obowią-
zujących w obiektach służbowych Policji z dnia 17 li-
stopada 2009 r., a następnie przedłożenie kierownic-
twu Komendy Głównej Policji w celu uzyskania ak-
ceptacji.
Warto zaznaczyć, że określenie pełnego zakresu
rzeczowego i wartości zadania oraz wskazanie źródeł
jego finansowania pozwoli na podjęcie decyzji odno-
śnie do wprowadzenia zamierzenia do planu inwesty-
cyjnego Policji, a tym samym może skutkować jego
uruchomieniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie niezgodności pomiędzy
publicznymi zapewnieniami minister zdrowia
a treścią uregulowań prawnych dotyczących
dostępności i finansowania leków
przeciwko rakowi (14983)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Zbigniewa Koza-
ka, przesłaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r.
(SPS-023-14983/10), w sprawie uregulowań praw-
nych dotyczących dostępności i finansowania leków
przeciwnowotworowych finansowanych w ramach
chemioterapii niestandardowej, uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
Obecnie w związku z wejściem w życie znowelizo-
wanej ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 118, poz. 989) kwalifikacja świadczeń opieki zdro-
wotnej jako świadczeń gwarantowanych następuje
w oparciu o zapisy ustawy – art. 31a–31h. Minister
zdrowia zwrócił się do prezesa Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych z wnioskami o przygotowanie
rekomendacji dla świadczeń opieki zdrowotnej w za-
kresie terapeutyczne programy zdrowotne (w tym
programu terapeutycznego chemioterapia niestan-
dardowa), w sprawie ich zakwalifikowania jako
świadczeń gwarantowanych, wraz z określeniem po-
ziomu finansowania w sposób kwotowy albo procen-
towy lub sposobu ich finansowania, jak również wa-
runków realizacji – na podstawie art. 31a–c ustawy
o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środ-
ków publicznych.
Opis zasad finansowania leczenia w ramach pro-
gramu terapeutycznego „Chemioterapia niestandar-
dowa” znajduje się w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych.
Ustosunkowując się do Pana kolejnego pytania
dotyczącego finansowania preparatu revlimid w ra-
mach programu zdrowotnego „Chemioterapia nie-
standardowa”, informuję, że powyższa terapia finan-
sowana jest w oparciu o rekomendację prezesa Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych – uchwała nr 54/
15/2008 z dnia 16 października 2008 r. w sprawie
finansowania lenalidomidu (revlimid®) w leczeniu
pacjentów ze szpiczakiem mnogim. W wydanej reko-
mendacji Rada Konsultacyjna rekomenduje niefinan-
sowanie lenalidomidu (revlimid®) w leczeniu pacjen-
tów ze szpiczakiem mnogim w ramach wykazu leków
refundowanych. Rada Konsultacyjna rekomenduje
finansowanie lenalidomidu w leczeniu pacjentów ze
szpiczakiem mnogim po niepowodzeniu lub nietole-
rancji terapii talidomidem z deksametazonem w ra-
mach terapeutycznego programu zdrowotnego, po
obniżeniu kosztów terapii do poziomu terapii borte-
zomibem.
W uzasadnieniu rekomendacji zapisano, że do-
stępne analizy wykazują, że lenalidomid jest sku-
teczny w leczeniu pacjentów ze szpiczakiem mno-
gim, a ponadto ma korzystniejszy profil bezpieczeń-
stwa w porównaniu do talidomidu w zakresie neu-
rotoksyczności. Jednakże koszt uzyskania efektów
zdrowotnych przy cenie leku zaproponowanej przez
wnioskodawcę jest bardzo wysoki i znacznie prze-
kracza poziom efektywności kosztowej rekomendo-
wany przez WHO.
Ocena omawianej technologii przeprowadzona zo-
stała przez AOTM na zlecenie ministra zdrowia
z dnia 31.03.2008 r. na podstawie wniosku o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych złożonym
w Ministerstwie Zdrowia.
W przypadku pacjentki pani M. G. zgodnie z do-
kumentacją otrzymaną z Pomorskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia została
wydana w dniu 11 marca 2010 r. decyzją dyrektora
Pomorskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia zgoda na refundację leczenia pre-
paratem lenalidomid (revlimid) w ramach programu

terapeutycznego „Chemioterapia niestandardowa”
do wysokości kosztów terapii bortezomibem. Powyż-
sza decyzja jest zgodna z rekomendacją prezesa Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie regulacji prawnych dotyczących
uprawy organizmów
genetycznie zmodyfikowanych (14986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14986/
10, przy którym przekazano interpelację poseł Anny
Zalewskiej, przedkładam następujące wyjaśnienia.
Na bazie jakich badań dotyczących upraw roślin
genetycznie modyfikowanych został sporządzony
projekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych?
Projekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych został przygotowany w oparciu
o przepisy:
— dyrektywy Rady 90/219/EWG z dnia 23 kwiet-
nia 1990 r. w sprawie ograniczonego stosowania mi-
kroorganizmów zmodyfikowanych genetycznie
(Dz. Urz. WE L 117 z 08.05.1990 r., str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
15, t. 1, str. 381);
— dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie za-
mierzonego uwalniania do środowiska organizmów
zmodyfikowanych genetycznie i uchylającej dyrekty-
wę Rady 90/220/EWG (Dz. Urz. WE L 106
z 17.04.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 77).
Rozdział VI ustawy: Uprawy roślin genetycznie
zmodyfikowanych został przygotowany w oparciu
o art. 26a dyrektywy 2001/18/WE oraz o zalecenia
Komisji 2003/556/WE z dnia 23 lipca 2003 r. doty-
czące wskazówek dla opracowania krajowych strate-
gii i najlepszych praktyk w celu zapewnienia współ-
istnienia upraw modyfikowanych genetycznie z upra-
wami konwencjonalnymi i ekologicznymi (Dz. Urz.
UE L 189 z dnia 29.7.2003 r., str. 36). Zgodnie z art. 26a
dyrektywy 2001/18/WE państwa członkowskie po-
winny opracować zasady prowadzenia upraw na swo-
613
ich terytoriach, biorąc pod uwagę warunki krajowe
i regionalne. Przepisy ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych w dziale VI tworzą
„szkielet” określający generalne zasady prawne prze-
widziane dla upraw GMO, w tym przede wszystkim
obowiązki dla rolnika zamierzającego prowadzić
uprawę GMO. Szczegóły techniczne, w tym wymaga-
nia w zakresie zachowania izolacji przestrzennej
i sposobu doboru roślin uprawianych po roślinach
genetycznie zmodyfikowanych oraz zasady prowa-
dzenia monitorowania działek rolnych, na których
były uprawiane rośliny genetycznie zmodyfikowane,
zostaną określone w stosownym rozporządzeniu mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi po przyjęciu przez par-
lament ustawy. Projekt takiego rozporządzenia zo-
stał dołączony do projektu ustawy, jednakże szczegó-
łowe prace nad nim będą toczyły się na dalszym
etapie prac legislacyjnych. W pracach tych minister
rolnictwa i rozwoju wsi planuje uwzględnić nie tylko
dostępne w tym zakresie badania naukowe i wiedzę
polskich naukowców, ale również włączyć środowiska
ekologiczne i producenckie, aby nie doprowadzić do
konfliktu interesów poszczególnych grup rolnych.
Czy w myśl wyżej wymienionego projektu ustawy
zostanie zakazana uprawa oraz obrót produktów
z genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy MON810?
Art. 177 projektu ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych przewiduje możliwość
wprowadzenia przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi
zakazu prowadzenia uprawy roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych (w tym również kukurydzy MON810).
Przepis ten jest wdrożeniem art. 23 dyrektywy
2001/18/WE, który umożliwia państwom członkow-
skim skorzystanie z tzw. zasady przezorności, z któ-
rej skorzystało do tej pory kilka państw, wprowa-
dzając u siebie zakaz uprawy kukurydzy MON810.
Przedmiotowa ustawa wypełni brakującą część
w krajowych przepisach. Jeżeli minister rolnictwa
będzie dysponował niepodważalnymi dowodami na-
ukowymi wskazującymi na szkodliwość modyfikacji
MON810, wówczas będzie miał narzędzie prawne do
wprowadzenia zakazu, bez ponoszenia konsekwen-
cji prawnych.
Czy wraz z nową ustawą powstanie lista gatun-
ków genetycznie modyfikowanych dozwolonych do
uprawy na terenie Polski?
Zgodnie z przepisami znajdującymi się w projekcie
ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfi-
kowanych minister środowiska będzie prowadził re-
jestr produktów genetycznie zmodyfikowanych do-
puszczonych do obrotu i w rejestrze takim przy każ-
dym produkcie będzie znajdowała się informacja
o jego przeznaczeniu i możliwościach wykorzystania.
Jeśli produkt będzie przeznaczony do uprawy, wów-
czas taka informacja również będzie tam odnotowa-
na. Obecnie do uprawy w UE dopuszczone są dwa
produkty: kukurydza MON810 (decyzja KE nr 98/
294/EC) oraz ziemniaki Amflora (decyzja KE nr 2010/
135/EU). O ile szereg odmian kukurydzy MON810
jest wpisany do wspólnotowego katalogu roślin
614
uprawnych, co oznacza, że odmiany te mogą być
uprawiane we wszystkich państwach UE, chyba że
państwo wprowadziło zakaz takiej uprawy, o tyle
uprawa ziemniaków, ze względu na specyfikę wpro-
wadzonej tam modyfikacji w roku 2010, przewidziana
jest jedynie w Niemczech oraz Szwecji (rozmnożenia)
i w Czechach (produkcja pod kątem izolacji skrobi).
Wybór tylko tych trzech państw wynika z tego, że
decyzja wydana przez Komisję Europejską w sprawie
dopuszczenia do obrotu ziemniakami Amfora wyraź-
nie określa, że bulwy ziemniaków Solanum tubero-
sum L. linii EH92-527-1 muszą być fizycznie oddzie-
lone od ziemniaków przeznaczonych na żywność
i pasze podczas sadzenia, uprawy, zbiorów, przewozu,
przechowywania i obchodzenia się z produktem oraz
mogą być dostarczane wyłącznie do wyznaczonych
zakładów przetwórstwa skrobi, zgłoszonych właści-
wym organom krajowym. W pierwszym roku uprawy
trzy wymienione państwa zgłosiły chęć uprawy tego
produktu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie zbyt małej liczby osób dyżurujących
w granicznych stacjach
sanitarno-epidemiologicznych (14991)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-14991/10, z dnia 12 marca 2010 r.,
przy którym przekazano interpelację pana posła
Edwarda Wojtasa w sprawie funkcjonowania gra-
nicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych, uprzej-
mie informuje, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 12,
poz. 851, z późn. zm.) Państwowa Inspekcja Sanitar-
na jest powołana do realizacji zadań z zakresu zdro-
wia publicznego poprzez sprawowanie nadzoru nad
warunkami higieny środowiska, higieny pracy w za-
kładach pracy, higieny wypoczynku i rekreacji, zdro-
wotnymi żywności i żywienia, higieniczno-sanitar-
nymi pomieszczeń, w których są udzielane świadcze-
nia zdrowotne w celu ochrony zdrowia ludzkiego.
Państwowy graniczny inspektor sanitarny jest
organem Państwowej Inspekcji Sanitarnej, właści-
wym dla obszarów przejść granicznych drogowych,
kolejowych, lotniczych, rzecznych i morskich, portów
lotniczych i morskich oraz jednostek pływających na
obszarze wód terytorialnych.
Do podstawowych zadań państwowych granicz-
nych inspektorów sanitarnych należy ochrona sani-
tarna granicy państwowej i zewnętrznej granicy Unii
Europejskiej oraz przeprowadzanie granicznych kon-
troli sanitarnych towarów przywożonych do Wspól-
noty Europejskiej z państw trzecich, a więc tworzenie
skutecznej kontroli medyczno-sanitarnej na granicy
w celu ochrony zdrowia ludzkiego.
Zadania realizowane są m.in. poprzez:
1) obserwację i monitorowanie zagrożeń zdro-
wotnych na świecie;
2) nadzór sanitarny nad ruchem pasażerskim na
lotniskach oraz sprawowanie bieżącego nadzoru sa-
nitarnego w obiektach zlokalizowanych w obrębie
portów lotniczych;
3) graniczną kontrolę sanitarną obejmującą ja-
kość zdrowotną środków spożywczych dozwolonych
substancji dodatkowych, innych składników żywno-
ści, substancji pomagających w przetworzeniu oraz
materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu
z żywnością;
4) prowadzenie kontroli sanitarnej środków mię-
dzynarodowego transportu pasażerskiego, w tym
zaopatrzenia w wodę i żywność dla członków załóg
i pasażerów;
5) kontrolę sanitarną gromadzenia i usuwania
odpadów ze środków transportu oraz obszaru portów
lotniczych;
6) kontrolę dokumentacji zgłoszonej partii to-
waru,
7) ustalenie, czy w czasie transportu nie wystąpi-
ły okoliczności mające wpływ na jakość zdrowotną
towaru przywożonego z zagranicy;
8) oględziny partii towaru, a w przypadku wątpli-
wości odnośnie do jakości towaru pobranie próbek
i przeprowadzenie badań laboratoryjnych;
9) ustalenie, czy materiały lub wyroby przezna-
czone do kontaktu z żywnością spełniają wymagania
określone w przepisach o materiałach i wyrobach
przeznaczonych do kontaktu z żywnością.
W realizacji zadań, o których mowa powyżej,
państwowi graniczni inspektorzy sanitarni współ-
pracują z pozostałymi służbami funkcjonującymi na
granicy.
Obecnie na terenie Polski funkcjonuje 10 granicz-
nych stacji sanitarno-epidemiologicznym. Są to stacje
w: Warszawie, Gdyni, Szczecinie, Świnoujściu, Elblą-
gu, Suwałkach, Hrebennem, Koroszczynie, Dorohu-
sku, Przemyślu. Aktualnie w granicznych stacjach
sanitarno-epidemiologicznych jest zatrudnionych
182 pracowników merytorycznych wykonujących
czynności kontrolne na przejściach granicznych.
Z informacji przedstawianych przez państwowych
granicznych inspektorów sanitarnych wynika, że
obecny stan kadrowy w podległych stacjach zarówno
pod względem liczby zatrudnionych pracowników,
jak i ich przygotowania merytorycznego do sprawo-
wania nadzoru sanitarnego na przejściach granicz-

nych jest zadowalający. Zmiany kadrowe wprowadza-
ne przez państwowych granicznych inspektorów sa-
nitarnych winny zmierzać, w uzasadnionych przy-
padkach, do zwiększania liczby pracowników pełnią-
cych dyżury na przejściach granicznych, docelowo do
dwóch funkcjonariuszy na dyżurze.
Zgłaszana przez państwowych granicznych in-
spektorów sanitarnych konieczność zwiększenia za-
trudnienia w granicznych stacjach sanitarno-epide-
miologicznych jest związana z planowanym otwar-
ciem nowych przejść granicznych w: Dołhobyczu,
Budomierzu, Grzechotkach, Michałkowie, Perłach
i Łynie. Ewentualne umieszczenie ww. przejść gra-
nicznych w wykazie przejść granicznych, przez które
mogą być wprowadzane na terytorium Wspólnoty
Europejskiej środki spożywcze oraz materiały i wy-
roby przeznaczone do kontaktu z żywnością, podle-
gające granicznej kontroli sanitarnej, spowoduje ko-
nieczność zwiększenia zatrudnienia w granicznych
stacjach sanitarno-epidemiologicznych obsługują-
cych te przejścia. Decyzje kadrowe w tej sprawie będą
podejmowane we właściwym czasie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie terminów wejścia
w życie rozporządzeń dotyczących
wykazu leków (14994)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Dariusza Lipińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 12 marca 2010 r. (SPS-023-14994/10), w spra-
wie terminów wejścia w życie rozporządzeń dotyczą-
cych wykazu leków uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje.
Polityka lekowa stanowi całokształt działań orga-
nizacyjno-prawnych, na podstawie których minister
zdrowia realizuje zadania dotyczące zagwarantowa-
nia obywatelom dostępu do skutecznych i bezpiecz-
nych produktów leczniczych oraz wyrobów medycz-
nych, przy jednoczesnym zmniejszeniu udziału pa-
cjentów w kosztach leczenia. Regulacje prawne za-
gadnień związanych z refundacją leków i wyrobów
medycznych są zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
615
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) i w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.).
Pragnę zapewnić, iż tworzenie wykazów leków
refundowanych przebiega w sposób zgodny z obowią-
zującymi przepisami rozporządzenia prezesa Rady
Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Za-
sad techniki prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908)
oraz zarządzenia ministra zdrowia z dnia 19 listopa-
da 2004 r. w sprawie zasad i trybu prowadzenia prac
legislacyjnych w Ministerstwie Zdrowia (Dz. Urz. MZ
Nr 15, poz. 133, z późn. zm.), które przewidują moż-
liwość skrócenia okresu vacatio legis w uzasadnio-
nych przypadkach. Najważniejszą z okoliczności, któ-
ra uzasadniała skrócenie tego okresu, była koniecz-
ność zapewnienia pacjentom dostępu do leków tanich,
skutecznych i bezpiecznych, przy jednoczesnym ob-
niżeniu wydatków Narodowego Funduszu Zdrowia
na refundację produktów leczniczych.
Z uwagi na cel vacatio legis, jakim jest umożliwie-
nie wszystkim zainteresowanym zapoznanie się z no-
wym aktem prawnym, informacje o podjęciu prac
legislacyjnych nad nowelizacją rozporządzeń refun-
dacyjnych były przekazane do publicznej wiadomości
już w połowie 2009 r. Środowisko aptekarskie było
informowane o prowadzeniu prac legislacyjnych po-
przez na przykład szeroko prowadzone konsultacje
w ramach uzgodnień zewnętrznych. Tym samym na-
leżało się spodziewać wejścia w życie nowych regula-
cji. Dodatkowo pragnę podkreślić, iż na stronie in-
ternetowej Naczelnej Izby Aptekarskiej w dniach
10 – 12 grudnia 2009 r. ukazały się informacje doty-
czące nowych wykazów leków refundowanych (Dz. U.
Nr 212, poz. 1646, 1647, 1648, 1649), w tym także
wskazujące na termin wejścia w życie rozporządzeń
ministra zdrowia. Takie działania miały na celu
umożliwienie sprawnego i terminowego dokonania
wszelkich czynności technicznych związanych z wej-
ściem w życie nowej regulacji.
Pragnę zapewnić, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości płatnicze Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Obecnie trwają pra-
ce nad nową ustawą refundacyjną, która ujednolici
procedury refundacyjne, wprowadzi przejrzystość
systemu podejmowania decyzji refundacyjnych oraz
w sposób bardziej skuteczny zracjonalizuje wydatki
ponoszone na refundację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
616
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
dotyczącego recept lekarskich (14995)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Dariusza Lipińskiego, z dnia 12 marca 2010 r.,
nr SPS-023-14995/10, w sprawie nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra zdrowia w sprawie recept lekar-
skich, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia
w ramach realizacji polityki lekowej państwa świa-
domy jest istniejących problemów w zakresie nieczy-
telnego i błędnego wypisywania recept.
Prawidłowo wypisana recepta na leki, w tym leki
objęte dopłatami ze środków publicznych, musi za-
wierać wszystkie wymagania określone w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia, ponieważ tylko na tej pod-
stawie Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje aptece
koszty wydania leku. Zgodnie z § 2 ust. 1 obecnie
obowiązującego rozporządzenia w sprawie recept le-
karskich (Dz. U. Nr 97, poz. 646, z późn. zm.) wysta-
wienie recepty polega na czytelnym oraz trwałym
naniesieniu na awersie recepty treści obejmującej
dane określone w rozporządzeniu oraz złożeniu wła-
snoręcznego podpisu przez osobę uprawnioną na pod-
stawie odrębnych przepisów do wystawiania recept.
Osoby uprawnione do wystawiania recept powinny
znać i stosować się do obowiązujących w tym zakre-
sie przepisów, gdyż receptę po zrealizowaniu można
porównać do czeku. Lekarz, wystawiając receptę na
lek refundowany, podejmuje zobowiązanie w imieniu
płatnika, tj. Narodowego Funduszu Zdrowia, że za
wydany lek apteka otrzyma zwrot kosztów. Upraw-
nienia osób wydających leki są ściśle określone w ko-
lejnych rozporządzeniach ministra zdrowia w spra-
wie recept lekarskich. W przypadku recepty wysta-
wionej niezgodnie z przepisami pacjent może mieć
problem z jej zrealizowaniem, jednakże środki finan-
sowe przeznaczone na dopłaty do leków są pieniędzmi
publicznymi i z tego powodu każda recepta musi speł-
niać określone prawem wymogi. W świetle powyż-
szych przepisów fundusz, działając zgodnie z obowią-
zującym prawem, może dochodzić zwrotu refundacji
leków w przypadku wydania przez aptekę leku na
podstawie wadliwie wystawionej recepty, a także pa-
cjenci mogą mieć problemy ze zrealizowaniem takiej
recepty.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, pragnę poinformować, że Ministerstwo Zdrowia
przygotowało projekt nowego rozporządzenia w spra-
wie recept lekarskich (etap: analiza zgłoszonych
uwag w ramach uzgodnień zewnętrznych, w tym
konsultacji społecznych). Jednak zakres zmian uję-
tych w przedmiotowym akcie wykonawczym, ze
względu na fakt, iż jest to akt prawny niższej rangi,
nie reguluje kwestii obowiązku lekarza ponoszenia
odpowiedzialności za błędy w receptach.
Ponadto uprzejmie informuję, iż obecnie w Mini-
sterstwie Zdrowia trwają prace koncepcyjne prowa-
dzone przez Centrum Systemów Informacyjnych
Ochrony Zdrowia odnośnie do wprowadzenia recepty
elektronicznej (e-recepty), która zlikwidowałaby pro-
blemy związane z ich czytelnością, jednakże trudno
w tym momencie wskazać jakąkolwiek datę wprowa-
dzenia ogólnokrajowego systemu w tym zakresie
z uwagi na złożoność przedmiotowej tematyki. Obec-
nie brak miarodajnych danych odnośnie do skali zja-
wiska braku czytelności recept lekarskich, aczkol-
wiek z posiadanych informacji wynika, iż Narodowy
Fundusz Zdrowia podjął pewne działania odnośnie
do stworzenia całościowej bazy danych przeprowa-
dzonych kontroli, która by także dała wgląd w skalę
tego zjawiska, oczywiście w zakresie recept przeana-
lizowanych w ramach procedur kontrolnych. Kwestia
braku czytelności recept lekarskich jest jednocześnie
o tyle trudno uchwytna, iż brak realizacji nieczytel-
nej recepty nie jest w żaden sposób dokumentowany
przez aptekarza
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie braku możliwości uwzględnienia
strat poniesionych przy płaceniu podatku
od dochodu z funduszy kapitałowych (14997)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r.
nr SPS-023-14997/10 interpelację posła Dariusza Li-
pińskiego w sprawie braku możliwości pomniejszania
dochodów z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych o inne straty z kapitałów pieniężnych, uprzej-
mie informuję.
Ad 1. Równość w prawie przejawia się nie tylko
obowiązkiem takiego samego traktowania podmio-
tów posiadających określoną cechę relewantną, ale
także a contrario jej konsekwencją jest możliwość
zróżnicowania traktowania podmiotów mających
różne cechy relewantne. W omawianym przypadku
ową cechą wyróżniającą podatników jest charakter
uzyskiwanych przez nich dochodów. Stwierdzić nale-
ży, iż nie można utożsamiać dochodów uzyskiwanych
z inwestycji w fundusze kapitałowe z inwestycjami

dokonywanymi bezpośrednio na giełdzie, gdzie wy-
stępuje większe ryzyko, większe zaangażowanie pra-
cy i inna częstotliwość procesów decyzyjnych. Tak
więc zróżnicowanie zasad opodatkowania dochodów
uzyskiwanych z tych odmiennych inwestycji kapita-
łowych jest uzasadnione i nie stoi w sprzeczności
z konstytucyjną zasadą równości w prawie.
Ad 2. Dochody z tytułu udziału w funduszach ka-
pitałowych i dochody ze zbycia papierów wartościo-
wych są zaliczane do tego samego źródła przychodów,
tj. do przychodów z kapitałów pieniężnych, jednakże
zróżnicowany sposób ich opodatkowania związany
jest z ich odmiennym charakterem.
Odmienność ta polega m.in. na specyficznym spo-
sobie ustalania dochodu z tytułu udziału w fundu-
szach kapitałowych, który powstaje w związku z umo-
rzeniem jednostek uczestnictwa. Wartość ta jest usta-
lana przez fundusz dokonujący wyceny jego aktywów
poprzez ustalenie wartości aktywów netto oraz war-
tości aktywów netto przypadających na jednostkę
uczestnictwa lub certyfikat inwestycyjny.
Taki sposób określenia wartości jednostek uczest-
nictwa w funduszu i w konsekwencji określenia in-
dywidualnego efektu dokonanej inwestycji nie daje
podstawy do stworzenia możliwości odliczenia strat.
Nie jest bowiem możliwy taki przypadek, aby wyda-
jąc dyspozycję umorzenia jednostek uczestnictwa
w tym samym funduszu, uzyskać jednocześnie do-
chód i ponieść stratę. Każdorazowe umorzenie jedno-
stek uczestnictwa nakłada na fundusz jako płatnika
obowiązek poboru podatku tylko i wyłącznie w sytu-
acji, gdy w wyniku tej operacji określono dochód.
Dochody z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych, stosownie do przepisu art. 30a ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), opodatkowane są 19-procentowym zry-
czałtowanym podatkiem dochodowym. Konstrukcja
zryczałtowanego podatku dochodowego zakłada opo-
datkowanie tych dochodów (przychodów) za pośred-
nictwem płatnika. Uzyskany dochód nie jest łączony
z innymi dochodami z tego samego źródła, a podat-
nik nie ma obowiązków informacyjnych wobec orga-
nów podatkowych.
Z tych względów „poniesienie straty” z tytułu umo-
rzenia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyj-
nym nie daje prawa do odliczenia jej od dochodów m.in.
z tytułu umorzenia innych jednostek uczestnictwa lub
uzyskanych ze zbycia papierów wartościowych. Za-
uważyć należy, iż dodatkowo w art. 30a ust. 5 powo-
łanej ustawy zawarta została regulacja prawna wprost
zakazująca pomniejszania dochodu z funduszy kapi-
tałowych (do których zalicza się również fundusze in-
westycyjne) o straty z tytułu udziału w funduszach
kapitałowych oraz inne straty z kapitałów pieniężnych
i praw majątkowych poniesione w roku podatkowym
oraz w latach poprzednich.
Natomiast z innym stanem prawnym mamy do
czynienia w przypadku odpłatnego zbycia papierów
wartościowych. Dochód lub stratę podatnik określa
617
samodzielnie w składanym odrębnym zeznaniu (PIT-
-38), z tym że tytuł zobowiązaniowy powstaje po-
przez zsumowanie wszystkich skutków ekonomicz-
nych zaistniałych w roku podatkowym (suma przy-
chodów i kosztów ich uzyskania) związanych ze zby-
ciem papierów wartościowych. Tak więc osobny przy-
padek uzyskania przychodu ze zbycia papierów war-
tościowych nie wywołuje skutków w postaci powsta-
nia zobowiązania podatkowego, ale dopiero suma
takich zdarzeń w roku podatkowym. Stąd też nie ma
możliwości włączenia do rozliczenia omawianego zo-
bowiązania strat poniesionych z tytułu inwestycji
kapitałowych opodatkowanych na zupełnie innych
zasadach.
Dodatkowo należy zauważyć, iż w art. 9 ust. 6
powołanej ustawy zawarty został katalog zamknięty
rodzajów dochodów z kapitałów pieniężnych, w któ-
rych jest możliwe rozliczenie straty z lat ubiegłych.
W przepisie tym nie zostały wymienione „straty”
z funduszy kapitałowych.
Ad 3. Obecnie nie prowadzi się i nie przewiduje
się prowadzenia prac nad projektami zmian legisla-
cyjnych dotyczących zasad opodatkowania dochodów
z tytułu udziału w funduszach kapitałowych w za-
kresie wprowadzenia możliwości pomniejszania tych
dochodów o straty z tytułu udziału w funduszach
kapitałowych oraz inne straty z kapitałów pienięż-
nych i praw majątkowych poniesione w roku podat-
kowym i latach poprzednich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie możliwości przeprowadzenia
przewodu doktorskiego bez konieczności
odbywania studiów doktoranckich (14998)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Dariusza Lipińskiego przesłanej
przy piśmie, znak: SPS-023-14998/10, z dnia 12 marca
br. w sprawie możliwości przeprowadzenia przewodu
doktorskiego bez konieczności odbywania studiów
doktoranckich, wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ukończenie
studiów doktoranckich nie jest warunkiem otwarcia
przewodu doktorskiego.
Przyjęte 28 października 2009 r. Założenia do no-
welizacji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz
ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym
618
oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, a także
opracowany na ich podstawie projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy
o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie
niektórych innych ustaw również nie uzależniają
otwarcia przewodu doktorskiego od ukończenia stu-
diów doktoranckich.
W projekcie ustawy przewiduje się następujące
zmiany dotyczące przewodu doktorskiego:
1. Ustanowienie warunku otwarcia przewodu
doktorskiego w postaci minimum jednej publikacji
w indeksowanym czasopiśmie naukowym o zasięgu
co najmniej krajowym lub udział z prezentacją w mię-
dzynarodowej konferencji naukowej posiadającej wy-
soką rangę naukową.
2. Zniesienie ograniczeń dotyczących liczby zagra-
nicznych recenzentów biorących udział w przewo-
dach doktorskich, pod warunkiem posiadania przez
nich pozycji odpowiadającej pozycji samodzielnego
pracownika naukowego w Polsce.
3. Wprowadzenie zasady, że recenzent nie może
być zatrudniony w instytucji naukowej, gdzie bronio-
na jest rozprawa lub z której pochodzi doktorant.
4. Wprowadzenie możliwości przedkładania roz-
prawy doktorskiej i obrony w języku angielskim,
a w przypadku studiów filologicznych – również
w językach będących przedmiotem badań.
5. Wprowadzenie możliwości przedkładania roz-
prawy doktorskiej w formie tradycyjnego maszyno-
pisu lub książki, spójnego tematycznie zbioru roz-
działu(ów) w książkach wydanych lub przyjętych do
druku, spójnego tematycznie zbioru artykułów opu-
blikowanych (lub przyjętych do druku) w indeksowa-
nych czasopismach naukowych (minister określi,
które z indeksów będą stosowane w poszczególnych
dziedzinach wiedzy).
6. Wzmocnienie reguł jawności doktoratów po-
przez wprowadzenie wymogu publikacji rozprawy
doktorskiej oraz recenzji na stronie internetowej
uczelni lub placówki naukowej.
7. Dopuszczenie w przypadku nauk technicznych
i sztuki złożenia rozprawy w formie pracy projekto-
wej, konstrukcyjnej, technologicznej lub artystycz-
nej, autorskiej lub współautorskiej.
8. Zastąpienie egzaminu z języka nowożytnego
wymogiem posiadania zewnętrznego dokumentu po-
twierdzającego znajomość jednego z nowożytnych
języków obcych (listę certyfikatów ustali minister
w drodze rozporządzenia).
9. Określenie ram prawnych dla zawierania umów
przez uczelnie z innymi (w tym zagranicznymi) in-
stytucjami naukowymi w celu przeprowadzenia
wspólnego przewodu doktorskiego pod opieką nauko-
wą promotora i kopromotora.
10. Wprowadzenie godła uczelni na dyplomie dok-
torskim w miejsce dyplomu państwowego, co da szan-
sę doktorom promowania się dyplomem uzyskiwa-
nym w czołowych jednostkach naukowych, a jednost-
kom nadającym stopień naukowy umożliwi promo-
wanie swojej marki jako pochodnej wysokiej jakości
naukowców i wykonanych u nich doktoratów.
11. Wprowadzenie możliwości pokrywania kosz-
tów przeprowadzania przewodów doktorskich osób
fizycznych spoza uczelni przez jednostki je zatrud-
niające lub same osoby zainteresowane, tak aby prze-
wód prowadzony był jak najbardziej rzetelnie.
Natomiast studia doktoranckie, które zgodnie
z definicją określoną w ustawie Prawo o szkolnictwie
wyższym są studiami trzeciego stopnia, mają na celu
w szczególności przygotowanie do samodzielnej dzia-
łalności badawczej lub twórczej i przygotowanie do
uzyskania stopnia naukowego doktora. Uczestnik
studiów doktoranckich po ukończeniu studiów otrzy-
muje zgodnie z projektem ustawy świadectwo po-
twierdzające przebieg studiów doktoranckich. W pro-
jekcie ustawy przewiduje się zrównanie warunków
prowadzenia studiów doktoranckich w uczelniach
i placówkach naukowych.
Uczestników studiów doktoranckich, tak jak i oso-
by, które nie ukończyły studiów doktoranckich, obo-
wiązuje taka sama procedura dotycząca wszczęcia
przewodu doktorskiego. Przepisy te określa ustawa
o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki.
Proponowane w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawy o stop-
niach naukowych i tytule naukowym oraz o stop-
niach i tytule w zakresie sztuki oraz o zmianie nie-
których innych ustaw rozwiązania mają na celu
stworzenie warunków dla zapewnienia wysokiej ja-
kości przewodów doktorskich prowadzących do roz-
woju i wyłaniania najlepszych młodych naukowców.
Zmiany te są skorelowane ze zwiększonymi możliwo-
ściami dostępu tych osób do środków na badania,
przewidzianymi w ustawach o zasadach finansowa-
nia nauki i o Narodowym Centrum Nauki.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie odcinka rzeki Ścinawki
od granicy państwa do ujścia do Nysy Kłodzkiej
(14999)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie

zagrożeń dla miejscowości przyległych do rzeki Ści-
nawki na odcinku od granicy państwa do ujścia
do Nysy Kłodzkiej, przekazaną przy piśmie zna-
k: SPS-023-14999/1 z 12 marca 2010 r., uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Ministerstwo Środowiska i podległe mu organy
administracji rządowej (regionalne zarządy gospo-
darki wodnej) na realizację swoich zadań statuto-
wych, określonych ustawą z 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne, otrzymują środki z budżetu państwa. Podej-
mowanie i realizowanie tych zadań możliwe jest
w zależności od przyznawanych przez ministra finan-
sów limitów finansowych przeznaczonych na gospo-
darkę wodną. Z roku na rok środki pochodzące z bu-
dżetu państwa są coraz mniejsze. Taki stan rzeczy
uniemożliwia pełną realizację niezbędnych prac.
W związku z powyższym czynię starania o uzyskanie
dodatkowych środków na zadania związane z zabez-
pieczeniem przeciwpowodziowym kraju z innych źró-
deł, w tym z Biura do Spraw Usuwania Skutków
Klęsk Żywiołowych Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. Dodatkowo prezes Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej, w porozumieniu z dy-
rektorami regionalnych zarządów, współpracuje z Na-
rodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej, jak również z funduszami wojewódz-
kimi w celu uzyskania dofinansowania zadań z za-
kresu utrzymania wód i urządzeń wodnych. Jednak-
że otrzymywane środki są nieadekwatne do rzeczy-
wistych potrzeb. Dlatego też liczne i w pełni uzasad-
nione wnioski dotyczące zabezpieczenia przeciwpo-
wodziowego terenów przyległych do wód są przekła-
dane na kolejne lata, gdy wysokość limitów finanso-
wych pozwoli na ich realizację.
Pragnę zapewnić, że stan koryta rzeki Ścinawki
jest na bieżąco monitorowany przez pracowników
Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wro-
cławiu. Jednostka ta potwierdza, że konieczność
podjęcia prac regulacyjnych i udrożnieniowych na
rzece Ścinawce jest w pełni uzasadniona i ma duże
znaczenie dla bezpieczeństwa mieszkańców terenów
przyległych do rzeki. Zakres potrzeb w tym zakresie
został również szeroko opisany w „Studium ochrony
od powodzi rzeki Nysy Kłodzkiej ze szczególnym
uwzględnieniem miasta Kłodzko”. „Przedsięwzięcie
na rzece Ścinawce” jest również wymienione w za-
łącznikach do ustawy o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program dla Odry – 2006” z dnia
6 lipca 2001 r.
Dotychczas zakres prac zabezpieczających na
przedmiotowym cieku, z uwagi na ograniczone środ-
ki finansowe, jakimi dysponuje resort środowiska,
obejmował wyłącznie działania interwencyjne w miej-
scach realnego zagrożenia dla życia ludzkiego oraz
mienia o znacznej wartości. Obecnie RZGW we Wro-
cławiu wspólnie z burmistrzem miasta i gminy Rad-
ków wytypował miejsca na rzece Ścinawce wymaga-
jące najpilniejszych prac na łączną kwotę 1,0 mln zł
w ramach środków z „Programu dla Odry – 2006”
oraz Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska
619
i Gospodarki Wodnej we Wrocławiu. W sytuacji gdy
zostaną zabezpieczone środki finansowe, RZGW we
Wrocławiu planuje wykonać prace projektowe i geo-
dezyjne na całym odcinku rzeki Ścinawki w obrębie
gminy Radków. Szacowany koszt tych prac to ok.
600 tys. zł. Natomiast koszty robót remontowych
i odtworzeniowych wynoszą ponad 30 mln zł.
Odnosząc się do kwestii remontu zabudowy re-
gulacyjnej i modernizacji stopni wodnych na potoku
Włodzica w miejscowości Nowa Ruda przez służby
RZGW we Wrocławiu, informuję, że przedmiotowe
zadanie polegać będzie na remoncie istniejących
ubezpieczeń koryta w celu powstrzymania erozji
brzegowej i dennej oraz ochronie murów oporowych,
na których zlokalizowane są wielorodzinne budynki
mieszkalne. A zatem działania te poprawią bezpie-
czeństwo mieszkańców i infrastrukturę miasta
Nowa Ruda, ale nie będą wywierać negatywnego
wpływu na prędkość przepływu wody w korycie
Włodzicy. Jednocześnie informuję, że obszarem
określającym przepływy dla potoku Włodzica jest
naturalny fragment tego cieku poniżej miasta Nowa
Ruda i miejscowości Włodowice aż do ujścia do rze-
ki Ścinawki. Na przedmiotowym odcinku przewidy-
wana jest, według studium ochrony od powodzi,
budowa zbiornika Sarny, który będzie limitował do-
pływ wód do rzeki Ścinawki w sposób możliwy do
kontrolowania przez człowieka.
Odpowiadając na poruszone w interpelacji zagad-
nienie dotyczące zagrożeń spowodowanych zrzutem
chemikaliów i ścieków do rzeki Ścinawki, informuję,
że w sytuacji nielegalnego zrzutu substancji niebez-
piecznych do wód należy powiadomić odpowiednie
organy, które ustalą źródła pochodzenia danej sub-
stancji i nałożą odpowiednie kary na zanieczyszcza-
jących.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zamierzeń inwestycyjnych
w obszarze infrastruktury drogowej i kolejowej
na terenie powiatu kłodzkiego (15000)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r. (znak:
620
SPS-023-15000/10), w sprawie zamierzeń inwestycyj-
nych w obszarze infrastruktury drogowej i kolejowej
na terenie pow. kłodzkiego, przedstawiam następu-
jące informacje.
Mimo iż przedsięwzięcie pn. „Obwodnica Kłodzka
w ciągu dk 8” nie zostało ujęte w Programie Budowy
Dróg Krajowych na lata 2008–2012, to Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podejmuje
działania w celu przygotowania ww. inwestycji.
W dniu 22 grudnia 2006 r. uzyskano decyzję o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
inwestycji. W bieżącym roku Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad Oddział Wrocław planu-
je wydać ok. 1 mln zł na dokumentację projektową,
natomiast w 2011 r. – 26,8 mln zł na prace przygoto-
wawcze oraz nabycie gruntów. Resort infrastruktury
dołoży wszelkich starań, aby po spełnieniu wymogów
formalnych oraz zabezpieczeniu odpowiednich środ-
ków finansowych można było niezwłocznie przystą-
pić do realizacji inwestycji.
Ponadto uprzejmie informuję, iż kategorię drogi
ekspresowej bądź autostrady mają jedynie ciągi
wskazane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
presowych (Dz. U. Nr 128, poz. 1334, z późn. zm.).
Wśród wymienionych w załączniku do rozporządze-
nia dróg nie ma drogi z Wrocławia do granicy pań-
stwa, zatem droga ta z powodów formalnych musi
mieć klasę niższą niż S.
Odnośnie do działań w kwestii przedmiotowej
drogi z Wrocławia do Kłodzka, Boboszowa i dalej do
Brna i Wiednia w chwili obecnej resort infrastruktu-
ry czeka na informacje od strony czeskiej o aktuali-
zacji programu budowy sieci dróg ekspresowych.
Brak aktualizacji przedmiotowego programu obecnie
stanowi przeszkodę w opracowaniu harmonogramu
działań ze względu na brak planów połączenia sieci
czeskich i polskich dróg w tym kierunku.
Odnośnie do poprawy dostępności transportu
kolejowego na obszarze ziemi kłodzkiej uprzejmie
informuję, iż kierunki rozwoju inwestycji w zakresie
budowy nowych linii kolejowych i modernizacji już
istniejących wyznacza dokument strategiczny pn.
„Master Plan dla transportu kolejowego w Polsce
do roku 2030”. W okresie finansowym, aktualnie
trwającym 2007–2013, zadania przedstawione w tym
dokumencie skupiają się na realizacji kluczowych
przedsięwzięć modernizacyjnych, ujętych na liście
projektów indywidualnych dla Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, w którym nie przewiduje się budowy nowych
linii kolejowych w przedmiotowym obszarze. Zgod-
nie z celami wymienionymi w PO IiŚ działania in-
westycyjne, jako priorytetowe z punktu widzenia
interesów państwa, będą głównie skoncentrowane
na modernizacji linii kolejowych stanowiących sieci
TEN-T, w celu poprawy połączeń kolejowych i stan-
dardu obsługi pasażerów w ruchu międzynarodo-
wym i międzyregionalnym.
Jednocześnie informuję, iż w ramach Regionalne-
go Programu Operacyjnego Województwa Dolnoślą-
skiego w latach 2010–2012 zaplanowane jest wyko-
nanie modernizacji linii kolejowej nr 309 Kłodzko
Nowe – Kudowa-Zdrój, na odcinku Duszniki-Zdrój
– Kudowa-Zdrój. Prace modernizacyjne, na które
przeznaczono kwotę 56 695 tys. zł, przebiegają zgod-
nie z przyjętym harmonogramem. W marcu 2010 r.
została podpisana umowa na opracowanie studium
wykonalności, a zakończenie robót budowlanych prze-
widuje się w roku 2012.
Ponadto resort infrastruktury na bieżąco reali-
zuje główne cele przyjętej w czerwcu 2005 r. Polityki
Transportowej Państwa na lata 2006–2015, którymi
są poprawa jakości systemu transportowego oraz jego
rozbudowa zgodnie z zasadami zrównoważonego roz-
woju. Podstawowy cel polityki ma zostać osiągnięty
poprzez realizację celów szczegółowych, do których
należy m.in. poprawa bezpieczeństwa poprzez prze-
budowę oraz remonty odcinków dróg krajowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie przeciwdziałania zakażeniom
tzw. szczepami szpitalnymi bakterii opornych
na terapię antybiotykami (15001)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Arkadiusza Litwińskiego w spra-
wie przeciwdziałania zakażeniom tzw. szczepami
szpitalnymi bakterii opornych na terapię antybioty-
kami, nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
12 marca 2010 r., znak: SPS-023-15001/10, uprzejmie
informuję, co następuje.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie pana posła do-
tyczące prowadzenia analizy statystyk zakażeń pa-
togenami alarmowymi uprzejmie informuję, iż w Pol-
sce działają systemy rejestracji i monitorowania za-
każeń zakładowych oraz drobnoustrojów alarmo-
wych. Analiza danych uzyskiwanych z tych rejestrów,
wyciąganie z niej praktycznych wniosków i podejmo-
wanie odpowiednich działań należy do jednych z prio-
rytetowych zadań w zakresie polityki zdrowotnej
państwa. Należy podkreślić, że możliwość opracowa-
nia i wdrożenia odpowiedniego modelu nadzoru epi-
demiologicznego nad zakażeniami szpitalnymi stwo-

rzyła ustawa o chorobach zakaźnych i zakażeniach
z 2001 r. Na jej mocy każdy szpital był zobowiązany
realizować kompleksowy program kontroli zakażeń
szpitalnych. W okresie 2001–2005 wprowadzono
w życie akty wykonawcze, które skutkowały uzyska-
niem danych na temat sytuacji epidemiologicznej
w szpitalach. Ustawę tę z dniem 1 stycznia 2009 r.
zastąpiła nowa ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób za-
kaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570, z późn.
zm.). Stanowi ona między innymi, że dotychczasowe
przepisy wykonawcze wydane na podstawie ustawy
z 2001 r. zachowują moc do dnia wejścia w życie prze-
pisów wykonawczych wydanych na podstawie nowej
ustawy, nie dłużej jednak niż przez okres 2 lat od
dnia jej wejścia w życie.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że
zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie rejestrów
zakażeń zakładowych oraz raportów o występowaniu
tych zakażeń (Dz. U. Nr 54, poz. 484) istnieje obo-
wiązek przekazywania do właściwego państwowego
inspektora sanitarnego raportów rocznych o wystę-
powaniu drobnoustrojów chorobotwórczych o szcze-
gólnej zjadliwości lub oporności wielolekowej, tzw.
drobnoustrojów alarmowych. Drobnoustroje alarmo-
we objęte systemem rejestracji zamieszczono w za-
łączniku nr 1 do ww. rozporządzenia. Są to najgroź-
niejsze patogeny, charakteryzujące się wysoką zjadli-
wością i wywołujące ciężkie zachorowania. Wymie-
nienie ich w załączniku uzasadnione było analizą
aktualnej sytuacji epidemiologicznej zarówno w Pol-
sce, jak i Unii Europejskiej. Wymienione wyżej roz-
porządzenie w szczegółowy sposób określa zasady
prowadzenia rejestrów zakażeń zakładowych oraz
drobnoustrojów alarmowych, a także sposób sporzą-
dzania raportów o występowaniu tych zakażeń i tryb
ich przekazywania jednostkom nadzoru.
Do Głównego Inspektoratu Sanitarnego przeka-
zywane są więc raporty roczne o występowaniu drob-
noustrojów alarmowych i ognisk epidemicznych ze
szpitali w poszczególnych województwach. Dzięki
tym raportom uzyskiwane są dane na temat aktual-
nej sytuacji epidemiologicznej w szpitalach dotyczące
występowania drobnoustrojów alarmowych w róż-
nych typach oddziałów oraz informacje dotyczące
poziomu wykorzystania diagnostyki mikrobiologicz-
nej. Na podstawie przedmiotowych danych stwier-
dzono, iż pomimo pewnej poprawy nadal utrzymuje
się niekorzystne zjawisko zbyt małej liczby badań
mikrobiologicznych wykonywanych na 1 łóżko szpi-
talne oraz stopniowy wzrost występowania wielole-
koopornych drobnoustrojów, szczególnie w oddzia-
łach intensywnej terapii, oddziałach niezabiegowych,
chirurgii, pediatrii. Do pełnego precyzyjnego okre-
ślenia sytuacji epidemiologicznej w zakładach opieki
zdrowotnej niezbędne jest prowadzenie na szeroką
skalę diagnostyki mikrobiologicznej. Pozwala to na
wczesne, skuteczne rozpoznanie ewentualnego za-
grożenia i eliminowanie najgroźniejszych czynników
621
biologicznych. Należy jednak podkreślić, iż pomimo
negatywnych opinii w tej sprawie wyrażanej przez
Ministerstwo Zdrowia dyrektorzy zakładów opieki
zdrowotnej coraz częściej podejmują działania mają-
ce na celu likwidację laboratoriów szpitalnych, tłu-
macząc to względami ekonomicznymi. Działania ta-
kie nie pozwalają na pełną ocenę sytuacji epidemio-
logicznej i utrudniają wdrażanie prawidłowych dzia-
łań przeciwepidemicznych.
W oparciu o dane uzyskane z raportów dokonano
analizy w zakresie występowania drobnoustrojów
alarmowych stanowiących największe zagrożenie
tj.: Acinetobacter spp., Staphylococcus aureus
MRSA, Pseudomonas aeruginosa oporny na karba-
penemy, Klebsiella sp. ESBL, Escherichia coli ESBL,
Rotawirus.
Częstość izolacji najważniejszych patogenów alarmo-
wych w podziale na lata przedstawia wykres 1 s. 622.
W 2008 r., podobnie jak w latach 2006 i 2007,
wśród drobnoustrojów alarmowych dominowały ro-
tawirusy. W dalszej kolejności znalazły się pałeczki
Acinetobacter spp., Staphylococcus aureus MRSA,
Klebsiella sp. ESBL. Największym problemem epide-
miologicznym w polskich szpitalach są wieloleko-
oporne pałeczki niefermentujące z gatunku Acineto-
bacter spp, które występują w największej liczbie,
a także gronkowce złociste MRSA.
W trakcie prowadzonych analiz dokonano rów-
nież porównania poszczególnych oddziałów szpital-
nych pod względem ilości występujących w nich
drobnoustrojów alarmowych. Analizę ograniczono
do następujących patogenów alarmowych: Acineto-
bacter spp., Staphylococcus aureus MRSA, Pseudo-
monas aeruginosa oporny na karbapenemy, Kleb-
siella sp. ESBL, Escherichia coli ESBL, rotawirusy.
Okazało się, iż największa ilość tych patogenów
w 2008 r. występowała na oddziałach intensywnej
terapii dla dorosłych, niezabiegowych, zabiegowych
oraz pediatrii.
Pomimo utrzymującego się niekorzystnego zjawi-
ska zbyt małej liczby badań mikrobiologicznych od
roku 2006 obserwuje się tendencję do coraz lepszego
wykorzystania możliwości diagnostyki mikrobiolo-
gicznej. Wskaźniki są jednak nadal niższe niż w kra-
jach Europy Zachodniej (50–100 badań/łóżko/rok)
– wykres nr 2 s. 622.
Jak wspomniano, bardzo ważnym wnioskiem
z analizy raportów jest stwierdzenie zbyt małej nadal
liczby badań mikrobiologicznych wykonywanych
w polskich szpitalach. Rodzi to niejednokrotnie pro-
blemy w zakresie doboru, przy braku wyniku posie-
wu, antybiotykoterapii celowanej, a także zagraża
bezpieczeństwu szpitali ze względu na nieznajomość
czynników etiologicznych zakażeń. W tym zakresie
konieczne jest niewątpliwie podejmowanie działań
edukacyjnych oraz informacyjnych, szczególnie wśród
kierownictwa szpitali i lekarzy, co systematycznie
czynią organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej pod-
czas kontroli placówek medycznych, a także eksperci
resortu zdrowia podczas licznych konferencji, szko-
622

Wykres 1. Częstość izolacji najważniejszych patogenów alarmowych

27582
Rotawirus 16590
11062

3879
Escherichia coli ESBL 3270
4026

5141
czynnik bioilogiczny

Klebsiella sp. ESBL 4033

2378 2008 r.
2007 r.
7993 2006 r.
Pseudomonas aeruginosa 8561
4136

8246
Staphylococcus aureus MRSA 7467
7488

10566
Acinetobacter spp. 10060
2 997

0 5 000 10 000 15 000 20 000 25 000 30 000

Wykres nr 2.

Wykorzystanie diagnostyki m ikrobiologicznej w kolejnych

latach

25

20

15

10

0
2006 2007 2008

leń, seminariów i innych spotkań środowiska me- osoby udzielające świadczeń zdrowotnych obowią-
dycznego. zek podejmowania działań zapobiegających szerze-
Odnośnie drugiego pytania pana posła Arkadiu- niu się zakażeń i chorób zakaźnych. Zgodnie z art. 11
sza Litwińskiego, dotyczącego możliwości wykony- ust. 2 ww. ustawy działania te obejmują w szczegól-
wania corocznej kompleksowej dezynfekcji zwłasz- ności: ocenę ryzyka wystąpienia zakażenia związa-
cza szpitalnych oddziałów położniczych i neonatolo- nego z wykonywaniem świadczeń zdrowotnych, mo-
gicznych oraz wprowadzenia okresowych badań nitorowanie czynników alarmowych i zakażeń zwią-
bakteriologicznych pomieszczeń i personelu, uprzej- zanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w za-
mie informuję, iż powyższe kwestie reguluje przepis kresie wykonywanych świadczeń, opracowanie, wdro-
art. 11 ust. 1 ustawy z 2008 r. o zapobieganiu oraz żenie i nadzór nad procedurami zapobiegającymi
zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. zakażeniom i chorobom zakaźnym związanym
Nr 234, poz. 1570, z późn. zm.). Nakłada on na kie- z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, w tym de-
rowników zakładów opieki zdrowotnej oraz inne kontaminacji:

a) skóry i błon śluzowych lub innych tkanek,
b) wyrobów medycznych oraz powierzchni pomiesz-
czeń i urządzeń.
Ponadto wspomniane działania obejmują także
stosowanie środków ochrony indywidualnej i zbioro-
wej w celu zapobieżenia przeniesieniu na inne osoby
biologicznych czynników chorobotwórczych, wykony-
wanie badań laboratoryjnych, analizę lokalnej sytu-
acji epidemiologicznej oraz prowadzenie kontroli we-
wnętrznej. Ma to na celu optymalizację profilaktyki
i terapii antybiotykowej.
Przyjęte rozwiązania pozwalają każdemu kierow-
nikowi zakładu opieki zdrowotnej podjąć indywidu-
alne decyzje co do takich zasad postępowania prze-
ciwepidemicznego, które będą adekwatne do specyfi-
ki zakładu, aktualnej sytuacji epidemiologicznej czy
środków, którymi dysponuje.
Należy również podkreślić, że do nowej ustawy
zostały opracowane projekty rozporządzeń: w spra-
wie sposobu dokumentowania realizacji działań za-
pobiegających szerzeniu się zakażeń i chorób zakaź-
nych oraz warunków i okresu przechowywania tej
dokumentacji” oraz w sprawie zakresu, sposobu i czę-
stotliwości prowadzenia kontroli wewnętrznej w ob-
szarze realizacji działań zapobiegających szerzeniu
się zakażeń i chorób zakaźnych. Wdrożenie tych ak-
tów prawnych niewątpliwie pozytywnie wpłynie na
usprawnienie pracy zespołów ds. zakażeń szpitalnych
w zakresie zapobiegania szerzeniu się zakażeń zakła-
dowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że okresowe
badania bakteriologiczne w środowisku szpitalnym
oraz wśród personelu są prowadzone na wniosek
przewodniczącego zespołu ds. zakażeń szpitalnych,
który na bieżąco śledzi sytuację epidemiologiczną
w szpitalu w zakresie występowanie patogenów alar-
mowych i w chwili wystąpienia ogniska epidemicz-
nego podejmuje odpowiednie działania. Szczegółowe
zalecenia w powyższej kwestii są formułowane także
w oparciu o aktualną sytuację na oddziale oraz wy-
niki audytu przeprowadzonego w oddziale przez ze-
spół ds. zakażeń zakładowych.
Odnosząc się do trzeciego pytania pana posła, do-
tyczącego wykonywania badań bakteriologicznych
na obecność bakterii z tzw. szczepów szpitalnych
u każdego pacjenta wypisywanego ze szpitala, a zwłasz-
cza u osób z grup szczególnie narażonych na zakaże-
nie, uprzejmie informuję, co następuje. W opinii za-
równo ekspertów, jak i ministra zdrowia zasadne jest
raczej wykonywanie rutynowo mikrobiologicznych
badań przesiewowych u nowo przyjmowanych do pla-
cówki szpitalnej pacjentów, osób przenoszonych z in-
nego szpitala, z oddziału intensywnej terapii oraz
z domu opieki. Daje to możliwość selekcji osób skolo-
nizowanych i podjęcia przez zespół ds. zakażeń szpi-
talnych właściwych działań, zanim dojdzie do zagro-
żenia epidemiologicznego. Działania takie to m.in.
izolacja pacjentów, u których stwierdzono patogen
alarmowy. Ma to na celu zapobieganie szerzeniu się
zakażeń w oddziale lub wystąpieniu ogniska epide-
623
micznego. Pozwoli to także na umieszczenie w doku-
mentacji (karcie informacyjnej) pacjenta informacji
o zakażeniu drobnoustrojem alarmowym w chwili
wypisywania lub przenoszenia chorego do innego od-
działu lub szpitala.
Pragnę także zwrócić uwagę na istotny problem,
który pojawił się w 2009 r. w związku z rozprzestrze-
nianiem się wybitnie niebezpiecznych drobnoustro-
jów – szczepów pałeczek jelitowych wytwarzających
tzw. ß-laktamazy KPC. Podobnie jak w innych kra-
jach, identyfikowane do tej pory w Polsce szczepy
KPC w większości należą do gatunku Klebsiella
pneumoniae, który jest jednym z najważniejszych
czynników etiologicznych zakażeń szpitalnych, łatwo
przeżywającym w środowisku szpitalnym i stanowią-
cym duży rezerwuar w nosicielstwie (przewód pokar-
mowy, skóra). Zakażenia Klebsiella pneumoniae z re-
guły występują pod postacią sepsy, zapalenia płuc
i zakażenia dróg moczowych. Pojawienie się tego
szczepu w szpitalu z reguły prowadzi do jego szybkie-
go rozprzestrzeniania wśród pacjentów, a zabiegi era-
dykacyjne są niezwykle trudne i wymagają naj-
ostrzejszych i bardzo kosztownych procedur kontro-
li zakażeń. W związku z powyższym krajowy konsul-
tant w dziedzinie mikrobiologii lekarskiej opracował
zalecenia dotyczące postępowania w przypadku iden-
tyfikacji w zakładach opieki zdrowotnej szczepów
bakterii Enterobacteriaceae wytwarzających karba-
penemazy typu KPC. Zalecenia te są rekomendowa-
ne przez ministra zdrowia i są dostępne na stronie
www.korld.edu.pl.
Podejmowane są działania, które przyczynią się
do eliminowania patogenów alarmowych. Państwo-
wa Inspekcja Sanitarna planuje rozszerzenie moni-
toringu na wszystkich nosicieli i osoby wcześniej sko-
lonizowane w szpitalach florą wielolekooporną KPC.
Mając świadomość istnienia możliwego zagrożenia
poprzez epidemiczne szerzenie się KPC, pragnę za-
pewnić pana posła, że nie zostaną pominięte żadne
działania mogące ograniczyć zagrożenie. Nadal czy-
nione będą starania, aby problem zakażeń szpital-
nych i ich eliminowanie były traktowane przez pra-
cowników służby zdrowia priorytetowo.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
624
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie trudnej sytuacji
plantatorów chmielu na Lubelszczyźnie (15002)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
przekazanej przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15002/10, w sprawie trudnej sytuacji
plantatorów chmielu na Lubelszczyźnie wyjaśniam,
co następuje.
Interwencyjny skup produktów rolnych jest obję-
ty przepisami wspólnej organizacji rynków rolnych
(rozporządzenie Rady WE nr 1234/2007). Nie prze-
widują one możliwości zastosowania mechanizmu
skupu interwencyjnego na rynku chmielu. Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie dysponuje również
instrumentami, które mogłyby wpływać na zwięk-
szenie ilości skupowanych szyszek chmielowych czy
na poziom cen.
W zakresie rynku chmielu minister rolnictwa
i rozwoju wsi odpowiada za certyfikację chmielu
i produktów chmielowych, rejonizację upraw tego su-
rowca oraz system wsparcia dla producentów chmie-
lu (płatności obszarowe). W zakresie wsparcia pro-
dukcji chmielu polscy producenci, poza finansowaną
ze środków unijnych jednolitą płatnością obszarową,
otrzymują również pochodzące z budżetu krajowego
płatności uzupełniające.
Należy zaznaczyć, że dzięki zastosowaniu uzupeł-
niających płatności bezpośrednich polscy plantatorzy
od 2004 r. otrzymują wsparcie na maksymalnym po-
ziomie dopuszczonym traktatem o przystąpieniu
Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej.
W ramach krajowych płatności uzupełniających
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zre-
alizowała wypłaty w wysokości odpowiednio: w 2004 r.
– 2 283 988 zł; w 2005 r. – 1 967 615 zł; w 2006 r.
– 2 138 928 zł; w 2007 r. – 2 133 682 zł, w 2008 r.
– 2 149 516 zł. W 2009 r. stawka jednolitej płatności
obszarowej wynosiła 506,99 zł/ha, natomiast krajo-
wych płatności uzupełniających – 507,54 zł/ha (płat-
ność związana) i 831,56 zł/ha (płatność niezwiązana).
W 2010 r. poziom płatności dla tej grupy rolników
osiągnie poziom równy poziomowi wsparcia stosowa-
nego w krajach UE-15, czyli ok. 480 EUR/ha.
Należy ponadto podkreślić, że resort rolnictwa,
mając na uwadze trudną sytuację na rynku chmielu,
zorganizował szereg spotkań z przedstawicielami tej
branży. Omawiano na nich przyczyny i prawdopodob-
ne skutki aktualnej sytuacji oraz podjęto próby wy-
pracowania nowych rozwiązań dla poprawy koniunk-
tury na rynku. W dniach 23 i 30 grudnia 2009 r. oraz
13 stycznia i 5 lutego 2010 r. odbyły się spotkania
z przedstawicielami związków plantatorów, firm sku-
powo-przetwórczych oraz przemysłu piwowarskie-
go. Na spotkaniach tych zachęcano browary do
większego zainteresowania polskim chmielem, a plan-
tatorów do stworzenia jednej silnej organizacji re-
prezentującej interesy wszystkich producentów chmie-
lu w Polsce.
W dniach 15 lutego oraz 2 marca br. zorganizo-
wano spotkania przedstawicieli plantatorów chmielu
oraz przedsiębiorstw skupujących i przetwarzających
chmiel. Prowadzono na nich prace nad opracowa-
niem standardowej umowy kontraktacyjnej. W wy-
niku powyższych spotkań w dniu 24 marca br. usta-
lono satysfakcjonujący dla obydwu stron wzór stan-
dardowej wieloletniej umowy kontraktacyjnej.
Powyższe działania pozytywnie wpłyną na funk-
cjonowanie rynku chmielu w przyszłości, jednakże
nie rozwiązują problemów ze zbytem szyszek chmie-
lowych wyprodukowanych w roku 2009.
Produkcja chmielu prowadzona jest najczęściej
w wyspecjalizowanych gospodarstwach rodzinnych,
dla których jest ona jedynym bądź głównym źródłem
dochodu. W latach 2008 i 2009 nastąpiło w Polsce
znaczne obniżenie popytu na szyszki chmielowe,
m.in. z powodu światowego urodzaju. W konsekwen-
cji wielu producentów chmielu, którzy nie podpisali
umów kontraktacji, nie znalazło nabywcy na wypro-
dukowany chmiel i nie uzyskało przychodów z pro-
wadzonej działalności rolniczej.
Zaistniała zatem konieczność zaproponowania do-
raźnych rozwiązań mających na celu udzielenie wspar-
cia tym gospodarstwom rolnym. W związku z powyż-
szym podjąłem decyzję o uruchomieniu w 2010 r. ze
środków krajowych pomocy de minimis dla gospo-
darstw rolnych, które w 2008 r. lub 2009 r. otrzymały
płatność uzupełniającą do uprawy chmielu. Projekt
rozporządzenia w sprawie ww. wsparcia oczekuje
obecnie na akceptację Rady Ministrów.
Projektowana stawka pomocy wynosi 14 tys. zł na
1 ha powierzchni uprawy chmielu. Łączna wysokość
pomocy dla jednego producenta chmielu ustalana bę-
dzie jako iloczyn powierzchni uprawy chmielu kwa-
lifikującej się do objęcia płatnością w 2008 r. albo
w 2009 r. (deklarowanej przez niego we wniosku
o przyznanie płatności uzupełniającej) oraz stawki
pomocy na 1 ha. Z uwagi na to, że powyższa pomoc
będzie miała charakter pomocy de minimis w rolnic-
twie i będzie udzielana zgodnie z przepisami rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007, nie będzie
mogła być wyższa niż równowartość 7,5 tys. euro dla
jednego rolnika.
W zaistniałej sytuacji kluczową sprawą jest podej-
mowanie przez plantatorów chmielu działań w kie-
runku zrzeszania się, co powinno poprawić ich kon-
kurencyjność rynkową oraz pozycję podczas negocjo-
wania lepszych warunków w ramach umów kontrak-
tacji. Poprawa sytuacji na rynku chmielu wymaga
również podjęcia wspólnych działań w celu konsoli-
dacji sektora chmielarskiego i piwowarskiego.
System wieloletnich umów kontraktacyjnych po-
winien być podstawowym mechanizmem stabilizują-

cym rynek, gwarantującym rolnikom stabilizację
finansową i ciągłość odbioru surowca, a przetwórcom
i browarom możliwość zaplanowania odpowiedniej
wielkości dostaw oraz bezpieczeństwo surowcowe.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie trudnej sytuacji
polskich plantatorów tytoniu (15003)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek, prze-
kazanej przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15003/10, w sprawie trudnej sytuacji planta-
torów tytoniu w Polsce wyjaśniam, co następuje.
Wsparcie specjalne dotyczące rynku surowca ty-
toniowego, przewidziane w korekcie programu dzia-
łań realizowanych w Polsce w ramach wsparcia spe-
cjalnego przewidzianego w art. 68 rozporządzenia
Rady (WE) nr 73/2009, miało na celu zniwelowanie
ewentualnych niekorzystnych efektów reformy WPR
dla krajowych producentów tytoniu.
Po odrzuceniu ww. korekty przez Komisję Euro-
pejską Polska wystąpiła z wnioskiem o zmianę roz-
porządzenia Rady (WE) nr 73/2009 w taki sposób,
aby wydłużyć termin zgłaszania przez państwa
członkowskie programów wsparcia specjalnego. Pol-
ska poparła propozycję wydłużenia tego terminu
w odniesieniu do rynku mleka do dnia 1 stycznia
2010 r. oraz zgłosiła jednocześnie postulat zastoso-
wania takiego terminu do wszystkich sektorów obję-
tych wsparciem specjalnym, w tym również do tyto-
niu. Niestety, propozycja ta nie spotkała się z popar-
ciem ze strony pozostałych państw członkowskich
i przede wszystkim Komisji Europejskiej.
Kolejnym działaniem mającym na celu urucho-
mienie wsparcia specjalnego dla polskich plantato-
rów tytoniu było skierowanie w dniu 12 lutego
2010 r. do pana Daciana Cioloşa, komisarza ds. rol-
nictwa i rozwoju obszarów wiejskich, pisma z proś-
bą o ponowne rozpatrzenie wniosku dotyczącego
polskiego programu wsparcia specjalnego dla tego
sektora. Do dnia 29 marca 2010 r. Komisja Europej-
ska nie przedstawiła jednak odpowiedzi w przed-
miotowym zakresie.
Odnosząc się do kwestii wysokości dopłat unij-
nych dla polskich plantatorów tytoniu, należy zazna-
czyć, że dzięki zastosowaniu płatności uzupełniają-
625
cych (finansowanych z budżetu krajowego) polscy
plantatorzy od 2004 r. otrzymują płatności bezpo-
średnie na maksymalnym poziomie dopuszczonym
traktatem o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej
do Unii Europejskiej. Poziom wsparcia kierowanego
do tego sektora produkcji był zawsze bardzo wysoki:
zgodnie z modelem wsparcia funkcjonującym na ryn-
ku tytoniu w latach 2004–2009 producentom tytoniu
wypłacono szacunkowo na 1 ha uprawy: w 2004 r.
– 8629,53 zł, w 2005 r. – 13 756,11 zł, w 2006 r.
– 15 923,28 zł, w 2007 r. – 18 906,32 zł, w 2008 r.
– 16 720,02 zł, a w 2009 r. – 20 398,48 zł.
Natomiast szacowane wsparcie, jakie producenci
tytoniu mogą otrzymać w 2010 r., to ok. 2,76 tys. euro
w przeliczeniu na 1 ha uprawy tytoniu.
Na podkreślenie zasługuje ponadto, że przepisy
dotyczące rynku surowca tytoniowego w Unii Euro-
pejskiej po 2009 r. są wynikiem uzgodnień drugiego
etapu reformy wspólnej polityki rolnej, zakończonego
w kwietniu 2004 r. w Luksemburgu. Ustalono wów-
czas, że począwszy od 2010 r. wsparcie na rynku tyto-
niu zostanie w całości oddzielone od produkcji rolnej.
Oznacza to, że w latach 2010–2012 krajowi pro-
ducenci tytoniu nadal będą otrzymywać wsparcie
w ramach jednolitej płatności obszarowej, która przy-
sługuje do gruntów rolnych utrzymywanych w dobrej
kulturze rolnej oraz w ramach krajowych uzupełnia-
jących płatności bezpośrednich, jednakże stosowa-
nych tylko w formie płatności niezwiązanej z produk-
cją. Łączna wysokość powyższych płatności nie może
być większa od poziomu wsparcia stosowanego w tym
samym czasie w państwach UE-15, czyli nie będzie
mogła przekroczyć 50% wsparcia stosowanego w tych
państwach na dzień 30 kwietnia 2004 r. Zatem łącz-
na wysokość krajowych uzupełniających płatności
bezpośrednich w sektorze tytoniu może osiągnąć po-
ziom 52 mln euro rocznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie przepisów Kodeksu cywilnego
i zapewnienia gwarancji zapłaty
wykonawcom robót (15004)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Waldy Dzikowskiego w sprawie no-
626
welizacji Kodeksu cywilnego i zapewnienia gwaran-
cji zapłaty wykonawcom robót budowlanych, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka nr SPS-023-15004/
10 z dnia 12 marca 2010 r., uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Celem ustawy z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie
ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 40, poz. 222) jest
zarówno zapobieganie negatywnym zjawiskom w go-
spodarce, w szczególności nieregulowania przez in-
westorów i wykonawców robót budowlanych należnej
zapłaty za prace wykonane przez wykonawców i pod-
wykonawców (w znacznej części małych i średnich
przedsiębiorców), jak i realizacja wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 26 listopada 2006 r., doty-
czącego ustawy z dnia 9 lipca 2003 r. o gwarancji
zapłaty za roboty budowlane. Trybunał Konstytucyj-
ny, uznając część przepisów za niezgodne z konsty-
tucją, wskazał między innymi na posługiwanie się
przez ustawodawcę nieostrymi pojęciami, a także
nierównomierne obciążenie stron umowy kosztami
gwarancji.
W pracach nad ustawą nowelizującą Kodeks cy-
wilny, która jednocześnie uchyla ustawę z dnia 9 lip-
ca 2003 r. o gwarancji zapłaty za roboty budowlane,
wzięto pod uwagę między innymi pogląd Trybunału
Konstytucyjnego, który w uzasadnieniu wyroku za-
warł sugestię o celowości uregulowania kwestii
gwarancji zapłaty za roboty budowlane w ramach
przepisów o robotach budowlanych w Kodeksie cy-
wilnym.
Przedmiotowa ustawa nowelizująca Kodeks cy-
wilny wprowadziła normę stanowiącą o stosowaniu
przepisów ustawy do umów zawieranych pomiędzy
wykonawcą (generalnym wykonawcą) a dalszymi wy-
konawcami oraz pomiędzy wykonawcami a podwy-
konawcami.
Wprowadzenie kaskadowej możliwości żądania gwa-
rancji zapłaty przez głównych uczestników procesu bu-
dowlanego było jedną z idei ustawy, zmierzającą do za-
pewnienia skuteczności ustawy w praktyce. W procesie
budowlanym rzadko bowiem mamy do czynienia z jed-
nym wykonawcą, w większości przypadków w procesie
tym występuje cały łańcuch nieznanych sobie wcześniej
wykonawców i podwykonawców.
Przepisy omawianej ustawy wraz z normami wpro-
wadzonymi ustawą z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie
ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 49, poz. 408), która wprowadziła zasadę
odpowiedzialności solidarnej inwestora i wykonawcy
(generalnego wykonawcy) wobec podwykonawców za
zobowiązania powstałe w związku z realizacją przez
nich robót budowlanych, służą zapewnieniu ochrony
słusznych interesów finansowych wykonawców i pod-
wykonawców robót budowlanych.
Jak widać, gwarancja zapłaty ma ścisły związek
z egzekucją praw stron umów o roboty budowlane.
Dlatego też możliwość żądania gwarancji zapłaty
przez wszystkich uczestników procesu budowlanego
naruszałaby systematykę Kodeksu cywilnego. Stro-
nami umowy o roboty budowlane jest bowiem inwe-
stor i wykonawca (nowela kodeksu z 2003 r. wprowa-
dziła także pojęcie podwykonawcy). Dostawcy urzą-
dzeń budowlanych są w istocie uczestnikami procesu
budowlanego jedynie w pojęciu potocznym (w rzeczy-
wistości są oni kooperantami inwestora bądź wyko-
nawcy). Nie obejmuje ich umowa, której wykonanie
jest zabezpieczone gwarancją zapłaty.
Należy podkreślić, że gdyby wprowadzono możli-
wość żądania gwarancji przez np. dostawców ruszto-
wań, uzasadnione roszczenie mieliby także produ-
cenci tychże rusztowań bądź przedsiębiorcy trans-
portowi zajmujący się przewozem materiałów.
Jak w każdej gałęzi gospodarki, na efekt finalny
(in concreto obiekt budowlany) składa się praca wie-
lu kooperantów. Nie przesądza to jednak o koniecz-
ności regulowania przez ustawodawcę, w sposób
szczególny, ich wzajemnych stosunków umownych.
Jednym słowem, nawet gdyby, pomijając aspekt na-
ruszenia podstawowych zasad prawa cywilnego i sys-
tematyki Kodeksu cywilnego, ustawodawca chciał
wprowadzić możliwość żądania gwarancji zapłaty
przez innych szeroko pojętych uczestników procesu
budowlanego, nie można byłoby wprowadzić jasnego
kryterium ograniczenia kręgu uprawnionych do żą-
dania gwarancji (utworzyłby się wówczas łańcuch
przedsiębiorców słusznie w takim wypadku domaga-
jących się przyznania podobnych uprawnień).
Warto zauważyć, że ustawa z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) posługuje się pojęciem „uczestnicy pro-
cesu budowlanego” w całkowicie innym znaczeniu
i zakresie niż Kodeks cywilny. Zgodnie z tą ustawą
uczestnikami procesu budowlanego są: inwestor, in-
spektor nadzoru budowlanego, projektant oraz kie-
rownik budowy (art. 17).
Godzi się podnieść, że to szczególnie pomiędzy
inwestorem a wykonawcą i podwykonawcami zacho-
dzą negatywne zjawiska związane z powstawaniem
omówionych wyżej tzw. zatorów płatniczych (ta oko-
liczność spowodowała ingerencję ustawodawcy w przy-
jętą w zakresie zobowiązań zasadę swobody umów).
Inni przedsiębiorcy, występujący w procesie budow-
lanym w takim charakterze, jak dostawcy materia-
łów lub usług, wynajmujący sprzęt niezbędny przy
budowie, architekci, geodeci, mogą korzystać z zabez-
pieczenia terminowej zapłaty na zasadach ogólnych,
albo gwarantując sobie w umowie zapłatę niezwłocz-
nie po dostarczeniu towaru (usługi). Mogą też żądać
zaliczek na poczet swoich roszczeń. Gwarancja zapła-
ty jest natomiast instrumentem związanym ze szcze-
gólnymi właściwościami robót budowlanych rozłożo-
nych w czasie, a jednocześnie kosztownych i praco-
chłonnych.
Należy podkreślić, że wprowadzenie możliwości
żądania gwarancji zapłaty w relacjach wykonawca
(generalny wykonawca) – inwestor oraz podwyko-
nawca – wykonawca zwiększy pewność obrotu gospo-
darczego w zakresie robót budowlanych, a tym sa-
mym spowoduje pośrednio pozytywne skutki także
dla innych uczestników procesu budowlanego (w tym

także dostawców sprzętu budowlanego) w zakresie
terminowego regulowania należności.
Z omówionych wyżej względów nie jest celowe
wprowadzanie dalszych zmian w obrębie Kodeksu
cywilnego w kierunku wprowadzenia instytucji gwa-
rancji zapłaty do innych typów umów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych (15005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
prac nad projektem nowelizacji ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Projektowana nowelizacja ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, ze zm., zwanej dalej u.s.p.) zmierza
do realizacji przyjętych przez Radę Ministrów w lu-
tym 2008 r. założeń w zakresie racjonalizacji i uela-
stycznienia struktury organizacyjnej sądów powszech-
nych oraz wzmocnienia statusu sędziego i kariery
sędziowskiej. Stanowi ona realizację tych działań mi-
nistra sprawiedliwości, które zapowiadał w exposé
pan Donald Tusk, prezes Rady Ministrów.
Obecna organizacja sądownictwa powszechnego
w Polsce charakteryzująca się dużą liczbą małych
sądów (liczących do 10 sędziów), jak również struk-
tura wewnętrzna sądów, zakładająca istnienie wielu
wyspecjalizowanych wydziałów nawet w najmniej-
szych jednostkach, stanowi jedną z podstawowych
barier prawidłowego funkcjonowania sądów. Projek-
towane zmiany odnoszące się do struktury organiza-
cyjnej sądów powszechnych zakładają przede wszyst-
kim jej racjonalizację, a w efekcie – właściwą alokację
kadry orzeczniczej.
W tym celu projekt zakłada, że podstawowa struk-
tura każdego sądu rejonowego opierać się będzie na
dwóch wydziałach: cywilnym, który mógłby rozpo-
znawać także sprawy rodzinne i nieletnich, i kar-
nym, do którego właściwości należałyby szeroko ro-
zumiane sprawy z zakresu prawa karnego. Projekto-
wana regulacja przewiduje jednocześnie możliwość
utworzenia odrębnego wydziału do rozpoznawania
627
danego rodzaju spraw, np. wydziału rodzinnego, je-
żeli będzie to uzasadnione wpływem takich spraw
w danym sądzie. Jeżeli wpływ spraw nie będzie uza-
sadniał utworzenia odrębnego wydziału, w pierwszej
kolejności rozważana będzie możliwość utworzenia
odrębnego wydziału rodzinnego w jednym z sądów,
z powierzeniem mu rozpoznawania spraw danego ro-
dzaju z właściwości innych sądów. Niemniej jednak,
wzgląd na faktyczną dostępność sądu dla obywateli
przemawia za koniecznością stworzenia możliwości
rozpoznawania spraw rodzinnych i nieletnich w ra-
mach wydziałów cywilnych, przez sędziów wyspecja-
lizowanych w rozpoznawaniu tych spraw. W tym za-
kresie założeniem projektu jest idea specjalizacji sę-
dziów, a nie specjalizacji wydziałów. Należy podkre-
ślić, że projekt nie przewiduje automatycznej likwi-
dacji wydziałów rodzinnych, które uznano w projek-
cie za fakultatywne. Nie zakłada się bowiem zmian
struktury wydziałowej w sądach, w których jest ona
ukształtowana prawidłowo.
Obecny system zarządzania pracą sądów nie
spełnia standardów zarządzania nowoczesną orga-
nizacją władzy publicznej, w szczególności ograni-
czając potencjalne możliwości orzecznicze sądów
poprzez nadmierne obciążenie sędziów obowiązka-
mi o charakterze administracyjnym, niezwiązany-
mi bezpośrednio ze sprawowaniem wymiaru spra-
wiedliwości. Ponadto polskiemu systemowi wymia-
ru sprawiedliwości brakuje bodźców do zwiększania
efektywności i jakości pracy sądownictwa oraz stan-
dardów pracy samych sędziów (jak i prokuratorów).
Absorbowane przez system nakłady, oceniane jako
jedne z wyższych wśród krajów Unii Europejskiej,
nie przekładają się na jakość działania sądów (za-
dowalający poziom skuteczności operacyjnej), a funk-
cjonowanie przyjętych rozwiązań organizacyjnych
budzi zastrzeżenia.
W tym stanie rzeczy nieodzowna jest reforma są-
downictwa powszechnego w kierunku podniesienia
jakości działania sądów, tak w wymiarze dotyczącym
ich podstawowej działalności (orzecznictwa), jak
i w wymiarze funkcjonalnym, a więc: bardziej ela-
stycznego ukształtowania struktury organizacyjnej
sądów rejonowych i okręgowych, racjonalnego wyko-
rzystania kadry orzeczniczej i środków finansowych
wydatkowanych na funkcjonowanie wymiaru spra-
wiedliwości, a także istotnej modyfikacji zasad zarzą-
dzania sądami i sprawowania nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów powszechnych oraz
usprawnienia zarządzania sądami.
Projektowana nowelizacja ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych stanowi element działań
zmierzających do takiej reformy. Zasadnicze kierun-
ki projektowanych zmian odpowiadają zaleceniom
przyjętym przez Komitet Ministrów Rady Europy
oraz rekomendacjom raportu „Polska 2030. Wyzwa-
nia rozwojowe”.
Projekt nowelizacji ustawy Prawo o ustroju sądów
powszechnych poddano szerokiej debacie środowisko-
wej. Wszystkie nadesłane uwagi zostały rozważone,
628
a część z nich stała się podstawą dokonania zmian
w rozwiązaniach proponowanych pierwotnie.
Jednocześnie uprzejmie przepraszam za opóźnie-
nie w udzieleniu odpowiedzi na interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie norm pylenia i jego kontroli (15008)
Odpowiadając na interpelację posła Jana Kamiń-
skiego z Klubu Poselskiego Polskiego Stronnictwa
Ludowego, przekazaną pismem z dnia 12 marca
2010 r., znak: SPS-023-15008/10, w sprawie norm
pylenia i jego kontroli, przedstawiam poniżej sto-
sowne informacje.
W interpelacji została poruszona sprawa tzw.
emisji niezorganizowanej pochodzącej z przeładun-
ku i sortowania węgla. Głównym zanieczyszczeniem
wprowadzanym do powietrza z ww. procesów jest
pył węglowy.
Odpowiadając na pierwsze pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż ze względu na fakt, że emisja ta powstaje
w sposób niezorganizowany, tzn. bez pośrednictwa
przeznaczonych do tego celu środków technicznych,
jej oszacowanie, kontrolowanie i ograniczanie jest bar-
dzo trudne. Funkcjonujące prawodawstwo w zakresie
kontrolowania emisyjności zanieczyszczeń do powie-
trza nie przewiduje wydawania pozwoleń na wprowa-
dzanie gazów lub pyłów do powietrza dla emisji nie-
zorganizowanej. Jednakże ze względu na wagę proble-
mu niezorganizowanej emisji pyłu, która ma negatyw-
ny wpływ na jakość powietrza, w resorcie środowiska
przystąpiono do uregulowania tej sprawy.
Odnosząc się do pytania drugiego, informuję, iż
w ramach implementacji dyrektywy 2008/50/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja
2008 r. w sprawie jakości powietrza i czystszego po-
wietrza dla Europy (CAFE) do polskiego porządku
prawnego zostaną wprowadzone zmiany w ustawie
Prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r.
w zakresie ograniczenia emisji pyłów pochodzących
także z procesów przeładunku węgla. W przygotowy-
wanych przez Ministerstwo Środowiska założeniach
do projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony
środowiska oraz niektórych innych ustaw zostanie
sprecyzowane, iż mimo tego, że emisja niezorganizo-
wana nie będzie regulowana w pozwoleniach na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza lub po-
zwoleniach zintegrowanych, to przy ubieganiu się
o takie pozwolenia, przy wszystkich rodzajach dzia-
łalności, podmioty wprowadzające zanieczyszczenia
do powietrza atmosferycznego będą musiały oszaco-
wać wielkość takiej emisji i wskazać wszystkie moż-
liwe działania zmierzające do jej zmniejszenia.
W przypadku pyłu węglowego mogłoby to być zain-
stalowanie na otwartym terenie zakładu tzw. kurtyn
wodnych służących do wytwarzania zasłon wodnych
czy sadzenie krzewów w obrębie terenu, na którym
znajduje się zakład, co miałoby na celu m.in. ochronę
przed rozprzestrzenieniem się pyłów.
Ponadto uprzejmie informuję, że w przypadku
szczególnej uciążliwości dla środowiska organ ochro-
ny środowiska właściwy dla terenu, na którym wy-
stępuje uciążliwość, może podjąć określone prawem
czynności.
W trybie art. 362 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, jeżeli podmiot
korzystający ze środowiska negatywnie oddziałuje na
środowisko, organ ochrony środowiska może, w dro-
dze decyzji, nałożyć obowiązek ograniczenia oddzia-
ływania na środowisko i jego zagrożenia. Następnie,
zgodnie z ust. 2 ww. artykułu, w tej decyzji organ
ochrony środowiska może określić:
1) zakres ograniczenia oddziaływania na środo-
wisko lub stan, do jakiego ma zostać przywrócone
środowisko,
2) czynności zmierzające do ograniczenia oddzia-
ływania na środowisko lub przywrócenia środowiska
do stanu właściwego,
3) termin wykonania obowiązku.
W związku z cytowanymi wyżej przepisami, jeże-
li stwierdzono, że działalność prowadzona przez fir-
mę Energo sp. z o.o. negatywnie wpływa na zdrowie
ludzi i środowisko naturalne, a podmiot odpowie-
dzialny nie podejmuje się zmiany tej sytuacji, organ
administracji (burmistrz miasta Łapy lub wójt gminy
Łapy) może wydać decyzję skutkującą wymuszeniem
rozpoczęcia czynności redukujących emisję pyłu wę-
glowego w ściśle określonym terminie. Co więcej,
art. 364 ustawy Prawo ochrony środowiska wyraźnie
precyzuje, że: jeżeli działalność prowadzona przez
podmiot korzystający ze środowiska albo osobę fi-
zyczną powoduje pogorszenie stanu środowiska
w znacznych rozmiarach lub zagraża życiu lub zdro-
wiu ludzi, wojewódzki inspektor ochrony środowiska
wyda decyzję o wstrzymaniu tej działalności w za-
kresie, w jakim jest to niezbędne dla zapobieżenia
pogarszaniu stanu środowiska. Dlatego też zasadne
jest zwrócenie się do właściwego na danym terenie
wojewódzkiego inspektoratu ochrony środowiska
o przeprowadzenie kontroli danego przedsiębiorstwa
w zakresie zgodności z wymaganiami ochrony śro-
dowiska.
Dodatkowo istnieje również możliwość sprawdze-
nia, czy wydana dla przedmiotowego przedsiębior-
stwa decyzja o warunkach zabudowy i zagospoda-

rowania terenu jest zgodna z miejscowym planem
zagospodarowania przestrzennego obszaru, na któ-
rym się ono znajduje, tzn. czy zakład zajmujący się
dystrybucją węgla powodującą znaczne zanieczysz-
czenia środowiska może znajdować się w pobliżu
zabudowań gospodarstw domowych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmian w ustawie
Prawo farmaceutyczne (15009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Jana Kamińskiego, z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-
-023-15009/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Wprowadzenie rozwiązań prawnych w zakresie
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych wymaga uprzed-
niego jednoznacznego uregulowania i opisania wy-
kazu i standardów świadczeń gwarantowanych w ra-
mach sektora publicznego, a to z tego powodu, że
dopiero wtedy, w oparciu o jednolity słownik produk-
tów o określonych standardach, możliwe będzie za-
równo określenie przestrzeni dla ubezpieczeń dodat-
kowych, jak i obiektywne porównywanie produktów
przez ubezpieczonych oraz sprawowanie odpowied-
niego nadzoru nad tym rynkiem. Jako jedno z głów-
nych zagrożeń dla prawidłowego funkcjonowania
rynku dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych wska-
zywany jest często brak odpowiedniej standaryzacji
świadczeń i wynikające z tego duże zróżnicowanie
produktów, co może zakłócić zarówno konkurencję
pomiędzy ubezpieczycielami, jak i uniemożliwić kon-
sumentowi (pacjentowi) dokonanie racjonalnych po-
równań pomiędzy produktami (świadczeniami) w za-
kresie relacji wartości do ceny produktu (świadcze-
nia). Doświadczenia międzynarodowe wskazują, że
duże zróżnicowanie produktowe (wynikające z braku
standaryzacji świadczeń) w tym zakresie negatywnie
wpływa na popyt na polisy ubezpieczeniowe. Dlatego
też dopiero wejście w życie ustawy z dnia 25 czerwca
2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989), tzw.
ustawy koszykowej, oraz rozporządzeń wydanych na
jej podstawie, tzw. rozporządzeń koszykowych, stwo-
rzyło przejrzysty i skuteczny mechanizm tworzenia
wykazów i standardów świadczeń gwarantowanych.
Obecnie prowadzone są prace analityczne nad kształ-
629
tem rozwiązań prawnych w zakresie dodatkowych
ubezpieczeń zdrowotnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Minister-
stwie Zdrowia prowadzone są prace legislacyjne nad
projektem ustawy o refundacji leków, środków spo-
żywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego
i wyrobów medycznych, która ma za zadanie komplek-
sowe uregulowanie kwestii związanych z tematyką
refundacji leków, środków spożywczych specjalnego
przeznaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych,
a także pogłębienia implementacji tzw. dyrektywy
przejrzystości (dyrektywy Rady 89/105/EWG).
Do najważniejszych zmian wprowadzonych w pro-
jekcie należą:
1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refunda-
cją w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to jest
obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi jej
stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia
świadczeniobiorców w refundowane produkty, które
pozostawiono w ustawie o świadczeniach);
2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów
odpłatności refundowanych leków, środków spożyw-
czych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wy-
robów medycznych;
3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmo-
wania decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu,
kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia
grup limitowych;
4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu nego-
cjacyjnego – Komisji Ekonomicznej w miejsce obec-
nego Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami;
5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworze-
nie Rady Przejrzystości – zespołu opiniodawczo-do-
radczego przy prezesie Agencji Oceny Technologii
Medycznych;
6) zmiana i usystematyzowanie procedury podej-
mowania decyzji refundacyjnej i cenowej;
7) wprowadzenie umów łączących płatnika z apte-
kami odnośnie do produktów objętych refundacją;
8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w ap-
tekach (dotyczy to jedynie leków refundowanych
przez płatnika);
9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5%
z obecnej w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii
Europejskiej marża średnio pomiędzy 1–7%);
10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału po-
między hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu
w hurcie);
11) zmiana zasad wyznaczania limitów – teraz
będzie naliczany od 10% obrotu w danej grupie limi-
towej;
12) marża detaliczna będzie naliczana od podsta-
wy limitu w danej grupie limitowej;
13) zmiana tabeli marż detalicznych w aptekach
– będzie to procentowa tabela degresywna (krótka, pro-
sta, przejrzysta – teraz jest procentowo-kwotowa);
14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie
to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę
(czyli według obecnego wskaźnika – 3,83 zł) – opłata
aktualizująca się automatycznie, niewielki wzrost;
630
15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refun-
dacją produktów refundowanych w wysokości 3%
obrotu, co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych
badań klinicznych.
Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń
pacjentów, a w perspektywie doprowadzą do obniżek
cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwięk-
szenia dostępności do nowych terapii lekowych.
Ponadto przygotowano założenia do projektu
ustawy Prawo badań klinicznych produktów leczni-
czych i produktów leczniczych weterynaryjnych. Pro-
jektowane rozwiązania mają na celu wprowadzenie
bardziej jasnych i przejrzystych procedur związanych
z wydawaniem pozwolenia na prowadzenie badania
klinicznego i badania klinicznego weterynaryjnego.
Jasność regulacji prawnych oraz przejrzystość pro-
cesu wydawania pozwolenia może stać się impulsem
dla sponsorów do lokowania większej liczby badań
klinicznych i badań klinicznych weterynaryjnych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Propozycje dotyczące zmiany obowiązujących prze-
pisów prawnych w zakresie prowadzenia reklamy aptek
ogólnodostępnych są obecnie na etapie analizy mającej
na celu rozwiązanie przedmiotowego problemu.
Odnośnie do programu przekształceń szpitali
w spółki, w ramach programu „Wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia”, tzw. planu B, infor-
muję, iż na podstawie analizy funkcjonowania ww.
programu oraz uwag przesłanych przez podmioty
w nim uczestniczące – jednostki samorządu teryto-
rialnego, rozważane są jego zmiany. Propozycje zmie-
rzają m.in. do rozszerzenia tytułów finansowych, na
które mogłaby zostać przyznana dotacja, w związku
z przejęciem przez jednostkę samorządu terytorial-
nego zobowiązań likwidowanego samodzielnego pu-
blicznego zakładu opieki zdrowotnej, jednakże osta-
teczne decyzje w przedmiocie zmian nie zostały jesz-
cze podjęte.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie likwidacji przedszkolnych zerówek
(15010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na inter-
pelację pana posła Jana Kamińskiego z 4 marca 2010 r.
nr SPS-023-15010 w sprawie likwidacji przedszkolnych
zerówek, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) dziecko w wieku 6 lat jest
obowiązane odbyć roczne przygotowanie przedszkol-
ne w przedszkolu albo w oddziale przedszkolnym zor-
ganizowanym w szkole podstawowej.
Tak więc obowiązujące przepisy dopuszczają moż-
liwość odbycia rocznego przygotowania przedszkol-
nego przez dziecko 6-letnie zarówno w przedszkolu,
jak i w szkole podstawowej.
Zapewnienie właściwych warunków do spełnia-
nia ww. obowiązku jest zgodnie z art. 14 ust. 4 usta-
wy o systemie oświaty zadaniem własnym gminy.
Sieć prowadzonych przez gminę publicznych
przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach
podstawowych ustala, stosownie do przepisów art. 14a
ust. 1 ustawy o systemie oświaty, rada gminy. Ww.
sieć powinna być ustalona tak, aby wszystkie dzieci
sześcioletnie zamieszkałe na obszarze gminy miały
możliwość spełniania ustawowego obowiązku, a dro-
ga dziecka sześcioletniego z domu do najbliższego
publicznego przedszkola lub oddziału przedszkolnego
w szkole podstawowej nie przekraczała 3 km.
W związku z powyższym to od rady gminy zależy,
w jaki sposób będzie realizowane to zadanie. Sam
sposób realizacji zależy od wielu czynników, m.in.
potrzeb wielu grup społecznych, możliwości finan-
sowych gminy/dzielnicy, ogólnego bilansu miejsc
w przedszkolach oraz planowanego ustawowego ob-
niżenia wieku szkolnego. Rada gminy podejmuje roz-
strzygnięcia w imieniu mieszkańców danej gminy.
Radny jako członek rady gminy obowiązany jest kie-
rować się dobrem wspólnoty samorządowej gminy,
utrzymywać stałą więź z mieszkańcami oraz ich or-
ganizacjami, a w szczególności przyjmować zgłasza-
ne przez nich postulaty i przedstawiać je organom
gminy do rozpatrzenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie projektu ustawy łączącej
zawody prawnicze adwokata i radcy prawnego
oraz planu likwidacji
Świętokrzyskiej Izby Adwokackiej (15011)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-
-023-15011/10, interpelację pani poseł Marii Zuby
z dnia 5 marca 2010 r., dotyczącą projektu ustawy

łączącej zawody prawnicze adwokata i radcy prawne-
go oraz planu likwidacji Świętokrzyskiej Izby Adwo-
kackiej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 17
ust. 1 stanowi uprawnienie do tworzenia w drodze
ustaw samorządów zawodowych, reprezentujących
osoby wykonujące zawody zaufania publicznego i spra-
wujących pieczę nad należytym wykonywaniem tych
zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego
ochrony.
Zgodnie z przytoczonym przepisem konstytucji od
decyzji ustawodawcy zależy nadanie w drodze usta-
wy danemu zawodowi statusu zawodu zaufania pu-
blicznego i wykreowanie samorządu tego zawodu.
Tak więc to ustawodawca określa poszczególne, od-
rębne zawody zaufania publicznego oraz precyzuje
zasady ich wykonywania. Funkcjonowanie reglamen-
towanych zawodów prawniczych stanowi wyraz prze-
konania, że istnieją ważne społeczne racje ich wyod-
rębnienia dla wykonywania kwalifikowanych czyn-
ności w sferze stosowania prawa.
Przyznanie ustawodawcy w art. 17 ust. 1 konsty-
tucji prawa do swobodnej oceny potrzeby regulacji
w drodze ustawy danego zawodu wyklucza zatem za-
sadność tezy sformułowanej w interpelacji pani poseł
o istnieniu jedynie prawa do tworzenia samorządów
zawodowych. Nie ma bowiem przeszkód natury kon-
stytucyjnej, aby w wyniku oceny potrzeb społecznych
ustawodawca odstąpił od reglamentacji danego za-
wodu regulowanego bądź zmienił jej zakres. Utwo-
rzenie samorządu zawodowego prowadzi bowiem do
przekazania w określonym zakresie wykonywania
funkcji państwa samorządom, co nie oznacza wyzby-
cia się przez nie domeny w zakresie tych spraw
w sposób nieodwracalny.
Na powyższe kwestie zwracał uwagę także Try-
bunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 kwietnia
2006 r., o sygn. akt K 6/06 (OTK-A2006/4/45), w któ-
rym wskazał, że otwarcie zawodów prawniczych
i zwiększenie dostępności (finansowej i terytorialnej
także dla mniej zamożnej części społeczeństwa) usług
prawniczych jest pożądane. Musi ono jednakże na-
stępować w drodze całościowych rozwiązań we-
wnętrznie spójnych, które w sposób przejrzysty ukształ-
tują model prawniczego kształcenia zawodowego oraz
zasady przepływu pomiędzy wysoko kwalifikowany-
mi zawodami prawniczymi. Nadto w regulacji doty-
czącej reglamentowanych zawodów prawniczych na-
leży zagwarantować właściwy standard legalnie wy-
konywanej pomocy prawnej oraz określić zasady
odpowiedzialności za nienależyte jej świadczenie.
Zdaniem trybunału wymaga to radykalnych zmian
dotychczasowych unormowań.
Natomiast w wyroku z dnia 1 grudnia 2009 r.,
o sygn. akt K 4/08 (Dz. U. z 2009 r., Nr 210, poz. 1628),
Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że wypełnianie
przez samorząd zawodowy funkcji, o których mowa
w art. 17 ust. 1 konstytucji, nie może być pozostawio-
ne nieskrępowanemu prawem uznaniu korporacji
samorządowych i ich organów. Wolność wykonywa-
631
nia zwodu zaufania publicznego nie może mieć bo-
wiem charakteru absolutnego i musi być poddana
reglamentacji prawnej, w szczególności gdy chodzi
o uzyskanie prawa wykonywania tego zawodu, wy-
znaczanie sposobów i ram jego sprawowania, a także
określenie powinności wobec państwa czy samorządu
zawodowego. W ocenie trybunału konstytucyjna
gwarancja wolności wykonywania zawodu nie tylko
nie kłóci się z regulowaniem przez państwo wielu
kwestii związanych tak z samym wykonywaniem za-
wodu, jak i ze statusem osób zawód ten wykonują-
cych, lecz wręcz zakłada potrzebę istnienia tego typu
regulacji, zwłaszcza gdy chodzi o zawód zaufania pu-
blicznego, jakim jest zawód adwokata.
Kierując się powyższymi zapatrywaniami Trybu-
nału Konstytucyjnego, minister sprawiedliwości, ma-
jąc na względzie aktualne uwarunkowania społecz-
no-gospodarcze, podjął próbę przedstawienia nowych
ram funkcjonowania samorządu oraz zrzeszonych
w nim podmiotów świadczących kwalifikowaną po-
moc prawną. Nowa regulacja ma nie tylko ujednolicić
zasady nabycia prawa do wykonywania zwodu, lecz
stworzyć silny samorząd, który będzie gwarantem
niezależności, jak również i wysokiego poziomu etycz-
no-zawodowego jego członków.
Ukształtowanie w ten sposób samorządu zawodo-
wego nowej adwokatury przełoży się w ocenie spo-
łecznej na zaakcentowanie sprawowania przez niego
pieczy nad zawodem adwokata w granicach interesu
publicznego i dla jego ochrony. Jest to o tyle istotne,
iż aktualny kształt korporacji budzi społeczne prze-
świadczenie, że piecza samorządów nad wykonywa-
niem regulowanych zawodów prawniczych sprawo-
wana jest głównie w interesie korporacji zawodowej
i jej członków. Taki stan rzeczy nie może być akcep-
towany, o czym wspominał również Trybunał Kon-
stytucyjny w wyroku z dnia 18 lutego 2004 r., o sygn.
akt P 21/2 (OTK-A 2004/2/9).
Odnosząc się do wątpliwości przedstawionych
przez panią poseł w treści interpelacji, pragnę spre-
cyzować, że samorząd z prawno-administracyjnego
punktu widzenia oznacza powierzenie przez państwo
realizacji różnego rodzaju zadań z zakresu admini-
stracji publicznej zrzeszeniom osób, których mają
dotyczyć skutki wykonywanych działań. W kontek-
ście wyżej przedstawionego rozumienia przez Trybu-
nał Konstytucyjny art. 17 ust. 1 konstytucji projekt
reformy ustrojowej adwokatury nie narusza idei sa-
morządności oraz społeczeństwa obywatelskiego,
które charakteryzuje się aktywnością i zdolnością do
samoorganizacji oraz umiejętnością osiągania wy-
znaczonych celów bez impulsu ze strony władzy pań-
stwowej. Określenie ustroju nowej adwokatury, jako
zawodu zaufania publicznego pozostaje bowiem wy-
łączną domeną ustawodawcy. Wbrew obawom pani
poseł omawiany projekt nie narusza praw samorzą-
dów zawodowych gwarantowanych konstytucją. Pod-
jęte prace legislacyjne mają na celu ustalenie ade-
kwatnie, do istniejącej sytuacji społeczno-gospodar-
632
czej, zasad dostępu do zawodu oraz nowych ram jego
wykonywania.
Aktualnie status prawny adwokatury i radców
prawnych regulują: ustawa z dnia 26 maja 1982 r.
o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r., Nr 146, poz. 1188,
z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o rad-
cach prawnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 10, poz. 65,
z późn. zm.). Istnienie w Rzeczpospolitej Polskiej ad-
wokatury i samorządu radców prawnych jako odręb-
nych od siebie instytucji spełniających w istocie te
same zadania w systemie ochrony prawnej wynika
z historycznych uwarunkowań rozwoju społeczno-
-politycznego kraju. Uwarunkowania te uległy obec-
nie zasadniczej zmianie. Z punktu widzenia odbiorcy
usług prawniczych niezbędne jest uproszczenie sys-
temu ich świadczenia. Nie można budować w świa-
domości społecznej potrzeby korzystania z bezpiecz-
nych i profesjonalnych usług prawniczych w warun-
kach wywodzących się z odmiennej sytuacji prawno-
-ustrojowej i społeczno-gospodarczej. Zatem połącze-
nie wymienionych zawodów, a także poddanie ich
jednolitym regulacjom etycznym będzie sprzyjać pro-
cesowi koniecznych zmian w całym systemie świad-
czenia pomocy prawnej. Koncepcja połączenia zwo-
dów adwokata i radcy prawnego jest przedmiotem
prac Zespołu do spraw opracowania koncepcji ustro-
ju nowej adwokatury, powołanego zarządzeniem mi-
nistra sprawiedliwości z dnia 22 lipca 2008 r.
W odpowiedzi na pytanie zawarte w interpelacji
pani poseł należy wskazać, że podejmując decyzję
o rozpoczęciu wymienionych prac, minister sprawie-
dliwości miał na uwadze, że zakres usług prawnych
świadczonych przez adwokatów i radców prawnych
jest zbliżony. Wykonywanie wymienionych zawodów
polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczegól-
ności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu
opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów
prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzę-
dami, z jedynym wyjątkiem dotyczącym radców
prawnych – nie mogą oni obecnie występować w cha-
rakterze obrońcy w postępowaniu karnym i w postę-
powaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe.
W toku prac wskazanego zespołu przygotowano
projekt założeń do ustawy o zawodzie adwokata. Do-
kument ten stanowi jedynie projekt założeń do pro-
jektu ustawy, wobec czego nie została przesądzona
treść konkretnych rozwiązań prawnych. Według
wskazanego projektu strukturę organizacyjną nowej
adwokatury planuje się dostosować do rozmieszcze-
nia sądów apelacyjnych. Jest to rozwiązanie pragma-
tyczne, gdyż izby będą zorganizowane obszarowo,
analogicznie jak sądy powszechne. Utworzenie du-
żych izb adwokackich przyczyni się do sprawniejsze-
go i efektywniejszego wykonywania zadań nowego
samorządu zawodowego. Zaproponowany podział,
przy uwzględnieniu połączenia struktur samorządu
adwokackiego i radcowskiego, spowoduje powstanie
bardzo silnych izb o dużym stopniu niezależności
i większych niż dotychczasowe możliwościach finan-
sowych. Duże izby będą też zdolne do aktywnego
uczestnictwa w pracach gremiów międzynarodo-
wych. Proponowane wzmocnienie izb adwokackich
przyczyni się również do zwiększenia pluralizmu
w samym samorządzie adwokackim. Wbrew wyrażo-
nym w treści interpelacji pani poseł obawom utwo-
rzenie mniejszej liczby silniejszych izb adwokackich
uprości możliwości zarządzania korporacją oraz
wzmocni i ujednolici nadzór nad właściwym wykony-
waniem kwalifikowanych usług prawniczych.
Natomiast w kontekście pytania pani poseł doty-
czącego korzyści wynikających z połączenia zawodów
adwokata i radcy prawnego należy podkreślić, że
utworzenie samorządu adwokackiego skupiającego
wszystkich przedstawicieli niezależnych zawodów
prawniczych sprawi, że będą oni mogli skuteczniej
wykonywać powierzoną im funkcję świadczenia po-
mocy prawnej. Rozwiązanie to pomoże nie tylko
wzmocnić zaufanie do przedstawicieli zawodu adwo-
kata, uczyni adwokaturę silniejszym i skuteczniej-
szym uczestnikiem procesu kształtowania i stosowa-
nia prawa, ale także wzmocni konstytucyjne gwaran-
cje wolności i praw obywatelskich, zapewniając tym
samym pełniejszą realizację modelu państwa prawo-
rządnego. Ponadto wobec wszystkich podmiotów
świadczących kwalifikowaną pomoc prawną, na co
należy zwrócić szczególną uwagę, w jednolity sposób
zostaną uporządkowane sprawy nadzoru wykonywa-
nego przez organy samorządu zawodowego i ministra
sprawiedliwości, jak również relacji pomiędzy tym
samorządem a ministrem sprawiedliwości. Istnienie
silnego i niezależnego samorządu zrzeszającego pod-
mioty świadczące obywatelom pomoc prawną jest
zatem niezbędne dla utrzymania właściwej równo-
wagi pomiędzy instytucjami demokratycznego pań-
stwa prawnego.
W celu zapewnienia obu dotychczasowym grupom
zawodowym wpływu na realny kształt nowego samo-
rządu adwokackiego, przez okres przejściowy projek-
tuje się zapewnić parytet dotychczasowych władz
samorządowych. Takie rozwiązanie umożliwiłoby
płynne przekształcenie organizacyjne i zapewniłoby
demokratyczny system podejmowania istotnych de-
cyzji w okresie przejściowym.
Jednocześnie pragnę poinformować, że wycho-
dząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym oraz sa-
morządów zawodowych, przedstawione w projekcie
założeń koncepcje zostały zaprezentowane w dniu
22 września 2009 r. na konferencji w Sejmie Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
W celu uzyskania opinii środowisk prawniczych
przygotowany projekt założeń ustawy o zawodzie ad-
wokata został przekazany do uzgodnień międzyre-
sortowych oraz konsultacji społecznych. Minister
sprawiedliwości, dostrzegając szczególną potrzebę
uwzględnienia w toku prac legislacyjnych stanowisk
samorządów bezpośrednio zainteresowanych oma-
wianymi regulacjami, spotkał się w dniu 17 lutego
2010 r. z przedstawicielami Naczelnej Rady Adwokac-
kiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych. Ponadto
wychodząc naprzeciw oczekiwaniom tych grup zawo-
dowych i uwzględniając konieczność przeprowadze-

nia reformy przy ich aprobacie, minister sprawiedli-
wości zdecydował, że dalsze prace legislacyjne będą
kontynuowane po przedstawieniu przez samorządy
adwokatów i radców prawnych propozycji dotyczą-
cych kierunku zmian obu zawodów prawniczych. Nie
można więc podzielić obaw pani poseł o arbitralność
działań ministra sprawiedliwości.
Ponadto pragnę poinformować, że wyniki wska-
zanych uzgodnień i konsultacji będą przedmiotem
analizy w toku dalszych prac legislacyjnych nad pro-
jektem ustawy o zawodzie adwokata. Stąd też na
obecnym etapie prac nie można wykluczyć, że treść
założeń zaprezentowanych w opublikowanym projek-
cie może ulec stosownym modyfikacjom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie propozycji przeniesienia
orzecznictwa w sprawach rozwodowych
do sądów rejonowych (15013)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Sławiak, dotyczącą
propozycji przeniesienia spraw o rozwód do sądów
rejonowych, przesłaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pana Krzysztofa Pu-
try z dnia 12 marca 2010 r., uprzejmie informuję, co
następuje.
Przekazanie spraw o rozwód do kompetencji są-
dów wojewódzkich nastąpiło nowelizacją Kodeksu
postępowania cywilnego dokonaną ustawą z dnia
13 lipca 1990 r. o powołaniu sądów apelacyjnych oraz
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych, Kodeks postępowania cywilnego, Kodeks po-
stępowania karnego, o Sądzie Najwyższym, o Naczel-
nym Sądzie Administracyjnym i o Krajowej Radzie
Sądownictwa (Dz. U. Nr 53, poz. 306). Decyzja ta
poprzedzona została szeroka debatą.
Obecnie w Ministerstwie Sprawiedliwości nie są
prowadzone żadne prace, które zmierzałyby do zmia-
ny aktualnego stanu prawnego w tym obszarze.
W szczególności warto zauważyć, że ewentualne
wprowadzenie takich zmian musi być poprzedzone
pogłębionym badaniem zarówno w aspekcie praw-
nym, jak i pozaprawnym. Rozwód bowiem jest zjawi-
skiem złożonym, uwarunkowanym przez szereg czyn-
ników demograficznych, społecznych, psychologicz-
633
nych i ekonomicznych, stąd wynika konieczność kom-
pleksowego badania tego problemu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie poprawy sytuacji samorządów
w woj. warmińsko-mazurskim, w szczególności
małych gmin o charakterze typowo rolniczym,
bez przemysłu i usług na przykładzie gminy
Janowiec Kościelny (15015)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 12 marca br. nr SPS-023-15015/10, przy której
przekazana została interpelacja pana posła Jerzego
Gosiewskiego z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie po-
prawy sytuacji samorządów w woj. warmińsko-ma-
zurskim, w szczególności małych gmin o charakterze
typowo rolniczym, bez przemysłu i usług, na przy-
kładzie gminy Janowiec Kościelny, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
1. System finansowy jednostek samorządu tery-
torialnego jest integralną częścią systemu finansów
publicznych. W ciągu 20 lat funkcjonowania samo-
rządu terytorialnego w Polsce zbudowane zostały
solidne podstawy systemu zasilania finansowego
gmin. Katalog dochodów własnych gmin określony
art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) obejmuje różnego rodza-
ju wpływy, w tym z podatków i opłat lokalnych oraz
udziałów we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych (PIT) oraz podatku dochodowego od
osób prawnych (CIT).
Rząd dostrzegając potrzebę dokonania modyfika-
cji systemu finansowania jednostek samorządu tery-
torialnego, w tym również gmin – w porozumieniu
ze stroną samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego – powołał zespół roboczy,
którego zadaniem jest wypracowanie strategicznych
zmian w zakresie dochodów jednostek samorządu.
W skład zespołu, który podjął już prace, wchodzą
przedstawiciele strony samorządowej Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego, w tym przed-
stawiciel Związku Gmin Wiejskich RP oraz reprezen-
tanci ministra finansów, ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz ministra infrastruktury.
W ramach prac zespołu rozważane będą różne pro-
pozycje zmian w systemie finansowym jednostek sa-
634
morządu terytorialnego. Wypracowane w ramach
tego zespołu kierunki zmian będą podstawą do przy-
gotowania regulacji dotyczących źródeł dochodów
jednostek samorządu terytorialnego.
2. Konstytucja RP w art. 167 ust. 1 określa, iż
jednostkom samorządu terytorialnego zapewnia się
udział w dochodach publicznych odpowiednio do
przypadających im zadań. Zgodnie z podziałem wpro-
wadzonym w ust. 2 art. 167 ustawy zasadniczej do-
chodami jednostek samorządu terytorialnego są ich
dochody własne oraz subwencje ogólne i dotacje celo-
we z budżetu państwa. Oczywiste jest, że powołane
zasady obowiązują w odniesieniu również do gmin,
które ustawa zasadnicza uznaje za podstawowe jed-
nostki samorządu terytorialnego.
Jak już wspomniano, katalog dochodów własnych
gmin obejmuje szereg tytułów dochodowych. Oparcie
systemu finansowania gmin w dużym stopniu na do-
chodach własnych prowadzi do zróżnicowaniu wiel-
kości dochodów gmin. Kwestia ta dotyczy systemu
finansowego samorządu terytorialnego każdego pań-
stwa, w którym funkcjonują samorządy. Europejska
Karta Samorządu Terytorialnego (EKST), przyjęta
do krajowego porządku prawnego, w art. 9 ust. 5 od-
nosi się do kwestii ochrony społeczności lokalnych
słabszych finansowo. Zgodnie z tym przepisem ochro-
na społeczności lokalnych, finansowo słabszych, wy-
maga zastosowania procedur wyrównawczych lub
działań równoważących mających na celu korygowa-
nie skutków nierównego podziału potencjalnych źró-
deł dochodów, a także wydatków, jakie te społeczno-
ści ponoszą. Procedury lub działania tego typu nie
powinny ograniczać swobody podejmowania decyzji
przez społeczności lokalne w zakresie ich uprawnień
własnych.
Zasady wyrażone w zacytowanym przepisie EKST
ustawa o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego realizuje poprzez mechanizm subwencji ogólnej
m.in. dla gmin. Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o prze-
znaczeniu środków otrzymanych z tytułu subwencji
ogólnej decyduje organ stanowiący jednostki samo-
rządu terytorialnego. W przypadku gmin tym orga-
nem jest rada gminy.
Roczna kwota subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego jest ustalana zgodnie z za-
sadami określonymi w ustawie o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego. Zgodnie z ww. usta-
wą subwencja ogólna dla gmin składa się z części:
wyrównawczej, równoważącej i oświatowej. Stosow-
nie do art. 20 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego przez dochody podatkowe
rozumie się łączne dochody z tytułu: podatku od nie-
ruchomości, podatku rolnego, podatku leśnego, po-
datku od czynności cywilnoprawnych, podatku od
osób fizycznych opłacanego w formie karty podatko-
wej, podatku od środków transportowych, wpływów
z opłaty skarbowej, wpływów z opłaty eksploatacyj-
nej, udziału we wpływach z PIT oraz udziału we
wpływach z CIT.
Dla ustalenia części wyrównawczej subwencji
ogólnej i wpłat przyjmuje się dochody, które gmina
może uzyskać z podatku rolnego, stosując do ich ob-
liczenia średnią cenę skupu żyta, a z podatku leśne-
go – średnią cenę sprzedaży drewna, ogłoszone przez
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, a w przy-
padku innych podatków, stosując do ich obliczenia
górne granice stawek podatków obowiązujące w da-
nym roku. Do dochodów, które gmina może uzyskać,
zalicza się także skutki finansowe wynikające z za-
stosowania przewidzianych w przepisach prawa po-
datkowego ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowią-
zań podatkowych.
W skład części wyrównawczej subwencji ogólnej
dla gmin wchodzi kwota podstawowa oraz kwota
uzupełniająca. Wysokość kwoty podstawowej uzależ-
niona jest od wielkości dochodów podatkowych moż-
liwych do uzyskania przez gminę w roku poprzedza-
jącym rok bazowy oraz liczby mieszkańców faktycz-
nie zamieszkałych w gminie według stanu na dzień
31 grudnia roku poprzedzającego rok bazowy, usta-
lonej przez Główny Urząd Statystyczny.
Zgodnie z art. 20 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli wskaź-
nik dochodów podatkowych na 1 mieszkańca gminy
(wskaźnik G) jest niższy od 92% analogicznego
wskaźnika obliczonego łącznie dla wszystkich gmin
(wskaźnik Gg), gmina otrzymuje kwotę podstawową
wchodzącą w skład części wyrównawczej subwencji
ogólnej. Im większa jest różnica pomiędzy wskaźni-
kiem Gg i wskaźnikiem G dla danej gminy, tym wyż-
sza jest kwota podstawowa.
Odnosząc się do danych dotyczących gminy Jano-
wiec Kościelny, dochody tej jednostki samorządu te-
rytorialnego z tytułu subwencji ogólnej i udziału we
wpływach z PIT, a także wskaźnika G za lata 2008–
–2009 i planowane na 2010 r. przedstawiają się na-
stępująco:
Kwota
Rok subwencji Z tego: Udział Wskaźnik Wskaźnik
ogólnej w PIT G Gg
Część Część
wyrównaw- równowa-
Część
oświatowa
cza żąca
2008 r. 4 406 284 zł 1 963 346 zł 97 562 zł 2 345 376 zł 445 582 zł 342 zł 954,74 zł
2009 r. 5 054 371 zł 2 327 800 zł 122 820 zł 2 603 751 zł 447 847 zł 386,43 zł 1119,20 zł
2010 r. 5 023 137 zł 2 333 718 zł 78 515 zł 2 610 904 zł 440 946 zł 464,70 zł 1210,61 zł
Wskaźnik dochodów podatkowych na jednego
mieszkańca gminy Janowiec Kościelny przyjęty do
wyliczenia części wyrównawczej subwencji ogólnej na
2008 r. wynosił 342,00 zł i stanowił 35,82% wskaź-
nika Gg, za 2009 r. – 386,43 zł i 34,53% wskaźnika
Gg, a na 2010 r. wynosi 464,70 zł i stanowi 38,39%
wskaźnika Gg.
Niskie dochody podatkowe gminy w przeliczeniu
na jednego mieszkańca były i są uzupełniane kwotą
podstawową wchodzącą w skład części wyrównaw-
czej subwencji ogólnej.
Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż różnice
w dochodach gminy mogą być wyrównywane również
w postaci części równoważącej subwencji ogólnej. Od

2008 r. ta część subwencji ogólnej dla gmin jest roz-
dzielana między gminy według ściśle określonych
kryteriów ustawowych. Dla przykładu 25% części
równoważącej subwencji ogólnej dla gmin jest roz-
dzielana między gminy wiejskie i gminy miejsko-
-wiejskie, w których suma dochodów za rok poprze-
dzający rok bazowy z tytułu udziału we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz do-
chodów z podatku rolnego i z podatku leśnego w prze-
liczeniu na jednego mieszkańca gminy jest niższa od
80% średnich dochodów z tych samych tytułów za
rok poprzedzający rok bazowy we wszystkich gmi-
nach wiejskich i miejsko-wiejskich w przeliczeniu na
jednego mieszkańca tych gmin.
3. Odnosząc się do danych ze sprawozdań budże-
towych gminy Janowiec Kościelny, należy zauwa-
żyć, iż dochody ogółem wykonane przez gminę Ja-
nowiec Kościelny w 2009 r. wyniosły 10 414 tys. zł
i były wyższe o 16,9% od wykonanych dochodów
w 2008 r. Natomiast dochody gmin wiejskich w po-
równaniu z 2008 r. wzrosły o 5,3%, gmin ogółem
– o 4,1%, a wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego – o 8,6%.
W 2009 r. w strukturze dochodów gminy Jano-
wiec Kościelny największy udział stanowiły subwen-
cje – 48,7%. Również w gminach wiejskich subwencje
stanowiły największy udział w dochodach – 41,9%.
Natomiast w gminach ogółem i ogółem jednostkach
samorządu terytorialnego głównym źródłem docho-
dów były dochody własne i wynosiły odpowiednio
– 46,3% i 48,6%.
Dynamika wydatków gminy Janowiec Kościelny,
gmin wiejskich i ogółem gmin w 2009 r. w porówna-
niu z 2008 r. ukształtowała się prawie na jednako-
wym poziomie i wyniosła odpowiednio: 111%, 111,4%
i 111,3%. Wydatki wszystkich jednostek samorządu
terytorialnego wzrosły o 15,6%.
W 2009 r. w gminie Janowiec Kościelny 93,3% wy-
datków ogółem stanowiły wydatki bieżące. W gminach
wiejskich, ogółem gminach i ogółem jednostkach sa-
morządu terytorialnego udział ten wyniósł odpowied-
nio: 76,7%, 76,9% i 74,3% wydatków ogółem.
W 2009 r. gmina Janowiec Kościelny osiągnęła
wynik dodatni (dochody ogółem – wydatki ogółem)
w kwocie 541 tys. zł, natomiast gminy wiejskie, ogó-
łem gminy i ogółem jednostki samorządu terytorial-
nego zamknęły swoje budżety znacznym deficytem.
Stan zobowiązań gminy Janowiec Kościelny
w 2009 r. był niższy o 22,7% od zobowiązań zrealizo-
wanych w 2008 r. Natomiast w gminach wiejskich
zobowiązania wzrosły o 33,2%, w gminach ogółem
o 35%, a wzrost zobowiązań wszystkich jednostek
samorządu terytorialnego wyniósł aż 40,0%.
Wskaźnik zadłużenia liczony jako udział zadłuże-
nia ogółem w wykonanych dochodach ogółem wyniósł
w 2009 r. w gminie Janowiec Kościelny 24,3%, a w gmi-
nach wiejskich, podobnie jak w gminach ogółem, był
niższy i wyniósł odpowiednio: 18,3% i 22,5%.
Pragnę poinformować, iż na stronach Minister-
stwa Finansów jest opublikowane opracowanie
„Wskaźniki do oceny sytuacji finansowej jednostek
635
samorządu terytorialnego w latach 2006–2008”.
Opracowany zestaw wskaźników dla każdej jed-
nostki samorządu terytorialnego ma pomóc jed-
nostkom samorządu terytorialnego przy ocenie ich
sytuacji finansowej oraz możliwości zaciągania zo-
bowiązań czy podejmowaniu decyzji o charakterze
rozwojowym. Na podstawie opracowania poszcze-
gólne jednostki samorządu terytorialnego w ra-
mach poszczególnych typów i kategorii mogą po-
równać swoją sytuację finansową z sytuacją finan-
sową innych jednostek.
Szczegółowe dane dotyczące sytuacji finansowej
gminy Janowiec Kościelny na tle gmin wiejskich,
ogółem gmin i wszystkich jednostek samorządu te-
rytorialnego zawierają załączniki nr 1, 2, 3.
4. Ustawa o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego wprowadziła nowe zasady finansowania
oświetlenia dróg publicznych. Od 1 stycznia 2004 r.
finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicz-
nych na terenie gminy jest zadaniem własnym gmi-
ny. Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 3 ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne, do
zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy
m.in. finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych znajdujących się na terenie gminy, z wy-
jątkiem autostrad i dróg ekspresowych.
Nowe rozwiązania dotyczące systemu finansów
samorządowych doprowadziły do decentralizacji za-
dań i środków publicznych, a tym samym do zwięk-
szenia udziału samorządów w dysponowaniu środka-
mi publicznymi. Należy w tym miejscu zauważyć, iż,
zwiększając zakres zadań własnych gmin o dotych-
czasowe zadania z zakresu administracji rządowej
określone w przepisach ustawy Prawo energetyczne,
gminom zapewniono odpowiednie źródło finansowa-
nia tych zadań w postaci zwiększenia dochodów wła-
snych gminy poprzez wzrost udziałów we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz sub-
wencji ogólnej.
Należy więc zaznaczyć, iż w przypadku podjęcia
decyzji o zmianie ustawy Prawo energetyczne w kie-
runku zwolnienia gmin z obowiązku finansowania
oświetlenia dróg znajdujących się na terenie gminy,
dla których gmina nie jest zarządcą, niezbędna by-
łaby nowelizacja ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego, gdyż na realizację tego
zadania gminy od 1 stycznia 2004 r. otrzymały od-
powiednio zwiększone dochody własne. Jednocze-
śnie uprzejmie informuję, że aktualnie nie planuje
się dokonania zmian art. 18 ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) w zakresie ogranicza-
nia obowiązku finansowania przez gminy oświetle-
nia ulicznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
636
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15017)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z 12 marca 2010 r. (SPS-023-
-15017/10) dotyczące interpelacji pana posła Zbignie-
wa Dolaty oraz grupy posłów w sprawie kosztów
funkcjonowania gabinetu politycznego, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższej informacji.
1. Ile osób jest zatrudnionych w gabinecie poli-
tycznym prezesa Rady Ministrów?
Według stanu na 1 kwietnia 2010 r. w gabinecie
politycznym prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska
było zatrudnionych 7 osób w wymiarze 5,4 etatu. Dla
porównania gabinet polityczny premiera Marka Bel-
ki liczył 20 osób w wymiarze 19 etatów (wg stanu na
1 października 2005 r.), gabinet polityczny premiera
Kazimierza Marcinkiewicza liczył 15 osób w wymia-
rze 14,5 etatu (wg stanu na 1 lipca 2006 r.), natomiast
gabinet polityczny premiera Jarosława Kaczyńskiego
liczył 13 osób w wymiarze 11,5 etatu (wg stanu na
dzień 1 listopada 2007 r.).
2. Jaki był koszt funkcjonowania gabinetu poli-
tycznego w 2008 i 2009 r.?
W 2008 r. koszt funkcjonowania gabinetu politycz-
nego prezesa Rady Ministrów wyniósł 814 972,14 zł, na-
tomiast w 2009 r. – 864 816,91 zł. Kwotę tę stanowi
wynagrodzenie ogółem wszystkich członków gabi-
netu politycznego wraz z pochodnymi. W 2009 r.
koszt ten był wyższy ze względu na wypłatę, okre-
ślonego przepisami prawa, dodatkowego wynagro-
dzenia rocznego.
3. Jaka była wysokość premii dla członków gabi-
netu politycznego w 2008 r. i 2009 r.?
W 2008 r. członkowie gabinetu politycznego otrzy-
mali premie w łącznej wysokości 67 800 zł, natomiast
w 2009 r. – w wysokości 41 000 zł.
4. Jakie działania podjął Pan Premier w celu
likwidacji przywilejów władzy i budowy taniego
państwa?
Z dniem 1 marca 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o wyna-
grodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe oraz ustawy o kształtowaniu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254). Ustawa ta
była jednym z elementów realizacji decyzji Rady Mi-
nistrów o okresowym ograniczeniu wydatków budże-
tu państwa na rok 2009.
Zmiana ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagro-
dzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe wprowadzała oszczędności w wydatkach
budżetu państwa w 2009 r. przez ustalenie – za okres
od dnia 1 marca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r.
– wynagrodzenia osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe w wysokości wynagrodzenia
przysługującego tym osobom w 2008 r. Mechanizm
tej zmiany polegał na przyjęciu do obliczenia wyna-
grodzeń w okresie od 1 marca do 31 grudnia 2009 r.
kwoty bazowej ustalonej na 2008 r. w wysokości
1 766,46 zł w miejsce kwoty bazowej waloryzowanej
na rok 2009 r. – 1 835,35 zł.
Również w 2010 r., na mocy przepisów ustawy
z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie niektórych
ustaw związanych z realizacją wydatków budżeto-
wych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706), miesięczne wyna-
grodzenie osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe zostało ustalone w wysokości wynagro-
dzenia przysługującego tym osobom w 2008 r.
Natomiast plan oszczędnościowy jest realizowany
chociażby na przykładzie Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów. W stosunku do ustawy budżetowej na
2008 r. plan wydatków kancelarii na 2009 r. został
zmniejszony o ponad 9,6 mln zł, a limity zatrudnienia
o 62 etaty.
Ponadto prowadzona przez kierownictwo kance-
larii polityka oszczędnego i racjonalnego wydatko-
wania środków publicznych miała wpływ na obniże-
nie niektórych rodzajów wydatków w 2009 r., co po-
zwoliło na zmniejszenie planu wydatków na rok 2010
w stosunku do ustawy budżetowej na 2009 r. o ponad
1 mln zł.
Z wyrazami szacunku
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15018)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-15018/10, z dnia 12 marca 2010 r.
w sprawie kosztów funkcjonowania gabinetu poli-
tycznego uprzejmie informuję.
Ad 1. Ile osób jest zatrudnionych w gabinecie po-
litycznym ministra środowiska?
W Gabinecie Politycznym Ministra zatrudnionych
jest, według stanu na dzień 28 lutego 2010 r. 6 osób,
na 5,5 etatach.
Ad 2. Jaki był koszt funkcjonowania gabinetu po-
litycznego w 2008 r. i w 2009 r.?
 637

Koszty funkcjonowania gabinetu politycznego Odpowiedź

w latach 2008 i 2009 kształtowały się w następujący
sposób: w roku 2008 koszty ogółem wyniosły 775 723 zł, sekretarza stanu w Ministerstwie
w roku 2009 koszty ogółem wyniosły 551 266,13 zł, Spraw Wewnętrznych i Administracji
w tym odpowiednio: - z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
Tytuł kosztu: 2008 r. 2009 r. oraz grupy posłów
Koszty transportu 19 678,61 zł 8645,18 zł
Koszty telefonii
19 781,41 zł 10 911,22 zł w sprawie kosztów funkcjonowania
komórkowej
Koszty szkoleń 2486,00 zł 2015,10 zł
gabinetu politycznego (15019)
Koszty delegacji krajowych i
192 682,21 zł 68 312,09 zł
zagranicznych Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
Koszty kart płatniczych
30 795,69 zł 11 763,38 zł sma z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15019/
Visa
Koszty wynagrodzeń 510 299,08 zł 449 619,16 zł
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Dolaty oraz grupy posłów z dnia
Ad 3. Jaka była wysokość premii dla członków 4 marca w sprawie kosztów funkcjonowania gabine-
gabinetu politycznego przyznanych przez pana mini- tu politycznego, uprzejmie przedstawiam następują-
stra w 2008 r. i w 2009 r.? ce informacje.
Ogółem wysokość nagród przyznanych członkom Szczegółowe dane w zakresie kosztów zatrudnie-
gabinetu politycznego wypłaconych w roku 2008 nia Pracowników Gabinetu Politycznego Ministra
w kwocie brutto wyniosła 64 662 zł oraz w roku 2009 Spraw Wewnętrznych i Administracji przedstawia
– 62 500 zł. poniższe zestawienie:
Ad 4. Jakie działania podjął pan minister w celu
likwidacji przywilejów władzy i budowy taniego Koszty funkcjonowania gabinetu politycznego
państwa? w ministerstwie w latach 2008–2009
W celu ograniczenia kosztów funkcjonowania
Nagrody
Centrali Ministerstwa Środowiska w roku 2009 do- Odprawy
uznaniowe wraz
konano analizy i weryfikacji zaplanowanych zadań. Wynagrodzenie
oraz dodatkowe
Ekwiwalent za wypłacane
z pochodnymi
wypłacone
niewykorzystany pracownikom
Podjęto decyzję o ograniczeniu wydatków stałych, Lata wynagrodzenie
urlop wraz w związku
z funduszu Razem
roczne wraz nagród ministra
jak również wydatków dotyczących zadań meryto- z pochodnymi
z pochodnymi ze zwolnieniem
pracownika
spraw
wewnętrznych
rycznych, z uwzględnieniem tego, aby ograniczenia i administracji
nie wpłynęły negatywnie na funkcjonowanie oraz
2008 830 263,41 8306,30 0,00 156 677,06 995 246,77
realizację zadań priorytetowych Ministerstwa Śro-
dowiska.
Działania oszczędnościowe objęły obszary takie, 2009 759 472,63 61 743,33 24 123,20 111 205,40 956 544,56

jak:
— zmniejszenie składek do organizacji międzyna- Ponadto uprzejmie informuję, iż w Gabinecie Po-
rodowych, litycznym Ministra Spraw Wewnętrznych i Admini-
— zmniejszenie wydatków na delegacje krajowe stracji obecnie zatrudnionych jest 8 osób, w tym
i zagraniczne, w tym karty Visa, 7 doradców i 1 asystent.
— zmniejszenie wydatków na ekspertyzy, analizy
i opinie zlecane podmiotom zewnętrznym, Z wyrazami szacunku
— zmniejszenie wydatków na szkolenia dla pra- Sekretarz stanu
cowników, Tomasz Siemoniak
— ograniczenie wydatków na zakup materiałów
i wyposażenia, Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
— ograniczenie wydatków na transport, usługi
remontowe, telefoniczne, konserwacje i naprawy,
— zmniejszenie wydatków na zakupy majątkowe, Odpowiedź
w tym klimatyzatory, kopiarki, samochody, sprzęt
ministra sportu i turystyki
i oprogramowanie komputerowe.
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
Działania oszczędnościowe objęły wszystkich
oraz grupy posłów
pracowników zatrudnionych w Ministerstwie Śro-
dowiska.
w sprawie kosztów funkcjonowania
Z poważaniem gabinetu politycznego (15020)
Minister
Andrzej Kraszewski Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Zbigniewa Dolaty
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r. oraz grupy posłów, przekazaną pismem z dnia 12 mar-
638
ca 2010 r. (sygn. SPS-023-15020/10), w sprawie kosz-
tów funkcjonowania gabinetu politycznego uprzejmie
informuję, co następuje.
1. Ile osób było zatrudnionych w gabinecie poli-
tycznym ministra sportu i turystyki w latach 2008–
–2009, a ile jest w roku bieżącym?
Średnia liczba zatrudnionych pracowników w ga-
binecie politycznym ministra sportu i turystyki wy-
nosiła: w 2008 r. – 7 osób, w 2009 r. – 6 osób, natomiast
w roku bieżącym (styczeń, luty, marzec) – 4 osoby.
2. Jaki był koszt funkcjonowania gabinetu poli-
tycznego w 2008 i 2009 r.?
Koszt funkcjonowania gabinetu politycznego
w 2008 r. wyniósł 530 237 zł, a w 2009 r. ukształto-
wał się na poziomie 501 924 zł.
3. Jaka była rzeczywista wysokość premii dla
członków gabinetu politycznego przyznanych przez
ministra sportu i turystyki w 2008 i 2009 r.?
Minister sportu i turystyki w 2008 i 2009 r. nie
przyznał premii dla członków gabinetu politycznego.
Pracownicy gabinetu politycznego w 2008 r. otrzy-
mali nagrody w wysokości 154 500 zł, a w 2009 r.
w wysokości 100 100 zł.
4. Jakie działania podjął Pan Minister w celu
likwidacji przywilejów władzy i budowy taniego
państwa?
Koszt funkcjonowania gabinetu politycznego zo-
stał zmniejszony w stosunku do 2008 r. poprzez zre-
dukowanie liczby osób w nim zatrudnionych oraz
zmniejszenie środków przeznaczonych na jego utrzy-
manie. W 2009 r. wypłacono nagrody dla członków
gabinetu politycznego w wysokości 100 100 zł, czyli
o 35,2% mniej niż w roku 2008 r. Za I kwartał 2010 r.
nie zostały przyznane i wypłacone premie oraz na-
grody dla członków i pracowników gabinetu poli-
tycznego.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15021)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 12 marca br., znak: SPS-023-15021/10,
dotyczące interpelacji pana posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów w sprawie kosztów funkcjonowa-
nia gabinetu politycznego, uprzejmie informuję, co
następuje.
1. W gabinecie politycznym ministra rozwoju re-
gionalnego, wg stanu na dzień 1 kwietnia 2010 r.,
zatrudniona jest 1 osoba (1 etat) na stanowisku rzecz-
nika prasowego.
2. Wysokość kosztów wynagrodzenia wraz z po-
chodnymi członków gabinetu politycznego przedsta-
wia się następująco:
— 2008 r. – 343 864,90 zł (średnioroczna liczba
etatów – 4,44),
— 2009 r. – 212 926,36 zł (średnioroczna liczba
etatów – 3,03).
3. Zgodnie z obowiązującymi przepisami premia
nie jest składnikiem wynagrodzenia członków gabi-
netu politycznego, w związku z czym nie była im
w MRR wypłacana.
4. Począwszy od 2008 r. stan zatrudnienia w ga-
binecie politycznym ulega systematycznemu zmniej-
szeniu, tym samym maleją koszty wynagrodzeń (spa-
dek w stosunku do roku 2008 odpowiednio o 38%
w roku 2009 i przewidywany w roku 2010 o 74%).
Ponadto informuję, iż zgodnie z decyzją Rady Mi-
nistrów dotyczącą ograniczenia w 2009 r. wydatków
ponoszonych z budżetu państwa przez poszczególne
resorty kwota ograniczenia dla części 34: Rozwój re-
gionalny wyniosła 2000 tys. zł. Ograniczenie to nie
dotyczyło wydatków związanych z realizacją progra-
mów finansowanych z udziałem środków Unii Euro-
pejskiej i państw członkowskich EFTA. Oszczędności
w 2009 r. związane były jedynie z kosztami funkcjo-
nowania ministerstwa ponoszonymi poza programa-
mi operacyjnymi i dotyczyły:
— wydatków bieżących w dziale 750: Administra-
cja publiczna – 1810 tys. zł (zmniejszenie tych wydat-
ków dotyczyło zakupu materiałów i wyposażenia,
usług remontowych, opłat czynszowych oraz szkoleń
pracowników);
— wydatków majątkowych w dziale 752: Obrona
narodowa – 190 tys. zł.
Faktycznie zrealizowane w 2009 r. wydatki związa-
ne z kosztami funkcjonowania ministerstwa były niż-
sze o 6300 tys. zł w porównaniu do 2008 r.(w tym spa-
dek wydatków majątkowych wyniósł 3800 tys. zł).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego dokła-
da wszelkich starań w celu oszczędnego i racjonalnego
gospodarowania środkami budżetowymi, mając na
uwadze uzyskiwanie jak najlepszych efektów prowa-
dzonej działalności z ponoszonych wydatków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15022)
W nawiązaniu do pisma z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15022/10, przy którym przekazano
interpelację poselską złożoną przez posła pana Zbi-
gniewa Dolatę oraz grupy posłów (PIS) w sprawie
kosztów funkcjonowania gabinetu politycznego w Mi-
nisterstwie Pracy i Polityki Społecznej informuję, co
następuje.
W ustawie budżetowej na rok 2009 dla części bu-
dżetowych, których dysponentem jest minister pracy
i polityki społecznej, ujęta została kwota wydatków
ogółem w wysokości 1 270 722 tys. zł. Natomiast
w ustawie o zmianie ustawy budżetowej wydatki zo-
stały zmniejszone o kwotę 12 684 tys. zł do poziomu
1 258 038 tys. zł.
Ograniczenia wydatków dotyczyły:
1. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw pracy oraz realizacji programów z zakresu
bezpieczeństwa i warunków pracy – kwota 6998 tys.
zł, w tym wydatki majątkowe – 1530 tys. zł.
W ramach racjonalizacji wydatków Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej zrezygnowało z części
prac modernizacyjnych, które planowane były do re-
alizacji w roku 2009, oraz ograniczyło inne wydatki
bieżące, m.in. przeznaczone na obsługę Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i publi-
kację biuletynu „Dialog Społeczny”.
Ponadto część środków przyznanych na sfinan-
sowanie w 2009 r. realizacji programu wieloletniego
pn. „Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy”
(5000 tys. zł) przesunięto do realizacji w 2010 r.
Działanie to nie wpłynęło jednak na poziom reali-
zacji tego zadania.
2. Funkcjonowania jednostek podległych mini-
strowi pracy i polityki społecznej – kwota 2643 tys.
zł, w tym wydatki majątkowe – 184 tys. zł.
Ograniczeniu uległy wydatki jednostek związa-
ne z zakupem usług remontowych, podróżami służ-
bowymi, zakupem usług obejmujących wykonanie
ekspertyz, analiz i opinii oraz zakupami inwesty-
cyjnymi.
3. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (cz. 44: Zabez-
pieczenie społeczne) – kwota 684 tys. zł, w tym wy-
datki majątkowe – 515 tys. zł.
W ramach wprowadzonych oszczędności zmniej-
szono wydatki związane ze szkoleniami pracowni-
ków, tłumaczeniami, wykonywaniem ekspertyz. Po-
nadto ograniczono wydatki związane z przebudową
obiektów ministerstwa.
639
4. Modernizacji i bieżącej eksploatacji systemów
informatycznych z zakresu pomocy społecznej – kwo-
ta 1565 tys. zł.
5. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw rodziny oraz wydatków na dotacje z zakre-
su promowania i urzeczywistniania zasady równo-
uprawnienia kobiet i mężczyzn (cz. 63: Sprawy rodzi-
ny) – kwota 794 tys. zł.
Skutki podjętych działań w stosunku do pierwot-
nego budżetu na 2009 r. w poszczególnych częściach
budżetowych (po wyłączeniu dotacji z zakresu pomo-
cy społecznej i dla PFRON oraz wydatków struktu-
ralnych, które nie były uwzględniane przy opracowy-
waniu oszczędności) przedstawia poniższa tabela:
w tys. zł
Nowelizacja
Ustawa
ustawy Kwota
Część budżetowa budżetowa % zmniejszeń
na rok 2009
budżetowej
na rok 2009
zmniejszeń
31– Praca 253.679 244.038 9.641 3,8
44 – Zabezpieczenie
społeczne
49.545 47.296 2.249 4,5
63 – Sprawy rodziny 4.472 3.678 794 17,7
Razem 307.696 295.012 12.684 4,1
W ramach podjętych działań oszczędnościowych
zmniejszeniu uległy środki ujęte w następujących
pozycjach rezerw celowych będących w dyspozycji
ministra pracy i polityki społecznej:
1) poz. 28: Dotacje celowe na finansowanie lub
dofinansowanie zadań z zakresu pomocy społecznej,
w tym na realizację zadań wynikających z art. 121
ust. 3a ustawy o pomocy społecznej – do 46 000 tys. zł
– o 100 000 tys. zł, do poziomu 262 300 tys. zł,
2) poz. 40: Środki na zwiększenie dotacji celowych
na realizację świadczeń rodzinnych i świadczeń z fun-
duszu alimentacyjnego o 1 365 000 tys. zł, do pozio-
mu 64 800 tys. zł,
3) poz. 6: Kredyt na program poakcesyjnego
wsparcia obszarów wiejskich o 50 900 tys. zł, do po-
ziomu 87 005 tys. zł.
Na dzień 26 marca 2010 r. w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej zatrudnione są 4 osoby w gabi-
necie politycznym (z tym że jedna osoba od 06.07.2009 r.
przebywa na urlopie wychowawczym, a wcześniej od
23.10.2008 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim
i urlopie macierzyńskim).
Osoby zatrudnione w gabinecie politycznym w la-
tach 2008 i 2009 nie otrzymywały premii.
Wynagrodzenie pracowników nieobjętych mnoż-
nikowym systemem wynagradzania reguluje rozpo-
rządzenie Rady Ministrów z dnia 6 marca 2007 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników nie-
będących członkami korpusu służby cywilnej zatrud-
nionych w urzędach administracji rządowej i pracow-
ników innych jednostek (Dz. U. Nr 45, poz. 290,
z późn. zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagra-
dzania i innych świadczeń przysługujących pracow-
nikom urzędów państwowych zatrudnionym w gabi-
640
netach politycznych oraz doradcom lub pełniącym
funkcje doradców osób zajmujących kierownicze
stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296, z późn.
zm.). Na dzień 31 grudnia 2009 r. średnie wyna-
grodzenie na podstawie angaży płacowych wyno-
siło 2 883,84 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15023)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, SPS-023-15023/10, z 12 marca 2010 r. doty-
czącego interpelacji posła Zbigniewa Dolaty, posła
Zbigniewa Chmielowca i posła Kazimierza Moskala
w sprawie kosztów funkcjonowania Gabinetu Poli-
tycznego Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego
informuję.
Ad 1. W Gabinecie Politycznym Ministra Nauki
i Szkolnictwa Wyższego obecnie zatrudnionych jest
3 pracowników (3 etaty), tj. szef gabinetu polityczne-
go ministra, 1 doradca ministra i 1 doradca ministra
– rzecznik prasowy MNiSW.
Ad 2. Koszt funkcjonowania Gabinetu Polityczne-
go Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 2008 r.
wyniósł 729 000 zł, natomiast w wyniku dokonanych
ograniczeń zatrudnienia (zmniejszenie z 6,5 etatu do
3 etatów) koszt łączny w 2009 r. wyniósł 620 000 zł.
Ad 3. W 2008 r. przyznano pracownikom gabine-
tu politycznego ministra nagrody w łącznej wysoko-
ści brutto 121 000 zł, a w 2009 r. – w wyniku doko-
nanych ograniczeń – 77 000 zł.
Ad 4. Nadrzędnym celem minister Barbary Ku-
dryckiej i kierowanego przez panią minister resortu
jest szczególna dbałość o dyscyplinę finansów pu-
blicznych i racjonalizację wydatków z budżetu pań-
stwa. W efekcie takiego podejścia pani minister przy-
gotowała i przeprowadziła szereg działań służących
poprawie efektywności polityki finansowej i admini-
stracyjnej w sektorze nauki i szkolnictwa wyższego.
Po pierwsze, po wielomiesięcznych konsultacjach
społecznych, przygotowana została spójna systemo-
wa reforma nauki i szkolnictwa wyższego. 18 marca
br. Sejm RP niemal jednogłośnie przyjął pakiet pro-
jektów sześciu ustaw reformujących naukę (m.in.
projekt ustawy o zasadach finansowania nauki),
a 30 marca br. skierowano po raz czwarty do konsul-
tacji społecznych reformę szkolnictwa wyższego
w postaci gotowych projektów nowelizacji ustaw wła-
ściwych.
Jednym z filarów reformy obu systemów jest nowa
odpowiedzialna polityka finansowa i racjonalizacja
wydatków publicznych. Wśród nowych rozwiązań
służących temu celowi można wymienić m.in. regu-
lacje, takie jak:
— uczelnie publiczne, w których deficyt finanso-
wy w okresie nie dłuższym niż 5 lat będzie stanowił
25% części dotacji stacjonarnej będą zobowiązane
opracować i przedłożyć właściwemu ministrowi pro-
gram naprawczy, przewidujący restrukturyzację
uczelni, który pokaże realną perspektywę odzyska-
nia równowagi finansowej. Niepodjęcie tych działań
lub ich niezadowalające rezultaty będą stanowić dla
ministra podstawę do powołania osoby na stanowi-
sko p.o. rektora, której zadaniem będzie odpowiednia
restrukturyzacja uczelni i przywrócenie jej płynności
finansowej. P.o. rektora będzie powołany na okres nie
dłuższy niż trzy lata;
— dystrybucja dotacji stacjonarnej będzie oparta
o zmodyfikowany algorytm podziału wzmacniający
wpływ mierzalnych efektów pracy
— poprawa przejrzystości polityki rzeczowo-fi-
nansowej poprzez obowiązek szkół wyższych dostar-
czania danych dotyczących prowadzonej przez siebie
działalności w jednolitym formacie, tak aby po zagre-
gowaniu mogły one stanowić podstawę do podejmo-
wania koniecznych decyzji;
— obowiązek gromadzenia dochodów własnych
uczelni na odrębnych rachunkach bankowych;
— wprowadzenie zasady kwalifikowania w uczel-
niach publicznych kosztów w zakresie działalności
dydaktycznej mającej na celu zwiększenie przejrzy-
stości finansów publicznych.
Ponadto reforma nauki wprowadza mechanizmy
uniezależnienia dystrybucji środków na badania na-
ukowe (do 2020 r. 50% środków budżetowych na ba-
dania) od decyzji ministerstwa poprzez powierzenie
tych zadań środowisku naukowemu w następujący
sposób:
— powstanie Narodowe Centrum Nauki jako ze-
wnętrzna agencja dystrybuująca w drodze konkur-
sów fundusze na badania podstawowe,
— Narodowe Centrum Badań i Rozwoju zyska nowe
narzędzia i kompetencje do kreowania strategicznych
dla Polski obszarów badań oraz do stymulowania
współpracy nauki z gospodarką; dystrybuować będzie
w konkursach środki na badania stosowane,
— powstanie Komitet Ewaluacji Jednostek Na-
ukowych (KEJN) – będzie oceniać jednostki nauko-
we według transparentnych zasad, w oparciu o świa-
towe standardy; oceny będę mieć wpływ na poziom
finansowania jednostek z budżetu państwa.
Jednocześnie minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego zachowa konieczny nadzór nad zasadnością
i efektywnością wydatkowania publicznych środków
i zarządzaniem majątkiem publicznym.
 641

Po drugie, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Odpowiedź

Wyższego przed przystąpieniem do szacowania ko-
niecznych ograniczeń wydatków w roku 2009 zgod- ministra infrastruktury
nych z polityką rządu wobec kryzysu globalnego do- na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
konało pełnej analizy wydatków, biorąc pod uwagę oraz grupy posłów
zarówno planowane wydatki w 2009 r. na poszcze-
gólne strumienie finansowania w obszarze nauki w sprawie kosztów funkcjonowania
i szkolnictwa wyższego, jak również wydatki na pro- gabinetu politycznego (15024)
gramy, które w roku 2009 miały być ustanowione.
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
W efekcie analiz dokonano możliwych ograniczeń
pisma z 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15024/10)
w części 28: Nauka i w części 38: Szkolnictwo wyższe
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
w łącznej wysokości 872 407 tys. zł, z tego: w części Zbigniewa Dolaty oraz grupy posłów z dnia 4 marca
28: Nauka – 605 000 tys. zł, a w części 38: Szkolnic- 2010 r. w sprawie kosztów funkcjonowania gabinetu
two wyższe – 267 407 tys. zł, politycznego uprzejmie przedstawiam następujące
Pomimo ww. ograniczeń odnotowano wzrost na- informacje.
kładów na naukę i szkolnictwo wyższe w 2009 r. Ad 1. Zatrudnienie w gabinecie politycznym mi-
Wykonanie wydatków w roku 2009 dla części 28: nistra wynosi 4 osoby (3,5 et.).
Nauka wyniosło 4 628,3 mln zł, co oznacza wzrost Ad 2. i 3.
tych wydatków w stosunku do roku 2008 (wykonanie
3 936,5 mln zł) o kwotę 691,8 mln zł, tj. w ujęciu no- 2008 r.
minalnym – o 17,57%, a w ujęciu realnym – o 13,49%. Koszty wynagrodzeń Wysokość wypłaconych nagród
Wykonanie wydatków w roku 2009 dla części 38: wraz z pochodnymi członków (wraz z pochodnymi) dla członków
gabinetu politycznego gabinetu politycznego
Szkolnictwo wyższe wyniosło 9603 mln zł, co oznacza
632 960 zł 173 914 zł
wzrost tych wydatków w stosunku do roku 2008 (wy-
2009 r.
konanie 8 995,1 mln zł) o kwotę 607,9 mln zł,
Koszty wynagrodzeń Wysokość wypłaconych nagród
tj. w ujęciu nominalnym – o 6, 76%, a w ujęciu real- wraz z pochodnymi członków (wraz z pochodnymi) dla członków
nym – o 3,05%. Ponadto pomimo wyżej wymienio- gabinetu politycznego gabinetu politycznego
nych ograniczeń zapewniono wzrost dotacji statuto- 685 142 zł 105 035 zł
wej dla jednostek badawczo-rozwojowych i placówek
naukowych Polskiej Akademii Nauk w wysokości Ad 4. W 2009 i 2010 r. zgodnie z przepisami usta-
3,9% oraz wzrost nakładów na finansowanie nowych wy z dnia 13 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zaj-
projektów badawczych o 32,5% w stosunku do roku mujących kierownicze stanowiska państwowe ogra-
2008. Należy więc odnotować fakt, że pomimo skut- niczono wynagrodzenia ww. grupy pracowników do
ków globalnego kryzysu utrzymano w sektorze nauki poziomu wynagrodzeń z grudnia 2008 r.
i szkolnictwa wyższego wzrost finansowania. Jednocześnie w ministerstwie zgodnie z planem
Po trzecie, opisane reformy systemowe nauki zmniejszono zatrudnienie w gabinecie politycznym
i szkolnictwa wyższego poprzedzała restrukturyzacja z 8 do 4 osób.
urzędu MNiSW mająca na celu wypracowanie naj- Z wyrazami szacunku
bardziej efektywnego modelu zarządzania resortem, Minister
także wobec rosnącej ilości zadań (w tym realizacji Cezary Grabarczyk
trzech programów operacyjnych UE). W rezultacie
zmian strukturalnych wdrożonych od 1 stycznia Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
2009 r. powstało 14, zamiast dotychczasowych 20,
departamentów. Zmiany w MNiSW były integralne
z przygotowywaną reformą systemu nauki i szkolnic- Odpowiedź
twa wyższego w Polsce i zakładały m.in. połączenie
struktur wspierających oba sektory oraz optymaliza- sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
cję procesu zarządzania środkami UE i środkami - z upoważnienia ministra -
budżetowymi w finansowaniu nauki i szkolnictwa na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
wyższego. oraz grupy posłów

Z wyrazami szacunku w sprawie kosztów funkcjonowania

gabinetu politycznego (15025)
Minister
Barbara Kudrycka Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów: Zbigniewa Dolaty, Zbigniewa
Chmielowca i Kazimierza Moskala z dnia 4 marca
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r. 2010 r. w sprawie kosztów funkcjonowania Gabinetu
642

Politycznego Ministra Finansów, uprzejmie informu- Odpowiedź

ję, co następuje:
Ad 1. W Gabinecie Politycznym Ministra Finan-
sów jest zatrudnionych 5 osób.
Ad 2. Dane dotyczące kosztów funkcjonowania
Gabinetu Politycznego w Ministerstwie Finansów
w latach 2008 i 2009 (tabela poniżej):
Ponadto informuję, że:
— koszt pierwszego wyposażenia jednego stano-
wiska pracy na podstawie średnich cen wynosił w:
– 2008 r. około 5400 zł,
– 2009 r. około 5600 zł
(kwota ta obejmuje wyposażenie stanowiska pra-
cy w zestaw komputerowy wraz z drukarką i podsta-
wowym oprogramowaniem Office, meble biurowe
oraz niezbędne pozostałe wyposażenie biurowe),
— średnioroczny koszt utrzymania jednego sta-
nowiska pracy kształtował się na poziomie:
– 2008 r. około 1821 zł,
– 2009 r. około 2331 zł
(w kwocie tej ujęto zużycie materiałów biurowych,
opłaty za energię, utrzymanie czystości w gmachu
MF na jednego pracownika),
— odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjal-
nych wynosił średnio na 1 etat w:
– 2008 r. 906, 61 zł,
– 2009 r. 1000,04 zł.
Ad 3. Dla członków Gabinetu Politycznego minister
finansów przyznał nagrody łącznie w wysokości:
79 700zł – w 2008 r.,
87 600 zł – w 2009 r.
Ad 4. W wyniku dokonanych uzgodnień w ramach
centrali Ministerstwa Finansów ograniczone zostały
wydatki przeznaczone na obsługę kierownictwa urzę-
du w następujących obszarach:
— zmniejszenie liczby odpraw VIP/IP w Porcie
Lotniczym w Warszawie,
— korzystanie w pierwszej kolejności z przydzie-
lonych pojazdów służbowych, publicznego środka
transportu kolejowego lub publicznego środka auto-
busowego do odbywania podróży służbowej na ob-
szarze kraju, a tym samym zmniejszenie liczby po-
dróży krajowych z wykorzystaniem transportu lot-
niczego, a przez to również wydatków poniesionych
na ten cel.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
ministra zdrowia
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15026)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Dolaty, pana posła
Zbigniewa Chmielowca oraz pana posła Krzysztofa
Moskala przekazaną przy piśmie Pana Marszałka,
znak: SPS-023-15026/10, z dnia 12 marca 2010 r.,
uprzejmie informuję, że w gabinecie politycznym mi-
nistra zdrowia według stanu na dzień 31 marca 2010 r.
zatrudnienie wynosiło sześć osób, w tym rzecznik
prasowy ministra zdrowia.
Wykonanie funduszu płac (bez dodatkowego wy-
nagrodzenia rocznego) osób zatrudnionych w gabi-
necie politycznym w latach 2008–2009 wynosiło:
w 2008 r. – 614 413,32 zł, w 2009 r. – 704 474,92 zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z obowiązującymi w Ministerstwie Zdrowia zasada-
mi prowadzenia rachunkowości nie są wyodrębniane
koszty funkcjonowania poszczególnych komórek or-
ganizacyjnych, w tym gabinetu politycznego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15028)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., nr SPS-
-023-15028/10, przedstawiam poniżej odpowiedzi na
pytania związane z interpelacją panów posłów: Zbi-

Koszty
Wynagrodze- Nagrody wg Wypłacone zakupionych Koszt tel. Koszt tel.
Koszty Koszty
nia wg list list płac – GP wynagrodz. artykułów stacjonarnej komórkowych
Rok delegacji delegacji Razem
płac – GP w ujęciu roczne wg spożywczych użytkowanej użytkowanych
zagranicznych krajowych
w ujęciu kosztowym list płac – GP na obsługę w GP w GP
kosztowym spotkań GP

2008 293 644.46 79 700.00 0.00 8 963.24 232.70 2 810.20 1 537.55 6 098.39 392 986.54

2009 445 410.16 87 600.00 18 094.11 21 877.04 – 2 497.30 1 105.23 6 486.07 583 069.91

gniewa Dolata, Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala.
Ad pkt 1. Aktualnie w Gabinecie Politycznym Mi-
nistra Sprawiedliwości zatrudnionych jest 5 osób
w pełnym wymiarze czasu pracy.
Ad pkt 2. W 2008 r. koszty wynagrodzeń członków
gabinetu politycznego wraz z pochodnymi wyniosły
274 462,69 zł, w roku 2009 –425 355,46 zł
Na wzrost kosztów funkcjonowania gabinetu
w 2009 r. – w porównaniu z rokiem 2008 – miały
wpływ zmiany na stanowisku ministra sprawiedli-
wości, wymuszające rozwiązanie umów o pracę z asy-
stentami odwołanych dwóch ministrów, a tym sa-
mym obowiązek wypłacenia należnych świadczeń.
Ad pkt 3. Na podstawie § 9 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 6 marca 2007 r. w sprawie zasad
wynagradzania pracowników niebędących członka-
mi korpusu służby cywilnej zatrudnionych w urzę-
dach administracji rządowej i pracowników innych
jednostek (Dz. U. Nr 45, poz. 290, z późn. zm.)
w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania
i innych świadczeń przysługujących pracownikom
urzędów państwowych zatrudnionym w gabinetach
politycznych oraz doradcom lub pełniącym funkcje
doradców osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296 z późn. zm.) pra-
cownikom zatrudnionym w Gabinecie Politycznym
Ministra wypłacane były nagrody uznaniowe. Wyso-
kość nagród wyniosła: w 2008 r. – 23 500zł, w roku
2009 – 17 650zł.
Ad pkt 4. Aby rzetelnie odpowiedzieć na interpe-
lację panów posłów odnośnie do likwidacji „przywi-
lejów władzy” w kontekście funkcjonowania Gabine-
tu Politycznego w Ministerstwie Sprawiedliwości
w okresie rządów koalicji PO–PSL należy odnieść się
do kosztów działalności gabinetu w latach 2006–
–2007. I tak w roku 2006 w gabinecie pracowało
9 osób, a koszt poniesiony na ich wynagrodzenia
wraz z pochodnymi wyniósł 496 886,56 zł, zaś
w 2007 r. przy 7 zatrudnionych koszty te wynosiły
555 509,53 zł. Dodatkowo w dyspozycji gabinetu po-
litycznego znajdował się samochód służbowy wraz
z kierowcą. Koszty utrzymania samochodu, w tym
wynagrodzenia kierowcy, wyniosły odpowiednio
w 2006 r. – 106 703,20 zł, w 2007 r. – 88 507,92 zł.
Obecnie w gabinecie politycznym zredukowano za-
trudnienie jedynie do 5 osób, zrezygnowano również
z samochodu służbowego. Członkowie gabinetu nie
mają żadnych dodatkowych „przywilejów” w postaci
nagród, wyjazdów zagranicznych czy szkoleń i trak-
towani są według takich samych zasad jak pozostali
pracownicy ministerstwa.
Z wyrazami szacunku
Minister
Krzysztof Kwiatkowski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
643
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15029)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy posłów
z dnia 12 marca 2010 r. uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zatrudnienie w gabinecie politycznym ministra
na koniec 2009 r., jak i obecnie, wynosi 4 osoby za-
trudnione w pełnym wymiarze etatu każda.
Fundusz wynagrodzeń łącznie z pochodnymi ga-
binetu politycznego ministra w 2008 r. wyniósł
397 836,22 zł, a w roku 2009 wyniósł 364 759,81 zł.
Pracownikom gabinetu politycznego w badanym
okresie nie wypłacono premii, natomiast wypłacono
nagrody uznaniowe, w roku 2008 w wysokości 50 600 zł,
a w roku 2009 w wysokości 50 000 zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Gabinecie
Politycznym Ministra Skarbu Państwa nie zatrud-
niono szefa gabinetu, co przełożyło się na obniżenie
kosztów jego działalności. W skład gabinetu politycz-
nego wchodzi również rzecznik prasowy wykonujący
zadania z zakresu polityki informacyjnej rządu,
zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji i zadań rzecz-
ników prasowych w urzędach organów administracji
rządowej (Dz. U. Nr 4, poz. 36), w wyniku czego nie
stworzono odrębnego etatu w ramach korpusu służby
cywilnej Ministerstwa Skarbu Państwa.
Zatrudnieni w gabinecie politycznym doradcy bio-
rą czynny udział w realizacji zadań ministerstwa,
głównie w realizacji „Planu prywatyzacji na lata
2008–2011” i poszukiwaniu potencjalnych inwesto-
rów oraz organizacji spotkań i wizyt członków kie-
rownictwa ministerstwa, co dodatkowo wspiera dzia-
łania merytorycznych pracowników ministerstwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
644
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15030)
W odpowiedzi na pismo z dnia 12 marca 2010 r.,
znak SPS-023-15030/10, dotyczące interpelacji posła
Zbigniewa Dolaty w sprawie kosztów funkcjonowa-
nia gabinetu politycznego, uprzejmie informuję, że:
1. Według stanu na dzień 31 marca 2010 r.
w gabinecie politycznym zatrudnionych było 5 osób
(4,5 etatu).
2. Koszty funkcjonowania gabinetu politycznego
wynikające z zatrudnienia członków gabinetu poli-
tycznego reguluje ustawa z dnia 16 września 1982 r.
o pracownikach urzędów państwowych. (Dz. U.
z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z późn. zm.) oraz przepisy
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 marca
2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych
świadczeń przysługujących pracownikom urzędów
państwowych zatrudnionym w gabinetach politycz-
nych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwo-
we (Dz. U. z 2000 r. Nr 24, poz. 296, z późn. zm.).
3. Obowiązujące przepisy prawne nie przewidują
wypłat premii dla członków gabinetów politycznych.
4. W ramach działań wynikających z planu
oszczędnościowego ograniczono środki na finanso-
wanie wydatków związanych z funkcjonowaniem
urzędu ministra rolnictwa i rozwoju wsi w 2009 r.
o 5,87% w stosunku do wydatków ujętych w ustawie
budżetowej na 2009 r. z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U.
Nr 10, poz. 58).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15031)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy
posłów w sprawie kosztów funkcjonowania gabinetu
politycznego (SPS-023-15031/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W latach 2008 i 2009 w Gabinecie Politycznym
Ministra Obrony Narodowej zatrudnione były cztery
osoby. W 2008 r. wydatki związane z funkcjonowa-
niem gabinetu wyniosły 427,9 tys. zł. Kwota wypła-
conych nagród wyniosła łącznie 39 tys. zł, a ich jed-
norazowa wysokość wynosiła od 3 tys. do 6 tys. zł.
Z kolei w 2009 r. łączna wysokość wydatków wyniosła
417,5 tys. zł, a wartość wypłaconych nagród – 16 tys. zł,
przy jednorazowej wielkości nagrody 2 tys. zł.
Ponadto uprzejmie informuję, że kierownictwo
Ministerstwa Obrony Narodowej (osoby zajmujące
kierownicze stanowiska państwowe) zostało objęte
w 2009 r. programem oszczędnościowym przez za-
mrożenie w okresie od marca do grudnia wynagro-
dzeń na poziomie stawek przysługujących w grudniu
2008 r. W bieżącym roku wysokość wynagrodzeń
tych osób również nie uległa zmianie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15033)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pana posła Zbigniewa Dolaty oraz
grupy posłów (SPS-023-15033/10) w sprawie kosztów
funkcjonowania gabinetu politycznego Ministerstwa
Gospodarki przedstawiam następujące informacje.
W gabinecie politycznym ministra gospodarki
obecnie zatrudnionych jest 8 osób w wymiarze 6 eta-
tów. Koszt funkcjonowania gabinetu politycznego
utrzymuje się na stałym poziomie od kilku lat, a wy-
sokość wynagrodzeń wynika z przepisów wykonaw-
czych do ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracow-
nikach urzędów państwowych w tym przede wszyst-
kim z rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 mar-
ca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych
świadczeń przysługujących pracownikom urzędów
państwowych zatrudnionych w gabinetach politycz-
nych oraz doradcom lub pełniącym funkcje dorad-
ców osób zajmujących kierownicze stanowiska pań-
stwowe.
Członkowie gabinetu politycznego nie otrzymy-
wali ani też nie otrzymują premii. Takich premii nie
otrzymują także członkowie kierownictwa minister-
stwa. W ramach budżetu, którym dysponuje minister
gospodarki nie ma też żadnych środków, które były-

by przeznaczone na finansowanie przywilejów wła-
dzy, jakkolwiek rozumieć to pojęcie. Z budżetu reali-
zowane są zadania mające istotne znaczenie dla na-
szej gospodarki, a ponad 91% wydatków będących
w gestii ministra gospodarki to wydatki zdetermino-
wane, wynikające z regulacji prawnych. Pozostała
część przeznaczona jest m.in. na wydatki związane
z tłumaczeniami, ekspertyzami czy też analizami,
których wyniki mają znaczenie przy podejmowaniu
decyzji. Część środków przeznaczane jest na utrzy-
manie obiektów użytkowanych przez ministerstwo.
Przy planowaniu przeznaczenia środków budże-
towych omawiany jest zawsze cel wydatkowania
i jego zgodność z nakreślonymi przez resort gospodar-
ki priorytetami. Przestrzegany jest przy tym wymóg
wydatkowania środków w sposób oszczędny z zacho-
waniem zasady uzyskiwania najlepszych efektów z da-
nych nakładów. W trakcie roku budżetowego w celu
bieżącego monitorowania realizacji budżetu dokony-
wane są kwartalnie analizy i oceny. W przypadku wy-
stąpienia oszczędności, które mogą pojawić się z róż-
nych przyczyn, jak na przykład niewykonanie przez
kontrahenta nałożonych obowiązków, dokonywana
jest blokada środków i niezwłocznie środki te zostają
postawione do dyspozycji ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra edukacji narodowej
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów funkcjonowania
gabinetu politycznego (15034)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy
posłów (SPS-023-15034/10) w sprawie kosztów funk-
cjonowania gabinetu politycznego, przedstawiam na-
stępujące informacje.
Obecnie w gabinecie politycznym ministra eduka-
cji narodowej zatrudnione są dwie osoby: na stanowi-
sku szefa gabinetu politycznego oraz doradcy ministra
– rzecznika prasowego. W roku 2009 sukcesywnie
zmniejszano zatrudnienie w gabinecie politycznym,
które spadło z 6,3 etatu według stanu na 31 grudnia
2008 r. do 2 etatów na koniec 2009 r. Koszty związane
z wynagrodzeniami dla członków gabinetu politycz-
nego wyniosły w roku 2009 – 371 tys. zł, a w roku
2008 – 412 tys. zł.
Pracownikom gabinetu politycznego ministra mogą
być przyznane nagrody zgodnie z rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie
645
zasad wynagradzania i innych świadczeń przysługu-
jących pracownikom urzędów państwowych zatrud-
nionym w gabinetach politycznych oraz doradcom lub
pełniącym funkcje doradców osób zajmujących kie-
rownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz.
296, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 2 lutego 2010 r. w sprawie zasad wyna-
gradzania pracowników niebędących członkami kor-
pusu służby cywilnej zatrudnionych w urzędach ad-
ministracji rządowej i pracowników innych jednostek
(Dz. U. Nr 27, poz. 134). W roku 2009 osobom zatrud-
nionym w gabinecie politycznym wypłacono nagrody
w łącznej wysokości 76 tys. zł, natomiast w roku 2008
wysokość nagród wyniosła 83 tys. zł.
Mając na uwadze słuszny postulat minimalizowa-
nia kosztów administracji publicznej, nie należy za-
pominać o konieczności zapewnienia sprawnej reali-
zacji nałożonych na nią zadań. Zakres działania mi-
nistra właściwego do spraw oświaty i wychowania
dotyka niemal całego społeczeństwa. Aby usprawnić
realizację zadań statutowych i przy minimalnych na-
kładach osiągnąć maksymalne efekty, w Minister-
stwie Edukacji Narodowej stale czynione są starania
zmierzające do pozyskania i zatrzymania pracowni-
ków o wysokich kwalifikacjach oraz do polepszenia
organizacji pracy. W 2009 r. zarządzeniem ministra
edukacji narodowej zlikwidowano Gospodarstwo Po-
mocnicze Ministerstwa Edukacji Narodowej. Decyzja
o wyżej wymienionej likwidacji przyczyniła się do ra-
cjonalizacji zatrudnienia poprzez przejęcie przez po-
szczególne komórki Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej zadań realizowanych przez gospodarstwo pomoc-
nicze. Powyższe działanie pozwoliło zlikwidować
stanowiska realizujące podobne zadania w obu jed-
nostkach.
Z poważaniem
Minister
Katarzyna Hall
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji kuratoriów oświaty
(15035)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pism
z dnia 12 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15035–
–15045/10) przekazujących interpelacje posła na
Sejm RP pana Wojciecha Żukowskiego z dnia 4 mar-
ca w sprawie planów likwidacji wojewódzkich inspek-
toratów: transportu drogowego, weterynaryjnych,
ochrony środowiska, Inspekcji Handlowej, ochrony
646
roślin i nasiennictwa, nadzoru budowlanego, farma-
ceutycznych oraz kuratoriów oświaty, urzędów ochro-
ny zabytków, stacji sanitarno-epidemiologicznych,
inspekcji jakości handlowej artykułów rolno-spożyw-
czych, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji został opracowany projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji terenowych organów admi-
nistracji rządowej. Przedmiotowy projekt był konsul-
towany z wojewodami. W dniu 8 kwietnia 2010 r.
projekt założeń przekazany został do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Istotą przedmiotowego projektu założeń jest kon-
solidacja jednostek organizacyjnych obsługujących
kierowników zespolonych służb, inspekcji i straży,
tzn. włączenie ich aparatów pomocniczych w struk-
tury urzędu wojewódzkiego. W chwili obecnej ogólna
zasada wyrażona w art. 53 ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wo-
jewództwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206), zgodnie z którą
obsługę rządowych organów administracji zespolonej
zapewnia urząd wojewódzki, stanowi w praktyce wy-
jątek. Jedynie bowiem wojewódzki inspektor nadzoru
geodezyjnego i kartograficznego nie posiada wyod-
rębnionego w formie samodzielnej jednostki budże-
towej aparatu pomocniczego. Wszystkie pozostałe
organy administracji zespolonej posiadają własne
aparaty pomocnicze w postaci odrębnych jednostek
budżetowych.
Dotychczasowe doświadczenia wyraźnie wskazu-
ją, że jest to system nieefektywny, szczególnie w kon-
tekście zarządzania kosztami całej administracji ze-
spolonej podległej wojewodzie.
Liczba stanowisk obsługowych w stosunku do sta-
nowisk merytorycznych w jednostkach administracji
zespolonej wynosi ok. 24%, przy czym im mniejsza
jednostka, tym większy jest udział tych stanowisk.
Przedmiotowa sytuacja spowodowana jest m.in.
występowaniem stanowisk, których utworzenie w każ-
dej jednostce wymagane jest przez przepisy prawa
(np. stanowisk związanych z prowadzeniem księgo-
wości lub ochrony informacji niejawnych). Ponadto
w jednostkach występują stanowiska, których utwo-
rzenie jest niezbędne dla prawidłowej działalności
jednostek, np. stanowiska związane z prowadze-
niem spraw kadrowych, spraw informatycznych czy
stanowiska związane z udzielaniem zamówień pu-
blicznych.
Funkcjonujące rozwiązanie polegające na tym, że
urząd wojewódzki zapewnia pełną obsługę wojewódz-
kiej inspekcji nadzoru geodezyjnego i kartograficz-
nego w zakresie kadrowym, finansowym i logistycz-
nym powoduje, że wojewódzki inspektor nadzoru
geodezyjnego i kartograficznego może skupić się wy-
łącznie na realizacji swoich zadań merytorycznych.
Jest to również o tyle istotne, że mniejsze jednostki,
takie jak wojewódzki inspektorat nadzoru budowla-
nego, Państwowa Straż Rybacka czy też wojewódzki
konserwator zabytków dysponują niewielkimi środ-
kami na wynagrodzenia. Konieczność zabezpiecze-
nia środków na pensje dla osób realizujących zadania
obsługowe ogranicza możliwość zatrudniania specja-
listów. Specyfika zadań obsługowych natomiast po-
woduje, że nawet najmniejsza jednostka musi zatrud-
nić osobę, która będzie zajmowała się sprawami ka-
drowymi, finansami, zarządzaniem nieruchomościa-
mi, bezpieczeństwem i higieną pracy itd. Dodatkowo
szeroki zakres obowiązków takiej osoby sprawia, że
zazwyczaj ma ona trudności z rzetelną i komplekso-
wą analizą uregulowań prawnych dotyczących tak
wielu dziedzin.
Powyższe prowadzi do wniosku, że sposób zorga-
nizowania w administracji spraw z zakresu zatrud-
nienia nie należy do najbardziej efektywnych. Jest to
zatem kolejna sfera, w której zastosowanie nowocze-
snych metod zarządzania z wykorzystaniem dostęp-
nych rozwiązań technicznych i rozwiązań funkcjo-
nujących poza sektorem publicznym może doprowa-
dzić do ograniczania kosztów jej funkcjonowania.
W opinii MSWiA uchwalenie ustawy przyczyni się
do pełniejszej realizacji woli ustawodawcy wyrażonej
w ustawie o wojewodzie i administracji rządowej
w województwie w zakresie zespolenia administracji
w jednym urzędzie, poprawy organizacji i jakości pra-
cy inspekcji wojewódzkich oraz umożliwi skoncentro-
wanie się organów rządowej administracji zespolonej
na wykonywaniu zadań merytorycznych, do których
wykonywania zostały powołane.
Podkreślenia przy tym wymaga, że projektowane
przepisy nie naruszają ustawowych kompetencji wo-
jewódzkich inspektorów, toteż wejście w życie przed-
miotowej ustawy nie spowoduje powstania jednego
organu kontrolnego. Każdy z inspektorów będzie kie-
rował wydzieloną komórką organizacyjną urzędu
wojewódzkiego zapewniającą realizację zadań danej
inspekcji. Nie ulegnie również zmianie system kon-
troli przedsiębiorców.
Powyższe wpłynąć ma na zwiększenie efektywno-
ści działania administracji rządowej oraz poprawę
wizerunku administracji, odnośnie do której od wie-
lu lat formułowane są przez opinię publiczną postu-
laty zmniejszenia biurokracji i redukcji stanu osobo-
wego przy zachowaniu właściwego standardu obsłu-
gi obywateli.
W chwili obecnej szacuje się, że w skali całego
kraju konieczne będzie rozwiązanie umów o pracę
z 2895 osobami. Projekt założeń do projektu ww.
ustawy przewiduje, że pracownicy likwidowanych in-
spektoratów staną się pracownikami urzędów woje-
wódzkich. Stosunki pracy z pracownikami likwido-
wanych urzędów obsługujących organy rządowej ad-
ministracji zespolonej w województwie wygasną po
upływie trzech miesięcy od dnia przejścia do urzędu
wojewódzkiego, jeżeli przed upływem tego terminu
nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy
lub płacy albo w razie nieprzyjęcia nowych warun-
ków pracy lub płacy. Jest to standardowe rozwiąza-
nie stosowane w przypadku zmian w organizacji ad-
ministracji publicznej. Ponadto w ramach wdrażania
ustawy wojewodowie zostaną zobowiązani do podjęcia

działań osłonowych polegających na pomocy zwalnia-
nym pracownikom w znalezieniu nowych miejsc pracy
w jednostkach sektora publicznego, w tym w szczegól-
ności w jednostkach samorządu terytorialnego.
Urzędy wojewódzkie przejmą także mienie likwi-
dowanych inspektoratów z zastrzeżeniem przepisów
o gospodarce nieruchomościami i przepisów o finan-
sach publicznych. Dalsze ewentualne zmiany w tym
zakresie będą przeprowadzane przez wojewodów.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie informu-
ję, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji dysponuje danymi liczbowymi związanymi
z konsolidacją jedynie w układzie poszczególnych wo-
jewództw, nie zaś inspekcji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
inspekcji jakości handlowej artykułów
rolno-spożywczych (15036)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
inspektoratów ochrony środowiska (15037)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji
wojewódzkich inspektoratów
ochrony roślin i nasiennictwa (15038)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
647
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków (15039)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
inspektoratów Inspekcji Handlowej (15040)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
inspektoratów nadzoru budowlanego (15041)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich
inspektoratów transportu drogowego (15042)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji
wojewódzkich inspektoratów
farmaceutycznych (15043)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
648
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji
wojewódzkich inspektoratów weterynaryjnych
(15044)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie planu likwidacji wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych (15045)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 15035 s. 645.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbysława Owczarskiego
w sprawie przywrócenia prawa
do wcześniejszych emerytur pracownikom
zakładów utylizacyjnych, w których
utylizowane są padłe zwierzęta
i odpady poubojowe (15047)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15047/10, interpelacją pana posła Zbysława Owczar-
skiego w sprawie przywrócenia prawa do wcześniej-
szych emerytur pracownikom zakładów utylizacyj-
nych, w których utylizowane są padłe zwierzęta
i odpady poubojowe, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Jednym z generalnych założeń rozpoczętej przed
jedenastoma laty reformy polskiego systemu emery-
talnego było wprowadzenie jednolitego wieku eme-
rytalnego. Przyjęta wówczas zasada, że powszechny
wiek emerytalny w Polsce wynosi 65 lat dla męż-
czyzn i 60 lat dla kobiet, jest w pełni uzasadniona.
Przemawiają za tym względy zarówno demograficz-
ne, jak i gospodarcze.
W konsekwencji, w wyniku reformy, uległa stop-
niowej likwidacji możliwość wcześniejszego przejścia
na emeryturę. Generalnie z prawa do wcześniejszej
emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227) mogły skorzystać osoby, które wy-
magane warunki spełniły do dnia 31 grudnia 2008 r.
Obecnie na wcześniejsze emerytury mogą jeszcze
przechodzić osoby urodzone przed dniem 1 stycznia
1949 r. Z oczywistych względów z tej możliwości
mogą jednak teraz skorzystać wyłącznie mężczyźni
urodzeni w latach 1945–1948. Ponadto prawo do
wcześniejszej emerytury zachowali ubezpieczeni uro-
dzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., jeżeli do końca 2008 r.
spełnili wymagane warunki dotyczące m.in. wieku
i ogólnego stażu pracy.
Poczynając od 1 stycznia 2009 r. wcześniejsze za-
kończenie aktywności zawodowej jest możliwe jedy-
nie na zasadach określonych w art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS oraz w przypadku
górników. Przypomnę, że w świetle tego artykułu
prawo do wcześniejszej emerytury mogą nabyć osoby
urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r., zatrudnione
w szczególnych warunkach lub szczególnym charak-
terze, które w dniu wejścia w życie nowego systemu
emerytalnego, czyli w dniu 1 stycznia 1999 r., speł-
niały wymagane warunki stażowe.
Generalnie osoby urodzone po dniu 31 grudnia
1948 r., które nie skorzystały z przepisów przejścio-
wych ustawy o emeryturach i rentach z FUS, nabędą
prawo do emerytury na podstawie jej art. 27, a więc
po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego,
tj. 65 lat – mężczyźni i 60 lat – kobiety.
Z dniem 1 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomosto-
wych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656). Emerytura pomo-
stowa została przewidziana dla osób wykonujących
prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze, określone w art. 3 ust. 1 i 3 ustawy
o emeryturach pomostowych i załącznikach nr 1 i 2
do tej ustawy.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach po-
mostowych za pracę w szczególnych warunkach uwa-
ża się prace związane z czynnikami, które z wiekiem
mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować
trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szcze-
gólnych warunkach środowiska pracy, determinowa-
nych siłami natury lub procesami technologicznymi,
które mimo zastosowania środków profilaktyki tech-
nicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed
pracownikami wymagania przekraczające poziom
ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu sta-
rzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emery-
talnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na do-
tychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczegól-
nych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.
Z kolei zaś przepis art. 3 ust. 3 ustawy o emery-
turach pomostowych stanowi, że prace o szczególnym
charakterze to prace wymagające szczególnej odpo-
wiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofi-
zycznej, których możliwość należytego wykonywania
w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publiczne-
mu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza

się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na sku-
tek pogorszenia sprawności psychofizycznej związa-
nego z procesem starzenia się. Przy czym zgodnie
z tym przepisem wykaz prac o szczególnym charak-
terze określa załącznik nr 2 do ustawy o emerytu-
rach pomostowych.
W ustawie o emeryturach pomostowych określono
zatem rodzaje prac w szczególnych warunkach deter-
minowanych siłami natury lub procesami technolo-
gicznymi oraz prac o szczególnym charakterze stwa-
rzających, ze względu na towarzyszące im czynniki,
poziom ryzyka (zawodowego i publicznego), którego
racjonalnymi działaniami technicznymi, organiza-
cyjnymi lub medycznymi nie można obecnie obniżyć
do poziomu akceptowalnego dla osób starszych. Eme-
rytura pomostowa nie może być bowiem traktowana
jako środek zapobiegania oddziaływaniu czynników
szkodliwych lub niebezpiecznych na organizm pra-
cownika.
Zgodnie z art. 15 i 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerw-
ca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz.
94, z późn. zm.) pracodawca ma obowiązek zapew-
nienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych
warunków pracy, tzn. takich, w których poziom ry-
zyka jest dopuszczalny, w tym nie są przekroczone
wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń i natę-
żeń czynników szkodliwych dla zdrowia. Podstawę
do podejmowania działań, zarówno w zakresie kształ-
towania warunków pracy w procesie projektowania,
organizowania, jak i modyfikowania miejsc i stano-
wisk pracy, stanowią wyniki oceny ryzyka zawodo-
wego (ryzyka dla zdrowia i życia pracownika) oraz
ryzyka dla bezpieczeństwa publicznego (dla otocze-
nia). Pracodawca powinien w tym celu korzystać
z aktualnych osiągnięć nauki i techniki.
Ocena ryzyka zawodowego na wszystkich stano-
wiskach pracy jest w Polsce od 1996 r. podstawowym
obowiązkiem pracodawcy wynikającym z ramowej
dyrektywy Unii Europejskiej nr 89/391/EWG z dnia
12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków
w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowni-
ków w miejscu pracy (Dz. U. WE L 183), wdrożonej
do prawa polskiego przepisami art. 226 Kodeksu pra-
cy oraz przepisami rozporządzenia ministra pracy
i polityki socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w spra-
wie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pra-
cy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650, z późn. zm.).
Poziom ryzyka zawodowego wyznaczany jest zgodnie
z normą PN-N-18002, z uwzględnieniem poszczegól-
nych grup pracowniczych różniących się tolerancją
narażania na działania czynników uciążliwych.
Reasumując, właściwym kierunkiem działań jest
możliwie maksymalna eliminacja dokładnie zbada-
nych i ocenionych ryzyk zawodowych związanych
z pracą na konkretnych stanowiskach pracy, a nie
wczesna dezaktywizacja zawodowa pracowników na-
rażonych na czynniki ryzyka związane z pracą w szcze-
gólnych warunkach.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie widzę możliwości rozszerzenia kręgu podmioto-
649
wego osób uprawnionych do emerytury pomostowej,
a tym bardziej możliwości przywrócenia wcześniej-
szych emerytur.
Spełnienie tego postulatu byłoby sprzeczne z roz-
wiązaniami przyjętymi w zreformowanym systemie
emerytalnym, których celem było stopniowe wyga-
szanie przepisów umożliwiających wcześniejsze prze-
chodzenie na emeryturę oraz nietworzenie nowych
preferencji w tym zakresie.
Pracownicy zakładów utylizacyjnych będą nato-
miast mogli ubiegać się o rekompensatę. Będzie ona
przyznawana w formie dodatku do kapitału począt-
kowego, służącego do obliczenia emerytury przysłu-
gującej po osiągnięciu powszechnego wieku emery-
talnego, tj. po ukończeniu przez kobietę 60 lat,
a przez mężczyznę 65 lat. Rekompensata przysługu-
je osobom, które przed dniem 1 stycznia 2009 r. przez
co najmniej 15 lat wykonywały pracę w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze w rozu-
mieniu przepisów obowiązujących do 31 grudnia
2008 r. Zostanie ona ustalona po złożeniu wniosku
o emeryturę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie przydziału środków
w formie konkursowej w ramach RPO WL
na lata 2007–2013 działanie 8.2: Infrastruktura
szkolna i sportowa, nr 13/RPOWL/8.2/2009,
oraz łamania obowiązków państwa
w zakresie umożliwienia wszystkim
beneficjentom równego dostępu do środków
unijnych, zorganizowania jasnego,
bezstronnego i transparentnego systemu
ich rozdysponowywania nałożonego przez KE,
na przykładzie projektu pn. „Budowa pływalni
powiatowej w Rykach” (15048)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację przedłożoną przez pana posła Jarosława
Żaczka przekazaną pismem z dnia 12 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15048/10, w sprawie przydziału środ-
ków w ramach Regionalnego Programu Operacyjne-
go Województwa Lubelskiego na lata 2007–2013
(RPO WL), działanie 8.2: Infrastruktura szkolna
i sportowa, na przykładzie projektu pn. „Budowa pły-
walni powiatowej w Rykach”, poniżej przedstawiam
odpowiedzi na zadane pytania.
650
Ad 1. Na wstępie należy zaznaczyć, iż w obecnej
perspektywie finansowej funkcjonują komitety mo-
nitorujące, a nie komitety sterujące, jak zostało to
wskazane w interpelacji. Jednocześnie istotną kwe-
stią jest to, iż w przyjętym w Polsce systemie wdra-
żania polityki spójności na lata 2007–2013 instytu-
cjami zarządzającymi (IZ), odpowiedzialnymi za re-
alizację RPO oraz osiągane efekty, są zarządy po-
szczególnych województw. Zgodnie z art. 36.1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (u.z.p.p.r.), realizacja programów
operacyjnych podlega monitorowaniu przez komitet
monitorujący (KM). W przypadku RPO zarząd woje-
wództwa w drodze uchwały powołuje KM zgodnie
z art. 63 rozporządzenia Rady 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne do-
tyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz
Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie
(WE) nr 1260/1999. Ww. obowiązek tworzenia KM
wynika zatem wprost z regulacji wspólnotowych.
Jednocześnie informuję, iż szczegółowe zasady wybo-
ru członków KM oraz zadania i tryb prac KM zosta-
ły zawarte w opracowanych przez MRR wytycznych
nr 3 dotyczących komitetów monitorujących z dnia
7 września 2007r. MRR nie posiada żadnych dodat-
kowych instrumentów, za pomocą których mogłoby
wpłynąć na decyzje IZ w zakresie składu KM, a tym
bardziej oddziaływać na KM w taki sposób, aby de-
cyzje tego forum były obiektywne, jak zostało to uję-
te w interpelacji.
Ad 2. Uzasadnienie sposobu postępowania zarzą-
du województwa nie leży w kompetencji MRR.
W związku z tym pytanie dotyczące braku wyja-
śnień w odniesieniu do podjętych decyzji należy
skierować bezpośrednio do ZWL.
Ad 3. i 4. Odnosząc się do zaistniałej sytuacji
w zakresie zmiany wyników konkursu nr 13/RPOWL/
8.2.09 przeprowadzonego w ramach działania 8.2:
Infrastruktura szkolna i sportowa RPO WL na eta-
pie wyboru przez ZWL projektów do dofinansowania,
instytucja koordynująca regionalne programy ope-
racyjne (IK RPO), której rolę pełni MRR, na pod-
stawie art. 35 ust. 2 pkt 5 u.z.p.p.r. oraz art. 10
kontraktu, podjęła decyzję o przeprowadzeniu kon-
troli doraźnej w przedmiotowej sprawie. Kontrola
zostanie przeprowadzona na dokumentach. O wyni-
kach ww. kontroli zdecyduje analiza dokumentacji
opracowanej przez IZ RPO, niezbędnej do przepro-
wadzenia naboru i oceny wniosków. Czynniki, takie
jak brak pływalni w powiecie ryckim, nie będą miały
wpływu na ocenę poprawności stosowanych przesz
IZ RPO procedur.
Ponadto IK RPO zwróciła się do IZ RPO WL
z prośbą o wstrzymanie, do momentu wyjaśnienia
zaistniałej sytuacji, podpisywania umów z beneficjen-
tami, których projekty zostały wybrane do dofinan-
sowania w ww. konkursie.
Jednocześnie uprzejmie informuje, iż MRR nie ma
możliwości wyrażenia opinii KE w przedmiotowej
sprawie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zmian w ramach aktualizacji
listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” 2007–2013
oraz Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” (15049)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Kazimierza Gwiazdowskiego, któ-
ra została dołączona do pisma pana wicemarszałka
Krzysztofa Putry z dnia 12 marca br. (znak: SPS-
-023-15049/10), w sprawie zmian w ramach aktuali-
zacji listy projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” oraz
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
prezentuję poniżej następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z wytycznymi
ministra rozwoju regionalnego w zakresie jednolite-
go systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych propozycje projektów do umieszcze-
nia na liście przedkłada instytucja zarządzająca (IZ)
lub instytucja pośrednicząca (IP, I lub II stopnia)
uczestnicząca we wdrażaniu programu operacyjnego
w danym obszarze, przy udziale partnerów społecz-
no-gospodarczych i ekspertów. W przypadku krajo-
wych programów operacyjnych IP zobowiązana jest
do zebrania od potencjalnych beneficjentów propozy-
cji projektów indywidualnych i zgłoszenia do IZ. Po
przeprowadzeniu powyższych działań następuje osta-
teczna akceptacja list dla poszczególnych programów
operacyjnych przez ministra właściwego do spraw
rozwoju regionalnego w przypadku programów kra-
jowych oraz zarządy województw w przypadku 16 RPO.
Minister rozwoju regionalnego może aktualizować
listę w ramach programów krajowych, jednak nie
częściej niż dwa razy w roku, w szczególności w opar-
ciu o dane poszczególnych IZ dotyczące stanu przy-
gotowania projektów do realizacji, zbierane w ramach
systemu monitorowania przygotowania projektów
indywidualnych. W przypadku regionalnych progra-

mów operacyjnych aktualizacja listy znajduje się
w kompetencji zarządów województw.
Jednocześnie przedstawiam odpowiedzi na wy-
szczególnione postulaty ujęte ww. piśmie, które od-
noszą się do problemów związanych z inwestycjami
realizowanymi w ramach PO IiŚ oraz PO RPW.
Ad 1. Projekt „Modernizacja linii kolejowej E75
Rail Baltica Warszawa – Białystok – granica z Litwą,
etap I, odcinek Suwałki – Trakiszki – granica z Li-
twą” został przeniesiony na listę rezerwową w ra-
mach działania 7.1: Rozwój transportu kolejowego
podczas aktualizacji listy w lipcu 2009 r. W ramach
tego procesu na listę rezerwową przeniesiono łącznie
7 projektów kolejowych ze względu na brak środków
na ich realizację. Przywrócenie przedmiotowego pro-
jektu na listę podstawową będzie możliwe po uwol-
nieniu środków w działaniu/priorytecie.
Warto również podkreślić, że możliwość przywró-
cenia ww. inwestycji na listę podstawą PO „Infra-
struktura i środowisko” uzależniona jest przede
wszystkim od podjęcia przez ministra infrastruktury
decyzji w tym zakresie.
Ad 2. Informuję, że w związku z opublikowaniem
rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego roz-
porządzenie z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci
autostrad i dróg ekspresowych inwestycja pn. „Budo-
wa/przebudowa drogi ekspresowej S8, odcinek Biały-
stok – granica państwa”, która znajdowała się na li-
ście projektów indywidualnych PO IiŚ w działaniu
6.1: Rozwój sieci drogowej sieci TEN-T, została usu-
nięta na wniosek beneficjenta. Wspomniane rozpo-
rządzenie przesądziło zmianę przebiegu dróg ekspre-
sowych S8 i S19 oraz wprowadziło nowy ciąg drogi
S61. Droga ekspresowa S8 pokrywa się z I paneuro-
pejskim korytarzem transportowym (tzw. trasa Via
Baltica), który został zapisany w traktacie akcesyj-
nym. Jednocześnie strona polska została zobowiąza-
na do opracowania strategii rozwoju przedmiotowego
korytarza, w tym analizy innych wariantów jego
przebiegu. Wypełniając nałożone przez Komisję Eu-
ropejską zobowiązania, została zlecona analiza pt.
„Strategia rozwoju I paneuropejskiego korytarza
transportowego. Część I: korytarz drogowy” wraz
z prognozą oddziaływania na środowisko. W raporcie
znalazło się porównanie wariantów pod kątem śro-
dowiskowym. Wyniki raportu wskazały jako najko-
rzystniejszy wariant przebiegający po śladzie: Budzi-
sko – Suwałki – Raczki – Ełk – Szczuczyn – Stawiski
– Łomża – Ostrów Mazowiecka – Wyszków – Radzy-
min – Warszawa. W związku z powyższym konieczne
stało się znowelizowanie rozporządzenia w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych i określenie
w nim nowego przebiegu tzw. trasy Via Baltica, zgod-
nego z wynikami strategii (droga ekspresowa S61).
W praktyce oznacza to wzbogacenie sieci drogowej
o nową drogę szybkiego ruchu. Dzięki zaproponowa-
nemu w projekcie rozporządzenia nowemu układowi
dróg szybkiego ruchu Podlasie zyska ok. 100 km no-
wych dróg ekspresowych.
651
Ad 3. Zgodnie z wytycznymi ministra rozwoju
regionalnego w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów indywidualnych
w przypadku zwolnienia środków finansowych, za-
rezerwowanych dotąd na realizację projektów znaj-
dujących się na liście podstawowej, instytucja zarzą-
dzająca PO IiŚ zadecyduje o przeznaczeniu wolnych
środków na realizację projektu rezerwowego, zwięk-
szeniu dofinansowania dla innych projektów niż in-
dywidualne w ramach danego priorytetu/działania,
przesunięciu środków na realizację projektów, któ-
rych wartość została niedoszacowana, lub na pro-
jekty realizowane w ramach innych priorytetów/
działań Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”. Budowa drogi krajowej nr 66 na od-
cinku Bielsk Podlaski – Połowce nie znajduje się na
liście projektów indywidualnych dla PO IiŚ, więc
nie można przeznaczyć na tę inwestycję środków
uwolnionych po usunięciu z listy projektu „Budowa/
przebudowa drogi ekspresowej S8, odcinek Biały-
stok – granica państwa”.
Ad 4. W chwili obecnej na podstawowej liście pro-
jektów indywidualnych PO IiŚ znajduje się 6 inwe-
stycji dotyczących budowy drogi ekspresowej S19:
— odcinek Rzeszów – Barwinek w ramach dzia-
łania 6.1: Rozwój sieci drogowej TEN-T;
— odcinki Białystok – Międzyrzec Podlaski – Lu-
bartów – Kraśnik – Stobierna – Rzeszów w ramach
działania 8.2: Drogi krajowe poza siecią TEN-T.
Ponadto zaznaczam, że ewentualne zmiany na
liście projektów indywidualnych PO IiŚ dokonywane
są na wniosek beneficjenta, ministra infrastruktury
bądź ministra rozwoju regionalnego. Obecnie nie
wpłynął żaden wniosek o usunięcie z listy projektu
dotyczącego budowy drogi ekspresowej S19.
Ad 5. Uprzejmie informuję, że zgodnie ze szczegó-
łowym opisem priorytetów Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, a także zgodnie z li-
nią demarkacyjną pomiędzy programami operacyj-
nymi, w ramach działania 12.2 priorytetu XII PO
IiŚ, beneficjentami mogą być publiczne zakłady opie-
ki zdrowotnej o znaczeniu ponadregionalnym, świad-
czące specjalistyczne usługi medyczne, utworzone
przez ministra lub centralny organ administracji rzą-
dowej, publiczną uczelnię medyczną lub publiczną
uczelnię prowadzącą działalność dydaktyczną i ba-
dawczą w dziedzinie nauk medycznych (z wyłącze-
niem zakładów lecznictwa uzdrowiskowego), lub ich
organy założycielskie.
W związku z powyższym zapisy w PO „Infra-
struktura i środowisko” wyraźnie nie dopuszczają,
aby beneficjentami były jednostki zdrowia utworzone
i prowadzone przez samorząd województwa. W prze-
ciwnym razie zostałaby naruszona linia demarkacyj-
na pomiędzy programami operacyjnymi.
Ad 6. W kontekście dokonania zmian na liście re-
sort rozwoju nie znajduje aktualnie uzasadnienia dla
wprowadzenia zmian na liście projektów indywidu-
alnych PO RPW, polegających na zastąpieniu projek-
tów obwodnic: Stawisk, Szczuczyna i Bargłowa Ko-
652
ścielnego, przygotowywanych do realizacji przez bia-
łostocki oddział GDDKiA, poniższymi projektami:
— przebudowa drogi wojewódzkiej nr 645 na od-
cinku granica województwa – Nowogród wraz z mo-
stem przez rzekę Pisę w miejscowości Morgowniki,
— przebudowa drogi wojewódzkiej nr 653 na od-
cinku Bakałarzewo – Suwałki,
które zostały zgłoszone do PO RPW przez woj.
podlaskie, i mającymi status projektów rezerwowych.
W tym miejscu pragnę wyjaśnić, że przyjęcie przez
Radę Ministrów w dniu 20 października 2009 r. roz-
porządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych, skutkujące m.in.
wprowadzeniem do wykazu nowej drogi ekspresowej
nr S61, nie wpłynie bezpośrednio na stan przygoto-
wania dokumentacji obwodnic: Stawisk, Szczuczyna
i Bargłowa Kościelnego znajdujących się w ciągu dro-
gi krajowej nr 61. Jak wynika z informacji uzyska-
nych od beneficjenta ww. projektów (GDDKiA o. Bia-
łystok), planowane do realizacji obwodnice cechują
parametry techniczne odpowiednie dla klasy drogi
ekspresowej. Obecnie beneficjent dysponuje studiami
wykonalności dla ww. projektów i oczekuje uzyskania
decyzji środowiskowych w miesiącach marzec–maj
2010 r. (stosowne wnioski zostały złożone w grudniu
2009 r.).
Aktualny stan przygotowania projektów ww. ob-
wodnic umożliwi beneficjentowi złożenie wniosków
o dofinansowanie już w miesiącach czerwiec–lipiec
2011 r., czyli nieco przed terminem określonym
w preumowie (III kwartał 2011 r.). Należy oczekiwać,
iż roboty budowlane potrwają od marca 2012 r. do
listopada 2013 r.
Jednocześnie zaznaczam, że stanowisko Sejmiku
Województwa Podlaskiego dotyczące powyższej kwe-
stii napotyka ogromny sprzeciw samorządów i spo-
łeczności lokalnych gmin leżących na trasie drogi
krajowej nr 61, które w wystąpieniach kierowanych
do ministra rozwoju regionalnego usilnie protestują
przeciwko propozycji usunięcia projektów obwodnic:
Stawisk, Szczuczyna i Bargłowa Kościelnego z listy
projektów indywidualnych PO RPW i zastąpienia ich
projektami rezerwowymi zgłoszonymi do PO RPW
przez samorząd województwa podlaskiego.
Ad 7. Resort rozwoju nie znajduje aktualnie prze-
słanek do usunięcia jakichkolwiek projektów drogo-
wych znajdujących się na liście projektów indywidu-
alnych w ramach PO RPW w woj. podlaskim. W przy-
padku gdyby jednak zwolniły się środki finansowe,
zarezerwowane dotąd na realizację projektów drogo-
wych znajdujących się na liście podstawowej, to wów-
czas, zgodnie z zapisami zawartymi w wytycznych
ministra rozwoju regionalnego w zakresie jednolite-
go systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, instytucja zarządzająca PO RPW
zdecyduje o przeznaczeniu ich na:
— realizację projektu rezerwowego, jeżeli taki zo-
stał przewidziany na liście dla danego programu ope-
racyjnego,
— zwiększenie puli środków dostępnych dla pro-
jektów innych niż indywidualne w ramach danego
priorytetu/działania programu operacyjnego,
— dodatkowe zasilenie projektów, których dofi-
nansowanie zostało niedoszacowane,
— jeżeli w danym obszarze brak jest odpowied-
nio przygotowanych projektów, na inne priorytety/
działania w ramach danego programu operacyjne-
go. Ponadto należy podkreślić, że w chwili obecnej
nie przewiduje się przesuwania jakichkolwiek środ-
ków na realizację projektów drogowych do innych
regionów.
Jednoczenie zamierzam zapewnić, że rząd RP nie
dąży do marginalizacji regionu północno-wschodniej
Polski poprzez odbieranie funduszy strukturalnych,
gdyż stosowane procedury przyznawania środków
unijnych dotyczą w takim samym zakresie każdego
z regionów kraju.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie rejestracji odpadów paleniskowych
w systemie REACH (15051)
Odpowiadając na interpelację pana Krzysztofa
Tyszkiewicza, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-15051/
10, w sprawie rejestracji odpadów paleniskowych
w systemie REACH, uprzejmie informuję.
Należy zaznaczyć, iż art. 2 rozporządzenia Parla-
mentu Europejskiego i Rady (WE) 1907/2006 z dnia
18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzie-
lania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie
chemikaliów (REACH), utworzenia Europejskiej
Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/
45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG)
nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94,
jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrekty-
wy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE
i 2000/21/WE (zwane dalej rozporządzeniem REACH)
stanowi, iż odpady w rozumieniu dyrektywy 2006/12/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady nie są substan-
cją, mieszaniną ani wyrobem w rozumieniu art. 3 tego
rozporządzenia. W związku z tym rozporządzenie RE-
ACH nie ma zastosowania do odpadów.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39,
poz. 251, z późn. zm.) odpad oznacza każdą substan-
cję lub przedmiot należące do jednej z kategorii okre-
ślonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posia-
dacz się pozbywa, zamierza pozbyć lub do pozbycia
jest zobowiązany. W związku z powyższym, jeżeli
dany materiał nie został wytworzony celowo, a jedy-
nie stanowi pozostałość poprodukcyjną, jego dalsze
wykorzystanie wymaga wcześniejszego przetworze-
nia lub nie spełnia wymagań norm jakościowych,
należy go uznać za odpad w rozumieniu przepisów
o odpadach. Jego przekazanie innemu podmiotowi
ma charakter pozbycia się, o którym mowa w defini-
cji odpadów zawartej w ww. ustawie o odpadach. Na-
tomiast, aby dany materiał można było traktować
jako produkt, muszą być spełnione określone wyma-
gana jakościowe norm polskich i europejskich. Po-
nadto dany materiał powinien być wyprodukowany
w celu wykorzystania go w konkretnym celu bez ko-
nieczności wcześniejszego przetworzenia.
Należy także zwrócić uwagę, iż kwestie dotyczące
klasyfikacji danego materiału do kategorii produktu
lub odpadu znajdują się w gestii wytwórcy. W przy-
padku gdy wytwórca odpadów zakwalifikuje dane
materiały jako odpady, to dalsze gospodarowanie
nimi wymaga spełnienia przepisów ustawy o odpa-
dach. Zgodnie z art. 25 ustawy o odpadach wytwórca
odpadów może zlecić wykonanie obowiązku gospo-
darowania tymi odpadami innemu posiadaczowi
odpadów. Jednakże posiadacz odpadów może je
przekazywać wyłącznie podmiotom, które uzyskały
zezwolenie właściwego organu na prowadzenie dzia-
łalności w zakresie gospodarki odpadami, chyba że
działalność taka nie wymaga uzyskania zezwolenia.
W przypadku gdy posiadacz odpadów, w tym wytwór-
ca odpadów, przekazuje odpady następnemu posiada-
czowi odpadów, który ma zezwolenie właściwego or-
ganu na zbieranie, odzysk, unieszkodliwienie odpa-
dów lub koncesję na składowanie odpadów w góro-
tworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górni-
czych, posiada decyzję, o której mowa w art. 31 ww.
ustawy lub w art. 32 lub jest wpisany do rejestru,
o którym mowa w art. 33 ust. 5, odpowiedzialność za
gospodarowanie odpadami przenosi się na tego na-
stępnego posiadacza odpadów.
Ponadto posiadacz odpadów może przekazać nie-
które rodzaje odpadów, określone w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 21 kwietnia 2006 r.
w sprawie listy rodzajów odpadów, które posiadacz
odpadów może przekazywać osobom fizycznym lub
jednostkom organizacyjnym niebędącym przedsię-
biorcami, oraz dopuszczalnych metod ich odzysku
(Dz. U. z 2006 r. Nr 75, poz. 527, z późn. zm.), osobie
fizycznej lub jednostce organizacyjnej niebędącym
przedsiębiorcami w celu wykorzystania tych odpa-
dów na ich własne potrzeby. Należy zatem podkre-
ślić, że przepisy ustawy o odpadach oraz wydanych
na podstawie zawartych w niej upoważnień rozporzą-
dzeń dotyczą wyłącznie odpadów. W związku z po-
653
wyższym, jeżeli jest prowadzone postępowanie z wy-
tworzonymi „materiałami” w sposób określony we
wspomnianych rozporządzeniach, to należy domnie-
mywać, że posiadacz zdecydował o ich pozbyciu się,
a tym samym ma do czynienia z odpadami. Przeka-
zanie tych odpadów osobom fizycznym na podstawie
ww. rozporządzenia w sprawie listy rodzajów odpa-
dów, które posiadacz odpadów może przekazywać
osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym
niebędącym przedsiębiorcami, oraz dopuszczalnych
metod ich odzysku zdaniem resortu środowiska nie
stanowi wprowadzenia do obrotu produktu.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z dyrektywą
2008/98/WE w sprawie odpadów w założeniach do
projektu ustawy o odpadach zawarto regulacje doty-
czące utraty statusu odpadów oraz produktów ubocz-
nych. Terminem „produkt uboczny” można będzie
posługiwać się w sytuacji, gdy wytwarzane będą sub-
stancje lub przedmioty powstające w wyniku procesu
produkcyjnego, którego pierwotnym celem nie jest
wyprodukowanie, oraz jeżeli będą spełnione określo-
ne w przepisach warunki:
a) dana substancja lub przedmiot jest powszech-
nie stosowana do konkretnych celów,
b) istnieje rynek takich substancji lub przedmio-
tów bądź popyt na nie,
c) dana substancja lub przedmiot spełniają wyma-
gania techniczne dla konkretnych celów oraz wyma-
gania obowiązujących przepisów i norm mających
zastosowanie do produktów oraz
d) zastosowanie danej substancji lub przedmiotu
nie prowadzi do ogólnych niekorzystnych skutków
dla środowiska lub zdrowia ludzkiego.
Ponadto przewidziano upoważnienie dla Komisji
Europejskiej do wydania decyzji w tym zakresie. Za-
równo przepisy dotyczące utraty statusu odpadu, jak
i produktów ubocznych mają na celu wprowadzenie
ułatwień dla obrotu wewnątrzkrajowego oraz na te-
renie Unii Europejskiej określonymi rodzajami sub-
stancji, materiałów, które według dotychczas obowią-
zujących przepisów traktowane są jako odpady, a któ-
rymi gospodarowanie nie powoduje zagrożenia dla
zdrowia i życia ludzi oraz dla środowiska. Istotny jest
jednak fakt, że zarówno dyrektywa 2008/98/WE, jak
i transponujący ją projekt założeń do ustawy o odpa-
dach stanowią, iż odpady będą mogły utracić status
odpadów (nie będzie to jednak obowiązek wynikają-
cy z przepisów prawa), co jest spójne z ww. wymienio-
ną definicją odpadów. Zatem ostateczna klasyfikacja
danego materiału pozostanie w gestii wytwórcy od-
padów.
Reasumując, z uwagi na fakt, iż rozporządzenie
REACH odnosi się do substancji chemicznych i ich
mieszanin, w przypadku gdy dany „materiał” utraci
status odpadu, jest wprowadzany na rynek jako sub-
stancja i podlega przepisom rozporządzenia REACH.
Jeżeli przedsiębiorca, który dokonał już wstępnej re-
jestracji popiołów i żużli, zdecyduje się kontynuować
działania w ramach wypełnienia przepisów rozporzą-
dzenia REACH odnośnie do wytwarzanych popiołów
654
i żużli, to podlega obowiązkowi pełnej rejestracji. Na-
tomiast w przypadku gdy przedsiębiorca uzna, że
wytwarzane popioły i żużle stanowią odpad, wówczas
niezależnie od faktu, że dokonał wstępnej rejestracji,
traktuje powstałe popioły i żużle jako odpady i wy-
pełnia wobec nich wszystkie obowiązki dotyczące
postępowania z odpadami.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Romana Brodniaka
i Tomasza Smolarza
w sprawie umożliwienia stosowania
w szerszym zakresie środków innych niż
metadon w terapii substytucyjnej (15052)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r.
(znak: SPS-023-15052/10), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację panów posłów Romana
Brodniaka i Tomasza Smolarza w sprawie umożli-
wienia stosowania w szerszym zakresie środków
innych niż metadon w terapii substytucyjnej i uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych odpowiedzi na
zadane pytania.
1. Czy wszyscy potencjalni użytkownicy metado-
nu w ramach terapii substytucyjnych są rzetelnie
i w sposób wyczerpujący informowani o szeroko ro-
zumianych konsekwencjach zdrowotnych wynikają-
cych z użycia tego środka?
Zgodnie z ustawą z dnia 5 grudnia 1996 r. o za-
wodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r.
Nr 136, poz. 857), art. 31 ust. 1: Lekarz ma obowią-
zek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przed-
stawicielowi przystępnej informacji o jego stanie
zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możli-
wych metodach diagnostycznych, leczniczych, dają-
cych się przewidzieć następstwach ich zastosowania
albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowa-
niu, w większości programów leczenia substytucyj-
nego pacjent potwierdza podpisem, iż został poin-
formowany o właściwościach i działaniu środka
substytucyjnego oraz możliwych skutkach ubocz-
nych jego stosowania.
Mając jednak na uwadze dobro pacjenta, jak rów-
nież bezpieczeństwo zdrowia publicznego, Krajowe
Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii zapropono-
wało dodanie w przygotowywanej nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 19 października
2007 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania
przy leczeniu substytucyjnym oraz szczegółowych
warunków, które powinien spełniać zakład opieki
zdrowotnej prowadzący leczenie substytucyjne (Dz. U.
Nr 205, poz. 1493) nowego paragrafu o treści: Kie-
rownik programu lub upoważniony przez niego le-
karz wykonujący zadania w programie jest zobowią-
zany poinformować pacjenta o:
— działaniach niepożądanych środka substytu-
cyjnego,
— zagrożeniach wynikających z równoległego
przyjmowania innych środków psychoaktywnych
niezleconych przez lekarza,
— zagrożeniu w przypadku zażycia środka substy-
tucyjnego przez inne osoby, w szczególności dzieci,
— wpływie środka substytucyjnego na zdolność
prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.
2. Co przemawia za stosowaniem metadonu jako
domyślnego środka w terapiach substytucyjnych,
przy dopuszczeniu innych dostępnych leków jedynie
wyjątkowo?
W Polsce w obowiązującym rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 19 października 2007 r. w spra-
wie szczegółowego trybu postępowania przy leczeniu
substytucyjnym oraz szczegółowych warunków, któ-
re powinien spełniać zakład opieki zdrowotnej pro-
wadzący leczenie substytucyjne, metadon został
wskazany jako podstawowy środek substytucyjny
stosowany w ramach programu (§ 3 ust. 1). Jest to
zgodne z doświadczeniami innych krajów europej-
skich, które wcześniej lub na szerszą skalę niż Polska
stosowały i nadal stosują leczenie substytucyjne osób
uzależnionych od opioidów.
Zgodnie ze sprawozdaniem Europejskiego Cen-
trum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii
(EMCDDA) z 2003 r. wszystkie europejskie kraje pro-
wadzące leczenie substytucyjne stosowały metadon
i w większości tych krajów był to środek wiodący.
79% pacjentów otrzymywało metadon, 20% bupre-
norfinę, a 1% inny środek substytucyjny. W ostatnio
opublikowanym sprawozdaniu za 2009 r. EMCDDA
podaje, iż nadal większość pacjentów objętych lecze-
niem substytucyjnym w Europie otrzymuje metadon
(70%), ale maleje liczba krajów, w których jest to je-
dyna przepisywana substancja.
W Polsce od 2008 r. w programach substytucyj-
nych stosowany jest preparat Suboxone (buprenorfi-
na i nalokson). Zgodnie bowiem z § 3 ust. 2 ww. roz-
porządzenia kierownik programu może po zawiado-
mieniu dyrektora Krajowego Biura ds. Przeciwdzia-
łania Narkomanii i konsultanta krajowego w dziedzi-
nie psychiatrii zastosować w programie inny środek
substytucyjny niż wymieniony w ust. 1, jeżeli jest to
podyktowane względami zdrowotnymi. Zatem to kie-
rownik programu – lekarz, decyduje o zastosowaniu
środka substytucyjnego, kierując się stanem zdrowia
pacjenta. Mimo iż większość programów leczenia
substytucyjnego w Europie, Stanach Zjednoczonych
i Australii jest oparta na metadonie, istnieją inne
leki, które są skuteczne w leczeniu uzależnienia od

opiatów (np. buprenorfina). Chociaż liczba pacjentów,
którzy źle tolerują leczenie metadonem, jest niewiel-
ka, należy z całą pewnością zapewniać im inne leki
zastępcze.
3. Czy Ministerstwo Zdrowia planuje zmianę § 3
ust. 2 rozporządzenia w sprawie leczenia substytu-
cyjnego w celu szerszego dopuszczenia innych leków,
a jeśli nie, to dlaczego?
W planowanej nowelizacji rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 19 października 2007 r. w spra-
wie szczegółowego trybu postępowania przy leczeniu
substytucyjnym oraz szczegółowych warunków, któ-
re powinien spełniać zakład opieki zdrowotnej pro-
wadzący leczenie substytucyjne, nie wymienia się
metadonu jako podstawowego środka stosowanego
w leczeniu substytucyjnym, proponując zapis w brzmie-
niu: Leczenie substytucyjne prowadzi się przy użyciu
środka substytucyjnego dopuszczonego do obrotu
jako produkt leczniczy.
4. Czy stan zdrowia pacjentów korzystających
z terapii metadonowej jest monitorowany w sposób
dostateczny i czy monitoring ten stanowi przedmiot
refleksji ministerstwa?
Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem mini-
stra zdrowia z dnia 19 października 2007 r. w spra-
wie szczegółowego trybu postępowania przy leczeniu
substytucyjnym oraz szczegółowych warunków, któ-
re powinien spełniać zakład opieki zdrowotnej pro-
wadzący leczenie substytucyjne, jednym z celów pro-
wadzenia leczenia substytucyjnego jest poprawa sta-
nu somatycznego i psychicznego osób uzależnionych.
Zgodnie z tym założeniem załącznik nr 7 do rozpo-
rządzenia ministra zdrowia w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej
i leczenia uzależnień (Dz. U. z 2009 r. Nr 140,
poz. 1146) szczegółowo wskazuje, iż poza podaniem
leku substytucyjnego pacjent leczony w programie
ma dostęp między innymi do okresowych badań sta-
nu somatycznego i psychicznego.
5. Czy zasadność stosowania określonych dawek
metadonu w ramach terapii substytucyjnej została
w sposób dostatecznie rzetelny udowodniona medycz-
nie i czy stan zdrowia używających go pacjentów jest
pod tym względem monitorowany?
Uzależnienie od opioidów jest rozpatrywane jako
stan przewlekle nawracający, a zatem leczenie powin-
no mieć również charakter stały, tak jak w przypad-
ku innych przewlekłych chorób (cukrzyca, nadciśnie-
nie), w leczeniu których stosuje się leki mające nie-
stety działania niepożądane i skutki uboczne. Meta-
don jest syntetycznym agonistą receptorów opioido-
wych z okresem połowicznego rozpadu 24–36 godzin
(stosunkowo długim w porównaniu z heroiną), co jest
jego niewątpliwą zaletą w leczeniu osób uzależnio-
nych od opioidów.
Do głównych efektów działania metadonu należy
łagodzenie psychicznego głodu narkotyku, tłumienie
objawów zespołu abstynencyjnego, blokowanie eufo-
rycznych skutków działania heroiny. Z uwagi na
655
przewlekły charakter uzależnienia większość pacjen-
tów wymaga wysokich dawek metadonu i leczenia
przez czas nieokreślony. Długoterminowe leczenie
metadonowe okazało się bardziej skuteczne od lecze-
nia krótkoterminowego czy detoksykacji. Leczenie
substytucyjne zostało poddane gruntownej ewaluacji
i okazało się skuteczne w osiąganiu takich celów, jak
redukcja konsumpcji nielegalnych narkotyków, za-
chowań ryzykownych i przestępczości.
W celu uzyskania pozytywnych wyników wyma-
gane jest podawanie odpowiednich dawek tak meta-
donu, jak i buprenorfiny (EMCDDA, 2002). Optymal-
ną dawką metadonu dla osoby uzależnionej od opio-
idów jest 60–120 mg metadonu (w przypadku bupre-
norfiny 8–12 mg). Należy przy tym pamiętać, że ob-
jawy kliniczne oraz zgłaszane przez pacjenta objawy
zespołu abstynencyjnego, a także kontynuowanie
używania nielegalnych opioidów są wskazaniami nie-
odpowiedniego (zbyt niskiego) dawkowania leku (Le-
avitt i współ., 2000).
Mimo iż niektóre osoby przestają odczuwać po-
trzebę korzystania z leków stosowanych w substytu-
cji, większość jednak potrzebuje długiego czasu le-
czenia. Dawki poniżej 60 mg są na ogół nieskuteczne,
ponieważ nie są wystarczająco wysokie do wywołania
efektu blokady w komórkach mózgowych. Należy po-
kreślić, iż badania naukowe wskazują, że im głębsze
uzależnienie, tym większe powinny być dawki, a le-
czenie powinno trwać dłużej (Farrel i współ., 1999).
Należy jednak pamiętać, iż każdy pacjent wyma-
ga indywidualnego traktowania. W leczeniu substy-
tucyjnym przepisuje się leki tak jak w każdym innym
leczeniu. Odpowiednią dawkę ustala się na podstawie
relacji lekarz – pacjent, przy uwzględnieniu medycz-
nej oceny indywidualnych (metabolicznych) potrzeb
pacjenta oraz innych uwarunkowań i prowadzonych
terapii.
W praktyce oznacza to, że część pacjentów sub-
stytucyjnych przez wiele lat nie będzie zmniejszać
dawek leku, tak jak pacjentów w depresji nie pozba-
wia się środków antydepresyjnych, a pacjentów kar-
diologicznych leków na serce, tak pacjentów korzy-
stających z leczenia substytucyjnego nie należy
zmuszać do odstawiania leków, które – co jest po-
twierdzone licznymi badaniami naukowymi na ca-
łym świecie – poprawiają jakość i długość ich życia.
Należy pamiętać, że stabilizacja stanowi niezbędny
warunek zmiany, a przymusowa redukcja dawek
leku bez zgody pacjenta nie przynosi spodziewanych
efektów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
656
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie propozycji zmian w zakresie zasad
naliczania dochodów gmin i powiatów z tytułu
udziału w podatku dochodowym
od osób fizycznych (15053)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r. nr SPS-
-023-15053/10 interpelacją poseł Teresy Piotrowskiej
oraz grupy posłów w sprawie propozycji zmian w za-
kresie zasad naliczania dochodów gmin i powiatów
z tytułu udziału w podatku dochodowym od osób fi-
zycznych uprzejmie wyjaśniam:
Jedną z podstawowych zasad, na których opiera
się system finansowania gmin, jest obiektywizacja
zasileń budżetów samorządowych zarówno w formie
transferu środków z budżetu państwa, jak i udziałów
w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa
subwencji ogólnej z budżetu państwa. Oznacza to
w szczególności:
1) określenie ściśle sformalizowanych zasad usta-
lania wielkości subwencji ogólnej dla poszczególnych
gmin, sposobu ustalania dochodów z tytułu udziału
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych oraz od osób prawnych,
2) zniesienie możliwości uznaniowego przyznawa-
nia przez ministra finansów – z własnej inicjatywy
lub w wyniku kierowanych do resortu indywidual-
nych wniosków – dodatkowych środków poza okre-
ślonymi w ustawie.
Od dnia 1 stycznia 2004 r. kwestie, o których
mowa wyżej, reguluje ustawa z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 9 ww. ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego udział jednostki sa-
morządu terytorialnego we wpływach z podatku do-
chodowego od osób fizycznych ustala się, mnożąc
ogólną kwotę wpływów z tego podatku przez określo-
ny ustawowo współczynnik (0,3694 dla gmin na 2010 r.,
0,1025 dla powiatów i 0,0160 dla województw)
i wskaźnik równy udziałowi należnego, w roku po-
przedzającym rok bazowy, podatku dochodowego od
osób fizycznych zamieszkałych na obszarze jednostki
samorządu terytorialnego w ogólnej kwocie należne-
go podatku w tym samym roku, ustalonego na pod-
stawie danych zawartych w złożonych zeznaniach
podatkowych o wysokości osiągniętego dochodu oraz
rocznym obliczeniu podatku dokonanym przez płat-
ników, według stanu na dzień 15 września roku ba-
zowego.
Ministerstwo Finansów corocznie zbiera z izb
skarbowych – za pośrednictwem systemu Poltax –
dane o należnym podatku dochodowym od osób fi-
zycznych wynikające z zeznań rocznych podatników.
Dane te są następnie agregowane na poszczególne
gminy, powiaty i województwa.
Podstawę do agregacji na poszczególne gminy da-
nych o podatku PIT należnym od osób fizycznych
zamieszkałych na obszarze gminy stanowi adres
miejsca zamieszkania wskazany przez podatnika na
formularzu NIP-3. Zgłoszenia identyfikacyjne bądź
aktualizacyjne składane przez podatników w urzę-
dzie skarbowym właściwym w sprawach ewidencji są
źródłem tak zwanego adresu rejestracyjnego.
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji po-
datników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681,
z późn. zm.), podatnicy objęci obowiązkiem dokona-
nia zgłoszenia identyfikacyjnego zobowiązani są do
podania m.in. adresu zamieszkania. Każdy podat-
nik podlegający obowiązkowi ewidencyjnemu w przy-
padku zmiany danych objętych zgłoszeniem identy-
fikacyjnym zobowiązany jest na podstawie art. 9
ust. 1 ww. ustawy do bieżącej aktualizacji danych
i zgłoszenia tego faktu do właściwego naczelnika
rzędu skarbowego poprzez złożenie odpowiedniego
formularza.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycz-
nych mają obowiązek wpisywać w formularzach ze-
znań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej
straty) w roku podatkowym adres zamieszkania
w ostatnim dniu roku podatkowego, za który składa-
ne jest zeznanie, a gdy zamieszkanie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej ustało przed tym dniem
– ostatnie miejsce zamieszkania na jej terytorium, co
decyduje o właściwości urzędu skarbowego w spra-
wach podatku dochodowego od osób fizycznych.
W przypadku podatników wnoszących o łączne opo-
datkowanie dochodów z dochodami małżonka wła-
ściwym miejscowo organem podatkowym jest organ
podatkowy ustalony według miejsca zamieszkania
małżonków, a jeżeli małżonkowie mają różne miejsca
zamieszkania – organ podatkowy ustalany jest we-
dług miejsca zamieszkania jednego z małżonków
(tj. pierwszej osoby występującej w zeznaniu). Po-
uczenie w tej kwestii znajduje się w broszurach infor-
macyjnych do zeznań.
Jednocześnie Ministerstwo Finansów informuje,
że dane dotyczące adresu zamieszkania są wprowa-
dzane do systemu Poltax na podstawie formularzy
identyfikacyjnych NIP, a nie danych wykazywanych
w formularzach podatkowych PIT. Wszelkie zmiany
w tym zakresie należy więc dokonywać z wykorzy-
staniem formularzy identyfikacyjnych NIP.
Problem, przedstawiony przez grupę posłów w in-
terpelacji, polegający na migracji zamożnej części
mieszkańców tzw. dużych miast do gmin i powiatów
ościennych, wynikiem czego jest utrata znacznej czę-
ści dochodów z tytułu udziału w podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, może mieć miejsce w przy-
padku, gdy podatnicy zmieniając miejsce faktycznego
zamieszkania równocześnie dokonali aktualizacji da-
nych i zgłosili ten fakt do właściwego naczelnika rzę-

du skarbowego poprzez złożenie odpowiedniego for-
mularza.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż
przeciwne stanowisko prezentują gminy położone
w bezpośrednim sąsiedztwie dużych miast, w ocenie
których zamożni mieszkańcy faktycznie mieszkają
i prowadzą swoje życie na terenie małych ościen-
nych gmin, podczas gdy danych zgłaszanych na for-
mularzach identyfikacyjnych NIP wynika, iż cały
czas są oni mieszkańcami dużego miasta. W ten spo-
sób duże miasto otrzymuje wyższe dochody z tytułu
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych.
Faktem jest, iż osoby pracujące w dużym mieście
i nie zamieszkałe na jego obszarze nie przyczyniają
się bezpośrednio do wzrostu dochodów z tytułu
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych, natomiast mają wpływ na rozwój
gospodarczy miasta. Ewentualne koszty ponoszone
przez miasto na obsługę tych osób są rekompensowa-
ne poprzez środki finansowe pozostawione przez te
osoby w sklepach, punktach gastronomicznych, mu-
zeach, kinach, teatrach, a nawet na stacjach benzy-
nowych itp. Wyższe wydatki z budżetów miast na
infrastrukturę są rekompensowane większymi wpły-
wami do ich budżetów z tytułu wszelkiego rodzaju
opłat. W tych miastach rozwija się infrastruktura
turystyczna, tworzone są liczne miejsca pracy – co
powoduje dodatkowy napływ do budżetu gminy środ-
ków pochodzących z podatków i opłat.
Wszystkie miasta na prawach powiatu mają spe-
cyficzny zakres zadań. Nie istnieje natomiast osobna
kategoria jednostek samorządu terytorialnego – mia-
sta na prawach powiatu. Dlatego zarówno subwencja
ogólna, jak i dochody z tytułu udziału we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz
z podatku dochodowego od osób prawnych są wyli-
czane dla miast na prawach powiatu odrębnie w czę-
ści gminnej i w części powiatowej.
Należy zauważyć, że ustawa o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego nie przewiduje roz-
wiązań systemowych polegających na szczególnym
traktowaniu wybranych grup gmin. Zawiera rozwią-
zania, które w sposób jednolity i obiektywny regulu-
ją finanse poszczególnych jednostek samorządu tery-
torialnego.
Ustrój finansowy jednostek samorządu terytorial-
nego jest integralną częścią systemu finansów pu-
blicznych. Dlatego też zmiana systemu zasilania fi-
nansowego gmin, powiatów i województw samorzą-
dowych będzie wywierać istotny wpływ na finanse
publiczne.
W ciągu 20 lat funkcjonowania samorządu teryto-
rialnego w Polsce zbudowane zostały solidne podstawy
funkcjonowania systemu zasilania finansowego jed-
nostek samorządu terytorialnego, a zwłaszcza gmin.
Dlatego też dalsze zmiany w tym systemie powinny
być prowadzone w sposób ostrożny i racjonalny.
Należy mieć na uwadze, że istotną pozycję w bu-
dżetach miast, a zwłaszcza miast na prawach powia-
657
tu, zajmują wpływy z tytułu udziałów w podatku
dochodowym od osób prawnych – od podatników ma-
jących siedzibę na terenie dużych miast.
Jeżeli podatnik podatku dochodowego od osób
prawnych posiada zakład (oddział) położony na ob-
szarze jednostki samorządu terytorialnego innej niż
właściwa dla jego siedziby, to część dochodu z tytułu
udziału we wpływach z tego podatku jest przekazy-
wana do budżetu jednostki samorządu terytorialne-
go, na której obszarze znajduje się ten zakład (od-
dział), proporcjonalnie do liczby zatrudnionych w nim
osób na podstawie umowy o pracę.
Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U.
Nr 9, poz. 43, z późn. zm.) jednostki samorządu tery-
torialnego mają możliwość samodzielnego kształto-
wania wysokości cen i opłat albo sposobu ustalania
cen i opłat za usługi komunalne o charakterze uży-
teczności publicznej oraz za korzystanie z obiektów
i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie tysięcy obłożnie chorych pacjentów
pozbawionych zadaniowej opieki
pielęgniarskiej w związku z decyzją NFZ
(15055)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Piotra Stanke, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15055/10, w sprawie tysięcy obłożnie cho-
rych pacjentów pozbawionych zadaniowej opieki pie-
lęgniarskiej w związku z decyzją Narodowego Fun-
duszu Zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
Opieka długoterminowa realizowana jest w dwóch
działach administracji rządowej: zdrowia i zabezpie-
czenia społecznego. Po stronie ochrony zdrowia opie-
ka długoterminowa przeznaczona jest dla osób obłoż-
nie i przewlekle chorych niewymagających hospitali-
zacji, u których występują istotne deficyty w samo-
opiece i którzy wymagają całodobowej, profesjonal-
nej, intensywnej opieki i pielęgnacji oraz kontynuacji
leczenia. Celem opieki jest także przygotowanie cho-
658
rego i jego rodziny do samoopieki i samopielęgnacji
w warunkach domowych.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. usta-
wy oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie za-
warcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem
świadczeniobiorca w zależności od stanu zdrowia
może mieć udzielane świadczenia gwarantowane re-
alizowane w warunkach stacjonarnych i domowych.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje
się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta wy-
korzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Celem poprawy dostępności do gwarantowanych
świadczeń pielęgnacyjno- opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej dokonano nowelizacji rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej. Zmiany dotyczyły m.in. wy-
kreślenia z przepisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji,
przez okres powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze
świadczeń pielęgniarskich wymienionych w § 9 ust. 2
pkt 1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki
czy wykonywania opatrunków.
Ponadto określono, iż pielęgniarka może jedno-
czasowo opiekować się nie więcej niż 6 świadczenio-
biorcami przebywającymi pod różnymi adresami
i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami przebywają-
cymi pod tym samym adresem zamieszkania (np.
w domu pomocy społecznej). Wprowadzone zmiany
powodują, że zarówno w opiece stacjonarnej, jak i do-
mowej świadczenia gwarantowane z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej będą udzielane świadczeniobior-
cy, który w ocenie skalą opartą na skali Barthel
otrzymał 40 punktów lub mniej.
Odnosząc się bezpośrednio do realizacji zadań
pielęgniarskiej opieki domowej w podstawowej opiece
zdrowotnej finansowanej metodą zadaniową, infor-
muję, że ta forma opieki była realizowana od 2008 r.
do 28 lutego 2010 r. W 2009 r. finansowanie świad-
czeń pielęgniarki POZ realizowane było według
wskazanej przez świadczeniodawcę we wniosku o za-
warcie umowy metody finansowania świadczeń, to
jest metody zadaniowej lub kapitacyjnej. W następ-
stwie wydania przez prezesa NFZ zarządzenia
nr 36/2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniają-
cego zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna metoda zadaniowa finansowania świad-
czeń została zlikwidowana (z terminem zakończenia
udzielania świadczeń do 28 lutego 2010). Decyzja do-
tycząca likwidacji zadaniowej metody finansowania
świadczeń pielęgniarskich w POZ wynika z przyczyn
ekonomicznych leżących po stronie funduszu, spowo-
dowanych niższymi od planowanych na 2009 r. oraz
prognozowanymi na 2010 r. przychodami NFZ z ty-
tułu składki na ubezpieczenie zdrowotne, co unie-
możliwiło w 2009 r. dyrektorom oddziałów funduszu
podejmowanie nowych zobowiązań finansowych wo-
bec świadczeniodawców.
W związku ze zmianą zabezpieczenia świadczeń
dla pacjentów korzystających ze świadczeń pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej finansowa-
nych metodą zadaniową i koniecznością przeprowa-
dzenia postępowań konkursowych w celu zapewnie-
nia ciągłości opieki od dnia 1 stycznia do dnia 28 lu-
tego 2010 r. świadczenia były realizowane przez pie-
lęgniarską opiekę domową w POZ finansowaną me-
todą zadaniową na zasadach obowiązujących w 2009 r.
Zabezpieczenie tych świadczeń nastąpiło poprzez
przedłużenie umów w zakresie pielęgniarki POZ
– zadaniowa metoda finansowania, oraz umów o udzie-
lanie świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ra-
mach opieki długoterminowej – pielęgniarska opieka
długoterminowa domowa.
Od dnia 1 marca 2010 r. świadczeniobiorcom
udzielane są świadczenia pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej na warunkach określonych
w znowelizowanym rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1147, ze zm.). Wyżej wy-
mienione świadczenia zostały zabezpieczone przez od-
działy wojewódzkie funduszu poprzez aneksowanie
umów wieloletnich oraz dodatkowo poprzez przepro-
wadzenie konkursu ofert na ten zakres świadczeń.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
kwalifikują się do objęcia pielęgniarską opieką dłu-
goterminową domową ze względu na obowiązujące
kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ reali-
zowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub w miej-
scu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wyłącznie
tych świadczeniobiorców, u których stwierdzono ogra-
niczenie sprawności psychofizycznej spowodowane
procesem chorobowym i których ocena stanu samo-
obsługi, według skali opartej na skali Barthel, wy-
nosiła nie więcej niż 60 punktów. Natomiast do obję-
cia pielęgniarską opieką długoterminową domową
będą kwalifikowane osoby, u których ocena stanu

samoobsługi wynosi od 0 do 40 punktów według
skali opartej na skali Barthel. Powyższe nie oznacza
jednak, iż osoby, które ze względu na istniejące pro-
blemy zdrowotne wymagają udzielania systematycz-
nych świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich pozba-
wione. Pielęgniarka POZ realizowała i nadal jest
zobowiązana, na podstawie umowy zawartej z fun-
duszem, realizować opiekę pielęgniarską, zarówno
w warunkach ambulatoryjnych jak i w warunkach
domowych, na rzecz zadeklarowanych do niej świad-
czeniobiorców.
Z informacji przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wynika, że w 2009 r. 426 świadczenio-
dawców realizowało umowy w zakresie pielęgniarki
POZ – zadaniowa metoda finansowania świadczeń,
w tym 118 świadczeniodawców udzielało jednocze-
śnie świadczeń pielęgniarskiej opieki długotermino-
wej domowej. Liczba świadczeniobiorców zadeklaro-
wanych do pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda
finansowania wynosiła 352 606 (stan na dzień 30 wrze-
śnia 2009 r.), w tym 21 214 ocenionych skalą Barthel
(w przedziale 0–40 punktów – 13 726 osób, zaś w ska-
li 45–60 – 7130 osób).
Ponadto według informacji uzyskanych z szesna-
stu oddziałów wojewódzkich NFZ w dniu 3 marca br.
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej od 1 marca 2010 r. zostały zabezpieczone
poprzez aneksowanie umów wieloletnich oraz dodat-
kowo poprzez przeprowadzenie konkursu ofert dla
nowych świadczeniodawców, w tym m.in. pielęgnia-
rek, które dotychczas realizowały świadczenia w ra-
mach umów w rodzaju: podstawowa opieka zdrowot-
na w zakresie: świadczenia pielęgniarki POZ, finan-
sowanych metodą zadaniową.
Zgodnie z danymi przekazanymi przez zastępcę
prezesa ds. medycznych Narodowego Funduszu Zdro-
wia w piśmie z dnia 15 marca br., z analizy danych
przekazanych przez oddziały wojewódzkie funduszu
wynika, że od stycznia do lutego 2010 r. liczba pacjen-
tów objętych opieką zarówno przez pielęgniarkę POZ
– zadaniowa metoda finansowania (0–40 pkt w ska-
li opartej na skali Barthel), jak i w pielęgniarskiej
opiece długoterminowej domowej łącznie wynosiła
27 963, natomiast od 1 marca do 31 grudnia 2010 r.
szacuje się, że liczba pacjentów przewidzianych do
objęcia opieką będzie wynosić 28 022.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że proces
kontraktowania świadczeń w pielęgniarskiej opiece
długoterminowej domowej nie został zakończony.
W 11 oddziałach wojewódzkich NFZ (dolnośląskim,
lubuskim, łódzkim, małopolskim, opolskim, podkar-
packim, podlaskim, śląskim, warmińsko-mazur-
skim, wielkopolskim, zachodniopomorskim) trwają
nadal postępowania uzupełniające lub planowane są
ogłoszenia dodatkowych konkursów ofert.
Oddziały wojewódzkie NFZ informują, że po przed-
stawieniu przez świadczeniodawców sprawozdawczo-
ści za pierwszy miesiąc realizacji umów w zakresie
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
659
domowej będzie możliwa ocena faktycznego poziomu
zabezpieczenia ww. świadczeń oraz określenie, czy
istnieje potrzeba renegocjacji zawartych umów i zwięk-
szenia wartości kontraktów lub rozważenie możliwo-
ści przeprowadzenia uzupełniających postępowań
konkursowych.
Przedstawiając powyższe, podkreślam, że od
1 marca 2010 r. świadczenia podstawowej opieki
zdrowotnej są finansowane wyłącznie w oparciu
o roczną stawkę kapitacyjną korygowaną współczyn-
nikiem odpowiednim dla grupy wiekowej świadcze-
niobiorcy, tak jak miało to miejsce w 2009 r.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań zawartych
w interpelacji pana posła Piotra Stanke w sprawie
przywrócenia zadaniowej opieki pielęgniarskiej, in-
formuję, że w związku z likwidacją metody zadanio-
wej finansowania świadczeń pielęgniarki POZ Naro-
dowy Fundusz Zdrowia nie zaprzestał finansowania
świadczeń udzielanych przez pielęgniarki dla świad-
czeniobiorców zamieszkałych w domu rodzinnym lub
w DPS, lecz przesunięte zostały te świadczenia jako
odrębny zakres świadczeń do kontraktowania w ra-
mach świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki
długoterminowej.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie drugie, informuję, że Ministerstwo Zdrowia nie
prowadzi prac nad poszukiwaniem środków finan-
sowych na dalsze funkcjonowanie opieki zadanio-
wej. W odniesieniu do pytania trzeciego, w sprawie
zabezpieczenia opieki dla osób, które dotychczas ko-
rzystały z opieki realizowanej w formie zadaniowej,
informuję, że wszyscy świadczeniobiorcy, w tym
również mieszkańcy domów pomocy społecznej, któ-
rzy dokonali wyboru pielęgniarki podstawowej opie-
ki zdrowotnej na podstawie deklaracji wyboru, nie-
zależnie od przyjętej w umowie przez świadczenio-
dawcę metody finansowania świadczeń, będą objęci
opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompe-
tencji pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej.
Natomiast wobec osób wymagających wzmożonej
opieki będą realizowane świadczenia pielęgniarskiej
opieki długoterminowej realizowanej w domu świad-
czeniobiorcy.
Wykaz świadczeń gwarantowanych pielęgniarki
podstawowej opieki zdrowotnej oraz warunki ich re-
alizacji określa rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139, ze zm.). Pielęgniarka
udzielająca świadczeń z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej zobowiązana jest również do postępowa-
nia zgodnie z zakresem zadań określonym w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniar-
ki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 214, poz.1816). Natomiast postępowanie
w sprawie zawarcia i realizacji umowy w omawianym
zakresie świadczeń oraz warunki wymagane od
660
świadczeniodawców, w tym szczegółowe zasady roz-
liczania i finansowania tych świadczeń, określa pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie planów MON dotyczących
114. Szpitala Wojskowego w Przemyślu (15056)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Golby w sprawie
planów Ministerstwa Obrony Narodowej dotyczących
114. Szpitala Wojskowego w Przemyślu (SPS-023-
-15056/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Reorganizacja wojskowej służby zdrowia wynika
z wprowadzanych zmian związanych z procesem pro-
fesjonalizacji armii polegającym m.in. na jej uzawo-
dowieniu, zmianie dyslokacji jednostek wojskowych
oraz zmniejszeniu stanów osobowych. Zmiany te po-
ciągają za sobą konieczność reorganizacji zabezpie-
czenia medycznego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej i dostosowania go do aktualnych potrzeb.
Zgodnie z przyjętą przez kierownictwo Minister-
stwa Obrony Narodowej koncepcją część szpitali, dla
których minister obrony narodowej jest organem
tworzącym, w tym 114. Szpital Wojskowy w Prze-
myślu, ma zostać przekazana poza resort obrony
narodowej.
W celu realizacji powyższych zadań szef Inspek-
toratu Wojskowej Służby Zdrowia wystąpił do woje-
wody podkarpackiego, marszałka woj. podkarpackie-
go, starosty powiatu przemyskiego i prezydenta mia-
sta Przemyśla z propozycją przekazania 114. Szpita-
la Wojskowego.
Pragnę zapewnić, że przekazanie poza resort
obrony narodowej części szpitali, w tym 114. Szpita-
la Wojskowego w Przemyślu, będzie realizowane
z zachowaniem szczególnej ostrożności. W porozu-
mieniu o połączeniu zakładów (szpitala wojskowego
z placówką cywilną) będą musiały znaleźć się zapisy,
na których podstawie szpital nadal będzie udzielał
świadczeń zdrowotnych, zostaną zachowane dotych-
czasowe rodzaje jego działalności, a przekazane nie-
ruchomości nie zostaną sprzedane w celu prowadze-
nia działalności komercyjnej. Ponadto zakład nie
zostanie połączony z placówką, która prowadzi dzia-
łalność konkurencyjną w stosunku do 114. Szpitala
Wojskowego, co w konsekwencji mogłoby spowodo-
wać jego likwidację i zwolnienia pracowników oraz
sprzedaż przekazanych nieruchomości.
Warunki te zostały przedstawione wszystkim
wspomnianym jednostkom samorządowym.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej In-
spektorat Wojskowej Służby Zdrowia prowadzi roz-
mowy w przedmiotowej sprawie z władzami samo-
rządowymi woj. podkarpackiego oraz z prezydentem
miasta Przemyśla. Na dzień dzisiejszy, w związku
z trwającymi pracami w sprawie przekazania szpita-
la wojskowego w Przemyślu poza resort obrony na-
rodowej, jest niezmiernie trudno określić termin ich
zakończenia. Niemniej jednak końcowym efektem
tych prac będzie połączenie szpitala wojskowego z za-
kładem opieki zdrowotnej, dla którego organem za-
łożycielskim jest obecnie marszałek woj. podkarpac-
kiego lub prezydent miasta Przemyśla.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie problemów prawnych związanych
z zaniżaniem cen ofertowych
przez chińskie firmy z branży budowlanej
(15058)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Żaczka, przekazaną
przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15058/10, w sprawie problemów prawnych związa-
nych z zaniżaniem cen ofertowych przez chińskie
firmy branży budowlanej, przedstawiam następujące
wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Odnosząc się do pytania pierwszego, informuję, iż
w przypadku ubiegania się o każde zamówienie pu-
bliczne wszystkie firmy, konsorcja, w tym także kon-
sorcja firm polsko-chińskich, muszą spełnić identycz-
ne wymogi określone przez zamawiającego, ustawę
z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.)

oraz akty wykonawcze wydane na podstawie ww.
ustawy.
W przypadku firm spoza krajów UE oraz krajów
objętych międzynarodową umową (GPA) w sprawie
zamówień rządowych oraz w każdym innym przy-
padku zamawiający jest obowiązany do badania ceny
zaoferowanej przez wykonawcę pod kątem jej realno-
ści w kontekście ewentualnego zaniżenia ceny (tzw.
cena dumpingowa).
Odnosząc się do przetargu na budowę odcinka
autostrady A2 Stryków – Konotopa, informuję, iż
w przypadku cen zaoferowanych przez chińskie kon-
sorcjum na budowę dwóch odcinków autostrady A2,
zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych, w celu ustalenia, czy oferty zawierają ra-
żąco niską cenę w stosunku do przedmiotu zamówie-
nia, zamawiający zwrócił się w formie pisemnej do
wykonawcy o udzielenie w określonym terminie wy-
jaśnień dotyczących elementów oferty mających wpływ
na wysokość ceny.
Konsorcjum chińskie udzieliło wyjaśnień na pi-
śmie. Zamawiający, oceniając je, brał pod uwagę obiek-
tywne czynniki, w szczególności oszczędność metody
wykonania zamówienia, wybrane rozwiązania tech-
niczne, wyjątkowo sprzyjające warunki wykonywa-
nia zamówienia dostępne dla wykonawcy, oryginal-
ność projektu oraz wpływ pomocy publicznej udzie-
lonej na podstawie odrębnych przepisów. Zamawia-
jący, oceniając ww. okoliczności, uznał, iż zaoferowa-
ne ceny nie są rażąco niskie w stosunku do przedmio-
tu zamówienia.
Należy zaznaczyć, iż kwestia ta była przedmiotem
protestu konkurujących wykonawców oraz odwoła-
nia do Krajowej Izby Odwoławczej. KIO oddaliła ww.
odwołania, podzielając pogląd zamawiającego, iż za-
oferowane przez konsorcjum chińskie ceny nie są ra-
żąco niskie w stosunku do przedmiotu zamówienia.
Kontrola nadzoru jakości prac dotychczas wyko-
nanych przez China Overseas Engineering Group
Co. Ltd. na rzecz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad nie wykazała zasadniczych niepra-
widłowości, a wykonane zadania odpowiadają wcze-
śniej postawionym wymogom jakościowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż co miesiąc
odbywają się rady budowy dotyczące realizacji wszyst-
kich odcinków kontraktu pn. „Projekt i budowa au-
tostrady A2 Stryków – Konotopa od km 365+261,42
do km 456+239,67”, na których omawiane są proble-
my związane z realizacją poszczególnych odcinków
autostrady A2. Ostatnia rada budowy odbyła się
w gmachu Ministerstwa Infrastruktury w dniu
25 marca 2010 r.
Inwestycja realizowana jest w systemie „Projek-
tuj i buduj”. Zgodnie z założeniami tego systemu wy-
konawca sam projektuje drogę, którą następnie bu-
duje, dzięki czemu inwestycja realizowana jest
w szybszym tempie niż w systemie tradycyjnym. Ak-
tualnie trwają prace projektowe, w związku z czym
Państwowa Inspekcja Pracy jest uprawniona do
sprawdzenia warunków pracy na etapie projektowa-
661
nia i uzyskiwania niezbędnych decyzji administra-
cyjnych. Po rozpoczęciu robót budowlanych PIP bę-
dzie mogła również skontrolować warunki przestrze-
gania bezpieczeństwa i higieny pracy na placach
budowy.
Chciałbym podkreślić, iż zgodnie z obowiązujący-
mi przepisami istnieje bezwzględny wymóg równego
traktowania firm ubiegających się o zamówienia pu-
bliczne z UE oraz krajów objętych GPA. Bardziej li-
beralne przepisy dotyczą firm i konsorcjów z pozosta-
łych państw. Jednak zamawiający musi w każdym
przypadku brać pod uwagę wszystkie elementy, któ-
re są składnikiem oferowanych cen, w tym ewentu-
alną pomoc publiczną skierowaną do tych firm.
Reasumując, pragnę dodać, iż nie ma reguł, które
automatycznie zaliczają do najkorzystniejszych ofer-
ty z wysokimi lub bardzo wysokimi cenami. Pragma-
tyzm oraz doświadczenie wskazują, iż oferty z cena-
mi umiarkowanymi lub wręcz niskimi niejednokrot-
nie okazują się ofertami korzystniejszymi, spełniają-
cymi w pełni wymogi techniczne i jakościowe zama-
wiającego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Wojtkiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu
(15059)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-15059/10 z dnia 12 marca 2010 r.
przesyłające interpelację posła Michała Wojtkiewi-
cza oraz grupy posłów w sprawie zwrotu nadpłaty
za kartę pojazdu, uprzejmie informuję, że na pyta-
nia posłów zawarte w tej interpelacji udzielałem od-
powiedzi w trakcie posiedzenia Sejmu w dniu 18 marca
br. Poinformowałem wówczas o historii wprowadze-
nia podwyższonej opłaty 500,00 zł za wydanie karty
pojazdu w latach 2002–2006 i skutkach z tym zwią-
zanych.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du z wytycznymi Prawa o ruchu drogowego oraz
662
Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej ministerstwo
podjęło prace legislacyjne w celu wydania nowego
rozporządzenia w tej sprawie, proponując obniżenie
tej opłaty do 75,00 zł. Słusznym rozwiązaniem było-
by wydanie tego rozporządzenia przed wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego, co mogłoby przyczynić
się do umorzenia postępowania przez Trybunał Kon-
stytucyjny. Strona samorządowa w wyniku licznych
konsultacji projektu tego rozporządzenia spowodo-
wała jednak wstrzymanie wydania rozporządzenia
do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Kon-
stytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia Trybunału można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie i w gra-
nicach powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury niezwłocznie wydał nowe rozporzą-
dzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r. wprowadzi-
ło obniżoną wysokość opłaty za wydanie karty pojaz-
du – 75,00 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne
prowadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego
na wniosek obywateli przeciwko powiatom w celu
uzyskania zwrotu nadpłaty (425,00 zł) za wydaną
kartę pojazdu, samorząd powiatowy postuluje o roz-
strzygnięcie sprawy finansowania samorządu i re-
kompensaty utraty dochodów z tytułu zwrotu nad-
płaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami są-
dowymi wynikającymi z niekorzystnych wyroków
sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia
postulatów strony samorządowej i przyznania po-
wiatom wnioskowanych środków z budżetu pań-
stwa. W związku z interpelacją grupy posłów mini-
ster infrastruktury wystąpił ponownie w dniu 31 mar-
ca br. o stanowisko w tej sprawie do ministra finan-
sów. Zgodnie z otrzymaną odpowiedzią MF wyraził
pogląd, że: „zwiększenie opłaty za kartę pojazdu do
kwoty 500,00 zł nie wiązało się z dodatkowymi za-
daniami dla powiatów, a wynikające z tego tytułu
znacznie zwiększone środki stanowiły dodatkowe
dochody powiatów.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów na wykony-
wanie innych zadań.
Należy także zauważyć, iż w orzecznictwie brak
jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nad-
płaty za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom,
np. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia
2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. nr 12, poz. 138,
OSP z 2009 r. nr 4, poz. 37) stwierdza, iż Skarb Pań-
stwa nie ponosi odpowiedzialności za szkody wyrzą-
dzone przez wydanie rozporządzenia Ministra Infra-
struktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310)
w czasie, gdy przepisy tego rozporządzenia, pomimo
stwierdzenia ich sprzeczności z Konstytucją i ustawą
zwykłą przez Trybunał Konstytucyjny, dalej obowią-
zywały”.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty, do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu
opłaty za kartę pojazdu.”
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że zadekla-
rowałem i podtrzymuję, ze względu na interdyscypli-
narność tej kwestii, wolę wspólnego działania mię-
dzyresortowego w celu rozpatrzenia możliwości fi-
nansowego rozwiązania dla strony samorządowej.
W tym celu, w związku z ustaleniami zespołu infra-
struktury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, który również zajmuje się omawianą
sprawą, zaproponuję przewodniczącemu Stałego Ko-
mitetu Rady Ministrów spotkanie z udziałem mini-
stra finansów i ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji oraz reprezentacji strony samorządowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie przygotowań Polski
do finałowego turnieju Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 (15060)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Kazimierza Gwiaz-
dowskiego przekazaną pismem z dnia 12 marca 2010 r.
(sygn. SPS-023-15060/10) w sprawie przygotowań
Polski do finałowego turnieju Mistrzostw Europy

w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012 uprzejmie informu-
ję, co następuje.
1. Czy będziemy przygotowani w 100% do finało-
wego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012?
UEFA Euro 2012™ jest przedsięwzięciem o złożo-
nym charakterze, które może Polsce przynieść wie-
lowymiarowe korzyści zarówno gospodarcze, jak
i społeczne. Przygotowania kraju do turnieju obejmu-
ją przygotowanie odpowiedniej infrastruktury oraz
aspekty organizacyjne pozwalające na sprawne zor-
ganizowanie UEFA Euro 2012™. Sukces imprezy
kraju goszczącego mistrzostwa uzależniony będzie
od połączenia odpowiedniej infrastruktury z dosko-
nałą organizacją w zakresie bezpieczeństwa, opieki
medycznej, logistyki, serwisu oraz obsługi telekomu-
nikacyjnej. Sam turniej, jako wydarzenie sportowe,
w 2012 r. zorganizowany będzie przez UEFA z wyko-
rzystaniem zbudowanych obiektów oraz przygotowa-
nej infrastruktury i organizacji. Reasumując, należy
stwierdzić, że Polska, dzięki przyjętej formule zarzą-
dzania procesem przygotowań, będzie gotowa do
przeprowadzenia przez UEFA 3-tygodniowego tur-
nieju w czerwcu 2012 r.
2. Jak Ministerstwo Sportu i Turystyki zamierza
rozwiązać problem miejsc noclegowych?
Celem strategicznym przygotowań do UEFA Euro
2012™ w obszarze hoteli i zakwaterowania jest przy-
gotowanie dla gości imprezy infrastruktury hotelo-
wej o wysokim standardzie, a dla drużyn narodo-
wych – centrów pobytowych, umożliwiających dostęp
do infrastruktury sportowej na potrzeby treningów.
W styczniu 2009 r. UEFA wyznaczyła firmę TUI Tra-
vel Ltd z siedzibą w Manchesterze (UK) jako oficjal-
ną agencję ds. zakwaterowania UEFA Euro 2012™.
Oczekiwania agencji ds. zakwaterowania dotyczące
Rys. 1. Liczba zakontraktowanych pokoi w segmencie 3, 4 i 5 gwiazdek wg miast gospodarzy Euro 2012 na
dzień 19 lutego 2010 r.
HOTELE UEFA - POKOJE
663
współpracy, a zwłaszcza kontraktu hotelowego, to
m.in. 65% dostępnych pokoi do dyspozycji UEFA. Na-
leży zaznaczyć, że za negocjacje hotelowe w pełni od-
powiada agencja, natomiast spółka PL.2012 wystę-
puje w roli organizatora spotkań (także poprzez ko-
ordynatorów miejskich). W szczególnie skomplikowa-
nych przypadkach PL.2012 pełni rolę mediatora.
Poniższy wykres przedstawia stan zakontrakto-
wanych pokoi w segmencie 3, 4 i 5 gwiazdek wg miast
gospodarzy Euro 2012.
Powyższe dane świadczą o odpowiednim przygo-
towaniu miast gospodarzy Euro 2012 do turnieju
w obszarze zakwaterowania dla UEFA Family. Do-
stępność pokoi w każdym z miast (wraz z regionem)
jest blisko dwukrotnie wyższa od liczby pokoi ocze-
kiwanych przez UEFA.
3. Czy jest szansa na wybudowanie planowanych
dróg ekspresowych i autostrad oraz wyremontowanie
linii kolejowych, dworców i portów lotniczych?
Minister sportu i turystyki dla potrzeb precyzyj-
nej i rzetelnej analizy stanu przygotowań infrastruk-
turalnych określił 136 przedsięwzięć oraz ich uzupeł-
nienia o przedsięwzięcia lotniskowe oraz transporto-
we związane z UEFA Euro 2012™. W efekcie każde-
mu z przedsięwzięć, kierując się kryteriami, takimi
jak realizacja gwarancji danych UEFA oraz wpływ
na jakość organizacji UEFA Euro 2012™, nadano je-
den z trzech priorytetów:
— przedsięwzięcia krytyczne, które stanowią nie-
jako warunek konieczny do zrealizowania, aby przy-
gotowania do UEFA Euro 2012™ zakończyły się suk-
cesem,
— przedsięwzięcia ważne, które podnoszą jakość
procesu przygotowań do UEFA Euro 2012™,
1
664
— przedsięwzięcia pozostałe, które przede wszyst-
kim wykorzystują UEFA Euro 2012™ jako kataliza-
tor inwestycji.
Priorytetyzacja służy umożliwieniu koncentracji
działań podmiotów zaangażowanych w proces przy-
gotowań w obszarze infrastruktury na przedsięwzię-
ciach najbardziej istotnych ze względu na przygoto-
wanie UEFA Euro 2012™. Wg danych na dzień 31 stycz-
nia 2010 r. realizowane w terminie było 76% projektów
w grupie przedsięwzięć krytycznych, w grupie przed-
sięwzięć ważnych – 60% projektów, natomiast w po-
zostałych – 44% projektów.
4. Czy jest możliwe zwiększenie liczby miejsc par-
kingowych przy stadionach?
W chwili obecnej, zgodnie z przyjętymi założenia-
mi i planem, trwają prace nad opracowaniem szcze-
gółowych koncepcji komunikacyjnych w zakresie
krajowym i lokalnym (miasta gospodarze) uwzględ-
niających wszystkie scenariusze przemieszczania się
gości turnieju z uwzględnieniem liczby i rodzaju roz-
grywanych meczów oraz drużyn piłkarskich, które
przybędą do Polski w 2012 r. Pierwsza wersja kon-
cepcji zostanie zaprezentowana w III kwartale 2010 r.
Na tej podstawie w ścisłej współpracy z UEFA zosta-
nie określona finalna liczba miejsc parkingowych
przy poszczególnych stadionach.
5. Kto będzie utrzymywał stadiony po zakończe-
niu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej UEFA Euro 2012?
Koszty utrzymania stadionów spoczywać będą na
ich właścicielach. Właścicielem stadionu narodowego
w Warszawie jest Skarb Państwa. Właścicielami sta-
dionów w Gdańsku, Poznaniu i Wrocławiu są właści-
we samorządy lokalne.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie dramatycznej sytuacji
w Kaliskich Zakładach Przemysłu Terenowego
wynikającej z braku zamówień
Państwowej Straży Pożarnej (15062)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15062/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Adama Rogackiego w sprawie dramatycznej sy-
tuacji w Kaliskich Zakładach Przemysłu Terenowego
wynikającej z braku zamówień Państwowej Straży
Pożarnej, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż w ramach ustawy
budżetowej na 2010 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 102) ujęto
wydatki na Państwową Straż Pożarną w łącznej kwo-
cie 2 079 541 tys. zł, z czego:
1) w części 42 – 119 468 tys. zł,
2) w części 85 – 1 960 073 tys. zł, w tym:
— rozdział 75410 – Komendy wojewódzkie Pań-
stwowej Straży Pożarnej – 158 051 tys. zł,
— rozdział 75411 – Komendy powiatowe Państwo-
wej Straży Pożarnej – 1 802 022 tys. zł.
Jednostki organizacyjne Państwowej Straży Po-
żarnej finansowane są z różnych części budżetu
państwa:
— z części 42, której dysponentem głównym jest
minister spraw wewnętrznych i administracji. Z ww.
części budżetu państwa finansowane są: Komenda
Główna Państwowej Straży Pożarnej, szkoły Pań-
stwowej Straży Pożarnej oraz Centralne Muzeum
Pożarnictwa;
— z części 85, której dysponentami głównymi są
poszczególni wojewodowie. Z ww. części budżetu pań-
stwa finansowanych jest 16 komend wojewódzkich
i 335 komend powiatowych (miejskich) Państwowej
Straży Pożarnej. Przedmiotowe środki finansowe
przeznaczone na funkcjonowanie Państwowej Straży
Pożarnej na obszarze powiatu przekazywane są sta-
rostom i prezydentom miast w formie dotacji celowej
budżetu państwa (vide: art. 19a ust. 2 ustawy z dnia
24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej,
t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 146 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240) dysponenci części budżetowych,
w terminie 21 dni od dnia ogłoszenia ustawy budże-
towej, przekazują jednostkom podległym informacje
o kwotach dochodów i wydatków, w tym wynagro-
dzeń. Jednostki te sporządzają plany finansowe ce-
lem zapewnienia ich zgodności z ustawą budżetową.
W przypadku komend powiatowych Państwowej
Straży Pożarnej podstawą ich gospodarki finansowej
jest uchwała budżetowa organu stanowiącego jed-
nostki samorządu terytorialnego. Zarząd jednostki
samorządu terytorialnego w terminie 21 dni przeka-
zuje podległym jednostkom informacje o wysokości
przyznanej dotacji.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej kwoty, jaką
w 2010 r. zamierza przeznaczyć na zakup sprzętu
przeciwpożarowego Państwowa Straż Pożarna, pra-
gnę poinformować, iż z informacji przekazanych
przez Komendę Główną Państwowej Straży Pożarnej
wynika, iż nie dysponuje ona informacjami o wyso-
kości kwot przeznaczonych na zakup sprzętu prze-
ciwpożarowego przez powiatowe komendy Państwo-
wej Straży Pożarnej.
Powyższe wynika z tego, iż zgodnie z art. 51 ust. 1
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie po-

wiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.) powiat samodzielnie prowadzi gospodar-
kę finansową na podstawie budżetu powiatu. W ra-
mach przyznanych środków finansowych przezna-
czonych na działalność komend powiatowych (miej-
skich) właściwy miejscowo komendant powiatowy
(miejski) Państwowej Straży Pożarnej określa szcze-
gółowy plan zakupów i inwestycji realizowanych
w danym roku budżetowym.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż komendant główny Państwowej Straży Pożarnej,
realizując założenia ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r.
o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji, Stra-
ży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura
Ochrony Rządu w latach 2007–2011” (Dz. U. z 2007 r.
Nr 35, poz. 213), w 2010 r. przewiduje:
— zakup i wymianę sprzętu oraz systemów telein-
formatycznych na kwotę w wysokości 25 200 000 zł,
— zakup i wymianę sprzętu transportowego na
łączną kwotę 33 980 000 zł,
— budowę nowych i modernizację obiektów obec-
nie użytkowanych przez Państwową Straż Pożarną,
na którą zostanie przeznaczona kwota w wysokości
19 225 000 zł.
W odniesieniu do kwestii zakupu hełmów strażac-
kich uprzejmie informuję, iż Komenda Główna Pań-
stwowej Straży Pożarnej nie posiada informacji od-
nośnie planowanych zakupów środków ochrony in-
dywidualnej (hełmów) w 2010 r. przez komendy po-
wiatowe (miejskie) Państwowej Straży Pożarnej.
Ponadto trudno przewidywać, jaka część ewentual-
nych zamówień będzie realizowana przez Kaliskie
Zakłady Przemysłu Terenowego, gdyż tryb i zasady
dokonywania zakupów przez jednostki budżetowe
reguluje ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.). Jednocześnie zaznaczyć na-
leży, iż obecnie na polskim rynku funkcjonuje 6 pro-
ducentów hełmów strażackich.
Z informacji posiadanych przez Komendę Główną
Państwowej Straży Pożarnej w przedmiotowym za-
kresie wynika, iż w 2008 r. oraz 2009 r. jednostki
organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej zakupiły
od 8% do 12% normatywnej należności hełmów,
tj. w 2008 r. – 3268 szt., zaś w 2009 r. – 2298 szt.,
z czego 43% zakupionych hełmów było wyprodu-
kowanych przez Kaliskie Zakłady Przemysłu Te-
renowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
665
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie art. 141 ustawy
Ordynacja podatkowa (15064)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pani Beaty Szydło
z dnia 5 marca 2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r., nr SPS-023-15064/10, w sprawie
rozumienia pojęcia „skutki podatkowe”, zawartego
w art. 14l i 14k ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60, ze zm.),
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Pojecie „skutki podatkowe” nie zostało zdefinio-
wane w przepisach prawa podatkowego. Kierując się
zatem znaczeniem językowym, zwrot ten należy
traktować jako rezultat określonego zachowania się
(działania lub zaniechania) wywołującego określone
w przepisach prawa podatkowego następstwa. Stąd
też skutek podatkowy, o którym mowa w art. 14l
ustawy Ordynacja podatkowa, łączyć należy w szcze-
gólności z pojęciem obowiązku podatkowego, czyli
potencjalnym nakazem zapłaty podatku wynikają-
cym z zaistnienia zdarzenia określonego w ustawach
podatkowych. Skutkiem podatkowym będzie również
powstanie obowiązku o charakterze instrumental-
nym (np. obowiązek złożenia deklaracji, obowiązek
prowadzenia właściwej ewidencji).
Konieczność posłużenia się przez ustawodawcę
tak szerokim pojęciem podyktowana jest znacząco
zróżnicowanym przekrojem tematycznym wniosków
o wydanie interpretacji prawa podatkowego. Przed-
miot zapytań mogą bowiem stanowić zagadnienia
dotyczące bezpośrednio obowiązku zapłaty podatku
oraz prawa i obowiązki związane z prawidłową reali-
zacją tego obowiązku, jak również zagadnienia o cha-
rakterze procesowym. Wydana interpretacja może
także stanowić opinię w zakresie zarówno istnienia,
jak i nieistnienia obowiązku podatkowego w danym,
opisanym we wniosku, stanie faktycznym lub zda-
rzeniu przyszłym. Tym samym ewentualne wprowa-
dzenie legalnej definicji skutku podatkowego może
spowodować ograniczenie ochrony w jaką wyposaża-
ni są adresaci interpretacji. Niezbędne jest zatem
zachowanie pełnej elastyczności w przedmiotowej
kwestii.
Z tych względów wprowadzenie definicji legalnej
pojęcia „skutek podatkowy” nie wydaje się uzasad-
nione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
666
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie działań gdańskiej prokuratury
i sądów w sprawach dotyczących urzędników
samorządowych (15065)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Kozaka z dnia 5 mar-
ca 2010 r., przesłaną przy piśmie pana wicemarszał-
ka Krzysztofa Putry z dnia 12 marca 2010 r., w spra-
wie działań gdańskiej prokuratury i sądów w spra-
wach dotyczących urzędników samorządowych,
uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do kwestii stanowiącej przedmiot
pierwszego pytania pana posła Zbigniewa Kozaka,
podnieść należy, że zgodnie z ustawą z dnia 9 paź-
dziernika 2009 r. o zmianie ustawy o prokuraturze
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r.
Nr 219, poz. 1706) z dniem 31 marca 2010 r. minister
sprawiedliwości przestał pełnić funkcje nadzorcze
w stosunku do prokuratury. Naczelnym organem
prokuratury jest prokurator generalny, niezależny
od ministra sprawiedliwości. Informacje odnoszące
się do podniesionych w interpelacji zarzutów doty-
czących działań prokuratur okręgu gdańskiego
w opisanych w interpelacji sprawach zawarte są
w skierowanym do ministra sprawiedliwości piśmie
pana Jerzego Szymańskiego, byłego zastępcy proku-
ratora generalnego, z dnia 30 marca 2010 r., PR-III-
-Ko 1973/10. W odniesieniu do sądów, zgodnie z art. 9
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustrojów są-
dów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.),
minister sprawiedliwości jest organem, który spra-
wuje nadzór zwierzchni jedynie nad działalnością
administracyjną sądów, czego wynikiem jest wyra-
żona w przepisie art. 39 tej ustawy zasada, że czyn-
ności z zakresu nadzoru nad działalnością admini-
stracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę,
w której sędziowie są niezawiśli. Przepis ten jest kon-
kretyzacją wynikającej z art. 10 Konstytucji RP ogól-
nej zasady podziału i równowagi władzy ustawodaw-
czej, wykonawczej i sądowniczej. Zakres nadzoru
regulowany jest szczegółowo przez przepisy rozpo-
rządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 25 paź-
dziernika 2002 r. w sprawie trybu sprawowania nad-
zoru nad działalnością administracyjną sądów (Dz. U.
Nr 187, poz. 1564).
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła, in-
formuję, że w okresie od 2006 r. do 2010 r. do Wydzia-
łu Skarg i Wniosków Biura Ministra Sprawiedliwości
wpłynęło 1006 skarg związanych z działalnością
gdańskiej prokuratury i sądów. Były one załatwiane
bezpośrednio przez jednostki organizacyjne Mini-
sterstwa Sprawiedliwości lub też kierowane do sze-
fów prokuratur i prezesów sądów i przez nich zała-
twiane.
Odnosząc się do problemów podniesionych w py-
taniach trzecim i czwartym, wskazać należy, że za-
rzuty dotyczące pana R. M. były przedmiotem postę-
powania wyjaśniającego z osobistym udziałem ów-
czesnego ministra sprawiedliwości i nie ujawniono
działań pozostających w sprzeczności z prawem. Za-
rzuty te były również badane w toku postępowania
przygotowawczego prowadzonego przez Prokuraturę
Apelacyjną w Gdańsku przeciwko prezydentowi So-
potu. Poczynione ustalenia nie dały podstaw do wsz-
częcia w stosunku do pana R. M. postępowania dys-
cyplinarnego, jak i podejmowania w stosunku do
niego działań procesowych. Szczegółowe informacje
w tej kwestii przedstawia załączone do niniejszej od-
powiedzi pismo pana Jerzego Szymańskiego, byłego
zastępcy prokuratora generalnego, z dnia 30 marca
2010 r., PR-III-Ko 1973/10, skierowane do ministra
sprawiedliwości*).
Informuję ponadto, że Ministerstwo Sprawiedli-
wości nie gromadzi danych dotyczących nadużycia
prawa w sądach apelacji gdańskiej ani w innych są-
dach w kraju. Zbierane są jedynie i monitorowane
informacje o toczących się wobec sędziów sądów po-
wszechnych postępowaniach dyscyplinarnych obej-
mujących zarzut naruszenia godności urzędu lub
rażącej i oczywistej obrazy przepisów prawa. Powyż-
sze dane nie są systematyzowane według apelacji,
w której obwiniony sędzia pełni służbę.
Odnosząc się do zagadnień podniesionych w pią-
tym punkcie interpelacji, informuję, że opisana spra-
wa dotyczy dwojga osób oskarżonych o przestępstwa
z art. 231 § 1 i 2 K.k. w zb. z art. 271 § 3 K.k. w zw.
z art. 11 § 2 K.k. Akt oskarżenia został skierowany
do Sądu Rejonowego w Sopocie w dniu 30 marca 2009 r.
W dniu 3 marca 2010 r. sąd ten wydał wyrok unie-
winniający oboje oskarżonych od popełnienia zarzu-
canych im czynów. Jak wynika z pisemnego uzasad-
nienia tego wyroku, podstawą takiego orzeczenia
było uznanie, że zarzucane oskarżonym zachowania
nie zawierają wszystkich niezbędnych znamion czy-
nów zabronionych z art. 231 § 1 K.k. ani z art. 231
§ 2 K.k., zaś co do zarzutów z art. 271 § 3 K.k. brak
było danych dostatecznie uzasadniających podejrze-
nie, że oskarżeni dopuścili się tych czynów. Wyrok
ten jest nieprawomocny. Prokurator złożył wniosek
o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia
wyroku. Uzasadnienie to zostało sporządzone i w dniu
30 marca 2010 r. doręczone prokuratorowi. Po zapo-
znaniu się z nim prokurator podejmie decyzję w przed-
miocie ewentualnego wniesienia apelacji. Tylko w ta-
kim przypadku sprawa może zostać poddana kontro-
li judykacyjnej stosownie do przepisów Kodeksu po-
stępowania karnego. Podnieść przy tym należy, że
w demokratycznym państwie prawa wniesienie przez
prokuratora aktu oskarżenia nie oznacza automa-
tycznie uznania winy i skazania. Przepis art. 175 ust.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

1 Konstytucji RP stanowi, że wymiar sprawiedliwo-
ści w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyż-
szy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz
sądy wojskowe. Są one władzą odrębną i niezależną
od innych władz, a sędziowie w sprawowaniu swego
urzędu są niezawiśli i podlegają tylko konstytucji
i ustawom. Dlatego też to jedynie sąd po rozpoznaniu
sprawy, uwzględniając całokształt jej konkretnych
okoliczności, orzeka o winie, a w przypadku jej stwier-
dzenia o karze. Ingerencja w orzeczenia sądowe po-
zostaje poza zakresem kompetencji ministra sprawie-
dliwości.
Właściwość sądu do rozpoznania sprawy unormo-
wana jest w dziale II, rozdziale 1 Kodeksu postępo-
wania karnego. Zasadą jest, że właściwy miejscowo
do rozpoznania sprawy jest sąd, w którego okręgu
popełniono przestępstwo. Akt oskarżenia zarzucał
oskarżonym popełnienie czynów w Sopocie, stąd też
właściwym do rozpoznania tej sprawy jest Sąd Rejo-
nowy w Sopocie.
Jednocześnie w załączeniu uprzejmie przesyłam
kopię skierowanego do ministra sprawiedliwości
pisma pana Jerzego Szymańskiego, byłego zastęp-
cy prokuratora generalnego, z dnia 30 marca 2010 r.,
PR-III-Ko 1973/10, zawierającego odpowiedź na
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka w za-
kresie odnoszącym się do działalności organów
prokuratury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie trudnej sytuacji byłych żołnierzy
zawodowych i oficerów rezerwy WP na skutek
niekorzystnych zmian zasad waloryzacji
świadczeń emerytalnych dla odchodzących
po 1 stycznia 1999 r. ze służby
żołnierzy zawodowych (15067)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Lipca w sprawie
trudnej sytuacji byłych żołnierzy zawodowych i ofi-
cerów rezerwy WP na skutek niekorzystnych zmian
zasad waloryzacji świadczeń emerytalnych dla od-
chodzących po 1 stycznia 1999 r. ze służby żołnierzy
zawodowych (SPS-023-15067/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Postanowienia zawarte w art. 159 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
667
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118)
zmieniły zasady waloryzacji emerytur i rent tzw.
służb mundurowych. Od dnia 1 stycznia 1999 r. woj-
skowe świadczenia emerytalne i rentowe podlegają
tym samym zasadom, co emerytury i renty w syste-
mie powszechnym.
Przedmiotowy przepis został, na wniosek grupy
posłów, skierowany do Trybunału Konstytucyjnego
w celu zbadania jego zgodności z Konstytucją Rze-
czypospolitej Polskiej. Wyrokiem z dnia 20 grudnia
1999 r. (sygn. akt K 4/99, OTK 1999/7165) Trybu-
nał Konstytucyjny uznał go za zgodny z ustawą
zasadniczą.
Odnosząc się do pytań pana posła Krzysztofa Lip-
ca, uprzejmie informuję, że resort obrony narodowej
ma wiedzę na temat wysokości świadczeń emerytal-
nych otrzymywanych przez byłych żołnierzy zawodo-
wych. Natomiast w celu właściwej oceny sytuacji ma-
terialnej gospodarstw domowych tych osób należało-
by posiadać informacje dotyczące dochodów wszyst-
kich członków rodziny byłego żołnierza zawodowego,
jednak żaden przepis nie daje prawa do zbierania ta-
kich informacji od emerytów i rencistów wojskowych
i w związku z tym żądanie takich informacji stano-
wiłoby naruszenie ich konstytucyjnego prawa do pry-
watności.
Z danych resortu obrony narodowej wynika, że na
koniec 2009 r. przeciętne wojskowe świadczenie eme-
rytalne w woj. świętokrzyskim wyniosło 2447 zł, woj-
skowa renta inwalidzka – 2436 zł, a wojskowa renta
rodzinna – 2002 zł. Dla porównania w systemie po-
wszechnym przeciętna emerytura w 2009 r. wyniosła
około 1600 zł, renta inwalidzka z tytułu niezdolności
do pracy – około 1200 zł, a renta rodzinna – 1400 zł.
Analizując wysokości świadczeń emerytalno-rento-
wych otrzymywanych przez byłych żołnierzy zawo-
dowych i członków ich rodzin w woj. świętokrzyskim,
wskazać należy, że w 2009 r. tylko 1,48% świadczeń
nie przekroczyło granicy 1000 zł, 34,79% mieściło się
w przedziale od 1001 zł do 2000 zł, w przedziale od
2001 zł do 3000 zł – 46,91%, w przedziale od 3001 zł
do 5000 zł – 15,45%, a powyżej 5000 zł – 1,37%.
Pragnę zwrócić uwagę na fakt, że przepisy ustawy
z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.) umożliwiają świadcze-
niobiorcom uzyskanie pomocy przewidzianych w niej
świadczeń w ramach funduszu świadczeń socjalnych
na wypadek trudnej sytuacji losowej lub socjalno-by-
towej, w tym m.in. zapomogi pieniężnej, dopłaty do
opieki paliatywno-hospicyjnej i dopłaty do kosztów
leczenia w sanatoriach i zakładach rehabilitacyjnych.
Dla porównania – w powszechnym systemie emery-
talnym obowiązujące przepisy nie przewidują utwo-
rzenia takiego rodzaju funduszu z przeznaczeniem
na pomoc dla potrzebujących, którzy mogą ją uzyskać
jedynie w ramach ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, ze zm.).
668
W odniesieniu do pytania pana posła Krzysztofa
Lipca dotyczącego waloryzacji świadczeń emerytal-
nych pragnę wskazać, że według szacunków resortu
obrony narodowej koszty przywrócenia zasad tzw.
waloryzacji uposażeniowej wyniosłyby ok. 2 mld zł
rocznie. Warto zauważyć, że Trybunał Konstytucyj-
ny w uzasadnieniu do wyroku z dnia 20 grudnia 1999 r.
podkreślił, że zasada równości wobec prawa wręcz
uzasadnia dokonaną zmianę polegającą na zrówna-
niu zasad waloryzacji świadczeń emerytalnych służb
mundurowych z zasadami dotyczącymi pracowników
cywilnych.
Odnosząc się do kwestii przygotowania rządu do
zaspokojenia roszczeń materialnych grupy emerytów
i rencistów wojskowych na wypadek ewentualnego
orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwo-
ści, należy wskazać, że organ ten jest uprawniony do
rozpatrywania ściśle określonych rodzajów skarg,
wśród których nie znajdują się sprawy dotyczące
uprawnień emerytalno-rentowych. Zauważyć rów-
nież należy, że przepisy Unii Europejskiej regulują
jedynie sprawy emerytalno-rentowe wynikające
z prawa do zatrudnienia w innym niż macierzyste
państwie członkowskim, pozostawiając kwestie wy-
sokości świadczeń emerytalno-rentowych do uregu-
lowania przez prawo krajowe.
Resort obrony narodowej nie planuje w najbliż-
szym czasie rozszerzenia pomocy socjalnej dla byłych
żołnierzy zawodowych (poza pracami nad ustawą do-
tyczącą weteranów wojskowych misji pokojowych
i stabilizacyjnych), ponieważ obecny system pomocy
jest akceptowany przez środowisko byłych żołnierzy
zawodowych i odpowiedni do posiadanych przez bu-
dżet państwa środków finansowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie stopnia wykorzystania
funduszy unijnych (15068)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 12 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15068/10, przesyłam odpowiedź na interpe-
lację pana posła Sławomira Zawiślaka w sprawie
stopnia wykorzystania funduszy unijnych.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie pro-
blematyką wykorzystania funduszy unijnych w Pol-
sce, pragnę przedstawić następujące informacje.
Analiza dotychczasowego stanu realizacji Naro-
dowej Strategii Spójności 2007–2013 pozwala jedno-
znacznie stwierdzić, że nie ma żadnego zagrożenia
dla utraty środków europejskich. Do dnia 28 marca
br. umowami o dofinansowanie objęto ok. 31 tys. pro-
jektów o łącznej wartości ponad 121 mld zł, w tym
dofinansowanie UE wynosi 85 mld zł, co stanowi po-
nad 32% alokacji. Biorąc pod uwagę harmonogramy
przygotowania projektów indywidualnych oraz har-
monogramy konkursów, kontraktacja środków może
zakończyć się już w 2011 r. Proces certyfikacji wy-
datków do KE – szczególnie ważny w kontekście unij-
nej zasady n+3/2 – przebiega zgodnie z przyjmowa-
nymi corocznie przez Radę Ministrów założeniami
i zapewnia finansową optymalizację realizacji pro-
gramów operacyjnych w kolejnych latach okresu pro-
gramowania 2007–2013. Rządowy plan certyfikacji
przyjęty na 2009 r. został zrealizowany w 101% – do
KE certyfikowano ok. 16,9 mld zł. Na 2010 r. założo-
no certyfikację kolejnych ok. 27 mld zł.
Aktualne dane na temat wykorzystania środków
funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności za-
mieszczane są regularnie na stronach internetowych
ministerstwa pod adresem: http://www.mrr.gov.pl/
fundusze/fundusze_europejskie/wykorzystanie_fun-
duszy/sprawozdania_tygodniowe/strony/poziom_re-
alizacji_programow_na_lata_2007_2013.aspx.
Zgodnie z przyjętym system wdrażania Narodo-
wej Strategii Spójności 2007–2013 znaczna część naj-
większych inwestycji infrastrukturalnych, do któ-
rych odnosi się cytowany przez pana posła artykuł,
realizowanych głównie w PO „Infrastruktura i śro-
dowisko”, wdrażana jest w formule projektów indy-
widualnych. Stan przygotowania projektów jest na
bieżąco monitorowany przez właściwe instytucje po-
średniczące oraz MRR.
Należy pamiętać, że proces przygotowania inwe-
stycji infrastrukturalnych jest procesem długotrwa-
łym i skomplikowanym, zarówno w wymiarze tech-
nicznym, prawnym, jak i organizacyjnym. Dlatego
też beneficjenci projektów objęci są szerokim wachla-
rzem wsparcia w procesie przygotowania projektów,
świadczonego zarówno przez ekspertów Jaspers, jak
i w ramach specjalnie przygotowanego do tego celu
projektu tzw. project pipeline. Nieprawdziwe jest więc
stwierdzenie, że te projekty nie są przygotowywane.
Znaczna ich część powinna zostać objęta właściwymi
umowami o dofinansowanie jeszcze w tym roku. Pro-
jekty wykazujące niski postęp w zakresie przygoto-
wania do realizacji są usuwane z list projektów indy-
widualnych w ramach dokonywanej dwa razy do roku
aktualizacji list.
Biorąc pod uwagę ogromne potrzeby w zakresie
rozbudowy i modernizacji infrastruktury w Polsce,
jak również znaczące środki przeznaczone na ten cel
ze środków europejskich, Ministerstwo Infrastruk-
tury we współpracy z Ministerstwem Rozwoju Regio-

nalnego, Ministerstwem Środowiska i innymi resor-
tami podejmuje działania optymalizujące proces
przygotowania i realizacji inwestycji infrastruktu-
ralnych w Polsce. Należy jednak pamiętać, że w tym
obszarze przez wiele lat panował duży chaos prawny
i niemoc instytucjonalna. W celu przyspieszenia re-
alizacji projektów infrastrukturalnych, w tym w szcze-
gólności w zakresie transportu, na który zaplanowa-
no najwięcej środków, podjęto szereg działań syste-
mowych i naprawczych, w tym m.in. opracowano tzw.
specustawy – drogową i kolejową, które kompleksowo
regulują proces przygotowania i realizacji inwestycji.
Wprowadzono także horyzontalne zmiany prawne
i instytucjonalne w zakresie dot. ocen oddziaływa-
nia inwestycji na środowisko (w tym m.in. powołano
Generalną Dyrekcję Ochrony Środowiska – GDOŚ
i jej oddziały regionalne – RDOŚ). Istotnym elemen-
tem działań naprawczych w zakresie realizacji in-
westycji drogowych były zmiany organizacyjne na
poziomie głównego beneficjenta – Generalnej Dyrek-
cji Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) – oraz
wzmocnienie nadzoru nad jakością dokumentacji
projektowej. Odpowiednie działania usprawniające
podejmowane są również w odniesieniu do głównego
beneficjenta projektów kolejowych – PKP PLK (sze-
rzej na temat działań usprawniających w odpowie-
dzi na pytanie 1.).
Nawiązując do wspominanego przez pana posła
stanu realizacji PO „Innowacyjna gospodarka”, chcia-
łabym zauważyć, że poziom kontraktacji środków
w ramach programu wynosi już ok. 50%. W niektó-
rych działaniach podpisane umowy wyczerpują w nie-
mal 100% alokację. W mniej zaawansowanych działa-
niach podejmowane są kroki mające na celu uspraw-
nienie procesu zawierania umów o dofinansowanie
oraz rozliczania projektów. W przypadku działania
4.3: Kredyt technologiczny, do którego nawiązuje pan
poseł, przygotowywane są istotne uproszczenia jego
wdrażania (w ramach planowanej nowelizacji ustawy
o niektórych formach wspierania działalności inno-
wacyjnej), które z jednej strony przyczynią się do
większego zainteresowania beneficjentów tym dzia-
łaniem, z drugiej zaś przyspieszą rozliczanie projek-
tów. W przypadku działania 6.5 PO IG: Promocja pol-
skiej gospodarki, również wskazanego w interpelacji
poselskiej, pragnę poinformować, iż w uzgodnieniu
z Komisją Europejską przygotowana została zmiana
koncepcji realizacji tego działania, w tym jego podział
na dwa podziałania. W ramach jednego realizowany
będzie projekt systemowy Ministerstwa Gospodarki,
natomiast w drugim poddziałaniu bezpośrednimi be-
neficjentami będą przedsiębiorcy, którzy uzyskają
wsparcie na udział w programach promocji. Zakłada
się, iż zmiana ta przyczyni się do znacznego przyspie-
szenia realizacji działania 6.5.
Odnosząc się bezpośrednio do przedstawionych
przez pana posła pytań, pragnę przekazać następu-
jące wyjaśnienia.
Ad 1. Z czego wynika tak katastrofalny wynik
wykorzystania funduszy unijnych w tak ważnym
669
segmencie, jakim jest wspieranie rozwoju infrastruk-
turalnego, gospodarczego Polski?
Chciałabym z całą stanowczością podkreślić, że
określanie dotychczasowego przebiegu realizacji Na-
rodowej Strategii Spójności 2007–2013 oraz PO „In-
frastruktura i środowisko” jako „katastrofalny” jest
nieuzasadnione. Ocena stanu realizacji projektów
unijnych nie może być bowiem formułowana w ode-
rwaniu od uwarunkowań prawnych dotyczących re-
alizacji inwestycji infrastrukturalnych w Polsce, któ-
re przez wiele lat spowalniały przygotowanie i reali-
zację projektów. Odpowiednie zmiany prawne m.in.
w pełni dostosowujące polskie prawo zamówień pu-
blicznych i ochrony środowiska do dyrektyw unijnych
zostały wprowadzone w 2008 r., co tak naprawdę
otworzyło możliwość zgodnej z prawem wspólnoto-
wym realizacji projektów unijnych.
Należy mieć na uwadze fakt, że na realizację pro-
gramu infrastrukturalnego o tak dużej złożoności
i różnorodności wspieranych obszarów jak PO IiŚ
wpływ ma wiele czynników zarówno horyzontal-
nych, jak i sektorowych dotyczących indywidualnie
poszczególnych wspieranych obszarów. W rezulta-
cie osiągnięty poziom wdrażania jest zróżnicowany
w przypadku różnych sektorów. Naturalnie w przy-
padku sektorów o największej skali i złożoności re-
alizowanych inwestycji (np. kolej) poziom wdrażania
programu jest relatywnie niższy. Mając na uwadze
specyfikę realizacji tego typu inwestycji, w tym dłu-
gi cykl inwestycyjny, dłuższą fazę przygotowawczą
i przesunięcie fazy wydatkowania i absorpcji środ-
ków na późniejsze lata realizacji projektów, przyspie-
szenie w zakresie wdrażania PO IiŚ w sektorze kole-
jowym nastąpi w kolejnych latach realizacji progra-
mu. Analogicznie w przypadku sektorów, które nie
miały dotychczas doświadczeń w wykorzystywaniu
środków unijnych (np. energetyka wspierana po raz
pierwszy w perspektywie finansowej 2007–2013),
skala i stopień trudności problemów w pierwszych
latach realizacji projektów są na tyle znaczące, że wa-
runkują osiągnięcie relatywnie niższego obecnie po-
ziomu wdrażania.
W zakresie problemów we wdrażaniu projektów
kolejowych realizowanych w ramach PO IiŚ zidenty-
fikowano zarówno bariery dotyczące całego sektora,
jak też instytucjonalne, dotyczące funkcjonowania
samego beneficjenta PKP PLK SA. Istotnym proble-
mem był brak gotowych projektów, które mają być
realizowane w tym obszarze. Słabe przygotowanie
projektów kolejowych wynikało między innymi z nie-
dostosowania struktury organizacyjnej ww. spółki
do jednoczesnego wdrażania wielu projektów. Skut-
kowało to zarówno powolnym tempem przygotowy-
wania procedury przetargowej, jak też słabą jakością
odbieranych dokumentów i właściwie przygotowa-
nych wniosków. Ponadto brak dokumentów strate-
gicznych miał przełożenie na relatywnie niską spój-
ność realizowanych projektów. Beneficjent wskazy-
wał także trudności w sfinansowaniu prac przygoto-
wawczych.
670

W związku z powyższym podjęto działania o cha- — działania służące wymianie doświadczeń.

rakterze systemowym oraz indywidualnie skierowa- Wszystkie działania promocyjne prowadzone są
ne do beneficjenta. Działania systemowe polegają zgodnie ze strategią komunikacji funduszy europej-
m.in. na planowanym zakończeniu w najbliższym skich w Polsce w ramach Narodowej Strategii Komu-
czasie prac nad dokumentem implementacyjnym do nikacji na lata 2007–2013, planem komunikacji pro-
roku 2015 porządkującym wdrożenie masterplanu gramu oraz rocznym planem działań informacyjnych
dla transportu kolejowego do 2030 r. Ponadto w ra- i promocyjnych.
mach inicjatywy Jaspers opracowany został pilota- Na prowadzenie wyżej wymienionych działań
żowy wniosek o dofinansowanie dla PKP PLK SA dla w ramach krajowych i regionalnych programów ope-
wybranego przez spółkę projektu: „Modernizacja li- racyjnych na lata 2007–2013 przeznaczono łącznie
nii kolejowej E65/CE 65 na odcinku Warszawa – Gdy- ponad 301 mln EUR. Na sumę tę składają się nastę-
nia – obszar LCS Ciechanów”. W ocenie instytucji pujące kwoty:
zarządzającej znajduje się również wniosek o dofi-
nansowanie projektu modernizacji linii kolejowej Kwota dofinansowania UE
nr 8, budowa łącznicy do lotniska Okęcie. Oba wnio- Program operacyjny na działania promocyjne
(w EUR)
ski w najbliższym czasie zostaną przekazane do KE.
Kolejny (modernizacja linii Warszawa – Łódź) zosta- PO „Pomoc techniczna” 77 882 353
nie przekazany w II kwartale br. Podpisana została PO „Infrastruktura i środowisko” 24 081 180
już natomiast umowa o dofinansowanie dla projektu PO „Rozwój Polski Wschodniej” 16 050 308,8
modernizacji linii E59 odcinek Wrocław – granica
woj. dolnośląskiego. PO „Kapitał ludzki” 68 500 000
W przypadku sektora energetyki przygotowanie PO „Innowacyjna gospodarka” 36 500 000
dużych projektów mających na celu zapewnienie dłu- RPO Województwa Dolnośląskiego 3 914 982
gookresowego bezpieczeństwa energetycznego kraju RPO Województwa
oraz dywersyfikację źródeł energii należy do jednych Kujawsko-Pomorskiego
6 450 625
z najtrudniejszych zadań realizowanych zarówno RPO Województwa Lubelskiego 5 711 281
w ramach PO IiŚ, jak i całej UE. Projekty te charak-
RPO Województwa Lubuskiego 3 026 413
teryzują się długotrwałym procesem przygotowywa-
nia do realizacji. W większości są to projekty liniowe, RPO Województwa Łódzkiego 4 459 000
które napotykają w szczególności na problemy zwią- RPO Województwa Małopolskiego 3 813 243
zane z uzyskiwaniem prawa do dysponowania nieru-
RPO Województwa Mazowieckiego 16 250 000
chomością na cele budowlane. Ponadto na wydłuże-
nie procesu w zakresie przygotowywania tych pro- RPO Województwa Opolskiego 2 814 131
jektów mają wpływ przepisy Prawa ochrony środo- RPO Województwa Podkarpackiego 3 481 648
wiska, brak kompleksowych uregulowań w kontek-
RPO Województwa Podlaskiego 4 241 386
ście zagospodarowania przestrzennego, długotrwałe
procedury uzyskiwania decyzji Komisji Europejskiej RPO Województwa Pomorskiego 5 310 394
w zakresie dopuszczalności pomocy publicznej czy też RPO Województwa Śląskiego 4 000 000
kwestie związane z wypełnianiem wymogów okre- RPO Województwa
4 874 382
ślonych przez dyrektywę gazową 2003/55/WE. Świętokrzyskiego
Ad 2. Jak duże środki wydatkowane są na promo- RPO Województwa
2 042 682,4
Warmińsko-Mazurskiego
cję poszczególnych programów operacyjnych?
Należy zaznaczyć, że działania promocyjne w ra- RPO Województwa Wielkopolskiego 4 000 000
mach Narodowej Strategii Spójności 2007–2013 obej- RPO Województwa
3 700 033
Zachodniopomorskiego
mują różnorodne formy działalności, w tym:
— działania informacyjne (prowadzenie punk- Ogółem 301 104 042,2
tów informacyjnych, wydawanie publikacji informa-
cyjnych), Ad 3. Jakie działania podejmuje kierowany przez
— działania promocyjne (kampanie medialne, Panią Minister resort w celu poprawy wskaźnika po-
współpraca z mediami, publikacje promocyjne, kon- zyskiwania środków z UE? Proszę w szczególności
ferencje, konkursy, akcje społeczne, materiały pro- o poinformowanie o podejmowanej współpracy z Mi-
mocyjne), nisterstwem Środowiska w zakresie zmiany przepi-
— działania edukacyjne (szkolenia, warsztaty, se- sów środowiskowych, które często wydłużają proces
minaria oraz spotkania informacyjne dla beneficjen- przygotowania inwestycji.
tów i potencjalnych beneficjentów), Oprócz zmian prawno-systemowych, dotyczących
— działania internetowe (prowadzenie i promocja realizacji projektów infrastrukturalnych, wprowa-
stron dotyczących PO i RPO oraz narzędzi interne- dzonych na poziomie całego rządu, o których wspo-
towych, interaktywne bazy projektów, newsletter, mniano powyżej (specustawy, nowelizacje Prawa za-
mailing i zakup baz danych), mówień publicznych i Prawa ochrony środowiska),
— badania ewaluacyjne, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego podejmuje sze-

reg działań związanych z zarządzaniem i wdraża-
niem programów operacyjnych. W związku z faktem,
że głównym tematem interpelacji pana posła jest PO
„Infrastruktura i środowisko”, przedstawione poni-
żej uproszczenia MRR koncentrować się będą wła-
śnie na tym programie.
Mając na uwadze konieczność przyspieszenia re-
alizacji projektów infrastrukturalnych, MRR wpro-
wadziło szereg rozwiązań usprawniających proces
oceny, wdrażania i rozliczania projektów PO IiŚ.
Działania te to w szczególności:
— uelastycznione procedury oceny projektów. Od
13 maja 2009 r. obowiązują nowe, uproszczone zasa-
dy organizacji systemu oceny i wyboru projektów PO
IiŚ, mające na celu także skrócenie procesu oceny,
które określone są w Szczegółowym opisie prioryte-
tów PO IiŚ. W ramach zmian m. in. uelastyczniono
wymagania odnośnie procedur, umożliwiając insty-
tucjom organizującym konkursy i oceniającym pro-
jekty indywidualne łączenie i równoległe przeprowa-
dzanie poszczególnych etapów oceny formalnej i me-
rytorycznej. Przyspieszeniu oceny projektów służy
także określenie maksymalnego czasu trwania oceny
oraz czasu, który ma wnioskodawca na podpisanie
umowy o dofinansowanie po zakończeniu oceny.
- ułatwiony dostęp do zaliczek. W dniu 20 lipca
2009 r. weszła w życie zmiana rozporządzenia Mini-
stra Rozwoju Regionalnego, która rozszerzyła kata-
log pomiotów mogących korzystać z tej formy finan-
sowania projektów na wszystkich beneficjentów,
w tym przedsiębiorców. Zmiana ta znacząco ułatwia
dostęp do zaliczek również dla spółek komunalnych
oraz PKP PLK S.A. Dodatkowo w ramach IV priory-
tetu środowiskowego wspierającego przedsiębiorców
wprowadzona została możliwość wypłaty 100% za-
liczki dla beneficjentów pomocy publicznej.
- nowy system zawierania umów o dofinansowa-
nie i przyspieszenie rozliczania projektów. W rezul-
tacie zmian wprowadzonych do prawa unijnego (art. 78
ust. 4 rozporządzenia ogólnego Rady (WE) nr 1083/
2006), w celu przyspieszenia procesu absorpcji środ-
ków UE, w ramach PO IiŚ niezwłocznie wdrożono
nowy system w zakresie wnioskowania o refundację,
rozliczania i certyfikacji wydatków oraz podpisywa-
nia umów o dofinansowanie dla dużych projektów
przed zatwierdzeniem ich przez KE. Z uwagi na dłu-
gotrwały proces oceny projektów w KE oraz najwięk-
szą liczbę dużych projektów, pozwoliło to na znaczne
przyspieszenie procesu refundacji środków w ramach
PO IiŚ, a zarazem przyspieszyło proces uzyskiwania
dochodów do budżetu państwa z tytułu realizacji pro-
gramu. W niespełna trzy miesiące po zmianie unij-
nych przepisów w PO IiŚ, powyższe rozwiązanie
(wraz z przekazaniem wniosku o płatność) zostało
zastosowane już w praktyce i na bieżąco podpisywa-
ne były i są z beneficjentami umowy o dofinansowa-
nie. Dodatkowo IZ PO IiŚ wynegocjowała także
umożliwienie podpisywania warunkowych umów
o dofinansowanie w przypadku projektów, dla któ-
rych w części trwają jeszcze procedury środowiskowe.
671
Rozwiązanie to ma szczególne znaczenie dla przy-
spieszenia wydatkowania środków w przypadku du-
żych projektów, z jakich głównie składa się PO IiŚ.
— zwiększenie alokacji w ramach trwających kon-
kursów;
W celu przyspieszenia wydatkowania, w przypad-
ku konkursów, w których wysoką ocenę uzyskało
wiele projektów ubiegających się o dofinansowanie na
kwotę większą niż przewidziana na daną rundę kon-
kursową, dokonano zwiększenia alokacji na daną
rundę kosztem rund planowanych w przyszłości, jeśli
w ramach działania były dostępne środki. Najwięk-
szy przyrost alokacji miał miejsce w ramach działa-
nia 1.1 dotyczącego gospodarki wodno-ściekowej
(kwota na konkursy 3 i 4 została zwiększona o ponad
1,3 mld PLN), działania 13.1 dla szkolnictwa wyższe-
go (kwota konkursu została zwiększona prawie trzy-
krotnie, o 300 mln PLN), działania 12.1 w sektorze
ochrony zdrowia (kwota alokacji na konkursy 1 i 2
została zwiększona o ponad 160 mln PLN) oraz dzia-
łań 11.1–11.3 w sektorze kultury (kwota na konkur-
sy również zwiększona w sumie o ponad 160 mln PLN).
Zwiększeniu uległy także kwoty alokacji na ogłoszo-
ne konkursy w ramach konkursów organizowanych
w priorytecie IV i V w sektorze środowiska.
— ułatwione zasady przygotowania niektórych
projektów;
W ramach priorytetów wspierających sektor zdro-
wia, a także wybrane obszary środowiska, skorzysta-
no także z nowelizacji przepisów unijnych (art. 78
ust. 2 rozporządzenia 1083/2006). Uproszczono zasa-
dy przygotowania projektu i wnioskowania przez be-
neficjenta o maksymalny poziom środków unijnych
dla projektów miękkich i o wartości nieprzekracza-
jącej 1 mln EUR. Zasady zostały zastosowane także
w odniesieniu do już trwających konkursów.
Obok ww. uproszczeń wprowadzonych w ramach
PO IiŚ MRR wypracowało na drodze roboczych
uzgodnień z innymi instytucjami (także z KE) wiele
indywidualnych rozwiązań dla poszczególnych sek-
torów, działań i projektów. Przykładem są prowadzo-
ne na bieżąco uzgodnienia w sektorze energetyki,
dotyczące poszczególnych projektów indywidualnych.
Z racji szczególnego znaczenia sektora transportu dla
realizacji programu we wrześniu 2009 r. z inicjatywy
członków KM PO IiŚ przy silnym wsparciu organi-
zacyjnym i merytorycznym ze strony IZ PO IiŚ po-
wstała Grupa robocza ds. projektów transportowych
realizowanych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko na lata 2007–2013”.
Grupa ta działa przy komitecie monitorującym PO
IiŚ, a przedmiotem jej obrad są szczególnie istotne
kwestie warunkujące sprawną realizację projektów
w sektorze transportu.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
współpracy międzyresortowej z Ministerstwem Śro-
dowiska, szczególnie w zakresie zmiany przepisów
środowiskowych, uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego aktywnie uczestniczyło
w przygotowaniu i wprowadzeniu następujących re-
672
gulacji mających podstawowe znaczenie dla realizacji
inwestycji infrastrukturalnych:
a) nowelizacja przepisów regulujących oceny od-
działywania na środowisko;
Jedną z głównych przyczyn problemów związa-
nych z wydatkowaniem środków europejskich prze-
znaczonych na finansowanie projektów infrastruk-
turalnych była niezgodność polskich przepisów śro-
dowiskowych z prawem europejskich, tj. z dyrekty-
wami:
— nr 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r.
w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektó-
re przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowi-
sko naturalne,
— nr 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r.
w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (tzw. ptasia),
— nr 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. nr 92/43/
EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych
oraz dzikiej fauny i flory (tzw. siedliskowa).
Ten stan rzeczy doprowadził do wszczęcia przez
Komisję Europejską przeciwko Polsce czterech postę-
powań ws. niezgodności prawa polskiego z ww. dy-
rektywami. Ostatecznie KE nie wniosła skargi na
Rzeczpospolitą Polską do Trybunału Sprawiedli-
wości, ponieważ przyjęto ustawę z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowi-
sku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko, której głównym celem było trwałe dosto-
sowanie prawa polskiego do wymagań wynikających
z przepisów unijnych. Tym samym wyeliminowano
niebezpieczeństwo w postaci możliwości zablokowa-
nia przez Komisję Europejską środków z funduszy
europejskich na realizację inwestycji infrastruktu-
ralnych. Należy wspomnieć, że pracownicy Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego brali czynny udział
w pracach legislacyjnych, których efektem było przy-
jęcie ww. aktu prawnego.
b) wytyczne ministra rozwoju regionalnego odno-
śnie do uwarunkowań środowiskowych;
Zanim znowelizowano polskie przepisy środowi-
skowe w sposób umożliwiający wyeliminowanie nie-
zgodności z prawem unijnym, w pierwszej kolejności
wydano wytyczne ministra rozwoju regionalnego
z dnia 3 czerwca 2008 r. w zakresie postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla
przedsięwzięć współfinansowanych z krajowych lub
regionalnych programów operacyjnych (wytyczne
MRR). Zostały one opracowane jako instrument tym-
czasowy mający na celu wskazanie beneficjentom
właściwego sposobu przygotowania dokumentacji
środowiskowej do czasu dostosowania prawa polskie-
go do przepisów dyrektyw środowiskowych.
W związku z powyższym dokument ten w chwili
obecnej, wobec znowelizowania polskiego prawa w tym
zakresie, znajduje zastosowanie do przedsięwzięć
przygotowywanych w stanie prawnym sprzed 15 li-
stopada 2008 r.
Wydanie wytycznych MRR z dnia 3 czerwca 2008 r.
umożliwiło:
— zapewnienie merytorycznego wsparcia dla be-
neficjentów w zakresie kluczowych elementów postę-
powania OOŚ i przygotowania dokumentacji środo-
wiskowej wymaganej wraz z wnioskiem o dofinanso-
wanie projektu;
— zapewnienie jednolitości procedur dla właści-
wych instytucji w systemie wdrażania programów
operacyjnych weryfikujących prawidłowość przepro-
wadzenia postępowania OOŚ dla projektu ubiegają-
cego się o przyznanie dofinansowania;
— przedstawienie wykładni ministra rozwoju re-
gionalnego odnośnie do stosowania przepisów w za-
kresie postępowania OOŚ celem zapewnienia wska-
zówek dla jednolitego stosowania prawa przez wła-
ściwe organy administracji.
Wytyczne MRR określają wymagania w zakresie
dokumentacji środowiskowej dla projektów ubiegają-
cych się o dofinansowanie. Ponadto zawierają wzór
formularza w zakresie OOŚ (fragment wniosku o do-
finansowanie) wraz z instrukcją jego wypełniania.
W związku ze zmianą przepisów środowiskowych
rozpoczęto prace nad projektem nowych wytycznych
MRR zawierających listę sprawdzającą dokumentację
środowiskową dla projektu. Przyjęcie nowych wy-
tycznych nastąpiło w maju 2009 r. Są one stosowane
do przedsięwzięć, dla których wniosek o wydanie de-
cyzji o środowiskowych uwarunkowaniach złożono
po 15 listopada 2008 r.
c) wspieranie ze środków pomocy technicznej no-
wych instytucji w procesie zarządzania ochroną śro-
dowiska;
Minister rozwoju regionalnego jest również dys-
ponentem środków pomocy technicznej, które wydat-
kowane są dla zapewnienia wsparcia dla procesu
wdrażania i monitorowania programów operacyjnych
oraz dla efektywnego, zgodnego z prawem i polityka-
mi unijnymi, wykorzystania finansowego wkładu
Unii Europejskiej oraz środków krajowych. Z uwagi
na konieczność zapewnienia zgodności z prawem re-
alizowanych projektów, ww. wsparciem objęto rów-
nież nowe instytucje zajmujące się zarządzaniem
ochroną środowiska. W tym kontekście należy wspo-
mnieć, że na podstawie ww. ustawy powołano nowy
centralny organ administracji rządowej – Generalną
Dyrekcję Ochrony Środowiska (GDOŚ) – jego celem
jest realizacja zadań w zakresie ocen oddziaływania
na środowisko i ochrony sieci Natura 2000 oraz in-
nych obowiązków dotyczących ochrony środowiska
GDOŚ posiada 16 regionalnych oddziałów – regional-
ne dyrekcje ochrony środowiska (RDOŚ).
W związku z faktem, że wspólne działania GDOŚ
i RDOŚ mają przyczynić się do skuteczniejszej ab-
sorpcji środków z Unii Europejskiej, zostały one wpi-
sane na listę beneficjentów Programu Operacyjnego
„Pomoc techniczna” 2007–2013 (PO PT) jako „orga-
ny administracji publicznej odpowiedzialne za zagad-
nienia obszarów Natura 2000 oraz ocen oddziaływa-
nia na środowisko”. GDOŚ i jednostki RDOŚ są be-
neficjentami następujących działań w ramach PO
PT: 1.1.: Wsparcie zatrudnienia, 2.2: Infrastruktura

informatyczna, 3.1: Funkcjonowanie instytucji za-
angażowanych w realizację NSRO. Wpisanie GDOŚ
oraz RDOŚ na listę beneficjentów PO PT stanowi
podkreślenie ważnej roli, jaką odgrywa problema-
tyka środowiskowa w procesie inwestycyjnym na
etapie przygotowania projektów, które mają być
współfinansowane ze środków UE. Ponadto GDOŚ
i RDOŚ korzystają ze wsparcia w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, poddziałanie 5.1.1:
Modernizacja systemów zarządzania i podnoszenie
kompetencji kadr. W ramach realizacji tego pod-
działania w 2008 r. pracownicy GDOŚ i RDOŚ mo-
gli korzystać ze szkoleń adresowanych do wszyst-
kich pracowników administracji publicznej. Obecnie
mają oni również możliwość korzystania ze szkoleń
specjalistycznych. Wspomniane powyżej instytucje
korzystają również ze wsparcia instytucjonalnego
(w tym finansowania zatrudnienia) w ramach po-
mocy technicznej PO IiŚ.
d) dodatkowe działania MRR związane z oceną
oddziaływania na środowisko;
Dotychczas podejmowano również dodatkowe
działania mające na celu zwiększenie świadomości
beneficjentów w zakresie wymagań wynikających
z przepisów dotyczących ocen oddziaływania na śro-
dowisko. Wśród nich można wymienić:
— kontrole systemowe u beneficjentów, instytucji
pośredniczących i instytucji wdrążających,
— szkolenia (często w formie warsztatów) i do-
radztwo (tworzy się np. specjalne punkty konsulta-
cyjne),
— prowadzenie szerokiej polityki informacyjnej
– wydawanie zaleceń przez ministra rozwoju regio-
nalnego i inne kompetentne organy (np. zalecenia IZ
PO IiŚ i GDOŚ ws. urban development projects)
udzielanie bieżących wyjaśnień dot. OOŚ drogą tele-
foniczną i elektroniczną oraz podczas osobistych wi-
zyt beneficjentów oraz opracowywanie i wydawanie
podręczników w oparciu o wytyczne MRR.
Ad 4. Proszę o informację, jaki jest zakres otrzy-
manych funduszy przez beneficjentów z terenu Lu-
belszczyzny w ramach PO IiŚ z przeznaczeniem na
realizację inwestycji infrastrukturalnych?
W ramach PO IiŚ z beneficjentami z woj. lubel-
skiego podpisanych zostało 25 umów o dofinanso-
wanie projektów na kwotę wydatków kwalifikowal-
nych wynoszącą 627,4 mln PLN, w tym dofinanso-
wanie ze środków UE to 278,7 mld PLN. Całkowita
wartość projektów w ramach umów o dofinansowanie
podpisanych w woj. lubelskim wyniosła 678 mln PLN.
Wsparciem ze środków unijnych zostały objęte pro-
jekty z sektorów:
a) środowiska, w ramach działań:
— 1.1: Gospodarka wodno-ściekowa w aglomerac-
jach powyżej 15 tys. RLM;
— 2.1: Kompleksowe przedsięwzięcia z zakresu
gospodarki odpadami komunalnymi ze szczególnym
uwzględnieniem odpadów niebezpiecznych;
— 4.2: Racjonalizacja gospodarki zasobami i od-
padami w przedsiębiorstwach;
673
— 4.3: Wsparcie dla przedsiębiorstw w zakresie
wdrażania najlepszych dostępnych technik (BAT);
— 4.4: Wsparcie dla przedsiębiorstw w zakresie
gospodarki wodno-ściekowej;
— 4.5: Wsparcie dla przedsiębiorstw w zakresie
ochrony powietrza;
— 5.4: Kształtowanie postaw społecznych sprzy-
jających ochronie środowiska, w tym różnorodności
biologicznej;
b) transportu, w ramach działań:
— 8.1: Bezpieczeństwo ruchu drogowego;
— 8.2: Drogi krajowe poza siecią TEN-T;
c) energetyki, w ramach działania:
— 9.3: Termomodernizacja obiektów użyteczności
publicznej;
d) kultury, w ramach działania:
— 11.1: Ochrona i zachowanie dziedzictwa kultu-
rowego o znaczeniu ponadregionalnym;
e) zdrowia, w ramach działań:
— 12.1: Rozwój systemu ratownictwa medycz-
nego;
— 12.2: Inwestycje w infrastrukturę ochrony
zdrowia o znaczeniu ponadregionalnym.
Wykaz ww. 25 projektów objętych umowami o do-
finansowanie stanowi załącznik 1*).
Szczegółowy wykaz projektów indywidualnych
przewidzianych do realizacji w ramach PO IiŚ wyni-
kający z listy projektów indywidualnych obowiązu-
jącej z dniem 2 lutego 2010 r. przedstawiony został
w załączniku 2*).
Ad 5. Czy w kierowanym przez Panią Minister
resorcie prowadzone są prace mające na celu po-
prawę zdolności administracyjnej do zaabsorbowa-
nia funduszy unijnych, szczególnie w ramach pro-
jektów dużych, szczególnie istotnych dla inwestycji
publicznych?
W celu zapewnienia odpowiedniego potencjału
administracyjnego systemu instytucjonalnego NSS
2007-2013 Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opra-
cowało „Plan działań na rzecz zwiększenia potencja-
łu administracyjnego jednostek zaangażowanych
w realizację programów operacyjnych w Polsce w la-
tach 2007–2013” przyjęty uchwałą Rady Ministrów
w dniu 17 kwietnia 2007 r., a następnie aktualizację
„Planu działań na rzecz zwiększenia potencjału ad-
ministracyjnego jednostek zaangażowanych w reali-
zację programów operacyjnych w Polsce w latach
2007–2013”, zatwierdzoną przez Radę Ministrów
w dniu 29 lipca 2008 r. Wspomniane dokumenty
ukierunkowały wykorzystanie środków dostępnych
w ramach Programu Operacyjnego „Pomoc technicz-
na” 2007–2013 w sposób pozwalający na stworzenie
systemu instytucjonalnego zdolnego skutecznie za-
rządzać przyznanymi środkami funduszy europej-
skich. Zapisy „Planu działań...” wykorzystano przy
tworzeniu odpowiednich struktur organizacyjnych
dla realizacji programów operacyjnych oraz do osią-
gnięcia odpowiedniego stanu zatrudnienia w admi-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
674
nistracji publicznej zaangażowanej w realizację poli-
tyki spójności w Polsce. Przyjęty w ramach „Planu
działań...” jednolity system wynagrodzeń pozwolił
przezwyciężyć trudności z utrzymaniem stabilnego
poziomu zatrudnienia w instytucjach poprzez ogra-
niczenie rotacji pracowników, a także umożliwił po-
zyskiwanie nowych pracowników w związku z roz-
budową potencjału kadrowego instytucji. Podniesie-
nie poziomu wynagrodzeń oraz wyrównanie różnic
pomiędzy poszczególnymi jednostkami w tym zakre-
sie stanowi wciąż podstawowe narzędzie osiągania
założeń „Planu działań...”. Jednocześnie w ramach
„Planu działań...” wypracowano mechanizmy służą-
ce zapewnianiu minimalnych standardów w zakresie
kompetencji pracowników instytucji w szczególności
dla osób podejmujących pracę w instytucjach po raz
pierwszy. W tym celu wdrożono m.in. program szko-
leń horyzontalnych, którymi objęto nowo zatrudnia-
nych pracowników w celu uzyskania przez nich mi-
nimalnego poziomu wiedzy niezbędnego do pracy
przy wdrażaniu programów operacyjnych.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego ob-
jęło wsparciem beneficjentów projektów indywidual-
nych, zarówno w ramach tzw. project pipeline, jak
i wsparcia eksperckiego Jaspers, o czym wspomniano
już na wstępie niniejszego pisma. Oferowane wspar-
cie z jednej strony obejmuje pomoc doradczą w zakre-
sie przygotowania niezbędnej dokumentacji projek-
towej, z drugiej zaś ma na celu poprawę zdolności
instytucjonalnej beneficjentów. Szczególne wsparcie
zapewniono największym beneficjentom realizują-
cym projekty infrastrukturalne, tj. GDDKiA oraz
PKP PLK, jak również instytucjom mającym kluczo-
we znaczenie w procesie przygotowania projektów,
tj. GDOŚ, RDOŚ.
Ad 6. Czy polski rząd, a w szczególności Pani Mi-
nister, będzie zabiegać w UE o utrzymanie do 2012 r.
tzw. zasady n+3 w czasie rozliczania dwóch transz
(ok. 80 mld zł) otrzymanych środków z UE?
Zasada n+3/2 ma swoje umocowanie bezpośred-
nio w rozporządzeniu ogólnym Rady (WE) nr 1083/
2006 i związana jest faktem podzielania przez KE
całej kwoty alokacji dla danego państwa na poszcze-
gólne lata okresu programowania 2007–2013. Środki
przyznane państwu członkowskiemu na dany rok po-
winny być wydatkowane i certyfikowane do KE
w danym roku oraz odpowiednio kolejnych trzech lub
dwóch latach. Zgodnie z tą zasadą dla państw człon-
kowskich, które przystąpiły do UE w 2004 r. lub póź-
niej, cztery pierwsze roczne alokacje, tj. na lata: 2007,
2008, 2009 i 2010, rozliczane są w systemie n+3, ko-
lejne lata objęte są zaś systemem n+2. W przypadku
„starych” państw członkowskich wszystkie lata okre-
su programowania rozliczane są w systemie n+2.
Biorąc pod uwagę obecny stan certyfikacji wydat-
ków do KE, pełną realizację celu certyfikacji przyję-
tego przez rząd na 2009 r., jak również dotychczaso-
wą realizację celu certyfikacji na 2010 r., Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego nie widzi zagrożeń dla
pełnego wykorzystania środków unijnych w ramach
obecnie obowiązujących regulacji. Pełna realizacja
założeń Rady Ministrów przyjętych na koniec 2010 r.
pozwoli nie tylko wywiązać się zasady n+3 dla roku
2007, lecz również uzyskać nadwyżkę ułatwiającą
sprostanie tej zasadzie w kolejnych latach. Będzie
to szczególnie istotne w roku 2013, kiedy konieczne
będzie wywiązanie się z alokacji dla roku 2010 zgod-
nie z zasadą n+3 oraz roku 2011 – zgodnie z obo-
wiązującą po raz pierwszy od tego właśnie roku za-
sadą n+2.
Pozostaję w przekonaniu, że przedstawione powy-
żej informacje w pełni odpowiadają na pytania pana
posła. Jednocześnie pragnę wyrazić gotowość do dal-
szej współpracy na rzecz szybkiego i efektywnego
wykorzystania przez Polskę dostępnych środków eu-
ropejskich.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie dyskryminacji w procesie rekrutacji
na studia osób z tzw. starą maturą (15069)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Sławomira Zawiśla-
ka (SPS-023-15069/10) przekazaną pismem z dnia
12 marca 2010 r., pragnę przedstawić, co następuje.
Granice, w jakich uczelnia może samodzielnie
kształtować warunki przyjęć na studia, określa
art. 169 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.), a mianowicie:
1) ust. 3 stanowi, iż „podstawę przyjęcia na studia
pierwszego stopnia lub jednolite studia magisterskie
stanowią wyniki egzaminu maturalnego (...), uczel-
nia może za zgodą ministra właściwego do spraw
szkolnictwa wyższego przeprowadzić dodatkowe eg-
zaminy wstępne tylko w przypadku konieczności
sprawdzenia wiedzy lub umiejętności niesprawdza-
nych podczas egzaminu maturalnego” – zgodnie
z tym uczelnie nie mogą brać pod uwagę ocen wid-
niejących na świadectwie ukończenia szkoły, mogą
natomiast występować do ministra o wyrażenie zgo-
dy na przeprowadzenie dodatkowych egzaminów;
2) ust. 4 – „jeżeli podstawę przyjęcia na studia
stanowią wyniki egzaminu dojrzałości, senat uczelni
może przeprowadzić dodatkowe egzaminy wstępne”

– jest to przepis dotyczący tzw. starych maturzystów;
wynika z niego, iż decyzja o ewentualnym przepro-
wadzaniu egzaminów wstępnych należy do wyłącznej
kompetencji uczelni;
3) ust. 6 – „szczegółowe zasady przyjmowania na
studia w uczelni publicznej laureatów oraz finalistów
olimpiad stopnia centralnego określa senat uczelni
na okres co najmniej trzech lat” – zgodnie z tym prze-
pisem senaty uczelni mają możliwość przyznawania
preferencji finalistom olimpiad organizowanych na
zasadach określonych w rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 29 lipca 2002 r.
w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania
konkursów, turniejów i olimpiad (Dz. U. Nr 13, poz. 125,
z późn. zm.).
Z powyższego wynika, iż ustalenie, jakie wyniki
egzaminu maturalnego i egzaminu dojrzałości będą
stanowić podstawę przyjęcia na studia oraz czy ko-
nieczne będzie przeprowadzenie egzaminu wstępne-
go, należy wyłącznie do kompetencji senatu uczelni.
Uprawnienie do określania zasad rekrutacji związa-
ne jest z określoną w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy
zasadą autonomii uczelni, rozwiniętą w art. 6 ust. 1
pkt 1 ustawy.
Jednocześnie pragnę z całą mocą podkreślić, iż za
niedopuszczalne uważam dokonywanie jakichkol-
wiek zmian w zasadach rekrutacji na dany rok aka-
demicki podjętych i podanych do publicznej wiado-
mości przez senat uczelni w trybie art. 169. W przy-
padkach otrzymywania zmienionych zasad rekruta-
cji na dany rok akademicki (sytuacja taka ma miejsce
kilka razy w roku) zwracam uwagę uczelni, iż przy-
jęte zmiany uchwał stanowią rażące naruszenie
art. 169 ustawy i nie mają mocy prawnej.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż poruszone
w interpelacji posła Sławomira Zawiślaka problemy,
które stanowią materię wystąpienia rzecznika praw
obywatelskich pana Janusza Kochanowskiego z dnia
24 lutego 2010 r., zostały wnikliwie przeanalizowa-
ne. Zarówno wystąpienie RPO, jak i odpowiedź zo-
stały umieszczone na stronie internetowej minister-
stwa celem kolejnego zwrócenia uwagi rektorów
szkół wyższych na problemy związane z rekrutacją
na studia.
Ponadto kopię listu RPO przekazałem przewod-
niczącej Konferencji Rektorów Akademickich Szkół
Polskich pani prof. Katarzynie Chałasińskiej-Macu-
kow do wykorzystania w pracach konferencji.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
675
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie niewystarczającego nadzoru
nad realizacją zadań
„Programu ochrony brzegów morskich” (15070)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzyma-
ną interpelacją pana posła Stanisława Wziątka w spra-
wie niewystarczającego nadzoru nad realizacją zadań
„Programu ochrony brzegów morskich”, nr SPS-023-
-15070/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program ochrony brzegów
morskich” (Dz. U. Nr 67, poz. 621) jest rozwiąza-
niem gwarantującym długofalową działalność ad-
ministracji morskiej w celu ratowania najbardziej
zagrożonych odcinków brzegu morskiego. Dzięki
stabilności zagwarantowanych środków finanso-
wych ustawa ta spełnia swoją pozytywną rolę. Brzeg
morski, mimo coraz trudniejszych warunków at-
mosferycznych (podnoszenie się poziomu morza, na-
silenie sztormów), jest lepiej zabezpieczony niż przed
przyjęciem ustawy.
Od 2008 r. nadzór nad realizacją programu przez
Ministerstwo Infrastruktury odbywa się poprzez na-
stępujące działania:
— merytoryczne uzgadnianie planu zadań prze-
widzianych do realizacji przez urzędy morskie,
— merytoryczne opiniowanie zmian w planie za-
dań w trakcie danego roku budżetowego przewidzia-
nych do realizacji przez urzędy morskie,
— składanie raportów ustnych przez dyrektorów
urzędów morskich (DUM) z wykonywania bieżących
zadań oraz omawianie raportów DUM z tych zadań
na posiedzeniach Rady Koordynacyjnej DUM – 4 do
6 razy w ciągu roku kalendarzowego.
Niezależnie od powyższej kompleksowej kontroli
realizacji zadań DUM jako terenowe organy są odpo-
wiedzialni za przestrzeganie prawa i są poddawani
szeregu inspekcjom i kontrolom wynikającym z pra-
wa budowlanego, a także podlegają kontrolom innych
organów.
Należy zwrócić uwagę, że coroczne sprawozdania
z wykonania programu kierowane były do Sejmu,
rozpatrywane przez komisję sejmową i z pozytyw-
nymi ocenami kierowane na posiedzenia plenarne
Sejmu.
W 2009 r. realizacja „Programu ochrony brzegów
morskich” poddana była kontroli Najwyższej Izby
Kontroli (NIK) za lata 2004–2008. Ministerstwo In-
frastruktury podejmuje liczne działania mające na
celu usprawnienie realizacji programu, z uwzględnie-
niem wniosków pokontrolnych NIK.
Departament Bezpieczeństwa Żeglugi rozpoczął
w 2009 r. procedurę legislacyjną mającą na celu no-
676
welizację ustawy o ustanowieniu programu wielolet-
niego pn. „Program ochrony brzegów morskich”. Za-
kres nowelizacji skonsultowano z miastami i gmina-
mi nadmorskimi oraz uwzględnia on wnioski pokon-
trolne NIK (podwyższenie rocznej kwoty minimalnej,
wydłużenie odcinków brzegu przeznaczonych do
ochrony, monitoring brzegów morskich na całej ich
długości).
W ramach procedury oceny oddziaływania na
środowisko wynikającej z ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowi-
sku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227) MI oczekuje
obecnie na ustalenie przez GDOŚ i GIS zakresu i stop-
nia szczegółowości informacji wymaganych w pro-
gnozie oddziaływania na środowisko dla projektu
ww. ustawy.
Urzędy morskie w 2010 r. planują inwestycje
w ochronie brzegu morskiego z wykorzystaniem
środków pozabudżetowych z Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013 w ra-
mach priorytetu II: Gospodarka odpadami i ochrona
powierzchni ziemi, działania 2.2: Przywracanie te-
renom zdegradowanym wartości przyrodniczych
i ochrona brzegów morskich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie sytuacji materialnej osób,
które rezygnują z aktywności zawodowej,
by opiekować się dzieckiem do lat 16
z orzeczoną niepełnosprawnością lub powyżej
16. roku życia z orzeczonym znacznym
stopniem niepełnosprawności (15072)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 17 marca 2010 r.
dotyczące interpelacji poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie sytuacji materialnej osób, które rezygnują
z aktywności zawodowej, by opiekować się dzieckiem
do lat 16 z orzeczoną niepełnosprawnością lub powy-
żej 16. roku życia z orzeczonym znacznym stopniem
niepełnosprawności, uprzejmie informuję.
Minister pracy i polityki społecznej podejmuje sze-
reg działań mających na celu wsparcie rodzin wycho-
wujących dzieci niepełnosprawne. Dotyczy to za-
równo rozpoznawania problemów środowisk rodzin
wychowujących dzieci niepełnosprawne, przeprowa-
dzania odpowiednich analiz statystyczno-finanso-
wych, jak i przygotowywania projektów zmian legi-
slacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w wyniku której bez utraty przez rodzica
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko nie-
pełnosprawne może przebywać do 5 dni w tygodniu
w placówce zapewniającej całodobowe utrzymanie
i korzystać w niej z odpowiednich usług edukacyj-
nych i rehabilitacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której (w związku z wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego. Obok dotychczas uprawnionych do
tego świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycz-
nego (osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która
wystąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świad-
czenia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej. Ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia
niepełnosprawności. Do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (uprzednio 420 zł) kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały rów-
nież kwoty zasiłku rodzinnego i wynoszą: 68 zł na
dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (uprzed-
nio: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia (uprzednio: 64 zł),
98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do
ukończenia 24. roku życia (uprzednio: 68 zł);
— zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kryterium do-
chodowego przy ubieganiu się o świadczenie pielę-
gnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny.
Oznacza to również nabycie, bez kryterium dochodo-
wego, prawa do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
Nie jest możliwe, aby świadczenie pielęgnacyjne
wprost zastępowało dochód wynikający ze świadcze-
nia pracy, której nie może podjąć osoba opiekująca
się dzieckiem niepełnosprawnym, również nieletnim.

Przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do nie-
uzasadnionego i niesprawiedliwego w odczuciu spo-
łecznym różnicowania zakresu pomocy państwa w for-
mie świadczenia pielęgnacyjnego ze względu na wy-
sokość wcześniejszych zarobków osoby ubiegającej się
o świadczenie pielęgnacyjne i poniesionej straty
w związku z opieką nad swoim dzieckiem.
Nie jest również planowane zrównanie wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podsta-
wy opłacania z budżetu państwa składek na ubezpie-
czenie emerytalne i rentowe za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne, z wysokością minimalne-
go wynagrodzenia za pracę.
Szacuje się, iż w 2010 r. przeciętna miesięczna
liczba wypłacanych świadczeń pielęgnacyjnych wy-
niesie co najmniej 76 tys. Uwzględniając powyższą
wielkość, zmiana polegająca na podniesieniu wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego do 1317 zł (wyso-
kość minimalnego wynagrodzenia) oraz kwoty pod-
stawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytal-
ne, rentowe oraz zdrowotne do 1317 zł (wysokość
minimalnego wynagrodzenia), spowodowałaby wzrost
wydatków o co najmniej 885,8 mln zł rocznie (z kosz-
tami obsługi 913,2 mln zł), z tego wydatki na świad-
czenie pielęgnacyjne – ok. 766,3 mln zł (z kosztami
obsługi), wydatki na składkę na ubezpieczenie eme-
rytalno-rentowe – ok. 123,1 mln zł (z kosztami ob-
sługi), wydatki na składkę na ubezpieczenie zdrowot-
ne – ok. 23,8 mln zł (z kosztami obsługi).
Obecnie w budżecie państwa nie ma środków na
pokrycie tak znacznego wzrostu wydatków na świad-
czenia rodzinne.
Należy podkreślić, że istotą świadczenia pielęgna-
cyjnego jest częściowe zrekompensowanie osobie
opiekującej się niepełnosprawnym członkiem rodziny
faktu rezygnacji z aktywności zawodowej, a nie za-
stąpienie wynagrodzenia. Z istoty rzeczy każde świad-
czenie społeczne, a więc tak samo świadczenie pielę-
gnacyjne, jak i renta lub emerytura, służy tylko czę-
ściowemu zrekompensowaniu utraty wynagrodzenia,
a nie ma na celu w pełni wynagrodzenie to zastąpić.
Stąd wysokość świadczenia społecznego zastępujące-
go utracone wynagrodzenie nigdy nie może być na
tym samym poziomie co wynagrodzenie. W przypad-
ku świadczeń społecznych finansowanych przez bu-
dżet państwa, a nie w trybie składek ubezpieczenio-
wych, wysokość takiego świadczenia jest bezpośred-
nio związana z sytuacją budżetu państwa. Dlatego
też aktualna wysokość świadczenia pielęgnacyjnego
(520 zł – kwota, do której w ostatnim czasie, od 1 li-
stopada 2009 r., podwyższono wysokość tego świad-
czenia) odzwierciedla możliwości budżetu państwa
w tym zakresie.
Należy również wskazać, że w związku z rozsze-
rzeniem zakresu osób uprawnionych do świadczenia
pielęgnacyjnego, co jest wynikiem orzeczeń Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r. (sygn.
akt P 27/07) i z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. akt P
41/07) oraz uchylenia od 1 stycznia 2010 r. kryterium
dochodowego, wydatki budżetu państwa na świad-
677
czenia pielęgnacyjne systematycznie rosną. Sytuacja
ta ogranicza możliwość dalszego zwiększenia wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego.
Tym niemniej, mając świadomość, że aktualna
wielkość wsparcia materialnego dla rodzin – w tym
rodzin z osobami niepełnosprawnymi – jest niewy-
starczająca, planuje się, że jeśli tylko sytuacja finan-
sowa państwa na to pozwoli, kierunkiem dalszych
działań służących zwiększeniu wsparcia materialne-
go dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych ad-
resowanych do tych rodzin, w tym wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Osoby niepełnosprawne oraz osoby – rodzice, któ-
rzy rezygnują z aktywności zawodowej by móc opie-
kować się nimi, mogą, podobnie jak inne osoby znaj-
dujące się w trudnej sytuacji, zostać objęte także
pomocą ze świadczeń z pomocy społecznej przewi-
dzianych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. Nr.175, poz. 1362, z późn. zm.).
Świadczenia pieniężne przysługują osobom lub rodzi-
nom, których dochód nie przekracza odpowiedniego
kryterium dochodowego (kryterium dochodowe:
a) dla osoby samotnie gospodarującej – w wysokości
nieprzekraczającej 477 zł, b) dla osoby w rodzinie
– w wysokości nieprzekraczającej 351 zł). W przypad-
ku rodzin, o których mowa, mogą to być zasiłek ce-
lowy i okresowy. Ponadto, w szczególnie uzasadnio-
nych przypadkach, osobie albo rodzinie o dochodach
przekraczających kryterium dochodowe może być
przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nie-
przekraczającej odpowiednio kryterium dochodowe-
go osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który
nie podlega zwrotowi, lub zasiłek celowy, pod warun-
kiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku. Zno-
welizowana ustawa o pomocy społecznej, która wcho-
dzi w życie z dniem 31 marca br., do katalogu przy-
chodów, które nie podlegają wliczeniu do dochodu
ustalanego do celów pomocy społecznej, dodaje zasił-
ki celowe oraz pomoc materialną mającą charakter
socjalny albo motywacyjny przyznawaną na podsta-
wie przepisów o systemie oświaty. Ponadto jeżeli oso-
ba lub rodzina pozbawiona jest schronienia, posiłku
czy też niezbędnego ubrania, gmina ma obowiązek
zapewnić schronienie oraz dostarczyć niezbędne
ubranie i obuwie, dostosowane do indywidualnych
właściwości osoby oraz do pory roku.
Jednym z elementów wzmacniania osób niepełno-
sprawnych i ich rodzin w środowisku naturalnym
jest, zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecznej,
opłacanie przez gminę składki na ubezpieczenie eme-
rytalne i rentowe za osobę, która rezygnuje z zatrud-
nienia w związku z koniecznością sprawowania bez-
pośredniej, osobistej opieki nad długotrwale lub cięż-
ko chorym członkiem rodziny oraz wspólnie nieza-
mieszkującymi matką, ojcem lub rodzeństwem. Na-
liczana jest ona od kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzinie
osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie i osoba opie-
678
kująca się nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowemu z innych tytułów lub nie
otrzymuje emerytury albo renty. Dotyczy to również
osób, które w związku z koniecznością sprawowania
opieki pozostają na bezpłatnym urlopie. Składka na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe w wysokości
określonej przepisami o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych jest opłacana przez okres sprawowania opie-
ki. Składka ta nie przysługuje osobie, która w dniu
złożenia wniosku o przyznanie świadczenia ukończy-
ła 50 lat i nie posiada okresu ubezpieczenia (skład-
kowego i nieskładkowego) wynoszącego co najmniej
10 lat lub posiada okres ubezpieczenia (składkowy
i nieskładkowy) wynoszący 20 lat w przypadku ko-
biet i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Inną formą pomocy rodzinom opiekującym się
niepełnosprawnym dzieckiem jest świadczenie usług
opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuń-
czych. Specjalistyczne usługi opiekuńcze to usługi
dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających
z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świad-
czone przez osoby ze specjalistycznym przygotowa-
niem zawodowym, np. pielęgniarki, rehabilitantów,
psychologów i pedagogów. Rodzaje specjalistycznych
usług opiekuńczych, warunki i tryb ich ustalania,
a także kwalifikacje osób je świadczących określone
są w rozporządzeniu ministra polityki społecznej
w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych
z dnia 22 września 2005 r. (Dz. U. Nr 189, poz. 1598,
z późn. zm.). Do specjalistycznych usług opiekuń-
czych zaliczono: pielęgnację wspierającą proces lecze-
nia, rehabilitację fizyczną i usprawnianie zaburzo-
nych funkcji organizmu zgodnie z zaleceniami lekar-
skimi lub zaleceniami specjalisty z zakresu rehabili-
tacji ruchowej lub fizjoterapii.
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze mogą być świadczone także w ośrodkach
wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą po-
mocy instytucjonalnej, w ramach której świadczone
są różne usługi dostosowane do specyficznych po-
trzeb osób korzystających z tej formy pomocy, w tym
usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą
być prowadzone miejsca całodobowe okresowego po-
bytu. Ośrodkami wsparcia kierującymi swoją ofertę
także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburzenia-
mi psychicznymi, są m.in. środowiskowe domy samo-
pomocy, dzienne domy pomocy, kluby samopomocy.
Tworzenie i finansowanie takich jednostek jest zada-
niem z zakresu administracji rządowej zleconej do
realizacji gminie lub powiatowi.
Wspomnieć należy również o świadczeniu, jakim
jest renta socjalna. Przepisy dotyczące zasad jej wy-
płaty określa ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o ren-
cie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268), która weszła
w życie dnia 1 października 2003 r. Świadczenie to
przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej
do pracy z powodu naruszenia sprawności organi-
zmu, które powstało przed ukończeniem 18. roku
życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia albo w trakcie
studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty so-
cjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla osób,
które z powodu wcześnie powstałej niezdolności do
pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawodowej
i nabycia własnych uprawnień do renty z tytułu nie-
zdolności do pracy, a często nawet zdobycia jakich-
kolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie to jest
wyrazem szczególnej troski państwa o takie osoby.
Zgodnie z art. 5 ww. ustawy ustalenia całkowitej nie-
zdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.).
Posiadanie orzeczenia o znacznym lub umiarkowa-
nym stopniu niepełnosprawności nie jest równoznacz-
ne z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy.
Dlatego też, ubiegając się o rentę socjalną, zaintereso-
wane osoby muszą stawić się przed komisją ZUS.
Jednocześnie informuję, że projekt założeń do no-
wej ustawy o pomocy społecznej przewiduje zmiany
w systemie świadczeń, które mają polegać m.in. na
wprowadzeniu nowego modelu gminnego wsparcia
z wyraźnym oddzieleniem funkcji administracyjnych
od pracy socjalnej. Zmiany te powinny doprowadzić
do poprawy sytuacji osób sprawujących opiekę nad
osobami niepełnosprawnymi, objętych wsparciem po-
mocy społecznej. Nowe rozwiązania będą gwaranto-
wały adekwatną do potrzeb i bardziej skuteczną po-
moc skierowaną do dzieci niepełnosprawnych i ich
rodziców.
Odnosząc się do pytania o koszt sprawowania
opieki nad osobami niepełnosprawnymi w placów-
kach opłacanych z pieniędzy społecznych, informuję,
że średnio (w domu pomocy społecznej) wynosi on
2500 zł, zaznaczyć należy również, że w niektórych
domach może być wyższy.
Przy czym należy podkreślić, że w domach pomo-
cy społecznej, w tym dla dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych intelektualnie, przebywają osoby, które
nie posiadają rodzin albo którym rodzina z uwagi na
ich stan zdrowia lub swoją sytuację życiową nie jest
w stanie zapewnić opieki w domu rodzinnym.
Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecz-
nej opłata za pobyt w domu pomocy społecznej pod-
noszona jest do wysokości średniego kosztu utrzyma-
nia. Średni koszt utrzymania w każdym domu pomo-
cy społecznej jest ustalany corocznie przez właściwy
organ jednostki samorządu prowadzącego jednostkę
i ogłaszany w wojewódzkim dzienniku urzędowym,
nie później niż do dnia 31 marca. W opłatach za pobyt
osoby skierowanej do domu pomocy społecznej przez
gminę partycypują według ustalonej kolejności:
— jako pierwsza opłatę ponosi osoba kierowana
do domu pomocy społecznej w wysokości 70% docho-
du własnego nie więcej niż pełny koszt utrzymania,
a w przypadku osób małoletnich przedstawiciel usta-
wowy z dochodów dziecka;

— w drugiej kolejności rodzina osoby kierowanej
– małżonek, zstępni przed wstępnymi, jeżeli jej sytu-
acja na to pozwala (tylko wtedy gdy odpłatność wno-
szona przez mieszkańca domu nie pokrywa w pełni
średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu
pomocy społecznej); ustawa określa ustalanie odpłat-
ności w przypadku dochodu wyższego niż 250% kry-
terium dochodowego osoby samotnie gospodarującej
(czyli powyżej 1192,5 zł) i wyższego niż 250% kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie (czyli powyżej
877,5 zł). W sytuacji wniesienia odpłatności przez
członków rodziny kwota dochodu pozostająca po
wniesieniu opłaty w przypadku osoby samotnie go-
spodarującej nie może być niższa niż 250% tego kry-
terium, a w przypadku osoby w rodzinie nie może być
niższa niż 250% kryterium dochodowego na osobę
w rodzinie;
— trzecia w kolejności jest gmina, z której oso-
ba została skierowana do domu pomocy społecznej
– w wysokości różnicy między średnim kosztem
utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatami
wnoszonymi przez osoby, o których mowa wyżej.
Opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej mogą
wnosić dobrowolnie także inne osoby (np. rodzeń-
stwo). Zakres usług świadczonych w domu pomocy
społecznej jest szeroki. Dom świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne w zakresie
i w formach wynikających z indywidualnych potrzeb.
Zatrudnia szereg specjalistów do realizacji tych
usług. Wiele domów świadczy dodatkowo usługi re-
habilitacyjne.
Pragnę zaakcentować także, że zakończono prace
Zespołu ds. przygotowania ustawy o ubezpieczeniu
pielęgnacyjnym nad opracowaniem zielonej księgi
– dokumentu przedstawiającego stan opieki długo-
terminowej w Polsce. Zielona księga zawiera wnioski,
jak i rekomendacje dla rządu, wskazuje na różne ro-
dzaje rozwiązań trudnych sytuacji osób, jak i możli-
wości ich wsparcia. Na jej podstawie zostanie opra-
cowana ustawa pielęgnacyjna. Wyrażam nadzieję, że
w przyszłości doprowadzi ona do stworzenia prawi-
dłowo i sprawnie działającego systemu wsparcia dla
osób niepełnosprawnych i ich rodziców – opiekunów,
którzy zrezygnowali z pracy zarobkowej, by opieko-
wać się swoimi niepełnosprawnymi dziećmi.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
679
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie unijnego obowiązku osiągnięcia
przez Polskę dobrego stanu wód
i środowiska wodnego (15073)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tomasza Lenza w sprawie unijne-
go obowiązku osiągnięcia przez Polskę dobrego stanu
wód i środowiska wodnego przekazaną przy piśmie
z dnia 17 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15073/10),
poniżej przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.) planowanie w gospodarowaniu wodami
służy programowaniu i koordynowaniu działań mają-
cych na celu m.in.: osiągnięcie lub utrzymanie co naj-
mniej dobrego stanu wód oraz ekosystemów od wód
zależnych, poprawę stanu zasobów wodnych oraz
zmniejszanie ilości wprowadzanych do wód lub do zie-
mi substancji i energii mogących negatywnie oddzia-
ływać na wody. Planowanie to obejmuje opracowanie:
programu wodnośrodowiskowego kraju, z uwzględnie-
niem podziału na obszary dorzeczy, planu gospodaro-
wania wodami na obszarze dorzecza i innych doku-
mentów planistycznych. Ustawa Prawo wodne (art. 3
ust. 2) wyznacza 10 obszarów dorzeczy w granicach
Polski, stąd istnieje konieczność opracowania 10 od-
rębnych planów gospodarowania wodami.
Stosownie do harmonogramu realizacji zobowią-
zań wynikających z dyrektywy 2000/60/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października
2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania
w dziedzinie polityki wodnej, tzw. ramowej dyrektywy
wodnej, w grudniu 2008 r. zostały opracowane projek-
ty planów gospodarowania wodami na obszarach do-
rzeczy w Polsce oraz projekt programu wodnośrodo-
wiskowego kraju. Projekty te zostały poddane szero-
kim konsultacjom społecznym w terminie od 22 grud-
nia 2008 r. do 22 czerwca 2009 r. W ramach tych kon-
sultacji wpłynęło ponad 3 tys. uwag, które szczegółowo
przeanalizowano. Uwagi uzasadnione zostały uwzględ-
nione przy opracowywaniu ostatecznych wersji pla-
nów gospodarowania wodami oraz programu wodno-
środowiskowego kraju.
Jednym z elementów planu gospodarowania wo-
dami, zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy Prawo wodne,
jest podsumowanie działań zawartych w programie
wodnośrodowiskowym kraju. Działania te mają słu-
żyć poprawie lub utrzymaniu dobrego stanu wód
w poszczególnych obszarach dorzeczy. Wynikają one
z wielu aktów prawnych i będą realizowane przez
liczne jednostki, np.: regionalne zarządy gospodarki
wodnej, zarządy melioracji i urządzeń wodnych, urzę-
dy marszałkowskie, gminy. Wśród działań zapisa-
680
nych w programie wodnośrodowiskowym kraju znaj-
dują się: działania kontrolne związane z oceną prze-
strzegania przepisów prawa w zakresie gospodarki
ściekowej, likwidacja ognisk zanieczyszczeń (dzikich
składowisk), realizacja programów działań w obsza-
rach wrażliwych w celu zmniejszenia zanieczyszcze-
nia wód spowodowanego przez azotany pochodzenia
rolniczego i wiele innych.
Obecnie dobiega końca proces legislacyjny uchwa-
lania planów gospodarowania wodami, które po za-
twierdzeniu przez Radę Ministrów zostaną opubliko-
wane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”. Natomiast program wod-
nośrodowiskowy kraju po uzgodnieniu z ministrem
środowiska zostanie zatwierdzony przez prezesa Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej.
W dniu 2 marca 2010 r. Rada Ministrów zatwier-
dziła aktualizację „Krajowego programu oczyszcza-
nia ścieków komunalnych 2009” (AKPOŚK 2009).
Aktualizacja ta określiła nowy zakres inwestycyjny
dla aglomeracji w celu wyposażenia ich w zbiorcze
systemy kanalizacyjne oraz oczyszczalnie ścieków
komunalnych. W celu skierowania i skoncentrowania
dostępnych środków finansowych na inwestycje klu-
czowe za względu na wypełnienie zobowiązań przy-
jętych w traktacie akcesyjnym AKPOŚK 2009 zosta-
ła podzielona na 3 załączniki. Załącznik 1 zawiera
1313 aglomeracji priorytetowych dla realizacji celów
dyrektywy 91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ście-
ków komunalnych i postanowień traktatu akcesyj-
nego, do których został odniesiony efekt realizacyjny
programu. Realizacja załącznika 1 AKPOŚK 2009
obejmuje:
— budowę 30 641 km sieci kanalizacyjnej,
— modernizację 2 883 km sieci kanalizacyjnej,
— modernizację lub rozbudowę 569 oczyszczalni
ścieków,
— budowę 177 nowych oczyszczalni.
Inwestycje te pochłoną ok. 31,9 mld zł, z czego
19,2 mld zł to koszty realizacji systemów kanaliza-
cyjnych, natomiast 12,7 mld zł – na oczyszczalnie
ścieków komunalnych.
W chwili obecnej najważniejsze prace prowadzone
są na oczyszczalniach ścieków w aglomeracjach po-
wyżej 15 tys. RLM. Inwestycje te, ich skala, rodzaj
oraz efekt przyczynią się do zasadniczej redukcji za-
nieczyszczeń odprowadzanych do wód.
Prowadzona sprawozdawczość z realizacji KPOŚK
oraz sygnały od gmin oraz przedsiębiorstw wodocią-
gowo-kanalizacyjnych wskazują na możliwość wystą-
pienia opóźnień w terminowej realizacji inwestycji
zapisanych w AKPOŚK 2009, zgodnie z którą aglo-
meracje powyżej 15 tys. RLM powinny osiągnąć efekt
oczyszczania ścieków do końca 2010 r. Opóźnienia te
wynikają przede wszystkim z przedłużających się
procesów przygotowania inwestycji spowodowanych
przez nowe wymagania prawne w zakresie ocen od-
działywania na środowisko, wydłużenia czasu trwa-
nia postępowań przetargowych, trudności w pozyski-
waniu środków finansowych ze względu na kryzys
gospodarczy i dostępność kredytów. Niemniej jednak
to efekty realizacyjne za 2010 r. jednoznacznie wska-
żą stopień wykonania KPOŚK, a co za tym idzie, ak-
tualny stan wypełnienia zobowiązań przyjętych
w traktacie akcesyjnym.
Osiągnięcie dobrego stanu wód i środowiska wod-
nego jest jednym z celów współpracy międzynarodo-
wej prowadzonej przez prezesa Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej, w tym również współpracy dwu-
stronnej na wodach granicznych z państwami sąsia-
dującymi. Instrumentem służącym do realizacji tego
celu są przede wszystkim odpowiednie umowy dwu-
stronne zawierane z krajami ościennymi. Do chwili
obecnej Polska podpisała takie umowy z pięcioma
spośród siedmiu krajów sąsiadujących, w tym z Ukra-
iną. Podejmowane są również działania mające na
celu podpisanie odpowiedniej umowy dwustronnej
z Republiką Białorusi. Na mocy przedmiotowych
umów co roku odbywają się posiedzenia odpowied-
nich komisji dwustronnych, stanowiące okazję pod-
sumowania dotychczasowej współpracy, rozwiązania
ewentualnych problemów oraz przygotowania pla-
nów na kolejny rok. Protokoły z tych posiedzeń są
publikowane na stronie internetowej Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej.
Ponadto Polska, Białoruś i Ukraina realizowały
szereg projektów służących usprawnieniu gospoda-
rowania wodami w tych krajach. Jednym z nich był
projekt „Budowa polsko–białorusko–ukraińskiej po-
lityki wodnej w zlewni Bugu”. Jego celem było wzmoc-
nienie transgranicznej współpracy instytucjonalnej
w zarządzaniu zasobami wodnymi zlewni Bugu. Jed-
nym z rezultatów przedmiotowego projektu jest
wstępna wersja umowy o Międzynarodowej Komisji
Ochrony Bugu. Z punktu widzenia Polski jest to
przeniesienie dotychczasowych doświadczeń zdoby-
tych w ramach Międzynarodowej Komisji Ochrony
Odry przed Zanieczyszczeniem. Umowa przyczyni się
do dalszego zacieśnienia współpracy między tymi
trzema państwami w zakresie gospodarowania wo-
dami zlewni Bugu stanowiącej część dorzecza Wisły.
Obecnie trwają prace przygotowawcze służące rozpo-
częciu procedury negocjacji międzynarodowych, jed-
nak proces uległ spowolnieniu na skutek sygnałów
docierających od partnerów ukraińskich, którzy
z uwagi na trudną sytuację budżetową nie będą
w stanie w najbliższym czasie zawrzeć nowych zobo-
wiązań międzynarodowych wiążących się z dodatko-
wymi kosztami dla budżetu państwa.
Należy również zauważyć, iż nie planuje się dzia-
łań legislacyjnych mających na celu wprowadzenie
zmian w zakresie kompetencji właściwych organów
w sprawach gospodarowania wodami. Przedmiotowa
kwestia jest regulowana w art. 4 ustawy z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne, zgodnie z którym or-
ganami właściwymi w sprawach gospodarowania
wodami są: minister właściwy do spraw gospodarki
wodnej, prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wod-

nej, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wod-
nej, wojewoda oraz organy jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie wprowadzenia
przez Pocztę Polską SA systemu
zdalnego doładowania kredytu
we frankownicach (15074)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Szczepańskiego, nr SPS-
-023-15074/10, w sprawie wprowadzenia przez Pocz-
tę Polską SA systemu zdalnego doładowania kredytu
we frankownicach, przedstawiam, co następuje.
Przedstawione w interpelacji potencjalne korzyści
z wprowadzenia systemu zdalnego doładowania kre-
dytu we frankownicach sprawiają, iż kwestia wdro-
żenia takiego systemu w Poczcie Polskiej jest warta
rozważenia. Niemniej jednak pragnę wyjaśnić, iż
zgodnie z § 26 ust. 2 statutu Poczty Polskiej SA
wszelkie sprawy związane z prowadzeniem spraw
spółki, niezastrzeżone przepisami prawa lub posta-
nowieniami statutu dla walnego zgromadzenia (któ-
rego funkcje sprawuje obecnie minister infrastruk-
tury) lub rady nadzorczej, należą do kompetencji
zarządu spółki. Ponadto Kodeks spółek handlowych
nie przewiduje możliwości wydawania zarządowi
spółki przez walne zgromadzenie wiążących poleceń
dotyczących prowadzenia spraw spółki (art. 3751).
Dlatego też ewentualną decyzję o wdrożeniu takiego
systemu musi podjąć zarząd.
W związku z powyższym, opierając się na wyja-
śnieniach otrzymanych od zarządu, informuję, iż moż-
liwość wdrożenia takiego systemu była już rozpatry-
wana w 2007 r. Jednakże ze względu na wymagania
producentów (dotyczące m.in. zapewnienia dodatko-
wych opustów na przesyłki ofrankowane lub zaan-
gażowania finansowego Poczty Polskiej w budowę
systemu) odstąpiono wówczas od tej koncepcji. Z punk-
tu widzenia Poczty Polskiej wymagania producentów
nie zapewniały stworzenia jednolitych warunków
działania na rynku dla wszystkich oferowanych sys-
temów, gdyż producenci frankownic oferują systemy
681
zdalnego doładowania kredytu, dedykowane wyłącz-
nie własnym maszynom. Dopiero pod koniec 2009 r.
dwóch oferentów jednoznacznie zadeklarowało swoją
gotowość wdrożenia systemów zdalnego doładowania
kredytu we frankownicach bez jakichkolwiek dodat-
kowych warunków.
Z początkiem bieżącego roku, decyzją zarządu
spółki, został w Poczcie Polskiej powołany zespół ds.
wdrożenia systemu zdalnego doładowania frankow-
nic. Zadaniem zespołu jest takie przygotowanie or-
ganizacji poczty, aby mógł z nią współpracować każ-
dy z oferowanych na rynku polskim systemów. Ter-
min zakończenia prac organizacyjno-wdrożeniowych
przewidywany jest na koniec bieżącego roku.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie wprowadzenia
przez Pocztę Polską SA nowego rodzaju usług
pn. przesyłka aglomeracyjna (15075)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go w sprawie wprowadzenia przez Pocztę Polską SA
nowego rodzaju usług pn. przesyłka aglomeracyjna,
przesłanej przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
17 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15075/10), uprzej-
mie informuję, co następuje.
Odpowiadając na zawarte w interpelacji pytanie
dotyczące wniosku z zawiadomieniem o podejrzeniu
naruszenia przez Pocztę Polską SA przepisów ustawy
Prawo pocztowe, skierowanego do Urzędu Komuni-
kacji Elektronicznej dnia 18 stycznia 2010 r., pragnę
poinformować, iż pismem z dnia 30 marca 2010 r.
wystąpiono do UKE z prośbą o przedstawienie infor-
macji w tym zakresie. Na podstawie udzielonej pi-
smem z dnia 6 kwietnia 2010 r. odpowiedzi pragnę
zauważyć, iż UKE nie stwierdził naruszenia przepi-
sów Prawa pocztowego przy wprowadzaniu usługi
pn. przesyłka aglomeracyjna.
Informuję, iż celem przeanalizowania zagadnień
poruszanych w dalszej kolejności w interpelacji zwró-
682
cono się do Poczty Polskiej SA pismem z dnia 25 mar-
ca 2010 r. o przedłożenie wyjaśnień w kwestii usługi
pn. przesyłka aglomeracyjna oraz kompletu uchwał
zarządu ustanawiających usługę. Uzyskane informa-
cje świadczą, iż warunki świadczenia usługi pn. prze-
syłka aglomeracyjna różnią się od warunków prze-
widzianych przepisami prawa dla usług powszech-
nych w następującym zakresie:
1. Przesyłka aglomeracyjna nie może być nada-
wana poprzez nadawcze skrzynki pocztowe.
2. Przesyłki te przyjmowane są wyłącznie jako
nierejestrowane, w związku z czym nie uwzględniają
możliwości traktowania ich w sposób określony
w art. 46 ust. 1 Prawa pocztowego.
3. Usługa nie jest świadczona we wszystkich
placówkach pocztowych, jedynie w placówce pocz-
towej wskazanej przez Pocztę Polską SA w zawar-
tej umowie.
4. Przesyłka aglomeracyjna przyjmowana jest wy-
łącznie w relacji do doręczenia na terenach miast po-
wiatowych i miast powyżej 20 tys. mieszkańców,
a więc na ograniczonym terytorialnie obszarze kraju.
5. Nie jest przewidziany dla niej wymóg doręcza-
nia w każdy dzień roboczy i nie mniej niż 5 dni w ty-
godniu, lecz w zależności od danej możliwości Poczty
Polskiej oraz potrzeb i oczekiwań klientów.
6. Świadczona jest z zachowaniem umownego ter-
minu doręczenia D+4, a nie terminów określonych
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5,
poz. 34, z późn. zm.).
7. Stosowane są wymogi ilościowe w zakresie
nadania, tj. powyżej 5 tys. sztuk przesyłek w ciągu
miesiąca w jednej placówce nadawczej.
8. Nadawane przesyłki muszą być posortowane
minimum do trzeciej cyfry kodu pocztowego (regu-
lamin usług powszechnych w § 47 ust. 6 pkt 4 prze-
widuje posegregowanie co najmniej do drugiej cyfry
kodu).
9. Przesyłki muszą być posegregowane i uporząd-
kowane pod względem ich jednorodności (wagowej
i wymiarowej).
Biorąc pod uwagę powyższe oraz charakterystykę
usługi pn. przesyłka aglomeracyjna, należy stwier-
dzić, iż nie może ona być traktowana jako powszech-
na usługa pocztowa. W aktualnym stanie wiedzy
brakuje więc podstaw do stwierdzenia, że jej wpro-
wadzenie naruszało przepisy Prawa pocztowego.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają problem poruszony w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie uproszczenia systemu dopłat
dla rolników i wyrównania płatności
we wszystkich krajach UE (15077)
Odpowiadając na interpelację poseł Teresy Pio-
trowskiej z 18 lutego 2010 r. dotyczącą uproszczenia
systemu dopłat dla rolników i wyrównania płatności
we wszystkich krajach Unii Europejskiej (znak: SPS-
-023-15077/10 z 17 marca 2010 r.), wyjaśniam, co na-
stępuje.
1. Na jakim etapie są prowadzone w ministerstwie
prace nad reformą dopłat dla rolników?
Kwestię reformy wsparcia bezpośredniego dla rol-
ników należy rozpatrywać w kontekście przyszłości
wspólnej polityki rolnej w ogóle. Dyskusja na temat
kształtu WPR po 2013 r. została zainicjowana pod-
czas zakończonego w 2008 r. przeglądu WPR (ang.
health check), natomiast jej zwieńczenie, rozumiane
jako przyjęcie odpowiednich aktów prawnych, prze-
widuje się na 2012 r. Przegląd WPR wytyczył kierun-
ki przyszłych zmian, w szczególności poprzez zdefi-
niowanie tzw. nowych wyzwań dla wspólnej polityki
rolnej. Są to m.in.: zmiany klimatyczne, energia od-
nawialna, gospodarka wodna, różnorodność biolo-
giczna. Kwestie te będą z pewnością odgrywać istot-
ną rolę w dalszej debacie na temat przyszłości wspól-
nej polityki rolnej i aktualizacji jej celów. Także ko-
munikat Komisji Europejskiej w sprawie strategii
UE 2020 wskazał na konieczność włączenia się WPR
w realizację przyszłej strategii gospodarczej UE opar-
tej na wiedzy i innowacjach, niskoemisyjności i efek-
tywnym wykorzystaniu zasobów oraz utrzymaniu
wysokiego poziomu zatrudnienia zapewniającego
spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną.
W efekcie starań Polski, która potrafiła zebrać
poparcie większości nowych państw członkowskich,
jednym z elementów ostatecznego porozumienia po-
litycznego kończącego przeglądu WPR w 2008 r. jest
zobowiązanie Komisji Europejskiej i Rady UE do
przeanalizowania problemu dużego zróżnicowania
płatności bezpośrednich w skali UE i przedstawienia
odpowiednich rozwiązań dla tego problemu. Tym sa-
mym wynik tego porozumienia miał dla Polski istot-
ne pozytywne znaczenie z uwagi na ukierunkowanie
dyskusji o przyszłości WPR po 2013 r. w zgodzie
z polskimi priorytetami.
W drugiej połowie 2008 r. ówczesna prezydencja
francuska rozpoczęła także proces debaty na te-
mat przyszłości WPR po 2013 r. Podczas nieformal-
nego spotkania Rady Ministrów UE ds. Rolnictwa
i Rybołówstwa we wrześniu 2008 r. państwa człon-
kowskie UE po raz pierwszy zaprezentowały swoje
kierunkowe stanowiska w tej kwestii. W ramach

przygotowań do tego spotkania ww. resort rolnictwa
opracował dokument pt. „Polska wizja wspólnej po-
lityki rolnej po 2013 r. – założenia i wstępne propo-
zycje”. Stanowił on podstawę dla wystąpienia polskiej
delegacji, stał się też punktem wyjścia do intensyw-
nych prac na opracowaniem rządowego stanowiska
w sprawie przyszłości WPR, w tym systemu wsparcia
bezpośredniego dla rolników. Dokument ten został
przyjęty przez Komitet Europejski Rady Ministrów
w dniu 21 listopada 2008 r., następnie w celu uszcze-
gółowienia stanowiska Polski w tym zakresie był
przedmiotem konsultacji m.in. z instytucjami nauko-
wymi zajmującymi się problematyką rolnictwa i ob-
szarów wiejskich oraz organizacjami rolniczymi.
Prace te kontynuowano w formule grup roboczych
w trzech obszarach WPR: płatnościach bezpośred-
nich, rozwoju obszarów wiejskich oraz instrumentów
interwencji na rynkach rolnych. Ponadto zorganizo-
wano szereg konferencji i seminariów, na których
omawiano kwestie przyszłości WPR. Uwagi zebrane
w trakcie konsultacji społecznych i międzyresorto-
wych zostały wykorzystane w przyjętym przez Radę
Ministrów 12 czerwca 2009 r. stanowisku rządu Rze-
czypospolitej Polskiej w sprawie przyszłości wspólnej
polityki rolnej po 2013 r. (dokument dostępny jest na
stronie internetowej MRiRW). Warto zaznaczyć, że
Polska jest jednym z nielicznych państw wśród UE-
-27, którego rząd opracował i przyjął takie oficjalne
stanowisko i pierwszym w grupie nowych państw
członkowskich.
Stanowisko stało się podstawą do aktywnego
udziału Polski w trwającej debacie o przyszłości
WPR. W wielu kwestiach Polska jest wiodącym re-
prezentantem grupy nowych państw członkowskich.
Kluczowe znaczenie ma udział polskich przedstawi-
cieli w pracach Rady UE, jak również pozostałych
instytucji Unii Europejskiej. Ponadto polskie stano-
wisko prezentowane jest także podczas spotkań ro-
boczych z przedstawicielami państw członkowskich
UE, zarówno o charakterze dwustronnym, jak i wie-
lostronnym, tak na szczeblu politycznym, jak i tech-
nicznym. Okazją do prezentacji polskich propozycji
są także liczne seminaria i konferencje naukowe,
w tym organizowane przez MRiRW.
Kwestia dotycząca przyszłości płatności bezpo-
średnich po 2013 r. wskazywana jest jednym z czte-
rech priorytetów sektorowych w obszarze rolnictwa
dla polskiego Przewodnictwa w Radzie Unii Europej-
skiej, przypadającego na drugą połowę 2011 r. Prio-
rytet wspólnej polityki rolnej po 2013 r. – reformy
WPR, płatności bezpośrednich po 2013 r. dotyczy jed-
nego z najbardziej istotnych i wrażliwych tematów,
nad jakimi będzie się dyskutować na forum UE
w czasie polskiej prezydencji. Prezydencja polska naj-
prawdopodobniej rozpocznie dyskusję nad przedłożo-
nymi przez Komisję propozycjami legislacyjnymi do-
tyczącymi przyszłego kształtu WPR. Celem Polski
będzie sprawne i szybkie prowadzenie prac na forum
Rady i dążenie do możliwie największego zaawanso-
683
wania procesu osiągania kompromisu dotyczącego
przedstawionych propozycji.
2. Czy zdaniem Pana Ministra zwiększenie kwoty
dopłat jest zasadne i spowoduje, że polscy rolnicy
będą konkurencyjni w stosunku do producentów za-
granicznych?
Dokonaną w resorcie ocenę uzasadnienia, znacze-
nia, konieczności utrzymania oraz wprowadzenia
odpowiednich zmian w systemie wsparcia bezpośred-
niego dla rolników w UE odzwierciedla stanowisko
rządu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przyszło-
ści wspólnej polityki rolnej po 2013 r. Zgodnie ze sta-
nowiskiem rząd RP opowiada się za zachowaniem
w pełni wspólnotowego charakteru WPR, w szczegól-
ności w wymiarze finansowym, zapewniając tym sa-
mym równe warunki konkurencji na jednolitym ryn-
ku UE, oraz za powiązaniem poziomu i dystrybucji
wsparcia finansowego poszczególnych działań, w tym
w zakresie wsparcia bezpośredniego, z aktualnymi
i przyszłymi celami, co m.in. wymaga odejścia od hi-
storycznych pułapów (kopert) płatności bezpośred-
nich odzwierciedlających historyczną intensywność
i poziom produkcji rolnej w poszczególnych pań-
stwach członkowskich.
Zdaniem rządu RP wspólnotowe płatności bezpo-
średnie powinny pozostać instrumentem WPR odpo-
wiedzialnym za:
— wsparcie i stabilizację dochodów rolniczych,
— utrzymanie użytków rolnych w dobrej kulturze
rolnej zgodnej z wymogami środowiska,
— rekompensowanie kosztów związanych z wy-
pełnianiem wymogów wspólnotowych (w odniesieniu
do jakości i sposobów produkcji) związanych z reali-
zacją pozaprodukcyjnych dóbr publicznych,
— zapewnienie równych warunków konkurencji
w ramach jednolitego rynku rolno-żywnościowego.
Funkcja w zakresie wspierania dochodów i utrzy-
mania gruntów w dobrej kulturze jest szczególnie
istotna w regionach o gorszych naturalnych warun-
kach gospodarowania. Odejście lub istotne ograni-
czenie płatności bezpośrednich w ramach WPR gro-
ziłoby trwałym porzuceniem działalności rolniczej
w wielu takich regionach UE oraz nadmierną kon-
centracją i intensyfikacją produkcji rolnej w innych
regionach. Tym samym płatności bezpośrednie po-
winny dalej służyć zapewnianiu stabilności ekono-
micznej i zrównoważonego rozwoju rolnictwa wspól-
notowego, a także bezpieczeństwa żywnościowego
i środowiskowego UE. Ich rola w tym zakresie może
wzrosnąć w przyszłości w scenariuszu niskich cen
rolnych na międzynarodowych rynkach lub w sytu-
acji ograniczenia skuteczności interwencji rynkowej
w ramach WPR.
Wysokość środków finansowych dla UE-27 na
płatności bezpośrednie powinna uwzględniać skalę
obecnych i przyszłych zadań publicznych realizowa-
nych w ramach wsparcia rolnictwa UE i powinna być
nie mniejsza niż poziom realizowany w obecnej per-
spektywie finansowej.
684
Rząd RP stoi na stanowisku, że system płatności
bezpośrednich wymaga pilnej zmiany polegającej na
jego dalszym uproszczeniu i ujednoliceniu formy sto-
sowania w całej UE. Konieczne jest odejście od obec-
nych rozwiązań, w których wysokość płatności (staw-
ka SAPS lub średnia wartość uprawnień w SPS)
i pułapy (koperty) krajowe odzwierciedlają historycz-
ne poziomy i intensywność produkcji w poszczegól-
nych państwach członkowskich sprzed kilkunastu
lat. Nowy system płatności powinien być związany
z powierzchnią użytków rolnych (uproszczony obecny
system SAPS), uwzględniać realizację wymogów
w zakresie ochrony środowiska i dodatkowe wsparcie
finansowe dla obszarów o niekorzystnych warunkach
gospodarowania. System polegający na jednolitej
stawce powierzchniowej w całej UE (flat rate) lepiej
służyłby realizacji obecnych i przyszłych celów WPR
niż system dzisiejszy.
Proponowane zmiany pozwoliłyby na ogranicze-
nie kosztów wdrożeniowych zarówno na poziomie
administracyjnym, jak i gospodarstw rolnych, utrzy-
manie powszechnego charakteru tego podstawowe-
go instrumentu wsparcia w ramach WPR, wyelimi-
nowanie negatywnego wpływu obecnych rozwiązań
na warunki konkurencji na jednolitym rynku,
a także lepsze odzwierciedlenie w strukturze finan-
sowej aktualnych funkcji wspólnej polityki rolnej
i tym samym poprawę efektywności tego instrumen-
tu WPR.
Nowe płatności bezpośrednie powinny zapewnić
rolnikom ze wszystkich państw członkowskich równe
warunki konkurencji na rynku wewnętrznym UE.
Straciła jakiekolwiek uzasadnienie dystrybucja ko-
pert wsparcia bezpośredniego pomiędzy państwami
członkowskimi wynikająca z historycznych uwarun-
kowań związanych z wielkością produkcji w przeszło-
ści i wysokością wsparcia otrzymywanego przez rol-
ników w dawnych systemach powiązanych z produk-
cją. W nowym systemie wsparcie powinno być dys-
trybuowane w oparciu o kryteria związane z aktual-
nymi i przyszłymi celami polityki rolnej UE. Nowy
system powinien zapewnić wszystkim państwom
członkowskim te same ramy finansowe oparte o za-
sadę solidarności finansowej, sprawiedliwy podział
i utrzymanie spójności wspólnego rynku.
Rząd RP uważa, że płatności bezpośrednie powin-
ny być podstawowym i wielokierunkowym instru-
mentem WPR, o relatywnie niskich kosztach wdro-
żeniowych. Istotne jest, że posiadają one relatywnie
duży zasięg oddziaływania i przy właściwej kon-
strukcji systemu mogą przyczynić się do utrzymania
właściwej równowagi ekonomicznej gospodarstw
i zrównoważenia sposobów prowadzenia działalności
rolniczej.
3. Czy ministerstwo prowadzi konsultacje z resor-
tami pozostałych państw unijnych w celu wypraco-
wania jak najkorzystniejszego dla rolników wszyst-
kich krajów Unii stanowiska dotyczącego wspólnej
polityki rolnej?
Od czasu rozpoczęcia przez prezydencję francu-
ską dyskusji na temat przyszłości WPR w Radzie UE
we wrześniu 2008 r., przedstawiciele MRiRW na róż-
nych forach promują polskie propozycje, przedstawia-
jąc stojącą za nimi argumentację. Kluczowy charak-
ter w tym zakresie ma udział w pracach Rady UE.
Ponadto polskie stanowisko prezentowane jest pod-
czas licznych spotkań roboczych z przedstawicielami
państw członkowskich UE, zarówno o charakterze
dwustronnym, jak i wielostronnym, tak na szczeblu
politycznym, jak i technicznym. Okazją do prezenta-
cji polskich propozycji były także liczne seminaria
i konferencje naukowe, w tym organizowane przez
MRiRW.
Rząd RP skutecznie zabiega o realizację wysuwa-
nych postulatów. Przykładem jest wspomniane wcze-
śniej włączenie do ostatecznego porozumienia wień-
czącego przegląd WPR (health check) zobowiązanie
Komisji Europejskiej i Rady dotyczące przeanalizo-
wania problemu dużego zróżnicowania płatności bez-
pośrednich w skali UE i zaproponowania odpowied-
nich rozwiązań.
Resort rolnictwa nadal zabiega, aby kraje mające
stanowisko zbieżne z polskim mówiły w sprawie
przyszłości WPR jednym głosem. Dlatego też w dniu
3 lutego 2010 r. odbyło się w Warszawie zorganizo-
wane z inicjatywy pana ministra Marka Sawickiego
spotkanie przedstawicieli 11 państw członkowskich
UE, które stanowić miało forum konsultacji i wymia-
ny poglądów na temat kształtu tej polityki po 2013 r.
Odzwierciedlającą polskie stanowisko deklarację,
przyjętą na zakończenie spotkania, poparło dziewięć
państw: Bułgaria, Cypr, Estonia, Litwa, Łotwa, Wę-
gry, Polska, Rumunia i Słowacja. W spotkaniu uczest-
niczyli również przedstawiciele Szwecji i Republiki
Czeskiej.
Efekty wysuwanych przez Polskę postulatów
w sprawie wyrównania wsparcia bezpośredniego
i odejścia od dystrybucji tego wsparcia w oparciu
o niemające dłużej uzasadnienia kryteria historycz-
ne są widoczne także w podejściu Komisji Europej-
skiej. Z wypowiedzi przedstawicieli KE prezentowa-
nych na różnych forach widać, że kwestie te stały się
jednym z głównych elementów wymagających roz-
strzygnięć w przyszłej WPR. KE podkreśla, że po-
wiązanie obecnego i przyszłego wsparcia bezpośred-
niego z jego historycznymi poziomami straciło uza-
sadnienie.
Odpowiedź na interpelację przesłana została rów-
nież drogą elektroniczną na adres: sps.interpelacje-
@sejm.gov.pl.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie odbierania i przewożenia
przez lekarzy specjalistów szpiku kostnego
z ośrodków transplantacyjnych (15078)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Teresy Piotrowskiej z dnia 17 mar-
ca 2010 r. przekazaną przy piśmie z dnia 17 marca
2010 r. (znak: SPS-023-15078/10) w sprawie odbiera-
nia i przewożenia przez lekarzy specjalistów szpiku
kostnego z ośrodków transplantacyjnych uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższego stanowiska.
Odpowiadając na pytanie 1., uprzejmie informuję,
że ustawodawca uregulował kwestie związane z trans-
portem komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
lub szpiku w art. 37a znowelizowanej ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i prze-
szczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U.
Nr 169, poz. 1411 oraz z 2009 r. Nr 141, poz. 1149),
która weszła w życie 15 września 2010 r. oraz w akcie
wykonawczym wynikającym z upoważnienia ustawo-
wego art. 37a ust. 11 w sprawie szczegółowych wa-
runków wywozu z terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej i przywozu na to terytorium ludzkich komórek,
tkanek i narządów. Z przepisów tych wynika, że
podmiot przywożący pobrane komórki krwiotwórcze
krwi obwodowej lub szpiku powinien na każdorazo-
wy ich przywóz uzyskać zgodę dyrektora Centrum
Organizacyjno-Koordynacyjnego do Spraw Trans-
plantacji Poltransplant. Podmiot taki musi spełniać
warunki jakości i bezpieczeństwa w zakresie trans-
portu określone w ww. ustawie oraz w aktach wy-
konawczych do ustawy (art. 29 ust. 3 § 8 i art. 37a
ust. 11), z których wynika, że zgoda taka może być
wydana po spełnieniu warunków jakości i bezpie-
czeństwa przewożonych komórek krwiotwórczych
krwi obwodowej lub szpiku w szczególności dotyczą-
cych określenia:
— sposobu oznakowania pojemnika transporto-
wego komórek lub tkanek;
— warunków transportu dla każdego rodzaju ko-
mórek lub tkanek;
— warunków transportu i przechowywania w cza-
sie transportu komórek lub tkanek;
— sposobu odbioru w zakładach opieki zdrowot-
nej, komórek lub tkanek transportowanych z banku
tkanek i komórek;
— sposobu postępowania z przesyłkami komórek
lub tkanek niezgodnymi z transportową dokumenta-
cją, z niekompletnymi wynikami badań, o nieakcep-
towalnej jakości lub uszkodzonymi.
Nadmieniam, że minister zdrowia monitoruje po-
przez Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do
Spraw Transplantacji Poltransplant na bieżąco kwe-
stie związane z wydawaniem pozwoleń na przywóz
685
i wywóz komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
lub szpiku, lecz do chwili obecnej żaden podmiot nie
wystąpił do dyrektora Poltransplantu o zgodę na
transport.
Jednocześnie informuję, że procedura przeszcze-
piania szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi ob-
wodowej, która została przekazana do realizacji od
1 lipca 2009 r. przez Narodowy Fundusz Zdrowia, za-
wiera koszty transportu pobranego i przetworzonego
szpiku, komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
i krwi pępowinowej do zakładu opieki zdrowotnej,
w którym ma być dokonane przeszczepienie. Zgodnie
z opinią krajowego konsultanta w dziedzinie hemato-
logii pana prof. W. J. kwestie związane z transportem
komórek krwiotwórczych krwi obwodowej lub szpiku
leżą w kompetencjach zarządzających zakładem opie-
ki zdrowotnej, a brak podejmowania działań w tym
zakresie świadczy o nieprzygotowaniu jednostki. Jed-
nocześnie informuję, iż przy uzyskaniu pozwolenia
wydawanego przez ministra zdrowia na przeszczepia-
nie szpiku i komórek krwiotwórczych krwi obwodowej
dyrekcja zakładów opieki zdrowotnej deklarowała go-
towość do rozwiązywania wszystkich problemów or-
ganizacyjnych związanych z wykonaniem zabiegów,
w tym związanych z transportem szpiku i komórek
krwiotwórczych krwi obwodowej.
Odpowiadając na pytanie 2., uprzejmie informuję,
że minister zdrowia poza wydaniem pozwolenia na
czynności związane z przeszczepianiem, w których
zawarte są działania dotyczące transportu i dystry-
bucji szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi ob-
wodowej, nie posiada upoważnienia ustawowego do
czynności będących w gestii kierownika zakładu
opieki zdrowotnej. Zgodnie z przepisami zawartymi
w art. 70a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89)
oraz komentarzem (Nowicki J.E., artykuł Zam. Pub.
Dor. 2008/10/4, Ochrona zdrowia w systemie zamó-
wień publicznych, cz. I, Teza 3) do ww. przepisów
wynika, że transport ten realizuje się na podstawie
umów cywilno-prawnych o wykonywanie usług trans-
portu sanitarnego zawieranych przez zakład opieki
zdrowotnej z podmiotem wykonującym usługę prze-
wozu materiałów biologicznych i materiałów wyko-
rzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych.
Jednocześnie nadmieniam, że w ww. przepisach zo-
stało określone, iż:
1. Transport sanitarny jest to przewóz osób albo
materiałów biologicznych i materiałów wykorzysty-
wanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wy-
magających specjalnych warunków transportu.
2. Transport sanitarny wykonywany jest specja-
listycznymi środkami transportu lądowego, wodnego
i lotniczego.
3. Środki transportu sanitarnego, o których mowa
w ust. 2, muszą spełniać cechy techniczne i jakościo-
we określone w polskich normach przenoszących eu-
ropejskie normy zharmonizowane.
Mając na uwadze powyższe, realizacja sposobu
transportu szpiku i komórek krwiotwórczych krwi
686
obwodowej znajduje się w gestii kierownika zakładu
opieki zdrowotnej, który transport ten powinien za-
pewnić na podstawie umowy cywilnoprawnej zawie-
ranej przez zakład opieki zdrowotnej z podmiotem
wykonującym usługę przewozu.
Niezależnie od powyższego minister zdrowia bę-
dzie wspomagał wszelkie inicjatywy środowiska me-
dycznego, które mogą usprawnić system ochrony
zdrowia i nie kolidują z przepisami powszechnie obo-
wiązującego prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Pawła Poncyljusza
w sprawie sytuacji w zakładzie energetycznym
ENERGA (15080)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Pawła Poncyljusza (pismo z dnia
17 marca 2010 r., znak: SPS-023-15080/10), przekaza-
ną na ręce ministra gospodarki, dotyczącą funkcjono-
wania Grupy Kapitałowej ENERGA, po uzyskaniu
wyjaśnień ze strony Zarządu ENERGA SA, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
1. Proces zmiany sposobu funkcjonowania aplika-
cji bilingowych oraz aplikacji do obsługi klientów,
działalności marketingowej i serwisowej (CRM), za-
początkowany został dniu w 18 lipca 2008 r., ogłoszo-
nym przez ENERGA SA przetargiem na wybór firmy
doradczej do oceny stanu obecnego i możliwych sce-
nariuszy rozwojowych systemów bilingowych i CRM
w Grupie ENERGA. Podstawą wyżej wspomnianego
działania jest strategia Grupy ENERGA określająca
konieczność osiągnięcia przewagi konkurencyjnej
w zakresie sprzedaży i obsługi klienta. Analizę wyżej
wspomnianych systemów sporządziła firma Carry-
water Consulting wyłoniona w postępowaniu prze-
targowym. Na podstawie raportu podjęto dalsze pra-
ce, w ramach których w dniu 27 marca 2009 r. powo-
łano Komitet Sterujący (KS) projektu Centralny Sys-
tem Obsługi Sprzedaży (CSOS), w skład którego
weszli przedstawiciele najważniejszych spółek Grupy
ENERGA. W ramach prac Komitetu Sterującego zle-
cono dalszą analizę możliwych scenariuszy rozwoju
systemów bilingowych i aplikacji CRM firmie Ern-
st&Young. Raport z wyników analizy możliwych wa-
riantów wdrożenia CSOS w Grupie ENERGA przed-
stawiony został w czerwcu 2009 r.
Zmiany w otoczeniu grupy, jak i usprawnienie
funkcjonowania poszczególnych spółek, spowodowa-
ły konieczność modyfikacji przyjętych wcześniej za-
łożeń dotyczących funkcjonowania CSOS. Spółki
biznesowe (operacyjne) zgłosiły potrzebę przeprowa-
dzenia dodatkowej analizy potrzeb biznesowych oraz
analizy korzyści dodatkowych wariantów. W dniu
5 stycznia 2010 r. Komitet Sterujący projektu CSOS
postanowił przeprowadzić taką analizę przez zespól
składający się z ekspertów i analityków wyznaczo-
nych przez członków Komitetu Sterującego ze spółek
reprezentowanych w Komitecie Sterującym.
Wynikiem prac zespołu oraz przygotowanego ra-
portu Ernst&Young była decyzja o wysłaniu w dniu
11 lutego 2010 r. zapytania ofertowego w formie „py-
tania o cenę” na dostawę technologii do 3 rekomen-
dowanych przez zespoły robocze i zaakceptowanych
przez Komitet Sterujący podmiotów. Podkreślić na-
leży, iż zapytanie to dotyczy wyboru technologii, nie
zaś jej wdrożenia przez firmy integratorskie. Ewen-
tualne wdrożenie stanowić będzie przedmiot postę-
powania przetargowego w kolejnym etapie projektu,
jeżeli koncepcja CSOS będzie realizowana. Tym sa-
mym stwierdzenie o braku transparentności nie znaj-
duje uzasadnienia. W proces zaangażowani są przed-
stawiciele 4 spółek grupy kapitałowej, do samego tyl-
ko Komitetu Sterującego powołano osiem osób z każ-
dej ze spółek biorących udział w projekcie. Ponadto
na różnych etapach projektu współpracowało z Gru-
pą ENERGA kilkunastu konsultantów z dwóch róż-
nych firm doradczych. Daje to pewność co do obiek-
tywności formułowanych rekomendacji. Nie można
zatem mówić o prowadzeniu projektu w sposób owia-
ny tajemnicą.
2. W proces budowy koncepcji CSOS zaangażowa-
na była, jako jedna z firm doradczych, firma Ern-
st&Young, która przygotowuje również projekt cało-
ściowej strategii IT dla Grupy ENERGA, tym samym
obawa, iż oba te procesy mogą być ze sobą sprzeczne
jest nieuzasadniona.
3. Odnosząc się do zarzutu, iż zapytanie skiero-
wane do potencjalnych dostawców technologii było
nieprecyzyjne i dawało zbyt mało czasu na przygoto-
wanie odpowiedzi, pragniemy poinformować, iż na
wniosek oferentów termin składania ofert został wy-
dłużony w postulowanym przez nich wymiarze i wszy-
scy oferenci złożyli swoje oferty. Każdy z oferentów
miał też możliwość spotkania się z wyłonionym ze-
społem prowadzącym postępowanie ofertowe i zada-
nia dodatkowych pytań oraz udzielania dodatkowych
wyjaśnień. Żaden z oferentów nie składał zastrzeżeń
co do stopnia ogólności zapytania ofertowego, wręcz
przeciwnie, oferenci, prosząc o wydłużenie terminu,
jako powód wskazywali konieczność przygotowania
odpowiedzi na szczegółowe pytania obejmujące swoim
zakresem również koszty po stronie niezbędnych in-
westycji sprzętowych. Jedyna prośba, którą zgłasza-
li oferenci, a która nie została spełniona, dotyczyła
możliwości indywidualnych spotkań z przedstawicie-
lami poszczególnych spółek Grupy ENERGA, które

oddelegowały swoich pracowników do prac nad pro-
jektem CSOS. Zgoda na takie spotkania mogłaby
stworzyć podstawy do zarzutu o nierównym trakto-
waniu wszystkich oferentów.
4. Przywoływana przez pana posła kwota 170 mln zł
przewidywana na wdrożenie systemu jest znacznie wyż-
sza od najdroższej oferty złożonej w postępowaniu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie wprowadzenia planowanych zmian
organizacyjnych w Poczcie Polskiej SA (15081)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Cichonia (znak:
SPS-023-15081/10) w sprawie wprowadzenia plano-
wanych zmian organizacyjnych w Poczcie Polskiej
SA, przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infra-
struktury, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada uprawnie-
nia przewidziane dla walnego zgromadzenia, może
ingerować w sprawy spółki jedynie w zakresie okre-
ślonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2 statutu
Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związane z pro-
wadzeniem spraw spółki (w tym zmiany organizacyj-
ne) należą do kompetencji zarządu spółki. W myśl
powyższego zwróciłem się do prezesa Poczty Polskiej
z prośbą o przedstawienie wyjaśnień w sprawie kwe-
stii poruszonych w interpelacji pana posła. Na pod-
stawie uzyskanych informacji poniżej przedstawiam
odpowiedź na pytania zadane przez pana posła.
Ad 1. W jakim kierunku idą zmiany organizacyj-
ne w Poczcie Polskiej?
Planowane zmiany organizacyjne dotyczą nastę-
pujących jednostek.
Centrum rachunkowości. W centrum rachunko-
wości planowane jest przekształcenie oddziałów re-
gionalnych CR w cztery ośrodki o ogólnopolskim
zasięgu działania. Celem zmian jest centralizacja
wybranych procesów, które mają doprowadzić do
pełnej specjalizacji komórek organizacyjnych CR.
Koncepcja ta przewiduje funkcjonowanie służb fi-
nansowo-księgowych na terenie woj. warmińsko-
-mazurskiego.
Jednocześnie informuję, że założeniem optyma-
lizacji procesów w CR nie jest redukcja zatrudnienia
służb finansowo-księgowych, a jedynie usprawnie-
687
nie działania centrum rachunkowości oraz wyelimi-
nowanie nieefektywnych lokalizacji komórek orga-
nizacyjnych, w których zatrudnionych jest mniej niż
10 etatów.
Centrum zarządzania kadrami. Planowane są
zmiany organizacyjne w kierunku zmniejszenia ilo-
ści wydziałów regionalnych zarządzania kadrami
poprzez połączenie obszarów działania w Olsztynie
i w Białymstoku. Wydział regionalny zarządzania
kadrami w Olsztynie zostanie przekształcony w dział
zarządzania kadrami podległy bezpośrednio wydzia-
łowi zarządzania kadrami w Białymstoku. Powyższe
zmiany planowane są na dzień 1 maja 2010 r.
Jednocześnie informuję, że zmiany organizacyjne
w CZK są konieczne z uwagi na dostosowanie obsłu-
gi CZK do zmieniających się struktur innych jedno-
stek organizacyjnych Poczty Polskiej SA i zmierzają
w kierunku uporządkowania obsługi poprzez uprosz-
czenie procesów zarządzania, a w szczególności
uproszczenia raportowania, sprawozdawczości oraz
monitorowania zatrudnienia i funduszu wynagro-
dzeń. Powyższa reorganizacja nie stanowi zagroże-
nia dla poprawnej obsługi jednostek organizacyjnych
PP SA. W tym celu zostały opracowane zasady ob-
sługi pracowników skonsolidowanych jednostek or-
ganizacyjnych przez centrum zarządzania kadrami,
które mają na celu ułatwić pracownikom korzystanie
z należnych im świadczeń na dogodnych warunkach,
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz we-
wnętrznymi aktami prawnymi.
Centrum infrastruktury. Propozycja umiejsco-
wienia siedziby oddziału regionalnego centrum in-
frastruktury w Białymstoku powstałego z połączo-
nych obszarów działania dwóch oddziałów regional-
nych centrum infrastruktury w Białymstoku i Olsz-
tynie została oparta o następującą analizę.
Dane Białystok Olsztyn
Liczba obsługiwanych
JOPP SA
4 3
Liczba obsługiwanych
203 167
placówek pocztowych
Liczba obsługiwanych
2960 2825
pracowników
Liczba mieszkańców 300 tys. 180 tys.
Obszar obsługiwany 22 500 km 2
20 700 km2
Źródło: GUS, lata 2008–2009 (www.poczta-polska.pl).
Powyższe dane świadczą o tym, że Białystok jest
większym ośrodkiem miejskim, a także regionem
o większym potencjale.
Ponadto uwzględniono również dodatkowe argu-
menty przemawiające za lokalizacją regionu w Bia-
łymstoku, tj.:
1) region białostocki jest uznawany przez organi-
zacje samorządowe i pozarządowe za makroregion;
2) dobre warunki logistyczne pod względem wy-
miany ładunków pocztowych – bezpośrednie połącze-
688
nie z dużymi ośrodkami w kraju: Krakowem, Kato-
wicami, Bydgoszczą, Wrocławiem, Poznaniem, Gdań-
skiem, Olsztynem, Warszawą, Łodzią;
3) obszar obsługiwany przez CIOR w Białymsto-
ku to 22,5 tys. km2, tj. 7,51% powierzchni kraju, co
daje 5 miejsce pod względem wielkości regionu w kra-
ju (obszar obsługiwany przez CIOR w Olsztynie
– 20,7 tys. km2);
4) rozważana kwestia budowy CER – ukończone
zostały procedury związane z przygotowaniem in-
westycji, aktualnie analizowane są możliwości re-
alizacji bez angażowania własnych nakładów inwe-
stycyjnych;
5) wysoki poziom merytoryczny kadry zatrudnio-
nej w CIOR w Białymstoku;
6) dobre relacje z kierownictwem obsługiwanych
jednostek, związkami zawodowymi, co stwarza dobry
klimat pracy i współpracy.
Pozytywna ocena funkcjonowania oddziału regio-
nalnego centrum infrastruktury w Białymstoku daje
gwarancję przeprowadzenia trudnego procesu połą-
czenia obu jednostek przy zapewnieniu należytej ob-
sługi jednostek organizacyjnych PP SA oraz klientów
zewnętrznych.
Ponadto, mając na względzie kondycję finansową
firmy oraz w trosce o koszty funkcjonowania cen-
trum infrastruktury, dążenie do zmniejszenia ilości
oddziałów regionalnych CI jest działaniem uzasad-
nionym. W kolejnym etapie planowane jest dostoso-
wanie obszarów działania JOCI do podziału admini-
stracyjnego kraju, co podyktowane jest następujący-
mi przesłankami:
— odpowiedzialnością CI za realizację zadań spół-
ki z zakresu ochrony środowiska, w tym za składanie
sprawozdań do właściwych terytorialnie urzędów
marszałkowskich,
— poprawą skuteczności współpracy z właściwy-
mi terytorialnie strukturami Głównego Urzędu Nad-
zoru Budowlanego w związku z prowadzoną działal-
nością,
— uaktywnieniem współpracy z właściwymi od-
działami Państwowej Inspekcji Pracy w celu realiza-
cji zaleceń pokontrolnych związanych z zadaniami
realizowanymi przez CI.
Należy także podkreślić, że zmiany organizacyjne
mają na celu:
— wyrównywanie dysproporcji pomiędzy obecny-
mi regionami CI,
— ograniczenie liczby jednostek organizacyjnych
CI, co przełoży się w konsekwencji na wymierne efek-
ty w zakresie redukcji kosztów.
Centrum poczty. W centrum poczty przeprowa-
dzona została reorganizacja polegająca na przejęciu
przez węzły ekspedycyjno-rozdzielcze w Olsztynie
i Pruszczu Gdańskim z oddziałów rejonowych
punktów pocztowych umiejscowionych w siedzi-
bach ww. WER. Celem zmian w strukturze orga-
nizacyjnej było:
— przekazanie do WER obsługi masowych i klu-
czowych klientów,
— przyspieszenie obsługi masowych i kluczowych
klientów,
— poprawa terminowości opracowania przesyłek,
— obniżenie kosztów dowozu przesyłek,
— zoptymalizowanie kosztów obiegu informacji,
— sprawne rozliczanie z przyznanych klientom
opustów.
Trudna sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa
w latach 2008–2009 oraz utrzymujący się trend
spadku dochodów (zgodnie z aktualnymi prognoza-
mi planu rzeczowo-finansowego rok 2010 również
zakończy się stratą finansową na sprzedaży) wymu-
sza m.in. zmianę organizacji pracy w jednostkach
Poczty Polskiej.
Podstawą do przeprowadzenia zmian w organi-
zacji pracy służb eksploatacyjnych centrum poczty
było opracowanie analizy obciążenia pracą urzędów
pocztowych i węzłów ekspedycyjno-rozdzielczych
oraz dostosowanie godzin obsługi klientów Poczty
Polskiej SA do rzeczywistych potrzeb lokalnej spo-
łeczności.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, że
powyższe plany i podejmowane działania oraz argu-
mentacja Zarządu Poczty Polskiej w sprawie restruk-
turyzacji firmy, w tym i zatrudnienia, były i są obec-
nie bardzo szczegółowo omawiane podczas wielokrot-
nych spotkań ze związkami zawodowymi licznie re-
prezentowanymi (67 organizacji zakładowych).
Ad 2. Czym podyktowane jest wzmocnienie regio-
nu białostockiego kosztem regionu olsztyńskiego?
Połączenie oddziałów regionalnych CI w Olszty-
nie i Białymstoku w żaden sposób nie wpłynie nega-
tywnie na obsługę innych jednostek organizacyjnych
spółki, w szczególności jednostek organizacyjnych
centrum poczty. W wyniku połączenia nie zostaną
zlikwidowane wydziały operacyjne infrastruktury
(WOI), będące wewnętrznymi komórkami organiza-
cyjnymi CIOR utworzonymi w celu zapewnienia kom-
pleksowej bieżącej obsługi innych jednostek organiza-
cyjnych Poczty Polskiej SA, ze szczególnym uwzględ-
nieniem placówek pocztowych centrum poczty. Ponad-
to połączenie tych dwóch jednostek ze względu na
strategię Poczty Polskiej SA, której jednym z podsta-
wowych założeń jest stworzenie struktury organiza-
cyjnej zapewniającej elastyczne i efektywne prowa-
dzenie statutowej działalności, jest jednym z elemen-
tów szerszej filozofii działania spółki na konkuren-
cyjnym rynku.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie pominięcia woj. świętokrzyskiego
przy dokonywaniu podziału unijnych środków
w związku z utworzeniem centrum urazowego
przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym
w Kielcach (15083)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana posła Henryka Milcarza,
przesłaną przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15083/10, w sprawie pominięcia wojewódz-
twa świętokrzyskiego przy dokonywaniu podziału
unijnych środków w związku z utworzeniem centrum
urazowego przy Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym
w Kielcach, uprzejmie informuję, co następuje.
Projekt pn. „Rozbudowa, remont i wyposażenie
centrów urazowych” realizowany w ramach działa-
nia 12.1: Rozwój systemu ratownictwa medycznego
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” (POIiŚ) przewiduje organizację centrów urazo-
wych w takiej liczbie, która zapewni optymalną or-
ganizację świadczeń związanych z leczeniem urazów
wielonarządowych, z uwzględnieniem możliwości fi-
nansowania nakładów inwestycyjnych na remont,
modernizację i wyposażenie centrów urazowych w wy-
typowanych zakładach opieki zdrowotnej.
Ministerstwo Zdrowia po przeprowadzeniu ana-
lizy ankiet nadesłanych przez poszczególnych woje-
wodów pod kątem spełnienia przez zgłoszone zakła-
dy opieki zdrowotnej wymogów niezbędnych do utwo-
rzenia centrum urazowego, jak również po zasięgnię-
ciu opinii konsultantów krajowych i przedstawicieli
Sekcji Chirurgii Urazowej Towarzystwa Chirurgów
Polskich, z uwzględnieniem zasady zachowania rów-
nomiernego dostępu do świadczeń na terenie kraju
(jedno centrum dla minimum 1 mln mieszkańców,
czas dotarcia nieprzekraczający 1,5 godz.), ostatecz-
nie w dniu 6 listopada 2009 r. zatwierdziło listę 13 szpi-
tali, w których utworzone zostaną takie centra.
Z analiz statystycznych wynika, że przy aktualnie
zatwierdzonej przez kierownictwo Ministerstwa
Zdrowia liczbie 13 centrów urazowych na jedno cen-
trum przypadać będzie 1153–2307 pacjentów urazo-
wych rocznie, co daje 3,1–6,3 pacjentów dziennie.
Takie obciążenie jest optymalne z punktu zachowa-
nia należytych standardów w zakresie dostępności
do świadczeń opieki zdrowotnej na rzecz pacjentów
urazowych oraz doświadczenia i sprawności zawodo-
wej zatrudnionej w nich kadry medycznej.
Wojewódzki Szpital Zespolony w Kielcach nie zna-
lazł się wśród tych zakładów, ponieważ w chwili po-
dejmowania decyzji przez kierownictwo Ministerstwa
Zdrowia nie spełniał wymogów określonych w art. 39b
pkt 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
689
Nr 122, poz. 1007), który stanowi, iż centrum urazo-
we współpracuje z publiczną uczelnią, o której mowa
w art. 94 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). Dyrektor Wojewódzkiego Szpitala Zespo-
lonego w Kielcach dopiero pismem z dnia 18 listopada
2009 r. przesłał umowę zawartą dnia 16 listopada
2009 r. pomiędzy szpitalem a Uniwersytetem Jagiel-
lońskim Collegium Medicum w Krakowie.
W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, iż
we wszystkich województwach sąsiednich w stosun-
ku do województwa świętokrzyskiego zostaną utwo-
rzone centra urazowe, co zapewni równomierną do-
stępność do świadczeń tego rodzaju dla mieszkańców
całego regionu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej nie ma możliwości, na tym etapie, włączenia
jakiegokolwiek szpitala w procedurę realizacji dofi-
nansowania ze względu na harmonogram aplikowa-
nia o środki unijne, który wskazywał, iż w nieprze-
kraczalnym terminie do 15 listopada 2009 r. należa-
ło złożyć do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
wniosek o wpisanie wytypowanych zakładów opieki
zdrowotnej na listę projektów indywidualnych.
Minister zdrowia nie wyklucza jednak możliwości
organizacji kolejnych centrów urazowych w kraju, po
dokonaniu analizy zabezpieczenia świadczeń na
rzecz pacjentów urazowych i pod warunkiem po-
twierdzenia przez szpital spełnienia wymogów, o któ-
rych mowa w rozdziale 4a ustawy o Państwowym
Ratownictwie Medycznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie przyspieszenia prac nad nowelizacją
ustawy o świadczeniu pieniężnym
przysługującym osobom deportowanym
do pracy przymusowej oraz osadzonym
w obozach pracy przez III Rzeszę
i Związek Socjalistycznych Republik
Radzieckich w związku z wyrokiem TK (15084)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 17 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15084/10, dotyczące interpelacji posła Mar-
ka Rząsy w sprawie przyspieszenia prac nad noweli-
690
zacją ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługują-
cym osobom deportowanym do pracy przymusowej
oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę
i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich,
uprzejmie informuję.
W związku ze wskazanym w interpelacji wyro-
kiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia
2009 r., sygn. akt K 49/07, Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej podjęło prace legislacyjne nad pro-
jektem ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pie-
niężnym przysługującym osobom deportowanym do
pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy
przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik
Radzieckich. Planuje się, że projekt ustawy zostanie
skierowany do Sejmu RP w II półroczu br.
Jednakże niezależnie od dokonania odpowied-
nich zmian w wyżej wskazanej ustawie, osoby, któ-
rych dotyczy wyrok Trybunału Konstytucyjnego,
tj. osoby deportowane (wywiezione) do pracy przy-
musowej w granicach przedwojennego państwa pol-
skiego i spełniające pozostałe przesłanki ustawowe,
mogą wystąpić do kierownika Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych z wnio-
skiem o przyznanie uprawnienia do świadczenia
określonego w tej ustawie.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie finansowania leczenia dzieci
cierpiących na chorobę Niemanna-Picka
typu C (15085)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przeka-
zuję odpowiedź na interpelację pana posła Andrzeja
Ćwierza dotycząca finansowania ze środków publicz-
nych leku zavesca w terapii choroby Niemanna-Picka
typu C.
Ministerstwo Zdrowia do chwili obecnej nie otrzy-
mało żadnego formalnego wniosku dotyczącego re-
fundacji leku zavesca w chorobie Niemann’a-Picka,
co czyni bezprzedmiotowymi rozważania dotyczące
zapewnienia dostępu do tej terapii w ramach świad-
czeń gwarantowanych. W wypadku leków wniosek
taki składa podmiot odpowiedzialny, zawiera on
wskazane analizy, na podstawie których minister
zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych może podjąć decyzję
o refundacji produktu leczniczego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w mocy mi-
nistra zdrowia nie jest wprowadzanie zmian praw-
nych, które umożliwią komukolwiek otrzymanie wszel-
kiej możliwej pomocy z budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie żywności modyfikowanej
genetycznie (15086)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia z dnia 17 marca 2010 r., znak SPS-023-
-15086/10, dotyczące interpelacji pana Andrzeja
Ćwierza – posła na Sejm RP, przekazaną do Minister-
stwa Zdrowia za pośrednictwem Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi, w sprawie żywności genetycz-
nie zmodyfikowanej, uprzejmie przekazuję odpowie-
dzi na zawarte w interpelacji pytania.
W Polsce, tak jak w przypadku wielu innych kra-
jów świata, problematyka dotycząca wytwarzania,
wprowadzania do obrotu i stosowania żywności i pasz
genetycznie zmodyfikowanych, a także uprawy GMO,
budzi wiele kontrowersji, które znajdują odbicie
w dyskusjach i polemikach społecznych, a także de-
batach politycznych.
Kierując się zasadą ostrożności w stosunku do
wprowadzania do obrotu organizmów genetycznie
zmodyfikowanych, których bezpieczeństwo dla zdro-
wia ludzi, zwierząt oraz środowiska naturalnego na-
leżałoby oceniać z perspektywy bardzo wielu lat, rząd
polski opracował w 2006 r. ramowe stanowisko rządu
dotyczące organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych. Znowelizowany dokument został przyjęty przez
Radę Ministrów w dniu 18 listopada 2008 r.
Zgodnie z ww. ramowym stanowiskiem rządu
przedstawiciel Polski, biorąc udział w głosowaniach
na forum UE, będzie wyrażał negatywne stanowisko
w zakresie zezwalania na wprowadzenie do obrotu
GMO jako żywność. Jednocześnie mając na względzie
obowiązki wynikające z członkostwa Polski w UE,
rząd RP będzie deklarował przestrzeganie prawa
Unii Europejskiej w tym zakresie.
Zagadnienia dotyczące żywności genetycznie zmo-
dyfikowanej uregulowane zostały na poziomie wspól-
notowym przez następujące akty prawne:
— rozporządzenie (WE) nr 1829/2003 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy,

— rozporządzenie (WE) nr 1830/2003 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwo-
ści śledzenia żywności i produktów paszowych wy-
produkowanych z organizmów genetycznie zmodyfi-
kowanych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE,
— rozporządzenie (WE) nr 1946/2003 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r.
w sprawie transgranicznego przemieszczania orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych,
— rozporządzenie Komisji (WE) nr 641/2004
z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych
zasad wykonywania rozporządzenia (WE) nr 1829/
2003 Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszące się
do wniosków o zatwierdzenie nowego typu żywności
i paszy genetycznie zmodyfikowanej, powiadamiania
o istniejących produktach oraz przypadkowym lub
technicznie nieuniknionym występowaniu materiału
genetycznie zmodyfikowanego, który pomyślnie prze-
szedł ocenę ryzyka.
Polska, stając się członkiem UE, została zobo-
wiązana do przestrzegania przepisów ww. rozporzą-
dzeń. Postępowanie wbrew zasadom określonym
w ww. rozporządzeniach skutkuje skierowaniem
przez Komisję Europejską skargi do Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości. Wyroki ETS w takich
sprawach kończą się nałożeniem kar finansowych,
często bardzo wysokich, i zobowiązaniem danego
państwa do dostosowania i przestrzegania prawa
wspólnotowego.
Możliwe jest natomiast reagowanie ze strony
państw członkowskich w trakcie procedury autory-
zacji określonego GMO z przeznaczeniem na żyw-
ność. Działanie takie nie skutkuje skargą do ETS.
Jednym z końcowych etapów długotrwałej i wielo-
etapowej procedury autoryzacji danego GMO z prze-
znaczeniem na żywność jest głosowanie podczas po-
siedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościo-
wego i Zdrowia Zwierząt (Standing Committee on
Food Chain and Animal Health – SCFCAH – który
jest jednym z licznych komitetów Komisji Europej-
skiej), przygotowanego przez KE projektu decyzji na
wprowadzenie do obrotu danego GMO z przeznacze-
niem na żywność.
Ponieważ podczas dotychczasowych głosowań tego
rodzaju decyzji na forum Komitetu nie dochodziło do
ostatecznego rozstrzygnięcia (brakowało kwalifikowa-
nej większości głosów za przyjęciem lub odrzuceniem
danej decyzji), decyzje były w następnym etapie głoso-
wane na forum Rady Unii Europejskiej.
Przed głosowaniem na posiedzeniu Rady UE ko-
niecznie jest przygotowanie w każdym państwie
członkowskim stanowiska rządu w sprawie danej de-
cyzji, a następnie przedstawienie go (wraz z tą decy-
zją) w Polsce do przyjęcia przez Komitet Europejski
Rady Ministrów oraz na dalszym etapie przez Sejm
i Senat RP.
Stanowiska zawarte w instrukcjach dla przed-
stawiciela Polski na posiedzenia gremiów instytucji
691
UE (np. SCFCAH), a także stanowiska rządu doty-
czące projektów decyzji w sprawie wprowadzenia do
obrotu organizmu genetycznie zmodyfikowanego
z przeznaczeniem na żywność były przygotowywane
zgodnie z wcześniej wspomnianym „Ramowym sta-
nowiskiem RP dotyczącym organizmów genetycznie
zmodyfikowanych” i były to dotychczas stanowiska
negatywne.
Należy pamiętać, że nie tylko zdanie Polski bra-
ne jest pod uwagę podczas głosowania określonej
decyzji na dopuszczenie do obrotu GMO jako żyw-
ność. Polska ma do dyspozycji 27 głosów, a do więk-
szości kwalifikowanej głosów, która jest wymagana,
by ww. decyzja została przyjęta lub odrzucona, po-
trzeba 255 głosów (spośród 345 głosów wszystkich
państw członkowskich). Jak już wcześniej wspomnia-
no, Polska, mając na uwadze obowiązki wynikające
z członkostwa w Unii Europejskiej, zobowiązuje się
do przestrzegania prawa wspólnotowego regulujące-
go sprawy GMO, co w konsekwencji oznacza, że de-
cyzje zezwalające na wprowadzenie do obrotu GMO
jako żywność obowiązują również w Polsce.
Decyzje wydawane na podstawie wyżej opisanej
procedury są ważne przez określony czas, tj. 10 lat.
Jest to, oprócz skomplikowanej oceny ryzyka, dodat-
kowa bariera, która uniemożliwia bezterminowe
wprowadzanie określonej żywości GM na rynek
wspólnoty. Przy odnawianiu takiej decyzji, o ile wnio-
skodawca decyduje się na to, brane są pod uwagę
dane naukowe, które mogły pojawić się w trakcie obo-
wiązywania tej decyzji.
Decyzje te umieszczane są przez Komisję Euro-
pejską w we Wspólnotowym Rejestrze Genetycznie
Zmodyfikowanej Żywności i Paszy:
(http://ec.europa.eu/food/dyna/gm_register/in-
dex_en.cfm).
Należy pamiętać, że na rynku wspólnotowym
z żywności genetycznie zmodyfikowanej może się
znajdować wyłącznie ta, która została wpisana do
rejestru. W przypadku nieautoryzowanego GMO
obowiązuje bezwzględny zakaz wprowadzania go do
obrotu.
Żywność GM z ww. wykazu może znajdować się
na rynku Unii Europejskiej, w tym Polski, pod wa-
runkiem że jest oznakowana zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1829/2003/WE. Zapewnia to konsu-
mentom możliwość świadomego wyboru między żyw-
nością GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003
obowiązek znakowania dotyczy żywności zawierają-
cej lub składającej się z genetycznie zmodyfikowane-
go organizmu (np. chleb z ziarnami soi GM, wafle
wyprodukowane z udziałem mąki kukurydzianej
zrobionej z kukurydzy GM, wędliny z dodatkiem
białka sojowego wyprodukowanego z soi GM) oraz
żywności wyprodukowanej z GMO, ale go niezawie-
rającej (np. olej sojowy wyprodukowany z soi GM,
który zawiera tłuszcz pochodzący z nasion soi, ale nie
zawiera DNA, czy cukier z buraka GM, który jest
czystą sacharozą bez DNA).
692
Z obowiązku znakowania zwolnione są produkty
zawierające GMO na poziomie nieprzekraczającym
0,9%, pod warunkiem że obecność ta jest niezamie-
rzona lub nieunikniona technicznie (w innym przy-
padku znakowanie jest obowiązkowe).
Konieczność właściwego znakowania żywności
GM weryfikowana jest w ramach urzędowej kontroli
żywności przeprowadzanej przez organy Państwowej
Inspekcji Sanitarnej.
Oprócz ww. wymagań, które muszą być spełnione,
aby wprowadzić określone GMO na rynek jako żyw-
ność, resort zdrowia opracował również sankcje kar-
ne za wprowadzanie do obrotu żywności genetycznie
zmodyfikowanej niezgodnie z obowiązującymi regu-
lacjami. Kary te są określone w art. 99 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225, z późn. zm.).
W przypadku gdy oczywiste jest, że produkty za-
twierdzone zgodnie z rozporządzeniem 1829/2003 naj-
prawdopodobniej niosą ze sobą istotne ryzyko dla zdro-
wia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego lub
pojawia się pilna potrzeba zawieszenia lub zmiany ze-
zwolenia, podejmuje się środki nadzwyczajne na pod-
stawie procedur przewidzianych w art. 53 i 54 rozpo-
rządzenia (WE) nr 178/2002, min.: zawieszenie wpro-
wadzania na rynek lub spożywania danej żywności,
ustanowienie specjalnych warunków dla danej żywno-
ści oraz każdy inny stosowny środek tymczasowy.
Należy ponadto podkreślić, że wydając decyzje ze-
zwalające na wprowadzenie GMO do obrotu jako żyw-
ność, Unia Europejska nie nakazuje wprowadzania na
rynek autoryzowanego GMO, a jedynie umożliwia
przedsiębiorcom legalne jego stosowanie na terenie
Wspólnoty, w tym również na terenie Polski. Warun-
kiem niezbędnym do stosowania autoryzowanego
GMO jako żywność jest jego oznakowanie zgodnie
z przepisami rozporządzenia 1829/2003. To, czy na
danym rynku danego państwa członkowskiego znaj-
dzie się żywność genetycznie zmodyfikowana, zależy
przede wszystkim od tego, czy znajdą się klienci chęt-
ni ją kupić, a więc w przypadku tej żywności również
funkcjonuje podstawowa zasada popytu i podaży.
W przypadku rynku polskiego trudno mówić
o powszechnym występowaniu żywności genetycznie
zmodyfikowanej, gdyż przedsiębiorcy, znając nega-
tywne podejście dużej części społeczeństwa do GMO,
wiedzą, że na taką żywność mogą nie znaleźć nabyw-
ców. Zatem przedsiębiorcy ci dążą do tego, aby su-
rowce, z których produkowana jest żywność, nie za-
wierały GMO, żądając od swoich kontrahentów sto-
sowanych potwierdzeń (np. wyników badań labora-
toryjnych).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Józefa
w sprawie programu „Owoce w szkole” (15087)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Burego s. Józefa, przekazaną
przy piśmie, znak: SPS-023-15087/10, z dnia 17 mar-
ca br., dotyczącą zagadnień związanych z programem
„Owoce w szkole”, niniejszym przekazuję Panu Mar-
szałkowi odpowiedź na przedstawione w ww. inter-
pelacji kwestie.
Odpowiadając na pytania zadane przez pana po-
sła w przedmiotowej interpelacji, na wstępie uprzej-
mie informuję, że rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie realizacji przez
Agencję Rynku Rolnego zadań związanych z wdro-
żeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pro-
gramu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010
(Dz. U. Nr 129, poz. 1059) zostało znacząco znoweli-
zowane przepisami rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 9 lutego 2010 r. (Dz. U. Nr 25, poz. 27).
Zgodnie z nowymi uregulowaniami katalog pro-
duktów udostępnianych w II semestrze roku szkol-
nego 2009/2010 został rozszerzony o gruszki, nato-
miast usunięto z niego ogórki. Decyzję o usunięciu
ogórków z katalogu produktów udostępnianych dzie-
ciom podjęto ze względu na trudności, jakich dostaw-
com przysparza zachowanie świeżości tych produk-
tów. Zrezygnowano jednocześnie z wymogu krojenia
niektórych warzyw, przy zachowaniu wymogu pole-
gającego na udostępnianiu dzieciom produktów go-
towych do bezpośredniej konsumpcji. Ponadto odstą-
piono od rozwiązania polegającego na określeniu
konkretnej liczby porcji, które mają zawierać dany
produkt. Zgodnie z nowymi przepisami szkoła i do-
stawca w ramach zawieranej umowy mogą dowolnie
ustalić, jakie produkty objęte katalogiem dostaną
dzieci, uwzględniając m.in. podaż tych produktów
w danym regionie. Zachowano wymóg polegający na
tym, że w skład jednej porcji wchodzi zarówno owoc,
jak i warzywo.
Doprecyzowano też przepis, zgodnie z którym za-
równo soki, jak i pozostałe produkty udostępniane
dzieciom nie mogą zawierać dodatku tłuszczu, soli,
cukru lub substancji słodzących. Rozwiązania te sto-
suje się od początku II semestru.
Istotną zmianą, jaką przewidziano w ramach ww.
nowelizacji rozporządzenia, jest umożliwienie wypła-
ty pomocy zatwierdzonym podmiotom (dostawcom)
za dostarczenie rzeczywistej liczby porcji, jeżeli jest
mniejsza niż określona w sposobie udostępniania.
Wprowadzenie możliwości wypłaty pomocy za część
zrealizowanych dostaw jest uzasadnione tym, że na-
leży uwzględnić sytuacje, w których dostawcy nie byli
w stanie dostarczyć wszystkich porcji z przyczyn

obiektywnych (np. trudne warunki atmosferyczne).
W tym celu określono także sposób kalkulacji limitu
wysokości wsparcia w takich przypadkach.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości wy-
kluczenia z programu kolejnych produktów, uprzej-
mie informuję, że w „Strategii krajowej wdrożenia
w Rzeczypospolitej Polskiej programu”Owoce w szko-
le«” w roku szkolnym 2009/2010 określono szereg
priorytetów dotyczących doboru produktów docelowo
dostarczanych dzieciom w ramach programu. Prio-
rytety te wskazywały potrzebę zapewnienia jak naj-
wyższej jakości i zdrowotności udostępnianych dzie-
ciom produktów, jak największej ich różnorodności,
jak największego udziału owoców i warzyw świeżych
oraz produktów charakterystycznych dla regionu
(rozdz. 2.4 strategii). Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi zwróciło się do Ministerstwa Zdrowia
z prośbą o przygotowanie propozycji katalogu owo-
ców i warzyw oraz produktów owocowo-warzywnych,
które mogłyby zostać objęte programem. Minister-
stwo Zdrowia w porozumieniu z Instytutem Żywno-
ści i Żywienia im. prof. dr med. Aleksandra Szczygła
przygotowało listę produktów (w załączeniu1)), która
posłużyła jako podstawa dla wyselekcjonowania osta-
tecznego katalogu produktów udostępnianych w ra-
mach programu, obejmującego bardzo ograniczony
zakres produktów, tj.: jabłka, gruszki, truskawki,
marchew, rzodkiewkę, paprykę słodką, ogórek2),
a także soki owocowe, warzywne oraz owocowo-wa-
rzywne. Należy podkreślić, że zgodnie z przepisami
Unii Europejskiej celem programu jest promowanie
spożycia zarówno owoców jak i warzyw jako produk-
tów, których konsumpcja systematycznie spada.
Oznacza to, że promocja powinna obejmować nie tyl-
ko te produkty, do których dzieci są przyzwyczajone
i chętnie je spożywają, ale w szczególności te, których
nie znają i na początkowym etapie niechętnie po nie
sięgają.
Odnosząc się do kwestii związanych z płatnościa-
mi pomocy dokonywanymi w ramach programu
„Owoce w szkole”, uprzejmie informuję, że terminy
wypłaty pomocy określone zostały na poziomie prze-
pisów UE, tj. w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 288/
2009 z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy wspól-
notowej przeznaczonej na dostarczanie dzieciom
w placówkach oświatowych owoców i warzyw świe-
żych i przetworzonych oraz produktów z bananów
w ramach programu „Owoce w szkole” (Dz. U. UE L
94 z 8.04.2009 r., str. 38). W art. 16 tego rozporzą-
dzenia Komisja przewidziała, że wyjątkowo w przy-
padku programu realizowanego w roku szkolnym
2009/2010 wypłata pomocy odbywa się za pośrednic-
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1)
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 lute-
2)
go 2010 r. (Dz. U. Nr 25, poz. 27) w drugim semestrze roku szkol-
nego 2009/2010 porcje udostępnianych dzieciom owoców i wa-
rzyw nie obejmują ogórka.
693
twem właściwych władz w ciągu czterech miesięcy
od dnia złożenia prawidłowo wypełnionych wniosków
o pomoc. W kolejnych latach stosuje się krótszy ter-
min, określony zgodnie z art. 11 ust. 2, czyli trzy
miesiące, licząc od dnia złożenia prawidłowo wypeł-
nionego ważnego wniosku o pomoc. Należy ponadto
podkreślić, że Agencja Rynku Rolnego przyjmuje
wnioski o płatność bezpośrednio po upływie okresu
udostępniania (10 tygodni). Oznacza to, że istnieje
możliwość znacznego skrócenia czasu oczekiwania
na płatność. Jednocześnie uprzejmie informuję, że
w „Strategii krajowej wdrożenia w Rzeczypospolitej
Polskiej programu”Owoce w szkole«” w latach szkol-
nych 2010/2011–2012/2013 przewidziano możliwość
przedkładania wniosków o pomoc w odniesieniu do
okresów obejmujących pięć tygodni, w których owoce
i warzywa udostępniane są dzieciom.
Odpowiadając na pytanie dotyczące wyceny por-
cji, uprzejmie informuję, że na etapie przygotowywa-
nia projektu rozporządzenia Rady Ministrów dla obu
semestrów roku szkolnego 2009/2010 skalkulowano
całkowitą maksymalną wielkość kosztów, które mogą
być pokryte w ramach pomocy udzielanej w ramach
programu, w przeliczeniu na jedno dziecko. Na wstę-
pie określono optymalny skład wszystkich porcji do-
starczanych dziecku, obejmujący we właściwych pro-
porcjach wszystkie produkty objęte katalogiem,
uwzględniając zasadę jak największej ich różnorod-
ności oraz jak największego udziału owoców i wa-
rzyw świeżych. Wartość wszystkich tak skompono-
wanych porcji została skalkulowana jako średnia na
podstawie danych dotyczących cen detalicznych owo-
ców, warzyw oraz soków uzyskiwanych w odpowied-
nim sezonie w ciągu kilku ostatnich lat, powiększona
o 33% (czyli margines zapewniający spójność budże-
tu w przypadku znacznych wahań cen dystrybuowa-
nych produktów). Pułap taki zapewnia pokrycie
kosztów zakupu oraz dystrybucji produktów objętych
programem zarówno do szkół zlokalizowanych w mie-
ście, jak i na wsi, w przypadku dobrze zorganizowa-
nych podmiotów, które dzięki odpowiedniej skali pro-
wadzonej działalności racjonalizują koszty związane
z udostępnianiem dzieciom odpowiednio przygotowa-
nych owoców i warzyw. W przepisach krajowych nie
przewidziano zróżnicowania stawki maksymalnej
wielkości refundowanych kosztów w zależności od
„wielkości” szkoły lub jej usytuowania na obszarze
wiejskim lub miejskim.
Odnosząc się do pytania związanego z możliwo-
ścią występowania szkoły w roli wnioskodawcy, uprzej-
mie informuję, że aktualnie obowiązujące przepisy
wymagają, aby pomiędzy dostawcą a odbiorcą owo-
ców i warzyw (tj. szkołą podstawową uczestniczącą
w programie) podpisana była umowa nieodpłatnego
dostarczania owoców i warzyw. Wprowadzenie ww.
umów miało na celu ustanowienie narzędzia, za po-
mocą którego szkoły mogłyby skutecznie egzekwo-
wać realizację dostaw. Należy podkreślić, że aktual-
nie obowiązujące przepisy nie wykluczają możliwości
przygotowywania owoców i warzyw przez szkoły
694
uczestniczące w programie do ich bezpośredniej
konsumpcji przez dzieci. Szkoły mogą przeprowa-
dzać tego rodzaju czynności. Rozporządzenie prze-
widuje bowiem, że owoce i warzywa mają być udo-
stępniane dzieciom w stanie umożliwiającym ich
bezpośrednią konsumpcję, nie wskazując, który
podmiot ma przeprowadzić czynności związane
z takim przygotowaniem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w „Strategii
krajowej wdrożenia w Rzeczypospolitej Polskiej pro-
gramu”Owoce w szkole«” w latach szkolnych 2010/
2011–2012/2013 przewidziano możliwość występowa-
nia szkół w roli wnioskodawców. Szkoły takie mogły-
by samodzielnie dokonywać zakupu owoców i warzyw
na własne potrzeby związane z programem „Owoce
w szkole”.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie problemów
ze znalezieniem zatrudnienia
przez absolwentów szkół wyższych (15088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Górskiego w spra-
wie problemów ze znalezieniem zatrudnienia przez
absolwentów szkół wyższych, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 17 marca 2010 r. (znak:SPS-023-15088/
10), poniżej przedstawiam odpowiedzi na postawio-
ne pytania.
Jak wielu absolwentów szkół wyższych rejestruje
się jako bezrobotni?
W ramach badania bezrobocia rejestrowanego
ujętego w programie badań statystycznych statysty-
ki publicznej z miesięczną częstotliwością gromadzo-
ne są informacje na temat osób bezrobotnych do
12 miesięcy od dnia określonego w dyplomie, świa-
dectwie lub innym dokumencie potwierdzającym
ukończenie szkoły wyższej, które nie ukończyły
27. roku życia.
W 2009 r. zarejestrowało się 117 070 absolwentów
szkół wyższych, tj. o 18,6% więcej niż w 2008 r. Na-
leży pamiętać o tym, że jedną z cech charakterystycz-
nych polskiego rynku pracy jest wzmożona rejestra-
cja absolwentów szkół, w tym również szkół wyż-
szych, w miesiącach letnich. Wiąże się to z faktem,
że w czerwcu kończy się rok szkolny (akademicki)
i absolwenci rozpoczynają ostatnie wakacje przed
rozpoczęciem pracy zawodowej albo kontynuacją dal-
szej nauki. W okresie lipiec–wrzesień 2009 r. w urzę-
dach pracy zarejestrowało się 38 421 absolwentów
szkół wyższych, tj. o prawie 24% więcej niż w analo-
gicznym okresie 2008 r. Można zatem przypuszczać,
że również w roku bieżącym sytuacja powtórzy się.
Niemniej jednak należy wyraźnie podkreślić, że
w przypadku osób z wykształceniem wyższym, na-
wet jeżeli zarejestrują się w urzędzie pracy, ich czas
pozostawania w rejestrach jest najkrótszy. W końcu
2009 r. średni czas pozostawania bez pracy wynosił
9,4 miesiąca, w tym dla osób z wykształceniem wyż-
szym – 7,7 miesiąca, podczas gdy dla osób z wy-
kształceniem gimnazjalnym i poniżej wynosił ponad
10 miesięcy.
W końcu 2009 r. w urzędach pracy zarejestrowa-
nych było 34 155 osób, które ukończyły szkołę do
27. roku życia, tj. o 47% więcej niż rok wcześniej.
W tym samym czasie liczba bezrobotnych absolwen-
tów ogółem wzrosła o ponad 54%. Zatem dynamika
wzrostu liczby bezrobotnych absolwentów szkół wyż-
szych była niższa niż tempo wzrostu liczby bezrobot-
nych absolwentów ogółem. W okresie dwóch miesięcy
bieżącego roku zarejestrowało się 19 430 absolwen-
tów szkół wyższych, tj. o 1936 osób (o 11,1%) więcej
niż w analogicznym okresie ubiegłego roku. W koń-
cu lutego br. w ewidencji bezrobotnych było 35 527
osób, które ukończyły szkołę do 27. roku życia.
Należy również dodać, że wskaźnik zatrudnienia
absolwentów szkół wyższych wyniósł w III kwarta-
le 2009 r. 69,4% i był zdecydowanie wyższy nie tyl-
ko w odniesieniu do absolwentów pozostałych typów
szkół, ale również w porównaniu do poziomu wskaź-
nika zatrudnienia dla ludności objętej badaniem
BAEL (15–74 lata), który w tym samym czasie wy-
nosił 50,9%.
Także stopa bezrobocia wg BAEL w III kwartale
2009 r. dla absolwentów szkół wyższych kształtowa-
ła się na poziomie 21,6%, podczas gdy dla absolwen-
tów szkół policealnych i średnich zawodowych wyno-
siła już 31,4%, a absolwentów zasadniczych szkół
zawodowych – 40,8%.
Jakie kroki powinni podjąć młodzi absolwenci
szkół wyższych, aby znaleźć satysfakcjonujące za-
trudnienie?
Absolwenci szkół wyższych stanowią grupę hete-
rogeniczną, która charakteryzuje się różnorodnością,
jeśli chodzi o poziom wykształcenia i jego jakość, zdo-
byte doświadczenie na rynku pracy, znajomość języ-
ków obcych, umiejętność obsługi komputera, czy kom-
petencje interpersonalne.
Absolwenci szkół technicznych znający języki
obce i posiadający pewne doświadczenie na rynku
pracy (np. odbyli staż u pracodawcy) mają na ogół
niewielkie problemy ze znalezieniem pracy i nie wy-
magają pomocy ze strony publicznych służb zatrud-
nienia.
Absolwenci szkół wyższych nie są pozostawieni
sami sobie i mogą skorzystać z pomocy różnych in-
stytucji rynku pracy. Najbliższym, pierwszym miej-
scem, do którego absolwent może się udać jest aka-
demickie biuro karier, jeśli działa na uczelni (w Pol-

sce funkcjonuje około 200 akademickich biur karier).
ABK prowadzą doradztwo zawodowe, zarówno indy-
widualne jak i grupowe, ustalają predyspozycje za-
wodowe, radzą, jaką drogę kariery wybrać, pomaga-
ją sporządzić CV i list motywacyjny. Ważnym zada-
niem ABK jest pozyskiwanie ofert pracy oraz propo-
nowanie odbycia staży i praktyk zawodowych.
Jeśli na uczelni nie działa akademickie biuro ka-
rier lub posiada ofertę, która nie trafia w oczekiwa-
nia, absolwent może zwrócić się, bez konieczności
rejestrowania się jako osoba bezrobotna, do cen-
trum informacji i planowania kariery zawodowej,
które funkcjonuje w wojewódzkim urzędzie pracy.
Centrum jest wyspecjalizowaną komórką organiza-
cyjną, która gromadzi i udostępnia informacje o za-
wodach, rynku pracy, możliwościach zdobywania
kwalifikacji zawodowych oraz wspomaga klientów
w podejmowaniu decyzji zawodowych. W zakresie
działania centrum pozostaje: informacja zawodowa,
poradnictwo zawodowe indywidualne lub grupowe,
określanie predyspozycji zawodowych oraz wsparcie
psychologiczne.
Jeżeli absolwent szkoły wyższej, który nie ukoń-
czył 25. roku życia, zarejestruje się w powiatowym
urzędzie pracy jako bezrobotny, to na mocy ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.) może stać
się adresatem następujących działań aktywnej poli-
tyki rynku pracy:
— powiatowy urząd pracy w okresie do 6 miesię-
cy od dnia rejestracji powinien przedstawić takiej
osobie propozycję zatrudnienia, innej pracy zarob-
kowej, szkolenia, stażu, odbycia przygotowania za-
wodowego dorosłych, zatrudnienia w ramach prac
interwencyjnych lub robót publicznych; jeśli bezro-
botny do 25. roku życia korzysta ze świadczeń po-
mocy społecznej, to powiatowy urząd pracy w okre-
sie 6 miesięcy od dnia utraty prawa do zasiłku z po-
wodu upływu okresu jego pobierania:
– powinien przedstawić propozycję zatrudnie-
nia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu, od-
bycia przygotowania zawodowego dorosłych, za-
trudnienia w ramach prac interwencyjnych, robót
publicznych lub
– na wniosek ośrodka pomocy społecznej może
skierować do uczestnictwa w kontrakcie socjalnym,
indywidualnym programie usamodzielnienia, lo-
kalnym programie pomocy społecznej, o których
mowa w przepisach o pomocy społecznej, lub uczest-
nictwa w indywidualnym programie zatrudnienia
socjalnego;
— starosta może dokonywać z Funduszu Pracy
przez okres do 12 miesięcy1) zwrotu poniesionych
przez pracodawcę z tytułu zatrudnienia takiej osoby
w ramach prac interwencyjnych kosztów wypłacone-
go wynagrodzenia, nagród oraz opłaconych składek
1)
Zwrot może obejmować również okres 18 miesięcy, jeśli
refundacja obejmuje koszty poniesione co drugi miesiąc.
695
na ubezpieczenia społeczne nieprzekraczającego kwo-
ty zasiłku;
— starosta może skierować taką osobę, na zasa-
dach dotyczących robót publicznych, do wykonywa-
nia przez okres do 6 miesięcy pracy niezwiązanej
z wyuczonym zawodem, w wymiarze nieprzekracza-
jącym połowy wymiaru czasu pracy, w instytucjach
użyteczności publicznej oraz organizacjach zajmują-
cych się problematyką kultury, oświaty, sportu i tu-
rystyki, opieki zdrowotnej lub pomocy społecznej;
— starosta ma możliwość zawarcia z agencją za-
trudnienia umowy na doprowadzenie skierowanego
bezrobotnego do 25. roku życia do zatrudnienia przez
okres co najmniej roku; jednocześnie należy wskazać,
że agencja zatrudnienia będzie sama określała formę
i zakres działań podejmowanych w zakresie dopro-
wadzenia osób bezrobotnych do zatrudnienia; na
podstawie umowy agencja otrzyma środki z Fundu-
szu Pracy, które stanowią wynagrodzenie za świad-
czone usługi.
Ponadto absolwent szkoły wyższej, który nie ukoń-
czył 27. roku życia, może zostać skierowany przez
starostę do odbycia 12-miesięcznego stażu u praco-
dawcy. W okresie odbywania stażu przysługuje mu
stypendium w wysokości 120% kwoty zasiłku.
Umiejętności i wiedza nabywane w procesie edu-
kacji nie zawsze odpowiadają wymaganiom stawia-
nym przez życie zawodowe, stąd w aktywnych poli-
tykach rynku pracy przywiązuje się duże znaczenie
do tworzenia warunków pozwalających na uzyskiwa-
nie lub podnoszenie kwalifikacji ogólnych i zawodo-
wych. W ramach obowiązującej od 1 lutego 2009 r.
nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2009 r. Nr 6 poz. 33)
wprowadzono m.in. nowe rozwiązania ukierunkowa-
ne na zachęcenie młodzieży do podejmowania dalsze-
go kształcenia i szkolenia zawodowego zwiększające-
go jej szanse na rynku pracy. Służyć temu mają ge-
neralnie wyższe zachęty finansowe (stypendium
w miejsce dodatku aktywizacyjnego) za uczestnictwo
w szkoleniach, stażach, przygotowaniu zawodowym
dorosłych (nowym instrumencie umożliwiającym
zdobycie kwalifikacji zawodowych), kontynuowanej
nauce w ramach nauki szkolnej i studiów podyplomo-
wych. Od 2010 r. wysokość stypendium wynosi 120%
kwoty zasiłku dla bezrobotnych. Co ważne, bezrobot-
ny, który podejmie zatrudnienie w trakcie szkolenia,
ma prawo do jego kontynuowania i ukończenia oraz
zachowania stypendium w wysokości 20% zasiłku do
zakończenia szkolenia.
Uzupełnieniem instrumentów przewidzianych przez
ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy jest możliwość odbycia przez studenta bądź ab-
solwenta do 30. roku życia 3-miesięcznej praktyki
u pracodawcy. Zgodnie z ustawą z dnia 17 lipca 2009 r.
o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052)
zainteresowane strony same zawierają stosowną
umowę o odbycie praktyki, bez ingerencji organów
administracji publicznej.
696
W jakim kierunku zmierzają prace podejmowane
przez kierowane przez panią ministerstwo w celu
zmiany niekorzystnej sytuacji na polskim rynku pra-
cy, szczególnie w odniesieniu do młodych absolwen-
tów szkół wyższych?
Jestem przekonana, że w czasie kryzysu nie na-
leży ograniczać środków na aktywną politykę rynku
pracy. W szczególności działaniami aktywizującymi
należy objąć osoby o najsłabszej pozycji na rynku
pracy (np. osoby wchodzące na rynek pracy po raz
pierwszy lub po długiej przerwie), tak aby nie dopu-
ścić do powstania okresów długotrwałego bezrobocia.
Ze względu na wagę problemu bezrobocia wśród mło-
dzieży zdecydowałam się w tym roku przeznaczyć
300 mln zł z rezerwy Funduszu Pracy na realizację
wydzielonego „Programu aktywizacji zawodowej
osób do 30. roku życia”. Środki te posłużą realizacji
projektów aktywizacji zawodowej młodzieży, które
zostaną przygotowane przez powiatowe urzędy pracy
i zgłoszone przez samorządy powiatów. Powiatowe
urzędy pracy przygotują na podstawie szczegółowych
analiz lokalnego rynku pracy projekty działań akty-
wizacyjnych, tzw. indywidualne plany działań, defi-
niujące bariery utrudniające podjęcie pracy oraz
wskazujące propozycje rozwiązania problemu zawo-
dowego możliwe do zastosowania w ramach ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Indywidualne plany działań (IPD) powinny obejmo-
wać: diagnozę możliwości i preferencji młodego czło-
wieka, potencjalne bariery utrudniające podjęcie za-
trudnienia, działania możliwe do zastosowania przez
urząd pracy w ramach programu, dostosowane do
indywidualnych potrzeb klienta i uwarunkowań lo-
kalnego rynku pracy, w tym przedstawienie mu ofer-
ty/ofert pracy, pomoc w wyborze pracodawcy oraz
pomoc w nawiązaniu kontaktu z wybranym praco-
dawcą.
W przypadku braku odpowiednich ofert pracy
działania aktywizujące w ramach IPD obejmować
będą w szczególności dofinansowanie kosztów stu-
diów podyplomowych, szkolenia prowadzące do zdo-
bycia lub podniesienia kwalifikacji zawodowych,
wsparte ustawowymi instrumentami rynku pracy
(tj. możliwościami udzielenia pożyczki szkoleniowej,
dofinansowania kosztów egzaminów oraz kosztów
uzyskania licencji, stypendiów).
Powyższe działania połączone będą z takimi for-
mami wsparcia, jak: staż, przygotowanie zawodowe
dorosłych, refundacja pracodawcy kosztów doposa-
żenia lub wyposażenia stanowiska pracy/prace inter-
wencyjne, przyznanie środków na podjęcie działalno-
ści gospodarczej, w tym kosztów pomocy prawnej,
konsultacji i doradztwa.
Dodatkowo w ramach wydzielonego „Programu
aktywizacji zawodowej osób do 30. roku życia” moż-
liwa będzie realizacja działań w formule programów
specjalnych, tj. zespołu działań łączących usługi
i instrumenty rynku pracy ze specyficznymi elemen-
tami wspierającymi zatrudnienie. Uczestnicy pro-
gramu specjalnego oraz zakres działań aktywiza-
cyjnych określany jest na poziomie powiatu. Progra-
my te mogą być realizowane zarówno bezpośrednio
przez urzędy pracy, jak również w określonych przy-
padkach ich realizacja może być zlecana innym pod-
miotom.
Czy w tej sprawie ministerstwo pracy współpracu-
je z Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego?
Od kilku lat przedstawiciele Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej biorą udział wspólnie z przed-
stawicielami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego w spotkaniach zespołu przygotowującego kra-
jowe ramy kwalifikacji, a także w pracach międzyre-
sortowego zespołu zajmującego się problematyką
uczenia się przez całe życie. Współpraca w tej formie
zapewnia sprawną wymianę informacji, w tym do-
robku badawczego. W szczególności Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej opracowuje systematycz-
nie i udostępnia zasoby informacji zawodoznawczej
na temat wymagań w zakresie kompetencji zawodo-
wych formułowanych przez pracodawców – co powin-
no stanowić punkt wyjścia dla konstruowania pro-
gramów kształcenia przystosowanych do potrzeb
rynku pracy i zmieniającej się gospodarki.
W 2010 r. zainicjowany został przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego cykl spotkań dotyczą-
cych planowanego badania „Wybory ścieżki eduka-
cyjnej i losy zawodowe Polaków”. W pierwszym spo-
tkaniu uczestniczyli przedstawiciele m.in. Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego, Ministerstwa Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego oraz Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej. Celem spotkania było zebranie propozycji resor-
tów dotyczących badań losów zawodowych absolwen-
tów szkół podległych poszczególnym resortom. Pro-
blematyka badania losów zawodowych absolwentów
stanowić będzie obszar dalszych ustaleń zaplanowa-
nych na kolejne spotkanie w kwietniu br.
Jakie obecnie młodzi ludzie mają perspektywy,
aby założyć własną działalność gospodarczą, która
odniesie sukces?
Ułatwianie tworzenia nowych miejsc pracy, szcze-
gólnie poprzez pobudzanie przedsiębiorczości, jest
szczególnie pożądane z punktu widzenia rynku pra-
cy. Osoby, które zamierzają rozpocząć własną dzia-
łalność gospodarczą, mogą uzyskać wsparcie finan-
sowe z różnych źródeł.
Wspomniana ustawa o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy oferuje osobom bezrobot-
nym zarejestrowanym w powiatowym urzędzie pracy
jednorazową dotację (do wysokości 6-krotności prze-
ciętnego wynagrodzenia w gospodarce) na otwarcie
własnej działalności gospodarczej. Osoba otrzymują-
ca wsparcie zobowiązuje się do utrzymania firmy
przez minimum rok. Ta forma wsparcia cieszy się
coraz większym zainteresowaniem. W 2007 r. dotację
otrzymało 45 tys. osób, w 2008 r. – ponad 52 tys.,
a w 2009 r. – niemal 64 tys. osób. Jednak tylko ok.
18% bezrobotnych, którzy otrzymują dotacje, to oso-
by młode, do 25. roku życia. Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie posiada danych na temat
osób z wykształceniem wyższym, w tym absolwen-
tów podejmujących własną działalność.

Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego,
jako instytucja zarządzająca Programem Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” (PO KL), udostępniło dodatko-
we środki na rozpoczęcie prowadzenia działalności
gospodarczej w ramach działania 6.2.: Wsparcie oraz
promocja przedsiębiorczości i samozatrudniania.
Osoba ubiegająca się o dotację może uzyskać nawet
40 tys. zł, dofinansowanie uzyskają jednak tylko naj-
lepsze projekty, tj. takie, które pozytywnie przejdą
procedurę konkursową.
Dla osób do 30. roku życia istnieje możliwość roz-
poczęcia własnej działalności w inkubatorze przed-
siębiorczości. Działając w inkubatorze, można uzy-
skać m.in. ograniczenie kosztów prowadzenia dzia-
łalności (np. związanych z wynajmowaniem lokalu),
pomoc prawną, księgową i promocyjną.
Najczęściej nowa firma ma duże problemy z uzy-
skaniem kredytu bankowego, gdyż nie posiada histo-
rii kredytowej albo nie ma dostatecznych zabezpie-
czeń. Lekarstwem na taką sytuację jest skorzystanie
z usług funduszu pożyczkowego lub poręczeniowego.
Z inicjatywy ministra gospodarki Rada Ministrów
przyjęła 3 lutego 2009 r. dokument „Kierunki rozwo-
ju funduszy pożyczkowych i poręczeniowych dla ma-
łych i średnich przedsiębiorstw w latach 2009–2013”.
Celem podejmowanych działań jest dalsza poprawa
dostępu, zwłaszcza mikro- i małych przedsiębiorstw
do zewnętrznych źródeł finansowania za pośrednic-
twem rozpoznawalnego wśród społeczeństwa syste-
mu funduszy pożyczkowych i poręczeniowych.
Ilu młodym ludziom nie udaje się rozwinąć wła-
snej działalności gospodarczej i dlaczego ponoszą
porażkę?
Z prowadzonego przez Główny Urząd Statystycz-
ny cyklicznego badania „Warunki powstania i dzia-
łania oraz perspektywy rozwojowe polskich przedsię-
biorstw powstałych w latach 2003–2007” wynika, że
w strukturze wiekowej „nowych małych przedsię-
biorców” (o liczbie pracujących do 49 osób) osoby
w wieku do 39 lat były właścicielami 2/3 nowo po-
wstałych podmiotów, z czego połowa należała do naj-
młodszych przedsiębiorców, poniżej 30. roku życia.
Ci ostatni mieli największy udział w tworzeniu jed-
nostek pozostałej działalności usługowej (47,4%) i po-
średnictwa finansowego (45,0%). Nowymi przedsię-
biorcami zostawały najczęściej osoby posiadające
wykształcenie wyższe i pomaturalne (38,9%) oraz śred-
nie (36,5%). Osoby z wykształceniem wyższym bądź
pomaturalnym dominowały wśród przedsiębiorców
podejmujących działalność z zakresu ochrony zdro-
wia (78,6%), edukacji (74,3%), obsługi nieruchomo-
ści i firm (68,8%) oraz pośrednictwa finansowego
(63,1%).
Badania potwierdziły, że firmie zdecydowanie naj-
trudniej przetrwać pierwszy rok swojej działalności.
Notowany w kolejnych latach wskaźnik przeżycia dla
podmiotów badanej zbiorowości systematycznie
zwiększał się (od 64,4% między 2003 r. a 2004 r. do
85,9% między 2007 r. a 2008 r.), co wskazuje na coraz
bardziej stabilną sytuację podmiotów działających
dłużej na rynku. Biorąc pod uwagę wiek i wykształ-
697
cenie właściciela, po pięciu latach na rynku pozosta-
ła połowa firm stworzonych przez osoby z grupy wie-
kowej 30–39 lat, a także osoby posiadające wykształ-
cenie wyższe i pomaturalne.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie progów dochodowych
upoważniających do korzystania
z pomocy żywnościowej (15089)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Józefa Piotra Klima, przesłaną przy
piśmie z dnia 17 marca 2010 r. nr SPS-023-15089/10,
w sprawie zmian kryterium dochodowego uprawnia-
jącego do otrzymania pomocy żywnościowej w ra-
mach unijnego programu PEAD wyjaśniam, co na-
stępuje.
Instytucją odpowiedzialną za realizację programu
PEAD jest Agencja Rynku Rolnego. Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej współpracuje z agencją,
wskazując organizacje pozarządowe (Federację Pol-
skich Banków Żywności, Caritas Polska, Polski Czer-
wony Krzyż, Polski Komitet Pomocy Społecznej – ob-
wieszczenie ministra gospodarki, pracy i polityki
społecznej z dnia 28 kwietnia 2004 r.), a także corocz-
nie dokonuje procentowego podziału środków finan-
sowych przeznaczonych na realizację programu po-
między ww. organizacje. Podział dokonywany jest
w oparciu o dane z realizacji za rok poprzedni przed-
stawiane przez Agencję Rynku Rolnego i organizacje
biorące udział w programie. Głównymi kryteriami
branymi pod uwagę podczas podziału środków jest
możliwość dotarcia z pomocą do jak największej licz-
by osób potrzebujących oraz możliwości logistyczne
(powierzchnie magazynowe).
W związku z koniecznością wprowadzenia ujed-
noliconych zasad przekazywania żywności dla naj-
uboższej ludności Unii Europejskiej w ramach unij-
nego programu PEAD w 2008 r. Departament Pomo-
cy i Integracji Społecznej MPiPS we współpracy z ban-
kami żywności, Caritas, Polskim Komitetem Pomocy
Społecznej oraz Polskim Czerwonym Krzyżem usta-
lił zasady postępowania przy jego realizacji. Ujedno-
licenie zasad miało służyć także wyeliminowaniu
wcześniej występujących nieprawidłowości i różnic
w zakresie udzielanej pomocy przez organizacje.
Założeniem programu PEAD było i jest dotarcie
do osób najbardziej potrzebujących. Dlatego też
698
w zasadach udzielania pomocy odniesiono się do
kryteriów dochodowych uprawniających do udziele-
nia pomocy, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1
i 2 ustawy o pomocy społecznej, które określają po-
ziom dochodu, poniżej którego niezbędne jest wspar-
cie osób i rodzin ze środków publicznych. Kryterium
dochodowe do udzielenia pomocy w ramach progra-
mu ustalono na poziomie 150% ww. kryterium, co
oznacza, że dla osoby samotnie gospodarującej wy-
nosi ono 715,50 zł (netto), zaś na osobę w rodzinie
526,50 zł (netto). Podkreślono także znaczenie art. 7
ustawy o pomocy społecznej, który oprócz kryte-
rium dochodowego wskazuje na dodatkowe prze-
słanki udzielania pomocy.
Nie oznacza to jednak, że w szczególnie uzasad-
nionych sytuacjach organizacja nie może udzielić po-
mocy osobom/rodzinom, które przekraczają ustalone
w zasadach kryterium. Pragnę zwrócić uwagę, że
w latach poprzednich niektóre organizacje realizują-
ce program przy udzielaniu pomocy kierowały się
kryterium ustawowym, a w uzasadnionych sytu-
acjach przyznawano pomoc także osobom i rodzinom
przekraczającym kryteria dochodowe.
Pod pojęciem szczególnie uzasadnionych sytu-
acji należy rozumieć trudną sytuację życiową oso-
by zgłaszającej się po pomoc, wynikającą z np. cho-
roby i związanych z nią zwiększonych wydatków
na leczenie, leki, zdarzeń losowych, zwiększenie
wydatków na opłaty mieszkaniowe, inne obciąże-
nia finansowe.
W roku 2009 planowana była weryfikacja kryte-
riów dochodowych do udzielania wsparcia w pomocy
społecznej. Sytuacja kryzysowa, która doprowadziła
do konieczności podjęcia prac nad nowelizacją ustawy
budżetowej na rok 2009, wpłynęła również na decyzje
w tej sprawie. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.), uwzględniając wyniki badań
progu interwencji socjalnej dokonanych przez Insty-
tut Pracy i Spraw Socjalnych, przygotowano w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej propozycje
zmian kwot kryteriów dochodowych uprawniających
do niektórych świadczeń finansowych z pomocy spo-
łecznej. Jednak Rada Ministrów, mając na uwadze
trudną sytuację budżetu państwa oraz zapewnienie
wypłacalności obowiązkowych świadczeń na nie-
zmienionym poziomie, podjęła decyzję o niepodwyż-
szaniu kwot kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń z pomocy społecznej. Należy podkreślić
raz jeszcze, że z początkiem roku sytuacja finansów
państwa wskazywała na istnienie dużego ryzyka za-
grożenia realizacji zadań obligatoryjnych w obszarze
pomocy społecznej. W tych okolicznościach podwyż-
szanie kwot kryteriów dochodowych mogłoby pogor-
szyć i tak już bardzo trudne możliwości wykonania
dotychczasowych obligatoryjnych zadań ustawowych
w zakresie pomocy społecznej.
Obowiązujące obecnie zapisy ustawy o pomocy
społecznej przewidują jednak, że jeśli w danym roku
kalendarzowym kwota kryterium dochodowego oso-
by samotnie gospodarującej i kwota kryterium do-
chodowego na osobę w rodzinie będzie równa lub
niższa od minimum egzystencji, Trójstronna Komisja
do Spraw Społeczno-Gospodarczych może wystąpić
do Rady Ministrów z wnioskiem o zweryfikowanie
kwot kryteriów dochodowych. Zatem, gdyby doszło
do takiej sytuacji w bieżącym roku, Komisja Trój-
stronna do Spraw Społeczno-Gospodarczych będzie
mogła zainicjować procedurę weryfikacji kryteriów
dochodowych w pomocy społecznej. Wówczas wzro-
sną kryteria dochodowe uprawniające do pomocy
społecznej, a także do skorzystania z pomocy żywno-
ściowej w ramach programu PEAD.
Sugerowane przez pana posła Józefa Klima pod-
niesienie kryterium dochodowego powyżej 150%
poszerzyłoby oczywiście krąg osób kwalifikujących
się do przyznania pomocy żywnościowej, jednak
w konsekwencji mogłoby doprowadzić do znacznego
ograniczenia wielkości pomocy udzielanej obecnie
osobom o najniższych dochodach. Dodatkowo utrzy-
mująca się sytuacja kryzysowa, której konsekwencją
jest zwiększająca się liczba osób bezrobotnych, skła-
nia do pozostawienia kryteriów na obecnym pozio-
mie, dając gwarancję objęcia pomocą osób najbar-
dziej potrzebujących i znajdujących się w trudnej
sytuacji życiowej.
Ponadto pragnę poinformować, że trwają prace
nad zmianami dotyczącymi realizacji programu
PEAD w roku 2011 i w latach kolejnych. Zmiany te
mają dotyczyć sposobu finansowania oraz zmiany
strategii planowania z jednorocznej na trzyletnią.
Wobec powyższego zmiana kryteriów wobec braku
wiedzy o sposobie realizacji programu PEAD w la-
tach kolejnych oraz wysokości środków przeznaczo-
nych na ten program wydaje się być nieuzasadniona
i nieracjonalna.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Olechowskiej
w sprawie fatalnego stanu drogi wojewódzkiej
nr 718 (15090)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Alicji Olechowskiej (pismo
znak: SPS-023-15090/10 z dnia 17 marca 2010 r.)
w sprawie fatalnego stanu drogi wojewódzkiej nr 718,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcami dróg są dla:

— dróg krajowych – generalny dyrektor dróg kra-
jowych i autostrad,
— dróg wojewódzkich – zarząd województwa,
— dróg powiatowych – zarząd powiatu,
— dróg gminnych – wójt (burmistrz, prezydent
miasta).
W granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Do za-
rządcy drogi zgodnie z art. 20 ww. ustawy należy
m.in. opracowywanie projektów planów finansowa-
nia budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochro-
ny dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, peł-
nienie funkcji inwestora, utrzymanie nawierzchni dro-
gi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich,
urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń
związanych z drogą.
Natomiast na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy
z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruk-
tury transportu lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267,
poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg
oraz zarządzania nimi finansowane są przez:
— ministra właściwego do spraw transportu za
pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,
— samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich,
— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg po-
wiatowych.
Natomiast zadania w zakresie finansowania bu-
dowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony
dróg gminnych oraz zarządzania nimi finansowane
są z budżetów gmin.
W granicach miast na prawach powiatu zadania
w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, re-
montu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami
publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, finansowane są z budżetów tych miast.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
iż kwestie dotyczące poprawy stanu wyżej wymienio-
nej drogi wojewódzkiej pozostają we właściwości sa-
morządu województwa.
Ponadto pragnę wyjaśnić, że resort infrastruktu-
ry, dysponując środkami jedynie na drogi krajowe,
zarządzane przez generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad, nie ma innych możliwości formal-
nych finansowania zadań na drogach samorządo-
wych. Nie ma również możliwości ingerowania w dzia-
łalność samorządów. Równocześnie pragnę podkre-
ślić, że kwestie dotyczące finansów publicznych, w tym
również kształtowania dochodów jednostek samorzą-
du terytorialnego, pozostają we właściwości resortu
finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
699
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie nowej podstawy programowej
kształcenia w gimnazjach i liceach (15091)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Guta-Mostowego (SPS-
-023-15091/10) w sprawie nowej podstawy programo-
wej kształcenia w gimnazjach i liceach uprzejmie
wyjaśniam.
Nowa podstawa programowa określona w rozporzą-
dzeniu ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia
2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17)
została przygotowana i obecnie jest sukcesywnie
wdrażana w celu poprawy jakości edukacji, osiągnię-
cia spójnego programowo procesu kształcenia, dosto-
sowanego do możliwości i indywidualnych potrzeb
uczniów oraz uwzględniającego zwiększone aspiracje
edukacyjne uczniów. Poprzez zwiększenie stopnia
indywidualizacji nauki oraz zróżnicowanie programu
w zależności od zainteresowań uczniów oczekuje się
lepszego przygotowania uczniów do nauki w szkołach
wyższych i aktywności na rynku pracy krajowym
i europejskim. W dokumencie położono nacisk na
kształtowanie postaw sprzyjających ich dalszemu
rozwojowi indywidualnemu i społecznemu, w tym
postaw obywatelskiej, społecznej, odpowiedzialności,
z zaakcentowaniem postawy poszanowania tradycji
i kultury własnego narodu.
Uprzejmie informuję, że wstępny projekt nowej
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół został po raz pierwszy upowszechniony w dniu
10 kwietnia 2008 r. w celu poddania go szerokim kon-
sultacjom społecznym, które trwały do zakończenia
prac legislacyjnych w grudniu 2008 r. Eksperci prze-
analizowali ponad 2,5 tys. opinii i uwag oraz ponad
200 recenzji sporządzonych przez ekspertów w po-
szczególnych dziedzinach kształcenia. Wiele z tych
uwag zostało uwzględnionych. W dniu 25 września
2008 r., zgodnie z § 12 uchwały nr 49 Rady Ministrów
z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Mi-
nistrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), projekt
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w spra-
wie podstawy programowej wychowania przedszkol-
nego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół został skierowany do uzgodnień mię-
dzyresortowych i partnerów społecznych, w tym rów-
nież do licznych organizacji oświatowych. Należy
zatem stwierdzić, że przedmiotowe rozporządzenie
było jednym z najszerzej konsultowanych – również
z wykorzystanie sieci Internet – projektów aktów
700
prawnych przygotowanych przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej.
Jeżeli chodzi o podstawę programową historii dla
każdego etapu edukacyjnego, to począwszy od II eta-
pu edukacyjnego (klasy IV–VI szkoły podstawowej),
na IV etapie edukacyjnym skończywszy (szkoły po-
nadgimnazjalne), ma ona analogiczną konstrukcję
opartą o:
— zaznajomienie uczniów z dziedzictwem minio-
nych epok,
— kształtowanie postaw – wprowadzenie w ogól-
noludzki system wartości związanych z tradycją,
zwłaszcza ojczystą,
— umacnianie przywiązania do idei wolności i to-
lerancji,
— przygotowanie do uczestnictwa w życiu pu-
blicznym,
— lepsze zrozumienie otaczającego świata i me-
chanizmów życia społecznego.
W ten sposób zapewnione jest konsekwentne
kształcenie umiejętności w zakresie znajomości fak-
tografii oraz analizy historycznej, ze szczególnym
uwzględnieniem historii Polski oraz kształtowania
postaw patriotycznej i obywatelskiej. Wymagania na-
tomiast dostosowane są do wieku oraz rozwoju umy-
słowego uczniów. Należy też zaznaczyć, że w nowej
podstawie programowej przyjęto taki układ, w któ-
rym treści nauczania są koherentne i komplementar-
ne, co ma na celu zapewnić pełną realizację treści
nauczania przewidzianych dla każdego przedmiotu
na poszczególnych etapach kształcenia. Edukację hi-
storyczną i obywatelską w nowej podstawie progra-
mowej kształcenia ogólnego należy pojmować holi-
stycznie, uwzględniwszy także obszar edukacyjny
edukacja społeczna na I etapie edukacyjnym, a na-
stępnie historię i społeczeństwo na II etapie eduka-
cyjnym.
Nowa podstawa programowa historii i społeczeń-
stwa dla klas IV–VI szkoły podstawowej obejmuje
treści kształcenia dwóch przedmiotów: historii oraz
wiedzy o społeczeństwie. Jej celem jest wprowadzenie
i przygotowanie uczniów do systematycznego kursu
historii i wiedzy o społeczeństwie w gimnazjum.
Oprócz treści nauczania sprzyjających kształtowaniu
postaw obywatelskiej i społecznej podstawa progra-
mowa obejmuje dzieje państwa polskiego od począt-
ków istnienia do roku 1989. Jest to dla uczniów szko-
ły podstawowej obszerny zakres wiedzy historycznej,
stanowiący istotnie ważną część fundamentu eduka-
cji historycznej.
Najważniejsza zmiana w nowej podstawie progra-
mowej to zespolenie programowe gimnazjum i I kla-
sy szkoły ponadgimnazjalnej w czteroletni cykl
kształcenia, który nauczyciele mają obowiązek wy-
korzystać na zbudowanie solidnego fundamentu wie-
dzy ogólnej. Zmiana ta jest szczególnie ważna dla
edukacji historycznej, ponieważ dzięki niej nauczy-
ciel historii w gimnazjum zyskał więcej czasu na do-
kładne zapoznanie ucznia z dziejami Polski, Europy
i świata. W efekcie daje to możliwość poszerzenia
i uporządkowania wiedzy historycznej zdobytej
w szkole podstawowej oraz rozwoju i umocnienia
świadomej postawy obywatelskiej. Dominujący w gim-
nazjum układ chronologiczny pozwala ponadto na
pełniejsze ukazanie miejsca Polski w dziejach po-
wszechnych. Zadaniem nauczyciela w tym czasie jest
wspieranie uczniów w – przypadającym właśnie na
wiek gimnazjalisty – procesie budowania własnej toż-
samości narodowej i obywatelskiej.
Należy również dodać, że podstawa programowa
wiedzy o społeczeństwie dla gimnazjum uwzględnia
poszczególne wydarzenia historii najnowszej, ważne
z punktu widzenia kształtowania postaw patriotycz-
nej, obywatelskiej, społecznej. W ten sposób ucznio-
wie na każdym etapie edukacyjnym mają stały kon-
takt z wydarzeniami historii najnowszej.
Uprzejmie wyjaśniam, że przedmiot wiedza o spo-
łeczeństwie będzie kontynuowany po gimnazjum aż
do zakończenia kształcenia w szkole ponadgimna-
zjalnej. Przedmiot ten ma wyposażyć uczniów w wie-
dzę, umiejętności i postawy obywatelskie, które
umożliwią im odpowiedzialne i skuteczne uczestnic-
two w życiu publicznym, w tym również w wybo-
rach. Uczniowie dowiedzą się zatem, jak funkcjonu-
je społeczność lokalna i jej władze, jakie są zasady
demokratycznego państwa i formy udziału obywa-
teli w życiu publicznym. Zdobędą informacje o pra-
wach człowieka i prawach obywateli oraz sposobach
ich ochrony, poznają też obowiązki obywateli i ich
odpowiedzialność za indywidualne i wspólne działa-
nia. Zostaną wprowadzeni w role i podstawowe zasa-
dy prawa w państwie demokratycznym, nauczą się
rozumienia prostych przepisów prawnych. Przewidu-
je się więc, że solidna edukacja obywatelska i społecz-
na, uwzględniając w odpowiednim stopniu wiedzę
prawną, istotnie podniesie świadomość społeczną
w tym zakresie.
W podstawie programowej historii dla klasy
pierwszej szkoły ponadgimnazjalnej została umiesz-
czona historia najnowsza po krytycznej analizie do-
tychczasowych sposobów oraz efektów realizacji kur-
su historii najnowszej, zarówno w gimnazjum, jak
i w szkole ponadgimnazjalnej.
Na IV etapie edukacyjnym uczniowie, kierując się
indywidualnymi zainteresowaniami oraz potrzebami
edukacyjnymi, obowiązkowo wybiorą 2 lub 3 przed-
mioty, które będą realizować w zakresie rozszerzo-
nym. Równolegle będą musieli realizować przedmioty
uzupełniające, czyli historię i społeczeństwo (ucznio-
wie, którzy wybrali kształcenie rozszerzone w zakre-
sie przedmiotów matematyczno-przyrodniczych) lub
przyrodę (uczniowie, którzy wybrali kształcenie roz-
szerzone w zakresie przedmiotów humanistycznych).
Podstawa programowa zaleca, aby obydwa przedmio-
ty uzupełniające miały charakter interdyscyplinar-
ny. W ramach przedmiotu historia i społeczeństwo
na zajęciach można realizować wątek tematyczny,
czyli omówić wybrany temat we wszystkich epokach
historycznych, lub wątek epokowy, czyli omówić
wszystkie tematy w zakresie wybranej epoki histo-

rycznej. Ponadto dopuszcza się realizację nieujętego
w tabeli wątku tematycznego, zaproponowanego przez
nauczyciela. W podstawie programowej przedmiotu
uzupełniającego historia i społeczeństwo nie mówi się
o konsultowaniu wyboru wątków tematycznych czy
epokowych z uczniami. Porządek poszczególnych za-
gadnień w ramach wybranego przez nauczyciela wąt-
ku problemowego w podstawie programowej jest chro-
nologiczny, ale może też być dowolnie konstruowany
przez nauczyciela. To nauczyciel decyduje, ile czasu
poświęcić poszczególnym tematom, które jedynie sy-
gnalizować, a które dogłębnie omówić.
Warto zaznaczyć, że nauczyciel ma prawo do au-
tonomicznego wyboru programu nauczania, który do
użytku w danej szkole dopuszcza dyrektor szkoły.
Nauczyciel ma również prawo wyboru podręcznika
spośród podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego. Podręcznik przeznaczony do kształcenia
ogólnego zawiera usystematyzowaną prezentację
wszystkich treści nauczania z zakresu danych zajęć
edukacyjnych na danym etapie edukacyjnym, ujętych
w podstawie programowej kształcenia ogólnego. Wa-
runkiem dopuszczenia do użytku szkolnego podręcz-
nika do kształcenia ogólnego jest uzyskanie trzech
pozytywnych opinii sporządzonych przez rzeczo-
znawców, w tym: dwóch opinii merytoryczno-dydak-
tycznych, zawierających szczegółową ocenę popraw-
ności pod względem merytorycznym, oraz jednej opi-
nii językowej.
Wnioskować zatem należy, że koncepcja układu
treści nauczania wynikająca z przyjętych w doku-
mencie zasad ciągłości i komplementarności treści
programowych pozwala osiągnąć zamierzony dla
edukacji historycznej cel – pełną, harmonijną, nie-
spieszną i, zgodnie z zainteresowaniami uczniów,
pogłębioną realizację podstawy programowej przed-
miotu historia. Natomiast odpowiedzialność za ja-
kość prowadzonych zajęć spoczywa na nauczycielu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie realizacji programu budowy
białych orlików (15092)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Macieja Orzechow-
skiego przekazaną pismem z dnia 17 marca 2010 r.
(sygn. SPS-023-15092/10) w sprawie realizacji pro-
701
gramu budowy białych „Orlików” uprzejmie infor-
muję, co następuje:
Czy i kiedy resort sportu zamierza wprowadzić
program budowy białych „Orlików”?
Przygotowanie programu budowy białych „Orli-
ków” jest na etapie opracowania założeń programu.
Dokonywane są analizy dostępnych powszechnie na
rynku systemów i technologii budowy lodowisk i moż-
liwości ich zastosowania na nawierzchniach istnieją-
cymi boisk. Założenia programu zostaną opracowane
po kompleksowym dokonaniu analiz i konsultacji.
W jaki sposób budowa lodowiska będzie finanso-
wana?
W związku z zapytaniem o zasady dofinansowa-
nia białych „Orlików” informuję, że uwarunkowania
dofinansowania uzależnione są przede wszystkim od
sprecyzowania założeń, a prace te nie zostały jeszcze
sfinalizowane. W planach na 2010 r. finansowanie
przedmiotowego programu nie było ujęte; jego wdro-
żenie w bieżącym roku uzależnione będzie m.in. od
możliwości wydzielenia części środków budżetu pań-
stwa zaplanowanych na realizację programu „Moje
boisko – Orlik 2012” w przypadku, gdy liczba apliku-
jących do programu beneficjentów okaże się mniejsza
niż ujęto w planach.
Jaki harmonogram realizacji programu przewi-
duje Ministerstwo Sportu i Turystyki?
W odpowiedzi na pytanie o harmonogram reali-
zacji programu informuję, że nie jest on jeszcze spre-
cyzowany, gdyż program nie został wdrożony.
W jaki sposób ministerstwo zamierza zachęcić sa-
morządowców do włączenia się w realizację progra-
mu biały „Orlik”?
W ocenie Ministerstwa Sportu i Turystyki wszel-
kie programy pomocowe polegające na dofinansowa-
niu realizacji obiektów lub urządzeń sportowych sta-
nowią inspirację do podejmowania decyzji przez jed-
nostki samorządu terytorialnego o przystąpieniu do
realizacji nowych obiektów sportowych. Jesteśmy
przekonani, że w przypadku wdrożenia programu
inicjatywa białych „Orlików”, z uwagi na krótki pro-
ces budowlany i duże zainteresowanie społeczne, spo-
tka się z uznaniem samorządowców, co przełoży się
na aktywność w realizacji tego przedsięwzięcia.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
702
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie pielęgniarskiej opieki
długoterminowej (15093)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana Macieja Orzechowskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15093/10, w sprawie pielęgniarskiej
opieki długoterminowej, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
W odniesieniu do świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej mają zastosowanie m.in. przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147
i Nr 211, poz. 1645), zarządzenie nr 84/2009/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grudnia
2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej.
Od dnia 1 marca 2010 r. świadczeniobiorcom
udzielane są świadczenia pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej na warunkach określonych
w znowelizowanym rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1147, ze zm.). Ww.
świadczenia zostały zabezpieczone przez oddziały
wojewódzkie funduszu poprzez aneksowanie umów
wieloletnich oraz dodatkowo poprzez przeprowadze-
nie konkursu ofert na ten zakres świadczeń.
Z informacji przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wynika, że w 2009 r. 426 świadczenio-
dawców realizowało umowy w zakresie pielęgniarki
POZ – zadaniowa metoda finansowania świadczeń,
w tym 118 świadczeniodawców udzielało jednocze-
śnie świadczeń pielęgniarskiej opieki długotermino-
wej domowej. Liczba świadczeniobiorców zadeklaro-
wanych do pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda
finansowania – stan na dzień 30 września 2009 r.,
było łącznie 21 214, w tym ocenionych skalą Barthel
(w przedziale 0–40 pkt – 13 726 osób, zaś w skali
45–60 – 7130 osób).
Omawiając poziom zabezpieczenia pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej, informuję,
że zgodnie z informacjami przekazanymi przez za-
stępcę prezesa do spraw medycznych Narodowego
Funduszu Zdrowia, w piśmie z dnia 15 marca br.,
z analizy danych przekazanych przez oddziały wo-
jewódzkie funduszu wynika, że od stycznia do lute-
go 2010 r. liczba pacjentów objętych opieką zarówno
przez pielęgniarkę POZ – zadaniowa metoda finan-
sowania (0–40 pkt w skali opartej na skali Barthel),
jak i w pielęgniarskiej opiece długoterminowej do-
mowej łącznie wynosiła 27 963 pacjentów, w tym
w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej
14 095 osób oraz w pielęgniarskiej opiece domowej
w POZ – zadaniowa metoda finansowania (0–40 pkt
w skali opartej na skali Barthel) 13 868 osób, nato-
miast od 1 marca do 31 grudnia 2010 r. szacuje się,
że liczba pacjentów przewidzianych do objęcia opie-
ką będzie wynosić 28 022.
Z wyjaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia, za-
wartych w piśmie z dnia 24 marca 2010 r., wynika,
że 7 oddziałów wojewódzkich funduszu zadeklarowa-
ło, iż zabezpiecza świadczenia na swoim terenie dla
pacjentów kwalifikujących się do pielęgniarskiej opie-
ki długoterminowej domowej (kujawsko-pomorski,
lubelski, lubuski, opolski, pomorski, świętokrzyski,
mazowiecki). Ponadto w ww. wymienionych oddzia-
łach wojewódzkich nie zaobserwowano żadnych nie-
pokojących sygnałów ze środowiska pielęgniarskie-
go ani od DPS-ów, które świadczyłyby o braku za-
bezpieczenia świadczeń pielęgniarskich opieki dłu-
goterminowej domowej. W dolnośląskim, lubuskim,
łódzkim, małopolskim, opolskim, podkarpackim,
podlaskim (dane z 2 marca 2010 r.), śląskim, war-
mińsko-mazurskim, wielkopolskim, zachodniopo-
morskim, czyli w 11 oddziałach wojewódzkich fun-
duszu, trwają postępowania uzupełniające lub są
planowane ogłoszenia dodatkowych konkursów na
terenach, gdzie nie wpłynęła żadna oferta. Na ten cel
oddziały wojewódzkie funduszu przeznaczyły łącznie
ok. 26 910 218 zł.
Powodami ogłaszania postępowań uzupełniają-
cych, jak informuje NFZ, są m.in.:
— brak ofert na ogłoszone postępowanie (nie
wpłynęła żadna oferta),
— konflikty personelu między innymi rodzajami
świadczeń, jak również konflikty personelu w ofer-
tach złożonych w ramach postępowań konkursowych
prowadzonych w małopolskim oraz śląskim oddziale
wojewódzkim funduszu, co było czynnością koniecz-
ną, ponieważ jeden z oferentów spoza Małopolski zło-
żył oferty na znaczną liczbę etatów i zachodziła real-
na obawa, że ten sam personel będzie udzielał jedno-

cześnie świadczeń zarówno w województwie małopol-
skim, jak i śląskim,
— brak wyposażenia w neseser pielęgniarski, zja-
wisko często obserwowano u pielęgniarek, które re-
alizowały świadczenia w POZ – zadaniowa metoda
finansowania,
— braki formalnoprawne, podawanie nieprawdzi-
wych informacji, niekompletne oferty i nieuzupełnie-
nie ich w terminie.
Na terenach, gdzie nie są zabezpieczone świadcze-
nia przez pielęgniarkę długoterminową domową,
opiekę nad pacjentami będzie sprawowała pielęgniar-
ka POZ – kapitacyjna metoda finansowania, do któ-
rej pacjent jest zadeklarowany. Fundusz wyodrębnił
w kapitacyjnej metodzie finansowania świadczeń pie-
lęgniarki POZ świadczeniobiorców będących miesz-
kańcami domów pomocy społecznej i 3,5-krotnie pod-
wyższył wartość stawki kapitacyjnej przeznaczonej
na finansowanie świadczeń pielęgniarki POZ udzie-
lanych na podstawie deklaracji złożonej przez osoby
z tej grupy.
Analizując dotychczasowe zabezpieczenie świad-
czeń opieki zdrowotnej, należy także zauważyć fakt,
iż oddziały wojewódzkie funduszu zaobserwowały
zjawisko przeszacowania oceny świadczeniobiorców
w oparciu o skalę opartą na skali Barthel. Losowo
sprawdzono procedury wykazywane przez świadcze-
niodawców realizujących świadczenia pielęgniarskiej
opieki domowej w POZ w miesiącu styczniu 2010 r.
i okazywało się, że u danego pacjenta wykazywane
są wyłącznie świadczenia profilaktyczne czy też hi-
gieniczne (Podkarpacki OW NFZ). Ponadto z infor-
macji od świadczeniodawców opieki długoterminowej
wynika, iż większość pacjentów przekazywanych do
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej od
pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda finansowania
wymaga jedynie pomocy socjalnej oraz wsparcia i opie-
ki środowiskowej, które zapewniają instytucje pomo-
cy społecznej, w odróżnieniu od wzmożonych działań
pielęgniarskich wynikających ze stanu zdrowia, a nie
starości i zniedołężnienia.
W związku z tym należy stwierdzić, iż pielęgniar-
ki POZ – zadaniowej metody finansowania źle kwa-
lifikowały do opieki. Znajduje to potwierdzenie
w analizie raportów statystyczno-medycznych, dla
przykładu w miesiącu styczniu w ramach świadczeń
udzielonych przez pielęgniarkę POZ – zadaniowej
metody finansowania dla 323 pacjentów ok. 160 kwa-
lifikowało się do opieki długoterminowej (Warmiń-
sko-Mazurski OW NFZ).
Ponadto Lubelski OW NFZ zasygnalizował, iż
gwałtownie wzrosła liczba pacjentów objętych opieką
w skali opartej na skali Barthel 0–40 pkt, a zmniej-
szyła się liczba pacjentów ocenianych powyżej 40 pkt
w skali opartej na skali Barthel, np.:
— w miesiącu sierpniu 2009 r. 9 osób objętych
opieką ocenianych na 0–40 pkt i 82 oceniane powyżej
40 pkt w skali opartej na skali Barthel,
703
— w miesiącu listopadzie 2009 r. 44 osoby objęte
opieką oceniane na 0–40 pkt i 38 osób ocenianych
powyżej 40 pkt w skali opartej na skali Barthel.
Z danych przekazanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia wynika, że kwota umów zawartych (anek-
sowanych) w pielęgniarskiej opiece długoterminowej
domowej na cały 2010 r. wynosi 240 942 097,63 zł.
Liczba osobodni w pielęgniarskiej opiece długotermi-
nowej domowej od 1 stycznia do 28 lutego 2010 r.
wynosiła 1 263 346,13, natomiast od 1 marca do 31
grudnia wynosi 8 008 234,36. Szacunkowa liczba pa-
cjentów przewidzianych do objęcia opieką wynosi
28 022, co znaczy, że jest większa o 59 pacjentów
w stosunku do liczby pacjentów objętych opieką
w styczniu i w lutym br. zarówno przez pielęgniarkę
długoterminową domową, jak i pielęgniarkę POZ
– zadaniowa metoda finansowania. Przy czym należy
zaznaczyć, iż jest to dana przewidywana, ze względu
na to, iż nie jest możliwe określenie czasu objęcia
pacjenta (zgon, poprawa stanu zdrowia, wypisanie
pacjenta z opieki), dlatego należy przyjąć, że będzie
to większa liczba pacjentów objętych opieką przez
pielęgniarkę długoterminową domową.
Odnosząc się do bezpośrednio do pytania zawar-
tego w interpelacji pana posła Macieja Orzechowskie-
go, w sprawie ustosunkowania się do podniesionych
problemów, wyjaśniam, że przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) szczegółowo
określają postępowanie w sprawie zawarcia umów ze
świadczeniodawcami. Zgodnie z art. 132 ustawy pod-
stawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych przez fundusz jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem od-
działu wojewódzkiego funduszu. Ponadto art. 134
stanowi, że fundusz jest obowiązany zapewnić równe
traktowanie wszystkich świadczeniodawców ubiega-
jących się o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej i prowadzić postępowanie w sposób
gwarantujący zachowanie uczciwej konkurencji.
Wszelkie wymagania i informacje, a także dokumen-
ty związane z postępowaniem w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
udostępniane są świadczeniodawcom na takich sa-
mych zasadach. Konkurs ofert składa się z części
jawnej i niejawnej. W części jawnej konkursu ofert
komisja w obecności oferentów stwierdza prawidło-
wość ogłoszenia konkursu ofert oraz liczbę złożonych
ofert, otwiera koperty lub paczki z ofertami i ustala,
które z ofert spełniają warunki, oraz przyjmuje do
protokołu zgłoszone przez oferentów wyjaśnienia lub
oświadczenia.
Ponadto, w trybie art. 154, świadczeniobiorca
biorący udział w postępowaniu może wnieść do dy-
rektora oddziału wojewódzkiego funduszu, w termi-
nie 7 dni od dnia ogłoszenia o rozstrzygnięciu po-
stępowania, odwołanie dotyczące rozstrzygnięcia
postępowania.
704
Informuję, że w związku z wejściem w życie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień związany z finan-
sowaniem i kontraktowaniem świadczeń zdrowot-
nych z powyższego zakresu był szeroko analizowany
i omawiany z przedstawicielami Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, z przedstawicielami pielęgniarskich
organizacji zawodowych. W dniu 27 stycznia 2010 r.
odbyło się w Ministerstwie Zdrowia spotkanie z udzia-
łem przedstawicieli Narodowego Funduszu Zdrowia.
W wyniku podjętej dyskusji ustalono, że celem
poprawy finansowania świadczeń pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej realizowanej dla
pacjentów przebywających pod tym samym adresem
zamieszkania Narodowy Fundusz Zdrowia po zakoń-
czeniu konkursów ofert na świadczenia w zakresie
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej zo-
bowiązuje się do niezwłocznej zmiany zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie
zmiany wskaźnika z 0,4 na 0,5 dla pacjentów za-
mieszkujących pod jednym adresem zamieszkania
i aneksowania umów w zakresie wprowadzenia
wskaźnika 0,5.
Mając na względzie konieczność zapewnienia jed-
nolitej wykładni przepisów aktów normatywnych
wydawanych przez ministra zdrowia, Ministerstwo
Zdrowia przekazało do Narodowego Funduszu Zdro-
wia stanowisko w sprawie interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 16 grudnia
2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej – pismo z dnia 8 lutego 2010 r., znak:
MZ-ZP-O-024-16939-5/MSZ/10. W stanowisku Mini-
sterstwo Zdrowia wskazało, że przepisy rozporządze-
nia nie wyłączają ani nie ograniczają możliwości ob-
jęcia opieką przez jedną pielęgniarkę mieszanej gru-
py świadczeniobiorców, tj. pozostających zarówno
pod tym samym adresem zamieszkania, jak i w roz-
proszeniu (pod różnymi adresami zamieszkania).
Informuję, że chwili obecnej Narodowy Fundusz
Zdrowia prowadzi prace analityczne nad możliwością
wprowadzenia mieszanego sposobu finansowania
w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domowej,
tj. takiego, który zezwalałby na możliwość objęcia
opieką przez jedną pielęgniarkę części chorych za-
mieszkałych pod jednym adresem, a części pod wie-
loma adresami zamieszkania.
Mając na uwadze konieczność ponownego odnie-
sienia się do zabezpieczenia świadczeń pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej dla pensjona-
riuszy domów pomocy społecznej, Ministerstwo Zdro-
wia we współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki
Społecznej podjęło działania mające na celu ustalenie
rzeczywistej liczby pensjonariuszy domów pomocy
społecznej wymagających udzielania świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych realizowanych w ra-
mach opieki długoterminowej oraz ustalenie, jak za-
bezpieczone są świadczenia zdrowotne lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej i pielęgniarki podstawo-
wej opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie bezpieczeństwa
na imprezach masowych (15095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Macieja Orzechowskiego,
przesłaną przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r., nr
SPS-023-15095/10, w sprawie bezpieczeństwa na
imprezach masowych, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Przepisy karne ustawy z dnia 20 marca 2009 r.
o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 62, poz. 504) nie zawierają własnych unormowań
procesowych, odwołując się w tym zakresie do prze-
pisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykro-
czenia oraz Kodeksu postępowania karnego dotyczą-
cych postępowania przyspieszonego.
Zgodnie z art. 64 ustawy o bezpieczeństwie im-
prez masowych postępowanie w sprawach o przestęp-
stwa określone w art. 58–61 ustawy prowadzi się na
podstawie przepisów o postępowaniu przyspieszo-
nym, o którym mowa w rozdziale 54a ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego.
Art. 517a K.p.k. stanowi, że w postępowaniu przy-
spieszonym stosuje się przepisy o postępowaniu zwy-
czajnym, jeżeli przepisy niniejszego rozdziału nie
stanowią inaczej.
Zgodnie z art. 517b § 1 K.p.k. w postępowaniu
przyspieszonym mogą być rozpoznawane sprawy,
które byłyby rozpoznawane w trybie uproszczonym,
ale nie wszystkie, a tylko pewna kategoria tych
spraw. Będą to sprawy, w których sprawca został uję-
ty na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa lub
bezpośrednio potem oraz w ciągu 48 godzin od za-
trzymania został doprowadzony przez policję i prze-
kazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o roz-
poznanie sprawy w postępowaniu przyspieszonym.
W sprawach prowadzonych w postępowaniu przy-
spieszonym można zaniechać prowadzenia dochodze-
nia lub przeprowadzić je w niezbędnym zakresie, zaś

w wypadku prowadzenia dochodzenia można nie do-
konywać czynności określonych w art. 303, art. 313
i art. 321 K.p.k. Jeżeli zachodzą wystarczające pod-
stawy do sporządzenia wniosku o rozpoznanie,
funkcjonariusz Policji przedstawia stosowny wnio-
sek na piśmie prokuratorowi, który go zatwierdza,
a następnie kieruje do sądu Wniosek o rozpoznanie
zastępuje w tym wypadku akt oskarżenia (art. 517b
§ 3 i 4 K.p.k.). W razie odmowy zatwierdzenia wnio-
sku prokurator podejmuje decyzję co do dalszego
biegu sprawy.
Z powyższego wynika, iż tryb postępowania przy-
spieszonego został przez ustawodawcę przewidziany
jedynie dla spraw, które mogą być rozpoznawane
w postępowaniu uproszczonym, a więc spraw, w któ-
rych mogło być prowadzone dochodzenie (art. 469
K.p.k.).
Zgodnie z art. 325b § 1 K.p.k. dochodzenie prowa-
dzi się, z wyłączeniami określonymi w § 2 tego arty-
kułu, w sprawach o przestępstwa należące do właści-
wości sądu rejonowego:
1) zagrożone karą nieprzekraczającą 5 lat pozba-
wienia wolności, z tym że w wypadku przestępstw
przeciwko mieniu tylko wówczas, gdy wartość przed-
miotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub gro-
żąca nie przekracza 100 000 zł,
2) przewidziane w art. 159 i 262 § 2 Kodeksu kar-
nego,
3) przewidziane w art. 279 § 1, art. 286 § 1 i 2 oraz
w art. 289 § 2 Kodeksu karnego, jeżeli wartość przed-
miotu przestępstwa albo szkoda wyrządzona lub gro-
żąca nie przekracza 100 000 zł.
Analiza granic zagrożeń ustawowych czynów
określonych w przepisach art. 58–61 ustawy o bez-
pieczeństwie imprez masowych prowadzi do wnio-
sku, iż jedynie w przypadku czynu określonego
w art. 58 ust. 1 ustawy niemożliwe jest wszczęcie
dochodzenia. W sprawie dotyczącej organizacji im-
prezy masowej bez wymaganego zezwolenia lub nie-
zgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu po-
stępowanie przygotowawcze powinno być prowadzo-
ne w formie śledztwa, bowiem czyn ten zagrożony
jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat
8, co wyklucza możliwość rozpoznania sprawy w po-
stępowaniu uproszczonym, a w konsekwencji – rów-
nież w trybie przyspieszonym.
Wskazać należy, że w przypadku gdy sąd stwier-
dzi przed rozprawą główną lub w jej toku, że sprawa
nie podlega rozpoznaniu w trybie przyspieszonym
albo nie można jej rozpoznać w terminie 14 dni, to
w dalszym ciągu rozpoznaje ją w trybie uproszczonym,
natomiast gdy na podstawie okoliczności ujawnionych
po rozpoczęciu przewodu sądowego sąd stwierdzi, że
zachodzi potrzeba uzupełnienia postępowania dowo-
dowego, zaś dokonanie niezbędnych czynności w po-
stępowaniu sądowym powodowałoby znaczne trudno-
ści, przekazuje sprawę prokuratorowi w celu przepro-
wadzenia postępowania przygotowawczego na zasa-
dach ogólnych (art. 517c § 2 i 3 K.p.k.).
705
Stosownie zaś do art. 517d K.p.k. sąd przekazuje
sprawę prokuratorowi w celu przeprowadzenia po-
stępowania przygotowawczego na zasadach ogólnych
także w przypadku, gdy na podstawie okoliczności
ujawnionych po rozpoczęciu przewodu sądowego
przewiduje możliwość wymierzenia kary powyżej
2 lat pozbawienia wolności.
Zawarty w art. 64 ustawy zapis o rozpoznawaniu
w trybie przyspieszonym spraw o przestępstwa okre-
ślone w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych
nie przesądza w sposób obligatoryjny konieczności
prowadzenia postępowania karnego w tym szczegól-
nym, zredukowanym pod względem formalizmu pro-
cesowego, trybie. Nie tylko bowiem rodzaj czynu,
przesądzający konieczność wszczęcia śledztwa, ale
również okoliczności ujawnione w toku postępowania
przygotowawczego mogą uzasadniać prowadzenie
postępowania w formie śledztwa, co wyklucza zali-
czenie sprawy do kategorii spraw uzasadniającej ich
rozpoznanie przed sądem w trybie uproszczonym.
Podobnie również w postępowaniu sądowym mogą
wystąpić okoliczności (wskutek np. inicjatywy dowo-
dowej stron) powodujące, iż postępowanie ostatecznie
prowadzone będzie w trybie uproszczonym, a nawet
w trybie zwyczajnym. Oba przepisy, tj. art. 64 ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych oraz art. 517b
§ 1 K.p.k., wyrażają generalną zasadę, by w nieskom-
plikowanych stanach faktycznych dotyczących prze-
stępstw na imprezach masowych postępowanie kar-
ne było prowadzone sprawnie i szybko, w sposób re-
dukujący formalizm czynności procesowych. Nato-
miast przepisy art. 517c K.p.k. eliminują możliwość
osądzenia sprawcy przestępstwa w efekcie zbyt po-
wierzchownego i pospiesznego przeprowadzenia po-
stępowania przygotowawczego.
Podkreślić raz jeszcze należy, że tryb przyspieszo-
ny może być zastosowany tylko wtedy, gdy są speł-
nione przesłanki wynikające z art. 517b § 1 K.p.k.
Przepis art. 64 ustawy o bezpieczeństwie imprez ma-
sowych nie stanowi podstawy prawnej do odstąpienia
od konieczności wykazania tych przesłanek jako wa-
runku zainicjowania postępowania przyspieszonego,
a jedynie ma charakter ustawowej dyrektywy kiero-
wanej do organów inicjujących i prowadzących postę-
powanie karne, w szczególności Policji i prokuratora,
nakazującej w sprawach o przestępstwa określone
w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych ko-
rzystanie z tego szczególnego trybu postępowania,
generalnie mającego charakter fakultatywny, o ile
zachodzą przesłanki dopuszczalności prowadzenia
postępowania w tym trybie.
Sprawa o przestępstwo określone w art. 58 usta-
wy o bezpieczeństwie imprez masowych, polegające
na organizowaniu imprezy masowej bez wymagane-
go zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określo-
nymi w zezwoleniu albo przeprowadzeniu jej wbrew
wydanemu zakazowi, z uwagi na wysokość zagroże-
nia ustawowego przesądzającego o konieczności pro-
wadzenia śledztwa nie będzie mogła być prowadzona
w postępowaniu przyspieszonym. Podkreślenia przy
706
tym wymaga okoliczność, że z uwagi na charakter
czynności wykonawczych objętych opisem typu prze-
stępstwa określonego w tym artykule, które polegają
na organizowaniu imprezy masowej albo jej przepro-
wadzeniu, niejednokrotnie mało prawdopodobna by-
łaby możliwość ujęcia sprawcy na gorącym uczynku
popełnienia przestępstwa, co stanowi jedną z prze-
słanek dopuszczalności prowadzenia postępowania
w tym trybie.
Biorąc pod uwagę powyżej przedstawione okolicz-
ności, należy zgodzić się z zawartym w interpelacji
poglądem o niespójności zachodzącej pomiędzy prze-
pisami Kodeksu postępowania karnego, warunkują-
cymi dopuszczalność prowadzenia postępowania przy-
spieszonego, a przepisem art. 64 ustawy o bezpie-
czeństwie imprez masowych, wskazującym ten tryb
postępowania jako właściwy w sprawach o wszystkie
przestępstwa określone w tej ustawie. Dla usunięcia
tej niespójności, a tym samym wykluczenia podstaw
do pojawienia się ewentualnych wątpliwości interpre-
tacyjnych, celowe byłoby więc dokonanie stosownej
nowelizacji art. 64 ustawy o bezpieczeństwie imprez
masowych.
Z uwagi na okoliczność, że problematyka bezpie-
czeństwa imprez masowych, jako aspekt problema-
tyki bezpieczeństwa i porządku publicznego, zgodnie
z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) należy do działu: sprawy
wewnętrzne, minister sprawiedliwości zasygnalizuje
ministrowi spraw wewnętrznych i administracji ce-
lowość dokonania stosownej zmiany art. 64 ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych przy okazji naj-
bliższej nowelizacji tej ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
dotyczącego warunków i trybu przyjmowania
uczniów do szkół publicznych
oraz przechodzenia z jednych typów szkół
do innych (15096)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Macieja Orzechowskiego, posła na
Sejm RP (pismo nr: SPS-023-15096/10), w sprawie
nowelizacji rozporządzenia dotyczącego warunków
i trybu przyjmowania uczniów do szkół publicznych
oraz przechodzenia z jednych typów szkół do innych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło prace
nad zmianą rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w sprawie
warunków i trybu przyjmowania uczniów do szkół
publicznych oraz przechodzenia z jednych typów
szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232, z późn. zm.),
m.in. w zakresie dotyczącym ustalania kryteriów
przyjmowania dzieci do przedszkoli oraz oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych.
Proponuje się, aby kryterium, które bezwzględ-
nie powinno być brane pod uwagę przy przyjmowa-
niu dzieci do przedszkola i oddziału przedszkolnego
w szkole podstawowej, była realizacja przez dziecko
rocznego obowiązkowego przygotowania przedszkol-
nego. Pozostałe kryteria przyjęć powinna ustalać
rada gminy, uwzględniając w szczególności warunki
materialne rodziny, niepełnosprawność, samotne
rodzicielstwo, status rodziny zastępczej. Samorząd
bowiem, odpowiadając na potrzeby mieszkańców,
najlepiej dostosuje wspomniane kryteria dodatkowe
do sytuacji demograficznej, ekonomicznej i socjalnej
istniejącej na jego terenie oraz stworzy mechanizmy
kontroli przyjmowania dzieci do przedszkoli, w tym
kontroli spełniania kryteriów określonych przez
gminę.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie znajduję
uzasadnienia dla tworzenia dodatkowej definicji „sa-
motnego rodzica”. Definicja została przyjęta w usta-
wie z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.)
i może być stosowana również w procesie rekrutacji
do przedszkola. Lepszym rozwiązaniem wydaje się
przekazanie kompetencji do szczegółowego określe-
nia warunków rekrutacji samorządom, które, usta-
lając kryteria, zadbają także o stworzenie odpowied-
nich procedur ich weryfikacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie realizacji programu
„Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego
w działaniach stabilizujących
system ochrony zdrowia” (15097)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Macieja Orzechowskiego przekazaną
przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-023-

-15097/10, w sprawie programu „Wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia” uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Jednostki samorządu terytorialnego w ramach
udziału w realizacji ww. programu zgłosiły chęć
„przekształcenia” 137 samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. Z uwagi na stałe moni-
torowanie i brak wiążących rozstrzygnięć co do in-
tencji przystąpienia do realizacji programu informa-
cje te mają charakter zmienny.
Do dnia 30 marca 2010 r. do Ministerstwa Zdro-
wia wpłynęło 21 wniosków o przydzielenie dotacji
celowej z budżetu państwa na zadania własne jedno-
stek samorządu terytorialnego na łączną kwotę
72 983 575,51 zł. Ponadto z informacji uzyskanych
z BGK wynika, iż do dnia 18 lutego 2010 r. wpłynęło
kolejnych 25 wniosków w celu dokonania oceny.
Z powyższych wniosków:
— z jedenastoma jednostkami samorządu teryto-
rialnego zawarto umowy na kwotę 52 298 508,65 zł,
tj. powiatem starachowickim, powiatem tomaszow-
skim, powiatem ostródzkim, miastem Kielce, mia-
stem Zamość, Zarządem Województwa Podlaskiego,
powiatem prudnickim, powiatem pleszewskim, po-
wiatem jaworskim, powiatem świeckim, powiatem
gryfińskim, z tego przekazano środki dla dziewięciu
jednostek w wysokości 50 758 903,45 zł;
— aktualnie przygotowano do podpisu kolejnych
pięć umów z powiatem tarnowskim, powiatem wrze-
sińskim, powiatem żagańskim, miastem Katowice
oraz Zarządem Województwa Opolskiego na łączną
kwotę 12 806 156,09 zł.
Pozostałe wnioski wymagają uzupełnienia bra-
ków formalnych bądź wyjaśnienia.
Na podstawie analizy funkcjonowania programu
oraz uwag przesyłanych przez podmioty w nim uczest-
niczące, jednostki samorządu terytorialnego, rozwa-
żane są jego zmiany. Propozycje zmierzają m.in. do
przedłużenia okresu funkcjonowania programu oraz
rozszerzenia tytułów finansowych, na które mogłaby
zostać przyznana dotacja, w związku z przejęciem
przez jednostkę samorządu terytorialnego zobowią-
zań likwidowanego samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
707
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie zwolnienia instytucji kultury
z podatku od nieruchomości (15098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Macieja Orzechowskiego z dnia
9 marca 2010 r., przekazaną pismem nr SPS-023-
-15098/10, w sprawie zwolnienia instytucji kultury
z podatku od nieruchomości, uprzejmie informuję, że
zgodnie z informacjami podanymi w interpelacji
w projekcie założeń do projektu ustawy z dnia 16 wrze-
śnia 2009 r. o zmianie ustawy o organizowaniu i pro-
wadzeniu działalności kulturalnej oraz niektórych
innych ustaw resort kultury zaproponował wprowa-
dzenie nowego przepisu, w którym wszystkie insty-
tucje kultury zostałyby zwolnione z podatku od nie-
ruchomości.
W związku z uwagami Ministerstwa Finansów
oraz Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego w drugiej wersji założeń do projektu ustawy
zaproponowano zwolnienie z podatku od nierucho-
mości jedynie dla państwowych instytucji kultury,
o których mowa w art. 8 ustawy o organizowaniu
i prowadzeniu działalności kulturalnej. Uzasadnie-
niem takiego zwolnienia byłaby szczególna rola tych
instytucji polegająca na tworzeniu, upowszechnianiu
i ochronie kultury oraz ich ogólnokrajowe znaczenie.
Część tych instytucji prowadzi działalność przede
wszystkim na rzecz mieszkańców gminy, na terenie
której są zlokalizowane, przy czym gmina nie ponosi
kosztów z tytułu tej działalności. Pozostałe prowadzą
w części działalność adresowaną do mieszkańców
gminy będącej ich siedzibą, zaś w części działalność
o charakterze badawczym i edukacyjnym, podobnie
jak instytucje badawczo-rozwojowe i szkoły wyższe,
które są już zwolnione z podatku od nieruchomości
na podstawie obecnie obowiązujących przepisów.
Ocena Ministerstwa Finansów oraz Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego była jednak
ponownie negatywna, głównie ze względu na auto-
nomię finansową jednostek samorządu terytorialne-
go, które samodzielnie kształtują politykę podatkową
zgodnie ze swoją właściwością terytorialną. Na mocy
art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
rady gmin upoważnione są do uchwalania innych niż
wymienione w ustawie zwolnień przedmiotowych od
podatku od nieruchomości, w tym dla nieruchomości
zajętych na cele związane z kulturą. W związku
z tym ustawodawca, szanując autonomię finansową
jednostek samorządu terytorialnego, powinien po-
wstrzymywać się od nadmiernej ingerencji w zasady
kształtowania ich polityki finansowej.
708
Ostatecznie w wyniku uzgodnień międzyresorto-
wych propozycję wycofano z założeń do projektu
ustawy.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wypłacania świadczeń pieniężnych
rodzinom zastępczym sprawującym pieczę
nad dzieckiem bez wyroku sądowego (15100)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-023-15100/10, do-
tyczące interpelacji posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wypłacania świadczeń pieniężnych dla ro-
dzin zastępczych sprawujących pieczę nad dzieckiem
bez wyroku sądowego, uprzejmie informuję.
Obecnie zasady udzielania pomocy pieniężnej na
utrzymanie dziecka w rodzinie zastępczej reguluje
art. 78 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362),
a szczegółowe zasady ustalania wysokości pomocy
pieniężnej przysługującej rodzinie zastępczej określa
rozporządzenie ministra polityki społecznej z dnia
18 października 2004 r. w sprawie rodzin zastęp-
czych (Dz. U. Nr 233, poz. 2344).
Zgodnie z § 10 pkt 1 ww. rozporządzenia pomoc
pieniężną, o której mowa w art. 78 ust. 3 i 4 ustawy,
przyznaje się za okres pobytu dziecka w rodzinie za-
stępczej spokrewnionej z dzieckiem, rodzinie zastęp-
czej niespokrewnionej z dzieckiem oraz zawodowej,
niespokrewnionej z dzieckiem, wielodzietnej i specja-
listycznej rodzinie zastępczej, począwszy od ustano-
wienia rodziny zastępczej, nie wcześniej jednak niż
od miesiąca złożenia wniosku.
Jak stanowi z kolei art. 578 ustawy z dnia 17 li-
stopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego
(Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), postanowienia
sądu opiekuńczego są skuteczne i wykonalne z chwi-
lą ich ogłoszenia, a gdy ogłoszenia nie było, z chwilą
ich wydania. Żaden przepis nie określa innego termi-
nu skuteczności i wykonalności postanowienia w przed-
miocie ustanowienia rodziny zastępczej, zatem po-
stanowienie to jest skuteczne i wykonalne z dniem
ogłoszenia bądź wydania.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej prowadzi prace nad nowymi roz-
wiązaniami i na podstawie przyjętych przez Radę
Ministrów „Założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem” Rządowe
Centrum Legislacji, we współpracy z Ministerstwem
Pracy i Polityki Społecznej, opracowało projekt usta-
wy, który został przekazany do MPiPS w dniu 20 stycz-
nia 2010 r. W dniu 28 stycznia 2010 r. projekt ustawy
został skierowany do konsultacji z partnerami spo-
łecznymi oraz Komisją Wspólną Rządu i Samorządu
Terytorialnego. Zaakceptowane przez MPiPS uwagi
zgłoszone przez partnerów społecznych zostały prze-
kazane w dniu 22 marca 2010 r. do Rządowego Cen-
trum Legislacji celem uwzględnienia ich w projekcie
ustawy.
W projekcie ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej planuje się wprowadzenie moż-
liwości pokrywania kosztów umieszczenia dziecka
u kandydatów na rodziców zastępczych. Zakłada się,
że będzie można powierzyć tymczasowo pełnienie
funkcji rodziny zastępczej małżonkom lub osobie,
którzy są dopiero kandydatami na rodzinę zastępczą,
wobec których toczy się procedura kwalifikacji, ale
nie zostało jeszcze wydane postanowienie sądu
o utworzeniu rodziny zastępczej. W rozwiązaniach
tych planuje się, aby świadczenia dla rodzin zastęp-
czych były wypłacane również dla rodzin, w których
umieszcza się dziecko bez ustanowienia ich rodziną
zastępczą.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie likwidacji Straży Ochrony Kolei
(15101)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15101/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Macieja Orzechowskiego w sprawie likwidacji
Straży Ochrony Kolei, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obecnie trwają pra-
ce legislacyjne nad rządowym projektem ustawy
o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz nie-
których innych ustaw (druk sejmowy nr 2873), ma-
jące na celu wprowadzenie zmian w ustawie z dnia
28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.). Prace nad ww.
projektem podjęte zostały z inicjatywy prezesa Rady
Ministrów, który zarządzeniem nr 16 z dnia 3 marca
2009 r. powołał Międzyresortowy Zespół do spraw

Rozwiązań Systemowych w Zakresie Zapewnienia
Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego na Obszarze
Kolejowym i w Pociągach. Zasadniczym celem prac
zespołu było przygotowanie propozycji zmian syste-
mowych, które pozwolą na podniesienie poziomu bez-
pieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych.
Przedmiotowy projekt ustawy uwzględnia szereg
aspektów związanych z zapewnieniem bezpieczeń-
stwa na obszarach kolejowych oraz zachodzące zmia-
ny w zakresie funkcjonowania kolei w Polsce. W wy-
niku procesu restrukturyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Polskie Koleje Państwowe, rozpoczętego
na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o ko-
mercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.), w 2001 r.
powstała Grupa PKP. Wobec powyższego, zgodnie
z dyrektywą Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r.
w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U.UE.
L.91.237.25, z późn. zm.), nastąpiło rozgraniczenie
działalności przewozowej kolei od zarządzania linia-
mi kolejowymi oraz utworzenie samodzielnych pod-
miotów prawa handlowego mogących świadczyć usłu-
gi nie tylko na rynku kolejowym. Utworzone zostały
spółki przewozowe oraz spółka zarządzająca liniami
kolejowymi PKP Polskie Linie Kolejowe SA, w skład
której weszła Straż Ochrony Kolei, powołana w dro-
dze decyzji administracyjnej, działająca w struktu-
rach zarządcy infrastruktury kolejowej, tj. podmiotu
gospodarczego, którego funkcjonowanie określa Ko-
deks spółek handlowych. Tym samym Straż Ochrony
Kolei utraciła status formacji państwowej. Dotych-
czasowe doświadczenia w funkcjonowaniu Straży
Ochrony Kolei w strukturach spółki prawa handlo-
wego wyraźnie wskazują na konflikt interesów po-
między ustawowymi zadaniami Straży Ochrony Ko-
lei a celami spółki nastawionej na osiąganie zysku.
Konieczność poszukiwania dodatkowych źródeł fi-
nansowania, poprzez zawieranie umów o świadczenie
dodatkowej ochrony na zasadach komercyjnych, po-
woduje negatywne konsekwencje w zakresie plano-
wania i organizacji działań porządkowych i ochron-
nych, obniżając jednocześnie poziom bezpieczeństwa
w pociągach i na obszarze kolejowym.
Nadmienić należy, iż zagadnienie zapewnienia
porządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze
kolejowym stanowiło przedmiot kontroli przeprowa-
dzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli (okres objęty
badaniami kontrolnymi: 2005–2006 r.), która nega-
tywnie oceniła „(…) pod względem rzetelności i le-
galności, realizowanie przez Straż Ochrony Kolei
niektórych zadań z zakresu ochrony porządku na
obszarze kolejowym i w pociągach (…)”. Jednocześnie
doświadczenia funkcjonowania Straży Ochrony Kolei
w oparciu o obowiązujące przepisy wskazują na wie-
le obszarów utrudniających sprawną realizację usta-
wowych zadań, co negatywnie wpływa na stan bez-
pieczeństwa i porządku na obszarach kolejowych,
w pociągach i innych pojazdach kolejowych. Powyż-
709
sza argumentacja w pełni uzasadnia zaproponowanie
zmian w procesie organizacji systemu bezpieczeń-
stwa i porządku publicznego na obszarach kolejo-
wych. Należy zauważyć, iż w większym stopniu niż
dotychczas w zapewnienie bezpieczeństwa na obsza-
rach kolejowych zostaną zaangażowani funkcjona-
riusze Policji, którzy działają przy wykorzystaniu
szerszego instrumentarium prawnego przy realizacji
ustawowych zadań, co przełoży się na zwiększenie
zapewnienia poziomu bezpieczeństwa publicznego.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA będących funkcjonariu-
szami Straży Ochrony Kolei, którzy będą mogli stać
się funkcjonariuszami Policji po pozytywnym zali-
czeniu postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego
w oparciu o postanowienia art. 25 ust. 3 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
W związku ze zmianą organizacji zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych przewidziano zwiększenie stanu etatowe-
go Policji o dodatkowe 1000 etatów, a także noweli-
zację art. 26 i art. 27 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 145,
poz. 1221, z późn. zm.) poprzez przyznanie funkcjo-
nariuszom Straży Ochrony Kolei, którzy nie podejmą
służby w Policji, preferencyjnych zasad uzyskania
kwalifikacji zawodowych w zakresie ochrony osób
i mienia. Zauważyć ponownie należy, iż funkcjonariu-
sze Straży Ochrony Kolei są pracownikami PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA, czyli podmiotu gospodar-
czego, którego funkcjonowanie określa Kodeks spółek
handlowych. W przypadku konieczności rozwiązania
stosunku pracy i braku możliwości zapewnienia pracy
na innym stanowisku zastosowanie mają przepisy
ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasa-
dach rozwiązywania z pracownikami stosunków pra-
cy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U.
z 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie budowy centrum dziennego pobytu
dla dzieci i młodzieży (15103)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Orzechowskiego w spra-
710
wie budowy centrum dziennego pobytu dla dzieci
i młodzieży, przekazaną w dniu 17 marca 2010 r.
pismem SPS-023-15103/10, uprzejmie informuję, że
prace nad programem wyrównywania szans rozwo-
jowych dzieci i młodzieży są aktualnie w toku. Do-
tychczas określono m.in. główne założenia progra-
mu, przeprowadzono szerokie konsultacje, zidenty-
fikowano konieczne do dokonania zmiany legislacyj-
ne. Tym niemniej niektóre istotne kwestie pozosta-
ły jeszcze do rozstrzygnięcia, w związku z czym
w chwili obecnej jest za wcześnie, aby podawać wią-
żące informacje dotyczące szczegółowych zasad re-
alizacji programu. Pragnę jednocześnie zapewnić,
że informacje te zostaną przedstawione w dokumen-
cie programowym oraz upublicznione tak szybko,
jak to będzie możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Augustyn Kubik
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat trzech (15104)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 17 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15104/10, dotyczące interpelacji posła Ma-
cieja Orzechowskiego w sprawie projektu ustawy
o formach opieki nad dziećmi do lat trzech, uprzejmie
informuję.
W przygotowanym w Ministerstwie Pracy i Poli-
tyki Społecznej projekcie założeń projektu ustawy
o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 pro-
ponuje się, obok żłobków, klubów dziecięcych, dzien-
nego opiekuna i niani, rozwiązania dotyczące two-
rzenia żłobków i klubów przyzakładowych.
Pracodawcy (zarówno osoby prawne jak i osoby
fizyczne), którzy skorzystają z możliwości utworzenia
przyzakładowego żłobka lub klubu dziecięcego, będą
mieli możliwość finansowania tych form poprzez wli-
czenie wydatków ponoszonych na ten cel w koszty
działania przedsiębiorstwa.
Poza tym zaproponowano rozwiązanie, które umoż-
liwi szkołom wyższym prowadzenie, obok domów stu-
denckich i stołówek studenckich, żłobków i klubów
dziecięcych przeznaczonych dla dzieci studentów.
Działalność ta, podobnie jak prowadzenie stołówek
i domów studenckich, będzie zwolniona z podatku.
Prowadzenie przez uczelnię żłobków lub klubów
dziecięcych przede wszystkim ułatwi studentom
– rodzicom małych dzieci godzenie nauki z opieką
nad dzieckiem. Sprzyjać będzie także nieodkłada-
niu decyzji o posiadaniu potomstwa, co jest bardzo
ważne wobec notowanego od lat niskiego przyrostu
naturalnego.
Wszystkie zaproponowane w projekcie rozwiąza-
nia mają na celu ułatwienie młodym rodzicom szyb-
kiego powrotu na rynek pracy bądź podjęcia pracy.
Projektowane przepisy nie będą proceduralnie skom-
plikowane, a wymagania, np. lokalowe, zostaną znacz-
nie obniżone w stosunku do obecnie obowiązujących.
Wszystkie projektowane ułatwienia mają prowadzić
do otwierania bądź tworzenia jak największej liczby
różnych placówek opiekujących się małymi dziećmi.
Powstały w MPiPS projekt założeń projektu usta-
wy o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat
3 został w dniu 30 marca 2010 r. przyjęty przez Radę
Ministrów.
Na jego podstawie zostanie opracowany projekt
ustawy. Zakłada się, że projekt ustawy o formach
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przesłany zosta-
nie do Sejmu RP do końca III kwartału 2010 r.
Uprzejmie informuję, że projekt założeń zawiera-
jący szczegółowy opis projektowanych zmian, w tym
opis każdej z form opieki oraz przykładowe skutki
finansowe dla budżetu państwa, znajduje się na stro-
nie internetowej Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej www.mpips.gov.pl., w zakładce Biuletyn In-
formacji Publicznej, w części projekty ustaw.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie prywatyzacji Polskiego Centrum
Badań i Certyfikacji SA (15105)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Grzegorza Napieralskie-
go (pismo z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15105/10) przedkładam Panu Marszałkowi odpowie-
dzi na pytania zadane przez pana posła w sprawie
procesu prywatyzacji spółki Skarbu Państwa pn. Pol-
skie Centrum Badań i Certyfikacji SA z siedzibą
w Warszawie.
1. Czy prawdą jest, że PCBC SA ma zostać spry-
watyzowane?

Proces prywatyzacji Polskiego Centrum Badań
i Certyfikacji SA został rozpoczęty w czerwcu 2009 r.
W odpowiedzi na publiczne zaproszenie do negocjacji
wstępne propozycje warunków umowy nabycia akcji
złożyło dziewięć podmiotów. W chwili obecnej przy-
gotowywany jest harmonogram badania spółki przez
zakwalifikowanych potencjalnych inwestorów.
2. Jakie będą skutki takiej decyzji dla systemu
polskiej certyfikacji?
PCBC SA jest organizacją, która działa wśród
wielu jednostek certyfikujących wyroby i systemy
zarządzania oraz jednostek szkolących na polskim
rynku. Obecnie w Europie i na świecie dominują ten-
dencje konsolidacyjne, a jednostki certyfikujące pod-
legają głębokim procesom globalizacyjnym (umiędzy-
narodowienie działalności, fuzje, aktywna konkuren-
cja) głównie jako podmioty prywatne, koncerny bądź
niezależne organizacje-fundacje. To powoduje, że jed-
nostki te tworzą swoje oddziały w różnych państwach,
przenikając tradycyjne krajowe obszary swej aktyw-
ności, i przejmują udziały w rynkach. Decyzja o spry-
watyzowaniu PCBC SA wpisuje się w aktualne kie-
runki rozwoju szeroko pojętego międzynarodowego
rynku certyfikacji.
3. Jakie przesłanki przemawiają za takim rozwią-
zaniem?
Mając na względzie ustawę z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn.
zm.), minister właściwy do spraw skarbu państwa na
podstawie art. 2 pkt 2 ma obowiązek przygotowywania
kierunków prywatyzacji majątku państwowego. Podej-
mowane przez ministra skarbu państwa działania,
uwarunkowane przyjętym w dniu 22 kwietnia 2008 r.
przez Radę Ministrów „Planem prywatyzacji na lata
2008–2011”, mają na celu porządkowanie struktury
własnościowej w gospodarce i poszczególnych spółkach.
Realizacja kierunków prywatyzacji jako elementu co-
rocznie uchwalanej ustawy budżetowej podlega również
przepisowi art. 146 ust. 4 pkt 1 Konstytucji RP z dnia
2 kwietnia 1997 r., który zobowiązuje członków Rady
Ministrów do zapewnienia wykonania ustaw.
4. Czy w związku z ewentualną decyzją o prywa-
tyzacji nie zostanie zaprzepaszczony dorobek PCBC
SA oraz jego działania związane z współpracą mię-
dzynarodową?
Proces prywatyzacji w postaci zbycia należących
do Skarbu Państwa akcji (art. 1 ust. 2 pkt la ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji) polega wyłącznie na
zmianie struktury właścicielskiej spółki i w jej wyniku
nie następują żadne zmiany w działalności podmiotu.
W miejsce dotychczasowego akcjonariusza wstępuje
osoba trzecia, która staje się podmiotem praw człon-
kowskich wynikających z faktu należenia do spółki.
Realizacja procesu prywatyzacji PCBC SA poprzez zby-
cie przysługujących Skarbowi Państwa akcji w żaden
sposób nie wpływa na zakres prowadzonej przez spół-
kę działalności.
5. Jakie konsekwencje z ewentualnej prywatyzacji
będą wynikały dla pracowników PCBC SA?
711
W realizacji procesu prywatyzacji w trybie nego-
cjacji podjętych na podstawie publicznego zaprosze-
nia, w momencie kiedy udzielona zostanie wyłącz-
ność negocjacyjna jednemu potencjalnemu nabywcy
akcji, przed podpisaniem umowy prywatyzacyjnej, wy-
znaczony zostanie termin na uzgodnienie i zawarcie
porozumienia społecznego z przedstawicielami pracow-
ników. Jednocześnie pragnę zapewnić, iż zgodnie z za-
sadami obowiązującymi w Ministerstwie Skarbu Pań-
stwa informacja dotycząca możliwości przystąpienia
do negocjacji pakietu socjalnego przekazana będzie
przedstawicielom pracowników w terminie umożli-
wiającym właściwe przygotowanie się do ich przepro-
wadzenia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie planów Ministerstwa
Obrony Narodowej dotyczących Wojskowych
Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie (15107)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Lecha Sprawki w sprawie
planów Ministerstwa Obrony Narodowej dotyczących
Wojskowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie
(SPS-023-15107/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych oraz
gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek
budżetowych. W związku z tym powstała konieczność
określenia nowych form organizacyjno-prawnych, któ-
re zapewniłyby ciągłość realizacji zadań oraz w sposób
prawidłowy zabezpieczyły potrzeby Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. W celu właściwej i komplekso-
wej regulacji postępowania w tym zakresie wydana
została decyzja nr 399/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie organizacji
procesu likwidacji w resorcie obrony narodowej zakła-
dów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz
utworzenia nowych form organizacyjno-prawnych
(Dz. Urz. MON Nr 22, poz. 243).
712
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest rów-
nież możliwość przekształcenia gospodarstw pomoc-
niczych w instytucje gospodarki budżetowej na pod-
stawie art. 116 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych. Ze względu jed-
nak na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, ze zm.), z którego wynika, że instytucje
gospodarki budżetowej tworzy się w celu realizacji
zadań publicznych, zakres i charakter działalności
wojskowych zakładów lotniczych pod kątem realiza-
cji tego rodzaju zadań wymaga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczegól-
nych zakładów, poleciłem przyspieszenie prac anali-
tycznych w stosunku do terminów określonych w de-
cyzji nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypracowanie
ostatecznego stanowiska resortu obrony narodowej,
które swoim zakresem obejmie m.in. określenie skut-
ków finansowych likwidacji gospodarstw pomocni-
czych lub ich przekształcenia, a także zagadnienia
dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw oraz
ewentualnych zwolnień ich pracowników. Natomiast
do czasu zakończenia prac analitycznych w odniesie-
niu do każdego z gospodarstw pomocniczych, w tym
również wojskowych zakładów lotniczych, przedsta-
wienie ostatecznych rozstrzygnięć w przedmiotowej
sprawie nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie planów likwidacji
Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami
PKP w Lublinie (15108)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Lecha Sprawki (SPS-023-
-15108/10 z dnia 17 marca 2010 r.) w sprawie planów
likwidacji Oddziału Gospodarowania Nieruchomo-
ściami PKP w Lublinie, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami oraz Oddziału
Dworce Kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.) głównym celem w obszarze zarządzania
nieruchomościami przez PKP SA jest wyposażenie
spółek Grupy PKP powstałych na podstawie art. 14
i 15 niniejszej ustawy w majątek niezbędny do ich
funkcjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych
nieruchomości głównie poprzez ich sprzedaż.
Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reor-
ganizacji oddziałów w PKP SA pozostają w gestii za-
rządu spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął
decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organi-
zacyjnej. Zmiany mają polegać na połączeniu znacz-
nej części oddziałów gospodarowania nieruchomo-
ściami. Planowane zmiany organizacyjne mają na
celu zwiększenie efektywności w zakresie zarządza-
nia nieruchomościami kolejowymi oraz ograniczenie
ponoszonych kosztów.
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale. Obecnie oddziały różnią się od siebie w po-
szczególnych obszarach nawet pięciokrotnie. Plano-
wane zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Od-
dział Gospodarowania Nieruchomościami w Lublinie
zostanie połączony z oddziałem w Krakowie (z sie-
dzibą w Krakowie). W oddziałach, które w wyniku
reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, za-
kłada się utworzenie struktur techniczno-handlo-
wych w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami.
Współpraca z samorządem, jak również realizacja
czynności związanych z przygotowaniem nierucho-
mości do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP,
sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych do-
tyczących terenów zamkniętych oraz technicznym

utrzymaniem nieruchomości odbywać się będzie na
dotychczasowych zasadach w Lublinie. Zakłada się,
że komórki realizujące powyższe zadania powinny
ulec kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminima-
lizować ewentualne ograniczenie zatrudnienia w po-
zostałych komórkach organizacyjnych oddziału.
Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przezna-
czono środki na przekwalifikowanie pracowników
komórek organizacyjnych, w których nastąpi ogra-
niczenie zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP
SA są realizowane równolegle z wdrażaniem progra-
mu informatycznego, który w znaczący sposób po-
zwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie
przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów
pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby
oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu
PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ule-
gną likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzi-
bach jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowa-
nia i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie
(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku
Kamiennej i Zamościu).
Jednocześnie zaistnieje możliwość optymalizacji
zatrudnienia oraz pozyskania pracowników o wyż-
szych kwalifikacjach na stanowiska związane bezpo-
średnio z administrowaniem nieruchomościami.
W wyniku zmian organizacyjnych zakłada się ogra-
niczenie kosztów poprzez scentralizowanie procesów
oraz łączenie komórek organizacyjnych wykonują-
cych zadania w zakresie kadrowo-płacowym, finan-
sowym oraz controlingu. Nastąpi również zmniejsze-
nie liczby stanowisk kierowniczych.
Według informacji uzyskanych od PKP SA po-
wyższe zmiany nie spowodują zwolnień grupowych.
Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącz-
nie z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych.
W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na
zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia
w najbliższych latach procesów restrukturyzacji
w obszarze nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
713
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie okresowych szkoleń dla kierowców
(15109)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15109/10 przekazujące interpelację
posła Lecha Sprawki w sprawie szkoleń okresowych
kierowców, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Przepisy określające nowy system szkolenia kie-
rowców zamierzających wykonywać przewóz drogo-
wy osób zostały wprowadzone ustawą z dnia 17 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o transporcie drogo-
wym oraz o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. Nr 235, poz. 1701), która weszła w życie
dnia 3 stycznia 2007 r. Wynikają one z konieczności
wdrożenia w życie przepisów dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. nr 2003/
59/WE w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego
szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych
do przewozu rzeczy lub osób.
W dniu 2 lipca 2008 r. minister infrastruktury
wydał rozporządzenie w sprawie szkolenia kierowców
wykonujących przewóz drogowy (Dz. U. Nr 124, poz. 805).
Zostały w nim określone m.in. szczegółowe warunki
prowadzenia szkolenia w ramach kwalifikacji wstęp-
nej, kwalifikacji wstępnej uzupełniającej, szkoleń
okresowych oraz zajęć odbywanych w ramach szko-
lenia okresowego. Tematyka zajęć wchodząca w za-
kres szkolenia okresowego wynika z założeń określo-
nych w przepisach ww. dyrektywy, zgodnie z którą
szkolenie okresowe ma na celu rozszerzenie i skory-
gowanie tematów wchodzących w zakres kwalifikacji
wstępnej. W związku z tym oprócz obowiązkowego
modułu polegającego na przypomnieniu wiadomości
kierowca wybiera dwa dodatkowe moduły, odpowied-
nie do wykonywanego przewozu. W rezultacie takie-
go rozwiązania tematyka zajęć w ramach szkolenia
okresowego zależy od samego kierowcy i to kierowca
decyduje, czy każdy kolejny cykl szkoleń będzie za-
wierał inną tematykę. Jednak liczba godzin szkolenia
okresowego zgodnie z założeniami dyrektywy musi
wynosić 35 godzin w okresie pięcioletnim bez możli-
wości jej zmniejszenia w przypadku poszczególnych
kierowców.
Odnosząc się do cen szkoleń dla kierowców wyko-
nujących przewóz drogowy, informuję, że przepisy nie
określają ich wysokości, są one regulowane przez ry-
nek usług. Z informacji posiadanych przez Minister-
stwo Infrastruktury wynika, że możliwe jest pozy-
skanie środków zarówno z funduszy krajowych, jak
i unijnych na sfinansowanie szkoleń kierowców. Or-
ganem właściwym do udzielenia informacji na ten
temat jest Ministerstwo Rozwoju Regionalnego.
714
Każdy wpis dokonywany w dokumencie prawa
jazdy realizowany jest na zasadach określonych
w art. 97a ustawy Prawo o ruchu drogowym, a zatem
w formie wymiany prawa jazdy. Jest to spowodowane
koniecznością stosowania jednolitego dla wszystkich
krajów Unii Europejskiej wzoru prawa jazdy, a także
narzuconą technologią wytwarzania dokumentów,
która umożliwia dokonanie zmiany danych zawar-
tych w prawie jazdy wyłącznie poprzez jego wymianę.
Wydanie każdego dokumentu związane jest z okre-
ślonymi kosztami jego wytworzenia. Aktualny stan
prawny uniemożliwia odstąpienie od pobierania opłat
od osób występujących z wnioskiem o wydanie prawa
jazdy lub jego wymianę związaną z zamieszczeniem
w nim nowych wpisów.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że Minister-
stwo Infrastruktury podejmuje działania, pozostają-
ce w zgodzie z przepisami dyrektywy nr 2003/59/WE,
w celu ułatwienia dostępu do zawodu kierowcy, a jed-
nocześnie przywiązuje dużą wagę do spraw związa-
nych z rozwojem transportu drogowego, ze szczegól-
nym uwzględnieniem szkolenia kierowców i podno-
szenia ich kwalifikacji, co ma bezpośredni wpływ na
poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie funkcjonowania placówek
Poczty Polskiej SA (15110)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Lecha Sprawki, nr SPS-023-
-15110/10, w sprawie funkcjonowania placówek Pocz-
ty Polskiej S.A., przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że minister infra-
struktury, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada uprawnie-
nia przewidziane dla walnego zgromadzenia, może
ingerować w sprawy spółki jedynie w zakresie okre-
ślonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2 statutu
Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związane z pro-
wadzeniem spraw spółki (w tym funkcjonowanie pla-
cówek pocztowych) należą do kompetencji zarządu
spółki. W myśl powyższego zwróciłem się do prezesa
Poczty Polskiej z prośbą o przedstawienie wyjaśnień
w sprawie kwestii poruszonych w interpelacji pana
posła. W oparciu o uzyskane informacje poniżej
przedstawiam odpowiedzi na pytania zadane przez
pana posła.
Ad 1. Ile w chwili obecnej funkcjonuje urzędów
pocztowych, filii i agencji pocztowych w Polsce?
Proszę także o podanie liczby jednostek w woj. lu-
belskim.
Na terenie kraju na dzień 25 marca 2010 r. funk-
cjonują 8354 placówki pocztowe, w tym: 3678 urzę-
dów pocztowych, 1693 filie urzędów pocztowych,
2983 agencje pocztowe. Natomiast na terenie woj.
lubelskiego zlokalizowane są 603 placówki pocztowe,
w tym 274 urzędy pocztowe, 71 filii urzędów poczto-
wych i 258 agencji pocztowych.
Ad 2. Na jakiej podstawie zostały uzgodnione
wskaźniki określone w § 44 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie
wykonywania powszechnych usług pocztowych?
Poczta Polska SA jako operator publiczny świad-
czący usługi pocztowe zobowiązana jest zapewnić
powszechną dostępność usług oraz utrzymania sieci
placówek pocztowych na terenie całego kraju. Zwią-
zane jest to z koniecznością ponoszenia przez firmę
dużych nakładów na utrzymanie sieci placówek pocz-
towych. Obecnie obowiązujące wskaźniki określone
w § 44 rozporządzenia w sprawie warunków wyko-
nywania powszechnych usług pocztowych zostały
ukształtowane rozporządzeniem ministra infrastruk-
tury z dnia 20 października 2009 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie warunków wykonywania
powszechnych usług pocztowych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 177, poz. 1370). Z wnioskiem o przeprowadzenie
zmian legislacyjnych wystąpiła do Ministerstwa In-
frastruktury Poczta Polska SA. Projekt rozporządze-
nia zarówno był przedmiotem uzgodnień wewnątrz-
resortowych, międzyresortowych, jak i został podda-
ny konsultacjom społecznym. W ramach procesu le-
gislacyjnego związanego z przedmiotowym projek-
tem Ministerstwo Infrastruktury przeprowadziło
szereg konsultacji z Urzędem Komunikacji Elektro-
nicznej w celu wypracowania optymalnych rozwią-
zań, mając na uwadze z jednej strony potrzebę stwo-
rzenia rozwiązań prawnych umożliwiających racjo-
nalizację sieci placówek pocztowych w obszarach
deficytowych, z drugiej zaś zapewniając dostępność
do powszechnych usług pocztowych zgodnie z wymo-
gami przewidzianymi w ustawie Prawo pocztowe.
Powołując się na uzasadnienie projektu rozporzą-
dzenia ministra infrastruktury zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie warunków wykonywania powszech-
nych usług pocztowych, należy wskazać, iż proponowa-
ne zmiany należy rozpatrywać łącznie z utrzymaną
generalną zasadą zobowiązującą operatora do uru-
chomienia stałej placówki na terenie każdej gminy,
z dopuszczeniem możliwości wyjątków od tej reguły
w przypadku gmin wiejskich poniżej 5000 mieszkań-
ców. W przypadku tych ostatnich możliwe jest ich
objęcie obszarem działania placówki stałej znajdują-
cej się na terenie sąsiedniej gminy lub uruchomienie
placówki ruchomej, jednakże w zakresie ograniczo-

nym koniecznością spełnienia określonych warun-
ków (zapewnienie lepszej obsługi klientów, uzgod-
nienie z właściwymi władzami samorządowymi
i w przypadku, gdy obciążenie pracą tych placówek
związaną ze świadczeniem usług pocztowych kształ-
tuje się poniżej 80%).
Podsumowując, należy wskazać, iż obowiązujące
wskaźniki terytorialne sieci placówek operatora pu-
blicznego zostały ustalone w oparciu o analizę takich
czynników wpływających na funkcjonowanie sieci,
jak: rentowność, wydajność, migracja ludności ze
wsi do miast oraz zmieniające się w związku z po-
wyższym zapotrzebowanie na usługi danej placówki
pocztowej na danym obszarze. Jednakże niezależnie
od dokonywanych zmian w regulacjach dotyczących
ukształtowania sieci placówek obowiązujące wskaź-
niki powinny zapewniać dostępność do powszech-
nych usług pocztowych określoną w ustawie Prawo
pocztowe.
Ad 3. Jakiej wielkości oszczędności uzyskuje Pocz-
ta Polska, przekształcając swoje urzędy i filie w agen-
cje pocztowe? Proszę o zestawienie kosztów działania
urzędu pocztowego i agencji pocztowej.
Ze względu na niewielkie zainteresowanie usłu-
gami pocztowymi konieczne jest podejmowanie dzia-
łań restrukturyzacyjnych, polegających na obniże-
niu kosztów funkcjonowania sieci, przy uwzględnie-
niu rzeczywistych potrzeb klientów. W wyniku prze-
kształcania własnych placówek pocztowych w agen-
cje pocztowe następuje obniżenie kosztów działal-
ności placówki średnio o ok. 5 tys. zł. Przykładowe
dane:
— koszty urzędu pocztowego przed przekształce-
niem – ok. 7000 zł.
— koszty agencji pocztowej (wynagrodzenie agen-
ta i inne koszty Poczty Polskiej SA) – ok. 2000 zł.
Systematyczny spadek ilości usług realizowanych
w placówkach pocztowych zlokalizowanych na obsza-
rach wiejskich wymusza podejmowanie decyzji o prze-
kształcaniu najbardziej nierentownych placówek
pocztowych (urzędów pocztowych, filii UP) w mniej
kosztochłonne formy organizacyjne. Przekształcenia
urzędów pocztowych i filii w agencje pocztowe doty-
czą głównie placówek zlokalizowanych poniżej siedzi-
by gminy. W tego typu placówkach koszty działalno-
ści są kilkukrotnie wyższe niż przychody ze sprzeda-
ży usług. Na obszarach wiejskich własne placówki
pocztowe w formie urzędu pocztowego lub filii będą
funkcjonować głównie w siedzibach gmin.
Ad 4. Które jednostki pocztowe w woj. lubelskim
są przeznaczone do likwidacji, a które do przekształ-
cenia w 2010 r.?
W 2010 r. na terenie woj. lubelskiego planowane
jest wprowadzenie następujących zmian w sieci pla-
cówek pocztowych:
1) tworzenie nowych placówek pocztowych:
— Agencja Pocztowa Stary Sławacinek,
— Agencja Pocztowa Tereszpol-Kukiełki,
— Agencja Pocztowa Dębowice,
715
— Filia UP Lublin 1, ul. Witosa w miejscowości
Lublin,
— Filia UP Lublin 26, os. Górki w miejscowości
Lublin,
— Filia UP Biłgoraj 1, ul. M. Curie-Skłodowskiej
2A,
2) likwidacja placówek pocztowych:
— Agencja Pocztowa Łuków, ul. Księdza Kardy-
nała Wyszyńskiego 40,
— Agencja Pocztowa Lublin, ul. Krakowskie
Przedmieście 72,
— Agencja Pocztowa Jedlanka,
— Agencja Pocztowa Babice,
— Agencja Pocztowa Sadurki,
— Agencja Pocztowa Rożdżałów,
3) przekształcanie placówek pocztowych:
— Urząd Pocztowy Okrzeja – planowane prze-
kształcenie w Filię UP Krzywda w miejscowości
Okrzeja,
— Urząd Pocztowy Majdan Stary – planowane
przekształcenie w Filię UP Księżpol w miejscowości
Majdan Stary,
— Urząd Pocztowy Strzyżów, k. Hrubieszowa
– planowane przekształcenie w Filię UP Horodło
w miejscowości Strzyżów,
— Urząd Pocztowy Turkowice – planowane prze-
kształcenie w Agencję Pocztową Turkowice.
Ad 5. Czy w związku z zamykaniem placówek
planowane są zwolnienia pracowników Poczty Pol-
skiej, jeżeli tak, to ile osób ma zostać zwolnionych?
Proszę o podanie szacunkowych danych w skali kra-
ju i w odniesieniu do woj. lubelskiego.
Do likwidacji wskazano głównie agencje poczto-
we długotrwale zawieszone bez możliwości ich re-
aktywacji. Przyczyną likwidacji agencji pocztowych
jest rezygnacja agenta z prowadzenia działalności
w imieniu i na rzecz Poczty Polskiej SA, a także
brak możliwości pozyskania nowego kandydata.
Placówki są likwidowane, a w ich miejsce urucha-
miane są nowe, w innych lokalizacjach. Jednostki
organizacyjne Poczty Polskiej SA w ramach planów
miesięcznych mogą zgłaszać zmiany w sieci placó-
wek pocztowych, których zaplanowanie przy sporzą-
dzaniu aktualnych planów nie było możliwe. W związ-
ku z tym w przyszłości mogą zostać podjęte decyzje
dotyczące tworzenia, przekształcania bądź likwida-
cji placówek pocztowych.
W związku z planowanymi zmianami w sieci pla-
cówek pocztowych nie są przewidywane zmiany sta-
nu zatrudnienia. Etaty z przekształcanych bądź li-
kwidowanych placówek pocztowych przekazywane są
do innych jednostek bądź do rezerwy organizacyjnej
danego oddziału rejonowego Centrum Poczty. Pod-
stawowym kryterium wyznaczającym potrzeby w za-
kresie stanu zatrudnienia pracowników w placów-
kach pocztowych jest zapotrzebowanie na usługi
pocztowe. Poczta Polska poprzez coroczne badanie
sprawdza obciążenia pracą poszczególnych stanowisk
pracy z tytułu ilości zrealizowanych operacji. Wyniki
tego badania stanowią źródło informacji do oceny
716
poziomu zatrudnienia w danej placówce pocztowej.
W przypadku bardzo dużego obciążenia pracą nastę-
puje zwiększenie ilości zatrudnianych pracowników,
natomiast przy niskim obciążeniu pracą ilość etatów
jest zmniejszana. Ewentualne zwiększenie lub zmniej-
szenie stanu zatrudnienia odbywa się na zasadzie
przesunięcia etatów pomiędzy placówkami poczto-
wymi.
Przekazując powyższe, uprzejmie informuję, iż
wszystkie zmiany w sieci placówek pocztowych są
dokonywane po dokładnej analizie ich zasadności.
Uwzględniane jest również zgłaszane przez lokalną
społeczność zapotrzebowanie na świadczenie usług
pocztowych, jak również uwzględniane są aspekty
ekonomiczne projektowanych zmian oraz możliwości
organizacyjne i finansowe Poczty Polskiej. Przedsta-
wiając powyższe, wyrażam nadzieję, że zaprezento-
wane informacje w sposób wyczerpujący wyjaśniają
kwestie poruszone w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie pobierania przez Pocztę Polską SA
daniny publicznej – abonamentu
radiowo-telewizyjnego (15111)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Szaramy, nr SPS-023-
-15111/10, w sprawie pobierania przez Pocztę Polską
SA daniny publicznej – abonamentu radiowo-telewi-
zyjnego, przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii nieskuteczności pobiera-
nia opłat abonamentowych przez Pocztę Polską S.A.,
pragnę poinformować, iż jest ona skutkiem trudności
w realizacji postanowień art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U.
Nr 85, poz. 728, z późn. zm.), czyli kontroli obowiąz-
ku rejestracji odbiorników oraz uiszczania tychże
opłat. Wynikają one z prawa, jakie gwarantuje oby-
watelom art. 50 Konstytucji RP, który zapewnia nie-
naruszalność mieszkania i stanowi, że przeszukanie
mieszkania, pomieszczenia lub pojazdu może nastą-
pić jedynie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie i w sposób w niej określony. Jakkolwiek usta-
wa o opłatach abonamentowych w art. 7 ust. 1 upo-
ważnia operatora publicznego do prowadzenia kon-
troli, to nie określa, w jaki sposób ma być ona prze-
prowadzana. Taki stan prawny powoduje, że pracow-
nicy Poczty Polskiej, upoważnieni zgodnie z przepi-
sami ustawy o opłatach abonamentowych do wyko-
nywania czynności kontrolnych, nie są wpuszczani
do mieszkań i innych lokali, co uniemożliwia skutecz-
ne przeprowadzenie kontroli. Podobna sytuacja ma
miejsce w przypadku osób prawnych. O ile kontroler
może bez problemu dokonać kontroli w lokalach uży-
teczności publicznej (sklepy, zakłady usługowe, bi-
blioteki, hotele itp.), to przeprowadzenie kontroli
w biurach firm, zamkniętych zakładach produkcyj-
nych itp., gdzie kontrola musi być wcześniej zapowie-
dziana, nie przynosi efektu, ponieważ taka osoba
prawna (właściciel firmy czy jej dyrektor) może nie
wyrazić zgody na kontrolę lub wcześniej ukryć nie-
zarejestrowane odbiorniki RTV.
Dotychczas Poczta Polska miała też ograniczone
możliwości egzekwowania zaległych opłat abonamen-
towych oraz dodatkowych opłat karnych naliczanych
z tytułu stwierdzonego w trakcie kontroli używania
niezarejestrowanych odbiorników RTV. Wprawdzie
art. 7 ust. 3 ustawy stanowi, że do opłat abonamen-
towych oraz opłaty nałożonej w drodze decyzji admi-
nistracyjnej za używanie niezarejestrowanego od-
biornika RTV stosuje się przepisy o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji w zakresie egzekucji
obowiązków o charakterze pieniężnym, to de facto
Poczta Polska nie mogła egzekwować należności
w tym trybie. Wnioski Poczty Polskiej w tej sprawie
były oddalane przez urzędy skarbowe, które wskazy-
wały, iż ustawa o opłatach abonamentowych nie daje
wystarczającej delegacji do egzekucji tych należności
w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji.
Na zmianę tej sytuacji może mieć wpływ wyrok
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 marca br.
w sprawie pobierania i egzekucji opłat abonamento-
wych (sygn. 24/08). Stanowi on, iż przepisy ustawy
o opłatach abonamentowych dotyczące egzekucji abo-
namentu radiowo-telewizyjnego, tj. art. 7 pkt 1, 3, 5
i 6 nie naruszają konstytucji. Jednocześnie trybunał,
uzasadniając wyrok, stwierdził, iż egzekucja nieuisz-
czonego abonamentu jest prawnie możliwa. W związ-
ku z tym w celu skuteczniejszego egzekwowania
opłaty abonamentowej Poczta Polska przewiduje zin-
tensyfikowanie działań związanych z uruchamia-
niem trybu egzekucyjnego, a także kontroli wykona-
nia obowiązku rejestracji odbiorników oraz uiszcza-
nia opłat abonamentowych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
Telewizji Polskiej SA (15112)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Szaramy (sygn. SPS-
-023-15112/10) w sprawie dramatycznej sytuacji Te-
lewizji Polskiej SA uprzejmie przekazuję stosowne
informacje opracowane we współpracy z ministrem
infrastruktury i ministrem skarbu państwa.
Minister infrastruktury poinformował, iż spadek
wpływów z opłat abonamentowych jest wynikiem
braku faktycznej możliwości przeprowadzania sku-
tecznej kontroli obowiązku rejestracji odbiorników
oraz uiszczania tychże opłat. Art. 50 Konstytucji RP
zapewnia nienaruszalność mieszkania i stanowi, że
przeszukanie mieszkania, pomieszczenia lub pojaz-
du może nastąpić jedynie w przypadkach określo-
nych w odrębnej ustawie i w sposób w niej określony.
Jak podkreślił minister infrastruktury, art. 7 ust. 1
ustawy o opłatach abonamentowych upoważnia
Pocztę Polską SA do prowadzenia kontroli, jednak-
że nie określa, w jaki sposób ma ona zostać przepro-
wadzona. W związku z tym pracownicy Poczty Pol-
skiej nie są wpuszczani do mieszkań i innych lokali,
co uniemożliwia skuteczne przeprowadzenie kontro-
li. Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku osób
prawnych.
Zdaniem ministra infrastruktury niskie wpływy
z opłat abonamentowych są również skutkiem stano-
wiska Ministerstwa Finansów z 2006 r., w którym
negatywnie oceniono możliwość dochodzenia należ-
ności z tytułu opłat abonamentowych w trybie egze-
kucji administracyjnej na podstawie ustawy o opła-
tach abonamentowych. Z tego względu możliwość
egzekwowania przez Pocztę Polską zaległych opłat
abonamentowych oraz dotykowych opłat karnych
naliczanych z tytułu stwierdzonego w trakcie kon-
troli używania niezarejestrowanych odbiorników
była ograniczona.
Minister infrastruktury podkreślił, iż istotne
znaczenie dla poprawy ściągalności opłat abonamen-
towych może mieć wyrok Trybunału Konstytucyjne-
go z dnia 16 marca 2010 r. (sygn. K 24/08). Zgodnie
z wyrokiem przepisy ustawy dotyczące egzekucji
opłat abonamentowych nie naruszają Konstytucji
RP. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny podkre-
ślił, iż egzekucja nieuiszczonego abonamentu jest
prawnie możliwa.
Minister skarbu państwa poinformował, iż zgod-
nie z obowiązującymi przepisami prawa dysponuje
ograniczonymi instrumentami nadzoru właściciel-
skiego. W przypadku spółek publicznej radiofonii
i telewizji minister skarbu państwa, działając jako
zwyczajne walne zgromadzenie spółek, zatwierdza
717
dokumenty finansowe zamykające rok obrotowy oraz
udziela absolutorium członkom ich organów. Ponad-
to, wykonując prawa korporacyjne, minister skarbu
państwa może jedynie wskazać jednego reprezentan-
ta do Rady Nadzorczej Telewizji Polskiej SA.
Minister skarbu państwa podkreślił, iż w obec-
nym stanie prawnym znacznie szerszy zakres upraw-
nień został przypisany Krajowej Radzie Radiofonii
i Telewizji, która ma prawo do powołania większości
członków Rady Nadzorczej Telewizji Polskiej SA, któ-
ra decyduje o składzie osobowym zarządu spółki.
Również Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji decy-
duje o podziale środków pochodzących z opłat abona-
mentowych.
Zdaniem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego na szczególną uwagę zasługuje projekt
ustawy o mediach publicznych przygotowany przez
Komitet Obywatelski Mediów Publicznych. Komitet
jest inicjatywą ludzi kultury i nauki, zainicjowaną
podczas wrześniowego Kongresu Kultury Polskiej
w Krakowie. Tworzy go kilkadziesiąt osób, a w skład
Rady Patronackiej Komitetu wchodzą: Magdalena
Abakanowicz, Maria Janion, Wojciech Kilar, Janusz
Krasny-Krasiński, Olga Lipińska, Adam Myjak, Wie-
sław Myśliwski, Krzysztof Penderecki, Witold Sobo-
ciński, Wisława Szymborska, Andrzej Wajda, Kry-
styna Zachwatowicz, Krzysztof Zanussi. Projekt
ustawy przygotowany przez zespół roboczy, na któ-
rego czele stanęli Agnieszka Holland, Maciej Strzem-
bosz, Iwo Zaniewski oraz Jacek Żakowski, powinien
zostać poddany szczegółowej analizie i dyskusji.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie trudnej sytuacji ekonomicznej
hodowców owiec (15113)
W odpowiedzi na interpelację posła Stanisława
Kalemby przesłaną przy piśmie z dnia 17 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15113/10, w sprawie trudnej sytuacji
ekonomicznej hodowców owiec uprzejmie przekazuję
Panu Marszałkowi następujące informacje.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia
Rady (WE) nr 73/2009, które w art. 68 przewiduje
718
możliwość uruchomienia w państwach członkowskich
tzw. wsparcia specjalnego, w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi został przygotowany program dotyczą-
cy sektora owiec. Przewiduje on udzielenie wsparcia
specjalnego dla rolników utrzymujących owce w woje-
wództwach Polski południowej, a jego realizacja roz-
pocznie się w 2010 r. i potrwa do 2012 r. Program zo-
stał przekazany do Komisji Europejskiej w dniu 28 lip-
ca 2009 r. i jest podstawą do uruchomienia w Polsce
realizacji płatności do owiec.
Wspomniana pomoc realizowana będzie w formie
płatności związanej z liczbą zwierząt aktualnie
utrzymywanych przez danego producenta. Art. 68
ust. 1 lit. b ww. rozporządzenia umożliwia ustano-
wienie wsparcia ukierunkowanego na szczególne nie-
dogodności, których doświadczają rolnicy w sektorze
mleczarskim, wołowiny i cielęciny, mięsa baraniego
i koziego oraz w sektorze ryżu na obszarach wrażli-
wych pod względem gospodarczym lub środowisko-
wym lub – w tych samych sektorach – z tytułu wraż-
liwych gospodarczo rodzajów gospodarki rolnej. Jed-
nocześnie zgodnie z art. 68 ust. 3 akapit pierwszy
wyżej wymienionego rozporządzenia, przedmiotowe
wsparcie może zostać przyznane tylko w zakresie,
który jest niezbędny, aby stworzyć zachętę do utrzy-
mania obecnych poziomów produkcji.
Wsparcie to ma zatem charakter regionalny, co
wymaga określenia rejonów, w których pomoc ta
może być przyznawana. Jednocześnie w art. 45 roz-
porządzenia Komisji (WE) nr 1120/2009 ustawodaw-
ca wspólnotowy doprecyzował ten obowiązek dla
państwa członkowskiego, wskazując kryteria, które
powinny być brane pod uwagę przy określaniu rejo-
nów, w których przyznawane jest wsparcie, tj. w szcze-
gólności strukturę i warunki produkcji.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 11 marca 2010 r. w sprawie rejo-
nów wrażliwych pod względem gospodarczym lub
środowiskowym (Dz. U. Nr 39, poz. 212) wsparcie
specjalne dla rolników utrzymujących owce realizo-
wane jest w województwach: podkarpackim, mało-
polskim, śląskim, opolskim i dolnośląskim.
Przy opracowywaniu programu uwzględniono te
rejony, w których utrzymanie i hodowla owiec ma
szczególne znaczenie, a skala tej produkcji powoduje,
że jest ona istotnym źródłem utrzymania dla wielu
rolników w tych rejonach. W ostatnich latach noto-
wany jest wyraźny spadek pogłowia owiec, co w rejo-
nach, które ze względów gospodarczych i kulturo-
wych przez wiele lat uzależnione były od produkcji
owczarskiej, jest szczególnie dotkliwe. Dodatkowo
wsparcie skierowane zostało do wrażliwych gospo-
darczo rejonów Polski, ponieważ dotyczy obszaru
o znacznym rozdrobnieniu gospodarstw (w szczegól-
ności dotyczy to województw: małopolskiego, podkar-
packiego i śląskiego), dużym odsetku gospodarstw
o wielkości ekonomicznej poniżej 4 ESU oraz PKB
na jednego mieszkańca poniżej średniej krajowej
(z wyjątkiem woj. śląskiego).
Istotnym czynnikiem decydującym o wyborze
5 województw Polski południowej (dolnośląskiego,
małopolskiego, opolskiego, podkarpackiego, śląskie-
go) była również możliwość ochrony cennych walo-
rów środowiska naturalnego obszarów górskich
i podgórskich. Nie bez znaczenia pozostawał także
fakt, że wsparcie tych regionów przyczyni się do
podtrzymania tradycyjnej produkcji serów górskich
uznanych przez Wspólnotę jako chronione nazwy
pochodzenia.
Realizacja wsparcia specjalnego przewidziana jest
na lata 2010–2012. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi nie planuje w tym okresie wprowadzenia
zmian dotyczących zasad przyznawania przedmioto-
wego wsparcia.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Stanisławy Prządki
oraz grupy posłów
w sprawie nieprawidłowości związanych
ze sposobem zarządzania i wydawania środków
z Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(15114)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-15140/10, z dnia 8 marca br. pra-
gnę ustosunkować się do zapytania dotyczącego nie-
prawidłowego wykorzystania środków unijnych przez
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, skierowa-
nego przez panią Stanisławę Prządkę – posłankę na
Sejm RP oraz grupę posłów.
Informacje medialne, na które powołano się w in-
terpelacji, zostały sformułowane w sposób zbyt kate-
goryczny wobec ustaleń przekazanych we wstępnej
wersji raportu z audytu Komisji Europejskiej. Należy
podkreślić, iż jest to początkowy etap procedury kon-
tradyktoryjnej, która umożliwia instytucjom kontro-
lowanym ustosunkowanie się do zastrzeżeń audyto-
rów. Obecnie ministerstwo pracy, w porozumieniu
z Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich (Centrum
RZL) oraz Ministerstwem Rozwoju Regionalnego
przygotowuje uwagi i wyjaśnienia do wstępnej wersji
raportu. Dotyczą one w szczególności wydatków, któ-
rych zasadność budzi wątpliwości audytorów, ale ich
poniesienie nie narusza prawa polskiego.
Należy podkreślić, iż w wyniku przeprowadzone-
go audytu Komisja Europejska nie podważyła zasad-
ności utworzenia Centrum RZL oraz udziału tej in-

stytucji we wdrażaniu projektów w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL). Co wię-
cej, na etapie tworzenia założeń do programu, Komi-
sja Europejska zatwierdziła system realizacji, w któ-
rym Centrum RZL pełni rolę beneficjenta systemo-
wego oraz instytucji pośredniczącej II stopnia w ra-
mach priorytetu I PO KL.
Ad 1. W ramach każdego programu operacyjnego
utworzony został system monitorowania prawidłowej
realizacji projektów, a podejrzenie wystąpienia wy-
datków, które mogły zostać poniesione niezgodnie
z przyjętymi zasadami, jest każdorazowo weryfiko-
wane i wyjaśniane. Kontrole przeprowadzane są
w celu zapewnienia poprawnego funkcjonowania in-
stytucji odpowiedzialnych za realizację projektów
finansowanych ze środków unijnych poprzez identy-
fikowanie i eliminowanie niewłaściwie działających
elementów systemu. Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej znajduje się właśnie na etapie udzielania
wyjaśnień do wstępnej wersji raportu z audytu Ko-
misji Europejskiej przeprowadzonego w IV kwartale
2009 r.
Ustalenia Komisji Europejskiej, do których Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej zgłosi zastrzeże-
nia, dotyczą działań uznanych przez audytorów za
sfinansowane nieprawidłowo bądź bezzasadnie, pod-
czas gdy były one zrealizowane zgodnie z systemem
wdrażania Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, bądź nie naruszały prawa polskiego. O stwier-
dzeniu nieprawidłowości będzie można mówić dopie-
ro po zakończeniu procedury kontradyktoryjnej,
tj. po przekazaniu przez Komisję Europejską osta-
tecznej wersji raportu.
Ad 2. Wstrzymanie certyfikacji wydatków nie bę-
dzie miało wpływu na postęp we wdrażaniu projek-
tów przez instytucje zaangażowane w realizację PO
KL. Środki przeznaczone na finansowanie projektów
przez państwowe jednostki budżetowe zaplanowane
są w ustawie budżetowej na dany rok, a wstrzymanie
certyfikacji oznacza jedynie przesunięcie w czasie re-
fundacji wydatków przez Unię Europejską. Należy
podkreślić, iż wstrzymanie certyfikacji nie jest karą
wymierzoną Polsce przez Komisję Europejską, ale
jest działaniem o charakterze prewencyjnym, podję-
tym przez instytucję zarządzającą PO KL w Mini-
sterstwie Rozwoju Regionalnego. Ma ono na celu
niedopuszczenie do ewentualnego zrefundowania
wydatków zakwestionowanych przez unijnych audy-
torów. Gdyby bowiem okazało się, że Unia zrefundo-
wała Polsce część wydatków nieprawidłowo poniesio-
nych, wiązałoby się to z poważniejszymi konsekwen-
cjami – np. wymierzeniem kary finansowej.
Proces certyfikowania wydatków zostanie przy-
wrócony po opracowaniu ostatecznej wersji raportu
z audytu Komisji oraz po wydaniu zaleceń i reko-
mendacji.
Ad 3. Instytucje realizujące projekty we współpra-
cy z Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich nie odczu-
ją konsekwencji wstrzymania certyfikacji, ponieważ
środki na finansowanie projektów zapisane są w ich
719
planach finansowych i ujęte w ustawie budżetowej
na rok 2010 oraz w planie działania na rok 2010.
Wstrzymanie certyfikacji nie będzie miało również
wpływu na wydatki, których poniesienie planowa-
ne jest przez beneficjentów systemowych w przy-
szłości. Jedynie w przypadku poddziałania 1.3.6
realizowanego przez PFRON, w którym system fi-
nansowania PO KL zakłada refundację 85% wy-
datków, wstrzymanie certyfikacji może wiązać się
z pewnymi opóźnieniami w przekazywaniu refun-
dacji. Z analizy postępu w projektach PFRON wy-
nika jednak, iż ich realizacja nie jest zagrożona,
a po ponownym uruchomieniu certyfikacji przeka-
zana zostanie zaległa refundacja, co pozwoli na
zapewnienie płynności finansowej w realizowanych
przez PFRON projektach.
Ad 4. Pragnę poinformować, iż projekty przyjęte
do realizacji w ramach komponentu centralnego PO
KL są wieloletnie, a opóźnienia w ponoszeniu wydat-
ków przez beneficjentów systemowych oraz instytu-
cje pośredniczące II stopnia nie wynikają z przepro-
wadzonego przez Komisję Europejską audytu syste-
mu, co więcej, specyfika i charakter realizowanych
w obszarze polityki społecznej projektów sprawiają,
iż przesunięcie wydatków w czasie jest nie do unik-
nięcia. Opóźnienia te nie oznaczają, że zadania za-
planowane przez instytucje realizujące projekty nie
zostaną wykonane. Postęp rzeczowy i finansowy
wszystkich realizowanych w ramach programu pro-
jektów jest na bieżąco monitorowany, tak aby wyzna-
czone na etapie planowania cele zostały osiągnięte.
Obecnie nie ma przesłanek, by mówić o realnym
zagrożeniu utraty przez Polskę środków na finan-
sowanie Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
w części nadzorowanej przez ministra pracy i polity-
ki społecznej.
Realizacja priorytetu I, II oraz działań 5.4 i 5.5
PO KL będzie nadal monitorowana, planowane są
kontrole systemowe i doraźne w zakresie weryfikacji
prawidłowego stosowania wytycznych przez Cen-
trum RZL, a po opracowaniu przez audytorów Komi-
sji Europejskiej rekomendacji, jeśli pojawi się taka
konieczność, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej, Centrum Rozwoju Zasobów Ludzkich oraz Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego opracują propozycje
zmian systemowych, które mogłyby zapobiec poja-
wianiu się ewentualnych uchybień w przyszłości.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
720
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie wykupu mieszkań przez członków
spółdzielni mieszkaniowych (15115)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Rydzonia w spra-
wie wykupu mieszkań przez członków spółdzielni
przesłaną do Ministerstwa Infrastruktury przy pi-
śmie, nr SPS-023-15115/10, z dnia 17 marca 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873),
zwana dalej nowelą, powstała w oparciu o pięć pro-
jektów ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych: trzy poselskie (druki sejmowe nr 339,
767 i 768), projekt senacki (druk sejmowy nr 602)
oraz projekt rządowy (druk sejmowy nr 766).
Stosownie do treści art. 6 ust. 2 tej ustawy istnie-
je jedynie możliwość zrekompensowania wydatków
poniesionych na przekształcenie dokonane przed
dniem 31 lipca 2007 r. Zgodnie z tym przepisem usta-
wodawca uprawnił walne zgromadzenie spółdzielni
do przyznania członkom, którzy dokonali własnościo-
wych przekształceń praw do lokali w okresie od dnia
24 kwietnia 2001 r. do dnia 30 lipca 2007 r., prawa
do zaliczenia kwot wpłaconych za przekształcenia na
poczet przyszłych wpłat wymaganych od nich na fun-
dusz remontowy.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że w da-
cie wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. w dniu
31 lipca 2007 r., liczba członków posiadających spół-
dzielcze lokatorskie prawo do mieszkania wynosiła
ok. 936 tys. Spółdzielcze własnościowe prawa do lo-
kali oraz odrębną własność lokali posiadało nato-
miast ok. 2,6 mln osób, z czego art. 6 ust. 2 odnosi
się do ok. 300 tys. osób, którym ustanowione zostały
prawa między dniem 24 kwietnia 2001 r. a 30 lipca
2007 r.
Zakładając teoretycznie uzyskiwanie zgody wal-
nych zgromadzeń na zastosowanie art. 6 ust. 2, sta-
tystycznie zwolnionych z wpłat na fundusz remonto-
wy zostanie średnio ok. 11% posiadaczy spółdziel-
czych własnościowych praw do lokali lub odrębnej
własności lokali. Utrzymanie dotychczasowego po-
ziomu wpłat na fundusz remontowy wymagać będzie
zwiększenia obciążeń grupy użytkowników obejmu-
jącej prawie 90% ogółu. W praktyce oznacza to pod-
wyższenie wpłat na fundusz remontowy o ok. 10%
w stosunku do wpłat dotychczasowych od 2,6 mln
użytkowników lokali.
Zlikwidowanie cezury czasowej i objęcie możliwo-
ścią zwolnienia z wpłat osób, które uzyskały spół-
dzielcze własnościowe prawa do lokali również przed
dniem 24 kwietnia 2001 r., spowoduje zdecydowaną
zmianę sytuacji. Ewentualna zgoda walnego zgroma-
dzenia wpłynie na to, że zwolniona z wpłat na fun-
dusz remontowy będzie znacznie liczniejsza grupa,
która w skali kraju wyniesie ok. 2,6 mln osób. Zwięk-
szone kwoty wpłat na fundusz remontowy, przez kil-
kanaście i więcej lat musiałaby wnosić grupa ok. 0,9 mln
członków, którzy do dnia 31 lipca 2007 r. posiadali
spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalne-
go. Utrzymanie dotychczasowego poziomu wpłat na
fundusz remontowy wymagać będzie wtedy prawie
3-krotnego zwiększenia obciążeń.
Taka zmiana art. 6 ust. 2 ustawy o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych (…) byłaby za-
tem rozwiązaniem jeszcze bardziej niesprawiedliwym
i sprzecznym z podstawowymi zasadami spółdziel-
czości, w tym zasadą równych praw i obowiązków
członków spółdzielni, oraz solidaryzmem spółdziel-
czym. Nie wyeliminowałoby to bezzasadnego zanta-
gonizowania społeczności członków spółdzielni miesz-
kaniowych, jakie ma miejsce.
Odnosząc się z kolei do zapytania pana posła, czy
ministerstwo podejmie jakieś działania legislacyjne
na rzecz zrekompensowania wymienionym spółdziel-
com chociaż części kosztów, których w nowym po-
rządku prawnym w ogóle by nie ponieśli, informuję,
że w grudniu 2009 r. powołana została w Sejmie pod-
komisja nadzwyczajna, której celem jest przygotowa-
nie zmian w ustawie o spółdzielniach mieszkanio-
wych w oparciu o cztery przedłożone projekty (trzy
poselskie i jeden senacki).
W związku z tym strona rządowa obecnie nie pla-
nuje przygotowania projektu zmian w tej ustawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Sebastiana Karpiniuka
w sprawie dofinansowania VI Europejskich
Warsztatów Muzycznych i Letnich Warsztatów
Orkiestrowych w Kołobrzegu (15116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Sebastiana Karpiniuka z dnia
17 marca 2010 r. w sprawie braku dofinansowania
dla VI Europejskich Warsztatów Muzycznych i Let-
nich Warsztatów Orkiestrowych w Kołobrzegu, pra-
gnę uprzejmie przedstawić informację na temat spo-
sobu rozpatrzenia wniosku o dotację na omawiane
przedsięwzięcie.
Wniosek o dotację dla wymienionego projektu
został złożony do programu „Wydarzenia arty-
styczne”, priorytet 1: Muzyka i został rozpatrzony
w trybie konkursowym w grupie 414 poprawnych

formalnie projektów. Suma oczekiwań finansowych
zgłoszona przez organizatorów rozpatrywanych przed-
sięwzięć ponad sześciokrotnie przekroczyła limit fi-
nansowy pozostający w depozycji resortu kultury.
Z tego względu jedynie ok. 20% spośród zgłaszanych
aplikacji miało realne szansę na uzyskanie dotacji.
Opisane wyżej uwarunkowania budżetowe narzuci-
ły konieczność koncentracji środków poprzez dofi-
nansowywanie jedynie najwyżej ocenionych zadań.
Zgodnie z regulaminem priorytetu wszystkie pro-
jekty są rozpatrywane w trzech kategoriach kryteriów
– wartości merytorycznej, społecznej i organizacyjnej.
Oceny wartości merytorycznej i społecznej projektu
dokonał zespół ekspercki rekrutowany z grona przed-
stawicieli środowisk muzycznych. Całościowa ocena
punktowa Europejskich Warsztatów okazała się o ok.
18% niższa od limitu punktowego wymaganego dla
uzyskania dofinansowania. Z tego względu wniosek
nie został rozpatrzony pozytywnie.
Uprzejmie informuję, iż dostępne środki finan-
sowe w ramach programu „Wydarzenia artystycz-
ne” zostały wyczerpane, a prócz tego regulamin prio-
rytetu: Muzyka stwierdza jednoznacznie, iż raz roz-
patrzone zadanie nie może ponownie ubiegać się
o dofinansowanie w tym samym roku. Z tego wzglę-
du nie ma proceduralnej możliwości, by VI Europej-
skie Warsztaty Muzyczne i Letnie Warsztaty Orkie-
strowe otrzymały w roku bieżącym dotację w ra-
mach omawianego programu.
Pragnę też dodać, że ze względu na konkursowy
charakter programu „Wydarzenia artystyczne” fakt
dotowania danego przedsięwzięcia w poprzednich la-
tach nie może przesądzać o rekomendacji w aktual-
nej edycji programu, podobnie jak tegoroczna ocena
punktowa nie musi mieć wpływu na tryb oceny
i ewentualnego dofinansowania przedsięwzięcia
w kolejnych edycjach programu.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 24 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie planowanej
przez Ministerstwo Finansów reorganizacji
struktury organów Służby Celnej,
w wyniku której zamknięta miałaby zostać
Izba Celna w Kielcach (15117)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 marca br., znak SPS-023-15117/10,
przy którym przekazana została interpelacja pana
posła Krzysztofa Lipca w sprawie likwidacji Izby Cel-
721
nej w Kielcach, uprzejmie informuję, iż w dniu 19 mar-
ca br. minister finansów, przy piśmie znak SC5/0602/
21/2010/2369, przesłał na ręce pana posła Krzyszto-
fa Lipca materiał „Struktura organizacyjna Służby
Celnej 2010 – projektowane zmiany”. Przedmiotowy
materiał uwzględnia przesłanki i kryteria, które sta-
ły się podstawą do podjętych działań mających na
celu zmiany w zakresie struktury organizacyjnej izb
celnych, oraz opis projektowanych zmian wraz z ich
uzasadnieniem.
Jeszcze raz pragnę podkreślić, że podstawowym
zamiarem przyświecającym zaproponowanym zmia-
nom jest ograniczenie administracji wewnętrznej na
rzecz wzmocnienia obsługi przedsiębiorców i kontro-
li. Planowane zmiany struktury organizacyjnej Służ-
by Celnej nie będą skutkowały zwolnieniami w jed-
nostkach znoszonych ani przenoszeniem funkcjona-
riuszy do innych izb celnych. Łączyć się będą z pro-
cesem przenoszenia zadań i przesunięciami kadro-
wymi do komórek, w których konieczne jest wsparcie
personalne, lub do komórek nowo powstałych. W przy-
padku Izby Celnej w Kielcach przewiduje się wzmoc-
nienie Urzędu Celnego w Kielcach i podległych mu
oddziałów celnych oraz grupy mobilnej zajmującej się
zwalczaniem przestępczości w obszarze akcyzy, ceł
i gier hazardowych. Ponadto rozważane jest utworze-
nie komórki realizującej zadania ogólnopolskie,
świadczącej usługi na rzecz całej Służby Celnej z za-
kresu utrzymania, administrowania i rozwoju Sys-
temu Rozliczania Zabezpieczeń OSOZ.
Ustosunkowując się do poruszonej przez pana po-
sła Krzysztofa Lipca kwestii możliwych utrudnień
w prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie
Kielc, pragnę jeszcze raz podkreślić, iż planowane
zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej nie
będą dotyczyć Urzędu Celnego w Kielcach i oddzia-
łów celnych w Kielcach, Starachowicach i Sandomie-
rzu, które zajmują się bezpośrednią obsługą zgłoszeń
celnych, deklaracji podatkowych, poborem należno-
ści celnych i podatkowych (podatek akcyzowy, poda-
tek VAT z tytułu importu towarów, podatek od gier),
oraz komórek zwalczania przestępczości. Zapewnie-
nie płynnej obsługi celnej podmiotów gospodarczych
dokonujących wymiany towarowej z zagranicą nie
jest jednoznaczne z istnieniem w pobliżu organu cel-
nego II instancji. W związku z tym nie może być
mowy o czynniku utrudniającym prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej w zakresie obrotu towarowego
z zagranicą.
Należy także wskazać, iż obecnie przepisy prawa
celnego stwarzają warunki dla dużej samodzielności
podmiotów gospodarczych w zakresie obsługi celnej.
Korzystanie z szeroko popularyzowanego przez or-
gany Służby Celnej ułatwienia w postaci procedur
uproszczonych w sposób diametralny zmieniło poję-
cie sprawnej obsługi celnej, skracając czas dokony-
wania odpraw celnych i ograniczając do minimum
kontakty przedsiębiorców z placówką celną.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zmiany organizacyjne w Służbie Celnej nie
722
mogą być postrzegane tak, jak to ujął pan poseł, „iż
województwo świętokrzyskie nie jest ulubionym re-
gionem obecnie rządzących”. Struktura organizacyj-
na Służby Celnej jest bowiem strukturą elastyczną,
w jej zakresie wciąż dokonywane są zmiany, gdyż
musi być ona dostosowana do realnie istniejących
warunków rynkowych i potrzeb. Dlatego też podział
terytorialny kraju nie jest i nie może być jedynym
wyznacznikiem przy tworzeniu struktury organiza-
cyjnej Służby Celnej.
Jeszcze raz pragnę zapewnić Pana Marszałka, że
projektowane zmiany w strukturze organizacyjnej
Służby Celnej oparte są na analizie wszystkich aspek-
tów gospodarczych, społecznych i technicznych zwią-
zanych z działalnością danej placówki celnej i zmie-
rzają do wprowadzenia rozwiązań pozwalających na
właściwe wykonywanie zadań Służby Celnej. W związ-
ku z powyższym nie może być mowy o „politycznej
sympatii koalicji rządzącej” do poszczególnych regio-
nów, lecz o racjonalnym działaniu zmierzającym do
polepszenia jakości i odpowiedniego poziomu realiza-
cji zadań Służby Celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Joachima Brudzińskiego
w sprawie braku postępów w budowie portu
gazu skroplonego w Świnoujściu (15119)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Joachima Brudzińskiego, posła na Sejm
RP, skierowaną do ministra gospodarki przy piśmie
SPS-023-15119/10 z dnia 17 marca 2010 r., dotyczącą
braku postępów w budowie portu gazu skroplonego
w Świnoujściu, w odpowiedzi na postawione w inter-
pelacji pytania, stosownie do posiadanych kompeten-
cji oraz w porozumieniu z ministrem gospodarki,
pragnę przekazać, co następuje.
W pierwszej kolejności pragnę odnieść się do wy-
mienionych w interpelacji podjętych w czasie rządów
Prawa i Sprawiedliwości działań związanych bezpo-
średnio z budową terminalu LNG na polskim wy-
brzeżu oraz rzekomych sukcesów w tym zakresie.
W oparciu o dane z grudnia 2006 r. zawierające
harmonogram realizacji projektu zawartego w doku-
mencie „Studium wykonalności i założeń techniczno-
-ekonomicznych importu LNG do Polski” kluczowe
elementy harmonogramu prac projektowych przed-
stawiały się następująco:
1) w I kwartale 2007 r. miał się zakończyć wybór
doradców w zakresie prawnym, zarządzania, handlo-
wym, technicznym i finansowym;
2) na II kwartał 2007 r. przewidziano wystąpienie
o promesę koncesji na działalność terminalu LNG;
3) do końca III kwartału 2007 r. miał zostać opra-
cowany projekt inżynierski (FEED);
4) w 2007 r. miały się również zakończyć podpi-
saniem stosownych umów negocjacje z dostawcami
LNG;
5) decyzja o rozpoczęciu budowy miała zostać pod-
jęta do końca I kwartału 2008 r., a następnie jeszcze
w 2008 r. miał zostać przygotowany projekt technicz-
ny inwestycji;
6) zakończenie budowy terminalu przewidywano
do końca III kwartału 2011 r. i jeszcze w tym samym
roku planowano uruchomić pierwsze dostawy LNG
do Polski.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż największe
opóźnienia w realizacji projektu w stosunku do przy-
jętego harmonogramu miały miejsce w 2007 r. Do li-
stopada 2007 r., kiedy to nastąpiła zmiana rządu, ża-
den z etapów projektu założonych we wcześniejszym
harmonogramie nie został zrealizowany, m.in.:
1) nie zawarto kontraktu na dostawy LNG;
2) nie została opracowana dokumentacja projek-
towo-kosztorysowa (FEED);
3) nie zostały uzyskane niezbędne decyzje admi-
nistracyjne (decyzje środowiskowe i pozwolenia na
budowę);
4) nie zapewniono finansowania projektu.
W związku z powyższym harmonogram w pier-
wotnej wersji okazał się błędny w założeniu i zbyt
optymistyczny już na etapie planowania, a przyjęte
terminy niemożliwe do dotrzymania. Przykładem
może być planowany na 2007 r. odbiór dokumentacji
projektowo-kosztorysowej (FEED), który faktycznie
miał miejsce dopiero 2 lata później. Opóźnienie wy-
nikało m.in. z przewlekłości procedury przetargowej,
wszczętej w czerwcu 2007 r. i prowadzonej jeszcze
przed wyborami w 2007 r., a następnie z trudności
leżących po stronie podmiotu wykonującego doku-
mentację – kanadyjskiej spółki SNC Lavalin.
Odnośnie do cyt. potrzeby kontynuowania prac
nad budową portu gazu skroplonego w Świnoujściu
oraz działań związanych z budową terminala i chro-
niącego go falochronu pragnę przypomnieć chronolo-
gię realizowanych, począwszy od 2008 r., zadań mają-
cych na celu możliwie najszybsze ukończenie inwesty-
cji w zakresie terminalu LNG w Świnoujściu. Warto
zaznaczyć, iż począwszy od roku 2008, sukcesywnie
realizowane są kolejne etapy projektu zgodnie ze zwe-
ryfikowaną i urealnioną wersją harmonogramu.
W 2008 r. opracowane zostały raporty o oddziały-
waniu na środowisko inwestycji w zakresie termina-
lu LNG w Świnoujściu, w oparciu o które zostały
wydane 4 decyzje o środowiskowych uwarunkowa-
niach planowanej inwestycji (12 lutego 2009 r. dla
części morskiej i 4 marca 2009 r. dla części lądowej
terminalu), jak również dla inwestycji bezpośrednio

powiązanych z terminalem, tj. portu zewnętrznego
i falochronu osłonowego w Świnoujściu.
W dniu 19 sierpnia 2008 r. Rada Ministrów pod-
jęła uchwałę, w której budowa terminalu skroplone-
go gazu ziemnego LNG została uznana za inwestycję
strategiczną dla bezpieczeństwa energetycznego Pol-
ski. W uchwale Rada Ministrów zobowiązała:
— ministra skarbu państwa do nadzoru nad nego-
cjacjami kontraktu wieloletniego na dostawy LNG,
— ministra właściwego do spraw gospodarki mor-
skiej do podjęcia kroków mających na celu kontynu-
owanie w 2009 r. i latach kolejnych budowy nowego
falochronu osłonowego w Świnoujściu,
— ministra właściwego do spraw środowiska do
zapewnienia sprawnego trybu niezbędnych dla inwe-
stycji uzgodnień w zakresie ochrony środowiska.
W dniu 29 czerwca 2009 r., po trwających ponad
rok (od wiosny 2008 r.) negocjacjach, zawarty został
kontrakt na dostawy LNG do Polski pomiędzy spół-
kami PGNiG SA a Qatargas. Przewiduje on realizację
dostaw w latach 2014–2034 i stanowi istotny element
zapewnienia powodzenia ekonomicznego projektu bu-
dowy terminalu.
W celu zapewnienia sprawnego przebiegu inwe-
stycji w zakresie terminalu LNG w Ministerstwie
Skarbu Państwa opracowany został projekt ustawy
o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyj-
nego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu,
przyjęty przez Sejm dnia 24 kwietnia 2009 r.
Wprowadza ona szereg instrumentów prawnych
umożliwiających usprawnienie procesu inwestycyjne-
go, przede wszystkim poprzez przyspieszenie i uprosz-
czenie wymaganych procedur administracyjnych oraz
sposobu pozyskiwania przez inwestorów tytułu praw-
nego do nieruchomości, na których mają być realizo-
wane inwestycje w zakresie terminalu objęte przepi-
sami ustawy.
W oparciu o zapisy ww. ustawy w dniu 15 lipca
2009 r. wojewoda zachodniopomorski wydal pozwo-
lenie na budowę dla części lądowej terminalu. Odpo-
wiednie decyzje zezwalające na rozpoczęcie budowy
uzyskali również inwestorzy w zakresie portu ze-
wnętrznego (Zarząd Morskich Portów Szczecin i Świ-
noujście SA) oraz nowego falochronu osłonowego
(Urząd Morski w Szczecinie).
Ustawa po raz pierwszy w sposób kompleksowy
uregulowała również kwestię koordynacji wszystkich
inwestycji w ramach terminalu LNG w Świnoujściu,
realizowanych przez 4 różne podmioty. Funkcja ta
została powierzona spółce OGP Gaz-System. Z har-
monogramem budowy terminalu LNG zsynchroni-
zowane zostały harmonogramy realizowanych w Świ-
noujściu 2 innych inwestycji niezbędnych dla prawi-
dłowego funkcjonowania terminalu: w zakresie no-
wego portu zewnętrznego oraz falochronu osłonowe-
go. Harmonogram ten stał się wiążący dla podmiotów
realizujących inwestycje po zatwierdzeniu przez mi-
nistra skarbu państwa.
Do inwestycji w zakresie terminalu LNG w Świ-
noujściu zaliczają się: budowa falochronu osłonowego
723
w porcie zewnętrznym, stanowisko statkowe, termi-
nal wraz z infrastrukturą oraz gazociąg przyłącze-
niowy Świnoujście – Szczecin, łączący terminal z kra-
jową siecią przesyłową.
Ustawa określa również „inwestycje towarzyszą-
ce” obejmujące rozbudowę gazowej sieci przesyłowej
o ok. 1000 km nowych gazociągów oraz rozbudowę
systemu podziemnych magazynów gazu.
Zgodnie z przyjętym harmonogramem rozpoczę-
cie budowy terminalu LNG planuje się na wrzesień
2010 r., zaś oddanie inwestycji do użytku do 30 czerw-
ca 2014 r.
Zakończenie realizacji inwestycji w zakresie falo-
chronu osłonowego przewiduje się do 30 czerwca 2013
r., zaś stanowiska statkowego mającego obsługiwać
terminal – do 30 listopada 2012 r.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące enumeratyw-
nego wskazania działań, jakie zostały podjęte w okre-
sie od 6 listopada 2007 r. do 6 grudnia 2009 r. w celu
realizacji inwestycji budowy terminalu LNG w Świ-
noujściu, uprzejmie informuję, iż w ww. okresie zo-
stały zrealizowane następujące zadania:
— w dniu 10 stycznia 2008 r. została podpisana
umowa między spółką Polskie LNG a SNC Lavalin.
Umowa z SNC Lavalin obejmowała zaprojektowanie
terminalu LNG wyposażonego m.in. w kompletne
instalacje rozładunku i regazyfikacji oraz uzyskanie
pozwolenia na budowę,
— w dniu 14 maja 2008 r. ZMPSiŚ SA podpisał
umowę z Biurem Projektowym Projmors na wykona-
nie koncepcji, projektu budowlanego i wykonawczego
inwestycji „Budowa nabrzeża w porcie zewnętrznym
w Świnoujściu”. Projekt budowlany odebrano w dniu
30 listopada 2009 r.,
— w dniu 31 października 2008 r. złożono wniosek
o wydanie uwarunkowań środowiskowych dla reali-
zacji inwestycji „Budowa nabrzeża w porcie zewnętrz-
nym w Świnoujściu”. Decyzja środowiskowa dla inwe-
stycji została wydana w dniu 18 czerwca 2009 r.,
— w dniu 12 lutego 2009 r. została wydana decyzja
środowiskowa dla części lądowej terminalu LNG,
— w dniu 4 marca 2009 r. została wydana decyzja
środowiskowa dla części morskiej terminalu LNG,
— w dniu 24 kwietnia 2009 r. została uchwalona
ustawa o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfi-
kacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu,
— w dniu 12 maja 2009 r. złożono wniosek do
urzędu wojewódzkiego o pozwolenie na budowę dla
lądowej części terminalu LNG. Decyzja została wy-
dana w dniu 15 lipca 2009 r., a uprawomocniła się
w dniu 4 sierpnia 2009 r.,
— w dniu 19 maja 2009 r. została wydana decyzja
RDOŚ o środowiskowych uwarunkowaniach dla fa-
lochronu osłonowego w porcie zewnętrznym w Świ-
noujściu,
— w dniu 9 czerwca 2009 r. została wydana decy-
zja dla części lądowej inwestycji „Budowa falochronu
w porcie zewnętrznym w Świnoujściu”,
— w dniu 29 czerwca 2009 r. została zawarta
przez Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA
724
oraz Qatargas Operating Company Limited 20-letnia
umowa na dostawy LNG do terminalu regazyfikacyjne-
go w Świnoujściu, zapewniająca dostawy ok. 1,5 mld m3
gazu rocznie, począwszy od 2014 r.,
— w dniu 23 czerwca 2009 r. PLNG rozpoczęło
procedurę udostępniania terminalu LNG („Open
Season”),
— 9 lutego 2010 r. zawarto z PGNiG SA umowę
regazyfikacji, stanowiącą istotne zabezpieczenie dla
ekonomicznego powodzenia projektu,
— w dniu 31 lipca 2009 r. odebrano kompletną
dokumentację FEED dla terminalu LNG,
— w dniu 6 sierpnia 2009 r. wszczęto postępo-
wanie na wybór GRI dla terminalu – opublikowano
ogłoszenie o zamówieniu, a 9 listopada 2009 r. na-
stąpił wybór 3 wykonawców zakwalifikowanych do
II etapu postępowania,
— w dniu 21 sierpnia 2009 r. Gaz-System oraz
PLNG podpisały z PKO BP porozumienie dotyczące
organizowania finansowania (club deal) dla projektu
budowy terminalu LNG w Świnoujściu. W wyniku
tego porozumienia bank PKO BP został wyznaczony
na koordynatora rozmów dotyczących organizacji fi-
nansowania projektu,
— dnia 3 września 2009 r. wojewoda zachodnio-
pomorski wydał pozwolenie na budowę falochronu
osłonowego dla portu zewnętrznego w Świnoujściu,
— w dniu 23 października 2009 r. wojewoda za-
chodniopomorski wydał decyzję lokalizacyjną dla in-
westycji „Budowa nabrzeża w porcie zewnętrznym
w Świnoujściu”,
— w dniu 6 listopada 2009 r. OGP Gaz-System
złożył wniosek o wydanie decyzji środowiskowej dla
gazociągu Szczecin – Świnoujście,
— 9 listopada Urząd Morski w Szczecinie ogło-
sił postępowanie na wybór wykonawcy inwestycji
„Budowa falochronu w porcie zewnętrznym w Świ-
noujściu”.
Podsumowując powyższe, należy wskazać, iż w 2009 r.
zostały zrealizowane następujące, kluczowe dla po-
wodzenia projektu, działania:
1) zawarto kontrakt wieloletni na dostawy LNG;
2) zakończono odbiór dokumentacji FEED;
3) uzyskano niezbędne decyzje środowiskowe oraz
pozwolenia na budowę;
4) finalizowane jest zapewnienie finansowania
projektu;
5) finalizowane są procedury wyboru wykonaw-
ców poszczególnych inwestycji w zakresie terminalu
LNG.
Dodatkowo należy podkreślić, iż zadania zapla-
nowane przez inwestorów na rok 2009 zostały reali-
zowane bez żadnych opóźnień w stosunku do aktual-
nego harmonogramu.
Biorąc pod uwagę powyższe fakty, należy uznać
zarzut odnośnie do braku postępów oraz opóźnień
w realizacji inwestycji w zakresie terminalu LNG za
nieuzasadniony i niezgodny ze stanem faktycznym.
Odnośnie do działań podjętych w zakresie budowy
gazociągu Baltic Pipe w oparciu o materiał przego-
towany przez Ministerstwo Gospodarki uprzejmie
informuję, iż Ministerstwo Gospodarki wspiera dzia-
łania spółki Gaz-System SA zmierzające do realizacji
projektu Baltic Pipe.
W kwietniu 2008 r. w ramach programu TEN-E
2008, przy poparciu ze strony Ministerstwa Gospo-
darki, PGNiG SA wspólnie z Gaz-System SA złożył
wniosek na projekt pod nazwą: „ Baltic Pipe – Gas
pipeline from Denmark to Poland – preinvestment
studies and authority process” („Gazociąg Bałtycki
– gazociąg z Danii do Polski – badania przedinwesty-
cyjne i postępowanie administracyjne”). W dniu 19 czerw-
ca 2009 r. Gaz-System SA otrzymał decyzję nr K(2009)
5022 o przyznaniu pomocy finansowej na realizację
działania z dnia 17 czerwca 2009 r., dotyczącą przy-
znania pomocy finansowej Wspólnoty na działania
stanowiące przedmiot wspólnego zainteresowania
„Gazociąg Bałtycki – gazociąg z Danii do Polski – ba-
dania przedinwestycyjne i postępowanie administra-
cyjne” 2008-G152/08/TREN/08/TEN-E-S12.528935
w zakresie transeuropejskich sieci energetycznych
(TEN-E)”. Kwota dofinansowania wynosi 3,19 mln EUR
z maksymalnym pułapem finansowania 50% wartości
podejmowanych przez Gaz-System SA działań.
W kwietniu 2009 r. w ramach programu TEN-E
2009 Gaz-System SA złożył wniosek na projekt pod
nazwą „Baltic Pipe – Gas pipeline from Denmark to
Poland – Geotechnical offshore survey, environmen-
tal monitoring programme and onshore gas quality
study and receiving terminal in Poland” („Gazociąg
Bałtycki – gazociąg z Danii do Polski – badania geo-
techniczne dna morskiego, program monitorowania
środowiska, studium jakości gazu oraz analiza funk-
cjonalna terminal odbiorczego w Polsce”).
W lipcu 2009 r. w ramach programu EEPR 2009
– European Energy Programme for Recovery 2009
Gaz-System SA złożył wniosek na projekt pod nazwą
„Baltic Interconnection: Świnoujście – Szczecin DN
800 onshore gas pipeline and compressor station in
Goleniów”, uzasadniając, że w celu umożliwienia
przepływu gazu z Danii do Polski i odwrócenia prze-
pływu z Polski do Danii (Baltic Interconnection)
musi być przeprowadzona rozbudowa zarówno duń-
skiego, jak i polskiego systemu przesyłowego przez
Energinet.dk i Gaz-System SA. Rozbudowa polskiego
systemu przesyłowego w świetle Baltic Interconnec-
tion / Skanled Baltic Pipe składa się z następujących
elementów:
— budowa części lądowej Gazociągu Bałtyckiego
(gazociąg, instalacje, terminal itp.),
— budowa gazociągu Świnoujście – Szczecin
DN800 (połączenie terminalu LNG) w celu zapewnie-
nia źródła zaopatrzenia w gaz ziemny rynku duń-
skiego poprzez Gazociąg Bałtycki (reverse flow),
— rozbudowa polskiego systemu przesyłowego
w Polsce północnej, w tym m.in. budowa tłoczni
w Goleniowie.
Do ww. działań Gaz-System SA złożył wniosek
o dofinansowanie w kwocie 50 min EUR na budowę

gazociągu Świnoujście – Szczecin oraz tłoczni w Go-
leniowie.
Połączenie Baltic Pipe było planowane jako prze-
dłużenie połączenia Skanled. Sam projekt Skanled
miał służyć do transportu gazu ziemnego ze złóż nor-
weskich do Szwecji i Danii. W kwietniu 2009 r. gło-
sami członków konsorcjum odpowiedzialnego za re-
alizację projektu Skanled dysponujących większością
głosów podjęto decyzję o jego zawieszeniu. Polski
członek konsorcjum, PGNiG SA, posiadając 15%
udziałów, nie miał wpływu na tę decyzję. W związku
z zawieszeniem projektu Skanled aktualne prace nad
projektem Baltic Pipe mają charakter przygotowaw-
czy. Mają one na celu umożliwienie jej sprawnej re-
alizacji w momencie podjęcia stosownej decyzji przez
inwestora – OGP Gaz-System SA. Należy również
podkreślić, że kontynuowana współpraca Energinet.
dk i OGP Gaz-System w kontekście bałtyckiego po-
łączenia regionalnego może mieć wpływ na szybkie
uruchomienie i realizację projektu Baltic Pipe w przy-
padku odblokowania możliwości dostaw z kierunku
norweskiego (czy to na skutek odwieszenia projektu
Skanled, czy realizacji innego nowego połączenia
Norwegia – Dania).
Wyrażam nadzieję, iż powyższe informacje i wy-
jaśnienia w pełni wyczerpują pytania podniesione
w interpelacji posła Joachima Brudzińskiego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Joachima Brudzińskiego
w sprawie niepokojącej sytuacji gospodarczej
i finansowej w Zakładach Chemicznych Police SA
oraz braku działań obecnego rządu
zmierzających do uzdrowienia kondycji
przedsiębiorstwa (15120)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Joachima Brudzińskiego prze-
słaną przy piśmie (SPS-023-15120/10) z dnia 17 mar-
ca 2010 r., w sprawie sytuacji gospodarczej i finanso-
wej w Zakładach Chemicznych Police SA, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, co następuje.
Odnośnie do pytania w sprawie monitorowania
sytuacji gospodarczej i finansowej spółki pragnę pod-
kreślić, że znana jest mi trudna sytuacja ekonomicz-
no-finansowa spółki Zakłady Chemiczne Police SA.
725
Ministerstwo Skarbu Państwa monitoruje na bieżąco
sytuację w spółce m.in. poprzez analizę sporządza-
nych co dwa tygodnie raportów z postępu realizacji
programu restrukturyzacji, który spółka opracowała
w 2009 r.
Ponadto opublikowane przez spółkę informacje
o wynikach w IV kwartale 2009 r. wskazują, że
w IV kwartale 2009 r. pojawiły się pierwsze pozytyw-
ne sygnały świadczące o wychodzeniu rynku nawo-
zowego z kryzysu. Zjawiska te miały bezpośredni
pozytywny wpływ na działalność operacyjną ZCh Po-
lice SA, co w połączeniu z zainicjowanym programem
restrukturyzacji pozwoliło na systematyczne zmniej-
szanie dynamiki strat. W IV kwartale 2009 r. przy-
chody ze sprzedaży Zakładów Chemicznych Police SA
wyniosły 405,2 mln zł, co stanowiło wzrost o 85%
w porównaniu z analogicznym okresem 2008 r.
Ważnym czynnikiem mającym wpływ na uzyska-
nie wysokiego wzrostu przychodów ze sprzedaży była
realizacja założeń programu restrukturyzacji w ob-
szarze aktywizacji handlu i poprawiająca się ko-
niunktura na nawozy wieloskładnikowe. Spółka jed-
nocześnie prowadziła działania dostosowania cen do
aktualnych warunków rynkowych. Działania te re-
alnie odblokowały sprzedaż na rynku krajowym. Ob-
serwowany potem wzrost popytu i cen rynkowych
nawozów wieloskładnikowych wpłynął na podjęcie
decyzji o uruchomieniu kolejno w styczniu i lutym
dwóch instalacji do produkcji nawozów wieloskład-
nikowych, czasowo wyłączonych w ramach działań
antykryzysowych.
Pragnę dodać, że organizowane są cykliczne spo-
tkania m.in. w ramach Zespołu Trójstronnego ds.
Branży Chemicznej oraz zespołu konsultacyjnego ds.
Zakładów Chemicznych Police SA, w których uczest-
niczą przedstawiciele organizacji związkowych dzia-
łających w ZCh Police SA, podczas których porusza-
ne są wszystkie istotne problemy związane z funk-
cjonowaniem spółki oraz prowadzonym przez zarząd
spółki procesem jej restrukturyzacji. Ostatnie posie-
dzenia obu tych zespołów, z udziałem przedstawicie-
li wszystkich organizacji związkowych, miały miejsce
w dniu 15 lutego 2010 r.
W kwestii pytania dotyczącego rzetelnego progra-
mu poprawy sytuacji ekonomicznej Zakładów Che-
micznych Police SA wyjaśniam, iż zarząd spółki Za-
kłady Chemiczne Police SA, w odpowiedzi na trwa-
jący kryzys powodujący szereg negatywnych skutków
w spółce, szczególnie negatywne oddziaływanie na
spółkę rynku nawozowego, opracował w II kwartale
2009 r. „Program restrukturyzacji Zakładów Che-
micznych Police SA” (aktualizowany w sierpniu 2009 r.).
Pogarszająca się kondycja finansowa wymagała pod-
jęcia i realizacji wielopłaszczyznowych działań przy-
wracających stabilizację spółki na poziomie zapew-
niającym jej przetrwanie.
Program restrukturyzacji obejmuje działania zgru-
powane w sześciu blokach programowych: aktywiza-
cji sprzedaży, restrukturyzacji kosztów sprzedaży,
restrukturyzacji organizacyjno-majątkowej, restruk-
726
turyzacji zatrudnienia, restrukturyzacji finansowej
oraz restrukturyzacji własnościowo-kapitałowej. Są
one przedstawiane w czterech obszarach, popartych
szczegółową analizą segmentów oraz dziedzin funk-
cjonowania spółki, które po diagnozie sytuacji eko-
nomiczno-finansowej umożliwiły dobór narzędzi prze-
ciwdziałających negatywnym skutkom.
Program restrukturyzacji zaplanowany został na
okres 2009–2012 i przewiduje osiąganie w każdym
z kolejnych lat istotnych efektów ekonomicznych.
Z tytułu realizacji programu restrukturyzacji
w 2009 r. na poziomie prawie 93% spółka osiągnęła
243,7 mln zł korzyści ekonomicznych, co w znacznym
stopniu zredukowało skutki kryzysu na rynku pro-
duktów spółki. Efekty programu umożliwiały w mia-
rę stabilną pracę zakładów i utrzymanie płynności
finansowej.
W roku 2010 „Program restrukturyzacji ZCh Po-
lice SA” przewiduje osiągnięcie korzyści ekonomicz-
nych w kwocie 459 mln zł. Będą one znaczącym
wsparciem odzyskania stabilizacji spółki we wszyst-
kich elementach ekonomicznej działalności, w tym
w szczególności poprawy bieżącej płynności finan-
sowej.
W kwestii konkretnych działań podjętych przez
Radę Ministrów, aby przywrócić zakładom należne
im miejsce na krajowych i europejskich rynkach ob-
rotu produktami syntezy chemicznej, pragnę zazna-
czyć, że to przede wszystkim w zakresie czynności
zarządu leży podjęcie wszelkich działań handlowych
i marketingowych umożliwiających przywrócenie spół-
ce pozycji liczącego się producenta w branży chemicz-
nej. Jak wspomniałem powyżej, prowadzone działania
przez spółkę w celu dostosowania cen do aktualnych
warunków rynkowych odblokowały sprzedaż na ryn-
ku krajowym.
Zapewniam także, że popieram wszelkie działa-
nia zarządu spółki zmierzające do przywrócenia za-
dowalającej kondycji ekonomiczno-finansowej Zakła-
dów Chemicznych Police SA.
Pragnę ponadto poinformować, iż podjąłem decy-
zję w sprawie objęcia procesem prywatyzacyjnym
spółek tzw. II grupy chemicznej – Zakładów Chemicz-
nych Police SA oraz Zakładów Azotowych Puławy
SA. W związku z tym w dniu 11 lutego 2010 r. został
wybrany doradca prywatyzacyjny w tym procesie.
Zgodnie z przyjętymi założeniami proces prywatyza-
cji spółki pozwoli na pozyskanie środków finanso-
wych na inwestycje w celu modernizacji i przebudowy
struktury produkcyjnej ZCh Police SA, co umożliwi
zakładom konkurowanie na rynku produktów syn-
tezy chemicznej.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące udzielenia za-
kładom niezbędnej pomocy publicznej, aby mogły one
rozwinąć swoje zdolności produkcyjne i oferować pro-
dukty w konkurencyjnych cenach, informuję, że spół-
ka Zakłady Chemiczne Police w dniu 8.12.2009 r.
wystąpiła do Agencji Rozwoju Przemysłu SA z wnio-
skiem o udzielenie pomocy publicznej indywidualnej
na ratowanie w formie pożyczki w wysokości 150 mln
zł. W dniu 15.12.2009 r. projekt został złożony do
Komisji Europejskiej. W styczniu 2010 r. Nadzwyczaj-
ne Walne Zgromadzenie ARP SA podjęło uchwałę
o udzieleniu pomocy publicznej, zaznaczając przy
tym, że udzielenie pomocy spółce może nastąpić do-
piero po uzyskaniu zgody Komisji Europejskiej.
Komisja jednak zgłosiła szereg pytań i uwag do-
tyczących notyfikacji pomocy na ratowanie dla za-
kładów i wyznaczyła termin udzielenia odpowiedzi
na 19.03.2010 r. W związku z przedłużeniem terminu
odpowiedź została udzielona w dniu 31.03.2010 r.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że dane państwo
członkowskie nie może wypłacić projektowanej po-
mocy, dopóki KE nie wyda ostatecznej decyzji w przed-
miotowej sprawie, a pomoc wypłacona bez akceptacji
ze strony KE jest pomocą nielegalną, co oznacza, że
KE wszczyna bezzwłocznie tzw. procedury wyjaśnia-
jące, w ramach których bada zgodność pomocy z re-
gułami wspólnego rynku.
Nadmieniam, że Agencja Rozwoju Przemysłu SA
dokłada wszelkich starań, aby spółka mogła otrzy-
mać jak najszybciej wnioskowaną pomoc.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Joachima Brudzińskiego
w sprawie niepokojącej sytuacji gospodarczej
i finansowej w Zakładach Chemicznych Police SA
oraz braku działań obecnego rządu
zmierzających do uzdrowienia kondycji
przedsiębiorstwa (15120)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Joachima Brudzińskiego, pismo
znak: SPS-023-15120/10, z dnia 17 marca 2010 r.
w sprawie niepokojącej sytuacji gospodarczej i finan-
sowej Zakładów Chemicznych Police SA oraz działań
rządu zmierzających do uzdrowienia kondycji przed-
siębiorstwa, uprzejmie informuję, że kwestie wyni-
kające z nadzoru właścicielskiego znajdują się w kom-
petencji ministra skarbu państwa.
Jednocześnie pragnę dodać, że Ministerstwo Go-
spodarki na bieżąco monitoruje sytuację ekonomicz-
no-gospodarczą w poszczególnych branżach przemy-
słowych. W załączeniu przekazuję informację doty-
czącą działań podjętych przez resort w zakresie prze-
ciwdziałania skutkom kryzysu.

Informacja na temat działań podjętych przez mi-
nistra gospodarki w zakresie przeciwdziałania skut-
kom kryzysu
Ministerstwo Gospodarki przygotowało społecz-
no-gospodarczy program pt. „Wspieranie przez Agen-
cję Rozwoju Przemysłu SA inicjatyw pobudzających
polską gospodarkę” przyjęty przez Radę Ministrów
dn. 26 maja 2009 r.
Zgodnie z zapisami ww. dokumentu ramowego,
na podstawie prowadzonego przez Ministerstwo Go-
spodarki monitoringu i analizy sytuacji gospodarczej
i wpływu tej sytuacji na załamanie lokalnego rynku
pracy, określono grupy beneficjentów, rodzaje wspie-
ranych projektów, formy wsparcia, szczególne zasady
udzielania finansowania, wielkość alokacji oraz prze-
widywane korzyści ekonomiczne.
W załączniku nr 3 do ww. programu „Finansowa-
nie sektorów innowacyjnych” (przyjętym przez Radę
Ministrów 15 grudnia 2009 r.) wytypowane zostały
4 branże, do których skierowane jest wsparcie: prze-
mysł motoryzacyjny, chemiczny, lekki i oparty na
drewnie. Z pomocy skorzystać mogą średnie i duże
podmioty gospodarcze będące w dobrej sytuacji eko-
nomicznej, ale mające przejściowe problemy z pozy-
skaniem zewnętrznego źródła finansowania.
Agencja Rozwoju Przemysłu SA (ARP) wspiera
realizację projektów ukierunkowanych na:
— utrzymanie bieżącej płynności finansowej i ak-
tywności gospodarczej, w tym zapewniających utrzy-
manie produkcji,
— kontynuowanie rozpoczętych inwestycji pod
warunkiem ich długookresowej opłacalności,
— realizację zamówień publicznych i kontraktów
eksportowych,
— zagospodarowanie infrastruktury technicznej
likwidowanych lub upadających przedsiębiorstw przez
instytucje zarządzające parkami przemysłowymi.
Pomoc zostanie udzielona przez ARP w formie:
pożyczek, poręczeń, gwarancji, zakupu obligacji emi-
towanych przez beneficjentów oraz dekapitalizowa-
nia. Warunkiem uzyskania wsparcia jest pozytywna
opinia Komitetu Sterującego ds. wspierania przez
Agencję Rozwoju Przemysłu SA inicjatyw pobudza-
jących polską gospodarkę.
Przedmiotowy dokument dostępny jest na stronie
internetowej Ministerstwa Gospodarki w zakładce:
Wspieranie inicjatyw pobudzających polską gospo-
darkę (http://www.mg.gov.pl/Wiadomosci/Strona+glow-
na/Blisko+25+mld+zl+wsparcia+dla+srednich+i-
+duzych+firm.htm).
Od dnia 20 października 2009 r. obowiązuje przy-
gotowany przez Ministerstwo Gospodarki, przyjęty
przez Radę Ministrów dn. 20 października 2009 r.,
rządowy program „Wspieranie prywatyzacji poprzez
udzielanie poręczeń spółkom z udziałem pracowni-
ków i jednostek samorządu terytorialnego”. Program
ma na celu zaktywizowanie pracowników, zwiększe-
nie zainteresowania samorządu terytorialnego udzia-
łem w prywatyzacji oraz upowszechnienie własności
obywatelskiej. Beneficjentami programu są spółki
727
aktywności obywatelskiej (SAO) – założone przez
pracowników z udziałem m.in. jednostek samorządu
terytorialnego. Jego wdrożenie ułatwi spółkom pra-
cowniczym dostęp do poręczeń kredytowych, które
będą przyznawane na zasadach rynkowych przez
Bank Gospodarstwa Krajowego, do czasu zakończe-
nia procesów prywatyzacyjnych w Polsce. Kredyty
udzielane będą natomiast przez banki komercyjne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie sytuacji Polaków na Litwie (15122)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Ćwierza (pismo
nr SPS-023-15122/10 z 17 marca 2010 r.) w sprawie
sytuacji Polaków na Litwie przedstawiam następu-
jące informacje.
Ministerstwu Spraw Zagranicznych dobrze znane
są przytoczone przez pana posła działania władz li-
tewskich, które – również w naszej opinii – narusza-
ją prawa polskiej mniejszości na Litwie.
Pragnę zapewnić, że problemy polskiej społeczno-
ści na Litwie niezmiennie należą do priorytetów
w działalności resortu. Ten specjalny stosunek do
wspomnianej problematyki wynika z przekonania,
że nierozwiązane od lat sprawy coraz bardziej nieko-
rzystnie oddziałują na sytuację i samopoczucie Pola-
ków na Litwie, a także poważnie zakłócają polsko-
-litewskie relacje polityczne.
Analizując sytuację prawną i faktyczną mniejszo-
ści polskiej na Litwie, widać wyraźnie, że mimo za-
angażowania w sprawę kolejnych prezydentów, pre-
mierów, marszałków Sejmu i Senatu oraz kolejnych
ministrów spraw zagranicznych, którzy problematy-
kę tę podnosili przy każdym spotkaniu ze swymi li-
tewskimi odpowiednikami, mijające lata nie przyno-
szą zauważalnej poprawy sytuacji. Obserwując dzia-
łania strony litewskiej, można stwierdzić, iż stosunek
władz litewskich do polskiej mniejszości narodowej
w rzeczywistości nie jest kształtowany przez zapisy
polsko-litewskiego traktatu o przyjaznych stosun-
kach i dobrosąsiedzkiej współpracy ani Konwencji
ramowej RE o ochronie mniejszości narodowych, ale
kwestie mniejszości są elementem przetargowym
w walce o strategiczne cele państwa litewskiego
(elektrownia atomowa, most elektroenergetyczny
i inne rozwiązania infrastrukturalne).
728
Wielokrotnie – i przez Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych, i na forum Zgromadzenia Parlamentarne-
go Sejmu i Senatu RP oraz Sejmu RL – oceniana była
realizacja przez stronę litewską traktatu z 1994 r.
i zawsze okazywało się, że najwięcej uchybień doty-
czy realizacji postanowień dotyczących mniejszości,
tj. art. 13–15. Strona litewska zasadniczo nie kwe-
stionowała takich ocen. Jej stosunek do konwencji
ramowej RE prezentuje nota Ambasady RL z 13 lipca
2009 r., którą otrzymaliśmy po upływie czterech mie-
sięcy od zapytania o miejsce konwencji ramowej
w systemie prawnym Republiki Litewskiej. Nasze
pytanie było reakcją na orzeczenie Naczelnego Sądu
Administracyjnego RL z 30 stycznia 2009 r. zakazu-
jące podwójnej pisowni nazw ulic w rejonie wileńskim
i użyte w uzasadnieniu stwierdzenie, że konwencja
ma charakter dokumentu polityczno-programowego.
Nota ambasady faktycznie potwierdzała takie rozu-
mienie przez Litwę konwencji i wyrażała przekona-
nie władz litewskich, iż przepisy konwencji nie posia-
dają na Litwie bezpośredniej mocy wiążącej.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest zaniepo-
kojone stosunkiem władz Republiki Litewskiej do
mniejszości polskiej, z którego wynikają kwestiono-
wane przez nas regulacje prawne i działania (m.in.
prace nad nową ustawą o oświacie, wyłączenie od
l stycznia br. z litewskiego systemu prawnego ustawy
o mniejszościach narodowych, ataki na posła do PE
W. Tomaszewskiego, niedofinansowanie oświaty i bu-
dowy szkół polskojęzycznych na terenach zwarcie
zamieszkiwanych przez Polaków, przewlekły zwrot
ziemi, zabiegi przy okręgach wyborczych). Nie ma
jednak prostego sposobu zmiany myślenia polityków
litewskich o mniejszościach i nakłonienia ich do prze-
strzegania traktatu z 1994 r. czy Konwencji ramowej
RE o ochronie mniejszości narodowych.
Wyciągając wnioski z braku właściwej reakcji
władz litewskich na podejmowane dotąd działania
strony polskiej, przed rokiem Ministerstwo Spraw
Zagranicznych postanowiło wnieść problematykę
praw mniejszości polskiej na Litwie na forum insty-
tucji europejskich. Sygnalizując tę nową metodę dzia-
łania, należy wskazać przede wszystkim trwające od
kilku miesięcy w Strasburgu na forum Komitetu De-
legatów Ministrów postępowanie w sprawie rezolucji
na temat wykonywania przez Litwę Konwencji ramo-
wej o ochronie mniejszości narodowych. Na polecenie
MSZ Stałe Przedstawicielstwo RP przy Radzie Eu-
ropy zgłosiło poprawki do projektu rezolucji krytyku-
jące brak postępu w implementacji przez Litwę po-
stanowień konwencji ramowej do systemu prawnego
Litwy i tym samym ograniczanie praw polskiej mniej-
szości w tym kraju. Przyjęcie rezolucji przedłuża się,
ale w tym czasie, zarówno na oficjalnych posiedze-
niach, w licznych konsultacjach i mniej formalnych
rozmowach temat nieprzestrzegania przez Litwę
praw mniejszości jest prezentowany przedstawicie-
lom wielu krajów.
Warto także odnotować, że 19 października 2009 r.
w Ambasadzie Szwecji w Wilnie odbyło się semina-
rium poświęcone kwestiom dyskryminacji i nietole-
rancji w Republice Litewskiej. W seminarium wziął
udział komisarz Rady Europy ds. praw człowieka
Thomas Hammarberg. W spotkaniu udział wzięło
kilku czołowych działaczy organizacji polskich na
Litwie, którzy zwracali uwagę na sprawy Polaków na
Litwie. Z inicjatywy Ambasady RP w Wilnie przygo-
towano dla liderów organizacji polskich osobne spo-
tkanie z komisarzem T. Hammarbergiem (wraz
z przedstawicielami mniejszości białoruskiej na Li-
twie). Spotkanie to zostało zdominowane przez pro-
blematykę polską (dyskryminacja oświaty polskiej na
Litwie, problemy z publicznym używaniem języka
polskiego, brak uregulowań pisowni imion i nazwisk
w dokumentach tożsamości Polaków, dyskryminacja
w reprywatyzacji ziemi na Wileńszczyźnie, ataki wo-
bec obywateli litewskich polskiego pochodzenia po-
siadających Kartę Polaka oraz zarzuty związane
z działalnością i kampanią wyborczą AWPL). Dzia-
łacze polscy przekazali komisarzowi Hammarbergo-
wi raport Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” nt. prze-
strzegania praw mniejszości polskiej na Litwie.
Rozmowy komisarza Hammarberga z władzami
Litwy, a zwłaszcza jego późniejszy list, zaowocowały
deklaracją premiera A. Kubiliusa, że na Litwie roz-
ważana jest możliwość zezwolenia na dwujęzyczne
nazwy topograficzne miejscowości i ulic.
Te nowe formy działania w niczym nie zmniej-
szyły zaangażowania MSZ w metody praktykowane
do tej pory. Ambasada RP w Wilnie codziennie mo-
nitoruje sytuację mniejszości polskiej. Otrzymywa-
ne informacje służą MSZ do kształtowania polityki
polonijnej – integralnej części polskiej polityki za-
granicznej. Placówka w Wilnie utrzymuje także sta-
ły i bliski kontakt z kierownictwem organizacji pol-
skiej mniejszości, a także z politykami litewskimi
i mediami polsko- i litewskojęzycznymi. Prowadzi
również rozmowy z przedstawicielami najwyższych
władz Litwy.
Trudno w tym miejscu wymienić wszystkie formy
i metody działania naszego resortu, ale pragnę za-
pewnić, że są wśród nich i te podejmowane osobiście
przez ministra Radosława Sikorskiego i jego zastęp-
ców, a także przez wyspecjalizowane departamenty,
w tym specjalnie wyodrębniony w ubiegłym roku De-
partament Współpracy z Polonią.
Mam nadzieję, że powyższe informacje wyjaśnia-
ją stosunek Ministerstwa Spraw Zagranicznych do
problemu praw polskiej mniejszości narodowej na Li-
twie. Ceniąc sobie ogromnie zainteresowanie posłów
i senatorów trudną problematyką polskiej mniejszo-
ści na Litwie, deklaruję w imieniu resortu niezmien-
ną wolę prowadzenia działań, które będą pozytywnie
wpływać na stan praw Polaków na Litwie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie likwidowanych gospodarstw
pomocniczych na przykładzie
Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowlanego
w Jarosławiu (15123)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Ćwierza w sprawie
likwidowanych gospodarstw pomocniczych na przy-
kładzie Wojskowego Zakładu Remontowo-Budowla-
nego w Jarosławiu (SPS-023-15123/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych państwowych jed-
nostek budżetowych. W związku z tym powstała
konieczność określenia nowych form organizacyjno-
-prawnych, które zapewniłyby ciągłość realizacji
zadań oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły po-
trzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W celu właściwej i kompleksowej regulacji postępo-
wania w tym zakresie wydana została decyzja
nr 399/MON ministra obrony narodowej z dnia
1 grudnia 2009 r. w sprawie organizacji procesu li-
kwidacji w resorcie obrony narodowej zakładów bu-
dżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz utwo-
rzenia nowych form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz.
MON Nr 22, poz. 243).
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
W przypadku Wojskowego Zakładu Remontowo-
-Budowlanego w Jarosławiu rozważane jest rozwią-
729
zanie wymienione jako trzecie. Przy jego zastosowa-
niu skutki finansowe dla budżetu będą niższe niż
koszty zakupu całości usług na rynku zewnętrznym,
a ponadto umożliwia ono, po likwidacji gospodarstwa
pomocniczego, przejęcie części jego potencjału (pra-
cowników oraz mienia ruchomego i nieruchomego),
co zapewni kontynuowanie realizacji zadań niezbęd-
nych dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Z pozostałymi pracownikami zostałyby rozwiązane
umowy o pracę, a zbędne mienie i nieruchomości
– przekazane do Agencji Mienia Wojskowego.
Rozważana jest również możliwość przekształce-
nia gospodarstw pomocniczych w instytucje gospo-
darki budżetowej na podstawie art. 116 ust. 1 ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Ze względu jednak na treść art. 23 ust. 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.), z którego wynika,
że instytucje gospodarki budżetowej tworzy się
w celu realizacji zadań publicznych, zakres i charak-
ter działalności wojskowych zakładów remontowo-
-budowlanych pod kątem realizacji tego rodzaju za-
dań wymaga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie, poleciłem przyspie-
szenie prac analitycznych w stosunku do terminów
określonych w decyzji nr 399/MON. Zapewni to szyb-
sze wypracowanie ostatecznego stanowiska resortu
obrony narodowej, które swoim zakresem obejmie
m.in. określenie skutków finansowych likwidacji go-
spodarstw pomocniczych lub ich przekształcenia,
a także zagadnienia dotyczące przeznaczenia mienia
gospodarstw oraz ewentualnych zwolnień ich pra-
cowników. Natomiast do czasu zakończenia prac ana-
litycznych w odniesieniu do każdego z gospodarstw
pomocniczych, w tym również wojskowych zakładów
remontowo-budowlanych, przedstawienie ostatecz-
nych rozstrzygnięć w przedmiotowej sprawie nie jest
możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
730
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działań podejmowanych przez rząd
– w szczególności Ministerstwo Środowiska
– w kwestii opracowania regulacji prawnych
dotyczących emisji uciążliwych zapachów
(15124)
W odpowiedzi na interpelację posła Jana Burego
w sprawie działań podejmowanych przez Minister-
stwo Środowiska dotyczących przeciwdziałania
uciążliwości zapachowej (znak: SPS-023-15124/10)
poniżej przedstawiam stosowne informacje.
Problemy związane z uciążliwością zapachową,
będącą wynikiem działalności gospodarczej, stano-
wią obecnie przedmiot wnikliwej analizy w resorcie
środowiska.
Aktualnie jedyne przepisy powszechnie obowią-
zujące dotyczące problematyki „substancji zapacho-
wych w powietrzu” oraz „metody oceny zapachowej
jakości powietrza” są zawarte w art. 222 ust. 5 usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.
zm.), jako jeden z elementów regulacji pozwoleń na
wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza. Jest to
fakultatywne upoważnienie dla ministra właściwego
do spraw środowiska, do określenia, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze
rozporządzenia, wartości odniesienia substancji za-
pachowych w powietrzu i metody oceny zapachowej
jakości powietrza. Ponieważ przedmiotowe upoważ-
nienie jest związane z uregulowaniem problematyki
udzielania pozwoleń na wprowadzanie gazów lub py-
łów do powietrza, należy podkreślić, iż tak wąski za-
kres przedmiotowy wyklucza możliwość skonstru-
owania skutecznych przepisów dających podstawy do
podjęcia działań władczych, ukierunkowanych na
przeciwdziałanie czy też wyeliminowanie wszelkich
istniejących uciążliwości zapachowych, nawet gdyby
to upoważnienie zostało wykonane.
Rozważano także inne rozwiązanie, polegające na
przygotowaniu projektu rozporządzenia określające-
go dopuszczalne stężenia konkretnych substancji za-
pachowoczynnych, takich jak: amoniak, siarkowodór,
merkaptany itp. Takie rozporządzenie byłoby nie-
wątpliwie łatwiejsze w przygotowaniu i w stosowa-
niu, niemniej jednak nie uwzględniałoby wszystkich
aspektów uciążliwości zapachowej. Stężenia pojedyn-
czych substancji mogą nie przekraczać granic normy
lub nawet plasować się poniżej progu wykrywalności
metody pomiarowej, a mimo to, występując w połą-
czeniach z innymi substancjami, mogą być odczuwa-
ne jako bardzo uciążliwe zapachowo. Wartości odnie-
sienia dla wybranych substancji zapachowoczynnych
w powietrzu uregulowane są poprzez rozporządzenie
ministra środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r.
w sprawie wartości odniesienia dla niektórych sub-
stancji w powietrzu (Dz. U. z 2010 r. Nr 16, poz. 87),
poprzednio rozporządzenie ministra środowiska z dnia
5 grudnia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla
niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12). Rozporządzenie to określa wartości
odniesienia dla 167 substancji, w tym dla substancji
zapachowoczynnych, takich jak: aceton, amoniak,
siarkowodór (około połowa podanych tam substancji
to substancje zapachowoczynne).
Prace nad prawnym uregulowaniem zagadnień
dotyczących standardów zapachowej jakości powie-
trza podejmowane są od lat w wielu krajach Unii Eu-
ropejskiej i nadal nie doprowadziły do sformułowania
jednoznacznych definicji pojęć i kryteriów uciążliwo-
ści zapachu. Obecnie nie istnieją ogólnie obowiązu-
jące przepisy unijne, które ujednolicałyby podejście
do tego tematu, poza normą EN 13725, która jest już
wprowadzona w wersji polskojęzycznej do polskiego
systemu norm – PN-EN 13725 „Jakość powietrza.
Oznaczanie stężenia zapachowego metodą olfakto-
metrii dynamicznej”. Należy w tym miejscu wyjaśnić,
że norma ta określa jedynie metodykę prowadzenia
pomiarów stężenia zapachów, natomiast nie odnosi
się do sposobu oceny uzyskanych wyników, jak i nie
ustala dopuszczalnych wartości dla substancji zapa-
chowoczynnych w powietrzu. Szereg krajów (np. Cze-
chy, Holandia, Niemcy, Japonia) wprowadziło rozwią-
zania związane z ograniczaniem emisji substancji
zapachowoczynnych – nie są one jednak porównywal-
ne ze sobą i możliwe do bezpośredniego przeniesienia
do warunków polskich (najczęściej są to dokumenty
o charakterze wytycznych czy przewodników, funk-
cjonujących w tych krajach jako prawo, co nie jest
możliwe w systemie prawnym Polski).
Uciążliwy zapach, który występuje w otoczeniu
szeregu źródeł wprowadzających substancje do po-
wietrza, kojarzony jest zarówno z dyskomfortem ży-
cia, jak i z zagrożeniem zdrowia. Ujęcie subiektyw-
nych odczuć, jakimi są negatywne wrażenia zapacho-
we, w formie obiektywnych i właściwych w każdych
warunkach standardów i procedur jest zadaniem
bardzo złożonym. Do tej pory w resorcie środowiska
powstało już kilka propozycji prawnych dotyczących
tego zagadnienia. Przeprowadzono szereg dyskusji
i konsultacji merytorycznych z ministrem zdrowia
i wiodącymi w tej dziedzinie ośrodkami naukowymi.
W ich trakcie powstało jednak wiele wątpliwości do-
tyczących praktycznego zastosowania proponowa-
nych rozwiązań, w tym także natury ekonomicznej.
Jak do tej pory, żadne z nich nie otrzymało pełnej
akceptacji zainteresowanych jednostek.
Ze względu na wagę problemu, konieczność prze-
łamania impasu w przedmiotowej kwestii i osiągnię-
cie kompromisowego rozwiązania prawnego resort
środowiska podjął próbę uregulowania problematyki
przeciwdziałania uciążliwości zapachowej w akcie
normatywnym o randze ustawy.

W 2008 r. resort środowiska przeprowadził wstęp-
ne konsultacje projektu ustawy o przeciwdziałaniu
uciążliwości zapachowej z organami samorządowy-
mi, administracją państwową, przedsiębiorstwami
i ich związkami.
Bezpośrednio wystąpiono do 36 związków gmin,
16 wybranych starostw powiatowych, wszystkich urzę-
dów marszałkowskich i wojewódzkich, 3 ośrodków
naukowych. Ponadto projekt ustawy umieszczono na
stronach internetowych Ministerstwa Środowiska.
Odpowiedzi uzyskano od 51 jednostek i osób fizycz-
nych. Zgłoszono ok. 300 uwag.
Zdecydowanie przeciwko regulacji tego zagadnie-
nia w prawie była 1/3 respondentów(głównie przed-
siębiorstwa i ich związki, ale nawet samorządy i ich
związki), za regulacją opowiedziało się 2/3 respon-
dentów, ale zgłaszając szereg istotnych uwag.
Główne argumenty podnoszone przez przeciwni-
ków projektu ustawy dotyczyły:
1) celowości wprowadzania dodatkowej regulacji
mającej znikome szanse na rozwiązanie problemu
uciążliwości zapachowej w sytuacji ogromnego obcią-
żenia zarówno podmiotów, jak i administracji nowy-
mi wymogami wynikającymi wprost z prawodawstwa
UE (REACH, pakiet klimatyczny, dyrektywa o emi-
sjach przemysłowych);
2) ograniczenia konkurencyjności polskiego prze-
mysłu;
3) zakazu lub ograniczenia prowadzenia działal-
ności produkcyjnej w wyniku subiektywnych „odczuć
sensorycznych” osób stanowiących grupę pomiarową
i związanych z tym praktyk korupcjogennych;
4) uprawnień lokalnej społeczności w kontroli
przedsięwzięć, których działalność powoduje uciąż-
liwość zapachową. Pojawia się ryzyko, że proponowa-
na regulacja będzie powodować poważne opóźnienie
inwestycji. Nałożenie tego typu zadań na gminy, któ-
re nie mają żadnego doświadczenia w tym zakresie
ani pracowników wykwalifikowanych do tych spraw,
zwłaszcza w gminach wiejskich czy małych gminach
miejskich, może utrudnić albo bardzo wydłużać wła-
ściwe reagowanie i egzekwowanie obowiązków, które
będą wynikać z nowej ustawy;
5) powierzenia osobom nieprowadzącym działal-
ności rolniczej narzędzia do wymuszenia działań
ograniczających lub wręcz uniemożliwiających pro-
wadzenie działalności rolniczej. Ze względu na fakt,
iż prowadzenie rolniczej działalności gospodarczej
jest w wielu wypadkach jedynym źródłem utrzyma-
nia, stanowić to może podstawę do wywołania lub
zaostrzenia konfliktów w społecznościach lokal-
nych. Dodatkowo zarzucano, że proponowana usta-
wa nie chroni praw słusznie nabytych przez rolni-
ków prowadzących gospodarstwa w miejscowo-
ściach, które zmieniają swój charakter z typowo
rolniczych na letniskowe czy „tereny zabudowy
mieszkaniowej” lub „tereny zieleni i wód” (wg kla-
syfikacji zgodnej z rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.).
731
Podsumowaniem tego etapu prac było zorganizo-
wane przez resort środowiska spotkanie w 2009 r.
W trakcie spotkania ustalono, że:
— prace nad ustawą będą dalej prowadzone,
z uwzględnieniem potrzeby zwiększenia przejrzysto-
ści projektu ustawy poprzez eliminację załączników
na rzecz rozporządzeń wykonawczych,
— analizie zostanie poddana kwestia grupy po-
miarowej składającej się z osób o odpowiednich orga-
noleptycznych predyspozycjach,
— niezbędne jest zwiększenie znaczenia plano-
wania przestrzennego przy lokalizowaniu nowych
przedsięwzięć,
— projekt ustawy zostanie uzupełniony o bardziej
szczegółowe szacunki kosztów jej wdrożenia.
Dalsze prace nad projektem ustawy o przeciw-
działaniu uciążliwości zapachowej zostały jednak
wstrzymane w związku z zaleceniem, by z uwagi na
ogrom zadań związanych z transpozycją prawa Unii
Europejskiej do krajowego porządku prawnego skon-
centrować się na priorytetach dotyczących procesu
dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Euro-
pejskiej.
Pragniemy jednakże zwrócić uwagę na fakt, iż
kwestie mające związek z emisją substancji uciążli-
wych zapachowo zawarte są w regulacjach dotyczą-
cych ograniczania negatywnego wpływu produkcji
zwierzęcej (fermy drobiu, trzody chlewnej) na otocze-
nie, określone w następujących aktach prawnych:
1) ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) – reguluje
zasady postępowania z nawozami naturalnymi;
2) rozporządzenie ministra środowiska z dnia 23
grudnia 2002 r. w sprawie szczególnych wymagań,
jakim powinny odpowiadać programy działań mają-
cych na celu ograniczanie odpływu azotu ze źródeł
rolniczych (Dz. U z 2003 r. Nr 4, poz. 44), wydane na
podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wod-
ne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.).
Ponadto na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.) istnieje możliwość wydania
rozporządzenia określającego warunki techniczne,
jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich
usytuowanie, uwzględniając w szczególności kwestie
ochrony środowiska (w tym substancji zapachowo-
czynnych). Przykładowo, korzystając z tej delegacji:
1) minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 132, poz. 877), w szczególności fermy drobiu, trzo-
dy chlewnej, bydła, które reguluje także sprawy zwią-
zane z konstrukcją i usytuowaniem obiektów budow-
lanych (zbiorniki i płyty na odchody zwierzęce),
w których prowadzona jest produkcja zwierzęca;
2) minister gospodarki wydał rozporządzenie z dnia
21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw
płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące
732
do transportu ropy naftowej i produktów naftowych
i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 243, poz. 2063).
Zasadniczą możliwością rozwiązania problemu
uciążliwości zapachowych jest skojarzenie ich istnie-
nia z przyczyną powstawania, czyli z prowadzeniem
działalności powodującej powstawanie uciążliwych
zapachowo substancji, oraz udzielenie organom wła-
dzy publicznej, w tym wypadku organom jednostek
samorządu terytorialnego, kompetencji do podejmo-
wania działań władczych, zmierzających do ograni-
czenia uciążliwości zapachowej lub jej całkowitego
wyeliminowania.
Zasadnicze kompetencje związane z podejmowa-
niem działań władczych ukierunkowanych na ogra-
niczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapacho-
wej powinny być przypisane organom gminy.
Podsumowując, należy przyjąć pogląd, iż jedynie
przepisy rangi ustawowej, wyczerpująco regulujące
problematykę przeciwdziałania uciążliwości zapacho-
wej, a w szczególności określające istotę tej uciążli-
wości, metodę oceny zapachowej jakości powietrza,
kompetencje organów administracji publicznej w tych
sprawach oraz uprawienia i obowiązki podmiotów
objętych regulacją, pozwolą na podejmowanie sku-
tecznych działań na rzecz ograniczenia lub całkowi-
tego wyeliminowania uciążliwości zapachowej.
Aktualnie w resorcie przygotowywane są założe-
nia projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości
zapachowej z wykorzystaniem dotychczasowych do-
świadczeń i zgłoszonych uwag.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie sytuacji małych ubojni w kontekście
regulacji tego problemu wprowadzonej prawem
UE (15127)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-023-15127/
10, przy którym przekazano interpelację pana Wie-
sława Wody, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie sytuacji małych ubojni, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Należy podkreślić, że obowiązujący do dnia 31 grud-
nia 2009 r. okres przejściowy dla przedsiębiorstw
sektora spożywczego, które przed dniem 1 stycznia
2006 r. były uprawnione do wprowadzania na rynek
krajowy żywności pochodzenia zwierzęcego, o któ-
rym mowa w art. 4 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 2076/2005 z dnia 5 grudnia 2005 r. ustanawiają-
cego środki przejściowe do celów wdrożenia rozpo-
rządzeń (WE) nr 853/2004, (WE) nr 854/2004 oraz
(WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady
oraz zmieniającego rozporządzenia (WE) nr 853/
2004 oraz (WE) nr 854/2004 (Dz. Urz. UE L 338
z 22 grudnia 2005 r., str. 83) dotyczył również rzeźni
o małej zdolności produkcyjnej.
Tak jak wszystkie zakłady zajmujące się produk-
cją żywności pochodzenia zwierzęcego zakwalifiko-
wane do prowadzenia produkcji na rynek krajowy
przed 1 stycznia 2006 r., również i rzeźnie posiadały
wystarczająco długi okres przejściowy na dostosowa-
nie się do wymagań tzw. pakietu higienicznego obo-
wiązującego wprost we wszystkich państwach człon-
kowskich Unii Europejskiej.
Należy podkreślić, że Komisja Europejska, uza-
sadniając wprowadzenie środka przejściowego dla
tego rodzaju przedsiębiorstw, wskazała, że zadanie
polegające na zatwierdzaniu zakładów, zwłaszcza
tych, które zgodnie z poprzednim systemem nie wy-
magały zatwierdzenia, lecz miały prawo do wpro-
wadzania do obrotu swoich produktów wyłącznie na
rynku krajowym, jest dużym ciężarem przede
wszystkim dla właściwych organów (na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej – Inspekcji Weterynaryj-
nej), nie zaś dla samych podmiotów, również odpo-
wiedzialnych za przedsiębiorstwa o małej zdolności
produkcyjnej, które powinny sprostać nowym wy-
maganiom higienicznym bez większych trudności,
przy założeniu, że spełniały one uprzednio wyma-
gania uchylonych dyrektyw sektorowych o wiele
mniej elastycznych niż obecnie obowiązujące prze-
pisy tzw. pakietu higienicznego. Wprowadzenie zaś
okresu przejściowego stało się konieczne, głównie
z uwagi na umożliwienie przedmiotowym zakładom
wprowadzania wytworzonych produktów do obrotu
na rynku krajowym aż do dnia uzyskania rzeczywi-
stego zatwierdzenia.
Należy przypomnieć, że w nowych przepisach
higienicznych ustanowiony jest szereg wymagań,
które:
— pozostawiają prawo wyboru podmiotom dzia-
łającym na rynku spożywczym. W tym celu do odpo-
wiednich rozporządzeń wprowadzono określenia
„w miarę potrzeby”, „gdzie właściwe”, „odpowied-
nie”, „wystarczające” (np. „odpowiednia liczba umy-
walek jest dostępna” lub „czyszczenie i dezynfekcja
sprzętu są dokonywane z częstotliwością wystarcza-
jącą do uniknięcia jakiegokolwiek ryzyka zanieczysz-
czenia”) albo
— zostały sformułowane jako cele do osiągnię-
cia, podczas gdy podmiot działający na rynku spo-
żywczym musi opracować środki do osiągnięcia
tych celów.
Podjęcie decyzji w ww. zakresie należy więc przede
wszystkim do podmiotu odpowiedzialnego za prowa-
dzoną produkcję, który powinien udowodnić organo-
wi urzędowej kontroli, że jego postępowanie i doko-
nane wybory są słuszne. Należy stwierdzić więc, że
obowiązujące od 1 stycznia 2006 r. przepisy w pełni
pozwalają na dostosowanie konstrukcji i rozplanowa-

nia danego zakładu do wymagań weterynaryjnych
w zależności od wielkości prowadzonej produkcji oraz
przeprowadzonej w każdym przypadku z osobna
identyfikacji i oceny występowania możliwych zagro-
żeń. Przepisy te zezwalają zatem na prowadzenie za-
równo małych rzeźni czy zakładów rozbioru mięsa,
produkcji mięsa mielonego lub surowych wyrobów
mięsnych, jak i zakładów prowadzących ubój lub pro-
dukcję na większą skalę.
Natomiast od dnia 1 stycznia 2010 r. na rynku
mogą funkcjonować przede wszystkim zakłady,
w tym rzeźnie, które uzyskały od właściwego miej-
scowo powiatowego lekarza weterynarii zatwierdze-
nie albo zatwierdzenie warunkowe.
Dodatkowo, zgodnie z możliwością, jaką stwo-
rzył ww. pakiet higieniczny, na poziomie krajowym
określono warunki pozwalające na uznanie działal-
ności polegającej na prowadzeniu produkcji określo-
nego rodzaju produktów pochodzenia zwierzęcego
za marginalną, lokalną i ograniczoną. Dzięki takie-
mu rozwiązaniu do podmiotów prowadzących pro-
dukcję na niewielką skalę (np. rozbiór mięsa czer-
wonego lub białego czy też produkcję produktów
mięsnych) i sprzedaż bezpośrednio konsumentowi
końcowemu na miejscu oraz dostawy niewielkich
ilości wytworzonych produktów do innych zakładów
prowadzących handel detaliczny z przeznaczeniem
dla konsumenta końcowego mają zastosowanie przede
wszystkim przepisy rozporządzenia (WE) nr 852/
2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spo-
żywczych (Dz. Urz. WE L 139 z 30 kwietnia 2004 r.,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 13, t. 34, str. 319).
Zasady określające, jaki rodzaj działalności moż-
na uznać za marginalną, lokalną i ograniczoną, są
zawarte w rozporządzeniu ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków uznania działalności margi-
nalnej, lokalnej i ograniczonej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 5, poz. 36). Niemniej jednak należy podkreślić,
że tego typu rozwiązania w żadnym przypadku nie
mogły dotyczyć rzeźni, również tych o małej zdolno-
ści produkcyjnej.
Dodatkowo przepisy art. 10 ust. 3 rozporządzenia
(WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegól-
ne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żyw-
ności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139
z 30 kwietnia 2004, str. 55, z późn. zm.; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14)
zezwoliły państwom członkowskim na przyjęcie kra-
jowych środków dostosowujących wymogi ustanowio-
ne w załączniku III tego rozporządzenia np. w odnie-
sieniu do konstrukcji, rozplanowania i wyposażenia
zakładów, w których prowadzona jest produkcja żyw-
ności pochodzenia zwierzęcego. Takie dostosowania
jednak powinny gwarantować wypełnienie celów ww.
aktu prawnego i gwarantować bezpieczeństwo pro-
dukowanej żywności.
733
Uwzględniając powyższe, pomimo że w wyniku
poinformowania przez ministerstwo o istnieniu ta-
kiej możliwości podmioty reprezentujące małe i śred-
nie zakłady mięsne nie wyraziły zainteresowania
przyjęciem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
przepisów krajowych mających na celu dostosowanie
odpowiednich wymagań wskazanych w załączniku
III do rozporządzenia (WE) nr 853/2004, np. poprzez
wskazanie wymagań będących alternatywą do okre-
ślonych w ww. załączniku, w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi podjęto samodzielną inicjatywę
w tym zakresie. Nie można więc mówić o żadnych
opóźnieniach ze strony ministerstwa dotyczących
wprowadzania tego typu rozwiązań, biorąc pod uwa-
gę fakt, że możliwości dotyczące tych kwestii były
znane podmiotom co najmniej od początku 2006 r.
Odpowiednie organizacje branżowe nie wyrażały jed-
nak zainteresowania i nie zgłaszały do ministerstwa
potrzeb w tym zakresie.
Opracowane dwa projekty rozporządzeń ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, które stwarzają podstawy
prawne umożliwiające stosowanie w rzeźniach, za-
kładach rozbioru, produkcji mięsa mielonego oraz
surowych wyrobów mięsnych o małej zdolności pro-
dukcyjnej odpowiednich rozwiązań dotyczących kon-
strukcji, rozplanowania i wyposażenia tego rodzaju
zakładów. Brano przede wszystkim pod uwagę te wy-
magania, których spełnienie, w opinii ministerstwa,
mogło stwarzać podmiotom największe kłopoty.
Miało to na celu stworzenie, zwłaszcza dla podmio-
tów prowadzących małe rzeźnie lub zakłady rozbioru
mięsa, produkcji mięsa mielonego lub surowych wy-
robów mięsnych działające na rynku lokalnym, odpo-
wiednich podstaw prawnych do spełnienia przez nie
wymagań gwarantujących bezpieczeństwo pozyskiwa-
nej żywności, niemniej jednak w zakresie dostosowa-
nym do ryzyka związanego z prowadzeniem danej
działalności i możliwości technicznych. Należy pod-
kreślić, że Rzeczpospolita Polska była jednym z pierw-
szych państw członkowskich Unii Europejskiej, które
zdecydowały się skorzystać z tego typu rozwiązań.
Zgodnie z art. 10 ust. 5 rozporządzenia (WE)
nr 853/2004 każde państwo członkowskie, które za-
mierza przyjąć tego rodzaju krajowe środki dostoso-
wujące, jest zobowiązane powiadomić o tym pozosta-
łe państwa członkowskie i Komisję Europejską.
Przyjmowane rozwiązania podlegają również obo-
wiązkowi notyfikacji zgodnie z rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie
sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfi-
kacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039
oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).
Wyżej wymieniona procedura uzgadniania przed-
miotowych projektów rozporządzeń została już za-
kończona, niemniej jednak będą one mogły być opu-
blikowane dopiero po wejściu w życie ustawy o zmia-
nie ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego,
która została uchwalona przez Sejm w dniu 18 mar-
ca 2010 r.
Niemniej jednak w przypadku wejścia w życie
przepisów zawartych w ww. projektach, zakłady będą
734
mogły korzystać z wybranych lub wszystkich dosto-
sowań jedynie przy założeniu, że wszystkie inne prze-
pisy prawa Unii Europejskiej, w odniesieniu do któ-
rych nie określono w prawie krajowym innych wy-
magań, będą musiały być w tych przedsiębiorstwach
spełnione.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że kwestie do-
tyczące wymagań higienicznych, jakie powinny być
spełnione w zakładach zajmujących się produkcją
żywności w celu jej wprowadzania na rynek, są
w głównej mierze zharmonizowane na poziomie Unii
Europejskiej i obowiązują w jednakowym zakresie
we wszystkich państwach członkowskich tej organi-
zacji. Pozostało jedynie niewiele obszarów, w których
pewne zagadnienia mogą być doprecyzowane na po-
ziomie krajowym. Niemniej jednak pragnę zapewnić
Pana Marszałka, że w podległym mi resorcie prowa-
dzone są prace, które mają na celu jak najszersze wy-
korzystanie możliwości, jakie dla wydania przepisów
krajowych stwarza tzw. pakiet higieniczny, tak aby
stworzyć dla rodzimych przedsiębiorców jak najlep-
sze środowisko do prowadzenia produkcji, przy za-
chowaniu jednak podstawowych zasad higieny i speł-
nieniu nadrzędnego celu prawa żywnościowego, ja-
kim jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony
konsumentów w odniesieniu do bezpieczeństwa spo-
żywanej przez nich żywności.
Dodatkowo należy stwierdzić, że od początku
2006 r. żadna z organizacji branżowych zrzeszają-
cych przedsiębiorców prowadzących małe i średnie
rzeźnie nie sygnalizowała, że spełnienie i tak ela-
stycznych wymagań określonych w pakiecie higie-
nicznym może być jakimkolwiek problemem dla ma-
łych i średnich zakładów. Należy również przewidy-
wać, że podmioty, które musiały zakończyć działal-
ność z dniem 1 stycznia 2010 r., prowadziły zakłady,
które nie zapewniały spełnienia podstawowych celów
prawa żywnościowego, o których mowa powyżej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie umieszczenia bibliotek w strukturze
centrów dziennego pobytu (15128)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marcina Zawiły w sprawie
umieszczenia bibliotek w strukturze centrów dzien-
nego pobytu, przekazaną w dniu 17 marca 2010 r.
pismem SPS-023-115128/10, uprzejmie informuję, że
prace nad programem wyrównywania szans rozwo-
jowych dzieci i młodzieży są aktualnie w toku. Do-
tychczas określono m.in. główne założenia programu,
przeprowadzono szerokie konsultacje, zidentyfikowa-
no konieczne do dokonania zmiany legislacyjne. Nie-
mniej niektóre istotne kwestie pozostały jeszcze do
rozstrzygnięcia, dlatego też odpowiedź, którą przed-
stawiam w związku z zadanym w ww. interpelacji
pytaniem, odnosi się wprost do sedna sprawy i nie
zawiera rozbudowanego opisu systemu realizacji pro-
gramu.
Zakłada się, że program utworzenia sieci centrów
aktywności dla dzieci i młodzieży będzie obejmował
wsparcie dla utworzenia sieci obiektów, w których
uczniowie szkół podstawowych i gimnazjalnych spę-
dzają czas wolny, otrzymują pomoc w nauce, rozwija-
ją zainteresowania i uzdolnienia, a dzieciom niepeł-
nosprawnym zapewniane są zajęcia specjalistyczne
oraz integracja społeczna.
Oprócz opisanej powyżej funkcji głównej przewi-
duje się również możliwość równoległego wykorzy-
stywania utworzonej infrastruktury na dodatkowe
cele, zależnie od potrzeb i pomysłów lokalnej społecz-
ności. Część powierzchni centrum aktywności będzie
mogła zatem zostać wyodrębniona na potrzeby pro-
wadzenia biblioteki, o ile dana gmina tak zadecydu-
je. Jednakże objęcie wsparciem już istniejących bi-
bliotek nie wynika z przyjętych m.in. w Planie Roz-
woju i Konsolidacji Finansów Publicznych założeń
programu utworzenia sieci centrów aktywności dla
dzieci i młodzieży.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Augustyn Kubik
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o pracownikach samorządowych w celu
usprawnienia wprowadzenia regulaminów
wynagradzania dla pracowników
zatrudnionych w samorządowych szkołach
oraz placówkach oświatowych
i wychowawczych (15129)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15129/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pani
Grażyny Ciemniak z dnia 1 marca 2010 r. w sprawie
możliwości zmiany ustawy o pracownikach samorzą-

dowych w celu usprawnienia wprowadzenia regula-
minów wynagradzania dla pracowników zatrudnio-
nych w samorządowych szkołach oraz placówkach
oświatowych i wychowawczych uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Regulacje ustrojowe formułujące zakres zadań
poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego
oraz związane z nimi kompetencje (czyli uprawnienia
do rozstrzygania we władczych formach działania)
umożliwiają im − w celu wykonywania tychże zadań
– tworzenie jednostek organizacyjnych, obligując jed-
nocześnie odpowiednio: gminę, powiat, województwo
do wyposażenia utworzonej jednostki w majątek
[vide: np.: art. 9 ust. 1 w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. h
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.)]. W świetle powyższego, słuszne zatem pozosta-
je stwierdzenie, że na płaszczyźnie „finansowo-ma-
jątkowej” jednostka organizacyjna (funkcjonująca
w jednej z form organizacyjno-prawnych sektora fi-
nansów publicznych) jest zależna (podporządkowa-
na) od jednostki samorządu terytorialnego – swojego
założyciela (organu prowadzącego).
Tym samym jednostki organizacyjne pomocy spo-
łecznej, czy też publiczne szkoły i placówki zakładane
i prowadzone przez jednostki samorządu terytorial-
nego, realizują zadania gminy (powiatu, wojewódz-
twa) z zakresu pomocy społecznej oraz edukacji pu-
blicznej przede wszystkim w oparciu o przepisy sto-
sownych aktów normatywnych, tj.: ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) oraz ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). W konse-
kwencji podlegają też istotnym ograniczeniom samo-
dzielności w prowadzeniu gospodarki finansowej
(które wynikają m.in. z przyznania rozstrzygających
kompetencji w tym zakresie organom jednostki sa-
morządu terytorialnego). Niemniej jednak należy
zaznaczyć, że wspomniane powyżej podmioty nie są
jedynymi jednostkami organizacyjnymi, których moż-
liwości finansowe są uzależnione od decyzji finanso-
wych (budżetu) decydenta, czyli jednostki samorządu
terytorialnego. Jedynie celem przykładu można wspo-
mnieć o samorządowych instytucjach kultury utwo-
rzonych i działających na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu
i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r.
Nr 13, poz. 123, z późn. zm.).
Nie ulega zatem wątpliwości, że kreowanie posta-
nowień regulaminu wynagradzania przez kierowni-
ka każdej z samorządowych jednostek organizacyj-
nych – jako pracodawcę – winno uwzględniać powyż-
sze zależności.
Należy również zwrócić uwagę na status regula-
minu wynagradzania w hierarchii źródeł prawa pra-
cy, ustalonej na gruncie art. 9 Kodeksu pracy. I tak,
regulamin wynagradzania − w rozumieniu art. 772
Kodeksu pracy − jest jednym ze źródeł prawa pracy
(obok innych aktów w systemie prawa pracy, na pod-
735
stawie których mogą być ustalane warunki wynagra-
dzania za pracę i przyznawania innych świadczeń
związanych z pracą), a zawarte w nim postanowienia
mogą odnosić się wyłącznie do pracowników samo-
rządowych, dla których podstawę zatrudnienia sta-
nowi umowa o pracę [vide art. 772 § 5 w zw. z art. 239
§ 3 pkt 3 Kodeksu pracy oraz art. 39 ust. 1 ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorzą-
dowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458)].
Nie ulega również wątpliwości, że regulamin wy-
nagradzania jest pochodnym źródłem prawa pracy
w tym znaczeniu, że nie może on zawierać postano-
wień mniej korzystnych dla pracowników niż przepi-
sy Kodeksu pracy, innych ustaw i aktów wykonaw-
czych oraz postanowienia układów zbiorowych pracy
i porozumień zbiorowych (por. ww. art. 9 Kodeksu
pracy). Tym samym ustawodawca przesądził, że
przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów
wykonawczych gwarantują jedynie minimum upraw-
nień pracowniczych, zaś ich zwiększenie jest możliwe
w drodze aktów wyszczególnionych w art. 9 § 2–3
Kodeksu pracy. W kontekście powyższego można za-
tem przyjąć, że regulamin wynagradzania, o którym
mowa w art. 39 ust. 1–2 ustawy o pracownikach sa-
morządowych, stanowi alternatywną formę regulacji
prawnej kwestii wynagrodzeń pracowników samo-
rządowych wobec postanowień zawartych zarówno
w ustawie o pracownikach samorządowych, jak i roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników samo-
rządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398, z późn. zm.).
W tym też kierunku należałoby interpretować
normę zawartą w art. 39 ustawy o pracownikach sa-
morządowych, która wyznacza zakres przedmiotowy
regulaminu wynagradzania oraz dzieli zapisy regu-
laminowe na treść obligatoryjną oraz fakultatywną.
I tak, za treść obligatoryjną regulaminu wynagra-
dzania należałoby uznać postanowienia określające:
wymagania kwalifikacyjne pracowników samorządo-
wych oraz szczegółowe warunki wynagradzania,
w tym maksymalny poziom wynagrodzenia zasadni-
czego (vide: art. 39 ust. 1 pkt 1–2). Z kolei, zgodnie
z art. 39 ust. 2 ww. ustawy, pracodawca w regulami-
nie wynagradzania, o którym mowa w ust. 1, może
określić: warunki przyznawania oraz warunki i spo-
sób wypłacania premii i nagród innych niż nagroda
jubileuszowa (pkt 1) oraz warunki i sposób przyzna-
wania dodatków, o których mowa w art. 36 ust. 4 i 5,
oraz innych dodatków (pkt 2). Nie sposób w tym miej-
scu także pominąć, że w załączniku nr 1 do ww. roz-
porządzenia, w części B została wyodrębniona „tabe-
la minimalnego miesięcznego poziomu wynagrodze-
nia zasadniczego dla pracowników samorządowych
zatrudnionych na podstawie umowy o pracę” doty-
cząca jednostek organizacyjnych jednostek samorzą-
du terytorialnego. Należy zwrócić uwagę, że stawki
wynagrodzenia dla poszczególnych kategorii zasze-
regowania określone w ww. tabeli są stawkami mi-
nimalnymi (wskazują, „minimalną kwotę w złotych”),
stąd też pracodawca samorządowy, ustalając w regu-
736
laminie wynagradzania maksymalny poziom wyna-
grodzenia zasadniczego w danej kategorii zaszerego-
wania, może swobodnie kształtować wynagrodzenia
podległych pracowników, podnosząc wspomniane
stawki.
Należy podkreślić, że regulamin wynagradzania,
jako pochodne źródło prawa pracy, nie jest instytucją
nową w administracji samorządowej. Powyższe po-
twierdza brzmienie art. 58 ustawy o pracownikach
samorządowych, zgodnie z którym jednostki, o któ-
rych mowa w art. 2 wskazanej ustawy (czyli m.in.:
samorządowe jednostki organizacyjne), w określo-
nym daną normą terminie (6 miesięcy od dnia wej-
ścia w życie ustawy), zostały zobligowane do dosto-
sowania swoich regulaminów do zmian wynikających
z niniejszej ustawy.
Mając na względzie powyższe, warto również
wskazać, że w świetle ugruntowanej w systemie pra-
wa pracy zasady obowiązek wydania i ustalenia
(uzgodnienia z zakładową organizacją związkową)
regulaminu wynagradzania spoczywa wyłącznie na
pracodawcy (vide: ww. art. 772 Kodeksu pracy). Zgod-
nie z art. 3 Kodeksu pracy pracodawcą jest jednostka
organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości praw-
nej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one
pracowników. Z kolei art. 31 Kodeksu pracy reguluje
kwestię reprezentacji pracodawcy w sprawach z za-
kresu prawa pracy, wskazując, że za pracodawcę bę-
dącego jednostką organizacyjną czynności w spra-
wach z zakresu prawa pracy dokonuje osoba lub or-
gan zarządzający tą jednostką albo inna wyznaczona
do tego osoba. Zdaniem komentatorów „zakres re-
prezentacji pracodawcy obejmuje dokonywanie czyn-
ności w sprawach z zakresu prawa pracy. Użycie tego
ogólnego zwrotu z jednej strony oznacza, iż chodzi tu
o czynności w szerokim tego słowa znaczeniu, a więc
zarówno czynności prawne, jak i inne działania po-
wodujące skutki prawne. Z drugiej zaś strony chodzi
tu nie tylko o czynności z zakresu indywidualnego
prawa pracy, np.: dotyczące nawiązania stosunku
pracy, zmiany jego treści czy też rozwiązania go, lecz
także o czynności z zakresu zbiorowego prawa pracy,
np.: zawarcie układu zbiorowego czy też reprezento-
wanie pracodawcy w sporze zbiorowym.” (vide: ko-
mentarz do art. 31; Kodeks pracy. Komentarz pod
red. Z. Salwy; Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis
Warszawa 2005,Wydanie 7; s. 21). Kodeksowa reguła
reprezentacji pracodawcy w sprawach z zakresu pra-
wa pracy znajduje odzwierciedlenie również w prag-
matyce samorządowej – wśród podmiotów uprawnio-
nych do wykonywania czynności w sprawach z zakre-
su prawa pracy za jednostki, o których mowa w art. 2
ustawy o pracownikach samorządowych (a więc m.in.:
samorządowe jednostki organizacyjne), ustawodawca
wskazuje wprost kierownika jednostki organizacyj-
nej (vide: art. 7 pkt 4 ww. ustawy).
W kontekście przedłożonych wyjaśnień, trudno
znaleźć uzasadnienie dla przedstawionej w przedmio-
towej interpelacji sugestii rozważenia nowelizacji
ustawy o pracownikach samorządowych. Za powyż-
szym wnioskiem przemawiają nie tylko powołane
powyżej zasady i rozwiązania systemowe, ale również
jednostkowy charakter propozycji, która wydaje się
przede wszystkim wskazywać na brak porozumienia
w sferze finansowej pomiędzy samorządowymi jed-
nostkami organizacyjnymi funkcjonującymi na grun-
cie oświaty i pomocy społecznej i przedstawicielami
pracowników a decydentami w sprawie przyznawa-
nia tymże środków finansowych (w ramach ustalo-
nego budżetu), czyli organami jednostki samorządu
terytorialnego. Jednocześnie należy zauważyć, że
okoliczność, iż kierownik jednostki organizacyjnej
nie decyduje o wysokości środków w budżecie jed-
nostki samorządu terytorialnego, lecz podejmowane
działania i decyzje realizuje w ramach przyznanych
uchwałą rady gminy środków finansowych, nie sta-
nowi przeszkody w ustaleniu regulaminu wynagra-
dzania. W przypadku natomiast gdy pracownicy do-
magają się podwyższenia świadczeń, stosowne wnio-
ski winny być kierowane bezpośrednio do organów
decydujących o wysokości środków finansowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie stosowania przepisów ustawy
o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (15130)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 17 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15130/10, dotyczące zapytania pana posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie stosowania przepisów
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi, uprzejmie wyjaśniam, iż w obec-
nym stanie prawnym samorządy gmin mogą na pod-
stawie upoważnień zawartych w art. 12 ust 1 i 2 usta-
wy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U.
z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn. zm.), dalej: ustawa,
określać w drodze uchwały rady gminy liczbę punk-
tów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5%
alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spo-
życia poza miejscem sprzedaży, jak i w miejscu sprze-
daży, oraz zasady usytuowania na terenie gminy
miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
Liczba wspomnianych punktów oraz usytuowanie
miejsc sprzedaży, podawania i spożywania napojów
alkoholowych powinny być dostosowane do potrzeb
ograniczania dostępności alkoholu określonych w gmin-

nym programie profilaktyki i rozwiązywania proble-
mów alkoholowych (por. art. 12 ust. 4 ustawy). Ozna-
cza to, iż rada gminy, podejmując obie uchwały, kie-
ruje się potrzebami ograniczania dostępności alko-
holu. Regulacja ta stanowi podstawę do realizacji
określonego w art. 1 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4
ustawy jednego z jej zasadniczych celów, jakim jest
zobowiązanie między innymi jednostek administracji
samorządowej do ograniczania dostępności alkoholu.
Umożliwienie samorządom regulowania zasad usy-
tuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i poda-
wania napojów alkoholowych należy oceniać również
pod kątem konstytucyjnie i ustawowo zagwaranto-
wanej gminom samodzielności, poprzez którą należy
rozumieć możliwość decydowania o sprawach istot-
nych dla wspólnoty samorządowej. Nikt nie jest bo-
wiem w stanie lepiej niż społeczność lokalna ocenić
własnych potrzeb i problemów, chociażby w omawia-
nym zakresie. Uregulowanie zaś jednolitych dla ca-
łego obszaru kraju zasad lokalizacji miejsc sprzedaży
napojów alkoholowych, z uwagi na szereg odmienno-
ści, spowoduje niemożność skutecznego prowadzenia
lokalnej polityki wobec alkoholu. Przykładowo wpro-
wadzenie jednolitego zakazu sprzedaży alkoholu
w odległości 100 m od szkół lub miejsc kultu religij-
nego wprowadzi perturbacje związane z jego prze-
strzeganiem w miastach o dużym zagęszczeniu za-
budowy, zaś w gminach wiejskich o luźnej strukturze
zabudowy będzie niewystarczające dla osiągnięcia
celów ustawy. Należy również zauważyć, iż zgodnie
z art. 18 ust. 9 ustawy zezwolenia na sprzedaż napo-
jów alkoholowych wydaje się na czas oznaczony, nie
krótszy niż 4 lata, a w przypadku sprzedaży napojów
alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miej-
scem sprzedaży – nie krótszy niż 2 lata. Zezwolenia
te wydawane są bowiem wyłącznie przedsiębiorcom
spełniającym obowiązujące w chwili oceny wniosku
wymogi, zawarte w ustawie oraz aktach prawa miej-
scowego. Ponadto, zgodnie z zasadą praw nabytych,
zmiana prawa w trakcie okresu korzystania z zezwo-
leń nie wpływa na ich ważność. Przyjęte rozwiązanie
stanowi gwarancję niezakłóconego i prawidłowego
korzystania przez przedsiębiorców z zezwoleń przez
cały okres ich ważności.
W związku z powyższym, odnosząc się bezpośred-
nio do pytań zadanych w załączonym piśmie, pragnę
zauważyć, iż:
Ad 1. Precyzyjne określenie miejsc sprzedaży na-
pojów alkoholowych poprzez ich wyliczenie wydaje
się być zbyt kazuistycznym rozwiązaniem. Łatwiej
osiągnąć ten cel poprzez eliminację niektórych miejsc
zasługujących z uwagi na ich charakter na objęcie
ich zakazem sprzedaży i spożywania alkoholu. W przy-
gotowanym przez ministra zdrowia projekcie ustawy
o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi oraz niektórych innych
ustaw znalazła się propozycja uszczegółowienia do-
tychczasowego brzmienia przepisu art. 14 ust. 1 pkt 1
ustawy nowelizowanej określającego zakaz sprzeda-
ży, podawania i spożywania napojów alkoholowych
737
między innymi na terenie szkół i placówek oświato-
wo-wychowawczych. Ponadto proponuje się objęcie
powyższymi zakazami w szczególności zakładów
opieki zdrowotnej oraz kąpielisk i pływalni.
Ad 2. i 3. Z uwagi na argumenty przedstawione
w zawartym wyżej wyjaśnieniu propozycja uchylenia
przepisu art. 12 ustawy lub jego zastąpienia szcze-
gółowym wskazaniem w ustawie miejsc objętych
zakazem sprzedaży, podawania lub spożywania na-
pojów alkoholowych nie zasługuje w mojej ocenie na
uwzględnienie.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia wyczerpująco odpowiadają na pytania pana
posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie przekształcenia gospodarstwa
pomocniczego Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3
w Dęblinie w instytucję gospodarki budżetowej
WZL-3 (15131)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Joanny Muchy w sprawie prze-
kształcenia gospodarstwa pomocniczego Wojskowe
Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie w instytucję gospo-
darki budżetowej WZL-3 (SPS-023-15131/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych oraz
gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek
budżetowych. W związku z tym powstała koniecz-
ność określenia nowych form organizacyjno-praw-
nych, które zapewniłyby ciągłość realizacji zadań
oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W celu właści-
wej i kompleksowej regulacji postępowania w tym
zakresie wydana została decyzja nr 399/MON mini-
stra obrony narodowej z dnia 1 grudnia 2009 r.
w sprawie organizacji procesu likwidacji w resorcie
obrony narodowej zakładów budżetowych i gospo-
darstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON
Nr 22, poz. 243).
738
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z przeję-
ciem do budżetu resortu zadania wytworzenia usługi.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest rów-
nież możliwość przekształcenia gospodarstw pomoc-
niczych w instytucje gospodarki budżetowej na pod-
stawie art. 116 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych. Ze względu jed-
nak na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, ze zm.), z którego wynika, że instytucje
gospodarki budżetowej tworzy się w celu realizacji
zadań publicznych, zakres i charakter działalności
wojskowych zakładów lotniczych pod kątem realiza-
cji tego rodzaju zadań wymaga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczegól-
nych zakładów, poleciłem przyspieszenie prac anali-
tycznych w stosunku do terminów określonych w de-
cyzji nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypracowanie
ostatecznego stanowiska resortu obrony narodowej,
które swoim zakresem obejmie m.in. określenie skut-
ków finansowych likwidacji gospodarstw pomocni-
czych lub ich przekształcenia, a także zagadnienia
dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw oraz
ewentualnych zwolnień ich pracowników. Natomiast
do czasu zakończenia prac analitycznych w odniesie-
niu do każdego z gospodarstw pomocniczych, w tym
również wojskowych zakładów lotniczych, przedsta-
wienie ostatecznych rozstrzygnięć w przedmiotowej
sprawie nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przywrócenia postojów pociągów
dalekobieżnych na stacji Kępno (15132)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
(SPS-023-15132/10 z dnia 17 marca 2010 r.) w spra-
wie przywrócenia postojów pociągów dalekobieżnych
na stacji Kępno na podstawie wyjaśnień przedstawio-
nych m.in. przez PKP InterCity SA przedstawiam
poniższe informacje.
Głównym zadaniem pociągów TLK (międzywoje-
wódzkich pociągów pośpiesznych) jest obsługa w moż-
liwie najkrótszym czasie jak największej liczby po-
dróżnych w długich relacjach na podstawowych cią-
gach komunikacyjnych, dlatego liczba postojów tych
pociągów jest ograniczona. Zapewnienie dostępności
tej oferty dla pasażerów z miejscowości, na których
pociągi pośpieszne nie zatrzymują się, realizowane
jest poprzez system skomunikowań z pociągami oso-
bowymi zatrzymującymi się na wszystkich stacjach
i przystankach osobowych.
Postoje pociągów TLK planowane są w zależności
od czynników kilku rodzajów, w szczególności:
— handlowo-marketingowych, takich jak: gęstość
zaludnienia na danym terenie, układ komunikacyjny
ze szczególnym uwzględnieniem układu drogowego
oraz konkurencyjnego układu publicznej komunika-
cji samochodowej,
— techniczno-eksploatacyjnych, takich jak: dłu-
gość pociągu, długość peronów, przy których pociąg
ma się zatrzymać, oraz możliwości techniczno-rucho-
we w danym okresie dla konkretnej stacji,
— ekonomicznych, takich jak: koszty zatrzyma-
nia pociągu, liczba spodziewanych pasażerów oraz
wpływy z ich biletów pod kątem przede wszystkim
pokrycia kosztów dodatkowego postoju przez przy-
chody z biletów,
— społecznych – pod kątem należytego wykony-
wania usług publicznych, jakie mają być realizowane
pociągiem pośpiesznym, tj. zapewnienia szybkiego
przewozu międzywojewódzkiego z ograniczoną liczbą
postojów.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruk-
tury z dnia 18 lipca 2005 r. w sprawie ogólnych wa-
runków prowadzenia ruchu kolejowego i sygnalizacji
(Dz. U. z 2005 r. Nr 172, poz. 1444) długość pociągu
nie powinna być dłuższa od długości peronów, przy
których pociąg zatrzymuje się zgodnie z rozkładem
jazdy pociągów.
Jeden z peronów na stacji Kępno, przy którym
miały zatrzymywać się pociągi dalekobieżne, jest
o 120 m krótszy od peronów na stacji Ostrzeszów.

Planowana długość składów tych pociągów była
większa niż długość peronu. Wobec powyższego, ma-
jąc na uwadze zapewnienie bezpieczeństwa podróż-
nym korzystającym z pociągów PKP InterCity SA,
przewoźnik podjął decyzję o niezatrzymywaniu po-
ciągów TLK na stacji Kępno.
W związku z powyższymi uwarunkowaniami
oraz z powodu krótkich peronów, przy których z uwa-
gi na obowiązujące przepisy bezpieczeństwa mogą
zatrzymywać się tylko pociągi w całości mieszczące
się przy krawędzi peronu, postoje dla pociągów TLK
na stacji Kępno nie zostały zrealizowane wraz z wej-
ściem rozkładu jazdy pociągów obowiązującego od
dnia 13 grudnia 2009 r.
Widząc jednak uzasadnienie dla wprowadzenia
dodatkowego postoju, przewoźnik podjął działania
na rzecz zatrzymywania się przedmiotowych pocią-
gów na stacji w Kępnie od dnia 1 marca 2010 r. Ze
względów proceduralnych nie wprowadzono zmian
w tym terminie i przewoźnik przewiduje, że wnio-
skowana zmiana zostanie wprowadzona wraz z ko-
lejną korektą rozkładu jazdy obowiązującą od dnia
1 czerwca 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie planowanej likwidacji części
oddziałów gospodarowania nieruchomościami
w PKP SA, w tym oddziału w Szczecinie (15133)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego (SPS-023-15133/10 z dnia 17 marca 2010 r.)
w sprawie planowanej likwidacji części oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami w PKP SA, w tym
oddziału w Szczecinie, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami oraz oddziału dwor-
ce kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i pry-
739
watyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie
Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn.
zm.) głównym celem w obszarze zarządzania nieru-
chomościami przez PKP SA jest wyposażenie spółek
Grupy PKP, powstałych na podstawie art. 14 i 15
niniejszej ustawy, w majątek niezbędny do ich funk-
cjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych nieru-
chomości głównie poprzez ich sprzedaż.
Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reor-
ganizacji oddziałów w PKP SA pozostają w gestii za-
rządu spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął
decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organi-
zacyjnej. Zmiany mają polegać na połączeniu znacz-
nej części oddziałów gospodarowania nieruchomo-
ściami. Planowane zmiany organizacyjne mają na
celu zwiększenie efektywności w zakresie zarządza-
nia nieruchomościami kolejowymi oraz ograniczenie
ponoszonych kosztów.
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale. Obecnie oddziały różnią się od siebie w po-
szczególnych obszarach nawet pięciokrotnie. Plano-
wane zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Od-
dział Gospodarowania Nieruchomościami w Szczeci-
nie zostanie połączony z oddziałem w Poznaniu (z sie-
dzibą w Poznaniu). W oddziałach, które w wyniku
reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, za-
kłada się utworzenie struktur techniczno-handlo-
wych w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami.
Współpraca z samorządem, jak również realizacja
czynności związanych z przygotowaniem nierucho-
mości do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP,
sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych do-
tyczących terenów zamkniętych oraz technicznym
utrzymaniem nieruchomości odbywać się będą na
dotychczasowych zasadach w Szczecinie. Zakłada się,
że komórki realizujące powyższe zadania powinny
ulec kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminima-
lizować ewentualne ograniczenie zatrudnienia w po-
zostałych komórkach organizacyjnych oddziału.
Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przezna-
czono środki na przekwalifikowanie pracowników
komórek organizacyjnych, w których nastąpi ogra-
niczenie zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP
SA są realizowane równolegle z wdrażaniem progra-
mu informatycznego, który w znaczący sposób po-
zwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie przed-
siębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów pracow-
ników zatrudnionych w Szczecinie do siedziby oddziału
w Poznaniu. Według zapewnień Zarządu PKP SA
w wyniku zmian organizacyjnych nie ulegną likwidacji
i pozostaną w dotychczasowych siedzibach jednostki
wykonawcze, tj. rejony administrowania i utrzymania
nieruchomości Oddziału w Szczecinie.
740
Jednocześnie zaistnieje możliwość optymalizacji
zatrudnienia oraz pozyskania pracowników o wyż-
szych kwalifikacjach na stanowiska związane bezpo-
średnio z administrowaniem nieruchomościami.
W wyniku zmian organizacyjnych zakłada się ogra-
niczenie kosztów poprzez scentralizowanie procesów
oraz łączenie komórek organizacyjnych wykonują-
cych zadania w zakresie kadrowo-płacowym, finan-
sowym oraz controlingu. Nastąpi również zmniejsze-
nie liczby stanowisk kierowniczych.
Według informacji uzyskanych od PKP SA po-
wyższe zmiany nie spowodują zwolnień grupowych.
Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącz-
nie z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych.
W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na
zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia
w najbliższych latach procesów restrukturyzacji
w obszarze nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie budowy obwodnicy miasta Jarocina
w ciągu drogi krajowej S11 (15134)
W odpowiedzi na pismo z dnia 17 marca 2010 r.,
znak SPS-023-15134/10, przy którym przekazano in-
terpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego w sprawie budowy obwodnicy Jarocina w cią-
gu drogi krajowej S11, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Przedmiotowa inwestycja nie została ujęta w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
przyjętym uchwałą Rady Ministrów w dniu 25 wrze-
śnia 2007 r. Oznacza to, że brak jest podstaw formal-
nych do realizacji ww. inwestycji przed 2012 r.
Należy jednak podkreślić, iż resort infrastruktu-
ry dostrzega konieczność poprawy stanu techniczne-
go oraz budowy i przebudowy wielu dróg krajowych
w Polsce, w tym budowy obwodnicy Jarocina. Z tego
też powodu Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad podjęła działania zmierzające do przygo-
towania budowy przedmiotowej obwodnicy.
W dniu 14 listopada 2003 r. Komisja Oceny Przed-
sięwzięć Inwestycyjnych przyjęła wariant II przebie-
gu obwodnicy Jarocina jako wariant do rekomendacji
we wniosku o decyzję o środowiskowych uwarunko-
waniach. Obwodnica planowana jest w powiecie
Środa Wielkopolska gmina Nowe Miasto nad Wartą.
Następnie będzie przebiegać na północ od miejsco-
wości Wolica Pusta. W sąsiedztwie tej miejscowości
projektowany jest wiadukt drogowy WD2 prowadzą-
cy istniejącą drogę gminną nad obwodnicą i wiadukt
WD3 będący częścią węzła Mieszków. Obwodnica
omijać będzie Mieszków od strony Radlina, dalej
między miejscowością Cielcza a linią kolejową nr 281,
następnie przekroczy rzekę Lipinkę i przebiegać bę-
dzie pomiędzy miejscowością Annopol a osiedlem
700-lecia w Jarocinie. Obwodnica zakończy się na
drodze wojewódzkiej nr 443 relacji Jarocin – Tulisz-
ków. W ramach zadania przewiduje się budowę 3-ki-
lometrowego odcinka drogi klasy GP (łącznika), któ-
ra będzie stanowić podłączenie drogi krajowej nr 12
Leszno – Jarocin i nr 15 Krotoszyn – Jarocin do dro-
gi S11.
Dla powyższej inwestycji wydana została w dniu
2 czerwca 2008 r. decyzja o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia oraz
opracowany został projekt budowlany.
Z uwagi na aktualny stan prac przygotowawczych
i wymogi formalne nie ma możliwości rozpoczęcia
prac budowlanych w bieżącym roku. Realizacja tej
inwestycji możliwa będzie dopiero po spełnieniu wy-
mogów formalnoprawnych (w tym wpisaniu jej do
programu drogowego przygotowanego dla nowej per-
spektywy finansowej) oraz zapewnieniu niezbędnych
środków finansowych. Ponadto informuję, iż zgodnie
z nowym mechanizmem finansowania wprowadzo-
nym poprzez nowelizację ustawy z dnia 27 paździer-
nika 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajo-
wym Funduszu Drogowym budowa i przebudowa
dróg ekspresowych finansowana jest ze środków Kra-
jowego Funduszu Drogowego na podstawie opraco-
wywanego co roku planu finansowego. Drugim źró-
dłem finansowania są środki pochodzące z budżetu
państwa ustalane corocznie w ustawie budżetowej.
W związku z powyższym środki rezerwowane są na
dany rok w zależności od stanu zaawansowania prac
przygotowawczych danej inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
oraz grupy posłów
w sprawie sankcji karnych wobec osób
znęcających się nad zwierzętami (15135)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Joanny Muchy oraz grupy po-
słów Parlamentarnego Zespołu Przyjaciół Zwierząt
w sprawie sankcji karnych przewidzianych w przepi-
sach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt wobec osób znęcających się nad zwierzęta-
mi, przesłaną przy piśmie pana wicemarszałka Sej-
mu RP Krzysztofa Putry z dnia 17 marca 2010 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Wybór rodzaju i rozmiaru kary, a także decyzja
co do orzeczenia nawiązki na cel związany z ochroną
zwierząt i wskazanie podmiotu, na rzecz którego jest
ona zasądzana, pozostaje w wyłącznej kompetencji
sądu rozstrzygającego w konkretnej sprawie.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania
dotyczącego możliwości przekazania sądom przez mi-
nistra sprawiedliwości sugestii Parlamentarnego Ze-
społu Przyjaciół Zwierząt, aby zwrócić uwagę na za-
sadność wymierzania sprawcom czynu z art. 35 usta-
wy o ochronie zwierząt nawiązek na rzecz Towarzy-
stwa Opieki nad Zwierzętami oraz kar ograniczenia
wolności w postaci prac społecznych na rzecz schro-
nisk dla bezdomnych zwierząt, uprzejmie informuję,
że podjęcie takich działań wykraczałoby poza zakres
uprawnień ministra sprawiedliwości, który sprawuje
jedynie zwierzchni nadzór nad działalnością admini-
stracyjną sądów. Czynności nadzorcze nie mogą za-
tem ingerować w sferę orzeczniczą.
Zauważam, że art. 178 ust. 1 ustawy zasadniczej
stanowi, że sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu
są niezawiśli i podlegają jedynie konstytucji i usta-
wom. Oznacza to, że sędziowie podejmują swoje roz-
strzygnięcia, działając w oparciu o prawo, zgodnie ze
swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem.
Oznacza to również niedopuszczalność wywierania
nacisku na sędziego w zakresie wydawanych przez
niego orzeczeń. Podkreślić przy tym należy, że orze-
czenia sądowe podlegają kontroli instancyjnej w przy-
padku złożenia przez uprawniony podmiot środka
odwoławczego w postaci apelacji od wyroku bądź za-
żalenia na postanowienie.
Jednocześnie z przepisów ustawy o ochronie zwie-
rząt wynika szczególna rola organizacji społecznych,
których statutowym celem jest ochrona zwierząt.
W myśl art. 39 tej ustawy w sprawach o przestępstwa
z art. 35 ust. 1 i 2, jeżeli nie działa pokrzywdzony,
jego prawa może wykonywać organizacja społeczna,
której statutowym celem działania jest ochrona zwie-
rząt. Organizacją spełniającą te ustawowe kryteria
741
jest niewątpliwie wskazane w interpelacji Towarzy-
stwo Opieki nad Zwierzętami. Organizacja ta może
zatem wstąpić do toczącego się postępowania w cha-
rakterze oskarżyciela posiłkowego poprzez złożenie
stosownego oświadczenia do czasu rozpoczęcia prze-
wodu sądowego i jako strona procesu, w przypadku
wydania niesatysfakcjonującego rozstrzygnięcia, for-
mułować zarzuty przeciwko takiemu orzeczeniu.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
oraz grupy posłów
w sprawie nieodpłatnego zatrudniania
skazanych przy pracach wykonywanych
na cele charytatywne (15136)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15136/10 z dnia 17 marca 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
pani poseł Joanny Muchy oraz grupy posłów w spra-
wie nieodpłatnego zatrudniania skazanych przy pra-
cach wykonywanych na cele charytatywne.
Zgodnie z art. 67 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny wykonawczy (Dz. U z 1997 r. Nr 90,
poz. 557, z późn. zm.) wykonywanie kary pozbawie-
nia wolności ma na celu wzbudzanie w skazanym
woli współdziałania w kształtowaniu jego społecznie
pożądanych postaw, poczucia odpowiedzialności i tym
samym powstrzymania się od powrotu do przestęp-
stwa. Dla osiągnięcia powyższego celu prowadzi się
zindywidualizowane oddziaływania na skazanych
w ramach określonych w ustawie systemów wykony-
wania kary, w różnych rodzajach i typach zakładów
karnych. W oddziaływaniu na skazanych uwzględnia
się przede wszystkim pracę, zwłaszcza sprzyjającą
zdobywaniu odpowiednich kwalifikacji zawodowych.
Zapis ten jednoznacznie wskazuje, iż polski system
penitencjarny traktuje pracę jako jeden z podstawo-
wych elementów prowadzonego w zakładach karnych
procesu wychowawczego.
W związku z tym w aktualnie jeszcze obowiązu-
jącej ustawie z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie
Więziennej (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761,
z późn. zm.) w art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawodawca nało-
żył na kadrę penitencjarną obowiązek organizowa-
nia miejsc pracy dla osób skazanych na karę pozba-
742
wienia wolności. Podobny przepis zawiera również
mająca wejść w życie nowa ustawa o Służbie Więzien-
nej. Zgodnie z zapisem art. 2 ust. 2 pkt 1 do podsta-
wowych zadań Służby Więziennej należy prowadze-
nie oddziaływań penitencjarnych wobec osób skaza-
nych na karę pozbawienia wolności, przede wszyst-
kim przez organizowanie pracy sprzyjającej zdoby-
waniu kwalifikacji zawodowych, nauczania, zajęć
kulturalno-oświatowych, zajęć z zakresu kultury fi-
zycznej i sportu oraz specjalistycznych oddziaływań
terapeutycznych.
Podstawowym rodzajem zatrudnienia skazanych
jest zatrudnienie odpłatne, o czym stanowi art. 123
§ 1 K.k.w., jednakże, doceniając zasadniczy walor
pracy w oddziaływaniach na skazanych, dopuszczono
również możliwość zatrudnienia nieodpłatnego.
Zgodnie z art. 123a § 2 K.k.w. dyrektor zakładu
może zezwolić skazanemu, za jego pisemną zgodą lub
na jego wniosek, na nieodpłatne zatrudnienie przy
pracach publicznych na rzecz organów administracji
publicznej oraz przy pracach na cele charytatywne.
Przepisy w kwestii zatrudnienia nieodpłatnego
skazanych zawiera także rozporządzenie ministra
sprawiedliwości z dnia 9 lutego 2004 r. w sprawie
szczegółowych zasad zatrudniania skazanych (Dz. U.
Nr 27, poz. 242), w myśl którego dyrektor zakładu
karnego kieruje skazanego do zatrudnienia nieod-
płatnego w oparciu o umowę o zatrudnienie nieod-
płatne skazanych przy pracach porządkowych na
rzecz samorządu terytorialnego, przy pracach pu-
blicznych na rzecz organów administracji publicznej
lub przy pracach na cele charytatywne (§ 13 pkt 2).
Nadmienić należy, iż początkowo zatrudnienie
nieodpłatne przy pracach publicznych na rzecz or-
ganów samorządu terytorialnego oraz organów ad-
ministracji publicznej nie cieszyło się dużym zain-
teresowaniem zarówno ze strony tych organów, jak
również ze strony samych skazanych. Podobna sy-
tuacja dotyczyła zatrudnienia na cele charytatyw-
ne. Na koniec 2001 r. prace publiczne wykonywało
tylko 560 skazanych, a prace na cele charytatywne
– zaledwie 90 skazanych.
Widząc konieczność zmiany tej sytuacji, więzien-
nictwo przystąpiło do szerokiej akcji propagującej
zatrudnianie skazanych wśród organów administra-
cji publicznej, organów samorządu terytorialnego
oraz organizacji charytatywnych. W akcji tej w znacz-
nym zakresie korzystano z lokalnych mediów. Przy-
niosło to wymierne efekty. Na koniec 2009 r. przy
pracach publicznych zatrudnionych było 1833 skaza-
nych, a 437 osób wykonywało prace na cele charyta-
tywne. Zaznaczyć należy, iż w dwóch ostatnich la-
tach, w miesiącach letnich, średnie zatrudnienie
miesięczne skazanych zatrudnionych przy pracach
publicznych znacznie przekraczało 2500 osób, a przy
pracach na cele charytatywne dochodziło do 550 osób.
Istotne znaczenie, oprócz waloru resocjalizacyjnego,
ma też szacunkowa wartość prac wykonanych przez
skazanych. Dla zobrazowania skali wykonywanych
prac posłużyć się można danymi za rok ubiegły.
W roku 2009 średnie w miesiącu zatrudnienie
skazanych przy pracach publicznych wyniosło 2474
osoby, a przy pracach wykonywanych na cele chary-
tatywne – 513 osób. Łącznie w roku ubiegłym skaza-
ni zatrudnieni przy pracach publicznych wypracowa-
li łącznie 3 012 600 roboczogodzin (251 050 roboczo-
godzin średnio w miesiącu), a przy pracach na cele
charytatywne – 683 020 roboczogodzin (56 920 robo-
czogodzin średnio w miesiącu). Szacunkowa wartość
tych prac, liczona według minimalnej stawki godzi-
nowej skazanego, wyniosła przy pracach publicznych
11 393 582 zł, a przy pracach na cele charytatywne
– 2 586 387 zł. Biorąc pod uwagę rynkową wartość
tych prac (według minimalnej stawki pracownika
„wolnościowego”), wyniosłoby to odpowiednio 22 787 164
zł i 5 172 774 zł.
Według danych na ostatni dzień sprawozdawczy,
tj. 28 lutego 2010 r., prace publiczne wykonywało
2044 skazanych, co stanowiło 8,5% zatrudnienia
ogółem i 25,5% zatrudnienia nieodpłatnego, a prace
na cele charytatywne świadczyło 415 skazanych
(5,2% zatrudnienia odpłatnego i 1,7% zatrudnienia
ogółem).
Skazani pracują przy porządkowaniu ulic i skwe-
rów miejskich, remontach szkół i miejsc użyteczno-
ści publicznej, w hospicjach, domach opieki, w za-
kładach dla przewlekle i nieuleczalnie chorych. Ta
ostatnia forma zatrudnienia jest coraz popularniej-
sza zarówno wśród skazanych, jak również wśród
instytucji charytatywnych. Pragnę również nad-
mienić, iż w ramach prac nad nowelizacją K.k.w.
Ministerstwo Sprawiedliwości zaproponowało roz-
szerzenie możliwości zatrudnienia nieodpłatnego
również na organizacje pożytku publicznego, co, jak
się wydaje, może się przyczynić do dalszego wzrostu
tego zatrudnienia.
Jak przedstawiono wyżej, resort sprawiedliwości
i więziennictwo przykłada dużą wagę do tej formy
aktywizacji zawodowej skazanych, jaką jest zatrud-
nienie skazanych w ramach prac publicznych i prac
wykonywanych na cele charytatywne.
Zgłoszona w interpelacji inicjatywa i zaoferowana
pomoc poselska, wychodząca naprzeciw dążeniom
resortu, przyczynić się może do pozyskania dodatko-
wych miejsc pracy skazanych, a Służba Więzienna
jest otwarta na wszelką współpracę i promocję oraz
każdą inicjatywę, również we współpracy z Parla-
mentarnym Zespołem Przyjaciół Zwierząt.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Musiała
w sprawie rozważenia propozycji
nowelizacji ustawy Ordynacja wyborcza
do rad gmin, rad powiatów i sejmików
województw dotyczącej umożliwienia
tworzenia mniejszych okręgów
w wyborach samorządowych do rad powiatów
(15139)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15139/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jana Musiała w sprawie rozważenia propozycji
nowelizacji ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw dotyczącej
umożliwienia tworzenia mniejszych okręgów w wy-
borach samorządowych do rad powiatów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Wskazać należy, iż sprawy wyborów nie leżą
w sferze działania administracji rządowej. Nie obej-
muje ich żaden z jej działów (vide: ustawa z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej,
t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), jak
również nie wymieniają ich akty normujące zakres
działania członków Rady Ministrów i obsługujących
ich urzędów. Podkreślenia wymaga, że sprawy zwią-
zane z wyborami do organów jednostek samorządu
terytorialnego oraz konstytucyjnych organów pań-
stwa ze względu na charakter tych regulacji stano-
wią domenę parlamentu, który wielokrotnie dokony-
wał ich oceny oraz występował ze stosownymi inicja-
tywami. Nie oznacza to jednak, iż w ramach struktur
administracji brak jest organu dysponującego sto-
sownymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja i ranga
Państwowej Komisji Wyborczej, a także zakres jej
działania oraz realizowanych zadań przesądzają
o właściwości tego organu w przedmiocie prezento-
wania ocen w zakresie prawa wyborczego.
Mając powyższe na względzie, wydaje się, iż ewen-
tualne zmiany przepisów prawnych regulujących
przedmiotową kwestię, winny zostać przeprowadzo-
ne w ramach prac parlamentarnych przede wszyst-
kim z udziałem Państwowej Komisji Wyborczej bę-
dącej stałym najwyższym organem wyborczym wła-
ściwym w sprawach przeprowadzania wyborów, a de-
cyzja w tym zakresie powinna być wynikiem konsen-
susu. Podjęcie działań zmierzających do nowelizacji
obowiązujących regulacji prawnych normujących za-
gadnienia związane z wyborami powinno poprzedzać
przeprowadzenie niezbędnych analiz w tej materii.
Potwierdzeniem takiego sposobu rozstrzygania ww.
743
zagadnień jest powołanie przez Sejm obecnej kaden-
cji Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia niektó-
rych projektów ustaw z zakresu prawa wyborczego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie zmiany zasad opodatkowania
dochodu z tytułu udziału w jednostkach
uczestnictwa funduszy inwestycyjnych (15141)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 18 marca 2010 r.
nr SPS-023-15141/10 interpelację pani poseł Bożeny
Szydłowskiej w sprawie zmian zasad opodatkowania
dochodu z tytułu udziału w jednostkach uczestnic-
twa funduszy inwestycyjnych, uprzejmie informuję.
Ad 1. i 2. Dochody z tytułu udziału w funduszach
kapitałowych i dochody ze zbycia papierów wartościo-
wych są zaliczane do tego samego źródła przychodów,
tj. do przychodów z kapitałów pieniężnych, jednakże
zróżnicowany sposób ich opodatkowania związany
jest z ich odmiennym charakterem.
Odmienność ta polega m.in. na specyficznym spo-
sobie ustalania dochodu z tytułu udziału w fundu-
szach kapitałowych, który powstaje w związku z umo-
rzeniem jednostek uczestnictwa. Wartość ta jest
ustalana przez fundusz dokonujący wyceny jego ak-
tywów poprzez ustalenie wartości aktywów netto
oraz wartości aktywów netto przypadających na jed-
nostkę uczestnictwa lub certyfikat inwestycyjny.
Taki sposób określenia wartości jednostek uczest-
nictwa w funduszu i w konsekwencji określenia in-
dywidualnego efektu dokonanej inwestycji nie daje
podstawy do stworzenia możliwości odliczenia strat.
Nie jest bowiem możliwy taki przypadek, aby wyda-
jąc dyspozycję umorzenia jednostek uczestnictwa
w tym samym funduszu, uzyskać jednocześnie do-
chód i ponieść stratę. Każdorazowe umorzenie jedno-
stek uczestnictwa nakłada na fundusz jako płatnika
obowiązek poboru podatku tylko i wyłącznie w sytu-
acji, jeżeli w wyniku tej operacji określono dochód.
Dochody z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych, stosownie do przepisu art. 30a ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) opodatkowane są 19-procentowym zry-
czałtowanym podatkiem dochodowym. Konstrukcja
744
zryczałtowanego podatku dochodowego zakłada opo-
datkowanie tych dochodów (przychodów) za pośred-
nictwem płatnika. Uzyskany dochód nie jest łączony
z innymi dochodami z tego samego źródła, a podat-
nik nie ma obowiązków informacyjnych wobec orga-
nów podatkowych.
Z tych względów „poniesienie straty” z tytułu umo-
rzenia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyj-
nym nie daje prawa do odliczenia jej od dochodów m.in.
z tytułu umorzenia innych jednostek uczestnictwa lub
uzyskanych ze zbycia papierów wartościowych. Za-
uważyć należy, iż dodatkowo w art. 30a ust. 5 powo-
łanej ustawy zawarta została regulacja prawna wprost
zakazująca pomniejszania dochodu z funduszy kapi-
tałowych (do których zalicza się również fundusze in-
westycyjne) o straty z tytułu udziału w funduszach
kapitałowych oraz inne straty z kapitałów pieniężnych
i praw majątkowych poniesione w roku podatkowym
oraz w latach poprzednich.
Natomiast z innym stanem prawnym mamy do
czynienia w przypadku odpłatnego zbycia papierów
wartościowych. Dochód lub stratę podatnik określa
samodzielnie w składanym odrębnym zeznaniu (PIT-
-38), z tym że tytuł zobowiązaniowy powstaje po-
przez zsumowanie wszystkich skutków ekonomicz-
nych zaistniałych w roku podatkowym (suma przy-
chodów i kosztów ich uzyskania) związanych ze zby-
ciem papierów wartościowych. Tak więc osobny przy-
padek uzyskania przychodu ze zbycia papierów war-
tościowych nie wywołuje skutków w postaci powsta-
nia zobowiązania podatkowego, ale dopiero suma
takich zdarzeń w roku podatkowym. Stąd też nie ma
możliwości włączenia do rozliczenia omawianego zo-
bowiązania strat poniesionych z tytułu inwestycji
kapitałowych opodatkowanych na zupełnie innych
zasadach.
Dodatkowo należy zauważyć, iż w art. 9 ust. 6
powołanej ustawy zawarty został katalog zamknięty
dochodów z kapitałów pieniężnych, w których jest
możliwe rozliczenie straty z lat ubiegłych. W przepi-
sie tym nie zostały wymienione „straty” z funduszy
kapitałowych.
Z tych względów nie mogę zgodzić się ze stwier-
dzeniem, iż w zakresie opodatkowania tych docho-
dów występuje „podatkowy chaos”. Dlatego też nie
przewiduję zmian w zakresie zasad opodatkowania
dochodów z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych poprzez wprowadzenie możliwości pomniejsza-
nia tych dochodów o straty z tytułu udziału w fun-
duszach kapitałowych oraz inne straty z kapitałów
pieniężnych i z praw majątkowych poniesione w roku
podatkowym i w latach poprzednich.
Ad 3. Równość w prawie przejawia się nie tylko
obowiązkiem takiego samego traktowania podmio-
tów posiadających określoną cechę relewantną, ale
także a contrario jej konsekwencją jest możliwość
zróżnicowania traktowania podmiotów mających
różne cechy relewantne. W omawianym przypadku
ową cechą wyróżniającą podatników jest charakter
uzyskiwanych przez nich dochodów. Stąd nie można
utożsamiać dochodów uzyskiwanych z inwestycji
w fundusze kapitałowe z inwestycjami dokonywany-
mi bezpośrednio na giełdzie, gdzie występuje większe
ryzyko, większe zaangażowanie pracy i inna często-
tliwość procesów decyzyjnych. Tak więc zróżnicowa-
nie zasad opodatkowania dochodów uzyskiwanych
z tych odmiennych inwestycji kapitałowych jest uza-
sadnione i w mojej ocenie nie stoi w sprzeczności
z konstytucyjną zasadą równości w prawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie zaniechania działań zmierzających
do likwidacji Izby Celnej w Kielcach (15142)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 marca br., znak: SPS-023-15142/10,
przy którym przekazana została interpelacja pana
posła Henryka Milcarza w sprawie likwidacji Izby
Celnej w Kielcach, uprzejmie informuję, iż w dniu 19
marca br. minister finansów, przy piśmie znak: SC5/
0602/21/2010/2369, przesłał na ręce pana posła Hen-
ryka Milcarza materiał „Struktura organizacyjna
Służby Celnej 2010 – projektowane zmiany”. Przed-
miotowy materiał został opracowany w oparciu
o przeprowadzoną w Ministerstwie Finansów anali-
zę w zakresie obciążenia pracą, optymalnego zago-
spodarowania kadr oraz posiadanej infrastruktury
przez jednostki organizacyjne Służby Celnej. Mate-
riał uwzględnia przesłanki i kryteria, które stały się
podstawą do podjętych działań mających na celu
zmiany w zakresie struktury organizacyjnej izb cel-
nych oraz opis projektowanych zmian wraz z ich uza-
sadnieniem.
Priorytetem działania Służby Celnej jest jak naj-
lepsza obsługa przedsiębiorców, zapewnienie najbar-
dziej skutecznego poboru należności celnych i podat-
kowych, ochrona granicy zewnętrznej Unii Europej-
skiej oraz zwalczanie przestępczości w obszarze cła,
akcyzy i gier hazardowych. Mając powyższe na uwa-
dze, należy dokonywać racjonalizacji struktury orga-
nizacyjnej na poziomie zarządczym (izby celne), przy
jak najpełniejszym zabezpieczeniu potrzeb kadro-
wych na poziomie wykonawczym (urzędy celne), re-
alizując tym samym ideę przesunięcia kadr funkcjo-
nariuszy celnych zza biurek w administracji do kon-
troli i obsługi przedsiębiorców.

Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii,
jak to ujął pan poseł „próby umniejszenia roli prowa-
dzącej do zakusów na istnienie woj. świętokrzyskie-
go”, pragnę podkreślić, że zmiany w strukturze or-
ganizacyjnej obejmą tylko poziom izby celnej i nie
będą dotyczyć Urzędu Celnego w Kielcach ani jedno-
stek jemu podległych, tj. Oddziału Celnego w Kiel-
cach, Starachowicach i Sandomierzu, realizujących
zadania związane z bezpośrednią obsługą zgłoszeń
celnych, deklaracji podatkowych, poborem należno-
ści celnych i podatkowych (podatek akcyzowy, poda-
tek VAT z tytułu importu towarów, podatek od gier),
oraz komórki zwalczania przestępczości. Zmianie
ulegnie jedynie siedziba Urzędu Celnego w Kielcach,
który zostanie przeniesiony do dotychczasowej sie-
dziby Izby Celnej w Kielcach. Zapewnienie płynnej
obsługi celnej podmiotów dokonujących wymiany to-
warowej z zagranicą nie jest jednoznaczne z istnie-
niem w pobliżu organu celnego II instancji. Niemniej
jednak zaplanowana zmiana przewiduje pozostawie-
nie w Kielcach komórki orzecznictwa II instancji.
W związku powyższym nie może być mowy o obniże-
niu prestiżu regionu i doprowadzenia do jego margi-
nalizacji. Funkcjonowanie organów Służby Celnej
determinowane jest zadaniami, istniejącymi warun-
kami rynkowymi oraz potrzebą zapewnienia płynnej
obsługi przedsiębiorców. Struktura organizacyjna
Służby Celnej jest strukturą elastyczną, z uwagi na
powyższe w jej zakresie wciąż dokonywane są zmia-
ny. Dlatego też podział terytorialny kraju nie jest
i nie może być jedynym wyznacznikiem przy tworze-
niu struktury organizacyjnej Służby Celnej. Należy
przy tym podkreślić, iż proces przekształceń struk-
turalnych oparty jest na analizie wszystkich aspek-
tów gospodarczych, społecznych i technicznych zwią-
zanych z działalnością danej placówki celnej i zmie-
rza do wprowadzenia rozwiązań pozwalających na
właściwe wykonywanie zadań Służby Celnej.
Przekazując powyższe informacje, zapewniam
Pana Marszałka, że płynna obsługa obrotu towaro-
wego z zagranicą, polepszenie jej jakości oraz odpo-
wiedni poziom realizacji innych zadań Służby Celnej
są troską organów Służby Celnej i w tym kierunku
zmierzają podejmowane działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
745
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmian w systemie
kształcenia zawodowego (15144)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-023-15144/10)
w sprawie obecnego systemu kształcenia zawodowe-
go, uprzejmie wyjaśniam.
Głównymi przesłankami modernizacji kształce-
nia zawodowego w Polsce są m.in. globalizacja, mo-
bilność geograficzna i zawodowa, przekształcenia
w gospodarce, nowoczesne techniki i technologie
oraz zmiany w organizacji pracy wynikające częścio-
wo ze zmian technologicznych i wzrostu oczekiwań
pracodawców w zakresie poziomu umiejętności pra-
cowników. Zaproponowane organizacyjne i meryto-
ryczne zmiany w systemie kształcenia zawodowego
wynikają z potrzeb polskiej gospodarki i rynku pracy
oraz strategii rozwoju kraju i regionów, a także na-
szych zobowiązań jako państwa członkowskiego Unii
Europejskiej. Zobowiązania te odnoszą się zwłaszcza
do odnowionej strategii lizbońskiej oraz powiązanych
z nią inicjatyw i dokumentów: Strategii uczenia się
przez całe życie, europejskich i krajowych ram kwa-
lifikacji, europejskiego systemu transferu osiągnięć
w kształceniu i szkoleniu zawodowym (ECVET), eu-
ropejskich ram odniesienia na rzecz zapewnienia ja-
kości w kształceniu i szkoleniu zawodowym (EQARF),
suplementu EUROPASS oraz walidacji pozaformal-
nego i nieformalnego uczenia się.
Przygotowanie profesjonalnych kadr dla zmienia-
jącego się rynku pracy to zasadniczy cel planowanej
modernizacji systemu kształcenia zawodowego. Aby
to osiągnąć, niezbędne są takie zmiany organizacyj-
no-programowe, które w niedługiej perspektywie
czasowej doprowadzą do uelastycznienia oferty kie-
runków kształcenia oraz poprawy jakości kształcenia
w polskich szkołach zawodowych przy ścisłej współ-
pracy z otoczeniem gospodarczym szkoły, w szczegól-
ności z pracodawcami i dostawcami technologii.
Podstawową cechą współczesnego rynku pracy
w Polsce jest to, iż wymaga on od młodych ludzi
wkraczających w życie zawodowe coraz wyższych,
a zarazem zmieniających się kwalifikacji. Nie zawsze
potrafią oni sprostać temu wyzwaniu, co zmniejsza
ich szanse na zatrudnienie. Z badań prowadzonych
na potrzeby pracodawców wynika, że powodzenie na
rynku pracy nie zależy głównie od posiadania kwa-
lifikacji ściśle zawodowych, ale w dużym stopniu od
dodatkowych umiejętności. Rynek pracy oczekuje od
systemu szkolnictwa dostarczania pracodawcom mło-
dych ludzi łatwo poddających się szkoleniu, o szer-
szych raczej niż węższych zakresach umiejętności,
które nie zestarzeją się wraz ze zmianami technolo-
746
gicznymi czy zmianami struktury przemysłowej. Lu-
dzie ci powinni posiadać zdolność do samodzielnej
pracy, do formułowania ocen krytycznych, do rozwią-
zywania konfliktów, powinni być przygotowani do
pracy zespołowej. To co spełnia oczekiwania praco-
dawców, to połączenie odpowiedniego wykształcenia,
doświadczenia (praktyki), szczegółowych umiejętno-
ści zawodowych, kompetencji ogólnych i oczekiwa-
nych cech osobowościowych.
Osiągnięcie takich rezultatów byłoby niemożliwe
bez dokonanej już reformy programowej w kształce-
niu ogólnym, której celem jest podwyższanie efektów
kształcenia i rozwijanie kompetencji kluczowych
przez przesunięcie dzisiejszego nacisku z deklara-
tywnego określania treści, które w szkole powinny
być nauczane, na ścisłe zdefiniowanie standardów
wiedzy i umiejętności, które będą wymagane na ko-
niec każdego etapu edukacji.
Modernizacja sytemu kształcenia zawodowego
jest ściśle skorelowana z kształceniem ogólnym, co
jest szczególnie istotne w odniesieniu do zasadniczej
szkoły zawodowej, gdyż właśnie absolwenci tego typu
szkoły najbardziej potrzebują umiejętności ogólnych,
które umożliwią im znalezienie satysfakcjonującego
ich miejsca na rynku pracy, a także doskonalenie
i zdobywanie nowych kwalifikacji. Integracja obu to-
rów kształcenia – zawodowego i ogólnego – umożliwi
i usprawni rzetelne, praktyczne przygotowanie uczniów
do radzenia sobie w szybko zmieniającym się społe-
czeństwie i gospodarce. Realizacja godzin zawodowe-
go kształcenia teoretycznego uzależniona będzie od
przyjętego przez szkołę sposobu integracji tych go-
dzin z kształceniem ogólnym oraz od zawodu, w któ-
rym kształcenie jest prowadzone. Korelacja treści
kształcenia ogólnego i zawodowego spowoduje, że dy-
rektor szkoły będzie mógł przeznaczyć więcej czasu
na kształcenie praktyczne. Ogólna liczba godzin na
kształcenie praktyczne w szkolnych planach naucza-
nia w zasadniczej szkole zawodowej pozostanie na
dotychczasowych zasadach, natomiast w technikum
nie będzie mogła być niższa niż 50% z ogólnej liczby
godzin przeznaczonych na kształcenie zawodowe.
Konstrukcja szkolnych planów nauczania będzie mu-
siała spełniać wymogi elastyczności i korelacji przed-
miotów ogólnych z zawodowymi.
Przy zmieniających się dynamicznie zadaniach
zawodowych zmieniają się również wymagania wo-
bec pracobiorców w zakresie oczekiwanych kwalifi-
kacji. Obserwuje się ewolucję zawodów i kwalifikacji
funkcjonujących w gospodarce, ich powstawanie oraz
zanikanie, co sprawia, że należy poszukiwać efek-
tywniejszych sposobów dostosowania zawodowej
oferty edukacyjnej do potrzeb rynku pracy.
W ramach modernizacji kształcenia zawodowego
zostaną wyodrębnione kwalifikacje w zawodzie moż-
liwe do nabycia w formach szkolnych i pozaszkolnych,
których potwierdzanie będzie możliwe w systemie
egzaminów zewnętrznych. Modyfikacja klasyfikacji
zawodów szkolnych będzie polegała na grupowaniu
i integrowaniu zawodów (redukcji liczby zawodów).
W zawodach tych zostaną następnie wyodrębnione
i nazwane kwalifikacje, które będą potwierdzane
w ramach egzaminów zewnętrznych. Kwalifikacje te
zostaną opisane w nowych podstawach programo-
wych kształcenia w zawodach jako zasób: wiadomo-
ści, umiejętności i postaw. Podział zawodu szkolnego
na kwalifikacje zawodowe będzie zgodny z klasyfika-
cją zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy.
Na podstawie analizy zadań zawodowych oraz po do-
konaniu ich grupowania zostaną wyodrębnione kwa-
lifikacje zawodowe.
Zakres wiadomości, umiejętności oraz postaw,
w które szkoła zawodowa powinna wyposażyć swoich
uczniów, określą dwa podstawowe dokumenty: pod-
stawa programowa kształcenia ogólnego oraz podsta-
wa programowa kształcenia w zawodzie. Zadaniem
szkoły będzie zharmonizowanie realizacji zadań opi-
sanych w obu dokumentach. Podstawa programowa
kształcenia w zawodzie sformułowana zostanie w ję-
zyku efektów kształcenia. Wyodrębnione zostaną
w niej dwa rodzaje wymagań: wymagania ogólne
– opisujące najważniejsze zadania zawodowe, które
powinien umieć zrealizować absolwent szkoły, wska-
zujące zarazem na postawy, których kształtowanie
jest szczególnie istotne dla danego zawodu, oraz wy-
magania szczegółowe – określające m.in. wiadomości
i umiejętności właściwe dla opisywanego zawodu
oraz dla wyodrębnionych kwalifikacji.
Nowa konstrukcja podstawy programowej kształ-
cenia w zawodzie sprzyjać będzie opracowywaniu
w szkole programów nauczania dla poszczególnych
zawodów. Mogą one przybierać układ treści zarówno
o strukturze przedmiotowej, jak i modułowej. To
w jaki sposób szkoły przełożą podstawę programową
kształcenia w zawodzie na realizowany program na-
uczania, zależeć będzie od ich innowacyjności, lokal-
nych potrzeb oraz zaangażowania pracodawców
w proces kształcenia.
Uelastycznieniu kierunków kształcenia zawodo-
wego i lepszemu ich dostosowaniu do potrzeb lokal-
nych i regionalnych rynków pracy służyć będzie, pro-
ponowane w ramach przygotowywanej modernizacji
kształcenia zawodowego, przyspieszenie ścieżki wpro-
wadzania nowych zawodów do klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego i umożliwienie organiza-
cjom pracodawców reprezentatywnych, w rozumie-
niu ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu
społecznego, występowania bezpośrednio do ministra
właściwego do spraw oświaty z wnioskiem o wprowa-
dzenie nowego zawodu do klasyfikacji zawodów szkol-
nictwa zawodowego.
Projektowana modernizacja kształcenia zawodo-
wego obejmie także system egzaminów potwierdza-
jących kwalifikacje w zawodzie. Wprowadzane zmia-
ny będą polegać głównie na możliwości oddzielnego
potwierdzania przez ucznia w procesie kształcenia
każdej wyodrębnionej z zawodu kwalifikacji i uzyska-
nia przez niego dokumentu potwierdzającego okre-
śloną kwalifikację. Po potwierdzeniu wszystkich wy-

odrębnionych kwalifikacji w zawodzie absolwent szko-
ły uzyska dyplom oraz suplement do dyplomu. W ra-
mach realizowanych przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej i Centralną Komisję Egzaminacyjną pro-
jektów systemowych z Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” podjęte będą działania mające na celu
włączenie pracodawców do systemu egzaminów po-
twierdzających kwalifikacje w zawodzie poprzez
otwieranie ośrodków egzaminacyjnych w przedsię-
biorstwach i zakładach pracy oraz udział pracodaw-
ców, w tym przedstawicieli rzemiosła, w egzaminach
jako egzaminatorów. W tworzeniu ośrodków potwier-
dzających kwalifikacje zawodowe powinny aktywnie
uczestniczyć stowarzyszenia zawodowe, samorządy
gospodarcze, organizacje pracodawców, w tym rów-
nież rzemiosło. Trwają też prace nad stworzeniem
mechanizmów zachęcających pracodawców do współ-
pracy ze szkołami prowadzącymi kształcenie zawo-
dowe w zakresie praktycznej nauki zawodu i doposa-
żenia szkół w nowoczesny sprzęt i materiały.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk. Dlatego
minister edukacji narodowej powołał w czerwcu 2008 r.
Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia
zawodowego, w skład którego weszli przedstawiciele
ministrów właściwych zawodom, jak również orga-
nizacji pracodawców i organizacji branżowych, a tak-
że przedstawiciele związków zawodowych oraz śro-
dowisk samorządowych, oświatowych i naukowych.
W pracach zespołu aktywnie uczestniczyli przedsta-
wiciele Związku Rzemiosła Polskiego.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym przygo-
towany w oparciu o wypracowane przez zespół opi-
niodawczo-doradczy założenia został poddany kon-
sultacjom społecznym, m.in. podczas regionalnych
konferencji trwających od stycznia do kwietnia br.
Konferencje te staną się forum, na którym wszyscy
zainteresowani poprawą jakości kształcenia zawodo-
wego będą mogli przedstawić swoje opinie w stosun-
ku do projektowanych zmian.
Materiały dotyczące modernizacji kształcenia za-
wodowego znajdują się na stronach internetowych
MEN pod adresem www.men.gov.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
747
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie nieścisłości obowiązujących
przepisów dotyczących korzystania
z dopłat unijnych ze środków funduszu
„Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej” przy produkcji przetworów
rolniczych w świetle przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej (15145)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek przesłaną
przy piśmie z dnia 18.03.2010 r., znak: SPS-023-
-15145/10, w sprawie nieścisłości obowiązujących prze-
pisów dotyczących działania: Różnicowanie w kie-
runku działalności nierolniczej, objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 przy
produkcji przetworów rolniczych w świetle przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej,
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 3 ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn.
zm.) przepisów przedmiotowej ustawy nie stosuje się
do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie
upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrod-
nictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlą-
dowego, a także wynajmowania przez rolników po-
koi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia
w gospodarstwach rolnych innych usług związanych
z pobytem turystów.
Tym samym prowadzenie działalności rolniczej
nie podlega zgłoszeniu w ewidencji działalności go-
spodarczej. Nie oznacza to jednak, że wszelka dzia-
łalność wytwórcza wykonywana przez rolników
w gospodarstwie rolnym nie ma charakteru działal-
ności gospodarczej. Jeżeli bowiem działalność ta ma
zakres szerszy niż uprawy rolne, chów i hodowla
zwierząt sklasyfikowane w sekcji A, dział 01 Polskiej
Klasyfikacji Działalności (PKD) oraz sprzedaż pro-
duktów rolnych otrzymanych w wyniku tej działal-
ności, np. polegający na przetwarzaniu produktów
rolnictwa, jest to już działalność wytwórcza gospo-
darcza sklasyfikowana w sekcji C, dział 10: Produk-
cja artykułów spożywczych PKD.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasy-
fikacji Działalności (PKD) (Dz. U Nr 251, poz. 1885
oraz z 2009 r. Nr 59, poz. 498) poprzez działalność
wytwórczą zaklasyfikowaną do sekcji C: Przetwór-
stwo przemysłowe rozumie się fizyczne lub chemicz-
ne przetwarzanie surowców, materiałów lub półpro-
748
duktów, będących wynikiem m.in. działalności rol-
nej, w nowe wyroby, w tym wyroby będące artyku-
łami spożywczymi, których produkcja sklasyfiko-
wana jest w dziale 10 tej sekcji. Jednostki wytwórcze
klasyfikowane w ramach tej sekcji mogą również
wytwarzać wyroby z materiału własnego. Należy
także zaznaczyć, że sery i twarogi w Polskiej Kla-
syfikacji Wyrobów i Usług – rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie
Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU)
(Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.) – zakwalifi-
kowane zostały odpowiednio do sekcji C: Produkty
przemysłowe (symbol PKWiU – 10.51.4). Sekcja ta
obejmuje bowiem m.in. artykuły spożywcze sklasy-
fikowane w dziale 10, a nie sekcja A: Produkty rol-
nictwa, leśnictwa, łowiectwa i rybactwa oraz usług
wspomagających.
Zupełnie inną kwestię stanowią regulacje w za-
kresie bezpieczeństwa żywności, ponieważ prowa-
dzona przez rolników działalność polegająca na pro-
dukcji i sprzedaży przetworzonej żywności konsu-
mentom końcowym podlega obowiązkowi rejestracji,
o którym mowa w prawie wspólnotowym (art. 6
ust. 2 rozporządzenia (WE) Nr 852/2004), lub za-
twierdzania przez właściwe organy, którymi w przy-
padku żywności pochodzenia zwierzęcego (np. pro-
dukcja serów czy wędlin) są powiatowi lekarze wete-
rynarii, a w przypadku żywności pochodzenia nie-
zwierzęcego (np. produkcja dżemów, pieczywa czy
kompotów) – państwowi powiatowi inspektorzy sa-
nitarni. Wyżej wymieniony obowiązek jest obowiąz-
kiem podstawowym i funkcjonuje niezależnie od kwe-
stii związanych z prowadzeniem jakiejkolwiek formy
działalności gospodarczej czy też opodatkowania po-
datkiem dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym prowadzenie działalno-
ści wytwórczej przez rolnika polegającej na przetwa-
rzaniu produktów pierwotnych pochodzących z dzia-
łalności rolnej w produkty spożywcze i sprzedaż tych
produktów na rynku, jeżeli jest to zarobkowa dzia-
łalność wytwórcza prowadzona w sposób zorganizo-
wany i ciągły oraz nie ma charakteru sporadycznego,
podlega rejestracji w sposób określony w ww. ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej.
Odnosząc się do zasygnalizowanych przez panią
poseł nieścisłości przepisów wykonawczych dla dzia-
łania: Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013, uprzejmie informuję, że
przyjęte w przedmiotowym działaniu rozwiązania
wynikają z obowiązujących przepisów, w tym z ww.
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Z tego
względu działalność wspierana w ramach przedmio-
towego działania, polegająca na wynajmowaniu przez
rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świad-
czeniu w gospodarstwach rolnych usług związanych
z pobytem turystów (tzw. działalność agroturystycz-
na), jako wyłączona z ustawy o swobodzie działalno-
ści gospodarczej nie wymaga zarejestrowania. Nato-
miast w przypadku pozostałych działalności pozarol-
niczych istnieje wymóg uzyskania wpisu do ewidencji
działalności gospodarczej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że obecnie
w Senacie RP trwają prace nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (druk senacki nr 747) mające na celu objecie
producentów rolnych podejmujących działalność o cha-
rakterze ubocznym parasolem regulacji dotyczących
rolników, szczególnie gdy chodzi o działalność dodat-
kową, podejmowaną przez nich w ograniczonym je-
dynie zakresie.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż resortem wła-
ściwym w kwestii wprowadzenia ewentualnych
zmian w ustawie o swobodzie działalności gospodar-
czej jest Ministerstwo Gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie konieczności zapewnienia środków
finansowych na konserwację obrazu
Jana Matejki „Bitwa pod Grunwaldem” (15147)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-15147/10) pana Dariusza Bąka,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
konieczności zapewnienia środków finansowych na
konserwację obrazu Jana Matejki „Bitwa pod Grun-
waldem”, uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniż-
szymi informacjami.
W związku z alarmującymi doniesieniami na te-
mat stanu dzieła Jana Matejki i konieczności jak naj-
szybszego podjęcia kompleksowych prac renowacyj-
nych minister kultury i dziedzictwa narodowego za-
deklarował pokrycie kosztów zarówno robót konser-
watorskich, jak i poprzedzających je badań specjali-
stycznych. W dniu 17 marca br. do Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego wpłynął wniosek
Muzeum Narodowego w Warszawie o sfinansowanie
prac związanych z planowaną konserwacją obrazu.
Po zweryfikowaniu kosztów przedstawionych we wnio-
sku minister kultury i dziedzictwa narodowego po-
dejmie decyzję o przekazaniu odpowiedniej kwoty
umożliwiającej rozpoczęcie działań na rzecz ratowa-
nia tej wyjątkowej pamiątki narodowej.

Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że coroczna dota-
cja podmiotowa dla instytucji muzealnych, dla któ-
rych organizatorem jest minister kultury i dziedzic-
twa narodowego, nie obejmuje kosztów działalności
merytorycznej danej instytucji, która w przypadku
wystąpienia konieczności sfinansowania określonego
przedsięwzięcia każdorazowo zwraca się do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego o dotację celową,
na przykład na renowację dzieła sztuki lub organiza-
cję wystawy.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie jakości nadzoru
ministra środowiska nad Państwowym
Gospodarstwem Leśnym Lasy Państwowe
(15148)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do inter-
pelacji posła Dariusz Bąka z dnia 18 marca 2010 r.
w sprawie jakości nadzoru ministra środowiska nad
Państwowym Gospodarstwem Leśnym Lasy Pań-
stwowe w związku ze sprawą zwolnienia z pracy
w trybie art. 52 Kodeksu pracy pana P. T., pracowni-
ka Wydziału Ochrony Lasu Regionalnej Dyrekcji La-
sów Państwowych we Wrocławiu, który równocze-
śnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zakłado-
wej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność” (zn.
spr. SPS-023-15148/10), wyjaśniam, że z informacji
przedstawionych przez dyrektora generalnego Lasów
Państwowych wynika, iż pan P. T. skorzystał z prawa
wniesienia odwołania do sądu pracy, który rozstrzy-
gnie o zasadności odwołania.
Niezależnie od rozstrzygnięcia postępowanie
dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwo-
wych we Wrocławiu powinno być poddane wnikli-
wej analizie przez dyrektora generalnego Lasów
Państwowych, o co zwróciłem się w piśmie z dnia
9 kwietnia 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
749
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie sprzedaży Lubelskiego Węgla
Bogdanka SA (15149)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną interpelację posłów Małgorzaty Sadur-
skiej oraz Wojciecha Żukowskiego w sprawie planów
prywatyzacji Lubelskiego Węgla Bogdanka SA (pi-
smo z dnia 18 marca 2009 r. nr SPS-023-15149/10)
uprzejmie informuję, iż:
1. Zakładany tryb i czas prywatyzacji spółek
Skarbu Państwa jest zawarty w „Planie prywatyzacji
na lata 2008–2011” i jego kolejnych aktualizacjach.
Proces prywatyzacji spółek Skarbu Państwa, aczkol-
wiek stanowi istotne źródło dochodów budżetowych
w kolejnych latach, jest procesem długofalowym, od-
bywającym się niezależnie od aktualnych problemów
budżetowych. Dokończenie prywatyzacji Lubelskiego
Węgla Bogdanka SA (dalej Bogdanka) przewidziano
w roku 2010. Tak więc sprzedaż pakietu akcji stano-
wiła realizację założonego planu.
2. W sierpniu 2009 r. Rada Ministrów zmieniła
zapisy „Strategii działalności górnictwa węgla ka-
miennego w Polsce w latach 2007–2015”, umożliwia-
jąc sprzedaż przez Skarb Państwa większościowego
pakietu akcji Bogdanki.
Zbycie akcji, zgodnie z zapisami pkt 5.2 „Strategii
działalności górnictwa węgla kamiennego w Polsce
w latach 2007–2015”, poprzedzono dwiema rundami
dialogu ze stroną społeczną – przedstawicielami
związków zawodowych funkcjonujących w spółce.
Uwzględniając wariant postulowany przez zarząd
spółki i przedstawicieli strony społecznej, MSP skie-
rowało ofertę do inwestorów finansowych (odrzucono
opcję zakupu akcji spółki przez inwestora branżowe-
go). Strona społeczna poparła plany MSP dotyczące
skierowania oferty do przewidywalnych, długotermi-
nowych inwestorów, pełniących bardzo ważną rolę
w polskiej gospodarce – otwartych funduszy emery-
talnych. Pieniądze gromadzone w OFE stanowić
będą w przyszłości podstawowe źródło wypłaty eme-
rytur. Tym samym udział OFE de facto jest udziałem
milionów Polaków w prywatyzacji Bogdanki.
Kwestia prywatyzacji Bogdanki była omawiana
również podczas posiedzenia Zespołu Trójstronnego
ds. Bezpieczeństwa Socjalnego Górników
3. Jak wspomniano w pkt 1, zgodnie z aktualnym
„Planem prywatyzacji na lata 2008–2011” („Kluczo-
we spółki do prywatyzacji w latach 2009–2010. Ak-
tualizacja”Planu prywatyzacji na lata 2008–2011«”)
dokończenie prywatyzacji Bogdanki przewidziano
w roku 2010. Założeniem procesu prywatyzacji jest
całkowite wyjście Skarbu Państwa ze spółki.
750
4. Wspomniane w pkt 2 negocjacje ze stroną spo-
łeczną (przedstawicielami związków zawodowych
funkcjonujących w spółce) odbyły się w dniach 17 lu-
tego i 4 marca 2010 r. Posiedzenie Zespołu Trójstron-
nego ds. Bezpieczeństwa Socjalnego Górników, na
którym omawiano problematykę prywatyzacji Bog-
danki, miało miejsce w dniu 8 października 2009 r.
5. Zgodnie z podstawowymi zasadami wyceny,
poziomu przychodów spółki nie utożsamia się z war-
tością spółki. Najbardziej adekwatną miarą jest
cena wyznaczona przez rynek regulowany. Powyż-
sza cena została ustalona w ramach budowania
księgi popytu przez znane na rynku, renomowane
instytucje finansowe, tak więc w ocenie MSP stano-
wiła ona realne odzwierciedlenie rynkowej wartości
pakietu akcji spółki.
6. Odpowiedź na powyższe pytanie zawarta jest
w pkt 5.
7. Biorąc pod uwagę model funkcjonowania otwar-
tych funduszy emerytalnych, które zobowiązane są do
długoterminowego inwestowania w celu zabezpiecze-
nia wypłat emerytur, w ocenie MSP trudno na pol-
skim rynku odnaleźć bardziej przewidywalnego inwe-
stora niż OFE. Z założenia otwarte fundusze emery-
talne angażują się w spółki o stabilnej stopie zwrotu,
do jakich należy Bogdanka, tak więc przedstawiony
scenariusz wydaje się mało prawdopodobny.
8. Odpowiedź na powyższe pytanie częściowo za-
warta jest w pkt 2. Zmiana polegała na wyłączeniu
w odniesieniu do Bogdanki ppkt 1 i 2 pkt 5.2 „Stra-
tegii działalności górnictwa węgla kamiennego
w Polsce w latach 2007–2015”.
Jednocześnie, w związku z podniesionym przez
państwa wątkiem debiutu giełdowego spółki w czerw-
cu 2009 r., uprzejmie informuję, iż ze względu na
fakt, że emisja akcji związana była z podwyższeniem
kapitału zakładowego, całość pozyskanego kapitału
pozostała w spółce (a nie stanowiła, tak jak państwo
napisaliście, dochodu Skarbu Państwa).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie reklamy matematyki (15150)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego (SPS-023-15150/10)
w sprawie reklamy matematyki, uprzejmie wyjaśniam,
że od roku 2010 wszyscy maturzyści obowiązkowo
będą zdawać matematykę. Stanowi to nowe, ważne
zadanie w systemie egzaminów zewnętrznych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie prowadzi
badań, które pozwoliłyby oszacować koszt rocznej
nauki matematyki jednego maturzysty. Dyrektorzy
szkół, przygotowując organizację pracy szkoły na
dany rok szkolny, mają możliwość przeznaczenia do-
datkowych godzin na realizację zajęć edukacyjnych,
w tym również matematyki, w ramach godzin prze-
znaczonych w ramowych planach nauczania do dys-
pozycji dyrektora szkoły. Ponadto szkoły, jak i organy
prowadzące szkoły, mogą aplikować o dodatkowe
środki finansowe w ramach priorytetu 9: Rozwój wy-
kształcenia i kompetencji w regionach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Działanie 9.1. tego
priorytetu daje możliwość opracowania programów
rozwojowych szkół nakierowanych na podniesienie
jakości oferty edukacyjnej kształcenia w formach
szkolnych w kompetencjach kluczowych, ze szczegól-
nym uwzględnieniem m.in. nauk przyrodniczo-ma-
tematycznych.
W ramach przygotowania uczniów i nauczycieli
do obowiązkowego egzaminu maturalnego z mate-
matyki odpowiednio wcześniej została przygotowa-
na dla matematyki nowa podstawa programowa
i nowy opis wymagań egzaminacyjnych. W sierpniu
2007 r. przygotowano „Informator o egzaminie ma-
turalnym od 2010 r. – matematyka”, w którym Cen-
tralna Komisja Egzaminacyjna informuje nauczy-
cieli i uczniów o nowych standardach wymagań
egzaminacyjnych dotyczących egzaminu matural-
nego z matematyki od 2010 r. Opis standardów zo-
stał uzupełniony 80 przykładowymi zadaniami.
W sierpniu 2008 r. do informatora dołączono dwa
przykładowe arkusze maturalne, ok. 100 zadań ćwi-
czeniowych oraz informację o holistycznym schema-
cie oceniania zadań otwartych.
Ponadto we współpracy ze Stowarzyszeniem Na-
uczycieli Matematyki prowadzony jest cykl konferen-
cji dotyczących prezentacji stanu prac nad obowiąz-
kową maturą z matematyki. Głównym celem konfe-
rencji jest przygotowanie doradców metodycznych do
spotkań z nauczycielami na temat obowiązkowej ma-
tury z matematyki.
Centralna Komisja Egzaminacyjna realizuje w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, dzia-
łanie 3.2: Rozwój systemu egzaminów zewnętrznych
– projekt „Pilotaż egzaminów maturalnych i ekster-
nistycznych”. W ramach tego projektu do oceny za-
dań otwartych, w których będzie stosowany holi-
styczny schemat oceniania szkolone są grupy nauczy-
cieli egzaminatorów. Przygotowano dla potrzeb tych
szkoleń komplet materiałów szkoleniowych.
Matematyczna kampania telewizyjna to koszt
18 870 072, z czego 10 056 219 zł przeznaczono na
zakup czasu antenowego, a pozostała kwota pokrywa

koszty przygotowania i produkcji materiałów progra-
mowych. Kampania jest w 85% współfinansowana ze
środków Europejskiego Funduszu Społecznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie likwidacji zakładów budżetowych
funkcjonujących w oświacie (15151)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Małgo-
rzaty Sadurskiej oraz pana posła Wojciecha Żukow-
skiego (SPS-023-15151/10) w sprawie likwidacji za-
kładów budżetowych funkcjonujących w oświacie,
przedstawiam następujące informacje.
Intencją ustawodawcy, wyrażoną w przepisach
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241 i Nr 219, poz. 1706), podejmującego decyzję
o wykreśleniu z sektora finansów publicznych formy
organizacyjno-prawnej, jaką jest zakład budżetowy
działający w sferze oświaty, było przede wszystkim
przekształcenie podmiotów wykonujących ważne ze
względów społecznych zadania w jednostki organiza-
cyjne działające w innych ramach prawnych. W przy-
padku przedszkoli publicznych jako wyłączną formę
organizacyjno-prawną wskazano jednostkę budżeto-
wą (art. 79 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o syste-
mie oświaty).
Wprowadzone na mocy ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240 i z 2010 r. Nr 28, poz. 146) zmiany w zakresie
systemu jednostek sektora finansów publicznych
miały m.in. na celu przekształcenie dotychczasowych
przedszkoli, działających jako zakłady budżetowe,
w prowadzące taką samą – pod względem meryto-
rycznym – działalność oświatową jednostki budżeto-
we. Nadmienić należy, iż proces przekształcania za-
kładów budżetowych w inne formy był przewidziany
także pod rządami starej ustawy o finansach publicz-
nych z 2005 r. W wydanym na jej podstawie rozpo-
rządzeniu ministra finansów z dnia 29 czerwca 2006 r.
w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżeto-
wych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomoc-
niczych (...) wskazano, iż likwidacja zakładu budże-
towego w celu jego przekształcenia w inną formę
751
polega na zamknięciu rachunku bankowego i ksiąg
rachunkowych oraz sporządzeniu bilansu (§ 69).
Przepisy tego aktu pozostają nadal w mocy i winny
mieć zastosowanie obecnie w przypadku przedszkoli
publicznych.
Pytania przedstawicieli samorządu terytorialne-
go dotyczące zmiany formy organizacyjno-prawnej
przedszkoli działających w formie zakładów budże-
towych dotyczą przede wszystkim obawy o koniecz-
ność poddania się rygorom art. 59 ustawy o systemie
oświaty. Likwidacja zakładu budżetowego, w której
to formie funkcjonuje przedszkole publiczne, nie
może być utożsamiane z likwidacją, o której mowa
w art. 59 ustawy o systemie oświaty. Likwidacja
przewidziana w ustawie o systemie oświaty oznacza
bowiem całkowite zaprzestanie działalności przez
przedszkole, a także przekazanie dokumentacji
przebiegu nauczania kuratorowi oświaty (art. 59
ust. 3). W przedmiotowej sprawie nie mamy do czy-
nienia z zakończeniem działalności przedszkola.
Likwidacji ulega jedynie dotychczasowa forma go-
spodarki finansowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie dramatycznej sytuacji
producentów chmielu w Polsce, na przykładzie
plantatorów z gm. Wilków (15152)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej oraz
pana posła Wojciecha Żukowskiego przekazanej przy
piśmie z dnia 18 marca 2010 r., znak: SPS-023-15152/
10, w sprawie dramatycznej sytuacji plantatorów
chmielu w Polsce wyjaśniam, co następuje.
Mając na względzie sytuację w sektorze chmielu
i konieczność poszukiwania nowych rozwiązań dla
poprawy koniunktury na tym rynku, odbyłem szereg
spotkań z przedstawicielami branży chmielarskiej.
W dniach 23 i 30 grudnia 2009 r. oraz 13 stycznia
2010 r. miały miejsce bilateralne spotkania z przed-
stawicielami związków plantatorów, firm skupowo-
-przetwórczych oraz przemysłu piwowarskiego, a w dniu
5 lutego br. – spotkanie trójstronne. Na spotkaniach
zostały omówione problemy występujące na poszcze-
752
gólnych etapach produkcji i przetwarzania, ich przy-
czyny oraz prawdopodobne skutki. Zachęcałem rów-
nież przedstawicieli przedsiębiorstw piwowarskich
do większego zainteresowania polskim chmielem,
a plantatorów do stworzenia jednej silnej organiza-
cji reprezentującej interesy producentów chmielu
w Polsce.
Ponadto w dniach 15 lutego oraz 2 marca 2010 r.
zorganizowano spotkania przedstawicieli plantatorów
chmielu oraz przedsiębiorstw skupujących i przetwa-
rzających chmiel poświęcone opracowaniu standardo-
wej umowy kontraktacji. W dniu 24 marca br. ustalo-
no, satysfakcjonujący dla obydwu stron, wzór standar-
dowej wieloletniej umowy kontraktacji chmielu.
Zgodnie z informacjami przedstawicieli browa-
rów, przekazanymi na ww. spotkaniach zużycie alfa-
-kwasów wytworzonych z polskiego chmielu jest bar-
dzo zróżnicowane. Browary zrzeszone w Stowarzy-
szeniu Regionalnych Browarów Polskich (ok. 5%
udział w rynku piwa) deklarują pokrywanie większo-
ści swojego zapotrzebowania na alfa-kwasy produk-
tami chmielowymi pochodzącymi z surowca krajo-
wego (w ok. 98%). Natomiast największe koncerny
piwowarskie, reprezentujące łącznie ponad 80-pro-
centowy udział w rynku piwa, deklarują pokrywanie
swojego zapotrzebowania produktami pochodzenia
polskiego w następującej wysokości: Grupa Żywiec
SA w ok. 85%, Kompania Piwowarska w ok. 65%,
a Grupa Carlsberg Polska w ok. 10%.
Należy mieć na uwadze, że Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi nie dysponuje instrumentami, któ-
re mogłyby wpływać na zwiększenie ilości skupowa-
nych szyszek chmielowych czy na poziom cen. W kon-
sekwencji obniżenia popytu na szyszki chmielowe
w latach 2008–2009 (m.in. z powodu światowej nad-
produkcji) wielu producentów chmielu, którzy nie
podpisali umów kontraktacji, nie znalazło nabywcy
na wyprodukowany chmiel i nie uzyskało przycho-
dów z prowadzonej działalności rolniczej.
W związku z powyższą sytuacją, w celu udzielenia
doraźnego wsparcia gospodarstwom rolnym produku-
jącym ten surowiec, w resorcie rolnictwa została pod-
jęta decyzja o uruchomieniu w 2010 r. pomocy de mi-
nimis dla gospodarstw chmielarskich, które w 2008 r.
lub 2009 r. otrzymały płatność uzupełniającą do tej
uprawy. Przedmiotowe wsparcie finansowane będzie
ze środków krajowych. Projekt rozporządzenia w tej
sprawie oczekuje obecnie na akceptację komitetu
Rady Ministrów.
Projektowana stawka pomocy na 1 ha powierzchni
uprawy chmielu wynosi 14 tys. zł. Łączna wysokość
pomocy dla jednego producenta chmielu ustalana bę-
dzie jako iloczyn powierzchni uprawy chmielu kwali-
fikującej się do objęcia płatnością w 2008 r. albo
w 2009 r. (deklarowanej przez producenta we wniosku
o przyznanie płatności uzupełniającej) oraz stawki po-
mocy na 1 ha. Z uwagi na to, że powyższa pomoc ma
mieć charakter pomocy de minimis w rolnictwie i być
udzielana zgodnie z przepisami rozporządzenia Komi-
sji (WE) nr 1535/2007, nie będzie mogła przekroczyć
równowartości 7,5 tys. Euro dla jednego rolnika.
Na podkreślenie zasługuje ponadto fakt, że dzięki
zastosowaniu uzupełniających płatności bezpośred-
nich polscy plantatorzy od 2004 r. otrzymują wsparcie
na maksymalnym poziomie dopuszczonym Traktatem
o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Eu-
ropejskiej. Polscy producenci chmielu, poza finanso-
waną ze środków unijnych jednolitą płatnością obsza-
rową, otrzymują również pochodzące z budżetu kra-
jowego płatności uzupełniające. W ramach krajowych
płatności uzupełniających Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa zrealizowała wypłaty w wy-
sokości odpowiednio: w 2004 r. – 2 283 988 zł, w 2005 r.
– 1 967 615 zł, w 2006 r. – 2 138 928 zł; w 2007 r.
– 2 133 682 zł, w 2008 r.– 2 149 516 zł.
W 2009 r. stawka jednolitej płatności obszarowej
wynosiła 506,99 zł/ha, natomiast krajowych płatno-
ści uzupełniających – 507,54 zł/ha (płatność związa-
na) i 831,56 zł/ha (płatność niezwiązana). Zatem
łączna wysokość wsparcia do 1 ha uprawy chmielu
w 2009 r. wynosiła 1 846,09 zł/ha. W 2010 r. poziom
płatności dla tej grupy rolników osiągnie poziom
równy poziomowi wsparcia stosowanego w krajach
UE-15, czyli ok. 480 Euro/ha.
Na koniec chciałbym jeszcze raz podkreślić, ze
w zaistniałej sytuacji kluczową sprawą jest podejmo-
wanie przez plantatorów chmielu działań w kierun-
ku zrzeszania się. Powinno to poprawić ich konku-
rencyjność rynkową oraz wpłynąć na wzmocnienie
pozycji podczas negocjowania lepszych warunków
w ramach umów kontraktacji. Poprawa sytuacji na
rynku chmielu wymaga również podjęcia wspólnych
działań w celu konsolidacji sektora chmielarskiego
i piwowarskiego.
Podstawowym mechanizmem stabilizującym ry-
nek powinien być system wieloletnich umów na upra-
wę gwarantujących rolnikom stabilizację finansową
i ciągłość odbioru surowca, a przetwórcom i browa-
rom – możliwość zaplanowania odpowiedniej wielko-
ści dostaw oraz bezpieczeństwo surowcowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wysokich cen gazu ziemnego
dla branży chemicznej, na przykładzie
Zakładów Azotowych Puławy SA (15153)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha
Żukowskiego (pismo nr SPS-023-15153/10 z 18 mar-
ca 2010 r.) w sprawie wysokich cen gazu ziemnego
dla branży chemicznej, na przykładzie Zakładów
Azotowych Puławy SA, uprzejmie informuję.
W odniesieniu do kwestii cen gazu ziemnego,
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne, przedsiębiorstwa energetyczne
wykonujące działalność w zakresie dostarczania pa-
liw gazowych (tj. przesył, dystrybucja, magazynowa-
nie, skraplanie i regazyfikacja skroplonego gazu
ziemnego, obrót) ustalają taryfy dla paliw gazowych,
które podlegają zatwierdzeniu przez prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki.
Prezes URE reguluje działalność przedsię-
biorstw energetycznych zgodnie z ustawą i polityką
energetyczną państwa, zmierzając do równoważe-
nia interesów przedsiębiorstw energetycznych i od-
biorców paliw i energii (art. 23 ust. 1 Prawa ener-
getycznego).
Jednym z elementów realizacji przez prezesa URE
ww. zadania jest stosowanie przez niego w postępo-
waniu dotyczącym taryf dla działalności obrotu ga-
zem ziemnym, wykonywanej m.in. przez PGNiG SA,
zasady kalkulowania ceny wypadkowej gazu wyso-
kometanowego jako średniej ważonej ceny importo-
wej (ok. 2/3 ceny gazu) i kosztu wydobycia tego gazu
w kraju (ok. 1/3 ceny gazu). Taka metoda ustalania
ceny gazu umożliwia prezesowi URE odpowiednie
wyważenie pomiędzy interesem przedsiębiorstw zaj-
mujących się dostarczaniem paliw gazowych a inte-
resem odbiorców tych paliw (w tym w szczególności
gospodarstw domowych).
Szczegółowe przepisy dotyczące regulowania cen
dla paliw gazowych znajdują się w rozporządzeniu
ministra gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie
szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf
oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi.
Detaliczny oraz hurtowy rynek gazu ziemnego
(obejmujący sprzedaż gazu przez PGNiG SA), ze wzglę-
du na strukturę, nie może być uznany za rynek konku-
rencyjny, wobec czego ceny na tym rynku kształtowane
są decyzjami taryfowymi prezesa URE.
Należy zauważyć, że podstawowym kierunkiem
pozyskiwania przez PGNiG SA gazu wysokometano-
wego jest zakup importowy, w którym ceny ustalane
są w wysokości wynikającej z formuł kontraktowych.
753
Jeżeli chodzi o relacje cen gazu w Polsce do cen gazu
na rynkach zagranicznych, to należy podkreślić fakt,
że cena gazu w taryfie PGNiG SA jest (zgodnie z ww.
zasadą kalkulowania ceny wypadkowej gazu wyso-
kometanowego) w ok. 70% determinowana ceną tego
paliwa w kontraktach importowych, która z kolei kal-
kulowana jest w oparciu o formułę cenową uwzględ-
niającą historyczne ceny dwóch produktów ropopo-
chodnych (oleju ciężkiego i lekkiego) w okresie 9 mie-
sięcy poprzedzających dany kwartał rozliczeniowy.
Wprawdzie cena importowa gazu dla PGNiG SA
zmienia się kwartalnie, to w dalszym ciągu nie jest
to cena „bieżąca” np. z HUB Zeebrugge. Taki mecha-
nizm kształtowania ceny jest z kolei korzystny w sy-
tuacji nagłego wzrostu cen paliw na świecie (co mia-
ło miejsce w 2008 r.), gdyż wyhamowuje i spłaszcza
wahania cenowe.
Mając świadomość niekorzystnej sytuacji ekono-
micznej producentów nawozów azotowych – z uwagi
na silne uzależnienie od cen gazu ziemnego – pragnę
zwrócić uwagę na fakt, że porównywanie własnej
sytuacji ZA Puławy SA do sytuacji konkurentów,
mogących kupić paliwo gazowe w kontraktach spo-
towych, budzi wątpliwości ze względu na brak do-
stępnych przepustowości na wejściu do systemu kra-
jowego (szczególnie na granicy zachodniej). Biorąc
pod uwagę realia obecnego systemu przesyłowego,
ZA Puławy SA trudno byłoby zrezygnować z dotych-
czasowej umowy kompleksowej z PGNiG SA i zawar-
cia dwóch odrębnych umów: na przesył z OGP Gaz
System SA i na sprzedaż gazu np. z dostawcą zagra-
nicznym.
W celu zmiany obecnej sytuacji w zakresie do-
staw gazu ziemnego polski rząd aktywnie wspiera
projekty infrastrukturalne mające na celu rozbudo-
wę systemu przesyłowego na terenie Polski, budowę
gazowych połączeń transgranicznych, a także bu-
dowę i rozbudowę podziemnych magazynów gazu
zimnego.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” na lata 2007–2013, priorytet 10:
Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywersyfikacja
źródeł energii, na liście projektów indywidualnych
znajdują się następujące projekty magazynów gazu:
— PMG Strachocina – szacunkowa kwota wspar-
cia 88,70 mln zł,
— PMG Wierzchowice – szacunkowa kwota wspar-
cia 437,50 mln zł,
— KPMG Kosakowo – szacunkowa kwota wspar-
cia 112,13 mln zł,
— KPMG Mogilno – szacunkowa kwota wsparcia
35,16 mln zł.
Ponadto na powyższej liście znajdują się także na-
stępujące projekty dotyczące budowy rurociągów słu-
żących do przesyłu gazu ziemnego:
— Gazociąg Szczecin – Gdańsk – szacunkowa
kwota wsparcia 226,88 mln zł,
— Gazociąg Gustorzyn – Odolanów – szacunkowa
kwota wsparcia 175,45 mln zł,
754
— Gazociąg Szczecin – Lwówek – szacunkowa
kwota wsparcia 163,16 mln zł,
— Gazociąg Rembelszczyzna – Gustorzyn – sza-
cunkowa kwota wsparcia 121,55 mln zł,
— Gazociąg Włocławek – Gdynia – szacunkowa
kwota wsparcia 32,45 mln zł,
— Gazociąg Jeleniów – Dziwiszów – szacunkowa
kwota wsparcia 35,75 mln zł,
— Gazociąg Polkowice – Żary – szacunkowa kwo-
ta wsparcia 28,35 mln zł.
Oprócz magazynów gazu ziemnego i rurociągów
przesyłowych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ) planowane
jest także wsparcie dla budowy Terminala Regazyfi-
kacyjnego Skroplonego Gazu Ziemnego w Świnouj-
ściu – Instalacja rozładunkowa i regazyfikacyjna
z szacunkową kwota wsparcia wynoszącą 456 mln zł.
Projekt ten został wpisany na listę projektów indy-
widualnych dla PO IiŚ obowiązująca od 2 lutego br.
Projekt budowy Terminala Regazyfikacyjnego
Skroplonego Gazu Ziemnego jest także w procesie
otrzymywania wsparcia w ramach Europejskiego
Planu Naprawy Gospodarczej (EEPR). Wspólny pro-
jekt zgłoszony przez Polskie LNG sp. z o.o. i Zarząd
Morskich Portów Szczecin – Świnoujście SA ubiega
się o wsparcie w wysokości 80 mln euro.
Ponadto w ramach EEPR o wsparcie ubiegają
się także następujące polskie połączenia transgra-
niczne:
— połączenie Polska – Niemcy w Lasowie – wspar-
cie w wysokości ok. 14,4 mln euro,
— połączenie Polska – Czechy w okolicy Cieszyna
– wsparcie w wysokości 10,5 mln euro,
— połączenie Skanled/Balic Pipe – wsparcie w wy-
sokości 50 mln euro.
Ostatnie z tych połączeń otrzymało także, przy
wsparciu polskiego rządu, w 2009 r. wsparcie w ra-
mach europejskiego programu Trans European Ne-
twork – Energy (TEN-E) kwotę w wysokości 1,1 mln
euro na prace badawcze i studyjne.
Realizacja rozbudowy połączenia gazowego Pol-
ska – Niemcy w okolicy Lasowa jest przewidziana
w dwóch etapach. Do roku 2011 planuje się wzrost
obecnych możliwości odbiorczych gazu ziemnego na
kierunku Niemcy – Polska o 0,5 mld m3 rocznie. Na-
tomiast po zrealizowaniu drugiego etapu rozbudowy
w 2015 r. planuje się wzrost przepustowości tego po-
łączenia o 1,2 mld m3 rocznie.
Budowa połączenia Polska – Czechy zakłada bu-
dowę 22 km rurociągu na odcinku Trzanowice – Cie-
szyn – Skoczów o przepustowości 0,5 mld m3 rocznie
w kierunku z Czech do Polski z możliwością tłoczenia
gazu w drugą stronę w sytuacjach kryzysowych. Pla-
nowany termin zakończenia budowy tego połączenia
przewidziano na październik 2011 r. Istnieje możli-
wość dalszej rozbudowy tego połączenia do ok. 2–3
mld m3 rocznie w kolejnych latach, po przeprowadze-
niu procedury open season.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w ramach
programu TEN-E o wsparcie mogą ubiegać się dwa
dodatkowe projekty połączeń systemów przesyłowych
Polski i Niemiec:
— połączenie Bernau – Szczecin,
— połączenie pomiędzy północno-wschodnimi
Niemcami (rejon Berlina) i północno-zachodnią Pol-
ską (rejon Szczecina).
Oba z tych projektów są wymienione w załączni-
ku do decyzji nr 1364/2006/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. ustana-
wiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci ener-
getycznych. Jednakże w 2009 r. nikt nie aplikował
o środki dla pierwszego z tych połączeń, natomiast
wniosek złożony przez niemiecką spółkę na drugi
projekt, zgodnie z oceną przeprowadzoną przez Ko-
misję Europejską, był niekompletny i zbyt niskiej
jakości, aby spółka ta mogła otrzymać środki na jego
realizację. Odrzucenie przez Komisję Europejską
wniosku w ubiegłym roku nie przekreśla możliwości
ubiegania się o środki także w 2010 r.
Mam nadzieję, iż powyższa odpowiedź okaże się
pomocną informacją umożliwiającą pełniejsze zrozu-
mienie działań rządu w celu poprawy sytuacji na ryn-
ku gazu ziemnego w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie dramatycznej sytuacji plantatorów
tytoniu na Lubelszczyźnie (15154)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej oraz
pana posła Wojciecha Żukowskiego przekazanej przy
piśmie z dnia 18 marca 2010 r., znak: SPS-023-15154/
10, w sprawie sytuacji plantatorów tytoniu na Lu-
belszczyźnie wyjaśniam, co następuje.
Dzięki zastosowaniu płatności uzupełniających
(finansowanych z budżetu krajowego) polscy planta-
torzy od 2004 r. otrzymują wsparcie bezpośrednie na
maksymalnym poziomie dopuszczonym Traktatem
o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Eu-
ropejskiej. Poziom wsparcia kierowanego do tego sek-
tora produkcji był zawsze bardzo wysoki. Na płatno-
ści uzupełniające dla plantatorów tytoniu przezna-
czono: w 2004 r. – 145,3 mln zł, w 2005 r. – 201,3 mln zł,
w 2006 r. – 263,2 mln zł, w 2007 r. – 268,9 mln zł,

w 2008 r. – 276,1 mln zł. a w 2009 r. – 386,2 mln zł
(ok. 91 mln Euro).
Biorąc pod uwagę całkowitą kwotę płatności uzu-
pełniających oraz areał uprawy tytoniu w poszcze-
gólnych latach, producent tytoniu na 1 ha uprawy
mógł otrzymać szacunkowo: w 2004 r. – 8 629,53 zł,
w 2005 r. – 13 756,11 zł, w 2006 r. – 15 923,28 zł,
w 2007 r. – 18 906,32 zł, w 2008 r. – 16 720,02 zł,
a w 2009 r. – 20 398,48 zł.
Począwszy od 2010 r. wsparcie na rynku tytoniu
zostanie w całości oddzielone od produkcji rolnej.
Oznacza to, że w latach 2010–2012 krajowi producen-
ci tytoniu nadal będą otrzymywać wsparcie w ra-
mach jednolitej płatności obszarowej, która przysłu-
guje do gruntów rolnych utrzymywanych w dobrej
kulturze rolnej oraz w ramach krajowych uzupełnia-
jących płatności bezpośrednich, jednakże stosowa-
nych tylko w formie płatności niezwiązanej z produk-
cją. Łączna wysokość powyższych płatności w sekto-
rze tytoniu nie może przekroczyć poziomu wsparcia
stosowanego w tym samym czasie w państwach UE-
-15, czyli nie będzie mogła być większa niż 50%
wsparcia stosowanego w tych państwach na dzień
30 kwietnia 2004 r. Zatem całkowita wysokość kra-
jowego wsparcia na rynku tytoniu w latach 2010–
–2012 może osiągnąć poziom 52 mln Euro rocznie.
Odnosząc się do tzw. wsparcia specjalnego z art. 68
rozporządzenia (WE) nr 73/2009, należy mieć na
uwadze, że jest ono finansowane z odpowiedniej re-
dukcji całkowitej krajowej koperty finansowej prze-
znaczonej na płatności bezpośrednie w danym kraju
(do maksymalnej wysokości 10% tej koperty). Uru-
chomienie tego wsparcia wymaga zatem określenia
szczególnie priorytetowych działań.
Wykorzystując możliwość uruchomienia wsparcia
specjalnego przeznaczonego dla najbardziej wrażli-
wych sektorów produkcji rolnej, kilka państw człon-
kowskich zadecydowało o skierowaniu tej pomocy do
sektora tytoniu. Ze względu na ograniczoną pulę
środków Polska początkowo zadecydowała o urucho-
mieniu powyższego wsparcia do hodowli krów i owiec
w małych gospodarstwach położonych na terenach
wrażliwych oraz do upraw roślin strączkowych i mo-
tylkowatych drobnonasiennych. Jednakże po powzię-
ciu informacji o przygotowaniu programu wsparcia
specjalnego dla producentów tytoniu przez inne pań-
stwa członkowskie, tj. Hiszpanię, Włochy i Węgry,
minister rolnictwa i rozwoju wsi (w celu zniwelowa-
nia ewentualnych niekorzystnych efektów dla krajo-
wych producentów) przygotował stosowną korektę
złożonego wcześniej „Programu działań realizowa-
nych w Polsce w ramach wsparcia specjalnego
przewidzianego w art. 68 rozporządzenia Rady (WE)
nr 73/2009”.
Opracowane przez ministerstwo działanie: Płat-
ność do upraw pracochłonnych miało na celu złago-
dzenie efektu całkowitego odłączenia od produkcji
płatności do tytoniu począwszy od 2010 r. poprzez
zastosowanie oddzielonego od produkcji wsparcia
bezpośredniego dla plantatorów tytoniu, którzy
755
utrzymują pracochłonne kierunki produkcji na po-
wierzchni nie większej niż powierzchnia odpowiada-
jąca dotychczasowej powierzchni uprawy tytoniu.
Zgodnie z założeniami na realizację tego programu
w latach 2010–2013 planowano przeznaczyć ok. 196 mln
Euro, tj. ok. 49 mln Euro rocznie.
Komisja Europejska potraktowała jednak przed-
stawioną korektę jako oddzielne zgłoszenie o wpro-
wadzeniu nowego rodzaju wsparcia, a nie jako korek-
tę uprzednio zaakceptowanego programu. Tym sa-
mym odrzuciła możliwość wdrożenia przedmiotowe-
go programu, zwracając uwagę na fakt, iż został on
złożony po wyznaczonym terminie, tj. po dniu 1 sierp-
nia 2009 r. Decyzja ta została podtrzymana przez
nowego komisarza ds. rolnictwa i rozwoju obszarów
wiejskich, pana Daciana Cioloş’a w jego piśmie z dnia
30 marca 2010 r.
Na koniec warto jeszcze raz podkreślić, że poziom
wsparcia kierowanego do tego sektora produkcji
w formie jednolitej płatności obszarowej wraz z płat-
nością uzupełniającą wciąż jest bardzo wysoki. Pol-
scy plantatorzy tytoniu produkują surowiec wyso-
kiej jakości. Na tle innych branż są dobrze zorgani-
zowani. Powinno się to przełożyć na uzyskiwanie
przez nich cen adekwatnych do tej wysokiej jakości
w ramach negocjacji wieloletnich umów z odbiorca-
mi tytoniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu kultury
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich urzędów ochrony zabytków
(15156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha
Żukowskiego z dnia 17 marca 2010 r., skierowaną do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego przy pi-
śmie marszałka Sejmu RP z dnia 19 marca 2010 r.,
SPS-023-15156/10, w sprawie stanowiska Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego wobec za-
miaru likwidacji wojewódzkich urzędów ochrony za-
bytków, proponowanej przez Ministerstwo Spraw
756

Wewnętrznych i Administracji, uprzejmie proszę działania zgodne z zasadami ochrony zabytków.

o przyjęcie następującego stanowiska. Z tego względu najwłaściwsze byłoby wzmacnianie
W moim przekonaniu planowana likwidacja wo- jego roli i kierowanego przez niego wojewódzkiego
jewódzkich urzędów ochrony zabytków odbije się urzędu ochrony zabytków, a nie jego likwidacja.
niekorzystnie na realizacji zadań wynikających
Łączę wyrazy szacunku
z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, związanych
z ochroną narodowego dziedzictwa kulturowego.
Podsekretarz stanu
W tym zakresie projektowana zmiana oznacza re-
Tomasz Merta
gres w organizacji systemu ochrony zabytków Pol-
sce i powrót do sytuacji służby konserwatorskiej
sprzed 1989 r.
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Projekt założeń do projektu ustawy o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami organizacyj-
nymi terenowych organów administracji rządowej
Odpowiedź
nie był dotychczas konsultowany z Ministerstwem
Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Informacje do- ministra rolnictwa i rozwoju wsi
tyczące planowanej likwidacji wojewódzkich urzędów na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
ochrony zabytków pojawiły się w artykułach za- i Małgorzaty Sadurskiej
mieszczonych w „Rzeczpospolitej”. Sprawą zaintere-
sowali się również posłowie. w sprawie stanowiska resortu rolnictwa
Istnienie wojewódzkich urzędów ochrony zabyt- wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
ków z własnym budżetem, obsługą księgową, trans- zamiaru likwidacji odrębności
portem zapewniało tej służbie możliwość sprawnego wojewódzkich inspekcji jakości handlowej
i skutecznego reagowania w każdej wymagającej tego
artykułów rolno-spożywczych (15157)
sytuacji. Niezbędną częścią działań konserwator-
skich jest bowiem stałe monitorowanie stanu zacho- Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
wania zabytków na terenie całego województwa
terpelację posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgo-
i sprawowanie nadzoru w tym zakresie. Ponadto wo-
rzaty Sadurskiej, załączoną przy piśmie, znak: SPS-
jewódzki konserwator zabytków udziela dotacji na
-023-15157/10, z dnia 18 marca br., w sprawie stano-
przeprowadzenie prac konserwatorskich i rozlicza je,
wiska resortu rolnictwa wobec projektu ustawy
a także, jako organ egzekucyjny, prowadzi remonty
MSWiA dotyczącego likwidacji odrębności wojewódz-
zastępcze. Do wykonywania tych zadań niezbędny
kich inspekcji jakości handlowej artykułów rolno-
jest sprawny i wyspecjalizowany aparat wykonawczy,
-spożywczych niniejszym uprzejmie informuję, co
nie tylko merytoryczny, lecz także obejmujący pra-
następuje.
cowników obsługi, w tym zwłaszcza pracowników
Przywołany w interpelacji projekt założeń do pro-
księgowości i kierowców.
jektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku
Pracownicy obsługi zatrudnieni w wojewódzkich
ze zmianami w organizacji terenowych organów ad-
urzędach ochrony zabytków wykonują zadania, któ-
ministracji rządowej jest opracowywany w Minister-
rych specyfikę określają działania związane z ochro-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.
ną zabytków. Nabyte, często w ciągu wieloletniej
Stosownie do postanowień § 12 uchwały nr 49
pracy, doświadczenia zapewniają sprawną realizację
Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin
nałożonych na nich obowiązków. Oczywiste jest, iż
pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn.
takiego poziomu realizacji zadań nie będzie w stanie
zm.) projekty dokumentów rządowych przed przeka-
zapewnić scentralizowany aparat pomocniczy obsłu-
zaniem ich do rozpatrzenia Radzie Ministrów muszą
gujący jednocześnie wojewódzkiego konserwatora
zostać uzgodnione z członkami Rady Ministrów.
zabytków, inspektora inspekcji handlowej, inspekcji
Stąd też zakończenie prac nad projektem założeń
weterynaryjnej, kuratora oświaty etc. W skali kra-
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
ju pracownicy obsługi stanowią jedynie ok. 19%
cji i przekazanie go do uzgodnień międzyresortowych
wszystkich pracowników wojewódzkich urzędów
pozwoli członkom rządu na zapoznanie się z nim
ochrony zabytków. Można więc zasadnie sądzić, że
i przedstawienie stanowisk.
planowane rozwiązania nie przyniosą istotnych
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, przed
oszczędności, odbiją się natomiast niekorzystnie na
otrzymaniem ww. projektu w trybie uzgodnień mię-
realizacji zadań.
dzyresortowych nie mogę ustosunkować się do pytań
Nie bez znaczenia jest również istotne obniżenie
zawartych w interpelacji.
rangi i prestiżu wojewódzkiego konserwatora zabyt-
ków, który w imieniu wojewody wykonuje zadania Z poważaniem
i kompetencje w zakresie ochrony zabytków, a tym Minister
samym obniżenie rangi sprawowanego przez niego Marek Sawicki
urzędu. Wojewódzki konserwator zabytków musi nie-
jednokrotnie wymuszać na właścicielach zabytków Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu rolnictwa
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich inspekcji weterynarii (15158)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia 18 mar-
ca 2010 r., znak: SPS-023-15158/10, interpelacją po-
słów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie projektu ustawy Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji dotyczącego zamiaru li-
kwidacji odrębności wojewódzkich inspektoratów
weterynarii, uprzejmie informuję, że stosownie do
postanowień § 12 uchwały nr 49 Rady Ministrów
z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Mi-
nistrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) projekty
dokumentów rządowych przed przekazaniem ich do
rozpatrzenia Radzie Ministrów muszą zostać uzgod-
nione z członkami Rady Ministrów.
Stąd też zakończenie prac nad projektem założeń
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji i przekazanie go do uzgodnień międzyresortowych
pozwoli członkom rządu na zapoznanie się z nim
i przedstawienie stanowisk.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, przed
otrzymaniem ww. projektu w trybie uzgodnień mię-
dzyresortowych nie mogę ustosunkować się do pytań
zawartych w interpelacji.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu rolnictwa
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności wojewódzkich
inspektoratów ochrony roślin i nasiennictwa
(15159)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
18 marca 2010 r., znak: SPS-023-15159/10, interpe-
lację posłów na Sejm RP pana Wojciecha Żukowskie-
go i pani Małgorzaty Sadurskiej dotyczącą zmian
organizacyjnych Państwowej Inspekcji Ochrony Ro-
ślin i Nasiennictwa, przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
757
Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasien-
nictwa realizuje zadania z zakresu:
1) nadzoru nad zdrowiem roślin,
2) nadzoru nad obrotem i stosowaniem środków
ochrony,
3) nadzoru nad wytwarzaniem, oceną i obrotem
materiałem siewnym.
Obowiązki inspekcji określają szczegółowo prze-
pisy ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie
roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennic-
twie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, z późn. zm.).
Ponadto nowe obowiązki nałoży na inspekcję opra-
cowywana obecnie ustawa Prawo o organizmach ge-
netycznie zmodyfikowanych.
Znaczna część działań realizowanych przez in-
spekcję stanowi wykonanie obowiązków wynikają-
cych z przepisów Unii Europejskiej oraz zobowiązań
nałożonych na Polskę postanowieniami prawa mię-
dzynarodowego. W szczególności inspekcja wykonuje
zadania wynikające z postanowień:
1) dyrektywy Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja
2000 r. w sprawie środków ochronnych przed wpro-
wadzaniem do Wspólnoty organizmów szkodliwych
dla roślin lub produktów roślinnych i przed ich roz-
przestrzenianiem się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L
169 z 10.07.2000, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne rozdz. 3, t. 29, str. 258,
z późn. zm.),
2) dyrektywy Rady 91/414/EWG dotyczącej wpro-
wadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz. Urz.
WE L 230 z 19.08.1991, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz.
UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 3, t. 11, str. 332),
zastępowanej dyrektywą Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/128/WE z dnia 21 października 2009 r.
ustanawiającą ramy wspólnotowego działania na rzecz
zrównoważonego stosowania pestycydów (Dz. Urz.
UE L 309 z 24.11.2009, str. 71),
3) Międzynarodowej konwencji ochrony roślin
(Dz. U. z 2001 r. Nr 15, poz. 151 oraz z 2007 r. Nr 73,
poz. 485),
4) przepisów Unii Europejskiej w sprawie obrotu
materiałem siewnym poszczególnych grup roślin
uprawnych.
Prawidłowa realizacja przez inspekcję zadań z za-
kresu nadzoru fitosanitarnego, bezpieczeństwa żyw-
ności oraz nasiennictwa jest warunkiem swobodnego
dostępu polskich produktów pochodzenia roślinnego
zarówno do wspólnego rynku, jak i rynków państw
trzecich. Jest także ważna ze względu na zapewnie-
nie bezpieczeństwa krajowych konsumentów płodów
rolnych oraz ograniczenia przez rolników strat po-
wodowanych przez organizmy szkodliwe dla roślin.
Prawidłowa realizacja opisanych wyżej obowiązków
nie może zatem zostać zagrożona.
Jednocześnie jednak należy dążyć do zapewnienia
jak największej efektywności pracy administracji
państwowej. Ważne jest, aby prawidłowa realizacja
obowiązków ciążących na organach administracji po-
ciągała za sobą jak najmniejsze koszty dla budżetu
758
państwa oraz utrudnienia dla obywateli i przedsię-
biorców. W związku z powyższym Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi rozważa różne warianty
usprawnienia pracy inspekcji, w tym projekt opisany
w przedmiotowej interpelacji. W ramach prowadzo-
nych analiz brane są pod uwagę dotychczasowe do-
świadczenia wynikające ze sprawowanego przez mi-
nisterstwo nadzoru nad inspekcją oraz opinia głów-
nego inspektora ochrony roślin i nasiennictwa. Jed-
noznaczna ocena projektu zmian, będącego przed-
miotem interpelacji, będzie możliwa po przedstawie-
niu przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji wszystkich szczegółowych rozwiązań
w nim zawartych.
Jednocześnie należy podkreślić, że wszystkie pro-
jekty aktów prawnych, stosownie do postanowień
uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221,
z późn. zm.), są uzgadniane z członkami Rady Mini-
strów. W związku z powyższym pragnę zapewnić, że
po przedstawieniu przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji projektu zmian organi-
zacyjnych urzędów wchodzących w skład wojewódz-
kiej administracji zespolonej zostanie on poddany
wnikliwej ocenie pod kątem powstawania ewentual-
nych zagrożeń dla prawidłowej realizacji przez Pań-
stwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa
powierzonych jej zadań.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu środowiska
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich inspektoratów
ochrony środowiska (15160)
Nawiązując do pisma z 18 marca br., znak: SPS-
-023-15160/10, przy którym przesłana została inter-
pelacja posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty
Sadurskiej w sprawie stanowiska resortu środowi-
ska wobec projektu MSWiA dotyczącego zamiaru
likwidacji odrębności wojewódzkich inspektoratów
ochrony środowiska, przedstawiam poniższe wyja-
śnienia.
Pierwsze sygnały od zaniepokojonych wojewódz-
kich inspektorów ochrony środowiska, dotyczące
zbierania informacji potrzebnych do zakończenia
prac nad projektem „Założeń do projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji terenowych organów administracji
rządowej”, dotarły do mnie w lutym bieżącego roku.
To, co komunikowali wojewódzcy inspektorzy, zna-
lazło potwierdzenie w projekcie powyższych założeń
– z 26 stycznia 2010 r. i w kolejnej wersji z 22 lutego
2010 r., który to projekt zakłada konsolidację stano-
wisk obsługowych i utworzenie „centrum usług wspól-
nych”, likwidację wojewódzkich inspektoratów, stra-
ży i inspekcji zespolonych oraz przejęcie mienia tych
jednostek.
Bliższa lektura projektu tych założeń utwierdziła
mnie w przekonaniu, że ich autorzy uważają, że za-
dania obsługowe jednostek straży i inspekcji są iden-
tyczne bez względu na ich zakres i charakter. W ta-
kim kontekście rozpatrywana jest koncepcja wspól-
nych kadr, księgowości, kierowców, sprzątaczek,
konserwatorów, portierów, dozorców, palaczy, sekre-
tarek oraz wspólnej obsługi prawnej i informatycznej.
Wyłączono jedynie z tych rozważań Policję i straż
pożarną.
Nie wzięto pod uwagę faktu, że wiele zespolonych
wojewódzkich jednostek straży i inspekcji wykonuje
zadania merytoryczne i obsługowe w sposób łączony.
Dla przykładu w wojewódzkich inspektoratach ochro-
ny środowiska próbobiorcą jest często kierowca lub
czynności kierowcy wykonuje inspektor jadący na
kontrolę. Na podobnej zasadzie pracownik ds. kadr
prowadzi często sprawy organizacji wojewódzkiego
inspektoratu, zaś w innym przypadku równocześnie
obsługuje sekretariat.
Odrębnego potraktowania wymaga pomysł wyod-
rębnienia wspólnej obsługi prawnej i informatycznej.
O ile możliwa jest jednorodna obsługa prawna z za-
kresu kadr (służba cywilna), finansów i zamówień
publicznych, to niemożliwa jest wspólna obsługa
prawna z zakresu prawa ochrony środowiska, prawa
wodnego, gospodarki odpadami czy kontroli rynku.
Ten zakres pomocy prawnej wymaga specjalistycznej
wiedzy prawniczej, zaś sposób uregulowania tych
spraw w wojewódzkich inspektoratach nie jest jedna-
kowy. W podobny sposób należy odnieść się do kon-
cepcji wspólnej obsługi informatycznej. O ile możliwy
jest zakup i instalacja sprzętu i oprogramowania do
obsługi spraw finansowych i kadrowych oraz jedno-
rodny system obiegu dokumentów, to niemożliwe jest
świadczenie usług dotyczących tworzenia lub zaku-
pu, wdrożenia oraz obsługi specjalistycznych baz da-
nych z zakresu ochrony środowiska. Wymogi przepi-
sów prawa w tym zakresie sprawiają, że w wojewódz-
kich inspektoratach ochrony środowiska konieczne
jest budowanie systemu informatycznego Ekoinfonet
zapewniającego gromadzenie i przetwarzanie danych
docelowo w kilkudziesięciu bazach danych – wyni-
ków badań stanu środowiska lub prowadzonych kon-
troli – zapewniających bezpośredni do nich dostęp
zarówno na poziomie wojewódzkim, jak i centralnym.
Utrzymanie baz danych na odpowiednim poziomie
technologiczno-informatycznym wymaga moderniza-

cji istniejących rozwiązań technicznych, jak również
wysoko wykwalifikowanych merytorycznie i infor-
matycznie pracowników inspekcji, którzy będą w sta-
nie obsługiwać specjalistyczne bazy danych i uczest-
niczyć również w projektach informatycznych prowa-
dzonych na rzecz ich modernizacji.
Główny inspektor, kierując realizacją zadań in-
spekcji, zapewnia nie tylko jednorodność działań
kontrolnych i badawczych stanu środowiska oraz wy-
konywanie zadań o znaczeniu ogólnokrajowym, ale
także gromadzenie i przetwarzanie danych koniecz-
nych dla sporządzenia informacji na potrzeby krajo-
we i międzynarodowe.
Każdego roku w głównym inspektoracie sporzą-
dzane są 24 informacje i raporty, z tego 11 na potrze-
by struktur Komisji Europejskiej i sekretariatów
konwencji międzynarodowych. Ich sporządzanie nie
będzie możliwe bez danych dostarczanych przez wo-
jewódzkie inspektoraty ochrony środowiska, w szcze-
gólności w postaci informacji wprowadzanych do baz
danych.
Niepokój wzbudza także zapowiedź przejęcia mie-
nia wojewódzkich inspektoratów przez urzędy woje-
wódzkie. Oznacza to, że funkcjonowanie zbudowa-
nych olbrzymim wysiłkiem laboratoriów i sieci auto-
matycznych stacji pomiarowych, wykonujących za-
kres badawczy Państwowego Monitoringu Środowi-
ska oraz analizy na potrzeby wykonywanych kontro-
li, zostanie poważnie utrudnione. Utrzymanie w na-
leżytym stanie technicznym laboratoriów wymaga
zakupów restytucyjnych aparatury i wyposażenia,
które obecnie są realizowane przez głównego inspek-
tora ochrony środowiska. Aktualnie, w niewielkim
jedynie stopniu, działania te są finansowane z budże-
tu państwa. W głównej mierze zadania te są finanso-
wane ze środków Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkich
funduszy. Niezależnie od finansowania zadań PMŚ
staraniem głównego inspektora ochrony środowiska
każdego roku, ze środków NFOŚiGW, a ostatnio ze
środków UE, następowało uzupełnienie i odnowienie
potencjału aparaturowego tych laboratoriów. Plano-
wane rozwiązania sprawią, że kontynuacja tych dzia-
łań stanie się niemożliwa, co w niedalekiej przyszło-
ści spowoduje starzenie się aparatury laboratoryjnej,
która nie będzie w stanie spełniać wymogów jako-
ściowych. Należy podkreślić, że obecnie trwa reali-
zacja dwóch projektów finansowanych ze środków
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”. Zmiana beneficjenta ostatecznego może dopro-
wadzić do uznania realizacji tych przedsięwzięć za
niezgodne z umową i skutkować koniecznością zwro-
tu wydatkowanych ok. 70 mln zł.
O powyższym informowałem pana ministra Mil-
lera, zwracając uwagę na konieczność podejmowania
takich działań w ścisłym związku z zadaniami usta-
wowymi, jakie mają do wykonania wojewódzcy in-
spektorzy ochrony środowiska, ich specyfiką, złożo-
nością, a także z aktualną sytuacją, w jakiej są one
759
realizowane. Prosiłem o wyłączenie wojewódzkich
inspektoratów ochrony środowiska z prac zakładają-
cych konsolidację straży i inspekcji w wojewódzkiej
rządowej administracji zespolonej.
W ostatnim czasie podjąłem decyzję o przedsta-
wieniu założeń do ustawy o Agencji Ochrony Środo-
wiska, która wzorem analogicznych instytucji dzia-
łających w krajach UE stałaby się skutecznym na-
rzędziem monitoringu i kontroli przestrzegania pra-
wa ochrony środowiska. Zamysł utworzenia takiej
agencji utworzonej na bazie Inspekcji Ochrony Śro-
dowiska, pojawiający się już wcześniej, zamierzam
przedstawić wkrótce.
Minister
Andrzej Kraszewski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu zdrowia
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich inspektoratów
farmaceutycznych (15161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Wojciecha Żukowskiego i pani Małgorzaty Sa-
durskiej w sprawie stanowiska resortu zdrowia wo-
bec projektu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji dotyczącego zamiaru likwidacji od-
rębności wojewódzkich inspektoratów farmaceutycz-
nych, przesłaną przy piśmie, znak: SPS-023-15161/
10, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
wszczęło do chwili obecnej procesu uzgodnień mię-
dzyresortowych projektu zakładającego takie roz-
wiązanie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia będzie mógł odnieść się do kwestii przedsta-
wionych w interpelacji po przedstawieniu przez Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji do-
kumentu w ramach uzgodnień międzyresortowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
760
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu zdrowia
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych (15162)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, SPS-023-15162/10, z dnia 18 marca 2010 r., przy
którym przekazano interpelację poselską z dnia
17 marca 2010 r. pani poseł Małgorzaty Sadurskiej
i pana posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie sta-
nowiska ministra zdrowia dotyczącego projektu za-
łożeń do projektu ustawy opracowywanej przez Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
o włączeniu wojewódzkich stacji sanitarno-epidemio-
logicznych do urzędów wojewódzkich, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Przede wszystkim uprzejmie pragnę wyjaśnić, że
projekt założeń do projektu ustawy opracowywany
przez MSWiA do chwili obecnej nie został skierowa-
ny do uzgodnień zewnętrznych. W związku z powyż-
szym minister zdrowia nie jest zapoznany z propo-
nowanymi zmianami, ich zasięgiem, celowością
i całym szeregiem kluczowych aspektów pozwalają-
cych na ewentualne ustosunkowanie się do konkret-
nych rozwiązań proponowanych w ramach projektu.
W tej sytuacji nie istnieje możliwość dokonania ja-
kiejkolwiek rzetelnej i wnikliwej ewaluacji w przed-
miotowym zakresie na podstawie wzmianki opubli-
kowanej w środkach masowego przekazu.
Oczywiście, jeśli prace nad przedmiotowym pro-
jektem założeń do projektu ustawy opracowywanego
przez MSWiA zostałyby zakończone, a oficjalna wer-
sja przedmiotowego projektu zostałaby skierowana
do uzgodnień, wówczas po przeanalizowaniu całego
szeregu spraw związanych z ewentualnymi zmiana-
mi minister zdrowia z całą pewnością spowodowałby
dokonanie oceny proponowanych zmian z punktu wi-
dzenia ich wpływu na bezpieczeństwo zdrowotne
obywateli, jak i na stan sanitarny kraju.
Mając powyższe na względzie, uprzejmie informu-
ję, iż w chwili obecnej minister zdrowia nie może
ustosunkować się do pytań będących przedmiotem
interpelacji, a dotyczących jeszcze formalnie nieist-
niejącego projektu założeń do projektu ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu infrastruktury
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności wojewódzkich
inspektoratów transportu drogowego (15163)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15163/10 z dnia 18 marca 2010 r.,
przekazujące interpelację posłów Wojciecha Żukow-
skiego i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie stanowiska
resortu infrastruktury wobec projektu ustawy MSWiA
dotyczącego zamiaru likwidacji odrębności woje-
wódzkich inspektoratów transportu drogowego,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Resort infrastruktury opiniuje negatywnie pro-
jektowane przez MSWiA działania konsolidacyjne
w zakresie wojewódzkich inspektoratów transportu
drogowego (WITD) i stoi na stanowisku, że takie dzia-
łania zakłócą, a w dłuższej perspektywie uniemożli-
wią działanie Inspekcji Transportu Drogowego. Mini-
ster infrastruktury dał wyraz powyższemu stanowi-
sku w piśmie z dnia 11 lutego 2010 r. nr GI-074-8/2010
do ministra spraw wewnętrznych i administracji,
w którym wyraził swoje zaniepokojenie projektowa-
nymi regulacjami dotyczącymi Inspekcji Transportu
Drogowego (ITD). Podobną opinię wyraził również
główny inspektor transportu drogowego w piśmie
z dnia 5 marca 2010 r. nr GI-074-10/2010 do pana To-
masza Siemoniaka, sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji. Kopie obydwu
ww. wystąpień przekazuję w załączeniu*).
Odpowiadając na pytanie odnośnie do konsultacji
projektu likwidacji WITD, informuję, że do dnia dzi-
siejszego minister spraw wewnętrznych i administra-
cji nie konsultował z ministrem infrastruktury pro-
jektu likwidacji wojewódzkich inspektoratów trans-
portu drogowego. Według posiadanej przez resort in-
frastruktury wiedzy, projekt założeń do projektu usta-
wy o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmiana-
mi w organizacji terenowych organów administracji
rządowej konsultowany był przez MSWiA w trybie
uzgodnień wewnątrzresortowych oraz z wojewodami.
Niezależnie od powyższego resort infrastruktury
w powoływanym wyżej piśmie do MSWiA wyraził
swoje zaniepokojenie w odniesieniu do kierunku pro-
wadzonych prac przygotowawczych w zakresie projek-
towanej likwidacji WITD. Negatywne stanowisko re-
sortu odnośnie do planowanych zmian zostanie rów-
nież wyrażone w ramach ewentualnych uzgodnień
międzyresortowych ww. projektu założeń.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odnosząc się do kwestii wpływu projektowanych
zmian na bezpieczeństwo w ruchu drogowym, należy
stwierdzić, iż w opinii resortu infrastruktury likwi-
dacja WITD zdecydowanie wpłynie na obniżenie bez-
pieczeństwa na drogach. Obecnie działalność ITD
znacząco przyczynia się do poprawy bezpieczeństwa
na drogach poprzez wykonywanie kontroli w zakresie
transportu drogowego. Na podstawie art. 129 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
zakres działania Inspekcji Transportu Drogowego
obejmuje kontrolę ruchu drogowego w stosunku do
kierujących pojazdami, którzy wykonują transport
drogowy lub przewóz na potrzeby własne. Zgodnie
z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o transporcie dro-
gowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) zakresowi kontroli inspekcji podlegają pojazdy
samochodowe o masie całkowitej przekraczającej
3,5 tony oraz wykonujące zarobkowy przewóz osób.
Należy przy tym wskazać, że inspektorzy ITD wyko-
nują kontrole nie tylko w oparciu o przepisy ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o transporcie
drogowym, ale także w oparciu o szereg innych re-
gulacji dotyczących przewozu osób, zwierząt, artyku-
łów spożywczych, towarów niebezpiecznych, odpa-
dów oraz ładunków nienormatywnych. Ponadto ITD
jest obciążona koniecznością prowadzenia rocznie
kilkudziesięciu tysięcy postępowań administracyj-
nych o nałożenie kary pieniężnej. Inspektorzy ITD
przeprowadzają również, na podstawie przepisów
UE, ok. 1500 kontroli firm transportowych rocznie.
Tak szerokie spektrum zadań realizowanych przez
inspekcję wymaga nie tylko wiedzy specjalistycznej,
ale także wsparcia w zakresie różnych dziedzin pra-
wa, jak również stałego dostępu do specjalistycznego
oprogramowania i wyposażenia.
Warto przy tym zaznaczyć, że inspekcja jest obec-
nie jedyną w kraju formacją, której funkcjonariusze
realizują kontrole, wykorzystując system kompute-
rowy z działającym on-line oprogramowaniem prze-
znaczonym do rejestrowania kontroli oraz analizo-
wania czasu pracy kierowców, wykorzystują przeno-
śne wagi samochodowe, dymomierze, przyrządy do
pomiaru hałasu, alkomaty i wideorejestratory. Czu-
wanie nad sprawnością tego wyposażenia, jego kon-
serwacja, naprawy oraz legalizacja wymaga stałego
i bezpośredniego nadzoru ze strony obsługi admini-
stracyjnej, co obecnie realizowane jest przez aparat
pomocniczy wojewódzkich inspektorów transportu
drogowego.
Należy przy tym pamiętać, że powołanie inspekcji
wynikało z konieczności realizacji programu dosto-
sowującego polskie ustawodawstwo do prawa unijne-
go (do realizacji tego programu zobowiązał się rząd
w obszarze negocjacyjnym „Polityka transportowa”).
Podkreślić trzeba, że Komisja Europejska, mając na
uwadze konieczność poprawy zdolności instytucjo-
nalnej polskiego transportu do wdrażania i egzekwo-
wania prawa, przeznaczyła na utworzenie inspekcji
761
2 mln euro ze środków pomocowych w ramach pro-
gramu PHARE 9908.01.
W związku z powyższym działania mające na celu
likwidację struktur wojewódzkich ITD muszą budzić
zdziwienie, tym bardziej że w 2008 r., w ramach im-
plementacji dyrektywy 2006/22/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie
minimalnych warunków wykonania rozporządzeń
Rady (EWG) nr 3820/85 i nr 3821/85 dotyczących
przepisów socjalnych odnoszących się do działalności
w transporcie drogowym oraz uchylających dyrekty-
wę Rady 88/599/EWG, doszło do dwukrotnego zwięk-
szenia liczebności formacji z 300 do 600 inspektorów,
a inspekcji powierzono kluczową rolę organu odpo-
wiedzialnego za współpracę z UE w sprawach kon-
troli transportu. Co więcej, inspekcja jest organem
wiodącym w przygotowaniu oraz nadzorze nad reali-
zacją „Jednolitej krajowej strategii kontroli czasu
pracy kierowców” (opracowanej wspólnie z Komendą
Główną Policji, Komendą Główną Straży Granicznej,
szefem Służby Celnej i głównym inspektorem pracy)
przyjętej przez Radę Ministrów na lata 2009–2010.
Reasumując, zakres działalności Inspekcji Trans-
portu Drogowego jest ściśle związany z wykonywa-
niem zadań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego oraz ochrony infrastruktury drogowej.
Ewentualna likwidacja wojewódzkich inspektoratów
transportu drogowego, wpływając na pogorszenie
efektywności działań kontrolnych, będzie negatyw-
nie oddziaływać na realizację powyższych celów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu gospodarki
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
wojewódzkich inspektoratów
Inspekcji Handlowej (15164)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha
Żukowskiego (znak: SPS-023-15164/10 z dnia 18 mar-
ca 2010 r.) w sprawie stanowiska resortu gospodarki
wobec projektu założeń do ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
762
terenowych organów administracji rządowej mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji dotyczące-
go zamiaru likwidacji odrębności wojewódzkich in-
spektoratów, w tym Inspekcji Handlowej, uprzejmie
informuję, że minister gospodarki nie otrzymał jesz-
cze do konsultacji projektu założeń do przedmiotowej
ustawy. W związku z tym, na potrzeby udzielenia
odpowiedzi na przedmiotową interpelację, Minister-
stwo Gospodarki zwróciło się do MSWiA z prośbą
o przekazanie w trybie roboczym informacji na temat
założeń do projektu ww. ustawy.
Otrzymaną informację należy traktować jako bar-
dzo wstępny, roboczy projekt. Zgodnie bowiem z uchwa-
łą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. z 2002 Nr 13,
poz. 221), w chwili obecnej dobiegają końca prace kon-
cepcyjne w resorcie spraw wewnętrznych i administra-
cji i należy oczekiwać, iż w najbliższych dniach projekt
zostanie przekazany do uzgodnień międzyresorto-
wych. Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r.
o działalności lobbingowej w procesie stanowienia pra-
wa (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1414), projekt zosta-
nie zamieszczony na stronach internetowych MSWiA.
Dopiero wówczas minister gospodarki (podobnie jak
inni ministrowie) – po wnikliwej analizie projektu za-
łożeń do ww. ustawy – oficjalnie przedstawi swoje sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie.
Poniżej uprzejmie przedstawiam odpowiedzi na
pytania zawarte w przesłanym piśmie.
Ad 1. Czy Pan Minister widzi możliwość przepro-
wadzenia konsolidacji inspekcji wojewódzkich, pro-
wadzącej do likwidacji odrębności wojewódzkich in-
spektoratów Inspekcji Handlowej?
Istotą projektu założeń ustawy jest konsolidacja
jednostek organizacyjnych obsługujących kierowni-
ków zespolonych służb, inspekcji i straży, polegająca
na włączeniu ich aparatów pomocniczych w struktu-
ry urzędu wojewódzkiego.
Zgodnie z art. 53 ustawy o wojewodzie i admini-
stracji rządowej w województwie, organy rządowej
administracji zespolonej w województwie wykonują
swoje zadania i kompetencje przy pomocy urzędu wo-
jewódzkiego, chyba że odrębna ustawa stanowi ina-
czej, a do obsługi zadań organów rządowej admini-
stracji zespolonej nieposiadających własnego aparatu
pomocniczego tworzy się w urzędzie wojewódzkim
wydzielone komórki organizacyjne. Obecnie jednak
jedynie wojewódzki inspektor nadzoru geodezyjnego
i kartograficznego nie posiada wyodrębnionego w for-
mie samodzielnej jednostki budżetowej aparatu po-
mocniczego. Wszystkie pozostałe organy administra-
cji zespolonej posiadają własne aparaty pomocnicze
w postaci odrębnych jednostek budżetowych.
Jak wynika z informacji MSWiA, dotychczasowe
doświadczenia wyraźnie wskazują, że jest to system
nieefektywny, szczególnie w kontekście zarządzania
kosztami całej administracji zespolonej podległej wo-
jewodzie. Stosunek liczby stanowisk obsługowych do
stanowisk merytorycznych w jednostkach admini-
stracji zespolonej wynosi ok. 24%, przy czym im
mniejsza jest to jednostka, tym większy jest udział
tych stanowisk.
W opinii resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji projektowane zmiany przyczynią się do zwięk-
szenia efektywności działania administracji rządowej
i poprawy wizerunku tej administracji, odnośnie do
której znaczna część opinii publicznej od wielu lat
formułuje oczekiwania: zmniejszenia biurokracji i wła-
śnie redukcji stanu osobowego, przy zachowaniu (co
najmniej) standardu obsługi obywateli.
We wstępnej, niepogłębionej szczegółowymi ana-
lizami opinii ministra gospodarki uchwalenie usta-
wy może przyczynić się do pełniejszej realizacji woli
ustawodawcy wyrażonej w ustawie o wojewodzie
i administracji rządowej w województwie w zakresie
zespolenia administracji w jednym urzędzie, popra-
wy organizacji i jakości pracy inspekcji wojewódz-
kich oraz umożliwić intensywniejsze skoncentrowa-
nie się organów rządowej administracji zespolonej
na wykonywaniu zadań merytorycznych, do których
zostały powołane.
Na zwierzchnictwo wojewody nad administracją
zespoloną należy również spojrzeć z punktu widzenia
zarządzania finansami publicznymi, a w szczególno-
ści na rolę wojewody jako dysponenta części budże-
towej, zobligowanego do racjonalnego wykorzystania
środków publicznych.
Ad 2. Czy minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji konsultował z Panem projekt likwidacji wo-
jewódzkich inspektoratów Inspekcji Handlowej? Jeśli
tak, to jakie zajął Pan stanowisko? Jeśli nie, to czy
zamierza Pan włączyć się w prowadzone prace?
Jak już powyżej wskazano, zgodnie z uchwałą
nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. regu-
lamin pracy Rady Ministrów (M.P. z 2002, Nr 13,
poz. 221), dobiegają końca prace koncepcyjne w re-
sorcie spraw wewnętrznych i administracji i należy
oczekiwać, iż w najbliższych dniach projekt zostanie
przekazany do uzgodnień międzyresortowych. Do-
piero wówczas minister gospodarki przedstawi swoje
stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Ad 3. Czy ewentualna likwidacja wojewódzkich
inspektoratów Inspekcji Handlowej może spowodo-
wać zarzut łamania prawa wspólnotowego w zakresie
ochrony konsumentów?
Jak wynika z informacji przesłanej przez MSWiA,
po wdrożeniu ustawy nie powstanie jeden organ kon-
trolny. Projektowane przepisy nie naruszają obec-
nych ustawowych kompetencji wojewódzkich inspek-
torów, a ponadto każdy z nich będzie kierował zgod-
nie z art. 53 ust. 3 wydzieloną komórką organizacyj-
ną urzędu wojewódzkiego zapewniającą realizację
zadań danej inspekcji. Z uwagi na powyższe nie ule-
gnie zmianie system kontroli przedsiębiorców.
Proponowane przez MSWiA przekształcenia, cho-
ciaż zmieniłyby tryb funkcjonowania administracji
powiązanej finansowo i organizacyjnie z wojewodą,
to nie dotykają one problematyki bezpieczeństwa pu-
blicznego i nie niosą ze sobą nawet potencjalnego ry-
zyka w zakresie stabilności działania administracji

rządowej w województwie. Nie ma też obawy o sytu-
ację łamania prawa wspólnotowego. Zmiana dotyczy
jedynie wewnętrznych procesów operacyjnych w ad-
ministracji rządowej w terenie, która dla obywateli
byłaby dostrzegalna jedynie w postaci spodziewanej
poprawy szybkości i jakości obsługi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanowiska resortu oświaty
wobec projektu ustawy MSWiA dotyczącego
zamiaru likwidacji odrębności
kuratoriów oświaty (15166)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Małgorzaty Sadurskiej i pana Woj-
ciecha Żukowskiego, posłów na Sejm RP, nr SPS-023-
-15166/10, z dnia 17 marca 2010 r. dotyczącą stano-
wiska resortu oświaty wobec projektu ustawy MSWiA
dotyczącego likwidacji odrębności kuratoriów oświa-
ty, uprzejmie informuję, że projekt założeń do projek-
tu ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji terenowych organów admi-
nistracji rządowej, regulujący tę kwestię, nie wpłynął
jeszcze do Ministerstwa Edukacji Narodowej, zatem
nie było możliwości odniesienia się do proponowa-
nych w nim rozwiązań. Z informacji uzyskanej w Mi-
nisterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
wynika, że prace nad projektem nadal trwają i nie
został on jeszcze przekazany do uzgodnień między-
resortowych.
Biorąc pod uwagę, że przygotowywane rozwiąza-
nia wynikają z przepisów art. 53 ustawy z dnia 23 stycz-
nia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej
w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206), stanowią-
cych o tym, że obsługę rządowych organów admini-
stracji zespolonej zapewnia urząd wojewódzki, można
sądzić, że zmiany dotyczące przejęcia przez ten urząd
obsługi kuratorium oświaty w zakresie kadrowym,
finansowym i logistycznym mogłyby umożliwić ku-
ratorom oświaty skoncentrowanie się na wykonywa-
niu zadań merytorycznych.
Przepisy te muszą jednak gwarantować możli-
wość realizowania przez kuratorów oświaty wszyst-
kich zadań wynikających z przepisów art. 33 ustawy
763
o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.), dotyczących spra-
wowania nadzoru pedagogicznego nad szkołami
i placówkami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
oraz grupy posłów
w sprawie harmonogramu realizacji autostrady
A1 (15167)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 marca 2010 r., znak: SPS-023-15167/
10, przy którym przekazano interpelację państwa
posłów Waldemara Andzela, Jadwigi Wiśniewskiej
i Ewy Malik w sprawie harmonogramu realizacji
autostrady A1, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Konsorcjum Autostrada Południe SA do 22 stycz-
nia 2010 r. nie zapewniło finansowania inwestycji
dotyczącej budowy przedmiotowego odcinka auto-
strady A1, do czego zobowiązało się w umowie kon-
cesyjnej zawartej w dniu 22 stycznia 2009 r. Automa-
tycznie oznacza to, że straciło możliwość budowy
i eksploatacji tego odcinka autostrady A1.
Aktualnie resort infrastruktury prowadzi prace
mające na celu wypracowanie najbardziej efektyw-
nego systemu finansowania i realizacji projektu. W ana-
lizach uwzględniane są m.in. koszty realizacji zada-
nia, terminy zakończenia budowy oraz korzyści dla
użytkowników dróg.
Po zakończeniu tych prac oraz zabezpieczeniu
środków finansowych na realizację zadania GDDKiA
ogłosi niezwłocznie przetarg w celu wyłonienia wy-
konawcy robót.
Pragnę zapewnić państwa posłów, że resort infra-
struktury dołoży wszelkich starań, aby realizacja
inwestycji zakończyła się w możliwie najkrótszych
terminach.
Ponadto, odnosząc się do kwestii możliwości do-
konania zmian w dokumentacji projektowej, infor-
muję, iż nie ma uzasadnienia dla wprowadzenia ko-
rekt w przebiegu fragmentu A1 Stryków – Rząsawa.
Jednocześnie wyjaśniam, iż GDDKiA realizuje zada-
nia w oparciu o obowiązujące przepisy techniczne,
w tym m.in. rozporządzenia ministra transportu
764
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43,
poz. 430). Projekt autostrady A1 odcinek Stryków –
Pyrzowice zawiera wymagane przepisami prawa po-
łączenia sieci dróg niezbędne do wykonania w ra-
mach inwestycji autostradowej. GDDKiA dla przed-
miotowego odcinka autostrady posiada decyzję loka-
lizacyjną z dnia 30 lipca 2002 r. (znak: RR-AG.III/
JL/5344/1-1/02) wydaną przez wojewodę śląskiego.
Zapewniam, iż projekt zostanie zrealizowany zgodnie
z przepisami ustawy o drogach publicznych oraz wa-
runkami opisanymi w decyzji o ustaleniu lokalizacji
autostrady A1.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie działań rządu na rzecz poprawy
warunków nauczania w gimnazjach (15168)
Odpowiadając na interpelację pana posła Józefa
Rojka (SPS-023-15168/10) w sprawie działań rządu
na rzecz poprawy warunków nauczania w szkołach
podstawowych i gimnazjach, uprzejmie wyjaśniam.
Ustosunkowując się do pierwszego pytania z in-
terpelacji dotyczącego przyłączenia wszystkich gim-
nazjów do szybkiego Internetu, informuję, że dostęp
szkół do Internetu za pomocą szybkiego łącza jest
problemem, z jakim boryka się wiele szkół w Polsce.
W okresie ostatnich lat sytuacja ulega systematycz-
nej poprawie, jednak w ocenie resortu edukacji nadal
jest wysoce niezadowalająca.
Zapewnienie dostępu szkołom do szerokopasmo-
wego Internetu spoczywa na krajowym operatorze
telekomunikacyjnym (TP SA). Organy prowadzące
szkoły dokonują wyboru operatora telekomunikacyj-
nego świadczącego usługi dostępu do Internetu na
danym terenie pod warunkiem, że istnieją możliwo-
ści techniczne przyłączenia szkoły do sieci Internet.
Rozbudowa sieci telekomunikacyjnej, a co za tym
idzie powszechny dostęp do szerokopasmowego In-
ternetu był wielokrotnie przedmiotem dyskusji przed-
stawicieli Ministerstwa Edukacji Narodowej i innych
ministerstw, m.in. podczas obrad Komitetu Rady Mi-
nistrów ds. Informatyzacji i Łączności. W związku
z tym, że jest to zagadnienie kluczowe dla rozwoju
społeczeństwa informacyjnego oraz walki z wyklu-
czeniem cyfrowym w Polsce Urząd Komunikacji
Elektronicznej opracował wstępne założenia do usta-
wy o modernizacji i rozwoju sieci telekomunikacyj-
nych na obszarze kraju. Celem tej ustawy jest stwo-
rzenie ram prawnych zapewnienia powszechnego
dostępu do telekomunikacji, przy czym szczególne
działania nakierowane są na szerokopasmowy dostęp
do Internetu.
Uczniowie w szkołach mają w większości przypad-
ków zapewniony dostęp do komputerów w ramach
nauczanych przedmiotów, również innych niż infor-
matyka. Nie jest nam znana żadna szkoła w Polsce,
która nie miałaby na swym wyposażeniu kompute-
rów do celów dydaktycznych. Niestety są szkoły, któ-
re nie mają dostępu do Internetu. Ostatnie dane
z Systemu Informacji Oświatowej wskazują, że
z 547 475 komputerów edukacyjnych zainstalowa-
nych w szkołach 36 742 (ok. 6,7%) nie są podłączone
do sieci Internet. Uniemożliwia to pracę użytkowni-
ków w trybie on-line, tym niemniej komputery te pra-
cują w trybie off-line, wypełniając swoje funkcje edu-
kacyjne w ramach realizacji podstawy programowej
w wystarczającym stopniu.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, w którego kom-
petencjach nie leży rozbudowa infrastruktury tech-
nicznej, dokłada wszelkich starań, aby umożliwić
wszystkim szkołom korzystanie z komputerów w obu
wyżej wymienionych trybach. Ponad 90% uczniów
korzysta z komputerów do celów edukacyjnych w swo-
ich domach. Wskaźnik ilości uczniów przypadających
na jeden komputer w szkole wynosi 10,34, co oczywi-
ście uniemożliwia jednoczesną pracę wszystkich
uczniów z komputerami, ale nie jest to konieczne dla
realizacji podstawy programowej.
Odpowiadając na drugie pytanie dotyczące podję-
cia prac nad programem „Komputer dla ucznia”,
uprzejmie wyjaśniam, że w dniu 27 maja 2008 r. za-
rządzeniem nr 55 prezes Rady Ministrów powołał
Zespół do spraw Opracowania Programu „Komputer
dla ucznia”. Koordynacja prac zespołu została powie-
rzona szefowi Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Realizacja programu „Komputer dla ucznia” jest ak-
tualnie zawieszona przez KPRM.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ramach
ww. programu Ministerstwo Edukacji Narodowej
podjęło pilotażowe prace przygotowawcze, na które
wydatkowano dotychczas ponad 16 mln zł na szkole-
nia nauczycieli gimnazjów. Analiza potrzeb w zakre-
sie wykorzystania nowych technologii w edukacji
wykazała największe braki nie w doposażeniu szkół,
ale w rzeczywistych kwalifikacjach i umiejętnościach
nauczycieli. O ile wykorzystanie zasobów Internetu
na lekcjach przedmiotów informatycznych było znacz-
ne, o tyle na przedmiotach humanistycznych i mate-
matyczno-przyrodniczych – znikome. Pomimo do-
starczenia olbrzymiej ilości encyklopedii multime-
dialnych, programów edukacyjnych do wsparcia blo-
ku przedmiotów matematyczno-przyrodniczych oraz
programów do nauki języków obcych stopień ich wy-

korzystania jest w ocenie Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej niewystarczający. Dlatego też jedyną spraw-
dzoną metodą jest prowadzenie ciągłej i systematycz-
nej edukacji informatycznej kadry nauczycielskiej.
Odpowiadając na pytanie trzecie w sprawie dar-
mowych podręczników dla uczniów, którzy we wrze-
śniu 2010 r. rozpoczną naukę w klasach pierwszych
szkół podstawowych i w klasach pierwszych gimna-
zjum, uprzejmie wyjaśniam.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od wielu lat
prowadzi działania, których celem jest wyrównywa-
nie szans edukacyjnych uczniów, szczególnie pocho-
dzących z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji
materialnej.
Celem realizowanego w 2009 r. rządowego pro-
gramu pomocy uczniom „Wyprawka szkolna” było
dofinansowanie zakupu podręczników dla uczniów,
w tym dla uczniów z klasy I szkoły podstawowej
i klasy I gimnazjum. W roku szkolnym 2009/2010 na
realizację programu uruchomiono 72 445 400 zł.
Z programu skorzystało 263 406 uczniów, w tym
67 720 uczniów z klasy I szkoły podstawowej i 71 171
uczniów z klasy I gimnazjum.
Jednocześnie Ministerstwo Edukacji Narodowej
przygotowuje kolejną edycję rządowego programu
pomocy uczniom w 2010 r. „Wyprawka szkolna”. Pla-
nowane środki w wysokości 103 350 tys. zł zostaną
przeznaczone na dofinansowanie podręczników szkol-
nych do kształcenia ogólnego uczniów z klas I–III
szkoły podstawowej i II gimnazjum oraz do kształce-
nia specjalnego.
Ponadto uczniom udzielane są świadczenia pomo-
cy materialnej o charakterze socjalnym, które stano-
wią zadanie własne gminy. Na ich realizację gmina
otrzymuje dofinansowanie z budżetu państwa (art. 90r
ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty).
Ministerstwo Edukacji Narodowej, realizując po-
moc materialną dla uczniów w formie stypendiów
szkolnych i zasiłków szkolnych, opiera się na środ-
kach rezerwy celowej budżetu państwa pn. „Dofinan-
sowanie Narodowego Programu Stypendialnego”,
która zwiększa środki na pomoc materialną realizo-
waną przez gminy. Środki otrzymane w ramach sty-
pendium szkolnego uczniowie mogą przeznaczyć na
cele edukacyjne, w tym zakup podręczników.
Ponadto Ministerstwo Edukacji Narodowej od
wielu lat dofinansowuje zakup podręczników szkol-
nych i książek pomocniczych przeznaczonych dla
uczniów niepełnosprawnych.
Jednocześnie w budżecie zadaniowym MEN na
2010 r. finansowanym z cz. 30: Oświata i wychowa-
nie, z wyłączeniem projektów realizowanych przy
udziale środków pochodzących z UE, na wykonanie
adaptacji kolejnych podręczników przeznaczonych
dla uczniów niewidomych oraz słabowidzących oraz
ewentualnie ich druk, zgodnie z zapotrzebowaniem
złożonym przez szkoły, zaplanowano środki w wyso-
kości 3 500 000 zł.
765
Wersje elektroniczne podręczników wykonanych
w systemie Braille’a są udostępniane szkołom i pla-
cówkom na stronie internetowej MEN w specjalnie
opracowanym w tym celu systemie informatycznym
umożliwiającym dyrektorom szkół i placówek bieżą-
ce ich pobieranie i wydrukowanie w całości lub czę-
ści, zgodnie z indywidualnymi potrzebami edukacyj-
nymi uczniów. Natomiast podręczniki wykonane
w druku powiększonym, przeznaczone dla uczniów
słabowidzących, szkoły i placówki otrzymają w wersji
wydrukowanej, zgodnie ze złożonym do Ministerstwa
Edukacji Narodowej zapotrzebowaniem.
Działania podjęte przez ministra edukacji naro-
dowej w zakresie dofinansowania podręczników dla
uczniów niepełnosprawnych istotnie wspierają jakość
procesu kształcenia tych uczniów, wyrównują ich
szanse edukacyjne i wychodzą naprzeciw oczekiwa-
niom uczniów, ich rodziców oraz nauczycieli.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie wyposażania nowych budynków
wielorodzinnych w sieć światłowodową (15169)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Józefa Rojka z dnia 18 marca
2010 r., nr SPS-023-15169/10, w sprawie wyposaża-
nia nowych budynków wielorodzinnych w sieć świa-
tłowodową uprzejmie przedkładam wyjaśnienie w tej
sprawie.
Dokonana w 2009 r. nowelizacja rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75,
poz. 690, z późn. zm.) wprowadziła m.in. obowiązek
wyposażania niektórych budynków w instalacje te-
lekomunikacyjne. Przepis ten obowiązuje od 8 lipca
2009 r.
Obowiązek wyposażania w instalacje telekomu-
nikacyjne dotyczy nowych budynków mieszkalnych
wielorodzinnych, budynków zamieszkania zbiorowe-
go i budynków użyteczności publicznej. Znacznie zo-
stały rozszerzone wymagania zarówno w zakresie
wyposażania budynków w instalacje telekomunika-
cyjne, jak również w zakresie szczegółowych wyma-
gań technicznych dla tych instalacji.
766
Wymagania dla instalacji telekomunikacyjnych
pozwalają na wykonywanie takich instalacji również
światłowodami, a wybór należy do inwestora.
Wprowadzenie obowiązku wyposażania nowych
budynków mieszkalnych wielorodzinnych wyłącznie
w światłowodowe instalacje telekomunikacyjne
uniemożliwiłoby stosowanie w instalacjach teleko-
munikacyjnych przewodów i kabli z żyłami metalo-
wymi. Proponowane zmiany preferowałyby produ-
centów światłowodów, eliminując innych producen-
tów kabli i przewodów mających zastosowanie w te-
lekomunikacji.
Biorąc powyższe pod uwagę, za niecelowe należy
uznać wprowadzenie obowiązku stosowania wyłącz-
nie kabli światłowodowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zapowiedzi rządu dotyczącej
rejestracji firm w jednym okienku (15170)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 18 marca br., znak: SPS-023-15170/10, przy
którym przesłano interpelację pana posła Józefa Roj-
ka w sprawie zapowiedzi rządu dotyczącej rejestracji
firm w jednym okienku, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące wyjaśnienia.
W związku z wejściem w życie przepisów ustana-
wiających tzw. jedno okienko w marcu 2009 r. Mini-
sterstwo Gospodarki zorganizowało szeroką pomoc
dla organów ewidencyjnych i przedsiębiorców. Opra-
cowano szczegółową instrukcję wypełniania wniosku
o wpis do ewidencji, „poradnik” dla gmin, specjalną
stronę internetową zawierającą m.in. odpowiedzi na
najczęściej zadawane pytania. Uruchomiono wreszcie
całodobową infolinię elektroniczną, na którą wpły-
wały szczegółowe zapytania zarówno urzędników,
jak również samych przedsiębiorców. Na podstawie
zadawanych pytań publikowane są materiały infor-
macyjne zamieszczane na stronie internetowej mini-
sterstwa.
Jedno okienko integruje jedynie procedury czysto
ewidencyjne, nie dotyczy zaś innych obowiązków
przedsiębiorców, mających charakter decyzji mery-
torycznych, biznesowych. Takie też było założenie
przyjęte przy wprowadzaniu tej instytucji. Mamy jed-
nak pełną świadomość, iż oczekiwania społeczne są
większe. Dlatego Ministerstwo Gospodarki rozważa
rozszerzenie jednego okienka na inne procedury. Od-
powiednie propozycje zmiany przepisów w tym za-
kresie zostaną zawarte w projekcie ustawy pod robo-
czym tytułem o ograniczaniu barier administracyj-
nych dla obywateli i przedsiębiorców. Projekt tej
ustawy jest obecnie przedmiotem uzgodnień między-
resortowych, a jego rozpatrzenie przez Radę Mini-
strów przewiduje się na koniec II kwartału br.
W projekcie ustawy przewiduje się m.in. rozsze-
rzenie zasady jednego okienka na wybór formy opo-
datkowania, zgłoszenie rejestracyjne w podatku VAT
oraz zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych przedsię-
biorcy, członków jego rodziny oraz pracowników. Po-
nadto projekt przewiduje możliwość zawieszania
przez przedsiębiorcę jednej z form wykonywania
działalności gospodarczej, np. tylko jako wspólnik
spółki cywilnej.
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
obecne działania resortu gospodarki w zakresie for-
malnych obowiązków rejestracyjnych przedsiębior-
ców koncentrują się na dwóch projektach. Z końcem
ubiegłego roku został uruchomiony punkt kontakto-
wy dla przedsiębiorców, natomiast od 1 lipca 2011 r.
ruszy Centralna Ewidencja i Informacja o Działalno-
ści Gospodarczej. Docelowo obie te instytucje powin-
ny zostać funkcjonalnie połączone. Oba te projekty
zmierzają do utworzenia przyjaznych dla przedsię-
biorców sposobów komunikowania się z szeroko po-
jętą administracją, za pośrednictwem środków łącz-
ności internetowej.
Docelowo, dzięki „punktowi kontaktowemu”, przed-
siębiorcy będą mogli dopełnić poprzez Internet prak-
tycznie wszelkie procedury urzędowe związane z wy-
konywaną działalnością gospodarczą. Na specjalnej
stronie internetowej będą zamieszczane także przy-
datne informacje oraz aktualne dane kontaktowe
urzędów, izb gospodarczych czy stowarzyszeń poma-
gających przedsiębiorcom. Utworzenie punktu i za-
kres jego zadań określa dyrektywa 2006/123/WE
dotycząca usług na rynku wewnętrznym. Należy
podkreślić, iż w Polsce punkt będzie „obsługiwać”
wszystkich przedsiębiorców, bez względu na rodzaj
wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.
Punkt kontaktowy formalnie wprowadza zmiana
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia
4 marca br., która została przekazana do podpisu pre-
zydenta RP.
Z kolei CEIDG, która zostanie utworzona 1 lipca
2011 r., będzie ogólnodostępną przez Internet bazą
danych o przedsiębiorcach. Zastąpi ona obecne ewi-
dencje gminne, będzie działać jedynie wirtualnie.
Wpis do CEIDG nie będzie wiązać się z koniecznością
wizyty w jakimkolwiek urzędzie, przedsiębiorca bę-
dzie dokonywać samorejestracji za pomocą prostego
formularza zamieszczonego na stronie internetowej.
Będzie to tzw. miękka rejestracja, nie będzie potrze-
by żadnego zaświadczenia, ponieważ do funkcjono-
wania w obrocie wystarczy sam fakt figurowania
danej osoby w powszechnie dostępnej przez Internet
bazie. Natomiast dystrybucja danych ewidencyjnych

między uprawnionymi urzędami będzie odbywać się
automatycznie. Rozwiązanie to wyeliminuje wszyst-
kie problemy, z którymi na etapie rejestracji działal-
ności obecnie borykają się przedsiębiorcy. Utworzenie
CEIDG wynika z przyjętej w 2008 r. nowelizacji usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 16 marca 2009 r.
dotyczącego szczegółowych zasad gospodarki
finansowej Agencji Nieruchomości Rolnych
oraz gospodarki finansowej Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa (15172)
Odpowiadając na interpelację pana posła Stani-
sława Lamczyka z dnia 17 marca 2010 r., otrzymaną
za pośrednictwem Pana Marszałka przy piśmie
z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-15172/10,
w sprawie rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 16 marca 2009 r. w sprawie szczegó-
łowych zasad gospodarki finansowej Agencji Nieru-
chomości Rolnych oraz gospodarki finansowej Zaso-
bu Własności Rolnej Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 52,
poz. 427) wydanego na podstawie art. 20 ust. 6 usta-
wy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700,
z późn. zm.), uprzejmie informuję, co następuje.
Agencja Nieruchomości Rolnych realizuje przyję-
ty przez kierownictwo Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi w dniu 21 maja 2009 r. „Program pomocy
środowiskom popegeerowskim”. Celem programu
jest pomoc środowiskom popegeerowskim poprzez
udzielenie bezzwrotnej pomocy finansowej gminom
i spółdzielniom, które przejęły albo przejmą nieod-
płatnie z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa
zamieszkałe lokale oraz budynki i urządzenia infra-
struktury technicznej wraz z ciążącymi dotychczas
na agencji obowiązkami związanymi z tymi obiekta-
mi bez uprzedniego doprowadzenia ich do należytego
stanu technicznego. Podstawą prawną do udzielania
przez agencję bezzwrotnej pomocy finansowej jest
§ 7 rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 16 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych
zasad gospodarki finansowej Agencji Nieruchomości
767
Rolnych oraz gospodarki finansowej Zasobu Własno-
ści Rolnej Skarbu Państwa, natomiast procedurę
udzielania pomocy określa zarządzenie prezesa agen-
cji nr 14/2004 z 5 października 2004 r. w sprawie
warunków i zasad udzielania bezzwrotnej pomocy
finansowej przez Agencję Nieruchomości Rolnych,
które zostało zmienione zarządzeniem prezesa agen-
cji nr 35/08 z 29 października 2008 r.
Zgodnie z § 7 ust. 3 pkt 1 ww. rozporządzenia
beneficjentami bezzwrotnej pomocy finansowej mogą
być:
— gminy i spółdzielnie mieszkaniowe, które nie-
odpłatnie przejęły od agencji domy lub lokale miesz-
kalne i budynki gospodarcze wraz z przynależnym
gruntem, na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy z dnia
19 października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa,
— gminy i spółdzielnie utworzone przez nabywców
lokali mieszkalnych z Zasobu WRSP w celu administro-
wania budynkami mieszkalnymi, które przejęły od
agencji grunty zabudowane obiektami infrastruktury
technicznej towarzyszącej budynkom mieszkalnym
wraz z mieniem niezbędnym do korzystania z tej infra-
struktury, na podstawie art. 44 ww. ustawy,
— gminy, którym agencja przekazała majątek,
wraz z niezbędnymi gruntami, służący wykonywaniu
innej działalności niż gospodarcza, w szczególności
obiekty socjalne, kulturalne, sportowe, oświatowe
i ochrony zdrowia, na podstawie art. 48 ww. ustawy.
Bezzwrotna pomoc finansowa udzielana przez
agencję może dotyczyć wyłącznie zadań inwestycyj-
nych (remontowych) polegających na remoncie lub
przebudowie budynków, lokali, obiektów infrastruk-
tury technicznej, w tym przejętych dróg osiedlowych,
których udokumentowany stan w momencie przeka-
zania potwierdza konieczność dokonania remontu
lub przebudowy, a także podłączeniu przekazanych
budynków, lokali i infrastruktury technicznej do ist-
niejącej lub budowanej gminnej infrastruktury tech-
nicznej oraz budowie budynków, lokali i infrastruk-
tury technicznej wyłącznie wówczas, gdy budowa ta
ma zastąpić nieodpłatnie przekazane obiekty, któ-
rych remont jest już nieuzasadniony ekonomicznie,
a w przypadku budowy, która miałaby rozszerzyć
krąg usługobiorców, to jedynie w części odpowiada-
jącej potrzebom nieruchomości, które były lub są
nadal w zasobie, i pozostałych dotychczasowych usłu-
gobiorców.
W związku z powyższym z bezzwrotnej pomocy
udzielanej przez agencję mogą skorzystać jedynie
gminy i spółdzielnie, którym agencja przekazała nie-
ruchomości. Natomiast ustawa o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa nie prze-
widuje przekazania nieruchomości przez agencję na
rzecz wspólnot mieszkaniowych.
Ponadto pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi opracowany został
projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. Proponowane zmiany
768
nie dotyczą powyższych kwestii. Projekt ten został
przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 9 lutego 2010 r.
i przekazany do Marszałka Sejmu w dniu 26 lutego
2010 r., w związku z czym postulowane przez pana
posła Stanisława Lamczyka zmiany, mające ułatwić
uzyskanie pomocy przez wspólnoty mieszkaniowe,
mogą zostać wprowadzone do ustawy w toku prac
parlamentarnych.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie podjętych procesów prywatyzacji
(15175)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Grzegorza Raniewicza
(pismo z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-15175/
10) przedkładam Panu Marszałkowi odpowiedzi na
pytania zadane przez pana posła w sprawie procesu
prywatyzacji spółki Skarbu Państwa Zakład Cera-
miki Budowlanej Markowicze SA z siedzibą w Cegiel-
ni Markowicze.
Czy podjęte procesy prywatyzacyjne są prowadzo-
ne z należytą starannością o zachowanie miejsc pra-
cy pracowników prywatyzowanych zakładów?
Ministerstwo Skarbu Państwa prowadzi postępo-
wania prywatyzacyjne w sposób należyty, w zgodzie
z obowiązującymi przepisami, zapewniając wszyst-
kim uczestnikom równe prawa, a zwłaszcza zabez-
pieczając interesy Skarbu Państwa i prywatyzowa-
nych spółek.
Prowadząc proces prywatyzacji w trybie negocja-
cji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia,
Ministerstwo Skarbu Państwa poszukuje silnych
partnerów kapitałowych – inwestorów branżowych
wyspecjalizowanych w prowadzeniu określonej dzia-
łalności, którzy zapewnią stabilny rozwój dla prywa-
tyzowanej spółki. W ocenie ministerstwa ewentualny
nabywca akcji oprócz zapłaty godziwej ceny powinien
podjąć także zobowiązanie do realizacji niezbędnych
dla spółki inwestycji, a realizacja programu inwesty-
cyjnego zapewniającego rozwój spółki jest najlepszym
gwarantem utrzymania miejsc pracy.
Należy także podkreślić, iż w ramach procesu
prywatyzacji reprezentanci załogi mają możliwość
negocjowania z inwestorem warunków gwarancji so-
cjalnych dla pracowników spółki.
Na jakim etapie znajduje się proces prywatyzacji
spółki w chwili obecnej?
Proces prywatyzacji spółki ZCB Markowicze SA
znajduje się na ostatnim etapie realizacji. W chwili
obecnej uzgadniane są ostateczne zapisy umowy
sprzedaży akcji przedmiotowej spółki inwestorowi
wyłonionemu w trybie zaproszenia do negocjacji.
Czy prawdą jest, że oferta prywatyzacyjna pracow-
ników została odrzucona, a jeżeli tak, to dlaczego?
Oferta wstępna złożona przez Cegielnię Marko-
wicze sp. z o.o. – spółkę założoną przez pracowników
ZCB Markowicze SA, została przyjęta pod względem
formalnym i dopuszczona do dalszego udziału w pro-
cedurze prywatyzacji spółki.
Wykluczenie z dalszego etapu procedury spółki
Cegielnia Markowicze sp. z o.o. nastąpiło po złożeniu
przez nią kolejnej oferty stanowiącej wiążące propo-
zycje zakupu akcji ZCB Markowicze SA i porównaniu
warunków cenowych z ofertami złożonymi przez in-
nych potencjalnych inwestorów. Z analizy oferty wy-
nikało, że nie spełnia ona oczekiwań Ministerstwa
Skarbu Państwa w zakresie proponowanej ceny na-
bycia akcji spółki.
Z przeprowadzonej analizy wszystkich złożonych
ofert wynikało, że Cegielnia Markowicze sp. z o.o.
znalazła się w grupie potencjalnych inwestorów, któ-
rzy nie dokonali istotnego postąpienia w zakresie
proponowanej ceny za akcje spółki. W tej sytuacji, nie
mając podstaw do zakwalifikowania Cegielni Marko-
wicze sp. z o.o. do kolejnego etapu negocjacji, została
podjęta decyzja o kontynuowaniu procesu prywaty-
zacji ZCB Markowicze SA bez udziału spółki założo-
nej przez pracowników.
Pragnę podkreślić, że spółki założone przez pracow-
ników uczestniczą w procesie prywatyzacyjnym na tych
samych zasadach, jak wszyscy potencjalni inwestorzy,
a Ministerstwo Skarbu Państwa nie ma możliwości
prawnych traktowania ofert składanych przez spółki
pracownicze w sposób uprzywilejowany.
Pragnę ponadto poinformować, że decydującym
kryterium wyboru inwestora, zgodnie z obowiązują-
cym prawem, jest cena za akcje spółki. Odstąpienie
od ceny jako kryterium decydującego w tym zakresie
może skutkować przesłanką udzielenia niedozwolo-
nej pomocy publicznej i w konsekwencji naruszeniem
obowiązujących przepisów prawa wspólnotowego.
Czy w przypadku dojścia do skutku przejęcia za-
kładu przez inwestora zewnętrznego pracownicy
otrzymają gwarancję zatrudnienia?
Realizacja procedury prywatyzacji spółki w trybie
negocjacji podjętych na podstawie publicznego zapro-
szenia umożliwia na końcowym etapie procesu, po
uzgodnieniu warunków umowy prywatyzacyjnej,
udzielenie wyłonionemu inwestorowi terminu na
przeprowadzenie rozmów z przedstawicielami pra-
cowników prywatyzowanej spółki w sprawie pakietu
socjalnego, w tym także zabezpieczenia miejsc pracy
dla osób zatrudnionych w prywatyzowanej spółce.
Pragnę poinformować, że w dniu 29 marca 2010 r.
zawarte zostało porozumienie pomiędzy reprezenta-
cją związków zawodowych działających w ZCB Mar-

kowicze SA a inwestorem – spółką Leier Polska SA
w kwestii gwarancji socjalnych dla pracowników
ZCB Markowicze SA.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie zasad naliczania przychodu
na podstawie art. 104 ust. 1a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli skutkiem jest
odebranie świadczeń emerytalnych (15176)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Marszałka z dnia 24 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15176/10, dotyczącym interpelacji
posłanki Lidii Staroń w sprawie zasad naliczania
przychodu na podstawie art. 104 ust. 1a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, jeżeli skutkiem jest odebranie świad-
czeń emerytalnych, pragnę uprzejmie przedstawić,
co następuje.
Ustawą z dnia 8 lipca 1999 r., o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 70, poz. 774) dodano ust. 1a
do art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).
Przepis ten zaczął obowiązywać od dnia 01.01.1999 r.
i stanowił, że za przychód wpływający na zawieszenie
prawa do emerytury lub renty albo zmniejszenie wy-
sokości tych świadczeń, w odniesieniu do osób pro-
wadzących pozarolniczą działalność gospodarczą,
uważa się przychód stanowiący podstawę wymiaru
składki na ubezpieczenia: emerytalne i rentowe
w rozumieniu art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz.1585, ze zm.).
Oznacza to, że przy ustalaniu przychodu przyjmu-
je się kwotę: podstawy wymiaru składek wynoszącą
nie mniej niż 60% przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim kwartale, gdy emeryt lub rencista nie opła-
ca składek na ubezpieczenie społeczne (obecnie jest
to zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% progno-
zowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek).
Emerytura osoby, która nie osiągnęła powszech-
nego wieku emerytalnego, jest wypłacana w zmniej-
769
szonej wysokości, jeżeli przychód z pracy zarobkowej
jest wyższy niż 70% przeciętnego miesięcznego wy-
nagrodzenia za kwartał kalendarzowy ostatnio ogło-
szonego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycz-
nego, ale nie przekracza 130% tego wynagrodzenia.
Natomiast osiąganie przychodu w kwocie przekra-
czającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia powoduje zawieszenie prawa do pobierania
świadczeń.
W odniesieniu zatem do osób prowadzących poza-
rolniczą działalność gospodarczą przyjęcie omawia-
nych rozwiązań prawnych stawia tę grupę świadcze-
niobiorców w sytuacji uprzywilejowanej, albowiem
60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia
miesięcznego powoduje, że ich świadczenia nie ule-
gają zmniejszeniu ani zawieszeniu. Pozostałe grupy
świadczeniobiorców – przede wszystkim pracownicy
– rozliczają się z faktycznego przychodu stanowiące-
go podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe. Jeżeli więc osoba prowadząca po-
zarolniczą działalność nie zadeklarowała wyższej
podstawy wymiaru składek niż wskazane w ustawie
60% wynagrodzenia, to wówczas osiągany przez nią
przychód nie ma żadnego wpływu na wysokość po-
bieranej emerytury lub renty.
Należy podkreślić, że zasady ustalania wysokości
przychodu do celów zawieszania lub zmniejszania
świadczeń są odrębne od zasad ustalania podatku
dochodowego od osób fizycznych, bowiem opierają się
na domniemaniu ustawowym lub oświadczeniu
świadczeniobiorcy i forma opłacania podatku z dzia-
łalności gospodarczej nie ma znaczenia dla ustalania
przychodów dla celów zawieszania lub zmniejszania
świadczeń emerytalno-rentowych.
Zaniechanie procedury zmniejszania lub zawie-
szania świadczeń może mieć miejsce po wyrejestro-
waniu działalności gospodarczej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uważam
przyjęte rozwiązania za optymalne i nie przewiduję
zmiany obowiązujących przepisów w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
770
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Jerzego Polaczka
i Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie zasad regulujących działalność
legislacyjną Rady Ministrów w świetle
przygotowywanego przez ministra gospodarki
projektu ustawy zmieniającej warunki
wykonywania zawodu pośrednika
w obrocie nieruchomościami (15177)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 marca 2010 r. (znak SPS-023-15177/
10) dotyczącego interpelacji panów posłów Jerzego
Polaczka i Kazimierza Ujazdowskiego w sprawie za-
sad regulujących działalność legislacyjną Rady Mi-
nistrów w świetle przygotowywanego przez ministra
gospodarki projektu ustawy zmieniającej warunki
wykonywania zawodu pośrednika w obrocie nieru-
chomościami, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów informuję, co następuje.
1. Przepisy zmieniające warunki wykonywania
zawodu pośrednika w obrocie nieruchomościami za-
warte w ustawie o gospodarce nieruchomościami są
częścią przygotowywanego przez ministra gospodar-
ki projektu ustawy o ograniczeniu barier administra-
cyjnych dla obywateli i przedsiębiorców. Zmiany po-
legają na zniesieniu procedur uzyskiwania licencji na
pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, a przez
to umożliwienie prowadzenia działalności gospodar-
czej w tym obszarze zgodnie z obowiązującymi ogól-
nymi zasadami, określonymi m.in. w ustawie z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
Jednocześnie zaproponowano utrzymanie obowiązku
posiadania ubezpieczenia OC na wykonywaną dzia-
łalność.
Informacje z rynku nieruchomości wskazują obec-
nie na wiele nieprawidłowości związanych z nieuczci-
wym pośrednictwem, jak również na fakt, iż nie
wszystkie osoby zajmujące się tą działalnością posia-
dają wymagane licencje. Można stwierdzić zatem, że
obecnie obowiązujące rozwiązania w praktyce nie są
skutecznym narzędziem przy przeciwdziałaniu i eli-
minowaniu zachowań niekorzystnych dla konsumen-
tów. Również procedury udzielania licencji oraz po-
siadanie licencji nie chroni w sposób należyty konsu-
mentów przed nadużyciami ze strony pośredników.
Projektowane zmiany, jakkolwiek istotne dla śro-
dowiska pośredników w obrocie nieruchomościami,
mają obecnie charakter wstępny i stanowią podstawę
do dyskusji – w ramach uzgodnień międzyresorto-
wych i konsultacji społecznych – na temat działalno-
ści i problemów w branży pośrednictwa pod kątem
wypracowania rozwiązań, które doprowadziłyby do
poprawy aktualnej sytuacji. Nie są w swym założe-
niu skierowane przeciwko środowisku pośredników,
a postulowane zniesienie licencji stanowi punkt
wyjścia do przygotowania przepisów, które osta-
tecznie znajdą się w projekcie ustawy, który zosta-
nie skierowany do rozpatrzenia przez komitet Rady
Ministrów.
2. Projekt ustawy o ograniczeniu barier admini-
stracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców został
uwzględniony w programie prac legislacyjnych Rady
Ministrów styczeń–czerwiec 2010 r., w części: Pro-
jekty ustaw – A, natomiast nie został uwzględniony
w części: Założenia do projektów ustaw. Oznacza to,
że do projektu tej ustawy ma zastosowanie § 6 ust. 1a
pkt 1 regulaminu pracy Rady Ministrów, według któ-
rego wymogu opracowania i uzgodnienia projektu
założeń projektu ustawy nie stosuje się, jeżeli opra-
cowanie projektu ustawy bez uprzedniego przyjęcia
przez Radę Ministrów założeń projektu ustawy wy-
nika z planu pracy rządu. Rada Ministrów, przewi-
dując procedowanie projektu bez uprzedniego proce-
dowania założeń, kierowała się tym, że ustawa ta
wprowadza zmiany w przepisach ponad osiemdzie-
sięciu ustaw, które mają na celu ograniczenie obcią-
żeń administracyjnych dla obywateli, w tym przed-
siębiorców, usunięcie zbędnej reglamentacji, ograni-
czenie kosztów podejmowania i prowadzenia działal-
ności gospodarczej oraz zmianę lub wprowadzenie
przepisów ułatwiających działalność gospodarczą.
Przy czym większość wprowadzonych zmian obejmu-
je od jednego do kilku przepisów zmienianych ustaw
i dotyczy regulacji o charakterze szczegółowym, dla
których opracowanie założeń uznano za zbędne.
Projekt ustawy został skierowany do uzgodnień
międzyresortowych i konsultacji społecznych w dniu
1 marca 2010 r., a także został umieszczony na stro-
nie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej Mi-
nisterstwa Gospodarki. Opinie i propozycje rozwią-
zań uzyskane w trakcie konsultacji posłużą do dal-
szych prac nad projektem. Zmodyfikowany projekt,
po analizie uwag zgłoszonych podczas uzgodnień, zo-
stanie skierowany do rozpatrzenia przez komitet
Rady Ministrów.
Pragnę zapewnić, że zamiarem ministra gospo-
darki jest wypracowanie takich rozwiązań, które po-
zwolą, aby przepisy ustawy o gospodarce nierucho-
mościami w zakresie pośrednictwa objęły maksymal-
nie szeroki krąg osób zajmujących się tą działalno-
ścią. Projekt nie jest skierowany przeciwko komukol-
wiek i nie dąży do zaspokojenia partykularnych in-
teresów wybranych grup, lecz ma dostarczyć obywa-
telom dobre rozwiązania prawne, usprawniające
obrót gospodarczy oraz zapewniające respektowanie
praw konsumentów.
3. W odpowiedzi na pytania szczegółowe panów
posłów uprzejmie wyjaśniam, że:
— działalność legislacyjną Rady Ministrów regu-
lują przepisy rozdziału 2 uchwały nr 49 Rady Mini-
strów z dnia 19 marca 2002 r. regulamin pracy Rady
Ministrów. (M.P. z 2002 Nr 30, poz. 482, z późn. zm).
Nowe zasady regulujące działalność legislacyjną
Rady Ministrów przewidujące opracowywania zało-

żeń do projektów ustaw zostały wprowadzone w dro-
dze nowelizacji regulaminu pracy Rady Ministrów,
która weszła w życie z początkiem kwietnia 2009 r.
Od tego czasu Rada Ministrów przyjęła 18 założeń
projektów ustaw, a następne projekty założeń znaj-
dują się w trakcie procesu legislacyjnego;
— w dniu 19 stycznia br. Rada Ministrów przy-
jęła program prac legislacyjnych Rady Ministrów
styczeń–czerwiec 2010 r., w którym uwzględniono
projekt ustawy o ograniczeniu barier administra-
cyjnych dla obywateli i przedsiębiorców obejmujący
m.in. zmianę warunków wykonywania zawodu po-
średnika obrocie nieruchomościami, wraz zawartą
w tym programie informacją o przyczynach i potrze-
bie wprowadzenia rozwiązań planowanych w tym
projekcie i ich istotą, stanowiącą formę ogólnych
merytorycznych założeń, które mogą być podstawą
prac mających na celu zniesienie licencji pośrednika
nieruchomości;
— działalność legislacyjna ministra gospodarki
podjęta w sprawie zawodu pośrednika w obrocie nie-
ruchomościami mieści się w ramach planów legisla-
cyjnych rządu, ponieważ, jak już wspomniano, zmia-
ny przepisów regulujących działalność ww. pośred-
ników są zawarte w projekcie ustawy o ograniczeniu
barier administracyjnych dla obywateli i przedsię-
biorców, który jest uwzględniony w programie prac
legislacyjnych Rady Ministrów styczeń–czerwiec
2010 r.;
— zgodnie z ustaleniami Rady Ministrów podję-
tymi na posiedzeniu w dniu 19 stycznia br. projekty
dokumentów (w tym ustaw) nieujętych w programie
prac rządu mogą być procedowane jedynie za zgodą
prezesa Rady Ministrów po zaopiniowaniu przez ze-
spół do spraw programowania prac rządu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie niepokojących potencjalnych
skutków wejścia w życie ustawy o zmianie
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych
(15178)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Lucjana Karasiewicza w spra-
771
wie niepokojących potencjalnych skutków wejścia
w życie ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju
sądów powszechnych, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Projektowana nowelizacja ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, ze zm., zwanej dalej u.s.p.) zmierza
do realizacji przyjętych przez Radę Ministrów w lu-
tym 2008 r. założeń w zakresie racjonalizacji i uela-
stycznienia struktury organizacyjnej sądów po-
wszechnych.
Obecna organizacja sądownictwa powszechnego
w Polsce, charakteryzująca się dużą liczbą małych
sądów rejonowych (liczących do 10 sędziów), jak
również określona ustawowo struktura wewnętrz-
na sądów zakładająca istnienie wielu wydziałów
nawet w najmniejszych jednostkach stanowi jedną
z podstawowych barier prawidłowego funkcjono-
wania sądów.
Projektowane rozwiązania wprowadzają mecha-
nizmy pozwalające na ukształtowanie struktury or-
ganizacyjnej sądownictwa powszechnego w sposób
możliwie najbardziej elastyczny i dostosowany do po-
trzeb obywateli. Zakładają one przede wszystkim ra-
cjonalizację struktury organizacyjnej sądów, a w kon-
sekwencji właściwą alokację kadr sądownictwa po-
wszechnego (tak sędziów, jak i pracowników wspo-
magających pracę sędziów).
W tym celu projekt zakłada, że podstawowa struk-
tura każdego sądu rejonowego opierać się będzie na
dwóch wydziałach: cywilnym, który mógłby rozpo-
znawać także sprawy rodzinne i nieletnich lub spra-
wy z zakresu prawa pracy, i karnym, do którego wła-
ściwości należałyby szeroko rozumiane sprawy z za-
kresu prawa karnego. Projektowana regulacja prze-
widuje jednocześnie możliwość utworzenia odrębnego
wydziału do rozpoznawania danego rodzaju spraw,
np. wydziału rodzinnego, jeżeli będzie to uzasadnio-
ne wpływem takich spraw w danym sądzie. Jeżeli
wpływ spraw nie będzie uzasadniał utworzenia od-
rębnego wydziału, w pierwszej kolejności rozważana
będzie możliwość utworzenia odrębnego wydziału
rodzinnego w jednym z sądów, z powierzeniem mu
rozpoznawania spraw danego rodzaju z właściwości
innych sądów.
Niemniej jednak wzgląd na faktyczną dostępność
sądu dla obywateli przemawia za koniecznością stwo-
rzenia możliwości rozpoznawania spraw rodzinnych
i nieletnich czy też spraw z zakresu prawa pracy
w ramach wydziałów cywilnych, przez sędziów wy-
specjalizowanych w rozpoznawaniu tych spraw. W tym
zakresie założeniem projektu jest idea specjalizacji
sędziów, a nie specjalizacji wydziałów.
Minister sprawiedliwości, ustalając siedziby i ob-
szary właściwości sądów powszechnych, jak również
tworząc i znosząc wydziały oraz wydziały i ośrodki
zamiejscowe sądów, będzie miał na względzie potrze-
bę zapewnienia racjonalnej organizacji sądownictwa,
w szczególności poprzez dostosowanie liczby, rodzaju
i wielkości wydziałów do obciążenia wpływem spraw
772
w poszczególnych sądach, ekonomię postępowania
sądowego oraz konieczność prawidłowego wykony-
wania czynności nadzorczych w celu zagwarantowa-
nia realizacji prawa obywatela do rozpoznania jego
sprawy w rozsądnym terminie. Należy podkreślić, że
minister sprawiedliwości w sposób ciągły monitoru-
je obciążenie pracą we wszystkich sądach w kraju, co
przekłada się na decyzje w przedmiocie ich właściwej
etatyzacji.
Projekt nie przewiduje automatycznej likwidacji
funkcjonujących obecnie w sądach rejonowych wy-
działów, które w projekcie uznaje się za nieobligato-
ryjne. Nie zakłada się bowiem zmian struktury wy-
działowej w sądach, w których jest ona ukształtowa-
na prawidłowo. W razie ewentualnej zmiany struk-
tury wydziałowej danego sądu sędziowie i pracowni-
cy likwidowanego wydziału włączeni zostaną do
obsady pozostałych wydziałów tego sądu.
W chwili obecnej nie jest możliwe ścisłe określe-
nie, jakie decyzje w przedmiocie struktury organiza-
cyjnej poszczególnych sądów zostaną podjęte przez
ministra sprawiedliwości. O treści tych decyzji decy-
dować będą okoliczności (m.in. poziom obciążenia
wpływem spraw poszczególnych kategorii) występu-
jące w dacie ich wydawania.
Oczekuje się, że projektowana ustawa wpłynie
przede wszystkim na podniesienie efektywności wy-
korzystywania nakładów na funkcjonowanie sądow-
nictwa powszechnego, a spodziewane korzyści będą
miały charakter trwały.
Jednocześnie uprzejmie przepraszam za opóźnie-
nie w udzieleniu odpowiedzi na interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie uregulowania stanu prawnego
dotyczącego odszkodowań za słupy
i inne urządzenia elektryczne posadowione
na gruntach rolnych i działkach budowlanych
(15180)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Szczęsnego Za-
rzyckiego, przekazaną przy piśmie z dnia 24 marca
2010 r., znak: SPS-023-15180/10, w sprawie uregulo-
wania stanu prawnego dotyczącego odszkodowań za
słupy i inne urządzenia elektryczne postawione na
gruntach rolnych i działkach budowlanych, pragnę
przedstawić następujące stanowisko.
W odpowiedzi na pytania: czy i kiedy będą wpro-
wadzone odpowiednie uregulowania prawne rozwią-
zujące nabrzmiałe od lat problemy słupów i innych
urządzeń energetycznych zainstalowanych w latach
1950–1990 na gruntach rolnych i działkach budow-
lanych oraz czy społecznie uzasadnione jest masowe
kierowanie rolników starających się o odszkodowanie
do sądów, czy nie lepiej rozwiązać ten problem usta-
wowo, pragnę uprzejmie poinformować, iż Minister-
stwo Gospodarki podjęło prace nad projektem ustawy
mającej na celu likwidację barier przy planowaniu
i realizacji inwestycji w rozbudowę urządzeń linio-
wych. Ustawa ta będzie normować w szczególności
zasady wyodrębniania gruntów, na których będą lo-
kalizowane urządzenia liniowe mające znaczenie
z uwagi na realizację celu publicznego. W związku
z powyższym w przedmiotowej ustawie znajdą się re-
gulacje mówiące, że pozyskiwanie ww. nieruchomości
ma polegać na tworzeniu specjalnych pasów gruntu,
na których lokalizowane zostaną tego typu urządze-
nia, ponadto ma ona również określać rodzaje urzą-
dzeń umieszczanych w tych specjalnie wydzielonych
terenach. Pragnę również podkreślić, iż w przedmio-
towej ustawie znajdą się rozwiązania, które rozwiążą
problem wypłaty odszkodowań właścicielom nieru-
chomości, na których w przeszłosci została zlokalizo-
wana infrastruktura liniowa. W planowanym akcie
prawnym zostanie wprowadzona specjalna procedu-
ra, która usprawni sposób wypłaty przez przedsię-
biorstwa będące posiadaczami urządzeń właścicielom
nieruchomości odszkodowań za tak posadowione
urządzenia. Procedura ta będzie polegała na możli-
wości ustalania wysokości i wypłaty odszkodowań na
podstawie specjalnie do tego celu utworzonego algo-
rytmu. Dzięki temu znacznie skróci się czas oczeki-
wania właścicieli nieruchomości na wypłatę odszko-
dowania, jak również pozwoli to na uniknięcie dłu-
gotrwałych sporów sadowych pomiędzy właścicielem
nieruchomości a właścicielem urządzeń. Pragnę rów-
nież zaznaczyć, że ustawowy algorytm będzie jedynie
pewnego rodzaju alternatywa, na która właściciel
nieruchomości będzie mógł się zgodzić lub, jeśli uzna,
że wysokość odszkodowania określona na podstawie
tego algorytmu jest niewystarczająca, będzie mógł
ubiegać się o odszkodowanie na zasadach ogólnych.
Co do odpowiedzi na pytanie, czy prawidłowa jest
interpretacja przepisów stwierdzająca, że po 30 la-
tach wykorzystywania gruntów przez zakłady ener-
getyczne stwarza to możliwość uzyskania odpowied-
niej służebności poprzez zasiedzenie, pomijając w zu-
pełności prawa właściciela gruntów, przede wszyst-
kim pragnę poinformować, iż art. 3054 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.) stanowi, że: „Do służebności
przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służeb-
nościach gruntowych”. Natomiast zgodnie z art. 292

tej ustawy: „Służebność gruntowa może być nabyta
przez zasiedzenie tylko w wypadku, gdy polega na
korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia.
Przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez
zasiedzenie stosuje się odpowiednio”. Biorąc pod uwa-
gę treść cytowanych przepisów, należy stwierdzić, iż
przedsiębiorstwa energetyczne mogą nabyć służeb-
ność przesyłu oraz służebność gruntową, pod warun-
kiem że korzystały z trwałych i widocznych urządzeń
oraz że były one zlokalizowane na nieruchomości od
30 lat, a w sytuacji gdy przedsiębiorstwo udowodni,
że przedmiotowe urządzenia zostały posadowione na
nieruchomości w dobrej wierze, to do nabycia takiej
służebności wystarczy jedynie okres dwudziestolet-
niego posiadania. Pogląd taki prezentuje również
Sąd Najwyższy, który m. in. w wyroku z dnia 11 mar-
ca 2005 r., sygn. II CK 489 04, orzekł, że „Na podsta-
wie art. 292 K.c., dopuszczalne jest zasiedzenie słu-
żebności linii energetycznej”. Ponadto w postanowie-
niu z dnia 10 lipca 2008 r., sygn. III CSK 73/08,
stwierdził, że: „Jeśli w drodze umownej można usta-
nowić służebność gruntową o treści odpowiadającej
służebności przesyłu, to dopuszczalne jest nabycie tej
służebności w drodze zasiedzenia”. Natomiast w uchwa-
le z dnia 7 października 2008 r., sygn. III CZP 89/08,
Sąd Najwyższy ogłosił, że: „Przed ustawowym ure-
gulowaniem służebności przesyłu (art. 3051–3054
K.c.) dopuszczalne było nabycie w drodze zasiedzenia
służebności odpowiadającej treści służebności prze-
syłu na rzecz przedsiębiorstwa”.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na inter-
pelację pana Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie utrzymania stosowanych dotychczas
druków VAT-7: Deklaracja dla podatku
od towarów i usług (15181)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
(znak: SPS-023-15181/10) z dnia 25 marca 2010 r.,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Jerzego Gosiewskiego w sprawie deklaracji dla
podatku od towarów i usług (VAT-7), uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
773
Od rozliczenia za styczeń 2010 r. obowiązuje nowy
wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług
(VAT-7(11)) określony rozporządzeniem ministra fi-
nansów z dnia 21 grudnia 2009 r. zmieniającym roz-
porządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatko-
wych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 222,
poz. 1763). Jednakże do dnia 30 czerwca 2010 r. po-
datnicy mogą stosować wzór deklaracji dla podatku
od towarów i usług (VAT-7(10)) określony rozporządze-
niem ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 211, poz. 1333),
z wyjątkiem tych podatników, którzy świadczą usłu-
gi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), lub dokonują
nabyć usług, do których stosuje się art. 28b tej usta-
wy, jeżeli usługi te stanowią u podatnika import
usług.
Zmiana wzoru deklaracji VAT-7(11), która obowią-
zuje od rozliczenia za styczeń 2010 r., wiązała się ze
zmianą przepisów o podatku od towarów i usług za-
wartych w ustawie z dnia 23 października 2009 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 195, poz. 1504), wprowadzających m.in. istotne
zmiany w zakresie obowiązków w podatku od towa-
rów i usług podatników dokonujących transakcji
z zagranicą. Powyższe zmiany przepisów wymagały
dostosowania wzoru deklaracji dla podatku od towarów
i usług, aby podatnicy, o których mowa wyżej, mogli
prawidłowo rozliczyć podatek od towarów i usług. Za-
tem we wzorze deklaracji VAT-7(11) zostały dodane nowe
wiersze w części C: Rozliczenie podatku należnego,
tj.: „2a) w tym świadczenie usług, o których mowa
w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy” oraz „11a) w tym naby-
cie od podatników podatku od wartości dodanej usług,
do których stosuje się art. 28b ustawy”.
Biorąc pod uwagę powyższe, zmiana wzoru dekla-
racji VAT-7(11) nie wiązała się z rozszerzeniem części
I: Adnotacje urzędu skarbowego. Powyższe było
czynnością wtórną do wcześniej przedstawionych
zmian. Należy zauważyć, że wzory deklaracji podat-
kowych objęte są pewnymi standardami informa-
tycznymi i dodanie dwóch kolejnych wierszy spowo-
dowało konieczność rozszerzenia wzoru deklaracji
VAT-7 z dwóch na trzy strony.
Należy zaznaczyć, że podatnicy podatku od towa-
rów i usług mogą również składać deklaracje dla po-
datku od towarów i usług elektronicznie za pomocą
portalu www.e-deklarcje.gov.pl. Dodatkowo informu-
ję, że w Ministerstwie Finansów ciągle trwają prace
nad dalszym udoskonalaniem ww. portalu w celu
ułatwienia podatnikom korzystania z niego.
Jednocześnie wyjaśniam, że zgodnie z art. 99 ust. 1
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług podatnicy podatku od towarów i usług
składają deklarację VAT-7 nie częściej niż za okresy
miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następu-
jącego po każdym kolejnym miesiącu. Podatnicy po-
datku od towarów i usług mogą również rozliczać się
774
za okresy kwartalne, wówczas obowiązani są do skła-
dania deklaracji VAT-7K lub VAT-7D.
W celu ograniczenia obciążeń administracyjnych
dla podatników (w tym składania deklaracji dla po-
datku od towarów i usług) wprowadzono kilka zmian
w przepisach o podatku od towarów i usług, m.in.
od rozliczenia za I kwartał 2009 r. rozszerzono moż-
liwość składania deklaracji za okresy kwartalne na
wszystkich podatników. Dotychczas z tej opcji mo-
gli skorzystać jedynie tzw. mali podatnicy. Ponad-
to obowiązku składania deklaracji nie mają podat-
nicy zwolnieni od podatku. Poza tym począwszy od
20 września 2008 r. z obowiązku składania dekla-
racji zwolnieni są podatnicy, którzy zawiesili wyko-
nywanie działalności gospodarczej na podstawie
przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,
z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 99
ust. 7b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług.
Reasumując, należy zauważyć, że kolejne zmiany
przepisów, a także wdrażanie mechanizmów komu-
nikacji elektronicznej pomiędzy podatnikami a orga-
nami podatkowymi sukcesywnie ułatwia pracę za-
równo podatnikom, jak i organom podatkowym po-
przez zmniejszanie obiegu dokumentów podatkowych
w wersji papierowej. Obecnie w Ministerstwie Finan-
sów trwają prace nad projektami informatycznymi,
które mają zwiększyć efektywność działania admini-
stracji podatkowej poprzez usprawnienie opracowy-
wania, ewidencjonowania oraz aktualizacji wzorów
dokumentów podatkowych w wersji elektronicznej,
a także ich udostępniania podatnikom, płatnikom
i pozostałym podmiotom zewnętrznym. Celem ww. pro-
jektów jest nie tylko zmniejszenie ilości dokumentów
podatkowych w wersji papierowej, ale również zmini-
malizowanie kosztów obsługi tych dokumentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie udzielania ślubów przez konsula
(15182)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-15182/10 z dnia 25 marca 2010 r.
w sprawie interpelacji posła Marka Cebuli odnoszącej
się do udzielania w Irlandii ślubów przez konsula
uprzejmie informuję, że:
W październiku 2009 r. Ambasada Rzeczypospo-
litej Polskiej w Dublinie otrzymała pięć zgłoszeń oby-
wateli polskich o odmowach irlandzkich urzędów
stanu cywilnego rejestracji urodzeń dzieci, jako po-
chodzących z małżeństwa, w przypadku związków
zawartych przed konsulem. Analogiczne problemy
dotknęły też obywateli innych państw, którzy zawie-
rali związki małżeńskie przed swymi konsulami. Za-
pytane w tej sprawie Ministerstwo Spraw Socjalnych
i Rodziny wyjaśniło, że wszystkie śluby zawarte na
terytorium Republiki Irlandii muszą spełniać wymo-
gi wprowadzone ustawą z 2004 r., a w szczególności
mogą być zawierane tylko przed wyszczególnionymi
w niej organami. Władze irlandzkie nie informowały
wcześniej przedstawicielstw dyplomatycznych akre-
dytowanych w Irlandii o takich wymogach, ani też
nie stwarzały przeszkód w rejestracji małżeństw za-
wartych przed konsulem.
Strona polska podjęła bezzwłocznie energiczne
działania wobec władz irlandzkich, mające na celu
wyjaśnienie sytuacji prawnej związanej z udziela-
niem ślubów na terenie Irlandii przez konsulów in-
nych państw. Ambasador RP w Dublinie odbył w tej
sprawie rozmowy w Ministerstwie Spraw Zagranicz-
nych Republiki Irlandii, a do Ministerstwa Spraw
Zagranicznych RP wezwany został kierownik wy-
działu konsularnego Ambasady Irlandii w Warsza-
wie. W rozmowach ze stroną irlandzką wyrażono
zaniepokojenie możliwymi negatywnymi konsekwen-
cjami, jakie mogą dotknąć obywateli polskich w kon-
tekście odmów irlandzkich USC rejestracji urodzeń
dzieci, jako pochodzących z małżeństwa, w przypad-
ku związków zawartych przed konsulem. W odpo-
wiedzi MSZ Irlandii wystosował notę, w której pod-
trzymał stanowisko wyrażone wcześniej przez Mi-
nisterstwo Spraw Socjalnych, zastrzegając jednak,
że w każdej indywidualnej sprawie o ważności, we-
dług prawa Republiki Irlandii, małżeństwa, zawar-
tego na jej terytorium przed konsulem, zgodnie
z prawem ojczystym nupturientów, ostatecznie zade-
cydować może tylko sąd.
Wobec takiego stanowiska władz irlandzkich Am-
basada RP w Dublinie zmuszona była zawiesić
z dniem 1 stycznia 2010 r. przyjmowanie oświadczeń
o wstąpieniu w związek małżeński. Osoby, które mia-
ły zaplanowane śluby, zostały poinformowane o moż-
liwościach zawarcia małżeństwa w polskiej parafii
i w irlandzkich USC. Dla par, które nie mogły prze-
łożyć uroczystości zaplanowanych w ambasadzie,
zorganizowane zostało udzielanie ślubów w Newry
w Irlandii Północnej (ok. 150 km od Dublina), przez
konsula generalnego RP w Edynburgu, w którego
kompetencji znajduje się Irlandia Północna.
Z inicjatywy ambasadora RP w Dublinie kwestia
małżeństw zawieranych w Irlandii przed konsulami
państw obcych i stanowisko władz irlandzkich w spra-
wie ich prawnego uznawania jest przedmiotem dys-
kusji szefów placówek państw członkowskich Unii

Europejskiej, akredytowanych w Republice Irlandii.
W dniu 23 marca 2010 r. ambasadorowie unijni zo-
bowiązali ambasadora Hiszpanii do przedstawienia,
w ich w imieniu, władzom irlandzkim postulatu ja-
snego usankcjonowania wszystkich małżeństw za-
wartych dotychczas przed konsulami.
W rozmowach dwustronnych ambasadora RP w Du-
blinie zastępca szefa protokołu dyplomatycznego
MSZ Irlandii wyraził zrozumienie dla konieczności
znalezienia satysfakcjonującego rozwiązania praw-
nego oraz przekazał, że stosowne prace legislacyjne
będą podejmowane.
W związku z sytuacją zaistniałą w Irlandii Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych poleciło wszystkim
polskim urzędom konsularnym uaktualnienie infor-
macji dotyczących możliwości wykonywania przez
konsula funkcji urzędnika stanu cywilnego w świetle
przepisów prawa państwa przyjmującego. Z otrzyma-
nych informacji wynika, że w innych państwach nie
występują problemy, podobne do tych, które pojawiły
się w Irlandii, ale też w kilkunastu państwach prawo
miejscowe – w zgodności z konwencją wiedeńską – nie
dopuszcza możliwości ślubu przed konsulem.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie uproszczenia przepisów dotyczących
zwrotu podatku VAT osobom spoza UE (15183)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 25 marca 2010 r., znak: SPS-023-15183/10,
przy którym została przekazana interpelacja pana
posła Adama Wykręta w sprawie uproszczenia prze-
pisów dotyczących zwrotu podatku od towarów i usług
osobom spoza Unii Europejskiej, uprzejmie informu-
ję, iż zmiany regulacji, m.in. dotyczące systemu zwro-
tu podatku podróżnym, są przedmiotem projektu
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, któ-
ry był przygotowany przez ministra finansów i za-
mieszczony na stronie internetowej w lipcu 2009 r.
W najbliższym czasie projekt ten zostanie skierowa-
ny pod obrady komitetu Rady Ministrów.
Przedmiotowy projekt przewiduje m.in. dokony-
wanie zwrotu podatku podróżnym nie tylko w gotów-
ce, lecz również na rachunek bankowy podróżnego.
775
Ta forma zwrotu podatku w wielu przypadkach
znacznie przyspieszy mechanizm zwrotu podatku
podróżnemu.
Jednocześnie zauważam, że zwrot podatku po-
dróżnym dokonywany jest nie tylko w punktach
zwrotu podatku przez podmiot, którego przedmiotem
działalności jest dokonywanie takiego zwrotu. Zgod-
nie bowiem z art. 127 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) podatek od towarów i usług
może być zwracany podróżnym przez sprzedawców
towarów (na warunkach określonych ustawą). We-
dług stanu na dzień 31 grudnia 2009 r. spośród 4747
sprzedawców uczestniczących w systemie zwrotu po-
datku podróżnym 3792 sprzedawców samodzielnie
dokonuje zwrotu podatku podróżnym. Oznacza to, że
podróżni dokonujący zakupu towarów w Polsce mogą
ubiegać się o zwrot podatku u większości podmiotów,
u których dokonali zakupów.
Z uwagi na fakt, że w swoim wystąpieniu nie po-
dał pan poseł, na czym miałoby polegać sugerowane
skomplikowanie przepisów odnoszących się do zwro-
tu podatku podróżnym, nie mogę udzielić bardziej
szczegółowych wyjaśnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie nieodprowadzania przez państwo
składek emerytalnych w przypadku kobiet
przedsiębiorców przebywających na urlopach
wychowawczych (15184)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 25 marca 2010 r.,
znak SPS-023-15184/10, dotyczące interpelacji pana
posła Adama Wykręta z dnia 15 marca 2010 r., znak
BK-023-15209/10, w sprawie nieodprowadzania
przez państwo składek emerytalnych od kobiet
przedsiębiorców przebywających na urlopach wy-
chowawczych uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Ustosunkowując się do kwestii ewentualnego roz-
szerzenia uprawnień do urlopu wychowawczego na
osoby prowadzące działalność gospodarczą na wła-
sny rachunek, należy wskazać, że nie mogą one
w obecnym stanie prawnym korzystać z urlopu wy-
776
chowawczego, gdyż jest to prawo przysługujące jedy-
nie pracownikom, tj. osobom zatrudnionym w ra-
mach stosunku pracy.
Celem urlopu wychowawczego jest umożliwienie
sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem osobom
zobowiązanym do świadczenia pracy w ramach pod-
porządkowania pracowniczego, jakim charakteryzu-
je się stosunek pracy (art. 22 § 1 Kodeksu pracy).
Kodeks pracy zobowiązuje pracodawcę do udzielania
urlopu wychowawczego na wniosek pracownika. Pra-
wo do urlopu wychowawczego daje więc możliwość
czasowego zawieszenia obowiązków pracowniczych,
aby umożliwić pracownikowi sprawowanie osobistej
opieki nad dzieckiem. Natomiast aktywność zawodo-
wa osób prowadzących działalność gospodarczą na
własny rachunek jest realizowana w warunkach za-
sadniczo różniących się od zatrudnienia pracowni-
czego. Osoby świadczące pracę w ramach własnej
działalności gospodarczej organizują ją samodzielnie
i same też decydują o sposobie, miejscu i czasie jej
wykonywania.
Są zatem niezależne, jeśli chodzi o możliwość zor-
ganizowania pracy w sposób dający pogodzić się ze
sprawowaniem opieki nad dzieckiem. Dowiodły tego
wyraźnie ubezpieczone, które w okresie przebywania
na urlopach wychowawczych udzielonych przez pra-
codawców prowadziły działalność zarobkową, a któ-
rych ubezpieczenie było przedmiotem prac i dyskusji
w ramach rządowego projektu ustawy o zmianie
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz
ustawy Prawo bankowe.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż pracodawcy,
który udzielił urlopu wychowawczego, przysługuje
także uprawnienie kontrolne w zakresie wykorzysty-
wania przez pracownika tego urlopu zgodnie z celem,
jakiemu służy. W razie bowiem powzięcia wiadomości
o zaprzestaniu sprawowania osobistej opieki nad
dzieckiem pracodawca wzywa pracownika do stawie-
nia się do pracy. Z oczywistych powodów zasada ta
nie miałaby zastosowania do osób prowadzących wła-
sną działalność gospodarczą. Nie będzie bowiem pod-
miotu władnego kontrolować wykorzystywanie urlopu
wychowawczego zgodnie z przeznaczeniem, a w razie
nadużywania tego uprawnienia – do odwołania takiej
osoby z urlopu wychowawczego.
Jednocześnie należy podkreślić, że wśród licznych
grup ubezpieczonych podlegających obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym jedynie
pracownikom, funkcjonariuszom Służby Celnej oraz
pracującym w spółdzielni członkom rolniczych spół-
dzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych
przysługuje prawo do urlopu wychowawczego. Zwią-
zane jest to z faktem, że cechą charakterystyczną
stosunku pracy, pokrewnego mu wykonywania za-
trudnienia w ramach członkostwa w rolniczych spół-
dzielni produkcyjnych czy spółdzielni kółek rolni-
czych (albo odpowiednio służby celnej) jest osobiste
świadczenie pracy w ramach podporządkowania pra-
cowniczego, w miejscu i czasie wyznaczonym przez
pracodawcę.
Ponadto w przypadku konieczności sprawowania
opieki nad dzieckiem osoba prowadząca działalność
gospodarczą może skorzystać z możliwości jej zawie-
szenia. Od dnia 20 września 2008 r. zgodnie z art. 14a
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2007r., Nr 155, poz. 1095, ze
zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracowników
może zawiesić wykonywanie działalności gospodar-
czej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy. W okresie
zawieszenia prowadzenia działalności gospodarczej
zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, ze zm.) osoba prowadzą-
ca działalność gospodarczą nie podlega obowiązko-
wym ubezpieczeniom społecznym.
Natomiast odnosząc się do kwestii dyskryminacji
osób prowadzących działalność gospodarczą w dostę-
pie do prawa do urlopu wychowawczego, należy
stwierdzić, że pracownicy i osoby prowadzące własną
działalność gospodarczą nie należą do tej samej ani
podobnej kategorii podmiotów, które zasada równo-
ści nakazuje traktować jednakowo. Skoro więc nale-
żą do różnych kategorii podmiotów, uzasadnione jest,
w świetle zasady równości, ich odmienne traktowa-
nie przez prawo.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działalności
grup producentów rolnych (15185)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 25 mar-
ca 2010 r., nr SPS-023-15185/10, interpelacją pana
posła Stanisława Steca w sprawie interpretacji prze-
pisów o grupach producentów rolnych, dotyczących
celu, na jaki można przeznaczyć środki pomocowe,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Grupy producentów rolnych organizują się w opar-
ciu o przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r.
o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz
o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 9 kwietnia 2008 r. w sprawie
wykazu produktów i grup produktów, dla których
mogą być tworzone grupy producentów rolnych, mi-
nimalnej rocznej wielkości produkcji towarowej oraz

minimalnej liczby członków grupy producentów rol-
nych (Dz. U. Nr 72, poz. 424).
Pomoc dla grup producentów rolnych jest udzie-
lana w ramach PROW na lata 2007–2013, w którym
znajduje się działanie: Grupy producentów rolnych.
Zakresem działania: Grupy producentów rolnych jest
„ Zryczałtowana pomoc udzielana grupom producen-
tów rolnych w pierwszych 5 latach ich funkcjonowa-
nia w celu ułatwienia tworzenia i działalności admi-
nistracyjnej. Z pomocy grupa może skorzystać tylko
raz w okresie swojej działalności”.
Powyższy zapis jest przedmiotowo zgodny z tre-
ścią art. 35 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/
2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
dusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
(EFRROW) (Dz. Urz. UE L 277/1 z 21.10.2005 r.,
z późn. zm.).
Zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami be-
neficjenci działania: Grupy producentów rolnych
mogą przeznaczać otrzymane wsparcie na cele admi-
nistracyjne. Wsparcie dotyczyć powinno czynności
związanych z tworzeniem grup producentów oraz
czynności i działań podejmowanych w ramach dzia-
łalności administracyjnej grup.
Przedstawiciele grup producentów rolnych wnio-
skują o możliwość przeznaczania uzyskanego wspar-
cia nie tylko na działalność administracyjną, ale tak-
że na inwestycje związane z przygotowaniem produk-
tu do sprzedaży oraz wprowadzaniem go do obrotu.
W związku z kierowanymi do Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi prośbami o jednoznaczne roz-
strzygnięcie, czy pomoc dla grup producentów rol-
nych, która jest udzielana w postaci zryczałtowanej,
może zostać przeznaczona również w całości bądź
w części na wydatki inwestycyjne, Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi prowadzi rozmowy z Komisją
Europejską w celu właściwej interpretacji przedmio-
towego artykułu pod względem przeznaczenia zry-
czałtowanego wsparcia dla grup producentów rol-
nych na cele inwestycyjne.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż niezwłocznie po otrzymaniu odpowiedzi zostanie
ona przekazana Panu Marszałkowi do wiadomości.
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
777
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji ustawy
Prawo upadłościowe i naprawcze (15186)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca przekazaną
przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r. (znak: SPS-023-
-15186/10) w sprawie realizacji ustawy z dnia 28 lu-
tego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
z 2009 r. Nr 175, poz. 1361), zwanej dalej PUiN,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Przyczyny zbyt długiego trwania postępowań
upadłościowych są częstokroć niezależne od sądu
upadłościowego, sędziego komisarza czy syndyka,
lecz wynikają z wymogów ustawowych. W wielu wy-
padkach jedyną przeszkodą do zakończenia tych po-
stępowań są nieruchomości pozostające w masie upa-
dłości, których mimo podejmowania starań syndyk
nie jest w stanie zbyć. Należy mieć na względzie, że
cena zbycia takiej nieruchomości nie może odbiegać
od godziwej ceny rynkowej, tak aby syndyk nie spo-
tkał się z zarzutem działania na niekorzyść masy
upadłości, a w konsekwencji – na działanie narusza-
jące interes wierzycieli.
2. Powiązanie wysokości wynagrodzeń syndyków
ze sprawnością prowadzonych postępowań było
przedmiotem nowelizacji art. 162 PUiN w ustawie
z dnia 15 czerwca 2007 r. o licencji syndyka (Dz. U.
Nr 1223, poz. 850, z późn. zm.) Art. 162 ust. 2 PUiN
stanowi obecnie, że łączna kwota wynagrodzeń przy-
znanych w postępowaniu nie może przekroczyć 3%
funduszów masy upadłości oraz sum uzyskanych
z likwidacji rzeczy i praw obciążonych rzeczowo. Wy-
sokość wynagrodzenia syndyka, nadzorcy sądowego
i zarządcy nie może przekroczyć stuczterdziestokrot-
ności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sek-
torze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku
w czwartym kwartale roku poprzedniego, ogłoszone-
go przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
Równocześnie wprowadzony ust. 5 tego przepisu sta-
nowi zachętę dla syndyków do podejmowania czyn-
ności zmierzających do sprawnego i szybkiego prowa-
dzenia postępowania upadłościowego, stanowiąc, że
wynagrodzenie ulega podwyższeniu do 10% w przy-
padku wykonania ostatecznego planu podziału w cią-
gu roku od upływu terminu do zgłaszania wierzytel-
ności lub zaspokojenia w całości wierzytelności i na-
leżności kategorii drugiej, trzeciej i co najmniej
w połowie kategorii czwartej, z wyłączeniem okresu
prowadzenia postępowania upadłościowego z możli-
wością zawarcia układu.
3. W odniesieniu do zarzutu dotyczącego braku
wiedzy ekonomicznej sędziów orzekających w spra-
wach upadłościowych, w tym sędziów komisarzy,
778
wskazać należy, że program kształcenia podczas stu-
diów na wydziałach prawa, jak również w trakcie
odbywania aplikacji nie przewidywał edukacji w za-
kresie ekonomii. Podkreślić jednak należy, że od kil-
ku lat do sędziów kierowana jest oferta studiów po-
dyplomowych z zakresu ekonomii i prawa gospodar-
czego, prawa upadłościowego i prawa spółek w prak-
tyce sądowej. W szczególności dla sędziów komisarzy
przewidziano studia z uwzględnieniem ekonomii
przedsiębiorstw oraz upadłości. Studia te odbywają
się przy współpracy z renomowanymi uczelniami, jak
Uniwersytet Jagielloński w Krakowie lub Szkoła
Główna Handlowa w Warszawie.
4. Uprzejmie wyjaśniam, że celem szczególnego
postępowania o charakterze interwencyjnym, jakim
jest postępowanie naprawcze – w zamyśle jego twór-
ców, którzy wzorowali się na regulacji rozdziału 7
amerykańskiego prawa o bankructwie (Chapter 7)
– była naprawa kondycji przedsiębiorcy i przewróce-
nie mu długookresowej zdolności do konkurowania
na rynku.
Postępowanie to jest przeznaczone dla przedsię-
biorców, którzy jeszcze na bieżąco spłacają swoje
zobowiązania, ale ich sytuacja ekonomiczna jest tak
trudna, że w niedługim czasie staną się niewypła-
calni. Ze względu na to, że w okresie 6 lat obowią-
zywania przepisów części czwartej PUiN o postępo-
waniu naprawczym przedsiębiorcy złożyli do sądu
tylko 439 oświadczeń o wszczęciu postępowania na-
prawczego, uznano za niezbędną modyfikację tych
przepisów polegającą przede wszystkim na umożli-
wieniu prowadzenia postępowania naprawczego
przez szerszą rzeszę przedsiębiorców. Cel ten został
zrealizowany ustawą z dnia 6 marca 2009 r. o zmia-
nie ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, usta-
wy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz
ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U.
Nr 53, poz. 434), która weszła w życie z dniem 2 maja
2009 r. Wprowadziła ona w ust. 4 art. 21 PUiN moż-
liwość wystąpienia przez dłużnika we wniosku o ogło-
szenie upadłości o zezwolenie na wszczęcie postępo-
wania naprawczego, jeżeli opóźnienie w wykonaniu
zobowiązań nie ma charakteru trwałego, a suma nie-
wykonanych zobowiązań nie przekracza 10% warto-
ści bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika. Rozwiąza-
nie to umożliwia prowadzenie postępowania napraw-
czego przez przedsiębiorców, którzy są zadłużeni
w niewielkim stopniu, i to bez względu na przyczyny
zaistniałych trudności finansowych. Rozwiązanie
rozszerza krąg osób, które będą mogły wszcząć to
postępowanie i zmierza do tego, aby drobne, począt-
kowe problemy finansowe przedsiębiorstwa nie sta-
nowiły dla przedsiębiorcy przeszkody do skorzysta-
nia z szansy na restrukturyzację swoich zobowiązań
i w dalszej perspektywie odzyskania zdolności kon-
kurowania na rynku.
Pragnę zapewnić, że praktyczne funkcjonowanie
przepisów regulujących postępowanie naprawcze jest
przedmiotem stałego monitoringu odpowiednich ko-
mórek i w przypadku stwierdzenia, że wprowadzona
zmiana nie jest wystarczająca, rozważane będą moż-
liwości innych rozwiązań w tej kwestii.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie reklamy leków (15187)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Stanisława Steca z dnia 25 marca 2010 r., nr SPS-
-023-15187/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Wprowadzenie całkowitego zakazu reklamy le-
ków stałoby w sprzeczności z prawem Unii Europej-
skiej, w tym m.in. dyrektywą 2001/83/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r.
w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się
do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, która
przewiduje reklamę produktów leczniczych.
W obecnie obowiązującym porządku prawnym
zabrania się kierowania do publicznej wiadomości
reklamy dotyczącej produktów leczniczych wydawa-
nych wyłącznie na podstawie recepty, zawierających
środki odurzające i substancje psychotropowe oraz
umieszczonych na wykazach leków refundowanych,
zgodnie z odrębnymi przepisami, oraz dopuszczonych
do wydawania bez recept o nazwie identycznej z umiesz-
czonymi na tych wykazach.
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.) stanowi implementację przedmiotowej dyrekty-
wy, a tym samym zawiera przepisy umożliwiające
prowadzenie reklamy produktów leczniczych OTC.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wprowadze-
nie przepisów niezgodnych z przepisami Unii Euro-
pejskiej wiązałoby się dla Polski z konsekwencją za-
skarżenia takich przepisów do Trybunału Sprawie-
dliwości Unii Europejskiej, a co za tym idzie, z ogrom-
nymi karami finansowymi.
Mając powyższe na uwadze, całkowity zakaz
reklamy leków będzie możliwy jedynie w przypad-
ku odpowiedniej zmiany przepisów unijnych w tym
zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie wdrażania Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, ze szczególnym
uwzględnieniem działania 4.4: Nowe inwestycje
o wysokim potencjale innowacyjnym (15188)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Sylwestra Pawłowskiego, posła na
Sejm RP, z dnia 25 marca br., znak: SPS-023-15188/
10, dotyczącą wdrażania działania 4.4: Nowe inwe-
stycje o wysokim potencjale innowacyjnym Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013 (PO IG) uprzejmie informuję, co następuje.
1. Stan realizacji działania 4.4
W działaniu 4.4 odbyły się do tej pory trzy kon-
kursy:
— w ramach naboru wniosków o dofinansowanie
z 2008 r. dofinansowanie uzyskało łącznie 227 pro-
jektów (z punktacją min. 75 pkt) na kwotę dofinan-
sowania 2 973 434 922 PLN; w ramach tego naboru
alokacja została zwiększona o 1 501 008 522 PLN;
— w ramach pierwszego naboru z 2009 r. dofinanso-
wanie uzyskały łącznie 134 projekty (z punktacją min.
90 pkt) na kwotę dofinansowania 2 246 793 140 PLN;
w ramach tego naboru alokacja została zwiększona
o 1 296 197 740 PLN;
— w ramach drugiego naboru z 2009 r. dofinan-
sowanie uzyskały łącznie 32 projekty (z punktacją min.
97 pkt) na kwotę dofinansowania 791 103 427 PLN;
w ramach tego naboru alokacja została zwiększona
o 41 103 427 PLN, w zupełności wyczerpując alokację
dostępną na działanie.
Odnosząc się do możliwości realokacji środków do
działania 4.4, pragnę poinformować, iż w dniu 3 mar-
ca br., zgodnie z uchwałą nr 33 Komitetu Monitoru-
jącego PO IG (znak: KM/POIG/8/2010/d33), dokona-
no realokacji środków w wysokości 300 000 000 PLN
(73 701 020 EUR) z działania 4.3: Kredyt technolo-
giczny PO IG, która została zaplanowana na:
— zawarcie umów z beneficjentami drugiego na-
boru z 2009 r. w ramach działania 4.4, których pro-
jekty znajdowały się na liście rankingowej projektów
rekomendowanych do dofinansowania (zawierającej
łącznie 32 projekty), a których nie można było sfinan-
sować z powodu niewystarczającej alokacji na pozio-
mie działania (wskutek zmiany kursu euro alokacja
na poziomie działania była niższa niż szacowana
w momencie ogłoszenia konkursu),
— zapewnienie środków na sfinansowanie projek-
tów złożonych w ramach I rundy w 2009 r., które
obecnie znajdują się w toku ponownej oceny w wyni-
ku rozpatrzenia środków odwoławczych,
— zapewnienie środków na sfinansowanie projek-
tów złożonych w ramach I rundy w 2009 r., które
potencjalnie zostaną skierowane do ponownej oceny
w wyniku rozpatrzenia środków odwoławczych,
779
— zapewnienie rezerwy na sfinansowanie projek-
tów złożonych w ramach II rundy w 2009 r., które
mogą zostać rekomendowane do dofinansowania w wy-
niku rozpatrzenia środków odwoławczych,
— uwzględnienie korekty suplementu nr 2 do listy
rankingowej projektów złożonych w ramach rundy
aplikacyjnej z 2008 r. zwiększającej kwotę dofinan-
sowania o 770 000 PLN,
— zawarcie aneksów zwiększających dofinanso-
wanie projektów z rezerwy na różnice kursowe
w odniesieniu do wniosków o aneksy umów o dofi-
nansowanie złożonych przez beneficjentów do dnia
17 lutego br.,
— pokrycie różnic kursowych wynikających ze spad-
ku kursu euro, wpływających na zmniejszenie ogólnej
kwoty alokacji na działanie w ujęciu w PLN.
Należy jednak podkreślić, iż spadek kursu euro
o 19 gr spowodował zmniejszenie dostępnych środ-
ków w ramach działania 4.4 PO IG wyrażonych
w PLN o 280 mln PLN, czyli o prawie całą kwotę
realokacji środków z działania 4.3 do 4.4 PO IG.
W związku z powyższym należy uznać, iż w chwi-
li obecnej nie ma możliwości dofinansowania kolej-
nych projektów z list rankingowych już zatwierdzo-
nych w ramach przedmiotowego działania.
2. Zawieranie umów o dofinansowanie w ramach
działania 4.4
W odniesieniu do stwierdzenia o braku wzorów
umów o dofinansowanie dla ww. działania pragnę
wyjaśnić, iż w dniu 5 marca br. instytucja pośredni-
cząca w Ministerstwie Gospodarki zatwierdziła zno-
welizowany wzór umowy dla I konkursu przeprowa-
dzonego w 2009 r. Dla II konkursu w 2009 r. wzór
umowy został zatwierdzony w dniu 17 marca br. Ko-
nieczność wprowadzenia zmian wynikała ze zmiany
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Istotę wprowadzo-
nych zmian stanowią postanowienia odnoszące się
do zarządzania finansowego, które koncentrują się
na odzwierciedlaniu określonego w przepisach usta-
wy o finansach publicznych nowego systemu płatno-
ści dofinansowania na rzecz beneficjenta.
Mając na uwadze fakt zatwierdzenia przez IP zno-
welizowanych wzorów umów, nie ma formalnych
przeszkód, aby aneksy były zawierane z beneficjen-
tami. Jednocześnie uprzejmie informuję, że brak
aneksów nie powinien wstrzymywać płatności na
rzecz beneficjentów, ponieważ dopuszczalne jest ich
dokonywanie na podstawie umów zawartych przed
1 stycznia 2010 r.
3. Zwiększanie dofinansowania w wyniku nega-
tywnego wpływu różnic kursowych
W odniesieniu do kwestii zawierania aneksów do
umów o dofinansowanie z beneficjentami działania
4.4, którzy złożyli wniosek o zawarcie aneksu w związ-
ku ze wzrostem kosztów kwalifikowanych projektu
w wyniku zmiany wartości kursu złotego, uprzejmie
informuję, iż od dnia 16 lutego do dnia 26 marca br.
zawieszone zostały wszelkie działania PARP w za-
kresie zwiększania dofinansowania w projektach be-
780
neficjentów działania 4.4, którzy do dnia 17 lutego
br. złożyli wnioski o aneks umowy w ww. zakresie.
Wstrzymanie procesu podpisywania aneksów do umów
podyktowane było wystąpieniem niedoboru środków
w budżecie działania.
Mając na uwadze powyższe, w dniu 16 lutego br.
na stronie internetowej PARP został zamieszczony
komunikat, zgodnie z którym agencja w wyniku de-
cyzji instytucji nadzorujących wstrzymała proces
zawierania aneksów oraz naboru nowych wniosków
o zwiększenie kwoty dofinansowania wynikające ze
wzrostu kosztów kwalifikowanych w projektach
w wyniku spadku wartości kursu złotego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu
23 marca br. w wyniku realokowania dodatkowych
środków w wysokości 300 mln PLN do działania 4.4
(zgodnie z informacją w punkcie 1.) instytucja po-
średnicząca podjęła decyzję o możliwości rozpatry-
wania przez PARP wniosków beneficjentów o zwięk-
szenie dofinansowania składanych do dnia 17 lutego
br. i zawierania aneksów do umów w przypadku po-
zytywnego rozpatrzenia ww. wniosków. Jednakże
mając na uwadze spadek kursu euro, aktualnie wy-
stępuje brak środków na zawarcie wszystkich przed-
miotowych aneksów.
4. Kryterium terminu wpływu wniosku o dofi-
nansowanie
W ramach PO IG nabór wniosków o dofinansowa-
nie prowadzony jest w dwóch trybach: zamkniętym
(rundy aplikacyjne) oraz otwartym (ciągłym). Zarów-
no w trybie zamkniętym, jak i ciągłym projekty pod-
dawane są najpierw ocenie formalnej, a następnie
ocenie merytorycznej „zero-jedynkowej” bądź punk-
towej. W oparciu o liczbę uzyskanych punktów two-
rzone są listy rankingowe projektów rekomendowa-
nych oraz nierekomendowanych do dofinansowania
w ramach danego działania programu.
W przypadku trybu zamkniętego listy rankingo-
we projektów są gromadzone do momentu zamknię-
cia danego konkursu. Wówczas tworzona jest jedna
lista rankingowa uwzględniająca poziom jakości
wszystkich złożonych wniosków. Z kolei w przypadku
trybu ciągłego listy rankingowe tworzone są na bie-
żąco, a dofinansowanie przyznawane jest projektom,
które osiągnęły – określony w dokumentacji aplika-
cyjnej – pułap punktów. Niemniej jednak w przypad-
ku identycznie punktowo ocenionych projektów przy
jednoczesnym ograniczaniu alokacji na dane działa-
nie konieczne jest dokonanie wyboru projektów do
dofinansowania. Wówczas kryterium czasu może
stać się elementem różnicującym i szeregującym pro-
jekty na liście rankingowej. Sytuacja taka miała
miejsce w przypadku działania 4.4.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż PARP ogłosi-
ła nabór wniosków o dofinansowanie projektów
w ramach działania 4.4 na podstawie ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju oraz rozporządzenia ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 7 kwietnia 2008 r. w sprawie udziela-
nia przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości
pomocy finansowej w ramach Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013. Zgod-
nie z treścią ww. rozporządzenia agencja udziela
wsparcia, na podstawie oceny dokonanej zgodnie
z obowiązującymi kryteriami, według kolejności wpły-
wu kompletnych wniosków o udzielenie wsparcia do
agencji.
W związku z powyższym wnioskodawcy ubiegają-
cy się o wsparcie w ramach działania 4.4 PO IG po-
winni mieć świadomość, iż w przypadku wniosków,
które uzyskały tę samą liczbę punktów, przy jedno-
czesnym braku wystarczających środków na wsparcie
wszystkich projektów PARP zastosuje kryterium de-
cydujące o wyborze projektów, zgodnie z przedmioto-
wym rozporządzeniem, a więc w granicach prawa po-
wszechnie obowiązującego. Na fakt, iż w ww. sytuacji
będzie to kryterium terminu złożenia wniosku, oprócz
rozporządzenia wskazuje również „Regulamin prze-
prowadzenia konkursu w ramach działania 4.4 PO
IG” (RPK), który podany został do publicznej wiado-
mości w dniu ogłoszenia rundy aplikacyjnej.
Całkowita alokacja w ramach działania 4.4 PO IG
wynosi 1 493 701 020 euro. Z kolei wartość dofinan-
sowania wszystkich dotychczas zatwierdzonych do
realizacji 384 projektów wynosi 5 873 187 087 PLN
i przy obecnym kursie 1 euro = 3,8759 PLN przekra-
cza dostępne środki.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż Instytucja
Zarządzająca PO IG wspólnie z instytucjami pośred-
niczącymi podjęła pracę nad zmianami systemu re-
alizacji działań programu, które umożliwią rezygna-
cję z uwzględniania terminu złożenia wniosku o do-
finansowanie przy umiejscawianiu projektów na li-
ście rankingowej projektów rekomendowanych do
wsparcia.
5. Publikacja dokumentów aplikacyjnych
W odniesieniu do kwestii terminu publikowania
dokumentów aplikacyjnych pragnę podkreślić, iż
zgodnie z ustawą o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju oraz przyjętymi – na jej podstawie przez in-
stytucje zaangażowane w realizację PO IG – proce-
durami dokumentacja aplikacyjna publikowana jest
przed uruchomieniem konkursu. Mając na uwadze
czas niezbędny do zapoznania się wnioskodawców ze
zmianami, pełna dokumentacja aplikacyjna publiko-
wana jest w dniu ogłoszenia konkursu, tj. w terminie
co najmniej dwóch tygodni przed jego uruchomie-
niem – w niektórych działaniach termin ten wydłu-
żony jest nawet do miesiąca.
Jednocześnie zgodnie z ww. ustawą zmiany w sys-
temie udzielania wsparcia mogą być wprowadzane
tylko wówczas, gdy są korzystne z punktu widzenia
beneficjentów.
6. Przypuszczalnie powiązane projekty w ramach
działania 4.4
W nawiązaniu do kwestii złożenia w ramach
ostatniego konkursu w działaniu 4.4 kilku projektów,
odnośnie do których powstają wątpliwości, iż powin-
ny stanowić jeden projekt ze względu na zachodzące
pomiędzy nimi powiązania, pragnę poinformować, iż

zostaną one poddane szczegółowej analizie celem roz-
strzygnięcia, czy zaistniały w związku z ich złoże-
niem lub oceną jakiekolwiek nieprawidłowości.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż wszystkie pro-
jekty realizowane w ramach PO IG są poddawane
ścisłemu monitoringowi. W przypadku pojawienia się
jakichkolwiek zastrzeżeń co do sposobu ich realizacji
są poddawane szczegółowej kontroli, a wypłata
wsparcia jest wstrzymywana do czasu wyjaśnienia
wszystkich wątpliwości.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie podatku dochodowego od świadczeń
na rzecz ochrony zdrowia pracowników (15189)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tadeusza Tomaszewskiego prze-
słaną przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie
konsekwencji podatkowych wynikających z zakupu
na rzecz pracowników świadczeń medycznych uprzej-
mie informuję.
Finansowanie przez pracodawców dodatkowej
i nieobowiązkowej z punktu widzenia przepisów pra-
wa pracy i innych ustaw opieki medycznej zyskało
w ostatnich latach na popularności. Najczęściej
mamy do czynienia z wykupywaniem tzw. abona-
mentów medycznych obejmujących opieką medyczną
pracowników, czasem wraz z członkami ich rodzin
lub opłacaniem składek ubezpieczenia zdrowotne-
go w firmach ubezpieczeniowych. Pracodawcy po-
niesione wydatki na sfinansowanie opieki medycznej
dla pracowników mogą zaliczyć w koszty uzyskania
przychodów.
Zauważyć bowiem należy, iż począwszy od dnia
1 stycznia 2007 r. zniesione zostało ograniczenie
możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przycho-
dów wyłącznie kosztów świadczeń zdrowotnych, do
których ponoszenia zobowiązują pracodawcę przepi-
sy Kodeksu pracy oraz innych ustaw. Nowelizacja
w tym zakresie objęła zarówno ustawę o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, jak i ustawę o podatku
dochodowym od osób prawnych. Dlatego też w obec-
nym stanie prawnym pracodawca ponoszący wydat-
ki na zapewnienie opieki zdrowotnej pracowników
zarówno tej o charakterze obowiązkowym (np. me-
781
dycyna pracy), jak i wykraczającej poza ten zakres,
może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.
Stąd też zawarte w interpelacji stanowisko przedsię-
biorców zrzeszonych w Wielkopolskim Klubie Kapi-
tału jest w tym zakresie nieaktualne.
Po stronie pracowników natomiast wartość wy-
kupionej przez pracodawcę opieki medycznej wykra-
czającej poza obszar określony w przepisach Kodeksu
pracy i innych ustaw stanowi nieodpłatne świadcze-
nie będące przychodem ze stosunku pracy, o którym
mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 51, poz. 307), zwanej dalej „ustawą”. Sto-
sownie to postanowień tego przepisu za przychody ze
stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakład-
czej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się
bowiem wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz
wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich
ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania
tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagro-
dzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nad-
liczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwa-
lenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwo-
ty niezależnie od tego, czy ich wysokość została
z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne po-
noszone za pracownika, jak również wartość innych
nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo
odpłatnych.
W świetle powyższego wszelkie świadczenia o cha-
rakterze pieniężnym, jak i niepieniężnym otrzymane
od pracodawcy stanowią dla pracownika przychody
ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, w rozu-
mieniu art. 12 ust. 1 ustawy.
Przychód podatnika powstaje z chwilą otrzyma-
nia lub postawienia do jego dyspozycji pieniędzy, war-
tości pieniężnych i wartości otrzymanych świadczeń
w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, których
wartość, w przypadku zakupu, ustala się według ich
ceny zakupu (art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 2 ustawy).
Zatem w zależności od tego, czy pracodawca
w ramach dodatkowych świadczeń zdrowotnych wy-
kupuje pracownikowi ubezpieczenie czy np. abona-
ment medyczny, przychód pracownika z tytułu otrzy-
mania nieodpłatnego świadczenia powstaje w mo-
mencie zapłaty składki ubezpieczeniowej i odpowied-
nio z chwilą udostępnienia możliwości korzystania
z usług medycznych „zakodowanych” w tym abona-
mencie.
Niewątpliwie należy zgodzić się co do tego, że za-
pewnienie pracownikom opieki medycznej poza pu-
bliczną służbą zdrowia przyczynia się do zmniejsza-
nia liczby pacjentów korzystających z jej usług. Nie-
mniej w mojej ocenie motywację dla pracodawców do
finansowania pracownikom nieobowiązkowej opieki
zdrowotnej stanowią obowiązujące przepisy podatko-
we, pozwalające na zaliczenie do kosztów podatko-
wych poniesionych na ten cel wydatków. Jednocze-
śnie nie podzielam opinii, że opodatkowanie wartości
świadczeń nieodpłatnych otrzymanych przez pracow-
ników od pracodawcy stanowi „przerzucenie przez
782
ustawodawcę na świadczeniobiorców, pracowników,
opodatkowania z tytułu dodatkowych świadczeń
zdrowotnych wykupywanych przez pracodawcę.” Za-
uważyć należy, iż objęcie pracownika opieką medycz-
ną ma określoną wartość pieniężną, okoliczność, że
zapłaty za abonament medyczny bądź dodatkowe
ubezpieczenie zdrowotne pracownik nie musi doko-
nać z własnych środków, a czyni to za niego praco-
dawca, powoduje, że pracownik uzyskuje realną ko-
rzyść. Pracownik, nie ponosząc wydatku na opiekę
medyczną, może bowiem korzystać z usług, które pla-
cówka medyczna świadczy odpłatnie. Natomiast
z faktu opodatkowania tego świadczenia, będącego
przychodem pracownika ze stosunku pracy, nie moż-
na wywodzić, że wykupienie mu przez pracodawcę
dodatkowej opieki medycznej jest dla niego nieko-
rzystne.
Pamiętać również należy, iż zwolnienia przed-
miotowe nie stanowią standardu prawnego, a wyją-
tek od zasady powszechności opodatkowania, co
wielokrotnie podkreślał w swym orzecznictwie Try-
bunał Konstytucyjny. Stąd też zwolnieniem od po-
datku obejmuje się szczególne rodzaje dochodów
podatników, w tym należące do kategorii socjalnych
czy odszkodowawczych. Przykładowo zwolnione z po-
datku są:
— zapomogi otrzymane w przypadku indywidual-
nych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwa-
łej choroby lub śmierci – do wysokości 2280 zł w roku
podatkowym (…) – art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy,
— dopłaty do wypoczynku zorganizowanego przez
podmioty prowadzące działalność w tym zakresie
w formie wczasów, kolonii, obozów i zimowisk, w tym
również połączonego z nauką, pobytu na leczeniu sa-
natoryjnym, w placówkach leczniczo-sanatoryjnych,
rehabilitacyjno-szkoleniowych i leczniczo-opiekuń-
czych oraz przejazdów związanych z tym wypoczyn-
kiem i pobytem na leczeniu – dzieci i młodzieży do
lat 18:
a) z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu
świadczeń socjalnych oraz zgodnie z odrębnymi prze-
pisami wydanymi przez właściwego ministra – nie-
zależnie od ich wysokości,
b) z innych źródeł – do wysokości nieprzekracza-
jącej w roku podatkowym kwoty 760 zł,
— wartość otrzymanych przez pracownika w związ-
ku z finansowaniem działalności socjalnej, o której
mowa w przepisach o zakładowym funduszu świad-
czeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzy-
manych przez niego w tym zakresie świadczeń pie-
niężnych, sfinansowanych w całości ze środków za-
kładowego funduszu świadczeń socjalnych lub fun-
duszy związków zawodowych, łącznie do wysokości
nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł;
rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne
znaki uprawniające do ich wymiany na towary lub
usługi (art. 21 ust. 1 pkt 67ustawy).
Biorąc powyższe pod uwagę, nie podzielam uwag
i zastrzeżeń wyrażonych w interpelacji i w konse-
kwencji nie znajduję uzasadnienia do zmiany obec-
nego stanu prawnego w zakresie dotyczącym finan-
sowania pracownikom przez pracodawców nieobo-
wiązkowej opieki medycznej.
Niezależnie od powyższego nie sposób pominąć
kwestii, iż pomimo od lat niezmiennego poglądu re-
sortu finansów w tej sprawie, podatnicy, którzy go
nie podzielali, wielokrotnie zwracali się o rozstrzy-
gnięcie zagadnienia przez sądy administracyjne.
Orzecznictwo tych sądów jest zróżnicowane. Część
składów orzekających podzieliła stanowisko organów
podatkowych, cześć zaś była przeciwnego zdania. Do-
strzegając tę niejednolitość orzecznictwa, Naczelny
Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 25 mar-
ca 2010 r., sygn. akt II FSK 1899/08, skierował przed-
miotową kwestię do rozstrzygnięcia składowi sied-
miu sędziów NSA, z tym że na dzień dzisiejszy nie
jest jeszcze znany termin posiedzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie interpretacji
przez Ministerstwo Finansów przepisów
dotyczących darowizny w postaci
honorowo oddanej krwi (15190)
W związku z załączoną przy piśmie z dnia 25 mar-
ca 2010 r., nr SPS-023-15190/10, interpelacją pana
posła Norberta Wojnarowskiego, przekazaną przez
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pismem
z dnia 30 marca 2010 r., nr DSPA-4810-1590-(1)/10,
w sprawie interpretacji przez Ministerstwo Finan-
sów przepisów dotyczących darowizny w postaci ho-
norowo oddanej krwi, uprzejmie informuję.
Stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. c
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307),
odliczeniu podlegają darowizny przekazane na cele
krwiodawstwa realizowanego przez honorowych
dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 22 sierp-
nia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106,
poz. 681, ze zm.), w wysokości ekwiwalentu pienięż-
nego za pobraną krew określonego przepisami wyda-
nymi na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy o publicznej
służbie krwi. Jednocześnie, jak stanowi art. 5 i 6
ustawy o publicznej służbie krwi, przedmiotem da-
rowizny na cele krwiodawstwa jest krew oddana bez-

płatnie, przez którą rozumie się również osocze i inne
składniki krwi.
Odrębną kwestią jest natomiast ustalenie warto-
ści darowizny przekazanej na cele krwiodawstwa.
W tym zakresie ustawodawca wskazał, że przy usta-
laniu wartości darowizny przekazanej na cele krwio-
dawstwa – niezależnie od przedmiotu darowizny
(krew czy jej składniki) – podatnik stosuje zawsze
przelicznik odpowiadający wysokości ekwiwalentu
pieniężnego za pobraną krew, określonego przepisa-
mi wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy
o publicznej służbie krwi.
Zgodnie z delegacją zawartą w tym przepisie mi-
nister zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 7 grud-
nia 2004 r. w sprawie określenia rzadkich grup krwi,
rodzajów osocza i surowic diagnostycznych wymaga-
jących przed pobraniem krwi zabiegu uodpornienia
dawcy lub innych zabiegów oraz wysokości ekwiwa-
lentu pieniężnego za pobraną krew i związane z tym
zabiegi (Dz. U. Nr 263, poz. 2625, ze zm.), w którym
określił, iż dawcom krwi rzadkich grup przysługuje
ekwiwalent pieniężny w wysokości 130 zł za 1 litr po-
branej krwi (§ 3 pkt 1). Na tej podstawie osoby, które
oddają honorowo krew lub jej składniki (np. osocze,
płytki krwi), obliczają kwotę przysługującej im ulgi,
stosując ekwiwalent pieniężny w wysokości 130 zł.
Warto zauważyć, że obowiązujące brzmienie prze-
pisów dotyczących omawianego odliczenia, wprowa-
dzone przez art. 1 pkt 26 lit. a tiret trzecie ustawy
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588),
zaproponowane zostało w dwóch poselskich projek-
tach ustaw o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (druk nr 637 i 718) i nie budziło
żadnych zastrzeżeń. Wprowadzenie dla potrzeb oma-
wianego odliczenia jednej stawki ekwiwalentu pie-
niężnego, niezależnie od przedmiotu darowizny na
cele krwiodawstwa, było podyktowane brakiem prze-
pisów, które określałyby wartość wszystkich rodza-
jów krwi oraz poszczególnych jej składników.
Ustawa o publicznej służbie krwi i przepisy wyko-
nawcze do tej ustawy określają jedynie wysokość
ekwiwalentu pieniężnego za krew rzadkiej grupy
i składniki takiej krwi. Brak natomiast jest przepi-
sów, na podstawie których możliwe byłoby określenie
wartości krwi nienależącej do grup rzadkich oraz
składników takiej krwi. W opisanej sytuacji ustawo-
dawca za najbardziej optymalne i najprostsze rozwią-
zanie uznał zatem wprowadzenie jednej stawki dla
określania wartości darowizn na cele krwiodawstwa,
niezależnie, czy podatnik oddał honorowo krew, czy
któryś z jej składników.
Takie rozwiązanie jest dopuszczalne i nie narusza
konstytucyjnych zasad stanowienia prawa. Trybunał
Konstytucyjny wielokrotnie potwierdzał, że ustawo-
dawca ma znaczną swobodę w określaniu w ustawie
stanów faktycznych stanowiących podstawę ulg po-
datkowych oraz reguł korzystania z nich.
783
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że nie są planowane działania mające na celu zmianę
obecnego stanu prawnego poprzez wprowadzenie
zróżnicowanych stawek ekwiwalentów, o których
mowa w ww. rozporządzeniu ministra zdrowia. Na-
leży bowiem pamiętać, że stawki ekwiwalentów wy-
mienionych w tym rozporządzeniu dotyczą sytuacji
szczególnych. Krew rzadkiej grupy występuje bo-
wiem u mniej niż 5% populacji ludzkiej (§ 1 rozporzą-
dzenia). Nie w każdym również przypadku dawca
poddawany jest zabiegowi uodpornienia lub innemu
zabiegowi przed pobraniem krwi. Mimo to wartość
130 zł za litr krwi i jej składników stasowana jest dla
celów podatkowych przez wszystkich honorowych
krwiodawców niezależnie od rodzaju posiadanej
przez nich grupy krwi. Jest to zatem rozwiązanie
korzystne dla podatników i promujące bezpłatne od-
dawanie krwi.
Niekorzystnym byłoby natomiast wprowadzenie
postulowanych unormowań, tj. w pełni uwzględnia-
jących postanowienia rozporządzenia ministra zdro-
wia. W praktyce oznaczałoby to bowiem, że z przed-
miotowego odliczenia mogłyby skorzystać wyłącznie
dawcy krwi rzadkich grup oraz dawcy, którzy zosta-
li poddani zabiegowi uodpornienia lub innym zabie-
gom przed pobraniem krwi w celu uzyskania surowic
diagnostycznych lub osocza. W konsekwencji krąg
podatników uprawnionych do odliczenia zostałby
drastycznie ograniczony, co oczywiście sprzeczne by-
łoby z celem wprowadzenia omawianej ulgi.
Wyrażam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia po-
zwolą uznać panu posłowi, że obowiązujące przepi-
sy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych w sposób korzystny dla podatników regulują
zasady odliczania darowizn przekazanych na cele
krwiodawstwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu
ras psów uznawanych za agresywne (15191)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15191/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Norberta Wojnarowskiego z dnia 4 marca
784
w sprawie rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w spra-
wie wykazu ras psów uznawanych za agresywne,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Wykaz ras psów uznanych za agresywne zawiera,
wydane na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U.
z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.), rozporzą-
dzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu ras
psów uznawanych za agresywne (Dz. U. Nr 77, poz. 687).
Stosownie do ustawy o ochronie zwierząt minister
spraw wewnętrznych i administracji ustala ww. wy-
kaz po zasięgnięciu opinii Związku Kynologicznego
w Polsce, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa ludzi i zwierząt.
Podnieść należy, że wymóg uzyskania zezwolenia
organu gminy na utrzymywanie psa rasy uznanej za
agresywną obejmuje wyłącznie te rasy psów, które
wymienia przedmiotowe rozporządzenie. Powyższy
wykaz obejmuje jedynie te rasy psów, które wg infor-
macji i wiedzy Związku Kynologicznego mogą stano-
wić szczególne zagrożenie dla człowieka, tj. te, które
wykazują szczególne predyspozycje, a ich uwarunko-
wania psychiczne i fizyczne pozwalają sądzić, iż po-
tencjalnie mogą stanowić dla człowieka większe za-
grożenie niż psy nieobjęte wykazem. Watro jednak
pamiętać, iż każdy pies utrzymywany w sposób nie-
należyty, m.in. głodzony, bity czy też szkolony do
walk bądź szkolony na psa obronnego, może również
wykazywać cechy agresywności, chociażby rasa ta
powszechnie uchodziła za nieagresywną. Stopień
agresywności psa może być bowiem w dużej mierze
spowodowany niewłaściwym traktowaniem zwierzę-
cia przez jego właściciela.
Obecnie wykaz ras psów, które wykazują cechy
agresywności, zawarty w rozporządzeniu w sprawie
wykazu ras psów uznawanych za agresywne obejmu-
je 11 ras psów:
a) bojowych, charakteryzujących się niezwykłą
odwagą, nieustępliwością, rozwiniętym instynktem
walki (pkt 1–6);
b) obronnych, które ze względu na silnie rozwi-
niętą cechę dominacji wymagają dużego doświadcze-
nia w prowadzeniu, a błędy w wychowaniu i niewła-
ściwe szkolenie psów tej rasy może wyzwolić w nich
agresję (pkt 7);
c) pasterskich i stróżujących, które mogą być nie-
bezpieczne dla człowieka z uwagi na rozwinięte in-
stynkty posiadania i nadmierną skłonność do obrony
własnego stada (pkt 8–11).
Odnosząc się do podniesionej w wystąpieniu kwe-
stii objęcia wymogiem uzyskania zezwolenia organu
gminy także utrzymywanie psa mieszańca ras uzna-
wanych za agresywne, uprzejmie informuję, że za-
równo wymóg uzyskania zezwolenia, jak też zakres
przedmiotowy ww. rozporządzenia uwarunkowany
jest treścią art. 10 ustawy o ochronie zwierząt. Mając
na uwadze właściwość ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w zakresie działu rolnictwo obejmującego m.in.
sprawy dotyczące ochrony zwierząt, art. 22 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.), należy wyjaśnić, że generalna kompe-
tencja dotycząca spraw wynikających z ustawy o ochro-
nie zwierząt pozostaje w gestii ministra rolnictwa
i rozwoju wsi. Stąd też zainicjowanie ewentualnych
działań legislacyjnych zmierzających do zmiany
obecnego stanu prawnego spoczywa przede wszyst-
kim na resorcie rolnictwa.
Z kolei odniesienie się do problematyki handlu
zwierzętami wymaga wskazania, że sprzedawanie
zwierząt na giełdach i bazarach jest prawnie dozwo-
lone, pod warunkiem spełnienia przez sprzedają-
cych m.in. stosownych wymogów sanitarnych uję-
tych w regulaminie targowiska ustalonym przez
organizatora.
Organami uprawnionymi do kontroli właściwego
postępowania ze zwierzętami oraz sprawdzania le-
galności miejsca ich sprzedaży są przede wszystkim:
straż gminna (miejska), Policja, Państwowa Inspek-
cja Sanitarna i powiatowy inspektorat weterynarii.
Organem sprawującym nadzór nad przestrzeganiem
przepisów prawa o ochronie zwierząt jest stosownie
do art. 34a ww. ustawy o ochronie zwierząt Inspekcja
Weterynaryjna, właściwa m.in. w zakresie przyjmo-
wania zgłoszeń o nieprawidłowościach dotyczących
handlu zwierzętami niewiadomego pochodzenia. Ze
wskazaną instytucją mogą współpracować organiza-
cje społeczne, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt. Podkreślić należy, że w przy-
padku podejrzenia o organizowaniu ogólnodostępne-
go handlu zwierzętami poza miejscami do tego wy-
znaczonymi należy każdorazowo powiadamiać o tym
fakcie stosowne służby.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że także w kwe-
stii ewentualnego wprowadzenia zakazu handlu
zwierzętami poza miejscami ich hodowli organem
właściwym jest minister rolnictwa i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niedostatecznej wysokości
subwencji oświatowej dla gmin: Zawady,
Zabłudów, Wyszki, Wasilków, Tykocin,
Turośń Kościelna, Szudziałowo, Sztabin,
Suraż, Supraśl, Suchowola, Sokółka,
Siemiatycze, Orla, Nurzec-Stacja,
Nowy Dwór, Nowinka, Narewka, Narew,
Sidra, Rudka, Poświętne, Płaska, Perlejewo,
Mielnik, Milejczyce, Michałowo, Łapy, Lipsk,
Kuźnica, Krynki, Korycin, Augustów,
Juchnowiec Kościelny, Janów, Hajnówka,
Gródek, Grodzisk, Dziadkowice,
Dubicze Cerkiewne, Dobrzyniewo Duże,
Dąbrowa Białostocka, Czeremcha,
Czarna Białostocka, Choroszcz, Brańsk,
Boćki, Bielsk Podlaski, Białowieża,
Bargłów Kościelny; gmin miejskich:
Siemiatycze, Hajnówka, Bielsk Podlaski,
Białystok, Augustów, a także miasta
Białystok (15192–15247)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelacje pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-15192-15247/10) z dnia 25 marca br. w sprawie
niedostatecznej wysokości części oświatowej subwen-
cji ogólnej dla 56 jednostek samorządu terytorialne-
go, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W ustawie budżetowej na rok 2010 z dnia 22 stycz-
nia 2010 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 102) w części 82: Subwen-
cje ogólne dla jednostek samorządu terytorialnego,
w dziale 758: Różne rozliczenia, w rozdziale 75801:
Część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek sa-
morządu terytorialnego łączna kwota subwencji
oświatowej na rok 2010 określona została w wysoko-
ści 35 009 865 tys. zł, tj. wyższej w stosunku do okre-
ślonej w ustawie budżetowej na rok 2009 (33 399 798
tys. zł) nominalnie o 4,8%.
Określona w ustawie budżetowej na rok 2010 łącz-
na kwota części oświatowej subwencji ogólnej zosta-
ła ustalona, zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), w wysokości łącznej kwoty części oświa-
towej subwencji ogólnej nie mniejszej niż przyjęta
w ustawie budżetowej w roku bazowym (2009), sko-
rygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
zakresu i struktury realizowanych zadań oświato-
wych. W planowanej na rok 2010 kwocie części oświa-
towej subwencji ogólnej uwzględniono skutki prze-
chodzące podwyżki wynagrodzeń nauczycieli z roku
ubiegłego oraz awansu zawodowego nauczycieli i pla-
nowanego w roku bieżącym wzrostu średnich wyna-
grodzeń nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3
785
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.). W art. 15
ust. 2 ustawy budżetowej na rok 2010 określone zosta-
ły dwie kwoty bazowe dla nauczycieli, tj. od dnia
1 stycznia 2010 r. w wysokości 2286,75 zł i od dnia
1 września 2010 r. – 2446,82 zł. Przy planowaniu łącznej
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010
uwzględniono również skutki finansowe wynikające ze
wzrostu kwoty bazowej dla nauczycieli o 7%, który na-
stąpi od dnia 1 września 2010 r. Ponadto w kwocie części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010 uwzględniono
skutki związane z finansowaniem:
— wynagrodzeń nauczycieli biorących udział w prze-
prowadzaniu części ustnej egzaminu maturalnego,
— bezpłatnej nauki języka polskiego dla osób, któ-
re nie znają języka polskiego albo znają go na pozio-
mie niewystarczającym do korzystania z nauki,
a podlegają obowiązkowi szkolnemu lub obowiązkowi
nauki (art. 94a ust. 4 i ust. 4b ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty – Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ww. ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego minister właści-
wy do spraw finansów publicznych poinformował jed-
nostki samorządu terytorialnego:
— w terminie do dnia 15 października roku ba-
zowego (2009) – o rocznych planowanych kwotach
części oświatowej subwencji ogólnej przyjętych w pro-
jekcie ustawy budżetowej na rok 2010 (subwencja
oświatowa wstępna),
— w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia ustawy
budżetowej na rok 2010 – o rocznych kwotach części
oświatowej subwencji ogólnej wynikających z ustawy
budżetowej (subwencja oświatowa ostateczna).
Zgodnie z przepisami art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
finansów publicznych informuje właściwe jednostki
samorządu terytorialnego o rocznych planowanych
kwotach części subwencji ogólnej w terminie do dnia
15 października roku bazowego.
W wyliczeniach części oświatowej subwencji ogól-
nej na 2010 r. uwzględniono zmiany zakresu zadań
oświatowych realizowanych przez poszczególne sa-
morządy terytorialne, które nastąpiły od 1 stycz-
nia 2010 r. w wyniku porozumień zawartych przez
jednostki samorządu terytorialnego oraz zmian
w podziale terytorialnym kraju, wprowadzonych na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
28 lipca 2009 r. w sprawie utworzenia, ustalenia gra-
nic i nazw gmin oraz siedzib ich władz, ustalenia
granic niektórych miast oraz nadania niektórym
miejscowościom statusu miasta (Dz. U. Nr 120,
poz. 1000, z późń. zm).
Po odliczeniu ustawowej 0,6% rezerwy (art. 28
ust. 2 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego) pozostałą kwotę subwencji oświato-
wej w wysokości 34 799 804 100 zł rozdzielono po-
786
między poszczególne jednostki samorządu terytorial-
nego następująco:
— gminy 20 811 217 029 zł (59,8%),
— powiaty 13 306 999 186 zł (38,2%),
— samorządy województw 681 587 885 zł (2%).
Zgodnie z cytowaną wyżej ustawą o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego algorytm podziału
subwencji oświatowej uzależnia wysokość przyznawa-
nych środków od skali i struktury realizowanych za-
dań, mierzonych liczbą uczniów i wychowanków,
z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego nauczy-
cieli. W algorytmie uwzględnia się kalkulacyjne środ-
ki subwencyjne służące określeniu należnej jednostce
samorządu terytorialnego kwoty.
W formule algorytmicznego podziału pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego części oświato-
wej subwencji ogólnej wagi przeliczeniowe stosowane
są addytywnie, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku
wag, jest on każdą z nich przeliczany.
Ostateczna kwota części oświatowej subwencji
ogólnej przypadająca w 2010 r. na jednego ucznia
przeliczeniowego w skali ogólnokrajowej (tzw. finan-
sowy standard A) wyliczona została jednolicie dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego i wy-
nosi 4364,39 zł w stosunku rocznym. Jest ona wyższa
od przyjętej w kalkulacji na rok 2009 kwoty subwen-
cji przypadającej na jednego ucznia przeliczeniowego
(4038,81 zł) o 8,1%. Do naliczenia dla danej jednost-
ki samorządu terytorialnego ostatecznej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010 przyjęto
iloczyn liczby uczniów przeliczeniowych (z dokładno-
ścią do 12 miejsc po przecinku) i kwoty finansowego
standardu A (4364,3937 zł), który następnie został
zaokrąglony w dół do pełnych złotych.
Przy kalkulacji kwot części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2010 do określenia wartości wskaźni-
ka korygującego Di dla poszczególnych jednostek sa-
morządu terytorialnego przyjęto – z uwagi na wyni-
kającą z art. 15 ust. 2 ustawy budżetowej na rok 2010
zmianę kwoty bazowej dla nauczycieli w trakcie bie-
żącego roku budżetowego (od 1 września br.) – śred-
nie wynagrodzenia nauczycieli, o których mowa
w art. 30 ust. 3 ww. ustawy Karta Nauczyciela,
skalkulowane jako średnie ważone, zgodnie z re-
gułą: (Ax8 +Bx4)/12, gdzie A oznacza wysokość
średniego wynagrodzenia nauczyciela danego stop-
nia awansu zawodowego w okresie styczeń–sier-
pień br., natomiast B – wysokość średniego wyna-
grodzenia nauczyciela danego stopnia awansu zawo-
dowego w okresie wrzesień–grudzień br.
Średnie wynagrodzenia nauczycieli w ujęciu śred-
niorocznym (z uwzględnieniem zaplanowanego wzro-
stu kwoty bazowej dla nauczycieli od 1 września br.)
kształtują się następująco:
— nauczyciel stażysta (Pks) – 2340 zł,
— nauczyciel kontraktowy (Pkk) – 2597 zł,
— nauczyciel mianowany (Pkm) – 3370 zł,
— nauczyciel dyplomowany (Pkd) – 4306 zł.
Jak już wcześniej wspomniano, w łącznej kwocie
części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010, któ-
ra została podzielona pomiędzy jednostki samorządu
terytorialnego algorytmem, uwzględniono również
skutki finansowe wynikające ze wzrostu kwoty ba-
zowej dla nauczycieli, który nastąpi od 1 września
2010 r. Zgodnie z art. 34 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego mi-
nister właściwy do spraw finansów publicznych prze-
kazuje jednostkom samorządu terytorialnego część
oświatową subwencji ogólnej, w dwunastu ratach
miesięcznych, w terminie do 25. dnia miesiąca po-
przedzającego miesiąc wypłaty wynagrodzeń, z tym
że rata za marzec wynosi 2/13 ogólnej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej. Oznacza to, że środki
na realizację w bieżącym roku planowanych od
1 września 2010 r. podwyżek wynagrodzeń dla na-
uczycieli ujęte są proporcjonalnie we wszystkich
12 ratach miesięcznych, w których przekazywana
jest subwencja oświatowa. W świetle powyższego na-
leży zauważyć, że nie planuje się w roku bieżącym
odrębnego zwiększenia subwencji oświatowej na re-
alizację podwyżek wynagrodzeń dla nauczycieli od
1 września br. Kwestia ta jest szczególnie istotna
z punktu widzenia właściwego zaplanowania docho-
dów w budżetach samorządów terytorialnych w celu
zbilansowania skutków zmiany w roku bieżącym wy-
sokości wynagrodzeń nauczycieli.
Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy o systemie oświa-
ty środki niezbędne na realizację zadań oświatowych,
o których mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wyna-
grodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placó-
wek, zagwarantowane są w dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego. Powtórzeniem tych przepi-
sów jest regulacja zawarta w art. 30 ust. 8 ustawy
Karta Nauczyciela. Zgodnie z tym przepisem środki
niezbędne na średnie wynagrodzenie nauczycieli,
o których mowa w art. 30 ust. 3 Karty Nauczyciela,
wraz z wydatkami pochodnymi od wynagrodzeń,
środki na odpis na zakładowy fundusz świadczeń so-
cjalnych, o którym mowa w art. 53 ust. 1 tej ustawy,
oraz środki na dofinansowanie doskonalenia zawo-
dowego nauczycieli z uwzględnieniem doradztwa me-
todycznego, o których mowa w art. 70a ust.1 Karty
Nauczyciela, zagwarantowane są przez państwo
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
Dochodami samorządów terytorialnych, w myśl
art. 167 ust. 2 Konstytucji RP, są:
— dochody własne,
— subwencje ogólne (w tym część oświatowa tej
subwencji),
— dotacje celowe z budżetu państwa.
W świetle obowiązujących przepisów jedynym
punktem odniesienia w zakresie bilansowania środ-
ków na zadania własne (w tym zadania oświatowe)
mogą być łączne dochody danego samorządu teryto-
rialnego a nie tylko część oświatowa subwencji ogól-
nej, która jest jedynie jednym ze źródeł dochodów.
Wstępne kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej dla jednostek samorządu terytorialnego na rok
2010 skalkulowane zostały na podstawie:

— określonej w projekcie ustawy budżetowej na
rok 2010 wysokości części oświatowej subwencji
ogólnej,
— projektu rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej w sprawie sposobu podziału części oświato-
wej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu tery-
torialnego w roku 2010,
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2009/2010 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 10 września 2009 r.) w zakresie ogólnej liczby
uczniów oraz odpowiednich wag algorytmu w odnie-
sieniu do kwoty SOA i SOB,
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2008/2009 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2008 r. i dzień 10 października
2008r.) – zweryfikowanych i potwierdzonych przez
organy prowadzące (dotujące) szkoły i placówki oświa-
towe – w zakresie odpowiednich wag algorytmu
w odniesieniu do kwot SOB i SOC,
— danych statystycznych ujętych w sprawozdaniu
EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września 2008 r.
(rok szkolny 2008/2009).
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego na
rok 2010 skalkulowane zostały na podstawie:
— określonej w ustawie budżetowej na rok 2010
z dnia 22 stycznia 2010 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 102)
wysokości części oświatowej subwencji ogólnej,
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2010 (Dz. U.
Nr 222, poz. 1756),
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2009/2010 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu
na dzień 30 września 2009 r. i dzień 10 paździer-
nika 2009 r.), zweryfikowanych i potwierdzonych
przez organy prowadzące (dotujące) szkoły i pla-
cówki oświatowe,
— danych statystycznych dotyczących liczby eta-
tów nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawo-
dowego, wykazanych w systemie informacji oświato-
wej (według stanu na dzień 30 września 2009 r.
i dzień 10 października 2009 r.), zweryfikowanych
i potwierdzonych przez organy prowadzące (dotujące)
szkoły i placówki oświatowe.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że szcze-
gółowe rozliczenie naliczonej na 2010 r. subwencji
oświatowej (tzw. metryczki) zostało przekazane
wszystkim jednostkom samorządu terytorialnego
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej odrębnym
pismem. Jednostki samorządu terytorialnego zosta-
ły zobligowane do sprawdzenia poprawności danych
statystycznych, które zostały przyjęte do wyliczeń
części oświatowej subwencji ogólnej na 2010 r. W przy-
padku stwierdzenia niezgodności danych statystycz-
787
nych ze stanem faktycznym, skutkujących nalicze-
niem dla jednostek samorządu terytorialnego części
oświatowej subwencji ogólnej w kwocie wyższej od
należnej, samorządy terytorialne powinny o tym fak-
cie zawiadomić Ministerstwo Edukacji Narodowej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że ustalone osta-
teczne kwoty subwencji oświatowej na dany rok bu-
dżetowy dla poszczególnych jednostek samorządu
terytorialnego mogą być zwiększone wyłącznie ze
środków rezerwy ustawowej. Zwiększenia części
oświatowej subwencji ogólnej z 0,6% rezerwy doko-
nywane są tylko w oparciu o „Kryteria podziału 0,6%
rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej na rok
2010”. Ministerstwo Edukacji Narodowej poinformo-
wało wszystkie jednostki samorządu terytorialnego
odrębnym pismem o zasadach podziału ww. rezerwy,
tj. o tytułach kryteriów, wymaganych dokumentach
i terminach składania wniosków. Ponadto kryteria
te były zamieszczone na stronie internetowej Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej (www.men.gov.pl).
Łączna kwota rezerwy części oświatowej subwen-
cji ogólnej wynosi zatem 210 060 900 zł. Zostanie ona
przeznaczona na zwiększenie wysokości subwencji
oświatowej z tytułów ujętych w „Kryteriach podzia-
łu 0,6% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej
na rok 2010”. Wspomniane „Kryteria...” – po ich
uzgodnieniu ze stroną samorządową Zespołu ds.
Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego oraz z ministrem wła-
ściwym do spraw finansów publicznych – zostały
przesłane jednostkom samorządu terytorialnego oraz
zamieszczone na stronie internetowej resortu eduka-
cji narodowej (www.men.gov.pl).
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 28 ust. 3 cy-
towanej wyżej ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego dysponentem rezerwy części
oświatowej subwencji ogólnej jest minister właściwy
do spraw finansów publicznych, który przed jej roz-
dysponowaniem zasięga opinii ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania oraz reprezentacji
jednostek samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego podział rezerwy
części oświatowej subwencji ogólnej następuje nie
później niż do dnia 30 listopada danego roku.
Szczegółowe dane dotyczące wyliczeń części oświa-
towej subwencji ogólnej na rok 2010 dla jednostek
samorządu terytorialnego wymienionych w 56 inter-
pelacjach pana posła Jarosława Matwiejuka zawie-
rają załączone metryczki*).
W najbliższym czasie nie planuje się zmian spo-
sobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego, które mo-
głyby wpływać na wyliczenia subwencji oświatowej
na 2010 r. Natomiast od roku 2011 rozważana będzie
możliwość dokonania ewentualnych zmian w algo-
rytmie podziału części oświatowej subwencji ogólnej
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
788
w zakresie zmodyfikowania definicji wsi z admini-
stracyjnej na funkcjonalną. Sprawa ta będzie przed-
miotem dyskusji i konsultacji z korporacjami samo-
rządowymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nieprzekazania środków
za nadwykonania (15249)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Jarosława Matwie-
juka z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie nieprzekaza-
nia środków za nadwykonania, przekazaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z dnia 24 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-15249/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3
i art. 102 ust 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), należą do kompetencji Narodowe-
go Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad działalnością Narodowego Funduszu
Zdrowia minister zdrowia zwrócił się do prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia o przedstawienie sta-
nowiska w przedmiotowej sprawie. Ze stanowiska
prezesa NFZ wynika, co następuje.
W pierwotnym planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2009 r. z dnia 18 września 2008 r.
planowane koszty świadczeń zdrowotnych wyznaczo-
no w wysokości 53 648 mln zł, tj. o 4299 mln zł wyż-
szym od ich wykonania w 2008 r. W konsekwencji
dokonanych w trakcie roku zmian planu finansowe-
go funduszu planowana na 2009 r. wartość środków fi-
nansowych przeznaczonych na realizację świadczeń zdro-
wotnych została dodatkowo zwiększona o 1875 mln zł.
Dokonana w trakcie roku alokacja wolnych środków
finansowych kierowanych do oddziałów wojewódz-
kich funduszu w kolejnych zmianach planu finanso-
wego oraz renegocjacje wartości kontraktów ze
świadczeniodawcami miały na celu w szczególności
zabezpieczenia potrzeb zdrowotnych ubezpieczonych
w tych obszarach, w których występowało na nie
największe zapotrzebowanie. W związku z tym po-
dejmowane przez oddziały wojewódzkie funduszu
działania na rzecz poprawy finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej spowodowały wykorzystanie środ-
ków zabezpieczonych w planie kosztów świadczeń
zdrowotnych oddziału na 2009 r. i wywiązanie się
przez oddziały wojewódzkie funduszu z zobowiązań
wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami
umów.
Pomimo, iż przed zakończeniem 2009 r. we wszyst-
kich oddziałach wojewódzkich funduszu przewidy-
wane wykonanie kosztów świadczeń zdrowotnych
poprzedzono aneksowaniem umów, to w wielu przy-
padkach odbiegało ono od wykonania rzeczywistego
przedstawionego przez świadczedniodawców do roz-
liczeń. W związku z tym dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu po rozliczeniu zawartych umów,
potwierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu środ-
ków, których nie wykorzystali świadczeniodawcy,
realizując kontrakty poniżej planu, korzystając z za-
pisu § 27 ust. 2 załącznika do rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), podjęli negocjacje ze
świadczeniodawcami, którzy wystąpili do funduszu
z roszczeniami o zapłatę m.in. za świadczenia ratu-
jące życie, świadczenia wykonane w trybie nagłym,
procedury nielimitowane i inne świadczenia wyko-
nane w roku 2009, których wartość wykraczała poza
wartości umowy.
Powyższe działania nie pozwoliły jednak na pełne
sfinansowanie świadczeń zdrowotnych wykonanych
ponad limit określony w umowach we wszystkich od-
działach wojewódzkich funduszu. Istotne wartości
niesfinansowanych świadczeń ponadumownych za
2009 r. dotyczą zdaniem prezesa funduszu w szcze-
gólności tych oddziałów wojewódzkich funduszu, któ-
re odnotowały pełne wykorzystanie środków zabez-
pieczonych w planie kosztów świadczeń zdrowotnych
i wywiązały się z zobowiązań wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów.
Informację o wartościach świadczeń ponadumow-
nych (ponadlimitowych) wykonanych przez świad-
czeniodawców w 2009 r. w poszczególnych oddziałach
wojewódzkich funduszu, przygotowaną przez NFZ,
przedstawiam w załączeniu*).
Odnosząc się do pytania pana posła, czy brak
opłaty za nadwykonania nie stanowi naruszenia
art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
uprzejmie informuję, że stanowisko w tej sprawie zo-
stało przedstawione w orzeczeniu Sądu Najwyższego
z dnia 15 grudnia 2004 r. (sygn. akt IV CK 361/04),
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
 789

zgodnie z którym z konstytucyjnego prawa do po- wania przez Narodowy Fundusz Zdrowia dodatko-
wszechnej ochrony zdrowia i równego dostępu do wymi środkami finansowymi.
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środ- Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
ków publicznych (art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji) nie sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
wynika roszczenie świadczeniodawcy do zamawiają- o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
cego (Narodowego Funduszu Zdrowia), ponieważ wa- środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
runki udzielania świadczeń określa ustawa. sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
Prezes funduszu poinformował jednocześnie, że rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
świadczeniodawcy próbują jednak dochodzić swoich jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
roszczeń przed sądami. Informacje o ilości i wartości Jednocześnie zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
złożonych przez świadczeniodawców pozwów doma- 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
gających się na drodze sądowej zwrotu środków za finansowanych ze środków publicznych łączna suma
nadwykonania według stanu na koniec IV kwartału zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
2009 r. przedstawia poniższa tabela. kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Roszczenia związane
ze świadczeniami zdrowotnymi Funduszu Zdrowia.
Oddział wojewódzki NFZ udzielonymi ponad limity Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
Liczba Kwota roszczeń opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
spraw (w zł) zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
1 2 3 Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
Dolnośląski 2 1 956 415 okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
Kujawsko-pomorski 1 1 321 030 niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
Lubelski 19 47 280 398 ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
Lubuski 2 2 190 487
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
Łódzki 7 8 642 085
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
Małopolski 1 117 433 nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
Mazowiecki 52 78 572 241 ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
Opolski 0 0 przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
Podkarpacki 14 31 108 402 niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
Podlaski 0 0 wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
Pomorski 0 0
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
Śląski 12 14 175 181
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
Świętokrzyski 5 7 537 867 nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
Warmińsko-mazurski 3 8 582 493 do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
Wielkopolski 5 2 929 532 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
Zachodniopomorski 1 626 971 wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
Razem 124 205 040 535
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
nadwykonań uprzejmie informuję, że zgodnie z prze-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
pisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
finansowanych ze środków publicznych podstawą na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad- z jakością zarządzania tym zakładem.
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Reasumując, oprócz wysokości środków przezna-
Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodaw- czanych na finansowanie opieki zdrowotnej ze środ-
cami oraz kwotę zobowiązania Narodowego Fundu- ków publicznych na sytuację w opiece zdrowotnej
szu Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku duży wpływ ma jakość zarządzania podmiotami dzia-
z tym co do zasady świadczenia są finansowane przez łającymi w ramach systemu powszechnego ubezpie-
Narodowy Fundusz Zdrowia do wysokości limitów czenia zdrowotnego, w tym przede wszystkim jakość
określonych umową. Natomiast możliwość sfinanso- zarządzania publicznymi zakładami opieki zdrowot-
wania dodatkowych świadczeń zrealizowanych po- nej, które stanowią zdecydowaną większość świad-
nad limit określony umową może być rozważane czeniodawców udzielających świadczeń w zakresie
w konkretnej sytuacji wynikającej m.in. z dyspono- leczenia szpitalnego.
790
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1669 mln zł.
Najpierw w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1152,1 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516,9 mln zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość nadwykonań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości wprowadzenia
obowiązkowych badań mammograficznych
i cytologicznych dla kobiet pracujących (15251)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka (znak: SPS-023-15251/10), prze-
kazujące interpelację pana posła Jarosława Matwie-
juka w sprawie możliwości wprowadzenia obowiązko-
wych badań mammograficznych i cytologicznych dla
kobiet pracujących, przedstawiam uprzejmie wyja-
śnienia odnoszące się do poszczególnych pytań.
1. Na jakiem etapie są obecnie uzgodnienia we-
wnętrzne dotyczące przedmiotowego rozporządzenia?
Opracowanie rozporządzenia w sprawie przepro-
wadzania badań lekarskich pracowników, zakresu
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami
oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów prze-
widzianych w Kodeksie pracy będzie miało miejsce,
w przypadku gdy Sejm uchwali ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych oraz ustawy Kodeks
pracy. Zakłada się, że projekt tej ustawy będzie roze-
słany do uzgodnień międzyresortowych jeszcze
w kwietniu.
2. Kiedy będą podjęte ostateczne rozstrzygnięcia
w przedmiotowej kwestii?
Na obecnym etapie prac jest to niemożliwe do
określenia.
3. Skąd będą pochodzić środki na przedmiotowe
badania?
Koszty badań cytologii i mammografii pracowni-
ków będą pokrywane w całości ze środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
4. Jaki będzie koszt badań w skali roku?
Szacuje się, że koszt badań w skali roku, w odnie-
sieniu do populacji kobiet pracujących, przy założe-
niu zgłaszalności w pobliżu 100%, będzie wynosił ok.
61 mln. zł.
5. Czy rozważany jest powrót do propozycji wpro-
wadzenia obowiązkowych badań wstępnych przed
rozpoczęciem pracy?
Na obecnym etapie prac nie jest rozważane wpro-
wadzenie badań mammograficznych i cytologicznych
do obowiązkowych badań wstępnych.
6. Jeśli nie, to dlaczego?
W początkowym etapie prac, które dotyczyły
wprowadzenia badań cytologicznych i mammogra-
ficznych, zakładano obowiązek wprowadzenia tych
badań również do zakresu badań wstępnych. Jed-
nakże przeprowadzone szerokie konsultacje (włącz-
nie z konsultacjami społecznymi) wskazywały na
możliwość wystąpienia poważnych komplikacji
w procesie podejmowania pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie realizacji programu
„Owoce w szkole” (15252)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana dr. Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, przekazaną przy piśmie (znak: SPS-023-
-15252/10) z dnia 24 marca br., dotyczącą realizacji
programu „Owoce w szkole”, niniejszym przekazuję
Panu Marszałkowi odpowiedź na przedstawione
w ww. interpelacji kwestie.

Doświadczenia zebrane przez Agencję Rynku Rol-
nego przy realizacji programu „Owoce w szkole”
w pierwszym semestrze roku szkolnego 2009/2010
posłużyły jako podstawa do wypracowania w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi nowych rozwią-
zań*) funkcjonujących od początku drugiego seme-
stru bieżącego roku szkolnego. W ramach nowych
rozwiązań przewidziano uproszczenie warunków
udziału w programie podmiotów prowadzących dys-
trybucję owoców i warzyw. Zgodnie z nowymi uregu-
lowaniami katalog produktów udostępnianych w II se-
mestrze roku szkolnego 2009/2010 został rozszerzo-
ny o gruszki, natomiast usunięto z niego ogórki.
Decyzję o usunięciu ogórków z katalogu produktów
udostępnianych dzieciom podjęto ze względu na trud-
ności, jakich dostawcom przysparza zachowanie
świeżości tych produktów. Zrezygnowano jednocze-
śnie z wymogu krojenia niektórych warzyw, przy za-
chowaniu wymogu polegającego na udostępnianiu
dzieciom produktów gotowych do bezpośredniej kon-
sumpcji. Ponadto odstąpiono od rozwiązania polega-
jącego na określeniu konkretnej liczby porcji, które
mają zawierać dany produkt. Zgodnie z nowymi prze-
pisami szkoła i dostawca w ramach zawieranej umo-
wy mogą dowolnie ustalić, jakie produkty objęte ka-
talogiem dostaną dzieci, uwzględniając m.in. podaż
tych produktów w danym regionie. Zachowano wy-
móg polegający na tym, że w skład jednej porcji wcho-
dzi zarówno owoc, jak i warzywo.
Istotną zmianą, jaką przewidziano w ramach ww.
nowelizacji rozporządzenia, jest umożliwienie wypła-
ty pomocy zatwierdzonym podmiotom (dostawcom)
za dostarczenie rzeczywistej liczby porcji, jeżeli jest
mniejsza niż określona w sposobie udostępniania.
Wprowadzenie możliwości wypłaty pomocy za część
zrealizowanych dostaw jest uzasadnione tym, że na-
leży uwzględnić sytuacje, w których dostawcy nie byli
w stanie dostarczyć wszystkich porcji z przyczyn
obiektywnych (np. trudne warunki atmosferyczne).
W tym celu określono także sposób kalkulacji limitu
wysokości wsparcia w takich przypadkach.
Na bieżącym etapie bardzo trudno ustosunkować
się do pytania dotyczącego skali środków wykorzy-
stanych w związku z realizacją programu „Owoce
w szkole” w ciągu bieżącego roku szkolnego. Aktual-
nie składane są do Agencji Rynku Rolnego (ARR)
wnioski o wypłatę pomocy za zrealizowane w ramach
programu dostawy owoców i warzyw udostępnionych
w I semestrze roku szkolnego 2009/2010. Zgodnie
z art. 10 rozporządzenia Komisji (WE) nr 288/2009
z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiającego szczegóło-
we zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE)
nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy wspólnotowej
przeznaczonej na dostarczanie dzieciom w placówkach
*) Nowe rozwiązania wprowadzono rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 9 lutego 2010 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań zwią-
zanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
programu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010 (Dz. U.
Nr 25, poz. 127).
791
oświatowych owoców i warzyw świeżych i przetworzo-
nych oraz produktów z bananów w ramach programu
„Owoce w szkole” (Dz. U. UE L 94 z 8.04.2009 r.,
str. 38) wnioski o pomoc muszą zostać poprawnie wy-
pełnione i złożone do ostatniego dnia trzeciego mie-
siąca następującego po zakończeniu okresu, którego
dotyczą. Oznacza to, że wnioskodawcy mogą składać
wnioski dotyczące realizacji dostaw owoców i warzyw
udostępnianych dzieciom w I semestrze w terminie
do końca maja br.
Należy jednak podkreślić, że dane dotyczące
udziału szkół podstawowych oraz dostawców
w bieżącym semestrze potwierdzają, że mamy do
czynienia ze wzrostem zainteresowania progra-
mem, w szczególności ze strony dostawców, a niego
jego spadkiem. Według informacji, jakimi dysponuje
ARR, liczba szkół podstawowych, które zawarły umo-
wy na nieodpłatne dostawy owoców i warzyw udo-
stępnianych w I semestrze roku szkolnego 2009/2010,
wyniosła 2557. Do szkół tych uczęszczało 297 546
dzieci biorących udział w programie. W bieżącym se-
mestrze liczba szkół podstawowych, które zawarły
umowy, wzrosła do 5648, a liczba dzieci biorących
udział w programie do 571 119. O ile liczba zatwier-
dzonych podmiotów (dostawców, którzy mogą wystę-
pować z wnioskiem o pomoc) nie wzrosła znacząco
(ze 114 w pierwszym semestrze do 115 w drugim se-
mestrze), o tyle liczba tych podmiotów, które zawar-
ły umowy ze szkołami podstawowymi, wzrosła o 81%
(z 48 w pierwszym semestrze do 87 w drugim seme-
strze). Ponadto wielu dostawców rozszerzyło skalę
dostaw, obejmując nimi większą niż w I semestrze
liczbę szkół.
Zważywszy, że szczegółowa analiza danych doty-
czących udziału dostawców oraz szkół podstawowych
w programie „Owoce w szkole” w obu semestrach bie-
żącego roku szkolnego potwierdza, iż mamy do czynie-
nia ze zdecydowanym wzrostem zainteresowania pro-
gramem, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
podjęto decyzję o kontynuacji programu w kolejnych
latach szkolnych. W resorcie przygotowano dokument
pt. „Strategia krajowa wdrożenia w Rzeczypospolitej
Polskiej programu”Owoce w szkole”w latach szkol-
nych 2010/2011–2012/2013”, w którym przewidziano
założenia do rozwiązań dotyczących programu wdra-
żanego w kolejnych latach szkolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
792
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie likwidacji policyjnego ośrodka
wypoczynkowego Puszcza w Supraślu (15253)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15253/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 15 marca 2010 r.
w sprawie likwidacji policyjnego ośrodka wypoczyn-
kowego Puszcza w Supraślu uprzejmie informuję, że
zamknięcie przedmiotowego ośrodka działającego w
formie Gospodarstwa Pomocniczego KWP w Białym-
stoku było wynikiem braku samofinansowania jego
działalności.
W 2009 r. z powodu pogarszającej się koniunktu-
ry gospodarczej Ośrodek Wczasów Puszcza w Supra-
ślu poniósł stratę finansową oraz utracił zdolność do
regulowania swoich zobowiązań finansowych, w tym
podatków i wynagrodzeń. W świetle powyższego ko-
mendant wojewódzki Policji w Białymstoku podjął
działania mające na celu ograniczenie narastających
strat i minimalizację kosztów likwidacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241) z dniem 31 grudnia
2010 r. zakończeniu ulega likwidacja: państwowych
zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych
państwowych jednostek budżetowych. W związku
z powyższym Komenda Główna Policji podjęła dzia-
łania na rzecz utworzenia instytucji gospodarki bu-
dżetowej na bazie m.in. hoteli i burs policyjnych oraz
ośrodków szkoleniowo-wypoczynkowych działają-
cych w formie gospodarstw pomocniczych. Opraco-
wana koncepcja utworzenia takiej instytucji uwzględ-
nia włączenie w jej strukturę Ośrodka Wczasów
„Puszcza” w Supraślu.
Ponadto informuję, że OW Puszcza w Supraślu
jest jedynym ośrodkiem szkoleniowo-wypoczynko-
wym Policji, który został wyłączony z działalności
z przyczyn ekonomicznych. Pozostałe ośrodki, dzia-
łające dotychczas w formie gospodarstw pomocni-
czych jednostek Policji, zamkną działalność po za-
kończeniu tegorocznego sezonu wczasowego, a ich
majątek przejmą jednostki macierzyste lub instytucja
gospodarki budżetowej w przypadku jej utworzenia
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji,
stosownie do postanowień art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niejasności podczas przekazywania
sprzętu wojskowego (15254)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie niejasności podczas przekazywania sprzętu woj-
skowego (SPS-023-15254/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Z przedstawionych przez Naczelną Prokuraturę
Wojskową informacji wynika, że w przedmiotowej
sprawie Wojskowa Prokuratura Okręgowa w Pozna-
niu od dnia 28 grudnia 2009 r. prowadzi postępowa-
nie przygotowawcze (sygn. akt Po. Śl. PZ 15/10) opar-
te na ustaleniach poczynionych przez Oddział Żan-
darmerii Wojskowej w Szczecinie. Przedmiotem po-
stępowania jest kwestia przekroczenia uprawnień
i poświadczenia nieprawdy w celu osiągnięcia korzy-
ści majątkowej przez żołnierzy zawodowych w związ-
ku z przekazaniem czterdziestu siedmiu czołgów PT-
-91 z Jednostki Wojskowej nr 2423 w Żaganiu do
Jednostki Wojskowej nr 1696 w Złocieńcu.
Zebrany dotychczas materiał dowodowy stworzył
podstawę do wydania w dniach 2 i 12 marca br. po-
stanowień o przedstawieniu zarzutów dwóm ofice-
rom, odpowiednio o czyny określone w art. 231 § 1
oraz art. 270 § 1 w związku z art. 12 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, ze zm.). Obaj podejrzani przyznali się do
popełnienia zarzucanych im czynów. Aktualnie trwa-
ją czynności zmierzające do zweryfikowania złożo-
nych przez nich wyjaśnień, w tym również ustalenia
roli innych osób w przedmiotowej sprawie, a także
jednoznacznego potwierdzenia lub wykluczenia bra-
ków w wyposażeniu wojskowym.
Zakres prowadzonych czynności procesowych
oraz wstępny etap, na jakim znajduje się śledztwo,
uniemożliwiają obecnie określenie choćby przybliżo-
nego terminu jego zakończenia. Nie jest również
możliwe sformułowanie wniosków dotyczących ewen-
tualnego zagrożenia bezpieczeństwa państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie upoważnienia policjantów do
posiadania broni poza służbą (15255)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15255/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka z dnia 15 marca 2010 r.
w sprawie upoważnienia policjantów do posiadania
broni poza służbą, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, że w dniu 3 mar-
ca 2010 r. weszło w życie zarządzenie nr 248 komen-
danta głównego Policji, natomiast w dniu 10 marca
2010 r. zarządzenie nr 251 komendanta głównego Po-
licji zmieniające zarządzenie nr 6/2000 komendanta
głównego Policji z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie
szczegółowych zasad przyznawania i użytkowania
broni palnej przez policjantów (Dz. Urz. KGP Nr 4,
poz. 38, z późn. zm.). Powyższe zmiany przewidują
możliwość posiadania przez funkcjonariuszy Policji
broni służbowej m.in. podczas urlopu, przebywania
na zwolnieniu lekarskim, a także podczas udziału
w uroczystościach prywatnych.
Jednocześnie należy zauważyć, że ww. zarządze-
nie komendanta głównego Policji w sprawie szczegó-
łowych zasad przyznawania (…) nie nakłada na
funkcjonariuszy obowiązku składania deklaracji po-
siadania broni poza służbą. Zgodnie w przedmioto-
wym zarządzeniem, broń krótka przechowywana jest
w miejscu zamieszkania policjanta, a nie w jednostce,
w której pełni on służbę. Nie jest również przewidzia-
ne wprowadzenie obowiązku informowania przeło-
żonych przez funkcjonariuszy o zamiarze posiadania
broni podczas urlopu bądź zwolnienia lekarskiego.
Oznacza to, że policjant, z wyjątkiem kilku sytuacji,
m.in. podczas prywatnego udziału w imprezach roz-
rywkowych, sportowych, kulturalnych, podczas pry-
watnych wyjazdów zagranicznych, ma dostęp do bro-
ni służbowej przez całą dobę.
Podkreślić należy, iż nowelizacja przepisów doty-
czących posiadania przez policjantów broni palnej
powinna wpłynąć na zwiększenie osobistego bezpie-
czeństwa funkcjonariuszy, niejednokrotnie narażo-
nych poza służbą na niebezpieczeństwo związane
z wykonywanymi przez nich obowiązkami. Policjant
mający możliwość obrony poprzez użycie broni palnej
służbowej w określonych ustawowo sytuacjach może
skuteczniej reagować na przypadki wykroczeń czy
przestępstw, przyczyniając się w ten sposób do pod-
wyższenia poziomu bezpieczeństwa publicznego.
W kwestii monitorowania przyznawania i użyt-
kowania broni palnej przez policjantów warto wska-
zać, że w świetle obowiązujących przepisów praktycz-
793
nie prawie każdy policjant może posiadać przydzie-
loną broń służbową w trakcie i poza służbą. Fakt
pobrania broni przez policjanta odnotowywany jest
w prowadzonej dokumentacji, a następnie policjant
ds. uzbrojenia oraz powołana przez kierownika jed-
nostki Policji komisja – odpowiednio dwa i jeden
raz w roku – są zobowiązani do przeprowadzenia
kontroli stanu ilościowego broni i amunicji. Dane
w tym zakresie posiada właściwy kierownik jed-
nostki Policji.
Odnosząc się do kursów strzeleckich dla policjan-
tów, wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków odbywania szkoleń zawodowych oraz doskona-
lenia zawodowego w Policji (Dz. U. Nr 126, poz. 877,
z późn. zm.) oraz decyzją nr 713 komendanta głów-
nego Policji z dnia 30 grudnia 2005 r. w sprawie szko-
lenia strzeleckiego policjantów, funkcjonariusze prze-
chodzą szkolenie zawodowe podstawowe, na którym
nabywają odpowiednio umiejętności w strzelaniu
z broni palnej, jak i posługiwaniu się nią.
Ponadto każdy policjant zobowiązany jest do pod-
noszenia umiejętności posługiwania się bronią palną,
a co za tym idzie − uczestnictwa w zajęciach szkole-
nia strzeleckiego, realizowanych w jednostkach or-
ganizacyjnych Policji w ramach lokalnego doskona-
lenia zawodowego.
Zakres szkolenia strzeleckiego, w tym szczegóło-
we zasady i przebieg szkolenia, a także tryb i organi-
zację sprawdzianów określa w formie wytycznych
corocznie w terminie do dnia 31 grudnia kierownik
komórki organizacyjnej Komendy Głównej Policji
właściwej w sprawach kadr i szkolenia. Wytyczne,
wydawane po konsultacji z właściwymi dla poszcze-
gólnych rodzajów służb biurami merytorycznymi
KGP, stanowią o kryteriach niezbędnych do zapew-
nienia prawidłowego przebiegu procesu szkolenia
oraz ukształtowania u policjantów pożądanych na-
wyków i umiejętności w posługiwaniu się bronią pal-
ną, wskazując rodzaje strzelań dla poszczególnych
służb, minimalną częstotliwość ich prowadzenia,
a także zakres oraz termin przeprowadzenia spraw-
dzianów strzeleckich.
Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w wytycz-
nych na 2010 r. każdy policjant służby prewencyjnej
i kryminalnej zobowiązany jest do wykonania mini-
mum dwóch strzelań programowych oraz przystąpie-
nia do sprawdzianu strzeleckiego, a policjant służby
wspomagającej − do wykonania jednego strzelania
programowego i przystąpienia do sprawdzianu strze-
leckiego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż, zważyw-
szy na obserwowaną w ostatnim czasie eskalację
przestępstw skierowanych przeciwko życiu i zdrowiu
policjantów, a także mając na względzie konieczność
poprawy poziomu bezpieczeństwa funkcjonariuszy
m.in. poprzez zwiększenie częstotliwości prowadze-
nia zajęć mających bezpośredni wpływ na bezpie-
czeństwo osobiste, tj. szkolenia strzeleckiego oraz
794
taktyki i technik interwencji, w dniu 9 marca 2010 r.
minister spraw wewnętrznych i administracji wy-
stąpił do prezesa Rady Ministrów o rozważenie moż-
liwości przyznania Policji dodatkowych środków
budżetowych w kwocie 5 mln zł z przeznaczeniem
na doskonalenie zawodowe policjantów. Wyasygno-
wanie tej kwoty pozwoliłoby na zwiększenie mini-
malnej liczby strzelań programowych dla policjan-
tów służby prewencyjnej i kryminalnej z dwóch do
pięciu razy w roku, a dla policjantów służby wspo-
magającej − z jednego do dwóch razy w roku. Zwięk-
szenie częstotliwości zajęć szkolenia strzeleckiego
może nastąpić niezwłocznie po otrzymaniu przed-
miotowych środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów tzw. cichej amnestii (15257)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
korespondencji z 24 marca 2010 r., przy której załą-
czona została interpelacja pana posła na Sejm RP
Jarosława Matwiejuka dotycząca zagadnień związa-
nych ze zjawiskiem przeludnienia w polskich jednost-
kach penitencjarnych (nadesłanej do Ministerstwa
Sprawiedliwości w dniu 25 marca 2010 r.), uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Na wstępie należy wskazać, iż zjawisko przelud-
nienia w zakładach karnych i aresztach śledczych nie
należy w żadnym razie łączyć z pojęciem amnestii,
a tym bardziej nie w takim znaczeniu, jakim mu nada-
no we wskazanym piśmie. Pojęcie amnestia (z grec.
zapomnienie, przebaczenie) oznacza bowiem jednora-
zowe darowanie lub złagodzenie prawomocnie orze-
czonych kar lub środków karnych za popełnione prze-
stępstwa lub wykroczenia określonego rodzaju poprzez
wydanie aktu prawnego o randze ustawowej. W od-
różnieniu od ułaskawienia amnestia ma charakter
zbiorowy, co wynika z istoty ustawy, na mocy której
się ją ogłasza, jako aktu generalnego i abstrakcyjnego.
Amnestia zazwyczaj łączy się abolicją.
Z posiadanych informacji nie wynika, aby były
w tutejszym ministerstwie prowadzone prace legisla-
cyjne nad projektem aktu prawnego w przedmiocie
ogłoszenia amnestii. Natomiast przyjętych przez pol-
skiego ustawodawcę rozwiązań prawnych dotyczą-
cych zjawiska przeludnienia, wprowadzonych na mocy
ustawy z dnia 9 października 2009 r. o zmianie usta-
wy Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 190,
poz. 1475) i wydanych na jej podstawie aktów wyko-
nawczych, które weszły w życie z dniem 6 grudnia
2009 r., nie można utożsamiać z przedstawionym wy-
żej pojęciem, a wręcz należy wykluczyć jakiekolwiek
relacje między nimi.
Tak więc przepisy art. 110 § 2a i 2b Kodeksu kar-
nego wykonawczego (dalej K.k.w.) przewidują możli-
wość umieszczenia na mocy decyzji dyrektora jed-
nostki penitencjarnej skazanego na czas określony
w celi mieszkalnej, w której powierzchnia przypada-
jąca na skazanego wynosi poniżej 3 m2, nie mniej
jednak niż 2 m2 w sytuacjach w nich wskazanych,
przy czym okres ten może zostać przedłużony za zgo-
dą sędziego penitencjarnego (§ 2c).
Na podstawie delegacji przewidzianej w § 5 art. 110
K.k.w. minister sprawiedliwości w dniu 25 listopada
2009 r. wydał rozporządzenie w sprawie trybu postę-
powania właściwych organów, w wypadku gdy liczba
osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śled-
czych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność
tych zakładów (Dz. U. Nr 202, poz. 1564). Przepisy
w nim zawarte określają szereg obowiązków właści-
wych organów w przypadku stwierdzenia przekro-
czenia ogólnej pojemności jednostek penitencjarnych
w skali kraju. Zgodnie z § 2 cytowanego rozporządze-
nia dyrektor generalny Służby Więziennej przedsta-
wia stosowną informację ministrowi sprawiedliwo-
ści, dyrektorom okręgowym Służby Więziennej oraz
dyrektorom zakładów, zaś minister sprawiedliwości
niezwłocznie przekazuje informację ministrowi wła-
ściwemu do spraw wewnętrznych, ministrowi obrony
narodowej oraz prezesom sądów apelacyjnych i woj-
skowych sądów okręgowych, prokuratorom apelacyj-
nym i wojskowym prokuratorom okręgowym. Preze-
si i prokuratorzy zaś niezwłocznie po otrzymaniu
informacji przekazują ją prezesom podległych im jed-
nostek organizacyjnych.
W myśl § 6 rozporządzenia prezes właściwego
sądu niezwłocznie po otrzymaniu tej informacji za-
rządza m.in. zbadanie spraw, w których skazani na
karę pozbawienia wolności nie rozpoczęli jeszcze jej
odbywania, celem ustalenia dopuszczalności odrocze-
nia jej wykonania oraz podjęcie działań organizacyj-
nych zmierzających do skierowania przez sąd na po-
siedzenie spraw, w których jest ono dopuszczalne,
celem rozważania przez sąd możliwości wydania po-
stanowienia na podstawie art.151 § 1 K.k.w.
Nadmienić tu należy, iż możliwość odroczenia wy-
konania kary pozbawienia wolności z powodu prze-
ludnienia nie jest nowym rozwiązaniem, gdyż była
ona też przewidziana w przepisach obowiązujących
przed datą 6 grudnia 2009 r.
Faktem jest, iż amnestię najczęściej ogłasza się
z powodu przepełnienia zakładów karnych i aresztów
śledczych na skutek dużej represyjności polityki kar-
nej, jednakże przedstawione wyżej przepisy prawne
nie zmierzają do jej wprowadzenia, a tym bardziej do
spowodowania opuszczenia zakładów karnych lub

aresztów śledczych przez niektórych więźniów. Wska-
zane regulacje prawne nie dają w żadnym razie pod-
staw do złagodzenia czy też darowania orzeczonych
prawomocnymi wyrokami kar pozbawienia wolności,
jak również do zwolnienia któregokolwiek z osadzo-
nych z zakładu karnego lub aresztu śledczego z po-
wodu przeludnienia.
Instytucja odroczenia wykonania kary pozbawie-
nia wolności jako odstępstwo od zasady bezzwłocz-
nego jej wykonania daje jedynie możliwość przesu-
nięcia tego w czasie, z powodów wymienionych m.in.
w art. 151 § 1 K.k.w., co nie oznacza, iż kara ta nie
zostanie wykonana w przyszłości. Także obowiązu-
jące przepisy prawa nie przewidują możliwości wa-
runkowego zawieszenia wykonania kary (art.152
K.k.w.), przerwy w karze (art.153 K.k.w.), czy warun-
kowego przedterminowego zwolnienia z odbycia resz-
ty kary pozbawienia wolności (art. 77 i nast. Kodek-
su karnego) w związku ze stwierdzeniem, że liczba
osadzonych przekroczyła ogólną pojemność jedno-
stek penitencjarnych w skali kraju.
W związku z informacją dyrektora generalnego
Służby Więziennej z 2 lutego 2010 r., iż średnie za-
ludnienie jednostek penitencjarnych wynosiło na
dzień 1 lutego 2010 r. 102,2%, minister sprawiedli-
wości zrealizował obowiązki wynikające z przytoczo-
nego rozporządzenia – w trybie § 2 ust. 3 przekazał
stosowną informację ministrowi właściwemu do
spraw wewnętrznych, ministrowi obrony narodowej
oraz prezesom sądów apelacyjnych i wojskowych są-
dów okręgowych, prokuratorom apelacyjnym i woj-
skowym prokuratorom okręgowym. Dalsze działania
organizacyjne leżą w gestii m.in. prezesów sądów
apelacyjnych, a decyzje w przedmiocie ewentualnego
odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności na
podstawie art.151 § 1 K.k.w. z powodu przeludnienia
władny jest podjąć tylko niezawisły sąd w toku po-
stępowania wykonawczego.
Pragnę przy tym wyjaśnić, iż stosownie do treści
art. 9 i art. 39 ustawy z dnia 27 lipca 2001 roku Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, z późń. zm.) minister sprawiedliwości spra-
wuje jedynie zwierzchni nadzór nad działalnością ad-
ministracyjną sądów i nie posiada żadnych uprawnień
do ingerowania w ich działalność orzeczniczą.
Kontrola toku postępowania dotyczyć może wy-
łącznie jego organizacyjno-proceduralnego przebie-
gu, a nie merytorycznej treści podejmowanych w tym
postępowaniu decyzji (także § 2 ust. 1 pkt 8 rozpo-
rządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 25 paź-
dziernika 2002 r. w sprawie trybu sprawowania nad-
zoru nad działalnością administracyjną sądów (Dz. U.
Nr 187, poz. 1564, z późń. zm.).
W zakresie orzekania sądy korzystają z konstytu-
cyjnej zasady niezawisłości i niedopuszczalna jest
w tym względzie jakakolwiek ingerencja. Kontrola
orzeczeń sądowych możliwa jest jedynie w drodze
środków odwoławczych wnoszonych przez strony
w terminie i w sposób prawem przewidziany (np. za-
żalenie, apelacja). Nadzór nad działalnością orzecz-
795
niczą sądów sprawują bowiem sądy wyższej instancji
i Sąd Najwyższy.
Mając zatem powyższe na uwadze, uprzejmie in-
formuję, iż brak jest możliwości udzielenia odpowie-
dzi na tak sformułowane pytania od pozycji 1 do po-
zycji 9 wobec faktu, iż aktualnie obowiązujące prze-
pisy prawa nie przewidują możliwości zwolnienia
w jakiejkolwiek formie osadzonych z jednostek peni-
tencjarnych, z powodu zjawiska przeludnienia.
Natomiast niewątpliwie zjawisko to występuje i po-
zostaje w szczególnym zainteresowaniu Ministerstwa
Sprawiedliwości, które podejmuje w tym zakresie
szereg działań. Nadto Ministrowi Sprawiedliwości
znana jest treść orzeczeń Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka, np. zapadłych w sprawie O. prze-
ciwko Polsce (skarga nr 17885/04) oraz w sprawie S.
przeciwko Polsce (skarga nr 17599/05), jak również
Trybunału Konstytucyjnego czy Sądu Najwyższego
w tym przedmiocie. Informacyjnie podaję, iż obecnie
przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka za-
wisło ok. 230 spraw dotyczących nadmiernego prze-
ludnienia w polskich jednostkach penitencjarnych.
Ustosunkowując się natomiast do pytania z pozycji
10, uprzejmie informuję, iż niemożliwym jest podanie
liczby pozwów wniesionych przez osadzonych do pol-
skich sądów powszechnych w związku z nieprzestrze-
ganiem normy minimalnej powierzchni w celi miesz-
kalnej przypadającej na jednego osadzonego, bowiem
takie dane statystyczne nie są gromadzone.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów wprowadzenia podatku
od przychodów koncernów farmaceutycznych
ze sprzedaży leków refundowanych (15258)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Anny Sobeckiej z dnia 24 marca 2010 r., nr SPS-
-023-15258/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Aktualnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
nad projektem ustawy o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go i wyrobów medycznych. Jedną z koncepcji propo-
nowanych zmian jest wprowadzenie opłaty w wyso-
kości 3% przychodu uzyskanego przez firmę w roku
kalendarzowym z tytułu objęcia refundacją. Kwota
796
ta w całości przeznaczona będzie na cele określone
w przedmiotowej ustawie.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, pragnę poinformować, że opłata w wysokości
3% przychodu z tytułu objęcia refundacją nie będzie
miała wpływu na cenę leku. Mechanizm ustalania
ceny leku zaproponowany w przedmiotowym projek-
cie ustawy nie tylko nie spowoduje wzrostu cen, ale
stworzy warunki do systematycznego ich obniżania.
Należy przy tym podkreślić, że ustalona cena leku
będzie wynikiem kompromisu negocjacyjnego mię-
dzy wnioskodawcą a ministrem zdrowia, należy przez
to rozumieć, że będzie ona akceptowana przez obie
strony. Do zmiany tej ceny będą musiały zaistnieć
uzasadnione ustawowo przesłanki i będą musiały one
zostać zaakceptowane przez obie strony. Pragnę pod-
kreślić, iż minister zdrowia przy opracowywaniu
każdego aktu prawnego kieruje się interesem ogółu
pacjentów, w tym w szczególności podczas prac legi-
slacyjnych nad projektem ustawy o refundacji leków,
środków spożywczych specjalnego przeznaczenia ży-
wieniowego i wyrobów medycznych.
Mam nadzieję, iż w niedługim czasie, gdy przedmio-
towy projekt ustawy zostanie przekazany do uzgodnień
zewnętrznych, w tym konsultacji społecznych, rozwie-
je on wszelkie wątpliwości w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dofinansowania e-usług (15259)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 24 marca br., znak: SPS-023-15259/10,
przekazujące interpelację pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie dofinansowania usług elektronicz-
nych (e-usług) pragnę uprzejmie przekazać następu-
jące informacje.
Projekty polegające na świadczeniu e-usług mogą
otrzymać wsparcie ze środków działania 8.1: Wspie-
ranie działalności gospodarczej w dziedzinie gospo-
darki elektronicznej Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” 2007–2013 (PO IG).
Celem działania 8.1 PO IG jest stymulowanie roz-
woju rynku usług świadczonych w formie elektro-
nicznej poprzez wsparcie mikro- i małych przedsię-
biorców, którzy prowadzą działalność gospodarczą
nie dłużej niż 1 rok, licząc od dnia wpisu przedsię-
biorcy do Krajowego Rejestru Sądowego albo Ewi-
dencji Działalności Gospodarczej. Działanie to przy-
czynia się do stymulowania podaży usług i dostępu
do produktów cyfrowych oraz wykształcenia szero-
kiej grupy specjalistów łączących wiedzę merytorycz-
ną z różnych dziedzin z doświadczeniem w gospodar-
ce elektronicznej.
Działanie 8.1 PO IG jest w sposób szczególny skie-
rowane do młodych przedsiębiorców, w tym zwłasz-
cza absolwentów szkół wyższych, najlepiej znających
i najchętniej stosujących innowacyjne rozwiązania,
którzy przy udziale dofinansowania mogą zrealizo-
wać swój pierwszy projekt biznesowy. Tak zaplano-
wane wsparcie umożliwia początkującym przedsię-
biorcom uzyskanie środków na projekt, dzięki które-
mu będą mogli rozwinąć działalność gospodarczą na
otwartym, globalnym rynku usług cyfrowych. W ra-
mach PO IG na realizację działania 8.1 przeznaczono
alokację w wysokości 390 635 294 euro.
Działanie 8.1 PO IG jest wdrażane przez Polską
Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP), która
przeprowadziła dotychczas 4 nabory wniosków: jeden
nabór w 2008 r. oraz trzy nabory w 2009 r. Przedsię-
biorcy wykazali bardzo duże zainteresowanie uzy-
skaniem wsparcia, składając łącznie ponad 4900 wnio-
sków o dofinansowanie, na łączną kwotę wniosko-
wanego wsparcia przekraczającą 3220 mln zł. Re-
kordowo duża liczba wniosków została złożona
w ramach III rundy przeprowadzonej w 2009 r., kie-
dy to przedsiębiorcy złożyli łącznie 2809 wniosków
o dofinansowanie.
W sytuacji dużego zainteresowania przedsiębior-
ców uzyskaniem wsparcia instytucja zarządzająca
(MRR) w porozumieniu z instytucją pośredniczącą
(MSWiA) oraz instytucją wdrażającą (PARP) podej-
mowały decyzje o zwiększeniu alokacji na konkursy.
W przypadku I i II naboru przeprowadzonego
w 2009 r. alokacja została zwiększona do poziomu
umożliwiającego udzielenie wsparcia wszystkim po-
zytywnie ocenionym wnioskom. Natomiast w przy-
padku III konkursu podjęto decyzję o zwiększeniu
alokacji o 98 mln zł, co umożliwiło dofinansowanie
335 projektów, które były złożone w pierwszym
i drugim dniu naboru, spośród 713 projektów, które
uzyskały pozytywną ocenę.
Doniesienia prasowe, na jakie powołuje się pani
poseł Anna Sobecka, dotyczą wspomnianej III rundy
aplikacyjnej przeprowadzonej w październiku 2009 r.
Przed ogłoszeniem tego naboru PARP informowała
na swojej stronie internetowej, że wszystkie złożone
wnioski zostaną poddane ocenie oraz że najważniej-
szym czynnikiem decydującym o otrzymaniu dofi-
nansowania w ramach działania 8.1 PO IG jest ja-
kość przygotowanego wniosku i zgodność planowa-
nego projektu z zasadami programu operacyjnego.
PARP przedstawiła taki komunikat w celu zwrócenia
przedsiębiorcom szczególnej uwagi na jakość i sta-
ranność przygotowania wniosku, gdyż we wcześniej-
szych naborach ponad 70% wniosków było ocenia-
nych negatywnie, mimo iż działanie 8.1 PO IG, jak

i wzór wniosku o dofinansowanie w tym działaniu
należą do najczytelniejszych i najprostszych w PO IG.
Pragnę ponadto poinformować, iż niesłuszne jest
twierdzenie, że kolejność składania wniosków miała
decydujące znaczenie przy zatwierdzaniu ostatecznej
listy projektów rekomendowanych do wsparcia, acz-
kolwiek faktem jest, iż kolejność ta miała wpływ na
kształt listy rankingowej. Nie był to jednak czynnik
decydujący o przyznaniu wsparcia, ponieważ szybkie
złożenie wniosku nie gwarantowało otrzymania dota-
cji. W przypadku złożenia niepoprawnych wniosków
w pierwszej kolejności na listę rankingową wchodzą
jakościowo lepsze projekty, ale złożone później.
Instytucja zarządzająca od początku realizacji dzia-
łania 8.1 PO IG zatwierdziła 1330 wniosków o łącznej
wartości dofinansowania wynoszącej 832 043 841 PLN,
co stanowi 53,35% alokacji. Należy zaznaczyć, iż w przy-
padku udzielenia wsparcia wszystkim pozytywnie oce-
nionym projektom złożonym w ramach III rundy apli-
kacyjnej alokacja zostałaby wyczerpana w 70% (nie
uwzględniając środków, które muszą zostać alokowane
dla pozytywnie rozpatrzonych odwołań – ok. 300 mln
PLN), co oznaczałoby, że prawdopodobnie już w jednej
lub dwóch kolejnych rundach aplikacyjnych planowa-
nych na 2010 r. cała alokacja dla działania 8.1 PO IG
zostałaby wyczerpana. Nie dałoby to szansy na ubiega-
nie się o wsparcie tym przedsiębiorcom (bądź przyszłym
przedsiębiorcom), którzy planowali swoje projekty na
kolejne lata.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpela-
cji pani poseł Anny Sobeckiej, pragnę poinformo-
wać, iż:
1. Zasady oceny wniosków o dofinansowanie zo-
stały określone w rozporządzeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 13 sierpnia 2008 r. w sprawie
udzielania przez Polską Agencję Rozwoju Przedsię-
biorczości pomocy finansowej na wspieranie tworze-
nia i rozwoju gospodarki elektronicznej w ramach
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013 (Dz. U. Nr 153, poz. 956 oraz z 2009 r.
Nr 21, poz. 115) oraz w „Regulaminie przeprowadza-
nia konkursu w działaniu 8.1” PO IG. Oba ww. do-
kumenty, jak i pozostała dokumentacja działania 8.1
PO IG zostały podane do publicznej wiadomości
z chwilą opublikowania ogłoszenia o naborze wnio-
sków w ramach III rundy aplikacyjnej. Komunika-
ty, jakie PARP publikowała na swojej stronie inter-
netowej przed rozpoczęciem naboru wniosków, nie
uwzględniały wszystkich informacji dotyczących
przeprowadzenia konkursu i oceny wniosków, po-
nieważ spełniały jedynie zadania informacyjne,
natomiast wiążące były i są postanowienia przepi-
sów prawa, w szczególności § 17 ust. 4 ww. rozpo-
rządzenia.
2. W związku z doświadczeniami III rundy apli-
kacyjnej oraz mając na uwadze stan wdrażania dzia-
łania, instytucja zarządzająca wspólnie z instytucją
pośredniczącą, instytucją wdrażającą oraz Komisją
Europejską w grudniu 2009 r. podjęła decyzję o do-
konaniu zmiany kryteriów wyboru projektów oraz
797
nowelizacji rozporządzenia MRR określającego zasa-
dy udzielania wsparcia w ramach działania 8.1 PO
IG w celu wykluczenia sytuacji, w których kolejność
składania kompletnych wniosków o dofinansowanie
do PARP miałaby wpływ na kształt listy rankingo-
wej oraz w celu stworzenia możliwości naboru bar-
dziej innowacyjnych projektów.
W marcu 2010 r. została także powołana grupa
robocza złożona z przedstawicieli instytucji zarzą-
dzającej, instytucji pośredniczącej i instytucji wdra-
żającej, której zadaniem jest wypracowanie systemu
oceny wniosków o dofinansowanie pozwalającego na
zróżnicowanie projektów, ze względu na ich wartość
merytoryczną. Do grupy zostali zaproszeni eksperci
reprezentujący środowisko przedsiębiorców oraz eks-
perci zewnętrzni.
Pragnę jednocześnie sprostować informację poda-
ną przez panią poseł w interpelacji, zgodnie z którą
PARP rozpatrzyła jedynie wnioski złożone w pierw-
szych dwóch dniach naboru. PARP przeprowadziła
ocenę wszystkich wniosków złożonych w ramach III
rundy aplikacyjnej. Jednocześnie, mając na uwadze
ograniczone środki finansowe oraz konieczność za-
pewnienia finansowania projektów w przyszłości,
podjęto decyzję o zwiększeniu alokacji w ramach III
rundy do poziomu umożliwiającego dofinansowanie
projektów złożonych w dwóch pierwszych dniach na-
boru, zgodnie z rozporządzeniem ministra rozwoju
regionalnego z dnia 13 sierpnia 2008 r. w sprawie
udzielania przez Polską Agencję Rozwoju Przedsię-
biorczości pomocy finansowej na wspieranie tworze-
nia i rozwoju gospodarki elektronicznej w ramach
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
2007–2013.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w PKP (15260)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-15260/10) z dnia 14 marca 2010 r. w sprawie sytuacji
w PKP, uprzejmie informuję, co następuje.
Na obecną sytuację w spółkach Grupy PKP wpły-
nęło wiele czynników, z których najistotniejsza była
sytuacja ogólnogospodarcza, ale również uwarunko-
798
wania historyczne przy tworzeniu Grupy PKP,
tj. przejęcie przez PKP SA zadłużenia po byłym
przedsiębiorstwie państwowym PKP oraz zaciągnię-
te zobowiązania na sfinansowanie kosztów odpraw
dla pracowników zwalnianych z PKP. Konieczność
regulowania przez PKP SA zobowiązań wynikają-
cych z przejętego po PKP zadłużenia oraz wyemito-
wanych obligacji determinowała szereg procesów
w Grupie PKP, w tym restrukturyzację, prywatyza-
cję i sposób gospodarowania majątkiem. Restruktu-
ryzację spółek Grupy PKP prowadzono na podstawie
przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komer-
cjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsię-
biorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwowe”
(Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) oraz programów
rządowych, które na przestrzeni lat ulegały zmia-
nom. Obecne działania rządu w zakresie odnoszącym
się do kolei prowadzone są, przede wszystkim w opar-
ciu o długofalowe cele i zadania określone w rządo-
wych dokumentach: w „Strategii dla transportu ko-
lejowego do roku 2013” oraz „Masterplanie dla trans-
portu kolejowego w Polsce do 2030 r.”.
Uprzejmie informuję, że niezrealizowanie ustawo-
wego obowiązku wyposażenia spółek zależnych od PKP
SA w majątek wiąże się głównie z problemem regu-
lacji stanu prawnego nieruchomości oraz właściwym
i prawidłowym rozdzieleniem nieruchomości infra-
strukturalnych. PKP SA dysponuje ok. 104,3 tys.
nieruchomości (rozumianych jako działki ewidencyj-
ne) o łącznej powierzchni ok. 104,7 tys. ha, z których
uregulowany stan prawny posiada 66,9% nierucho-
mości i 77,5% powierzchni gruntów. W celu uspraw-
nienia procesu wyposażenia spółek zależnych PKP
SA w majątek niezbędny do ich funkcjonowania re-
sort infrastruktury przygotował projekt nowelizacji
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe”, który zawiera regulacje ułatwiające
i przyspieszające ten proces. Projektowana ustawa
zakłada możliwość spłaty zobowiązań podatkowych
PKP SA z tytułu podatku dochodowego od osób
prawnych powstałych w wyniku realizacji obowiąz-
ków nałożonych na spółkę poprzez przeniesienie wła-
sności akcji PLK SA na rzecz Skarbu Państwa.
W celu wyodrębnienia zarządcy infrastruktury
kolejowej z Grupy PKP resort infrastruktury przy-
gotował projekt ustawy o zmianie ustawy o Fundu-
szu Kolejowym oraz ustawy o komercjalizacji, re-
strukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego „Polskie Koleje Państwowe”, który przewi-
duje możliwość nabywania od PKP SA przez Skarb
Państwa reprezentowany przez ministra właściwego
do spraw transportu akcji PLK SA ze środków Fun-
duszu Kolejowego. Poprzez możliwość nabywania
przez Skarb Państwa akcji PLK SA od spółki PKP
SA nastąpi zwiększenie udziału Skarbu Państwa
w kapitale zakładowym PLK SA i docelowo unieza-
leżnienie tej spółki od Grupy PKP.
Odnosząc się do kwestii dotyczących prywatyzacji
spółek Grupy PKP, uprzejmie informuję, że wszczęte
zostały procesy prywatyzacji m.in. w PKP Cargo SA
i PKP InterCity SA. W obu spółkach działają dorad-
cy prywatyzacyjni PKP SA, których zadaniem będzie
wskazanie najkorzystniejszego wariantu sprzedaży
akcji tych spółek. Prywatyzacja ww. podmiotów prze-
widziana została na rok 2010 i rok 2011. Jednocze-
śnie uprzejmie informuję, że procesy prywatyzacyjne
prowadzone są również w kilku innych spółkach
Grupy PKP, w tym np.: PKP Energetyka SA i Przed-
siębiorstwo Napraw Infrastruktury sp. z o.o.
Ustosunkowując się do kwestii dotyczących zasad
ustalania opłat za korzystanie z infrastruktury,
uprzejmie wyjaśniam, że wprowadzone w rozporzą-
dzeniu ministra infrastruktury z dnia 27 lutego 2009 r.
w sprawie warunków dostępu i korzystania z infra-
struktury kolejowej (Dz. U. Nr 36, poz. 274) zmiany
zasad naliczania opłat za dostęp do infrastruktury
wynikały z procesu dostosowania regulacji krajo-
wych do wymagań określonych w przepisach wspól-
notowych, nakazujących m.in. pokrycie całości kosz-
tów działalności operacyjnej zarządcy infrastruktury
opłatami za korzystanie z infrastruktury w połącze-
niu z dotacją z budżetu państwa lub jednostek samo-
rządów terytorialnych oraz środkami pochodzącymi
z Funduszu Kolejowego. Jednocześnie uprzejmie in-
formuję, że normalizacja sposobu określania stawek
za dostęp do infrastruktury kolejowej jest przedmio-
tem prac Komisji Europejskiej w ramach prac nad
rewizją przepisów I pakietu kolejowego.
Nie zmieniając zasad obecnie obowiązujących
w naszych przepisach krajowych, będziemy popierać
rozwiązania ujednolicenia kalkulacji stawek dostępu
do infrastruktury w krajach członkowskich Unii Eu-
ropejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie szkół zawodowych (15261)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-15261/10) w spra-
wie szkół zawodowych, uprzejmie wyjaśniam.
Ogólnokrajowe ramy w zakresie kształcenia za-
wodowego funkcjonującego w systemie oświaty wy-
znaczone są przez rozporządzenie ministra edukacji
narodowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie kla-

syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U.
Nr 124, poz. 860). Zawody, w których można uczyć
się w poszczególnych typach szkół zawodowych,
wraz z długością cyklu kształcenia oraz odpowied-
nią podbudową programową wprowadza się do ww.
klasyfikacji na podstawie wniosków poszczególnych
ministrów.
Oznacza to, że kompetencją ministra edukacji na-
rodowej jest określanie, na wniosek właściwych mi-
nistrów, zawodów, w których mogą kształcić szkoły,
natomiast zadanie obejmujące dostosowywanie kształ-
cenia zawodowego do potrzeb regionalnego czy lokal-
nego rynku pracy wynika wprost z ustawowej roli
samorządów powiatowych, którym powierzono zada-
nia w zakresie oświaty ponadgimnazjalnej, kształce-
nia ustawicznego w formach szkolnych i pozaszkol-
nych oraz prowadzenia lokalnej polityki rynku pracy.
W gestii samorządów powiatowych pozostaje instru-
ment umożliwiający wpływ na dopasowanie struktu-
ry kształcenia do zmieniających się warunków go-
spodarczych i społecznych, tj. kompetencja do usta-
lania sieci szkół, w tym szkół zawodowych, a więc do
decydowania o kształcie edukacji na obszarach we-
dług właściwości terytorialnej. Na tym samym po-
ziomie zarządzania funkcjonują powiatowe urzędy
pracy wraz z ich organami konsultacyjnymi – powia-
towymi radami zatrudnienia. Dyrektor szkoły pro-
wadzącej kształcenie zawodowe, w porozumieniu
z organem prowadzącym szkołę, ustalając zawody,
w których będzie kształcić szkoła, jest zobowiązany
do zasięgnięcia opinii m.in. wojewódzkiej lub powia-
towej rady zatrudnienia.
Wobec powyższego szkoły i jednostki samorządu
terytorialnego, jako ich organy prowadzące, oraz in-
stytucje rynku pracy powinny współpracować i po-
dejmować spójne działania zmierzające do dostoso-
wania oferty kształcenia zawodowego do potrzeb
społeczno-gospodarczych regionu, zgodnie z kierun-
kami rozwoju wyznaczonymi przez strategie woje-
wódzkie. Jednostki samorządu terytorialnego, doko-
nując racjonalizacji sieci szkół i kierunków kształce-
nia zawodowego, mają możliwość uwzględnienia spe-
cyficznych dla danych obszarów uwarunkowań kul-
turowych oraz realizacji aspiracji edukacyjnych miesz-
kańców.
Planowanie rozwoju edukacji wymaga dobrej wie-
dzy o podaży i popycie na pracę wraz z informacjami
dotyczącymi oczekiwań kwalifikacyjnych ze strony
pracodawców. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn.
zm.) analiza rynku pracy, w tym prowadzenie moni-
toringu zawodów deficytowych i nadwyżkowych, jest
jednym z zadań samorządu województwa oraz samo-
rządu powiatu w zakresie polityki rynku pracy. Do
zadań samorządu terytorialnego należy także: opra-
cowywanie analiz rynku pracy i badanie popytu na
pracę, diagnozowanie potrzeb rynku pracy w zakre-
sie kształcenia ustawicznego i szkolenia bezrobot-
nych oraz poszukujących pracy, określanie i wdraża-
799
nie instrumentów służących dostosowaniu kierun-
ków kształcenia i szkolenia zawodowego do potrzeb
rynku pracy, określanie wykazu zawodów, w których
za przygotowanie zawodowe młodocianych pracow-
ników może być dokonywana refundacja. Jednostki
samorządu terytorialnego jako organy prowadzące
szkoły powinny monitorować i szczegółowo analizo-
wać potrzeby rynku pracy, dostosowując strukturę
kształcenia zawodowego do jego potrzeb. Monitoring
zawodów deficytowych i nadwyżkowych powinien
spełniać swoje zadanie nie tylko jako system staty-
styczny, ale także jako element średnio- i długookre-
sowego prognozowania popytu na pracę według kwa-
lifikacji, a w konsekwencji umożliwić przepływ i ko-
rzystanie z informacji przez szkoły i inne instytucje
oświatowe, ośrodki szkoleniowe, urzędy pracy.
Pola działania dla współpracy w zakresie informa-
cji i doradztwa zawodowego są różnorodne. Urzędy
pracy dysponują aktualnymi informacjami o lokalnej,
regionalnej i ogólnopolskiej strukturze zatrudnienia
i bezrobocia według kategorii istotnych dla systemu
edukacji, czyli według zawodów i według poziomów
wykształcenia. Dyrektor szkoły, korzystając z danych
dotyczących lokalnych perspektyw zatrudnienia, po-
winien odpowiednio kształtować strukturę kształce-
nia w szkole, rezygnując z nauczania w zawodach nad-
wyżkowych czy schyłkowych, a promując kształcenie
w zawodach deficytowych i przyszłościowych.
Zważywszy na wszystko, co zostało przedstawione
powyżej, Ministerstwo Edukacji Narodowej zamierza
uelastycznić (szybsza ścieżka legislacyjna) wprowa-
dzanie do klasyfikacji szkolnej zawodów potrzebnych
na rynku pracy poprzez umożliwienie samorządom
gospodarczym czy organizacjom pracodawców bez-
pośredniego wnioskowania do ministra właściwego
do spraw oświaty o umieszczenie nowego zawodu ww.
klasyfikacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie prywatyzacji uzdrowisk (15262)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją z dnia 3 marca 2010 r. poseł Anny Sobeckiej
dotyczącą planowanej prywatyzacji uzdrowisk, prze-
kazaną przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15262/10, uprzejmie wyjaśniam.
800
1. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby określić listę uzdrowisk, które nie zostaną
sprzedane?
W obowiązującym stanie prawnym obowiązują
przepisy rozporządzenia ministra skarbu państwa
z dnia 8.10.2008 r. w sprawie wykazu zakładów lecz-
nictwa uzdrowiskowego prowadzonych w formie jed-
noosobowych spółek Skarbu Państwa, które nie będą
podlegać prywatyzacji (Dz. U. Nr 192, poz. 1186).
Rozporządzenie określa wykaz siedmiu spółek
wyłączonych z prywatyzacji. Są to:
1) Uzdrowisko Busko-Zdrój Spółka Akcyjna
z siedzibą w Busku-Zdroju,
2) Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Ciechocinek
Spółka Akcyjna z siedzibą w Ciechocinku,
3) Uzdrowisko Kołobrzeg Spółka Akcyjna z sie-
dzibą w Kołobrzegu,
4) Uzdrowisko Krynica-Żegiestów Spółka Akcyj-
na z siedzibą w Krynicy-Zdroju,
5) Uzdrowisko Lądek-Długopole Spółka Akcyjna
z siedzibą w Lądku-Zdroju,
6) Uzdrowisko Rymanów Spółka Akcyjna z sie-
dzibą w Rymanowie-Zdroju,
7) Uzdrowisko Świnoujście Spółka Akcyjna
z siedzibą w Świnoujściu.
W Ministerstwie Skarbu Państwa nie prowadzi
się prac nad zmianą wykazu. W przypadku uchylenia
art. 64 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U.
Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.), stanowiącego delegację
do wydania rozporządzania, straci ono moc prawną.
Projektowane w nowelizacji ustawy o lecznictwie
uzdrowiskowym (...) uchylenie art. 64 nie przesądza,
że automatycznie wobec wszystkich spółek uzdrowi-
skowych, które są obecnie wyłączone z prywatyzacji
na podstawie rozporządzenia ministra skarbu pań-
stwa z dnia 8.10.2008 r., zostaną wszczęte procesy
prywatyzacji.
2. Czy rząd monitoruje, w jaki sposób prywatyza-
cja wpływa na dostępność pacjentów do świadczo-
nych przez uzdrowiska usług?
Prywatyzacja powinna mieć pozytywny wpływ na
skalę, zakres, a więc i dostępność świadczonych usług
uzdrowiskowych. Wynika to między innymi z tego,
że inwestorzy zobowiązują się do zasilenia kapitało-
wego spółek uzdrowiskowych i zainwestowania środ-
ków w ich rozwój. Ministerstwo Skarbu Państwa
monitoruje realizację przez inwestorów umów pry-
watyzacyjnych, w których inwestorzy zobowiązują
się także m.in. do prowadzenia statutowej działalno-
ści spółek uzdrowiskowych. Bez względu na to, kto
jest właścicielem podmiotu świadczącego usługi
w dziedzinie lecznictwa uzdrowiskowego, podmiot
ten jest obowiązany przestrzegać przepisów bez-
względnie obowiązujących wszystkie zakłady opieki
zdrowotnej. W aktualnie obowiązującym systemie
prawa istnieją liczne uregulowania poddające dzia-
łalność uzdrowiskową nadzorowi i kontroli ministra
zdrowia i wojewody, przy pomocy naczelnego lekarza
uzdrowiska. W przypadku ewentualnego zamiaru
zmiany przedmiotu przedsiębiorstwa przez innych
niż Skarb Państwa właścicieli udziałów lub akcji, po
prywatyzacji spółek uzdrowiskowych, musieliby oni
uwzględnić wszelkie uwarunkowania dotyczące moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej na
terenie strefy „A” uzdrowiska, konieczność dostoso-
wania działalności gospodarczej do statutu uzdrowi-
ska, który określa m.in. kierunki lecznicze, a także
możliwości oddziaływania przez gminę instrumen-
tem podatkowym na podmioty prowadzące na jej te-
renie działalność gospodarczą.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zwrotu przez NFZ pieniędzy za
świadczenia wykonane ponad limit (15263)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie zwrotu przez NFZ
pieniędzy za świadczenia wykonane ponad limit,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 24 mar-
ca 2010 r., znak: SPS-023-15263/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 i art. 102
ust 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym, w ramach nadzoru
sprawowanego nad działalnością Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, minister zdrowia zwrócił się do pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia o przedstawie-
nie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Ze stano-
wiska prezesa NFZ wynika, co następuje.
W pierwotnym planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2009 r. z dnia 18 września
2008 r. planowane koszty świadczeń zdrowotnych
wyznaczono w wysokości 53 648 mln zł, tj. o 4299

mln zł wyższym od ich wykonania w 2008 r. W kon-
sekwencji dokonanych w trakcie roku zmian planu
finansowego funduszu planowana na 2009 r. wartość
środków finansowych przeznaczonych na realizację
świadczeń zdrowotnych została dodatkowo zwiększo-
na o 1875 mln zł. Dokonana w trakcie roku alokacja
wolnych środków finansowych kierowanych do od-
działów wojewódzkich funduszu w kolejnych zmia-
nach planu finansowego oraz renegocjacje wartości
kontraktów ze świadczeniodawcami miały na celu
w szczególności zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych
ubezpieczonych w tych obszarach, w których wystę-
powało na nie największe zapotrzebowanie. W związ-
ku z tym podejmowane przez oddziały wojewódzkie
funduszu działania na rzecz poprawy finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej spowodowały wykorzy-
stanie środków zabezpieczonych w planie kosztów
świadczeń zdrowotnych oddziału na 2009 r. i wywią-
zanie się przez oddziały wojewódzkie funduszu z zo-
bowiązań wynikających z zawartych ze świadczenio-
dawcami umów.
Pomimo iż przed zakończeniem 2009 r. we wszyst-
kich oddziałach wojewódzkich funduszu przewidy-
wane wykonanie kosztów świadczeń zdrowotnych
poprzedzono aneksowaniem umów, w wielu przypad-
kach odbiegało ono od wykonania rzeczywistego
przedstawionego przez świadczeniodawców do rozli-
czeń. W związku z tym dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu po rozliczeniu zawartych umów,
potwierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu środ-
ków, których nie wykorzystali świadczeniodawcy,
realizując kontrakty poniżej planu, korzystając z za-
pisu § 27 ust. 2 załącznika do rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484), podjęli negocjacje ze
świadczeniodawcami, którzy wystąpili do funduszu
z roszczeniami o zapłatę m.in. za świadczenia ratu-
jące życie, świadczenia wykonane w trybie nagłym,
procedury nielimitowane i inne świadczenia wyko-
nane w roku 2009, których wartość wykraczała poza
wartości umowy.
Powyższe działania nie pozwoliły jednak na pełne
sfinansowanie świadczeń zdrowotnych wykonanych
ponad limit określony w umowach we wszystkich od-
działach wojewódzkich funduszu. Istotne wartości
niesfinansowanych świadczeń ponadumownych za
2009 r. dotyczą, zdaniem prezesa funduszu, w szcze-
gólności tych oddziałów wojewódzkich funduszu, któ-
re odnotowały pełne wykorzystanie środków zabez-
pieczonych w planie kosztów świadczeń zdrowotnych
i wywiązały się z zobowiązań wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań uprzejmie informuję, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
801
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym co do zasady świadczenia są finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe), powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, świadczeniodaw-
ca zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
802
Reasumując, oprócz wysokości środków przezna-
czanych na finansowanie opieki zdrowotnej ze środ-
ków publicznych na sytuację w opiece zdrowotnej
duży wpływ ma jakość zarządzania podmiotami dzia-
łającymi w ramach systemu powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, w tym przede wszystkim jakość
zarządzania publicznymi zakładami opieki zdrowot-
nej, które stanowią zdecydowaną większość świad-
czeniodawców udzielających świadczeń w zakresie
leczenia szpitalnego.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1669 mln zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1152,1 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516,9 mln zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie edukacji szkolnej (15264)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-15264/10)
w sprawie edukacji przedszkolnej oraz projektu roz-
porządzenia ministra edukacji narodowej zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie sposobu prowadzenia
przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki doku-
mentacji przebiegu nauczania, działalności wycho-
wawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej dokumenta-
cji, uprzejmie wyjaśniam.
Jednym z zadań wychowania przedszkolnego jest
wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, tak aby je
dobrze przygotować do nauki w szkole. Prowadzenie
w przedszkolu, oddziale przedszkolnym, punkcie
przedszkolnym czy zespole wychowania przedszkol-
nego (zgodnie z nową podstawą programową wycho-
wania przedszkolnego) systematycznych obserwacji
pedagogicznych dzieci pozwala na rozpoznanie ich
indywidualnych możliwości i potrzeb rozwojowych.
W roku poprzedzającym możliwe rozpoczęcie przez
dzieci nauki w klasie pierwszej szkoły podstawowej
nauczyciele przeprowadzają analizę ich gotowości do
podjęcia nauki w szkole. Dostarcza ona bardzo waż-
nych informacji, pomocnych nauczycielowi przy opra-
cowywaniu i realizowaniu w odniesieniu do konkret-
nego dziecka indywidualnego programu wspomaga-
nia i korygowania jego rozwoju w ramach prowadzo-
nej edukacji przedszkolnej. Na podstawie takiej dia-
gnozy nauczyciel przedszkola, oddziału przedszkol-
nego w szkole podstawowej, zespołu wychowania
przedszkolnego i punktu przedszkolnego opracowuje
indywidualne programy wspomagania i korygowania
rozwoju dziecka, które tego potrzebuje. Diagnoza ma
też pomóc rodzicom w poznaniu stanu gotowości
dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej.
Dzięki temu mogą je wspierać w rozwoju, współpra-
cując z nauczycielem przedszkola, oddziału przed-
szkolnego w szkole podstawowej, zespołu wychowa-
nia przedszkolnego lub punktu przedszkolnego. Koń-
cowym etapem tych działań ma być informacja
o poziomie gotowości dziecka do podjęcia nauki
w szkole, wydawana rodzicom po zakończeniu przez
dziecko obowiązkowego rocznego przygotowania
przedszkolnego. Otrzymany przez rodziców doku-
ment ma informować ich zarówno o opanowaniu wy-
magań określonych w podstawie programowej, ale
też, co jest szczególnie ważne, o indywidualnych po-
trzebach dziecka, w tym zauważonych uzdolnieniach
i trudnościach. Dokument ma obrazować dotychcza-
sową pracę z dzieckiem oraz wskazywać działania,
jakie najlepiej służą pokonywaniu trudności. Otrzy-
mane informacje z jednej strony są wskazówką dla
rodziców, jak dalej wspierać dziecko w rozwoju,
a z drugiej mogą pomóc w podjęciu decyzji o rozpo-
częciu spełniania przez dziecko obowiązku szkolnego
lub o ewentualnym odroczeniu dziecku spełniania
tego obowiązku, jeżeli zachodzi taka konieczność.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia (udostęp-
niony na stronie BIP Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej) przewiduje wprowadzenie zmian w obecnie
obowiązującym rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie
sposobu prowadzenia przez publiczne przedszkola,
szkoły i placówki dokumentacji przebiegu nauczania,
działalności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodza-
jów tej dokumentacji (Dz. U. Nr 23, poz. 225, z późn.
zm.) m. in. w zakresie wydawania przez przedszkole,
oddział przedszkolny w szkole podstawowej, zespół

wychowania przedszkolnego i punkt przedszkolny
rodzicom dziecka pięcioletniego lub sześcioletniego
objętego wychowaniem przedszkolnym informacji
o gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole.
Wzór informacji mają określać przepisy w sprawie
świadectw, dyplomów państwowych i innych dru-
ków szkolnych.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że program
wychowania przedszkolnego dopuszcza do użytku
w danym przedszkolu dyrektor przedszkola, na wnio-
sek nauczyciela lub nauczycieli (§ 2 ust. 1 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 8 czerwca
2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szkole
programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkol-
nego podręczników, Dz. U. Nr 89, poz. 730), a sam
program wychowania przedszkolnego może być do-
puszczony do użytku w danym przedszkolu, jeżeli
zawiera m.in. treści zgodne z treściami nauczania
zawartymi w podstawie programowej wychowania
przedszkolnego oraz metody przeprowadzania ana-
lizy gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole -
diagnoza przedszkolna (§ 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporzą-
dzenia).
Zgodnie z powyższym, nie można zgodzić się ze
stwierdzeniem, iż, określając wzór informacji prze-
kreśla się metody oceny wypracowanej przez przed-
szkola. Nie wydaje się być zasadna również obawa,
że informacja będzie traktowana jak świadectwo, po-
nieważ to rodzice będą decydować o ewentualnym
dalszym wykorzystaniu tejże informacji.
Odnosząc się do stwierdzenia, że informację otrzy-
mają tylko dzieci chodzące do przedszkoli publicz-
nych, uprzejmie informuję, iż przeprowadzenie ana-
lizy gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole jest
zadaniem każdego nauczyciela, zarówno w przed-
szkolu publicznym jak i niepublicznym. Przedszkola
niepubliczne będą mogły skorzystać z proponowane-
go wzoru informacji o gotowości dziecka do podjęcia
nauki w szkole lub opracować własny.
Reasumując, proponowany wzór informacji ma
pomóc nauczycielom w napisaniu dokumentu, a ro-
dzicom w uzyskaniu najważniejszych informacji, i nie
można zgodzić się ze stwierdzeniem, iż jest ona sfor-
malizowaną oceną dziecka.
Dodatkowo informuję, że na głównej stronie in-
ternetowej Ministerstwa Edukacji Narodowej (www.
men.gov.pl) w zakładce: Aktualności, Pozostałe wy-
darzenia edukacyjne znajduje się tekst pt.: „Kogo
obejmuje diagnoza przedszkolna – komunikat MEN
do nauczycieli i dyrektorów przedszkoli wyjaśniający
wątpliwości nauczycieli i dyrektorów przedszkoli”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
803
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie procedur otrzymywania dotacji
przez przedsiębiorców (15265)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 24 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15265/10, dotyczącą wykorzystania
przez przedsiębiorców środków pochodzących z re-
gionalnych programów operacyjnych, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie kwestia-
mi wykorzystania funduszy strukturalnych przez
przedsiębiorców, pragnę podkreślić, iż w perspekty-
wie finansowej 2007–2013 Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego (MRR) pełni w stosunku do programów
regionalnych funkcję instytucji koordynującej (IK).
Zgodnie z art. 60 rozporządzenia Rady 1083/2006
z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogól-
ne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego
oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządze-
nie (WE) nr 1260/1999, za prawidłowe i efektywne
zarządzanie programem operacyjnym odpowiada in-
stytucja zarządzająca (IZ). W przypadku regional-
nych programów operacyjnych funkcję IZ pełnią po-
szczególne zarządy województw.
Odnosząc się do pytania pani poseł o działania
MRR, w wyniku których regiony będą lepiej wyko-
rzystywać dotacje dla przedsiębiorców, uprzejmie in-
formuję, że w II kwartale 2009 r. zostały wprowadzo-
ne znaczące zmiany w formule działalności Zespołu
ds. uproszczeń systemu wykorzystania środków fun-
duszy Unii Europejskiej, funkcjonującego w MRR.
Najważniejszym usprawnieniem prac zespołu było
systematyczne przenoszenie dobrych praktyk do re-
gionalnych programów operacyjnych. W tym zakre-
sie przyjęto zasadę, iż rozwiązania wypracowane
i sprawdzone na poziomie krajowym są przekazywane
instytucjom w regionach. W pracach poszczególnych
grup roboczych, jako stali członkowie lub zaproszeni
goście, brali udział przedstawiciele IZ RPO, którzy
współtworzyli mechanizmy mające zapewnić spraw-
ność procesów wdrażania środków Unii Europejskiej
w regionach. Czynny udział przedstawicieli admini-
stracji samorządowej przyczynił się do opracowania
przez grupy robocze skuteczniejszych rekomendacji,
w szczególności dla programów regionalnych.
Należy jednak podkreślić, że wprowadzenie dane-
go rozwiązania do systemu realizacji RPO zależy od
decyzji IZ, na którą ma wpływ m.in. ocena możliwo-
ści zastosowania konkretnego uproszczenia w ra-
mach funkcjonujących w regionie instrumentów
wdrożeniowych.
804
W odniesieniu do działań RPO kierowanych dla
przedsiębiorców najbardziej istotne wydają się być
rekomendacje Grupy ds. Przedsiębiorców. W 2009 r.
podczas 4 spotkań grupy wypracowanych zostało
14 rekomendacji o charakterze horyzontalnym. Re-
komendacją wdrożoną przez większość IZ RPO jest
propozycja dotycząca procedury przeprowadzania
kontroli na zakończenie realizacji projektów – 10
z analizowanych RPO stosuje wskazane rozwiązanie.
Innymi popularnymi rozwiązaniami okazały się:
— rekomendacja związana z zaokrąglaniem wy-
datków we wnioskach o płatność,
— rekomendacja związana z kontrolą realizacji
wskaźników,
— dokonywanie koniecznych zmian w projektach,
— rekomendacja dotycząca przedkładania doku-
mentacji środowiskowej,
— rekomendacja dotycząca badania spełniania
efektu zachęty.
Mając na uwadze powyższe oraz dokonując anali-
zy stanu wdrażania działań RPO kierowanych do
przedsiębiorców, trudno jest się zgodzić ze stwierdze-
niem zawartym w interpelacji, świadczącym o nie
najlepszym wykorzystaniu dotacji dla przedsiębior-
ców w regionach.
Odnosząc się do liczby podpisanych w ramach
wszystkich RPO umów o dofinansowanie projektów
(stan na 31 marca r.), zdecydowanie najwięcej – 6262
umowy – zawarto w ramach obszaru wsparcia: Ba-
dania i rozwój technologiczny, innowacje, przedsię-
biorczość, którego najaktywniejszym odbiorcą są
przedsiębiorcy. Dla podkreślenia skali informuję, że
ogółem w ramach 16 RPO podpisano 10 498 umów
o dofinansowanie.
Badając wartość podpisanych umów, należy pod-
kreślić, iż w ramach obszaru: Badania i rozwój tech-
nologiczny, innowacje, przedsiębiorczość łączna war-
tość umów wynosi 5922,2 mln PLN i stanowi 37,5%
alokacji środków przeznaczonych na ten obszar. Je-
dynie w przypadku obszaru: Transport wartość pod-
pisanych umów jest większa i wynosi 7257,5 mln
PLN, co stanowi 41,5%. Powyższa relacja wydaje się
zrozumiała z uwagi na wysoką wartość projektów
transportowych.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę, iż w ramach 16 RPO
średnio 23,9% wartości zawieranych umów stanowią
umowy podpisane w ramach obszaru wsparcia: Ba-
dania i rozwój technologiczny, innowacje, przedsię-
biorczość. Jednocześnie analizując dane dotyczące
wartości wydatków wykazanych we wnioskach o płat-
ność (środki UE) w ramach RPO, chciałabym zazna-
czyć, że do 31 marca 2010 r. najwięcej wydatków po-
niesiono w ramach obszaru: Badania i rozwój tech-
nologiczny, innowacje, przedsiębiorczość (2817,1 mln
PLN, co stanowi 39,7% wszystkich wydatków ponie-
sionych w ramach 16 RPO).
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
w sposób wyczerpujący prezentują dobry stan wdra-
żania przez regiony działań kierowanych do przed-
siębiorców, jak również w pełni odpowiadają na py-
tanie przedstawione przez panią poseł.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie leczenia nieubezpieczonych osób
(15266)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie leczenia nieubez-
pieczonych osób, przekazaną przy piśmie marszałka
Sejmu z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15266/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
W nawiązaniu do kwestii poboru, ewidencjonowa-
nia i rozliczania składek na ubezpieczenie zdrowotne
uprzejmie informuję, iż instytucjami właściwymi
w tym zakresie są Zakład Ubezpieczeń Społecznych
(ZUS) i Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
(KRUS), co wynika z przepisu art. 87 ust. 4 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), zgod-
nie z którym składki na ubezpieczenie zdrowotne są
opłacane i ewidencjonowane w Zakładzie Ubezpie-
czeń Społecznych oraz w Kasie Rolniczego Ubezpie-
czenia Społecznego. Ponadto zgodnie z art. 90 ust. 1
przedmiotowej ustawy Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecz-
nego przeprowadzają kontrolę wykonywania obo-
wiązków płatników w zakresie zgłoszenia ubezpie-
czonych do funduszu i opłacania składki. Zaznaczyć
należy, iż zgodnie z art. 93 ust. 1 przedmiotowej usta-
wy składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz należ-
ności z tytułu odsetek za zwłokę nieopłacone w ter-
minie podlegają ściągnięciu na zasadach określonych
w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych.
W odniesieniu do kwestii refundacji świadczenio-
dawcom kosztów leczenia osób ubezpieczonych, za
których pracodawca nie odprowadził w terminie
składki na ubezpieczenie zdrowotne, a także obcią-
żania tych osób kosztami udzielonych im świadczeń
opieki zdrowotnej, prezes funduszu poinformował, iż
Narodowy Fundusz Zdrowia dotychczas nie odnoto-
wał przypadków odmowy zapłaty świadczeniodaw-
com za świadczenia udzielone takim ubezpieczo-

nym ani przypadków obciążenia tych ubezpieczo-
nych kosztami udzielonych im świadczeń opieki
zdrowotnej.
Wynika to z uregulowań ustawowych. Zgodnie
z art. 67 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych osoba
podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego
uzyskuje prawo do świadczeń opieki zdrowotnej po
zgłoszeniu do funduszu, przy czym zgodnie z art. 77
ust. 1 zgłoszenia te kierowane są do ZUS albo KRUS.
Natomiast prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, co
do zasady, ustaje po upływie 30 dni od dnia wyga-
śnięcia obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego.
Fakt nieopłacenia przez podmiot do tego zobowią-
zany składki na ubezpieczenie zdrowotne za osobę
zgłoszoną do ubezpieczenia zdrowotnego pomimo ist-
nienia takiego obowiązku nie powoduje u ubezpieczo-
nego utraty prawa do świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
W nawiązaniu do regulacji określonej w art. 50
ust. 5 i 7 przedmiotowej ustawy, zgodnie z którą
w razie nieodprowadzenia przez zobowiązanego płat-
nika przez okres dłuższy niż miesiąc składki na
ubezpieczenie zdrowotne za ubezpieczonego fundusz
obciąża tego płatnika poniesionymi kosztami udzie-
lonych ubezpieczonemu świadczeń opieki zdrowotnej
oraz że opłacenie zaległych składek wraz z odsetka-
mi nie zwalnia z obowiązku pokrycia kosztów udzie-
lonego świadczenia opieki zdrowotnej, uprzejmie in-
formuję, iż warunkiem niezbędnym do realizacji tego
zadania jest identyfikacja pracodawcy/płatnika, któ-
ry nie opłacił w terminie składki na ubezpieczenie
zdrowotne przez okres dłuższy niż miesiąc, wraz
z pracownikami/ubezpieczonymi danego pracodaw-
cy/płatnika, za których nie została opłacona składka,
identyfikacja świadczeń opieki zdrowotnej, a także
posiadanie niezbędnych narzędzi umożliwiających
efektywne egzekwowanie należności z tego tytułu.
Zgodnie z art. 188 ust. 1 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych fundusz jest obecnie uprawniony do gromadze-
nia i przetwarzania danych osobowych ubezpieczo-
nych, w tym między innymi w celu stwierdzenia ist-
nienia obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego, stwier-
dzenia obowiązku płacenia składki i ustalenia kwoty
składki oraz kontroli rodzaju, zakresu i przyczyny
udzielanych świadczeń.
Ze stanowiska przekazanego przez prezesa fun-
duszu wynika, iż informacje, do gromadzenia i prze-
twarzania których uprawniony jest ZUS i KRUS, np.:
dotyczące pracodawców/płatników wraz z danymi
pracowników/ubezpieczonych tychże pracodawców
oraz danymi odnośnie naliczenia, opłacenia i rozli-
czenia składek na ubezpieczenie zdrowotne, do od-
działów wojewódzkich NFZ jako instytucji właści-
wych w rozpatrywaniu przedmiotowej kwestii docie-
rają ze znacznym opóźnieniem (dwumiesięcznym
i większym) i zawierają dane niewystarczające do
efektywnej identyfikacji świadczeń zdrowotnych udzie-
805
lonych ubezpieczonym, za których nie odprowadzono
w terminie składek na ubezpieczenie zdrowotne.
Pragnę jednocześnie poinformować, że powyższa
kwestia jest obecnie analizowana w celu poprawienia
możliwości stosowania uregulowań prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rent strukturalnych (15267)
Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poseł Anny Sobeckiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-15267/
10, dotyczącą działania: Renty strukturalne, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W związku z wieloletnimi zobowiązaniami limit
środków finansowych przyznany na działanie: Renty
strukturalne w ramach Planu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2004–2006 wystarczył na wypłaty rent
do połowy listopada 2007 r., a zobowiązania te są po-
krywane z budżetu Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013).
Ze względu na obciążenie budżetu działania zo-
bowiązaniami z lat 2004–2006 okazało się, że ko-
nieczne jest przesunięcie dodatkowej kwoty na reali-
zację działania w ramach PROW 2007–2013. Polska
przedłożyła do Komisji Europejskiej w grudniu 2008 r.
propozycję dokonania przesunięć środków finanso-
wych pomiędzy działaniami na potrzeby działania:
Renty strukturalne w wysokości 362 mln euro, za-
akceptowanych wcześniej przez Komitet Monitoru-
jący PROW 2007–2013 oraz Radę Ministrów.
W dniu 24 listopada 2009 r. Komitet ds. Rozwoju
Obszarów Wiejskich (RDC) w Brukseli pozytywnie
zaopiniował polską propozycję modyfikacji PROW
2007–2013 w zakresie budżetu programu, dotyczącą
zwiększenia finansowania działania: Renty struktu-
ralne (362 mln euro). Pozytywna opinia Komitetu ds.
Rozwoju Obszarów Wiejskich była podstawą dla Ko-
misji Europejskiej do wydania w dniu 18 stycznia br.
decyzji K(2010)139 w sprawie zatwierdzenia zmian
do Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich dla Polski
na lata 2007–2013 oraz zmieniającej decyzję Komisji
C (2007) 4126 z dnia 7 września 2007 r. zatwierdza-
jącą Program Rozwoju Obszarów Wiejskich. Decyzja
ta zawiera akceptację zmian budżetu PROW 2007–
806
–2013, polegającą m.in. na zwiększeniu środków
przeznaczonych na działanie: Renty strukturalne
o 362 mln euro. Decyzja ta stanowi podstawę do za-
kończenia toczących się obecnie prac legislacyjnych
nad projektem rozporządzenia zmieniającego rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, który uwzględnia nowe
kryteria dostępu do niniejszego działania, oraz pro-
jektem rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi zmieniającego rozporządzenie w sprawie podzia-
łu środków Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013.
W ramach prowadzonych uzgodnień z Komisją
Europejską podjęto decyzję o wprowadzeniu zmian
warunków przyznawania pomocy, które spowodują
wzmocnienie przemian struktury agrarnej dzięki
działaniu: Renty strukturalne, a także o przyjęciu
stałej wysokości renty strukturalnej poprzez rezy-
gnację z jej corocznej waloryzacji. Stąd też w ramach
obecnie przygotowanych zmian PROW 2007–2013
należało uwzględnić propozycje Komisji, które zosta-
ły przyjęte przez KE notyfikacją z dnia 9 grudnia
2009 r. Znalazły one odzwierciedlenie w projekcie
rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013.
Mimo zaostrzenia warunków dostępu w tym
działaniu, z uwagi na nieogłoszenie w 2009 r. nabo-
ru wniosków, należy spodziewać się, że w ramach
planowanego naboru wpłynie znacznie większa licz-
ba wniosków o przyznanie renty strukturalnej,
a ograniczona wysokość środków finansowych na to
działanie nie pozwoli na sfinansowanie wszystkich
złożonych wniosków. Dlatego też należało przyjąć
kryteria wyboru wniosków o przyznanie renty
strukturalnej, dzięki którym wzmocniony zostanie
wpływ tej formy pomocy na procesy zmian struktu-
ry agrarnej w Polsce.
Tak więc ogłoszenie terminu naboru w ramach
działania: Renty strukturalne jest uzależnione od
terminu wejścia w życie ww. rozporządzeń, stosow-
nych zmian wymagają również procedury płatności
z tytułu rent strukturalnych oraz system informa-
tyczny Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa. Najprawdopodobniej termin ten zostanie
ogłoszony w trzecim kwartale bieżącego roku. Zgod-
nie z § 21 rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn.
zm.) prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa podaje do publicznej wiadomości, na stro-
nie internetowej administrowanej przez agencję oraz
co najmniej w jednym dzienniku o zasięgu krajowym
i w jednym dzienniku o zasięgu regionalnym, infor-
mację o możliwości składania wniosków o przyznanie
pomocy w ramach działania: Renty strukturalne ob-
jętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013. Dzień rozpoczęcia terminu składa-
nia wniosków o przyznanie renty strukturalnej nie
może być wyznaczony wcześniej niż po upływie 30 dni
od dnia podania do publicznej wiadomości powyższej
informacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w ZUS (15268)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 24 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15268/10, dotyczące interpelacji poseł
Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji w ZUS uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, realizując za-
pisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co
roku opracowuje pięcioletnią prognozę wpływów
i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ostat-
nia taka prognoza obejmuje lata 2011–2015 („Prognoza
wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych na lata 2011–2015”, Warszawa, marzec 2010 r.).
Prognoza ta sporządzona została w trzech wariantach:
pośrednim, pesymistycznym i optymistycznym.
W interpelacji pani poseł napisała: „Według sza-
cunków ZUS, państwo będzie musiało co roku dokła-
dać do funduszu 70 mld zł, co w ciągu pięciu lat da
kwotę 350 mld zł. Natomiast w wariancie pesymi-
stycznym budżet będzie musiał dopłacić do FUS aż
83 mld zł rocznie”. Powyższe kwoty pojawiły się
w artykułach prasowych.
Pragnę zwrócić uwagę, że podane przez dzienni-
karzy kwoty 350 mld zł, jak również 417 mld zł zo-
stały uzyskane poprzez zsumowanie prognozowa-
nych sald rocznych w kwotach nominalnych opubli-
kowanych w ww. opracowaniu. Poza tym zsumowane
zostały deficyty roczne dla wariantu pośredniego
i wariantu pesymistycznego, pominięto natomiast
wariant optymistyczny. Należy się domyślać, że wspo-
mniane w interpelacji kwoty 70 mld zł oraz 83 mld zł

uzyskano jako średnie arytmetyczne wyżej wymie-
nionych kwot.
Uprzejmie informuję, że nie powinno się sumować
kwot nominalnych, gdyż nie uwzględniają one zmia-
ny wartości pieniądza w czasie. Z tych samych powo-
dów nie powinno się porównywać kwot nominalnych
między poszczególnymi latami. Do porównywania
wyników między kolejnymi latami oraz między wa-
riantami należałoby użyć wartości zdyskontowanych
(wartości takie również zostały podane w opracowa-
niu „Prognoza wpływów i wydatków Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych na lata 2011–2015”).
Podkreślić również należy, że przychody Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze
składek i dotacji z budżetu państwa, ale także m.in.
z refundacji z tytułu przekazania składek do otwar-
tych funduszy emerytalnych. Tymczasem w wyni-
kach prognozy po stronie wpływów do FUS uwzględ-
niono wyłącznie wpływy składkowe oraz celową do-
tację budżetową na pokrycie świadczeń finansowa-
nych z budżetu państwa, a wypłacanych z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Dzięki takiemu ujęciu pro-
gnoza daje niezakłócony obraz wyniku rocznej dzia-
łalności FUS dla każdego kolejnego prognozowanego
roku. Dlatego też prezentowane w prognozie kwoty
deficytów rocznych FUS nie będą w całości pokrywa-
ne z dotacji z budżetu państwa.
Odnosząc się do kolejnego pytania pani poseł, pra-
gnę poinformować, że nie jest możliwe, aby zabrakło
środków na wypłatę świadczeń z ubezpieczeń spo-
łecznych. Pamiętać należy, że mając na względzie
ochronę interesów ogółu ubezpieczonych i świadcze-
niobiorców, ustawodawca, w art. 2 ust. 3 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585,
z późn. zm.), zadecydował o zagwarantowaniu przez
państwo wypłacalności świadczeń z ubezpieczeń spo-
łecznych.
Zgodnie z art. 53 przedmiotowej ustawy w grani-
cach określonych w ustawie budżetowej Fundusz
Ubezpieczeń Społecznych może otrzymywać z budże-
tu państwa dotacje i nieoprocentowane pożyczki, któ-
re mogą być przeznaczone wyłącznie na uzupełnienie
środków na wypłaty świadczeń gwarantowanych
przez państwo, jeśli przychody przekazywane na ra-
chunki wyodrębnionych w ramach FUS funduszy
oraz środki zgromadzone na funduszach rezerwo-
wych nie zapewniają pełnej i terminowej wypłaty
świadczeń finansowanych z przychodów FUS.
Dodatkowym źródłem zabezpieczenia wypłat świad-
czeń emerytalno-rentowych jest możliwość zaciąga-
nia przez FUS kredytów bankowych. W przypadku
bowiem, gdyby nie zostały zrealizowane planowane
dochody ze składek, a planowana dotacja i nieopro-
centowana pożyczka nie pokryłyby niedoboru na wy-
płatę emerytur i rent, może zajść konieczność zacią-
gnięcia przez FUS krótkoterminowych kredytów
komercyjnych. Każdorazowe podpisanie umowy kre-
dytowej poprzedzone jest uzyskaniem stosownej zgo-
dy ministra finansów.
807
Należy dodać, że w celu określenia potrzeb Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych ZUS na bieżąco
monitoruje płynność finansową funduszu w oparciu
o dane makroekonomiczne oraz historyczny rozkład
przepływów pieniężnych. Bieżąca analiza wszyst-
kich czynników mających wpływ na kształtowanie
się sytuacji finansowej FUS pozwala na oszacowanie
realnych przepływów finansowych funduszu, w tym
na określenie wielkości zapotrzebowania na dodat-
kowe źródła niezbędne do sfinansowania ewentual-
nych niedoborów, jak również pozwala podejmować
działania służące zapewnieniu środków niezbęd-
nych dla utrzymania płynności wypłat realizowa-
nych świadczeń.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie unijnych środków na budowę
lokalnych i regionalnych
sieci szerokopasmowych (15269)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazaną
pismem z dnia 24 marca br., znak: SPS-023-15269/
10, o treści: Czy ministerstwo podejmie kroki – jeśli
tak, to jakie – aby lepiej wykorzystywać środki na
budowę lokalnych i regionalnych sieci szerokopasmo-
wych? – uprzejmie informuję, co następuje.
Działania dotyczące budowy regionalnych i lokal-
nych sieci szerokopasmowych są jednymi z najważ-
niejszych w programach operacyjnych na lata 2007–
–2013. Ww. działania przewidziane są zarówno w pro-
gramach krajowych – Program Operacyjny „Rozwój
Polski Wschodniej” (PORPW), jak i regionalnych
– regionalne programy operacyjne (RPO).
Regionalne programy operacyjne.
Zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowa-
niu Unii Europejskiej (TFUE) (dawny art. 87 ust. 1
TWE) „z zastrzeżeniem innych postanowień przewi-
dzianych w traktatach, wszelka pomoc przyznawana
przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów
państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca
lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyja-
nie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji nie-
których towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrz-
nym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę han-
dlową między państwami członkowskimi”, udzielanie
pomocy publicznej przez państwo jest co do zasady
808
zakazane. Mając na uwadze powyższe, należy wska-
zać, że inwestycje z zakresu sieci szerokopasmowych,
w których interwencja państwa może prowadzić do
zakłócenia konkurencji, podlegają obowiązkowi zgło-
szenia do Komisji Europejskiej (KE) celem uzyskania
zgody (notyfikacji) na ich realizację i – do czasu pod-
jęcia przez KE decyzji zezwalającej na taką pomoc
lub do czasu uznania takiej decyzji KE za podjętą
– pomoc nie może zostać udzielona. W związku z po-
wyższym strona polska notyfikowała projekt rozpo-
rządzenia ministra rozwoju regionalnego w sprawie
udzielania pomocy na inwestycje w zakresie energe-
tyki, infrastruktury telekomunikacyjnej, infrastruk-
tury sfery badawczo-rozwojowej, lecznictwa uzdro-
wiskowego w ramach regionalnych programów ope-
racyjnych, które miało na celu m.in. regulację kwestii
związanych z realizacją projektów z zakresu budowy
infrastruktury sieci szerokopasmowych w ramach
regionalnych programów operacyjnych (RPO). Nale-
ży podkreślić, że KE w swojej decyzji uwarunkowała
akceptację udzielania pomocy regionalnej na rozwój
sieci szerokopasmowych w ramach rozporządzenia
(tj. bez konieczności wszczynania procedury indywi-
dualnej notyfikacji) od wprowadzenia do kryteriów
wyboru projektów, realizowanych w ramach RPO,
warunków charakterystycznych dla pomocy w tym
obszarze, ocenianej na podstawie art. 107 ust. 3 lit. c
TFUE (dawny art. 87 ust. 3 lit. c TWE):
— zasada neutralności technologicznej,
— otwartość objętej pomocą infrastruktury dla
wszystkich dostawców usług internetowych na jed-
nakowych zasadach,
— hurtowy, otwarty dostęp do objętej pomocą in-
frastruktury, oferowany po krajowych cenach ryn-
kowych.
W dniu 31 grudnia 2009 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie ministra rozwoju regionalnego z dnia 7 grud-
nia 2009 r. w sprawie udzielania pomocy na inwesty-
cje w zakresie energetyki, infrastruktury telekomu-
nikacyjnej, infrastruktury sfery badawczo-rozwojo-
wej, lecznictwa uzdrowiskowego w ramach regional-
nych programów operacyjnych (dalej: rozporządzenie
MRR). Rozporządzenie MRR jest programem sekto-
rowej pomocy regionalnej, zatem opartym w zakresie
m.in. maksymalnych dopuszczalnych intensywności
pomocy na tzw. mapie pomocy regionalnej (dla każ-
dego państwa członkowskiego akceptowanej przez
KE – warunki te również zawarto w: rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 13 października 2006 r.
w sprawie ustalenia mapy pomocy regionalnej (Dz. U.
Nr 190, poz. 1402). Należy wskazać, że rozporządze-
nie MRR reguluje zasady przyznawania regionalnej
pomocy na realizację tzw. nowych inwestycji polega-
jących na:
— budowie lub przebudowie telekomunikacyjnych
sieci szkieletowych,
— budowie lub przebudowie telekomunikacyjnych
sieci dostępowych,
— budowie lub przebudowie systemów lub cen-
trów zarządzania sieciami teleinformatycznymi wraz
z ich wyposażeniem.
Zgodnie z zapisami rozporządzenia MRR maksy-
malna intensywność pomocy przeznaczona na pokry-
cie wydatków kwalifikowanych w ramach powyż-
szych inwestycji wynosi od 30 do 50% ich wartości.
Należy podkreślić, że wejście w życie rozporządzenia
MRR umożliwia instytucjom zarządzającym RPO (IZ
RPO), co do zasady, realizację ww. inwestycji bez ko-
nieczności przeprowadzania procedury indywidual-
nej notyfikacji, a zatem de facto może przyczynić się
do przyśpieszenia ich realizacji.
Jednocześnie w dniu 16 lutego br. instytucja ko-
ordynująca RPO (IK RPO) zorganizowała spotkanie
z udziałem przedstawicieli Urzędu Komunikacji
Elektronicznej oraz Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów dla beneficjentów realizujących pro-
jekty z zakresu sieci szerokopasmowych oraz IZ RPO,
podczas którego zostały omówione m.in. zagadnienia
związane z wejściem w życie rozporządzenia MRR
oraz procedura notyfikacyjna projektów z zakresu
sieci szerokopasmowych do KE.
Ponadto w maju br. IK RPO planuje zorganizować
dwudniowe warsztaty we współpracy z przedstawi-
cielami KE oraz inicjatywy JASPERS dla beneficjen-
tów realizujących projekty z zakresu sieci szerokopa-
smowych, których celem jest zaprezentowanie stano-
wiska KE dotyczącego społeczeństwa informacyjne-
go, omówienie problemów pojawiających się podczas
realizacji ww. projektów, w tym dotyczących zagad-
nień związanych z występowaniem pomocy publicz-
nej oraz zamówieniami publicznymi, a także zapre-
zentowanie studiów przypadków ww. inwestycji re-
alizowanych w innych krajach.
Należy jednocześnie podkreślić, że w dysponowa-
niu środkami publicznymi, jakimi niewątpliwie są
środki pochodzące z funduszy strukturalnych, nie-
zmiernie istotne jest przestrzeganie zasady jawności
i transparentności, a przede wszystkim zasady rze-
telności, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że na
realizację projektów z zakresu sieci szerokopasmo-
wych w ramach RPO przeznaczonych jest ponad
500 mln euro. Mając na uwadze powyższe, bardzo
ważne jest, aby mimo długotrwałych procedur ww.
projekty zostały opracowane z dbałością o najmniej-
szy detal zarówno pod względem formalnoprawnym,
jak i technicznym, tak aby uniknąć zagrożenia ewen-
tualnego zwrotu przyznanych środków, w przypadku
stwierdzenia jakichkolwiek uchybień.
Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschodniej”
(PORPW).
W ramach PO RPW jest realizowany projekt pn.
„Sieć szerokopasmowa Polski Wschodniej” (SSPW).
Projekt zakłada budowę sieci szkieletowo-dystrybu-
cyjnej na terenie pięciu województw Polski Wschod-
niej: lubelskiego, podlaskiego, podkarpackiego, świę-
tokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego, której celem

jest zapewnienie możliwości dostępu do usług szero-
kopasmowych dla mieszkańców, instytucji publicz-
nych oraz przedsiębiorców w ww. województwach.
Całkowity koszt realizacji projektu to 300 mln EUR,
z czego 255 mln EUR pochodzi ze środków EFRR.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego (MRR) od sa-
mego początku czynnie uczestniczy w przygotowaniu
projektu do realizacji. Dotychczas w ramach projektu
– na zlecenie MRR – wykonano w szczególności:
— inwentaryzację obecnego stanu infrastruktury
szerokopasmowej w pięciu województwach Polski
Wschodniej;
— 5 wojewódzkich studiów wykonalności i 87 po-
wiatowych studiów wykonalności (odbiór dokumen-
tacji miał miejsce w dniu 22 marca 2010 r.).
Ponadto MRR zawarło porozumienie z operatora-
mi telekomunikacyjnymi dotyczące współpracy przy
realizacji projektu SSPW oraz przystąpiło do preno-
tyfikacji pomocy publicznej w projekcie SSPW (26 mar-
ca br. odbyło się w Brukseli pierwsze spotkanie pre-
notyfikacyjne również z udziałem przedstawicieli
UOKIK i UKE).
Zgodnie z informacjami przekazywanymi na bie-
żąco przez samorządy województw Polski Wschod-
niej, które są projektodawcami i beneficjentami pro-
jektu, w chwili obecnej w strukturach urzędów mar-
szałkowskich każdego województwa powoływane są
odpowiednie zespoły, które zapewnią sprawną reali-
zację projektu. Jednocześnie samorządy województw
muszą niezwłocznie podjąć formalną decyzję co do
modelu realizacji projektu. Następnie powinny nie-
zwłocznie przygotować i ogłosić postępowania prze-
targowe na wybór zarządzającego projektem (inży-
niera kontraktu). Równolegle instytucja pośredniczą-
ca, tj. Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości,
będzie prowadziła działania zmierzające do podpisa-
nia umów o dofinansowanie tak, by umożliwić samo-
rządom bieżące pokrywanie kosztów przygotowania
projektu jeszcze przed przystąpieniem do faktycznej
jego budowy.
Równolegle do powyższych działań będzie pro-
wadzony proces notyfikacji pomocy publicznej w pro-
jekcie, za który formalnie odpowiadają samorządy
województw. Jednakże, w celu usprawnienia proce-
dury notyfikacyjnej, Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego podjęło się faktycznego przeprowadzenia
całego procesu.
W dalszej kolejności każdy z samorządów, przy
wsparciu inżyniera kontraktu, przeprowadzi postę-
powanie mające na celu wybór wykonawcy sieci, któ-
ry będzie odpowiedzialny za opracowanie projektu
technicznego i budowę infrastruktury, a następnie
operatora infrastruktury, który będzie zarządzał po-
wstałą w ramach projektu siecią.
Zgodnie z harmonogramem oddanie sieci do
eksploatacji powinno nastąpić najpóźniej w 2014 r.,
tj. na ponad rok przed wymaganym terminem roz-
809
liczenia Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej”.
W celu sprawnej realizacji projektu Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego jak również Polska Agencja
Rozwoju Przedsiębiorczości będą wspierały samorzą-
dy w dalszych pracach nad projektem.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie kontroli sądu i prokuratury
nad czynnościami operacyjnymi ingerującymi
w prawo do prywatności (15270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 24 marca 2010 r., nr SPS-023-15270/10,
przy którym została przesłana interpelacja panów
posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki w sprawie
kontroli sądu i prokuratury nad czynnościami ope-
racyjnymi ingerującymi w prawo do prywatności,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Wolność i ochrona tajemnicy komunikowania się
są jednymi z najważniejszych wartości demokratycz-
nego państwa prawa, gwarantowanymi przez art. 49
konstytucji oraz art. 8 Europejskiej Konwencji o Ochro-
nie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Do-
puszczalne jest jednak ich ustawowe ograniczenie,
jeżeli jest to konieczne w sytuacjach wyjątkowych,
w szczególności dla zapewnienia ochrony innych war-
tości i dóbr istotnych z punktu widzenia ważnych
interesów społecznych i państwowych.
Bezpieczeństwo publiczne co do zasady usprawie-
dliwia ograniczenie przez ustawodawcę zakresu ko-
rzystania z wolności obywatelskich, wymaga jednak
zachowania proporcjonalności dopuszczalnego wkro-
czenia w sferę praw i wolności jednostki w imię ochro-
ny bezpieczeństwa publicznego.
Działalność operacyjna Policji i innych służb spe-
cjalnych, realizowana w warunkach niejawności, po-
zostaje w naturalnym konflikcie z niektórymi prawa-
mi jednostki – w szczególności dotyczy to prawa do
prywatności. Konflikt ten występuje powszechnie
i jest dostrzegany we wszystkich demokratycznych
państwach prawnych.
Należy zatem podzielić pogląd wyrażony w inter-
pelacji, iż „…działanie operacyjne ingerujące w pra-
810
wo do prywatności powinno być właściwe meryto-
rycznie i kompetencyjnie. Idzie zatem o to, aby
np. podsłuchy były faktycznie i formalnie uzasadnio-
ne, aby miały ściśle określony czas ich trwania oraz
aby nad takimi czynnościami bardzo szeroki nadzór
posiadał sąd lub prokurator.”.
Obowiązujące prawo dopuszcza stosowanie pro-
cesowej kontroli i utrwalania rozmów telefonicznych
w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego
oraz stosowanie kontroli operacyjnej, która może po-
legać na niejawnym kontrolowaniu treści korespon-
dencji lub zawartości przesyłek oraz stosowaniu
środków technicznych umożliwiających uzyskiwanie
w sposób niejawny informacji i dowodów oraz ich
utrwalanie, w szczególności treści rozmów telefonicz-
nych i innych informacji przekazywanych za pomocą
sieci telekomunikacyjnych. Kontrola operacyjna sto-
sowana jest na podstawie przepisów ustaw kompe-
tencyjnych, które określają również przesłanki do-
puszczalności i zakres procesowego wykorzystywa-
nia pozyskanych w ten sposób informacji.
Kontrolę i utrwalanie rozmów w trakcie postępo-
wania karnego regulują przepisy zawarte w art. 237–
–242 Kodeksu postępowania karnego.
Podstawy prowadzenia kontroli operacyjnej jako
jednej z form czynności operacyjno-rozpoznawczych
oraz standardy kontroli ich legalności i zasadności
określają przepisy ustaw regulujących organizację,
zadania i kompetencje organów ścigania, tj.:
— w wypadku Policji – art. 19 ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43,
poz. 277, z późn. zm.),
— w wypadku Centralnego Biura Antykorupcyj-
nego – art. 17 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Cen-
tralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104,
poz. 708, z późn. zm.),
— w wypadku Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego – art. 27 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu
(Dz. U. Nr 74, poz. 676, z późn. zm.),
— w wypadku Straży Granicznej – art. 9e ustawy
z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej
(Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn. zm.),
— w wypadku Żandarmerii Wojskowej – art. 31
ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żandarmerii Woj-
skowej i wojskowych organach porządkowych (Dz. U.
Nr 123, poz. 1353, z późn. zm.),
— w wypadku Służby Kontrwywiadu Wojskowego
– art. 31 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu
Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709, z późn. zm.),
— w wypadku wywiadu skarbowego – art. 36c
ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbo-
wej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.).
Mając na uwadze konieczność zapewnienia spraw-
nego systemu kontroli sądu lub prokuratora nad kon-
trolą operacyjną w celu właściwego ukształtowania
rozwiązań wymagających ingerencji w sferę wolności
obywatelskich, uzasadnionych względami bezpie-
czeństwa publicznego, celowe wydaje się skonstru-
owanie takiego systemu zabezpieczeń procedural-
nych, który w skuteczny sposób chroniłby przed
ewentualnymi nadużyciami przy stosowaniu tych
czynności.
Procedury kontrolne muszą odpowiadać zasadom
praworządności. Aby systemy niejawnej inwigilacji
były zgodne z art. 8 Europejskiej Konwencji o Ochro-
nie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności muszą
zawierać gwarancje prawne dotyczące kontroli dzia-
łań właściwych służb w tym zakresie.
Jak wskazuje w swoim orzecznictwie Europejski
Trybunał Praw Człowieka, zasada rządów prawa za-
kłada m.in. że ingerencja ze strony organów władzy
wykonawczej w prawa jednostki powinna być przed-
miotem skutecznej kontroli, która powinna być prze-
prowadzona przez organy sądowe, które zapewniają
najlepszą gwarancję niezależności, bezstronności
oraz stosowania właściwej procedury (Rotaru prze-
ciwko Rumunii, orzeczenie z 4 maja 2000 r.).
Trybunał Konstytucyjny, poddając analizie – w uza-
sadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. K
32/04 – istotę czynności operacyjnych, wskazał, że
ich tajność powoduje, iż osoba poddana kontroli ope-
racyjnej nie jest w stanie uruchomić procedur i gwa-
rancji, których wykorzystanie jest zależne od jej wie-
dzy i inicjatywy. Trybunał podkreślił, że niejawna
działalność operacyjna organów ścigania regulowana
w ustawach pozostaje w naturalnym, nieusuwalnym
konflikcie z prawem jednostki do prywatności, wol-
nością i ochroną tajemnicy komunikowania się,
ochroną autonomii informacyjnej oraz konstytucyjną
gwarancją sądowej ochrony praw jednostki. Taka sy-
tuacja nakazuje prawodawcy zapewnienie efektyw-
nego nadzoru nad czynnościami operacyjnymi, który
będzie sprawowany przez sąd lub inny organ ze-
wnętrzny.
Mając na uwadze m.in. powyższe okoliczności,
w Ministerstwie Sprawiedliwości opracowano projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania kar-
nego oraz innych ustaw regulujący zarówno proceso-
wą kontrolę rozmów telefonicznych, jak również sfe-
rę czynności operacyjno-rozpoznawczych, w tym kon-
troli operacyjnej.
Projekt ustawy zawiera rozwiązania, których do-
tyczą pytania zawarte w interpelacji.
Odpowiadając na pytanie nr 1, należy stwierdzić,
iż zawarte w projektowanej ustawie przepisy jedno-
licie definiują przesłanki stosowania kontroli opera-
cyjnej, podkreślając subsydiarny charakter tej insty-
tucji. Ubiegając się o wyrażenie zgody przez proku-
ratora na zastosowanie kontroli operacyjnej, a na-
stępnie występując do sądu o zarządzenie takiej kon-
troli, wnioskodawca będzie zobowiązany wykazać, że
podjęte dotychczas działania wykrywcze były bez-
skuteczne albo inne metody w realizacji założonego
celu będą nieprzydatne. Projektowana ustawa prze-
widuje wprowadzenie do wszystkich ustaw kompe-
tencyjnych niemal tożsamych przepisów, zapewnia-
jących na wszystkich etapach procedowania przepro-

wadzanie merytorycznej kontroli wniosku organu
występującego o zastosowanie kontroli operacyjnej.
Organy wnioskujące o zarządzenie kontroli oraz
o przedłużenie okresu jej stosowania zobowiązane
zostaną do przedstawiania właściwemu prokurato-
rowi oraz sądowi materiałów, które potwierdzać będą
okoliczności uzasadniające zastosowanie albo konty-
nuację kontroli operacyjnej. Należy jednak podkre-
ślić, że organ nie będzie zobowiązany do przedsta-
wiania całości materiałów. Obowiązek taki dotyczyć
bowiem będzie wyłącznie tych materiałów, które po-
świadczają okoliczności uzasadniające potrzebę za-
stosowania lub kontynuowania kontroli. Organ zo-
bligowany będzie zatem dokonać wstępnej selekcji
zgromadzonych materiałów pod kątem należytego
uzasadnienia wniosku o przeprowadzenie lub konty-
nuację kontroli operacyjnej.
W projekcie przewidziano ponadto obowiązek
przedstawiania materiałów uzasadniających zarzą-
dzenie czynności również w przypadku operacji spe-
cjalnych, zarządzanych po uzyskaniu pisemnej zgody
prokuratora. Motywem tego rozwiązania było do-
strzeżenie celowości wzmocnienia kontroli nad tymi
metodami pracy operacyjnej, polegającymi na niejaw-
nym nabyciu, zbyciu lub przejęciu przedmiotów po-
chodzących z przestępstwa albo na przyjęciu lub wrę-
czeniu korzyści majątkowej, które wadliwie stosowa-
ne mogą nie tyle sprawdzać i dokumentować zaist-
niałe fakty, co w niektórych wypadkach kreować
sytuację popełnienia przestępstwa.
Odpowiadając na zawarte w interpelacji pytanie
nr 2, należy zaakcentować, że projekt ustawy prze-
widuje wprowadzenie do ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39,
z późn. zm.) nowego przepisu, oznaczonego jako art. 10ea,
zobowiązującego prokuratora generalnego do przed-
stawiania Sejmowi i Senatowi jawnej rocznej informa-
cji o łącznej liczbie osób, wobec których został skiero-
wany wniosek o zarządzenie kontroli i utrwalania
rozmów lub wniosek o zarządzenie kontroli operacyj-
nej, ze wskazaniem liczby osób, co do których:
— sąd zarządził kontrolę i utrwalanie rozmów lub
kontrolę operacyjną,
— sąd odmówił zarządzenia kontroli i utrwalania
rozmów lub kontroli operacyjnej,
— wniosek o kontrolę operacyjną nie uzyskał zgo-
dy prokuratora,
z wyszczególnieniem liczby osób w wymienionych
kategoriach, co do których o kontrolę operacyjną
wnioskował organ Policji.
Powód nałożenia na prokuratora generalnego,
w myśl projektowanego unormowania, opisanego po-
wyżej obowiązku stanowi okoliczność, że prokurator
generalny jest jedynym organem dysponującym peł-
nym zakresem informacji umożliwiających sprawo-
wanie przez parlament kontroli nad aktywnością
organów ścigania w zakresie ustawowo dozwolonych
czynności, ingerujących jednak w konstytucyjnie
chronione prawa i wolności obywatelskie. Nie bez
znaczenia jest przy tym, że prokurator generalny jest
811
najwyższym organem prokuratury będącej orga-
nem ochrony prawnej (art. 1 ust. 3 ustawy o pro-
kuraturze).
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pyta-
nia nr 3, podkreślić należy, że projekt ustawy wpro-
wadza, w celu wzmocnienia nadzoru nad realizacją
obowiązku niszczenia materiałów pochodzących
z bezskutecznej kontroli operacyjnej, obowiązek po-
wiadamiania prokuratora przez wszystkie upraw-
nione organy o wydaniu i wykonaniu zarządzenia
dotyczącego zniszczenia materiałów uzyskanych
w trakcie kontroli operacyjnej lub w toku operacji
specjalnych, jeżeli zarządzone czynności nie dopro-
wadziły do zebrania dowodów popełnienia przestęp-
stwa. Zawarte w projekcie regulacje uzupełniają
obowiązujące przepisy, nakazujące informowanie
prokuratora o wynikach zarządzonych przez sąd
albo dokonanych za zgodą prokuratora czynności,
zapewniając równocześnie sprawowanie przez pro-
kuratora efektywnego nadzoru nad postępowaniem
z materiałami, które uzyskano w toku wdrożonych
czynności operacyjnych.
Należy wskazać, że zgodnie z obowiązującymi
w tym zakresie przepisami Policja (a podobne unor-
mowania dotyczą innych uprawnionych podmiotów),
w przypadku uzyskania dowodów pozwalających na
wszczęcie postępowania karnego lub mających zna-
czenie dla toczącego się postępowania karnego,
przekazuje właściwemu prokuratorowi wszystkie
materiały zgromadzone podczas stosowania kontro-
li operacyjnej, w razie potrzeby – z wnioskiem o wsz-
częcie postępowania karnego (art. 19 ust. 15 ustawy
o Policji).
W przypadku przekazania materiałów zgroma-
dzonych podczas stosowania kontroli operacyjnej,
które w ocenie prokuratora nie uzasadniałyby wsz-
częcia postępowania karnego, jak również nie wyka-
zywałyby przydatności dla już prowadzonego postę-
powania, projekt ustawy przewiduje odpowiednie
stosowanie również nowelizowanych projektowaną
ustawą przepisów Kodeksu postępowania karnego
przewidujących obowiązek wystąpienia do sądu
z wnioskiem o zarządzenie zniszczenia tych materia-
łów (proj. art. 238 § 3 i 4 K.p.k.). Uprawnienie do
wystąpienia z wnioskiem o zarządzenie zniszczenia
utrwalonych zapisów projektowana ustawa przyzna-
je również osobom, o których mowa w art. 237 § 4
K.p.k., a więc każdej osobie, w stosunku do której
– jako ustawowo dopuszczalną – zastosowano kontro-
lę i utrwalanie treści rozmów telefonicznych (przepis
ten wymienia następujące osoby: osobę podejrzaną,
oskarżonego oraz pokrzywdzonego lub inną osobę,
z którą może się kontaktować oskarżony albo która
może mieć związek ze sprawcą lub z grożącym prze-
stępstwem), z zastrzeżeniem, że wniosek taki można
złożyć nie wcześniej niż po zakończeniu postępowa-
nia przygotowawczego (proj. art. 238 § 5 K.p.k.).
Odpowiadając na pytanie nr 4 dotyczące tzw. zgo-
dy następczej, uprzejmie informuję, że powoływany
projekt ustawy wprowadza do Kodeksu postępowa-
812
nia karnego oraz ustaw kompetencyjnych instytucję
tzw. zgody następczej odnoszącej się do kwestii wy-
korzystania zgromadzonych dowodów, tj. sądowej
zgody na wykorzystywanie dowodów pochodzących
z kontroli procesowej lub operacyjnej, które wykra-
czały poza zakres postanowienia sądu zarządzające-
go tego rodzaju czynności, i określa równocześnie
tryb uzyskiwania takiej zgody. Dotychczas sposób
uzyskiwania zgody sądu na przedmiotowe lub pod-
miotowe poszerzenie kontroli, w kontekście możliwo-
ści wykorzystania jej rezultatów, oparty był na wska-
zaniach zawartych w orzecznictwie sądowym.
Powszechnie zaakceptowany został pogląd, za-
warty w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia
26 kwietnia 2007 r., sygn. I KZP 6/97, zgodnie z któ-
rym „...uzyskane dowody pozwalające na wszczęcie
postępowania karnego lub mające znaczenie dla to-
czącego się postępowania (art. 19 ust. 15 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji) to dowody popeł-
nienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 tej
ustawy. Uzyskane w czasie kontroli operacyjnej dowo-
dy popełnienia przestępstw – określonych w art. 19
ust. 1 ustawy o Policji – przez osobę inną niż objęta
postanowieniem wydanym na podstawie art. 19 ust. 2
tej ustawy albo popełnionych wprawdzie przez osobę
nim objętą, ale dotyczące przestępstw innych niż
wskazane w tym postanowieniu, mogą być wykorzy-
stane w postępowaniu przed sądem (art. 393 § 1 zd. 1
K.p.k., stosowany odpowiednio) pod warunkiem, że
w tym zakresie zostanie wyrażona następcza zgoda
sądu na przeprowadzenie kontroli operacyjnej (art. 19
ust. 3 ustawy o Policji, stosowany odpowiednio).”.
Projekt ustawy w sposób kompleksowy reguluje
procedurę uzyskiwania zgody następczej, opierając
się na założeniu, że dla zapewnienia skuteczności ści-
gania najpoważniejszych przestępstw niezbędne jest
stworzenie prawnych możliwości ubiegania się o zgo-
dę na wykorzystanie utrwalonych w trakcie kontroli
dowodów, nie tylko w czasie jej trwania, ale także po
jej zakończeniu.
Przewidziany w projekcie nowy przepis Kodeksu
postępowania karnego, oznaczony jako artykuł 237a,
umożliwi prokuratorowi wystąpienie o zgodę następ-
czą w sytuacji, gdy uzyskano dowód popełnienia prze-
stępstwa, które nie było przedmiotem postanowienia
sądu o zarządzeniu kontroli albo popełnienia takiego
przestępstwa przez osobę, która nie była wymieniona
w tym postanowieniu.
Wniosek prokuratora o wyrażenie zgody przez sąd
na wykorzystanie w postępowaniu karnym takiego
dowodu będzie mógł dotyczyć jedynie najpoważniej-
szych przestępstw, wymienionych w katalogu zawar-
tym w art. 237 § 3 K.p.k. Możliwość ubiegania się
przez prokuratora po zakończeniu kontroli o zgodę
sądu na wykorzystanie dowodu w postępowaniu kar-
nym została ograniczona terminem dwumiesięcznym
od jej zakończenia. Wprowadzenie takiej, nieprzekra-
czalnej granicy czasowej do złożenia wniosku zobli-
guje prokuratora do bieżącej analizy utrwalanych
rozmów oraz szybkiego podejmowania, stosownie do
sytuacji, niezbędnych czynności procesowych.
Odpowiednie zapisy zostaną zawarte również
w ustawach kompetencyjnych. W tych wypadkach
wskazują one jednak, że o zgodę sądu na wykorzy-
stanie w postępowaniu karnym dowodów zgromadzo-
nych podczas stosowania kontroli operacyjnej będzie
można wystąpić dopiero po jej zakończeniu. Uznano
bowiem, że w trakcie kontroli operacyjnej uprawnio-
ny organ będzie mógł się ubiegać o poszerzenie jej
zakresu (zarządzenie uzupełniające) w oparciu o do-
tychczasowe przepisy, które określają przesłanki
i tryb zarządzania tej kontroli. Projekt wskazuje, że
do sądu o zgodę następczą występuje prokurator.
Prokurator będzie zatem inicjował postępowanie
przed sądem, który zarządził kontrolę operacyjną, po
dokonaniu oceny przekazanych przez uprawniony
organ materiałów z zakończonej kontroli.
Uprzejmie informuję, że w dniu 9 marca 2010 r.
powoływany powyżej projekt ustawy o zmianie usta-
wy Kodeks postępowania karnego oraz innych ustaw
został przyjęty przez Radę Ministrów, zaś w dniu
31 marca 2010 r. wpłynął do Sejmu (druk nr 2915).
W dniu 7 kwietnia 2010 r. projekt został skierowany
do I czytania na posiedzeniu plenarnym Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie przyznawania zaniżanych dopłat
w ramach systemu wsparcia bezpośredniego
(15271)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka przesła-
ną do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem
z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-15271/10,
uprzejmie informuję, co następuje.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa, pełniąc rolę agencji płatniczej, zajmuje się wdra-
żaniem instrumentów współfinansowanych z budże-
tu Unii Europejskiej, m.in. płatności bezpośrednich
i odpowiada za ich prawidłowe wydatkowanie.
W celu zapewnienia prawidłowej obsługi i przy-
znawania środków finansowych zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady (WE) nr 73/2009 (wcześniej rozporzą-
dzenie Rady WE nr 1782/2003) wszystkie państwa

członkowskie Unii Europejskiej zobowiązane są do
ustanowienia zintegrowanego systemu zarządzania
i kontroli (ZSZiK), w tym do prowadzenia Systemu
Identyfikacji Działek Rolnych (ang. LPIS).
System Identyfikacji Działek Rolnych pozwala na
jednoznaczną identyfikację położenia działki rolnej
w przestrzeni, aktualnej powierzchni działki rolnej
i kontrolę pod względem kwalifikowalności w odnie-
sieniu do danego schematu pomocy.
Zgodnie z art. 17 ww. rozporządzenia system iden-
tyfikacji działek rolnych ustanawiany jest na podsta-
wie map lub dokumentów ewidencji gruntów lub też
innych danych kartograficznych. Korzysta się z tech-
nik skomputeryzowanego systemu informacji geo-
graficznych, w tym najlepiej ortoobrazów lotniczych
lub satelitarnych, przy zastosowaniu jednolitego
standardu gwarantującego dokładność co najmniej
równą dokładności kartografii w skali 1:10 000.
Dane dotyczące działek rolnych zawarte w LPIS
powinny być dokładne, rzetelne i aktualne, a obszar
kwalifikowany działek rolnych musi odpowiadać po-
wierzchni rzeczywistej. Dzięki prawidłowo funkcjo-
nującemu Systemowi Identyfikacji Działek Rolnych
wspólnotowe środki finansowe są wydatkowane pra-
widłowo.
W związku z etapowym tworzeniem w pełni funk-
cjonalnego systemu LPIS w latach 2004–2008 kwa-
lifikowanie powierzchni do płatności obszarowych
prowadzone było przez agencję w oparciu o dane
z urzędowego rejestru, jakim jest Ewidencja Grun-
tów i Budynków (EGiB) oraz o stopniowo wyznacza-
nego, w miarę wykonywania zdjęć satelitarnych i lot-
niczych, maksymalnego kwalifikowalnego obszaru
(tzw. PEG). Jak wskazuje Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa, dane pozyskiwane z EGiB
były często nieaktualne z uwagi na zachodzące przez
szereg lat zmiany w zagospodarowaniu przestrzen-
nym, np. zmiany zagospodarowania gruntów, po-
działy gruntów, scalanie gruntów, realizowane pro-
cesy inwestycyjne w terenie.
Pragnę podkreślić, iż na te uchybienia wskazy-
wali także audytorzy Komisji Europejskiej oraz
Europejskiego Trybunału Obrachunkowego w trak-
cie przeprowadzanych w latach wcześniejszych mi-
sjach audytowych. Główne zarzuty Komisji odno-
siły się do nie w pełni funkcjonalnego systemu
identyfikacji działek rolnych (ang. LPIS), który nie
był w całości zwektoryzowany i nie odzwierciedlał
stanu faktycznego. W konsekwencji za powyższe
uchybienia Komisja Europejska decyzją z dnia
11 marca 2010 r. naliczyła dotkliwe dla naszego
kraju sankcje finansowe.
Odnosząc się zatem do zadanego przez pana posła
pytania, które dane są podstawą do przyznawania
płatności bezpośrednich, informuję, iż z uwagi na
ww. argumenty dotyczące nieaktualnych danych
o działkach ewidencyjnych w funkcjonującym syste-
mie EGiB oraz biorąc pod uwagę sankcje finansowe
Komisji Europejskiej, od kampanii 2009 r. ARiMR
podjęła decyzję o wykorzystaniu do określenia mak-
813
symalnego kwalifikowalnego obszaru (powierzchni
ewidencyjno-gospodarczej – PEG) wyznaczanego
w oparciu o cyfrową ortofotomapę.
Natomiast dane z EGiB są wykorzystywane jedy-
nie w zakresie identyfikacji i lokalizacji przestrzennej
działki rolnej (unikalny identyfikator działki ewiden-
cyjnej) oraz powierzchni całkowitej działki ewiden-
cyjnej z urzędowego rejestru, jakim jest EGiB.
Ponadto należy podkreślić, że definicja gruntów
rolnych kwalifikujących się do płatności bezpośred-
nich (art. 124 ust. 2 RR nr 73/2009), na podstawie
której wyznaczany jest maksymalny kwalifikowalny
obszar (PEG), różni się od definicji użytków rolnych
określonych w rozporządzeniu ministra rozwoju re-
gionalnego i budownictwa z dnia 29 marca 2001 r.
w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U.
Nr 38, poz. 454, ze zm.), na podstawie której określa-
ne są powierzchnie użytków rolnych w Ewidencji
Gruntów i Budynków (EGiB). A zatem powierzchnie
użytków rolnych określone w systemie EGiB nie
mogą stanowić powierzchni referencyjnej dla płatno-
ści bezpośrednich.
Odpowiadając na kolejne postawione pytanie:
Proszę o jasne i jednoznaczne wyjaśnienie zasad
ustalania powierzchni działki przyjmowanej do roz-
liczenia, uprzejmie wyjaśniam, iż maksymalny kwa-
lifikowalny obszar (PEG) wyznaczany jest przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
na podstawie pomiaru powierzchni użytkowanej rol-
niczo na obrazie ortofotomapy w granicach działki
ewidencyjnej. Powierzchnię maksymalnego kwalifi-
kowalnego obszaru stanowi areał użytkowany rolni-
czo obejmujący łączną powierzchnię użytków rol-
nych, a wyznaczany jest jako różnica powierzchni
pomiędzy powierzchnią całkowitą działki ewidencyj-
nej a powierzchniami nieuprawnionymi do płatności
(np. lasy, wody, drogi, nieużytki, siedliska mieszkal-
ne itp.), których granice są określone na podstawie
ortofotomapy.
Jak podkreśla agencja, w każdym przypadku po-
jawienia się w trakcie kontroli powierzchni jakich-
kolwiek wątpliwości każdorazowo przeprowadzana
jest wizualizacja działek i dokonuje się pomiarów po-
wierzchni.
Ponadto, w przypadku gdy granica odniesienia
lub pole zagospodarowania na danej działce ewiden-
cyjnej nie są poprawnie naniesione na obraz ortofo-
tomapy, natomiast deklaracja rolnika jest większa od
powierzchni wyznaczanej przez pracownika biura
powiatowego ARiMR na podstawie ortofotomapy, rol-
nik wzywany jest do złożenia wyjaśnień, w odpowie-
dzi na które powinien dostarczyć dokumenty (kopie
mapy ewidencyjnej, wyrys itp.) potwierdzające inny
przebieg granicy ewidencyjnej niż widniejąca w sys-
temie LPIS. W takim przypadku pracownik biura
powiatowego wykonuje pomiar w obecności rolnika
i płatność jest przyznawana do powierzchni ustalonej
w trakcie pomiaru.
Agencja informuje, że ze względu na stwierdzone
rozbieżności pomiędzy deklaracją rolnika, rejestrem
814
ewidencji gruntów i budynków a danymi wyznaczo-
nymi na podstawie ortofotomapy rozpoczęty przez
agencję proces ustalenia maksymalnego obszaru
kwalifikowalnego (powierzchni PEG) jest procesem
ciągłym. W trakcie tego procesu są uwzględniane in-
formacje pochodzące z wyników kontroli na miejscu
metodą inspekcji terenowej i metodą FOTO.
Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, że
zasady przeprowadzania kontroli administracyjnej
wniosków, w tym w zakresie weryfikacji powierzchni
zadeklarowanych we wnioskach w oparciu o dane
zawarte w bazie referencyjnej LPIS, są zgodne z obo-
wiązującymi przepisami prawa i szczegółowymi wy-
tycznymi Komisji Europejskiej obowiązującymi we
wszystkich państwach członkowskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie trudności w prowadzeniu
samodzielnej działalności gospodarczej
na niewielką skalę (15272)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-15272/10,
przesyłam przygotowaną we współpracy z ministrem
finansów oraz ministrem pracy i polityki społecznej
odpowiedź na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie trudności w prowadzeniu samodzielnej
działalności gospodarczej na niewielką skalę.
Opodatkowanie dochodów osób fizycznych, w tym
z działalności gospodarczej, regulują przepisy usta-
wy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307).
Podatnicy uzyskujący dochody z działalności gospo-
darczej opłacają podatek dochodowy na ogólnych za-
sadach, tj. według progresywnej skali podatkowej
albo według 19-procentowej stawki podatku, jeżeli
podatnik wybierze taki sposób opodatkowania (art. 9a
ustawy).
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588, z późn. zm.) z mocą obowiązującą
od dnia 1 stycznia 2009 r. wprowadzono progresyw-
ną skalę podatkową ze stawkami 18% i 32%, z jed-
nym progiem podatkowym w wysokości 85 528 zł
oraz kwotą zmniejszającą podatek w wysokości
556,02 zł. Oznacza to, że od dochodu w wysokości
nieprzekraczającej kwoty 85 528 zł podatnik będzie
opłacał podatek według 18-procentowej stawki po-
datkowej, natomiast powyżej tej kwoty – według
32-procentowej stawki.
Obowiązujące przepisy ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych przewidują określone pre-
ferencje podatkowe dla podatników prowadzących
działalność gospodarczą, w tym rozpoczynających
prowadzenie tej działalności oraz dla tzw. małych
podatników. Stosownie do przepisów powołanej usta-
wy podatnicy, którzy rozpoczynają prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej, oraz mali podatnicy (podatni-
cy, u których wartość przychodu ze sprzedaży wraz
z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie
przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wy-
rażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowar-
tości 1 200 000 euro) mogą korzystać z:
— kwartalnego sposobu wpłacania zaliczek na
podatek dochodowy,
— jednorazowej amortyzacji.
Kwartalny sposób wpłacania zaliczek jest odstęp-
stwem od ogólnej zasady obowiązku wpłaty zaliczek
miesięcznych. Podatnicy, którzy wybrali ten prefe-
rencyjny sposób wpłaty zaliczek, mają obowiązek za-
wiadomić, w formie pisemnej, właściwego naczelnika
urzędu skarbowego o takim wyborze. Zawiadomienie
to dotyczy również następnych lat podatkowych, chy-
ba że podatnik złoży zawiadomienie o rezygnacji
z kwartalnego sposobu wpłaty zaliczek.
Jednorazowa amortyzacja polega na możliwości
zaliczenia do kosztów podatkowych dokonywanych
jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości
początkowej środków trwałych z grup 3–8 Klasyfi-
kacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samocho-
dów osobowych, w roku podatkowym, w którym
środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków
trwałych oraz wartości niematerialnych i praw-
nych, do wysokości nieprzekraczającej w roku po-
datkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej
wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 69, poz. 587) podwyższono w latach 2009–
–2010 limit kwoty jednorazowej amortyzacji z 50 000
do 100 000 euro. Z prawa tego mogą korzystać
w dalszym ciągu mali podatnicy oraz podatnicy roz-
poczynający w tych latach prowadzenie działalności.
Dodatkowo ustawa wprowadziła dla podatników roz-
poczynających prowadzenie działalności w roku 2008
lub 2009 możliwość dokonywania jednorazowych od-
pisów amortyzacyjnych, także w roku podatkowym
następującym bezpośrednio po roku, w którym roz-
poczęli jej prowadzenie.
Powyższą ustawą umożliwiono także podatnikom
wybór sposobu zaliczenia kosztów prac rozwojowych
do kosztów podatkowych, co powinno przyczynić się
do istotnego wsparcia prorozwojowego. Mianowicie

podatnicy mogą zaliczyć koszty z tego tytułu do kosz-
tów podatkowych w miesiącu, w którym zostały po-
niesione, albo począwszy od tego miesiąca w równych
częściach w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy,
albo jednorazowo w roku podatkowym po ich zakoń-
czeniu, albo poprzez odpisy amortyzacyjne od war-
tości niematerialnej i prawnej, jeżeli podejmą decyzję
o ich amortyzacji.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych przewidują także tzw. ulgę na nowe tech-
nologie (z ulgi tej nie może korzystać podmiot prowa-
dzący działalność na terenie specjalnej strefy ekono-
micznej). Ulga ta polega na możliwości odliczenia od
podstawy opodatkowania wydatków poniesionych na
nabycie nowych technologii, z tym że odliczenie nie
może przekroczyć 50% tych wydatków. Za nowe
technologie uważa się wiedzę technologiczną w po-
staci wartości niematerialnych i prawnych, w szcze-
gólności wyniki badań i prac rozwojowych, która
umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych
wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na
świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co
potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednost-
ki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 paździer-
nika 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U.
z 2008 r. Nr 169, poz. 1049).
Ponadto podatnicy rozpoczynający po raz pierw-
szy prowadzenie działalności gospodarczej mają moż-
liwość skorzystania z kredytu podatkowego. Polega
on na tym, że podatnik, po spełnieniu określonych
warunków będzie zwolniony przez jeden rok z obo-
wiązku wpłacania zaliczek na podatek dochodowy.
„Spłata” kredytu podatkowego polega na doliczeniu
20% dochodu z pozarolniczej działalności gospodar-
czej, osiągniętego w roku podatkowym, w którym
korzystali ze zwolnienia, do dochodu z tego źródła
wykazanego w zeznaniach rocznych składanych za
5 kolejnych lat podatkowych.
Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych, usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316,
z późn. zm.) wprowadzone zostały liczne zmiany
w przepisach podatkowych, których celem było mię-
dzy innymi ułatwienie prowadzenia działalności go-
spodarczej. Do najistotniejszych z tych zmian należy
zaliczyć:
— zrównanie w skutkach podatkowych kredytów
(pożyczek) waloryzowanych kursem waluty obcej
z kredytami (pożyczkami) udzielanymi w walucie ob-
cej, przy których występują różnice kursowe uzna-
wane za koszt lub przychód podatkowy,
— uznanie za koszty podatkowe poniesionych
kosztów zaniechanych inwestycji, które będą potrą-
cane w dacie zbycia inwestycji lub ich likwidacji (do-
tychczas wydatki z tego tytułu były wprost wyłączo-
ne z kosztów podatkowych),
— zmniejszenie wysokości tzw. odsetek amorty-
zacyjnych poprzez zrównanie ich ze stawką odsetek
za zwłokę od zaległości podatkowych oraz umożliwie-
815
nie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujaw-
nionych wartości niematerialnych i prawnych,
— możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych
kosztów wynagrodzeń oraz składek na ubezpiecze-
nia społeczne w ujęciu memoriałowym pod warun-
kiem ich wypłaty (opłaty) w terminach wynikających
z odrębnych przepisów,
— uznanie za koszt podatkowy kosztów wytwo-
rzenia lub ceny nabycia produktów spożywczych
przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalno-
ści charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.
Przedsiębiorcy, na mocy ustawy z dnia 1 lipca
2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomiczne-
go dla pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125,
poz. 1035), z dniem 22 sierpnia 2009 r. uzyskali rów-
nież możliwość zaliczania do kosztów podatkowych
wpłat na fundusz szkoleniowy.
Dodatkowo ustawa o podatku dochodowym od
osób fizycznych w art. 21 ust. 1 pkt 121 przewiduje
podatkowy instrument adresowany do osób bezro-
botnych uruchamiających własną działalność gospo-
darczą, polegający na zwolnieniu z opodatkowania
jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu
na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).
Niezależnie od powyższego podatnicy będący
osobami fizycznymi, prowadzący pozarolniczą dzia-
łalność gospodarczą, mogą również wybrać jedną ze
zryczałtowanych form opodatkowania, tj. ryczałt od
przychodów ewidencjonowanych lub kartę podatko-
wą. Wówczas mają zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podat-
ku dochodowym od niektórych przychodów osiąga-
nych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930,
z późn. zm.).
Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewiden-
cjonowanych podlegają m.in. przychody z działalności
gospodarczej, w tym również gdy działalność ta jest
prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych
lub spółki jawnej osób fizycznych. Ryczałt od przy-
chodów ewidencjonowanych mogą opłacać podatnicy
rozpoczynający prowadzenie działalności gospodar-
czej oraz podatnicy, którzy w roku poprzedzającym
rok podatkowy uzyskali przychody z tej działalności
w wysokości nieprzekraczającej 150 000 euro.
Podstawę opodatkowania stanowi przychód bez
pomniejszania o koszty jego uzyskania. Przychód po-
mniejsza się o zapłacone składki na ubezpieczenia
społeczne. Stawki ryczałtu od przychodów ewidencjo-
nowanych wynoszą np.:
— 8,5% od przychodów m.in. z działalności usłu-
gowej, w tym od przychodów z działalności gastrono-
micznej w zakresie sprzedaży napojów o zawartości
alkoholu powyżej 1,5%,
— 5,5% od przychodów m.in. z działalności wy-
twórczej i budowlanej,
816
— 3% od przychodów m.in. z działalności usłu-
gowej w zakresie handlu oraz z działalności gastro-
nomicznej, z wyjątkiem przychodów ze sprzedaży
napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu.
Podatek ulega obniżeniu o kwotę opłaconej przez
podatnika składki na ubezpieczenie zdrowotne. Po-
datnicy, którzy wybrali opodatkowanie ryczałtem od
przychodów ewidencjonowanych, mogą również ko-
rzystać z kredytu podatkowego, który „spłacają”,
uiszczając należny podatek za rok objęty zwolnie-
niem w 5 kolejnych latach podatkowych następują-
cych bezpośrednio po roku, w którym korzystali ze
zwolnienia, w wysokości 20% tego podatku. Podkre-
ślenia wymaga, iż podatnicy mogą skorzystać z kre-
dytu podatkowego po spełnieniu określonych w usta-
wie warunków. Podatnicy, których przychody z dzia-
łalności prowadzonej samodzielnie albo przychody
spółki w roku poprzedzającym rok podatkowy
nie przekroczyły kwoty stanowiącej równowartość
25 000 euro, mogą wybrać kwartalny sposób opłaca-
nia ryczałtu.
Karta podatkowa to najprostsza forma opodatko-
wania dochodów z działalności gospodarczej, którą
mogą wybrać podatnicy prowadzący wymienione
w ustawie rodzaje działalności, przy spełnieniu okre-
ślonych warunków. Tę formę opodatkowania mogą
wybrać również, po spełnieniu ustawowych warun-
ków, podatnicy prowadzący wskazane w ustawie ro-
dzaje działalności gospodarczej w formie spółki cy-
wilnej. Opodatkowanie w formie karty podatkowej
następuje na wniosek podatnika. Podatnicy opodat-
kowani w formie karty podatkowej są zwolnieni od
obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań po-
datkowych oraz wpłacania zaliczek na podatek do-
chodowy.
Stawki karty podatkowej określone są kwotowo,
a ich wysokość uzależniona jest między innymi od:
— rodzaju i zakresu prowadzonej działalności,
— liczby zatrudnionych pracowników,
— liczby mieszkańców miejscowości, w której jest
prowadzona działalność gospodarcza.
Wysokość podatku dochodowego w formie karty
podatkowej ustalana jest w drodze decyzji naczelni-
ka urzędu skarbowego odrębnie na każdy rok po-
datkowy.
Przedstawione powyżej przykłady instrumentów
prawnych, które na gruncie przepisów podatkowych
stanowią swoiste preferencje dla podatników prowa-
dzących działalność gospodarczą, w tym rozpoczyna-
jących prowadzenie tej działalności, oraz małych po-
datników, mogą pośrednio stanowić formę zachęty
dla tzw. małych podmiotów do założenia własnej
działalności.
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego
została uregulowana przepisami ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 13 pkt 4
cytowanej ustawy osoby prowadzące pozarolniczą
działalność (w tym gospodarczą) podlegają obowiąz-
kowo ubezpieczeniom społecznym i spoczywa na nich
obowiązek opłacania składek na te ubezpieczenia
w okresie od dnia rozpoczęcia do dnia zakończenia
prowadzenia tej działalności (z wyłączeniem okresów,
na które została zawieszona działalność na podstawie
przepisów o swobodzie działalności gospodarczej).
Podstawę wymiaru składek dla tych osób stanowi za-
deklarowana kwota, która nie może być mniejsza niż
60% przeciętnego wynagrodzenia przyjmowanego co-
rocznie do ustalenia rocznego ograniczenia kwoty pod-
stawy wymiaru składek. Oznacza to, że podstawę wy-
miaru składek w tej wysokości mogą zadeklarować
również przedsiębiorcy, którzy z tytułu prowadzonej
działalności gospodarczej osiągają znacznie, nawet
wielokrotnie, wyższe przychody.
Zdecydowana większość osób prowadzących dzia-
łalność gospodarczą deklaruje niezależnie od fak-
tycznych dochodów minimalną ustawowo dopusz-
czoną kwotę podstawy wymiaru składek dla celów
ubezpieczeń społecznych, która została skalkulowa-
na na tym poziomie, aby zagwarantować możliwość
otrzymania odpowiedniej wysokości przyszłych
świadczeń – nie niższych niż najniższe dofinanso-
wywane przez budżet państwa. Zasady takie obo-
wiązują od ponad 20 lat.
Kwota podstawy wymiaru składek rzutuje nie tyl-
ko na wysokość obliczanych od tych kwot emerytur,
ale również rent, zasiłków chorobowych i macierzyń-
skich, świadczeń rehabilitacyjnych oraz rent rodzin-
nych. W rezultacie w ostatnich kilku latach przecięt-
ne świadczenia z systemu ubezpieczeń społecznych
(emerytury i renty) w przypadku osób prowadzących
działalność gospodarczą wynosiły od ok. 200 zł do ok.
400 zł mniej niż w przypadku innych ubezpieczo-
nych. Niemal 54% osób prowadzących działalność
gospodarczą pobiera emeryturę lub rentę w wysoko-
ści poniżej 800 zł.
Podejmowane próby wprowadzenia zróżnicowa-
nia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne osób prowadzących działalność gospodar-
czą stosownie do osiąganych z niej przychodów nie
przyniosły rozwiązania, gdyż brak jest obiektywnej
formuły badania wysokości faktycznych przychodów
osiąganych przez te osoby z prowadzonej przez nie
działalności.
W kwestii obowiązkowej składki na Fundusz Pra-
cy, jako kosztu ponoszonego przez osobę prowadzącą
działalność gospodarczą, pragnę podkreślić, że wy-
sokość tej składki określa ustawa budżetowa. Wyno-
si ona, niezmiennie od kilku lat, 2,45% i jest ustala-
na od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, wynoszących
w odniesieniu do osób prowadzących działalność go-
spodarczą – zgodnie z art. 18 ust. 8 cytowanej na
wstępie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o sys-
temie ubezpieczeń społecznych – zadeklarowaną
kwotę, nie niższą jednak niż 60% prognozowanego
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjęte-
go do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy
wymiaru składek.

Realizacja obowiązku opłacania składki na Fun-
dusz Pracy na poziomie 2,45% zapewnia podmiotowi
gospodarczemu otrzymywanie – po zaprzestaniu wy-
konywania działalności gospodarczej – świadczeń
określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy, do zasiłku dla bezrobotnych
włącznie. W przedstawionej sytuacji w najbliższym
czasie nie jest przewidziane obniżenie wysokości obo-
wiązkowych składek na ubezpieczenia społeczne ani
na Fundusz Pracy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie projektu ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych,
ze szczególnym uwzględnieniem kwestii
wypłaty tych deputatów dla emerytów
i rencistów tych przedsiębiorstw (15273)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 24 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15273/10, przekazujące interpelację pana posła
Henryka Siedlaczka w sprawie projektu ustawy o ekwi-
walencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, ze szczególnym uwzględnieniem
kwestii wypłaty deputatów węglowych dla emery-
tów i rencistów z tych przedsiębiorstw, przekazane
zgodnie z właściwością ministrowi gospodarki przez
ministra pracy i polityki społecznej, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Poselski projekt zmian przepisów ustawy o zmia-
nie ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu pra-
wa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (druk sejmowy
nr 1622) znajduje się obecnie na etapie prac parla-
mentarnych.
Minister gospodarki koordynował jedynie prace
związane z przekazaniem Marszałkowi Sejmu stano-
wiska rządu w sprawie poselskich zmian ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym (...). W dniu 14 lipca 2009 r.
do Marszałka Sejmu wpłynęło uzgodnione oraz za-
akceptowane przez Radę Ministrów stanowisko rzą-
du do ww. projektu, w którym to rząd, mając na uwa-
817
dze wątpliwości prawne, w tym co do zgodności pro-
ponowanych rozwiązań z Konstytucją Rzeczypospo-
litej Polskiej, zaproponował, aby nie podejmować
dalszych prac legislacyjnych dotyczących tego pro-
jektu ustawy. Podobną opinię wyraziło również Biu-
ro Analiz Sejmowych w dwu swoich opiniach z dnia
5 marca 2009 r.
Z uwagi na fakt, iż jest to poselski projekt ustawy
minister gospodarki nie posiada informacji na temat
ewentualnego terminu zakończenia prac nad ww.
projektem ustawy.
Ponadto w mojej opinii brak jest potrzeby kierowa-
nia projektu zmian ww. ustawy do zaopiniowania
przez sejmową komisję „Przyjazne Państwo”, tym bar-
dziej iż gro spraw o ekwiwalent zostało już rozstrzy-
gniętych przez niezależne, bezstronne i niezawisłe
sądy powszechne. Orzecznictwo sądowe w sprawach
ekwiwalentu pieniężnego jest obecnie ukształtowane,
a procedura rozpatrywania przez ZUS wniosków
o ekwiwalent byłych pracowników przedsiębiorstw
robót górniczych została, dzięki interwencji ministra
gospodarki, przyspieszona oraz uproszczona.
Na zakończenie informuję, iż w budżecie państwa
na rok 2010 zarezerwowano kwotę 5 mln zł z prze-
znaczeniem na wypłatę przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych ekwiwalentów pieniężnych byłym pra-
cownikom przedsiębiorstw robót górniczych. Jednak
zgłoszone przez ZUS zapotrzebowanie jest wyższe,
w związku z czym minister gospodarki podjął nie-
zbędne kroki w celu zwiększenia puli środków budże-
towych przeznaczonych na realizację wypłat ekwi-
walentu pieniężnego byłym pracownikom przedsię-
biorstw robót górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie uproszczenia czynności
materialno-technicznych dokonywanych
przez funkcjonariuszy Policji w przypadku
zgłoszenia kolizji drogowej lub wypadku (15274)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 marca 2010 r. (sygn.: SPS-023-15274/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka, z dnia 4 marca 2010 r.,
dotyczącą uproszczenia czynności materialno-tech-
818
nicznych dokonywanych przez funkcjonariuszy Poli-
cji w przypadku zgłoszenia kolizji drogowej lub wy-
padku, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Rodzaj i zakres czynności wykonywanych na
miejscu zdarzenia drogowego oraz zakres sporządza-
nej dokumentacji jest uzależniony od charakteru,
okoliczności i skutków zdarzenia. W zależności od
tego, czy doszło do wypadku drogowego (osoby zabi-
te lub ranne), czy też kolizji drogowej (wyłącznie stra-
ty materialne), tryb postępowania policjantów jest
różny.
Spowodowanie wypadku drogowego wyczerpuje
ustawowe znamiona przestępstwa i czynności wyko-
nywane są w oparciu o przepisy Kodeksu postępowa-
nia karnego, natomiast spowodowanie kolizji drogo-
wej może być kwalifikowane wyłącznie jako wykro-
czenie, gdzie zastosowanie mają przepisy Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia.
Szczegółowe regulacje dotyczące czynności poli-
cjantów realizowanych na miejscu wypadku drogo-
wego oraz kolizji zostały ujęte w wytycznych nr 3
komendanta głównego Policji z dnia 5 lipca 2007 r.
w sprawie postępowania policjantów na miejscu zda-
rzenia drogowego.
Odnosząc się do wykazu formularzy wskazanych
w interpelacji poselskiej, należy podkreślić, że
w praktyce niezwykle rzadko zachodzi potrzeba wy-
pełnienia wszystkich tych formularzy, także na miej-
scu wypadku drogowego.
W sytuacji kolizji drogowych (rocznie ok. 400 tys.
kolizji z udziałem Policji, wobec niespełna 50 tys. wy-
padków drogowych) ponad połowa zdarzeń kończy
się zastosowaniem postępowania mandatowego.
W takich przypadkach dokumentacja ogranicza się
do wykonania stosownych zapisów w notatniku służ-
bowym policjanta, sporządzenia karty zdarzenia dro-
gowego (niezbędnej do wprowadzenia informacji do
bazy Systemu Ewidencji Wypadków i Kolizji – SE-
WiK) oraz wypełnienia karty MRD 5/1 (niezbędnej
do wprowadzenia punktów karnych do ewidencji).
W przypadku konieczności przeprowadzenia czynno-
ści wyjaśniających w trybie art. 54 Kodeksu postę-
powania w sprawach o wykroczenia (np. odmowa
przyjęcia mandatu) dokumentacja procesowa ogra-
nicza się do notatki urzędowej oraz protokołów oglę-
dzin pojazdów, a w razie potrzeby – szkicu miejsca
zdarzenia.
Dlatego też błędem jest przypisywanie formula-
rzy, takich jak: dyspozycja usunięcia pojazdu, pokwi-
towanie zatrzymanych dokumentów, zawiadomienie
do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego,
rejestr badań stanu trzeźwości, pismo przewodnie do
przesyłanych próbek krwi lub zatrzymanych doku-
mentów – do dokumentacji obligatoryjnie wypełnia-
nej na miejscu kolizji drogowej. Formularze te nie są
sporządzane stricte na potrzeby przeprowadzenia
czynności związanych ze zderzeniem pojazdów.
Nie jest więc uprawnione stwierdzenie, że średni
czas sporządzania dokumentacji na miejscu kolizji
drogowej trwa ok. 2,5 godz. Naturalnie, może się zda-
rzyć, że czas wykonania wszystkich czynności prze-
kroczy 2,5 godz., co jest związane najczęściej z ko-
niecznością podjęcia dodatkowych działań np. ujaw-
nianie, zabezpieczanie i procesowe udokumentowa-
nie wszystkich śladów kryminalistycznych.
Biorąc pod uwagę, że dokumentowanie określo-
nych czynności na miejscu zdarzeń drogowych jest
ściśle powiązane z wymogami proceduralnymi okre-
ślonymi w Kodeksie postępowania karnego oraz Ko-
deksie postępowania w sprawach o wykroczenia, wy-
klucza to możliwość ograniczenia lub rezygnacji
z dokumentowania określonych czynności proceso-
wych przez Policję.
W odniesieniu do uproszczenia procedur należy
wspomnieć, że Komenda Główna Policji w 2008 r. pod-
jęła działania zmierzające do opracowania i wdrożenia
Systemu Wspomagania Ruchu Drogowego (SWRD),
co docelowo ma usprawnić proces obsługi zdarzeń dro-
gowych, m.in. poprzez ograniczenie czasu sporządza-
nia dokumentacji procesowej. W ramach SWRD prze-
widuje się wyposażenie wszystkich radiowozów prze-
znaczonych do obsługi zdarzeń drogowych w termina-
le mobilne, drukarki, GPS, aparaty cyfrowe oraz sto-
sowną aplikację, która zakłada m.in.:
— rejestrację danych o zdarzeniu w postaci elek-
tronicznej;
— przetwarzanie i generowanie danych do wszyst-
kich druków procesowych w sposób automatyczny,
co pozwoli na wyeliminowanie konieczności wypeł-
niania dokumentacji procesowej w sposób ręczny;
— odstąpienie od wpisywania w notatnik służbo-
wy danych wprowadzonych do systemu;
— możliwość sporządzenia i wydruku pełnej (jed-
nolitej) dokumentacji procesowej z miejsca zdarzenia,
w tym opracowania szczegółowego szkicu;
— dostęp do policyjnych i zewnętrznych baz da-
nych w celu umożliwienia uzupełniania wprowadza-
nych danych oraz weryfikacji ich poprawności;
— transmisję zebranych danych do bazy SEWIK;
— automatyczny przekaz danych o zdarzeniach
drogowych do uprawnionych podmiotów, co pozwoli
m.in. na rezygnację z ręcznego wypełniania notatek
o zdarzeniu dla ubezpieczycieli.
Obecnie realizacja Systemu Wspomagania Ruchu
Drogowego znajduje się na etapie procedury przetar-
gowej, natomiast termin wdrożenia go w życie zapla-
nowany jest na koniec bieżącego roku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie legitymacji dla emerytów i rencistów
uprawniających do zniżek na przejazd koleją
(15275)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Siedlaczka (SPS-
-023-15275/10) z dnia 24 marca 2010 r., w sprawie
legitymacji dla emerytów i rencistów uprawniających
do zniżek na przejazd koleją, uprzejmie informuję, co
następuje.
Kwestie uprawnień do ulgowych świadczeń prze-
jazdowych środkami publicznego transportu zbioro-
wego w regularnych przewozach osób wykonywanych
m.in. przez uprawnionych przewoźników kolejowych
reguluje ustawa z dnia 20 czerwca 1992 r. o upraw-
nieniach do ulgowych przejazdów środkami publicz-
nego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175,
poz. 1440, z późn. zm.). Zgodnie z art. 3 ww. ustawy
emeryci i renciści oraz ich współmałżonkowie, na
których pobierane są zasiłki rodzinne, uprawnieni są
do dwóch przejazdów w ciągu roku z ulgą 37% przy
przejazdach środkami publicznego transportu zbio-
rowego kolejowego w pociągach osobowych, pospiesz-
nych i ekspresowych.
Uprzejmie informuję, że zniżki wynikające z po-
siadania legitymacji seniora są ofertą handlową prze-
woźników kolejowych, niezależną od uprawnień, ja-
kie wynikają z ww. ustawy. Ulgi handlowe ustalane
są wyłącznie przez przewoźnika i mają na celu zachę-
cenie określonej grupy podróżnych, w tym przypadku
osób, które ukończyły 60. rok życia, do korzystania
z jego usług. Na rynku funkcjonuje kilku niezależ-
nych przewoźników, którzy stosują własne taryfy
i odrębne cenniki usług. Wykupienie ww. dokumentu
pozwala na skorzystanie z konkretnych uprawnień
przy przejazdach koleją u przewoźników, którzy ho-
norują tego rodzaju dokument. Spółka PKP InterCi-
ty SA, jako samodzielny podmiot prawa handlowego,
w ramach kształtowania własnej polityki taryfowej,
stosuje ulgi handlowe w wymiarze 26%, 33% i 50%.
Jedną z takich ofert jest obowiązująca od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. Karta Seniora PKP InterCity SA, którą
mogą nabyć osoby powyżej 60. roku życia. Poświad-
cza ona uprawnienia do przejazdów z ulgą 50%
w klasie 1 i 2, na podstawie biletów:
a) jednorazowych – w pociągach wg taryfy po-
spiesznej TLK oraz w pociągach wg taryfy ekspreso-
wej (Ex, EIC, EC);
b) abonamentowych – w pociągach wg taryfy po-
spiesznej TLK (w wagonach z miejscami do siedzenia)
oraz w pociągach wg taryfy ekspresowej (Ex, EIC, EC);
819
c) odcinkowych imiennych – w pociągach wg ta-
ryfy pospiesznej TLK (w wagonach z miejscami do
siedzenia).
Z wyjaśnień przekazanych przez PKP SA wynika,
iż legitymacje seniora zakupione do dnia 31 grudnia
2009 r. (włącznie) poświadczają uprawnienia do ko-
rzystania z przejazdów z ulgą 50% pociągami uru-
chamianymi przez spółkę PKP InterCity SA oraz
innych pasażerskich przewoźników kolejowych na
zasadach obowiązujących w dniu zakupu tego doku-
mentu. Natomiast legitymacje seniora zakupione od
dnia 1 stycznia 2010 r. nie są honorowane w pocią-
gach PKP InterCity SA.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że spółka PKP
InterCity SA jest spółką prawa handlowego i działa
jako samodzielny podmiot gospodarczy, a wszelkie
decyzje w zakresie bieżącego nią zarządzania, w tym
prowadzenie polityki handlowej, pozostają w kompe-
tencjach organów statutowych, tj. zarządu spółki.
Minister infrastruktury nie posiada uprawnień do
ingerowania w działania, które znajdują się w kom-
petencjach organów statutowych spółki prawa han-
dlowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Popiołka
w sprawie niezrozumiałych
i krzywdzących decyzji podejmowanych
w stosunku do osób nieuleczalnie chorych
przez lekarzy orzeczników ZUS,
odmawiających im uprawnień do rent (15276)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Popiołka, przesłaną
przy piśmie z dnia 24 marca br., znak: SPS-023-
-15276/10, w sprawie niezrozumiałych i krzywdzą-
cych decyzji podejmowanych w stosunku do osób nie-
uleczalnie chorych przez lekarzy orzeczników ZUS,
odmawiających im uprawnień do rent, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) prawo do
renty z tytułu niezdolności do pracy zarobkowej przy-
sługuje ubezpieczonemu, który jest częściowo lub
820
całkowicie niezdolny do pracy i spełnia pozostałe wa-
runki określone w art. 57 ustawy.
Z kolei z przepisów art. 100 i 101 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS wynika, że prawo do świad-
czeń powstaje z dniem spełnienia wszystkich wyma-
ganych warunków, a ustaje, gdy ustanie którykol-
wiek z warunków wymaganych do uzyskania tego
prawa. Wydanie decyzji przyznającej prawo do renty
z tytułu niezdolności do pracy nie oznacza zatem,
że lekarz orzecznik nie ma prawa do wezwania ren-
cisty na badanie w celu sprawdzenia, czy nadal jest
on niezdolny do pracy i w jakim stopniu. Wręcz prze-
ciwnie, ustawa daje mu takie uprawnienie, a nawet
– w pewnych sytuacjach – do tego zobowiązuje.
Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolno-
ści do pracy ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania
lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzę-
du, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy,
brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie (art. 107).
Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych przewiduje zatem możliwość
wezwania rencisty na badanie przez lekarza orzecz-
nika w celu stwierdzenia, czy nadal istnieje niezdol-
ność do pracy uprawniająca do renty.
Przy ocenie stopnia i okresu niezdolności do pra-
cy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pra-
cy lekarz orzecznik ZUS obowiązany jest uwzględnić
stopień naruszenia sprawności organizmu oraz moż-
liwość przywrócenia niezbędnej sprawności poprzez
leczenie i rehabilitację, możliwość wykonywania do-
tychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, a także
celowość przekwalifikowania zawodowego.
Z uwagi na to, że niezdolność do pracy może mieć
przejściowy charakter, wprowadzono przepis, że nie-
zdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż
5 lat (art. 13 ust. 2), chyba że według wiedzy medycz-
nej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy
przed upływem tego okresu. Wówczas niezdolność do
pracy jest orzekana na okres dłuższy niż 5 lat (art. 13
ust. 3). W zależności od okresu przewidywanej nie-
zdolności do pracy jest przyznawana renta stała lub
renta okresowa (art. 59).
W przypadku przyznania renty okresowej organ
rentowy jest obowiązany, nie później niż na trzy
miesiące przed ustaniem prawa do renty, pisemnie
zawiadomić rencistę o terminie wstrzymania wy-
płaty renty oraz o warunkach przywrócenia prawa
do tego świadczenia (§ 14 rozporządzenia ministra
polityki społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w spra-
wie orzekania o niezdolności do pracy – Dz. U. Nr 273,
poz. 2711). Osoba, której przyznano okresową rentę,
ma bowiem prawo zgłosić wniosek o przedłużenie
tego prawa, jeżeli uważa, że nadal jest niezdolna do
pracy. Przypomnienie daty wstrzymania wypłaty
renty ma na celu umożliwienie zgłoszenia wniosku
o przedłużenie prawa do renty w terminie zapew-
niającym zachowanie ciągłości wypłaty świadcze-
nia, w przypadku orzeczenia o niezdolności do pra-
cy na kolejny okres.
Ustawa określa też sposób kontroli prawidłowo-
ści orzeczenia wydanego w sprawie niezdolności do
pracy. Osoba kwestionująca orzeczenie orzeczenia
lekarza może wnieść sprzeciw do komisji lekarskiej
w ciągu 14 dniu od dnia doręczenia tego orzeczenia.
Komisja lekarska jest wyższą instancją w stosunku
do lekarza orzecznika, rozstrzygającą nie tylko sprze-
ciw osób zainteresowanych, ale również zarzuty wa-
dliwości zgłoszone przez prezesa ZUS. Właściwością
rzeczową komisji lekarskich objęto ponadto rozpatry-
wanie spraw przekazanych przez prezesa ZUS wy-
stępującego jako organ nadzoru w przypadku pokon-
trolnego ustalenia braku zgodności orzeczenia ze
stanem faktycznym lub zasadami orzecznictwa. Roz-
strzygnięcia komisji lekarskich następują w formie
orzeczeń.
Prawomocne orzeczenie lekarza orzecznika lub
komisji lekarskiej stanowi podstawę do wydania de-
cyzji w sprawie renty z tytułu niezdolności do pracy.
Osoba, której odmówiono przyznania renty z tytułu
niezdolności do pracy, ma prawo dochodzenia rosz-
czeń na drodze sądowej, zgodnie z pouczeniem zawar-
tym w decyzji organu rentowego. Może także zwrócić
się do prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
który sprawuje nadzór nad wykonywaniem orzecz-
nictwa o niezdolności do pracy, o zbadanie zgodności
orzeczenia lekarza orzecznika ze stanem faktycznym
i zasadami orzecznictwa o niezdolności do pracy.
Nadzór prezesa zakładu nad wykonywaniem
orzecznictwa o niezdolności do pracy obejmuje:
1) kontrolę prawidłowości i jednolitości stosowa-
nia zasad orzecznictwa o niezdolności do pracy przez
lekarzy orzeczników i komisje lekarskie;
2) udzielanie lekarzom orzecznikom i komisjom
lekarskim wytycznych w zakresie stosowania zasad
orzecznictwa o niezdolności do pracy;
3) prawo przekazania sprawy do rozpatrzenia
przez komisję lekarską, jeżeli w wyniku kontroli, o któ-
rej mowa w pkt 1, zostanie stwierdzony brak zgodno-
ści orzeczenia lekarza orzecznika lub komisji lekar-
skiej ze stanem faktycznym lub zasadami orzecznic-
twa o niezdolności do pracy.
Pragnę podkreślić, że orzecznictwo lekarskie dla
celów ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego, a więc orzekanie o niezdolności
do pracy zarobkowej, należy do bardzo trudnych
i odpowiedzialnych zadań lekarza. Odpowiedzial-
ność ta wynika z faktu, że od orzeczeń lekarskich
zależy z jednej strony los ubezpieczonego i jego ro-
dziny, a z drugiej – prawidłowe dysponowanie środ-
kami funduszu pochodzącymi ze składek wszystkich
osób ubezpieczonych. Każde orzeczenie powinno być
wydane po przeprowadzeniu dogłębnej analizy stanu
faktycznego oraz w oparciu o zasady orzekania i ak-
tualny stan wiedzy medycznej. Należy podkreślić, że
lekarzem orzecznikiem ZUS – stosownie do § 11 ust. 1
rozporządzenia w sprawie orzekania o niezdolności
do pracy – może być lekarz, który jest specjalistą
w zakresie jednej lub więcej dziedzin medycyny,
w szczególności zaś: chorób wewnętrznych, chirurgii,

neurologii, psychiatrii, medycyny pracy, medycyny
społecznej, a ponadto odbył przeszkolenie w zakre-
sie ustalonym przez prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych. Określony ustawowo system orzekania
o niezdolności do pracy powinien zatem zapewniać
prawidłowe i sprawne orzekanie przez powołane do
tego organy.
Pan poseł podaje w interpelacji przykłady popeł-
niania błędów oraz niewłaściwego traktowania lu-
dzi chorych przez lekarzy orzeczników. Brak danych
personalnych osób skarżących się na zachowanie
lekarzy orzeczników uniemożliwia podjęcie inter-
wencji u prezesa ZUS, sprawującego zwierzchni
nadzór nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdol-
ności do pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dodatków do emerytur i rent
z tytułu niewolniczej pracy w czasie
okupacji niemieckiej (15277)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 24 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15277/10, dotyczące interpelacji posła Krzysz-
tofa Brejzy w sprawie dodatków do emerytur i rent
z tytułu niewolniczej pracy w czasie okupacji nie-
mieckiej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r.
o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom
deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzo-
nym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek So-
cjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87,
poz. 395, z późn. zm.) represją w rozumieniu ustawy
jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej
na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium pań-
stwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1 wrze-
śnia 1939 r., na terytorium:
a) III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych
w okresie wojny w latach 1939–1945,
b) Związku Socjalistycznych Republik Radziec-
kich i terenów przez niego okupowanych w okresie
od dnia 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r.
oraz po tym okresie do końca 1948 r. z terytorium
państwa polskiego w jego obecnych granicach.
821
W wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K
49/07, Trybunał Konstytucyjny uznał, że wskazany
przepis w zakresie, w jakim pomija przesłankę depor-
tacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w grani-
cach przedwojennego państwa polskiego, jest nie-
zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej.
W związku ze wskazanym wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej podjęło prace legislacyjne nad projektem usta-
wy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przy-
sługującym osobom deportowanym do pracy przymu-
sowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III
Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radziec-
kich. Planuje się, że projekt ustawy zostanie skiero-
wany do Sejmu RP w II półroczu br.
Jednakże niezależnie od dokonania odpowied-
nich zmian w wyżej wskazanej ustawie, osoby, któ-
rych dotyczy wyrok Trybunału Konstytucyjnego,
tj. osoby deportowane (wywiezione) do pracy przy-
musowej w granicach przedwojennego państwa pol-
skiego i spełniające pozostałe przesłanki ustawowe,
mogą wystąpić do kierownika Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych z wnio-
skiem o przyznanie uprawnienia do świadczenia
określonego w tej ustawie.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie polskich zasobów ropy i gazu (15279)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 24 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15279/10)
przesyłającym interpelację pana posła Tadeusza Mo-
towidło z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie krajowych
zasobów złóż gazu ziemnego i ropy naftowej uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Corocznie od roku 1953 informacja dotycząca za-
sobów kopalin, w tym zasobow złóż ropy naftowej
i gazu ziemnego, podawana jest w wykonywanym na
zamówienie ministra środowiska „Bilansie zasobów
złóż kopalin i wód podziemnych w Polsce”. Sporządzany
jako publikacja „Bilans (…)” przekazywany jest m.in.
do urzędów centralnych (prezydent RP, Sejm, Senat,
ministerstwa), szkół wyższych, instytutów nauko-
wych, urzędów marszałkowskich, starostw powiato-
822
wych oraz okręgowych urzędów górniczych. Ponadto
w wersji elektronicznej opracowanie to umieszczane
jest na stronie internetowej Państwowego Instytutu
Geologicznego – Państwowego Instytutu Badawczego
pod adresem http://www.pgi.gov.pl/surowce_mineral-
ne oraz na stronie Ministerstwa Środowiska pod ad-
resem http://www.mos.gov.pl/kategoria/195_geologia
w zakładce „surowce mineralne Polski”. Jak wynika
z powyższego, informacje zawarte w nim są zatem
ogólnie dostępne.
Według „Bilansu zasobów złóż kopalin i wód podziem-
nych w Polsce” zasoby gazu ziemnego w udokumento-
wanych 271 złożach według stanu na 31.12.2008 r.
wynoszą 140 mld m3. Produkcja gazu jest prowad-
zona ze 182 złóż i w roku 2008 wyniosła 5,1 mld m3
(wartości te nie odzwierciedlają ilości gazu ziemnego
w przeliczeniu na gaz wysokometanowy), tym samym
pokrywając ok. 40% krajowego zapotrzebowania na
ten surowiec. Zasoby ropy naftowej w udokumento-
wanych 84 złożach według stanu na 31.12.2008 r.
wynoszą 23,4 mln t. W roku 2008 wydobycie prow-
adzone było z 67 złóż i wyniosło ok. 0,74 mln t,
pokrywając w ten sposób 4,4% krajowego zapotrze-
bowania.
Wstępnie oszacowane zasoby perspektywiczne
złóż węglowodorów w Polsce przekraczają ilość do-
tychczas udokumentowanych zasobów, co wskazuje,
że nadal istnieją znaczące przesłanki dalszego kon-
sekwentnego prowadzenia prac poszukiwawczych,
dając możliwość pokrycia w większym stopniu za-
potrzebowania na gaz ziemny krajową produkcją.
Od wielu lat w Polsce prowadzone są prace poszu-
kiwawczo-rozpoznawcze w celu odkrycia i udoku-
mentowania nowych złóż węglowodorów, zarówno
ropy naftowej, jak i gazu ziemnego. Aktualnie są
one prowadzone przez 30 podmiotów gospodarczych
(zarówno z kapitałem polskim, jak i zagranicznym),
posiadających łącznie 216 koncesji. W ramach kon-
cesji prowadzone są prace badawcze na Niżu Pol-
skim, Podkarpaciu, w Karpatach, na Lubelszczyź-
nie, Mazowszu, Pomorzu oraz na polskim obszarze
Morza Bałtyckiego.
W ramach zaprojektowanych przez koncesjobior-
ców prac poszukiwawczo-rozpoznawczych istnieje
prawdopodobieństwo odkrycia nowych złóż węglowo-
dorów. Duży wpływ na dokonywanie kolejnych od-
kryć ma z pewnością zastosowanie nowego sprzętu
i technologii w badaniach geofizycznych, wierceniach
i analizach geologicznych. Należy podkreślić, że pro-
ces dokumentowania złoża, sporządzania niezbęd-
nych dokumentów i opracowań wymaganych pra-
wem, przeprowadzenia procedury zmiany miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego,
postępowania koncesyjnego, a następnie zagospoda-
rowania złoża i budowy kopalni jest procesem długo-
trwałym i może trwać od kilku do kilkunastu lat.
Decyzję zarówno o złożeniu wniosku o udzielenie
koncesji na wydobywanie kopaliny ze złoża, jak i bu-
dowie kopalni podejmuje przedsiębiorca na podstawie
dokonanej oceny opłacalności inwestycji.
Na działalność polegającą na wydobywaniu ze
złóż gazu ziemnego i ropy naftowej obecnie obowią-
zują 224 koncesje udzielone przez ministra środowi-
ska na rzecz 5 przedsiębiorców (Polskie Górnictwo
Naftowe i Gazownictwo SA – 216 koncesji, Petrobal-
tic SA – 4 koncesje, Zakład Odmetanawiania Kopalń
sp. z o.o. – 2 koncesje, FX Energy Poland sp. z o.o.
– 1 koncesja, DPV Service sp. z o.o. – 1 koncesja).
W ostatnich latach widać ogromny wzrost zain-
teresowania firm naftowych perspektywami wystę-
powania oraz poszukiwaniami w Polsce niekonwen-
cjonalnych akumulacji gazu ziemnego. Z obowiązu-
jących 216 koncesji poszukiwawczo-rozpoznawczych
56 koncesji obejmuje swoim zakresem również po-
szukiwanie i rozpoznawanie tzw. shale gasu. Wzrost
zainteresowania prospekcją tego typu złóż oprócz
czynnika ekonomicznego, tj. wzrostu cen węglowo-
dorów, wiąże się również z postępem technologicz-
nym. Wiedza o budowie geologicznej w aspekcie
możliwości występowania niekonwencjonalnego gazu
ziemnego w naszym kraju jest dość ograniczona.
Podane w mediach wielkości potencjalnych zasobów
są cytowane za amerykańskimi firmami konsultin-
gowymi (Wood Mackenzie – 1400 mld m3, Advanced
Res. Int. – 3000 mld m3).
Na obecnym etapie rozpoznania niekonwencjonal-
nych złóż gazu ziemnego w Polsce nie jest możliwe
ich oszacowanie. O wielkości ewentualnej bazy zaso-
bowej przesądzą wyniki realizacji prac wykonywa-
nych w ramach udzielonych przez ministra środowi-
ska koncesji poszukiwawczo-rozpoznawczych. To,
jakie zasoby niekonwencjonalnego gazu ziemnego
posiada Polska, powinno rozstrzygnąć się w najbliż-
szych 5 latach (na taki okres minister środowiska
udzielił większości wspomnianych koncesji poszuki-
wawczo-rozpoznawczych).
Pragnę również podkreślić, że minister środowi-
ska nie odpowiada za informacje o zasobach węglo-
wodorów prezentowane w mediach. Jednak mogę
zapewnić, że nie ma żadnej manipulacji informacją
dotyczącą tych zasobów ze strony organu odpowie-
dzialnego za bilansowanie zasobów złóż kopalin – mi-
nistra środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie likwidacji Wojskowego Zakładu
Remontowo-Budowlanego w Jarosławiu
Gospodarstwa Pomocniczego Rejonowego
Zarządu Infrastruktury w Lublinie (15281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie
likwidacji Wojskowego Zakładu Remontowo-Budow-
lanego w Jarosławiu Gospodarstwa Pomocniczego
Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Lublinie
(SPS-023-15281/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.),
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych państwowych jed-
nostek budżetowych. W związku z tym powstała
konieczność określenia nowych form organizacyjno-
-prawnych, które zapewniłyby ciągłość realizacji
zadań oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły po-
trzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W celu właściwej i kompleksowej regulacji postępo-
wania w tym zakresie wydana została decyzja
nr 399/MON ministra obrony narodowej z dnia
1 grudnia 2009 r. w sprawie organizacji procesu li-
kwidacji w resorcie obrony narodowej zakładów bu-
dżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz utwo-
rzenia nowych form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz.
MON Nr 22, poz. 243).
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędnym jest
uwzględnienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia
infrastruktury, stanu finansów gospodarstwa po-
mocniczego oraz charakteru jego zadań i ich powią-
zania z zadaniami jednostki budżetowej, jak również
potrzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
823
W przypadku Wojskowego Zakładu Remontowo-
-Budowlanego w Jarosławiu rozważane jest rozwią-
zanie wymienione jako trzecie. Przy jego zastosowa-
niu skutki finansowe dla budżetu będą niższe niż
koszty zakupu całości usług na rynku zewnętrznym,
a ponadto umożliwia ono, po likwidacji gospodarstwa
pomocniczego, przejęcie części jego potencjału (pra-
cowników oraz mienia ruchomego i nieruchomego),
co zapewni kontynuowanie realizacji zadań niezbęd-
nych dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Z pozostałymi pracownikami zostałyby rozwiązane
umowy o pracę, a zbędne mienie i nieruchomości
– przekazane do Agencji Mienia Wojskowego.
Rozważana jest również możliwość przekształce-
nia gospodarstw pomocniczych w instytucje gospo-
darki budżetowej na podstawie art. 116 ust. 1 ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Ze względu jednak na treść art. 23 ust. 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.), z którego wynika,
że instytucje gospodarki budżetowej tworzy się w celu
realizacji zadań publicznych, zakres i charakter dzia-
łalności wojskowych zakładów remontowo-budowla-
nych pod kątem realizacji tego rodzaju zadań wyma-
ga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie, poleciłem przyspie-
szenie prac analitycznych w stosunku do terminów
określonych w decyzji nr 399/MON. Zapewni to szyb-
sze wypracowanie ostatecznego stanowiska resortu
obrony narodowej, które swoim zakresem obejmie
m.in. określenie skutków finansowych likwidacji go-
spodarstw pomocniczych lub ich przekształcenia,
a także zagadnienia dotyczące przeznaczenia mienia
gospodarstw oraz ewentualnych zwolnień ich pra-
cowników. Natomiast do czasu zakończenia prac ana-
litycznych w odniesieniu do każdego z gospodarstw
pomocniczych, w tym również wojskowych zakładów
remontowo-budowlanych, przedstawienie ostatecz-
nych rozstrzygnięć w przedmiotowej sprawie nie jest
możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 marca 2010 r.
824
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Brzezinki
w sprawie nowelizacji przepisów ustawy
Prawo o ruchu drogowym w zakresie
ich dostosowania do wyroku TK
z dnia 3 czerwca 2008 r. (15282)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15282/
10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jacka Brzezinki z dnia 4 marca 2010 r. w sprawie
nowelizacji przepisów ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym w zakresie ich dostosowania do wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia
3 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 4/06) orzekł, iż:
1) art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) w zakresie, w jakim
dopuszcza odjęcie prawa własności pojazdu bez pra-
womocnego orzeczenia sądu, jest niezgodny z art. 46,
art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust.
3 oraz z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP,
2) art. 130a ust. 11 pkt 3 ww. ustawy jest nie-
zgodny z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP,
3) § 8 ust. 1 rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 2 sierpnia 2002 r.
w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 134, poz. 1133,
z późn. zm.) jest niezgodny z art. 130a ust. 11 pkt 3
ustawy powołanej w pkt 1 oraz z art. 92 ust. 1 i art. 46
Konstytucji RP.
Kwestionowany wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego przepis art. 130a ust. 10 wskazanej ustawy
naruszał wzorce konstytucyjnie w zakresie, w jakim
dopuszczał odjęcie prawa własności pojazdu bez pra-
womocnego orzeczenia sądu. W dotychczasowym sta-
nie prawnym na rzecz Skarbu Państwa przechodziła
własność pojazdów, które zostały usunięte z drogi na
skutek naruszenia przepisów o bezpieczeństwie lub
porządku ruchu drogowego i nie zostały odebrane
przez osobę uprawnioną w terminie 6 miesięcy od
dnia ich usunięcia. Do przejścia własności takich po-
jazdów na rzecz Skarbu Państwa dochodziło w związ-
ku z uznaniem ich za porzucone z zamiarem wyzby-
cia się z mocy ustawy, co – w ocenie Trybunału Kon-
stytucyjnego – pozostawało w sprzeczności z przepi-
sami konstytucyjnymi. Zgodnie bowiem z art. 46
Konstytucji RP przepadek rzeczy może nastąpić tyl-
ko w sytuacjach określonych w ustawie i tylko na
podstawie prawomocnego orzeczenia sądu.
Zmiany w zakresie dostosowania przepisów praw-
nych do ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego
przewiduje rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (druk nr 2816). W projektowanej zmia-
nie brzmienia art. 130a ust. 10 ww. ustawy określo-
no, że w stosunku do pojazdu usuniętego z drogi sta-
rosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie
jego przepadku na rzecz powiatu, jeżeli pojazd nie
został odebrany przez osobę uprawnioną w terminie
3 miesięcy od dnia usunięcia. Sąd będzie orzekał
o przepadku pojazdu w trybie postępowania cywilne-
go w postępowaniu nieprocesowym.
Skrócenie wskazanego okresu z dotychczasowych
6 do 3 miesięcy zostało spowodowane doświadczenia-
mi resortu finansów, z których wynika, że tak długi
czas generuje zbędne koszty, które na ogół przewyż-
szają wartość przechowywanych pojazdów. Okres
3 miesięcy wydaje się być wystarczający, bowiem
z mocy projektowanych przepisów przed wydaniem
orzeczenia o przepadku pojazdu sąd będzie zobligo-
wany zbadać, czy zostały spełnione ku temu wszyst-
kie przesłanki, a w szczególności, czy usunięcie po-
jazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby
uprawnionej do jego odbioru dołożono należytej sta-
ranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, i do-
piero po spełnieniu tych przesłanek będzie mógł orzec
przepadek pojazdu.
Projekt zakłada, iż opłaty za usunięcie i parkowa-
nie usuniętych pojazdów będą stanowiły dochód wła-
sny powiatu. Należy nadmienić, że z uwagi na znacz-
ne rozbieżności w wysokości opłat ustalonych w po-
szczególnych powiatach, a także konieczność uwzględ-
nienia indywidualnych okoliczności każdego przypad-
ku usunięcia pojazdu niemożliwe jest precyzyjne wy-
liczenie wpływów z tytułu omawianych opłat.
Przedmiotowy projekt zakłada, że rada powiatu,
biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji za-
dań oraz koszty usuwania i parkowania pojazdów na
obszarze danego powiatu, będzie ustalać corocznie,
w drodze uchwały, wysokość opłat za holowanie
i przechowywanie (parkowanie) pojazdu. Z uwagi na
zgłaszaną w trakcie konsultacji projektu konieczność
określenia maksymalnych stawek w ustawie, zwa-
żywszy na fakt, że stawki opłat w kraju za holowanie
i przechowywanie pojazdu są bardzo zróżnicowane,
projekt ustala maksymalną wysokość stawek kwoto-
wych. Aby nie zachodziła konieczność częstej nowe-
lizacji ustawy w tym zakresie, zdecydowano, że mak-
symalne stawki opłat obowiązujące w danym roku
kalendarzowym będą ulegać corocznie zmianie na
następny rok kalendarzowy w stopniu odpowiadają-
cym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym
stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogiczne-
go okresu roku poprzedniego.
Projekt zakłada realizację zadania polegającego
na usuwaniu pojazdów oraz zapewnieniu miejsc par-
kingowych na parkingach strzeżonych dla usunię-
tych pojazdów jako zadania własnego powiatu. Zada-
nia te będą mogły być realizowane przez powiatowe
jednostki organizacyjne lub zlecone podmiotom ze-
wnętrznym z zachowaniem przepisów o zamówie-

niach publicznych. W przepisach przejściowych pro-
jektu określono, że w terminie do 12 miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy realizacja zadania związanego
z usuwaniem i parkowaniem pojazdów będzie mogła
odbywać się na dotychczasowych zasadach, tj. zacho-
wując w mocy dotychczasowe wyznaczenia przez sta-
rostę jednostek, dokonane na zasadach określonych
w art. 130a ust. 5e ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Stosownie do art. 8 omawianego projektu jednostki
usuwające pojazdy oraz jednostki prowadzące par-
kingi strzeżone, wyznaczone na podstawie przepisów
obowiązujących przed dniem wejścia w życie ustawy,
realizują swoje zadania przez okres, na jaki zostały
do tego wyznaczone. W przypadku gdy okres, na jaki
została wyznaczona jednostka usuwająca pojazdy
i prowadząca parking strzeżony, upłynie przed ter-
minem 12 miesięcy, starosta może wyznaczyć takie
jednostki na dotychczasowych zasadach, jednak na
okres nie dłuższy niż 12 miesięcy od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Projekt przewiduje również zmiany art. 400k
ust. 2 oraz art. 401c ust. 9 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) dotyczące dofinanso-
wania powiatów w zakresie zbierania pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji, nabytych w drodze przepad-
ku w trybie art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu
drogowym. Dofinansowanie powiatów w powyższym
zakresie będzie następowało w formie dotacji udzie-
lanej ze środków Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW), na
warunkach podobnych do dofinansowania gmin,
w zakresie zbierania porzuconych pojazdów wyco-
fanych z eksploatacji. Powiat otrzyma kwotę dotacji
proporcjonalną do liczby pojazdów, które w dniu
przejścia na własność powiatu, w drodze przepadku,
stanowiły wraki (odpady), przekazanych do stacji
demontażu i wskazanych we wniosku o udzielenie
dofinansowania.
Wychodząc naprzeciw postulatom zgłaszanym
przez organizacje społeczne zrzeszające osoby nie-
pełnosprawne, kolejną projektowaną zmianą jest
włączenie do art. 130a ust. 1 przepisu, na podstawie
którego możliwe będzie odholowywanie na koszt
właściciela pojazdu pozostawionego na miejscu prze-
znaczonym dla osób niepełnosprawnych (projekto-
wany art. 130a ust. 1 pkt 4). Zmiana ta jest konse-
kwencją polityki zmierzającej do zaostrzenia kar dla
osób zajmujących miejsca przeznaczone dla niepeł-
nosprawnych, w tym m.in. zmiany wprowadzonej
rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia
5 listopada 2008 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie nakładania grzywien w drodze mandatu
karnego za wybrane rodzaje wykroczeń (Dz. U.
Nr 202, poz. 1249). Na mocy ww. nowelizacji pod-
wyższono m.in. wysokość grzywny dla osób zajmu-
jących stanowiska przeznaczone dla osób niepełno-
sprawnych do kwoty 500 zł.
W art. 130a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym przewiduje się również dodanie pkt 5. Przepis
825
ten w sposób niebudzący wątpliwości będzie regulo-
wał kwestię odholowywania pojazdów z miejsc ozna-
czonych właściwym znakiem wskazującym, że pojazd
zostanie usunięty na koszt właściciela (umieszczona
pod znakiem B-35 „zakaz postoju” lub znakiem B-36
„zakaz zatrzymywania się” tabliczka do znaków dro-
gowych T-24). Ta zmiana jest realizacją postulatów
zgłaszanych m.in. przez przedstawicielstwa dyploma-
tyczne, które permanentnie sygnalizują polskim
służbom zagrożenie terrorystyczne w sytuacjach po-
zostawienia pojazdów pod budynkami ambasad.
Ponadto, w wyniku realizacji postulatu resortu
infrastruktury, art. 130a w ust. 1 pkt 3 otrzymał
nowe brzmienie, które umożliwia rezygnację z usu-
nięcia pojazdu na koszt właściciela w tych przypad-
kach, w których jest to niecelowe. Z praktyki kontro-
lnej wynika, że zdarzają się sytuacje, gdy pojazd cię-
żarowy (najczęściej tzw. tir) jest zatrzymywany do
kontroli na drodze np. powiatowej, po której ze wzglę-
du na nacisk osi nie powinien się poruszać. W takich
przypadkach dotychczasowe brzmienie przepisu
art. 130a ust. 1 pkt 3 nakazywało jego obligatoryjne
usunięcie na koszt właściciela, nawet wówczas, gdy
w odległości kilkuset metrów przebiegała droga kra-
jowa, po której mógłby się on legalnie poruszać. Ce-
lem tego przepisu miało być wyeliminowanie z ruchu
takiego pojazdu i zaprzestanie niszczenia drogi. Usu-
nięcie to odbywało się poprzez jego zholowanie, a więc,
tak czy inaczej, droga ta była w dalszym ciągu nisz-
czona przez ciężki pojazd, który był tym razem holo-
wany. Dlatego też uznając, że w sytuacji, gdy w po-
bliżu miejsca kontroli przebiega droga, którą pojazd
taki może legalnie kontynuować jazdę, należy zrezy-
gnować z holowania na rzecz przymusowego skiero-
wania pojazdu na tę drogę przez organ kontroli ru-
chu. Wprowadzenie tej zmiany nie powoduje zniesie-
nia odpowiedzialności za niszczenie drogi, którą to
odpowiedzialność statuuje ustawa z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.), często w wysokości kil-
ku, a nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Dodanie w art. 130a ust. 2a ma natomiast na celu
wyeliminowanie takich przypadków, w których po
wydaniu dyspozycji usunięcia pojazdu przez upraw-
nione służby, a przed przyjazdem na miejsce jednost-
ki usuwającej pojazd – na miejsce zdarzenia dotrze
właściciel pojazdu, a mimo to pojazd jest usuwany na
parking strzeżony. Dotychczasowe brzmienie przepi-
sów było często interpretowane w ten sposób, że sko-
ro pojazd był pozostawiony w miejscu, gdzie jest to
zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagra-
ża bezpieczeństwu, to podlega on usunięciu także
wówczas, gdy w czasie oczekiwania na jednostkę usu-
wającą pojazd na miejscu zjawił się właściciel auta.
Należy podkreślić, że przepis art. 130a z założenia
nie ma charakteru karnego, pomimo że w praktyce
dla właściciela pojazdu jest dolegliwy (analogicznie
jak zatrzymanie dowodu rejestracyjnego pojazdu
w przypadkach określonych w art. 132 ustawy Prawo
o ruchu drogowym). Należy więc stwierdzić, że nie
826
ma potrzeby usuwania pojazdu w sytuacji, gdy może
to skutecznie uczynić jego właściciel. Zgodnie z nowo
projektowanym art. 130a ust. 2a i 10g koszty rozpo-
czętej procedury usuwania pojazdu poniesie właści-
ciel pojazdu.
Nadto projektowany art. 130a ust. 10c ma na celu
wyeliminowanie przypadków, w których z różnych
przyczyn nie można ustalić właściciela pojazdu
(np. pojazd jest kradziony i ma usunięte bądź przebi-
te numery; pojazd jest zarejestrowany na osobę, któ-
ra przed kilkoma laty go sprzedała i nie potrafi wska-
zać nabywcy).
Projekt zakłada również wprowadzenie przepisu
nakładającego na właściciela pojazdu obowiązku
uiszczenia należności za usunięcie, przechowywanie,
oszacowanie, sprzedaż lub zniszczenie pojazdu, w przy-
padku gdy właściciel nie odbierze pojazdu z parkingu
w ustawowym terminie. W takim przypadku staro-
sta, w drodze decyzji administracyjnej, będzie nakła-
dał obowiązek zapłaty tych należności. W razie nie-
wykonania dobrowolnego decyzji starosty obowiązek
uiszczenia stosownych opłat będzie dochodzony w try-
bie egzekucji administracyjnej przez naczelników
urzędów skarbowych.
W projekcie uwzględniono także terminy przedaw-
nień postępowania egzekucyjnego oraz termin na
wydanie decyzji przez starostę zapłaty kosztów usu-
nięcia, przechowywania oraz kosztów postępowania
likwidacyjnego. Groźba uiszczenia znacznych kwot
pieniężnych i poddaniu ich późniejszej egzekucji ad-
ministracyjnej ma skłonić właściciela do odbioru po-
jazdu z parkingu po uiszczeniu stosownych opłat.
Projektowany przepis ma na celu zredukowanie licz-
by pozostawionych i nieodebranych pojazdów, co
w konsekwencji wpłynie również na poprawę stanu
środowiska naturalnego, bowiem znaczną cześć po-
jazdów usuniętych i nieodebranych przez uprawnio-
ną osobę stanowią pojazdy zdekapitalizowane – przed-
stawiające niewielką wartość. Pojazdy usunięte i nie-
odebrane w ustawowym terminie (które dodatkowo
przejdą na własność powiatu dopiero po prawomoc-
nym orzeczeniu sądu) będą bowiem stanowić zagro-
żenie dla środowiska naturalnego ze względu na
możliwość przenikania do środowiska płynów eksplo-
atacyjnych oraz pozostawienia substancji stałych
nieulegających biodegradacji.
Projektowany art. 130a ust. 10a dotyczy nato-
miast wykonania przepadku pojazdów będących to-
warami niewspólnotowymi, których status celny po-
winien być uregulowany przez organ celny. W pro-
jektowanym przepisie określono, że pojazd usunięty
w trybie art. 130a ust. 1 lub 2, niezarejestrowany
w żadnym z państw członkowskich Unii Europej-
skiej, zostanie przekazany naczelnikowi urzędu cel-
nego w celu uregulowania jego sytuacji zgodnie
z przepisami Prawa celnego.
Projekt przewiduje również zmiany w części
pierwszej w księdze drugiej w tytule II w dziale III
w rozdziale 2a Kodeksu postępowania cywilnego, po-
legające na dodaniu oddziału 2 regulującego kwestie
procedury sądowej dotyczącej przepadku pojazdów
usuniętych i nieodebranych w ustawowym termi-
nie. Projekt zakłada, że sąd będzie orzekał o prze-
padku pojazdów w trybie postępowania cywilnego
w postępowaniu nieprocesowym na wniosek staro-
sty. W projektowanym art. 610 6 § 3 określono, że
sprawy dotyczące przepadku pojazdów rozpatrywa-
ne będą na posiedzeniu niejawnym, chyba że sąd
postanowi inaczej.
Projekt zakłada również zmianę upoważnienia
ustawowego do wydania rozporządzenia w sprawie
rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postę-
powaniu egzekucyjnym w administracji [vide: art. 174
ustawy z dnia z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowa-
niu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.)] w celu umożliwienia
rozciągnięcia przepisów likwidacyjnych na pojazdy,
których przepadek został orzeczony na rzecz powiatu.
Jednocześnie projekt ustawy w przepisach przej-
ściowych retroaktywnie reguluje kwestie kosztów
powstałych w wyniku przechowywania pojazdów na
parkingach strzeżonych, powstałych po dniu 11 czerw-
ca 2009 r., tj. po dniu wejścia w życie ww. wyroku
Trybunału Konstytucyjnego. Stosownie do art. 12
projektu ustawy Skarb Państwa będzie ponosił kosz-
ty przechowywania pojazdów, które powstały po
upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10
ustawy Prawo o ruchu drogowym, do dnia wejścia
w życie projektowanej ustawy wobec pojazdów, któ-
rych 6-miesięczny termin od dnia ich usunięcia upły-
nął w okresie od dnia 11 czerwca 2009 r. do dnia
wejścia w życie projektowanej ustawy.
Pragnę również poinformować, że w dniu 2 lutego
2010 r. przedmiotowy projekt ustawy został przyjęty
przez Radę Ministrów, natomiast w dniu 19 lutego
2010 r. wpłynął do Sejmu RP. W dniu 17 marca 2010 r.
podczas 63. posiedzenia Sejmu RP odbyło się pierw-
sze czytanie projektu. W chwili obecnej prace nad
projektem prowadzi Komisja Infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie podjęcia działań mających na celu
zmianę przepisów dotyczących pobierania
przez samorządy opłat za przedszkola (15283)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Bogdana Bojki (SPS-023-15283/10)

w sprawie podjęcia działań mających na celu zmia-
nę przepisów dotyczących pobierania przez samo-
rządy opłat za prowadzone przedszkola, uprzejmie
informuję:
Bardzo dobrze znany jest mi problem dotyczący
pobierania od rodziców opłat w przedszkolach pu-
blicznych, gdyż w ostatnim czasie zarówno od pre-
zydentów miast, jak i burmistrzów wpłynęło do Mi-
nisterstwa Edukacji Narodowej wiele pism, sygna-
lizujących problem stwierdzania przez wojewodów
nieważności uchwał w sprawie opłat w przedszko-
lach prowadzonych przez jednostki samorządu te-
rytorialnego.
Równocześnie bardzo dziękuję za przekazane pro-
pozycje, które mogą być wykorzystane w przypadku
ewentualnego procedowania nad zmianami w usta-
wie o systemie oświaty w powyższym zakresie.
Odnosząc się do sprawy świadczeń, za które gmina
może pobierać opłaty, uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 14 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) opłaty za świadczenia prowadzonych
przez gminę przedszkoli publicznych ustala rada gmi-
ny z uwzględnieniem art. 6 ust. 1 pkt 1, co oznacza, że
z powyższej opłaty za pobyt dzieci w przedszkolu pu-
blicznym wyłączone jest nauczanie i wychowanie
w zakresie podstawy programowej, która jest realizo-
wana w wymiarze minimum 5 godzin dziennie. Kom-
petencją rady jest ustalenie opłat za świadczenia pro-
wadzonych przez gminę przedszkoli publicznych, wy-
kraczające poza podstawę programową. Wówczas na-
leży szczegółowo wykazać, za jakiego rodzaju świad-
czenie opłata jest żądana, co się na opłacane świadcze-
nie składa. Od rodziców można więc pobierać opłaty
np. za czas pobytu powyżej 5 godzin dziennie (zajęcia
opiekuńcze), za wyżywienie oraz zajęcia dodatkowe,
które nie są objęte podstawą programową i odbywają
się poza czasem jej realizacji.
Jednocześnie informuję, iż obecnie w minister-
stwie podjęto działania zmierzające do doprecyzowa-
nia przepisów oświatowych w przedmiotowym zakre-
sie, projektując nowe rozporządzenie w sprawie ra-
mowych statutów publicznego przedszkola oraz pu-
blicznych szkół.
Zmiany wprowadzone nowym rozporządzeniem
powinny spowodować, iż organy prowadzące przed-
szkola publiczne nie będą miały problemów z ustala-
niem opłat.
Uprzejmie przypominam, że Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie sprawuje nadzoru nad działal-
nością jednostek samorządu terytorialnego prowa-
dzących szkoły, przedszkola i inne placówki oświa-
towe. Zgodnie z Konstytucją RP oraz przepisami
ustaw samorządowych jednostki samorządu teryto-
rialnego działają samodzielnie i na podstawie wła-
snego budżetu.
Z ramienia państwa kontrolę nad działalnością
jednostek samorządu terytorialnego z punktu widze-
827
nia legalności sprawują prezes Rady Ministrów oraz
właściwy wojewoda, a w zakresie gospodarki finan-
sowej – regionalne izby obrachunkowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 31 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Witolda Kochana
w sprawie możliwości użycia środków
przymusu bezpośredniego
przez funkcjonariuszy Służby Celnej (15284)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 24 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15284/10),
przy którym została przesłana interpelacja panów
posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana z 17 mar-
ca 2010 r. w sprawie możliwości użycia środków przy-
musu bezpośredniego przez funkcjonariuszy celnych
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ogólne zasady użycia środków przymusu bezpo-
średniego przez funkcjonariuszy celnych znajdują się
w rozdziale 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323, z późn.
zm). Zgodnie z zapisami zawartymi w art. 66 ww.
ustawy środki przymusu bezpośredniego mogą być
użyte jedynie wobec osób niepodporządkowujących
się poleceniom funkcjonariusza celnego wydanym na
podstawie przepisów prawa lub do skutecznego od-
parcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na
funkcjonariusza, inną osobę lub mienie. Ustawa
określa również, iż warunkiem koniecznym umożli-
wiającym użycie środków przymusu jest „uprzednie
wezwanie do zachowania się zgodnego z prawem oraz
po bezskutecznym uprzedzeniu o zamiarze ich uży-
cia” (art. 68 ust. 1). Powyższy warunek nie ma zasto-
sowania jedynie w przypadku „jeżeli zwłoka groziła-
by niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludz-
kiego oraz mienia”. Uregulowania ustawowe zawie-
rają także katalog przypadków ograniczających moż-
liwość stosowania śpb (art. 68 ust. 3, 4, 5 oraz 6),
a także nakazują odstąpienie od stosowania tych
środków o ile osoba, wobec której je użyto, podpo-
rządkowała się wydanym poleceniom. Należy w tym
miejscu podkreślić, iż zgodnie z art. 68 ust. 7 osobie,
wobec której zastosowano środki przymusu bezpo-
średniego, przysługuje zażalenie do prokuratora re-
jonowego właściwego dla miejsca zdarzenia.
828
Szczegółowe warunki i sposoby użycia środków
przymusu bezpośredniego zostały natomiast określo-
ne w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 marca
2010 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 258), które poprzedzone
było rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 grud-
nia 2004 r. w sprawie środków przymusu bezpośred-
niego stosowanych przez funkcjonariuszy celnych
(Dz. U. Nr 286, poz. 2874). W czasie obowiązywania
ww. rozporządzeń Ministerstwu Finansów nie jest
znany ani jeden przypadek niezgodnego z prawem
stosowania środków przymusu bezpośredniego przez
funkcjonariuszy celnych.
Udzielając odpowiedzi na drugie pytanie zawarte
ww. interpelacji, uprzejmie informuję, iż zgodnie
z pragmatyką służbową obowiązującą w Służbie Cel-
nej do obowiązków każdego przełożonego należy nad-
zór nad rzetelnym oraz zgodnym z prawem wykony-
waniem obowiązków służbowych przez podwładnych
funkcjonariuszy.
W związku z powyższym mam nadzieję, iż przed-
stawione informacje pozwolą Panu Marszałkowi na
przekazanie wyczerpującej odpowiedzi panom po-
słom, którzy zgłosili interpelację. Jednocześnie
w przypadku dalszych pytań pozostaję do dyspozycji
Pana Marszałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie likwidacji Posterunku Policji
w Komarowie-Osadzie (15285)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15285/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mariusza Grada w sprawie likwidacji posterun-
ku Policji w Komarowie-Osadzie, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż komendant wojewódzki Policji
w Lublinie powołał zespół złożony ze specjalistów, za-
równo służby prewencyjnej i kryminalnej, jak i eks-
pertów z zakresu łączności, inwestycji, remontów,
kadr itd. w celu analizy funkcjonowania struktur, or-
ganizacji służby oraz oceny proponowanych przez po-
szczególnych komendantów rozwiązań w zakresie
funkcjonowania jednostek Policji. Ich opinie stanowić
będą podstawę do dalszej dyskusji z komendantami
miejskimi/powiatowymi Policji i ewentualnie podsta-
wę do konkretnych zmian organizacyjnych.
Analizując dotychczasowe doświadczenia jedno-
stek Policji na Zamojszczyźnie ze współpracy z samo-
rządami, należy wyrazić przekonanie, iż pomoc
udzielana Policji zarówno w formie wsparcia finan-
sowego, jak i w postaci różnorodnych inicjatyw wspie-
rających działania prewencyjne wynika w dużej mie-
rze z dbałości o mieszkańców, jak i ze zrozumienia
roli samorządów w systemie zapobiegania przestęp-
czości.
W związku z powyższym, wobec licznych wątpli-
wości przedstawicieli władz i samorządów lokalnych
dotyczących ewentualnych działań organizacyjnych,
komendant wojewódzki Policji w Lublinie polecił
wstrzymać wszystkie działania organizacyjne zwią-
zane z likwidacją posterunków Policji na terenie
woj. lubelskiego. Ponadto komendant wojewódzki
Policji w Lublinie polecił komendantom miejskim
i powiatowym, którym podlegają ww. posterunki,
ponowne wnikliwe przeanalizowanie sytuacji oraz
wypracowanie wspólnego stanowiska z władzami
lokalnymi.
Powyższe ustalenia winny przyczynić się przede
wszystkim do prawidłowego zagospodarowania po-
siadanych etatów policyjnych niezbędnych do reali-
zacji podstawowych zadań ww. jednostek, które jako
komórki terenowe w szczególności mają wpływ na
zapewnienie bezpieczeństwa publicznego na terenie
Zamojszczyzny.
Po ustaleniu koncepcji funkcjonowania poste-
runków Policji na terenie woj. lubelskiego, w tym
posterunku Policji w Komarowie, komendanci miej-
scy i powiatowi Policji (jako organy właściwe w spra-
wach tworzenia lub likwidacji komisariatów i poste-
runków Policji na terenie powiatów) zaproponują
spotkanie z władzami lokalnymi i przedstawią za-
mierzenia oraz przyczyny podjętych działań. Spotka-
nie to winno doprowadzić do wyjaśnienia zaistnia-
łych w tej sprawie wątpliwości i podjęcia wspólnych
działań, które przyczynią się do utrzymania, a nawet
podniesienia poziomu skuteczności działania Policji
na przedmiotowym terenie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że powyższe
działania są zgodne z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43,
poz. 277, z późn. zm.), zgodnie z którym organem
administracji rządowej właściwym w sprawach
ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bez-
pieczeństwa i porządku publicznego na obszarze po-
wiatu jest komendant powiatowy (miejski) Policji.
Jest on jedynym organem uprawnionym na podsta-
wie § 10 pkt 1 (wydanego zgodnie z delegacją ustawo-
wą zawartą w art. 7 ust. 1 pkt 1 przedmiotowej usta-
wy) zarządzenia komendanta głównego Policji Nr 1041
z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych
zasad organizacji i zakresu działania komend, komi-
sariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji
(Dz. Urz. KGP z 2007 r. Nr 18, poz. 135, z późn. zm.)

do tworzenia, likwidacji lub przekształcania komórek
w komendzie powiatowej Policji.
Podkreślić jednocześnie należy, iż w kompetencji
komendantów powiatowych i miejskich Policji pozo-
staje właściwe zorganizowanie na terenie powiatów
jednostek Policji z odpowiednimi komórkami organi-
zacyjnymi, w których liczba policjantów dostosowana
jest do liczby mieszkańców, wielkości terenu, stopnia
zagrożenia przestępczością oraz realizacji ustawo-
wych zadań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie przekształcenia ratownictwa
medycznego w służbę publiczną
oraz przyszłości jego finansowania (15286)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Haliny Zdanowskiej, przesłaną
przy piśmie znak: SPS-023-15286/10, w sprawie kon-
kursu ofert na świadczenia zdrowotne w zakresie
ratownictwa medycznego na terenie woj. łódzkiego,
z uwzględnieniem wykorzystania przez zakłady opie-
ki zdrowotnej środków unijnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” z prze-
znaczeniem na zakup ambulansów, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Zgodnie z art. 49 ust. 5 ustawy z dnia 8 września
2010 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) do postępowa-
nia w sprawie zawarcia umów z dysponentami zespo-
łów ratownictwa medycznego (ZRM) na wykonywanie
zadań zespołów, ich zawierania, rozliczania i kontroli
stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Zadania ZRM nato-
miast są świadczeniami opieki zdrowotnej, a świad-
czenia zdrowotne, zgodnie z ustawą z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm,.), mogą być udzie-
lane tylko przez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez
osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez
grupową praktykę lekarską, grupową praktykę pie-
lęgniarek, położnych na zasadach określonych w od-
rębnych przepisach.
829
Jednocześnie art. 19 ust. 2 ustawy o Państwowym
Ratownictwie Medycznym stanowi, iż planowanie,
organizowanie, koordynowanie systemu oraz nadzór
nad systemem ratownictwa medycznego na terenie
województwa jest zadaniem wojewody.
Na podstawie art. 49 ustawy o PRM wojewoda
powierza przeprowadzenie postępowania o zawarcie
umów z dysponentami zespołów ratownictwa me-
dycznego na wykonywanie zadań zespołów ratownic-
twa medycznego, zawieranie, rozliczanie i kontrolę
wykonania tych umów dyrektorowi właściwego od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia:
— zawiera umowy na podstawie sporządzanego
przez wojewodę wojewódzkiego planu działania sys-
temu oraz w ramach środków przewidzianych w bu-
dżecie państwa, w części, której dysponentem jest
wojewoda, ujętych w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia,
— informuje wojewodę o wszelkich nieprawidło-
wościach związanych z wykonywaniem umów przez
zespoły ratownictwa medycznego,
— działając w porozumieniu z wojewodą, może
rozwiązać umowę na wykonywanie medycznych
czynności ratunkowych w związku z niewywiązywa-
niem się lub nienależytym wywiązywaniem się ze-
społów ratownictwa medycznego z obowiązków wy-
nikających z zawartej umowy.
Dnia 24 marca 2010 r. w Ministerstwie Zdrowia
została przyjęta delegacja przedstawicieli władz sa-
morządowych, szpitali oraz pracowników ratownic-
twa medycznego z terenu pow. łowickiego, radomsz-
czańskiego oraz zduńskowolskiego. Delegaci przeka-
zali petycje z postulatami o skontrolowanie przepro-
wadzonego przez Łódzki Oddział Wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia postępowania konkurso-
wego na świadczenia zdrowotne z zakresu ratownic-
twa medycznego, w którym nie zostały wyłonione
samorządowe placówki publiczne funkcjonujące na
obszarze wymienionych powiatów. Ministerstwo Zdro-
wia przeprowadziło kontrolę postępowania konkur-
sowego, co do którego zgłaszane były zastrzeżenia.
Do chwili obecnej nie ujawniono żadnych nieprawi-
dłowości, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzy-
gnięcia konkursowe, jakie zapadły w Łódzkim Od-
dziale Wojewódzkim NFZ.
Przywołane na wstępie ustawy zakładają równość
traktowania zakładów opieki zdrowotnej (publicz-
nych i niepublicznych) przystępujących do konkursu
ofert przeprowadzanego przez Narodowy Fundusz
Zdrowia i nie przewidują stworzenia służby ratow-
nictwa medycznego na wzór Policji czy Straży Pożar-
nej m. in. ze względu na charakter wykonywanego
zawodu przez kadry medyczne.
Należy wskazać, iż już od początku reformy sys-
temu opieki zdrowotnej w Polsce wraz z wprowadze-
niem z dniem 1 stycznia 1999 r. powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego finansowanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej odbywa się na podstawie umów zawie-
830
ranych ze świadczeniodawcami. Tak więc już od
11 lat zakłady opieki zdrowotnej – publiczne i niepu-
bliczne – mogą na równych prawach i jednakowych
zasadach przystępować do konkursów ofert ogłasza-
nych na początku przez kasy chorych, a obecnie przez
Narodowy Fundusz Zdrowia. Niezależnie od powyż-
szego, do Ministerstwa Zdrowia napływają od pod-
miotów prywatnych oraz publicznych, jak też od or-
ganizacji je zrzeszających postulaty dotyczące zasad
kontraktowania świadczeń z zakresu ratownictwa
medycznego. Należy jednak wskazać, że są to postu-
laty wzajemnie się wykluczające.
Ponadto trzeba podkreślić, iż procedura konkur-
sowa opisana w ustawie o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych z jed-
nej strony oparta jest na zasadzie równego traktowa-
nia wszystkich świadczeniodawców, zaś z drugiej
strony celem jej jest wyłonienie takiego podmiotu,
który zaoferuje najwyższą jakość udzielanych świad-
czeń w połączeniu z oceną kryterium cenowego.
Biorąc pod uwagę powyższe, wydaje się, że na
obecnym etapie nie byłby możliwy powrót do finan-
sowania ze środków publicznych świadczeń pozasz-
pitalnych z zakresu ratownictwa medycznego reali-
zowanych jedynie przez podmioty publiczne, a tym
bardziej powołanie struktur ratownictwa medyczne-
go jako służby. Należy tu mieć na uwadze procesy,
jakie już zaszły w ochronie zdrowia, gdyż część pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej (zwłaszcza
szpitali powiatowych) przekształciła się w niepublicz-
ne ZOZ-y i są to niekiedy jedyne podmioty na terenie
danego powiatu udzielające świadczeń z zakresu ra-
townictwa medycznego.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż stanowisko państwa senatorów zawarte w oświad-
czeniu będzie poddane szerokiej dyskusji podczas
prac nad dalszą nowelizacją ustawy o Państwowym
Ratownictwie Medycznym.
Odnosząc się do sprawy wykorzystania środków
unijnych na zakup ambulansów, należy podnieść, że
koniecznym do uzyskania przez ubiegającego się
o wsparcie pochodzące z Unii Europejskiej w ramach
XII priorytetu Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” (PO IiŚ) jest uczestnictwo w pu-
blicznym systemie ochrony zdrowia, przez co należy
rozumieć w obszarze ratownictwa medycznego za-
warcie i wykonywanie umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej z dyrektorem oddziału wojewódz-
kiego Narodowego Funduszu Zdrowia. Dodatkowo
przez cały okres realizacji projektu oraz 5-letni okres
jego trwałości beneficjent zobowiązany został do po-
siadania umowy z Narodowy Funduszem Zdrowia na
udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, tak aby
sprzęt i aparatura medyczna zakupiona ze środków
współfinansowanych z budżetu UE, np. ambulans
ratowniczy, wykorzystywana była do udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych w cało-
ści ze środków publicznych.
Beneficjenci wsparcia ze środków UE mieli świa-
domość zaciągania zobowiązania o konieczności
utrzymania trwałości projektu przez cały okres jego
realizacji i 5 lat od jego zakończenia. To beneficjent
ma obowiązek zapewnienia trwałości projektu po-
przez spełnienie wszystkich wymogów kontrakto-
wych. Tylko w ten sposób bowiem może nastąpić
osiągnięcie celów wyznaczonych w projekcie.
W celu uwrażliwienia beneficjentów w sektorze
ochrony zdrowia na problem utrzymania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej z publicznym płat-
nikiem nałożono na nich w § 16 ust. 3 umowy obo-
wiązek informacyjny polegający na niezwłocznym
informowaniu instytucji wdrażającej o zawarciu lub
rozwiązaniu umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej z dyrektorem oddziału wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia. Zaniechanie tego
obowiązku przez beneficjenta traktować należy jako
naruszenie zobowiązań wynikających z zawartej
umowy, co w konsekwencji mogłoby prowadzić nawet
do jej rozwiązania.
Zasadnicza modyfikacja projektu, w rozumieniu
art. 57 rozporządzenia Rady Unii Europejskiej
nr 1083/2006, polegająca na zaprzestaniu udzielania
świadczeń przez beneficjentów w ramach umów z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia, może mieć swoje od-
powiedniki w stosunku do każdego typu beneficjen-
tów w innych priorytetach PO IiŚ, którzy zaprzesta-
ją prowadzenia działalności na taką skalę, jak dekla-
rowana we wniosku o dofinansowanie. W takich sy-
tuacjach, analogicznie jak w sektorze zdrowia, może
również zaistnieć konieczność zwrotu dofinansowa-
nia otrzymanego z budżetu UE. Tym samym podob-
ne problemy mogą wystąpić w innych sektorach,
a w żadnym z nich nie ma gwarancji państwa, że
np. przez cały okres trwałości projektu infrastruk-
turalnego będzie on spełniał przypisane mu cele.
W przypadku gdyby beneficjent PO IiŚ w okresie
realizacji projektu lub w okresie jego trwałości nie
zawarł umowy z NFZ na kolejny okres rozliczeniowy,
instytucja wdrażająca, zgodnie z § 19 ust. 2 pkt 2
umowy, może rozwiązać umowę o dofinansowanie ze
skutkiem natychmiastowym, a beneficjent zobligo-
wany jest w takiej sytuacji do zwrotu przyznanego
dofinansowania wraz z odsetkami w wysokości okre-
ślonej jak dla zaległości podatkowych.
Jeżeli jednak beneficjent w okresie trwałości pro-
jektu dokonał zasadniczej jego modyfikacji, w rozu-
mieniu art. 57 ust. 1 rozporządzenia 1083/2006,
w szczególności nie udziela świadczeń opieki zdro-
wotnej na podstawie umowy z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia, instytucja wdrażająca PO IiŚ może
rozwiązać umowę o dofinansowanie w trybie natych-
miastowym, ale kwota wymagana do zwrotu okre-
ślana jest przy uwzględnieniu długości okresu, w któ-
rym beneficjent nie dokonał zasadniczej modyfikacji
projektu liczonego proporcjonalnie do 5-letniego okre-
su trwałości projektu (zasada proporcjonalności
– § 19 ust. 4a umów o dofinansowanie). Opisywane
wyżej rozwiązanie, niewątpliwie korzystne dla bene-
ficjentów, wprowadzone do umów o dofinansowanie
w ramach ich ostatniej nowelizacji, uzależnia wyso-

kość zwrotu przez beneficjenta środków finansowych
z tytułu niedotrzymania przez niego nakazu trwało-
ści projektu od długości okresu, w którym ambulans
zakupiony ze środków UE był faktycznie użytkowa-
ny w ramach umowy zawartej z NFZ.
Należy się jednak spodziewać, że skala zjawiska
utraty przez beneficjentów PO IiŚ umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w okresie 5 lat od za-
kończenia realizacji projektu (okres trwałości) może
w przyszłości nieznacznie przybierać na sile ze wzglę-
du na coraz większą konkurencję na rynku świad-
czeń ratownictwa medycznego finansowanego z bu-
dżetu państwa za pośrednictwem Narodowego Fun-
duszu Zdrowia. Świadczeniodawcy dysponują już
bowiem coraz lepszym sprzętem i aparaturą medycz-
ną (również dzięki wsparciu ze środków UE), a także
coraz lepiej wyszkolonym personelem zespołów ra-
townictwa medycznego przygotowanym do udziela-
nia medycznych czynności ratunkowych, dzięki cze-
mu sukcesywnie poprawia się bezpieczeństwo zdro-
wotne polskich pacjentów.
Konkurencja między świadczeniodawcami z za-
kresu ratownictwa medycznego nie dotyczy tylko no-
wych podmiotów niepublicznych wchodzących na
rynek usług medycznych na danym terenie, ale tak-
że już istniejących podmiotów publicznych, które roz-
szerzają obszar działania. Taka też sytuacja wystą-
piła w woj. łódzkim, co powoduje, że wprowadzanie
rozwiązań ograniczających udział podmiotów niepu-
blicznych w ramach Państwowego Ratownictwa Me-
dycznego, o co postulują przedstawiciele publicznych
zakładów opieki zdrowotnej, nie doprowadzi do za-
gwarantowania beneficjentom PO IiŚ związania
umową z Narodowym Funduszem Zdrowia w całym
okresie trwałości projektów.
W podsumowaniu należy stwierdzić, że obowią-
zujące przepisy zakładają równość traktowania pod-
miotów (publicznych i niepublicznych) w procesie
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie ratownictwa medycznego i na
obecnym etapie nie przewidują możliwości utworze-
nia służby realizującej te świadczenia na wzór innych
służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy.
Jednym z mechanizmów sprzyjających spełnieniu
kryterium trwałości, niezbędnego do należytego wy-
korzystania środków unijnych przez poszczególnych
beneficjentów oraz służących zapewnieniu ciągłości
i stabilności realizacji świadczeń ratowniczych przez
poszczególne zakłady opieki zdrowotnej jest zastoso-
wanie art. 156 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, ze-
zwalającego na zawieranie umów wieloletnich z NFZ.
Podkreślenia wymaga też fakt, iż wypracowanie roz-
wiązań sprzyjających z jednej strony stabilności re-
alizacji świadczeń z zakresu ratownictwa medycz-
nego przez poszczególne zakłady opieki zdrowot-
nej, z drugiej zaś należytej ich jakości, która
kształtowana jest m. in. poprzez mechanizmy kon-
trolne w tym obszarze, powinno odbywać się z
udziałem wszystkich podmiotów biorących udział
831
w procesie zarządzania, organizacji, realizacji i fi-
nansowania tych świadczeń (wojewoda, oddział wo-
jewódzki NFZ, przedstawiciele samorządów i dyspo-
nenci zespołów ratownictwa medycznego z danego
terenu). Niezależnie od powyższego uprzejmie infor-
muję, iż minister zdrowia podjął działania mające na
celu wyjaśnienie procesu wyłaniania świadczenio-
dawców, z którymi zawarto umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ratownictwa
medycznego w woj. łódzkim. Kontrola w tym zakresie
nie wykazała nieprawidłowości, które mogłyby mieć
wpływ na rozstrzygnięcia konkursowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie zasadności zmiany przepisów
regulujących kwestię podziału
części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego
w 2010 r. (15287)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Roberta Tyszkiewicza (SPS-
-023-15287/10) z dnia 25 marca br. w sprawie zasad-
ności zmiany przepisów regulujących kwestię podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w 2010 r., uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Interpelacja pana posła Roberta Tyszkiewicza do-
tyczy możliwości zwiększenia na 2010 r. części oświa-
towej subwencji ogólnej dla gminy Dubicze Cerkiew-
ne z uwzględnieniem zastosowania wagi P10 w odnie-
sieniu do wszystkich uczniów uczących się języka
białoruskiego w szkole podstawowej i publicznym
gimnazjum.
Sposób podziału subwencji oświatowej pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego na rok 2010 okre-
śla algorytm, stanowiący załącznik do rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 22 grudnia 2009 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego
w roku 2010 (Dz. U. Nr 222, poz. 1756).
Kwota części oświatowej subwencji ogólnej na rok
2010 dla gminy Dubicze Cerkiewne wynosi 1 369 054 zł.
Została ona naliczona na podstawie danych wykaza-
nych w systemie informacji oświatowej, zweryfiko-
832
wanych i potwierdzonych przez gminę Dubicze Cer-
kiewne.
Określona dla każdej jednostki samorządu tery-
torialnego ostateczna kwota części oświatowej sub-
wencji ogólnej może ulec zwiększeniu jedynie z 0,6%
rezerwy subwencji oświatowej i zgodnie z przyjętymi
w tym zakresie kryteriami jej rozdysponowania.
Wśród tytułów kryteriów podziału 0,6% rezerwy
części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010
uwzględniono możliwości dofinansowania z tytułu
wzrostu zadań, polegających na zwiększeniu łącznej
liczby uczniów w stosunku do danych przyjętych do
naliczenia algorytmem części oświatowej subwencji
ogólnej na 2010 r.
Informacje wójta gminy Dubicze Cerkiewne za-
warte w piśmie z dnia 22 lutego br., nr OR.4317-4/2/
10, o faktycznej liczbie uczniów uczących się języka
mniejszości narodowej w publicznym gimnazjum od
lutego br. (41 uczniów) mogą stanowić podstawę do
sporządzenia przez gminę Dubicze Cerkiewne wnio-
sku o zwiększenie części oświatowej subwencji ogól-
nej z tytułu wzrostu zadań w I półroczu roku budże-
towego 2010.
O powyższej możliwości zwiększenia części oświa-
towej subwencji ogólnej na 2010 r. dla gminy Dubicze
Cerkiewne Ministerstwo Edukacji Narodowej poin-
formowało wójta gminy pismem z dnia 15 marca br.,
nr DKOW-WJST-KD-337-10/10.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 1 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie prywatyzacji
siedmiu przedsiębiorstw
komunikacji samochodowej
na Mazowszu (15288)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Marka Opioły (znak SPS-023-15288/10
z dnia 25 marca 2010 r.) dotyczącą procesu prywaty-
zacji 7 przedsiębiorstw komunikacji samochodowej
z terenu województwa mazowieckiego, tj.: PKS
w Ciechanowie SA, PKS w Gostyninie sp. z o.o., PKS
w Mińsku Mazowieckim SA, PKS w Mławie SA, PKS
w Ostrołęce SA, PKS w Płocku SA oraz PKS w Prza-
snyszu SA, niniejszym przekazuję następujące infor-
macje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 11 lutego 2010 r. została podjęta decyzja
o dopuszczeniu następujących potencjalnych inwe-
storów:
1) Souter Holdings Poland sp. z o.o. z siedzibą
w Warszawie (poprzednia nazwa Marmstrom sp. z o.o.),
2) Mobilis sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie
– do negocjacji w sprawie nabycia akcji następu-
jących mazowieckich PKS-ów: PKS w Ciechanowie
SA, PKS w Mińsku Mazowieckim SA, PKS w Mławie
SA, PKS w Ostrołęce SA, PKS w Płocku SA oraz
PKS w Przasnyszu SA
oraz
1) Souter Holdings Poland sp. z o.o. z siedzibą
w Warszawie,
2) Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne
– Łódź sp. z o.o. z siedzibą w Łodzi,
3) Mobilis sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie,
4) PKS w Grodzisku Mazowieckim sp. z o.o. z sie-
dzibą w Grodzisku Mazowieckim
– do negocjacji w sprawie nabycia udziałów PKS
w Gostyninie sp. z o.o.
Wybór podmiotów, które zostały dopuszczone do
dalszego etapu procesu prywatyzacji ww. spółek, zo-
stał dokonany po przeprowadzeniu przez Minister-
stwo Skarbu Państwa starannej analizy złożonych
przez potencjalnych inwestorów ofert wstępnych.
Podmioty dopuszczone do dalszego etapu procesu
prywatyzacji spełniły wszystkie wymagane proce-
durą kryteria. Dwa z nich, tj. Mobilis sp. z o.o. oraz
Souter Holdings Poland sp. z o.o. zaoferowały naby-
cie akcji/udziałów 7 PKS mazowieckich, tj. wszyst-
kich spółek, których dotyczyło zaproszenie do nego-
cjacji ministra skarbu państwa opublikowane w dniu
3 grudnia 2009 r.
Wyżej wskazani potencjalni inwestorzy uzyskali
prawo zbadania dokumentów spółek i ich przedsię-
biorstw oraz przedstawienia w terminie wyznaczo-
nym przez ministra skarbu państwa wiążących pro-
pozycji warunków umów nabycia akcji/udziałów
spółek, które stanowić będą podstawę negocjacji. Ter-
min złożenia tzw. ofert wiążących wyznaczony został
na dzień 7 maja br.
Jednocześnie wskazuję, iż nieprowadzenie przez
potencjalnych inwestorów działalności w zakresie
usług transportowych nie przesądza o kontynuowa-
niu lub zaprzestaniu działalności statutowej PKS
mazowieckich po ich prywatyzacji.
Ponadto informuję, iż 100-procentowy udział
w kapitale zakładowym Souter Holdings Poland sp.
z o.o. nabyła osoba fizyczna, obywatel Zjednoczonego
Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
Spółka została nabyta przez B. S. w celu identyfika-
cji możliwości inwestycyjnych w Polsce i uczestnic-
twa w nich. B. S. będący jedynym wspólnikiem po-
tencjalnego inwestora jest współzałożycielem, akcjo-
nariuszem i dyrektorem generalnym koncernu Sta-
gecoach Group plc. Z informacji posiadanych przez
MSP wynika, iż dysponuje on znajomością branży
transportowej i wiedzą na temat prywatyzacji w tym
sektorze. Stagecoach jest wiodącą międzynarodową

grupą działającą w sektorze transportu publicznego,
która realizuje przewozy autobusowe, kolejowe i tram-
wajowe na terenie Zjednoczonego Królestwa (przed-
siębiorstwo dysponuje ok. 7000 autobusów) oraz w Sta-
nach Zjednoczonych Ameryki (z taborem liczącym
ok. 2800 autobusów). Spółka jest notowana na lon-
dyńskiej giełdzie.
Drugi potencjalny inwestor Mobilis sp. z o.o. przez
cały czas swojego istnienia prowadzi działalność
w zakresie przewozu autobusowego osób. Podmiot
dominujący wobec Mobilis sp. z o.o. – Egged Holding
Ltd. należy do grupy Egged, która jest jedną z naj-
większych światowych firm prowadzących publiczny
transport osób.
Ponadto wskazuję, iż minister skarbu państwa
prowadzi proces prywatyzacji 7 PKS mazowieckich
w trybie prywatyzacji pośredniej. W związku z po-
wyższym cytowany przez pana posła art. 48 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn.
zm.) odnoszący się do prywatyzacji bezpośredniej nie
ma zastosowania przy prowadzeniu procesu prywa-
tyzacji ww. spółek.
Negocjowanie pakietów socjalnych stanowi ele-
ment bezpośredniego udziału partnerów społecznych
w procesie prywatyzacji, a możliwość przeprowadze-
nia przez reprezentantów pracowników spółek nego-
cjacji dotyczących zawarcia pakietu socjalnego co do
zasady stwarzana jest po parafowaniu umowy pomię-
dzy MSP i inwestorem. W świetle powyższego w przy-
padku uzgodnienia parametrów umów prywatyza-
cyjnych przedstawiciele pracowników objętych pro-
cesem prywatyzacji przedsiębiorstw komunikacji
samochodowej z terenu województwa mazowieckiego
będą mogli przystąpić do bezpośrednich negocjacji
w sprawie podpisania pakietów socjalnych, tj. zobo-
wiązań dotyczących ochrony interesów pracowników
z potencjalnym inwestorem.
Pragnę zapewnić, iż prowadząc procesy prywaty-
zacji, strona sprzedająca stara się zagwarantować
należyte zabezpieczenie interesów Skarbu Państwa
oraz prywatyzowanych spółek, jak również zapewnić
kontynuację działalności statutowej spółek.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej infor-
macje dotyczące procesu prywatyzacji PKS z terenu
województwa mazowieckiego uzna Pan Marszałek za
wystarczające.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
833
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie zmiany art. 49 ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (15289)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 25 marca br., znak: SPS-023-15289/10,
przekazujące interpelację posłów Piotra Tomańskie-
go i Renaty Butryn w sprawie zmiany art. 49 ustawy
o promocji zatrudniania i instytucjach rynku pracy,
uprzejmie informuję.
Art. 49 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) w sposób celo-
wy określił jako osoby będące w szczególnej sytuacji
na rynku pracy:
— bezrobotnych do 25. roku życia,
— bezrobotnych długotrwale albo po zakończeniu
realizacji kontraktu socjalnego lub kobiet, które nie
podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka,
—bezrobotnych powyżej 50. roku życia,
— bezrobotnych bez kwalifikacji zawodowych, bez
doświadczenia zawodowego lub bez wykształcenia
średniego,
— bezrobotnych samotnie wychowujących co naj-
mniej jedno dziecko do 18. roku życia,
— bezrobotnych, którzy po odbyciu kary pozba-
wienia wolności nie podjęli zatrudnienia,
— bezrobotnych niepełnosprawnych.
Należy podkreślić, że nie jest to niezgodne z dy-
rektywą Rady 2000/78/WE, która w art. 6 stwierdza,
że państwa członkowskie mogą uznać, iż odmienne
traktowanie ze względu na wiek nie stanowi dyskry-
minacji, jeżeli w ramach prawa krajowego zostanie
to obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnie
z przepisanym celem, w szczególności celami polityki
zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego,
i jeżeli środki mające służyć realizacji tego celu są
właściwe i konieczne. Takie odmienne traktowanie
może polegać m.in. na wprowadzeniu specjalnych
warunków dostępu do zatrudnienia i kształcenia za-
wodowego, zatrudnienia i pracy, włącznie z warun-
kami zwalniania i wynagradzania, dla ludzi mło-
dych, pracowników starszych i osób mających na
utrzymaniu inne osoby, w celu wspierania ich inte-
gracji zawodowej lub zapewnienia im ochrony. Po-
nadto art. 7 dyrektywy określa, że w celu zapewnie-
nia całkowitej równości w życiu zawodowym zasada
równego traktowania nie stanowi przeszkody dla
utrzymania lub przyjmowania przez państwa człon-
834
kowskie szczególnych środków mających zapobiegać
lub wyrównywać niedogodności.
Osoby w wieku 25–50 lat niespełniające któregoś
z wyżej podanych kryteriów do uznania je za będące
w szczególnej sytuacji na rynku pracy mają relatyw-
nie lepszą sytuację na rynku pracy w porównaniu do
wyżej wymienionych. Przede wszystkim są to osoby
posiadające zazwyczaj już pewne doświadczenie za-
wodowe, są w wieku postrzeganym przez wielu pra-
codawców jako najbardziej efektywny, pracodawca
nie obawia się kosztów ewentualnych odpraw w przy-
padku emerytury czy renty. Jednocześnie ustawa
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
zawiera mechanizmy pozwalające na bardziej ela-
styczne podejście do osób wieku 25–50 lat w przypad-
ku gdy przedłuża się okres pozostawania tych osób
bez pracy. Art. 34a ww. ustawy nakazuje przygoto-
wanie przez powiatowy urząd pracy indywidualnego
planu działania dla bezrobotnego pozostającego nie-
przerwanie w rejestrze przez 180 dni.
Osoba pozostająca w rejestrze powiatowego urzę-
du pracy łącznie przez 12 miesięcy w okresie ostat-
nich 2 lat jest traktowana jako długotrwale bezrobot-
na i automatycznie jako osoba będąca w szczególnej
sytuacji na rynku pracy.
W stosunku do bezrobotnych niebędących w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy są stosowane wszystkie
usługi rynku pracy, tzn. pośrednictwo pracy, porad-
nictwo zawodowe i informacja zawodowa, pomoc
w aktywnym poszukiwaniu pracy i organizacja szko-
leń. Ponadto wobec tych osób urzędy pracy mogą:
1) finansować koszty przejazdu do pracodawcy
zgłaszającego ofertę pracy lub do miejsca pracy, od-
bywania zajęć w zakresie poradnictwa zawodowego
lub pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy,
2) finansować koszty zakwaterowania w miejscu
pracy osoby, która podjęła zatrudnienie, lub inną pra-
cę zarobkową poza miejscem zamieszkania, w przy-
padku skierowania przez powiatowy urząd pracy.
3) dofinansować wyposażenie miejsca pracy,
podjęcie działalności gospodarczej, kosztów pomo-
cy prawnej i doradztwa,
4) refundować koszty poniesione z tytułu opłaco-
nych składek na ubezpieczenie społeczne w związku
z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego,
5) finansować dodatki aktywizacyjne, jeżeli bez-
robotni podjęli zatrudnienie z własnej inicjatywy lub
skierowani przez urząd pracy podjęli zatrudnienie
w niepełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzenie
niższe od minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Dlatego też nie uważam za słuszne zmienianie
zapisu art. 49, gdyż, przewidując możliwość wspiera-
nia zatrudnienia osób będących w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy, przeciwdziała faktycznej dyskry-
minacji tych osób na tym rynku. Ustawa zapewnia
jednocześnie osobom w wieku 25–50 lat możliwość
automatycznego skorzystania z mechanizmów prze-
widzianych dla osób będących w szczególnej sytuacji
na rynku pracy w przypadku przedłużającego się
okresu pozostawania osobą bezrobotną.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a
ustawy o świadczeniach rodzinnych,
który uniemożliwia przyznanie świadczenia
pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji
z zatrudnienia w celu sprawowania opieki
nad niepełnosprawną osobą pozostającą
w związku małżeńskim (15290)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 25 marca 2010 r.
dotyczące interpelacji posła Piotra Tomańskiego oraz
grupy posłów w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2
lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, który unie-
możliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego
z tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawną osobą pozostającą
w związku małżeńskim, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), świadcze-
nie pielęgnacyjne nie przysługuje w sytuacji, gdy
osoba wymagająca opieki pozostaje w związku mał-
żeńskim.
W związku z powyższym w opisanym przypadku
świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje.
Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia
w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od
1 maja 2004 r., i nie został zakwestionowany przez
Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach z dnia 18 lip-
ca 2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca
2008 r. (sygn. akt P 41/07), w których Trybunał Kon-
stytucyjny stwierdził, że o świadczenie pielęgnacyj-
ne, poza rodzicem lub opiekunem faktycznym niepeł-
nosprawnego dziecka legitymującego się odpowied-
nim orzeczeniem, mają prawo ubiegać się także inni
członkowie rodziny, na których zgodnie z przepisami
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek
alimentacyjny, także w przypadku gdy pełnią funkcję
spokrewnionej rodziny zastępczej.
Istotne jest, że zakres pomocy państwa dla rodzin
osób niepełnosprawnych jest uzależniony od ograni-
czonych możliwości finansowych państwa. Od 1 stycz-

nia 2010 r. zostało zniesione kryterium dochodowe
przy ustalaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjne-
go, co powoduje wzrost liczby osób korzystających
z tego świadczenia i w związku z tym znaczne zwięk-
szenie wydatków z budżetu państwa przeznaczonych
na realizację świadczeń opiekuńczych.
Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest
planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie
kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie
pielęgnacyjne, w szczególności Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie prowadzi prac zmierzających
do zniesienia ograniczenia polegającego na braku
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w przypadku,
gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku
małżeńskim.
Jednocześnie informuję, że na zasadach określo-
nych w art. 42 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.) za osobę, która zrezygnuje z zatrudnienia
w związku z koniecznością sprawowania bezpośred-
niej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko cho-
rym członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszku-
jącymi matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek pomo-
cy społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe. Składka ta naliczana jest od kwoty
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie określo-
nego w ustawie o pomocy społecznej, jeżeli dochód na
osobę w rodzinie osoby opiekującej się nie przekracza
150% kwoty tego kryterium, a osoba opiekująca się
nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytal-
nemu i rentowym z innych tytułów lub nie otrzymuje
emerytury albo renty. Dotyczy to również osób, które
w związku z koniecznością sprawowania opieki pozo-
stają na bezpłatnym urlopie. Aktualnie kwoty kryte-
rium dochodowego przy ustalaniu uprawnień do po-
mocy społecznej wynoszą: 477 zł dla osoby samotnie
gospodarującej i 351 zł dla osoby w rodzinie.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn
w sprawie rozszerzenia listy pracowników
medycznych uprawnionych do stwierdzania
zgonów o ratowników wchodzących w skład
zespołów ratownictwa medycznego (15291)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Piotra Tomańskiego i pani
poseł Renaty Butryn, przesłanej przy piśmie znak:
835
SPS-023-15291/10 z dnia 25 marca br., w sprawie
rozszerzenia listy pracowników medycznych upraw-
nionych do stwierdzania zgonów o ratowników me-
dycznych wchodzących w skład zespołów ratownic-
twa medycznego uprzejmie informuję, co następuje.
Regulację w zakresie stwierdzania zgonu zawiera
art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r.
o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 23, poz. 295, z późn. zm.), zgodnie z którym zgon
i jego przyczyna powinny być stwierdzone przez le-
karza leczącego osobę zmarłą w ostatniej chorobie.
W razie niemożności dopełnienia powyższego zgodnie
z ust. 2 stwierdzenie zgonu i jego przyczyny powinno
nastąpić w drodze oględzin dokonywanych przez le-
karza lub, w razie jego braku, przez inną osobę po-
wołaną do tej czynności przez właściwego starostę.
Powyższe przepisy doprecyzowane zostały w roz-
porządzeniu ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 3 sierpnia 1961 r. w sprawie stwierdzenia zgo-
nu i jego przyczyny (Dz. U. Nr 39, poz. 202), które
stanowi, iż zgon i jego przyczynę stwierdza się w kar-
cie zgonu, a jej wystawienie jest obowiązkiem leka-
rza, który ostatni w okresie 30 dni przed dniem zgo-
nu udzielał zmarłemu świadczeń lekarskich. Najczę-
ściej jest to lekarz podstawowej opieki zdrowotnej.
W przypadku gdy nie ma lekarza zobowiązanego do
wystawienia karty zgonu, w myśl omówionych wyżej
przepisów, bądź lekarz taki zamieszkuje w odległości
większej niż 4 km od miejsca, w którym znajdują się
zwłoki, albo z powodu choroby lub z innych uzasad-
nionych przyczyn nie może dokonać oględzin zwłok
w ciągu 12 godzin od chwili wezwania, kartę zgonu
wystawia:
1) lekarz, który stwierdził zgon, będąc wezwa-
nym do nieszczęśliwego wypadku lub nagłego za-
chorowania,
2) lekarz lub starszy felczer albo felczer zatrud-
niony w przychodni bądź ośrodku zdrowia lub jego
placówce terenowej (wiejski, felczerski punkt zdro-
wia) i sprawujący opiekę zdrowotną nad rejonem,
w którym znajdują się zwłoki,
3) położna wiejska, jeżeli nastąpił na terenie
gromady zgon pozostającego pod jej opieką nowo-
rodka przed upływem 7 dni życia, a najbliższa
przychodnia lub ośrodek zdrowia jest oddalony
o więcej niż 4 km.
Jednocześnie w myśl rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu medycznych czynności ratunko-
wych, które mogą być podejmowane przez ratownika
medycznego (Dz. U. z 2007 r. Nr 4, poz. 33, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia z dnia 7 listopada 2007 r.
w sprawie rodzaju i zakresu świadczeń zapobiegaw-
czych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyj-
nych udzielanych przez pielęgniarkę albo położną
samodzielnie bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. Nr 210,
poz. 1540) ratownik medyczny oraz pielęgniarka sys-
temu mogą odstąpić od medycznych czynności ratun-
kowych.
836
W świetle powyższych przepisów należy przyjąć,
iż w przypadku odstąpienia od bezskutecznej resu-
scytacji krążeniowo-oddechowej przez podstawowy
zespół ratownictwa medycznego stwierdzenie i wy-
pełnienie karty zgonu leży po stronie lekarza bądź
innej osoby powołanej do tej czynności przez właści-
wego starostę.
Jednocześnie na uwagę zasługuje fakt, iż odstą-
pienie od medycznych czynności ratunkowych i opusz-
czenie miejsca zgonu przez podstawowy zespół ratow-
nictwa medycznego bez pozostawienia świadkom
zdarzenia (rodzinie) pisemnej informacji określającej
chwilę odstąpienia od czynności resuscytacyjnych
może znacząco utrudnić lekarzowi uprawnionemu do
wypełnienia karty zgonu rubryki dotyczącej godziny
i minuty zgonu. Stąd, choć nie wynika to wprost
z przepisów prawa, członkowie podstawowego zespo-
łu ratownictwa medycznego powinni taką informację
pozostawić.
Informuję ponadto, iż w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad projektem nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym opraco-
wanym przez powołany zarządzeniem ministra
zdrowia Zespół do spraw opracowania projektu no-
welizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie Me-
dycznym. W projekcie tym znalazł się zapis umożli-
wiający kierującemu akcją prowadzenia medycznych
czynności ratunkowych (ratownik medyczny bądź
pielęgniarka systemu będący jednoczenie kierowni-
kiem podstawowego zespołu ratownictwa medycz-
nego) w przypadku akcji prowadzenia medycznych
czynności ratunkowych zakończonych decyzją o od-
stąpieniu od medycznych czynności ratunkowych
wydanie dokumentów stanowiących podstawę do
stwierdzenia zgonu.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w Głównym In-
spektoracie Sanitarnym podjęte zostały działania
zmierzające do przygotowania projektu nowej ustawy
o cmentarzach i chowaniu zmarłych, co pozwoli na
uaktualnienie regulacji prawnych także w zakresie
procedury stwierdzania zgonu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Olejniczak
w sprawie wyboru rad nadzorczych
przez cząstkowe walne zgromadzenia
w spółdzielniach mieszkaniowych (15292)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15292/10, interpelację pani poseł Da-
nuty Olejniczak z dnia 15 marca br. w sprawie wybo-
ru rad nadzorczych przez cząstkowe walne zgroma-
dzenia w spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
udzielam wyjaśnień w kolejności przedstawionych
pytań.
1. Czy uchwała podejmowana przez poszczególne
części walnego zgromadzenia na wszystkich osie-
dlach musi być w treści tożsama, tzn. wszystkie czę-
ści zgromadzenia głosują na tych samych kandyda-
tów (pełna lista)?
Stosownie do art. 83 ust. 9 (zdanie pierwsze) usta-
wy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach miesz-
kaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.) uchwałę uważa się za podjętą, jeżeli była podda-
na pod głosowanie wszystkich części walnego zgro-
madzenia, a za uchwałą opowiedziała się wymagana
w ustawie lub statucie większość ogólnej liczby człon-
ków uczestniczących w walnym zgromadzeniu. Bez
wątpienia prowadzi to do wniosku, że projekt uchwa-
ły poddawanej pod głosowanie na każdej części ze-
brania w swej treści musi być identyczny.
2. Czy regulamin musi określać szczegółowy tryb
zgłaszania kandydatów na członków rady nadzorczej,
określając równocześnie termin, w jakim zgłoszenie
powinno nastąpić, do jakiego organu oraz kto może
dokonać zgłoszenia kandydatów?
Jeżeli spółdzielnia nie dostosowała swojego statu-
tu do nowego stanu prawnego stosownie do art. 9 ust. 1
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873,
z poźn. zm.) i w spółdzielni na mocy art. 9 ust. 2
ustawy nadal funkcjonują zebrania przedstawicieli
oraz zebrania grup członkowskich, kwestie poruszo-
ne w pytaniu powinny znaleźć odzwierciedlenie
w wewnętrznych przepisach spółdzielni, tj. w statucie
lub wydanym na jego podstawie regulaminie – pod-
stawa prawna art. 45 § 1 ustawy z dnia 16 września
1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848, z późn. zm.). Jednakże w razie ich braku
zebrania przedstawicieli lub zebrania grup członkow-
skich mogą samodzielnie określić zasady zgłaszania
kandydatów na członków rady nadzorczej.
Natomiast w przypadku gdy spółdzielnia wywią-
zała się z nałożonego ustawą nowelizującą terminu
dostosowania swojego statutu do rozwiązań nowej
ustawy i w spółdzielni funkcjonuje walne zgromadze-
nie bądź walne zgromadzenie w częściach, w zakresie
kwestii poruszonych w pytaniu znajdą zastosowanie
przepisy art. 83 ust. 10–12 u.s.m. Stosownie do treści
przepisów projekty uchwał i żądania zamieszczenia
oznaczonych spraw w porządku obrad walnego zgro-
madzenia lub jego wszystkich części mają prawo
zgłaszać: zarząd, rada nadzorcza i członkowie. Pro-
jekty uchwał, w tym uchwał przygotowanych w wy-
niku tych żądań, powinny być wykładane na co naj-
mniej 14 dni przed terminem walnego zgromadzenia
lub jego pierwszej części.

Członkowie mają prawo zgłaszać projekty uchwał
i żądania, o których mowa wyżej, w terminie do
15 dni przed dniem posiedzenia walnego zgromadze-
nia lub jego pierwszej części. Projekt uchwały zgła-
szanej przez członków spółdzielni musi być poparty
przez co najmniej 10 członków.
Członek ma prawo zgłaszania poprawek do pro-
jektów uchwał nie później niż na 3 dni przed posie-
dzeniem walnego zgromadzenia lub jego pierwszej
części.
Oznacza to, że również w tej sytuacji nie jest wy-
magane określenie w regulaminie szczegółowego try-
bu zgłaszania kandydatów na członków rady nadzor-
czej. Jednak w sytuacji uchwalenia takiego regula-
minu tryb zgłaszania kandydatów mógłby być w nim
zamieszczony.
3. Kto zgodnie z obowiązującym prawem ma
kompetencje do przygotowania projektu uchwały
wraz z pełną listą kandydatów do rady nadzorczej
spółdzielni?
W uzupełnieniu procedury, o której mowa w art. 83
ust. 10–12 u.s.m., dodać należy, że ostatecznie zarząd
jest zobowiązany do przygotowania pod względem for-
malnym i przedłożenia pod głosowanie na walnym
zgromadzeniu projektów uchwał i poprawek zgłoszo-
nych przez członków spółdzielni, w myśl art. 83 ust. 13
u.s.m.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie wykorzystania
funduszy europejskich z perspektywy
finansowej na lata 2007–2013 wg stanu na dzień
31 grudnia 2009 r. (15293)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 25 marca 2010 r., znak:
SPS-023-15293/10, przesyłam odpowiedź na interpe-
lację pana posła Krzysztofa Jakuba Putry.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie kwe-
stiami wykorzystania funduszy strukturalnych
w Polsce, poniżej przedstawiam odpowiedź na zagad-
nienia poruszone w interpelacji pana posła.
Ad 1. Odnosząc się do kwestii stopnia wykorzy-
stania funduszy europejskich na koniec 2009 r. pra-
gnę podkreślić, że nastąpił znaczący postęp w wyko-
rzystaniu środków europejskich przez Polskę w po-
równaniu do stanu na koniec 2008 r. Dzięki niezbęd-
837
nym działaniom rządu podjętym w 2008 r. polegają-
cym przede wszystkim na uporządkowaniu otoczenia
prawnego w obszarze zamówień publicznych i ochro-
ny środowiska i dostosowaniu polskich przepisów
w tym zakresie od dyrektyw unijnych, a także syste-
matycznym działaniom upraszczającym system
wdrażania Narodowej Strategii Spójności 2007-2013,
w 2009 r. nastąpiło znaczne przyspieszenie wykorzy-
stania środków unijnych. Efekty tych działań widać
nie tylko w liczbie realizowanych projektów oraz war-
tości dofinansowania, ale także w pozycji Polski
wśród Państw Członkowskich UE w wykorzystaniu
środków europejskich.
Zgodnie z danymi wygenerowanymi z Krajowego
Systemu Informatycznego KSI SIMIK 07-13 od po-
czątku uruchomienia programów realizowanych
w ramach NSRO 2007-2013 do 31 grudnia 2009 r.
złożono ok. 101,5 tys. wniosków (poprawnych pod
względem formalnym) na całkowitą kwotę dofinan-
sowania (zarówno środki unijne, jak i środki krajowe)
ok. 233,3 mld zł. Do końca grudnia 2009 r. zatwier-
dzono do realizacji ok. 42,3 tys. wniosków na całko-
witą kwotę dofinansowania ok. 110,5 mld zł (środki
unijne i krajowe).
Do końca 2009 r. podpisano z beneficjentami
27 184 umowy o dofinansowanie projektów. Wartość
wydatków kwalifikowalnych dla tych projektów wy-
niosła ok. 104 mld zł, natomiast dofinansowanie UE
72,8 mld zł. Wartość wydatków wykazanych przez
beneficjentów we wnioskach o płatność i uznanych
za kwalifikowalne wyniosła na koniec grudnia 2009 r.
ok. 21,1 mld zł, w tym dofinansowanie UE – ok.
16 mld zł.
Tabela na s. 838 przedstawia szczegółowy stan
wdrażania programów operacyjnych w ramach
NSRO 2007-2013.
Podkreślić należy, że tempo wykorzystania środ-
ków UE jest bardzo dynamiczne, o czym może
świadczyć postęp w I kwartale br. Według danych
wygenerowanych z Krajowego Systemu Informatycz-
nego KSI SIMIK 07-13 do 31 marca 2010 r. złożono
117,1 tys. wniosków poprawnych pod względem for-
malnym (wzrost w I kwartale 2010 r. o 15,6 tys.) na
całkowitą kwotę dofinansowania (zarówno środki
unijne jak i środki krajowe) 273,2 mld zł (wzrost
w I kwartale 2010 r. o 39,9 mld zł). Jednocześnie za-
twierdzono do realizacji 48,8 tys. wniosków o łącznej
kwocie dofinansowania (środki unijne i krajowe)
131,3 mld zł (wzrost w I kwartale 2010 r. o 6,5 tys.
wniosków na kwotę dofinansowania 20,7 mld zł).
Do 31 marca 2010 r. podpisano z beneficjentami
31 515 umów o dofinansowanie na kwotę dofinanso-
wania w części UE 86,8 mld zł co stanowi 33,1% alo-
kacji na lata 2007-2013 (wzrost w I kwartale 2010 r.
o 4 331 umów na kwotę dofinansowania 14 mld zł, co
oznacza wzrost wykorzystania alokacji o 6,2 pp.).
Wartość wydatków kwalifikowalnych (wkład UE
i krajowy) wykazana w umowach o dofinansowanie
projektów wyniosła natomiast 123,8 mld zł (wzrost
838

Tabela 1. Liczba i wartość złożonych wniosków, podpisanych umów/wydanych decyzji oraz poziom
wykorzystania alokacji w ramach NSRO 2007-2013, wg stanu na koniec grudnia 2009 r. (1 EUR = 4,1249 PLN;
dane w tys. PLN)

Wnioski o
Wnioski o dofinansowanie
dofinansowanie Umowy o dofinansowanie Wnioski o płatność
zatwierdzone
po ocenie formalnej

Program Wartość Wartość

Operacyjny Wartość Wartość Poziom Poziom
(dofinansowanie wydatków
(dofinansowanie wydatków Dofinansowanie wykorzystania Dofinansowanie wykorzystania
Liczba unijne Liczba Liczba uznanych za
unijne i krajowe) kwalifikowalnych UE (tys. PLN) alokacji na lata UE (tys. PLN) alokacji na lata
i krajowe) kwalifikowalne
(tys. PLN) (tys. zł) 2007–2013 2007–2013
(tys. PLN) (tys. PLN)

PO IG 9 482 52 246 129 3 577 21 225 609 2 837 24 300 497 15 489 861 45,49% 2 169 159 1 334 690 3,92%

PO IiŚ 1633 60 260 068 666 31 907 838 496 25 013 517 19 360 800 16,81% 5 047 175 4 237 018 3,68%

PO KL 65 627 58 464 774 25 579 24 023 532 14 575 16 340 837 13 503 465 33,72% 4 985 363 4 167 103 10,41%

PO PT 147 688 137 135 614 027 131 739 843 628 867 29,51% 351 481 298 759 14,02%

PO RPW 107 3 431 974 94 2 854 628 77 3 357 569 2 561 885 27,31% 550 706 488 632 5,21%

PO EWT 236 1 179 881 105 560 039 88 576 500 478 452 28,50% 14 963 10 928 0,65%
Razem
77 232 176 270 962 30 156 81 185 672 18 204 70 328 762 52 023 329 25,70% 13 118 847 10 537 131 5,21%
Krajowe

RPO
1 558 3 763 931 719 2 515 874 505 2 853 871 1 857 145 37,11% 640 171 541 396 10,82%
Dolnośląskie

RPO
Kujawsko- 1 001 1 509 247 673 1 121 706 473 1 792 499 965 465 24,61% 492 606 285 527 7,28%
-Pomorskie

RPO
1 736 4 046 059 848 1 195 817 681 1 327 231 807 197 16,93% 412 307 273 612 5,74%
Lubelskie

RPO Lubuskie 1 153 2 395 280 549 1 360 387 421 1 683 737 923 211 50,96% 433 444 256 600 14,16%

RPO Łódzkie 1 002 3 790 882 408 2 111 936 311 2 488 499 1 725 913 41,58% 553 360 351 141 8,46%

RPO
1 340 3 503 121 872 2 656 250 801 3 522 057 2 154 718 40,49% 712 513 456 913 8,58%
Małopolskie

RPO
2 903 12 156 441 922 3 455 007 295 1 382 334 962 424 12,74% 383 268 267 249 3,54%
Mazowieckie

RPO Opolskie 860 1 321 327 528 953 482 396 1 208 319 741 321 42,07% 422 478 280 558 15,92%

RPO
1 216 2 663 940 656 1 492 859 551 1 668 773 1 048 559 22,37% 370 231 243 726 5,20%
Podkarpackie

RPO
894 1 786 071 406 1 054 315 321 1 116 826 689 837 26,29% 388 074 246 060 9,38%
Podlaskie

RPO
2 061 4 883 790 976 2 943 134 587 2 821 117 1 706 879 46,75% 507 955 358 565 9,82%
Pomorskie

RPO Śląskie 3 996 6 581 527 1 966 2 796 115 1 188 2 504 585 1 695 810 24,00% 415 347 300 377 4,25%

RPO
Świętokrzy- 849 1 155 246 421 825 828 371 1 253 222 707 821 23,64% 391 154 225 309 7,53%
skie

RPO
Warmińsko- 1 397 2 471 552 992 1 752 370 950 2 679 269 1 571 593 36,76% 354 166 249 999 5,85%
-Mazurskie

RPO
1 331 3 393 102 865 2 032 598 849 3 570 339 2 198 065 41,87% 1 048 882 756 398 14,41%
Wielkopol-skie

RPO
Zachodnio-po- 957 1 642 838 338 1 094 128 280 1 797 095 1 026 806 29,80% 502 238 362 874 10,53%
morskie

Razem
24 254 57 064 354 12 139 29 361 805 8 980 33 669 770 20 782 763 30,43% 8 028 194 5 456 304 7,99%
Regionalne
RAZEM
101 486 233 335 317 42 295 110 547 477 27 184 103 998 533 72 806 092 26,89% 21 147 042 15 993 434 5,91%
NSRO

Źródło: MRR, dane wygenerowane z systemu KSI SIMIK 07-13 w dniu 04.01.2010 r.
 839

w I kwartale 2010 r. o 19,8 mld zł). Wartość wydat-
ków beneficjentów uznanych za kwalifikowalne wy-
nikająca ze złożonych wniosków o płatność wyniosła
27,0 mld zł (wzrost w I kwartale 2010 r. o 5,8 mld zł).
Wartość dofinansowania UE w złożonych wnioskach
o płatność wyniosła 20,1 mld zł (wzrost w I kwartale
2010 r. o 4,1 mld zł), co stanowi 7,7% alokacji na lata
2007-2013 (wzrost o 1,8 pp.).
Poniższe wykresy przedstawiają postęp we wdra-
żaniu NSS 2007-2013 w I kwartale 2010 r.

Wykres 1. Liczba złożonych wniosków o dofinansowanie poprawnych pod względem formalnym w ramach
NSS 2007-2013, dane na 31 marca 2010 r.

117 148
117000
Wzrost w okresie
31.12.09 - 31.03.10
115000 +15,4%
114 452
113 252
113000
112 204
111 030
111000

109 511
109000 108 415
107 668

107000
106 340
105 236
105000

103 030
103000
102 328

101 486
101000
3 sty09
31 gru 10 sty 17 sty 24 sty 31 sty 7 lut 14 lut 21 lut 28 lut 7 mar 14 mar 21 mar 28 mar
31 mar

Wykres 2. Liczba podpisanych umów (decyzji) o dofinansowanie w ramach NSS 2007-2013, dane na
31 marca 2010 r.

31 500
Wzrost w okresie 31 515
31.12.09 - 31.03.10
+16%
31 000

30 500
30 388

29 993
30 000

29 611
29 500
29 231

29 000
28 849
28 528
28 500
28 290
28 066
28 000
27 754
27 577
27 446
27 500

27 000
27 184

31 3 sty09
gru 10 sty 17 sty 24 sty 31 sty 7 lut 14 lut 21 lut 28 lut 7 mar 14 mar 21 mar 28mar
31 mar
840

Wykres 3. Wartość dofinansowania UE wynikająca z podpisanych umów (decyzji) o dofinansowanie (mln zł)
w ramach NSS 2007-2013, dane na 31 marca 2010 r.

88 000
Wzrost w okresie
31.12.09- 31.03.10 86 801,4
+19,2%
86 000

83 904,6
84 000
83 049,2

82 000
81 242,6
80 782,4
79 822,2
80 000
79 329,4
78 595,5
78 199,8
78 000
77 028,0
76 247,4
76 100,6
76 000

74 000

72 806,1
72 000
31 gru 09
3 sty 10 sty 17 sty 24 sty 31 sty 7 lut 14 lut 21 lut 28 lut 7 mar 14 mar 21 mar 31 mar
28 mar

Wykres 4. Wartość wydatków beneficjentów uznanych za kwalifikowalne wynikająca ze złożonych wniosków

o płatność (mln zł) w ramach NSS 2007-2013, dane na 31 marca 2010 r.

27 000
26 960,0
Wzrost w okresie
31.12.09 - 31.03.10
+27,5%
26 000
25 756,3

25 155,0
25 000
24 548,5

24 126,9
24 000

23 345,8

23 000 22 920,7

26 591,1
22 090,0
22 000
21 720,9
21 488,8
21 289,3

21 147,0
21 000
3 sty09
31 gru 10 sty 17 sty 24 sty 31 sty 7 lut 14 lut 21 lut 28 lut 7 mar 14 mar 21 mar 28
31 mar

Ad 2. Odnosząc się do potrzeb wskazanych w ra-
porcie Najwyższej Izby Kontroli pragnę poinformo-
wać, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego podej-
muje stałe działania mające na celu efektywną i szyb-
ką absorpcję środków alokowanych dla Polski na lata
2007-2013. Działania te mają z jednej strony charak-
ter legislacyjny (wprowadzana są nowe rozwiązania
prawne), z drugiej zaś strony koncentrują się na
zmianie w metodach zarządzania środkami europej-
skimi w Polsce. Do najważniejszych działań podejmo-
wanych na przestrzeni 2009 r. należą:
— Program antykryzysowy przyjęty przez rząd
i dodatkowy plan działań MRR, zakładający m.in.
znaczące przyspieszenie wydatkowania środków. Na
bieżąco wprowadzane były i są uproszczenia systemu
wdrażania, na co duży wpływ mają sami beneficjen-
ci poprzez zapoczątkowaną w połowie 2008 r. akcję
„Proste Fundusze”. Jej efektem jest kilkadziesiąt
rozwiązań wprowadzonych do systemu wdrażania,
które znacznie uprościły procedury sięgania po środ-
ki UE.
— Ułatwienie beneficjentom dostępu do zaliczek
na realizacje projektów dofinansowanych ze środków
UE, czemu służyła dwukrotna nowelizacja (w 2009 r.)
Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego
z dnia 7 września 2007 r. w sprawie wydatków zwią-
zanych z realizacją programów operacyjnych. Pozwo-
liło to na zapewnienie płynności finansowej przedsię-
biorstw, co miało szczególne znaczenie dla przeciw-
działania skutkom spowolnienia gospodarczego. Do
najważniejszych zmian w tym zakresie należało:
– Rozszerzenie katalogu beneficjentów mogących
korzystać z zaliczek na poczet realizacji projektów
(de facto umożliwiono przyznawanie zaliczek wszyst-
kim beneficjentom).
– W przypadku projektów, w ramach których
środki będą przekazywane w formie zaliczki - zmie-
niono charakter progu, decydującego o wymaganej
formie zabezpieczenia (z kwoty dofinansowania na
kwotę zaliczki) oraz jego wysokości (z 1 mln zł na
10 mln zł).
— Nowe podejście do zarządzania funduszami eu-
ropejskimi w Polsce – zarządzanie przez cele. Jego
przejawem jest m.in. coroczne wyznaczanie minimal-
nej kwoty środków, które zostaną certyfikowane do
KE przez Polskę. Podkreślić należy, iż na każdą
z instytucję zaangażowaną we wdrażanie środków
(na każdy resort i region) nałożono obowiązek spraw-
nego wydatkowania środków UE, wyznaczając mini-
malny poziom certyfikacji w danym roku. Plan przy-
jęty przez Radę Ministrów na rok 2009 wynoszący
16,8 mld zł został zrealizowany w 101% (certyfiko-
wano do KE 16,9 mld zł). Poziom certyfikacji do KE
wyznaczony na 2010 r. opiewa na 27 mld zł.
Jednocześnie należy wskazać, że w ramach PO
Pomoc Techniczna finansowane są liczne działania
informacyjno-promocyjne realizowane przez MRR.
Do najważniejszych należy zaliczyć: trzy edycje kon-
kursu „Polska Pięknieje” pokazującego realizację
najlepszych projektów turystycznych i rewitalizacyj-
841
nych, dwie edycje konkursu Eurolider promującego
osoby wdrażające projekty w środowiskach lokalnych
oraz mapę dotacji, na której można znaleźć informa-
cje o projektach realizowanych w ramach NPR 2004-
-2006 oraz NSRO 2007-2013 (www.mapadotacji.pl).
MRR w ramach PO PT finansuje także sieć Regio-
nalnych i Lokalnych Punktów Informacyjnych ulo-
kowanych na terenie całego kraju, w których benefi-
cjenci mogą otrzymać informacje dotyczące zasad
realizacji projektów.
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
w pełni odpowiadają na przedstawione pytania.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie nieporadności administracyjnej
w Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości,
której skutkiem jest chaos w przebiegu
konkursu w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”, działanie 8.1
(15296)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 26 marca br., znak: SPS-023-15296/10,
przekazujące interpelację pań posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek w sprawie nieporadności admi-
nistracyjnej w Polskiej Agencji Rozwoju Przedsię-
biorczości, której skutkiem jest chaos w przebiegu
konkursu w ramach działania 8.1 PO IG, pragnę
uprzejmie przekazać następujące informacje.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP)
przeprowadziła dotychczas 4 nabory wniosków w ra-
mach działania 8.1 PO IG – jeden nabór w 2008 r.
oraz trzy nabory w 2009 r. Przedsiębiorcy wykazali
bardzo duże zainteresowanie uzyskaniem wsparcia,
składając łącznie ponad 4900 wniosków o dofinanso-
wanie, na łączną kwotę wnioskowanego wsparcia
przekraczającą 3220 mln zł. Rekordowo duża liczba
wniosków została złożona w ramach III rundy prze-
prowadzonej w 2009 r., kiedy to przedsiębiorcy zło-
żyli łącznie 2809 wniosków o dofinansowanie.
W sytuacji dużego zainteresowania przedsiębior-
ców uzyskaniem wsparcia instytucja zarządzająca
(MRR) w porozumieniu z instytucją pośredniczącą
(MSWiA) oraz instytucją wdrażającą (PARP) podej-
mowała decyzje o zwiększeniu alokacji na konkursy.
842
W przypadku I i II naboru przeprowadzonego w 2009 r.
alokacja została zwiększona do poziomu umożliwiają-
cego udzielenie wsparcia wszystkim pozytywnie oce-
nionym wnioskom. Natomiast w przypadku III kon-
kursu podjęto decyzję o zwiększeniu alokacji o 98 mln zł,
co umożliwiło dofinansowanie 335 projektów, które
były złożone w pierwszym i drugim dniu naboru, spo-
śród 713 projektów, które uzyskały pozytywną ocenę.
Przed ogłoszeniem III naboru wniosków w 2009 r.
PARP informowała na swojej stronie internetowej,
że wszystkie złożone wnioski zostaną poddane ocenie
oraz że najważniejszym czynnikiem decydującym
o otrzymaniu dofinansowania w ramach działania
8.1 PO IG jest jakość przygotowanego wniosku i zgod-
ność planowanego projektu z zasadami programu
operacyjnego. PARP przedstawiła taki komunikat
w celu zwrócenia przedsiębiorcom szczególnej uwagi
na jakość i staranność przygotowania wniosku, gdyż
we wcześniejszych naborach ponad 70% wniosków
było ocenianych negatywnie, mimo iż działanie 8.1
PO IG, jak i wzór wniosku o dofinansowanie w tym
działaniu należą do najczytelniejszych i najprost-
szych w PO IG.
Pragnę ponadto poinformować, iż niesłuszne jest
twierdzenie, że kolejność składania wniosków mia-
ła decydujące znaczenie przy zatwierdzaniu osta-
tecznej listy projektów rekomendowanych do wspar-
cia, aczkolwiek faktem jest, iż kolejność ta miała
wpływ na kształt listy rankingowej. Nie był to jed-
nak czynnik decydujący o przyznaniu wsparcia, po-
nieważ szybkie złożenie wniosku nie gwarantowało
otrzymania dotacji. W przypadku złożenia niepo-
prawnych wniosków w pierwszej kolejności na listę
rankingową wchodzą jakościowo lepsze projekty, ale
złożone później.
Instytucja zarządzająca od początku realizacji
działania 8.1 PO IG zatwierdziła do wsparcia 1330
wniosków o dofinansowanie. Łączna wartość dofinan-
sowania, o jaką wnioskowali przedsiębiorcy, których
wnioski zostały zatwierdzone, wynosi 832 043 841 PLN,
co stanowi 53,35% alokacji działania 8.1 PO IG. Na-
leży zaznaczyć, iż w przypadku udzielenia wsparcia
wszystkim pozytywnie ocenionym projektom złożo-
nym w ramach III rundy aplikacyjnej alokacja zosta-
łaby wyczerpana w 70% (nie uwzględniając środków,
które muszą zostać alokowane dla pozytywnie roz-
patrzonych odwołań – ok. 300 mln PLN), co oznacza-
łoby, że prawdopodobnie już w jednej lub dwóch ko-
lejnych rundach aplikacyjnych planowanych na 2010 r.
cała alokacja działania 8.1 PO IG zostałaby wy-
czerpana. Nie dałoby to szansy na ubieganie się
o wsparcie tym przedsiębiorcom (bądź przyszłym
przedsiębiorcom), którzy planowali swoje projekty
na kolejne lata.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji
pań posłanek Izabeli Kloc i Marzeny Machałek, pra-
gnę poinformować, iż:
1. PARP sprawnie przeprowadziła nabór wnio-
sków w działaniu 8.1 PO IG w ramach III rundy apli-
kacyjnej w 2009 r., niesłuszne jest twierdzenie, iż
w trakcie naboru panował chaos organizacyjny w tej
instytucji. PARP przeprowadziła nabór wniosków
zgodnie z obowiązującym prawem – rozporządzeniem
ministra rozwoju regionalnego z dnia 13 sierpnia
2008 r. w sprawie udzielania przez Polską Agencję
Rozwoju Przedsiębiorczości pomocy finansowej na
wspieranie tworzenia i rozwoju gospodarki elektro-
nicznej w ramach Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka” 2007–2013 (Dz. U. Nr 153, poz. 956
oraz z 2009 r. Nr 21, poz. 115) oraz zgodnie z regula-
minem przeprowadzania konkursu w działaniu 8.1
PO IG.
2. Alokacja na III konkurs została zwiększona
o 98 mln PLN, co umożliwiło dofinansowanie 335 pro-
jektów. Instytucja zarządzająca nie przewiduje przezna-
czenia dodatkowych środków w celu dofinansowania
wszystkich pozytywnie ocenionych projektów.
3. Instytucja zarządzająca pozytywnie ocenia
pracę PARP i nie planuje podejmowania działań ma-
jących na celu usprawnienie funkcjonowania tej in-
stytucji. Natomiast w związku z doświadczeniami III
rundy aplikacyjnej oraz mając na uwadze stan wdra-
żania działania, instytucja zarządzająca wspólnie
z instytucją pośredniczącą, instytucją wdrażającą oraz
Komisją Europejską w grudniu 2009 r. podjęła decyzję
o dokonaniu zmiany kryteriów wyboru projektów oraz
nowelizacji rozporządzenia MRR określającego zasady
udzielania wsparcia w ramach działania 8.1 PO IG
w celu wykluczenia sytuacji, w których kolejność skła-
dania kompletnych wniosków o dofinansowanie do
PARP miałaby wpływ na kształt listy rankingowej,
oraz w celu stworzenia możliwości naboru bardziej
innowacyjnych projektów. W marcu 2010 r. została
także powołana grupa robocza, złożona z przedstawi-
cieli instytucji zarządzającej, instytucji pośredniczącej
i instytucji wdrażającej, której zadaniem jest wypra-
cowanie systemu oceny wniosków o dofinansowanie
pozwalającego na zróżnicowanie projektów ze względu
na ich wartość merytoryczną. Do grupy zostali zapro-
szeni eksperci reprezentujący środowisko przedsię-
biorców oraz eksperci zewnętrzni. Zmienione zasady
udzielania wsparcia będą obowiązywać od najbliższe-
go naboru wniosków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Marzeny Machałek
i Izabeli Kloc
w sprawie leczenia niestandardowego
szpiczaka mnogiego (15297)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Marzeny Machałek i pani Izabeli
Kloc, posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
słaną przy piśmie z dnia 25 marca 2010 r. (SPS-023-
-15297/10), w sprawie leczenia niestandardowego szpi-
czaka mnogiego, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.),
oraz akty wykonawcze do tej ustawy.
Przepisy przedmiotowej ustawy szczegółowo okre-
ślają zakres uprawnień ubezpieczonego do świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. W art. 15 ust. 2 zawarty jest katalog świadczeń
zdrowotnych gwarantowanych, finansowanych ze
środków publicznych, które przysługują świadczenio-
biorcy, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, ambu-
latoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpitalne,
rehabilitacja lecznicza, świadczenia wysokospecjali-
styczne, świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej, programy zdro-
wotne i leki. Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowot-
nej jako świadczenia gwarantowanego w zakresie,
o którym mowa w art. 15, dokonuje minister zdrowia,
w drodze rozporządzeń, po uzyskaniu rekomendacji
prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych. Na-
tomiast postępowanie w sprawie zawarcia i realizacji
umowy w omawianym zakresie świadczeń, w tym
szczegółowe zasady rozliczania i finansowania tych
świadczeń, określa prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Zgodnie z uregulowaniami prawnymi minister
zdrowia w 2008 r. zlecił Agencji Oceny Technologii
Medycznych wydanie rekomendacji w sprawie finan-
sowania ze środków publicznych produktu lecznicze-
go lenalidomidu (Revlimid) w leczeniu pacjentów ze
szpiczakiem mnogim, w ramach wykazu leków re-
fundowanych.
W wydanej rekomendacji rada konsultacyjna
agencji rekomenduje niefinansowanie lenalidomidu
w ramach wykazu leków refundowanych, natomiast
rekomenduje finansowanie lenalidomidu w leczeniu
pacjentów ze szpiczakiem mnogim, po niepowodzeniu
lub nietolerancji terapii innymi lekami, w ramach
terapeutycznego programu zdrowotnego, po obniże-
niu kosztów terapii do poziomu terapii bortezomi-
843
bem. Rekomendacja rady konsultacyjnej agencji jest
pozytywna co do wartości klinicznej lenalidomidu,
natomiast proponowana cena nie spełnia warunku
określonego w rekomendacji. Dostępne analizy wy-
kazują, że koszt uzyskania efektów zdrowotnych,
przy cenie leku zaproponowanej przez wnioskodawcę,
jest bardzo wysoki i znacznie przekracza poziom
efektywności kosztowej rekomendowany przez Świa-
tową Organizację Zdrowia (WHO). Prowadzone są
negocjacje z wytwórcą w sprawie obniżenia ceny leku.
Akceptacja finansowania świadczenia w programie
terapii standardowej może nastąpić po spełnieniu
warunków zawartych w rekomendacji agencji.
2. Ocena realizacji wybranych zadań „Narodowe-
go programu zwalczania chorób nowotworowych”,
realizowanego od stycznia 2006 r. na podstawie
ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Narodowy program zwalcza-
nia chorób nowotworowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200,
z późn. zm.), dokonana w roku ubiegłym przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli dotyczy lat 2006–2008 (I pół-
rocze). W ramach działań pokontrolnych, a także
z uwagi na zaobserwowany spadek zainteresowania
szkoleniami zarówno ze strony lekarzy zgłaszających
się na szkolenia, jak i jednostek podejmujących się re-
alizacji takich szkoleń zrezygnowano z kontynuacji
w roku bieżącym szkoleń lekarzy POZ w zakresie mi-
nimum onkologicznego oraz wczesnej diagnostyki no-
wotworów. W to miejsce w roku bieżącym została za-
proponowana realizacja szkoleń chirurgów onkolo-
gicznych, co ma przyczynić się do poprawy skuteczno-
ści leczenia onkologicznego w naszym kraju.
Podkreślenia wymaga także fakt, że „Populacyj-
ny program profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy, realizowany w ramach „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworowych”,
otrzymał w dniu 26 stycznia 2010 r. nagrodę Pearl of
Wisdom (Perła Mądrości), przyznawaną przez człon-
ków European Cervical Cancer Association. Polski
projekt został wyróżniony spośród 17 zgłoszonych
z całej Europy. Należy również zauważyć, że zadania
do realizacji w roku 2010 w ramach „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” zosta-
ły uzgodnione z konsultantami w dziedzinie onkolo-
gii, a także zaakceptowane przez nowy skład Rady
ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych, co powinno
zapewnić bezstronność i skuteczność podejmowanych
działań. Ponadto, zgodnie z wymogami ustawowymi,
planowane środki na realizację „Narodowego progra-
mu zwalczania chorób nowotworowych” nie mogą być
w kwocie niższej niż 250 mln zł. W związku z powyż-
szym także na 2010 r. zaplanowano na realizację pro-
gramu kwotę w wysokości 250 mln zł (w tym 70 mln zł
– środki bieżące, 180 mln zł – środki majątkowe).
3. Dążeniem ministra zdrowia jest wynegocjowa-
nie jak najbardziej korzystnych warunków finanso-
wania drogich terapii. Negocjacje w sprawie obniże-
nia ceny lenalidomidu są prowadzone i minister zdro-
wia podejmuje wszelkie wysiłki, aby wynegocjować
obniżenie ceny leku do poziomu kosztu terapii innym
844
lekiem w tym wskazaniu, określonego uchwałą rady
konsultacyjnej agencji. Wynegocjowanie możliwych
do przyjęcia warunków finansowych pozwoli na
utworzenie programu terapeutycznego przy wyko-
rzystaniu lenalidomidu jako świadczenia gwaranto-
wanego, a tym samym zapewnienie dostępu do lecze-
nia pacjentów, u których zawiodły terapie z zastoso-
waniem innych leków. Wyrażam nadzieję, że nego-
cjacje niezbędne do utworzenia programu terapeu-
tycznego zostaną wkrótce zakończone.
4. Ministerstwo Zdrowia dokonało analiz finan-
sowych wynikających z wprowadzenia Revlimidu do
powszechnego użycia. Niestety, przy obecnej ofercie
firmy jest to wzrost wydatków, a nie oszczędności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
w sprawie nauczycielskich świadczeń
kompensacyjnych dla nauczycieli
w ogniskach pracy pozaszkolnej (15298)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pani poseł Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
(SPS-023-15298/10) w sprawie nauczycielskich świad-
czeń kompensacyjnych dla nauczycieli w ogniskach
pracy pozaszkolnej, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Projekt poselski ustawy (druk nr 1462) o nauczy-
cielskich świadczeniach kompensacyjnych (pozytyw-
nie zaopiniowany przez Radę Ministrów w stanowi-
sku z dnia 19 lutego 2009 r.) w pierwotnym brzmie-
niu zakresem podmiotowym nie obejmował nauczy-
cieli, wychowawców i innych pracowników pedago-
gicznych zatrudnionych w jakichkolwiek placówka-
ch1) , a w szczególności w placówkach oświatowo-wy-
chowawczych (tj. m.in. ogniskach pracy pozaszkolnej,
będących jednym z rodzajów placówek wychowania
pozaszkolnego, zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 7 marca
2005 r. w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad
działania placówek publicznych, warunków pobytu
1)
Przez odesłanie do „placówek” w art. 2 pkt 1 lit. d pierwot-
nego brzmienia projektu należy rozumieć szkoły, zespoły szkół
oraz szkolne punkty konsultacyjne przy przedstawicielstwach
dyplomatycznych, urzędach konsularnych i przedstawiciel-
stwach wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej w celu kształcenia
dzieci obywateli polskich czasowo przebywających za granicą.
dzieci i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości
i zasad odpłatności wnoszonej przez rodziców za po-
byt ich dzieci w tych placówkach). Innymi słowy,
w pierwotnym zamyśle projektodawców nie leżało
generalne objęcie nauczycieli zakresem podmioto-
wym ustawy, lecz ukształtowanie zakresu podmio-
towego w sposób obejmujący konkretne grupy na-
uczycieli.
W toku prac parlamentarnych zakres podmiotowy
projektu ustawy został rozszerzony o nauczycieli pla-
cówek, o których mowa w art. 2 pkt 5 i 7 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (młodzieżowe
ośrodki wychowawcze, młodzieżowe ośrodki socjote-
rapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze oraz
specjalne ośrodki wychowawcze, placówki zapewnia-
jące opiekę i wychowanie uczniom w okresie pobiera-
nia nauki poza miejscem stałego zamieszkania).
W interpelacji podano w wątpliwość, czy zakres
podmiotowy ustawy, uregulowany w art. 2 pkt 1
ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich
świadczeniach kompensacyjnych (dalej „ustawa”),
obejmujący nauczycieli konkretnych rodzajów placó-
wek, wypełnia standard konstytucyjnej zasady rów-
ności oraz czy jest zgodny z ustawą z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela oraz z ustawą z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty.
Uzasadnienia dla takiego, a nie innego ukształto-
wania zakresu podmiotowego ustawy należałoby po-
szukiwać w charakterze prawnym nauczycielskich
świadczeń kompensacyjnych analizowanym na tle
powszechnego systemu emerytalnego. Ocena prawna
instytucji nauczycielskich świadczeń kompensacyj-
nych została zawarta w opiniach Biura Analiza Sej-
mowych do projektu ustawy (vide: opinia z dnia 13 stycz-
nia 2009 r. sporządzona na zlecenie Biura Analiz
Sejmowych przez p. dr M. Szczepańską oraz opinia
z dnia 13 stycznia 2009 r. sporządzona przez p. G.
Ciurę, specjalistę ds. społecznych).
Biorąc pod uwagę treści zawarte w ww. dokumen-
tach, w pierwszym rzędzie zaakcentowania wymaga
kwestia braku merytorycznych podstaw dla general-
nego kwalifikowania nauczycieli jako objętych moż-
liwością przechodzenia na emerytury pomostowe,
a ponadto kwestia oceny prawnej charakteru insty-
tucji nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych
jako instytucji stanowiącej dodatkowy element do
systemu emerytur pomostowych.
Wykładnia celowościowa ustawy wyłaniająca się
na tle oceny charakteru prawnego instytucji nauczy-
cielskich świadczeń kompensacyjnych nie wydaje się
uprawniać do przyjęcia poglądu prezentowanego
w interpelacji, jakoby użycie w art. 9 ust. 2 ustawy
o nauczycielskich świadczeniach kompensacyjnych
odesłania do jednostek, o których mowa w art. 1 usta-
wy Karta Nauczyciela, oznacza niekonsekwencję usta-
wodawcy, której usunięcie powinno nastąpić w dro-
dze interpretacji rozszerzającej przepisów art. 2
pkt 1 ustawy. Ponieważ celem ustawy z dnia 19 grud-
nia 2008 r. o emeryturach pomostowych nie było ge-
neralne kwalifikowanie nauczycieli jako uprawnio-
nych do emerytur pomostowych, wydaje się uzasad-

nione stanowisko, iż zakres podmiotowy systemu
nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych – jako
uzupełniającego system emerytur pomostowych
– również nie powinien być kształtowany w sposób
generalny.
Reasumując, argumentów przemawiających za
ścisłą interpretacją art. 2 pkt 1 ustawy należy poszu-
kiwać przede wszystkim w wykładni celowościowej
ustawy (celu instytucji nauczycielskich świadczeń
kompensacyjnych jako uzupełniającej instytucję
emerytur pomostowych).
Argumentem przemawiającym za ścisłą wykład-
nią przepisu art. 2 pkt 1 ustawy jest także rozłączny
charakter treści przepisu art. 2 pkt 1 ustawy w rela-
cji do treści przepisu art. 9 ust. 2 ustawy, co nie po-
zwala podzielić wyrażonego w interpelacji poglądu
o niespójności tych przepisów. Art. 2 pkt 1 ustawy
dotyczy bowiem zakresu podmiotowego ustawy, na-
tomiast przepis art. 9 ust. 2 ustawy stanowi, że
w przypadku podjęcia przez nauczyciela (adresata
ustawy) pracy w jednostkach, o których mowa w art. 1
ustawy Karta Nauczyciela, prawo do nauczycielskie-
go świadczenia kompensacyjnego ulega zawieszeniu.
W art. 9 ust. 2 ustawodawca uregulował zatem sank-
cje związane z podjęciem pracy przez nauczyciela
uprawnionego do świadczenia. Jednocześnie ustawo-
dawca przyjął szerokie rozwiązanie polegające na
tym, że skutki prawne zawieszenia prawa do świad-
czenia uzależnił od podjęcia pracy przez uprawnio-
nego nie tylko w jednostkach wymienionych w usta-
wie w art. 2 pkt 1, lecz we wszystkich jednostkach
organizacyjnych systemu oświaty, których nauczy-
ciele podlegają ustawie Karta Nauczyciela (w pełnym
lub ograniczonym zakresie). Innymi słowy, w przepi-
sie art. 9 ust. 2 ustawy została zawarta norma,
w myśl której podjęcie przez uprawnionego pracy
w praktycznie każdej jednostce organizacyjnej syste-
mu oświaty będzie wiązało się ze skutkiem zawiesze-
nia prawa do świadczenia. Zawarte w art. 9 ust. 2
ustawy rozwiązanie merytoryczne pozostaje bez
związku z normą określającą zakres podmiotowy
ustawy, zawartą w art. 2 pkt 1. W związku z powyż-
szym nie jest trafny pogląd, iż w regulacjach tych
objawia się niekonsekwencja ustawodawcy, która po-
winna być usunięta w drodze wykładni rozszerzają-
cej art. 2 pkt 1 ustawy, tj. nakazującej interpretować
ten przepis jako odnoszący się do nauczycieli zatrud-
nionych w jednostkach, o których mowa w art. 1 usta-
wy Karta Nauczyciela.
Biorąc powyższe pod uwagę, informuję, iż Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej nie przewiduje podjęcia
prac mających na celu zmianę przepisów ustawy
z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadcze-
niach kompensacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
845
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie zakupu lokomotyw spalinowych
koniecznych do obsługi pociągów na odcinku
Kłodzko – Kudowa-Zdrój (15299)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
zakupu lokomotyw spalinowych koniecznych do ob-
sługi pociągów na odcinku Kłodzko – Kudowa-Zdrój,
przekazuję poniższe informacje.
Wprowadzone przez PKP InterCity SA ogranicze-
nia w kursowaniu pociągów w rejonie Kotliny Kłodz-
kiej były efektem dostosowywania przez przewoźni-
ka oferty połączeń międzywojewódzkich pośpiesz-
nych do kwoty przewidzianej w budżecie państwa na
dofinansowywanie tych przewozów. Mając na uwadze
brak własnych lokomotyw spalinowych do obsługi
połączeń kolejowych do Kudowy-Zdroju, spółka pod-
jęła decyzję o ograniczeniu oferty w takim właśnie
zakresie. Niemniej polscy przewoźnicy kolejowi po-
siadają lokomotywy, które umożliwiają realizację
tych przewozów. Nie jest więc konieczne dokonanie
zakupu nowego taboru, lecz nawiązanie współpracy
przez PKP InterCity SA z innymi przewoźnikami
w celu udostępniania lokomotyw spalinowych oraz
poprawa stanu infrastruktury kolejowej, który obec-
nie uniemożliwia wykorzystanie tych lokomotyw.
Jak słusznie w interpelacji zauważono, istotną
kwestią w zakresie przywrócenia połączeń do Kudo-
wy-Zdroju jest naprawa infrastruktury kolejowej,
która przy obecnym stanie pozwala na kursowanie
pociągów z prędkością 20–30 km/h. PKP PLK SA
podjęła już pierwsze działania zmierzające do rewi-
talizacji tej linii kolejowej, co będzie miało istotny
wpływ na przywrócenie połączeń kolejowych.
Jednocześnie wyjaśniam, że Ministerstwo Infra-
struktury nie dokonuje zakupu taboru, lecz jedynie
pomaga w jego pozyskaniu przewoźnikom oraz orga-
nizatorom przewozów regionalnych poprzez zapew-
nienie częściowego dofinansowania tych zakupów ze
środków publicznych.
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
846
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 30 grudnia 2009 r.
zmieniającego rozporządzenie
w sprawie organizacji roku szkolnego (15301)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-15301/10 z dnia 25 mar-
ca 2010 r. interpelację pani poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z 30 grudnia 2009 r. zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie organizacji roku szkolnego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zmiana w organizacji roku szkolnego wprowadzo-
na rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 30 grudnia 2009 r. zmieniającym rozporządze-
nie w sprawie organizacji roku szkolnego (Dz. U.
z 2010 r. Nr 2, poz. 4) wynika przede wszystkim ze
zmian dotyczących zasad egzaminu maturalnego.
Od roku szkolnego 2009/2010 zmieniły się zasady
egzaminu maturalnego i obowiązkowym przedmio-
tem w części pisemnej tego egzaminu obok języka
polskiego i języka obcego nowożytnego dla wszyst-
kich absolwentów będzie również matematyka. Wpro-
wadzono zatem zmianę w dotychczasowym § 6 ust. 4
rozporządzenia, stanowiąc, że dniami wolnymi od
zajęć dydaktyczno-wychowawczych będą dni, w któ-
rych przeprowadzana będzie część pisemna egzami-
nu maturalnego z przedmiotów obowiązkowych,
a mianowicie z: języka polskiego, matematyki oraz
języka obcego nowożytnego, do którego przystępuje
największa liczba absolwentów w danej szkole, a w przy-
padku szkół lub oddziałów z nauczaniem języka da-
nej mniejszości narodowej, także dzień, w którym
absolwenci przystępują do egzaminu z tego języka.
Wprowadzony został zatem dodatkowy dzień wolny
od zajęć dydaktyczno-wychowawczych w szkołach
ponadgimnazjalnych, w których odbywa się część pi-
semna egzaminu maturalnego z przedmiotów obo-
wiązkowych.
Jak wynika z powyższego, przepis § 6 ust. 4 oma-
wianego rozporządzenia dotyczy szkół, w których
przeprowadza się egzamin maturalny, a ich ukończe-
nie umożliwia uzyskanie świadectwa dojrzałości. Za-
sadnicze szkoły zawodowe nie należą do tej grupy
szkół ponadgimnazjalnych, w związku z tym oma-
wiane przepisy § 6 nie mają zastosowania w odnie-
sieniu do zasadniczych szkół zawodowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o objęcie pow. kłodzkiego
programem „Wsparcie jednostek samorządu
terytorialnego w działaniach stabilizujących
system ochrony zdrowia”
i udzielenie dotacji z budżetu państwa
na podstawie uchwały Rady Ministrów
nr 58/2009 z dnia 27 kwietnia 2009 r. (15302)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Moniki Wielichowskiej skierowa-
ną do prezesa Rady Ministrów, przekazaną przy pi-
śmie znak: SPS-023-15302/10 (przesłaną do ministra
zdrowia pismem DSPA-4810-1588-1/10), dotyczącą
wniosku o objęcie pow. kłodzkiego programem „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działaniach
stabilizujących system ochrony zdrowia”, uprzejmie
informuję, że powyższy wniosek nie mógł być rozpa-
trzony pozytywnie, gdyż powiat nie spełnia warun-
ków określonych w przywołanym wyżej programie,
tj. nie została przeprowadzona likwidacja samodziel-
nego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (w rozu-
mieniu przepisów ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej), nie zostały przejęte (formalnie) zobowiąza-
nia i nie została powołana spółka.
Ponadto informuję, iż aktualnie analizowane są
możliwości zmiany ww. programu, mające na celu
rozszerzenie kręgu potencjalnych adresatów oraz ka-
talogu działań finansowanych w ramach tegoż.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie funkcjonowania ustawy o zużytym
sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (15304)
Odpowiadając na pismo z dnia 29 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15304/10, przekazujące interpelację
Witolda Kochana i Jana Musiała w sprawie funkcjo-
nowania ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym
sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180,

poz. 1495, z późn. zm.), uprzejmie przedstawiam po-
niższe wyjaśnienia.
Na wstępie chciałbym zauważyć, że obowiązek
osiągania określonego poziomu zbierania zużytego
sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych
w wysokości 4 kg/mieszkańca rocznie został nałożo-
ny na państwa członkowskie UE dyrektywą 2002/96/
WE z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego
sprzętu elektrycznego i elektronicznego (Dz. Urz. UE
L 37 z 13.02.2003 r. str. 24, z późn. zm.).
Mając na uwadze wyznaczony poziom zbierania
zużytego sprzętu, w pierwotnym projekcie ustawy
o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
przedłożonym Sejmowi znalazły się przepisy dotyczą-
ce poziomów zbierania zużytego sprzętu, które wpro-
wadzający sprzęt musieliby osiągnąć.
Niestety w trakcie późniejszych prac nad projek-
tem ustawy przedstawiciele przedsiębiorców wpro-
wadzających sprzęt na rynek popierali propozycję
wykreślenia z projektu ustawy obligatoryjnych po-
ziomów zbierania, podnosząc, że sami przedsiębiorcy
będą pilnować odpowiedniego zbierania zużytego
sprzętu z rynku.
W wyniku tak przedstawionego stanowiska par-
lament RP przychylił się do tej propozycji i w uchwa-
lonej w 2005 r. ustawie o zużytym sprzęcie elek-
trycznym i elektronicznym zabrakło przepisów w za-
kresie poziomów zbierania, które pozwoliłyby na
stopniowe dojście do poziomu określonego w dyrek-
tywie 2002/96/WE.
Po 2 latach obowiązywania przepisów ustawy,
w których zabrakło przepisów odnoszących się do ko-
nieczności osiągania przez wprowadzających sprzęt
określonych poziomów zbierania zużytego sprzętu,
okazało się, że bez niezbędnych zmian w tym zakre-
sie nie jest możliwe osiągnięcie wyznaczonych dyrek-
tywą 4 kg/mieszkańca/rok.
Wobec powyższego zdecydowano się na wprowa-
dzenie zmian w przepisach i ustawą z dnia 21 listo-
pada 2008 r. o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 223, poz. 1464)
wprowadzono obowiązek osiągania minimalnych
rocznych poziomów zbierania zużytego sprzętu po-
chodzącego z gospodarstw domowych oraz przepis
obligujący ministra środowiska do wydania przepi-
sów wykonawczych określających poziomy zbierania,
przy czym należy zaznaczyć, że wyznaczone w roz-
porządzeniu ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2008 r. w sprawie minimalnych rocznych poziomów
zbierania zużytego sprzętu (Dz. Nr 235, poz. 1615)
minimalne poziomy zbierania zostały określone
w sposób odzwierciedlający nałożone na Polskę cele.
Należy zauważyć, że ocena tego instrumentu i jego
oddziaływania na rynek będzie w pełni możliwa po
analizie rocznego raportu o funkcjonowaniu systemu
gospodarki zużytym sprzętem za rok 2009, który
główny inspektor ochrony środowiska jest obowiąza-
ny przedstawić do 30 czerwca 2010 r. W przypadku
gdy ze wskazanego powyżej raportu obejmującego
847
rok, w którym obowiązywały poziomy zbierania zu-
żytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domo-
wych, jak również z sygnałów z rynku zostaną uzy-
skane informacje, że zaproponowane rozwiązania
prawne w zakresie zbierania zużytego sprzętu pocho-
dzącego z gospodarstw domowych są niewystarcza-
jące, zostaną podjęte odpowiednie kroki w kierunku
wyeliminowania występujących nieprawidłowości.
Jednocześnie należy zauważyć, że prowadzone są
prace nad nowelizacją dyrektywy 2002/96/WE. Wśród
analizowanych propozycji znajduje się również zna-
czące podniesienie wymagań w zakresie poziomów
zbierania. Przyjęcie zmian do dyrektywy będzie
skutkowało koniecznością nowelizacji ustawy.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie skutków nowelizacji ustawy
Prawo ochrony środowiska (15305)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 marca 2010 r., znak: SPS-023-15305/
10, dotyczące interpelacji posła Witolda Kochana
w sprawie skutków ostatniej nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska, a w szczególności instru-
mentów finansowych służących do finansowania
ochrony środowiska i gospodarki wodnej przez bu-
dżety powiatów i gmin po likwidacji powiatowych
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
oraz gminnych funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej (samorządowych funduszy celowych
– wyodrębnionych rachunków bankowych), uprzej-
mie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) przychodami
gminnych i powiatowych funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej były środki z tytułu opłat
i kar, które:
848
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240), przewiduje funkcjonowanie w sektorze
finansów publicznych wyłącznie państwowych fun-
duszy celowych pozbawionych osobowości prawnej.
Dlatego też po wejściu w życie tej ustaw (co nastąpi-
ło 1 stycznia 2010 r.) w sektorze finansów publicz-
nych nie mogą funkcjonować inne rodzaje funduszy
celowych, w szczególności powiatowe i gminne fun-
dusze ochrony środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych.
Mając na uwadze powyższe okoliczności, minister
środowiska podjął działania zmierzające do zmiany
przepisów projektu ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych w taki sposób, aby
zapewnić działanie funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej na zasadach możliwie najbar-
dziej zbliżonych do obowiązujących, z uwzględnie-
niem założeń reformy finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należności
pomniejszone o zobowiązania, dotychczasowych po-
wiatowych funduszy i gminnych funduszy, powiaty
i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w zakresie
określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r. będzie
należało finansowanie ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. 1
pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po dniu 1 stycz-
nia 2010 r. powiaty i gminy mogą finansować cele
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
wymienione w ustawie Prawo ochrony środowiska,
uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt, że są wy-
datkowane środki budżetów odpowiednio powiatów
i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają odpowied-
nie przepisy nowej ustawy o finansach publicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska, dlatego też omawiana ustawa zmie-
niająca nie wprowadzała do ustawy Prawo ochrony
środowiska uregulowań w tym przedmiocie.

Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udzie-
lana na cele publiczne związane z realizacją zadań
jednostki samorządu terytorialnego udzielającej tej
dotacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa
się co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż udzielenie
dotacji celowej z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego na podstawie art. 221 ustawy o finansach
publicznych jest uzależnione od spełnienia następu-
jących warunków. Po pierwsze, podmiot otrzymujący
dotację nie może być podmiotem zaliczonym do sek-
tora finansów publicznych. Po drugie, podmiot otrzy-
mujący dotację nie może działać w celu osiągnięcia
zysku. I po trzecie, dotacja celowa może być udzielo-
na wyłącznie na cel publiczny, związany z realizacją
zadań jednostki samorządu terytorialnego udzielają-
cej dotacji. Dlatego też na podstawie tego przepisu
jest możliwe udzielenie dotacji podmiotowi będącemu
osobą fizyczną, ale zadanie realizowane przez ten
849
podmiot powinno mieć charakter celu publicznego
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego udzielającej dotacji celowej. Nie chodzi
tu więc o przekazanie przez jednostkę samorządu te-
rytorialnego osobie fizycznej określonej kwoty środ-
ków publicznych na dofinansowanie prywatnej inwe-
stycji tej osoby (choć zgodnej z polityką gminy), ale
o powierzenie osobie fizycznej wykonywania zadania
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego na rzecz ogółu mieszkańców i przeka-
zanie środków publicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
tego rodzaju dotacja nie jest instrumentem finanso-
wym umożliwiającym dofinansowanie osób fizycz-
nych wykonujących przydomowe oczyszczalnie ście-
ków lub usuwających z dachów pokrycia z materia-
łów zawierających azbest. Nie ulega więc wątpliwo-
ści, iż obowiązujące przepisy ustawy o finansach
publicznych określające zasady wykonywania bu-
dżetów jednostek samorządu terytorialnego nie
przewidują możliwości finansowania ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej ze środków tych budże-
tów w sposób polegający na bezpośrednim przeka-
zywaniu środków publicznych osobom fizycznym na
w istocie prywatne inwestycje tych osób, niemniej
zgodne z celami określonymi w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym inwestycje prywatne inwestycje
tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Zawarcie
w ustawie Prawo ochrony środowiska tego rodzaju
regulacji stanowiących w swej istocie przepisy szcze-
gólne (lex specialis) w stosunku do przepisów ustawy
o finansach publicznych pozwoliłoby na stworzenie
nowego instrumentu finansowego w postaci szczegól-
nego rodzaju dotacji udzielanej przez gminy i powia-
ty. Podstawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby
przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
850
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż rozważane jest podjęcie prac legislacyj-
nych zmierzających do wprowadzenia do ustawy Pra-
wo ochrony środowiska odpowiednich uregulowań.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Kochana
oraz grupy posłów
w sprawie przepisów określających zasady
kierowania na leczenie uzdrowiskowe (15306)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-15306/
10, w związku z interpelacją pana Witolda Kochana,
posła na Sejm RP, w sprawie przepisów określających
zasady kierowania na leczenie uzdrowiskowe uprzej-
mie informuję, że minister zdrowia zgodnie z delega-
cją zawartą w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o lecz-
nictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowisko-
wych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.), korzy-
stając z opinii konsultantów krajowych w poszczegól-
nych dziedzinach medycznych, opracował rozporzą-
dzenie z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie zasad kie-
rowania i kwalifikowania pacjentów do zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego W załącznikach do roz-
porządzenia zawarte są ogólne i szczegółowe wska-
zania i przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowe-
go zarówno o charakterze ogólnym, jak i odnoszące
się do poszczególnych jednostek chorobowych. Z tre-
ści rozporządzenia wynika, że wskazania i przeciw-
wskazania powinny być analizowane indywidualnie
w odniesieniu do każdego pacjenta. Istnienie prze-
ciwwskazania oznacza konieczność szczególnie
starannego przeanalizowania następstw leczenia
uzdrowiskowego u takiego pacjenta, ze szczególnym
zwróceniem uwagi na to, czy ewentualne leczenie
w uzdrowisku nie spowoduje nasilenia choroby współ-
istniejącej i czy wynikające stąd zagrożenie nie jest
niewspółmiernie duże wobec oczekiwanych korzyści
leczniczych, jak również bezpieczeństwa innych pa-
cjentów, nie oznacza jednak zakazu udzielenia świad-
czenia pacjentowi. Taka ocena wskazań bądź prze-
ciwwskazań dotyczy zarówno leczenia w ramach
Narodowego Funduszu Zdrowia czy leczenia pełno-
płatnego.
Odmowy zakwalifikowania na leczenie uzdrowi-
skowe pacjenta przez orzeczników oddziału NFZ,
z powodu przeciwwskazań do tego rodzaju leczenia,
wiąże się z tym, że lekarze orzecznicy (nie pracowni-
cy pracujący w NFZ), wydając opinię w sprawie moż-
liwości leczenia uzdrowiskowego, kierują się dobrem
pacjenta i biorą pełną odpowiedzialność za swoje po-
stanowienia.
Niemożliwość odwołania się pacjenta od decyzji
orzecznika NFZ, specjalisty ds. balneologii, klimato-
logii i medycyny fizykalnej jest podyktowana tym, że
jest to decyzja merytoryczna (lekarska), nie admini-
stracyjna.
Każde skierowanie na bodźcowe leczenie uzdro-
wiskowe budzące wątpliwość poparte jest dodatko-
wo opinią lekarza specjalisty w danym kierunku
leczniczym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
w Ministerstwie Zdrowia trwa analiza ww. regulacji
i uwagi pana posła zostaną wzięte pod uwagę przy
nowelizacji rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie wydania opinii dotyczącej herbu,
flagi, baneru oraz pieczęci
pow. międzyrzeckiego (15307)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15307/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Bogdana Bojki z dnia 18 marca 2010 r. w spra-
wie wydania opinii dotyczącej herbu, flagi, baneru
oraz pieczęci powiatu międzyrzeckiego uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Komisja Heraldyczna jest organem opiniodawczo-
-doradczym ministra właściwego do spraw admini-
stracji publicznej w zakresie spraw związanych z he-
raldyką i weksylologią. Wskazać jednak należy, że
członkowie Komisji Heraldycznej nie są pracownika-
mi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji – zgodnie z § 11 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 27 lipca 1999 r. (Dz. U. Nr 70, poz. 779)
w sprawie Komisji Heraldycznej – Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji zapewnia jedy-

nie obsługę organizacyjną, techniczną i kancelaryj-
no-biurową Komisji Heraldycznej.
Z informacji przekazanych przez Komisję Heral-
dyczną wynika, że negatywna opinia komisji w spra-
wie insygniów powiatu międzyrzeckiego została
przekazana starostwu powiatowemu w październiku
2009 r. W listopadzie 2009 r. starostwo przesłało po-
nowny wniosek z prośbą o opinię poprawionej wersji
projektów insygniów.
Wskazać należy, iż narastające opóźnienia w rozpa-
trywaniu wniosków przez Komisję Heraldyczną zwią-
zane są z rezygnacją kilku członków – ekspertów z dzie-
dziny heraldyki i weksylologii. Komisja pracująca
w niepełnym składzie ma w chwili obecnej trudności
w uzyskaniu wymaganego ustawowo kworum i zgodnie
z wymogami prawa nie jest w stanie podejmować gło-
sowań nad wpływającymi projektami insygniów.
W związku z powyższym konieczne jest uzupeł-
nienie składu Komisji Heraldycznej oraz wprowadze-
nie stosownych zmian w rozporządzeniu ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 20 stycz-
nia 2000 r. w sprawie powołania Komisji Heraldycz-
nej (Dz. U. Nr 6, poz. 83, z późn. zm.).
Do chwili obecnej na 5 wakatów w Komisji Heral-
dycznej, tj.: 3 wakaty będące w gestii strony samo-
rządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, 1 – w gestii ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, 1 – w gestii ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego, wskazano 2 kandydatury – po
1 kandydacie na członka komisji wyznaczyli: Komisja
Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz mi-
nister spraw wewnętrznych i administracji.
Wskazać należy, że korespondencja w sprawie
uzupełnienia składu Komisji Heraldycznej przez
stronę samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego prowadzona jest od 2007 r.,
zaś pierwsza kandydatura została przedstawiona
31 marca 2010 r. Z kolei termin przedstawienia kan-
dydata przez ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego upływa w ciągu miesiąca od dnia przekazania
pisma ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie prośby o wyzna-
czenie kandydata na członka Komisji Heraldycznej.
Z chwilą wskazania pozostałych kandydatów na
członków Komisji Heraldycznej podjęte zostaną pra-
ce nad zmianą ww. rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji w celu określenia skła-
du komisji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
851
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie zmiany obowiązku jazdy
przez cały rok na światłach mijania (15308)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-15308/10) z dnia 29 marca 2010 r.
przekazujące interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie zmiany obowiązku jazdy przez cały rok na
światłach mijania, uprzejmie informuję, że resort in-
frastruktury nie planuje podjęcia prac nad zmianą
przepisu wprowadzającego całoroczny obowiązek jaz-
dy pojazdem z włączonymi światłami mijania w okre-
sie od świtu do zmierzchu.
Należy jednoznacznie stwierdzić, że obowiązek
używania świateł mijania w ciągu dnia korzystnie
wpływa na bezpieczeństwo ruchu drogowego. W ostat-
nich latach Instytut Transportu Samochodowego
przedstawił szczegółowe opracowania w powyższej
kwestii. Analizy przeprowadzone dla trzech okresów
funkcjonowania nowych przepisów potwierdzają, że
wprowadzony 17 kwietnia 2007 r. obowiązek jazdy
z włączonymi światłami w dzień spowodował trwały
spadek zagrożenia w dzień w grupie wypadków, na
które to rozwiązanie mogło mieć wpływ. Rozwiązanie
to miało pozytywny wpływ na bezpieczeństwo na dro-
gach i przyczyniło się do istotnego spadku liczby wy-
padków z udziałem co najmniej dwóch uczestników
ruchu w ciągu dnia. Zmniejszyła się także liczba za-
bitych i rannych w tych grupach wypadków. W ciągu
trzech lat w okresach funkcjonowania nowego przepi-
su (w 2007 r. od maja do września, w 2008 r. od marca
do września, od marca do września 2009 r.) w zderze-
niach czołowych zginęło mniej o 206 osób, a w przy-
padku potrąceń pieszych o 132 osób mniej. Zmiany te
są istotniejsze, gdy uwzględnimy ogólny wzrost liczby
zabitych i rannych w latach 2007 i 2008.
Główne koszty korzystania ze świateł mijania
w ciągu dnia stwarza dodatkowe zużycie paliwa.
W dostępnych źródłach szacuje się je na poziomie od
ok. 0,3% do ok. 2,5%, w zależności od rodzaju pojaz-
du i warunków ruchu. Należy jednak mieć na wzglę-
dzie fakt, że przed wprowadzeniem obowiązku włą-
czania świateł w dzień znaczna część kierowców już
to robiła. Ponadto istniał obowiązek jazdy z włączo-
nymi światłami w miesiącach jesienno-zimowych.
Tak więc rzeczywisty wzrost zużycia paliwa wynika-
jący z tego obowiązku jest niewielkim ułamkiem po-
wyższych liczb (ok. 29%). Zdecydowanie większe
oszczędności mogą przynieść inne działania, jak na
przykład propagowanie ekonomicznego stylu jazdy.
W związku z powyższymi danymi oraz analizami
statystycznymi w opinii resortu infrastruktury znie-
852

sienie ustawowego całorocznego obowiązku jazdy cje pozarządowe, takie jak: Centrum PPP, Invest-
z włączonymi światłami mijania w ciągu dnia nie ment Support czy Instytut PPP.
znajduje uzasadnienia. Według szacunków instytucji pozarządowych
w 2009 r. rozpoczęto 41 negocjacji w sprawie podpi-
Z poważaniem
sania umów w ramach PPP, a według stanu na ko-
Sekretarz stanu
niec pierwszego kwartału 2010 r. około 130 projek-
Tadeusz Jarmuziewicz
tów było już w fazie realizacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r. Minister
Waldemar Pawlak

Odpowiedź Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.

ministra gospodarki
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie sytuacji w zakresie realizacji
przedsięwzięć w trybie partnerstwa
publiczno-prywatnego (15309)
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi- w sprawie doprecyzowania w ustawie

smo z dnia 29 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15309/ o ubezpieczeniach upraw rolnych
10), przy którym przekazano interpelację posłów Ta- i zwierząt gospodarskich definicji suszy tak,
deusza Arkita i Andrzeja Ryszki w sprawie sytuacji by nie zachodziły problemy z prawną
w zakresie realizacji przedsięwzięć w trybie partner- interpretacją tego zjawiska (15311)
stwa publiczno-prywatnego, uprzejmie przekazuję
następujące informacje. Panie Marszałku! W związku z pismem Pana
Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie Marszałka z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-
publiczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, -15311/10, przy którym przesłano interpelację pani
poz.100), która zastąpiła ustawę z 2005 r., funkcjo- poseł Izabeli Leszczyny w sprawie doprecyzowania
nuje od niespełna 14 miesięcy. Partnerstwo publicz- w ustawie z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach
no-prywatne (PPP) charakteryzuje się długim ter- upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150,
minem realizacji inwestycji. O zrealizowaniu działa- poz. 1249, z późn. zm.) definicji suszy, uprzejmie in-
nia można mówić najwcześniej dopiero po zakończe- formuję, że zgodnie z definicją określoną w ww. usta-
niu tzw. fazy inwestycji (np. budowie pewnej infra- wie o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt go-
struktury) i rozpoczęciu fazy eksploatacji (np. zarzą- spodarskich, suszę oznaczają szkody spowodowane
dzaniu tą infrastrukturą). Samo przygotowanie wystąpieniem w dowolnym sześciodekadowym okre-
koncepcji przedsięwzięcia PPP, przeprowadzenie pro- sie od dnia 1 kwietnia do dnia 30 września danego
cedury wyboru partnera prywatnego, uzyskanie de- roku klimatycznego bilansu wodnego poniżej okre-
cyzji administracyjnych niezbędnych do rozpoczęcia ślonej wartości dla poszczególnych gatunków lub
inwestycji i zapewnienie finansowania inwestycji, grup roślin uprawnych oraz gleb. Okresy sześciode-
czyli tzw. faza przygotowawcza, trwa co najmniej kil- kadowe od dnia 1 kwietnia do dnia 30 września wy-
kanaście miesięcy. Dlatego po tak krótkim okresie licza się w następujący sposób:
funkcjonowania ustawy nie jest możliwe określenie
liczby projektów, które już zostały ukończone w for- Okresy Okresy
Raport na dzień
dwumiesięczne sześciodekadowe
mule PPP. 1.IV–31.V 1.VI
Pragnę zauważyć, że nowa ustawa o partnerstwie Kwiecień–maj
11.IV–10.VI 11.VI
publiczno-prywatnym nie daje administracji rządo- 21.IV–20.VI 21.VI
wej jakichkolwiek specjalnych instrumentów do mo- Maj–czerwiec 1.V – 30.VI 1.VII
nitorowania ilości realizowanych przedsięwzięć w for- 11.V–10.VII 11.VII
mie PPP. Tym niemniej w Ministerstwie Gospodarki 21.V–20.VII 21.VII
trwają prace nad utworzeniem internetowej bazy pro- czerwiec-lipiec 1.VI–31.VII 1.VIII
jektów umożliwiającej gromadzenie informacji o pro- 11.VI–10.VIII 11.VIII
jektach PPP realizowanych w Polsce, zarówno przez 21.VI–20.VIII 21.VIII
administrację rządową, jak i przez samorządy. Prace Lipiec–sierpień 1.VII–31.VIII 1.IX
nad bazą powinny zostać zrealizowane w ciągu naj- 11.VII–10.IX 11.IX
bliższych kilku miesięcy. Pewne działania w zakresie 21.VII–20.IX 21.IX
Sierpień–wrzesień
gromadzenia informacji podejmują również instytu- 1.VIII– 30.IX 1.X

Klimatyczny bilans wodny określa się jako różni-
cę pomiędzy opadem atmosferycznym mierzonym
standardowo na stacjach meteorologicznych a ewa-
potranspiracją potencjalną. Opad atmosferyczny jest
podstawowym elementem mierzonym na stacjach
meteorologicznych Instytutu Meteorologii i Gospo-
darki Wodnej (IMGW), natomiast wartość ewapo-
transpiracji potencjalnej oblicza się, wykorzystując
wzór Penmana. Wartość ewapotranspiracji poten-
cjalnej można również wyznaczyć z wystarczającą
precyzją, korzystając ze wzorów uproszczonych, któ-
re uwzględniają podstawowe elementy meteorologicz-
ne (temperatura powietrza, promieniowanie słonecz-
ne, usłonecznienie, zachmurzenie, wilgotność powie-
trza, niedosyt wilgotności, prędkość wiatru).
W ocenie występowania suszy, oprócz wartości
klimatycznego bilansu wodnego, są brane pod uwagę
właściwości retencyjne gleb ustalone według katego-
rii agronomicznych wydzielonych na podstawie map
glebowo-rolniczych. Przestrzenne zróżnicowanie
zdolności retencyjnych gleb jest, obok klimatycznego
bilansu wodnego, czynnikiem decydującym o speł-
nieniu kryterium suszy na danym obszarze. W ten
sposób uwzględnia się fakt silnego zróżnicowania po-
datności pokrywy glebowej Polski na skutki niedobo-
ru wody mierzonego wartościami klimatycznego bi-
lansu wodnego – gleby lekkie są zdecydowanie mniej
odporne na stres wodny od gleb średnich i ciężkich,
co znajduje odzwierciedlenie w zróżnicowaniu kryte-
riów suszy i progów klimatycznego bilansu wodnego
dla poszczególnych kategorii agronomicznych gleb.
Wartości klimatycznego bilansu wodnego okre-
ślone zostały w rozporządzeniu ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 1 kwietnia 2010 r. w sprawie
wartości klimatycznego bilansu wodnego dla po-
szczególnych gatunków roślin uprawnych i gleb. War-
tości krytyczne klimatycznego bilansu wodnego
oznaczające wystąpienie suszy zróżnicowano dla ga-
tunków roślin (kukurydza, rzepak, rzepik, ziemniak,
burak cukrowy, chmiel, tytoń oraz truskawki) lub
grup roślin uprawnych (zboża ozime i jare, warzywa
gruntowe, drzewa i krzewy owocowe oraz rośliny
strączkowe), kategorii gleb i okresów rozwojowych
roślin. Do wyznaczenia progów klimatycznego bilan-
su wodnego wykorzystano statystyczno-empiryczne
modele prognoz i model symulacyjny plonów opraco-
wane w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznaw-
stwa Państwowym Instytucie Badawczym w Puła-
wach. W oparciu o mapy glebowe opracowane w In-
stytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa Pań-
stwowym Instytucie Badawczym w Puławach i war-
tości klimatycznego bilansu wodnego są definiowane
obszary wystąpienia suszy w poszczególnych regio-
nach Polski w podziale na gminy.
W celu monitorowania występowania zjawiska su-
szy został utworzony system monitoringu skutków
suszy rolniczej uwzględniający klimatyczny bilans
wodny i warunki glebowe we wszystkich wojewódz-
twach. Wartości klimatycznego bilansu wodnego są
obliczane dla kolejnych okresów sześciodekadowych
853
dla ok. 54 stacji synoptycznych Instytutu Meteorologii
i Gospodarki Wodnej, na tej podstawie wyznaczone są
mapy klimatycznego bilansu wodnego w Polsce.
Jako istotny element systemu wykorzystywane są
również modele prognoz plonów pozwalające określić
spadki plonów na poziomie krajowym i regionalnym
w danym roku. Informacje dotyczące stanu warun-
ków pozwalających określić wystąpienie zjawiska
suszy – w postaci dekadowych raportów – są przeka-
zywane do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
i wykorzystywane w obwieszczeniach ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w sprawie wskaźników klima-
tycznego bilansu wodnego dla poszczególnych gatun-
ków roślin uprawnych i gleb.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na potrzeby
zakładów ubezpieczeń, organów administracji pań-
stwowej, służb doradztwa rolniczego oraz rolników
został utworzony serwis internetowy na stronie mi-
nisterstwa dotyczący monitoringu suszy. Ponadto na
swojej stronie internetowej Instytut Uprawy Nawo-
żenia i Gleboznawstwa Państwowy Instytut Badaw-
czy w Puławach podaje informacje o klimatycznym
bilansie wodnym w okresach sześciodekadowych.
Przyjęty w określaniu obszarów, na których może
wystąpić zjawisko suszy, wskaźnik klimatycznego
bilansu wodnego jest pod względem metodologicz-
nym wskaźnikiem obiektywnym. Okres sześciodeka-
dowy do określenia suszy rolniczej został wybrany
z powodu najlepszej oceny tego zjawiska. Natomiast
okres, w którym prowadzony jest monitoring wystą-
pienia suszy, związany jest z okresem wegetacji ro-
ślin oraz ich zapotrzebowaniem na wodę.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że likwidacja
szkód spowodowanych przez suszę na plantacjach,
które zostały ubezpieczone, odbywa się po oszaco-
waniu strat na polu przez likwidatora zakładu ubez-
pieczeń.
Niezależnie od powyższego w przypadku ubiega-
nia się przez rolników na podstawie rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w spra-
wie realizacji niektórych zadań Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121,
ze zm.) o kredyty na wznowienie produkcji w gospo-
darstwie rolnym, w którym wystąpiły szkody spo-
wodowane przez suszę, grad, deszcz nawalny, ujem-
ne skutki przezimowania, przymrozki wiosenne,
powódź, huragan, piorun, obsunięcie ziemi lub la-
winę, konieczne jest oszacowanie strat przez komi-
sję powołaną przez wojewodę w ciągu 2 miesięcy od
dnia stwierdzenia skutków niekorzystnych zjawisk
atmosferycznych oraz wystąpienie wojewody do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z wnioskiem o uru-
chomienie linii kredytowej w ciągu 3 miesięcy od
dnia stwierdzenia skutków niekorzystnych zjawisk
atmosferycznych.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
854
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Namyślaka
i Zdzisława Czuchy
w sprawie płatności z tytułu wspierania
gospodarstw niskotowarowych (15312)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-15312/
10, przekazujące interpelację posłów Witolda Namy-
ślaka oraz Zdzisława Czuchy w sprawie zasad udzie-
lania pomocy w ramach działania 2. Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich (PROW 2004–2006): Wspieranie
gospodarstw niskotowarowych, przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Zgodnie z przyjętymi założeniami dla działania
2. Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW
2004–2006) pomoc dla gospodarstw niskotowaro-
wych ma na celu zapewnienie przejściowego wspar-
cia gospodarstwa, służącego poprawie jego przepły-
wów finansowych oraz dochodów, przy jednocze-
snym podejmowaniu przez gospodarstwo dalszych
działań mających zapewnić towarową produkcję
i silniejszy związek z rynkiem. W związku z tym
w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu udzielania pomocy fi-
nansowej na wspieranie gospodarstw niskotowaro-
wych objętej Planem Rozwoju Obszarów Wiejskich
(Dz. U. z 2004 r. Nr 286, poz. 2870) przyjęto, że
płatność dla gospodarstwa niskotowarowego jest
udzielana producentowi rolnemu, który m.in. zobo-
wiąże się do realizacji przedsięwzięć mających na
celu restrukturyzację gospodarstwa niskotowaro-
wego, zgodnie z planem rozwoju gospodarstwa ni-
skotowarowego, a tym samym nieprzenoszenia wła-
sności gospodarstwa niskotowarowego przez okres
5 lat od dnia przyznania płatności.
Ww. zobowiązanie ma na celu zapewnienie, że
gospodarstwo, na które przeznaczono wsparcie, nie
zostanie zlikwidowane. Stosownie do § 10 ww. roz-
porządzenia płatność dla gospodarstwa niskotowa-
rowego podlega wstrzymaniu i zwrotowi, jeżeli pro-
ducent rolny przeniósł własność gospodarstwa ni-
skotowarowego przed upływem 5 lat od dnia przy-
znania przedmiotowej płatności. Należy wyraźnie
podkreślić, iż w ramach tego działania przekazanie
gospodarstwa stanowi jedyną sytuację skutkującą
zwrotem otrzymanych środków. Warunek ten, wy-
nikający ze szczególnego oraz przejściowego charak-
teru działania: Wspieranie gospodarstw niskotowa-
rowych, poza wskazaniem w ww. rozporządzeniu
został również zawarty w zobowiązaniach opisa-
nych we wniosku o pomoc finansową na działanie:
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych, który
składa sam producent rolny, zgłaszając chęć uczest-
nictwa w działaniu.
Wyjątek od tej zasady stanowi sytuacja określona
§ 11, w przypadku gdy w okresie 5 lat od dnia przy-
znania płatności nastąpi przeniesienie własności go-
spodarstwa niskotowarowego na rzecz następcy pro-
ducenta rolnego, któremu przyznano rentę struktu-
ralną. Umożliwienie przeniesienia własności gospo-
darstwa niskotowarowego na rzecz następcy produ-
centa rolnego, któremu przyznano rentę struktural-
ną, wynika z faktu, że zgodnie z przepisami w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu udzielenia po-
mocy finansowej na uzyskanie renty strukturalnej
objętej Planem Rozwoju Obszarów Wiejskich osoba,
która przejmuje gospodarstwo osoby, której przyzna-
no rentę strukturalną, zobowiązuje się do prowadze-
nia działalności rolniczej na przejętych użytkach
rolnych przez okres co najmniej 5 lat, tym samym
jest pewne, że osoba ta nie dokona w tym okresie
przeniesienia własności przejętego gospodarstwa, jak
również zdoła wypełnić założenia planu rozwoju go-
spodarstwa niskotowarowego określone przez po-
przedniego posiadacza gospodarstwa.
Jednocześnie odnosząc się do zasad udzielania po-
mocy w ramach działania: Renty strukturalne Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich, określonych
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania: Ren-
ty strukturalne objętego Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007– 2013 (Dz. U. z 2007 r.
Nr 109, poz. 750, z późn. zm.), przez następcę produ-
centa rolnego należy rozumieć (§ 2 pkt 3) osobę fi-
zyczną, która rozpoczyna działalność rolniczą po raz
pierwszy z dniem przejęcia gospodarstwa rolnego od
producenta rolnego ubiegającego się o rentę struktu-
ralną i nie ukończyła 40 roku życiu w dniu złożenia
wniosku o rentę strukturalną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości wprowadzenia
zaproponowanych zmian w ustawie
o pomocy społecznej oraz w innych przepisach
dotyczących tej kwestii (15313)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 29 marca 2010 r.,

znak: SPS-024-15313/10, w sprawie interpelacji posel-
skiej pana posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
możliwości wprowadzenia zaproponowanych zmian
w ustawie o pomocy społecznej oraz w innych przepi-
sach dotyczących tej kwestii, uprzejmie wyjaśniam.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż z dniem
31 marca 2010 r. weszła w życie ostatnia, dosyć obszer-
na nowelizacja ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.). Częściowo w przedmiotowej nowelizacji zostały
uzupełnione bądź zmienione m.in. sprawy poruszane
w piśmie pana posła Jarosława Rusieckiego.
W najbliższym czasie nie jest planowana żadna
większa nowelizacja ustawy o pomocy społecznej ani
jej aktów wykonawczych. Jednakże proponowane
w piśmie propozycje zmian do przedmiotowej materii
zostaną wnikliwie przeanalizowane w trakcie formu-
łowania konkretnej treści projektu założeń do nowej
ustawy o pomocy społecznej, nad którymi prace
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej zostały
już rozpoczęte.
Gdy projekt założeń do projektu ustawy o pomocy
społecznej będzie już gotowy, zostanie przesłany
m.in. do konsultacji społecznych, wtedy to również
różnego rodzaju organizacje związkowe będą miały
możliwość wypowiedzenia się co do proponowanych
rozwiązań, ewentualnie zaproponować własne.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zamierzonej restrukturyzacji
Służby Celnej na terenie woj. świętokrzyskiego
(15314)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 marca br., znak SPS-023-15314/10,
przy którym została przekazana interpelacja pana
posła Jarosława Rusieckiego w sprawie restruktury-
zacji Służby Celnej na terenie woj. świętokrzyskiego,
uprzejmie informuję, że minister finansów w dniu
19 marca br., przy piśmie znak: SC5/0602/26/EOS/
2010 przesłał na ręce pana posła Jarosława Rusiec-
kiego materiał „Struktura organizacyjna Służby
Celnej 2010 – projektowane zmiany”. Przedmiotowy
materiał uwzględnia przesłanki i kryteria, które sta-
ły się podstawą do pojętych działań mających na celu
zmiany w zakresie struktury organizacyjnej izb cel-
855
nych oraz opis projektowanych zmian wraz z ich uza-
sadnieniem.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że treść interpelacji pana posła Jarosława Rusiec-
kiego pokrywa się treścią wystąpienia Konwentu
Starostów Województwa Świętokrzyskiego, które zo-
stało przekazane bezpośrednio do Ministerstwa Fi-
nansów w dniu 25 marca 2010 r. W dniu 6 kwietnia
br. na ręce przewodniczącego Konwentu Starostów
Województwa Świętokrzyskiego minister finansów,
pismem znak: SC5/0681/27/CIM/2010, udzielił odpo-
wiedzi na ww. wystąpienie.
Niemniej jednak jeszcze raz pragnę podkreślić, że
podstawowym celem zaproponowanych zmian jest
ograniczenie administracji wewnętrznej w Służbie
Celnej na rzecz wzmocnienia obsługi przedsiębiorców
i kontroli. Planowane zmiany struktury organizacyj-
nej Służby Celnej nie będą skutkowały zwolnieniami
w jednostkach znoszonych ani przenoszeniem funk-
cjonariuszy do innych izb celnych. Łączyć się będą
z procesem przenoszenia zadań i przesunięciami ka-
drowymi do komórek, w których konieczne jest
wsparcie personalne, lub do komórek nowo powsta-
łych. W przypadku Izby Celnej w Kielcach przewidu-
je się wzmocnienie Urzędu Celnego w Kielcach i pod-
ległych mu oddziałów celnych oraz grupy mobilnej
zajmującej się zwalczaniem przestępczości w obsza-
rze akcyzy, ceł i gier hazardowych.
Ustosunkowując się do poruszonej przez pana
posła Jarosława Rusieckiego kwestii „zagrożenia
dla lokalnego rozwoju gospodarczego”, pragnę jesz-
cze raz podkreślić, iż planowane zmiany struktury
organizacyjnej Służby Celnej nie będą dotyczyć
Urzędu Celnego w Kielcach i Oddziałów Celnych
w Kielcach, Starachowicach i Sandomierzu, które
zajmują się bezpośrednią obsługą zgłoszeń celnych,
deklaracji podatkowych, poborem należności cel-
nych i podatkowych (podatek akcyzowy, podatek
VAT z tytułu importu towarów, podatek od gier).
Zapewnienie płynnej obsługi celnej podmiotów go-
spodarczych dokonujących wymiany towarowej
z zagranicą nie jest jednoznaczne z istnieniem
w pobliżu organu celnego II instancji. W związku
z tym nie może być mowy o czynniku utrudniającym
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
obrotu towarowego z zagranicą.
Należy także wskazać, iż obecnie przepisy prawa
celnego stwarzają warunki dla dużej samodzielności
podmiotów gospodarczych w zakresie obsługi celnej.
Korzystanie z szeroko popularyzowanego przez or-
gany Służby Celnej ułatwienia w postaci procedur
uproszczonych w sposób diametralny zmieniło poję-
cie sprawnej obsługi celnej, skracając czas dokony-
wania odpraw celnych i ograniczając do minimum
kontakty przedsiębiorców z placówką celną.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zmiany organizacyjne w Służbie Celnej nie
mogą być postrzegane jako, jak to ujął pan poseł,
„krok w kierunku marginalizacji województwa świę-
tokrzyskiego”. Działanie związane z włączeniem za-
856
dań Izby Celnej w Kielcach do Izby Celnej w Krako-
wie w żadnym wypadku nie wiąże się z marginaliza-
cją tego regionu. Podział terytorialny kraju nie jest
i nie może być jedynym wyznacznikiem przy tworze-
niu struktury organizacyjnej Służby Celnej. Należy
przy tym zaznaczyć, że proces restrukturyzacji Służ-
by Celnej oparty jest na analizie wszystkich aspek-
tów gospodarczych, społecznych i technicznych zwią-
zanych z działalnością danej placówki celnej i w tym
kierunku zmierzają podejmowane działania.
Jeszcze raz pragnę zapewnić Pana Marszałka, że
projektowane zmiany w strukturze organizacyjnej
Służby Celnej, o których został wcześniej poinformo-
wany pan poseł Jarosław Rusiecki, są działaniami
zmierzającymi do wprowadzenia rozwiązań pozwa-
lających na polepszenie jakości i odpowiedniego po-
ziomu realizacji zadań Służby Celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie prac Ministerstwa Sprawiedliwości
związanych z przygotowaniem projektu ustawy
o zawodzie adwokata (15316)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-15316/
10, dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Ru-
sieckiego w sprawie prac w Ministerstwie Sprawie-
dliwości związanych z przygotowaniem projektu usta-
wy o zawodzie adwokata, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Przekazany w październiku ubiegłego roku do
konsultacji społecznych projekt założeń do projektu
ustawy o zawodzie adwokata był wstępną propozycją
ministra sprawiedliwości dotyczącą reformy adwoka-
tury. Projektowana regulacja miała na celu istotne
zwiększenie dostępności pomocy prawnej (zwłaszcza
w sprawach karnych) m. in. poprzez poszerzenie krę-
gu osób, które mogłyby świadczyć w pełnym zakresie
pomoc prawną przy zachowaniu gwarancji profesjo-
nalizmu i fachowości.
Pragnę w tym miejscu zapewnić, że minister spra-
wiedliwości wsłuchuje się w głos środowisk zawodów
prawniczych, a przedkładane przez te środowiska
opinie poddaje dogłębnej i wszechstronnej analizie.
Wziąwszy pod uwagę liczne stanowiska przedkłada-
ne w trakcie konsultacji projektu założeń do projektu
ustawy o zawodzie adwokata minister sprawiedliwo-
ści podjął decyzję o wstrzymaniu prac nad tym doku-
mentem.
Powyższa decyzja nie oznacza jednak zakończenia
działań dążących do zwiększenia dostępności pomo-
cy prawnej, bowiem istotne ze społecznego punktu
widzenia zapewnienie dostępu do fachowej, skutecz-
nej i powszechnej ochrony prawnej wymaga w ocenie
ministra sprawiedliwości wypracowania przez samo-
rządy zawodów zaufania publicznego wspólnego roz-
wiązania, które będzie uwzględniało kwestię posze-
rzenia dostępu do profesjonalnych usług prawnych.
Jakkolwiek zatem minister sprawiedliwości wstrzy-
mał prace nad projektem założeń do projektu ustawy
o zawodzie adwokata, warto podkreślić, że będzie
przyglądał się działaniom władz krajowych samorzą-
dów radców prawnych i adwokatów, jednocześnie po-
dejmując inne działania w celu poszerzenia dostępu
do usług prawniczych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zamiaru przesunięcia
w czasie budowy drogi S7 na odcinku
Skarżysko-Kamienna – Występa (15318)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-15318/
10, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jarosława Rusieckiego w sprawie zamiaru przesu-
nięcia w czasie budowy drogi S7 na odcinku Skarży-
sko-Kamienna – Występa, uprzejmie informuję, iż
przedmiotowa inwestycja realizowana jest w ramach
zadania pn. „Budowa drogi S7 Radom (Jedlińsk) – Ję-
drzejów”. Aktualnie droga ekspresowa S7 na odcinku
Skarżysko-Kamienna – Występa jest w budowie. Pla-
nowany termin zakończenia budowy przewidywany
jest na czerwiec 2011 r.
Chciałbym podkreślić, iż resort infrastruktury
dołoży wszelkich starań, aby dotrzymać przyjętych
terminów. Z uwagi na powyższe nie ma mowy o ja-
kimkolwiek przesunięciu budowy przedmiotowego
odcinka w czasie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Stanisławy Prządki
i Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie budowy drogi ekspresowej S17
na odcinku Warszawa (Zakręt)
– granica państwa w Hrebennem (15319)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów pani Stanisławy Prządki i pana
Zbigniewa Matuszczaka, przekazanej przy piśmie
z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-023-15319/10,
w sprawie budowy drogi ekspresowej S17 przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Budowa drogi ekspresowej S17 na odcinku War-
szawa (węzeł Zakręt) –Garwolin – Kurów – Lublin
– Piaski – Hrebenne jest ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, przyjętym
uchwałą nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r., przy czym ostatni jej odcinek Piaski
– Hrebenne na liście rezerwowej.
Na przedmiotowym zadaniu realizowany jest za-
kres prac przygotowawczych, umożliwiający uzyska-
nie decyzji administracyjnych niezbędnych do rozpo-
częcia robót budowlanych. 16 grudnia 2009 r. regio-
nalny dyrektor ochrony środowiska w Lublinie usta-
lił środowiskowe uwarunkowania dla budowy drogi
ekspresowej S17 na odcinku Kurów – Lublin – Piaski
wraz z północno-wschodnią obwodnicą Lublina. Po-
nadto Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad Oddział w Lublinie ogłosiła pięć przetargów na
budowę łącznie prawie 70 km drogi ekspresowej S17
Kurów – Lublin – Piaski. Budowę podzielono na pięć
zadań położonych pomiędzy węzłami: Sielce – Bogu-
cin, Bogucin – Dąbrowica, Dąbrowica – Lubartów,
Lubartów – Witosa, Witosa –Piaski. Przewiduje się,
że zakończenie postępowań przetargowych nastąpi
w połowie bieżącego roku. Natomiast uzyskanie ze-
zwoleń na realizację inwestycji oddzielnych dla po-
szczególnych odcinków spodziewane jest w II półro-
czu bieżącego roku. Wykonawcy na zbudowanie trasy
i oddanie do użytku będą mieli 24 miesiące od daty
udzielenia zamówienia.
Ujęcie ostatniego odcinka drogi S17 Piaski – Hre-
benne na liście rezerwowej oznacza, że może ono być
realizowane pod warunkiem zabezpieczenia dodatko-
wych środków finansowych. Aktualnie zadanie znaj-
duje się w początkowej fazie projektowania. Między
innymi: zlecono opracowanie studiów techniczno-
-ekonomiczno-środowiskowych i koncepcji programo-
wych, a także opracowano materiały do decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach.
Odnosząc się do kwestii budowy S17 na odcinku
węzeł Lubelska – Garwolin (z obwodnicą Kołbieli),
informuję, iż rozpatrzony został raport o oddziały-
waniu na środowisko, a w dniu 25 września 2009 r.
złożony został wniosek o wydanie decyzji o środowi-
857
skowych uwarunkowaniach. W dniu 17 marca 2010 r.
w Zespole Szkół Ekonomiczno-Gastronomicznych
w Otwocku oraz w dniu 30 marca 2010 r. w Ośrodku
Kultury w Garwolinie odbyły się rozprawy admini-
stracyjne otwarte dla społeczeństwa przed wydaniem
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla bu-
dowy drogi ekspresowej S17 węzeł Lubelska – grani-
ca województwa lubelskiego dla odcinka od obwodni-
cy Garwolina do granicy woj. lubelskiego.
Odnośnie do aktualizacji „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” informuję, że
przyjęty we wrześniu 2007 r. program z mocą obo-
wiązywania od 1 stycznia 2008 r. dotychczas nie był
weryfikowany przez Radę Ministrów. W 2009 r. pla-
nowano przygotowanie aktualizacji programu, jed-
nak nie została ona dokonana. Na podjęcie tej decyzji
miało wpływ kilka czynników, w tym m.in. fakt, iż
z uwagi na kryzys gospodarczy konieczna była nowe-
lizacja ustawy budżetowej na 2009 r. i wprowadzenie
nowego mechanizmu finansowania inwestycji drogo-
wych, wdrożonego ustawą z dnia 22 maja 2009 r.
o zmianie ustawy o autostradach płatnych i Krajo-
wym Funduszu Drogowym (Dz. U. Nr 86, poz. 720).
Nowy mechanizm zakłada przejęcie ciężaru finanso-
wania budowy i przebudowy dróg za pomocą KFD.
Zgodnie z art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych programy wieloletnie w rozumieniu art.
117 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych ustanowione przed dniem 1 stycznia
2010 r. są realizowane zgodnie z dotychczasowymi
przepisami. Jednocześnie z dniem 1 stycznia 2010 r.
straciła moc ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o fi-
nansach publicznych. Tym samym przestał obowią-
zywać przepis stanowiący podstawę prawną do doko-
nywania zmian w „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”. Zatem począwszy od
1 stycznia 2010 r., możliwe jest tylko przyjęcie nowe-
go programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie likwidacji Posterunku Policji
w Leśniowicach (15320)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15320/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Matuszczaka w sprawie likwidacji
858
posterunku Policji w Leśniowicach, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż komendant wojewódzki Policji
w Lublinie powołał zespół złożony ze specjalistów za-
równo służby prewencyjnej i kryminalnej, jak i eks-
pertów z zakresu łączności, inwestycji, remontów,
kadr itd., w celu analizy funkcjonowania struktur,
organizacji służby oraz oceny proponowanych przez
poszczególnych komendantów rozwiązań w zakresie
funkcjonowania jednostek Policji. Ich opinie stanowić
będą podstawę do dalszej dyskusji z komendantami
miejskimi/powiatowymi Policji i ewentualnie podsta-
wę do konkretnych zmian organizacyjnych.
Policja na Lubelszczyźnie dysponuje ściśle okre-
śloną liczbą funkcjonariuszy. W leśniowickim poste-
runku Policji pełni służbę pięciu policjantów. W li-
czącej ponad 1400 mieszkańców gminie Leśniowice
w 2009 r. popełniono 66 przestępstw (w tym 40 kry-
minalnych), z reguły o niezbyt wielkim ciężarze ga-
tunkowym. Z posiadanych informacji wynika, iż
w celu poprawy funkcjonowania rozważano łączenie
posterunków Policji będących na terenie powiatu le-
śniowickiego, co w przyszłości – dzięki likwidacji sta-
nowisk kierowniczych i przeniesieniu uwolnionych
etatów do komórek liniowych – pozwoliłoby na jesz-
cze skuteczniejsze wykorzystanie policjantów w za-
kresie wykonywania zadań dotyczących zachowania
porządku i bezpieczeństwa publicznego. Może rów-
nież okazać się, że obniżone zostaną koszty, które są
generowane przez utrzymywanie obecnej liczby
obiektów będących siedzibami posterunków Policji.
Ponadto należy podkreślić, że w związku z poja-
wieniem się sygnałów (dotyczących obaw związanych
z likwidacją posterunków) ze strony władz lokalnych
powiatów wchodzących w skład woj. lubelskiego ko-
mendant wojewódzki Policji w Lublinie polecił wstrzy-
mać działania organizacyjne związane z likwidacją
posterunku Policji w Leśniowicach i polecił komen-
dantowi miejskiemu w Chełmie ponowne wnikliwe
przeanalizowanie sytuacji oraz wypracowanie wspól-
nego stanowiska z władzami lokalnymi.
Po ustaleniu koncepcji funkcjonowania posterun-
ków Policji na terenie powiatu chełmskiego komen-
dant miejski Policji (jako organ właściwy w sprawach
tworzenia lub likwidacji komisariatów i posterunków
Policji na terenie powiatów) zaproponuje spotkanie
z władzami lokalnymi i przedstawi zamierzenia oraz
przyczyny podjętych działań. Spotkanie to powinno
doprowadzić do wyjaśnienia zaistniałych w tej spra-
wie wątpliwości i podjęcia wspólnych działań, które
przyczynią się do utrzymania, a nawet podniesienia
poziomu skuteczności działania Policji na przedmio-
towym terenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 2 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zmian organizacyjnych PKP SA
polegających na likwidacji części oddziałów
gospodarowania nieruchomościami (15321)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Matuszczaka
(SPS-023-15321/10 z dnia 29 marca 2010 r.) w spra-
wie zmian organizacji PKP SA, polegających na li-
kwidacji części oddziału gospodarowania nierucho-
mościami, uprzejmie informuję, co następuje.
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami oraz oddziału:
dworce kolejowe. Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Pol-
skie Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.) głównym celem w obszarze zarządzania
nieruchomościami przez PKP SA jest wyposażenie
spółek Grupy PKP, powstałych na podstawie art. 14
i 15 niniejszej ustawy, w majątek niezbędny do ich
funkcjonowania oraz zagospodarowanie zbędnych
nieruchomości głównie poprzez ich sprzedaż.
Uprzejmie informuję, że kwestie dotyczące reor-
ganizacji oddziałów w PKP SA pozostają w gestii za-
rządu spółki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął
decyzję o wprowadzeniu zmian w strukturze organi-
zacyjnej. Zmiany mają polegać na połączeniu znacz-
nej części oddziałów gospodarowania nieruchomo-
ściami. Planowane zmiany organizacyjne mają na
celu zwiększenie efektywności w zakresie zarządza-
nia nieruchomościami kolejowymi oraz ograniczenie
ponoszonych kosztów.
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale. Obecnie oddziały różnią się od siebie w po-
szczególnych obszarach nawet pięciokrotnie. Plano-
wane zmiany istotnie ograniczą te dysproporcje. Od-
dział gospodarowania nieruchomościami w Lublinie
zostanie połączony z oddziałem w Krakowie (z sie-
dzibą w Krakowie). W oddziałach, które w wyniku
reorganizacji utracą swój dotychczasowy status, za-
kłada się utworzenie struktur techniczno-handlo-
wych w zakresie obsługi i obrotu nieruchomościami.
Współpraca z samorządem, jak również realizacja
czynności związanych z przygotowaniem nierucho-
mości do wniesienia aportem do spółek Grupy PKP,
sprzedażą, prowadzeniem zasobów geodezyjnych,
dot. terenów zamkniętych oraz technicznym utrzy-

maniem nieruchomości, odbywać się będą na dotych-
czasowych zasadach w Lublinie. Zakłada się, że ko-
mórki realizujące powyższe zadania powinny ulec
kadrowemu wzmocnieniu, co powinno zminimalizo-
wać ewentualne ograniczenie zatrudnienia w pozo-
stałych komórkach organizacyjnych oddziału.
Ponadto w budżecie PKP SA na 2010 r. przezna-
czono środki na przekwalifikowanie pracowników
komórek organizacyjnych, w których nastąpi ogra-
niczenie zatrudnienia. Zmiany organizacyjne w PKP
SA są realizowane równolegle z wdrażaniem progra-
mu informatycznego, który w znaczący sposób po-
zwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controlling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie
przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów
pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby
oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu
PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ule-
gną likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzi-
bach jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowa-
nia i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie
(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku
Kamiennej i Zamościu). Jednocześnie zaistnieje moż-
liwość optymalizacji zatrudnienia oraz pozyskania
pracowników o wyższych kwalifikacjach na stanowi-
ska związane bezpośrednio z administrowaniem nie-
ruchomościami.
W wyniku zmian organizacyjnych zakłada się
ograniczenie kosztów poprzez scentralizowanie pro-
cesów oraz łączenie komórek organizacyjnych wyko-
nujących zadania w zakresie kadrowo-płacowym, fi-
nansowym oraz controllingu. Nastąpi również zmniej-
szenie liczby stanowisk kierowniczych.
Według informacji uzyskanych od PKP SA po-
wyższe zmiany nie spowodują zwolnień grupowych.
Ograniczenie zatrudnienia będzie wynikać wyłącz-
nie z ubytków naturalnych oraz odejść dobrowolnych.
W ocenie PKP SA zmiany organizacyjne wpłyną na
zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia
w najbliższych latach procesów restrukturyzacji
w obszarze nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
859
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektu ustawy o niektórych
zawodach medycznych i zasadach uzyskiwania
tytułu specjalisty w innych dziedzinach
mających zastosowanie w ochronie zdrowia
(15323)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej, znak:
SPS-023-15323/10, dotyczącą kwestii związanych
m.in. z nieuwzględnieniem zawodu higienistki
szkolnej w projekcie ustawy o niektórych zawodach
medycznych i zasadach uzyskiwania tytułu specja-
listy w innych dziedzinach mających zastosowanie
w ochronie zdrowia, proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Projekt przedmiotowej ustawy, zgodnie z proto-
kołem ustaleń nr 58/2009 r. z posiedzenia Komitetu
Rady Ministrów w dniu 29 października 2009 r., zo-
stał omówiony na dodatkowej konferencji uzgodnie-
niowej w dniu 4 listopada 2009 r. z przedstawicielami
wybranych resortów zgłaszających uwagi. W wyniku
podjętych ustaleń uwagi poszczególnych resortów
zostały uwzględnione w przedkładanym tekście pro-
jektu z wyjątkiem uwagi Ministerstwa Gospodarki
dotyczącej wykreślenia przepisów dotyczących uzy-
skania przez osoby wykonujące zawody medyczne
objęte projektowaną ustawą obligatoryjnego wpisu
do rejestru zawodów medycznych.
Ponadto w związku ze zgłoszonymi postulatami
dotyczącymi ograniczenia liczby zawodów objętych
projektowaną ustawą w projekcie ustawy pozostawio-
no 16 z 23 zawodów, w tym wykreślono m.in. zawód
higienistki szkolnej, technika analityki medycznej,
opiekunki dziecięcej. Wybrane zawody usunięto m.in.
z powodu zamknięcia kształcenia w tych zawodach
(higienistka szkolna, technik analityki medycznej)
lub z uwagi na fakt, iż w innych aktach prawnych
zostały już określone wymagania kwalifikacyjne do
ich wykonywania (instruktor terapii uzależnień)
bądź planowane są regulacje w tym zakresie (opie-
kunka dziecięca).
W odniesieniu do zawodu higienistki szkolnej in-
formuję, iż kształcenie w przedmiotowym zawodzie
zostało zamknięte. Jednocześnie pragnę zwrócić
uwagę na fakt, iż zawód higienistka szkolna jest za-
wodem ujętym w rozporządzeniu ministra gospodar-
ki i pracy z dnia 8 grudnia 2004 r. w sprawie klasy-
fikacji zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pra-
cy oraz zakresu jej stosowania (Dz. U. Nr 265,
poz. 2644) do klasyfikacji zawodów i specjalności pod
pozycją 322101 w grupie średniego personelu ochro-
860
ny zdrowia. Ponadto przedmiotowy zawód wpisany
jest od wielu lat w strukturę zatrudnienia pracowni-
ków ochrony zdrowia. Zgodnie bowiem z rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r.
w sprawie organizacji profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139,
poz. 1133) grupa zawodowa higienistek szkolnych,
obok lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej, leka-
rzy dentystów oraz pielęgniarek, wskazana jest jako
jedna z grup zawodowych upoważnionych do spra-
wowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą. Należy również zaznaczyć, iż
grupa ta zawarta jest w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139) określają-
cym wykaz oraz warunki realizacji świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej, które obejmują m.in. świadczenia pielęgniar-
ki lub higienistki szkolnej udzielane w środowisku
nauczania i wychowania.
Ponadto odnosząc się stwierdzenia, iż pielęgniar-
ki, w odróżnieniu do higienistek szkolnych, nie mają
przygotowania do wykonywania zadań zawodowych
związanych z profilaktyką i wykonywaniem szcze-
pień ochronnych w zakładach nauczania i wychowa-
nia, pragnę wyjaśnić, iż w świetle przepisów rozpo-
rządzenia w sprawie organizacji profilaktycznej opie-
ki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą grupa zawo-
dowa pielęgniarek, które ukończyły szkolenie specja-
lizacyjne w dziedzinie pielęgniarstwa środowiska
nauczania i wychowania lub ukończyły kurs kwali-
fikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa środowiska
nauczania i wychowania, wskazana jest jako jedna
z grup zawodowych upoważnionych do sprawowania
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą.
Jednocześnie zgodnie z § 17 ust. 6 ustawy z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234,
poz. 1570, z późn. zm.) obowiązkowe szczepienia
ochronne przeprowadzają lekarze lub felczerzy, pie-
lęgniarki, położne i higienistki szkolne, posiadający
kwalifikacje określone na podstawie ust. 10 pkt 3.
Ponadto przepisy § 7 rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obo-
wiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad prze-
prowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. Nr 237,
poz. 2018, z późn. zm.) stanowią, iż szczepienia
ochronne oraz badania tuberkulinowe przeprowa-
dzają lekarze, felczerzy, pielęgniarki, położne i higie-
nistki szkolne, którzy odbyli w ramach doskonalenia
zawodowego specjalistyczny kurs w tym zakresie.
W związku z powyższym higienistka szkolna reali-
zuje te same zadania zawodowe w środowisku na-
uczania i wychowania, co ww. pielęgniarka, która
ukończyła szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie pie-
lęgniarstwa środowiska nauczania i wychowania lub
ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielę-
gniarstwa środowiska nauczania i wychowania i ww.
pielęgniarki z tytułu realizowanych innych zadań
zawodowych.
Ponadto w odniesieniu do poruszonej w interpe-
lacji pana posła kwestii dotyczącej likwidacji zawodu
higienistki szkolnej jako zawodu medycznego infor-
muję, iż nieuwzględnienie przedmiotowego zawodu
w projektowanej ustawie nie będzie skutkowało po-
zbawieniem ww. grupy zawodowej uprawnień do
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w środowi-
sku nauczania i wychowania, jak również nie będzie
oznaczało, iż ww. osoby nie posiadają wykształcenia
medycznego. Należy bowiem zaznaczyć, iż w świetle
przepisów art. 18d pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) przez osobę wykonującą
zawód medyczny należy rozumieć osobę, która na
podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do
udzielania świadczeń zdrowotnych, oraz osobę legi-
tymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do
udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym za-
kresie lub w określonej dziedzinie medycyny.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż
higienistka szkolna została ujęta w rozporządzeniu
ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 29 marca
1999 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pra-
cowników na poszczególnych rodzajach stanowisk
pracy w publicznych zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 30, poz. 300, z późn. zm.). Zgodnie z ww.
przepisami do podjęcia pracy na stanowisku higie-
nistki szkolnej uprawniona jest osoba posiadająca co
najmniej wykształcenie średnie medyczne, a w przy-
padku starszej higienistki szkolnej posiadająca do-
datkowo 5-letni staż pracy. W rozumieniu § 3 pkt 2
przedmiotowego rozporządzenia przez wykształcenie
średnie medyczne należy rozumieć tytuł zawodowy
nadawany absolwentom publicznych szkół medycz-
nych i niepublicznych szkół medycznych o uprawnie-
niach szkół publicznych. Mając na uwadze powyższe
oraz biorąc pod uwagę fakt, iż higienistki szkolne
uprawnione są do wykonywania świadczeń zdrowot-
nych, o których mowa powyżej, należy uznać, iż hi-
gienistki szkolne wykonują zawód medyczny.
W odniesieniu do pytania, czy Ministerstwo Zdro-
wia w ramach prac nad nowelizacją ustawy o niektó-
rych zawodach medycznych zasięga opinii dyplomo-
wanych higienistek szkolnych uprzejmie wyjaśniam,
iż w dalszym ciągu trwają prace nad projektem usta-
wy o niektórych zawodach medycznych i zasadach
uzyskiwania tytułu specjalisty w innych dziedzinach
mających zastosowanie w ochronie zdrowia. Ponadto
pragnę zapewnić, iż ww. projekt ustawy został prze-
słany do bardzo szerokich konsultacji społecznych,
w tym m.in. do Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Hi-
gienistek Dyplomowanych Medycyny Szkolnej. Jed-
nocześnie na stronach internetowych Ministerstwa
Zdrowia zostało zamieszczone pismo z dnia 8 sierp-
nia 2008 r., znak: MZ-NS-ZM-0212-14572-15/MSO/
08, informujące, iż przedstawiciele wszystkich jed-
nostek, które zgłoszą uwagi do przedmiotowego
projektu ustawy, zaproszeni są do wzięcia udziału

w konferencji uzgodnieniowej, która odbyła się
22 września 2008 r.
Mając na uwadze powyższe, pragnę podkreślić, iż
osoby legitymujące się dyplomem uzyskania tytułu
zawodowego higienistki szkolnej wykonują zawód
medyczny, a tym samym posiadają uprawnienia do
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w określo-
nym obszarze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie protestu nauczycieli dotyczącego
zwiększania im pensum (15325)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Iwony Arent z dnia 29 marca 2010 r.
nr SPS-023-15325/10 w sprawie protestu nauczycie-
li dotyczącego zwiększania im pensum uprzejmie
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Od dnia 1 września 2009 r., zgodnie z art. 42
ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn.
zm.) w ramach tygodniowego czasu pracy, który
zgodnie z art. 42 ust. 1 nie może przekraczać 40 go-
dzin, oraz ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obo-
wiązany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz w wymiarze określonym
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo
ust. 7 ustawy;
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczby godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 2 go-
dzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach przeznaczonych w ramowych planach naucza-
861
nia do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem go-
dzin przeznaczonych na zwiększanie liczby godzin
obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze
1 godziny w tygodniu;
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Zgodnie z powyższym zajęcia, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ww. ustawy, nie są go-
dzinami bezpłatnymi. Jest to praca nauczyciela wy-
konywana w ramach tygodniowego czasu pracy oraz
ustalonego wynagrodzenia.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1)
w szkole podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, są realizowane przez nauczycieli tylko
w wymiarze 1 godziny.
Pragnę zauważyć, iż w art. 42 przepisy ust. 1 i 2,
dotyczące tygodniowego czasu pracy nauczyciela oraz
zajęć realizowanych w ramach tego czasu pracy,
wprowadziła ustawa z dnia 14 czerwca 1996 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 87,
poz. 395). Na podstawie ww. przepisów czas pracy
nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymiarze zajęć
nie mógł przekraczać 40 godzin na tydzień. W ra-
mach czasu pracy nauczyciel obowiązany był reali-
zować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami, w wymiarze określonym w ust. 3;
2) inne czynności wynikające z zadań statuto-
wych szkoły;
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Obecny stan prawny i przepis art. 42 ust. 2 pkt 2
dookreśla jedynie, iż nauczyciele szkół podstawowych
i gimnazjów oraz szkół ponadgimnazjalnych, w tym
specjalnych, są zobligowani do realizacji innych zajęć
i czynności wynikających z zadań statutowych szko-
ły co najmniej w wymiarze odpowiednio 2 lub 1 go-
dziny w tygodniu. Obowiązujące brzmienie ww. prze-
pisu było poprzedzone konsultacjami strony rządowej
z nauczycielskimi związkami zawodowymi, które za-
owocowały porozumieniem zawartym w protokole
z konsultacji strony rządowej z nauczycielskimi
związkami zawodowymi (SPOiW NSZZ „Solidar-
ność”, FZZ, ZNP) z dnia 21 października 2008 r.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrektora, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela, to zajęcia zwiększające szanse edukacyjne
uczniów przeznaczone na pracę z uczniem zdolnym
lub z uczniem mającym trudności w nauce oraz zaję-
cia rozwijające zainteresowania uczniów. Zajęcia te
862
powinny zatem wychodzić naprzeciw indywidualnym
potrzebom uczniów poprzez udzielanie im pomocy
w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu zdolności
lub pogłębianiu zainteresowań, a także poprzez spra-
wowanie nad nimi opieki, zależnie od potrzeb. Wspo-
magając się tymi godzinami, szkoła podstawowa i gim-
nazjum mogą również wzbogacić ofertę świetlicy.
Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia będą realizo-
wane w szkole w ramach godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
należy do kompetencji dyrektora szkoły. Realizacja
powyższych godzin nie jest obarczona ograniczenia-
mi przepisów w zakresie liczby uczniów uczestniczą-
cych w zajęciach, tematyki, rozłożenia w czasie oraz
formy realizacji. Godzin tych nie można jednakże
przeznaczyć na zajęcia obowiązkowe, opiekę nad
uczniami podczas ich dowozu do szkoły, doraźne za-
stępstwa oraz nauczanie indywidualne.
Po 6 miesiącach obowiązywania znowelizowanego
art. 42 ust. 2 ww. ustawy można stwierdzić, że wpro-
wadzenie obowiązku ewidencjonowania jednej z go-
dzin pracy nauczyciela (poza zajęciami dydaktyczny-
mi, wychowawczymi i opiekuńczymi, prowadzonymi
bezpośrednio z uczniami lub wychowankami albo na
ich rzecz, w wymiarze określonym w art. 42 ust. 3
lub ustalonym na podstawie art. 42 ust. 4a albo
ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela) powoduje pewne
trudności wynikające z faktu, że jest to nowy obo-
wiązek, obecnie na etapie wdrażania. Nie ulega wąt-
pliwości, że niniejsza nowelizacja wymogła zmiany
organizacyjne w szkołach, ale należy pamiętać, że
godziny, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a
i b Karty Nauczyciela, są przeznaczone z myślą i dla
dobra uczniów.
Podsumowując, należy jednoznacznie stwierdzić,
iż regulacja przepisu art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b
ustawy Karta Nauczyciela wynika z prowadzenia
spójnej polityki oświatowej sprzyjającej edukacji
młodego pokolenia, a ponadto aktualne brzmienie
przepisu jest kompatybilne z przepisami dotyczący-
mi organizacji nauczania oraz uwarunkowane hi-
storycznym brzmieniem art. 42 ust. 1–2 ustawy
Karta Nauczyciela.
Uprzejmie proszę o przyjęcie powyższych wyja-
śnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie planowanych zmian prawa
pozwalających na likwidację bibliotek
w małych miejscowościach (15326)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Iwonę Arent interpelacji
(SPS-023-15326/10 z 29 marca br.) w sprawie plano-
wanych zmian prawa pozwalających na likwidację
bibliotek w małych miejscowościach, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
nie prowadzi żadnych prac umożliwiających likwida-
cję bibliotek w małych miejscowościach. Podjęte dzia-
łania mają umożliwić łączenie bibliotek publicznych
z innymi instytucjami kultury. Proponowana nowe-
lizacja ma za zadanie racjonalne wykorzystanie po-
siadanych środków, rozszerzenie prowadzonej przez
instytucje kultury działalności, pełniejsze wykorzy-
stanie istniejącej infrastruktury, a nie szukanie
oszczędności. Intencją MKiDN jest wzmocnienie bi-
bliotek, ich rozwój, zwiększenie liczby realizowanych
przez nie funkcji. Połączenie biblioteki publicznej
z inną instytucją kultury możliwe będzie po uzyska-
niu zgody ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go, poprzedzonej uzyskaniem opinii Krajowej Rady
Bibliotecznej oraz właściwej biblioteki wojewódzkiej.
W ramach proponowanej nowelizacji ustawy o biblio-
tekach nie przewiduje się zmiany art. 19 stanowią-
cego, że każda gmina organizuje i prowadzi co naj-
mniej jedną bibliotekę publiczną.
Zwracam uwagę na fakt, że stan polskich biblio-
tek nie zależy od ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego, który jest organizatorem tylko dla Biblio-
teki Narodowej. Ich funkcjonowanie, rozwój i przy-
szłość zależy zarówno od administracji samorządo-
wej, która finansuje ich działalność, jak i od zdolno-
ści bibliotek do rozbudzania i zaspokajania społecz-
nych potrzeb. Działalność polegająca jedynie na
udostępnianiu zbiorów staje się niewystarczająca
i odbiega od społecznych potrzeb i oczekiwań. Przy-
czyną marginalizacji bibliotek może być rozminięcie
się ich oferty z oczekiwaniami odbiorców, a tym sa-
mym mniejsze zainteresowanie ich finansowaniem
ze strony samorządów. Sytuacja bibliotek, ich zna-
czenie, prestiż zależą od jakości ich oferty i zainte-
resowania odbiorców. Nie ma możliwości rozwoju
bibliotek bez zainteresowania samorządów. Nie
zmienią tego najwyższe nakłady na tę sferę działal-
ności kulturalnej ze strony Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego.
Odnoszę się z wielkim szacunkiem do głosów śro-
dowisk zainteresowanych rozwojem bibliotek. Biorąc
jednak pod uwagę stan czytelnictwa w Polsce, należy
uznać, że działania bibliotek wszystkich typów w za-
kresie promocji i popularyzacji czytelnictwa są nie-

skuteczne. Moim zdaniem należy dołożyć wszelkich
starań, aby te niekorzystne trendy odwrócić. Działa-
nia te powinny być podejmowane zarówno w sferze
podwyższania kompetencji bibliotekarzy, material-
nego wyposażenia bibliotek, finansowania ich bieżą-
cej działalności, jak i w sferze organizacyjnej – roz-
szerzania spektrum prowadzonej działalności, moż-
liwości reagowania na zmieniające się społeczne po-
trzeby oraz kształtowania postaw.
Rozwojowi bibliotek ma służyć m.in. realizowany
od 2009 r. program „Biblioteka+”. W jego ramach
stworzona została możliwość podłączenia każdej bi-
blioteki w Polsce do szerokopasmowego Internetu.
Przygotowany został program biblioteczny MAK+.
System zawiera moduły katalogowania, wypożyczeń,
inwentarza oraz druku, czyli wszystkie, które są nie-
zbędne do funkcjonowania biblioteki. Ich wdrożenie
będzie miało miejsce w roku bieżącym. W tym sa-
mym roku przewidziana jest także realizacja, przy
współudziale bibliotek wojewódzkich, szkoleń dla bi-
bliotekarzy. Jednocześnie informuję, że w fazie przy-
gotowań znajduje się wieloletni program rządowy
„Kultura+”. W jego ramach przewidywane są dzia-
łania mające na celu modernizację obiektów biblio-
tecznych w gminach liczących do 15 tys. mieszkań-
ców. Wysokość planowanych środków na moderni-
zację bibliotek w ramach WPR „Kultura+” wynosi
300 mln zł w ciągu 5 lat. Ostatecznym celem WPR
„Kultura+” jest wzmocnienie infrastruktury służą-
cej działalności kulturalnej na terenach gmin wiej-
skich i wiejsko-miejskich, powstawanie i funkcjono-
wanie nowoczesnych, samodzielnych placówek, słu-
żących aktywności kulturalnej lokalnych środowisk
oraz integracji społecznej.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie organizmów zmodyfikowanych
genetycznie (GMO) (15327)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Iwony Arent z dnia 29 marca
2010 r., przekazaną przy piśmie nr SPS-023-15327/
10, w sprawie organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych, przedkładam następujące wyjaśnienia.
Rząd nie ma możliwości ustanawiania woje-
wództw strefami wolnymi od organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych. Zgodnie z prawem wspólnoto-
863
wym środki ograniczające prawa rolników do uprawy
roślin genetycznie zmodyfikowanych o zasięgu regio-
nalnym mogą dotyczyć tylko określonych upraw, wy-
łącznie w takich przypadkach, kiedy nie da się za-
pewnić odpowiednich zasad współistnienia upraw
ekologicznych, konwencjonalnych i GMO. Ponadto
wszelkie decyzje dotyczące ustanawiania stref wol-
nych muszą wyraźnie określać prawo rolników obję-
tych taką strefą do wystąpienia z niej według wła-
snego uznania i uprawy dopuszczonych do obrotu
roślin genetycznie zmodyfikowanych.
W Polsce akcję tworzenia stref wolnych od GMO
zainicjowały pozarządowe organizacje ekologiczne.
Dzięki ich działaniom wszystkie sejmiki wojewódzkie
w Polsce opowiedziały się za ogłoszeniem swoich wo-
jewództw strefami wolnymi od GMO. Niemniej jed-
nak uchwały (zwane rezolucją albo stanowiskiem)
organów samorządu terytorialnego (rad miast, gmin,
powiatów, sejmików województw) dotyczące wprowa-
dzenia stref wolnych od GMO na terenach objętych
ich właściwością nie mają podstaw w prawie dotyczą-
cym organizmów genetycznie zmodyfikowanych, a więc
nie mają żadnej mocy wiążącej.
W związku z tym w celu uwzględnienia stanowisk
poszczególnych sejmików wojewódzkich w kwestii
GMO minister środowiska wprowadził pod koniec
2008 r. stosowne zapisy w projekcie ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych. Za-
proponowano, aby czynności związane z tworzeniem
strefy wolnej od upraw roślin genetycznie zmodyfi-
kowanych należały do zadań własnych samorządu
województwa. Projekt ustawy w takim kształcie zo-
stał skierowany w ramach notyfikacji technicznej do
Komisji Europejskiej (KE). Komisja stwierdziła nie-
zgodność tej propozycji z prawem wspólnotowym.
Jednocześnie wskazała na możliwość tworzenia stref
wolnych przez władze samorządowe, ale przy jedno-
czesnym obowiązku notyfikowania każdej takiej stre-
fy do KE (każdy samorząd musiałby zbierać dane
naukowe świadczące o szkodliwości danej odmiany
GM i prowadzić negocjacje z KE). Według tego roz-
wiązania utworzenie strefy wolnej od upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych byłoby bezwzględnie
uzależnione od pozytywnej decyzji Komisji. Takie
rozwiązanie w praktyce uniemożliwiłoby samorządo-
wi utworzenie strefy (choćby w kontekście nieuda-
nych prób Austrii na wyłączenie Górnej Austrii spod
upraw roślin transgenicznych oraz niepowodzenia
polskiej notyfikacji projektu ustawy o GMO, na pod-
stawie art. 95 ust. 5 Traktatu WE w roku 2007).
Dlatego postanowiono, aby sami rolnicy mogli two-
rzyć strefy wolne, co nie wymaga żadnych pozwoleń
władz krajowych lub Komisji Europejskiej i jest za-
daniem w pełni wykonalnym. Zgodnie z projektem
nowej ustawy Prawo o organizmach genetycznie
zmodyfikowanych strefa wolna od upraw roślin ge-
netycznie zmodyfikowanych będzie obejmować ob-
szar sąsiadujących ze sobą działek ewidencyjnych.
Strefę taką będzie mogła utworzyć grupa posiadaczy
gospodarstw rolnych z własnej inicjatywy. W ten spo-
864
sób tworzy się przejrzysty system gwarantujący rol-
nikom swobodę prowadzenia działalności gospodar-
czej, który jednocześnie umożliwia wyłączanie pew-
nych obszarów spod upraw roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych. Rozwiązanie to zostało przyjęte po
konsultacjach z Komisją Europejską.
Dodatkowo w celu umożliwienia wprowadzenia
w przyszłości ewentualnego zakazu uprawy jakiej-
kolwiek odmiany transgenicznej w projekcie ustawy
określono przypadki, w których minister właściwy
do spraw rolnictwa ma możliwość wprowadzenia cza-
sowego ograniczenia lub zakazu uprawy określonych
odmian roślin genetycznie zmodyfikowanych, będą-
cych organizmami genetycznie zmodyfikowanymi,
wprowadzonymi do obrotu z możliwością uprawy.
Ustanowienie całkowitego zakazu stosowania
organizmów genetycznie zmodyfikowanych w Polsce
nie jest możliwe ze względu na prawo Unii Europej-
skiej w tym zakresie. Po wprowadzeniu do obrotu
produktu GM na terytorium Wspólnoty, państwa
członkowskie UE mają bardzo ściśle określone moż-
liwości prawne wprowadzania ograniczeń w ich sto-
sowaniu. Dyrektywa 2001/18/WE w sprawie zamie-
rzonego uwolnienia organizmów genetycznie zmo-
dyfikowanych do środowiska umożliwia wprowadze-
nie czasowego ograniczenia lub zakazu stosowania
poszczególnych organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych w przypadku uzyskania wyników badań
naukowych wskazujących na niekorzystne oddzia-
ływanie danego organizmu genetycznie zmodyfiko-
wanego i jego zagrożenie dla zdrowia ludzi lub śro-
dowiska (wyników świadczących o szkodliwości da-
nego produktu GM, które nie były znane podczas
jego autoryzacji).
Natomiast wprowadzanie do obrotu i znakowanie
żywności genetycznie zmodyfikowanej oraz pasz ge-
netycznie zmodyfikowanych jest uregulowane prze-
pisami znajdującymi się w rozporządzeniach wspól-
notowych:
— rozporządzeniu nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy,
oraz
— rozporządzeniu nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyproduko-
wanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych, zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Jeżeli określony organizm genetycznie zmodyfi-
kowany zostaje dopuszczony do obrotu jako żywność
lub pasza, zgodnie z rozporządzeniem 1829/2003,
może znajdować się na rynku Unii Europejskiej, a więc
również na polskim rynku, pod warunkiem jego od-
powiedniego oznakowania. Powyższe rozporządzenia
obowiązują wprost we wszystkich państwach człon-
kowskich UE i w związku z tym Polska, będąc człon-
kiem UE, jest zobligowana do przestrzegania przepi-
sów tych rozporządzeń. W Polsce przepisy te zaczęły
obowiązywać od dnia akcesji, tj. od 1 maja 2004 r.
Postępowanie wbrew zasadom określonym w ww.
rozporządzeniach skutkuje skierowaniem przez Ko-
misję Europejską skargi do Europejskiego Trybuna-
łu Sprawiedliwości. Możliwe jest natomiast aktywne
działanie ze strony państw członkowskich UE w trak-
cie procedury autoryzacji określonego GMO.
Jednym z etapów procedury autoryzacji, określo-
nej w rozporządzeniu 1829/2003, jest naukowa ocena
wniosku na wprowadzenie do obrotu żywności i/lub
pasz zawierających, składających się lub wyproduko-
wanych z określonego GMO, która jest przeprowa-
dzana przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA). Wniosek taki zawiera obszerną
dokumentację, w tym wyniki badań potwierdzają-
cych, że dane GMO z przeznaczeniem na żywność i/
lub pasze nie wywiera szkodliwych skutków dla zdro-
wia ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego, me-
todykę badań i inne dane. W chwili obecnej EFSA
przeprowadza ocenę ok. 60 wniosków na wprowadze-
nie do obrotu GMO, które będą mieć zastosowanie
jako żywność i pasze. W czasie przeprowadzania oce-
ny naukowej wniosku odbywają się trzymiesięczne
konsultacje z kompetentnymi instytucjami państw
członkowskich UE (w Polsce m.in. z Instytutem Żyw-
ności i Żywienia), w trakcie których można zgłaszać
wszelkie uwagi. Rozpatrywane są przede wszystkim
aspekty natury naukowej, które są następnie dokład-
nie analizowane przez EFSA. Proces naukowej oceny
wniosku kończy się wydaniem opinii, a następnie
przekazaniem jej do wnioskodawcy, Komisji Europej-
skiej oraz państw członkowskich UE. Po usunięciu
danych poufnych, np. danych patentowych, jest ona
udostępniana opinii publicznej z możliwością zgło-
szenia uwag i komentarzy do Komisji Europejskiej
w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stronie inter-
netowej KE. W związku z tym każdy obywatel Wspól-
noty może zgłosić swoje uwagi. Wszystkie uwagi
o charakterze naukowym są zawsze weryfikowane
przez EFSA.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowa-
dzenie określonego GMO z przeznaczeniem na żyw-
ność lub pasze, którego dotyczy dany wniosek. Pro-
jekt jest następnie przedkładany do konsultacji i gło-
sowany na posiedzeniu Stałego Komitetu ds. Łańcu-
cha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (SCFCAH).
Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie z tzw. ko-
mitologiczną procedurą regulacyjną określoną w de-
cyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.
ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień
wykonawczych przyznanych Komisji (zmienionej de-
cyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.).
Podczas dotychczasowych głosowań tego rodzaju de-
cyzji na forum komitetu nie dochodziło do ostatecz-
nego rozstrzygnięcia (brakowało kwalifikowanej
większości głosów za przyjęciem lub odrzuceniem da-
nego projektu decyzji), dlatego też decyzje były w na-
stępnym etapie głosowane na forum Rady Unii Eu-
ropejskiej. Przed głosowaniem na posiedzeniu Rady
UE konieczne jest przygotowanie w każdym pań-
stwie członkowskim UE oficjalnego stanowiska rzą-

du w odniesieniu do danej decyzji. W Polsce stanowi-
ska w sprawie autoryzacji produktów GM są przyj-
mowane przez Komitet Europejski Rady Ministrów,
a na dalszym etapie przez Sejm i Senat RP. Stanowi-
ska zawarte w instrukcjach dla przedstawiciela Pol-
ski na posiedzenia gremiów instytucji UE (np. SCF-
CAH), a także stanowiska rządu dotyczące projektów
decyzji w sprawie wprowadzenia do obrotu organi-
zmu genetycznie zmodyfikowanego z przeznaczeniem
na żywność były od 18.11.2008 r. przygotowywane
zgodnie z ramowym stanowiskiem rządu RP doty-
czącym organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(były to stanowiska negatywne).
Należy pamiętać, że nie tylko zdanie Polski brane
jest pod uwagę podczas głosowania określonej decyzji
na dopuszczenie do obrotu GMO do wykorzystania
jako żywność lub pasze. Polska ma do dyspozycji
27 głosów, a do większości kwalifikowanej głosów, któ-
ra jest wymagana by ww. decyzja została przyjęta lub
odrzucona, potrzeba 255 głosów (spośród 345 głosów
wszystkich państw członkowskich UE). Polska, ma-
jąc na uwadze obowiązki wynikające z członkostwa
w Unii Europejskiej, zobowiązuje się do przestrzega-
nia prawa wspólnotowego regulującego sprawy GMO,
co w konsekwencji oznacza, że pozytywne decyzje ze-
zwalające na wprowadzenie do obrotu GMO jako żyw-
ność lub pasze obowiązują również w Polsce.
Pragnę podkreślić, że, wydając decyzje zezwala-
jące na wprowadzenie GMO do obrotu z przeznacze-
niem na żywność lub pasze i upubliczniając je we
Wspólnotowym Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowa-
nej Żywności i Paszy, Komisja Europejska nie naka-
zuje wprowadzania na rynek UE autoryzowanego
GMO, a jedynie umożliwia przedsiębiorcom legalne
jego stosowanie we Wspólnocie, w tym również na
terytorium Polski. Warunkiem niezbędnym do sto-
sowania autoryzowanego GMO jako żywność lub pa-
sza jest jego oznakowanie zgodnie z przepisami roz-
porządzenia 1829/2003. W Polsce wymóg ten jest
nadzorowany przez odpowiednie organy sprawujące
urzędowe kontrole (m.in. Państwową Inspekcję Sa-
nitarną, Inspekcję Handlową, Inspekcję Jakości
Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych).
Od momentu przystąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej nie złożono w Polsce żadnego wniosku doty-
czącego wprowadzenia do obrotu produktów gene-
tycznie zmodyfikowanych, które będą miały zastoso-
wanie jako żywność i pasze zgodnie z rozporządze-
niem (WE) nr 1829/2003 w sprawie genetycznie
zmodyfikowanej żywności i paszy. Tym samym Pol-
ska nie jest krajem inicjującym proces autoryzacji
żywności i pasz GM we Wspólnocie.
Państwa członkowskie UE są zobowiązane do za-
pewnienia swoim rolnikom prawa wyboru. W tym
celu opracowują zasady współistnienia, które okre-
ślają warunki prowadzenia upraw roślin transgenicz-
nych w systemie, gdzie funkcjonują inne typy rolnic-
twa. Przepisy regulujące zasady współistnienia nie
mają na celu wpuszczenia tylnymi drzwiami upraw
GMO, lecz określenie warunków, jakie muszą być
spełnione, aby takie uprawy mogły być podjęte, a tak-
865
że określenie zasad, które zapewnią bezpieczne pro-
wadzenie upraw konwencjonalnych i ekologicznych
w ich pobliżu.
Obowiązująca ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r.
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 36, poz. 233) nie reguluje kwestii prowa-
dzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych.
Nie ma tym samym wymagań odnośnie zachowania
odpowiedniej izolacji przestrzennej ani powiadamia-
nia organów właściwych w sprawach GMO. W tej sy-
tuacji nie ma narzędzia prawnego umożliwiającego
zdobywanie rzetelnych informacji o uprawach roślin
transgenicznych. Ostatnie doniesienia o zwiększaniu
się areału upraw kukurydzy MON810 w Polsce (są
one zgodne z obowiązującym w Polsce prawem, ale
nie są prowadzone w oparciu o zasady koegzystencji
wymienione w zaleceniach Komisji Europejskiej
2003/556/WE z dnia 23 lipca 2003 r. w sprawie wy-
tycznych w zakresie opracowywania strategii krajo-
wych i najlepszych rozwiązań gwarantujących współ-
istnienie upraw genetycznie modyfikowanych oraz
upraw tradycyjnych i ekologicznych) ujawniły w całej
rozciągłości luki prawne w obszarze GMO.
W obliczu stale powiększającego się areału upraw
roślin GM kluczowym zadaniem jest kontynuacja
pracy i szybkie uchwalenie projektu ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych. Bo-
wiem dopiero nowa ustawa wraz z rozporządzeniami
wykonawczymi wypełni istniejące luki prawne w ob-
szarze GMO i zabezpieczy interesy wszystkich zain-
teresowanych podmiotów. Temu służy ustanowienie
wysokich wymogów w zakresie koegzystencji, takich
jak m.in.: zachowanie odpowiedniej izolacji prze-
strzennej (tzw. pasów ochronnych) między uprawami
GMO i konwencjonalnymi oraz ekologicznymi, prze-
prowadzanie konsultacji społecznych, wymogi doty-
czące przechowywania, transportu oraz znakowania
materiału siewnego i płodów rolnych, wymagania
dotyczące rejestracji upraw. Te wszystkie wymagania
powinny przyczynić się do zminimalizowania ryzyka
wynikającego z prowadzenia upraw roślin genetycz-
nie zmodyfikowanych, a jednocześnie nie będą sprzecz-
ne z prawem wspólnotowym.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że wprowa-
dzenie krajowych regulacji w tym zakresie stanie się
pomocnym narzędziem dla producentów rolnych.
W ocenie resortu rolnictwa obecna sytuacja, w której
mamy do czynienia z prowadzeniem upraw kukury-
dzy MON810 niepodlegających kontroli ze względu
na brak odpowiednich przepisów prawnych, może
stanowić większe zagrożenie dla rolnictwa tradycyj-
nego w porównaniu do zarejestrowanych, izolowa-
nych i podlegających kontroli upraw GMO.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
866
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie stanu sieci komunikacyjnej
na Warmii i Mazurach (15328)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 marca 2010 r., sygn. akt SPS-023-
-15328/10, przekazujące interpelację poseł Iwony
Arent w sprawie sieci komunikacyjnej na Warmii
i Mazurach przedstawiam informacje w przedmioto-
wej sprawie.
Resort infrastruktury ma świadomość problemów
komunikacyjnych w woj. warmińsko-mazurskim,
dlatego też podejmuje wszelkie możliwe działania,
aby ten stan poprawić.
W zakresie połączeń drogowych informuję, iż ak-
tualnie realizowany jest „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012”, przyjęty uchwałą Rady
Ministrów z dnia 25 września 2007 r. W chwili obec-
nej na terenie Warmii i Mazur w budowie znajdują
się następujące inwestycje drogowe:
— budowa drogi S7 Elbląg – Olsztynek, odc. El-
bląg – Kalsk o długości 13,7 km oraz Kalsk – Miłom-
łyn o długości 36,5 km,
— budowa drogi S7 Olsztynek – Płońsk, odc. Olsz-
tynek – Nidzica o długości 31,3 km,
— budowa obwodnicy Mrągowa na drodze krajo-
wej nr 59 o długości 6,5 km,
— budowa obwodnicy Gołdapi na drodze krajowej
nr 65 o długości 5,6 km,
— przebudowa drogi krajowej nr 16 Olsztyn – Augu-
stów, odc. Barczewo – Biskupiec o długości 18,4 km.
W trakcie postępowań przetargowych, w wyniku
których wyłonieni zostaną wykonawcy robót budow-
lanych, znajdują się obecnie: budowa drogi ekspreso-
wej S7 na odc. Miłomłyn – Ostróda Północ o długości
9,5 km, S7 Ostróda Południe – Olsztynek o długości
20 km, S7 Nidzica – Napierki o długości 22,4 km,
budowa obwodnicy Ełku w ciągu drogi krajowej nr
16 i 65 o długości 4,8 km, budowa obwodnicy Olecka
na drodze krajowej nr 65 o długości 7,6 km. W odnie-
sieniu do pozostałych zadań z terenu woj. warmiń-
sko-mazurskiego ujętych w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” prowadzone są prace
przygotowawcze, których celem jest opracowanie do-
kumentacji technicznej oraz uzyskanie wszyst-
kich decyzji i opinii wymaganych przepisami prawa,
w tym decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
oraz decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji dro-
gowej. Wśród przygotowywanych zadań są: droga
ekspresowa S7 Ostróda Północ – Ostróda Południe,
budowa obwodnicy Nowego Miasta Lubawskiego
i Lubawy na drodze nr 15, przebudowa drogi krajowej
nr 16 Olsztyn – Augustów (z wyłączeniem odcinków
wskazanych powyżej).
Należy również podkreślić, że na terenie woj. war-
mińsko-mazurskiego zrealizowane zostały następują-
ce inwestycje: budowa drogi S22 Elbląg – Grzechotki
o długości 50,2 km, przebudowa drogi krajowej nr 7
Jazowa – Elbląg o długości 14,1 km, rozbudowa drogi
krajowej nr 16 Gietrzwałd – Naglady i Wójtowo – Bar-
czewo o długości 13,4 km, rozbudowa drogi nr 51 na
odcinku Barcikowo – Spręcowo wraz z budową obwod-
nicy Spręcowa o długości 7,5 km oraz przejście przez
Pisz na drodze krajowej nr 63 o długości 2,7 km.
Odnosząc się do kwestii trasy Rail Baltica należy
wskazać, że przebieg przedmiotowego korytarza na
odcinku od Białegostoku do Suwałk budzi od dawna
wiele emocji, szereg kontrowersji i jest przedmiotem
sporu nie tylko między ekologami, ale przede wszyst-
kim władzami samorządowymi Podlasia i Mazur,
które chcą, aby korytarz zlokalizowany był na ich
terenie. Władze lokalne widzą w modernizacji kory-
tarza szanse na rozwój swojego regionu i zmniejsze-
nie bezrobocia.
Pierwotnie linia E75 na odcinku Białystok – Su-
wałki miała przebiegać przez Sokółkę – Augustów
i przecinać tereny Puszczy Knyszyńskiej, Doliny Bie-
brzy i Puszczy Augustowskiej, są to jednak tereny
bardzo wrażliwe ekologicznie. W wielu miejscach li-
nia kolejowa dochodzi do linii brzegowej jezior,
zwłaszcza w rejonie Augustowa. Położenie takie
stwarza wiele problemów m.in. natury technicznej
(konieczność budowy drugiego toru i zmiany geome-
trii linii ze względu na wzrost prędkości pociągów)
oraz problemy środowiskowe (protesty organizacji
pozarządowych ze względu na liczne obszary Natura
2000, jak również konieczność dokonania znacznego
wyrębu lasów oraz trudne warunki gruntowe).
W 2007 r. firma COWI na zlecenie Komisji Euro-
pejskiej wykonała studium, które zawiera informacje
na temat bieżącego stanu infrastruktury korytarza
Rail Baltica w Polsce i krajach bałtyckich. Wynika
z niego jednoznacznie, że korytarz ten będzie przede
wszystkim dedykowany dla transportu towarowego.
Autorzy studium COWI zdecydowanie optują za wy-
borem przebiegu polskiego odcinka korytarza przez
Ełk – Olecko, gdyż jest to wariant znacznie mniej
uciążliwy dla środowiska w porównaniu z wariantem
przez Sokółkę i Augustów.
Po przeprowadzeniu analizy wszystkich okoliczno-
ści i argumentów leżących zarówno w interesie spo-
łeczności lokalnych oraz konieczności ochrony środo-
wiska naturalnego i rezerwatów przyrody, jak również
z punktu widzenia realizacji projektu Zarząd PKP
Polskie Linie Kolejowe SA w dniu 28 grudnia 2009 r.
na mocy uchwały wybrał wariant przebiegu trasy linii
E75 (Rail Baltica) przez Białystok – Ełk – Olecko – Su-
wałki – Trakiszki – granica państwa.
Po opracowaniu raportu o oddziaływaniu na śro-
dowisko, który zostanie złożony do Regionalnej Dy-
rekcji Ochrony Środowiska w Białymstoku, i uzyska-
niu odpowiednich decyzji środowiskowych Zarząd
PKP PLK SA będzie mógł wystąpić o decyzje lokali-

zacyjne, a to z kolei umożliwi rozpoczęcie przygoto-
wywania projektów budowlanych.
Reasumując, pragnę zapewnić, że resort infra-
struktury podejmuje wszelkie możliwe działania
w celu realizacji jak największej liczby inwestycji
w ramach przyznanych limitów wydatków również
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie oceny restrukturyzacji PKP SA
(15329)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (SPS-
-023-15329/10 z dnia 29 marca 2010 r.) w sprawie
oceny restrukturyzacji PKP, uprzejmie informuję,
co następuje.
Na sytuację w spółkach Grupy PKP wpłynęło wie-
le czynników, z których najistotniejsze stanowiły sy-
tuacja ogólnogospodarcza, jak również uwarunkowa-
nia historyczne przy tworzeniu Grupy PKP, polega-
jące na przejęciu przez PKP SA zadłużenia po byłym
przedsiębiorstwie państwowym PKP oraz zaciągnię-
te zobowiązania na sfinansowanie kosztów odpraw
dla pracowników zwalnianych z PKP. Konieczność
regulowania przez PKP SA zobowiązań wynikają-
cych z przejętego po PKP zadłużenia oraz wyemito-
wanych obligacji determinowała szereg procesów
w Grupie PKP, w tym restrukturyzację, prywatyza-
cję i sposób gospodarowania majątkiem. Restruktu-
ryzację spółek Grupy PKP prowadzono na podstawie
przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komer-
cjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsię-
biorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe
(Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) oraz programów
rządowych, które na przestrzeni lat ulegały zmia-
nom. Obecne działania rządu w zakresie odnoszącym
się do kolei prowadzone są przede wszystkim w opar-
ciu o długofalowe cele i zadania określone w rządo-
wych dokumentach: w „Strategii dla transportu ko-
lejowego do roku 2013” oraz „Masterplanie dla trans-
portu kolejowego w Polsce do 2030 roku”.
Uprzejmie informuję, że niezrealizowanie ustawo-
wego obowiązku wyposażenia spółek zależnych od
PKP SA w majątek wiąże się głównie z problemem
867
regulacji stanu prawnego nieruchomości oraz właści-
wym i prawidłowym rozdzieleniem nieruchomości
infrastrukturalnych. PKP SA dysponuje ok. 104,3
tys. nieruchomości (rozumianych jako działki ewi-
dencyjne) o łącznej powierzchni ok. 104,7 tys. ha,
z których uregulowany stan prawny posiada 66,9%
nieruchomości i 77,5% powierzchni gruntów.
W celu usprawnienia procesu wyposażenia spółek
zależnych PKP S.A. w majątek niezbędny do ich
funkcjonowania resort infrastruktury przygotował
projekt nowelizacji ustawy o komercjalizacji, restruk-
turyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwo-
wego Polskie Koleje Państwowe, który zawiera regu-
lacje ułatwiające i przyśpieszające ten proces. Projek-
towana ustawa zakłada możliwość spłaty zobowiązań
podatkowych PKP SA z tytułu podatku dochodowe-
go od osób prawnych, powstałych w wyniku realiza-
cji obowiązków nałożonych na spółkę, poprzez prze-
niesienie własności akcji PLK SA na rzecz Skarbu
Państwa.
Odnosząc się do kwestii dotyczących prywatyzacji
spółek Grupy PKP, uprzejmie informuję, że wszczęte
zostały procesy prywatyzacji, między innymi w PKP
Cargo SA i PKP InterCity SA. W obu spółkach dzia-
łają doradcy prywatyzacyjni PKP SA, których zada-
niem będzie wskazanie najkorzystniejszego wariantu
sprzedaży akcji tych spółek. Prywatyzacja ww. pod-
miotów przewidziana została na rok 2010 i rok 2011.
Procesy prywatyzacyjne prowadzone są również
w kilku innych spółkach Grupy PKP, między innymi
w PKP Energetyka SA i w Przedsiębiorstwie Napraw
Infrastruktury sp. z o.o.
Uprzejmie informuję, że główne kierunki działań
restrukturyzacyjnych i prywatyzacyjnych spółek
Grupy PKP oraz terminy i sposoby prywatyzacji po-
szczególnych spółek Grupy PKP określa przyjęty
przez kierownictwo resortu infrastruktury projekt
„Programu działań dla rozwoju transportu kolejowe-
go do roku 2015”. Jednocześnie sporządzane przez
doradców prywatyzacyjnych analizy przedprywaty-
zacyjne poszczególnych spółek określą preferowane
formy ich prywatyzacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
868
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie prognozy zadłużenia FUS (15330)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 29 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15330/10, dotyczące interpelacji posła
Andrzeja Szlachty w sprawie prognozy zadłużenia
FUS, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, realizując za-
pisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co
roku opracowuje pięcioletnią prognozę wpływów i wy-
datków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ostatnia
taka prognoza obejmuje lata 2011–2015 („Prognoza
wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych na lata 2011–2015”, Warszawa, marzec
2010 r.). Prognoza ta sporządzona została w trzech
wariantach: pośrednim, pesymistycznym i optymi-
stycznym.
Podane w mediach i przytoczone w interpelacji
kwoty 350 mld zł i 415 mld zł zostały uzyskane po-
przez zsumowanie prognozowanych sald rocznych
w kwotach nominalnych opublikowanych w ww.
opracowaniu. Poza tym zsumowane zostały deficyty
roczne dla wariantu pośredniego i wariantu pesymi-
stycznego, pominięto natomiast wariant optymi-
styczny. Należy się domyślać, że wspomniane w in-
terpelacji kwoty 70 mld zł oraz 83 mld zł uzyskano
jako średnie arytmetyczne ww. kwot.
Uprzejmie informuję, że nie powinno się sumo-
wać kwot nominalnych, gdyż nie uwzględniają one
zmiany wartości pieniądza w czasie. Z tych samych
powodów nie powinno się porównywać kwot nomi-
nalnych między poszczególnymi latami. Do porów-
nywania wyników między kolejnymi latami oraz
między wariantami należałoby użyć wartości zdys-
kontowanych.
Z „Prognozy wpływów i wydatków Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych na lata 2011–2015” warto-
ści te wynoszą:
Wartości
Wartości uśrednione
Wariant zdyskontowane na rok
(w mln zł)
2009 (w mln zł)
optymistyczny 273 897 54 779,4
pośredni 315 861 63 172,2
pesymistyczny 375 114 75 022,8
Przedstawiając powyższe, podkreślić należy, że
przychody Funduszu Ubezpieczeń Społecznych po-
chodzą nie tylko ze składek i dotacji z budżetu pań-
stwa, ale także m.in. z refundacji z tytułu przekaza-
nia składek do otwartych funduszy emerytalnych.
Tymczasem w wynikach prognozy po stronie wpły-
wów do FUS uwzględniono wyłącznie wpływy skład-
kowe oraz celową dotację budżetową na pokrycie
świadczeń finansowanych z budżetu państwa, a wy-
płacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Dzięki takiemu ujęciu prognoza daje niezakłócony
obraz wyniku rocznej działalności FUS dla każdego
kolejnego prognozowanego roku.
Odnosząc się do pytania dotyczącego czynników,
które wpłynęły na wzrost deficytu funduszu w sto-
sunku do prognoz sprzed 3 lat, uprzejmie informuję,
że wśród głównych przyczyn tego wzrostu należałoby
wymienić:
— realizację wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07, któ-
ry przyznał prawo do emerytury w obniżonym wieku
emerytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak
kobieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego i
nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy,
— przesunięcie o 2 lata, tj. do końca 2008 r., moż-
liwości przechodzenia na wcześniejszą emeryturę,
— dwuetapowe obniżenie stopy procentowej skła-
dek na ubezpieczenie rentowe:
a) z dniem 1 lipca 2007 r. z 13% do 10% podstawy
wymiaru (płatnik płacił 6,5%, a ubezpieczony – 3,5%),
b) z dniem 1 stycznia 2008 r. z 10% do 6% podsta-
wy wymiaru – na ubezpieczenia rentowe (płatnik
płaci 4,5%, a ubezpieczony – 1,5%).
Niezależnie od przedstawionych informacji należy
mieć na uwadze, że wszelkie prognozy dotyczące sy-
tuacji finansowej FUS w dużym stopniu uzależnione
są od rozwoju sytuacji gospodarczo-ekonomicznej
i demograficzno-społecznej Polski. W związku z tym
odchylenia rzeczywistego wykonania przychodów
i wydatków w odniesieniu do wielkości planowanych
zależą od trafności prognoz dotyczących wskaźników
ekonomicznych, będących podstawą tworzenia pla-
nów finansowych.
Odpowiadając na ostatnie postawione w interpe-
lacji pytanie, pragnę poinformować, że obecnie pro-
cedowany jest, przygotowany przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej, projekt założeń do nowe-
lizacji ustawy o emeryturach kapitałowych oraz nie-
których innych ustaw. Projekt ten zakłada m.in. ob-
niżenie poziomu części składki przekazywanej do
OFE z obecnych 7,3% do 3% podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie emerytalne. Zmiana ta nie-
wątpliwie wpłynie na poprawę sytuacji finansowej
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W jej wyniku
zmniejszona zostanie niezbędna kwota refundacji
z tytułu przekazania składek do otwartych funduszy
emerytalnych z budżetu państwa, co spowoduje na-
tychmiastowy wzrost wpływów ze składek. Zwięk-
szenie wpływów ze składek w najbliższych latach
spowoduje wzrost wydatków na świadczenia w póź-
niejszym okresie. Wzrost ten będzie jednak pokryty
z nadwyżką wskazanymi wpływami.
Poniżej przedstawiam tabele dotyczące wpływów
składkowych do funduszu emerytalnego oraz wydat-
 869

ków na świadczenia (w warunkach obecnych przepi- Odpowiedź

sów oraz proponowanych zmian) w wyniku obniżenia
(począwszy od składek należnych za styczeń 2011 r.) podsekretarza stanu
stopy składki przekazywanej do otwartych funduszy w Ministerstwie Gospodarki
emerytalnych do 3% podstawy wymiaru. - z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
Prognoza wp�ywów sk�adkowych do funduszu emerytalnego - kwoty zdyskontowane
inflacj� na 2009 r. w sprawie problemów z usuwaniem i utylizacją
Wp�ywy sk�adkowe do Wp�ywy sk�adkowe do
Zwi�kszenie wp�ywów
sk�adkowych do
wyrobów azbestowych (15331)
funduszu emerytalnego - funduszu emerytalnego - funduszu emerytalnego w
Rok
obecne przepisy proponowane zmiany wyniku obni�enia stopy
[w mld z� ] [w mld z� ] sk�adki do OFE do 3% Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
[w mld z� ]
2011 49,7 61,9 12,2
interpelację pana posła Waldemara Andzela w spra-
2012 51,8 66,0 14,2 wie problemów z usuwaniem i utylizacją wyrobów
2013 53,8 68,8 15,0
2014 55,5 71,4 15,9
azbestowych (znak: SPS-023-15331/10), przekazaną
2015 57,0 73,7 16,7 pismem z dnia 29 marca 2010 r., uprzejmie przedkła-
2016 58,4 76,0 17,6
2017 59,9 78,3 18,4
dam poniższą informację.
2018 61,5 80,8 19,3 W dniu 14 lipca 2009 r. Rada Ministrów podjęła
2019 63,0 83,3 20,2
2020 64,7 85,8 21,1
uchwałę nr 122/2009 w sprawie ustanowienia pro-
2025 73,4 98,9 25,5 gramu wieloletniego pn. „Program oczyszczania kra-
2030
2035
83,4
94,4
113,3
128,5
29,8
34,1
ju z azbestu na lata 2009–2032”, który zastąpił re-
2040 105,8 144,1 38,3 alizowany od 2003 r. „Program usuwania azbestu
2045
2050
117,9
131,1
160,6
178,6
42,7
47,5
i wyrobów zawierających azbest, stosowanych na te-
2055 145,0 197,6 52,6 rytorium Polski”. Nowy program utrzymuje uprzed-
2060 159,6 217,4 57,8
nio określone cele, formułowane następująco:
— usunięcie i unieszkodliwienie wyrobów zawie-
rających azbest;
Prognoza wydatków na �wiadczenia z funduszu emerytalnego - kwoty zdyskontowane
inflacj� na 2009 r.
— minimalizacja negatywnych skutków zdrowot-
Zwi�kszenie wydatków nych spowodowanych obecnością azbestu na teryto-
Wydatki na �wiadczenia z Wydatki na �wiadczenia z na �wiadczenia z
funduszu emerytalnego - funduszu emerytalnego - funduszu emerytalnego w rium kraju;
Rok
obecne przepisy
[w mld z� ]
proponowane zmiany
[w mld z� ]
wyniku obni�enia stopy
sk�adki do OFE do 3%
— likwidacja szkodliwego oddziaływania azbestu
[w mld z� ] na środowisko.
2011
2012
97,4
96,0
97,4
96,0
0,0
0,0
Program grupuje zadania przewidziane do reali-
2013 95,5 95,5 0,0 zacji na poziomie centralnym, wojewódzkim i lokal-
2014
2015
98,1
103,1
98,1
103,2
0,0
0,0
nym, w pięciu blokach tematycznych:
2016 108,6 108,7 0,0 1) zadania legislacyjne;
2017 114,3 114,4 0,1
2) działania edukacyjno-informacyjne skierowa-
2018 120,1 120,2 0,1
2019 125,8 126,0 0,2 ne do dzieci i młodzieży, szkolenia pracowników ad-
2020 131,4 131,7 0,3 ministracji rządowej i samorządowej, opracowywanie
2025 153,4 154,7 1,2
2030 163,5 166,3 2,9 materiałów szkoleniowych, promocja technologii uni-
2035 165,8 171,6 5,7 cestwiania włókien azbestowych, organizacja krajo-
2040 166,1 176,3 10,2
2045 168,7 185,4 16,7 wych i międzynarodowych szkoleń, seminariów, kon-
2050 175,1 199,5 24,4 ferencji kongresów i udział w nich;
2055 182,7 214,5 31,8
2060 189,5 227,3 37,9 3) zadania w zakresie usuwania azbestu i wyro-
bów zawierających azbest z obiektów budowlanych,
Wyniki przedstawione w tabelach potwierdzają z obiektów użyteczności publicznej, terenów byłych
prawidłowość przyjętej przez MPiPS koncepcji producentów wyrobów azbestowych, oczyszczania
zmian. terenów nieruchomości, budowy składowisk oraz in-
Z szacunkiem stalacji do unicestwiania włókien azbestowych;
4) monitoring realizacji programu za pomocą
Sekretarz stanu elektronicznego systemu informacji przestrzennej;
Jarosław Duda 5) działania w zakresie oceny narażenia i ochro-
ny zdrowia.
Program przewiduje intensyfikację wszystkich
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r. działań do roku 2012 tak, aby w latach 2012–2013
dokonać rzetelnej oceny realizacji wyznaczonych ce-
lów i do roku 2015 opracować jego aktualizację.
Aktualizacja kosztów realizacji programu, fak-
tycznych potrzeb inwestycyjnych oraz skutków bu-
870
dżetowych będzie możliwa dopiero po zakończeniu
procesu rzetelnej inwentaryzacji wyrobów azbesto-
wych w Polsce. Tempo dotychczasowych działań na-
kazuje założyć kilkuletni okres realizacji pełnej in-
wentaryzacji. Działania prowadzone przez ministra
gospodarki mają na celu przyspieszenie i usprawnie-
nie tego procesu.
W roku 2009 ze środków budżetu państwa będą-
cych w dyspozycji ministra gospodarki na realizację
programu:
— udzielono dotacji celowych 68 gminom, 4 po-
wiatom oraz 3 województwom na opracowanie gmin-
nych, powiatowych i wojewódzkich programów usu-
wania wyrobów zawierających azbest oraz na prze-
prowadzenie lokalnych działań edukacyjno-informa-
cyjnych;
— przeprowadzono liczne działania edukacyjno-
-informacyjne o zasięgu ogólnopolskim, m.in. kon-
kurs dla szkół, dystrybucję plakatów i poradników,
natomiast o zasięgu regionalnym m.in. audycje ra-
diowe, konferencje i seminaria regionalne, dystrybu-
cję ulotek;
— modernizowano elektroniczny system monito-
rowania realizacji programu;
— przeprowadzono kolejny etap badań stężenia
włókien azbestu w powietrzu na terenie Polski.
Podzielam pogląd pana posła, że dotychczasowe
tempo usuwania wyrobów zawierających azbest
oraz unieszkodliwiania odpadów zawierających azbest
jest niezadowalające. Stąd potrzeba podjęcia działań
w celu:
— określenia rzeczywistej ilości użytkowanych
wyrobów zawierających azbest;
— przyspieszenia prac związanych z usuwaniem
wyrobów zawierających azbest;
— zwiększenia wsparcia finansowego tych działań;
— zwiększenia aktywności jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie wsparcia swoich mieszkań-
ców w procesie usuwania wyrobów zawierających
azbest oraz poszukiwania środków finansowych na
te działania;
—oczyszczenia z azbestu obiektów użyteczności
publicznej, dróg i placów oraz byłych zakładów pro-
dukujących wyroby zawierające azbest.
Minister gospodarki w celu prawidłowej realizacji
zadań określonych w programie współpracuje z mi-
nistrami właściwymi do spraw: środowiska, zdrowia,
administracji publicznej, finansów publicznych, rol-
nictwa, rozwoju regionalnego, budownictwa, gospo-
darki przestrzennej i mieszkaniowej, którzy są odpo-
wiedzialni za realizację poszczególnych zadań na
szczeblu centralnym, natomiast marszałkowie woje-
wództw są odpowiedzialni za realizację zadań pro-
gramowych na szczeblu wojewódzkim.
Realizację zadań programu objęto elektronicz-
nym systemem monitorowania i sprawozdawczości,
który został utworzony w latach 2004–2006. System
obejmuje gromadzenie, przetwarzanie i rozpowszech-
nianie informacji o usuwaniu azbestu i wyrobów za-
wierających azbest, w szczególności dotyczących:
— ilości usuniętych wyrobów zawierających azbest
oraz wytworzonych odpadów niebezpiecznych zawie-
rających azbest;
— ilości składowanych odpadów zawierających
azbest;
— lokalizacji istniejących i planowanych składo-
wisk odpadów zawierających azbest i ich pojemności
oraz stopnia wykorzystania;
— ilości i wyników przeprowadzonych inwentary-
zacji oraz oceny stanu technicznego wyrobów zawie-
rających azbest i ich lokalizacji na terenie gmin, po-
wiatów i województw;
— przedsiębiorstw posiadających uprawnienia do
bezpiecznego usuwania azbestu;
— liczby osób pracujących w kontakcie z azbe-
stem;
— liczby pracowników przeszkolonych do pracy
w kontakcie z azbestem;
— podejmowanych przez jednostki samorządu te-
rytorialnego inicjatyw w zakresie usuwania wyro-
bów zawierających azbest;
— usytuowania miejsc o wysokim stężeniu włó-
kien azbestu w powietrzu;
— ewidencjonowania zmian legislacyjnych doty-
czących problematyki azbestowej;
— wdrażania technologii unicestwiania włókien
azbestu w odpadach azbestowych.
Monitoring realizacji zadań programu obejmuje
także wskaźniki środowiskowe wynikające z prze-
prowadzonej strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko. Zalicza się do nich:
— ogólną powierzchnię zajętą przez składowiska
i kwatery przeznaczone do składowania odpadów za-
wierających azbest (ha);
— stan zanieczyszczenia powietrza włóknami
azbestu zagrożonych rejonów i okolic obiektów (włók-
na/m3).
Sprawozdania oraz dane liczbowe zbierane drogą
elektroniczną – stosownie do przyjętego systemu in-
formatycznego – będą wykorzystywane do opracowa-
nia potrzebnych analiz i ocen, pozwalających na for-
mułowanie właściwych wniosków dotyczących dal-
szej realizacji zadań programu. Monitoring będzie
prowadzony systematycznie przez cały okres realiza-
cji zadań programu.
Według stanu na koniec 2009 r. w wojewódzkiej
bazie wyrobów i odpadów zawierających azbest
(WBDA), zamieszczonej na stronie www.bazaazbe-
stowa.pl, pracuje 1015 gmin, co stanowi 41% wszyst-
kich gmin w Polsce. Podejmowane działania infor-
macyjno-edukacyjne oraz planowane zmiany legi-
slacyjne powinny przyczynić się do wzrostu ilości
korzystających gmin z obecnego systemu w kolej-
nych latach.
Przedstawiwszy powyższą informację, chciałbym
wyrazić nadzieję, że w przyszłości mogę liczyć na

wsparcie pana posła dla działań podejmowanych przez
ministra gospodarki na rzecz ostatecznego rozwiąza-
nia problemu bezpiecznego wycofywania z użytkowa-
nia wyrobów azbestowych na obszarze całej Polski.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie niezapłacenia SPZOZ-om
woj. lubelskiego za świadczenia mieszczące się
w limicie umowy z NFZ, na przykładzie SPZOZ
w Puławach (15332)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Małgorzaty Sadurskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 marca 2010 r.
w sprawie niezapłacenia SPZOZ-om woj. lubelskiego
za świadczenia mieszczące się w limicie umowy
z NFZ, na przykładzie SPZOZ w Puławach, która
została przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 29 marca 2010 r. (znak:
SPS-023-15332/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z interpelacją pani poseł minister
zdrowia wystąpił do Narodowego Funduszu Zdrowia
z prośbą o przedstawienie informacji w przedmioto-
wej sprawie.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował, że dokonywana w trakcie 2009 r. alokacja
wolnych środków finansowych kierowanych do od-
działów wojewódzkich funduszu w kolejnych zmia-
nach planu finansowego oraz renegocjacja wartości
kontraktów ze świadczeniodawcami miały na celu
w szczególności zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych
ubezpieczonych w tych obszarach, w których wystę-
powało na nie największe zapotrzebowanie. Podejmo-
wane przez oddziały wojewódzkie funduszu działania
na rzecz poprawy finansowania świadczeń zdrowot-
871
nych skutkowały wykorzystaniem środków zabezpie-
czonych w planie kosztów świadczeń zdrowotnych
oddziału na 2009 r., a tym samym wywiązaniem się
przez oddziały z zobowiązań wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów. Pomimo iż przed
zakończeniem 2009 r. we wszystkich oddziałach wo-
jewódzkich funduszu przewidywane wykonanie kosz-
tów świadczeń zdrowotnych poprzedzono aneksowa-
niem umów, to w wielu przypadkach odbiegało ono
od rzeczywistego wykonania, przedstawionego przez
świadczeniodawców do rozliczeń. W związku z tym
dyrektorzy oddziałów wojewódzkich NFZ po rozlicze-
niu zawartych umów, potwierdzeniu sald rozliczeń
i zbilansowaniu środków, których świadczeniodawcy
nie wykorzystali, realizując kontrakty poniżej planu,
korzystając z zapisu § 27 ust. 2 załącznika do rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484),
podjęli negocjacje ze świadczeniodawcami, którzy
wystąpili do funduszu z roszczeniami o zapłatę m.in.
za świadczenia ratujące życie, świadczenia wykonane
w trybie nagłym, procedury nielimitowane i inne
świadczenia wykonane w roku 2009, których wartość
wykraczała poza wartość umowy. Powyższe działa-
nia nie pozwoliły na pełne sfinansowanie świadczeń
zdrowotnych wykonanych ponad limit określony
w umowach we wszystkich oddziałach wojewódzkich
funduszu.
W odniesieniu do kwestii niezapłacenia SPZOZ-
-om woj. lubelskiego za świadczenia mieszczące się
w limicie umowy z NFZ, na przykładzie SPZOZ
w Puławach, dyrektor Lubelskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia poin-
formował, że w 2009 r. Lubelski OW NFZ sfinanso-
wał w pełni świadczenia zdrowotne wykonane przez
świadczeniodawców do wysokości obowiązujących
kontraktów w poszczególnych zakresach świadczeń,
wykorzystując w 100% środki przeznaczone w planie
finansowym na świadczenia opieki zdrowotnej. Ze
względu na konieczność zbilansowania kosztów z przy-
chodami oddział podejmował szereg działań oszczęd-
nościowych. Jednym z nich było ograniczenie do mi-
nimum możliwości dokonywania zmian zawartych
umów, polegających na zwiększeniu kwoty zobowią-
zania ustalonej dla jednego lub kilku rodzajów, za-
kresów świadczeń i jednoczesnym zmniejszeniu kwo-
ty zobowiązania ustalonej dla pozostałych rodzajów,
zakresów świadczeń w IV kwartale 2009 r. W tej sy-
tuacji dokonanie wnioskowanych przeniesień w struk-
turze kontraktów, stosownie do § 20 i 21 załącznika
nr 1 ww. rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, skutkowałoby naruszeniem dys-
cypliny finansów publicznych z powodu przekrocze-
nia planu kosztów świadczeń zdrowotnych i powsta-
nia straty bilansowej na koniec 2009 r. nieznajdującej
pokrycia w funduszu zapasowym, co doprowadziłoby
do ograniczenia dostępności świadczeń zdrowotnych
w 2010 r. Stosownie do § 20 ust. 3 pkt 4 i § 21 ust. 2
872
pkt 3 ograniczenie dostępności świadczeń jest prze-
słanką uniemożliwiającą dokonanie wnioskowanych
przez świadczeniodawców zmian.
Dyrektor oddziału poinformował ponadto, że
SPZOZ w Puławach w roku 2009 wykonał świadcze-
nia ponad limity obowiązujące w umowach na łączną
kwotę 11,6 mln zł, z tego w lecznictwie szpitalnym
10,6 mln zł. Wartość niewykonań wyniosła 2,1 mln zł,
z czego w lecznictwie szpitalnym 1,6 mln zł.
Lubelski OW NFZ na bieżąco informuje świad-
czeniodawców o przyczynach uniemożliwiających
dokonanie wnioskowanych zmian w strukturze kon-
traktów i zapłacenie za świadczenia zrealizowane
powyżej ilości określonych w obowiązujących umo-
wach. Jednocześnie oddział deklaruje wolę prowa-
dzenia uzgodnień w sprawie rozliczenia nadwyko-
nań za 2009 r., w szczególności sfinansowania
świadczeń oznaczonych jako ratujące życie, w formie
stosownych ugód, po uzyskaniu zwiększenia planu
finansowego.
Odnosząc się do problemu nadwykonań, należy
poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132
ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważana w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, świadczeniodaw-
ca zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym,
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ni uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie braku przepisów dotyczących
przejścia na rzecz Skarbu Państwa pojazdów
nieodebranych przez uprawnioną osobę
w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia,
w następstwie wyroku TK z dnia
3 czerwca 2008 r., sygn. akt P 4/6 (15334)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 29 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15334/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Marii Nowak z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie
braku przepisów dotyczących przejścia na rzecz Skar-
bu Państwa pojazdów nieodebranych przez upraw-
nioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia,
w następstwie wyroku TK z dnia 3 czerwca 2008 r.,
sygn. akt P 4/6, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że wskazana w in-
terpelacji problematyka została uregulowana w rzą-

dowym projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo
o ruchu drogowym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (druk nr 2816). Projekt po pierwszym czyta-
niu, które odbyło się podczas posiedzenia Sejmu RP
w dniu 17 marca 2010 r., został skierowany do rozpa-
trzenia przez sejmową Komisję Infrastruktury z za-
leceniem przedstawienia sprawozdania do dnia
23 kwietnia 2010 r.
Projekt ten ma na celu m.in. dostosowanie prze-
pisów prawnych do wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 4/06)
stwierdzającego niezgodność art. 130a ust. 10
i ust. 11 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) z Konstytucją Rze-
czypospolitej Polskiej.
W projektowanej zmianie brzmienia art. 130a
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym zaproponowano, aby w stosunku do pojazdu
usuniętego z drogi starosta występował do sądu z wnio-
skiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu,
jeżeli pojazd nie zostanie odebrany przez osobę
uprawnioną w terminie 3 miesięcy od dnia jego usu-
nięcia. Powyższa regulacja zakłada również, że sąd
będzie orzekał o przepadku pojazdu w trybie postę-
powania cywilnego w postępowaniu nieprocesowym.
Skrócenie wskazanego okresu z dotychczasowych
6 do 3 miesięcy zostało spowodowane doświadczenia-
mi resortu finansów, z których wynika, że tak długi
czas przechowywania pojazdów na wyznaczonych
parkingach powoduje powstanie kosztów, które na
ogół przewyższają wartość przechowywanych pojaz-
dów. Okres 3 miesięcy wydaje się być wystarczający,
bowiem z mocy projektowanych przepisów przed wy-
daniem orzeczenia o przepadku pojazdu sąd będzie
zobligowany zbadać, czy zostały spełnione ku temu
wszystkie przesłanki, a w szczególności czy usunięcie
pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby
uprawnionej do jego odbioru dołożono należytej sta-
ranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie
sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Dopie-
ro po spełnieniu powyższych przesłanek sąd będzie
mógł orzec przepadek pojazdu.
Projekt ustawy zakłada również wprowadzenie
przepisu nakładającego na właściciela pojazdu, który
nie odbierze pojazdu z parkingu w ustawowym ter-
minie, obowiązek uiszczenia należności za usunięcie,
przechowywanie pojazdu oraz kosztów postępowania
likwidacyjnego powstałych od momentu wydania
dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowa-
nia. O obowiązku zapłaty tych należności rozstrzygał
będzie starosta w drodze decyzji administracyjnej.
W razie niewykonania decyzji starosty obowiązek
uiszczenia stosownych opłat będzie dochodzony
w trybie egzekucji administracyjnej przez naczelni-
ków urzędów skarbowych.
Ponadto projekt ustawy zakłada, iż opłaty za usu-
nięcie i parkowanie usuniętych pojazdów będą sta-
nowiły dochód własny powiatu.
873
Jednocześnie projekt ustawy w przepisach przej-
ściowych retroaktywnie reguluje kwestie kosztów
powstałych w wyniku przechowywania pojazdów na
parkingach strzeżonych powstałych po dniu 11 czerw-
ca 2009, tj. po dniu wejścia w życie ww. wyroku Try-
bunału Konstytucyjnego. Stosownie do art. 12 pro-
jektu ustawy Skarb Państwa będzie ponosił koszty
przechowywania pojazdów, które powstały po upły-
wie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 usta-
wy Prawo o ruchu drogowym, do dnia wejścia w życie
projektowanej ustawy wobec pojazdów, których 6-mie-
sięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okre-
sie od dnia 11 czerwca 2009 r. do dnia wejścia w życie
projektowanej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie dyskryminacji samorządów
na Wileńszczyźnie, w których przedstawiciele
narodowości polskiej zdobyli mandaty,
przed zbliżającymi się wyborami
samorządowymi (15336)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego (pismo nr SPS-
-023-15336/10 z 29 marca 2010 r.) w sprawie dyskry-
minacji samorządów na Wileńszczyźnie, w których
przedstawiciele narodowości polskiej zdobyli manda-
ty, przed zbliżającymi się wyborami samorządowymi
przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych podziela część
opinii pana posła A. Górskiego na temat relacji mię-
dzy władzami centralnymi Litwy i samorządami za-
rządzanymi przez radnych z polskiej partii – Akcji
Wyborczej Polaków na Litwie. Nieustanne zastrzeże-
nia, bezpodstawne zarzuty, doszukiwanie się złych
intencji w działaniach samorządowców – Polaków,
przede wszystkim z rejonów wileńskiego i solecznic-
kiego, to od dawna dostrzegana część działań ogra-
niczających prawa mniejszości polskiej na Litwie.
Po raz kolejny mam okazję zapewnić pana posła
A. Górskiego, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych
nieustannie monitoruje działania władz litewskich,
zwłaszcza dzięki pracy polskiej placówki dyploma-
tyczno-konsularnej w Wilnie, której działania pan
poseł A. Górski miał zresztą okazję wielokrotnie oso-
biście obserwować, a także, iż utrzymuje kontakt
874
z liderami polskiej społeczności, a tym samym zna
skutki nieprzychylnych polskiej mniejszości działań
i reakcje na nie. Znamy treść listu przewodniczącego
AWPL i posła do Parlamentu Europejskiego pana
W. Tomaszewskiego do przewodniczącej Komitetu
Regionów pani M. Bresso, opublikowanego w „Tygo-
dniku Wileńszczyzny”. Zabieg z ustanowieniem pod-
wyższonego progu dla wyłonienia delegatów Litwy
do Komitetu Regionów odbieramy podobnie jak inne
decyzje władz litewskich ograniczające szanse mniej-
szości polskiej na Litwie na realne, proporcjonalne
do rozmiarów zbiorowości polskiej, reprezentowanie
we władzach różnego szczebla. To działanie władz
RL jest równie niepokojące, jak wspomniane przez
pana posła A. Górskiego zabiegi wykluczające kom-
petencję samorządów rejonów w sprawach zwrotu
ziemi czy niektórych kwestii oświaty.
Dziękując panu posłowi A. Górskiemu za stałe
zainteresowanie losem Polaków na Litwie i głęboką
wiedzę o ich problemach, pozwalam sobie przypo-
mnieć, że kilkakrotnie w ostatnim okresie, odpowia-
dając na jego wcześniejsze interpelacje i zapytania,
miałem okazję do szczegółowego informowania pana
posła o działaniach resortu spraw zagranicznych,
jego kierownictwa i wyspecjalizowanych departa-
mentów, o naszej ocenie wielu faktów i procesów, któ-
re mają miejsce na Litwie, a dotyczą mniejszości pol-
skiej w tym kraju, o nowych działaniach podejmowa-
nych na forum instytucji europejskich.
Mogę zapewnić pana posła A. Górskiego, że kwe-
stia ograniczeń samorządności mniejszości polskiej
na Litwie należy do tematów, którymi zajmuje się
MSZ, a także, których wagę i znaczenie podkreśla
w materiałach przygotowywanych dla najwyższych
władz Rzeczypospolitej. MSZ, licząc na współdziałanie
wszystkich organów państwa, instytucji i polityków,
którym zależy na poprawie sytuacji polskiej mniejszo-
ści narodowej na Litwie, poszukuje, zarówno w rela-
cjach bilateralnych, jak i na forum instytucji europej-
skich, skutecznego sposobu zmiany stosunku władz
litewskich do problemów swych obywateli należących
do mniejszości. Choć rozwój wydarzeń na Litwie i nie-
które niedawne decyzje, jak choćby Sejmu RL o odrzu-
ceniu rządowego projektu ustawy o pisowni imion
i nazwisk w dokumentach osobistych, nie skłaniają do
optymizmu, nie tracę nadziei, że zmiana sposobu my-
ślenia o mniejszościach jest na Litwie nie tylko możli-
wa, ale w zjednoczonej Europie także konieczna.
Zwłaszcza dziś, po smoleńskiej katastrofie, gdy żałobie
i pogłębionej refleksji oddaje się także Litwa – jej kie-
rownictwo polityczne i społeczeństwo.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie przepisów regulujących
rozpatrywanie przez przedsiębiorstwa
energetyczne reklamacji konsumentów (15337)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego, przesła-
ną przy piśmie z dnia 29 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-15337/10, w sprawie przepisów regulujących
rozpatrywanie przez przedsiębiorstwa energetyczne
reklamacji konsumentów, uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Standardy jakościowe obsługi odbiorców energii
elektrycznej oraz tryb załatwiania przez przedsię-
biorstwa energetyczne reklamacji i konsekwencje
związane ze zwłoką przedsiębiorstwa w tym zakresie
uregulowane zostały w rozporządzeniu ministra go-
spodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków funkcjonowania systemu elektro-
energetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. zm.),
zwanym dalej rozporządzeniem systemowym, oraz
w rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia 2 lipca
2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania
i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią
elektryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn. zm.),
zwanym dalej rozporządzeniem taryfowym.
Zgodnie z § 38 ww. rozporządzenia taryfowego
w przypadku niedotrzymania przez przedsiębiorstwo
energetyczne standardów jakościowych obsługi od-
biorców, polegających m.in. na nieprzyjęciu zgłosze-
nia lub reklamacji od odbiorcy, o ile umowa sprzeda-
ży energii elektrycznej lub umowa o świadczenie
usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycz-
nej nie stanowi inaczej, odbiorcy przysługuje bonifi-
kata w wysokości 1/50 przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym po-
przedzającym rok zatwierdzenia taryfy, określonego
w komunikacie prezesa Głównego Urzędu Staty-
stycznego ogłaszanym w Dzienniku Urzędowym Rze-
czypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Przeciętne
wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2008 r.
(rok brany pod uwagę dla taryfy na 2010 r.) wyniosło
2 943,88 zł (M.P. Nr 9, poz. 112). Natomiast stosowa-
nie do § 38 pkt 11 ww. rozporządzenia za przedłuże-
nie czternastodniowego terminu rozpatrzenia wnio-
sku lub reklamacji odbiorcy w sprawie zasad rozli-
czeń i udzielenia odpowiedzi odbiorcy przysługuje
bonifikata za każdy dzień zwłoki w wysokości 1/250
wynagrodzenia, o którym mowa wyżej. Tak więc je-
żeli odbiorca nie otrzymał odpowiedzi na złożone re-
klamacje, może wystąpić do przedsiębiorstwa ener-
getycznego o bonifikatę.

Natomiast w przypadku wystąpienia nieplanowa-
nej przerwy w dostawach energii elektrycznej (spo-
wodowanej np. wystąpieniem awarii) odbiorcy, sto-
sownie do § 37a rozporządzenia taryfowego, przysłu-
guje bonifikata za każdą niedostarczoną jednostkę
energii elektrycznej. Bonifikata przysługuje w wyso-
kości pięciokrotności średniej ceny sprzedaży energii
elektrycznej na rynku konkurencyjnym, pod warun-
kiem że przerwa w dostarczaniu energii elektrycznej
przekroczy czas trwania dopuszczalnych przerw
określonych w umowie lub w przepisach rozporządze-
nia systemowego.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia systemowe-
go odbiorca przyłączony do sieci o napięciu znamio-
nowym nie wyższym niż 1 kV (do tej grupy należą
odbiorcy w gospodarstwach domowych) może otrzy-
mać bonifikatę, jeżeli jednorazowa przerwa w dostar-
czeniu energii elektrycznej przekroczy 24 godziny,
w przypadku przerwy nieplanowanej. Odbiorca ten
może również otrzymać bonifikatę, jeżeli w ciągu
roku suma czasów trwania przerw w dostarczaniu
energii elektrycznej powstałych w wyniku awarii
przekroczy 48 godzin. Dla odbiorcy przyłączonego do
sieci o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV
oraz odbiorcy przyłączonego do sieci tymczasowo
czas trwania przerw w dostarczaniu energii elek-
trycznej, po upływie którego może on uzyskać boni-
fikatę, określony jest w umowie o świadczenie usług
przesyłania lub dystrybucji albo w umowie komplek-
sowej zawartej przez tego odbiorcę z przedsiębior-
stwem energetycznym.
Ilość niedostarczonej energii elektrycznej w dniu,
w którym miała miejsce przerwa w jej dostarczaniu,
ustala się na podstawie poboru tej energii elektrycz-
nej w odpowiednim dniu poprzedniego tygodnia,
z uwzględnieniem czasu dopuszczalnych przerw
określonych w umowie lub odrębnych przepisach.
Czas trwania przerwy jest liczony od momentu uzy-
skania przez przedsiębiorstwo energetyczne zajmu-
jące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elek-
trycznej informacji o jej wystąpieniu do czasu wzno-
wienia dostaw energii elektrycznej. Stosowanie do
§ 42 ww. rozporządzenia systemowego przedsiębior-
stwo energetyczne jest zobowiązane do przyjmowa-
nia przez całą dobę zgłoszeń i reklamacji odbiorców
w zakresie dostarczania energii elektrycznej.
Na zakończenie pragnę zapewnić pana posła, że
przy okazji najbliższej nowelizacji przepisów ww. roz-
porządzeń regulacje prawne dotyczące zasad nalicza-
nia bonifikat zostaną poddane szczegółowej weryfi-
kacji i w razie konieczności zostaną zmienione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
875
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie dyskryminacji osób
z tzw. starą maturą (15338)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Jana Kamińskie-
go, SPS-023-15338/10, przekazaną pismem z dnia
29 marca 2010 r., pragnę przedstawić, co następuje.
Granice, w jakich uczelnia może samodzielnie
kształtować warunki przyjęć na studia, określa
art. 169 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.), a mianowicie:
1) ust. 3 stanowi, iż „podstawę przyjęcia na studia
pierwszego stopnia lub jednolite studia magisterskie
stanowią wyniki egzaminu maturalnego. Uczelnia
może za zgodą ministra właściwego do spraw szkol-
nictwa wyższego przeprowadzić dodatkowe egzaminy
wstępne, tylko w przypadku konieczności sprawdze-
nia wiedzy lub umiejętności niesprawdzanych pod-
czas egzaminu maturalnego (…)”. Zgodnie z tym
uczelnie nie mogą brać pod uwagę ocen widniejących
na świadectwie ukończenia szkoły, mogą natomiast
występować do ministra o wyrażenie zgody na prze-
prowadzenie dodatkowych egzaminów;
2) ust. 4 – „jeżeli podstawę przyjęcia na studia
stanowią wyniki egzaminu dojrzałości, senat uczelni
może przeprowadzić dodatkowe egzaminy wstępne”.
Jest to przepis dotyczący tzw. starych maturzystów.
Wynika z niego, iż decyzja o ewentualnym przepro-
wadzaniu egzaminów wstępnych należy do wyłącznej
kompetencji uczelni;
3) ust. 6 – „szczegółowe zasady przyjmowania na
studia w uczelni publicznej laureatów oraz finalistów
olimpiad stopnia centralnego określa senat uczelni
na okres co najmniej trzech lat”. Zgodnie z tym prze-
pisem senaty uczelni mają możliwość przyznawania
preferencji finalistom olimpiad organizowanych na
zasadach określonych w rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 29 lipca 2002 r.
w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania
konkursów, turniejów i olimpiad (Dz. U. Nr 13,
poz. 125, z późn. zm.).
Z powyższego wynika, iż ustalenie, jakie wyniki
egzaminu maturalnego i egzaminu dojrzałości będą
stanowić podstawę przyjęcia na studia oraz czy ko-
nieczne będzie przeprowadzenie egzaminu wstępne-
go, należy wyłącznie do kompetencji senatu uczelni.
Uprawnienie do określania zasad rekrutacji związa-
ne jest z określoną w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy
zasadą autonomii uczelni rozwiniętą w art. 6 ust. 1
pkt 1 ustawy.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż poruszone
w interpelacji posła Jana Kamińskiego problemy,
876
które stanowią materię wystąpienia rzecznika praw
obywatelskich z dnia 24 lutego 2010 r., zostały wni-
kliwie przeanalizowane – zarówno wystąpienie RPO,
jak i odpowiedź zostały umieszczone na stronie in-
ternetowej ministerstwa celem kolejnego zwrócenia
uwagi rektorów szkół wyższych na problemy związa-
ne z rekrutacją na studia. Ponadto kopię listu RPO
przekazałem przewodniczącej Konferencji Rektorów
Akademickich Szkół Polskich pani prof. Katarzynie
Chałasińskiej-Macukow do wykorzystania w pracach
konferencji.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie kształtu nowej podstawy
programowej wprowadzonej rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. (15339)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Marii Zuby (SPS-023-15339/10)
w sprawie kształtu nowej podstawy programowej
wprowadzonej rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. uprzejmie wy-
jaśniam.
Nowa podstawa programowa określona rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) jest stosowana
począwszy od 1 września 2009 r. przedszkolach, kla-
sach pierwszych szkoły podstawowej oraz w klasach
pierwszych gimnazjum. W szkołach ponadgimnazjal-
nych nowa podstawa zacznie obowiązywać począwszy
od 1 września 2012 r. Oznacza to, że wnioski co do
efektów wprowadzanych zmian będzie można formu-
łować w sposób rzetelny dopiero w 2015 r., a więc
kiedy obecni pierwszoklasiści gimnazjalni przystąpią
do egzaminu maturalnego.
Nowa podstawa programowa kształcenia ogólne-
go wprowadzeniem złączenia programowego gimna-
zjum i szkoły ponadgimnazjalnej czyni czas nauki
w gimnazjum oraz w szkole ponadgimnazjalnej spój-
nym programowo, co w wyniku daje sześcioletni,
a w przypadku technikum siedmioletni okres kształ-
cenia. W okresie tym uczniowie mają zostać wyposa-
żeni we wspólny solidny fundament wiedzy ogólnej,
po czym znacznie pogłębią tę wiedzę w zakresie od-
powiadającym indywidualnym zainteresowaniom
i predyspozycjom. Ponadto dłuższy czas przezna-
czony na naukę przedmiotu stworzy nauczycielom
możliwość pogłębienia każdego tematu.
Podczas nauki w liceum lub technikum uczeń bę-
dzie kontynuował naukę w zakresie obowiązkowych
przedmiotów maturalnych: języka polskiego, języków
obcych i matematyki. Oprócz tego każdy uczeń wy-
bierze 2 lub 3 przedmioty, których będzie się uczył
w zakresie rozszerzonym w znacznie większej niż
obecnie liczbie godzin. Taka organizacja procesu na-
uczania pozwoli uczniom osiągnąć w każdym z wy-
branych przedmiotów oczekiwany i zadowalający
poziom wiedzy.
Natomiast w trosce o harmonijny i wszechstronny
rozwój każdy uczeń liceum – o ile nie wybierze roz-
szerzonego kursu historii – aż do matury będzie miał
blok zajęć: historia i społeczeństwo. Zajęcia te będą
pogłębiały wiedzę uczniów z historii powszechnej
w ujęciu problemowym oraz rozbudzały ich zaintere-
sowanie losami Polski i Polaków. Podobnie dla ucz-
niów niewybierających zajęć rozszerzonych z geogra-
fii, biologii, fizyki czy chemii obowiązkowy będzie
blok zajęć: przyroda, przedstawiający w ujęciu pro-
blemowym syntezę wiedzy z nauk przyrodniczych.
Przedmioty: historia i wiedza o społeczeństwie
muszą być przez wszystkich realizowane w szkołach
ponadgimnazjalnych w zakresie podstawowym i mogą
być również realizowane jako przedmioty wybrane
rozszerzone – dla uczniów, którzy przygotowują się
do matury i rozważają dalsze pogłębianie swojej wie-
dzy w tych kierunkach.
Geografia, biologia, chemia, fizyka muszą być
przez wszystkich realizowane w szkołach ponadgim-
nazjalnych w zakresie podstawowym i mogą być rów-
nież realizowane jako przedmioty wybrane rozsze-
rzone – dla uczniów, którzy łączą z nimi dalsze plany
edukacyjne lub zawodowe.
Matematyka musi być przez wszystkich uczniów
realizowana w szkołach ponadgimnazjalnych w za-
kresie podstawowym i może być również realizowana
jako przedmiot wybrany rozszerzony – dla uczniów,
którzy rozważają dalsze pogłębianie swojej wiedzy
w tym lub pokrewnym kierunku.
Przedsiębiorczość jest przedmiotem, który będzie
realizowany tylko w zakresie podstawowym, filozofia
natomiast może być realizowana tylko w zakresie
rozszerzonym jako przedmiot wybrany. Ekonomia
w praktyce to z kolei przedmiot uzupełniający i roz-
wijający uczniowskie zainteresowania.
Zatem niezależnie od indywidualnych wyborów
zajęć rozszerzonych każdy licealista będzie umiał od-
powiednio wiele zarówno z zakresu nauk humani-
stycznych, jak i matematyczno-przyrodniczych. Po-
nadto będzie posiadał istotnie pogłębioną w stosun-
ku do stanu obecnego wiedzę z kilku wybranych
przedmiotów. W taki oto sposób każdy uczeń będzie
mógł wybrać zgodny ze swoimi zainteresowaniami

kierunek studiów wyższych, mając pewność, że jest
do nich odpowiednio przygotowany.
Wprowadzone w rozporządzeniu połączenie pro-
gramowe gimnazjum i I klasy szkoły ponadgimna-
zjalnej w czteroletni cykl to ważne rozwiązanie, któ-
re zapewnia nauczycielowi historii więcej czasu na
dokładne zapoznanie ucznia z dziejami Polski, Euro-
py i świata. Ponadto podstawa programowa historii
zaleca stosowanie przez nauczyciela aktywizujących
metod nauczania, w tym organizowanie wycieczek
edukacyjnych, zachęcanie uczniów do realizacji pro-
jektów indywidualnych i zespołowych, wspieranie ich
w podejmowaniu samodzielnych studiów badaw-
czych. Takie podejście ma szczególnie istotne znacze-
nie dla kształcenia historycznego, gdyż pobudza in-
dywidualną ciekawość poznawczą oraz uczy odpowie-
dzialności za wiarygodność zdobywanych informacji,
zwłaszcza informacji pochodzących z Internetu.
Edukacja historyczna w nowej podstawie pro-
gramowej została zaplanowana jako spójny, kom-
plementarny i koherentny proces kształcenia, któ-
ry jako odrębny przedmiot rozpoczyna się od
II etapu edukacyjnego, czyli klas IV–VI szkoły pod-
stawowej, a kończy w ostatniej klasie szkoły ponad-
gimnazjalnej.
Podstawa programowa historii i społeczeństwa
dla II etapu edukacyjnego oprócz treści nauczania
dotyczących wiedzy i kształtowania postaw obywa-
telskiej i społecznej obejmuje dzieje państwa polskie-
go od początków istnienia do roku 1989, co stanowi
istotnie ważną część fundamentu edukacji historycz-
nej. Kontynuowanie tej edukacji na poziomie gimna-
zjum w ramach dwóch przedmiotów, czyli historii
oraz wiedzy o społeczeństwie, sprawia, że uczeń po-
szerza i gruntuje swoją wiedzę o przeszłości, nie tra-
cąc kontaktu z wydarzeniami XX wieku.
Podstawa programowa historii dla gimnazjum
przewiduje, że na lekcjach tego przedmiotu uczniowie
zgłębiają zagadnienia związane z historią Polski
i świata do 1918 r., czyli poznają najważniejsze posta-
cie, wydarzenia i procesy wpływające na świadomość
historyczną, kulturę materialną i duchową, a ponad-
to na kontynuowanie procesu budowania własnej
tożsamości narodowej i obywatelskiej. Dominujący
w gimnazjum układ chronologiczny sprzyja kształ-
towaniu umiejętności związanych z poznawaniem
związków przyczynowo-skutkowych oraz samodziel-
nemu dostrzeganiu przez ucznia wpływu przeszłości
na zjawiska zachodzące w świecie współczesnym.
Szczególny nacisk położony został na dogłębne zapre-
zentowanie historii państwa i narodu polskiego. Peł-
na realizacja zawartych w podstawie treści naucza-
nia wymaga od nauczyciela, aby zachęcił i wprowa-
dził uczniów do korzystania z różnego typu źródeł
pisanych, ikonograficznych i statystycznych oraz do-
skonalenia form tworzenia przez ucznia własnej nar-
racji historycznej. Oczywiste jest jednak, że nauczy-
ciel ma swobodę w wyborze i stosowaniu takich me-
tod nauczania i takich środków dydaktycznych, któ-
877
re uważa za najwłaściwsze, w tym również różnego
rodzaju pomocy multimedialnych.
Podstawa programowa wiedzy o społeczeństwie
dla III etapu edukacyjnego przewiduje treści naucza-
nia, dzięki którym uczeń poznaje poszczególne wy-
darzenia historii najnowszej ważne z punktu widze-
nia kształtowania postawy patriotycznej oraz umie-
jętności obywatelskich i postaw niezbędnych do po-
ruszania się we współczesnej przestrzeni społecznej.
Zdobywa on również wiadomości niezbędne do zro-
zumienia i dojrzałej oceny aktualnych wydarzeń ży-
cia publicznego. Podstawa programowa tego przed-
miotu zaleca, aby 20% treści nauczania zostało zre-
alizowanych w formie projektu wykonanego zespoło-
wo, a efekty prezentowane były publicznie.
Przedmiot uzupełniający: historia i społeczeń-
stwo – dziedzictwo epok dla uczniów IV etapu edu-
kacyjnego (szkoły ponadgimnazjalne) ma się opierać
na kształceniu o charakterze problemowym i inter-
dyscyplinarnym. Zajęcia powinny być prowadzone
z wykorzystaniem bogatego spektrum tekstów kul-
tury: piśmiennictwa, nagrań muzycznych, ikonogra-
fii, filmoteki, ze szczególnym uwzględnieniem dorob-
ku kultury polskiej oraz własnego regionu.
Przedstawiona powyżej organizacja nauczania
historii w obecnej podstawie wynika z przekonania,
że ugruntowana i rzetelna znajomość historii stano-
wi klucz do lepszego zrozumienia otaczającego świa-
ta, mechanizmów życia społeczno-politycznego i wy-
darzeń dnia dzisiejszego.
Uprzejmie wyjaśniam, że dotychczas obowiązują-
ce ramowe plany nauczania w szkołach publicznych
(Dz. U. z 2002 r. Nr 54, poz. 442) określały liczbę
godzin zajęć historii tygodniowo w poszczególnych
okresach kształcenia:
klasy IV–VI szkoły podstawowej 4 godz.,
gimnazjum 6 godz.,
liceum ogólnokształcące 5 godz.
Jeżeli chodzi o liczbę godzin przeznaczoną na re-
alizację poszczególnych zajęć edukacyjnych w kla-
sach, w których stosuje się nową podstawę progra-
mową kształcenia ogólnego, to rozporządzenie mini-
stra edukacji narodowej z dnia 23 marca 2009 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie ramowych
planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 54, poz. 442) określa ramowy plan nauczania dla
klas I–III szkoły podstawowej oraz ramowy plan na-
uczania dla gimnazjum. Według nowego ramowego
planu nauczania dla gimnazjum w trzyletnim okresie
nauczania należy zrealizować co najmniej 190 go-
dzin, co gwarantuje pełną realizację podstawy pro-
gramowej historii.
W przypadku liceum ogólnokształcącego do końca
roku szkolnego 2011/2012 obowiązuje ramowy plan
nauczania określony rozporządzeniem z 2002 r., zgod-
nie z którym liczba godzin tygodniowo w trzyletnim
okresie nauczania zajęć historii wynosi 5.
MEN aktualnie opracowuje nowe rozporządzenie
w sprawie ramowych planów nauczania dla szkół po-
nadgimnazjalnych. Przewiduje się, że nie zmieni się
878
w stosunku do obecnej liczba godzin tygodniowo
przeznaczonych na realizację zajęć edukacyjnych hi-
storii oraz wiedzy o społeczeństwie w zakresie pod-
stawowym w trzyletnim okresie nauczania. Nato-
miast zdecydowanie zwiększona zostanie liczba go-
dzin przeznaczonych na realizację podstawy progra-
mowej historii i wiedzy o społeczeństwie w zakresie
rozszerzonym. Zatem zupełnie bezzasadne jest przy-
puszczenie, że godziny przeznaczone na nauczanie
historii w szkołach ponadgimnazjalnych zostaną
„drastycznie okrojone”.
Przedstawiając powyższe, należy stwierdzić, że
koncepcja zmian wprowadzonych w nowej podstawie
programowej pozwoli osiągnąć zamierzony dla edu-
kacji historycznej cel – rzetelne i pełne kształcenie
historyczne oraz przygotowanie młodych Polaków do
odpowiedzialnego i świadomego przejęcia dziedzic-
twa historycznego, narodowego oraz kulturowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie wzrastających kosztów obsługi
administracyjnej i zarządzania projektami
współfinansowanymi z funduszy UE (15342)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Stanke przesłaną przy piśmie
z dnia 31 marca br. (znak: SPS-023-15342/10) w spra-
wie wzrastających kosztów obsługi administracyjnej
i zarządzania projektami współfinansowanymi z Eu-
ropejskiego Funduszu Społecznego pragnę przedsta-
wić następujące stanowisko.
Instytucja zarządzająca Programem Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” (PO KL), w ramach którego
wsparcie kierowane jest na wzrost zatrudnienia
i spójność społeczną, jest świadoma, iż koszty zarzą-
dzania projektami PO KL stanowią znaczną część
wydatków ponoszonych w tych projektach. W związ-
ku z tym w przekazanej do konsultacji w listopadzie
2009 r. wersji wytycznych w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach PO KL (dalej jako wytyczne)
wprowadzono szczegółowe zapisy dotyczące kosztów
zarządzania projektem, w tym zaproponowano mak-
symalne limity ww. kosztów w zależności od wartości
projektu. Tym niemniej, ze względu na trwające
ustalenia z Komisją Europejską w kwestii kosztów
pośrednich projektu, w tym katalogu kosztów, które
mogą być rozliczane w ramach kosztów pośrednich,
nie było możliwe uwzględnienie w obowiązujących od
dnia 1 stycznia br. wytycznych. Natomiast zakłada
się, iż podczas kolejnej nowelizacji wytycznych pla-
nowanej na połowę bieżącego roku zostaną wpro-
wadzone ograniczenia dla kosztów zarządzania pro-
jektem.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż jakkol-
wiek wykreślono z wytycznych limity kosztów za-
rządzania projektem, to jednak równocześnie wpro-
wadzono zapisy wskazujące na konieczność racjona-
lizacji tych kosztów. Założeniem projektów powinno
być bowiem kierowanie wsparcia do uczestników
projektu, a koszty zarządzania projektem, w tym
koszty personelu zarządzającego oraz promocji pro-
jektu, powinny być ponoszone w racjonalnej wyso-
kości. W związku z powyższym dodane zostały za-
pisy, iż instytucja weryfikująca wniosek o dofinan-
sowanie projektu przed przyjęciem go do realizacji
powinna zwrócić szczególną uwagę na poziom kosz-
tów zarządzania projektem oraz racjonalność i nie-
zbędność wydatków z tym związanych, wskazanych
we wniosku.
Jednocześnie z ww. względów w wytycznych wpro-
wadzono zapisy, iż wydatki związane z wynagrodze-
niem osoby realizującej kilka funkcji/zadań w ramach
projektów mogą stanowić wydatki kwalifikowalne,
o ile obciążenia wynikające z wykonywania danej
funkcji/zadania nie wykluczają prawidłowej i efektyw-
nej realizacji pozostałych funkcji/zadań powierzonych
danej osobie. Beneficjent może zostać zobowiązany
przez podmiot będący stroną umowy do przedstawie-
nia odpowiednich informacji w tym zakresie.
Odnosząc się do pytania dotyczącego standardów,
według których instytucje przyznające dofinansowa-
nie projektom PO KL oceniałyby budżety projektów,
pragnę poinformować, iż w opinii instytucji zarzą-
dzającej PO KL takie standardy zostały wdrożone.
Ww. instytucje zobowiązane są bowiem przy ocenie
projektu stosować kartę oceny formalnej oraz kartę
oceny merytorycznej stanowiące załączniki do zasad
dokonywania wyboru projektów w ramach PO KL,
które uwzględniają również szczegółowe zasady we-
ryfikacji części finansowej wniosku o dofinansowa-
nie, w tym kwalifikowalność wydatków zgodnie
z obowiązującymi wytycznymi.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie możliwości dalszej eksploatacji
gminnych składowisk odpadów (15348)
Odpowiadając na pismo z dnia 19 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15348/10, dotyczące prośby o udzie-
lenie odpowiedzi na interpelację pana posła Wojcie-
cha Żukowskiego oraz pani poseł Małgorzaty Sadur-
skiej, w sprawie możliwości dalszej eksploatacji
gminnych składowisk odpadów, przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Odnosząc się do pierwszej kwestii poruszonej
w ww. interpelacji, dotyczącej odstępstw od dyrekty-
wy Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r.
w sprawie składowania odpadów (Dz. Urz. L 182
z 16.7.1999 r., s. 1), według postanowień traktatu ak-
cesyjnego dla Polski termin, do którego nie stosuje
się niektórych wymagań wynikających z dyrektywy
1999/31/WE w sprawie składowania odpadów w od-
niesieniu do składowisk odpadów komunalnych,
upływa z dniem 1 stycznia 2012 r. Jednakże należy
stanowczo podkreślić, że data ta obowiązuje pod wa-
runkiem, że Polska spełnia coroczne cele pośrednie
określone w traktacie. Wyznaczone w traktacie ak-
cesyjnym cele pośrednie określające odsetek odpa-
dów, które mogą być składowane na składowiskach
niespełniających wymagań UE, są przez Polskę do-
tychczas wypełniane, jednakże należy podkreślić, że
odsetek ten, określony w traktacie, z roku na rok jest
coraz niższy, a nieosiągnięcie celu skutkuje automa-
tycznym skróceniem okresu przejściowego.
Dostosowywanie istniejących składowisk odpa-
dów do wymagań technicznych wynikających z prze-
pisów unijnych trwa w Polsce już od kilku lat. Dla
istniejących składowisk odpadów procedura związa-
na z procesem dostosowywania istniejących składo-
wisk do wymagań stawianych przez przepisy unijne
została określona w art. 33 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie niektó-
rych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085, z późn. zm.).
Dla składowisk odpadów niespełniających wymagań
technicznych został wyznaczony ostateczny termin
na dostosowanie się, upływający z końcem roku 2009.
Po tym terminie nie mogą być eksploatowane skła-
dowiska niespełniające wymagań technicznych. Za-
rządzający składowiskami odpadów niespełniającymi
wymagań do końca 2009 r. powinni uzyskać decyzje
na zamknięcie tych obiektów, a następnie rozpocząć
prace techniczne związane z zabezpieczeniem obiek-
tów oraz ich rekultywacją.
Również ustawą z dnia 22 styczna 2010 r. o zmia-
nie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw
879
(Dz. U. Nr 28, poz. 145), obowiązującą od dnia 12 mar-
ca 2010 r., do polskiego prawa wprowadzono instru-
ment prawny umożliwiający organom właściwym
podjęcie odpowiednich kroków w celu zamknięcia
składowisk odpadów niespełniających wymagań. We-
dług ww. przepisów właściwy organ ochrony środo-
wiska zobowiązany jest do rozpoczęcia procedury
zamykania składowisk odpadów niespełniających
wymagań i wydania, na podstawie ekspertyzy, sto-
sownej decyzji administracyjnej określającej m.in.
techniczny sposób zamknięcia obiektu oraz sposób
sprawowania nad nim nadzoru.
Poruszając zagadnienie zasadności zamykania
składowisk odpadów niespełniających wymagań, na
których istnieje jeszcze miejsce na deponowanie od-
padów, należy podkreślić, że ilość odpadów składo-
wanych na składowiskach odpadów komunalnych
systematycznie maleje: w roku 2008 składowanych
było 8 947 193 Mg odpadów na składowiskach odpa-
dów komunalnych, z tego prawie 85% (tj. 7 584 806 Mg)
składowanych było na składowiskach spełniających
wymagania techniczne, natomiast około 15% (tj.
1 362 386 Mg) na składowiskach niespełniających
wymagań. Należy podkreślić, że proces dostosowania
składowisk odpadów był kontynuowany w 2009 r.
A zatem zasadnicza większość odpadów składowana
jest na składowiskach odpadów, które dostosowały
się i spełniają wymagania techniczne zapewniające
ochronę środowiska przed zdeponowanymi odpada-
mi. Wobec powyższego, biorąc pod uwagę dostępną
pojemność dostosowanych składowisk odpadów,
brak uzasadnienia do przedłużania terminu funk-
cjonowania niedostosowanych składowisk odpadów,
które stanowią potencjalne zagrożenie zarówno dla
środowiska, jak i zdrowia oraz życia ludzi, jak rów-
nież nie jest przewidywane podjęcie kroków legisla-
cyjnych, które umożliwiłyby eksploatację niedosto-
sowanych składowisk odpadów w okresie po dniu
31 grudnia 2009 r.
Powyższe stanowisko jest w pełni spójne z uchwa-
łą Rady Ministrów nr 233 z dnia 29 grudnia 2006 r.
w sprawie „Krajowego planu gospodarki odpadami
2010” (M.P. Nr 90, poz. 946). Jednym z celów przy-
jętych w Kpgo 2010, zgodnie z polityką ekologiczną
państwa, było zamknięcie do końca 2009 r. wszyst-
kich składowisk niespełniających przepisów prawa.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
880
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie przydzielania środków pomocowych
z UE w ramach Regionalnego Programu
Operacyjnego Województwa Lubelskiego (15349)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację przedłożoną przez posłów Małgorzatę Sa-
durską oraz Wojciecha Żukowskiego, przekazaną pi-
smem z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023-15349/
10, w sprawie przydzielania środków z Unii Europej-
skiej w ramach Regionalnego Programu Operacyjne-
go Województwa Lubelskiego (RPO WL) poniżej przed-
stawiam odpowiedzi na zadane pytania.
Ad 1. W przyjętym w Polsce systemie wdrażania
polityki spójności na lata 2007–2013 instytucjami za-
rządzającymi (IZ) odpowiedzialnymi za realizację
programów regionalnych oraz osiągane efekty są za-
rządy poszczególnych województw. Zgodnie z art. 36
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju (u.z.p.p.r.), realizacja
programów operacyjnych podlega monitorowaniu
przez Komitety Monitorujące (KM).
W związku z powyższym zadaniem IZ wskaza-
nym w art. 26 u.z.p.p.r. jest przygotowanie i przeka-
zanie KM do zatwierdzenia propozycji kryteriów wy-
boru projektów. Ponadto, zgodnie z rozporządzeniem
Rady 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiają-
cym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Fundu-
szu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchyla-
jącym rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (rozporzą-
dzenie Rady (WE) 1083/2006), KM ustanowiony dla
danego programu analizuje i zatwierdza kryteria wy-
boru finansowanych operacji w terminie 6 miesięcy
od zatwierdzenia programu operacyjnego i zatwier-
dza wszelkie zmiany tych kryteriów, zgodnie z po-
trzebami programowania. Projekty do dofinansowa-
nia wybierane są zatem w oparciu o kryteria zaak-
ceptowane przez KM i jakiekolwiek względy pozame-
rytoryczne, w tym wskazane w interpelacji, nie po-
winny mieć wpływu na kwestię podziału środków
dostępnych w ramach programów operacyjnych.
Ad 2. Zgodnie z art. 30b ust. 1 u.z.p.p.r. w przy-
padku negatywnej oceny projektu wnioskodawca, po
otrzymaniu informacji w przedmiotowej sprawie,
może wnieść środki odwoławcze przewidziane w sys-
temie realizacji programu operacyjnego, w trybie
i na warunkach tam określonych. Przedmiotowa
kwestia została doprecyzowana w wytycznych w za-
kresie wymogów, jakie powinny uwzględniać proce-
dury odwoławcze ustalone dla programów operacyj-
nych, dla konkursów ogłaszanych od dnia 20 grudnia
2008 r. opracowanych przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego (MRR).
Ad 3. System realizacji polityki spójności w Pol-
sce, a tym samym sposób przydzielania środków opie-
ra się na regulacjach wspólnotowych i został zaak-
ceptowany przez Komisję Europejską (KE). Ewentu-
alne zmiany w tym zakresie wymagałyby renegocja-
cji programów operacyjnych z KE. Ponadto należy
wskazać, iż przykładem mechanizmu, którego celem
jest zapewnienie przejrzystości podejmowanych de-
cyzji, jest funkcjonowanie KM. Obowiązek tworzenia
KM wynika wprost z regulacji wspólnotowych. W przy-
padku RPO zarząd województwa w drodze uchwały
powołuje KM zgodnie z art. 63 rozporządzenia Rady
(WE) 1083/2006. Jednocześnie informuję, iż szczegó-
łowe zasady wyboru członków KM oraz zadania
i tryb prac KM zostały zawarte w opracowanych
przez MRR wytycznych nr 3 dotyczących komitetów
monitorujących z dnia 7 września 2007 r.
Ad 4. Zgodnie z kontraktem wojewódzkim (kon-
trakt) dotyczącym realizacji poszczególnych progra-
mów regionalnych, zawieranym pomiędzy ministrem
rozwoju regionalnego a IZ RPO, MRR wykonuje za-
dania związane m.in. z: kontrolą systemową w za-
kresie opiniowania procedur i rocznych planów kon-
troli systemowych przygotowywanych przez IZ oraz
nadzorem nad prawidłowością wykorzystania prze-
kazanych środków w zakresie: monitorowania wy-
datków z budżetu środków europejskich, weryfikacji
wniosków o rozliczenie środków dotacji celowej z bu-
dżetu państwa na realizację RPO, kontroli w siedzi-
bie IZ oraz analizy wydatkowania środków w ramach
RPO, mającej na celu ewentualną realokację środków
pomiędzy programami. Podstawą powyższych zapi-
sów są regulacje zawarte w art. 35 ust. 2 pkt 5
u.z.p.p.r. W przypadku podejrzenia wystąpienia nie-
prawidłowości z powyższego zakresu MRR może wsz-
cząć postępowanie kontrolne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie sytuacji rodzin z dziećmi
niepełnosprawnymi (15353)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 31 marca 2010 r.
dotyczące interpelacji posłów Małgorzaty Sadurskiej

i Wojciecha Żukowskiego w sprawie sytuacji rodzin
z dziećmi niepełnosprawnymi, SPS-023-15353/10, uprzej-
mie informuję.
W systemie świadczeń rodzinnych, poza świadcze-
niami adresowanymi do ogółu rodzin wychowujących
dzieci niepełnosprawne, są również specjalne świad-
czenia, które jako dodatkowe wsparcie materialne
kierowane są wyłącznie do rodzin z dziećmi niepeł-
nosprawnymi. Tymi specjalnymi świadczeniami ro-
dzinnymi związanymi z niepełnosprawnością dziec-
ka są:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego:
60 zł miesięcznie na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
80 zł miesięcznie na dziecko pomiędzy 5 a 24 ro-
kiem życia,
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – niezależne od dochodów świadczenie dla
każdego dziecka w wieku do 16 lat legitymującego
się orzeczeniem o niepełnosprawności lub w wieku
powyżej 16 lat legitymującego się orzeczeniem
o znacznym stopniu niepełnosprawności, a także
o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jeże-
li niepełnosprawność powstała w wieku do ukończe-
nia 21. roku życia,
— świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji
bądź niepodejmowania zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej w związku z koniecznością sprawowania
opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny
– od 1 listopada 2009 r. w wysokości 520 zł miesięcz-
nie, przyznawane od 1 stycznia 2010 r. bez kryte-
rium dochodowego. Za osoby korzystające ze świad-
czenia pielęgnacyjnego opłacane są z budżetu pań-
stwa składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
oraz zdrowotne (jeśli nie ma już opłacanych z inne-
go tytułu).
Oprócz wymienionych świadczeń specjalnych ro-
dziny z dziećmi niepełnosprawnymi mogą korzystać
z pozostałych rodzajów świadczeń rodzinnych, któ-
rymi są:
— zasiłek rodzinny:
68 zł miesięcznie – na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
91 zł miesięcznie – na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia,
98 zł miesięcznie – na dziecko w wielu powyżej
18. roku życia do ukończenia 24. roku życia,
— pozostałe rodzaje dodatków do zasiłku rodzin-
nego: dodatek z tytułu urodzenia dziecka (1000 zł
jednorazowo), dodatek z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego (400 zł
miesięcznie), dodatek z tytułu samotnego wychowy-
wania dziecka (170 zł na dziecko nie więcej niż 340 zł
na wszystkie dzieci, na dziecko niepełnosprawne 250 zł
nie więcej niż 500 zł na wszystkie dzieci), dodatek
z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielo-
dzietnej (80 zł na trzecie i każde następne dziecko
uprawnione do zasiłku rodzinnego), dodatek z tytułu
rozpoczęcia roku szkolnego (100 zł jednorazowo), do-
881
datek z tytułu podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (90 zł z tytułu zamieszkania
w miejscowości, w której znajduje się siedziba szkoły,
50 zł z tytułu dojazdu do miejscowości, w której znaj-
duje się siedziba szkoły).
Oprócz świadczeń rodzinnych jest szereg rodza-
jów świadczeń z pomocy społecznej: zasiłek okreso-
wy, celowy, usługi opiekuńcze, specjalistyczne usłu-
gi opiekuńcze, poradnictwo specjalistyczne oraz
renta socjalna (dla pełnoletnich osób całkowicie nie-
zdolnych do pracy z powodu naruszenia sprawności
organizmu, które powstało przed ukończeniem 18.
roku życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szko-
le wyższej – przed ukończeniem 25. roku życia, albo
w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury
naukowej).
Odnośnie do wysokości świadczenia pielęgnacyj-
nego należy zwrócić uwagę, że nie jest możliwe, aby
świadczenie pielęgnacyjne wprost zastępowało do-
chód wynikający ze świadczenia pracy, której nie
może podjąć osoba opiekująca się dzieckiem niepeł-
nosprawnym, również nieletnim. Przyjęcie takiego
stanowiska prowadziłoby do nieuzasadnionego i nie-
sprawiedliwego w odczuciu społecznym różnicowania
zakresu pomocy państwa w formie świadczenia pie-
lęgnacyjnego ze względu na wysokość wcześniejszych
zarobków osoby ubiegającej się o świadczenie pielę-
gnacyjne i poniesionej „straty” w związku z opieką
nad swoim dzieckiem.
Nie jest również planowane zrównanie wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podsta-
wy opłacania z budżetu państwa składek na ubezpie-
czenie emerytalne i rentowe, za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne z wysokością minimalne-
go wynagrodzenia za pracę.
Szacuje się, iż w 2010 r. przeciętna miesięczna
liczba wypłacanych świadczeń pielęgnacyjnych wy-
niesie co najmniej 76 tys. Uwzględniając powyższą
wielkość, zmiana polegająca na podwyższeniu wy-
sokości świadczenia pielęgnacyjnego do 1317 zł (wy-
sokość minimalnego wynagrodzenia) oraz kwoty
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie eme-
rytalne, rentowe oraz zdrowotne do 1317 zł spowo-
dowałaby wzrost wydatków o co najmniej 885,8 mln zł
rocznie (z kosztami obsługi 913,2 mln zł). Z tego wydat-
ki na świadczenie pielęgnacyjne – ok. 766,3 mln zł
(z kosztami obsługi), wydatki na składkę na ubez-
pieczenie emerytalne i rentowe – ok. 123,1 mln zł
(z kosztami obsługi), wydatki na składkę na ubez-
pieczenie zdrowotne – ok. 23,8 mln zł (z kosztami
obsługi).
Obecnie w budżecie państwa nie ma środków na
pokrycie tak znacznego wzrostu wydatków na świad-
czenia rodzinne.
Należy podkreślić, że istotą świadczenia pielęgna-
cyjnego jest częściowe zrekompensowanie osobie
opiekującej się niepełnosprawnym członkiem rodziny
faktu rezygnacji z aktywności zawodowej, a nie za-
stąpienie wynagrodzenia. Z istoty rzeczy każde świad-
czenie społeczne, a więc tak samo świadczenie pielę-
882
gnacyjne, jak i renta lub emerytura, służy tylko czę-
ściowemu zrekompensowaniu utraty wynagrodzenia,
a nie ma na celu w pełni wynagrodzenie to zastąpić.
Stąd wysokość świadczenia społecznego zastępujące-
go utracone wynagrodzenie nie może być na tym sa-
mym poziomie co wynagrodzenie. W przypadku
świadczeń społecznych finansowanych przez budżet
państwa, a nie w trybie składek ubezpieczeniowych,
wysokość takiego świadczenia jest bezpośrednio
związana z sytuacją budżetu państwa. Dlatego też
aktualna wysokość świadczenia pielęgnacyjnego
(520 zł – kwota, do której od 1 listopada 2009 r. pod-
wyższono wysokość tego świadczenia) odzwierciedla
możliwości budżetu państwa w tym zakresie.
Należy również wskazać, że w związku z rozsze-
rzeniem zakresu osób uprawnionych do świadczenia
pielęgnacyjnego, co jest wynikiem orzeczeń Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r. (sygn.
akt P 27/07) i z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. akt P
41/07) oraz uchylenia od 1 stycznia 2010 r. kryterium
dochodowego, wydatki budżetu państwa na świad-
czenia pielęgnacyjne systematycznie rosną. Sytuacja
ta ogranicza możliwość dalszego zwiększenia wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego.
Tym niemniej, mając świadomość, że aktualna
wielkość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym
rodzin z osobami niepełnosprawnymi, jest niewystar-
czająca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finanso-
wa państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych
działań służących zwiększeniu wsparcia materialne-
go dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych ad-
resowanych do tych rodzin, w tym wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie przyznania miastom:
Puławy, Kazimierz Dolny i Nałęczów
statusu centrum pobytu sportowców
podczas Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012 (15354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm RP pani Małgorzaty Sa-
durskiej oraz pana Wojciecha Żukowskiego przeka-
zaną pismem z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-15354/10) w sprawie przyznania miastom: Puławy,
Kazimierz Dolny i Nałęczów statusu centrum pobytu
sportowców podczas Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej Euro 2012 uprzejmie informuję, co następuje.
Na jaką realną pomoc mogą liczyć gminy powiatu
puławskiego w ich staraniach o przyznanie statusu
centrum pobytowego?
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie przewiduje
możliwości wsparcia finansowego inwestycji centrów
pobytowych ze środków budżetu państwa. Natomiast
w odniesieniu do wsparcia finansowego ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej i Sportu infor-
muję, że zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem
ministra sportu i turystyki z dnia 10 lipca 2006 r.
w sprawie dofinansowania zadań ze środków Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz. U. Nr. 134, poz.
944) dofinansowanie może mieć miejsce po uwzględ-
nieniu przez marszałka woj. lubelskiego inwestycji
w programie rozwoju bazy sportowej województwa.
Jednocześnie, mając na uwadze konieczność realiza-
cji inwestycji centrów pobytowych, Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki zamieściło centra pobytowe w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 2009 r.
w sprawie wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U.
z 2010 r. Nr. 8, poz. 52)
Kiedy będzie znana decyzja o przyznaniu statusu
centrum pobytowego?
Zgodnie z podziałem kompetencji pomiędzy pod-
miotami zaangażowanymi w przygotowania do UEFA
EURO 2012™ problematyka centrów pobytowych po-
zostaje w wyłącznej gestii UEFA i lokalnego komite-
tu organizacyjnego, którego rolę pełni powołana
przez Polski Związek Piłki Nożnej spółka EURO
2012 Polska sp. z o.o. Etapem procedury wyboru cen-
trów pobytowych będzie przedstawienie przez EURO
2012 Polska sp. z o.o. listy kandydatur w celu za-
mieszczenia ich w katalogu UEFA, który zostanie
rozesłany w II połowie 2010 r. do europejskich naro-
dowych federacji piłkarskich. Katalog będzie zawie-
rał listę 16 centrów polskich i 16 ukraińskich. Na
podstawie danych zawartych w katalogu drużyny
– uczestnicy turnieju finałowego Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012™ – dokonają wybo-
ru centrów pobytowych, w których będą przebywać
podczas pobytu w Polsce. Warto również wspomnieć,
że drużyny narodowe mają pełną dowolność w wybo-
rze zakwaterowania w czasie UEFA EURO 2012™.
Jakie szanse w tym zakresie mają Puławy, Kazi-
mierz i Nałęczów?
Ocena stopnia przygotowania centrów pobyto-
wych została zawarta w Raporcie z dnia 10 czerwca
2009 r. opracowanym przez PL.2012 sp. z o.o. i został
on przedstawiony sejmowej Komisji Kultury Fizycz-
nej, Sportu i Turystyki. Raport podzielił kandydatu-
ry na trzy grupy, w zależności od stopnia przygoto-
wania inwestycji w kontekście wypełnienia wymo-
gów UEFA (dobre przygotowanie i realizacja, średnie
prawdopodobieństwo realizacji inwestycji, zagroże-
nie). W pierwszej grupie znajduje się kandydatura
powiatu puławskiego.

Czy opóźnienia w dostosowaniu infrastruktury
drogowej mogą być przyczyną odrzucenia puławskiej
oferty?
Ministerstwo Sportu i Turystyki uzyskało ze
spółki EURO 2012 Polska informacje, z których wy-
nika, że na wniosek EURO 2012 Polska sp. z o.o.,
UEFA złagodziła wymogi względem centrów pobyto-
wych, m.in. w zakresie infrastruktury sportowej.
Ośrodki treningowe nie muszą już posiadać płyty ze
sztuczną murawą, oświetlenia oraz stałych trybun.
Obniżono także wymagania komunikacyjne – centra
mogą być zlokalizowane dalej niż jedna godzina jaz-
dy do najbliższego lotniska. Utrzymany został jedy-
nie dystans do lotniska, a nie do stadionu w mieście
gospodarzu. Utrzymane zostały wymogi dotyczące
hotelu, nadal rozważane są tylko obiekty o najwyż-
szym standardzie – 5 gwiazdek.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie procederu reaktywacji
przedwojennych przedsiębiorstw (15358)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Rzeczypospolitej Polskiej pana Zbi-
gniewa Kozaka, Antoniego Macierewicza oraz Leonar-
da Krasulskiego, znak: SPS-023-15358/10, w sprawie
procederu reaktywacji przedwojennych przedsiębiorstw,
w zakresie, w jakim minister skarbu państwa jest upo-
ważniony do udzielenia odpowiedzi, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż minister
skarbu państwa nie prowadzi postępowań admini-
stracyjnych w przedmiocie reaktywacji przedwojen-
nych spółek prawa handlowego, ani też w zakresie oce-
ny legalności decyzji nacjonalizacyjnych, mocą których
mienie takich spółek zostało przejęte. Podejmowanie
jednostkowych decyzji w ramach prowadzonych postę-
powań w każdym przypadku należy do organów właści-
wych ze względu na rodzaj mienia przejętego przez
państwo, a nie do ministra skarbu państwa.
Mając na uwadze powyższe, informuję, iż postę-
powania w niniejszym zakresie prowadzone są przez
ministra gospodarki.
Niemniej w oparciu o informacje uzyskane z Mi-
nisterstwa Gospodarki (pismo z dnia 23 grudnia
2009 r., znak: BOL-IV-462-395-MG/09) należy za-
883
znaczyć, iż w aktualnym stanie prawnym istnieją
spółki zawiązane przed 1 września 1939 r., wpisane
w rejestrze handlowym, które od kilkudziesięciu lat nie
prowadzą działalności gospodarczej. Obecnie ocenia się,
iż podobnych spółek jest zarejestrowanych ok. 170.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Mini-
sterstwo Gospodarki głównym celem osób zajmują-
cych się reaktywacją spółek jest pozyskanie od po-
tencjalnych inwestorów środków finansowych służą-
cych dochodzeniu roszczeń od Skarbu Państwa z uwagi
na nacjonalizację majątku takich spółek. Ponadto na-
leży zauważyć, iż ewentualnie odzyskany majątek
przez takie spółki nie przypadnie jej przedwojennym
właścicielom, których udział został obecnie zmargi-
nalizowany, ale osobom, które ww. podmiot reakty-
wowały.
Jednocześnie w oparciu o stanowisko Komisji
Nadzoru Finansowego wyjaśniam, iż istnieje duże
prawdopodobieństwo wzrostu obrotu akcjami takich
spółek w ramach umów cywilnoprawnych, zawiera-
nych w szczególności za pośrednictwem interneto-
wych portali aukcyjnych. Fakt ten może prowadzić
do czynu zabronionego w postaci publicznego propo-
nowania nabycia papierów wartościowych bez wyma-
ganego ustawą zatwierdzenia prospektu emisyjnego
oraz jego udostępnienia do publicznej wiadomości
(art. 99 ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o ofercie pu-
blicznej i warunkach wprowadzania instrumentów
finansowych do zorganizowanego systemu obrotu
oraz o spółkach publicznych – Dz. U. z 2009 r. Nr 185,
poz. 1439).
W celu zapobiegnięcia wskazanym powyżej nie-
bezpieczeństwom Rada Ministrów na posiedzeniu
w dniu 29 grudnia 2009 r. przyjęła przedłożony
przez ministra gospodarki projekt ustawy o zmianie
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajo-
wym Rejestrze Sądowym. Celem niniejszego projek-
tu jest wyeliminowanie nieprawidłowości w zakresie
niedopełnienia obowiązku wpisów do KRS przez
spółki prawa handlowego zarejestrowane w daw-
nym rejestrze handlowym. Ponadto Rada Ministrów
zobowiązała członków Rady Ministrów do skatalo-
gowania – według właściwości – blankietów daw-
nych papierów wartościowych i dokumentów zwią-
zanych z rejestracją lub innymi czynnościami doty-
czącymi tych papierów.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
884
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
oraz grupy posłów
w sprawie rozliczenia efektu ekologicznego
w projektach realizowanych w ramach
Funduszu Spójności, a dotyczących gospodarki
odpadami komunalnymi (15362)
Odpowiadając na zapytanie pana Krzysztofa Soń-
ty, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, oraz gru-
py posłów z dnia 16 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15362/10, w sprawie rozliczenia efektu ekologiczne-
go w projektach realizowanych w ramach Funduszu
Spójności, a dotyczących gospodarki odpadami ko-
munalnymi, uprzejmie informuję.
Odnosząc się do kwestii przetwarzania odpadów
komunalnych w instalacjach mechaniczno-biologicz-
nego przetwarzania, należy zauważyć, iż masa odpa-
dów przetworzonych w tych instalacjach (MBP) jest
mniejsza w stosunku do masy odpadów przed prze-
tworzeniem. Tym samym mniejsza masa odpadów
jest kierowana na składowiska odpadów. Ponadto od-
pady obecne w strumieniu zmieszanych odpadów ko-
munalnych dostarczanych do instalacji mechanicz-
no-biologicznego przetwarzania odpadów, które na-
dają się do poddania ich procesom odzysku, w tym
recyklingu, mogą zostać wydzielone na etapie segre-
gacji. Zaznaczyć należy również, że odpady po MBP
są bardziej stabilne biologicznie oraz wykazują mniej-
szy potencjał gazotwórczy, zawierają mniej wody.
W związku z powyższym uznać można, że ww.
efekty przetwarzania zmieszanych odpadów komu-
nalnych w instalacjach MBP mogą zostać zaliczone
do efektu ekologicznego. Jednakże należy zauważyć,
że kwestia uzyskania i właściwego potwierdzenia
efektu ekologicznego w projektach realizowanych
w ramach Funduszu Spójności wymaga skonfronto-
wania możliwych w obecnej sytuacji prawnej i fak-
tycznej do wdrożenia przez beneficjenta końcowego
rozwiązań przede wszystkim z zapisami memoran-
dum finansowego (MF)/decyzji Komisji Europejskiej,
jak również analizy tych rozwiązań pod kątem zgod-
ności z głównym oraz pozostałymi celami projektu,
które zostały określone w MF lub decyzji KE.
Natomiast poruszając sprawę dotyczącą kryte-
riów dopuszczania kompostu nieodpowiadającego
wymaganiom do wykorzystania do rekultywacji bio-
logicznej zamkniętego składowiska odpadów lub jego
części, tzw. okrywy relultywacyjnej – R14, i do prze-
prowadzenia na powierzchni ziemi w celu nawożenia
lub ulepszenia – R10, a niedopuszczenia do jego wy-
korzystania na składowiskach jako warstwa przesy-
powa, pragnę poinformować, że celem stosowania
warstwy przesypowej na składowiskach odpadów jest
skuteczne oddzielenie poszczególnych warstw odpa-
dów i z tego względu w rozporządzeniu ministra śro-
dowiska z dnia 24 marca 2003 r. w sprawie szczegól-
nych wymagań dotyczących lokalizacji, budowy, eksplo-
atacji i zamknięcia, jakim powinny odpowiadać poszcze-
gólne typy składowisk odpadów, (Dz. U. z 2009 r. Nr 39,
poz. 320) określono szczegółowo zasady wykonania war-
stwy izolacyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem ro-
dzajów odpadów, jakie mogą być użyte do jej wyko-
nania. Do wykonania warstwy przesypowej mogą być
użyte odpady obojętne spełniające wymagania okre-
ślone w załączniku nr 1 do rozporządzenia ministra
gospodarki z dnia 7 września 2005 r. w sprawie kry-
teriów oraz procedur dopuszczania odpadów do skła-
dowania na składowisku odpadów danego typu (Dz. U.
Nr 186, poz. 1553, z 2006 r. Nr 38, poz. 264 oraz
z 2007 r. Nr 121, poz. 832) oraz inne rodzaje odpadów,
które spełniają kryteria przewidziane dla odpadów
obojętnych, określone w ww. rozporządzeniu mini-
stra gospodarki. Co więcej kwestia wyboru rodzaju
materiału stosowanego do wykonania warstwy prze-
sypowej zależy od możliwości jego pozyskania przez
zarządzającego składowiskiem odpadów. Kryteriów
tych nie spełnia odpad klasyfikowany zgodnie z roz-
porządzeniem ministra środowiska z dnia 27 wrze-
śnia 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U.
Nr 112, poz. 1206) jako odpad o kodzie: ex 19 05 03
– kompost nieodpowiadający wymaganiom (nienada-
jący się do wykorzystania).
Stosowanie natomiast kompostu niespełniającego
wymagań do wykorzystania do rekultywacji biolo-
gicznej zamkniętego składowiska odpadów lub jego
części, tzw. okrywy rekultywacyjnej – R14, i do roz-
prowadzenia na powierzchni ziemi w celu nawożenia
lub ulepszenia – R10, zostało dopuszczone przepisami
prawa ze względu na właściwości quasi-nawozowe
tych odpadów (zawartość substancji organicznych).
Należy przy tym zauważyć, że stosowanie kompostu
niespełniającego wymagań do rozprowadzenia na po-
wierzchni ziemi w celu nawożenia lub ulepszenia gle-
by – R10, zostało dopuszczone pod ściśle określonymi
warunkami, które zawarto w rozporządzeniu mini-
stra środowiska z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie
procesu odzysku R10 (Dz. U. Nr 228, poz. 1685).
Procesy mechaniczno-biologicznego przetwarza-
nia pozwalają na mechaniczne rozdzielenie strumie-
nia zmieszanych odpadów komunalnych na frakcje
nadające się w całości lub w części wykorzystać ma-
teriałowo lub energetycznie oraz na pozostałą frakcję
ulegającą biodegradacji, wymagającą stabilizacji, w tym
przypadku poddawaną stabilizacji biologicznej. Ko-
rzyści płynące z mechaniczno-biologicznego przetwa-
rzania odpadów komunalnych to m.in.:
— możliwość wytworzenia bardziej stabilnego
materiału do dalszego przetwarzania lub składo-
wania;
— znaczne zmniejszenie masy odpadów poprzez
wydzielenie z odpadów zmieszanych składników uży-
tecznych (takich jak: metale, szkło);
— wydzielenie frakcji wysokoenergetycznych;

— możliwość właściwego przygotowania odpa-
dów do dalszego przetwarzania (osuszanie, rozdrab-
nianie);
— w procesie biologicznego przetwarzania zmie-
szanego strumienia odpadów uzyskuje się zasadniczo
higienizację oraz stabilizację przetwarzanego mate-
riału;
— materiał otrzymany po biologicznym przetwa-
rzaniu wykazuje mniejszy potencjał gazotwórczy
oraz jest mniej podatny na wymywanie i osiadanie;
— przetwarzanie frakcji ulegającej biodegradacji
przyczynia się do wypełnienia obowiązku w zakresie
ograniczenia składowania odpadów ulegających bio-
degradacji na składowiskach odpadów, określonych
w art. 16a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpa-
dach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.).
Ponadto niektóre biologiczne procesy przetwarza-
nia odpadów ulegających biodegradacji umożliwiają
odzysk energii z odpadów, stanowiąc niezbędny ele-
ment w działaniach na rzecz zrównoważonego zarzą-
dzania zasobami naturalnymi, dla ograniczenia emi-
sji do środowiska gazów cieplarnianych i wykorzy-
stania odnawialnych źródeł energii. Promowanie tej
metody przetwarzania odpadów jest jak najbardziej
uzasadnione. Jednakże promowanie tego działania
nie powinno zakłócać działań w zakresie recyklingu
odpadów i innych form odzysku.
Odnosząc się natomiast do kwestii ustanowienia
norm jakości dla kompostu o niższej jakości, uprzej-
mie informuję, że kwestia ta leży w kompetencji Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, gdzie obecnie
toczą się prace nad nowelizacją ustawy z dnia 10 lip-
ca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147,
poz. 1033).
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o ochronie przyrody
oraz niektórych innych ustaw (15364)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023/15364/
10, przy którym przekazano interpelację posła An-
drzeja Guta-Mostowego w sprawie projektu ustawy
o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektó-
rych innych ustaw, informuję, co następuje.
885
Zgodnie z art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241,
z późn. zm.), z dniem 31 grudnia 2010 r. zakończeniu
ulega likwidacja gospodarstw pomocniczych pań-
stwowych jednostek budżetowych. W związku z tym,
że od 1 stycznia 2011 r. nie będą mogły funkcjonować
gospodarstwa pomocnicze, wykonujące szereg zadań
z zakresu ochrony przyrody, jak również nie będą one
mogły pozyskiwać środków z przeznaczeniem na ten
cel, konieczne stało się opracowanie przepisów regu-
lujących zmianę formy organizacyjno-prawnej par-
ków narodowych.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o ochro-
nie przyrody oraz niektórych innych ustaw zapro-
ponowano utworzenie zamiast jednostek budżeto-
wych państwowych osób prawnych parków naro-
dowych. Zawarto także regulację, zgodnie z którą
z dniem wejścia w życie ustawy pracownicy likwi-
dowanych państwowych jednostek budżetowych
parków narodowych stają się pracownikami pań-
stwowych osób prawnych parków narodowych.
Oznacza to, że wszyscy pracownicy zatrudnieni
w jednostkach budżetowych, jakimi aktualnie są
parki narodowe, zostaną zatrudnieni w państwo-
wych osobach prawnych, jakimi po wejściu w życie
ustawy staną się parki narodowe.
Wskazany projekt ustawy nie odnosi się do likwi-
dacji gospodarstw pomocniczych działających przy
jednostkach budżetowych, bowiem tryb ich likwida-
cji został szczegółowo określony w przepisach ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Termin wejścia w życie ustawy jest dostosowa-
ny do zakończenia procesu likwidacji gospodarstw
pomocniczych. Wejście w życie ustawy przed tym ter-
minem mogłoby doprowadzić do niezgodności z prze-
pisami ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych w przypadku, gdyby do dnia
wejścia w życie ustawy zmieniającej formę organiza-
cyjno-prawną parków narodowych nie zakończono
procesu likwidacji gospodarstw pomocniczych.
Uwzględniając powyższe, należy zauważyć, że przy-
gotowany projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie
przyrody oraz niektórych innych ustaw daje gwaran-
cję utrzymania dotychczasowych miejsc pracy w od-
niesieniu do pracowników państwowych jednostek
budżetowych parków narodowych. Nowelizacja usta-
wy o ochronie przyrody nie odbywa się więc w sposób
niekorzystny dla pracowników, natomiast po zmianie
formy organizacyjno-prawnej, parki narodowe będą
mogły zatrzymywać uzyskane przez siebie przychody,
przeznaczając je na własną działalność, co może do-
prowadzić do polepszenia sytuacji pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
886
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów
Edwarda Wojtasa i Jana Łopaty
w sprawie możliwości przekształcenia
gospodarstwa pomocniczego
Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 3 w Dęblinie
w instytucję gospodarki budżetowej WZL-3
(15365)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Edwarda Wojtasa i Jana
Łopaty w sprawie możliwości przekształcenia gospo-
darstwa pomocniczego Wojskowe Zakłady Lotnicze
nr 3 w Dęblinie w instytucję gospodarki budżetowej
WZL-3 (SPS-023-15365/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych państwowych jed-
nostek budżetowych. W związku z tym powstała
konieczność określenia nowych form organizacyjno-
-prawnych, które zapewniłyby ciągłość realizacji
zadań oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły po-
trzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W celu
właściwej i kompleksowej regulacji postępowania
w tym zakresie wydana została decyzja nr 399/MON
ministra obrony narodowej z dnia 1 grudnia 2009 r.
w sprawie organizacji procesu likwidacji w resorcie obro-
ny narodowej zakładów budżetowych i gospodarstw po-
mocniczych oraz utworzenia nowych form organizacyj-
no-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22, poz. 243).
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest rów-
nież możliwość przekształcenia gospodarstw pomoc-
niczych w instytucje gospodarki budżetowej na pod-
stawie art. 116 ust. 1 ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych. Ze względu jed-
nak na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
ze zm.), z którego wynika, że instytucje gospodarki
budżetowej tworzy się w celu realizacji zadań publicz-
nych, zakres i charakter działalności wojskowych
zakładów lotniczych pod kątem realizacji tego rodza-
ju zadań wymaga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczegól-
nych zakładów, poleciłem przyspieszenie prac anali-
tycznych w stosunku do terminów określonych w de-
cyzji nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypracowanie
ostatecznego stanowiska resortu obrony narodowej,
które swoim zakresem obejmie m.in. określenie skut-
ków finansowych likwidacji gospodarstw pomocni-
czych lub ich przekształcenia, a także zagadnienia
dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw oraz
ewentualnych zwolnień ich pracowników. Natomiast
do czasu zakończenia prac analitycznych w odniesie-
niu do każdego z gospodarstw pomocniczych, w tym
również wojskowych zakładów lotniczych, przedsta-
wienie ostatecznych rozstrzygnięć w przedmiotowej
sprawie nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów Sławomira
Kopycińskiego i Tomasza Kamińskiego
w sprawie przychodów z prywatyzacji
zaplanowanych na 2010 r. (15369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Sławomira Kopycińskiego
oraz Tomasza Kamińskiego z dnia 31 marca br.,
znak: SPS-023-15369/10, w sprawie przychodów z pry-
watyzacji zaplanowanych na 2010 r. uprzejmie udzie-
lam odpowiedzi na zadane pytania.
Na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warsza-
wie SA 8 stycznia 2010 r. dokonano transakcji sprze-
daży 10% akcji spółki KGHM Polska Miedź SA. Sprze-
daż ta przyniosła wpływy do budżetu państwa w wy-

sokości 2,06 mld PLN. Transakcja spotkała się bar-
dzo dużym zainteresowaniem ze strony inwestorów.
Pakiet akcji został zakupiony m.in. przez fundusz
inwestycyjny zarządzający emeryturami pracowni-
ków KGHM Polska Miedź SA. Jest to dowód na znacz-
ne możliwości polskich rynków kapitałowych oraz
atrakcyjność wybranych spółek objętych „Planem
prywatyzacji na lata 2008–2011” (zwanym dalej „pla-
nem prywatyzacji”).
22 stycznia 2010 r. przeprowadzono sprzedaż na
Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie SA
14 mln akcji Grupy Lotos SA, co stanowi 13% kapi-
tału zakładowego spółki, za 406 mln PLN, w formule
budowy przyspieszonej księgi popytu, która zarówno
pod względem średniego dziennego woluminu, jak
i liczby akcji spółki, dostępnych w wolnym obrocie
(„free float”), była jedną z największych transakcji
tego typu w ostatnich latach w Europie.
W ramach planu prywatyzacji, którego realizacja
jest korzystna zarówno dla samych podmiotów, jak
i budżetu państwa, planowane są prywatyzacje mię-
dzy innymi spółek energetycznych, takich jak:
ENERGA SA, Tauron Polska Energia SA, PGE Pol-
ska Grupa Energetyczna SA czy ENEA SA. Podkre-
ślenia wymaga fakt, że zgodnie z przyjętymi założe-
niami prywatyzacja pozwoli na zachowanie w rękach
państwa kontroli nad m.in. największymi energe-
tycznymi grupami kapitałowymi. Według stanu na
dzień 13 kwietnia 2010 r. spółki znajdowały się na
różnych etapach zaawansowania procesu prywatyza-
cyjnego, a mianowicie: dla PGE Polskiej Grupy Ener-
getycznej SA trwa wybór doradcy prywatyzacyjnego,
na rzecz spółki ENERGA SA prowadzone są analizy
przedprywatyzacyjne, dla spółki ENEA SA trwa pro-
ces poszukiwania inwestora, natomiast 12.04.2010 r.
do Komisji Nadzoru Finansowego został złożony pro-
spekt emisyjny spółki Tauron Polska Energia SA.
W 2010 r. planowana jest też prywatyzacja Giełdy Pa-
pierów Wartościowych w Warszawie SA, spółek z bran-
ży chemicznej oraz kolporterskiej spółki Ruch SA,
a także innych spółek ujętych w planie prywatyzacji.
Obecnie podmioty te znajdują się na różnych etapach
zaawansowania procesu prywatyzacyjnego. 9 marca
2010 r. zrealizowano kolejną istotną transakcję giełdo-
wą – sprzedaż blisko 16 mln akcji spółki Lubelski Wę-
giel Bogdanka SA za kwotę 1,1 mld PLN.
W 2010 r. planowana jest pierwsza oferta publiczna
Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń SA, które jest
wynikiem realizowanej ugody z Eureko BV. Pragnę
poinformować, iż wielkość przychodów ze sprzedaży
przez Skarb Państwa części akcji z IPO spółki uzależ-
niona jest od ustalenia ceny sprzedaży akcji w ofercie,
jak również od ostatecznej ilości sprzedanych akcji
PZU SA przez Skarb Państwa.
Działania prywatyzacyjne realizowane przez mi-
nistra skarbu państwa uwarunkowane są wieloma
czynnikami, w tym w szczególności sytuacją makro-
ekonomiczną oraz koniunkturą na rynkach świato-
wych i na rynku krajowym. Należy podkreślić, iż za-
łamanie koniunktury na światowych rynkach finan-
887
sowych w 2008 r. przełożyło się na pogorszenie warun-
ków prowadzenia prywatyzacji w 2009 r. W ustawie
budżetowej na 2010 r. przychody z prywatyzacji zapla-
nowane zostały w kwocie 25 mld PLN. Są to najwyż-
sze przychody z prywatyzacji w całym okresie objętym
planem prywatyzacji. W ocenie Ministerstwa Skarbu
Państwa zaplanowane przychody są realne do osią-
gnięcia, czego potwierdzeniem może być wynik za
pierwsze miesiące roku. Wg stanu na 13 kwietnia 2010 r.
przychody z prywatyzacji, w wyniku zawartych umów
prywatyzacyjnych, wyniosły 5,4 mld PLN, co stanowi
21,6% planowanych przychodów rocznych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego
w sprawie zaniedbań w realizacji
rządowego „Programu usuwania azbestu
oraz wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski” (15370)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego w sprawie zaniedbań w re-
alizacji rządowego „Programu usuwania azbestu oraz
wyrobów zawierających azbest stosowanych na tery-
torium Polski” (znak: SPS-023-15370/10), przekaza-
ną pismem z dnia 31 marca 2010 r., uprzejmie przed-
kładam poniższą informację.
Podzielam pogląd panów posłów, że dotychczaso-
we tempo usuwania wyrobów zawierających azbest
oraz unieszkodliwiania odpadów zawierających azbest
nie może być uznane za zadowalające, stąd w przed-
łożonym Radzie Ministrów raporcie za niezadowala-
jące uznane zostały:
— ilość gminnych, powiatowych i wojewódzkich
programów usuwania azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest,
— ilość planów sytuacyjnych rozmieszczenia na te-
renie województw wyrobów zawierających azbest oraz
pełnych wykazów obiektów zawierających azbest i re-
jonów występującego narażenia na działanie azbestu,
— stopień weryfikacji szacunkowych danych do-
tyczących ilości miejsc występowania azbestu i wy-
robów zawierających azbest,
888
— informacje o ilości usuniętych wyrobów zawie-
rających azbest,
— przestrzeganie przepisów zawartych w aktach
prawnych,
— przepływ informacji i sprawozdawczości,
— współpraca administracji rządowej i samorzą-
dowej.
Wynikiem takiej oceny była decyzja o podjęciu
działań w celu:
— określenia rzeczywistej ilości użytkowanych
wyrobów zawierających azbest,
— przyspieszenia prac związanych z usuwaniem
wyrobów zawierających azbest,
— zwiększenia wsparcia finansowego tych działań,
— zwiększenia aktywności jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie wsparcia swoich mieszkań-
ców w procesie usuwania wyrobów zawierających
azbest oraz poszukiwania środków finansowych na
te działania,
— oczyszczenia z azbestu obiektów użyteczności
publicznej, dróg i placów oraz byłych zakładów pro-
dukujących wyroby zawierające azbest.
W dniu 14 lipca 2009 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę nr 122/2009 w sprawie ustanowienia pro-
gramu wieloletniego pn. „Program oczyszczania kra-
ju z azbestu na lata 2009–2032”, zastępującego reali-
zowany od 2003 roku „Program usuwania azbestu
i wyrobów zawierających azbest stosowanych na te-
rytorium Polski”. Nowy program utrzymuje uprzed-
nio określone cele, formułowane następująco:
— usunięcie i unieszkodliwienie wyrobów zawie-
rających azbest do 2032 r.,
— minimalizacja negatywnych skutków zdrowot-
nych spowodowanych obecnością azbestu na teryto-
rium kraju,
— likwidacja szkodliwego oddziaływania azbestu
na środowisko.
Program grupuje zadania przewidziane do reali-
zacji na poziomie centralnym, wojewódzkim i lokal-
nym, w pięciu blokach tematycznych:
1) zadania legislacyjne,
2) działania edukacyjno-informacyjne, szkolenia
pracowników administracji rządowej i samorządowej,
opracowywanie i dystrybuowanie materiałów szko-
leniowych, promocja technologii unicestwiania włó-
kien azbestowych,
3) zadania w zakresie usuwania azbestu i wyro-
bów zawierających azbest z obiektów budowlanych,
z obiektów użyteczności publicznej, terenów byłych
producentów wyrobów azbestowych, a także budowy
składowisk oraz instalacji do unicestwiania włókien
azbestowych,
4) monitoring realizacji programu przy pomocy
elektronicznego systemu informacji przestrzennej,
5) działania w zakresie oceny narażenia i ochro-
ny zdrowia.
Znacznego wzmocnienia wymaga monitoring re-
alizacji programu z wykorzystaniem narzędzi infor-
matycznych. W ramach bloku 4) dotyczącego koordy-
nacji i monitoringu realizacji programu prowadzone
są prace modernizacyjne wojewódzkiej bazy danych
o wyrobach i odpadach zawierających azbest (WBDA)
umożliwiające wdrożenie elektronicznego systemu
informacji przestrzennej monitoringu procesu usu-
wania wyrobów zawierających azbest (ESIP), który
ma zapewnić:
— prezentację wyników inwentaryzacji ilości i prze-
strzennego rozmieszczenia azbestu i wyrobów zawie-
rających azbest,
— planowanie i wspomaganie logistyki usuwania
azbestu i wyrobów zawierających azbest,
— monitoring procesu usuwania azbestu i wyro-
bów zawierających azbest.
Według stanu na koniec 2009 r. w wojewódzkiej
bazie wyrobów i odpadów zawierających azbest (WBDA)
zamieszczonej na stronie www.bazaazbestowa.pl pra-
cuje 1015 gmin, co stanowi 41% wszystkich gmin
w Polsce. Podejmowane działania informacyjno-edu-
kacyjne oraz planowane zmiany legislacyjne powinny
zapewnić współpracę z bazą wszystkich polskich
gmin do końca 2012 r.
Program przewiduje intensyfikację wszystkich
działań do roku 2012, tak aby w latach 2012–2013
można było dokonać rzetelnej oceny realizacji wyzna-
czonych celów i do roku 2015 znowelizować program
w sposób zapewniający jego skuteczną i terminową
realizację. Aktualizacja kosztów realizacji programu,
faktycznych potrzeb inwestycyjnych oraz skutków
budżetowych będzie możliwa dopiero po zakończeniu
procesu rzetelnej inwentaryzacji wyrobów azbesto-
wych w Polsce. Tempo dotychczasowych działań na-
kazuje założyć kilkuletni okres realizacji pełnej in-
wentaryzacji. Działania prowadzone przez ministra
gospodarki mają na celu przyspieszenie i usprawnie-
nie tego procesu.
Sprawozdania oraz dane liczbowe zbierane drogą
elektroniczną – stosownie do przyjętego systemu in-
formatycznego – będą wykorzystywane do opracowa-
nia potrzebnych analiz i ocen, pozwalających na for-
mułowanie właściwych wniosków dotyczących dal-
szej realizacji zadań programu.
Według stanu na koniec 2009 r. w wojewódzkiej ba-
zie wyrobów i odpadów zawierających azbest (WBDA)
zamieszczonej na stronie www.bazaazbestowa.pl pra-
cuje 1015 gmin, co stanowi 41% wszystkich gmin
w Polsce. Podejmowane działania informacyjno-edu-
kacyjne oraz planowane zmiany legislacyjne powinny
zapewnić współpracę z bazą wszystkich polskich
gmin do końca 2012 r.
Z danych, jakie Ministerstwo Gospodarki otrzy-
mało od marszałka województwa świętokrzyskiego,
wynika, że na koniec 2008 roku 45 gmin (na 102)
oraz 5 z 14 powiatów posiadało uchwalone programy
usuwania wyrobów azbestowych. W 2008 r. na tere-
nie tego województwa wytworzono 2172 Mg odpadów
zawierających azbest, zaś na składowisku zdepono-
wano 16523 Mg takich odpadów. Ilość wyrobów azbe-
stowych pozostająca jeszcze w użytkowaniu jest trud-

na do oszacowania, przed zakończeniem inwentary-
zacji, bazując na szacunkach z 2000 r., możemy mó-
wić o ilości rzędu 800 tys. Mg.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Tadeusza Motowidły
w sprawie prywatyzacji Polskiego Centrum
Badań i Certyfikacji SA (15371)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską panów posłów Krzysztofa Maty-
jaszczyka oraz Tadeusza Motowidły (pismo z dnia
31 marca 2010 r., sygn. SPS-023-15371/10), przed-
kładam Panu Marszałkowi odpowiedź na pytanie
zadane przez panów posłów w sprawie wstrzymania
procesu prywatyzacji spółki Skarbu Państwa pn.
Polskie Centrum Badań i Certyfikacji SA z siedzibą
w Warszawie.
Ad 1. Jakie (poza koniecznością osiągnięcia zało-
żonych środków z prywatyzacji) są powody pozbycia
się przez państwo wpływu na politykę projakościową
i proekologiczną?
Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, na
podstawie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106 poz. 493,
z późn. zm.), ma obowiązek przygotowywania kie-
runków prywatyzacji majątku państwowego. Podej-
mowane w tym zakresie przez ministra skarbu pań-
stwa działania, uwarunkowane również przyjętym
w dniu 22 kwietnia 2008 r. przez Radę Ministrów
„Planem prywatyzacji na lata 2008–2011”, mają na
celu porządkowanie struktury własnościowej w go-
spodarce i poszczególnych spółkach. Realizacja kie-
runków prywatyzacji, której jednym z elementów
było rozpoczęcie w czerwcu 2009 r. i kontynuowanie
procesu prywatyzacji Polskiego Centrum Badań i Cer-
tyfikacji SA, jest wypełnieniem obowiązku spoczy-
wającego na ministrze skarbu państwa. Obowiązek
ten podlega również przepisowi art. 146 ust. 4 pkt 1
Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., który zo-
bowiązuje członków Rady Ministrów do zapewnienia
wykonania ustaw, w tym corocznie uchwalanej usta-
wy budżetowej.
Doceniając 50-letnią tradycję działalności spółki
w dziedzinie badań, certyfikacji i szkoleń, dorobek
w rozwijaniu współpracy międzynarodowej oraz
889
w budowaniu krajowego systemu oceny zgodności,
należy mieć na uwadze, że PCBC SA jest organizacją,
która działa wśród wielu jednostek certyfikujących
wyroby i systemy zarządzania oraz jednostek szko-
lących na polskim rynku. Udział spółki na rynku
krajowym wynosi około 40%, w skali europejskiej
udział jest marginalny.
Obecnie w Europie i na świecie widoczne są ten-
dencje konsolidacyjne, a jednostki certyfikujące pod-
legają głębokim procesom globalizacyjnym (umiędzy-
narodowienie działalności, fuzje, aktywna konkuren-
cja), głównie jako podmioty prywatne, koncerny bądź
niezależne organizacje-fundacje. To powoduje, że jed-
nostki te tworzą swoje oddziały w różnych państwach,
przenikając tradycyjne krajowe obszary swej aktyw-
ności, przejmują udziały w rynkach.
Należy zauważyć, że europejskie jednostki certy-
fikujące mają status firm prywatnych, akredytowa-
nych przez krajowe bądź unijne jednostki akredytu-
jące, które są urzędami państwowymi (w Polsce:
Polskie Centrum Akredytacji).
Przykładem udanej prywatyzacji jest czeski Insti-
tut pro testowani a certifikaci a.s. (ITC) sprywatyzo-
wany w 2000 r. Jest największą spółką w Republice
Czeskiej w zakresie badań, oceny zgodności, certyfi-
kacji wyrobów, systemów zarządzania i inspekcji
technicznej. Obecnie jest prywatnym podmiotem
o statusie spółki akcyjnej z jednym akcjonariuszem,
czeską spółką ITC-SERWIS sp. z o.o. Dzięki prywa-
tyzacji spółka zrealizowała szereg akwizycji, jest
obecnie firmą ekonomicznie stabilną, niezależną i bez
zobowiązań wobec budżetu państwa.
Mając powyższe na uwadze, należy zdecydowanie
podkreślić, iż proces prywatyzacji w postaci zbycia
należących do Skarbu Państwa akcji (art. 1 ust. 2
pkt 1a ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji) pole-
ga wyłącznie na zmianie struktury właścicielskiej
spółki i w jej wyniku nie następują żadne zmiany
w działalności podmiotu. W miejsce dotychczasowego
akcjonariusza wstępuje osoba trzecia, która staje się
podmiotem praw członkowskich wynikających z fak-
tu należenia do spółki. Przeprowadzenie przez mini-
stra skarbu państwa prywatyzacji PCBC SA poprzez
zbycie przysługujących Skarbowi Państwa akcji
w żaden sposób nie wpływa na zakres prowadzonej
przez spółkę działalności, a ma na celu jedynie pozy-
skanie dla niej silnego inwestora strategicznego i dal-
szy jej rozwój.
Pragnę poinformować, że nie znajduję meryto-
rycznych i formalnych przesłanek do wstrzymania
procesu prywatyzacji spółki PCBC SA i mam nadzie-
ję, że przedstawione w niniejszym piśmie informacje
i wyjaśnienia zostaną uznane przez panów posłów za
satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
890
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie III etapu zwolnień grupowych
w Poczcie Polskiej SA (15372)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Szczepańskiego, nr SPS-
-023-15372/10, w sprawie III etapu zwolnień grupo-
wych w Poczcie Polskiej SA, przedstawiam poniżej
odpowiedzi na postawione w niej pytania.
Ad 1. Podstawową przyczyną planowanego kolej-
nego etapu zwolnień grupowych jest niekorzystna
sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa oraz przewi-
dywane w najbliższym czasie zmiany organizacyjne,
które obejmą przede wszystkim piony wspomagające
jednostki biznesowe (dotyczyć będą m.in.: Centrum
Infrastruktury, Centrum Rachunkowości, Centrum
Zarządzania Kadrami). Następował będzie proces
konsolidacji administracyjnych struktur terytorial-
nych w każdej jednostce organizacyjnej i na każdym
szczeblu zarządzania. Zmiany te mają na celu przy-
stosowanie Poczty Polskiej do zbliżającej się liberali-
zacji rynku usług pocztowych oraz do skutecznego
konkurowania na tym rynku. Utrzymywanie zbyt
rozbudowanych struktur, a także wysokie koszty wy-
nagrodzeń, stanowiące w ostatnich latach prawie
70% kosztów rodzajowych, były główną przyczyną
poniesienia przez Pocztę Polską w dwóch ostatnich
latach straty.
Ad 2. Trzeci etap zwolnień grupowych obejmie
(szacunkowo) nie więcej niż:
— 1106 pracowników (których dotyczą wypowie-
dzenia umów o pracę lub rozwiązanie umów za poro-
zumieniem stron),
— 3665 pracowników (których dotyczą wypowie-
dzenia warunków pracy lub płacy),
— 147 pracowników, wobec których przewiduje
się dokonanie wypowiedzeń warunków umów o pra-
cę w zakresie zmian w zasadach premiowania, okre-
ślonych w regulaminie premiowania (załącznik do
zarządzenia nr 137 dyrektora generalnego Poczty
Polskiej z dnia 24 listopada 2008 r. w sprawie regu-
laminu premiowania pracowników p.p.u.p. Poczta
Polska, zmieniony aneksem nr 1/2009 z dnia 8 paź-
dziernika 2009 r. – wprowadzonym uchwałą nr 20/
2009 Zarządu Poczty Polskiej SA z dnia 13 paździer-
nika 2009 r.).
Ad 3. Odpowiadając na pytanie dotyczące możli-
wości wstrzymania przez ministra infrastruktury
zwolnień, pragnę wyjaśnić, że zgodnie z § 26 ust. 2
Statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związa-
ne z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone
przepisami prawa lub postanowieniami statutu dla
Walnego Zgromadzenia lub Rady Nadzorczej, należą
do kompetencji Zarządu spółki. Dlatego też minister
właściwy do spraw łączności, który w imieniu Skarbu
Państwa sprawuje nadzór nad Pocztą Polską SA (jed-
noosobową spółką Skarbu Państwa) i posiada upraw-
nienia przewidziane dla Walnego Zgromadzenia, nie
decyduje o kształtowaniu polityki personalnej Poczty
Polskiej. Ponadto art. 3751 Kodeksu spółek handlo-
wych stanowi, iż walne zgromadzenie i rada nadzor-
cza nie mogą wydawać zarządowi wiążących poleceń
dotyczących prowadzenia spraw spółki. Zapis ten za-
pewnia zarządom swobodę w organizowaniu pracy
spółek, za co ponoszą one odpowiedzialność.
Ad 4. Zgodnie z szacunkami Poczty Polskiej kosz-
ty związane z dotychczasowymi dwoma etapami
zwolnień grupowych wyniosły około 22,5 mln zł. Na-
tomiast optymalizacja zatrudnienia w ramach pro-
cedury zwolnień grupowych spowodowała oszczęd-
ności na poziomie około 57 mln zł w 2009 r. i spowo-
duje oszczędności na poziomie około 160 mln zł
w 2010 r. Jednocześnie kierownictwo spółki informu-
je, iż planowana III tura zwolnień nie powinna wpły-
nąć na pogorszenie jakości usług pocztowych.
Ad 5. Przychody Poczty Polskiej za okres 2 mie-
sięcy 2010 r. wyniosły 1090,7 mln zł i w stosunku do
analogicznego okresu roku poprzedniego były niższe
o 49,7 mln zł. Spadek przychodów wynika przede
wszystkim z niższej realizacji przychodów ze sprze-
daży usług oraz towarów i materiałów. Jednocześnie
w zakresie ilościowym część usług nie osiągnęła wo-
lumenu zrealizowanego w analogicznym okresie roku
2009. Natomiast koszty Poczty Polskiej za okres
2 miesięcy 2010 r. wyniosły 1016,4 mln zł i w stosun-
ku do analogicznego okresu roku poprzedniego były
niższe o 36,4 mln zł. Spadek kosztów wynika przede
wszystkim z niższej realizacji wartości zakupu towa-
rów i materiałów, kosztów usług obcych, kosztów
outsourcingu, kosztów wynagrodzeń. W konsekwen-
cji obniżeniu uległ wynik finansowy netto. Niemniej
jednak nie wystąpiły problemy związane z płynno-
ścią finansową. Poziom środków finansowych pozo-
stających w dyspozycji Poczty Polskiej SA był wyższy
aniżeli w roku ubiegłym.
Odnośnie do planów Ministerstwa Infrastruktury
informuję, iż w najbliższym czasie nie jest przewidy-
wana prywatyzacja Poczty Polskiej. Pragnę zazna-
czyć, że jeśli w przyszłości akcje spółki będą zbywane,
to przewiduje się, iż Skarb Państwa pozostanie więk-
szościowym udziałowcem, dzięki czemu zapewniony
zostanie właściwy nadzór nad wypełnianiem obo-
wiązków nałożonych na pocztowego operatora pu-
blicznego. Aktualnie w ministerstwie opracowywane
są przepisy prawne określające zasady funkcjonowa-
nia rynku usług pocztowych zarówno w jego obec-
nym kształcie, jak i po liberalizacji.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie sprzedaży przez Centralę
Zaopatrzenia Górnictwa SA
mieszkań zakładowych z pominięciem prawa
pierwokupu nabycia lokali przez lokatorów
(15373)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Dolniaka z dnia
19 marca 2010 r., nr SPS-023-15373/10, w sprawie
sprzedaży przez spółkę Centrala Zaopatrzenia Gór-
nictwa SA mieszkań zakładowych z pominięciem
prawa pierwokupu, nabycia lokali przez lokatorów,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących infor-
macji i wyjaśnień.
Spółka Centrala Zaopatrzenia Górnictwa SA zo-
stała przekształcona w jednoosobową spółkę Skarbu
Państwa w dniu 30 listopada 1993 r. Akcje spółki
zostały wniesione do narodowych funduszy inwesty-
cyjnych (NFI) 12 września 1995 r. i rozdysponowane
w następujący sposób: 33% objął jako fundusz wio-
dący NFI Fortuna SA, 27% akcji otrzymały pozosta-
łe NFI w pakietach mniejszościowych, a po udostęp-
nieniu 15% akcji pracownikom spółki w gestii Skar-
bu Państwa pozostało 25% akcji.
Obecnie 75% akcji spółki należy do osób fizycz-
nych, a Skarb Państwa pozostaje mniejszościowym
akcjonariuszem.
Spółka Fabryka Lin i Drutów „Falind” sp. z o.o.
została wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego
w wyniku przeprowadzonego postępowania upadło-
ściowego w maju 2008 r. Skarb Państwa nie był
udziałowcem tej spółki.
Centrala Zaopatrzenia Górnictwa SA nigdy nie
przejęła spółki Fabryka Lin i Drutów „Falind” sp.
z o.o., nabyła jedynie w dniu 19 stycznia 2005 r. od
syndyka masy upadłościowej ww. spółki nieruchomość
fabryczną, w skład której wchodziły m.in. budynki
mieszkalne. Część z nich, po uregulowaniu stanu
prawnego gruntów, została sprzedana prywatnemu
inwestorowi. W chwili zbywania budynków mieszkal-
nych zarząd spółki Centrala Zaopatrzenia Górnictwa
SA złożył przed notariuszem oświadczenie, że budyn-
ki te nie podlegają przepisom ustawy z 15 grudnia
2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących wła-
snością przedsiębiorstw państwowych, niektórych
spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa,, pań-
stwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań
będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.
Nr 4, poz. 24, ze zm., dalej „ustawa”).
Prawo pierwszeństwa do nabycia tzw. mieszkań
zakładowych, o którym mowa w art. 4 ww. ustawy,
przysługuje ich najemcom tylko w przypadku, jeżeli
zbywcą, w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy, jest:
1) przedsiębiorstwo państwowe,
891
2) spółka handlowa, w odniesieniu do której Skarb
Państwa jest podmiotem dominującym w rozumieniu
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i wa-
runkach wprowadzania instrumentów finansowych do
zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539), z wyłączeniem
Polskich Kolei Państwowych Spółki Akcyjnej,
3) inna państwowa osoba prawna, z wyłączeniem
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.
Tak więc problematyka tzw. mieszkań zakłado-
wych spółki wykracza poza zakres kompetencji mi-
nistra skarbu państwa, a ewentualna realizacja pra-
wa pierwszeństwa do nabycia mieszkania zakłado-
wego leży wyłącznie w gestii zainteresowanych stron,
tj. lokatorów oraz zarządu spółki.
Informuję również, że analiza i ocena funkcjono-
wania przepisów dotyczących zbywania mieszkań
będących własnością przedsiębiorstw państwowych,
niektórych spółek z udziałem Skarbu Państwa, pań-
stwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań
będących własnością Skarbu Państwa, jak również
rozpatrywanie spraw w ww. zakresie, zgodnie z art. 9a
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 159,
poz. 1548, ze zm.) należy do ministra właściwego do
spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i miesz-
kaniowej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie przeciwdziałania
wykluczeniu społecznemu rodziców
dzieci niepełnosprawnych (15375)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 31 marca 2010 r.
dotyczące interpelacji posła Marka Zielińskiego
w sprawie przeciwdziałania wykluczeniu społeczne-
mu rodziców dzieci niepełnosprawnych, uprzejmie
informuję.
Minister pracy i polityki społecznej podejmuje
szereg działań mających na celu wsparcie rodzin
wychowujących dzieci niepełnosprawne. Dotyczy to
zarówno rozpoznawania problemów środowisk ro-
dzin wychowujących dzieci niepełnosprawne, prze-
prowadzania odpowiednich analiz statystyczno-fi-
892
nansowych, jak i przygotowywania projektów zmian
legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— Obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w wyniku której, bez utraty przez rodzica
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko nie-
pełnosprawne może przebywać do 5 dni w tygodniu
w placówce zapewniającej całodobowe utrzymanie
i korzystać w niej z odpowiednich usług edukacyj-
nych i rehabilitacyjnych.
— Obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której (w związku z wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego. Obok dotychczas uprawnionych do
tego świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycz-
nego (osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która
wystąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świad-
czenia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej. Ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia
niepełnosprawności. Do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność.
— Podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (uprzednio 420 zł), tj. o 24%, kwoty
świadczenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podsta-
wy opłacania z budżetu państwa składek na ubezpie-
czenia emerytalne, rentowe i zdrowotne za osoby
otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
— Podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały
o ponad 40% kwoty zasiłku rodzinnego, który
– w zależności od wieku dziecka – wynosi obecnie od
68 zł do 98 zł miesięcznie.
— Zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kryterium do-
chodowego przy ubieganiu się o świadczenie pielę-
gnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny.
Oznacza to również nabycie, bez kryterium dochodo-
wego, prawa do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
Istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest częściowe
zrekompensowanie osobie opiekującej się niepełno-
sprawnym członkiem rodziny faktu rezygnacji z ak-
tywności zawodowej, a nie zastąpienie wynagrodze-
nia. Z istoty rzeczy każde świadczenie społeczne,
a więc tak samo świadczenie pielęgnacyjne, jak i ren-
ta lub emerytura, służy tylko częściowemu zrekom-
pensowaniu utraty wynagrodzenia, a nie ma na celu
w pełni wynagrodzenie to zastąpić. Stąd wysokość
świadczenia społecznego zastępującego utracone wy-
nagrodzenie nie może być na tym samym poziomie
co wynagrodzenie. W przypadku świadczeń społecz-
nych finansowanych przez budżet państwa, a nie
w trybie składek ubezpieczeniowych, wysokość takie-
go świadczenia jest bezpośrednio związana z sytu-
acją budżetu państwa. Dlatego też aktualna wyso-
kość świadczenia pielęgnacyjnego (520 zł – kwota, do
której od 1 listopada 2009 r., podwyższono wysokość
tego świadczenia) odzwierciedla możliwości budżetu
państwa w tym zakresie.
Tym niemniej, mając świadomość, że aktualna
wielkość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym
rodzin z osobami niepełnosprawnymi jest niewystar-
czająca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finanso-
wa państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych
działań służących zwiększeniu wsparcia materialne-
go dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych ad-
resowanych do tych rodzin, w tym wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Należy pokreślić, że świadczenie pielęgnacyjne
nie jest jedyną formą wsparcia dla rodzin z osobami
niepełnosprawnymi. W systemie świadczeń rodzin-
nych są również inne, specjalne świadczenia, które
jako dodatkowe wsparcie materialne kierowane są
wyłącznie do rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi.
Tymi specjalnymi świadczeniami rodzinnymi zwią-
zanymi z niepełnosprawnością dziecka są, obok
świadczenia pielęgnacyjnego:
—– dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego:
– 60 zł miesięcznie na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
– 80 zł miesięcznie na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
—– zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – niezależne od dochodów świadczenie dla
każdego dziecka w wieku do 16 lat legitymującego się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub w wieku po-
wyżej 16 lat legitymującego się orzeczeniem o znacz-
nym stopniu niepełnosprawności, a także umiarko-
wanym stopniu niepełnosprawności, jeżeli niepełno-
sprawność powstała w wieku do ukończenia 21. roku
życia.
Oprócz wymienionych świadczeń specjalnych ro-
dziny z dziećmi niepełnosprawnymi, po spełnieniu
ustawowych warunków, mogą korzystać z pozosta-
łych rodzajów świadczeń rodzinnych, którymi są:
—– zasiłek rodzinny:
– 68 zł miesięcznie – na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
– 91 zł miesięcznie – na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia,
– 98 zł miesięcznie – na dziecko w wielu powyżej
18. roku życia do ukończenia 24. roku życia;
—– pozostałe rodzaje dodatków do zasiłku rodzin-
nego: dodatek z tytułu urodzenia dziecka (1000 zł
jednorazowo), dodatek z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego (400 zł
miesięcznie), dodatek z tytułu samotnego wychowy-
wania dziecka (170 zł na dziecko, nie więcej niż 340 zł

na wszystkie dzieci; na dziecko niepełnosprawne 250 zł,
nie więcej niż 500 zł na wszystkie dzieci), dodatek
z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielo-
dzietnej (80 zł na trzecie i każde następne dziecko
uprawnione do zasiłku rodzinnego), dodatek z tytułu
rozpoczęcia roku szkolnego (100 zł jednorazowo), do-
datek z tytułu podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (90 zł z tytułu zamieszkania
w miejscowości, w której znajduje się siedziba szkoły,
50 zł z tytułu dojazdu do miejscowości, w której znaj-
duje się siedziba szkoły).
Osoby niepełnosprawne oraz osoby – rodzice, któ-
rzy rezygnują z aktywności zawodowej, by móc opie-
kować się nimi, mogą, podobnie jak inne osoby znaj-
dujące się w trudnej sytuacji, zostać objęte także
pomocą ze świadczeń z pomocy społecznej przewi-
dzianych w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.).
Świadczenia pieniężne przysługują osobom lub rodzi-
nom, których dochód nie przekracza odpowiedniego
kryterium dochodowego [kryterium dochodowe:
a) dla osoby samotnie gospodarującej – w wysokości
nieprzekraczającej 477 zł; b) dla osoby w rodzinie
– w wysokości nieprzekraczającej 351 zł]. W przypad-
ku rodzin, o których mowa, mogą to być zasiłek ce-
lowy i okresowy. Ponadto w szczególnie uzasadnio-
nych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach
przekraczających kryterium dochodowe może być
przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości nie-
przekraczającej odpowiednio kryterium dochodowe-
go osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który
nie podlega zwrotowi, lub zasiłek celowy, pod warun-
kiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku. Zno-
welizowana ustawa o pomocy społecznej, która wcho-
dzi w życie z dniem 31 marca br., do katalogu przy-
chodów, które nie podlegają wliczeniu do dochodu
ustalanego do celów pomocy społecznej, dodaje zasił-
ki celowe oraz pomoc materialną mającą charakter
socjalny albo motywacyjny przyznawaną na podsta-
wie przepisów o systemie oświaty. Ponadto jeżeli oso-
ba lub rodzina pozbawiona jest schronienia, posiłku
czy też niezbędnego ubrania, gmina ma obowiązek
zapewnić schronienie oraz dostarczyć niezbędne
ubranie i obuwie, dostosowane do indywidualnych
właściwości osoby oraz do pory roku.
Jednym z elementów wzmacniania osób niepełno-
sprawnych i ich rodzin w środowisku naturalnym
jest, zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecznej,
opłacanie przez gminę składki na ubezpieczenie eme-
rytalne i rentowe za osobę, która rezygnuje z zatrud-
nienia w związku z koniecznością sprawowania bez-
pośredniej, osobistej opieki nad długotrwale lub cięż-
ko chorym członkiem rodziny oraz wspólnie nieza-
mieszkującymi matką, ojcem lub rodzeństwem. Na-
liczana jest ona od kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzinie
osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie i osoba opie-
kująca się nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowemu z innych tytułów lub nie
893
otrzymuje emerytury albo renty. Dotyczy to również
osób, które w związku z koniecznością sprawowania
opieki pozostają na bezpłatnym urlopie. Składka na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe w wysokości
określonej przepisami o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych jest opłacana przez okres sprawowania opie-
ki. Składka ta nie przysługuje osobie, która w dniu
złożenia wniosku o przyznanie świadczenia: ukoń-
czyła 50 lat i nie posiada okresu ubezpieczenia (skład-
kowego i nieskładkowego) wynoszącego co najmniej
10 lat lub posiada okres ubezpieczenia (składkowy
i nieskładkowy) wynoszący 20 lat w przypadku ko-
biet i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Inną formą pomocy rodzinom opiekującym się
niepełnosprawnym dzieckiem jest świadczenie usług
opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuń-
czych. Specjalistyczne usługi opiekuńcze to usługi
dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających
z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świad-
czone przez osoby ze specjalistycznym przygotowa-
niem zawodowym, np. pielęgniarki, rehabilitantów,
psychologów i pedagogów. Rodzaje specjalistycznych
usług opiekuńczych, warunki i tryb ich ustalania,
a także kwalifikacje osób je świadczących określone
są w rozporządzeniu ministra polityki społecznej
w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych
z dnia 22 września 2005 r. (Dz. U. Nr 189, poz. 1598,
z późn. zm.). Do specjalistycznych usług opiekuń-
czych zaliczono: pielęgnację wspierającą proces lecze-
nia, rehabilitację fizyczną i usprawnianie zaburzo-
nych funkcji organizmu zgodnie z zaleceniami lekar-
skimi lub zaleceniami specjalisty z zakresu rehabili-
tacji ruchowej lub fizjoterapii.
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze mogą być świadczone także w ośrodkach
wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą po-
mocy instytucjonalnej, w ramach której świadczone
są różne usługi dostosowane do specyficznych po-
trzeb osób korzystających z tej formy pomocy, w tym
usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą
być prowadzone miejsca całodobowe okresowego po-
bytu. Ośrodkami wsparcia kierującymi swoją ofertę
także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburzenia-
mi psychicznymi, są m.in. środowiskowe domy samo-
pomocy, dzienne domy pomocy, kluby samopomocy.
Tworzenie i finansowanie takich jednostek jest zada-
niem z zakresu administracji rządowej zleconej do
realizacji gminie lub powiatowi.
Wspomnieć należy również o świadczeniu, jakim
jest renta socjalna. Przepisy dotyczące zasad jej wy-
płaty określa ustawa z dnia 27 czerwca 2003 r. o ren-
cie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268), która weszła
w życie dnia 1 października 2003 r. Świadczenie to
przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej
do pracy z powodu naruszenia sprawności organi-
zmu, które powstało przed ukończeniem 18. roku
życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej
– przed ukończeniem 25. roku życia albo w trakcie
studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty so-
894
cjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla osób,
które z powodu wcześnie powstałej niezdolności do
pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawodowej
i nabycia własnych uprawnień do renty z tytułu nie-
zdolności do pracy, a często nawet zdobycia jakich-
kolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie to jest
wyrazem szczególnej troski państwa o takie osoby.
Zgodnie z art. 5 ww. ustawy ustalenia całkowitej nie-
zdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych, na zasadach i w trybie
określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z późn. zm.).
Posiadanie orzeczenia o znacznym lub umiarkowa-
nym stopniu niepełnosprawności nie jest równoznacz-
ne z orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy.
Dlatego też ubiegając się o rentę socjalną, zaintereso-
wane osoby muszą stawić się przed komisją ZUS.
Jednocześnie informuję, że projekt założeń do no-
wej ustawy o pomocy społecznej przewiduje zmiany
w systemie świadczeń, które mają polegać m.in. na
wprowadzeniu nowego modelu gminnego wsparcia
z wyraźnym oddzieleniem funkcji administracyjnych
od pracy socjalnej. Zmiany te powinny doprowadzić
do poprawy sytuacji osób sprawujących opiekę nad
osobami niepełnosprawnymi, objętych wsparciem po-
mocy społecznej. Nowe rozwiązania będą gwaranto-
wały adekwatną do potrzeb i bardziej skuteczną po-
moc skierowaną do dzieci niepełnosprawnych i ich
rodziców.
Pragnę zaakcentować także, że zakończono prace
zespołu ds. przygotowania ustawy o ubezpieczeniu
pielęgnacyjnym nad opracowaniem zielonej księgi
– dokumentu przedstawiającego stan opieki długo-
terminowej w Polsce. Zielona księga zawiera wnioski,
jak i rekomendacje dla rządu. Wskazuje na różne ro-
dzaje rozwiązań trudnych sytuacji osób, jak i możli-
wości ich wsparcia. Jeżeli rząd przyjmie określone
rozwiązania, wówczas przygotowane zostaną stosow-
ne, nowe akty prawne. Wyrażam nadzieję, że w przy-
szłości doprowadzi ona do stworzenia prawidłowo
i sprawnie działającego systemu wsparcia dla osób
niepełnosprawnych i ich rodziców – opiekunów, któ-
rzy zrezygnowali z pracy zarobkowej, by opiekować
się swoimi niepełnosprawnymi dziećmi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie ujednolicenia przepisów w zakresie
objęcia klauzulą „zastrzeżone”
lub jej zniesienia odnośnie
do oświadczeń majątkowych dotyczących
rodzinnego wywiadu środowiskowego (15379)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie ujednolicenia przepisów w zakresie objęcia
klauzulą „zastrzeżone” lub jej zniesienia odnośnie do
oświadczeń majątkowych dotyczących rodzinnego
wywiadu środowiskowego, przesłaną przy piśmie
SPS-023-15379/10 z dnia 31 marca 2010 r., pragnę
uprzejmie poinformować Pana Marszałka, że załącz-
nik nr 3 do rozporządzenia ministra polityki społecz-
nej z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie rodzinnego
wywiadu środowiskowego – Oświadczenie o stanie
majątkowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 77, poz. 672 oraz
z 2008 r. Nr 208, poz. 1311) jest dokumentem – po
wypełnieniu – stanowiącym informację niejawną
w rozumieniu ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r.
o ochronie informacji niejawnych (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 196, poz. 1631, ze zm.).
Klauzula „zastrzeżone” została wprowadzona
w roku 1999 i zastąpiła obowiązującą poprzednio
klauzulę „poufne”. Klauzula tajności załącznika
nr 3 została ustalona na najniższym możliwym po-
ziomie (zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 2 cytowanej usta-
wy) ze względu na charakter zawartych w tym za-
łączniku informacji, które w mojej ocenie nie powin-
ny być udostępniane innym, poza pracownikiem so-
cjalnym, pracownikom ośrodka pomocy społecznej
lub innych jednostek organizacyjnych samorządu te-
rytorialnego. Jest to jeden z dokumentów określo-
nych w tym rozporządzeniu mogący stanowić podsta-
wę do wydania decyzji administracyjnej o przyznaniu
bądź odmowie przyznania świadczeń z pomocy spo-
łecznej. Jednocześnie pragnę uprzejmie wyjaśnić, że
załącznik nr 3 nie stanowi dokumentu, do którego
ma zastosowanie zapis art. 50 w zakresie konieczno-
ści stworzenia kancelarii tajnej, albowiem nie jest on
oznaczony klauzulą „poufne” ani nie stanowi tajem-
nicy państwowej. Pracownicy socjalni mający dostęp
do dokumentów z określoną klauzulą tajności, muszą
posiadać właściwy certyfikat bezpieczeństwa.
Natomiast dokumenty określone w rozporządze-
niu ministra infrastruktury z dnia 27 grudnia 2001 r.
w sprawie sposobu przeprowadzania wywiadu środo-
wiskowego, wzoru kwestionariusza oraz oświadcze-
nia o stanie majątkowym wnioskodawcy i innych
członków gospodarstwa domowego, a także wzoru
legitymacji pracownika upoważnionego do przepro-

wadzania wywiadu środowiskowego (Dz. U. z 2001 r.
Nr 156, poz. 1828) nie stanowią podstawy do ubiega-
nia się o świadczenia pomocy społecznej określone
w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecz-
nej i wynikają z innego upoważnienia ustawowego
dla ministra infrastruktury – art. 17 ust. 15 ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkanio-
wych (Dz. U. Nr 71, poz. 734), a nie dla ministra
pracy i polityki społecznej – art. 107 ust. 6 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U
z 2009. Nr 175, poz. 1362, ze zm.).
Rozporządzenie to określa także inne dokumenty
(np. wzór wywiadu środowiskowego, ale nie rodzin-
nego, wzór legitymacji, ale nie pracownika socjalne-
go) niezbędne do rozpatrzenia wniosku o dzielenie
pomocy w formie dodatków mieszkaniowych, wyni-
kających z innej podstawy prawnej i przyznawanych
na podstawie innej procedury. Wywiad środowisko-
wy niezbędny do przyznania dodatków mieszkanio-
wych może przeprowadzić, i w wielu wypadkach
przeprowadza, inny pracownik jednostki organiza-
cyjnej samorządu terytorialnego niż pracownik so-
cjalny ośrodka pomocy społecznej.
Pragnę jednocześnie uprzejmie poinformować
Pana Marszałka, że rodzinny wywiad środowiskowy
nie może być przeprowadzany przez innych pracow-
ników jednostek organizacyjnych samorządu teryto-
rialnego niż pracownicy socjalni zatrudnieni w ośrod-
kach pomocy społecznej (samorząd gminny) lub po-
wiatowych centrach pomocy społecznej (samorząd
powiatowy). Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że
wzór oświadczenia majątkowego nie jest tożsamy
z wzorem załącznika nr 3 – Wzór oświadczenia o sta-
nie majątkowym – do rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej.
Dodatkowo uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że prowadzone prace nad nowelizacją ustawy o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie przewidują nową
treść dyspozycji ustawowej dla ministra właściwego
do zabezpieczenia społecznego w zakresie wydania
rozporządzenia w sprawie rodzinnego wywiadu śro-
dowiskowego. W trakcie prac nad projektem nowego
rozporządzenia rozważona zostanie możliwość ewen-
tualnego zniesienia klauzuli tajności do właściwego
załącznika, który będzie określał wzór oświadczenia
o stanie majątkowym.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
895
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Dariusza Seligi
i Roberta Telusa
w sprawie modernizacji
systemu kształcenia zawodowego
i potwierdzania kwalifikacji zawodowych
(15381)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
panów posłów Dariusza Seligi i Roberta Telusa (SPS-
-023-15381/10) w sprawie modernizacji systemu kształ-
cenia zawodowego i potwierdzania kwalifikacji zawo-
dowych, uprzejmie wyjaśniam.
Związek Rzemiosła Polskiego jest dla Minister-
stwa Edukacji Narodowej ważnym partnerem w pra-
cach związanych z modernizacją systemu kształcenia
zawodowego. Modernizacja ta musi być przygotowa-
na szczególnie starannie, z uwzględnieniem opinii
reprezentatywnych środowisk. Dlatego Minister Edu-
kacji Narodowej powołał w czerwcu 2008 r. Zespół
opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia zawo-
dowego, w skład którego weszli przedstawiciele mi-
nistrów właściwych zawodom, jak również organiza-
cji pracodawców i organizacji branżowych, w tym
przedstawiciele rzemiosła, a także przedstawiciele
związków zawodowych oraz środowisk samorządo-
wych, oświatowych i naukowych.
Należy podkreślić, że w spotkaniach zespołu za-
wsze uczestniczył przedstawiciel Związku Rzemiosła
Polskiego oraz przedstawiciele innych organizacji
zrzeszających pracodawców. Ponadto jedno z posie-
dzeń zespołu opiniodawczo-doradczego odbyło się
w siedzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na wnio-
sek rzemiosła zwołano również posiedzenie zespołu
do spraw usług publicznych Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych, którego tematem
było kształcenie zawodowe na poziomie szkół ponad-
gimnazjalnych. Podczas posiedzenia Ministerstwo
Edukacji Narodowej szczegółowo omówiło kierunki
zamian w kształceniu zawodowym. Ponadto Związek
Rzemiosła Polskiego przygotował i przedstawił opra-
cowanie dotyczące „Skutecznych mechanizmów za-
chęcających pracodawców do włączania się w proces
planowania, realizacji i walidacji kwalifikacji zawo-
dowych” z uwzględnieniem problemów przygotowa-
nia zawodowego młodocianych pracowników. Mate-
riał ten został włączony do całościowej ekspertyzy,
która była przedmiotem dyskusji podczas spotkania
Zespołu opiniodawczo-doradczego do spraw kształce-
nia zawodowego. Przedstawiciele Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej uczestniczyli również w posiedzeniu
Zarządu Związku Rzemiosła Polskiego, które odbyło
się 15 grudnia 2009 r. Podczas spotkania, w którym
wzięli udział prezesi 27 izb rzemieślniczych, zapre-
zentowane zostały założenia planowanej moderniza-
896
cji kształcenia zawodowego. Zostały one pozytyw-
nie przyjęte przez przedstawicieli środowiska rze-
mieślników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej Katarzyny Hall z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego Jerzym Bartnikiem. W spotkaniu
wziął udział również podsekretarz stanu w Minister-
stwie Edukacji Narodowej Zbigniew Włodkowski.
Ponadto w spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele
Departamentu Kształcenia Zawodowego i Ustawicz-
nego w Ministerstwie Edukacji Narodowej oraz
przedstawiciele Zespołu Oświaty Zawodowej i Pro-
blematyki Społecznej w Związku Rzemiosła Polskie-
go. Przedmiotem spotkania był projekt modernizacji
systemu kształcenia zawodowego. W trakcie spotka-
nia obie strony zadeklarowały wolę prowadzenia dal-
szych rozmów mających na celu wypracowanie takie-
go modelu kształcenia zawodowego, który uwzględ-
niałby zarówno postulaty Związku Rzemiosła Pol-
skiego, jak i potrzeby nowoczesnej gospodarki oraz
aspiracje edukacyjne młodzieży. Informuję także, że
co dwa tygodnie odbywają się spotkania z udziałem
przedstawicieli Związku Rzemiosła Polskiego oraz
pracowników Departamentu Kształcenia Zawodowe-
go i Ustawicznego Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Celem tych spotkań jest konsultowanie ze środowi-
skiem rzemieślników szczegółów przygotowywanych
zmian w kształceniu zawodowym. Ostatnio takie
spotkanie odbyło się w dniach 30–31 marca br.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o założenia wypracowane przez
wspomniany powyżej zespół opiniodawczo-doradczy,
jest obecnie konsultowany ze wszystkimi środowi-
skami zainteresowanymi poprawą jakości kształce-
nia zawodowego, m.in. podczas regionalnych konfe-
rencji trwających od stycznia do kwietnia br. W kon-
ferencjach tych uczestniczą zawsze przedstawiciele
środowisk pracodawców, w tym także przedstawicie-
le Związku Rzemiosła Polskiego oraz przedstawicie-
le lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas
paneli dyskusyjnych prezentują oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskują także pełną
informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które zgła-
szają. Ponadto wraz z rozpoczęciem konferencji re-
gionalnych uruchomiona została strona internetowa
www.konferencje.men.gov.pl, za pośrednictwem któ-
rej również można zgłaszać swoje uwagi i propozycje
dotyczące przygotowywanych zmian.
Projektowane zmiany nie wprowadzają obligato-
ryjnie kształcenia zawodowego na podstawie progra-
mów o strukturze modułowej. Podobnie jak to ma
miejsce obecnie, kształcenie będzie możliwe zarówno
w oparciu o programy modułowe, jak i programy
o strukturze przedmiotowej. Minimalny czas prze-
znaczony na kształcenie praktyczne w zasadniczych
szkołach zawodowych nie będzie mniejszy niż jest to
obecnie, co zostanie określone w przepisach prawa
oświatowego. Nie jest zatem możliwa sytuacja, że
w szkole prowadzącej kształcenie zawodowe uczeń
będzie uczył się wyłącznie przedmiotów ogólnokształ-
cących. Dyrektor szkoły będzie zobligowany do za-
pewnienia uczniom kształcenia praktyczne w wymia-
rze określonym przepisami prawa. Ponadto korelacja
treści kształcenia ogólnego i teoretycznego kształce-
nia zawodowego da mu możliwość zwiększenia czasu
przeznaczonego na kształcenie praktyczne ponad
przewidziane przepisami minimum. Istotne jest tak-
że, że projektowane zmiany kładą nacisk na to, by
praktyczne kształcenie zawodowe i egzaminy po-
twierdzające kwalifikacje w zawodzie prowadzone
były w jak najściślejszej współpracy z pracodawcami.
Należy również podkreślić, że nie zmieni się system
kształcenia młodocianych pracowników ani system
egzaminów czeladniczych i mistrzowskich.
Pragnę także podkreślić, że zmiany przygotowy-
wane w kształceniu zawodowym nie zamykają przed
absolwentami zasadniczych szkół zawodowych moż-
liwości dalszego kształcenia się i podnoszenia kwali-
fikacji. Zmienia się jedynie forma, w jakiej dalsza
edukacja będzie się odbywała. Jak wynika z danych
gromadzonych w Systemie Informacji Oświatowej,
obecnie funkcjonujące formy podnoszenia przez ab-
solwentów zasadniczych szkół zawodowych kwalifi-
kacji zawodowych i poziomu wykształcenie cieszą się
niewielkim, z roku na rok słabnącym zainteresowa-
niem. W projekcie zmian przewiduje się bardziej ela-
styczną i szybszą ścieżkę podnoszenia kwalifikacji
zawodowych i poziomu wykształcenia, zorientowaną
na indywidualne potrzeby ucznia i lepiej dostosowa-
ną do zmian na rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Dariusza Seligi
i Roberta Telusa
w sprawie projektu ustawy
o świadczeniach pieniężnych przysługujących
w razie wypadków lub chorób pozostających
w związku z pełnieniem służby w Policji,
Państwowej Straży Pożarnej,
Straży Granicznej oraz Biurze Ochrony Rządu
(15382)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15382/
10) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Dariusza Seligi oraz pana Roberta Telusa
w sprawie projektu ustawy o świadczeniach pienięż-

nych przysługujących w razie wypadków lub chorób
pozostających w związku z pełnieniem służby w Po-
licji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej
oraz Biurze Ochrony Rządu, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w projekcie założeń
do projektu ustawy o świadczeniach pieniężnych
przysługujących w razie wypadków lub chorób pozo-
stających w związku z pełnieniem służby w Policji,
Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej oraz
Biurze Ochrony Rządu przyjęto definicję wypadku
pozostającego w związku z pełnieniem służby, z któ-
rej wynika, że jest to nagłe zdarzenie wywołane przy-
czyną zewnętrzną, powodujące uraz albo śmierć,
które zaszło podczas lub w związku:
— z wykonywaniem obowiązków służbowych lub
poleceń przełożonych,
— z wykonywaniem czynności w interesie służby,
nawet bez polecenia przełożonych,
— z ratowaniem ludzi lub ich mienia z grożącego
niebezpieczeństwa albo ratowaniem mienia przed
zniszczeniem, zaginięciem lub zagarnięciem,
— z udziałem w pościgu lub ujęciu osób podejrza-
nych o popełnienie przestępstwa albo ochroną oby-
wateli przed napaścią,
— z odbywaniem podróży służbowej bądź nauki
w szkole, przeszkolenia albo studiów na podstawie
skierowania, chyba że wypadek spowodowany został
postępowaniem funkcjonariusza, które nie pozostaje
w związku z wykonywaniem poleconych mu zadań,
— z uczestnictwem w programowych zajęciach
podnoszących sprawność fizyczną.
Z powyższego wynika, że funkcjonariuszowi bę-
dzie przysługiwało prawo do odszkodowania za utra-
tę zdrowia, jeśli wypadkowi uległ w trakcie służby
w drodze do lub z miejsca interwencji, gdyż związane
jest to z wykonywaniem obowiązków służbowych lub
poleceń przełożonych.
Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z ww.
projektem założeń prawo do odszkodowania nie bę-
dzie przysługiwało funkcjonariuszom za wypadki
poza czasem służby, które mają charakter losowy.
Tego rodzaju zdarzeniami nie można obciążać jedno-
stek organizacyjnych Policji, Państwowej Straży Po-
żarnej, Straży Granicznej oraz Biura Ochrony Rządu
będących pracodawcą dla funkcjonariuszy. Brak jest
bowiem uzasadnienia dla objęcia ryzykiem praco-
dawcy wypadków w drodze do miejsca rozpoczęcia
służby i po jej zakończeniu.
Warto przy tym wskazać na analogiczne ze wska-
zanym wyżej rozwiązanie przewidziane w ustawie
z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu spo-
łecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób za-
wodowych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322),
zgodnie z którą za wypadek przy pracy uważa się
nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną
powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związ-
ku z pracą w czasie pozostawania pracownika w dys-
pozycji pracodawcy w drodze między siedzibą praco-
dawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynika-
897
jącego ze stosunku pracy (vide: art. 3 ust. 1 pkt 3
ustawy).
W przypadku natomiast, gdy funkcjonariusz ule-
gnie wypadkowi podczas odbywania drogi do miejsca
rozpoczęcia służby lub po jej zakończeniu podczas lub
w związku z:
— wykonywaniem czynności w interesie służby,
— ratowaniem ludzi lub ich mienia z grożącego
niebezpieczeństwa albo ratowaniem mienia przed
zniszczeniem, zaginięciem lub zagarnięciem,
— udziałem w pościgu lub ujęciu osób podejrza-
nych o popełnienie przestępstwa albo ochroną oby-
wateli przed napaścią,
ww. projekt założeń przewiduje, że w takich oko-
licznościach funkcjonariusz będzie uprawniony do
otrzymania jednorazowego odszkodowania z tytułu
doznanego uszczerbku na zdrowiu.
Z uwagi na brak wskazania, iż podejmując po-
wyższe działania, funkcjonariusz powinien być
w czasie służby, należy stwierdzić, że zdarzenia te
odnoszą się również do sytuacji, gdy funkcjonariusz
podejmuje interwencje w czasie wolnym. Zgodnie
z ww. projektem założeń do projektu ustawy możli-
we zatem będzie wypłacenie świadczenia odszkodo-
wawczego dla interweniujących po służbie (w czasie
wolnym od pracy) funkcjonariuszy równorzędnego
ze świadczeniem wypłacanym w związku z wypad-
kami podczas służby.
W porównaniu z obecnie obowiązującą ustawą
z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przy-
sługujących w razie wypadków i chorób pozostają-
cych w związku ze służbą w Policji (Dz. U. Nr 53,
poz. 345, z późn. zm.) projekt nie przewiduje 3-let-
niego terminu ograniczającego prawo funkcjonariu-
sza albo członków jego rodziny do uzyskania jedno-
razowego odszkodowania z tytułu wypadku lub cho-
roby (vide: art. 7 ustawy). Zgodnie z ww. przepisem
jednorazowe odszkodowanie przysługuje, jeżeli funk-
cjonariusz:
— doznał uszczerbku na zdrowiu lub zmarł wsku-
tek wypadku w ciągu 3 lat od tego wypadku,
— doznał uszczerbku na zdrowiu wskutek cho-
roby nie później niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze
służby,
— zmarł wskutek choroby w ciągu 3 lat od usta-
lenia uszczerbku na zdrowiu wskutek tej choroby, nie
później jednak niż w ciągu 3 lat od zwolnienia ze
służby.
Mając na uwadze, że obowiązujący przepis może
budzić wątpliwości, ponieważ z medycznego punktu
widzenia nie jest możliwe określenie ścisłych ram
czasowych skutków zdrowotnych wypadku lub dzia-
łania czynników szkodliwych występujących w śro-
dowisku służby albo w związku ze sposobem wyko-
nywania służby, projekt założeń nie przewiduje ta-
kiego terminu.
Ponadto założeniem projektu jest objęcie swoim
zakresem przedmiotowym także funkcjonariuszy
służb podległych prezesowi Rady Ministrów: Agencji
Wywiadu, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
oraz Centralnego Biura Antykorupcyjnego, do któ-
898
rych zastosowanie mają także przepisy obecnie obo-
wiązującej ustawy.
Projekt różnicuje sposób obliczania wysokości jed-
norazowego odszkodowania w służbach, przyjmując,
że wysokość jednorazowego odszkodowania ustalana
jest na podstawie przeciętnego uposażenia funkcjo-
nariuszy poszczególnych służb obowiązującego na
koniec roku kalendarzowego poprzedzającego rok
wydania decyzji przyznającej albo odmawiającej
przyznania odszkodowania. Przyjęcie ww. rozwiąza-
nia wynika z powszechnie obowiązujących przepisów
prawa – wysokość przeciętnego uposażenia funkcjo-
nariuszy służb mundurowych ustalana jest corocznie
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów, które
odrębnie dla każdej ze służb określa wielokrotność
kwoty bazowej.
Celowość wprowadzenia zmian przewidzianych
w projekcie założeń uzasadniona jest tym, że obecnie
obowiązująca ustawa o odszkodowaniach przysługu-
jących w razie wypadków i chorób pozostających
w związku ze służbą w Policji w znaczniej mierze
uległa dezaktualizacji.
W związku z powyższym projektowana regulacja
ma na celu przyznanie tożsamych uprawnień funk-
cjonariuszom oraz uprawnionym członkom ich ro-
dzin, które przewidziane są w ustawie o ubezpiecze-
niu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i cho-
rób zawodowych, w zakresie możliwym do przyjęcia,
przy uwzględnieniu specyfiki służb mundurowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie warunków i form przeprowadzania
egzaminu maturalnego dla osób autystycznych
oraz refundacji poniesionych kosztów
kształcenia pracowników młodocianych (15386)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Józefa Piotra Klima (SPS-023-15386/10)
w sprawie warunków i form przeprowadzania egza-
minu maturalnego dla osób autystycznych oraz re-
fundacji poniesionych kosztów kształcenia pracow-
ników młodocianych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z komunikatem dyrektora Centralnej Ko-
misji Egzaminacyjnej z dnia 31 marca 2010 r. w spra-
wie sposobu dostosowania warunków i formy prze-
prowadzania sprawdzianu i egzaminu gimnazjalnego
do potrzeb uczniów ze specjalnymi potrzebami edu-
kacyjnymi od roku szkolnego 2010/2011, wydanym
na podstawie przepisów rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w spra-
wie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowa-
dzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.),
w przypadku uczniów z autyzmem (na podstawie
orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego lub
orzeczenia o potrzebie kształcenia indywidualnego)
przewidziane są następujące sposoby dostosowania
warunków i formy przeprowadzania sprawdzianu
i egzaminu gimnazjalnego:
— korzystanie z pomocy nauczyciela wspomaga-
jącego, który pomaga uczniowi skoncentrować uwagę
na zestawie egzaminacyjnym (możliwe tylko wtedy,
gdy w toku edukacji uczeń został wdrożony do takiej
współpracy z nauczycielem i gdy uczeń przystępuje
do sprawdzianu lub egzaminu w oddzielnej sali),
— przedłużenie czasu sprawdzianu nie więcej niż
o 30 minut, części humanistycznej i matematyczno-
-przyrodniczej egzaminu gimnazjalnego – nie więcej
niż o 60 minut (każda część), części egzaminu z języ-
ka obcego nowożytnego – nie więcej niż o 45 minut,
— przystąpienie do sprawdzianu lub egzaminu
gimnazjalnego w oddzielnej sali (możliwe wtedy, gdy
uczeń korzysta z przedłużenia czasu, konieczne, gdy
korzysta z pomocy nauczyciela wspomagającego).
Powyższe formy dostosowania nie obejmują obec-
nie uczniów z autyzmem przystępujących do egzami-
nu maturalnego.
Uprzejmie informuję, że proponowana przez pana
posła forma dostosowania polegająca na korzystaniu
przez absolwenta z autyzmem z pomocy osoby wspo-
magającej – matki, ojca czy brata, co do zasady nie
jest możliwa. Zgodnie bowiem z § 81 ust. 3 ww. roz-
porządzenia w skład zespołu nadzorującego część
pisemną egzaminu maturalnego wchodzi co najmniej
trzech nauczycieli, z tym że co najmniej jeden na-
uczyciel jest zatrudniony w innej szkole lub placówce.
Ponadto w czasie trwania części pisemnej egzaminu
maturalnego w sali egzaminacyjnej mogą przebywać
wyłącznie zdający, przewodniczący zespołu egzami-
nacyjnego, osoby wchodzące w skład zespołu nadzo-
rującego, o których mowa w § 81 ust. 7 i § 143, czyli
obserwatorzy egzaminu powołani przez dyrektora
okręgowej komisji egzaminacyjnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Edukacji Narodowej pracuje nad kompleksowy-
mi zmianami w zasadach przeprowadzania egzami-
nów zewnętrznych w związku z nową podstawą pro-
gramową i podejmie kwestie możliwości dostosowa-
nia warunków przeprowadzania egzaminu matural-
nego także dla absolwentów z autyzmem.
W odniesieniu do kwestii młodocianych pracowni-
ków uprzejmie informuję, że na podstawie art. 70b
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) praco-
dawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownika-
mi umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego,

w warunkach określonych w tym przepisie, przysłu-
guje dofinansowanie kosztów kształcenia. Wysokość
dofinansowania kosztów kształcenia jednego młodo-
cianego pracownika zależy od okresu kształcenia wy-
nikającego z umowy o pracę w celu przygotowania za-
wodowego. Dofinansowanie przyznaje wójt (burmistrz,
prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania młodocianego pracownika w drodze decy-
zji, po stwierdzeniu spełnienia warunków do otrzyma-
nia dofinansowania. Dofinansowanie jest przyznawa-
ne na wniosek pracodawcy złożony w terminie trzech
miesięcy od ukończenia przez młodocianego pracow-
nika nauki zawodu lub przyuczenia do wykonywania
określonej pracy.
Jednym z warunków koniecznych uzyskania do-
finansowania jest przedstawienie kopii dokumentu
potwierdzającego zdanie przez młodocianego pracow-
nika egzaminu zawodowego. Warunek ten pozostaje
w logicznym związku z § 11 ust. 1 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie
przygotowania zawodowego młodocianych pracowni-
ków i ich wynagrodzenia (Dz. U. Nr 60, poz. 278,
z późń. zm.), zgodnie z którym nauka zawodu mło-
docianego kończy się egzaminem, oraz z § 16 ust. 1
ww. rozporządzenia, zgodnie z którym przyuczenie
do wykonywania określonej pracy kończy się egzami-
nem sprawdzającym. Zatem w świetle ww. przepisów
egzamin zawodowy, choć nie jest egzaminem obliga-
toryjnym, w przypadku młodocianych pracowników
jest warunkiem ukończenia nauki zawodu lub przy-
uczenia do wykonywania określonej pracy. Należy
także podkreślić, że zgodnie z § 10 ust. 1 przywoła-
nego rozporządzenia pracodawca, zatrudniający mło-
docianego pracownika w celu przygotowania zawo-
dowego odbywanego w formie nauki zawodu, na do-
kształcanie teoretyczne może skierować młodociane-
go do zasadniczej szkoły zawodowej lub do ośrodka
dokształcania i doskonalenia zawodowego, ale może
także zorganizować dokształcanie teoretyczne we
własnym zakresie. Młodociani pracownicy realizują-
cy u pracodawcy przyuczenie do wykonywania okre-
ślonej pracy są uczniami gimnazjum. W związku
z powyższym uznanie za warunek do otrzymania
przez pracodawcę dofinansowania kosztów kształce-
nia młodocianego pracownika ukończenia przez tego
młodocianego zasadniczej szkoły zawodowej byłoby
niespójne z obowiązującymi przepisami prawa. Po-
nadto dyskryminowałoby tych pracodawców, którzy
prowadzą przygotowanie zawodowe w formie przy-
uczenia do wykonywania określonej pracy lub, w przy-
padku nauki zawodu, kierują młodocianych na do-
kształcanie teoretyczne do ośrodka dokształcania
i doskonalenia zawodowego lub organizują dokształ-
canie teoretyczne we własnym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
899
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie działań podjętych
przez Ministerstwo Gospodarki
wobec zapowiedzi przeniesienia przez koncern
Fiat produkcji nowego modelu Fiata Pandy
do Włoch (15389)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 31 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15389/10, interpelacji pana posła Sta-
nisława Pięty w sprawie działań podjętych przez Mi-
nisterstwo Gospodarki wobec zapowiedzi przeniesie-
nia przez koncern Fiat produkcji modelu Fiata Pan-
dy do Włoch poniżej przedstawiam odpowiedź na
postawione w niniejszej interpelacji pytanie.
Ministerstwo Gospodarki nie prowadzi aktualnie
rozmów na temat restrukturyzacji działalności glo-
balnego koncernu Fiat Group & Chrysler, utrzymu-
jąc jednakże bieżący kontakt z reprezentantem Fiata
w Polsce.
Fiat Group znajduje się w trakcie przygotowywa-
nia planu restrukturyzacji, który prawdopodobnie
zostanie zatwierdzony i ogłoszony w drugim kwar-
tale roku 2010. Podawane przez koncern informacje
wskazują na możliwość uruchomienia we Włoszech
produkcji nowego modelu Pandy, w Polsce zaś może
zostać uruchomiona produkcja nowego modelu samo-
chodu Lancia Ypsilon (należącego do segmentu B).
Kierownictwo Fiata podjęło już decyzję o zamknięciu
zakładów na Sycylii, w których produkowany jest
obecny model Lancia Ypsilon. Ostateczna decyzja do-
tycząca lokalizacji produkcji nowego modelu Lancii
Ypsilon, jak również wielkość jego ewentualnej pro-
dukcji w Polsce przedstawiona zostanie przez kierow-
nictwo koncernu Fiata także w drugim kwartale
2010 r.
Ministerstwo Gospodarki nie było oficjalnie infor-
mowane przez kierownictwo koncernu Fiat ani przez
Zarząd Fiat Auto Poland w sprawie planów koncernu
wobec fabryki w Tychach. W związku z powyższym
nie posiada potwierdzonych informacji o problemach,
jakie mogą w przyszłości wystąpić w związku z ewen-
tualną alokacją produkcji kolejnych modeli. Wyróż-
niająca się najwyższym poziomem efektywności i kon-
kurencyjności fabryka w Tychach, jako część Fiat
Group, realizuje plany koncernu, a minister gospo-
darki nie ma bezpośredniego wpływu na decyzje biz-
nesowe podejmowane przez jego zarząd.
Z uzyskanych informacji wynika, że w Polsce
nadal będą produkowane, cieszące się wciąż dużym
zainteresowaniem modele Panda, 500, Ford Ka.
W 2009 r. produkcja samochodów osobowych i do-
stawczych w fabryce w Tychach wzrosła o 37% w po-
równaniu z rokiem 2008 i o 75% w porównaniu
900
z rokiem 2007. W ubiegłym roku wyprodukowano
605 tys. samochodów, w tym: 298 tys. sztuk samo-
chodów Panda, 184 tys. sztuk Fiata 500, 112 tys.
sztuk Forda Ka oraz 11 tys. sztuk Seicento.
Ministerstwo Gospodarki jest zainteresowane
tworzeniem nowych miejsc pracy w przemyśle moto-
ryzacyjnym. Dlatego też stwarza warunki zachęca-
jące inwestorów do lokowania lub rozszerzania swo-
ich inwestycji w Polsce. Z funkcjonującego obecnie
stworzonego systemu zachęt, z tytułu działalności
w specjalnej strefie ekonomicznej, korzysta m.in.
spółka Fiat GM Powertrain, aktualnie w 100% nale-
żąca do Fiata. W Katowickiej Specjalnej Strefie Eko-
nomicznej rozwija swoją działalność General Motors
Manufacturing Poland (GMMP) z uruchomioną
w końcu zeszłego roku produkcją nowego modelu sa-
mochodu Astra IV. Volkswagen Poznań w roku 2009
poszerzył swoją ofertę samochodów o ekologiczny mo-
del Caddy Maxi Eco Fuel (z napędem na gaz ziemny),
a także wprowadził na rynek Caddy Maxi Motion
(wersja z napędem na cztery koła) i nową wersję mo-
delu Transporter T5 GS oraz planuje na rok 2010
kolejne inwestycje rzędu 36 mln PLN. Rośnie pro-
dukcja i eksport autobusów, zwłaszcza autobusów
miejskich i międzymiastowych. Poprawia się sytu-
acja polskich producentów komponentów i części mo-
toryzacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie stosowania przepisów dotyczących
wspierania zatrudniania osób
niepełnosprawnych (15392)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaną przy piśmie z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-
-023-15392/10, interpelacją pani poseł Izabeli Kata-
rzyny Mrzygłockiej w sprawie stosowania przepisów
dotyczących wspierania zatrudniania bezrobotnych
i osób niepełnosprawnych uprzejmie informuję:
Przyznawanie osobom bezrobotnym środków na
podjęcie działalności gospodarczej jest dokonywane
przez starostę na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) oraz na podstawie roz-
porządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania
refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia sta-
nowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz
przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512,
z późn. zm.), określającego szczegółowe warunki
przyznawania ww. pomocy.
Z art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, że sta-
rosta z Funduszu Pracy może przyznać jednorazowo
środki na podjęcie działalności gospodarczej osobie
posiadającej status bezrobotnego, natomiast z art. 2
ust. 1 pkt 2 lit. f ww. ustawy – bezrobotnym jest oso-
ba, która m.in. nie posiada wpisu do ewidencji dzia-
łalności gospodarczej albo nie podlega, na podstawie
odrębnych przepisów, obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego
rolników.
Mając na uwadze powyższe, w § 6 ust. 3 pkt 2 ww.
rozporządzenia bezrobotny został zobowiązany do
dołączenia do wniosku o przyznanie środków na pod-
jęcie działalności gospodarczej oświadczenia o nie-
prowadzeniu działalności gospodarczej w okresie
12 miesięcy przed dniem złożenia wniosku. Ponadto,
stosownie do § 7 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia,
wniosek bezrobotnego o przyznanie środków na pod-
jęcie działalności gospodarczej może być przez staro-
stę uwzględniony w przypadku, gdy bezrobotny nie
posiadał wpisu do ewidencji działalności gospodar-
czej w ww. okresie.
Pragnę poinformować, że celem powyższych ure-
gulowań jest zapobieganie sytuacjom likwidowania
prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie
rejestrowania się w powiatowych urzędach pracy
i wnioskowania o pomoc finansową z Funduszu Pra-
cy na rozpoczęcie działalności gospodarczej wcześniej
prowadzonej. Zatem w przypadku ponownego uzy-
skania statusu bezrobotnego i złożenia wniosku
o przyznanie środków na działalność gospodarczą
przez osobę, o której mowa w pierwszym pytaniu in-
terpelacji pani poseł, wniosek osoby bezrobotnej
o przyznanie środków na podjęcie działalności gospo-
darczej w aktualnym stanie prawnym będzie mógł
być przez starostę uwzględniony najwcześniej po
upływie 12 miesięcy od wykreślenia wpisu z ewiden-
cji działalności gospodarczej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że aktualnie
trwają prace nad nowelizacją ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, w ramach których przewiduje się m.in.
doprecyzowanie definicji bezrobotnego określonej
w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy, który to przepis
stwarzał będzie podstawę do utrzymania statusu
bezrobotnego przez osobę aż do dnia rozpoczęcia
działalności gospodarczej podanego we wpisie; doty-
czyć to będzie osoby, która przy składaniu wniosku
o wpis do ewidencji działalności gospodarczej ozna-
czy późniejszy termin podjęcia tej działalności. Po
wejściu w życie ww. nowelizacji ustawy w rozporzą-

dzeniu ministra pracy i polityki społecznej z dnia
17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refunda-
cji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska
pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyzna-
wania bezrobotnemu środków na podjęcie działalno-
ści gospodarczej zostaną wprowadzone stosowne zmia-
ny, które uzależnią przyznawanie bezrobotnemu środ-
ków na podjęcie działalności gospodarczej od niepro-
wadzenia działalności w okresie 12 miesięcy od dnia
złożenia wniosku, a nie od nieposiadania wpisu do
ewidencji działalności gospodarczej.
W kwestii wspierania zatrudnienia osób niepeł-
nosprawnych uprzejmie informuję: zgodnie z art. 12a
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn.
zm.) osoba niepełnosprawna zarejestrowana w po-
wiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna albo po-
szukująca pracy niepozostająca w zatrudnieniu może
otrzymać ze środków Państwowego Funduszu Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych jednorazowo środ-
ki na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej
albo na wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej
w wysokości określonej w umowie zawartej ze staro-
stą, nie więcej jednak niż do wysokości piętnasto-
krotnego przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli nie
otrzymała środków publicznych na ten cel. Celem,
o którym mowa w tym przepisie, jest rozpoczęcie
działalności gospodarczej, rolniczej lub wniesienie
wkładu do spółdzielni socjalnej. Natomiast termin,
forma ani źródła finansowania tego celu ze środków
publicznych nie zostały doprecyzowane, co oznacza,
że jeżeli wnioskodawca uzyskał kiedykolwiek z ja-
kichkolwiek środków publicznych wsparcie w jakiej-
kolwiek formie na wspomniany cel, nie może uzyskać
środków, o których mowa w art. 12a ustawy o reha-
bilitacji zawodowej (...).
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) środkami publicznymi
są m.in. dochody publiczne. Natomiast dochodami
publicznymi są – zgodnie z ust. 2 tego przepisu – da-
niny publiczne, do których zalicza się: podatki, skład-
ki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwo-
wych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa,
a także świadczenia pieniężne, których obowiązek
ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu
terytorialnego, państwowych funduszy celowych
oraz innych jednostek sektora finansów publicznych
wynika z odrębnych ustaw.
W myśl przepisu art. 46 ustawy o rehabilitacji za-
wodowej (...) przychodami Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych są m.in. wpłaty
pracodawców, dotacje z budżetu państwa oraz inne do-
tacje i subwencje, spłaty pożyczek udzielonych ze środ-
ków tego funduszu na rozpoczęcie działalności gospo-
darczej albo rolniczej, wraz z oprocentowaniem.
Środki publiczne – zgodnie z art. 6 ww. ustawy
o finansach publicznych – przeznacza się na wydatki
publiczne.
901
Przy tym należy wskazać, że przepis § 2 pkt 3
rozporządzenia z dnia 17 października 2007 r.
w sprawie przyznania osobie niepełnosprawnej środ-
ków na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej
albo na wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej
(Dz. U. Nr 194, poz. 1403, z późn. zm.) dotyczy osób
spełniających te warunki, które prowadziły działal-
ność gospodarczą lub rolniczą albo wniosły wkład do
spółdzielni socjalnej, nie korzystając ze wsparcia ze
środków publicznych, a obecnie ubiegają się o środki,
o których mowa w art. 12a ww. ustawy o rehabilita-
cji zawodowej, na ponowne podjęcie tej działalności
lub ponowne wniesienie wkładu do spółdzielni socjal-
nej (jeżeli zgodnie z oświadczeniem wnioskodawcy
upłynęło co najmniej 12 miesięcy od zaprzestania
prowadzenia tej działalności lub ustania członkostwa
w spółdzielni socjalnej). Przez zaprzestanie prowa-
dzenia działalności gospodarczej należy rozumieć jej
wykreślenie z ewidencji działalności gospodarczej.
W świetle powyższych wyjaśnień informuję, że nie
jest możliwe przyznanie jednorazowych środków na
podjęcie działalności gospodarczej w sytuacji, gdy
osoba niepełnosprawna korzystała w przeszłości ze
środków publicznych na ten cel, tj. na podjęcie dzia-
łalności gospodarczej.
Jednakże, biorąc pod uwagę cel wprowadzenia
tego instrumentu w życie oraz społeczny aspekt spra-
wy, została zaproponowana zmiana tego przepisu.
W przygotowanym przez Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej projekcie założeń do ustawy o zmia-
nie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych wskazano na
konieczność uzupełnienia przepisów ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
o przepis umożliwiający skorzystanie z tego typu po-
mocy także osobom niepełnosprawnym, które w prze-
szłości skorzystały ze wsparcia ze środków publicz-
nych na rozpoczęcie działalności gospodarczej, ale
nie było to wsparcie w postaci jednorazowych środ-
ków na ten cel.
Projekt założeń do ustawy o zmianie ustawy
o rehabilitacji zawodowej (…) został skierowany do
rozpatrzenia przez Radę Ministrów. Po przyjęciu pro-
jektu założeń przez Radę Ministrów, zgodnie z § 6
ust. 1b uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 mar-
ca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), Rządowe Centrum Le-
gislacji we współpracy z ministrem pracy i polityki
społecznej opracuje projekt ustawy o zmianie ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych, który nie będzie prze-
widywał rozwiązań odmiennych od tych, które zosta-
ły przyjęte przez Radę Ministrów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
902
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie usprawnienia czynności
wykonywanych przez pracowników
Poczty Polskiej SA (15395)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery, nr SPS-
-023-15395/10, w sprawie usprawnienia czynności
wykonywanych przez pracowników Poczty Polskiej
SA, przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii rozbudowanej biurokra-
cji w Poczcie Polskiej, pragnę poinformować, iż
w ostatnich latach podejmowane są działania mają-
ce na celu jej ograniczenie. Należały do nich przede
wszystkim reorganizacje w 2008 r. i w 2009 r. doty-
czące głównego pionu biznesowego Poczty Polskiej
– Centrum Poczty, w którym istniały jednostki or-
ganizacyjne o dublujących się kompetencjach. Od
ubiegłego roku realizowany jest również proces
optymalizacji zatrudnienia wpływający na zmniej-
szenie liczby stanowisk administracyjnych. Działa-
nia reorganizacyjne będą w bieżącym roku konty-
nuowane. Obejmą one piony wspomagające jednost-
ki biznesowe (zmiany dotyczyć będą m.in. Centrum
Infrastruktury, Centrum Rachunkowości, Centrum
Zarządzania Kadrami). Następował będzie proces
konsolidacji administracyjnych struktur terytorial-
nych w każdej jednostce organizacyjnej i na każdym
szczeblu zarządzania.
Nawiązując do sprawy nieprzestrzegania przez
pracowników Poczty Polskiej SA zapisów kodeksu
pracownika, informuję, iż w związku z dużą liczbą
zatrudnionych osób mogą zaistnieć przypadki niepro-
fesjonalnego zachowania pracowników. Zgłaszane
przez klientów uwagi z tym związane są wyjaśniane
na bieżąco, zaś pracownicy są instruowani w zakresie
prawidłowej realizacji usług i obsługi klientów. Po-
nadto w celu poprawy jakości usług w placówkach
pocztowych wprowadzony został standard obsługi
klienta w placówce pocztowej, a pracownicy mający
bezpośredni kontakt z klientem zostali zobowiązani
do jego przestrzegania. Standard określa zasady
i procedury, jakich powinni przestrzegać pracownicy
przy obsłudze klientów.
Poczta Polska przeprowadza regularne pomiary
czasu oczekiwania klientów na obsługę w placówkach
pocztowych, w wyniku czego ustalana jest liczba pra-
cowników niezbędnych do obsady stanowisk obsługi
klientów w danej placówce. W placówkach poczto-
wych sukcesywnie przeprowadzane jest również ba-
danie obciążenia pracą. Jest ono podstawą do podej-
mowania decyzji w zakresie przesunięć pracowników
między placówkami pocztowymi oraz w sprawie or-
ganizacji obsługi klientów w danej placówce. Nie-
mniej jednak należy zaznaczyć, iż obecna sytuacja
finansowa Poczty Polskiej nie pozwala na tak duże
zwiększenie zatrudnienia, aby również w okresach
kumulacji klientów w placówkach pocztowych (np.
w okresach świątecznych) możliwe było uniknięcie
kolejek. Mając na uwadze powyższe, należy stwier-
dzić, iż Poczta Polska podejmuje bieżące działania
mające na celu zarówno ograniczanie biurokracji, jak
i poprawę jakości obsługi klienta.
Pragnę również zaznaczyć, że minister właściwy
ds. łączności, który w imieniu Skarbu Państwa spra-
wuje nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada upraw-
nienia przewidziane dla walnego zgromadzenia,
może ingerować w sprawy spółki jedynie w zakresie
określonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2 sta-
tutu Poczty Polskiej SA wszelkie kwestie związane
z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone prze-
pisami prawa lub postanowieniami statutu dla wal-
nego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą do
kompetencji zarządu spółki. W związku z tym decy-
zje dotyczące wdrożenia konkretnych działań skut-
kujących poprawą funkcjonowania Poczty Polskiej
podejmuje zarząd.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
w sposób wystarczający wyjaśniłem kwestie poruszo-
ne w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie wykorzystania zbóż
do produkcji energii (15397)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15397/
10) poniżej przedstawiam stanowisko do zagadnień
podniesionych w interpelacji pani poseł Anny Zalew-
skiej w sprawie wykorzystania zbóż do produkcji
energii.
1. Z jakich dodatkowych przychodów mogą sko-
rzystać firmy, które chcą produkować energią elek-
tryczną z wykorzystaniem zbóż?
Dzięki rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia
23 lutego 2010 r. zmieniającemu rozporządzenie
w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia świadectw po-
chodzenia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu ener-
gii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawial-
nych źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania
danych dotyczących ilości energii elektrycznej wy-
tworzonej w odnawialnym źródle energii, w którym

dokonano rozszerzenia definicji biomasy, możliwe bę-
dzie uzyskanie tzw. zielonych certyfikatów za energię
elektryczną wytworzoną w oparciu o ziarna zbóż nie-
spełniające wymagań jakościowych dla zbóż w zaku-
pie interwencyjnym, określonych w art. 4 rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 687/2008 z dnia 18 lipca
2008 r. ustanawiającego procedury przejęcia zbóż
przez agencje płatnicze lub agencje interwencyjne
oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż
(Dz. Urz. UE L 192 z 19.07.2008 r., str. 20) i ziarna zbóż,
które nie podlegają zakupowi interwencyjnemu.
Wymaga zaznaczenia, iż system tzw. zielonych cer-
tyfikatów jest głównym mechanizmem wsparcia okre-
ślonym w ustawie Prawo energetyczne. Rozwiązanie
to jest mechanizmem rynkowym sprzyjającym rozwo-
jowi energetyki odnawialnej. Jego istotą jest nałożony
na przedsiębiorstwa energetyczne, odbiorców końco-
wych oraz towarowe domy maklerskie lub domy ma-
klerskie, o których mowa w art. 9a ust. 1a ustawy,
obowiązek uzyskania i przedstawienia do umorzenia
prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilo-
ści świadectw pochodzenia energii elektrycznej wy-
tworzonej w odnawialnych źródłach energii bądź uisz-
czenia opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii od fizycznej energii umoż-
liwiło obrót na giełdzie towarowej prawami majątko-
wymi wynikającymi z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez podmioty pełniące rolę sprzedawcy
z urzędu całej energii elektrycznej wytworzonej
w źródłach odnawialnych, przyłączonych do sieci dys-
trybucyjnej lub przesyłowej znajdującej się na terenie
obejmującym obszar działania tego sprzedawcy, ofe-
rowanej przez przedsiębiorstwo energetyczne, które
uzyskało koncesję na jej wytwarzanie po średniej ce-
nie sprzedaży energii elektrycznej w poprzednim
roku kalendarzowym. W rezultacie wytwórca energii
elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzyskuje dwa
źródła dochodów: ze sprzedaży praw majątkowych
wynikających ze świadectw pochodzenia oraz ze
sprzedaży fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedmiotowe podmioty za nie-
wypełnienie ww. obowiązków, przy czym środki uzy-
skane z opłat zastępczych i kar zasilają konto Naro-
dowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej (NFOŚiGW) i są przeznaczane m.in. na wspar-
cie finansowe inwestycji związanych z odnawialnymi
źródłami energii i kogeneracji.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nie zawarte w interpelacji złożonej przez panią poseł
Annę Zalewską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
903
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie problemów edukacyjnych dzieci
reemigrantów (15398)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Zalewskiej (SPS-023-
-15398/10) w sprawie problemów edukacyjnych dzie-
ci reemigrantów, uprzejmie wyjaśniam.
Obecnie w polskim systemie oświaty istnieją za-
pisy regulujące warunki organizacyjno-prawne wo-
bec dzieci cudzoziemców, jak i obywateli polskich
powracających z zagranicy:
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
w porozumieniu z ministrem kultury i dziedzictwa
narodowego w sprawie przyjmowania cudzoziemców
do publicznych przedszkoli, szkół, zakładów kształ-
cenia nauczycieli i placówek oraz organizacji dla cu-
dzoziemców dodatkowej nauki języka polskiego, do-
datkowych zajęć wyrównawczych oraz nauki języka
i kultury kraju pochodzenia1);
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w sprawie warunków
i trybu przyjmowania uczniów do szkół publicznych
oraz przechodzenia z jednego typu szkół do innego2).
W rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
w porozumieniu z ministrem kultury i dziedzictwa
narodowego w sprawie przyjmowania cudzoziemców
do publicznych przedszkoli, szkół, zakładów kształ-
cenia nauczycieli i placówek oraz organizacji dla cu-
dzoziemców dodatkowej nauki języka polskiego, do-
datkowych zajęć wyrównawczych oraz nauki języka
i kultury kraju pochodzenia określono zasady korzy-
stania z dodatkowej, bezpłatnej nauki języka polskie-
go. Rozporządzenie stanowi wykonanie upoważnie-
nia zawartego w art. 94a ust. 6 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty3). Obok cudzoziemców
podlegających obowiązkowi szkolnemu lub obowiąz-
kowi nauki, którzy nie znają języka polskiego albo
znają go na poziomie niewystarczającym do korzy-
stania z nauki, uprawnienie to uzyskali również oby-
watele polscy. Ponadto w rozporządzeniu określono
sposób organizowania dodatkowych zajęć wyrów-
nawczych dla cudzoziemców i obywateli polskich nie-
znających języka polskiego albo znających go na po-
ziomie niewystarczającym do korzystania z nauki.
Organem, na którym spoczywa obowiązek zapew-
nienia możliwości realizacji dodatkowych zajęć, jest
jednostka samorządu terytorialnego – organ prowa-
dzący szkoły zgodnie z potrzebami konkretnych,
uczęszczających do szkoły uczniów.
1)
wejście w życie rozporządzenia po upływie 7 dni od dnia
ogłoszenia.
2)
Dz. U. z 2004 r. Nr 26, poz. 232, z późn. zm.
3)
Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.
904
Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia wymiar
dodatkowych zajęć lekcyjnych z języka polskiego po-
winien tak być ustalony, aby umożliwić uczniowi opa-
nowanie języka polskiego w stopniu umożliwiającym
udział w obowiązkowych zajęciach edukacyjnych. Ty-
godniowy rozkład oraz wymiar godzin dodatkowych
zajęć lekcyjnych z języka polskiego ustala, w porozu-
mieniu z organem prowadzącym szkołę, dyrektor
szkoły, w której są organizowane te zajęcia.
Organ prowadzący szkołę organizuje w szkole do-
datkowe zajęcia wyrównawcze z danego przedmiotu
nauczania, jeżeli nauczyciel prowadzący zajęcia edu-
kacyjne z tego przedmiotu stwierdzi konieczność
uzupełnienia przez ucznia różnic programowych.
Forma organizacji dodatkowych zajęć wyrównaw-
czych jest analogiczna jak w przypadku dodatkowych
zajęć z języka polskiego.
Część oświatowa subwencji ogólnej na rok 2010
została podzielona między poszczególne jednostki sa-
morządu terytorialnego z uwzględnieniem zakresu
realizowanych przez te jednostki zadań oświatowych.
Podział części oświatowej następuje według algoryt-
mu, który uwzględnia w wagach P9 i P10 m.in.
uczniów wymienionych w art. 94a ust. 4 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.
Ponadto Ministerstwo Edukacji Narodowej reali-
zuje szereg działań skierowanych do uczniów z ro-
dzin migrujących. Do najważniejszych działań moż-
na zaliczyć m.in.:
1) opracowanie i wydanie ulotki oraz plakatu
przeznaczonych dla rodziców i szkół, a także opraco-
wanie informatora dla dyrektorów szkół i rad peda-
gogicznych: Dziecko z rodziny migracyjnej w syste-
mie edukacji, który zostanie zamieszczony na stronie
Ministerstwa Edukacji Narodowej i stronach inter-
netowych kuratoriów oświaty. Plakaty są umieszczo-
ne w każdej szkole/placówce w kraju, natomiast ulot-
ki przekazane zostały do urzędów miast, urzędów
pracy i biur paszportowych. W ten sposób realizowa-
na jest szeroka kampania informacyjna – jak postę-
pować z dzieckiem, którego rodzice wyjechali za gra-
nicę do pracy.
Został również opracowany projekt badawczy: Sy-
tuacja edukacyjna i wychowawcza dzieci i młodzieży,
których rodzice wyjechali w celach zarobkowych za
granicę oraz kwestionariusz ankiety do przeprowa-
dzenia badania. Dzięki zgromadzonym informacjom
będzie można poznać skalę zjawiska oraz dokładnie
opisać jego skutki. Na przełomie września i paździer-
nika 2009 r. przeprowadzono badania pilotażowe
w 4 województwach (mazowieckim, lubelskim, war-
mińsko-mazurskim i zachodniopomorskim). Bada-
niem objęto 5% szkół i przedszkoli w tych wojewódz-
twach. Przeprowadzone badanie pilotażowe posłuży-
ło do przygotowania aplikacji elektronicznej, która
wykorzystana będzie do przeprowadzenia badań
w całym kraju. Objęte nimi zostaną wszystkie szko-
ły i przedszkola. Badania te zostaną przeprowadzone
w kwietniu–maju 2010 r.;
2) założenie portalu www.polska-szkola.pl. Strona
internetowa „Polska Szkoła” została opracowana
przez Polonijne Centrum Nauczycielskie w Lublinie
– instytucję oświatową powołaną przez ministra edu-
kacji narodowej, merytorycznie i metodycznie wspo-
magającą nauczycieli spoza granic Rzeczypospolitej
Polskiej uczących języka polskiego i innych przed-
miotów w języku polskim. Wraz z Ministerstwem
Edukacji Narodowej wspiera uczestnictwo w kultu-
rze polskiej, nauczanie języka polskiego, polskiej hi-
storii i geografii za granicą w celu podtrzymywania
więzi Polaków z krajem. „Polska Szkoła” jest porta-
lem społecznościowym współtworzonym zarówno
przez partnerów portalu (MEN, PCN w Lublinie),
jak i wszystkich użytkowników. Dzięki systemowi
interaktywnych baz danych (polskie szkoły w Inter-
necie, instytucje wspierające), forów dyskusyjnych
(m.in. dla rodziców, nauczycieli, dyrektorów), serwi-
sów nowości, interaktywnych poradników zarejestro-
wani użytkownicy mogą zamieszczać informacje
o swoich szkołach, nowości dotyczące systemu oświa-
ty w Polsce, oferty współpracy, rekomendować innym
stworzone przez siebie lub znalezione w Internecie
materiały dydaktyczne, a także uzupełniać i komen-
tować informacje zamieszczone przez innych.
3) opracowanie informacji dotyczącej edukacji do
poradnika reemigranta przygotowanego przez zespół
ekspertów w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Szczegółowe informacje znajdują się pod adresem
strony www.powroty.gov.pl4).
Powyższe rozwiązania przyczyniają się do ogra-
niczania barier w dostępie do edukacji nie tylko cu-
dzoziemców, ale również uczniów obywatelstwa pol-
skiego, którzy w związku z migracją rodziców mogą
mieć problemy z realizacją obowiązku szkolnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie decyzji administracyjnych
utrudniających maturzystom wgląd
do ocenionych przez komisję egzaminacyjną
prac maturalnych (15400)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marcina Zawiły (nr SPS-023-
-15400/10) w sprawie decyzji administracyjnych
utrudniających maturzystom wgląd do ocenionych
link do strony http://www.powroty.gov.pl/powrotnik/query-
4)
,SZKOŁA.html

przez komisję egzaminacyjną prac maturalnych, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z § 107 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie wa-
runków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) na wniosek ab-
solwenta sprawdzony i oceniony arkusz egzaminacyj-
ny, w tym karta odpowiedzi, są udostępniane absol-
wentowi do wglądu w miejscu i czasie wskazanym
przez dyrektora okręgowej komisji egzaminacyjnej.
Zakres prawa osób egzaminowanych (uczniów, słu-
chaczy, ich rodziców lub prawnych opiekunów oraz
absolwentów) do zapoznawania się ze sprawdzonymi
i ocenionymi pracami oraz sprawdzonymi i oceniony-
mi arkuszami egzaminacyjnymi określa ww. rozpo-
rządzenie, które przewiduje jednoznacznie, iż osoby
takie mają prawo wglądu do prac egzaminacyjnych
oraz arkuszy na zasadach wskazanych w tych prze-
pisach.
Dyrektor okręgowej komisji egzaminacyjnej ma
prawo i jednocześnie obowiązek umożliwić absolwen-
towi zapoznanie się z arkuszem. Wgląd odbywa się
w obecności pracownika okręgowej komisji egzamina-
cyjnej, który dba m.in. o to, by w czasie wglądu praca
egzaminacyjna, czyli sprawdzony i oceniony arkusz
egzaminacyjny wraz z kartą odpowiedzi, nie zostały
w jakikolwiek sposób zmienione bądź zniszczone. Ak-
tualnie obowiązujące przepisy nie przewidują innych
możliwości wglądu zdającego do swojej pracy.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej będzie przygotowywało w związku
z wdrażaniem nowej podstawy programowej kom-
pleksowe zmiany w zasadach przeprowadzania egza-
minu maturalnego od 2015 r. i rozważy możliwość
wprowadzenia ułatwień w zakresie wglądu do prac
egzaminacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie trudnej sytuacji finansowej TVP SA
(15403)
Odpowiadając na interpelację z dnia 8 marca 2010 r.,
nr SPS 023-15403/10, pana Andrzeja Ćwierza, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczącą trudnej
905
sytuacji finansowej TVP SA, przedstawiam, co na-
stępuje.
Minister skarbu państwa posiada znikomy zakres
instrumentów nadzoru, który został przyznany obo-
wiązującymi przepisami prawa, a w szczególności
ustawą z dnia 29 grudnia 2004 r. o radiofonii i tele-
wizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, ze zm.),
a który ma stanowić wyraz przyjęcia jako naczelnej
zasady ustroju mediów publicznych, ich niezawisłości
od władzy wykonawczej. Minister skarbu państwa
może powołać jednego przedstawiciela do Rady Nad-
zorczej Telewizji Polskiej SA, natomiast nie ma pra-
wa go odwołać. Ponadto minister skarbu państwa nie
ma wpływu na kształtowanie składu osobowego za-
rządu spółki, o czym decyduje Rada Nadzorcza Tele-
wizji Polskiej. Jako walne zgromadzenie minister
skarbu państwa udziela absolutorium organom spół-
ki oraz zatwierdza sprawozdania zamykające rok ob-
rotowy. Należy przy tym zaznaczyć, ze Kodeks spół-
ek handlowych zabrania akcjonariuszowi wydawania
wiążących zaleceń zarządowi czy radzie nadzorczej
spółki prawa handlowego. Mając powyższe na uwa-
dze, stwierdzam, że w tak ukształtowanym stanie
prawnym oczekiwanie sprawowania przez ministra
skarbu państwa bieżącego i czynnego nadzoru nad
spółką jest sprzeczne z podstawowymi rozstrzygnię-
ciami systemowymi w odniesieniu do obecnego ustro-
ju mediów publicznych.
Jednocześnie należy podkreślić, że kontrola nad
spółką została przypisana Krajowej Radzie Radiofo-
nii i Telewizji, która ma uprawnienia władcze w od-
niesieniu do organów TVP SA – decyduje o składzie
osobowym rady nadzorczej i zarządu spółki. Do za-
dań Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji należy
– zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 przywołanej powyżej
ustawy – projektowanie w porozumieniu z prezesem
Rady Ministrów kierunków polityki państwa w dzie-
dzinie radiofonii i telewizji. Ponadto Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji – zgodnie z treścią art. 8 ust. 2
ustawy o opłatach abonamentowych z dnia 21 kwiet-
nia 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz. 728) – decy-
duje o podziale środków przeznaczonych na finanso-
wanie Telewizji Polskiej SA.
Mimo tak ograniczonej roli minister skarbu pań-
stwa podejmuje szereg działań mających na celu za-
pewnienie prawidłowego funkcjonowania spółki.
Jako przykład może służyć tutaj raport Najwyższej
Izby Kontroli pt. „Informacja o wynikach kontroli
gospodarowania mieniem oraz realizacji zadań
nadawcy publicznego przez Telewizję Polską SA”,
w którym pozytywnie (mimo stwierdzonych niepra-
widłowości) oceniono wykonywanie funkcji właści-
cielskich przez ministra skarbu państwa. Najwyższa
Izba Kontroli negatywnie oceniła gospodarowanie
mieniem przez TVP SA i wskazała nieprawidłowości
jej funkcjonowania, które były związane przede
wszystkim z obszarami działań mieszczących się
w ramach kompetencji zarządu spółki (np. brak sku-
tecznego nadzoru zarządu nad oddziałami terenowy-
mi spółki, w tym brak realizacji niektórych wniosków
906
z audytu i kontroli wewnętrznej, czy nieprawidłowe
gospodarowanie majątkiem spółki). Po przeanalizo-
waniu wyżej wymienionego dokumentu Skarb Pań-
stwa zwrócił się pismem z dnia 18 grudnia 2009 r. do
organu sprawującego bieżący nadzór nad spółką
z wnioskiem o pilne podjęcie działań zmierzających
do określenia przez zarząd spółki strategicznych kie-
runków jej rozwoju. Rada nadzorcza została także
zobligowana do podjęcia działań mających na celu
eliminację nieprawidłowości istniejących w spółce,
a na które wskazała Najwyższa Izba Kontroli. W pi-
smach z dnia 23 i 30 grudnia 2009 r. minister skarbu
państwa zobligował zarząd spółki do opracowania
kompleksowej strategii, przygotowania planu reduk-
cji ponoszonych kosztów oraz przedstawienia infor-
macji o podjętych działaniach w celu realizacji wnio-
sków pokontrolnych. Jeszcze przed publikacją rapor-
tu Najwyższej Izby Kontroli Skarb Państwa podej-
mował na podstawie obowiązujących przepisów pra-
wa działania mające na celu zapewnienie prawidło-
wego funkcjonowania spółki.
W 2008 i 2007 r. Skarb Państwa występował tak-
że o udzielnie akcjonariuszowi wyjaśnień dotyczących
istotnych spraw spółki. Zarządowi i radzie nadzorczej
zadawane były przez Skarb Państwa liczne pytania
dotyczące kwestii finansowych i prawnych istnieją-
cych w spółce. Mając na uwadze wskazanie Zarządo-
wi TVP SA obszarów działalności przedsiębiorstwa,
w których mogłaby nastąpić poprawa efektywności
wydatkowanych środków, a co za tym idzie, mogłaby
nastąpić poprawa sytuacji ekonomiczno-finansowej
spółki, w 2008 r. z inicjatywy ministra skarbu pań-
stwa zlecono zewnętrznemu podmiotowi przeprowa-
dzenie audytu obejmującego analizę zasad, trybu,
celowości i gospodarności ponoszonych kosztów.
Ustalenia tego raportu nie zostały w obszarach wy-
magających interwencji wykorzystane przez organy
spółki. Minister skarbu państwa spotkał się z człon-
kami Rady Nadzorczej i Zarządu TVP SA, którzy
zobowiązali się do przedstawienia informacji dotyczą-
cych istotnych obszarów działania spółki.
Reasumując, pragnę zaznaczyć, że Skarb Pań-
stwa stoi na stanowisku, iż obecnie najważniejszą
kwestią dla spółki jest przygotowanie wieloletnie-
go programu naprawczego, który będzie obejmo-
wał wszystkie dziedziny jej działalności, o czym
Zarząd Telewizji Polskiej SA został poinformowa-
ny pismem z dnia 12 marca 2010 r.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie zaliczenia piwnic do odrębnej
własności i dokonania korekty
aktów notarialnych przez spółdzielnie
mieszkaniowe (15404)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Tobiszowskiego
z dnia 12 marca 2010 r. (nr SPS-023-15404/10),
w sprawie zaliczania piwnic do odrębnej własności
i dokonywania korekt aktów notarialnych przez
spółdzielnie mieszkaniowe, uprzejmie informuję, co
następuje.
Określenie przedmiotu odrębnej własności lokali
w danej nieruchomości, zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.), następuje na podstawie uchwały zarządu spół-
dzielni mieszkaniowej sporządzonej w formie pisem-
nej pod rygorem nieważności.
Sprawą przynależności piwnic do lokali kilka-
krotnie zajmował się Sąd Najwyższy – zarówno przed,
jak i po wejściu w życie ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873, z późn. zm.).
W wyroku z dnia 1 stycznia 2006 r., sygn. CSK
76/2006, Sąd Najwyższy stwierdził, iż żaden przepis
nie mówi, że piwnice w budynkach spółdzielczych
muszą być przynależne do lokali. Dlatego mogą sta-
nowić część nieruchomości wspólnej i jest to zgodne
z prawem. Dopełnieniem powyższego stanowiska jest
wyrok z dnia 8 czerwca 2006 r., sygn. II CSK 37/200,
w którym SN wyraźnie stwierdził, iż: „Pomieszcze-
nia takie, jak na przykład piwnice w budynku, są
częściami składowymi wyodrębnionych lokali miesz-
kalnych, stanowiącymi ich pomieszczenia przynależ-
ne, jednak ustawa o własności lokali dopuszcza od-
stępstwa od tej zasady i zezwala na pozostawienie
tych pomieszczeń jako wspólnych, stanowiących
przedmiot współwłasności właścicieli odrębnych lo-
kali. Jeżeli pomieszczenia takie nie zostały uznane
za pomieszczenia przynależne i nie stały się częścia-
mi składowymi wyodrębnionego lokalu, nie wlicza
się ich do powierzchni tego lokalu, natomiast pozo-
stają one częścią nieruchomości wspólnej, uwzględ-
nianą przy obliczaniu udziału właściciela we współ-
własności takiej nieruchomości.”
Natomiast do uchwał zarządu spółdzielni w spra-
wie określenia przedmiotu odrębnej własności lokali
podejmowanych po wejściu w życie ww. ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. odnosi się uchwała SN z dnia 17 kwiet-
nia 2009 r., sygn. akt III CZP 14/2009, w której sąd

stwierdził, że: „Nieważna jest uchwała zarządu spół-
dzielni niezaliczająca piwnicy jako pomieszczenia
przynależnego do lokalu mieszkalnego w sytuacji,
gdy piwnica przyporządkowana jest do tego lokalu
i pozostaje w użytkowaniu osoby, której przysługuje
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.” Sąd
w uzasadnieniu do ww. uchwały wskazał również
m.in., że: „Stosownie do art. 42 ust. 7 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych decyzję o przynależności
do lokalu, jako jego części składowych, pomieszczeń
przynależnych podejmuje zarząd spółdzielni. Jednak-
że swoboda decydowania zarządu ograniczona jest
przepisami prawa. Pierwsze ograniczenie wprowadza
sam art. 42 ust. 7 poprzez odwołanie się do art. 2
ust. 4 ustawy o własności lokali. Drugie ograniczenie
wprowadzone zostało przez ustawę z dnia 14 czerwca
2007 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 873) nowelizu-
jącą między innymi art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych. Z brzmienia art. 42
po nowelizacji wynika, że uchwała zarządu spółdziel-
ni określająca przedmiot odrębnej własności lokali
powinna także określać rodzaj, położenie i powierzch-
nię lokali oraz pomieszczeń przynależnych, w tym
piwnic lub pomieszczeń gospodarczych, o ile piwnica
lub pomieszczenie gospodarcze są w tym budynku
przyporządkowane lokalowi, a władający lokalem
faktycznie piwnice lub pomieszczenie gospodarcze
użytkuje.
Zatem w sytuacji, w której piwnica przyporząd-
kowana jest do lokalu mieszkalnego i jest użytkowa-
na przez osobę, której przysługuje spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu, zarząd spółdzielni w uchwa-
le określającej przedmiot odrębnej własności lokali
powinien także określić położenie i powierzchnię
piwnicy. Pominięcie w takiej sytuacji w uchwale piw-
nicy przyporządkowanej do lokalu powoduje sprzecz-
ność uchwały z art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy o spółdziel-
niach, a w konsekwencji jej nieważność.”
W kwestii ważności uchwał, na podstawie których
doszło do zawarcia od dnia 31 lipca 2007 r., tj. od dnia
wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r., do
dnia 17 kwietnia 2009 r. umów notarialnych przeno-
szących własność lokalu bez zaliczenia piwnicy,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w wypadku
gdy spółdzielnia na mocy dotychczasowego brzmienia
przepisu art. 42 ww. ustawy – pozwalającego na
uznanie piwnic za nieruchomość wspólną – podjęła
już ostateczne uchwały i przeniosła własność lokalu,
to w mojej ocenie nie ma podstaw do uznania ich za
nieważne. Nie znajduję również podstaw, by spół-
dzielnie mieszkaniowe zobligowane były do dokony-
wania korekt zawartych umów.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że odno-
śnie sprawy pani H. P. opisanej przez pana posła
w interpelacji wyjaśniam, że przepisy obowiązujące
w dacie zawarcia przez panią P. notarialnej umowy
przeniesienia własności lokalu, tj. 26 września 2005 r.,
dopuszczały, by zarząd spółdzielni samodzielnie pod-
jął decyzję o zaliczeniu bądź niezaliczeniu piwnicy do
pomieszczeń przynależnych.
907
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że nie przewiduję zaproponowania
nowych rozwiązań prawnych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie prywatyzacji PCBC
– Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji SA,
jednostki z ponad 50-letnią tradycją
w dziedzinie badań, certyfikacji i szkoleń
(15406)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Franciszka Jerzego Ste-
faniuka (pismo z dnia 31 marca 2010 r., sygn. SPS-
-023-15406/10) przedkładam Panu Marszałkowi od-
powiedzi na pytania zadane przez pana posła w spra-
wie wstrzymania procesu prywatyzacji spółki Skarbu
Państwa pn.: Polskie Centrum Badań i Certyfikacji
SA z siedzibą w Warszawie.
1. Jakie jest zdanie Pana Ministra w tej sprawie?
Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, na
podstawie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106 poz. 493,
z późn. zm.), ma obowiązek przygotowywania kie-
runków prywatyzacji majątku państwowego. Podej-
mowane w tym zakresie przez ministra skarbu pań-
stwa działania, uwarunkowane również przyjętym
w dniu 22 kwietnia 2008 r. przez Radę Ministrów
„Planem prywatyzacji na lata 2008–2011”, mają na
celu porządkowanie struktury własnościowej w go-
spodarce i poszczególnych spółkach. Realizacja kie-
runków prywatyzacji, której jednym z elementów
było rozpoczęcie w czerwcu 2009 r. i kontynuowanie
procesu prywatyzacji Polskiego Centrum Badań i Cer-
tyfikacji SA, jest wypełnieniem obowiązku spoczy-
wającego na ministrze skarbu państwa. Obowiązek
ten podlega również przepisowi art. 146 ust. 4 pkt 1
Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., który zo-
bowiązuje członków Rady Ministrów do zapewnienia
wykonania ustaw, w tym corocznie uchwalanej usta-
wy budżetowej.
Pragnę poinformować, że nie znajduję meryto-
rycznych i formalnych przesłanek do wstrzymania
procesu prywatyzacji spółki PCBC SA.
908
2. Czy można sprzedawać jednostkę, która wyda-
je certyfikaty WSK (wewnętrzny system kontroli dla
jednostek podległych lub nadzorowanych przez Mi-
nisterstwo Obrony Narodowej oraz dla towarów tzw.
podwójnego zastosowania) mające wpływ na bezpie-
czeństwo państwa?
Realizacja zadań w zakresie certyfikacji wewnętrz-
nego systemu kontroli (WSK) w przedsiębiorstwach
uczestniczących w obrocie towarem o znaczeniu stra-
tegicznym wynika z zapisów rozporządzenia mini-
stra gospodarki z dnia 27 lutego 2001 r. w sprawie
wykazu jednostek certyfikujących upoważnionych do
prowadzenia certyfikacji i kontroli systemu kontroli
i zarządzania obrotem (Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 200),
gdzie na podstawie art. 11 ust. 7 ustawy z dnia 29 li-
stopada 2000 r. o obrocie z zagranicą towarami, tech-
nologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla
bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania
międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 119, poz. 1250)
jednostką certyfikującą upoważnioną do prowadze-
nia certyfikacji i kontroli systemu kontroli i zarzą-
dzania obrotem jest obecnie Polskie Centrum Badań
i Certyfikacji SA.
PCBC SA jest organizacją, która działa wśród
wielu jednostek certyfikujących wyroby i systemy
zarządzania oraz jednostek szkolących na polskim
rynku. Udział spółki na rynku krajowym wynosi
około 40%, w skali europejskiej udział jest marginal-
ny. Największe firmy z europejskiego rynku certyfi-
kacji, w większości z prywatnym udziałem w struk-
turze własnościowej, działają na wszystkich znaczą-
cych rynkach, m.in. polskim. Jednostki te posiadają
uprawnienia do certyfikowania wewnętrznych syste-
mów w przedsiębiorstwach o znaczeniu strategicz-
nym dla bezpieczeństwa narodowego i w przeszłości
przeprowadzały procesy certyfikujące m.in. systemy
zarządzania w polskich przedsiębiorstwach o szcze-
gólnym znaczeniu gospodarczo-obronnym. Więk-
szość z potencjalnych inwestorów, którzy złożyli ofer-
ty wstępne w sprawie nabycia akcji PCBC SA, posia-
da uprawnienia do certyfikowania wewnętrznych
systemów w przedsiębiorstwach o znaczeniu strate-
gicznym dla bezpieczeństwa państwa.
Spółka PCBC SA nie została umieszczona na li-
stach:
— rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listo-
pada 20007 r. w sprawie wykazu przedsiębiorców
o szczególnym znaczeniu gospodarczo-obronnym
(Dz. U. z 2007 r. Nr 214, poz. 1571),
— rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycz-
nia 2005 r. w sprawie określenia przedsiębiorstw
państwowych oraz jednoosobowych spółek Skarbu
Państwa o szczególnym znaczeniu dla gospodarki
państwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 15, poz. 123).
Pragnę podkreślić, że proces prywatyzacji w po-
staci zbycia należących do Skarbu Państwa akcji
(art. 1 ust. 2 pkt 1a ustawy o komercjalizacji i pry-
watyzacji) polega wyłącznie na zmianie struktury
właścicielskiej spółki i w jej wyniku nie następują
żadne zmiany w działalności podmiotu. W miejsce
dotychczasowego akcjonariusza wstępuje osoba trze-
cia, która staje się podmiotem praw członkowskich
wynikających z faktu należenia do spółki. Realizacja
procesu prywatyzacji PCBC SA poprzez zbycie przy-
sługujących Skarbowi Państwa akcji w żaden sposób
nie wpływa na zakres prowadzonej przez spółkę dzia-
łalności.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie podjęcia działań umożliwiających
uzyskiwanie specjalizacji lekarskich
na terenie woj. wielkopolskiego (15408)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Arkadego Fiedlera w spra-
wie podjęcia działań umożliwiających uzyskiwanie
specjalizacji lekarskich na terenie woj. wielkopol-
skiego przesłaną przy piśmie (znak: SPS-023-15408/
10) pragnę ustosunkować się do podniesionych kwe-
stii i uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zgodnie z Centralnym Rejestrem Lekarzy za-
mieszczonym na stronie internetowej Naczelnej Izby
Lekarskiej (stan na dzień 1 kwietnia 2010 r.) liczba
lekarzy i lekarzy dentystów wykonujących zawód
w woj. wielkopolskim wynosi 11 722. Na podstawie
rejestru Centrum Medycznego Kształcenia Podyplo-
mowego (stan na dzień 30 czerwca 2009 r.) kadrę
lekarzy realizujących specjalistyczne świadczenia
medyczne istotnie wspiera 1652 lekarzy i lekarzy
dentystów odbywających szkolenie specjalizacyjne
w ww. województwie. Lekarze odbywający specjali-
zację udzielają świadczeń zdrowotnych pod nadzorem
lekarza specjalisty w ramach programu realizowanej
specjalizacji.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana jest
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn.
zm.). Zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia lekarz może
odbywać specjalizację na podstawie umowy o pracę
w pełnym wymiarze czasu pracy, zawartej z jednost-
ką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas
określony w celu doskonalenia zawodowego obejmu-

jącego realizację programu specjalizacji, zwanej dalej
rezydenturą.
Lekarz może również odbywać specjalizację w ra-
mach:
— umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
— płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
— poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończe-
niu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4
lub 5;
— umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona
w § 11 ust. 1, zapewniającą realizację części progra-
mu specjalizacji w zakresie form, o których mowa
w § 5 ust. 1 pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów
szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas
niezbędny do zrealizowania pozostałej części progra-
mu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowa-
dzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej
staż kierunkowy;
— umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację, przy czym jednostka organizacyjna
prowadząca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat
za to szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza.
Uprzejmie informuję, że czuwanie nad zabezpie-
czeniem potrzeb kadrowych w poszczególnych dzie-
dzinach medycyny należy do zadań stawianych za-
równo przed właściwymi konsultantami krajowymi,
jak i przed konsultantami wojewódzkimi.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o kon-
sultantach w ochronie zdrowia konsultant wojewódz-
ki prowadzi politykę kadrową w zakresie danej spe-
cjalności na terenie województwa, natomiast konsul-
tant krajowy zabezpiecza potrzeby kadrowe w skali
kraju.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych miejsc
specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od posiada-
nych wolnych miejsc akredytowanych w danej spe-
cjalności. Brak wolnych miejsc akredytowanych wy-
klucza możliwość otwarcia nowych specjalizacji.
Należy zaznaczyć, że akredytacja jest następ-
stwem dobrowolnego ubiegania się placówek o wpis
na listę ministra zdrowia jednostek prowadzących
specjalizację lub staż kierunkowy i przyznania okre-
ślonej liczby miejsc szkoleniowych poprzez składanie
stosownych wniosków podlegających następnie za-
opiniowaniu przez zespół ekspertów. Spełnienie okre-
ślonych w ww. rozporządzeniu warunków, po ich po-
zytywnym zweryfikowaniu, wiąże się z wpisaniem
jednostki na listę ministra zdrowia jednostek upraw-
909
nionych do prowadzenia specjalizacji i przyznaniem
jej określonej liczby miejsc szkoleniowych.
Systematyczny wzrost liczby miejsc szkolenio-
wych w jednostkach organizacyjnych uprawnionych
do prowadzenia specjalizacji obrazują niżej przyto-
czone dane liczbowe.
Obecnie we wszystkich dziedzinach medycyny do-
stępne są 34 593 miejsca w 4799 jednostkach szkolą-
cych (stan na dzień 26 stycznia 2010 r.). Dla porów-
nania, dwa lata temu (stan na dzień 1 lutego 2008 r.)
uprawnienia do prowadzenia specjalizacji posiadało
4376 jednostek dysponujących 31 336 miejscami
szkoleniowymi. W ciągu ostatnich dwóch lat przyby-
ło zatem 3053 miejsc szkoleniowych w 408 jednost-
kach, co stanowi wzrost o 9,7%. Ponadto analizując
zagadnienie dostępności do miejsc specjalizacyjnych
należy podkreślić, iż co roku liczba absolwentów kie-
runku lekarskiego i lekarskodentystycznego wynosi
ok. 3400, natomiast liczba przyznawanych miejsc
specjalizacyjnych na postępowania kwalifikacyjne
znacznie przekracza liczbę absolwentów.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte o
analizę potrzeb w zakresie ilości specjalistów w danej
dziedzinie medycyny. Pragnę podkreślić, że Mini-
sterstwo Zdrowia uruchamia wszystkie zgłaszane
wolne miejsca szkoleniowe.
Odnosząc się do liczby przyznawanych etatów re-
zydenckich, uprzejmie wyjaśniam, że jest ona uwa-
runkowana sytuacją finansową. Na postępowanie
kwalifikacyjne przeprowadzone w terminie 1–31 mar-
ca 2009 r. Ministerstwo Zdrowia przyznało 4269
miejsc szkoleniowych, w tym 1500 rezydentur, z cze-
go dla woj. wielkopolskiego zostało przyznanych
222 miejsc specjalizacyjnych, w tym 84 miejsc rezy-
denckich. Na postępowanie kwalifikacyjne przepro-
wadzone w terminie 1–31 października 2009 r. zosta-
ło przyznanych 5549 miejsc specjalizacyjnych, w tym
2000 rezydentur. Dla woj. wielkopolskiego przyznano
337 miejsca szkoleniowe, w tym 118 miejsc rezydenc-
kich. Na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza-
ne w terminie 1–31 marca 2010 r. zostało przyzna-
nych 4609 miejsc szkoleniowych, w tym 500 miejsc
rezydenckich. Dla woj. wielkopolskiego zostało przy-
znanych 251 miejsc szkoleniowych, w tym 31 rezy-
dentury.
Podział rezydentur w ostatnim postępowaniu
kwalifikacyjnym w specjalizacjach podstawowych
został dokonany w następujący sposób: wszystkie
dziedziny – po 1 rezydenturze, przy czym w niektó-
rych specjalizacjach priorytetowych, w których zgło-
szono największe zapotrzebowanie na rezydenturę,
przyznano po 2 rezydentury. W specjalizacjach szcze-
gółowych przyznano po 1 rezydenturze w dziedzi-
nach priorytetowych.
Ministerstwo Zdrowia informuje, że w ramach
zaplanowanych środków finansowych na rezydentu-
ry w roku 2010 planowane jest uruchomienie co naj-
910
mniej 2500 rezydentur na dwa postępowania kwali-
fikacyjne, do rozpoczęcia specjalizacji lekarzy i leka-
rzy dentystów. Na postępowanie kwalifikacyjne 1–31
października 2010 r. planowane jest uruchomienie co
najmniej 2000 rezydentur.
Przewiduje się, że do postępowania kwalifikacyj-
nego w terminie 1–31 października 2010 r. będzie
przystępowała znaczna liczba lekarzy absolwentów,
którzy w roku 2010 planowo zakończą staż podyplo-
mowy.
Docelowo planuje się uruchamianie takiej liczby
rezydentur, która odpowiada liczbie lekarzy kończą-
cych staż podyplomowy. Problemem jest ograniczona
liczba miejsc szkoleniowych oraz niedobory finanso-
we. Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia
w miarę możliwości stara się zwiększyć środki finan-
sowe na rezydentury.
Uprzejmie informuję, iż jednostka prowadząca
szkolenie specjalizacyjne – szpital może dopłacić le-
karzom, by uatrakcyjnić specjalizację, także rezy-
denturę, jednakże wymaga to dodatkowych środ-
ków finansowych w szpitalu. Według opinii Mini-
sterstwa Zdrowia nie ma przeszkód, aby pracodaw-
ca zobowiązał specjalistę (także rezydenta) do za-
warcia z nim umowy i odpracowania tzw. stypen-
dium fundowanego.
Jednocześnie pragnę dodać, że Ministerstwo Zdro-
wia stara się stymulować wzrost liczby specjalistów
we wszystkich dziedzinach medycyny za pośrednic-
twem konsultantów krajowych i konsultantów woje-
wódzkich, a także samorządu lekarskiego, mając na
celu zwiększenie liczby jednostek szkoleniowych.
Ponadto uprzejmie informuję, iż rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 19 września 2008 r. zmie-
niające rozporządzenie w sprawie specjalizacji leka-
rzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 170, poz. 1050)
wprowadziło zmiany, które spowodowały maksymal-
ne skrócenie okresu od uzyskania przez młodych le-
karzy prawa wykonywania zawodu do rozpoczęcia
specjalizacji. Obecnie lekarz, który ukończy staż po-
dyplomowy np. 31 października, może rozpocząć spe-
cjalizację już 1 grudnia, a nie jak dotychczas dopiero
1 marca następnego roku. Ponadto uproszczono i zo-
biektywizowano zasady przeprowadzania postępowa-
nia kwalifikacyjnego do specjalizacji polegające na
rezygnacji z dotychczas przeprowadzanej rozmowy
kwalifikacyjnej.
W ww. przedmiotowych przepisach w sprawie spe-
cjalizacji lekarskich zostały ponadto uwzględnione
postulaty lekarzy dotyczące możliwości zdawania le-
karskiego egzaminu oraz lekarsko-dentystycznego
egzaminu państwowego przed lub w trakcie stażu
podyplomowego, a nie jak dotychczas po jego zakoń-
czeniu. Pozwoliło to lekarzom na uzyskiwanie prawa
wykonywania zawodu bezpośrednio po stażu pody-
plomowym.
Jednocześnie pragnę poinformować, że została
przeprowadzona nowelizacja ustawy o zawodach le-
karza i lekarza dentysty z dnia 20 lutego 2009 r. (Dz. U.
Nr 40, poz. 323) w zakresie wynagrodzenia lekarzy
rezydentów. Wprowadzono regulację dotyczącą moż-
liwości zróżnicowania zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego ze względu na:
— dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa spe-
cjalizację w ramach rezydentury, ze szczególnym
uwzględnieniem dziedzin uznanych za priorytetowe;
— etap odbywanego szkolenia specjalizacyjnego,
z podziałem na pierwsze dwa lata rezydentury i po
odbyciu dwóch lat rezydentury.
Został również wydany akt wykonawczy do ww.
ustawy – rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysokości wynagro-
dzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów od-
bywających specjalizację w ramach rezydentury (Dz. U
Nr 66, poz. 560). Na podstawie przedmiotowego roz-
porządzenia wysokość zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywające-
go specjalizację w ramach rezydentury wynosi
w pierwszych dwóch latach rezydentury 3170 zł, na-
tomiast po dwóch latach rezydentury – 3458 zł. Wy-
sokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego
lekarza i lekarza dentysty odbywającego specjalizację
w ramach rezydentury w dziedzinach priorytetowych
wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury 3602 zł,
a po dwóch latach rezydentury – 3890 zł.
W dniu 21 maja 2009 r. podpisane zostało nowe
rozporządzenie w sprawie uznania dziedzin medycy-
ny za priorytetowe (opublikowane w Dz. U. Nr 84,
poz. 709). Uprzejmie informuję, że uznano 21 dzie-
dzin medycyny za priorytetowe. Są to następujące
dziedziny medycyny: anestezjologia i intensywna te-
rapia, chirurgia onkologiczna, epidemiologia, geria-
tria, ginekologia onkologiczna, kardiologia, kardio-
logia dziecięca, medycyna pracy, medycyna ratunko-
wa, medycyna rodzinna, neonatologia, neurologia
dziecięca, onkologia kliniczna, onkologia i hematolo-
gia dziecięca, ortopedia i traumatologia narządu ru-
chu, patomorfologia, pediatria, radiologia i diagno-
styka obrazowa, radioterapia onkologiczna, rehabili-
tacja medyczna, stomatologia dziecięca.
Została przeprowadzona także nowelizacja rozpo-
rządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza
i lekarza dentysty, w której zostało podwyższone wy-
nagrodzenie zasadnicze lekarza stażysty w roku
2009 do wysokości 2007 zł. Jednocześnie należy pod-
kreślić, że wszyscy lekarze i lekarze dentyści mają
zapewnione miejsca szkoleniowe do odbywania stażu
podyplomowego.
Ze swojej strony pragnę poinformować, że dokła-
damy szczególnych starań, aby zreformować system
kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy den-
tystów.
Wychodząc naprzeciw postulatom młodych leka-
rzy, przygotowywane są zmiany mające na celu do-
prowadzenie do udrożnienia i uelastycznienia syste-
mu specjalizacji lekarskich. Wśród przygotowywa-
nych zmian należy wymienić następujące:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji

(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych) oraz do-
stosowanie długości programu specjalizacji do wy-
magań dyrektywy unijnej i zaleceń Europejskiej Unii
Specjalizacji Medycznych;
— zmianę warunków akredytacji – weryfikację
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesieniu
do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej lub
dydaktycznej tam, gdzie nie jest to niezbędne), tak
aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredytowa-
nych, co obecnie stanowi istotną barierę w możliwo-
ści otwierania specjalizacji;
— weryfikację i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmiernie
rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób spe-
cjalizujących się w mniejszych ośrodkach;
— rezygnację z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) kończą-
cym specjalizację.
Ponadto wdrożono działania mające na celu wy-
korzystanie środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w priorytecie Kapitał ludzki, do dofinanso-
wania kosztów kursów specjalizacyjnych w wybra-
nych, istotnych z punktu widzenia społecznego i epi-
demiologicznego, specjalizacjach (kardiologii, dzie-
dzinach onkologicznych, medycynie pracy).
Wobec powyższego pragnę wyrazić przekonanie,
że działania podejmowane przez Ministerstwo Zdro-
wia zmierzają do uelastycznienia systemu kształce-
nia lekarzy i lekarzy dentystów, co zwiększy dopływ
specjalistycznej kadry lekarskiej do systemu ochrony
zdrowia i z pewnością takie działania będą skutko-
wały zwiększeniem liczby specjalistów na terenie
kraju, w tym także woj. wielkopolskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie wprowadzenia zmian w systemie
kształcenia w celu dostosowania go do potrzeb
i możliwości zatrudniania absolwentów (15409)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Arkadego Fiedlera (SPS-023-15409/10)
w sprawie wprowadzenia zmian w systemie kształ-
cenia w celu dostosowania go do potrzeb i możliwości
zatrudniania absolwentów, uprzejmie wyjaśniam.
911
Przygotowanie profesjonalnych kadr do zmienia-
jącego się rynku pracy to zasadniczy cel przygotowy-
wanej modernizacji systemu kształcenia zawodowe-
go. Aby to osiągnąć, niezbędne są takie zmiany or-
ganizacyjno-programowe, które w niedługiej per-
spektywie czasowej doprowadzą do uelastycznienia
oferty kierunków kształcenia w polskich szkołach
zawodowych oraz poprawy jakości kształcenia przy
ścisłej współpracy z otoczeniem gospodarczym szko-
ły, w szczególności z pracodawcami i dostawcami
technologii.
Głównymi przesłankami modernizacji kształce-
nia zawodowego w Polsce są m.in. globalizacja, mo-
bilność geograficzna i zawodowa, przekształcenia
w gospodarce, nowoczesne techniki i technologie
oraz zmiany w organizacji pracy, wynikające częścio-
wo ze zmian technologicznych i wzrostu oczekiwań
pracodawców w zakresie poziomu umiejętności pra-
cowników. Zaproponowane organizacyjne i meryto-
ryczne zmiany w systemie kształcenia zawodowego
wynikają z potrzeb polskiej gospodarki i rynku pracy
oraz strategii rozwoju kraju i regionów, a także na-
szych zobowiązań jako państwa członkowskiego Unii
Europejskiej.
Współczesny rynek pracy wymaga od młodych lu-
dzi, wkraczających w życie zawodowe, coraz wyż-
szych, a zarazem zmieniających się kwalifikacji. Nie
zawsze potrafią oni sprostać temu wyzwaniu, co
zmniejsza ich szanse na zatrudnienie. Z badań pro-
wadzonych na potrzeby pracodawców wynika, że po-
wodzenie na rynku pracy nie zależy głównie od po-
siadania kwalifikacji ściśle zawodowych, ale w du-
żym stopniu od dodatkowych umiejętności, w tym
kompetencji matematycznych, informatycznych, spraw-
nego posługiwania się językiem polskim i językiem
obcym, rozumienia, porządkowania, oceniania war-
tości i znaczenia informacji oraz ich wykorzystywa-
nia w działaniu przez tworzenie informacji w języku
właściwym dla danej dyscypliny.
Kompetencją ministra edukacji narodowej jest
określanie, na wniosek właściwych ministrów, zawo-
dów, w których mogą kształcić szkoły. Zadanie obej-
mujące dostosowywanie kształcenia zawodowego do
potrzeb regionalnego czy lokalnego rynku pracy wy-
nika wprost z ustawowej roli samorządów powiato-
wych, którym powierzono zadania w zakresie oświa-
ty ponadgimnazjalnej, kształcenia ustawicznego oraz
prowadzenia lokalnej polityki rynku pracy. W gestii
samorządów powiatowych pozostaje instrument umoż-
liwiający wpływ na dopasowanie struktury kształce-
nia do zmieniających się warunków gospodarczych
i społecznych (także demograficznych).
Planowanie kierunków kształcenia wymaga do-
brej wiedzy o podaży i popycie na pracę wraz z infor-
macjami dotyczącymi oczekiwań kwalifikacyjnych ze
strony pracodawców. Zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001,
z późn. zm.) analiza rynku pracy, w tym prowadzenie
monitoringu zawodów deficytowych i nadwyżko-
912
wych, jest jednym z zadań samorządu województwa
oraz samorządu powiatu w zakresie polityki rynku
pracy. Do zadań samorządu terytorialnego należy
także: opracowywanie analiz rynku pracy i badanie
popytu na pracę, diagnozowanie potrzeb rynku pra-
cy w zakresie kształcenia ustawicznego i szkolenia
bezrobotnych oraz poszukujących pracy, określanie
i wdrażanie instrumentów służących dostosowaniu
kierunków kształcenia i szkolenia zawodowego do
potrzeb rynku pracy.
Duża dynamika zdarzeń gospodarczych oraz do-
minacja małych i średnich przedsiębiorstw utrudnia-
ją prognozowanie potrzeb rynku pracy. Kluczem do
poprawy stopnia zharmonizowania kształcenia z ryn-
kiem pracy jest dobra współpraca z przedsiębiorstwa-
mi oraz współdziałanie zainteresowanych podmiotów
w celu pomniejszenia skali niepewności na rynku
pracy.
Przy zmieniających się dynamicznie zadaniach
zawodowych zmieniają się również wymagania wo-
bec pracobiorców w zakresie oczekiwanych kwalifi-
kacji. Obserwuje się ewolucję zawodów i kwalifikacji
funkcjonujących w gospodarce, ich powstawanie oraz
zanikanie, co sprawia, że należy poszukiwać efek-
tywniejszych sposobów dostosowania zawodowej
oferty edukacyjnej do potrzeb rynku pracy.
W ramach modernizacji kształcenia zawodowego
zostaną wyodrębnione kwalifikacje w zawodzie
możliwe do nabycia w formach szkolnych i pozasz-
kolnych, których potwierdzanie będzie możliwe
w systemie egzaminów zewnętrznych. Modyfikacja
klasyfikacji zawodów szkolnych będzie polegała na
grupowaniu i integrowaniu zawodów (redukcji liczby
zawodów). W zawodach tych zostaną następnie wy-
odrębnione i nazwane kwalifikacje, które będą po-
twierdzane w ramach egzaminów zewnętrznych.
Kwalifikacje te zostaną opisane w nowych podsta-
wach programowych kształcenia w zawodach jako
zasób wiadomości, umiejętności i postaw. Podział za-
wodu szkolnego na kwalifikacje zawodowe będzie
zgodny z klasyfikacją zawodów i specjalności dla po-
trzeb rynku pracy. Na podstawie analizy zadań za-
wodowych oraz po dokonaniu ich grupowania zosta-
ną wyodrębnione kwalifikacje zawodowe.
Zakres wiadomości, umiejętności oraz postaw,
w które szkoła zawodowa powinna wyposażyć swoich
uczniów, określą dwa podstawowe dokumenty: pod-
stawa programowa kształcenia ogólnego oraz podsta-
wa programowa kształcenia w zawodzie. Zadaniem
szkoły będzie zharmonizowanie realizacji zadań opi-
sanych w obu dokumentach. Podstawa programowa
kształcenia w zawodzie sformułowana zostanie w ję-
zyku efektów kształcenia. Wyodrębnione zostaną
w niej dwa rodzaje wymagań: wymagania ogólne,
opisujące najważniejsze zadania zawodowe, które po-
winien umieć zrealizować absolwent szkoły, oraz wy-
magania szczegółowe określające m.in. wiadomości
i umiejętności właściwe opisywanemu zawodowi oraz
wyodrębnionym kwalifikacjom.
Uelastycznieniu kierunków kształcenia zawodo-
wego i lepszemu ich dostosowaniu do potrzeb lokal-
nych i regionalnych rynków pracy służyć będzie, pro-
ponowane w ramach przygotowywanej modernizacji
kształcenia zawodowego, przyspieszenie ścieżki
wprowadzania nowych zawodów do klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego i umożliwienie or-
ganizacjom pracodawców reprezentatywnych, w ro-
zumieniu ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach
dialogu społecznego, występowania bezpośrednio do
ministra właściwego do spraw oświaty z wnioskiem
o wprowadzenie nowego zawodu do klasyfikacji za-
wodów szkolnictwa zawodowego.
Projektowana modernizacja kształcenia zawodo-
wego obejmie także system egzaminów potwierdza-
jących kwalifikacje w zawodzie. Wprowadzane zmia-
ny będą polegać głównie na możliwości oddzielnego
potwierdzania przez ucznia w procesie kształcenia
każdej wyodrębnionej z zawodu kwalifikacji i uzy-
skania przez niego dokumentu potwierdzającego
określoną kwalifikację. Po potwierdzeniu wszyst-
kich wyodrębnionych kwalifikacji w zawodzie absol-
went szkoły uzyska dyplom oraz suplement do dy-
plomu. W ramach realizowanych przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej i Centralną Komisję Eg-
zaminacyjną projektów systemowych w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” podjęte
będą działania mające na celu włączenie pracodaw-
ców do systemu egzaminów potwierdzających kwa-
lifikacje w zawodzie poprzez otwieranie ośrodków
egzaminacyjnych w przedsiębiorstwach i zakładach
pracy oraz udział pracodawców, w tym przedstawi-
cieli rzemiosła, w egzaminach jako egzaminatorów.
W tworzeniu ośrodków potwierdzających kwalifika-
cje zawodowe powinny aktywnie uczestniczyć sto-
warzyszenia zawodowe, samorządy gospodarcze,
organizacje pracodawców, w tym również rzemiosło.
Trwają też prace nad stworzeniem mechanizmów
zachęcających pracodawców do współpracy ze szko-
łami prowadzącymi kształcenie zawodowe w zakre-
sie praktycznej nauki zawodu i doposażenia szkół
w nowoczesny sprzęt i materiały.
Zmiany w kształceniu zawodowym muszą być
przygotowane szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk. Dlatego
minister edukacji narodowej powołał w czerwcu 2008 r.
Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia
zawodowego, w skład którego weszli przedstawiciele
ministrów właściwych zawodom, jak również orga-
nizacji pracodawców i organizacji branżowych, a tak-
że przedstawiciele związków zawodowych oraz śro-
dowisk samorządowych, oświatowych i naukowych.
W pracach zespołu aktywnie uczestniczyli przedsta-
wiciele Związku Rzemiosła Polskiego.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o wypracowane przez zespół opi-
niodawczo-doradczy założenia, został poddany kon-
sultacjom społecznym, m.in. podczas regionalnych
konferencji trwających od stycznia do kwietnia br.

Materiały dotyczące modernizacji kształcenia za-
wodowego znajdują się na stronach internetowych
MEN pod adrese: www.men.gov.pl.
Zgodnie z kalendarzem reformy programowej
zmiany organizacyjno-programowe w kształceniu
zawodowym powinny wejść w życie od 1 września
2012 r.
Trzyletnie licea profilowane stanowią ofertę edu-
kacyjną dla tych absolwentów gimnazjum, którzy są
zainteresowani uzyskaniem wykształcenia średnie-
go, mają ukształtowane zainteresowania określoną
dziedziną gospodarki, ale nie mają jeszcze sprecyzo-
wanych poglądów dotyczących wyboru konkretnego
zawodu. Absolwent liceum profilowanego zdobywa
wiedzę i umiejętności ogólnozawodowe, które umoż-
liwiają uzyskanie kwalifikacji zawodowych w rocz-
nych lub półtorarocznych cyklach kształcenia w szko-
le policealnej albo w formach pozaszkolnych. Plano-
wana modernizacja kształcenia zawodowego opiera
się m.in. na analizie danych statystycznych, z któ-
rych wynika, że zainteresowanie liceami profilowa-
nymi wśród absolwentów gimnazjów spadło od roku
szk. 2002/2003 z 16% do ok. 3% w roku szk. 2009/
2010. W związku z tym w nowej strukturze szkolnic-
twa zawodowego planuje się wygaszanie liceów pro-
filowanych lub przekształcenie ich w szkoły zawodo-
we. Decyzja ta pozostanie w gestii samorządu tery-
torialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie emisji w TVP programów
edukacyjnych dla dzieci i młodzieży (15412)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 5 marca 2010 r. nr SPS-023-
-15412/10 dotyczącą emisji przez TVP programów
edukacyjnych dla dzieci i młodzieży, wniesioną na
podstawie art. 191 i 192 Regulaminu Sejmu RP przez
panią Katarzynę Matusik-Lipiec, poseł na Sejm RP,
jako minister właściwy do spraw nadzoru właściciel-
skiego przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 ustawy o radiofonii
i telewizji z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii
i telewizji (Dz. U. z 2004 Nr 253, poz. 2531, ze zm.)
nadawca publiczny, czyli telewizja publiczna, którą
tworzy Telewizja Polska Spółka Akcyjna, został za-
wiązany w celu tworzenia i rozpowszechniania ogól-
nokrajowych programów I, II i TV Polonia oraz re-
gionalnych programów telewizyjnych. Poprzez wyżej
wymienione programy Telewizja Polska SA realizuje
913
misję publiczną, oferując na zasadach określonych
w przytoczonej ustawie zróżnicowane programy i inne
usługi w zakresie m.in. edukacji i rozrywki, przy
czym w swojej działalności powinna służyć rozwojowi
nauki i oświaty. Art. 13 ust. 1 ustawy o radiofonii
i telewizji stanowi, że nadawca kształtuje program
samodzielnie w zakresie zadań określonych w usta-
wie i ponosi odpowiedzialność za jego treść, co ozna-
cza, że realizacja zadań związanych z misją publicz-
ną spoczywa wyłącznie na zarządzie spółki Telewizja
Polska SA. Należy przy tym zaznaczyć, że rada pro-
gramowa telewizji publicznej, której członków powo-
łuje Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, dokonuje
oceny poziomu i jakości programu bieżącego oraz pro-
gramów ramowych, a więc także programów eduka-
cyjnych dla dzieci i młodzieży.
Przytoczone powyżej zapisy ustawy o radiofonii
i telewizji w jednoznaczny sposób określają rolę mi-
nistra skarbu państwa jako ministra właściwego do
spraw nadzoru właścicielskiego nad spółką Telewizja
Polska SA – został on wyposażony w ograniczone in-
strumenty oddziaływania na spółkę. Obowiązujący
ustrój prawny daje ministrowi skarbu państwa moż-
liwość powołania (bez możliwości odwołania) jednego
reprezentanta do rady nadzorczej Telewizji Polskiej
SA, natomiast pozbawia go możliwości wpływania
na skład osobowy zarządu spółki. Ponadto ministro-
wi skarbu państwa zostały przypisane kompetencje
zwyczajnego walnego zgromadzenia, które dokonuje
zamknięcia roku obrotowego Telewizji Polskiej SA.
Zgodnie z treścią Kodeksu spółek handlowych mini-
ster skarbu państwa, występując również w roli wal-
nego zgromadzenia, nie ma prawa wydawać wiążą-
cych poleceń zarządowi Telewizji Polskiej SA, a tym
samym zobowiązać zarządu spółki do wprowadzenia
programu o określonej tematyce i jakości.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie rozszerzenia zakresu stosowania
kas fiskalnych w korporacyjnych zawodach
prawniczych (15413)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-15413/10,
z dnia 31 marca 2010 r. interpelację pani poseł Ka-
tarzyny Matusik-Lipiec w sprawie rozszerzenia za-
kresu stosowania kas rejestrujących na korporacje
prawnicze, uprzejmie informuję.
914
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535). Zgodnie z tym przepisem
podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycz-
nych nieprowadzących działalności gospodarczej
oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić
ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy za-
stosowaniu kas rejestrujących. Dotyczy to również
zawodów prawniczych. Na podstawie upoważnienia
zawartego w art. 111 ust. 8 ww. ustawy minister fi-
nansów został uprawniony do wprowadzenia, w dro-
dze rozporządzenia, na czas określony zwolnienia
z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu
kas rejestrujących dla niektórych grup podatników
oraz niektórych czynności. Aktualnie do dnia 31 grud-
nia 2010 r. problematykę ww. zwolnień reguluje roz-
porządzenie ministra finansów z dnia 23 grudnia
2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia
ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U.
Nr 224, poz. 1797).
Obecnie finalizowane są prace wewnątrzresorto-
we nad kształtem przepisów, które wyznaczałyby
zakres zwolnień od ewidencji kasowej na okres po
31 grudnia 2010 r. W pracach tych jest brane pod
uwagę, że regulacje ustawowe omawianemu obowiąz-
kowi ewidencyjnemu nadały charakter powszechny
i w związku z tym powinny być nim objęte i zawody
korporacyjne, o których mowa w piśmie pani poseł.
Projekt stosownego rozporządzenia zostanie wkrót-
ce poddany uzgodnieniom międzyresortowym i kon-
sultacjom społecznym. Będzie on również udostęp-
niony na stronach internetowych Ministerstwa Fi-
nansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie obciążeń samorządów lokalnych
wynikających z konieczności wypłacania
nauczycielom zatrudnionym w placówkach,
dla których organem prowadzącym jest gmina,
dodatków uzupełniających w oparciu
o przepisy ustawy Karta Nauczyciela,
na przykładzie gm. Uniejów (15415)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Grabickiej z dnia
22 marca br. w sprawie obciążeń samorządów z tytu-
łu wypłacania nauczycielom zatrudnionym w placów-
kach, dla których organem prowadzącym jest gmina,
dodatków uzupełniających w oparciu o zapisy Karty
Nauczyciela na przykładzie gminy Uniejów (sprawa
nr SPS-023-15415/10), uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Obecnie obowiązujące przepisy nie stwarzają
możliwości zwiększenia części oświatowej subwencji
ogólnej na wypłatę nauczycielom dodatków uzupeł-
niających.
Określona dla każdej jednostki samorządu tery-
torialnego ostateczna kwota części oświatowej sub-
wencji ogólnej może ulec zwiększeniu jedynie z 0,6%
rezerwy subwencji oświatowej i zgodnie z przyjętymi
w tym zakresie kryteriami jej rozdysponowania.
Wśród tytułów kryteriów podziału 0,6% rezerwy czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej na rok 2010 nie
uwzględniono możliwości dofinansowania realizacji
takiego zadania.
Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z art. 5 i 5a
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) za-
kładanie i prowadzenie publicznych szkół i placówek
należy do zadań własnych jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Faktyczne skutki finansowe realizacji zadań oświa-
towych wynikają z polityki edukacyjnej gminy i de-
cyzji podejmowanych w ramach kompetencji dotyczą-
cych m.in.:
— zatwierdzania arkusza organizacyjnego szkoły,
w którym jest określana szczegółowa organizacja na-
uczania, wychowania i opieki w danym roku szkol-
nym, w tym również liczba etatów nauczycielskich;
— ustalania wysokości wynagrodzeń nauczyciel-
skich na poziomie wyższym niż przewidziany w usta-
wie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela;
— dokonywania stałej analizy w zakresie racjo-
nalności utrzymywania dotychczasowej sieci szkół
i w konsekwencji ewentualnego inicjowania procesu
ich likwidacji z uwzględnieniem możliwości przenie-
sienia uczniów do innych szkół w oparciu o art. 59
ustawy o systemie oświaty;
— dokonywania analizy pod kątem racjonalizacji
wyposażenia szkół i placówek oraz bieżących opłat,
remontów i inwestycji.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 usta-
wy o systemie oświaty. W myśl tych przepisów środ-
ki niezbędne na realizację zadań oświatowych, w tym
na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół
i placówek, zagwarantowane są w dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego. Powtórzeniem tych
przepisów jest regulacja zawarta w art. 30 ust. 8
ustawy Karta Nauczyciela. Zgodnie z tym przepisem
środki niezbędne na średnie wynagrodzenie nauczy-
cieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 Karty Nauczy-
ciela, wraz z wydatkami pochodnymi od wynagro-
dzeń, środki na odpis na zakładowy fundusz świad-
czeń socjalnych, o którym mowa w art. 53 ust. 1 tej

ustawy, oraz środki na dofinansowanie doskonale-
nia zawodowego nauczycieli z uwzględnieniem do-
radztwa metodycznego, o których mowa w art. 70a
ust. 1 Karty Nauczyciela, zagwarantowane są przez
państwo w dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Należy również podkreślić, że nowelizacja ustawy
Karta Nauczyciela z dnia 21 listopada 2008 r. (Dz. U.
Nr 1, poz. 1) wprowadzająca przepisy zawarte w art. 30a
nie wprowadziła nowych rozstrzygnięć systemowych.
Przepisy nakładające na samorząd terytorialny obo-
wiązek ustalania w regulaminach płacowych stawek
dodatków w taki sposób, aby osiągnąć co najmniej
wysokości średnich wynagrodzeń ogółem, o których
mowa w art. 30 ust. 3, zostały wprowadzone już
w 2000 r. w art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.). Art. 30a w brzmieniu nadanym
mu ustawą nowelizującą wprowadził jedynie mecha-
nizm kontrolny, który ma za zadanie wspomóc jed-
nostki samorządu terytorialnego w monitorowaniu
realizacji obowiązku nałożonego przez art. 30 ustawy
Karta Nauczyciela.
Dochodami samorządów terytorialnych, w myśl
art. 167 ust. 2 Konstytucji RP, są:
— dochody własne,
— subwencje ogólne (w tym część oświatowa tej
subwencji),
— dotacje celowe z budżetu państwa.
Subwencja oświatowa nie jest jedynym źródłem
finansowania zadań oświatowych w jednostkach sa-
morządu terytorialnego. Wydatków ponoszonych
przez miasto-gminę Uniejów na wypłatę nauczycie-
lom jednorazowych dodatków uzupełniających nie
można zatem odnosić wyłącznie do wysokości sub-
wencji oświatowej. W świetle obowiązujących i przy-
toczonych wyżej przepisów jedynym punktem odnie-
sienia w zakresie bilansowania środków na zadania
własne (w tym zadania oświatowe) mogą być łączne
dochody danej jednostki samorządu terytorialnego,
a zatem również te wynikające ze stosownego udzia-
łu w podatkach.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) algorytm po-
działu subwencji oświatowej uzależnia wysokość przy-
znawanych środków od skali i struktury realizowa-
nych zadań mierzonych liczbą uczniów i wychowan-
ków, z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego
nauczycieli. W algorytmie uwzględnia się kalkulacyj-
ne środki subwencyjne służące określeniu należnej
jednostce samorządu terytorialnego kwoty.
Zatem subwencja oświatowa wyliczana według
formuły algorytmicznej określana jest w formie jed-
nej kwoty dla danej j.s.t., a sposób jej rozdziału i wy-
korzystania należy – zgodnie z art. 7 ust. 3 cytowanej
wyżej ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego – do samodzielnych kompetencji organu
stanowiącego danej jednostki samorządu terytorial-
nego. W tym przypadku powinny być brane pod uwa-
915
gę różne uwarunkowania funkcjonowania szkół i pla-
cówek oświatowych znajdujących się w gestii poszcze-
gólnych jednostek samorządu terytorialnego.
Pragnę zaznaczyć, że naliczona miastu-gminie
Uniejów subwencja oświatowa w wysokości 4 750 430 zł
jest o 2,56% wyższa niż w 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie niepokojących zmian zachodzących
w procesie restrukturyzacji PZU SA (15416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani Teresy Piotrowskiej, posła na Sejm
RP, w sprawie niepokojących zmian zachodzących
w procesie restrukturyzacji PZU SA (znak: SPS-023-
-15416/10), pragnę poinformować, iż minister skarbu
państwa nie ma formalno-prawnych możliwości in-
gerowania w decyzje Zarządu PZU SA dotyczące pla-
nowanych zmian organizacyjnych i restrukturyzacji
Grupy PZU SA. Ministerstwo Skarbu Państwa w ra-
mach swych uprawnień właścicielskich bacznie śledzi
sprawy związane z restrukturyzacją spółek z Grupy
PZU oraz podejmuje działania mające na celu uzy-
skanie informacji na temat spraw zgłaszanych przez
poszczególne grupy społeczne.
Przekazywana przez spółkę korespondencja wska-
zuje celowość przeprowadzanych zmian organiza-
cyjnych oraz jej skutki dla pracowników i Grupy
PZU. Z informacji posiadanych przez Ministerstwo
Skarbu Państwa wynika, iż zmiany planowane na
2010 r. wynikają z realizacji wdrożenia strategii
Grupy PZU na lata 2009–2011 i dotyczą głównie
trzech obszarów:
— zmian w pionie operacji i finansów, której isto-
tą jest centralizacja funkcji backoffice w 7 jednost-
kach, tym samym zmniejszenie poziomu zatrudnie-
nia, a więc i kosztów ponoszonych przez spółkę,
— zmian w pionie likwidacji szkód polegających
na centralizacji likwidacji merytorycznej w 9 jednost-
kach – regionalnych centrach likwidacji szkód, wpro-
wadzenie uproszczonych procesów likwidacji odpo-
wiadających potrzebom klientów Grupy PZU w za-
kresie czasu likwidacji szkód prostych, wdrożenie
elektronicznych akt szkody pozwalających na efek-
tywne zarządzanie liczbą szkód, również w sytuacji
szkód masowych/katastroficznych oraz redukcję za-
916
trudnienia wynikającą ze zmniejszonej liczby szkód
w ostatnich latach,
— zmian w pionie zarządzania siecią polegających
na łączeniu jednostek terenowych PZU SA oraz PZU
Życie SA, co pozwoli na kompleksową obsługę klien-
tów PZU oraz ujednolicenie jej standardów.
W ocenie Zarządu PZU SA planowane zmiany
mają na celu przede wszystkim zbudowanie przewa-
gi konkurencyjnej oraz zwiększenie satysfakcji obec-
nych i przyszłych klientów PZU. Konsekwencją wpro-
wadzanych zmian organizacyjnych jest restruktury-
zacja zatrudnienia w całej Grupie PZU. W wyniku
prowadzonych w spółkach z Grupy PZU prac projek-
towych zidentyfikowano obszary, w których możliwe
jest inne zorganizowanie pracy powodujące oszczęd-
ności obciążeniowe rzędu 30% dotychczasowego ob-
ciążenia. Z danych PZU wynika, że koszty admini-
stracyjne w PZU i PZU Życie w odniesieniu do skład-
ki przypisanej były istotnie wyższe w porównaniu
z dużymi międzynarodowymi podmiotami.
Zarząd PZU SA zapewnił, iż dla zminimalizowa-
nia kosztów społecznych wszystkie wewnętrzne pro-
jekty są koordynowane tak, aby optymalnie wykorzy-
stywać potencjał zatrudnionych w spółkach pracow-
ników. W ramach przeprowadzanej restrukturyzacji
do pracowników została również dedykowana dodat-
kowa komunikacja wewnętrzna, w ramach której
pracownicy otrzymują pełną informację na temat
procesów restrukturyzacyjnych, ich przyczynach
i możliwościach zatrudnienia w innych obszarach
działalności firmy.
Ogłoszona przez Zarząd PZU SA restrukturyza-
cja Grupy PZU SA i związana z tym redukcja za-
trudnienia wywołała bardzo duży niepokój społecz-
ny. Miały miejsce demonstracje, liczne spotkania na
różnych szczeblach. Jednakże po przeprowadzonych
konsultacjach w dniu 11 marca 2010 r. Zarząd PZU
SA zawarł z międzyzakładowymi organizacjami
związkowymi działającymi w PZU porozumienie
dotyczące zwolnień grupowych w 2010 r., które m.in.
określa kryteria zwolnień. Pracownicy objęci zwol-
nieniami grupowymi otrzymają przewidziane pra-
wem odprawy, a ci, którzy zgodzą się na rozwiązanie
umowy za porozumieniem stron, dodatkowo otrzy-
mają rekompensaty zależne m.in. od lat stażu pracy.
Przewidziany został również program działań osło-
nowych, obejmujący m.in. doradztwo w zakresie po-
szukiwania pracy, przygotowania do rozmowy kwa-
lifikacyjnej i prowadzenia własnej działalności go-
spodarczej. Do dyspozycji pracowników są zewnętrz-
ni eksperci specjalizujący się w działaniach wspie-
rających pracowników dotkniętych zwolnieniami
grupowymi.
Ponadto pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Skarbu Państwa uzyskało zapewnienie Zarządu PZU
SA, iż przeprowadzana restrukturyzacja nie osłabi
pozycji rynkowej Grupy PZU w przyszłości, ponieważ
wraz ze zmniejszeniem liczby pracowników i połącze-
niem jednostek PZU SA i PZU Życie SA planowane
jest zwiększenie liczby punktów kontaktu z klientem.
Likwidacja dotychczasowych placówek związana bę-
dzie z utworzeniem na ich bazie nowych placówek
obsługiwanych przez pracowników zatrudnionych
w PZU SA i w PZU Życie SA, przy czym kierownicy
tych placówek będą jednocześnie zatrudnieni w obu
spółkach Grupy PZU, dzięki czemu osiągnięty zosta-
nie efekt synergii zarządzania jedną placówką za-
miast dwiema. Planowane jest również uruchomienie
wspólnych placówek w nowych lokalizacjach, co przy-
czyni się do zwiększenia dostępności dla klientów.
Zarząd PZU SA podkreśla, iż nadrzędnym celem
zmian restrukturyzacyjnych jest zwiększenie satys-
fakcji klientów w zakresie standardów obsługi oraz
zmniejszenie kosztów ponoszonych przez spółkę, a co
za tym idzie, podnoszenie wartości spółki dla jej ak-
cjonariuszy.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie osób niepełnosprawnych ruchowo
chcących rozwijać się poprzez studia i pracę
(15420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 marca 2010 r., znak: SPS-023-15420/10, interpe-
lację z dnia 23 marca 2010 r. złożoną przez panią
Danutę Pietraszewską, posłankę na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, w sprawie osób niepełnosprawnych
ruchowo chcących rozwijać się poprzez studia i pracę,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) zawierają mechanizmy zachę-
cające pracodawców do zatrudniania osób niepełno-
sprawnych. Przepisy te jednak nie zawierają mecha-
nizmów ukierunkowanych na osoby niepełnospraw-
ne ruchowo. Niektóre z nich jedynie w większym
stopniu wspomagają pracodawców zatrudniających
osoby niepełnosprawne ze znacznym lub umiarkowa-
nym stopniem niepełnosprawności.
W świetle przepisów ustawy o rehabilitacji zawo-
dowej (…):
1. Pracodawcy przysługuje ze środków Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych miesięczne dofinansowanie do wynagrodzenia
pracownika niepełnosprawnego zaliczonego do znacz-

nego, umiarkowanego i lekkiego stopnia niepełno-
sprawności w kwocie stanowiącej odpowiednio 160%,
140% i 60% najniższego wynagrodzenia.
2. Pracodawca, który zatrudnia pracownika nie-
pełnosprawnego, może otrzymać ze środków fundu-
szu zwrot miesięcznych kosztów zatrudnienia pra-
cownika pomagającego pracownikowi niepełno-
sprawnemu w pracy w zakresie czynności ułatwiają-
cych komunikowanie się z otoczeniem, a także czyn-
ności niemożliwych lub trudnych do samodzielnego
wykonania przez pracownika niepełnosprawnego na
stanowisku pracy.
3. Pracodawca, który zatrudni przez okres co naj-
mniej 36 miesięcy osoby niepełnosprawne zarejestro-
wane w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotne
lub poszukujące pracy i niepozostające w zatrudnie-
niu lub pozostające w zatrudnieniu u pracodawcy
występującego o zwrot kosztów, jeżeli niepełnospraw-
ność tych osób powstała w okresie zatrudnienia
u tego pracodawcy, może otrzymać ze środków fun-
duszu zwrot kosztów:
— adaptacji pomieszczeń zakładu pracy do potrzeb
osób niepełnosprawnych, w szczególności poniesionych
w związku z przystosowaniem tworzonych lub istnie-
jących stanowisk pracy dla tych osób, stosownie do
potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności,
— adaptacji lub nabycia urządzeń ułatwiających
osobie niepełnosprawnej wykonywanie pracy lub
funkcjonowanie w zakładzie pracy,
— zakupu i autoryzacji oprogramowania na uży-
tek pracowników niepełnosprawnych oraz urządzeń
technologii wspomagających lub przystosowanych do
potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności.
Zwrot ww. kosztów dotyczy wyłącznie dodatko-
wych kosztów pracodawcy wynikających z zatrudnie-
nia osób niepełnosprawnych (nie może przekroczyć
kwoty dwudziestokrotnego przeciętnego wynagro-
dzenia).
4. Pracodawca – który przez okres co najmniej
36 miesięcy zatrudni osobę niepełnosprawną zareje-
strowaną w powiatowym urzędzie pracy jako bezro-
botna albo poszukująca pracy niepozostająca w za-
trudnieniu – również może otrzymać zwrot kosztów
wyposażenia stanowiska pracy (do wysokości piętna-
stokrotnego przeciętnego wynagrodzenia).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ustawodaw-
ca nie zobowiązał pracodawców do osiągania ustawo-
wego wskaźnika zatrudniania osób niepełnospraw-
nych, ale do dokonywania wpłat na Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, jeżeli
jest on niższy niż wskazany w ustawie. Tak więc Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej nie ma wpły-
wu na wybory dokonywane przez pracodawcę. Pra-
codawca, dokonując wyboru, decyduje się na zatrud-
nienie określonej liczby osób niepełnosprawnych,
pozwalającej osiągnąć wymagany wskaźnik ich za-
trudnienia (6% w stosunku do ogółu zatrudnionych),
albo dokonuje wpłat na Państwowy Fundusz Reha-
917
bilitacji Osób Niepełnosprawnych. Sankcja finanso-
wa wydaje się dotkliwa, bowiem za każdą osobę bra-
kującą do 6% wskaźnika zatrudnienia osób niepeł-
nosprawnych w stosunku do ogółu zatrudnionych
pracodawca wpłaca kwotę 1318,52 zł (przeciętne wy-
nagrodzenia za IV kw. 2009 r. 3243,60 x 40,65%).
Ponadto pragnę nadmienić, że z przepisów ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) wynika zasada swobody
zawierania umów o pracę. Przepis art. 11 K.p. stano-
wi, że nawiązanie stosunku pracy oraz ustalenie wa-
runków pracy i płacy, bez względu na podstawę praw-
ną tego stosunku, wymaga zgodnego oświadczenia
woli pracodawcy i pracownika.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, że
kwestie promowania zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych są stale obecne w działaniach samego re-
sortu pracy, jak też Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych. Ramy prawne i pro-
gramowe, które tworzone były przy aktywnym udzia-
le Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej dla pierw-
szego okresu programowania projektów współfinan-
sowanych ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego (Sektorowy Program Operacyjny „Rozwój
zasobów ludzkich” 2004–2008), umożliwiły realiza-
cję wielu przedsięwzięć obejmujących prowadzenie
kampanii społecznych i szkolenia pracodawców w celu
zachęcenia ich do zatrudniania osób niepełnospraw-
nych. Dla przykładu podaję niektóre projekty, które
były realizowane przez Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych, jak i organizacje
pozarządowe, w szczególności zrzeszające pracodaw-
ców zatrudniających osoby niepełnosprawne.
Projekt „Praca dla każdego niepełnosprawnego
– kampania medialna”, którego celem była zmiana
postaw społecznych wobec osób niepełnosprawnych
wśród pracodawców i pracowników z otwartego ryn-
ku pracy. Natomiast w ramach projektu „Wsparcie
zatrudnienia osób niepełnosprawnych” celem było
tworzenie większych możliwości zatrudniania osób
niepełnosprawnych w stopniu znacznym i umiarko-
wanym poprzez subsydiowanie wynagrodzeń rekom-
pensujących pracodawcom z otwartego rynku pracy
zwiększone koszty zatrudnienia tych osób oraz za-
miana i utrwalenie zmienionych postaw społecznych
wobec osób niepełnosprawnych. Przeprowadzone zo-
stały działania upowszechniające i utrwalające wśród
pracodawców z otwartego rynku pracy dostępne for-
my wsparcia zatrudnienia osób niepełnoprawnych,
a także wpływające na zmianę wizerunku i utrwala-
jące postrzeganie osoby niepełnosprawnej jako peł-
nowartościowego pracownika.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
918
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego
należnego z tytułu rezygnacji z pracy
w celu sprawowania opieki nad krewnym,
ale nie nad powinowatym (15424)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 31 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15424/10, dotyczącym interpelacji po-
sła Jana Filipa Libickiego w sprawie świadczenia pie-
lęgnacyjnego należnego z tytułu rezygnacji z pracy
w celu opieki nad krewnym, ale nie nad powinowa-
tym, uprzejmie informuję:
Uchwalona w dniu 28 listopada 2003 r. ustawa
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.), która weszła w życie 1 maja 2004 r.,
adresowana była głównie do rodzin z dziećmi na
utrzymaniu. Dlatego świadczenie pielęgnacyjne rów-
nież do dnia 31 lipca 2008 r. adresowane było wyłącz-
nie do jednego z rodziców opiekujących się niepełno-
sprawnym dzieckiem.
W związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt P 27/07 (Dz. U.
z dnia 31 lipca 2008 r., Nr 138, poz. 872), w którym
Trybunał Konstytucyjny uznał za niezgodny z Kon-
stytucją RP art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) w zakresie, w jakim uniemoż-
liwia przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego obciążonej obowiązkiem alimentacyjnym osobie
zdolnej do pracy, niezatrudnionej ze względu na ko-
nieczność sprawowania opieki nad innym niż jej
dziecko niepełnosprawnym członkiem rodziny, roz-
szerzony został zakres osób uprawnionych do świad-
czenia pielęgnacyjnego o osoby obciążone obowiąz-
kiem alimentacyjnym, którymi są krewni w linii
prostej oraz rodzeństwo, zgodnie z art. 128 ustawy
z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuń-
czy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.). Zmiana ta
została wprowadzona z dniem 2 stycznia 2009 r. na
podstawie ustawy z dnia 17 października 2008 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 223, poz. 1456).
Dodatkowo informuję, że od 1 stycznia 2010 r., na
podstawie art. 13 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r.
o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją
wydatków budżetowych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706),
zostało zniesione kryterium dochodowe przy ubiega-
niu się o prawo do świadczenia pielęgnacyjnego.
Wszystkie te zmiany, a także podwyższenie wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego (z 420 zł do 520 zł,
tj. o 24%, począwszy od 1 listopada 2009 r.) oraz pod-
wyższenie wysokości zasiłków rodzinnych spowodo-
wały bardzo znaczny wzrost wydatków budżetu pań-
stwa na świadczenia rodzinne (o ponad 1 mld zł
w 2010 r.).
Zważywszy na skalę już dokonanych zmian doty-
czących świadczenia pielęgnacyjnego oraz na trudną
sytuację finansów publicznych, nie planuje się dal-
szych zmian w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie rozważenia możliwości uzupełnienia
kryteriów przyznawania pomocy socjalnej
dla uczniów (15427)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Wojciecha Szaramy (SPS-023-15427/10)
w sprawie uzupełnienia kryterium przyznawania po-
mocy socjalnej dla uczniów, uprzejmie wyjaśniam.
W pierwotnym tekście1) wprowadzającym do usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty roz-
dział 8a „Pomoc materialna dla uczniów” w art. 90n
znajdował się zapis dotyczący konieczności uzyskania
opinii dyrektora szkoły o potrzebie przyznania
uczniowi pomocy materialnej w formie stypendium
szkolnego2). Zapis ten w ocenie MEN zapewniał na-
leżytą weryfikację zgłaszanych przez ucznia potrzeb
oraz dawał możliwość dyrektorowi szkoły zgłoszenia
dodatkowych uwag o uczniu, które mogły wpływać
na decyzję organu przyznającego stypendium.
Konieczność stosowania ww. zapisu była wielo-
krotnie zgłaszana przez dyrektorów szkół, rodziców
oraz jednostki samorządu terytorialnego jako proce-
dura prawna o zbytnio biurokratycznym charakte-
rze, która powodowała wydłużenie procesu rozpa-
trzenia wniosku o przyznanie stypendium.
Dlatego też podczas nowelizacji ustawy o syste-
mie oświaty z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie usta-
wy o systemie oświaty, ustawy Karta Nauczyciela
oraz ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich
(Dz. U. Nr 145, poz. 917) z art. 90n Sejm RP wy-
1)
Ustawa z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o sys-
temie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych – Dz. U. Nr 281, poz. 2781.
2)
Świadczenia pomocy materialnej o charakterze socjalnym
są przyznawane na wniosek rodziców albo pełnoletniego ucznia,
po zasięgnięciu opinii odpowiednio dyrektora szkoły, kolegium
nauczycielskiego, nauczycielskiego kolegium języków obcych,
kolegium pracowników służb społecznych lub ośrodka, o którym
mowa w art. 90b ust. 3 pkt 2.

kreślił zapis o konieczności uzyskania opinii dy-
rektora placówki.
Należy podkreślić, że poszczególne jednostki sa-
morządu terytorialnego podczas przyznawania po-
mocy materialnej w formie stypendiów i zasiłków
szkolnych stosują gminne regulaminy przyznawania
pomocy materialnej dla uczniów, zgodnie z art. 90f
ustawy o systemie oświaty, w których w szczególno-
ści określono:
1) sposób ustalania wysokości stypendium szkol-
nego w zależności od sytuacji materialnej uczniów
i ich rodzin;
2) formy, w jakich udziela się stypendium szkol-
nego w zależności od potrzeb uczniów zamieszkałych
na terenie gminy;
3) tryb i sposób udzielania stypendium szkolnego;
4) tryb i sposób udzielania zasiłku szkolnego
w zależności od zdarzenia losowego.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej obec-
nie obowiązujący porządek prawny dotyczący udzie-
lania pomocy materialnej uczniom umożliwia jed-
nostkom samorządu terytorialnego szczebla gminne-
go prowadzenie elastycznej polityki pomocy uczniom,
uwzględniającej lokalne potrzeby społeczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie działań Polskiej Agencji
Rozwoju Przedsiębiorczości
w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” w III rundzie
naboru działania 8.1 (15428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 marca br., znak: SPS-023-15428/10,
przekazujące interpelację pana posła Witolda Namy-
ślaka w sprawie działań Polskiej Agencji Rozwoju
Przedsiębiorczości w ramach Programu Operacyjne-
go „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 w III run-
dzie aplikacyjnej w działaniu 8.1: Wspieranie działal-
ności gospodarczej w dziedzinie gospodarki elektro-
nicznej, pragnę uprzejmie przekazać następujące
informacje.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP)
przeprowadziła dotychczas 4 nabory wniosków w ra-
mach działania 8.1 PO IG – jeden nabór w 2008 r.
oraz trzy nabory w 2009 r. Przedsiębiorcy wykazali
bardzo duże zainteresowanie uzyskaniem wsparcia,
składając łącznie ponad 4900 wniosków o dofinanso-
wanie, na łączną kwotę wnioskowanego wsparcia
919
przekraczającą 3220 mln zł. Rekordowo duża liczba
wniosków została złożona w ramach III rundy prze-
prowadzonej w 2009 r., kiedy to przedsiębiorcy zło-
żyli łącznie 2809 wniosków o dofinansowanie.
W sytuacji dużego zainteresowania przedsiębior-
ców uzyskaniem wsparcia instytucja zarządzająca
(MRR) w porozumieniu z instytucją pośredniczącą
(MSWiA) oraz instytucją wdrażającą (PARP) podej-
mowała decyzje o zwiększeniu alokacji na konkursy.
W przypadku I i II naboru przeprowadzonego w 2009 r.
alokacja została zwiększona do poziomu umożliwia-
jącego udzielenie wsparcia wszystkim pozytywnie
ocenionym wnioskom. Natomiast w przypadku III
konkursu podjęto decyzję o zwiększeniu alokacji
o 98 mln zł, co umożliwiło dofinansowanie 335 pro-
jektów, które były złożone w pierwszym i drugim
dniu naboru, spośród 713 projektów, które uzyskały
pozytywną ocenę. Decyzja o dofinansowaniu wnio-
sków złożonych w pierwszym i drugim dniu naboru
była zgodna z przepisami rozporządzenia ministra
rozwoju regionalnego z dnia 13 sierpnia 2008 r.
w sprawie udzielania przez Polską Agencję Rozwoju
Przedsiębiorczości pomocy na wspieranie tworzenia
i rozwoju gospodarki elektronicznej w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 153, poz. 956, z późn. zm.), zgodnie
z którym PARP udziela wsparcia, na podstawie oce-
ny dokonanej zgodnie z obowiązującymi kryteriami,
według kolejności wpływu kompletnych wniosków
o udzielenie wsparcia do agencji.
Wnioskodawcy ubiegający się o wsparcie na e-biz-
nes w ramach działania 8.1 PO IG powinni mieć
świadomość, iż w przypadku dużej liczby wniosków
ocenionych pozytywnie, przy jednoczesnym braku
wystarczających środków na wsparcie wszystkich
projektów, PARP przy tworzeniu listy rankingowej
projektów uwzględni kolejność składania wniosków
do agencji. Na fakt, iż w ww. sytuacji będzie to kry-
terium terminu złożenia wniosku, wskazuje również
regulamin przeprowadzenia konkursu (RPK) w ra-
mach działania 8.1 PO IG, który został podany do
publicznej wiadomości w dniu ogłoszenia rundy apli-
kacyjnej.
Przed ogłoszeniem III naboru wniosków w 2009 r.
PARP informowała na swojej stronie internetowej,
że wszystkie złożone wnioski zostaną poddane ocenie
oraz że najważniejszym czynnikiem decydującym
o otrzymaniu dofinansowania w ramach działania
8.1 PO IG jest jakość przygotowanego wniosku i zgod-
ność planowanego projektu z zasadami programu
operacyjnego. PARP przedstawiła taki komunikat
w celu zwrócenia przedsiębiorcom szczególnej uwagi
na jakość i staranność przygotowania wniosku, gdyż
we wcześniejszych naborach ponad 70% wniosków
było ocenianych negatywnie, mimo iż działanie 8.1
PO IG, jak i wzór wniosku o dofinansowanie w tym
działaniu należą do najczytelniejszych i najprost-
szych w PO IG.
Komunikaty PARP nie uwzględniały wszystkich
informacji dotyczących przeprowadzenia konkursu
i oceny wniosków, ponieważ spełniały jedynie zada-
920
nia informacyjne, natomiast wiążące były i są posta-
nowienia przepisów prawa i RPK. Przed przeprowa-
dzeniem naboru nie była znana skala zainteresowa-
nia przedsiębiorców konkursem ani łączna wartość
wnioskowanego dofinansowania, w związku z czym
komunikaty nie zapewniały, że wszystkie pozytyw-
nie ocenione wnioski otrzymają dofinansowanie,
w żadnym bowiem wypadku nie można dofinansować
większej liczby projektów niż jest środków finanso-
wych w danym działaniu.
Odpowiadając na pytanie zawarte w interpelacji
pana posła Witolda Namyślaka, pragnę poinformować,
iż nie jest możliwe zwiększenie alokacji w celu dofinan-
sowania wszystkich pozytywnie ocenionych wniosków.
Instytucja zarządzająca od początku realizacji działania
8.1 PO IG zatwierdziła do wsparcia 1330 wniosków
o dofinansowanie. Łączna wartość dofinansowania,
o jaką wnioskowali przedsiębiorcy, których wnioski zo-
stały zatwierdzone, wynosi 832 043 841 PLN, co sta-
nowi 53,35% alokacji działania 8.1 PO IG. Należy
zaznaczyć, iż w przypadku udzielenia wsparcia wszyst-
kim pozytywnie ocenionym projektom złożonym
w ramach III rundy aplikacyjnej alokacja zostałaby
wyczerpana w 70% (nie uwzględniając środków, któ-
re muszą zostać alokowane dla pozytywnie rozpa-
trzonych odwołań – ok. 300 mln PLN), co oznaczało-
by, że prawdopodobnie już w jednej lub dwóch kolej-
nych rundach aplikacyjnych planowanych na 2010 r.
cała alokacja działania 8.1 PO IG zostałaby wyczerpa-
na. Nie dałoby to szansy na ubieganie się o wsparcie
tym przedsiębiorcom (bądź przyszłym przedsiębior-
com), którzy planowali swoje projekty na kolejne lata.
W związku z doświadczeniami III rundy aplika-
cyjnej oraz mając na uwadze stan wdrażania działa-
nia, instytucja zarządzająca wspólnie z instytucją
pośredniczącą, instytucją wdrażającą oraz Komisją
Europejską w grudniu 2009 r. podjęła decyzję o do-
konaniu zmiany kryteriów wyboru projektów oraz
nowelizacji rozporządzenia MRR określającego zasa-
dy udzielania wsparcia w ramach działania 8.1 PO
IG w celu wykluczenia sytuacji, w których kolejność
składania kompletnych wniosków o dofinansowanie
do PARP miałaby wpływ na kształt listy rankingo-
wej oraz w celu stworzenia możliwości naboru bar-
dziej innowacyjnych projektów. W marcu 2010 r. zo-
stała także powołana grupa robocza złożona z przed-
stawicieli instytucji zarządzającej, instytucji pośred-
niczącej i instytucji wdrażającej, której zadaniem jest
wypracowanie systemu oceny wniosków o dofinanso-
wanie pozwalającego na zróżnicowanie projektów ze
względu na ich wartość merytoryczną. Do grupy zo-
stali zaproszeni eksperci reprezentujący środowisko
przedsiębiorców oraz eksperci zewnętrzni. Zmienione
zasady udzielania wsparcia będą obowiązywać od
najbliższego naboru wniosków.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o izbach rolniczych (15429)
Panie Marszałlku! W odpowiedzi na interpelację
posła Witolda Namyślaka w sprawie nowelizacji usta-
wy o izbach rolniczych przekazaną przy piśmie, znak:
SPS-023-15429/10, z dnia 31 marca 2010 r. uprzejmie
informuję, co następuje.
Według informacji przekazanych przez Krajową
Radę Izb Rolniczych Ministerstwu Rolnictwa i Roz-
woju Wsi Zarząd Krajowej Rady Izb Rolniczych, bę-
dącej krajową reprezentacją samorządu rolniczego,
wraz z powołanym Zespołem ds. nowelizacji ustawy
o izbach rolniczych przygotował projekt zmian prze-
pisów ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o izbach rol-
niczych (Dz. U. 2002 r. Nr 101, poz. 927, z późn. zm.).
Celem nowelizacji tej ustawy jest wzmocnienie pozy-
cji samorządu rolniczego oraz dostosowanie przepi-
sów o izbach rolniczych do zmieniających się warun-
ków społeczno-gospodarczych funkcjonowania rol-
nictwa. Zaproponowane zmiany dotyczą przede
wszystkim umożliwienia izbom rolniczym świadcze-
nia odpłatnych usług doradczych dla rolników z za-
kresu spełniania przez gospodarstwa wymogów
cross-compliance oraz prowadzenia działalności go-
spodarczej. W projekcie nowelizacji wprowadzono
także zmiany odnoszące się do członkostwa w izbach
rolniczych oraz zaproponowano przedłużenie kaden-
cji walnych zgromadzeń izb rolniczych do 6 lat ze
względu na trudną sytuację finansową izb rolniczych
i koszty przeprowadzenia wyborów do izb rolniczych.
Ponadto rozszerzono katalog zadań izb rolniczych
w celu otwarcia możliwości występowania przez izby
rolnicze z wnioskami aplikacyjnymi o wsparcie unij-
ne na realizację nowych zadań, jak również zmienio-
no zakres dopuszczalnych form uczestnictwa izb rol-
niczych w zbiorowych podmiotach prawnych poprzez
wprowadzenie możliwości członkostwa izb rolniczych
w spółdzielniach.
W dniu 10 września 2009 r. Zarząd Krajowej Rady
Izb Rolniczych przekazał przewodniczącym Klubu
Poselskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego i Plat-
formy Obywatelskiej projekt nowelizacji ustawy o izbach
rolniczych z prośbą o skierowanie go do Marszałka
Sejmu RP jako poselskiego projektu ustawy.
Obecnie, według informacji Krajowej Rady Izb
Rolniczych, pan poseł Piotr Walkowski zabiega o uzy-
skanie wśród posłów wymaganej liczby podpisów pod
projektem ww. ustawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie poważnych skutków zmiany zasad
w ustawie Karta Nauczyciela oraz zagrożenia
zwolnieniami z pracy znacznej liczby osób
pracujących w świetlicach szkolnych (15432)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wiesława Janczyka z dnia 31 mar-
ca 2010 r. nr SPS-023-15432/10 w sprawie poważnych
skutków zmiany zasad w ustawie Karta Nauczyciela
oraz zagrożenia zwolnieniami z pracy znacznej liczby
osób pracujących w świetlicach szkolnych uprzejmie
przekazuję następujące wyjaśnienia.
Od dnia 1 września 2009 r., zgodnie z art. 42 ust. 2
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn. zm.), w ra-
mach tygodniowego czasu pracy, który zgodnie z art. 42
ust. 1 nie może przekraczać 40 godzin, nauczyciel
obowiązany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz w wymiarze określonym
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo ust. 7
ustawy;
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczby godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze dwóch
godzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach przeznaczonych w ramowych planach nauczania
do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększanie liczby godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 1 go-
dziny w tygodniu;
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1)
w szkole podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, są realizowane przez nauczycieli tylko
w wymiarze 1 godziny.
Pragnę zauważyć, iż w art. 42 przepisy ust. 1 i 2,
dotyczące tygodniowego czasu pracy nauczyciela oraz
921
zajęć realizowanych w ramach tego czasu pracy,
wprowadziła ustawa z dnia 14 czerwca 1996 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 87,
poz. 395). Na podstawie ww. przepisów czas pracy
nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymiarze zajęć
nie mógł przekraczać 40 godzin na tydzień. W ra-
mach czasu pracy nauczyciel obowiązany był reali-
zować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami, w wymiarze określonym w ust. 3;
2) inne czynności wynikające z zadań statuto-
wych szkoły,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Obecny stan prawny i przepis art. 42 ust. 2 pkt 2
dookreśla jedynie, iż nauczyciele szkół podstawowych
i gimnazjów oraz szkół ponadgimnazjalnych, w tym
specjalnych, są zobligowani do realizacji innych zajęć
i czynności wynikających z zadań statutowych szko-
ły co najmniej w wymiarze odpowiednio 2 lub 1 go-
dziny w tygodniu.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szko-
łach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.), godziny do dyspozycji dyrektora, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela, to zajęcia zwiększające szanse edukacyjne
uczniów, przeznaczone na pracę z uczniem zdolnym
lub z uczniem mającym trudności w nauce oraz zaję-
cia rozwijające zainteresowania uczniów. Zajęcia te
powinny zatem wychodzić naprzeciw indywidualnym
potrzebom uczniów poprzez udzielanie im pomocy
w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu zdolności
lub pogłębianiu zainteresowań, a także poprzez spra-
wowanie nad nimi opieki, zależnie od potrzeb. Wspo-
magając się tymi godzinami szkoła podstawowa
i gimnazjum może również wzbogacić ofertę świetli-
cy. Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia będą re-
alizowane w szkole w ramach godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
należy do kompetencji dyrektora szkoły. Realizacja
powyższych godzin nie jest obarczona ograniczenia-
mi przepisów w zakresie liczby uczniów uczestniczą-
cych w zajęciach, tematyki, rozłożenia w czasie oraz
formy realizacji. Godzin tych nie można jednakże
przeznaczyć na zajęcia obowiązkowe, opiekę nad ucznia-
mi podczas ich dowozu do szkoły, doraźne zastępstwa
oraz nauczanie indywidualne.
Na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) do realizacji zadań
statutowych szkoła publiczna powinna zapewnić
uczniom możliwość korzystania ze świetlicy. W myśl
§ 7 ust. 1–3 ramowego statutu publicznej szkoły pod-
stawowej oraz § 9 ust.1–3 ramowego statutu publicz-
nego gimnazjum, załączników nr 2 i 3 do rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja
2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego
922
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61,
poz. 624, z późn. zm.), dla uczniów, którzy muszą
dłużej przebywać w szkole podstawowej lub gimna-
zjum, w tym specjalnych, ze względu na czas pracy
ich rodziców (prawnych opiekunów), organizację do-
jazdu do szkoły podstawowej, gimnazjum, w tym spe-
cjalnych, lub inne okoliczności wymagające zapew-
nienia uczniowi opieki w szkole, szkoła organizuje
świetlicę. W świetlicy prowadzone są zajęcia w gru-
pach wychowawczych. Liczba uczniów w grupie nie
powinna przekraczać 25, z tym że w szkołach spe-
cjalnych liczba uczniów w grupach wychowawczych
powinna odpowiadać liczbie uczniów określonej dla
oddziału szkoły podstawowej specjalnej lub gimna-
zjum specjalnego.
Zgodnie z powyższym organizacja świetlicy w szko-
le podstawowej i gimnazjum, w tym specjalnych, sta-
nowi obligatoryjne zadanie szkoły. Świetlica szkolna,
szczególnie w szkole podstawowej, powinna funkcjo-
nować w sposób ciągły, a dzieci tam przebywające
muszą mieć stałą opiekę. Godziny do dyspozycji dy-
rektora szkoły mogą być uzupełnieniem zajęć świe-
tlicowych i uatrakcyjniać te zajęcia.
Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie
art. 7 ust. 2 pkt 5–6 ustawy Karta Nauczyciela dy-
rektor szkoły odpowiedzialny jest w szczególności za:
zapewnienie w miarę możliwości odpowiednich wa-
runków organizacyjnych do realizacji zadań dydak-
tycznych i opiekuńczo-wychowawczych, zapewnienie
bezpieczeństwa uczniom i nauczycielom w czasie za-
jęć organizowanych przez szkołę. W myśl art. 39 ust. 3
pkt 1 ustawy o systemie oświaty, dyrektor jest kie-
rownikiem zakładu pracy dla zatrudnionych w szko-
le lub placówce nauczycieli i pracowników niebędą-
cych nauczycielami. Dyrektor w szczególności decy-
duje w sprawach zatrudniania i zwalniania nauczy-
cieli oraz innych pracowników szkoły lub placówki.
Zgodnie z powyższym sprawy dotyczące nawiązy-
wania i rozwiązywania stosunku pracy należą wy-
łącznie do kompetencji dyrektora szkoły. Stanowisko
to potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w War-
szawie w wyroku z dnia 19 lutego 2002 r. syg. akt II
S.A. 3053/01, w którym stwierdził, że pracodawcą dla
dyrektora szkoły jest szkoła, jako jednostka organi-
zacyjna, a ponadto dyrektor jest kierownikiem zakła-
du pracy dla zatrudnionych nauczycieli i pracowni-
ków (art. 39 ustawy o systemie oświaty). Taki układ
stosunków i zależności dyrektora od organu sprawu-
jącego nadzór pedagogiczny ogranicza kompetencje
organu prowadzącego szkołę jedynie do nadzoru nad
jego działalnością w zakresie spraw finansowych
i administracyjnych (art. 34a).
Uprzejmie proszę o przyjęcie powyższych wy-
jaśnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie programu wprowadzającego
energię atomową na terytorium Polski (15435)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pani poseł Izabeli Kloc, znak:
SPS-023-15435/10, z dnia 22 marca 2010 r. skiero-
wanej do ministra gospodarki w sprawie programu
wprowadzającego energetykę atomową na teryto-
rium Polski, odpowiadając na przedstawione pytania,
wyjaśniam.
Ad 1. Czy i w jakim stopniu planowana elektrow-
nia atomowa poprawi bilans energetyczny Polski?
Czy były przeprowadzone badania, symulacje w tej
sprawie? Czy planowane inwestycje rzeczywiście
uniezależnią polską energetykę od rosyjskiej?
Polski sektor energetyczny stoi obecnie przed po-
ważnymi wyzwaniami. Wysokie zapotrzebowanie na
energię, nieadekwatny poziom rozwoju infrastruktu-
ry wytwórczej i transportowej paliw i energii, znacz-
ne uzależnienie od zewnętrznych dostaw gazu ziem-
nego i niemal pełne od zewnętrznych dostaw ropy
naftowej oraz zobowiązania w zakresie ochrony śro-
dowiska, w tym dotyczące klimatu, powodują ko-
nieczność podjęcia zdecydowanych działań zapobie-
gających pogorszeniu się sytuacji odbiorców paliw
i energii. Polska, jako kraj członkowski Unii Euro-
pejskiej, czynnie uczestniczy w tworzeniu wspólno-
towej polityki energetycznej, a także dokonuje imple-
mentacji jej głównych celów w specyficznych warun-
kach krajowych, biorąc pod uwagę ochronę interesów
odbiorców, posiadane zasoby energetyczne oraz uwa-
runkowania technologiczne wytwarzania i przesyłu
energii. W związku z powyższym podstawowymi kie-
runkami polskiej polityki energetycznej, określonymi
w przyjętej przez Radę Ministrów „Polityce energe-
tycznej Polski do roku 2030”, są:
— poprawa efektywności energetycznej,
— wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw i energii,
— dywersyfikacja struktury wytwarzania ener-
gii elektrycznej poprzez wprowadzenie energetyki
jądrowej,
— rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł
energii, w tym biopaliw,
— rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii,
— ograniczenie oddziaływania energetyki na śro-
dowisko.
Przyjęte kierunki polityki energetycznej w znacz-
nym stopniu są współzależne. Bezpieczeństwo ener-
getyczne Polski wymaga zapewnienia dostaw odpo-
wiedniej ilości energii elektrycznej po rozsądnych
cenach przy równoczesnym zachowaniu wymagań
ochrony środowiska. Ochrona klimatu wraz z przy-
jętym przez UE pakietem klimatyczno-energetycz-

nym powoduje konieczność przestawienia produkcji
energii na technologie o niskiej emisji CO2. W istnie-
jącej sytuacji szczególnego znaczenia nabrało wyko-
rzystywanie wszelkich dostępnych technologii z rów-
noległym podnoszeniem poziomu bezpieczeństwa
energetycznego i obniżaniem emisji zanieczyszczeń
przy zachowaniu efektywności ekonomicznej. Wobec
obecnych trendów europejskiej polityki energetycznej
jednym z najbardziej pożądanych źródeł wytwarza-
nia stała się energetyka jądrowa, która oprócz braku
emisji CO2 zapewnia również niezależność od typo-
wych kierunków pozyskiwania surowców energe-
tycznych. Uran może być bowiem uzyskiwany z re-
gionów, które są politycznie stabilne, a konkurencja
wśród producentów jest duża, co zabezpiecza przed
ewentualnym dyktatem cenowym. Kwestie zakupu
paliwa przez kraje członkowskie UE są koordynowa-
ne przez – specjalnie do tego celu powołaną przez
Euratom – Europejską Agencję Dostaw.
W dniu 13 stycznia 2009 r. Rada Ministrów pod-
jęła decyzję o przygotowaniu „Programu polskiej
energetyki jądrowej”. Powołany w dniu 19 maja 2009 r.
pełnomocnik rządu ds. polskiej energetyki jądrowej
ma przygotować i przedstawić Radzie Ministrów pro-
jekt ww. programu. Zgodnie z przygotowanym i za-
twierdzonym przez Radę Ministrów ramowym har-
monogramem działań dla energetyki jądrowej pro-
gram powinien zostać zaakceptowany przez Radę
Ministrów do końca 2010 r.
Program ma przewidywać wybudowanie co naj-
mniej dwóch elektrowni jądrowych i przynajmniej
jedna z nich powinna zacząć działać do 2020 r. Do-
trzymanie zakładanego terminu uruchomienia
pierwszej elektrowni jądrowej wymaga zapewnienia
szerokiego udziału organów państwa i zaangażowa-
nia środków budżetowych, posiadania wykwalifiko-
wanej kadry i sprawnych instytucji.
Na potrzeby „Polityki energetycznej Polski do
roku 2030” na zlecenie Ministerstwa Gospodarki wy-
konana została „Prognoza zapotrzebowania na pali-
wa i energię do roku 2030”. Wykazała ona, że dla
realizacji ww. celów konieczny jest w Polsce rozwój
energetyki jądrowej. Zgodnie z ww. prognozą w roku
2030 produkcja energii elektrycznej z elektrowni ją-
drowych powinna stanowić 15,92% całości wyprodu-
kowanej w Polsce energii.
Na zlecenie Ministerstwa Gospodarki w 2009 r.
wykonana została „Analiza porównawcza kosztów
wytwarzania energii elektrycznej w elektrowniach
jądrowych, węglowych i gazowych oraz odnawial-
nych źródłach energii”. Wyniki opracowania wska-
zują na wzrastającą konkurencyjność jądrowych
technologii energetycznych ze względu na przewidy-
wany wzrost cen paliw organicznych i opłat za korzy-
stanie z uprawnień do emisji CO2 oraz potwierdzają
zasadność inwestowania w te technologie.
Biorąc pod uwagę powyższe, można stwierdzić, że
wprowadzenie energetyki jądrowej pozwoli na utrzy-
manie obecnego, bardzo wysokiego, poziomu bezpie-
czeństwa energetycznego, zmniejszenie poziomu uza-
leżnienia naszego kraju od dostawców surowców
923
energetycznych oraz poprawę bilansu energetyczne-
go Polski.
Ad 2. Jakie są faktyczne koszty przygotowania, bu-
dowy, eksploatacji i wygaszania elektrowni atomowych?
Jakie jest ich bezpieczeństwo technologiczne?
Polska, zgodnie z wymogami UE, może wybudo-
wać tylko reaktory generacji III lub III+. Reaktory
te, chociaż są nieco droższe od eksploatowanych
obecnie w większości elektrowni na świecie reakto-
rów II generacji, są od nich o wiele bezpieczniejsze.
Takie reaktory jądrowe produkowane są obecnie
w Japonii, USA, Francji, Korei Płd. i Rosji. Zgodnie
z wstępnymi informacjami przekazywanymi Polsce
przez potencjalnych inwestorów koszty budowy 1 MW
mocy takiej elektrowni wyniesie ok. 3–3.5 mln Euro.
Reaktory te są urządzeniami bardzo bezpiecznymi,
bowiem są one budowane tak, aby były odporne na-
wet na najmniej prawdopodobne awarie.
Koszty inwestycyjne (budowy) w przypadku elek-
trowni jądrowych są wyższe niż dla elektrowni wę-
glowych czy gazowych, ale za to znacznie niższe są
w ich przypadku koszty bieżącej eksploatacji, ze wzglę-
du na znacznie niższy koszt zakupu paliwa.
Koszty likwidacji elektrowni jądrowej są pokry-
wane, zgodnie z rozwiązaniami stosowanymi w in-
nych krajach, z odpisów tworzących specjalny fun-
dusz, który tworzy operator danej elektrowni, prze-
kazując określoną, niewielką część przychodów uzy-
skanych ze sprzedaży energii elektrycznej. Kwota
obciążająca z tego tytułu koszty produkcji energii
elektrycznej ze względu na przewidywany, wynoszą-
cy 60 lat, okres eksploatacji elektrowni jądrowych
jest niewielka.
Ad 3. Czy w perspektywie toczącej się dyskusji na
forum Unii Europejskiej dotyczącej planów składo-
wania wysokoaktywnych odpadów atomowych z Unii
w jednym z państw Europy Wschodniej istnieje ryzy-
ko, że to właśnie Polska stanie się miejscem składo-
wania odpadów atomowych?
Praktycznie przy każdej działalności związanej
z produkcją bądź stosowaniem izotopów promienio-
twórczych towarzyszy powstawanie odpadów promie-
niotwórczych. Z uwagi na szczególny charakter od-
pady promieniotwórcze wymagają specjalnego postę-
powania. Dotyczy to gromadzenia, przetwarzania,
zestalania, transportu, okresowego przechowywania
i ostatecznego składowania. Z tego względu ograni-
czenie źródeł i ilości powstających odpadów jest czyn-
nikiem bardzo ważnym.
Odpady promieniotwórcze muszą być odpowied-
nio przetworzone, zestalone, opakowane, a następnie
bezpiecznie składowane. Podstawowym celem wy-
mienionych działań jest takie zabezpieczenie odpa-
dów promieniotwórczych, aby nie stworzyły one za-
grożeń dla człowieka i środowiska.
Szczególnym rodzajem wysokoaktywnych odpa-
dów promieniotwórczych, wyodrębnianym m.in. ze
względu na możliwość jego przerobu i recyklingu ma-
teriałów paliwowych, jest wypalone paliwo jądrowe.
Stosowane są obecnie dwa rozwiązania dotyczące go-
spodarki wypalonym paliwem jądrowym, z których
924
Polska musi wybrać korzystniejsze dla naszego kraju
– chodzi tu o wybór między zamkniętym cyklem pa-
liwowym (z odzyskiem materiałów rozszczepialnych)
a cyklem paliwowym otwartym. W tym ostatnim wa-
riancie do składowiska wypalonego paliwa trafia całe
paliwo zawierające 96% materiałów rozszczepial-
nych, a spadek jego aktywności jest powolny i wyma-
ga utrzymania odpadów w separacji od środowiska
człowieka przez dziesiątki tysięcy lat.
W cyklu zamkniętym zaś, po ostudzeniu wypalo-
nego paliwa, przewozi się je do zakładu przerobu, tam
odzyskuje się materiały rozszczepialne (które mogą
być ponownie wykorzystane w paliwie). I tylko praw-
dziwe odpady, nienadające się do rozszczepienia,
przewozi się do miejsca ostatecznego składowania.
Unia Europejska prowadzi prace nad projektem
nowej dyrektywy dotyczącej gospodarki odpadami
promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądro-
wym. Ze strony polskiej w pracach tych bierze udział
Państwowa Agencja Atomistyki. Zgodnie z posiada-
nymi informacjami, w przedstawionym przez Komi-
sję Europejską projekcie wspomnianej dyrektywy, na
poszczególne kraje członkowskie będzie nałożony
obowiązek budowy swoich własnych składowisk dla
wypalonego paliwa jądrowego i pozostałości po jego
przerobie. Dopuszczona ma być także możliwość bu-
dowy przez grupy krajów wspólnych składowisk.
Zgodnie z ustawą z dnia 29 listopada 2000 r. Pra-
wo atomowe wwóz do Polski, w celu składowania,
odpadów promieniotwórczych jest zabroniony i nie
jest przewidywana zmiana tego stanu rzeczy.
Wspomniana przez panią poseł Izabelę Kloc moż-
liwość gromadzenia w Polsce odpadów promienio-
twórczych i wypalonego paliwa z innych krajów UE
nie jest przez rząd RP brana pod uwagę.
Dziękuję za zainteresowanie się kwestiami zwią-
zanymi z energetyką jądrową. Mam nadzieję, że
przedstawione powyżej wyjaśnienia oraz informacje
uzna Pan Marszałek za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Trojanowska
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o systemie oświaty (15445)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Witolda Namyślaka z dnia 23 marca
2010 r. (nr SPS-023-15445/10) w sprawie propozycji
zmian w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o syste-
mie oświaty, uprzejmie przedkładam poniższe wy-
jaśnienie.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty w Polsce mogą funkcjonować mię-
dzy innymi publiczne i niepubliczne placówki:
1) placówki oświatowo-wychowawcze, w tym szkol-
ne schroniska młodzieżowe, umożliwiające rozwijanie
zainteresowań i uzdolnień oraz korzystanie z różnych
form wypoczynku i organizacji czasu wolnego,
2) placówki kształcenia ustawicznego, kształce-
nia praktycznego oraz ośrodki dokształcania i do-
skonalenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie
i uzupełnianie wiedzy ogólnej, umiejętności i kwa-
lifikacji zawodowych.
Organami prowadzącymi placówki publiczne są
właściwe jednostki samorządu terytorialnego lub osoby
fizyczne i prawne, które uzyskały od właściwej jednost-
ki samorządu terytorialnego stosowne zezwolenie.
Organami zakładającymi placówki niepubliczne
mogą być osoby fizyczne i prawne, np. fundacje, sto-
warzyszenia, kościelne osoby prawne, spółki prawa
handlowego. Ewidencję niepublicznych placówek
oświatowych (działających na podstawie ustawy o sys-
temie oświaty) prowadzą jednostki samorządu tery-
torialnego zobowiązane do prowadzenia placówek
publicznych odpowiedniego typu.
Wobec powyższego w toku prac nad planowaną
przez Ministerstwo Finansów nowelizacją ustawy
o podatku od towarów i usług zostało wypracowane
wspólne stanowisko ministra edukacji narodowej
i ministra finansów, iż podmioty prowadzące kursy
językowe, chcąc skorzystać ze zwolnień podatkowych,
mogą zakładać placówki oświatowe, o których mowa
w art. 2 ustawy o systemie oświaty. Nad placówkami
publicznymi i niepublicznymi nadzór pedagogiczny
sprawuje właściwy miejscowo kurator oświaty. Pełna
informacja, jak można założyć placówkę w rozumie-
niu ustawy o systemie oświaty, została umieszczona
na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej w dniu 12 lutego 2010 r.
Natomiast systemem akredytacji od roku 2004
objęte mogą być placówki i ośrodki kształcenia usta-
wicznego (w tym również podmioty prowadzące dzia-
łalność oświatową nieobejmującą prowadzenia szko-
ły czy placówki na zasadach określonych w przepi-
sach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej).
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 20 grudnia 2003 r. w sprawie
akredytacji placówek i ośrodków prowadzących kształ-
cenie ustawiczne w formach pozaszkolnych (Dz. U.
Nr 227, poz. 2247, z późn. zm.) akredytacji podlegają
wyłącznie formy pozaszkolne dla osób dorosłych. Za-
tem organizator kształcenia w formach pozaszkol-
nych osób dorosłych ma dwie możliwości skorzysta-
nia ze zwolnień podatkowych: albo założyć placówkę
oświatową, albo poddać się akredytacji.
Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie nadal
uczestniczyć w pracach podjętych przez ministra fi-
nansów nad nowelizacją ustawy o podatku od towa-

rów i usług. Jak wspomniano wyżej, akredytacją ob-
jęte są placówki i ośrodki prowadzące kształcenie
ustawiczne. W opinii resortu edukacji osoba prawna
lub fizyczna prowadzącą kursy języka obcego dla
dzieci i młodzieży, która założy placówkę oświatowo-
-wychowawczą systemu oświaty, z mocy ustawy bę-
dzie zwolniona z obowiązku odprowadzania podatku
VAT i nie będzie musiała poddawać się skomplikowa-
nej procedurze akredytacji*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie wynagrodzenia dla założycieli
punktów przedszkolnych (15450)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Włodzimierza Karpińskiego (SPS-023-
-15450/10) w sprawie wynagrodzenia dla założycieli
punktów przedszkolnych, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) podjęcie przez osobę prawną
lub fizyczną prowadzenia wychowania przedszkolne-
go w niepublicznych innych formach, w tym m.in.
w punkcie przedszkolnym, wymaga uzyskania wpisu
do ewidencji prowadzonej przez gminę właściwą ze
względu na miejsce prowadzenia danego punktu
przedszkolnego.
Szczegółowe warunki dotyczące tworzenia oraz
prowadzenia innych form wychowania przedszkolne-
go, w tym m.in. niepublicznych punktów przedszkol-
nych, określa rozporządzenie ministra edukacji na-
rodowej z dnia 27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów
innych form wychowania przedszkolnego, warunków
tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania (Dz. U. Nr 83, poz. 693).
Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 2d cyt. ustawy
o systemie oświaty dotacje dla niepublicznych innych
form wychowania przedszkolnego (w tym punktów
przedszkolnych) przysługują na każdego ucznia ob-
jętego tą formą, w wysokości nie niższej niż 40% wy-
datków bieżących ponoszonych na jednego ucznia
w przedszkolu publicznym prowadzonych przez gmi-
nę, z tym że na ucznia niepełnosprawnego w wyso-
kości nie niższej niż kwota przewidziana na niepeł-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
925
nosprawnego ucznia przedszkola i oddziału przed-
szkolnego w części oświatowej subwencji ogólnej
otrzymywanej przez jednostkę samorządu terytorial-
nego – pod warunkiem że osoba prowadząca niepu-
bliczny punkt przedszkolny poda organowi właściwe-
mu do udzielania dotacji (gminie) planowaną liczbę
uczniów nie później niż do dnia 30 września roku
poprzedzającego rok udzielania dotacji.
Ponadto na podstawie art. 90 ust. 4 tej ustawy
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go uzyskał kompetencje do ustalania trybu i zakresu
kontroli wykorzystania dotacji. Jednostki samorządu
terytorialnego mogą kontrolować prawidłowość wy-
korzystania dotacji, które są przeznaczone na dofi-
nansowanie realizacji zadań m.in. punktu przed-
szkolnego w zakresie kształcenia, wychowania i opie-
ki, w tym profilaktyki społecznej, i mogą zostać wy-
korzystane wyłącznie na pokrycie wydatków bieżą-
cych szkoły lub placówki.
Pojęcie „wydatków bieżących” ponoszonych w przed-
szkolach publicznych użyte w art. 90 ust. 2d ustawy
o systemie oświaty odpowiada pojęciu z art. 106
ust. 4 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Wydatkami bieżącymi są, stosownie do powołanego
przepisu ustawy o finansach publicznych, wydatki
niebędące wydatkami majątkowymi, odnoszące się
do pokrycia wydatków wynikających z: wynagrodze-
nia i uposażenia osób zatrudnionych oraz składek
naliczanych od tych wynagrodzeń i uposażeń, zaku-
pów towarów i usług, a także kosztów utrzymania
oraz innych wydatków związanych z funkcjonowa-
niem i realizacją statutowych zadań tych jednostek.
Powyższe rozstrzygnięcia wyraźnie wskazują, że wy-
datki bieżące mogą obejmować także wynagrodzenie
osoby prowadzącej punkt przedszkolny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż przepisy
prawa oświatowego nie regulują spraw dotyczących
sposobu i form zatrudniania w oświacie niepublicz-
nej. Powyższa problematyka jest regulowana ogólnie
obowiązującymi przepisami z zakresu prawa pracy.
Uprzejmie przypominam, iż Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej nie sprawuje nadzoru nad działalno-
ścią jednostek samorządu terytorialnego prowadzą-
cych szkoły/przedszkola i placówki oświatowe. Zgod-
nie z Konstytucją RP oraz przepisami ustaw samo-
rządowych jednostki samorządu terytorialnego dzia-
łają samodzielnie i na podstawie własnego budżetu.
W zakresie działalności nadzorczej właściwość rze-
czowa regionalnych izb obrachunkowych obejmuje
uchwały i zarządzenia podejmowane przez organy jed-
nostek samorządu terytorialnego, m.in. w sprawach
dotyczących zasad i zakresu przyznawanych dotacji
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
926
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie sukcesywnie ograniczanych
uprawnień inwalidów wojennych (15455)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia 2010 r.,
znak: SPS-023-15455/10, dotyczące interpelacji posła
Andrzeja Ćwierza w sprawie sukcesywnego ograni-
czania uprawnień inwalidów wojennych, uprzejmie
informuję.
Podstawowe uprawnienia inwalidów wojennych
regulują obecnie przepisy ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.).
Jeżeli chodzi o podniesioną sprawę świadczeń
zbiegowych, tj. prawa do emerytury powiększonej
o połowę renty albo renty powiększonej o połowę
emerytury, to w 1991 r. w systemie zaopatrzenia in-
walidów wojennych zostały wprowadzone zmiany
w zakresie wypłat świadczeń zbiegowych – emerytu-
ry z rentą inwalidy wojennego. Wprowadzone zmiany
miały na celu poprawę sytuacji inwalidów wojennych
ciężej poszkodowanych na zdrowiu, którzy nie byli
w stanie wypracować wysokiej emerytury.
Przed 1991 r. wymiar rent wojennych był zróżni-
cowany w zależności od tego, czy zainteresowany
miał wyłącznie prawo do renty inwalidy wojennego,
czy też łączył prawo do renty inwalidy wojennego
z prawem do emerytury. Do renty inwalidy wojenne-
go podstawa wymiaru świadczenia wynosiła 100%
przeciętnego wynagrodzenia netto, natomiast w przy-
padku osób, u których następowało łączenie prawa
do renty inwalidy wojennego z prawem do emerytury,
podstawa wymiaru świadczenia wynosiła 75% prze-
ciętnego wynagrodzenia netto.
Po wejściu w życie ustawy z dnia 17 października
1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. z 1991 r. Nr 104, poz. 450, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) wymiar rent inwalidów wojen-
nych posiadających jednocześnie prawo do emerytu-
ry podwyższono przez:
1) zwiększenie podstawy wymiaru z 75% na
100% przeciętnego wynagrodzenia,
2) przyjęcie za podstawę wymiaru przeciętnego
wynagrodzenia brutto, mimo że renty inwalidów wo-
jennych zostały zwolnione od podatku.
Ze zwiększeniem wysokości renty inwalidy wojen-
nego o 45% przeciętnego wynagrodzenia dla inwalidów
wojennych uprawnionych do pobierania emerytury
wprowadzona została zasada wypłaty półtora świad-
czenia. W konsekwencji 80% zainteresowanych otrzy-
mało podwyżki świadczeń (mimo wprowadzenia półto-
ra świadczenia), zaś 20% obniżki tych świadczeń.
Podwyżki otrzymały te osoby, które pobierały
emerytury nieprzekraczające 90% przeciętnego wy-
nagrodzenia, zaś obniżki te osoby, które pobierały
emerytury przekraczające 90% przeciętnego wyna-
grodzenia.
W związku z tym, zgodnie z przepisami powołanej
ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwa-
lidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin, inwa-
lidzie wojennemu, który nabył prawo do emerytury,
wypłaca się w zależności od jego wyboru półtora
świadczenia, tj. pełną rentę inwalidy wojennego po-
większoną o połowę emerytury albo emeryturę po-
większoną o połowę renty inwalidy wojennego.
Należy podkreślić, iż regulacje określające prawo
do pobierania świadczeń w razie zbiegu u jednej oso-
by prawa do emerytury z prawem do renty inwalidy
wojennego stanowią odstępstwo od generalnej zasady
przyjętej w powszechnym systemie emerytalno-ren-
towym.
Zarówno w uprzednio obowiązującym systemie
emerytalno-rentowym uregulowanym przepisami
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu eme-
rytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40,
poz. 267, z późn. zm.), jak i w obowiązującym od dnia
1 stycznia 1999 r. zreformowanym powszechnym sys-
temie emerytalno-rentowym, przyjęta została gene-
ralna zasada, zgodnie z którą w razie zbiegu u jednej
osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych
w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń,
tj. świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę za-
interesowaną.
Należy także zauważyć, iż w obowiązującym sta-
nie prawnym wysokość świadczeń emerytalno-ren-
towych dla inwalidów wojennych kształtuje się na
znacznie wyższym poziomie niż wysokość świadczeń
pobieranych przez ogół rencistów.
Na przykład inwalida wojenny całkowicie niezdol-
ny do pracy i samodzielnej egzystencji zgodnie ze
swoim wyborem uprawniony jest do pełnej renty in-
walidy wojennego zwolnionej z podatku dochodowego
od osób fizycznych, przysługującej z systemu zaopa-
trzeniowego finansowanego z budżetu państwa, któ-
rą od dnia 1 marca 2007 r. stanowi waloryzowana
kwota wynosząca 1775,89 zł, oraz do połowy emery-
tury. Równocześnie przeciętna wysokość renty z ty-
tułu niezdolności do pracy przysługująca z powszech-
nego systemu emerytalno-rentowego w 2008 r. wy-
nosiła 1096,34 zł, a najniższa renta z tytułu całkowi-
tej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2009 r.
wynosi 675,10 zł.
Dodatkowo pragnę zaznaczyć, że wcześniejsze
akty prawne (tzn. funkcjonujące przed obecnie obo-
wiązującą ustawą) przyznające inwalidom wojennym
uprawnienia w kwestii świadczeń zbiegowych odsy-
łały do ustawy o powszechnym ubezpieczeniu eme-
rytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r.
Nr 3, poz. 6, ze zm.). Zainteresowany mógł wybrać

z przysługujących mu świadczeń dowolne jedno, któ-
re będzie mu wypłacane.
Warto również podkreślić, że zakres świadczeń
przysługujących na podstawie ustawy z dnia 29 maja
1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojsko-
wych oraz ich rodzin nie uległ zmianie, wzrosła na-
tomiast liczba osób korzystająca z przywilejów tej
ustawy. Dlatego, biorąc pod uwagę, że ustawowe
uprawnienia inwalidów wojennych i wojskowych fi-
nansowane są z budżetu państwa (transport kolejo-
wy), z budżetu samorządu wojewódzkiego (transport
autobusowy) oraz z Narodowego Funduszu Zdrowia
(bezpłatne leki, wyroby medyczne) i Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (renty inwalidy wojennego i zwięk-
szone świadczenie opiekuńcze) zasilanego ze składek
wszystkich ubezpieczonych, każda zmiana zakresu
uprawnień osób uprawnionych np. do finansowanej
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (FUS) renty
inwalidy wojennego wymaga dokonania analizy jej
wpływu na finanse FUS oraz dostępności do świad-
czeń ogółu świadczeniobiorców.
Z uwagi na powyższe oraz konieczność zachowa-
nia proporcji pomiędzy uprawnieniami dla inwalidów
wojennych, jak również potrzeby wielu grup społecz-
nych utrzymujących się z niskich dochodów, w tym
przede wszystkim emerytów i rencistów, których
uprawnienia wynikają z regulacji powszechnego sys-
temu emerytalno-rentowego, minister pracy i polity-
ki społecznej nie zamierza wprowadzać zmian do
obowiązujących przepisów w poruszanym przez pana
posła zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie sygnalizowanej reformy
nauczania zawodowego w Polsce (15460)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Stanisława Kalemby (SPS-023-15460/10)
w sprawie sygnalizowanej reformy nauczania zawo-
dowego w Polsce, uprzejmie wyjaśniam.
Związek Rzemiosła Polskiego jest dla Minister-
stwa Edukacji Narodowej ważnym partnerem w pra-
cach związanych z modernizacją systemu kształcenia
zawodowego. Modernizacja ta musi być przygotowa-
na szczególnie starannie, z uwzględnieniem opinii
927
reprezentatywnych środowisk. Dlatego minister edu-
kacji narodowej powołał w czerwcu 2008 r. Zespół
opiniodawczo-doradczy do spraw kształcenia zawo-
dowego, w skład którego weszli przedstawiciele mi-
nistrów właściwych dla zawodów, jak również orga-
nizacji pracodawców i organizacji branżowych, w tym
przedstawiciele rzemiosła, a także przedstawiciele
związków zawodowych oraz środowisk samorządo-
wych, oświatowych i naukowych.
Należy podkreślić, że w spotkaniach zespołu za-
wsze uczestniczyli przedstawiciel Związku Rzemiosła
Polskiego oraz przedstawiciele innych organizacji
zrzeszających pracodawców. Ponadto jedno z posie-
dzeń zespołu opiniodawczo-doradczego odbyło się
w siedzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na wnio-
sek rzemiosła zwołano również posiedzenie zespołu
do spraw usług publicznych Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych, którego tematem
było kształcenie zawodowe na poziomie szkół ponad-
gimnazjalnych. Podczas posiedzenia Ministerstwo
Edukacji Narodowej szczegółowo omówiło kierunki
zamian w kształceniu zawodowym. Ponadto Zwią-
zek Rzemiosła Polskiego przygotował i przedstawił
opracowanie dotyczące „Skutecznych mechanizmów
zachęcających pracodawców do włączania się w pro-
ces planowania, realizacji i walidacji kwalifikacji
zawodowych”, z uwzględnieniem problemów przygo-
towania zawodowego młodocianych pracowników.
Materiał ten został włączony do całościowej eksper-
tyzy, która była przedmiotem dyskusji podczas spo-
tkania Zespołu opiniodawczo-doradczego do spraw
kształcenia zawodowego. Przedstawiciele Minister-
stwa Edukacji Narodowej uczestniczyli również
w posiedzeniu Zarządu Związku Rzemiosła Polskie-
go, które odbyło się 15 grudnia 2009 r. Podczas spo-
tkania, w którym wzięli udział prezesi 27 izb rze-
mieślniczych, zaprezentowane zostały założenia pla-
nowanej modernizacji kształcenia zawodowego. Zo-
stały one pozytywnie przyjęte przez przedstawicieli
środowiska rzemieślników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej Katarzyny Hall z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego. W spotkaniu wziął udział również
podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej Zbigniew Włodkowski. Ponadto w spotkaniu
uczestniczyli przedstawiciele Departamentu Kształ-
cenia Zawodowego i Ustawicznego w Ministerstwie
Edukacji Narodowej oraz przedstawiciele Zespołu
Oświaty Zawodowej i Problematyki Społecznej w Związ-
ku Rzemiosła Polskiego. Przedmiotem spotkania był
projekt modernizacji systemu kształcenia zawodowe-
go. W trakcie spotkania obie strony zadeklarowały
wolę prowadzenia dalszych rozmów mających na celu
wypracowanie takiego modelu kształcenia zawodo-
wego, który uwzględniałby zarówno postulaty Związ-
ku Rzemiosła Polskiego, jak i potrzeby nowoczesnej
gospodarki oraz aspiracje edukacyjne młodzieży. In-
formuję także, że regularnie odbywają się spotkania
z udziałem przedstawicieli Związku Rzemiosła Pol-
928
skiego oraz pracowników Departamentu Kształcenia
Zawodowego i Ustawicznego Ministerstwa Edukacji
Narodowej. Celem tych spotkań jest konsultowanie ze
środowiskiem rzemieślników szczegółów przygotowy-
wanych zmian w kształceniu zawodowym, m.in. wy-
odrębniania i potwierdzania kwalifikacji w zawodzie
oraz systemu egzaminów zawodowych. Ostatnio takie
spotkanie odbyło się w dniach 30–31 marca br.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o założenia wypracowane przez
wspomniany powyżej zespół opiniodawczo-doradczy,
jest obecnie konsultowany ze wszystkim środowiska-
mi zainteresowanymi poprawą jakości kształcenia
zawodowego, m.in. podczas regionalnych konferencji,
trwających od stycznia do kwietnia br. W konferen-
cjach tych uczestniczą zawsze przedstawiciele środo-
wisk pracodawców, w tym także przedstawiciele
Związku Rzemiosła Polskiego oraz przedstawiciele
lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas pa-
neli dyskusyjnych prezentują oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskują także pełną
informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które zgła-
szają. Najbliższe konferencje regionalne odbędą się
15 kwietnia w Bydgoszczy, 16 kwietnia w Poznaniu
i 19 kwietnia w Olsztynie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie likwidacji gospodarstw
pomocniczych działających przy szkołach
i placówkach oświatowych (15462)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, znak: SPS-023-15462/10, przekazujące inter-
pelację posła Piotra Babinetza w sprawie likwidacji
gospodarstw pomocniczych działających przy szko-
łach i placówkach oświatowych, uprzejmie informu-
ję, że stacje kontroli pojazdów prowadzone przez
podmioty niebędące przedsiębiorcami (w tym szko-
ły), które do dnia 21 sierpnia 2004 r. przeprowadza-
ły badania techniczne pojazdów, mogą nadal prowa-
dzić tę działalność. Obowiązujące przepisy nie po-
zwalają na rozszerzenie zakresu oferowanych badań
technicznych, przekształcenie stacji podstawowej na
stację okręgową oraz powstanie nowych stacji kon-
troli pojazdów tworzonych przez podmioty niebędą-
ce przedsiębiorcami.
Jednocześnie informujemy, że resort infrastruk-
tury prowadzi prace legislacyjne nad projektem usta-
wy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu drogowego.
Przepis art. 80 przedmiotowego projektu na potrzeby
rozdziału 10 określa definicję przedsiębiorcy:
„Ilekroć w rozdziale jest mowa o przedsiębiorcy,
należy przez to rozumieć również:
1) szkołę kształcącą w zawodach związanych
z naprawą i eksploatacją pojazdów samochodowych,
zwaną dalej szkołą;
2) jednostkę sektora finansów publicznych;
3) jednostkę:
a) ochrony przeciwpożarowej,
b) wojskową,
c) organizacyjną służb podległych lub nadzoro-
wanych przez ministra właściwego do spraw we-
wnętrznych.”
Oznacza to, że stację kontroli pojazdów będą mo-
gły prowadzić także ww. podmioty.
Projekt ww. ustawy jest aktualnie przed akcepta-
cją Komitetu Europejskiego Rady Ministrów i wkrót-
ce zostanie przekazany do Sejmu celem dalszych prac
legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie funkcjonowania w pobliżu szkół
sklepów oferujących do sprzedaży
tzw. dopalacze (15472)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
nr SPS-023-15472/10 pana posła Wojciecha Szaramy
w sprawie funkcjonowania w pobliżu szkół sklepów
oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze, uprzejmie
informuję, że kształcenie i wychowanie dzieci i mło-
dzieży w polskich szkołach odbywa się w oparciu
o podstawę programową wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół; Dz. U.
z 2009 r. Nr 4, poz. 17, rozporządzenie ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 26 lutego 2002 r.

w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół; Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.).
Zgodnie z nią działalność edukacyjna szkoły jest
określona przez:
1) szkolny zestaw programów nauczania, który
uwzględniając wymiar wychowawczy, obejmuje całą
działalność szkoły z punktu widzenia dydaktycznego;
2) program wychowawczy szkoły obejmujący wszyst-
kie treści i działania o charakterze wychowawczym;
3) program profilaktyki dostosowany do potrzeb
rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego środowi-
ska, obejmujący wszystkie treści i działania o cha-
rakterze profilaktycznym.
Programy te tworzą spójną całość i muszą uwzględ-
niać wszystkie wymagania opisane w podstawie pro-
gramowej. Nauczyciele realizują wspomniane wyżej
programy, uwzględniając indywidualną pracę z uczniem
na obowiązkowych i dodatkowych zajęciach eduka-
cyjnych.
Podstawa programowa kładzie istotny nacisk na
edukację zdrowotną, która uwzględnia treści doty-
czące różnych sytuacji zagrażających zdrowiu i spo-
soby właściwego zachowania się w nich.
Pragnę podkreślić fakt, że od najmłodszych lat
w procesie kształcenia i wychowania szkoła kształ-
tuje u uczniów postawy warunkujące sprawne i od-
powiedzialne funkcjonowanie we współczesnym
świecie, w tym rozwijając świadomość dotyczącą
zdrowia, nawyki dbania o własne zdrowie i zdrowie
innych ludzi oraz umiejętności tworzenia środowiska
sprzyjającego zdrowiu.
W trakcie nauki uczeń musi opanować wiadomo-
ści na temat środków psychoaktywnych, jak również
zrozumieć, dlaczego nie należy z nimi eksperymen-
tować. Ważnym celem edukacyjnym jest ukształto-
wanie u ucznia postawy warunkującej dokonywanie
właściwych wyborów służących zdrowiu i rozwojowi
osobistemu.
W ramach programów wychowawczych szkoły po-
dejmują wieloaspektowe strategie wychowawcze,
w których określają m.in. kryteria dopuszczalnych
zachowań, uwzględniają wartości szczególnie ważne
dla społeczności szkolnej oraz zagadnienia lub pro-
blemy, których rozwiązanie jest najważniejsze z punk-
tu widzenia środowiska uczniów, rodziców i nauczy-
cieli. Programy te są osadzone w tradycji szkoły
z uwzględnieniem specyfiki społeczności lokalnej.
Równolegle realizowany jest szkolny program pro-
filaktyki, który zgodnie z rozporządzeniem w sprawie
szczegółowych form działalności wychowawczej i za-
pobiegawczej wśród dzieci i młodzieży zagrożonej
uzależnieniem (rozporządzenie ministra edukacji na-
rodowej i sportu w sprawie szczegółowych form dzia-
łalności wychowawczej i zapobiegawczej wśród dzieci
i młodzieży zagrożonych uzależnieniem; Dz. U.
z 2003 r. Nr 26, poz. 226) w szczególności uwzględnia
działania polegające na systematycznym rozpozna-
waniu i diagnozowaniu zagrożeń związanych z uży-
waniem różnych środków psychoaktywnych przez
929
młodzież, informowaniu o skutkach używania oraz
stałej współpracy z rodzicami w zakresie zapobiega-
nia tym zjawiskom. Przepis ten nakłada na szkoły
i placówki systemu oświaty obowiązek merytorycz-
nego przygotowania nauczycieli i osób zajmujących
się wychowaniem dzieci i młodzieży w zakresie prze-
ciwdziałania narkomanii.
Za organizację działań wychowawczych i zapobie-
gawczych odpowiada dyrektor szkoły lub placówki.
W ramach przyjętych do realizacji działań profi-
laktycznych szkoły lub placówki, poza planami szko-
leń nauczycieli z zakresu profilaktyki, wczesnej in-
terwencji, znajdują się procedury współdziałania
pracowników szkoły ze służbą zdrowia i Policją
w sytuacjach wymagających interwencji oraz są okre-
ślone zadania dla wszystkich pracowników szkoły
w zakresie pomocy dzieciom i młodzieży zagrożonym
uzależnieniem.
Szkolne programy profilaktyki w rozwiązywaniu
problemów uwzględniają ścisłą współpracę z rodzica-
mi i środowiskiem lokalnym.
W realizacji programu wychowawczego i szkol-
nego programu profilaktyki szkoły i placówki syste-
mu oświaty korzystają z programów o potwierdzonej
efektywności zamieszczonych w Banku Rekomen-
dowanych Programów Profilaktycznych, prowadzo-
nym przez Ośrodek Rozwoju Edukacji (ORE) (za-
rządzenie nr 19 ministra edukacji narodowej z dnia
10 grudnia 2009 r. w sprawie połączenia Centralne-
go Ośrodka Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie
i Centrum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pe-
dagogicznej w Warszawie w Ośrodek Rozwoju Edu-
kacji w Warszawie), dostępnych na stronie interne-
towej www.ore.men.gov.pl.
Realizowane w szkołach programy edukacyjne
rzadko koncentrują się na jednym środku odurzają-
cym, lecz zajmują się różnymi uzależnieniami. Uka-
zują przede wszystkim mechanizmy powstawania
zachowań ryzykownych. Większość programów oprócz
dostarczania rzetelnej wiedzy kładzie nacisk na wy-
uczenie najważniejszych umiejętności psychologicz-
nych i społecznych, takich jak: umiejętności radzenia
sobie ze stresem, z napięciem psychicznym, nawiązy-
wania dobrych kontaktów z ludźmi, rozwiązywania
konfliktów, radzenia sobie z presją rówieśniczą, ucze-
niem zachowań asertywnych czy też dokonywaniem
właściwych wyborów.
Szkoły i placówki, w oparciu o zidentyfikowane
problemy, tworzą również własne programy eduka-
cyjne skierowane do uczniów, nauczycieli, wycho-
wawców, rodziców, animatorów działań profilaktycz-
nych w środowiskach lokalnych. W ich realizacji
współpracują z innymi służbami, instytucjami, orga-
nizacjami pozarządowymi, Policją.
Kuratorzy oświaty w ramach sprawowanego nad-
zoru pedagogicznego kontrolują prawidłowość reali-
zacji tych zadań w szkołach i placówkach.
Mając na uwadze konieczność rozwijania postaw
prozdrowotnych u dzieci i młodzieży, Ministerstwo
Edukacji Narodowej w 2009 r. reaktywowało ideę
930
sieci szkół promujących zdrowie, do której należy już
ponad 2000 szkół i placówek systemu oświaty. Szcze-
gólną ich rolą jest upowszechnianie systemowych
i nowatorskich rozwiązań budowania całościowej
oferty szkoły w zakresie promocji zdrowia i profilak-
tyki, opartej na oddziaływaniu zarówno na ucznia,
rodziców, jak również na środowisko, w którym żyje.
W ten sposób szkoły zwiększają skuteczność i zasięg
oddziaływań prozdrowotnych.
W dniu 23 listopada 2009 r. – z inicjatywy Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej – zostało podpisane
„Porozumienie o współpracy między Ministrem Edu-
kacji Narodowej, Ministrem Zdrowia i Ministrem
Sportu i Turystyki w sprawie promocji zdrowia i pro-
filaktyki problemów dzieci i młodzieży”. Porozumie-
nie ma na celu m.in. wspomaganie wychowawczej
i profilaktycznej roli szkół w zakresie zapobiegania
zachowaniom ryzykownym, związanym z używa-
niem środków psychoaktywnych, rozwijanie systemu
rekomendacji programów profilaktycznych w obsza-
rze uzależnień od substancji chemicznych oraz wspie-
ranie działań kształtujących umiejętności zagospo-
darowania czasu wolnego dla umacniania zdrowia
i rozwoju osobistego młodego pokolenia.
Obowiązujące regulacje prawne stanowią zatem
dla decydentów i realizatorów działań profilaktycz-
nych w szkołach i placówkach wyczerpujące narzę-
dzia do inicjowania działań i rozwiązywania proble-
mów używania środków psychoaktywnych przez
młodzież. Należy podkreślić fakt, że działania w tym
zakresie są skuteczniejsze, jeżeli oparte są na ściślej
współpracy z organizacjami pozarządowymi, lokal-
nym środowiskiem, władzami gminnymi. Niezbędne
jest także zaangażowanie rodziców w całokształt
działań wychowawczych i profilaktycznych.
Problem „dopalaczy” jest niezmiernie złożony
i pomimo podejmowania różnych działań nadal nie-
rozwiązany. „Dopalacze” są sprzedawane w różnych
miejscach, m.in. w sklepach o tej samej nazwie, jak
również w punktach z suplementami diety, substan-
cjami witaminowymi oraz za pośrednictwem Inter-
netu. Ograniczenie dostępności do tych produktów
poprzez prawny zakaz funkcjonowania tego typu
sklepów w pobliżu szkół nie należy do właściwości
resortu oświaty. Jest to zagadnienie złożone, które
powinno być przedmiotem współpracy międzyresor-
towej, w szczególności z inicjatywy i z udziałem re-
sortu zdrowia, resortu gospodarki, resortu spraw
wewnętrznych i administracji. Z informacji napływa-
jących do Ministerstwa Edukacji Narodowej wynika,
że są podejmowane także inicjatywy poselskie w tym
zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie marnotrawienia milionów złotych
na ogólnopolską promocję zasadniczych szkół
zawodowych (15477)
Panie Marszałku! W związku z pismem nr SPS-
-023-15477/10 z dnia 8 kwietnia 2010 r., przy którym
przekazano interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie wydatkowania środków na ogólnopolską
promocję zasadniczych szkół zawodowych, uprzejmie
wyjaśniam.
Skuteczna edukacja zawodowa jest jednym z prio-
rytetowych zadań polityki oświatowej państwa. Dla-
tego też Ministerstwo Edukacji Narodowej realizuje
działania zmierzające do modernizacji systemu kształ-
cenia zawodowego. Ich głównym celem jest przygoto-
wanie profesjonalnych kadr dla rynku pracy. Aby
istotnie zbliżyć kształcenie zawodowe do rynku pra-
cy, a jednocześnie przygotować absolwenta do funk-
cjonowania w społeczeństwie opartym na wiedzy,
modernizacja musi objąć wszystkie obszary edukacji
zawodowej.
W czerwcu 2008 r. minister edukacji narodowej
powołał Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształ-
cenia zawodowego, w skład którego weszli przedstawi-
ciele ministrów właściwych dla zawodów, organizacji
pracodawców i organizacji branżowych, a także
przedstawiciele związków zawodowych oraz środo-
wisk samorządowych i oświatowych. To reprezenta-
tywne forum przez blisko rok pracowało nad przygo-
towaniem koncepcji zmian w kształceniu zawodo-
wym, która uwzględnia zarówno potrzeby edukacyj-
ne młodzieży, jak też potrzeby i wymagania współ-
czesnego rynku pracy. Na podstawie wypracowanych
przez zespół opiniodawczo-doradczy rezultatów Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej opracowało projekt
zmian w kształceniu zawodowym i ustawicznym,
który uwzględnia zgłaszane przez różne środowiska
postulaty, w tym także postulaty środowisk praco-
dawców.
Zmiany te mają umożliwić osobom uczącym się
odnalezienie swojego miejsca na rynku pracy zgodnie
z potwierdzonymi kwalifikacjami, jako najbliższymi
zapotrzebowaniu pracodawców. Wychodząc naprze-
ciw dynamicznym zmianom zachodzącym w gospo-
darce i na rynku pracy, zaproponowano nową struk-
turę i model kształcenia, w którym wyodrębnione
w zawodzie kwalifikacje, nabywane w szkole lub poza
szkołą, będzie można potwierdzać w trakcie procesu
kształcenia w całorocznie funkcjonujących ośrod-
kach egzaminacyjnych.
Proponowane zmiany w kształceniu zawodowym
i ustawicznym mają na celu:

— poprawę przejrzystości systemu kwalifikacji
poprzez utworzenie nowej klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego, uwzględniającej podział
zawodów na kwalifikacje,
— zwiększenie elastyczności i efektywności sys-
temu egzaminów potwierdzających kwalifikacje za-
wodowe poprzez otwarcie systemu na efekty uczenia
się formalnego, pozaformalnego i nieformalnego oraz
wzmocnienie praktycznego aspektu egzaminu,
— zaangażowanie pracodawców w proces egzami-
nowania poprzez utworzenie sieci ośrodków egzami-
nacyjnych zapewniających rzeczywiste warunki śro-
dowiska pracy,
— umożliwienie osobom dorosłym uzupełniania
wykształcenia ogólnego w elastycznej formule liceum
dla dorosłych, gwarantującej jednocześnie możliwość
podnoszenia kwalifikacji zawodowych w formach
kursowych,
— włączenie szkół prowadzących kształcenie za-
wodowe w system kursów kwalifikacyjnych dla osób
dorosłych, w szczególności w zakresie możliwości
przekwalifikowywania się i nabywania umiejętności
zawodowych zgodnych z potrzebami pracodawców,
— tworzenie branżowych centrów kształcenia za-
wodowego i ustawicznego, dla których bazą mogą być
centra kształcenia ustawicznego, centra kształcenia
praktycznego oraz szkoły zawodowe dla młodzieży
i dla dorosłych,
— zapewnienie uczniom gimnazjów dostępu do
usług z zakresu doradztwa edukacyjno-zawodowego
w celu kształtowania ich świadomego wyboru dalszej
ścieżki kształcenia i drogi zawodowej.
Opracowany projekt modernizacji kształcenia za-
wodowego jest poddawany szerokim konsultacjom
społecznym, które będą trwały do jesieni 2010 r. Śro-
dowisko edukacyjne i pracodawcy mogą wypowiadać
się podczas regionalnych konferencji organizowanych
w każdym województwie w terminach od 18 stycznia
do 30 kwietnia 2010 r. Ponadto została utworzona
strona internetowa reformy zawodowej (www.men.
gov.pl), gdzie wszyscy zainteresowani mogą wyrażać
swoje opinie.
Aby zapewnić odpowiednie przygotowanie dyrek-
torów i nauczycieli szkół zawodowych do wdrożenia
wszystkich zmian wynikających z modernizacji
kształcenia zawodowego oraz w celu poprawy wize-
runku szkolnictwa zawodowego i upowszechnienia
kształcenia zawodowego wśród gimnazjalistów, Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej rozpoczęło realizację
projektu współfinansowanego ze środków Unii Eu-
ropejskiej pod nazwą „Szkoła zawodowa szkołą po-
zytywnego wyboru”. Głównym celem projektu jest
przygotowanie i upowszechnienie przed rokiem
szkolnym 2012/2013 rozwiązań służących podnosze-
niu jakości pracy i atrakcyjności szkół prowadzących
kształcenie zawodowe, a docelowo – zwiększenie za-
interesowania uczniów gimnazjów kontynuacją na-
uki w szkołach zawodowych.
W ramach tego projektu realizowane będą nastę-
pujące zadania:
931
1) „Przygotowanie szkół prowadzących kształce-
nie zawodowe do wdrażania nowych standardów ja-
kości”, w wyniku którego zostanie przeprowadzone
badanie z zakresu funkcjonowania obecnego systemu
kształcenia zawodowego, następnie zostaną opraco-
wane standardy jakości kształcenia zawodowego,
a w kolejnym kroku odbędą się warsztaty dla kadry
zarządzającej i pedagogicznej szkół i placówek kształ-
cenia zawodowego w Polsce;
2) „Rozwój współpracy szkół i placówek prowa-
dzących kształcenie zawodowe z pracodawcami”, w ra-
mach którego zostanie dokonana identyfikacja oraz
analiza dobrych praktyk współpracy szkół z praco-
dawcami, odbędą się konkursy „Szkoła dla rynku
pracy” oraz konkurs na najlepszą szkołę/placówkę
danej branży, zostanie wypracowany wzorcowy mo-
del współpracy szkół z pracodawcami;
3) „Promocja kształcenia zawodowego”, zadanie,
w ramach którego zakłada się m.in. przeprowadzenie
160 spotkań z gimnazjalistami, organizację 16 kon-
ferencji regionalnych, publikacje materiałów wypra-
cowanych w ramach wyżej wymienionych zadań
(1 i 2) oraz ogólnopolską kampanię medialną promu-
jącą kształcenie zawodowe.
Projekt „Szkoła zawodowa szkołą pozytywnego
wyboru” realizowany będzie do 2012 r. Dzięki temu
przedsięwzięciu możliwe będzie m.in. sfinansowanie
i przeprowadzenie 150 warsztatów dla 3 tys. osób
spośród kadry kierowniczej i pedagogicznej szkół, na
których uczestnicy zostaną przeszkoleni na przykład
z metodyki tworzenia programów nauczania z zakre-
su prowadzenia korelacji między przedmiotami ogól-
nymi i zawodowymi. To wpłynie na poziom świadczo-
nych usług, zatem na jakość kształcenia w szkołach
kształcących w zawodach.
Współpraca szkół i pracodawców, chociaż z roku
na rok coraz efektywniejsza, nadal napotyka bariery.
W ramach projektu wypracowany zostanie model
współpracy szkół z pracodawcami, którzy powinni
aktywnie włączać się w realizację praktycznej nauki
zawodu, dzięki czemu uczniowie będą mieli dostęp do
najnowszych materiałów i technologii. Model ten bę-
dzie zawierał przykłady dobrych praktyk.
Ministerstwo Edukacji Narodowej powinno do-
trzeć do uczniów gimnazjów z informacją o zmia-
nach, które będą miały miejsce w szkolnictwie zawo-
dowym, tak aby mogli oni dokonać świadomego wy-
boru szkoły, nie kierując się jedynie stereotypami.
W tym celu w ramach projektu zostanie przeprowa-
dzona ogólnopolska kampania promocyjna skierowa-
na do gimnazjalistów, a także odbędzie się 160 spo-
tkań z uczniami tych szkół.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ramach
środków pozyskanych z Europejskiego Funduszu
Społecznego na realizację projektu, na finansowanie
inwestycji trwałych można przeznaczyć w ramach
cross-financingu jedynie 10% wydatków kwalifiko-
wanych. Pieniądze te będą przeznaczone na nagrody
rzeczowe dla szkół – laureatów konkursu „Szkoła dla
932
rynku pracy” oraz konkursu na najlepszą szkołę/pla-
cówkę danej branży.
Realizacja projektu współfinansowanego ze środ-
ków Unii Europejskiej pod nazwą „Szkoła zawodowa
szkołą pozytywnego wyboru” umożliwi nie tylko
zmianę wizerunku szkół prowadzących kształcenie
zawodowe, ale realnie wpłynie na poprawę jakości
kształcenia zawodowego, co docelowo wpłynie na
konkurencyjność absolwentów na rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie propozycji nowelizacji ustawy
o transporcie kolejowym (15480)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie, nr SPS-023-15480/10, z dnia
8 kwietnia 2010 r. interpelację poseł Anny Bańkow-
skiej w sprawie propozycji nowelizacji ustawy o trans-
porcie kolejowym, uprzejmie informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 2873) zakłada, iż zadania w zakresie zapew-
nienia bezpieczeństwa i porządku publicznego na
obszarach kolejowych oraz w pociągach pasażerskich
wykonywać będzie policja kolejowa na zasadach okre-
ślonych w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji
(Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
W związku z tym ww. zadania nie będą już wykony-
wane przez Straż Ochrony Kolei (SOK), która podle-
gać będzie likwidacji.
Zgodnie z projektem zarządcy infrastruktury
obowiązani są do zapewnienia porządku publicznego
na zarządzanym obszarze kolejowym oraz ochrony
należącego do nich mienia, a przewoźnicy kolejowi
– do ochrony przesyłek powierzonych im do przewozu
oraz ochrony należącego do nich mienia.
Projekt ten oddziela ochronę porządku publiczne-
go realizowanego przez Policję od ochrony mienia
spółek kolejowych realizowanej bądź to własnymi
zasobami osobowymi, bądź też przy pomocy firm
ochroniarskich.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA, będących funkcjonariu-
szami SOK, którzy będą mogli stać się funkcjonariu-
szami Policji, po pozytywnym zaliczeniu postępowa-
nia kwalifikacyjnego, prowadzonego w oparciu
o postanowienia art. 25 ust. 3 ww. ustawy o Policji.
Wyżej wymieniony projekt ustawy wprowadza
w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia zmiany pozwalające funkcjonariuszom Stra-
ży Ochrony Kolei uproszczone uzyskanie licencji pra-
cownika ochrony fizycznej I i II stopnia. Ułatwienie
w zakresie uzyskania licencji pracownika ochrony
fizycznej jest niewątpliwie rozwiązaniem prawnym
umożliwiającym zatrudnianie osób, które nie podjęły
służby w Policji.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że od stycz-
nia 2009 r. w Sejmie RP prowadzone są prace nad
poselskim projektem ustawy o Straży Kolejowej.
Projekt ten zakłada utworzenie Straży Kolejowej,
umundurowanej i uzbrojonej formacji przeznaczonej
do ochrony porządku i bezpieczeństwa publicznego
na obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojaz-
dach kolejowych. Utworzona Straż Kolejowa posia-
dałaby szerokie przywileje wynikające z pragmaty-
ki służbowej.
Rząd jest przeciwny tworzeniu kolejnej służby
mundurowej finansowanej w całości z budżetu pań-
stwa, wychodząc z założenia, iż domeną państwa
i służb państwowych jest ochrona porządku publicz-
nego. Zadania w tym zakresie w pierwszej kolejności
wykonuje Policja. Brak jest uzasadnienia do tworze-
nia odrębnej formacji, której zadaniem będzie ochro-
na infrastruktury kolejowej. Zadanie to powinno być
wykonywane przez spółki kolejowe jako podmioty
prawa handlowego.
O tym, który z projektów zostanie uchwalony,
zdecydują parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie braku miejsc dla dzieci
w przedszkolach w perspektywie decyzji
Ministerstwa Edukacji Narodowej
o przeznaczeniu środków finansowych
na promocję przedszkoli w mediach (15504)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pań posłanek Izabeli Kloc i Marzeny Ma-

chałek (SPS-023-15504/10) w sprawie braku miejsc
dla dzieci w przedszkolach w perspektywie decyzji
Ministerstwa Edukacji Narodowej o przeznaczeniu
środków finansowych na promocję przedszkoli w me-
diach, uprzejmie wyjaśniam.
Podejmując, w ramach decentralizacji funkcji
państwa, decyzję o przekazaniu gminom zakładania
i prowadzenia m.in. publicznych przedszkoli z dniem
1 stycznia 1992 r., ustawodawca określił jednocześnie
charakter przekazanych przez państwo zadań jako
obowiązkowe zadania własne gmin (art. 105 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty – Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Równocze-
śnie, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), do zadań
własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych po-
trzeb jej wspólnoty w zakresie edukacji publicznej,
a taką potrzebą jest m.in. organizacja wychowania
przedszkolnego, tj. zakładanie, prowadzenie przed-
szkoli, oddziałów przedszkolnych w szkole podstawo-
wej oraz innych form wychowania przedszkolnego.
W związku z powyższym należy podkreślić, że edu-
kacja przedszkolna na terenie gminy nie jest nowym
zadaniem, a polityka rządu wyznacza szczególną rolę
samorządom lokalnym, od których oczekuje się efek-
tywnego prowadzenia finansowania m.in. edukacji
przedszkolnej oraz umiejętnego dostosowywania się
do lokalnych możliwości i potrzeb.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż jednym
z głównych zamierzeń Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej jest kontynuacja działań mających na celu upo-
wszechnienie wychowania przedszkolnego dzieci
w wieku 3–5 lat, w tym zapewnienie wszystkim dzie-
ciom 5-letnim możliwości skorzystania z prawa do
bezpłatnej edukacji przedszkolnej. W latach szkol-
nych 2009/2010 i 2010/2011, zgodnie z art. 9 ustawy
z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 56, poz. 458), dziecko w wieku 5 lat ma prawo do
odbycia rocznego przygotowania przedszkolnego
w przedszkolu, oddziale przedszkolnym zorganizo-
wanym w szkole podstawowej lub innej formie wy-
chowania przedszkolnego. Jednocześnie od roku
szkolnego 2011/2012 powyższe prawo zostanie prze-
kształcone w obowiązek, co niewątpliwie spowoduje
dalszy, znaczny wzrost liczby dzieci objętych wycho-
waniem przedszkolnym. Edukacja sześciolatków, tak
jak prowadzenie przedszkoli, jest obecnie finansowa-
na z budżetu samorządu jako zadanie własne gminy.
Po ustawowym obniżeniu wieku obowiązku szkolne-
go dzieci edukacja sześciolatków w szkole podstawo-
wej będzie finansowana z subwencji oświatowej.
Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy, jako organy pro-
wadzące, uzyskają wolne środki, które będą mogły
wykorzystać na tworzenie nowych miejsc wychowa-
nia przedszkolnego dla dzieci w wieku 3–5 lat.
W związku z wejściem w życie wymienionej usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw wydane zostało nowe
933
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów innych form wy-
chowania przedszkolnego, warunków tworzenia i or-
ganizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 83, poz. 693), dostosowane do nowych po-
stanowień ustawy. Zakładanie i prowadzenie innych
form wychowania przedszkolnego zarówno przez
gminy, jak i przez osoby prawne i fizyczne jest roz-
szerzeniem katalogu miejsc realizacji wychowania
przedszkolnego. Rozwój innych form wychowania
przedszkolnego znacząco przyczynił się do zlikwido-
wania dotychczasowych białych plam w zakresie edu-
kacji przedszkolnej. Zakładanie i prowadzenie innych
form wychowania przedszkolnego zarówno przez
gminy, jak i przez osoby prawne i fizyczne jest roz-
szerzeniem katalogu miejsc realizacji wychowania
przedszkolnego. Tworzenie punktów przedszkolnych
lub zespołów wychowania przedszkolnego jest ko-
rzystne dla gmin ze względu na niższe koszty pono-
szone na jedno dziecko uczęszczające na zajęcia
w innej formie wychowania przedszkolnego niż kosz-
ty utrzymania dziecka w przedszkolu lub oddziale
przedszkolnym w szkole podstawowej. Nie oznacza to
jednak, że tradycyjne przedszkola mają być zastąpio-
ne przez inne formy wychowania przedszkolnego,
ponieważ tylko w przypadkach uzasadnionych wa-
runkami demograficznymi i geograficznymi rada
gminy może uzupełnić sieć publicznych przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawo-
wych o punkty przedszkolne i zespoły wychowania
przedszkolnego.
Uprzejmie informuję, że podejmowane w Minister-
stwie Edukacji Narodowej działania znajdują odzwier-
ciedlenie w statystykach Systemu Informacji Oświa-
towej (SIO). Ze wstępnych danych (według stanu
na 30 września 2009 r.) wynika, że w porównaniu
z rokiem 2008 wzrosła liczba publicznych i niepublicz-
nych punktów przedszkolnych oraz zespołów wycho-
wania przedszkolnego (do 800). Największy przyrost
można odnotować w przypadku punktów przedszkol-
nych – ich liczba wzrosła o 695. Najwięcej powyższych
form wychowania przedszkolnego powstało w woj.:
dolnośląskim – 112, pomorskim – 96, mazowieckim
– 84. W latach kolejnych oczekiwany jest podobny
wzrost liczby innych form wychowania przedszkolne-
go, w tym także finansowanych ze środków Unii Eu-
ropejskiej. Należy również zaznaczyć, że od roku 2008
powstały 462 nowe przedszkola (publiczne i niepu-
bliczne). Zwiększyła się – o 722 – liczba oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych.
Pragnę zwrócić uwagę, iż systematycznie wzrasta
także wskaźnik upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego. Obecnie w Polsce wychowaniem przed-
szkolnym (3–5 lat) objętych jest ogółem już 59,7%
dzieci. Na wsi odsetek ten wynosi 37,5%. Tymcza-
sem, dla porównania, w 2007 r. powyższy wskaźnik
wynosił 47,3%, a na wsi – 23,1%. Podobnie sytuacja
przedstawia się w odniesieniu do poszczególnych
roczników. Obecnie 45,7% trzylatków, 59,4% cztero-
latków i 74,8% pięciolatków objętych jest wychowa-
934

niem przedszkolnym, podczas gdy w 2007 r. było ob- chologów, terapeutów) diagnozujących i wspierają-
jętych tylko 36,1% trzylatków, 48,1% czterolatków cych ich rozwój.
i 57,8% pięciolatków. Odnosząc się do decyzji dotyczącej przeznaczenia
środków finansowych na promocję przedszkoli
Wskaźnik liczby dzieci Wskaźnik liczby dzieci w mediach, uprzejmie informuję, że w Ministerstwie
Liczba dzieci
w placówkach
uczęszczających
do placówek
w wieku 3–5 lat
uczęszczających Edukacji Narodowej od 2008 r. realizowany jest pro-
Kraj
ogółem
wychowania
przedszkolnego
wychowania
przedszkolnego
do placówek wychowania
przedszkolnego
jekt systemowy współfinansowany ze środków Unii
w wieku 3–6 lat do ogólnej liczby dzieci do ogólnej liczby dzieci Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu
(w tys.) w wieku 3–6 lat w wieku 3–5 lat
(w%) (w%) Społecznego „Ogólnopolskie kampanie upowszech-
Rok
Ogółem Miasto Wieś Ogółem Miasto Wieś Ogółem Miasto Wieś
niające model uczenia się przez całe życie” (priory-
szkolny
tet III Program Operacyjny „Kapitał ludzki”). Uza-
2005/2006 840,0 590,4 249,6 57,1 72,5 38,0 41,0 58,4 19,1 sadnieniem dla przeprowadzenia w ramach ww.
2006/2007 862,7 610,7 252,0 59,9 75,8 39,6 44,5 63,0 21,2
projektu kampanii informacyjnej jest konieczność
zmian postaw społecznych wobec wczesnej edukacji
2007/2008 871,9 622,6 249,3 61,6 77,9 40,4 47,3 65,7 23,1 dzieci, jak również zniwelowanie dysproporcji w upo-
2008/2009 893,4 633,8 259,5 64,9 80,8 43,8 52,7 70,6 28,6 wszechnianiu wychowania przedszkolnego na tere-
nach miejskich i wiejskich. Celem działań podejmo-
2009/2010 966,8 673,4 293,5 67,3 81,3 48,2 59,7 75,9 37,5
wanych w ramach I części projektu (promocja wcze-
snej edukacji) jest zmiana postaw społecznych doty-
W liczbach bezwzględnych dynamika wzrostu czących potrzeby edukacji przedszkolnej na tere-
liczby dzieci w wieku 3–5 lat objętych wychowaniem nach wiejskich oraz zwrócenie uwagi na korzyści
przedszkolnym przedstawia się w sposób następują- płynące z posyłania dzieci do przedszkoli. Cel ten
cy: w roku szkolnym 2006/2007 wychowaniem przed- wynika bezpośrednio z odnowionej strategii lizboń-
szkolnym było objętych 862,7 tys. dzieci, natomiast skiej Unii Europejskiej.
w roku szkolnym 2007/2008 – 871,9 tys. dzieci (przy- Projekt koncentruje się nie tylko na pokazywaniu
rost o 9,2 tys. dzieci), w roku szkolnym 2008/2009 – korzyści płynących z edukacji przedszkolnej, zachę-
893,4 tys. dzieci (przyrost o 21,5 tys. dzieci), a w roku caniu do wysyłania dzieci do przedszkola, ale również
szkolnym 2009/2010 wychowanie przedszkolne reali- na zachęcaniu do korzystania z ułatwień w przepi-
zuje 966,8 tys. dzieci (przyrost o 73,4 tys. dzieci). Po- sach dotyczących zakładania przedszkoli. Promocja
dobnie sytuacja przedstawia się w przypadku oddzia- wychowania przedszkolnego to między innymi pro-
łów przedszkolnych w szkołach podstawowych – licz- pagowanie idei tworzenia/zakładania przedszkoli,
ba dzieci korzystających z tej formy wychowania zespołów wychowania przedszkolnego lub punktów
przedszkolnego wzrosła z 174 213 w roku 2007 do przedszkolnych. Bardzo ważnym elementem działań
201 846 obecnie. Jest to wzrost o 27 633 dzieci. na rzecz upowszechniania edukacji przedszkolnej jest
Wskaźnik upowszechnienia wychowania przed- przezwyciężanie barier administracyjnych, finanso-
szkolnego wzrósł w porównaniu z rokiem 2008 ogó- wych oraz mentalnościowych. Kampania informacyj-
łem o 4,2% (w mieście o 5,2%, na wsi o 1,7%). Według na odnosi się do wszystkich tych trzech aspektów.
danych z Systemu Informacji Oświatowej (stan na Umożliwia dotarcie do możliwie szerokiego kręgu za-
interesowanych osób z informacją o ułatwieniach le-
30 września 2009 r.) na terenie kraju nie ma gminy,
gislacyjnych związanych z zakładaniem przedszkoli.
w której nie znajdowałaby się ani jedna placówka wy-
Obecnie prowadzone są dwa działania informacyjno-
chowania przedszkolnego. Obecnie w każdej gminie
-promocyjne: kampania radiowa oraz akcja idea pla-
dzieci mają dostęp do różnych placówek wychowania
cement realizowana wspólnie z TVP.
przedszkolnego: przedszkoli lub oddziałów przed-
Na potrzeby kampanii radiowej przygotowanych
szkolnych w szkołach podstawowych albo innych zostało 6 spotów, których adresatami są:
form wychowania przedszkolnego. Nie oznacza to — przedstawiciele samorządów, ponieważ zapew-
jednak pełnego zaspokojenia potrzeb w zakresie edu- nienie miejsc w przedszkolach, jak i zakładanie oraz
kacji przedszkolnej. Z uwagi na znaczące wyludnia- prowadzenie przedszkoli, oddziałów przedszkolnych
nie się – z przyczyn demograficznych – szkół gimna- w szkole podstawowej oraz innych form wychowania
zjalnych i ponadgimnazjalnych ważne jest promowa- przedszkolnego należy do zadań własnych gminy,
nie tworzenia zespołów gimnazjalno-licealnych — przedsiębiorcy,
(obecnie działa około 1 tys. takich zespołów). Poprzez — rodzice/opiekunowie.
przenoszenie gimnazjów do liceów oraz wspieranie Przekaz zawarty w spotach dla dwóch pierwszych
wyprowadzania gimnazjów z zespołów podstawowo- grup ma na celu zachęcanie do zakładania przed-
-gimnazjalnych (takich zespołów jest około 3 tys.) szkoli. Temat zakładania przedszkoli pojawia się
możliwe będzie wprowadzanie w to miejsce przed- również w popularnych serialach TVP, m.in. „Pleba-
szkoli oraz utworzenie zespołów przedszkolno-szkol- nia” i „M jak miłość”. Serialowi bohaterowie uczą
nych. Zespoły przedszkolno-szkolne będą miejscem i pokazują, że przepisy prawne, procedury oraz wy-
kompleksowego zaspokajania potrzeb dzieci, zapew- magania sanitarne i przeciwpożarowe związane
nią lepszy dostęp do specjalistów (np. logopedów, psy- z założeniem punktu przedszkolnego i zespołu wy-

chowania przedszkolnego zostały znacznie uprosz-
czone. Promują oni również możliwości zakładania
przedszkoli z wykorzystaniem funduszy unijnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zadania
dotyczące edukacji przedszkolnej są obecnie, jak
i nadal będą, współfinansowane z Europejskiego
Funduszu Społecznego w ramach priorytetu IX Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013.
Szczegółowy opis tego priorytetu w ramach działa-
nia 9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i za-
pewnienie wysokiej jakości usług edukacyjnych
świadczonych w systemie oświaty przewiduje różne
obszary wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
projekty konkursowe dotyczą: tworzenia przedszko-
li (w tym również uruchamiania innych form wy-
chowania przedszkolnego) na obszarach i w środo-
wiskach o niskim stopniu upowszechnienia edukacji
przedszkolnej (w szczególności na obszarach wiej-
skich) oraz wsparcia istniejących przedszkoli (w tym
również funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego). Idea placement jest również do-
brym narzędziem służącym do informowania o moż-
liwościach uzyskiwania wsparcia finansowego w ra-
mach powyższego poddziałania 9.1.1.
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw jako
instytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r.
Na powyższe cele zaplanowano w latach 2007–2013
łącznie ponad 243 mln euro. Do chwili obecnej zosta-
ły podpisane umowy na 45% tych środków. Minister-
stwem nadzorującym powyższe działania jest Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego. Uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z regulacjami prawnymi dotyczącymi
współfinansowania ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego jednym z podstawowych wymo-
gów programów dofinansowanych ze środków unij-
nych, a tym samym obowiązkiem beneficjenta, jest
zapewnienie trwałości projektu, szczegółowo określo-
nego w regulaminach konkursowych. Po zakończo-
nym okresie programowania utworzone przedszkola
i inne formy wychowania przedszkolnego mogą być
przejęte i prowadzone zarówno przez gminy, jak
i przez osoby prawne lub osoby fizyczne. W przypad-
ku osób prawnych i fizycznych placówki wychowania
przedszkolnego będą otrzymywać dotacje zgodnie
z art. 80 ust. 2, 2b lub 90 ust. 2b, 2d ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Oprócz powyższego programu wszystkie organy
prowadzące (zarówno osoby prawne, m.in. gminy, jak
i osoby fizyczne) mogą występować o dodatkowe fun-
dusze przewidziane w innych programach (np. Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz progra-
mach regionalnych) z przeznaczeniem na projekty
inwestycyjne dotyczące remontów, modernizacji, wy-
posażenia w sprzęt budynków, w których planuje się
prowadzenie wychowania przedszkolnego. Minister
935
rolnictwa i rozwoju wsi w ramach działania 3.2:
Tworzenie mikroprzedsiębiorstw w Programie Roz-
woju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 planu-
je środki na tworzenie nowych placówek przedszkol-
nych (wraz z odpowiednim zapleczem) na obszarach
wiejskich.
Także minister środowiska przygotował projekt
bardzo istotnego dofinansowania termomodernizacji
obiektów publicznych, w tym w pierwszym rzędzie
szkół i przedszkoli. W ramach priorytetu IX Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” na
lata 2007–2013, działanie 9.3: Termomodernizacja
obiektów użyteczności publicznej, zaplanowano do-
finansowanie ze środków unijnych w wysokości
76,67 mln euro. Ponadto na dofinansowanie termo-
modernizacji obiektów użyteczności publicznej, w tym
szkół i przedszkoli, planuje się przeznaczenie w ra-
mach Systemu Zielonych Inwestycji (GIS) środków
pochodzących z Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej oraz ze sprzedaży praw
do emisji dwutlenku węgla (AAU).
Natomiast minister pracy i polityki społecznej
ogłosił konkurs na składanie wniosków o dofinan-
sowanie realizacji projektów ze środków Europej-
skiego Funduszu Społecznego, który obejmuje m.in.
wdrażanie i upowszechnianie rozwiązań służących
godzeniu życia zawodowego i rodzinnego m.in. po-
przez tworzenie ośrodków opieki nad dziećmi w miej-
scu pracy oraz rozwijanie alternatywnych form
opieki nad dziećmi (w tym m.in. tworzenie przed-
szkoli przyzakładowych). Konkurs jest realizowany
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki”, priorytet I: Zatrudnienie i integracja społeczna,
działanie 1.3: Ogólnopolskie programy integracji
i aktywizacji zawodowej, poddziałanie 1.3.2: Projek-
ty na rzecz promocji równych szans kobiet i męż-
czyzn oraz godzenia życia zawodowego i rodzinnego.
O dofinansowanie mogą występować wszystkie pod-
mioty, z wyjątkiem osób fizycznych (nie dotyczy
osób prowadzących działalność gospodarczą lub
oświatową na podstawie odrębnych przepisów). Ter-
min składania wniosków o dofinansowywanie reali-
zacji projektu minął 16 kwietnia 2010 r. Na ten cel
zaplanowana jest kwota 17,5 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
936
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie niektórych przepisów dotyczących
Prawa farmaceutycznego (15519)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Mi-
chała Stuligrosza z dnia 13 kwietnia 2010 r., znak: SPS-
-023-15519/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Polityka lekowa stanowi całokształt działań orga-
nizacyjno-prawnych, na podstawie których minister
zdrowia realizuje zadania dotyczące zagwarantowa-
nia obywatelom dostępu do skutecznych i bezpiecz-
nych produktów leczniczych oraz wyrobów medycz-
nych, przy jednoczesnym zmniejszeniu udziału pa-
cjentów w kosztach leczenia. Regulacje prawne za-
gadnień związanych z refundacją leków i wyrobów
medycznych są zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, z późń. zm.) i w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późń. zm.).
Pragnę zapewnić, iż tworzenie wykazów leków
refundowanych przebiega w sposób zgodny z obowią-
zującymi przepisami rozporządzenia prezesa Rady
Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Za-
sad techniki prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908)
oraz zarządzenia ministra zdrowia z dnia 19 listopa-
da 2004 r. w sprawie zasad i trybu prowadzenia prac
legislacyjnych w Ministerstwie Zdrowia (Dz. Urz. MZ
Nr 15, poz. 133, z późń. zm.), które przewidują moż-
liwość skrócenia okresu vacatio legis w uzasadnio-
nych przypadkach. Najważniejszą z okoliczności, któ-
ra uzasadniała skrócenia tego okresu, była koniecz-
ność zapewnienia pacjentom dostępu do leków tanich,
skutecznych i bezpiecznych, przy jednoczesnym ob-
niżeniu wydatków Narodowego Funduszu Zdrowia
na refundację produktów leczniczych. Z uwagi na cel
vacatio legis, jakim jest umożliwienie wszystkim za-
interesowanym zapoznanie się z nowym aktem praw-
nym, informacje o podjęciu prac legislacyjnych nad
nowelizacją rozporządzeń refundacyjnych były prze-
kazane do publicznej wiadomości już w połowie 2009 r.
Środowisko aptekarskie było informowane o prowa-
dzeniu prac legislacyjnych poprzez np. szeroko pro-
wadzone konsultacje w ramach uzgodnień zewnętrz-
nych. Tym samym należało się spodziewać wejścia
w życie nowych regulacji. Dodatkowo pragnę podkre-
ślić, iż na stronie internetowej Naczelnej Izby Apte-
karskiej w dniach 10–12 grudnia 2009 r. ukazały się
informacje dotyczące nowych wykazów leków refun-
dowanych (Dz. U. Nr 212, poz. 1646, 1647, 1648
i 1649), w tym także wskazujące na termin wejścia
w życie rozporządzeń ministra zdrowia. Takie dzia-
łania miały na celu umożliwienie sprawnego i termi-
nowego dokonania wszelkich czynności technicznych
związanych z wejściem w życie nowej regulacji.
Pragnę zapewnić, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości płatnicze Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Obecnie trwają pra-
ce nad nową ustawą refundacyjną, która ujednolici
procedury refundacyjne, wprowadzi przejrzystość
systemu podejmowania decyzji refundacyjnych oraz
w sposób bardziej skuteczny zracjonalizuje wydatki
ponoszone na refundację.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w projekcie
ustawy o ograniczeniu barier administracyjnych dla
obywateli i przedsiębiorców, przekazanym do uzgod-
nień zewnętrznych, nie ma już regulacji dotyczą-
cych zmiany ustawy z dnia 6 września 2001 r. Pra-
wo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a
ustawy o świadczeniach rodzinnych,
która uniemożliwi przyznanie świadczenia
pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji
z zatrudnienia w celu sprawowania opieki
nad niepełnosprawną osobą pozostającą
w związku małżeńskim (15525)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 kwietnia 2010 r. dotyczące interpelacji po-
słów Piotra Tomańskiego i Renaty Butryn w sprawie
zmiany art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, który uniemożliwia przyznanie
świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji
z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad nie-
pełnosprawną osobą pozostającą w związku małżeń-
skim, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) świadczenie
pielęgnacyjne nie przysługuje w sytuacji, gdy osoba
wymagająca opieki pozostaje w związku małżeń-
skim. W związku z powyższym w opisanym przypad-
ku świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje.

Powyższy zapis pozostaje niezmieniony od wejścia
w życie ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od
1 maja 2004 r., i nie został zakwestionowany przez
Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniach z dnia 18 lipca
2008 r. (sygn. akt P 27/07) oraz z dnia 22 lipca 2008 r.
(sygn. akt P 41/07), w których Trybunał Konstytu-
cyjny stwierdził, że o świadczenie pielęgnacyjne, poza
rodzicem lub opiekunem faktycznym niepełnospraw-
nego dziecka legitymującego się odpowiednim orze-
czeniem, mają prawo ubiegać się także inni członko-
wie rodziny, na których zgodnie z przepisami Kodek-
su rodzinnego i opiekuńczego ciąży obowiązek ali-
mentacyjny, także w przypadku gdy pełnią funkcję
spokrewnionej rodziny zastępczej.
Od momentu wejścia w życie ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, w tym również w warunkach wy-
dawania przez Trybunał Konstytucyjny ww. orze-
czeń, głównym adresatem świadczenia pielęgnacyj-
nego był i pozostaje opiekun dziecka niepełnospraw-
nego. Stąd gros warunków związanych z przyzna-
waniem tego świadczenia odnosi się do sytuacji
opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym, także peł-
noletnim.
Istotne jest, że zakres pomocy państwa dla rodzin
osób niepełnosprawnych jest uzależniony od ograni-
czonych możliwości finansowych państwa. Od 1 stycz-
nia 2010 r. zostało zniesione kryterium dochodowe
przy ustalaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjne-
go, co powoduje wzrost liczby osób korzystających
z tego świadczenia i w związku z tym znaczne zwięk-
szenie wydatków z budżetu państwa przeznaczonych
na realizację świadczeń opiekuńczych.
Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest
planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie
kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie
pielęgnacyjne, w szczególności Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie prowadzi prac zmierzających
do zniesienia ograniczenia polegającego na braku
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w przypadku,
gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku
małżeńskim.
Jednocześnie informuję, że na zasadach określo-
nych w art. 42 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.) za osobę, która zrezygnuje z zatrudnie-
nia w związku z koniecznością sprawowania bezpo-
średniej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko
chorym członkiem rodziny oraz wspólnie niezamiesz-
kującymi matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek
pomocy społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe.
Składka ta naliczana jest od kwoty kryterium do-
chodowego na osobę w rodzinie, określonego w usta-
wie o pomocy społecznej, jeżeli dochód na osobę
w rodzinie osoby opiekującej się nie przekracza 150%
kwoty tego kryterium, a osoba opiekująca się nie pod-
lega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym z innych tytułów lub nie otrzymuje eme-
rytury albo renty. Dotyczy to również osób, które
w związku z koniecznością sprawowania opieki po-
937
zostają na bezpłatnym urlopie. Aktualnie kwoty kry-
terium dochodowego przy ustalaniu uprawnień do
pomocy społecznej wynoszą: 477 zł dla osoby samot-
nie gospodarującej i 351 zł dla osoby w rodzinie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie braku zapowiadanej podwyżki
zasiłku pielęgnacyjnego (15532)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 kwietnia 2010 r. dotyczące interpelacji po-
sła Jarosława Rusieckiego w sprawie braku zapowia-
danej podwyżki zasiłku pielęgnacyjnego, uprzejmie
informuję.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwoty
poszczególnych świadczeń, a więc także kwota zasił-
ku pielęgnacyjnego, podlegają weryfikacji co 3 lata.
Ostatnia weryfikacja miała miejsce 1 listopada 2009 r.
Zakres zmian objętych weryfikacją z dnia 1 listo-
pada 2009 r. określiła Rada Ministrów w rozporzą-
dzeniu z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysoko-
ści dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się,
stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek ro-
dzinny, oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 129, poz. 1058), na podstawie którego od
1 listopada 2009 r. podwyższona została do 520 zł
kwota świadczenia pielęgnacyjnego (uprzednio 420 zł)
oraz podwyższone zostały kwoty zasiłku rodzinnego
i wynoszą: 68 zł na dziecko w wieku do ukończenia
5 roku życia (uprzednio 48 zł), 91 zł na dziecko
w wieku powyżej 5 roku życia do ukończenia 18 roku
życia (uprzednio 64 zł), 98 zł na dziecko w wieku po-
wyżej 18 roku życia do ukończenia 24 roku życia
(uprzednio 68 zł).
Z uwagi na trudną sytuację budżetową i wynoszą-
ce ponad 1 mld zł rocznie skutki podwyższenia wyso-
kości zasiłków rodzinnych i świadczenia pielęgnacyj-
nego wysokość pozostałych świadczeń rodzinnych,
w tym także zasiłku pielęgnacyjnego (jego aktualna
wysokość to 153 zł), pozostały niezmienione. Zgodnie
z wyżej wymienionymi przepisami ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kolejna weryfikacja kwot świadczeń
rodzinnych, a więc także kwoty zasiłku pielęgnacyj-
nego, przewidziana jest na 1 listopada 2012 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ubiegłym
roku MPiPS przygotowało projekt ustawy przewidu-
938
jący zrównanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
wypłacanego na podstawie ustawy o świadczeniach
rodzinnych z dodatkiem pielęgnacyjnym wypłaca-
nym na podstawie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jednak z uwa-
gi na wysokie koszty wprowadzenia projektowanej
zmiany – wzrost wydatków budżetu państwa w ska-
li roku o ok. 198,1 mln zł (z kosztami obsługi) – pra-
ce nad powyższym projektem nie są kontynuowane.
Niemniej jednak, mając świadomość, że aktualna
wielkość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym
rodzin z osobami niepełnosprawnymi, jest niewystar-
czająca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finanso-
wa państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych
działań służących zwiększeniu wsparcia materialne-
go dla osób niepełnosprawnych i ich rodzin będzie
podwyższanie wysokości świadczeń rodzinnych ad-
resowanych do tych rodzin, w tym wysokości zasiłku
pielęgnacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie projektowanej modernizacji
szkolnictwa zawodowego (15535)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpela-
cję pani poseł Marzenny Drab (SPS-023-15535/10)
w sprawie projektowanej modernizacji szkolnictwa
zawodowego, uprzejmie wyjaśniam.
Projektowane zmiany kładą nacisk na to, by prak-
tyczne kształcenie zawodowe i egzaminy potwierdza-
jące kwalifikacje w zawodzie prowadzone były w jak
najściślejszej współpracy z pracodawcami i przedsię-
biorcami. Nie zmieni się w związku z tym system
kształcenia młodocianych pracowników ani system
egzaminów czeladniczych i mistrzowskich. Co istotne
z punktu widzenia rzemieślników – utrzymane zo-
stanie dofinansowanie kosztów kształcenia młodo-
cianych pracowników. Minimalny czas przeznaczony
na kształcenie praktyczne w zasadniczych szkołach
zawodowych nie będzie mniejszy, niż jest to obecnie,
co zostanie określone w przepisach prawa oświato-
wego. Dyrektor szkoły będzie zobligowany do zapew-
nienia uczniom, we współpracy z pracodawcami
i przedsiębiorcami, kształcenia praktycznego w wy-
miarze określonym przepisami prawa. Ponadto ko-
relacja treści kształcenia ogólnego i teoretycznego
kształcenia zawodowego da mu możliwość zwiększe-
nia czasu przeznaczonego na kształcenie praktyczne
ponad przewidziane przepisami minimum.
Informuję także, że Związek Rzemiosła Polskiego
i skupione w nim izby i cechy rzemieślnicze są dla
Ministerstwa Edukacji Narodowej ważnym partne-
rem w pracach związanych z modernizacją systemu
kształcenia zawodowego. Modernizacja ta musi być
przygotowana szczególnie starannie, z uwzględnie-
niem opinii reprezentatywnych środowisk. Dlatego
minister edukacji narodowej powołał w czerwcu
2008 r. Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształ-
cenia zawodowego, w skład którego weszli przedsta-
wiciele ministrów właściwych dla zawodów, jak rów-
nież organizacji pracodawców i organizacji branżo-
wych, w tym przedstawiciele rzemiosła, a także
przedstawiciele związków zawodowych oraz środo-
wisk samorządowych, oświatowych i naukowych.
Należy podkreślić, że w spotkaniach zespołu za-
wsze uczestniczył przedstawiciel Związku Rzemiosła
Polskiego oraz przedstawiciele innych organizacji
zrzeszających pracodawców. Ponadto jedno z posie-
dzeń zespołu opiniodawczo-doradczego odbyło się
w siedzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na wnio-
sek rzemiosła zwołano również posiedzenie zespołu
do spraw usług publicznych Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych, którego tematem
było kształcenie zawodowe na poziomie szkół ponad-
gimnazjalnych. Podczas posiedzenia Ministerstwo
Edukacji Narodowej szczegółowo omówiło kierunki
zmian w kształceniu zawodowym. Ponadto Związek
Rzemiosła Polskiego przygotował i przedstawił opra-
cowanie dotyczące „Skutecznych mechanizmów za-
chęcających pracodawców do włączania się w proces
planowania, realizacji i walidacji kwalifikacji zawo-
dowych”, z uwzględnieniem problemów przygotowa-
nia zawodowego młodocianych pracowników. Mate-
riał ten został włączony do całościowej ekspertyzy,
która była przedmiotem dyskusji podczas spotkania
Zespołu opiniodawczo-doradczego do spraw kształce-
nia zawodowego. Przedstawiciele Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej uczestniczyli również w posiedzeniu
Zarządu Związku Rzemiosła Polskiego, które odbyło
się 15 grudnia 2009 r. Podczas spotkania, w którym
wzięli udział prezesi 27 izb rzemieślniczych, zapre-
zentowane zostały założenia planowanej moderniza-
cji kształcenia zawodowego. Zostały one pozytywnie
przyjęte przez przedstawicieli środowiska rzemieśl-
ników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej Katarzyny Hall z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego. W spotkaniu wziął udział również
podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej Zbigniew Włodkowski. Ponadto w spotkaniu
uczestniczyli przedstawiciele Departamentu Kształ-
cenia Zawodowego i Ustawicznego w Ministerstwie
Edukacji Narodowej oraz przedstawiciele Zespołu
Oświaty Zawodowej i Problematyki Społecznej w Związ-
ku Rzemiosła Polskiego. Przedmiotem spotkania był
projekt modernizacji systemu kształcenia zawodowe-

go. W trakcie spotkania obie strony zadeklarowały
wolę prowadzenia dalszych rozmów mających na celu
wypracowanie takiego modelu kształcenia zawodowe-
go, który uwzględniałby zarówno postulaty Związku
Rzemiosła Polskiego, jak i potrzeby nowoczesnej go-
spodarki oraz aspiracje edukacyjne młodzieży. Infor-
muję także, że regularnie odbywają się spotkania
z udziałem przedstawicieli Związku Rzemiosła Pol-
skiego oraz pracowników Departamentu Kształcenia
Zawodowego i Ustawicznego Ministerstwa Edukacji
Narodowej. Celem tych spotkań jest konsultowanie ze
środowiskiem rzemieślników szczegółów przygotowy-
wanych zmian w kształceniu zawodowym, m.in. wy-
odrębniania i potwierdzania kwalifikacji w zawodzie
oraz systemu egzaminów zawodowych. Ostatnio takie
spotkanie odbyło się w dniach 30–31 marca br.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o założenia wypracowane przez
wspomniany powyżej zespół opiniodawczo-doradczy,
jest obecnie konsultowany ze wszystkimi środowi-
skami zainteresowanymi poprawą jakości kształce-
nia zawodowego, m.in. podczas regionalnych konfe-
rencji trwających od stycznia do kwietnia br. W kon-
ferencjach tych uczestniczą zawsze przedstawiciele
środowisk pracodawców, w tym także przedstawicie-
le Związku Rzemiosła Polskiego oraz przedstawicie-
le lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas
paneli dyskusyjnych prezentują oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskują także pełną
informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które zgła-
szają. Najbliższa konferencja regionalna odbędzie się
15 kwietnia w Bydgoszczy, zatem pracodawcy zrze-
szeni w Kujawsko-Pomorskiej Izbie Rzemiosła i Przed-
siębiorczości będą mieli możliwość bezpośredniego
wyrażenia swoich uwag i uzyskania odpowiedzi na
nurtujące ich wątpliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Rafalskiej
w sprawie problemu wydania opinii co do
herbu, flagi i pieczęci powiatu międzyrzeckiego
(15536)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 kwietnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-15536/10), przekazującego interpelację posła na
939
Sejm RP pani Elżbiety Rafalskiej z dnia 7 kwietnia
2010 r. w sprawie problemu wydania opinii co do her-
bu, flagi i pieczęci powiatu międzyrzeckiego, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Komisja Heraldyczna jest organem opiniodawczo-
-doradczym ministra właściwego do spraw admini-
stracji publicznej w zakresie spraw związanych z he-
raldyką i weksylologią. Wskazać jednak należy, że
członkowie Komisji Heraldycznej nie są pracownika-
mi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji – zgodnie z § 11 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 27 lipca 1999 r. (Dz. U. Nr 70, poz. 779) w spra-
wie Komisji Heraldycznej Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji zapewnia jedynie obsłu-
gę organizacyjną, techniczną i kancelaryjno-biurową
Komisji Heraldycznej.
Z informacji przekazanych przez Komisję Heral-
dyczną wynika, że negatywna opinia komisji w spra-
wie insygniów powiatu międzyrzeckiego została prze-
kazana starostwu powiatowemu w październiku 2009 r.
W listopadzie 2009 r. starostwo przesłało ponowny
wniosek z prośbą o opinię poprawionej wersji projek-
tów insygniów.
Wskazać należy, iż narastające opóźnienia w roz-
patrywaniu wniosków przez Komisję Heraldyczną
związane są z rezygnacją kilku członków – ekspertów
z dziedziny heraldyki i weksylologii. Komisja pracu-
jąca w niepełnym składzie ma w chwili obecnej trud-
ności w uzyskaniu wymaganego ustawowo kworum
i zgodnie z wymogami prawa nie jest w stanie podej-
mować głosowań nad wpływającymi projektami in-
sygniów.
W związku z powyższym konieczne jest uzupeł-
nienie składu Komisji Heraldycznej oraz wprowadze-
nie stosownych zmian w rozporządzeniu ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 20 stycz-
nia 2000 r. w sprawie powołania Komisji Heraldycz-
nej (Dz. U. Nr 6, poz. 83, z późn. zm.).
Do chwili obecnej na 5 wakatów w Komisji Heral-
dycznej, tj.: 3 wakaty będące w gestii strony samo-
rządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, 1 – w gestii ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, 1 – w gestii ministra kultury
i dziedzictwa narodowego, wskazano 2 kandydatury
– po 1 kandydacie na członka komisji wyznaczyli:
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego
oraz minister spraw wewnętrznych i administracji.
Wskazać należy, że korespondencja w sprawie uzu-
pełnienia składu Komisji Heraldycznej przez stronę
samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego prowadzona jest od 2007 r., zaś pierw-
sza kandydatura została przedstawiona 31 marca
2010 r. Z kolei termin przedstawienia kandydata
przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego
upływa w ciągu miesiąca od dnia przekazania pisma
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
25 marca 2010 r. w sprawie prośby o wyznaczenie
kandydata na członka Komisji Heraldycznej.
Z chwilą wskazania pozostałych kandydatów na
członków Komisji Heraldycznej podjęte zostaną pra-
940
ce nad zmianą ww. rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji w celu określenia skła-
du komisji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zapobieżenia degradacji
woj. warmińsko-mazurskiego w wyniku planów
parcelacji i wyprowadzania jednostek
organizacyjnych Poczty Polskiej SA z terenu
województwa do Białegostoku (15546)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jerzego Gosiewskiego (SPS-023-
-15546/10) w sprawie sytuacji Poczty Polskiej SA w woj.
warmińsko-mazurskim, przedstawiam co następuje.
Odnosząc się na wstępie do zawartego w treści
interpelacji pytania: gdzie więc podziały się hasła
o dostosowaniu struktur Poczty Polskiej do granic
administracyjnych województw (…), wyjaśniam, iż
nigdy takich deklaracji ani zamierzeń nie było i nie
są one planowane. Poczta Polska wcześniej jako
przedsiębiorstwo państwowe i obecnie jako spółka
prawa handlowego nie ma obowiązku przy organi-
zacji swojej działalności kierować się podziałem ad-
ministracyjnym kraju. Kieruje się ona głównie ra-
chunkiem ekonomicznym, uwarunkowaniami logi-
stycznymi i realnym zapotrzebowaniem na usługi
pocztowe na danym obszarze. Według informacji
przekazanych mi przez Zarząd Poczty Polskiej SA
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego planowane
są zmiany organizacyjne, które dotyczą następują-
cych jednostek:
1. Centrum Rachunkowości.
W Centrum Rachunkowości planowane jest prze-
kształcenie oddziałów regionalnych CR w 4 ośrodki
o ogólnopolskim zasięgu działania. Celem zmian jest
centralizacja wybranych procesów, które mają dopro-
wadzić do pełnej specjalizacji komórek organizacyj-
nych CR. Koncepcja ta przewiduje funkcjonowanie
służb finansowo-księgowych na terenie woj. warmiń-
sko-mazurskiego. Jednocześnie informuję, że założe-
niem optymalizacji procesów w CR jest nie redukcja
zatrudnienia służb finansowo-księgowych, a jedynie
usprawnienie działania Centrum Rachunkowości
oraz wyeliminowanie nieefektywnych lokalizacji ko-
mórek organizacyjnych, w których zatrudnienie obej-
muje mniej niż 10 etatów.
2. Centrum Zarządzania Kadrami.
Planowane są zmiany organizacyjne w kierunku
zmniejszenia liczby wydziałów regionalnych zarzą-
dzania kadrami poprzez połączenie obszarów działa-
nia w Olsztynie i w Białymstoku. Wydział Regional-
ny Zarządzania Kadrami w Olsztynie zostanie prze-
kształcony w Dział Zarządzania Kadrami podległy
bezpośrednio Wydziałowi Zarządzania Kadrami w Bia-
łymstoku. Powyższe zmiany planowane są na dzień
1 maja 2010 r. Jednocześnie informuję, że zmiany
organizacyjne w CZK są konieczne z uwagi na dosto-
sowanie obsługi CZK do zmieniających się struktur
innych jednostek organizacyjnych Poczty Polskiej SA
i zmierzają w kierunku uporządkowania obsługi po-
przez uproszczenie procesów zarządzania, a w szcze-
gólności uproszczenia raportowania, sprawozdawczo-
ści oraz monitorowania zatrudnienia i funduszu wy-
nagrodzeń. Powyższa reorganizacja nie stanowi za-
grożenia dla poprawnej obsługi jednostek organiza-
cyjnych PP SA. W tym celu zostały opracowane za-
sady obsługi pracowników skonsolidowanych jedno-
stek organizacyjnych przez Centrum Zarządzania
Kadrami, które mają na celu ułatwić pracownikom
korzystanie z należnych im świadczeń na dogodnych
warunkach, zgodnie z obowiązującymi przepisami
prawa oraz wewnętrznymi aktami prawnymi.
3. Centrum Infrastruktury.
Propozycja umiejscowienia siedziby Oddziału Re-
gionalnego Centrum Infrastruktury w Białymstoku,
powstałego z połączonych obszarów działania 2 od-
działów regionalnych Centrum Infrastruktury: w Bia-
łymstoku i Olsztynie, została oparta na następującej
analizie:
Dane Białystok Olsztyn
Liczba obsługiwanych JO PP SA 4 3
Liczba obsługiwanych placówek
203 167
pocztowych
Liczba obsługiwanych
2960 2825
pracowników
Liczba mieszkańców 300 000 180 000
Obszar obsługiwany 22 500 km 2
20 700 km2
Źródło: GUS – lata 2008/2009, www.poczta-polska.pl.
Powyższe dane świadczą o tym, że Białystok jest
większym ośrodkiem miejskim, a także regionem
o większym potencjale.
Ponadto uwzględniono również dodatkowe argu-
menty przemawiające za lokalizacją regionu w Bia-
łymstoku, tj.:
1) region białostocki jest uznawany przez orga-
nizacje samorządowe i pozarządowe jako makrore-
gion,
2) dobre warunki logistyczne pod względem wy-
miany ładunków pocztowych – bezpośrednie połącze-
nie z dużymi ośrodkami w kraju: Kraków, Katowice,

Bydgoszcz, Wrocław, Poznań, Gdańsk, Olsztyn, War-
szawa, Łódź,
3) obszar obsługiwany przez CI OR w Białymsto-
ku to 22,5 tys. km2, tj. 7,51% powierzchni kraju, co
daje 5 miejsce pod względem wielkości regionu w kra-
ju; obszar obsługiwany przez CI OR w Olsztynie
– 20,7 tys. km2,
4) rozważana jest kwestia budowy CER; ukoń-
czone zostały procedury związane z przygotowaniem
inwestycji, aktualnie analizowane są możliwości re-
alizacji bez angażowania własnych nakładów inwe-
stycyjnych,
5) wysoki poziom merytoryczny kadry zatrudnio-
nej w CI OR w Białymstoku,
6) dobre relacje z kierownictwem obsługiwanych
jednostek, związkami zawodowymi, co stwarza dobry
klimat pracy i współpracy.
Pozytywna ocena funkcjonowania Oddziału Re-
gionalnego Centrum Infrastruktury w Białymstoku
daje gwarancję przeprowadzenia trudnego procesu
połączenia obu jednostek przy zapewnieniu należytej
obsługi jednostek organizacyjnych PP SA oraz klien-
tów zewnętrznych. Ponadto, mając na względzie kon-
dycję finansową firmy oraz w trosce o koszty funk-
cjonowania Centrum Infrastruktury, dążenie do
zmniejszenia liczby oddziałów regionalnych CI jest
działaniem uzasadnionym. W kolejnym etapie plano-
wane jest dostosowanie obszarów działania JO CI do
podziału administracyjnego kraju, co podyktowane
jest następującymi przesłankami:
— odpowiedzialność CI za realizację zadań spółki
z zakresu ochrony środowiska, w tym za składanie
sprawozdań do właściwych terytorialnie urzędów
marszałkowskich,
— poprawa skuteczności współpracy z właściwy-
mi terytorialnie strukturami Głównego Urzędu Nad-
zoru Budowlanego w związku z prowadzoną działal-
nością,
— uaktywnienie współpracy z właściwymi od-
działami Państwowej Inspekcji Pracy w celu realiza-
cji zaleceń pokontrolnych związanych z zadaniami
realizowanymi przez CI.
Należy także podkreślić, że zmiany organizacyjne
mają na celu:
— wyrównywanie dysproporcji pomiędzy obecny-
mi regionami CI,
— ograniczenie liczby jednostek organizacyjnych
CI, co przełoży się w konsekwencji na wymierne efek-
ty w zakresie redukcji kosztów.
4. Centrum Poczty.
W Centrum Poczty przeprowadzona została reor-
ganizacja polegająca na przejęciu przez węzły ekspe-
dycyjno-rozdzielcze w Olsztynie i Pruszczu Gdańskim
obowiązków oddziałów rejonowych punktów poczto-
wych umiejscowionych w siedzibach ww. WER.
Celem tych zmian w strukturze organizacyjnej
było:
— przekazanie do WER obsługi masowych i klu-
czowych klientów,
941
— przyspieszenie obsługi masowych i kluczowych
klientów,
— poprawa terminowości opracowania przesyłek,
— obniżenie kosztów dowozu przesyłek,
— zoptymalizowanie kosztów obiegu informacji,
— sprawne rozliczanie z przyznanych klientom
opustów.
Trudna sytuacja ekonomiczna przedsiębiorstwa
w latach 2008 i 2009 oraz utrzymujący się trend
spadku dochodów (zgodnie z aktualnymi prognozami
planu rzeczowo-finansowego rok 2010 również za-
kończy się stratą finansową na sprzedaży) wymusza
między innymi zmianę organizacji pracy w jednost-
kach Poczty Polskiej. Podstawą do przeprowadzenia
zmian w organizacji pracy służb eksploatacyjnych
Centrum Poczty było opracowanie analizy obciąże-
nia pracą urzędów pocztowych i węzłów ekspedycyj-
no-rozdzielczych oraz dostosowanie godzin obsługi
klientów Poczty Polskiej SA do rzeczywistych po-
trzeb lokalnej społeczności.
Połączenie oddziałów regionalnych CI w Olszty-
nie i Białymstoku w żaden sposób nie wpłynie nega-
tywnie na obsługę innych jednostek organizacyjnych
spółki, w szczególności jednostek organizacyjnych
Centrum Poczty. W wyniku połączenia nie zostaną
zlikwidowane wydziały operacyjne infrastruktury
(WOI), będące wewnętrznymi komórkami organiza-
cyjnymi CIOR utworzonymi w celu zapewnienia kom-
pleksowej bieżącej obsługi innych jednostek organi-
zacyjnych Poczty Polskiej SA, ze szczególnym uwzględ-
nieniem placówek pocztowych Centrum Poczty. Po-
nadto połączenie tych dwóch jednostek ze względu
na strategię Poczty Polskiej SA, której jednym z pod-
stawowych założeń jest stworzenie struktury orga-
nizacyjnej zapewniającej elastyczne i efektywne pro-
wadzenie statutowej działalności, jest jednym z ele-
mentów szerszej filozofii działania spółki na konku-
rencyjnym rynku.
Natomiast odpowiadając na pytania dotyczące
mojej ewentualnej ingerencji w sprawy związane
z reorganizacją struktur poczty na terenie woj. war-
mińsko-mazurskiego, pragnę przekazać iż minister
infrastruktury, który w imieniu Skarbu Państwa
sprawuje nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada
uprawnienia przewidziane dla walnego zgromadze-
nia, może ingerować w sprawy spółki jedynie w za-
kresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2
statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związane
z prowadzeniem spraw spółki (w tym zmiany organi-
zacyjne) należą do kompetencji zarządu spółki. Po-
nadto art. 3751 Kodeksu spółek handlowych stanowi,
iż walne zgromadzenie i rada nadzorcza nie mogą
wydawać zarządowi wiążących poleceń dotyczących
prowadzenia spraw spółki. Zapis ten zapewnia zarzą-
dom swobodę w organizowaniu pracy spółek, za co
ponoszą one odpowiedzialność.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, że
powyższe plany i podejmowane działania oraz argu-
mentacja Zarządu Poczty Polskiej SA w sprawie re-
strukturyzacji firmy, w tym zatrudnienia, były i są
942
obecnie bardzo szczegółowo omawiane podczas wielo-
krotnych spotkań ze związkami zawodowymi licznie
reprezentowanymi (67 organizacji zakładowych).
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie restrukturyzacji Służby Celnej
na terenie woj. świętokrzyskiego (15579)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pani marszałek z dnia 15 kwietnia 2010 r. (znak:
SPS-023-15579/10), przy którym przekazana została
interpelacja posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie
restrukturyzacji Służby Celnej na terenie woj. świę-
tokrzyskiego, uprzejmie informuję, iż w dniu 19 mar-
ca br. minister finansów przy piśmie o znaku: SC5/
0602/16/CIM/2010/2369 przesłał na ręce pana posła
Andrzeja Bętkowskiego materiał „Struktura organi-
zacyjna Służby Celnej 2010 – projektowane zmiany”.
Przedmiotowy materiał został opracowany w oparciu
o przeprowadzoną w Ministerstwie Finansów anali-
zę w zakresie obciążenia pracą, optymalnego zago-
spodarowania kadr oraz posiadanej infrastruktury
przez jednostki organizacyjne Służby Celnej. Mate-
riał uwzględnia przesłanki i kryteria, które stały się
podstawą do podjętych działań mających na celu
zmiany w zakresie struktury organizacyjnej izb cel-
nych oraz opis projektowanych zmian wraz z ich uza-
sadnieniem.
Podstawowym zamiarem przyświecającym zapro-
ponowanym zmianom jest ograniczenie administra-
cji wewnętrznej na rzecz wzmocnienia obsługi przed-
siębiorców i kontroli. Planowane zmiany struktury
organizacyjnej Służby Celnej obejmą poziom tylko
izby celnej i nie będą skutkowały zwolnieniami w jed-
nostkach znoszonych ani przenoszeniem funkcjona-
riuszy do innych izb celnych. Łączyć się będą z pro-
cesem przenoszenia zadań i przesunięciami kadro-
wymi do komórek, w których konieczne jest wsparcie
personalne. W przypadku Izby Celnej w Kielcach
przewiduje się wzmocnienie Urzędu Celnego w Kiel-
cach, oddziałów celnych w Kielcach, Starachowicach
i Sandomierzu oraz grupy mobilnej zajmującej się
zwalczaniem przestępczości w obszarze akcyzy, ceł
i gier hazardowych.
Zmiany organizacyjne w Służbie Celnej nie mogą
być postrzegane jako zagrożenie dla rozwoju regionu
świętokrzyskiego. Działania związane z łączeniem
izb celnych w żadnym wypadku nie wiążą się z mar-
ginalizacją województwa. Podstawowym wyznaczni-
kiem ustrojowym województwa jest jego samorząd
oraz wojewoda z organami administracji zespolonej.
Organy Służby Celnej są organami administracji nie-
zespolonej, ponieważ ich funkcjonowanie determino-
wane jest innymi czynnikami niż polityka regional-
na. Struktura organizacyjna Służby Celnej jest
strukturą elastyczną, w jej zakresie wciąż dokony-
wane są zmiany, gdyż musi być ona dostosowana do
realnie istniejących warunków rynkowych i potrzeb.
Dlatego też w kontekście zadań realizowanych przez
Służbę Celną podział terytorialny kraju nie jest i nie
może być jedynym wyznacznikiem przy tworzeniu
struktury organizacyjnej Służby Celnej. Należy przy
tym zaznaczyć, że proces przekształceń struktural-
nych oparty jest na analizie wszystkich aspektów
gospodarczych, społecznych i technicznych związa-
nych z działalnością danej placówki celnej i zmierza
do wprowadzenia rozwiązań pozwalających na wła-
ściwe wykonywanie zadań Służby Celnej.
Ustosunkowując się do kwestii możliwych utrud-
nień w funkcjonowaniu lokalnych podmiotów gospo-
darczych, a także w załatwianiu przez mieszkańców
woj. świętokrzyskiego spraw związanych z rejestracją
pojazdów mechanicznych sprowadzanych z zagrani-
cy, a tym samym w prawidłowym funkcjonowaniu
regionu kieleckiego, pragnę podkreślić, iż planowane
zmiany struktury organizacyjnej Służby Celnej nie
będą dotyczyć Urzędu Celnego w Kielcach i oddzia-
łów celnych w Kielcach, Starachowicach i Sandomie-
rzu, które zajmują się obsługą zgłoszeń celnych, de-
klaracji podatkowych, poborem należności celnych
i podatkowych (podatku akcyzowego, podatku VAT
z tytułu importu towarów, podatku od gier). Zapew-
nienie płynnej obsługi celnej podmiotów gospodar-
czych dokonujących wymiany towarowej z zagranicą
oraz swobodnego dostępu do komórek organizacyj-
nych Służby Celnej bezpośrednio obsługujących
przedsiębiorców jest priorytetem działania Służby
Celnej. W związku z powyższym nie może być mowy
o czynniku utrudniającym prowadzenie działalności
gospodarczej na terenie Kielecczyzny. Za nieuzasad-
nione należy też uznać stwierdzenie o centralizacji
Służby Celnej. Obecnie przepisy prawa celnego stwa-
rzają warunki dla dużej samodzielności podmiotów
gospodarczych w zakresie obsługi celnej. Korzystanie
z szeroko popularyzowanego przez organy Służby
Celnej ułatwienia w postaci procedur uproszczonych
w sposób diametralny zmieniło pojęcie sprawnej ob-
sługi celnej, skracając czas dokonywania odpraw cel-
nych i ograniczając do minimum kontakty przedsię-
biorców z placówką celną. Rozwiązanie to jest po-
wszechne w państwach unijnych. Stosowanie uprosz-
czeń procedur celnych wspomagane jest nowoczesny-
 943

mi technikami informatycznymi poprzez wykorzy- Przekazując powyższe informacje o kierunkach

stanie elektronicznego zgłoszenia celnego. Propono- działań podejmowanych przez Służbę Celną, wyra-
wane rozwiązania służą równocześnie skutecznemu żam przekonanie, iż spotkają się one ze zrozumie-
zabezpieczaniu interesów podmiotów gospodarczych niem Pana Marszałka.
i budżetu państwa, jak też usprawniają działanie
Służby Celnej. Z poważaniem
Zgodnie z przygotowanym ramowym harmono-
gramem prac związanych z połączeniem izb celnych Podsekretarz stanu
procedura legislacyjna dotycząca stosownych aktów Jacek Kapica
prawnych została rozpoczęta 15 kwietnia br. Wejście
w życie przedmiotowych zmian przewidywane jest na
dzień 1 lipca 2010 r. Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.