Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 66 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 5, 6 i 7 maja 2010 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 66. posiedzenia Sejmu
w dniach 5, 6 i 7 maja 2010 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . . .14
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .14
Poseł Ewa Wolak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .15
Poseł Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . . .16
Poseł Tomasz Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .16
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . . .17
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . 20
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22
Poseł Marek Łatas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26
Poseł Arkady Fiedler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27
Poseł Mirosław Koźlakiewicz. . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki . . . . . . . . . 29
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Grażyna Ciemniak . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Posłowie Tadeusz Arkit i Jan Musiał . . . . . . .47
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka . . . . 47
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan. . . . . 48
Poseł Roman Kaczor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
Poseł Witold Namyślak oraz grupa posłów . . . 49
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska . . . . . . . . .51
Poseł Krzysztof Brejza oraz grupa posłów . . .52
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Wojciech Ziemniak . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Magdalena Kochan oraz grupa posłów. . . .55
Poseł Izabela Leszczyna . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Posłowie Zbigniew Chmielowiec
i Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
str.
str.
Poseł Marek Polak oraz grupa posłów . . . . . 58
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 58
Poseł Beata Bublewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . . 62
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . . 62
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . . 64
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . . 66
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . . .67
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . . 69
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . . .70
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . . .71
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . . .72
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . . .73
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . . .74
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . . .75
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . . 95
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .100
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .100
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 101
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .102
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .103
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .104
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .106
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .109
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .110
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .113
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .116
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .118
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .119
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 120
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 124
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . . 125
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 125
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 126
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 128
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .131
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 133
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 135
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .137
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 138
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 139
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 139
 str.
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .140
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .142
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .146
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .147
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .148
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .148
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 154
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .155
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 156
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .157
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 158
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .160
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .160
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .161
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .161
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .162
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .163
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .165
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 165
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .167
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .168
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .169
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .171
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .172
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .173
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .176
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .177
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .178
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .179
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .179
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 180
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 183
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 183
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 185
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .187
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 188
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 189
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 190
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .191
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .192
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .193
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 194
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 195
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 195
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .197
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 198
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 200
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .201
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 202
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 203
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 205
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 206
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
str.
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 208
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 209
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .210
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .212
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .212
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .213
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .215
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .216
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .217
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .217
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .218
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .218
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .219
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 220
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 220
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 221
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 222
Zapytania
Poseł Gabriela Masłowska . . . . . . . . . . . . . . 224
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . 224
Poseł Zbigniew Rynasiewicz . . . . . . . . . . . . 224
Poseł Tomasz Lenz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . 225
Poseł Paweł Arndt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225
Poseł Jarosław Katulski. . . . . . . . . . . . . . . . 226
Poseł Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . 226
Poseł Daniela Chrapkiewicz. . . . . . . . . . . . . 227
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . 228
Poseł Grażyna Ciemniak . . . . . . . . . . . . . . . 228
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 229
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 230
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 230
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .231
Poseł Michał Szczerba . . . . . . . . . . . . . . . . . .231
Poseł Janusz Krasoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . 232
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . 233
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 233
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 233
Poseł Krzysztof Brejza oraz grupa posłów. . . 236
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .237
Posłowie Zdzisław Czucha i Jan Kuriata. . . . 238
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . 238
Poseł Barbara Bartuś. . . . . . . . . . . . . . . . . . 239
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 241
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 241
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 243
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 244
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 245
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .247
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .247
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 248
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 249
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 252
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 253
 str.
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 254
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 254
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 255
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 256
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .257
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .257
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 258
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 259
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 259
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 260
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .261
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .261
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 262
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 263
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 263
str.
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 265
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 265
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 266
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 267
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 267
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 269
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .270
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .271
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .272
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .273
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .273
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .275
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 276
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .277
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .278

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Stanisława Szweda w sprawie odstąpie-
nia od obowiązkowego egzaminu maturalnego z ma-
tematyki dla uczniów szkół artystycznych – do mini-
stra edukacji narodowej (15738),
2) poseł Marii Zuby w sprawie dostosowywania
wymogów polskiego prawa do prawa unijnego w za-
kresie odpadów komunalnych – do ministra środowi-
ska (15739),
3) poseł Ewy Wolak w sprawie stosowania syste-
mu wpłat do budżetu państwa wynikających z prze-
pisów ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego – do ministra finansów (15740),
4) poseł Ewy Wolak w sprawie zwrotu opłaty za
wydanie karty pojazdu – do ministra infrastruktury
(15741),
5) posła Jana Filipa Libickiego w sprawie podwyż-
szenia kwoty zasiłku pielęgnacyjnego – do ministra
pracy i polityki społecznej (15742),
6) posła Tomasza Górskiego w sprawie decyzji or-
ganów podatkowych dotyczących zobowiązań podat-
kowych, którym nadano rygor natychmiastowej wy-
konalności – do ministra finansów (15743),
7) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie zasił-
ków pielęgnacyjnych dla rodzin dzieci niepełnospraw-
nych – do ministra pracy i polityki społecznej (15744),
8) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie spe-
cjalnego wsparcia UE dla rolników hodowców owiec
w woj. łódzkim – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(15745),
9) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie prze-
kazywania przez ZUS składek do otwartych fundu-
szy emerytalnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (15746),
10) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie pla-
nowanej reformy szkolnictwa zawodowego – do mini-
stra edukacji narodowej (15747),
11) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie dzia-
łań dotyczących ewentualnego drugiego etapu kry-
zysu finansowo-gospodarczego – do ministra finan-
sów (15748),
12) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie do-
stępności do kredytów w związku z wprowadzeniem
rekomendacji „T” – do ministra finansów (15749),
Załącznik nr 1
Druk 3012
13) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie ratow-
nictwa medycznego – do ministra zdrowia (15750),
14) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie projek-
tu ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nierucho-
mościami oraz o zmianie ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym – do ministra infra-
struktury (15751),
15) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie re-
alizacji porozumienia pomiędzy Rzecząpospolitą Pol-
ską a Komisją Wspólnot Europejskich z dnia 31 maja
1990 r. – do ministra finansów (15752),
16) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie nad-
używania leków przeciwbólowych przez Polaków – do
ministra zdrowia (15753),
17) poseł Joanny Muchy w sprawie świadomości
polskich sądów w kwestii molestowania dzieci – do
ministra sprawiedliwości (15754),
18) poseł Joanny Muchy w sprawie wyboru tytułu
ubezpieczenia społecznego przez płatników prowa-
dzących pozarolniczą działalność gospodarczą i rów-
nocześnie wykonujących pracę nakładczą – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (15755),
19) posła Marka Łatasa w sprawie równoważni-
ków pieniężnych wypłacanych emerytom i rencistom
policyjnym za brak lokalu mieszkalnego lub za re-
mont zajmowanego lokalu mieszkalnego – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (15756),
20) posła Tomasza Lenza w sprawie izb gospodar-
czych – do ministra gospodarki (15757),
21) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie pozwo-
lenia na posiadanie broni – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (15758),
22) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie obo-
wiązku meldunkowego – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (15759),
23) posła Jana Widackiego w sprawie liczby prze-
stępstw ujawnionych (stwierdzonych) przez organy
ochrony porządku i bezpieczeństwa inne niż Policja
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(15760),
24) posła Jana Widackiego w sprawie statystyki
wykroczeń – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (15761),
25) posła Jana Widackiego w sprawie pochówku
znajdujących się w Polsce szczątków ofiar z Katynia,
Miednoje i Charkowa oraz podjęcia energicznych
2
działań zmierzających do upamiętnienia ofiar roz-
strzelanych w Bykowni k. Kijowa – do prezesa Rady
Ministrów (15762),
26) posła Artura Górskiego w sprawie poprawy
warunków funkcjonowania rodzin osób niepełno-
sprawnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(15763),
27) posła Artura Górskiego w sprawie wprowa-
dzenia matematyki jako przedmiotu obligatoryjnego
na egzaminie maturalnym w szkołach o profilu arty-
stycznym – do ministra edukacji narodowej (15764),
28) posła Arkadego Fiedlera w sprawie możliwości
zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych – do ministra zdrowia oraz ministra finan-
sów (15765),
29) posła Mirosława Koźlakiewicza w sprawie
projektu rozporządzenia ministra sprawiedliwości
zmieniającego rozporządzenie w sprawie sądów ape-
lacyjnych, sądów okręgowych i sądów rejonowych
oraz ustalenia ich siedzib i obszarów właściwości,
przenoszącego z dniem 1 lipca 2010 r. sądowy okręg
płocki do apelacji łódzkiej i sądowy okręg ostrołęcki
do apelacji białostockiej – do ministra sprawiedliwo-
ści (15766),
30) posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego w spra-
wie pomocy dla rolników usuwających eternit zawiera-
jący azbest z dachów na budynkach mieszkalnych
i gospodarczych – do ministra gospodarki (15767),
31) posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie uprawnień dla rolników do obsługi kom-
bajnów i pras wysokiego zgniotu – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (15768),
32) posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie zagospodarowania opakowań szklanych
i plastikowych zalegających lasy oraz przydrożne
rowy – do ministra środowiska (15769),
33) poseł Anny Sobeckiej w sprawie ulg podatko-
wych – do ministra finansów (15770),
34) poseł Anny Sobeckiej w sprawie leków refun-
dowanych – do ministra zdrowia (15771),
35) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dostępu do
świadczeń medycznych – do ministra zdrowia (15772),
36) poseł Anny Sobeckiej w sprawie płatnej adop-
cji – do ministra sprawiedliwości (15773),
37) poseł Anny Sobeckiej w sprawie budowy dróg
– do ministra infrastruktury (15774),
38) poseł Anny Sobeckiej w sprawie administracji
skarbowej – do ministra finansów (15775),
39) poseł Anny Sobeckiej w sprawie Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (15776),
40) poseł Anny Sobeckiej w sprawie dostępu do
środków unijnych – do ministra rozwoju regionalne-
go (15777),
41) poseł Anny Sobeckiej w sprawie staży dla bez-
robotnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(15778),
42) poseł Anny Sobeckiej w sprawie organizacji
rodzin zastępczych spokrewnionych – do ministra
pracy i polityki społecznej (15779),
43) poseł Anny Sobeckiej w sprawie pracowników
socjalnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(15780),
44) poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjonowa-
nia związków zawodowych w urzędach – do ministra
pracy i polityki społecznej (15781),
45) poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjonowa-
nia szpitali – do ministra zdrowia (15782),
46) poseł Anny Sobeckiej w sprawie funkcjonowa-
nia Prokuratury Generalnej – do prezesa Rady Mi-
nistrów (15783),
47) poseł Anny Sobeckiej w sprawie faktur elek-
tronicznych dokumentujących poniesienie wydatków
internetowych – do ministra finansów (15784),
48) poseł Anny Sobeckiej w sprawie emerytur po-
mostowych – do ministra pracy i polityki społecznej
(15785),
49) posła Stanisława Steca w sprawie podatku do-
chodowego od świadczeń na rzecz ochrony zdrowia
pracowników – do ministra finansów (15786),
50) posła Stanisława Steca w sprawie skutków
finansowych tzw. ustawy hazardowej – do ministra
finansów (15787),
51) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania szpitali publicznych i prywatnych – do mini-
stra zdrowia (15788),
52) posła Stanisława Steca w sprawie pamięci
o Polakach pomordowanych na Wołyniu – do mini-
stra spraw zagranicznych (15789),
53) posła Stanisława Steca w sprawie obsady rad
nadzorczych spółek córek przez członków Zarządu
Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa – do
ministra skarbu państwa (15790),
54) posła Stanisława Steca w sprawie funkcjono-
wania grup producentów rolnych – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (15791),
55) posła Stanisława Steca w sprawie zamiaru
likwidacji Straży Ochrony Kolei – do ministra infra-
struktury (15792),
56) posła Stanisława Szweda w sprawie noweliza-
cji ustawy o systemie oświaty w zakresie finansowa-
nia transportu i opieki w czasie przewozu dzieci do
szkół – do ministra edukacji narodowej (15793),
57) posła Kazimierza Moskala w sprawie realizacji
ustawowych zadań organów administracji rządowej
i samorządowej w zakresie ochrony ludzi i mienia przed
powodzią oraz koordynacji tych działań – do ministra
środowiska (15794),
58) posła Kazimierza Moskala w sprawie funkcjo-
nowania organów administracji rządowej w zakresie
tworzenia warunków prawno-organizacyjnych szko-
lenia kierowców wykonujących przewozy drogowe
osób i rzeczy oraz sprawowania nadzoru nad tą dzia-
łalnością – do ministra infrastruktury (15795),
59) posła Kazimierza Moskala w sprawie niepra-
widłowości dotyczących sprzedaży drewna przez PGL
Lasy Państwowe – do ministra środowiska (15796),
60) posła Kazimierza Moskala w sprawie realiza-
cji postanowień ustawy o repatriacji przez organy

administracji rządowej i samorządowej – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (15797),
61) posła Kazimierza Moskala w sprawie stwier-
dzonych przez NIK nieprawidłowości w działaniach
administracji rządowej na rzecz rolnictwa ekologicz-
nego w Polsce – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(15798),
62) posła Kazimierza Moskala w sprawie wpro-
wadzenia na listę leków refundowanych preparatu
o nazwie lenalidomid dla pacjentów chorujących na
szpiczaka mnogiego – do ministra zdrowia (15799),
63) posła Kazimierza Moskala w sprawie dyskry-
minacji na polskich uczelniach osób ze starą maturą
– do ministra nauki i szkolnictwa wyższego (15800),
64) posła Kazimierza Moskala w sprawie proble-
mów edukacyjnych dzieci reemigrantów – do mini-
stra edukacji narodowej (15801),
65) posła Stanisława Kalemby w sprawie udziela-
nia pomocy finansowej osobom fizycznym na realiza-
cję zadań związanych z ochroną środowiska – do mi-
nistra środowiska (15802),
66) poseł Grażyny Ciemniak w sprawie możliwo-
ści zmian legislacyjnych ułatwiających osobom nie-
pełnosprawnym funkcjonowanie w społeczeństwie
– do ministra pracy i polityki społecznej (15803),
67) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
stopnia wykorzystania krajowych środków budżeto-
wych na instrumenty wsparcia eksportu oraz za-
awansowania prac nad działaniem 6.5: Promocja
polskiej gospodarki, Programu Operacyjnego „Inno-
wacyjna gospodarka” 2007–2013 – do ministra go-
spodarki (15804),
68) posła Tadeusza Arkita w sprawie interneto-
wych przestępstw komputerowych – do ministra
sprawiedliwości (15805),
69) posła Janusza Dzięcioła w sprawie projekto-
wanej modernizacji szkolnictwa zawodowego – do
ministra edukacji narodowej (15806),
70) posłów Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie uznania gliceryny za biomasę lub paliwo
z biomasy – do ministra środowiska (15807),
71) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie regulacji prawnych dotyczących ultralekkie-
go lotnictwa – do ministra infrastruktury (15808),
72) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie tzw. odwróconej hipoteki – do ministra
finansów (15809),
73) posła Romana Kaczora w sprawie refundowa-
nia przez NFZ kosztu zabiegu wykonanego poza gra-
nicą Polski, w przypadku gdy w kraju okres oczekiwa-
nia na jego przeprowadzenie jest dłuższy niż przewi-
duje rozporządzenie – do ministra zdrowia (15810),
74) posła Witolda Namyślaka oraz grupy posłów
w sprawie poszukiwania niekonwencjonalnych złóż
gazu ziemnego w okolicach Lęborka – do ministra
środowiska (15811),
75) posła Zdzisława Czuchy w sprawie zmian or-
ganizacyjnych w inspektoratach Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (15812),
3
76) posła Zdzisława Czuchy w sprawie przyszłości
linii kolejowej Nowa Wieś Wielka – Bydgoszcz Wsch.
– Maksymilianowo – Kościerzyna – Gdynia Gł. w po-
wiązaniu z projektem Pomorskiej Kolei Metropolital-
nej – do ministra infrastruktury (15813),
77) poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w sprawie
podziału środków finansowych w ramach pomocy
technicznej Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” 2007–2013 – do ministra rozwoju regionalnego
(15814),
78) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie opłat sądowych – do ministra sprawiedli-
wości (15815),
79) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie dostępu do ewidencji partii politycznych
– do ministra sprawiedliwości (15816),
80) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie pisowni polskich nazwisk na Litwie – do
ministra spraw zagranicznych (15817),
81) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie produktów zawierających substancje ra-
kotwórcze – do ministra zdrowia (15818),
82) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie walki z ubóstwem i wykluczeniem spo-
łecznym – do ministra pracy i polityki społecznej
(15819),
83) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie przepisów regulujących wykup mieszkań
komunalnych – do ministra infrastruktury (15820),
84) poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie roz-
wiązań mających wyeliminować chuligańskie zacho-
wania podczas spotkań piłkarskich – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (15821),
85) posła Wojciecha Ziemniaka w sprawie kształ-
cenia zawodowego – do ministra edukacji narodowej
(15822),
86) poseł Magdaleny Kochan oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzonego przez TVP SA programu
oszczędnościowego – do ministra skarbu państwa
(15823),
87) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie skorelowa-
nia przepisów ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej z przepisami ustawy o świadczeniach pienięż-
nych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa – do ministra gospodarki (15824),
88) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. podkar-
packim – do ministra środowiska (15825),
89) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. lubel-
skim – do ministra środowiska (15826),
90) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. podla-
skim – do ministra środowiska (15827),
91) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
4
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. warmiń-
sko-mazurskim – do ministra środowiska (15828),
92) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. święto-
krzyskim – do ministra środowiska (15829),
93) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” w woj. małopol-
skim – do ministra środowiska (15830),
94) posła Marka Polaka oraz grupy posłów
w sprawie zintensyfikowania działalności mającej na
celu zmniejszenie liczby i skali podpaleń – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (15831),
95) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Bielsku Podla-
skim – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (15832),
96) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie regu-
lacji prawnej określającej zasady odbywania lotów
najważniejszych osób w państwie – do prezesa Rady
Ministrów (15833),
97) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie za-
pewnienia opieki żołnierzom wracającym z Afgani-
stanu – do ministra obrony narodowej (15834),
98) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie braku
regulacji prawnej egzekwującej przestrzeganie żałoby
narodowej – do prezesa Rady Ministrów (15835),
99) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
targu na zakup samolotów dla najważniejszych osób
w państwie – do prezesa Rady Ministrów (15836),
100) poseł Beaty Bublewicz w sprawie urlopu oj-
cowskiego dla ojców adoptowanych dzieci – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (15837),
101) posła Ludwika Dorna w sprawie zarządzania
kryzysowego – do prezesa Rady Ministrów (15838).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
ponowną interpelację posła Jacka Tomczaka w spra-
wie objęcia opieką medyczną chorych na boreliozę
i umożliwienia im leczenia (także szpitalnego) we-
dług metody ILADS opracowanej przez dra J. J. Bur-
rascano (12691),
2) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
ponowną interpelację posła Ludwika Dorna w spra-
wie informacji prasowych o sytuacji Grupy Bumar
(14263),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na ponowną interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie utylizacji odpadów medycznych (14288),
4) ministra spraw wewnętrznych i administracji
Jerzego Millera – z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów – na interpelację posła Marka Opioły w spra-
wie odpowiadania na zapytanie poselskie przez
MSWiA na zasadzie „kopiuj-wklej” (14583),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie
zmodyfikowanej skali Barthel (14823),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Marcina Korolca – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie
poszukiwań złóż ropy naftowej i gazu ziemnego na
Podkarpaciu (14827),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Zalewskiej w sprawie refun-
dacji leków żołnierzom AK oraz powstańcom war-
szawskim (14830),
8) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
szkód spowodowanych przez bobry (14850),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie refun-
dacji leków (14867),
10) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zmian warunków udzielania kredytów
niezgodnie z treścią przyrzeczoną oraz dominującej
pozycji Banku Gospodarstwa Krajowego (14874),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Stachańczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Andrzeja Szlachty w sprawie umieszczania flag ob-
cych państw na obiektach podmiotów gospodarczych
działających w Polsce (14904),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Andrzeja
Szlachty w sprawie wydawania zaświadczeń przez
organ odpowiedzialny za monitorowanie obszarów
Natura 2000 (14927),
13) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Longina Komołowskiego w spra-
wie rządowego programu budownictwa mieszkanio-
wego (14954),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Adama Rogackiego w sprawie dra-
matycznej sytuacji obłożnie chorych pacjentów, któ-
rzy z dniem 1 marca 2010 r. pozostali bez opieki pie-
lęgniarskiej (15063),
15) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Tomasza Kuleszy w spra-
wie kierunku rozwiązań systemowych polityki ro-
dzinnej w Polsce (15174),
16) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra

– na interpelację posła Tadeusza Naguszewskiego
oraz grupy posłów w sprawie trudności w przekazy-
waniu regionalnemu zarządowi gospodarki wodnej
urządzeń wodnych znajdujących się na wodach pu-
blicznych, w stosunku do których prawa właściciel-
skie wykonuje prezes Krajowego Zarządu Gospodar-
ki Wodnej (15179),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie programu terapeutycznego leczenia stwardnie-
nia rozsianego (15248),
18) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Grażyny Henclewskiej – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie wzrastającej liczby przy-
padków fikcyjnego ogłaszania upadłości przedsię-
biorstw (15256),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłanek Izabeli Kloc i Ma-
rzeny Machałek w sprawie problemów z realizacją
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012” w związku z opóźnieniami w harmonogramie
prac na odcinku autostrady A1 Stryków – Pyrzowice
(15294),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłanek Izabeli Kloc i Marzeny
Machałek w sprawie opóźnień w realizacji inwestycji,
budowy zbiornika w Raciborzu w woj. śląskim
w ramach „Programu dla Odry – 2006” (15295),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie rozwiązania problemu zwrotu przez samo-
rządy powiatów nadpłaty z tytułu pobieranej opłaty
za wydanie karty pojazdu, której wysokość (500 zł)
zakwestionował TK wyrokiem z dnia 17 stycznia
2006 r. (15300),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie wdra-
żania na terenie Polski programu ochrony siedlisk
w ramach Natury 2000 i jego wpływu na rozwój in-
frastruktury naszego kraju (15303),
23) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie sytuacji socjalno-zdrowotnej emerytów i renci-
stów wojskowych oraz ich rodzin w woj. świętokrzy-
skim (15315),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jana Kamińskiego w sprawie
kolejek w sądach (15317),
25) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego oraz
grupy posłów w sprawie postanowień okrągłego sto-
łu dla polskiej piłki nożnej (15322),
5
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Iwony Arent w sprawie przy-
musowej mammografii i cytologii w ramach badań
pracowniczych (15324),
27) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej w spra-
wie planu prywatyzacji Zakładów Azotowych Puławy
SA (15333),
28) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie
koniecznej dodatkowej pomocy dla regionów i powia-
tów, takich jak pow. skarżyński, dotkniętych wyso-
kim bezrobociem (15340),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Piotra Stanke w sprawie
przewidywanej redukcji liczby kas biletowych na
dworcach kolejowych w całej Polsce, będącej skutkiem
konfliktu pomiędzy przewoźnikami (15341),
30) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie drastycznej opieszałości połączonej z wiel-
ce lekceważącym stosunkiem administracji sektora
rybołówstwa do rybaków, którzy złożyli wnioski w ra-
mach rekompensat społeczno-gospodarczych w za-
kresie utraty miejsca pracy (15343),
31) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Barbary Bartuś w sprawie kon-
traktów NFZ z pielęgniarkami opieki długotermino-
wej (15344),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgo-
rzaty Sadurskiej w sprawie stanu technicznego bu-
dynków szpitalnych (15345),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Wojciecha Żukow-
skiego i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie sytuacji
finansowej Grupy PKP SA (15346),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Piotra Kołodziejczyka
– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie prowadzenia Biuletynu Informacji Pu-
blicznej przez organy władzy publicznej oraz inne
podmioty wykonujące zadania publiczne (15347),
35) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Wojciecha Żukowskie-
go i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie realizacji wnio-
sków z kontroli NIK w zakresie szkolenia kierowców
(15350),
36) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posłów Woj-
ciecha Żukowskiego i Małgorzaty Sadurskiej w spra-
6
wie zwolnień pracowników zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych (15351),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Stanisława Chmielewskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Wojciecha Żukow-
skiego i Małgorzaty Sadurskiej w sprawie przepełnie-
nia zakładów karnych (15352),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej i Woj-
ciecha Żukowskiego w sprawie techników analityki
medycznej (15355),
39) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego w sprawie interpretacji art.
184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w kontekście zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze (15356),
40) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posłów Maksa Kracz-
kowskiego i Zbigniewa Kozaka w sprawie godzącej
w interesy ekonomiczne Skarbu Państwa wyprzeda-
ży dochodowych polskich przedsiębiorstw, na przy-
kładzie Przedsiębiorstwa Budownictwa Elektroener-
getycznego Elbud Gdańsk SA z siedzibą w Sopocie
(15357),
41) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy po-
słów w sprawie procederu reaktywacji przedwojen-
nych przedsiębiorstw (15358),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy Prawo o ruchu
drogowym w odniesieniu do rowerzystów (15359),
43) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Sławomira Kopycińskie-
go w sprawie pomocy pieniężnej na kontynuowanie
nauki dla osób usamodzielnianych (15367),
44) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Sławomira Kopy-
cińskiego i Tomasza Kamińskiego w sprawie pomocy
pieniężnej udzielanej przez Senat RP organizacjom
polonijnym na Białorusi (15368),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Marka Zielińskiego w sprawie pro-
blemów systemowych środowiska aptekarskiego
(15374),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Marka Wójcika w sprawie formy
przeprowadzenia egzaminu radcowskiego w 2010 r.
(15376),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Agnieszki Pomaskiej oraz gru-
py posłów w sprawie zasad zdawania końcowego eg-
zaminu radcowskiego (15380),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Elżbiety Kruk w spra-
wie likwidacji Oddziału Gospodarowania Nierucho-
mościami PKP SA w Lublinie (15383),
49) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Elżbiety Kruk w spra-
wie modernizacji infrastruktury drogowej w pow.
kraśnickim (15384),
50) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację poseł Elż-
biety Kruk w sprawie zmniejszenia dotacji z Mini-
sterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego dla pla-
cówek muzealnych w Polsce (15385),
51) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Czesława Hoca w spra-
wie karygodnego zaniedbania polskiej administracji
sektora rybołówstwa w kwestii polityki połowów śle-
dzi na Bałtyku (15388),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej w sprawie działań podejmowanych
przez resort rolnictwa dotyczących wsparcia miesz-
kańców obszarów wiejskich (15393),
53) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie raportu dokumentującego naruszenia praw
związkowych (15394),
54) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
na drodze krajowej nr 25 na trasie Bydgoszcz – Ino-
wrocław (15396),
55) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marcina Zawiły w spra-
wie inicjatywy ustawodawczej w zakresie regulacji
dotyczących umieszczania małoletnich w rodzinach
zastępczych lub w placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych (15399),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie sytuacji członków korpusu służby cywilnej
zatrudnionych w izbach celnych, w związku z wej-
ściem w życie ustawy o Służbie Celnej (15401),
57) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie projektu rozporządzenia ministra obrony
narodowej w sprawie wojewódzkich sztabów wojsko-
wych i wojskowych komend uzupełnień (15402),
58) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra

– oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Danieli Chrapkie-
wicz w sprawie przekazania kompetencji dotyczących
budowy farm wiatrowych z poziomu gminnego na
poziom wojewódzki (15405),
59) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Franciszka Jerzego Stefaniu-
ka w sprawie zbyt wysokich kar pieniężnych za usu-
wanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwole-
nia (15407),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Lenza w spra-
wie kręgu osób uprawnionych do dziedziczenia
z mocy ustawy (15410),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie zmian organizacyjnych w PKP SA polega-
jących na likwidacji części oddziałów gospodarowa-
nia nieruchomościami, w tym oddziału w Szczecinie
(15411),
62) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Bogusława Kowalskiego w spra-
wie porozumienia z Niemcami odnośnie do wspólnej
poprawy sytuacji na drogach wodnych (15414),
63) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej w sprawie przepisów dotyczących bonifikaty sto-
sowanej przez gminy przy wykupie lokali mieszkal-
nych (15417),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka w spra-
wie finansowania opieki zdrowotnej (15418),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Danuty Pietraszew-
skiej w sprawie osób niepełnosprawnych ruchowo
chcących rozwijać się poprzez studia i pracę (15420),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Tomasza Górskiego
w sprawie planowanej przebudowy dróg szybkiego
ruchu S11 i S5 (15421),
67) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Grzegorza Karpińskiego w sprawie digitalizacji zbio-
rów kultury narodowej (15425),
68) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa
Libickiego w sprawie zmian w ustawie Prawo farma-
ceutyczne zaproponowanych przez Wielkopolską
Okręgową Izbę Aptekarską (15426),
7
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Leszka Deptuły w sprawie bez-
piecznego dostępu do leków oraz zagrożeń dla aptek
i aptekarzy (15430),
70) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zagospodarowania wspólnot gruntowych
(15431),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Marka Rząsy w sprawie nowelizacji ustawy o broni
i amunicji w związku z wyrokiem Izby Karnej Sądu
Najwyższego (15433),
72) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Rząsy w sprawie
projektu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pie-
czy nad dzieckiem (15434),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Pięty w sprawie pogor-
szenia ochrony praw pacjentów na skutek planowa-
nych zmian w statucie NFZ oraz rezygnacji z zatrud-
niania w oddziałach NFZ rzeczników praw pacjentów
(15441),
74) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Pięty w sprawie
rozważanego lub planowanego udziału reprezentacji
polskich Sił Zbrojnych w defiladzie w Moskwie z oka-
zji 65. rocznicy zakończenia II wojny światowej
(15442),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie planowanej
likwidacji Straży Ochrony Kolei (15446),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie zmian w ustawie o podatku dochodowym
od osób fizycznych (15448),
77) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Włodzimierza Kar-
pińskiego w sprawie podziału wspólnoty gruntowej
(15451),
78) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Edwarda Wojtasa i Jana Ło-
paty w sprawie możliwości przekształcenia gospodar-
stwa pomocniczego Kasyno Wojskowe nr 52 w Lubli-
nie w instytucję gospodarki budżetowej (15454),
79) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie
rażącego naruszenia interesu społecznego przez Woj-
skową Agencję Mieszkaniową – Oddział Regionalny
w Krakowie (15457),
8
80) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie emerytur wojskowych (15465),
81) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o rodzinnych ogrodach
działkowych (15466),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie
planowanych zmian w funkcjonowaniu TBS (15467),
83) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie polityki metropolitarnej państwa (15470),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie
funkcjonowania sklepów oferujących do sprzedaży
tzw. dopalacze (15471),
85) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie informacji o możliwości ograniczenia finansowa-
nia naprawy szkód górniczych na Śląsku (15474),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku decyzji o powołaniu Rady Narodo-
wego Funduszu Zdrowia (15476),
87) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie niedostatecznej ochrony danych oso-
bowych uczniów w związku z systemem e-dziennik
(15478),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Joanny Muchy w sprawie ustawy o lecz-
nictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowisko-
wych (15479),
89) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie zwrotu nadpłat za wyrobienie dokumentu
do pierwszej rejestracji samochodu, tzw. karty pojaz-
du (15481),
90) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Ze-
siuk w sprawie dochodów z opłat za wyłączenie grun-
tów z produkcji rolnej (15482),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Wojciecha Jasińskiego w sprawie planów likwidacji
posterunków Policji oraz przejęcia w trwały zarząd
nieruchomości należących do wojewódzkich komend
Policji przez jednostki samorządowe (15484),
92) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zawieszania rent socjalnych (15487),
93) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie ustawy Prawo o ruchu drogowym (15490),
94) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Marka Polaka oraz gru-
py posłów w sprawie wprowadzenia corocznej walo-
ryzacji świadczenia pielęgnacyjnego (15491),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Kazimierza Hajdy w sprawie
projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie przy-
rody oraz niektórych innych ustaw z dnia 3 marca
2010 r. (15493),
96) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Kazimierza Hajdy w spra-
wie algorytmu podziału części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego,
a właściwie występującej anomalii dotyczącej miaste-
czek w momencie przekraczania przez nie 5 tys.
mieszkańców (15494),
97) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
interpelację posła Józefa Rojka w sprawie projektu
dotyczącego prawa szlaku (15498),
98) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Kossa-
kowskiego w sprawie sytuacji gminy Janowiec Ko-
ścielny i innych małych gmin, do których zadań
własnych należy planowanie i finansowanie oświe-
tlenia dróg publicznych znajdujących się na terenie
gminy (15500),
99) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłanek Izabeli Kloc i Marze-
ny Machałek w sprawie wysokości i celu świadczenia
pielęgnacyjnego w świetle orzeczenia TK z dnia
18 lipca 2008 r. (15503),
100) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie kosztów utrzymania i opłat dostaw energii
elektrycznej przy modernizowanych drogach krajo-
wych (15507),
101) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Stanisława
Steca w sprawie zmian dotyczących finansowania
poszczególnych działów w ramach Programu Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (15516),
102) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie dotowania osobom fizycznym inwestycji
ekologicznych (15527),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia

prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ja-
rosława Rusieckiego w sprawie projektu ustawy
o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz nie-
których innych ustaw zakładającego całkowitą likwi-
dację Straży Ochrony Kolei (15533),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie stosowania przepisów ustawy Prawo pocz-
towe i Regulaminu świadczenia powszechnych usług
pocztowych w zakresie adresowania przesyłek reje-
strowanych (15541),
105) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na interpelację posła Stanisława Ożoga w sprawie
prac nad projektem ustawy o szlakach turystycznych
(15542),
106) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Stanisława Ożoga w sprawie
odmowy nostryfikacji dyplomów zagranicznych szkół
medycznych przez polskie uczelnie (15543),
107) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie ważności aktów notarialnych zawartych
w związku z przekształceniem własności mieszkań
na podstawie znowelizowanej ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych (15548),
108) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie likwidacji Klubu Garnizonowego w Łodzi
(15549),
109) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie przekształceń Wojskowe-
go Zakładu Remontowo-Budowlanego w Krotoszy-
nie (15550),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Adama Gawędy oraz grupy po-
słów w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. dotyczącego świadczeń
gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej
(15558),
111) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Zbigniewa
Chmielowca w sprawie rządowego projektu ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (15575),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie sytuacji finansowej Białostockiego Centrum
Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie (15576),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Kuleszy w spra-
9
wie zmiany art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa
(15583),
114) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie możliwości odstąpienia od obowiązkowego
zdawania matematyki przez maturzystów szkół ar-
tystycznych (15584),
115) podsekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jana Kaźmierczaka w sprawie
ponoszenia przez samorządy kosztów urlopów dla
poratowania zdrowia nauczycieli (15586),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
podwyższenia stawki podatku VAT na podstawowe
artykuły żywnościowe (15591),
117) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie przepisów unijnych w stosunku do
hodowców drobiu (15592),
118) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Anny Sobeckiej w sprawie planów likwidacji Służby
Ochrony Kolei (15593),
119) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie obowiązkowej matury z matematyki (15594),
120) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie pa-
cjentów cierpiących na rzadkie choroby (15606),
121) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie kosztów administracyjnych unijnych szkoleń dla
bezrobotnych (15608),
122) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Bronisła-
wa Dutki w sprawie proponowanych zmian w kształ-
ceniu młodocianych pracowników (15614),
123) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie udzielenia pomocy w formie częściowej
spłaty kapitału kredytów na realizację inwestycji
w gospodarstwach rolnych (15661).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) poseł Izabeli Leszczyny w sprawie możliwości
zmiany w systemie gospodarki odpadami w celu speł-
10
niania wymogu promowania postaw proekologicz-
nych wśród obywateli – od ministra środowiska
(15310) – 16 dni,
2) posła Dawida Jackiewicza w sprawie polityki
metropolitarnej państwa – od ministra infrastruktu-
ry (15470) – 5 dni,
3) posła Wojciecha Szaramy w sprawie zwrotu ko-
ścioła pw. św. Marii Magdaleny we Lwowie polskiej
wspólnocie rzymskokatolickiej – od ministra spraw
zagranicznych (15475) – 5 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie przerzu-
cania kosztów produkcji cukru na rolników – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (6808),
2) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie prac nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym oraz niektórych innych ustaw – do mini-
stra infrastruktury (6809),
3) posła Zbigniewa Rynasiewicza w sprawie
wprowadzenia zmian do ustawy o jednostkach do-
radztwa rolniczego – do ministra rolnictwa i roz-
woju wsi (6810),
4) posła Tomasza Lenza w sprawie funkcjonowa-
nia szkół mistrzostwa sportowego o profilu kolarskim
– do ministra sportu i turystyki (6811),
5) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie dzia-
łań dotyczących walki z bezrobociem – do ministra
pracy i polityki społecznej (6812),
6) posła Pawła Arndta w sprawie możliwości przy-
znania urlopu okolicznościowego dla nauczycieli
z okazji ślubu jednego z jego rodziców – do ministra
pracy i polityki społecznej (6813),
7) posła Jarosława Katulskiego w sprawie właści-
wej interpretacji art. 12 ust. 2 ustawy o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych – do ministra infrastruktury
(6814),
8) posła Grzegorza Karpińskiego w sprawie wpi-
sania obszaru Bydgoskiego Przedmieścia w Toruniu
do rejestru zabytków – do ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego (6815),
9) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie zapisu
w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi dotyczącego zezwolenia na
sprzedaż napojów alkoholowych – do ministra finan-
sów (6816),
10) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie podat-
ku z tytułu nabycia w drodze dziedziczenia akcji
i obligacji – do ministra finansów (6817),
11) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie rozpo-
rządzenia dotyczącego warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
– do ministra infrastruktury (6818),
12) poseł Danieli Chrapkiewicz w sprawie opieki
medycznej prowadzonej przez Dom Sue Ryder w Byd-
goszczy – do ministra zdrowia (6819),
13) posła Wojciecha Szaramy w sprawie likwidacji
gminnego funduszu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej – do prezesa Rady Ministrów (6820),
14) poseł Grażyny Ciemniak w sprawie interpreta-
cji przepisów dotyczących zmiany pozwolenia wodno-
prawnego na przykładzie Spółki Wodnej „Kapuściska”
w Bydgoszczy – do ministra środowiska (6821),
15) posła Janusza Dzięcioła w sprawie waloryzacji
zasiłku pielęgnacyjnego – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (6822),
16) posła Adama Wykręta w sprawie konieczności
dopłacania z budżetu państwa do utrzymania auto-
strad w Polsce – do ministra infrastruktury (6823),
17) posła Adama Wykręta w sprawie stworzenia
systemu zachęt dla szpitali w kwestii przeprowadza-
nia dla nich grupowych zakupów sprzętu medyczne-
go, leków etc. – do ministra zdrowia (6824),
18) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie prawa
do skorzystania przez ojca z urlopu macierzyńskiego,
w sytuacji gdy matka nie jest w stanie sprawować
opieki nad urodzonym dzieckiem, oraz z innych form
pomocy – do ministra pracy i polityki społecznej
(6825),
19) posła Józefa Rojka w sprawie legalizacji pro-
dukcji śliwowicy łąckiej – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (6826),
20) posła Józefa Rojka w sprawie dofinansowania
domów pomocy społecznej w Małopolsce – do mini-
stra pracy i polityki społecznej (6827),
21) posła Józefa Rojka w sprawie nagminnego
skracania czasu pracy swoich placówek na terenie
powiatu tarnowskiego przez kierownictwo Poczty
Polskiej SA – do ministra infrastruktury (6828),
22) posła Józefa Rackiego w sprawie budowy kład-
ki dla pieszych przez rzekę Prosnę na trasie linii ko-
lejowej nr 014 Łódź Kaliska – Tuplice – do ministra
infrastruktury (6829),
23) posła Michała Szczerby w sprawie nowej sie-
dziby Muzeum Katyńskiego w Warszawie – do mini-
stra obrony narodowej (6830),
24) posła Janusza Krasonia w sprawie efektów
działalności CBA od chwili powołania tej służby, w za-
kresie ujawnionych i potwierdzonych wyrokami są-
dowymi przestępstw korupcyjnych, w stosunku do
nakładów finansowych, zaangażowania osobowego
i zadań określonych w ustawie oraz w porównaniu
do innych organów zajmujących się ściganiem prze-
stępców – do prezesa Rady Ministrów (6831),
25) posła Arkadiusza Litwińskiego w sprawie da-
nych dotyczących ilości spraw wynikających z zakażeń
szpitalnych – do ministra sprawiedliwości (6832),
26) posła Piotra Polaka w sprawie statusu użyt-
kowania górniczego obszarów będących w posiada-
niu osób fizycznych, na których prowadzono badania
sejsmiczne – do ministra środowiska (6833),
27) posła Piotra Polaka w sprawie udostępnienia
terenów prywatnych do prowadzenia badań sejsmicz-
nych – do ministra środowiska (6834),
28) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-

wej Państwowej Straży Pożarnej w Mońkach – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6835),
29) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Łomży – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6836),
30) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Sokółce – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6837),
31) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przeka-
zania dodatkowych środków Komendzie Powiatowej
Państwowej Straży Pożarnej w Suwałkach – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (6838),
32) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Wysokiem Mazo-
wieckiem – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (6839),
33) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przeka-
zania dodatkowych środków Komendzie Powiatowej
Państwowej Straży Pożarnej w Zambrowie – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (6840),
34) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Kolnie – do mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji (6841),
35) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przeka-
zania dodatkowych środków Komendzie Powiatowej
Państwowej Straży Pożarnej w Hajnówce – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (6842),
36) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Grajewie – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6843),
37) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przeka-
zania dodatkowych środków Komendzie Powiatowej
Państwowej Straży Pożarnej w Białymstoku – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6844),
38) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Siemiatyczach –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(6845),
39) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
kazania dodatkowych środków Komendzie Powiato-
wej Państwowej Straży Pożarnej w Sejnach – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (6846),
40) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie braku
refundacji z tytułu ratujących życie świadczeń nad-
limitowych, wykonanych przez Białostockie Centrum
Onkologii – do ministra zdrowia (6847),
41) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie przy-
łączenia jednostki ochotniczej straży pożarnej z miej-
scowości Złotniki do krajowego systemu ratowni-
czo-gaśniczego – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (6848),
42) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie stanu
torów na dworcu kolejowym w Białymstoku – do mi-
nistra infrastruktury (6849),
11
43) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie sub-
stancji niebezpiecznych transportowanych drogą ko-
lejową przez miasto Białystok – do prezesa Rady Mi-
nistrów (6850),
44) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie szla-
ków kolejowych w woj. podlaskim, którymi są trans-
portowane substancje niebezpieczne – do prezesa
Rady Ministrów (6851),
45) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie mo-
dernizacji przejścia granicznego Siemianówka – Świ-
słocz w woj. podlaskim – do prezesa Rady Ministrów
(6852),
46) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie ewentualnych zmian w prawie związanych
z rozdzieleniem funkcji ministra sprawiedliwości
i prokuratora generalnego – do ministra sprawiedli-
wości (6853),
47) posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
w sprawie odpowiedzialności za stan techniczny bu-
dynku zamieszkiwanego przez kilka rodzin – do mi-
nistra infrastruktury (6854),
48) posła Stanisława Steca w sprawie transferu
kwoty cukrowej przydzielonej Cukrowni Pfeifer &
Langen Glinojeck SA – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (6855),
49) posłów Zdzisława Czuchy i Jana Kuriaty
w sprawie zakresu stosowania i interpretacji przepi-
sów ustawy o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych –
do ministra infrastruktury (6856),
50) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie sytu-
acji w PKP na terenie woj. świętokrzyskiego – do
ministra infrastruktury (6857),
51) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie sytu-
acji w PKP na terenie woj. podlaskiego – do ministra
infrastruktury (6858),
52) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie sytu-
acji w PKP na terenie woj. warmińsko-mazurskiego
– do ministra infrastruktury (6859),
53) posła Zbigniewa Chmielowca w sprawie sytu-
acji w PKP na terenie woj. podkarpackiego – do mi-
nistra infrastruktury (6860),
54) poseł Barbary Bartuś w sprawie trudności
związanych z rezygnacją z członkostwa w spółkach
wodnych – do ministra środowiska (6861).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie ne-
gocjacji w 2008 r. z PHZ Cenzin dotyczących zakupu
śmigłowców (6503),
2) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Romu-
alda Ajchlera w sprawie przyłączenia do sieci elek-
12
troenergetycznych farm wiatrowych projektowanych
przed nowelizacją Prawa energetycznego ze stycznia
2010 r. (6521),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie in-
formacji o odstąpieniu od planu leasingu samolotów
Embraer 175 (6537),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na zapytanie posła Lucjana Kara-
siewicza w sprawie koncepcji doposażenia 36. Spe-
cjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego w nowe
samoloty (6555),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie opieki
pielęgniarskiej w domach pomocy społecznej (6592),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra – na za-
pytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
usuwania tam zbudowanych przez bobry (6614),
7) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Jana
Dziedziczaka w sprawie upamiętnienia miejsca kaź-
ni w obozach nazistowskich i komunistycznych
w Lesznie-Gronowie (6650),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Artu-
ra Górskiego w sprawie losów systemu niejawnej
poczty internetowej „Opal” (6671),
9) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posłów Sławomira Kopycińskiego i To-
masza Kamińskiego w sprawie śledztwa dotyczącego
działalności Zakładu Inwestycji Organizacji Trakta-
tu Północnoatlantyckiego (6676),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Wojciecha Szaramy w sprawie pilnej po-
trzeby poprawy opieki okołoporodowej w woj. śląskim
(6706),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Stanisława Kalemby
w sprawie krytycznej sytuacji na odcinku kolejowych
przewozów pasażerskich (6718),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Mieczysława Marcina
Łuczaka w sprawie parametrów techniczno-kolizyj-
nych, jakie powinny odpowiadać drogowym barierom
ochronnym (6723),
13) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie poseł Gabrie-
li Masłowskiej w sprawie degradacji Polski w służbie
dyplomatycznej Unii Europejskiej (6724),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Sta-
nisława Pięty w sprawie oszczędności finansowych
wprowadzonych w katowickiej szkole Policji, redukcji
procesu szkolenia policjantów, narażania ich na nie-
bezpieczeństwo oraz możliwości przeznaczenia do-
datkowych środków dla szkół policyjnych (6727),
15) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Grażyny Henclewskiej – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Jarosława Katulskiego
w sprawie otrzymywania przez osoby prowadzące
małe gorzelnie korespondencji po obowiązkowej re-
jestracji alkoholu etylowego w systemie Reach w ję-
zyku angielskim (6734),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewno-
wicz w sprawie dofinansowania przebudowy drogi
powiatowej nr 0446T Bliżyn – Sorbin – Odrowążek
(6737),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Jana Dziedziczaka w sprawie podję-
tych działań przez Polską Agencję Informacji i Inwe-
stycji Zagranicznych w celu znalezienia inwestora dla
miasta i gm. Rawicz oraz pow. rawickiego (6738),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie projektów przebudowy linii kolejowej E59
na odcinku Wronki – Szamotuły (6741),
19) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodar-
ki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie wypłaty bonifikat i odszkodowań przez
firmę Enion SA osobom poszkodowanym w katastro-
fie energetycznej w styczniu 2010 r. (6744),
20) ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bog-
dana Zdrojewskiego oraz sekretarza stanu w Minister-
stwie Spraw Zagranicznych Jana Borkowskiego –
z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Wojcie-
cha Szaramy w sprawie finansowania Polskiego Zespo-
łu Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia” (6746),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Ireny
Tomaszak-Zesiuk w sprawie utworzenia szkoły mu-
zycznej II stopnia przy Państwowej Szkole Muzycznej
im. Witolda Lutosławskiego w Turku (6747),
22) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Sylwestra Pawłowskiego w spra-
wie planowanej likwidacji Klubu Garnizonowego
w Łodzi (6748),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Adama Szejnfelda w spra-
wie innych możliwych sposobów przesyłania faktur
elektronicznych (6751),

24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posłów Michała Wojtkiewi-
cza i Jacka Pilcha w sprawie redukcji godzin pracy
placówki pocztowej w miejscowości Siedliska k. Tu-
chowa (6753),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Marzeny Machałek w sprawie
realizacji wyciągu narciarskiego w Szklarskiej Porę-
bie (6755),
26) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie podjęcia skutecznych działań zmierzają-
cych do rozwiązania narastającego od lat problemu
związanego z utrzymaniem urządzeń melioracji wod-
nych podstawowych oraz tzw. wód pozostałych, o któ-
rych mowa w art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo wod-
ne (6759),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Michała Stuligrosza w sprawie pro-
jektu zniesienia licencji zawodowej pośrednika w ob-
rocie nieruchomościami (6760),
28) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Tadeusza Arkita oraz
grupy posłów w sprawie rozwiązania problemu nie-
legalnych postojów taxi, na przykładzie woj. małopol-
skiego (6761),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie
wpływu ustawy o odpadach wydobywczych na
zmniejszenie dochodów budżetów gmin, na przykła-
dzie gm. Libiąż w woj. małopolskim (6762),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie ne-
gatywnego wpływu wypalania traw na środowisko
naturalne (6763),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie konieczności dokonania zmian w systemie
opieki nad osobami niepełnosprawnymi i starszymi
(6764),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie zasadności naliczania niektórych opłat przez
Spółdzielnię Mieszkaniową Krzemionki w Ostrowcu
Świętokrzyskim (6765),
13
33) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza w sprawie
remontów czołgów PT-91 (6768),
34) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Sławomira Woracha
w sprawie podziału środków PFRON przeznaczonych
w 2010 r. na realizację zadań w zakresie rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych
w Łodzi (6773),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Kazi-
mierza Gwiazdowskiego w sprawie zamiaru likwida-
cji Straży Ochrony Kolei (6774),
36) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie poseł Renaty Butryn w sprawie
ustania statusu osoby bezrobotnej z momentem zło-
żenia wniosku do odpowiednich organów o wpis do
ewidencji działalności gospodarczej (6780),
37) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu Pań-
stwa Jana Burego na zapytanie poseł Bożeny Szydłow-
skiej w sprawie działań spółki ENEA SA (6794),
38) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Adama Szejnfelda w spra-
wie zwrotu opłat za wydane w latach 2004–2006
karty pojazdów (6796),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie planowanych zmian
w procesie kształcenia zawodowego (6799),
40) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Bożeny
Sławiak w sprawie braku decyzji dotyczącej herbu, fla-
gi, pieczęci i banneru pow. międzyrzeckiego (6801),
41) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy w sprawie
sprzedaży Fabryki Drutu sp. z o.o. w Gliwicach oraz
mieszkań zakładowych wraz z lokatorami (6804).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęła odpowiedź na zapytanie:
1) posła Romana Koseckiego w sprawie działań
dyrekcji Transportowego Dozoru Technicznego do-
tyczących firmy Irene – od ministra infrastruktury
(6712) – 15 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 15738)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie odstąpienia od obowiązkowego
egzaminu maturalnego z matematyki
dla uczniów szkół artystycznych
Rady Rodziców działające przy szkołach arty-
stycznych woj. śląskiego, zaniepokojone wprowadze-
niem obowiązkowej matury z matematyki (Rozpo-
rządzenie MEN z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych)
zwróciły się do mnie z prośbą o interwencję, aby ma-
tematyka w szkołach artystycznych była na matu-
rach przedmiotem do wyboru. Takiemu rozwiązaniu
poparcia udzielił rektor Akademii Muzycznej w Ka-
towicach prof. Tomasz Miczka (w załączeniu)*).
Szkolnictwo artystyczne, które ma zwiększoną
liczbę przedmiotów w stosunku do szkolnictwa ogól-
nokształcącego, wymaga stałej, wielogodzinnej pracy
indywidualnej ucznia. Obowiązkowy egzamin matu-
ralny z matematyki jest dla młodzieży uzdolnionej
artystycznie wielkim dodatkowym obciążeniem. Na-
uczyciele szkół artystycznych uważają, że poprzednie
rozwiązanie było dobrym kompromisem pomiędzy
wymaganiami ogólnymi a specyfiką kształcenia ar-
tystycznego.
Nasze szkolnictwo artystyczne ma bardzo wysoką
ocenę w świecie, stało się miejscem, gdzie ujawniają
się talenty, to nasze dziedzictwo kulturowe i wszelkie
zmiany powinny być przeprowadzane z uwzględnie-
niem przede wszystkim opinii tych środowisk.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje
zniesienie obligatoryjnego egzaminu maturalnego
z matematyki dla uczniów szkół artystycznych?
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Załącznik nr 2
2. Czy ministerstwo rozważa przywrócenie for-
muły egzaminów maturalnych w szkołach artystycz-
nych w postaci istniejącej przed wprowadzeniem ob-
ligatoryjnego egzaminu z matematyki?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Szwed
Bielsko-Biała, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15739)
do ministra środowiska
w sprawie dostosowywania wymogów
polskiego prawa do prawa unijnego
w zakresie odpadów komunalnych
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135,
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446, Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, uprzejmie proszę Pana Ministra
o podjęcie działań mających na celu przyspieszenie
prac dostosowujących do prawa unijnego przepisy
polskiego prawa normujące zasady gospodarowania
odpadami komunalnymi oraz odpadami innymi niż
komunalne.
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 11 lutego 2010 r.
podczas posiedzenia Komisji Ochrony Środowiska,
Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, na którym przed-
stawił Pan Minister planowane priorytetowe działa-
nia resortu, wskazując drugi priorytet, powiedział
Pan, że: „wreszcie przyszedł czas, żeby uporządko-
wać kwestie związane z odpadami” oraz że: „wydaję
wojnę szarej strefie w dziedzinie innych odpadów ani-
żeli komunalne”. Zaprezentowane stanowisko spo-
tkało się z uznaniem członków komisji, wszak zapre-
zentowane przez Pana Ministra rozwiązanie zmian

w systemie gospodarki odpadami jest zgodne z ocze-
kiwaniem Polaków i władz jednostek samorządów
terytorialnych. Jest oczywiste, że aby skutecznie po-
łożyć kres procesowi zaśmiecania polskich miast,
miasteczek i wsi, to gminy muszą stać się właścicie-
lami odpadów komunalnych produkowanych przez
mieszkańców. Tylko wówczas będzie można stworzyć
właściwy, zgodny z unijnymi normami system gospo-
darki odpadami.
W traktacie akcesyjnym nasz kraj zobowiązał się
dostosować nasze polskie prawo w zakresie gospodar-
ki odpadami do prawa unijnego oraz do etapowego
zmniejszenia ilości odpadów składowanych. Przyjęto,
że w 2010 r. masa odpadów składowanych będzie nie
większa niż 75%, a w 2013 r. – nie większa niż 50%
masy odpadów składowanych w 1995 r.
Przyjęcie przez Polskę członkostwa Unii Europej-
skiej obok korzyści skutkuje zobowiązaniem dostoso-
wania się w wielu dziedzinach do prawa unijnego, tak-
że w zakresie dbania o środowisko naturalne. Dosto-
sowanie prawa w tym zakresie jest nieuniknione.
Jeżeli Polska nie dostosuje się do wymogów UE,
będą z urzędu zamykane te składowiska, które nie
spełniają określonych wymogów prawa krajowego
i europejskiego, jak również wprowadzenie zakazu
składowania odpadów palnych selektywnie zebra-
nych włącznie z zaostrzeniem sankcji za nielegalne
składowanie odpadów.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy rząd przyjął kluczowe założenia w zakresie
koniecznych zmian w systemie gospodarowania od-
padami i harmonogram prac nad ustawą?
2. Na jakim etapie prowadzone są prace nad
ustawą?
3. Czy w roku 2010 masa odpadów składowanych
zostanie zredukowana do ilości nie większej niż 75%
masy odpadów składowanych w 1995 r.?
4. W jakiej wysokości kary do UE zapłaci rząd w
roku w 2010 w przypadku niezredukowania ilości
odpadów składowanych do poziomu określonego w
traktacie akcesyjnym?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pan Premier podjął w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
15
Interpelacja
(nr 15740)
do ministra finansów
w sprawie stosowania systemu wpłat
do budżetu państwa wynikających
z przepisów ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego
Starostwo Powiatowe w Lubinie skierowało do
mnie pismo, w którym przedstawiło skutki stosowa-
nia systemu ustalania wpłat do budżetu państwa
wynikające z przepisów ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.). Zdaniem
samorządu przepisy tej ustawy w obecnym kształcie
powodują systematyczny wzrost, na niekorzyść bu-
dżetu powiatu, różnicy pomiędzy uzyskiwanymi z
budżetu dochodami w postaci udziału w podatkach
PIT i CIT a obowiązkowymi wpłatami do budżetu
zgodnie z regułą określoną w art. 30 ustawy. Efektem
tego jest coraz większe zadłużenie (dla powiatu lubiń-
skiego na koniec 2010 r. wyniesie 53,50% planowa-
nych dochodów) oraz ograniczenia w podejmowaniu
decyzji inwestycyjnych, a co najważniejsze, stanowi
zagrożenie utraty płynności finansowej przez samo-
rząd powiatowy. Problem wysokich wpłat do budżetu
państwa dotyczy nie tylko powiatu lubińskiego, ale
również innych powiatów, gmin oraz województw.
Czy Ministerstwo Finansów zamierza wprowadzić
zmiany w przepisach ustalających i regulujących taki
poziom dochodów, aby gwarantowały one realizację
zadań nałożonych na samorządy na wymaganym po-
ziomie bez konieczności zadłużania samorządu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ewa Wolak
Wrocław, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15741)
do ministra infrastruktury
w sprawie zwrotu opłaty za wydanie
karty pojazdu
Szanowny Panie Ministrze! Poważnym proble-
mem dotykającym od pewnego czasu samorządy po-
wiatowe jest kwestia zwrotu przez samorządy powia-
towe nadpłaty z tytułu pobieranej opłaty za wydanie
karty pojazdu, której wysokość (500 zł) zakwestiono-
wał Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17
stycznia 2006 r. Zdaniem TK opłata pobierana przez
powiaty w tej wysokości na podstawie rozporządze-
nia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r.
16
jest niezgodna z konstytucją i prawem wspólnoto-
wym. W zaistniałej sytuacji osoby, które wcześniej
opłaciły zawyżoną kwotę, ubiegają się w sądach o
zwrot niesłusznie pobranej opłaty. W wielu powia-
tach na terenie kraju problem ten staje się coraz po-
ważniejszy, gdyż skala roszczeń może zagrozić jako-
ści realizowanych przez powiaty zadań.
Jakie działania zamierza podjąć resort infrastruk-
tury w celu rozwiązania zaistniałego problemu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Ewa Wolak
Wrocław, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15742)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie podwyższenia kwoty zasiłku
pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! W czerwcu ubiegłego
roku do Komitetu Rady Ministrów trafił projekt no-
welizacji ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992). Według
projektu kwota zasiłku pielęgnacyjnego miała wzro-
snąć z 153 zł do 173,10 zł i powinna wynosić tyle, ile
dodatek pielęgnacyjny. Według szacunków Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej wydatki na ten cel
powinny wzrosnąć w skali roku – w przypadku wej-
ścia w życie przepisów w marcu 2010 r. – o ponad 160
mln zł. Jednocześnie ministerstwo zapewniło, iż do-
datek pielęgnacyjny nie będzie waloryzowany co
roku, ale weryfikowany co 3 lata, jak pozostałe świad-
czenia rodzinne. Niestety projekt ustawy minister-
stwa nie wszedł w życie.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na poniższe pytanie: Kiedy
nastąpi zapowiedziane podwyższenie kwoty zasiłku
pielęgnacyjnego?
Poseł Jan Filip Libicki
Warszawa, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15743)
do ministra finansów
w sprawie decyzji organów podatkowych
dotyczących zobowiązań podatkowych,
którym nadano rygor natychmiastowej
wykonalności
Szanowny Panie Ministrze! Firmy posiadające
zobowiązania podatkowe mają możliwość zwrócenia
się do urzędu skarbowego o umorzenie lub rozłożenie
na raty zobowiązania. Decyzje odmowne wydane
przez naczelnika urzędu skarbowego nie powinny być
wymagalne, gdyż podatnik może odwołać się do orga-
nu II instancji, czyli dyrektora izby skarbowej. W wie-
lu przypadkach organ II instancji nie jest w stanie
wydać decyzji w czasie, który został do uznania zobo-
wiązania za przedawnione. Decyzja nieostateczna na-
kładająca na stronę obowiązek zapłaty podatku nie
podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor
natychmiastowej wykonalności, z czego korzystają
urzędnicy, by uniknąć przedawnienia, jeżeli podatnik
skorzysta z prawa do odwołania. Zobowiązanie po-
datkowe wygasa wskutek zapłaty podatku, a bieg
przedawnienia zostaje przerwany. Jeżeli zasadność
postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej
wykonalności zostanie zakwestionowana, podatnik
nie będzie mógł powołać się na przedawnienie.
Decyzji może być nadany rygor natychmiastowej
wykonalności, gdy okres do upływu terminu przedaw-
nienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3
miesiące. Stosuje się to, gdy organ podatkowy udo-
wodni, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zo-
stanie wykonane. Jednak złożenie przez podatnika
odwołania do organu II instancji nie jest równoznacz-
ne z działaniem uniemożliwiającym zapłatę podatku
w terminie późniejszym. W efekcie tych działań po-
datnik jest „karany” za złożenie odwołania i przewle-
kłość postępowania przed organami podatkowymi.
Zdaniem organów podatkowych, w związku z bra-
kiem decyzji ostatecznej oraz zbliżającym się termi-
nem przedawnienia podatnik nie będzie wyrażać woli
wykonania zobowiązania wynikającego z tej decyzji.
W związku z wyżej opisanymi praktykami zwra-
cam się do Pana Ministra z następującymi pyta-
niami:
1. Dlaczego organ I instancji nakłada na podatni-
ka rygor natychmiastowej wykonalności zobowiąza-
nia w przypadku, gdy jego odwołanie do organu II
instancji nie zostało rozpatrzone, czyli nie ma decyzji
ostatecznej?
2. Zgodnie z zasadą zawartą w art. 78 Konstytucji
RP, jak i zasadą ogólną zawartą w art. 127 Ordynacji
podatkowej, każda ze stron ma prawo do zaskarżania
orzeczeń i decyzji wydanych w I instancji. Zasada
dwuinstancyjnego postępowania podatkowego ozna-
cza, że strona ma prawo oczekiwać, że jej indywidu-
alna sprawa rozpatrzona zostanie dwa razy. Zatem
czy opisana powyżej praktyka nie jest sprzeczna
z prawem?
3. Czy organ II instancji ma wyznaczony termin,
w jakim powinien rozpatrzyć odwołania podatnika
od decyzji I instancji? Dlaczego wykonanie zobowią-
zania nie jest wstrzymane do czasu wydania decyzji
ostatecznej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tomasz Górski
Poznań, dnia 14 kwietnia 2010 r.

Interpelacja
(nr 15744)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zasiłków pielęgnacyjnych
dla rodzin dzieci niepełnosprawnych
Informuję, że do mojego biura poselskiego zwró-
cili się rodzice i opiekunowie dzieci niepełnospraw-
nych zarówno niepełnoletnich, jak i dorosłych. W
piśmie do mnie skierowanym podnoszą oni, że wyso-
kość zasiłku pielęgnacyjnego w wysokości 520 zł jest
niewystarczająca. Trudno nie zgodzić się z faktem,
że często całodobowa opieka nad niepełnosprawnymi
dziećmi zmusza przynajmniej jednego z rodziców do
rezygnacji z zatrudnienia, a co za tym idzie, braku
dochodów z tytułu świadczenia pracy zarobkowej. W
jeszcze trudniejszej sytuacji są osoby samotnie wy-
chowujące dzieci niepełnosprawne.
Dodatkowo podniesiono fakt, że w chwili obecnej
osoby pobierające świadczenie mają odprowadzane z
tego tytułu składki emerytalno-rentowe nie za cały
czas sprawowania opieki, lecz przez 20 lub 25 lat – od-
powiednio kobiety i mężczyźni.
Zgodzić się należy, że jeśli świadczenie – zasiłek
pielęgnacyjny – ma zastąpić wynagrodzenie wynika-
jące ze stosunku pracy, to istotnie powinno ono być
nie mniejsze niż najniższe wynagrodzenie.
Także dla rodziców sprawujących stałą i nieprze-
rwaną opiekę nad dziećmi już dorosłymi z orzeczo-
nym znacznym stopniem niepełnosprawności zasiłek
powinien być wypłacany do osiągnięcia wieku eme-
rytalnego lub w razie konieczności przejścia na rentę
– do tego czasu.
Zdaję sobie sprawę z ograniczonych możliwości
budżetowych – szczególnie obecnie w czasie kryzysu
finansowo-gospodarczego – jednak uważam, że roz-
szerzenie opieki państwa nad dziećmi niepełnospraw-
nymi (i ich rodzicami) jest sprawą ważną, którą na-
leży konsultować.
Proszę zatem Panią Minister o udzielenie odpo-
wiedzi na pytania:
Jakie działania obecnie są prowadzone w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej zmierzające do
realizacji postulatów środowiska rodziców dzieci nie-
pełnosprawnych?
W jakim czasie można spodziewać się regulacji
ustawowych w tej kwestii?
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 16 kwietnia 2010 r.
17
Interpelacja
(nr 15745)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie specjalnego wsparcia UE
dla rolników hodowców owiec w woj. łódzkim
Uczestnicząc w spotkaniach z rolnikami, spoty-
kam się często z problematyką dotyczącą hodowli
owiec na obszarach rolnych województwa łódzkiego.
Również na dyżurze w biurze poselskim spotkałem
się z przedstawicielami Regionalnego Związku Ho-
dowców Owiec i Kóz w Piotrkowie Trybunalskim.
Na spotkaniu poruszona była kwestia podjęcia dzia-
łań w sprawie specjalnego wsparcia Unii Europej-
skiej dla rolników hodowców owiec w województwie
łódzkim.
Przedstawiciele związku podkreślali wkład Pana
Ministra w odbudowę pogłowia owiec w wojewódz-
twach południowej Polski. Działania te już dają po-
zytywne efekty, a w przyszłości przyczynią się zapew-
ne do rozwoju hodowli owiec na tych terenach.
Również województwo łódzkie w przeszłości na-
leżało do przodujących w kraju pod względem hodow-
li owiec, a wchodzące w jego skład byłe województwo
piotrkowskie plasowało się pod tym względem przez
wiele lat na drugim miejscu w Polsce. Obecnie coraz
więcej gospodarstw na terenie województwa łódzkie-
go powraca do tej hodowli, jednak bez wsparcia fi-
nansowego ze strony funduszy europejskich skutecz-
ny rozwój tej gałęzi rolnictwa jest bardzo utrudniony.
Różnica jest widoczna na przykładzie pięciu woje-
wództw na terenie południowej Polski, gdzie fundu-
sze unijne skutecznie wspierają szybką odbudowę
pogłowia owiec.
Podnieść tutaj należy walory smakowe mięsa
owczego, co wiąże się także z zwiększeniem kultury
spożycia mięsa w naszym kraju. Warto podkreślić,
że mięso owcze ze względu na niską zawartość tłusz-
czu śródmięśniowego oraz wysoki poziom białka
i składników mineralnych należy ocenić jako pełno-
wartościowy dietetyczny produkt spożywczy o wy-
sokich walorach smakowych, tj. żywność funkcjo-
nalną.
Jako poseł ziemi łódzkiej w pełni popieram dąże-
nia hodowców owiec na tym terenie do rozszerzenia
specjalnego wsparcia finansowego chowu owiec na
województwo łódzkie.
Nawiązując do rozmowy z Panem Ministrem w tej
sprawie oraz znając Pana przychylność dotyczącą
rozwoju hodowli owiec, proszę o udzielenie odpowie-
dzi na pytania:
Czy w ministerstwie rolnictwa prowadzone są
działania zmierzające do rozszerzenia finansowego
wsparcia unijnego dla hodowców owiec o wojewódz-
two łódzkie?
18
W jakim terminie wsparcie takie będzie moż-
liwe?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15746)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przekazywania przez ZUS składek
do otwartych funduszy emerytalnych
Pani Minister! Uczestnicząc w spotkaniach z wy-
borcami, spotykam się często z pytaniami ze strony
młodych ludzi w sprawach dotyczących otwartych
funduszy emerytalnych.
Przyszli emeryci są zaniepokojeni tym, że od dłuż-
szego czasu OFE nie przekazują żadnych informacji
na temat zgromadzonych składek na indywidualnych
kontach w drugim filarze.
Jest to być może spowodowane faktem, że Zakład
Ubezpieczeń Społecznych nie przekazuje do OFE na-
leżnej części składki lub przekazuje je z bardzo znacz-
nym opóźnieniem.
Również zainteresowanie wzbudzają informacje
w mediach odnośnie do ewentualnych zmian w tym
temacie planowanych przez Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej. Miałyby one dotyczyć wprowadze-
nia dobrowolności przystąpienia do II filara przez
ludzi rozpoczynających pracę zawodową, a także
możliwość w przyszłości wypłacenia zgromadzonych
na indywidualnym koncie środków.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na pytania:
Jakie zmiany w obowiązujących obecnie przepisach
dotyczących otwartych funduszy emerytalnych przy-
gotowuje Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej?
Czy planowane są działania dyscyplinujące Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych do terminowego –
zgodnie z przepisami – przekazywania składek do
OFE?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15747)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie planowanej reformy szkolnictwa
zawodowego
Pani Minister! Do mojego biura poselskiego zwró-
cili się przedstawiciele Cechu Rzemiosł Różnych
w Skierniewicach, składając pisemny „Protest rze-
mieślników i pracodawców związany z planowaną
reformą szkolnictwa zawodowego”.
W piśmie popieranym przez 132 rzemieślników
jego autorzy odnoszą się do projektu Ministerstwa
Edukacji Narodowej dotyczącego planowanej reformy
szkolnictwa zawodowego.
Obecnie to właśnie małe i średnie przedsiębior-
stwa zapewniają możliwość praktycznej nauki zawo-
du, co wydaje się najsprawniejszym, najtańszym
i najskuteczniejszym sposobem kształcenia.
Zdaniem środowiska rzemieślników wprowadze-
nie w życie projektu w takiej formie może prowadzić
do zaniku zawodów rzemieślniczych, a także przy-
czyni się do zwiększenia bezrobocia.
Ponadto autorzy protestu zwracają szczególną
uwagę na następujące kwestie:
— ograniczenie liczby godzin kształcenia prak-
tycznej nauki zawodu,
— brak możliwości dalszego kształcenia absol-
wentów w szkole na poziomie wyższym w ramach
wybranej specjalności (tylko kontynuacja nauki w
liceach ogólnokształcących),
— w sprawie tak ważnej dla funkcjonowania śro-
dowisk rzemieślniczych nie prowadzono z nimi żad-
nych konsultacji i nie zasięgano opinii.
W związku z tym proszę Panią Minister o zajęcie
stanowiska w powyższej sprawie i udzielenie odpo-
wiedzi na pytanie: Czy i kiedy będą prowadzone kon-
sultacje dotyczące planowanego projektu Minister-
stwa Edukacji Narodowej ze środowiskami rzemieśl-
ników?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15748)
do ministra finansów
w sprawie działań dotyczących
ewentualnego drugiego etapu kryzysu
finansowo-gospodarczego
Pani Minister! Na spotkaniach z przedsiębiorca-
mi poruszane są często sprawy związane z rozwojem
polskiej gospodarki w nadchodzących latach w wa-
runkach istniejącego i przewidywanego deficytu bu-
dżetowego, kursu złotego, a w przyszłości wejścia
Polski do strefy euro.
Nadchodzące informacje o kondycjach finanso-
wych takich państw jak Grecja, Hiszpania czy Por-
tugalia nie są optymistyczne. Spadający w tych kra-
jach wskaźnik PKB, a także bardzo znaczące deficy-
ty w sektorze finansów publicznych powodują, że

coraz częściej mówi się o ewentualnej drugiej fali kry-
zysu. Dzieje się to w warunkach kończących się pro-
gramów pomocniczych w Stanach Zjednoczonych
i zachodniej Europie. Mało prawdopodobne jest obec-
nie przekazywanie dalszych wielkich kwot środków
finansowych z przeznaczeniem na wzmacnianie czy
ratowanie krajowych gospodarek.
W tej sytuacji nasuwa się pytanie o przyszłość fi-
nansów i gospodarki naszego kraju w 2010 r. Do tej
pory Polska skutecznie opierała się skutkom świato-
wego kryzysu finansowo-gospodarczego, jednak sy-
tuacja i napływające informacje muszą napawać nie-
pokojem. Przewidywane w najbliższych miesiącach
zmagania z długami publicznymi mogą wpłynąć bar-
dzo negatywnie zarówno na tempo wzrostu PKB (czy
też jego zmniejszenia), jak i na rozwój gospodarczy
państw europejskich.
W tej sytuacji proszę Pana Ministra o udzielenie
odpowiedzi na pytanie: Jakie dalsze działania w bie-
żącym roku zamierza podjąć resort finansów, aby
zminimalizować skutki ewentualnego drugiego eta-
pu kryzysu finansowo-gospodarczego?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15749)
do ministra finansów
w sprawie dostępności do kredytów
w związku z wprowadzeniem rekomendacji „T”
Panie Ministrze! Na spotkaniach z wyborcami
spotkałem się z problemem dotyczącym dostępności
do kredytów w związku z wprowadzeniem rekomen-
dacji „T”.
Zgodnie z niedawno przyjętym zaleceniem nadzo-
ru finansowego koszty obsługi rat nie będą mogły
przekraczać 50% dochodów klienta lub 65% przy
wyższych zarobkach. Rekomendacja „T” miała
zmniejszyć ryzyko niespłacania kredytów, jednak tak
wielkie zaostrzenie warunków ich otrzymania spo-
woduje, że większość wnioskodawców nie otrzyma
kredytu. Mogą oni zwrócić się do instytucji paraban-
kowych, które w naszym kraju nie podlegają nadzo-
rowi. Wprowadzenie nowych regulacji będzie kosz-
towne zarówno dla klienta, jak i dla banku.
Zdaję sobie sprawę, że to właśnie dość restrykcyj-
na polityka kredytowa uchroniła Polskę od znacznie
większych skutków kryzysu finansowego. Jednak
obecnie dobra polityka kredytowa może przyczynić
się do rozruszania gospodarki i szybkiego wychodze-
nia z kryzysu.
19
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na pytanie: Czy Ministerstwo Fi-
nansów wspólnie z KNF rozważa możliwość złago-
dzenia kryteriów przyznawania kredytów dla wnio-
skodawców indywidualnych – głownie dotyczy kre-
dytów hipotecznych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15750)
do ministra zdrowia
w sprawie ratownictwa medycznego
Pani Minister! Pełniąc dyżury w biurze posel-
skim, spotkałem się z problemem dotyczącym ratow-
nictwa medycznego. Zwrócili się do mnie zarówno
przedstawiciele samorządu powiatowego, jak i kie-
rownictwo i związkowcy pogotowia ratunkowego w
Radomsku. Sprawa dotyczy rozstrzygniętego na nie-
korzyść obecnej placówki pogotowia ratunkowego
przetargu na wykonywanie usług medycznych – w
zakresie ratownictwa – na terenie powiatu radomsz-
czańskiego.
Zdaję sobie sprawę, że wyłanianie usługodawców
w drodze przetargów jest jednym z elementów funk-
cjonowania gospodarki rynkowej. W kwestii jednak
ratowania życia i zdrowia ludzkiego należy moim
zdaniem wykazać szczególną ostrożność w sprawie
ostatecznych rozstrzygnięć. Funkcjonująca prawidło-
wo jednostka ratownictwa medycznego w Radomsku
– wyposażona w nowoczesny sprzęt obsługiwany
przez wykwalifikowaną kadrę – będzie bardzo trud-
na do otworzenia w przyszłości. Nie ma bowiem gwa-
rancji, że prywatne firmy wygrywające przetargi za-
gwarantują również w przyszłości wysoki poziom
usług za rozsądną cenę.
Dodatkowym problemem są unijne dotacje na za-
kup nowoczesnych karetek, które w razie ostateczne-
go przegrania przetargu będą podlegały zwrotowi.
Jestem także zwolennikiem podjęcia działań
zmierzających do zmiany prawa w tym zakresie.
Umożliwiłoby to w przyszłości wykonywanie zadań
pogotowia ratunkowego przez jednostki państwowe.
Nadanie ratownictwu medycznemu takiego statusu
jak np. straż pożarna zagwarantuje podniesienie po-
ziomu bezpieczeństwa pacjentów i tym samym spra-
wi, iż życie i zdrowie ludzkie nie będzie w przyszłości
przedmiotem rynkowej rywalizacji. Tym samym
państwo zapewni w znacznie większym stopniu bez-
pieczeństwo obywateli, wypełniając swój konstytu-
cyjny obowiązek.
20
Biorąc powyższe pod uwagę, proszę Panią Mini-
ster o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy Mini-
sterstwo Zdrowia rozważa podjęcie działań zmierza-
jących do zmiany prawa, co spowoduje wyłączenie z
przetargów i konkursów funkcjonowania ratownic-
twa medycznego?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15751)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o gospodarce nieruchomościami
oraz o zmianie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
Zwracam się z interpelacją do Pana Ministra w
sprawie zapisów ustawy o zmianie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami oraz o zmianie ustawy
o planowaniu przestrzennym i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Wobec zapisów powyższego aktu prawnego trafia-
ją do mnie jako posła liczne sprzeciwy. Treść przygo-
towanej przez komisję „Przyjazne Państwo” ustawy
odebrana została z pewnymi obawami.
Zapisy definiują budowę oraz utrzymanie urzą-
dzeń służących do wytwarzania energii elektrycznej
jako inwestycji pożytku publicznego oraz nakładają
na samorządy gminne obowiązek wskazywania i
uwzględniania lokalnych zasobów energii w planach
zagospodarowania przestrzennego. Mieszkańcy te-
renów zagrożonych niekontrolowanym rozwojem
energetyki wiatrowej stoją na stanowisku, iż koszty
wdrożenia proponowanych zapisów poniesie społe-
czeństwo, a na zmianach zyska wyłącznie aktywna
grupa przedsiębiorców związanych z energetyką
wiatrową. Pojawia się obawa, iż gminy z powodu bra-
ku zapisów prawnych będą w nienależyty sposób re-
alizowały ustawowe obowiązki. Samorządy, mimo
dobrej woli, mogą nie poradzić sobie z zadaniem
wskazywania najkorzystniejszych lokalnych źródeł
zaopatrzenia w energię. Powstaje tym samym pro-
blem obowiązkowego finansowania tego typu prac.
Należy przy tym zauważyć, iż zadanie pozyskiwania
i zdywersyfikowania dostaw energii jest wpisane w
katalog zadań rządu.
Czy w takim wypadku nie należy w pierwszej ko-
lejności podjąć działań polegających na regulacji tej
dziedziny energetyki?
Czy przyjęcie w proponowanym kształcie jedno-
stronnie wylobbowanych zapisów nie ograniczy praw
organizacji pozarządowych do wypowiadania się już
na etapie projektowania konkretnych inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15752)
do ministra finansów
w sprawie realizacji porozumienia pomiędzy
Rzecząpospolitą Polską a Komisją Wspólnot
Europejskich z dnia 31 maja 1990 r.
Szanowny Panie Ministrze! Jedną z największych
szans rozwojowych Polski w ostatniej dekadzie są
środki finansowe uzyskiwane w ramach współpracy,
a następnie członkostwa z Unią Europejską. Poczy-
nając od funduszy przedakcesyjnych, a kończąc na
funduszach strukturalnych – Polska na szanse na
realizację projektów rozwojowych, które umożliwiają
nadrobienie różnic rozwojowych w stosunku do Eu-
ropy Zachodniej. Aby osiągnąć ten cel, konieczne jest
jednak właściwe ich wydatkowanie. Jednym z naj-
ważniejszych porozumień pomiędzy Rzecząpospolitą
Polską a Unią Europejską jest dokument podpisany
31 maja 1990 r., zawarty pomiędzy Komisją Wspólnot
Europejskich a rządem Rzeczypospolitej. Wskazane
porozumienie ramowe określa ogólne zasady, na ja-
kich Polska otrzymuje środki z budżetu Wspólnot
Europejskich. Zobowiązaniem Polski na podstawie
tego dokumentu było zwolnienie od podatku docho-
dowego środków finansowych otrzymanych z progra-
mów Unii Europejskiej, aby mogły być one w całości
spożytkowane na realizację określonych celów. W
związku z tym, że porozumienie na podstawie art. 87
Konstytucji RP nie jest powszechnie obowiązującym
źródłem prawa, przygotowano odpowiednią noweli-
zację ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych. W art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy określono, że
zwolnione od podatku są dochody osiągnięte przez
podatnika, jeżeli spełniają dwa warunki. Pierwszym
z nich jest pochodzenie od rządów państw obcych,
organizacji międzynarodowych lub międzynarodo-
wych instytucji finansowych ze środków bezzwrotnej
pomocy. Drugim z kolei – bezpośrednia realizacja
przez podatnika celu programu finansowanego z bez-
zwrotnej pomocy. Zasadne w związku z powyższym
jest właściwe stosowanie przepisów ustawy o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych w kontekście pod-
pisanego przez Rzeczpospolitą porozumienia.
Podczas dyżuru poselskiego miałem okazję zapo-
znania się z sytuacją ściśle związaną z realizacją za-
wartego porozumienia na przykładzie Toruńskich
Wodociągów sp. z o. o. Spółka jest beneficjentem

środków pomocowych pochodzących z Funduszu
Spójności w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” w ramach realizacji projek-
tu „Gospodarka wodno-ściekowa na terenie aglome-
racji – II etap”. Dofinansowanie z PO IŚ wyniesie ok.
52% kwoty wydatków kwalifikowanych i będzie udzie-
lone w formie zaliczki, płatności pośrednich oraz płat-
ności końcowej. Beneficjent jako osoba prawna bezpo-
średnio realizuje swój cel za pomocą osób fizycznych,
zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w zespo-
le ds. realizacji projektu Funduszu Spójności, których
zakres obowiązków dotyczy realizacji ww. projektu.
Zgodnie z zatwierdzonymi przez ministra rozwoju re-
gionalnego wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” z dnia 12 maja 2009 r. wy-
datki osobowe, tj. koszty wynagrodzenia pracowni-
ków, czyli osób zatrudnionych na podstawie umowę o
pracę albo mianowania, ponoszone przez pracodawcę,
za okres, w którym pracownik wykonywał pracę
związaną z projektem, stanowią wydatek kwalifiko-
wany związany z przygotowywaniem i realizacją pro-
jektu. W związku z powyższym kwalifikowane wydat-
ki osobowe projektu objęte są również dofinansowa-
niem ze środków pomocowych w ramach PO IŚ. Tym
samym nie powinny być objęte podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych, gdyż pieniądze otrzymane z
programów bezzwrotnych w całości powinny zostać
przeznaczone na realizację założonego celu. Prakty-
ka funkcjonowania administracji skarbowej jest jed-
nak zupełnie inna. Indywidualna interpretacja prze-
pisów prawa podatkowego wydana spółce Toruńskie
Wodociągi przez dyrektora Izby Skarbowej w Byd-
goszczy nakłada podatek dochodowy od osób fizycz-
nych na dochody uzyskane przez pracowników wska-
zanego podmiotu pracujących w ramach realizacji
projektu „Gospodarka wodno-ściekowa na terenie
aglomeracji – II etap”. W uzasadnieniu indywidualnej
interpretacji prawa podatkowego organ administracji
skarbowej wskazuje na podstawie ustawy o finansach
publicznych, że środki pochodzące z Funduszu Spój-
ności (które są kluczowe dla przedmiotowej sprawy)
stanowią środki publiczne, które podlegają szczegól-
nym zasadom rozliczania wydatków budżetu pań-
stwa przeznaczonych na realizację programów, pro-
jektów i zadań finansowych zwanych dalej dotacjami
rozwojowymi. Tym samym zgodnie z art. 200 ust. 4
ww. ustawy środki pochodzące m.in. z Funduszu
Spójności stanowią dochód budżetu państwa po ich
przekazaniu w złotych na rachunek budżetu pań-
stwa. Przedstawiony powyżej sposób wnioskowania
skłania dyrektora Izby Skarbowej do interpretacji, w
myśl której wynagrodzenia otrzymywane przez pra-
cowników Toruńskich Wodociągów sp. z o.o., uzyska-
ne w ramach realizacji projektu realizowanego z
Funduszu Spójności podlegają opodatkowaniu podat-
kiem dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem do Pana Ministra: Czy wskazany powyżej spo-
sób interpretowania przepisów przez organy podat-
21
kowe nie jest sprzeczny z porozumieniem zawartym
przez Rzeczpospolitą Polską i Komisję Wspólnot Eu-
ropejskich w 1990 r.? Czy opodatkowanie wynagro-
dzenia pracowników zatrudnionych na umowę o pra-
cę, stanowiącego wydatek kwalifikowany, tzn. taki,
który podlega refundacji ze środków bezzwrotnej po-
mocy, w istocie nie prowadzi do finansowania budże-
tu państwa z Funduszu Spójności?
Uważam, że problem przedstawiony w zapytaniu
poselskim z związku ze zbliżającym się terminem
rozliczenia z urzędem skarbowym osób fizycznych
jest niezwykle ważną kwestią, w której administracja
skarbowa powinna posiadać jasne i jednoznaczne sta-
nowisko.
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15753)
do ministra zdrowia
w sprawie nadużywania leków
przeciwbólowych przez Polaków
Szanowna Pani Minister! Dostępne bez recepty
środki przeciwbólowe stanowią obecnie jedną z naj-
częściej kupowanych grup leków. W wyborze odpo-
wiedniego dla danej dolegliwości specyfiku pacjenci
kierują się własnym doświadczeniem i wiedzą, pora-
dą znajomych lub powszechną reklamą w mediach.
Niewątpliwie najlepszą metodą prowadzącą do wła-
ściwego wyboru leku jest konsultacja z lekarzem lub
farmaceutą oraz zapoznanie się z ulotką informacyj-
ną, gdyż stosowanie każdego leku wiąże się z pew-
nym ryzykiem, wynikającym z jego działań niepożą-
danych, efektów ubocznych.
Uważa się, że farmakologia jest najskuteczniej-
szym sposobem uśmierzania bólu. W 1986 r. została
opracowana przez World Health Organization tzw.
drabina analgetyczna, w której na trzech stopniach
mocy oddziaływania zostały umiejscowione leki prze-
ciwbólowe. Należy je podawać w ustalonych odstę-
pach czasu. Najsłabiej działające środki przeciwbólo-
we, do których zaliczane są leki nieopioidowe, w tym
paracetamol oraz niesteroidowe leki przeciwzapalne,
to np. aspiryna, ibuprofen. Metamizol (pyralgina, py-
ralginum lub novalgin), popularny w Polsce środek
przeciwbólowy, nie jest zalecany przez WHO ze
względu na jego dużą toksyczność.
Przykładowo stosowanie u dzieci poniżej 12. roku
życia aspiryny może wywołać tzw. zespół Reye’a, sta-
nowiący śmiertelne zagrożenie dla życia. Ponadto
paracetamol, będący jednym z najpopularniejszych
leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych do-
22
stępnych bez recepty, wchodzi w skład wielu prepa-
ratów: zarówno prostych, np. apap, efferalgan, pana-
dol, codipar, jak i złożonych (wieloskładnikowych),
np. gripex, fervex, coldrex. Co więcej, paracetamol
stosowany łącznie z niektórymi lekami przeciwbólo-
wymi zwiększa ryzyko uszkodzenia nerek. Przedaw-
kowanie, np. na skutek jednoczesnego zażywania
różnych preparatów handlowych zawierających w
swoim składzie paracetamol, prowadzi do uszkodze-
nia wątroby.
Badania wykazują, iż systematycznie rośnie ilość
stosowanych leków przeciwbólowych. Sporadyczne
sięganie po tabletkę przeciwbólową najczęściej nie
wiąże się z żadnymi działaniami niepożądanymi. In-
aczej sytuacja wygląda, gdy łykanie tabletek przeciw-
bólowych wchodzi w nawyk.
Nadużywanie tabletek przeciwbólowych prowadzi
do tzw. bólów głowy z odbicia. Na ten rodzaj bólu
narażeni są szczególnie chorzy na migrenę i napię-
ciowy ból głowy, którzy leczą się samodzielnie, zwięk-
szając dawki leków. Początkowo leczenie przynosi
poprawę samopoczucia i ustąpienie bólu, z czasem
jednak pacjenci mają wrażenie, jakby lek przestał
działać. Zdaniem ekspertów Polacy nie wiedzą, jak
leczyć ból, gdzie szukać pomocy, a w dodatku nie ufa-
ją lekarzom, kupują na własną rękę środki dostępne
bez recepty i w ten sposób się trują. Rocznie do szpi-
tali trafia kilka tysięcy osób nadużywających leków
przeciwbólowych.
Skutkiem nadużywania leków, zwłaszcza prepa-
ratów przeciwbólowych i niesterydowych leków prze-
ciwzapalnych, są krwawienia z przewodu pokarmo-
wego, problemy gastryczne, a w skrajnych przypad-
kach uszkodzenia wątroby i nerek. Czasem stan pa-
cjentów jest tak poważny, że konieczne staje się do-
konanie przeszczepu.
Specjaliści twierdzą, że przyczyną takiego stanu
rzeczy jest fakt, iż ślepo wierzymy reklamom, a w
dodatku w Polsce nie działa system leczenia bólu. Do
specjalistów ustawiają się długie kolejki, lekarze
pierwszego kontaktu nie mają odpowiedniego przy-
gotowania do leczenia bólu, a pacjenci nie znają albo
bagatelizują posiadane informacje o szkodliwości
nadużywania leków.
Szacuje się, że aż 75% Polaków cierpi z powodu
bólu, który uniemożliwia im normalne funkcjonowa-
nie, a prawie 70% nie wie, gdzie znaleźć najbliższą
poradnię leczenia bólu. Pod względem konsumpcji
preparatów przeciwbólowych Polacy są w światowej
czołówce – obok Amerykanów i Francuzów. Tylko na
ibuprom wydajemy ok. 70 mln zł rocznie. Uzależnie-
nie lekowe, według Komitetu Ekspertów WHO, „jest
stanem psychicznym, a nieraz także fizycznym, spo-
wodowanym zażywaniem leku, wywołującym potrze-
bę stałego przyjmowania jednego lub wielu leków. W
zjawisku zależności lekowej może wystąpić przyzwy-
czajenie, które prowadzi do tolerancji leku, tj. zwięk-
szania dawki w celu uzyskania oczekiwanego działa-
nia farmakologicznego”.
Analitycy rynku farmaceutycznego twierdzą, że
sprzedaż środków przeciwbólowych napędzana jest
głównie przez zakupy pozaapteczne w supermarke-
tach, kioskach z prasą czy na stacjach benzynowych.
Dla porównania w Niemczech, gdzie powstało i do-
brze prosperuje tak wiele koncernów farmaceutycz-
nych o światowym zasięgu i renomie, sprzedaż leków
łagodzących objawy bólu poza apteką jest niedopusz-
czalna. Leki dostępne bez recepty są bezpieczne dla
zdrowia pod warunkiem, że są zażywane w umiar-
kowanych ilościach.
Przypadki przedawkowania leków OTC biorą się
często z niewiedzy. Zdarza się, że pacjenci zażywają
dwa preparaty jednocześnie zawierające tę samą sub-
stancję aktywną: jeden na ból głowy (np. panadol),
drugi na ból zęba (np. apap). W tym wypadku oba
leki posiadają paracetamol i istnieje ryzyko przekro-
czenia dopuszczalnej dawki. Przeciętny zdrowy do-
rosły człowiek jest w stanie przyjąć nie więcej niż 6
gramów paracetamolu na dobę, tj. ok. 12 tabletek.
Dlatego tak ważnym zadaniem staje się fachowa in-
formacja dla pacjenta o nabywanych preparatach i
zwracanie uwagi na konieczność zapoznania się z
treścią ulotki dołączonej do opakowania.
W związku z powyższym zapytuję uprzejmie: Ja-
kie są założenia Ministerstwa Zdrowia w kwestii
przeciwdziałania nadużywaniu środków przeciwbó-
lowych oraz uświadamiania społeczeństwa o nega-
tywnych następstwach takiego działania w naszym
kraju?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15754)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie świadomości polskich sądów
w kwestii molestowania dzieci
Szanowny Panie Ministrze! 30 marca br. w „Ga-
zecie Wyborczej” ukazał się artykuł pt. „Nieszkodli-
we molestowanie”. Artykuł opisuje sprawę kontak-
tów erotycznych 13-latki z 22-letnim mężczyzną,
która została umorzona przez opolski sąd. Skierowa-
ny przez prokuraturę akt oskarżenia wskazywał na
doprowadzenie małoletniej do poddania się „innej
czynności seksualnej”. Psycholog stwierdził jednak,
że przeżyte doświadczenia nie wywołały u dziewczy-
ny traumy. Sąd umorzył postępowanie ze względu na
znikomą szkodliwość czynu.
W przedmiotowej sprawie bulwersujące jest wska-
zanie przyczyny umorzenia sprawy i brak reakcji
sądu na popełnione przestępstwo. Zgodnie z prawem
karany jest przecież sam fakt obcowania płciowego z
osobami poniżej 15. roku życia.

W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy ministerstwo monitoruje sprawy związane
z molestowanie seksualnym nieletnich?
2. Czy ministerstwo posiada listę takich spraw i
ma świadomość, że orzekanie może iść w kierunku
umorzeń ze względu na znikomą szkodliwość czynu?
3. Czy zagadnienia związane z molestowaniem
seksualnym nieletnich są przedmiotem szkoleń sę-
dziów i prokuratorów, a jeśli nie to, czy ministerstwo
planuje przygotować takie szkolenia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15755)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wyboru tytułu ubezpieczenia
społecznego przez płatników prowadzących
pozarolniczą działalność gospodarczą
i równocześnie wykonujących
pracę nakładczą
Szanowna Pani Minister! Od 1999 r. do 2009 r. w
ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych istniał
art. 9 ust. 2 pozwalający osobie prowadzącej pozarol-
niczą działalność gospodarczą i jednocześnie wyko-
nującej pracę nakładczą podlegać obowiązkowym
ubezpieczeniom społecznym z tego tytułu, który po-
wstał wcześniej. Osoba ta mogła jednak dobrowolnie,
na swój wniosek, być objęta ubezpieczeniami emery-
talnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich
lub wybranych tytułów lub zmienić tytuł ubezpie-
czeń. Ustawa w żaden sposób nie ograniczała sposo-
bu wyboru ubezpieczenia, a ZUS w licznych pismach
do płatników i informacjach na stronie internetowej
potwierdzał taką możliwość. W związku z powyż-
szym wiele osób wybrało ubezpieczenie z tytułu pra-
cy nakładczej i rezygnowało z ubezpieczenia z tytułu
działalności gospodarczej.
Obecnie jednak ZUS, przeprowadzając kontrolę
podatników, automatycznie uznaje, iż umowy o pra-
cę nakładczą były pozorne, zawierane w celu ominię-
cia prawa, i nakazuje opłacać składki z tytułu dzia-
łalności gospodarczej w kwotach przekraczających
nawet 50 tys. zł plus odsetki.
W mojej opinii tego typu postępowanie narusza
podstawowe zasady prawa i zaufanie obywateli do
państwa. Istniejące przepisy umożliwiały bowiem
płatnikom wybór korzystniejszego dla nich tytułu
ubezpieczenia.
23
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Czy i jakie działania podejmuje ministerstwo w
przedmiotowej sprawie?
2. Czy ministerstwo podejmie działania zmierza-
jące do zaprzestania karania płatników za wybór ro-
dzaju ubezpieczenia podjęty zgodnie z ówczesnym
prawem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15756)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie równoważników pieniężnych
wypłacanych emerytom i rencistom
policyjnym za brak lokalu mieszkalnego
lub za remont zajmowanego lokalu
mieszkalnego
Szanowny Panie Ministrze! W związku z rozlicz-
nymi interpretacjami oraz wyrokami sądów w indy-
widualnych sprawach dotyczących wypłacania rów-
noważników pieniężnych emerytom i rencistom po-
licyjnym, jak również wyrokiem Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2008 r., który
stwierdził nieważność wydanych w tym temacie de-
cyzji komendantów Policji, określając, że jest to orze-
czenie ostateczne niepodlegające zażaleniu, proszę
uprzejmie Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Ilu emerytów i rencistów policyjnych na chwilę
obecną otrzymuje równoważnik pieniężny za brak
lokalu mieszkalnego?
2. Ilu emerytów i rencistów policyjnych na chwilę
obecną otrzymuje równoważnik pieniężny za remont
lokalu mieszkalnego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Łatas
Myślenice, dnia 7 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15757)
do ministra gospodarki
w sprawie izb gospodarczych
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 1 usta-
wy z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych
przedsiębiorcy mogą zrzeszać się w izby gospodar-
24
cze. Izba gospodarcza jest organizacją samorządu
gospodarczego reprezentującą interesy gospodarcze
zrzeszonych w niej przedsiębiorców, w szczególności
wobec organów władzy publicznej. W obecnie obo-
wiązującym stanie prawnym istnieją w Polsce trzy
rodzaje izb: izby przemysłowo-handlowe lub gospo-
darcze w układzie regionalnym (ok. 50), izby bran-
żowe – najczęściej ogólnopolskie (ok. 70), izby dwu-
stronne, np. polsko-niemieckie, amerykańskie, ro-
syjskie itp. (ponad 20). Zgodnie z art. 11 powołanej
ustawy izby gospodarcze mogą na zasadzie dobro-
wolności zrzeszać się w Krajowej Izbie Gospodarczej.
W Krajowej Izbie Gospodarczej mogą zrzeszać się
również organizacje gospodarcze i społeczne, któ-
rych przedmiotem działania jest wspieranie rozwoju
gospodarczego. Przedmiotowa ustawa nie czyni z izb
podmiotów prawa publicznego, a więc nie mają one
atrybutów samorządu gospodarczego. Warto przy-
pomnieć, że w Polsce międzywojennej istniał samo-
rząd gospodarczy. Konstytucja kwietniowa w art. 72
stwierdzała, iż administrację państwową sprawuje
administracja rządowa, samorząd terytorialny, sa-
morząd gospodarczy. Po II wojnie status publiczno-
-prawny samorządu gospodarczego został zlikwido-
wany, pozostała namiastka w postaci Polskiej Izby
Handlu Zagranicznego w Warszawie z oddziałami
wojewódzkimi. W krajach Unii Europejskiej (Fran-
cja, Niemcy, Holandia, Włochy) dominuje model sa-
morządu gospodarczego jako instytucji publiczno-
prawnej. Izby są ważnymi partnerami rządów naro-
dowych oraz Komisji UE.
Jak podnosi walne zgromadzenie izby przemysło-
wo-handlowej uzyskanie przez izby gospodarcze sta-
tusu publicznoprawnego oznaczałoby, iż każdy przed-
siębiorca w momencie zarejestrowania działalności
stałby się członkiem izby, czyli samorządu gospodar-
czego. Izby uzyskałyby podobnie jak wszystkie funk-
cjonujące w Polsce środowiska zawodowe trwałe pod-
stawy finansowego istnienia przez udział w odpisie
ustawowych danin, a także uzyskałyby ustawowe
uprawnienia reprezentowania swoich interesów i wy-
rażania stanowiska wobec zarówno władzy ustawo-
dawczej, wykonawczej, jak i przed organami admini-
stracji publicznej, a zatem administracji samorządo-
wej, rządowej i państwowej. Według opinii IPH izby
gospodarcze uprawnione byłyby do realizowania
przez samorząd gospodarczy zadań zleconych przez
administrację rządową lub samorządową analogicz-
nie jak np. izby rolnicze i izby w przeważającej ilości
w krajach Unii Europejskiej. Przyznanie statusu pu-
blicznoprawnego izbom pozwoliłoby im uzyskać sil-
niejszą pozycję w kontaktach i współpracy między-
narodowej. To jest obszar niezmiernie ważnych dla
środowiska przedsiębiorców i promocji zagranicznej,
a jej brak obniża bardzo zdolności konkurencyjne pol-
skich firm. Nie bez znaczenia jest również odczuwa-
ny przez samorząd terytorialny brak na poziomie
województw reprezentacji największego, najliczniej-
szego i najmocniejszego środowiska, czyli przedsta-
wicieli firm gospodarczych.
Panie Ministrze:
Jakie jest Pana stanowisko w przedmiotowej spra-
wie?
Czy podejmie Pan działania w przedmiotowej
sprawie?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15758)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie pozwolenia na posiadanie broni
Obecny stan prawny dyskryminuje osoby, które
w przeszłości nabyły broń pneumatyczną, a na którą
pozwolenie po zmianie przepisów nie jest już wyma-
gane. Osoby te spotykają się z wieloma trudnościami
z tego tytułu, np. przy zmianie miejsca zamieszkania
bez informowania Policji. Wynika to z faktu, iż w
momencie gdy stara broń jest zarejestrowana, to każ-
dorazowa zmiana miejsca zamieszkania jej właścicie-
la powinna być zgłaszana.
Pytanie: Czy w przyszłości planuje się zainicjowa-
nie prac nad zmianą zapisów tej ustawy tak, by skre-
ślenie z rejestru broni, której rejestracja nie jest wy-
magana, następowało z urzędu?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15759)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie obowiązku meldunkowego
Przepisy obecnie nakazują meldunek osób z za-
granicy, jeżeli pozostają w naszym domu dłużej niż
cztery dni. Podobnie trzeba dokonać wymeldowania,
gdy opuszczamy kraj na czas dłuższy niż trzy miesią-
ce. Wiadomo jednak, iż przepisy te są powszechnie
niestosowane. Taka sytuacja zniechęca do przestrze-
gania prawa.
Pytanie: Czy istniejący obecnie obowiązek mel-
dunkowy osób z zagranicy oraz obowiązek wymeldo-
wania oraz ponownego meldunku przy wyjeździe
powyżej trzech miesięcy nie powinien zostać zastą-
piony podobną, lecz mniej rygorystyczną czynnością,
np. obowiązkiem zawiadomienia gminy? Oznacza to

np. odstąpienie od kosztownego wyrabiania nowych
dokumentów przy każdorazowej zmianie miejsca za-
mieszkania.
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15760)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie liczby przestępstw ujawnionych
(stwierdzonych) przez organy ochrony
porządku i bezpieczeństwa inne niż Policja
Panie Ministrze! Każdego roku rocznik staty-
styczny GUS publikuje dane dotyczące przestępczo-
ści w Polsce. Jednak dane te, wbrew temu, co mogło-
by się wydawać, nie odzwierciedlają informacji o ca-
łości przestępczości ujawnionej w Polsce, a tylko in-
formację o przestępstwach ujawnionych (stwierdzo-
nych) przez Policję. Nie uwzględniają one danych o
przestępstwach ujawnionych (stwierdzonych) przez
inne organy państwowe, takie jak ABW, CBA, Straż
Graniczna, organy kontroli skarbowej.
Te niepełne dane, zafałszowujące obraz przestęp-
czości, są podstawą nie tylko prac naukowych, ale
przede wszystkim rozmaitych prac analitycznych, na
których opierają się programy bezpieczeństwa po-
wszechnego i bezpieczeństwa obywateli, a także opie-
ra się zapewne podział zadań i środków między po-
szczególne służby.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra jako wła-
ściwego do spraw wewnętrznych z zapytaniem: Czy
Pan Minister lub rząd zamierza ujednolicić statysty-
kę przestępczości w Polsce tak, by obejmowała ona i
opisywała całość przestępczości ujawnionej?
Proszę również o odpowiedź na poniższe pytania
szczegółowe, bez których to odpowiedzi nie jestem w
stanie rzetelnie wypełniać obowiązków posła – człon-
ka Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych:
1. Ile i jakie przestępstwa w 2009 r. stwierdziła
i wykryła Straż Graniczna?
2. Ile i jakie przestępstwa w 2009 r. stwierdziło
i wykryło CBA?
3. Ile i jakie przestępstwa w 2009 r. stwierdziła
i wykryła ABW?
4. Ile i jakie przestępstwa w 2009 r. stwierdziły
i wykryły organy kontroli skarbowej?
5. Ile i jakie przestępstwa w 2009 r. stwierdziły
i wykryły inne jeszcze organy państwa, w szczegól-
ności straże (leśna, łowiecka, parkowa, rybacka)?
Dopiero zestawienie tych danych z danymi Ko-
mendy Głównej Policji, publikowanymi przez GUS,
25
a także na stronach internetowych Policji, dać może
pełny obraz przestępczości ujawnionej w Polsce.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15761)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie statystyki wykroczeń
Panie Ministrze! W Polsce oprócz Policji jest po-
nad 20 podmiotów, do których zadań statutowych
należy zwalczanie wykroczeń. Tylko część z nich jest
nadzorowana przez Pana Ministra, ale na mocy usta-
wy to Pan nadzoruje postępowania mandatowe,
wszystkie postępowania mandatowe.
W Polsce nikt nie prowadzi statystyki wykro-
czeń. Są statystyki wykroczeń ukaranych przez Po-
licję w postępowaniach mandatowych, są statystyki
sądowe mówiące o liczbie wykroczeń ukaranych
przez sądy. Brak natomiast ogólnopolskiej statysty-
ki wykroczeń.
W konsekwencji nikt, łącznie z osobami odpowie-
dzialnymi za porządek publiczny, a tym samym za
skuteczne zwalczanie wykroczeń i opracowywanie
programów poprawy porządku, nie zna rozmiarów
ani kształtu zjawiska, z którym powinien walczyć.
Również Pan, Panie Ministrze, odpowiedzialny za
nadzór nad postępowaniami mandatowymi, obo-
wiązku tego nie jest w stanie wykonywać, bo nie wie
Pan, ile mandatów karnych zostało wydanych przez
co najmniej kilkanaście rozmaitych służb i urzędów,
podległych różnym ministrom.
Jedynym rozwiązaniem wydaje się zobowiązanie
przez Radę Ministrów wszystkich ministrów nadzo-
rujących służby i formacje, które mają prawo karania
mandatami karnymi, do przesyłania do ministra
spraw wewnętrznych i administracji informacji o licz-
bie ujawnionych wykroczeń i liczbie sprawców wy-
kroczeń ukaranych mandatami karnymi lub o liczbie
spraw o wykroczenia skierowanych przez te organy
do sądu z wnioskiem o ukaranie.
Dla uregulowania tej sprawy niezbędna jest
uchwała Rady Ministrów.
Panie Ministrze, od lat 20. XIX wieku kraje eu-
ropejskie prowadzą statystyki kryminalne uwzględ-
niające zarówno dane o przestępstwach, jak i o wy-
kroczeniach. Uznano, że jest to niezbędne dla sku-
tecznego funkcjonowania organów państwowych, w
szczególności tych, które są odpowiedzialne za ochro-
nę porządku i bezpieczeństwa. Polska jest, zdaje się,
jednym z nielicznych krajów europejskich, który nie
dysponuje taką rzetelną statystyką. Mamy jedynie
niepełną statystykę dotyczącą przestępstw (o czym
26
piszę obszerniej w innej interpelacji) i zupełnie
szczątkową, nieoddającą obrazu zjawiska, statystykę
wykroczeń.
Zwracam się zatem do Pana Ministra, jako odpo-
wiedzialnego za sprawy wewnętrzne, w tym porządek
publiczny: Czy zamierza Pan podjąć działania zmie-
rzające do poprawienia tego stanu rzeczy?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15762)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie pochówku znajdujących się
w Polsce szczątków ofiar z Katynia, Miednoje
i Charkowa oraz podjęcia energicznych
działań zmierzających do upamiętnienia
ofiar rozstrzelanych w Bykowni k. Kijowa
Panie Premierze! Zarówno atmosfera w kraju, jak
i przełom w stosunkach międzynarodowych w spra-
wie zbrodni katyńskiej zobowiązują nas do pilnego
załatwienia dwóch elementarnych spraw związanych
z tą zbrodnią.
Sprawa pierwsza to sprawa pochówku znajdują-
cych się w Polsce od początku lat 90. kilkudziesięciu
czaszek ekshumowanych z grobów Katynia, Miedno-
je i Charkowa, przywiezionych w celach badawczych,
a następnie zapomnianych i odkrytych przypadkiem
w magazynach policyjnych w ubiegłym roku.
W tej sprawie składałem interpelację w roku 2009
(interpelacja nr 10820). Otrzymałem wówczas odpo-
wiedź podsekretarza stanu w MSWiA pana Adama
Rapackiego, że w tej sprawie prowadzone jest przez
prokuraturę śledztwo z podejrzenia przestępstwa z
art. 231 § 1 K.k. w zbiegu z art. 262 § 1 K.k.
Sprawa ewentualnej odpowiedzialności urzędni-
ków państwowych za ten stan rzeczy nie jest jednak
najistotniejsza. Bardziej istotny wydaje się problem,
co z tymi czaszkami – narodowymi relikwiami – na-
leży uczynić. Nie ulega wątpliwości, że należy je po-
grzebać. Wydaje się, że miejsce i forma tego pochów-
ku nie jest obojętna. Przed podjęciem decyzji, która
może być – w naszych warunkach to oczywiste –
przedmiotem politycznej krytyki i politycznych tar-
gów, należy zasięgnąć opinii licznych środowisk, w
tym przede wszystkim Rodzin Katyńskich, także au-
torytetów historycznych i moralnych.
Niezałatwienie dotąd tej sprawy, jak najbardziej
wewnętrznej, krajowej, budzić musi zdumienie i za-
żenowanie.
Sprawa druga to brak upamiętnienia polskich
ofiar rozstrzelanych w Bykowni k. Kijowa. Zwraca-
łem na to uwagę w swej interpelacji do ministra
spraw wewnętrznych w lipcu roku 2009 (interpelacja
nr 10481). Myślę, że w obecnym klimacie międzyna-
rodowym, zwłaszcza w kontekście poprawy relacji z
Rosją, łatwiej będzie naszej służbie dyplomatycznej
załatwić ten problem z władzami Ukrainy.
Bardzo proszę o udzielenie mi odpowiedzi: Co
rząd zamierza w tych sprawach zrobić?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15763)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie poprawy warunków
funkcjonowania rodzin osób
niepełnosprawnych
W związku z apelem środowisk rodzin opiekują-
cych się osobami niepełnosprawnymi chciałbym
przedstawić Pani Minister ich trudną sytuację i kon-
kretne propozycje jej poprawy. Jako osoby na co dzień
stykające się z wieloma problemami mają wiele suge-
stii odnośnie do poprawy działania systemu mające-
go przecież służyć obywatelowi.
Jak podkreśla Forum Rodzin Osób Niepełno-
sprawnych „Razem Możemy Więcej”, celem świad-
czenia pielęgnacyjnego jest zastąpienie dochodu, po-
nieważ opiekun nie może podjąć pracy zarobkowej. Z
tego powodu powyższe świadczenie powinno wynosić
przynajmniej tyle, ile płaca minimalna. Co więcej,
prawo do takiej pomocy powinno przysługiwać oboj-
gu rodzicom, gdy zajmują się więcej niż jednym dziec-
kiem niepełnosprawnym. Kolejnym postulatem ro-
dzin chorych jest elastyczność wysokości tego zasiłku
– adekwatnie do stopnia niepełnosprawności. Ponad-
to słusznie twierdzą opiekunowie trwale chorych
dzieci, że Narodowy Fundusz Zdrowia powinien po-
krywać w całości koszty leczenia ich podopiecznych
zgodnie z zapisami konstytucyjnymi. Istotną kwestią
jest także dostosowanie placówek oświatowych do
wymogów uczniów niepełnosprawnych, co dotyczy w
szczególności podjazdów i szerokich przejść. Kolej-
nym poważnym problemem jest konieczność stawa-
nia przed komisją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
po skończeniu 18. roku życia przez osoby niepełno-
sprawne, aby przedłużyć prawo do renty socjalnej.
Jak twierdzą członkowie Forum Rodzin Osób Niepeł-
nosprawnych, powinna być zapewniona pomoc osoby
wykwalifikowanej w zajmowaniu się chorym podczas
nieobecności rodziny. W związku z zabiegami i zaję-
ciami rehabilitacyjnymi osoby niepełnosprawne z
opiekunami muszą przemieszczać się i korzystają

głównie z komunikacji miejskiej. Z tego względu będą
wdzięczni za wprowadzenie ulg na przejazdy kolejo-
we oraz autobusowe na terenie kraju.
W związku z powyższym mam do Pani Minister
następujące pytania:
Czy znane jest Pani Minister stanowisko Forum
Rodzin Osób Niepełnosprawnych „Razem Możemy
Więcej”?
Jakie do tej pory podjęła Pani Minister kroki, aby
pomóc osobom niepełnosprawnym zgodnie z postu-
latami forum?
Czy zamierza Pani Minister zaproponować odpo-
wiednie nowelizacje ustaw oraz wprowadzić zapisy w
swoich rozporządzeniach zgodnie z oczekiwaniami
środowiska rodzin osób niepełnosprawnych?
Jak Pani Minister ocenia propozycje zmian sys-
temowych złożone przez osoby bezpośrednio zainte-
resowane ich zastosowaniem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15764)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wprowadzenia matematyki
jako przedmiotu obligatoryjnego
na egzaminie maturalnym w szkołach
o profilu artystycznym
Kształcenie w szkołach artystycznych wymaga od
uczącej się w nich młodzieży wielu wyrzeczeń i cięż-
kiej pracy warsztatowej. Bez względu na to, czy
mamy do czynienia z nauką gry na instrumencie,
pracami plastycznymi czy nauką tańca, ilość indywi-
dualnej pracy, jaką każdy uczący się tam młody czło-
wiek musi wykonać, jest nieproporcjonalnie większa
niż w przypadku uczniów szkół ogólnokształcących.
Należy przy tym pamiętać, iż poza wspomnianą ko-
niecznością samodoskonalenia pozostaje przecież jesz-
cze obowiązek realizacji bloku przeróżnych przedmio-
tów zawodowych towarzyszących wybranemu kierun-
kowi, co powoduje i tak już nadnaturalne obciążenie
czasowe i intelektualne tych młodych ludzi.
Matematyka bez wątpienia jest jedną z najważ-
niejszych dziedzin nauki i z pewnością dużo wnosi w
sferę intelektualnego rozwoju młodego człowieka. To
jest fakt bezsprzeczny i, mając tego świadomość, nikt
nie podważa konieczności nauczania tego przedmio-
tu w ogóle. Wydaje się jednak, że już sama obecność
matematyki w planie nauczania szkół artystycznych
powinna być, i jak dotąd była, wystarczającą formą
kontaktu artystycznie uzdolnionej młodzieży z tym
przedmiotem. W przypadku szkół artystycznych,
gdzie 90% absolwentów tych szkół kontynuuje studia
27
na kierunkach artystycznych, czynienie tego przed-
miotu obligatoryjnym na egzaminie maturalnym nie
jest, jak pokazuje doświadczenie, koniecznym, przez
co odbierany jest przez uczniów jako dodatkowe obcią-
żenie, zacierające jednocześnie specyfikę i wyjątkowy
charakter tych szkół – jak sama nazwa mówi – szkół
artystycznych. I przekonanie to, jak się okazuje, jest
powszechne nie tylko wśród uczniów i ich rodziców,
ale także wśród kadry naukowej poszczególnych szkół
i akademii oraz środowisk artystycznych. Wszystkie
te grupy wyrażają swój sprzeciw i niezadowolenie, a
przede wszystkim niezrozumienie dla faktu wprowa-
dzania przez Ministerstwo Edukacji Narodowej przed-
miotu matematyka jako przedmiotu obligatoryjnego
na egzaminie maturalnym także dla szkół o profilu
artystycznym. Tym bardziej jest to trudne do zaak-
ceptowania, że dotychczas obowiązujący system z
całą pewnością był dobrym i sprawdzającym się kom-
promisem pomiędzy wymaganiami ogólnymi a spe-
cyfiką szkolnictwa artystycznego.
W związku z powyższym mam do Pani Minister
następujące pytania:
Czy konieczność dodatkowej nauki matematyki,
przy tak dużym obciążeniu młodzieży uczącej się w
szkołach artystycznych, nie wpłynie negatywnie na
proces ich edukacji artystycznej, a tym samym na po-
ziom ich przygotowania z przedmiotów zawodowych?
Czy wprowadzenie matematyki jako przedmiotu
obligatoryjnego na egzaminie maturalnym w szko-
łach o profilu artystycznym jest bezwzględnie uza-
sadnione i czy młodzież do nich uczęszczająca nie
powinna być z tego obowiązku wyłączona?
Czy rozważy Pani możliwość wyjścia z taką zmia-
ną legislacyjną, która wyłączy szkoły artystyczne z
obligatoryjnego obowiązku przeprowadzania egzami-
nu maturalnego z matematyki?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15765)
do ministra zdrowia
oraz
ministra finansów
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
Do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo
Wielkopolskiego Klubu Kapitału zawierające stano-
wisko dotyczące potrzeby zmiany przepisów w spra-
wie podatku dochodowego od świadczeń na rzecz
ochrony zdrowia pracowników.
Podzielając argumentacje zawartą w ww. piśmie,
pytam Państwa: Czy Ministerstwo Zdrowia i Mini-
28
sterstwo Finansów przewidują zmianę ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób,
by świadczenia zdrowotne na rzecz pracowników po-
noszone przez pracodawców były wolne od podatku
dochodowego?
Nie wymaga specjalnych dowodów stanowisko, że
polska publiczna służba zdrowia nie zabezpiecza peł-
nej ochrony zdrowia dla obywateli naszego kraju.
Mimo wielokrotnych reform i przeznaczania coraz
większych środków z budżetu państwa wielu chorych
zbyt długo czeka na wizyty u specjalistów, właściwą
diagnozę czy leczenie szpitalne. Długotrwałe oczeki-
wanie na właściwą terapię powoduje, że chorzy tra-
fiają do szpitala w zaawansowanych stadiach choro-
by, co oprócz ewidentnej szkody dla pacjentów powo-
duje także wzrost kosztów leczenia.
Stąd oczywista była intencja ustawodawcy, który
zamierzał umożliwić pracodawcom opłacanie dodat-
kowych świadczeń zdrowotnych dla pracowników. Ta
godna podziwu inicjatywa z powodu braku spójności
pomiędzy przepisami o podatkach CIT i PIT spowo-
dowała konieczność opłacania podatku dochodowego
przez pracowników korzystających ze świadczeń
zdrowotnych.
Stan faktyczny i prawny jest bowiem taki, że gdy
pracodawca ponosi koszt ubezpieczenia zdrowotnego
na rzecz swoich pracowników w postaci opłacanej
składki, wówczas jest ona wydatkiem stanowiącym
koszt uzyskania przychodu (CIT). Jeżeli jednak pra-
codawca wykupi tzw. abonament w prywatnej firmie
medycznej, wówczas kosztem uzyskania przychodu
będzie tylko ta część składki, która obsługuje ubez-
pieczenie w części dot. medycyny pracy. Według nie-
których interpretacji Ministerstwa Finansów praco-
dawca musi doliczyć do przychodu pracownika war-
tość otrzymanych świadczeń zdrowotnych, w tym
usług medycznych.
Jestem przekonany, że intencją ustawodawcy nie
było przerzucenie na pracowników podatku z tytułu
otrzymywanych od pracodawców świadczeń zdrowot-
nych. Przeciwnie, jedyną logiczną odpowiedzią jest
umożliwienie dodatkowej pomocy zdrowotnej, w sytu-
acji gdy publiczna służba zdrowia nie nadąża z obsługą
wszystkich potrzebujących. Dodatkowym argumentem
jest stworzenie konkurencyjnej ochrony zdrowia świad-
czonej przez prywatne firmy medyczne, które oferują
wyższy ilościowo i jakościowo standard opieki lekar-
skiej. W tym stanie rzeczy pytanie zawarte na wstępie
niniejszej interpelacji jest w pełni zasadne.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy
o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dnia 9
maja 1996 r. (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199)
realizując uprawnienia posła RP, uprzejmie proszę o
odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z poważaniem
Poseł Arkady Fiedler
Poznań, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15766)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra sprawiedliwości zmieniającego
rozporządzenie w sprawie sądów
apelacyjnych, sądów okręgowych i sądów
rejonowych oraz ustalenia ich siedzib
i obszarów właściwości, przenoszącego
z dniem 1 lipca 2010 r. sądowy okręg płocki
do apelacji łódzkiej i sądowy okręg ostrołęcki
do apelacji białostockiej
Zdecydowanie negatywnie oceniam planowaną
zmianę obszaru właściwości i włączenie okręgu płoc-
kiego do apelacji łódzkiej, jak również okręgu ostro-
łęckiego do apelacji białostockiej, ponieważ jednym z
zasadniczych zadań wymiaru sprawiedliwości jest
sprawność postępowań sądowych i dostępność oby-
wateli do sądu. Ta dostępność wyraża się nie tylko w
sprawnym rozstrzygnięciu sprawy, ale również w
prawie uczestniczenia w posiedzeniach sądowych
i możliwości osobistego kontaktowania się z sądem
jako urzędem państwowym.
Zamierzona przez Pana Ministra zmiana spowo-
duje, że dostępność do sądu obywateli zamieszkują-
cych w rejonach okręgu płockiego i ostrołęckiego
stanie się bardzo ograniczona – dotyczy to całego
północnego Mazowsza. W skład okręgu płockiego
wchodzą Sądy Rejonowe w Mławie, Ciechanowie,
Płońsku, Sierpcu, Sochaczewie, Żyrardowie, Gosty-
ninie i Płocku. Odległości do siedzib sądów w sto-
sunku do obecnych zwiększą się, dla przykładu z
Ciechanowa – o 70 km, z Mławy – o 61 km, z Płońska
– o 70 km, natomiast z powiatów mławskich odległo-
ści te wyniosą ok. 260 km. Podobna sytuacja dotyczy
okręgu ostrołęckiego.
Nie bez znaczenia jest też to, że z tych terenów
nie ma publicznych środków lokomocji pozwalających
na bezpośredni przejazd do Łodzi czy Białegostoku.
Infrastruktura dróg nie jest dostosowana do połą-
czeń tych miejscowości.
Umiejscowienie obszaru sądowego w innym ob-
szarze administracji państwowej również spowoduje
obywatelską dezorientację i niezrozumienie schema-
tu organizacyjnego władzy.
W uzasadnieniu do projektu rozporządzenia brak
jest jakichkolwiek racjonalnych powodów do zmiany
dotychczasowej właściwości. Argument o odciążeniu
Sądu Apelacyjnego w Warszawie jest nieuzasadniony,
ponieważ liczba spraw z terenu właściwości miejsco-
wej Sądu Okręgowego w Płocku nie jest na tyle znacz-
na, aby ważyła przeciwko dotychczasowej właściwo-
ści miejscowej.
Panie Ministrze, intencją i wolą ustawodawcy po-
winno być ułatwienie dostępu obywatela do sądu, a
nie jego utrudnianie poprzez taki podział właściwo-

ści miejscowej sądów, który w praktyce niezwykle
utrudnia czy uniemożliwia dostęp petenta do sądu.
W takiej sytuacji, czy nie jest korzystniej zrezy-
gnować ze zmian, jakie wnosi projekt rozporządze-
nia, dla dobra obywateli? Czy jest możliwość ponow-
nego rozpatrzenia projektu ww. rozporządzenia
i ewentualnej konsultacji społecznej?
Z poważaniem
Poseł Mirosław Koźlakiewicz
Ciechanów, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15767)
do ministra gospodarki
w sprawie pomocy dla rolników usuwających
eternit zawierający azbest z dachów
na budynkach mieszkalnych i gospodarczych
Panie Ministrze! Województwo łódzkie jest tere-
nem typowo rolniczym i rolnictwo jest głównym źró-
dłem uzyskiwanych dochodów przez mieszkańców
wsi. Dochody te są coraz niższe. W ostatnich latach
powstał kolejny problem na wsi dotyczący wymiany
pokryć dachowych z azbestem i ich bezpiecznym skła-
dowaniem. Z uwagi na fakt, że azbest był jednym z
podstawowych składników w materiałach budowla-
nych używanych w budownictwie w drugiej połowie
XX w., jest go bardzo dużo na budynkach mieszkal-
nych i gospodarczych oraz na budynkach użyteczności
publicznej. W latach 1970–1980 przeprowadzono na
wsi akcję obowiązkowej wymiany pokryć dachowych
i większość dachów zostało pokrytych eternitem z
udziałem azbestu. Azbest powinien zostać usunięty w
bezpieczny sposób do 2032 r. Takie są założenia pro-
gramu usuwania azbestu przyjęte przez rząd.
W programie oczyszczania kraju z azbestu przyj-
muje się zasadę, że zanieczyszczający płaci. Należy
jednak przypomnieć, że większość dachów z eterni-
tem azbestowym u rolników powstała na skutek
urzędowych decyzji nakazowych w latach siedem-
dziesiątych. Mówi się w programie o wspieraniu wła-
ścicieli obiektów usuwających azbest przez jednostki
samorządu terytorialnego. Jednak jednostki te nie
są jeszcze do tego przygotowane, nie dokonały inwen-
taryzacji, nie opracowały i nie zatwierdziły odpo-
wiednich programów usuwania azbestu na swoim
terenie. Wiele samorządów opóźnia te prace z obawy,
że działania te oraz częściowe wsparcie finansowe
dla rolników trzeba będzie pokryć z ograniczonych
funduszy gminnych..
Na dziś rolnik pozostał sam z tym problemem. W
gminie lub w powiecie powiedzą rolnikowi tylko, i to nie
zawsze, gdzie znaleźć firmę zdejmującą azbest lub dora-
dzą, gdzie występować o wsparcie finansowe, ale bez
większych nadziei na otrzymanie takiego wsparcia.
29
Po ostatniej śnieżnej zimie wiele dachów pokry-
tych eternitem na wsi zostało zniszczonych. Jest pil-
na potrzeba zmiany ich lub naprawy. Eternit z da-
chów wędruje zatem na dzikie wysypiska bez pomo-
cy specjalistycznych firm; to taniej i nie każdy zdaje
sobie sprawę z występującego zagrożenia zdrowotne-
go dla siebie i rodziny. W lasach można ostatnio za-
obserwować zjawisko, niespotykane dotychczas, że
obok składowisk butelek i innych śmieci pojawiają się
pryzmy potłuczonych płyt eternitowych.
Rolnik nie może czekać z naprawą dachu aż od-
powiednie służby dokonają inwentaryzacji lub samo-
rządy opracują i zatwierdzą program, by przystąpić
do działania w gminie, powiecie lub województwie.
Potrzebne są działania już dziś, a nie w perspektywie
kilkunastu najbliższych lat.
Dziś na wsi, bez finansowego wsparcia ze strony
państwa, ze strony środków unijnych, nie ma możli-
wości w sposób bezpieczny wyeliminowania azbestu
ze środowiska. Sama informacja o tym, że azbest jest
niebezpieczny i trzeba go usunąć, już nie wystarczy.
Mam więc następujące pytania w powyższej
sprawie:
1. Czy resort przygotowuje odpowiednie propozy-
cje rozwiązań doraźnych, łącznie ze wsparciem fi-
nansowym, które mogą być realizowane już obecnie,
nie czekając na pełną inwentaryzację i opracowanie
oraz zatwierdzenie programów usuwania azbestu w
gminach?
2. Jakie działania w tym temacie podejmuje mi-
nisterstwo, by przyspieszyć prace organizacyjne re-
alizowane przez poszczególne samorządy, by przystą-
pić do wykonania założeń przedstawionych w progra-
mie oczyszczania kraju z azbestu?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki
Wieluń, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15768)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie uprawnień dla rolników
do obsługi kombajnów i pras
wysokiego zgniotu
Rolnicy posiadający uprawnienia do kierowania
pojazdami kat. B i T mogą jedynie przemieszczać
kombajny i prasy wysokiego zgniotu, natomiast nie
mogą ich obsługiwać w polu. Zdobycie uprawnień na
te urządzenia jest jednak niezbędne, ponieważ ich
brak może skutkować trudnością w ubezpieczeniu
oraz może doprowadzić do obniżenia w dopłatach ob-
szarowych.
30
Jest jednak problem ze zdobyciem tych upraw-
nień. Na terenie województw trudno znaleźć jednost-
kę, która przeprowadza takie szkolenie. Rolnik nie
uzyska takiej informacji w gminie ani w powiecie. O
szkoleniach tych nie mają pojęcia w WODR i w ich
oddziałach rejonowych oraz instruktorzy w terenie.
W dawnych WOPR, poprzednikach WODR, w latach
70–80 ubiegłego wieku masowo takie szkolenia orga-
nizowano. Dziś jedynie w oddziale rejonowym WODR
w Piotrkowie Trybunalskim zdobyłem informację, że
podobno organizuje szkolenie na obsługę kombajnów
jedna ze szkół rolniczych. Nikt nie wie zaś, gdzie uzy-
skać uprawnienie na obsługę pras wysokiego zgniotu.
Panie Ministrze, jakie to niesamowite, a wydawałoby
się, że to taka prosta sprawa.
Zgłaszają się do mnie podmioty gospodarcze za-
interesowane przeprowadzeniem takich kursów, któ-
re posiadają odpowiednią kadrę instruktorów, odpo-
wiedni sprzęt oraz akredytację na usługi doradcze.
Niestety nie mogą uzyskać informacji dotyczącej in-
stytucji, która wydaje zezwolenie – upoważnienie do
przeprowadzenia takich szkoleń i wydawania odpo-
wiednich dokumentów kwalifikacyjnych. Dawniej
jeszcze, w latach 80. ubiegłego wieku, podobno takie
upoważnienia wydawała Fabryka Maszyn Żniwnych
w Płocku.
Jest problem dla rolników, dla ich bezpieczeństwa
i w związku z powyższym stawiam następujące py-
tania:
1. Kto wydaje zezwolenia – upoważnienia do or-
ganizowania kursów kwalifikacyjnych na obsługę
kombajnów i pras wysokiego zgniotu?
2. Dlaczego wojewódzkie ośrodki doradztwa rol-
niczego, ich oddziały rejonowe oraz służba terenowa
nie mają pełnego rozeznania w tych sprawach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki
Wieluń, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15769)
do ministra środowiska
w sprawie zagospodarowania opakowań
szklanych i plastikowych zalegających lasy
oraz przydrożne rowy
Problemu zalegania butelek w przydrożnych ro-
wach oraz w lasach od dwudziestu lat żaden rząd nie
może rozwiązać. Nie potrafiono również rozwiązać
przez 40 lat powojennych poprzedniego ustroju, mimo
podejmowanych różnorodnych akcji propagando-
wych. Do problemu zaśmiecania środowiska doszedł
ostatnio niefortunny zwyczaj spalania opakowań pla-
stikowych w przydomowych kotłowniach.
Podejmowane dotychczas działania, m.in. wpro-
wadzanie osobnych pojemników na szkło i osobnych
na opakowania plastikowe, w zasadzie nie zdają eg-
zaminu. Większość tych opakowań trafia jednak na
wysypiska razem z innymi śmieciami.
W wielu krajach problem ten skutecznie rozwią-
zano, wprowadzając ustawowy obowiązek kaucji za
każdą butelkę szklaną i plastikową. Wszystkie sklepy
trudniące się sprzedażą butelkową lub w większych
pojemnikach plastikowych miałyby obowiązek przyj-
mowania tych opakowań bez okazywania paragonu
zakupu. Każdy sklep winien być zobowiązany do
przyjmowania takich opakowań, jakie sprzedaje lub
sprzedawał, w tym również butelek po piwie, winie,
napojach spirytusowych itp.
Wysokość kaucji winna być ustalona na takim po-
ziomie, by kupujący był zainteresowany zwrotem opa-
kowania i odbiorem wniesionej kaucji. Spowoduje to, że
pojawią się także zbieracze butelek, którzy dotrą rów-
nież do przydrożnych rowów i lasów. Wyeliminuje się
również problem spalania opakowań plastikowych.
Zdaję sobie sprawę, że decyzja taka spotka się z
gwałtownym sprzeciwem handlowców, ale bez wzglę-
du na ich protesty problem ten musimy rozwiązać,
tak jak rozwiązują to niektóre kraje Europy. Będzie
to duże i bardzo trudne wyzwanie. Trzeba przygoto-
wać odpowiednie magazyny przy sklepach, wydzielić
pracowników do odbioru opakowań i wypłaty kaucji
oraz odpowiedni transport. Trzeba przygotować całą
infrastrukturę zagospodarowania butelek lub ich
przetworzenia. Potrzebne będą również znaczne
środki finansowe, by wesprzeć handel do przygoto-
wania się do tych działań. Są to jednak sprawy, któ-
re inni potrafili rozwiązać, a zatem można rozwiązać
to również w Polsce.
W związku z powyższym mam następujące pyta-
nie: Czy resort przygotowuje lub podejmie przygoto-
wanie w najbliższym czasie odpowiednie regulacje
prawne rozwiązujące problem opakowań szklanych
i plastikowych z wykorzystaniem sprawdzonych
wzorców innych krajów europejskich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki
Wieluń, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15770)
do ministra finansów
w sprawie ulg podatkowych
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że Mi-
nisterstwo Zdrowia pracuje nad wprowadzeniem do-
datkowych ubezpieczeń zdrowotnych. Zdaniem pra-
codawców, wraz z nowymi ubezpieczeniami potrzeb-

ne będą ulgi podatkowe. Tymczasem media informu-
ją, że Ministerstwo Finansów nie planuje na razie
wprowadzania nowych odliczeń w PIT. Zdaniem eks-
pertów tylko znowelizowanie ustawy o PIT, tak żeby
podatnicy mieli możliwość odliczenia od podatku w
ramach rocznego limitu kwoty wydanej na opiekę
zdrowotną, zachęci do dodatkowego ubezpieczenia.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy Ministerstwo Finansów planuje znowelizowa-
nie ustawy o PIT, tak żeby podatnicy mieli możliwość
odliczenia od podatku w ramach rocznego limitu
kwoty wydanej na opiekę zdrowotną?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15771)
do ministra zdrowia
w sprawie leków refundowanych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że na do-
płaty do leków Narodowy Fundusz Zdrowia wydaje 8
mld zł rocznie. W nowym projekcie przepisów zmienia-
ją się zasady tych dopłat oraz zwiększają się kontrole
nad wydawanymi na ten cel pieniędzmi. Większość
zmian dotyczy aptek, producentów leków i samych
urzędników. Najbardziej jednak kontrowersyjną decy-
zją jest likwidacja tzw. promocji za grosz, lek refundo-
wany ma jednakowo kosztować w każdej aptece. Od-
czują to z pewnością pacjenci, szczególnie ci starsi.
Możliwe też są w związku z tym podwyżki cen leków.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy prawdą jest, że mają zmienić się zasady dopłat
do leków poprzez m.in. likwidację tzw. promocji za
grosz, czyli leków refundowanych, które mają jedna-
kowo kosztować w każdej aptece?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15772)
do ministra zdrowia
w sprawie dostępu do świadczeń medycznych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że pacjen-
ci czekają na operację kolana od 2 do 4 lat, chorzy na
nowotwór przełyku czekają w kolejce trwającej nawet
4 miesiące, pacjenci po udarze lewej półkuli mózgu na
31
konsultację chirurgiczną muszą czekać kilka tygodni.
Chory na nowotwór płuc z przerzutami do mózgu wy-
magający radioterapii czeka od 1 do 2 miesięcy, cho-
ciaż, zdaniem lekarzy, w takiej sytuacji leczenie trzeba
podjąć natychmiast. Eksperci twierdzą, że świadczeń,
do których dostęp jest ograniczony, są tysiące.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby czas oczekiwania do specjalistów się skrócił?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15773)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie płatnej adopcji
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że no-
welizowany Kodeks karny zalegalizuje płatną adop-
cję. Proceder sprzedaży dzieci w Internecie polega na
tym, że młode matki, a najczęściej samotne kobiety
będące w ciąży, oferują rodzinom dzieci w zamian za
odpowiednie wynagrodzenie. Wykorzystują w tym
celu opcję tzw. adopcji ze wskazaniem, gdzie matka
biologiczna może wskazać sądowi rodzinnemu kon-
kretną parę, której chciałaby oddać dziecko. Dzięki
temu rodzice adopcyjni unikają trwających wiele
miesięcy, a czasem i lat procedur. Tymczasem za ad-
opcją tego typu w wielu przypadkach stoi transakcja
handlowa. „Zdobycie” dziecka nierzadko sprowadza
się do podpisania umowy cywilnoprawnej pośrednic-
twa, w której istnieje nawet możliwość zwrotu dziec-
ka, gdy to nie spełni oczekiwań nabywców. Rocznie
adopcji ze wskazaniem przeprowadza się w Polsce
kilkaset. Tymczasem okazuje się, że nowelizacja Ko-
deksu karnego, nie penalizuje tego zjawiska. Wszyst-
ko dlatego, że zapisano w niej, że przestępstwo za-
chodzi wówczas, gdy handel odbywa się w celu wyko-
rzystania człowieka, np. zmuszenia go do prostytucji,
zniewolenia czy pobrania od niego organów. Adopcja
tymczasem uznawana jest przez sądy za procedurę,
która ma polepszyć sytuację dziecka. To dlatego no-
welizowany Kodeks karny nie uznaje płatnej adopcji
za przestępstwo. Problem płatnej adopcji pojawił się,
ponieważ procedury trwają długo i są uciążliwe.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby płatna adopcja była penalizowana?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 kwietnia 2010 r.
32
Interpelacja
(nr 15774)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy dróg
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że pod
budowę głównych dróg w województwie kujawsko-
-pomorskim wykupiono w ostatnich dwóch latach
grunty i nieruchomości o wartości ponad 5,5 mln zł.
W całym kraju na ten cel wydano 410 mln zł. Budowa
i przebudowa dróg, zwłaszcza autostrad, dróg ekspre-
sowych i dróg krajowych wymaga zajęcia szerszego
pasa ziemi niż w latach socjalizmu, ponieważ obecnie
buduje się zgodnie ze standardami europejskimi.
Tymczasem, zdaniem ekspertów, wystarczy spojrzeć
na niektóre fragmenty dróg krajowych numer 25 lub
10, by przekonać się, że nie spełniamy tych podsta-
wowych standardów. Przebudowane odcinki są za
wąskie i nie posiadają utwardzonych poboczy. Tiry
wymijają się, niemal dotykając zewnętrznymi luster-
kami. W roku 2009 wykupy gruntów i znajdujących
się na nich nieruchomości pochłonęły ponad 1,5 mln
zł. Generalna Dyrekcja w województwie kujawsko-
-pomorskim wykupiła zaledwie 4 hektary. Znacznie
więcej, ponad 4 mln zł, wydała w roku 2008, gdy trze-
ba było wykupić 80 hektarów.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że w niektórych miejscach dro-
gi krajowe nie spełniają podstawowych standardów?
2. Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to
jakie, aby usprawnić proces wykupu gruntów pod in-
westycje drogowe w województwie kujawsko-pomor-
skim?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15775)
do ministra finansów
w sprawie administracji skarbowej
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że rzą-
dowa propozycja nowych zasad obsadzania najważ-
niejszych stanowisk w administracji skarbowej nie
ma nic wspólnego z konkurencyjnym i otwartym na-
borem w służbie cywilnej. Ministerstwo Finansów
przygotowało założenia do projektu zmiany ustawy
o urzędach i izbach skarbowych, które mają zbliżyć
procedurę wyłania dyrektorów izb skarbowych i na-
czelników urzędów skarbowych do obowiązującej w
służbie cywilnej (SC). Obecny konkurs ma zastąpić
nabór. W pierwszym etapie kandydaci zamiast spraw-
dzianu wiedzy przedstawią pisemną koncepcję zarzą-
dzania urzędem. Do kolejnego etapu przejdą ci, któ-
rych prace zostaną najlepiej ocenione. Związki zawo-
dowe twierdzą, że dzięki temu zespół przeprowadza-
jący nabór z łatwością będzie mógł dopuścić do dru-
giego etapu z góry wskazanych kandydatów. Obecnie
można do niego zakwalifikować tylko te osoby, które
zdadzą test na co najmniej 45 z 60 punktów. Projekt
nie przewiduje też zmian w składzie komisji. Tak jak
dotychczas będą go tworzyć tylko pracownicy Mini-
sterstwa Finansów. Ponadto nowelizacja pozwala
nadal ministrowi finansów nie powoływać zwycięzcy
naboru, jeśli nie daje on gwarancji obiektywnego wy-
konywania obowiązków. Eksperci uważają, że mini-
ster zbyt często wykorzystuje ten przepis, ponieważ
w ten sposób bez uzasadnienia eliminowani są nie-
wygodni zwycięzcy konkursów. Projekt umożliwia
też wyznaczanie osoby pełniącej obowiązki szefa izby
czy urzędu skarbowego do czasu przeprowadzenia
naboru lub w przypadku długotrwałej nieobecności
osób pełniących te funkcje. Tymczasem ustawa o SC
jasno zakazuje powoływania p.o. i rozwiązanie to po-
winno być stosowane do wszystkich urzędów. Eks-
perci nie mają wątpliwości, że zaproponowane roz-
wiązania nie ukrócą obecnych patologii występują-
cych przy obsadzaniu szefów 16 izb skarbowych i
ponad 400 urzędów skarbowych. Pracuje tam 48 tys.
osób, tj. 40 proc. członków korpusu SC.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby zasady obsadzania najważniejszych stanowisk w
administracji skarbowej były oparte na zasadzie kon-
kurencyjności i otwartości, a nie naboru?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15776)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw to najsłabiej
realizowane działania w całym Programie Rozwoju
Obszarów Wiejskich. Z ponad 4 mld zł, jakie mają
łącznie do wykorzystania przedsiębiorcy, wypłacono
zaledwie 12 mln. Umowy podpisane z firmami opie-
wają na 160 mln zł, czyli 3% całej puli. Zdaniem eks-
pertów i samych przedsiębiorców przyczyną proble-
mów z programem tworzenia mikroprzedsiębiorstw
na wsi jest jego zła konstrukcja. Nie mogą z niego na

przykład korzystać osoby, które podlegają przepisom
o ubezpieczeniu społecznym rolników KRUS. Jeśli
drugi rok z rządu Agencja Restrukturyzacji i Rozwo-
ju Rolnictwa, która wypłaca unijne środki, nie znaj-
dzie wystarczającej liczby chętnych na tworzenie mi-
kroprzedsiębiorstw, to fundusze mogą przepaść
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Dlaczego z ponad 4 mld zł, jakie mają łącznie do
wykorzystania przedsiębiorcy, wypłacono zaledwie
12 mln zł na tworzenie mikroprzedsiębiorstw?
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to ja-
kie, aby Agencja Restrukturyzacji i Rozwoju Rolnic-
twa, która wypłaca unijne środki, lepiej je wykorzy-
stywała na tworzenie mikroprzedsiębiorstw?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15777)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie dostępu do środków unijnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że w wo-
jewództwach pomorskim i wielkopolskim skończyły
się unijne pieniądze dla firm, a jeśli samorządowcy
nie znajdą nowych, to przedsiębiorcy kolejną szansę
na dotację dostaną najwcześniej w 2014 r. Według
ekspertów do tych dwóch województw szybko dołączą
następne, m.in. jako pierwsze mazowieckie. Najwięk-
sze w Polsce województwo uruchomiło właśnie ostat-
ni konkurs dla przedsiębiorców w ramach budżetu
na lata 2007–2013. Do podziału jest zaledwie 65 mln
zł. W ubiegłym roku region miał na ten cel ponad 700
mln zł. Po samorządowe dotacje ustawiają się tym-
czasem coraz dłuższe kolejki. Dla małych lokalnych
firm unijne dotacje są często jedyną szansą na szybki
rozwój działalności.
Samorządowcy wskazują na dwa źródła finanso-
wania lokalnego biznesu. Pierwsze z nich to dodat-
kowe 0,5 mld euro z UE, które w przyszłym roku
zostanie podzielone między regiony najlepsze w wy-
dawaniu środków unijnych. Drugą furtką są pośred-
nie formy wsparcia firm, które wykorzystują instru-
menty inżynierii finansowej. Pieniądze są kierowane
do instytucji finansowych (banków itp.), które przy-
gotowują preferencyjne kredyty. Taki model zagospo-
darowania środków z UE stosuje w Polsce pięć woje-
wództw. W ramach unijnej inicjatywy JEREMIE
przeznaczyły na ten cel łącznie 400 mln euro.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
33
aby wspomóc samorządy w zapewnieniu przedsię-
biorcom dostępu do środków unijnych?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15778)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie staży dla bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej rozpocznie
wkrótce wypłatę 300 mln zł, które urzędy pracy
mają przeznaczać m.in. na staże i szkolenia dla mło-
dych bezrobotnych. Taki termin wypłat i rozliczeń
spowoduje jednak, że urzędy pracy nie będą mogły
wysyłać młodych bezrobotnych na długie, roczne
staże. Tyle wynosi maksymalny okres praktyki w
firmie dla młodej osoby, która nie ukończyła 25 lat.
Dla pozostałych bezrobotnych staż trwa od trzech
do sześciu miesięcy. Brak możliwości realizacji dłu-
gich staży wynika z tego, że dyrektorzy powiato-
wych urzędów pracy muszą wydać do końca tego
roku pieniądze, jakie uzyskają od ministra na akty-
wizację młodych bezrobotnych.
Staże to sposób na zdobycie przez młode osoby
pierwszych doświadczeń zawodowych. Nawet gdy
pracodawca nie zatrudni praktykanta, to i tak potem
łatwiej będzie mu znaleźć pracę, bo ma już jakieś
doświadczenie. Z kolei dla firmy to łatwy i bezpieczny
sposób na pozyskanie darmowego praktykanta, któ-
rego potem nie muszą zatrudniać. Według prowadzo-
nego przez GUS Badania Aktywności Ekonomicznej
Ludności wskaźnik bezrobocia wśród młodych osób
(15–24 lata) w IV kw. 2009 r. wynosił 22,3%.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby umożliwić urzędom pracy wysyłanie młodych
bezrobotnych na długie, roczne staże?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15779)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie organizacji rodzin zastępczych
spokrewnionych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że Zwią-
zek Powiatów Polskich sprzeciwia się propozycji
34
przekazania gminom zadań związanych z organiza-
cją rodzin zastępczych spokrewnionych. Znajdujący
się w konsultacjach społecznych projekt ustawy o
wspieraniu rodziny i systemie opieki zastępczej nad
dzieckiem zakłada m.in. nowy podział kompetencji
w zakresie organizowania i finansowania opieki za-
stępczej nad dzieckiem. Mają się nimi podzielić po-
wiaty i gminy. Obecnie te zadania wykonują wyłącz-
nie powiaty. Propozycja rządu przewiduje, że rodziny
zastępcze spokrewnione z dzieckiem przejdą pod
nadzór gmin. Na ten cel gminy mają otrzymać, kosz-
tem powiatów, więcej pieniędzy z podatków. Chodzi
o 726 mln zł.
Z takim podziałem kompetencji nie zgadza się
Związek Powiatów Polskich, który twierdzi, że pro-
pozycja rządu spowoduje rozproszenie jednolitego
obecnie systemu organizacji opieki zastępczej, którą
realizuje powiat. W efekcie może to blokować powsta-
wanie rodzin zastępczych zawodowych, które często
lepiej sprawują funkcję niż rodziny zastępcze spo-
krewnione. W nich często, mimo decyzji sądu, dziecko
nie jest odseparowane od rodziców biologicznych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy prawdą jest, że propozycja rządu w zakresie prze-
kazania gminom zadań związanych z organizacją
rodzin zastępczych spokrewnionych spowoduje roz-
proszenie jednolitego obecnie systemu organizacji
opieki zastępczej, którą realizuje powiat, co w efekcie
doprowadzi do blokowania powstawania rodzin za-
stępczych zawodowych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 13 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15780)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pracowników socjalnych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że pra-
cownicy socjalni przeciętnie mają pod swoją opieką
nawet 60 rodzin. Czasami tych rodzin jest jeszcze
więcej. Prostą receptą na taki stan rzeczy byłoby
zwiększenie liczby pracowników socjalnych, ale więk-
szość gmin nie ma na to pieniędzy. Trzeba więc od-
ciążyć ich od biurokratycznych obowiązków, a nie
nakładać nowe zadania, co zakłada projekt ustawy o
przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Pracownik
socjalny jest ponadto osamotniony w środowisku lo-
kalnym, w którym pracuje. Brakuje współdziałania
z innymi służbami, np. Policją, szkołami, a zwłaszcza
nie zawsze poprawna jest współpraca z sądami.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby odciążyć pracowników socjalnych od biurokra-
tycznych obowiązków, a tym samym umożliwić im
efektywniejszą pracę z rodzinami potrzebującymi
pomocy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15781)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie funkcjonowania związków
zawodowych w urzędach
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że urzęd-
nicy należący do związków są zwalniani, a urzędy
utrudniają ich zakładanie. Związkowcy wskazują, że
inspekcja pracy nie sprawdza, czy urzędy umożliwia-
ją zrzeszanie. Nawet mając ochronę przed zwolnie-
niem jako członkowie zarządu związku, padają ofia-
rą sankcji, np. trudniej im awansować. Związki skar-
żą się, że urzędnicy należący do związków są też
zwalniani pod pretekstem reorganizacji. Wskazują,
że stało się tak pod koniec ub.r. w Urzędzie Skarbo-
wym w Koninie.
Urzędników zniechęca też do wstępowania do
związków sam rząd. Departament Kontroli Skarbo-
wej w Ministerstwie Finansów zbierał imienne dane
o członkach zarządu związku, którzy pracują w kon-
troli skarbowej, a tego nie wolno mu robić. Związki
powiadomiły o tym prokuraturę. Wskazują, że te
dane były potrzebne ministerstwu, aby powoływani
przez nich inspektorzy kontroli skarbowej nie byli
członkami związków.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby pracownicy urzędów bez obawy o sankcje mogli
zrzeszać się w związkach zawodowych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15782)
do ministra zdrowia
w sprawie funkcjonowania szpitali
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że pacjen-
ci, którzy przechodzą proste, kilkugodzinne zabiegi
i badania lekarskie, niepotrzebnie są zatrzymywani
w szpitalach na kilka dni. Powodem jest to, że za
zabiegi wykonane w szpitalu NFZ płaci kilkakrotnie
więcej niż za takie same, ale przeprowadzone w wa-

runkach ambulatoryjnych. Eksperci od rynku zdro-
wia szacują, że nawet 25% hospitalizacji może być
niepotrzebne. Jeden ze świadczeniodawców u 51 pa-
cjentów wykazał usunięcie znamion skórnych.
Wszystkich pacjentów hospitalizowano, choć nie było
medycznego uzasadnienia. W tym przypadku za usu-
nięcie znamion u pacjentów zatrzymanych w szpita-
lu fundusz zapłacił 75,3 tys. zł. Gdyby te zabiegi wy-
konano w trybie dziennym, zapłaciłby 5,1 tys. zł. To
jest właśnie powód, dla którego pacjenci, zamiast po
badaniu wyjść do domu, zostają w szpitalu.
Zdaniem ekspertów chęć zarobienia dodatkowych
pieniędzy jest dla wielu szpitali kusząca, zwłaszcza
wtedy, gdy od przychodów z NFZ uzależnione są za-
robki lekarzy. Finanse to jednak niejedyny powód,
dla którego pacjenci leżą niepotrzebnie na oddzia-
łach. Winny jest również utrudniony dostęp do usług
medycznych. Na tomografię można czekać kilka mie-
sięcy, ale w szpitalu zostanie zrobiona w kilka dni.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo podejmie kroki, jeśli tak, to jakie,
aby pacjenci, którzy przechodzą proste, kilkugodzin-
ne zabiegi i badania lekarskie, niepotrzebnie nie byli
zatrzymywani w szpitalach na kilka dni?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15783)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie funkcjonowania Prokuratury
Generalnej
Szanowny Panie Premierze! Prasa donosi, że
nowa Prokuratura Generalna pomimo że istnieje już
dwa tygodnie to faktycznie jednak wciąż nie funk-
cjonuje jako organ niezależny od polityków. Powo-
dem jest to, że prezes Rady Ministrów wciąż nie pod-
pisał kontrasygnaty do decyzji prezydenta Lecha
Kaczyńskiego o powołaniu urzędników podległych
prokuratorowi generalnemu. Prokuraturą General-
ną wciąż kierują zastępcy politycznego ministra
sprawiedliwości. Prokurator generalny nie może ko-
rzystać z pomocy wybranych zastępców. Nowy pro-
kurator generalny objął swoje stanowisko 31 marca.
Prezes Rady Ministrów od razu kontrasygnował tę
decyzję prezydenta, ale tego samego dnia prezydent
powołał troje zastępców prokuratora generalnego.
Pierwszym zastępcą prokuratora generalnego został
M. J., M. K. objęła piony przestępczości zorganizo-
wanej, a R. H. dostał w nadzór sprawy sądowe. Nie
mogą jednak pracować bez kontrasygnaty prezesa
Rady Ministrów.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
Dlaczego prezes Rady Ministrów do tej pory nie pod-
35
pisał kontrasygnaty do decyzji prezydenta Lecha Ka-
czyńskiego o powołaniu urzędników podległych pro-
kuratorowi generalnemu?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15784)
do ministra finansów
w sprawie faktur elektronicznych
dokumentujących poniesienie wydatków
internetowych
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że nie-
które urzędy skarbowe nie chcą przyjmować faktur
elektronicznych dokumentujących poniesienie wy-
datków internetowych. Urzędnicy twierdzą, że
np. płyta z e-fakturami, którą podatnik przynosi do
urzędu, może zawierać wirusy. Ulgę internetową
można dokumentować fakturami papierowymi lub
elektronicznymi.
Jedną z podstawowych zasad Ordynacji podatko-
wej jest to, że jako dowód należy dopuścić wszystko,
co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie
jest sprzeczne z prawem. W związku z tym, zdaniem
ekspertów, urzędnik nie może odmówić przyjęcia no-
śników z e-fakturami. Faktura elektroniczna, przy
założeniu, że spełnia cechy autentyczności jej pocho-
dzenia i integralności treści zabezpieczonych podpi-
sem elektronicznym, powinna być traktowana na
równi z papierową fakturą.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Dlaczego niektóre urzędy skarbowe nie chcą przyj-
mować faktur elektronicznych dokumentujących po-
niesienie wydatków internetowych?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15785)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie emerytur pomostowych
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że skład-
ki na emerytury pomostowe za pracowników pracu-
jących na pół etatu są obowiązkowe. Tymczasem
związkowcy mają problemy z ustaleniem, kto z pra-
cowników ma prawo do wcześniejszej emerytury. Ka-
36
drowcy nie wiedzą, czy 2009 r., kiedy nie płacono
składek, będzie wliczony do emerytury. Konfederacja
Pracodawców Polskich (KPP) chce złożyć do Trybu-
nału Konstytucyjnego wniosek w sprawie emerytur
pomostowych, ponieważ przedsiębiorcy nie chcą pła-
cić dodatkowych składek do Funduszu Emerytur Po-
mostowych (FEP) za osoby, które nigdy nie będą mo-
gły z nich skorzystać. Ustawa z 19 grudnia 2008 r. o
emeryturach pomostowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656)
wywołuje wiele niejasności zarówno wśród pracow-
ników, jak i pracodawców. Pracownicy mają wątpli-
wości, czy jeśli pracodawca będzie za nich opłacać
składki, to czy w przyszłości faktycznie otrzymają z
ZUS emerytury pomostowe.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy 2009 r., kiedy nie płacono składek na emerytury
pomostowe, będzie wliczony do emerytury?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15786)
do ministra finansów
w sprawie podatku dochodowego
od świadczeń na rzecz ochrony zdrowia
pracowników
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z Kodeksem
pracy najważniejszym obowiązkiem pracodawcy jest
ochrona zdrowia pracowników oraz zapewnienie im
bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. To
właśnie pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan
bezpieczeństwa i higieny pracy w przedsiębiorstwie.
Nie ma prawa zatrudnić pracownika bez ważnego
zaświadczenia o zdolności do pracy na określonym
stanowisku. Przepisy Kodeksu pracy obligują praco-
dawcę do kierowania na badania przewidziane w ko-
deksie oraz pokrywania kosztów w odniesieniu do
pracowników zatrudnionych na podstawie umów: o
pracę, o pracę nakładczą osób pozostających w sto-
sunku służbowym. Przepisy prawa podatkowego
przewidują możliwość zaliczenia w koszty uzyskania
przychodu wydatków związanych z ubezpieczeniami
zdrowotnymi ponoszonych przez pracodawcę na rzecz
pracowników. Zasady takie zawierają zarówno prze-
pisy ustawy o podatku dochodowym od osób praw-
nych, jak i przepisy ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych. Stąd gdy pracodawca ponosi koszt
ubezpieczenia zdrowotnego na rzecz swoich pracow-
ników w postaci opłacanej składki, wówczas będzie
ona wydatkiem stanowiącym koszt uzyskania przy-
chodu. Nie inaczej wygląda sprawa w przypadku na-
bywania przez pracodawcę np. abonamentu w pla-
cówce medycznej. W takiej sytuacji kosztem uzyska-
nia przychodu będzie tylko ta część składki, która
obsługuje ubezpieczenie w części dotyczącej medycy-
ny pracy. Według przepisów ww. ustaw, nie uważa się
za koszty uzyskania przychodu kosztów związanych
z finansowaniem świadczeń zdrowotnych, do których
ponoszenia zobowiązują pracodawcę przepisy Kodek-
su pracy oraz innych ustaw. Według niektórych in-
terpretacji Ministerstwa Finansów pracodawca ma
obowiązek doliczyć do przychodu pracownika war-
tość otrzymanych przez pracownika świadczeń zdro-
wotnych, w tym bez wątpienia usług medycznych W
praktyce oznacza to, że pracownik od tak otrzyma-
nego przychodu zapłaci podatek dochodowy.
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem: Jakie jest stanowisko resortu w sprawie podat-
ku dochodowego od świadczeń na rzecz ochrony zdro-
wia pracowników?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15787)
do ministra finansów
w sprawie skutków finansowych
tzw. ustawy hazardowej
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji w środ-
kach masowego przekazu wynika, że uchwalona
ostatnio ustawa hazardowa nie była ratyfikowana w
Unii Europejskiej. Brak ratyfikacji może spowodować
kary finansowe dla naszego kraju.
Ponadto sądy weryfikują delegalizacje tzw. jedno-
rękich bandytów i nakazują zwracanie właścicielom
zajętych w wyniku kontroli automatów. Podmioty
gospodarcze będą występować o odszkodowanie za
utracone zyski.
W związku z tym proszę o informacje, jakie dzia-
łania podejmie Pan Minister, aby uniknąć kar oraz
odszkodowań z powyższych tytułów.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15788)
do ministra zdrowia
w sprawie funkcjonowania szpitali
publicznych i prywatnych
Szanowna Pani Minister! W czasie spotkań z oso-
bami kierującymi publicznymi placówkami służby

zdrowia, głownie szpitali, podnoszony jest problem
braku równych warunków działania w porównaniu
do szpitali prywatnych. Szpital prywatny może udzie-
lać pomocy w ramach z Narodowym Funduszem
Zdrowia oraz na zasadzie komercyjnym z pełną od-
płatnością pacjenta. Takie działanie pozwala na wy-
korzystanie w pełni służby medycznych tych szpitali.
W publicznych szpitalach praktycznie brak jest moż-
liwości odpłatnego leczenia pacjentów.
W związku z tym proszę o informacje, jakie dzia-
łania podejmie Pani Minister, aby warunki pracy w
publicznych i prywatnych placówkach służby zdrowia
były podobne.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15789)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie pamięci o Polakach
pomordowanych na Wołyniu
Szanowny Panie Ministrze! Los sprawił, że o za-
mordowanych naszych rodakach w Katyniu wie już
cały świat, są realne przesłanki do wyjaśnienia ostat-
nich wątpliwości tej tragedii.
Natomiast ponad 100 tys. Polaków bestialsko po-
mordowanych przez banderowców na Wołyniu nie
może się doczekać prawdy o swoim losie. Ciągle nie
mają nawet skromnego pomnika. Tej prawdy, podob-
nie jak katyńskiej, nie można zapomnieć.
W związku z tym proszę o informacje: Czy mini-
sterstwo spraw zagranicznych podejmuje działania,
aby również wyjaśnić przyczyny tego mordu oraz aby
dla pamięci postawić pomnik ofiar banderowców?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15790)
do ministra skarbu państwa
w sprawie obsady rad nadzorczych
spółek córek przez członków Zarządu
Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach po-
selskich podnoszona jest informacja o wynagrodze-
niach członków Zarządu PGNiG.
37
Z informacji prasowych wynika, że trzech człon-
ków Zarządu Polskiego Górnictwa Naftowego 2/3
swoich dochodów dostaje za prace w radach nadzor-
czych dwóch spółek córek koncernu.
W wyniku takich działań prezes zarządu w
2009 r. zarobił ponad 1,1 mln zł, a wiceprezesi po-
nad 1 mln zł.
W związku z tym proszę o informacje, czy jest to
świadome działanie ministerstwa, stwarzające wa-
runki bardzo wysokich dochodów dla ograniczonej
liczby osób.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 14 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15791)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie funkcjonowania grup
producentów rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich dotyczących działania grup produ-
centów rolnych podnoszony jest problem zwiększenia
zakresu inwestycji współfinansowanych ze środków
z Unii Europejskiej. Szczególnie wnioskowane są po-
trzeby inwestycji związane z redukcją emisji gazów
powstających przy produkcji ogrodniczej. Realizacja
tych inwestycji, oprócz wymienionych korzyści eko-
logicznych, przyniesie znaczny wzrost konkurencyj-
ności produktów.
W związku z tym proszę o informacje, jakie jest
stanowisko resortu w tym zakresie.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15792)
do ministra infrastruktury
w sprawie zamiaru likwidacji
Straży Ochrony Kolei
Szanowny Panie Ministrze! Związki zawodowe
działające przy Komendzie Głównej Straży Ochrony
Kolei w Warszawie przedstawiły informacje, że Rada
Ministrów przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym. Projekt ten ma zakładać
całkowitą likwidacje Straży Ochrony Kolei oraz prze-
38
jecie przez Policję niewielkiej części obszarów kolejo-
wych. Zdaniem związkowców infrastruktura kolejo-
wa z urządzeniami odpowiedzialnymi za bezpieczeń-
stwo osób ma zostać w ręku firm ochrony.
W związku z tym proszę o informacje, jakie są
przesłanki do likwidacji Straży Ochrony Kolei i jakie
są propozycje dla 3 tys. osób pracujących w Straży
Ochrony Kolei.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 17 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15793)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie nowelizacji ustawy o systemie
oświaty w zakresie finansowania transportu
i opieki w czasie przewozu dzieci do szkół
Art. 17 ustawy o systemie oświaty mówi:
„1. Sieć publicznych szkół powinna być zorgani-
zowana w sposób umożliwiający wszystkim dzie-
ciom spełnianie obowiązku szkolnego, z uwzględnie-
niem ust. 2.
2. Droga dziecka z domu do szkoły nie może prze-
kraczać:
1) 3 km – w przypadku uczniów klas I–IV szkół
podstawowych;
2) 4 km – w przypadku uczniów klas V–VI szkół
podstawowych oraz uczniów gimnazjów.
3. Jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której
obwodzie dziecko mieszka, przekracza odległości wy-
mienione w ust. 2, obowiązkiem gminy jest zapew-
nienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie prze-
wozu lub zwrotu kosztów przejazdu środkami komu-
nikacji publicznej”.
Przy takich zapisach ustawy gmina nie może do-
wozić lub zwracać kosztów dowozu uczniów do szkół,
gdy odległość jest niższa od wymienionej w ustawie
o systemie oświaty. Zapis ten powoduje wiele napięć
i frustracji wśród rodziców uczniów, których odle-
głość z domu do szkoły nie spełnia wytycznych na-
wet o 100 m.
Uważam, że to gminy powinny decydować o do-
wozie lub zwrocie kosztów dojazdu do szkół swoich
mieszkańców, w sposób bardziej elastyczny, w za-
leżności od topografii terenu, stanu poboczy, chod-
ników itp.
Szanowna Pani Minister, powyższy problem po-
zwala postawić następujące pytania:
1. Czy toczą się rozmowy z samorządami nad
zmianą ustawy o systemie oświaty związane z trans-
portem dzieci do szkół?
2. Czy przewiduje się zmiany w ustawie, aby dać
gminom możliwość decydowania o formie dowozu
do szkół i kryteriach objęcia tą formą pomocy
uczniów?
Poseł Stanisław Szwed
Bielsko-Biała, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15794)
do ministra środowiska
w sprawie realizacji ustawowych zadań
organów administracji rządowej
i samorządowej w zakresie ochrony ludzi
i mienia przed powodzią oraz koordynacji
tych działań
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o udzielenie informacji oraz podjęcie działań
w przedstawionej poniżej sprawie.
Straty wyrządzane przez powodzie stale się
zwiększają. W ciągu ostatnich trzech lat tylko w
województwie małopolskim i świętokrzyskim wy-
niosły one blisko miliard złotych. Mimo to nadal
zaniedbywane są kontrole wałów przeciwpowodzio-
wych oraz konserwacje i utrzymanie strumieni, po-
toków i przydrożnych rowów. Każda następna po-
wódź może wywołać duże straty – ostrzega NIK w
raporcie „Informacja o wynikach kontroli ochrona
przeciwpowodziowa w województwie małopolskim i
świętokrzyskim”.
Najwyższa Izba Kontroli ocenia negatywnie funk-
cjonowanie systemu ochrony przeciwpowodziowej w
województwie małopolskim i świętokrzyskim. Żadnej
z kontrolowanych gmin i powiatów nie oceniono po-
zytywnie. Z roku na rok wzrasta wysokość szkód i
strat powodziowych: w 2007 r. były to 194 mln zł,
w 2008 r. już 261 mln zł, a w 2009 r. aż 519 mln zł
(dla obu województw łącznie).
Kontrolerzy stwierdzili, że władze samorządowe
nie mają ani rzetelnych danych o stanie technicznym
budowli przeciwpowodziowych (wałów, rowów przy-
drożnych), ani szczegółowej wiedzy na temat obsza-
rów zagrożonych zalaniem (nikt nie wie, ile to gospo-
darstw, ile upraw, ile dróg ani ile ludności). Powiaty
i gminy mają jedynie niekompletne plany, które sta-
nowią raczej materiał informacyjny niż prewencyjny.
W efekcie odpowiedzialni za ochronę przeciwpowo-
dziową koncentrują się na postępowaniu awaryjnym,
zaniedbując zapobieganie, ochronę oraz edukację.
Urzędnicy przeprowadzają co prawda coroczne
przeglądy elementów budowli i urządzeń przeciwpo-
wodziowych, ale lekceważą obowiązkowe kontrole

stanu technicznego tych obiektów. Szczególne zanie-
dbania dotyczą utrzymania i konserwacji:
— potoków i strumieni – w 2008 r. utrzymaniem
objętych było zaledwie 7% potoków i strumieni na
terenach rolnych w województwie małopolskim i 36%
w województwie świętokrzyskim (pozostałych nie
utrzymywano wcale) – w efekcie po ostatniej powodzi
w Małopolsce do największych strat (ponad 80%, na
blisko 46 mln) doszło właśnie w wyniku m.in. wyla-
nia cieków rolnych – często traktowanych jak wysy-
piska lub odprowadzenia ścieków;
— rowów przydrożnych – na 6 skontrolowanych
gmin żadna nie miała ewidencji rowów znajdujących
się przy drogach (pomimo obowiązku), a połowa nie
oczyszczała rowów w ogóle; skontrolowane powiaty
oczyszczały natomiast niespełna 10% rowów – to
wszystko w sytuacji, gdy największe straty i szkody
związane z powodzią odnotowywane są w infrastruk-
turze drogowej.
NIK alarmuje, że chociaż działania w zakresie
ochrony przeciwpowodziowej winny być koordynowa-
ne na poziomie rządowym, to organy administracji
publicznej nie wykonują swoich zadań. Ustawa Prawo
wodne nałożyła na prezesa Krajowego Zarządu Go-
spodarki Wodnej (KZGW) obowiązek opracowania
planu ochrony przeciwpowodziowej dla Polski. Od
ośmiu lat taki plan nie powstał. Nie ma także przemy-
ślanej i realistycznej strategii ani planu ochrony dla
województwa małopolskiego (gdzie 146 na 180 gmin
zagrożonych jest powodzią) i świętokrzyskiego.
NIK podkreśla, że obecnie najważniejsza jest im-
plementacja przepisów unijnych i przygotowanie no-
woczesnych rozwiązań. Do grudnia 2011 r. Polska
musi sporządzić zupełnie nowy dokument – wstępną
ocenę ryzyka powodziowego.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa co do wyni-
ków ww. raportu NIK?
2. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
wyeliminowania nieprawidłowości wskazanych przez
kontrolerów NIK?
3. Jak przebiega proces implementacji przepisów
unijnych i przygotowanie nowoczesnych rozwiązań
w zakresie ochrony przeciwpowodziowej?
4. Przytoczony raport NIK odnosi się do dwóch
województw – małopolskiego i świętokrzyskiego.
Czy resort spraw wewnętrznych i administracji po-
siada własne dane co do sytuacji w pozostałych wo-
jewództwach?
5. Jak wygląda strategia oraz plan ochrony prze-
ciwpowodziowej dla poszczególnych województw?
6. NIK zwraca uwagę, że z powodu braku środków
finansowych organy administracji publicznej nie wy-
konują zadań w zakresie ochrony przeciwpowodzio-
wej, natomiast z budżetu państwa wydatkowane są
corocznie wielomilionowe kwoty na usuwanie skut-
ków powodzi. W jaki sposób rząd zamierza zmienić
proporcje kwot wydatkowanych na prewencję i na
usuwanie skutków powodzi?
39
7. NIK w ww. raporcie wnosi o wyznaczenie w
Rządowym Centrum Bezpieczeństwa osoby odpowie-
dzialnej za koordynację działań w zakresie ochrony
przed powodzią pomiędzy poszczególnymi minister-
stwami. Kiedy taka osoba zostanie wyznaczona?
8. Ustawa Prawo wodne nałożyła na prezesa Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej obowiązek opra-
cowania planu ochrony przeciwpowodziowej dla Pol-
ski. Od ośmiu lat taki plan nie powstał. Kiedy zosta-
nie on opracowany?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15795)
do ministra infrastruktury
w sprawie funkcjonowania organów
administracji rządowej w zakresie tworzenia
warunków prawno-organizacyjnych
szkolenia kierowców wykonujących przewozy
drogowe osób i rzeczy oraz sprawowania
nadzoru nad tą działalnością
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W Polsce jest ok. 600–800 tys. kierowców zawo-
dowych zatrudnionych w 83 tys. firm przewozowych.
Unia Europejska postanowiła, że kierowcy zawodowi
powinni systematycznie doskonalić swoje umiejętno-
ści związane z posługiwaniem się specjalistycznym
sprzętem oraz zachowaniem na drogach w warun-
kach ekstremalnych. NIK opublikował „Informację
o wynikach kontroli funkcjonowania organów admi-
nistracji rządowej w zakresie tworzenia warunków
prawno-organizacyjnych szkolenia kierowców wyko-
nujących przewozy drogowe osób i rzeczy oraz spra-
wowania nadzoru nad tą działalnością”. Wynika z
niej, że bez pełnych kwalifikacji uprawniających do
wykonywania zawodu jeździ w Polsce prawie jedna
dziesiąta kierowców autobusów i ponad 17% kierow-
ców samochodów ciężarowych, którzy prawo jazdy
uzyskali w ciągu ostatnich dwóch lat. Nieco lepsza
jest sytuacja wśród kierowców o dłuższym stażu. Ad-
ministracja rządowa nie stworzyła kierowcom na
czas warunków prawnych i organizacyjnych do od-
bycia obowiązkowych szkoleń.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
40
2. Czy ministerstwo posiada wiedzę, jak ośrodki
szkolenia kierowców spełniają wymagania wobec
przepisów prawa i czy ich wyposażenie oraz jakość
szkoleń jest odpowiednia?
3. Wyniki kontroli pokazały, że administracja rzą-
dowa nie stworzyła kierowcom odpowiednich warun-
ków do odbycia szkoleń. Jakie działania podejmie
ministerstwo w celu stworzenia kierowcom lepszych
warunków odbywania tych szkoleń?
4. Dodatkową barierą dla kierowców są koszty
szkolenia w wysokości 6–8 tys. zł. Czy możliwe jest,
aby te koszty zostały obniżone?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15796)
do ministra środowiska
w sprawie nieprawidłowości
dotyczących sprzedaży drewna
przez PGL Lasy Państwowe
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W marcu br. NIK opublikowała „Informację o
wynikach kontroli sprzedaży drewna z lasów stano-
wiących własność Skarbu Państwa, zarządzanych
przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych w
Olsztynie”, w której zwraca uwagę na pewne niepra-
widłowości. Lasy Państwowe przy wyborze nabyw-
ców drewna nie wykorzystywały mechanizmów wol-
nego rynku. Preferowani byli dotychczasowi kontra-
henci, a pozostałym podmiotom ograniczano dostęp
do towaru. To mogło zmniejszyć wpływy Lasów Pań-
stwowych ze sprzedaży drewna – uważa Najwyższa
Izba Kontroli. Sprzedaż drewna w danym roku opie-
rać się miała przede wszystkim na rokowaniach w
internetowym Portalu Leśno-Drzewnym. Taka za-
sada nie zapewniała jednak równego dostępu do za-
kupu drewna wszystkim przedsiębiorcom. Jednym
ze stałych kryteriów oceny ofert w portalu była bo-
wiem tzw. historia kupiecka, czyli udokumentowane
wcześniejsze zakupy drewna w Lasach Państwo-
wych. Kryterium takie ograniczało dostęp do zaku-
pu podmiotom, które wcześniej nie były kontrahen-
tami Lasów Państwowych. W ocenie NIK skutkowa-
ło to ograniczeniem i w konsekwencji zmniejszeniem
konkurencyjności. Wprawdzie stworzono dla wszyst-
kich podmiotów równoległą możliwość zakupu drew-
na w otwartym systemie aukcji internetowych
E-drewno, jednak oferowana tam ilość towaru była
znacznie mniejsza niż w Portalu Leśno-Drzewnym,
a ceny jednostkowe wyższe.
Kontrolerzy NIK zwrócili również uwagę, że nad-
leśniczowie zbyt często odstępowali od naliczania kar
umownych za nieodebrane przez kontrahentów drew-
no. W ten sposób Lasy Państwowe nie korzystały z
prawnego sposobu na zdyscyplinowanie odbiorców i
pozbawiały się dodatkowych przychodów. Ustalono
też, że nie zawsze dokładano odpowiedniej staranno-
ści przy dochodzeniu zaległych należności za sprze-
dane drewno.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy znane są ministerstwu wyniki kontroli w
NIK dotyczące sprzedaży drewna przez Lasy Pań-
stwowe?
2. Jakie działania podjęło ministerstwo w celu
wyeliminowania wykrytych nieprawidłowości?
3. Czy ministerstwo posiada własne dane dotyczą-
ce sprzedaży drewna przez poszczególne regionalne
dyrekcje Lasów Państwowych?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15797)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie realizacji postanowień ustawy
o repatriacji przez organy administracji
rządowej i samorządowej
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W marcu br. Najwyższa Izba Kontroli opubliko-
wała raport na temat realizacji postanowień ustawy
o repatriacji przez organy administracji rządowej i
samorządowej na terenie województwa małopolskie-
go. NIK ocenia pozytywnie realizację postanowień
ustawy o repatriacji przez organy administracji sa-
morządowej oraz wojewodę małopolskiego, mimo
stwierdzonych nieprawidłowości i uchybień. Funk-
cjonujące w badanym obszarze przepisy prawa w po-
łączeniu z praktyką ich stosowania przez organy ad-
ministracji rządowej utrudniają, zdaniem kontrole-
rów, szybką, skuteczną i kompleksową obsługę repa-
triantów.
Repatrianci, którzy przybywają do Polski, czeka-
ją na należną im z mocy prawa pomoc średnio ponad
3 miesiące. Są i tacy, którzy pomoc otrzymali po

roku. To niezgodne z prawem. NIK postuluje zmianę
w przepisach, aby repatrianci otrzymywali wsparcie
finansowe niezwłocznie po przyjeździe do kraju.
Winne stwierdzonym przez kontrolerów opóźnie-
niom jest w dużej mierze Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji, którego decyzje o przy-
znaniu pomocy docierały do Małopolskiego Urzędu
Wojewódzkiego średnio po 106 dniach, podczas gdy
termin na wypłatę pomocy wynosi 60 dni. Także po-
świadczanie obywatelstwa trwało zbyt długo. Tylko
4 repatriantów otrzymało poświadczenie w dniu zło-
żenia kompletnego wniosku. To z kolei też przedłu-
żało termin podjęcia przez MSWiA decyzji o wypłacie
pomocy. Praktykowane przez MSWiA uzależnienie
wydania decyzji o pomocy od terminu poświadczenia
obywatelstwa nie znajduje żadnego uzasadnienia w
obowiązujących przepisach.
NIK uważa, że należy zmienić przepisy ustawy o
repatriacji i zobowiązać zapraszające gminy do po-
wiadomienia MSWiA o miejscu pobytu repatrianta
natychmiast po jego przyjeździe, by ministerstwo
mogło szybko wydać decyzję o wypłacie pomocy. Co
więcej, NIK uważa, że należy skrócić ustawowy czas
60 dni, w jakim powinna być wypłacana pomoc.
NIK zauważa, że z roku na rok zmniejsza się licz-
ba repatriantów przybywających do Małopolski oraz
do Polski ogółem. Jedną z przyczyn jest na pewno
mała aktywność administracji rządowej w sprawie
repatriacji i brak koordynacji tego procesu na szcze-
blu rządowym. Gminy zapraszające potomków depor-
towanych i zesłańców są pozostawione same sobie.
Brakuje pełnej i rzetelnej informacji ze strony kon-
sulatów i ambasad o warunkach życia w Polsce. Ba-
dania ankietowe przeprowadzone przez NIK wśród
repatriantów pokazują, że czują się oni rozczarowani
realiami, które zastali po powrocie do ojczyzny.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega pokazany przez
NIK problem?
2. Jakie jest stanowisko ministerstwa w tej spra-
wie?
3. Czy i kiedy przeprowadzone zostaną zasygna-
lizowane przez NIK zmiany prawa?
4. Jakie inne działania podjęło i podejmuje mini-
sterstwo oraz rząd na rzecz repatriantów?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
41
Interpelacja
(nr 15798)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie stwierdzonych przez NIK
nieprawidłowości w działaniach
administracji rządowej na rzecz rolnictwa
ekologicznego w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W lutym br. Najwyższa Izba Kontroli opubliko-
wała „Informację o wynikach kontroli rolnictwa eko-
logicznego w Polsce”. NIK ocenia pozytywnie dzia-
łania administracji rządowej na rzecz rolnictwa eko-
logicznego w Polsce, pomimo stwierdzonych niepra-
widłowości.
Najpoważniejsza nieprawidłowość opisana w ra-
porcie NIK dotyczy nieprecyzyjnych przepisów, w
których nie określono dokładnych wymagań, jakie
powinny spełniać uprawy ekologiczne pod względem
pielęgnacji roślin, minimalnego poziomu obsady czy
jakości sadzonek. Niektóre nierzetelne gospodarstwa
wykorzystywały tę sytuację i traktowały uprawy eko-
logiczne wyłącznie jako sposób na zdobycie dopłat,
bez zamiaru wyprodukowania czegokolwiek. Wysoka
stawka dopłat do uprawy orzecha włoskiego (1800 zł
do 1 ha) sprawiła, że właśnie ten gatunek szczególnie
często wykorzystywany był w pozorowanych upra-
wach sadowniczych. Co więcej, dopłaty do orzecha
włoskiego przyznawane były na 5 lat, podczas gdy
gatunek ten owocuje dopiero po 6–7 latach. Pozwa-
lało to na prowadzenie tzw. upraw nieowocujących,
które można było bez konsekwencji zlikwidować
wraz z końcem dofinansowania. Korzystając z tej
luki w prawie, niektórzy beneficjenci, po spełnieniu
minimalnych, formalnych wymagań i zainkasowa-
niu dopłat, nie interesowali się zbytnio swoimi upra-
wami. Przeprowadzone przez NIK oględziny planta-
cji orzecha włoskiego na terenie województwa lubu-
skiego potwierdziły, że uprawy nie były pielęgnowane
i odchwaszczane. W efekcie tylko ok. 5% sadzonek
miało wykształcone korony.
Stwierdzone przez NIK nieprawidłowości polega-
ły również na opóźnieniach w wydawaniu decyzji o
płatnościach rolnośrodowiskowych dotyczących rol-
nictwa ekologicznego przez powiatowe biura Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR).
We wszystkich 24 skontrolowanych biurach powiato-
wych ARiMR wystąpiły opóźnienia wydawania de-
cyzji o płatnościach rolnośrodowiskowych dotyczą-
cych rolnictwa ekologicznego w stosunku do termi-
nów określonych w rozporządzeniach: Rady Mini-
strów z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na
wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
42
prawy dobrostanu zwierząt objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich oraz ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Program rolnośrodowi-
skowy, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013.
NIK zwrócił również uwagę na: nie w pełni sku-
teczne funkcjonowanie nadzoru i kontroli w zakresie
rolnictwa ekologicznego, nieprzestrzeganie – głównie
formalnych – zasad i warunków prowadzenia pro-
dukcji rolnej i przetwórstwa rolno-spożywczego me-
todami ekologicznymi oraz wprowadzanie do obrotu
handlowego produktów rolnictwa ekologicznego nie-
spełniających wymogów.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega zasygnalizowane
przez NIK nieprawidłowości?
2. Jakie działania zostały podjęte w celu ich wy-
eliminowania?
3. Czy i kiedy doprecyzowane zostaną przepisy, w
których nie określono dokładnych wymagań, jakie
powinny spełniać uprawy ekologiczne pod względem
pielęgnacji roślin, minimalnego poziomu obsady czy
jakości sadzonek?
4. W jaki sposób wyeliminowane zostaną opóźnie-
nia w wydawaniu decyzji o płatnościach rolnośrodo-
wiskowych dotyczących rolnictwa ekologicznego
przez powiatowe biura Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa?
5. Kiedy i w jaki sposób usprawnione zostanie
skuteczne funkcjonowanie nadzoru i kontroli w za-
kresie rolnictwa ekologicznego?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15799)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia na listę leków
refundowanych preparatu o nazwie
lenalidomid dla pacjentów chorujących
na szpiczaka mnogiego
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W Polsce na szpiczaka mnogiego choruje ok. 8–10
tys. pacjentów (1,5–1,8 tys. rocznie to nowe przypad-
ki). Jedynie 50–60 osób korzysta z leczenia lenalido-
midem w ramach terapii niestandardowej. Wiele
badań potwierdza skuteczność lenalidomidu w lecze-
niu chorych na szpiczaka opornego na inne metody.
Lenalidomid jest szczególnie zalecany pacjentom, u
których z powodu przebiegu szpiczaka lub z powodu
leczenia go innymi lekami immunomodulującymi
występują np. uszkodzenia nerwów obwodowych.
Obecnie chorzy na szpiczaka mnogiego mogą otrzy-
mywać lenalidomid jedynie w ramach tzw. chemio-
terapii niestandardowej, ale wymaga to indywidual-
nej zgody dla każdego pacjenta z NFZ. Procedura
wymaga złożenia wielu dokumentów. Jest więc bar-
dzo mało pacjentów, którzy otrzymują taką zgodę.
Formalności trwają często kilka miesięcy, co dla wie-
lu chorych oznacza wyrok śmierci. Pacjenci i produ-
cent leku zabiegają o włączenie terapii do programu
zdrowotnego. Tym bardziej że Agencja Oceny Tech-
nologii Medycznych pozytywnie rekomendowała fi-
nansowanie lenalidomidu w ramach terapeutyczne-
go programu zdrowotnego.
Mimo że szpiczak mnogi ciągle pozostaje chorobą
w większości nieuleczalną, to jednak wprowadzenie
nowych leków, m.in. lenalidomidu, w sposób znaczą-
cy zmieniłoby przebieg choroby. Postęp jest mierzal-
ny wydłużeniem życia chorych. Lenalidomid pozwa-
la im prowadzić normalne, aktywne życie. Jednak
w Polsce chorzy na szpiczaka mnogiego jako jedyni
w UE nie mają do leku dostępu.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem chorych
na szpiczaka mnogiego i jakie działania podejmowa-
ne są na ich rzecz? Jakie działania podejmuje mini-
sterstwo w celu zwiększenia dostępności chorych do
lenalidomidu?
2. Jak przebiegają i kiedy zakończą się negocjacje
Ministerstwa Zdrowia z firmą produkującą lek lena-
lidomid?
3. Kiedy lek wejdzie do koszyka świadczeń gwa-
rantowanych?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15800)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie dyskryminacji na polskich
uczelniach osób ze starą maturą
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.
U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), proszę o
podjęcie działań w przedstawionej poniżej sprawie.

W Polsce uczelnie wyższe, rekrutując studentów,
dyskryminują osoby z tzw. starą maturą. Na niektó-
rych polskich uczelniach kandydaci z tzw. nową ma-
turą otrzymują w postępowaniu rekrutacyjnym do-
datkowe punkty za egzaminy zaliczone na poziomie
rozszerzonym. Zdarza się, że liczba punktów upraw-
niająca do przyjęcia na pierwszy rok studiów jest czę-
sto o wiele wyższa niż maksymalna liczba punktów
możliwych do uzyskania przez maturzystów zdają-
cych maturę według starych zasad. W ten sposób
kandydaci na studia ze starą maturą, z przyczyn nie-
zależnych od siebie, są pozbawieni możliwości ubie-
gania się o przyjęcie na równych warunkach, a często
są wręcz na starcie wykluczeni z tej rywalizacji.
Równe traktowanie i równe szanse wszystkich
uczniów i studentów to fundament systemu edukacji.
Przedstawiona kwestia temu prawu przeczy, w związ-
ku z powyższym zwracam się do Pani Minister z na-
stępującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega ww. problem?
2. Jakie działania zostaną podjęte w celu wyrów-
nania szans w przyjęciu na studia dla kandydatów
ze starą i nową maturą?
3. W jaki sposób resort szkolnictwa wyższego
sprawuje kontrolę nad uchwałami senatów uczelni
wyższych ustalającymi warunki i tryb rekrutacji na
studia?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15801)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie problemów edukacyjnych dzieci
reemigrantów
Szanowna Pani Minister,! Działając na podstawie
ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pro-
szę o podanie informacji oraz podjęcie działań w
przedstawionej poniżej sprawie.
Dwa lata temu problem edukacji dzieci reemigran-
tów dotyczył 2,3 tys. uczniów w kraju. Z danych GUS
wynika, że ta liczba z roku na rok wzrasta, bo po
otwarciu granic z kraju wyjechało ponad 2 mln Pola-
ków (głównie do Wielkiej Brytanii), z czego połowa po
paru latach pracy wraca lub deklaruje powrót do kra-
ju. Tymczasem pierwsze lata nauki w przedszkolach
i szkołach brytyjskich, irlandzkich czy norweskich
robią swoje. Zabiegani emigranci nie mają czasu, żeby
zadbać o edukację swoich dzieci. Kiedy wracają do
kraju, ich pociechy w polskiej szkole odstają od klasy
– nie umieją pisać i czytać po polsku. Niekiedy mają
nawet kłopoty z mówieniem w tym języku.
43
Niestety, jak pokazuje praktyka, w polskich szko-
łach nie ma cienia gotowości na przyjęcie dzieci re-
emigrantów. Polskie szkoły są nieprzygotowane do
ich potrzeb. W szkołach nie funkcjonują żadne pro-
gramy adaptacyjne. MEN nie przeznacza również
dodatkowych pieniędzy na zajęcia wyrównawcze dla
dzieci powracających emigrantów. A bez nich trudno
będzie prowadzić dodatkowe zajęcia, których często
potrzeba bardzo wiele, żeby wyrównać poziom edu-
kacyjny takich uczniów.
Dzieci emigrantów powinny być traktowane według
innych reguł niż uczniowie, którzy od początku uczą
się w Polsce. To dzieci o specjalnych potrzebach eduka-
cyjnych. Bez podjęcia działań na ich rzecz nie ma sensu
zachęcać Polaków z dziećmi, aby wracali do kraju.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo dostrzega problem edukacji
dzieci reemigrantów?
2. Czy znana jest ministerstwu liczba uczniów
przybyłych do Polski z obcych systemów oświaty?
Czy ministerstwo dysponuje prognozami długoter-
minowymi?
3. W jaki sposób resort pomaga dzieciom reemi-
grantów nadrobić różnice programowe po powrocie
do kraju?
4. Kiedy i jakie programy naprawcze dla dzieci
reemigrantów zostaną wprowadzone przez resort
edukacji?
5. Obowiązek finansowania dodatkowych godzin
dla polskich dzieci powracających z zagranicy i nie-
znających języka polskiego (tak samo jak w przypad-
ku dzieci obcokrajowców) prawo nakłada na samo-
rządy. Tylko że szkoły nie mają pieniędzy na organi-
zowanie zajęć dodatkowych. Czy ministerstwo pla-
nuje przekazanie specjalnych środków na ten cel?
6. Dużym problemem powracających z emigracji
są kosztowne formalności. Zagraniczne świadectwa
są ważne w Polsce dopiero po nostryfikacji i przetłu-
maczeniu, a to może kosztować nawet tysiąc złotych.
W jaki sposób ministerstwo zamierza pomóc reemi-
grantom w tej kwestii?
7. Pedagodzy zauważają, że dzieci wracające z in-
nego kraju mają różne braki, dlatego nauczyciele po-
winni wiedzieć, jak z nimi pracować. Specjalne szko-
lenia dla nauczycieli, dzięki którym będą umieli roz-
poznać ich potrzeby, są bardzo potrzebne. Kiedy
MEN zamierza opracować odpowiedni program i roz-
począć jego realizację?
8. Nieznajomość języka polskiego pociąga za sobą
inne problemy wychowawcze, jak np. nadpobudli-
wość, agresję. Czy znane są ministerstwu problemy
związane z nauką tych dzieci w polskich szkołach?
Jak resort zamierza je rozwiązywać?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
44
Interpelacja
(nr 15802)
do ministra środowiska
w sprawie udzielania pomocy finansowej
osobom fizycznym na realizację zadań
związanych z ochroną środowiska
Do mego biura poselskiego w Poznaniu napływa-
ją informacje od samorządów powiatowych i gmin-
nych z Wielkopolski dotyczące likwidacji z dniem
1 stycznia 2010 r. powiatowego funduszu ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.
Z tego funduszu przyznawano dofinansowanie
osobom fizycznym na realizację zadań związanych z
ochroną środowiska, na przykład usuwanie azbestu,
lub spółkom wodnym na bieżące utrzymywanie urzą-
dzeń wodnych.
Udzielanie dofinansowania osobom fizycznym
odbywało się na podstawie regulaminu udzielania
pomocy finansowej osobom fizycznym w likwidacji
wyrobów zawierających azbest z powiatowego fun-
duszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej, za-
twierdzonego uchwałą rady powiatu, natomiast do-
finansowanie spółki wodnej na podstawie umowy
dotacji z PFOŚiGW na konserwację rowu melioracji
szczegółowej.
Takie rozwiązania stosowane do tej pory były po-
zytywnie przyjmowane i powszechnie akceptowane.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) zlikwidowała
z dniem 1 stycznia br. powiatowe fundusze ochrony
środowiska i gospodarki wodnej, a środki zgromadzo-
ne na rachunku bankowym w terminie trzech mie-
sięcy podlegają przekazaniu do budżetu powiatu ze
wskazaniem, iż mają być w dalszym ciągu przezna-
czone na finansowanie ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust.
1 zmienionej ustawy Prawo ochrony środowiska.
Wprowadzona w życie ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240) określająca zasady budżetu jednostek samorzą-
du terytorialnego nie zezwala na bezpośrednie doto-
wanie osób fizycznych. Dotacje mogą być przyznawane
tylko stowarzyszeniom i fundacjom ekologicznym,
którymi to osoby fizyczne i spółki wodne nie są.
Wzrost wiedzy na temat wysokiej szkodliwości
azbestu powoduje, że coraz więcej właścicieli nieru-
chomości zainteresowanych jest usunięciem tego nie-
bezpiecznego minerału, występującego głównie w
eternicie, powszechnie stosowanym kiedyś jako po-
krycie dachowe domów mieszkalnych i obiektów go-
spodarskich na polskiej wsi.
Samorządy gminne i powiatowe nie są w stanie
udzielić oczekiwanej przez społeczeństwo pomocy fi-
nansowej w tym zakresie i domagają się pilnego roz-
wiązania tego problemu.
Wobec powyższego zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Środowiska przewiduje pod-
jęcie działań zmierzających do stworzenia korzyst-
niejszych warunków do konsekwentnej realizacji pro-
gramu w zakresie usuwania azbestu?
2. Czy resort środowiska może wskazać źródła
finansowania likwidacji elementów eternitowych
dla samorządu wojewódzkiego, powiatowego i gmin-
nego, a także wyjaśnić, z jakich środków mogą sko-
rzystać osoby fizyczne, w tym szczególnie rolnicy,
którzy w większości posiadają zabudowania pokry-
te eternitem?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15803)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości zmian legislacyjnych
ułatwiających osobom niepełnosprawnym
funkcjonowanie w społeczeństwie
Marszałek woj. kujawsko-pomorskiego zwrócił się
o wprowadzenie zmian legislacyjnych, które ułatwią
osobom niepełnosprawnym funkcjonowanie w społe-
czeństwie przy utracie zdrowia oraz umożliwią oso-
bom niepełnosprawnym umysłowo uzyskanie stałego
zabezpieczenia społecznego, ponieważ problem był
poruszany podczas spotkania z okazji Międzynaro-
dowego Dnia Osób Niepełnosprawnych przez środo-
wiska osób niepełnosprawnych.
Zwracam się do Pani Minister w związku z po-
selskim projektem ustawy (druk nr 1678), który zo-
stał złożony w dniu 19 grudnia 2008 r. do Marszałka
Sejmu. Projekt w art. 6 zawiera zmiany do ustawy o
rencie socjalnej, polegające na uchyleniu art. 10
określającego kwotę dopuszczalnego przychodu oso-
by niepełnosprawnej, związaną z uznaniem, że oso-
ba niepełnosprawna może wykonywać pracę w nie-
wielkim zakresie.
Ze stanowiska rządu z dnia 8 stycznia 2010 r. wo-
bec poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o
emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych oraz niektórych innych ustaw (druk nr
1678) wynika, że mimo iż propozycje zostały zaczerp-
nięte z przedłożenia rządowego (druk nr 627), pro-
jekt nie uzyskał akceptacji, ponieważ był niekomplet-
ny ze względu na brak w nim regulacji dotyczących
korelacji zasad wymiaru rent z tytułu niezdolności
do pracy dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r.
z nowymi zasadami obliczania emerytur.
Na pozytywną ocenę, zdaniem rządu, zasługiwało
dążenie do zrównania praw osób niepełnosprawnych
z prawami osób z orzeczoną niezdolnością do pracy.

Jednak Rada Ministrów nie poparła projektu zno-
szącego przepisy ograniczające wypłatę świadczeń
rentowych osobom niezdolnym do pracy (niepełno-
sprawnym) z powodu osiągania przychodów z pracy
zarobkowej i wnioskowała o odrzucenie ww. posel-
skiego projektu ustawy, wskazując również na braki
m.in. w zakresie szacunku skutków finansowych pro-
jektowanej ustawy.
Pragnę podkreślić, że również niepełnosprawność
umysłowa jest poważnym problemem społecznym. To
stan utrudniający egzystencję, utrudniający też ko-
munikację ze środowiskiem osób zdrowych.
Trudno więc nie zgodzić się z osobami niepełno-
sprawnymi, że stan, w którym znalazły się, jest sta-
ły i z tego też powodu powinien umożliwić uzyskanie
stałego świadczenia, jakim jest renta socjalna.
W ocenie osób niepełnosprawnych bardzo krzyw-
dzące są przepisy regulujące wypłatę świadczeń ren-
towych, gdyż to właśnie renta socjalna stanowi czę-
sto niezbędne uzupełnienie potrzeb materialnych
związanych z rehabilitacją, zakupem leków itp.
W związku z powyższym, w trosce o finansowe
zabezpieczenie społeczne, które może ułatwić co-
dzienne życie osobom niepełnosprawnym, zwracam
się do Pani Minister z pytaniami:
1. Czy Pani Minister rozważy zmianę stanowiska
wobec poselskiego projektu ustawy?
2. Czy jest szansa, że rząd wniesie pod obrady
Sejmu rządowy projekt ustawy zawierający zmiany
powodujące, że renta socjalna nie ulegałaby zmniej-
szeniu ani zawieszeniu w przypadku osiągania przy-
chodów z pracy zarobkowej, bez względu na ich wy-
sokość?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Grażyna Ciemniak
Bydgoszcz, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15804)
do ministra gospodarki
w sprawie stopnia wykorzystania krajowych
środków budżetowych na instrumenty
wsparcia eksportu oraz zaawansowania prac
nad działaniem 6.5: Promocja polskiej
gospodarki, Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” 2007–2013
Szanowny Panie Premierze! W związku z bra-
kiem dostępu do podstawowych informacji w sprawie
wykorzystania środków publicznych na wsparcie
przedsiębiorstw w obszarze ich umiędzynarodowie-
nia oraz postępów w procedowaniu nad działaniami
w zakresie promocji Polski na rynkach zagranicz-
45
nych, uprzejmie proszę o szczegółowe wyjaśnienie
poniższych kwestii:
1. Jaka była wartość dostępnych dla przedsiębior-
ców krajowych środków finansowych pochodzących
z budżetu państwa i pozostających w gestii Minister-
stwa Gospodarki na tzw. instrumenty wsparcia eks-
portu w okresie 2005–2009, w podziale na poszcze-
gólne lata, a jaką ilość środków przeznaczono na ten
cel w roku 2010?
2. Jaka była wartość przekazanego wsparcia dla
przedsiębiorstw w okresie 2005–2009, w podziale na
poszczególne lata?
3. Jaki udział w przyznanym wsparciu przypadał
dla przedsiębiorstw z woj. lubelskiego?
4. Ile przedsiębiorstw z woj. lubelskiego uzyskało
dofinansowanie w ww. okresie?
5. Czy na stronie internetowej Ministerstwa Go-
spodarki będą podane do publicznej wiadomości ze-
stawienia jednostek, którym przyznano pomoc pu-
bliczną (przede wszystkim w formule pomocy de mi-
nimis), w poszczególnych latach w okresie 2005–
–2009, wraz z wartością przekazanych tym jednost-
kom środków?
6. Proszę o wyjaśnienie, dlaczego po upływie po-
łowy czasu kontraktowania środków unijnych na lata
2007–2013 nie zostało uruchomione działanie 6.5:
Promocja polskiej gospodarki, z Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”.
7. Kto sprawował/sprawuje nadzór i kto jest odpo-
wiedzialny za skandaliczne opóźnienia prac nad
przygotowaniem i uruchomieniem działania 6.5?
8. Jakie kroki zaradcze podjęło/zamierza podjąć
Ministerstwo Gospodarki w celu profesjonalnego
i skutecznego rozwiązania zaistniałych problemów
i zaniechań?
9. Dlaczego jednostki zaangażowane w proces
przygotowania i oceny działania 6.5 nie zwróciły
uwagi na potencjalne zakwalifikowanie projektu jako
„duży projekt”, co w rezultacie po trzech latach prac
musiało skutkować zwróceniem się o pomoc w inter-
pretacji do Komisji Europejskiej?
10. Jakie koszty zostały dotychczas poniesione
przez Ministerstwo Gospodarki na prace związane z
działaniem 6.5 (Komisja oceny projektu, płace pra-
cowników, ekspertów etc., osób zaangażowanych w
przedsięwzięcie)?
11. Proszę o wyjaśnienie, w jakiej formie i trybie
prowadzone są konsultacje publiczne w sprawie dzia-
łania 6.5 i dlaczego brak jest ogólnie dostępnych in-
formacji o tych przedsięwzięciach.
12. Czy w obecnej sytuacji rozważana jest możli-
wość zaniechania realizacji działania 6.5 bądź prze-
sunięcia środków na inne działania w ramach prio-
rytetu 6 albo do innych priorytetów PO IG?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
46
Interpelacja
(nr 15805)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie internetowych przestępstw
komputerowych
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składam interpelację poselską do mini-
stra sprawiedliwości w sprawie internetowych prze-
stępstw komputerowych.
Stan faktyczny:
Internetowe przestępstwa komputerowe to zagro-
żenie, z które z roku na rok przybiera na sile. Obecnie
coraz częściej mamy do czynienia z tzw. cyberata-
kiem internetowych przestępców. To właśnie to zja-
wisko jest podawane przez badane podmioty – przed-
siębiorców jako to, czego obawiają się najbardziej, co
wynika z raportu przygotowanego przez spółkę „In-
teraktywnie.com”, która oparła się na informacjach
udostępnionych przez największych operatorów sieci
i dostawców systemów zabezpieczeń komputerowych.
Jak podaje raport, aż 75% firm na całym świecie było
przedmiotem ataków cyberprzestępców (próby te
okazały się nieudane). Najczęstszym modelem jest
funkcjonowanie w obiegu internetowym fałszywych
stron służących do wyłudzania loginów i haseł do
nich, w tym zwłaszcza do rachunków bankowych pro-
wadzonych w formie dostępu internetowego. Jak po-
dają media, w naszym kraju doszło do dwóch po-
wszechnie kojarzonych cyberataków, w 2008 r. atak
względem klientów Banku Zachodniego WBK oraz
PKO BP. Podobne zjawiska mają miejsce coraz czę-
ściej. W ten sposób zagrożone są zarówno dobra ma-
terialne, np. zgromadzone na rachunkach banko-
wych, jak i dobra osobiste, w tym dane osobowe. Oka-
zuje się, że najczęściej ataki dokonywane są na insty-
tucje finansowe. Eksperci, jak również przedstawi-
ciele banków zwracają uwagę klientów na koniecz-
ność wzmożenia czujności podczas logowania się do
systemu bankowego, jak również podczas dokonywa-
nia stosownych operacji na rachunkach obsługiwa-
nych elektronicznie, oględzin znaków charaktery-
stycznych oficjalnych stron bankowych itp. Wydaje
się jednak, że częstokroć i takie działanie nie jest do
końca wystarczające.
W dobie wzmagania się tego typu zjawisk ko-
nieczne jest podjęcie działań prewencyjnych zmie-
rzających do zminimalizowania zagrożeń, jakimi są
cyberataki przestępców internetowych, zwłaszcza
w sferze bankowości, jak choćby poprzez np. moni-
torowanie bankowości internetowej pod kątem jej
szczelności i bezpieczeństwa przez niezależną insty-
tucję państwową.
W związku z powyższym pragnę zapytać o to:
1. Czy znana jest ogólna liczba przestępstw inter-
netowych, w typologii opisanej wyżej; jakie środki
karne przewidują polskie przepisy karne dla tego
typu przestępstw?
2. Jakie działania prewencyjne podejmuje się ce-
lem zminimalizowania zagrożeń dokonywania tego
typu przestępstw?
3. Czy każdy z banków prowadzi własną politykę
bezpieczeństwa bankowości internetowej, czy też ist-
nieją w tym zakresie wspólne, ogólnopolskie, ogólno-
europejskie wytyczne lub zalecenia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15806)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie projektowanej modernizacji
szkolnictwa zawodowego
Szanowna Pani Minister! W ramach projektowa-
nej modernizacji edukacji zawodowej – w opinii sa-
morządu gospodarczego rzemiosła – tworzone są
rozwiązania, które niewątpliwie zaciążą przede
wszystkim na poziomie kształcenia zawodowego,
który przekładać się będzie na kwalifikacje przy-
szłych kadr gospodarki, oraz na roli zarówno zakła-
dów rzemieślniczych, jak też organizacji rzemiosła,
jeśli chodzi o realizację zadań związanych z syste-
mem edukacji zawodowej. Zdaniem samorządu od-
nosi się wrażenie, że propozycje zmian zmierzają
ewidentnie do wyeliminowania rzemiosła z procesu
kształcenia zawodowego. Tymczasem to właśnie śro-
dowisko rzemieślnicze wypracowało sprawdzony
system szkolenia zawodowego i potwierdzania kwa-
lifikacji zawodowych, który sprawdził się w praktyce
i stał się wzorcem rozwiązań dla krajów UE. Przyj-
mowane są z uznaniem przez opinię społeczną i śro-
dowiska pracodawców. Świadczy o tym również fakt
uznania świadectw czeladniczych i dyplomów mi-
strzowskich w UE.
Załączając stanowisko Kujawsko-Pomorskiej Izby
Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bydgoszczy w spra-
wie „Kierunków zmian w kształceniu zawodowym
i ustawicznym” opracowanych przez MEN, zapytuję:
Czy ministerstwo skłonne byłoby uwzględnić propo-
zycje samorządu zawodowego?*)
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 22 kwietnia 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Interpelacja
(nr 15807)
do ministra środowiska
w sprawie uznania gliceryny za biomasę
lub paliwo z biomasy
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra środowiska w sprawie uznania gliceryny za
biomasę lub paliwo z biomasy.
Stan faktyczny:
Polskie rafinerie są producentami biodiesla, czyli
estrów metylowych kwasów tłuszczowych. Proces ten
polega na wydzieleniu z oleju roślinnego gliceryny
i zastąpieniu jej alkoholem metylowym. W ten sposób
powstają estry metylowe kwasów tłuszczowych, bio-
diesel i wydziela się gliceryna. Obydwa produkty w
dalszej kolejności poddawane są oczyszczaniu, co w
przypadku gliceryny polega na oddzieleniu zanie-
czyszczeń, wody i metanolu. Uzyskany produkt pod
względem chemicznym to gliceryna techniczna o stę-
żeniu 90–92%. Przedstawione fakty świadczą o tym,
iż gliceryna otrzymywana w procesie transestryfika-
cji, podobnie jak biodiesel, który w rozporządzeniu
ministra środowiska dnia 12 stycznia 2006 r. został
uznany za paliwo wyprodukowane z biomasy, powin-
na być również uznana za paliwo wyprodukowane z
biomasy, tym bardziej że w definicji takiego paliwa
użyte jest określenie „między innymi”, co sugeruje,
iż katalog wymienionych paliw nie jest zamknięty.
Odmienną możliwość przewiduje rozporządzenie mi-
nistra gospodarki z dnia 11 lutego 2008 r., gdyż w
definicji biomasy określa się, że są to substancje sta-
łe lub ciekłe pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego,
które ulegają biodegradacji, pochodzące z produktów,
odpadów i pozostałości z produkcji rolnej oraz leśnej,
a także przemysłu przetwarzającego ich produkty, a
także części pozostałych odpadów ulegających biode-
gradacji. Gliceryna otrzymywana w wyżej przedsta-
wionym procesie spełnia wymienione warunki.
Przedmiotem dyskusji i sporów jest trzecia definicja
biomasy i możliwość uznania jej za paliwo w kontek-
ście rozporządzenia ministra środowiska dotyczącego
standardów emisyjnych. Reasumując, należy stwier-
dzić, iż brak jednolitych definicji biomasy – aktualnie
każda służy innemu celowi – oraz możliwości skorzy-
stania z nich zamyka drogę do racjonalnego wyko-
rzystania gliceryny. Ten sam bowiem produkt mógł-
by być wykorzystany do rozliczenia emisji dwutlenku
węgla, rozliczenia energii elektrycznej, wynikających
z obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorze-
nia świadectw pochodzenia przy rozliczaniu ilości
energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odna-
wialnych źródłach energii. Powszechnie wiadomo, iż
zarówno w Polsce, jak i na świecie ilość gliceryny
będzie wzrastać, już teraz poszukuje się alternatyw-
nych rozwiązań jej zagospodarowania.
47
Z informacji ministerstwa wynika, że konieczne
jest wypracowanie definicji biomasy, a tutaj należy
sięgnąć do dwóch różnych dyrektyw Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady. Jedna z nich to dyrektywa 2001/77/
WE w sprawie wspierania produkcji na rynku we-
wnętrznym energii elektrycznej i wytwarzania ze źró-
deł odnawialnych, a druga to dyrektywa 2001/80/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 paździer-
nika 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji niektórych
zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiektów ener-
getycznego spalania. W jednej i drugiej dyrektywie
pojawia się definicja biomasy i niestety w jednej i dru-
giej na potrzeby dyrektyw te definicje są różne. W
oparciu o te dyrektywy tworzone również jest prawo
polskie. Stąd również u nas pojawiły się dwa różne
rozporządzenia ministra środowiska, które odnoszą
się do wspomnianych wcześniej dyrektyw.
Jak wskazywało ministerstwo w styczniu 2009 r.,
przeprowadzany był wówczas etap aktualizacji roz-
porządzenia w sprawie standardów emisyjnych z 20
grudnia 2005 r., jak również trwały konsultacje mię-
dzyresortowe. Celem tych działań było dostosowanie
się do prawa unijnego.
Pytanie:
Na jakim etapie znajdują się prace mające na celu
uznanie gliceryny za biomasę lub paliwo z biomasy?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Jan Musiał
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15808)
do ministra infrastruktury
w sprawie regulacji prawnych dotyczących
ultralekkiego lotnictwa
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra środowiska w sprawie przepisów prawnych
dotyczących lotnictwa ultralekkiego.
Stan faktyczny:
Jak wynika z informacji otrzymanej od lotników
zrzeszonych w Lotniczej Amatorskiej Federacji RP,
obecne przepisy prawne w zakresie prawa lotnicze-
go nie regulują w sposób precyzyjny lotnictwa ultra-
lekkiego.
Otóż ten rodzaj lotnictwa bardzo prężnie rozwija
się w innych krajach UE, wpływając jednocześnie po-
budzająco na gospodarkę czy rynek pracy. Warte pod-
kreślenia jest, że w sąsiednich Czechach jest kilka
tysięcy zarejestrowanych samolotów ultralekkich,
podczas gdy w Polsce jedynie kilkaset i to latających
48
na obcych znakach – właśnie czeskich lub litewskich.
Taki stan rzeczy wynika z nieodpowiednich przepi-
sów prawa polskiego regulujących zagadnienie lot-
nictwa ultralekkiego, jak podkreśla LAF RP. Fede-
racja wskazuje, że Aeroklub Polski podjął się opieki
nad tym sektorem, jednak nie był w stanie wywiązać
się w sposób należyty ze swych obowiązków, ponie-
waż aerokluby mają odrębną specyfikę niż lotnictwo
amatorskie, opierające się na własności prywatnej i
służące przede wszystkim do rekreacji i turystyki.
Lotnicy z LAF RP obawiają się, że ich inicjatywy,
rozwiązania i dążenia nie zostaną odzwierciedlone w
nowelizacji ustawy Prawo lotnicze. Wskazują, że w
specjalnych komisjach, które pracują nad wspomnia-
ną nowelizacją, powinny znaleźć się osoby – prawni-
cy, którzy znają tematykę lotnictwa ultralekkiego, a
należą do Krajowego Towarzystwa Lotniczego AOPA
Poland czy do LAF RP.
Pytania:
1. W przepisach prawnych przygotowywanej no-
welizacji Prawo lotnicze swoje odzwierciedlenie znaj-
dą postulaty podnoszone przez grupę społeczną, jaką
stanowią lotnicy samolotów ultralekkich, jak tych
zrzeszonych w LAF RP?
2. W jaki sposób nowelizacja ustawy Prawo lotni-
cze odnosi się do kwestii lotnictwa ultralekkiego?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15809)
do ministra finansów
w sprawie tzw. odwróconej hipoteki
Stan faktyczny:
Pojęcie tzw. odwróconej hipoteki to mechanizm
opisujący stan faktyczny, w którym banki lub inne
instytucje finansowe nabywają prawo własności nie-
ruchomości, lokalu mieszkalnego od jego właściciela
z prawem dożywotniego w nim przebywania, korzy-
stania, a w zamian oferują określone środki finanso-
we. Punktem istotnym takiego rozwiązania jest mo-
ment śmierci dotychczasowego właściciela, który z
takiej propozycji skorzystał, ponieważ od tej chwili
bank będzie mógł rozporządzać tą daną nieruchomo-
ścią w sposób prawem przepisany, m.in. będzie mógł
ją zbyć. Właściciel takiej nieruchomości staje się nie-
jako jej użytkownikiem, wszak po przeniesieniu wła-
sności nieruchomości na bank korzysta jedynie z
uprawnień, jakie daje mu instytucja dożywotniego
posiedzenia, przewidziana przepisami Kodeksu cy-
wilnego. W zamian otrzymuje jednak comiesięcznie
lub jednorazowo oznaczoną, z góry ustaloną kwotę
pieniężną.
Tego typu rozwiązania z powodzeniem funkcjo-
nują w krajach, jak np. w Wielkiej Brytanii, USA,
Australii czy na Węgrzech.
Zgodnie z pozyskanymi informacjami minister-
stwo przygotowuje projekt ustawy w tej sprawie.
Pytania:
1. Do jakiej grupy wiekowej taki projekt ustawy
jest kierowany?
2. Czy mechanizmy w nim zawarte są zbliżone do
tych wyżej opisanych?
3. Czy zostanie zagwarantowany interes spadko-
bierców, zwłaszcza ustawowych, z możliwością
np. pierwszeństwa nabycia takiej nieruchomości po
śmierci spadkodawcy, który przeniósł prawo własno-
ści tej nieruchomości na bank?
4. Czy jedynymi instytucjami uprawnionymi do
tego działania będą banki, czy również takie upraw-
nienie będzie przypisane innym instytucjom finan-
sowym?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15810)
do ministra zdrowia
w sprawie refundowania przez NFZ kosztu
zabiegu wykonanego poza granicą Polski,
w przypadku gdy w kraju okres oczekiwania
na jego przeprowadzenie jest dłuższy
niż przewiduje rozporządzenie
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją dotyczącą zrefundowania
przez NFZ kosztu zabiegu wykonanego za granicą,
w przypadku gdy w Polsce okres oczekiwania na jego
przeprowadzenie jest zbyt długi lub zagraża życiu
pacjenta. Otóż, nie ulega wątpliwości, iż w momencie
zagrożenia życia, niezależnie od zaistniałych okolicz-
ności, każda operacja powinna być wykonywana nie-
zwłocznie. Niestety w praktyce nie zawsze ma to
miejsce. Znane są przypadki nawet kilkumiesięczne-
go okresu oczekiwania pacjenta na przeprowadzenie
poważnej, skomplikowanej, a często również ratują-
cej życie operacji.
Pozwolę sobie w związku z tym przytoczyć jedną
z sytuacji, w której kobieta, dowiedziawszy się o raku

piersi, na pierwszą wizytę u onkologa czekała półto-
ra miesiąca, na kolejną miesiąc, a termin przeprowa-
dzenia operacji został ustalony za kolejne trzy mie-
siące. Biorąc pod uwagę fakt, iż zdiagnozowany no-
wotwór określono jako złośliwy, zaistniała sytuacja
jest wysoce niepokojąca.
Ponadto uwzględniając zapisy rozporządzenia
Ministerstwa Zdrowia z 2005 r. w sprawie list ocze-
kujących, które dodatkowo zostały opatrzone wy-
tycznymi opracowanymi przez krajowych konsultan-
tów i które mówią o tym, iż zdiagnozowanie nowo-
tworu potencjalnie złośliwego kwalifikuje do natych-
miastowej operacji, zaistniała sytuacja wydaje się
tym bardziej nieprawdopodobna. Według wskazane-
go rozporządzenia rozpoznanie ww. nowotworu wy-
maga podjęcia natychmiastowych działań oraz nie-
zwłocznego leczenia operacyjnego. Sugerowany czas
oczekiwania na zabieg nie może zatem przekroczyć
dwóch tygodni. W związku z powyższym oczekiwa-
nie najpierw dwóch, trzech miesięcy na wizytę u on-
kologa, kilku kolejnych na radioterapię i kolejnych
na przeprowadzenie operacji niewątpliwie zwiększa
ryzyko utraty życia.
W obliczu takich sytuacji wielu pacjentów, podej-
mując walkę o swoje życie, decyduje się na skorzysta-
nie z opieki lekarskiej w prywatnych klinikach lub
poza granicami naszego kraju. Dla przykładu podam,
iż amputacja piersi to koszt ok. 6 tys. zł. Tylko nie-
wielki odsetek kobiet stać na to, ażeby koszt ten, a
także późniejszą rehabilitację, pokryć z środków wła-
snych. W zdecydowanej większości przypadków pa-
cjenci ci, aby wygrać walkę z chorobą, zapożyczają
się, co niewątpliwie nie powinno mieć w ogóle miej-
sca, biorąc pod uwagę fakt, iż tego rodzaju świadcze-
nia zdrowotne są gwarantowane.
Dodatkowo niestety w dalszym ciągu w naszym
kraju jest niewystarczająca liczba ośrodków, w któ-
rych pacjenci byliby leczeni kompleksowo, począwszy
od postawienia diagnozy, poprzez operację, chemię,
pomoc psychologa, a skończywszy na rehabilitacji, i
w dodatku bez konieczności długiego oczekiwania.
Na tak pełną opiekę mogą liczyć tylko pacjenci szpi-
tali klinicznych i ośrodków regionalnych w Krako-
wie, Warszawie i Gliwicach.
Niepokojące są również statystyki, które wska-
zują, iż z roku na rok wzrasta liczba zachorowań
na raka – co roku odnotowuje się ponad 800 000
zachorowań. Rocznie z powodu różnego rodzaju
nowotworów umiera ok. 90 000 osób. Przytoczone
liczby obrazują, jak wielkim problemem współcze-
snego społeczeństwa są choroby nowotworowe, jak
trudna jest z nimi walka, a przede wszystkim jak jest
kosztowna.
Wobec powyższego zwracam się z pytaniami.
Pani Minister:
Czy w przypadku gdy pacjent, czekając zbyt długo
na przeprowadzenie operacji, zdecyduje się ją wyko-
nać bez zwłoki poza granicami kraju, NFZ zrefundu-
je poniesione koszty?
49
Czy resort monitoruje przypadki wydłużonego
oczekiwania na przeprowadzenie zabiegów w sytuacji
zagrożenia życia?
Z poważaniem
Poseł Roman Kaczor
Oława, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15811)
do ministra środowiska
w sprawie poszukiwania
niekonwencjonalnych złóż gazu ziemnego
w okolicach Lęborka
Szanowny Panie Ministrze! W najbliższych mie-
siącach ConocoPhillips, jedna z kilku amerykańskich
firm, które uzyskały koncesje na poszukiwanie nie-
konwencjonalnych złóż gazu ziemnego w Polsce, roz-
pocznie pierwsze odwierty. Uniezależnienie energe-
tyczne Polski jest obecnie ogromnym wyzwaniem.
Sytuacja faktycznego uzyskania znacznej większości
koncesji poszukiwawczych przez amerykańskie firmy
spotkała się z obawami o właściwe zabezpieczenie
interesu Skarbu Państwa.
Szanowny Panie Ministrze! W związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Na jakich zasadach przyznawane były ww. kon-
cesje poszukiwawcze?
2. Czy polskie firmy zajmujące się wydobywaniem
surowców energetycznych są w stanie samodzielnie
przeszukać miejsca potencjalnie uznane za bogate w
niekonwencjonalne złoża gazu ziemnego?
3. Czy zostały określone zasady postępowania w
momencie znalezienia tego surowca w stosunku do
firm amerykańskich, odpowiedzialnych za odwierty
poszukiwawcze?
4. Kiedy można się spodziewać wyników poszuki-
wań tego surowca i jaki jest możliwy, w przypadku
znalezienia, termin rozpoczęcia jego rozprowadzania
na polskim rynku?
5. Czy w toku całego postępowania związanego z
poszukiwaniem niekonwencjonalnych złóż gazu
ziemnego w pełni został zabezpieczony interes Skar-
bu Państwa?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
oraz grupa posłów
Lębork, dnia 23 kwietnia 2010 r.
50
Interpelacja
(nr 15812)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmian organizacyjnych w
inspektoratach Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych
Szanowna Pani Minister! Z dużym niepokojem
przyjąłem informację skierowaną do mojego biura
poselskiego przez grupę przedsiębiorców, dotyczącą
likwidacji w inspektoratach ZUS referatów zajmują-
cych się: zasiłkami chorobowymi (zarówno dla pra-
cowników, jak i dla prowadzących działalność gospo-
darczą), zasiłkami opiekuńczymi, zasiłkami macie-
rzyńskimi, zasiłkami wypadkowymi, świadczeniami
rehabilitacyjnymi. Przedsiębiorcy twierdzą, że zmia-
ny w sposobie działania inspektoratów ZUS nie były
poprzedzone żadnymi konsultacjami, a tym samym
nie wzięto pod uwagę wielu argumentów przemawia-
jących za koniecznością funkcjonowania pełnej ob-
sługi w inspektoratach na terenie każdego powiatu.
Niekorzystna zmiana obsługi mieszkańców i przed-
siębiorców w inspektoratach najbliższych miejscu
zamieszkania czy też miejscu prowadzonej działal-
ności gospodarczej, szczególnie przez małe przedsię-
biorstwa, stanowi duże utrudnienie, wzbudzając
sprzeciwy i zaniepokojenie. Zachętą do podejmowa-
nia działalności gospodarczej i zatrudniania pracow-
ników, co przekłada się na wpływy ze składek, jest
przyjazny i dostępny partner, jakim powinien być Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych. Z przykrością należy
stwierdzić, że decyzja o likwidacji referatów obsługi
w poszczególnych inspektoratach przyjaznym roz-
wiązaniem nie jest, dodatkowo negatywnie wpływa
na wizerunek ZUS, czyniąc go instytucją mało przy-
jazną i krytycznie ocenianą przez obywateli.
Zmiany te należy z całą stanowczością ocenić ne-
gatywnie, chociażby z uwagi na konieczność przemie-
rzania dodatkowych odległości, co związane jest z
dodatkowymi kosztami dla klientów ZUS. Warto
także zwrócić uwagę, że taki kierunek zmian, likwi-
dujący punkty obsługi w najmniejszych inspektora-
tach, prowadzi do pogłębiania różnic pomiędzy po-
wiatami, nie sprzyja także zrównoważonemu rozwo-
jowi kraju, o który tak zabiegamy.
Szanowna Pani Minister:
1. Jakie zmiany przewidziano w systemie funk-
cjonowania inspektoratów ZUS, jeżeli chodzi o likwi-
dację, łączenie, przenoszenie referatów obsługują-
cych mieszkańców powiatu i przedsiębiorców?
2. Czy planuje się docelowo likwidację inspekto-
ratów w poszczególnych powiatach?
3. Czy jednostki samorządu terytorialnego były
informowane o planowanych zmianach?
4. Jak likwidacja w poszczególnych inspektora-
tach działów obsługujących m.in. zasiłki chorobowe,
zasiłki opiekuńcze, zasiłki macierzyńskie, zasiłki wy-
padkowe, świadczenia rehabilitacyjne wpłynie na
terminowość i jakość obsługi?
5. Czy realizowane zmiany wydłużą czas oczeki-
wania uprawnionych na świadczenia?
6. Jakie zmiany zostały zrealizowane oraz jakie
są planowane w poszczególnych inspektoratach ZUS
na terenie woj. pomorskiego?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15813)
do ministra infrastruktury
w sprawie przyszłości linii kolejowej
Nowa Wieś Wielka – Bydgoszcz Wsch. –
Maksymilianowo – Kościerzyna – Gdynia Gł.
w powiązaniu z projektem Pomorskiej Kolei
Metropolitalnej
Szanowny Panie Ministrze! Budowa sieci linii ko-
lejowych oraz ich modernizacja wraz z budową auto-
strad to warunek pomyślnego rozwoju kraju.
Bardzo istotne znaczenie dla rozwoju Pomorza ma
historyczna linia kolejowa: Nowa Wieś Wielka – Byd-
goszcz Wsch. – Maksymilianowo – Kościerzyna –
Gdynia Gł. wraz z łącznicą Czersk – Tczew.
W Ministerstwie Infrastruktury przygotowany
został wniosek rekomendujący Komisji Europejskiej
zaliczenie powyższej linii do transeuropejskiej sieci
transportowej (TEN-T). Trwają prace nad przygoto-
waniem projektu Pomorskiej Kolei Metropolitalnej,
która nierozerwalnie łączy się z tą historyczną linią
kolejową na odcinku Kościerzyna – Gdynia. Według
informacji uzyskanych w Pomorskim Urzędzie Mar-
szałkowskim niezbędnym elementem realizacji pro-
jektu budowy Pomorskiej Kolei Metropolitalnej jest
modernizacja i elektryfikacja linii kolejowej na odcin-
ku Kościerzyna – Gdynia.
Szanowny Panie Ministrze:
1. Kiedy spodziewana jest decyzja Komisji Euro-
pejskiej w sprawie zaliczenia linii kolejowej Nowa
Wieś Wielka – Bydgoszcz Wsch. – Maksymilianowo
– Kościerzyna – Gdynia Gł. do transeuropejskiej sie-
ci transportowej (TEN-T)?
2. Jaki planowany jest zakres prac koniecznych
do wykonania przy modernizacji tej linii?
3. Czy i jakie prace są prowadzone w ramach przy-
gotowania projektu Pomorskiej Kolei Metropolital-
nej, tak aby przy realizacji tego projektu zmoderni-
zowany i zelektryfikowany został odcinek Kościerzy-
na – Gdynia?

4. Jaki jest planowany harmonogram prac w po-
szczególnych latach?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15814)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie podziału środków finansowych
w ramach pomocy technicznej Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013
Środki finansowe przewidziane w ramach priory-
tetu X: Pomoc techniczna Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” 2007–2013 służą zapewnieniu wła-
ściwego zarządzania, wdrażania oraz promocji Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego. Jednym z podsta-
wowych warunków uczestnictwa w zarządzaniu fun-
duszami strukturalnymi UE jest zapewnienie ade-
kwatnego potencjału administracyjnego dla zarzą-
dzania funduszami, zgodnie z obowiązującymi regu-
lacjami wspólnotowymi. Pomoc techniczna służy w
szczególności zapewnieniu technicznego i finansowe-
go wsparcia procesu zarządzania, wdrażania, moni-
torowania i kontroli, służącemu sprawnemu wdraża-
niu PO KL oraz efektywnemu wykorzystaniu środ-
ków Europejskiego Funduszu Społecznego.
Instytucja zarządzająca przewidziała w Progra-
mie Operacyjnym „Kapitał ludzki” maksymalny pu-
łap pomocy technicznej, jaki przewiduje rozporzą-
dzenie ogólne Rady (WE) nr 1083/2006, tj. 4% ogółu
środków przyznanych na realizację poszczególnych
programów operacyjnych. Nie ma zatem możliwości
zwiększenia alokacji pomocy technicznej na pozio-
mie programu. Podział alokacji pomocy technicznej
PO KL budzi jednak wiele zastrzeżeń. Koncepcja
podziału pomocy technicznej na lata 2011–2015 w
ramach PO KL wprowadza zmiany, które tylko czę-
ściowo zwiększają przydział alokacji pomocy tech-
nicznej na komponent regionalny. Należy pamiętać,
że obowiązek wdrażania komponentu regionalnego
istnieje tylko na samorządach województw, a praca
wykonywana przy wdrażaniu komponentu regional-
nego jest niewspółmierna z zapisami w ww. koncep-
cji podziału środków. Środki finansowe w ramach
pomocy technicznej PO KL powinny służyć pełnemu
zaspokojeniu potrzeb instytucji pośredniczących
oraz instytucji pośredniczących II stopnia, które
wdrażają komponent regionalny. Sytuacja, w której
wszystkie środki finansowe w ramach pomocy tech-
nicznej PO KL wydatkowane będą tylko do sierpnia
51
każdego roku, mija się z założeniami programu oraz
celami priorytetu X PO KL.
Przykładem może być woj. mazowieckie, gdzie dla
Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Programów Unij-
nych, w celu prawidłowego funkcjonowania oraz wy-
pełniania funkcji instytucji pośredniczącej II stop-
nia, samorząd woj. mazowieckiego musi dołożyć bli-
sko 20 mln zł. Roczny plan działania pomocy tech-
nicznej Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” na
rok 2010 w części dotyczącej Mazowieckiej Jednostki
Wdrażania Programów Unijnych składa się z obliga-
toryjnych działań informacyjno-promocyjnych (za-
planowana minimalna wartość środków finanso-
wych) oraz z kosztów instytucji, części A – wynagro-
dzeń. Dla Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Pro-
gramów Unijnych środki finansowe w ramach pomo-
cy technicznej na wynagrodzenia skończą się w sierp-
niu 2010 r. Tak niska alokacja spowodowała brak
zaplanowania w RPD PT PO KL kategorii związa-
nych z kontrolą beneficjentów, szkoleniami dla pra-
cowników, kosztami funkcjonowania MJWPU, tj.
czynsz, zakup sprzętu komputerowego i mebli, zakup
usług telekomunikacyjnych itp., nie wspominając o
środkach przeznaczonych na wynagrodzenia i szko-
lenia dla ekspertów oceniających wnioski o dofinan-
sowanie w ramach PO KL. Wszystkie powyższe dzia-
łania finansowane są ze środków samorządu woj.
mazowieckiego.
Koncepcja podziału pomocy technicznej na lata
2011–2015 w ramach PO KL wprowadza pulę środ-
ków tzw. minimum, stanowiącą 60% ogółu alokacji,
z czego 85% przeznaczonych jest na komponent re-
gionalny, a 15% na komponent centralny. Powyższy
podział skorygowany będzie o tzw. pulę środków na
pokrycie „kosztów stałych” przyznawaną instytu-
cjom niezależnie od wielkości alokacji. Będą to środ-
ki przyznane w wysokości 460 tys. euro rocznie dla
każdej instytucji. Ponadto 20% alokacji przeznaczo-
nych zostanie na pulę za „pracochłonność”, a kolejne
20% alokacji na pulę za „efektywność”.
Czy wobec powyższego nie warto zastanowić się
nad koncepcją podziału pomocy technicznej, tak aby
środki przeznaczone na pulę za „pracochłonność”
oraz na pulę za „efektywność” dzielone były tylko
wśród instytucji wdrażających komponent regional-
ny, które to wykonują największą pracę w celu osią-
gnięcia założeń programu? Komponent centralny PO
KL może być finansowany ze środków Programu
Operacyjnego „Pomoc techniczna”.
Czy w celu maksymalnego zaspokojenia potrzeb
instytucji wdrażających komponent regionalny nie
powinno się zrezygnować ze środków z puli tzw. kosz-
tów stałych, a środki przeznaczyć na pulę środków
tzw. minimum?
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 15 kwietnia 2010 r.
52
Interpelacja
(nr 15815)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie opłat sądowych
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji praso-
wych, które do mnie dotarły, wynikają niepokojące
wnioski dotyczące wysokości opłat sądowych w pol-
skim wymiarze sprawiedliwości. Jak donoszą media,
opłaty sądowe w Polsce należą do najwyższych w Eu-
ropie i przekraczają możliwości finansowe wielu osób.
Jest to szczególnie niepokojące wobec potwierdza-
nego przez badania społeczne faktu, że w Polsce droga
sądowa nadal nie jest uważana za skuteczny sposób
dochodzenia naruszonych praw i wolności. Z tego po-
wodu ludzie, którzy czują się pokrzywdzeni, próbują
dochodzić sprawiedliwości na własną rękę lub rezy-
gnują z dochodzenia jej w ogóle. Jest to istotne przede
wszystkim w sprawach dotyczących konsumentów, w
których wartość przedmiotu sporu jest znaczna. Przy-
kładowo od osoby nabywającej mieszkanie, podejmu-
jącej spór z deweloperem, żąda się opłaty sądowej w
wysokości nawet kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Mam świadomość, że przepisy proceduralne dają
możliwość zwolnienia od kosztów, jednak w mojej
ocenie nie rozwiązuje to problemu opłat sądowych
do końca. Uważam, że ustawowe stawki opłat sądo-
wych powinny być skonstruowane w taki sposób, aby
dochodzenie praw na drodze sądowej było powszech-
nie dostępne.
W związku z powyższym zwracam się do Pana Mi-
nistra z prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy dysponuje Pan Minister danymi obejmują-
cymi porównanie wysokości opłat sądowych w Polsce
i innych państwach europejskich?
2. Czy w ministerstwie prowadzone są prace ma-
jące na celu ocenę lub zmianę przepisów regulujących
wysokość opłat sądowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15816)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie dostępu do ewidencji partii
politycznych
Szanowny Panie Ministrze! Jednym z fundamen-
tów państwa demokratycznego jest zagwarantowanie
obywatelom prawa do informacji dotyczących dzia-
łalności instytucji publicznych. Oznacza ono m.in.
przyznanie każdemu dostępu do informacji i doku-
mentów, z nielicznymi wyjątkami dotyczącymi infor-
macji niejawnych.
Rzeczywisty udział społeczeństwa w sprawowa-
niu władzy oraz jej kontrolowanie przez obywateli
wymagają jednak nie tylko prawa dostępu do infor-
macji, ale również zagwarantowania rozwiązań tech-
nicznych ułatwiających dostęp do nich.
Niestety coraz częściej słyszy się głosy, że państwo
polskie nie wykorzystuje nowoczesnych narzędzi
technicznych w celu udostępniania obywatelom in-
formacji. Dotyczy to w szczególności Internetu, który
w ciągu ostatnich kilku lat stał się dla wielu Polaków
podstawowym źródłem wiedzy i narzędziem pracy.
Pomimo dużych zmian technologicznych często zda-
rza się, że jawne informacje dotyczące ważnych dla
obywateli dziedzin są w praktyce trudno dostępne.
Jaskrawym przykładem niczym nieuzasadnione-
go ograniczania dostępu do informacji jest ewidencja
partii politycznych prowadzona przez Wydział VII
Cywilny Sądu Okręgowego w Warszawie. Aby uzy-
skać dostęp do tego (jawnego przecież) rejestru, wy-
magana jest fizyczna obecność w warszawskim są-
dzie oraz nadzór sekretarza sądowego. Wymaganie
od obywatela podróży do stolicy i nadzór urzędnika
wydają się być anachronizmem w demokratycznym
państwie prawa, które w epokę powszechnej kompu-
teryzacji weszło już kilka lat temu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. W jaki sposób z punktu widzenia celowości uza-
sadnia się obecnie funkcjonujące w Sądzie Okręgo-
wym w Warszawie procedury dostępu do ewidencji
partii politycznych?
2. Czy są obecnie podejmowane bądź planowane
działania zmierzające do wprowadzenia zmian w
tych procedurach, w szczególności czy jest planowane
umożliwienie dostępu do ewidencji w Internecie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 29 marca 2010 r.
Interpelacja
(nr 15817)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie pisowni polskich nazwisk
na Litwie
Szanowny Panie Ministrze! Ze szczerą przykro-
ścią przyjąłem informację o odrzuceniu przez litew-

ski Sejm projektu ustawy zezwalającej mieszkającym
na Litwie Polakom na zapis polskich nazwisk w for-
mie oryginalnej. Oznacza to, że w dalszym ciągu pol-
skie nazwiska będą mogły być zapisywane w litew-
skich dokumentach wyłącznie przy pomocy znaków
litewskiego alfabetu.
Obowiązujące na Litwie przepisy dotyczące pisow-
ni nazwisk są negatywnie oceniane przez mieszkają-
cych tam Polaków. Brak możliwości umieszczenia w
dokumentach swoich nazwisk w formie oddającej ich
rzeczywiste brzmienie jest przez nich odbierane jako
naruszanie praw i wolności przysługujących mniej-
szościom narodowym.
Z przykrością stwierdzam, że decyzja litewskiego
Sejmu nie przyczynia się do utrwalania pozytywnych
relacji międzynarodowych i idzie na przekór europej-
skim standardom ochrony praw mniejszości narodo-
wych. Uważam, że wspólne funkcjonowanie obu na-
szych państw i narodów w zjednoczonej Europie po-
winno być oparte na współpracy i poszanowaniu
kulturowych odrębności.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z prośbą o odpowiedź na następujące py-
tania:
1. Jakimi środkami zamierza Pan Minister w tej
sytuacji domagać się ochrony praw Polaków na Li-
twie?
2. Czy zamierza Pan Minister podjąć jakieś kroki
zmierzające do uzgodnienia przedmiotowej kwestii
na płaszczyźnie dyplomatycznej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 9 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15818)
do ministra zdrowia
w sprawie produktów zawierających
substancje rakotwórcze
Szanowna Pani Minister! W ostatnim czasie nie-
zwykle często dowiadujemy się o wycofywaniu róż-
nego rodzaju produktów ze względu na ich szkodli-
wość dla zdrowia. Dzieje się tak, ponieważ okazuje
się, że niektóre towary używane przez ludzi wypro-
dukowane zostały z produktów rakotwórczych. Nie-
rzadko okazuje się, że do ich wyrobu użyto np. meta-
li ciężkich. Jest to szczególnie niebezpieczne w sytu-
acji produktów spożywczych czy też używanych do
konsumpcji.
Biorąc pod uwagę skutki, jakie mogą powstać w
wyniku używania w procesie technologicznym sub-
stancji rakotwórczych, należy zastanowić się nad roz-
53
wiązaniami likwidującymi to zjawisko. Niezbędne
byłoby więc zintensyfikowanie kontroli w tym zakre-
sie oraz zaostrzenie sankcji za tego typu działania.
W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia dostrzega przedsta-
wiony powyżej problem?
2. Jakie służby podległe Ministerstwu Zdrowia
zajmują się badaniem składu towarów pod kątem ich
szkodliwości dla zdrowia?
3. Jakie są sankcje za wprowadzenie do obrotu
produktu zawierającego substancje rakotwórcze?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Inowrocław, dnia 29 marca 2010 r.
Interpelacja
(nr 15819)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie walki z ubóstwem i wykluczeniem
społecznym
Szanowna Pani Minister! Decyzją Parlamentu
Europejskiego i Rady rok 2010 został ustanowiony
Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wyklucze-
niem Społecznym. W związku z tym wszystkie pań-
stwa Unii Europejskiej mają za zadanie podjąć dzia-
łania zmierzające do niwelowania tego niekorzystne-
go zjawiska. W tym celu Komisja Europejska wydała
strategiczny dokument ramowy określający priory-
tety i wytyczne dla działań w ramach roku walki z
ubóstwem i wykluczeniem społecznym. Na tej pod-
stawie kraje członkowskie miały obowiązek opraco-
wania krajowych programów dostosowanych do sy-
tuacji konkretnego państwa.
Z wielkim zadowoleniem przyjmuję, że również
Polska bardzo aktywnie włączyła się w realizację te-
goż przedsięwzięcia. Ubóstwo i wykluczenie społecz-
ne pomimo znaczącej poprawy sytuacji gospodarczej
nadal dotyka wielu naszych rodaków, którzy mają
tak ograniczone dochody, że nie mogą zaspokoić swo-
ich podstawowych potrzeb. Dostrzegalne jest również
wykluczenie społeczne i ubóstwo spowodowane np.
miejscem zamieszkania czy niepełnosprawnością.
Ograniczanie ubóstwa i wykluczenia społecznego
poza skutkami społecznymi, które są w tym wypad-
ku najważniejsze, niesie również rezultaty w sferze
poziomu przestępczości i finansów publicznych. Od
dawna jest bowiem jasne, że w krajach, w których
mniej jest osób żyjących w warunkach ubóstwa, no-
tuje się mniejszą liczbę przestępstw oraz mniej osób
korzystających z socjalnej pomocy państwa.
54
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania związane z walką z ubóstwem
i wykluczeniem społecznym planuje Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej?
2. Jakie środki z funduszy europejskich zostaną
przeznaczone na walkę z ubóstwem i wykluczeniem
społecznym w Polsce?
3. Jakie konkretnie działania związane z walką z
ubóstwem i wykluczeniem społecznym będą wspie-
rane ze środków z funduszy europejskich?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Inowrocław, dnia 29 marca 2010 r.
Interpelacja
(nr 15820)
do ministra infrastruktury
w sprawie przepisów regulujących wykup
mieszkań komunalnych
Szanowny Panie Ministrze! Środki masowego
przekazu poinformowały ostatnio o problemach zwią-
zanych z wykupem lokali komunalnych. Zgodnie z
obowiązującymi od 8 stycznia przepisami ustawy o
gospodarce nieruchomościami gminy powinny sprze-
dawać najemcom mieszkania komunalne wraz z
gruntem niezbędnym do racjonalnego korzystania z
budynku.
Niestety wiele budynków komunalnych stoi na
działce wydzielonej po ich obrysie, co oznacza, że ra-
cjonalne korzystanie z budynku jest niemożliwe bez
korzystania z nieruchomości sąsiednich, np. w celu
dojazdu lub wywozu śmieci. W związku z tym po wej-
ściu w styczniu wspomnianej nowelizacji w życie nie
jest obecnie jasne, czy lokale w budynkach stojących
na okrojonych działkach gminy mogą być sprzedawa-
ne, czy też powinno się najpierw doprowadzić do po-
łączenia sąsiednich działek tak, aby grunt wokół bu-
dynku był w pełni funkcjonalny.
Jednocześnie, zgodnie z ustawą o własności lokali,
obowiązuje zasada, że lokale w danym budynku sprze-
daje się według zasad ustalonych przy okazji zbycia
pierwszego lokalu. Oznacza to, że jeżeli gmina sprze-
dała już jakiś lokal z udziałem w działce wydzielonej
po obrysie budynku, to dalej powinna zbywać lokale
według tych zasad, czyli z udziałem w gruncie wydzie-
lonym po obrysie. A to z kolei wydaje się pozostawać
w sprzeczności z przepisami wprowadzonymi ostatnią
nowelizacją. Jak wynika z powyższego, idąca w do-
brym kierunku nowelizacja może nie osiągnąć swoje-
go celu z powodu braku jasności wprowadzonych re-
gulacji. Wydaje się, że rozważenia wymaga poprawie-
nie istniejących przepisów, tak by sposób wykupu
mieszkań komunalnych nie budził wątpliwości.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w kierowanym przez Pana Ministra resor-
cie są planowane prace nad zmianą przepisów o wy-
kupie lokali komunalnych, tak aby nie budziły one
wątpliwości?
2. Jaki jest możliwy termin wprowadzenia zmian
nadających omawianym przepisom optymalny
kształt?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 3 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15821)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie rozwiązań mających
wyeliminować chuligańskie zachowania
podczas spotkań piłkarskich
Szanowny Panie Ministrze! W ubiegłym miesiącu
podczas meczu piłkarskiego w Koninie doszło do chu-
ligańskich zachowań na stadionie. Niestety, takie
skandaliczne zachowania pojawiają się nie po raz
pierwszy na polskich stadionach. Naturalnie są już
w Polsce kluby, które uporały się z tym problemem,
i na ich meczach prawdziwi kibice bezpiecznie mogą
dopingować swój zespół. Niemniej problem z bandy-
tami podszywającymi się pod kibiców piłkarskich w
Polsce istnieje.
Niestety, uchwalony w ubiegłym roku zakaz sta-
dionowy nie działa tak, jak powinien. Sąd może za-
sądzić, by ukarany zakazem stadionowy bandyta
odmeldował się na komisariacie Policji w dniu i o
godzinie, w której rozgrywany jest mecz. Jednak Po-
licja nie została wyposażona w narzędzie do wyegze-
kwowania siłą owego zakazu. Jeżeli bandyta w dniu
meczu nie stawi się na komisariacie Policji, to nie
można na niego nałożyć żadnej kary. Istnieje po pro-
stu luka w przepisach.
W związku z powyższym interesuje mnie, jakie
czynności prawne, legislacyjne lub organizacyjne po-
dejmuje MSWiA, by ukrócić chuligańskie zachowanie
podczas spotkań piłkarskich. Dobrze by było, żeby
nowo wprowadzane rozwiązania nie uderzały w
prawdziwych kibiców piłkarskich.
Z należnym szacunkiem
Poseł Irena Tomaszak-Zesiuk
Turek, dnia 6 marca 2010 r.

Interpelacja
(nr 15822)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie kształcenia zawodowego
Szanowna Pani Minister! Ostatnio uczestniczy-
łem w konferencji zorganizowanej przez Starostwo
Powiatowe w Gostyniu pt. „Kształcenie specjalne za-
wodowe w świetle rządowego projektu reformy sys-
temu kształcenia zawodowego w Polsce”. Podczas
spotkania przeprowadzono bardzo żywiołową dysku-
sję. Z konferencji wypłynęły konkretne wnioski, któ-
re chciałbym przekazać Pani Minister i zapytać, czy
zostaną one zrealizowane.
Uczestnicy konferencji postulują, by uczniowie,
absolwenci szkół specjalnych, którzy ukończą szkołę
zawodową, a nie przystąpią bądź nie zdadzą egzami-
nów potwierdzających kwalifikacje zawodowe, otrzy-
mali status pomocnika w zawodzie, w którym się
kształcili. Jest to uzasadnione tym, że uczniowie,
uzyskując świadectwo ukończenia szkoły zawodowej,
posiadają pozytywne oceny ze wszystkich przedmio-
tów objętych programem nauczania w oparciu o pod-
stawę programową obowiązującą dla uczniów z nor-
mą intelektualną. Dysponują więc wiedzą teoretycz-
ną i ogólnokształcącą większą niż absolwenci gimna-
zjum czy też tylko szkoły podstawowej. Wszystkie
treści programowe realizowane w czasie nauki szkol-
nej dostosowane są do możliwości psychofizycznych
uczniów, natomiast egzaminy zewnętrzne nie prze-
widują stosowania specjalnych ulg dla zdających.
Uzyskanie pełnych kwalifikacji przez takich uczniów
to duży wysiłek, który nie zawsze kończy się sukce-
sem. W proponowanych zmianach w szkolnictwie
zawodowym uzyskanie pełnych kwalifikacji w zawo-
dzie wiąże się z wielokrotnym egzaminem cząstko-
wym. Sytuacja, w jakiej znajdują się ci uczniowie,
może się okazać dla nich za trudna do udźwignięcia.
Istnieje obawa, że mogą oni nie podołać wymaganiom
i nie uzyskać świadectwa potwierdzającego kwalifi-
kacje zawodowe.
Kolejnym postulatem jest umożliwienie pełnolet-
nim uczniom kończącym gimnazjum kontynuowania
nauki w szkole zawodowej, a tym samym umożliwie-
nie pracodawcy zawarcia z absolwentem umowy o
pracę w celu przygotowania zawodowego. Jest to
ważny postulat, gdyż uczniowie szkół specjalnych
posiadają zagwarantowaną prawem możliwość wy-
dłużenia każdego etapu edukacyjnego co najmniej o
rok. Jest to przepis pozwalający na dostosowanie
programów nauczania do indywidualnych możliwo-
ści ucznia. Niestety zamyka się uczniowi drogę do
dalszej edukacji. Wydłużenie nauki, drugoroczność
bądź odroczenie obowiązku rozpoczęcia nauki szkol-
nej sprawia, że będąc w gimnazjum, uczeń osiąga
wiek 18 lat.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź: Czy do-
55
strzega Pani powyżej przedstawione problemy i jak
ma zamiar je rozwiązać?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wojciech Ziemniak
Kościan, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15823)
do ministra skarbu państwa
w sprawie wprowadzonego przez TVP SA
programu oszczędnościowego
Szanowny Panie Ministrze! Od pewnego czasu
dochodzą do nas informacje o wprowadzaniu przez
TVP SA programu oszczędnościowego, obejmującego
w pierwszej linii ograniczenie wydatków w oddzia-
łach regionalnych, co oznacza likwidację wielu pro-
gramów, a jednocześnie zwielokrotnienie liczby po-
wtórek. Zmniejszenie budżetu oddziałom o ponad
40% spowodowało, iż z anteny zdejmowane są kolej-
ne programy.
Według przekazywanych opinii publicznej infor-
macji, oddziały są głównym źródłem ponoszonych
kosztów. W rzeczywistości utrzymanie 16 oddziałów
łączy się z wydatkami podobnymi do ponoszonych na
utrzymanie programu 1 czy 2 TVP. Potwierdzają to
dane zawarte w sprawozdaniach z wykorzystania
abonamentu samej spółki.
Należy dodać, że z budżetu oddziałów finansowa-
ne jest TVP Info. W założeniach program ten miał
być tworzony przez oddziały, w efekcie stał się kolej-
ną anteną centralną TVP. Według informacji money.
pl („Czy regionalnym telewizjom grozi zapaść”) TVP
Info kosztowało w 2008 r. 173 mln zł. Dodatkowo
nałożone na oddziały plany finansowe zmuszają je do
przekazywania wpływów reklamowych do centrali,
a nie na finansowanie programów własnych. Koszty
ich produkcji są niższe niż w centrali, a honoraria
pracowników aż trzykrotnie mniejsze.
Obecna redukcja finansowa powoduje, że jak to
napisano w jednym z artykułów, telewizja publiczna
w regionach niknie w oczach, mimo że stanowi ona
bardzo ważny element misji, a jej istnienie zapisane
jest w ustawie o radiofonii i telewizji. Tymczasem
coraz mniej jest misji, a coraz więcej komercji, co ar-
gumentowane jest zmniejszonymi wpływami finan-
sowymi, głównie z abonamentu.
Według szacunkowych danych opartych na ana-
lizie stron internetowych oddziałów, w oddziałach
telewizji regionalnych pracuje ponad 1500 osób, wy-
posażenie stanowią: ponad 20 studiów o powierzchni
od 60 do 1000 m2 – jak w krakowskim Łęgu, zestawy
montażowe, ok. 200 ekip filmowych oraz ponad 20
wozów transmisyjnych i satelitarnych. Jest to ponad
56
połowa majątku TVP. Pomimo potężnego zaplecza
technicznego i produkcyjnego oddziały terenowe
nadały w 2008 r. o 907 godzin mniej programu regio-
nalnego niż w 2007 r.
Około 40% pracowników jest zatrudnionych w od-
działach regionalnych, a ponad połowa majątku tech-
nicznego firmy należy do oddziałów. Studia te pracu-
ją średnio kilka godzin dziennie. Wozy i kamery wy-
korzystywane są w 40–60%, co oznacza, iż połowa
majątku jest niewykorzystana. Jednocześnie TVP SA
zleca produkcje firmom zewnętrznym. Powodem tego
jest istniejący system rozliczeń, z którego wynika, iż
takie rozwiązanie jest korzystniejsze.
Od lat w oddziałach redukowane są etaty, a jed-
nocześnie w centrali przyjmowani są nowi pracowni-
cy. W dokumencie pokontrolnym NIK z listopada
2009 r. napisano, że dotycząca oddziałów strategia z
1998 r. nie jest dostosowana do realiów i roli, jaką
mają pełnić w TVP. Jednak ta rola tak naprawdę nie
została zdefiniowana i do końca nie jest znany plan
zarządu dotyczący oddziałów. Stwierdzono także, że
„...brakuje określenia strategicznych kierunków roz-
woju spółki. Nie ma także skutecznego nadzoru za-
rządu spółki nad OTV, nie stosuje się procedur oceny
funkcjonowania OTV, wprowadzonych uchwałą nr
54/2006 zarządu spółki TVP SA z dnia 2 lutego 2006 r.,
brakuje sformalizowanego sposobu przedkładania
ofert programowych z OTV jednostkom programo-
wym oraz zasad współpracy OTV z jednostkami pro-
gramowymi, w tym kanałami tematycznymi, a obo-
wiązujące od 1994 r. regulacje wewnętrzne w tym
zakresie są zdezaktualizowane”.
Według dostępnych danych jeszcze w 2006 r. TVP
wypracowała 142 mln zł zysku, w 2007 r. niecałe 95
mln zł, a 2008 r. stratę w wysokości prawie 46 mln
zł. Pierwsze półrocze 2009 r. to również strata ponad
84 mln zł. Pełne dane za 2009 r. nie są jeszcze znane.
Według publikowanych informacji jest to strata w
wysokości od 100–200 mln zł. Firma ma kłopoty z
płynnością finansową, stąd konieczność uzyskania
kredytu 100 mln zł.
TVP SA jest jedynym ogólnopolskim nadawcą
publicznym, który posiada sieć oddziałów i progra-
mów regionalnych. Są one ważnym elementem peł-
nionej przez TVP SA misji. Oddziały są wartością
TVP i powinny być pełnoprawnym elementem
struktury TVP. Regionalność jest jednym z najważ-
niejszych elementów misji telewizji publicznej. Jest
to tendencja widoczna w całej Europie. Tam telewi-
zje publiczne wyznaczają standardy, są bardzo waż-
nym elementem ładu demokratycznego. U nas po-
winno być podobnie.
Mając powyższe na uwadze oraz powołując się na
art. 16 ustawy z dnia 9 maja 1994 r., zwracamy się
z prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy Pan Minister dostrzega wynikające z
przedstawionego stanu faktycznego zaniechania
i zagrożenia dla misji publicznej przez TVP?
2. Czy w tym zakresie ministerstwo wydało opinię
i czy podejmowało czynności w celu przeciwdziałania
tego typu sytuacjom?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
oraz grupa posłów
Szczecin, dnia 25 marca 2010 r.
Interpelacja
(nr 15824)
do ministra gospodarki
w sprawie skorelowania przepisów ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej
z przepisami ustawy o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego
w razie choroby i macierzyństwa
Szanowny Panie Ministrze! 20 września 2008 r.
weszły w życie przepisy ustawy z dnia 10 lipca 2008
r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz.
U. Nr 141, poz. 888). Jednym z nowych rozwiązań
wprowadzonych tą nowelizacją była możliwość zawie-
szenia działalności gospodarczej zawarta w art. 14a
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej – s.d.g.
(Dz. U. 2004 Nr 173, poz. 1807). Przepis ten, jak za-
powiadano, miał znacznie ułatwić życie małym
przedsiębiorcom. Okazało się jednak, że wiele pod-
miotów, zawieszając działalność, traciła na tym. Pro-
blem dotyczy głównie utraty prawa do zasiłku choro-
bowego.
Zasady ustalania prawa do świadczeń określa
ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie cho-
roby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz.
267, z późn. zm.). W myśl art. 4 ustawy pkt 1, ust. 2
oraz pkt 2 ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku
chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego
ubezpieczenia chorobowego, jeżeli jest ubezpieczony
dobrowolnie. Do okresów ubezpieczenia chorobowe-
go, o których mowa w ust. 1, wlicza się poprzednie
okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa
między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowo-
dowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłat-
nym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej
przez żołnierza niezawodowego.
Zawieszenie działalności gospodarczej normuje
przywołana na początku ustawa o swobodzie działal-
ności gospodarcze. Art. 14a ust. 1 ustawy s.d.g. wska-
zuje, że przedsiębiorca niezatrudniający pracowni-
ków może zawiesić działalność na okres od 1 do 24
miesięcy. Nie precyzuje jednak, w jaki sposób okres
obliczyć. Są dwie możliwości obliczania terminu.

Pierwszą określa ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny – K.c. (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn.
zm.). Reguła przyjęta na gruncie art. 114 K.c. stano-
wiącego: „Jeżeli termin jest oznaczony w miesiącach
lub latach, a ciągłość terminu nie jest wymagana,
miesiąc liczy się za dni trzydzieści, a rok za trzysta
sześćdziesiąt pięć” nie powinna mieć jednak w tym
przypadku zastosowania. Jak wiadomo, jedną z prze-
słanek działalności gospodarczej określonych w art.
2 ustawy s.d.g. jest ciągłość, co wyklucza zastosowa-
nie tej reguły. Uwzględnia ją drugi sposób obliczania
terminu – na gruncie art. 57 § 3 Kodeksu postępo-
wania administracyjnego – K.p.a. (Dz. U. z 2000 r.,
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.). Sposób ten jest więc
przyjmowany przez jednostki samorządu terytorial-
nego prowadzące rejestry ewidencji działalności go-
spodarczej.
Obliczenie terminu zawieszenia działalności go-
spodarczej zgodnie ze wskazanymi powyżej przepi-
sami skutkuje większym niż 30-dniowym terminem
zawieszenia. W związku z tym przedsiębiorca zawie-
szający działalność na jeden miesiąc może, wbrew
swojej woli, utracić prawo do ubezpieczenia zdrowot-
nego.
W odpowiedzi z dnia 10 marca 2010 r. na interpe-
lację w sprawie konieczności doprecyzowania reguł
określających termin zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej, przekazaną 17 lutego
2010 r., znak: SPS-023-14360/10, podsekretarz stanu
w Ministerstwie Gospodarki pan Rafał Baniak poin-
formował mnie o dostrzeżeniu problemu przez mini-
sterstwo oraz podjęciu działań w celu wyeliminowa-
nia zaistniałej sytuacji.
W związku z bardzo pilną potrzebą rozwiązania
opisanego problemu, pragnę zadać Panu Ministrowi
następujące pytania:
1. Czy istnieje harmonogram prac nad zmianą
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w kie-
runku zastąpienia minimalnego okresu określanego
jako miesiąc liczbą dni skorelowaną z przepisami
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie cho-
roby i macierzyństwa, co w odpowiedzi na interpela-
cję wskazał pan minister Rafał Baniak? Proszę o jego
przedstawienie lub wskazanie miejsca, gdzie jest lub
zostanie podany do publicznej wiadomości.
2. Czy wśród organizacji, które brać będą udział
w trybie konsultacji społecznych, uwzględniono or-
ganizacje zrzeszające mikro- i małych przedsiębior-
ców?
3. Czy ministerstwo rozważyło, w jaki sposób roz-
wiązać problem przedsiębiorców, którzy zawieszając
działalność na okres jednego miesiąca, stracili prawo
do ubezpieczenia chorobowego?
Z poważaniem
Poseł Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
57
Interpelacje
(nr 15825–15830)
do ministra środowiska
w sprawie realizacji „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”
w województwach: podkarpackim, lubelskim,
podlaskim, warmińsko-mazurskim,
świętokrzyskim i małopolskim
Jak wynika z raportu Najwyższej Izby Kontroli,
Polsce grożą kary za niedotrzymanie unijnych termi-
nów w zakresie redukcji zanieczyszczeń w ściekach.
Izba skontrolowała realizację „Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych”. Mimo pozytyw-
nej oceny ogólnej kontrolerzy zwrócili uwagę na opóź-
nienia w budowie oczyszczalni ścieków w części gmin.
Problem dotyczył 10% skontrolowanych urzędów
gmin wiodących (do dnia zakończenia kontroli NIK,
tj. do 3 kwietnia 2009 r. nie rozpoczęto realizacji za-
dań ujętych w KPOŚK). Mniejsze opóźnienia stwier-
dzono w co drugiej gminie. W połowie skontrolowa-
nych urzędów gmin wiodących w aglomeracjach za-
awansowane były prace w zakresie oczyszczalni ście-
ków, a w blisko trzech czwartych gmin – w zakresie
sieci kanalizacyjnych. Dostało się też resortowi śro-
dowiska, który od czasu utworzenia z dniem 1 lipca
2006 r. Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej nie
monitorował realizacji zadań zawartych w programie.
Nie podjęto także działań w celu ustawowego umoco-
wania prezesa KZGW w tym zakresie.
Z kolei w gminach odpowiedzialnych za realizację
zadań ujętych w KPOŚK nie nadzorowano i nie mo-
nitorowano postępu prac w ww. zakresie. Brak było
przepływu informacji o stanie realizacji programu
pomiędzy gminami wiodącymi i pozostałymi gmina-
mi w aglomeracjach. Do tego doszły niekompletne i
nierzetelne raporty z realizacji KPOŚK przedkłada-
ne corocznie wojewodom przez organy gmin.
To wszystko, zdaniem Izby, w połączeniu z niewy-
starczającym zaangażowaniem wszystkich organów
administracji publicznej odpowiedzialnych za reali-
zację zadań wynikających z KPOŚK, może skutko-
wać niezrealizowaniem celów programu, a tym sa-
mym niewypełnieniem przez Polskę zobowiązań wy-
nikających z traktatu akcesyjnego w zakresie wdro-
żenia dyrektywy 91/271/EWG dotyczącej oczyszcza-
nia ścieków komunalnych.
Konsekwencją niedotrzymania terminów realiza-
cji KPOŚK może być także obowiązek uiszczenia
opłat podwyższonych (wraz z odsetkami) zawieszo-
nych na okres realizacji KPOŚK w przypadku gmin,
które z tego przywileju skorzystały. Dla mieszkańców
może to oznaczać wzrost opłat za zbiorowe odprowa-
dzanie ścieków.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracamy się
z uprzejmą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy znany jest Panu Ministrowi poruszany pro-
blem?
58
2. Czy i jakie kroki podejmuje Ministerstwo Śro-
dowiska w poruszanej sprawie?
3. Na jakim etapie znajduje się realizacja „Krajo-
wego programu oczyszczania ścieków komunalnych”
w województwach: podkarpackim, lubelskim, podla-
skim, warmińsko-mazurskim, świętokrzyskim i ma-
łopolskim?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chmielowiec
i Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15831)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zintensyfikowania działalności
mającej na celu zmniejszenie liczby i skali
podpaleń
W ostatnich latach, nie tylko w porze wczesnowio-
sennej, notuje się dużą liczbę celowych podpaleń nie-
użytków, krzewów, traw, chwastów, a nawet lasów.
Podpalenia te mają również miejsce w innych porach
roku, gdyż często rolnicy, zamiast zbierać z pól wysu-
szone siano na paszę, po prostu je palą. Te pożary
powodują wymierne straty ludzkie, materialne i eko-
logiczne, naruszając biologiczną równowagę całego
tzw. ekosystemu. Mimo apeli, akcji uświadamiają-
cych, a także prewencyjnych, część ludności, zwłasz-
cza mieszkańców małych miast i wsi, nadal uważa,
że celowe wypalanie ma być rzekomo najlepszym spo-
sobem na pozbywanie się szkodników pól i upraw oraz
na użyźnianie gleby. Współczesna nauka przeczy tym
obiegowym poglądom, ukazując, że w praktyce trud-
no jest utrzymać nawet mały pożar pod kontrolą.
Pożary te nierzadko mają miejsce w porze nocnej
po to, aby ich sprawcy nie zostali zidentyfikowani.
Bywa również, że sprawcy podpaleń znajdują się w
stanie po spożyciu alkoholu. Wykrywalność tych czy-
nów (wykroczeń oraz przestępstw) pozostaje wciąż
znikoma. Najczęstszym miejscem podpaleń są nie-
użytki położone przy lasach (na pograniczu gmin)
oraz przy szlakach komunikacyjnych, a także tzw.
łęgi. Nie należy ignorować faktu, że pożar przy szla-
ku komunikacyjnym (zwłaszcza ruchliwym) powo-
duje zadymienie i znaczne ograniczenie widoczności,
co sprzyja groźnym wypadkom drogowym. Znane są
sytuacje, że wskutek pożaru nieużytków przylegają-
cych do linii kolejowej wstrzymuje się ruch pociągów,
przenosząc je na inne trasy.
Należy pamiętać o tym, że sprawcy podpaleń, oso-
by trzecie (choćby przypadkowe), a także uczestnicy
akcji ratowniczej, są narażeni na śmiertelne niebez-
pieczeństwo. Z punktu widzenia medycyny oparzenia
należą do najcięższych uszkodzeń ciała powodują-
cych, nawet w przypadku przeżycia, niekiedy trwałe
zeszpecenie i szok psychiczny.
W świetle powyższego konieczne wydaje się zin-
tensyfikowanie działalności mającej na celu zmniej-
szenie występowania liczebności i skali takich pod-
paleń, m.in. poprzez wzmocnienie współpracy funk-
cjonariuszy Policji z funkcjonariuszami właściwych
jednostek Państwowej Straży Pożarnej (oraz innych
służb porządkowych: Straży Ochrony Kolei, Straży
Granicznej, straży gminnych) w ściganiu i ujawnia-
niu sprawców podpaleń.
Warto również rozważyć zwiększenie liczebności
funkcjonariuszy PSP uprawnionych do ścigania
sprawców wykroczeń i dochodzeń w przypadku pod-
paleń w większych rozmiarach. Wnioskowanie przez
funkcjonariuszy Policji i PSP o bardziej zaostrzone
wymiary kar wobec sprawców podpaleń oraz możli-
wość egzekwowania od ujawnionych sprawców ponie-
sienia przez nich pełnych kosztów akcji gaśniczej (w
przypadku niegroźnego pożaru są to zwykle kwoty
rzędu 700–1000 zł) również zasługuje na uwagę. Po-
nadto konieczne wydaje się zwiększenie stanu wiedzy
wśród ludności na temat szkodliwości podpaleń.
Pytanie: Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji rozważa wprowadzenie rozwiązań
przedstawionych w interpelacji bądź też przewiduje
wprowadzenie innych działań w celu zmniejszenia
występowania liczebności i skali podpaleń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
oraz grupa posłów
Andrychów, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15832)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przekazania dodatkowych
środków Komendzie Powiatowej Państwowej
Straży Pożarnej w Bielsku Podlaskim
Szanowny Panie Ministrze! Państwowa Straż Po-
żarna jest zorganizowaną formacją, do której głów-
nych zadań należy zajmowanie się prewencją i walką
z pożarami oraz innymi zagrożeniami dla zdrowia i
życia ludzkiego, dobytku oraz środowiska naturalne-
go. Przedmiotowa formacja ma szczególne znacznie
w przypadku usuwania skutków klęsk żywiołowych
i katastrof, gdyż najczęściej to właśnie oni w pierw-
szej kolejności pojawiają się na miejscu zdarzenia.
Jedną z takich jednostek niosących pomoc w ww.

przypadkach jest Komenda Powiatowa Państwowej
Straży Pożarnej w Bielsku Podlaskim.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy w najbliższym czasie Komenda Powiatowa
Państwowej Straży Pożarnej w Bielsku Podlaskim
otrzyma dodatkowe środki na funkcjonowanie oraz
zakup nowego sprzętu?
2. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
3. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15833)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie regulacji prawnej określającej
zasady odbywania lotów najważniejszych
osób w państwie
Szanowny Panie Premierze! Wypadek rządowej
maszyny i śmierć 96 osób będących na jej pokładzie
w dniu 10 kwietnia wstrząsnęły nie tylko Polakami,
ale również wieloma ludźmi na całym świecie. Histo-
ria lotnictwa nie zna katastrofy, w której zginęłoby
tak wielu znaczących polityków oraz przedstawicieli
kraju. W wyniku tej tragicznej w skutkach katastro-
fy zginęło wiele znaczących dla naszego kraju osób,
w tym m.in. prezydent Lech Kaczyński, ostatni pre-
zydent na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski i wielu
innych. Zginęli posłowie, senatorowie, duchowni oraz
dowództwo Sił Zbrojnych RP. W związku z tą wyjąt-
kową sytuacją w ostatnich dniach bardzo często była
poruszana kwestia zasadności podróżowania tak
wielu ważnych, z punktu widzenia prawidłowego
funkcjonowania państwa, osób oraz braku stosow-
nych regulacji prawnych określających tę kwestię.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki prawne zostaną podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Kiedy rozpoczną się prace nad stosowną re-
gulacją prawną?
3. Dlaczego dotychczas nie było przepisów okre-
ślających zasady odbywania lotów przez najważniej-
sze osoby w państwie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
59
Interpelacja
(nr 15834)
do ministra obrony narodowej
w sprawie zapewnienia opieki żołnierzom
wracającym z Afganistanu
Szanowny Panie Ministrze! Według danych, jakie
podaje Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia, z po-
wodu stresu bojowego przed zakończeniem misji do
Polski wróciła część żołnierzy. Znaczna część z tych
osób korzysta z pomocy w Klinice Psychiatrii i Stre-
su Bojowego, gdzie poddają się leczeniu, które trwa
przez kilka tygodni, a nawet lat. Wszystkie dolegli-
wości wynikają z tzw. zespołu stresu bojowego, które
przejawiają się m.in. panicznym strachem przed gło-
śniejszymi dźwiękami lub też nerwowymi reakcjami
podczas przebywania wśród większej liczby ludzi.
Zdarza się również, że mają myśli samobójcze, depre-
sje, poważny problem stanowi również alkohol, któ-
rym próbują pokonać stres po powrocie. Pobyt w kli-
nice ma pomóc im zapomnieć o traumatycznych prze-
życiach, jakich doznali podczas swoich misji. Dodat-
kowo co dziesiąty żołnierz po powrocie wyjeżdża na
psychiczną rekonwalescencję do sanatorium, a nie-
liczni decydują się na leczenie prywatne. Jest to tylko
jeden z problemów, z jakimi borykają się żołnierze
powracający z misji w Afganistanie. W połączeniu z
dodatkowi przeciwnościami powoduje to, iż osoba
taka nie odnajduje się w normalnym życiu, dlatego
szczególna pomoc dla takich osób jest wskazana.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zapewnienia
właściwej opieki dla żołnierzy wracających z misji w
Afganistanie?
2. W jakiej wysokości środki zostaną przeznaczo-
ne na ten cel?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15835)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie braku regulacji prawnej
egzekwującej przestrzeganie żałoby
narodowej
Szanowny Panie Premierze! W związku z kata-
strofą rządowego samolotu oraz śmiercią wielu zna-
czących osobistości została ogłoszona siedmiodniowa
żałoba narodowa. Niestety nie wszyscy zachowali się
60
tak, jak tego wymagała sytuacja, i doszło do naru-
szeń w tym okresie. Pomimo iż to sami mieszkańcy,
oburzeni zachowaniem innych, zgłaszali przypadki
naruszeń żałoby narodowej, to służby nie mogły w
żaden sposób ukarać osób, które się tego dopuściły.
Jest to spowodowane brakiem stosownej regulacji
prawnej w tym zakresie, co w praktyce oznacza, że
nie ma stosownych przepisów, na podstawie których
można byłoby wymierzyć karę dla takich osób.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki prawne zostaną podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Czy zasadne jest stosowanie wobec osób naru-
szających żałobę narodową art. 49 § 1 Kodeksu wy-
kroczeń, który to przepis pozwala na ukaranie
grzywną każdego, kto w miejscu publicznym demon-
stracyjnie okazuje lekceważenie narodowi polskiemu,
Rzeczypospolitej Polskiej lub jej konstytucyjnym or-
ganom?
3. Czy ww. artykuł stanowi wystarczającą ochro-
nę dla zapewnienia należytego uszanowania tego
szczególnego okresu, jakim jest żałoba narodowa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15836)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przetargu na zakup samolotów
dla najważniejszych osób w państwie
Szanowny Panie Premierze! Wypadek rządowej
maszyny i śmierć 96 osób będących na jej pokładzie
w dniu 10 kwietnia wstrząsnęły nie tylko Polakami,
ale również wieloma ludźmi na całym świecie. Histo-
ria lotnictwa nie zna katastrofy, w której zginęłoby
tak wielu znaczących polityków oraz przedstawicieli
kraju. W wyniku tej tragicznej w skutkach katastro-
fy na nowo rozgorzały dyskusje na temat pilnej po-
trzeby zakupu nowych samolotów dla najważniej-
szych osób w państwie, które spełniałyby najwyższe
standardy bezpieczeństwa.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Kiedy zostanie ogłoszony przetarg na zakup
nowych samolotów dla najważniejszych osób w pań-
stwie?
2. Zakup ilu maszyn jest planowany?
3. W jakiej wysokości środki zostaną przeznaczo-
ne na realizację przedmiotowej inwestycji?
4. Czy do czasu rozstrzygnięcia przetargu plano-
wane jest wypożyczenie samolotów na potrzeby naj-
ważniejszych osób w państwie?
5. Jeśli tak, to ile maszyn zostanie wypożyczo-
nych i od kogo?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15837)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie urlopu ojcowskiego dla ojców
adoptowanych dzieci
Szanowna Pani Minister! Od początku 2010 r.
pracownik, ojciec wychowujący dziecko, ma prawo do
urlopu ojcowskiego w wymiarze jednego tygodnia.
Urlop ojcowski musi być wykorzystany do ukończe-
nia 12. miesiąca życia przez dziecko. Okoliczność ta
stawia jednak w niekorzystnej sytuacji ojców dzieci
adoptowanych. Długotrwałość postępowania o po-
zbawienie władzy rodzicielskiej rodziców biologicz-
nych powoduje bowiem, że orzeczenie o przysposobie-
niu jest wydawane rodzicom często po ukończeniu
przez dziecko pierwszego roku życia. To właśnie po-
zbawia ich możliwości skorzystania z przedmiotowe-
go urlopu.
Z uwagi na powyższe uprzejmie zapytuję Panią
Minister: Czy resort przewiduje wydłużenie terminu
przysługiwania urlopu ojcowskiego dla ojców dzieci
adoptowanych, na przykład poprzez ustalenie termi-
nu rozpoczynającego okres ustawowych 12 miesięcy
przysługiwania urlopu na pierwszy dzień od dnia
przysposobienia dziecka?
Z poważaniem
Poseł Beata Bublewicz
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 15838)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zarządzania kryzysowego
Szanowny Panie Premierze! Ustawa z dnia 26
kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U.
Nr 89, poz. 590, ze zm.), znowelizowana ustawą z
dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o zarządzaniu
kryzysowym (Dz. U. Nr 131, poz. 1076), a która we-

szła w życie z dniem 19 września 2009 r., przewidy-
wała wydanie rozporządzeń Rady Ministrów funda-
mentalnych dla systemu zarządzania kryzysowego
Rzeczypospolitej Polskiej. Są to rozporządzenia w
sprawach odpowiednio:
1) sposobu, trybu i terminów opracowania rapor-
tu o zagrożeniach bezpieczeństwa narodowego (art.
5a ust. 6),
2) sposobu realizacji określonych w ustawie obo-
wiązków i współpracy w zakresie „Narodowego pro-
gramu ochrony infrastruktury krytycznej” przez
organy administracji publicznej i służby odpowie-
dzialne za bezpieczeństwo narodowe z właścicielami
oraz posiadaczami samoistnymi i zależnymi obiek-
tów, instalacji, urządzeń i usług infrastruktury kry-
tycznej oraz innymi organami i służbami publiczny-
mi (art. 5b ust. 9),
3) sposobu tworzenia, aktualizacji oraz struktury
planów ochrony infrastruktury krytycznej przez
właścicieli, posiadaczy samoistnych i zależnych
obiektów, instalacji lub urządzeń infrastruktury kry-
tycznej oraz warunków i trybu uznania spełnienia
obowiązku posiadania planu odpowiadającego wymo-
gom planu ochrony infrastruktury krytycznej (art.
6 ust. 7).
Do chwili obecnej wymienione rozporządzenia nie
zostały przez Radę Ministrów uchwalone. Podkreślić
także wypada, że art. 2 ustawy zmieniającej nakre-
ślał harmonogram wykonania niektórych dokumen-
tów niezbędnych w procesach zarządzania kryzyso-
wego na szczeblu państwa, tj.:
1) „Krajowego planu zarządzania kryzysowego”
– w okresie jednego roku od dnia wejścia w życie usta-
wy zmieniającej (tj. do 19 września 2010 r.),
2) planów zarządzania kryzysowego ministrów
kierujących działami administracji rządowej i kie-
61
rowników urzędów centralnych – w terminie 9 mie-
sięcy od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej (tj.
do 19 czerwca 2010 r.),
3) szczegółowych kryteriów pozwalających wyod-
rębnić obiekty, instalacje, urządzenia i usługi wcho-
dzące w skład systemów infrastruktury krytycznej
– w terminie trzech miesięcy od dnia wejścia w życie
ustawy zmieniającej (tj. do 19 grudnia 2009 r.),
4) jednolitego wykazu obiektów, instalacji, urzą-
dzeń i usług wchodzących w skład systemu infra-
struktury krytycznej w podziale na systemy – w ter-
minie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie usta-
wy zmieniającej (tj. do 19 marca 2010 r.).
Wykonanie powyższych dokumentów jest ściśle po-
wiązane z uprzednim uchwaleniem wskazanych roz-
porządzeń Rady Ministrów. Pragnę zauważyć, że za-
niechania w tym obszarze godzą bezpośrednio w bez-
pieczeństwo Rzeczypospolitej Polskiej i jej obywateli.
W zaistniałej sytuacji uprzejmie proszę o udziele-
nie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego – mimo iż we wrześniu 2009 r. osta-
tecznie zakończono proces uzgodnień międzyresor-
towych – Rada Ministrów do chwili obecnej nie
uchwaliła wspomnianych rozporządzeń?
2. Jak wpłynie opóźnienie uchwalenia i opubliko-
wania tych rozporządzeń na wykonanie art. 2 ustawy
z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o zarządza-
niu kryzysowym?
Z poważaniem
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację
posła Jacka Tomczaka
w sprawie objęcia opieką medyczną chorych
na boreliozę i umożliwienia im leczenia
(także szpitalnego) według metody ILADS
opracowanej przez dra J. J. Burrascano (12691)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z ponow-
ną interpelacją pana Jacka Tomczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r. (SPS-023-12691p/10), w sprawie ob-
jęcia opieką medyczną chorych na boreliozę i umoż-
liwienia im leczenia (także szpitalnego) według me-
tody ILADS, przedstawiam stanowisko Polskiego
Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Za-
kaźnych.
Sposób przewlekłego leczenia boreliozy wg meto-
dy ILADS nie jest oparty na żadnych podstawach
naukowych, wręcz jest obarczony podstawowymi błę-
dami merytorycznymi, jeśli chodzi o wiedzę co do
przebiegu zakażenia.
Jest oczywiste, że wszelkie metody leczenia po-
winny być oparte na ogólnie ustalonej wiedzy me-
dycznej, zaakceptowanej przez określone gremia spe-
cjalistów. W tym względzie – jeśli chodzi o leczenie
boreliozy – obowiązują w świecie określone zasady
(co do diagnozowania, rozpoznania, sposobu i czasu
leczenia), a które zostały ujęte w rekomendacjach
(zbliżonych co do meritum sprawy w większości kra-
jów), a ujętych w Polsce na witrynie Polskiego Towa-
rzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych
– i co do tego nie może być żadnych wątpliwości – bo
taka jest obowiązująca wiedza. Żadna z rekomenda-
cji nie akceptuje zasady leczenia boreliozy z Lyme wg
metody ILADS.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
Minister Zdrowia nie ma wpływu na suwerenne
decyzje lekarzy o sposobie leczenia, podejmowane
zgodnie z obowiązującą wiedzą medyczną.
Wytyczne Polskiego Towarzystwa Epidemiologów
i Lekarzy Chorób Zakaźnych stanowią uzgodnienia
wielu ekspertów dysponujących najwyższą wiedzą
w danej dziedzinie medycyny, grup roboczych lub ko-
misji wspólnych, którzy podsumowują i oceniają
wszystkie dostępne w danym momencie informacje
dotyczące danego zagadnienia, aby pomóc lekarzom
w wyborze najlepszej strategii postępowania, z uwzględ-
nieniem wpływu na wynik leczenia oraz stosunku
korzyści i ryzyka poszczególnych metod diagnostycz-
nych i terapeutycznych.
Opinia krajowego konsultanta w dziedzinie cho-
rób zakaźnych o sposobie leczenia w Polsce boreliozy
jest zgodna z wytycznymi Polskiego Towarzystwa
Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Decy-
zje o zmianie sposobu leczenia są podejmowane zgod-
nie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na ponowną interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie informacji prasowych
o sytuacji Grupy Bumar (14263)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z uzna-
niem przez pana posła Ludwika Dorna odpowiedzi
na interpelację w sprawie informacji prasowych o sy-
tuacji Grupy Bumar za niezadowalającą (pismo znak:
SPS-023-14263p/10) uprzejmie przedkładam dodat-
kowe wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.
1. W odniesieniu do pytania pana posła w sprawie
tzw. kontraktu malezyjskiego pragnę wyjaśnić, że
obydwie cytowane odpowiedzi przedstawiają infor-
mację zgodną z prawdą. Prawdziwa jest zarówno wy-
powiedź przedstawiona przez prezesa Bumar sp. z o.o.
pana E. N. podczas posiedzenia Komisji Obrony Na-
rodowej w dniu 17 lutego 2010 r., że kontrakt został
zakończony w kwestii produkcji i dostaw sprzętu, jak
również moja informacja zawarta w piśmie z dnia
3 marca 2010 r., iż w zakresie dostaw czołgów kon-
trakt malezyjski został zrealizowany w połowie 2009 r.,
natomiast do jego zamknięcia pozostała dostawa
sprzętu towarzyszącego i pomocniczego oraz rozlicze-
nia finansowe z klientem. Obecnie trwają szkolenia
oraz rozliczenia finansowe z kontrahentem malezyj-
skim. Szczegółowy harmonogram realizacji kontrak-
tu objęty jest tajemnicą handlową i bez zgody male-
zyjskiego odbiorcy nie może być ujawniony. Ponadto,
z uwagi na warunki bezpieczeństwa realizacji dostaw
i transportu, terminy dostaw sprzętu stanowią infor-
mację niejawną.
Odnosząc się do kwestii zasadności zaciągnięcia
przez Bumar sp. z o.o. kredytu bankowego w kontek-
ście dobrej kondycji ekonomicznej spółki, o której
wspomniał prezes zarządu Bumar sp. z o.o. podczas
posiedzenia Komisji Obrony Narodowej w dniu 17 lu-
tego 2010 r., pragnę wyjaśnić, że Bumar sp. z o.o.,

podobnie jak wiele innych podmiotów prawa handlo-
wego, finansuje działalność handlową ze źródeł ze-
wnętrznych, w tym także kredytów bankowych. Nie
oznacza to jednak, iż spółka Bumar zaciąga kredyty
na cele konsumpcyjne.
2. Spółka Bumar, poszukując finansowania ostat-
niej dostawy sprzętu w ramach finalizacji kontraktu
malezyjskiego, nie mogła skorzystać z finansowania
w PKO BP SA z uwagi na stan zaangażowania kre-
dytowego w tym banku spółek Grupy Bumar (tj. wy-
sokość wiążącego bank limitu koncentracji zaanga-
żowania kapitałowego). Ponadto, w związku ze zmia-
ną polityki BGŻ SA, Bumar sp. z o.o. nie miał możli-
wości pozyskania finansowania w tym banku, który
był finansującym przedmiotową transakcję od po-
czątku realizacji projektu. Dlatego spółka zwróciła
się do Banku Gospodarstwa Krajowego, który wnio-
sek spółki o udzielenie finansowania ostatniej dosta-
wy sprzętu w ramach kontraktu malezyjskiego roz-
patrzył odmownie. Z uwagi na przedmiot transakcji
udziału w finansowaniu projektu odmówił również
bank niemiecki. Dopiero bank francuski, będący wie-
loletnim partnerem finansowym spółki Bumar, zgo-
dził się na uruchomienie finansowania ostatniej do-
stawy sprzętu w ramach tego kontraktu.
3. W ubiegłym roku spółka Bumar osiągnęła
przychody z eksportu w wysokości 557 mln zł, w tym
wartość 43 nowych kontraktów zawartych w roku
2009 wyniosła 56 mln USD (dla porównania w roku
2008 r. zawarto 55 nowych kontraktów na kwotę
20 mln USD). W latach poprzednich wartość sprze-
daży eksportowej była porównywalna do poziomu
osiągniętego w roku 2009. Eksport Bumar sp. z o.o.
w roku ubiegłym stanowił 21,5% w strukturze przy-
chodów spółki (w roku 2008 było to 13,8%). W bieżą-
cym roku spółka planuje zwiększanie udziału eks-
portu do 30%, aby w następnych latach osiągnąć
poziom 50%. Plany spółki na rok 2009 r., które zo-
stały opracowane przed wystąpieniem światowego
kryzysu gospodarczego, rzeczywiście zakładały
zwiększenie eksportu do kwoty 426 mln USD, prze-
widując m.in. rozliczenie kontraktu malezyjskiego
oraz sprzedaż uzbrojenia do Wietnamu i uruchomie-
nie na ten cel kredytu rządowego. Jednak procedury
przyznania tego kredytu przedłużyły się, a ponadto
kontrahent malezyjski nie odebrał dostawy w zapla-
nowanym czasie, co wpłynęło na zmniejszenie przy-
chodów eksportowych spółki w odniesieniu do plano-
wanych.
Odnosząc się do kwestii przekazania oczekiwanej
przez pana posła informacji zawierającej spis kon-
traktów eksportowych Bumar sp. z o.o. i ich warto-
ści, pragnę poinformować, iż zgodnie ze stanowi-
skiem zarządu spółki Bumar dane te stanowią infor-
mację niejawną w myśl przepisów ustawy z dnia
22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych
(j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631, ze zm.). Ich
udostępnienie może się odbyć w kancelarii tajnej
spółki zgodnie z procedurą określoną w cytowanej
ustawie.
63
W kwestii udziału Bumar sp. z o.o. w uzyskaniu
kontraktów na dostawę uzbrojenia i sprzętu wojsko-
wego do Iraku i Peru informuję, że spółka Bumar
konkurowała o ich zdobycie z kilkudziesięcioma fir-
mami z całego świata. W obu wspomnianych przy-
padkach o wyborze oferty przemysłowej zdecydowała
dodatkowa oferta, jaką jest wsparcie zamawiającego
wielomilionowym kredytem rządowym. Oferta han-
dlowa Bumar sp. z o.o. nie zawierała takiego skład-
nika.
4. Odnośnie do kontraktu na dostawy WZT-3 do
Indii pragnę poinformować, że stan zaawansowania
rozmów na ten temat stanowi tajemnicę handlową
przedsiębiorstwa i ze względu na wiążące Bumar
sp. z o.o. umowy o poufności, a także w trosce o dobro
prowadzonych rozmów bliższe informacje w tej spra-
wie na obecnym etapie nie mogą być udostępnione.
Natomiast jeśli chodzi o dostawcę silników do WZT-3,
uprzejmie informuję, że w kwietniu br. Zakłady Me-
chaniczne „Bumar-Mikulczyce” SA w Zabrzu, tj. spół-
ka zależna Zakładów Mechanicznych „Bumar-Łabę-
dy” SA, złożyły wniosek do ministra gospodarki
o przyznanie dotacji na sfinansowanie nakładów
związanych z przeniesieniem i uruchomieniem mon-
tażu silników typu „S” przez tę spółkę.
5. Rada Nadzorcza Bumar sp. z o.o., w wyniku
postępowania kwalifikacyjnego na stanowisko
członka zarządu, zaprosiła do następnego etapu
dwie kandydatki. W wyniku tego postępowania rada
nadzorcza dokonała wyboru pani A. W. na stanowi-
sko wiceprezesa zarządu – dyrektora ds. finanso-
wych. Czynność ta należała do kompetencji tego
organu i została przeprowadzona w trybie przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca
2003 r. w sprawie przeprowadzania postępowania
kwalifikacyjnego na stanowisko członka zarządu
w niektórych spółkach handlowych (Dz. U. Nr 55,
poz. 476, ze zm.).
Odnosząc się do cytowanych przez pana posła na
podstawie doniesień prasowych i internetowych za-
rzutów wobec osoby pani A. W., informuję, że nie zna-
lazły one potwierdzenia w toku podjętych przez pro-
kuraturę czynności wyjaśniających. Prowadzone
postępowania wyjaśniające zostały umorzone z bra-
ku dowodów.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
64
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację
poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie utylizacji odpadów medycznych
(14288)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do po-
nownej interpelacji poseł Krystyny Łybackiej w spra-
wie funkcjonującej na podstawie przepisów ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) „zasady bliskości”,
przedstawiam dodatkowe wyjaśnienia.
Na wstępie należy zwrócić uwagę, że, tak jak to
wspomniane zostało w mojej odpowiedzi na pierwszą
interpelację pani poseł, od „zasady bliskości” doty-
czącej zakaźnych odpadów medycznych i weteryna-
ryjnych, zawartej w art. 3 i 5 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz.
251, z późn. zm.), istnieje wyjątek.
Wyjątek ten stanowi sytuacja, w której odległość
od miejsca wytwarzania odpadów do instalacji prze-
znaczonej do odzysku lub unieszkodliwiania jest
mniejsza niż odległość do instalacji lub miejsca poło-
żonego na obszarze tego samego województwa (art. 9
ust. 4 ustawy o odpadach). Powyższe oznacza, że jest
możliwe zagospodarowanie odpadów o właściwo-
ściach zakaźnych nie tylko na terenie tego samego
województwa, na którym zostały wytworzone, ale
również na terenie województwa ościennego. Istnie-
nie tego wyjątku było podyktowane zarówno czynni-
kami środowiskowymi, jak i ekonomicznymi. Przy
konstruowaniu przepisów w ustawie o odpadach do-
tyczących „zasady bliskości” w odniesieniu do zago-
spodarowania odpadów o właściwościach zakaźnych
konieczne było określenie konkretnego obszaru.
W innym przypadku nie byłoby możliwości egzekwo-
wania omawianej regulacji przez organy kontrolne.
Należy podkreślić, że transport odpadów zakaź-
nych w porównaniu z innymi rodzajami odpadów za-
wsze związany jest z ryzykiem rozprzestrzenienia się
czynników chorobotwórczych. Natomiast przy for-
mułowaniu przepisów regulujących sposób postępo-
wania z omawianymi odpadami należy zawsze kiero-
wać się obowiązującą w UE zasadą przezorności,
której stosowanie umożliwia minimalizowanie ewen-
tualnych zagrożeń dla zdrowia i życia ludzkiego oraz
dla środowiska.
Generalnie odpady, których dotyczy „zasada bli-
skości” w ww. przepisach, są na tyle specyficzne, że
ich zagospodarowanie na obszarze, na którym pro-
wadzone są procesy unieszkodliwiania, stanowi ob-
ciążenie dla środowiska (w tym również dla lokal-
nych społeczności). W związku z powyższym przyję-
te w obowiązujących przepisach rozwiązania stano-
wią realizację jeszcze jednej zasady wynikającej za-
równo z prawodawstwa UE, jak i Konstytucji RP –
zasady zrównoważonego rozwoju.
Należy ze szczególną stanowczością stwierdzić, że
najistotniejszym zagadnieniem związanym z trans-
portem odpadów o właściwościach zakaźnych jest
minimalizacja odległości pomiędzy miejscami wy-
twarzania a instalacjami prowadzącymi unieszkodli-
wianie. Minimalizuje to ryzyko rozprzestrzeniania
się chorób związane z transportem przedmiotowych
odpadów, na które narażone jest zdrowie i życie ludzi
oraz środowisko.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie odpowiadania
na zapytanie poselskie przez MSWiA
na zasadzie „kopiuj-wklej” (14583)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14583/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Opioły z dnia 8 lutego 2010 r. w sprawie
odpowiadania na zapytania poselskie przez Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji na zasa-
dzie „kopiuj-wklej”, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę wskazać, że z uwagi na fakt,
iż w zapytaniu pana posła z dnia 19 listopada 2009 r.
w sprawie odmowy przez wojewodę mazowieckiego
stwierdzenia nieważności zarządzenia wójta gminy
Sochocin z dnia 14 września 2006 r. o odwołaniu pani
A. Z. ze stanowiska dyrektora Publicznego Zespołu
Szkół i Przedszkoli Samorządowych w Sochocinie bez
wypowiedzenia zostały sformułowane zarzuty odno-
śnie działalności wojewody mazowieckiego, niezbęd-
nym pozostało wystąpienie do Mazowieckiego Urzę-
du Wojewódzkiego o przedstawienie szczegółowych
wyjaśnień w przedmiotowej sprawie. W następstwie
analizy − dokonanej w kontekście obowiązujących
przepisów prawa oraz dorobku judykatury − przed-
stawionych przez Mazowiecki Urząd Wojewódzki in-
formacji Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji uznało przedłożone wyjaśnienia za meryto-
rycznie uzasadnione, przez co nie znalazło podstaw
do ich zakwestionowania ani też modyfikowania.
W konsekwencji wyjaśnienia Mazowieckiego Urzędu

Wojewódzkiego w przedmiotowej sprawie zostały
przywołane w treści odpowiedzi na ww. zapytanie,
udzielonej w piśmie z dnia 22 stycznia 2010 r. (sygn.
BMP-0714-10276/09/MK). Jednocześnie z uwagi na
fakt, iż głównym zarzutem pod adresem wojewody
mazowieckiego w ww. zapytaniu był fakt zaniecha-
nia przez organ nadzoru podjęcia postępowania nad-
zorczego w sprawie stwierdzenia nieważności ww.
zarządzenia wójta gminy Sochocin z dnia 14 wrze-
śnia 2006 r., wskazano, że w gestii wojewody – jako
organu nadzoru – ustawodawca pozostawia kompe-
tencje w zakresie oceny zgodności z prawem aktów
organów gminy (tj. uchwał, zarządzeń), zaś postępo-
wanie w tego typu sprawach jest prowadzone wyłącz-
nie ex officio (złożenie w tej materii wniosku w żaden
sposób nie obliguje organu nadzoru do podjęcia po-
stępowania nadzorczego).
Warto dodać, że udzielając odpowiedzi na ww. za-
pytanie poselskie, Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji nie dysponowało koresponden-
cją wojewody mazowieckiego do pani A. Z. z dnia
30 października 2009 r. i 2 grudnia 2009 r., bazując
jedynie na stanowisku Mazowieckiego Urzędu Woje-
wódzkiego przedstawionym w piśmie z dnia 11 grud-
nia 2009 r. Jednocześnie nie może dziwić fakt, iż dla
opisu określonego stanu faktycznego i prawnego,
a także działania konkretnego organu mogą być kil-
kakrotnie powoływane te same fakty i opinie, szcze-
gólnie gdy wynika to z wielokrotnych wystąpień
w danej sprawie.
Przedstawiając powyższe, pragnę zauważyć, że
przedłożone stanowisko, w którym zostały wykorzy-
stane wyjaśnienia Mazowieckiego Urzędu Wojewódz-
kiego, odpowiadało systematyce pytań i sformułowa-
nych zastrzeżeń dotyczących działań wojewody ma-
zowieckiego w sprawie będącej przedmiotem zainte-
resowania pana posła. Trudno zatem zgodzić się ze
stwierdzeniem podniesionym w przedmiotowej inter-
pelacji, że dane stanowisko nie odnosiło się do poru-
szonej przez pana posła w zapytaniu problematyki.
Brak natomiast informacji odnośnie sposobu zała-
twienia pisma pani A. Z., które wpłynęło do Mazo-
wieckiego Urzędu Wojewódzkiego w dniu 27 wrze-
śnia 2006 r., wynikał z faktu, iż na dzień udzielanej
odpowiedzi na ww. wystąpienie Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie dysponowało wy-
jaśnieniami ówczesnego II wicewojewody w przed-
miotowej kwestii.
Wobec powyższego za zbyt daleko idący należy
uznać zarzut o formułowaniu odpowiedzi przez Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji −
w dosłownym znaczeniu − na zasadzie,,kopiuj-wklej”.
Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż zagadnienia
podniesione w przedmiotowej interpelacji wykracza-
ją poza ramy wcześniejszego zapytania pana posła,
koniecznym pozostało wystąpienie do Mazowieckiego
Urzędu Wojewódzkiego o przedłożenie stosownych
wyjaśnień w tym zakresie.
Z przedstawionych wyjaśnień wynika, że organ
nadzoru odstąpił od podejmowania działań nadzor-
65
czych po przeprowadzeniu z urzędu postępowania
wyjaśniającego w ramach postępowania nadzorczego
na wniosek pełnomocnika pani A. Z. z dnia 24 lipca
2009 r. skierowany do wojewody mazowieckiego.
Przedmiotowa sprawa została zbadana według obec-
nego stanu faktycznego i prawnego, tj. po zapadłym
w dniu 21 grudnia 2006 r. postanowieniu Sądu Re-
jonowego w Ciechanowie IV Wydział Pracy.
W Oddziale Prawnym Delegatury Mazowieckiego
Urzędu Wojewódzkiego w Ciechanowie został przy-
gotowany projekt skargi do sądu administracyjnego
na zarządzenie wójta gminy Sochocin z dnia 14 wrze-
śnia 2006 r. o odwołaniu pani A. Z. ze stanowiska
dyrektora Publicznego Zespołu Szkół i Przedszkoli
Samorządowych w Sochocinie bez wypowiedzenia,
jednak po przeprowadzeniu wnikliwej analizy stanu
prawnego i faktycznego odstąpiono od skierowania
skargi do sądu administracyjnego. Istotnym bowiem
pozostaje, że zainteresowana dochodziła swych rosz-
czeń ze stosunku pracy na drodze sądowej. Sąd Re-
jonowy w Ciechanowie IV Wydział Pracy (orzeczenie
sygn. akt IV P 316/06) umorzył postępowanie
w przedmiotowej sprawie, gdyż strony postępowania
zawarły ugodę, z treści której wynika, że pani A. Z.
nie podnosiła żadnych roszczeń w zakresie trybu od-
wołania ze stanowiska. Na dzień podejmowania czyn-
ności nadzorczych organ nadzoru był związany pra-
womocnym orzeczeniem Sądu Rejonowego w Ciecha-
nowie IV Wydział Pracy. Wojewoda mazowiecki miał
więc podstawy do uznania, że ww. zarządzenie wójta
gminy Sochocin z dnia 14 września 2006 r. pozostaje
w obrocie prawnym, jednak ze wszystkimi skutkami
prawnymi wynikającymi z odwołania ze stanowiska
zainteresowanej oraz zasądzenia odszkodowania,
które wyczerpało całość roszczeń powódki. Powyższe
w żaden sposób nie deprecjonuje możliwości docho-
dzenia przez ww. uprawnień na drodze sądowej.
Odnosząc się natomiast do kwestii braku odpo-
wiedzi na pismo pani A. Z., które wpłynęło do Mazo-
wieckiego Urzędu Wojewódzkiego w dniu 27 wrze-
śnia 2006 r., w którym zainteresowana miała złożyć
wniosek w sprawie podjęcia działań nadzorczych wo-
bec ww. zarządzenia wójta gminy Sochocin z dnia
14 września 2006 r., oraz działania pełnomocnika
pani A. Z., który pismem z dnia 18 listopada 2009 r.
wniósł o złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popeł-
nienia przestępstwa z art. 276 Kodeksu karnego oraz
nadmienił, że,,niedopełnienie tego obowiązku wy-
czerpuje znamiona nadużycia służbowego” z art. 231
Kodeksu karnego, Mazowiecki Urząd Wojewódzki
ponownie wyjaśnił, że pismo pani A. Z. rzeczywiście
wpłynęło do urzędu w dniu 27 września 2006 r. Jak
ustalono w biurze wojewody, ww. pismo zostało zade-
kretowane przez byłego wojewodę do załatwienia
przez ówczesnego II wicewojewodę. Obecnie nie jest
jednak znany sposób załatwienia pisma pani A. Z.
przez ówczesnego II wicewojewodę. W celu wyjaśnie-
nia kwestii dalszych losów tego pisma Mazowiecki
Urząd Wojewódzki wystąpił do niego o stosowne wy-
jaśnienia. Pismem z dnia 28 grudnia 2009 roku II
66
wicewojewoda poinformował, że w jego pamięci,,nie
zachowały się żadne informacje, czy też okoliczności
dotyczące przedmiotowej sprawy, która miała miejsce
ponad trzy lata temu”. Dlatego też, dysponując jedy-
nie takim materiałem dowodowym, nie skierowano
do prokuratury zawiadomienia o podejrzeniu popeł-
nienia przestępstwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, jednocze-
śnie wskazano, że standardem działania pracowni-
ków Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego jest dba-
łość o profesjonalną i terminową obsługę klientów
urzędu. System obiegu dokumentów istniejący w urzę-
dzie, pomimo wpływu bardzo dużej liczby spraw, rów-
nież powinien wykluczyć taką sytuację, która miała
miejsce ponad trzy lata temu. Mazowiecki Urząd Wo-
jewódzki zapewnił, że każdy przypadek błędu spowo-
dowanego działaniami pracownika jest zawsze bada-
ny indywidualnie i dopiero w zależności od stopnia
zawinienia osoby odpowiedzialnej wyciągane są sto-
sowne wnioski.
Mając zatem na względzie powyższe oraz istotę
przedmiotowej interpelacji, należy podkreślić, że
obowiązujący model nadzoru nad działalnością sa-
morządu terytorialnego nie zawiera normatywnego
umocowania dla ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji do dokonywania weryfikacji ocen oraz
ustaleń podjętych przez organ nadzoru w ramach po-
stępowania nadzorczego ani też prowadzenia postę-
powania wyjaśniającego w tego typu sprawach. Przy-
znane przez ustawodawcę ministrowi właściwemu do
spraw administracji publicznej uprawnienia w zakre-
sie ogólnego nadzoru nad działalnością wojewody –
na mocy art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r.
o wojewodzie i administracji rządowej w wojewódz-
twie (Dz. U. Nr 31, poz. 206) – nie upoważniają mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji do wy-
znaczania wojewodzie określonego kierunku działa-
nia w ramach przyznanych mu kompetencji nadzor-
czych oraz nie mogą stanowić ingerencji w uprawnie-
nia nadzorcze wojewody. Kontrola sądowa aktów
organu gminy (uchwał, zarządzeń) − na mocy art. 93
ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) − jest wszczynana z inicjatywy organu
nadzoru.
Bezsprzecznym również pozostaje, że każdy ewen-
tualny spór dotyczący oceny prawnej aktu podjętego
przez organ gminy (tj. uchwały, zarządzenia) może
zostać wyjaśniony jedynie przez sąd administracyjny.
W sytuacji zatem, gdy organ nadzoru podtrzymuje
swoje stanowisko, uznając iż akt nie jest sprzeczny
z prawem, i nie zamierza skorzystać z uprawnienia
zaskarżenia zarządzenia organu wykonawczego gmi-
ny do sądu administracyjnego – weryfikacja stano-
wiska organu nadzoru może nastąpić na drodze są-
dowej na podstawie art. 101 ustawy o samorządzie
gminnym. Legitymacja skargowa na mocy ww. prze-
pisu przysługuje bowiem każdemu, czyj interes praw-
ny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub
zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w spra-
wie z zakresu administracji publicznej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zmodyfikowanej skali Barthel (14823)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 kwietnia 2010 r., znak: MZ-ZP-Z-070-
-17453-1/BW/10, zawierającego prośbę o przedłużenie
terminu udzielenia odpowiedzi na interpelację pani
poseł Beaty Małeckiej-Libery, otrzymaną przy piśmie
z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14823/10,
w sprawie zmodyfikowanej skali Barthel, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji w przedmio-
towej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
W odniesieniu do świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej mają zastosowanie m.in. przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147
i Nr 211, poz. 1645), zarządzenie nr 84/2009/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grudnia
2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej. Zgodnie z ww. rozporządze-
niem świadczeniobiorca w zależności od stanu zdro-
wia może mieć udzielane świadczenia gwarantowane

realizowane w warunkach stacjonarnych i domo-
wych.
Podkreślam, że opieka długoterminowa przezna-
czona jest dla osób obłożnie i przewlekle chorych nie-
wymagających hospitalizacji, u których występują
istotne deficyty w samoopiece i którzy wymagają ca-
łodobowej, profesjonalnej, intensywnej opieki i pielę-
gnacji oraz kontynuacji leczenia. Zadaniem zakładu
pielęgnacyjno-opiekuńczego i zakładu opiekuńczo-
-leczniczego jest także przygotowanie rekonwale-
scenta i jego rodziny (opiekuna) do samoopieki i sa-
mopielęgnacji w warunkach domowych. Z powyższej
definicji wynika wprost, że pacjent do zakładu opieki
długoterminowej nie jest kierowany w związku z ko-
niecznością stacjonarnego leczenia choroby przewle-
kłej (hospitalizacja), ale w związku z koniecznością
ograniczenia lub eliminacji skutków tej choroby, po-
przez stacjonarną profesjonalną pielęgnację i rehabi-
litację i nadzór lekarski nad kontynuacją leczenia.
Kryterium kwalifikującym do objęcia świadczenio-
biorcy opieką długoterminową jest stan zdrowia pa-
cjenta. Stan zdrowia pacjenta determinuje zapotrze-
bowanie na usługi o charakterze leczniczym (konty-
nuacja leczenia farmakologicznego i dietetycznego),
rehabilitacyjnym oraz pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystu-
je się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta
wykorzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Wprowadzenie zmodyfikowanej skali Barthel, wg
której fundusz finansuje świadczenia udzielane pa-
cjentom, którzy uzyskali od 0 do 40 pkt, miało na celu
zapewnienie jak największej liczbie ubezpieczonych
dostępności do tego rodzaju świadczeń oraz wyelimi-
nowanie zjawiska sprowadzającego się do pozostawa-
nia w nich osób, które nie wymagają świadczeń zdro-
wotnych i powinny być wypisane do domu bądź skie-
rowane do domu pomocy społecznej.
Odnosząc się bezpośrednio do zaprezentowanej
w interpelacji pani poseł Małeckiej-Libery opinii na
temat skali Barthel, informuję, że podzielam pogląd
pani poseł, iż skala Barthel w wielu europejskich
państwach stosowana jest do obliczania poziomu za-
potrzebowania na opiekę osób wymagających okre-
ślonego typu pielęgnacji. Nie służy ona do określania
zakresu niezbędnej pomocy medycznej, czy też oceny
stanu zdrowia pacjenta, lecz pozwala na ustalenie
wysokości związanych z nią kosztów.
W odniesieniu do pytań zawartych w interpelacji
pani poseł Małeckiej-Libery informuję, że w związku
z wejściem w życie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień
związany z finansowaniem i kontraktowaniem świad-
czeń zdrowotnych z powyższego zakresu był szeroko
analizowany i omawiany z przedstawicielami Naro-
67
dowego Funduszu Zdrowia, z przedstawicielami pie-
lęgniarskich organizacji zawodowych.
W dniu 27 stycznia 2010 r. odbyło się w Minister-
stwie Zdrowia spotkanie z udziałem przedstawicieli
Narodowego Funduszu Zdrowia. Podczas spotkania
ustalono, że celem poprawy finansowania świadczeń
realizowanych dla pacjentów, którzy w ocenie skalą
opartą na skali Barthel otrzymali „0” punktów i nie
jedzą samodzielnie, ale mają zachowany odruch po-
łykania, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zo-
bowiązał się do aneksowania umów i wprowadzenia
dla tej grupy świadczeniobiorców wskaźnika 2,0. In-
formuję, że w chwili obecnej Narodowy Fundusz
Zdrowia prowadzi prace analityczne nad możliwością
wprowadzenia zaprojektowanych zmian.
Przedstawiając powyższe, informuję, że aktualnie
Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace merytoryczne
nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. Nr 140, poz. 1147 i Nr 211, poz. 1645). W za-
kresie zaprojektowanych zmian przewiduje się rów-
nież działania związane z uregulowaniem zapisów
związanych ze zmodyfikowaną skalą Barthel. Infor-
muję, że zakres zaprojektowanych zmian, zgodnie
z procedurą legislacyjną, będzie podlegał szerokim
konsultacjom międzyresortowym i społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie poszukiwań złóż ropy naftowej
i gazu ziemnego na Podkarpaciu (14827)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 12 marca 2010 r. (SPS-023-14827/10), przy
którym przesłana została interpelacja pana posła An-
drzeja Szlachty, przedstawiam poniższe informacje
w sprawach poruszonych przez pana posła. Jednocze-
śnie chciałbym poinformować, że część odpowiedzi
została opracowana na podstawie informacji przedsta-
wionych przez ministra skarbu państwa.
Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA
prowadzi intensywne poszukiwania złóż węglowodo-
rów w kraju oraz sukcesywnie rozwija działalność
poszukiwawczą w różnych rejonach świata. Podstawą
68
działalności firmy są prace poszukiwawczo-wydo-
bywcze w Polsce. W dniu 13 listopada 2008 r. została
uchwalona przez Zarząd PGNiG SA „Strategia Gru-
py Kapitałowej PGNiG SA w perspektywie roku
2015”. Przyjęta przez Zarząd PGNiG SA strategia
opiera się na sześciu filarach. Jednym z nich jest roz-
wój działalności poszukiwawczo-wydobywczej, której
celem jest zwiększenie własnego wydobycia gazu
ziemnego do poziomu ok. 6,2 mld m3 rocznie (w prze-
liczeniu na gaz wysokometanowy). Odbędzie się to
poprzez zwiększenie krajowych zdolności wydobyw-
czych gazu ziemnego do ok. 4,5 mld m3 (w przelicze-
niu na gaz wysokometanowy), a także poprzez roz-
poczęcie wydobycia gazu ziemnego z zagranicznych
złóż w 2011 r.
Ponadto PGNiG SA przygotowało wstępny plan
prac poszukiwawczych na lata 2008–2017. Zakłada
on stopniowe zwiększanie nakładów na prace poszu-
kiwawcze gazu ziemnego w kraju do kwoty 600 mln
zł (wobec 590 mln zł w 2008 r.) oraz zakłada utrzy-
manie współczynnika odnawialności zasobów na mi-
nimalnym poziomie 1,1 w okresie 5 lat. Podjęto tak-
że działania zmierzające do rozwoju nowych techno-
logii poszukiwawczo-wydobywczych oraz przeznaczo-
no dodatkowe środki na zakup nowoczesnego sprzę-
tu badawczego. Proces ten jest ukierunkowany na
odkrywanie nowych obszarów złożowych, nowych
złóż w obszarach teoretycznie już rozpoznanych oraz
na rozszerzenie możliwości wydobywczych z istnie-
jących złóż węglowodorów.
Obecnie PGNiG SA prowadzi w Karpatach oraz
przedgórzu Karpat poszukiwawcze prace geofizyczne
oraz wiertnicze, samodzielnie jak i we współpracy
z firmami zagranicznymi.
Nowe technologie prowadzenia prac sejsmicznych
umożliwiają śledzenie budowy geologicznej w sposób
bardziej wiarygodny, z możliwością potwierdzenia
struktur mogących być potencjalnym złożem węglo-
wodorów znajdujących się na znacznych głęboko-
ściach. Ilość nakładów finansowych w rejonie Pod-
karpacia uzależniona będzie od wyników prowadzo-
nych obecnie prac złożowych. W przypadku odkrycia
złóż o przemysłowym znaczeniu PGNiG SA, prowa-
dzące elastyczną politykę poszukiwawczą, zaangażu-
je więcej środków w rejon dający możliwość zwięk-
szenia przyrostu zasobów i wydobycia węglowodorów.
Na działalność poszukiwawczą w kraju spółka
w 2010 r. zaplanowała ok. 490 mln zł.
W chwili obecnej Polskie Górnictwo Naftowe i Ga-
zownictwo SA posiada 89 koncesji na poszukiwanie
i rozpoznawanie złóż ropy naftowej i gazu ziemnego,
co stanowi 45% wszystkich udzielonych w tym zakre-
sie koncesji.
Pragnę zaznaczyć, że w przyjętej przez Radę Mi-
nistrów w dniu 10 listopada 2009 r. „Polityce ener-
getycznej Polski do roku 2030” jednym z głównych
celów w obszarze zapewnienia bezpieczeństwa ener-
getycznego kraju jest zwiększenie możliwości wydo-
bywczych gazu ziemnego na terytorium Polski. Przy
czym należy zaznaczyć, że nie chodzi tylko o rozpo-
częcie eksploatacji z nowych złóż, ale też – jeżeli jest
to uzasadnione technicznie i ekonomicznie – o wzno-
wienie wydobycia ze złóż, które w wyniku postępu
technicznego będzie można w dalszym ciągu eksplo-
atować.
Należy też zaznaczyć, że na podstawie ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm)
zagadnienia związane z gospodarką zasobami natu-
ralnymi znajdują się w kompetencji ministra środo-
wiska.
Ponadto zgodnie z ww. strategią PGNiG SA waż-
nym zadaniem jest zapewnienie odpowiednich pojem-
ności podziemnych magazynów gazu (PMG) na po-
trzeby własnych klientów poprzez powiększanie po-
jemności magazynowych, głównie w zakresie gazu
ziemnego wysokometanowego o ok. 2 mld m3, do łącz-
nej pojemności ok. 3,8 mld m3 w 2015 r.
Działania inwestycyjne prowadzone w PGNiG SA
dzielą się na:
— rozbudowę istniejących magazynów gazu ziem-
nego wysokometanowego,
— budowę nowych podziemnych magazynów gazu
ziemnego wysokometanowego,
— budowę nowych podziemnych magazynów gazu
ziemnego zaazotowanego.
W rejonie Podkarpacia realizowana jest rozbudo-
wa PMG Strachocina. Wartość kosztorysowa zadania
wynosi ok. 452 mln zł. Rozbudowa podziemnego ma-
gazynu gazu ma na celu zwiększenie pojemności ma-
gazynowej do 330 mln m3. Obecnie zakończono wier-
cenie ośmiu odwiertów na potrzeby magazynu oraz
rozpoczęto prace związane z budową części napo-
wierzchniowej magazynu. Zakończenie rozbudowy
PMG Strachocina planowane jest w 2011 r.
Ponadto planowana jest rozbudowa PMG Husów
oraz PMG Brzeźnica. Obecnie opracowywana jest
koncepcja zainstalowania w PMG Husów sprężarki,
która pozwoli na zwiększenie pojemności magazynu
o 100 mln m3, koszty tego projektu szacowane są na
ok. 60 mln zł. Natomiast w zakresie rozbudowy PMG
Brzeźnica trwają przygotowania dokumentacji tech-
nicznej. Zgodnie z założeniami powinno nastąpić
zwiększenie pojemności magazynowej o 100 mln m3.
Planowane prace obejmować będą kompleksową mo-
dernizację istniejącego magazynu z budową stacji
sprężarek i z wykonaniem odwiertu eksploatacyjne-
go. Wartość prac związana z rozbudową tego maga-
zynu szacowana jest na ok. 94 mln zł.
Zgodnie z przejętymi przez PGNiG SA planami,
na budowę oraz rozbudowę istniejących podziemnych
magazynów gazu w 2010 r. planowane jest wydatko-
wanie ok. 850 mln zł.
Równolegle prowadzone są działania mające na
celu pozyskanie nowych lokalizacji magazynowych.
W PGNiG SA przeprowadzono szereg studiów i ana-
liz dla celów najkorzystniejszych lokalizacji PMG
w Polsce, z uwzględnieniem wyeksploatowanych złóż
gazu ziemnego, struktur zawodnionych, jak również
wykorzystania złóż soli i wysadów solnych w powią-

zaniu z potrzebami rozbudowy systemu przesyłowe-
go gazu.
W fazie analiz koncepcyjnych i prac przygotowaw-
czych znajduje się projekt PMG Tarnów (naturalne
struktury geologiczne). Obecnie trwają prace mające
na celu przygotowanie materiałów pozwalających na
podjęcie ewentualnych decyzji inwestycyjnych i uzy-
skanie koncesji na magazynowanie.
W dniu 29 listopada 2006 r. Rada Ministrów przy-
jęła projekt Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007–2013, w ramach któ-
rego przewidywane jest wsparcie rozbudowy przesy-
łowej i dystrybucyjnej sieci gazowej oraz podziem-
nych magazynów gazu. Projekty te będą realizowane
w ramach priorytetu: Bezpieczeństwo energetyczne,
w tym dywersyfikacja źródeł energii, który został
przygotowany przez Ministerstwo Gospodarki. W stycz-
niu 2007 r. Rada Ministrów przyjęła indykatywny
wykaz dużych projektów stanowiący załącznik do
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013, opracowany w podziale na
listę projektów podstawowych oraz listę projektów
rezerwowych. Komisja Europejska w dniu 7 grudnia
2007 r. zatwierdziła Program Operacyjny „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013”.
Na realizacje tego programu na lata 2007–2013
przewidziano łącznie ok. 35 mld euro, z czego na prio-
rytet: Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dywersy-
fikacja źródeł energii, ok. 1 mld euro. Po przeprowa-
dzonej weryfikacji pod kątem wykonalności i kwali-
fikacji do współfinansowania zmodyfikowane listy
projektów zostały opublikowane w Monitorze Pol-
skim (M.P. Nr 30, poz. 269) w dniu 6 marca 2008 r.
Wśród projektów przyjętych do realizacji w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013 znajdują się:
— budowa KPMG Kosakowo o pojemności czyn-
nej 100 mln m3,
— rozbudowa KPMG Mogilno o pojemności czyn-
nej 100 mln m3 (dwie kawerny),
— rozbudowa PMG Strachocina do pojemności
czynnej 330 mln m3,
— rozbudowa PMG Wierzchowiec do pojemności
1,2 mld m3.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawio-
ne informacje pan poseł uzna za wyczerpującą odpo-
wiedź na postawione w interpelacji pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
69
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie refundacji leków żołnierzom AK
oraz powstańcom warszawskim (14830)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Zalewskiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r. (SPS-023-14830/10) w sprawie re-
fundacji leków żołnierzom AK oraz powstańcom war-
szawskim uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Unormowania prawne regulujące kwestie szcze-
gólnych uprawnień do świadczeń opieki zdrowotnej
przewidzianych dla niektórych kategorii świadcze-
niobiorców zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 46 przedmiotowej ustawy inwali-
dom wojennym oraz osobom represjonowanym i ich
małżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzy-
maniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnier-
zach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach
represjonowanych, uprawnionych do renty rodzinnej,
przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki oznaczone
symbolem „Rp” lub „Rpz”, dopuszczone do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Natomiast zgodnie z projektem ustawy o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych i ustawy o świadcze-
niu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących
cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych
ww. grupa osób uprawnionych do bezpłatnych leków
zostanie poszerzona o cywilne niewidome ofiary dzia-
łań wojennych.
Zasadniczym celem proponowanej regulacji jest
rozszerzenie uprawnień dla tych osób w zakresie do-
stępu do bezpłatnych leków oznaczonych symbolami
„Rp” lub „Rpz”, dopuszczonych do obrotu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej oraz leków sprowa-
dzonych z zagranicy w warunkach tzw. importu do-
celowego, tj. dla szczególnej grupy, jaką są cywilne
niewidome ofiary działań wojennych, które nie wcho-
dząc w skład formacji wojskowych, zmilitaryzowa-
nych służb państwowych lub formacji zbrojnych ru-
chu oporu, doznały naruszenia sprawności organi-
zmu powodującego całkowitą niezdolność do pracy
poprzez utratę wzroku w wyniku działań wojennych
w okresie wojny 1939–1945 lub też eksplozji niewy-
pałów lub niewybuchów pozostałych po wojnie 1939–
–1945 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W projekcie, w miejsce istniejącego obecnie bez-
płatnego dostępu wyłącznie do leków znajdujących
się w wykazach leków podstawowych i uzupełniają-
cych, uchyla się art. 45 ust. 1 pkt 4 i wprowadza
70
uprawnienie dla cywilnych niewidomych ofiar wojny
do otrzymywania bezpłatnie leków oznaczonych sym-
bolami „Rp” lub „Rpz”, dopuszczonych do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz leków
sprowadzanych w ramach procedur importu docelo-
wego.
Kwestia przyznania kombatantom takich samych
uprawnień w zakresie zaopatrzenia w leki, jak dla
ww. grup osób, wymaga przede wszystkim oszacowa-
nia skutków finansowych wprowadzenia takich roz-
wiązań. Zwrócić uwagę należy przy tym na liczbę
osób posiadających status kombatanta. Zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kom-
batantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego za kom-
batanta uważa się osobę, o której mowa w art. 1–4.
Zasadniczo chodzi tu o osoby, które brały udział
w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach na-
rodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych
lub organizacji walczących o suwerenność i niepod-
ległość Rzeczypospolitej Polskiej. Do okresów dzia-
łalności kombatanckiej lub równorzędnej z działal-
nością kombatancką zalicza się również czas przeby-
wania np. w niewoli lub obozach internowanych oraz
w obozach podległych Głównemu Zarządowi do
Spraw Jeńców Wojennych i Internowanych (GUPWI)
NKWD. Pełny katalog osób, które kwalifikują się do
posiadania statusu kombatanta, wymieniony jest
w przepisach tej ustawy. Organem właściwym do po-
twierdzania działalności kombatanckiej jest kierow-
nik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych.
Jakiekolwiek zmiany w zakresie uprawnień do
bezpłatnego zaopatrzenia w leki dla środowisk kom-
batanckich wymagają oszacowania kosztów finanso-
wych, jakie pociągną one za sobą tak dla Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, jak też dla całego sektora fi-
nansów publicznych. Mając na uwadze powyższe oraz
zaawansowany etap prac nad ww. projektem należy
stwierdzić, że przedstawiony w interpelacji postulat
nie jest możliwy do uwzględnienia przy procedowa-
niu projektu ustawy o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych i ustawy o świadczeniu pieniężnym
i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewido-
mym ofiarom działań wojennych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie szkód spowodowanych przez bobry
(14850)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Steca z dnia 26 lutego
2010 r. w sprawie udzielenia informacji, jakie działa-
nia są planowane przez ministra środowiska w celu
ograniczenia szkód powodowanych przez bobry, prze-
kazaną przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej pismem z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-14850/10, przekazuję poniższą informację.
Bóbr europejski podlega ochronie w większości
krajów europejskich na podstawie dwóch aktów praw-
nych. Pierwszym jest konwencja berneńska (Dz. U.
z 1996 r. Nr 58, poz. 263), gdzie bóbr umieszczony
jest w III załączniku obejmującym chronione gatun-
ki fauny. Zgodnie z art. 7 konwencji strony powinny
regulować przepisami wszelką eksploatację dzikiej
fauny wymienionej w załączniku III, tak aby popu-
lacja nie była zagrożona. Drugim aktem prawa euro-
pejskiego jest dyrektywa 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory – dyrektywa siedliskowa, gdzie
gatunek umieszczono w załączniku II określającym
gatunki roślin i zwierząt będące przedmiotem zain-
teresowania Wspólnoty, których ochrona wymaga
wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony. Ponadto
na terenie Wspólnoty Europejskiej chroniony jest też
na mocy załącznika IV do wspomnianej dyrektywy,
w którym zawarto listę gatunków zwierząt i roślin,
które wymagają ścisłej ochrony. Populacja polska jest
jednak z niego wyłączona i wymieniona w załączniku
V, gdzie ujęto gatunki zwierząt i roślin, których po-
zyskiwanie ze stanu dzikiego i eksploatacja jest moż-
liwa pod warunkiem, że populacja tych gatunków
zostanie zachowana we właściwym stanie ochrony.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko
występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) jest
objęty ochroną gatunkową częściową.
Jakie działania planuje podjąć minister środowi-
ska w celu ograniczenia szkód powodowanych przez
bobry?
W celu ograniczenia szkód powodowanych przez
bobry został opracowany praktyczny poradnik „Ana-
liza dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wy-
rządzanych przez bobry oraz stosowanie metod roz-
wiązywania sytuacji konfliktowych” dotyczący spo-
sobów ograniczania szkód powodowanych przez bo-
bry. Poradnik został udostępniony wszystkim regio-
nalnym konserwatorom przyrody i dyrektorom par-
ków narodowych, którzy mogą organizować odpo-

wiednie szkolenia. Jest on również dostępny na stro-
nie internetowej Ministerstwa Środowiska pod adre-
sem: http://www2.mos.gov.pl/2materialy_informa-
cyjne/raporty_opracowania/.
W 2010 r. zostało zaplanowane przygotowanie
strategii gospodarowania populacją bobra europej-
skiego. Pod uwagę brana jest też ewentualna zmiana
przepisów dotyczących gatunków problemowych. Na-
leży jednak mieć na uwadze, iż kwestia ewentualnych
zmian uwarunkowana jest szeregiem regulacji praw-
nych na poziomie prawa międzynarodowego (kon-
wencja berneńska) oraz wspólnotowego (dyrektywa
siedliskowa). Wprowadzanie zmian w prawie, szcze-
gólnie w taki sposób, aby pozostawało ono zgodne
z prawem europejskim, jest niestety procesem skom-
plikowanym i długotrwałym.
Odnosząc się do uwag mieszkańców wsi powiatu
czarnkowsko-trzcianeckiego, uprzejmie informuję,
że, według dostępnej mi wiedzy, regionalni dyrekto-
rzy ochrony środowiska reagują na wszystkie zgło-
szenia i wnioski dotyczące potrzeby przeprowadzania
oględzin i oszacowania szkód powodowanych przez
bobry.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie refundacji leków (14867)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
12 marca 2010 r. (SPS-023-14867/10) w sprawie re-
fundacji leków uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Regulacje prawne dotyczące szczególnych upraw-
nień do świadczeń opieki zdrowotnej przewidzianych
dla niektórych kategorii świadczeniobiorców zawiera
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 46 przedmiotowej ustawy inwali-
dom wojennym oraz osobom represjonowanym i ich
małżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzy-
maniu, oraz wdowom i wdowcom po poległych żoł-
nierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz oso-
bach represjonowanych uprawnionych do renty ro-
dzinnej przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki
71
oznaczone symbolem „Rp” lub „Rpz”, dopuszczone
do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Natomiast zgodnie z projektem ustawy o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych i ustawy o świadcze-
niu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących
cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych
ww. grupa osób uprawnionych do bezpłatnych leków
zostanie poszerzona o cywilne niewidome ofiary dzia-
łań wojennych.
Zasadniczym celem proponowanej regulacji jest
rozszerzenie uprawnień dla tych osób w zakresie do-
stępu do bezpłatnych leków oznaczonych symbolami
„Rp” lub „Rpz”, dopuszczonych do obrotu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej oraz leków sprowa-
dzonych z zagranicy w warunkach tzw. importu do-
celowego, tj. dla szczególnej grupy, jaką są cywilne
niewidome ofiary działań wojennych, które, nie wcho-
dząc w skład formacji wojskowych, zmilitaryzowa-
nych służb państwowych lub formacji zbrojnych ru-
chu oporu, doznały naruszenia sprawności organi-
zmu powodującego całkowitą niezdolność do pracy
poprzez utratę wzroku w wyniku działań wojennych
w okresie wojny 1939–1945 lub też eksplozji niewy-
pałów lub niewybuchów pozostałych po wojnie 1939–
–1945 na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W projekcie, w miejsce istniejącego obecnie bez-
płatnego dostępu wyłącznie do leków znajdujących
się w wykazach leków podstawowych i uzupełniają-
cych, uchyla się art. 45 ust. 1 pkt 4 i wprowadza
uprawnienie dla cywilnych niewidomych ofiar wojny
do otrzymywania bezpłatnie leków oznaczonych sym-
bolami „Rp” lub „Rpz”, dopuszczonych do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz leków
sprowadzanych w ramach procedur importu docelo-
wego.
Kwestia przyznania kombatantom takich samych
uprawnień w zakresie zaopatrzenia w leki jak dla
ww. grup osób wymaga przede wszystkim oszacowa-
nia skutków finansowych wprowadzenia takich roz-
wiązań. Zwrócić uwagę należy przy tym na liczbę
osób posiadających status kombatanta. Zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kom-
batantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego za kom-
batanta uważa się osobę, o której mowa w art. 1–4.
Zasadniczo chodzi tu o osoby, które brały udział
w wojnach, działaniach zbrojnych i powstaniach na-
rodowych, wchodząc w skład formacji wojskowych
lub organizacji walczących o suwerenność i niepod-
ległość Rzeczypospolitej Polskiej. Do okresów dzia-
łalności kombatanckiej lub równorzędnej z działal-
nością kombatancką zalicza się również czas przeby-
wania np. w niewoli lub obozach internowanych oraz
w obozach podległych Głównemu Zarządowi do
Spraw Jeńców Wojennych i Internowanych (GUPWI)
NKWD. Pełny katalog osób, które kwalifikują się do
posiadania statusu kombatanta, wymieniony jest
w przepisach tej ustawy. Organem właściwym do po-
twierdzania działalności kombatanckiej jest kierow-
72
nik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjo-
nowanych.
Jakiekolwiek zmiany w zakresie uprawnień do
bezpłatnego zaopatrzenia w leki dla środowisk kom-
batanckich wymagają oszacowania kosztów finanso-
wych, jakie pociągną one za sobą tak dla Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, jak też dla całego sektora fi-
nansów publicznych. Mając na uwadze powyższe oraz
zaawansowany etap prac nad ww. projektem, należy
stwierdzić, że przedstawiony w interpelacji postulat
nie jest możliwy do uwzględnienia przy procedowa-
niu projektu ustawy o zmianie ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych i ustawy o świadczeniu pieniężnym i upraw-
nieniach przysługujących cywilnym niewidomym
ofiarom działań wojennych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zmian warunków
udzielania kredytów niezgodnie z treścią
przyrzeczoną oraz dominującej pozycji
Banku Gospodarstwa Krajowego (14874)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tomasza Piotra Nowaka w sprawie
zmian warunków udzielania kredytów niezgodnie
z treścią przyrzeczoną oraz dominującej pozycji Ban-
ku Gospodarstwa Krajowego (przekazaną pismem
z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-14874/10)
uprzejmie przekazuję następujące stanowisko.
Dziękując za zainteresowanie i troskę pana posła
o sprawy społecznego budownictwa czynszowego,
uprzejmie informuję, że zgodnie z ustawą z dnia
26 października 1995 r. o niektórych formach popie-
rania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.) preferencyjne kredyty na re-
alizację budownictwa na wynajem są udzielane przez
Bank Gospodarstwa Krajowego, który obsługiwał
Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, a po jego likwidacji
udziela kredytów w ramach programów rządowych
popierania budownictwa mieszkaniowego we wła-
snym imieniu i na własny rachunek. Analizując moż-
liwość udzielenia kredytu danemu inwestorowi, bank
musi się kierować nie tylko powierzoną rolą operato-
ra programów rządowych, lecz także Prawem ban-
kowym, przepisami wydawanymi przez zewnętrze
organy nadzorcze i swoimi wewnętrznymi przepisa-
mi, przy zachowaniu zasady dbałości o powierzone
środki publiczne.
Minister infrastruktury nie dysponuje przy tym
możliwością wpływu na szczegółowe operacje Banku
Gospodarstwa Krajowego związane z obsługą po-
szczególnych wniosków kredytowych. Decyzje podej-
mowane w tym zakresie są suwerennymi decyzjami
banku, a minister infrastruktury jako organ admi-
nistracji państwowej nie ma możliwości podjęcia in-
terwencji w takich sprawach ani wywierania na BGK
presji w inny sposób.
W celu wyjaśnienia kwestii zawartych w interpe-
lacji pana posła zwróciłem się do Banku Gospodar-
stwa Krajowego o przekazanie niezbędnych informa-
cji. W przekazanym w tej sprawie stanowisku bank
podkreśla, że we wszystkich rozwiązaniach praw-
nych regulujących program społecznego budownic-
twa czynszowego zasady kredytowania są podporząd-
kowane regułom bankowości określonym w ustawie
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.). Bank Gospo-
darstwa Krajowego zapewnia zatem, że systematycz-
nie analizuje ryzyko kredytowe związane z działal-
nością towarzystw budownictwa społecznego, mając
na uwadze bezpieczeństwo portfela kredytowego,
stanowiącego znaczącą część aktywów banku, oraz
samych indywidualnych inwestorów społecznego bu-
downictwa czynszowego.
W odniesieniu do pytań zawartych w interpelacji
pana posła BGK wyjaśnia, że ewentualne dodatkowe
warunki zawierania umów kredytu w porównaniu
z warunkami promes kredytu, polegające na zobo-
wiązaniu TBS do utrzymania na lokatach środków
tych spółek pochodzących z kaucji pobieranych od
najemców i odpisów amortyzacyjnych na cele remon-
tów zasobów mieszkaniowych, wynikają z identyfi-
kowanego w TBS ryzyka w zakresie zdolności do
właściwej gospodarki finansowej. Ponieważ identyfi-
kowane ryzyko dotyczy podmiotów o bardzo niskim
stopniu finansowania aktywów kapitałami własny-
mi, istnieje konieczność zapewnienia płynnych środ-
ków jako źródeł finansowania przyszłych remontów
i wypłat kaucji z tytułu rozwiązania umów najmu.
W ocenie banku środki z amortyzacji i kaucji nie po-
winny służyć do finansowania bieżącej działalności
operacyjnej TBS. Z myślą o towarzystwach budow-
nictwa społecznego, spółdzielniach mieszkaniowych
oraz wspólnotach mieszkaniowych Bank Gospodar-
stwa Krajowego przygotował specjalną ofertę – pa-
kiet Pewny Gospodarz. W pakiecie tym zapewniono
atrakcyjne warunki lokowania nadwyżek finanso-
wych oraz narzędzia do efektywnego zarządzania
środkami. Znajdują się w nim usługi obligatoryjne
(rachunek bieżący i rachunek lokat terminowych,
bankowość elektroniczna) oraz fakultatywne (system
identyfikacji masowych płatności i możliwość lokat
typu overnight). Oprocentowanie lokat rośnie wraz
z wysokością lokowanej kwoty; aktualnie dla kwot

rzędu 500 tys.–1000 tys. zł wynosi ono 3,61% w ska-
li roku.
Niemniej BGK akceptuje możliwość gromadzenia
środków przeznaczonych na kaucje i remonty w in-
nym, wybranym przez TBS banku, z zastrzeżeniem,
by ograniczano lokowanie ww. środków wyłącznie
w instrumenty o niskim ryzyku utraty zainwestowa-
nych środków (obligacje, bony skarbowe, lokaty ban-
kowe itp.). Oczekuje przy tym informowania o formie,
instytucji finansowej i okresie inwestowania środ-
ków. Bank stoi przy tym na stanowisku, iż przedsta-
wiając towarzystwom budownictwa społecznego i spół-
dzielniom mieszkaniowym korzystne warunki pro-
wadzenia rachunków, a także możliwości gromadze-
nia środków na kaucje w wybranym banku, spełnia
wymogi konkurencyjności ofert.
Likwidacja Krajowego Funduszu Mieszkaniowe-
go nie wpłynęła na umowne warunki kredytowania
przez BGK społecznego budownictwa czynszowego.
W umowach kredytu istniał i istnieje warunek uzy-
skania przez kredytobiorcę zgody na zaciągnięcie
znaczących zobowiązań w innym banku. Jeśli w mi-
nionych miesiącach częściej miały miejsce sytuacje,
w których nie wyrażono zgody na zaciągnięcie kre-
dytu w innych bankach, to wynikało to z wzrostu
ryzyka działalności deweloperskiej w związku z kry-
zysem finansowym i gospodarczym. Należy zwrócić
uwagę, iż zaciągane przez TBS kredyty, także z uwa-
gi na ich koszt, nie były przeznaczone na społeczne
budownictwo czynszowe, tylko na realizację zadań
komercyjnych, które to zadania na podmioty objęte
preferencyjnymi kredytami w ramach ustawy z dnia
26 października 1995 r. o niektórych formach popie-
rania budownictwa mieszkaniowego nie zostały spe-
cjalnie delegowane. Zadanie komercyjne, szczególnie
w obecnych warunkach gospodarczych i z uwagi na
zwiększone ryzyko sprzedaży mieszkań na rynku
pierwotnym, wymaga ze strony BGK szczególnej
ostrożności. Właśnie brak takiej ostrożności w ocenie
ryzyka związanego z zaciąganiem kredytów na cele
komercyjne mógłby doprowadzić do pogorszenia kon-
dycji finansowej i efektywności podmiotów realizują-
cych zadania społecznego budownictwa czynszowego,
a tym samym jeszcze bardziej zaostrzyć warunki
udzielania kredytów przez Bank Gospodarstwa Kra-
jowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
73
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie umieszczania flag obcych państw
na obiektach podmiotów gospodarczych
działających w Polsce (14904)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-14904/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Szlachty w sprawie umieszczania flag
obcych państw na obiektach podmiotów gospodar-
czych działających w Polsce, uprzejmie informuję, że
poruszona w wystąpieniu problematyka pozostaje
poza zakresem właściwości ministra spraw we-
wnętrznych i administracji.
Wskazać jednak należy, iż w polskim porządku
prawnym brak jest regulacji dotyczących umiesz-
czania flag obcych państw na terytorium RP, w tym
na budynkach – siedzibach podmiotów gospodar-
czych, zaś przewidziana w art. 137 § 2 K.k. karal-
ność czynu polegającego na znieważeniu, niszcze-
niu, uszkadzaniu lub usuwaniu na terytorium RP
znaków państwowych państw obcych, odnosi się do
znaków wystawionych publicznie przez przedstawi-
cielstwo tego państwa lub na zarządzenie polskiego
organu władzy.
Odnosząc się z kolei do problematyki wywieszania
flagi państwowej Rzeczypospolitej Polskiej, uprzej-
mie informuję, że stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy
z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie
Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 235,
poz. 2000, z późn. zm.) flagę państwową Rzeczypo-
spolitej Polskiej podnosi się na budynkach lub przed
budynkami stanowiącymi siedziby urzędowe albo
miejsce obrad:
1) Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej;
2) Senatu Rzeczypospolitej Polskiej;
3) prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
4) Rady Ministrów oraz prezesa Rady Mini-
strów;
5) organów stanowiących jednostek samorządu
terytorialnego – w czasie ich sesji;
6) organów administracji rządowej i innych orga-
nów państwowych oraz państwowych jednostek or-
ganizacyjnych, a także organów jednostek samorzą-
du terytorialnego i samorządowych jednostek orga-
nizacyjnych – z okazji uroczystości oraz rocznic
i świąt państwowych.
Flagę państwową Rzeczypospolitej Polskiej pod-
noszą również polskie statki żeglugi śródlądowej.
Flagę państwową Rzeczypospolitej Polskiej zaleca
się podnosić lub umieszczać także na budynkach
mieszkalnych lub przed budynkami mieszkalnymi
oraz na budynkach lub przed budynkami, w których
prowadzi się działalność gospodarczą, lub w innych
74
miejscach – z okazji świąt i rocznic państwowych
oraz innych uroczystości o zasięgu państwowym lub
lokalnym (art. 7 ust. 3 ww. ustawy).
Ponadto flagę państwową Rzeczypospolitej Pol-
skiej z godłem Rzeczypospolitej Polskiej podnoszą:
1) przedstawicielstwa dyplomatyczne, urzędy kon-
sularne oraz inne oficjalne przedstawicielstwa i misje
za granicą na budynkach lub przed budynkami ich
siedzib urzędowych;
2) cywilne lotniska i lądowiska;
3) cywilne samoloty komunikacyjne podczas lo-
tów za granicą;
4) kapitanaty (bosmanaty) portów – na budyn-
kach lub przed budynkami stanowiącymi ich siedzi-
by urzędowe.
Jednocześnie pragnę wskazać, że zgodnie z art. 5
ust. 2 ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypo-
spolitej Polskiej każdy ma prawo używać barw Rze-
czypospolitej Polskiej, w szczególności w celu podkre-
ślenia znaczenia uroczystości, świąt lub innych wy-
darzeń. Pamiętać przy tym należy, że otaczanie sym-
boli Rzeczypospolitej Polskiej – w tym barw stano-
wiących składniki flagi państwowej Rzeczypospolitej
Polskiej – czcią i szacunkiem jest prawem i obowiąz-
kiem każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej
oraz wszystkich organów państwowych, instytucji
i organizacji. Stąd też umieszczanie barw Rzeczypo-
spolitej Polskiej musi następować w sposób zapew-
niający im należną cześć i szacunek (art. 1 ust. 2
i art. 15 ww. ustawy).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wydawania zaświadczeń
przez organ odpowiedzialny za monitorowanie
obszarów Natura 2000 (14927)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 10 marca 2010 r., znak: DSPA-4810-1544-
-(1)/10, w sprawie interpelacji posła Andrzeja Szlachty
dotyczącej wydawania zaświadczeń przez organ odpo-
wiedzialny za monitorowanie obszarów Natura 2000,
poniżej przedkładam następujące stanowisko.
Przedsięwzięcia związane z wytwarzaniem ener-
gii ze źródeł odnawialnych, mimo że przyczyniają się
do produkcji „czystej” energii elektrycznej i są po-
strzegane jako inwestycje proekologiczne, należą do
kategorii przedsięwzięć mogących znacząco oddzia-
ływać na środowisko i mogą poważnie zagrażać funk-
cjonowaniu cennych ekosystemów czy gatunków pod-
legających ochronie. Dlatego też niezbędne jest, aby
realizować tego typu przedsięwzięcia z uwzględnie-
niem wymogów ochrony środowiska i ochrony przy-
rody. Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że
rząd popiera rozwój inwestycji związanych z produk-
cją energii odnawialnej, jednakże rozwój ten nie może
się odbywać ze szkodą dla środowiska.
Należy również wskazać, że działania podejmo-
wane przez rząd w celu ułatwienia otrzymania dofi-
nansowania tego typu inwestycji ze środków unij-
nych nie mogą pomijać odpowiednich regulacji kra-
jowych i wspólnotowych. Zgodnie z rozporządzeniem
Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r., usta-
nawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego
Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności
i uchylającym rozporządzenie (WE) nr 1260/1999,
działalność funduszy oraz operacje, które pomagają
one sfinansować, powinny być spójne z innymi poli-
tykami Wspólnoty oraz przestrzegać prawodawstwa
Wspólnoty, a cele funduszy osiągane są w ramach
zrównoważonego rozwoju oraz propagowania na po-
ziomie Wspólnoty celu, jakim jest ochrona i poprawa
jakości środowiska naturalnego.
W zakresie ochrony środowiska konieczne jest za-
gwarantowanie ich zgodności m.in.. z dyrektywą
Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w spra-
wie oceny skutków wywieranych przez niektóre
przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko
naturalne, a także dyrektywami naturowymi: dyrek-
tywą Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r.
w sprawie ochrony dzikiego ptactwa oraz dyrektywą
Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie
ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny
i flory. Przepisy powyższych dyrektyw zostały imple-
mentowane do polskiego prawodawstwa poprzez
ustawę z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko i ustawę z dnia 16
kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.
Odnosząc się do kwestii zaświadczenia organu
odpowiedzialnego za monitorowanie obszarów Natu-
ra 2000, należy wskazać, że jest ono niezbędnym ele-
mentem wniosku o dofinansowanie inwestycji z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych,
wówczas gdy przedsięwzięcie, będące przedmiotem
wniosku o dofinansowanie, nie podlegało ocenie od-
działywania na obszar Natura 2000. Zaświadczenie
oparte jest na wzorze wniosku o dofinansowanie
umieszczonym w załączniku XXI rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r.
ustanawiającym szczegółowe zasady wykonania roz-
porządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiają-
cego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Fundu-

szu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz roz-
porządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego.
Organem właściwym do wydania zaświadczenia
jest właściwy regionalny dyrektor ochrony środowi-
ska, który zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy o ochronie
przyrody koordynuje funkcjonowanie obszarów Na-
tura 2000 na obszarze swojego działania i do którego
zadań, zgodnie z art. 131 ust. l ustawy o udostępnia-
niu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko, należy ochrona i za-
rządzanie obszarami Natura 2000 oraz przeprowa-
dzanie ocen oddziaływania przedsięwzięć na środo-
wisko lub udział w tych ocenach.
Podkreślić w tym miejscu należy, że zaświadcze-
nie jest czynnością materialno-techniczną i urzędo-
wym potwierdzeniem określonych faktów lub stanu
prawnego, a jego istota sprowadza się do tego, że nie
rozstrzyga ono o żadnych prawach lub obowiązkach
i nie tworzy nowej sytuacji prawnej. Zaświadczenie
jest więce wyłącznie przejawem wiedzy, nie zaś woli
organu administracji. Wydane zaświadczenie, ze swo-
jej istoty, ma potwierdzać istnienie określonych fak-
tów lub stanu prawnego, a w tym przypadku jego rolą
jest wyłącznie obiektywne stwierdzenie faktu braku
wpływu przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 oraz
braku konieczności prowadzenia oceny oddziaływa-
nia tego przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.
Zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy 92/43/EWG każ-
de przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio zwią-
zane lub konieczne do zagospodarowania obszaru
Natura 2000, ale które może na niego w istotny spo-
sób oddziaływać, zarówno oddzielnie jak i w połącze-
niu z innymi planami lub przedsięwzięciami, powin-
no podlegać odpowiedniej ocenie jego skutków dla
danego obszaru z punktu widzenia założeń jego
ochrony. Ponieważ zaświadczenie ma potwierdzić, że
nie jest niezbędne przeprowadzenie oceny oddziały-
wania na obszar Natura 2000 w rozumieniu art. 6
ust. 3 dyrektywy, to organ wydający zaświadczenie
musi dokonać analizy prawdopodobnych oddziały-
wań przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, rozpa-
trywanych zarówno pojedynczo jak i w powiązaniu
z innymi przedsięwzięciami. Jeżeli nie ma wystar-
czającej pewności, aby odrzucić możliwość wystąpie-
nia znaczących oddziaływań, nie jest możliwe wyda-
nie zaświadczenia o braku niezbędności przeprowa-
dzenia oceny, o której mowa w art. 6 ust. 3 dyrekty-
wy. W takiej sytuacji organ odmawia wydania za-
świadczenia w drodze postanowienia.
Należy wskazać, że przy wydawaniu zaświadcze-
nia nie jest istotne, czy przedsięwzięcie uzyskało już
jakiekolwiek decyzje administracyjne i czy było
przedmiotem oceny w ramach postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko kończącego
się wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach. Przedmiotem oceny regionalnego dyrekto-
ra ochrony środowiska nie jest też kontrola prawidło-
75
wości decyzji dotychczas uzyskanych przez wniosko-
dawcę ani kontrola prawidłowości oceny oddziaływa-
nia na środowisko, jeżeli taka była już przeprowadzo-
na. Rolą organu jest ocena danego przedsięwzięcia
pod kątem możliwości jego oddziaływania na cele
ochrony obszarów Natura 2000. Należy podkreślić,
że przedmiotowe zaświadczenie ma być gwarancją,
że środki z funduszy europejskich będą wydawane
na projekty, które realizowane są zgodnie z prawem
wspólnotowym dotyczącym sieci obszarów Natura
2000, i że współfinansowane z tych środków przed-
sięwzięcia nie stanowią zagrożenia dla tych obsza-
rów. Wobec powyższego wydanie zaświadczenia przez
organ odpowiedzialny za monitorowanie obszarów
Natura 2000 nie może być uzależnione od prawidło-
wości postępowań administracyjnych innych orga-
nów, które to organy, np. wydając pozwolenie na bu-
dowę, nie wzięły pod uwagę przy zatwierdzaniu po-
szczególnych przedsięwzięć kwestii ich możliwego
oddziaływania na obszary Natura 2000.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Longina Komołowskiego
w sprawie rządowego programu
budownictwa mieszkaniowego (14954)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Longina Komołowskiego (znak:
SPS-023-14954/10) w sprawie rządowego programu
budownictwa mieszkaniowego, uprzejmie przekazuję
poniższe informacje. Jednocześnie uprzejmie wyja-
śniam, że odpowiedzi na część pytań przygotowały
resorty merytorycznie właściwe, i tak odpowiedź na
pytania nr: 9, 10, 12, 17, 18, 19 i 20 opracowało Mi-
nisterstwo Finansów, odpowiedź na pytanie nr 16
opracowało Ministerstwo Rozwoju Regionalnego.
Z uwagi na treść postawionych pytań przy udzieleniu
odpowiedzi na pytania nr: 3, 8, 17, 19 i 20 oparto się
również na obszernych wyjaśnieniach Banku Gospo-
darstwa Krajowego.
1. Jak wyglądają standardy polskiego mieszkal-
nictwa na tle innych krajów Unii Europejskiej i Eu-
ropy?
Podstawowe dane statystyczne świadczą o tym,
że standardy polskiego mieszkalnictwa na tle pozo-
stałych państw Unii Europejskiej prezentują się dość
skromnie. Większość podstawowych parametrów
76
określających poziom zaspokojenia potrzeb mieszka-
niowych społeczeństwa plasuje nasz kraj w końcowej
strefie państw należących do Unii Europejskiej. Na-
leży jednak podkreślić, że na taką sytuację złożyły
się wieloletnie procesy mające swoje źródło jeszcze
w poprzednim ustroju społecznym i gospodarczym.
Ponadto stan sektora mieszkaniowego odzwierciedla
ogólny poziom rozwoju społecznego i ekonomicznego
naszego kraju. Należy jednak zauważyć, że od mo-
mentu rozpoczęcia transformacji ustrojowej więk-
szość podstawowych wskaźników uległa poprawie,
szczególnie widocznej w zakresie jakości i wyposaże-
nia zasobów mieszkaniowych.
Analizując podstawowe, wymienione w interpela-
cji pana posła wartości, należy zwrócić uwagę na na-
stępujące zagadnienia:
1.1. liczba mieszkań na 1000 osób – liczba miesz-
kań na 1000 mieszkańców w Polsce wynosi obecnie
348. Wartość ta odbiega znacznie od średniej dla kra-
jów Unii Europejskiej, która wynosi ok. 470 mieszkań
na 1000 mieszkańców. Należy jednak wykazywać
dużą ostrożność, interpretując tę różnicę, bowiem
analizowany wskaźnik nie jest w pełni miarodajny
dla sytuacji mieszkaniowej w tych państwach. Na tak
wysoki wskaźnik wpływ ma bowiem duża liczba dru-
gich mieszkań, często o charakterze wakacyjnym
(zwłaszcza w krajach południowoeuropejskich),
a także duża ilość pustostanów. Biorąc pod uwagę
tylko mieszkania stale zamieszkane, przeciętnie
w krajach Unii Europejskiej jest ok. 400 mieszkań na
1000 mieszkańców;
1.2. liczba mieszkań na 1000 gospodarstw domo-
wych – jeśli oprzeć się na prognozach Głównego
Urzędu Statystycznego odnośnie do liczby gospo-
darstw domowych, to w 2008 r. na 1000 gospodarstw
domowych powinno przypadać w Polsce 918 miesz-
kań. Niewiele lepsza sytuacja występuje w takich
państwach, jak Słowacja czy Litwa, gdzie wskaźnik
ten również nie przekracza 1000. Wyraźnie lepsze
wskaźniki notują państwa zachodnio- i południowo-
europejskie, a takie tradycyjnie turystyczne państwa,
jak Hiszpania czy Grecja, mają te wskaźniki nawet
na poziomie odpowiednio 1452 i 1364. Nie jest to
oczywiście miarodajne dla sytuacji mieszkaniowej
w tych państwach, biorąc pod uwagę fakt, że dużą
część zasobów wykazywanych w statystykach stano-
wią domy wakacyjne zlokalizowane w miejscowo-
ściach turystycznych i użytkowane właściwie jedynie
w sezonie turystycznym. W większych miastach czę-
sto obserwuje się lokalne deficyty mieszkaniowe, cha-
rakterystyczne np. dla takich miast jak Madryt czy
Barcelona;
1.3. liczba pokoi na 1 osobę – w Polsce na osobę
przypada 1,3 izby, a więc dwa razy mniej niż np. Ho-
landii. W Europie Zachodniej analizowany wskaźnik
jest na ogół zbliżony do 2 izb na osobę. Z dostępnych
danych wynika, że Polska pod tym względem wy-
przedza kilka państw Europy Wschodniej, a niewiele
ustępuje Portugalii i Grecji;
1.4. powierzchnia mieszkań na 1 osobę – przecięt-
na powierzchnia użytkowa mieszkania przypadająca
na 1 mieszkańca w Polsce jest jedną z najniższych
w Europie i wynosi ok. 24 m2 na osobę. Największa
powierzchnia notowana jest w Danii (ponad 50 m²).
W większości państw Europy Zachodniej wskaźnik
ten wynosi ok. 40 m². Niewiele ponad 30 m² mają
Hiszpania i Grecja, a także Słowenia, Czechy, Esto-
nia oraz Węgry. Pozostałe państwa dawnego obozu
socjalistycznego mają analizowany wskaźnik na po-
ziomie zbliżonym do Polski (24–26 m²). Najmniejsza
powierzchnia na osobę przypada w Rumunii;
1.5. odsetek mieszkań wyposażonych w centralne
ogrzewanie, ciepłą wodę, gaz, toaletę, łazienkę – sy-
tuacja Polski nieznacznie odbiega od większości
państw tzw. starej Unii, chociaż w ostatnich latach
notowana jest szybka poprawa. Obecnie ponad 95%
mieszkań jest wyposażonych w bieżącą wodę, 87%
w łazienkę, 88% w toaletę, 78% w centralne ogrze-
wanie. W niektórych parametrach, jak np. wyposa-
żenie w łazienkę, wyprzedzamy część krajów zachod-
nioeuropejskich (np. Portugalię). Natomiast jeśli
chodzi o państwa Europy Wschodniej, to reprezentu-
jemy poziom zbliżony do średniego. Wyjątkiem jest
wyposażenie w centralne ogrzewanie, gdzie ze zro-
zumiałych względów wyraźnie wyprzedzamy więk-
szość państw Europy Południowej, gdzie ze względów
klimatycznych stosuje się inne systemy grzewcze;
1.6. stan techniczny mieszkań: odsetek mieszkań
nadających się do rozbiórki, wymagających remon-
tów kapitalnych, wymagających modernizacji insta-
lacji i termomodernizacji – niestety w statystyce eu-
ropejskiej notuje się brak wiarygodnych danych do-
tyczących stanu technicznego zasobów mieszkanio-
wych w krajach Europy Zachodniej, chociaż nie ulega
wątpliwości, że jest on zdecydowanie lepszy niż
w państwach Europy Wschodniej. Z pewnością jed-
nak w wielu krajach, szczególnie Europy Południo-
wej, stan techniczny budynków mieszkalnych jest
daleki od ideału. Potrzeby remontowe w Polsce, we-
dług danych Instytutu Rozwoju Miast, są zaspokaja-
ne, w zależności od formy własności zasobów miesz-
kaniowych, od 80% w przypadku spółdzielni miesz-
kaniowych do zaledwie 30%, gdy chodzi o kamienice
będące prywatną własnością. Niemniej jednak moż-
na sądzić, że sytuacja Polski pod tym względem nie
różni się zasadniczo od tej, jaka występuje w więk-
szości państw Europy Wschodniej.
2. Jakie jest uzasadnienie angażowania środków
publicznych w prowadzenie programu „Rodzina na
swoim”, skoro program nie uzależnia dostępu do po-
mocy państwa od jakichkolwiek kryteriów dochodo-
wych?
Celem uruchomienia programu preferencyjnych
kredytów mieszkaniowych „Rodzina na swoim” re-
alizowanego na podstawie ustawy z dnia 8 września
2006 r. o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu
własnego mieszkania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354,
z późn. zm.) jest finansowe wspieranie średniozamoż-
nych rodzin (małżeństw niezależnie od posiadania

dzieci oraz osób samotnie wychowujących dzieci)
w zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych. Pomoc
w postaci dopłat do oprocentowania kredytów miesz-
kaniowych jest kierowana do rodzin, które nie posia-
dają własnego mieszkania, jednak przy udziale okre-
sowego wsparcia finansowego ze strony państwa
będą zdolne do zaciągnięcia i spłaty kredytu hipo-
tecznego przeznaczonego na sfinansowanie zakupu
lub budowy mieszkania lub domu o przeciętnym –
z uwagi na ograniczone możliwości finansowe – stan-
dardzie powierzchniowym i cenowym.
Wyznaczając grupę adresatów finansowego
wsparcia spełniającą ww. warunki, ustawodawca nie
skorzystał z wprowadzenia kryterium dochodu uzy-
skiwanego przez potencjalnego beneficjenta dopłat.
Funkcję pośredniego adresowania programu do ro-
dzin o przeciętnych możliwościach finansowych –
a tym samym o przeciętnych aspiracjach mieszkanio-
wych – spełniają dwa kryteria: powierzchniowe do-
tyczące ograniczenia wielkości nieruchomości finan-
sowanych kredytem preferencyjnym oraz cenowo-
-kosztowe, tj. maksymalnej ceny/kosztu lokalu miesz-
kalnego/domu jednorodzinnego uprawniającej do
skorzystania z kredytu preferencyjnego.
Ustawodawca, celowo rezygnując z dochodowego
ustalenia docelowej grupy adresatów finansowego
wsparcia, przyjął uzasadnioną zasadę określenia
przedmiotu obrotu nieruchomościami, którego cechy,
jak wskazują wyniki programu, w sposób wystarcza-
jąco dokładny zdefiniowały cechy grupy popytowej
korzystającej z pomocy z budżetu państwa.
Zgodnie z przyjętymi kryteriami wielkość po-
wierzchni użytkowej kredytowanego domu nie może
przekroczyć 140 m2, a mieszkania – 75 m2, przy za-
łożeniu, że dopłatami objęty jest kredyt finansujący
maksymalnie odpowiednio 70 m2 i 50 m2. Pomoc pań-
stwa dotyczy więc spłaty kredytu finansującego
70-metrowy dom lub 50-metrowe mieszkanie, przy
czym przekroczenie tej wielkości powierzchni nie po-
zbawia beneficjenta prawa do wsparcia – dodatkową
powierzchnię (do bezwzględnej granicy 140 lub
75 m2) musi on jednak sfinansować z części kredytu
nieobjętej dopłatami i/lub ze środków własnych. Tak
więc maksymalną korzyść z dopłat można uzyskać,
nabywając dom/mieszkanie nieprzekraczające 70/50 m2
(powierzchnia bazowa), gdyż tylko wówczas dopłatą
objęte będą odsetki od całej kwoty kredytu. Jeśli
mieszkanie/dom będą większe, dopłatą zostaną obję-
te odsetki naliczone od kwoty kredytu pomniejszonej
o współczynnik równy ilorazowi powierzchni bazowej
i powierzchni mieszkania/domu.
Adresowanie programu do osób średniozamoż-
nych, a także realne traktowanie możliwości budże-
tu, było również podstawą dla określenia drugiej
grupy kryteriów umożliwiających zaciągnięcie kre-
dytu z prawem do dopłat, tj. określenia maksymal-
nych cen kredytowanych lokali i kosztów budowy
domów. Dopłaty są więc stosowane tylko do oprocen-
towania kredytów finansujących mieszkania, któ-
rych cena zakupu, ustalana na podstawie umowy
77
zawartej do chwili złożenia wniosku kredytowego,
nie przekracza (w przeliczeniu na 1 m2) pułapu okre-
ślonego jako iloczyn współczynnika 1,4 i średniej
z dwóch ostatnio ogłoszonych wskaźników przelicze-
niowych kosztu odtworzenia 1 m2 powierzchni użyt-
kowej budynków mieszkalnych (ogłaszany przez wo-
jewodów na okresy 6-miesięczne odrębnie dla miasta
wojewódzkiego oraz reszty województwa na podsta-
wie art. 2 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego). Takim sa-
mym limitem objęty jest koszt budowy 1 m2 domu
jednorodzinnego. Przyjęte rozwiązanie uśrednia gra-
niczną wartość w skali roku, pozwalając wyelimino-
wać krótkotrwałe wahania wskaźnika.
Tak przyjęte ograniczenia w zakresie metrażu
i ceny mieszkania lub kosztu budowy domu jako kry-
teria określające grupę beneficjentów wsparcia wy-
nikają z założenia, że zamożniejsi nabywcy co do za-
sady nie będą korzystać z programu, gdyż nie będą
zainteresowani zamieszkaniem na względnie małych
metrażach (nie więcej niż 75 m2 dla mieszkania lub
140 m2 dla domu jednorodzinnego) w przeciętnie
atrakcyjnych lokalizacjach.
Trafność przyjętych założeń potwierdzają dane
statystyczne dotyczące udzielonych dotychczas kre-
dytów preferencyjnych. Zgodnie z danymi zamiesz-
czonymi w przekazanej przez Bank Gospodarstwa
Krajowego (BGK) kwartalnej informacji o finanso-
wym wsparciu udzielonym ze środków Funduszu Do-
płat przeciętne ceny transakcyjne uzyskiwane w pro-
gramie w IV kwartale 2009 r. były niższe od wartości
ustawowego limitu cenowo-kosztowego obowiązują-
cego w tym okresie, zróżnicowanego w zależności od
lokalizacji. Ceny transakcyjne kształtowały się na
poziomie niższym od limitu od ok. 4% (Lublin:
4119,72 zł w stosunku do limitu 4308,61 zł) do nawet
54% (województwo opolskie: 2678,76 zł w stosunku
do limitu 5863,90 zł), średnio zaś były niże o ok. 30%.
W Warszawie, gdzie limit ustawowy osiągnął najwyż-
szą wartość (7699,58 zł), średnia cena była niższa
o ok. 14,6%, a ceny transakcyjne zróżnicowane w za-
leżności od rodzaju inwestycji kształtowały się na
poziomie od 6265,60 zł przy zakupie domu jednoro-
dzinnego na rynku wtórnym, 6393,34 zł pokrycie
kosztów wybudowania mieszkania lub domu przez
spółdzielnię, 6589,13 zł zakup mieszkania lub domu
na rynku pierwotnym do 6597,50 zł zakup mieszka-
nia na rynku wtórnym.
Dane dotyczące wielkości przeciętnej powierzchni
nieruchomości finansowanych kredytem preferencyj-
nym także potwierdzają względną skuteczność przy-
jętych rozwiązań. Przeciętna powierzchnia lokalu
mieszkalnego wg danych na 31.12.2009 r. wynosi
52,01 m², natomiast domu wynosi 104,46 m² – w obu
przypadkach wielkość ta jest znacząco niższa od li-
mitu ustawowego (odpowiednio o 30,7% i 25,4%).
W przypadku mieszkania jego wielkość utrzymuje się
na poziomie nieznacznie tylko przekraczającym limit
powierzchni kalkulacyjnej dopłat, tj. 50 m², co po-
78
twierdza tezę o dążeniu kredytobiorców do maksy-
malizacji korzyści z programu, jak również potwier-
dza założenie kierowania wsparcia do rodzin zainte-
resowanych nabywaniem mieszkań o niewygórowa-
nym (z uwagi na ograniczone możliwości finansowe)
standardzie powierzchniowym. Jak wynika z danych
zamieszczonych w przekazanej przez BGK kwartal-
nej informacji o finansowym wsparciu udzielonym ze
środków Fundusz Dopłat, na koniec IV kwartału
2009 r. wielkości przeciętnych powierzchni użytko-
wych zróżnicowane w zależności od rodzaju i lokali-
zacji inwestycji także utrzymują się znacznie poniżej
limitów ustawowych. Przeciętne powierzchnie naby-
wanego na rynku wtórnym mieszkania utrzymują
się w przedziale między 49,6 m² (Olsztyn) do 55,4 m²
(Gdańsk).
3. Ile kredytów zostało udzielonych w ramach pro-
gramu „Rodzina na swoim”? Jaka jest struktura spo-
łeczna i dochodowa beneficjentów tego programu?
Wyniki programu „Rodzina na swoim” wg stanu
na dzień 31 marca 2010 r. zostały zaprezentowane
w załączniku nr 11).
Jak już wcześniej wspomniano, ustawa o finanso-
wym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego miesz-
kania nie zawiera postanowień ograniczających do-
stępność kredytu preferencyjnego z dopłatami w za-
leżności od pozycji społecznej i dochodowej kredyto-
biorcy.
Nowelizacja ustawy, która obowiązuje od 2 stycz-
nia 2009 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 223, poz. 1465), wpro-
wadziła możliwość uzyskania kredytu przez osobę
nieposiadającą w ocenie banku kredytującego zdol-
ności kredytowej w rozumieniu art. 70 ust. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.) przez przystą-
pienie do umowy innych osób niż docelowy kredyto-
biorca (beneficjent dopłat i właściciel kredytowanej
nieruchomości), tj. zstępnych, wstępnych, rodzeń-
stwa, ojczyma, macochy lub teściów docelowego kre-
dytobiorcy.
Banki kredytujące nie mają ustawowego obowiąz-
ku gromadzenia informacji o pozycji społecznej i do-
chodowej docelowych kredytobiorców i nie przekazu-
ją takich informacji Bankowi Gospodarstwa Krajo-
wego.
BGK posiada o docelowych kredytobiorcach tylko
taki zakres informacji, jaki pozwala na spełnienie
ustawowego warunku kontroli korzystania z kredy-
tu preferencyjnego z dopłatami tylko jeden raz (iden-
tyfikacja docelowego kredytobiorcy za pomocą PE-
SEL i NIP) oraz jaki wynika z przepisów rozporzą-
dzenia ministra budownictwa z dnia 23 listopada
2006 r. w sprawie ogólnych warunków umów doty-
czących dopłat do oprocentowania kredytów prefe-
rencyjnych oraz zakresu okresowych informacji
o udzielonych dopłatach (Dz. U. Nr 221, poz. 1618)
i który służy do sporządzenia sprawozdawczości
1)
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
kwartalnej wykonywanej przez BGK według wzoru
określonego w rozporządzeniu.
Na podstawie danych o kredytobiorcach i zawar-
tych umowach kredytowych pochodzących z prowa-
dzonego przez BGK rejestru docelowych kredytobior-
ców w łącznej grupie prawie 50 tys. gospodarstw do-
mowych, które skorzystały z tych kredytów na dzień
31 marca 2010 r., można wskazać dominujące grupy
wiekowe docelowych kredytobiorców (struktura wie-
kowa beneficjentów przedstawiona jest w załączniku
nr 2).2) Z danych wynika, że według stanu na 31 mar-
ca br. 76,82% liczby udzielonych kredytów preferen-
cyjnych dotyczy docelowych kredytobiorców w grupie
wiekowej od 20 do 35 lat, w tym 41,15% w grupie
wiekowej do 30 lat.
Dane wskazują, że kredyt preferencyjny z dopła-
tami wspomógł uzyskanie tytułu własności do nie-
ruchomości mieszkalnej w zdecydowanej większości
przez osoby relatywnie młode (małżeństwa i osoby
samotnie wychowujące dzieci).
4. Jaki jest łączny wolumen kredytów udzielonych
w programie „Rodzina na swoim”?
Zgodnie z danymi przekazywanymi przez Bank Go-
spodarstwa Krajowego do dnia 31 marca 2010 r. w ra-
mach programu „Rodzina na swoim” udzielono 49 574
kredytów, których wartość wyniosła 8 144 059 tys. zł.
5. Jaką ilość mieszkań i o jakiej łącznej powierzch-
ni użytkowej zbudowano z udziałem kredytów obję-
tych programem „Rodzina na swoim”? Jaka jest
struktura mieszkań finansowanych w ramach pro-
gramu „Rodzina na swoim” z uwzględnieniem budo-
wy i zakupu mieszkań, transakcji na rynku pierwot-
nym i wtórnym, finansowania z kredytu z programu
„Rodzina na swoim” oraz refinansowania tym kre-
dytem? Jaka jest łączna wartość inwestycji, które
zostały zrealizowane z udziałem kredytów programu
„Rodzina na swoim” do końca 2009 r. i ile środków
z budżetu państwa będzie przeznaczane corocznie
w okresie do 2018 r. na realizację zobowiązań pań-
stwa z tytułu skutków realizacji tego programu?
Zgodnie z danymi Banku Gospodarstwa Krajowe-
go statystyka dotycząca kredytów preferencyjnych
ogółem udzielonych na dzień 31 marca 2010 r. przed-
stawia się następująco.
Ogólna liczba jednostek mieszkalnych (mieszkań
i domów jednorodzinnych) sfinansowanych z udzia-
łem kredytu preferencyjnego wynosi 49 574 szt. Ich
łączna powierzchnia wynosi 3 238 520 m², w tym
łączna powierzchnia mieszkań 1 935 033,11 m², a do-
mów 1 303 486,89 m². (Patrz tabela nr 1 i 2)
Łączna wartość inwestycji finansowanych kredy-
tem preferencyjnym wynosi na dzień 31 marca 2010 r.
10 217 561 tys. zł, natomiast na koniec roku 2009
wyniosła 8 435 495 tys. zł.
Przy uwzględnieniu horyzontu czasowego przyję-
tego na potrzeby planowania wydatków budżetowych
na najbliższe lata, tj. 2010–2012, prognoza zapotrze-
bowania na środki budżetu państwa przeznaczone
2)
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
 79

Tabela nr 1. Struktura jednostek mieszkalnych w zakresie liczby umów kredytowych (w szt.)

i kwoty kredytów (w tys. zł) finansujących inwestycje wg ich rodzajów

Cel Opis Liczba umów Udział% Kwota kredytów Udział%

1 Zakup lokalu na własność – rynek pierwotny 8466 17,08% 1 862 356 22,87%
2 Zakup lokalu na własność – rynek wtórny 16 548 33,38% 2 382 975 29,26%
3 Zakup domu na własność – rynek pierwotny 633 1,28% 179 293 2,20%
4 Zakup domu na własność – rynek wtórny 2 843 5,73% 461 344 5,67%
5 Zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu 10 701 21,59% 1 521 212 18,68%
6 Zakup spółdzielczego własnościowego prawa do domu 368 0,74% 50 603 0,62%
Pokrycie kosztów budowy przez spółdzielnię lokalu
7 1315 2,65% 224 040 2,75%
(prawo własności)
Pokrycie kosztów budowy przez spółdzielnię domu
8 78 0,16% 16 344 0,20%
(prawo własności)
Wkład budowlany (spółdzielcze prawo własności do
9 34 0,07% 4216 0,05%
lokalu lub domu)
10 Budowa domu jednorodzinnego 8531 17,21% 1 435 385 17,62%
Nadbudowa, przebudowa lub rozbudowa budynku lub
11 57 0,11% 6291 0,08%
lokalu o innym przeznaczeniu
Razem 49 574 100,00% 8 144 059 100,00%

Źródło: dane BGK

Tabela nr 2. Struktura jednostek mieszkalnych w zakresie liczby umów kredytowych (w szt.)

i kwoty kredytów (w tys. zł) w podziale na rynek pierwotny i wtórny

Liczba umów Udział% Kwota kredytów Udział%

1 rynek pierwotny (1+3+7+8+9+11) 10 583 21,35% 2 292 540 28,15%

2 rynek wtórny (2+4+5+6) 30 460 61,44% 4 416 134 54,23%
3 budowa domu jednorodzinnego (10) 8531 17,21% 1 435 385 17,62%
Razem 49 574 100,00% 8 144 059 100,00%

Źródło: dane BGK

Tabela nr 3. Prognoza wydatków z tytułu dopłat do odsetek dla lat 2010–2018 wg BGK

Dopłaty do
Razem
oprocentowania
2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 lata
kredytów
2010-2018
preferencyjnych

edycja 2007 10 420 10 155 9823 9 482 9 139 5 733 0 0 0 54 752

edycja 2008 28 655 27 977 27 115 26 227 25 332 24 429 13 421 0 0 173 156

edycja 2009 148 479 146 309 143 072 139 569 135 890 132 023 127 956 77 207 0 1 050 505

edycja 2010 122 402 286 367 280 450 274 039 267 308 260 238 252 807 244 990 137 486 2 126 087

Razem dopłaty
309 956 470 808 460 460 449 317 437 669 422 423 394 184 322 197 137 486 3 404 500
z edycji 2007–2010
Prognoza akcji kredytowej
banków 10 338 114 10 338 114
w latach 2011–2012

dopłaty dla edycji 2011–2012 123 591 410 857 568 735 556 833 544 305 531 106 517 189 502 505 3 755 121

Razem dopłaty 309 956 594 399 871 317 1 018 052 994 502 966 728 925 290 839 386 639 991 7 159 621
80
na finansowanie dopłat do oprocentowania kredytów
preferencyjnych odnosi się do analogicznego okresu
udzielania kredytów preferencyjnych, tj. lat 2010–
–2012. Na potrzeby oszacowania wydatków z tytułu
dopłat do oprocentowania kredytów preferencyjnych
przyjęto dla roku 2010 wielkość akcji kredytowej na
poziomie zgłoszonym przez banki uczestniczące w pro-
gramie i uwzględnionym w projekcie planu finanso-
wego Funduszu Dopłat na rok 2010. Wartość kredy-
tów preferencyjnych określono na poziomie 10 388
114 tys. zł, co odpowiada liczbie ok. 60 tys. kredytów.
Wielkość akcji kredytowej dla lat 2011–2012, z racji
braku możliwości realnego oszacowania jej skali,
przyjęto na poziomie wyznaczonym dla 2010 r., tj. ok.
10 388 114 tys. zł rocznie. Prognozę wydatków z ty-
tułu dopłat do roku 2018 dla tak przyjętych wielkości
akcji kredytowej przedstawia tabela nr 3.
W przypadku gdyby wielkość akcji kredytowej
roku 2010 okazała się niższa od założonej (zdaniem
Ministerstwa Infrastruktury można przyjąć taką
ewentualność na podstawie wyników dotyczących
realizacji akcji kredytowej w I kwartale 2010 r.), od-
powiednie wielkości wynikowe dotyczące wydatków
z budżetu państwa z tytułu dopłat dla programu
„Rodzina na swoim” mogą ulec zmniejszeniu.
6. Czy rząd przeprowadził analizę efektów wyko-
rzystania tych środków w innych programach miesz-
kaniowych?
Ministerstwo Infrastruktury nie przeprowadziło
formalnej analizy dotyczącej możliwości wykorzysta-
nia środków budżetowych przeznaczonych obecnie
na finansowanie dopłat do odsetek od kredytów
udzielonych w ramach programu „Rodzina na swo-
im” dla finansowania pozostałych programów miesz-
kaniowych. Należy przy tym mieć na uwadze fakt,
że przepisy ustawy nie limitują ilościowo rocznej do-
stępności do preferencyjnych kredytów i faktyczne
wydatki na dopłaty do oprocentowania są uzależnio-
ne głównie od popytu ze strony kredytobiorców.
W pozostałych programach mieszkaniowych (budow-
nictwo socjalne, budownictwo społeczne, termomo-
dernizacja i remonty) coroczne efekty są uzależnione
od zapisów ustawy budżetowej.
Ministerstwo oczywiście analizuje na bieżąco
funkcjonowanie programu „Rodzina na swoim” i wią-
żącą się z nim skalę wydatków budżetowych. Anali-
za efektów wykorzystania środków przeznaczonych
na dopłaty do preferencyjnych kredytów mieszkanio-
wych prowadzona przez resort infrastruktury przy-
czyniła się do stworzenia wstępnych koncepcji przede-
finiowania programu „Rodzina na swoim” rozpatry-
wanych w ramach prac Zespołu roboczego ds. moni-
torowania zadań wynikających z „Planu stabilności
i rozwoju” obradującego pod kierownictwem pana
ministra Michała Boniego. Zespół w ramach prowa-
dzonych prac rozpatrywał m.in. warianty zmian, któ-
re dotyczyły wyhamowania finansowania kredytem
preferencyjnym inwestycji realizowanych na rynku
wtórnym, wprowadzenia możliwość takiego określe-
nia adresatów programu, które podkreśli wagę za-
gadnień demograficznych (takich, jak późniejszy
wiek usamodzielnienia się młodych ludzi, zmniejsze-
nie dzietności kobiet).
Rozwiązania uzgodnione w toku prac zespołu mo-
głyby stanowić istotny bodziec dla stymulowania
i lepszego oddziaływania na rynek podażowy, jak
również dla ożywienia rynku mieszkaniowego w seg-
mencie mieszkań własnościowych w okresie odczu-
walnego osłabienia koniunktury na rynku nierucho-
mości. Służyłyby one również ograniczeniu wydat-
ków budżetowych z tytułu dopłat do oprocentowania
kredytów preferencyjnych w okresie przejściowo
ograniczonej płynności finansowej budżetu państwa,
przy jednoczesnym stymulowaniu efektywności wy-
korzystania finansowego wsparcia w grupie benefi-
cjentów, do której jest ono kierowane. Planowane
zmiany wpłynęłyby także na ściślejsze powiązanie
celu realizowanego przez program „Rodzina na swo-
im”, jakim jest zwiększenie dostępności kredytów
mieszkaniowych i zwiększenie stopnia zaspokojenia
potrzeb mieszkaniowych młodych rodzin, z celami
polityki społecznej państwa, w tym z celami związa-
nymi ze zwiększeniem przyrostu naturalnego.
Wstępnie uzgodnione w ramach prac ww. zespołu
zmiany zmierzają do stopniowego wyhamowania pro-
gramu i wygaszania akcji kredytowej w okresie spo-
dziewanego pod koniec 2012 r. – zgodnie z analizami
Departamentu Analiz Strategicznych w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów – ożywienia koniunktury
w sektorze budownictwa. Stopniowe wygaszanie pro-
gramu preferencyjnych kredytów mieszkaniowych
„Rodzina na swoim” byłoby realizowane etapowo –
w pierwszej kolejności przez obniżenie limitu cenowo-
-kosztowego dla nieruchomości kwalifikujących się
do finansowania w ramach programu, następnie wy-
łączenie możliwości finansowania kredytem prefe-
rencyjnym transakcji na rynku wtórnym, a wreszcie
przez zakończenie akcji kredytowej, tj. zakończenie
przyjmowania wniosków o kredyty preferencyjne
z dniem 31 grudnia 2012 r.
Zaproponowane w ramach prac zespołu zmiany
przewidują także poszerzenie grupy beneficjentów
programu kredytów preferencyjnych o jednoosobowe
gospodarstwa domowe z zastrzeżeniem wykorzysta-
nia kredytu preferencyjnego na zakup/budowę pierw-
szego własnego mieszkania o maksymalnej powierzch-
ni na poziomie 50 m2 oraz określenia dla tej grupy
limitu powierzchniowego kalkulacji dopłat na pozio-
mie 30 m2. Ponadto wprowadzają ograniczenie ko-
rzystania z kredytu preferencyjnego tylko do mło-
dych rodzin i młodych osób samotnych przez określe-
nie maksymalnego wieku docelowego kredytobiorcy
(tj. każdego z małżonków, osoby samotnie wychowu-
jącej i jednoosobowego gospodarstwa domowego) na
poziomie 35 lat.
W wyniku dokonanych uzgodnień zespół podjął
decyzję o rozpoczęciu procesu legislacyjnego i skie-
rowaniu stosownego projektu ustawy nowelizującej
do uzgodnień międzyresortowych i konsultacji spo-
łecznych.

W związku z proponowanym wygaszaniem pro-
gramu „Rodzina na swoim” Ministerstwo Infra-
struktury będzie podejmowało starania, aby oszczęd-
ności budżetowe z tym związane mogły być przezna-
czone na realizację pozostałych programów mieszka-
niowych, ze szczególnym uwzględnieniem wsparcia
budownictwa socjalnego (w ramach aktualnie reali-
zowanego programu finansowania tego segmentu
mieszkaniowego) i budownictwa społecznego (w ra-
mach propozycji nowego programu wsparcia tego
typu budownictwa).
7. Jakie – zdaniem rządu – są konieczne zmiany
programu „Rodzina na swoim”, by uniknąć kierowa-
nia środków publicznych do niewłaściwych osób, tak-
że spekulacyjnego korzystania z pomocy przez osoby
fikcyjnie przenoszące tytuł prawny do posiadanego
już lokalu?
Elementem działań zmierzających do zracjonali-
zowania wydatków z tytułu dopłat i skierowania fi-
nansowego wsparcia do osób, które uzasadniają ob-
jęcie ich programem wsparcia, są niektóre zmiany
zawarte w omawianym powyżej projekcie noweliza-
cji. Przewiduje on m.in. wprowadzenie granicy wieku
dla potencjalnych docelowych kredytobiorców na po-
ziomie 35 lat. W wyniku wprowadzenia takiego ogra-
niczenia finansowe wsparcie byłoby wprost w usta-
wie kierowane do młodych rodzin, które z dużym
prawdopodobieństwem nie miały do tej pory możli-
wości zaspokojenia własnych potrzeb mieszkanio-
wych, tj. rodzin, dla których mieszkanie nabyte
z udziałem kredytu preferencyjnego byłoby co do za-
sady pierwszym mieszkaniem. Zmiana ta pozwoli
także na ściślejsze powiązanie celu realizowanego
przez program „Rodzina na swoim”, jakim jest zwięk-
szenie dostępności kredytów mieszkaniowych i zwięk-
szenie stopnia zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych
młodych rodzin, z celami polityki społecznej pań-
stwa, w tym z celami związanymi ze zwiększeniem
przyrostu naturalnego. Jak bowiem wynika ze sta-
tystyk GUS, przedział wiekowy kobiet, które z naj-
większym prawdopodobieństwem podejmują decyzji
o posiadaniu dzieci, zamyka się górną granicą wieku
34 lat.
Drugim ważnym ograniczeniem stanowiącym
o ściślejszym skierowaniu finansowego wsparcia do
osób, które tego wsparcia rzeczywiście potrzebują,
jest wprowadzenie w przypadku jednoosobowych go-
spodarstw domowych, o które poszerzany jest kata-
log adresatów wsparcia, kryterium tzw. pierwszego
mieszkania. Oznacza to wprowadzenie ograniczenia,
zgodnie z którym bezdzietne osoby samotne będą mo-
gły skorzystać z kredytu preferencyjnego i dopłat do
jego oprocentowania pod warunkiem, że w okresie do
dnia podpisania umowy o kredyt preferencyjny
włącznie nie byli i nie są właścicielami lub współwła-
ścicielami innego mieszkania lub domu. Rozwiązanie
takie pozwoli wyeliminować działania spekulacyjne
w tej grupie potencjalnych beneficjentów wsparcia.
8. Jakie byłyby efekty wykorzystania środków
kierowanych do programu „Rodzina na swoim” na
81
inwestycje w sektorze społecznego budownictwa
czynszowego w dotychczasowej formule kredytowa-
nia, w szczególności:
8.1. Ile m2 mieszkań na wynajem zostałoby sfi-
nansowanych?
8.2. Jaka byłaby łączna wartość wygenerowanych
dzięki tym kredytom inwestycji?
W latach 2007–2008 dopłaty do kredytów prefe-
rencyjnych zostały zrealizowane ze środków Fundu-
szu Dopłat bez celowych, dodatkowych zasileń środ-
kami budżetu państwa na realizację tego programu.
Źródłem pochodzenia tych środków były:
— w 2006 r. kwota 60 mln zł niewykorzystana
w zlikwidowanym Funduszu Hipotecznym;
— w 2007 r. kwota 6 mln zł z rozliczenia zlikwi-
dowanego Funduszu Hipotecznego.
Po raz pierwszy celowe zasilenie Funduszu Dopłat
środkami budżetu państwa na realizację dopłat do
kredytów preferencyjnych miało miejsce w 2009 r.
w kwocie 60 mln zł. Banki kredytujące na rok 2010
zaplanowały udzielenie 59 336 kredytów hipotecz-
nych w łącznej kwocie 10 388 mln zł oraz zrealizowa-
nie dopłat w wysokości 309,96 mln zł. W budżecie
państwa na rok 2010 widnieje kwota 275 mln zł
z przeznaczeniem na zasilenie Funduszu Dopłat na
realizację dopłat zaplanowanych w 2010 r.
Zrealizowana wysokość dopłat w poszczególnych
latach wynosi:
— rok 2007 – 2,6 mln zł,
— rok 2008 – 18,4 mln zł,
— rok 2009 – 75,9 mln zł,
— styczeń – marzec 2010 r. – 39,5 mln zł.
Łączna kwota dopłat wypłaconych na 31.03.2010
r. wynosi 136,4 mln zł.
Według stanu na 31.03.2010 r.:
— zastosowane w kredytach preferencyjnych do-
płaty budżetu państwa objęły 49 574 kredyty, dla któ-
rych wartość inwestycji wyniosła 10 217,5 mln zł;
— przeciętny udział wielkości kredytu w wartości
realizowanej inwestycji/transakcji wynosi 79,7%,
a więc kredytobiorcy angażują średnio co najmniej
20% środków własnych;
— średnia cena/koszt 1 m2 nieruchomości wynosi
3341,10 zł, przy czym od 2007 r. cena ta wzrosła
z poziomu 2150,13 zł. Na wzrost ten bezpośrednio
wpłynęło podwyższenie mnożnika z 1,00 do 1,3 i na-
stępnie 1,4 stosowanego do obliczenia średniego
wskaźnika kosztu odtworzenia m2, który jest mier-
nikiem maksymalnej ceny/kosztu nieruchomości
mieszkalnej, na którą może zostać udzielony kredyt
preferencyjny z dopłatami;
— udział kredytów dotyczących transakcji zaku-
pu nieruchomości na rynku pierwotnym wynosi
20,64%;
— udział kredytów przeznaczonych na budowę
domu wynosi 17,21%;
— przeciętna powierzchnia kredytowanego loka-
lu mieszkalnego wynosi 52,13 m2, a domu odpowied-
nio 104,67 m2.
82
Dla przykładu symulacja kredytu preferencyjnego
przy założeniach:
— powierzchnia mieszkania 52,13 m2
— cena 3341,10 zł/m2
— okres kredytowania 25 lat (średni dla kredy-
tów już udzielonych)
— stopa referencyjna w okresie kredytowania
6,20% (z I kwartał 2010 r.)
— umowna stopa procentowa w okresie kredyto-
wania 6,20%
— kredyt udzielony na 100% wartości nierucho-
mości
— kredyt spłacany w ratach annuitetowych
kwota dopłat uzyskana przez kredytobiorcę za
cały okres 8 lat wyniesie ok. 38,1 tys. zł.
Przy założeniu utrzymania się poziomu stopy re-
ferencyjnej, poziomu stopy umownej i systematycz-
nego spłacania kredytu we wskazanych ratach (nie
ma nadpłat w kapitale) klient w ciągu 8 lat zapłaci
odsetki umowne w łącznej wysokości 81,1 tys. zł, uzy-
skując dopłaty w podanej wyżej wysokości, co wska-
zuje na istotną pomoc dopłaty w obsłudze kredytu
w tym okresie (47% odsetek). W okresie 8 lat zadłu-
żenie kapitałowe z kwoty 177,5 tys. kredytu maleje
jedynie do 147,1 tys., co oznacza duże obciążenie kre-
dytobiorcy spłatami w kolejnych okresach odsetko-
wych, do zakończenia spłaty (25 lat).
W pierwszym roku stosowania dopłat miesięczna
dopłata ze środków Funduszu Dopłat wyniesie śred-
nio od 431 do 424 zł, przy kwocie odsetek umownych
do spłaty przez kredytobiorcę w wysokości od 917 do
902 zł. W całym okresie kredytowania udział dopłat
w kwocie odsetek umownych wyniesie 22,11%.
Dla wskazania potencjalnych efektów ewentual-
nego wykorzystania środków przeznaczonych do-
tychczas na dopłaty do kredytów preferencyjnych na
realizację społecznego budownictwa czynszowego na-
leży wziąć pod uwagę, że:
1) 50 tys. mieszkań/domów zakupionych/wybu-
dowanych dotychczas w programie „Rodzina na swo-
im” w okresie 2007 r. – marzec 2010 r. zostało sfinan-
sowanych w prawie 80% środkami kredytów komer-
cyjnych. Przy średniej dopłacie do odsetek w ciągu
8 lat dla jednego kredytu w wysokości 38,1 tys. zł
dopłaty do odsetek dla 50 tys. kredytów w ciągu 8 lat
wyniosą razem ok. 1,9 mld zł;
2) dla wybudowania 50 tys. mieszkań w systemie
TBS koszty kredytu wyniosłyby 6,08 mld zł (co ra-
zem z karencją w pierwszym roku daje kwotę ok. 6,18
mld zł), przyjmując, iż struktura, wielkość i koszt
budowy 1 m2 są takie same, jak średnie wyniki
w programie „Rodzina na swoim”;
3) gdyby przyjąć układ dopłatowy, jak w Fundu-
szu Dopłat, to dopłata do różnicy oprocentowania
pomiędzy oprocentowaniem preferencyjnym (3,5%)
a umowną stopą procentową (6,20%) wynosiłaby
2,7% rocznie i wymagana jest przez okres trwania
kredytu, czyli 35 lat. W ciągu roku dopłaty wynosi-
łyby ok. 115,24 mln zł, a przez okres kredytowania
(przy zmniejszającym się saldzie zadłużenia i stałej
stopie procentowej) całkowita dopłata wyniosłaby ok.
4,33 mld zł;
4) banki udzielające kredytów w ramach progra-
mu „Rodzina na swoim”, bez względu na dopłatę do
oprocentowania, muszą badać zdolność kredytową
każdego klienta, co oznacza wymóg posiadania do-
chodów na poziomie gwarantującym spłatę kredytu,
także gdy dopłata do oprocentowania zostanie zanie-
chana lub skończy się okres dopłat. Natomiast docho-
dy najemców korzystających z mieszkań oferowanych
w formule społecznego budownictwa mieszkaniowe-
go muszą gwarantować płacenie czynszu w okresie
najmu, a jednocześnie nie przekraczać przyjętych dla
danego regionu średnich dochodów. Tym samym na-
jemcami mieszkań w formule TBS są osoby, które
z założenia nie moją możliwości sfinansowania kre-
dytem budowy lub nabycia mieszkania;
5) zrealizowane kredyty preferencyjne dotyczą
przede wszystkim nieruchomości zlokalizowanych na
terenie gmin poza miastami będącymi siedzibą wo-
jewody – 75,2%. Tym samym można przyjąć, iż kre-
dyt preferencyjny daje możliwość i szansę zmiany
warunków mieszkaniowych osobom z miejscowości,
gdzie oferta rynku pierwotnego jest mała (w tym tak-
że społecznego budownictwa mieszkaniowego) lub
praktycznie żadna. Jednocześnie kredyty preferen-
cyjne w dużej mierze dotyczą nieruchomości o ni-
skich, znacząco niższych niż na rynku pierwotnym,
cenach 1 m2. Może to oznaczać, iż kredytami prefe-
rencyjnymi zostały sfinansowane nieruchomości
o dużym stopniu dekapitalizacji, dla których należa-
łoby ocenić stopień wielkości środków koniecznych
na remonty – BGK nie ma takiej informacji, jak rów-
nież BGK nie może ocenić, na ile w tych remontach
miałyby zastosowanie środki w jakikolwiek sposób
związane z budżetem państwa;
6) wzrost liczby i wartości udzielonych kredytów
preferencyjnych, widoczny szczególnie w 2009 r., wy-
nikał przede wszystkim z podniesienia wartości
mnożnika stosowanego do ustalania ceny/kosztu
1 m2 kredytowanej nieruchomości oraz obniżenia cen
nieruchomości na rynku pierwotnym (kryzys ryn-
ków finansowych z 2008 r.). Na ten wzrost przełoży
się zwiększona kwota dopłat do oprocentowania, któ-
ra poza saldem zadłużenia zależy przede wszystkim
od poziomu stawki WIBOR3M, służącej do wyzna-
czania stopy referencyjnej do obliczenia dopłaty. Jak
widać, kredyty preferencyjne z dopłatami są więc nie
tylko formą pomocy państwa dla osób o relatywnie
niższym statusie finansowym, ale też mają wpływ na
wyniki finansowe uczestników rynku budowlano-
-mieszkaniowego;
7) należy także brać pod uwagę wpływ kredyto-
wania komercyjnego z udziałem dopłat ze środków
Funduszu Dopłat na wielkość wpływów podatkowych
do budżetu państwa – kwota dopłat rozłożona jako
wypłata na 8 lat i uzyskiwane podatki w roku sfinan-
sowania inwestycji kredytem preferencyjnym.
Przedłożona przez BGK analiza wykazuje, że w przy-
padku realizacji inwestycji mieszkaniowych opartych

o formułę dopłat do odsetek wydatki z budżetu pań-
stwa na program TBS wyniosłyby, licząc metodą
przepływową, ok. 4,33 mld zł, a w przypadku dopłat
stosowanych w ramach programu „Rodzina na swo-
im” dla takiej samej liczby lokali wyniosłyby ok. 1,9
mld zł.
9. Jakie analizy i przesłanki stały u podstaw de-
cyzji o likwidacji Krajowego Funduszu Mieszkanio-
wego?
Projektodawcą stosownej inicjatywy legislacyjnej
był minister finansów. Przeprowadzona ustawą z dnia
2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach
i gwarancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz
niektóre osoby prawne, ustawy o Banku Gospodar-
stwa Krajowego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 65, poz. 545) nowelizacja ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1995 r. o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) wynikała z potrzeby
umożliwienia Bankowi Gospodarstwa Krajowego,
jako bankowi państwowemu, realizacji programów
rządowych w zakresie gospodarki mieszkaniowej
oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego ze środ-
ków własnych. W tym celu uległ likwidacji Krajowy
Fundusz Mieszkaniowy (KFM), a jego aktywa netto
zwiększyły fundusz statutowy BGK. Wartość akty-
wów netto została ustalona na podstawie bilansu
sporządzonego na dzień likwidacji KFM.
Konsekwencją likwidacji KFM jest:
— zastąpienie preferencyjnych kredytów udziela-
nych ze środków KFM towarzystwom budownictwa
społecznego, spółdzielniom mieszkaniowym kredy-
tami udzielanymi przez BGK ze środków własnych
i na własny rachunek w ramach programów rządo-
wych;
— wprowadzenie możliwości udzielania przez
BGK preferencyjnych kredytów towarzystwom bu-
downictwa społecznego i spółdzielniom mieszkanio-
wym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane
mające na celu budowę lokali na wynajem oraz kre-
dytów dla gmin na realizację komunalnej infrastruk-
tury technicznej towarzyszącej budownictwu miesz-
kaniowemu w ramach programów rządowych uchwa-
lanych przez Radę Ministrów;
— utrzymanie przekazywania środków budżeto-
wych na cele wspierania rozwoju budownictwa miesz-
kaniowego wynikające z programu rządowego;
— zachowanie zasady, że:
a) istotne parametry dotyczące kredytów i poży-
czek udzielanych w ramach programu rządowego zo-
staną określone w rozporządzeniu Rady Ministrów,
b) BGK będzie przygotowywał w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw budownictwa, go-
spodarki przestrzennej i mieszkaniowej plan rzeczo-
wo-finansowy związany z realizacją programów rzą-
dowych dotyczących gospodarki mieszkaniowej oraz
rozwoju budownictwa mieszkaniowego oraz uzgad-
niał z ministrem właściwym do spraw finansów pu-
blicznych;
83
— BGK został zobowiązany do rozpatrzenia wnio-
sków kredytowych złożonych do dnia 30 września
2009 r. na dotychczasowych warunkach, określonych
w ustawie o niektórych formach popierania budow-
nictwa mieszkaniowego w brzmieniu obowiązującym
przed dniem likwidacji KFM. Mieszkania, których
budowa została sfinansowana kredytami udzielony-
mi spółdzielniom mieszkaniowym na podstawie
wniosków złożonych do dnia 30 września 2009 r. oraz
ze środków zlikwidowanego KFM, będą mogły
być udostępniane na dotychczasowych warun-
kach, tj. w formie najmu bądź też poprzez ustano-
wienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu.
Nie uległy zatem zmianie dotychczasowe zasady
w omawianym zakresie.
Zmiana ustawy o niektórych formach popierania
budownictwa mieszkaniowego miała na celu zapew-
nienie bardziej efektywnego systemu wspierania bu-
downictwa mieszkaniowego przez umożliwienie Ban-
kowi Gospodarstwa Krajowego realizacji programu
rządowego w ramach działalności własnej banku.
10. Czy, a jeśli tak, to w jakiej formule konsulto-
wano przygotowaną likwidację Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego z gminami będącymi właścicielami
TBS i samymi TBS?
Zgodnie z wyjaśnieniami otrzymanymi od mini-
stra finansów likwidacja Krajowego Funduszu Miesz-
kaniowego, której celem było wprowadzenie możli-
wości udzielania przez BGK – we własnym imieniu
i na własny rachunek – preferencyjnych kredytów
towarzystwom budownictwa społecznego i spółdziel-
niom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwestycyj-
no-budowlane mające na celu budowę lokali na wy-
najem oraz kredytów dla gmin na realizację komu-
nalnej infrastruktury technicznej towarzyszącej
budownictwu mieszkaniowemu w ramach progra-
mów rządowych uchwalanych przez Radę Ministrów,
była skutkiem reformy finansów publicznych, która
w zakresie budownictwa mieszkaniowego zakłada
zmianę formuły zasad finansowania społecznego bu-
downictwa mieszkaniowego. Okolicznością również
przemawiającą za wprowadzeniem zmian było upo-
rządkowanie sytuacji prawnej KFM. Mimo że akty-
wa funduszu spełniały definicję aktywów banku, nie
były one uwzględniane w rachunku adekwatności
kapitałowej BGK, natomiast przy tworzeniu rezerw
tak. Istotą dokonanych zmian jest utrzymanie finan-
sowania społecznego budownictwa czynszowego, ale
finansowania w inny sposób, co z punktu widzenia
kredytobiorców nie jest rzeczą pierwszoplanową, dla
kredytobiorców ważne jest, czy możliwość uzyskania
kredytu została zachowana.
Ustawa z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie usta-
wy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz niektórych
innych ustaw przewiduje realizację zadań w zakresie
wspierania rozwoju budownictwa mieszkaniowego
przez BGK ze środków własnych w nowej formule,
84
tj. w ramach programów rządowych popierania bu-
downictwa mieszkaniowego.
Stosownie do rozwiązań zawartych w ww. ustawie
finansowanie społecznego budownictwa czynszowego
może odbywać się w dwóch obszarach:
1) na podstawie wniosków złożonych do BGK do
dnia 30 września 2009 r. przez towarzystwa budow-
nictwa społecznego, spółdzielnie mieszkaniowe oraz
gminy ze środków zlikwidowanego Krajowego Fun-
duszu Mieszkaniowego, którego aktywa netto zosta-
ły przekazane na zwiększenie funduszu statutowego
BGK;
2) poprzez realizację programów rządowych po-
pierania budownictwa mieszkaniowego.
BGK będzie nadal udzielał, w ramach programów
rządowych w zakresie gospodarki mieszkaniowej
oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego, kredy-
tów i pożyczek, których istotne parametry zostaną
określone w rozporządzeniu Rady Ministrów (art. 17
ustawy). Ponadto BGK w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej będzie przygotowywał
plan rzeczowo-finansowy związany z realizacją pro-
gramów rządowych dotyczących gospodarki miesz-
kaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowe-
go. Projekt planu będzie uzgadniany z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych.
11. Na jakim etapie jest realizacja zapisów
art. 15b ust. 2 i 3 ustawy z dnia 26.10.1995 r. o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego, zmienionej ustawą z 2.04.2009 r. o zmianie
ustawy o poręczeniach i gwarancjach udzielanych
przez Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne,
ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz nie-
których innych ustaw, zobowiązujących rząd do wy-
dania rozporządzeń Rady Ministrów w sprawie funk-
cjonowania rządowych programów mieszkaniowych
w oparciu o środki finansowe BGK?
Ministerstwo Infrastruktury, przystępując do re-
formy programu społecznego budownictwa czynszo-
wego, przyjęło koncepcję polegającą na opracowaniu
nowej ustawy poświęconej w całości społecznemu bu-
downictwu mieszkań na wynajem. Ustawa ta uchy-
liłaby dotychczasowe przepisy poświęcone programo-
wi społecznego budownictwa czynszowego, zawarte
w ustawie o niektórych formach popierania budow-
nictwa mieszkaniowego, z jednoczesnym wprowadze-
niem regulacji przejściowych dotyczących istniejące-
go zasobu wybudowanego przy współudziale środków
KFM/BGK.
Po zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 2 kwiet-
nia 2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach i gwa-
rancjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz nie-
które osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa
Krajowego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 65, poz. 545) w przepisach ustawy o niektórych
formach popierania budownictwa mieszkaniowego
uchylony został rozdział określający zasady finanso-
wania przedsięwzięć polegających na budowie miesz-
kań na wynajem i spółdzielczych mieszkań lokator-
skich, realizowanych przez towarzystwa budownic-
twa społecznego i spółdzielnie mieszkaniowe w opar-
ciu o środki Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.
Jednocześnie, przy kierunkowym zachowaniu sche-
matu finansowania ww. przedsięwzięć w oparciu
o preferencyjny kredyt udzielany przez Bank Gospo-
darstwa Krajowego (docelowo w ustawie nowelizują-
cej przyjęto, że szczegółowe zasady funkcjonowania
tego instrumentu mają określać przepisy rozporzą-
dzenia RM), utrzymano w ustawie o niektórych for-
mach popierania budownictwa mieszkaniowego co do
zasady niezmienione przepisy dotyczące zasad two-
rzenia i funkcjonowania towarzystw budownictwa
społecznego. Zmiany w tych właśnie przepisach, któ-
re w niektórych obszarach są niedostosowane do
obecnych uwarunkowań rynku mieszkaniowego oraz
założeń tworzenia segmentu mieszkań na wynajem
o umiarkowanym czynszu, stanowić mają jeden z istot-
nych obszarów, któremu z założenia poświęcona bę-
dzie projektowana inicjatywa legislacyjna.
Chciałbym ponadto zauważyć, że ustawa budże-
towa na 2010 r. nie przewiduje pozycji umożliwiającej
wspieranie inwestycji towarzystw budownictwa spo-
łecznego realizowanych np. przy wykorzystaniu kre-
dytu opisanego w rozporządzeniu do art. 15b ust. 2
ustawy o niektórych formach popierania budownic-
twa mieszkaniowego. Kwestia finansowania akcji
kredytowej od 2011 r. powinna zostać rozwiązana na
gruncie przygotowywanych przepisów wprowadzają-
cych kompleksową reformę systemu budownictwa
społecznego z uwzględnieniem nie tylko systemu
wspierania przez władze publiczne tego typu budow-
nictwa, ale również zasad gospodarowania zasobem,
katalogu podmiotów będących inwestorami budow-
nictwa społecznego itp.
12. Na jakich zasadach zostanie sfinansowana tzw.
edycja 2009 wniosków o kredyty na społeczne budow-
nictwo czynszowe i w jakim stopniu, w odniesieniu do
skali potrzeb zgłoszonych w 2009 r. przez inwestorów
społecznego budownictwa czynszowego, zostanie sfi-
nansowane zapotrzebowanie na kredyty?
Zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy z dnia 2 kwietnia
2009 r. o zmianie ustawy o poręczeniach i gwaran-
cjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektó-
re osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa
Krajowego oraz niektórych innych ustaw BGK jest
zobowiązany udzielać kredytów i dokonywać ich wy-
płat na podstawie wniosków złożonych do dnia
30 września 2009 r. przez towarzystwa budownictwa
społecznego, spółdzielnie mieszkaniowe oraz gminy
na cele i na warunkach określonych w ustawie o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego w brzmieniu obowiązującym przed dniem
wejścia w życie ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r.
Zgodnie z art. 17 ust. 5 ustawy o zmianie ustawy
o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz niektórych
innych ustaw działalność funduszu będzie prowadzo-
na przez BGK na jego własny rachunek. W związku

z powyższym finansowanie omawianych wniosków
następować będzie z wykorzystaniem środków zli-
kwidowanego KFM, którego aktywa netto zwiększy-
ły fundusz statutowy BGK, oraz z uwzględnieniem
środków pochodzących ze spłat dotychczas udzielo-
nych kredytów. Powyższe źródła finansowania akcji
kredytowej realizowanej na dotychczasowych warun-
kach mogą być uzupełniane, w zależności od potrzeb,
o środki z zobowiązań, które bank może zaciągać
w wysokości wynikającej z oceny sytuacji.
W myśl art. 15d ustawy o niektórych formach po-
pierania budownictwa mieszkaniowego – w celu re-
alizacji programów rządowych popierania budownic-
twa mieszkaniowego – minister właściwy do spraw
finansów publicznych przekazuje z budżetu państwa
środki na zwiększenie funduszu statutowego Banku
Gospodarstwa Krajowego, który ma udzielać kredy-
tów, na warunkach preferencyjnych, towarzystwom
budownictwa społecznego i spółdzielniom mieszka-
niowym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane
mające na celu budowę lokali mieszkalnych na wy-
najem oraz gminom na realizację komunalnej infra-
struktury technicznej towarzyszącej budownictwu
mieszkaniowemu. Kwota ta została ustalona w art.
33 ustawy budżetowej na rok 2010 w wysokości 7 mln
zł. Nie został jeszcze opracowany rządowy program
wsparcia budownictwa mieszkaniowego, którego in-
tegralną częścią będzie nowy system wspierania bu-
downictwa społecznego w Polsce i do przyjęcia któ-
rego zobowiązała Radę Ministrów rezolucja Sejmu
RP. Zważywszy, że wcześniejsze, tj. dokonane po dniu
30 września 2009 r. w oparciu o złożone wnioski wy-
datki budżetu państwa na ten cel nie mogły zostać
przewidziane w ustawie budżetowej na 2009 r., bo-
wiem objęte one były kredytami finansowanymi ze
środków KFM, nie ma przeszkód formalnoprawnych
do wykorzystania części tych środków dla sfinanso-
wania przez BGK w 2010 r. akcji kredytowej rozpo-
czętej w roku 2009.
13. Kiedy rząd zamierza opracować i przeprowa-
dzić przez ścieżkę legislacyjną nowy, alternatywny
program wsparcia społecznego budownictwa czyn-
szowego? Jaki akt prawny konstytuował będzie nowe
zasady finansowania mieszkań na wynajem?
Obecnie Ministerstwo Infrastruktury znajduje się
na końcowym etapie przygotowywania projektu za-
łożeń nowej ustawy określającej system budownictwa
społecznego w Polsce, w tym także instrumenty
wspierania tego typu budownictwa ze środków pu-
blicznych. Zgodnie z planem prac resoru infrastruk-
tury kierownictwo Ministerstwa Infrastruktury pla-
nuje rozpatrzenie projektu założeń w dniu 21 kwiet-
nia 2010 r., tak więc prawdopodobne jest skierowanie
projektu założeń do formalnych konsultacji społecz-
nych, a następnie do uzgodnień międzyresortowych
odpowiednio w kwietniu i maju br. W przypadku
przyjęcia dokumentu przez rząd niezwłocznie posłu-
ży on do opracowania przez Rządowe Centrum Legi-
slacji, we współpracy z resortem infrastruktury, pro-
jektu nowej ustawy.
85
Wstępne rozwiązania będące podstawą prac nad
założeniami do ustawy regulującej zasady funkcjo-
nowania i wspierania przez władze publiczne budow-
nictwa społecznego zaprezentowano w materiale
pt. „Kierunki reformy systemu budownictwa społecz-
nego w Polsce – proponowane rozwiązania”, który
został zaakceptowany przez kierownictwo minister-
stwa w dniu 4 grudnia 2009 r. Dokument ten podda-
ny został konsultacjom z zainteresowanymi środowi-
skami branżowymi i naukowymi. W dniu 11 stycznia
br. na spotkaniu zorganizowanym przez resort pod-
mioty zaangażowane w system budownictwa społecz-
nego w Polsce zaprezentowały swoje stanowiska do-
tyczące proponowanych przez ministerstwo rozwią-
zań. Jak wykazało spotkanie, a także pisemne sta-
nowiska spływające do ministerstwa, opinie środowi-
ska co do spodziewanych kierunków reformy systemu
budownictwa społecznego były bardzo zróżnicowane,
a w pewnych punktach zdecydowanie rozbieżne.
14. W jakiej części w odniesieniu do potrzeb zgło-
szonych w 2009 r. przez gminy w zakresie mieszkań
socjalnych zaspokojone zostało zapotrzebowanie na
dotacje z Funduszu Dopłat? W jakim stopniu środki
przeznaczone w budżecie na ten program pozwolą
zaspokoić potrzeby gmin w 2010 r. w związku z bu-
dową lub pozyskaniem mieszkań socjalnych, nocle-
gowni i schronisk dla bezdomnych?
W 2009 r. w edycji wiosennej programu budow-
nictwa socjalnego złożono łącznie 60 wniosków speł-
niających wymogi formalne na kwotę ok. 24 mln zł.
Pomoc z budżetu państwa w wysokości 10 mln zł
przyznano na realizację 37 przedsięwzięć (co stanowi
około 61% planowanych do realizacji inwestycji),
w wyniku których planuje się powstanie 420 lokali
socjalnych i 32 miejsc noclegowych. Druga zeszło-
roczna edycja składania wniosków odbyła się na no-
wych zasadach określonych w wyniku zeszłorocznej
nowelizacji ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finan-
sowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, miesz-
kań chronionych, noclegowni i domów dla bezdom-
nych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844, z późn. zm.). W efek-
cie wprowadzonych zmian (m.in. wprowadzenie moż-
liwości pozyskania przez gminy, przy pomocy finan-
sowej z budżetu państwa, mieszkań komunalnych
nieposiadających statusu lokali socjalnych, a także
zwiększenie maksymalnego poziomu finansowego
wsparcia, o jakie mogą ubiegać się wnioskodawcy, do
30–50% kosztów przedsięwzięcia) nastąpiło znaczą-
ce zwiększenie zainteresowania inwestorów realiza-
cją wspieranych w ramach programu inwestycji.
W edycji jesiennej ubiegłego roku złożono 98 wnio-
sków spełniających wymogi formalne na ogólną kwo-
tę finansowego wsparcia 71 mln zł. Pomoc z budżetu
państwa w wysokości 35 mln zł przyznano na reali-
zację 60 przedsięwzięć (co stanowi około 61% plano-
wanych do realizacji inwestycji), w wyniku których
planuje się powstanie 695 lokali socjalnych, 268
mieszkań komunalnych (dodatkowo nastąpi wydzie-
lenie z mieszkaniowego zasobu gmin ekwiwalentne-
86
go zasobu lokali socjalnych) oraz 6 mieszkań chro-
nionych.
W odniesieniu do kwestii wysokości środków fi-
nansowych przeznaczonych na dofinansowanie bu-
downictwa socjalnego w roku 2010 uprzejmie infor-
muję, iż w budżecie państwa na ten cel zaplanowana
została kwota 20 mln zł. Kwota ta oznacza finanso-
wanie każdej z dwóch tegorocznych edycji składania
wniosków na poziomie 10 mln zł. Biorąc pod uwagę
wyniki poprzedniej edycji, można stwierdzić, iż środ-
ki zarezerwowane na ten cel nie pokryją w całości
zapotrzebowania. Należy jednak zaznaczyć, iż w przy-
padku powstania oszczędności w części 18 budżetu
państwa minister infrastruktury wzorem lat ubie-
głych rozważy możliwość dokonania przesunięcia
części środków budżetowych będących w jego dyspo-
zycji na realizację budownictwa socjalnego.
15. W jakim stopniu, w odniesieniu do skali po-
trzeb zgłoszonych w 2009 r. w zakresie działań ter-
momodernizacyjnych i remontowych, zaspokajane są
potrzeby na dotacje z Funduszu Termomodernizacji
i Remontów, a w jakim stopniu prognozuje się, że
będą zaspokojone w 2010 r.? Czy rząd rozważa skie-
rowanie części środków z EFRR na zasilenie Fundu-
szu Termomodernizacji i Remontów w latach 2010–
–2013?
Ze środków Funduszu Termomodernizacji i Re-
montów finansowana jest, w formie tzw. premii, część
kosztów przedsięwzięć termomodernizacyjnych i zwią-
zanych z termomodernizacją przedsięwzięć remonto-
wych realizowanych na zasadach określonych w usta-
wie z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termo-
modernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459
oraz z 2009 r. Nr 157, poz. 1241), która weszła w ży-
cie w dniu 19 marca 2009 r. Na mocy przepisów usta-
wy Fundusz Termomodernizacji i Remontów przejął
aktywa i zobowiązania Funduszu Termomoderniza-
cji utworzonego na podstawie ustawy z dnia 18 grud-
nia 1998 r. o wspieraniu przedsięwzięć termomoder-
nizacyjnych (Dz. U. Nr 162, poz. 1121, z późn. zm.).
W wyniku ww. zmiany uregulowań prawnych do-
tyczących wspierania ze środków budżetowych pro-
cesu poprawy stanu technicznego istniejących zaso-
bów mieszkaniowych w stosunkowo niewielkim stop-
niu zostały zmodyfikowane zasady wspierania przed-
sięwzięć termomodernizacyjnych. Najistotniejsza
zmiana polega natomiast na poszerzeniu zakresu
przedmiotowego wspierania tego procesu poprzez
wprowadzenie możliwości premiowania także przed-
sięwzięć remontowych związanych z termomoderni-
zacją najstarszych spośród wielorodzinnych budyn-
ków mieszkalnych.
Ostatnie trzy pełne lata kalendarzowe, a więc
okres 2007–2009, to najlepszy czas w dotychczasowej,
liczącej 11 pełnych lat, historii funduszu. W trakcie
tych trzech lat złożonych zostało bowiem 53,6%
wszystkich wniosków o przyznanie premii oraz zo-
stały przyznane 10 292 premie, które stanowią 61,9%
wszystkich premii przyznanych w okresie 1999–2009.
Jednocześnie w trakcie tych trzech lat fundusz nie-
przerwanie dysponował na tyle wysoką nadwyżką
wolnych środków, by nie istniało zagrożenie koniecz-
nością okresowego wstrzymywania przyjmowania
nowych wniosków.
Liczba premii przyznanych w okresie 2007–2009
jest aż o 8,3 punktów procentowych wyższa od liczby
złożonych w tym okresie wniosków, gdyż w II połowie
2006 r. fundusz nie dysponował wolnymi środkami.
W rezultacie dopiero w 2007 r. mogły być rozpatrzo-
ne 1 573 wnioski, które wpłynęły w 2006 r. Oznacza
to, że wysokość zasilania budżetowego pozwoliła
w okresie 2007–2009 nie tylko na pełne zaspokojenie
bieżącego popytu na premie, ale także na likwidację
bardzo dużego nawisu popytowego z 2006 r.
W trakcie ostatnich trzech lat fundusz został za-
silony środkami budżetu państwa w łącznej wysoko-
ści wynoszącej 677,3 mln zł, które stanowią aż 2/3
wszystkich środków budżetowych przekazanych na
ten cel od początku funkcjonowania funduszu. Kwo-
ta ta umożliwiła nie tylko pełne zaspokojenie popytu
na premie, zarówno tego bieżącego, jak i przeniesio-
nego z 2006 r., ale także pozwoliła funduszowi roz-
począć 2010 r. z kwotą wolnych środków wynoszącą
niemal 135 mln zł. Jednocześnie popyt na premie
w 2010 r. został oszacowany na 120–150 mln zł. Osza-
cowanie to jest obarczone dużym stopniem niepew-
ności ze względu na zbyt krótką historię funkcjono-
wania obecnie obowiązujących uregulowań praw-
nych. Oznacza ono jednak, że w drugiej połowie 2010
r. może zostać wyczerpana obecnie dostępna kwota
wolnych środków funduszu.
Niestety nie ma możliwości skierowania na zasi-
lenie funduszu części środków pochodzących z Euro-
pejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego. W obec-
nej perspektywie finansowej obejmującej lata 2007–
–2013 dysponentami tej części środków EFRR, która
może być przeznaczona na zadania związane z miesz-
kalnictwem, są samorządy wojewódzkie. Środki te
wydatkowane są w ramach regionalnych programów
operacyjnych, jako dokumentów określonych i reali-
zowanych bezpośrednio przez samorządy woje-
wództw, wynegocjowanych uprzednio z Komisją Eu-
ropejską. Stąd jeśli popyt na premie przekroczy
w trakcie br. kwotę wolnych środków funduszu, je-
dyną możliwość ich uzupełnienia bez nowelizacji
ustawy budżetowej stanowi dokonanie przez mini-
stra infrastruktury odpowiednich przesunięć środ-
ków budżetowych w ramach części 18 budżetu pań-
stwa, o ile nie zagrozi to realizacji innych programów
finansowanych z tej części środków budżetowych.
16. Jakie działania planuje rząd w związku ze
zmianą rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parla-
mentu Europejskiego i Rady Europy z dnia 5 lipca
2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego i uchylającego rozporządzenie (WE)
nr 1783/1999, prowadzącą do zwiększenia możliwości
wydatkowania środków funduszy UE na cele miesz-
kaniowe związane ze wzrostem efektywności ener-
getycznej i wzrostem stosowania odnawialnych źró-
deł energii w mieszkalnictwie?

W perspektywie finansowej 2007–2013 istnieje
możliwość współfinansowania środkami Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego pewnych
przedsięwzięć związanych z mieszkalnictwem zgod-
nie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1080/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r.
w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego.
Decyzją rządu Rzeczypospolitej Polskiej wszyst-
kie inwestycje z zakresu mieszkalnictwa są wspiera-
ne na poziomie regionalnym, a środki na ten cel zo-
stały przewidziane w ramach regionalnych progra-
mów operacyjnych (RPO). Na przedsięwzięcia zwią-
zane z infrastrukturą mieszkaniową przewidziano
nie więcej niż 3% środków alokowanych na dany
RPO. W sumie na mieszkalnictwo we wszystkich
RPO przeznaczono 243 mln EUR (szczegółowe infor-
macje w tabeli w załączniku nr 3)3).
W związku z wejściem w życie w dniu 11 czerwca
2009 r. rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 397/2009 z dnia 6 maja 2009 r. zmie-
niającego rozporządzenie (WE) nr 1080/2006 w spra-
wie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
w odniesieniu do kwalifikowalności efektywności
energetycznej i inwestycji w energię odnawialną
w budownictwie mieszkaniowym kilka spośród in-
stytucji zarządzających RPO rozważa wprowadzenie
w przyszłości zmian w RPO wynikających z tej no-
welizacji – dającej możliwość przeznaczenia dodatko-
wych środków na finansowanie inwestycji w istnie-
jących budynkach mieszkalnych w zakresie zwięk-
szenia efektywności energetycznej i wykorzystania
OZE (do kwoty 4% całkowitej alokacji z EFRR).
Należy zauważyć, iż możliwość wsparcia miesz-
kalnictwa w ramach perspektywy 2007–2013 prze-
widziana była jedynie dla tzw. nowych państw człon-
kowskich. W toku ubiegłorocznych prac legislacyj-
nych na szczeblu wspólnotowym dotyczących prawo-
dawstwa unijnego w zakresie funduszy struktural-
nych dnia 21 września 2009 r. zostały zaakceptowa-
ne przez Radę kolejne zmiany w rozporządzeniu
(WE) nr 1080/2006, wprowadzające możliwość
wsparcia dla inwestycji w mieszkalnictwo w nowych
państwach członkowskich (renowacja, zastąpienie
lub budowa nowych budynków) dla społeczności
zmarginalizowanych bez względu na to, czy miesz-
kają na terenach miejskich, czy wiejskich. W ramach
dialogu pomiędzy Radą UE a Parlamentem Europej-
skim zadecydowano o wprowadzeniu kolejnych zmian
w ww. rozporządzeniu 1080/2006 umożliwiających
finansowanie kwestii związanych z mieszkalnictwem
wszystkim państwom członkowskim. Przewiduje się,
iż powyższe zmiany legislacyjne mogą wejść w życie
na przełomie maja i czerwca br.
Należy podkreślić, iż już w chwili obecnej ogólny
katalog wydatków kwalifikowanych w zakresie
3)
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
87
mieszkalnictwa zawarty w przepisach wykonawczych
KE4) wymienia elementy dotyczące wzrostu efektyw-
ności energetycznej w ramach wsparcia mieszkalnic-
twa. Przepisy dopuszczają bowiem skierowanie
wsparcia w zakresie mieszkalnictwa na następujące
elementy:
1) renowacja części wspólnych wielorodzinnych
budynków mieszkalnych. Działania, które mogą być
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego, zostały ujęte w zamkniętym ka-
talogu, który obejmuje:
— renowację wspólnych elementów konstrukcyj-
nych budynku: dach, elewacja zewnętrzna, stolarka
okienna i drzwiowa, klatka schodowa, korytarze we-
wnętrzne/ zewnętrzne, wejścia i elementy jego kon-
strukcji zewnętrznej, winda,
— usprawnienie (wymiana/remont) wszelkich in-
stalacji technicznych budynku,
— działania podnoszące efektywność energetycz-
ną budynku (termomodernizacja);
2) przygotowanie do użytkowania nowoczesnych
socjalnych budynków mieszkalnych dobrego standar-
du poprzez renowację i adaptację budynków istnieją-
cych stanowiących własność władz publicznych
lub własność podmiotów działających w celach nie-
zarobkowych. Współfinansowane będą działania
związane z zaspokajaniem potrzeb społecznych po-
przez zapewnienie lokali socjalnych dla gospodarstw
domowych o niskich dochodach lub osób o szczegól-
nych potrzebach.
Należy podkreślić, że warunkiem otrzymania
wsparcia jest zachowanie zasady kompleksowości
działań. Projekty w zakresie infrastruktury miesz-
kaniowej możliwe do sfinansowania powinny być ele-
mentem lokalnych planów rewitalizacyjnych (LPR),
w ramach których przewiduje się przedsięwzięcia
w sferach: przestrzennej, technicznej, gospodarczej
oraz społecznej, zmierzające do wyprowadzenia da-
nego obszaru z sytuacji kryzysowej oraz stworzenia
warunków do jego dalszego rozwoju.
Zgodnie z „Wytycznymi ministra rozwoju regio-
nalnego w zakresie programowania działań dotyczą-
cych mieszkalnictwa”, wydanymi w oparciu o art. 35
ust. 3 pkt 2 i 11 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o za-
sadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 227, poz. 1658, z pózn. zm.), potencjalnymi bene-
ficjentami w zakresie renowacji części wspólnych
wielorodzinnych budynków mieszkalnych oraz ada-
ptacji budynków na cele mieszkalne są:
a) jednostki samorządu terytorialnego, ich związ-
ki i stowarzyszenia;
4)
Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia
8 grudnia 2006 ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania
rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiającego prze-
pisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu
Spójności oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego (Dz. Urz. UE L 371 z 27.12.2006 r.)
88
b) jednostki organizacyjne jednostek samorządu
terytorialnego posiadające osobowość prawną;
c) spółdzielnie mieszkaniowe;
d) wspólnoty mieszkaniowe;
e) towarzystwa budownictwa społecznego;
f) inne jednostki organizacyjne ujęte w lokalnym
programie rewitalizacji, które posiadają prawo
do dysponowania daną nieruchomością;
g) instytucje i organizacje (w tym organizacje po-
zarządowe) zajmujące się walką z bezdomnością,
mieszkaniami chronionymi (np. dla wychodzących
z więzień);
h) kościoły i związki wyznaniowe (jeśli będą
tworzyć placówki dla bezdomnych i mieszkania
chronione);
i) podmioty niedziałające dla zysku, zajmujące
się integracją różnych grup społecznych.
Poziom dofinansowania tego typu inwestycji okre-
ślony jest w poszczególnych RPO w zgodzie z obowią-
zującymi przepisami krajowymi i wspólnotowymi
dotyczącymi pomocy publicznej. Mając na uwadze
powyższe, instytucja koordynująca RPO w ramach
MRR przygotowała projekt rozporządzenia ministra
rozwoju regionalnego w sprawie udzielania pomocy
na rewitalizację w ramach regionalnych programów
operacyjnych. Ww. projekt rozporządzenia został no-
tyfikowany KE 19 września 2008 r. Planowany ter-
min wejścia w życie rozporządzenia to koniec II
kwartału br.
Należy zatem zauważyć, iż wsparcie inwestycji
dotyczących termomodernizacji jest możliwe już
w chwili obecnej i stanowi istotny element projektów
w zakresie mieszkalnictwa, które mogą ubiegać się
o dofinansowanie w ramach regionalnych progra-
mów operacyjnych. W szczegółowych opisach osi prio-
rytetowych poszczególnych RPO wymienione są typy
projektów podlegających dofinansowaniu w ramach
RPO, a wśród nich wskazane są m.in. działania
w zakresie oszczędności energetycznej. W toku wdra-
żania RPO, stosownie do sytuacji (w tym m.in. zain-
teresowania beneficjentów), zależnie od decyzji po-
szczególnych instytucji zarządzających, rozważane
będzie ww. podniesienie kwoty przeznaczonej na
mieszkalnictwo (w tym na efektywność energetycz-
ną) do 4% alokacji danego programu regionalnego.
17. Jak rząd zamierza przeciwdziałać monopoli-
stycznym praktykom Banku Gospodarstwa Krajowe-
go w zakresie obsługi kredytowej społecznego budow-
nictwa czynszowego, a w szczególności:
17. stawianiu jako warunku umów kredytowych
zobowiązania TBS do utrzymywania na lokatach
w BGK środków tych spółek pochodzących z kaucji
pobieranych od najemców i oszczędności na cele re-
montów zasobów mieszkaniowych;
18. permanentnemu wydłużaniu rozpatrywania
wniosków o kredyt na wszystkich etapach procedur
kredytowych, co de facto wpływa na spowolnienie
i wyhamowanie tempa realizacji inwestycji mieszka-
niowych?
Czy rząd uznaje tę sytuację za usprawiedliwioną?
Bank Gospodarstwa Krajowego jako podmiot, na
który ustawodawca nałożył szczególne uprawnienia
związane z realizacją programów gospodarczych rzą-
du, uczestniczy tym samym również bezpośrednio
w realizacji wszystkich podstawowych programów
wsparcia budownictwa mieszkaniowego wprowadza-
nych od połowy lat 90. W znacznej mierze rolą BGK
jest dystrybucja środków przekazywanych corocznie
na mieszkalnictwo z budżetu państwa, wydatkowa-
nych – jako dopłata do kosztów przedsięwzięcia lub
dopłata do odsetek – w ramach programu wsparcia
budownictwa socjalnego, programu wsparcia termo-
modernizacji i remontów czy programu „Rodzina na
swoim”.
W przypadku finansowania społecznego budow-
nictwa czynszowego BGK pełni ponadto rolę bezpo-
średniego kredytodawcy, co – w kontekście innych
instrumentów polityki mieszkaniowej angażujących
bank – wyznacza niewątpliwie specyfikę roli i miejsca
banku jako instytucji kredytowej. Bank podlega bo-
wiem szeregom przepisów określających zasady dzia-
łania banków, w tym przepisów i procedur banko-
wych związanych z podejmowaniem decyzji o zaan-
gażowaniu kredytowym. Zastrzeżenie to jest ko-
nieczne, ponieważ z ww. względów resort infrastruk-
tury ma ograniczone możliwości ingerowania czy
bezpośredniego kwestionowania tych procedur ban-
kowych, których uzasadnieniem są przepisy prawa,
zalecenia KNF lub inne zasady obejmujące działal-
ność banków.
Uwzględniając powyższe, ale jednocześnie mając
świadomość barier, jakie w dotychczasowej praktyce
realizacji programu społecznego budownictwa czyn-
szowego powodowało oparcie akcji kredytowania spo-
łecznego budownictwa na wynajem wyłącznie na ak-
tywności kredytowej BGK oraz co do zasady dostar-
czanie bezpośrednio z budżetu środków na prowa-
dzoną akcję kredytową (ograniczona skala finanso-
wania, uzasadnienie dla wprowadzenia w początku
tego dziesięciolecia specjalnego trybu ubiegania się
o kredyt), w opracowanym projekcie założeń do nowej
ustawy przewiduje się, po okresie implementacyj-
nym, przeorientowanie programu na działalność kre-
dytową banków komercyjnych, połączone z wprowa-
dzeniem instrumentu dopłat do oprocentowania.
Jednocześnie, z uwagi na treść postawionych
w pytaniu zarzutów, poniżej przedstawiam wyjaśnie-
nia udzielone przez ministra finansów w związku
z postawionym pytaniem.
Bank Gospodarstwa Krajowego, którego historia
sięga roku 1924, jest własnością Skarbu Państwa
i jako państwowa instytucja finansowa w rozumieniu
ustawy Prawo bankowe specjalizuje się w obsłudze
sektora finansów publicznych; zapewnia wspieranie
państwowych programów społeczno-gospodarczych
oraz samorządowych programów rozwoju regionalne-
go; jego misją jest realizacja działalności zleconej przez
państwo, natomiast uzupełnieniem misji jest działal-
ność własna banku skierowana do wybranych seg-

mentów rynku. BGK zarządza środkami funduszy
celowych oraz wieloma programami rządowymi.
Jednym z programów rządowych realizowanych
przez BGK jest wspieranie społecznego budownictwa
czynszowego poprzez udzielanie towarzystwom bu-
downictwa społecznego i spółdzielniom mieszkanio-
wym na preferencyjnych zasadach kredytów na
przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane oprocento-
wanych w wysokości połowy stopy redyskontowej
NBP, jednak nie mniej niż 3,5%, z okresem spłaty do
35 lat oraz gminom na infrastrukturę techniczną to-
warzyszącą budownictwu mieszkaniowemu oprocen-
towanych w wysokości 1%, z 15-letnim okresem spła-
ty (te parametry – do chwili opracowania zmian
w programie – dotyczą kredytów udzielonych na pod-
stawie wniosków złożonych przed dniem 30 września
2009 r.). BGK, proponując udzielanie kredytów na
warunkach niespotykanie korzystniejszych niż na
rynku bankowym, w zamian zabiega o pozyskanie
lokat dla banku pochodzących z kaucji pobieranych
od najemcy. Trudno te działania uznać za „monopo-
listyczną praktykę” stosowaną wobec beneficjentów
programów rządowych.
Trudno się zgodzić ze stwierdzeniem, że to BGK
„permanentnie wydłuża rozpatrywanie wniosków
o kredyty na wszystkich etapach procedur kredyto-
wych”. Corocznie zgłaszana przez BGK niepełna
realizacja planu udzieleń kredytów występuje z na-
stępujących przyczyn leżących po stronie klientów.
Są to:
— przesunięcia terminów złożenia wniosków
o udzielenie kredytu na skutek przedłużających się
procedur związanych z rozpoczęciem przedsięwzięcia
(m.in. problemy związane z przekazaniem gruntu,
problemy projektowe);
— przesunięcia terminów podpisywania umów
z uwagi na brak realizacji przez klientów warunków
dotyczących zabezpieczeń;
— rezygnacje wnioskodawców z ubiegania się
o kredyt ze względu na brak środków na realizację
inwestycji, zbyt wysoki koszt realizacji przedsięwzięć
oraz brak pozwoleń na budowę;
— braki oraz nieścisłości w dokumentacji dostar-
czanej przez klientów, powodujące konieczność wy-
stępowania przez bank z żądaniami jej uzupełnienia
(np. urealnienie prognoz finansowych) oraz wydłu-
żanie procedury analizy wniosku;
— składanie przez gminy niekompletnych wnio-
sków na realizację infrastruktury technicznej towa-
rzyszącej budownictwu mieszkaniowemu;
— rozpoczęcie inwestycji dotyczącej infrastruk-
tury technicznej przed podpisaniem umowy kredy-
towej.
Bank – udzielając kredytów na zasadach preferen-
cyjnych – jest zobowiązany do badania zdolności kre-
dytowej TBS-ów oraz spółdzielni mieszkaniowych
w rozumieniu art. 70 ustawy Prawo bankowe w spo-
sób zbliżony do oceny, jaka dokonywana jest wobec
wszystkich pozostałych klientów banku, a jednocze-
śnie, zgodnie z przepisem art. 69 ustawy Prawo ban-
89
kowe, jest zobowiązany do żądania od kredytobior-
ców prawnych zabezpieczeń wierzytelności mających
na celu minimalizowanie i dywersyfikację ryzyka
braku spłaty kredytów. Ze względu na to, że bank nie
może podjąć decyzji kredytowej przed otrzymaniem
od klienta danych niezbędnych do dokonania oceny
zdolności kredytowej, w niektórych przypadkach
może to prowadzić do przekroczenia terminów wyni-
kających z przepisów w sprawie warunków i trybu
udzielania kredytów na zasadach preferencyjnych.
Również Bank Gospodarstwa Krajowego zaprze-
cza stwierdzeniu, że stosuje praktyki monopolistycz-
ne w kwestii gromadzenia przez TBS-y środków po-
chodzących z kaucji oraz na cele remontowe i przed-
stawia następujące wyjaśnienia.
Konieczność gromadzenia ww. środków wynika z
identyfikowanego w TBS-ach ryzyka w zakresie zdol-
ności do:
— właściwej gospodarki finansowej,
— wywiązywania się z zobowiązań wobec najem-
ców, tj. niezwłocznego zwrotu kaucji w sytuacji roz-
wiązania umowy najmu,
— utrzymywania w należytym stanie technicz-
nym zasobów będących przedmiotem najmu.
Ponieważ identyfikowane ryzyko dotyczy podmio-
tów o bardzo niskim stopniu finansowania aktywów
kapitałami własnymi, istnieje konieczność zapewnie-
nia płynnych środków jako źródeł finansowania ww.
celów, a nie wykorzystywania ich do finansowania
bieżącej działalności operacyjnej.
W obydwu przedstawionych wyżej przypadkach
bank akceptuje możliwość gromadzenia przedmioto-
wych środków w wybranym przez TBS-y banku,
z zastrzeżeniem:
— ograniczenia się do lokowania ww. środków
wyłącznie w instrumenty o niskim ryzyku utraty za-
inwestowanych środków (obligacje, bony skarbowe,
lokaty bankowe itp.), przy czym BGK powinien być
uprawniony do rozszerzania/ograniczania sposobów
lokowania środków,
— każdorazowego informowania BGK o formie,
miejscu (nazwie banku) i okresie inwestowania środ-
ków – w przypadku zaprzestania inwestowania środ-
ki mają zostać przeniesione na rachunek w BGK,
— przedstawiania raz w roku rozliczenia z wyko-
rzystania środków – łącznie z wyciągiem z rachun-
ku/ów bankowego/ych, na którym środki są groma-
dzone.
Naliczane przez TBS-y odpisy amortyzacyjne są
środkami celowymi, które powinny być gromadzone
i wykorzystywane przede wszystkim na finansowa-
nie przyszłych większych remontów bieżących, kapi-
talnych oraz niezbędnych modernizacji.
Zdaniem banku polityka TBS w zakresie ustala-
nia niskich odpisów amortyzacyjnych oraz wydatko-
wania środków z tego tytułu na inne doraźne cele niż
przyszłe remonty zagraża utrzymaniu zasobów
mieszkaniowych KFM w należytym stanie technicz-
nym, ich szybszą dekapitalizacją oraz utratą wartości
rynkowej. Również w odniesieniu do kaucji i party-
90
cypacji zwrotnych stanowiących zobowiązanie TBS
wobec najemców lub innych podmiotów bank uważa,
iż TBS-y powinny prowadzić ostrożną gospodarkę
finansową, szczególnie w przypadku tych zobowią-
zań wobec najemcy, które po ustaniu stosunku najmu
podlegają zwrotowi wraz z oprocentowaniem – środ-
ki takie powinny być lokowane na oprocentowanych
rachunkach bankowych ewentualnie inwestowane
w zakup bezpiecznych i płynnych papierów warto-
ściowych, np. obligacji Skarbu Państwa. Bankowi
znane są przypadki zainwestowania środków z tego
tytułu w instrumenty inwestycyjne obarczone ryzy-
kiem, np. jednostki TFI, i poniesienia przez TBS
straty bilansowej z tego tytułu w okresach spadku
notowań instrumentu poniżej ceny ich zakupu.
W opinii banku stosowanie ostrożnej gospodarki fi-
nansowej nie narusza samodzielności finansowej
TBS i jednocześnie pozwala na przeciwdziałanie wy-
korzystaniu tych środków np. na finansowanie i pro-
wadzenie komercyjnej działalności inwestycyjnej nie-
związanej z eksploatacją zasobów mieszkaniowych
wybudowanych ze środków KFM. Zdeponowanie
środków na rachunkach w BGK ułatwia kontrolę
i monitoring sytuacji finansowej TBS w odniesieniu
do tych środków i funduszy celowych oraz zapewnia
wysoki poziom bezpieczeństwa lokat.
W środowisku TBS stosowane są niejednorodne
zasady ewidencjonowania odsetek skapitalizowanych
oraz przyjmowane są zaniżone stawki amortyzacyj-
ne, co – zdaniem banku – skutkuje zawyżaniem wy-
ników finansowych TBS oraz ma wpływ na długo-
terminową ocenę zdolności kredytowej tych podmio-
tów. Powoduje to oczekiwanie banku odnośnie wyż-
szego poziomu zabezpieczenia kredytów instrumen-
tami o wyższej płynności.
Odnośnie do wymogów kapitałowych bank opie-
ra swoje procedury m.in. na Kodeksie cywilnym,
ustawie o rachunkowości oraz regulacjach nadzor-
czych dotyczących zasad oceny zdolności kredytowej
i nowej umowy kapitałowej. Wymogi kapitałowe sta-
wiane przez bank stanowią jedną z kluczowych
spraw związanych z funkcjonowaniem programu
KFM. Narastanie zobowiązań z tytułu zaciąganych
kredytów powoduje, w kontekście niskich funduszy
podstawowych, którymi dysponują kredytobiorcy,
zdecydowany wzrost ryzyka kredytowego. Utrzyma-
nie więc wymogów kapitałowych jest zdaniem ban-
ku niezbędne.
W związku z powyższym bank stoi na stanowi-
sku, że partycypacje i kaucje stanowią zobowiązania
wobec najemców, a zatem nie powinny być traktowa-
ne jako kapitały własne TBS (z uwagi na prawny
charakter partycypacji, nie dłuższy niż 12 miesięcy
okres ich zwrotu po rozwiązaniu umowy z najemcą,
zachodzi ryzyko, iż zawarcie umowy z kolejnym na-
jemcą nie będzie mogło być uwarunkowane wniesie-
niem partycypacji).
TBS-y jako spółki prawa handlowego odpowiada-
ją za zobowiązania do wysokości swoich kapitałów
podstawowych. Niezwykle istotnym elementem
kształtowania prawidłowej współpracy BGK z TBS
jest przekazywanie przez te podmioty informacji na
temat planowanego wzrostu ich zobowiązań, w tym
w szczególności z tytułu kredytów. Zgoda banku na
zaciągnięcie przez kredytobiorcę zobowiązań w ban-
kach komercyjnych każdorazowo wymaga analizy
zdolności kredytowej i płatniczej kredytobiorcy. Istot-
nym czynnikiem decydującym o tej zdolności jest nie
tylko sama kwota pojedynczego zobowiązania, ile
suma zaciągniętych w ten sposób zobowiązań oraz
warunki kredytowania, tzn. okres spłaty kredytu
i jego oprocentowanie, a także obciążenia majątku
TBS z tytułu zabezpieczenia takich kredytów, a więc
ograniczenie możliwości dochodzenia roszczeń z ty-
tułu spłaty kredytów udzielonych ze środków KFM
z całego majątku TBS, a nie tylko z ustanowionych
zabezpieczeń prawnych. Nawet pojedynczy kredyt
o kwocie mniejszej lub równej 5% kapitałów wła-
snych, ale relatywnie krótkim okresie spłaty, może
generować na tyle wysokie obciążenia kredytowe, że
spowoduje okresową utratę płynności finansowej. Nie
można też wykluczyć zagrożenia, iż spłata takiego
kredytu komercyjnego może być dochodzona w trybie
wymuszonym (windykacyjnym), co w konsekwencji
mogłoby spowodować dalsze problemy ekonomiczne
kredytobiorcy. Okresowa analiza sytuacji ekonomicz-
no-finansowej TBS przez bank, uwzględniająca za-
ciąganie kredytów i pożyczek z innych źródeł niż
KFM, pozwala bankowi na wcześniejsze reagowanie
na ewentualne niekorzystne zjawiska związane
z prowadzoną przez te podmioty działalnością i pod-
jęcie z TBS rozmów na temat przeprowadzenia odpo-
wiednich działań w celu stabilizowania ich kondycji
ekonomicznej, możliwości kontynuowania przez te
podmioty realizacji społecznego budownictwa czyn-
szowego – podstawowego zadania, do którego zostały
powołane. Bank wyraża wolę kontynuacji takiej
współpracy.
Odnosząc się do kwestii okresu rozpatrywania
wniosków kredytowych, bank zwraca uwagę, że
ewentualne wydłużenie się procesu obsługi wnio-
sków nie wynika li tylko z ewentualnych opóźnień,
które mogły powstać po stronie banku, ale w indywi-
dualnych przypadkach podnoszonych przez TBS
może być skutkiem m.in. konieczności skorygowania
błędów i uzupełnienia braków w nadesłanej przez
TBS dokumentacji.
Przyjęta przez bank polityka kredytowa w obsza-
rze Krajowego Funduszu Mieszkaniowego jest wyni-
kiem najwyższej staranności w celu ostrożnego i efek-
tywnego zarządzania środkami zgromadzonymi
w funduszu. Obowiązek zachowania takiej staranno-
ści w prowadzeniu działalności związanej z obsługą
funduszy spoczywa na banku z mocy przepisów pra-
wa bankowego, przepisów dotyczących pomocy pu-
blicznej jak również stanowi element realizacji pod-
stawowego celu działalności banku, jakim zgodnie
z treścią art. 4 ustawy o BGK jest wspieranie rządo-
wych programów społeczno-gospodarczych oraz pro-
gramów samorządności lokalnej i rozwoju regional-

nego realizowanych z wykorzystaniem środków pu-
blicznych.
Ponadto na dzień 31.03.2010 r. należności inne
niż normalne stanowią 58,47% portfela kredytów
KFM, natomiast wskaźnik należności zagrożonych
wynosi 21,45% (ekspozycje klasyfikowane jako pod
obserwacją stanowią 37,02%). Udział towarzystw bu-
downictwa społecznego z przewagą kapitału gmin-
nego w strukturze kredytów zagrożonych wynosi
57,80%, natomiast prywatnych towarzystw budow-
nictwa społecznego czynszowego 28,53% (pozostałe
13,66% stanowią ekspozycje kredytowe wobec spół-
dzielni mieszkaniowych). Udział nieterminowych
spłat kredytów w stosunku do łącznego salda zadłu-
żenia KFM wynosi 1,35%.
Z uwagi na likwidację Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego z dniem 1 czerwca 2009 r. zdaniem
banku trudno byłoby dokonać niezbędnych zmian
w ww. rozporządzeniu odnośnie zasad i terminów
obsługi wniosków, ponieważ rozporządzenie odnosi
się do nieistniejącego podmiotu. Tę sytuację należy
także brać pod uwagę w przypadku inicjatywy uzy-
skania zgody Komisji Nadzoru Finansowego na in-
dywidualny tryb zasad oceny ryzyka kredytowego
i klasyfikacji ekspozycji kredytowych.
Przypadki wydłużania terminów rozpatrywania
wniosków o kredyt na wszystkich etapach procedur
kredytowych (mające wpływ na spowolnienie i wy-
hamowania tempa realizacji inwestycji mieszkanio-
wych) w ocenie banku są wynikiem przygotowania
wniosków kredytowych i niezbędnej dokumentacji
w sposób niezgodny z wymogami, tj. z regulacjami
ustawowymi i procedurami banku.
W wielu przypadkach we wnioskach o udzielenie
promesy lub kredytu bank stwierdza istotne różnice
merytoryczne i formalne dotyczące przedsięwzięć
i sposobu ich finansowania pomiędzy założeniami
wynikającymi ze złożonych wniosków wstępnych
o udzielenie promesy lub wniosku o kwalifikację do
ubiegania się o udzielenie promesy kredytu.
Gdyby bank nie wykazywał dużej elastyczności
i nie umożliwiał inwestorom możliwości wprowadze-
nia odpowiednich korekt i niezbędnych uzupełnień,
znaczna część ze składanych wniosków musiałaby
zostać odrzucona ze względów formalnoprawnych.
Jeszcze pod koniec ubiegłego roku bank udzielał
ostatnich kredytów dla wniosków z edycji z 2004 r.
Należy na marginesie zauważyć, że gdyby inwestycje
te były realizowane w trybie zgodnym z obowiązują-
cymi regulacjami, powinny się rozpocząć najpóźniej
w sierpniu 2006 r., a zakończyć w przeciągu kolej-
nych 2 lat, czyli nie później niż latem 2008 r. Gdyby
bank nie korzystał wielokrotnie z możliwości prolon-
gaty terminów, wiele z inwestycji, które w momencie
składania wniosków i ich kwalifikacji nie były odpo-
wiednio przygotowane od strony projektowo-tech-
nicznej oraz nie miały zbilansowanych źródeł finan-
sowania, musiałoby zostać odrzuconych, a środki
przyznane na finansowanie dla poszczególnych edycji
byłyby niewykorzystane.
91
Bankowi znane są przypadki wprowadzania
znacznych zmian w inwestycjach w okresie pomiędzy
uzyskaniem promesy kredytu a terminem złożenia
wniosku o udzielenie kredytu bez informowania ban-
ku o dokonywanych zmianach skutkujących w szcze-
gólności znacznym wzrostem kosztów przedsięwzięć
i kwoty kredytu.
Znaczny odsetek inwestorów przykłada zdecydo-
wanie większą wagę do realizacji nowych przedsię-
wzięć niż troskę o należytą gospodarkę finansową
w okresie eksploatacji zasobów. Zjawisko to w szcze-
gólności dotyczy wysokiego poziomu zaległości czyn-
szowych, zbyt niskich odpisów i nakładów na fundu-
sze remontowe, zbyt niskich stawek odpisów amor-
tyzacyjnych (nawet poniżej 0,4%, co musiałoby odpo-
wiadać okresowi 250 lat ekonomicznej żywotności
budynków) dokonywanych od nieaktualizowanej
okresowo podstawy ich tworzenia do wartości ryn-
kowej lub odtworzeniowej budynków.
Bank, niezależnie od roli kredytodawcy, został
zobowiązany przez nadzór finansowy do właściwego
wykorzystania środków publicznych przekazanych
na finansowanie budownictwa społecznego i w związ-
ku z tym jest zobowiązany do znacznie szerszego za-
kresu analizy sytuacji ekonomiczno-finansowej kre-
dytobiorców niż w przypadku kredytów komercyj-
nych. Na podstawie wieloletniej analizy rocznych
sprawozdań finansowych i opinii biegłych rewiden-
tów bank stwierdził, iż środowisko TBS nie wypra-
cowało jednolitych zasad ewidencji księgowej (jedno-
litego planu kont) oraz dobrych wzorców w zakresie
gospodarki finansowej, w szczególności związanej
z właściwą eksploatacją zasobów mieszkaniowych.
Z uwagi na niewystarczającą obsadę i brak odpowied-
niego przygotowania służb finansowo-księgowych
zastrzeżenia banku wzbudzają sprawozdania finan-
sowe i założenia finansowe projektów inwestycyj-
nych.
Zastrzeżenia formalnoprawne banku (potwier-
dzone również przez kontrole NIK) wzbudzają kon-
strukcje umów pomiędzy TBS-ami a j.s.t. o zarządza-
nie mieszkaniowym zasobem powierzonym. Umowy
te miast generować z zasady dodatkowe dochody dla
TBS, w wielu przypadkach doprowadziły do ponie-
sienia strat i powstania znacznych zaległości czyn-
szowych w zasobie mieszkań komunalnych zarządza-
nych przez TBS-y. Zapewne wolą ustawodawcy stwo-
rzenie możliwości dodatkowych dochodów nie miało
stwarzać możliwości dodatkowego dofinansowania
gospodarki mieszkaniami komunalnymi.
Ustawodawca stworzył również możliwość innych
form osiągania dochodu przez TBS-y. Jedną z nich
jest działalność deweloperska, która z natury powin-
na również generować dodatkowe dochody, które mo-
głyby zasilić kapitały własne TBS i być przeznaczone
na ich działalność statutową. Doświadczenia TBS
w ostatnich dwóch latach wskazują w wielu przypad-
kach, iż rozpoczynano inwestycje bez zapewnionych
źródeł finansowania i zawartych umów przedsprze-
daży mieszkań, zamiast osiągnąć dochody, poniesio-
92
no znaczne straty, okres sprzedaży mieszkań był
znacznie wydłużony ponad okres przyjęty w anali-
zach opłacalności projektów inwestycyjnych, w okre-
sie realizacji inwestycji znacząco została zachwiana
płynność finansowa inwestorów, w końcu, aby popra-
wić sytuację TBS, ostatecznym nabywcą mieszkań
musiały być gminy lub spółki komunalne, które na-
bywały mieszkania o kosztach często znacznie prze-
kraczających standardy przyjęte dla lokali komunal-
nych.
Powszechnym zjawiskiem jest finansowanie inwe-
stycji komercyjnych środkami pochodzącymi z kaucji
wpłaconych przez najemców lokali czynszowych.
Z uwagi na brak odpowiednich regulacji ustawowych
rolę podmiotu kontrolującego kompleksowo gospo-
darkę finansową TBS musiał sprawować BGK, który
obowiązki te sprawuje również z uwagi na ustawową
odpowiedzialność za spłatę kredytów o długim okre-
sie zapadalności, w wielu jeszcze przypadkach znacz-
nie przekraczającym 50 lat.
Należy zauważyć, iż od dnia 1 czerwca 2009 r.
wskutek likwidacji Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego i zmian w ustawie o Banku Gospodarstwa
Krajowego BGK udziela kredytów w imieniu wła-
snym, na własny rachunek oraz własne ryzyko.
W wyniku kontroli Komisji Nadzoru Finansowe-
go przeprowadzonej w BGK stwierdzono, iż udziela-
jąc kredytów na wspieranie rządowych programów
budownictwa czynszowego, BGK zobowiązany jest do
przestrzegania regulacji Prawa bankowego oraz
wszelkich regulacji z obszaru nadzoru finansowego,
co jest tym bardziej trudne z uwagi na fakt, iż znacz-
na część TBS jest niedofinansowana w wystarczają-
cym stopniu, poziom kapitałów własnych w odniesie-
niu do wartości aktywów trwałych jest bardzo niski,
a poziom zobowiązań wobec banków i najemców
(kaucje i partycypacje zwrotne) nadmiernie wysoki.
W ocenie większości banków komercyjnych TBS-y
nie mają odpowiedniej zdolności kredytowej, aby móc
uzyskać kredyty komercyjne bez dodatkowego wspar-
cia j.s.t. w postaci poręczenia.
Tabela nr 4. Informacja BGK o portfelu kredytów udzielonych ze środków KFM
Informacje o portfelu kredytów udzielonych ze �rodków KFM/ kredytów PIB w 2009 r.
stan na dzie� stan na dzie�
31-12-08 31-05-09
Liczba czynnych umów PIK 1 749 1 781
kwota umowy 6 425 195 838 6 616 574 838
kredyt wyp�acony 6 175 407 105 6 325 640 667
kwota kredytów [saldo
kapita�u] 5 309 201 243 5 429 731 101
kwota zad�u�enia 5 624 807 123 5 740 216 374
liczba promes udzielonych w
2009 5 42
kwota promes udzielonych
w 2009 10 498 000
Dane dotyczące liczby udzielonych przez BGK pro-
mes i kredytów w 2009 r., przed likwidacją KFM i po
jego likwidacji, zostały umieszczone w załączonej ta-
beli i obrazują wzrost liczby promes i kredytów udzie-
lonych w okresie od 1 czerwca do końca 2009 r. (Tabe-
la nr 4)
Pojawianie się i utrzymywanie ewentualnych zale-
głości czynszowych powodować może zachwianie
płynności TBS, które działają jako spółki non-profit
i w kalkulacjach wysokości czynszów z reguły nie
uwzględniają kosztów finansowania ewentualnych za-
ległości czynszowych lub odsetek karnych (ustawo-
wych) należnych dostawcom mediów i usług. Wprowa-
dzony przez bank limit poziomu zaległości czynszo-
wych wynika z identyfikowanego przez bank podwyż-
szonego ryzyka związanego z udzielaniem kredytów
KFM. Ich długotrwały okres spłaty powoduje koniecz-
ność poszukiwania różnych metod ograniczania ryzy-
ka braku bądź nieterminowych spłat. Określając pa-
rametr zaległości czynszowych (na poziomie np. 4%)
w całym okresie kredytowania, bank oczekuje nawią-
zania przez TBS ścisłej współpracy z gminami w kwe-
stii możliwości eksmitowania do lokali zastępczych
osób nieregulujących czynszów lub uzyskania z gmin
dopłat do czynszów dla osób wskazanych uprzednio
przez gminy do zasiedlenia w mieszkaniach wybudo-
wanych ze środków KFM i posiadających przejściowe
trudności w ich regulowaniu.
W sierpniu 2007 r. bank wprowadził wewnętrzną
procedurę określającą sposób postępowania w przy-
padku wykorzystania kredytu niezgodnie z przezna-
czeniem. Wprowadzenie tej regulacji wynika w głów-
nej mierze ze sprawowanej przez bank kontroli pra-
widłowości wykorzystania środków KFM i miało na
celu ograniczenie budowania (z udziałem środków
KFM) przez TBS często dużych powierzchni wspól-
nych niewykorzystywanych przez lokatorów, sprze-
dawanych następnie przez spółki. Pieniądze ze sprze-
daży tych powierzchni nie były przekazywane na
spłatę części kredytu, adaptacja zaś pomieszczeń
wspólnych (sfinansowanych ze środków KFM) na
mieszkania na wynajem traktowana jest wprawdzie
stan na dzie� ró�nica ró�nica ró�nica
31-05-2009 -:- 31-12-2009 -:-
31-12-09 31-12-2008 31-05-2009 2009-:-2008
1 835 32 54 86
6 840 135 838 191 379 000 223 561 000 414 940 000
6 622 507 739 150 233 562 296 867 072 447 100 634
5 685 886 366 120 529 859 256 155 264 376 685 123
5 989 759 781 115 409 251 249 543 406 364 952 657
5 37 42
191 492 000 10 498 000 180 994 000 191 492 000

przez bank jako wykorzystanie kredytu zgodne z prze-
znaczeniem, lecz jednocześnie skutkujące konieczno-
ścią przeznaczenia części czynszu z tego tytułu na
spłatę kredytu, podobnie jak w przypadku innych
mieszkań wybudowanych na wynajem. Skutkować to
powinno również wzrostem cesji czynszów ustano-
wionej na zabezpieczenie i stanowiącej jedno z pod-
stawowych zabezpieczeń kredytów KFM.
18. Czy rząd, w trwających przygotowaniach nad
kolejną nowelizacją ustawy o BGK, rozważa możli-
wości powrotu do idei banku rządowo-samorządo-
wego?
Obecnie w Ministerstwie Finansów trwają wstęp-
ne prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz o zmianie
innych ustaw. Projekt ww. ustawy jest opracowywa-
ny w szczególności w związku z pilną koniecznością
zapewnienia Bankowi Gospodarstwa Krajowego no-
wych możliwości zwiększania funduszy własnych, co
służyłoby realizacji podstawowych celów działalności
BGK, a także możliwości wykonywania innych po-
wierzonych bankowi zadań. Proponowane zmiany
będą miały istotne znaczenie w kontekście pilnej po-
trzeby usprawnienia funkcjonowania i zwiększenia
efektywności działania BGK, szczególnie w kierunku
wzmocnienia realizacji zadań związanych z progra-
mami rządowymi.
Projekt ustawy wprowadzi również w innych
ustawach zmiany mające związek z funkcjonowa-
niem Banku Gospodarstwa Krajowego oraz spółki od
niego zależnej – Krajowego Funduszu Kapitałowego
SA (ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku do-
chodowym od osób prawnych, ustawie z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. Prawo zamówień publicznych, ustawie
z dnia 4 marca 2005 r. o Krajowym Funduszu Kapi-
tałowym i ustawie z dnia 17 sierpnia 2009 r. o finan-
sach publicznych).
19. Czy środki finansowe przejęte przez BGK po
likwidacji KFM zostały zaangażowane w zakup praw
poboru akcji PKO BP i akcji tego banku przez BGK?
Zgodnie z wyjaśnieniami ministra finansów bank
dokonał zakupu praw poboru, a następnie objęcia ak-
cji PKO BP SA serii D ze środków własnych, za łącz-
ną kwotę 4015 mln zł. W celu sfinansowania przed-
miotowej transakcji nie wykorzystano środków ze
sprzedaży skarbowych papierów wartościowych, któ-
re można byłoby wyodrębnić jako „środki finansowe
przejęte przez BGK po likwidacji KFM”.
Podejmując decyzję w sprawie inwestycji przez
BGK w akcje PKO BP SA, brano pod uwagę, że:
— podstawowym zadaniem BGK, zgodnie z zapi-
sami ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego, jest
wspieranie rządowych programów społeczno-gospo-
darczych mających szczególne znaczenie dla polskiej
gospodarki, w tym wspieranie akcji kredytowej in-
nych banków;
— z uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 24 września 2004 r. w sprawie wprowadzenia
do obrotu publicznego akcji banku PKO BP SA wy-
nika, iż obrót akcjami banku PKO BP SA podlega
93
szczególnym zasadom, a intencją Sejmu jest kontrola
struktury właścicielskiej tego banku, w tym zacho-
wanie odpowiedniego udziału w kapitale zakłado-
wym PKO BP SA przez Skarb Państwa.
Łączna wartość zaangażowania BGK w akcje
PKO BP SA serii D według ceny nabycia wynosi
4 014 739 589,54 zł. Realizując zakup akcji PKO BP
SA we wskazanej wartości, BGK wskazywał na ko-
nieczność wsparcia kapitałowego po przeprowadze-
niu transakcji. Minister finansów potwierdził możli-
wość dokapitalizowania w przypadku konieczności
zwiększenia kapitałów BGK.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
Bank Gospodarstwa Krajowego w związku z likwi-
dacją Krajowego Funduszu Mieszkaniowego nastą-
piło zwiększenie funduszu statutowego BGK o kwotę
odpowiadającą wartości aktywów netto KFM na
dzień 31 maja 2009 r., to jest 2539,9 mln zł.
Na dzień likwidacji KFM jego wolne środki, rozu-
miane jako środki na rachunkach bankowych (loka-
ty) oraz skarbowe papiery wartościowe, stanowiły
991,1 mln zł, przy czym zobowiązania wynikające
z udzielonych promes i zobowiązań z edycji do 2007 r.
sięgały kwoty 1064,8 mln zł, a zaakceptowane wnio-
ski z edycji 2008 wyniosły 296,9 mln zł. Niedobór
dostępnych środków na finansowanie byłego KFM
wynosił więc 370,6 mln zł.
BGK dokonał zakupu praw poboru, a następnie
objęcia akcji PKO BP SA serii D ze środków własnych,
za łączną kwotę 4015 mln zł. W celu sfinansowania
przedmiotowej transakcji nie wykorzystano środków
ze sprzedaży skarbowych papierów wartościowych,
które można byłoby wyodrębnić jako „środki finanso-
we przejęte przez BGK po likwidacji KFM”.
20. Jak zaangażowanie BGK w zakup akcji PKO
BP SA wpłynęło na zdolność finansowania mieszkal-
nictwa? Jak ten zakup zwiększył możliwości kredyto-
wania w zakresie przepisów o koncentracji zaangażo-
wania kredytowego i adekwatności kapitałowej? Czy
po tej operacji BGK musiał ograniczyć swoją akcję kre-
dytową, w szczególności w finansowaniu mieszkalnic-
twa społecznego w największych miastach?
Zgodnie ze stanowiskiem ministra finansów
wskaźnik koncentracji zaangażowań dla największe-
go zaangażowania (grupy zaangażowań) przed włą-
czeniem funduszy KFM, FPU i KFPK do funduszy
własnych, odnotowany w banku na dzień 31 maja
2009 r., kształtował się na poziomie 16,13%. Wskaź-
nik ten oscyluje obecnie na poziomie ok. 21%.
W przypadku finansowania mieszkalnictwa ana-
liza danych dotyczących finansowania tego sektora
za okres 7 miesięcy 2009 r., po likwidacji KFM, a tak-
że planów BGK na rok 2010 nie wskazuje, aby reali-
zacja zobowiązań pozostałych po KFM była wstrzy-
mana. Od dnia 1 czerwca 2009 r. BGK kontynuuje
udzielanie kredytów preferencyjnych na dotychcza-
sowych zasadach, na podstawie wniosków towa-
rzystw budownictwa społecznego, spółdzielni miesz-
kaniowych i gmin złożonych do dnia 30 września
2009 r., w ramach programów rządowych popierania
94
budownictwa mieszkaniowego, czyniąc to we wła-
snym imieniu i na własny rachunek.
W 2010 r. przedmiotem obsługi BGK będą wnioski
złożone w ramach zlikwidowanego KFM oraz złożone
do 30 września 2009 r.
Od początku roku 2009 do dnia włączenia KFM
do funduszy statutowych BGK udzielono 31 kredy-
tów na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane na
sumę 195,8 mln zł, natomiast ze środków własnych
BGK w okresie 1 czerwca – 31 grudnia 2009 r. udzie-
lono 54 kredyty na sumę 239 mln zł oraz 37 promes
na sumę ok. 181 mln zł.
Bank Gospodarstwa Krajowego, uzupełniając po-
wyższe dane, wskazał ponadto, że wskaźnik koncen-
tracji zaangażowań dla największego zaangażowania
(grupy zaangażowań) przed włączeniem funduszy
KFM, FPU i KFPK do funduszy własnych, odnoto-
wany w Banku na dzień 31 maja 2009 r., kształtował
się na poziomie 16,13%. Włączenie KFM do działal-
ności własnej spowodowało spadek tego wskaźnika
do poziomu 4,81% funduszy własnych banku. Zakup
akcji PKO BP SA spowodował ponowny jego wzrost
do poziomu 21,8% funduszy własnych banku. Wskaź-
nik ten oscyluje obecnie na poziomie ok. 21%.
W związku z powyższym ograniczona została
możliwość finansowania wszelkich ekspozycji kredy-
towych, w tym w zakresie społecznego budownictwa
mieszkaniowego. Ponadto nastąpił wzrost liczby za-
angażowań powyżej 10% funduszy własnych banku
z czterech na dzień 31 maja 2009 r. do dziewięciu na
31 października 2009 r., w tym sześć to ekspozycje
wobec grup podmiotów (jednostek samorządu tery-
torialnego) powiązanych z towarzystwami budownic-
twa społecznego.
W wyniku włączenia funduszy KFM, FPU i KFPK
do funduszy własnych banku współczynnik wypła-
calności wzrósł z poziomu 12,35% na 31 maja 2009 r.
do poziomu 46,72% na 30 czerwca 2009 r. Zakup ak-
cji PKO BP SA spowodował obniżenie współczynnika
wypłacalności do poziomu 11,29% na 30.10.2009 r.
O wysokości możliwych zaangażowań BGK decy-
duje wysokość funduszy własnych. Na chwilę obecną
BGK posiada zarezerwowane środki na finansowanie
mieszkalnictwa społecznego, w tym na promesy KFM
(aktualnie limitem wewnętrznym objętych jest 265
mln zł z tytułu promes KFM), jednakże wysokość
funduszy własnych powiązana jest z wyceną akcji
PKO BP SA. W przypadku wzrostu kursu akcji PKO
BP SA fundusze własne BGK ulegają pomniejszeniu
i w konsekwencji, w przypadku istotnego wzrostu
kursu akcji, BGK nie będzie posiadał wystarczającej
ilości kapitału na działalność kredytową.
W związku z powyższym bank prowadzi szereg
działań w zakresie poprawy adekwatności kapitało-
wej, m.in. starania o dokapitalizowanie banku oraz
o zakwalifikowanie akcji PKO PB SA do aktywów
trwałych. Zmiana klasyfikacji uniezależniłaby wyso-
kość funduszy własnych od wahań kursu posiadane-
go pakietu akcji. Doraźnie BGK ograniczył limity
ekspozycji kredytowych, do czasu zmiany klasyfika-
cji akcji PKO BP SA. Jednakże niezbędnym warun-
kiem zmiany kwalifikacji jest wykazanie przez BGK
wywierania znaczącego wpływu na PKO BP SA lub
sprawowanie współkontroli ze Skarbem Państwa.
W celu spełnienia ww. wymagań prowadzone są roz-
mowy w sprawie podpisania przez BGK porozumie-
nia ze Skarbem Państwa dotyczącego wpływania
wspólnie ze Skarbem Państwa na politykę finansową
i operacyjną PKO BP SA.
W sytuacji braku podpisania ww. umowy lub do-
kapitalizowania banku istnieje ryzyko, że w przypad-
ku wzrostu kursu akcji PKO BP SA (w chwili obecnej
o ok. 8%) BGK nie będzie w stanie realizować powie-
rzonych mu zadań.
W przypadku finansowania mieszkalnictwa ana-
liza danych dotyczących finansowania tego sektora
za okres 7 miesięcy 2009 r., po likwidacji KFM, a tak-
że planów BGK na rok 2010 nie wskazuje, aby reali-
zacja zobowiązań pozostałych po KFM była wstrzy-
mana. Od dnia 1 czerwca 2009 r. BGK kontynuuje
udzielanie kredytów preferencyjnych na dotychcza-
sowych zasadach, na podstawie wniosków towa-
rzystw budownictwa społecznego, spółdzielni miesz-
kaniowych i gmin złożonych do dnia 30 września
2009 r., w ramach programów rządowych popierania
budownictwa mieszkaniowego, czyniąc to we wła-
snym imieniu i na własny rachunek.
W 2010 r. przedmiotem obsługi BGK będą wnioski
złożone w ramach zlikwidowanego KFM oraz złożone
do 30 września 2009 r.
Od początku roku 2009 do dnia włączenia KFM
do funduszy statutowych BGK udzielono 31 kredy-
tów na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane na
sumę 195,8 mln zł, natomiast ze środków własnych
BGK w okresie 1 czerwca – 31 grudnia 2009 r. udzie-
lono 54 kredyty na sumę 239 mln zł oraz 37 promes
na sumę ok. 181 mln zł.
Przekazując powyższe informacje, bank przypo-
mina, że inicjatorem transakcji, której skutki są
przedmiotem zainteresowania pana posła Longina
Komołowskiego, był Skarb Państwa, który skierował
pisemną propozycję nabycia przez BGK prawa pobo-
ru 51,24% akcji nowej emisji serii D Banku PKO BP
SA w celu ich realizacji przez BGK, oraz że minister
finansów poparł przedmiotową propozycję, wskazu-
jąc na celowość zachowania kontroli Skarbu Państwa
nad PKO BP SA.
Podejmując decyzję w sprawie inwestycji przez
BGK w akcje PKO BP SA, brano pod uwagę, że:
— podstawowym zadaniem BGK, zgodnie z zapi-
sami ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowego, jest
wspieranie rządowych programów społeczno-gospo-
darczych mających szczególne znaczenie dla polskiej
gospodarki, w tym wspieranie akcji kredytowej in-
nych banków;
— z uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 24 września 2004 r. w sprawie wprowadzenia
do obrotu publicznego akcji banku PKO BP SA wy-
nika, iż obrót akcjami banku PKO BP SA podlega
szczególnym zasadom, a intencją Sejmu jest kontrola

struktury właścicielskiej tego banku, w tym zacho-
wanie odpowiedniego udziału w kapitale zakłado-
wym PKO BP SA przez Skarb Państwa.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie dramatycznej sytuacji
obłożnie chorych pacjentów, którzy
z dniem 1 marca 2010 r. pozostali
bez opieki pielęgniarskiej (15063)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 kwietnia 2010 r., znak: MZ-ZP-Z-070-
-17455-1/BW/10, zawierającego prośbę o przedłużenie
terminu udzielenia odpowiedzi na interpelację pana
posła Adama Rogackiego, otrzymaną przy piśmie
z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-023-15063/10,
w sprawie dramatycznej sytuacji obłożnie chorych pa-
cjentów, którzy z dniem 1 marca 2010 r. pozostali bez
opieki pielęgniarskiej, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień w przedmiotowej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
W odniesieniu do świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej mają zastosowanie m.in. przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147
i Nr 211, poz. 1645), zarządzenie nr 84/2009/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grudnia
2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
95
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej.
Od dnia 1 marca 2010 r. świadczeniobiorcom
udzielane są świadczenia pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej na warunkach określonych
w znowelizowanym rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1147, ze zm.). Wyżej
wymienione świadczenia zostały zabezpieczone przez
oddziały wojewódzkie funduszu poprzez aneksowa-
nie umów wieloletnich oraz dodatkowo poprzez prze-
prowadzenie konkursu ofert na ten zakres świad-
czeń.
Z informacji przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wynika, że w 2009 r. 426 świadczenio-
dawców realizowało umowy w zakresie pielęgniarki
POZ – zadaniowa metoda finansowania świadczeń,
w tym 118 świadczeniodawców udzielało jednocze-
śnie świadczeń pielęgniarskiej opieki długotermino-
wej domowej. Świadczeniobiorców zadeklarowanych
do pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda finansowa-
nia (stan na dzień 30 września 2009 r.) było łącznie
21 214, w tym ocenionych skalą Barthel w przedzia-
le 0–40 punktów – 13 726 osób, zaś w skali 45–60 –
7130 osób).
Omawiając poziom zabezpieczenia pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej, informuję, że zgod-
nie z informacjami przekazanymi przez zastępcę pre-
zesa ds. medycznych Narodowego Funduszu Zdrowia
w piśmie z dnia 15 marca br. z analizy danych prze-
kazanych przez oddziały wojewódzkie funduszu wy-
nika, że od stycznia do lutego 2010 r. liczba pacjentów
objętych opieką zarówno przez pielęgniarkę POZ –
zadaniowa metoda finansowania (0–40 pkt w skali
opartej na skali Barthel), jak i w pielęgniarskiej opie-
ce długoterminowej domowej łącznie wynosiła 27 963
pacjentów, w tym w pielęgniarskiej opiece długoter-
minowej domowej – 14 095 osób oraz w pielęgniar-
skiej opiece domowej w POZ – zadaniowa metoda fi-
nansowania (0–40 pkt w skali opartej na skali Bar-
thel) – 13 868 osób, natomiast od 1 marca do 31 grud-
nia 2010 r. szacuje się, że liczba pacjentów przewi-
dzianych do objęcia opieką będzie wynosić 28 022.
Z wyjaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia, za-
wartych w piśmie z dnia 24 marca 2010 r., wynika,
że 7 oddziałów wojewódzkich funduszu zadeklarowa-
ło, iż zabezpiecza świadczenia na swoim terenie dla
pacjentów kwalifikujących się do pielęgniarskiej opie-
ki długoterminowej domowej (kujawsko-pomorski,
lubelski, lubuski, opolski, pomorski, świętokrzyski,
mazowiecki). Ponadto w ww. wymienionych oddzia-
łach wojewódzkich nie zaobserwowano żadnych nie-
pokojących sygnałów ze środowiska pielęgniarskiego
ani od DPS-ów, które świadczyłby o braku zabezpie-
czenia świadczeń pielęgniarskich opieki długotermi-
nowej domowej. W dolnośląskim, lubuskim, łódzkim,
małopolskim, opolskim, podkarpackim, podlaskim
(dane z 2 marca 2010 r.), śląskim, warmińsko-ma-
96
zurskim, wielkopolskim, zachodniopomorskim, czyli
w 11 oddziałach wojewódzkich funduszu, trwają po-
stępowania uzupełniające lub są planowane ogłosze-
nia dodatkowych konkursów na terenach, gdzie nie
wpłynęła żadna oferta. Na ten cel oddziały wojewódz-
kie funduszu przeznaczyły łącznie ok. 26 910 218 zł.
Powodami ogłaszania postępowań uzupełniają-
cych, jak informuje NFZ, są m.in.:
— brak ofert na ogłoszone postępowanie (nie
wpłynęła żadna oferta),
— konflikty personelu między innymi rodzajami
świadczeń, jak również konflikty personelu w ofer-
tach złożonych w ramach postępowań konkursowych
prowadzonych w małopolskim oraz śląskim oddziale
wojewódzkim funduszu, co było czynnością koniecz-
ną, ponieważ jeden z oferentów spoza Małopolski zło-
żył oferty na znaczną liczbę etatów i zachodziła real-
na obawa, że ten sam personel będzie udzielał jedno-
cześnie świadczeń zarówno w województwie małopol-
skim, jak i śląskim,
— brak wyposażenia w neseser pielęgniarski, zja-
wisko często obserwowano u pielęgniarek, które re-
alizowały świadczenia w POZ – zadaniowa metoda
finansowania,
— braki formalnoprawne, podawanie nieprawdzi-
wych informacji, niekompletne oferty i nieuzupełnie-
nie ich w terminie.
Na terenach, gdzie nie są zabezpieczone świadcze-
nia przez pielęgniarską opiekę długoterminową do-
mową, opiekę nad pacjentami będzie sprawowała
pielęgniarka POZ – kapitacyjna metoda finansowa-
nia, do której pacjent jest zadeklarowany. Fundusz
wyodrębnił w kapitacyjnej metodzie finansowania
świadczeń pielęgniarki POZ świadczeniobiorców bę-
dących mieszkańcami domów pomocy społecznej
i 3,5-krotnie podwyższył wartość stawki kapitacyjnej
przeznaczonej na finansowanie świadczeń pielęgniar-
ki POZ udzielanych na podstawie deklaracji złożonej
przez osoby z tej grupy.
Analizując dotychczasowe zabezpieczenie świad-
czeń opieki zdrowotnej, należy także zauważyć fakt,
iż oddziały wojewódzkie funduszu zaobserwowały
zjawisko przeszacowania oceny świadczeniobiorców
w oparciu o skalę opartą na skali Barthel. Losowo
sprawdzono procedury wykazywane przez świadcze-
niodawców realizujących świadczenia pielęgniarskiej
opieki domowej w POZ w miesiącu styczniu 2010 r.
i okazywało się, że u danego pacjenta wykazywane
są wyłącznie świadczenia profilaktyczne czy też hi-
gieniczne (Podkarpacki OW NFZ). Ponadto z infor-
macji od świadczeniodawców opieki długoterminowej
wynika, iż większość pacjentów przekazywanych do
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej od
pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda finansowania
wymaga jedynie pomocy socjalnej oraz wsparcia i opie-
ki środowiskowej, które zapewniają instytucje pomo-
cy społecznej, w odróżnieniu od wzmożonych działań
pielęgniarskich wynikających ze stanu zdrowia, a nie
starości i zniedołężnienia.
Z danych przekazanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia wynika, że kwota umów zawartych (anek-
sowanych) w pielęgniarskiej opiece długoterminowej
domowej na cały 2010 r. wynosi 240 942 097,63 zł.
Liczba osobodni w pielęgniarskiej opiece długotermi-
nowej domowej od 1 stycznia do 28 lutego 2010 r.
wynosiła 1 263 346,13, natomiast od 1 marca do 31
grudnia wynosi 8 008 234,36. Szacunkowa liczba pa-
cjentów przewidzianych do objęcia opieką wynosi
28 022.
Przy czym należy zaznaczyć, iż jest to dana prze-
widywana ze względu, iż nie jest możliwe określenie
czasu objęcia pacjenta (zgon, poprawa stanu zdrowia,
wypisanie pacjenta z opieki), dlatego należy przyjąć,
że będzie to większa liczba pacjentów objętych opieką
przez pielęgniarkę długoterminową domową. Z tego
też powodu w przepisach zarządzenia prezesa NFZ
uwzględniono przepis w § 13 ust. 2 pkt 12, który
określa, iż w przypadku gdy termin pierwszej wizyty
pielęgniarskiej jest rozbieżny z terminem rozpoczęcia
realizacji zabiegów określonych na skierowaniu leka-
rza ubezpieczenia zdrowotnego, np. iniekcje, zmiany
opatrunków, wówczas pielęgniarka opieki długoter-
minowej domowej informuje świadczeniobiorcę o ko-
nieczności zgłoszenia się do pielęgniarki podstawowej
opieki zdrowotnej w celu realizacji zleceń lekarskich.
Również przepisy rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139, z poźn. zm.) w załącz-
niku nr 2 w części I pkt 3 stanowią o realizacji świad-
czeń przez pielęgniarki podstawowej opieki zdrowot-
nej w domu świadczeniobiorcy, które są udzielane
wyłącznie w miejscu zamieszkania świadczeniobior-
cy, w tym również w domu pomocy społecznej, zgod-
nie z ustalonym dla świadczeniobiorcy indywidual-
nym planem opieki.
Odnosząc się bezpośrednio do zagadnień związa-
nych z kontraktowaniem świadczeń opieki zdrowot-
nej, informuję, że z danych uzyskanych z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia w dniu 22 kwietnia 2010 r.
wynika, że w Wielkopolskim Oddziale Wojewódzkim
NFZ ogłoszenie postępowań konkursowych nastąpi-
ło w dniu 26 stycznia 2010 r., a rozstrzygnięcie w dniu
25 lutego 2010 r. Uzupełniające postępowanie kon-
kursowe zostało ogłoszone w dniu 9 marca 2010 r.
Zaobserwowane przez oddział nieprawidłowości w toku
postępowania konkursowego dotyczyły:
— liczby neseserów pielęgniarskich zgłoszonych
w ofercie – nieadekwatna do liczby pielęgniarek
wskazanych do realizacji świadczeń (warunek ko-
nieczny); w szczególności dotyczy to DPS, gdzie w miej-
scu udzielania świadczeń znajduje się odrębne po-
mieszczenie na leki, materiały opatrunkowe i sprzęt
medyczny;
— brak wpisu do rejestru, część VIII kodu resor-
towego (4-znakowy kod charakteryzujący specjalność
komórki organizacyjnej – wymóg formalnoprawny);
— zaproponowanie w ofercie liczby świadczeń nie-
adekwatne do liczby świadczeniobiorców pozostają-

cych pod opieką w ramach pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej w POZ w roku 2009 (zwielo-
krotnienie liczby świadczeniobiorców); brak zastoso-
wania wskaźników korygujących liczby osobodni.
Wielkopolski Oddział Wojewódzki NFZ wskazał,
że w okresie od 1 stycznia do 28 lutego 2010 r. zosta-
ło objętych opieką – zarówno przez pielęgniarkę opie-
ki długoterminowej domowej jak i przez pielęgniarkę
POZ – zadaniowa metoda finansowania – 1644 pa-
cjentów sklasyfikowanych skalą opartą na skali Bar-
thel na poziomie 0–40 pkt.
Liczba pacjentów objętych opieką przez pielę-
gniarkę opieki długoterminowej domowej w miesiącu
marcu 2010 r. (stan na dzień 29 marca 2010 r.) wy-
nosiła łącznie 1691 pacjentów, w tym przebywających
pod różnymi adresami zamieszkania – 1296 oraz do-
mach pomocy społecznej – 395. Szacunkowa liczba
pacjentów przewidzianych do objęcia opieką od 1 mar-
ca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. (szacowana na dzień
5 marca 2010 r.) wynosiła 1691.
Natomiast liczba pacjentów przebywających w DPS
kwalifikujących się do opieki, którzy są zgłoszeni
i zapisani na liście oczekujących na świadczenie
u danego świadczeniodawcy, wynosi 70.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że przepisy
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
szczegółowo określają postępowanie w sprawie za-
warcia umów ze świadczeniodawcami. Zgodnie
z art. 132 ustawy, podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych przez fundusz jest umowa o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy świadcze-
niodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego fun-
duszu. Ponadto art. 134 stanowi, że fundusz jest
obowiązany zapewnić równe traktowanie wszystkich
świadczeniodawców ubiegających się o zawarcie umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej i pro-
wadzić postępowanie w sposób gwarantujący zacho-
wanie uczciwej konkurencji. Wszelkie wymagania
i informacje, a także dokumenty związane z postę-
powaniem w sprawie zawarcia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej udostępniane są świad-
czeniodawcom na takich samych zasadach. Konkurs
ofert składa się z części jawnej i niejawnej. W części
jawnej konkursu ofert komisja w obecności oferentów
stwierdza prawidłowość ogłoszenia konkursu ofert
oraz liczbę złożonych ofert, otwiera koperty lub pacz-
ki z ofertami i ustala, które z ofert spełniają warun-
ki, oraz przyjmuje do protokołu zgłoszone przez ofe-
rentów wyjaśnienia lub oświadczenia.
Ponadto w trybie art. 154 świadczeniobiorca biorą-
cy udział w postępowaniu może wnieść do dyrektora
oddziału wojewódzkiego funduszu w terminie 7 dni od
dnia ogłoszenia o rozstrzygnięciu postępowania odwo-
łanie dotyczące rozstrzygnięcia postępowania.
Informuję, że w związku z wejściem w życie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
97
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień związany z finan-
sowaniem i kontraktowaniem świadczeń zdrowot-
nych z powyższego zakresu był szeroko analizowany
i omawiany z przedstawicielami Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, z przedstawicielami pielęgniarskich
organizacji zawodowych. Mając na uwadze koniecz-
ność ponownego odniesienia się do zabezpieczenia
świadczeń pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej dla pensjonariuszy domów pomocy społecz-
nej, Ministerstwo Zdrowia we współpracy z Minister-
stwem Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania
mające na celu ustalenie rzeczywistej liczby pensjo-
nariuszy domów pomocy społecznej wymagających
udzielania świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
realizowanych w ramach opieki długoterminowej
oraz ustalenie, jak zabezpieczone są świadczenia
zdrowotne lekarza podstawowej opieki zdrowotnej
i pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Nato-
miast Narodowy Fundusz Zdrowia prowadzi moni-
toring zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych, w tym
świadczeń pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej, w podziale na poszczególne województwa.
Analiza zgromadzonych danych pozwoli w najbliż-
szym czasie na ustalenie, jakie jest zapotrzebowanie
na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze realizowa-
ne w ramach opieki długoterminowej oraz w jakim
zakresie te świadczenia zostały zabezpieczone przez
pielęgniarską opiekę długoterminową domową.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie kierunku rozwiązań systemowych
polityki rodzinnej w Polsce (15174)
W odpowiedzi na pismo z dnia 26 marca br., znak:
SPS-15174/10, w załączeniu przesyłam odpowiedź na
interpelację poselską pana posła Tomasza Kuleszy.
Załącznik:
Czy w chwili obecnej prowadzi się prace nad wy-
pracowaniem modelu rozwiązań tego problemu dla
Polski w oparciu o dobre praktyki krajów UE (czyli
zwiększenia dynamiki urodzeń oraz zmniejszenia
trudności rodziny na rynku pracy)?
W planach rządu jest przyjęcie programu „Soli-
darność pokoleń – działania na rzecz dzieci i rodzin”.
Przygotowanie tego programu poprzedziło wiele mie-
98
sięcy przygotowań polegających na prowadzeniu prac
analitycznych mających na celu zdiagnozowanie sy-
tuacji rodzin również w kontekście sytuacji na rynku
pracy osób wychowujących dzieci. Analizy obejmo-
wały przegląd ustawodawstwa kształtującego rzeczy-
wistość prawną w odniesieniu do rodzin wychowują-
cych dzieci w krajach Unii Europejskiej. Przykłady
Francji, Szwecji, Belgii czy Irlandii dowodzą, iż kom-
plementarność instrumentów o charakterze mate-
rialnym (pomoc finansowa dla rodzin z dziećmi) oraz
rozwiązań w zakresie systemu opieki nad dziećmi
(zróżnicowane formy opieki nad dzieckiem) pozwala
na osiągnięcie wyższych wskaźników dzietności niż
w krajach, w których dostępność do takich rozwiązań
jest stosunkowo ograniczona (np. Słowacja, Węgry,
Czechy).
Syntetyczny przegląd rozwiązań znajduje się
m.in. w tablicach MISSOC, które pozwalają na po-
równanie w określonych aspektach rozwiązań socjal-
nych krajów Unii Europejskiej. Informacja dotyczy
m.in. finansowania, zasięgu świadczeń, szczegóło-
wych uprawnień świadczeniobiorców, poziomu świad-
czeń – finansowego lub w naturze.
Poza tym kontakty ze środowiskiem akademic-
kim i starania własne pozwoliły na rozszerzenie tej
wiedzy o dorobek prac badawczych prowadzonych
w zakresie polityki rodzinnej.
W projektowanym programie przewidziane będą
m.in. instrumenty stymulujące rozwój zintegrowa-
nego systemu opieki nad małymi dziećmi, w ramach
którego zaproponowane zostaną rozwiązania pozwa-
lające rodzicom małych dzieci, którzy chcą kontynu-
ować pracę zawodową, na pozostanie na rynku pracy.
Zasadniczym celem programu jest stworzenie ela-
stycznego systemu oferującego wiele opcji wyboru,
które będą odpowiadały różnorodnym potrzebom ro-
dziców.
Pierwsze elementy zamierzeń związanych z poli-
tyką rodzinną znalazły się w ustawie z dnia 6 grud-
nia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz nie-
których innych ustaw, której regulacje weszły w życie
od 1 stycznia 2009 r. i dotyczyły m.in. wydłużenia
urlopu macierzyńskiego, wprowadzenia dodatkowego
urlopu macierzyńskiego, objęcia nowymi regulacjami
w tej kwestii rodziców adopcyjnych, urlopu ojcow-
skiego, a także możliwości dofinansowania opieki
nad dziećmi z zakładowego funduszu świadczeń so-
cjalnych lub tworzenia z tego funduszu różnorodnych
form opieki nad dziećmi pracowników.
W przygotowanych w Ministerstwie Pracy i Poli-
tyki Społecznej założeniach projektu ustawy o for-
mach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 proponuje
się, obok żłobków, klubów dziecięcych, dziennego
opiekuna i niani, rozwiązania dotyczące tworzenia
żłobków i klubów przyzakładowych.
Pracodawcy (zarówno osoby prawne, jak i osoby
fizyczne), którzy skorzystają z możliwości utworzenia
przyzakładowego żłobka lub klubu dziecięcego, będą
mieli możliwość finansowania tych form poprzez wli-
czenie wydatków ponoszonych na ten cel w koszty
działania przedsiębiorstwa.
Poza tym zaproponowano rozwiązanie, które
umożliwi szkołom wyższym prowadzenie, obok do-
mów studenckich i stołówek studenckich, żłobków
i klubów dziecięcych przeznaczonych dla dzieci stu-
dentów. Działalność ta, podobnie jak prowadzenie
stołówek i domów studenckich, będzie zwolniona
z podatku.
Tworzenie jak największej liczby nowych miejsc
w różnych formach opieki nad dziećmi do lat 3 przede
wszystkim ułatwi rodzicom małych dzieci godzenie
obowiązków zawodowych z opieką nad dzieckiem.
Sprzyjać będzie także nieodkładaniu decyzji o posia-
daniu potomstwa, co jest bardzo ważne wobec noto-
wanego od lat niskiego przyrostu naturalnego.
Wszystkie zaproponowane w tekście założeń roz-
wiązania mają na celu ułatwienie młodym rodzicom
szybkiego powrotu na rynek pracy bądź podjęcia pra-
cy. Projektowane przepisy nie będą proceduralnie
skomplikowane, a wymagania, np. lokalowe, zostaną
znacznie obniżone w stosunku do obecnie obowiązu-
jących. Wszystkie projektowane ułatwienia mają pro-
wadzić do otwierania bądź tworzenia jak największej
liczby różnych placówek opiekujących się małymi
dziećmi.
Zawarte w założeniach projektu ustawy o formach
opieki nad dziećmi do lat 3 rozwiązania oparte są na
wzorcach rozwiązań funkcjonujących w państwach
zachodnioeuropejskich, w szczególności we Francji.
Powstały w MPiPS projekt założeń projektu usta-
wy o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3
został w dniu 30 marca 2010 r. przyjęty przez Radę
Ministrów.
Kolejnym przedsięwzięciem jest przygotowanie
i wdrożenie nowej kompleksowej regulacji dotyczącej
pieczy zastępczej, obejmującej rozwiązania, które
przyczynią się do rozwoju pieczy zastępczej nad dziec-
kiem.
Rozwiązania te zakładają upowszechnienie ro-
dzinnych form pieczy zastępczej, w tym zwłaszcza
zawodowej pieczy zastępczej, zmianę standardów
w istniejących placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych, a w szczególności zmniejszenie wielkości pla-
cówek, które docelowo powinny przyjmować do 14 dzie-
ci. Wprowadzone zostaną także: zakaz umieszczania
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych dzieci do
10. roku życia, profilaktyka i intensywna praca z ro-
dziną biologiczną dzieci zagrożonych umieszczeniem
lub już objętych pieczą zastępczą.
Przewidywane jest także powołanie gminnych
asystentów rodzinnych, których zadaniem będzie re-
alizacja działań profilaktycznych, praca ze znajdują-
cymi się w kryzysie rodzinami wychowującymi dzie-
ci oraz udzielanie wsparcia rodzinom zagrożonym
dysfunkcją opiekuńczo-wychowawczą. Pracę asysten-
ta rodziny wspomagać będą tworzone w gminach ze-
społy interdyscyplinarne, a wsparciem profilaktyki
mają być działające w środowisku lokalnym tzw. ro-
dziny wspierające.

Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma
określony kierunek działania w zakresie polityki ro-
dzinnej, który należałoby wprowadzić do debaty eu-
ropejskiej? Czy zostały podjęte działania mające na
celu zdecydowane poszerzenie polskiego forum w kwe-
stii kształtowania kierunków rozwoju polityki ro-
dzinnej?
Wzrost dzietności oraz poprawa sytuacji dzieci są
obecnie postrzegane jako sprawy o znaczeniu strate-
gicznym dla przyszłości Europy, czego wyrazem są
m.in. dokumenty: „Confronting demographic change:
a new solidarity between generations”, „The demogra-
phic future of Europę – from challenge to opportuni-
ty” oraz „Child poverty and well-being in the EU”.
W dokumentach tych podkreśla się konieczność dzia-
łań na rzecz odnowy demograficznej Europy oraz po-
prawy dobrobytu dzieci w Europie, które stanowią
największą grupę zagrożoną ubóstwem w krajach
UE.
Ponadto przedstawiciele resortów reprezentują
Polskę oraz uczestniczą w regularnych pracach po-
dejmowanych na forach międzynarodowych. Przy
Komisji Europejskiej działają Social Policy Commit-
tee (powołany decyzją Rady Europejskiej), Indicators
Sub-group przy Social Policy Committee oraz Ageing
Working Group. W OECD prace badawcze nad sytu-
acją rodzin i dzieci podejmowane są w ramach Em-
ployment, Labour and Social Affairs Committee,
zwłaszcza w grupie Working Party on Social Policy.
Powoływane są specjalne zespoły robocze, których
zadaniem jest zbadanie i diagnozowanie konkretnych
zjawisk, np. sytuacji dzieci i ich rodzin, których efek-
tem był raport o ubóstwie dzieci w UE – „Child po-
verty and well-being in the EU”, European Commis-
sion, Brussels 2008. Dla wypracowywania w pań-
stwach członkowskich właściwych rozwiązań na
rzecz rodzin ważny jest dostęp do badań warunków
życia, które charakteryzuje wspólna metodologia po-
zwalająca na porównania efektów polityki społecznej.
Dla celów badania warunków życia oraz ubóstwa
w większości państw UE funkcjonuje od 2005 r. eu-
ropejskie badanie EU-SILC (Statystyka Dochodów
i Warunków Życia), realizowane przez Eurostat
wspólnie z krajowymi instytucjami statystycznymi.
W ramach prac nad doskonaleniem wspólnych badań
warunków życia została powołana grupa robocza
(Working Group „Statistics on Living Conditions”),
w której Polska jest również reprezentowana (przed-
stawiciel GUS).
Cz zostały podjęte jakieś działania mające na celu
przede wszystkim zwiększenie wiedzy władz samo-
rządowych i lokalnych instytucji rynku pracy o me-
chanizmach godzenia ról na gruncie lokalnym?
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej realizu-
je w ramach PO KL piorytet I: Zatrudnienie i inte-
gracja społeczna projekt „Godzenie ról zawodowych
i rodzinnych kobiet i mężczyzn”. Projekt ma przyczy-
nić się do zmniejszenia skali defaworyzacji na rynku
pracy kobiet posiadających dzieci. Godzenie życia za-
wodowego i prywatnego sprzyja lepszej równowadze
99
w podziale obowiązków rodzinnych między kobieta-
mi i mężczyznami i w ten sposób ułatwia uczestnic-
two kobiet w rynku pracy, przyczyniając się tym sa-
mym do znoszenia różnic w wynagradzaniu. Praco-
dawcy często postrzegają kobiety jako pracowników
mniej dyspozycyjnych ze względu na obciążenie obo-
wiązkami rodzinnymi. Oferowanie kobietom stano-
wisk mało płatnych oraz pomijanie ich przy premiach
i awansach finansowych wynika również ze stereo-
typowego przekonania o priorytecie roli rodzinnej
nad zawodową w życiu kobiety. Ułatwienie obu płciom
godzenia ról rodzinnych i zawodowych na poziomie
miejsca pracy oraz promowanie partnerskiego mode-
lu rodziny przyczyni się również do zmniejszenia dys-
proporcji wynagrodzeń ze względu płeć. Projekt
zmierza do standaryzacji i wdrożenia na szeroka ska-
lę mechanizmów godzenia ról na poziomie przedsię-
biorstwa, rozpoznanych w ramach tzw. dobrych prak-
tyk krajowych i europejskich. Ma on również na celu
włączenie partnerów społecznych: lokalnych publicz-
nych służb zatrudnienia, organizacji pracodawców
i związków zawodowych, do kształtowania rozwią-
zań zmniejszających defaworyzację kobiet na rynku
pracy, w związku z ich sytuacją rodzinną. W ramach
projektu opracowana zostanie również krajowa mapa
drogowa, czyli pakiet rekomendacji wdrażania mo-
delu godzenia ról dla instytucji centralnych, regio-
nalnych i lokalnych oraz instytucji rynku pracy. Za-
stosowanie wypracowanych rozwiązań przez insty-
tucje, do których mapa będzie skierowana, będzie
wspomagało możliwości godzenia życia zawodowego
i rodzinnego.
W ramach Poakcesyjnego Programu Wsparcia
Obszarów Wiejskich (PPWOW), finansowanego z po-
życzki Banku Światowego, uruchomiony został kom-
ponent: Program Integracji Społecznej (PIS), w któ-
rym uczestniczy ogółem 500 gmin: wiejskich 91,4%,
miejsko-wiejskich 8%, wybranych z uwagi na naj-
większą liczbę problemów społecznych, najniższe do-
chody, niską aktywność społeczną i obywatelską.
Program uruchamia usługi skierowane do grup naj-
bardziej narażonych na wykluczenie społeczne, tj. osób
starszych, dzieci i młodzieży, rodzin z dziećmi. Do
końca 2009 r. gminy uczestniczące w PPWOW pod-
pisały 8579 umów na realizację projektów w ramach
komponentu PIS.
Program „Świetlica, praca, staż – socjoterapia
w środowisku wiejskim” to współpraca na rzecz po-
mocy dzieciom i młodzieży z rodzin dysfunkcyjnych
oraz tworzenia nowych miejsc pracy, głównie w gmi-
nach o wysokiej stopie bezrobocia. Program ma też
na celu wydostawanie osób bądź rodzin z kręgu ubó-
stwa. Przyczynia się do osiągnięcia tego celu poprzez
organizowanie świetlic/klubów – placówek dla dzieci
i młodzieży oraz nowych miejsc pracy dla osób doro-
słych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
100
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Naguszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie trudności w przekazywaniu
regionalnemu zarządowi gospodarki wodnej
urządzeń wodnych znajdujących się
na wodach publicznych, w stosunku do których
prawa właścicielskie wykonuje prezes
Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej (15179)
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Naguszewskiego oraz grupy posłów w sprawie
trudności w przekazywaniu regionalnemu zarządowi
gospodarki wodnej urządzeń wodnych znajdujących
się na wodach publicznych, w stosunku do których
prawa właścicielskie wykonuje prezes Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej, przekazaną pismem,
znak: SPS-023-15179/10, z dnia 24 marca 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Wody stojące oraz wody w rowach znajdujące się
w granicach nieruchomości gruntowej stanowią wła-
sność właściciela nieruchomości według zasady: czy-
ją własność stanowią grunty, tego własnością jest
woda. Własność gruntu przesądza o własności wody.
Inaczej kształtują się stosunki prawne wody płynącej
i jej związku z gruntem. Woda płynąca jest wodą pu-
bliczną i jej własność przekłada się na własność grun-
tu pod wodą w granicach określonych liniami brze-
gów, co wynika z brzmienia art. 14, 17 i 18 ustawy
z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne. Jednak wła-
sność wody nie przekłada się automatycznie na wła-
sność urządzeń wodnych, bowiem przepisy ustawy
Prawa wodnego nie stoją na przeszkodzie, aby kto
inny był właścicielem wody, a kto inny właścicielem
urządzeń wodnych. W przypadku własności wód
przepisy Prawa wodnego mają charakter lex specialis
i wątpliwe jest, czy wszystkie zasady wynikające z pra-
wa cywilnego można wprost przenosić na płaszczy-
znę regulacji Prawa wodnego. Wspomnieć w tym
miejscu należy także, iż własność wód w Prawie wod-
nym nie pokrywa się z własnością w rozumieniu pra-
wa cywilnego (art. 140 i 143 K.c.), bowiem woda nie
jest rzeczą w rozumieniu art. 45 K.c.
Przedstawiając powyższe oraz w związku z utrwa-
loną w tej kwestii doktryną i orzecznictwem, nie jest
konieczne doprecyzowanie obowiązujących w tym
zakresie przepisów.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie programu terapeutycznego leczenia
stwardnienia rozsianego (15248)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (sygn.:
SPS-023-15248/10) proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień:
W chwili obecnej na mocy rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu programów zdrowotnych funkcjonu-
je terapeutyczny program zdrowotny leczenia stward-
nienia rozsianego. W ramach programu finansowana
jest terapia przy wykorzystaniu produktów leczni-
czych zawierających interferon beta oraz octan gla-
tirameru. Maksymalny czas leczenia określony zo-
stał na 36 miesięcy.
Treść programu odzwierciedla zapisy znajdujące
się w charakterystykach produktów leczniczych za-
wierających interferon beta. Zgodnie z tymi doku-
mentami: w przypadku postaci ustępująco-nawraca-
jącej wykazano skuteczność leczenia przez okres
pierwszych 2 lat (interferon beta 1b) oraz nie wyka-
zano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności pro-
duktu w leczeniu stwardnienia rozsianego trwają-
cym ponad 4 lata (interferon beta 1a).
Odpowiadając na pytania pana posła:
1. Minister zdrowia, uznając konieczność dokona-
nia przeglądu zapisów terapeutycznego programu
zdrowotnego leczenia stwardnienia rozsianego, zwró-
cił się w przedmiotowej kwestii do konsultanta krajo-
wego w dziedzinie neurologii oraz prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia z prośbą o zajęcie stanowiska.
2. W chwili obecnej nie ma możliwości konturo-
wania leczenia w ramach programu ponad okres 36
miesięcy.
3. W przypadku gdy leczenie interferonem beta
okaże się nieskuteczne lub nie jest tolerowane przez
pacjenta, jest możliwość podjęcia leczenia octanem
glatirameru bez konieczności ponownej kwalifikacji
do udziału w programie. Gdy i ta terapia nie przynie-
sie skutków, pacjent jest wyłączany z programu.
4. Wprowadzenie obowiązku kontynuowania le-
czenia ponad okres 3 lat aż do uzyskania pozytyw-
nych efektów nie jest rozważane jako niezgodne z ak-
tualną wiedzą medyczną, charakterystykami pro-
duktów leczniczych, a prawdopodobnie również etyką
lekarską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wzrastającej liczby
przypadków fikcyjnego ogłaszania
upadłości przedsiębiorstw (15256)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-
-15256/10, z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie wzra-
stającej liczby przypadków fikcyjnego ogłaszania
upadłości przedsiębiorstw poniżej przedstawiam sta-
nowisko Ministerstwa Gospodarki.
Czy są dane szacunkowe, jak dużo firm, które po-
zyskały środki unijne, może w tym roku ogłosić upa-
dłość?
Posiadane przez Ministerstwo Sprawiedliwości
informacje statystyczne obejmują dane o liczbie zło-
żonych wniosków o ogłoszenie upadłości, które wpły-
wają do sądów w danym okresie statystycznym, oraz
o liczbie ogłoszonych upadłości. Z danych statystycz-
nych za rok 2009 wynika, że wniosków o ogłoszenie
upadłości przedsiębiorstw wpłynęło łącznie 3700,
a sądy ogłosiły 701 upadłości (w tym 580 obejmują-
cych likwidację majątku dłużnika, 121 z możliwością
zawarcia układu). Prognozy odnośnie do potencjalnej
liczby składanych wniosków o ogłoszenie upadłości
w następnych latach mogą być wysnute jedynie na
podstawie obserwacji ogólnego trendu liczby złożo-
nych wniosków o ogłoszenie upadłości oraz liczby
ogłoszonych upadłości na przestrzeni kilku poprzed-
nich lat.
Według zebranych przez Ministerstwo Gospodar-
ki danych statystycznych w ramach prac nad progra-
mem „Przeciwdziałanie upadłości przedsiębiorstw
oraz polityka drugiej szansy” liczba ogłoszonych upa-
dłości w Polsce systematycznie spadała na przestrze-
ni ostatnich 5 lat, z wyraźnym odwróceniem trendu
spadkowego na wzrostowy w roku 2009.
Procesy upadłościowe w Polsce w horyzoncie dłu-
goterminowym*)
Lata analizy 1998 1999 2000 2001 2002
Postępowania
upadłościowe 864 1017 1289 1674 1863
i układowe
Lata analizy 2004 2005 2006 2007 2008
Postępowania
upadłościowe 1116 793 576 447 424
i układowe
*) Na podstawie Coface Poland – dane za lata 1998–2006, od
2007 r. na postawie publikacji MiGS.
101
Aktualnie gromadzone dane statystyczne nie za-
wierają jednak dodatkowych informacji na temat
tego, czy upadłe przedsiębiorstwo lub przedsiębior-
stwo, którego dotyczy wniosek o ogłoszenie upadło-
ści, było beneficjentem środków unijnych. Wobec po-
wyższego obecnie żadna z instytucji czy resortów,
odpowiedzialnych za gromadzenie danych statystycz-
nych odnośnie do liczby złożonych wniosków o ogło-
szenie upadłości lub liczby ogłoszonych upadłości, nie
dysponuje danymi pozwalającymi na odpowiedź na
pytanie o prognozowaną w roku 2010 liczbę złożo-
nych wniosków o upadłość przez przedsiębiorstwa,
które wcześniej pozyskały dofinansowanie ze środ-
ków unijnych.
Ile postępowań prokuratorskich w przedmioto-
wych sprawach zostało wszczętych, a ile zakończo-
nych?
Dane statystyczne gromadzone przez Prokuratu-
rę Generalną odnośnie do ilości postępowań proku-
ratorskich wszczętych w danym roku są katalogowa-
ne pod katem kwalifikacji czynu, natomiast nie od-
notowuje się w nich sposobu działania sprawców.
W związku z powyższym Prokuratura Generalna nie
dysponuje danymi dotyczącymi skali przestępczości
związanej z zawinionym czy wręcz celowym dopro-
wadzeniem do upadłości przedsiębiorstw. Dlatego też
ustalenie liczby wszczętych i zakończonych spraw,
których przedmiotem było celowe doprowadzenie do
upadłości przedsiębiorstwa, wymagałoby analiz akt
wszystkich postępowań kwalifikowanych, co w świe-
tle obecnego systemu katalogowania danych w Pro-
kuraturze Generalnej nie jest możliwe.
Czy wzrost upadłości firm, które pozyskały środ-
ki unijne, może być spowodowany faktem, iż w tym
roku jest planowana kontrola wydatkowania tych
środków?
Kontrole projektów są prowadzone corocznie
przez instytucje wdrażające zgodnie z rocznymi pla-
nami kontroli. Począwszy od 2005 r. instytucje wdra-
żające dokonują kontroli projektów na miejscu u be-
neficjentów w ramach realizowanych programów
operacyjnych. Beneficjenci są informowani o plano-
wanej kontroli w terminie nie krótszym niż 5 dni
przed jej rozpoczęciem. Wobec powyższego w opinii
instytucji zarządzającej realizowany w bieżącym
roku proces kontroli projektów nie wpływa na wzrost
liczby przypadków upadłości przedsiębiorstw, które
2003
otrzymały dofinansowanie ze środków unijnych.
Kwestia ogłoszenia upadłości podlega regulacji
1798 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe
i naprawcze (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, ze
zm.), która określa przesłanki ogłoszenia upadłości
2009 (art. 10–15 powołanej ustawy). W przypadku wystą-
pienia tych przesłanek sąd jest zobligowany do ogło-
701 szenia upadłości. Żadne obowiązujące przepisy nie
pozwalają mu na oddalenie wniosku w przypadku,
gdy kumulatywnie spełnione są przesłanki ogłosze-
nia upadłości, a zatem gdy istnieje stan niewypłacal-
ności, zdefiniowany w art. 11 P.u.i.n., opóźnienie
w wykonaniu zobowiązań przekracza trzy miesiące,
102
suma niewykonanych zobowiązań przekracza 10%
wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika, a jed-
nocześnie majątek niewypłacalnego dłużnika wy-
starcza na zaspokojenie kosztów postępowania.
Jakie kroki prawne zostaną podjęte w celu zmia-
ny zaistniałej sytuacji?
W przypadku finansowania projektu ze środków
unijnych oraz budżetu państwa, zarówno w ramach
SPO–WKP lata 2004–2006 oraz PO IG 2007–2013
i PO IiŚ 2007–2013, projekt jest realizowany w opar-
ciu o umowę o dofinansowanie, która w sposób szcze-
gółowy reguluje kwestie dotyczące trybu rozwiązania
umowy o dofinansowanie i zwrotu dofinansowania.
Dodatkową formą zabezpieczenia zwrotu dofinanso-
wania przewidzianą w umowie jest weksel własny in
blanco opatrzony klauzulą „nie na zlecenie” z podpi-
sem notarialnie poświadczonym albo złożonym
w obecności osoby upoważnionej przez instytucję
wdrażającą/instytucję pośredniczącą II stopnia wraz
z deklaracją wekslową według wzorów stanowiących
załączniki do umowy. Weksel jest ustanawiany na
okres realizacji projektu oraz na okres trwałości Pro-
jektu (3 lub 5 lat).
Ponadto zgodnie z art. 207 ustawy z dnia z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) w przypadku gdy środ-
ki przeznaczone na realizację programów finansowa-
nych z udziałem środków europejskich są:
— wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem,
— wykorzystane z naruszeniem procedur,
— pobrane nienależnie lub w nadmiernej wyso-
kości,
podlegają zwrotowi przez beneficjenta wraz z od-
setkami w wysokości określonej jak dla zaległości
podatkowych. Dodatkowo, w przypadkach określo-
nych w ww. art. 207 ustawy, beneficjent zostaje wy-
kluczony z możliwości otrzymania środków na okres
lat 3. W związku z powyższym w opinii Ministerstwa
Gospodarki nie są konieczne dodatkowe kroki praw-
ne w kontekście przyjętych zabezpieczeń wykonania
umowy o dofinansowanie projektu i ewentualnego
zwrotu dofinansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie problemów z realizacją „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
w związku z opóźnieniami w harmonogramie
prac na odcinku autostrady A1
Stryków – Pyrzowice (15294)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 25 marca 2010 r., znak: SPS-023-15294/
10, przy którym przekazano interpelację pań posła-
nek Izabeli Kloc i Marzeny Machałek w sprawie pro-
blemów z realizacją „Programu budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012” w związku z opóźnieniami
w harmonogramie prac na odcinku autostrady A1
Stryków – Pyrzowice, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Konsorcjum Autostrada Południe SA do 22 stycz-
nia 2010 r. nie zapewniło finansowania inwestycji
dotyczącej budowy przedmiotowego odcinka auto-
strady A1, do czego zobowiązało się w umowie kon-
cesyjnej zawartej w dniu 22 stycznia 2009 r. Automa-
tycznie oznacza to, że straciło możliwość budowy
i eksploatacji tego odcinka autostrady A1.
W związku z powyższym w resorcie infrastruktu-
ry została podjęta decyzja, iż odcinek A1 Stryków –
Tuszyn zostanie zrealizowany w systemie tradycyj-
nym, tj. inwestorem będzie Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad. W dniu 21 kwietnia 2010 r.
GDDKiA ogłosiła przetarg na wybór projektanta
i wykonawcy budowy autostrady A1 na odcinku Stry-
ków – węzeł Tuszyn, który powstanie w systemie
„projektuj i buduj”. Inwestycja będzie polegała na bu-
dowie nowego odcinka autostrady o długości 38,65
km, przebudowie istniejącego odcinka autostrady
o długości 1,43 km, budowie węzłów i obiektów mo-
stowych w ciągu autostrady. Termin realizacji inwe-
stycji to 32 miesiące od daty zawarcia umowy z uwzględ-
nieniem okresów zimowych. Oddanie autostrady do
użytku nastąpi na przełomie II i III kwartału 2013 r.
Natomiast co do odcinka Tuszyn – Pyrzowice re-
sort infrastruktury prowadzi prace mające na celu
wypracowanie najbardziej efektywnego systemu fi-
nansowania i realizacji projektu. W analizach uwzględ-
niane są m.in. koszty realizacji zadania, terminy za-
kończenia budowy oraz korzyści dla użytkowników
dróg. Po zakończeniu tych prac oraz zabezpieczeniu
środków finansowych na realizację zadania zostanie
podjęta decyzja w przedmiotowej sprawie.
Pragnę zapewnić panie posłanki, że resort infra-
struktury dołoży wszelkich starań, aby realizacja
inwestycji zakończyła się w możliwie najkrótszych
terminach.

Ponadto, odnosząc się do kwestii możliwości do-
konania zmian w dokumentacji projektowej, infor-
muję, iż nie ma uzasadnienia dla budowy trzeciego
pasa na obwodnicy autostradowej Częstochowy (od-
cinek Rząsawa – Dźbów). Jednocześnie wyjaśniam,
iż GDDKiA realizuje zadania w oparciu o obowiązu-
jące przepisy techniczne, w tym m.in. rozporządzenia
ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia
2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usy-
tuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Projekt autostra-
dy A1, odcinek Stryków – Pyrzowice, zawiera wyma-
gane przepisami prawa połączenia sieci dróg niezbęd-
ne do wykonania w ramach inwestycji autostradowej.
GDDKiA dla przedmiotowego odcinka autostrady
posiada decyzję lokalizacyjną z dnia 30 lipca 2002 r.
(znak: RR-AG.III/JL/5344/1-1/02) wydaną przez wo-
jewodę śląskiego. Zapewniam, iż projekt zostanie
zrealizowany zgodnie z przepisami ustawy o drogach
publicznych oraz warunkami opisanymi w decyzji
o ustaleniu lokalizacji autostrady A1.
Jednocześnie informuję, iż podejmując uchwałę
przyjmującą „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, Rada Ministrów wskazała, iż powi-
nien być on corocznie aktualizowany. Jednakże zgod-
nie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych, pro-
gramy wieloletnie ustanowione przed dniem 1 stycz-
nia 2010 r. są realizowane zgodnie z dotychczasowy-
mi przepisami. Jednocześnie z dniem 1 stycznia 2010 r.
utraciła moc ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o fi-
nansach publicznych. Tym samym przestał obowią-
zywać przepis stanowiący podstawę prawną do doko-
nywania zmian w „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”. Zatem od dnia 1 stycznia
2010 r. możliwe jest jedynie przyjęcie nowego progra-
mu budowy dróg krajowych. W chwili obecnej w re-
sorcie infrastruktury trwają prace nad projektem
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2010–
–2015” (który stanowi kontynuację „Programu bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”). Aktualnie
uzgadniane są z Ministerstwem Finansów limity wy-
datków, do których będą dostosowane zakresy rze-
czowe. Jednocześnie zapewniam, iż podejmując decy-
zje w przedmiotowej kwestii, resort infrastruktury
ma na celu realizację „Polityki transportowej na lata
2006–2025”, której założeniem jest stworzenie efek-
tywnej sieci autostrad i dróg ekspresowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
103
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie opóźnień w realizacji inwestycji,
budowy zbiornika w Raciborzu w woj. śląskim
w ramach „Programu dla Odry – 2006” (15295)
Odpowiadając na pismo z dnia 25 marca br., znak:
SPS-023-15295/10, przekazujące interpelację posła-
nek Izabeli Kloc i Marzeny Machałek w sprawie opóź-
nień w realizacji inwestycji, budowy zbiornika w Ra-
ciborzu w woj. śląskim w ramach „Programu dla
Odry – 2006”, przedstawiam poniżej następujące in-
formacje.
Ad 1. Na jakim etapie są obecnie prace związanie
z realizacją inwestycji „Program dla Odry – 2006”,
budowy zbiornika w Raciborzu w województwie ślą-
skim? Czy zapowiadana data – koniec 2015 r. – wobec
opóźnień realizacji projektu jest datą pozostającą
wciąż w optyce rządu jako realna data zakończenia
inwestycji?
Przedsięwzięcie Komponent A „Zbiornik przeciw-
powodziowy Racibórz Dolny na rzece Odrze, woj. ślą-
skie (polder)” znajduje się obecnie w fazie przygoto-
wania do realizacji. Jest on jednym z czterech kom-
ponentów krajowego projektu ochrony przeciwpowo-
dziowej dorzecza Odry. Jego realizacja jest zadaniem
rządowym, a w przypadku komponentu A funkcję
inwestora bezpośredniego pełni Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej w Gliwicach.
Przedsięwzięcie to jest szczególnie trudne m.in.
dlatego, że jego specyfika nie znajduje właściwych
uwarunkowań prawnych w polskim ustawodawstwie
pozwalających na jednoznacznie uzasadnione podej-
mowanie decyzji, jak choćby w sprawach przesiedleń.
Zasadnicze działania przygotowawcze koncentrują
się na:
1. Uzyskaniu decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach realizacji przedsięwzięcia.
Do listopada 2009 r. trwały prace nad aktualiza-
cją raportu o oddziaływaniu na środowisko i po ich
zakończeniu został złożony w Regionalnej Dyrekcji
Ochrony Środowiska w Katowicach wniosek o wyda-
nie takiej decyzji. Wniosek został odrzucony ze wzglę-
dów formalnych. W chwili obecnej inwestor w uzgod-
nieniu z Regionalną Dyrekcją Ochrony Środowiska
podjął działania mające na celu ponowne złożenia
wniosku w najbliższym czasie.
2. Weryfikacji rozwiązań projektowych pod kątem
ich optymalizacji.
Do końca marca 2010 r. zatrudniony, zgodnie
z przyjętą procedurą Banku Światowego, przez inwe-
stora konsultant międzynarodowy dokonał przeglą-
du projektu budowlanego i na początku kwietnia
przedstawił propozycje korekty dotychczasowych
104
rozwiązań. W ciągu dwóch tygodni zapadną decyzje
co do ich ewentualnego wprowadzenia.
3. Aktualizacji studium wykonalności.
Zespoły tematyczne konsultanta inwestora pra-
cują obecnie nad weryfikacją opracowanego w 2003 r.
dokumentu w zakresie niezbędnym dla złożenia
wniosku do Komisji Europejskiej o dotację w wyso-
kości 80 mln euro.
4. Opracowaniu dokumentów przetargowych na
wybór wykonawcy robót budowlanych.
Koszt tych robót szacuje się wstępnie na kwotę
ok. 1021 mln zł. Wykonawca zostanie wyłoniony w nie-
ograniczonym przetargu międzynarodowym zgodnie
z zasadami Międzynarodowego Banku Odbudowy
i Rozwoju, który udzielił Polsce pożyczki na realiza-
cję tej inwestycji, a także wymogami Unii Europej-
skiej. Obecnie zostały przygotowane do publikacji,
m.in. w United Nations Development Business oraz
w Europe Journal of Procurement, zaproszenia do
udziału w prekwalifikacji. Roboty powinny rozpocząć
się w lipcu/sierpniu 2011 r. i zostać zakończone
w grudniu 2014 r.
5. Nabywaniu praw do nieruchomości pod budowę
obiektów suchego zbiornika (polderu).
Obszar ten obejmuje ok. 1820 działek gruntu. Do
jego pozyskania niezbędne jest uzyskanie prawa jesz-
cze do 520 działek, ale postępowania w tych kwe-
stiach są w odpowiedniej fazie zaawansowania i pro-
ces ten powinien zostać zakończony w lipcu 2010 r.
6. Realizowaniu przesiedlenia mieszkańców.
Przesiedlenie obejmuje 186 siedlisk z czaszy po-
lderu w inne miejsca. Obecnie w drodze dobrowol-
nych wykupów nabyto 93 gospodarstwa i proces
opuszczania czaszy przez stałych mieszkańców po-
winien zakończyć się do czerwca 2015 r., co jest zgod-
ne z planem realizacji inwestycji.
W ramach tego procesu przewiduje się także zbio-
rowe przesiedlenie części siedlisk we wskazane już
miejsce w sołectwie Syrynia w gminie Lubomia. Kon-
sultant inwestora rozpoczyna konsultacje z miesz-
kańcami w celu ustalenia konkretnych oczekiwań
dotyczących przenoszonych siedlisk. Proces ten jest
realizowany w oparciu o przepisy ustawy o gospodar-
ce nieruchomościami.
Ad 2. W jaki sposób zabezpieczone zostały środki
na inwestycję? Czy pożyczki uzyskane na podstawie
umów z Bankiem Światowym wyczerpują wobec
opóźnień i, co za tym idzie, wzrostu kosztów inwesty-
cji jej całościową wartość?
Opracowany w 2007 r. montaż finansowy inwe-
stycji przewidywał jej koszt na poziomie 218,3 mln
euro. Kwota ta może okazać się niewystarczająca,
gdyż zaktualizowany przez konsultanta w cenach
2010 r. kosztorys inwestorski opiewa na kwotę 1418
mln zł. Dokument ten wymaga jeszcze odpowiedniej
weryfikacji, a ponadto należy spodziewać się, że
w wyniku przetargu kwota ta może zostać znacznie
obniżona.
Przedsięwzięcie realizowane jest jako Komponent
A „Projektu ochrony przeciwpowodziowej dorzecza
Odry”. Finansowanie przewidziane jest z czterech
źródeł, tj. budżetu państwa, pożyczki z Międzynaro-
dowego Banku Odbudowy i Rozwoju, kredytu Banku
Rozwoju Rady Europy oraz z Funduszu Spójności
Unii Europejskiej.
Ad 3. Jaka była przyczyna odwołania dyrektora
Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Gliwi-
cach? Czy odwołanie ma związek z opóźnieniami
w realizacji przedsięwzięcia w Raciborzu? Jeśli tak,
to dlaczego konsekwencji nie poniosła osoba odpowie-
dzialna bezpośrednio za realizację inwestycji, która
stanęła na czele jednostki specjalnej utworzonej
w ramach RZGW w Gliwicach, zajmującej się wyłącz-
nie ww. projektem?
Przyczyną odwołania dyrektora Regionalnego Za-
rządu Gospodarki Wodnej w Gliwicach był nieefek-
tywny styl zarządzania całą jednostką, nieodpowia-
dający nowoczesnym metodom zarządzania, w tym
również brak wsparcia dla jednostki odpowiedzialnej
za realizację zbiornika Racibórz.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie rozwiązania problemu zwrotu
przez samorządy powiatów nadpłaty z tytułu
pobieranej opłaty za wydanie karty pojazdu,
której wysokość (500 zł) zakwestionował TK
wyrokiem z dnia 17 stycznia 2006 r. (15300)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15300/10 z dnia 25 marca 2010 r.
przesyłające interpelację poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie rozwiązania problemu zwrotu przez
samorządy powiatowe nadpłaty z tytułu pobieranej
opłaty za wydanie karty pojazdu, której wysokość
(500 zł) zakwestionował TK wyrokiem z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., uprzejmie informuję, że Trybunał Kon-
stytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2007 r. w spra-
wie U6/04 orzekł, że rozporządzenie ministra infra-
struktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310)
ustalające opłatę za wydanie karty pojazdu w wyso-
kości 500 zł jest niezgodne z art. 77 ust. 4 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, i w konsekwencji stwierdził, że prze-

pisy rozporządzenia tracą moc obowiązującą z dniem
1 maja 2006 r.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du z wytycznymi wynikającymi z ustawy Prawo
o ruchu drogowego oraz Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej ministerstwo podjęło prace legislacyjne
w celu wydania nowego rozporządzenia w tej spra-
wie, proponując obniżenie tej opłaty do 75,00 zł.
Słusznym rozwiązaniem byłoby wydanie tego rozpo-
rządzenia przed wyrokiem Trybunału Konstytucyj-
nego, co mogłoby przyczynić się do umorzenia postę-
powania przez Trybunał Konstytucyjny. Strona sa-
morządowa w wyniku licznych konsultacji projektu
tego rozporządzenia spowodowała jednak wstrzyma-
nie wydania rozporządzenia do czasu wydania orze-
czenia przez Trybunał Konstytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. – do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie i w gra-
nicach powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury niezwłocznie wydał nowe rozporzą-
dzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r. wprowadzi-
ło obniżoną wysokość opłaty za wydanie karty pojaz-
du – 75,00 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne
prowadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego
na wniosek obywateli przeciwko powiatom w celu
uzyskania zwrotu nadpłaty (425,00 zł) za wydaną
kartę pojazdu, samorząd powiatowy postuluje o roz-
strzygnięcie sprawy finansowania samorządu i re-
kompensaty utraty dochodów z tytułu zwrotu nad-
płaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami są-
dowymi wynikającymi z niekorzystnych wyroków
sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej i przyznania powia-
tom wnioskowanych środków z budżetu państwa.
W związku z przedmiotową interpelacją minister in-
frastruktury wystąpił ponownie w dniu 8 kwietnia
2010 r. o stanowisko w tej sprawie do ministra finan-
sów. Odpowiedź pani Elżbiety Suchockiej-Roguskiej,
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, w tej
sprawie została przekazana pismem z dnia 13 kwiet-
nia 2010 r. nr ST4/0602/295/OWO/10/1866 (kopia
w załączeniu)*). W piśmie tym wyraziła ona pogląd,
że „(…) zwiększenie opłaty za kartę pojazdu do kwo-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
105
ty 500,00 zł nie wiązało się z dodatkowymi zadania-
mi dla powiatów, a wynikające z tego tytułu znacznie
zwiększone środki stanowiły dodatkowe dochody po-
wiatów”.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż „należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów na wykony-
wanie innych zadań”.
„Należy także zauważyć, iż w orzecznictwie brak
jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nad-
płaty za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom,
np. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia
2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. Nr 12,
poz. 138, OSP z 2009 r. Nr 4, poz. 37) stwierdza, iż
Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności za szko-
dy wyrządzone przez wydanie rozporządzenia Mini-
stra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie
wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz.
1310) w czasie, gdy przepisy tego rozporządzenia, po-
mimo stwierdzenia ich sprzeczności z Konstytucją
i ustawą zwykłą przez Trybunał Konstytucyjny, da-
lej obowiązywały”.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty, do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn.zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu opła-
ty za kartę pojazdu.”
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że zadekla-
rowałem i podtrzymuję, ze względu na interdyscypli-
narność tej kwestii, wolę wspólnego działania mię-
dzyresortowego w celu rozpatrzenia możliwości fi-
nansowego rozwiązania dla strony samorządowej.
W tym celu, w związku z ustaleniami zespołu infra-
struktury (…) Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, który również zajmuje się omawianą
sprawą, wystosowałem pismo do przewodniczącego
Stałego Komitetu Rady Ministrów z propozycją spo-
tkania z udziałem ministra finansów i ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz reprezen-
tacji strony samorządowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
106
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie wdrażania na terenie Polski
programu ochrony siedlisk w ramach
Natury 2000 i jego wpływu na rozwój
infrastruktury naszego kraju (15303)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Zuby w sprawie wdra-
żania na terenie Polski programu ochrony siedlisk
w ramach Natury 2000 i jego wpływu na rozwój in-
frastruktury naszego kraju, przekazaną pismem
o znaku: SPS-023-15303/10 z dnia 29 marca 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Odnosząc się do kwestii ogólnych związanych
z inwestowaniem na obszarach Natury 2000, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 33 ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.) jedynym zakazem obowiązują-
cym na obszarach Natury 2000 jest zakaz podejmo-
wania działań mogących, osobno lub w połączeniu
z innymi działaniami, znacząco negatywie oddziały-
wać na cele ochrony obszaru Natury 2000, w tym
w szczególności:
— pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub sie-
dlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochro-
ny wyznaczono obszar,
— wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których
ochrony został wyznaczony obszar,
— pogorszyć integralność obszaru Natury 2000
lub jego powiązania z innymi obszarami.
Należy podkreślić, że zapis ten dotyczy jedynie
przedsięwzięć mogących znacząco negatywnie od-
działywać na obszar Natury 2000, niezależnie od ich
położenia względem obszaru, ale nie wszystkich
przedsięwzięć.
Planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco
negatywnie oddziaływać na cele ochrony danego ob-
szaru Natury 2000 wymagają przeprowadzenia od-
powiedniej oceny oddziaływania na zasadach okre-
ślonych w ustawie o udostępnianiu formacji o środo-
wisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko. W zależności od kwalifikacji przedsię-
wzięcia ocena ta odbywać się może w ramach oceny
oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, koń-
czącej się wydaniem decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach (dotyczy to przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko – tzw. I i II gru-
pa) albo w ramach oceny oddziaływania przedsię-
wzięcia na obszar Natury 2000 (dotyczy pozostałych
przedsięwzięć, wymagających uzyskania jakiejkol-
wiek decyzji inwestycyjnej, np. decyzji o warunkach
zabudowy) – wówczas ocena ta odbywa się w ramach
postępowania przed wydaniem decyzji inwestycyjnej,
przy czym obowiązek przeprowadzenia takiej oceny
musi być nałożony w drodze postanowienia przez re-
gionalnego dyrektora ochrony środowiska.
W odniesieniu do projektów polityk, strategii, pro-
gramów i planów, w tym miejscowych planów zago-
spodarowania przestrzennego gminy, w przypadku,
w którym nie są one bezpośrednio związane z ochro-
ną obszaru Natury 2000, również wymagają przepro-
wadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania na śro-
dowisko, zwanej oceną strategiczną.
Odnosząc się do możliwości przeznaczenia terenu
pod zabudowę, uprzejmie informuję, że fakt wyzna-
czenia obszaru Natury 2000 nie jest jednoznaczny
z zakazem realizacji założeń miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego, w tym np. z rozwo-
jem budownictwa mieszkaniowego czy związanego
z turystyką. Jeżeli jednak, stosownie do art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (t.j. Dz. U. Nr 25, poz. 150), w związku
z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomo-
ści, korzystanie z niej lub z jej części w dotychczaso-
wy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznacze-
niem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone,
właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nie-
ruchomości lub jej części, natomiast zgodnie z art.
129 ust. 2 ww. ustawy, w związku z ograniczeniem
sposobu korzystania z nieruchomości, jej właściciel
może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę,
a szkoda ta obejmuje również zmniejszenie wartości
nieruchomości. Z roszczeniem można wystąpić w okre-
sie dwóch lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia
lub aktu prawa miejscowego powodującego ograni-
czenie sposobu korzystania z nieruchomości, przy
czym uprzejmie informuję, że wyznaczenie obszaru
chronionego jako takie nie jest jednoznaczne z ogra-
niczeniem sposobu korzystania z nieruchomości.
Przy ocenianiu inwestycji przede wszystkim na-
leży sprawdzić, czy może mieć ona negatywny wpływ
na przedmioty ochrony danego obszaru. Przedmio-
tem ochrony są te siedliska przyrodnicze lub gatun-
ki roślin i zwierząt, które w standardowym formula-
rzu danych danego obszaru otrzymały klasyfikację
literową A, B bądź C. Oznacza to w praktyce, że je-
żeli w danej lokalizacji nie występuje siedlisko bądź
gatunek, dla którego utworzono obszar i inwestycja
nie ma na nie negatywnego wpływu, nawet jeżeli zlo-
kalizowana jest w obszarze, nie ma powodów do od-
mowy zgody na realizację przedsięwzięcia. Niemniej
jednak to na inwestorze spoczywa obowiązek udo-
wodnienia braku znaczącego oddziaływania na cele
ochrony obszaru oraz przygotowanie raportu o od-
działywaniu przedsięwzięcia na środowisko lub ra-
portu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na obszary
Natury 2000, który jest jednym z podstawowych ma-
teriałów w trakcie postępowania w sprawie oceny
oddziaływania na środowisko lub oceny oddziaływa-
nia na obszary Natury 2000.
Sieć Natura 2000 nie jest czynnikiem hamującym
rozwój kraju czy blokującym wszelkie inwestycje, jak
czasami określa się to w nierzetelnych opiniach.

Uwzględnianie uwarunkowań ekologicznych i dzie-
dzictwa przyrodniczego w planowaniu inwestycji jest
naszym obowiązkiem, a celem wyznaczania i zarzą-
dzania siecią Natura 2000 jest egzekwowanie tego
obowiązku. Ustawa o ochronie przyrody wyraźnie
wskazuje, w jakich sytuacjach dana inwestycja nie
może zostać zrealizowana, dopuszcza jednak sytuacje
wyjątkowe, kiedy nadrzędny interes społeczno-go-
spodarczy może przeważyć nad potrzebami ochrony
danych gatunków i siedlisk.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
prawidłowo przeprowadzona ocena oddziaływania na
środowisko lub ocena oddziaływania na obszary Na-
tury 2000 umożliwia wybór rozwiązań najkorzyst-
niejszych dla środowiska, w tym dla obszarów Natu-
ry 2000, oraz podejmowanie racjonalnych decyzji
odnośnie do gospodarowania zasobami środowisko-
wymi, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.
Tym samym procedura ta staje się kluczowym in-
strumentem ochrony przyrody, umożliwiając zacho-
wanie różnorodności biologicznej i bogactwa przyrod-
niczego.
Nawiązując do pytania pierwszego, informuję, że
na terenie gm. Suchedniów zlokalizowane są 2 obsza-
ry mające znaczenie dla Wspólnoty Natury 2000,
a mianowicie: PLH2600100 Lasy Suchedniowskie
(obszar wysłany do Komisji Europejskiej w sierpniu
2007 r. i zatwierdzony decyzją Komisji z dnia 12 grud-
nia 2008 r. przyjmującą na mocy dyrektywy Rady
92/43/EWG drugi zaktualizowany wykaz obszarów
mających znaczenie dla Wspólnoty w kontynental-
nym regionie biogeograficznym) i PLH260031 Osto-
ja Sieradowicka (obszar zaakceptowany przez Radę
Ministrów i przesłany do Komisji Europejskiej w paź-
dzierniku 2009 r.). Na terenie gm. Nowa Słupia rów-
nież zlokalizowane są 2 obszary: PLH260002 Łyso-
góry (obszar wysłany do Komisji Europejskiej w kwiet-
niu 2004 r., tuż przed akcesją Polski do Unii Euro-
pejskiej i zatwierdzony decyzją Komisji z dnia 13 li-
stopada 2007 r. przyjmującą na mocy dyrektywy
Rady 92/43/EWG pierwszy zaktualizowany wykaz
obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty w kon-
tynentalnym regionie biogeograficznym, a następnie
powiększony w październiku 2007 r.) oraz PLH260028
Ostoja Jeleniowska (obszar zaakceptowany przez
Radę Ministrów i przesłany do Komisji Europejskiej
w październiku 2009 r.).
Odnosząc się do obszarów mających znaczenie dla
Wspólnoty, przekazanych do Komisji Europejskiej
w październiku 2009 r., uprzejmie informuję, że
wszystkie właściwe miejscowo rady gmin, stosownie
do art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz.
1220), pismem z dnia 29 kwietnia 2009 r. (znak:
GDOŚ/DON-4141-2-2/83/09mr) zostały poproszone
o wyrażenie swojej opinii i zgłaszanie ewentualnych
uwag do proponowanych specjalnych obszarów ma-
jących znaczenie dla Wspólnoty Natura 2000 oraz
przebiegu ich granic, szczególnie w przypadkach, gdy
zgodnie z posiadanymi przez rady gmin danymi przy-
107
rodniczymi granica obejmowała tereny niestanowią-
ce siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków
fauny i flory z załączników I i II dyrektywy Rady
92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony
siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory
(zwanej dyrektywą siedliskową).
Należy podkreślić, że gminy zostały poinformo-
wane, że przedstawione do zaopiniowania obszary
spełniają kryteria obszarów Natury 2000 oraz że je-
dynym branym przez Komisję Europejską kryterium
wyznaczania obszarów Natury 2000 jest kryterium
naukowe, a przyczyny społeczno-ekonomiczne nie
mogą być podstawą do zmiany ich granic. Ewentual-
ne uwagi do proponowanych obszarów powinny być
składane wraz z uzasadnieniem naukowym.
Obydwie gminy – Suchedniów i Nowa Słupia – zło-
żyły swoje opinie w terminie. Wszystkie opinie nade-
słane w procesie opiniowania zostały rozpatrzone
najpierw przez ekspertów w Generalnej Dyrekcji
Ochrony Środowiska, a następnie przez Instytut
Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk. Na pod-
stawie uwag gm. Suchedniów skorygowano granice
obszaru Ostoja Sieradowicka, natomiast opinia gm.
Nowa Słupia w stosunku do korekty obszaru Łyso-
góry i propozycji nowego obszaru Ostoja Jeleniowska
nie zawierała konkretnych propozycji skorygowania
granic wraz z uzasadnieniem, ale jedynie wyrażała
obawy inwestycyjne gminy i uwagi co do czasu po-
święconego na proces opiniowania, toteż nie mogła
stanowić podstaw do zmiany granic zaproponowa-
nych obszarów.
Jednocześnie informuję, że po przekazaniu pro-
pozycji obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty
do Komisji Europejskiej w październiku 2009 r.
w ocenie Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
sieć Natura 2000 w Polsce była kompletna. Niemniej
jednak, zgodnie z zasadami wyznaczania obszarów
Natury 2000, obowiązującymi we wszystkich krajach
członkowskich Unii Europejskiej, to Komisja Euro-
pejska, podczas seminariów biogeograficznych, po-
twierdza kompletność sieci. W związku z powyższymi
zasadami w marcu br. w Warszawie odbyło się bila-
teralne seminarium biogeograficzne z udziałem Ko-
misji Europejskiej, podczas którego analizowana była
reprezentatywność sieci Natura 2000 w Polsce dla
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków fauny i flory
z załączników I i II dyrektywy siedliskowej. Komisja
Europejska przychylnie odniosła się do kształtu sieci
Natura 2000, zaproponowanego przez Polskę, jednak
nakazała wykonanie niewielkich uzupełnień, po któ-
rych sieć Natura 2000 w Polsce zostanie uznana za
kompletną i reprezentatywną.
W związku z akceptacją kształtu sieci przez Ko-
misję Europejską informuję, że Generalna Dyrekcja
Ochrony Środowiska nie planuje korekt obszarów
Natury 2000 na terenie gm. Suchedniów i Nowa
Słupia.
Odpowiadając na pytanie drugie, uprzejmie infor-
muję, że to właśnie z uwagi na zagrożenie wstrzyma-
nia inwestycji planowanych do realizacji na terenie
108
potencjalnych obszarów Natury 2000 oraz blokowa-
nia środków finansowych UE przeznaczonych na ich
realizację Rzeczpospolita Polska w 2008 r. znajdowa-
ła się w sytuacji zmuszającej do pilnego zakończenia
powoływania obszarów Natury 2000.
Według oceny Komisji Europejskiej stan prac Pol-
ski nad wyznaczeniem sieci Natura 2000 był nieza-
dowalający, a ówczesny kształt sieci nie zapewniał
we właściwy sposób ochrony siedliskom przyrodni-
czym oraz gatunkom określonym w dyrektywie sie-
dliskowej. W celu zakończenia wyznaczania obsza-
rów mających znaczenie dla Wspólnoty Natura 2000
Ministerstwo Środowiska w 2008 r. podjęło współ-
pracę z wojewódzkimi konserwatorami przyrody, śro-
dowiskiem naukowców, a także z pozarządowymi
organizacjami ekologicznymi.
Efektem tej współpracy było zorganizowanie
w kwietniu 2008 r. przełomowego w dotychczasowym
podejściu krajowego seminarium, podczas którego –
w oparciu o wyniki przeprowadzonej w latach 2006
i 2007 inwentaryzacji przyrodniczej, czyli w oparciu
o najlepszą wiedzę dotyczącą rozpoznania siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków chronionych w ra-
mach dyrektywy siedliskowej – dokonano oceny kom-
pletności sieci Natura 2000. Wyniki krajowego semi-
narium potwierdziły konieczność wyznaczenia kolej-
nych specjalnych obszarów ochrony siedlisk Natura
2000 dla siedlisk przyrodniczych i gatunków, którym
dotychczas nie zapewniono właściwej ochrony w sie-
ci Natura 2000.
W celu uniknięcia wyznaczania obszarów bez do-
brego rozeznania terenowego główny konserwator
przyrody wystąpił z prośbą do wojewodów o powoła-
nie wojewódzkich zespołów specjalistycznych (WZS),
w skład których mieli wchodzić najlepsi lokalni eks-
perci z zakresu siedlisk przyrodniczych oraz gatun-
ków. W odpowiedzi na prośbę głównego konserwato-
ra przyrody wszyscy wojewodowie powołali woje-
wódzkie zespoły specjalistyczne, których zadaniem
było opracowanie propozycji kolejnych obszarów Na-
tury 2000.
Propozycje nowych obszarów powstawały w opar-
ciu o prace terenowe mające na celu potwierdzenie
lub pozyskanie nowych informacji dotyczących wy-
stępowania siedlisk przyrodniczych i gatunków chro-
nionych w ramach sieci Natura 2000. Eksperci byli
zobowiązani do wyznaczenia takich granic obszarów,
by objąć ich zasięgiem wyłącznie najcenniejsze tere-
ny, wyłączając, jeśli jest to możliwe, tereny zurbani-
zowane.
Następnie przygotowane przez WZS propozycje
obszarów zostały przekazane do Instytutu Ochrony
Przyrody w Krakowie w celu ich zweryfikowania
i przygotowania pełnej dokumentacji dla wszystkich
propozycji obszarów Natury 2000, m.in. map i stan-
dardowych formularzy danych. Dopiero taka propo-
zycja uzupełnienia sieci, zweryfikowana przez na-
ukowców z Instytutu Ochrony Przyrody pod kątem
wystarczalności i reprezentatywności dla siedlisk
przyrodniczych i gatunków fauny i flory z załączni-
ków I i II dyrektywy siedliskowej, została przedsta-
wiona właściwym miejscowo radom gmin do zaopi-
niowania.
Odpowiadając na pytanie trzecie, informuję, że
obszary Natury 2000 w przeciwieństwie do większo-
ści tradycyjnych form ochrony przyrody reprezentu-
ją odmienne podejście do ochrony walorów przyrod-
niczych, opierające się na założeniu, że człowiek jest
integralną częścią przyrody. Sieć Natura 2000 nie ma
na celu tworzenia „skansenów cywilizacyjnych” na
obszarach o dobrze zachowanych walorach przyrod-
niczych. Nie wiąże się też z ustawowymi zakazami
gospodarowania, wręcz przeciwnie – często istnienie
przedmiotu ochrony (gatunku lub siedliska) jest uza-
leżnione od właściwie prowadzonej gospodarki,
np. koszenia łąk bądź wypasu. Na takie działania
możliwe jest uzyskanie dopłat, m.in. z płatności rol-
no-środowiskowych, które są wyższe na obszarach
Natury 2000 w stosunku do „zwykłych” gruntów.
Gminy objęte obszarem Natury 2000 traktowane są
na preferencyjnych warunkach w dostępie do środ-
ków na ochronę przyrody w ramach priorytetu V
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”. Uzyskują też dodatkową punktację w kwalifi-
kacji wniosków do Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” na monitoring środowiska,
racjonalizację gospodarki odpadami, BAT i ochronę
powietrza w przedsiębiorstwach oraz uzyskują moż-
liwość uzyskania dotacji na sieć kanalizacyjną, na-
wet gdy wskaźnik koncentracji mieszkańców wynosi
mniej niż 120 osób/km sieci. Istotne jest, iż zgodność
z zasadami ochrony w obszarach Natury 2000
wzmacnia argumentację na rzecz finansowania
wszelkich innych proekologicznych projektów, takich
jak np.: budowa oczyszczalni ścieków, innowacje
technologiczne przedsiębiorstw prowadzące do ochro-
ny środowiska itp. Równocześnie fakt istnienia ob-
szaru Natury 2000 może być wykorzystany przez
gminy do ich promocji (np. w zakresie turystyki), jak
również stosowania eco-labelingu swoich produktów
i usług. Warto podkreślić, iż niektóre gminy same
postulują włączenie swoich gruntów do włączenia do
sieci Natura 2000, upatrując w tym szansy na rozwój
regionu.
Nawiązując do pytania czwartego, nie można zgo-
dzić się ze stwierdzeniem, że przy ustalaniu granic
obszarów Natury 2000 nie uwzględnia się uwag
gmin. Informuję, że wszystkie przekazane do Gene-
ralnej Dyrekcji Ochrony Środowiska opinie zostały
przeanalizowane indywidualnie pod kątem możliwo-
ści ich uwzględnienia oraz w oparciu o kryteria wy-
znaczania obszarów Natury 2000. Przesłane propo-
zycje korekt granic obszarów analizowano z uwzględ-
nieniem wiedzy na temat występowania na tych te-
renach siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatun-
ków fauny i flory z załączników I i II dyrektywy
siedliskowej, będących przedmiotami ochrony na po-
szczególnych obszarach Natury 2000. Wprowadzanie
korekt możliwe było w przypadkach, kiedy nie miały
one negatywnego wpływu na cel i przedmiot ochrony

danego obszaru. Takie podejście do przeprowadzania
korekty granic obszarów jest zgodne ze stanowi-
skiem Komisji Europejskiej, o którym wspomniano
powyżej, a z którego wynika, że jedynym kryterium
branym pod uwagę przez KE podczas wyznaczania
obszarów Natury 2000 jest kryterium naukowe, a przy-
czyny społeczno-ekonomiczne przedstawiane przez
zainteresowane strony nie mogą być podstawą do
zmiany ich granic. Stanowisko KE w tej kwestii jest
poparte orzecznictwem Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości (orzeczenie TSWE z dnia 19 maja
1998 r. w sprawie C-3/96/Komisja WE p. Holandii,
Zb. Orz. Z 1998 r. str. I-03031, pkt 70, sprawy c-157/
89 Komisja p. Włochom oraz C-60/05 WWF Italia
i inni Zb. Orz. 2006 r. str. I-5083, pkt 27).
Na poparcie ww. twierdzeń informuję, że w pro-
cesie opiniowania granic obszarów w maju 2009 r.
łącznie uwzględniono 120 propozycji przeprowadze-
nia korekty granic projektowanych obszarów, zgło-
szonych przez właściwe miejscowo rady gmin i inne
zainteresowane podmioty. Ponadto, po analizie prze-
słanych uwag, podjęto decyzję, by na ówczesnym eta-
pie prac zrezygnować z przesłania do KE 18 propo-
nowanych obszarów Natury 2000 (w tym z 8 powięk-
szeń).
Odnosząc się do inwestycji na obszarach Natury
2000, uprzejmie zwracam uwagę, że obszerna odpo-
wiedź w tej kwestii została zamieszczona w części
ogólnej niniejszego pisma.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie sytuacji socjalno-zdrowotnej
emerytów i rencistów wojskowych
oraz ich rodzin w woj. świętokrzyskim (15315)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie sytuacji socjalno-zdrowotnej emerytów i renci-
stów wojskowych oraz ich rodzin w woj. świętokrzy-
skim (SPS-023-15315/10), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej stara się objąć pomocą
socjalną wszystkich emerytów i rencistów wojsko-
wych, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej.
Mając na uwadze tę kwestię, w ostatnich latach zno-
109
welizowane zostały unormowania w powyższym za-
kresie, co miało na celu poprawę sytuacji świadcze-
niobiorców objętych wojskowym systemem emerytal-
no-rentowym.
Przepisy ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o za-
opatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.)
i rozporządzenia ministra obrony narodowej z dnia
24 czerwca 2009 r. w sprawie funduszu socjalnego
dla emerytów i rencistów wojskowych oraz przeka-
zywania środków funduszu socjalnego między woj-
skowymi organami emerytalnymi (Dz. U. Nr 107,
poz. 890) w swoim obecnym brzmieniu zawierają wie-
le korzystnych rozwiązań zarówno dla emerytów
i rencistów wojskowych, jak i członków ich rodzin.
Zwiększony został, z 0,5% do 0,6%, roczny odpis
od nakładów na wypłaty emerytur i rent wojskowych
przeznaczony na fundusz socjalny tworzony przez
wojskowe organy emerytalne. Zmianie uległa rów-
nież wysokość progów dochodów uprawniających do
ubiegania się o świadczenie socjalne, przez podwyż-
szenie z 70% do 90% kwoty stanowiącej trzykrotność
najniższej emerytury na członka rodziny oraz z 85%
do 95% tej kwoty w gospodarstwie jednoosobowym.
Wprowadzony został także przepis umożliwiający –
w szczególnie uzasadnionych przypadkach – przy-
znanie zapomogi pieniężnej bez względu na wysokość
dochodów osiąganych przez świadczeniobiorcę.
Dzieci pobierające wojskową rentę rodzinną po
żołnierzu, którego śmierć nastąpiła w związku z wy-
konywaniem zadań służbowych, po ukończeniu szes-
nastego roku życia otrzymują pomoc pieniężną na
kontynuowanie nauki. Świadczenie to wypłacane jest
do ukończenia dwudziestego piątego roku życia, dwu-
krotnie w roku kalendarzowym, w wysokości stano-
wiącej trzykrotność najniższej emerytury.
Do katalogu dostępnych świadczeń socjalnych
wprowadzony został częściowy zwrot kosztów lecze-
nia po skierowaniu do pobytu w sanatoriach, uzdro-
wiskach i zakładach rehabilitacyjnych. Złagodzeniu
uległy także wymogi dla osób wymagających opieki
paliatywno-hospicyjnej. Zakresem tej pomocy obję-
to również uprawnionych członków gospodarstwa
domowego. Uproszczeniu uległ także sposób oblicza-
nia dochodu netto osiąganego przez emerytów i ren-
cistów wojskowych przez odliczenie kwoty otrzymy-
wanego dodatku pielęgnacyjnego. Wprowadzona
została jednolita forma wniosku, co ułatwiło świad-
czeniobiorcom występowanie o udzielenie pomocy
socjalnej.
Wspomniane rozporządzenie w sprawie funduszu
socjalnego dla emerytów i rencistów wojskowych oraz
przekazywania środków funduszu socjalnego między
wojskowymi organami emerytalnymi nie zawiera na-
tomiast uregulowań w kwestii dopłat do kosztów wy-
poczynku. Wiąże się to z celami funkcjonowania fun-
duszu socjalnego określonymi w ustawie o zaopatrze-
niu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich
rodzin, które obejmują udzielanie pomocy w przypad-
ku zaistnienia zdarzenia losowego, dotknięcia skut-
110
kami klęski żywiołowej, przewlekłą chorobą lub też
wystąpienia innych uzasadnionych przyczyn powo-
dujących pogorszenie się sytuacji materialnej. Wśród
celów tych nie znajduje się natomiast finansowanie
zorganizowanego wypoczynku emerytów i rencistów
wojskowych oraz członków ich rodzin.
Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie funduszu
socjalnego dla emerytów i rencistów wojskowych
oraz przekazywania środków funduszu socjalnego
między wojskowymi organami emerytalnymi,
świadczenia socjalne przyznawane są przez wojsko-
we organy emerytalne. Dyrektorzy wojskowych biur
emerytalnych są dysponentami funduszu socjalnego
i odpowiadają za racjonalne gospodarowanie jego
środkami. Natomiast w przypadku wystąpienia
zwiększonych potrzeb środki funduszu socjalnego
mogą być przekazywane między wojskowymi orga-
nami emerytalnymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie kolejek w sądach (15317)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kamińskiego z dnia 18
marca 2010 r., przedłożoną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 29 marca 2010 r., dotyczącą kolejek
w sądach uprzejmie wyjaśniam.
Działania ministra sprawiedliwości podejmowa-
ne w celu zapewnienia poprawy sprawności postę-
powań w sądach powszechnych mają wielokierun-
kowy charakter. Dotyczą one m.in. nadzoru nad
działalnością administracyjną sądów wykonywane-
go na podstawie art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.).
W ramach tych działań w Ministerstwie Sprawie-
dliwości opracowywane są analizy rocznych i pół-
rocznych informacji dotyczących wyników pracy są-
dów. Stanowią one podstawę do podejmowania przez
podległe ministrowi sprawiedliwości służby stosow-
nych działań nadzorczych celem usuwania stwierdzo-
nych nieprawidłowości i zapobiegania ich powstawa-
niu w przyszłości.
Podejmując te działania, sędziowie delegowani do
wykonywania czynności administracyjnych w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 3
i 8 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
25 października 2002 r. w sprawie trybu sprawowa-
nia nadzoru nad działalnością administracyjną są-
dów (Dz. U. Nr 187, poz. 1564, ze zm.), przeprowa-
dzają doraźne wizytacje i lustracje sądów, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem tych, które osiągają najgor-
sze wyniki pod względem sprawności postępowania.
W ich następstwie kierowane są do prezesów sądów
okręgowych i apelacyjnych zarządzenia pokontrolne,
których prawidłowe realizowanie jest przez Depar-
tament Sądów Powszechnych monitorowane. Doko-
nują także bieżącej i okresowej kontroli toku postę-
powania w sprawach indywidualnych w przypadku
ujawnienia okoliczności wskazujących na prowadze-
nie ich w sposób niesprawny lub z naruszeniem pra-
wa. W razie potrzeby kierowane są do prezesów wła-
ściwych sądów pisma nadzorcze w celu usunięcia
stwierdzonych nieprawidłowości.
W celu zwiększenia efektywności postępowań są-
dowych każdego roku stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1
powołanego rozporządzenia ustalane są przez mini-
stra sprawiedliwości kierunki nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów, jakie mają być reali-
zowane przez prezesów sądów apelacyjnych i okręgo-
wych.
Tytułem przykładu pragnę wskazać, iż w kierun-
kach nadzoru na 2010 r. ujęte zostało zobowiązanie
do przeprowadzenia przez wizytatorów sądów okrę-
gowych i apelacyjnych lustracji postępowań toczą-
cych się ponad 3 lata w sprawach karnych i cywil-
nych, ponad 2 lata w sprawach gospodarczych, ro-
dzinnych oraz z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń
społecznych, a w odniesieniu do spraw wieczystoksię-
gowych w sprawach o okresie rozpoznania ponad
miesiąc. Pozwolą one na ustalenie przyczyn przewle-
kłości tych postępowań, podjęcie działań zmierzają-
cych do ograniczenia ilości spraw, które toczą się
szczególnie długo, oraz zapobieżenie starzeniu się
bieżącego wpływu spraw. Lustracje te objąć winny
również czynności prezesów i przewodniczących wy-
działów w zakresie wykonywania przez nich obo-
wiązków nadzorczych związanych z realizacją zasady
rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki, ze szczegól-
nym uwzględnieniem przestrzegania zasad przydzie-
lania spraw poszczególnym sędziom – w tym równe-
go ich obciążania, przyczyn i zasadności odraczania
rozpraw, odraczania ogłaszania orzeczeń, zawiesza-
nia postępowań i kontroli spraw zawieszonych, ter-
minowości pracy biegłych oraz sprawności postępo-
wania międzyinstancyjnego. Zgodnie z ustalonymi
kierunkami nadzoru resort prowadzi także bieżący
monitoring ruchu spraw w odniesieniu do wydziałów
ksiąg wieczystych, w których nastąpiło wdrożenie
systemu nowej księgi wieczystej.

Przedstawione przez prezesów sądów apelacyj-
nych roczne sprawozdania z realizacji planów zadań
nadzorczych za 2009 r. są analizowane przez Depar-
tament Sądów Powszechnych pod kątem pełnego wy-
konania zaplanowanych zadań, jak i ujęcia w nich
tematyki określonej w kierunkach nadzoru na dany
rok. Z zadowoleniem stwierdzam, że działania te re-
alizowane są w sposób prawidłowy.
Jak wskazano w nadesłanej korespondencji, rok
2009 był kolejnym okresem, w którym odnotowano
dalszy wzrost liczby spraw wpływających do sądów.
Efektywne działania nadzorcze zarówno ze strony
prezesów sądów, jak i ze strony Ministerstwa Spra-
wiedliwości, a także duże zaangażowanie po stronie
sędziów i pracowników administracyjnych pozwoliły
jednak na załatwienie znacznie większej liczby spraw
niż w roku ubiegłym. Wypada zauważyć, że w spra-
wach karnych, o jakich wspomniano w interpelacji,
sądy powszechne w 2009 r. załatwiły o 7,5% spraw
więcej niż w poprzednim okresie statystycznym (opa-
nowując wpływ w 103,9%), a w sprawach cywilnych
o 10,2%.
Bezpośredni wpływ na poprawę wyników sądów,
choć w dłuższej perspektywie czasowej, moją też po-
dejmowane w Ministerstwie Sprawiedliwości prace
legislacyjne i organizacyjne. W 2009 r. zakończone
zostały prace nad zmianą ustawy Kodeks postępo-
wania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2009 r. Nr 26, poz. 156), która weszła w życie z dniem
1 stycznia 2010 r., wprowadzając elektroniczne po-
stępowanie upominawcze (e.p.u.). Postępowanie to
bez wątpienia przyczyni się do sprawniejszego rozpo-
znawania spraw związanych z dochodzeniem rosz-
czeń pieniężnych. Zaznaczyć należy, iż roszczenia,
które rozpatruje e-sąd, stanowią jedną z najliczniej-
szych grup spraw wpływających do sądów. Zakłada
się, że rocznie do e-sądu wpłynie ok. 600 tys. takich
spraw. Można więc oczekiwać, iż zauważalne po-
winno być odciążenie innych sądów od ich rozpo-
znawania.
W Ministerstwie Sprawiedliwości rozpoczęte zo-
stały prace legislacyjne zmierzające do wprowadze-
nia analogicznej ścieżki rozpoznawania spraw w po-
stępowaniu elektronicznym w odniesieniu do wnio-
sków o nadanie klauzuli wykonalności bankowym
tytułom egzekucyjnym, których liczba w skali kraju
osiąga już poziom ponad 700 tys. rocznie.
Powołana przez ministra sprawiedliwości Komi-
sja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego prowadzi prace
nad zmianą Kodeksu postępowania cywilnego, pole-
gającą m.in. na likwidacji proceduralnych odrębności
postępowania w sprawach gospodarczych. Celem
przygotowywanych zmian jest odformalizowanie
procedury cywilnej. Ewentualne zmiany powinny
zostać przyjęte z zadowoleniem przez przedsiębior-
ców, gdyż zmniejszą liczbę procedur. Powinny też
pozytywnie wpłynąć na sprawność postępowań.
Z innych działań legislacyjnych prowadzonych
w chwili obecnej przez Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści, które będą miały wpływ na działalność sądów,
111
wymienić trzeba przede wszystkim prace nad projek-
tem ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
cywilnego, którego celem jest skonstruowanie pod-
staw prawnych dla funkcjonowania protokołu elek-
tronicznego (nagrywanie rozpraw przy całkowitej
rezygnacji z dotychczasowej formy protokołu pisem-
nego) i umożliwienie wykorzystania nowoczesnych
rozwiązań technologicznych w postępowaniu przed
sądami powszechnymi. Podkreślić należy, iż projekt
ten został już przedstawiony Sejmowi Rzeczypospo-
litej Polskiej, który w dniu 7 kwietnia 2010 r. prze-
prowadził pierwsze jego czytanie (druk nr 2870).
Przygotowywane są również zmiany w przepisach
Kodeksu postępowania cywilnego w części dotyczącej
postępowania odrębnego w sprawach z zakresu pra-
wa pracy i ubezpieczeń społecznych. Proponowane
zmiany powinny spowodować m.in. przyspieszenie
rozpoznawania spraw pracowniczych i ubezpiecze-
niowych, m.in. poprzez nałożenie na sądy ubezpie-
czeń społecznych obowiązku dopuszczania w pierw-
szej kolejności opinii biegłych sądowych lekarzy spe-
cjalistów medycyny pracy w sprawach, w których
konieczne jest ustalenie okoliczności faktycznych do-
tyczących uszczerbku na zdrowiu, niezdolności do
pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji. Do-
tychczas sądy w tego typu sprawach dopuszczają do-
wody z opinii kilku specjalistów medycyny, przy czym
najczęściej akta sprawy przesyłane są tym biegłym
kolejno, po opracowaniu poszczególnych opinii, co
znacznie wydłuża czas postępowania (np. przy do-
puszczeniu 4 opinii biegłych różnych specjalizacji).
Zmiana ta ma zatem doprowadzić do istotnego skró-
cenia czasu trwania postępowania dowodowego
w sprawach m.in. rentowych i zasiłkowych, a jedno-
cześnie skrócenia czasu ich rozpoznawania.
Także zapoczątkowana w 2003 r. przebudowa sys-
temu ksiąg wieczystych programem „Nowa księga
wieczysta” przynosi wymierne efekty w zakresie
usprawnienia postępowań wieczystoksięgowych. Na-
tomiast utworzenie Centralnej Informacji Ksiąg Wie-
czystych oraz jej ekspozytur przy wydziałach sądów
rejonowych prowadzących księgi wieczyste w syste-
mie informatycznym, zajmujących się wydawaniem
odpisów ksiąg wieczystych wydatnie przyczynia się
do skrócenia czasu oczekiwania na odpisy ksiąg wie-
czystych, które obecnie są wydawane praktycznie od
ręki.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że w Minister-
stwie Sprawiedliwości przygotowywane są projekty
legislacyjne zmierzające do unowocześnienia syste-
mu funkcjonowania ksiąg wieczystych poprzez za-
pewnienie do nich dostępu on-line, w pierwszej kolej-
ności dla komorników i notariuszy, docelowo dla ogó-
łu społeczeństwa. Realizacja powyższych projektów
niewątpliwie spowoduje wzrost bezpieczeństwa obro-
tu nieruchomościami, przyspieszy rozpoznawanie
wniosków wieczystoksięgowych, jak też przede
wszystkim spowoduje zmniejszenie kolejek w sądach,
umożliwiając wgląd do księgi wieczystej za pomocą
ogólnodostępnej sieci – Internet.
112
Wiele nowych rozwiązań organizacyjnych przewi-
duje projekt rozporządzenia ministra sprawiedliwości
zmieniającego rozporządzenie „Regulamin urzędowa-
nia sądów powszechnych”. Przede wszystkim projekt
przewiduje wprowadzenie podstawy prawnej do utwo-
rzenia we wszystkich sądach w ciągu najbliższych lat
biur obsługi interesantów, których zadaniem, po
pierwsze, będzie kompleksowa pomoc interesantom
sądów, po drugie zaś, odciążenie od wielu czynności
sekretariatów funkcjonujących w wydziałach sądo-
wych. Ułatwiony będzie także dostęp do informacji,
zarówno dotyczącej kwestii bieżących za pomocą tzw.
elektronicznej wokandy jak i informacji o toczących
się sprawach, przez poszerzenie zakresu informacji
udzielanych telefonicznie. Rozporządzenie powinno
wejść w życie w ciągu najbliższych miesięcy.
Duże znaczenie dla poprawy sprawności funkcjo-
nowania sądów będzie miało wprowadzenie w sądach
elektronicznych repertoriów, które umożliwią spraw-
niejsze zarządzanie sprawami sądowymi i obieg do-
kumentów (prace w tym zakresie prowadzi Zespół ds.
Utworzenia Ogólnopolskiego Systemu Zarządzania
Informacją, powołany zarządzeniem ministra spra-
wiedliwości).
Wskazać należy, iż działania resortu w zakresie po-
prawy sprawności postępowania dotyczą też racjonali-
zacji rozmieszczenia kadry orzeczniczej, ze szczególnym
uwzględnieniem ośrodków, w których obciążenie jej bie-
żącym wpływem spraw i wieloletnimi zaległościami jest
największe, wsparcia jej stosownie do możliwości bu-
dżetowych resortu odpowiednią rzeszą asystentów,
urzędników sądowych oraz należytego ustawowego
rozwiązania kwestii zakresu zadań, które winny być
realizowane przez referendarzy sądowych.
Nawiązując do podjętego w interpelacji wątku
dotyczącego czasu trwania postępowań w sprawach
szczególnie skomplikowanych, zaznaczyć należy, że
ich długotrwałość związana jest nie tylko ze złożo-
nością materii prawnej, ale także dowodowej – wy-
nikającej również z obszerności materiału dowodo-
wego (sprawy wielotomowe) i wielości źródeł dowo-
dowych (sprawy wieloosobowe, przestępczość zorga-
nizowana i wielość osób pokrzywdzonych), a niejed-
nokrotnie wymagają też one opinii biegłych różnych
specjalności.
Należy jednak oczekiwać, że podejmowane przez
resort sprawiedliwości działania nadzorcze, legisla-
cyjne i organizacyjne, które pozwolą m.in. na odcią-
żenie sądów od rozpoznawania spraw drobnych,
przyniosą pozytywne skutki w postaci skrócenia
czasu trwania także i tych skomplikowanych postę-
powań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tadeusza
Tomaszewskiego oraz grupy posłów
w sprawie postanowień okrągłego stołu
dla polskiej piłki nożnej (15322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Toma-
szewskiego oraz grupy posłów przekazaną pismem
z dnia 29 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15322/10)
w sprawie postanowień okrągłego stołu dla polskiej
piłki nożnej uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki wyraża zadowo-
lenie z podjęcia przez Canal+ Cyfrowy inicjatywy
przeprowadzenia debaty nad kluczowymi problema-
mi polskiej piłki nożnej oraz uznaje za istotne wszyst-
kie siedem postanowień okrągłego stołu dla polskiej
piłki, czego wyrazem było sygnowanie tego doku-
mentu przez ministra sportu i turystyki. Wypraco-
wanie przez uczestników spotkania konkretnych
i konstruktywnych rozwiązań dotyczy najbardziej
istotnych problemów, natomiast nie obejmuje szeregu
spraw omawianych podczas paneli tematycznych.
W związku z powyższym dla uzyskania pełnej in-
formacji na temat stanu faktycznego powinna być
przeprowadzona szczegółowa analiza dotychczaso-
wych działań i podjęte stosowne prace naprawcze
przez władze Polskiego Związku Piłki Nożnej i całe
środowisko piłkarskie. Ministerstwo Sportu i Tury-
styki deklaruje gotowość do udzielenia wsparcia ini-
cjatywom mającym na celu realizację planu napraw-
czego i działaniom na rzecz dalszego rozwoju piłki
nożnej.
Przypominam jednocześnie, że powyższa tematy-
ka była szczegółowo omawiana podczas posiedzenia
sejmowej Komisji Kultury Fizycznej, Sportu i Tury-
styki w dniu 18 marca br.
Pomimo że jednym z sygnatariuszy siedmiu po-
stanowień okrągłego stołu dla polskiej piłki nożnej
był prezes Grzegorz Lato, Polski Związek Piłki Noż-
nej nie identyfikuje się w pełni z dokumentem oraz
nie podjął szeregu działań wynikających z jego zapi-
sów:
— do dnia dzisiejszego nie został przeprowadzony
audyt przez firmę zewnętrzną w celu prześledzenia,
na jakim etapie znajdują są sprawy prowadzone przez
Komisję Dyscyplinarną PZPN,
— nie stworzono grupy roboczej ds. przeglądu
i rekomendacji dotyczących statutu i prac PZPN,
— nie powołano rady, która koordynowałaby dzia-
łania na rzecz promocji Euro 2012.
Natomiast bardzo dużą aktywność w przedmio-
towej sprawie wykazuje Ekstraklasa SA, która przy-
gotowała kodeks etyczny dla sędziów i uzgodniła sta-
że dla trenerów niższych klas rozgrywkowych w klu-
bach ekstraklasy. Niestety bezskuteczne okazały się
wielokrotne monity kierowane do władz związku

o podjęcie decyzji w sprawie przeniesienia Komisji
Licencyjnej z PZPN.
Uczestnicy obrad z dnia 5 grudnia 2009 r. ustali-
li, że kolejne spotkanie odbędzie się w maju br., pod-
czas którego będzie możliwe dokonanie oceny stanu
realizacji osiągniętych porozumień.
Odpowiadając na pytanie dotyczące wdrożenia
postanowień debaty w system prawny lub podjęcia
działań instrumentami dostępnymi ministrowi spor-
tu i turystyki, informuję, że przeważająca część po-
wołanego dokumentu odnosi się do wyłącznych kom-
petencji Polskiego Związku Piłki Nożnej. Zgodnie
z art. 12 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie
kwalifikowanym (Dz. U. Nr. 155, poz. 1298, z późn.
zm.) do zadań polskich związków sportowych należy
m.in.: organizacja lub prowadzenie współzawodnic-
twa sportowego, prowadzenie działalności edukacyj-
nej, wychowawczej i popularyzatorskiej w zakresie
sportu, szkolenie oraz doskonalenie zawodowe trene-
rów, a także szkolenie sędziów sportowych, prowa-
dzenie spraw związanych z przyznawaniem licencji
klubom sportowym, zawodnikom, trenerom i sę-
dziom sportowym oraz prowadzenie postępowań dys-
cyplinarnych na zasadach ustalonych w regulami-
nach polskiego związku sportowego. Ponadto polski
związek sportowy ma wyłączne prawo do podejmo-
wania decyzji we wszystkich sprawach dotyczących
danej dyscypliny sportu, niezastrzeżonych w ustawie
dla organów administracji rządowej lub innych pod-
miotów.
W projekcie ustawy o sporcie, nad którym trwają
obecnie prace w Sejmie RP, znajdują się prawne re-
gulacje, do których odnoszą się sprawy zawarte w re-
komendacjach poszczególnych paneli tematycznych.
Regulacje te dotyczą m.in.:
— trybu postępowania, dzięki któremu zapewnio-
na będzie ochrona reguł uprawiania sportu;
— właściwości polskich związków sportowych co
do określania zasad uprawiania sportu, uwzględniając
zasady międzynarodowych federacji sportowych;
— ustanawiania norm przez właściwe polskie
związki sportowe w danym sporcie w zakresie przy-
pisanym im projektowaną ustawą;
— minimalnych wymogów, których realizacja ma
być zagwarantowana w postanowieniach statutu da-
nego polskiego związku sportowego, tj. m.in. obowią-
zek corocznego rozpatrywania sporządzonego przez
zarząd sprawozdania z działalności zarządu oraz
sprawozdania finansowego ocenionego przez biegłego
rewidenta;
— wprowadzenia do statutów polskich związków
sportowych zasad dobrego rządzenia, na wzór funk-
cjonujących w gospodarce standardów ładu korpora-
cyjnego;
— rezygnacji z nakładania na polski związek
sportowy określonych, enumeratywnie wymienio-
nych zadań. Przyjęto, że realizacja określonych spraw
egzekwowana będzie w ramach powierzania tym or-
ganizacjom zadań i rozliczania ich na ogólnych zasa-
113
dach wynikających z przepisów o finansach publicz-
nych;
— tworzenia i funkcjonowania lig zawodowych,
utrzymując rozwiązania funkcjonujące w ustawie
o sporcie kwalifikowanym, wprowadzając jednocze-
śnie kilka zmian, m.in.: w lidze zawodowej będą mo-
gły występować wyłącznie kluby działające jako spół-
ki akcyjne;
— wprowadzenia generalnej zasady, iż odpowie-
dzialność za bezpieczeństwo osób uprawiających sport
będzie spoczywać na podmiotach bezpośrednio prowa-
dzących zajęcia sportowe lub zawody sportowe;
— wprowadzenia przepisów regulujących uzna-
wanie kwalifikacji do wykonywania zawodu trenera
czy instruktora sportu zdobyte w państwach, które
nie są państwami członkowskimi Unii Europejskiej,
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Go-
spodarczym oraz w Konfederacji Szwajcarskiej.
Projekt ustawy o sporcie nie wprowadza istot-
nych zmian w odniesieniu do modelu nadzoru, któ-
rym objęta jest działalność polskich związków spor-
towych. Nadal nadzór ten będzie spoczywał w rę-
kach ministra właściwego do spraw kultury fizycz-
nej. Minister właściwy do spraw kultury fizycznej
ponadto nadal uprawniony będzie do weryfikacji
działalności związku i interwencji w przypadku bra-
ku zgodności jego działań zarówno z normami pra-
wa powszechnie obowiązującego, jak i z przepisami
statutu. Jednocześnie projektowana ustawa zawiera
szereg niezbędnych przepisów przejściowych, dosto-
sowujących i umożliwiających przede wszystkim
zachowanie praw nabytych, jak również harmonijne
jej wdrożenie w praktyce.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie przymusowej mammografii
i cytologii w ramach badań pracowniczych
(15324)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka (znak: SPS-023-15324/10), prze-
kazujące interpelację pani poseł Iwony Arent, w spra-
wie przymusowej mammografii i cytologii w ramach
badań pracowniczych, uprzejmie przedstawiam wyja-
śnienia odnoszące się do poszczególnych pytań.
114
1. Dlaczego pani minister nie propaguje innych
badań, np. USG?
Zgodnie z opinią konsultanta krajowego w dzie-
dzinie onkologii klinicznej badanie mammograficzne
jest najlepszą metodą wczesnego wykrywania raka
piersi w ramach przesiewowych badań w kierunku
nowotworu u kobiet bez objawów i dodatkowych
czynników ryzyka. Według powszechnie przyjętych
wytycznych schemat przesiewowych badań w kierun-
ku wczesnego wykrywania raka piersi powinien obej-
mować mammografię i badanie lekarskie, a ultraso-
nograficzne badanie piersi ma jedynie uzupełniające
znaczenie w ramach przesiewowych programów
u kobiet z grup ryzyka, u których występuje tzw. gę-
ste utkanie piersi lub guzek jest dobrze odgraniczony,
i nie stanowi alternatywy dla mammografii.
2. Co z audytem pracowni cytologicznych? Czy
takie informacje będą do publicznej wiadomości,
a jeśli nie, to dlaczego?
W ramach zadania „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” pn. „Program profi-
laktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki macicy”
realizowanego przez centralny i wojewódzkie ośrod-
ki koordynujące przewidziana jest kontrola jakości
badań cytologicznych. Zgodnie z zawartymi umowa-
mi wojewódzkie ośrodki koordynujące zobowiązane
są przekazać zbiorcze podsumowanie wyników kon-
troli badań cytologicznych do Centralnego Ośrodka
Koordynującego (COK) oraz oddziałów wojewódzkich
Narodowego Funduszu Zdrowia. W ciągu 4 lat reali-
zacji programu populacyjnego i realizowanej kontro-
li jakości badań cytologicznych COK nie informował
o nieprawidłowościach w realizacji badań cytologicz-
nych zgodnej z zasadami i wytycznymi określonymi
przez Polskie Towarzystwo Ginekologiczne.
3. Co wspólnego mają badania ginekologiczne
z badaniami pracowniczymi, które mają na celu
stwierdzenie przeciwwskazań lub ich brak do podję-
cia pracy na określonym stanowisku?
Celem zasadniczym wprowadzanej regulacji jest
obniżenie zachorowalności i umieralności na wybra-
ne nowotwory złośliwe osób pracujących poprzez
zwiększenie odsetka wykrywanych stanów przedra-
kowych i nowotworów we wczesnym okresie rozwoju
oraz podniesienie poziomu świadomości społecznej.
Wyniki badań nie będą w żadnym stopniu mogły
wpłynąć na orzeczenie o zdolności do pracy wydane
przez lekarza medycyny pracy przeprowadzającego
badanie okresowe.
4. W jaki sposób zamierza Pani wprowadzić przy-
mus badań cytologicznych i mammograficznych dla
kobiet pod groźbą utraty pracy przy jednoczesnym
poszanowaniu podstawowych zasad Konstytucji RP
i Kodeksu pracy o równości kobiet i mężczyzn i nie-
dyskryminacji pracowników ze względu na płeć?
Zdaniem projektodawców zaproponowane rozwią-
zania nie naruszają postanowień Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej. W szczególności są zgodne
z art. 47 ustawy zasadniczej. Zgodnie z tym przepi-
sem każdy ma prawo do ochrony prawnej życia pry-
watnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do
decydowania o swoim życiu osobistym.
Jednocześnie zgodnie z art. 31 ust. 3 ograniczenia
w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności
i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko
wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym pań-
stwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicz-
nego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moral-
ności publicznej albo wolności i praw innych osób.
Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności
i praw. Trybunał Konstytucyjny wskazywał w swoim
orzecznictwie, że stosownie do tej zasady ogranicze-
nia wolności i praw są dopuszczalne, jeżeli:
1) wprowadzona regulacja ustawowa jest w stanie
doprowadzić do zamierzonych przez nią skutków
(jest przydatna);
2) regulacja ta jest wymagana do ochrony intere-
su publicznego, któremu służy (jest niezbędna);
3) jej korzyści pozostają w odpowiedniej proporcji
do ciężarów nakładanych przez nią na obywatela.
Proklamowanie prawnej ochrony życia w art. 38
konstytucji, tj. w pierwszym przepisie konstytucyj-
nym dotyczącym wolności i praw osobistych, świad-
czy o miejscu życia ludzkiego w hierarchii wartości
chronionych przez prawo i o konieczności jego ochro-
ny. W podobny sposób należy interpretować art. 68
ust. 1 konstytucji, statuujący prawo jednostki do
ochrony zdrowia. Także z tego przepisu należy wy-
wieść nakaz podejmowania przez władze publiczne
działań, które są konieczne dla należytej ochrony
i realizacji tego prawa. Nie jest potrzebne szczegóło-
we uzasadnianie tezy, że skutki chorób nowotworo-
wych niewykrytych we właściwym czasie (brak wła-
ściwej profilaktyki) mogą negatywnie oddziaływać na
osoby zainteresowane i członków ich rodzin. Nadto
skutki te są w stanie obciążyć całe społeczeństwo,
które ponosi koszty wypłacanych tej osobie lub człon-
kom jej rodziny świadczeń pieniężnych z ubezpiecze-
nia chorobowego i rentowego, a także koszty świad-
czeń pokrywane z ubezpieczenia zdrowotnego (z re-
guły bardzo wysokie koszty opieki lekarskiej, w tym
leczenia szpitalnego, leków przeciwnowotworowych
czy radioterapii).
Należy jednoznacznie stwierdzić, że korzyści wy-
nikające z profilaktyki nowotworowej pozostają nie-
współmiernie wysokie w stosunku do nakładanego
na obywatela obowiązku poddania się badaniu.
Jednocześnie należy podkreślić, że projektowane
regulacje zapewniają pełne prawo do ochrony pry-
watności, ponieważ zarówno lekarz wydający za-
świadczenie o zdolności do pracy, jak i pracodawca
nie otrzymują wyników prowadzonych badań. Od
osoby badanej zależy, czy i w jakim zakresie udzieli
tych informacji lekarzowi medycyny pracy czy też
swojemu pracodawcy.
5. Czy w przypadku odmowy poddania się bada-
niu cytologicznemu bądź mammograficznemu kobie-
ta zostanie uznana za niezdolną do pracy na określo-
nym stanowisku, nawet jeśli wykona wszystkie inne
pozostałe badania jak mężczyźni?

W przypadku odmowy poddania się badaniu cy-
tologicznemu bądź mammograficznemu kobieta nie
otrzyma zaświadczenia o braku przeciwwskazań do
zatrudnienia na określonym stanowisku pracy, na-
wet jeśli wykona pozostałe badania.
6. Jakie uzasadnienie ma skupianie się minister-
stwa na agresywnym „promowaniu” profilaktyki
chorób typowo kobiecych, pomijając profilaktykę cho-
rób typowo męskich, takich jak: nowotwór prostaty,
jądra czy jelita grubego?
„Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych” ma charakter interwencyjny. W ramach pro-
gramu podejmowane są przede wszystkim działania
prewencyjne i profilaktyczne zapobiegające zachoro-
waniom na raka piersi, raka szyjki macicy, raka jeli-
ta grubego. Od początku realizowania „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” reali-
zowane jest zadanie pn. „Prewencja pierwotna nowo-
tworów”, którego jednym z podstawowych celów jest
radykalna poprawa stanu edukacji społeczeństwa
polskiego w kierunku popularyzacji postaw prozdro-
wotnych poprzez upowszechnienie Europejskiego
Kodeksu Walki z Rakiem, organizację kampanii me-
dialnych, edukacyjnych i interwencyjnych, jak rów-
nież poprawa stanu edukacji środowisk medycznych,
w zakresie profilaktyki i zdrowego stylu życia oraz
programów wczesnego rozpoznawania nowotworów.
W roku 2010 planowana jest kontynuacja popula-
ryzacji zapisów Europejskiego Kodeksu Walki z Ra-
kiem w populacji także skierowanej do gorzej przygo-
towanych i wykształconych grup ludności, przy współ-
pracy środowiska medycznego, które zostało do tego
przygotowane w poprzednich etapach realizacji.
Od początku funkcjonowania „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych” realizo-
wane jest również zadanie pn. „Program badań prze-
siewowych dla wczesnego wykrywania raka jelita
grubego”, którego jednym z podstawowych celów jest
zwiększenie odsetka raków wykrywanych we wcze-
snych stadiach zaawansowania, zwiększenie odsetka
wyleczenia oraz zahamowanie wzrostu liczby nowych
przypadków raka jelita grubego.
7. Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo,
aby poprawić profilaktykę raka prostaty wśród męż-
czyzn?
W latach 2010–2013 realizowany będzie projekt
pn. „Badania profilaktyczne w zakresie wczesnego
wykrywania chorób prostaty u mężczyzn w wieku po
45. roku życia (45+)”, który ma być współfinansowa-
ny ze środków unijnych w ramach działania 2.3 PO
KL: Wzmocnienie potencjału zdrowia osób pracują-
cych oraz poprawa jakości funkcjonowania systemu
ochrony zdrowia, poddziałanie 2.3.1: Opracowanie
kompleksowych programów zdrowotnych. Planuje
się, że projektem zostaną objęte następujące jednost-
ki chorobowe: nowotwór gruczołu krokowego, nowo-
twór pęcherza moczowego, nowotwór nerek.
Planowanym celem projektu jest zmniejszenie za-
chorowalności mężczyzn w tzw. wieku 45+ na choro-
by nowotworowe układu moczowo-płciowego poprzez
115
promowanie postaw prozdrowotnych, w szczególności
w środowisku pracy. Służyć będą temu następujące
działania:
1) opracowanie przez zespół ekspercki programu
profilaktycznego w zakresie nowotworów układu mo-
czowo-płciowego – obecnie trwają prace mające na
celu wyłonienie w drodze konkursu partnera progra-
mu (jednostka badawczo-rozwojowa);
2) kampania społeczna: edukacyjno-informacyjna
mająca na celu uświadomienie mężczyznom koniecz-
ności badań profilaktycznych; zgodnie z założeniami
kampania społeczna będzie miała na celu uzyskanie
wysokiego wskaźnika wykonanych badań (PSA, „per
rectum”); we wsparciu projektu na tym etapie prze-
widuje się udział Narodowego Funduszu Zdrowia;
3) szkolenia lekarzy pierwszego kontaktu (ok. 6 tys.
lekarzy) oraz lekarzy medycyny pracy (350 lekarzy
w ciągu 3 lat) oraz urologów (116 lekarzy w pierw-
szym roku szkoleniowym) m.in. w zakresie przyczyn
zachorowalności, objawów, związków zachorowalno-
ści z czynnikami zawodowymi, nowoczesnych metod
leczenia, jak również w zakresie procedur postępo-
wania z osobami z objawami chorób nowotworowych
układu moczowo-płciowego.
8. Jak zamierza pani rozwiązać problem profilak-
tyki przeciw nowotworowi piersi i szyjki macicy
u kobiet niepracujących i ze środowisk wiejskich?
9. Jak pani minister odnosi się do danych staty-
stycznie wskazujących, że umieralność na ww. nowo-
twory jest najwyższa wśród tej właśnie grupy kobiet,
a one nie zostaną objęte obowiązkiem wykonywania
obowiązkowych badań cytologicznych i mammogra-
ficznych?
Odpowiadając na pytania nr 8 i 9, pragnę poinfor-
mować, że w ramach „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” realizowany jest „Po-
pulacyjny program profilaktyki i wczesnego wykry-
wania raka szyjki macicy” i „Populacyjny program
wczesnego wykrywania raka piersi”.
„Populacyjny program profilaktyki i wczesnego
wykrywania raka szyjki macicy” obejmuje wszystkie
kobiety między 25. a 59. rokiem życia, które w ciągu
3 ostatnich lat nie miały wykonanego wymazu cyto-
logicznego w ramach ubezpieczenia w NFZ. Natomiast
„Populacyjny program wczesnego wykrywania raka
piersi” skierowany jest również do wszystkich kobiet
w wieku 50–69 lat, u których mammografia będzie
wykonywana w sposób powtarzalny, co 2 lata.
Realizacja ww. programów to skoordynowane
działania polegające na współpracy pomiędzy Naro-
dowym Funduszem Zdrowia, zapewniającym dostęp-
ność do świadczeń, tj. badań mammograficznych
i cytologicznych, oraz Ministerstwem Zdrowia, finan-
sującym część administracyjno-logistyczną. Na po-
trzeby obu programów populacyjnych utworzono
osobne sieci centralnego i wojewódzkich ośrodków
koordynujących.
W grupie zadań zleconych do realizacji wojewódz-
kim ośrodkom koordynującym znajduje się szereg
działań, których celem jest poprawa zgłaszalności
116
kobiet na badania profilaktyczne, m.in.: angażowa-
nie pielęgniarek, położnych do zapraszania i zachę-
cania kobiet do udziału w programie profilaktycznym
oraz wysyłka imiennych zaproszeń do kobiet na ba-
dania profilaktyczne, realizowana przez wojewódzkie
ośrodki koordynujące. Organizowany jest także do-
jazd pacjentek na badania profilaktyczne. Prowadzo-
ne są ponadto akcje medialne i propagandowe z wy-
korzystaniem mediów lokalnych oraz ogólnopolskich,
produkcja i dystrybucja do POZ oraz samorządów lo-
kalnych materiałów informacyjnych o programach,
które mają na celu zmniejszenie zachorowalności
i poprawę wykrywalności raka szyjki macicy i raka
piersi oraz poprawę zgłaszalności kobiet do programu,
organizacja konferencji edukacyjno-informacyjnych
dla kobiet we współpracy z samorządami, środowiska-
mi lokalnymi (fundacje, stowarzyszenia, organizacje
społeczne) i towarzystwami naukowymi.
Należy zauważyć, że badania realizowane są rów-
nież w systemie mobilnym, przy pomocy mammobu-
sów, które zwiększają dostęp kobiet z małych miej-
scowości i środowisk wiejskich do badań profilaktycz-
nych.
10. Czy zaświadczenia o wykonaniu badań cyto-
logicznych w prywatnych gabinetach ginekologicz-
nych będą respektowane przez lekarzy medycyny
pracy, a jeśli nie, to dlaczego oraz jak się ma do prawa
pacjenta do wyboru lekarza?
Zaświadczenia o wykonaniu badań cytologicznych
w prywatnych gabinetach ginekologicznych będą re-
spektowane przez lekarzy medycyny pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie planu prywatyzacji
Zakładów Azotowych Puławy SA (15333)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 marca 2010 r. (nr SPS-023-15333) do-
tyczące interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie planu prywatyzacji Zakładów Azotowych
Puławy SA przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do tezy pani poseł, iż sprzedaż Za-
kładów Azotowych Puławy SA jest „łataniem” bu-
dżetu kosztem spółek i ich pracowników, wyjaśniam,
że spółka została przeznaczona do prywatyzacji
w latach 2009/2010 w „Planie prywatyzacji na lata
2008–2011”, przyjętym uchwałą nr 83/2008 Rady Mi-
nistrów z dnia 22 kwietnia 2008 r., oraz jego aktuali-
zacji, przyjętej uchwałą nr 22/2009 Rady Ministrów
z dnia 10 lutego 2009 r. Należy zatem zauważyć, że
termin prywatyzacji spółki pomimo aktualizacji pla-
nu nie uległ zmianie nawet w warunkach światowe-
go kryzysu finansowego, a ponadto założeniem planu
było zakończenie prywatyzacji większości spółek
z udziałem Skarbu Państwa z upływem 2011 r.
W związku z powyższym Ministerstwo Skarbu
Państwa, konsekwentnie realizując koncepcję pry-
watyzacji spółek WSCh, rozpoczęło prace mające na
celu realizację ww. planu. W dniu 9 marca 2010 r.
została zawarta umowa z wybraną w trybie przetar-
gu nieograniczonego zewnętrzną firmą doradczą,
tj. konsorcjum: Bank Zachodni WBK SA, Dom Ma-
klerski BZ WBK SA, Baker & McKenzie Gruszczyń-
ski i Wspólnicy Kancelaria Prawna sp.k., Budoserwis
ZUH. sp. z o.o., która sporządzi stosowne analizy
przedprywatyzacyjne dla Zakładów Azotowych Pu-
ławy SA oraz Zakładów Chemicznych Police SA.
Obecnie trwają prace mające na celu wybór ścieżki
prywatyzacyjnej, doradca przygotowuje rekomendacje
dotyczące kolejnych działań prywatyzacyjnych.
Odnośnie nieobecności ministra skarbu państwa
na zorganizowanej przez starostę puławskiego deba-
cie w sprawie przyszłości puławskich zakładów wy-
jaśniam, że ze względu na liczne obowiązki służbowe
minister skarbu państwa nie jest w stanie uczestni-
czyć we wszystkich spotkaniach, na które otrzymał
zaproszenie. Jednakże pragnę zapewnić, że wszelkie
działania podjęte przez ministra skarbu państwa
w związku z procesem prywatyzacji spółki prowadzo-
ne są z myślą o przyszłości spółki i mają na celu za-
pewnienie jej wszechstronnego rozwoju.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie koniecznej dodatkowej pomocy
dla regionów i powiatów, takich jak pow.
skarżyński, dotkniętych wysokim bezrobociem
(15340)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Marii
Zuby w sprawie udzielenia dodatkowej pomocy dla
regionów i powiatów dotkniętych wysokim bezrobo-
ciem, takich jak powiat skarżyski, uprzejmie infor-
muję, że znowelizowana ustawa z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku

pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.)
wprowadziła szereg nowych rozwiązań, których ce-
lem jest znaczne zwiększenie zakresu aktywizacji
zawodowej osób bezrobotnych, w tym osób będących
w szczególnej sytuacji na rynku pracy.
Wśród nowych rozwiązań zaproponowanych w zno-
welizowanej ustawie znalazły się m.in. programy spe-
cjalne. Starostowie powiatów samodzielnie lub we
współpracy z innymi organami, organizacjami i pod-
miotami zajmującymi się problematyką rynku pracy
oraz z pracodawcami mogą inicjować i realizować
programy specjalne. Specyfiką tych programów jest
możliwość łączenia ustawowych usług i instrumen-
tów rynku pracy z różnymi rozwiązaniami dostoso-
wanymi do indywidualnych potrzeb uczestników pro-
gramu. Mają również możliwość obejmowania każ-
dego uczestnika programu kilkoma formami aktywi-
zacji zawodowej przy równoczesnym wspieraniu po-
dejmowanych działań specyficznymi elementami
wspierającymi zatrudnienie w przypadkach, w któ-
rych proces aktywizacji wymaga niestandardowego
podejścia do klienta.
Ponadto programy specjalne umożliwiają rozwi-
janie inicjatyw lokalnych w sposób uwzględniający
zarówno potrzeby i możliwości uczestników, jak rów-
nież specyfikę i uwarunkowania lokalnych rynków
pracy. Konstrukcja przepisów dotyczących progra-
mów specjalnych daje starostom swobodę decydowa-
nia o wyborze nowatorskiej formy wsparcia, jednak-
że przy zachowaniu pewnych rygorów wynikających
zarówno z przepisów ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, jak również rozporządze-
nia o programach specjalnych.
Ponadto w ostatniej nowelizacji ww. ustawy obo-
wiązującej od 1 lutego 2009 r. wzmocniono zachęty
do podejmowania kształcenia i szkolenia zawodowego
zwiększającego szanse osób bezrobotnych i poszuku-
jących pracy na rynku pracy. Celowi temu służą za-
chęty finansowe, wyższe niż wcześniej, wypłacane
w formie stypendiów uczestnikom szkoleń, staży,
przygotowania zawodowego dorosłych (nowego in-
strumentu umożliwiającego zdobycie kwalifikacji za-
wodowych). Wyższe świadczenia wypłacane są rów-
nież osobom, które kontynuują naukę w ramach na-
uki szkolnej oraz studiów podyplomowych. Ich wyso-
kość w każdym z powyższych przypadków jest równa
lub przekracza wysokość zasiłku z tytułu pozostawa-
nia bez pracy. Przyjęte rozwiązania mają zachęcić
bezrobotnych i poszukujących pracy do aktywnej
współpracy z urzędem pracy i uczestnictwa w propo-
nowanych przez służby zatrudnienia działaniach ak-
tywizacyjnych.
Zgodnie z przepisami ustawy o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy na obszarze powia-
tu, w którym stopa bezrobocia przekracza 150% prze-
ciętnej stopy bezrobocia w kraju, bezrobotny ma pra-
wo do pobierania zasiłku przez okres wydłużony do
12 miesięcy. Regulacja ta ma na celu wyrównanie
dysproporcji pomiędzy poszczególnymi regionami.
117
Dodatkowo, w celu zapobiegania i przeciwdziała-
nia bezrobociu, zwłaszcza wśród młodzieży, minister
pracy i polityki społecznej w roku 2010 podjął decyzję
o przeznaczeniu 300 mln zł z rezerwy Funduszu Pra-
cy na realizację programu aktywizacji zawodowej
osób do 30. roku życia. Środki te posłużą finansowa-
niu projektów, które zostaną opracowane przez po-
wiatowe urzędy pracy i zgłoszone przez samorządy
powiatów. Projekty realizowane w ramach programu
powinny być skonstruowane w oparciu o indywidu-
alne plany działań (IPD), które powiatowe urzędy
pracy opracują wspólnie z osobami młodymi (poszu-
kującymi pracy lub bezrobotnymi).
Lepszy start zawodowy młodych ludzi wymaga
równoległego prowadzenia procesu nauczania i prak-
tycznej nauki zawodu w zetknięciu ze współczesny-
mi, szybko zmieniającymi się technologiami. W związ-
ku z tym działania aktywizacyjne powinny koncen-
trować się w szczególności na:
— szkoleniach zawodowych i ogólnych, w tym
z zakresu umiejętności poszukiwania pracy,
— szkoleniach połączonych z programami stażu
lub przygotowania zawodowego dorosłych,
— szkoleniach połączonych z przyznaniem środ-
ków na podjęcie działalności gospodarczej lub zało-
żeniem spółdzielni socjalnej,
— szkoleniach połączonych z utworzeniem miej-
sca pracy u pracodawcy,
— udzieleniu pożyczek na sfinansowanie kosztów
szkolenia, w celu umożliwienia podjęcia zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej wymagających szczegól-
nych kwalifikacji.
Kolejnym aktem prawnym wspierającym zatrud-
nienie jest ustawa z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu
skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników
i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035). Wpro-
wadziła ona rozwiązania z zakresu prawa pracy słu-
żące elastyczniejszemu organizowaniu procesu pracy
w sposób dostosowany do bieżącej sytuacji przedsię-
biorcy, a więc możliwość przedłużania okresu rozli-
czeniowego czasu pracy, ustalania indywidualnego
rozkładu czasu pracy pracownika, obniżania wymia-
ru czasu pracy, a także instytucję przestoju ekono-
micznego. Świadczenia finansowane są ze środków
Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych lub ze środków Funduszu Pracy.
Środki pochodzące z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych przeznaczane są na ochro-
nę stanu zatrudnienia u przedsiębiorcy znajdującego
się w przejściowych trudnościach finansowych. Środ-
ki te mogą być przeznaczone na częściowe zaspoko-
jenie wynagrodzeń pracowniczych za czas przestoju
ekonomicznego, częściowe zrekompensowanie obni-
żenia wymiaru czasu pracy, opłacenie składek na
ubezpieczenia społeczne pracowników, należnych od
pracodawcy na podstawie odrębnych przepisów. Prze-
pisy ww. ustawy pozwalają również, na ustalanie no-
wych warunków spłaty określonych należności na
rzecz Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych.
118
Możliwość wsparcia środkami Funduszu Pracy
polega na umożliwieniu przedsiębiorcom inwestowa-
nia w podnoszenie kwalifikacji pracowników w okre-
sie przestoju lub obniżonego wymiaru czasu pracy
(dla przedsiębiorców, którzy wcześniej utworzyli fun-
dusz szkoleniowy). Są to: refundacja kosztów szkole-
nia oraz kosztów studiów podyplomowych skierowa-
nych pracowników, podjętych przez tych pracowni-
ków w okresie przestoju lub obniżonego wymiaru
czasu pracy, stypendium dla pracowników podnoszą-
cych kwalifikacje zarówno w ramach szkolenia, jak
również studiów podyplomowych. Stosowanie wpro-
wadzonych przepisami ustawy rozwiązań powinno
skutkować obniżeniem kosztów pracy, a w konse-
kwencji poprawą sytuacji finansowej przedsiębiorców
w okresie spowolnienia gospodarczego oraz utrzyma-
niem poziomu zatrudnienia, a także poprawą jakości
kapitału ludzkiego.
Jednocześnie uprzejmie informuję panią poseł, że
w 2009 r. Powiatowy Urząd Pracy w Skarżysku-Ka-
miennej na programy na rzecz aktywizacji zawodo-
wej i przeciwdziałania bezrobociu wydatkował łącz-
nie kwotę 23 903,5 tys. zł, z czego kwota 10 074,1 tys.
zł to środki przyznane z rezerwy Funduszu Pracy
będącej w dyspozycji ministra pracy i polityki spo-
łecznej. Z rezerwy tej finansowano:
— programy związane z rozwojem małej i średniej
przedsiębiorczości: 5518,2 tys. zł,
— programy na aktywizację osób w wieku 45/50
plus: 617 tys. zł,
— programy na aktywizację osób w wieku do
30 lat: 1342,9 tys. zł,
— programy na aktywizację osób na terenach, na
których wystąpiły klęski żywiołowe: 2196 tys. zł,
— inne programy aktywizacji: 400 tys. zł.
Dodatkowo Powiatowy Urząd Pracy w Skarży-
sku-Kamiennej korzystał w 2009 r. ze środków po-
chodzących z rezerwy ministra na realizację zadań
fakultatywnych. Były to środki przyznane na:
— dofinansowanie utworzenia centrum aktywi-
zacji zawodowej (wyspecjalizowana komórka organi-
zacyjna PUP, której zadaniem jest realizacja zadań
w zakresie usług rynku pracy oraz instrumentów
rynku pracy) – 65,9 tys. zł;
— dofinansowanie utworzenia w ramach PUP we
współpracy z samorządem gminnym lokalnego punk-
tu informacyjno-konsultacyjnego, który na terenie
gminy realizuje w szczególności zadania w zakresie
udzielania osobom zainteresowanym oraz pracodaw-
com informacji o możliwościach i zakresie udzielenia
pomocy określonej w ustawie oraz rejestrowania bez-
robotnych i poszukujących pracy – 98,2 tys. zł.
Równocześnie informuję, że w 2010 r. na realiza-
cję zadań na rzecz promocji zatrudnienia, łagodzenia
skutków bezrobocia i aktywizację zawodową, do dnia
23 marca br. Powiatowy Urząd Pracy w Skarżysku-
-Kamiennej otrzymał środki w wysokości 21 115,5
tys. zł z czego 13 725,1 tys. zł są to środki przyznane
według algorytmu na finansowanie aktywnych form
w ramach programów na rzecz promocji zatrudnie-
nia, łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji za-
wodowej. Tu należy zaznaczyć, że jednym z kluczo-
wych czynników wpływających na wysokość środków
ustalonych dla danego województwa przez ministra
właściwego do spraw pracy na podstawie § 3 rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2009 r.
w sprawie algorytmu ustalania kwot środków Fun-
duszu Pracy na finansowanie zadań w województwie
jest stopa bezrobocia dla danego województwa we-
dług stanu na dzień 31 października roku poprzed-
niego.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż zarówno
w 2009 r., jak i w pierwszym kwartale 2010 r., Powia-
towy Urząd Pracy w Skarżysku-Kamiennej nie zwra-
cał się do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
z wnioskiem o zabezpieczenie środków z rezerwy mi-
nistra na finansowanie świadczeń wynikających z usta-
wy o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla
pracowników i przedsiębiorców.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie przewidywanej redukcji liczby
kas biletowych na dworcach kolejowych
w całej Polsce, będącej skutkiem konfliktu
pomiędzy przewoźnikami (15341)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Stanke w sprawie przewidy-
wanej redukcji liczby kas biletowych na dworcach
kolejowych w całej Polsce, będącej skutkiem konflik-
tu pomiędzy przewoźnikami, przekazuję poniższe
informacje.
Polskie Koleje Państwowe na mocy ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. z 2000 r. Nr 84,
poz. 948, z późn. zm.) zostały przekształcone w spół-
kę akcyjną, w której Skarb Państwa jest jedynym
akcjonariuszem. Następnie z jej struktur wydzielono
24 spółki zależne, w tym przewoźników kolejowych.
PKP SA obecnie nie prowadzi działalności przewo-
zowej, dlatego nie stosuje się w stosunku do niej okre-
ślenia przewoźnik.
Likwidacja kas kolejowych obsługiwanych przez
Przewozy Regionalne sp. z o.o. na mniejszych dwor-
cach nie jest wynikiem sporu z PKP SA, lecz przyję-
tej strategii spółki mającej na celu minimalizację

kosztów obsługi pasażerów. Drużyny konduktorskie
przewoźnika zostały wyposażone w mobilne termi-
nale do sprzedaży biletów, dzięki czemu w przypadku
braku kasy biletowej na dworcu kolejowym podróżny
może w wygodny sposób nabyć bilet bezpośrednio
w pociągu, bez konieczności uiszczania dodatkowej
dopłaty. Ponadto bilety na przejazd pociągami uru-
chamianymi przez Przewozy Regionalne sp. z o.o.
można nabywać we wszystkich kasach biletowych
wszystkich przewoźników kolejowych. Spółka prze-
widuje również rozszerzenie kanałów dystrybucji bi-
letów o możliwość zakupu w automatach biletowych
i poprzez Internet.
Spór z PKP SA może skutkować zmniejszeniem
liczby kas obsługiwanych przez Przewozy Regionalne
sp. z o.o. na większych dworcach kolejowych, nie-
mniej dotyczy to przede wszystkim takich stacji,
gdzie są czynne kasy biletowe innych przewoźników,
w których nadal będzie można kupować bilety na po-
ciągi spółki Przewozy Regionalne. Ponadto w przy-
padku likwidacji kasy obsługiwanej przez Przewozy
Regionalne sp. z o.o. będzie istniała możliwość uru-
chomienia dodatkowej kasy obsługiwanej przez inne-
go przewoźnika, o ile tylko którykolwiek z nich wy-
razi taką wolę.
W związku z powyższym nie przewiduje się istot-
nych utrudnień dla pasażerów z tytułu zamykania
kas biletowych obsługiwanych przez Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. Niezbędne kroki dla zapewnienia
właściwej dostępności oferty podjął sam przewoźnik,
dlatego jakakolwiek interwencja Ministerstwa Infra-
struktury nie wydaje się być konieczna, szczególnie
że dotyczy to działalności przewoźnika, która jest
i powinna być realizowana z zachowaniem pełnej
swobody.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie drastycznej opieszałości połączonej
z wielce lekceważącym stosunkiem
administracji sektora rybołówstwa do rybaków,
którzy złożyli wnioski w ramach rekompensat
społeczno-gospodarczych
w zakresie utraty miejsca pracy (15343)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pana posła Czesława Hoca
119
w sprawie licznych wątpliwości w związku z weryfi-
kacją wniosków o dofinansowanie w ramach środka
1.5.: Rekompensaty społeczno-gospodarcze w celu
zarządzania krajowa flota rybacką dla operacji utraty
miejsca pracy na statku rybackim Programu Opera-
cyjnego „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013” (znak
pisma: SPS-023-15343/10). Odpowiadając na pytania
zawarte w interpelacji, uprzejmie informuję.
1. Kiedy konkretnie rybacy z Kołobrzegu otrzy-
mają rekompensaty społeczno-gospodarcze w zakre-
sie utraty pracy na podstawie złożonych wniosków
w grudniu 2009 r.?
W chwili obecnej trwają wypłaty rekompensat dla
beneficjentów środka 1.5.: Rekompensaty społeczno-
-gospodarcze w celu zarządzania krajową flotą rybac-
ką dla operacji utraty miejsca pracy na statku rybac-
kim Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich 2007–2013”, którzy złożyli wnioski o dofinanso-
wanie w grudniu 2009 r. Opóźnienia związane z wy-
płatą pomocy finansowej w ramach wyżej wymienio-
nego środka spowodowane były prowadzonymi pra-
cami legislacyjnymi związanymi z nowelizacją roz-
porządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
26 czerwca 2009 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania, wypłaty i zwracania po-
mocy finansowej na realizację środków objętych osią
priorytetową 1.: Środki na rzecz dostosowania floty
rybackiej, zawartą w programie operacyjnym „Zrów-
noważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeż-
nych obszarów rybackich 2007–2013”. Nowelizacja
dotyczyła m.in. zmiany przepisów przeliczania na
złote polskie rekompensat finansowych, które są wy-
rażone w euro. Pod koniec marca br. instytucja po-
średnicząca w trybie pilnym rozpoczęła wypłaty za-
ległych rekompensat finansowych i niebawem wszyst-
kie zaległości powinny zostać uregulowane.
2. Czy i kiedy pan minister spowoduje normalne
funkcjonowanie OR ARiMR w Szczecinie traktującej
ludzi morza z poszanowaniem ich praw i z szacun-
kiem dla ich ciężkiej i ofiarnej pracy?
Ustosunkowując się do kwestii poruszonej przez
pana posła, pragnę zauważyć, iż oddziały regionalne
ARiMR jako organy administracji zobligowane są do
działania w granicach i na podstawie przepisów pra-
wa. Pragnę poinformować, że większości opinii, jakie
do mnie napływają odnośnie do funkcjonowania Za-
chodniopomorskiego Oddziału Regionalnego ARiMR,
są pozytywne. Oddział ten wśród środowiska rybac-
kiego cieszy się opinią instytucji kompetentnej, za-
wsze służącej pomocą beneficjentom. Negatywne
opinie są raczej rzadkie, niemniej jednak biorąc pod
uwagę istotę problemu oraz dobro polskiego rybo-
łówstwa, mogę zapewnić, że na bieżąco będę moni-
torował sygnały napływające od środowiska i w przy-
padku potwierdzonych i uzasadnionych zastrzeżeń
na pracę oddziału podejmę stosowne działania zmie-
rzające do wyjaśnienia i wyeliminowania tych za-
strzeżeń.
120
2. Czy pan minister przewiduje zmiany w zapi-
sach owego rozporządzenia, eliminujących uznanio-
wość urzędników ARiMR?
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 26 czerwca 2009 roku w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania, wypłaty i zwra-
cania pomocy finansowej na realizację środków obję-
tych osią priorytetową 1.: Środki na rzecz dostoso-
wania floty rybackiej, zawartą w Programie Opera-
cyjnym „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013” we-
szło w życie 29 czerwca 2009 r. Od tej daty przepro-
wadzono dwie nowelizacje tego rozporządzenia. Pra-
gnę podkreślić, że rozporządzenie ewoluuje od czasu
rozpoczęcia wdrażania środków pomocowych osi 1,
ponieważ administracja udzielając pomocy spotyka
się z nowymi niezidentyfikowanymi wcześniej pro-
blemami. Nowelizacje były przeprowadzane w moż-
liwie najkrótszym czasie, likwidując jednocześnie lub
doprecyzowując przepisy budzące zastrzeżenia lub
problemy interpretacyjne.
Pragnę zwrócić również uwagę, że realizacja
większości środków w ramach osi 1. odbywa się
w oparciu o decyzję administracyjne, a nie jak to mia-
ło miejsce w SPO 2004–2006 o umowy cywilno-praw-
ne. Taki system ma beneficjentom ułatwiać drogę
aplikowania o środki pomocowe. Jednocześnie sys-
tem ten wymaga bardzo precyzyjnych przepisów pra-
wa. Mając na uwadze zastrzeżenia i opinie zawarte
w interpelacji, jak również ewentualne przyszłe pro-
blemy, jakie mogą powstać podczas wdrażania środ-
ków pomocowych osi 1., nie wykluczam podjęcia dal-
szych działań zmierzających do jeszcze większego
doprecyzowania przepisów prawnych, eliminując tym
samym poruszoną przez pana posła uznaniowości
urzędników w kontekście udzielania pomocy finan-
sowej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie kontraktów NFZ z pielęgniarkami
opieki długoterminowej (15344)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś, przekazaną
przy piśmie z dnia 31 marca 2010 r. (znak: SPS-023-
-15344/10) w sprawie kontraktów NFZ z pielęgniar-
kami opieki długoterminowej, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Omawiając poziom zabezpieczenia pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej, informuję, że zgod-
nie z informacjami przekazanymi przez zastępcę pre-
zesa ds. medycznych Narodowego Funduszu Zdro-
wia, w piśmie z dnia 15 marca br., z analizy danych
przekazanych przez oddziały wojewódzkie funduszu
wynika, że od stycznia do lutego 2010 r. liczba pacjen-
tów objętych opieką zarówno przez pielęgniarkę POZ
– zadaniowa metoda finansowania (0–40 pkt w skali
opartej na skali Barthel), jak i w pielęgniarskiej opie-
ce długoterminowej domowej łącznie wynosiła 27 963
pacjentów, w tym w pielęgniarskiej opiece długoter-
minowej domowej – 14 095 osób, oraz w pielęgniarskiej
opiece domowej w POZ – zadaniowa metoda finanso-
wania (0–40 pkt w skali opartej na skali Barthel) –
13 868 osób, natomiast od 1 marca do 31 grudnia 2010 r.
szacuje się, że liczba pacjentów przewidzianych do ob-
jęcia opieką będzie wynosić 28 022.
Z wyjaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia, za-
wartych w piśmie z dnia 24 marca 2010 r., wynika,
że siedem oddziałów wojewódzkich funduszu zade-
klarowało, iż zabezpiecza świadczenia na swoim te-
renie dla pacjentów kwalifikujących się do pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej (kujawsko-po-
morski, lubelski, lubuski, opolski, pomorski, święto-
krzyski, mazowiecki). Ponadto w ww. oddziałach
wojewódzkich nie zaobserwowano żadnych niepoko-
jących sygnałów ze środowiska pielęgniarskiego ani
od DPS-ów, które świadczyłyby o braku zabezpiecze-
nia świadczeń pielęgniarskich opieki długotermino-
wej domowej. W Dolnośląskiem, Lubuskiem, Łódz-
kiem, Małopolskiem, Opolskiem, Podkarpackiem,
Podlaskiem (dane z 2 marca 2010 r.), Śląskiem, War-
mińsko-Mazurskiem, Wielkopolskiem, Zachodniopo-
morskiem, czyli w jedenastu oddziałach wojewódz-
kich funduszu trwają postępowania uzupełniające
lub są planowane ogłoszenia dodatkowych konkur-
sów na terenach, gdzie nie wpłynęła żadna oferta. Na
ten cel oddziały wojewódzkie funduszu przeznaczyły
łącznie ok. 26 910 218 zł.
Powodami ogłaszania postępowań uzupełniają-
cych, jak informuje NFZ, są m.in.:
— brak ofert na ogłoszone postępowanie (nie
wpłynęła żadna oferta);
— konflikty personelu dotyczące m.in. rodzaju
świadczeń, jak również konflikty personelu w ofer-
tach złożonych w ramach postępowań konkursowych
prowadzonych w małopolskim oraz śląskim oddziale
wojewódzkim funduszu – jeden z oferentów spoza
Małopolski złożył oferty na znaczną liczbę etatów
i zachodziła realna obawa, że ten sam personel będzie
udzielał jednocześnie świadczeń zarówno w woje-
wództwie małopolskim, jak i śląskim;
— brak wyposażenia w neseser pielęgniarski –
zjawisko często obserwowano u pielęgniarek, które
realizowały świadczenia w POZ – zadaniowa metoda
finansowania;
— braki formalnoprawne, podawanie nieprawdzi-
wych informacji, niekompletne oferty i nieuzupełnie-
nie ich w terminie.

Na terenach, gdzie nie są zabezpieczone świadcze-
nia przez pielęgniarkę w zakresie długoterminowej
opieki domowej, opiekę nad pacjentami będą sprawo-
wały pielęgniarki POZ (kapitacyjna metoda finanso-
wania), do których pacjenci są zadeklarowani.
Analizując dotychczasowe zabezpieczenie świad-
czeń opieki zdrowotnej, należy także zauważyć fakt,
iż oddziały wojewódzkie funduszu zaobserwowały
zjawisko przeszacowania oceny świadczeniobiorców
w oparciu o skalę opartą na skali Barthel. Losowo
sprawdzono procedury wykazywane przez świadcze-
niodawców realizujących świadczenia pielęgniarskiej
opieki domowej w POZ w miesiącu styczniu 2010 r.
i okazywało się, że u danego pacjenta wykazywane
są wyłącznie świadczenia profilaktyczne czy też hi-
gieniczne (Podkarpacki OW NFZ). Ponadto z infor-
macji od świadczeniodawców opieki długoterminowej
wynika, iż większość pacjentów przekazywanych do
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej od
pielęgniarki POZ – zadaniowa metoda finansowania,
wymaga jedynie pomocy socjalnej oraz wsparcia i opie-
ki środowiskowej, które zapewniają instytucje pomo-
cy społecznej w odróżnieniu od wzmożonych działań
pielęgniarskich wynikających ze stanu zdrowia, a nie
starości i zniedołężnienia. W związku z tym należy
stwierdzić, iż pielęgniarki POZ – zadaniowej metody
finansowania, źle kwalifikowały pacjentów do opieki.
Znajduje to potwierdzenie w analizie raportów staty-
styczno-medycznych, dla przykładu w miesiącu stycz-
niu w ramach świadczeń udzielonych przez pielę-
gniarkę POZ – zadaniowej metody finansowania, dla
323 pacjentów ok. 160 kwalifikowało się do opieki
długoterminowej (Warmińsko-Mazurski OW NFZ).
Do pielęgniarskiej opieki długoterminowej domo-
wej mogą być zakwalifikowani świadczeniobiorcy
przewlekle chorzy somatycznie i psychosomatycznie
oraz psychicznie chorzy z wyłączeniem ostrej fazy
choroby psychicznej, niezdolni do samoopieki i samo-
pielęgnacji, którzy w ocenie kartą oceny świadczenio-
biorcy uzyskali od 0 do 40 pkt; w przypadku psychicz-
nie chorych będących w ostrej fazie choroby świad-
czenia zabezpieczone są zgodnie z zarządzeniem pre-
zesa funduszu w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji umów w rodzaju opieka psychia-
tryczna i leczenie uzależnień oraz rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psy-
chiatrycznej i leczenia uzależnień (Dz. U. Nr 140,
poz. 1146).
Ponadto informuję, że w związku z wejściem w ży-
cie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.), obszar zagadnień związany z fi-
nansowaniem i kontraktowaniem świadczeń zdro-
wotnych z powyższego zakresu był szeroko analizo-
wany i omawiany z przedstawicielami Narodowego
Funduszu Zdrowia, z przedstawicielami pielęgniar-
skich organizacji zawodowych. Mając na uwadze ko-
121
nieczność ponownego odniesienia się do zabezpiecze-
nia świadczeń pielęgniarskiej opieki długotermino-
wej domowej dla pensjonariuszy domów pomocy spo-
łecznej, Ministerstwo Zdrowia we współpracy z Mi-
nisterstwem Pracy i Polityki Społecznej podjęło dzia-
łania mające na celu ustalenie rzeczywistej liczby
pensjonariuszy domów pomocy społecznej wymaga-
jących udzielania świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długo-
terminowej oraz ustalenie, jak zabezpieczone są
świadczenia zdrowotne lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej i pielęgniarki podstawowej opieki zdro-
wotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie stanu technicznego
budynków szpitalnych (15345)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Żukowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, i pani Małgorzaty
Sadurskiej z dnia 19 marca 2010 r. w sprawie stanu
technicznego budynków szpitalnych, związaną z kon-
trolą Najwyższej Izby Kontroli, przekazaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 31 marca 2010 r. (znak: SPS-023-15345/10),
uprzejmie informuję, iż przedmiotowa sprawa zosta-
ła poddana wnikliwej analizie przez Ministerstwo
Zdrowia oraz niniejszym wyjaśniam, co następuje.
Podkreślenia wymaga fakt, że wnioski pokontrol-
ne Najwyższej Izby Kontroli zawarte w „Informacji
o wynikach kontroli stanu technicznego obiektów
użytkowanych przez publiczne zakłady opieki zdro-
wotnej” (zwanej dalej informacją NIK) nie były skie-
rowane do ministra zdrowia, ale do organów założy-
cielskich samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, powiatowych inspektorów nadzoru bu-
dowlanego i komendantów powiatowych Państwowej
Straży Pożarnej.
Obowiązujące zakłady opieki zdrowotnej regula-
cje prawne, w szczególności wynikające z ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
oraz wydanego na podstawie ustawy rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w spra-
122
wie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod wzglę-
dem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urzą-
dzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 213,
poz. 1568, z późn. zm.) nie odnoszą się do ogólnych
wymagań budowlanych i przeciwpożarowych stawia-
nych wszystkim podmiotom w ramach działalności
z zakresu Prawa budowlanego lub ochrony przeciw-
pożarowej. Sprawy z zakresu budownictwa znajdu-
ją się w gestii ministra infrastruktury, któremu to
podlega m.in. główny inspektor nadzoru budowla-
nego. Dział administracji rządowej obejmujący spra-
wy wewnętrzne, sprawy ochrony przeciwpożarowej,
podlega zaś ministrowi spraw wewnętrznych i ad-
ministracji.
Należy zauważyć, iż akty prawne regulujące wy-
mogi Prawa budowlanego i zabezpieczenia przeciw-
pożarowego obiektów budowlanych wskazują pod-
mioty pełniące zadania administracji publicznej
z zakresu kontroli przestrzegania tych przepisów,
w tym uprawnienia organów nadzoru budowlanego.
Kompetencje przyznane tym podmiotom potwierdza-
ją, iż zagadnienia poruszone w przedmiotowej inter-
pelacji są poza zakresem działań ministra zdrowia.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż samodzielny
publiczny zakład opieki zdrowotnej gospodaruje sa-
modzielnie przekazanymi w nieodpłatne użytkowa-
nie nieruchomościami i majątkiem Skarbu Państwa
lub komunalnym oraz majątkiem własnym (otrzy-
manym i zakupionym) w myśl art. 53 ust. 1 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Za zarządzanie publicznym zakładem opieki zdro-
wotnej odpowiedzialność ponosi kierownik zakładu
(zgodnie z art. 44 ust. 1 ww. ustawy).
Ponadto publiczny zakład opieki zdrowotnej pro-
wadzony jest w formie samodzielnego zakładu pokry-
wającego z posiadanych środków i uzyskiwanych
przychodów koszty działalności i zobowiązań (zgod-
nie z art. 35b ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991
r. o zakładach opieki zdrowotnej). Tak więc koszty
związane z funkcjonowaniem i prowadzoną działal-
nością, w tym koszty remontów i modernizacji, sa-
modzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokry-
wa we własnym zakresie, w tym z uzyskiwanych
przychodów z Narodowego Funduszu Zdrowia, gdyż
obowiązujące przepisy nie wykluczają takiej możli-
wości.
W celu poprawy stanu technicznego obiektów
użytkowanych przez samodzielne publiczne zakłady
opieki zdrowotnej niezbędne jest wykonanie robót
budowlanych, a w związku z tym poniesienie nakła-
dów finansowych. Jednocześnie sytuacja finansowa
większości samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej nie pozwala na zrealizowanie ko-
niecznych prac inwestycyjnych czy remontowych.
Ponadto nadzór nad zakładami opieki zdrowotnej
sprawuje podmiot, który utworzył zakład (zgodnie
z art. 67 ww. ustawy). Podmiot sprawujący nadzór
dokonuje kontroli i oceny działalności zakładu opieki
zdrowotnej oraz pracy kierownika zakładu. Kontrola
i ocena obejmują w szczególności:
1) realizację zadań statutowych, dostępność i po-
ziom udzielanych świadczeń;
2) prawidłowość gospodarowania mieniem;
3) gospodarkę finansową.
Jednocześnie obowiązujące przepisy prawa nie
nakładają obowiązku na organ założycielski finanso-
wania kosztów inwestycji, modernizacji i remontów
nadzorowanego samodzielnego publicznego zakładu
opieki zdrowotnej, natomiast art. 55 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
wskazuje jedynie możliwe cele i źródła pozyskania
dotacji budżetowych, nie obligując jednocześnie
wskazanych podmiotów do ich przekazywania.
Minister zdrowia dysponuje budżetem części 46:
Zdrowie, w ramach limitu przyznanego przez mini-
stra finansów. Ograniczone środki budżetu części 46:
Zdrowie, nie pozwalają na zabezpieczenie nawet naj-
pilniejszych potrzeb inwestycyjnych zgłaszanych
przez jednostki podległe lub nadzorowane przez mi-
nistra zdrowia.
Ponadto od 1999 r. zakłady opieki zdrowotnej (od
tej chwili funkcjonujące jako samodzielne publiczne
zakłady opieki zdrowotnej) w zdecydowanej większo-
ści zostały przekazane jednostkom samorządu tery-
torialnego. Od tego momentu odpowiedzialność za
stan infrastruktury zakładów ponoszą ich kierowni-
cy i organy tych jednostek. Źródłem nieprawidłowo-
ści ujawnionych w toku kontroli Najwyższej Izby
Kontroli jest przede wszystkim brak wystarczających
środków finansowych w dyspozycji zakładów opieki
zdrowotnej na utrzymanie w należytym stanie obiek-
tów budowlanych i ich wyposażenia oraz aparatury
medycznej. Należy podkreślić, iż środki finansowe
z Narodowego Funduszu Zdrowia nie są jedynym
źródłem umożliwiającym finansowanie ww. zadań.
Zakłady opieki zdrowotnej mogą pozyskiwać środki
finansowe z funduszy strukturalnych, a mianowicie:
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”, Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
oraz z regionalnych programów operacyjnych. W ra-
mach regionalnych programów operacyjnych wspar-
ciem mogą być objęte m.in. inwestycje mające na celu
unowocześnienie infrastruktury zakładów opieki
zdrowotnej. Powyższe środki mogą być wykorzystane
również na realizację programów dostosowawczych
do wymagań określonych w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wyma-
gań, jakim powinny odpowiadać pod względem facho-
wym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakła-
dów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568,
z późn. zm.).
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż główny inspek-
tor sanitarny wydał państwowym wojewódzkim in-
spektorom sanitarnym polecenie zwiększenia liczby
bieżących kontroli samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, ze szczególnym naciskiem na
stan techniczno-użytkowy kontrolowanych obiektów.

Ponadto warto odnotować, iż kontrola przeprowa-
dzona przez Najwyższą Izbę Kontroli w wybranych
zakładach opieki zdrowotnej ujawniła, że 67% skon-
trolowanych podmiotów nie spełniało niektórych wy-
magań określonych w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie szpitalnego
oddziału ratunkowego (Dz. U. Nr 55, poz. 365). Na-
leży jednak wskazać, iż zgodnie z art. 62 ust. 1. usta-
wy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn.
zm.) zakłady opieki zdrowotnej, w których znajduje
się szpitalny oddział ratunkowy nie spełniający nie-
których wymogów, dostosuje ten oddział do wyma-
gań określonych w art. 34 ww. ustawy do dnia 31
grudnia 2011 r., zgodnie z harmonogramem ustalo-
nym przez właściwego ze względu na siedzibę tego
zakładu wojewodę. Opracowanie takiego harmono-
gramu stanowi niezbędny warunek do uzyskania
odpowiedniego wpisu w księdze rejestrowej zakładu
opieki zdrowotnej, ujęcia danego szpitalnego oddzia-
łu ratunkowego w wojewódzkim planie działania sys-
temu sporządzanym przez wojewodę na podstawie
art. 21 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwo-
wym Ratownictwie Medycznym, a następnie do za-
warcia umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia
na świadczenia opieki zdrowotnej. Szpitalny oddział
ratunkowy staje się jednostką systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne dopiero po spełnieniu powyż-
szych wymogów oraz po zawarciu umowy z odpo-
wiednim Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zarządzeniem
ministra zdrowia z dnia 16 października 2008 r. po-
wołany został Zespół do spraw opracowania projektu
nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym (Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 12, poz. 77).
W skład ww. zespołu weszło szerokie grono eksper-
tów (ok. 30-osobowe) z dziedziny medycyny ratunko-
wej, przedstawiciele związków zawodowych pracow-
ników i pracodawców, przedstawiciele samorządów
i stowarzyszeń zawodowych. Zespół zaproponował
wprowadzenie kategoryzacji szpitalnych oddziałów
ratunkowych (I, II i III kategorii), co będzie się wią-
zało ze zróżnicowaniem poziomu wymagań dla po-
szczególnych oddziałów, z uwzględnieniem ich specy-
fiki, liczby przyjmowanych pacjentów i rodzaju udzie-
lanych świadczeń.
Należy też podkreślić, iż minister zdrowia od
1999 r., tj. od początku reformy systemu ratownictwa
medycznego w Polsce, kładł szczególny nacisk na
utworzenie szpitalnych oddziałów ratunkowych, któ-
re miały zastąpić izby przyjęć i w których udzielane
są świadczenia zdrowotne na rzecz osób w stanie na-
głego zagrożenia zdrowotnego. Zakłady opieki zdro-
wotnej, w których powstawały szpitalne oddziały
ratunkowe, począwszy od 1999 r., otrzymywały środ-
ki inwestycyjne z budżetu państwa, z części pozosta-
jącej w dyspozycji ministra zdrowia, w ramach reali-
zowanego w latach 1999–2006 programu „Zintegro-
wane Ratownictwo Medyczne”. Ogółem w ramach
123
tego programu przeznaczono ok. 411 mln zł na na-
stępujące zadania:
1) doposażenie szpitalnych oddziałów ratunko-
wych;
2) zakup ambulansów ratunkowych z wyposaże-
niem;
3) rozwój systemu łączności na potrzeby ratow-
nictwa medycznego.
Środki na szpitalne oddziały ratunkowe były
przekazywane zakładom opieki zdrowotnej również
w ramach „Programu restrukturyzacji w ochronie
zdrowia w latach 1999–2006”. Nakłady na rozwój
sieci szpitalnych oddziałów ratunkowych w kraju po-
nosili także wojewodowie, jednostki samorządu tery-
torialnego oraz organy założycielskie poszczególnych
zakładów opieki zdrowotnej. Działania te pozwoliły
na stworzenie ogółem 220 szpitalnych oddziałów ra-
tunkowych (zakontraktowanych obecnie przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia). Należy ponadto wskazać,
iż w ramach priorytetu XII (Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”): Bezpieczeństwo
zdrowotne i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia, realizowanego w latach 2008–2013 plano-
wane są środki w wysokości 114,1 mln euro, z prze-
znaczeniem na przebudowę, rozbudowę, remont i wy-
posażenie w wyroby medyczne szpitalnych oddziałów
ratunkowych, w tym na budowę lądowisk przyszpi-
talnych dla śmigłowców. Obecnie projektowane przez
ministra zdrowia kierunki działania w ramach Stra-
tegii Rozwoju Kapitału Ludzkiego na następne lata
przewidują dalsze dofinansowanie szpitalnych od-
działów ratunkowych ze środków unijnych. Na roz-
wój systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego
ma olbrzymi wpływ poziom zaangażowania organi-
zacyjnego dyrektorów zakładów opieki zdrowotnej
oraz finansowego ich organów założycielskich i jed-
nostek samorządu terytorialnego. Zakłady opieki
zdrowotnej dysponują bowiem wyłącznie środkami
uzyskiwanymi w ramach umów zawieranych z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia. Wypada jednak wy-
razić nadzieję, iż opisane powyżej działania pozwolą
zakładom opieki zdrowotnej na dostosowanie posia-
danych szpitalnych oddziałów ratunkowych do obo-
wiązujących przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
124
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie sytuacji finansowej Grupy PKP SA
(15346)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego i pani
poseł Małgorzaty Sadurskiej (SPS-023-15346/10
z dnia 31marca 2010 r.) w sprawie sytuacji finansowej
Grupy PKP, uprzejmie informuję, co następuje.
Aktualna sytuacja w spółkach Grupy PKP wyni-
ka z wielu czynników, z których do najistotniejszych
zaliczyć należy sytuację makroekonomiczną oraz
uwarunkowania historyczne przy tworzeniu Grupy
PKP, w tym zwłaszcza przejęcie przez PKP SA za-
dłużenia przedsiębiorstwa państwowego PKP oraz
zaciągnięcie zobowiązań na sfinansowanie kosztów
odpraw dla pracowników zwalnianych z PKP. Obo-
wiązek regulowania przez PKP SA zobowiązań wy-
nikających z przejętego po PKP zadłużenia oraz wy-
emitowanych obligacji determinował szereg procesów
w Grupie PKP, w tym restrukturyzację, prywatyza-
cję i sposób gospodarowania majątkiem. Restruktu-
ryzacja spółek Grupy PKP prowadzona była na pod-
stawie przepisów ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Pań-
stwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) oraz
programów rządowych, które na przestrzeni lat ule-
gały zmianom. Obecne działania rządu w zakresie
odnoszącym się do kolei realizowane są przede
wszystkim w oparciu o długofalowe cele i zadania
określone w rządowych dokumentach: w „Strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013” oraz „Ma-
sterplanie dla transportu kolejowego w Polsce do
2030 r.”.
Odnosząc się do kwestii dotyczących prywatyzacji
spółek Grupy PKP, uprzejmie informuję, że podjęte
zostały procesy prywatyzacji między innymi w PKP
Cargo SA i PKP InterCity SA. W obu spółkach dzia-
łają doradcy prywatyzacyjni PKP SA, których zada-
niem będzie wskazanie najkorzystniejszego wariantu
sprzedaży akcji tych spółek. Prywatyzacja ww. pod-
miotów przewidziana została na rok 2010 i rok 2011.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że procesy prywa-
tyzacyjne prowadzone są także w kilku innych spół-
kach Grupy PKP, w tym między innymi w PKP
Energetyka SA i w Przedsiębiorstwie Napraw Infra-
struktury sp. z o.o. Kluczową kwestią dla prywaty-
zacji spółek zależnych, jak również sprzedaży zbęd-
nych nieruchomości, jest ogólna koniunktura i sytu-
acja na rynku nieruchomości, od których w znacznej
mierze zależy zainteresowanie potencjalnych inwe-
storów i nabywców.
Uprzejmie informuję, że niewypełnienie ustawo-
wego obowiązku wyposażenia spółek zależnych PKP
SA w majątek niezbędny do ich funkcjonowania wy-
nika głównie z problemów związanych z regulacją
stanu prawnego nieruchomości oraz właściwym i pra-
widłowym rozdzieleniem nieruchomości infrastruk-
turalnych. W dyspozycji PKP SA znajduje się ok.
104,3 tys. nieruchomości (rozumianych jako działki
ewidencyjne) o łącznej powierzchni ok. 104,7 tys. ha,
z których uregulowany stan prawny posiada 66,9%
nieruchomości i 77,5% powierzchni gruntów. Mając
na celu usprawnienie procesu wyposażenia spółek
zależnych PKP SA w niezbędny majątek, resort in-
frastruktury przygotował projekt nowelizacji ustawy
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Pań-
stwowe, który zawiera regulacje ułatwiające i przy-
śpieszające ten proces. Projektowana ustawa zakłada
możliwość spłaty zobowiązań podatkowych PKP SA
z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych,
powstałych w wyniku realizacji obowiązków nałożo-
nych na spółkę poprzez przeniesienie własności akcji
PLK SA na rzecz Skarbu Państwa.
W celu wyodrębnienia zarządcy infrastruktury
kolejowej z Grupy PKP resort infrastruktury przy-
gotował projekt ustawy o zmianie ustawy o Fundu-
szu Kolejowym oraz ustawy o komercjalizacji, re-
strukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Polskie Koleje Państwowe, która przewi-
duje możliwość nabywania od PKP SA przez Skarb
Państwa, reprezentowany przez ministra właściwego
do spraw transportu, akcji PLK SA ze środków Fun-
duszu Kolejowego. Poprzez możliwość nabywania
przez Skarb Państwa akcji PLK SA od spółki PKP
SA nastąpi zwiększenie udziału Skarbu Państwa
w kapitale zakładowym PLK SA i docelowo unieza-
leżnienie tej spółki od Grupy PKP.
Ustosunkowując się do kwestii dotyczących zasad
ustalania opłat za korzystanie z infrastruktury,
uprzejmie wyjaśniam, że wprowadzone w rozporzą-
dzeniu ministra infrastruktury z dnia 27 lutego 2009
r. w sprawie warunków dostępu i korzystania z in-
frastruktury kolejowej (Dz. U. Nr 36, poz. 274) zmia-
ny zasad naliczania opłat za dostęp do infrastruktu-
ry wynikały z procesu dostosowania regulacji krajo-
wych do wymagań określonych w przepisach wspól-
notowych nakazujących m.in. pokrycie całości kosz-
tów działalności operacyjnej zarządcy infrastruktury
opłatami za korzystanie z infrastruktury, w połącze-
niu z dotacją z budżetu Państwa lub jednostek samo-
rządów terytorialnych oraz środkami pochodzących
z Funduszu Kolejowego. Jednocześnie uprzejmie in-
formuję, że normalizacja sposobu określania stawek
za dostęp do infrastruktury kolejowej jest przedmio-
tem prac Komisji Europejskiej w ramach prac nad
rewizją przepisów i pakietu kolejowego. Nie zmienia-
jąc zasad obecnie obowiązujących w naszych przepi-
sach krajowych, będziemy popierać rozwiązania ujed-
nolicenia kalkulacji stawek dostępu do infrastruktu-
ry w krajach członkowskich Unii Europejskiej.

W kwestii dotyczącej wykorzystania środków na
finansowanie inwestycji kolejowych uprzejmie infor-
muję, że kluczowym problemem w przypadku projek-
tów przewidzianych do realizacji w ramach wykorzy-
stania środków pochodzących z Unii Europejskiej
jest zapewnienie wkładu własnego spółek dla zgło-
szonych projektów, co stanowi niezbędny warunek
uruchomienia środków unijnych. W resorcie infra-
struktury trwają prace nad przygotowaniem propo-
zycji systemowych rozwiązań w zakresie finansowa-
nia transportu kolejowego w Polsce oraz ułatwień
w pozyskiwaniu środków finansowych umożliwiają-
cych absorpcję środków z funduszy Unii Europejskiej
dla realizacji projektów kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie prowadzenia Biuletynu
Informacji Publicznej przez organy władzy
publicznej oraz inne podmioty wykonujące
zadania publiczne (15347)
W nawiązaniu do pisma z dnia 31 marca 2010 r.
(sygn. SPS-023-15347/10), przekazującego interpela-
cję posłów na Sejm RP pana Wojciecha Żukowskiego
oraz pani Małgorzaty Sadurskiej w sprawie prowa-
dzenia Biuletynu Informacji Publicznej przez organy
władzy publicznej oraz inne podmioty wykonujące
zadania publiczne, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż ustawa z dnia
6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej
(Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.) nie wskazuje
ministra spraw wewnętrznych i administracji ani in-
nego organu jako właściwego do przeprowadzania
kontroli stron podmiotowych Biuletynu Informacji
Publicznej. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż
obecnie trwają prace nad przygotowaniem założeń do
projektu ustawy o zmianie ustawy o dostępie do in-
formacji publicznej. Celem nowelizacji ustawy jest
stworzenie podstaw prawnych do dalszego rozwoju
Biuletynu Informacji Publicznej. Projektowana usta-
wa przewiduje m.in. wprowadzenie sankcji za:
— niedopełnienie obowiązku zgłoszenia danych
do ministra spraw wewnętrznych i administracji lub
125
aktualizacji danych dotyczących prowadzenia strony
podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej,
— nieprowadzenie strony podmiotowej Biuletynu
Informacji Publicznej,
— nierzetelne prowadzenie strony podmiotowej
Biuletynu Informacji Publicznej, czyli brak informa-
cji określonych w art. 8 ww. ustawy o dostępie do
informacji publicznej.
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie realizacji wniosków z kontroli NIK
w zakresie szkolenia kierowców (15350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15350/10 przekazujące interpelację
posłów Małgorzaty Sadurskiej i Wojciecha Żukow-
skiego w sprawie realizacji wniosków z kontroli NIK
w zakresie szkolenia kierowców, uprzejmie informu-
ję, że w związku z przestawionymi przez NIK wnio-
skami minister infrastruktury podjął następujące
działania.
Odnośnie do wniosku dotyczącego podjęcia prac
nad określeniem warunków dla symulatorów jazdy.
Ustawą z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy
o transporcie drogowym oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 246) ustawodawca wpro-
wadził nową delegację ustawową dla ministra infra-
struktury, umożliwiającą określenie wymagań tech-
niczno-organizacyjnych oraz zakresu funkcjonalno-
ści realizowanej przez urządzenie techniczne do sy-
mulowania jazdy w warunkach specjalnych. Ustawa
weszła w życie w dniu 3 kwietnia 2010 r. Minister
infrastruktury przygotował projekt rozporządzenia
w sprawie wymagań techniczno-organizacyjnych
oraz zakresu funkcjonalności realizowanej przez
urządzenie techniczne do symulowania jazdy w wa-
runkach specjalnych. Obecnie rozporządzenie to jest
w trakcie konsultacji społecznych i uzgodnień.
Odnośnie do wniosku dotyczącego braku moż-
liwości ukończenia kwalifikacji wstępnej przyspie-
szonej.
W dniu 3 kwietnia 2010 r. weszła w życie ustawa
z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transpor-
cie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 43, poz. 246), której przepisy wprowadziły do pra-
wodawstwa polskiego możliwość odbywania przez
126
kierowców kwalifikacji wstępnej przyspieszonej. Dla
zagwarantowania jak najszybszego wykorzystania
tej możliwości minister infrastruktury w dniu 1 kwiet-
nia 2010 r. podpisał rozporządzenie w sprawie szko-
lenia kierowców wykonujących przewozy drogowe,
które między innymi szczegółowo reguluje zasady
odbywania kwalifikacji wstępnej przyspieszonej.
Przepisy rozporządzenia weszły w życie w dniu 3 kwiet-
nia 2010 r.
Odnośnie do wniosku dotyczącego wprowadzenia
sankcji karnych za brak wpisu kodu 95 do prawa jaz-
dy potwierdzającego uzyskanie przez kierowcę wyko-
nującego przewóz drogowy kwalifikacji wstępnej lub
szkolenia okresowego.
Obowiązujące przepisy prawa przewidują sankcje
karne za prowadzenie pojazdu bez wymaganych doku-
mentów. Art. 95 kodeksu wykroczeń wyraźnie wska-
zuje: Kto prowadzi na drodze publicznej pojazd, nie
mając przy sobie wymaganych dokumentów, podlega
karze grzywny do 250 złotych albo karze nagany.
Oznacza to, że kierowca, który kieruje pojazdem,
wykonując przewóz drogowy bez wymaganego szkole-
nia potwierdzonego wpisem kodu 95 w prawie jazdy,
może zostać ukarany grzywną w wysokości 250 zł.
Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z przepi-
sami art. 39a ust. 1 ustawy o transporcie drogowym
przedsiębiorca może zatrudnić kierowcę wyłącznie
w przypadku, jeżeli kierowca spełnia między innymi
warunek ukończenia kwalifikacji wstępnej lub odpo-
wiednio – szkolenia okresowego. Zgodnie z przepisem
art. 19 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.)
przedsiębiorca jest obowiązany zapewnić, aby czyn-
ności w ramach działalności gospodarczej były wy-
konywane bezpośrednio przez osobę legitymującą się
posiadaniem odpowiednich uprawnień zawodowych.
Tak więc w przypadku stwierdzenia wykonywania
przewozów przez kierowców nieposiadających odpo-
wiednich uprawnień zatrudniający ich przedsiębior-
ca może zostać ukarany nawet zakazem wykonywa-
nia działalności gospodarczej w tym zakresie przez
3 lata.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że
w obowiązującym prawie występują sankcje prawne
za wykonywanie przewozów drogowych bez wyma-
ganego szkolenia, jednakże resort infrastruktury
przeprowadzi dodatkową analizę w zakresie koniecz-
ności określenia bardziej dolegliwych sankcji.
Odnośnie do wniosku dotyczącego określenia spo-
sobu postępowania wojewodów w przypadkach wska-
zania przez przedsiębiorcę miejsc przeznaczonych do
jazdy w warunkach specjalnych znajdujących się na
terenie innego województwa.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w wo-
jewództwie wojewoda może prowadzić kontrolę wy-
łącznie na swoim terytorium. Jednakże przepisy
ustawy o transporcie drogowym nie nakładają na
przedsiębiorcę obowiązku posiadania całej infra-
struktury szkoleniowej na terenie jednego wojewódz-
twa. Dlatego też w przypadku zgłoszenia przez przed-
siębiorcę infrastruktury w innym województwie wo-
jewoda prowadzący kontrolę może wystąpić do woje-
wody, na terenie którego znajduje się wskazana in-
frastruktura, o przeprowadzenie kontroli infrastruk-
tury wskazanego podmiotu i przekazanie stosowne-
go protokołu kontroli. Na tej podstawie wojewoda
podejmuje dalsze czynności kontrolne i nadzorcze
w stosunku do kontrolowanego przedsiębiorcy. W oce-
nie ministra infrastruktury nie jest konieczne dodat-
kowe szczegółowe określanie trybu postępowania
w ww. przypadku.
Odnośnie do niosku dotyczącego nierzetelnego
przygotowania katalogu pytań stosowanych podczas
testu kwalifikacyjnego dla kierowców odbywających
kwalifikację wstępną w zakresie bloku programowe-
go dla prawa jazdy kategorii D1, D1+E, D, D+E.
Ministerstwo Infrastruktury dołożyło wszelkich
starań, aby katalog stosowanych podczas testu kwa-
lifikacyjnego dla kierowców odbywających kwalifika-
cję wstępną w zakresie bloku programowego dla pra-
wa jazdy kategorii D1, D1+E, D, D+E był przygoto-
wany i zweryfikowany przez specjalistów z dziedzin
wchodzących w zakres tematyczny szkolenia i egza-
minu. W związku ze wskazaniem przez kontrolera
NIK uwag merytorycznych do treści pytań zawar-
tych w katalogu Ministerstwo Infrastruktury zwró-
ciło się zarówno do wykonawcy katalogu pytań, jak
również do eksperta, który dokonywał weryfikacji
pytań, o ustosunkowanie się do treści uwag oraz za-
proponowanie ewentualnej korekty. Pytania, wobec
których kontroler NIK i eksperci dyskutowali co do
zapisów merytorycznych i zgodności z obowiązują-
cym prawem, ministerstwo niezwłocznie wycofało
z katalogu pytań stosowanych podczas testu kwali-
fikacyjnego dla kierowców odbywających kwalifika-
cję wstępną w zakresie bloku programowego dla pra-
wa jazdy kategorii D1, D1+E, D, D+E.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie zwolnień pracowników zakładów
budżetowych oraz gospodarstw pomocniczych
(15351)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego i pani

poseł Małgorzaty Sadurskiej (pismo z dnia 31 marca
2010 r., znak: SPS-023-15351/10) w sprawie zwolnień
pracowników zakładów budżetowych oraz gospo-
darstw pomocniczych, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że głównym zało-
żeniem reformy finansów publicznych, znajdującym
swoje odzwierciedlenie w nowej ustawie z dnia 27
sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240 i z 2010 r. Nr 28, poz. 146), jest konsolidacja
sektora finansów publicznych rozumiana jako likwi-
dacja części dotychczasowych form organizacyjno-
-prawnych sektora. Ustawa systemowa nie przewidu-
je m.in. dalszego funkcjonowania gospodarstw po-
mocniczych państwowych i samorządowych jedno-
stek budżetowych oraz części samorządowych zakła-
dów budżetowych. Wychodząc naprzeciw postulatom
jednostek samorządu terytorialnego, ustawa syste-
mowa przewiduje z kolei dalsze funkcjonowanie za-
kładów budżetowych w sferze stricte samorządowej,
ograniczając jednak zakres ich działalności do dzie-
dzin enumeratywnie wskazanych w ustawie (np. go-
spodarka mieszkaniowa, usługi komunalne, zaopa-
trzenie w energię i gaz, cmentarze...).
W konsekwencji powyższych zmian w organizacji
i zasadach funkcjonowania sektora finansów publicz-
nych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241 i Nr 219, poz. 1706) zawarto m.in.
regulacje zabezpieczające zachowanie ciągłości reali-
zacji zadań i płynności ich finansowania w okresie
wdrażania nowych rozwiązań systemowych z zakre-
su finansów publicznych, w tym w zakresie spraw
dotyczących stosunków pracy i zachowania praw pra-
cowników likwidowanych podmiotów. Należy wska-
zać, iż ustawodawca, mając na względzie utrzymanie
ciągłości zatrudnienia pracowników jednostek sek-
tora finansów publicznych, podjął działania osłonowe
dla pracowników, określając warunki rozwiązania
stosunków pracy i ewentualne nawiązanie nowych
umów. Co więcej, przewidział także dalsze osłony dla
pracowników w postaci świadczeń przysługujących
pracownikom, z którymi stosunki pracy rozwiązuje
pracodawca z przyczyn niedotyczących pracowników.
Podkreślenia wymaga, iż wprowadzając reformę fi-
nansów publicznych, ustawodawca uznał za celowe
równe potraktowanie wszystkich pracowników jed-
nostek sektora finansów publicznych i z tego też po-
wodu wygaśnięcie stosunku pracy lub wypowiedze-
nie nie zostało związane z decyzją indywidualną
o rozwiązaniu stosunku pracy.
Należy również zauważyć, iż ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych stwarza warunki organizacyjno-
-prawne, majątkowe i techniczne umożliwiające do-
konanie zamierzonej zmiany w organizacji sektora
finansów publicznych. Wprowadzono okres przejścio-
wy – jednego roku – na przystosowanie całego sekto-
ra do rozwiązań zawartych w nowych przepisach, co
oznacza, że proces reorganizacji zostanie zakończony
127
z końcem 2010 r. W tym czasie upoważnione organy,
tj. dysponenci części budżetowych oraz organy sta-
nowiące jednostek samorządu terytorialnego, będą
podejmowały decyzje w zakresie wyboru formy orga-
nizacyjnej dla dalszej realizacji zadań publicznych
wykonywanych dotychczas przez likwidowane zakła-
dy budżetowe oraz gospodarstwa pomocnicze jedno-
stek budżetowych. Zadania te będą mogły być prze-
jęte do realizacji przez jednostki budżetowe albo wy-
konywane w innej formie organizacyjno-prawnej
wybranej spośród obecnie funkcjonujących w gospo-
darce. Istotnym jest również, iż nadrzędnym celem
przy wyborze sposobu realizacji zadań publicznych
przez dysponentów budżetu państwa lub organy sta-
nowiące jednostek samorządu terytorialnego będzie
racjonalne wykorzystanie wszystkich środków pu-
blicznych. Ostateczny efekt będzie zależał od działań
podejmowanych przez poszczególnych kierowników
jednostek zarówno w zakresie wykorzystania pra-
cowników likwidowanych podmiotów, jak i sposobu
wykonywania zadań publicznych realizowanych do-
tychczas przez te podmioty.
Zatem wypowiadając się w zakresie problematyki
dotyczącej likwidacji zakładów budżetowych oraz go-
spodarstw pomocniczych państwowych i samorządo-
wych jednostek budżetowych, zmian tych nie należy
utożsamiać z likwidacją zadań dotychczas realizowa-
nych przez likwidowane podmioty bądź też zastępo-
waniem, w sposób automatyczny, jednej formy orga-
nizacyjnej inną. Istotą działań mających zapewnić
wspomnianą konsolidację jest identyfikacja realizo-
wanych dotychczas zadań z jednoczesnym dokona-
niem wyboru tych zadań, które są szczególnie nie-
zbędne w danej sferze działalności publicznej i które
mogą być wykonywane w ramach struktur organiza-
cyjno-prawnych określonych w nowej ustawie o fi-
nansach publicznych.
Odnosząc się do podnoszonej w interpelacji kwe-
stii procedury przejęcia przez właściwe jednostki
działalności likwidowanych podmiotów, należy nad-
mienić, iż proces przekształcania zakładów budżeto-
wych oraz gospodarstw pomocniczych w inne formy
był przewidziany także pod rządami „starej” ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) w wydanym
na jej podstawie rozporządzeniu ministra finansów
z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki fi-
nansowej jednostek budżetowych, zakładów budże-
towych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu po-
stępowania przy przekształcaniu w inną formę orga-
nizacyjno-prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783, z późn.
zm.), którego przepisy, zgodnie z art. 119 ust. 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych, zachowują moc
do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych
wydanych na podstawie „nowej” ustawy o finansach
publicznych, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia
2010 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Minister-
stwie Finansów trwają intensywne prace nad projek-
128
tem rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie spo-
sobu i trybu przekształcenia gospodarstw pomocni-
czych państwowych jednostek budżetowych w insty-
tucje gospodarki budżetowej, które stanowić będzie
wykonanie upoważnienia ustawowego zawartego
w art. 116 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Niniejsze rozporządzenie będzie umożliwiało
utworzenie instytucji gospodarki budżetowej poprzez
przekształcenie istniejących gospodarstw pomocni-
czych państwowych jednostek budżetowych tylko
w przypadku uzyskania zgody na utworzenie tej in-
stytucji. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finan-
sach publicznych umożliwia tworzenie instytucji go-
spodarki budżetowej przez ministra lub szefa Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów, za zgodą Rady Mi-
nistrów, bądź organ lub kierownika jednostki, o któ-
rym mowa w art. 139 ust. 2 ww. ustawy. Instytucja
gospodarki budżetowej będzie tworzona do wykony-
wania kluczowych zadań państwa o szczególnym
charakterze. Zatem zakres stosowania rozporządze-
nia będzie ograniczony tylko do wyżej wymienionych
sytuacji.
Pragnę zapewnić państwa posłów, że założeniem
twórców nowej ustawy o finansach publicznych było
wprowadzenie takich rozwiązań, które z jednej stro-
ny zapewniałyby stabilizację, a jednocześnie uspraw-
niłyby organizację finansów publicznych w Polsce.
Stabilność finansów publicznych jest bowiem jednym
z fundamentów trwałego rozwoju gospodarczego
państwa. Działania podejmowane w zakresie reformy
finansów publicznych przez obecny rząd uwzględnia-
ją zaistniałą sytuację społeczno-gospodarczą kraju
i wychodzą naprzeciw skutkom kryzysu oraz wyma-
gań stawianych przez społeczeństwo, co wydaje się
być istotnym argumentem przemawiającym za słusz-
nością i celowością nowych regulacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Żukowskiego
i Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie przepełnienia zakładów karnych
(15352)
Szanowna Pani Marszałek! Odpowiadając na pi-
smo, SPS-023-15352/10, z dnia 31 marca 2010 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posłów Wojciecha Żukowskiego i Małgorzaty Sadur-
skiej w sprawie przeludnienia zakładów karnych.
W Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są
systematyczne okresowe analizy stanu zaludnienia
jednostek penitencjarnych oraz przyczyn zjawiska
przeludnienia. Zarządzeniem z dnia 6 listopada 2009 r.
minister sprawiedliwości powołał Zespół do spraw
opracowania zasad polityki karnej w związku z prze-
ludnieniem jednostek penitencjarnych. Przedmiot
prac zespołu stanowiły:
1) analiza stanu i tendencji w polityce karnej pań-
stwa w kontekście przeludnienia jednostek penitencjar-
nych, przy uwzględnieniu danych statystycznych,
2) wypracowanie zasad i form kreowania i koor-
dynowania polityki karnej przez Ministerstwo Spra-
wiedliwości i Prokuraturę Krajową prowadzącej do
istotnego zmniejszenia przeludnienia jednostek pe-
nitencjarnych, przy uwzględnieniu wysokiej skutecz-
ności walki z przestępczością i wysokiej efektywności
wykonywania orzeczonych kar i środków karnych,
z wykorzystaniem możliwych oddziaływań dla za-
pewnienia spójności w orzecznictwie, w szczególności
z uwzględnieniem aktywnej polityki oskarżyciela pu-
blicznego.
W dniu 5 stycznia 2010 r. prace zespołu zostały
zakończone, zaś w dniu 12 stycznia 2010 r. rekomen-
dacje, stanowiące rezultat prac jego członków, zosta-
ły przekazane ministrowi sprawiedliwości, który
w dniu 14 stycznia 2010 r. przedstawił rekomendacje
na posiedzeniu kierownictwa resortu.
Rekomendacje zespołu podlegały omówieniu i oce-
nie członków kierownictwa Ministerstwa Sprawiedli-
wości na posiedzeniu w lutym 2010 r. Ponadto w dniach
28–29 stycznia 2010 r. odbyła się w Popowie, zorga-
nizowana przez Ministerstwo Sprawiedliwości, wspól-
na narada przedstawicieli więziennictwa z sędziami
penitencjarnymi, przedmiotem której było omówie-
nie danych statystycznych i wynikających z nich
wniosków obrazujących strukturę orzekanych kar
oraz dyskusja dotycząca przyczyn zjawiska przelud-
nienia i problemów związanych z wykonywaniem
kary pozbawienia wolności w ramach SDE.
W ramach kontynuowania działań Ministerstwa
Sprawiedliwości zmierzających do likwidacji zjawi-
ska przeludnienia Departament Wykonania Orze-
czeń i Probacji:
a) przygotował propozycje kierunków zmian m.in.
w obowiązującym Kodeksie karnym, przesyłając je
członkom kierownictwa Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści celem stosownego wykorzystania. Przedmiotowe
propozycje podlegały omówieniu przez kierownictwo
Ministerstwa Sprawiedliwości na posiedzeniach
w dniach 10 marca 2010 r. i 31 marca 2010 r., których
tematem było m.in.:
— dalsze rozszerzenie zakresu stosowania SDE,
— zwiększenie inicjatywy prokuratury w kierun-
ku wnioskowania w szerszym zakresie o karę ogra-
niczenia wolności,

— zmiany legislacyjne w zakresie regulacji doty-
czących kary ograniczenia wolności i kary grzywny,
— zainteresowanie samorządów możliwością za-
trudniania skazanych.
Omówieniu podlegały także kwestie związane
z nowelizacją przepisów przewidzianą w ustawie
z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie ustawy Kodeks
karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks karny
wykonawczy i innych ustaw, w szczególności w aspek-
cie instytucji warunkowego przedterminowego zwol-
nienia (które to przepisy wchodzą w życie z dniem
08 czerwca 2010 r.);
b) organizuje w dniach 12 i 13 maja 2010 r. nara-
dę nadzorczą z udziałem sędziów penitencjarnych
i dyrektorów OISW w Popowie, przedmiotem której
będzie analiza regulacji prawnych związanych
z SDE, sprawności postępowań w zakresie kierowa-
nia i rozpoznawania wniosków o warunkowe przed-
terminowe zwolnienie, udzielania zezwoleń na wyko-
nywanie kary pozbawienia wolności w systemie SDE,
a nadto zagadnienia związane ze środkami odwoław-
czymi;
c) organizuje w dniach 23–25 czerwca 2010 r. na-
radę nadzorczą dla kuratorów zawodowych (okręgo-
wych), w trakcie której m.in. będą poruszane proble-
my związane ze stosowaniem SDE oraz wykonaniem
kary ograniczenia wolności;
d) skierował do prezesów sądów apelacyjnych i pana
Andrzeja Seremeta, prokuratora generalnego RP, in-
formacje dotyczące struktury orzekanych kar w Pol-
sce wraz ze wskaźnikiem prizonizacji w krajach Unii
Europejskiej, z prośbą o ich rozpowszechnienie w są-
dach powszechnych i powszechnych jednostkach or-
ganizacyjnych prokuratury – przekazane dane sta-
tystyczne stanowią informację dla sędziów i proku-
ratorów w kontekście kształtowania praktyki orzecz-
niczej wymiaru sprawiedliwości w zakresie stosowa-
nia kar i środków karnych.
Jednocześnie informuję, że Centralny Zarząd
Służby Więziennej przeprowadził analizę wielkości
potrzeb inwestycyjnych więziennictwa i przedłożył
propozycje działań inwestycyjnych w zakresie dalszej
realizacji „Programu pozyskania 17 000 miejsc w jed-
nostkach organizacyjnych więziennictwa”, a także
dalszych działań inwestycyjnych wynikających z ak-
tualnego stanu jednostek organizacyjnych więzien-
nictwa oraz działań związanych z prawidłowym roz-
mieszczeniem i zabezpieczeniem osadzonych.
Stosowny dokument, określający dalsze niezbęd-
ne działania dla rozbudowy bazy zakwaterowania
osadzonych na lata 2010–2011 wraz ze skutkami fi-
nansowymi na lata 2011–2014, podlega obecnie oce-
nie w Ministerstwie Sprawiedliwości, co jest koniecz-
ne z uwagi na uwarunkowania związane z projektem
budżetu państwa na rok 2011, które zostaną określo-
ne w założeniach do projektu ww. budżetu, a które
będą skutkowały także na lata następne.
Niezależnie od powyższego zobowiązano kierow-
nictwo Służby Więziennej do zachowania szczególnej
staranności w zakresie zadań polegających na kontro-
129
li i nadzorze nad realizacja inwestycji budowlanych
w jednostkach organizacyjnych Służby Więziennej.
W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowano
także projekt ustawy o zmianie ustawy o wykony-
waniu kary pozbawienia wolności poza zakładem
karnym w systemie dozoru elektronicznego, mający
na celu m.in. poszerzenie katalogu skazanych mo-
gących odbywać orzeczoną karę w SDE. I tak zapro-
ponowano:
— zwiększenie możliwości wykonywania kary po-
zbawienia wolności w systemie dozoru elektroniczne-
go przez skazanych na kary do 1 roku pozbawienia
wolności, w tym tych, którzy dotychczas nie zgłosili
się do jej odbycia w jednostkach penitencjarnych,
— rezygnację z obowiązku uzyskiwania przez sąd
penitencjarny od skazanych zgody na objęcie ich do-
zorem elektronicznym,
— modyfikację przesłanek materialnych warun-
kujących możliwość odbywania kary w tym systemie
osobom uprzednio karanym na karę pozbawienia
wolności.
Nie ulega wątpliwości, że wejście w życie znowe-
lizowanych w taki sposób przepisów spowoduje, iż
ustawa o wykonywaniu kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego będzie skuteczniejsza niż dotychczas.
Przyjęte rozwiązania mają na celu rozszerzenie
zakresu podmiotowego obowiązywania ustawy. Przy
czym należy podkreślić, że ustawa ma charakter
temporalny, a program SDE wprowadzany jest eta-
pami na poszczególnych obszarach kraju. Decyzja
o zastosowaniu SDE należy do wyłącznej kompeten-
cji sądu. Wyrażam przekonanie, że stosowanie syste-
mu stworzy w przyszłości podstawy do wprowadzenia
SDE do regulacji objętych Kodeksem karnym. Obec-
nie trwają prace w Sejmie RP nad zaproponowaną
nowelą.
W dniu 25 marca 2010 r. prace zakończyła podko-
misja nadzwyczajna, która przyjęła stosowne spra-
wozdanie, kierując je do Komisji Sprawiedliwości
i Praw Człowieka. Posiedzenie omawiające przedmio-
towe sprawozdanie odbyło się w dniu 8 kwietnia 2010 r.,
w jego trakcie sprawozdanie zostało przyjęte. Następ-
nie, po opracowaniu przez Komisję Sprawiedliwości
i Praw Człowieka sprawozdania, projekt ustawy skie-
rowano do drugiego czytania. W pracach legislacyj-
nych prowadzonych w Sejmie nad przedmiotowym
projektem uczestniczą przedstawiciele Ministerstwa
Sprawiedliwości.
Na system penitencjarny, będący narzędziem po-
lityki penitencjarnej, składa się szereg metod i zasad
wykonywania kary pozbawienia wolności w określo-
nych warunkach organizacyjnych, których realizacja
winna spowodować zmiany w obszarze osobowości
osób pozbawionych wolności, a w szczególności w za-
kresie ich postaw, rezygnacji z działalności przestęp-
czej oraz readaptacji i reintegracji społecznej. Jego
funkcjonowanie zależy także od:
— przepisów prawnych, w tym penitencjarnych,
będących wypadkową poziomu wiedzy kryminolo-
130
gicznej, ze szczególnym uwzględnieniem zjawisk dy-
namiki i struktury przestępczości, tradycji kulturo-
wych społeczeństwa, poziomu tolerancji społecznej,
— kondycji finansowej i stanu bazy materialnej
związanej z poziomem zamożności społeczeństwa,
— poziomu pracy i przygotowania kadry,
— przedstawicieli społeczeństwa współuczestni-
czących w wykonywaniu kary pozbawienia wolności.
Wymienione grupy czynników przeplatają się wza-
jemnie, wpływają na siebie, tworząc warunki, w któ-
rych przebiega proces odbywania kary pozbawienia
wolności oraz readaptacja społeczna skazanych.
Więziennictwo przystąpiło do realizacji zmian
w strukturze organizacyjnej jednostek penitencjar-
nych i tworzenia tzw. oddziałów penitencjarnych.
W pierwszym etapie zmianami objęto 38 zakładów,
w których oddziały penitencjarne zaczną funkcjono-
wać w drugiej połowie maja bieżącego roku. W dru-
gim etapie, który rozpocznie się w październiku bie-
żącego roku, zostaną nimi objęte pozostałe zakłady
karne i areszty śledcze. Celem tej reformy jest uno-
wocześnienie sposobu zarządzania jednostkami pe-
nitencjarnymi, racjonalizacja wykorzystania poten-
cjału kadry oraz skuteczniejsze oddziaływanie na
osadzonych poprzez zwiększenie liczby funkcjonariu-
szy pracujących w bezpośrednim kontakcie z osadzo-
nymi. Jej celem jest też wsparcie i odbiurokratyzo-
wanie pracy wychowawcy, praca w rozumiejących się
zespołach multidyscyplinarnych bliżej skazanych,
z otwartym systemem informacji, skrócenie ścieżek
decyzyjnych, a co za tym idzie – zmiana struktury
organizacyjnej oraz zwiększenie skuteczności oddzia-
ływań resocjalizujących.
Zgodnie z art. 67 § 3 Kodeksu karnego wykonaw-
czego w oddziaływaniach na skazanych uwzględnia
się przede wszystkim pracę, zwłaszcza sprzyjającą
zdobywaniu odpowiednich kwalifikacji zawodowych,
nauczanie, zajęcia kulturalno-oświatowe i sportowe,
podtrzymywanie kontaktów z rodziną i światem ze-
wnętrznym oraz środki terapeutyczne. Wszystkie
powyższe metody pracy kształtują system peniten-
cjarny w Polsce i wskazują na aktywności, jakie po-
dejmuje Służba Więzienna, aby pomóc osobom ska-
zanym na karę pozbawienia wolności i tym samym
społeczeństwu.
Przestępczość ma swoje źródło w wielu czynni-
kach, dlatego też wymaga oddziaływania na wiele
czynników. Proces readaptacji społecznej nie kończy
się w momencie wyjścia skazanego z zakładu karne-
go, ale rozpoczyna się w momencie przybycia osadzo-
nego do jednostki penitencjarnej i ma miejsce rów-
nież po jej opuszczeniu. Dlatego też ogromnie istotna
w tym procesie jest współpraca więziennictwa
z przedstawicielami społeczeństwa.
Na przestrzeni lat 2001–2009 liczba zawartych
porozumień pomiędzy zakładami karnymi i przed-
stawicielami społeczeństwa wzrosła z ok. 400 do po-
nad 900, a liczba skazanych objętych oddziaływania-
mi realizowanymi w wyniku zawartych porozumień
z przedstawicielami podmiotów wymienionych w art.
38 § 1 K.k.w. zwiększyła się z 15,6 tys. w roku 2001
do ponad 38,5 tys. w roku 2008. Wspólnie z podmio-
tami pozawięziennymi zrealizowano w 2009 r. ponad
750 programów resocjalizujących (interwencyjnych,
profilaktycznych, aktywizacji zawodowej, edukacyj-
nych), którymi objęto ponad połowę całej populacji
osób skazanych.
Nie sposób nie wspomnieć tutaj o działalności ko-
ściołów i związków wyznaniowych, która na trwałe
wpisała się w codzienne funkcjonowanie zakładów
karnych i aresztów śledczych.
W readaptacji społecznej osób pozbawionych wol-
ności niezastąpioną rolę odgrywa pomoc postpeni-
tencjarna. W dystrybucji środków z Funduszu Pomo-
cy Postpenitencjarnej nastąpiły wyraźne zmiany
jakościowe, zwłaszcza w jej aktywnych formach.
Ok. 60% ogólnych kosztów pomocy przeznacza się
każdego roku na realizację zadań podnoszących efek-
tywność readaptacji społecznej osób opuszczających
zakłady karne, tzn. że z tych środków sfinansowano
specjalistyczne programy resocjalizujące mające na
celu podnoszenie kultury prawnej wśród skazanych,
promocję zatrudnienia, aktywizację zawodową, pro-
filaktykę i terapię. Ponadto więziennictwo samo po-
zyskało środki z funduszy strukturalnych Unii Eu-
ropejskiej w wysokości 84 mln zł i już zaczęło reali-
zować programy mające na celu zwiększenie efektyw-
ności instytucji działających w obrębie rynku pracy,
polityki społecznej i zabezpieczenia społecznego,
zwiększenie efektywności zawodowej grup o szcze-
gólnie trudnej sytuacji na rynku pracy lub z niej wy-
kluczonych oraz zapobieganie pogłębianiu się dys-
funkcji u skazanych i kształtowanie w nich prospo-
łecznych sposobów radzenia sobie. Programy te mają
ułatwić osobom pozbawionym wolności płynny po-
wrót do społeczeństwa.
Sieć szkół przywięziennych zapewnia możliwość
kształcenia, zarówno skazanym nieletnim, którzy
objęci są nauczaniem obowiązkowym, jak i tym, któ-
rzy z własnej inicjatywy ubiegają się o podjęcie nauki.
Przy jednostkach penitencjarnych funkcjonuje obec-
nie 50 szkół zorganizowanych w 11 centrach kształ-
cenia ustawicznego i 8 zespołach szkół. Kształcenie
skazanych odbywa się na 5 poziomach edukacyjnych,
tj. podstawowym, gimnazjalnym, zasadniczym, śred-
nim i policealnym. Ważnym etapem kształcenia jest
szkolenie zawodowe organizowane w zasadniczych
szkołach zawodowych. Nauka organizowana jest
w takich zawodach, które dają szansę na zatrudnie-
nie po opuszczeniu zakładu karnego. Są to przede
wszystkim zawody usługowe poszukiwane na rynku
pracy, takie jak: kucharz małej gastronomii, malarz
tapeciarz, glazurnik, posadzkarz i wiele innych z tej
grupy zawodów. W grupie zawodów przemysłowych
szkoły przygotowują do takich zawodów jak: mecha-
nik, monter maszyn i urządzeń, ślusarz, obuwnik,
elektromechanik. Uzupełnieniem oferty edukacyjnej
dla osób pozbawionych wolności są dostosowane do
potrzeb lokalnego rynku pracy szkolenia kursowe
organizowane przez jednostki penitencjarne. Orga-

nizuje się je przede wszystkim dla skazanych kończą-
cych odbywanie kary, aby zwiększyć ich szansę na
podjęcie pracy zarobkowej po opuszczeniu zakładu
karnego i wpłynąć tym samym na ograniczenie po-
wrotności do przestępstwa.
Indywidualizacja wykonywania kary pozbawienia
wolności jest w szczególny sposób zauważalna w pro-
wadzonych wobec poszczególnych grup skazanych
oddziaływaniach terapeutycznych. Oddziaływaniami
tymi są objęci szczególnie ci, u których zdiagnozowa-
no różnorodne zaburzenia, a w szczególności uzależ-
nienie, zaburzenia psychiczne, upośledzenie umysło-
we oraz zaburzenia preferencji seksualnych. Aktual-
nie w jednostkach penitencjarnych funkcjonuje 66
oddziałów terapeutycznych, w tym dla skazanych
uzależnionych od alkoholu (28 oddziałów o łącznej
pojemności 938 miejsc), skazanych uzależnionych od
środków odurzających lub psychotropowych (16 od-
działów o łącznej pojemności 594 miejsc) oraz 22 od-
działy dla skazanych z niepsychotycznymi zaburze-
niami psychicznymi lub upośledzonych umysłowo
o łącznej pojemności 1703 miejsc. W ubiegłym roku
terapią objęto łącznie ok. 5700 skazanych uzależnio-
nych oraz 2300 skazanych z niepsychotycznymi za-
burzeniami psychicznymi lub upośledzonych umysło-
wo. Programy realizowane w tych placówkach nie
odbiegają niczym od programów realizowanych w wol-
nościowych placówkach odwykowych i leczniczych
oraz uwzględniają specyficzną sytuację człowieka po-
zbawionego wolności. W oparciu o doświadczenia nie-
mieckich i kanadyjskich specjalistów zajmujących się
tematyką sprawców przestępstw seksualnych w 7 od-
działach terapeutycznych dla skazanych z niepsycho-
tycznymi zaburzeniami psychicznymi lub upośledzo-
nych umysłowo uruchomiono programy dla spraw-
ców przestępstw seksualnych o zaburzonych preferen-
cjach seksualnych. Efekty więziennych programów
terapeutycznych dla skazanych sprawców przestępstw
seksualnych w bardzo dużym stopniu będą zależeć od
stworzenia systemowych rozwiązań zapewniających
kontynuację terapii i nadzór nad sprawcami po opusz-
czeniu przez nich zakładów karnych.
Na przestrzeni lat 90. w polskim więziennictwie
dokonała się ewolucja w systemie przepustkowym.
W roku 2000 po raz pierwszy wskaźnik niepowrot-
ności skazanych z bezdozorowych zezwoleń na opusz-
czenie zakładu karnego bez dozoru spadł poniżej 1%
i utrzymuje się do chwili obecnej. Powyższy wynik jest
ewenementem w porównaniu do podobnych systemów
penitencjarnych funkcjonujących w krajach Unii Eu-
ropejskiej. Maleje też liczba skazanych podejrzanych
o popełnienie przestępstwa w trakcie korzystania
z czasowego opuszczenia zakładu karnego, przy rów-
nocześnie w zasadzie niezmienionej, wysokiej liczbie
osadzonych korzystających z zezwoleń. Wynik ten jest
bez wątpienia sukcesem kadry więziennej i odzwier-
ciedla jej kompetencje diagnostyczne oraz progno-
styczne odnośnie do zachowań osób pozbawionych
wolności w warunkach wolnościowych.
131
Ewolucja systemu penitencjarnego w ciągu ostat-
nich 20 lat spowodowała znaczącą zmianę w doborze
kadry więziennej, a w szczególności dobrze wykształ-
conej kadry penitencjarnej i terapeutycznej. Na 2853
pracowników działów penitencjarnych i terapeutycz-
nych, tzn. tego personelu, który odpowiada za oddzia-
ływania resocjalizujące, zaledwie 50 osób nie posiada
wykształcenia wyższego. Fakt ten zapoczątkował
z kolei znaczący rozwój programów resocjalizacyj-
nych, opieki terapeutycznej, jak i psychologicznej nad
skazanymi. Uruchomienie programów dla sprawców
przestępstw seksualnych, u których zdiagnozowano
zaburzenia preferencji seksualnych, oferta dla ska-
zanych w związku z art. 178a Kodeksu karnego (pro-
wadzenie pojazdów mechanicznych w stanie nietrzeź-
wości lub środka odurzającego), realizacja działań
wynikających z dozoru elektronicznego – to tylko nie-
które przykłady aktywnej postawy więziennictwa
w kształtowaniu obecnego systemu penitencjarnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie techników analityki medycznej
(15355)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej i pana
posła Wojciecha Żukowskiego, dotyczącej techników
analityki medycznej, przekazanej przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej, znak: SPS-023-15355/10, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Odnosząc się do pytania nr 1, w jaki sposób osoby
wykonujące przez wiele lat pracę technika analityki
medycznej mogą podnieść swoje kwalifikacje i zostać
diagnostą, informuję, iż zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 144, poz. 1529, z późn. zm.) tytuł
diagnosty laboratoryjnego można uzyskać poprzez
ukończenie studiów magisterskich na kierunku ana-
lityka medyczna, jak również poprzez zdobycie tytu-
łu magistra lub magistra inżyniera na kierunku in-
nym niż analityka medyczna, przydatnym do wyko-
nywania zawodu diagnosty laboratoryjnego, oraz
ukończenie kształcenia podyplomowego w zakresie
analityki medycznej. Zgodnie z obowiązującymi prze-
132
pisami, przez studia wyższe, przydatne do wykony-
wania czynności diagnostyki laboratoryjnej, należy
rozumieć studia na następujących kierunkach: bio-
logia, biotechnologia, chemia, farmacja, weterynaria
i kierunek lekarski. Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, iż w wyniku wielu spotkań i uzgodnień Mini-
sterstwa Zdrowia z uczelniami medycznymi studia
podyplomowe w zakresie analityki medycznej pro-
wadzone są już w większości uczelni medycznych.
Ponadto Śląski Uniwersytet Medyczny wystąpił o li-
mit przyjęć w wysokości 60 miejsc w ramach stu-
diów zaocznych na kierunku analityka medyczna.
Program przedmiotowych studiów został przygoto-
wany z uwzględnieniem kompetencji techników
analityki medycznych.
W odniesieniu do pytania nr 2, czy Ministerstwo
Zdrowia zdecyduje się na zmianę przepisów w taki
sposób, aby przywrócić uprawnienia technikom ana-
lityki medycznej do samodzielnego wykonywania
czynności diagnostycznych, także w takim zakresie,
w którym wykonują teraz pod nadzorem diagnosty,
pragnę wyjaśnić, iż do dnia wejścia w życie ww. usta-
wy o diagnostyce laboratoryjnej wykonywanie czyn-
ności diagnostyki laboratoryjnej nie było szczegółowo
uregulowane. Uregulowane były wyłącznie wymaga-
nia kwalifikacyjne do zajmowania poszczególnych
stanowisk w publicznych zakładach opieki zdrowot-
nej (rozporządzenie ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 29 marca 1999 r. w sprawie kwalifika-
cji wymaganych od pracowników na poszczególnych
rodzajach stanowisk pracy w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej – Dz. U. Nr 30, poz. 300, z późn.
zm.). Zgodnie z pierwotnym brzmieniem art. 6. usta-
wy o diagnostyce laboratoryjnej prawo samodzielne-
go wykonywania czynności diagnostyki laboratoryj-
nej powstawało z chwilą dokonania wpisu na listę
diagnostów laboratoryjnych i złożenia ślubowania.
Z art. 7 przedmiotowej ustawy wynikało, iż prawo
samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej nie przysługiwało technikom anality-
ki medycznej. Po dokonaniu nowelizacji przepisów
ustawy o diagnostyce laboratoryjnej aktualnie, zgod-
nie z art. 6 tej ustawy, osobą uprawnioną do samo-
dzielnego wykonywania czynności diagnostyki labo-
ratoryjnej w laboratorium jest:
1) diagnosta laboratoryjny;
2) osoba posiadająca tytuł zawodowy lekarza
i prawo wykonywania zawodu lekarza oraz wiedzę
i umiejętności w zakresie wykonywania czynności
diagnostyki laboratoryjnej, o których mowa w art. 2,
uzyskane w ramach specjalizacji, o której mowa
w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r.
Nr 226, poz. 1943 i Nr 253, poz. 2131) lub posiadają-
ca umiejętności z zakresu węższych dziedzin medy-
cyny, o których mowa w art. 17 ust. 1 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 6a ww. ustawy osobą
uprawnioną do wykonywania czynności diagnostyki
laboratoryjnej w laboratorium jest również osoba,
która posiada:
1) tytuł zawodowy technika analityki medycz-
nej;
2) tytuł zawodowy licencjata uzyskany na kierun-
ku analityka medyczna;
3) tytuł zawodowy, o którym mowa w art. 7 ust. 1
pkt 2.
Osoby, o których mowa w art. 6a ust. 1 pkt 1 i 2,
wykonują samodzielnie czynności diagnostyki labo-
ratoryjnej, o których mowa w art. 2 pkt 1–3, a czyn-
ności, o których mowa w art. 2 pkt 4, tj. autoryzację
i interpretację wyników badań, pod nadzorem dia-
gnosty laboratoryjnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż środowi-
sko techników analityki medycznej wielokrotnie wy-
stępowało do ministra zdrowia z pytaniem dotyczą-
cym roli ww. grupy zawodowej w systemie organiza-
cji pracy medycznych laboratoriów diagnostycznych.
Podnoszono problem braku możliwości autoryzacji
i interpretacji wykonanych wyników badań. W związ-
ku z powyższym przedmiotowe kwestie były szeroko
konsultowane w gronie m.in. właściwych konsultan-
tów krajowych, przedstawicieli wybranych uczelni
medycznych i zakładów opieki zdrowotnej, w szcze-
gólności w odniesieniu do określenia, czy dyplom
technika analityki medycznej oraz odbycie szkolenia,
o którym mowa w § 27 rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 9 września 2005 r. w sprawie określenia
sposobu i organizacji leczenia krwią w zakładach
opieki zdrowotnej, w których przebywają pacjenci ze
wskazaniami do leczenia krwią i jej składnikami (Dz. U.
Nr 191, poz. 1607), są wystarczającymi kwalifikacja-
mi do autoryzacji wyników badań serologicznych.
W wyniku przedmiotowych konsultacji zajęto stano-
wisko, iż program kształcenia nie przygotowywał
techników analityki medycznej do autoryzacji i inter-
pretacji wyników badań laboratoryjnych.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmiany
obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.
Odnosząc się do pytań nr 3 i 4, w jaki sposób tech-
nicy mogą podnosić swoje kwalifikacje oraz czy
wszystkie zawody medyczne mają równy dostęp do
dalszego kształcenia i podnoszenia kwalifikacji, in-
formuję, iż niektóre zawody medyczne, takie jak
np. lekarz, lekarz dentysta, pielęgniarka, położna,
farmaceuta, posiadają odrębne uregulowania usta-
wowe, dotyczące zarówno zasad wykonywania ww.
zawodów, jak również doskonalenia zawodowego, na-
tomiast w przypadku pozostałych wielu zawodów
medycznych brak jest przepisów określających przed-
miotowe kwestie. W związku z powyższym w Mini-
sterstwie Zdrowia został opracowany projekt ustawy
o niektórych zawodach medycznych i zasadach uzy-
skiwania tytułu specjalisty w innych dziedzinach
mających zastosowanie w ochronie zdrowia, który
w sposób kompleksowy regulował kwestie związane
z wykonywaniem 23 zawodów medycznych, w tym
m.in. określał, iż osoba wykonująca zawód medyczny
ma nie tylko prawo, ale i obowiązek doskonalenia
zawodowego, na które składa się zarówno regulowa-
ne kształcenie w ramach kursów kwalifikacyjnych

i specjalizacji, jak i samokształcenie. Jednakże, w wy-
niku uzgodnień resortowych odnoszących się w szcze-
gólności do uwag dotyczących zbyt dużej liczby zawo-
dów objętych projektowaną regulacją, z projektu
ustawy zostało wykreślonych 7 zawodów medycz-
nych, m.in. zawód technika analityki medycznej. Pro-
jekt ustawy jest nadal przedmiotem uzgodnień w ra-
mach powołanego w Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów międzyresortowego zespołu. Jednocześnie
pragnę poinformować, iż w Sejmie został złożony
również poselski projekt ustawy o niektórych zawo-
dach medycznych (druk sejmowy nr 846), który obej-
muje zawód technika analityki medycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie interpretacji art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w kontekście
zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze (15356)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15356/10, interpelacją posłów Małgorzaty Sadurskiej
i Wojciecha Żukowskiego w sprawie interpretacji
art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w kontekście zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Pojęcie „praca w szczególnych warunkach” zosta-
ło zdefiniowane art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.
1227). Zgodnie z ust. 2 tego artykułu za pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się
pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej
szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu
uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności
psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo wła-
sne lub otoczenia. Przez prace o znacznej szkodliwo-
ści dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości
rozumie się prace o zwiększonym zagrożeniu lub wy-
konywane w utrudnionych warunkach, uznane za
takie przez przepisy dotyczące bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy lub instrukcje eksploatacji urządzeń i in-
stalacji bądź przez pracodawcę.
133
Wykaz takich prac zawarty jest w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) oraz w aktach wykonaw-
czych wydanych na podstawie zawartych w Kodeksie
pracy upoważnień, w tym m.in. w rozporządzeniu
ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 września
1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa
i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz.1650,
z późn. zm.).
Ilekroć w tym rozporządzeniu jest mowa o „za-
grożeniu”, rozumie się przez to stan środowiska pra-
cy mogący spowodować wypadek lub chorobę (§ 2
pkt 13).
Decydującą przesłanką uznania danego okresu
zatrudnienia za okres pracy w szczególnych warun-
kach, a tym samym nabycia przez pracownika prawa
do wcześniejszej emerytury na zasadach określonych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szcze-
gólnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.)
jest więc wykonywanie pracy w warunkach naraża-
jących na prawdopodobieństwo wystąpienia niepożą-
danych zdarzeń związanych ze świadczoną pracą,
w szczególności wystąpienia u pracowników nieko-
rzystnych skutków zdrowotnych w wyniku zagrożeń
zawodowych występujących w środowisku pracy lub
sposobu wykonywania pracy, a nie sam fakt, że dany
rodzaj pracy został wymieniony w wykazie A lub B.
Należy podkreślić, że wśród prac objętych tymi
wykazami nie wymieniono pracy na stanowisku kie-
rownika.
Wykazy A i B zawierają listę prac rodzajowo zróż-
nicowanych wedle kryterium branżowego. Ich uzu-
pełnieniem są resortowe, szczegółowe wykazy stano-
wisk, na których wykonywane są prace w szczegól-
nych warunkach lub o szczególnym charakterze.
Wszystkie przedsiębiorstwa państwowe, jak rów-
nież ich następcy prawni mogą nadal stosować wy-
kazy stanowisk ustalone przez ministerstwa, którym
podlegają lub wcześniej podlegały. Zdaniem Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej właściwym dla Za-
kładów Azotowych Puławy SA resortowym aktem
prawnym jest zarządzenie nr 7 ministra przemysłu
chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. w spra-
wie prac wykonywanych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy
resortu przemysłu chemicznego i lekkiego. Do takich
prac tenże minister zaliczył wymienione m.in. w poz. 24
działu XIV wykazu A (podobnie, jak w przepisach
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników) prace
związane z kontrolą międzyoperacyjną, kontrolą ja-
kości produkcji i usług oraz dozorem inżynieryjno-
-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których
jako podstawowe wykonywane są prace wymienione
w wykazie.
Nie bez powodu jednak w pkt 1 podkreślono, że
mogą to być wyłącznie te stanowiska, na których pra-
134
ce wykonywane są stale i bezpośrednio przy stano-
wiskach wymienionych w wykazie.
Pracownicy wykonujący takie same prace u róż-
nych pracodawców mogą je świadczyć w różnych
warunkach środowiska. Inne jest zatem ryzyko za-
wodowe, na jakie jest lub może być narażony pra-
cownik. Zróżnicowane warunki pracy związane ze
stosowaniem odmiennych procesów technologicz-
nych, maszyn, urządzeń technicznych, czy materia-
łów powodują, że różne są zagrożenia dla zdrowia
i życia ludzkiego występujące przy wykonywaniu
określonej pracy.
W konkluzji należy zatem przyjąć, że praca osób
sprawujących dozór czy kontrolę może być uznana za
wykonywaną w szczególnych warunkach praktycznie
wyłącznie wtedy, gdy pracownik w ramach obowiązu-
jącego go pełnego wymiaru czasu pracy stale (tj. cią-
gle) przebywa bezpośrednio w miejscu świadczenia
pracy przez pracowników, do których mają zastosowa-
nie przepisy rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pra-
cowników, ponieważ to właśnie warunki pracy (a nie
pełniona funkcja, czy też zajmowane stanowisko) za-
decydowały o umieszczeniu pracy dozoru w wykazie.
Rodzaj pracy (art. 29 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks
pracy) powinien być określony w umowie o pracę. Do-
precyzowanie określonego w umowie rodzaju pracy
stanowi zakres czynności pracownika . Należałoby
zatem poczynić ustalenia, czy dozór nad stanowiska-
mi, na których wykonywana była praca określona
w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pra-
cowników, był podstawowym obowiązkiem pracow-
nika zatrudnionego na stanowisku kierownika (w ra-
mach ustalonego w umowie o pracę wymiaru czasu
pracy).
To właśnie w odniesieniu do tej kwestii Sąd Naj-
wyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2007 r., w spra-
wie o sygn. akt I UK 195/07 uznał, że „osoba wyko-
nująca dozór inżynieryjno-techniczny nad pracami
wykonywanymi w warunkach zagrażających bezpie-
czeństwu nie musi stale przebywać na stanowiskach,
gdzie jest wykonywana praca, w zakresie jej obowiąz-
ków musi być przewidziane sporządzanie dokumen-
tacji, planów organizacyjnych i innych czynności”.
Przy czym, powołując się w dalszej części tego uza-
sadnienia na inny swój wyrok (wydany w dniu 4 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie o sygn. akt I UK 111/07),
Sąd Najwyższy potwierdził, że dozór inżynieryjno-
-techniczny jest pracą w szczególnych warunkach,
jeśli praca polegająca na dozorze była wykonywana
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, a „inne czyn-
ności również były związane z tym dozorem”.
Z przywileju przejścia na emeryturę w niższym
wieku emerytalnym mogą bowiem korzystać wyłącz-
nie pracownicy, którzy byli rzeczywiście zatrudnieni
stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach
bezpośrednio narażających organizm na oddziaływa-
nie czynników szkodliwych dla zdrowia. (art. 32
ustawy o emeryturach i rentach z FUS w związku
z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pra-
cowników).
Jeśli więc faktyczne czynności wynikające z za-
kresu obowiązków kierownika polegały przede
wszystkim na pełnieniu funkcji kierowniczych,
tzn. na wykonywaniu licznych zadań administracyj-
no-biurowych (m.in. na kierowaniu procesami pracy,
rozwiązywaniu problemów natury technicznej, orga-
nizacyjnej i personalnej, planowaniu i kontroli pro-
cesów pracy), natomiast prace związane z dozorem
inżynieryjno-technicznym stanowiły dodatkowe, zle-
cone przez pracodawcę obowiązki, takiej pracy nie
można traktować na równi z pracą wykonywaną
w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymia-
rze czasu pracy.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie zo-
stało upoważnione zarówno do oceny i weryfikowania
decyzji zakładu pracy, jak i do oceny, których osób
pracę można uznać za wykonywaną w szczególnych
warunkach.
Warunkiem przyznania emerytury jest złożenie
w organie rentowym wniosku. Do wniosku powinny
być dołączone dokumenty stwierdzające okoliczności
uzasadniające przyznanie tego świadczenia, o czym
stanowią art. 116 ust. 5 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS, § 4 ust. 3 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe
i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49,
z późn. zm.) oraz art. 80 pkt 1 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalenia świadczeń z zakresu ubez-
pieczenia społecznego przy ścisłym i precyzyjnym
stosowaniu obowiązujących przepisów. Przy roz-
strzyganiu o prawie do świadczeń organ rentowy
może opierać się wyłącznie na przedłożonej do wnio-
sku dokumentacji. ZUS wyda więc decyzję przyzna-
jącą prawo do wcześniejszej emerytury, jeżeli z akt
emerytalnych wynika bezspornie, że dany pracownik
wykonywał przez wymagany okres, stale i w pełnym
wymiarze czasu pracy, prace w szczególnych warun-
kach wymienione w przepisach rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku
emerytalnego pracowników. W przypadku stwierdze-
nia braku odpowiednich dokumentów czy też złoże-
nia dokumentacji zawierającej nieścisłości albo bu-
dzącej jakiekolwiek wątpliwości ZUS ma prawo wy-
dać decyzję odmowną, a osoby zainteresowane mogą
dochodzić swoich praw w sądowym postępowaniu od-
woławczym (w myśl art. 118 ust. 7 ustawy o emery-
turach i rentach z FUS zgodnie z art. 83 ust. 2 usta-
wy o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie
art. 4779-47714a ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Ko-
deks postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296,
z późn. zm.).
W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest prze-
prowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania oko-

liczności mających wpływ na prawo do świadczenia
i jego wysokość zarówno wtedy, gdy Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych kwestionuje treść załączonych do
wniosku dokumentów, jak i wówczas, gdy osoba ubie-
gająca się o świadczenie z różnych przyczyn nie może
takich dokumentów przedstawić. Sąd ma bowiem
obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego
w sprawie materiału oraz prawo do jego własnej oce-
ny (art. 233 § 1 K.p.c.).
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu niezależnie od uzasadnienia tego rozstrzy-
gnięcia wiąże nie tylko strony i sąd, który go wydał,
lecz również inne sądy i inne organy państwowe,
w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
w aktualnym stanie prawnym nie jest możliwa jaka-
kolwiek zmiana przepisów rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku eme-
rytalnego pracowników. Podstawą jego wydania był
art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z późn. zm.), która utraciła moc obo-
wiązującą z dniem 1 stycznia 1999 r. na podstawie
art. 195 pkt 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Zgodnie natomiast z § 129 ust. 1 rozporządzenia pre-
zesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100,
poz. 908), wydanego w oparciu o art. 14 ust. 4 pkt 1
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów
(Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199, z późn. zm.), rozpo-
rządzenie można zmieniać rozporządzeniem później-
szym, wydanym na podstawie tego samego, nadal
obowiązującego przepisu upoważniającego.
Z uwagi na nieistniejącą już podstawę prawną wy-
dania rozporządzenia nie ma zatem możliwości zmia-
ny jego treści w sugerowanym przez państwa posłów
kierunku.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Maksa Kraczkowskiego
i Zbigniewa Kozaka
w sprawie godzącej w interesy ekonomiczne
Skarbu Państwa wyprzedaży dochodowych
polskich przedsiębiorstw, na przykładzie
Przedsiębiorstwa Budownictwa
Elektroenergetycznego Elbud Gdańsk SA
z siedzibą w Sopocie (15357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację skierowaną do prezesa Rady Ministrów
135
posłów Maksa Kraczkowskiego i Zbigniewa Kozaka
w sprawie prywatyzacji Przedsiębiorstwa Budownic-
twa Elektroenergetycznego Elbud Gdańsk SA z sie-
dzibą w Sopocie, znak: SPS-023-15357/10, uprzejmie
informuję, co następuje.
W dniu 22 kwietnia 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła dokument „Plan prywatyzacji na lata 2008–
–2011”, który zakłada sprywatyzowanie 740 spółek
Skarbu Państwa działających w kilkunastu sekto-
rach gospodarki. Przyjęty przez Radę Ministrów ww.
plan jest realizacją zapowiedzianych w exposé pre-
miera Donalda Tuska działań mających na celu od-
blokowanie i przyspieszenie prywatyzacji. W dniu
10 lutego 2009 r. Rada Ministrów rozszerzyła ww.
plan do 802 spółek. Przedsiębiorstwo Budownictwa
Elektroenergetycznego Elbud Gdańsk SA jest jedną
z tych spółek. Ww. plan przewiduje zbycie akcji Skar-
bu Państwa w tej spółce w trybie negocjacji podjętych
na podstawie publicznego zaproszenia w 2010 r.
Proces prywatyzacji spółek Skarbu Państwa,
mimo że prowadzony jest przez organy administracji
państwowej, podlega regułom gospodarki rynkowej
i uwarunkowany jest aktualnie obowiązującymi
przepisami prawa, m.in. ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, ze zm.), ustawą z dnia 29
stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j.
Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, ze zm.), rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r.
w sprawie szczegółowego trybu zbywania akcji Skar-
bu Państwa (Dz. U. Nr 34, poz. 264, ze zm.) i rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r.
w sprawie analizy spółki przeprowadzanej przed za-
oferowaniem do zbycia akcji należących do Skarbu
Państwa (Dz. U. Nr 37, poz. 288, ze zm.). Wymienio-
ne wyżej przepisy prawa gwarantują legalność i przej-
rzystość procesu prywatyzacji oraz jego odpowiednie
tempo pozwalające na podejmowanie rozważnych
działań w tym zakresie. Szczegółowy harmonogram
oraz decyzje dotyczące wyboru ścieżki prywatyzacji
każdej spółki są podejmowane m.in. w oparciu o wy-
konane przez doradcę ministra skarbu państwa ana-
lizy przedprywatyzacyjne.
W związku z powyższym po dokonaniu analizy
sytuacji spółki Elbud Gdańsk SA w dniu 4 lutego
2009 r. rozpoczęto prace nad przygotowaniem postę-
powania o udzielenie zamówienia publicznego, któ-
rego przedmiotem było świadczenie usług dla mini-
stra skarbu państwa w procesie zbycia akcji Skarbu
Państwa w tej spółce. To postępowanie zakończyło
się wyborem doradcy MSP w procesie prywatyzacji
tej spółki w dniu 18 maja 2009 r. i następnie podpi-
saniem w dniu 28 maja 2009 r. umowy z doradcą na
wykonanie dla ministra skarbu państwa m.in. nastę-
pujących dzieł:
— analiza sytuacji prawnej majątku spółki,
— oszacowanie wartości spółki,
— memorandum informacyjne spółki.
W dniu 14 stycznia 2010 r. Komisja ds. odbioru
zamówionych dzieł odebrała ostatnie zamówione
136
dzieło. Komisja ds. odbioru zamówionych dzieł stwier-
dziła, że wszystkie informacje i dane zawarte w za-
mówionych dziełach są poprawne i kompletne. Po
odebraniu zamówionych dzieł, w dniu 15 stycznia
2010 r. zostało opublikowane w „Rzeczpospolitej” za-
proszenie do zbycia pakietu 860 411 akcji imiennych
Skarbu Państwa w spółce Elbud Gdańsk SA. W od-
powiedzi na ww. zaproszenie do dnia 1 marca 2010 r.
(termin składania ofert wstępnych) w siedzibie Mi-
nisterstwa Skarbu Państwa zostało złożonych 10 ofert
wstępnych w postaci pisemnych odpowiedzi przez
następujące podmioty:
1) Capital Partners SA,
2) EFH Żurawie Wieżowe SA,
3) Elfeko SA,
4) Elmo SA,
5) Eltel Networks Olsztyn SA,
6) Elwind sp. z o.o. w organizacji,
7) Firma „Gutkowski” Jan Gutkowski,
8) konsorcjum: Chemoservis – Dwory SA, Petro
Mechanika SA, Petro Eltech sp. z o.o. i Petro Remont
sp. z o.o,
9) Real Management sp. z o.o.,
10) SAG International GmbH.
Po dokonaniu oceny ofert wstępnych złożonych
przez ww. podmioty minister skarbu państwa podjął
decyzję o dopuszczeniu do dalszego etapu negocjacji
(tj. badanie spółki) na podstawie publicznego zapro-
szenia następujące podmioty:
1) Capital Partners SA,
2) EFH Żurawie Wieżowe SA,
3) Eltel Networks Olsztyn SA,
4) SAG International GmbH.
Badanie spółki przez te podmioty rozpocznie się
w dniu 19 kwietnia 2010 r. i zakończy się w dniu 28
maja 2010 r. złożeniem ofert wiążących przez te pod-
mioty.
Odpowiadając na pytanie dotyczące faktycznego
i ekonomicznego uzasadnienia sprzedaży inwesto-
rom, m.in. zagranicznym, spółki Elbud Gdańsk SA,
należy tu wymienić „Plan prywatyzacji na lata 2008–
–2011”. Ponadto zgodnie z obowiązującym prawem
podmioty zagraniczne traktowane są w ten sam spo-
sób, co podmioty krajowe.
Poniżej przedstawiam kwoty dywidendy, które
odprowadziła spółka Elbud Gdańsk SA do Skarbu
Państwa za lata 2004–2008.
Dywidenda za rok Kwota (zł)
2004 0,00
2005 543 083,50
2006 435 040,44
2007 2 000 000,00
2008 2 830 000,00
Odnosząc się do kwestii poziomu przychodów
z prywatyzacji spółki Elbud Gdańsk SA, uprzejmie
informuję, że Skarb Państwa zamierza uzyskać przy-
chody niemniejsze niż wynikające ze sporządzonego
oszacowania wartości spółki, a jej sprzedaż nie na-
ruszy prawnie chronionych interesów ekonomicznych
Skarbu Państwa.
Pragnę również poinformować, że jedną z ofert
wstępnych nabycia akcji spółki Elbud Gdańsk SA
złożyła spółka Elwind sp. z o.o. w organizacji, która
została zawiązana przez pracowników spółki Elbud
Gdańsk SA. Oferta ta nie należała do najlepszych
i nie została dopuszczona przez ministra skarbu pań-
stwa do dalszego etapu negocjacji.
Wśród udziałowców spółki Elwind sp. z o.o. w or-
ganizacji, która złożyła ofertę wstępną w celu naby-
cia akcji spółki Elbud Gdańsk SA, jest m.in. zarząd,
pracownicy księgowości i kierownicy działów prywa-
tyzowanej spółki. W związku z tym należy sądzić, że
zarząd, jak również pracownicy prywatyzowanej
spółki, popierają prywatyzację swojej spółki. Należy
dodać, że przedstawiciele związków zawodowych
działających w spółce Elbud Gdańsk SA zostali za-
proszeni na dzień 21 kwietnia 2010 r. do Minister-
stwa Skarbu Państwa w celu omówienia przebiegu
procesu prywatyzacji spółki Elbud Gdańsk SA. Rada
Nadzorcza prywatyzowanej spółki nie przedstawiła
ministrowi skarbu państwa swojego stanowiska
w sprawie prywatyzacji spółki Elbud Gdańsk SA.
Na tym etapie procesu prywatyzacji spółki, odno-
sząc się bezpośrednio do bezpieczeństwa interesów
ekonomicznych i prawnych pracowników spółki, na-
leży stwierdzić, że inny właściciel niż Skarb Państwa
również zobowiązany jest do przestrzegania prawa,
w tym także prawa w postaci układu zbiorowego pra-
cy i innych nabytych przez pracowników upraw-
nień.
Pragnę przypomnieć, że zgodnie z ustawą zasad-
niczą prezes Rady Ministrów oraz członkowie Rady
Ministrów za naruszenie konstytucji lub ustawy
w związku z zajmowanym stanowiskiem lub w zakre-
sie swojego urzędowania ponoszą odpowiedzialność
konstytucyjną przed Trybunałem Stanu.
Dotychczas wiceprezes Rady Ministrów, minister
gospodarki, szef Centralnego Biura Antykorupcyjne-
go, prezes Najwyższej Izby Kontroli oraz prokurator
generalny nie złożyli żadnych zastrzeżeń do przebie-
gu procesu prywatyzacji spółki Elbud Gdańsk SA.
Dziękując za zainteresowanie przebiegiem proce-
su prywatyzacji spółki Elbud Gdańsk SA, mam na-
dzieję, że udzielona odpowiedź na pytania zawarte
w interpelacji będzie satysfakcjonująca.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie procederu reaktywacji
przedwojennych przedsiębiorstw (15358)
Odpowiadając na interpelację panów posłów Zbi-
gniewa Kozaka, Antoniego Macierewicza i Leonarda
Krasulskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 31 marca
br., znak: SPS-023-15358/10, dotyczącą procederu
reaktywacji przedwojennych przedsiębiorstw, odno-
sząc się do pytań panów posłów, uprzejmie informuję,
co następuje.
Odpowiadając na pytanie 1., należy zauważyć, iż
niewątpliwie przedwojenne osoby prawne były wła-
ścicielami nieruchomości o znacznej wartości, znaj-
dujących się na terenie całego kraju (nierzadko
w centralnej części dużych miast), co stanowi moty-
wację osób ubiegających się o ich zwrot bądź odszko-
dowanie, w szczególności w związku z dużym wzro-
stem cen nieruchomości po przystąpieniu Polski do
Unii Europejskiej. Ministerstwu Gospodarki znane
są przy tym przypadki, w których nieruchomości
znacjonalizowane wraz z przedsiębiorstwami aktu-
alnie wykorzystywane są na cele administracji rzą-
dowej (np. Towarzystwo Żeglugowe Bergtrans sp. z o.o.
w Gdyni).
Odnosząc się do pytania 2., należy wskazać, iż
organem właściwym do zajęcia stanowiska w tym
przedmiocie jest minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, który udziela koncesji w zakresie wytwa-
rzania i obrotu bronią, amunicją, materiałami wybu-
chowymi oraz wyrobami i technologią o przeznacze-
niu wojskowym lub policyjnym.
W związku z pytaniem 3. wyjaśniamy, że w Mini-
sterstwie Gospodarki nie są rozpatrywane żadne
wnioski dotyczące roszczeń osób powiązanych kapita-
łowo lub personalnie ze spółką Prokom S.A. Nato-
miast odnośnie do spółki Sovereign Capital SA należy
wskazać, iż jest nam ona znana wyłącznie z enuncja-
cji prasowych, z których wynika, iż prezes tej spółki
jest udziałowcem kilku reaktywowanych spółek. Po-
wyższe informacje nie mogą być jednak przez ministra
gospodarki weryfikowane w oparciu o dokumenty,
które może on gromadzić w postępowaniu o stwier-
dzenie nieważności decyzji nacjonalizacyjnych.
Odpowiadając na pytanie 4., należy stwierdzić, iż
w ramach realizacji zadań związanych z oceną legal-
ności decyzji nacjonalizacyjnych nie ustalono, by ak-
cjonariat podmiotów zajmujących się procederem
reaktywacji przedwojennych przedsiębiorstw posia-
dał status zagranicznych osób prawnych.
Jednocześnie należy podkreślić, iż Zakłady Amuni-
cyjne Pocisk SA z siedzibą w Warszawie nie wystąpiły
do ministra gospodarki z roszczeniami dotyczącymi
znacjonalizowanego po II wojnie światowej mienia.
137
Ustosunkowując się do pytania 5., należy podkre-
ślić, że Ministerstwo Gospodarki, mając w szczegól-
ności na uwadze upowszechnianie się procederu wy-
korzystywania przedwojennych spółek do dochodze-
nia odszkodowań przez osoby nieuprawnione, uznaje
za właściwe, by w sprawach wszczynanych przez
spółki, co do prawidłowości reaktywacji których ist-
nieją wątpliwości, zawiadamiane były służby bezpie-
czeństwa państwa.
W zakresie pytania 6. informujemy, iż Minister-
stwo Gospodarki nie posiada imiennego wykazu re-
aktywowanych spółek. Organem właściwym do
udzielenia informacji w tym zakresie jest minister
sprawiedliwości jako sprawujący nadzór nad Krajo-
wym Rejestrem Sądowym. Tym niemniej w Mini-
sterstwie Gospodarki sporządzono wykaz przedwo-
jennych spółek, które wystąpiły do ministra gospo-
darki (względnie jego poprzedników prawnych) z rosz-
czeniami odnośnie do przejętego na własność pań-
stwa, na podstawie dekretów i ustaw nacjonalizacyj-
nych, mienia. W załączeniu przekazujemy kopię
wykazu do wiadomości*).
Ustosunkowując się do pytania 7., należy wskazać,
iż – jak wynika z prowadzonego w Ministerstwie Go-
spodarki rejestru wniosków reprywatyzacyjnych – za-
równo przed ministrem gospodarki, jak i jego poprzed-
nikami prawnymi nie toczyło się postępowanie doty-
czące roszczeń spółki Pierwsze Towarzystwo Kąpieli
Morskich SA z siedzibą w Gdyni, a tym samym nie są
nam znane okoliczności dotyczące ewentualnego zwro-
tu nieruchomości związanych z tą spółką.
W zakresie dotyczącym pytania 8. należy wyja-
śnić, iż niewątpliwie ze względu na wielkość roszczeń
spółki Giesche SA z siedzibą w Gdyni podejmowane
przez nią działania mogą stanowić istotne zagrożenie
dla bezpieczeństwa wewnętrznego, a w szczególności
interesów majątkowych Skarbu Państwa.
Odnosząc się natomiast do spółki Lilpop SA, na-
leży wskazać, że w Ministerstwie Gospodarki nie
stwierdzono, aby podjęte zostały działania zmierza-
jące do odzyskania znacjonalizowanego majątku
przez ww. spółkę.
Odnosząc się do pytania 9., informujemy, że Mi-
nisterstwo Gospodarki wystąpiło z inicjatywą legi-
slacyjną w przedmiocie nowelizacji ustawy Przepisy
wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądo-
wym, której celem jest m.in. poszerzenie kompetencji
sądów rejestrowych dokonujących wpisów dawnych
spółek do Krajowego Rejestru Sądowego, co pozwoli
na weryfikację okoliczności niestanowiących dotych-
czas przedmiotu badania w postępowaniu przed są-
dem rejestrowym, a tym samym przyczyni się do za-
pewnienia prawidłowości procesu reaktywacji przed-
wojennych spółek.
W związku z pytaniem 10. należy podkreślić, iż
proceder dochodzenia roszczeń przez osoby nie-
uprawnione ma istotny wpływ na interesy finansowe
Skarbu Państwa. Zwrot znacjonalizowanych wraz
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
138
z przedsiębiorstwami nieruchomości, zlokalizowa-
nych niejednokrotnie w centrach dużych miast, ne-
gatywnie wpływa na substrat majątkowy Skarbu
Państwa, a wypłaty odszkodowań zasądzonych przez
sądy mogą spowodować zmniejszenie środków finan-
sowych Funduszu Reprywatyzacyjnego, z którego
finansowane są przedmiotowe roszczenia.
Ustosunkowując się do pytania 11., wyjaśniamy,
że takie okoliczności nie są nam znane, tym niemniej
należy podkreślić, iż przedsiębiorstwa zbrojeniowe
nie występują z roszczeniami do Ministerstwa Go-
spodarki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
Prawo o ruchu drogowym w odniesieniu
do rowerzystów (15359)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka, prze-
słaną przy piśmie nr SPS-023-15359/10 z dnia 31 mar-
ca 2010 r. w sprawie zmiany przepisów ustawy Prawo
o ruchu drogowym w odniesieniu do rowerzystów,
przedstawiam następującą informację:
Zmiany przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.), dotyczące zasad ruchu rowe-
rowego, są obecnie przedmiotem prac zarówno komi-
sji sejmowych, jak również resortu. W dniu 18 marca
2010 r. w Sejmie odbyło się pierwsze czytanie posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo o ru-
chu drogowym (druk nr 2771). W trakcie czytania
zgłoszono wniosek o skierowanie projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ruchu drogowym (druk nr 2771)
do podkomisji stałej. Posiedzenie podkomisji stałej
ds. transportu drogowego i drogownictwa w sprawie
przedmiotowego projektu ustawy o zmianie ustawy
odbyło się w dniu 7 kwietnia 2010 r.
Celem niniejszej nowelizacji ustawy Prawo o ru-
chu drogowym (druk nr 2771) jest poprawa bezpie-
czeństwa rowerzystów m.in. poprzez dostosowanie
przepisów ustawy do wymogów Konwencji o ruchu
drogowym, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada
1968 r. (Dz. U. z 1988 r. Nr 5, poz. 40 i 44). Projekt
ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym
(druk nr 2771), uwzględniając rozwój rynku i tech-
nologii, ma umożliwić lepszą organizację ruchu ro-
werowego. Proponowane w projekcie ustawy przepisy
są stosowane w innych krajach, gdzie poziom bezpie-
czeństwa ruchu rowerowego – przekładający się bez-
pośrednio na bezpieczeństwo ruchu drogowego – jest
znacząco wyższy.
Odnosząc się do pytań postawionych w interpela-
cji przez pana posła Sławomira Zawiślaka, uprzejmie
wyjaśniam, iż Ministerstwo Infrastruktury uczest-
niczy w pracach nad projektem ustawy o zmianie
ustawy Prawo o ruchu drogowym (druk nr 2771).
Ponadto w związku proponowanym brzmieniem
przepisów w projekcie ustawy o zmianie ustawy
(druk nr 2771) resort prowadzi prace nad zmianą
przepisów aktów wykonawczych – do ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. – do których należą:
— rozporządzenie ministrów infrastruktury oraz
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca
2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późn. zm.),
— rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r.
Nr 220, poz. 2181, z późn. zm.).
Celem tych prac jest uporządkowania zasad ruchu
rowerowego na drogach, umożliwienie wdrożenia do
stosowania dobrych praktyk usprawniających ruch
rowerów w zakresie organizacji ruchu oraz podnie-
sienie poziomu bezpieczeństwa rowerzystów. Przed-
miotowe prace odbywają się w ramach zespołu robo-
czego składającego się z przedstawicieli resortu oraz
strony społecznej, reprezentowanej przez inicjatywę
„Miasta dla rowerów – Polski Klub Ekologiczny”
i zmierzają do przygotowania uzgodnionego brzmie-
nia przepisów.
W nawiązaniu do drugiego pytania pana posła
Sławomira Zawiślaka uprzejmie informuję, że w związ-
ku z faktem, iż zmiany postulowane w poselskim
projekcie ustawy o zmianie ustawy – Prawo o ruchu
drogowym (druk nr 2771) oraz w wyżej wymienio-
nych rozporządzeniach obejmują aspekty podnoszone
w interpelacji, nie istnieje potrzeba podejmowania
dodatkowej inicjatywy legislacyjnej w przedmioto-
wym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie pomocy pieniężnej
na kontynuowanie nauki
dla osób usamodzielnianych (15367)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
DP-II-0700-254-AWa/10, dotyczące interpelacji posła
Sławomira Kopycińskiego w sprawie pomocy pienięż-
nej na kontynuowanie nauki dla osób usamodzielnia-
nych, uprzejmie informuję.
Zasady udzielania pomocy dla osób usamodziel-
nianych, w tym pomocy pieniężnej na kontynuowanie
nauki, określają przepisy art. 88–90 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r.,
Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) oraz rozporządzenia
ministra polityki społecznej z dnia 23 grudnia 2004 r.
w sprawie udzielania pomocy na usamodzielnienie,
kontynuowanie nauki oraz zagospodarowanie (Dz. U.
z 2005 r., Nr 6, poz. 45, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 89 ust. 3 ww. ustawy pomoc pie-
niężna na kontynuowanie nauki przyznaje się na
czas nauki do czasu jej ukończenia, nie dłużej jednak
niż do ukończenia przez osobę usamodzielnianą
25 lat. Uszczegółowienie zasad dotyczących przyzna-
wania tego świadczenia zostało zawarte § 2 ww. roz-
porządzenia. Zgodnie z ust. 5 tego przepisu pomoc
pieniężna na kontynuowanie nauki jest przyznawana
na czas trwania roku szkolnego i roku akademickie-
go. Ust. 6, dodany rozporządzeniem ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 24 października 2007 r.
(Dz. U. z 2007 r., Nr 208, poz. 1507), precyzuje, iż
w przypadku gdy po ukończeniu nauki w szkole po-
nadgimnazjalnej osoba została przyjęta w tym sa-
mym roku kalendarzowym na studia wyższe pomoc
pieniężna na kontynuowanie nauki przysługuje do
dnia 31 sierpnia.
Na podstawie art. 160 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r.,
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) organizację i tok stu-
diów oraz związane z nimi prawa i obowiązki studen-
ta określa regulamin studiów. Przepisy ww. ustawy
pozostawiają zatem w gestii odpowiednich organów
uczelni określenie terminu rozpoczęcia roku akade-
mickiego. Zazwyczaj rozpoczyna się on nie później
niż 1 października i trwa nie dłużej niż do 30 wrze-
śnia roku następnego.
Z analizy powyższych przepisów wynika, iż obec-
ne rozwiązania prawne nie zapewniają osobom usa-
modzielnianym kończącym naukę w klasach progra-
mowo najwyższych szkół ponadgimnazjalnych i za-
mierzającym w tym samym roku kalendarzowym
kontynuować naukę na studiach wypłaty pomocy pie-
niężnej na kontynuowanie nauki przez okres jednego
miesiąca, tj. września.
Jednocześnie informuję, iż dodatkową formą
wsparcia przysługującego pełnoletnim wychowan-
139
kom pieczy zastępczej jest pomoc pieniężna na usa-
modzielnienie. Zgodnie z art. 89 ust. 6 zd. 1 ustawy
o pomocy społecznej. W przypadku gdy osoba usamo-
dzielniana kontynuuje naukę, pomoc pieniężną na
usamodzielnienie wypłaca się po ukończeniu nauki.
Zdanie drugie tego przepisu wprowadzone ustawą
nowelizującą z dnia 16 lutego 2007 r. (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 48, poz. 320) daje możliwość staroście w uzasad-
nionych przypadkach przyznania pomocy pieniężnej
na usamodzielnienie także w trakcie trwania nauki.
W chwili obecnej trwają prace nad projektem
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej. Przepisy projektu regulujące również pro-
blematykę usamodzielnień pełnoletnich wychowan-
ków zakładają, iż w przypadku gdy po ukończeniu
nauki w szkole ponadgimnazjalnej osoba usamodziel-
niana została przyjęta w tym samym roku kalenda-
rzowym na studia wyższe, pomoc pieniężna na kon-
tynuowanie nauki przysługuje także za miesiąc
wrzesień. Planuje się, że projekt ustawy przesłany
zostanie do Sejmu RP do końca pierwszego półrocza
2010 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira
Kopycińskiego i Tomasza Kamińskiego
w sprawie pomocy pieniężnej udzielanej
przez Senat RP organizacjom polonijnym
na Białorusi (15368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego (pismo nr SPS-023-15368/10
z dnia 31 marca 2010 r.) w sprawie pomocy pieniężnej
udzielanej przez Senat RP organizacjom polonijnym
na Białorusi przedstawiam następujące wyjaśnienia.
1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych jako pod-
miot władzy wykonawczej nie może nadzorować żad-
nego z aspektów aktywności Senatu RP, który repre-
zentuje władzę ustawodawczą.
Niezależność ta dotyczy również kwestii świad-
czonej przez Senat RP pomocy finansowej dla Polonii
i Polaków za granicą. Kompetencje w zakresie poli-
tyki polonijnej przyznane ministrowi spraw zagra-
nicznych na mocy Ustawy o działach administracji
rządowej z 1997 r. dotyczą koordynacji spraw polonij-
nych tylko w ramach instytucji rządowych. MSZ nie
ma żadnego formalnego umocowania umożliwiające-
140
go realny wpływ na decyzje Senatu w sprawach fi-
nansowania polityki polonijnej. Ministerstwo nie ma
również instrumentów oddziaływania na decyzje
i sposób funkcjonowania organizacji pozarządowych
realizujących polonijne zadania Senatu finansowane
z budżetu państwa.
Placówki dyplomatyczne i konsularne opiniują, co
prawda, projekty zgłaszane przez organizacje poza-
rządowe do sfinansowania ze środków Senatu RP,
a przedstawiciel MSZ jest włączony do nieformalnego
zespołu ds. finansów polonijnych, gdzie ma prawo
głosu. Nie jest to jednak gremium decyzyjne, a w gło-
sowaniu nad opiniami zespołu MSZ dysponuje tylko
jednym głosem. Decyzje zapadają w Prezydium Se-
natu, a poprzedza je opinia Komisji Spraw Emigracji
i Łączności z Polakami za Granicą Senatu RP.
2. Kwoty przekazywane przez Senat RP Polakom
i Polonii za granicą są znane i omawiane na otwar-
tych posiedzeniach senackiej Komisji Spraw Emigra-
cji i Łączności z Polakami za Granicą. Informacje
o zadaniach zleconych przez Senat, ich celach i wy-
konaniu można znaleźć na stronie internetowej Se-
natu (www.senat.gov.pl, zakładka: Senat i Polonia)
lub uzyskać w Biurze Polonijnym Kancelarii Senatu
RP. Wyjątkiem stało się w ostatnim czasie dofinan-
sowanie dla Polaków z Białorusi. Jest to spowodowa-
ne represyjnością systemu białoruskiego (potwier-
dzoną niedawnymi działaniami wobec Związku Po-
laków na Białorusi) połączoną z dowolnym posługi-
waniem się przez urzędników interpretacją prawa
finansowego wobec „niewygodnych” organizacji lub
osób. Dane te, niezależnie od faktu, że dotyczą dzia-
łań oficjalnych i zgodnych z prawem obu stron oraz
umowami dwustronnymi, bywają wykorzystywane
przez władze białoruskie do kolejnych aktów represji
wymierzonych w Polaków na Białorusi.
3. Przekazywanie z Polski pomocy finansowej dla
osób należących do mniejszości polskiej i organizacji
polskich na Białorusi jest bardzo utrudnione. Udzie-
lanie przez podmioty zagraniczne bezzwrotnej pomo-
cy charytatywnej obywatelom Republiki Białoruś jest
bowiem regulowane restrykcyjnymi i surowo egze-
kwowanymi przepisami prawa RB (Dekret Prezyden-
ta RB nr 24 z dnia 28 listopada 2003 r. o uzyskiwaniu
i wykorzystywaniu bezzwrotnej pomocy zagranicz-
nej). Każdorazowe przyjęcie takiej pomocy powinno
zostać przede wszystkim zarejestrowane w Departa-
mencie ds. Pomocy Humanitarnej Administracji Pre-
zydenta RB. Cele, na jakie mogą być przeznaczone
dotacje zza granicy, są ściśle określone. Dekret prze-
widuje m.in., że w przypadku naruszenia przepisów
w nim zawartych przez organizację przyjmującą po-
moc konsekwencją może być likwidacja tej organizacji,
nawet gdyby takie zdarzenie miało charakter jedno-
razowy. Osobom zaangażowanym w takie działania
grozi odpowiedzialność karna i administracyjna.
Inną kwestią jest realizowanie przez organizacje
z Polski – wspólnie z podmiotami prawnymi na Bia-
łorusi – przedsięwzięć kulturalnych i oświatowych
skierowanych do mniejszości polskiej. Do niedawna
działalność taką prowadziło na dużą skalę, za fun-
dusze senackie, Stowarzyszenie Wspólnota Polska
współpracujące z zarejestrowaną na Białorusi firmą
Polonika kierowaną przez prezes Związku Polaków
na Białorusi Andżelikę Borys. Działania te były le-
galne i w pełni zgodne z wymogami prawa białoru-
skiego. Zakwestionowanie w ostatnim czasie, po dłu-
giej i bardzo drobiazgowej kontroli, praworządności
działań Poloniki przez władze białoruskie ma cha-
rakter represji wobec niezależnego Zarządu Związku
Polaków na Białorusi.
4. Co do informacji o dofinansowaniu przez Senat
RP prowadzonego przez Fundację „Wolność i Demo-
kracja” Portalu Informacyjno-Publicystycznego Po-
laków na Wschodzie i ewentualnych motywach tej
decyzji sugeruję bezpośrednie zwrócenie się do Sena-
tu, który może przekazać w tej sprawie najpełniejsze,
źródłowe wyjaśnienia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie problemów systemowych
środowiska aptekarskiego (15374)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Zielińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 31 marca 2010 r. (SPS-023-15374/10), w spra-
wie problemów systemowych środowiska aptekar-
skiego, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji będących odpowiedzią na zadane pytania.
1. W Ministerstwie Zdrowia prowadzone są prace
legislacyjne nad projektem ustawy o refundacji le-
ków, środków spożywczych specjalnego przeznacze-
nia żywieniowego i wyrobów medycznych, która ma
za zadanie kompleksowe uregulowanie kwestii zwią-
zanych z tematyką refundacji leków, środków spo-
żywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego
i wyrobów medycznych, a także pogłębienia imple-
mentacji tzw. dyrektywy przejrzystości (dyrektywy
Rady 89/105/EWG).
Do najważniejszych zmian wprowadzonych w pro-
jekcie należy:
1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refunda-
cją w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to jest
obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi jej
stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia

świadczeniobiorców w refundowane produkty, które
pozostawiono w ustawie o świadczeniach);
2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów
odpłatności refundowanych leków, środków spożyw-
czych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wy-
robów medycznych;
3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmo-
wania decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu,
kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia
grup limitowych;
4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu nego-
cjacyjnego – Komisji Ekonomicznej w miejsce obec-
nego Zespołu ds. Gospodarki Lekami;
5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworze-
nie Rady Przejrzystości – zespołu opiniodawczo-do-
radczego przy prezesie Agencji Oceny Technologii
Medycznych;
6) zmiana i usystematyzowanie procedury podej-
mowania decyzji refundacyjnej i cenowej;
7) wprowadzenie umów łączących płatnika z apte-
kami odnośnie do produktów objętych refundacją;
8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w ap-
tekach (dotyczy to jedynie leków refundowanych
przez płatnika);
9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5%
z obecnej w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii
Europejskiej marża średnio pomiędzy 1 a 7%);
10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału po-
między hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu
w hurcie);
11) zmiana zasad wyznaczania limitów – będzie
naliczany od 10% obrotu w danej grupie limitowej;
12) marża detaliczna będzie naliczana od podsta-
wy limitu w danej grupie limitowej;
13) zmiana tabeli marż detalicznych w aptekach –
będzie to procentowa tabela degresywna (krótka, pro-
sta, przejrzysta – teraz jest procentowo-kwotowa);
14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie
to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę
(czyli wg obecnego wskaźnika 3,83 zł) – opłata aktu-
alizująca się automatycznie, niewielki wzrost;
15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refun-
dacją produktów refundowanych w wysokości 3%
obrotu, co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych
badań klinicznych.
Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń
pacjentów, a w perspektywie doprowadzą do obniżek
cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwięk-
szenia dostępu do nowych terapii lekowych.
2. Propozycje dotyczące zmiany obowiązujących
przepisów prawnych w zakresie prowadzenia rekla-
my aptek ogólnodostępnych są obecnie na etapie ana-
lizy.
Wprowadzenie całkowitego zakazu reklamy le-
ków stałoby w sprzeczności z prawem Unii Europej-
skiej, w tym m.in. dyrektywą 2001/83/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r.
w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się
do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, która
przewiduje reklamę produktów leczniczych.
141
W obecnie obowiązującym porządku prawnym
zabrania się kierowania do publicznej wiadomości
reklamy dotyczącej produktów leczniczych wydawa-
nych wyłącznie na podstawie recepty, zawierających
środki odurzające i substancje psychotropowe, oraz
umieszczonych na wykazach leków refundowanych,
zgodnie z odrębnymi przepisami, oraz dopuszczonych
do wydawania bez recept o nazwie identycznej z umiesz-
czonymi na tych wykazach.
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.) stanowi implementację przedmiotowej dyrekty-
wy, a tym samym zawiera przepisy umożliwiające
prowadzenie reklamy produktów leczniczych OTC.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wprowadze-
nie przepisów niezgodnych z przepisami Unii Euro-
pejskiej wiązałoby się dla Polski z konsekwencją za-
skarżenia takich przepisów do Trybunału Sprawie-
dliwości Unii Europejskiej, a co za tym idzie z ogrom-
nymi karami finansowymi.
Mając powyższe na uwadze, całkowity zakaz re-
klamy leków będzie możliwy jedynie w przypadku
odpowiedniej zmiany przepisów unijnych w tym za-
kresie.
3. Trwają również prace nad nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007 r.
w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97, poz. 646,
z późn. zm.).
Przedmiotowy projekt rozporządzenia zgodnie
z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) był przedmiotem uzgod-
nień zewnętrznych i konsultacji społecznych, w trak-
cie których zainteresowane podmioty przedstawiły
swoje uwagi. Trwa analiza zgłoszonych uwag pod ką-
tem ich zasadności. Po zaakceptowaniu treści projek-
tu przez Rządowe Centrum Legislacji zostanie on
niezwłocznie przekazany do podpisu ministrowi
zdrowia.
4. Unormowania prawne w sprawie uzyskania ze-
zwolenia na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej
określa ustawa z dnia 6 września 2001 roku Prawo
farmaceutyczne, nie przewiduję wprowadzenia zmian
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
142
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie formy przeprowadzenia
egzaminu radcowskiego w 2010 r. (15376)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Marka Wójcika w sprawie formy przeprowadzania
egzaminu radcowskiego w 2010 r., uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Zasady przeprowadzania egzaminu radcowskiego
normuje ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach praw-
nych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65) oraz wydane
w oparciu o nią rozporządzenie ministra sprawiedli-
wości z dnia 24 września 2009 r. w sprawie przepro-
wadzania egzaminu radcowskiego (Dz. U. Nr 163,
poz. 1302).
Powołane akty prawne określają m.in. szczegóło-
wy tryb i sposób przeprowadzania egzaminu radcow-
skiego, stanowiąc, że egzamin ten ma formę pisem-
ną, składa się z pięciu części, przy czym pierwsza
polega na rozwiązaniu testu składającego się z zesta-
wu 100 pytań. Pozostałe części egzaminu obejmują
opracowanie przez zdających zadań z zakresu prawa
karnego, prawa cywilnego, gospodarczego i admini-
stracyjnego. Podczas egzaminu zdający nie może po-
siadać urządzeń służących do przekazu lub odbioru
informacji.
Zgodnie z ustawą o radcach prawnych celem eg-
zaminu radcowskiego jest „sprawdzenie przygotowa-
nia prawniczego do samodzielnego i należytego wy-
konywania zawodu radcy prawnego”, w tym wiedzy
z zakresu prawa i umiejętności jej praktycznego za-
stosowania. Stosownie do § 7 ust. 1 powołanego roz-
porządzenia, egzamin radcowski przeprowadza się
w warunkach zapewniających zdającym samodzielną
pracę.
Wszyscy zdający – w skali kraju – rozwiązują te
same zadania przygotowane przez powołany w tym
celu zespół specjalistów z zakresu poszczególnych
dziedzin prawa. Również warunki i zasady zdawa-
nia egzaminu są dla wszystkich takie same. Warto
podkreślić, że zdanie egzaminu radcowskiego pro-
wadzi do nabycia uprawnień do wykonywania praw-
niczego zawodu zaufania publicznego i winno sta-
nowić gwarancję profesjonalnego świadczenia po-
mocy prawnej.
Z obowiązujących przepisów wprost zatem wyni-
ka, że samodzielność prac egzaminacyjnych oraz
identyczność wymogów stawianych wszystkim zda-
jącym stanowią fundamentalne zasady egzaminu
radcowskiego.
W ocenie ministra sprawiedliwości, przeprowa-
dzenie części drugiej do piątej egzaminu radcowskie-
go przy użyciu komputerów, w których zainstalowa-
ne są edytory tekstów oraz systemy informacji praw-
nej, powyższe zasady narusza, z niżej przedstawio-
nych przyczyn.
Elektroniczne systemy informacji prawnej
(np. Lex) umożliwiają kopiowanie dowolnych frag-
mentów orzeczeń i komentarzy. Jak wynika z infor-
macji otrzymanej od wydawcy programu firmy Wol-
ters Kluwer, program nie przewiduje operacji wyłą-
czenia funkcji kopiowania.
Jakkolwiek nie można wykluczyć, że potencjalnie
istnieją techniczne możliwości wyłączenia funkcji
kopiowania tekstów, np. z programu Lex, to – skoro
wydawca nie przewiduje takiej możliwości – może ro-
dzić wątpliwości w zakresie naruszenia praw autor-
skich, również właściciela systemu operacyjnego
(np. popularnego programu Windows).
System Lex (w wersji Omega) posiada w swojej
bazie danych ok. 200 000 orzeczeń sądów i trybuna-
łów, ok. 1000 komentarzy i monografii, ok. 1300 peł-
nych tekstów glos do orzeczeń i 14 000 pism urzędo-
wych. Przy łatwości i szybkości operacji kopiowania
nawet bardzo obszernych fragmentów tekstów praw-
niczych zawartych w systemie i równie szybkim i ła-
twym ich wklejeniem do pracy egzaminacyjnej brak
jest jakiejkolwiek możliwości oceny przez komisję eg-
zaminacyjną, czy praca jest samodzielna (zważywszy
na obszerność i wszechstronność systemu informacji
prawnej).
Przeprowadzenie egzaminu przy użyciu kompu-
terów narusza również zasadę równego traktowania
zdających i stawiania im identycznych wymogów.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że zgod-
nie z art. 364 § 1 ustawy o radcach prawnych egzamin
polega na sprawdzeniu przygotowania prawniczego
osoby przystępującej. Przepisy nie stawiają wymogów
w zakresie umiejętności posługiwania się edytorem
tekstów i programami zawierającymi bazy aktów
prawnych, co jest niezbędne przy sporządzaniu prac
za pomocą komputerów.
W interpelacji pan poseł powołał się na głosy apli-
kantów radcowskich, którzy oczekują zdawania eg-
zaminu przy użyciu komputerów. Jednak – jak wy-
nika z zapytań kierowanych do ministra sprawiedli-
wości – nie wszyscy zdający są taką formą zaintere-
sowani. Brak jest jakichkolwiek podstaw do twier-
dzenia, że wszyscy zdający biegle posługują się pro-
gramami, które zostałyby zainstalowane w kompu-
terach (m.in. z powodu wielości systemów operacyj-
nych i systemów informacji prawnej), jak i samymi
komputerami, które zostałyby im dostarczone, w stop-
niu umożliwiającym niezwłoczne – po zapoznaniu się
z zadaniem – przystąpienie do pracy. Czas na rozwią-
zanie zadania egzaminacyjnego wynosi od 3 do 6 go-
dzin i z pewnością jest on za krótki na zapoznawanie
się w tym czasie z obsługą konkretnego komputera
i oprogramowania, jeżeli okaże się on inny niż uży-
wany zwykle przez zdającego.
Należy podkreślić, że realizując zasadę równego
traktowania wszystkich zdających, nie jest również
do przyjęcia propozycja, aby każdy zdający pisał na

własnym komputerze. Przyjęcie takiego rozwiązania
stanowiłoby akceptację sytuacji, że o wyniku egza-
minu w dużym stopniu mogłaby decydować jakość
posiadanego przez zdającego sprzętu komputerowego
i oprogramowania, abstrahując od bardzo istotnych
problemów natury techniczno-organizacyjnej doty-
czących odpowiedniego przygotowania i zabezpiecze-
nia komputerów przez uprawnione serwisy.
Powyższych zastrzeżeń nie budzi natomiast for-
ma odręcznego sporządzania prac pisemnych, gdyż
czyni ona zadość zarówno zasadzie samodzielności
sporządzonych prac, jak i równego traktowania
wszystkich zdających.
W obecnym stanie prawnym (wynikającym przede
wszystkim z uregulowań zawartych w ustawie), nie
jest zatem możliwe przeprowadzenie egzaminu rad-
cowskiego w 2010 r. przy użyciu komputerów.
Zwracam uwagę, że powołana w interpelacji możli-
wość zdawania w roku 2009 egzaminu radcowskiego
przy użyciu komputerów miała swoje umocowanie
prawne w § 7 ust. 1 uchwały nr 68/VII/2009 Krajowej
Rady Radców Prawnych z dnia 5 czerwca 2009 r.
w sprawie określenia zasad przeprowadzania egzaminu
radcowskiego, która – zgodnie z art. 16 ust. 3 ustawy
z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy Prawo o ad-
wokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz ustawy
Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 37, poz. 286) – miała
regulować zasady zdawania egzaminu radcowskiego
dla aplikantów, w tym sposób jego przeprowadzenia.
Egzamin ten odbywał się zatem w zupełnie odmiennym
stanie prawnym, przy czym poszczególne izby były
uprawnione do wyboru formy egzaminu (odręcznej lub
przy użyciu komputera), a uchwały w tym zakresie były
dla aplikantów wiążące.
Podzielić należy wyrażony w interpelacji pogląd,
że postępująca informatyzacja wymiaru sprawiedli-
wości i administracji, jak i trudności z odczytywa-
niem prac egzaminacyjnych uzasadniają sporządza-
nie prac przy użyciu komputerów. Wydaje się, że
w przyszłości wprowadzenie takich rozwiązań będzie
nieodzowne, jednak ewentualną zmianę uregulowań
prawnych poprzedzać musi wszechstronna analiza
problemu, oparta na rzetelnie zebranych informa-
cjach co do preferowanej formy egzaminu, jak i na
analizie kosztów oraz możliwości organizacyjnych
i finansowych.
W powyższym kontekście należy zwrócić uwagę,
że ewentualne wprowadzenie – w przyszłości – moż-
liwości zdawania egzaminów radcowskich przy uży-
ciu komputerów będzie ogromnym organizacyjnie
przedsięwzięciem wymagającym dużych nakładów
finansowych, zważywszy na liczbę osób do nich przy-
stępujących i komisji, które je przeprowadzają. W bie-
żącym roku do zdawania egzaminu radcowskiego jest
uprawnionych około 1200 aplikantów, a egzamin bę-
dzie przeprowadzało jednocześnie 26 komisji w róż-
nych miastach Polski. Na identycznych zasadach
i w tym samym czasie zostanie przeprowadzony eg-
zamin adwokacki, do zdawania którego uprawnio-
nych jest ponad 700 aplikantów w 14 komisjach eg-
zaminacyjnych. W kolejnych latach liczby aplikantów
143
uprawnionych do przystąpienia do egzaminów będą
coraz wyższe (przykładowo, na III roku aplikację ad-
wokacką i radcowską odbywają obecnie 4333 osoby,
na II roku – 1457, natomiast na I roku – 9130 osób,
a zatem w 2013 r. do egzaminów przystąpi ok. 10 000
osób). Tymczasem koszt jednostkowy obsługi kom-
putera wynosi ok. 400 zł za trzy dni.
Dodatkowo wskazać należy, że forma pisemna
(odręczna) egzaminów państwowych jest powszech-
na. Przykładowo, egzamin sędziowski, prokurator-
ski, referendarski, komorniczy, notarialny, adwokac-
ki i radcowski przeprowadzony w 2006 i 2009 r., dla
osób ubiegających się o licencję syndyka, na doradcę
podatkowego czy postępowanie kwalifikacyjne dla
pracowników służby cywilnej ubiegających się o mia-
nowanie, są sporządzane w formie odręcznej. Rów-
nież na egzaminie maturalnym obowiązuje odręczne
sporządzanie prac. Możliwość – co wymaga podkre-
ślenia – odstępstwa od tej formy przewiduje jednak
szczególny przepis prawa zezwalający na używanie
podczas matury komputera lub maszyny do pisania
wyłącznie absolwentom ze specyficznymi trudnościa-
mi w uczeniu się, na podstawie opinii poradni psy-
chologiczno-pedagogicznej w przypadku, gdy głębo-
kość grafii uniemożliwia odczytanie i dokonanie pra-
widłowej oceny pracy. W przypadku aplikacji radcow-
skiej, brak jest jednak analogicznego przepisu.
Nawiązując do wyrażonej w interpelacji obawy co
do dostępu do systemu informacji prawnej podczas
egzaminu informuję, że zdający mogą posiadać przy
sobie akty prawne, komentarze i orzecznictwo w for-
mie drukowanej, a niezależnie od powyższego, zda-
jącym zapewniony będzie dostęp do laptopów wypo-
sażonych w oprogramowanie Lex w ilości umożliwia-
jącej swobodny dostęp do bazy aktów prawnych.
Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Spra-
wiedliwości nie są obecnie prowadzone prace legisla-
cyjne mające na celu zmianę formy przeprowadzania
egzaminu radcowskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Pomaskiej
oraz grupy posłów
w sprawie zasad zdawania końcowego
egzaminu radcowskiego (15380)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
144
pani Agnieszki Pomaskiej oraz grupy posłów Klubu
Parlamentarnego Platforma Obywatelska w sprawie
zasad przeprowadzania egzaminu radcowskiego,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zasady przeprowadzania egzaminu radcowskiego
są uregulowane w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65)
oraz wydanym na jej podstawie rozporządzeniu mi-
nistra sprawiedliwości z dnia 24 września 2009 r.
w sprawie przeprowadzania egzaminu radcowskiego
(Dz. U. Nr 163, poz. 1302).
Wymienione akty prawne regulują zasady prze-
prowadzania egzaminu radcowskiego, stanowiąc, że
egzamin radcowski składa się z pięciu części pisem-
nych. Pierwsza część egzaminu polega na rozwiąza-
niu testu składającego się z zestawu 100 pytań za-
wierających po trzy propozycje odpowiedzi, z których
tylko jedna jest prawidłowa. Pozostałe zaś części po-
legają na rozwiązaniu zadań z zakresu prawa karne-
go, prawa cywilnego, prawa gospodarczego oraz pra-
wa administracyjnego.
Zgodnie z ustawą o radcach prawnych, celem eg-
zaminu radcowskiego jest „sprawdzenie przygotowa-
nia prawniczego do samodzielnego i należytego wy-
konywania zawodu radcy prawnego”, w tym wiedzy
z zakresu prawa i umiejętności jej praktycznego za-
stosowania. Stosownie natomiast do § 7 ust. 1 wska-
zanego wyżej rozporządzenia, egzamin radcowski
przeprowadza się w warunkach zapewniających zda-
jącym samodzielną pracę.
Wszyscy zdający – w skali kraju – rozwiązują te
same zadania, przygotowane przez powołany w tym
celu zespół specjalistów z zakresu poszczególnych
dziedzin prawa. Również warunki i zasady zdawania
egzaminu są dla wszystkich takie same. Znaczenie
egzaminu jest bardzo wysokie, skoro jego zdanie pro-
wadzi do nabycia uprawnień do wykonywania praw-
niczego zawodu zaufania publicznego i winno stano-
wić gwarancję profesjonalnego świadczenia pomocy
prawnej.
Z przytoczonych przepisów wprost zatem wynika,
że samodzielność prac egzaminacyjnych oraz jedno-
litość wymogów stawianych wszystkim zdającym
stanowią fundamentalne zasady egzaminu radcow-
skiego.
Z całą pewnością odręczna forma pisemna części
od drugiej do piątej egzaminu radcowskiego będzie
zgodna z wyżej wymienionymi zasadami przeprowa-
dzania tego egzaminu.
W ocenie ministra sprawiedliwości, przeprowa-
dzenie części drugiej do piątej egzaminu radcowskie-
go przy użyciu komputerów, w których zainstalowa-
ne są edytory tekstów oraz systemy informacji praw-
nej, powyższe zasady narusza, należy zatem taką
formę egzaminu uznać za niedopuszczalną z niżej
przedstawionych przyczyn.
Sporządzanie pracy egzaminacyjnej na kompute-
rze z jednoczesnym dostępem w nim do bazy aktów
prawnych, np. z wykorzystaniem systemu informacji
prawnej Lex, może powodować wątpliwości co do sa-
modzielności sporządzanych prac. Nieograniczona
możliwość kopiowania określonych fragmentów orze-
czeń czy komentarzy może doprowadzić do tego, że
praca przestaje być już samodzielną i przygotowaną
wyłącznie przez danego zdającego. Z informacji uzy-
skanych od wydawcy ww. programu wynika, że funk-
cji kopiowania nie da się wyłączyć. Problem ten jest
o tyle istotny, że przykładowo przytoczony program
Lex posiada w swojej bazie danych, w wersji Omega,
około 200 000 orzeczeń różnych sądów i trybunałów,
około 1000 różnych komentarzy i monografii, około
1300 pełnych tekstów glos do orzeczeń, czy około
14 000 pism urzędowych. Tak obszerna baza danych
powoduje, że egzaminatorzy sprawdzający dane pra-
ce mogą mieć problem z jednoznacznym zidentyfiko-
waniem, czy poszczególne prace lub ich fragmenty są
wyrazem wiedzy i własnych przemyśleń osób zdają-
cych, czy też pochodzą z orzeczeń, komentarzy czy
innych dokumentów bądź też są ich kopiami.
Jakkolwiek nie budzi wątpliwości, że można w cza-
sie egzaminu korzystać z tekstów aktów prawnych
i komentarzy oraz orzecznictwa, to łatwość przepro-
wadzenia operacji kopiowania (na zasadzie „kopiuj-
-wklej”) może prowadzić do sporządzenia pracy cał-
kowicie niesamodzielnej, gdzie decydującym elemen-
tem nie będzie wiedza zdającego, lecz umiejętność
posługiwania się programem zawierającym bazę ak-
tów prawnych. Z tej przyczyny wydaje się, że nie jest
możliwe sporządzenie prac egzaminacyjnych na kom-
puterach, które są wyposażone w edytor tekstów
i jednocześnie w system informacji prawnej.
Nie można jednak wykluczyć, że potencjalnie ist-
nieją techniczne możliwości wyłączenia funkcji ko-
piowania tekstów, np. z programu Lex, ale – skoro
wydawca nie przewiduje takiej możliwości – może to
rodzić wątpliwości w zakresie naruszenia praw au-
torskich, również autora systemu operacyjnego
(np. programu Windows).
Przeprowadzenie egzaminu przy użyciu kompu-
terów narusza również zasadę równego traktowania
zdających i stawiania im identycznych wymogów.
Zgodnie z art. 364 § 1 ustawy o radcach prawnych,
egzamin radcowski polega na sprawdzeniu przygoto-
wania prawniczego osoby do tego egzaminu przystę-
pującej. Przepisy nie przewidują natomiast spraw-
dzania umiejętności posługiwania się edytorem tek-
stów i programami zawierającymi bazy aktów praw-
nych, co jest niezbędne przy sporządzaniu prac za
pomocą komputerów.
Jak wynika z zapytań kierowanych do ministra
sprawiedliwości, nie wszyscy zdający są zaintereso-
wani sporządzaniem prac egzaminacyjnych za pomo-
cą komputerów. Brak jest jakichkolwiek podstaw do
twierdzenia, że wszyscy zdający biegle posługują się
programami, które zostałyby zainstalowane w kom-
puterach (m.in. z powodu wielości systemów opera-
cyjnych i systemów informacji prawnej), jak i samymi
komputerami, które zostałyby im dostarczone, w stop-
niu umożliwiającym niezwłoczne – po zapoznaniu się
z zadaniem – przystąpienie do pracy. Czas na rozwią-

zanie zadań egzaminacyjnych wynosi od 3 do 6 go-
dzin i z pewnością jest on za krótki na zapoznawanie
się w tym czasie z obsługą konkretnego komputera
i oprogramowania, jeżeli okaże się on inny niż uży-
wany zwykle przez zdającego. Z powyższych przy-
czyn zasada równości mogłaby być zapewniona tylko
wówczas, gdyby wszystkim zdającym dostarczone zo-
stały komputery o identycznych parametrach, a po-
nadto, gdyby zdający z odpowiednio dużym wyprze-
dzeniem byli poinformowani o zainstalowanej wersji
oprogramowania w celu zapoznania się z nią.
Odnosząc się do postulowanej w interpelacji for-
my egzaminu radcowskiego, uprzejmie zauważam
również, że szereg egzaminów państwowych odbywa
się w formie odręcznej. Przykładem jest egzamin sę-
dziowski, prokuratorski, notarialny, referendarski,
komorniczy, egzamin dla osób ubiegających się o li-
cencję syndyka, czy postępowanie kwalifikacyjne dla
pracowników służby cywilnej ubiegających się o mia-
nowanie. Egzaminy te mają swoją doniosłość, zwłasz-
cza egzamin sędziowski czy prokuratorski, który
swoim charakterem odpowiada egzaminom adwokac-
kim i radcowskim. Zwracam uwagę, że państwowy
egzamin radcowski i adwokacki w 2006 r. i 2009 r.
również były przeprowadzane w formie odręcznej.
Odwoływanie się w interpelacji do egzaminów
radcowskich przeprowadzonych w 2009 r. przez sa-
morządy pozostaje bez związku z zasadami państwo-
wego egzaminu radcowskiego.
Porównując egzamin radcowski, który rozpoczy-
na się w czerwcu 2010 r., do egzaminów, które prze-
prowadził w 2009 r. samorząd radców prawnych,
trzeba mieć bowiem na uwadze, że przepisy je regu-
lujące wprost zezwalały na używanie także kompu-
terów na egzaminie.
Możliwość taka wynikała bowiem z uchwały Kra-
jowej Rady Radców Prawnych z dnia 5 czerwca 2009 r.,
nr 68/VII/2009 w sprawie zasad przeprowadzenia
egzaminu radcowskiego, która – zgodnie z art. 16 usta-
wy z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy Prawo
o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych i ustawy
Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 37, poz. 286) – regulo-
wała zasady przeprowadzania egzaminu radcowskie-
go dla aplikantów radcowskich, którzy zdali egzamin
konkursowy w dniu 10 grudnia 2005 r. i rozpoczęli
aplikację przed dniem 1 października 2006 r. Egza-
min ten odbywał się zatem w zupełnie odmiennym
stanie prawnym. Podkreślenia wymaga, że organy
samorządowe nie potraktowałyby tego problemu
w sposób profesjonalny, tylko kilka z nich skorzysta-
ło z usług odpowiednich firm do zapewnienia obsługi
komputerowej zdającym, by np. wyeliminować moż-
liwość korzystania z niedozwolonych materiałów czy
korzystania z urządzeń służących do przekazu lub
odbioru informacji. W większości zdający wykorzy-
stywali własny sprzęt komputerowy, co mogło wiązać
się z możliwością korzystania z niedozwolonych ma-
teriałów, a dostęp do kopiowania z systemów infor-
macji prawnej był nieograniczony.
145
Odnosząc się do pytań postawionych w interpela-
cji poselskiej, w szczególności co do możliwości wy-
korzystania komputerów dostarczonych przez sa-
mych zdających z dostępem do edytora tekstów i pro-
gramu zawierającego bazę aktów prawnych, wskazać
należy, że przede wszystkim z wyżej przytoczonych
względów – dotyczących naruszenia zasady samo-
dzielności oraz równego traktowania – negatywnie
odnieść się należy do tego postulatu. Dodatkowo na-
leży zauważyć, że komputery te winny być uprzednio
sprawdzone pod kątem tego, czy nie zawierają niedo-
zwolonych materiałów i pomocy naukowych, które to
czynności należałoby zlecić zewnętrznej firmie infor-
matycznej. Co więcej, uprzednie sprawdzenie sprzętu
komputerowego nie wykluczy ewentualnej możliwo-
ści łączenia się w trakcie trwania samego egzaminu
z osobami trzecimi przy wykorzystaniu modemu czy
Wi-Fi.
Nie jest również możliwe do zaakceptowania roz-
wiązanie polegające na korzystaniu z własnego kom-
putera, co stanowiłoby akceptację sytuacji, że o wyni-
ku egzaminu w dużym stopniu mogłaby decydować
jakość posiadanego przez zdającego sprzętu kompute-
rowego i oprogramowania, abstrahując od bardzo
istotnych problemów natury techniczno-organizacyj-
nej dotyczących odpowiedniego przygotowania i zabez-
pieczenia komputerów przez uprawnione serwisy.
Odpowiadając na pytanie dotyczące pokrycia
przez zdających wszelkich kosztów związanych z za-
pewnieniem obsługi informatycznej w trakcie egza-
minu przez firmę zewnętrzną, informuję, że proble-
matykę tę reguluje art. 334 ust. 1 ustawy o radcach
prawnych. Zgodnie z nim, osoby zdające egzamin
radcowski obowiązane są do uiszczenia opłaty za ten
egzamin. Brak jest więc podstaw do ponoszenia przez
te osoby dodatkowych kosztów bądź opłat, niewyni-
kających z ustawy, związanych m.in. z pokryciem
wynagrodzenia zewnętrznej firmy, która dostarczy-
łaby sprzęt komputerowy na egzamin radcowski.
Problem ten ma jednak charakter wtórny wobec za-
strzeżeń natury podstawowej, tj. zastrzeżeń narusze-
nia zasady równości i samodzielności prac egzamina-
cyjnych.
Co do pytania dotyczącego możliwości korzysta-
nia podczas egzaminu radcowskiego z tekstów aktów
prawnych czy komentarzy, wskazać wypada, że kwe-
stia ta została uregulowana w art. 364 ust. 12 ww.
ustawy o radcach prawnych. Zgodnie z nim, podczas
rozwiązywania zadań z części drugiej do piątej egza-
minu radcowskiego zdający może korzystać z tekstów
aktów prawnych i komentarzy oraz orzecznictwa.
Z powyższego jednoznacznie wynika, że korzystanie
z tekstów aktów prawnych i komentarzy bądź orzecz-
nictwa jest dozwolone. Ustawa nie wprowadza także
zakazu korzystania z komentarzy opatrzonych pod-
kreśleniami, jednak w każdym konkretnym przypad-
ku kwestię tę będzie rozstrzygał przewodniczący ko-
misji egzaminacyjnej.
Odpowiadając na ostatnie pytanie dotyczące wcze-
śniejszego doprecyzowania przez Ministerstwo Spra-
146
wiedliwości zasad przeprowadzania egzaminu rad-
cowskiego, informuję, że zasady te wynikają z regu-
lacji zawartych w przepisach powszechnie obowiązu-
jących, tj. w ustawie o radcach prawnych oraz w wy-
danym na jej podstawie rozporządzeniu ministra
sprawiedliwości w sprawie przeprowadzania egzami-
nu radcowskiego. Regulacje zawarte w rozporządze-
niu są zgodne z zakresem i treścią wytycznych za-
wartych w delegacji ustawowej.
Podkreślić jednak należy, że minister sprawiedli-
wości dostrzega, że informatyzacja zarówno wymiaru
sprawiedliwości, jak i administracji uzasadniać może
sporządzenie prac egzaminacyjnych przy użyciu kom-
puterów. Konieczne zatem będzie rozważenie wpro-
wadzenia w przyszłości takich rozwiązań, jednak
ewentualna zmiana przepisów w tym zakresie musi
być poprzedzona wszechstronną analizą wszelkich
aspektów takich zmian, zwłaszcza skutków finanso-
wych, jak również możliwości organizacyjnych.
Należy bowiem wskazać, że w bieżącym roku do
zdawania egzaminu radcowskiego jest uprawnionych
około 1200 aplikantów, a egzamin będzie przeprowa-
dzało jednocześnie 26 komisji w różnych miastach
Polski. Na identycznych zasadach i w tym samym
czasie zostanie przeprowadzony egzamin adwokacki,
do zdawania którego uprawnionych jest ponad 700
aplikantów w 14 komisjach egzaminacyjnych. W ko-
lejnych latach liczby aplikantów uprawnionych do
przystąpienia do egzaminów będą coraz wyższe
(przykładowo, na III roku aplikację adwokacką i rad-
cowską odbywają obecnie 4333 osoby, na II roku –
1457, natomiast na I roku – 9130 osób, a zatem
w 2013 r. do egzaminów przystąpi ok. 10 000 osób).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie likwidacji Oddziału
Gospodarowania Nieruchomościami PKP SA
w Lublinie (15383)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Kruk (nr SPS-023-
-15383/10) z dnia 31 marca 2010 r. w sprawie likwi-
dacji Oddziału Gospodarowania Nieruchomościami
PKP SA w Lublinie, uprzejmie informuję, że kwestie
dotyczące reorganizacji oddziałów w PKP SA pozo-
stają w gestii zarządu spółki, który w dniu 23 lutego
2010 r. podjął decyzję o wprowadzeniu zmian w struk-
turze organizacyjnej, mających polegać na połącze-
niu znacznej części oddziałów gospodarowania nie-
ruchomościami. Planowane zmiany organizacyjne
mają na celu zwiększenie efektywności w zakresie
zarządzania nieruchomościami kolejowymi oraz
ograniczenie ponoszonych kosztów
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami (z siedzibami
w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lu-
blinie, Łodzi, Olsztynie, Poznaniu, Szczecinie, War-
szawie i Wrocławiu) oraz Oddziału Dworce Kolejowe.
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) głów-
nym celem w obszarze zarządzania nieruchomościa-
mi przez PKP SA jest wyposażenie spółek Grupy
PKP, powstałych na podstawie art. 14 i 15 niniejszej
ustawy, w majątek niezbędny do ich funkcjonowania
oraz zagospodarowanie zbędnych nieruchomości
głównie poprzez ich sprzedaż.
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale (z siedzibami w Gdańsku, Katowicach, Kra-
kowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu). Obecnie
oddziały różnią się od siebie w poszczególnych obsza-
rach nawet pięciokrotnie. Planowane zmiany istotnie
ograniczą te dysproporcje. Oddział Gospodarowania
Nieruchomościami w Lublinie zostanie połączony
z oddziałem w Krakowie (z siedzibą w Krakowie).
W oddziałach, które w wyniku reorganizacji utracą
swój dotychczasowy status, zakłada się utworzenie
struktur techniczno-handlowych w zakresie obsługi
i obrotu nieruchomościami. Współpraca z samorzą-
dem, jak również realizacja czynności związanych
z przygotowaniem nieruchomości do wniesienia apor-
tem do spółek Grupy PKP, sprzedażą, prowadzeniem
zasobów geodezyjnych, dot. terenów zamkniętych,
oraz technicznym utrzymaniem nieruchomości od-
bywać się będą na dotychczasowych zasadach w Lu-
blinie. Zarząd PKP SA zakłada, że komórki realizu-
jące powyższe zadania powinny ulec kadrowemu
wzmocnieniu, co powinno zminimalizować ewentu-
alne ograniczenie zatrudnienia w pozostałych komór-
kach organizacyjnych oddziału. Jednocześnie zaist-
nieje możliwość optymalizacji zatrudnienia oraz po-
zyskania pracowników o wyższych kwalifikacjach na
stanowiska związane bezpośrednio z administrowa-
niem nieruchomościami, co pozytywnie wpłynie na
zintensyfikowanie działań w zakresie zakończenia
w najbliższych latach procesów restrukturyzacji
w obszarze nieruchomości. W wyniku zmian organi-
zacyjnych spółka PKP SA zakłada ograniczenie kosz-

tów poprzez scentralizowanie procesów oraz łączenie
komórek organizacyjnych wykonujących zadania
w zakresie kadrowo-płacowym, finansowym oraz
controlingu
Jak wyjaśnił Zarząd PKP SA, zmiany organiza-
cyjne są realizowane równolegle z wdrażaniem pro-
gramu informatycznego, który w znaczący sposób
pozwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie
przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów
pracowników zatrudnionych w Lublinie do siedziby
oddziału w Krakowie. Według zapewnień Zarządu
PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ule-
gną likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzi-
bach jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowa-
nia i utrzymania nieruchomości oddziału w Lublinie
(w Białej Podlaskiej, Kielcach, Lublinie, Skarżysku-
-Kamiennej i Zamościu).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie modernizacji infrastruktury
drogowej w pow. kraśnickim (15384)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Elżbiety Kruk, przekazanej
przy piśmie z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15384/10, w sprawie modernizacji infrastruktury
drogowej w pow. kraśnickim przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia dotyczące stawionych pytań.
Na wstępie chciałbym zapewnić, iż resort infra-
struktury zdaje sobie sprawę ze stanu dróg i potrzeb
komunikacyjnych woj. lubelskiego. Aktualnie reali-
zowany jest „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” przyjęty uchwałą nr 163/2007 Rady
Ministrów z dnia 25 września 2007 r. Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad prowadzi inten-
sywne prace przygotowawcze mające na celu uzyska-
nie decyzji administracyjnych niezbędnych do rozpo-
częcia robót budowlanych również na inwestycjach
innych, niż ujęte w programie.
147
Jednocześnie informuję, że w ramach modernizacji
drogi krajowej nr 74 w maju 2009 r. rozpoczęto budo-
wę obwodnicy Kraśnika (długość 5,3 km). Dla odcin-
ka Annopol – Gościeradów przeprowadzono przetarg
na opracowanie dokumentacji technicznej oraz uzy-
skano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia. Oddział Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Lubli-
nie z chwilą otrzymania odpowiednich środków fi-
nansowych niezwłocznie przystąpi do modernizacji
drogi. Należy jednak zaznaczyć, iż uzgodnione z mi-
nistrem finansów limity wydatków są niewystarcza-
jące, aby pokryć wszystkie potrzeby w zakresie budo-
wy i przebudowy dróg krajowych. Dlatego priorytetem
są autostrady oraz projekty współfinansowane z fun-
duszy UE i zadania już kontynuowane.
Odnosząc się do kwestii podziału środków unij-
nych wykorzystywanych do poprawy infrastruktury
komunikacyjnej, informuję, iż w dniu 29 listopada
2006 r. Rada Ministrów przyjęła projekt Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–
–2013, który został zatwierdzony przez Komisję Eu-
ropejską w dniu 7 grudnia 2007 r. Na realizację Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 przeznaczono ponad 37 mld euro,
co stanowi ponad 40% całości środków polityki spój-
ności dla Polski. Aż 19,4 mld euro zostało przezna-
czone na realizację trzech priorytetów transporto-
wych, co stanowi ponad 70% ogólnych środków prze-
znaczonych na PO IiŚ. Należy podkreślić, iż projekty
PO IiŚ wpisują się w założenia realizowanej przez
resort infrastruktury „Polityki transportowej na lata
2006–2025”. Efektem realizacji PO IiŚ w sektorze
transportu drogowego będzie wybudowanie do 2015
r. nowych odcinków autostrad, dróg ekspresowych
oraz obwodnic miast. Poza projektami kluczowymi
realizowane są przedsięwzięcia wybierane w trybie
konkursowym. Warunkiem otrzymania dofinanso-
wania na ich realizację jest spełnienie zatwierdzo-
nych przez Komitet Monitorujący PO IiŚ kryteriów
wyboru projektów.
Należy ponadto podkreślić, iż GDDKiA realizuje
również inwestycje współfinansowane z Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”. Program
ten ma na celu poprawę możliwości komunikacyj-
nych na terenie Polski wschodniej.
Reasumując, chciałbym zapewnić, iż resort infra-
struktury w ramach dostępnych środków finanso-
wych podejmuje wszelkie możliwe działania, aby po-
prawić dostępność komunikacyjną również na tere-
nie woj. lubelskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
148
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie zmniejszenia dotacji z Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
dla placówek muzealnych w Polsce (15385)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-15385/10) pani Elżbiety Kruk,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
zmniejszenia dotacji z Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego dla placówek muzealnych w Pol-
sce uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniższymi
informacjami.
Pragnę przede wszystkim zapewnić, że wszelkie
decyzje dotyczące finansowania instytucji podległych
ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego po-
przedzone są rzetelnymi analizami prowadzonymi na
podstawie bieżących informacji o ich działalności,
np. sprawozdań kwartalnych, półrocznych i rocznych
oraz planów na kolejny rok. Niestety, wobec ograni-
czeń budżetowych wynikających z pogorszenia mię-
dzynarodowej koniunktury gospodarczej, Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, podobnie
jak inne resorty, zobowiązane było ograniczyć plano-
wane wydatki. Należy przy tym zaznaczyć, że środki
przeznaczone na działalność muzeów w roku 2010
zostały zmniejszone o ok. 15 mln zł (z 234,976 tys. do
219,937 tys.), czyli tylko o ok. 6%.
Odnosząc się do kwestii powiększania zbiorów
przez instytucje muzealne, uprzejmie informuję, że
coroczna dotacja podmiotowa dla tych instytucji, dla
których organizatorem jest minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego, nie obejmuje kosztów działal-
ności merytorycznej danej instytucji. W przypadku
wystąpienia konieczności sfinansowania określonego
przedsięwzięcia muzeum każdorazowo zwraca się do
ministra kultury i dziedzictwa narodowego o dotację
celową np. na zakup obiektu, renowację dzieła sztuki
lub organizację wystawy.
Przedstawiony wyżej tryb postępowania dotyczy
też Muzeum Historii Polski. Minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego, doceniając znaczenie polityki
historycznej, której jednym z bardziej znaczących
wykonawców jest Muzeum Historii Polski, odnosi się
zawsze z prawdziwą życzliwością do poszczególnych
przedsięwzięć programowych przygotowywanych
przez tę instytucję, co znajduje swoje odbicie także
w decyzjach o ich finansowaniu. Jednocześnie chcę
przypomnieć, że realizowany jest również plan budo-
wy siedziby dla Muzeum Historii Polski, będącej
obecnie najpoważniejszą inwestycją w dziedzinie mu-
zealnictwa polskiego.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
uznane przez panią poseł za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie karygodnego zaniedbania polskiej
administracji sektora rybołówstwa w kwestii
polityki połowów śledzi na Bałtyku (15388)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regula-
minu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na
pytanie zawarte w interpelacji pana posła Czesława
Hoca w sprawie: czy i w jaki sposób polska admini-
stracja sektora rybołówstwa zamierza naprawić swo-
je niedopatrzenie czy też zaniedbanie w opisywanej
kwestii wiosny bez śledzia.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że trudna
sytuacja w rybołówstwie związana ze śledziem stada
zachodniego spowodowana jest dokonaną przez Radę
UE znaczną redukcją kwot połowowych śledzi tego
stada. Od kilku lat Unia Europejska zmniejsza limi-
ty połowowe śledzi w podobszarach 22–24 dla państw
członkowskich (limity połowowe zmniejszone zostały
w 2008 r. o 10%, w 2009 r. – o 39%, w 2010 r. –
o 16,5%). Obniżenie kwot połowowych śledzi stada
zachodniego spowodowane jest m.in. doradztwem na-
ukowym Międzynarodowej Rady Badań Morza
(ICES), wskazującym na bardzo nieliczne roczniki
nowo rodzących się ryb uzupełniających stado, co
wiąże się z koniecznością wzmocnionej ochrony tego
stada. Konsekwencją zmniejszającej się co roku wiel-
kości połowów tego gatunku jest znacząco zwiększo-
ne w stosunku do lat ubiegłych zainteresowanie ryn-
kowe śledziem zachodnim. Analogiczna sytuacja do-
tyczy zarówno polskich armatorów statków rybac-
kich, jak i rybaków z Danii, Szwecji czy Niemiec.
Jednocześnie należy podkreślić, ze podczas uzgad-
niania wysokości TAC śledzia zachodniego na forum
Rady UE Polska sprzeciwiała się tak drastycznemu
obniżeniu limitu połowowego.
Ogólna kwota połowowa śledzia stada zachodnie-
go ustalona dla Polski rozporządzeniem z dnia
20 listopada 2009 r. ustalającym uprawnienia do po-
łowów i związane z nimi warunki dla pewnych stad
ryb i grup stad ryb stosowanym na Morzu Bałtyckim
w 2010 r. została następnie rozporządzeniem mini-

stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 3 grudnia 2009 r.
w sprawie sposobu i warunków wykorzystania ogól-
nej kwoty połowowej w 2010 r. przyznana do odłowie-
nia wszystkim armatorom statków rybackich, którzy
wnioskowali o kwotę śledzia we wniosku o wydanie
specjalnego zezwolenia połowowego na 2010 r.
Dokonany podział opierał się o dotychczasowe do-
świadczenia dotyczące podziału tej kwoty od 2005 r.,
tj. wszyscy zainteresowani połowami tego gatunku
ryby armatorzy otrzymywali prawo do połowu w tzw.
kwocie wspólnej. Ponadto podczas konsultowania
projektu ww. rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi organizacje społeczno-zawodowe rybaków
nie zgłosiły żadnych uwag w odniesieniu do zmiany
sposobu podziału ogólnej kwoty połowowej śledzia
zachodniego, pomimo iż znana była środowisku ry-
backiemu wysokość przyznanej Polsce kwoty połowo-
wej śledzia zachodniego na 2010 r. Jednocześnie zna-
ny środowisku był również fakt dokonanego w 2009 r.
przełowienia kwoty połowowej śledzia zachodniego
przyznanej na 2009 r. i konieczność spłaty tego prze-
łowienia z kwoty przyznanej na 2010 r.
Ponadto wskazać należy, że kwota przypadająca
do odłowienia w bieżącym roku została zmniejszona
ze względu na konieczność spłaty ok. 900 ton śledzia,
która wynika z przełowienia kwoty połowowej śledzia
przyznanej Polsce w 2009 r. i zakazu połowu tego
gatunku wynikającego z rozporządzenia Komisji
(WE) nr 730/2009 z dnia 10 sierpnia 2009 r. ustana-
wiającego zakaz połowów śledzia w podrejonach 22–
–24 Morza Bałtyckiego (wody terytorialne WE) przez
statki pływające pod banderą Polski.
W dniu 5 marca br. w związku ze zgłoszonym
przez Polskę do Komisji Europejskiej zamknięciem
połowów śledzia na obszarze 22–24 Morza Bałtyc-
kiego tzw. fishing stop KE zamknęła z tym dniem
połowy śledzia zachodniego dla polskich statków
rybackich.
Zgodnie z danymi połowowymi z 2009 r. tegorocz-
ne zamknięcie połowów śledzia w podobszarze 22–24
w odniesieniu do rybołówstwa przybrzeżnego może
dotyczyć około 32 statków rybackich, które wówczas
wyłowiły łącznie 996 198 kg, a największy udział
w odłowach miały statki w przedziale długości 8–12
m. Z wyżej wymienionych jednostek 17 uprawnionych
jest do otrzymania rekompensaty w ramach środka
1.2: Pomoc publiczna z tytułu tymczasowego zaprze-
stania działalności połowowej w ramach Programu
Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sektora rybo-
łówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–
–2013”, stosownie do przepisów rozporządzenia mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 26 czerwca 2009 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania, wypłaty i zwracania pomocy finansowej na
realizację środków objętych osią priorytetową I: Środ-
ki na rzecz dostosowania floty rybackiej, zawartą
w Programie Operacyjnym „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich 2007–2013”.
149
Zamknięcie zostało zgłoszone w obawie przed cał-
kowitym wykorzystaniem lub ponownym przekrocze-
niem przyznanej Polsce kwoty połowowej śledzia,
zatem aby zapobiec wyczerpaniu tej kwoty przez
duże statki rybackie, wystąpiono, jak wyżej wskaza-
no, o tzw. fishing stop. Połowy zostały wstrzymane
w odpowiednim momencie, tak by uniknąć przekro-
czenia kwoty oraz aby pozostała kwota mogła zostać
wykorzystana przez mniejsze statki rybackie. Dostęp
do niewielkiej pozostałej kwoty połowowej śledzia dla
wszystkich statków rybackich, w szczególności jed-
nostek o długości powyżej 20 m, o dużej wydajności
połowowej, specjalizujących się w połowach pelagicz-
nych włokami, zwiększyłby nadmiernie ryzyko prze-
kroczenia kwoty. Dlatego też planuje się otwarcie
połowów ograniczone określeniem szczegółowych wa-
runków prowadzenia połowów śledzia.
W związku z powyższym podjąłem decyzję o zno-
welizowaniu rozporządzenia w sprawie wymiarów
i okresów ochronnych organizmów morskich oraz
szczegółowych warunków wykonywania rybołów-
stwa morskiego odnośnie do możliwości otwarcia po-
łowów śledzia jedynie dla statków rybackich o długo-
ści całkowitej mniejszej niż 12 m, wystawiających
narzędzia stawne: wontony, mance, niewody stawne
oraz żaki. Obecnie projektowana regulacja została
przekazana do uzgodnień międzyresortowych.
Kluczowe znaczenie w sprawie ma brak w roku
bieżącym możliwości połowu śledzia przez małe jed-
nostki rybackie, podczas gdy duże statki mogły pro-
wadzić połowy. Sytuację taką wywołały m.in. nastę-
pujące przyczyny: warunki atmosferyczne, jakie wy-
stępowały na początku roku 2010 r. – zalodzenie
morza. Połowów śledzia mogły dokonywać wtedy je-
dynie duże statki rybackie, które wykorzystywały
narzędzia ciągnione (włoki pelagiczne). Małe statki
o długości całkowitej poniżej 12 m, prowadzące poło-
wy przy użyciu narzędzi stawnych w strefie przy-
brzeżnej, nie miały takiej możliwości. Ważna jest
również kwestia występowania śledzia w wodach
przybrzeżnych (na podobszarach 22–24 Morza Bał-
tyckiego) w poszczególnych okresach roku połowowe-
go i wiążąca się z tym dostępność dla rybaków łodzio-
wych (poniżej 12 m) tego surowca. Śledź stada za-
chodniego jest typową rybą pelagiczną otwartego
morza. W okresie tarłowym ławice śledzi skupiają sie
blisko brzegu ponieważ do złożenia ikry śledzie po-
trzebują płytkich wód o dnie piaszczystym lub ka-
mienistym. Tarło odbywa się w miesiącach marzec–
–maj w zależności od temperatury wody. Na naszym
wybrzeżu śledź podchodzi na tarło w okolice Świno-
ujścia, Dziwnowa, Kołobrzegu. Okresowe gromadze-
nie się śledzi na stosunkowo małej powierzchni czyni
odłów łatwiejszym i bardziej ekonomicznym. Oprócz
tego śledzie rozpoczynające wędrówki tarłowe są
zwykle w szczytowej kondycji i odznaczają się wyso-
kimi walorami konsumpcyjnymi.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia pozwoli na
wyrównanie szans dla armatorów mniejszych stat-
ków rybackich i umożliwi im prowadzenie połowów
150
śledzi w 2010 r., tak by poprawić ich sytuację ekono-
miczną. Administracja rybacka dołoży wszelkich sta-
rań by zsynchronizować działania dotyczące wystą-
pienia do Komisji Europejskiej o ponowne otwarcie
połowów śledzia z wszczęciem uzgodnień planowanej
regulacji, tak by projektowany akt prawny mógł
wejść w życie wraz z oficjalnym ponownym otwar-
ciem przez KE połowów śledzia zachodniego.
Ponadto w celu uniknięcia analogicznej sytuacji
w latach następnych wypracowane muszą zostać –
w porozumieniu ze środowiskiem rybackim – zasady
zarządzania kwotą połowową śledzia zachodniego,
które pozwolą na jej racjonalne i pełne wykorzysty-
wanie przez zainteresowanych armatorów oraz unik-
niecie przełowienia.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie działań podejmowanych
przez resort rolnictwa dotyczących wsparcia
mieszkańców obszarów wiejskich (15393)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej z dnia 8 marca 2010 r., znak: IKM/IN/93/10,
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy
piśmie z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023-
-15393/10, w sprawie działań podejmowanych przez
resort rolnictwa dotyczących wsparcia mieszkańców
obszarów wiejskich, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Odnośnie do pierwszego zapytania, dotyczącego
programów „Szklanka mleka” i „Owoce w szkole”.
Program dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych, zwany po-
tocznie „Szklanką mleka”, finansowany jest z trzech
niezależnych źródeł, tj. środków pochodzących z bu-
dżetu Unii Europejskiej przeznaczonych dla wszyst-
kich dopuszczonych przepisami Unii Europejskiej
placówek oświatowych, środków Funduszu Promocji
Mleczarstwa (począwszy od 2006 r.), przeznaczonych
dla przedszkoli i gimnazjów oraz dopłaty krajowej
pochodzącej z budżetu państwa dla szkół podstawo-
wych (począwszy od września 2007 r.). Dzięki wpro-
wadzeniu dopłaty krajowej od września 2007 r. mleko
bez dodatków smakowych udostępniane jest dzieciom
w szkołach podstawowych bezpłatnie.
Dopłata krajowa do spożycia mleka w szkołach
podstawowych jest przyznawana ze środków Agencji
Rynku Rolnego pochodzących z dotacji budżetowej
na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o organizacji rynku mleka i przetworów
mlecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 65 i Nr 97,
poz. 799).
Szczegółowe warunki i tryb wypłacania dopłaty
krajowej oraz szczegółowy zakres kontroli wykorzy-
stania tej dopłaty został unormowany w rozporządze-
niu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 6 sierpnia
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
wypłacania dopłaty krajowej oraz szczegółowego za-
kresu kontroli wykorzystania tej dopłaty (Dz. U. Nr 147,
poz. 1039 oraz z 2009 r. Nr 201, poz. 1545), wydanym
na podstawie art. 46b ustawy o organizacji rynku
mleka i przetworów mlecznych.
W brzmieniu rozporządzenia obowiązującym do
dnia 30 listopada 2009 r. dopłatę krajową wypłacano
za okres od dnia rozpoczęcia zajęć dydaktyczno-wy-
chowawczych do dnia ich zakończenia w danym roku
szkolnym w rozumieniu rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 18 kwietnia
2002 r. w sprawie organizacji roku szkolnego z wyłą-
czeniem ferii i przerw świątecznych, tj. za każdy
dzień nauki szkolnej.
Mając jednakże na uwadze, że w projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. dotacja podmiotowa dla Agen-
cji Rynku Rolnego została ustalona w wysokości
307 883 tys. zł, z której to kwoty na sfinansowanie
dopłaty krajowej do spożycia mleka w szkołach pod-
stawowych za rok szkolny 2009/2010 możliwe było
przeznaczenie kwoty 89 075 tys. zł, tj. około 45%
zgłoszonego zapotrzebowania, nastąpiła konieczność
ograniczenia zapotrzebowania na dopłatę krajową.
W tym w powołanym rozporządzeniu MRiRW z dnia
6 sierpnia 2007 r. wprowadzona została zmiana,
zgodnie z którą dopłata krajowa jest wypłacana za
dostarczenie mleka lub przetworów mlecznych przez
maksymalnie 3 dni w tygodniu w okresie ośmiu mie-
sięcy roku szkolnego.
Zgodnie z szacunkami Agencji Rynku Rolnego
przygotowanymi na podstawie liczby uczniów biorą-
cych udział w programie dopłat do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w szkołach (tj. 2,15 mln
uczniów) pozostawienie zasad wypłaty dopłaty kra-
jowej bez zmian, tj. udzielanie dopłaty za dostarczone
mleko lub przetwory mleczne przez 5 dni w tygodniu
w okresie całego roku szkolnego, wiązałoby się z ko-
niecznością wydatkowania z budżetu krajowego
w 2010 r. kwoty ok. 202,1 mln zł. Kwota ta była nie-
zbędna do sfinansowania dopłaty krajowej za mleko
spożyte w szkołach podstawowych w roku szkolnym
2009/2010.
Powyższe oznaczało, że możliwości finansowe bu-
dżetu nie umożliwiały pokrycia zapotrzebowania na
środki finansowe na dopłatę krajową w wysokości ok.
202,1 mln zł (deficyt środków budżetowych na dopła-
tę krajową w roku szkolnym 2009/2010 wynosił ok.
113 025 tys. zł).

Program „Owoce w szkole” został ustanowiony
w oparciu o przepisy wspólnotowe i ma przede wszyst-
kim na celu wykreowanie wśród dzieci zdrowych na-
wyków żywieniowych polegających na wzbogaceniu
ich diety zarówno o owoce, jak i warzywa.
Polska podjęła decyzję o wdrożeniu programu
„Owoce w szkole” począwszy już od roku szkolnego
2009/2010, czyli pierwszego roku implementacji sys-
temu w Unii Europejskiej. W związku z taką decyzją
oraz zobowiązaniem nałożonym na kraje członkow-
skie, które zamierzają wdrożyć system „Owoce
w szkole”, przygotowano Strategię krajową wdroże-
nia w Rzeczypospolitej Polskiej programu „Owoce
w szkole” w roku szkolnym 2009/2010. W dokumen-
cie tym zawarte zostały cele, jakie przyjęto przy kon-
struowaniu założeń do programu, środki, za pomocą,
których ww. cele powinny zostać osiągnięte, budżet
programu, grupę docelową, katalog produktów dys-
trybuowanych w ramach programu oraz ogólne za-
łożenia dotyczące sposobu wdrożenia programu.
Budżet programu określono w kwocie 12 297 066
euro, która w 75% pokrywana jest z budżetu unijne-
go (9 222 800 euro), a w 25% z krajowego (3 074 266
euro). Grupa docelowa obejmuje uczniów szkół pod-
stawowych w klasach I–III, czyli w wieku od ok.
6 do ok. 9 lat.
W dniu 14 sierpnia br. opublikowano rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w spra-
wie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań
związanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym, 2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059). Roz-
porządzenie to określa zasady udziału i sposób udo-
stępniania owoców i warzyw dzieciom.
Na podstawie przepisów ww. rozporządzenia Rady
Ministrów Agencja Rynku Rolnego przyjmuje zgło-
szenia szkół zamierzających uczestniczyć w progra-
mie w danym semestrze oraz zatwierdza podmioty,
które są przygotowane do realizacji dostaw owoców
i warzyw w ramach programu. Szkoły wraz z za-
twierdzonymi podmiotami zawiązują umowy, w któ-
rych określa się harmonogram i ilość dostarczanych
produktów, zgodnie ze sposobem udostępniania okre-
ślonym w rozporządzeniu.
Rok szkolny 2009/2010 jest pierwszym rokiem
wdrażania ww. programu w Unii Europejskiej. Do-
świadczenia zebrane przez Agencję Rynku Rolnego
przy realizacji programu „Owoce w szkole” w pierw-
szym semestrze roku szkolnego 2009/2010 posłużyły
jako podstawa do wypracowania w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi nowych rozwiązań*) funk-
cjonujących od początku drugiego semestru bieżące-
go roku szkolnego. W ramach nowych rozwiązań
przewidziano uproszczenie warunków udziału w pro-
*) Nowe rozwiązania wprowadzono rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 9 lutego 2010 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań zwią-
zanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
programu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010 (Dz. U.
Nr 25, poz. 127).
151
gramie podmiotów prowadzących dystrybucję owo-
ców i warzyw. Zgodnie z nowymi uregulowaniami
katalog produktów udostępnianych w II semestrze
roku szkolnego 2009/2010 został rozszerzony o grusz-
ki, natomiast usunięto z niego ogórki. Decyzję o usu-
nięciu ogórków z katalogu produktów udostępnia-
nych dzieciom podjęto ze względu na trudności, ja-
kich dostawcom przysparza zachowanie świeżości
tych produktów. Zrezygnowano jednocześnie z wy-
mogu krojenia niektórych warzyw, przy zachowaniu
wymogu polegającego na udostępnianiu dzieciom
produktów gotowych do bezpośredniej konsumpcji.
Ponadto odstąpiono od rozwiązania polegającego na
określeniu konkretnej liczby porcji, które mają zawie-
rać dany produkt. Zgodnie z nowymi przepisami
szkoła i dostawca w ramach zawieranej umowy mogą
dowolnie ustalić, jakie produkty objęte katalogiem
dostaną dzieci, uwzględniając m.in. podaż tych pro-
duktów w danym regionie. Zachowano wymóg pole-
gający na tym, że w skład jednej porcji wchodzi za-
równo owoc, jak i warzywo.
Dane dotyczące udziału szkół podstawowych oraz
dostawców w bieżącym semestrze potwierdzają, że
mamy do czynienia ze wzrostem zainteresowania
programem, w szczególności ze strony dostawców,
a nie jego spadkiem. Według informacji, jakimi dys-
ponuje ARR, liczba szkół podstawowych, które za-
warły umowy na nieodpłatne dostawy owoców i wa-
rzyw udostępnianych w I semestrze roku szkolnego
2009/2010, wyniosła 2557. Do szkół tych uczęszczało
297 546 dzieci biorących udział w programie. W bie-
żącym semestrze liczba szkół podstawowych, które
zawarły umowy wzrosła do 5648, a liczba dzieci bio-
rących udział w programie do 571 119. O ile liczba
zatwierdzonych podmiotów (dostawców, którzy mogą
występować z wnioskiem o pomoc) nie wzrosła zna-
cząco (ze 114 w pierwszym semestrze do 115 w dru-
gim semestrze), o tyle liczba tych podmiotów, które
zawarły umowy ze szkołami podstawowymi wzrosła
o 81% (z 48 w pierwszym semestrze, do 87 w drugim
semestrze). Ponadto wielu dostawców rozszerzyło
skalę dostaw, obejmując nimi większą niż w I seme-
strze liczbę szkół.
Zważywszy, że szczegółowa analiza danych doty-
czących udziału dostawców oraz szkół podstawowych
w programie „Owoce w szkole” w obu semestrach
bieżącego roku szkolnego potwierdza, iż mamy do
czynienia ze zdecydowanym wzrostem zainteresowa-
nia programem, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi podjęto decyzję o kontynuacji programu
w kolejnych latach szkolnych. W resorcie przygoto-
wano dokument Strategia krajowa wdrożenia w Rze-
czypospolitej Polskiej programu „Owoce w szkole”
w latach szkolnych 2010/2011–2012/2013, w którym
przewidziano założenia do rozwiązań dotyczących pro-
gramu wdrażanego w kolejnych latach szkolnych.
W związku z powyższym należy uznać, że infor-
macje o ograniczeniu realizacji programu „Owoce
w szkole” uzyskane przez panią poseł nie znajdują
potwierdzenia w rzeczywistości.
152
Odnośnie do drugiego zapytania dotyczącego
działania: Renty strukturalne.
Ze względu na obciążenie budżetu niniejszego
działania zobowiązaniami z lat 2004–2006 okazało
się, że konieczne jest przesunięcie dodatkowej kwoty
na realizację działania w ramach PROW 2007–2013.
Polska przedłożyła do Komisji Europejskiej propozy-
cję dokonania przesunięć pomiędzy działaniami na
potrzeby działania: Renty strukturalne w wysokości
362 mln euro, zaakceptowanych wcześniej przez Ko-
mitet Monitorujący PROW 2007–2013 oraz Radę Mi-
nistrów. Równocześnie zmniejszono liczbę beneficjen-
tów, którzy będą uczestniczyć w programie z 50 400
do 20 400 (co znalazło odzwierciedlenie w zapisach
PROW 2007–2013). Strona polska zobowiązała się,
iż liczba ta w okresie realizacji PROW 2007–2013 nie
zostanie przekroczona. Tak więc w okresie realizacji
programu i w ramach dostępnego budżetu środków
finansowych przyznanych na przedmiotowe działa-
nie planowane jest ogłoszenie jeszcze jednego naboru
wniosków o przyznanie renty strukturalnej, w ra-
mach którego może zostać przyjęta ograniczona licz-
ba beneficjentów, tj. ok. 6 tys. osób.
W dniu 24 listopada 2009 r. członkowie Komitetu
ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich (RDC) w Brukseli
pozytywnie zaopiniowali polską propozycję modyfi-
kacji PROW 2007–2013 w zakresie budżetu progra-
mu, dotyczącą zwiększenia finansowania działania:
Renty strukturalne (362 mln euro). Pozytywna opi-
nia Komitetu ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich była
podstawą dla Komisji Europejskiej do wydania
w dniu 18 stycznia br. decyzji K(2010)139 w sprawie
zatwierdzenia zmian do programu rozwoju obszarów
wiejskich dla Polski na lata 2007–2013 oraz zmienia-
jącą decyzję Komisji C (2007) 4126 z dnia 7 września
2007 r. zatwierdzającą program rozwoju obszarów
wiejskich. Decyzja ta zawiera akceptację zmian bu-
dżetu PROW 2007–2013 polegającą m.in. na zwięk-
szeniu środków przeznaczonych na działanie: Renty
strukturalne (362 mln euro).
W ramach prowadzonych uzgodnień z Komisją
Europejską podjęto decyzję o wprowadzeniu zmian
warunków przyznawania pomocy, które spowodują
wzmocnienie przemian struktury agrarnej dzięki
działaniu: Renty strukturalne i zwiększenie wpływu
niniejszego działania na poprawę struktury gospo-
darstw rolnych, przyczyniając się do bardziej racjo-
nalnego i efektywnego wykorzystania środków pro-
gramu, przy jednoczesnym uwzględnieniu koniecz-
ności zabezpieczenia interesów finansowych Unii
Europejskiej. Zmiany PROW 2007–2013 w tym za-
kresie zostały przyjęte przez KE notyfikacją z dnia
9 grudnia 2009 r. Znalazły one również odzwiercie-
dlenie w projekcie rozporządzenia zmieniającego roz-
porządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013.
Po wejściu w życie ww. projektu rozporządzenia
powierzchnia przekazanych użytków rolnych będzie
musiała wynosić co najmniej 6 ha albo 3 ha, w przy-
padku gospodarstw rolnych położonych w wojewódz-
twie: małopolskim, podkarpackim, śląskim lub świę-
tokrzyskim. Należy zauważyć, że z uwagi na wystę-
pujące w skali kraju różnice w strukturze i wielko-
ściach gospodarstw rolnych, w szczególności ze
względu na najniższe średnie powierzchnie gruntów
rolnych w gospodarstwie w województwie, w tych
właśnie czterech województwach utrzymany został
wyjątek dotyczący minimalnej wielkości przekazy-
wanych gospodarstw rolnych, który ustanowiony zo-
stał na poziomie 3 ha, a więc niższym niż obowiązu-
jący co do zasady poziom 6 ha.
Powierzchnia gospodarstwa, które powstanie po
przejęciu gruntów (docelowego), nie będzie mogła być
mniejsza niż średnia powierzchnia gospodarstwa rol-
nego w kraju, a jeśli gospodarstwo o powierzchni
większej niż 10 ha przekazywane jest na powiększe-
nie innego gospodarstwa rolnego, wielkość gospodar-
stwa docelowego będzie musiała być większa od go-
spodarstwa przekazywanego o co najmniej 10%.
Ponadto zmieni się definicja następcy, którym bę-
dzie mogła być tylko taka osoba, która rozpoczyna
działalność rolniczą po raz pierwszy z dniem przeję-
cia gospodarstwa rolnego od producenta rolnego
ubiegającego się o rentę strukturalną i której do dnia
wydania decyzji o przyznaniu renty strukturalnej
temu producentowi rolnemu wypłacona została po-
moc na podstawie przepisów w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Ułatwianie startu mło-
dym rolnikom objętego PROW 2007–2013. Jednocze-
śnie w przypadku następcy, który nie posiada odpo-
wiednich kwalifikacji zawodowych w zakresie wy-
kształcenia lub w przypadku gdy powierzchnia użyt-
ków rolnych wchodzących w skład przekazywanego
gospodarstwa rolnego jest mniejsza niż średnia po-
wierzchnia gruntów rolnych w kraju, warunki te
będą mogły być spełnione w terminie określonym
w przepisach w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom objętego
PROW 2007–2013.
Zmianie ulegnie również wysokość renty struk-
turalnej, która obecnie uzależniona jest od aktualne-
go poziomu świadczeń emerytalnych, co oznacza do-
konywanie ich okresowej waloryzacji. Obecnie pro-
ponuje się określenie wysokości nowo przyznanych
rent strukturalnych w wysokości stałej, niepodlega-
jącej waloryzacji. Proponowana podstawowa wyso-
kość renty strukturalnej wynosi 1013 zł. Podstawowa
wysokość renty strukturalnej może ulec zwiększeniu
o dodatek na małżonka, 676 zł, oraz o dodatek za
przekazanie gospodarstwa rolnego o powierzchni po-
wyżej 10 ha osobie poniżej 40 roku życia, 102 zł.
Nowe, proponowane wysokości rent strukturalnych
zostały ustalone w oparciu o dotychczas obowiązują-
ce zasady. Jedynym odstępstwem będzie brak ich wa-

loryzacji w przypadku rent przyznawanych w ramach
planowanego nowego naboru.
Mimo zaostrzenia warunków dostępu, z uwagi na
nieogłoszenie w 2009 r. naboru wniosków, należy
spodziewać się, że w ramach planowanego naboru
wpłynie znacznie większa liczba wniosków o przy-
znanie renty strukturalnej, a ograniczona wysokość
środków finansowych na to działanie nie pozwoli na
sfinansowanie wszystkich złożonych wniosków. Stąd
też należało przyjąć kryteria wyboru wniosków
o przyznanie renty strukturalnej, dzięki którym
wzmocniony zostanie wpływ tej formy pomocy na
procesy zmian struktury agrarnej i koncentracji
gruntów w Polsce. Grupę docelową stanowią ci bene-
ficjenci, którzy przekazując swoje gospodarstwa rolne
w zamian za rentę strukturalną, przyczyniać się
będą do tworzenia nowych (docelowych) gospodarstw
o wielkości powierzchni użytków rolnych znacznie
przekraczających średnie wielkości powierzchni
gruntów rolnych w gospodarstwie w poszczególnym
województwie albo w kraju, w przypadku tych gospo-
darstw, które położone są w województwach, w któ-
rych średnia wielkość powierzchni gruntów rolnych
jest wyższa niż średnia w kraju.
Ogłoszenie terminu naboru w ramach działania:
Renty strukturalne jest uzależnione od terminu wej-
ścia w życie ww. rozporządzenia. Stosownych zmian
wymagają również procedury płatności z tytułu rent
strukturalnych oraz system informatyczny Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Zgodnie
z § 21 rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Renty strukturalne obję-
tego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.)
prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa podaje do publicznej wiadomości na stronie
internetowej administrowanej przez agencję oraz co
najmniej w jednym dzienniku o zasięgu krajowym
i w jednym dzienniku o zasięgu regionalnym, infor-
mację o możliwości składania wniosków o przyznanie
pomocy w ramach działania: Renty strukturalne ob-
jętego PROW 2007–2013. Dzień rozpoczęcia terminu
składania wniosków o przyznanie renty struktural-
nej nie może być wyznaczony wcześniej niż po upły-
wie 30 dni od dnia podania do publicznej wiadomości
powyższej informacji.
Termin naboru wniosków o przyznanie renty
strukturalnej planowany jest na trzeci kwartał bie-
żącego roku.
Odnośnie do zapytania dotyczącego kwestii zwią-
zanych z problemami dotyczącymi przepisów regulu-
jących sprzedaż gruntów rolnych przez Agencję Nie-
ruchomości Rolnych.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi opra-
cowano projekt ustawy o zmianie ustawy o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten
został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 9 lute-
153
go 2010 r., a następnie przekazany do marszałka Sej-
mu w dniu 26 lutego 2010 r. (druk nr 2849).
Głównym celem powyższego projektu ustawy jest
przyspieszenie sprzedaży nieruchomości rolnych bę-
dących w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa.
W okresie od 1992 r. do dnia dzisiejszego, a więc przez
18 lat ANR z przejętych około 4,7 mln hektarów nie-
ruchomości zasobu trwale zagospodarowała jedynie
około 50% gruntów zasobu, w tym poprzez sprzedaż
około 2 mln ha.
Najistotniejszą zmianą, jaką przewiduje projekt
ustawy, jest rezygnacja z nietrwałych form gospoda-
rowania Zasobem Własności Rolnej Skarbu Państwa
w postaci dzierżawy, najmu i administrowania. Pro-
jektowane przepisy przewidują, iż umowy dzierżawy
i umowy najmu zawarte przed dniem wejścia w życie
projektowanej ustawy zachowają ważność przez
okres, na jaki zostały zawarte, wygasną z upływem
tego okresu i nie będą mogły być przekształcane
w umowy zawarte na czas nieoznaczony ani co do
zasady przedłużane.
Ponadto w celu umożliwienia rolnikom nabycia
gruntów zasobu projekt ustawy przewiduje, iż Agen-
cja Nieruchomości Rolnych w terminie 6 miesięcy od
dnia wejścia w życie ustawy przedstawi dzierżawcom
propozycje dokonania zmian zawartych przed dniem
wejścia w życie ustawy umów dzierżawy, przedmio-
tem których są nieruchomości wchodzące w skład
zasobu w zakresie możliwości wyłączenia z przed-
miotu dzierżawy 30% użytków rolnych będących
w dzierżawie. Zakładając, iż wszyscy dzierżawcy
przyjmą zaproponowane zmiany warunków dzierża-
wy, z szacunków wynika, iż wyłączeniom podlegać
będzie powierzchnia 413 tys. ha. Wyłączone grunty
zostaną przeznaczone na powiększenie bądź utwo-
rzenie gospodarstw rodzinnych.
W przypadku wyrażenia zgody przez dzierżawcę
na wyłączenia 30% dzierżawionych użytków rolnych,
dzierżawcy przysługiwać będzie uprawnienie do za-
kupu całości albo części pozostałych gruntów będą-
cych przedmiotem umowy dzierżawy najpóźniej
z upływem okresu, na jaki umowa została zawarta.
Ponadto każdy nabywca gruntów zasobu będzie
mógł wystąpić do Agencji o rozłożenie ceny sprzeda-
ży na 15 lat, pod warunkiem wpłaty nie mniejszej niż
10% ceny.
Projekt przewiduje również określenie na nowo
kwalifikacji rolniczych, a także wprowadza nową de-
finicją rolnika indywidualnego. Obecnie wymogi po-
zwalające uznać osobę fizyczną za rolnika indywidu-
alnego są zbyt ogólne, stąd też zdarza się często, iż
w przetargach organizowanych przez agencję dla rol-
ników powiększających gospodarstwo rodzinne
uczestniczą osoby, które formalnie spełniają ustawo-
we kryteria, ale nie są związane z rolnictwem, a grun-
ty zasobu nabywają jedynie dla otrzymania dopłat,
czy też w celach spekulacyjnych. Zgodnie z projektem
ustawy, za rolnika indywidualnego będzie uważana
osoba fizyczna będąca właścicielem, użytkownikiem
wieczystym, samoistnym posiadaczem lub dzierżaw-
154
cą nieruchomości rolnych, których łączna powierzch-
nia użytków rolnych nie przekracza 300 ha, posiada-
jąca kwalifikacje rolnicze oraz co najmniej od 3 lat
zamieszkała w gminie, na obszarze której jest poło-
żona jedna z nieruchomości rolnych wchodzących
w skład gospodarstwa rolnego i prowadzącą przez ten
okres osobiście to gospodarstwo.
Rozwiązania przyjęte w projektowanej ustawie
z pewnością przyczynią się do poprawy sytuacji eko-
nomicznej mieszkańców wsi, w szczególności rolni-
ków dotychczas gospodarujących na gospodarstwach
małoobszarowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie raportu dokumentującego
naruszenia praw związkowych (15394)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 31 mar-
ca br. nr SPS-023-15394/10 interpelacją pana posła
Wojciecha Szaramy w sprawie raportu dokumentu-
jącego naruszenia praw związkowych uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Z dużym zainteresowaniem zapoznałam się ze
stanowiskiem nr 2 XXIII Krajowego Zjazdu Delega-
tów NSZZ „Solidarność” w sprawie łamania praw
pracowniczych i związkowych. Jednocześnie infor-
muję, że przywołany przez pana posła raport za 2009 r.
dokumentujący naruszenia praw związkowych
przygotowany przez Komisję Krajową NSZZ „Soli-
darność” nie został mi przez tę organizację prze-
kazany.
W mojej opinii instrumenty prawne służące ochro-
nie praw pracowniczych i związkowych są wystarcza-
jące. Problem wskazany przez pana posła sprowadza
się do respektowania praw pracowniczych przez pra-
codawców. W szczególności dotyczy to tworzenia i funk-
cjonowania u pracodawcy organizacji związkowych
oraz restrykcji stosowanych wobec działaczy związ-
kowych. Poprawa tego stanu może nastąpić poprzez
rozwój dialogu społecznego, w tym jego podstawowej
formy, jaką jest dialog autonomiczny. Uznanie bo-
wiem związków zawodowych za partnera, a nie prze-
ciwnika pracodawcy, będzie sprzyjać współpracy
partnerów społecznych, rozwiązywaniu ewentual-
nych konfliktów w duchu pokoju społecznego i wza-
jemnym respektowaniu przysługujących im praw.
Z tego względu istotne jest podejmowanie przez
związki zawodowe, pracodawców i ich organizacje,
jak również przez administrację rządową działań ma-
jących na celu poprawę funkcjonowania dialogu spo-
łecznego.
Jednym z takich działań jest realizowany w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” pro-
jekt „Poprawa funkcjonowania dialogu społecznego
oraz wzmocnienie instytucji i uczestników dialogu
społecznego”. Celem tego projektu jest upowszech-
nienie informacji nt. stanu dialogu społecznego,
zwiększenie zainteresowania dialogiem społecznym
oraz wzrost świadomości konieczności prowadzenia
dialogu społecznego i jego roli wśród uczestników
tego dialogu. Organizowane w ramach projektu szko-
lenia, konferencje i utworzona strona internetowa
dotycząca dialogu społecznego (www.dialog.gov.pl)
już w chwili obecnej, jak wynika z przeprowadzonych
badań, przyczyniły się do wzrostu świadomości part-
nerów społecznych.
Przekazując powyższe, wyrażam nadzieję, że
wspólnie podejmowane działania dadzą zarówno
stronie rządowej oraz partnerom społecznym szansę
na uczestniczenie w tworzeniu koncepcji i kształto-
waniu dialogu społecznego w Polsce.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego na drodze krajowej nr 25
na trasie Bydgoszcz – Inowrocław (15396)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 marca 2010 r., sygn. akt SPS-023-
-15396/10, przekazujące interpelację poseł Grażyny
Ciemniak dotyczącą poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego na drodze krajowej nr 25 na trasie Byd-
goszcz – Inowrocław, przedstawiam informacje w przed-
miotowej sprawie.
Należy wskazać, że Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad, jako zarządcy dróg krajo-
wych, znane są argumenty podnoszone przez miesz-
kańców miejscowości Prądocin oraz zagrożenia opi-
sane przez panią poseł. W związku z powyższym
GDDKiA podjęła działania mające na celu poprawę
bezpieczeństwa ruchu drogowego na wskazanym od-
cinku oraz w miejscowości Prądocin.
Wśród zadań przeznaczonych do przygotowania
lub realizacji znajduje się również zakres niezbęd-
nych elementów przebudowy drogi krajowej nr 25,
które wymagają poprawy. Zakres prac został uzgod-

niony na spotkaniu przedstawicieli GDDKiA z gminą
Nowa Wieś Wielka.
W ramach realizacji ww. zadania zlecone zostanie
opracowanie dokumentacji niezbędnej do uzyskania
decyzji zezwalającej realizację inwestycji polegającej
na przebudowie drogi krajowej nr 25 w miejscowości
Prądocin. Obecnie opracowana została wstępna kon-
cepcja poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
w miejscowości Prądocin. Na jej podstawie ustalono
miejsce usytuowania masztu do fotoradaru (km
162+000). Planuje się, iż zadanie to zostanie wyko-
nane w maju 2010 r.
Należy również podkreślić, iż celem doraźnej po-
prawy bezpieczeństwa drogowego w miejscowości
Prądocin Oddział GDDKiA w Bydgoszczy zlecił wy-
konanie projektu sygnalizacji świetlnej na przejściu
dla pieszych. Termin wykonania projektu ustalono
na czerwiec 2010 r.
Ponadto wyjaśniam, iż Oddział GDDKiA w Byd-
goszczy prowadził analizy bezpieczeństwa ruchu dro-
gowego na drogach krajowych, których jest zarządcą.
Zgodnie z wynikami ww. analiz określono wykaz za-
dań, które muszą zostać zrealizowane celem zapew-
nienia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Jednakże
ze względu na ograniczone środki finansowe w bie-
żącym roku wybrano zadania najpilniejsze ze wzglę-
du na poprawę bezpieczeństwa uczestników ruchu
drogowego. Przykładami inwestycji przeznaczonych
do realizacji w 2010 r., a mających na celu poprawę
bezpieczeństwa ruchu na drodze krajowej nr 25
w okolicach Prądocina, jest m.in. budowa zatok w miej-
scowości Januszkowo oraz na odcinku Chmielniki –
Nowa Wielka Wieś.
Mając na względzie powyższe, uprzejmie informu-
ję, iż GDDKiA dokłada wszelkich starań, aby popra-
wić bezpieczeństwo ruchu drogowego, a działania
w tym zakresie są podejmowane i prowadzone w spo-
sób systematyczny i konsekwentny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie inicjatywy ustawodawczej
w zakresie regulacji dotyczących umieszczania
małoletnich w rodzinach zastępczych
lub w placówkach opiekuńczo-wychowawczych
(15399)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-15399/10, dotyczące interpelacji posła Mar-
155
cina Zawiły w sprawie inicjatywy ustawodawczej
w zakresie regulacji dotyczących umieszczania ma-
łoletnich w rodzinach zastępczych lub w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych, uprzejmie informuję.
Dziesięcioletnie doświadczenie w zakresie reali-
zacji zadań z opieki nad dzieckiem i rodziną w syste-
mie pomocy społecznej wykazuje, że problemy rodzin
dotyczące wypełniania funkcji opiekuńczo-wycho-
wawczej oraz organizowanie pieczy zastępczej nad
dzieckiem powinny być rozwiązywane jak najbliżej
rodziny, a więc na poziomie gminy, która przejęłaby
rolę wiodącą we wspieraniu rodziny.
Z punktu widzenia potrzeb dziecka rodzina jest
podstawowym środowiskiem zapewniającym bezpie-
czeństwo emocjonalne, jest naturalnym środowi-
skiem wychowawczym, w którym główny element
stanowią interakcje zachodzące między jej członka-
mi. Zadaniem pracy z rodziną jest wspieranie więzi
uczuciowych oraz integracja rodziny, pomoc w inte-
growaniu rodziny z otoczeniem, służenie odbudowy-
waniu funkcji opiekuńczo-wychowawczych, neutra-
lizowanie przypadków nieodpowiedniego oddziały-
wania rodziny na dziecko. Praca z rodziną powinna
przybierać różnorodne formy dostosowane do po-
trzeb, możliwości i okoliczności udzielania pomocy
i wsparcia.
Rodziny zagrożone kryzysem powinny być stale
monitorowane przez pracowników socjalnych, peda-
gogów szkolnych, pracowników medycznych i inne
instytucje, które kontaktują się z rodziną, w tym tak-
że – w razie potrzeby – przez Policję i kuratorów są-
dowych.
Obecnie wsparcie rodzin na poziomie gminy jest
niewystarczające, szczególnie w zakresie wypełnia-
nia przez te rodziny funkcji opiekuńczo-wychowaw-
czych. Gminy nie są zainteresowane pozostawieniem
dziecka w rodzinie. Przekazanie dziecka do rodziny
zastępczej lub do placówki opiekuńczo-wychowawczej
oznacza dla gminy nie tylko zwolnienie z obowiązku
troski o dzieci z rodzin problemowych, ale również
uwolnienie się od obowiązku łożenia na te dzieci. Za
dzieci umieszczone obecnie w pieczy zastępczej kosz-
ty ponosi w całości powiat, a gminy przestają być
zainteresowane dziećmi ze swojego terenu, mimo że
nadal pozostają one ich mieszkańcami. Jednocześnie
pragnę wyjaśnić, że koszty pobytu dzieci w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych (domach dziecka)
obecnie są pokrywane z budżetów samorządów po-
wiatowych w ramach wykonywania zadań własnych,
a nie ze środków przekazywanych przez Skarb Pań-
stwa.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej podjęło działania zmierzające do
zmiany tego stanu rzeczy. W oparciu o przyjęte przez
Radę Ministrów w dniu 30 czerwca 2009 r. założenia
projektu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pie-
czy zastępczej nad dzieckiem przygotowywany jest
projekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pie-
czy zastępczej. Planuje się, że projekt ustawy prze-
słany zostanie do Sejmu RP do końca I półrocza 2010 r.
156
W przygotowywanej ustawie zaproponowano
nowe rozwiązania w zakresie działań profilaktycz-
nych w środowisku, skierowanych do rodzin wycho-
wujących dzieci, jak również położono szczególny
nacisk na pracę z rodziną dziecka umieszczonego
w pieczy zastępczej.
Istotą proponowanych rozwiązań jest stworzenie
spójnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną je
wychowującą, jeżeli ma ona trudności w prawidło-
wym wypełnianiu swoich funkcji. Działania profilak-
tyczne podejmowane w ramach tego systemu powin-
ny zapewnić rodzinie taką pomoc, aby w jej efekcie
wyeliminowane zostało zagrożenie zabrania dziecka
z rodziny lub zapewniony został szybki powrót do niej
dla tych dzieci, które z uwagi na ich dobro okresowo
musiały zostać umieszczone poza rodziną.
Profilaktyka rodzinna musi być rozumiana jako
interdyscyplinarne działania i wsparcie ze strony
służb i instytucji pracujących na rzecz dobra dziecka
i rodziny w samorządzie. Działania profilaktyczne
powinny być prowadzone przede wszystkim w gmi-
nie, która ma odpowiednie zaplecze mieszkaniowe
oraz możliwość zapewnienia odpowiednich warun-
ków socjalno-bytowych rodzinie. Jednocześnie gmina
będzie partycypować w kosztach utrzymania dziecka
umieszczonego w pieczy zastępczej, co wpłynie na
poczucie odpowiedzialności gminy za całą rodzinę
wymagającą wsparcia, łącznie z dzieckiem umiesz-
czonym w pieczy zastępczej. Dużą nadzieję pokłada-
my we wprowadzeniu do gmin asystentów rodziny,
którzy będą wspierać rodzinę w pokonywaniu trud-
ności związanych z wychowaniem dzieci.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Rzymełki
w sprawie sytuacji członków korpusu
służby cywilnej zatrudnionych w izbach
celnych, w związku z wejściem w życie
ustawy o Służbie Celnej (15401)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Rzymełki, nr SPS-023-15401/
10, z 31 marca 2010 r. w sprawie sytuacji członków
korpusu służby cywilnej zatrudnionych w izbach cel-
nych, w związku z wejściem w życie ustawy o Służbie
Celnej, zgodnie z upoważnieniem prezesa Rady Mi-
nistrów dla ministra finansów do udzielenia w poro-
zumieniu z szefem Służby Cywilnej odpowiedzi,
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 lipca 1999 r.
o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r. Nr 156, poz. 1641)
zarówno funkcjonariusze celni, jak i członkowie kor-
pusu służby cywilnej mogli wykonywać zadania służ-
bowe w każdej komórce organizacyjnej. Ustawa
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U.
Nr 168, poz. 1323 i Nr 201, poz. 1540) wyraźnie okre-
śla komórki organizacyjne, w których mogą pełnić
służbę tylko funkcjonariusze celni. Zgodnie z art. 23
w związku z art. 2 ust. 1 pkt 1, 4–7 i 10 ustawy wy-
konywanie kontroli określonych w art. 30 ust. 2 i 3
oraz kontroli wywiązywania się podmiotów z obo-
wiązków w zakresie podatku akcyzowego, podatku
od gier, dopłat i opłat, o których mowa w art. 2 ust. 1
pkt 2 lit. d, oraz opłaty paliwowej będzie zadaniem
wykonywanym wyłącznie przez funkcjonariuszy,
z uwagi na charakter oraz rodzaj tych zadań, które
związane są ze zwiększonym zakresem odpowiedzial-
ności oraz często z zagrożeniami dla osób je realizu-
jących. Funkcjonariusz celny jest funkcjonariuszem
publicznym i w czasie wykonywania obowiązków ko-
rzysta z ochrony prawnej przysługującej funkcjona-
riuszom publicznym. Zgodnie z art. 224 przytoczonej
ustawy członkowie korpusu służby cywilnej będą
jeszcze mogli wykonywać do dnia 30 czerwca 2010 r.
zadania kontrolne, o których była mowa powyżej,
określone w art. 2 ust. 1 pkt 1, 4–7 i 10 ustawy. Mając
na względzie pełne wykorzystanie tej wykwalifiko-
wanej i doświadczonej kadry, członkom korpusu służ-
by cywilnej wykonującym zadania, o których mowa
wyżej, na podstawie art. 99 ust. 1 ustawy będą skła-
dane propozycje pełnienia służby w Służbie Celnej.
Szczegółowy tryb dokonywania zmiany statusu
prawnego członka korpusu służby cywilnej na status
funkcjonariusza celnego unormowany został w roz-
dziale 7 ww. ustawy zatytułowanym „Przebieg służ-
by”. Na podstawie art. 99 ust. 4 przywołanej ustawy
przedkładana członkowi korpusu służby cywilnej
propozycja określać będzie datę przekształcenia sto-
sunku pracy w stosunek służbowy, miejsce służby,
rodzaj służby, stanowisko służbowe, stopień służbo-
wy i uposażenie. Zaproponowanie konkretnego sta-
nowiska uzależnione będzie od posiadania kwalifika-
cji wymaganych do pełnienia służby na tym stano-
wisku (art. 113 ust. 3 pkt 2 ustawy).
Podkreślić należy, że zgodnie z art. 99 ust. 8 usta-
wy członkowi korpusu służby cywilnej, który stał się
funkcjonariuszem, okres stażu pracy w służbie cy-
wilnej lub jednostkach organizacyjnych wlicza się do
okresu służby w Służbie Celnej, w zakresie upraw-
nień związanych ze stosunkiem służbowym.
Odnosząc się do kwestii stopni służbowych, nale-
ży zauważyć, iż zaproponowanie członkowi korpusu
służby cywilnej określonego stopnia w korpusie jest
uzależnione od spełnienia przesłanek wskazanych
w ustawie. Art. 115 ustawy tworzy bowiem korpusy
i przynależne im stopnie służbowe w określonej gra-
dacji. Dlatego też mianowanie na wyższy stopień
służbowy oraz przejście z jednego korpusu do drugie-
go obwarowane jest różnymi wymogami, które nale-

ży spełnić, aby otrzymać wyższy stopień, począwszy
od zajmowanego stanowiska służbowego, okresu peł-
nienia służby w danym stopniu, opinii służbowej,
mianowania do służby stałej, a także ukończenia
szkolenia specjalistycznego potwierdzonego egzami-
nem jego ukończenia. Posiadanie stopnia w korpusie
aspirantów lub wyższym jest bowiem warunkiem
ubiegania się przez funkcjonariusza o powołanie na
stanowisko kierownicze w Służbie Celnej, zatem
musi być związane ze spełnieniem określonych wy-
mogów w zakresie doświadczenia oraz kwalifikacji
funkcjonariusza.
Przyjęcie poglądu, zgodnie z którym w przedłożo-
nej członkowi korpusu służby cywilnej propozycji
pełnienia służby możliwe byłoby dowolne wskazanie
stopnia służbowego, bez spełnienia wymogów usta-
wowych, spowodowałoby szczególne uprzywilejowa-
nie tej grupy osób w stosunku do funkcjonariuszy
pełniących służbę w Służbie Celnej.
Należy bowiem zwrócić uwagę, że w związku
z wejściem w życie ustawy o Służbie Celnej miano-
wanie funkcjonariuszy celnych na stopień służbowy
w danym korpusie nie było dowolne, lecz stosownie
do przepisu art. 223 ustawy uwarunkowane było
spełnieniem wielu przesłanek. Dodatkowo na grupę
funkcjonariuszy celnych, którzy zostali mianowani
do korpusu oficerów młodszych, na podstawie art. 223
ust. 9 ustawy został nałożony obowiązek ukończenia
w ciągu 2 lat od wejścia w życie ustawy szkolenia
specjalistycznego, potwierdzonego egzaminem. Nie-
zrealizowanie powyższego obowiązku spowoduje ob-
niżenie stopnia i mianowanie funkcjonariusza celne-
go do niższego korpusu aspirantów.
Jednocześnie informuję, że wejście w życie z dniem
19 stycznia 2010 r. rozporządzenia ministra finansów
z dnia 4 stycznia 2010 r. w sprawie przeprowadzania
szkolenia specjalistycznego do mianowania na pierw-
szy stopień w korpusie aspirantów Służby Celnej oraz
w korpusie oficerów młodszych Służby Celnej (Dz. U.
Nr 8, poz. 56) pozwala na uruchomienie programu
szkoleń specjalistycznych, niezbędnych do mianowa-
nia na stopnie służbowe w korpusie aspirantów i ofi-
cerów młodszych, co umożliwi funkcjonariuszom
celnym, w tym również tym, którzy przed przekształ-
ceniem posiadali statusu członka korpusu służby cy-
wilnej, spełnienie warunków do awansowania na
stopień służbowy w wyższym korpusie. Mając ponad-
to na względzie przepisy art. 120 ust. 4 ustawy o Służ-
bie Celnej, możliwe wówczas będzie przyspieszenie
tempa awansowania funkcjonariuszy w stopniu służ-
bowym.
Zauważyć należy, iż przyjęcie przez członka kor-
pusu służby cywilnej propozycji pełnienia służby
w Służbie Celnej powoduje skutek, iż dotychczasowy
stosunek pracy członka korpusu służby cywilnej
przekształca się w stosunek służbowy na podstawie
aktu mianowania. Oznacza to, że od tej chwili zasto-
sowanie będą miały przepisy ustawy o Służbie Cel-
nej, w tym związane ze służbą prawa i obowiązki,
a nie regulacje zawarte w Kodeksie pracy.
157
Niezależnie od powyższych wyjaśnień należy za-
uważyć, że przekształcenie stosunku pracy członka
korpusu służby cywilnej w stosunek służbowy nie ma
charakteru obligatoryjnego. Zgodnie z art. 99 ust. 9
ustawy stosunek pracy członka korpusu służby cy-
wilnej, który odmówił przyjęcia złożonej mu propo-
zycji, nie ulega zmianie.
Szef Służby Cywilnej pismami nr: DSC.WZ-171-
-313(2)/09/KS1511199/09 z dnia 6 listopada 2009 r.,
DSC.WZ-171-313(5)/09/KS178393/09 z dnia 30 grud-
nia 2009 r. oraz DSC.WZ-171-313/10/09/KS30674
z dnia 4 marca 2010 r. wyraził wątpliwości dotyczące
powyższej interpretacji zapisów ustawy o Służbie Cel-
nej oraz poprosił o ponowną analizę i ewentualną ich
zmianę, jak również zwrócił się z prośbą o rozważenie
możliwości nowelizacji przepisów ww. ustawy, mając
na celu jednoznaczne określenie warunków pełnienia
służby przez członków korpusu służby cywilnej
w przypadku przyjęcia propozycji przeniesienia na
podstawie art. 99 ust. 1 przytoczonej ustawy.
W ocenie ministra finansów nie zachodzi potrzeba
nowelizacji ustawy o Służbie Celnej, gdyż obowiązu-
jące przepisy jednoznacznie regulują kwestie warun-
ków pełnienia służby, jakie można zaproponować
członkom korpusu służby cywilnej w przypadku
zmiany statusu prawnego.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż przedłożone
rozwiązanie nie ma na celu dyskryminowanie tej
grupy pracowników Służby Celnej. Kwalifikacje i do-
świadczenie członków korpusu służby cywilnej reali-
zujących zadania kontrolne zostaną w pełni wyko-
rzystane, niezależnie od faktu przyjęcia bądź też
odmowy przyjęcia propozycji. Odmowa przyjęcia pro-
pozycji pełnienia służby spowoduje zlecenie wykony-
wania zadań w innej komórce organizacyjnej Służby
Celnej, z uwzględnieniem posiadanego doświadcze-
nia i kwalifikacji pracownika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra obrony narodowej w sprawie
wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień (15402)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego
158
w sprawie projektu rozporządzenia ministra obrony
narodowej w sprawie wojewódzkich sztabów wojsko-
wych i wojskowych komend uzupełnień (SPS-023-
-15402/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Określenie docelowej liczby oraz wytypowanie
wojskowych komend uzupełnień przewidzianych do
rozformowania nastąpiło w wyniku szczegółowych
prac analityczno-koncepcyjnych uwzględniających
wszystkie aspekty funkcjonowania administracji
wojskowej na terenie całego kraju. Podczas powyż-
szych analiz zastosowano dla wszystkich wojskowych
komend uzupełnień jednakowe kryteria, które moż-
na podzielić na dwie grupy. Pierwsza z nich obejmo-
wała warunki realizacji przez poszczególne komendy
ich ustawowych zadań, tj. w szczególności wielkość
i strukturę administrowanych zasobów żołnierzy re-
zerwy, ogólną liczbę zasobów rezerw osobowych na
administrowanym terenie, terytorialny zasięg dzia-
łania komendy oraz stan infrastruktury. Druga gru-
pa kryteriów dotyczyła natomiast potrzeb operacyj-
no-obronnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, jak np. liczba nadanych przydziałów mobiliza-
cyjnych, stan zasobów żołnierzy rezerwy oraz środ-
ków transportowych i maszyn, a także zadania na
czas wojny. Z potrzeb tych wynika konieczność dys-
ponowania systemem administracji wojskowej obej-
mującej zasięgiem działania całe terytorium państwa
i dlatego powyższa grupa kryteriów uznana została
za decydującą.
Wielokrotna analiza powyższych czynników spo-
wodowała podjęcie decyzji o rozformowaniu dwóch
wojskowych komend uzupełnień na terenie woje-
wództwa świętokrzyskiego, w tym WKU w Staracho-
wicach.
Ostateczną liczbę i nowy terytorialny zasięg dzia-
łania wojskowych komend uzupełnień określa rozpo-
rządzenie ministra obrony narodowej z dnia 4 marca
2010 r. w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień (Dz. U. Nr 41,
poz. 242). Przewiduje ono funkcjonowanie łącznie
osiemdziesięciu sześciu wojskowych komend uzupeł-
nień. W ocenie resortu obrony narodowej nowy
kształt administracji wojskowej zapewni prawidłową
i sprawną realizację ustawowych zadań przez woj-
skowe komendy uzupełnień w warunkach w pełni
profesjonalnej armii.
W związku z powyższym decyzja o likwidacji
z dniem 31 grudnia br. Wojskowej Komendy Uzupeł-
nień w Starachowicach stała się ostateczna i nie prze-
widuje się możliwości jej przywrócenia do struktur
administracji wojskowej.
Odnosząc się do kwestii społecznych i ekonomicz-
nych skutków restrukturyzacji wojskowych komend
uzupełnień, pragnę poinformować, że rozformowanie
trzydziestu siedmiu z nich wygeneruje oszczędności
dla budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej, okre-
ślone na podstawie obowiązujących wskaźników
kosztów utrzymania jednostek i instytucji wojsko-
wych. Roczny koszt utrzymania jednej wojskowej ko-
mendy uzupełnień wynosi 2 155 292 zł. Prowadzone
działania restrukturyzacyjne spowodują również
zmniejszenie liczby stanowisk etatowych w likwido-
wanych urzędach. Z dokonanych analiz wynika, że
części zwalnianych pracowników będzie przysługi-
wała odprawa pieniężna, o której mowa w ustawie
z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przy-
czyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90,
poz. 844, ze zm.), pragnę jednak poinformować, że
komenda w Starachowicach nie spełnia w tym zakre-
sie przesłanek. Należy też mieć również na uwadze,
że część pracowników może złożyć wypowiedzenia
stosunku pracy jeszcze przed likwidacją danej woj-
skowej komendy uzupełnień.
Pragnę również podkreślić, że część członków
korpusu służby cywilnej oraz pracowników pomoc-
niczych zatrudnionych w wojskowych komendach
uzupełnień nabyła już uprawnienia do otrzymywania
świadczeń emerytalnych (są to byli żołnierze zawo-
dowi), a kolejni nabędą je do końca bieżącego roku.
Zakłada się, że tylko w nielicznych przypadkach pra-
cownicy likwidowanych komend otrzymają propozy-
cje objęcia innych stanowisk pracy.
Nie przewiduje się natomiast problemów z zago-
spodarowaniem zajmujących stanowiska służbowe
w wojskowych komendach uzupełnień żołnierzy za-
wodowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję w
przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie przekazania kompetencji
dotyczących budowy farm wiatrowych z
poziomu gminnego na poziom wojewódzki
(15405)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 marca 2010 r., znak: SPS-023-15405/
10, przekazujące interpelację poseł Danieli Chrapkie-
wicz w sprawie przeniesienia kompetencji dotyczą-
cych budowy farm wiatrowych z poziomu gminnego
na poziom wojewódzki, przedstawiam poniżej sto-
sowne informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów

przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań zwią-
zanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do spo-
rządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
(Dz. U. Nr 257, poz. 2573, ze zm.), instalacje plano-
wane na lądzie wykorzystujące siłę wiatru do pro-
dukcji energii o mocy nominalnej elektrowni nie
mniejszej niż 100 MW lub instalacje planowane
w obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej wy-
korzystujące siłę wiatru do produkcji energii (§ 2 ust. 1
pkt 5) wymagają zawsze przeprowadzenia oceny od-
działywania na środowisko. Natomiast w stosunku
do instalacji wykorzystujących siłę wiatru do produk-
cji energii o całkowitej wysokości nie niższej niż 30
m, których moc nie osiąga 100 MW, może zostać na-
łożony obowiązek przeprowadzenia oceny oddziały-
wania na środowisko na podstawie art. 63 ust. 1 usta-
wy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz.
1227, ze zm.), dalej ustawa ooś. Przed realizacją
przedsięwzięć wymienionych w ww. rozporządzeniu
konieczne jest uzyskanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach, a w przypadkach przedstawio-
nych powyżej – również przeprowadzenie oceny od-
działywania na środowisko. W ramach oceny oddzia-
ływania na środowisko sporządzany jest raport
o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia na
środowisko, w którym winny się znaleźć informacje
dotyczące zagrożeń poszczególnych elementów śro-
dowiska, jakie pociągnąć może za sobą realizacja
przedsięwzięcia.
Niezależnie od rodzaju planowanego przedsię-
wzięcia, które może znacząco oddziaływać na środo-
wisko, o ostatecznym kształcie decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach przesądza organ wydający
wspomnianą decyzję w porozumieniu z regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska oraz po zasięgnięciu
opinii organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W odniesieniu do przedsięwzięć mogących potencjal-
nie znacząco oddziaływać na środowisko obowiązek
przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowi-
sko jest stwierdzany po zasięgnięciu opinii wspo-
mnianych wyżej organów, a w przypadku stwierdze-
nia takiej potrzeby określany jest również zakres
raportu o oddziaływaniu na środowisko. Również
w przypadku przedsięwzięć mogących zawsze zna-
cząco oddziaływać na środowisko przepisy ustawy
ooś umożliwiają inwestorowi złożenie do organu wy-
dającego decyzję o środowiskowych uwarunkowa-
niach wniosku o określenie zakresu raportu o od-
działywaniu na środowisko i – podobnie jak w sto-
sunku do przedsięwzięć mogących potencjalnie zna-
cząco oddziaływać na środowisko – organ ten określa
zakres raportu po zasięgnięciu opinii regionalnego
dyrektora ochrony środowiska oraz organu Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej.
W art. 77 ust. 1 ustawy ooś wskazano, że jeżeli
w sprawach zmierzających do wydania decyzji o śro-
159
dowiskowych uwarunkowaniach przeprowadzana
będzie ocena oddziaływania na środowisko, zachodzi
konieczność uzgodnienia warunków realizacji przed-
sięwzięcia z właściwym regionalnym dyrektorem
ochrony środowiska oraz zasięgnięcia opinii organu
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, o którym mowa
w art. 78 wspomnianej ustawy, w przypadku przed-
sięwzięć wymagających decyzji wymienionych w art. 72
ust. 1 pkt 1–3 i pkt 10–15. Mówiąc o współdziałaniu
pomiędzy organami administracji, należy zwrócić
uwagę na fakt, że w przypadku regionalnego dyrek-
tora ochrony środowiska, zgodnie z art. 77 ust. 1 pkt 1
ustawy, wymagane jest uzgodnienie z nim warunków
realizacji przedsięwzięcia, co oznacza, że organ wła-
ściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach jest związany stanowiskiem wyrażonym
w postanowieniu uzgadniającym. Tak więc regional-
ny dyrektor ochrony środowiska, dzięki uprawnie-
niom nadanym przepisami ustawy ooś, istotnie wpły-
wa na kształt wydawanych decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach.
Bardzo istotnym etapem poprzedzającym rozpo-
częcie procesu inwestycyjnego jest proces uchwalania
studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowa-
nia przestrzennego lub miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego. Zgodnie z art. 46 pkt 1
ustawy ooś przed przyjęciem projektu jednego z ww.
dokumentów wymagane jest przeprowadzenie stra-
tegicznej oceny oddziaływania na środowisko, w ra-
mach której sporządzana jest prognoza oddziaływa-
nia na środowisko. Organ opracowujący projekt
wspomnianego dokumentu uzgadnia z regionalnym
dyrektorem ochrony środowiska oraz z organem Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej zakres i stopień szcze-
gółowości informacji wymaganych w prognozie od-
działywania na środowisko. Następnie projekt stu-
dium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego lub miejscowego planu zagospodaro-
wania przestrzennego wraz z prognozą oddziaływa-
nia na środowisko podlega opiniowaniu przez regio-
nalnego dyrektora ochrony środowiska oraz organ
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a opinie wspomnia-
nych organów muszą być wzięte pod uwagę podczas
opracowywania projektu dokumentu.
Mając na uwadze powyższe, uważam, iż nie za-
chodzi konieczność przeniesienie kompetencji w za-
kresie wydawania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach w stosunku do farm wiatrowych ze szcze-
bla gminnego (wójt, burmistrz, prezydent miasta) na
szczebel wojewódzki (regionalny dyrektor ochrony
środowiska).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
160
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie przekazania kompetencji
dotyczących budowy farm wiatrowych
z poziomu gminnego na poziom wojewódzki
(15405)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Danieli Chrapkiewicz, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 31 marca 2010 r., znak
SPS-023-15405/10, w sprawie wyznaczania lokaliza-
cji farm wiatrowych na podstawie aktów planowania
przestrzennego opracowywanych na szczeblu woje-
wództwa, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Odnosząc się do postulatu zmian legislacyjnych
mających na celu zmianę szczebla właściwego do
ustanawiania lokalizacji farm wiatrowych, informu-
ję, że wskazany problem wymaga głębokiej analizy.
W krajach europejskich kwestia ta nie jest jednorod-
nie rozwiązana. Bez szczegółowych analiz, uwzględ-
niających różnice funkcjonujących w krajach euro-
pejskich systemów prawa, jak i doświadczeń mają-
cych związek z przyjętymi regulacjami prawnymi,
trudno byłoby formułować wnioski do naszych kra-
jowych rozwiązań legislacyjnych.
Doświadczenia państw europejskich wskazują
jednak, że Polska, przekazując, w ramach decentra-
lizacji, uprawnienia do ustalania lokalizacji elektrow-
ni (farm) wiatrowych szczeblowi lokalnemu, nie jest
odosobniona. Podobne rozwiązania funkcjonują
w Niemczech. Administracja rządowa wyznacza na-
tomiast obszary rozwoju elektrowni wiatrowych we
Francji.
Doświadczenia innych państw Unii Europejskiej
wskazują na uzupełnienie szczebla lokalnego przez
szczebel centralny lub regionalny, gdzie w celu skon-
centrowania turbin wyznaczane są obszary szczegól-
nego znaczenia dla energii wiatrowej, w granicach
których można dokonywać lokalizacji turbin. Ozna-
cza to, że poza tymi obszarami występuje zakaz lo-
kalizacji elektrowni czy farm wiatrowych, jak w przy-
padku Danii i Szwecji.
W Polsce dopiero rozstrzygnięcia gminy w aktach
planowania przestrzennego mają charakter wiążący
dla organów administracji architektoniczno-budow-
lanej odpowiedzialnych za wydawanie decyzji o po-
zwoleniu na budowę.
Jednakże, biorąc pod uwagę zakres kompetencji
organów samorządu województwa oraz organów gmi-
ny, określony w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1590, z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 8 mar-
ca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), należy zauważyć, że
zmiany legislacyjne umożliwiające włączenie szcze-
bla regionalnego w procedurę ustalenia lokalizacji
elektrowni wiatrowych wiązałyby się z koniecznością
wprowadzenia szerszych zmian dotyczących kompe-
tencji organów administracji samorządowej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie zbyt wysokich kar pieniężnych
za usuwanie drzew lub krzewów
bez wymaganego zezwolenia (15407)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Franciszka Jerzego Stefaniu-
ka w sprawie zbyt wysokich kar pieniężnych za usu-
wanie drzew lub krzewów bez wymaganego zezwole-
nia, przekazaną pismem z dnia 31 marca 2010 r.,
znak: SPS-023-15407/10, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w aktach praw-
nych regulujących tę kwestię. Nowelizacja powinna
dotyczyć ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia ministra środowiska z dnia
13 października 2004 r. w sprawie stawek opłat
dla poszczególnych rodzajów i gatunków drzew (Dz. U.
Nr 228, poz. 2306).
Zmiany w wyżej wymienionych przepisach powin-
ny odnosić się m.in. do obniżenia wysokości stawek
opłat za usunięcie drzew lub krzewów, a w związku
z tym – wysokości administracyjnych kar pienięż-
nych za ich usunięcie bez wymaganego zezwolenia.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż administra-
cyjne kary pieniężne pełnią ważną rolę instrumentu
finansowego o charakterze prewencyjnym.
W trakcie prac, polegających na zmianie ww. usta-
wy i rozporządzenia w zakresie ochrony terenów zie-
leni i zadrzewień, zostanie rozpatrzona również pro-
pozycja wprowadzenia innego sposobu naliczania kar
administracyjnych w przypadku osób fizycznych oraz
umarzania nałożonej kary pieniężnej za usunięcie
drzew lub krzewów bez wymaganego zezwolenia
w szczególnie uzasadnionych przypadkach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie kręgu osób uprawnionych
do dziedziczenia z mocy ustawy (15410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 31 marca 2010 r.
nr SPS-023-15410/10 w sprawie potrzeby nowelizacji
przepisów Kodeksu cywilnego regulujących krąg
osób uprawnionych do dziedziczenia z mocy ustawy,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Zgodnie z art. 932 § 2 K.c., jeżeli rodzice dzie-
dziczą w zbiegu z małżonkiem spadkodawcy, każdy
z nich dziedziczy po jednej czwartej całości spadku.
Jeżeli ojcostwo rodzica nie zostało ustalone, udział
spadkowy matki spadkodawcy, dziedziczącej w zbie-
gu z jego małżonkiem, wynosi połowę spadku.
Przyjąć należy, że w razie dziedziczenia tylko
przez jednego z rodziców, gdy spadkodawca nie pozo-
stawił rodzeństwa ani zstępnych rodzeństwa, jego
udział wynosi, tak jak małżonka, jedną drugą całego
spadku. Przepisy Kodeksu cywilnego ustalają bo-
wiem sztywny udział małżonka dziedziczącego w zbie-
gu z krewnymi spadkodawcy. Stosownie do art. 933
§ 1 K.c. udział spadkowy małżonka, który dziedziczy
w zbiegu z rodzicami, rodzeństwem i zstępnymi ro-
dzeństwa spadkodawcy, wynosi połowę spadku.
Stosując analogię do regulacji zawartej w art. 932
§ 2 in fine K.c., należy przyjąć, że w sytuacji gdy
spadkodawca nie pozostawił rodzeństwa ani zstęp-
nych rodzeństwa, którzy wchodziliby w miejsce
zmarłego rodzica, udział spadkowy drugiego z rodzi-
ców, dziedziczącego w zbiegu z małżonkiem spadko-
dawcy, wynosi połowę spadku, tak jak ma to miejsce
w sytuacji, gdy nie doszło do ustalenia ojcostwa ro-
dzica.
2. Niezależnie od powyższego trzeba zgodzić się
z zawartą w interpelacji tezą, że brak jasnego uregu-
lowania w przepisach Kodeksu cywilnego kwestii
udziału spadkowego rodzica spadkodawcy – w przy-
padku gdy drugi rodzic nie dożył otwarcia spadku,
a jednocześnie brak jest rodzeństwa spadkodawcy
oraz zstępnych rodzeństwa – może budzić wątpliwo-
ści interpretacyjne. Kwestia ta została dostrzeżona
przez działającą przy ministrze sprawiedliwości Ko-
misję Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego, która stosow-
ne rozwiązanie w tym zakresie zamieściła w projek-
cie nowelizacji Kodeksu cywilnego, wprowadzającej
instytucję zapisu windykacyjnego. W projekcie tym
proponuje się dodanie do art. 932 K.c. nowego § 6.
W myśl projektowanej regulacji, jeśli jedno z rodzi-
ców nie dożyło otwarcia spadku i brak jest rodzeń-
stwa spadkodawcy lub ich zstępnych, udział spadko-
161
wy rodzica dziedziczącego w zbiegu z małżonkiem
spadkodawcy wynosi połowę spadku.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
oraz zmianie niektórych innych ustaw, zawierający
powyższą regulację, został już przyjęty przez Radę
Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie zmian organizacyjnych w PKP SA
polegających na likwidacji części oddziałów
gospodarowania nieruchomościami,
w tym oddziału w Szczecinie (15411)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka (SPS-
-023-15411/10 z dnia 31 marca 2010 r.) w sprawie
zmian organizacyjnych w PKP SA polegających na
likwidacji części oddziałów gospodarowania nieru-
chomościami, w tym oddziału w Szczecinie, uprzej-
mie informuję, że kwestie dotyczące reorganizacji
oddziałów w PKP SA pozostają w gestii zarządu spół-
ki, który w dniu 23 lutego 2010 r. podjął decyzję
o wprowadzeniu zmian w strukturze organizacyjnej,
mających polegać na połączeniu znacznej części od-
działów gospodarowania nieruchomościami. Plano-
wane zmiany organizacyjne mają na celu zwiększenie
efektywności w zakresie zarządzania nieruchomo-
ściami kolejowymi oraz ograniczenie ponoszonych
kosztów
Zarządzanie, administrowanie, zagospodarowy-
wanie i utrzymanie majątku oraz wykonywanie praw
i obowiązków właścicielskich i innych praw rzeczo-
wych w stosunku do zarządzanego majątku PKP SA
realizuje obecnie za pośrednictwem 11 oddziałów go-
spodarowania nieruchomościami (z siedzibami
w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lu-
blinie, Łodzi, Olsztynie, Poznaniu, Szczecinie, War-
szawie i Wrocławiu) oraz Oddziału Dworce Kolejowe.
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) głów-
nym celem w obszarze zarządzania nieruchomościa-
mi przez PKP SA jest wyposażenie spółek Grupy
PKP, powstałych na podstawie art. 14 i 15 niniejszej
ustawy, w majątek niezbędny do ich funkcjonowania
oraz zagospodarowanie zbędnych nieruchomości
głównie poprzez ich sprzedaż.
162
Z przekazanych przez Zarząd PKP SA informacji
wynika, że od 1 lipca 2010 r. będzie funkcjonowało
w strukturach PKP SA 6 oddziałów o zbliżonym po-
tencjale (z siedzibami w Gdańsku, Katowicach, Kra-
kowie, Poznaniu, Warszawie i Wrocławiu). Obecnie
oddziały różnią się od siebie w poszczególnych obsza-
rach nawet pięciokrotnie. Planowane zmiany istotnie
ograniczą te dysproporcje. Oddział Gospodarowania
Nieruchomościami w Szczecinie zostanie połączony
z oddziałem w Poznaniu (z siedzibą w Poznaniu).
W oddziałach, które w wyniku reorganizacji utracą
swój dotychczasowy status, zakłada się utworzenie
struktur techniczno-handlowych w zakresie obsługi
i obrotu nieruchomościami. Współpraca z samorzą-
dem, jak również realizacja czynności związanych
z przygotowaniem nieruchomości do wniesienia apor-
tem do spółek Grupy PKP, sprzedażą, prowadzeniem
zasobów geodezyjnych, dot. terenów zamkniętych,
oraz technicznym utrzymaniem nieruchomości odby-
wać się będą na dotychczasowych zasadach w Szcze-
cinie.
Zarząd PKP SA zakłada, że komórki realizujące
powyższe zadania powinny ulec kadrowemu wzmoc-
nieniu, co powinno zminimalizować ewentualne ogra-
niczenie zatrudnienia w pozostałych komórkach orga-
nizacyjnych oddziału. Jednocześnie zaistnieje możli-
wość optymalizacji zatrudnienia oraz pozyskania
pracowników o wyższych kwalifikacjach na stanowi-
ska związane bezpośrednio z administrowaniem nie-
ruchomościami, co pozytywnie wpłynie na zintensy-
fikowanie działań w zakresie zakończenia w najbliż-
szych latach procesów restrukturyzacji w obszarze
nieruchomości. W wyniku zmian organizacyjnych
spółka PKP SA zakłada ograniczenie kosztów poprzez
scentralizowanie procesów oraz łączenie komórek or-
ganizacyjnych wykonujących zadania w zakresie ka-
drowo-płacowym, finansowym oraz controlingu.
Jak wyjaśnił Zarząd PKP SA, zmiany organiza-
cyjne są realizowane równolegle z wdrażaniem pro-
gramu informatycznego, który w znaczący sposób
pozwoli na zoptymalizowanie oraz scentralizowanie
znacznej części realizowanych dotychczas w sposób
tradycyjny funkcji zarządzania firmą (głównie w ob-
szarach: kadry, finanse, controling oraz zarządzanie
nieruchomościami). Wdrożenie nowoczesnego narzę-
dzia informatycznego wspierającego zarządzanie
przedsiębiorstwem ograniczy konieczność wyjazdów
pracowników zatrudnionych w Szczecinie do siedziby
oddziału w Poznaniu. Według zapewnień Zarządu
PKP SA w wyniku zmian organizacyjnych nie ule-
gną likwidacji i pozostaną w dotychczasowych siedzi-
bach jednostki wykonawcze, tj. rejony administrowa-
nia i utrzymania nieruchomości oddziału w Szczeci-
nie (w Białogardzie, Stargardzie Szczecińskim,
Szczecinku i Szczecinie).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogusława Kowalskiego
w sprawie porozumienia z Niemcami
odnośnie do wspólnej poprawy sytuacji
na drogach wodnych (15414)
Odpowiadając na interpelację pana posła Bogu-
sława Kowalskiego w sprawie porozumienia z Niem-
cami odnośnie do wspólnej poprawy sytuacji na dro-
gach wodnych, przekazaną przy piśmie SPS-023-
-15414/10, poniżej przedstawiam następujące infor-
macje.
W 2008 r. na podstawie wieloletnich prac prowa-
dzonych na szczeblu eksperckim przez przedstawi-
cieli Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Federalnej
Niemiec udało się podpisać „Tezy do późniejszego
uregulowania prawnego celem wspólnej poprawy sy-
tuacji na drogach wodnych na pograniczu polsko-nie-
mieckim (ochrona przeciwpowodziowa, warunki
przepływu i żeglugi)”. Celem podpisania przedmioto-
wego dokumentu było wypracowanie fundamentów
dla zawarcia umowy międzynarodowej w tej sprawie.
Tezy, będące dokumentem o charakterze eksperc-
kim, nie zostały poddane procedurze uzgodnień re-
sortowych.
Po zatwierdzeniu tez obie strony równolegle roz-
poczęły prace, których celem było przygotowanie pro-
jektu umowy międzynarodowej. Strona niemiecka
zakończyła je jako pierwsza i w dniu 12 października
2009 r. przesłała swój projekt przedmiotowej umowy.
Spowodowało to wstrzymanie prac nad polskim pro-
jektem porozumienia i rozpoczęcie analizy projektu
umowy przesłanego przez stronę niemiecką, zakoń-
czone sporządzeniem tłumaczenia umowy oraz wy-
pracowaniem projektu instrukcji negocjacyjnej i uza-
sadnienia.
Przedmiotowy komplet dokumentów został przed-
łożony do konsultacji wewnętrznych. W dniu 14 kwiet-
nia 2010 r. kierownictwo resortu środowiska podjęło
decyzję o wysłaniu kompletu dokumentów do uzgod-
nień międzyresortowych.
Odnosząc się do pytania, w jaki sposób brak
wspólnych inwestycji w odbudowę urządzeń regula-
cyjnych na Odrze granicznej wpływa na skuteczną
akcję lodołamania, uprzejmie informuję, że podsta-
wowym zabiegiem profilaktycznym w ochronie prze-
ciwlodowej na rzece Odrze granicznej są prace regu-
lacyjne, które, ujednolicając warunki przepływu i ru-
chu rumowiska, ograniczają możliwość wystąpienia
zatoru lodowego tworzącego się w pierwszej kolejności
wszędzie tam, gdzie te warunki zostają zachwiane.
To właśnie zły stan techniczny zabudowy regula-
cyjnej sprawia, że rzeka Odra z upływem lat staje się
coraz bardziej zatorogenna. Skalę problemu pogłębia
postępująca dekapitalizacja zabudowy hydrotech-
nicznej, która na poszczególnych pododcinkach cha-

rakteryzuje się różnym stopniem fizycznego zuży-
cia obiektów oraz różnymi parametrami eksploata-
cyjnymi.
Dla skuteczności prowadzonych działań regula-
cyjnych muszą być one prowadzone na obu brzegach
rzeki Odry, gdyż wykonanie remontu i modernizacji
zabudowy regulacyjnej tylko na jednym z tych brze-
gów nie zapewni oczekiwanych efektów.
Jednocześnie niepodjęcie wspólnych inwestycji
w odbudowę budowli regulacyjnych na rzece Odrze
powodować będzie dalszą degradację tej zabudowy,
a w konsekwencji powstawanie kolejnych miejsc limi-
tujących głębokość tranzytową na rzece. Proces ten
ma wyraźny charakter postępujący, co prowadzić
może w efekcie do rozdzielenia się nurtów, przerwa-
nia wszystkich ostróg i powstania dwóch koryt Odry
na przeciwległych brzegach.
Generalnie stwierdzić należy, że – obok krótko-
okresowych przepływów wielkich i występujących
później długookresowych przepływów niżówkowych
oraz samych zjawisk lodowych – przyczyną tworzenia
się na Odrze granicznej miejsc limitujących warunki
głębokościowe są również:
— brak równowagi w układzie między zdolnościa-
mi transportowymi rumowiska a ilością rumowiska
dostarczanego wywołany zabudową zbiornikową do-
pływów Odry i skanalizowaniem Odry górnej;
— system istniejącej regulacji przy pomocy
ostróg, która nie może być spełniona z uwagi na nie-
możność zalądowienia przestrzeni międzyostrogo-
wych, a tym samym niewypełnienie założeń oblicze-
niowych regulacji.
Występowanie miejsc limitujących głębokości
tranzytowe bezpośrednio niekorzystnie wpływa na
możliwości operacyjne lodołamaczy, które są jedy-
nym skutecznym narzędziem do rozbijania zatorów
lodowych na głównych rzekach w kraju.
Dodatkowo chciałbym zauważyć, że w piśmie
pana posła jako planowany rok zakończenia inwesty-
cji pojawia się rok 2015, co należy doprecyzować, gdyż
jest to planowany rok likwidacji wskazanych aktual-
nych priorytetowych miejsc limitujących głębokość,
natomiast działania te nie wyczerpują zakresu rze-
czowego całej inwestycji. Planowana data zakończe-
nia całej inwestycji i osiągnięcie wyznaczonego celu
zaplanowano na rok 2025.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
163
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
bonifikaty stosowanej przez gminy
przy wykupie lokali mieszkalnych (15417)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
31 marca 2010 r., znak SPS-023-15417/10, w sprawie
przepisów dotyczących bonifikaty stosowanej przez
gminy przy wykupie lokali mieszkalnych uprzejmie
przedstawiam informacje w tym zakresie.
Ad 1. Odnosząc się do sytuacji, w której osoba bli-
ska pierwotnego nabywcy lokalu wykupionego od
gminy z bonifikatą po dniu 22 października 2007 r.
zamierza dokonać zbycia nieruchomości lokalowej
przed upływem 5 lat, licząc od dnia pierwotnego na-
bycia mieszkania z zasobu publicznego, należy za-
uważyć, że w tym przypadku nie znajdą zastosowa-
nia przepisy art. 68 ust. 2a pkt 4 i 5 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami.
W treści obowiązującego od dnia 22 października
2007 r. przepisu art. 68 ust. 2b ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) ustawodaw-
ca zawarł nakaz odpowiedniego stosowania treści
ust. 2 omawianego art. 68 ustawy. Powołany przepis
ustawy o gospodarce nieruchomościami jednoznacz-
nie zatem wyraża wolę ustawodawcy dotyczącą obo-
wiązku zwrotu bonifikaty przez osoby bliskie w sy-
tuacji, w której sprzedaż nieruchomości lub zmiana
jej przeznaczenia nastąpiła przed upływem okresów
określonych w art. 68 ust. 2 ustawy. Jednocześnie
brak w treści omawianego przepisu odwołania do ust.
2a świadczy o braku podstaw do stosowania wobec
osób bliskich zwolnień od obowiązku zwrotu bonifi-
katy, które przysługują pierwotnym nabywcom nie-
ruchomości.
Ad 2. W przypadku zbycia lokalu przez osobę bli-
ską pierwotnego nabywcy lokalu mieszkalnego, któ-
ra otrzymała od niego ten lokal po dniu 22 paździer-
nika 2007 r., a lokal został wykupiony od gminy przed
wejściem w życie zmiany przepisów art. 68 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, należałoby zastoso-
wać obecnie obowiązującą regulację art. 68 ust. 2b
ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zawarty
w tym przepisie nakaz odpowiedniego stosowania
ust. 2 art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami
oznacza, że obowiązek zwrotu kwoty równej udzielo-
nej bonifikacie po jej waloryzacji, obciążający pier-
wotnego nabywcę nieruchomości, po wejściu w życie
nowelizacji ustawy o gospodarce nieruchomościami
z dnia 24 sierpnia 2007 r., został rozciągnięty także
164
na osobę bliską, o ile osoba ta zbędzie lokal mieszkal-
ny lub wykorzysta na cele inne niż cele uzasadniają-
ce udzielenie bonifikaty przed upływem 5 lat, licząc
od dnia pierwotnego nabycia od gminy.
Ad 3. Odpowiadając na pytanie dotyczące stoso-
wania art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami do przypadków, w których środki
finansowe uzyskane ze sprzedaży lokalu mieszkal-
nego zostały przeznaczone nie w całości, lecz w części
na nabycie innej nieruchomości przeznaczonej lub
wykorzystanej na cele mieszkaniowe, należy zauwa-
żyć, że określając w powołanym przepisie warunek
zwolnienia z obowiązku zwrotu bonifikaty, ustawo-
dawca wyraźnie wskazał na fakt przeznaczenia środ-
ków uzyskanych ze sprzedaży lokalu nabytego z za-
sobu publicznego na nabycie nieruchomości przezna-
czonej lub wykorzystanej na cele mieszkaniowe. Za-
miarem ustawodawcy nie było zatem warunkowanie
zwolnienia z obowiązku zwrotu bonifikaty wyłącznie
faktem zaistnienia czynności nabycia nieruchomości
przeznaczonej lub wykorzystanej na cele mieszkanio-
we. Z treści przepisu należy wnioskować, że warun-
kiem zwolnienia z obowiązku zwrotu bonifikaty jest,
obok faktu nabycia nieruchomości o określonym
przeznaczeniu, również fakt wykorzystania środków
finansowych uzyskanych ze sprzedaży lokalu miesz-
kalnego.
Zaprezentowany powyżej kierunek wykładni
uwzględnia postulat, który Sąd Najwyższy skierował
w uzasadnieniu do uchwały z dnia 11 kwietnia 2008 r.,
sygn. akt III CZP 130/07, dotyczący dbałości o „uszczel-
nienie” obowiązującego stanu prawnego. Wskazywa-
na przez Sąd Najwyższy potrzeba zapobiegania nad-
użyciom przy stosowaniu prawa wynika z konieczno-
ści zapewnienia racjonalności funkcjonowania syste-
mu sprzedaży opartej na bonifikatach. Należy bo-
wiem przypomnieć, że wynikający z art. 68 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami obowiązek
zwrotu bonifikaty udzielonej od ceny sprzedaży nie-
ruchomości, stanowiącej lokal mieszkalny, został
wprowadzony w celu należytego zabezpieczenia pra-
widłowej i racjonalnej gospodarki publicznymi zaso-
bami nieruchomości lokalowych, w tym w szczegól-
ności lokalami stanowiącymi własność gminy. Usta-
wodawca, dopuszczając możliwość sprzedaży nieru-
chomości stanowiących własność publiczną po cenie
znacznie niższej niż cena rynkowa, wprowadził in-
strumenty chroniące przed praktykami wykorzysty-
wania preferencyjnych warunków nabycia mieszka-
nia w celu osiągnięcia osobistego zysku. Tym samym
wyjątki od tej reguły mogą być dopuszczane wyłącz-
nie zgodnie z wolą ustawodawcy w szczególnych przy-
padkach, o których mowa w art. 68 ust. 2a ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że sto-
sowanie wykładni rozszerzającej reżim prawny prze-
pisu art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy o gospodarce nieru-
chomościami nie wydaje się uzasadnione ze względu
na obowiązek należytego wypełnienia woli ustawo-
dawcy, dotyczącej zabezpieczenia prawidłowej i racjo-
nalnej gospodarki publicznymi zasobami nierucho-
mości poprzez eliminację praktyk wykorzystywania
preferencyjnych warunków nabycia mieszkania w celu
osiągnięcia osobistego zysku. Z powyższego zatem
wynika, że przepis art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami ma zastosowanie w przy-
padkach, w których środki finansowe uzyskane ze
sprzedaży lokalu mieszkalnego nabytego z zasobu
publicznego zostały przeznaczone w całości na naby-
cie innej nieruchomości przeznaczonej lub wykorzy-
stanej na cele mieszkaniowe.
Ustosunkowując się do wątpliwości pani poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej dotyczących prze-
znaczenia części środków uzyskanych ze sprzedaży
lokalu mieszkalnego na remont zakupionego miesz-
kania, przebudowę nieruchomości lub budowę domu
mieszkalnego czy też spłatę kredytu zaciągniętego
na zakup nieruchomości, należałoby oprzeć się na
treści art. 4 pkt 3b ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, w którym ustawodawca wyjaśnia pojęcie na-
bycia. Zgodnie z tym przepisem nabywanie nierucho-
mości rozumiane jest jako dokonywanie czynności
prawnych, na podstawie których następuje przenie-
sienie własności nieruchomości lub przeniesienie pra-
wa użytkowania wieczystego nieruchomości grunto-
wej albo oddanie jej w użytkowanie wieczyste. Ozna-
cza to, że wykorzystanie środków uzyskanych ze
sprzedaży lokalu mieszkalnego w inny sposób niż
nabycie innej nieruchomości nie wypełnia warunku
wynikającego z przepisu art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż mając na
względzie, że w praktyce mogą zaistnieć bardzo róż-
norodne sytuacje, których skonkretyzowanie w prze-
pisach prawa nie było możliwe, ustawodawca wpro-
wadził przepis art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce
nieruchomościami. W myśl tego przepisu właściwy
organ może odstąpić od żądania zwrotu udzielonej
bonifikaty, w innych przypadkach niż określone
przez ustawodawcę w art. 68 ust. 2a ww. ustawy,
o ile pozostanie w zgodzie z generalną zasadą prawi-
dłowej gospodarki, wyrażoną w art. 12 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami. Odstąpienie takie może
jednak nastąpić po uprzednim uzyskaniu zgody rady
gminy w tym zakresie. Właściwy organ upoważniony
do gospodarowania nieruchomościami publicznymi
powinien każdorazowo indywidualnie oceniać zaist-
niałe sytuacje i podejmować decyzje o sposobie ich
rozwiązania z zastosowaniem obowiązujących regu-
lacji prawnych.
Niezależnie od powyższego należy dodać, iż kwe-
stia zwrotu udzielonej bonifikaty ma charakter cy-
wilnoprawny, co oznacza, że w przypadku sporu co
do zasadności wystąpienia o zwrot udzielonej bonifi-
katy sprawa ta może zostać rozstrzygnięta przez sąd.
W przypadku sporu jedynie sąd będzie upoważniony
do dokonania oceny stanu faktycznego oraz stwier-
dzenia, czy wystąpienie z żądaniem zwrotu udzielo-
nej bonifikaty było zasadne, czy też nie.

Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe sta-
nowisko, wyrażam nadzieję, że powyższe informacje
pozwolą wyeliminować wątpliwości zasygnalizowane
w interpelacji pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzy-
głockiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie finansowania opieki zdrowotnej
(15418)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Matyjaszczyka
z dnia 24 marca 2009 r. w sprawie finansowania opie-
ki zdrowotnej, przekazaną przy piśmie Marszałka
Sejmu RP z dnia 31 marca 2010 r. (znak SPS-023-
-15418/1), uprzejmie przekazuję informacje, o które
występował pan poseł. (Patrz tabela str. 166)
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie osób niepełnosprawnych ruchowo
chcących rozwijać się poprzez studia i pracę
(15420)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie niepełnosprawnych ruchowo osób chcą-
cych rozwijać się poprzez studia i pracę (nr SPS-023-
-15420/10), pragnę przekazać, co następuje.
Zgodnie z zasadami zatwierdzonymi przez mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego jako jeden z prio-
rytetów ujęcia nowych zadań inwestycyjnych w pla-
nie inwestycyjnym ministerstwa jest przystosowanie
165
istniejących budynków dla osób niepełnosprawnych.
Uczelnie publiczne w trakcie przygotowywania do-
kumentacji technicznej na zadania inwestycyjne zo-
bowiązanie są do przystosowania przebudowywa-
nych, jak również nowo realizowanych obiektów dla
osób niepełnosprawnych. Zgodne jest to z wymogiem
zapewnienia przy projektowaniu i budowaniu obiek-
tów użyteczności publicznej niezbędnych warunków
do korzystania z nich przez osoby niepełnosprawne,
w szczególności poruszające się na wózkach inwalidz-
kich, jaki zawarty jest w przepisach ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.). W 2009 r. minister-
stwo dofinansowało realizację następujących zadań
inwestycyjnych przystosowujących obiekty dla osób
niepełnosprawnych:
1. Uniwersytet Opolski – zakup i wymiana trzech
wind osobowych w Domu Studenta „Kmicic” Uniwer-
sytetu Opolskiego;
2. Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu – bu-
dowa dźwigu dla budynku B Uniwersytetu Ekono-
micznego w Poznaniu;
3. Politechnika Warszawska – budowa wejścia
głównego i rozbudowa Dziekanatu Wydziału Mecha-
nicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszaw-
skiej z uwzględnieniem potrzeb osób niepełnospraw-
nych i wymogów przepisów przeciwpożarowych.
Zwiększanie dostępu osób niepełnosprawnych do
kształcenia w uczelniach jest realizowane również
poprzez system pomocy materialnej dla studentów
i doktorantów, w ramach którego przewidziane jest
świadczenie w postaci stypendium specjalnego dla
osób niepełnosprawnych. Jedynym warunkiem otrzy-
mania przez studenta tego stypendium jest posiada-
nie orzeczenia właściwego organu o niepełnospraw-
ności lub orzeczenia równoważnego.
Dodatkowo i niezależnie od tego świadczenia stu-
dent może otrzymywać w uczelni pozostałe stypendia
(socjalne za wyniki w nauce lub sporcie, mieszkanio-
we, na wyżywienie) oraz zapomogi.
Ponadto obowiązujące przepisy promują, a także
ułatwiają osobom niepełnosprawnym dostęp do kształ-
cenia na kilku kierunkach studiów poprzez umożli-
wienie otrzymania wsparcia finansowego w postaci
stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych
oraz stypendium za wyniki w nauce lub sporcie na
każdym ze studiowanych kierunków.
Warto również zaznaczyć, iż możliwość uzyskania
pomocy materialnej istnieje również w przypadku
kształcenia na studiach niestacjonarnych, co wpływa
korzystnie na decyzję o podjęciu studiów przez osoby,
których niepełnosprawność nie pozwala na studio-
wanie w formie stacjonarnej, wymagającej codziennej
obecności na zajęciach.
Preferencje dla osób trwale niezdolnych do pracy
oraz znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej, co
często wynika z niepełnosprawności, przewidziane
są również w ramach systemu pożyczek i kredytów
studenckich. Kredytobiorcy, którzy udokumentują
trwałą niezdolność do spłaty zobowiązań oraz trudną
166

Przychody ze składek, koszty świadczeń opieki zdrowotnej, koszty administracyjne, zatrudnienie NFZ
w latach 2005–2009 (w mln zł).

Lp. Wyszczególnienie 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. 2009 r.

Przychody ze składek łącznie ze składkami z lat
1. 33 792,1 37 071,6 42 427,2 50 684,1 53 856,3
ubiegłych
Koszty świadczeń zdrowotnych (B2.1+...+B2.16)),
B.2. 33 003,9 35 965,8 40 123,0 49 348,7 55 038,6
w tym:
B.2.1. Podstawowa opieka zdrowotna 3 619,3 3 988,0 4 674,6 5 833,9 7 386,0

B.2.2. Ambulatoryjna opieka specjalistyczna 2 341,6 2 672,4 3 142,0 3 940,4 4 218,8

B.2.3. Leczenie szpitalne 14 569,6 15 688,1 18 623,1 23 802,1 25 775,4

B.2.4. Opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień 1 081,2 1 169,9 1 362,6 1 677,9 1 926,5

B.2.5. Rehabilitacja lecznicza 914,7 1 035,8 1 255,0 1 561,3 1 754,1

Świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki
B.2.6. 515,9 578,0 702,3 912,0 769,0
długoterminowej1)
B.2.7. Opieka paliatywna i hospicyjna 260,0
B.2.8. Leczenie stomatologiczne 951,7 1 058,1 1 255,1 1 738,8 1 849,4
B.2.9. Lecznictwo uzdrowiskowe 340,4 346,4 375,3 475,4 636,5
B.2.10. Pomoc doraźna i transport sanitarny2) 932,6 1 015,5 26,1 30,5 34,0

Koszty profilaktycznych programów zdrowotnych

B.2.11. 53,4 103,3 162,3 94,9 119,2
finansowanych ze środków własnych funduszu

B.2.12. Świadczenia zdrowotne kontraktowane odrębnie 872,0 957,8 1 085,5 1 156,0 1 285,9

Zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny, środki pomocnicze

B.2.13. 452,0 495,3 540,3 577,0 587,5
i lecznicze środki techniczne
B.2.14. Refundacja cen leków: 6 323,3 6 695,8 6 727,3 7 367,0 8 238,2
Rezerwa na koszty realizacji zadań wynikających
B.2.15. 36,2 161,3 150,9 154,6 174,0
z przepisów o koordynacji

B.2.16. Koszty świadczeń zdrowotnych z lat ubiegłych 40,4 26,7 24,3

Koszty programów polityki zdrowotnej realizowanych

B.3. 26,1 4,3 12,4 10,1 0,6
na zlecenie3)
Koszty realizacji zadań zespołów ratownictwa
B.4. 1 146,6 1 468,8 1 722,5
medycznego
D. Koszty administracyjne NFZ 332,2 358,6 419,5 477,5 543,6
Udział kosztów administracyjnych w przychodach
0,98% 0,97% 0,99% 0,94% 1,01%
ze składek

Zatrudnienie na koniec roku (osoby) 4 260 4 320 4 598 4 825 4 947

Źródło: roczne sprawozdania z realizacji planu finansowego NFZ w latach 2005–2009. Dane roku 2009 z wstępnego rocznego sprawozdania
z realizacji planu finansowego NFZ za 2009 r.
Dane o zatrudnieniu w latach 2005–2008 ze sprawozdań z działalności NFZ. Za 2009 ze sprawozdania półrocznego o zatrudnieniu
i wynagrodzeniach w NFZ na ostatni dzień II półrocza 2009 r..
1)
Poz. B.2.6. i B.2.7. – w związku ze zmianą struktury planu finansowego wynikającą ze zmiany rozporządzenia ministra finansów
w sprawie gospodarki finansowej NFZ od 2009 r. z poz. opieka długoterminowa wyodrębnione zostały: świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńczne w ramach opieki długoterminowej i opieka paliatywna i hospicyjna.
2)
Poz. B.2.10. – od 2007 r. wyodrębnione zostały koszty realizacji zadań zespołów ratownictwa medycznego w związku z ustawą
z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz.1410), które finansowane są z budżetu państwa.
Koszty te wykazane są w pozycji B.4. 3.
3. Poz. B.3. – programy polityki zdrowotnej finansowane z budżetu państwa.

sytuację materialną mają prawo do umorzenia spłaty
kredytu w całości. W przypadku trudnej sytuacji ży-
ciowej spłata kredytu może być umorzona w części.
Kwoty umorzonego kredytu pokrywane są z Fundu-
szu Pożyczek i Kredytów Studenckich zasilanego
głównie z budżetu państwa.
Pragnę również zauważyć, że świadczenia pomo-
cy materialnej, w tym stypendium specjalne dla
osób niepełnosprawnych, oraz kredyty studenckie
dostępne są również dla uczestników studiów dok-
toranckich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Górskiego
w sprawie planowanej przebudowy dróg
szybkiego ruchu S11 i S5 (15421)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 31 marca 2010 r., znak: SPS-023-15421/
10, przy którym przekazano interpelację pana posła
Tomasza Górskiego w sprawie planowanej przebudo-
wy dróg szybkiego ruchu S11 i S5, uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Wskazana przez pana posła budowa drogi ekspre-
sowej S5 została ujęta w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 wrze-
śnia 2007 r. Przedmiotowa inwestycja została podzie-
lona na następujące etapy:
1) odcinek Nowe Marzy – Bydgoszcz: GDDKiA
prowadzi prace przygotowawcze w celu uzyskania
decyzji środowiskowej;
2) odcinek Bydgoszcz – Stryszek i Białe Błota: od-
dany do ruchu;
3) odcinek Bydgoszcz – Żnin: GDDKiA prowadzi
prace przygotowawcze w celu uzyskania decyzji śro-
dowiskowej;
4) odcinek Żnin – Gniezno, przy czym odcinek
Mielno – Gniezno jest na etapie opracowania projek-
tu budowlanego, natomiast na pozostałą część GDDKiA
oczekuje na wydanie decyzji środowiskowej;
5) odcinek Gniezno – Poznań: w budowie;
6) odcinek Poznań – Wrocław: w opracowaniu
znajdują się materiały do wydania decyzji środo-
wiskowej i koncepcji programowej, natomiast dla
w. Kaczkowo – w. Korzeńsko aktualnie GDDKiA
167
oczekuje na wydanie decyzji o zezwoleniu na realiza-
cję inwestycji drogowej.
Ponadto informuję, iż w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” nie przewidziano bu-
dowy drogi ekspresowej S11 jako spójnego ciągu w sys-
temie dróg ekspresowych. Przedmiotowy program
przewiduje przebudowę bądź budowę fragmentów
drogi krajowej nr 11 do paramentów drogi ekspreso-
wej na następujących odcinkach:
1. Budowa zachodniej obwodnicy Poznania w cią-
gu S11 i S5 odcinek płn. Złotkowo – A2 (węzeł Głu-
chowo) o łącznej długości 27,3 km z latami realizacji
2009–2012; odc. węzeł Swadzim – węzeł Głuchowo
– obecnie w budowie; odc. węzeł Złotowo – w. Rokiet-
nica – na etapie procedury przetargowej na roboty
budowlane; odc. Rokietnica – Swadzim – w opraco-
waniu studium techniczno-ekonomiczno-środowisko-
we II wraz z aktualizacją projektu budowlanego, wy-
konawczego i materiałów przetargowych.
Ponadto odnosząc się do zapytania w sprawie
przebiegu zachodniej obwodnicy Poznania na odcin-
ku między Kobylnicami a Napachaniem, uprzejmie
informuję, iż dla przedmiotowego zadania GDDKiA
oczekuje na wydanie decyzji środowiskowej. Osta-
teczny przebieg zostanie wskazany w decyzji wydanej
przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska.
2. Budowa obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego
w ciągu S11 o długości 19,9 km i latami realizacji
2008–2012, aktualnie pododcinek o długości 6,1 km
oddano do ruchu, zaś dla pododcinka o długości 13,8
km, GDDKiA oczekuje na wydanie decyzji o zezwo-
leniu na realizację inwestycji drogowej.
3. Budowa obwodnicy Kępna w ciągu S11 o dłu-
gości 12,2 km obecnie znajduje się na etapie prac
przygotowawczych zmierzających do uzyskania de-
cyzji środowiskowej oraz opracowania koncepcji pro-
gramowej.
4. W 2009 r. oddano do ruchu odcinek Poznań –
Kórnik o długości 14,1 km.
Odnośnie do realizacji projektu budowy obwod-
nicy Piły i Ujścia w ciągu drogi krajowej nr 11, na-
leży zauważyć, że w „Programie budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012” wspomniana inwestycja
nie została ujęta. Jednakże GDDKiA podejmuje
działania w celu przygotowania zadania, tak aby
jego realizacja mogła nastąpić w następnej perspek-
tywie finansowej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż resort in-
frastruktury dokłada wszelkich starań, aby realiza-
cja przedmiotowych inwestycji przebiegła szybko
i sprawnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
168
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie digitalizacji zbiorów
kultury narodowej (15425)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Grzegorza Karpińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (sygn. SPS-023-15425/10),
dotyczącą digitalizacji dóbr kultury uprzejmie proszę
Pana Marszałka o zapoznanie się z poniższymi in-
formacjami.
Na wstępie chciałbym serdecznie podziękować
panu posłowi za zainteresowanie kwestią digitaliza-
cji polskich dóbr kulty, która to nie tylko jest trakto-
wana jako zadanie priorytetowe kierowanego przeze
mnie resortu, ale jest również wielkim wyzwaniem
rozwojowym stojącym przed polską kulturą.
Jednym z pierwszych zadań stojących przed re-
sortem kultury w zakresie spraw związanych z digi-
talizacją było określenie strategii digitalizacji dóbr
kultury oraz narzędzi jej realizacji. W ramach prac
Zespołu ds. Digitalizacji funkcjonującego przy mini-
strze kultury i dziedzictwa narodowego został opra-
cowany dokument strategiczny pn. „Program digita-
lizacji dóbr kultury oraz gromadzenia, przechowy-
wania i udostępniania obiektów cyfrowych w Polsce
2009–2020”. Program ten, znajdujący się obecnie
w fazie aktualizacji, przedstawił nie tylko tendencje
zmian w procesie digitalizacji, ale również określił
misje i cele digitalizacji polskich dóbr kultury w per-
spektywie najbliższych lat. Celami tymi są: systema-
tyczna rozbudowa zasobów cyfrowych, ich ochrona
poprzez rozbudowę repozytoriów cyfrowych oraz ich
jak najszersze udostępnianie ogółowi społeczeństwa.
W dokumencie tym określono również narzędzia le-
gislacyjne, instytucjonalne oraz finansowe.
W ramach podjętych działań instytucjonalnych
należy wspomnieć o przekształceniu w roku 2008
Archiwum Dokumentacji Mechanicznej w Narodowe
Archiwum Cyfrowe oraz w roku 2009 Polskiego Wy-
dawnictwa Audiowizualnego w Narodowy Instytut
Audiowizualny. Misją tych instytucji i ich prioryte-
towym zadaniem stała się digitalizacja polskich dóbr
kultury. W październiku 2009 r. powierzyłem rów-
nież funkcję polskich centrów kompetencji w zakre-
sie digitalizacji czterem instytucjom: Bibliotece Na-
rodowej, Narodowemu Archiwum Cyfrowemu, Naro-
dowemu Instytutowi Audiowizualnemu oraz Krajo-
wemu Ośrodkowi Badań i Dokumentacji Zabytków
odpowiednio w obszarach bibliotek, archiwów, zbio-
rów audiowizualnych oraz muzeów i zabytków.
Kolejną kwestią stało się określenie odpowiednich
narzędzi finansowych mogących sprostać tak wiel-
kiemu wyzwaniu, jakim jest bezsprzecznie masowa
digitalizacja dóbr kultury. Narzędziami tymi, które
mogą zapewnić stabilne finansowanie w tej dziedzi-
nie, są program ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego „Zasoby cyfrowe” oraz projektowany wie-
loletni program rządowy „Kultura+”, będący przed-
miotem interpelacji pana posła. Trzeci priorytet pro-
gramu „Kultura+” został w całości poświecony digi-
talizacji, a jego planowany budżet w latach 2011–2015
ma wynieść 120 mln zł.
Odpowiadając na szczegółowe pytania zadane
przez pana posła dotyczące programu „Kultura+”,
uprzejmie informuję, że w ramach priorytetu: Digi-
talizacja określono, że pierwsze dwa lata realizacji
priorytetu (2011–2012) zostaną poświecone rozbudo-
wie odpowiedniej infrastruktury służącej digitaliza-
cji – budowie pracowni digitalizacyjnych oraz bez-
piecznych magazynów danych cyfrowych. Kolejne
lata realizacji priorytetu (2013–2015) zostaną po-
święcone systematycznej rozbudowie zasobów cyfro-
wych, a więc digitalizacji dóbr kultury.
Digitalizacja dotyczyć będzie wszystkich rodzajów
materiałów przechowywanych w polskich instytu-
cjach, a przyznawanie środków będzie odbywać się
w formie otwartego konkursu ofert pod nadzorem
wszystkich czterech centrów kompetencji. Przy wy-
borze projektów do dofinansowania instytucja zarzą-
dzająca priorytetem – Narodowy Instytut Audiowi-
zualny – będzie kierować się przede wszystkim uży-
tecznością obiektu (częstym wykorzystaniem), złym
stanem zachowania (zabezpieczenie przed utratą),
wartością i unikatowością obiektu, koniecznością
uzupełnienia lub scalenia cyfrowej kolekcji, ograni-
czoną dostępnością obiektu oraz szczególnym zna-
czeniem zasobów dla kultury narodowej lub regio-
nalnej.
Szczegółowe wytyczne dotyczące rozdysponowa-
nia środków zostaną jednakże określone po przyjęciu
programu, przed pierwszym naborem wniosków.
Odnosząc się do planowanej listy uprawnionych
wnioskodawców, jako podmioty uprawnione do otrzy-
mania dofinansowania określono państwowe i samo-
rządowe instytucje kultury, archiwa państwowe oraz
instytucje filmowe. Jednostki samorządu terytorial-
nego, rozumiane jako np. gminy czy powiaty, najczę-
ściej nie posiadają obiektów o charakterze np. muze-
alnym czy bibliotecznym, zostały więc wyłączone
z możliwości ubiegania się o przyznanie dotacji. Fi-
nansowanie mogą jednakże otrzymać instytucje pro-
wadzone przez te podmioty, które zaliczają się do
kategorii samorządowych instytucji kultury.
Środki finansowe – o czy wspomniałem wcześniej
– będą rozdysponowane w formie otwartego konkur-
su ofert, jednakże centra kompetencji, jako jednostki
koordynujące i wiodące w zakresie digitalizacji, będą
mogły otrzymać środki poza normalnym trybem na-
boru, w wysokości określonej w ramach programu
„Kultura+”.
Wszystkie z wyżej wymienionych działań są jed-
nym z elementów systemu, który budujemy, aby za-
pewnić kompleksowy, sprawny i rzetelny przebieg
procesu digitalizacji. Co równie ważne, wszystkie

z dotychczas podjętych przez nas działań wpisują się
w założenia programu „Polska cyfrowa” oraz zalece-
nia Komisji Europejskiej dotyczące digitalizacji dóbr
kultury.
Mimo że w przypadku digitalizacji polskiego dzie-
dzictwa kulturowego w wielu przypadkach wciąż je-
steśmy na początku naszej drogi, dzięki podjętym
działaniom, w tym programowi „Kultura+”, tworzy-
my trwałe fundamenty procesu modernizacji pol-
skich instytucji kultury. Pragnę zapewnić pana po-
sła, że nieustannie będziemy podejmować działania
mające na celu zwiększanie finansowania dla obsza-
ru kultury, w tym digitalizacji naszego dziedzictwa.
Tylko dzięki takiemu działaniu uda nam się zacho-
wać nasze dziedzictwo dla przyszłych pokoleń Pola-
ków oraz udostępnić bogactwo naszej kultury wszyst-
kim, bez względu na położenie geograficzne.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia zostaną uznane przez pana posła za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie zmian w ustawie
Prawo farmaceutyczne zaproponowanych
przez Wielkopolską Okręgową Izbę Aptekarską
(15426)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa
Libickiego, przesłaną przy piśmie z dnia 31 marca
2010 r. (SPS-023-15426/10), w sprawie zmian w usta-
wie Prawo farmaceutyczne zaproponowanych przez
Wielkopolską Okręgową Izbę Aptekarską, przesyłam
informacje będące odpowiedzią na zadane pytania.
1. Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone
są prace legislacyjne nad projektem ustawy o refun-
dacji leków, środków spożywczych specjalnego prze-
znaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych, któ-
ra ma za zadanie kompleksowe uregulowanie kwestii
związanych z tematyką refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go i wyrobów medycznych, a także pogłębienia im-
plementacji tzw. dyrektywy przejrzystości (dyrekty-
wy Rady 89/105/EWG).
169
Do najważniejszych zmian wprowadzonych w pro-
jekcie należy:
1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refunda-
cją w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to jest
obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi jej
stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia
świadczeniobiorców w refundowane produkty, które
pozostawiono w ustawie o świadczeniach);
2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów
odpłatności refundowanych leków, środków spożyw-
czych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wy-
robów medycznych;
3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmo-
wania decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu,
kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia
grup limitowych;
4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu nego-
cjacyjnego – Komisji Ekonomicznej w miejsce obec-
nego Zespołu ds. Gospodarki Lekami;
5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworze-
nie Rady Przejrzystości – zespołu opiniodawczo-do-
radczego przy prezesie Agencji Oceny Technologii
Medycznych;
6) zmiana i usystematyzowanie procedury podej-
mowania decyzji refundacyjnej i cenowej;
7) wprowadzenie umów łączących płatnika z apte-
kami odnośnie do produktów objętych refundacją;
8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w ap-
tekach (dotyczy to jedynie leków refundowanych
przez płatnika);
9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5%
z obecnej w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii
Europejskiej marża średnio pomiędzy 1 a 7%);
10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału po-
między hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu
w hurcie);
11) zmiana zasad wyznaczania limitów – będzie
naliczany od 10% obrotu w danej grupie limitowej;
12) marża detaliczna będzie naliczana od podsta-
wy limitu w danej grupie limitowej;
13) zmiana tabeli marż detalicznych w apte-
kach – będzie to procentowa tabela degresywna
(krótka, prosta, przejrzysta – teraz jest procento-
wo-kwotowa);
14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie
to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę
(czyli wg obecnego wskaźnika 3,83 zł) – opłata aktu-
alizująca się automatycznie, niewielki wzrost;
15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refun-
dacją produktów refundowanych w wysokości 3%
obrotu, co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych
badań klinicznych.
Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń
pacjentów, a w perspektywie doprowadzą do obniżek
cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwięk-
szenia dostępu do nowych terapii lekowych.
2. Propozycje dotyczące zmiany obowiązujących
przepisów prawnych w zakresie prowadzenia rekla-
my aptek ogólnodostępnych są obecnie na etapie
analizy.
170
Wprowadzenie całkowitego zakazu reklamy le-
ków stałoby w sprzeczności z prawem Unii Europej-
skiej, w tym m.in. dyrektywą 2001/83/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r.
w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się
do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, która
przewiduje reklamę produktów leczniczych.
W obecnie obowiązującym porządku prawnym
zabrania się kierowania do publicznej wiadomości
reklamy dotyczącej produktów leczniczych wydawa-
nych wyłącznie na podstawie recepty, zawierających
środki odurzające i substancje psychotropowe oraz
umieszczonych na wykazach leków refundowanych,
zgodnie z odrębnymi przepisami, oraz dopuszczonych
do wydawania bez recept o nazwie identycznej z umiesz-
czonymi na tych wykazach.
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.) stanowi implementację przedmiotowej dyrekty-
wy, a tym samym zawiera przepisy umożliwiające
prowadzenie reklamy produktów leczniczych OTC.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wprowadze-
nie przepisów niezgodnych z przepisami Unii Euro-
pejskiej wiązałoby się dla Polski z konsekwencją za-
skarżenia takich przepisów do Trybunału Sprawie-
dliwości Unii Europejskiej, a co za tym idzie z ogrom-
nymi karami finansowymi.
Mając powyższe na uwadze, całkowity zakaz re-
klamy leków będzie możliwy jedynie w przypadku
odpowiedniej zmiany przepisów unijnych w tym za-
kresie.
3. Trwają prace legislacyjne nad nowelizacją roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007 r.
w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97, poz. 646,
z późn. zm.).
Przedmiotowy projekt rozporządzenia zgodnie
z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13,
poz. 221, z późn. zm.) był przedmiotem uzgodnień
zewnętrznych i konsultacji społecznych, w trakcie
których zainteresowane podmioty przedstawiły swo-
je uwagi. Trwa analiza zgłoszonych uwag pod ką-
tem ich zasadności. Po zaakceptowaniu treści pro-
jektu przez Rządowe Centrum Legislacji zostanie
on niezwłocznie przekazany do podpisu ministrowi
zdrowia.
4. Nie przewiduję wprowadzenia zmian w zakre-
sie procedury uzyskiwania zezwoleń na prowadzenie
hurtowni farmaceutycznej określonych w ustawie
Prawo farmaceutyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Deptuły
w sprawie bezpiecznego dostępu do leków
oraz zagrożeń dla aptek i aptekarzy (15430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Leszka Deptuły, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
31 marca 2010 r. (SPS-023-15430/10), w sprawie bez-
piecznego dostępu do leków oraz zagrożeń dla aptek
i aptekarzy, przesyłam uprzejmie następujące infor-
macje będące odpowiedzią na zadane pytania.
1. Minister zdrowia w ramach realizacji polityki
lekowej państwa – świadomy istniejących problemów
w przedmiotowym zakresie, a także z uwagi na ko-
nieczność ograniczenia wzrostu wydatków na refun-
dację produktów leczniczych i wyrobów medycznych
– przygotował projekt ustawy o refundacji leków,
środków spożywczych specjalnego przeznaczenia ży-
wieniowego i wyrobów medycznych finansowanych
ze środków publicznych, w którym zaproponował
uregulowanie kwestii związanych z powyższą proble-
matyką.
Uregulowania prawne dotyczące reklamy produk-
tów leczniczych zawiera ustawa z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne, natomiast warunki
i formy reklamy skierowanej do publicznej wiadomo-
ści, do osób uprawnionych do wystawiania recept i do
farmaceutów określa rozporządzenie ministra zdro-
wia w sprawie reklamy produktów leczniczych (Dz. U.
Nr 210, poz. 1327).
Propozycje dotyczące zmiany obowiązujących
przepisów prawnych w zakresie prowadzenia rekla-
my są obecnie na etapie analizy mającej na celu roz-
wiązanie przedmiotowego problemu.
2. Obecnie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone
są prace legislacyjne nad projektem ustawy o refun-
dacji leków, środków spożywczych specjalnego prze-
znaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych, któ-
ra ma za zadanie kompleksowe uregulowanie kwestii
związanych z tematyką refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go i wyrobów medycznych, a także pogłębienia im-
plementacji tzw. dyrektywy przejrzystości (dyrekty-
wy Rady 89/105/EWG).
Do najważniejszych zmian wprowadzonych w pro-
jekcie należy:
1) ujęcie wszelkich kwestii związanych z refunda-
cją w jednym akcie prawnym, a nie dwóch, jak to jest
obecnie, co znacznie poprawi czytelność i ułatwi jej
stosowanie (wyjątek stanowią zasady zaopatrzenia
świadczeniobiorców w refundowane produkty, które
pozostawiono w ustawie o świadczeniach);
2) uregulowanie zasad zaopatrzenia i poziomów
odpłatności refundowanych leków, środków spożyw-

czych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wy-
robów medycznych;
3) opracowanie precyzyjnych kryteriów: podejmo-
wania decyzji refundacyjnej, ustalania ceny zbytu,
kwalifikowania do poziomów odpłatności, tworzenia
grup limitowych;
4) utworzenie wyspecjalizowanego zespołu nego-
cjacyjnego komisji ekonomicznej w miejsce obecnego
Zespołu ds. Gospodarki Lekami;
5) zamiast obecnej Rady Konsultacyjnej utworze-
nie rady przejrzystości – zespołu opiniodawczo-do-
radczego przy prezesie Agencji Oceny Technologii
Medycznych;
6) zmiana i usystematyzowanie procedury podej-
mowania decyzji refundacyjnej i cenowej;
7) wprowadzenie umów łączących płatnika z ap-
tekami odnośnie do produktów objętych refunda-
cją;
8) wprowadzenie stałych cen detalicznych w ap-
tekach (dotyczy to jedynie leków refundowanych
przez płatnika);
9) zmiana wysokości marży hurtowej na 5%
z obecnej w wysokości 8,91% (w innych krajach Unii
Europejskiej marża średnio pomiędzy 1–7%);
10) marża hurtowa wynikowa 5% do podziału po-
między hurtownie (mogą być aż trzy stopnie obrotu
w hurcie);
11) zmiana zasad wyznaczania limitów – teraz
będzie naliczany od 10% obrotu w danej grupie limi-
towej;
12) marża detaliczna będzie naliczana od podsta-
wy limitu w danej grupie limitowej;
13) zmiana tabeli marż detalicznych w aptekach –
będzie to procentowa tabela degresywna (krótka, pro-
sta, przejrzysta – teraz jest procentowo-kwotowa);
14) zmiana wysokości opłaty ryczałtowej – będzie
to 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę
(czyli wg obecnego wskaźnika 3,83 zł) – opłata aktu-
alizująca się automatycznie, niewielki wzrost;
15) wprowadzenie opłaty z tytułu objęcia refun-
dacją produktów refundowanych w wysokości 3%
obrotu, co umożliwi prowadzenie niekomercyjnych
badań klinicznych.
Przedmiotowe zmiany nie spowodują obciążeń
pacjentów, doprowadzą do wyeliminowania różnic
cen leków w aptekach, w perspektywie do obniżek
cen refundowanych leków i stworzą możliwość zwięk-
szenia dostępności do nowych terapii lekowych.
3. W dniu 30 marca 2007 r. Sejm uchwalił ustawę
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne. Zmiana
w art. 68 ust. 3 polega na dopuszczeniu sprzedaży
przez apteki ogólnodostępne i punkty apteczne wy-
syłkowej sprzedaży produktów leczniczych wydawa-
nych bez przepisu lekarza. Jednocześnie wykonując
upoważnienie zawarte w wymienionym artykule, mi-
nister zdrowia, rozporządzeniem z dnia 14 marca
2008 r. w sprawie warunków wysyłkowej sprzedaży
produktów leczniczych wydawanych bez przepisu le-
karza (Dz. U. Nr 60, poz. 374), określił szczegółowy
zakres wymagań, które muszą być spełnione przez
171
apteki i punkty apteczne prowadzące sprzedaż wy-
syłkową produktów leczniczych. Podmioty gospodar-
cze prowadzące sprzedaż wysyłkową muszą spełniać
wszystkie wymogi, m.in. kadrowe, lokalowe, warun-
ki przechowywania i transportu. Nadzór nad apte-
kami i punktami aptecznymi prowadzącymi również
sprzedaż wysyłkową leków sprawuje Państwowa In-
spekcja Farmaceutyczna.
4. Postulaty zawarte w interpelacji zostały
uwzględnione w projekcie ustawy o refundacji leków,
środków spożywczych specjalnego przeznaczenia ży-
wieniowego i wyrobów medycznych finansowanych
ze środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zagospodarowania
wspólnot gruntowych (15431)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Rydzonia dotyczącą
przedstawienia informacji na temat postępu w pra-
cach nad założeniami do projektu ustawy o zmianie
ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
oraz wskazania kluczowych rozwiązań, jakie zawie-
rać ma przygotowywany projekt założeń, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Opracowane w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi założenia do projektu ustawy o zmianie usta-
wy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych są
obecnie na etapie uzgodnień międzyresortowych.
W ramach prac nad założeniami odbyły się już trzy
konferencje uzgodnieniowe z udziałem przedstawi-
cieli zainteresowanych resortów. Ostatnia konferen-
cja odbyła się w dniu 20 kwietnia 2010 r. Mając na
uwadze ustalenia podjęte na ostatnim spotkaniu, Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawi nowy
tekst założeń uwzględniający przyjęte rozwiązania.
Wskazać przy tym należy, iż założenia do projektu
ustawy o zmianie ustawy o zagospodarowaniu wspól-
not gruntowych znajdują się w programie prac legi-
slacyjnych Rady Ministrów na I półrocze 2010 r.
Wśród proponowanych zmian do ustawy o zago-
spodarowaniu wspólnot gruntowych znajdują się na-
stępujące rozwiązania.
172
Wspólnoty gruntowe, które dotychczas funkcjo-
nują zgodnie z przepisami obecnie obowiązującej
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych (Dz. U. Nr 28, poz. 169,
z późn. zm.), a więc te, w których są znane wielkości
udziałów wszystkich uprawnionych do wspólnoty,
a zarządzanie wspólnoty odbywa się w ramach spół-
ki utworzonej przez uprawnionych, będą mogły funk-
cjonować nadal w dotychczasowej formie organiza-
cyjnej i gospodarować na dotychczasowych zasadach,
jeżeli taka będzie wola samych uprawnionych. Pro-
ponuje się natomiast wprowadzenie możliwości prze-
kształcenia we współwłasność wspólnot, w których
znane są wielkości udziałów wszystkich uprawnio-
nych oraz dla których utworzono spółki do sprawo-
wania zarządu.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy, ustalenie, któ-
re nieruchomości stanowią wspólnotę gruntową, oraz
ustalenie wykazów uprawnionych do udziału we
wspólnocie powinno było być dokonane w terminie
roku od dnia wejścia w życie ustawy, tj. od dnia
5 lipca 1963 r. Termin ten już dawno minął, dlatego
też w tych przypadkach, w których tego nie dokona-
no, proponuje się wprowadzenie do ustawy przepisu
określającego ostateczny termin, w którym będzie
możliwe ustalenie, które nieruchomości stanowią
wspólnotę gruntową oraz ustalenie wykazu upraw-
nionych oraz wielkości ich udziałów we wspólnocie.
W celu realizacji tego zadania właściwi starosto-
wie dokonają przeglądu nieruchomości stanowiących
grunty wspólnotowe i grunty gromadzkie, w wyniku
czego sporządzą wykaz nieruchomości stanowiących
wspólnoty gruntowe oraz wykaz osób uprawnionych
do korzystania ze wspólnoty i wielkości przysługują-
cych im udziałów w gruntach wspólnotowych. Staro-
stowie będą mieli także za zadanie przeprowadzenie
akcji informacyjnej mającej na celu poinformowanie
mieszkańców powiatu o działaniach zmierzających
do uregulowania stanu prawnego wspólnot grunto-
wych. Następnie w nieprzekraczalnym terminie
np. trzech lat od dnia wejścia w życie projektowanej
ustawy właściwy starosta w drodze decyzji admini-
stracyjnej stwierdzi, które nieruchomości stanowią
wspólnotę gruntową bądź mienie gromadzkie oraz
ustali w przypadku wspólnoty gruntowej wykaz
uprawnionych oraz wielkości ich udziałów we wspól-
nocie. Jeżeli powyższe nie będzie możliwe, to w dro-
dze decyzji starosta stwierdzi, że nie jest możliwe
ustalenie wykazu uprawnionych, a nieruchomości
wchodzące w skład takiej wspólnoty staną się z mocy
prawa własnością Skarbu Państwa. Po uregulowaniu
stanu prawnego tych gruntów z wnioskiem o ich na-
bycie mogłaby wystąpić gmina, na terenie której są
położone.
Proponuje się ponadto wprowadzenie możliwości
zaskarżenia do sądu przez członka spółki powołanej
do zagospodarowania wspólnoty gruntowej uchwały
spółki, z powodu jej niezgodności z przepisami prawa
lub ze statutem, jeżeli narusza ona zasady właściwe-
go zagospodarowania gruntów wchodzących w skład
wspólnoty gruntowej lub w inny sposób narusza in-
teresy członka spółki. Do tej pory bowiem ustawa nie
przewiduje żadnej drogi odwoławczej służącej człon-
kom spółki dla podważenia uchwały ogólnego zebra-
nia członków, nie jest możliwe kwestionowanie ani
legalności, ani celowości działań podejmowanych
przez organ spółki. Ponadto proponuje się doprecy-
zowanie i zmianę niektórych przepisów dotyczących
zagospodarowania wspólnot gruntowych, szczególnie
dotyczących spółki do sprawowania zarządu nad
wspólnotą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie nowelizacji ustawy o broni
i amunicji w związku z wyrokiem
Izby Karnej Sądu Najwyższego (15433)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-023-15433/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Rząsy w sprawie nowelizacji ustawy
o broni i amunicji w związku z wyrokiem Izby Karnej
Sądu Najwyższego, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 11
pkt 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amuni-
cji (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.)
pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku po-
siadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850
lub repliki tej broni.
W myśl art. 14 ww. ustawy amunicję można na-
bywać na podstawie legitymacji posiadacza broni lub
świadectwa broni, wyłącznie dla tej broni, która jest
określona w legitymacji albo na podstawie świadec-
twa broni i pisemnego zamówienia podmiotu upraw-
nionego do nabycia amunicji. Uszczegółowienie w kwe-
stii obrotu prochem strzelniczym zamieszczono w roz-
porządzeniu ministra gospodarki oraz ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 9 wrze-
śnia 2002 r. w sprawie warunków sprzedaży mate-
riałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów
i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyj-
nym oraz zakresu i trybu kontroli przestrzegania
tych warunków (Dz. U. Nr 156, poz. 1303, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. regulacją proch strzelniczy może zo-

stać sprzedany po okazaniu legitymacji posiadacza
broni myśliwskiej lub sportowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Komen-
dzie Głównej Policji został przygotowany projekt no-
welizacji ustawy o broni i amunicji. W projekcie tym
zaproponowano, aby dotychczasowy przepis art. 11
pkt 1 dotyczył broni wytworzonej przed 1900 r. Przy-
jęto również, że broń wytworzona przed 1900 r. albo
jej kopia lub replika mogą być używane wyłącznie po
zarejestrowaniu w karcie rejestracyjnej. Jednoznacz-
nie więc rozgraniczone zostanie samo posiadanie
tego typu broni (wówczas bez możliwości zakupu pro-
chu) od jej używania. Należy podkreślić, że posiada-
nie ww. broni nie będzie dawało prawa do zakupu do
niej amunicji lub prochu strzelniczego (w zależności
od tego, czy do danej broni stosuje się naboje scalone,
czy niescalone). Dopiero zarejestrowanie broni w kar-
cie rejestracyjnej będzie tożsame z uprawnieniem
danej osoby do zakupu amunicji lub prochu strzelni-
czego.
Podkreślić należy, iż projekt zmiany przedmioto-
wej ustawy nie przewiduje objęcia obowiązkiem uzy-
skania pozwolenia wszystkich jednostek broni łado-
wanej nabojami scalonymi, bez względu na rok pro-
dukcji.
Przedmiotowy projekt nowelizacji ustawy nie
przewiduje ograniczenia prawa do posiadania naboi
scalonych do egzemplarzy broni wytworzonej przed
rokiem 1850 (w myśl nowelizacji – broni wytworzonej
przed rokiem 1900 oraz jej repliki). Warto również
zaznaczyć, że ustawa o broni i amunicji nie reguluje
zasad wydawania pozwoleń na amunicję. Dlatego też
nie wydaje się możliwe zamieszczanie regulacji ogra-
niczającej osobie posiadającej pozwolenie na broń pra-
wa wyboru rodzaju amunicji przeznaczonej do broni
określonego typu.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy
o broni i amunicji wyłącznie w zakresie implementa-
cji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady
2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. zmieniającej dy-
rektywę Rady 91/477/EWG w sprawie kontroli naby-
wania i posiadania broni (Dz.U.UE.L.2008.179.5).
Niezwłocznie po ich zakończeniu zostaną podjęte
prace legislacyjne nad projektem obejmującym zmia-
nę, o której mowa powyżej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
173
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy nad dzieckiem (15434)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-15434/10, dotyczące interpelacji posła Mar-
ka Rząsy w sprawie projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej, uprzejmie infor-
muję.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało projekt założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem, w któ-
rym, uznając, że jedną z bardzo ważnych przyczyn
odbierania dziecka rodzinie i umieszczania dzieci
w różnych formach opieki zastępczej jest brak realnej
pomocy rodzinie zmarginalizowanej lub rodzinie
w kryzysie, istotą proponowanych rozwiązań uczy-
niono stworzenie spójnego systemu opieki nad dziec-
kiem i rodziną je wychowującą, jeżeli ma ona trud-
ności w prawidłowym wypełnianiu swoich funkcji.
Prace nad jego przygotowaniem trwały od początku
2008 r. Projekt ten poddany był bardzo szerokim kon-
sultacjom międzyresortowym i społecznym. W dniu
30 czerwca 2009 r. projekt założeń ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem został przyjęty przez Radę Ministrów.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwają
prace nad projektem opracowanej na podstawie przy-
jętych założeń ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej. Planuje się, że nowe rozwiąza-
nia wejdą w życie w styczniu 2011 r.
Odnosząc się do sformułowanych przez posła Mar-
ka Rząsę szczegółowych pytań dotyczących projektu
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej, uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Zaprezentowana w sposób syntetyczny
w założeniach ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej nad dzieckiem diagnoza obec-
nego stanu opieki nad dzieckiem i rodziną dowodzi,
że obecny model i jego instrumenty wymagają zmian.
Wskazuje przy tym, że zmieniony system powinien
być odrębnym elementem w ramach polityki rodzin-
nej, a nie tylko „rozdziałem” w ustawie o pomocy
społecznej. Szczególnie ważne jest, aby nowy system
był niezależny od działań związanych z przyznawa-
niem świadczeń pieniężnych i działań mających cha-
rakter interwencji społecznych.
Ad 2. Planowany wzrost wydatków budżetu pań-
stwa w pierwszym roku obowiązywania przygotowy-
wanej ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej wyniesie ogółem 39,77 mln zł, z czego:
— 5,25 mln zł – w związku z postępowaniami
w sprawach o adopcję,
— 34,52 mln zł (w roku 2012 r. – 54 mln zł, 2013 r.
– 76 mln zł) – w związku ze wsparciem tworzenia
stanowiska asystenta rodziny i koordynatora rodzin-
174
nej pieczy zastępczej oraz wsparciem organizacji
szkoleń dla kandydatów na rodziny zastępcze, kan-
dydatów na osoby prowadzące rodzinne domy dziec-
ka oraz szkoleń dla istniejących zawodowych rodzin
zastępczych.
Ponadto wejście w życie ustawy wymagać będzie
nowelizacji ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.), której przedmiotem
będzie zmiana wskaźnika udziału samorządów gmin
i powiatów we wpływach z podatków. W związku
z założonym motywowaniem gmin do działań racjo-
nalizujących ogólne wydatki publiczne na zadania
z zakresu pieczy zastępczej, poprzez włączenie gmin
do systemu finansowej współodpowiedzialności za
skalę tych zadań realizowanych na terytorium gmi-
ny i wobec mieszkańców pochodzących z danej gmi-
ny, niezbędne są zmiany w rozdysponowaniu środ-
ków podatkowych zasilających dochody samorządów
gmin (zwiększenie udziału we wpływach) oraz zasi-
lających dochody powiatów (zmniejszenie udziału we
wpływach). Wymaga to nowelizacji ustawy z dnia 13
listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.),
której przedmiotem będzie zmiana wskaźnika udzia-
łu samorządów gmin i powiatów we wpływach z po-
datków.
Wskaźnik udziału gmin w dochodach z podatku
dochodowego od osób fizycznych będzie korygowany
na trzech etapach: od roku 2011 – na poziomie za-
pewniającym gminom dochody w kwocie 726 mln zł,
od roku 2016 – na poziomie zapewniającym gminom
dochody w kwocie 579 mln zł oraz docelowo od roku
2020 – na poziomie zapewniającym wszystkim samo-
rządom pełną realizację przypisanych im zadań. Jed-
nostki samorządu terytorialnego będą mogły rów-
nież korzystać ze środków finansowych pochodzą-
cych z projektów realizowanych w ramach progra-
mów Unii Europejskiej, m.in. z Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”.
Ad 3. W projekcie ustawy wymóg posiadania śred-
niego wykształcenia dopuszczony został w przypad-
ku stanowisk asystenta rodziny i koordynatora ro-
dzinnej pieczy zastępczej. Jednak wykształcenie to
musi być uzupełnione odpowiednimi szkoleniami
i doświadczeniem zawodowym.
Celem pracy asystenta będzie osiągnięcie przez
rodzinę podstawowego poziomu stabilności życiowej,
która umożliwi jej wychowywanie dzieci. Jego głów-
nym zadaniem będzie niedopuszczenie do oddzielenia
dzieci od rodziny lub przygotowanie rodziny do jak
najszybszego powrotu do niej dziecka umieszczonego
w pieczy zastępczej. Asystent rodziny ma w założeniu
pełnić odmienną funkcję od pracownika socjalnego.
Przede wszystkim jego elastyczny, nienormowany
czas pracy dostosowany będzie do rytmu życia rodzi-
ny i jej realnych potrzeb. Na skuteczność jego działań
wpłynie także zasada wykonywania zadań przy
wsparciu zespołu interdyscyplinarnego.
Działania podejmowane przez asystenta na rzecz
rodziny powinny polegać m.in. na:
a) diagnozowaniu problemów rodziny poprzez za-
poznanie się z dokumentacją jej dotyczącą, określe-
niu, wspólnie z rodziną, podstawowych problemów
i potrzeb oraz sporządzeniu planu pomocy rodzinie,
b) zmotywowaniu rodziny do współpracy i działań
zmierzających do pokonania problemów,
c) pomocy w poprawie sytuacji życiowej rodziny,
w szczególności pomocy w usunięciu czynników prze-
szkadzających w osobistym wychowywaniu własnych
dzieci (rozwiązanie podstawowych problemów: so-
cjalnych, psychologicznych, wychowawczych, pomocy
w zdobywaniu umiejętności prawidłowego prowadze-
nia gospodarstwa domowego, wspieranie rodziny
w uzyskaniu zatrudnienia i podniesieniu kwalifikacji
zawodowych), wspieraniu rodziny w dążeniu do po-
konania problemów, budowania i utrwalania w niej
wiary we własne siły.
Natomiast obowiązkiem koordynatora rodzinnej
pieczy zastępczej będzie udzielanie wsparcia rodzi-
nom zastępczym w sprawowaniu ich funkcji. Do
głównych zadań koordynatora będzie należało:
a) zebranie dokumentacji związanej z przygoto-
waniem dziecka do skierowania do rodzinnej pieczy
zastępczej; konieczna będzie w tym zakresie ścisła
współpraca z asystentem rodziny w gminie,
b) przygotowanie, we współpracy z asystentem ro-
dziny i osobami, które prowadzą rodzinne formy pie-
czy zastępczej, planu pomocy dziecku i rodzinie, przede
wszystkim w celu powrotu dziecka do rodziny,
c) dokonywanie oceny zasadności dalszego pobytu
dziecka w rodzinnych formach pieczy zastępczej,
d) koordynacja pracy wspierającej rodzinę zastęp-
czą – zapewnienie dostępu do specjalistycznej pomo-
cy psychologicznej, reedukacyjnej, rehabilitacyjnej
i innej, zapewnienie szkoleń dla rodzin zastępczych,
prowadzenie zespołu interdyscyplinarnego,
e) zapewnienie opieki dzieciom w sytuacji, gdy ich
opiekunowie zastępczy nie mogą jej sprawować (np.
z powodu szkolenia, załatwiania spraw urzędowych,
choroby, wypoczynku),
f) zgłaszanie do ośrodków adopcyjnych dzieci
z uregulowaną sytuacją prawną w celu poszukiwania
dla nich rodzin przysposabiających.
W kontekście wyżej wskazanych – bardzo różno-
rodnych i cechujących się różnym stopniem złożono-
ści – zadań, które przypisane zostały asystentowi
rodziny i koordynatorowi rodzinnej pieczy zastęp-
czej, wydaje się zasadne umożliwienie wykonywania
ich również przez osoby posiadające średnie wy-
kształcenie, zwłaszcza że projekt zakłada, iż funkcję
tę będą pełniły przede wszystkim osoby posiadające
wykształcenie wyższe, a w sytuacji posiadania jedy-
nie wykształcenia średniego wymagany będzie do-
datkowo staż pracy z dzieckiem i rodziną, a w przy-
padku koordynatora rodzinnej pieczy zastępczej –
staż pracy z dzieckiem i rodziną lub doświadczenie
w pełnieniu funkcji rodziny zastępczej lub osoby kie-
rującej rodzinnym domem dziecka.
Ad 4. W projekcie ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nie ma mowy o weryfi-
kacji rodzin zastępczych. Jest natomiast mowa o okre-

sowych ocenach rodzin zastępczych. Celem oceny jest
wnikliwa analiza pracy rodziny, wskazanie jej po-
trzeb, określenie kierunków i form pomocy, w tym
niezbędnego dokształcenia. Ważne jest, aby w oce-
nianiu pracy rodziny, obok koordynatora rodzin za-
stępczych, uczestniczyli inni specjaliści współpracu-
jący z tą rodziną (np. osoby, które posiadają długolet-
nie doświadczenie w opiece nad dziećmi jako rodzina
zastępcza), a także asystent rodziny współpracujący
z rodziną dziecka. W ocenie funkcjonowania rodziny
istotne jest zwrócenie uwagi na to, czy rodzina za-
stępcza akceptuje w swoim działaniu znaczenie wię-
zi podstawowych dziecka z jego rodzicem lub rodzi-
cami oraz fakt, że więzi zapewnione w rodzinie za-
stępczej mają charakter zastępczy i mają na celu
przywrócenie dziecka jego rodzicom. Ważne jest rów-
nież, aby oceniana rodzina zastępcza miała możli-
wość przekazania informacji o swoich problemach
w sprawowaniu opieki nad dzieckiem.
Ad 5. Już na etapie tworzenia założeń ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem odbywały się spotkania robocze z różnymi
środowiskami zainteresowanymi nowymi rozwiąza-
niami. W spotkaniach tych czynny udział brali przed-
stawiciele ośrodków adopcyjno-opiekuńczych, zarów-
no publicznych, jak i niepublicznych. Również obec-
nie – na etapie prac nad projektem ustawy – uwagi
m.in. ośrodków adopcyjno-opiekuńczych zostały pod-
dane analizie i część z nich została zgłoszona Rządo-
wemu Centrum Legislacji jako uwagi do ewentual-
nego uwzględnienia w ostatecznym kształcie projek-
tu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej.
Ad 6., 7. i 9. Zgodnie z projektem ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej podstawo-
wym zadaniem ośrodków adopcyjnych będzie prowa-
dzenie procedur adopcyjnych, natomiast organizacją
i szkoleniami rodzin zastępczych będzie zajmował się
organizator rodzinnej pieczy zastępczej. Wyraźne
rozdzielenie kompetencji ma w konsekwencji dopro-
wadzić do usprawnienia procedur adopcyjnych oraz
ściślejszej ich kontroli. Warto zauważyć, że procedu-
ry adopcyjne nie będą już zadaniem własnym powia-
tu, ale – zarówno w odniesieniu do osób zgłaszających
chęć przysposobienia dziecka, jak i w odniesieniu do
dzieci, których sytuacja prawna umożliwia ich przy-
sposobienie – będą zadaniem zleconym z zakresu ad-
ministracji rządowej marszałka województwa, w ca-
łości finansowanym z budżetu państwa, z wyłącze-
niem szkoleń dla kandydatów na rodziny adopcyjne,
gdyż koszt tych szkoleń kandydaci będą finansowali
z własnych środków. Zakłada się, że osoby decydują-
ce się na przysposobienie dziecka muszą dysponować
odpowiednimi warunkami materialnymi umożliwia-
jącymi sprawowanie właściwej opieki nad dzieckiem
w chwili podejmowania decyzji o przysposobieniu
dziecka, a także powinni mieć świadomość kosztów,
które będą ponosić w przyszłości w związku z wycho-
waniem. Zgodnie z projektem ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej odpłatność za
szkolenie nie może być wyższa niż 150% minimalne-
175
go wynagrodzenia za pracę, ustalonego na podstawie
odrębnych przepisów.
Odpłatność za szkolenia, a także ponoszenie kosz-
tów procedury adopcyjnej przez kandydatów do przy-
sposobienia dziecka jest obowiązkowe w wielu kra-
jach Unii Europejskiej.
Ad 8. Treść art. 142 ust. 5 projektu ustawy w brzmie-
niu: „5. Przy kwalifikowaniu dziecka do przysposo-
bienia oraz sporządzaniu diagnozy, o której mowa
w ust. 4, ośrodek adopcyjny współpracuje w szczegól-
ności z asystentem rodziny, koordynatorem rodzin-
nej pieczy zastępczej, organizatorem rodzinnej pieczy
zastępczej, placówkami opiekuńczo-wychowawczymi,
zakładami opieki zdrowotnej, placówkami oświato-
wymi, jednostkami organizacyjnymi pomocy społecz-
nej, sądami oraz Policją” dotyczy kwalifikacji dziecka
i służyć ma zgromadzeniu informacji o dziecku nie-
zbędnych do zakwalifikowania dziecka do adopcji.
Wydaje się, że proponowany przepis w żaden sposób
nie narusza prawa rodziców adopcyjnych do zachowa-
nia anonimowości w środowisku zamieszkania.
Ad 10. Rola asystenta rodziny w pracy z rodziną
zaczyna się już na etapie profilaktyki, a w przypadku
wielu rodzin również etap profilaktyki – po okresie
intensywnej pracy z rodziną – będzie jej naturalną
konsekwencją. Zadaniem asystenta będzie całościo-
we wspieranie rodzin wychowujących dzieci, zagro-
żonych różnymi dysfunkcjami. Powinien on reago-
wać na sygnały wskazujące na powstawanie w rodzi-
nie problemów związanych z jej prawidłowym funk-
cjonowaniem, otrzymywane z różnych źródeł: od
pracownika socjalnego ośrodka pomocy społecznej,
od pedagoga szkolnego, z Policji czy też od pielęgniar-
ki środowiskowej. Rola asystenta polegać będzie na
aktywnym wspieraniu rodziny wychowującej dzieci,
w której mają miejsce problemy trudne do pokonania
samodzielnie przez tę rodzinę. Monitorowanie sytu-
acji dziecka w rodzinie nie może kończyć się z chwilą
zakończenia intensywnej z nią pracy, ale – dla dobra
dziecka – musi być kontynuowane w formie dalszego
monitorowania sytuacji tej rodziny w ramach szero-
ko pojętej profilaktyki. Mając to na uwadze, niezwy-
kle ważny będzie dobór asystenta o odpowiednich
kwalifikacjach do problemów, z jakimi boryka się ro-
dzina. To musi dokonywać się na poziomie gminy.
Ad 11. i 12. Zgodnie z projektem ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej interwen-
cyjne ośrodki preadopcyjne (IOP) organizowane i pro-
wadzone będą przez samorządy wojewódzkie. Ośrod-
ki te będą funkcjonować jako specjalistyczne regio-
nalne placówki opiekuńczo-lecznicze. Organ prowa-
dzący będzie miał obowiązek zapewnienia świadczeń
medycznych stosownie do potrzeb umieszczonych
w nim dzieci, a ponadto zgodnie z ustawą z dnia
20 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) istnieć
będzie możliwość utworzenia na terenie IOP oddzia-
łu zakładu opieki zdrowotnej, który będzie udzielać
tych świadczeń. IOP przeznaczone będzie dla dzieci
do ukończenia 1. roku życia, które oczekują na przy-
sposobienie oraz wymagają opieki i leczenia w spe-
176
cjalistycznych warunkach. Jeżeli w tym okresie nie
będzie możliwe znalezienie dla dziecka rodziców ad-
opcyjnych, dzieci z IOP powinny trafić do rodzin za-
stępczych zawodowych. W sytuacjach skrajnych,
w których wymagana będzie dalsza intensywna po-
moc medyczna, dzieci będą mogły zostać umieszczo-
ne w prowadzonych przez marszałka województwa
regionalnych placówkach opiekuńczo-terapeutycz-
nych.
Ad 13. Projekt zakłada zmiany w ustawie z dnia
25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U.
Nr 9, poz. 59, z późn. zm.) dotyczące m.in.:
a) orzekania o umieszczeniu dziecka w pieczy za-
stępczej,
b) przepisów dotyczących realizowania planu pra-
cy z rodziną,
c) warunków doboru rodziny zastępczej i doku-
mentów wymaganych przy umieszczaniu dziecka
w rodzinie zastępczej,
d) wymogu potwierdzenia przez ośrodek adopcyj-
ny ukończenia szkolenia i uzyskania kwalifikacji
przez kandydatów/kandydata do przysposobienia
dziecka przy składaniu do sądu wniosku o przyspo-
sobienie.
Warto na zakończenie zauważyć, że wyżej opisane
rozwiązania, zaproponowane w projekcie ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej,
podlegać będą jeszcze na pewno zmianom i modyfi-
kacjom, zwłaszcza że zgodnie z Regulaminem Pracy
Rady Ministrów projekt przygotowanej ustawy zo-
stanie przedłożony w najbliższym czasie Komitetowi
Rady Ministrów i na jego dalszy kształt będą miały
wpływ zgłoszone przez inne resorty uwagi meryto-
ryczne. Następnie projekt ustawy – zgodnie z trybem
prac legislacyjnych – stanie się przedmiotem obrad
Rady Ministrów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie pogorszenia ochrony
praw pacjentów na skutek planowanych zmian
w statucie NFZ oraz rezygnacji z zatrudniania
w oddziałach NFZ rzeczników praw pacjentów
(15441)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Pięty (nr SPS-023-
-15441/10) z dnia 7 kwietnia 2010 r. w sprawie pogor-
szenia ochrony praw pacjentów na skutek planowa-
nych zmian w statucie NFZ oraz rezygnacji z zatrud-
nienia w oddziałach NFZ rzeczników praw pacjentów,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
informuję, co następuje.
Z uwagi na to, iż część zadań rzeczników praw
pacjenta działających w centrali oraz oddziałach wo-
jewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia wykony-
wał departament spraw świadczeniobiorców działa-
jący w centrali oraz wydziały spraw świadczeniobior-
ców działające w oddziałach wojewódzkich Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, istnieje możliwość przejęcia
powyższych zadań przez odpowiednio departament
spraw świadczeniobiorców i wydziały spraw świad-
czeniobiorców.
Ponadto na podstawie dokonanej analizy regula-
minów organizacyjnych centrali Narodowego Fun-
duszu Zdrowia i oddziałów wojewódzkich Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wynika, iż część zadań pokry-
wała się z kompetencjami rzeczników praw pacjenta,
natomiast w przypadku zadań, które nie pokrywały
się z kompetencjami rzeczników praw pacjenta, za-
sadne jest przejęcie powyższych zadań przez ww. de-
partament spraw świadczeniobiorców i wydziały
spraw świadczeniobiorców.
Dotychczas zadania rzeczników praw pacjenta
działających w centrali oraz oddziałach wojewódz-
kich Narodowego Funduszu Zdrowia wykonywały
sekcje skarg i wniosków, których celem było m.in.
podejmowanie działań interwencyjnych u świadcze-
niodawców, natomiast obecne rozwiązania uspraw-
nią prawidłową realizację zadań wynikających z usta-
wy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i rzeczniku praw pacjenta (Dz. U z 2009 r. Nr 52,
poz. 417 i Nr 72, poz. 641), która określa m.in. tryb
powoływania, odwoływania i kompetencje rzecznika
praw pacjenta. W związku z powyższym istnieje ko-
nieczność zmiany statutu Narodowego Funduszu
Zdrowia w tym zakresie. Należy przy tym podkreślić,
iż proponowana zmiana rozporządzenia nie oznacza
powstania nowej struktury organizacyjnej Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, a jedynie ma na celu dosto-
sowanie tej struktury do przepisów ww. ustawy z dnia
6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i rzeczniku
praw pacjenta.
Uprzejmie informuję również, iż tworzenie w miej-
sce likwidowanych rzeczników praw pacjenta nowych
komórek organizacyjnych byłoby nieuzasadnione od
strony organizacyjnej, gdyż ich zadania pokrywałyby
się z zadaniami wydziałów spraw świadczeniobior-
ców i w ten sposób utrudniały pacjentom dochodze-
nie ich praw w ramach struktur funduszu.
Ponadto pacjenci będą mogli składać skargi do
oddziałów NFZ również na podstawie przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie rozważanego lub planowanego
udziału reprezentacji polskich Sił Zbrojnych
w defiladzie w Moskwie z okazji 65. rocznicy
zakończenia II wojny światowej (15442)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Pięty w sprawie
rozważanego lub planowanego udziału reprezentacji
polskich Sił Zbrojnych w defiladzie w Moskwie z oka-
zji 65. rocznicy zakończenia II wojny światowej (SPS-
-023-15442/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
W dniu 1 września 1939 r. żołnierze Wojska Pol-
skiego jako pierwsi zbrojnie przeciwstawili się ekspan-
sji III Rzeszy, kładąc tym samym kres pokojowym
podbojom Hitlera w Europie. Opór Polski zapoczątko-
wał proces tworzenia się koalicji antyniemieckiej, któ-
rej Polska była aktywnym i wiernym uczestnikiem
przez wszystkie lata wojny. Mimo klęski poniesionej
we wrześniu 1939 r., nieuchronnej wobec druzgocącej
przewagi obu totalitarnych agresorów: III Rzeszy
z zachodu i Związku Sowieckiego ze wschodu, polscy
żołnierze ani na chwilę nie przerwali walki o wolność
i niepodległość. Toczyli ją do ostatniego dnia wojny
w Europie – na lądzie, morzu i w powietrzu, wszędzie
tam, gdzie było to możliwe: na froncie zachodnim
i wschodnim, a także w okupowanym kraju. Niewąt-
pliwie wymaga to godnego upamiętnienia wyrażonego
m.in. przez uczestnictwo polskiej delegacji na czele
z przedstawicielami najwyższych władz państwowych
w organizowanych obchodach.
Polski wysiłek militarny w końcowym okresie woj-
ny jest mierzony udziałem blisko 600 tys. żołnierzy.
Łącznie z uczestnikami walki podziemnej różnych or-
ganizacji w okupowanym kraju naród polski wystawił
do walki potężną armię liczącą ponad 1 mln żołnierzy,
nie uwzględniając regularnych oddziałów we wrześniu
1939 r. Dzięki wielkiemu wysiłkowi i ofierze krwi
przelanej na wszystkich frontach polski wkład mili-
tarny w zwycięstwo koalicji antyhitlerowskiej należy
ocenić jako największy po wielkich mocarstwach: Sta-
nach Zjednoczonych Ameryki, Związku Sowieckim
i Wielkiej Brytanii. Wkład ten został okupiony olbrzy-
mimi stratami ludnościowymi poniesionymi w wyni-
ku działań wojennych, a przede wszystkim na skutek
planowej eksterminacji prowadzonej przez władze nie-
mieckie oraz represji ze strony władz sowieckich. Stra-
ty te są relatywnie największe ze wszystkich państw
koalicji antyhitlerowskiej.
Żołnierze polscy na wszystkich frontach II wojny
światowej z ogromnym poświęceniem walczyli o Pol-
skę wolną, niepodległą i suwerenną. Spełnili ten obo-
wiązek z honorem. W żadnym stopniu nie ponoszą
zatem winy, podobnie zresztą jak cały naród, za to,
że cele narzuconej Polsce wojny nie zostały osiągnię-
177
te w całości. Zdecydowały o tym podjęte bez udziału
Polski decyzje wielkich mocarstw w Teheranie, Jałcie
i Poczdamie, sytuujące nasz kraj w sowieckiej strefie
wpływów. Oznaczało to de facto narzucenie Polsce
niedemokratycznych rozwiązań społeczno-ustrojo-
wych i zepchnięcie do roli polityczno-ekonomicznego
oraz militarnego wasala Związku Sowieckiego. Mimo
niekorzystnych perspektyw dla polskich aspiracji
wolnościowych i niepodległościowych, zakończenie
wojny w Europie dla ogromnej większości Polaków
oznaczało jednak kres cierpień pod okupacją niemiec-
ką i powrót do względnie normalnego życia, a dla
ocalałych nielicznych Żydów i więźniów niemieckich
obozów zagłady – wybawienie od niechybnej zagłady.
W warunkach – by użyć terminu zastosowanego
przez pana posła Stanisława Piętę – „okupacji komu-
nistycznej” mimo oczywistego ograniczenia wolności
i suwerenności Polakom przestało zagrażać widmo
zagłady.
Użyty przez pana posła Stanisława Piętę argu-
ment o obstrukcji Federacji Rosyjskiej w sprawie
ujawnienia i upamiętnienia zbrodni katyńskiej – co
ma grozić kompromitacją Polski w razie wysłania jej
przedstawicieli na obchody Dnia Zwycięstwa – jest
w kontekście ostatnich wydarzeń związanych z ob-
chodami jej siedemdziesięciolecia nieaktualny. Pobyt
w dniu 7 kwietnia br. w Katyniu polskiej delegacji
wraz z premierem Donaldem Tuskiem na zaprosze-
nie premiera Federacji Rosyjskiej Władimira Putina
miał bowiem charakter bezprecedensowy, zwiastu-
jący nowe, bardziej otwarte podejście Rosji w sprawie
Katynia. Zachowanie strony rosyjskiej po tragicznie
zakończonym locie drugiej delegacji polskiej z prezy-
dentem Lechem Kaczyńskim na czele daleko wykra-
czające poza poprawność dyplomatyczną i zwykłą
kurtuazję gospodarza potwierdziło dążenie do pojed-
nania, nie tylko w sprawie Katynia.
Wiele wskazuje na to, że przyjęcie, z jakim spotka
się w Moskwie polska delegacja na obchody 65. rocz-
nicy zwycięstwa nad faszyzmem, zapewni właściwe
i godne uhonorowanie polskiego wkładu w zwycię-
stwo w II wojnie światowej. Odpowiadać będzie też
pozycji w społeczności międzynarodowej, jaką zajmu-
je obecnie Polska. Nie ma tym samym żadnych pod-
staw do obaw, że ucierpieć może tam polska godność
narodowa czy też polska racja stanu. Polska obecność
może natomiast stać się dobrą okazją do przypomnie-
nia społeczności rosyjskiej i międzynarodowej o udzia-
le polskiego oręża oraz całego narodu w walce o wol-
ność i niepodległość w zwycięskiej koalicji antyhitle-
rowskiej. Może również stać się ważnym krokiem na
drodze do pojednania dwóch słowiańskich narodów
– polskiego i rosyjskiego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
178
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie planowanej likwidacji
Straży Ochrony Kolei (15446)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 7 kwietnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-15446/10), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie planowanej likwidacji Straży Ochrony Kolei,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obecnie trwają pra-
ce legislacyjne nad rządowym projektem ustawy o zmia-
nie ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych
innych ustaw (druk nr 2873), mające na celu wpro-
wadzenie zmian w ustawie z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 16,
poz. 94, z późn. zm.).
Przedmiotowy projekt ustawy uwzględnia szereg
aspektów związanych z zapewnieniem bezpieczeń-
stwa na obszarach kolejowych oraz zachodzące zmia-
ny w zakresie funkcjonowania kolei w Polsce. W wy-
niku procesu restrukturyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego Polskie Koleje Państwowe, rozpoczętego
na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o ko-
mercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.), w 2001 r.
powstała Grupa PKP. Wobec powyższego, zgodnie
z dyrektywą Rady 91/440/EWG z dnia 29 lipca 1991 r.
w sprawie rozwoju kolei wspólnotowych (Dz.U.UE.
L.91.237.25, z późn. zm.), nastąpiło rozgraniczenie
działalności przewozowej kolei od zarządzania linia-
mi kolejowymi oraz utworzenie samodzielnych pod-
miotów prawa handlowego, mogących świadczyć
usługi nie tylko na rynku kolejowym. Utworzone zo-
stały spółki przewozowe oraz spółka zarządzająca
liniami kolejowymi PKP Polskie Linie Kolejowe SA,
w skład której weszła Straż Ochrony Kolei, powołana
w drodze decyzji administracyjnej, działająca w struk-
turach zarządcy infrastruktury kolejowej, tj. podmio-
tu gospodarczego, którego funkcjonowanie określa
Kodeks spółek handlowych. Tym samym Straż
Ochrony Kolei utraciła status formacji państwowej.
Nadmienić należy, iż zagadnienie zapewnienia
porządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze
kolejowym stanowiło przedmiot kontroli przeprowa-
dzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli (okres objęty
badaniami kontrolnymi: 2005–2006 rok), która ne-
gatywnie oceniła „(…) pod względem rzetelności
i legalności, realizowanie przez Straż Ochrony Kolei
niektórych zadań z zakresu ochrony porządku na
obszarze kolejowym i w pociągach (…)”. Jednocześnie
doświadczenia funkcjonowania Straży Ochrony Kolei
w oparciu o obowiązujące przepisy wskazują na wie-
le obszarów utrudniających sprawną realizację usta-
wowych zadań, co negatywnie wpływa na stan bez-
pieczeństwa i porządku na obszarach kolejowych,
w pociągach i innych pojazdach kolejowych. Powyż-
sza argumentacja w pełni uzasadnia zaproponowanie
zmian w procesie organizacji systemu bezpieczeń-
stwa i porządku publicznego na obszarach kolejo-
wych. Należy zauważyć, iż w większym stopniu niż
dotychczas w zapewnienie bezpieczeństwa na obsza-
rach kolejowych zostaną zaangażowani funkcjona-
riusze Policji, którzy działają przy wykorzystaniu
szerszego instrumentarium prawnego przy realizacji
ustawowych zadań, co przełoży się na zwiększenie
zapewnienia poziomu bezpieczeństwa publicznego.
Projekt ustawy zakłada również, iż zarządcy na
zarządzanym przez nich obszarze kolejowym i prze-
woźnicy kolejowi w pociągach i innych pojazdach ko-
lejowych obowiązani będą do zapewnienia porządku
publicznego oraz ochrony mienia należącego do za-
rządców lub przewoźników kolejowych bądź powie-
rzonego im w ramach umowy przewozu. Ponadto
minister właściwy do spraw transportu wskaże kon-
kretne obszary, obiekty i urządzenia wchodzące
w skład „obszarów kolejowych”, które zostaną objęte
obowiązkową ochroną. Analogiczne rozwiązania
obecnie funkcjonują w ustawie z dnia 22 sierpnia
1997 r. o ochronie osób i mienia (t.j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ww.
ustawy obszary, obiekty, urządzenia i transporty,
ważne dla obronności, interesu gospodarczego pań-
stwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych
interesów państwa, podlegają obowiązkowej ochronie
przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne
lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne. Treść
art. 5 ww. ustawy zostanie uzupełniona w zakresie
dotyczącym obszarów kolejowych. Jednocześnie na-
leży zauważyć, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy
kierownik jednostki, który bezpośrednio zarządza
obszarami, obiektami i urządzeniami umieszczonymi
w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5 ww. ustawy,
albo upoważniona przez niego osoba jest obowiązana
uzgadniać z właściwym terytorialnie komendantem
wojewódzkim Policji plan ochrony tych obszarów,
obiektów i urządzeń.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA, będących funkcjonariu-
szami Straży Ochrony Kolei, którzy będą mogli stać
się funkcjonariuszami Policji po pozytywnym zali-
czeniu postępowania kwalifikacyjnego, prowadzone-
go w oparciu o postanowienia art. 25 ust. 3 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
W związku ze zmianą organizacji zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych przewidziano zwiększenie stanu etatowe-
go Policji o dodatkowe 1000 etatów, a także noweli-
zację art. 26 i art. 27 ww. ustawy o ochronie osób
i mienia poprzez przyznanie funkcjonariuszom Stra-

ży Ochrony Kolei, którzy nie podejmą służby w Poli-
cji, preferencyjnych zasad uzyskania kwalifikacji za-
wodowych w zakresie ochrony osób i mienia, w tym
licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stop-
nia. Zauważyć ponownie należy, iż funkcjonariusze
Straży Ochrony Kolei są pracownikami PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA, czyli podmiotu gospodar-
czego, którego funkcjonowanie określa Kodeks spół-
ek handlowych. W przypadku konieczności rozwią-
zania stosunku pracy i braku możliwości zapewnie-
nia pracy na innym stanowisku zastosowanie mają
przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczegól-
nych zasadach rozwiązywania z pracownikami sto-
sunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowni-
ków (Dz. U. z 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie zmian w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(15448)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pretacją pana posła Witolda Namyślaka przesłaną
przy piśmie z dnia 7 kwietnia 2010 r. w sprawie moż-
liwości zwolnienia od podatku upominków wręcza-
nych przez władze samorządowe małżonkom wyróż-
nionym Medalem za Długoletnie Pożycie Małżeńskie,
uprzejmie informuję.
Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 51, poz. 307), zwanej dalej ustawą, nie przewidu-
ją zwolnienia od podatku wartości upominków otrzy-
mywanych od władz samorządowych z tytułu długo-
letniego pożycia małżeńskiego. Stąd też wartość
otrzymanych świadczeń stanowi dla podatników
przychód podlegający opodatkowaniu, a jednostki sa-
morządu terytorialnego obliguje do wystawiania po-
datnikom i właściwym dla nich urzędom skarbowym
informacji PIT-8C o wysokości uzyskanego przycho-
du z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1
ustawy. Informacja ta jest dla podatnika dokumen-
tem źródłowym stanowiącym podstawę sporządzenia
zeznania podatkowego za rok, w którym otrzymał
świadczenie.
Pragnę zapewnić, o czym poinformowany został
również wójt gminy Nowa Wieś Lęborska w piśmie
179
z dnia 31 marca 2010 r., iż postulat rozszerzenia ka-
talogu zwolnień przedmiotowych o zwolnienie świad-
czeń otrzymywanych z tytułu długoletniego pożycia
małżeńskiego zostanie rozważony podczas prac nad
nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie podziału wspólnoty gruntowej
(15451)
Panie Marszałku! W związku z interpelacją pana
posła Włodzimierza Karpińskiego, nr SPS-023-
-15451/10, w sprawie podziału wspólnoty gruntowej
oraz uregulowania stanu prawnego wspólnot grun-
towych przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.). Z uwagi na uwarunkowania
prawne i gospodarcze obowiązujące w okresie po-
wstania przepisów ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych wiele
przepisów tej ustawy budzi obecnie kontrowersje,
które wymagają stosownych zmian.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi zostały
opracowane założenia do projektu ustawy o zmianie
ustawy o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych,
które są obecnie na etapie uzgodnień międzyresorto-
wych. Założenia te znajdują się w programie prac le-
gislacyjnych Rady Ministrów na I półrocze 2010 r.
Wśród proponowanych licznych zmian do ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych znajduje
się m.in. wprowadzenie możliwości zaskarżenia do
sądu przez członka spółki powołanej do zagospoda-
rowania wspólnoty gruntowej uchwały spółki z po-
wodu jej niezgodności z przepisami prawa lub ze sta-
tutem, jeżeli narusza ona zasady właściwego zago-
spodarowania gruntów wchodzących w skład wspól-
noty gruntowej lub w inny sposób narusza interesy
członka spółki. Do tej pory bowiem ustawa nie prze-
widuje żadnej drogi odwoławczej służącej członkom
spółki dla podważenia uchwały ogólnego zebrania
członków – nie jest możliwe kwestionowanie ani le-
galności, ani celowości działań podejmowanych przez
180
organ spółki. Ponadto proponuje się doprecyzowanie
i zmianę niektórych przepisów dotyczących zagospo-
darowania wspólnot gruntowych, szczególnie doty-
czących spółki do sprawowania zarządu nad wspól-
notą.
W przedstawionej przez pana posła sprawie doty-
czącej podziału gruntów wspólnotowych na terenie
wsi Sawin należy zauważyć, że zgodnie z obecnie obo-
wiązującymi przepisami ustawy z dnia 29 czerwca
1963 r. o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
w sprawach należących do kompetencji zarządu spół-
ki minister rolnictwa i rozwoju wsi nie posiada
uprawnień do wkraczania w sferę działań organów
spółki na drodze postępowania administracyjnego.
Natomiast działania wójta gminy podejmowane
w trybie administracyjnym mogą być zaskarżane na
zasadach określonych w kodeksie postępowania ad-
ministracyjnego do organu wyższego stopnia (zgod-
nie z art. 17 K.p.a. organem wyższego stopnia w sto-
sunku do organów jednostek samorządu terytorial-
nego jest samorządowe kolegium odwoławcze), zaś
działania podejmowane w trybie cywilnoprawnym
mogą być skarżone przed sądami powszechnymi.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, działając w ra-
mach swoich uprawnień, nie posiada kompetencji
pozwalających na ingerencję w działanie organów
samorządu terytorialnego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Edwarda Wojtasa
i Jana Łopaty
w sprawie możliwości przekształcenia
gospodarstwa pomocniczego Kasyno Wojskowe
nr 52 w Lublinie w instytucję gospodarki
budżetowej (15454)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Edwarda Wojtasa i Jana
Łopaty w sprawie możliwości przekształcenia gospo-
darstwa pomocniczego Kasyno Wojskowe nr 52
w Lublinie w instytucję gospodarki budżetowej (SPS-
-023-15454/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) wszyst-
kie gospodarstwa pomocnicze państwowych jedno-
stek budżetowych zostaną zlikwidowane do końca
bieżącego roku. W resorcie obrony narodowej proces
ten realizowany jest według procedur określonych
w decyzji nr 399/MON ministra obrony narodowej
z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie organizacji pro-
cesu likwidacji w resorcie obrony narodowej zakła-
dów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz
utworzenia nowych form organizacyjno-prawnych
(Dz. Urz. MON nr 22, poz. 243).
Na podstawie przedmiotowej decyzji sytuacja każ-
dego gospodarstwa pomocniczego poddana jest indy-
widualnej ocenie na kilku szczeblach organizacyj-
nych, tj. przez kierowników jednostek budżetowych,
szefów rejonowych zarządów infrastruktury, właści-
wych dysponentów środków budżetowych drugiego
stopnia (głównie Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych)
oraz Departament Budżetowy Ministerstwa Obrony
Narodowej. Podczas prac zwraca się uwagę na potrze-
by Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zasadność
zmniejszenia infrastruktury, kondycję finansową go-
spodarstwa pomocniczego, ale przede wszystkim na
charakter jego zadań i ich powiązanie z zadaniami
jednostki budżetowej, jak również potrzebę i możli-
wość nabywania usług „na zewnątrz”.
Organem właściwym do likwidacji działających
w resorcie obrony narodowej gospodarstw pomocni-
czych jest kierownik jednostki budżetowej, przy któ-
rej funkcjonuje gospodarstwo pomocnicze, w przy-
padku Kasyna Wojskowego nr 52 – dowódca Jednost-
ki Wojskowej nr 4270 w Lublinie. Dowódca, biorąc
pod uwagę zakres, rodzaj i możliwość zaspokojenia
usługi przez rynek zewnętrzny oraz zapotrzebowanie
jednostki wojskowej na tego typu usługi świadczone
dotychczas przez kasyno, może zaproponować jeden
z wariantów rozwiązań, tj.:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu zadania samowytworzenia
usług – przypadek gdy działające gospodarstwo po-
mocnicze nie świadczyło, a jednostka, która je powo-
łała, nie miała bezpośredniej potrzeby zakupywania
usług od gospodarstwa;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu zadania samowytworzenia
usług mimo istniejącej w jednostce potrzeby zakupy-
wania usług, które wytwarzało gospodarstwo pomoc-
nicze – przypadek gdy nie ma uzasadnienia dla sa-
mowytworzenia usługi przez gospodarstwo, gdyż
dostęp do tego typu usług na rynku zewnętrznym
jest nieograniczony;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu zadania samowytworzenia usługi
– przypadek gdy w jednostce występuje duże zapo-
trzebowanie na usługi świadczone przez gospodar-
stwo, a dostęp do tego typu usług na rynku zewnętrz-
nym jest ograniczony lub ekonomicznie nieuzasad-
niony.
Ponadto analizowana jest również możliwość
przekształcenia gospodarstw pomocniczych w insty-
tucje gospodarki budżetowej na podstawie art. 116
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych. Z drugiej strony jednak należy zwrócić

uwagę na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240, ze zm.), który stanowi, że instytucje go-
spodarki budżetowej mogą być tworzone w celu re-
alizacji zadań publicznych. W związku z tym szcze-
gółowej analizy wymaga zakres i charakter działal-
ności prowadzonej przez gospodarstwa pomocnicze
pod tym kątem, co budzi wątpliwości w przypadku
kasyn wojskowych, świadczących usługi gastrono-
miczne i organizujących uroczystości oraz imprezy
okolicznościowe. Ponadto utworzenie instytucji go-
spodarki budżetowej wymaga zgody Rady Ministrów
i tym samym podjęcie decyzji w tym zakresie nie na-
leży do swobodnego uznania ministra obrony naro-
dowej.
Stosownie do uregulowań wspomnianej decyzji
nr 399/MON ostateczne rezultaty dotyczące zakresu
zabezpieczenia rzeczowego wskazanych wyżej zadań,
wraz z niezbędnymi potrzebami etatowymi, określo-
ne zostaną w terminie do dnia 15 maja br. Mając
jednak na uwadze wiele pytań dotyczących całego
przedsięwzięcia, w tym również interpelacje posel-
skie, poleciłem przyspieszenie prac w resorcie obrony
narodowej w stosunku do terminów określonych
w decyzji nr 399/MON w celu szybszego wypracowa-
nia ostatecznego stanowiska, które swoim zakresem
obejmie m.in. określenie skutków finansowych likwi-
dacji gospodarstw pomocniczych, jak również zagad-
nienie przeznaczenia mienia oraz ewentualnych
zwolnień ich pracowników.
Do czasu zakończenia prac analitycznych w od-
niesieniu do każdego gospodarstwa pomocniczego,
w tym również i Kasyna Wojskowego nr 52, nie jest
możliwe przedstawienie ostatecznej decyzji w przed-
miotowej sprawie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie rażącego naruszenia
interesu społecznego przez Wojskową
Agencję Mieszkaniową – Oddział Regionalny
w Krakowie (15457)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Milcarza w sprawie
181
rażącego naruszenia interesu społecznego przez Woj-
skową Agencję Mieszkaniową – Oddział Regionalny
w Krakowie (SPS-023-15457/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, zgodnie z art. 14
ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwatero-
waniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.
U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.), zobowiązana jest
gospodarować powierzonymi jej nieruchomościami
m.in. zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.), z wyjątkiem przepisów
dotyczących wywłaszczania nieruchomości, oraz
z uwzględnieniem zmian wynikających z ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
W świetle przepisu art. 37 ust. 1 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nieruchomości są sprzeda-
wane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w dro-
dze przetargu. Zamknięty katalog sytuacji stanowią-
cych wyjątki od tej reguły wyznacza art. 37 ust. 2
i 3 tej ustawy, który w żaden sposób nie odnosi się do
wspólnot mieszkaniowych – określa jedynie przesłan-
ki, przy spełnieniu których możliwa jest sprzedaż
bezprzetargowa, ewentualnie zwolnienie z obowiąz-
ku określonego w art. 37 ust. 1.
Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, dy-
rektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej w Krakowie wystąpił z wnioskiem do
prezesa agencji o wyrażenie zgody na zbycie nieru-
chomości położonej w Kielcach przy ul Szczepaniaka,
stanowiącej działkę nr 471/68, o powierzchni 0,0972 ha,
w drodze przetargu nieograniczonego. Prezes agencji
udzielił jej zarządzeniem z dnia 12 grudnia 2008 r.
W konsekwencji powyższego dyrektor wspomnia-
nego oddziału ogłosił na dzień 18 sierpnia 2009 r.
przetarg ustny nieograniczony na sprzedaż przed-
miotowej nieruchomości – zgodnie z art. 40 ust. 1 pkt
1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Ogłosze-
nie o przetargu, zgodnie z przepisem art. 38 ust. 2 tej
ustawy, zostało wywieszone w siedzibie oddziału
w Krakowie przy ul. Montelupich 3, jak również za-
mieszczone na stronie internetowej Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej. Ukazało się także w „Gazecie Wy-
borczej” (w kieleckim wydaniu regionalnym z dnia
17 lipca 2009 r.) oraz na internetowych portalach
dotyczących nieruchomości (Gratka, Otodom). Po-
nadto stosowną informację przesłano do pozostałych
oddziałów regionalnych agencji z prośbą o wywiesze-
nie na tablicach ogłoszeniowych.
Mając na względzie wszystkie powyższe okolicz-
ności, należy stwierdzić, iż sprzedaż przedmiotowej
nieruchomości odbyła się w zgodzie z przepisami obo-
wiązującego w tym zakresie prawa, w szczególności
z regulacjami ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi, oraz przy zachowaniu pełnej jawności i transpa-
rentności. Każdy podmiot zainteresowany nierucho-
mością będącą przedmiotem przetargu miał możli-
wość wzięcia udziału w procedurze i złożenia kon-
kretnej oferty.
182
Odnosząc się natomiast do kwestii zainteresowa-
nia zakupem przedmiotowej nieruchomości ze strony
wspomnianych przez pana posła Henryka Milcarza
wspólnot mieszkaniowych, pragnę nadmienić, iż
w 2004 r. prowadzona była korespondencja między
nimi a Wojskową Agencją Mieszkaniową. Wspólnoty
te były wówczas zainteresowane jedynie nieodpłat-
nym przejęciem nieruchomości i nie wyrażały zgodny
na partycypowanie w kosztach jej utrzymania, co
zdecydowało o braku porozumienia w tej sprawie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie emerytur wojskowych (15465)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie emerytur wojskowych (SPS-023-15465/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Postanowienia zawarte w art. 159 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227) zmieniły zasady waloryzacji woj-
skowych rent i emerytur. Nowo wprowadzone prze-
pisy stanowiły, iż od dnia 1 stycznia 1999 r. świad-
czenia te podlegają waloryzacji na zasadach i w ter-
minach przewidzianych w przepisach tej ustawy.
Powodem zmiany zasad waloryzacji było przeprowa-
dzenie kompleksowej reformy systemu ubezpieczeń
społecznych.
Przedmiotowy przepis został, na wniosek grupy
posłów, skierowany do Trybunału Konstytucyjnego
w celu zbadania jego zgodności z konstytucją. Wyro-
kiem z dnia 20 grudnia 1999 r. (sygn. akt K 4/99)
Trybunał Konstytucyjny uznał przepis za zgodny
z ustawą zasadniczą. W uzasadnieniu wyroku trybu-
nał wskazał, iż przedmiotowa zmiana nie narusza
konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych, bo-
wiem nie ma ona charakteru absolutnego i możliwe
są od niej odstępstwa. Natomiast ocena ich dopusz-
czalności musi być dokonywana na tle konkretnej
sytuacji, z uwzględnieniem całokształtu okoliczności.
W szczególności natomiast potrzeba zapewnienia re-
alizacji innej wartości istotnej dla systemu prawnego,
choćby nie była ona wprost wyrażona w tekście prze-
pisów konstytucyjnych, może uzasadniać odejście od
zasady ochrony praw nabytych.
Ponadto Trybunał Konstytucyjny zauważył, że
zasada równości wobec prawa wręcz uzasadnia do-
konaną zmianę polegającą na zrównaniu zasad wa-
loryzacji świadczeń emerytalnych tzw. służb mundu-
rowych (i to niezależnie od daty zakończenia służby)
z zasadami dotyczącymi pracowników cywilnych.
Wskazał również, że biorąc pod uwagę zakres mody-
fikacji prawa do waloryzacji (zmiana sposobu z tzw.
waloryzacji uposażeniowej na cenową, obowiązującą
w powszechnym systemie emerytalnym), który nie
dotyczył istoty tego prawa, a także okoliczności uza-
sadniające tę modyfikację, tj.: dokonaną głęboką re-
formę całego systemu emerytalnego, potrzebę zacho-
wania wewnętrznej sprawiedliwości i spójności sys-
temu oraz kryzys w finansowaniu ubezpieczeń spo-
łecznych, nie dopatrzył się w tym przypadku niezgod-
nego z ustawą zasadniczą arbitralnego ograniczenia
zasady ochrony praw nabytych, będącej jedną z pod-
staw państwa prawnego.
Pragnę również zauważyć, że przytoczony w in-
terpelacji pana posła Przemysława Gosiewskiego wy-
rok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego
2010 r. (sygn. akt K 15/09, Dz. U. Nr 27, poz. 141)
odnosił się do kwestii niezwiązanych z waloryzacją
emerytur wojskowych, bowiem dotyczył regulacji
w zakresie podwyższania emerytur wojskowych z ty-
tułu szczególnych warunków pełnienia służby woj-
skowej. Obecnie w resorcie obrony narodowej trwają
prace mające na celu usunięcie stwierdzonej niezgod-
ności art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
i ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.)
z art. 92 ust. 1 konstytucji. Także sejmowa Komisja
Ustawodawcza przygotowała projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych i ich rodzin (druk sejmowy nr 2922),
który zmierza do wyeliminowania niekonstytucyjno-
ści zakwestionowanych przez Trybunał Konstytucyj-
ny przepisów.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż
resort obrony narodowej, kierując się interesem obec-
nie pełniących służbę żołnierzy zawodowych odcho-
dzących na emeryturę, a także byłych żołnierzy za-
wodowych, czynił starania o zapewnienie właściwych
rozwiązań prawnych i utrzymanie stabilności woj-
skowego systemu emerytalnego. Od 1999 r. resort
obrony narodowej kilkukrotnie występował z inicja-
tywą przywrócenia zasad tzw. waloryzacji uposaże-
niowej dla emerytów i rencistów wojskowych. Jednak
w świetle trudnej sytuacji budżetowej państwa oraz
stosowania reguł waloryzacji cenowej wobec świad-
czeń emerytalno-rentowych wypłacanych w ramach
powszechnego systemu emerytalnego według zasad
waloryzacji cenowej spełnienie tego postulatu wyda-
je się obecnie niemożliwe.

Obecne prace prowadzone w resorcie obrony na-
rodowej w zakresie nowych uregulowań prawnych
dotyczących wojskowego systemu emerytalnego rów-
nież nie przewidują zmiany dotychczasowego sposo-
bu waloryzacji wojskowych świadczeń emerytalno-
-rentowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 24 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych (15466)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak:
SPS-023-15466/10, przekazującym interpelację pani
poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie nowelizacji usta-
wy o rodzinnych ogrodach działkowych, uprzejmie
przedstawiam informacje w tym zakresie.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w chwi-
li obecnej w Ministerstwie Infrastruktury nie są pro-
wadzone prace legislacyjne dotyczące zmiany ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych. Równocześnie
należy dodać, że podjęcie w najbliższym okresie ta-
kich prac nie jest przewidywane w obowiązującym
„Programie prac legislacyjnych Rady Ministrów”.
W ministerstwie prowadzone są natomiast prace
analityczne mające na celu pogłębienie wiedzy o uwa-
runkowaniach, w których obecnie funkcjonują ogrody
działkowe. W ramach wyżej wspomnianych prac do
prezesa Krajowej Rady Polskiego Związku Działkow-
ców została przesłana „Ankieta informacyjna doty-
cząca funkcjonowania Polskiego Związku Działkow-
ców i rodzinnych ogrodów działkowych”. W dniu 16
marca 2010 r. do Ministerstwa Infrastruktury wpły-
nęła odpowiedź na pytania zawarte w tej ankiecie.
Usystematyzowanie zgromadzonej wiedzy pozwo-
li na określenie warunków prawnych, przestrzen-
nych i ekonomicznych, niezbędnych dla rozwoju ro-
dzinnych ogrodów działkowych. Należy bowiem pa-
miętać, że zgodnie z treścią a rt. 7 ustawy z dnia 8 lip-
ca 2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419, z późn. zm.), na organach admini-
stracji rządowej i samorządu terytorialnego ciąży
183
obowiązek tworzenia warunków prawnych, prze-
strzennych i ekonomicznych, które mają powodować
rozwój rodzinnych ogrodów działkowych.
Pragnę również poinformować Pana Marszałka,
że w dniu 5 marca 2010 r. odbyło się spotkanie pod-
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
z przedstawicielami Krajowej Rady oraz organów te-
renowych Polskiego Związku Działkowców. W toku
tego spotkania padła propozycja powołania wspólne-
go zespołu roboczego i odbywania cyklicznych spo-
tkań w celu analizowania problemów nurtujących
działkowców.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, jednocześnie wyrażam nadzieję, że pozwo-
lą one wyeliminować wątpliwości wyrażone w inter-
pelacji pani poseł.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie planowanych zmian
w funkcjonowaniu TBS (15467)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie pla-
nowanych zmian w funkcjonowaniu TBS, nadesłaną
pismem z dnia 8 kwietnia 2010 r. (znak: SPS-023-
-15467/10), uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
1. Czy i jaki plan ma pański resort w kwestii
zmian w funkcjonowaniu TBS w Polsce? Czy w związ-
ku z tym trwają jakiekolwiek prace legislacyjne,
choćby w sferze wstępnych projektów?
Funkcjonowanie towarzystw budownictwa spo-
łecznego powinno być rozpatrywane w ramach szer-
szego zagadnienia, jakim jest model funkcjonowania
społecznego budownictwa czynszowego w Polsce. Sys-
tem określający budownictwo społeczne w naszym
kraju został zaprojektowany na wzór wielu krajów
zachodnioeuropejskich i funkcjonuje od czasu wejścia
w życie przepisów ustawy z dnia 26 października
1995 r. o niektórych formach popierania budownic-
twa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070,
z późn. zm.). W ramach systemu utworzono towarzy-
stwa budownictwa społecznego, które – wspólnie
z spółdzielniami mieszkaniowymi – mogły się ubie-
gać o preferencyjny kredyt ze środków Krajowego
184
Funduszu Mieszkaniowego na realizację budownic-
twa na wynajem. Do końca 2009 r. w ramach systemu
wybudowano ok. 87,3 tys. mieszkań, z czego 80% po-
wstało w ramach inwestycji towarzystw budownic-
twa społecznego.
Jednym z podstawowych założeń systemu był za-
kaz wyodrębniania na własność mieszkań wybudo-
wanych ze wsparciem władz publicznych. Przesłanką
wprowadzenia takiego zakazu była chęć zbudowania
w naszym kraju poważnego sektora mieszkań spo-
łecznych, który byłby dostępny cenowo również dla
gospodarstw domowych o dochodach uniemożliwia-
jących zakup lub wynajem mieszkania na rynku.
W założeniu projektodawców zasób miał być elastycz-
ny, umożliwiając samorządom gminnym realizację
lokalnej polityki mieszkaniowej przez rotację lokato-
rów w ramach łańcucha: lokale socjalne – mieszkania
komunalne – mieszkania TBS-owskie. Dodatkowo
celem wprowadzonych rozwiązań było stymulowanie
procesów migracyjnych na rynku pracy. Brak miesz-
kań na wynajem o umiarkowanych czynszach uwa-
żano bowiem za istotny czynnik zniechęcający do
poszukiwania pracy z dala od dotychczasowego miej-
sca zamieszkania.
W ciągu kilkunastu lat funkcjonowania progra-
mu ujawniło się wiele problemów, z których najważ-
niejsze dotyczyły:
— finansowania programu – z jednej strony bu-
dżet państwa nie był w stanie zapewnić realizacji
całego zapotrzebowania na preferencyjne kredyty,
z drugiej strony towarzystwa budownictwa społecz-
nego masowo sięgały po środki docelowych najemców
wpłacane w formie partycypacji w kosztach budowy
lokali;
— adresowania programu, ponieważ czynsze
w zasobach TBS są kalkulowane w wysokości zapew-
niającej pokrycie wszystkich kosztów utrzymania
nieruchomości oraz kosztów spłaty zobowiązań, to-
warzystwa miały tendencję preferowania zamożniej-
szych najemców;
— celów programu – okazało się, że system nie
pełni swojej zakładanej roli jako stymulator procesów
migracyjnych na rynku pracy.
Ponadto należy wziąć pod uwagę, że w ciągu kil-
kunastu lat funkcjonowania programu radykalnej
zmianie uległo otoczenie społeczne, gospodarcze i in-
stytucjonalne. Rozwinął się rynek mieszkań dewelo-
perskich stymulowany poprawą dostępności kredy-
tów hipotecznych, jednocześnie pojawiły się nowe
instrumenty polityki mieszkaniowej państwa adre-
sowane do gmin (program budownictwa socjalnego)
i do osób planujących zakup własnego mieszkania
(program „Rodzina na swoim”).
Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki Minister-
stwo Infrastruktury podjęło próbę reformy obowią-
zującego systemu. Wstępna analiza oczekiwań pod-
miotów zaangażowanych w program (samorządy
gminne, inwestorzy, lokatorzy, Bank Gospodarstwa
Krajowego) wykazała, że ich opinie są bardzo niejed-
norodne i często zdecydowanie rozbieżne. Było to
znaczącą przesłanką do zlecenia przez Ministerstwo
Infrastruktury niezależnego audytu programu, któ-
ry przeprowadził na przełomie 2008 i 2009 roku
Bank Światowy. Misja Banku Światowego została
poprzedzona badaniami ankietowymi zrealizowany-
mi przez resort infrastruktury, obejmującymi samo-
rządy gminne, inwestorów i najemców.
Ostateczny raport przekazany ministerstwu
w czerwcu 2009 r. zawierał rekomendację, że czyn-
szowe budownictwo społeczne powinno być w naszym
kraju nadal rozwijane i wspierane przez władze pu-
bliczne. Jednocześnie jednak podstawowe elementy
dotychczas funkcjonującego systemu powinny ulec
zasadniczej modyfikacji.
Po zapoznaniu się z rekomendacjami Banku Świa-
towego, wynikami przeprowadzonych ankiet i opi-
niami podmiotów zaangażowanych w system, Mini-
sterstwo Infrastruktury przystąpiło do pracy nad
nowym aktem prawnym, który określałyby zasady
funkcjonowania i wspierania sektora budownictwa
społecznego. Należy podkreślić, że prace rozpoczęły
się w trudnych warunkach, spowodowanych spowol-
nieniem gospodarczym. Między innymi w ramach
konieczności umożliwienia Bankowi Gospodarstwa
Krajowego podejmowania działań redukujących
skutki spowolnienia dla gospodarki na podstawie
ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy
o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, ustawy
o Banku Gospodarstwa Krajowego oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 65, poz. 545) z końcem maja
2009 r. zlikwidowany został Krajowy Fundusz Miesz-
kaniowy, stanowiący do tej pory źródło kredytów na
realizację budownictwa społecznego. Nowy system
budownictwa społecznego powinien w związku z tym
zawierać całkowicie przemodelowane zasady działa-
nia i finansowania.
Ze względu na wagę projektowanych rozwiązań
i duże zainteresowanie gmin, inwestorów i najemców
przyjęto zasadę, że przed formalnym opracowaniem
założeń do projektu nowej ustawy – zgodnie z trybem
prac nad dokumentami prawnymi w ramach Rady
Ministrów – podstawowy zarys rozwiązań zostanie
wcześniej przedyskutowany ze środowiskami bran-
żowymi i naukowymi.
W grudniu ubiegłego roku kierownictwo Mini-
sterstwa Infrastruktury przyjęło do akceptacji ma-
teriał pt. „Kierunki reformy systemu budownictwa
społecznego w Polsce – proponowane rozwiązania”
(treść dokumentu jest udostępniona w Biuletynie In-
formacji Publicznej Ministerstwa Infrastruktury
w zakładce „Dokonania i zamierzenia” – „Programy
i strategie” – „Budownictwo”), który następnie prze-
kazano do zaopiniowania wszystkim zainteresowa-
nym stronom. Kulminacją tego etapu prac była kon-
ferencja zorganizowana przez resort infrastruktury
w styczniu br. Podmioty zaangażowane w system bu-
downictwa społecznego w Polsce miały szansę przed-
stawić swoje stanowiska dotyczące proponowanych
przez ministerstwo rozwiązań. Jak wykazało spotka-

nie, opinie środowiska co do spodziewanych kierun-
ków reformy systemu budownictwa społecznego są
bardzo zróżnicowane, a w pewnych punktach zdecy-
dowanie rozbieżne.
Biorąc pod uwagę opinię zainteresowanych środo-
wisk, w trakcie prac nad założeniami do nowej usta-
wy regulującej system budownictwa społecznego
w Polsce pewne zagadnienia zostały jeszcze raz do-
kładnie przeanalizowane, jednak podstawowe roz-
wiązania zarysowane w „Kierunkach reformy syste-
mu budownictwa społecznego w Polsce” zostały za-
chowane i rozwinięte.
Założenia do nowej ustawy w najbliższych dniach
powinny być zaakceptowane przez kierownictwo Mi-
nisterstwa Infrastruktury, a następnie zostaną prze-
słane do konsultacji społecznych. Projekt zawiera
rozwiązania dotyczące:
I) zasad, na jakich będą użytkowane lokale miesz-
kalne tworzące społeczny zasób mieszkań czynszo-
wych, wraz z określeniem kryteriów definiujących
ten segment rynku mieszkaniowego;
II) nowego systemu realizacji przedsięwzięć bu-
downictwa mieszkaniowego w formule mieszkań na
wynajem, opierający się partycypacji przyszłego na-
jemcy w kosztach budowy lokalu mieszkalnego z do-
celowym przeniesieniem własności na najemcę;
III) zasad działania towarzystw budownictwa
społecznego i fundacji budownictwa społecznego;
IV) zasad, na jakich udzielana jest pomoc publicz-
na w tworzeniu społecznego zasobu mieszkań czyn-
szowych oraz lokali mieszkalnych budowanych w ra-
mach nowego systemu stopniowego dochodzenia do
własności mieszkaniowej;
V) zasad gospodarowania zasobem wybudowa-
nym na dotychczas obowiązujących zasadach przez
towarzystwa budownictwa społecznego ze środków
preferencyjnych kredytów udzielonych przez Bank
Gospodarstwa Krajowego, w tym zasad zbywania
mieszkań.
Mam nadzieję, że sprawne prace w ramach kon-
sultacji i uzgodnień międzyresortowych pozwolą Ra-
dzie Ministrów na przyjęcie projektu i skierowanie
go do dalszych prac w parlamencie RP jeszcze w II
połowie bieżącego roku.
2. Czy w projektowanych zmianach znajduje się
możliwość wykupu mieszkań z zasobów TBS przez
ich aktualnych lokatorów? Jeżeli tak, to jakie są za-
łożenia projektowanych regulacji?
Projektowane regulacje zawierają rozwiązania,
które umożliwią w przyszłości wyodrębnienie na wła-
sność mieszkań wybudowanych przy współudziale
środków publicznych. Zaproponowane przez Mini-
sterstwo Infrastruktury przepisy starają się wywa-
żyć argumenty wszystkich zainteresowanych stron,
przy jednoczesnym zapewnieniem ich zgodności
z prawem. Projekt założeń nowej ustawy w aktual-
nym wewnątrzresortowym brzmieniu przewiduje
pozostawienie decyzji dotyczącej możliwości sprzeda-
ży mieszkań w rękach właścicieli zasobów. Do zaku-
pu będą uprawnieni jedynie najemcy, którzy wpłaci-
185
li odpowiednią dużą partycypację w kosztach budowy
wynajmowanego mieszkania. Cena wykupu będzie
ustalona na poziomie rynkowym, chociaż właściciele
będą mieli możliwość wprowadzenia pewnych boni-
fikat. Jednocześnie jednak warunkiem sprzedaży
mieszkania będzie spłata odpowiedniej części kredy-
tu Bankowi Gospodarstwa Krajowemu.
Proponowane rozwiązania, których projektodaw-
cą jest resort infrastruktury, będą ostatecznie zale-
żały również od opinii partnerów rządowych i samo-
rządowych (w ramach Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego), a następnie od prac w par-
lamencie RP. Liczę w tym zakresie na aktywną
współpracę w wypracowywaniu merytorycznie opty-
malnych rozwiązań również z panią poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie polityki metropolitarnej państwa
(15470)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-023-15470/
10, dotyczące interpelacji pana posła Dawida Jackie-
wicza w sprawie polityki metropolitalnej państwa,
przedstawiam następujące informacje.
Ustawa o działach administracji rządowej nie
wskazuje odrębnej sekcji „rozwój miast” czy „polity-
ka miejska”. Zagadnienie polityki miejskiej zostało
zaliczone, jako jedno z 8, do działu: Budownictwo,
gospodarka przestrzenna i mieszkaniowa, obok: 1)
architektury; 2) budownictwa; 3) nadzoru architek-
toniczno-budowlanego; 4) zagospodarowania prze-
strzennego; 5) wspierania mieszkalnictwa; 6) gospo-
darki nieruchomościami, jeżeli odrębne ustawy nie
stanowią inaczej; 8) rządowych programów rozwoju
infrastruktury komunalnej. Dział ten leży obecnie
w kompetencji ministra infrastruktury.
Dział: Rozwój regionalny – za który odpowiada
minister rozwoju regionalnego (MRR), obejmując
m.in. 1) programowanie i koordynację polityki roz-
woju, w szczególności opracowywanie projektów stra-
tegii rozwoju; 2) programowanie i realizację polityki
regionalnej; 3) opracowywanie dokumentów progra-
mowych z zakresu społeczno-gospodarczego rozwoju
kraju, w tym będących podstawą do pozyskiwania
środków rozwojowych z Unii Europejskiej i z innych
źródeł zagranicznych – zajmuje się z natury rzeczy
186
zagadnieniami rozwoju miast (choć nie wymienia od-
rębnie tego zagadnienia).
MRR postrzega politykę miejską jako część poli-
tyki rozwoju i z tego względu w pracach nad strate-
gicznymi dokumentami uwzględnia w dużym stopniu
rozwój miast, w tym tych największych, które można
nazwać metropoliami. Miasta jako podstawowy ele-
ment systemu osadniczego kraju stanowią integralną
część polskiej przestrzeni. Ze względu na swoje zna-
czenie znajdują się w centrum zainteresowania poli-
tyki przestrzennej kraju, która jest określona w „Kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju”
(KPZK), oraz polityki regionalnej, która jest definiowa-
na w „Krajowej strategii rozwoju regionalnego 2010–
–2020 – regiony, miasta, obszary wiejskie” (KSRR).
Oba dokumenty są obecnie równolegle opracowywane
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego.
Definicję obszaru metropolitalnego wprowadza
ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym z dnia 27 marca 2003 r. (art. 2, pkt 9), według
której przez obszar metropolitalny „należy rozumieć
obszar wielkiego miasta oraz powiązanego z nim
funkcjonalnie bezpośredniego otoczenia, ustalony
w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kra-
ju”. Ustawa ta wymaga, aby w koncepcji przestrzen-
nego zagospodarowania kraju zostały określone „ele-
menty krajowej sieci osadniczej, z wyodrębnieniem
obszarów metropolitalnych” (art. 47 ust. 2 pkt 1).
Także plany zagospodarowania przestrzennego wo-
jewództw (PZPW) zgodnie z ustawą mają określać
obszary metropolitalne, dla których uchwala się pla-
ny zagospodarowania przestrzennego obszaru metro-
politalnego jako część PZPW. Z przytoczonych wyżej
przepisów wynika, że rozwój największych miast jest
także zadaniem administracji samorządowej woje-
wództw.
Zgodnie z ustawą o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym projekt rządowy KPZK bę-
dzie odnosić się do ośrodków metropolitalnych, wy-
mieniając je oraz wskazując kryteria ich wyboru,
natomiast szczegółowe granice funkcjonalnych ob-
szarów metropolitalnych powinny zostać określone
w ramach planów zagospodarowania przestrzenne-
go województw.
Natomiast przedstawiona w projekcie „Krajowej
strategii rozwoju regionalnego 2010–2020 – regiony,
miasta, obszary wiejskie” (KSRR) z 9 września 2009 r.
koncepcja rozwoju regionów w oparciu o model pola-
ryzacyjno-dyfuzyjny nie odnosi się do polityki metro-
politalnej państwa, ale do takiego wykorzystania
potencjałów wszystkich terytoriów (ośrodków woje-
wódzkich, miast subregionalnych i lokalnych oraz
obszarów wiejskich), aby procesy rozwojowe zacho-
dzące w głównych ośrodkach miejskich miały jak
najszerszy zasięg i pozytywny wpływ na rozwój ca-
łych regionów.
Kwestia określenia najważniejszych ośrodków ży-
cia społeczno-gospodarczego kraju i regionów była
jedną z najczęściej podnoszonych w czasie konsultacji
projektu KSRR. W wyniku konsultacji podjęto decy-
zję, iż głównym kryterium określania ważności
ośrodków miejskich w Polsce jest kryterium admini-
stracyjne. Stąd w ostatnim projekcie KSRR z 2 mar-
ca 2010 r. (dostępny na stronach internetowych Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego) jako najważniej-
sze ośrodki wskazane są wszystkie ośrodki woje-
wódzkie, na których terenie od 1 stycznia 1999 r.
znajduje się siedziba wojewody i (lub) sejmiku woje-
wództwa. Ponadto wyróżniona została Warszawa, ze
względu na funkcję stołeczną oraz na dominującą
pozycję gospodarczą i społeczną w kraju. KSRR jako
dokument o charakterze strategicznym wskazuje po-
żądane kierunki działań dla poszczególnych teryto-
riów przyczyniające się do wzrostu zatrudnienia
i spójności społeczno-gospodarczej regionów. Nato-
miast zarządzanie obszarami metropolitalnymi jest
jednym z instrumentów prowadzących do osiągania
strategicznego celu KSRR.
MRR w przytoczonych wyżej pracach stosuje za-
sady konsultacji międzyresortowych i społecznych.
Ponadto w ramach prac nad KPZK został powołany
zarządzeniem nr 6 ministra rozwoju regionalnego
z dnia 15 lipca 2008 r. zespół realizacyjny do opraco-
wania „Koncepcji przestrzennego zagospodarowania
kraju”. W jego skład wchodzi także przedstawiciel
wskazany przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (MSWiA).
Projekty KPZK i KSRR powstają równolegle
z pracami nad innymi krajowymi dokumentami stra-
tegicznymi określającymi, w horyzoncie średnio-
i długookresowym, cele rozwojowe kraju i sposoby ich
osiągania, tj. średniookresową strategią rozwoju kra-
ju (aktualizacja strategii rozwoju kraju) oraz długo-
okresową strategią rozwoju kraju (której podstawę
do opracowania stanowi raport „Polska 2030. Wy-
zwania rozwojowe”). Koordynację tych prac zapew-
nia Komitet Koordynacyjny do Spraw Polityki Roz-
woju (KK) – organ opiniodawczo-doradczy prezesa
Rady Ministrów w zakresie prowadzenia polityki roz-
woju usytuowany w Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów (umocowany ustawowo art. 35a ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju).
W zakresie stanu prac nad powyższymi dokumen-
tami przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 14 marca br.
rozpoczęło proces uzgodnień międzyresortowych
projektu KSRR. Dokument przekazany został do
wszystkich ministrów i wybranych urzędów central-
nych oraz do sekretariatu Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego. Wśród uwag otrzyma-
nych od resortów znajdują się także uwagi MSWiA.
Równolegle z trwającym procesem uzgodnień mię-
dzyresortowych KSRR poddana została ocenie ex
ante oraz przygotowana została dla niej prognoza
oddziaływania na środowisko. Wypracowane na ich
podstawie uwagi do dokumentu, wraz z uwagami
z uzgodnień międzyresortowych, po przeanalizowa-
niu przez MRR zostaną uwzględnione w strategii
jeszcze przed jej ostatecznym przekazaniem do ak-

ceptacji przez stały komitet Rady Ministrów i Radę
Ministrów, co planowane jest w połowie maja br.
W MRR trwają parce nad ukończeniem projektu
KPZK. Jego przekazanie do konsultacji społecznych
i międzyresortowych jest planowane na koniec I po-
łowy br. Główne założenia KPZK pochodzą z „Eks-
perckiego projektu koncepcji przestrzennego zago-
spodarowania kraju” (EP KPZK) opublikowanego na
stronie internetowej MRR. Nie posiadał on statusu
dokumentu rządowego, ale zawierał ekspercką ocenę
sytuacji i trendów w zakresie rozwoju przestrzenne-
go w Polsce, wskazywał główne elementy struktury
przestrzennej kraju oraz przestrzenne zagospodaro-
wanie Polski w perspektywie 2033 r. EP KPZK był
podstawą debaty publicznej nad przyszłym stanem
rozwoju przestrzennego kraju prowadzonej w 16 re-
gionach, której wyniki zostaną uwzględnione w pro-
jekcie rządowym.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie funkcjonowania sklepów
oferujących do sprzedaży tzw. dopalacze (15471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia 2010 r. (znak:
SPS-023-15471/10), uprzejmie przedkładam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Wojciecha Szaramy
w sprawie funkcjonowania sklepów oferujących do
sprzedaży tzw. dopalacze.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych,
w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła w życie w dniu
8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła
objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP)
wpisaną do załącznika nr 2 w wykazie substancji psy-
chotropowych grupy II-P, jak również – po uwzględ-
nieniu poprawki poselskiej – 17 innych substancji
i roślin psychoaktywnych wpisanych do załącznika
187
nr 1 w wykazie środków odurzających grupy I-N ww.
ustawy. W sumie objęto kontrolą ustawową 18 sub-
stancji i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wykorzysty-
wane w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie
jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia Divinorum, Mi-
tragyna Speciosa, Argyreia Nervosa, o których infor-
mowało Europejskie Centrum Monitorowania Nar-
kotyków i Narkomanii (EMCDDA) nie znajdują łatwo
zamienników i obecnie są zastępowane roślinami
i substancjami, o których działaniu psychoaktyw-
nym brak jest poważnych doniesień naukowych
(Theobromina, Geranium). Należy podkreślić, że
z handlem tzw. dopalaczami zmagają się z lepszym
lub gorszym efektem wszystkie państwa Unii Euro-
pejskiej. Smart shops – sklepy handlujące dopalacza-
mi istnieją w większości krajów Europy. Najwięcej
jest ich w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii.
Jak do tej pory żaden z krajów europejskich nie zde-
legalizował działalności tych sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) z dnia 26 sierp-
nia 2009 r. o działaniach poszczególnych państw UE
w zakresie kontrolowania substancji i roślin, które
mogą być obecne w dopalaczach, Polska wprowadzi-
ła pod kontrolę największą ilość substancji i roślin.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę oceny i szybkiego obję-
cia kontrolą niebezpiecznych substancji czy roślin
psychoaktywnych, prowadziło wspólne działania
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym w celu
wypracowania projektu takiej regulacji ustawowej,
która umożliwiłaby przeniesienie wykazu środków
odurzających i substancji psychotropowych z ustawy
do rozporządzenia. Takie rozwiązanie dałoby możli-
wość szybkiej reakcji na pojawienie się nowych, wcze-
śniej nieznanych substancji o działaniu psychoak-
tywnym, co byłoby skutecznym działaniem wobec
możliwości wykorzystania nowych substancji i roślin
w ofercie sklepów oferujących dopalacze. Główny in-
spektor farmaceutyczny we współpracy z departa-
mentem zdrowia publicznego i Krajowym Biurem ds.
Przeciwdziałania Narkomanii opracował projekt no-
welizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
zmierzający do wypracowania szybkiej ścieżki obej-
mowania kontrolą tymczasową substancji, co do któ-
rych zachodzi podejrzenie, że mogą być niebezpieczne
dla zdrowia publicznego. Intensywne prace nad ww.
projektem prowadzone są obecnie w Ministerstwie
Zdrowia.
W opinii Ministerstwa Zdrowia kwestia tzw. do-
palaczy nie może być skutecznie rozwiązana wyłącz-
nie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, regulującej kwestie
188
związane wyłącznie ze środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi znajdującymi się w za-
łącznikach do ustawy. Wyżej wspomniane, podejmo-
wane przez Ministerstwo Zdrowia działania koncen-
trowały się na wyeliminowaniu dostępu do substan-
cji, które spełniają kryteria środków odurzających
i substancji psychotropowych (BZP, Salvia Divino-
rum, JWH-0-18). Z opinii przedstawionej przez
przedstawiciela Policji podczas spotkania Zespołu ds.
Administracji i Bezpieczeństwa Obywateli Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w spra-
wie tzw. dopalaczy wynika, że cel ten został czasowo
osiągnięty w okresie kilku miesięcy po wejściu w ży-
cie nowelizacji z dnia 8 maja 2009 r. ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii. Kolejna wspomniana wy-
żej inicjatywa podjęta przez Ministerstwo Zdrowia
ukierunkowana jest na opracowanie i wdrożenie in-
strumentów prawnych umożliwiających objęcie cza-
sową kontrolą środków odurzających lub substancji
psychotropowych mogących prowadzić do uzależnie-
nia od nich oraz określenie procedur i trybu prowa-
dzenia tzw. oceny ryzyka. Rozwiązanie powyższe
będzie stanowić bardzo ważny element działań ukie-
runkowanych na szybkie i sprawne podejmowanie
decyzji o wycofaniu niektórych substancji i podejmo-
wania ostatecznych decyzji w oparciu o naukowo
zweryfikowaną ocenę tych substancji. Nadal jednak
w ofercie sklepów z dopalaczami mogą pozostawać
substancje nawet psychoaktywnie obojętne, które nie
będą objęte żadnym z powyższych instrumentów
prawnych i umożliwią dalsze działanie tych sklepów.
Minister zdrowia posiada informacje o rosnącej licz-
bie sklepów z tzw. dopalaczami, gdyż podległe Mini-
strowi Zdrowia Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania
Narkomanii na bieżąco monitoruje zjawisko rozwoju
sieci sklepów z dopalaczami. Jednocześnie uprzejmie
informuję, że sprzedaż dopalaczy z automatów samo-
obsługowych byłaby szczególnym zagrożeniem dla
dzieci i młodzieży i należy zrobić wszystko, aby prze-
ciwdziałać również tej formie sprzedaży.
Niezależnie od powyższego Krajowe Biuro ds..
Przeciwdziałania Narkomanii w wyniku informacji
otrzymanych od Europejskiego Centrum Monitoro-
wania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) wska-
zało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do za-
łącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii po-
przez szybką nowelizację) substancji psychoaktywnej
o nazwie mefedron, o której to substancji psychotro-
powej przytacza pan poseł informacje w interpelacji.
W związku z tym Departament Zdrowia Publicznego
Ministerstwa Zdrowia wystąpił do Krajowego Biura
ds. Przeciwdziałania Narkomanii o opinię i uzasad-
nienie dodatkowego objęcia sześciu innych substan-
cji, które zgodnie z informacjami Europejskiego Cen-
trum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii
(EMCDDA) są lub mogą być wykorzystywane w do-
palaczach.
Pismem z dnia 31 marca 2010 r. minister zdrowia
zwrócił się z prośbą o opinię o wyżej wymienionych
substancjach w zakresie konieczności ich kontrolo-
wania do Instytutu Ekspertyz Sądowych w Krakowie
i do Katedry i Zakładu Farmakologii Doświadczalnej
i Klinicznej WUM. Po uzyskaniu opinii z ww. insty-
tucji zasadne może okazać się uruchomienie proce-
dury legislacyjnej obejmującej tylko i wyłącznie sie-
dem ww. substancji, z uwagi na pilną potrzebę wska-
zaną w piśmie Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania
Narkomanii. Przygotowano projekt nowelizacji usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii z wpisanymi
w załącznikach ww. substancjami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie informacji
o możliwości ograniczenia finansowania
naprawy szkód górniczych na Śląsku (15474)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie infor-
macji o możliwości ograniczenia finansowania napra-
wiania szkód górniczych na Śląsku, przesłaną przy
piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-023-
-15474/10, uprzejmie informuję, co następuje.
Kwestia naprawiania szkód górniczych została
uregulowana w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo
geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 27, poz. 96, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 64 na podstawie warunków okre-
ślonych w koncesji oraz projektu zagospodarowania
złoża przedsiębiorca sporządza plan ruchu każdego
zakładu górniczego. Plan ruchu zakładu górniczego
określa szczegółowe przedsięwzięcia niezbędne w celu
zapewnienia m.in. zapobiegania szkodom i ich napra-
wiania. W dziale V ww. ustawy określone zostały
szczegółowe przepisy regulujące kwestie odpowie-
dzialności za szkody wywołane ruchem zakładu gór-
niczego. Zgodnie z przepisami ww. działu właściciel
nie może sprzeciwić się zagrożeniom spowodowanym
ruchem zakładu górniczego, jeżeli ruch ten odbywa
się zgodnie z zasadami określonymi w ustawie. Na-
tomiast może żądać naprawienia wyrządzonej tym
ruchem szkody. Do naprawiania szkód wywołanych
ruchem zakładu górniczego stosuje się przepisy Ko-
deksu cywilnego, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
Jeżeli nie można ustalić, kto wyrządził szkodę, odpo-
wiada za nią przedsiębiorca, który w chwili ujawnie-
nia się szkody jest uprawniony do wydobywania ko-

paliny w granicach obszaru górniczego. W razie bra-
ku przedsiębiorcy odpowiedzialnego za szkodę albo
jego następcy prawnego, roszczenia przysługują prze-
ciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez
właściwy miejscowo organ nadzoru górniczego.
Jednocześnie, zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla ka-
miennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192, poz. 1379)
zadania związane z naprawianiem szkód wywoła-
nych ruchem zakładu górniczego zlikwidowanego
przed 1 stycznia 2007 r., w tym szkód powstałych
w wyniku reaktywacji starych zrobów, są finansowa-
ne z dotacji budżetowej. Zgodnie z art. 26 ww. ustawy
w każdym roku budżetowym Rada Ministrów, na
wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki,
w projekcie ustawy budżetowej określi wysokość do-
tacji na finansowanie ww. zadań.
Minister gospodarki zgłosił zapotrzebowanie na
środki budżetowe na 2010 r. w kwocie 500 mln zł na
finansowanie zadań dotyczących likwidacji kopalń
oraz działań wykonywanych po zakończeniu całko-
witej likwidacji kopalń realizowanych przez Spółkę
Restrukturyzacji Kopalń SA, zadań dotyczących za-
bezpieczenia kopalń sąsiednich przed zagrożeniem
wodnym, gazowym oraz pożarowym, w trakcie i po
zakończeniu likwidacji kopalń realizowanych przez
SRK SA, naprawiania szkód wywołanych ruchem
zlikwidowanego zakładu górniczego, w tym szkód
powstałych w wyniku reaktywacji starych zrobów,
ekwiwalentu pieniężnego przysługującego emerytom
i rencistom z kopalń wypłacanych przez ZUS, rosz-
czeń pracowniczych, w tym z tytułu rent wyrównaw-
czych oraz uprawnień do bezpłatnego węgla dla eme-
rytów i rencistów, monitoringu procesów związanych
z funkcjonowaniem górnictwa węgla kamiennego.
W ustawie budżetowej na 2010 r. na ww. cele przewi-
dziano kwotę 349 mln zł. Powyższa kwota została
rozdysponowana w sposób zapewniający w pierwszej
kolejności finansowanie zadań związanych z zapew-
nieniem bezpieczeństwa powszechnego, tj. zabezpie-
czenia kopalń sąsiednich przed zagrożeniem wod-
nym, gazowym i pożarowym. Zapotrzebowanie zgło-
szone przez spółki na 2010 r. na realizację zadań
dotyczących naprawiania szkód wywołanych ruchem
zlikwidowanego zakładu górniczego wyniosło 33,5
mln zł. W wyniku zastosowania kryterium podziału
środków budżetowych, tak jak to opisano powyżej,
oraz weryfikacji wniosków przedsiębiorstwom górni-
czym przyznano na ten cel kwotę 8,3 mln zł.
Należy jednak podkreślić, że, tak jak to miało
miejsce w latach ubiegłych, ostateczna kwota prze-
widziana na finansowanie tych zadań może ulec
zwiększeniu. Na bieżąco prowadzony jest monitoring
wykorzystania środków budżetowych przez przedsię-
biorstwa górnicze. Środki niewykorzystane na inne
cele mogą być przesunięte w miarę potrzeb i możli-
wości na finansowanie naprawiania szkód wywoła-
nych ruchem zlikwidowanych zakładów górniczych.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
minister gospodarki nie wydawał polecenia zmniej-
189
szenia finansowania naprawiania szkód górniczych.
Sprawy spółki prowadzi zarząd, a zgodnie z Kodek-
sem spółek handlowych ani walne zgromadzenie ani
rada nadzorcza nie ma prawa wydawać zarządowi
wiążących poleceń dotyczących prowadzenia spraw
spółki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zostanie
zwrócona szczególna uwaga na sprawę poruszoną
w piśmie pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku decyzji o powołaniu
Rady Narodowego Funduszu Zdrowia (15476)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem ministra zdrowia przez prezesa Rady
Ministrów do udzielenia odpowiedzi na przesłaną
przy piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-023-
-15476/10, interpelację pana posła Wojciecha Szara-
my w sprawie braku decyzji o powołaniu Rady Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Rada Narodowego Funduszu Zdrowia jest orga-
nem funduszu – państwowej jednostki organizacyj-
nej. Jej skład, zasady działania oraz kompetencje
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), zwana dalej „ustawą”. We wskazanej
ustawie uregulowany został także tryb ustalania pla-
nu finansowego funduszu.
W odniesieniu do poruszonej w interpelacji kwe-
stii braku decyzji o powołaniu członków Rady Naro-
dowego Funduszu Zdrowia pragnę poinformować, iż
w dniu 1 kwietnia 2010 r. minister zdrowia Ewa Ko-
pacz w imieniu prezesa Rady Ministrów wręczyła
nominację członkom Rady Narodowego Funduszu
Zdrowia, wśród których znaleźli się:
1) pani Renata Hayder z ramienia ministra finan-
sów,
2) pani Małgorzata Gałązka-Sobotka z ramienia
Trójstronnej Komisji ds. Społeczno Gospodarczych,
3) pani Ewelina Nojszewska z ramienia rzecznika
praw obywatelskich,
4) pan Dariusz Trzcionka z ramienia Trójstronnej
Komisji ds. Społeczno Gospodarczych,
5) pan Rudolf Borusiewicz z ramienia Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego,
6) pan Wiesław Czarnecki z ramienia Rady Dzia-
łalności Użytku Publicznego,
190
7) pan Artur Kołosowski z ramienia ministra
spraw wewnętrznych i administracji, ministra obro-
ny narodowej oraz ministra sprawiedliwości,
8) pan Wojciech Kutyła z ramienia ministra zdro-
wia,
9) pan Dominik Furman z ramienia prezesa Rady
Ministrów,
10) pan Szymon Jajko z ramienia prezesa Rady
Ministrów.
W odpowiedzi na drugie z zadanych pytań pragnę
zauważyć, iż zatwierdzona przez ministra zdrowia
oraz ministra finansów w dniu 16 grudnia 2009 r.
zmiana planu finansowego funduszu na 2010 r. zo-
stała w toku ustalania planu przekazana do zaopi-
niowania radzie funduszu. Zmiana ta uzyskała po-
zytywną opinię rady wyrażoną w uchwale z dnia
1 grudnia 2009 r. w sprawie wyrażenia opinii do pro-
jektu zmiany planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na 2010 r. nr 38/2009/I. Po dniu
16 grudnia 2009 r. nie zostały natomiast zatwierdzo-
ne żadne zmiany w planie finansowym na 2010 r.,
które wymagałyby opinii rady funduszu.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, że nie wszystkie
zmiany w planie finansowym funduszu wymagają
zasięgnięcia opinii rady funduszu. Zgodnie z art. 124
ust. 4 oraz ust. 9 ustawy zasięgnięcia opinii rady fun-
duszu nie wymagają m.in. przesunięcia kosztów
w planie finansowym centrali funduszu oraz przesu-
nięcia kosztów w ramach kosztów administracyjnych
w planie finansowym funduszu, a także zmiany pla-
nu finansowego w zakresie środków przekazywanych
funduszowi z dotacji budżetu państwa. Wszelkie po-
wyższe zmiany, dokonane bez opinii rady funduszu,
nie są tym samym obciążone wadą prawną.
Odnosząc się do kwestii trybu prac nad zmianą
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 29
września 2004 r. w sprawie nadania statutu Narodo-
wemu Funduszowi Zdrowia (Dz. U. z 2004 r. Nr 213,
poz. 2161, z późn. zm.), pragnę zauważyć, iż w toku
prac legislacyjnych projekty aktów prawnych konsul-
towane są z Narodowym Funduszem Zdrowia, jako
państwową jednostką organizacyjną, nie zaś z po-
szczególnymi jej organami. Zgodnie zaś z art. 102 ust. 1
ustawy działalnością funduszu kieruje i reprezentu-
je go na zewnątrz prezes funduszu.
Wskazać ponadto należy, że o ile kompetencje pre-
zesa funduszu nie zostały enumeratywnie wymienio-
ne, o tyle zakres kompetencji rady funduszu został
ściśle wyznaczony w art. 100 ust. 1 ustawy. Z zakre-
su kompetencji o charakterze opiniodawczym do za-
dań rady funduszu należy opiniowanie projektu pla-
nu finansowego na dany rok oraz systemu wynagra-
dzania pracowników funduszu; a także wyrażanie
opinii w sprawie kandydata na prezesa funduszu lub
kandydatów na jego zastępców oraz w sprawie odwo-
łania prezesa funduszu lub jego zastępców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie niedostatecznej ochrony
danych osobowych uczniów w związku
z systemem e-dziennik (15478)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(SPS-023-15478/10) w sprawie niedostatecznej ochro-
ny danych osobowych uczniów w związku z syste-
mem e-dziennik.
Przepisy rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 19 lutego 2002 r. w sprawie spo-
sobu prowadzenia przez publiczne przedszkola, szkoły
i placówki dokumentacji przebiegu nauczania, działal-
ności wychowawczej i opiekuńczej oraz rodzajów tej
dokumentacji (Dz. U. Nr 23, poz. 225, z późn. zm.) do-
puszczają prowadzenie dzienników lekcyjnych i dzien-
ników zajęć wyłącznie w formie elektronicznej.
Wspomniane dzienniki mogą być prowadzone wy-
łącznie w formie elektronicznej, pod warunkiem uzy-
skania zgody organu prowadzącego daną szkołę lub
placówkę. Wynika to m.in. stąd, że wprowadzenie
systemu informatycznego, umożliwiającego prowa-
dzenie dzienników w formie elektronicznej, wiąże się
z koniecznością poniesienia określonych nakładów
finansowych związanych z wyposażeniem placówki
w odpowiedni sprzęt komputerowy i oprogramowa-
nie, a nierzadko związanych również z potrzebą prze-
szkolenia kadry pedagogicznej. Do Ministerstwa
Edukacji Narodowej nie docierają informacje o przy-
padkach wypływu danych osobowych o uczniach
w związku z wprowadzeniem w niektórych szkołach
dziennika elektronicznego. Należy zauważyć, że na-
uczyciele odpowiadają za ochronę danych osobowych
uczniów niezależnie od tego, czy dane te są zawarte
w dzienniku tradycyjnym czy elektronicznym.
Ponadto system informatyczny służący prowadze-
niu dzienników w formie elektronicznej powinien
umożliwiać zachowanie selektywności dostępu do da-
nych stanowiących dziennik elektroniczny, zabezpie-
czenie zbiorów informacji stanowiących dziennik
elektroniczny przed dostępem osób nieuprawnionych
oraz przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub utratą,
rejestrowanie historii zmian i ich autorów. Oznacza
to, że udostępnianie, przechowywanie i przetwarza-
nie danych osobowych musi odbywać się w sposób
zapewniający zachowanie poufności i ochrony danych
osobowych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych oraz
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie do-
kumentacji przetwarzania danych osobowych oraz
warunków technicznych i organizacyjnych, jakim
powinny odpowiadać urządzenia i systemy informa-

tyczne służące do przetwarzania danych osobowych
(Dz. U. Nr 100, poz. 1024).
Wszystkie osoby mające dostęp do zasobów dzien-
nika elektronicznego są odpowiedzialne za bezpie-
czeństwo danych, a dyrektor szkoły lub placówki jest
szczególnie odpowiedzialny za zabezpieczenie danych
przed nieuprawnionym dostępem, nielegalnym ujaw-
nieniem lub pozyskaniem, a także ich modyfikacją,
uszkodzeniem, zniszczeniem lub utratą.
Przepisy określają też warunki rejestrowania,
przechowywania i dostępu do danych stanowiących
dziennik elektroniczny po zakończeniu roku szkolne-
go lub semestru. Zbiory danych stanowiące dziennik
elektroniczny powinny być zapisane na informatycz-
nym nośniku w taki sposób, aby zapewniona była
możliwość sprawdzenia ich integralności poprzez za-
stosowanie podpisu elektronicznego (przy zapewnie-
niu możliwości weryfikacji podpisu elektronicznego
lub danych identyfikujących), a także możliwość od-
czytania wszystkich informacji zawartych w dzien-
niku elektronicznym w okresie odpowiadającym
okresowi przechowywania dzienników w formie pa-
pierowej.
Informuję także, że obecnie w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej trwają prace nad projektem ustawy
o systemie informacji oświatowej. Projekt założeń
projektu ustawy o systemie informacji oświatowej
został uzgodniony międzyresortowo oraz podlegał
konsultacjom z partnerami społecznymi, a także zo-
stał przyjęty i rekomendowany Radzie Ministrów.
W projekcie tym doprecyzowano zapisy dotyczące da-
nych gromadzonych w trybie on-line. Uszczegółowio-
no zapis dotyczący współdziałania nowego systemu
informacji oświatowej z rejestrem REGON, a także
określono podstawowe warunki archiwizacji danych
gromadzonych w lokalnych bazach danych nowego
systemu. Nadmieniam, że system informacji oświa-
towej, w którym gromadzone są dane o szkołach
i placówkach oświatowych, uczniach, słuchaczach,
wychowankach oraz absolwentach, nauczycielach,
wychowawcach i innych pracownikach, funkcjonuje
od dnia 1 stycznia 2005 r. Zatem dyrektorzy szkół
muszą skutecznie zarządzać danymi nie tylko w sys-
temie e-dziennika (jeżeli szkoła taki system posiada),
lecz także w systemie zbierania danych do systemu
informacji oświatowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
191
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych (15479)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-023-
-15479/10, w związku z interpelacją pani Joanny Mu-
chy, posłanki na Sejm RP, w sprawie ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm) i zawartym w niej kierunku leczniczym,
choroby oka i przydatków oka, uprzejmie informuję
że powyższy kierunek leczniczy stanowi jeden z 17
zapisanych w ustawie uzdrowiskowej.
Minister zdrowia zgodnie z delegacją zawartą
w tej ustawie, w oparciu o świadectwa surowców lecz-
niczych i leczniczego klimatu znajdujące się w opra-
cowanych przez 44 gminy operatach uzdrowiskowych
dla miejscowości posiadających status uzdrowisk,
ustalił w drodze decyzji dla poszczególnych uzdro-
wisk obowiązujące kierunki lecznicze. Kierunek lecz-
niczy choroby oka i jego przydatków został przyzna-
ny w drodze decyzji ministra zdrowia o możliwości
prowadzenia lecznictwa uzdrowiskowego uzdrowi-
sku Cieplice-Zdrój. Leczenie chorób oka w uzdrowi-
sku Cieplice-Zdrój odbywa się pod nadzorem lekarzy
okulistów od szeregu lat.
Jest to jedyne uzdrowisko mające uprawnienia do
udzielania uzdrowiskowych świadczeń zdrowotnych
w tym kierunku leczniczym. Minister zdrowia, ko-
rzystając z opinii konsultantów krajowych w poszcze-
gólnych dziedzinach medycznych, opracował rozpo-
rządzenie z dnia 13 lutego 2007 r. w sprawie zasad
kierowania i kwalifikowania pacjentów do zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego. W załącznikach do roz-
porządzenia zawarte są ogólne i szczegółowe wska-
zania i przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowe-
go zarówno o charakterze ogólnym, jak i odnoszące
się do poszczególnych jednostek chorobowych. Z tre-
ści rozporządzenia wynika, że wskazania i przeciw-
wskazania powinny być analizowane indywidualnie
w odniesieniu do każdego pacjenta. Istnienie prze-
ciwwskazania oznacza konieczność szczególnie sta-
rannego przeanalizowana następstw leczenia uzdro-
wiskowego u takiego pacjenta, ze szczególnym zwró-
ceniem uwagi na to, czy ewentualne leczenie w uzdro-
wisku nie spowoduje nasilenia choroby współistnie-
jącej i czy wynikające stąd zagrożenie nie jest nie-
współmiernie duże wobec oczekiwanych korzyści
leczniczych, jak również bezpieczeństwa innych pa-
cjentów, nie oznacza jednak zakazu udzielenia świad-
czenia pacjentowi. Każde skierowanie na bodźcowe
leczenie uzdrowiskowe (a takim jest woda lecznicza
i borowina lecznicza) budzące wątpliwość poparte
192
jest dodatkowo opinią lekarza specjalisty w danym
kierunku leczniczym.
Według danych Uzdrowiska Cieplice-Zdrój SA
liczba pacjentów korzystających z leczenia uzdrowi-
skowego oka i jego przydatków wynosiła w roku 2007
92 pacjentów, w roku 2008 – 128 pacjentów, i w roku
2009 – 96 pacjentów. Jest to niewielka liczba pacjen-
tów korzystających z leczenia uzdrowiskowego. W pol-
skich uzdrowiskach korzysta ze świadczeń zdrowot-
nych w 17 kierunkach leczniczych około 400 000 pa-
cjentów rocznie.
Koszt jednego zabiegu (świadczenia zdrowotnego)
dla pacjenta przy tej jednostce chorobowej wynosi
w uzdrowisku Cieplice-Zdrój:
— okład borowinowy na gałkę oczną – 14,50 zł,
— kołnierz borowinowy – 17,50 zł,
— aerozole mineralne lub z soli iwonickiej na gał-
kę oczną – 9 zł.
Należy podkreślić, że na obszarze niektórych
uzdrowisk (np. uzdrowisko Nałęczów) odbywa się le-
czenie oka i jego przydatków poza świadczeniami zdro-
wotnymi gwarantowanymi przez Narodowy Fundusz
Zdrowia z puli lecznictwa uzdrowiskowego.
Agencja Oceny Technologii Medycznych systema-
tycznie dokonuje przeglądu świadczeń gwarantowa-
nych i rekomenduje ministrowi zdrowia ich pozostawie-
nie lub usunięcie z wykazu. Opisywane wyżej świad-
czenia, ze względu na ich niewielką liczbę, nie były
jeszcze przedmiotem oceny Agencji Oceny Technologii
Medycznych. Biorąc pod uwagę liczbę wszystkich świad-
czeń gwarantowanych oraz czas potrzebny na ich na-
leżytą ocenę, proces ten będzie trwał kilka lat.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
w Ministerstwie Zdrowia trwa analiza wskazań i prze-
ciwwskazań do leczenia uzdrowiskowego, m.in. utrzy-
mania tego kierunku leczniczego, i uwagi pani poseł
zostaną wzięte pod uwagę przy nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra zdrowia określającego wskazania
i przeciwwskazania do leczenia uzdrowiskowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie zwrotu nadpłat
za wyrobienie dokumentu do pierwszej
rejestracji samochodu, tzw. karty pojazdu (15481)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-15481/10 z dnia 8 kwietnia 2010 r.,
przesyłające interpelację poseł Ireny Tomaszak-Ze-
siuk w sprawie zwrotu nadpłat za wyrobienie doku-
mentu do pierwszej rejestracji samochodu, tzw. kar-
ty pojazdu, uprzejmie informuję, że Trybunał Kon-
stytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2007 r. w spra-
wie U6/04 orzekł, że rozporządzenie ministra infra-
struktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysoko-
ści opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310)
ustalające opłatę za wydanie karty pojazdu w wyso-
kości 500 zł jest niezgodne z art. 77 ust. 4 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, i w konsekwencji stwierdził, że prze-
pisy rozporządzenia tracą moc obowiązującą z dniem
1 maja 2006 r.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28
lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę po-
jazdu z wytycznymi wynikającymi z ustawy Prawo
o ruchu drogowego oraz Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej ministerstwo podjęło prace legislacyjne
w celu wydania nowego rozporządzenia w tej spra-
wie, proponując obniżenie tej opłaty do 75,00 zł.
Słusznym rozwiązaniem byłoby wydanie tego rozpo-
rządzenia przed wyrokiem Trybunału Konstytucyj-
nego, co mogłoby przyczynić się do umorzenia postę-
powania przez Trybunał Konstytucyjny. Strona sa-
morządowa w wyniku licznych konsultacji projektu
tego rozporządzenia spowodowała jednak wstrzyma-
nie wydania rozporządzenia do czasu wydania orze-
czenia przez Trybunał Konstytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. – do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie i w gra-
nicach powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury niezwłocznie wydał nowe rozporzą-
dzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r. wprowadzi-
ło obniżoną wysokość opłaty za wydanie karty pojaz-
du – 75,00 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne
prowadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego
na wniosek obywateli przeciwko powiatom w celu
uzyskania zwrotu nadpłaty (425,00 zł) za wydaną
kartę pojazdu, samorząd powiatowy postuluje o roz-
strzygnięcie sprawy finansowania samorządu i re-
kompensaty utraty dochodów z tytułu zwrotu nad-
płaty za wydanie kart pojazdu wraz z kosztami są-
dowymi wynikającymi z niekorzystnych wyroków
sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do spraw
transportu nie posiada kompetencji do spełnienia po-
stulatów strony samorządowej i przyznania powia-

tom wnioskowanych środków z budżetu państwa.
W związku z przedmiotową interpelacją wystąpiłem
w dniu 14 kwietnia 2010 r. o stanowisko w tej sprawie
do ministra finansów. Odpowiedź pani Elżbiety Su-
chockiej-Roguskiej, sekretarza stanu w Minister-
stwie Finansów, w tej sprawie została przekazana
pismem z dnia 22 kwietnia 2010 r. nr ST4/0602/320/
OWO/10/2007. W ocenie MF w obowiązujących prze-
pisach brak jest podstaw prawnych do przekazania
z budżetu państwa dodatkowych środków dla powia-
tów z tytułu kosztów związanych z wypłatą nadpłat
za wydanie karty pojazdu. W ww. piśmie sekretarz
stanu w MF wyraziła również pogląd, „iż w orzecz-
nictwie brak jest jednolitego stanowiska w sprawie
zwrotu nadpłaty za kartę pojazdu poszczególnym
podmiotom, np. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia
7 grudnia 2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r.
nr 12, poz. 138, OSP z 2009 r. nr 4, poz. 37) stwier-
dza, iż Skarb Państwa nie ponosi odpowiedzialności
za szkody wyrządzone przez wydanie rozporządzenia
Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r.
w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U.
Nr 137, poz. 1310) w czasie, gdy przepisy tego rozpo-
rządzenia, pomimo stwierdzenia ich sprzeczności
z Konstytucją i ustawą zwykłą przez Trybunał Kon-
stytucyjny, dalej obowiązywały”.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty, do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu
opłaty za kartę pojazdu.”
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że zadekla-
rowałem i podtrzymuję ze względu na interdyscypli-
narność tej kwestii wolę wspólnego działania mię-
dzyresortowego w celu rozpatrzenia możliwości fi-
nansowego rozwiązania dla strony samorządowej.
W tym celu, w związku z ustaleniami zespołu infra-
struktury Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, który również zajmuje się omawianą
sprawą, zaproponuję przewodniczącemu Stałego Ko-
mitetu Rady Ministrów spotkanie z udziałem mini-
stra finansów i ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji oraz reprezentacji strony samorządowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
193
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie dochodów z opłat
za wyłączenie gruntów z produkcji rolnej
(15482)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak:
SPS-023-15482/10, przy którym została nadesłana
interpelacja posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie możliwości
przekazania kompetencji w zakresie dysponowania
środkami Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych rów-
nież przez samorządy powiatów, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Należności i opłaty roczne wnoszone przez inwe-
storów za wyłączenie z produkcji gruntów rolnych
klas I–III położonych na obszarach wiejskich stano-
wią do końca 2010 r. dochody Funduszu Ochrony
Gruntów Rolnych, którego dysponentem jest samo-
rząd województwa, a z którego korzystają przede
wszystkim gminy. Środki te są rekompensatą za stra-
ty, jakie ponosi rolnictwo z tytułu trwałej utraty
gruntów najlepszej jakości. Ponadto nie są to zbyt
duże środki, którymi dysponują samorządy woje-
wództw, bowiem po zwolnieniu od 1 stycznia 2009 r.
inwestorów w miastach z obowiązku wnoszenia na-
leżności i opłat rocznych, w 2009 r. dochody FOGR
wyniosły tylko 138 mln zł.
Z tych środków w 2009 r. samorządy województw
dofinansowały wykonanie przez gminy m.in.:
— 1,9 tys. km dróg dojazdowych do gruntów rol-
nych,
— 4 tys. ha rekultywacji gruntów rolnych,
— budowę 589 ha zbiorników wodnych służących
małej retencji.
Dla gmin środki FOGR stanowią więc istotną po-
moc w realizacji przedsięwzięć związanych z rozwo-
jem obszarów wiejskich. W mojej ocenie powyższe
rozwiązanie jest ekonomicznie uzasadnione. Oma-
wiane opłaty wnoszą inwestorzy, a z wykonanych
przy udziale środków FOGR inwestycji korzystają
rolnicy i pozostali mieszkańcy wsi.
Wprawdzie z dniem 1 stycznia 2011 r., zgodnie z prze-
pisem art. 23 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241), związane z wyłączeniem
z produkcji gruntów rolnych należności i opłaty rocz-
ne będą stanowiły dochód budżetu województwa. Za-
rząd województwa będzie gromadził te dochody na
wyodrębnionym rachunku bankowym, a z tych środ-
ków będą mogły być dofinansowywane tylko te zada-
nia, które zostały wymienione w art. 22c ustawy
o ochrnie gruntów rolnych i leśnych.
W tym miejscu pozwalam sobie nadmienić, że po-
wierzchnia gruntów klas I–III, stanowiących zaple-
194
cze żywnościowe kraju i wymagających w związku
z tym szczególnej ochrony, wynosi w Polsce zaledwie
25% ogólnej powierzchni użytków rolnych, a na 1
mieszkańca kraju przypada takich gruntów zaledwie
około 0,12 ha. Tylko za wyłączenie tych gruntów
z produkcji położonych na obszarach wiejskich inwe-
storzy wnoszą należności i opłaty roczne.
Ponadto pokrywa glebowa Polski charakteryzuje się
dużą zmiennością powierzchniową i pionową, w niektó-
rych regionach wręcz mozaikowatością, gdzie często na
obszarze o powierzchni nie większej niż 1 hektar wy-
stępują obok siebie gleby dobre i bardzo słabe.
Ta sytuacja powoduje, że na obszarach wielu gmin
a nawet powiatów w Polsce nie występują grunty rol-
ne objęte ochroną, zaliczone do klas I–III, za ewentu-
alne wyłączenie których inwestorzy wnosiliby stosow-
ne opłaty, a jeżeli nawet występują grunty dobrej ja-
kości, to stanowią enklawy pomiędzy gruntami słab-
szymi i usytuowane są na obszarach przewidzianych
wyłącznie do dalszego użytkowania rolniczego.
Przekazanie zatem tych opłat do dyspozycji samo-
rządów powiatów spowodowałoby sytuację, że powia-
ty położone na dobrych glebach klas I–III, a jedno-
cześnie w rejonie o dużym ruchu inwestycyjnym,
będą generowały duże dochody z tytułu wyłączenia
gruntów z produkcji, w przeciwieństwie do powiatów
położonych na gruntach słabszych klas IV–VI nieob-
jętych ochroną i w związku z tym nieposiadających
dochodów z tytułu ich wyłączenia.
Z tego względu dysponowanie środkami z tytułu
wyłączenia gruntów rolnych z produkcji zostało po-
wierzone zarządom województw. Wówczas istnieje
możliwość w ramach województwa redystrybucji
środków i dofinansowania zadań wymienionych w usta-
wie również na terenie tych gmin i powiatów, gdzie
dochody są niewielkie lub nie występują wcale, a po-
trzeby w zakresie budowy i modernizacji dróg dojaz-
dowych do gruntów rolnych czy też rekultywacji
gruntów są bardzo duże.
Obecnie zarządy województw dofinansowują ze
środków Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych budo-
wę i modernizację dróg dojazdowych do gruntów rol-
nych będących również własnością powiatu, o ile
wskazana przez starostę powiatu droga pełni funkcję
drogi dojazdowej do gruntów rolnych.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że obecnie
nie ma potrzeby nowelizacji ustawy w tym zakresie,
gdyż dotychczasowe zasady dofinansowywania ww. in-
westycji ze środków pochodzących z należności i opłat
rocznych z tytułu wyłączenia gruntów rolnych z pro-
dukcji są prawidłowe. Dlatego też obecnie nie przewi-
duję przekazania kompetencji w zakresie dysponowa-
nia tymi środkami do samorządów powiatów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie planów likwidacji posterunków
Policji oraz przejęcia w trwały zarząd
nieruchomości należących do wojewódzkich
komend Policji przez jednostki samorządowe
(15484)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 kwietnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-15484/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Wojciecha Jasińskiego w sprawie planów
likwidacji posterunków Policji oraz przejęcia w trwa-
ły zarząd nieruchomości należących do wojewódzkich
komend Policji przez jednostki samorządowe uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż komendant główny
Policji zarządzeniem organizacyjnym nr 10/10 z dnia
17 marca 2010 r. zwiększył o 186 liczbę etatów Policji,
będących w dyspozycji mazowieckiego komendanta
wojewódzkiego Policji (w tym: 166 etatów dla komend
powiatowych/miejskich Policji oraz 20 etatów dla Ko-
mendy Wojewódzkiej Policji w Radomiu). Jednocze-
śnie komendant główny Policji polecił, aby etaty te
zostały przeznaczone na realizację zadań kryminal-
nych lub prewencyjnych. Mazowiecki komendant wo-
jewódzki Policji zarządzeniem organizacyjnym nr 18/
2010 z dnia 25 marca 2010 r. zwiększył ogólną liczbę
etatów Policji przydzielonych do dyspozycji komen-
danta miejskiego Policji w Płocku o 19.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej ewentualnej
likwidacji posterunków Policji na terenie pow. płoc-
kiego uprzejmie informuję, iż zgodnie z § 10 pkt 1
zarządzenia nr 1041 komendanta głównego Policji
z dnia 28 września 2007 r. w sprawie szczegółowych
zasad organizacji i zakresu działania komend, komi-
sariatów i innych jednostek organizacyjnych Policji
(Dz. Urz. KGP. Nr 18, poz. 135, z późn. zm.) decyzje
w sprawie tworzenia, likwidacji lub przekształcania
komórek w komendzie powiatowej Policji podejmuje
komendant powiatowy Policji. Należy podkreślić, iż,
tworząc strukturę organizacyjno-etatową jednostki
Policji, komendant powiatowy Policji kieruje się m.in.
liczbą ludności i powierzchnią poszczególnych gmin,
poziomem przestępczości, jak również obowiązujący-
mi przepisami w zakresie organizacji Policji.
Obecnie na terenie powiatu płockiego funkcjonu-
je Komenda Miejska Policji w Płocku, dwa komisa-
riaty – w Płocku i Gąbinie – oraz 12 posterunków
Policji. Z informacji przekazanych przez Komendę
Główną Policji nie wynika, aby była planowana li-
kwidacja posterunków Policji w pow. płockim. Nale-
ży przy tym wyrazić przekonanie, że ewentualne
podjęcie wstępnej decyzji o likwidacji jednostki Poli-
cji lub posterunku Policji będzie poprzedzone wszech-

stronną oceną stanu bezpieczeństwa publicznego
oraz zasadnością funkcjonowania danej jednostki Po-
licji (z uwzględnieniem aspektów ekonomicznych i spo-
łecznych). Kluczowe znaczenie będą miały również
konsultacje przeprowadzone z przedstawicielami sa-
morządu terytorialnego w tym zakresie.
W kontekście poruszonego w przedmiotowym wy-
stąpieniu problemu dotyczącego przejęcia w trwały
zarząd nieruchomości należących do Komendy Woje-
wódzkiej Policji w Radomiu uprzejmie informuję, iż
nie została podjęta decyzja o ewentualnej likwidacji
jednostek podległych. Dopiero ostateczne rozstrzy-
gnięcie w przedmiocie redukcji liczby jednostek Po-
licji może stanowić podstawę do zmiany stanu praw-
nego danej nieruchomości.
Niezależnie jednak od powyższego wskazać nale-
ży, iż jednym z czynników utworzenia lub pozosta-
wienia posterunków Policji oraz rewirów dzielnico-
wych na terenie danej gminy jest możliwość wyko-
rzystywania niezbędnej wielkości zespołów pomiesz-
czeń w obiektach lokalnych władz samorządowych,
co w znaczący sposób pomniejszy bieżące koszty
utrzymania tych jednostek.
W świetle obowiązujących przepisów art. 47 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o gospodarce nierucho-
mościami (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.) oraz art. 31a ustawy z dnia 30 maja 1996 r.
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.)
zbędne na użytek służbowy Policji nieruchomości
mogą zostać zbyte przez Agencję Mienia Wojskowego,
o ile nie zostaną zagospodarowane w porozumieniu
z lokalnymi władzami samorządowymi, przy zagwa-
rantowaniu ekwiwalentnych korzyści dla Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zawieszania rent socjalnych (15487)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 29 marca 2010 r.,
znak: SPS-024-15487/10, w sprawie interpelacji po-
selskiej pani poseł Anny Bańkowskiej w sprawie za-
wieszenia rent socjalnych, uprzejmie wyjaśniam.
195
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że w sto-
sunku do poselskiego projektu zmiany ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy
nr 1678) przewidującego m.in. zmianę w zakresie
zniesienia limitów zarobkowania przez osoby pobie-
rające rentę socjalną rząd już wyraził swoje stanowi-
sko (stanowisko z dnia 8 stycznia 2010 r.). Stanowi-
sko rządu do tak skonstruowanego projektu ustawy
nowelizującej było negatywne. Przyczyny takiej oce-
ny projektu zostały szczegółowo opisane i uzasadnio-
ne. Jednakże rząd pozytywnie odnosi się do kwestii
zrównania praw osób niepełnosprawnych z osobami
z orzeczoną niezdolnością do pracy.
Niniejszy resort rozpoczął już szczegółową anali-
zę możliwości przeprowadzenia oraz skutków nowe-
lizacji ustawy o rencie socjalnej, która doprowadziła-
by do zrównania praw osób pobierających rentę so-
cjalną z osobami pobierającymi rentę z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w zakresie zawieszenia
świadczenia w razie osiągania przychodu z tytułu
działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie ustawy Prawo o ruchu drogowym
(15490)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-15490/10, przekazujące interpe-
lację posła Stanisława Szweda w sprawie ustawy
Prawo o ruchu drogowym, uprzejmie informuję, że
resort infrastruktury nie planuje zmian wprowadza-
jących zakaz wyprzedzania przez ciężarówki na dro-
gach jedno- i dwujezdniowych oraz wprowadzających
strefy bezwzględnych zakazów wyprzedzania przez
samochody ciężarowe.
Wyprzedzanie przez samochody ciężarowe, w szcze-
gólności na drogach jednojezdniowych, może prowa-
dzić do niebezpiecznych sytuacji w ruchu drogowym,
jednakże nie uzasadnia to wprowadzenia ogólnego
zakazu wyprzedzania przez te pojazdy na drogach
jedno- i dwujezdniowych. Wprowadzenie do ustawy
Prawo o ruchu drogowym, jako zasady, przepisu za-
braniającego wyprzedzania przez samochody cięża-
196
rowe, może skutkować m.in. zmniejszeniem efektyw-
ności ruchu na drogach.
Aktualnie obowiązujące przepisy umożliwiają or-
ganom zarządzającym ruchem na drogach wprowa-
dzanie ograniczeń w zakresie wyprzedzania pojaz-
dów poprzez zastosowanie znaku drogowego piono-
wego B-26: Zakaz wyprzedzania przez samochody
ciężarowe. Znak ten, stosownie do brzmienia § 23
ust. 3 rozporządzenia ministrów infrastruktury oraz
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca
2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych
(Dz. U. Nr 170, poz. 1393, z późn. zm.), zabrania wy-
przedzania pojazdów silnikowych wielośladowych
kierującemu:
— samochodem ciężarowym o dopuszczalnej ma-
sie całkowitej przekraczającej 3,5 t,
— ciągnikiem samochodowym,
— pojazdem specjalnym lub używanym do celów
specjalnych o dopuszczalnej masie całkowitej prze-
kraczającej 3,5 t.
Należy przy tym wskazać, że na podstawie prze-
pisów §3 i §8 rozporządzenia ministra infrastruktu-
ry z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków zarządzania ruchem na drogach
oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem
(Dz. U. Nr 177, poz. 1729) organ zarządzający ru-
chem na drogach może, jeżeli uzna to za konieczne,
wprowadzić zmiany do organizacji ruchu wynikające
z wniosków wnoszonych przez różne podmioty lub na
podstawie własnych ustaleń.
Wobec powyższego, w ocenie resortu infrastruk-
tury, właściwszym rozwiązaniem w omawianym za-
kresie jest wprowadzanie zmian do organizacji ru-
chu, tam gdzie są one konieczne, przy wykorzystaniu
aktualnie obowiązujących regulacji prawnych. Po-
nadto osiągnięcie podobnego efektu, jak w przypadku
wprowadzenia wnioskowanego zakazu wyprzedza-
nia, jest możliwe w drodze konsekwentnego egzekwo-
wania przez uprawnione do tego organy przestrzega-
nia aktualnie stosowanych w organizacji ruchu ogra-
niczeń.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia corocznej waloryzacji
świadczenia pielęgnacyjnego (15491)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 kwietnia 2010 r. dotyczące interpelacji po-
sła Marka Polaka i grupy posłów w sprawie wprowa-
dzenia corocznej waloryzacji świadczenia pielęgna-
cyjnego, uprzejmie informuję.
Istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest częściowe
zrekompensowanie osobie opiekującej się niepełno-
sprawnym członkiem rodziny faktu rezygnacji z ak-
tywności zawodowej, a nie zastąpienie wynagrodze-
nia. Z istoty rzeczy każde świadczenie społeczne,
a więc tak samo świadczenie pielęgnacyjne, jak i ren-
ta lub emerytura, służy tylko częściowemu zrekom-
pensowaniu utraty wynagrodzenia, a nie ma na celu
w pełni wynagrodzenie to zastąpić. Stąd wysokość
świadczenia społecznego zastępującego utracone wy-
nagrodzenie nie może być na tym samym poziomie,
co wynagrodzenie. W przypadku świadczeń społecz-
nych finansowanych przez budżet państwa, a nie
w trybie składek ubezpieczeniowych, wysokość takie-
go świadczenia jest bezpośrednio związana z sytu-
acją budżetu państwa.
Dlatego też aktualna wysokość świadczenia pie-
lęgnacyjnego (520 zł – kwota do której od 1 listopada
2009 r. podwyższono wysokość tego świadczenia), jak
i weryfikacja tej wysokości (dokonywana co 3 lata
z uwzględnieniem wyników badań empiryczno-sta-
tystycznych Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, do-
tyczących progu wsparcia dochodowego rodzin, na-
wiązujących do poziomu i struktury kosztów utrzy-
mania rodzin, a nie do tempa wzrostu wynagrodzeń)
odzwierciedlają możliwości budżetu państwa w tym
zakresie.
Należy również wskazać, że w związku z roz-
szerzeniem zakresu osób uprawnionych do świad-
czenia pielęgnacyjnego, co jest wynikiem orzeczeń
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r.
(sygn. akt P 27/07) i z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn.
akt P 41/07) oraz uchylenia od 1 stycznia 2010 r.
kryterium dochodowego, wydatki budżetu państwa
na świadczenia pielęgnacyjne systematycznie ro-
sną. Sytuacja ta ogranicza możliwość dalszego
zwiększenia wysokości świadczenia pielęgnacyjne-
go, zwłaszcza w drodze corocznej, obligatoryjnej
waloryzacji.
Niemniej, mając świadomość, że aktualna wiel-
kość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym rodzin
z osobami niepełnosprawnymi, jest niewystarczają-
ca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie pod-
wyższanie wysokości świadczeń rodzinnych adreso-
wanych do tych rodzin, w tym wysokości świadczenia
pielęgnacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o ochronie przyrody oraz niektórych innych
ustaw z dnia 3 marca 2010 r. (15493)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 13 kwietnia 2010 r., znak: SPS-023/15493/
10, przy którym przekazano interpelację posła Kazi-
mierza Hajdy w sprawie projektu ustawy o zmianie
ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych innych
ustaw, informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241,
z późn. zm.), z dniem 31 grudnia 2010 r. zakończeniu
ulega likwidacja gospodarstw pomocniczych pań-
stwowych jednostek budżetowych. W związku z tym,
że od 1 stycznia 2011 r. nie będą mogły funkcjonować
gospodarstwa pomocnicze wykonujące szereg zadań
z zakresu ochrony przyrody, jak również nie będą one
mogły pozyskiwać środków z przeznaczeniem na ten
cel, konieczne stało się opracowanie przepisów regu-
lujących zmianę formy organizacyjno-prawnej par-
ków narodowych.
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o ochronie
przyrody oraz niektórych innych ustaw zapropono-
wano utworzenie zamiast jednostek budżetowych
państwowych osób prawnych parków narodowych.
Zawarto także regulację, zgodnie z którą z dniem
wejścia w życie ustawy pracownicy państwowych jed-
nostek budżetowych parków narodowych stają się
pracownikami państwowych osób prawnych parków
narodowych. Oznacza to, że wszyscy pracownicy za-
trudnieni w jednostkach budżetowych, jakimi aktu-
alnie są parki narodowe, zostaną zatrudnieni w pań-
stwowych osobach prawnych, jakimi po wejściu
w życie ustawy staną się parki narodowe. Dodatko-
wo, w ramach uzgodnień międzyresortowych wpro-
wadzono przepis określający, że do czasu opracowa-
nia nowych zasad wynagradzania pracowników po-
wstałych państwowych osób prawnych będą obowią-
zywały dotychczasowe warunki. Zrezygnowano rów-
nież z likwidacji jednostek budżetowych, jakim są
aktualnie parki narodowe, na rzecz ich przekształ-
cenia. Umożliwi to zachowanie wszystkich świadczeń
pracowniczych z tytułu zakładowych źródeł pracy.
Art. 100 ust. 2 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych stanowi, że propozy-
cja nowych warunków pracy lub płacy dla pracowni-
ków likwidowanych gospodarstw pomocniczych może
obejmować nawiązanie stosunku pracy na stanowi-
sku urzędniczym w jednostce budżetowej, przy której
funkcjonuje gospodarstwo pomocnicze, jeżeli charak-
ter pracy wykonywanej w jednostce likwidowanej jest
197
podobny do charakteru pracy wykonywanej na sta-
nowisku urzędniczym. Przepis ten wskazuje taką
możliwość, nie stanowiąc jednak o wyłączności na-
wiązywania stosunków pracy na stanowiskach
urzędniczych. Wydaje się więc, że kierownicy jedno-
stek organizacyjnych mogą zaproponować nowe wa-
runki pracy i płacy pracownikom likwidowanych
gospodarstw pomocniczych, jednakże nie we wszyst-
kich przypadkach przedstawiona propozycja będzie
obejmowała stanowiska urzędnicze.
Wskazany projekt ustawy nie odnosi się do likwi-
dacji gospodarstw pomocniczych działających przy
jednostkach budżetowych, bowiem tryb ich likwida-
cji został szczegółowo określony w przepisach ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Termin wejścia w życie ustawy jest dostosowa-
ny do zakończenia procesu likwidacji gospodarstw
pomocniczych. Wejście w życie ustawy przed tym ter-
minem mogłoby doprowadzić do niezgodności z prze-
pisami ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych, w przypadku gdyby do dnia
wejścia w życie ustawy zmieniającej formę organiza-
cyjno-prawną parków narodowych nie zakończono
procesu likwidacji gospodarstw pomocniczych.
Uwzględniając powyższe, należy zauważyć, że przy-
gotowany projekt ustawy o zmianie ustawy o ochro-
nie przyrody oraz niektórych innych ustaw daje gwa-
rancję utrzymania dotychczasowych miejsc pracy
w odniesieniu do pracowników państwowych jedno-
stek budżetowych parków narodowych, jak również
gwarantuje im ciągłość zatrudnienia. Odniesienie do
uwag zgłoszonych w toku konsultacji społecznych zo-
stało zawarte w projekcie oceny skutków regulacji,
dołączonym do projektu ustawy.
Nowelizacja ustawy o ochronie przyrody, zakła-
dając zmianę formy organizacyjno-prawnej parków
narodowych, umożliwi tym podmiotom zatrzymywa-
nie uzyskiwanych przez siebie przychodów z przezna-
czeniem na własną działalność, co może doprowadzić
do polepszenia sytuacji pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
198
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie algorytmu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego,
a właściwie występującej anomalii dotyczącej
miasteczek w momencie przekraczania
przez nie 5 tys. mieszkańców (15494)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Kazimierza Hajdy, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, (nr SPS-023-15494/10)
w sprawie algorytmu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialne-
go, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorial-
nego szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) wysokość części oświa-
towej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek sa-
morządu terytorialnego ustala corocznie ustawa bu-
dżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysokości
łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej,
nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej
w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wy-
datków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświa-
towych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową
subwencji ogólnej – po odliczeniu rezerwy ustawowej
0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się między jednostki sa-
morządu terytorialnego (art. 28 ust. 5) wg zasad
określanych corocznie w rozporządzeniu ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania (art. 28
ust. 6). Subwencja oświatowa ustalana jest na dany
rok budżetowy i przekazywana do jednostek samo-
rządu terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań edu-
kacyjnych realizowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego formuła algorytmicznego podziału
subwencji oświatowej uwzględnia szereg czynników
i parametrów obrazujących specyfikę kształtowania
składowych elementów subwencji w odniesieniu za-
równo do zadań szkolnych, jak i zadań pozaszkol-
nych.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształce-
nia uczniów w szkołach położonych na terenach wiej-
skich i w miastach do 5 tys. mieszkańców, spowodo-
wane przede wszystkim niższą liczebnością oddzia-
łów oraz koniecznością wypłat dodatków socjalnych
(wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli szkół
położonych na terenach wiejskich oraz w małych
miastach, w algorytmie podziału subwencji uwzględ-
niona została specyfika takich szkół położonych na
terenach wiejskich oraz w miastach do 5 tys. miesz-
kańców poprzez zastosowanie następujących para-
metrów: wagi P1 = 0,38 dla uczniów szkół podstawo-
wych i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizowa-
nych na terenach wiejskich lub w miastach do 5 tys.
mieszkańców oraz wagi R = 0,12 – w ramach wskaź-
nika korygującego Di – dla uczniów szkół zlokalizo-
wanych na terenach wiejskich lub w miastach do
5 tys. mieszkańców.
Algorytm podziału subwencji oświatowej jest co-
rocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfikacji
wynika z analizy wskaźników ekonomicznych obra-
zujących przeciętne koszty kształcenia i działalności
szkół oraz placówek oświatowo-wychowawczych.
Dziękując za cenne uwagi dotyczące kalkulacji
kwoty subwencji dla małych miast, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, że w Ministerstwie Edukacji
Narodowej trwają prace nad kierunkiem zmian w al-
gorytmie mających na celu podniesienie efektywno-
ści podziału części oświatowej subwencji ogólnej.
Rozważana jest koncepcja zmiany administracyjnego
charakteru wagi P1 na funkcjonalny – uwzględniają-
cy gęstość zaludnienia oraz ewentualnie inne cha-
rakterystyki gmin mające znaczący wpływ na sieć
szkolną i na średnią wielkość oddziału klasowego
w gminie. Planuje się, że wynikające z analiz propo-
zycje zmian zostaną przedstawione do zaopiniowania
ministrowi właściwemu do spraw finansów publicz-
nych oraz stronie samorządowej Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego, a następnie będą
sukcesywnie uwzględniane w algorytmie podziału
części oświatowej subwencji ogólnej, począwszy od
roku 2011.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie projektu dotyczącego prawa szlaku
(15498)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Józefa Rojka prze-
kazaną pismem z dnia 13 kwietnia 2010 r. (sygn.
SPS-023-15498/10) w sprawie projektu dotyczącego
prawa szlaku uprzejmie informuję, co następuje.

Czy możemy spodziewać się zasadniczych zmian
w przygotowywanym projekcie ustawy, które, wycho-
dząc naprzeciw rozwojowi turystyki w naszym kraju,
jednocześnie uniemożliwiłyby osobom trzecim czer-
panie korzyści z cudzej własności?
Kształtowanie przestrzeni turystycznej, również
przez jej zagospodarowanie, jest jednym z prioryte-
tów w strategicznym dokumencie rządowym „Kie-
runki rozwoju turystyki do 2015 r.” Szlaki tury-
styczne to zasadniczy element zagospodarowania
turystycznego oraz bardzo ważny czynnik wpływa-
jący na bezpieczeństwo turystów. W związku z bra-
kiem kompleksowych regulacji związanych z wyty-
czaniem i eksploatacją szlaków turystycznych w jed-
nym powszechnie obowiązującym akcie prawnym
w czerwcu 2009 r. w Ministerstwie Sportu i Tury-
styki podjęto prace nad przygotowaniem projektu
„Założeń do projektu ustawy o szlakach turystycz-
nych w Polsce”. Jest on dokumentem prezentującym
różne możliwości prawne potencjalnych rozwiązań
oraz ich przewidywane skutki prawne i społeczne
w zakresie rozwoju systemu szlaków turystycznych
w Polsce. Ma on za zadanie określić potrzeby regu-
lacji prawnej w zakresie szlaków turystycznych,
uregulować kwestie ewidencjonowania, wytyczania,
odpowiedzialności i bezpieczeństwa na szlakach tu-
rystycznych, określić zasady finansowania, a także
wytyczyć kierunek rozwoju sieci szlaków turystycz-
nych w Polsce.
Konieczność powstania takiej regulacji prawnej
postulowali od kilku lat przedstawiciele wielu stron,
w tym PTTK, gdyż obecny stan prawny w zderzeniu
z dynamicznym rozwojem ilościowym szlaków lo-
kalnych, regionalnych i krajowych w perspektywie
grozi chaosem w przestrzeni turystycznej, co nie
sprzyja bezpieczeństwu turystów korzystających ze
szlaków.
Prowadzone prace nad projektem „Założeń do
projektu ustawy o szlakach turystycznych” są pra-
cami wstępnymi. Oznacza to, że rozważane są różne
możliwości regulacji, tak aby ostateczny kształt
ustawy obejmował najlepsze rozwiązania. W naj-
większym stopniu kontrowersje budzi kwestia regu-
lacji prawnej dotyczącej pozyskiwania terenów pry-
watnych na potrzeby wytyczania szlaków turystycz-
nych, przede wszystkim tras narciarskich na obsza-
rach górskich. Opracowywane założenia mają na
celu stworzenie jasnych, przejrzystych zasad udo-
stępniania terenów prywatnych, tak aby właściciel
nie czuł się pokrzywdzony, a turystyka mogła się
rozwijać. Regulacja ta ma za zadanie zwiększyć bez-
pieczeństwo turystów oraz poprawić konkurencyj-
ność turystyki krajowej i zdynamizować jej rozwój
w regionach.
Pierwsza wstępna wersja projektu „Założeń do
projektu ustawy o szlakach turystycznych” z dnia
30 listopada 2009 r. została zaprezentowana i omó-
wiona na posiedzeniu międzyresortowego Zespołu do
spraw realizacji zadań określonych w „Kierunkach
rozwoju turystyki do 2015 r.” w dniu 9 grudnia 2009 r.
199
Po uwzględnieniu uwag członków zespołu została
przygotowana poprawiona wersja dokumentu z dnia
8 lutego 2010 r.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o działal-
ności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U.
Nr. 169, poz. 1414, z późn. zm.), z chwilą udostępnie-
nia w Biuletynie Informacji Publicznej programów
prac legislacyjnych, każdy może zgłosić zaintereso-
wanie pracami nad projektem ustawy lub rozporzą-
dzenia. Taki akces w styczniu br. zgłosiła Federacja
Obrony Podhala, której przedstawiciele otrzymali
projekt założeń oraz zostali zaproszeni na posiedze-
nie grupy roboczej „Bezpieczeństwo turystów” dzia-
łającej w ramach międzyresortowego Zespołu ds. re-
alizacji zadań rządu określonych w „Kierunkach
rozwoju turystyki do 2015 r.”. W trakcie spotkania
w dniu 23 lutego 2010 r. omówiono przygotowany
wstępny projekt dokumentu, natomiast członkowie
grupy roboczej oraz zaproszeni goście zostali popro-
szeni o przesłanie wszystkich uwag na piśmie do Mi-
nisterstwa Sportu i Turystyki. Nadesłane opinie
i uwagi są obecnie poddawane szczegółowej analizie.
Z uwagi na kluczową rolę samorządu terytorial-
nego w realizacji proponowanych rozwiązań praw-
nych, w ramach wstępnych konsultacji, przygotowa-
ny dokument przekazano także do urzędów marszał-
kowskich z prośbą o opinię oraz współudział w okre-
śleniu szacunkowych kosztów wdrożenia planowanej
ustawy. Zagadnienia te są kluczowe dla kolejnych
etapów prac nad projektem. W najbliższym czasie
projekt „Założeń do projektu ustawy o szlakach tu-
rystycznych w Polsce” zostanie przekazany do kon-
sultacji wewnątrzresortowych.
Procedura przygotowania projektu założeń,
zgodna z wytycznymi dotyczącymi opracowania pro-
jektów założeń projektów ustaw Rządowego Cen-
trum Legislacji, obejmuje uzgodnienia międzyresor-
towe oraz konsultacje społeczne. Uzgodniona wersja
dokumentu przedłożona zostanie pod obrady komi-
tetu Rady Ministrów, który może mieć wpływ na
kształt projektu. Następnie dokument przedłożony
zostanie Radzie Ministrów i po akceptacji zostanie
przekazany do Rządowego Centrum Legislacji, gdzie
rozpoczynają się prace nad właściwym projektem
ustawy.
W związku z przyjętą procedurą jest wielce praw-
dopodobne, iż na etapie przewidywanych konsultacji
i uzgodnień obecna wersja projektu „Założeń do pro-
jektu ustawy o szlakach turystycznych w Polsce” ule-
gnie znaczącym zmianom.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
200
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie sytuacji gminy Janowiec Kościelny
i innych małych gmin, do których zadań
własnych należy planowanie i finansowanie
oświetlenia dróg publicznych znajdujących się
na terenie gminy (15500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-15500/10, przy którym przeka-
zano interpelację pana posła Wojciecha Kossakow-
skiego w sprawie finansowania przez gm. Janowiec
Kościelny oraz inne małe gminy oświetlenia uliczne-
go w ciągu dróg publicznych znajdujących się na te-
renie tych gmin, uprzejmie przekazuję stanowisko.
Kwestię finansowania oświetlenia dróg regulują
przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504, z późn.
zm.). Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy
do zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe należy
planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg
znajdujących się na terenie gminy oraz finansowanie
oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych znajdują-
cych się na terenie gminy. Przez finansowanie oświe-
tlenia ustawa Prawo energetyczne rozumie finanso-
wanie kosztów energii elektrycznej pobranej przez
punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzyma-
nia (art. 3 pkt 22 ustawy), przy czym finansowanie
oświetlenia dróg publicznych przez gminę obejmuje
wszystkie drogi publiczne z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, w rozumieniu przepisów o au-
tostradach płatnych. Przepisom ustawy Prawo ener-
getyczne odpowiada art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), zgodnie z którym do
zadań własnych gminy należy zaspokajanie potrzeb
wspólnoty, w tym m.in. zaopatrzenie w energię elek-
tryczną. Nie powinno więc budzić wątpliwości, że
zapewnienie oświetlenia ulic, placów i dróg publicz-
nych znajdujących się na terenie gminy jest zbiorową
potrzebą wspólnoty, jaką jest gmina.
Równocześnie wyjaśniam, iż art. 18 ustawy Pra-
wo energetyczne w obowiązującym dziś brzmieniu
powstał w wyniku wprowadzenia zmian do przed-
miotowej ustawy przez ustawę z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
Art. 61 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego rozszerzył obowiązek finansowania
oświetlenia dróg publicznych przez gminy z dróg bę-
dących własnością gminy do wszystkich dróg znajdu-
jących się na terenie gminy, z wyłączeniem autostrad
i dróg ekspresowych, w rozumieniu przepisów o au-
tostradach płatnych.
W poprzednim stanie prawnym finansowanie
oświetlenia ulic, placów i dróg także należało do za-
dań własnych gmin, ale jedynie w odniesieniu do tych
dróg, które znajdowały się na terenie gminy i których
gmina była zarządcą. Oświetlenie dróg, których gmi-
na nie była zarządcą, finansowane było z budżetu
państwa.
Nałożenie na gminy dodatkowego obowiązku, ja-
kim jest finansowanie oświetlenia ulicznego wszyst-
kich dróg znajdujących się na terenie gminy, z wyłą-
czeniem autostrad i dróg ekspresowych, w rozumie-
niu przepisów o autostradach płatnych, wiązało się
z przekazaniem gminom dodatkowych dochodów
m.in. na ten cel. Należy ponadto zauważyć, iż do re-
alizacji przez gminę obowiązku finansowania oświe-
tlenia dróg przepisy ustawy Prawo energetyczne nie
przewidują konieczności posiadania przez gminę pra-
wa własności tego oświetlenia.
Reasumując, przepisy powyższe nie mają zastoso-
wania do autostrad i dróg ekspresowych w rozumie-
niu przepisów o autostradach płatnych. Idąc dalej,
ustawa z dnia 27 października 1994 r. o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym,
konkretnie art. 1 ust. 3, stanowi, iż na zasadach
określonych w ustawie mogą być budowane i eksplo-
atowane albo wyłącznie eksploatowane jako płatne
drogi ekspresowe. Oznacza to, że droga ekspresowa
S7 jest wyłączona z tej grupy dróg, której kosztami
oświetlenia obarczony byłby zarządca drogi.
Zgodnie z powyższym resort infrastruktury nie
dysponuje środkami finansowymi na zadania nale-
żące do zadań własnych samorządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłanek Izabeli Kloc
i Marzeny Machałek
w sprawie wysokości i celu
świadczenia pielęgnacyjnego w świetle
orzeczenia TK z dnia 18 lipca 2008 r. (15503)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 kwietnia 2010 r. dotyczące interpelacji po-
słów Marzeny Machałek i Izabeli Kloc w sprawie wy-
sokości i celu świadczenia pielęgnacyjnego w świetle
orzeczenia TK z dnia 18 lipca 2008 r., uprzejmie in-
formuję.
Nie jest możliwe, aby świadczenie pielęgnacyjne
wprost zastępowało dochód wynikający ze świadcze-

nia pracy, tj. było w wysokości utraconego wynagro-
dzenia z pracy, której nie może podjąć osoba opieku-
jąca się dzieckiem niepełnosprawnym, również nie-
letnim. Przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby
do nieuzasadnionego i niesprawiedliwego w odczuciu
społecznym różnicowania zakresu pomocy państwa
w formie świadczenia pielęgnacyjnego ze względu na
wysokość wcześniejszych zarobków osoby ubiegającej
się o świadczenie pielęgnacyjne i poniesionej „straty”
w związku z opieką nad swoim dzieckiem.
Nie jest również planowane zrównanie wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podsta-
wy opłacania z budżetu państwa składek na ubezpie-
czenie emerytalne i rentowe za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne z wysokością minimalne-
go wynagrodzenia za pracę.
Szacuje się, iż w 2010 r. przeciętna miesięczna
liczba wypłacanych świadczeń pielęgnacyjnych wy-
niesie co najmniej 76 tys. Uwzględniając powyższą
wielkość, zmiana polegająca na podwyższeniu wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego do 1317 zł (wyso-
kość minimalnego wynagrodzenia) oraz kwoty pod-
stawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytal-
ne, rentowe oraz zdrowotne do 1317 zł, spowodowa-
łaby wzrost wydatków o co najmniej 913,2 mln zł
rocznie (z kosztami obsługi).
Obecnie w budżecie państwa nie ma środków na
pokrycie tak znacznego wzrostu wydatków na świad-
czenia rodzinne.
Należy podkreślić, że istotą świadczenia pielęgna-
cyjnego jest częściowe zrekompensowanie osobie
opiekującej się niepełnosprawnym członkiem rodziny
faktu rezygnacji z aktywności zawodowej, a nie za-
stąpienie wynagrodzenia. Z istoty rzeczy każde
świadczenie społeczne, a więc tak samo świadczenie
pielęgnacyjne, jak i renta lub emerytura, służy tylko
częściowemu zrekompensowaniu utraty wynagrodze-
nia, a nie ma na celu w pełni wynagrodzenie to za-
stąpić. Stąd wysokość świadczenia społecznego za-
stępującego utracone wynagrodzenie nie może być
na tym samym poziomie, co wynagrodzenie. W przy-
padku świadczeń społecznych finansowanych przez
budżet państwa, a nie w trybie składek ubezpiecze-
niowych, wysokość takiego świadczenia jest bezpo-
średnio związana z sytuacją budżetu państwa. Dla-
tego też aktualna wysokość świadczenia pielęgnacyj-
nego (520 zł – kwota do której od 1 listopada 2009 r.
podwyższono wysokość tego świadczenia) odzwier-
ciedla możliwości budżetu państwa w tym zakresie.
Należy również wskazać, że w związku z rozsze-
rzeniem zakresu osób uprawnionych do świadczenia
pielęgnacyjnego, co jest wynikiem orzeczeń Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r. (sygn.
akt P 27/07) i z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. akt P
41/07), oraz uchyleniem od 1 stycznia 2010 r. kryte-
rium dochodowego wydatki budżetu państwa na
świadczenia pielęgnacyjne systematycznie rosną. Sy-
tuacja ta ogranicza możliwość dalszego zwiększenia
wysokości świadczenia pielęgnacyjnego.
201
Niemniej, mając świadomość, że aktualna wiel-
kość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym rodzin
z osobami niepełnosprawnymi, jest niewystarczają-
ca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie pod-
wyższanie wysokości świadczeń rodzinnych adreso-
wanych do tych rodzin, w tym wysokości świadczenia
pielęgnacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie kosztów utrzymania i opłat
dostaw energii elektrycznej
przy modernizowanych drogach krajowych
(15507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-15507/10, przy którym przeka-
zano interpelację pana posła Janusza Cichonia w spra-
wie kosztów utrzymania i opłat dostaw energii elek-
trycznej przy modernizowanych drogach krajowych,
uprzejmie wyjaśniam.
Kwestię finansowania oświetlenia dróg regulują
przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1504,
z późn. zm.). Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 tej
ustawy do zadań własnych gminy w zakresie zaopa-
trzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa gazowe
należy planowanie oświetlenia miejsc publicznych
i dróg znajdujących się na terenie gminy oraz finan-
sowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicznych
znajdujących się na terenie gminy. Przez finansowa-
nie oświetlenia ustawa Prawo energetyczne rozumie
finansowanie kosztów energii elektrycznej pobranej
przez punkty świetlne oraz koszty ich budowy i utrzy-
mania (art. 3 pkt 22 ustawy). Przy czym finansowa-
nie oświetlenia dróg publicznych przez gminę obej-
muje wszystkie drogi publiczne, z wyjątkiem auto-
strad i dróg ekspresowych, w rozumieniu przepisów
o autostradach płatnych. Przepisom ustawy Prawo
energetyczne odpowiada art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), zgodnie
z którym do zadań własnych gminy należy zaspoka-
janie potrzeb wspólnoty, w tym m.in. zaopatrzenie
w energię elektryczną. Nie powinno więc budzić wąt-
202
pliwości, że zapewnienie oświetlenia ulic, placów
i dróg publicznych znajdujących się na terenie gminy
jest zbiorową potrzebą wspólnoty, jaką jest gmina.
Równocześnie wyjaśniam, iż art. 18 ustawy Pra-
wo energetyczne w obowiązującym dziś brzmieniu
powstał w wyniku wprowadzenia zmian do przed-
miotowej ustawy przez ustawę z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
Art. 61 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego rozszerzył obowiązek finansowania
oświetlenia dróg publicznych przez gminy z dróg bę-
dących własnością gminy do wszystkich dróg znajdu-
jących się na terenie gminy, z wyłączeniem autostrad
i dróg ekspresowych, w rozumieniu przepisów o au-
tostradach płatnych.
W poprzednim stanie prawnym finansowanie
oświetlenia ulic, placów i dróg także należało do za-
dań własnych gmin, ale jedynie w odniesieniu do tych
dróg, które znajdowały się na terenie gminy i których
gmina była zarządcą. Oświetlenie dróg, których gmi-
na nie była zarządcą, finansowane było z budżetu
państwa.
Nałożenie na gminy dodatkowego obowiązku, ja-
kim jest finansowanie oświetlenia ulicznego wszyst-
kich dróg znajdujących się na terenie gminy, z wyłą-
czeniem autostrad i dróg ekspresowych, w rozumie-
niu przepisów o autostradach płatnych, wiązało się
z przekazaniem gminom dodatkowych dochodów
m.in. na ten cel. Należy zauważyć ponadto, iż do re-
alizacji przez gminę obowiązku finansowania oświe-
tlenia dróg przepisy ustawy Prawo energetyczne nie
przewidują konieczności posiadania przez gminę pra-
wa własności tego oświetlenia.
Reasumując, przepisy powyższe nie mają zastoso-
wania do autostrad i dróg ekspresowych w rozumie-
niu przepisów o autostradach płatnych. Idąc dalej,
ustawa z dnia 27 października 1994 r. o autostradach
płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym,
a konkretnie art. 1 ust. 3 stanowi, iż na zasadach
określonych w ustawie mogą być budowane i eksplo-
atowane albo wyłącznie eksploatowane jako płatne
drogi ekspresowe.
Zgodnie z powyższym, resort infrastruktury nie
dysponuje środkami finansowymi na zadania nale-
żące do zadań własnych samorządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zmian dotyczących finansowania
poszczególnych działów w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(15516)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-023-15516/10 z kwietnia br. przekazu-
jące interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
zmian dotyczących finansowania poszczególnych dzia-
łań w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 przekazuję, co następuje.
Zgodnie z art. 84 rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie
wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Euro-
pejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (EFRROW), programy rozwoju obszarów
wiejskich podlegają ocenie ex-ante, średniookreso-
wej, oraz ex-post. Oceny mają na celu poprawę ja-
kości, efektywności i skuteczności realizacji pro-
gramów rozwoju obszarów wiejskich. Oceniają one
oddziaływanie programów pod kątem strategicz-
nych wytycznych Wspólnoty oraz problemy rozwo-
ju obszarów wiejskich charakterystyczne dla da-
nych państw członkowskich i regionów, uwzględ-
niając m.in. wymogi zrównoważonego rozwoju tych
obszarów.
W związku z powyższym Polska zgodnie z art. 61
rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/2006 z dnia 15
grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady
stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich (EFRROW), zobowiązana jest
do przedłożenia oceny średniookresowej Komisji Eu-
ropejskiej najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. Oce-
na taka przeprowadzana jest przez niezależnych oce-
niających i powinna zawierać m.in. propozycje doty-
czące środków na rzecz poprawy jakości programów
i ich wdrażania, wykorzystania środków finanso-
wych, skuteczności i efektywności programowania
EFFROW.
Jeśli po przeprowadzeniu ww. oceny okaże się, że
np. w celu lepszego wykorzystania środków PROW
2007–2013 wskazane jest ich przesuniecie pomiędzy
poszczególnymi działaniami (np. na działanie: Mo-
dernizacja...), wówczas taka propozycja zostanie
przedstawiona Komisji Europejskiej. Ewentualne
zwiększenie budżetu działania: Modernizacja...
umożliwiłoby uruchomienie kolejnych naborów wnio-

sków w województwach, w których środki zostały już
wykorzystane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie dotowania osobom fizycznym
inwestycji ekologicznych (15527)
Odpowiadając na pismo z dnia 13 kwietnia 2010 r.,
znak: SPS-023-15527/10, dotyczące interpelacji posła
Grzegorza Roszaka w sprawie skutków ostatniej no-
welizacji ustawy Prawo ochrony środowiska, a w szcze-
gólności instrumentów finansowych służących do
finansowania ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej przez budżety powiatów i gmin po likwidacji po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy
celowych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych i gmin-
nych funduszy ochrony środowiska i gospodarki wod-
203
nej wynika bezpośrednio z założeń reformy finansów
publicznych opracowanej przez Ministerstwo Finan-
sów. Akt normatywny stanowiący fundament tej re-
formy, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), przewi-
duje funkcjonowanie w sektorze finansów publicz-
nych wyłącznie państwowych funduszy celowych
pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też po
wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie mogą
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r. zakładała likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
204
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9,
15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r., do
zadań powiatów i gmin, od dnia 1 stycznia 2010 r.,
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych, stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska, dlatego też omawiana ustawa zmie-
niająca nie wprowadzała do ustawy Prawo ochrony
środowiska uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin, pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych, bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie

dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym prywatne inwestycje tych osób,
niemniej zgodne z celami określonymi w przepisach
ustawy Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w usta-
wie Prawo ochrony środowiska tego rodzaju regula-
cji, stanowiących w swej istocie przepisy szczególne
(lex specialis) w stosunku do przepisów ustawy o fi-
nansach publicznych, pozwoliłoby na stworzenie no-
wego instrumentu finansowego w postaci szczegól-
nego rodzaju dotacji udzielanej przez gminy i powia-
ty. Podstawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby
przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż rozważane jest podjęcie prac legislacyj-
nych zmierzających do wprowadzenia do ustawy Pra-
wo ochrony środowiska odpowiednich uregulowań.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
205
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym oraz niektórych
innych ustaw zakładającego całkowitą
likwidację Straży Ochrony Kolei (15533)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-15533/10 z 13 kwietnia 2010 r. in-
terpelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
projektu ustawy o zmianie ustawy o transporcie ko-
lejowym oraz niektórych innych ustaw zakładającego
całkowitą likwidację Straży Ochrony Kolei, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw
(druk sejmowy nr 2873) zakłada, iż zadania w zakre-
sie zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicz-
nego na obszarach kolejowych oraz w pociągach pa-
sażerskich wykonywać będzie policja kolejowa na
zasadach określonych w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.). W związku z tym ww. zadania nie będą
już wykonywane przez Straż Ochrony Kolei, która
podlegać będzie likwidacji.
Zgodnie z projektem zarządcy infrastruktury
obowiązani są do zapewnienia porządku publicznego
na zarządzanym obszarze kolejowym oraz ochrony
należącego do nich mienia, a przewoźnicy kolejowi
do ochrony przesyłek powierzonych im do przewozu
oraz ochrony należącego do nich mienia.
Projekt ten oddziela ochronę porządku publiczne-
go realizowanego przez Policję od ochrony mienia
spółek kolejowych realizowanej bądź to własnymi
zasobami osobowymi, bądź też przy pomocy firm
ochroniarskich.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA będących funkcjonariu-
szami Straży Ochrony Kolei, którzy będą mogli stać
się funkcjonariuszami Policji po pozytywnym zali-
czeniu postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego
w oparciu o postanowienia art. 25 ust. 3 ww. ustawy
o Policji.
Ww. projekt ustawy wprowadza w ustawie z dnia
22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia zmiany
pozwalające funkcjonariuszom Straży Ochrony Kolei
na uproszczone uzyskanie licencji pracownika ochro-
ny fizycznej I i II stopnia.
Ułatwienie w zakresie uzyskania licencji pracow-
nika ochrony fizycznej jest niewątpliwie rozwiąza-
niem prawnym umożliwiającym zatrudnianie osób,
które nie podjęły służby w Policji.
206
Natomiast poselski projekt ustawy o Straży Ko-
lejowej (druk sejmowy nr 510), nad którym od stycz-
nia 2009 r. w Sejmie RP prowadzone są prace, zakła-
da utworzenie Straży Kolejowej, umundurowanej
i uzbrojonej formacji przeznaczonej do ochrony po-
rządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze
kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejo-
wych. Utworzona Straż Kolejowa posiadałaby szero-
kie przywileje wynikające z pragmatyki służbowej.
Rząd jest przeciwny tworzeniu kolejnej służby
mundurowej finansowanej w całości z budżetu pań-
stwa, wychodząc z założenia, iż domeną państwa
i służb państwowych jest ochrona porządku publicz-
nego. Zadania w tym zakresie w pierwszej kolejności
wykonuje Policja. Brak jest uzasadnienia do tworze-
nia odrębnej formacji, której zadaniem będzie ochro-
na infrastruktury kolejowej. Zadanie to powinno być
wykonywane przez spółki kolejowe jako podmioty
prawa handlowego.
O tym, który z projektów zostanie uchwalony,
zdecydują parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie stosowania przepisów ustawy
Prawo pocztowe i Regulaminu świadczenia
powszechnych usług pocztowych w zakresie
adresowania przesyłek rejestrowanych (15541)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Ożoga w sprawie sto-
sowania przepisów ustawy Prawo pocztowe i Regu-
laminu świadczenia powszechnych usług pocztowych
w zakresie adresowania przesyłek rejestrowanych,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
17 marca 2010 r., nr SPS-023-15541/10, uprzejmie
informuję, co następuje.
Zasady doręczania przesyłek pocztowych określo-
ne są przepisami art. 26 ustawy z dnia 12 czerwca
2003 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz.
1159, z późn. zm.). Zgodnie z art. 26 ust. 1 przesyłkę
doręcza się adresatowi pod adresem wskazanym na
przesyłce. Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2
ustawy Prawo pocztowe przez wyrażenie „adresat”
należy rozumieć „podmiot określony przez nadawcę
jako odbiorca przesyłki”. Obowiązek Poczty Polskiej
SA, jako operatora publicznego, sprowadza się do ści-
słego wykonywania dyspozycji nadawcy.
Podkreślenia wymaga fakt, iż Prawo pocztowe
zawiera jedynie ogólne ramy i nie jest jedynym aktem
prawnym odnoszącym się do tej materii – z art. 26
ust. 3 wprost wynika, iż przepisy ustawy Prawo pocz-
towe nie naruszają przepisów innych ustaw dotyczą-
cych sposobu, zasad i trybu doręczeń. Doręczenie
przesyłki, o którym mowa w art. 26 ust. 2 Prawa
pocztowego, nie jest tożsame ze skutecznością dorę-
czenia przesyłki w rozumieniu przepisów o doręcze-
niach, w postępowaniach prowadzonych m.in. przez
organy administracji lub sądy.
Mówiąc o skuteczności doręczeń, trzeba mieć na
uwadze wymagania określone w innych niż Prawo
pocztowe aktach prawnych, ponieważ instytucja do-
ręczeń pism procesowych uregulowana jest oddzielnie
dla każdej procedury: cywilnej, administracyjnej, kar-
nej, podatkowej. Procedury postępowania, określając
obowiązki organów i tryb ich postępowania, przesą-
dzają jednocześnie o skuteczności doręczenia.
Zapis Regulaminu świadczenia powszechnych
usług pocztowych nie może naruszać obowiązującego
porządku prawnego. Regulamin nie może być doku-
mentem rozstrzygającym stosunki prawne pomiędzy
stronami umowy o świadczenie usługi pocztowej, od-
miennie aniżeli uregulowania wynikające z przepi-
sów powszechnie obowiązującego prawa. Przepis re-
gulaminu nie może przesądzać o skuteczności (pra-
widłowości) doręczenia obojgu małżonkom.
Biorąc pod uwagę wszystko powyższe, należy po-
nadto stwierdzić, iż istnienie przepisu o obowiązku
adresowania listów na jedną osobę fizyczną lub praw-
ną bądź jednostkę organizacyjną nieposiadającą oso-
bowości prawnej jest także uzasadnione konieczno-
ścią zapewnienia stronom prawa czynnego udziału
w postępowaniu przy zachowaniu wszelkich rygorów
formalnych. W sytuacji gdy adresatem przesyłki re-
jestrowanej jest małżeństwo, dla skuteczności dorę-
czenia w rozumieniu Prawa pocztowego konieczne
byłoby uzyskanie potwierdzenia odbioru przesyłki
przez obydwoje współmałżonków. Utrudniałoby to
procedurę doręczenia.
Odpowiadając na drugie zawarte w interpelacji
pytanie, uprzejmie informuję, że w celu zachowania
przejrzystości regulacji i ścisłego określenia oraz roz-
graniczenia odpowiedzialności z tytułu doręczenia
przesyłek rejestrowych na oboje małżonków Poczta
Polska SA w 2008 r. zaproponowała zmianę Regula-
minu świadczenia powszechnych usług pocztowych.
Intencją Poczty Polskiej było wprowadzenie zasady,
że adresatem przesyłki rejestrowanej może być mał-
żeństwo i w takich przypadkach doręczenie jednemu
ze współmałżonków skutkuje doręczeniem obojgu.
Zgodnie z art. 49 Prawa pocztowego zmiana regula-
minu wymaga akceptacji prezesa Urzędu Komuni-
kacji Elektronicznej. Zmiana regulaminu w brzmie-
niu zaproponowanym przez Pocztę Polską SA wywo-
łała wątpliwości natury prawnej. Stąd prezes Urzędu
Komunikacji Elektronicznej decyzjami z dnia 15 wrze-

śnia 2008 r., nr DRP-WKP-711-1/08(5), oraz z dnia
7 sierpnia 2009 r., nr DRP-WKP-711-1/08(27), sprze-
ciwił się zmianie Regulaminu świadczenia powszech-
nych usług pocztowych zaproponowanej przez Pocztę
Polską SA.
Wobec sprzeciwu prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej, mając na uwadze dużą wagę przed-
miotowej sprawy dla organów administracji i sądów,
Ministerstwo Infrastruktury podejmuje następujące
działania. Po pierwsze, próbuje w porozumieniu
z Pocztą Polską i Urzędem Komunikacji Elektronicz-
nej znaleźć takie brzmienie zmiany Regulaminu
świadczenia powszechnych usług pocztowych, które
umożliwiałoby adresowanie przesyłek rejestrowa-
nych na oboje małżonków i byłoby zgodne z po-
wszechnie obowiązującym prawem. Po drugie, roz-
waża się także zmianę przepisów prawa (ustaw, roz-
porządzeń) w celu dopuszczenia do kręgu odbiorców
osób połączonych związkiem małżeńskim.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają problem poruszony w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie prac nad projektem ustawy
o szlakach turystycznych (15542)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Ożoga
przekazaną pismem z dnia 13 kwietnia 2010 r. (sygn.
SPS-023-15542/10) w sprawie prac nad projektem
ustawy o szlakach turystycznych uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Kształtowanie przestrzeni turystycznej, również
przez jej zagospodarowanie, jest jednym z prioryte-
tów w strategicznym dokumencie rządowym „Kie-
runki rozwoju turystyki do 2015 r.”. Szlaki turystycz-
ne to zasadniczy element powszechnego zagospoda-
rowania turystycznego oraz bardzo ważny czynnik
wpływający na bezpieczeństwo turystów. W związku
z brakiem kompleksowych regulacji związanych
z wytyczaniem i eksploatacją szlaków turystycznych
w jednym powszechnie obowiązującym akcie praw-
nym w czerwcu 2009 r. w Ministerstwie Sportu i Tu-
rystyki podjęto prace nad przygotowaniem projektu
„Założeń do projektu ustawy o szlakach turystycz-
nych w Polsce”. Jest on dokumentem prezentującym
207
różne możliwości prawne potencjalnych rozwiązań
i ich przewidywane skutki prawne i społeczne w za-
kresie rozwoju systemu szlaków turystycznych w Pol-
sce. Ma on za zadanie określić potrzeby regulacji
prawnej w zakresie szlaków turystycznych, uregulo-
wać kwestie ewidencjonowania, wytyczania, odpo-
wiedzialności i bezpieczeństwa na szlakach tury-
stycznych, określić zasady finansowania, a także
wytyczyć kierunek rozwoju sieci szlaków turystycz-
nych w Polsce.
Konieczność powstania takiej regulacji prawnej
postulowali od kilku lat przedstawiciele wielu stron,
w tym PTTK, gdyż obecny stan prawny w zderzeniu
z dynamicznym rozwojem ilościowym szlaków lokal-
nych, regionalnych i krajowych w perspektywie gro-
zi chaosem w przestrzeni turystycznej, co nie sprzy-
ja bezpieczeństwu turystów korzystających ze szla-
ków. Zatem beneficjentami takiej ustawy będą wszy-
scy turyści korzystający ze szlaków turystycznych
w Polsce, a także społeczność lokalna, która bezpo-
średnio skorzysta na podniesieniu bezpieczeństwa
i atrakcyjności turystycznej poprzez tworzenie kon-
kurencyjnych obszarów turystycznych i spójnej, do-
brze zarządzanej sieci szlaków turystycznych. Roz-
wój szlaków turystycznych jako konkurencyjnych
produktów turystycznych przyczyni się do zwiększe-
nia aktywności turystów krajowych i zagranicznych,
co prowadzić będzie m.in. do wzrostu dochodów
z sektora turystyki oraz aktywizacji zawodowej w re-
gionach.
Prowadzone prace nad projektem „Założeń do
projektu ustawy o szlakach turystycznych” są praca-
mi wstępnymi. Oznacza to, że rozważane są różne
możliwości regulacji tak, aby ostateczny kształt usta-
wy obejmował najlepsze rozwiązania. W najwięk-
szym stopniu kontrowersje budzi kwestia regulacji
prawnej dotyczącej pozyskiwania terenów prywat-
nych na potrzeby wytyczania szlaków turystycznych,
przede wszystkim tras narciarskich na obszarach
górskich. Opracowywane założenia mają na celu
stworzenie jasnych, przejrzystych zasad udostępnia-
nia terenów prywatnych, tak aby właściciel nie czuł
się pokrzywdzony, a turystyka mogła się rozwijać.
Pierwsza wstępna wersja projektu „Założeń do
projektu ustawy o szlakach turystycznych” z dnia
30 listopada 2009 r. została zaprezentowana i omó-
wiona na posiedzeniu międzyresortowego Zespołu do
spraw realizacji zadań określonych w „Kierunkach
rozwoju turystyki do 2015 r.” w dniu 9 grudnia 2009 r.
Po uwzględnieniu uwag członków zespołu została
przygotowana poprawiona wersja dokumentu z dnia
8 lutego 2010 r.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o działal-
ności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U.
Nr. 169, poz. 1414, z późn. zm.), z chwilą udostępnie-
nia w Biuletynie Informacji Publicznej programów
prac legislacyjnych, każdy może zgłosić zaintereso-
wanie pracami nad projektem ustawy lub rozporzą-
dzenia. Taki akces w styczniu br. zgłosiła Federacja
Obrony Podhala, której przedstawiciele otrzymali
208
projekt „Założeń do projektu ustawy o szlakach tu-
rystycznych” oraz zostali zaproszeni na posiedzenie
grupy roboczej „Bezpieczeństwo turystów” działają-
cej w ramach międzyresortowego Zespołu ds. reali-
zacji zadań rządu określonych w „Kierunkach roz-
woju turystyki do 2015 r.”. W trakcie spotkania w dniu
23 lutego 2010 r. omówiono przygotowany wstępny
projekt dokumentu, natomiast członkowie grupy ro-
boczej oraz zaproszeni goście zostali poproszeni
o przesłanie wszystkich uwag na piśmie do Minister-
stwa Sportu i Turystyki. Nadesłane opinie i uwagi
są obecnie poddawane szczegółowej analizie.
Z uwagi na kluczową rolę samorządu terytorial-
nego w realizacji proponowanych rozwiązań praw-
nych, w ramach wstępnych konsultacji, przygotowa-
ny dokument przekazano także do urzędów marszał-
kowskich z prośbą o opinię oraz współudział w okre-
śleniu szacunkowych kosztów wdrożenia planowanej
ustawy. Zagadnienia te są kluczowe dla kolejnych
etapów prac nad projektem. W najbliższym czasie
projekt „Założeń do projektu ustawy o szlakach tu-
rystycznych” zostanie przekazany do konsultacji we-
wnątrzresortowych.
Procedura przygotowania projektu, zgodna z wy-
tycznymi dotyczącymi opracowania projektów zało-
żeń projektów ustaw Rządowego Centrum Legislacji,
obejmuje uzgodnienia międzyresortowe oraz konsul-
tacje społeczne ze wszystkimi zainteresowanymi
podmiotami. Planuje się rozpocząć je w najbliższych
tygodniach. Uzgodniona wersja dokumentu przedło-
żona zostanie pod obrady komitetu Rady Ministrów,
który może mieć wpływ na kształt projektu. Następ-
nie dokument przedłożony zostanie Radzie Mini-
strów i po akceptacji zostanie przekazany do Rządo-
wego Centrum Legislacji, gdzie rozpoczynają się pra-
ce nad właściwym projektem ustawy.
W związku z przyjętą procedurą na etapie prze-
widywanych konsultacji i uzgodnień obecna wersja
projektu „Założeń do projektu ustawy o szlakach tu-
rystycznych” może ulec znaczącym zmianom.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie odmowy nostryfikacji
dyplomów zagranicznych szkół medycznych
przez polskie uczelnie (15543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Ożoga, sygn. SPS-
-023-15543/10, w sprawie odmowy wszczęcia postę-
powania nostryfikacyjnego przez polskie uczelnie
odnośnie do dyplomów zagranicznych szkół medycz-
nych uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zgodnie z art. 192 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) wszelkie zagadnienia związa-
ne z nostryfikacją dyplomów ukończenia studiów
wyższych uzyskanych za granicą określa w drodze
rozporządzenia minister właściwy do spraw szkolnic-
twa wyższego.
Obecnie procedura nostryfikacji ww. dyplomów
w Rzeczypospolitej Polskiej jest regulowana przez
rozporządzenie ministra edukacji i nauki z dnia 24
lutego 2006 r. w sprawie nostryfikacji dyplomów
ukończenia studiów wyższych uzyskanych za grani-
cą (Dz. U. Nr 37, poz. 255, z późn. zm.). Zgodnie
z powyższym rozporządzeniem osoba ubiegająca się
o nostryfikację dyplomu wnosi podanie wraz z wyma-
ganymi załącznikami do rady jednostki organizacyj-
nej wybranej uczelni wyższej, która ma prawo nada-
wania tytułu doktora w danej dziedzinie nauki.
Postępowanie nostryfikacyjne kończy się uchwa-
łą rady w sprawie:
1) uznania dyplomu uzyskanego za granicą za
równorzędny z dyplomem ukończenia studiów wyż-
szych uzyskanym w kraju;
2) odmowy uznania dyplomu uzyskanego za gra-
nicą.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji
pana posła Stanisława Ożoga, uprzejmie informuję,
że do chwili obecnej nie wpłynęła do ministra zdro-
wia żadna oficjalna skarga dotycząca odmowy przy-
jęcia podania o wszczęcie przez radę jednostki orga-
nizacyjnej uczelni medycznej procedury nostryfika-
cyjnej.
Odnośnie do działań kontrolnych prowadzonych
przez ministra zdrowia względem uczelni medycz-
nych informuję, że ich zakres wskazany jest w art. 33
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym. W sprawach związanych z nostryfikacją
dyplomów minister zdrowia prowadzi obecnie na
wniosek stron dwa postępowania wyjaśniające, ma-
jące na celu sprawdzenie prawidłowości przebiegu
postępowań nostryfikacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie ważności aktów notarialnych
zawartych w związku z przekształceniem
własności mieszkań na podstawie
znowelizowanej ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych (15548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej (SPS-
-023-15548/10) w sprawie ważności aktów notarial-
nych zawartych na okoliczność przekształcania wła-
sności mieszkań na podstawie znowelizowanej usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Pani poseł Jadwiga Wiśniewska zwróciła się o od-
powiedź na pytanie, czy akty notarialne przenoszące
własność, podpisane przez jednego członka wielooso-
bowego zarządu spółdzielni lub wyznaczonego przez
zarząd pełnomocnika, w świetle prawa są ważne.
1. Na wstępie podnieść należy, iż nadzór ministra
sprawiedliwości nad notariatem, w tym nad działal-
nością notariuszy, jest nadzorem prawnym, a to
oznacza, że zarówno zakres, przedmiot i kryteria
nadzoru, jak i przede wszystkich formy nadzoru są
ściśle określone przez ustawy. W związku z tym i z kon-
stytucyjną zasadą działania organów władzy publicz-
nej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konsty-
tucji RP) minister sprawiedliwości może podejmować
w stosunku do notariatu wyłącznie te czynności, do
których uprawniają wyraźnie przepisy ustawowe.
Minister sprawiedliwości nie może wypowiadać
się wiążąco co do ważności lub nieważności określo-
nej umowy. Dokonane w formie aktu notarialnego
czynności prawne mogą być kwestionowane w postę-
powaniu sądowym.
O tym, czy zawarta w akcie notarialnym czynność
prawna jest ważna, czy nieważna, może się wypowia-
dać niezawisły sąd w procesie cywilnym, uprawnień
takich nie ma minister sprawiedliwości.
Jeśli akt notarialny przyjęto, odczytano i podpi-
sano (art. 92 § 1 pkt 7 i 9 ustawy z dnia 14 lutego
1991 r. Prawo o notariacie, Dz. U. z 2008 r. Nr 189,
poz. 1158, z późn. zm.) nabiera on mocy dokumentu
urzędowego. Wzruszenie udokumentowanej w nim
czynności prawnej może odbyć się tylko w drodze pra-
wem przewidzianej (np. w drodze powództwa o stwier-
dzenie nieważności umowy), bez możliwości ingeren-
cji ministra sprawiedliwości.
2. Minister sprawiedliwości, jako naczelny organ
administracji państwowej, nie jest uprawniony do
dokonywania wiążącej wykładni ustaw.
Natomiast w poruszonej w interpelacji kwestii re-
prezentacji spółdzielni przy zawieraniu umów o „prze-
kształcenie” spółdzielczych praw do lokali w odrębne
209
prawa własności minister sprawiedliwości prezentu-
je następujący pogląd prawny:
Zgodnie z art. 54 § 1 Prawa spółdzielczego (Dz. U.
z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, z późn. zm.) w spółdziel-
niach o zarządzie wieloosobowym oświadczenia woli
za spółdzielnię składają dwaj członkowie zarządu lub
jeden członek zarządu i pełnomocnik.
Natomiast w myśl art. 55 § 1 Prawa spółdzielcze-
go zarząd może udzielić jednemu z członków zarządu
lub innej osobie pełnomocnictwa do dokonywania
czynności prawnych związanych z kierowaniem bie-
żącą działalnością gospodarczą spółdzielni lub jej
wyodrębnionej organizacyjnie i gospodarczo jednost-
ki, a także pełnomocnictwa do dokonywania czynno-
ści określonego rodzaju lub czynności szczególnych.
Statut spółdzielni może uzależnić udzielenie peł-
nomocnictwa przez zarząd od uprzedniej zgody rady
(art. 55 § 2 Prawa spółdzielczego).
Umocowanie do zawierania w imieniu spółdzielni
mieszkaniowej umów w celu „przekształcenia” spół-
dzielczego prawa do lokalu w prawo własności jest
właśnie umocowaniem do dokonywania czynności
określonego rodzaju, jeśli nie wręcz umocowaniem
do dokonywania czynności szczególnych.
Prawo spółdzielcze nie reguluje formy udzielenia
pełnomocnictwa, a więc w tym zakresie, jak i w ogó-
le do stosunków pomiędzy pełnomocnikiem a spół-
dzielnią znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu
cywilnego oraz przepisy szczególne. Pełnomocnictwo
rodzajowe oraz do dokonywania poszczególnych czyn-
ności może być zatem udzielone w dowolnej formie,
chyba że do ważności czynności prawnej jest wyma-
gane zachowanie formy szczególnej. Pełnomocnictwo
takie powinno być wówczas udzielone w tej samej
formie zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego.
W przypadku tzw. umów uwłaszczeniowych za-
wieranych na podstawie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.) pełnomocnictwo winno być udzielone
w formie przewidzianej dla czynności głównej, czyli
w formie aktu notarialnego.
W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych
zarząd spółdzielni może udzielić jednemu z członków
zarządu lub innej osobie pełnomocnictwa – w formie
aktu notarialnego – do reprezentowania spółdzielni
przy zawieraniu umów przenoszących własność loka-
li mieszkalnych w trybie przepisów ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych.
Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż
możliwość powołania przez spółdzielnię pełnomocni-
ka wynika również wprost z przepisów Kodeksu cy-
wilnego (art. 96, art. 98 i następne Kodeksu cywil-
nego).
Spółdzielnia, jak każda osoba prawna, może po-
wołać pełnomocnika. Przepisy Kodeksu cywilnego
nie zabraniają udzielenia pełnomocnictwa jednej oso-
bie także w sytuacji, gdy reprezentacja danej osoby
prawnej jest łączna. Kodeks nie wyklucza też powo-
łania więcej niż jednego pełnomocnika. Pełnomocnic-
two może być udzielone jednej osobie lub kilku oso-
210
bom, z których każda uprawniona jest do samodziel-
nego działania, wynika to zawsze z treści pełnomoc-
nictwa (art. 107 Kodeksu cywilnego).
Reasumując, stwierdzić należy, iż przy zawiera-
niu umów o „przekształcenie” spółdzielczych praw
do lokali w odrębne prawa własności spółdzielnia,
która ma zarząd wieloosobowy, może być reprezen-
towana tylko przez jednego członka zarządu lub peł-
nomocnika – na podstawie pełnomocnictwa udzielo-
nego przez właściwą reprezentację spółdzielni w for-
mie aktu notarialnego.
3. Dodatkowo podnieść należy, iż możliwość za-
wierania przez pełnomocnika w imieniu spółdzielni
tzw. umów uwłaszczeniowych jest nie tylko – jak wy-
żej wykazano – prawnie dopuszczalna, ale również
uzasadniona praktycznie.
Należy bowiem zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 12
oraz art. 1714 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych na spółdzielni ciąży obowiązek przeniesienia
na rzecz jej członka, któremu przysługuje spółdziel-
cze lokatorskie prawo do lokalu lub spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu, własności tego lokalu.
Ustawa przeniosła na zarządy spółdzielni całość
kompetencji wykonawczych związanych z określe-
niem przedmiotu odrębnej własności i złożenia
oświadczenia woli o jego przeniesieniu na uprawnio-
nych, zakreślając jednocześnie termin zawarcia umo-
wy. Osób uprawnionych w danej spółdzielni – w za-
leżności od jej wielkości – jest kilkaset, a nawet kilka
tysięcy.
Gdyby przy zawieraniu każdej umowy spółdziel-
nię musiało zawsze reprezentować dwóch członków
zarządu spowodowałoby to poważne utrudnienia za-
równo w realizacji obowiązku zawierania tzw. umów
uwłaszczeniowych, jak i w kierowaniu bieżącą dzia-
łalnością spółdzielni, a na pewno nie taka była inten-
cja ustawodawcy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie likwidacji Klubu Garnizonowego
w Łodzi (15549)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej w spra-
wie likwidacji Klubu Garnizonowego w Łodzi (SPS-
-023-15549/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej ma świadomość, że li-
kwidacja lub przeniesienie jednostki organizacyjnej
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej może wywo-
łać sprzeciw społeczności lokalnej. W związku z tym
wszelkie decyzje dotyczące przyszłości Klubu Garni-
zonowego w Łodzi poprzedzone zostały wnikliwą
i rzetelną analizą, uwzględniającą również interesy
regionu.
W dniu 30 października 2009 r. wydałem decyzję
nr 364/MON w sprawie zmian organizacyjnych
w klubach i orkiestrach wojskowych. Stanowi ona
realizację „Koncepcji działalności wychowawczej
w warunkach profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej” zatwierdzonej w dniu 28 paź-
dziernika 2008 r. Zasadniczym celem jest w tym
przypadku konsolidacja i racjonalizacja oraz upo-
rządkowanie struktur organizacyjnych klubów woj-
skowych, a także zmiana ich podległości i modelu
funkcjonowania. Rozformowanie klubów garnizono-
wych i klubów żołnierskich oraz stworzenie na ich
bazie klubów poszczególnych jednostek wojskowych
ma na celu dostosowanie działalności kulturalno-
-oświatowej do wymogów i zadań profesjonalnej ar-
mii, a także skonsolidowanie środowiska jednostek
wojskowych. Dlatego też priorytetem jest tworzenie
klubów wojskowych w garnizonach, w których funk-
cjonują jednostki wojskowe.
Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, które-
mu podlega Klub Garnizonowy w Łodzi, kierując się
wspomnianą decyzją nr 364/MON, podjął decyzję
o rozformowaniu klubu, biorąc pod uwagę następu-
jące okoliczności:
— brak w tym garnizonie jednostek wojskowych,
w których strukturę etatową klub mógłby zostać
włączony (w najbliższym czasie rozformowana zosta-
nie 3. Rejonowa Baza Materiałowa oraz Wojskowa
Komenda Uzupełnień nr 2 w Łodzi);
— dalsze zmniejszenie liczby żołnierzy służby
czynnej w garnizonie Łódź;
— bogatą infrastrukturę kulturalną, oświatową,
rozrywkową, sportową i rekreacyjno-turystyczną Ło-
dzi, z której środowiska wojskowe mogą korzystać na
bieżąco i w szerokim zakresie;
— skromną bazę lokalową, jaką dysponuje klub,
co wymagałoby poniesienia znacznych nakładów fi-
nansowych na rzecz wykonania remontu.
Etaty pracowników klubów po ich likwidacji po-
zostaną w dyspozycji dowódców poszczególnych ro-
dzajów sił zbrojnych, w strukturach których funkcjo-
nowały. W przypadku Klubu Garnizonowego w Łodzi
będzie to dyspozycja szefa Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych. Zwolnione etaty zostaną wykorzystane do
wzmocnienia struktur wychowawczych jednostek
wojskowych.
Doceniając rangę i znaczenie działalności organi-
zacji społecznych działających przy Klubie Garnizo-
nowym w Łodzi, pragnę stwierdzić, że niestety nie
jest możliwe utrzymanie jego dalszego funkcjonowa-

nia. W ramach dostosowania struktur kulturalno-
-oświatowych do aktualnych potrzeb Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej rozformowaniu ulegną
wszystkie kluby żołnierskie i część klubów garnizo-
nowych. Znaczne zmniejszenie liczebności Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej oraz garnizonów i jed-
nostek wojskowych wymusza dostosowanie struktur
armii do nowych uwarunkowań, a profesjonalizacja
wojska określa nowe obszary zadań również w sferze
kultury wojskowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przekształceń Wojskowego Zakładu
Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie
(15550)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie przekształceń Wojskowego Za-
kładu Remontowo-Budowlanego w Krotoszynie (SPS-
-023-15550/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych oraz
gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek
budżetowych. W związku z tym powstała koniecz-
ność określenia nowych form organizacyjno-praw-
nych, które zapewniłyby ciągłość realizacji zadań
oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły potrzeby Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W celu właści-
wej i kompleksowej regulacji postępowania w tym
zakresie wydana została decyzja nr 399/MON mini-
stra obrony narodowej z dnia 1 grudnia 2009 r.
w sprawie organizacji procesu likwidacji w resorcie
obrony narodowej zakładów budżetowych i gospo-
darstw pomocniczych oraz utworzenia nowych form
organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
211
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest rów-
nież możliwość przekształcenia podległych gospo-
darstw pomocniczych w instytucje gospodarki budże-
towej na podstawie art. 116 ust. 1 ustawy Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych. Ze
względu jednak na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240, ze zm.), z którego wynika, że in-
stytucje gospodarki budżetowej tworzy się w celu re-
alizacji zadań publicznych, zakres i charakter dzia-
łalności wojskowych zakładów remontowo-budowla-
nych pod kątem realizacji tego rodzaju zadań wyma-
ga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczegól-
nych zakładów, poleciłem przyspieszenie prac anali-
tycznych w stosunku do terminów określonych w de-
cyzji nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypracowanie
ostatecznego stanowiska resortu obrony narodowej,
które swoim zakresem obejmie m.in. określenie skut-
ków finansowych likwidacji gospodarstw pomocni-
czych lub ich przekształcenia, a także zagadnienia
dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw oraz
ewentualnych zwolnień ich pracowników. Natomiast
do czasu zakończenia prac analitycznych w odniesie-
niu do każdego z gospodarstw pomocniczych, w tym
również wojskowych zakładów remontowo-budowla-
nych, przedstawienie ostatecznych rozstrzygnięć
w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
212
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. dotyczącego
świadczeń gwarantowanych z zakresu
rehabilitacji leczniczej (15558)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Adama Gawędę oraz
grupę posłów w sprawie świadczeń gwarantowanych
i zakresu rehabilitacji leczniczej (znak: SPS-023-
-15558/10), uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140, poz. 1145
i Nr 211, poz. 1644).
Na konieczność wprowadzenia proponowanych
rozwiązań, o których mowa w wystąpieniu pana po-
sła, zwracali również uwagę świadczeniodawcy oraz
organizacje zrzeszające świadczeniobiorców, podkre-
ślając specyfikę poszczególnych świadczeń z zakresu
rehabilitacji leczniczej i brak zasadności usztywnie-
nia warunków realizacji w zakresie dotyczącym cza-
su trwania tych świadczeń.
Z uwagi na zasadność podnoszonych kwestii
w korespondencji kierowanej do Ministerstwa Zdro-
wia przygotowano nowelizację przedmiotowego aktu
prawnego, która w dniu 22 kwietnia 2010 r. została
skierowana do uzgodnień międzyresortowych i kon-
sultacji społecznych z terminem zgłaszania uwag do
dnia 30 kwietnia 2010 r.
Przedkładany projekt aktu prawnego zawiera za-
pisy przywracające przepisy umożliwiające przedłu-
żenie czasu trwania rehabilitacji leczniczej, jeżeli
przemawiają za tym względy medyczne oraz cel lecz-
niczy, jakiemu służą świadczenia z zakresu rehabili-
tacji leczniczej, które zawarte były w zarządzeniu
nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 15 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju rehabilitacja lecznicza.
Jednocześnie zwracam uwagę na fakt, iż projek-
towane zmiany w rozporządzeniu były tworzone tak-
że przy udziale konsultantów krajowych z wybranych
dziedzin medycyny, przedstawicieli merytorycznych
departamentów Ministerstwa Zdrowia oraz przed-
stawicieli Narodowego Funduszu Zdrowia. Przed-
miotowy projekt rozporządzenia został także za-
mieszczony na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia w zakładce: Konsultacje społeczne.
Należy dodatkowo podkreślić, że zmiana rozpo-
rządzenia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczni-
czej wymaga, zgodnie z art. 31e ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, uprzedniego
uzyskania rekomendacji Agencji Oceny Technologii
Medycznych.
Realizując powyższe, Ministerstwo Zdrowia zle-
ciło prezesowi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych przygotowanie rekomendacji w sprawie świad-
czenia gwarantowanego będącego przedmiotem ni-
niejszej regulacji prawnej, w zakresie uelastycznienia
czasu trwania poszczególnych rodzajów rehabilitacji
leczniczej. Aktualnie w Agencji Oceny Technologii
Medycznych trwają prace nad wydaniem wymienio-
nego wyżej dokumentu.
Jak wynika z przedstawionych powyżej informa-
cji, termin wprowadzenia w życie przepisów praw-
nych rozwiązujących zaistniały problem w dostępie
do świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilita-
cji leczniczej jest uwarunkowany od uzyskania reko-
mendacji Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odpowiednim zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie rządowego projektu ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (15575)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zbigniewa Chmielowca z dnia 15 kwiet-
nia 2010 r., znak: SPS-023-15575/10, w sprawie projek-
tu ustawy Prawo geologiczne i górnicze (druk sejmowy
nr 1696) przedstawiam stanowisko w sprawie.
Nieuzasadnione są obawy, iż projekt ustawy Pra-
wo geologiczne i górnicze ignoruje polski interes na-
rodowy, godzi w strategiczne interesy narodu i pań-
stwa polskiego czy też może powodować nieodwra-
calne straty Skarbu Państwa. Ocena ta jest oparta
na błędnej interpretacji zarówno aktualnie obowią-
zujących, jak i projektowanych rozwiązań.
Projektowane regulacje nie uszczuplają własności
Skarbu Państwa w zakresie przysługującym mu do

złóż kopalin, ani nie przekazują tej własności na
rzecz innych podmiotów, w tym przedsiębiorców za-
granicznych. Nadal właścicielem złóż kopalin o stra-
tegicznym znaczeniu, istotnych dla rozwoju gospo-
darczego kraju (np.: węglowodorów, węgla, rud me-
tali, solanek, wód termalnych), będzie Skarb Pań-
stwa, a właścicielem pozostałych złóż kopalin (m.in.
kopalin skalnych np.: wapieni, dolomitów, granitów,
bazaltów, piasków i żwirów) – właściciel nieruchomo-
ści gruntowej. W porównaniu z obowiązującym sta-
nem prawnym projekt ustawy rozszerza prawo Skar-
bu Państwa do niektórych złóż kopalin. Głównym
celem zaproponowanych zmian prawnego modelu
własności złóż kopalin jest odejście od skomplikowa-
nego stanu prawnego wymagającego wielu interpre-
tacji na rzecz przejrzystego uregulowania, niebudzą-
cego wątpliwości.
Projektowana ustawa Prawo geologiczne i górni-
cze nie zmienia również zasad gospodarowania zło-
żami kopalin. Prowadzenie działalności gospodarczej
polegającej na wydobywaniu kopalin ze złóż nadal
będzie wymagać koncesji. O tym natomiast, kto może
w Polsce podejmować działalność gospodarczą, w tym
wymagającą koncesji, przesądzają przepisy ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospo-
darczej. Dopuszczają one podejmowanie działalności
gospodarczej także przez przedsiębiorców zagranicz-
nych. Zasady te funkcjonują już od 1 stycznia 1989 r.
Skarb Państwa, jako właściciel strategicznych złóż
kopalin objętych prawem własności górniczej (podob-
nie jak to jest w obowiązującym stanie prawnym),
będzie mógł rozporządzić swoim prawem na rzecz
przedsiębiorcy zainteresowanego wydobywaniem ko-
paliny wyłącznie przez ustanowienie użytkowania
górniczego. Nastąpi to w drodze umowy, za stosow-
nym wynagrodzeniem ustalanym na warunkach
rynkowych (jednakowych dla wszystkich przedsię-
biorców) i pod warunkiem uzyskania koncesji.
Uprawnienia Skarbu Państwa w tej materii nadal
będą wykonywać organy koncesyjne. Do podstawo-
wych obowiązków przedsiębiorcy prowadzącego dzia-
łalność regulowaną projektowaną ustawą nadal bę-
dzie należeć podejmowanie wszelkich środków nie-
zbędnych do ochrony zasobów złoża, pod nadzorem
organów koncesyjnych i nadzoru górniczego.
Uprzejmie wyjaśniam również, iż projektowana
ustawa Prawo geologiczne i górnicze (druk nr 1696),
nad którą obecnie trwają prace w parlamencie, nie
reguluje spraw związanych z podziemnym składowa-
niem dwutlenku węgla. Problem prawnych uwarun-
kowań podziemnego składowania dwutlenku węgla
jest dopiero przedmiotem odrębnych zamierzeń legi-
slacyjnych. Projekt założeń w tej sprawie został przy-
jęty przez Komitet Stały Rady Ministrów w dniu
8 kwietnia 2010 r.
Nieuzasadniony jest również zarzut, że w wyniku
projektowanych rozwiązań gminy zostaną pozbawio-
ne dotychczasowych dochodów z tytułu regulowanej
nimi działalności (tj. z tytułu opłat eksploatacyjnych,
quasi-eksploatacyjnych oraz podwyższonych). Pro-
213
jekt ustawy nie przewiduje znaczących zmian dotych-
czasowego modelu wspomnianych opłat. Zarówno
stawki opłat, jak i dochody zostaną utrzymane na
dotychczasowym poziomie. Wpływy z tytułu działal-
ności górniczej nadal będą stanowić w 60% dochód
właściwej miejscowo gminy, w 40% natomiast – do-
chód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej.
Przedstawiając powyższą odpowiedź na pytania
zadane przez pana posła Zbigniewa Chmielowca,
podkreślam, iż projekt ustawy Prawo geologiczne i gór-
nicze jest projektem rządowym, przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 18 listopada 2008 r. Minister
środowiska jest właścicielem projektu tej ustawy i to
on reprezentuje stroną rządową podczas prac Sejmu
nad ww. projektem. Ustawa Prawo geologiczne i gór-
nicze ma znaczenie kluczowe dla całego sektora wy-
dobywczego. W niej zawarte są przepisy związane
z pracami geologicznymi i typowo górniczymi doty-
czącymi wydobycia surowców. Obecnie obowiązująca
ustawa uchwalona została w 1994 r. Z uwagi na licz-
ne zmiany tej ustawy oraz konieczność uwzględnie-
nia także ustawodawstwa unijnego rząd doszedł do
wniosku, że jest to odpowiedni moment do opracowa-
nia projektu całkiem nowej ustawy, która zastąpi
dotychczas obowiązującą. Nadrzędnym celem zamie-
rzonych zmian jest usunięcie barier utrudniających
podejmowanie i wykonywanie działań w zakresie
geologii i górnictwa, pobudzanie przedsiębiorczości
oraz zwiększanie pewności inwestowania, co powin-
no zapewnić racjonalną gospodarkę złożami kopalin
w ramach zrównoważonego rozwoju. Istotnym kie-
runkiem jest również uproszczenie pewnego modelu
opłat regulowanych Prawem geologicznym i górni-
czym oraz stworzenie modelu rozwiązań wspomaga-
jących ich skuteczną egzekucję.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie sytuacji finansowej
Białostockiego Centrum Onkologii
im. Marii Skłodowskiej-Curie (15576)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 6 kwietnia
2010 r. w sprawie sytuacji finansowej Białostockiego
214
Centrum Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie,
która została przesłana przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 kwietnia 2010 r.
(znak: SPS-023-15576/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z zapytaniem pana posła minister
zdrowia wystąpił do Narodowego Funduszu Zdrowia
z prośbą o przedstawienie informacji w przedmioto-
wej sprawie.
Dyrektor Podlaskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia poinformował, że
w dniu 18 lutego 2010 r. oddział przedstawił świad-
czeniodawcom propozycje ugód pozasądowych doty-
czących nadwykonań świadczeń opieki zdrowotnej na
terenie województwa podlaskiego w 2009 r. Propozy-
cje ugód zostały przekazane również Białostockiemu
Centrum Onkologii, a wartość proponowanych ugód
w poszczególnych rodzajach świadczeń wynosiła:
— leczenie szpitalne – chemioterapia: 568 949,25
zł (substancje czynne – 100% ceny z umowy 2009 r.,
podanie leku – 25% ceny z umowy 2009 r.),
— leczenie szpitalne – programy terapeutyczne
(lekowe): 97 244,25 zł (substancje czynne – 100%
ceny z umowy 2009 r., podanie leku – 25% ceny
z umowy 2009 r.),
— leczenie szpitalne – teleradioterapia, brachyte-
rapia, terapia izotopowa: 472 127,40 zł (30% ceny
z umowy 2009 r.),
— świadczenia zdrowotne kontraktowane odręb-
nie: 13 897,61 zł (30% ceny z umowy 2009 r.),
— ambulatoryjna opieka specjalistyczna – ambu-
latoryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne:
111 935,46 (25% ceny z umowy 2009 r.),
— leczenie szpitalne – oddziały szpitalne: 639
004,50 (25% ceny z umowy 2009 r.).
Świadczeniodawca nie wyraził zgodny na podpi-
sanie przedstawionych mu ww. ugod pozasądowych,
pozbawiając się w ten sposób możliwości uzyskania
kwoty 1 903 158,47 zł za świadczenia ponadlimitowe
wykonane w 2009 r. Dyrektor oddziału poinformował
ponadto, że pierwotna wartość wszystkich umów
Białostockiego Centrum Onkologii im. Marii Skło-
dowskiej-Curie w 2010 r. wynosi 65 430 074,18 i jest
o ponad 10 mln zł większa niż wartość pierwotna
umów w 2009 r.
Odnosząc się do problemu nadwykonań, należy
poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1
oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważane w konkretnej sy-
tuacji wynikającej m.in. z dysponowania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami fi-
nansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą, zawarta
na okres oznaczony (np. na rok), nakłada na świad-
czeniodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez
cały ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń
zależy od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia.
W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-

nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie zmiany art. 81 § 2 ustawy
Ordynacja podatkowa (15583)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tomasza Kuleszy z dnia 26 marca
2010 r., przekazaną przy piśmie z dnia 15 kwietnia
2010 r. nr SPS-023-15583/10, w sprawie zmiany art. 81
§ 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy Ordynacja podatko-
wa jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, po-
datnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować
uprzednio złożoną deklarację. Stosownie do postano-
wień art. 81b § 1 pkt 1 i 2a ww. ustawy uprawnienie
do skorygowania deklaracji ulega zawieszeniu na
czas trwania m. in. kontroli podatkowej w zakresie
objętym tą kontrolą i przysługuje nadal po jej zakoń-
czeniu.
Z kolei art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej stanowi,
że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie
korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym
uzasadnieniem przyczyn korekty.
1. Art. 81 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa nie
stawia żadnych wymogów formalnych związanych
z pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty dekla-
racji. Oznacza to, że treść tego uzasadnienia w każ-
dym przypadku uzależniona jest od okoliczności kon-
kretnej sprawy. Uzasadnienie przyczyn korekty de-
klaracji składanej w związku z przeprowadzoną kon-
trolą podatkowa ma przede wszystkim na celu wyja-
śnienie, które elementy rozliczenia podatkowego,
w jakim zakresie oraz z jakich przyczyn zostały zmie-
nione. Jego zakres merytoryczny jest uwarunkowany
specyfiką sprawy, charakterem stwierdzonych naru-
szeń prawa oraz zastosowaną przez podatnika meto-
dą realizacji wyników kontroli, która szczególnie
w sprawach dotyczących podatków pośrednich może
być różna. Z uregulowań art. 81 § 2 Ordynacji podat-
kowej nie wynika natomiast obowiązek przedstawia-
215
nia obszernych, szczegółowych wyjaśnień, które po-
wielałyby ustalenia faktyczne i prawne znajdujące
już swoje odzwierciedlenie w protokole kontroli.
2. Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa przy-
znają pierwszeństwo korekcie deklaracji uwzględnia-
jącej wyniki kontroli przed wszczęciem przez organ
podatkowy postępowania w sprawie określenia wy-
sokości zobowiązania podatkowego.
Pouczenie o prawie złożenia korekty deklaracji
jest niezbędnym elementem protokołu kontroli, o czym
stanowi art. 292 § 2 pkt 7 Ordynacji podatkowej.
Uregulowania tego przepisu stwarzają kontrolowa-
nemu, który zgadza się z ustaleniami faktycznymi
i oceną prawną zaprezentowanymi w protokole, moż-
liwość złożenia stosownej korekty deklaracji uwzględ-
niającej wyniki kontroli. Takie rozwiązanie pozwala
kontrolowanemu uchronić się przed późniejszym
wszczęciem postępowania podatkowego. Należy bo-
wiem mieć na uwadze, że w przypadku ujawnienia
przez kontrolę podatkową nieprawidłowości co do
wywiązywania się przez kontrolowanego z obowiąz-
ków wynikających z przepisów prawa podatkowego
wszczęcie przez organ podatkowy postępowania po-
datkowego w sprawie, która była przedmiotem kon-
troli podatkowej, nie później niż w terminie 6 miesię-
cy od zakończenia kontroli, następuje dopiero w razie
niezłożenia przez podatnika deklaracji lub niedoko-
nania przez niego korekty deklaracji w całości
uwzględniającej ujawnione nieprawidłowości (art. 165b
§ 1 Ordynacji podatkowej). Jednocześnie realizacja
zasady zaufania do organów podatkowych, wyrażo-
nej w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, wymaga,
aby każdy podatnik zainteresowany uwzględnieniem
wyników kontroli miał zagwarantowany ze strony
organu określony czas na dokonanie czynności zwią-
zanych ze sporządzeniem i złożeniem korekty dekla-
racji, w którym nie zostanie uruchomiona procedura
postępowania podatkowego. W szczególnych przy-
padkach, uzasadnionych skomplikowanym charak-
terem sprawy, podatnik może zasygnalizować or-
ganowi podatkowemu swoją zwłokę wynikającą
z czasochłonności związanej z korektą.
3. Okoliczności uzasadniające korektę deklaracji
nie mogą być przedmiotem domniemania organu po-
datkowego. Pragnę zauważyć, że fakt złożenia korek-
ty po przeprowadzonej kontroli podatkowej nie prze-
sądza sam w sobie, że intencją podatnika było wła-
śnie uwzględnienie w całości wyników tej kontroli.
Poprzez dołączenie do skorygowanej deklaracji pi-
semnego uzasadnienia, o którym mowa w art. 81 § 2
ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik w sposób
jednoznaczny daje wyraz swojej woli zastosowania
się do ustaleń kontroli podatkowej, przedstawiając
równocześnie szczegółowe wyjaśnienia dotyczące
skorygowanego rozliczenia. Wypełnienie w sposób
należyty dyspozycji tego przepisu stanowi realizację
zasady prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 122
ustawy Ordynacja podatkowa i usprawnia proces we-
ryfikacji złożonej korekty. Jeżeli uzasadnienie przy-
czyn korekty zostało sporządzone w sposób precyzyj-
ny i nie budzi wątpliwości organu podatkowego, nie
216
zachodzi konieczność wzywania podatnika do udzie-
lenia wyjaśnień w trybie art. 274a § 2 Ordynacji po-
datkowej. W dobrze pojętym interesie podatnika win-
no zatem leżeć dołożenie wszelkiej staranności do
wyjaśnienia swojej sytuacji podatkowoprawnej w mo-
mencie składania korekty deklaracji.
Reasumując, charakter pisemnego uzasadnienia
przyczyn korekty deklaracji, jako dokumentu odfor-
malizowanego, nie potwierdza tezy o stosowaniu biu-
rokracji wobec podatników składających takie korek-
ty w związku z ustaleniami kontroli podatkowej.
Natomiast brak tego uzasadnienia utrudniałby we-
ryfikację skorygowanych deklaracji i wiązałby się
z koniecznością angażowania podatników w ramach
procedury czynności sprawdzających do wyjaśniania
wątpliwości co do przyczyn korekty. Na gruncie do-
tychczasowej praktyki organów podatkowych, zwią-
zanej ze stosowaniem art. 165b Ordynacji podatko-
wej, nie wydaje się również konieczne, poza ograni-
czeniem czasowym przewidzianym obecnie w tym
przepisie, wprowadzanie sztywnego terminu, którego
przekroczenie pozbawiałoby podatnika prawa do
uwzględnienia wyników kontroli w skorygowanej de-
klaracji. Wobec powyższego, w mojej ocenie, przepisy
Ordynacji podatkowej w zakresie zasad korygowania
deklaracji nie wymagają zmian legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie możliwości odstąpienia
od obowiązkowego zdawania matematyki
przez maturzystów szkół artystycznych (15584)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Sztolcmana (SPS-
-023-15584/10) w sprawie możliwości odstąpienia od
obowiązkowego zdawania matematyki przez matu-
rzystów szkół artystycznych, uprzejmie wyjaśniam,
że poczynając od roku szkolnego 2009/2010, wszyscy
absolwenci szkół ponadgimnazjalnych oraz szkół
i placówek artystycznych, których ukończenie umoż-
liwia uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu
egzaminu maturalnego, zdają ten egzamin na no-
wych zasadach wprowadzonych rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r.
w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfiko-
wania i promowania uczniów i słuchaczy oraz prze-
prowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) oraz
rozporządzeniem ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawie warun-
ków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowa-
nia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w publicznych szkołach i pla-
cówkach artystycznych.
Egzamin maturalny obejmuje następujące przed-
mioty obowiązkowe:
1) w części ustnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej;
2) w części pisemnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) matematykę,
d) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej.
Należy zwrócić uwagę, że wszystkie ww. egzami-
ny są zdawane na poziomie podstawowym, z wyjąt-
kiem części ustnej egzaminu z przedmiotów obowiąz-
kowych, dla których nie określa się poziomu, a zda-
jący, aby uzyskać świadectwo dojrzałości, musi uzy-
skać jedynie 30% możliwych do uzyskania punktów
z tych przedmiotów. Uczeń każdego typu szkoły, któ-
rej ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu
maturalnego, musi wkładać wiele wysiłku i czasu, by
stać się jej absolwentem. Dotyczy to w równym stop-
niu ucznia liceum ogólnokształcącego, liceum profi-
lowanego, technikum, uzupełniającego liceum ogól-
nokształcącego, technikum uzupełniającego, szkoły
i placówki artystycznej. Uczniowie muszą opanować
wiadomości i umiejętności przewidziane realizowa-
nym w szkole programem nauczania z każdego obo-
wiązkowego przedmiotu ogólnokształcącego, w tym
matematyki, przynajmniej na poziomie dopuszczają-
cym, a to daje z kolei gwarancję uzyskania na egza-
minie maturalnym takiego wyniku, by egzamin ten
był zdany.
Wprowadzone zmiany w egzaminie maturalnym
umożliwią rzetelny pomiar osiągnięć edukacyjnych
całej populacji uczniów kończących poszczególne eta-
py kształcenia w zakresie trzech głównych przedmio-
tów, tj. języka polskiego, matematyki i języka obcego
nowożytnego. Pozwolą również na porównywanie
wyników egzaminu maturalnego, co dotychczas nie
było możliwe.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że nie przewiduję możliwości odstą-
pienia od obowiązkowego zdawania matematyki
przez absolwentów szkół i placówek artystycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie ponoszenia przez samorządy
kosztów urlopów dla poratowania
zdrowia nauczycieli (15586)
W związku z interpelacją pana posła Jana Kaź-
mierczaka (SPS-023-15586/10) w sprawie ponoszenia
przez samorządy kosztów urlopów dla poratowania
zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
I. W dniu 11 lutego br. odbyło się posiedzenie pre-
zydium Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Pań-
stwo”, na którym rozpatrywany był m.in. projekt
nowelizacji ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) i ustawy o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie cho-
roby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz.
267, z późn. zm.), w zakresie zmian dotyczących urlo-
pu dla poratowania zdrowia przysługującego nauczy-
cielom. Projekt złożony został do komisji przez zwią-
zek gmin wiejskich i dotyczył zmiany typu płatności
z wynagrodzenia za urlop dla poratowania zdrowia
na świadczenie pieniężne, tzw. zasiłek leczniczy, oraz
odciążenia j.s.t. z ponoszenia kosztów związanych
z ww. urlopem i przeniesienia ich do systemu świad-
czeń z ubezpieczenia społecznego płatnych przez
ZUS.
Projekt został odrzucony w całości, w związku
z opinią przedstawioną przez Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej. Minister pracy i polityki spo-
łecznej na posiedzeniu komisji podniósł, iż system
świadczeń z ubezpieczeń społecznych swoim działa-
niem obejmuje wszystkie grupy pracownicze w jed-
nakowym stopniu. Urlop dla poratowania zdrowia i zwią-
zane z tym wynagrodzenie przysługuje jednej grupie
pracowniczej – nauczycielom i wynika z przepisów
pragmatyki zawodowej, tj. z ustawy Karta Nauczy-
ciela, a nie z przepisów ogólnych. Zauważono także,
że nauczyciele składki na ubezpieczenia społeczne
opłacają w takiej samej wysokości co inni pracownicy,
a więc nie mogą być traktowani inaczej, poprzez
przyznanie dodatkowego świadczenia z ZUS.
II. Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
nowelizacji ustawy Karta Nauczyciela, w zakresie
urlopów dla poratowania zdrowia, pragnę poinformo-
wać, że w dniu 24 marca 2010 r., z inicjatywy Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej, rozpoczął prace Zespół
opiniodawczo-doradczy do spraw statusu zawodowe-
go nauczycieli. W jego skład wchodzą przedstawicie-
le: środowisk samorządowych, strony rządowej –
w tym poszczególnych ministrów prowadzących
szkoły i placówki oświatowe, partnerów społecznych,
środowisk oświatowych i naukowych, organizacji
217
branżowych oraz parlamentarzystów – byłych mini-
strów edukacji.
Zadaniem zespołu jest przygotowanie propozycji
założeń nowego dokumentu dającego nauczycielom
gwarancję poczucia bezpieczeństwa, jednakże bar-
dziej nowoczesnego od obecnego, wychodzącego na-
przeciw szkołom, środowiskom oświatowym.
W trakcie prac nad założeniami do nowej ustawy
regulującej status zawodowy nauczycieli zespół będzie
poszukiwał odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jaki zakres nowej Karty Nauczyciela? Co na
pewno powinno zostać uregulowane?
2. Jaki awans zawodowy nauczycieli? Czy rozbu-
dowywać obecny system, czy budować cały system od
nowa i następnie drogę przejścia do niego?
3. Jaki czas pracy szkoły i nauczyciela?
4. Kogo ma obejmować nowa Karta Nauczyciela?
5. Jakie warunki pracy nauczyciela?
6. Jaki status dyrektora szkoły?
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia stawki podatku VAT
na podstawowe artykuły żywnościowe (15591)
W odpowiedzi na pismo, znak: SPS-023-15591/10,
z dnia 15 kwietnia 2010 r., przy którym przekazano
interpelację poseł na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia stawki podatku VAT m.in.
na podstawowe artykuły żywnościowe, uprzejmie in-
formuję:
System podatku VAT w Unii Europejskiej podlega
harmonizacji, co oznacza, iż państwa członkowskie
zobowiązane są do przestrzegania zgodności krajo-
wych przepisów w zakresie podatku VAT z regulacja-
mi wynikającymi z prawa wspólnotowego (podstawą
obowiązującego w UE systemu podatku VAT są prze-
pisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej).
Zgodnie z zapisami ww. dyrektywy dostawa towa-
rów i świadczenie usług podlegające opodatkowaniu
VAT są co do zasady opodatkowane wg stawki pod-
stawowej, natomiast państwa członkowskie mogą
stosować obniżoną stawkę podatku VAT w odniesie-
niu do towarów i usług wymienionych w zał. III do
ww. dyrektywy.
218
Zgodnie z obecnie obowiązującymi regulacjami
uzyskane przez Polskę w traktacie akcesyjnym okre-
sowe derogacje dotyczące podatku VAT (przedłużone
w wyniku bardzo trudnych negocjacji w 2007 r. na
kolejne 3 lata) w zakresie:
1) stawki 0% VAT na dostawę książek i czasopism
specjalistycznych,
2) stawki 7% VAT na dostawę przed pierwszym
zasiedleniem budynków mieszkalnych oraz świadcze-
nie usług związanych z budową, remontem i przebu-
dową budynków mieszkalnych wykraczających poza
budownictwo społeczne,
3) stawki 3% VAT w odniesieniu do dostawy środ-
ków spożywczych,
– obowiązują do dnia 31 grudnia 2010 r.
Należy wyjaśnić, iż dyrektywa 2006/112/WE
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej nie przewiduje trybu występowania państw
członkowskich o przedłużenie derogacji akcesyjnych
w zakresie stawek VAT, a zatem jedyną możliwością
przedłużenia derogacji byłaby zmiana tej dyrektywy.
Ponieważ inicjatywa legislacyjna w zakresie zmiany
dyrektywy przysługuje wyłącznie Komisji Europej-
skiej, minister finansów, mając na względzie m.in.
kwestie społeczne wynikające z wygasania ww. dero-
gacji, wystąpił do Komisji Europejskiej z prośbą
o przygotowanie propozycji legislacyjnej, która umoż-
liwiłaby stosowanie przez Polskę derogacji w ww. za-
kresie również po 31 grudnia 2010 r. Mając jednakże
na uwadze duże trudności z uzyskaniem okresowego
przedłużenia ww. derogacji w 2007 r. (zmiana dyrek-
tywy wymaga zgody wszystkich państw członkow-
skich Unii Europejskiej), trudno na tym etapie wy-
rokować o tym, jaka zostanie przez Komisję Europej-
ską podjęta decyzja.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przepisów unijnych w stosunku
do hodowców drobiu (15592)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
w sprawie przepisów unijnych w stosunku do hodow-
ców drobiu, przekazaną pismem nr SPS-023-15592/
10 z dnia 15 kwietnia 2010 r., uprzejmie informuję,
co następuje.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, biorąc pod uwa-
gę opinie wyrażane przez producentów jaj konsump-
cyjnych w Polsce, wskazujące, że wprowadzenie za-
kazu stosowania nieulepszonych klatek od dnia 1 stycz-
nia 2012 r. będzie miało negatywne skutki ekono-
miczne dla całej branży, zgłosił Radzie UE wniosek
Polski o przedłużenie użytkowania klatek nieulep-
szonych i przesunięcie daty zakazu używania klatek
nieulepszonych z dnia 1 stycznia 2012 r. na dzień
1 stycznia 2017 r. Wniosek ten był przedstawiony
podczas posiedzenia Rady UE ds. Rolnictwa i Rybo-
łówstwa w dniu 22 lutego 2010 r., lecz nie znalazł
poparcia ze strony innych państw członkowskich
i nie został przyjęty. Zgodnie ze stanowiskiem Komi-
sji Europejskiej kwestie ochrony zwierząt są bardzo
ważnym elementem działania KE i od ponad 30 lat
zarówno w UE, jak i w wielu krajach trzecich odno-
towano znaczący postęp w tym obszarze, a propozy-
cja tak znaczącego wydłużenia terminu wprowadze-
nia klatek ulepszonych dla kur niosek zaburzy pozy-
tywne efekty zmian, jakie zostały już dokonane
w wielu krajach Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów likwidacji
Służby Ochrony Kolei (15593)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 kwietnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-15593/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Anny Sobeckiej w sprawie planów likwidacji
Służby Ochrony Kolei uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż przygotowany rzą-
dowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym oraz niektórych innych ustaw (druk sej-
mowy nr 2873), mający na celu wprowadzenie zmian
w ustawie z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie ko-
lejowym (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn.
zm.), uwzględnia szereg aspektów związanych z za-
pewnieniem bezpieczeństwa na obszarach kolejowych
oraz zachodzące zmiany w zakresie funkcjonowania
kolei w Polsce. W wyniku procesu restrukturyzacji
przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Pań-
stwowe, rozpoczętego na podstawie ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego

„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948,
z późn. zm.), w 2001 r. powstała Grupa PKP. Wobec
powyższego, zgodnie z dyrektywą Rady 91/440/EWG
z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju kolei wspól-
notowych (Dz.U.UE.L.91.237.25 z późn. zm.), nastą-
piło rozgraniczenie działalności przewozowej kolei od
zarządzania liniami kolejowymi oraz utworzenie sa-
modzielnych podmiotów prawa handlowego mogą-
cych świadczyć usługi nie tylko na rynku kolejowym.
Utworzone zostały spółki przewozowe oraz spółka
zarządzająca liniami kolejowymi PKP Polskie Linie
Kolejowe SA, w skład której weszła Straż Ochrony
Kolei – powołana w drodze decyzji administracyjnej,
działająca w strukturach zarządcy infrastruktury
kolejowej, tj. podmiotu gospodarczego, którego funk-
cjonowanie określa Kodeks spółek handlowych. Tym
samym Straż Ochrony Kolei utraciła status formacji
państwowej.
Nadmienić również należy, iż zagadnienie zapew-
nienia porządku i bezpieczeństwa publicznego na
obszarze kolejowym stanowiło przedmiot kontroli
przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli
(okres objęty badaniami kontrolnymi: lata 2005–
–2006), która negatywnie oceniła „ (…) pod wzglę-
dem rzetelności i legalności realizowanie przez Straż
Ochrony Kolei niektórych zadań z zakresu ochrony
porządku na obszarze kolejowym i w pociągach (…)”.
Jednocześnie doświadczenia funkcjonowania Straży
Ochrony Kolei w oparciu o obowiązujące przepisy
wskazują na wiele obszarów utrudniających sprawną
realizację ustawowych zadań, co negatywnie wpływa
na stan bezpieczeństwa i porządku na obszarach ko-
lejowych, w pociągach i innych pojazdach kolejowych.
Powyższa argumentacja w pełni uzasadnia zapropo-
nowanie zmian w procesie organizacji systemu bez-
pieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych. Należy zauważyć, iż w większym stopniu
niż dotychczas w zapewnienie bezpieczeństwa na ob-
szarach kolejowych zostaną zaangażowani funkcjo-
nariusze Policji, którzy działają przy wykorzystaniu
szerszego instrumentarium prawnego przy realizacji
ustawowych zadań, co przełoży się na zwiększenie
zapewnienia poziomu bezpieczeństwa publicznego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie –
równolegle – prowadzone są prace legislacyjne nad
dwoma projektami ustaw, tj. rządowym projektem
ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym
oraz niektórych innych ustaw (druk sejmowy nr 2873)
oraz poselskim projektem ustawy o Straży Kolejowej
(druk sejmowy nr 510), mające na celu wprowadzenie
zmian w ww. ustawie o transporcie kolejowym
(t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.).
Ostateczną decyzję o przyjęciu bądź odrzuceniu ww.
projektów ustaw podejmie parlament.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
219
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obowiązkowej matury z matematyki
(15594)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-15594/10) w sprawie pozostawienia absolwentom
szkół i placówek artystycznych możliwości wyboru
matematyki jako przedmiotu obowiązkowego na eg-
zaminie maturalnym, uprzejmie wyjaśniam, że, po-
czynając od roku szkolnego 2009/2010, wszyscy ab-
solwenci szkół ponadgimnazjalnych oraz szkół i pla-
cówek artystycznych, których ukończenie umożliwia
uzyskanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzami-
nu maturalnego, zdają ten egzamin na nowych zasa-
dach wprowadzonych rozporządzeniem ministra edu-
kacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) oraz rozporzą-
dzeniem ministra kultury i dziedzictwa narodowego
z dnia 8 kwietnia 2008 r. w sprawie warunków i spo-
sobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów
i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów
i egzaminów w publicznych szkołach i placówkach
artystycznych. Egzamin maturalny obejmuje nastę-
pujące przedmioty obowiązkowe:
1) w części ustnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej;
2) w części pisemnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) matematyka,
d) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej.
Należy zwrócić uwagę, że wszystkie ww. egzami-
ny są zdawane na poziomie podstawowym, z wyjąt-
kiem części ustnej egzaminu z przedmiotów obowiąz-
kowych, dla których nie określa się poziomu, a zda-
jący, aby uzyskać świadectwo dojrzałości, musi uzy-
skać jedynie 30% możliwych do uzyskania punktów
z tych przedmiotów. Uczeń każdego typu szkoły, któ-
rej ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu
maturalnego, musi wkładać wiele wysiłku i czasu, by
stać się jej absolwentem. Dotyczy to w równym stop-
niu ucznia liceum ogólnokształcącego, liceum profi-
lowanego, technikum, uzupełniającego liceum ogól-
nokształcącego, technikum uzupełniającego, szkoły
220
i placówki artystycznej. Uczniowie muszą opanować
wiadomości i umiejętności przewidziane realizowa-
nym w szkole programem nauczania z każdego obo-
wiązkowego przedmiotu ogólnokształcącego, w tym
matematyki, przynajmniej na poziomie dopuszczają-
cym, a to daje z kolei gwarancję uzyskania na egza-
minie maturalnym takiego wyniku, by egzamin ten
był zdany.
Wprowadzone zmiany w egzaminie maturalnym
umożliwią rzetelny pomiar osiągnięć edukacyjnych
całej populacji uczniów kończących poszczególne eta-
py kształcenia w zakresie trzech głównych przedmio-
tów, tj. języka polskiego, matematyki i języka obcego
nowożytnego. Pozwolą również na porównywanie
wyników egzaminu maturalnego, co dotychczas nie
było możliwe.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że nie przewiduję możliwości odstą-
pienia od obowiązkowego zdawania matematyki
przez absolwentów szkół i placówek artystycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie pacjentów cierpiących
na rzadkie choroby (15606)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przeka-
zuję odpowiedź na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej dotyczącą finansowania ze środków publicz-
nych leczenia chorych na choroby rzadkie.
Ministerstwo Zdrowia jest zmuszone odnieść się
do nieprawdziwych twierdzeń, na których opierają
się zadane przez panią poseł pytania:
1. Centrum Zdrowia Dziecka nie jest jedynym za-
kładem opieki zdrowotnej zajmującym się terapią
chorób rzadkich. Tym bardziej nie należy to jedynie
do Kliniki Chorób Metabolicznych, Endokrynologii
i Diabetologii, gdyż tylko część chorób rzadkich ma
taki charakter.
2. Wspomniane programy terapeutyczne, z wyko-
rzystaniem leków na choroby rzadkie, o których
mowa w interpelacji, zostały uruchomione pod koniec
2008 r., nie w styczniu 2010 r. Co więcej, Narodowy
Fundusz Zdrowia finansuje również terapię innych
chorób rzadkich, m.in. chorobę Pradera-Willy’ego,
chorobę Hurlera czy chorobę Gauchera. Jednocze-
śnie, jak zostało napisane w interpelacji, chorób rzad-
kich może być nawet 8 tys. i cierpiący na wszystkie
te choroby muszą być traktowani przez Ministerstwo
Zdrowia w sposób równy – wskazywanie jedynie na
chorych cierpiących na chorobę tylko z jednej ich gru-
py jest nieodpowiedzialne i nieetyczne.
Odpowiadając na zadane pytania:
1. Ministerstwo Zdrowia wiosną 2009 r. wystąpi-
ło z prośbą do osób związanych z chorobami rzadki-
mi, będących członkami powołanego przez ministra
zdrowia w 2008 r. Zespołu ds. Chorób Rzadkich,
w tym przedstawiciela Krajowego Forum na rzecz
Terapii Chorób Rzadkich, o przedstawienie wnio-
sków racjonalizatorskich, które odpowiedziałyby na
pytanie, jak poprawić kwestię dostępności terapii
chorób rzadkich. Przedstawione „postulaty”, stano-
wiące odpowiedź na to zapytanie, stanowią jedynie
powtórzenie rozwiązań, których wprowadzanie Mi-
nisterstwo Zdrowia rozważa od bardzo dawna, nie-
stety nie zawierają wskazówki, jak te postulaty speł-
nić. Rozwiązanie tych problemów nie jest proste,
mając na uwadze skomplikowaną materię, jakiej do-
tyczą. Ministerstwo Zdrowia nie może zająć się roz-
wiązaniem problemu wybiórczo, jedynie niektórych
chorych. Musi mieć na uwadze system, który w jak
najbardziej sprawiedliwy sposób zadba o wszystkich
obywateli Polski. To w tym celu, ze względu na bar-
dzo ograniczone możliwości Ministerstwa Zdrowia,
stosowane są metody naukowe zapewniające równe
traktowanie wszystkich chorych.
2. Ministerstwo Zdrowia, rozumiejąc, jak trudne
ma zadanie, przez cały czas podejmuje działania ma-
jące na celu zapewnienie jak najlepszego – możliwego
w obecnych warunkach – dostępu do terapii, dla
wszystkich chorych, w tym cierpiących na choroby
rzadkie. Wiąże się to z ciągłymi zmianami w zakresie
finansowanego leczenia, jak również dbaniem o jak
najlepsze funkcjonowanie terapii już finansowanych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kosztów administracyjnych
unijnych szkoleń dla bezrobotnych (15608)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy pi-
śmie z dnia 15 kwietnia br., znak: SPS-023-15608/10,
w sprawie kosztów obsługi administracyjnej w pro-

jektach współfinansowanych z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego pragnę przedstawić następujące
stanowisko.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” (PO KL) koszty administrowania projektem
mogą występować jako koszty bezpośrednie (rozli-
czane wyłącznie w ramach zadania „zarządzanie
projektem”) lub koszty pośrednie. Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego, odpowiedzialne za zarządzanie
PO KL, w ramach którego wsparcie kierowane jest
na wzrost zatrudnienia i spójność społeczną, jest
świadome, iż koszty administrowania projektami PO
KL stanowią znaczną część wydatków ponoszonych
w tych projektach. W związku z tym już w pierwszej
wersji „Wytycznych w zakresie kwalifikowania wy-
datków w ramach PO KL” (dalej jako wytyczne)
z dnia 9 lipca 2007 r. wprowadzono zamknięty kata-
log kosztów pośrednich. Jednocześnie instytucja bę-
dąca stroną umowy zobowiązana jest weryfikować,
czy koszty pośrednie nie zostały uwzględnione w kosz-
tach bezpośrednich projektu.
Ponadto w przekazanej do konsultacji w listopa-
dzie 2009 r. wersji wytycznych wprowadzono szcze-
gółowe zapisy dotyczące kosztów zarządzania projek-
tem rozliczanych w ramach kosztów bezpośrednich,
w tym zaproponowano maksymalne limity ww. kosz-
tów w zależności od wartości projektu. Niemniej, ze
względu na trwające ustalenia z Komisją Europejską
w kwestii rozliczanych ryczałtowo kosztów pośred-
nich projektu, w tym katalogu kosztów, które mogą
być rozliczane w ramach kosztów pośrednich, nie
było możliwe uwzględnienie wspomnianych limitów
w obowiązujących od dnia 1 stycznia br. wytycznych.
Natomiast zakłada się, iż podczas kolejnej noweli-
zacji wytycznych planowanej na połowę br. zostaną
wprowadzone ograniczenia dla kosztów zarządza-
nia projektem.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż jakkol-
wiek wykreślono z wytycznych limity kosztów zarzą-
dzania projektem, to jednak równocześnie w obowią-
zującej wersji wprowadzono zapisy wskazujące kata-
log kosztów zarządzania oraz konieczność racjonali-
zacji tych kosztów. Założeniem projektów powinno
być bowiem kierowanie wsparcia do uczestników pro-
jektu, a koszty zarządzania projektem, w tym koszty
personelu zarządzającego oraz promocji projektu, po-
winny być ponoszone w racjonalnej wysokości. W związ-
ku z powyższym dodane zostały zapisy, iż instytucja
weryfikująca wniosek o dofinansowanie projektu
przed przyjęciem go do realizacji powinna zwrócić
szczególną uwagę na poziom kosztów zarządzania
projektem oraz racjonalność i niezbędność wydatków
z tym związanych, wskazanych we wniosku.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
221
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie proponowanych zmian w kształceniu
młodocianych pracowników (15614)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Bronisława Dutki (SPS-023-15614/10)
w sprawie proponowanych zmian w kształceniu mło-
docianych pracowników, uprzejmie wyjaśniam.
Najważniejszym celem przygotowywanych przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej zmian jest dosto-
sowanie systemu kształcenia zawodowego do potrzeb
zmieniającego się rynku pracy i uelastycznienie ofer-
ty edukacyjnej. W związku z tym projektowane zmia-
ny kładą nacisk na to, by praktyczne kształcenie za-
wodowe i egzaminy potwierdzające kwalifikacje
w zawodzie prowadzone były w jak najściślejszej
współpracy z pracodawcami i przedsiębiorcami. Nie
zmieni się w związku z tym system kształcenia mło-
docianych pracowników ani system egzaminów cze-
ladniczych i mistrzowskich. Co istotne z punktu wi-
dzenia rzemieślników – utrzymane zostanie dofinan-
sowanie kosztów kształcenia młodocianych pracow-
ników. Minimalny czas przeznaczony na kształcenie
praktyczne w zasadniczych szkołach zawodowych nie
będzie mniejszy, niż jest to obecnie, co zostanie okre-
ślone w przepisach prawa oświatowego. Dyrektor
szkoły będzie zobligowany do zapewnienia uczniom,
we współpracy z pracodawcami i przedsiębiorcami,
kształcenia praktycznego w wymiarze określonym
przepisami prawa. Projektowane zmiany nie wpro-
wadzają obligatoryjnie kształcenia zawodowego na
podstawie programów o strukturze modułowej. Po-
dobnie jak to ma miejsce obecnie, kształcenie będzie
możliwe zarówno w oparciu o programy modułowe,
jak i programy o strukturze przedmiotowej.
W odniesieniu do kwestii finansowania przygoto-
wywanych zmian uprzejmie informuję, że wsparciem
dla modernizacji kształcenia zawodowego są projek-
ty systemowe realizowane przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej, Krajowy Ośrodek Wspierania Edu-
kacji Zawodowej i Ustawicznej oraz Centralną Komi-
sję Egzaminacyjną w ramach Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013 w priorytecie
III: Wysoka jakość systemu oświaty. Trwają także
intensywne prace nad przygotowaniem nowego mo-
delu finansowania kształcenia zawodowego, w tym
również egzaminów potwierdzających kwalifikacje
w zawodzie.
Pragnę także podkreślić, że ważnym dla Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej partnerem w pracach
związanych z modernizacją systemu kształcenia za-
wodowego od początku był Związek Rzemiosła Pol-
skiego. Przedstawiciel związku był jednym z człon-
ków Zespołu opiniodawczo-doradczego do spraw
222
kształcenia zawodowego, który minister edukacji na-
rodowej powołał w czerwcu 2008 r. Związek Rzemio-
sła Polskiego przygotował opracowanie dotyczące
„Skutecznych mechanizmów zachęcających praco-
dawców do włączania się w proces planowania, reali-
zacji i walidacji kwalifikacji zawodowych”, z uwzględ-
nieniem problemów przygotowania zawodowego mło-
docianych pracowników. Materiał ten został włączo-
ny do całościowej ekspertyzy, która była przedmio-
tem dyskusji podczas spotkania Zespołu opiniodaw-
czo-doradczego do spraw kształcenia zawodowego.
Ponadto jedno z posiedzeń zespołu odbyło się w sie-
dzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na wniosek rze-
miosła zwołano również posiedzenie zespołu do spraw
usług publicznych Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych, podczas którego Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej szczegółowo omówiło
kierunki zmian w kształceniu zawodowym. Przed-
stawiciele Ministerstwa Edukacji Narodowej uczest-
niczyli również w posiedzeniu Zarządu Związku Rze-
miosła Polskiego, które odbyło się 15 grudnia 2009 r.
Podczas spotkania, w którym wzięli udział prezesi
27 izb rzemieślniczych, zaprezentowane zostały za-
łożenia planowanej modernizacji kształcenia zawo-
dowego. Zostały one pozytywnie przyjęte przez
przedstawicieli środowiska rzemieślników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej Katarzyny Hall z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego. W spotkaniu wziął udział również
podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej Zbigniew Włodkowski. Ponadto w spotkaniu
uczestniczyli przedstawiciele Departamentu Kształ-
cenia Zawodowego i Ustawicznego w Ministerstwie
Edukacji Narodowej oraz przedstawiciele Zespołu
Oświaty Zawodowej i Problematyki Społecznej w Związ-
ku Rzemiosła Polskiego. Przedmiotem spotkania był
projekt modernizacji systemu kształcenia zawodowe-
go. W trakcie spotkania obie strony zadeklarowały
wolę prowadzenia dalszych rozmów mających na celu
wypracowanie takiego modelu kształcenia zawodo-
wego, który uwzględniałby zarówno postulaty Związ-
ku Rzemiosła Polskiego, jak i potrzeby nowoczesnej
gospodarki oraz aspiracje edukacyjne młodzieży. In-
formuję także, że regularnie odbywają się spotkania
z udziałem przedstawicieli Związku Rzemiosła Pol-
skiego oraz pracowników Departamentu Kształcenia
Zawodowego i Ustawicznego Ministerstwa Edukacji
Narodowej. Celem tych spotkań jest konsultowanie
ze środowiskiem rzemieślników szczegółów przygo-
towywanych zmian w kształceniu zawodowym, m.in.
wyodrębniania i potwierdzania kwalifikacji w zawo-
dzie oraz systemu egzaminów zawodowych.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o założenia wypracowane przez
wspomniany powyżej zespół opiniodawczo-doradczy,
jest obecnie konsultowany ze wszystkim środowiska-
mi zainteresowanymi poprawą jakości kształcenia
zawodowego, m.in. podczas regionalnych konferencji
trwających od stycznia do kwietnia br. W konferen-
cjach tych uczestniczą zawsze przedstawiciele środo-
wisk pracodawców, w tym także przedstawiciele
Związku Rzemiosła Polskiego oraz przedstawiciele
lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas pa-
neli dyskusyjnych prezentują oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskują także pełną
informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które zgła-
szają. Ponadto wraz z rozpoczęciem konferencji re-
gionalnych uruchomiona została strona internetowa
www.konferencje.men.gov.pl, za pośrednictwem któ-
rej również można zgłaszać swoje uwagi i propozycje
dotyczące przygotowywanych zmian.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie udzielenia pomocy
w formie częściowej spłaty kapitału kredytów
na realizację inwestycji w gospodarstwach
rolnych (15661)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie o znaku: SPS-023-15661/10 interpelacją posła
Stanisława Steca w sprawie udzielenia pomocy w for-
mie częściowej spłaty kapitału kredytów na realiza-
cję inwestycji w gospodarstwach rolnych uprzejmie
informuję, co następuje.
Kredyty na realizację inwestycji w gospodar-
stwach rolnych z częściową spłatą kapitału kredytu
– symbol CSK, są skierowane wyłącznie do gospo-
darstw rolnych z przeznaczeniem na realizację inwe-
stycji analogicznych jak w przypadku pomocy w for-
mie dopłat do oprocentowania, z wyjątkiem zakupu
używanych maszyn i urządzeń, których kredytowa-
nie zostało wyłączone, celem zwiększenia efektyw-
ności udzielanej pomocy, tj.:
1) budowę, przebudowę, remont połączony z:
a) modernizacją budynków lub budowli służących
do produkcji rolnej, przechowywania, magazynowa-
nia, przygotowywania produktów rolnych do sprze-
daży, w tym sprzedaży bezpośredniej wraz ze zloka-
lizowanymi w tych budynkach pomieszczeniami hi-
gieniczno-sanitarnymi,
b) zakupem, montażem instalacji technicznej, wy-
posażeniem, kosztami rozbiórki i unieszkodliwienia
materiałów szkodliwych pochodzących z rozbiórki,

jeżeli rozbiórka jest niezbędna w celu realizacji inwe-
stycji;
2) zakup lub instalację maszyn, urządzeń lub wy-
posażenia służącego do prowadzenia produkcji rol-
nej, przechowywania, magazynowania, przygotowy-
wania produktów rolnych do sprzedaży, w tym sprze-
daży bezpośredniej, obejmujących w szczególności:
sprzęt do uprawy, pielęgnacji, ochrony, nawożenia
oraz zbioru roślin, ciągniki rolnicze, przyczepy rol-
nicze, maszyny lub urządzenia do przygotowywania,
przechowywania, czyszczenia, sortowania, kalibro-
wania lub konfekcjonowania produktów rolnych, ma-
szyny lub urządzenia do przygotowywania lub skła-
dowania pasz, maszyny lub urządzenia do pojenia
zwierząt i zadawania pasz, urządzenia do pozyskiwa-
nia lub przechowywania mleka,
3) zakup użytków rolnych;
4) zakup budynków lub budowli, w tym zakup bu-
dynku inwentarskiego wraz z pomieszczeniami hi-
gieniczno-sanitarnymi;
5) zakładanie lub wyposażanie sadów lub planta-
cji wieloletnich, w tym plantacji roślin energetycz-
nych;
6) wyposażanie pastwisk lub wybiegów dla zwie-
rząt, w szczególności koszty grodzenia lub budowy
wiat;
7) budowę ujęć wody, zakup i instalację urządzeń
do uzdatniania, rozprowadzania lub magazynowania
wody lub do nawodnień ciśnieniowych;
8) zakup lub budowę budynków lub budowli lub
zakup i instalację maszyn lub urządzeń służących
ochronie środowiska lub poprawie warunków utrzy-
mania zwierząt, w tym do składowania, oczyszczania
lub separowania odchodów zwierzęcych lub odpadów,
mycia lub czyszczenia sprzętu do produkcji rolnej,
zakup pomieszczeń myjni dla zwierząt na potrzeby
produkcji prowadzonej w gospodarstwie rolnym, bu-
dowę oczyszczalni i podczyszczalni ścieków;
9) zakup i instalację lub budowę innych niż wy-
mienione w pkt 7 i 8 elementów infrastruktury tech-
nicznej wpływających bezpośrednio na warunki pro-
wadzenia działalności rolniczej, w tym urządzeń do
pozyskiwania energii odnawialnej lub utwardzania
placów manewrowych, wykonanie melioracji szcze-
gółowych, zakup i budowa kotłowni ogrzewającej bu-
dynki lub budowle do produkcji roślinnej i zwierzęcej,
zakup i montaż ogrodzenia gospodarstwa rolnego;
10) zakup komputerów i oprogramowań służą-
cych ułatwieniu prowadzonej działalności rolniczej,
w tym programów księgowych;
11) koszty ogólne, które są bezpośrednio związane
z przygotowaniem i realizacją inwestycji i które nie
przekraczają 12% kwoty kredytu, obejmujące:
223
a) przygotowanie dokumentacji technicznej inwe-
stycji,
b) opłaty za patenty lub licencje,
c) koszty nadzoru urbanistycznego, architekto-
nicznego, budowlanego lub konserwatorskiego.
Wysokość pomocy Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa w formie częściowej spłaty ka-
pitału nie może przekraczać 22% kwoty udzielonego
kredytu i nie więcej niż 33 000 zł. Kwota kredytu nie
może przekroczyć 80% wartości nakładów inwesty-
cyjnych na gospodarstwo rolne i 4 mln zł. Jednocze-
śnie łączna kwota kredytów udzielonych z zastoso-
waniem pomocy w formie dopłat do oprocentowania
kredytów lub częściowej spłaty kapitału jednemu
podmiotowi na realizację równocześnie kilku inwe-
stycji nie może przekroczyć 4 mln zł.
Pomoc w formie częściowej spłaty kapitału reali-
zowana będzie w dwóch ratach – pierwsza rata po-
mocy (75% kwoty pomocy), wypłacana po zrealizo-
waniu inwestycji, udokumentowaniu poniesionych
wydatków i uruchomieniu działalności zgodnie z pla-
nem inwestycji i umową kredytu, a także po pozy-
tywnej kontroli przeprowadzonej przez przedstawi-
cieli banku kredytującego, druga rata (25% kwoty
pomocy), na koniec okresu kredytowania, jednak nie
wcześniej niż po 5 latach, po pozytywnej kontroli
przeprowadzonej przez przedstawicieli banku kredy-
tującego dotyczącej m.in. zachowania celu inwestycji
i prowadzenia działalności rolniczej. Ten sam kredy-
tobiorca nie może uzyskać kolejnego kredytu linii
CSK przed upływem okresu kredytowania i nie wcze-
śniej niż po upływie 5 lat. Ponadto inwestycja może
być realizowana przy udziale tylko 1 kredytu z linii
CSK i nie może być wspierana pomocą w formie do-
płat do oprocentowania kredytu.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa przewiduje na realizację ww. pomocy w bieżącym
roku kwotę 40 mln zł. Uwzględniając, że średnia
kwota kredytu preferencyjnego zaciągniętego przez
gospodarstwa rolne wynosi ok. 150 000 zł, powinno
to umożliwić udzielenie pomocy w formie kredytów
na realizację inwestycji w gospodarstwach rolnych
z częściową spłatą kapitału kredytu dla ok. 1800 go-
spodarstw rolnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 6808)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przerzucania kosztów
produkcji cukru na rolników
Panie Ministrze! Polscy rolnicy, plantatorzy bu-
raków cukrowych, zobowiązani są do ponoszenia
kosztów tzw. opłaty produkcyjnej od buraków. Na
jaki cel konkretnie przeznaczone są te pieniądze?
Poza tym rolnicy pokrywają koszty kompleksowej
obsługi dostawy i wnoszą opłatę plantatorską. W od-
czuciu rolników jest to sposób na obciążenie rolników
kosztami produkcji cukru, które powinni ponosić
producenci cukru, a nie rolnicy.
Z poważaniem
Poseł Gabriela Masłowska
Lublin, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6809)
do ministra infrastruktury
w sprawie prac nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o transporcie kolejowym
oraz niektórych innych ustaw
Zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra
w sprawie prac nad ustawą o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw.
Pytania:
1. Czy prace nad ustawą rzeczywiście zakładają
całkowitą likwidację Straży Ochrony Kolei oraz prze-
jęcie przez Policję części obszarów kolejowych?
2. Czy ochrona znacznej części infrastruktury ko-
lejowej (w tym urządzeń odpowiedzialnych za bezpie-
czeństwo pasażerów) miałaby zostać przejęta przez
przedsiębiorstwa zawodowo zajmujące się ochroną
mienia?
3. Czy przedstawiony projekt zmian nie pozostaje
w konflikcie ze złożonym już projektem ustawy
o straży kolejowej (druk sejmowy nr 510)?
4. Na jakim etapie znajdują się obecnie prace nad
tą ustawą?
Proponowane zmiany wydają się mocno godzić
w bezpieczeństwo transportu kolejowego oraz ochro-
nę prawną, jaka przysługuje funkcjonariuszom Stra-
ży Ochrony Kolei jako funkcjonariuszom publicznym,
ponieważ z chwilą likwidacji tej formacji staną się
oni osobami bez zatrudnienia.
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6810)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wprowadzenia zmian do ustawy
o jednostkach doradztwa rolniczego
Zmiany w ustawie z dnia 22 października 2004 r.
o jednostkach doradztwa rolniczego (Dz. U. Nr 251,
poz. 2507, z późn. zm.) wprowadzone ustawą z dnia
23 stycznia 2009 r. o zmianie ustaw w związku ze
zmianami w organizacji i podziale administracji pu-
blicznej w województwie sprawowały zmiany w pod-
ległości ośrodków doradztwa rolniczego oraz sposobie
ich finansowania. Od 1 stycznia 2009 r. wojewódzkie
ośrodki doradztwa rolniczego funkcjonują w struk-
turach samorządu województwa jako samorządowe
wojewódzkie osoby prawne, które podlegają właści-
wemu sejmikowi województwa.
Konwent Marszałków Województw RP postuluje
o podjęcie pilnych działań zmierzających do zmiany
ustawy z dnia 22 października 2004 r. o jednostkach
doradztwa rolniczego (Dz. U. Nr 251, poz. 2507, z późn.
zm.):
1. W art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Ośrodek wojewódzki podlega właściwemu za-
rządowi województwa”.
2. W art. 9 w ust. 5 w pkt 2 lit. a otrzymuje brzmienie:
„a) 2 przedstawicieli samorządu województwa,
w tym 1 przedstawiciel właściwego sejmiku woje-
wództwa i 1 przedstawiciel właściwego zarządu wo-
jewództwa”.
3. W art. 9 w ust. 5 w pkt 2 lit. c otrzymuje brzmienie:
„c) 4 przedstawicieli zgłoszonych przez związki
zawodowe rolników i organizacje rolnicze”.
4. W art. 11 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:
„2a. wojewódzkie ośrodki doradztwa rolniczego
mogą otrzymywać dotacje z budżetów jednostek sa-
morządów terytorialnych na wykonywanie zadań
z zakresu doradztwa rolniczego, o którym mowa
w art. 4 ust. 2, w tym na wynagrodzenia dla pracowników
i utrzymanie ośrodków oraz wydatki inwestycyjne”.
5. W art. 12 w ust. 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) sprawozdanie z realizacji rocznego programu
działalności jednostki doradztwa rolniczego, o któ-

rym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1, w terminie do dnia
28 lutego roku następującego po roku, który sprawoz-
danie obejmuje”.
6. W art 12 po ust. 1a dodaje się ust. 1b w brzmie-
niu:
„1b. zarząd województwa przekłada sejmikowi
województwa informację z działalności jednostki do-
radztwa rolniczego w terminie do 30 kwietnia nastę-
pującego po roku, który informacja obejmuje”.
Wobec powyższego zwracam się z uprzejmą proś-
bą o zapoznanie się z przedstawioną sprawą i udzie-
lenie informacji, w jaki sposób ww. postulaty są re-
alizowane.
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Rynasiewicz
Leżajsk, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6811)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie funkcjonowania szkół
mistrzostwa sportowego o profilu kolarskim
Szanowny Panie Ministrze! W związku z trudną
sytuacją finansową Polskiego Związku Kolarskiego
(zajęcie komornicze kont związku) i wstrzymaniem
realizacji wszystkich zadań związanych z realizacją
programu szkolenia kolarskiego Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki zawiesiło na czas nieokreślony współ-
finansowanie szkół mistrzostwa sportowego o profilu
kolarskim w Żyrardowie, Toruniu i Świdnicy.
Otrzymujemy alarmujące sygnały od przedstawi-
cieli ww. szkół, świadczące o tym, że w obecnej sytu-
acji – braku finansowania tych jednostek – poważne-
mu zachwianiu ulega proces szkolenia i realizacja
zadań statutowych szkół mistrzostwa sportowego.
Szkoły te nie otrzymały do dziś żadnej oficjalnej de-
cyzji w tej sprawie. Do Torunia, Żyrardowa czy Świd-
nicy nie wpłynął żaden dokument. W świetle prawa
szkoły te powinny dalej realizować swój program,
a co się z tym wiąże, ponosić koszty szkolenia. Pod-
mioty te nie mogą się jednak zadłużać, nie mając
choćby nawet perspektywy refundacji kosztów.
Panie Ministrze, kolarskie szkoły nie mogą dłużej
czekać w niepewności, tym bardziej że jest pełnia
sezonu.
Czy Ministerstwo Sportu i Turystyki widzi moż-
liwość rozwiązania tego problemu?
Czy istnieje możliwość, aby Ministerstwo Sportu
i Turystyki przekazywało środki finansowe na re-
alizację zadań szkoleniowych w szkołach mistrzo-
stwa sportowego za pośrednictwem samorządów
wojewódzkich? Z informacji, jakie do mnie dotarły,
wynika, iż Urząd Marszałkowski Województwa Ku-
225
jawsko-Pomorskiego byłby gotowy do realizacji ob-
sługi tego zadania dla Szkoły Mistrzostwa Sporto-
wego w Toruniu.
Z poważaniem
Poseł Tomasz Lenz
Toruń, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6812)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie działań dotyczących
walki z bezrobociem
Niemal na każdym dyżurze w biurach poselskich
spotykam się z interwencjami interesantów dotyczą-
cymi utraty pracy i rosnącego bezrobocia w woj. łódz-
kim. Dane statystyczne pokazują, że bezrobocie
w tym województwie jest najwyższe od trzech lat.
Tylko w styczniu liczba bezrobotnych wzrosła o ok. 13
tys. osób. Równie niepokojące jest to, że znacząco
wzrasta liczba bezrobotnych w przedziale wiekowym
od 25 do 30 lat. Mimo wzrostu gospodarczego, w na-
szym kraju nie udaje się zahamować postępującego
wzrostu wskaźnika bezrobocia. Jako poseł ziemi
łódzkiej jestem szczególnie zaniepokojony tym zjawi-
skiem na naszym terenie (w samej Łodzi stopa bez-
robocia wzrosła z 6,7 do 9,5%).
Znając zaangażowanie Pani Minister w sprawy
dotyczące przeciwdziałania bezrobociu, proszę o udzie-
lenie odpowiedzi na pytanie: Czy resort pracy i poli-
tyki społecznej przygotowuje dalsze działania (i ja-
kie) dotyczące walki z bezrobociem z uwzględnieniem
złej sytuacji w woj. łódzkim?
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6813)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości przyznania
urlopu okolicznościowego dla nauczycieli
z okazji ślubu jednego z jego rodziców
Szanowna Pani Minister! Z bezpośrednich kontak-
tów z nauczycielami dowiedziałem się o istniejącym
problemie – nauczycielowi nie przysługuje urlop oko-
licznościowy z okazji ślubu jednego z jego rodziców.
Urlopy okolicznościowe to zwolnienia z pracy
udzielane przez pracodawcę ze względu na szczegól-
ne okoliczności, które uniemożliwiają stawienie się
pracownika do pracy i jej wykonywanie.
226
Kwestię udzielania urlopu okolicznościowego re-
guluje rozporządzenie ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu
usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzie-
lania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 1996 r.
Nr 60, poz. 281, ze zm.). Paragraf 15 powyższego roz-
porządzenia stanowi, iż pracodawca jest zobowiązany
zwolnić od pracy pracownika na czas obejmujący
2 dni – w razie jego ślubu.
Jak informują zainteresowani, ustawodawca nie
uwzględnił w rozporządzeniu dwudniowego zwolnienia
od pracy podwładnego (konkretnie: nauczyciela) –
w razie ślubu jednego z rodziców tegoż podwładnego.
Zatem czy dostrzega Pani Minister potrzebę
i możliwość takich uregulowań prawnych, które eli-
minowałyby problem związany z urlopem okoliczno-
ściowym w sytuacji opisanej w zapytaniu?
Z poważaniem
Poseł Paweł Arndt
Gniezno, dnia 15 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6814)
do ministra infrastruktury
w sprawie właściwej interpretacji art. 12 ust. 2
ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych
Działając na podstawie ustawy o wykonywaniu
mandatu posła i senatora, art. 14 ust. 1 pkt 7, z dnia
9 maja 1996 r. (Dz. U. Nr 73, poz. 350, z późn. zm.)
oraz art. 191–193 Regulaminu Sejmu RP (M.P.
z 2002 r. Nr 23, poz. 390), zwracam się do Pana Mi-
nistra z zapytaniem: Jak należy interpretować art. 12
ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczegól-
nych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych?
Docierają do mnie informacje, iż obecne brzmienie
wskazanego przepisu jest niejasne i powoduje proble-
my interpretacyjne dla organów administracji pu-
blicznej, inwestorów czy projektantów. W związku
z tym proszę o poinformowanie mnie, czy linie roz-
graniczające teren, o których mowa w art. 12 ust. 2
ww. ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r., muszą podzie-
lić geodezyjnie każdą nieruchomość, przez którą
przebiegają, tj. czy muszą powstać działki ewidencyj-
ne, których granice będą pokrywać się z ww. liniami.
Z relacji osób zainteresowanych wynika, iż w niektó-
rych przypadkach ewentualne „zmuszanie” zarząd-
ców nieruchomości do dokonywania podziałów swo-
ich działek ewidencyjnych jest nieuzasadnione*).
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Proszę o poinformowanie mnie: Jak można roz-
wiązać poruszony przeze mnie problem?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Katulski
Tuchola, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6815)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie wpisania obszaru
Bydgoskiego Przedmieścia w Toruniu
do rejestru zabytków
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 24 czerwca
2009 r. wojewódzki konserwator zabytków opubliko-
wał zawiadomienie o zakończeniu postępowania do-
wodowego w sprawie wpisania do rejestru zabytków
historycznego układu urbanistycznego Bydgoskiego
Przedmieścia i Rybaków w Toruniu. W dniu 10 lipca
po przeprowadzeniu całej procedury WKZ wpisał
Bydgoskie Przedmieście i Rybaki do rejestru zabyt-
ków pod nr A/1534.
Wpisywany do rejestru zabytków obszar obejmu-
je tereny kształtowane i zabudowywane w kolejnych
okresach historycznych rozwoju tego obszaru aż do
roku 1945. Fakt wpisania do rejestru tej części To-
runia dowodzi jej niezwykłego historycznego znacze-
nia. Toruń to miasto, gdzie gotycka starówka wraz
z Bydgoskim Przedmieściem tworzy unikalny na
skalę kraju układ urbanistyczny. Cechą charaktery-
styczną architektury Bydgoskiego Przedmieścia są
reprezentacyjne (m.in neorenesansowe, klasycyzują-
ce), zabytkowe kamienice z przełomu XIX i XX w. Na
Bydgoskim Przedmieściu zlokalizowana jest również
duża liczba modernistycznych budynków z dwudzie-
stolecia międzywojennego – wiele z nich stanowi dziś
wybitne przykłady funkcjonalizmu w architekturze
europejskiej. Ochrona tego układu urbanistycznego
oraz rozpoczęcie jego rewitalizacji w dużej części uza-
leżnione są właśnie od wpisania go do rejestru zabyt-
ków.
Z posiadanych przeze mnie informacji wynika, że
wpis nie jest prawomocny, gdyż od decyzji wojewódz-
kiego konserwatora zabytków wpłynęły odwołania.
Pragnę nadmienić, że pomysł wpisania Bydgoskiego
Przedmieścia do rejestru zabytków spotkał się z rze-
czywistym dużym zainteresowaniem jego mieszkań-
ców, wielu organizacji pozarządowych oraz lokalnych
mediów.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o infor-
mację: Kiedy zapadnie decyzja w sprawie wpisania
przedmiotowego obszaru miasta Torunia do rejestru
zabytków?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Karpiński
Toruń, dnia 12 kwietnia 2010 r.

Zapytanie
(nr 6816)
do ministra finansów
w sprawie zapisu w ustawie
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi dotyczącego zezwolenia
na sprzedaż napojów alkoholowych
Zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra
w sprawie zapisu w ustawie o wychowaniu w trzeź-
wości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi dotyczącego
zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.
Wspomniane zezwolenie wygasa m.in. w przypad-
ku spóźnienia z opłatą rocznej raty (często nawet
w przypadku jednodniowej zwłoki).
Pytania:
1. Czy sankcja obowiązująca za opóźnienie w po-
wyższym przypadku nie jest zbyt obostrzona, jeżeli
przez kolejne 6 miesięcy nie można wystąpić o po-
nowne przyznanie zezwolenia?
2. Czy rozważana była możliwość skrócenia tego
6-miesięcznego terminu m.in. ze względu na fakt, iż
z tytułu opłat samorząd oraz Skarb Państwa osiąga-
ją znaczne wpływy?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6817)
do ministra finansów
w sprawie podatku z tytułu nabycia
w drodze dziedziczenia akcji i obligacji
Zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra
w sprawie podatku z tytułu nabycia w drodze dzie-
dziczenia akcji i obligacji.
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od osób
fizycznych sprzedaż odziedziczonych papierów war-
tościowych uznawana jest za przychody. W związku
z tym uiścić należy 19-procentowy podatek od zysku
ze sprzedaży papierów po odjęciu kosztów, czyli wy-
datków poniesionych na ich zakup.
Pytanie: Dlaczego wydatki z tytułu poniesionych
kosztów może odliczyć wyłącznie podatnik, który
faktycznie je poniósł? Osoba, która dziedziczy obli-
gacje dla przykładu, nie ponosi żadnych kosztów ich
zakupu.
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
227
Zapytanie
(nr 6818)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie
Zwracam się z zapytaniem do Pana Ministra
w sprawie obowiązującego od dnia 14 czerwca rozpo-
rządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
Na mocy powyższego rozporządzenia przywróco-
no przepis dotyczący wysokości budynku projektowa-
nego w styku z istniejącym budynkiem na działce
sąsiedniej. W pasie o szerokości trzech metrów od
granicy ma on ściśle odpowiadać budynkowi sąsied-
niemu co do długości i wysokości.
Pytania:
1. Czy przepis ten nie ogranicza praw inwestora?
2. Czemu służyć ma przywrócony przepis, który
wcale nie zapobiegnie nieładowi architektonicznemu,
jeżeli skupiono się wyłącznie na parametrach „dłu-
gość” i „wysokość”, a nie wspomniano o stylach ar-
chitektonicznych?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6819)
do ministra zdrowia
w sprawie opieki medycznej prowadzonej
przez Dom Sue Ryder w Bydgoszczy
W dniach 16–22 kwietnia 2010 r. otrzymałam na
adres mojego biura szereg próśb od pacjentów podle-
gających pod Pomorski Oddział Wojewódzki NFZ.
Osoby te od kilku lat korzystają z pomocy świadczo-
nej przez Dom Sue Ryder w Bydgoszczy – opieka pa-
liatywna, terapia respiratorowa. Zabiegi te przedłu-
żają życie korzystających z nich pacjentów oraz wy-
dłużają okres, w którym bezpośrednia opieka szpi-
talna nie jest wymagana.
Obecnie pacjenci, którzy korzystali z tego typu
pomocy, znaleźli się w trudnej sytuacji z powodu fak-
tu, iż Pomorski Oddział Wojewódzki NFZ nie zawarł
kontraktu z placówką na dalsze świadczenie usług.
Osoby te zmuszone zostały do poszukiwania ośrod-
ków ratujących ich życie w oddziałach znacznie od-
dalonych od ich miejsca zamieszkania.
Pytania:
228
1. Czy istnieje możliwość wznowienia postępowa-
nia kontraktowego z tą placówką?
2. Jakie są przyczyny, dla których NFZ odmawia
zawierania kontraktów na tego typu świadczenia?
Z poważaniem
Poseł Daniela Chrapkiewicz
Starogard Gdański, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6820)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie likwidacji gminnego funduszu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej
29 marca radni gminy Tworóg jednogłośnie pod-
jęli uchwałę, w której protestują przeciwko likwidacji
gminnego funduszu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej. Postanowiono także zaapelować o podjęcie
działań na rzecz zmiany ustawy o utrzymaniu po-
rządku i czystości w gminach. Radni chcą dodania
w art. 3 wspomnianej wyżej ustawy ust. 4, którego
treść brzmiałaby następująco: „W przypadku gdy
w kierunkach rozwoju sieci gminnych, na określo-
nych terenach gminy ze względów technicznych lub
ekonomicznych nie przewiduje się budowy sieci zbio-
rowego odprowadzania ścieków, gmina może sfinan-
sować budowę na tych terenach przydomowych
oczyszczalni ścieków, w tym także przez udzielenie
właścicielom nieruchomości dotacji z budżetu, na
zasadach określonych w uchwale organu stanowią-
cego”.
Likwidacja funduszu może spowodować znaczne
zmniejszenie środków na ochronę środowiska i utrud-
ni dostęp do nich małym miastom i gminom. Samo-
rządy wojewódzkie nie będą mogły udzielać pożyczek
długoletnich, a na dotacje będą mogli liczyć tylko nie-
którzy wnioskodawcy z projektami o znaczeniu „stra-
tegicznym” dla rozwoju województwa. Według słów
zastępcy wójta gminy Tworóg wielu mieszkańców
wyraziło chęć budowy przydomowych oczyszczalni
ścieków, jednak ze względu na duży koszt przedsię-
wzięcia sami nie są w stanie sfinansować takiej in-
westycji.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie proszę
Pana Premiera: Czy jest możliwe wyrażenie stano-
wiska w obydwu poruszonych przez radnych gminy
Tworóg sprawach?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 8 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6821)
do ministra środowiska
w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących zmiany pozwolenia
wodnoprawnego na przykładzie
Spółki Wodnej „Kapuściska” w Bydgoszczy
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem w bardzo ważnej dla społe-
czeństwa Bydgoszczy sprawie. Spółka Wodna „Kapu-
ściska”, zarządzająca mechaniczno-biologiczną
oczyszczalnią ścieków, posiada pozwolenie wodno-
prawne, udzielone decyzją wojewody kujawsko-po-
morskiego z dnia 29 grudnia 2005 r., znak: WSiR III
– ES/6811/19/05, na wprowadzanie do rzeki Wisły
oczyszczonych ścieków komunalnych z oczyszczalni
ścieków „Kapuściska” po ich oczyszczeniu w mecha-
niczno-biologicznej oczyszczalni ścieków, na warun-
kach i w ilości wynikających z tej decyzji w okresie
od 1 stycznia 2006 r. do 31 grudnia 2010 r.
Ww. decyzja była w części niewykonalna w dniu
jej wydania. Dotyczy to obowiązku badania poziomu
zanieczyszczeń oczyszczonych ścieków akrylonitrylu
i częstotliwości pomiarów.
Z informacji przekazanej przez SW „Kapuściska”
wynika, że nie było i nadal nie ma możliwości prze-
prowadzenia badań w Polsce. Pod koniec 2009 r. na
9 złożonych zapytań ofertowych o wykonywanie ba-
dań zawartości akrylonitrylu w ściekach oczyszczo-
nych, a także już w 2003 r. na 6 zapytań ofertowych
każdorazowo uzyskiwano odpowiedzi o braku możli-
wości wykonania badań zawartości akrylonitrylu
w odprowadzanych ściekach.
SW „Kapuściska” również w dniu 26 marca 2006 r.
wystąpiła do laboratorium Wojewódzkiego Inspekto-
ratu Ochrony Środowiska w Bydgoszczy z zapyta-
niem o możliwość wykonywania powyższych badań,
uzyskując odpowiedź negatywną.
Problem polega na tym, że w dniu 23 grudnia
2009 r. kujawsko-pomorski wojewódzki inspektor
środowiska w Bydgoszczy wydał decyzję w sprawie
wymiaru kary pieniężnej za przekroczenie warun-
ków wprowadzania ścieków do wód w okresie od
1 stycznia do 31 grudnia 2006 r., orzekając wymie-
rzenie kary pieniężnej w wysokości 190 073 850 zł,
w tym 73 916 786,09 zł z tytułu przekroczenia
warunków pozwolenia wskaźnikiem akrylonitry-
lu i 89 862 276,18 zł z tytułu wykonywania badań
z mniejszą niż wymagana w decyzji częstotliwością ba-
dań, która została określona powyżej, wymogów zawar-
tych w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia 8
lipca 2004 r. w sprawie warunków, jakie należy spełniać
przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz
w sprawie substancji szczególnie szkodliwych dla śro-
dowiska wodnego (Dz. U. Nr 168, poz. 1763).
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem do Pana Ministra:

Czy można stwierdzić nieważność w części decyzji
dotyczącej pozwolenia wodnoprawnego, uwzględniając
fakt jej niewykonalności w dacie wydania decyzji?
Czy w opisanej sytuacji zaistniały przesłanki wy-
mienione w art. 156 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania
administracyjnego?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Grażyna Ciemniak
Bydgoszcz, dnia 19 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6822)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie waloryzacji zasiłku pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! Niniejsze wystąpienie
podyktowane jest licznymi interwencjami osób zain-
teresowanych, które czują się pokrzywdzone w związ-
ku z odstąpieniem od faktycznej waloryzacji zasiłku
pielęgnacyjnego, zapowiadanej wielokrotnie w licz-
nych mediach. Ostatnia podwyżka miała miejsce we
wrześniu 2006 r. Wówczas kwota zasiłku podniesiona
została ze 144 zł na 153 zł. W 2009 r. zgodnie z usta-
wą przypadała kolejna waloryzacja tego świadczenia.
Nie zostało ono jednakże zwiększone, gdyż podobno
miało ono zostać zrównane z dodatkiem pielęgnacyj-
nym wypłacanym przez ZUS, poczynając od marca
2010 r. Niestety tak się nie stało i zasiłek wynosi
nadal 153 zł. Następna waloryzacja świadczeń ro-
dzinnych przypada na 2012 r. Oznaczać to będzie
w praktyce brak waloryzacji przez okres 6 lat.
Zapytuję Panią Minister: Czym należy tłumaczyć
rozbieżności w wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
wypłacanego przez gminy a dodatkiem pielęgnacyj-
nym przekazywanym przez ZUS, zważywszy na po-
dobne cele i kryteria przyznawania obu tych świad-
czeń, i jakie są rzeczywiste przyczyny braku walory-
zacji zasiłku w roku ubiegłym?
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6823)
do ministra infrastruktury
w sprawie konieczności dopłacania z budżetu
państwa do utrzymania autostrad w Polsce
W ostatnim czasie media poinformowały o ko-
nieczności dokonania dopłat z budżetu państwa dla
229
koncesjonariuszy autostrad w Polsce. Chodzi o kwo-
ty sięgające setek milionów złotych. Jak prognozują
eksperci, w latach 2011 i 2012 dopłaty te mogą osią-
gnąć nawet ok. 1,5 mld zł. Okazuje się bowiem, że
winiety wykupywane corocznie przez firmy transpor-
towe korzystające z polskich dróg nie wystarczają
nawet na opłaty przekazywane firmom zarządzają-
cym autostradami. Wspomniani eksperci przyczyn
tego stanu rzeczy upatrują w źle działającym syste-
mie pobierania winiet. Z jednej bowiem strony ścią-
galność winiet jest niska, z drugiej zaś wzrasta ruch
pojazdów ciężarowych.
W związku z powyższym pragnę zadać pytanie:
Jaka jest opinia Ministerstwa Infrastruktury w kwe-
stii konieczności dopłacania z budżetu państwa do
utrzymania autostrad w Polsce i jakie zamierza pod-
jąć kroki w tej sprawie?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6824)
do ministra zdrowia
w sprawie stworzenia systemu zachęt
dla szpitali w kwestii przeprowadzania
dla nich grupowych zakupów
sprzętu medycznego, leków etc.
Szanowna Pani Minister! W opinii ekspertów jed-
nym z istotnych sposobów dokonywania znaczących
oszczędności w służbie zdrowia byłoby przeprowa-
dzanie dla szpitali grupowych zakupów sprzętu me-
dycznego, leków etc.
Samorząd województwa kujawsko-pomorskiego
jako pierwszy w Polsce powołał do życia spółkę celo-
wą założoną przez marszałka, której celem będzie
ogłaszanie wspólnych przetargów na zakupy dla szpi-
tali tego regionu.
To znakomity przykład dla innych organów zało-
życielskich tych placówek w naszym kraju. By jednak
stał się on regułą, koniecznym wydaje się stworzenie
powszechnie obowiązującego systemu zachęt.
W związku z powyższym pragnę zapytać: Czy Mi-
nisterstwo Zdrowia rozważa stworzenie systemu zachęt
dla szpitali w kwestii przeprowadzania dla nich grupo-
wych zakupów sprzętu medycznego, leków etc.?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 26 kwietnia 2010 r.
230
Zapytanie
(nr 6825)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie prawa do skorzystania przez ojca
z urlopu macierzyńskiego, w sytuacji gdy
matka nie jest w stanie sprawować opieki
nad urodzonym dzieckiem, oraz z innych
form pomocy
Szanowna Pani Minister! Pan J. L. zwrócił się do
mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie z za-
pytaniem poselskim w sprawie wyjaśnienia swojej
sytuacji, tj. czy będzie miał on prawo do skorzystania
z urlopu macierzyńskiego, w sytuacji gdy jego żona
nie będzie w stanie sprawować opieki nad urodzonym
dzieckiem, oraz z jakich innych form pomocy będzie
mógł skorzystać.
Zainteresowany jest pracownikiem fizycznym
w Celsa Huta Ostrowiec. Jego żona M. L. od 15 lat
choruje na SM (stwardnienie rozsiane) i od 6 lat po-
rusza się na wózku inwalidzkim. Obecnie żona zain-
teresowanego jest w 8. miesiącu ciąży. Ponadto na-
leży uwzględnić fakt, iż państwo M. i J. L. mają 20-
-letniego syna ze znacznym upośledzeniem umysło-
wym (zespół Downa), który również wymaga pomocy.
Pana J. L. i jego żony nie stać jest na wynajęcie opie-
kunki dla dziecka. Pani M. L. ze względu na swój
stan zdrowia nie będzie w stanie sama sprawować
opieki nad urodzonym dzieckiem*).
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia sytuację prawną pana J. L.?
2. Czy pan J. L. będzie miał prawo do skorzysta-
nia z urlopu macierzyńskiego w sytuacji, gdy jego
żona nie będzie w stanie sprawować opieki nad uro-
dzonym dzieckiem oraz z jakich innych form pomocy
będzie mógł skorzystać?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6826)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie legalizacji produkcji
śliwowicy łąckiej
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonego zapytania:
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Gmina Łącko od 20 lat sygnalizuje parlamenta-
rzystom i ministrom problem związany z produkcją
śliwowicy łąckiej oraz podobnych tego typu trunków.
Chodzi mianowicie o brak uregulowań prawnych,
które pozwalałyby na legalną, kontrolowaną produk-
cję i sprzedaż do ustalonej ilości, bez konieczności
uzyskiwania wpisu do rejestru podmiotów i tym sa-
mym odprowadzenia podatku. Ponieważ jak na razie
brak jest stosownych decyzji wychodzących naprze-
ciw zarówno sadownikom z okolic Łącka, jak i kon-
sumentom, ma miejsce coraz powszechniejszy proce-
der produkowania i wprowadzania na rynek różnego
rodzaju „podróbek” śliwowicy przez nierzetelnych
i nieuczciwych producentów, którzy psują utrwaloną
od dziesięcioleci znakomitą markę, a co ważniejsze,
niejednokrotnie wprowadzają do sprzedaży alkohol
wręcz niebezpieczny dla zdrowia konsumentów. Jak
podkreślają specjaliści, chodzi o zgodę na produkcję
zaledwie ok. 200 l tego alkoholu w skali roku, ponie-
waż na takie możliwości produkcyjne wskazuje po-
wierzchnia sadów i zbiory łąckich producentów śli-
wowicy. Chciałbym ponadto podkreślić, że nasze
uregulowania w tym zakresie nakładają producen-
tom śliwowicy, wydawałoby się, niczym nieuzasad-
nione ograniczenia, których m.in. nie ma we Francji,
Austrii, Bułgarii, Słowacji czy też innych krajach eu-
ropejskich.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
Kiedy możemy spodziewać się podjęcia stosownych
działań zmierzających do szybkiej legalizacji produk-
cji śliwowicy łąckiej?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6827)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dofinansowania domów
pomocy społecznej w Małopolsce
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonego zapytania:
Jak wynika z analizy przeprowadzonej przez Za-
rząd Regionu Małopolska NSZZ „Solidarność”, w wo-
jewództwie małopolskim średnia dotacja na jednego
mieszkańca domu pomocy społecznej w 2010 r. jest
najniższa w całym kraju. Ponadto w stosunku do roku
ubiegłego została ona i tak zmniejszona o 57 zł.
Ma to bardzo negatywny wpływ na sytuację DPS-
-ów m.in. w powiecie tarnowskim. Funkcjonuje tu
9 DPS-ów, a dla 6 z nich organem założycielskim jest
samorząd powiatu tarnowskiego. Pomimo wielolet-
nich starań władz powiatu, polegających m.in. na

corocznym dofinansowaniu placówek kwotą blisko
2 mln zł, w ostatnim czasie nastąpiło wyraźne pogor-
szenie się ich sytuacji finansowej. Stało się to przede
wszystkim ze względu na fakt, że większość pensjo-
nariuszy stanowią osoby dotowane przez wojewodę
ze środków, których wielkość nie jest adekwatna do
ponoszonych przez te placówki kosztów.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie:
1. Dlaczego mieszkańcom DPS-ów w wojewódz-
twie małopolskim przyznano najniższą w kraju do-
tację?
2. Kiedy możemy się spodziewać dofinansowania
pensjonariuszy DPS uwzględniającego realnie pono-
szone na nich wydatki?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6828)
do ministra infrastruktury
w sprawie nagminnego skracania
czasu pracy swoich placówek na terenie
powiatu tarnowskiego przez kierownictwo
Poczty Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! Zapytanie w sprawie
nagminnego skracania czasu pracy swoich placówek
na terenie powiatu tarnowskiego przez kierownictwo
Poczty Polskiej SA.
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonego
zapytania
W ostatnim czasie na terenie powiatu tarnowskie-
go dały się zaobserwować działania kierownictwa
Poczty Polskiej, które pozostają w wyraźnej sprzecz-
ności z interesem jej klientów. Przykładem takiego
postępowania może być skrócenie czasu pracy pla-
cówki pocztowej w miejscowości Zalasowa do jednej
(sic!) godziny dziennie. Poprzednio wspomniana pla-
cówka była czynna w godz. 8.00–15.00. Obecnie
wprowadzone ograniczenie godzin otwarcia placówki
wręcz uniemożliwia obsługę przeszło 3 tys. miesz-
kańców Zalasowej. Podobne drastyczne skrócenie
godzin pracy miało miejsce w Bogumiłowicach, gdzie
poczta jest czynna od 11.20 do 14.30, natomiast
w Zalipiu, gdzie poprzednio również skrócono godzi-
ny urzędowania do jednej godziny, obecnie działa
agencja pocztowa, która jednak jest otwarta tylko do
godz. 12.30. Te bardzo drastyczne ograniczenia cza-
su obsługi klientów przez niektóre placówki poczto-
we na terenie powiatu oczywiście uniemożliwiają
należyte świadczenie usług pocztowych i w żadnym
razie nie powinny być realizowane przez kierownic-
231
two państwowej spółki, która ma zapisany w statucie
obowiązek świadczenia usług powszechnych.
W tym zakresie zgłaszam zapytanie poselskie.
Kiedy możemy się spodziewać wprowadzenia na
terenie powiatu tarnowskiego czasu pracy placówek
poczty polskiej uwzględniającego rzeczywiste potrze-
by mieszkańców?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6829)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy kładki dla pieszych
przez rzekę Prosnę na trasie linii kolejowej
nr 014 Łódź Kaliska – Tuplice
W trosce o losy mieszkańców Kalisza, a w szcze-
gólności dzieci i młodzieży, mieszkańcy Kalisza
zwrócili się do mnie z apelem o podjęcie działań ma-
jących na celu odbudowę kładki dla pieszych, podwie-
szonej do konstrukcji obiektu mostowego. Z obserwa-
cji obiektu mostowego, po którym poruszają się po-
ciągi, wynika, że mieszkańcy, a szczególnie młodzież,
w sposób nieuprawniony korzystają z przeprawy ko-
lejowej przy przejściu na drugą stronę rzeki Prosny.
Mając na uwadze zagrożenie dla życia, jakie niesie
zderzenie osoby przechodzącej i pociągu, oraz dekla-
racje prezydenta m. Kalisza o partycypacji w kosz-
tach poprzez opracowanie stosownej dokumentacji
technicznej na realizację przedmiotowej kładki, pro-
szę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:
Czy PKP Linie Kolejowe SA zamierzają w najbliż-
szym czasie podjąć współpracę z prezydentem m. Ka-
lisza w sprawie budowy kładki dla pieszych przez
rzekę Prosnę na linii kolejowej nr 014 Łódź Kaliska
– Tuplice?
Z poważaniem
Poseł Józef Racki
Kalisz, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6830)
do ministra obrony narodowej
w sprawie nowej siedziby
Muzeum Katyńskiego w Warszawie
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 9 kwietnia
2010 r. poprzez aklamację przyjął uchwałę upamięt-
niającą 70. rocznicę zbrodni katyńskiej.
232
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej złożył hołd pamię-
ci polskich jeńców wojennych – ofiar ludobójczego
reżimu sowieckiego. Podejmując decyzję o zamordo-
waniu ponad 20 tys. bezbronnych oficerów Wojska
Polskiego, funkcjonariuszy Policji Państwowej, ad-
ministracji i sądownictwa, najwyższe władze ZSRR
pogwałciły najbardziej elementarne zasady prawa
i moralności. Zbrodnie w Katyniu, Miednoje i Char-
kowie stanowiły przejaw bezwzględnego dążenia do
eksterminacji elity narodu polskiego.
Pamięć o tragedii katyńskiej była przez pół wieku
ukrywana i zakłamywana. Dlatego tak duże znacze-
nie mają działania Ministerstwa Obrony Narodowej
związane z przygotowaniem nowej siedziby Muzeum
Katyńskiego – pierwszej w świecie placówki marty-
rologiczno-muzealno-badawczej, dokumentującej
zbrodnię katyńską. Jako wojskowa placówka publicz-
na muzeum będzie służyło całemu społeczeństwu,
upamiętniając polskich oficerów i policjantów zamor-
dowanych przez Sowietów. Jest to wyraz pamięci
o żołnierzach, funkcjonariuszach państwa polskiego,
którzy dochowali wierności dozgonnej ojczyźnie,
a przez męczeńską śmierć stali się jej bohaterami.
Jesienią 2009 r. Ministerstwo Obrony Narodo-
wej rozpoczęło konkurs na koncepcję programowo-
-przestrzenną Muzeum Katyńskiego w budowli i oto-
czeniu kaponiery w Cytadeli Warszawskiej.
8 kwietnia 2010 r. został rozstrzygnięty kon-
kurs na przystosowanie kaponiery w Cytadeli
Warszawskiej do potrzeb Muzeum Katyńskiego
i aranżację wystaw. Pan Minister oraz dyrektor
Muzeum Wojska Polskiego pan Janusz Cisek za-
prezentowali projekt aranżacyjny nowego Mu-
zeum Katyńskiego, jego logotyp oraz uruchomili
serwis internetowy.
Ta inwestycja będzie kolejnym warszawskim
muzeum, które przyczyni się do godnego upamięt-
nienia historii Polaków. Dzięki przedsięwzięciom
takim jak Muzeum Katyńskie, stolica staje się mia-
stem nowoczesnych placówek ekspozycyjnych, któ-
re sprzyjają upowszechnianiu wiedzy o przeszłości
i pielęgnowaniu wśród młodych ludzi postaw pa-
triotycznych.
Podstawowym celem muzeum powinno być do-
kumentowanie zbrodni katyńskiej i oddanie hołdu
jej ofiarom poprzez stworzenie przestrzeni pamięci.
Bohaterami Muzeum Katyńskiego powinny być tak-
że wszystkie osoby, które przez dziesięciolecia wal-
czyły o ujawnienie prawdy o Katyniu, spośród któ-
rych wielu zginęło w katastrofie lotniczej pod Smo-
leńskiem.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielnie przez Pana Ministra odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Jaki przyjęto harmonogram przystosowania
kaponiery w Cytadeli Warszawskiej do potrzeb Mu-
zeum Katyńskiego i aranżacji wystaw?
2. Kto sprawuje opiekę merytoryczną, historycz-
ną i wojskową, związaną z powstaniem nowej siedzi-
by Muzeum Katyńskiego?
3. Kiedy planowane jest otwarcie Muzeum Katyń-
skiego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Michał Szczerba
Warszawa, dnia 20 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6831)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie efektów działalności CBA
od chwili powołania tej służby, w zakresie
ujawnionych i potwierdzonych wyrokami
sądowymi przestępstw korupcyjnych,
w stosunku do nakładów finansowych,
zaangażowania osobowego i zadań
określonych w ustawie oraz w porównaniu
do innych organów zajmujących się
ściganiem przestępców
Szanowny Panie Premierze! Podczas 63. posiedze-
nia Sejmu 18 marca br. w ramach pytań w sprawach
bieżących na moje pytanie skierowane do Pana Pre-
miera w sprawie efektów działalności CBA od chwili
powołania tej służby, w zakresie ujawnionych i po-
twierdzonych wyrokami sądowymi przestępstw ko-
rupcyjnych, w stosunku do nakładów finansowych,
zaangażowania osobowego i zadań określonych w usta-
wie oraz w porównaniu do innych organów zajmują-
cych się ściganiem przestępców, odpowiedzi udzielił
pan minister Jacek Cichocki.
Wobec niepełnej, w moim przekonaniu, odpowie-
dzi, czemu dałem wyraz podczas debaty, oraz braku
do dnia dzisiejszego odpowiedzi na piśmie, o którą
prosiłem w końcowym wystąpieniu, kieruję do Pana
Premiera zapytanie z uzasadnieniem tożsamym
z wygłoszonym na posiedzeniu Sejmu.
Centralne Biuro Antykorupcyjne działa już czwar-
ty rok. W tym czasie polscy podatnicy wyłożyli na
funkcjonowanie tej służby blisko 400 mln zł. Wielo-
krotnie widzieliśmy spektakularne zatrzymania,
prawie zawsze z użyciem wszystkich atrybutów siły,
co zresztą ostatnio zostało napiętnowane przez Try-
bunał Konstytucyjny. Opinia publiczna nie słyszała
natomiast o wyrokach sądowych wieńczących dzie-
ło tej, w końcu blisko tysięcznej armii funkcjonariu-
szy w 10 delegaturach terenowych i w jeszcze więk-
szej liczbie komórek organizacyjnych w rozbudowa-
nej centrali. Rodzą się w związku z tym uzasadnio-
ne wątpliwości co do rzeczywistej efektywności tej
służby.
Proszę wobec tego Pana Premiera o odpowiedzi
na pytania:
1. Jak rząd ocenia efekty działalności Centralne-
go Biura Antykorupcyjnego w minionych trzech la-

tach w odniesieniu do nakładów finansowych na tę
służbę, zadań określonych w ustawie o CBA, także
w porównaniu do innych organów Rzeczypospolitej
Polskiej ścigających przestępców?
2. W szczególności proszę o informacje na temat
ilości zawiadomień o możliwości popełnienia prze-
stępstwa skierowanych przez CBA do prokuratury,
ilości aktów oskarżenia skierowanych do sądów przez
prokuraturę w efekcie zawiadomień CBA oraz infor-
macje na temat osób skazanych przez sądy za prze-
stępstwa ujawnione przez CBA.
Poseł Janusz Krasoń
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6832)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie danych dotyczących ilości spraw
wynikających z zakażeń szpitalnych
Szanowny Panie Ministrze! Powołując się na art. 16
ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu man-
datu posła i senatora, zwracam się z uprzejmą proś-
bą o udzielenie informacji, czy podległe Panu Mini-
strowi ministerstwo dysponuje danymi dotyczącymi
stworzenia zagrożenia lub zgonów wynikających
z zakażeń tzw. szczepami szpitalnymi bakterii odpor-
nych na terapię antybiotykami. Jeśli tak, to proszę
o ich przedstawienie – również w przypadku gdy mają
one wymiar statystyczny.
Z poważaniem
Poseł Arkadiusz Litwiński
Szczecin, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6833)
do ministra środowiska
w sprawie statusu użytkowania górniczego
obszarów będących w posiadaniu
osób fizycznych, na których prowadzono
badania sejsmiczne
Szanowny Panie Ministrze! Czy po przeprowadze-
niu badań sejsmicznych na terenach należących do
osób prywatnych obszary te uzyskają status obsza-
rów użytkowania górniczego i czy obszary te będą
wyłączone spod wszelkiej innej działalności?
Czy wtłaczanie CO2 pod powierzchnię ziemi, po
uprzednim przeprowadzeniu badań sejsmicznych, może
być uznane za ważne przedsięwzięcie gospodarcze?
233
W związku z rozpoczynającymi się na terenie wo-
jewództwa łódzkiego badaniami sejsmicznymi i geolo-
gicznymi na gruntach i terenach będących w użytko-
waniu rolniczym pojawiły się powyższe wątpliwości.
Pragnę nadmienić, że badania te są prowadzone ze
względu na planowane przez PGE Bełchatów wtłacza-
nie CO2 pod powierzchnię ziemi na tych terenach.
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Poddębice, dnia 31 marca 2010 r.
Zapytanie
(nr 6834)
do ministra środowiska
w sprawie udostępnienia
terenów prywatnych do prowadzenia
badań sejsmicznych
Czy po przeprowadzeniu badań sejsmicznych na
terenach prywatnych i otrzymaniu przez te tereny
statusu obszarów użytkowania górniczego obszary
te będą wyłączone spod wszelkiej innej działalności,
w szczególności rolniczej?
W związku z rozpoczynającymi się na terenie woj.
łódzkiego badaniami sejsmicznymi i geologicznymi
na gruntach i terenach będących w użytkowaniu rol-
niczym pojawiła się powyższa wątpliwość.
Pragnę nadmienić, że badania te są prowadzone ze
względu na planowane przez PGE Bełchatów wtłacza-
nie CO2 pod powierzchnię ziemi na tych terenach.
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Poddębice, dnia 31 marca 2010 r.
Zapytania
(nr 6835–6846)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przekazania dodatkowych
środków dla Komend Powiatowych
Państwowej Straży Pożarnej w Mońkach,
Łomży, Sokółce, Suwałkach, Wysokiem
Mazowieckiem, Zambrowie, Kolnie,
Hajnówce, Grajewie, Białymstoku,
Siemiatyczach i Sejnach
Szanowny Panie Ministrze! Państwowa Straż Po-
żarna jest zorganizowaną formacją, do której głów-
nych zadań należy zajmowanie się prewencją i walką
z pożarami oraz innymi zagrożeniami dla zdrowia
234
i życia ludzkiego, dobytku oraz środowiska natural-
nego. Przedmiotowa formacja ma szczególne znacz-
nie w przypadku usuwania skutków klęsk żywioło-
wych i katastrof, gdyż najczęściej to właśnie ona
w pierwszej kolejności pojawia się na miejscu zdarze-
nia. Jednymi z takich jednostek niosących pomoc
w ww. przypadkach są Komendy Powiatowe Pań-
stwowej Straży Pożarnej w Mońkach, Łomży, Sokół-
ce, Suwałkach, Wysokiem Mazowieckiem, Zambro-
wie, Kolnie, Hajnówce, Grajewie, Białymstoku, Sie-
miatyczach i Sejnach.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy w najbliższym czasie Komendy Powiatowe
Państwowej Straży Pożarnej w Mońkach, Łomży, So-
kółce, Suwałkach, Wysokiem Mazowieckiem, Za-
mbrowie, Kolnie, Hajnówce, Grajewie, Białymstoku,
Siemiatyczach i Sejnach otrzymają dodatkowe środki
na funkcjonowanie i na zakup nowego sprzętu?
2. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
3. Jeśli tak, to w jakiej wysokości?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6847)
do ministra zdrowia
w sprawie braku refundacji
z tytułu ratujących życie świadczeń
nadlimitowych, wykonanych
przez Białostockie Centrum Onkologii
Szanowna Pani Minister! Białostockie Centrum
Onkologii nie otrzymało refundacji za wykonane, ra-
tujące życie świadczenia (nadlimitowe) w wysokości
blisko 8 mln zł (przekroczenie umów obowiązujących
w 2009 r. o 17%). Przedmiotowa kwota jest ogromna
i jej zwrot jest potrzebny do zapewnienia prawidło-
wego działania placówki.
Umowy zaproponowane przez Narodowy Fundusz
Zdrowia na rok 2010 r. i podpisane przez Białostockie
Centrum Onkologii (zostało to zrobione jedynie w celu
zapewnienia ciągłości świadczeń onkologicznych) –
mimo zapowiedzi Pani Minister – są o 7 mln niższe
niż wartość umowy na rok 2009 i dodatkowo nie
uwzględniają tendencji wzrostowej w świadczonych
usługach onkologicznych.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pani Minister z następującymi pytaniami:
1. Dlaczego dotychczas Białostockie Centrum On-
kologii nie otrzymało refundacji za wykonane, ratu-
jące życie świadczenia (nadlimitowe) w wysokości
blisko 8 mln zł?
2. Kiedy Białostockie Centrum Onkologii otrzy-
ma środki pieniężne za wykonanie świadczeń nadli-
mitowych w wysokości blisko 8 mln zł?
3. Dlaczego, pomimo wcześniejszych zapewnień,
środki przekazane na Białostockie Centrum Onko-
logii są niższe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6848)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przyłączenia jednostki ochotniczej
straży pożarnej z miejscowości Złotniki
do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego
Szanowny Panie Ministrze! Krajowy system ra-
towniczo-gaśniczy funkcjonuje od 1995 r. Głównym
celem jego utworzenia była potrzeba ujednolicenia
działań o charakterze ratowniczym podejmowanych
w sytuacjach zagrożeń życia, zdrowia, mienia lub
środowiska (które były wykonywane przez Państwo-
wą Straż Pożarną i inne podmioty ratownicze).
Przedmiotowy system swoje zadania realizuje po-
przez koordynację walki z pożarami i innymi klęska-
mi żywiołowymi oraz ratownictwa technicznego,
ekologicznego i medycznego na wszystkich szczeblach
administracji. Do efektywnego działania przyczynia
się również liczna liczba jednostek (m.in. 515, w tym
5 szkolnych jednostek ratowniczo-gaśniczych Pań-
stwowej Straży Pożarnej, oraz 3565 jednostek ochot-
niczych straży pożarnych), których działania są sko-
ordynowane w ramach przedmiotowego systemu.
Niestety pomimo bogatej historii OSP Złotniki
(powstanie ochotniczej straży pożarnej datuje się na
dzień 22 sierpnia 1892 r.) oraz dużego zaangażowa-
nia w niesienie pomocy przez tamtejszych strażaków,
nadal nie funkcjonuje ona w ramach krajowego sys-
temu ratowniczo-gaśniczego.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Kiedy ochotnicza straż pożarna z miejscowości
Złotniki będzie mogła działać w ramach krajowego
systemu ratowniczo-gaśniczego?
3. Dlaczego dotychczas ochotnicza straż pożarna
z miejscowości Złotniki nie była ujęta w ramach kra-
jowego systemu ratowniczo-gaśniczego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.

Zapytanie
(nr 6849)
do ministra infrastruktury
w sprawie stanu torów na dworcu kolejowym
w Białymstoku
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich dniach
na dworcu kolejowym w Białymstoku doszło do nie-
bezpiecznego wypadku z udziałem substancji niebez-
piecznych. Mianowicie podczas przejazdu przez peron
składu towarowego z Sokółki złożonego m.in. z czte-
rech cystern wypełnionych propanem-butanem jedna
z nich wykoleiła się i zablokowała dwa ciągi torów.
Zagrożenie, jakie powstało w związku z tym, było
znaczne i dlatego podjęto decyzję o ewakuacji dworca
kolejowego oraz pobliskiego dworca autobusowego.
Pierwotnie zakładano podniesienie cysterny i posta-
wienie jej na tory, jednak zrezygnowano z tej operacji,
zważywszy na obecność trakcji elektrycznych. Osta-
tecznie po wypompowaniu gazu udało się ustawić cy-
sternę oraz szczęśliwie zakończyć wielogodzinną akcję
ratunkową. Wstępnie jako przyczynę tego zdarzenia
podano niewłaściwie działającą zwrotnicą.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy obecny stan techniczny torów na stacji ko-
lejowej w Białymstoku nie stwarza zagrożenia dla
ruchu kolejowego w tym miejscu?
2. Kiedy był ostatnio remont torów w obrębie sta-
cji kolejowej w Białymstoku?
3. Czy w związku z przedmiotowym zajściem pla-
nowany jest remont torów w obrębie stacji kolejowej
w Białymstoku, tak aby uniknąć w przyszłości po-
dobnych niebezpiecznych wypadków?
4. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6850)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie substancji niebezpiecznych
transportowanych drogą kolejową
przez miasto Białystok
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich dniach
na dworcu kolejowym w Białymstoku doszło do nie-
bezpiecznego wypadku z udziałem substancji niebez-
piecznych. Mianowicie podczas przejazdu przez peron
składu towarowego z Sokółki złożonego m.in. z czte-
rech cystern wypełnionych propanem-butanem jedna
235
z nich wykoleiła się i zablokowała dwa ciągi torów.
Zagrożenie, jakie powstało w związku z tym, było
znaczne i dlatego podjęto decyzję o ewakuacji dworca
kolejowego oraz pobliskiego dworca autobusowego.
Pierwotnie zakładano podniesienie cysterny i posta-
wienie jej na tory, jednak zrezygnowano z tej opera-
cji, zważywszy na bliską obecność trakcji elektrycz-
nych. Ostatecznie po wypompowaniu gazu udało się
ustawić cysternę oraz szczęśliwie zakończyć wielo-
godzinną akcję ratunkową. Wstępnie jako przyczy-
nę tego zdarzenia podano niewłaściwie działającą
zwrotnicą.
W związku z zaistniałą sytuacją niepokoi nie tyl-
ko stan techniczny infrastruktury, ale i fakt przewo-
zu przez 300-tysięczne miasto substancji niebez-
piecznych.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jaka jest skala przewożonych substancji niebez-
piecznych przez dworzec kolejowy w Białymstoku?
2. Jakie substancje są najczęściej przewożone?
3. W jakich ilościach są one przewożone?
4. Ile składów z substancjami niebezpiecznymi
przejeżdża przez dworzec kolejowy w Białymstoku
w czasie miesiąca?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6851)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie szlaków kolejowych
w woj. podlaskim, którymi są
transportowane substancje niebezpieczne
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich dniach
na dworcu kolejowym w Białymstoku doszło do nie-
bezpiecznego wypadku z udziałem substancji niebez-
piecznych. Mianowicie podczas przejazdu przez peron
składu towarowego z Sokółki złożonego m.in. z czte-
rech cystern wypełnionych propanem-butanem jedna
z nich wykoleiła się i zablokowała dwa ciągi torów.
Zagrożenie, jakie powstało w związku z tym, było
znaczne i dlatego podjęto decyzję o ewakuacji dworca
kolejowego oraz pobliskiego dworca autobusowego.
Pierwotnie zakładano podniesienie cysterny i posta-
wienie jej na tory, jednak zrezygnowano z tej opera-
cji, zważywszy na obecność trakcji elektrycznych.
Ostatecznie po wypompowaniu gazu udało się usta-
wić cysternę oraz szczęśliwie zakończyć wielogodzin-
ną akcję ratunkową. Wstępnie jako przyczynę tego
zdarzenia podano, iż było to spowodowane niewłaści-
wie działającą zwrotnicą. Faktem również jest, że był
236
transportowany gaz propan-butan, który jest sub-
stancją wysoce niebezpieczną i w przypadku wybu-
chu skutki, jakie mogłoby to spowodować, byłyby
ogromne i trudne do przewidzenia. Przedmiotowa
sytuacja tylko przypomina, do jakiej tragedii mogło
dość w przypadku wybuchu. Jednak należy mieć na
uwadze, iż równie dobrze mogło się to wydarzyć
w każdym innym miejscu na trasie przejazdu pocią-
gu z takimi substancjami.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakimi szlakami kolejowymi są najczęściej
transportowane w woj. podlaskim substancje nie-
bezpieczne?
2. Czy transport takich substancji jest na bieżąco
monitorowany?
3. Jeśli nie, to dlaczego?
4. W jakim stanie technicznym są tory na trasie
przejazdów składów z substancjami niebezpiecznymi?
5. Kiedy ostatnio był sprawdzany stan torów na
przedmiotowych szlakach kolejowych?
6. Jakie substancje niebezpieczne i w jakiej ilości
przewożone są przez woj. podlaskie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6852)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie modernizacji
przejścia granicznego Siemianówka –
Świsłocz w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Przejście graniczne
Siemianówka – Świsłocz to polsko-białoruskie kole-
jowe przejście graniczne położone w gm. Narewka,
przez które biegną dwa tory. Jeden z nich należący
do linii Siedlce – Hajnówka – granica państwa, drugi
zaś należący do linii granica państwa – Chryzanów.
Przedmiotowe przejście kolejowe jest ważnym ośrod-
kiem transportowym w tej części naszego kraju, któ-
re znacząco służy poprawie ruchu towarowego. In-
frastruktura umiejscowiona na ww. przejściu jest
przystosowana do sprostania wymogom stawianym
przez Unię Europejską, lecz w chwili obecnej jej stan
techniczny nie należy do najlepszych. Jest to niepo-
kojące, zważywszy na fakt, iż jest to przejście gra-
niczne na wschodniej granicy UE.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Kiedy była ostatnio dokonywana modernizacja
przejścia granicznego Siemianówka – Świsłocz w woj.
podlaskim?
2. Kiedy zostanie dokonana modernizacja przej-
ścia granicznego Siemianówka – Świsłocz w woj. pod-
laskim?
3. Jakie środki zostaną przeznaczone na ten cel?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6853)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ewentualnych zmian w prawie
związanych z rozdzieleniem funkcji ministra
sprawiedliwości i prokuratora generalnego
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 1 kwietnia
2010 r. swoje stanowisko objął powołany przez pre-
zydenta RP prokurator generalny. Tym samym na-
stąpił faktyczny rozdział funkcji ministra sprawie-
dliwości i prokuratora generalnego.
Z punktu widzenia wymiaru sprawiedliwości jest
to zmiana rewolucyjna, która powoduje wiele konse-
kwencji prawnych. Od tej pory minister sprawiedli-
wości nie będzie wykonywać wielu kompetencji, jakie
przysługiwały mu jako prokuratorowi generalnemu.
Tytułem przykładu można tu wskazać na uprawnie-
nia dotyczące wnoszenia kasacji w sprawach karnych
i cywilnych.
W związku z tym zwracam się z uprzejmą prośbą
o odpowiedź na następujące pytanie: Czy w związku
z rozdzieleniem przedmiotowych funkcji Minister-
stwo Sprawiedliwości planuje wniesienie do Sejmu
projektów ustaw nowelizujących Kodeks postępowa-
nia karnego lub cywilnego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Inowrocław, dnia 29 marca 2010 r.
Zapytanie
(nr 6854)
do ministra infrastruktury
w sprawie odpowiedzialności
za stan techniczny budynku
zamieszkiwanego przez kilka rodzin
Szanowny Panie Ministrze! Podczas ostatniego
dyżuru poselskiego zgłosiła się do mnie rodzina za-

mieszkująca w jednym z budynków wybudowanych
w latach 30. ubiegłego wieku i składającego się z sied-
miu wyodrębnionych własnościowo lokali mieszkal-
nych. W czasach PRL właścicielem budynku był
Skarb Państwa, a obecnie znajduje się on w rękach
siedmiu właścicieli prywatnych tworzących wspólno-
tę, która istnieje z mocy prawa, ale nie może podjąć
działań właściwych dla siebie i nałożonych przez pra-
wo na skutek blokowania decyzji przez jednego
z członków wspólnoty.
Przede wszystkim wspólnota ta nie jest w stanie
powołać firmy zarządzającej. Ponadto wspólnota nie
realizuje takich obowiązków, jak np. dokonywanie
regularnych przeglądów technicznych, zarejestrowa-
nie wspólnoty we właściwych instytucjach poprzez
nadanie identyfikatorów NIP i REGON. Wspólnota
nie składa rocznych deklaracji podatkowych, nie jest
opłacane również ubezpieczenie nieruchomości od
odpowiedzialności cywilnej.
Najbardziej bulwersuje, w opinii osób zgłaszają-
cych mi problem, fatalny i stale pogarszający się stan
techniczny budynku grożący katastrofą budowlaną.
Część właścicieli podjęła działania zmierzające do
usunięcia tych nieprawidłowości i powołania firmy
zarządzającej nieruchomością, ale spotkało się to ze
sprzeciwem jednego z właścicieli, co uniemożliwiło
podjęcie odpowiedniej uchwały (uchwała powinna
być podjęta jednogłośnie zgodnie z wymaganiami
ustawowymi).
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. W jaki sposób właściciele nieruchomości mogą
doprowadzić do sytuacji prawidłowej w sytuacji, gdy
w 7-osobowej wspólnocie jeden z właścicieli kontestu-
je wszelkie decyzje zmierzające do unormowania
sprawy?
2. Czy, w przypadku gdy stan budynku grozi ka-
tastrofą budowlaną, do sprawy może włączyć się kon-
kretny organ lub instytucja państwowa?
3. Czy w opinii Pana Ministra w Prawie budowla-
nym nie powinien zostać zniesiony obowiązek jedno-
myślności podejmowania decyzji w sprawach wspól-
not liczących do siedmiu właścicieli nieruchomości?
4. Czy w opinii Pana Ministra obecna sytuacja,
na przykładzie powyżej opisanym, może prowadzić
do degradacji wielu budynków na skutek braku me-
chanizmów wymuszających na wspólnotach właściwe
działania i przestrzeganie prawa?
5. Czy istnieje organ lub instytucja państwowa
monitorująca funkcjonowanie małych wspólnot, któ-
re de facto nie stosują się do przepisów prawa obo-
wiązującego w tej mierze, zagrażając tym samym
zdrowiu i bezpieczeństwu swoich członków?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
oraz grupa posłów
Inowrocław, dnia 2 kwietnia 2010 r.
237
Zapytanie
(nr 6855)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie transferu kwoty cukrowej
przydzielonej Cukrowni Pfeifer & Langen
Glinojeck SA
Szanowny Panie Ministrze! Przedstawiciele
związków zawodowych pracowników przemysłu cu-
krowniczego cukrowni Glinojeck SA, Niezależnego
Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
oraz Związku Zawodowego Pracowników Cukrowni
Glinojeck SA w dniu 8 marca 2010 r. powzięli infor-
mację o tym, że wszczęte zostało postępowanie w spra-
wie transferu kwoty cukru przydzielonej cukrowni
Glinojeck na rzecz Krajowej Spółki Cukrowej. Związ-
kowcy uważają, że próby odebrania kwoty cukrowej
są zamachem na ich miejsca pracy i próbą pozbawie-
nia ich rodzin środków do życia.
W cukrowni pracuje ok. 1000 osób z Glinojecka
i okolic. Z podatków płaconych przez cukrownię
utrzymuje się cała gmina i sąsiednie miejscowości.
Lokalizacja zakładu nie jest uciążliwa dla środowiska
i powszechnie akceptowana przez społeczność lokal-
ną. W regionie jest bogata tradycja uprawy buraka
cukrowego. Cukrownia ma dobre położenie komuni-
kacyjne.
Związkowcy wraz z załogą są rozgoryczeni decy-
zją Pana Ministra. Uważają, że ich firma oferuje ta-
kie same warunki zakupu buraków rolnikom, jak
Krajowa Spółka Cukrowa. Wskazują również, że re-
dukcja kwoty cukru w Glinojecku o 1/3 spowoduje
zmniejszenie opłacalności, a co za tym idzie, będą
zwolnienia osób, a nawet likwidacja tego największe-
go w powiecie ciechanowskim zakładu.
W imieniu pracowników cukrowni Glinojeck pro-
szę o rozważenie możliwości wstrzymania postępo-
wania w sprawie transferu kwoty i o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Co zadecydowało o wszczęciu postępowania
w sprawie transferu kwoty cukrowej?
2. Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady
Wspólnot Europejskich w sprawie wspólnej organi-
zacji rynków w sektorze cukru państwa członkow-
skie mogą dokonać przeniesienia kwot między przed-
siębiorstwami zgodnie z zasadami określonymi w za-
łączniku oraz po uwzględnieniu interesów każdej
z zainteresowanych stron, a w szczególności planta-
torów buraków cukrowych. Czy w niniejszym postę-
powaniu taką analizę przeprowadzono?
3. Dlaczego rozważa się przeniesie kwot z zakła-
du, który nie ma trudności z wykonywaniem swoich
zobowiązań w zakresie kwot transferowych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2010 r.
238
Zapytanie
(nr 6856)
do ministra infrastruktury
w sprawie zakresu stosowania i interpretacji
przepisów ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych
Szanowny Panie Ministrze! Zwrócił się do mnie
przedstawiciel Urzędu Miejskiego w Czaplinku, woj.
zachodniopomorskie, z zapytaniem dotyczącym in-
terpretacji zapisów ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721) oraz
ustawy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118).
W lipcu 2009 r. gmina Czaplinek uzyskała pozwo-
lenie na budowę wydane przez Starostwo Powiatowe
w Drawsku Pomorskim. Pozwolenie dotyczy budowy
drogi z kostki betonowej, której trasa została usta-
nowiona planem zagospodarowania przestrzennego
wykonanym w 1996 r. Droga ta istnieje od 2002 r.
i posiada nawierzchnię gruntową wzmocnioną żuż-
lem. Droga objęta pozwoleniem mieści się w pasie
drogowym ustalonym planem zagospodarowania
przestrzennego. Gmina jest właścicielem gruntu pod
drogę i nie ma więc konieczności podziału nierucho-
mości oraz wywłaszczać prawa do nieruchomości.
Jeden z budynków mieszkalnych, który liczy sobie
ok. 100 lat, stoi 3,75 m od krawędzi przyszłej jezdni,
a linia rozgraniczenia działki drogowej i przyległej
do niej nieruchomości z owym budynkiem biegnie po
ścianie frontowej budynku.
Gmina Czaplinek uzyskała pozwolenie na budowę
wydane na podstawie przepisów Prawa budowlanego,
decyzja stała się ostateczna. Na skutek interwencji
właściciela tej nieruchomości u wojewody zachodnio-
pomorskiego, który chciałby, by krawędź drogi biegła
w odległości 6 m od budynku, organ architektonicz-
no-budowlany szczebla wojewódzkiego wszczął postę-
powanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji
wydanej na podstawie przepisów ustawy Prawo bu-
dowlane, ponieważ uważa, że winna być ona wydana
w oparciu o specustawę drogową.
Stwierdzenie nieważności decyzji może wiązać się
z ewentualną utratą przez gminę Czaplinek przyzna-
nego dofinansowania ze środków UE w ramach Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Zachodniopomorskiego na lata 2007–2013 w kwocie
766 000 zł.
Postępowanie wojewody zachodniopomorskiego
opiera się na odmiennej interpretacji zapisów specu-
stawy niż to uczyniła gmina Czaplinek i Starostwo
Powiatowe w Drawsku Pomorskim jako organ, który
wydał pozwolenie na budowę. Prawidłową interpre-
tację zapisów specustawy zastosowaną przez gminę
potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego w Olsztynie, syg. II SA/OI 1017/09, z dnia
9 lutego 2010 r., w którym stwierdza, że w „w obecnie
obowiązującym porządku prawnym budowa drogi
publicznej możliwa jest zarówno na podstawie usta-
wy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze
zm.) na podstawie planu miejscowego, a w przypadku
jego braku na podstawie decyzji o lokalizacji celu pu-
blicznego (art. 50 ust. 1 ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym), jak i na podstawie
ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. To od
woli inwestora zależy, w oparciu o którą ustawę za-
mierza realizować inwestycję drogową w zakresie
dróg publicznych. Samo przeznaczenie w planie tere-
nu pod budowę drogi nie wyłącza możliwości realiza-
cji tej inwestycji w oparciu o przepisy ustawy o szcze-
gólnych zasadach (…), zwłaszcza w kontekście treści
art. 11i ust. 2 tej ustawy, który stwierdza, że w spra-
wach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji
drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym.”
Szanowny Panie Ministrze, czy gmina Czaplinek,
a przede wszystkim Starostwo Powiatowe w Draw-
sku Pomorskim, które wydało przedmiotową decyzję,
przy budowie drogi przyjęła prawidłową interpreta-
cję zapisów ustawy o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 721) oraz usta-
wy Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994 r. (D.U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118), a tym samym brak jest
podstaw do stwierdzenia nieważności prawomocnej
decyzji pozwolenia na budowę wydanego przez sta-
rostę powiatu drawskiego?
Z poważaniem
Posłowie Zdzisław Czucha
i Jan Kuriata
Kościerzyna, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Zapytania
(nr 6857–6860)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji w PKP na terenie
województw: świętokrzyskiego, podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego i podkarpackiego
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z publicz-
nie podanych informacji, PKP PLK podjęły decyzję,
że w związku z nieuregulowanymi należnościami od
4 maja 2010 r. ma zostać wstrzymanych 151 pociągów
PKP Przewozów Regionalnych, co stanowi ok. 13%.
Z kolei od 15 maja br. może zostać ograniczona liczba
pociągów konkurencyjnej spółki, PKP InterCity.

Powodem tej sytuacji jest nieregulowanie należ-
ności przez przewoźników za dostęp do infrastruk-
tury kolejowej za okres dłuższy niż trzy miesiące.
W sumie PKP InterCity, Przewozy Regionalne i w nie-
wielkim stopniu przewoźnicy towarowi winni są Pol-
skim Liniom Kolejowym ok. 400 mln zł. Sytuacja ta
sprawia, że również płynność finansowa Polskich Li-
nii Kolejowych może być zachwiana i może to skut-
kować brakiem środków na wypłaty dla pracowni-
ków, zakup niezbędnych materiałów eksploatacyj-
nych, a także niewykonaniem inwestycji finansowa-
nych z własnego budżetu.
Wszystkie te informacje powodują dezinformację
i dyskomfort dla pasażerów, którzy korzystają z tego
środka komunikacji, tym bardziej że rozpoczyna się
sezon letni i m.in. wyjazdy dzieci i młodzieży na zie-
loną szkołę.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Panu Ministrowi poruszany pro-
blem?
2. Czy i jakie kroki podejmuje Ministerstwo In-
frastruktury w przedmiotowej sprawie?
3. Czy i jakie przewozy mają być wstrzymane na
terenie województw: świętokrzyskiego, podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego i podkarpackiego?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Zapytanie
(nr 6861)
do ministra środowiska
w sprawie trudności związanych
z rezygnacją z członkostwa
w spółkach wodnych
W ostatnim czasie otrzymałam wiele interwencji
dotyczących trudności związanych z wystąpieniem
ze spółek wodnych. Dochodzi do sytuacji, gdy sama
spółka odmawia członkom prawa do rezygnacji z człon-
kostwa i dobrowolnego wystąpienia ze spółki, zaś
organy nadzoru, którymi w świetle zapisu art. 178
ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm) – zwanej da-
lej ustawą – są starostowie, w żaden sposób nie doko-
nują analizy prawnej działań poddanych ich nadzo-
rowi spółek i nie ingerują w działania pozbawione de
facto podstaw prawnych. Nadmienić należy, że nad-
zór przewidziany w przepisach Prawa wodnego spro-
wadza się do możliwości władczej ingerencji w dzia-
łalność spółki (związku) wówczas, gdy jej organy
dopuszczają się naruszeń prawa (tak: postanowienie
NSA w Warszawie z dnia 30 września 2004 r., OW
239
95/04, ONSAiWSA 2005/2/45), przy czym członkowie
spółki nie dysponują jakąkolwiek podstawą prawną
pozwalającą im na wystąpienie do starosty o podda-
nie kontroli konkretnej uchwały jej organów. Jedno-
cześnie kluczowy w sprawie jest fakt, że żaden prze-
pis Prawa wodnego nie przyznaje członkowi spółki
uprawnienia do zaskarżenia uchwały do sądu po-
wszechnego, co wynika zarówno z braku odrębnej
regulacji w przepisach ustawy, jak i braku przepisu
o odpowiednim choćby stosowaniu przepisów Kodek-
su spółek handlowych.
W powołanych okolicznościach zwracam uwagę
na dwa z przedstawionych mi stanów faktycznych:
1. W przypadku pana E. G. z Moszczenicy doszło
do sytuacji, w której mimo iż złożył rezygnację
z członkostwa w spółce, nadal otrzymuje wezwania
do opłaty składki członkowskiej. Powodem zaistnia-
łej sytuacji jest odrzucenie przez walne zgromadzenie
delegatów Gminnej Spółki Wodnej w Moszczenicy
jego wniosku o wystąpienie. Dla pana G. przynależ-
ność do spółki jest więc obowiązkowa, ponieważ, jak
uzasadnia to jej zarząd, jego rezygnacja wywrze ne-
gatywny wpływ na funkcjonowanie urządzeń melio-
racyjnych znajdujących się na sąsiednich działkach.
Wskazane uzasadnienie pozostaje niezrozumiałe,
w szczególności w świetle treści art. 171 ustawy.
2. 30 marca 2000 r. pan J. C. z Wójtowej zrezygno-
wał pisemnie z członkostwa w Gminnej Spółce Wod-
nej w Lipinkach, co argumentował faktem, iż nie
korzysta on z jej usług, a ponadto nie stać go na opła-
canie składek. Jego oświadczenie o wystąpieniu spo-
tkało się z negatywną oceną walnego zgromadzenia,
które zadecydowało, że jego rezygnacja nie nastąpiła
w sposób przewidziany przez statut. Jednocześnie
w odniesieniu do lakonicznych zapisów statutu upo-
rczywie odmawia się mu podjęcia uchwały w przed-
miocie wyrażenia zgody na wystąpienie ze spółki.
W nawiązaniu do powyższego zwrócić należy
uwagę, że spółki wodne wprowadzają do swoich sta-
tutów modyfikacje związane z organizacją walnego
zgromadzenia, choćby poprzez wprowadzenie nie-
znanej ustawie instytucji delegatów, w odniesieniu
do których brak jest jakichkolwiek szczegółowych za-
pisów – zawartych choćby w statucie spółki – co do
zasad ich wyboru przez członków, kompetencji oraz
możliwości kwestionowania podjętych przez nich
uchwał. Jednocześnie za bezspornie sprzeczne z pod-
stawowymi zasadami porządku prawnego uznać na-
leży akceptowanie stanu, w którym obywatele wbrew
swojej woli oraz w braku obowiązku nałożonego na
nich jakąkolwiek ustawą zmuszeni są do uczestnic-
twa w spółce wodnej oraz do ponoszenia na jej rzecz
świadczeń o charakterze członkowskim. Bezspornym
jest fakt, że spółki wodne uprawnionymi pozostają
do uregulowania zasad ich funkcjonowania w drodze
właściwych statutów, jednakże ich zapisy we wska-
zanych wyżej przedmiotach, a pozostające w sprzecz-
ności choćby z treścią samej ustawy, uznać należy
za niedopuszczalne.
240
Nadmienić należy, że osoby interweniujące skar-
żą się również, że pomimo przymiotu członkostwa
w spółce wodnej mają trudności w uzyskaniu dostępu
do statutów oraz innych dokumentów związanych
z działalnością spółki, przy czym wskazany wyżej
brak możliwości zwrócenia się do ustanowionego or-
ganu nadzoru z wnioskiem o interwencję wyklucza
realizację prawa do swobodnego zapoznania się z po-
wołaną dokumentacją.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Ministra z zapytaniem:
1. Czy ministerstwo podejmuje jakiekolwiek dzia-
łania mające na celu zrównanie w zakresie upraw-
nień występowania do organów nadzoru praw człon-
ków spółek wodnych z ich organami, a jeżeli tak,
w jakim kierunku zmierzają te prace oraz na jakim
pozostają etapie?
2. Czy ministerstwo bierze pod uwagę możliwość
wprowadzenia odpowiedniego stosowania przepisów
innych ustaw obejmujących instytucję walnego zgro-
madzenia dla potrzeb ustawy bądź też pracuje bądź
planuje pracować nad odrębnymi zapisami?
3. Czy w przekonaniu ministerstwa aktualna sy-
tuacja w zakresie spółek wodnych nie narusza regu-
lacji Konstytucji RP – w szczególności art. 31 ust. 3
oraz art. 32 ust. 1 konstytucji – poprzez umożliwienie
utrzymywania przez zainteresowane spółki stanu
nakładania na obywateli obowiązków i obciążeń
w postaci de facto przymusowego uczestnictwa w spół-
kach wodnych, pomimo braku w tym zakresie jakie-
gokolwiek obowiązku ustawowego, przy jednocze-
snym nierównym traktowaniu podmiotów, choćby
w odniesieniu do uprawnień w odniesieniu do orga-
nów nadzorczych?
4. Czy aktualny stan rzeczy nie stanowi narusze-
nia regulacji art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez
pozbawienie członków spółek wodnych możliwości
uzyskania kontroli nad jej działaniami przez nieza-
wisłe sądy powszechne?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 29 kwietnia 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ludwika Dorna
w sprawie negocjacji w 2008 r. z PHZ Cenzin
dotyczących zakupu śmigłowców (6503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie ne-
gocjacji w 2008 r. z PHZ Cenzin dotyczących zakupu
śmigłowców (SPS-024-6503/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zakup śmigłowców Mi-17 w projekcie „Planu mo-
dernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej w latach 2008–2009” ujęto jako pozycję bez-
nakładową, w związku z brakiem możliwości okre-
ślenia ostatecznych kosztów ich pozyskania. Ujęcie
w planie zadania z pozycją „zerową” umożliwiało roz-
poczęcie postępowania o zamówienie publiczne przez
komórkę realizatorską, tj. Departament Zaopatrywa-
nia Sił Zbrojnych. W ostatecznym „Planie moderni-
zacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w latach 2008–2009” Sztab Generalny Wojska
Polskiego ujął na 2008 r. kwotę 15 mln zł na pozy-
skanie trzech śmigłowców Mi-17. W przypadku wy-
boru dostawcy kwota ta stanowiłaby wstępną płat-
ność za dostarczone śmigłowce.
W sprawie zakupu systemu uzbrojenia (śmigłow-
ców) zamawiającym był reprezentujący Skarb Pań-
stwa minister obrony narodowej, a posiadającym peł-
nomocnictwo do podpisania umowy – dyrektor De-
partamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych Minister-
stwa Obrony Narodowej. Postępowanie o udzielenie
zamówienia prowadziła komisja resortowa powołana
rozkazem dyrektora Departamentu Zaopatrywania
Sił Zbrojnych. Jej kilkunastoosobowy skład tworzyli
eksperci i obserwatorzy reprezentujący Siły Zbrojne
Rzeczypospolitej Polskiej oraz właściwe instytucje
wojskowe.
Jak już poinformowałem w odpowiedzi na po-
przednią interpelację pana posła Ludwika Dorna
w przedmiotowej sprawie (SPS-023/11517/09), łączna
wartość złożonej przez konsorcjum oferty sprzedaży
śmigłowców wynosiła około 380 mln euro. W ocenie
komisji prowadzącej postępowanie wartość oferty
była zawyżona w stosunku do oszacowanych przez
Ministerstwo Obrony Narodowej kosztów transakcji
i z tego powodu znacznie przekroczyła wielkość środ-
ków budżetowych zaplanowanych na jej sfinansowa-
nie, co w konsekwencji bezwarunkowo wykluczyło
możliwość zawarcia przez dyrektora Departamentu
Zaopatrywania Sił Zbrojnych umowy zakupu.
Powyższe ustalenia zostały zawarte przez komisję
przetargową w protokole postępowania, zakończo-
nym autonomicznym i jednoznacznym wnioskiem
o zamknięcie procedury ze względu na przewyższe-
nie wartości oferty ponad kwotę przeznaczoną przez
resort obrony narodowej na realizację zamówienia,
a także niekompletność oferty w stosunku do sfor-
mułowanych wymagań. Wniosek komisji został uwzględ-
niony.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Biuro Ana-
liz Rynku Uzbrojenia nie prowadziło analiz dotyczą-
cych pozyskania śmigłowców Mi-17 oraz Mi-24
w 2006 r. i 2008 r. Opracowało natomiast analizę
doraźną, nr 13/2009/BARU, dotyczącą możliwości
pozyskania śmigłowców Mi-17 (i ich wersji) na dzień
9 września 2009 r. Biuro nie dokonało analiz doty-
czących pozyskania śmigłowców Mi-24.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie przyłączenia do sieci
elektroenergetycznych farm wiatrowych
projektowanych przed nowelizacją
Prawa energetycznego ze stycznia 2010 r. (6521)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Romualda Ajchlera przekazane
przy piśmie z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-024-
-6521/10, w sprawie prawnego charakteru warunków
przyłączenia farmy wiatrowej do Krajowego Systemu
Elektroenergetycznego, pragnę przekazać następu-
jące stanowisko.
W przedmiotowym zapytaniu zostały postawione
pytania:
1. Ile od kwietnia 2009 r. do chwili obecnej wnio-
sków o przyłączenie farmy wiatrowej do systemu
elektroenergetycznego i na jaką łączną moc złożyli
potencjalni inwestorzy do przedsiębiorstw energe-
tycznych ENEA, ENERGA, PGE i Tauron? Proszę
podać łączne dane, ale odrębnie dla każdej z wymie-
nionych grup energetycznych.
2. W ilu przypadkach – w odniesieniu do wnio-
sków złożonych od kwietnia 2009 r. do ENEA, ENER-
242
GA, PGE i Tauron – zostały dotąd wydane warunki
przyłączenia planowanej farmy wiatrowej do sieci
elektroenergetycznej i na jaką łączną moc? Te dane
proszę również podać w rozbiciu na konkretną grupę
energetyczną.
3. W ilu przypadkach – w odniesieniu do wnio-
sków złożonych od kwietnia 2009 r. do ENEA, ENER-
GA, PGE i Tauron – zostały dotąd wydane warunki
przyłączenia planowanej farmy wiatrowej do sieci
elektroenergetycznej i na jaką łączną moc? Proszę
podać te dane w rozbiciu na poszczególne grupy ener-
getyczne.
4. Czy każda z ww. grup energetycznych założyła
spółkę z zagranicznym inwestorem w celu budowy
farm wiatrowych? Proszę podać nazwy założonych
spółek.
Wobec powyższego na początku pragnę wyjaśnić
cel zmian, jakie zostały wprowadzone do ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) w marcu bie-
żącego roku. Nowelizując przedmiotową ustawę,
wprowadzono rozwiązania mające na celu uspraw-
nienie procesu przyłączania nowych inwestycji OZE
do sieci przedsiębiorstw energetycznych. Wśród
zmian, jakie zostały wprowadzone, należy wyróżnić
instytucję zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie
do sieci. Konieczność wprowadzenia takiego rozwią-
zania wynikała głównie z faktu rezerwowania miejsc
i mocy przyłączeniowych w systemie elektroenerge-
tycznym przez podmioty ubiegające się o przyłącze-
nie do sieci elektroenergetycznej, głównie dla nowych
farm wiatrowych. W poprzednim stanie prawnym
operatorzy systemu elektroenergetycznego nie mieli
podstawy do odmowy wydania warunków przyłącze-
nia, jeżeli istnieją warunki techniczne i ekonomiczne
warunki przyłączenia do sieci i odbioru, w przypadku
spełnienia przez wnioskodawcę wymogów formal-
nych niezbędnych do wszczęcia procedury określania
warunków przyłączenia nawet w sytuacji, gdy wnio-
skodawca nie jest w stanie udźwignąć konsekwencji
finansowych w zakresie wnioskowanych warunków
przyłączenia. Operatorzy systemów elektroenerge-
tycznych nie mogą przy wydawaniu warunków przy-
łączenia zakładać braku realizacji zamierzonej inwe-
stycji, a warunki przyłączenia w świetle obowiązują-
cych przepisów są ważne dwa lata od daty ich okre-
ślenia, w powyższym okresie operatorzy systemu
elektroenergetycznego w każdych, kolejnych wyda-
wanych warunkach przyłączenia musieli uwzględ-
niać założenia wynikające z wcześniej określonych
warunków. Skutkiem powyższego było, z jednej stro-
ny, ponoszenie przez każdego następnego wniosko-
dawcę dodatkowych kosztów wynikających z wcze-
śniej wydanych warunków przyłączenia, np. koniecz-
ność uwzględniania infrastruktury technicznej przy-
stosowanej do wyższych mocy zwarciowych, z drugiej
zaś, posiadanie przewymiarowanej infrastruktury
sieciowej, w przypadku gdy w danym obszarze zosta-
nie zrealizowanych np. część planowanych przyłączy.
Powodowało to ograniczenia w rozwoju i przyłącza-
niu nowych podmiotów, zwłaszcza odnawialnych źró-
deł energii, w sytuacji braku zdolności dystrybucyj-
nych i przesyłowych w sieci elektroenergetycznej.
Dlatego niezbędne było wprowadzenie mechanizmów
prawnych eliminujących wyżej opisane negatywne
zjawiska. Mechanizmami tymi są: pobieranie zalicz-
ki na poczet opłaty przyłączeniowej oraz dołączanie
do wniosku o przyłączenie wypisu i wyrysu z miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego
w przypadku podmiotów ubiegających się o przyłą-
czenie źródeł energii elektrycznej do sieci o napięciu
znamionowym wyższym niż 1 kV.
Ponadto dodany do art. 7 ust. 8b stanowi, że wy-
sokość wpłaconej zaliczki nie może przekraczać opła-
ty przyłączeniowej, a w przypadku zaistnienia takie-
go przypadku przedsiębiorstwo sieciowe, które ma
dokonać przyłączenia, jest zobowiązane zwrócić za-
istniałą różnicę wraz z odsetkami ustawowymi liczo-
nymi od dnia jej wpłacenia. Zatem nowa regulacja
stanowi de facto zabezpieczenie inwestorów zainte-
resowanych faktycznie wybudowaniem nowych mocy
wytwórczych (wysokość zaliczki stanowi mniej niż
1% kosztów inwestycji, jest zaliczana na poczet opła-
ty przyłączeniowej, przyspiesza proces wydawania
warunków przyłączenia). W przypadku odmowy wy-
dania warunków lub zawarcia umowy o przyłączenie
z powodu braku technicznych lub ekonomicznych wa-
runków przedsiębiorstwo energetyczne jest zobowią-
zane niezwłocznie zwrócić pobraną zaliczkę (wraz
z ewentualnymi odsetkami w przypadku zwłoki).
Przewidziano także obowiązek zwrotu pobranej za-
liczki wraz z odsetkami w przypadku rozstrzygnięcia
sporu na niekorzyść przedsiębiorstwa energetyczne-
go, które wydało zaskarżone warunki.
Odnosząc się natomiast do pytań, jakie zostały
postawione w przedmiotowej interpelacji, pragnę
uprzejmie poinformować, iż z informacji uzyskanych
od przedsiębiorstw energetycznych wynika, iż obec-
nie tylko u operatora systemu przesyłowego (PSE
Operator SA) zostały wydane warunki przyłączenia
farm wiatrowych na moc ok. 6248 MW, a kolejnych
wniosków o wydanie takich warunków wpłynęło na
moc ok. 5120 MW.
Natomiast co do ilości złożonych wniosków o przy-
łączenie farm wiatrowych do sieci dystrybucyjnej na-
leży podkreślić, iż najwięcej takich wniosków zosta-
ło złożonych u operatorów mających swój obszar dzia-
łania na terenie północnej Polski. Z danych, jakie
Ministerstwo Gospodarki otrzymało od ENEA Ope-
rator sp. z o.o., wynika, iż obecnie zostało wydanych
warunków przyłączenia na moc ok. 2233 MW, nato-
miast złożonych wniosków o wydanie warunków
o przyłączenie jest na ok. 7319 MW. Natomiast
w przypadku drugiego z operatorów działających w pół-
nocnej Polsce, czyli ENERGA Operator SA, na chwi-
lę obecną są wydane warunki przyłączenia na ok.
5689 MW, a kolejnych wniosków o wydanie takich
warunków wpłynęło na moc ok. 1753 MW. Dla po-
równania można dodać, iż na koniec kwietnia 2009 r.
w spółce ENEA Operator sp. z o.o. było wydanych
warunków na przyłączenie farm wiatrowych o mocy

ok. 2146 MW, natomiast złożonych wniosków o wy-
danie warunków przyłączeniowych było na ok. 5019
MW. W przypadku przedsiębiorstwa ENERGA Ope-
rator SA było to odpowiednio ok. 3262 MW i 3716
MW. Co do pozostałych grup energetycznych infor-
muję, iż na chwilę obecną cała Grupa Energetyczna
PGE wydała warunki przyłączenia na łączną moc ok.
5640 MW, natomiast zgłoszono wniosków o wydanie
warunków przyłączenia na ok. 2273 MW. Z końcem
kwietnia 2009 r. było to odpowiednio ok. 1757 MW
i ok. 9594. Natomiast przedsiębiorstwo Enion SA de-
klaruje, że na chwilę obecną wydało warunki przy-
łączenia na moc ok. 226 MW, a wniosków o przyłą-
czenie do sieci wpłynęło na ok. 265 MW, w końcu
kwietnia 2009 r. było to ok. 91 MW i 1 MW.
Odpowiadając na pytanie, czy każda z ww. grup
energetycznych założyła spółkę z zagranicznym in-
westorem w celu budowy farm wiatrowych, uprzej-
mie informuję, iż z informacji uzyskanych od mini-
stra skarbu państwa wynika, że jedynie w Grupie
PGE powstały takie spółki. Są to spółki zależne lub
współzależne od PGE Energia Odnawialna SA i za-
liczamy do nich:
— Wind 1 Koszalin sp. z o.o. – założona dnia 28
lipca 1999 r. Aktualna struktura kapitału to: PGE
Energia Odnawialna SA – 50% udziałów, oraz Den-
ker & Wulf AG – 50% udziałów;
— Elektrownia Wiatrowa Resko sp. z o.o. – zało-
żona dnia 11 stycznia 2006 r. Początkowo wspólni-
kiem była EHN Poland sp. z o.o. (obecnie Acciona
Energy Poland sp. z o.o.). Aktualnie PGE Energia
Odnawialna SA posiada 100% udziałów;
— Eolica Wojciechowo sp. z o.o. – założona dnia
9 grudnia 2004 r. Aktualna struktura kapitału to:
Greentech Energy Systems AS – 50% udziałów, EWŻ
SA – 41,6% udziałów oraz PGE Energia Odnawialna
SA – 8,4% udziałów.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na zapy-
tanie pana posła Romualda Ajchlera.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ludwika Dorna
w sprawie informacji o odstąpieniu
od planu leasingu samolotów Embraer 175
(6537)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Ludwika Dorna w sprawie in-
243
formacji o odstąpieniu od planu leasingu samolotów
Embraer 175 (SPS-024-6537/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Koncepcja leasingu nowych samolotów była roz-
ważana na etapie rozmów prowadzonych z przedsta-
wicielami konsorcjum ARP FLY w 2009 r., jednak
przedstawiona oferta przewidywała zbyt wysoką
cenę w stosunku do planowanych środków finanso-
wych. W powyższym zakresie prowadzone były roz-
mowy mające na celu wypracowanie bardziej korzyst-
nych rozwiązań. Rozważane było również zawarcie
umowy najmu lub dzierżawy, co w ocenie resortu
obrony narodowej mogło doprowadzić do zmniejsze-
nia kosztów realizacji przedsięwzięcia.
Wybór wykonawcy zostanie dokonany w porozu-
mieniu z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów, a tak-
że po uzyskaniu opinii prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych zgodnie z ustawą z dnia 29 stycznia
2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655, ze zm.). W powyższym zakresie
wykonawca byłby zobowiązany świadczyć usługi je-
dynie do czasu wyboru docelowego dostawcy nowych
samolotów, które zabezpieczyłyby przewóz najważ-
niejszych osób w państwie w ramach zadań 36. Spe-
cjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego. W tym
miejscu pragnę podkreślić, że wybór dostawcy no-
wych samolotów realizowany będzie na warunkach
zapewniających konkurencyjność postępowania prze-
targowego. W okresie przejściowym rozważane jest
pozyskanie do dyspozycji dwóch samolotów.
W resorcie obrony narodowej opracowane zostały
założenia taktyczno-techniczne nowych samolotów na
potrzeby przewozu najważniejszych osób w państwie,
które obecnie – w zgodzie z obowiązującymi procedu-
rami – podlegają ocenie wewnątrzresortowej. Tym
niemniej pragnę zauważyć, że w zakresie realizacji
procedur zakupu wspomnianego sprzętu Minister-
stwo Obrony Narodowej pełni rolę operatora, podczas
gdy określenie docelowych potrzeb znajduje się w ge-
stii poszczególnych dysponentów, tj. Kancelarii Pre-
zydenta RP, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Kan-
celarii Sejmu RP oraz Kancelarii Senatu RP.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
244
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie koncepcji doposażenia
36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w nowe samoloty (6555)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na zapytanie
pana posła Lucjana Karasiewicza w sprawie koncep-
cji doposażenia 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w nowe samoloty (SPS-024-6555/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Kwestia zakupu nowych samolotów dla 36. Spe-
cjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego była jed-
nym z tematów posiedzenia Rady Ministrów w dniu
2 lutego br. Podczas tego posiedzenia Rada Ministrów
wysłuchała informacji w sprawie zapewnienia prze-
wozu najważniejszych osób w państwie, uprawnio-
nych do korzystania z wojskowego specjalnego trans-
portu lotniczego. Po zapoznaniu się z powyższą in-
formacją Rada Ministrów zaleciła, aby minister obro-
ny narodowej w porozumieniu z szefem Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów podjął w niezbędnym zakre-
sie działania na rzecz zapewnienia powyższego ro-
dzaju transportu – do czasu zakupu nowych statków
powietrznych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Szydło
w sprawie opieki pielęgniarskiej
w domach pomocy społecznej (6592)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 kwietnia 2010 r., znak: MZ-ZP-Z-070-
-17365-1/BW/10, zawierającego prośbę o przedłużenie
terminu udzielenia odpowiedzi na zapytanie pani po-
seł Beaty Szydło, otrzymane przy piśmie z dnia 12
marca 2010 r., znak: SPS-024-6592/10, w sprawie
opieki pielęgniarskiej w domach pomocy społecznej,
w szczególności odniesienia się do wymagań sta-
wianych wobec świadczeniodawców realizujących
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej domowej, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji w przedmiotowej
sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach. W odniesie-
niu do podmiotów udzielających świadczeń opieki
zdrowotnej informuję, że świadczenia zdrowotne
mogą być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej
oraz przez osoby fizyczne wykonujące zawód medycz-
ny lub przez grupową praktykę lekarską, grupową
praktykę pielęgniarek lub położnych na zasadach
określonych w odrębnych przepisach.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147 i Nr 211, poz. 1645), zarządzeniu nr 84/
2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej oraz zarządzeniu nr 93/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
30 grudnia 2009 r. zmieniającym zarządzenie w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opie-
kuńcze w ramach opieki długoterminowej.
Informuję, że w związku z wejściem w życie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień związany z udzie-
laniem świadczeń z zakresu opieki długoterminowej
był szeroko analizowany i omawiany z przedstawi-
cielami Narodowego Funduszu Zdrowia, z przedsta-
wicielami pielęgniarskich organizacji zawodowych.
W spotkaniach udział brali także przedstawiciele
merytorycznych departamentów Ministerstwa
Zdrowia.
Mając na względzie konieczność zapewnienia jed-
nolitej interpretacji przepisów rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-

terminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.), Mini-
sterstwo Zdrowia, pismem z dnia 11 lutego 2010 r.,
znak: MZ-ZP-Z 079-17032-2/MD/10, przekazało do
Narodowego Funduszu Zdrowia stanowisko w spra-
wie interpretacji przepisów przedmiotowego rozpo-
rządzenia, w części dotyczącej wymagań stawianych
wobec świadczeniodawców realizujących świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej domowej. W stanowisku Ministerstwo
Zdrowia wskazało, iż w stosunku do świadczenio-
dawców – pielęgniarek oraz świadczeniodawców za-
trudniających pielęgniarki, którzy przystąpią do za-
wierania umów w zakresie pielęgniarska opieka dłu-
goterminowa domowa i następnie do ich realizacji od
dnia 1 marca 2010 r., a uprzednio wymienieni świad-
czeniodawcy wykonywali świadczenia zdrowotne na
podstawie umów z NFZ, w zakresie podstawowa opie-
ka zdrowotna finansowana metodą zadaniową, oraz
w stosunku do pielęgniarek, które sprawowały opie-
kę nad pensjonariuszami DPS-ów w ramach upraw-
nień zawodowych pielęgniarek, a także na podstawie
umów z NFZ będą realizować świadczenia w rodzaju
pielęgniarska opieka długoterminowa domowa, uzna-
je się posiadany przez oferentów staż zawodowy jako
równoważny z „wymogiem posiadania rocznego sta-
żu pracy w lecznictwie stacjonarnym” zapisanym
w warunkach zawierania umów w zakresie pielę-
gniarskiej opieki długoterminowej domowej, na pod-
stawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30
sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej. Zrównowa-
żenie wymogu stażu pracy dotyczy również procedu-
ry kontraktowania świadczenia zespołu długotermi-
nowej opieki domowej dla dorosłych, dzieci i młodzie-
ży wentylowanych mechanicznie.
Zrównoważenie wymogu stażu w lecznictwie sta-
cjonarnym ze stażem w wymienionych obszarach
opieki domowej zapewni możliwość zawarcia przez
NFZ umów w zakresie świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej,
w tym pielęgniarskiej opieki długoterminowej domo-
wej, ze świadczeniodawcami mającymi doświadcze-
nie w domowej opiece nad chorymi.
W związku z poruszoną w treści zapytania posel-
skiego kwestią statusu prawnego pielęgniarek, które
posiadają staż pracy wyłącznie w domach opieki spo-
łecznej, informuję, że status prawny pracowników
domów pomocy społecznej, w tym pielęgniarek, re-
gulują przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223,
poz. 1458) oraz wydanego ma jej podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w spra-
wie wynagradzania pracowników samorządowych
(Dz. U. Nr 50, poz. 308). W związku z powyższym
kwestia dotycząca zatrudniania pielęgniarek w domu
pomocy społecznej należy do właściwości Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej.
Dom pomocy społecznej, zgodnie z ustawą z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
245
poz 593, ze zm.), świadczy usługi bytowe, opiekuńcze,
wspomagające i edukacyjne na poziomie obowiązują-
cego standardu, w zakresie i formach wynikających
z indywidualnych potrzeb osób w nim przebywają-
cych. Natomiast decyzje odnośnie do zabezpieczenia
kadrowego w domu pomocy społecznej podejmuje kie-
rownik placówki, który odpowiada za zatrudnienie
na danym stanowisku pracy osoby posiadającej wy-
magane kwalifikacje, jak również określa zakres po-
szczególnych stanowisk.
Informuję, że pielęgniarki zatrudnione w placów-
kach ochrony zdrowia są pracownikami ochrony
zdrowia i podlegają przepisom ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), natomiast re-
alizacja świadczeń opieki zdrowotnej jest finansowa-
na ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
W przypadku indywidualnych lub grupowych prak-
tyk pielęgniarskich pielęgniarki, które podpiszą
z właściwym oddziałem Narodowego Funduszu Zdro-
wia umowę na realizację świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej do-
mowej, będą mogły realizować te świadczenia dla
mieszkańców domów pomocy społecznej, będąc pra-
cownikami sytemu ochrony zdrowia.
Przedstawiając powyższe, informuję, że aktualnie
Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace merytoryczne
nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
(Dz. U. Nr 140, poz. 1147 i Nr 211, poz. 1645). Zakres
zaprojektowanych zmian będzie uwzględniał również
zmianę w zakresie wymagań stawianych wobec
świadczeniodawców realizujących świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej domowej. Zgodnie z procedurą legislacyjną
projekt rozporządzenia będzie podlegał szerokim
konsultacjom międzyresortowym i społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie usuwania tam zbudowanych
przez bobry (6614)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego z dnia
246
4 marca 2010 r. w sprawie zwiększenia środków fi-
nansowych na działalność spółek wodnych, likwida-
cję tam wybudowanych przez bobry oraz na odszko-
dowania dla rolników z woj. podlaskiego, przekazane
przez Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pi-
smem z dnia 12 marca 2010 r., znak: SPS-024-6614/
10, przekazuję poniższą informację.
Bóbr europejski podlega ochronie w większości
krajów europejskich na podstawie dwóch aktów
prawnych. Pierwszym jest konwencja berneńska
(Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263), gdzie bóbr umiesz-
czony jest w III załączniku, obejmującym chronione
gatunki fauny. Zgodnie z art. 7 konwencji, strony po-
winny regulować przepisami wszelką eksploatację
dzikiej fauny wymienionej w załączniku III tak, aby
populacja nie była zagrożona. Drugim aktem prawa
europejskiego jest dyrektywa 92/43/EWG z dnia 21
maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych
oraz dzikiej fauny i flory – dyrektywa siedliskowa,
gdzie gatunek umieszczono w załączniku II, określa-
jącym gatunki roślin i zwierząt będące przedmiotem
zainteresowania Wspólnoty, których ochrona wyma-
ga wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony. Po-
nadto na terenie Wspólnoty Europejskiej chroniony
jest też na mocy załącznika IV do wspomnianej dy-
rektywy, w którym zawarto listę gatunków zwierząt
i roślin, które wymagają ścisłej ochrony. Populacja
polska jest jednak z niego wyłączona i wymieniona
w załączniku V, gdzie ujęto gatunki zwierząt i roślin,
których pozyskiwanie ze stanu dzikiego i eksploata-
cja jest możliwa pod warunkiem, że populacja tych
gatunków zostanie zachowana we właściwym stanie
ochrony.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) jest objęty
ochroną gatunkową częściową.
Ad 1. Czy jest możliwe zwiększenie środków fi-
nansowych na działalność spółek wodnych na terenie
woj. podlaskiego, a w szczególności na likwidację tam
wykonanych przez bobry?
Na podstawie art. 164 ust. 5 ustawy Prawo wodne
(Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) spół-
ki wodne mogą korzystać z pomocy państwa w formie
dotacji podmiotowych, przeznaczonych w szczególno-
ści na bieżące utrzymanie urządzeń melioracji wod-
nych szczegółowych. Środki finansowe na pomoc
państwa dla spółek wodnych są planowane w budże-
tach województw. Wojewodowie, w ramach limitów
wydatków budżetowych określonych przez ministra
finansów, samodzielnie ustalają kwoty środków na
poszczególne zadania, kierując się ustaloną przez sie-
bie hierarchią potrzeb. W związku z powyższym Mi-
nisterstwo Środowiska nie ma możliwości przyzna-
nia ani zwiększenia środków finansowych na dzia-
łalność spółek wodnych.
Na podstawie art. 126 ust. 4 i 5 ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
z 2009 Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) właściciele lub
użytkownicy gospodarstw rolnych i leśnych mogą
współdziałać z regionalnym dyrektorem ochrony śro-
dowiska w zakresie sposobów zabezpieczania upraw
i płodów rolnych, lasów i zwierząt gospodarskich
przed szkodami powodowanymi przez zwierzęta wy-
mienione w art. 126 ust. 1 tej ustawy, czyli m.in. bo-
bry. Zabezpieczeniem takim może być np. umieszcze-
nie w tamie bobrowej rury odprowadzającej nadmiar
wody. Jednakże z zapisów zawartych w ustawie wy-
nika, iż brak jest podstaw formalnoprawnych do fi-
nansowania rozbiórek tam na drodze czynności urzę-
dowej.
Ad 2. Czy rolnicy, których pola i łąki zostały za-
lane z powodu wykonanych przez bobry tam, mogą
liczyć na odszkodowania z budżetu państwa i jaka
jest kwota przewidziana na ten cel w roku 2010
w woj. podlaskim?
Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy o ochronie przy-
rody Skarb Państwa odpowiada za szkody wyrządzo-
ne przez:
1) żubry – w uprawach, płodach rolnych lub go-
spodarstwach leśnych,
2) wilki – w pogłowiu zwierząt gospodarskich,
3) rysie – w pogłowiu zwierząt gospodarskich,
4) niedźwiedzie – w pasiekach, w pogłowiu zwie-
rząt gospodarskich oraz w uprawach rolnych,
5) bobry – w gospodarstwie rolnym, leśnym lub
rybackim.
Odpowiedzialność ta nie obejmuje utraconych
korzyści. Ponadto odszkodowanie nie przysługuje
w przypadkach wymienionych w art. 126 ust. 6 tej
ustawy.
Jak wynika z powyższego, rolnicy mogą liczyć na
odszkodowania za straty poniesione z tytułu zalania
pól i łąk przez bobry. Oględzin i szacowania szkód,
a także ustalenia wysokości odszkodowania i jego
wypłaty, zgodnie z art. 126 ust. 3 ustawy o ochronie
przyrody dokonuje regionalny dyrektor ochrony śro-
dowiska na obszarze swojego działania, a na obszarze
parku narodowego – dyrektor tego parku.
Na rok 2010 na wypłatę odszkodowań za szkody
wyrządzane przez zwierzęta wymienione w art. 126
ust. 1 ustawy o ochronie przyrody w budżetach re-
gionalnych dyrekcji ochrony środowiska zaplanowa-
no kwotę 598 000 zł, z czego 300 000 zł przewidziano
na wypłatę odszkodowań w woj. podlaskim. Jeśli
środki te okażą się niewystarczające, regionalny dy-
rektor ochrony środowiska może wystąpić do Gene-
ralnej Dyrekcji Ochrony Środowiska o uruchomienie
rezerwy celowej na wypłatę odszkodowań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie upamiętnienia miejsca kaźni
w obozach nazistowskich i komunistycznych
w Lesznie-Gronowie (6650)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jana Dziedziczaka, przesłane w piśmie
SPS-024-6650/10, uprzejmie informuję, że organem
właściwym w sprawach upamiętnień jest podlegająca
ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego Rada
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Na podstawie
wiadomości przekazanych przez sekretarza Rady
OPWiM pana dr. Andrzeja Krzysztofa Kunerta in-
formuję jednocześnie, że rada w 2009 r. zwróciła się
do Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego z prośbą
o podjęcie działań zmierzających do przeprowadzenia
prac sondażowych na terenie byłego obozu w Lesz-
nie-Gronowie. Prace mają na celu ustalenie miejsc
pochówku jeńców z II wojny światowej oraz niemiec-
kiej ludności cywilnej zmarłej w obozie po wojnie.
Według sekretarza Rady OPWiM, z uwagi na
możliwość występowania pochówków niemieckich
w sprawę ekshumacji zaangażowała się Fundacja
„Pamięć”, na wniosek której wojewoda wielkopolski
wydał decyzję zezwalającą na przeprowadzenie prac
sondażowych na ww. terenie. Rada zwróciła się
w związku z tym do Wielkopolskiego Urzędu Woje-
wódzkiego z prośbą o nadzorowanie sprawy i zobo-
wiązanie firmy wykonującej prace na zlecenie Fun-
dacji „Pamięć” do natychmiastowego poinformowa-
nia urzędu miasta, wojewody i Rady OPWiM o od-
kryciu jakichkolwiek szczątków. Rada wstępnie za-
kłada, że mogą to być szczątki zarówno ofiar wojny,
jak i okresu powojennego.
Rada OPWiM stoi na stanowisku, że dopiero po
odkryciu szczątków można będzie podjąć decyzję do-
tyczącą wskazania miejsca ich przyszłego pochówku.
Ewentualne szczątki niemieckiej ludności cywilnej
zostaną najprawdopodobniej pochowane na cmenta-
rzu żołnierzy niemieckich w Glinnej (gmina Stare
Czarnowo). W przypadku odnalezienia szczątków
jeńców lub ofiar II wojny światowej o miejscu ich po-
chówku ma zdecydować wojewoda wielkopolski.
Sekretarz Rady OPWiM poinformował także, że
dopiero po przeprowadzeniu prac sondażowych i eks-
humacyjnych można będzie rozważyć podjęcie dzia-
łań zmierzających do realizacji pomnika upamiętnia-
jącego zmarłe w obozie w Lesznie-Gronowie ofiary.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
247
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie losów systemu niejawnej
poczty internetowej „Opal” (6671)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6671/
10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Artura Górskiego z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie
losów systemu niejawnej poczty internetowej „Opal”
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na posiedzeniu w dniu 26 kwietnia 2005 r. Rada
Ministrów podjęła decyzję o wdrożeniu systemu nie-
jawnej poczty internetowej „Opal” na potrzeby za-
rządzania kryzysowego. Zadanie uruchomienia sys-
temu powierzone zostało ministrowi spraw we-
wnętrznych i administracji, który został zobowią-
zany (we współpracy z szefem ABW) do wdrożenia
systemu dla wszystkich podmiotów administracji
rządowej odpowiedzialnych za zarządzanie kryzy-
sowe.
Dla realizacji przedmiotowego zadania opracowa-
ny został „Program organizacyjno-użytkowy syste-
mu niejawnej poczty internetowej”, który określił
przedsięwzięcia niezbędne do podjęcia w celu urucho-
mienia i eksploatacji systemu.
SNPI „Opal” jest systemem zapewniającym szyb-
kie i sprawne przesyłanie drogą elektroniczną, przy
wykorzystaniu Internetu, informacji niejawnych o klau-
zuli „zastrzeżone” pomiędzy wszystkimi podmiotami
administracji publicznej odpowiedzialnymi za zarzą-
dzanie kryzysowe. Wykorzystanie SNPI „Opal”
znacznie skraca czas przekazywania informacji nie-
jawnych, gdy konieczne jest działanie pod presją cza-
su. Szeroka sieć użytkowników SNPI „Opal” spra-
wia, że znajduje on zastosowanie nie tylko w sytu-
acjach kryzysowych, ale także przy realizacji wielu
zadań związanych z zarządzaniem kryzysowym (tak-
że podczas ćwiczeń). Obecnie system ten jest wdro-
żony w około 190 urzędach, a liczba jego użytkowni-
ków systematycznie wzrasta. SNPI „Opal” obejmuje
użytkowników w ministerstwach, urzędach central-
nych, wojewódzkich centrach zarządzania kryzyso-
wego, komendach wojewódzkich Policji i Państwowej
Straży Pożarnej, oddziałach Straży Granicznej oraz
stałych przedstawicielstwach RP przy Unii Europej-
skiej i NATO.
Z uwagi na fakt, iż − zgodnie z art. 11 ustawy
z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzyso-
wym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm.) − do zadań
Rządowego Centrum Bezpieczeństwa należy m.in.
gromadzenie informacji o zagrożeniach, monitoro-
wanie potencjalnych zagrożeń, przygotowanie uru-
chamiania − w przypadku zaistnienia zagrożeń −
procedur związanych z zarządzaniem kryzysowym
248
oraz zapewnienie obiegu informacji między krajowy-
mi i zagranicznymi organami i strukturami zarzą-
dzania kryzysowego, podjęto decyzję, iż ta instytucja
powinna być odpowiedzialna za administrowanie
SNPI „Opal”.
Wobec powyższego, zgodnie z zawartym w dniu
16 marca 2009 r. pomiędzy ministrem spraw we-
wnętrznych i administracji a dyrektorem Rządowego
Centrum Bezpieczeństwa porozumieniem w sprawie
wsparcia przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa
realizacji niektórych zadań ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w obszarze zarządzania
kryzysowego, administrowanie SNPI „Opal” zostało
powierzone RCB. W dniu 15 maja 2009 r. aneksem
do ww. porozumienia wprowadzono zapis stanowiący,
iż do czasu protokolarnego przekazania systemu do
RCB centrum będzie udzielało wsparcia w admini-
strowaniu SNPI „Opal”.
Na podstawie ww. aneksu do porozumienia opra-
cowano „Harmonogram przekazania SNPI „Opal”,
który został zatwierdzony przez dyrektora RCB i dy-
rektora generalnego MSWiA. Dotychczas strony po-
rozumienia zrealizowały pkt od 1 do 3 ww. harmono-
gramu, natomiast w zakresie pkt 4 MSWiA zapozna-
ło wytypowane osoby funkcyjne z RCB z dokumen-
tacją polityki certyfikacji. W maju 2009 r. MSWiA
przesłało do RCB wersję papierową i elektroniczną
dokumentów bezpieczeństwa SNPI „Opal”, nato-
miast w dniu 17 lutego 2010 roku kopię dokumenta-
cji polityki certyfikacji.
Obecnie trwają prace związane z opracowaniem
zmian w ww. dokumentacji bezpieczeństwa przed
przekazaniem jej do akredytacji przez Agencję Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego (zadanie realizowane
przez RCB). Zmiany zapisów w przedmiotowej doku-
mentacji, w tym wskazanie dyrektora RCB jako od-
powiedzialnego za działanie SNPI „Opal”, zaakcep-
towane przez ABW, są warunkiem koniecznym dla
protokolarnego przekazania systemu do RCB.
Niezwłocznie po zakończeniu realizacji wszyst-
kich przedsięwzięć określonych w ww. harmonogra-
mie, SNPI „Opal” zostanie protokolarnie przekazany
do RCB przez dyrektora generalnego MSWiA.
Z uwagi na bezpieczeństwo oraz zapewnienie cią-
głości działania SNPI „Opal” do czasu uruchomienia
w RCB w pełni funkcjonalnego zapasowego Centrum
Certyfikacji SNPI „Opal”, które przejmie rolę Cen-
trum Podstawowego, MSWiA zobowiązane jest do
administrowania powyższym systemem.
Pragnę jednocześnie pokreślić, że aktualne roz-
wiązania organizacyjne oraz stan prac związanych z
przekazywaniem SNPI „Opal” do RCB nie powodują
żadnych zakłóceń w bieżącym działaniu systemu na
potrzeby zarządzania kryzysowego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego
w sprawie śledztwa dotyczącego działalności
Zakładu Inwestycji Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego (6676)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie panów posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego w sprawie śledztwa dotyczą-
cego działalności Zakładu Inwestycji Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego (SPS-024-6676/10),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Na wstępie pragnę poinformować, że kwestie bę-
dące przedmiotem zapytania omówione zostały pod-
czas posiedzenia sejmowej Komisji Obrony Narodo-
wej w dniu 27 marca 2008 r. w trakcie rozpatrywania
informacji na temat realizacji inwestycji NATO
w Polsce.
Nieprawidłowości przy realizacji zadań inwesty-
cyjnych w ramach niektórych projektów „Programu
inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyc-
kiego w dziedzinie bezpieczeństwa” (NSIP) zostały
ujawnione w wyniku prowadzenia wewnątrzresorto-
wych kontroli tego obszaru, konsekwencją czego było
skierowanie do prokuratury zawiadomienia o popeł-
nieniu przestępstwa. Jest to zgodne ze stosowaną
w resorcie obrony narodowej zasadą, w myśl której
takiego zawiadomienia dokonuje się po stwierdzeniu
ewentualnych podejrzeń.
W odniesieniu do kwestii szczegółowych uprzej-
mie informuję, że do końca I kwartału br. Zakład
Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyc-
kiego, w ramach dotychczasowej realizacji programu
NSIP, wydatkował środki finansowe w wysokości
1 880,4 mln zł. Na kwotę tę składały się środki NATO
(1 161,4 mln zł) oraz środki narodowe z budżetu Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej (718,9 mln zł), w tym
podatek VAT od wydatkowanych środków NATO
(304,2 mln zł). Oceniając realizację programu NSIP
w okresie do końca ubiegłego roku, należy stwierdzić,
iż nie występowały istotne opóźnienia tego procesu.
Natomiast opóźnienia, które wystąpiły przy realiza-
cji przedsięwzięć dotyczących budowy baz paliwo-
wych, związane były ze skomplikowanymi procedu-
rami przetargów międzynarodowych. Jednocześnie
nie mają one wpływu na całość planowanej rozbudo-
wy infrastruktury technicznej Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego w naszym kraju.
Zakład Inwestycji Organizacji Traktatu Północ-
noatlantyckiego nie jest zobowiązany do ewentual-
nego zwrotu na rzecz NATO przyznanych środków
finansowych w związku z domniemanymi nieprawi-

dłowościami przy prowadzonych procedurach prze-
targowych.
Resort obrony narodowej nie dysponuje wiedzą
o szczegółach śledztwa prowadzonego przez Agencję
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, stąd też nie jest moż-
liwe odniesienie się do kwestii zastosowania w toku
postępowania przygotowawczego zabezpieczenia
ewentualnych roszczeń wobec osób winnych domnie-
manych nieprawidłowości. Zakład Inwestycji Orga-
nizacji Traktatu Północnoatlantyckiego zatrzymał
zdeponowane przez firmę konsultingową zabezpie-
czenie należytego wykonania przedmiotu umowy
w kwocie 1 318,9 tys. zł na poczet ewentualnych
szkód i strat. Ponadto wszczął wobec tego podmiotu
postępowanie z udziałem Prokuratorii Generalnej
Skarbu Państwa w zakresie kar umownych i szkód
przez niego wyrządzonych.
Zakład Inwestycji Organizacji Traktatu Północ-
noatlantyckiego jest objęty kontrolami wewnątrzre-
sortowymi prowadzonymi okresowo przez właściwe
jednostki organizacyjne resortu obrony narodowej.
Wyniki z prowadzonych kontroli są każdorazowo od-
notowywane w protokołach, natomiast formułowane
wnioski i zalecenia przekazywane do niezwłocznej
realizacji.
W dniach od 13 lutego do 29 marca 2006 r. Depar-
tament Kontroli Ministerstwa Obrony Narodowej
przeprowadził w Zakładzie Inwestycji Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego kontrolę gospodar-
czo-finansową, która wykazała m.in. straty w mieniu
zakładu w wysokości 16 402,89 zł, nieprawidłowości
związane z zatrudnianiem pracowników tej jednost-
ki organizacyjnej, a przede wszystkim zawyżanie
kosztów realizowanych inwestycji przez ponoszenie
niecelowych i nieuzasadnionych wydatków na rzecz
wspomnianej firmy konsultingowej. Na podstawie
ustaleń powyższej kontroli w dniach 10–28 kwietnia
2006 r. przeprowadzona została w zakładzie również
kontrola problemowa, której tematem było „Udziele-
nie zamówień oraz realizacja wybranych zadań in-
westycyjnych objętych programem NSIP”. Ze wzglę-
du na ujawnienie powyższych nieprawidłowości
w dniu 22 maja 2006 r. dyrektor Departamentu Kon-
troli w Ministerstwie Obrony Narodowej skierował
do Wojskowej Prokuratury Okręgowej w Warszawie
zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, które zo-
stało według właściwości przesłane Prokuraturze
Rejonowej Warszawa-Mokotów. Ponadto dokumenta-
cja kontrolna przekazana została pełnomocnikowi
ministra obrony narodowej ds. procedur antykorup-
cyjnych.
W dniu 18 marca 2008 r. dyrektor Zakładu Inwe-
stycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego
skierował do prokuratury powszechnej zawiadomie-
nie o popełnieniu przestępstwa niedopełnienia obo-
wiązków służbowych i przekroczenia uprawnień
przez osoby funkcyjne zakładu w latach 2002–2006.
Obecnie postępowanie w przedmiotowej sprawie
w odniesieniu do osób cywilnych prowadzi Prokura-
tura Rejonowa Warszawa-Mokotów, a w odniesieniu
249
do osób podlegających orzecznictwu sądów wojsko-
wych – Wojskowa Prokuratura Okręgowa w Warsza-
wie, która aktualnie przeprowadza końcowe czynno-
ści procesowe.
W konsekwencji podejmowanych działań w 2007 r.
dokonano zmiany na stanowisku dyrektora Zakładu
Inwestycji Organizacji Traktatu Północnoatlantyc-
kiego oraz ustanowiono audytora wewnętrznego. Po-
nadto opracowano nowy regulamin udzielania zamó-
wień, a także regulamin kontroli wewnętrznej, które
pozwoliły usprawnić prowadzone postępowania. Do-
datkowo postępowania te zostały objęte nadzorem
Biura ds. Procedur Antykorupcyjnych Ministerstwa
Obrony Narodowej.
Niezależnie od wyników kontroli wewnętrznej re-
alizacja programu NSIP została także objęta kontro-
lą Najwyższej Izby Kontroli, która prowadzi obecnie
kolejne czynności w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie pilnej potrzeby poprawy
opieki okołoporodowej w woj. śląskim (6706)
Szanowny Panie Pośle! W odpowiedzi na zapyta-
nie pana posła Wojciecha Szaramy, przesłane przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 24 marca 2010 r.,
znak: SPS-024-6706/10, w sprawie pilnej potrzeby
poprawy opieki okołoporodowej w województwie ślą-
skim uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyja-
śnień.
Wysokość środków finansowych będących w dys-
pozycji dyrektora OW NFZ jest uzależniona od przy-
chodów funduszu z tytułu składek na ubezpieczenie
zdrowotne oraz algorytmu podziału środków finan-
sowych pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu,
określonego w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
17 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu
i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę
i oddziały wojewódzkie NFZ z przeznaczeniem na fi-
nansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495). Dyrektor OW
NFZ, dokonując podziału środków wynikających z ww.
algorytmu w planie finansowym oddziału uwzględ-
250
niającym poszczególne rodzaje świadczeń, musi do-
datkowo uwzględnić w szczególności planowane kosz-
ty refundacji cen leków na poziomie nie mniejszym
niż wynikający z prognozy na rok następny oraz re-
zerwę na koszty świadczeń opieki zdrowotnej udzie-
lanych w ramach migracji ubezpieczonych. W związ-
ku z powyższym dyrektor OW NFZ, zawierając ewen-
tualne umowy ze świadczeniodawcami w przedmio-
towym zakresie świadczeń, zgodnie z przepisem
art. 132 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.) nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym funduszu, który jest podstawą wszelkich dzia-
łań podejmowanych przez NFZ w zakresie finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej. Równocześnie
informuję, że spełnienie warunków określonych dla
III poziomu referencyjnego w zakresie neonatologii,
w tym zwiększenie liczby stanowisk intensywnej te-
rapii noworodka, będzie miało przełożenie na zwięk-
szenie liczby udzielanych świadczeń, a co za tym
idzie, zwiększenie finansowania przez NFZ.
Na podstawie informacji uzyskanej od prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia informuję, że Śląski
Oddział Wojewódzki NFZ na 2010 r. zawarł umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
neonatologia – hospitalizacja III poziom referencyjny
z 6 świadczeniodawcami. Oprócz jednostek wymie-
nionych przez pana posła, tj. Szpitala Specjalistycz-
nego nr 2 w Bytomiu i Centralnego Szpitala Klinicz-
nego im. prof. K. Gibińskiego w Katowicach, umowy
w przedmiotowym zakresie świadczeń realizują na-
stępujący świadczeniodawcy:
— Szpital Kliniczny nr 6 ŚUM w Katowicach,
— Szpital Wojewódzki w Bielsku-Białej,
— Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. NMP
w Częstochowie,
— Szpital Kliniczny nr 1 im. Prof. Stanisława
Szyszko SUM w Zabrzu.
Odnosząc się do pytania o finansowanie przez Mi-
nisterstwo Zdrowia etatów dla neonatologów, uprzej-
mie informuję, iż według rejestru prowadzonego
przez Naczelną Radę Lekarską liczba lekarzy posia-
dających specjalizację w dziedzinie neonatologii wy-
nosiła: na dzień 31 grudnia 2006 r. – 1180, 31 grud-
nia 2007 r. – 1205, 30 czerwca 2008 r. – 1215. Z in-
formacji przekazanych przez Centrum Medyczne
Kształcenia Podyplomowego wynika, że w dziedzinie
neonatologii aktualnie specjalizuje się 228 lekarzy,
w tym 30 lekarzy w województwie śląskim (stan na
dzień 30 czerwca 2009 r.).
Ministerstwo Zdrowia stara się stymulować
wzrost liczby specjalistów we wszystkich dziedzinach
medycyny, m.in. w dziedzinie neonatologii, za po-
średnictwem konsultantów krajowych i konsultan-
tów wojewódzkich, a także samorządu lekarskiego,
mając na celu zwiększenie liczby jednostek szkolenio-
wych. Systematyczny wzrost liczby miejsc szkolenio-
wych w jednostkach organizacyjnych uprawnionych
do prowadzenia specjalizacji charakteryzują dane
liczbowe. Obecnie, wg stanu na dzień 26 stycznia
2010 r., we wszystkich dziedzinach medycyny dostęp-
nych jest 34 593 miejsc szkoleniowych w 4799 jed-
nostkach szkolących. Dla porównania, w dniu 23 mar-
ca 2007 r. – 4264 jednostki dysponowały 30 652 miej-
scami szkoleniowymi. W dziedzinie neonatologii
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji jest
70 jednostek posiadających 356 miejsc szkoleniowych
(stan na 26 stycznia 2010 r.), natomiast w wojewódz-
twie śląskim jest 6 jednostek uprawnionych do pro-
wadzenia specjalizacji w wymienionej dziedzinie,
posiadających 46 miejsc szkoleniowych.
Ministerstwo Zdrowia uznaje rezydenturę za
optymalną formę intensywnego i efektywnego szko-
lenia specjalizacyjnego, zachęcającą lekarza do podej-
mowania szkolenia w określonej dziedzinie i corocz-
nie staramy się zapewnić na przyznawanie etatów
rezydenckich coraz większe środki. Liczba przyzna-
wanych etatów rezydenckich uległa znacznemu
zwiększeniu. W dziedzinie neonatologii w wojewódz-
twie śląskim w roku 2009 Ministerstwo Zdrowia
przyznało 14 miejsc szkoleniowych, w 2010 r. – 4 miej-
sca rezydenckie. Jednakże podczas postępowania
kwalifikacyjnego przeprowadzonego w terminie 1–31
marca 2010 r. przyznano kolejnych 8 miejsc szkole-
niowych, w tym 1 rezydentura. W postępowaniu tym
przyznano taką liczbę miejsc, o jaką wnioskował kon-
sultant wojewódzki.
Przedstawiając powyższą informację, pragnę do-
dać, iż sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana
jest rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji leka-
rzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779,
z późn. zm.). Zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia le-
karz może odbywać specjalizację na podstawie umo-
wy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy zawartej
z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację
na czas określony w celu doskonalenia zawodowego
obejmującego realizację programu specjalizacji, zwa-
nej dalej „rezydenturą”. Lekarz może również odby-
wać specjalizację w ramach:
1) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
3) poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończe-
niu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4
lub 5;
4) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony,
z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona
w § 11 ust. 1, zapewniającą realizację części progra-
mu specjalizacji w zakresie form, o których mowa
w § 5 ust. 1 pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów
szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas
niezbędny do zrealizowania pozostałej części progra-

mu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowa-
dzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej
staż kierunkowy;
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadzą-
ca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to
szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza. Należy jednak zaznaczyć,
że uruchamianie nowych miejsc specjalizacyjnych
jest ściśle uzależnione od posiadanych wolnych miejsc
akredytowanych w danej specjalności. Brak wolnych
miejsc akredytowanych wyklucza możliwość otwar-
cia nowych specjalizacji. Akredytacja jest następ-
stwem dobrowolnego ubiegania się placówek o wpis
na listę ministra zdrowia jednostek prowadzących
specjalizację lub staż kierunkowy i przyznania okre-
ślonej liczby miejsc szkoleniowych poprzez składanie
stosownych wniosków podlegających następnie za-
opiniowaniu przez zespół ekspertów. Spełnienie
określonych w ww. rozporządzeniu warunków, po ich
pozytywnym zweryfikowaniu, wiąże się z wpisaniem
jednostki na listę ministra zdrowia jednostek upraw-
nionych do prowadzenia specjalizacji i przyznaniem
jej określonej liczby miejsc szkoleniowych. Wojewódz-
kie centra zdrowia publicznego informują konsultan-
tów wojewódzkich o możliwościach uruchamiania
miejsc specjalizacyjnych przed każdą sesją, a podej-
mowane przez nich decyzje są oparte o analizę po-
trzeb w zakresie ilości specjalistów w danej dziedzi-
nie medycyny. Pragnę podkreślić, że Ministerstwo
Zdrowia „uruchamia” wszystkie zgłaszane wolne
miejsca szkoleniowe.
Odnosząc się do pytania nr 3 dotyczącego okre-
ślenia liczby pielęgniarek niezbędnych na oddziale
patologii noworodka, zajmujących się dziećmi, które
nie potrzebują już intensywnej terapii, uprzejmie in-
formuję, iż norm takich nie określa Narodowy Fun-
dusz Zdrowia. Zostały one określone w załączniku
nr 3 do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. Nr 140,
poz. 1143, ze zm.). Zgodnie z postanowieniami zawar-
tymi w wymienionym rozporządzeniu w oddziałach
neonatologii drugiego poziomu referencyjnego pielę-
gniarki lub położne winny zapewniać całodobową
opiekę pielęgniarską w łącznym wymiarze:
1) równoważnika co najmniej 2,22 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko intensyw-
nej terapii noworodka;
2) równoważnika co najmniej 0,89 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko opieki cią-
głej (dla noworodków po sztucznej wentylacji);
3) równoważnika co najmniej 0,89 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko opieki po-
średniej (dla noworodków niewymagających wspar-
cia oddechowego).
W oddziałach neonatologii trzeciego poziomu re-
ferencyjnego pielęgniarki lub położne winny zapew-
251
niać całodobową opiekę pielęgniarską w łącznym
wymiarze:
1) równoważnika co najmniej 2,22 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko intensyw-
nej terapii noworodka;
2) równoważnika co najmniej 1,11 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko opieki cią-
głej (dla noworodków po sztucznej wentylacji);
3) równoważnika co najmniej 1,11 etatu pielę-
gniarki lub położnej na jedno stanowisko opieki po-
średniej (dla noworodków niewymagających wspar-
cia oddechowego).
Odnosząc się do stanu zatrudnienia pielęgniarek
w oddziałach neonatologii, uprzejmie informuję, że
przepisy ww. rozporządzenia określają minimalne
normy ich zatrudnienia. Natomiast zgodnie z posta-
nowieniami art. 44 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (t.j. z 2007 r.
Dz. U. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) za zarządzanie
publicznym zakładem opieki zdrowotnej odpowie-
dzialność ponosi kierownik zakładu. Oznacza to, że
kierownik danego zakładu podejmuje decyzje w spra-
wach kadrowych i odpowiada za zatrudnienie na da-
nych stanowiskach pracy osób posiadających wyma-
gane przepisami kwalifikacje.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące transportu
sanitarnego noworodków, na podstawie informacji
uzyskanych od prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia uprzejmie wyjaśniam, że poziom zabezpieczenia
świadczeń w zakresie transport sanitarny typu „N”
– realizowanych przez trzech świadczeniodawców –
należy uznać za adekwatny do potrzeb występują-
cych na terenie województwa śląskiego. Z danych
przekazanych przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ
wynika, że liczba wyjazdów wszystkich zespołów sa-
nitarnych typu „N” w 2009 r. wynosiła łącznie 1204,
natomiast w I kwartale 2010 r. 451 wyjazdów. Wska-
zuje to, że każdy z zespołów przeciętnie wyjeżdżał
do pacjenta od 8 do 12 razy na tydzień. Ponadto od-
dział nie odnotował dotychczas żadnych zgłoszeń do-
tyczących problemów z dostępnością do przedmioto-
wych świadczeń. Uwzględniając powyższe, przypa-
dek opisany przez pana [osła, aczkolwiek wymagają-
cy zainteresowania się nim przez dyrektora Śląskiego
OW NFZ, kwalifikuje się jako zdarzenie o charakterze
incydentalnym. W żadnym razie nie można uznać go
za podstawę do dokonywania zmian systemowych
w zakresie zabezpieczenia dostępności do świadczeń
transportu sanitarnego noworodków. Należy również
zaznaczyć, że zgodnie z ustawą z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.), świadczenia transpor-
tu sanitarnego nie mogą być realizowane przez zespo-
ły ratownictwa medycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
252
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Kalemby
w sprawie krytycznej sytuacji na odcinku
kolejowych przewozów pasażerskich (6718)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Stanisława Kalemby (SPS-024-
-6718/10 z dnia 31 marca 2010 r.) w sprawie oceny
restrukturyzacji PKP, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Sytuację w spółkach Grupy PKP kształtuje wiele
czynników, z których do najistotniejszych zaliczyć
należy sytuację ogólnogospodarczą oraz uwarunko-
wania historyczne przy tworzeniu Grupy PKP, w tym
zwłaszcza przejęcie przez PKP SA zadłużenia po by-
łym przedsiębiorstwie państwowym PKP oraz zacią-
gnięte zobowiązania na sfinansowanie kosztów od-
praw dla pracowników zwalnianych z PKP. Ciążący
na PKP SA obowiązek regulowania zobowiązań wy-
nikających z przejętego po PKP zadłużenia oraz wy-
emitowanych obligacji determinował szereg procesów
w Grupie PKP, w tym restrukturyzację, prywatyza-
cję i sposób gospodarowania majątkiem.
Działania restrukturyzacyjne prowadzone w spół-
kach Grupy PKP wynikają z rozwiązań przyjętych
w ustawie z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84,
poz. 948, z późn. zm.) oraz weryfikowanych na prze-
strzeni lat programów rządowych. Uprzejmie infor-
muję, że niewypełnienie ustawowego obowiązku wy-
posażenia spółek zależnych PKP SA w majątek nie-
zbędny do ich funkcjonowania wynika głównie z pro-
blemów związanych z regulacją stanów prawnych
nieruchomości oraz właściwym i prawidłowym roz-
dzieleniem nieruchomości infrastrukturalnych. W dys-
pozycji PKP SA znajduje się ok. 104,3 tys. nierucho-
mości (rozumianych jako działki ewidencyjne) o łącz-
nej powierzchni ok. 104,7 tys. ha, z których uregulo-
wany stan prawny posiada 66,9% nieruchomości
i 77,5% powierzchni gruntów. Usprawnieniu procesu
wyposażenia spółek zależnych PKP SA w majątek
niezbędny do ich funkcjonowania służy przygotowa-
ny przez resort infrastruktury projekt nowelizacji
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Ko-
leje Państwowe”, który zawiera regulacje ułatwiające
i przyśpieszające ten proces. Projektowana ustawa
zakłada możliwość spłaty zobowiązań podatkowych
PKP SA z tytułu podatku dochodowego od osób
prawnych, powstałych w wyniku realizacji obowiąz-
ków nałożonych na spółkę, poprzez przeniesienie
własności akcji PLK SA na rzecz Skarbu Państwa.
Kwestię oddzielenia zarządcy infrastruktury od
spółek Grupy PKP uwzględniają przepisy przyjętego
przez Radę Ministrów w dniu 23 marca br. projektu
ustawy o zmianie ustawy o Funduszu Kolejowym
oraz ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i pry-
watyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie
Koleje Państwowe”, która przewiduje możliwość na-
bywania od PKP SA przez Skarb Państwa, reprezen-
towany przez ministra właściwego do spraw trans-
portu, akcji PLK SA ze środków Funduszu Kolejowe-
go. Poprzez możliwość nabywania przez Skarb Pań-
stwa akcji PLK SA od spółki PKP SA nastąpi zwięk-
szenie udziału Skarbu Państwa w kapitale zakłado-
wym PLK SA i docelowo uniezależnienie tej spółki
od Grupy PKP.
W zakresie prywatyzacji spółek Grupy PKP
uprzejmie informuję, że wszczęte zostały procesy
prywatyzacji, m.in. w PKP Cargo SA i PKP InterCi-
ty SA. W obu spółkach działają doradcy prywatyza-
cyjni PKP SA, których zadaniem będzie wskazanie
najkorzystniejszego wariantu sprzedaży akcji tych
spółek. Procesy prywatyzacyjne prowadzone są rów-
nież w kilku innych spółkach Grupy PKP, m.in.
w PKP Energetyka SA i Przedsiębiorstwie Napraw
Infrastruktury sp. z o.o.
Odnosząc się do kwestii usprawnienia funkcjono-
wania kolejowych przewozów pasażerskich, uprzej-
mie informuję, że w Ministerstwie Infrastruktury
trwają prace nad przygotowaniem nowelizacji ustawy
o transporcie kolejowym w zakresie dostosowania
zasad regulacji tego sektora transportu do zmienia-
jących się warunków na rynku usług przewozowych
w kolejowych przewozach pasażerskich.
W kwestii dotyczącej wypowiadania przez PKP
SA oddziały gospodarowania nieruchomościami po-
wierzchni kasowych spółce Przewozy Regionalne
sp. z o.o. uprzejmie informuję, że PKP SA oraz Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o. są spółkami prawa han-
dlowego i w kompetencjach zarządów tych spółek
pozostają sprawy bieżącego zarządzania spółkami
i wzajemnej współpracy z innymi podmiotami. Pogłę-
biające się na przestrzeni 2009 r. zaległości w spłacie
zobowiązań spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o.
wobec PKP SA doprowadziły do tego, że spółka PKP
SA powiadomiła spółkę Przewozy Regionalne sp. z o.o.
o zamiarze skorzystania z przysługującego jej prawa
rozwiązania wiążących strony umów najmu z dniem
31 stycznia 2010 r. Następnie spółka PKP SA prze-
sunęła termin rozwiązania umów o 1 miesiąc, tj. do
dnia 28 lutego 2010 r. Z dniem 28 lutego 2010 r. umo-
wy najmu ze spółką Przewozy Regionalne sp. z o.o.
wygasły, co spowodowało konieczność zwrotu PKP
SA, w terminie do dnia 31 marca 2010 r., zajmowa-
nych przez spółkę Przewozy Regionalne sp. z o.o. na
podstawie umów nieruchomości, obejmujących m.in.
pomieszczenia administracyjne i kasy biletowe na
dworcach kolejowych. Spółka PKP SA ponosi koszty
związane z wykonywaniem praw właścicielskich,
w tym w szczególności koszty z tytułu podatków i opłat,
utrzymania porządku w zakresie powierzchni ogól-
nodostępnych oraz koszty dostawy mediów – energii
elektrycznej, ciepła i wody. Dotychczas z powodu
przedłużającego się okresu zalegania z płatnościami

przez Przewozy Regionalne sp. z o.o. spółka PKP SA
nie zamknęła ani jednej kasy biletowej. Natomiast,
zgodnie z planem marketingowym spółki Przewozy
Regionalne sp. z o.o., zakładającym ograniczanie
kosztów, kasy są zamykane na kolejnych dworcach
kolejowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie parametrów techniczno-kolizyjnych,
jakie powinny odpowiadać drogowym
barierom ochronnym (6723)
W odpowiedzi na pismo z dnia 31 marca 2010 r.,
znak: SPS-024-6723/10, przy którym przekazano za-
pytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie parametrów techniczno-kolizyjnych, jakie
powinny odpowiadać drogowym barierom ochron-
nym, uprzejmie wyjaśniam.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie, dotyczące
udzielenia informacji, czy poziomy powstrzymywania
barier ochronnych odbiegają od przyjętych w innych
krajach standardów (Niemcy, Francja, Anglia, Szwe-
cja), uprzejmie wyjaśniam, iż minimalne (dla pozio-
mów powstrzymywania i poziomów intensywności
zderzenia) oraz maksymalne (dla szerokości pracu-
jącej) parametry dla barier ochronnych przedstawio-
ne w piśmie z dnia 27 stycznia 2010 r., znak: GDDKiA-
-BGD-WP-076-5/10, ze względu na pilną potrzebę ich
przekazania biurom projektowym, były wytycznymi
przejściowymi, uproszczonymi, obowiązującymi do
czasu wydania wytycznych stosowania barier
ochronnych.
Parametry barier zostały dobrane tak, aby unik-
nąć konieczności poszerzania obiektów inżynier-
skich, nasypów czy korony drogi w projektach już
realizowanych. Podane poziomy powstrzymywania
są wartościami minimalnymi. Mogą być stosowane
bariery o wyższych poziomach powstrzymywania,
dotyczy to także wskaźnika intensywności zderze-
nia, gdzie podano minimalny poziom B, ale możliwe
i zalecane jest stosowanie poziomu A. Podany poziom
szerokości pracującej jest wartością maksymalną i moż-
liwe jest zastosowanie barier o mniejszej szerokości
pracującej.
Odnosząc się do drugiego pytania, dotyczącego
określenia poziomu powstrzymywania A jako podsta-
wy, która powinna zostać przyjęta przy projektowa-
253
niu barier ochronnych, uprzejmie informuję, iż wraz
z określeniem przejściowych parametrów dla barier
ochronnych generalna dyrekcja podjęła działania
mające na celu zakończenie opracowywania „Wytycz-
nych stosowania drogowych barier ochronnych na
drogach krajowych”.
Wytyczne te opisują wymagania do projektowania
barier drogowych i są zgodne z obowiązującymi prze-
pisami prawa, jak również Polską Normą PN-EN
1317. Przy opracowywaniu wytycznych uwzględnio-
no potrzebę zastosowania współczynnika intensyw-
ności zderzenia o poziomie A i ten poziom jest prefe-
rowany; jeżeli jest to niemożliwe, należy zastosować
bariery o poziomie B, a w wyjątkowych przypadkach
dopuszczono zastosowanie barier o poziomie inten-
sywności zderzenia C.
Przedmiotowe wytyczne zostały wprowadzone
zarządzeniem generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad nr 31 z dnia 23 kwietnia 2010 r. w sprawie
wytycznych stosowania drogowych barier ochron-
nych na drogach krajowych.
Natomiast w sprawie podniesionej w czwartym
pytaniu, dotyczącym przyczyn zmian parametrów
drogowych barier ochronnych uprzejmie wyjaśniam,
iż przyczyną wprowadzenia ww. zmian była koniecz-
ność dostosowania dotychczas funkcjonujących regu-
lacji do obowiązujących przepisów prawa. W związku
z wejściem w życie normy PN EN-1317, jej implemen-
tacji do polskiego porządku prawnego oraz wobec
utraty ważności aprobat technicznych wydawanych
dla barier ochronnych, których termin ważności
upływał z końcem 2009 r., niezbędnym było podjęcie
działań mających na celu dostosowanie zasad postę-
powania w przedmiotowej sprawie do obowiązują-
cych przepisów prawa i zapewnienie ciągłości prowa-
dzonych prac.
Jednocześnie informuję, że wszelkie kwestie do-
tyczące drogowych barier ochronnych zostały uregu-
lowane w rozporządzeniu ministra infrastruktury
z dnia 1 kwietnia 2010 r. zmieniającym rozporządze-
nie w sprawie warunków technicznych, jakim powin-
ny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 65, poz. 407), w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 1 kwietnia 2010 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty inży-
nierskie i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 65, poz. 408),
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia 1 kwiet-
nia 2010 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
przepisów techniczno-budowlanych dotyczących au-
tostrad płatnych (Dz. U. Nr 65, poz. 409) oraz
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
1 kwietnia 2010 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U.
Nr 65, poz. 412).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
254
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie degradacji Polski w służbie
dyplomatycznej Unii Europejskiej (6724)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie
degradacji Polski w służbie dyplomatycznej Unii Eu-
ropejskiej (pismo z dnia 31 marca 2010 r., nr SPS-
-024-6724/10) uprzejmie dziękuję za zainteresowanie
pani poseł powyższym zagadnieniem.
Informuję, że prace nad Europejską Służbą Dzia-
łań Zewnętrznych (ESDZ) jeszcze się toczą, a Służ-
ba nie powstała. Polska od początku tych prac jest
ich jednym z najbardziej aktywnych uczestników –
nasze propozycje i oczekiwania dotyczące struktury
i zasad funkcjonowania nowej Służby zyskują zro-
zumienie C. Ashton i poparcie naszych europejskich
partnerów.
Na razie nie wiadomo dokładnie, ile osób będzie
liczyła ESDZ. Szacuje się, że docelowo Służba będzie
porównywalna, jeśli chodzi o wielkość, ze służbami
zagranicznymi dużych państw członkowskich. Przy
wyłanianiu kandydatów nacisk jest kładziony na ja-
kość, a nie ilość.
Nie zapadły jeszcze żadne decyzje kadrowe doty-
czące nowej Służby ani w odniesieniu do centrali
ESDZ, ani delegacji Unii. Pamiętajmy, że nowa Służ-
ba będzie składała się nie tylko z przedstawicieli dy-
plomacji państw członkowskich, ale także z pracow-
ników Komisji i Sekretariatu Generalnego Rady.
W tym roku zostaną podjęte decyzje w sprawie obsa-
dy stanowisk 32 szefów i zastępców szefów delegacji
Unii*). Nie rozmawiamy dziś o obsadzie przez pań-
stwa członkowskie 140 placówek Unii (jak podaje
prasa) – zwracam uwagę, że na czele tych delegacji
stoją obecnie przedstawiciele Komisji, a nie państw
członkowskich. Minister R. Sikorski przekazał
C. Ashton informację o naszych priorytetach w od-
niesieniu do obsady kilku z tych 32 stanowisk w de-
legacjach Unii oraz w centrali Służby i uzyskał za-
pewnienie, że zostaną one poważnie wzięte pod uwa-
gę. Nie znamy jeszcze kalendarza obsady stanowisk
w pozostałych delegacjach w państwach trzecich, ale
zasada rotacji umożliwi Polsce ubieganie się o dalsze
stanowiska w kolejnych naborach.
Polacy powoli, ale konsekwentnie awansują w struk-
turach Unii Europejskiej. Kilkoro Polaków już zaj-
*) Albania, Angola Argentyna, Bangladesz, Bośnia i Herce-
gowina, Botswana, Brazylia, Burundi, Czad, Chiny, Filipiny,
Gabon, Genewa, Gruzja, Gwinea Bissau, Haiti, Irak, Japonia,
Jordania, Korea Południowa, Liban, Macedonia, Mozambik, Na-
mibia, Pakistan, Republika Południowej Afryki, Senegal, Singa-
pur, Stany Zjednoczone, Uganda i Zambia.
muje wysokie stanowiska menadżerskie w Sekreta-
riacie Generalnym Rady i Komisji Europejskiej. W ga-
binetach komisarzy mamy 9 naszych rodaków. Ostat-
nie dni przyniosły wybór ministra Piotra Woźniaka
na stanowisko szefa Agencji ds. Współpracy Organów
Regulacji Energetyki UE (ACER).
Chciałbym zapewnić panią poseł G. Masłowską,
że na bieżąco monitorujemy sprawę uczestnictwa Pol-
ski w ESDZ, a służby dyplomatyczne są bardzo ak-
tywne w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie oszczędności finansowych
wprowadzonych w katowickiej szkole Policji,
redukcji procesu szkolenia policjantów,
narażania ich na niebezpieczeństwo
oraz możliwości przeznaczenia dodatkowych
środków dla szkół policyjnych (6727)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 marca 2010 r. (sygn. SPS-024-6727/
10) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Stanisława Pięty w sprawie oszczędności finanso-
wych wprowadzonych w katowickiej szkole Policji,
redukcji procesu szkolenia policjantów, narażania ich
na niebezpieczeństwo oraz możliwości przeznaczenia
dodatkowych środków dla szkół policyjnych uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Trudna sytuacja ekonomiczna kraju spowodowana
ogólnoświatowym kryzysem gospodarczym wymusiła
w budżecie państwa ograniczenie wydatków przez jed-
nostki sektora finansów publicznych i konieczność
przesunięcia środków budżetowych. W ramach dzia-
łań dostosowawczych Policja rozpoczęła w 2009 r.,
kontynuowany w 2010 r., proces alokacji zasobów,
który służy przede wszystkim określaniu funkcji, za-
dań oraz szacowaniu koniecznych zasobów zarówno
osobowych, jak i rzeczowych. Poza jednostkami szko-
leniowymi proces ten obejmuje również Komendę
Główną Policji oraz Komendy: wojewódzkie/Stołecz-
ną Policji. Efektem powyższych działań jest przesu-
nięcie wygospodarowanych zasobów do jednostek
terenowych niższego rzędu.
Zmiany organizacyjno-etatowe, przygotowane
i wdrożone w Szkole Policji w Katowicach w okresie
od maja do sierpnia 2009 r., polegały na zmniejszeniu
etatów o 40 stanowisk policyjnych oraz o 50 stano-

wisk pracowniczych. Zmiany te konsultowane były
z przedstawicielami organizacji związkowej działają-
cej w szkole.
Warto w tym miejscu wskazać, że w okresie wpro-
wadzania zmian przedstawiciele Zarządu Szkolnego
NSZZ Policjantów Szkoły Policji w Katowicach byli
informowani o planowanych działaniach. Należy za-
znaczyć, że w tym okresie nie zgłaszali oni krytycz-
nych uwag do podejmowanych decyzji. Jednocześnie
należy podkreślić, że w 2010 r. w Szkole Policji
w Katowicach nie planuje się przeprowadzania zmian
organizacyjno-etatowych.
Odnosząc się do kwestii skrócenia czasu trwania
szkolenia zawodowego podstawowego, uprzejmie in-
formuję, że w styczniu 2010 r. komendant główny
Policji, po konsultacjach z kierownikami jednostek
organizacyjnych Policji, podjął decyzję o konieczności
modyfikacji przedmiotowego szkolenia.
W związku z powyższym decyzją nr 9 komendan-
ta głównego Policji z dnia 11 stycznia 2010 r. wdro-
żony został do realizacji zmodyfikowany program
szkolenia zawodowego podstawowego, skrócony
w stosunku do programu obowiązującego w 2009 r.
o 176 godzin lekcyjnych, czyli 22 dni szkoleniowe,
w tym 1 dzień na rozpoczęcie szkolenia, 2 dni z re-
zerwy kierownika jednostki szkoleniowej, 1 dzień na
zakończenie szkolenia i o 18 dni programowych zajęć
dydaktycznych. Obecnie program szklenia zawodo-
wego podstawowego wymaga przeprowadzenia 968
godzin lekcyjnych podczas 124 dni szkoleniowych.
Modyfikacja programu szkolenia zawodowego
podstawowego związana była m.in. z wejściem w ży-
cie w dniu 22 września 2009 r. decyzji nr 374 komen-
danta głównego Policji w sprawie adaptacji zawodo-
wej policjantów w służbie przygotowawczej, zgodnie
z którą po ukończeniu szkolenia podstawowego –
w celu ugruntowania oraz pogłębienia wiedzy i umie-
jętności zawodowych, a także doskonalenia samo-
dzielnych i zespołowych sposobów wykonywania obo-
wiązków służbowych – policjant delegowany jest do
czasowego pełnienia służby w oddziale prewencji Po-
licji albo samodzielnym pododdziale prewencji Policji.
Tym samym ww. decyzja de facto wydłuża początko-
wy okres kształcenia umiejętności policjanta, uzu-
pełniając go o szczególnie istotny komponent prak-
tyczny.
Należy jednocześnie wskazać, że zmiana progra-
mu szkolenia objęła m.in. zagadnienia związane ze
stosowaniem chemicznych środków obezwładniają-
cych. W uprzednio realizowanym programie szkole-
nia treści dotyczące użycia tych środków, w tym tzw.
poligonowe zajęcia wyjazdowe, prowadzone były dla
wszystkich słuchaczy, choć tylko część z nich korzy-
sta z tych umiejętności w dalszej służbie. Obecnie
zagadnienie to urealniono, dostosowując jego zakres
do aktualnych potrzeb i możliwości, przy jednocze-
snym założeniu, że zostanie zwiększona rola lokal-
nego doskonalenia zawodowego (doskonalenie adre-
sowane do właściwej grupy policjantów, którzy w trak-
cie realizacji zadań będą stosować tego rodzaju
środki).
255
Ponadto warto zaznaczyć, że programy szkolenia
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.)
ustala komendant główny Policji. Programy te okre-
ślają zarówno liczebność grup szkoleniowych, jak
i wyposażenie bazy dydaktycznej, które to elementy
bezpośrednio są związane ze szczegółowymi celami
kształcenia. Uwzględniając, że większość przedsię-
wzięć szkoleniowych realizowanych w jednostkach
szkoleniowych Policji wymaga wysokospecjalistycz-
nego wyposażenia bazy, a także – ze względu na
kształcenie umiejętnościowe – odpowiedniej liczby
osób w grupie szkoleniowej, ich realizację komendant
główny Policji powierza tylko tym szkołom policyj-
nym, które dysponują odpowiednim zapleczem dy-
daktycznym.
Odnosząc się do kwestii obserwowanej w ostatnim
czasie eskalacji przestępstw skierowanych przeciwko
życiu i zdrowiu policjantów, uprzejmie informuję, że
mając na względzie konieczność poprawy poziomu
bezpieczeństwa funkcjonariuszy, m.in. poprzez
zwiększenie częstotliwości prowadzenia zajęć mają-
cych bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo osobiste,
tj. szkolenia strzeleckiego oraz taktyki i technik in-
terwencji, w dniu 9 marca 2010 r. minister spraw
wewnętrznych i administracji zwrócił się do prezesa
Rady Ministrów z prośbą o rozważenie możliwości
przyznania Policji dodatkowych środków budżeto-
wych w kwocie 5 mln zł, z przeznaczeniem na dosko-
nalenie zawodowe policjantów.
Wyasygnowanie tej kwoty pozwoliłoby na zwięk-
szenie minimalnej liczby strzelań programowych dla
policjantów służby prewencyjnej i kryminalnej z dwóch
do pięciu razy w roku, a dla policjantów służby wspo-
magającej z jednego do dwóch razy w roku. Zwiększe-
nie częstotliwości zajęć szkolenia strzeleckiego może
nastąpić niezwłocznie po otrzymaniu przedmioto-
wych środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 21 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Katulskiego
w sprawie otrzymywania przez osoby
prowadzące małe gorzelnie korespondencji
po obowiązkowej rejestracji alkoholu etylowego
w systemie Reach w języku angielskim (6734)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Jarosława Katulskiego z dnia
31 marca 2010 r. (znak: SPS-024-6734/10) w sprawie
256
obowiązku rejestracji substancji chemicznych zgod-
nie z systemem REACH oraz korespondencji prowa-
dzonej w języku angielskim, informuję, jak poniżej.
Zgodnie z postanowieniami rozporządzenia (WE)
nr 1907/2006 (REACH) rejestracja substancji che-
micznych dokonywana jest w Europejskiej Agencji
Chemikaliów (ECHA) w Helsinkach w Finlandii. Od-
bywa się ona za pośrednictwem systemu komputero-
wego, który funkcjonuje wyłącznie w języku angiel-
skim. Zgodnie z informacjami ECHA nie przewiduje
się obecnie wersji w pozostałych językach urzędo-
wych Unii Europejskiej.
Zgodnie z postanowieniami art. 104 ww. rozpo-
rządzenia do ECHA ma zastosowanie rozporządzenie
nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia
systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospo-
darczej. W myśl art. 2 rozporządzenia nr 1 dokumen-
ty kierowane m.in. przez osobę podlegającą jurysdyk-
cji państwa członkowskiego są sporządzane w jednym
z języków urzędowych do wyboru przez nadawcę,
a odpowiedź powinna być sporządzona w tym samym
języku. Oznacza to, że Europejska Agencja Chemika-
liów zobowiązana jest do przekazywania korespon-
dencji również w języku polskim (o ile w takim zo-
stało przekazane zapytanie przedsiębiorcy).
Pragnę jednak zwrócić uwagę, że zasady powyż-
sze odnoszą się wyłącznie do instytucji wspólnoto-
wych. Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (REACH)
przewiduje również tzw. wspólne przedkładanie da-
nych przez grupę przedsiębiorców. Pozwala to zna-
cząco zredukować koszty badań i rejestracji substan-
cji chemicznych. Wiąże się to z udziałem firm w fo-
rach wymiany informacji o substancjach (SIEF) lub
konsorcjach zrzeszających producentów lub importe-
rów tych samych substancji ze wszystkich państw
członkowskich Unii Europejskiej. Podmioty te dzia-
łają na zasadach rynkowych i procedują zazwyczaj
w języku angielskim. Również cała korespondencja
związana z uczestnictwem w SIEF-ach lub konsor-
cjach prowadzona jest w tym języku.
Ponadto informuję, że Ministerstwo Gospodarki
uruchomiło Punkt Konsultacyjny ds. REACH, z usług
którego mogą bezpłatnie korzystać krajowi produ-
cenci i importerzy (www.reach-info.pl). Ponadto przy
Biurze do Spraw Substancji i Preparatów Chemicz-
nych funkcjonuje Krajowe Centrum Informacyjne –
REACH Helpdesk (www.reach.gov.pl). W ramach
portalu internetowego Ministerstwa Gospodarki
(www.mg.gov.pl/reach) funkcjonuje bogaty serwis in-
formacyjny poświęcony systemowi REACH. Sukce-
sywnie publikowane są tam m.in. tłumaczenia na
język polski przewodników i wytycznych Europej-
skiej Agencji Chemikaliów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie dofinansowania przebudowy
drogi powiatowej nr 0446T Bliżyn – Sorbin –
Odrowążek (6737)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6737/
10, przy którym przekazano zapytanie pani poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz, w sprawie dofinansowa-
nia przebudowy drogi powiatowej nr 0446T Blizyn
– Sorbin – Odrowążek, uprzejmie informuję.
Wniosek Zarządu Powiatu Skarżyskiego dotyczą-
cy przebudowy drogi powiatowej nr 0446T Bliżyn –
Sorbin – Odrowążek został ujęty w wykazie zadań
inwestycyjnych „drogowych” wnioskowanych przez
samorządy o dofinansowanie z rezerwy subwencji
ogólnej w roku 2010.
Omawiana rezerwa powołana została na mocy
art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.). Zgodnie z art. 26
ust. 3 ww. ustawy rezerwą tą dysponuje minister wła-
ściwy do spraw finansów publicznych, w porozumie-
niu z ministrem właściwym do spraw transportu, po
zasięgnięciu opinii reprezentacji jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Pismem nr TA-8/MS/4417350/09 z dnia 3 sierpnia
2009 r. wszystkie zainteresowane samorządy poin-
formowane zostały o możliwości pozyskania dofinan-
sowania z rezerwy subwencji ogólnej oraz o dodatko-
wych kryteriach, według których będą oceniane i we-
ryfikowane wnioskowane inwestycje, a także o ter-
minie składania wniosków.
W bieżącym roku preferowane były zadania inwe-
stycyjne obejmujące budowę lub przebudowę obiek-
tów inżynierskich, którym nadane zostały jednolite
numery inwentarzowe (JNI), posiadające ważną de-
cyzję o pozwoleniu na budowę.
Obecnie prace nad podziałem środków z rezerwy
subwencji ogólnej zostały już zakończone, a kwota
rezerwy ujęta w ustawie budżetowej na 2010 r. roz-
dysponowana w całości. Wniosek pow. skarżyskiego
dotyczył zadania drogowego. Zadania „mostowe” wy-
czerpały pulę rezerwy przeznaczoną na drogi powia-
towe. Zarząd Powiatu Skarżyskiego został poinfor-
mowany o przyczynach braku dofinansowania w roku
2010 pismem nr TA-8/MS/441/61/988054/10 z dnia
11 marca 2010 r.
„Narodowy program przebudowy dróg lokalnych
na lata 2008–2011” ustanowiony jako program wie-
loletni uchwałą Rady Ministrów z dnia 28 paździer-
nika 2008 r. realizowany jest przez ministra właści-
wego do spraw administracji publicznej. W ramach
tego programu preferowane są zadania mające na

celu poprawę parametrów technicznych dróg powia-
towych i gminnych łączących się z siecią dróg woje-
wódzkich i krajowych. Zadanie, z wnioskiem o które
zwraca się pani poseł, wpisuje się w te cele.
Ponadto pragnę wyjaśnić, że resort infrastruk-
tury, dysponując środkami jedynie na drogi krajowe,
zarządzane przez generalnego dyrektora dróg kra-
jowych i autostrad, nie ma innych możliwości for-
malnych finansowania zadań na drogach samorzą-
dowych.
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Dziedziczaka
w sprawie podjętych działań przez Polską
Agencję Informacji i Inwestycji Zagranicznych
w celu znalezienia inwestora dla miasta
i gm. Rawicz oraz pow. rawickiego (6738)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Jana Dziedziczaka dotyczące działań
podjętych przez Polską Agencję Informacji i Inwesty-
cji Zagranicznych w celu znalezienia inwestora dla
miasta i gm. Rawicz oraz pow. rawickiego, przekaza-
ne przy piśmie Marszałka Sejmu RP, nr SPS-024-
-6738/10, z 7 kwietnia br., poniżej przedstawiam na-
stępujące informacje.
W dniu 2 czerwca 2009 r. odbyło się w siedzibie
starostwa w Rawiczu spotkanie władz lokalnych
z kierownictwem PAIiIZ i przedstawicielami Wał-
brzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej INVEST-
-PARK, na którym omówiono problem wzmożenia
działań na rzecz znalezienia inwestora w miejsce
likwidowanego zakładu firmy Sumitomo. Po spotka-
niu PAIiIZ opracowała ofertę inwestycyjną zawie-
rającą szczegółowe informacje o projekcie, umieści-
ła ją w swojej bazie danych oraz skierowała indywi-
dualną ofertę do kilku potencjalnych inwestorów.
Dotychczas nie odnotowano zainteresowania po-
wyższą ofertą.
Objęcie terenu byłego zakładu produkcyjnego Su-
mitomo statusem specjalnej strefy ekonomicznej nie
jest w obecnej chwili możliwe. Obszar ten mógłby
zostać włączony do strefy tylko w sytuacji pojawienia
się konkretnego inwestora, którego projekt spełniał-
by jedno z kryteriów określonych rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie
kryteriów, których spełnienie umożliwia objęcie nie-
których gruntów specjalną strefą ekonomiczną (Dz. U.
257
Nr 224, poz. 1477 oraz z 2010 r. Nr 15, poz. 79). Wła-
dze Rawicza wystąpiły natomiast do zarządzającego
Wałbrzyską Specjalną Strefą Ekonomiczną o utwo-
rzenie, na gruntach gminnych o powierzchni 7,5 ha,
specjalnej strefy ekonomicznej. Rozporządzenie Rady
Ministrów włączające teren w Rawiczu do strefy we-
szło w życie 28 lutego 2010 r. Uważam, że połączone
wysiłki zarządzającego strefą i PAIiIZ SA powinny
dać wkrótce oczekiwane efekty.
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie projektów przebudowy
linii kolejowej E59 na odcinku
Wronki – Szamotuły (6741)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła na Sejm RP Romualda Aj-
chlera skierowaną przy piśmie nr SPS-024-6741/10
z 7 kwietnia 2010 r. do ministra infrastruktury
pana Cezarego Grabarczyka w sprawie projektów
przebudowy linii kolejowej E59 na odcinku Wronki
– Szamotuły uprzejmie informuję, iż ww. inwestycja
była przedmiotem wielokrotnej analizy zarówno ze
strony PKP PLK SA, jak również władz samorzą-
dowych.
W ramach modernizacji linii przebudowie ulegnie
cała będąca w zarządzie PKP PLK SA infrastruktu-
ra kolejowa związana z ruchem pociągów, w tym rów-
nież perony na stacjach i przystankach osobowych
wraz z dostosowaniem ich do potrzeb osób niepełno-
sprawnych. Długości peronów na stacjach Wronki
i Szamotuły będą dostosowane do obsługi pociągów
zatrzymujących się na obu stacjach.
W wyniku konsultacji społecznych przeprowadzo-
nych na wniosek wojewody wielkopolskiego, zgodnie
z procedurą wydawania decyzji lokalizacji dla linii
kolejowych, skorygowana została zaproponowana
w studium wykonalności koncepcja przebudowy linii
kolejowej E59 na terenie powiatów Wronki i Szamo-
tuły. Zgodnie z nową koncepcją w miejsce likwidowa-
nych skrzyżowań w poziomie szyn budowane będą
wiadukty lub drogi łączące te przejazdy z najbliż-
szym wiaduktem, co zapewni ciągłość komunikacyj-
ną. W niektórych przypadkach zdecydowano się na
odstąpienie od budowy wiaduktu, pozostawiając
przejazdy w poziomie szyn.
258
W Szamotułach planowana jest budowa dwóch
nowych wiaduktów wraz z drogami dojazdowymi.
Ponadto w mieście wybudowane będą dwa tunelowe
przejścia pieszo-rowerowe.
W miejscowości Wronki pozostanie przejazd kat
A (strzeżony z miejsca) w ciągu ul. Poznańskiej, gdyż
budowa wiaduktu w tej lokalizacji wymagałaby
znacznej ingerencji w istniejącą zabudowę oraz uzbro-
jenie techniczne. Ruch kolejowy na tym odcinku ze
względu na warunki terenowe prowadzony będzie
z prędkościami mniejszymi niż 160 km/h, co dopusz-
cza pozostawienie skrzyżowania w poziomie szyn.
Przejście tunelowe na perony, na wniosek i przy
udziale finansowym gm. Wronki, zostanie przedłu-
żone do ul. Kolejowej. Ułatwi to znacznie komunika-
cję pieszą i rowerową w obrębie pozostawionego prze-
jazdu.
Realizacja prac modernizacyjnych przedmiotowej
linii była planowana w ramach PO liŚ w okresie fi-
nansowania 2007–2013, jednakże z uwagi na ogra-
niczone środki finansowe rozpoczęcie prac może na-
stąpić dopiero po roku 2013. Aktualnie trwa proce-
dura wydawania decyzji administracyjnych: decyzji
lokalizacyjnej w urzędzie wojewódzkim w Poznaniu
oraz decyzji środowiskowej w rejonowej dyrekcji
ochrony środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie wypłaty bonifikat i odszkodowań
przez firmę Enion SA osobom poszkodowanym
w katastrofie energetycznej
w styczniu 2010 r. (6744)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec,
przesłane przy piśmie z dnia 7 kwietnia 2010 r., znak:
SPS-024-6744/10, w sprawie wypłaty odszkodowań
przez firmę Enion SA osobom poszkodowanym w ka-
tastrofie energetycznej w styczniu 2010 r., uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Standardy jakościowe obsługi odbiorców energii
elektrycznej oraz tryb załatwiania przez przedsię-
biorstwa energetyczne reklamacji i konsekwencje
związane ze zwłoką przedsiębiorstwa w tym zakresie
uregulowane zostały w rozporządzeniu ministra go-
spodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków funkcjonowania systemu elektro-
energetycznego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. zm.),
zwanym dalej rozporządzeniem systemowym, oraz
w rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia 2 lipca
2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania
i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią
elektryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn. zm.),
zwanym dalej rozporządzeniem taryfowym.
Zgodnie z § 38 ww. rozporządzenia taryfowego
w przypadku niedotrzymania przez przedsiębiorstwo
energetyczne standardów jakościowych obsługi od-
biorców, polegających m.in. na nieprzyjęciu zgłosze-
nia lub reklamacji od odbiorcy, o ile umowa sprzeda-
ży energii elektrycznej lub umowa o świadczenie
usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycz-
nej nie stanowi inaczej, odbiorcy przysługuje bonifi-
kata w wysokości 1/50 przeciętnego wynagrodzenia
w gospodarce narodowej w roku kalendarzowym po-
przedzającym rok zatwierdzenia taryfy, określonego
w komunikacie prezesa Głównego Urzędu Staty-
stycznego ogłaszanym w Dzienniku Urzędowym Rze-
czypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Przeciętne
wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 2008 r.
(rok brany pod uwagę dla taryfy na 2010 r.) wyniosło
2 943,99 zł (M.P. Nr 9, poz. 112). Natomiast stosow-
nie do § 38 pkt 11 ww. rozporządzenia za przedłuże-
nie czternastodniowego terminu rozpatrzenia wnio-
sku lub reklamacji odbiorcy w sprawie zasad rozli-
czeń i udzielenia odpowiedzi odbiorcy przysługuje
bonifikata za każdy dzień zwłoki w wysokości 1/250
wynagrodzenia, o którym mowa wyżej. Tak więc je-
żeli odbiorca nie otrzymał odpowiedzi na złożone re-
klamacje, może wystąpić do przedsiębiorstwa ener-
getycznego o bonifikatę.
Natomiast w przypadku wystąpienia nieplanowa-
nej przerwy w dostawach energii elektrycznej (spo-
wodowanej np. wystąpieniem awarii) odbiorcy, sto-
sownie do § 37a rozporządzenia taryfowego, przysłu-
guje bonifikata za każdą niedostarczoną jednostkę
energii elektrycznej. Bonifikata przysługuje w wyso-
kości pięciokrotności średniej ceny sprzedaży energii
elektrycznej na rynku konkurencyjnym, pod warun-
kiem, że przerwa w dostarczaniu energii elektrycznej
przekroczy czas trwania dopuszczalnych przerw
określonych w umowie lub w przepisach rozporządze-
nia systemowego.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia systemowe-
go odbiorca przyłączony do sieci o napięciu znamio-
nowym nie wyższym niż 1 kV (do tej grupy należą
odbiorcy w gospodarstwach domowych) może otrzy-
mać bonifikatę, jeżeli jednorazowa przerwa w dostar-
czeniu energii elektrycznej przekroczy 24 godziny,
w przypadku przerwy nieplanowanej. Odbiorca ten
może również otrzymać bonifikatę, jeżeli w ciągu
roku suma czasów trwania przerw w dostarczaniu
energii elektrycznej powstałych w wyniku awarii
przekroczy 48 godzin. Dla odbiorcy przyłączonego do
sieci o napięciu znamionowym wyższym niż 1 kV
oraz odbiorcy przyłączonego do sieci tymczasowo

czas trwania przerw w dostarczaniu energii elek-
trycznej, po upływie którego może on uzyskać boni-
fikatę, określony jest w umowie o świadczenie usług
przesyłania lub dystrybucji albo w umowie komplek-
sowej zawartej przez tego odbiorcę z przedsiębior-
stwem energetycznym.
Ilość niedostarczonej energii elektrycznej w dniu,
w którym miała miejsce przerwa w jej dostarczaniu,
ustala się na podstawie poboru tej energii elektrycz-
nej w odpowiednim dniu poprzedniego tygodnia,
z uwzględnieniem czasu dopuszczalnych przerw
określonych w umowie lub odrębnych przepisach.
Czas trwania przerwy jest liczony od momentu uzy-
skania przez przedsiębiorstwo energetyczne zajmu-
jące się przesyłaniem lub dystrybucją energii elek-
trycznej informacji o jej wystąpieniu do czasu wzno-
wienia dostaw energii elektrycznej. Stosowanie do
§ 42 ww. rozporządzenia systemowego przedsiębior-
stwo energetyczne jest zobowiązane do przyjmowa-
nia przez całą dobę zgłoszeń i reklamacji odbiorców
w zakresie dostarczania energii elektrycznej.
Natomiast odpowiadając na pytanie, czy Mini-
sterstwo Gospodarki będzie interweniowało w spra-
wie niewypłacania przez Enion SA odszkodowań za
niedostarczoną jednostkę energii i czy mieszkańcy
Małopolski mogą liczyć na bonifikaty oraz odszkodo-
wania z tytułu poniesionych strat, uprzejmie infor-
muję, iż minister gospodarki nie posiada narzędzi,
które pozwoliłyby mu na nakładanie obowiązku na
przedsiębiorstwa energetyczne, wypłaty takich boni-
fikat i odszkodowań odbiorcom. Zgodnie z art. 23
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetycz-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) to
prezes Urzędu Regulacji Energetyki odpowiedzialny
jest za kontrolowanie standardów jakościowych ob-
sługi odbiorców oraz kontrolowanie na wniosek od-
biorcy dotrzymania parametrów jakościowych paliw
gazowych i energii elektrycznej. Wobec powyższego,
zważywszy, że prezes URE jest organem uprawnio-
nym do tego typu interwencji na rzecz odbiorców,
zwrócę się do niego o przeprowadzenie kontroli prak-
tyki stosowania przepisów Prawa energetycznego
dotyczących bonifikat dla odbiorców.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na zapy-
tanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
259
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie finansowania Polskiego
Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia”
(6746)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Wojciecha Szaramy (SPS-024-
-6746/10), dotyczące finansowania Polskiego Zespołu
Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia”, pragnę uprzej-
mie poinformować, iż w pełni podzielam niepokój
pana posła o dalsze istnienie tego znakomitego pol-
skiego zespołu na Wileńszczyźnie.
Ze swojej strony podjąłem decyzję o ufundowaniu
dla zespołu, z okazji 55-lecia jego istnienia, specjalnej
nagrody finansowej, która, mam nadzieję, pomoże
kierownictwu zespołu zorganizować godne obchody
tego jubileuszu.
Wystosowałem także pismo do pana Remigijusa
Vilkaitisa, ministra kultury Republiki Litwy, powo-
łując się na art. 14 Umowy między Rządem Rzeczpo-
spolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej
o współpracy w dziedzinach kultury, oświaty i nauki,
prosząc go o życzliwe pochylenie się nad sytuacją tego
zespołu.
W ramach swoich kompetencji minister kultury
i dziedzictwa narodowego RP nie ma możliwości bez-
pośredniego wpływu na finansowanie działalności
polonijnego zespołu. W oparciu o programy operacyj-
ne może jedynie dofinansowywać przedsięwzięcia
kulturalne organizowane wyłącznie przez podmioty,
których działalność zarejestrowana jest na terenie
Rzeczypospolitej Polskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie finansowania Polskiego
Zespołu Artystycznego Pieśni i Tańca „Wilia”
(6746)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wojciecha Szaramy (pismo nr SPS-
-024-6746/10 z dnia 7 kwietnia 2010 r.) w sprawie
260
finansowania Polskiego Zespołu Artystycznego Pie-
śni i Tańca „Wilia” przedstawiam następujące infor-
macje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych zna sytuację,
w jakiej znalazł się najstarszy i niezwykle zasłużony
polski zespół na Litwie, i podziela zaniepokojenie spo-
łeczności polskiej w tym kraju oraz wszystkich przy-
jaciół 55-letniej „Wilii”.
Chciałbym zapewnić pana posła W. Szaramę, że od
kiedy istnieje w Wilnie polska placówka, trwa częsty
i bardzo dobry kontakt między kolejnymi jej szefami
i ekipami a kierownictwem zespołu „Wilia”. Placówka
od dawna zna więc problemy zespołu i w miarę swych
możliwości, także finansowych, pomaga „Wilii” przy
okazji starań o stroje, przy wyjazdach do Polski,
w kolejnych, coraz bardziej imponujących jubileuszach.
Wiemy też, że powszechnie znany zespół nigdy nie po-
zostawał bez pomocy licznych przyjaciół z Polski.
Ambasada RP w Wilnie wiedziała także o obec-
nych problemach finansowych i informowała o nich
MSZ. W sprawie tej placówka intensywnie konsulto-
wała się z działaczami Akcji Wyborczej Polaków na
Litwie i Związku Polaków na Litwie. Przyjęła argu-
mentację reprezentantów społeczności polskiej, że –
przynajmniej na razie – chcą sprawę przywrócenia
niezbędnego zespołowi „Wilia” finansowania trakto-
wać jako wewnątrzlitewską i samodzielnie starać się
o jej załatwienie. Takie stanowisko wynika z przeko-
nania, że państwo litewskie, którego członkowie ze-
społu są obywatelami, winne jest opieki nad amator-
skim ruchem artystycznym, także nad zespołami
mniejszości narodowych. Obecnie zresztą w podob-
nej, trudnej sytuacji są także zespoły rosyjskie i ży-
dowskie, a nawet litewskie, którym równie drastycz-
nie obniżono dofinansowanie.
Mogę też obiecać panu posłowi W. Szaramie, że
w przypadku ewentualnego niepowodzenia starań
działaczy polskich rozważymy formy pomocy zespo-
łowi, by nic nie zagroziło jego dalszemu bytowi i dzia-
łalności. Przy czym nie będziemy we wspierających
działaniach osamotnieni, bowiem już w momencie
pojawienia się problemu placówka zawiadomiła o nim
Kancelarię Prezydenta RP oraz Ministerstwo Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego i z obu instytucji zy-
skała obietnice pomocy.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie sprawa-
mi Polaków na Litwie, mam nadzieję, że zespół „Wilia”
– najstarszy reprezentant bogatej i różnorodnej działal-
ności artystycznej Polaków na Litwie – nadal będzie
mógł wychowywać kolejne pokolenia młodzieży, zbliżać
je do polskiej kultury i występować ku radości widzów
na Litwie, w Polsce i innych krajach.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie utworzenia szkoły muzycznej
II stopnia przy Państwowej Szkole Muzycznej
im. Witolda Lutosławskiego w Turku (6747)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk, przekaza-
ne pismem z dnia 7 kwietnia 2010 r. (SPS-024-6747/
10), w sprawie utworzenia szkoły muzycznej II stopnia
na bazie dotychczas funkcjonującej Państwowej Szko-
ły Muzycznej I stopnia im. Witolda Lutosławskiego
w Turku chciałbym podziękować pani poseł za zain-
teresowanie sprawami szkolnictwa artystycznego.
Cieszę się, że osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne
szkoły muzycznej w Turku zyskały wysoką ocenę pani
poseł. W pełni zgadzam się z panią poseł, że powyższa
inicjatywa jest cenna z uwagi na utrudnienia komuni-
kacyjne związane z koniecznością ewentualnego dojazdu
do szkoły muzycznej II stopnia do innych miejscowości.
Chciałbym jednak zauważyć, że nauka w szkołach
artystycznych nie jest wypełnieniem obowiązku
szkolnego. Rekrutacja do takiej szkoły nie jest po-
wszechna, ale odbywa się przy pomocy badania przy-
datności ucznia. Co do zasady szkoły te nie skupiają
wszystkich chętnych do nauki, ale najbardziej uzdol-
nionych. Zgodnie z przyjętymi założeniami, kilka
szkół muzycznych I stopnia kształci absolwentów na
potrzeby szkoły muzycznej II stopnia.
Pragnę również powiadomić, iż w wyniku bada-
nia sprawy i po zasięgnięciu opinii środowiska szkol-
nictwa artystycznego dalsze poszerzenie oferty edu-
kacyjnej w Turku w zakresie II stopnia nie mieści się
w dobrze pojętym interesie społeczeństwa z uwagi na
obniżenie poziomu kształcenia wynikające z ograni-
czenia naboru.
Ponadto muszę poinformować, że Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie ma możliwo-
ści finansowych, aby sprostać temu zadaniu, bowiem
zwiększenie liczby uczących się już dzieci i młodzieży
w nowo powstałej szkole musiałoby wiązać się ze
zmniejszeniem liczby uczących się już dzieci oraz
zmniejszeniem zatrudnienia nauczycieli w prowadzo-
nych aktualnie przez ministerstwo szkołach (poprzez
odebranie etatów pedagogicznych jednej szkole, aby
skierować je do nowo utworzonej).
W tej sytuacji pragnę poinformować, iż aktualnie
brak jest uzasadnienia do wyrażenia zgody na reali-
zację powyższego. Jednocześnie informuję, że na
wniosek dyrektora szkoły muzycznej w Turku w tej
sprawie została udzielona odpowiedź negatywna.
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 16 kwietnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie planowanej likwidacji
Klubu Garnizonowego w Łodzi (6748)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sylwestra Pawłowskiego w spra-
wie planowanej likwidacji Klubu Garnizonowego
w Łodzi (SPS-024-6748/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej ma świadomość, że li-
kwidacja lub przeniesienie jednostki organizacyjnej
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej może wywo-
łać sprzeciw społeczności lokalnej. W związku z tym
wszelkie decyzje dotyczące przyszłości Klubu Garni-
zonowego w Łodzi poprzedzone zostały wnikliwą
i rzetelną analizą uwzględniającą również interesy
regionu.
W dniu 30 października 2009 r. wydałem decyzję
nr 364/MON w sprawie zmian organizacyjnych w klu-
bach i orkiestrach wojskowych. Stanowi ona realiza-
cję „Koncepcji działalności wychowawczej w warun-
kach profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej” zatwierdzonej w dniu 28 października 2008 r.
Zasadniczym celem jest w tym przypadku konsolida-
cja i racjonalizacja oraz uporządkowanie struktur
organizacyjnych klubów wojskowych, a także zmiana
ich podległości i modelu funkcjonowania. Rozformo-
wanie klubów garnizonowych i klubów żołnierskich
oraz stworzenie na ich bazie klubów poszczególnych
jednostek wojskowych ma na celu dostosowanie dzia-
łalności kulturalno-oświatowej do wymogów i zadań
armii profesjonalnej, a także skonsolidowanie środo-
wiska jednostek wojskowych. Dlatego też prioryte-
tem jest tworzenie klubów wojskowych w garnizo-
nach, w których funkcjonują jednostki wojskowe.
Szef Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, które-
mu podlega Klub Garnizonowy w Łodzi, kierując się
wspomnianą decyzją Nr 364/MON, podjął decyzję
o rozformowaniu klubu, biorąc pod uwagę następu-
jące okoliczności:
— brak w tym garnizonie jednostek wojskowych,
w których strukturę etatową klub mógłby zostać
włączony (w najbliższym czasie rozformowana zosta-
nie 3. Rejonowa Baza Materiałowa oraz Wojskowa
Komenda Uzupełnień nr 2 w Łodzi);
— dalsze zmniejszenie liczby żołnierzy służby
czynnej w garnizonie Łódź;
— bogatą infrastrukturę kulturalną, oświatową,
rozrywkową, sportową i rekreacyjno-turystyczną Ło-
dzi, z której środowiska wojskowe mogą korzystać na
bieżąco i w szerokim zakresie;
— skromną bazę lokalową, jaką dysponuje klub,
co wymagałoby poniesienia znacznych nakładów fi-
nansowych na rzecz wykonania remontu.
261
Pragnę nadmienić, że zasadniczym celem wpro-
wadzanych zmian organizacyjnych w klubach woj-
skowych nie jest generowanie oszczędności finanso-
wych, a dostosowanie ich struktur do wymogów
i celów działania współczesnych sił zbrojnych.
Etaty pracowników klubów, po ich likwidacji, po-
zostaną w dyspozycji dowódców poszczególnych ro-
dzajów sił zbrojnych, w strukturach których funkcjo-
nowały. W przypadku Klubu Garnizonowego w Łodzi
będzie to dyspozycja szefa Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych. Zwolnione etaty zostaną wykorzystane do
wzmocnienia struktur wychowawczych jednostek
wojskowych.
Doceniając rangę i znaczenie działalności organi-
zacji społecznych działających przy Klubie Garnizo-
nowym w Łodzi, pragnę stwierdzić, że niestety nie
jest możliwe utrzymanie jego dalszego funkcjonowa-
nia. W ramach dostosowania struktur kulturalno-
-oświatowych do aktualnych potrzeb Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej rozformowaniu ulegną
wszystkie kluby żołnierskie i część klubów garnizo-
nowych. Znaczne zmniejszenie liczebności Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej oraz garnizonów i jed-
nostek wojskowych wymusza dostosowanie struktur
armii do nowych uwarunkowań, a profesjonalizacja
wojska określa nowe obszary zadań również w sferze
kultury wojskowej.
W odniesieniu do kwestii planów wobec komplek-
su koszarowego przy ul. Źródłowej 52 w Łodzi uprzej-
mie informuję, że zgodnie z „Koncepcją rozwoju gar-
nizonu Łódź” w przedmiotowym kompleksie roz-
mieszczony zostanie Wojskowy Ośrodek Badawczo-
-Rozwojowy Służby Mundurowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Szejnfelda
w sprawie innych możliwych sposobów
przesyłania faktur elektronicznych (6751)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 7 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6751/10,
przy którym przesłane zostało zapytanie pana posła
Adama Szejnfelda dotyczące sposobów przesyłania
faktur elektronicznych, uprzejmie wyjaśniam.
262
W Ministerstwie Finansów brano pod uwagę do-
puszczenie do stosowania innych form wystawiania
i przesyłania faktur elektronicznych niż za pomocą
bezpiecznego podpisu elektronicznego weryfikowane-
go za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu
lub za pomocą systemu wymiany danych EDI. W trak-
cie jednakże prac analitycznych prowadzonych pod-
czas prac legislacyjnych poprzedzających uzgodnie-
nie i wydanie rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz
przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także
przechowywania oraz udostępniania organowi po-
datkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych
faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) uznano, że na ów-
czesnym etapie rozwoju i stosowania technologii
elektronicznej i informatycznej wprowadzenie innych
form przesyłania faktur elektronicznych nie gwaran-
tuje oczekiwanego poziomu bezpieczeństwa danych
zawartych w fakturach. Należy również zwrócić uwa-
gę, że w cyt. rozporządzeniu wykorzystano obowią-
zujące w ustawie z dnia 18 września 2001 r. o podpi-
sie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, ze zm.)
rozwiązania.
Obecnie, biorąc pod uwagę, że dobiegają właśnie
końca trwające na forum Unii Europejskiej prace nad
zmianą dyrektywy 2006/112/WE w zakresie m.in.
fakturowania elektronicznego oraz w związku z pra-
cami nad ustawą o podpisie elektronicznym, w Mini-
sterstwie Finansów podjęte zostały prace oceniające
możliwość ewentualnej zmiany ww. rozporządzenia
ministra finansów w kierunku uwzględniającym
zmieniające się otoczenie prawne i technologiczne.
W sytuacji uznania, że istnieją inne niż obecnie
obowiązujące sposoby wystawiania i przesyłania fak-
tur elektronicznych, zgodne z wymogami prawa Unii
Europejskiej, zapewniające zarówno odpowiedni po-
ziom bezpieczeństwa przekazywanych danych oraz
dostępności dla podatników, jak również umożliwia-
jące przeprowadzenie stosownych kontroli, propozy-
cje rozwiązań w tym zakresie mogłyby zostać przed-
stawione po ostatecznym przyjęciu zmian w dyrek-
tywie 2006/112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Michała Wojtkiewicza
i Jacka Pilcha
w sprawie redukcji godzin pracy placówki
pocztowej w miejscowości Siedliska k. Tuchowa
(6753)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów Michała Wojtkiewicza i Jacka Pil-
cha, nr SPS-024-6753/10, w sprawie redukcji godzin
pracy placówki pocztowej w miejscowości Siedliska
k. Tuchowa, przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że zgodnie z § 26 ust. 2
Statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związa-
ne z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone
przepisami prawa lub postanowieniami statutu dla
walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą
do kompetencji zarządu spółki. Zastrzeżenie takie
nie ma miejsca w sprawie godzin otwarcia konkretnej
placówki pocztowej, toteż minister właściwy do spraw
łączności, który w imieniu Skarbu Państwa sprawu-
je nadzór nad Pocztą Polską SA (jednoosobową spół-
ką Skarbu Państwa) i posiada uprawnienia przewi-
dziane dla walnego zgromadzenia, nie decyduje o tego
typu kwestiach.
W związku z tym, opierając się na wyjaśnieniach
Zarządu Poczty Polskiej informuję, iż decyzja o skró-
ceniu czasu obsługi klientów w Filii Urzędu Poczto-
wego Tuchów w miejscowości Siedliska jest skutkiem
przeprowadzonej analizy jej funkcjonowania. W wy-
niku analizy ustalono, iż z placówki pocztowej w Sie-
dliskach korzysta niewielka liczba klientów, co z ko-
lei przekłada się na niską rentowność tej placówki,
wynoszącą około –526%.
Skrócenie czasu funkcjonowania placówki jest
rozwiązaniem przejściowym. Oddział Rejonowy Cen-
trum Poczty w Tarnowie (jednostki organizacyjnej
Poczty Polskiej organizującej pracę palcówek poczto-
wych na danym obszarze) podejmuje działania w celu
pozyskania kandydatów do prowadzenia agencji
pocztowych na terenie gminy Tuchów. Utworzenie
placówki pocztowej działającej w formie agencji po-
zwoli na wydłużenie czasu obsługi klientów nawet do
sześciu godzin dziennie i zapewni dostęp do pełnego
zakresu powszechnych usług pocztowych. Ponadto
podstawowe usługi pocztowe można zrealizować rów-
nież u listonosza obsługującego rejon doręczeń.
Należy zaznaczyć, iż Poczta Polska, jako operator
publiczny, zobowiązana jest do utrzymania określo-
nej w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywania
powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5 poz. 34,
z poźn. zm.) gęstości placówek pocztowych na terenie
całego kraju. W celu spełnienia wymagań rozporzą-

dzenia Poczta Polska utrzymuje placówki pocztowe
również na obszarach, na których świadczenie usług
pocztowych nie jest opłacalne. W związku z tym kie-
rownictwo spółki podejmuje działania mające na celu
przekształcenie nierentownych filii w mniej koszto-
chłonne formy działalności, czyli w agencje pocztowe.
Taka też zmiana będzie mieć miejsce w odniesieniu
do placówki w Siedliskach.
Mam nadzieję, że zaprezentowane informacje
w sposób wyczerpujący wyjaśniają kwestie poruszone
w zapytaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Machałek
w sprawie realizacji wyciągu narciarskiego
w Szklarskiej Porębie (6755)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do wystą-
pienia Pana Marszałka z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak:
SPS-024-6755/10, przesyłającego zapytanie pani poseł
Marzeny Machałek z dnia 7 kwietnia 2010 r. w sprawie
realizacji inwestycji narciarskich w Szklarskiej Porębie,
uprzejmie informuję, co następuje.
Prowadzone rozmowy i korespondencja między
miastem Szklarska Poręba a Nadleśnictwem Szklar-
ska Poręba w sprawie warunków aneksowania (bądź
zawarcia nowej) umowy dzierżawy gruntów o aktu-
alnej powierzchni 7,7374 ha, zajętych pod trasy zjaz-
dowe oraz infrastrukturę wyciągów narciarskich
były skomplikowane i wielowątkowe.
Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych we
Wrocławiu została dodatkowo zobligowana do działań
przez dyrektora generalnego Lasów Państwowych pi-
smem z dnia 17 marca 2010 r., znak: GI-051-35/3/10.
Jednocześnie należy podkreślić, iż pismem z dnia
22 marca 2010 r., znak: ZZ-2126-206/10, Regionalna
Dyrekcja Lasów Państwowych we Wrocławiu zawia-
domiła, iż w dniu 22 marca 2010 r. została wyrażona
zgoda na zawarcie przez nadleśniczego Nadleśnictwa
Szklarska Poręba aneksu do umowy dzierżawy z dnia
5 marca 1993 r. udostępniającej lasy wykorzystywa-
ne pod nartostrady, stację kolei i kolej linową na Szre-
nicę. Aneks powyższy zgodnie z informacją Regional-
nej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu zo-
263
stał podpisany notarialnie w dniu 25 marca 2010 r.
w Szklarskiej Porębie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie podjęcia skutecznych działań
zmierzających do rozwiązania narastającego
od lat problemu związanego z utrzymaniem
urządzeń melioracji wodnych podstawowych
oraz tzw. wód pozostałych, o których mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo wodne
(6759)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6759/10, przesy-
łającego zapytanie posła Leszka Deptuły w sprawie
podjęcia skutecznych działań związanych z utrzyma-
niem urządzeń melioracji wodnych podstawowych
oraz tzw. pozostałych wód, o których mowa w art. 11
ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne, przekazuję następującą informację w powyż-
szej sprawie.
Utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych realizują marszałkowie województw jako
zadania z zakresu administracji rządowej. Środki fi-
nansowe na ten cel planują natomiast wojewodowie
w swoich budżetach, kierując się ustaloną przez sie-
bie hierarchią potrzeb oraz limitami wydatków bu-
dżetowych dla poszczególnych województw, określa-
nymi corocznie przez ministra finansów. Budżety
wojewodów są więc podstawowym źródłem finanso-
wania zadań w zakresie utrzymania urządzeń melio-
racji wodnych podstawowych.
Mam świadomość, że przy szczupłości środków
budżetowych wysokość nakładów planowanych w ostat-
nich latach przez wojewodów pokrywa w skali kraju
zaledwie kilkanaście procent potrzeb w tym zakresie.
W tej sytuacji, począwszy od 2002 r., w ustawach bu-
dżetowych planowane były środki rezerwy celowej
z przeznaczeniem na wsparcie budżetów wojewodów.
W 2007 r. rezerwa wynosiła 26 mln zł, a w 2008 r. –
25 mln zł, przy wniosku ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi o jej utworzenie w wysokości 100 mln zł. Po-
nadto w roku 2007 i 2008 na utrzymanie urządzeń
melioracji wodnych podstawowych zostały przezna-
czone dodatkowe środki w wysokości 65 mln zł i 60 mln
264
zł pochodzące z rezerw celowych będących w dyspo-
zycji ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Łączna kwota
pomocy udzielonej w latach 2007 i 2008 z rezerw ce-
lowych przewyższyła wysokość środków przewidzia-
nych na ten cel w budżetach wojewodów.
Zbliżona sytuacja wystąpiła również w woj. pod-
karpackim, gdzie w budżecie wojewody podkarpac-
kiego zabezpieczono w tym okresie na ten cel środki
w wysokości 5540 tys. zł (w 2007 r.) i 5668 tys. zł
(w 2008 r.), natomiast wsparcie z rezerw celowych
wyniosło odpowiednio 5634 tys. zł i 4086 tys. zł.
Środki z powyższych rezerw były jedynym instru-
mentem pozwalającym ministrowi rolnictwa i rozwo-
ju wsi oddziaływać na poprawę stanu urządzeń me-
lioracji wodnych, choć ze względu na ich ograniczoną
wysokość nie pozwalały na zaspokojenie wszystkich
potrzeb zgłaszanych przez wojewodów i marszałków
województw.
W czasie prac nad projektem budżetu na 2009 r.
wnioskowałem o utworzenie rezerwy celowej na
utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawo-
wych w wysokości 100 mln zł. Na podstawie propo-
zycji MRiRW, uwzględniających potrzeby poszczegól-
nych województw, rezerwa ta w toku dalszych prac
została podzielona i przekazana bezpośrednio do
budżetów wojewodów. Dzięki temu wysokość środ-
ków planowanych w budżetach wojewodów wzrosła
z 84 915 tys. zł w 2008 r. do 182 669 tys. zł w 2009 r.,
w tym w woj. podkarpackim z 5668 tys. zł (w 2008 r.)
do 10 676 tys. zł (w 2009 r.).
W wyniku powyższych działań w budżecie pań-
stwa na 2009 r. nie było oddzielnej rezerwy celowej
na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych.
W związku z kryzysem finansowym na świecie,
mającym także wpływ na sytuację makroekonomicz-
ną Polski, na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu
27 stycznia 2009 r. podjęta została decyzja o koniecz-
ności redukcji wydatków budżetu państwa na rok
2009, a członkowie Rady Ministrów zobowiązani zo-
stali do przygotowania propozycji zmniejszenia wy-
datków w kierowanych i podległych im urzędach.
W efekcie wojewodowie podjęli decyzje o czaso-
wym ograniczeniu wydatków na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych w wysokości
ponad 48 mln zł, w tym w woj. podkarpackim w wy-
sokości 5008 tys. zł. Swoje zaniepokojenie zaistniałą
sytuacją wyraziłem w piśmie do wojewodów z dnia
30 czerwca 2009 r., znak: GZ mw 513-6/09, w którym
prosiłem o podjęcie działań na rzecz zwiększenia
w budżetach wojewodów środków na te zadania za-
równo w roku 2009, jak i w latach następnych.
Ostatecznie niektórzy wojewodowie wycofali się
z części ograniczeń i w wyniku nowelizacji ustawy
budżetowej na rok 2009 dotacje na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych zostały
zmniejszone o 42 218 tys. zł. Niestety w przypadku
woj. podkarpackiego skala ograniczeń nie została
zmniejszona.
W połowie województw ograniczenia te nie prze-
kroczyły 25% środków zapisanych w ustawie budże-
towej, a w dwóch województwach nie wprowadzono
żadnych ograniczeń. Jednak w przypadku kilku wo-
jewództw ograniczenia te były szczególnie duże i wy-
niosły ok. 50% środków zapisanych w ustawie budże-
towej. Jedno z większych ograniczeń w kwocie 5008
tys. zł (47% środków zapisanych w ustawie budżeto-
wej) miało miejsce właśnie w woj. podkarpackim.
Należy przy tym podkreślić, że ministrowie nie
ingerowali w decyzje dysponentów budżetowych. Wo-
jewodowie dokonali ograniczenia wydatków w swoich
budżetach, kierując się ustaloną przez siebie hierar-
chią potrzeb.
Ograniczenie przez wojewodę ww. środków do po-
ziomu zapisanego w ustawie budżetowej na 2008 r.
całkowicie zniweczyło wyniki działań, jakie podjąłem
na etapie tworzenia projektu budżetu na 2009 r.
W przedłożonym do Sejmu RP projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. dotacje na utrzymanie urządzeń
melioracji wodnych stanowiących własność Skarbu
Państwa zostały uwzględnione w kwotach zgłoszo-
nych przez wojewodów – 125 384 tys. zł, w tym w woj.
podkarpackim – 5102 tys. zł. Natomiast wniosek mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi o utworzenie przezna-
czonej na ten cel rezerwy celowej w wysokości 100 mln
zł nie został ujęty w projekcie budżetu.
Na etapie prac Sejmu nad ustawą budżetową nie
zostały w tym zakresie zgłoszone przez posłów żadne
poprawki. W przyjętej przez Sejm RP ustawie budże-
towej na rok 2010 z dnia 18 grudnia 2009 r. dotacje na
te zadania zostały ustalone w tej samej kwocie. Rów-
nież resort rolnictwa nie będzie dysponował żadnymi
środkami, które mógłby przeznaczyć na ten cel.
W powyższej sytuacji wsparcie w 2010 r. woj. pod-
karpackiego dodatkowymi środkami na realizację
zadań w zakresie utrzymania urządzeń melioracji
wodnych podstawowych nie będzie możliwe.
Wyjaśniam ponadto, że środki planowane w bu-
dżecie państwa w części 85: Budżety wojewodów,
dział 010: Rolnictwo i łowiectwo, rozdział 0108: Me-
lioracje wodne oraz środki rezerwy celowej – część
83, dział 758, rozdział 75818, poz. 49: Utrzymanie
urządzeń melioracji wodnych podstawowych i wód
istotnych dla regulacji stosunków wodnych na po-
trzeby rolnictwa, nie mogą być przeznaczane na wy-
konywanie przez marszałków województw praw wła-
ścicielskich w stosunku do pozostałych wód stano-
wiących własność Skarbu Państwa, o których mowa
w art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.), gdyż nie oddziałują one na rolnictwo.
Udzielanie ewentualnej pomocy finansowej na utrzy-
manie pozostałych wód nie należy zatem do właści-
wości ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Dodać należy, że z prośbą o zwiększenie środków
finansowych dla woj. podkarpackiego na zadania
z zakresu utrzymania urządzeń melioracji wodnych
podstawowych oraz tzw. pozostałych wód zwrócił się
marszałek woj. podkarpackiego w piśmie z dnia 9 lu-

tego 2010 r. Niestety z opisanych wyżej powodów było
to niemożliwe, o czym poinformowano Pana Marszał-
ka pismem z dnia 24 lutego 2010 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Stuligrosza
w sprawie projektu zniesienia
licencji zawodowej pośrednika
w obrocie nieruchomościami (6760)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6760/
10, dotyczącego zapytania posła Michała Stuligrosza
w sprawie projektu zniesienia licencji zawodowej po-
średnika w obrocie nieruchomościami, występujące-
go w projekcie ustawy o ograniczaniu barier admini-
stracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ministerstwo Gospodarki opracowało projekt
ustawy o ograniczaniu barier administracyjnych dla
obywateli i przedsiębiorców, który przewiduje znie-
sienie licencji zawodowych pośredników w obrocie
nieruchomościami.
Projekt ww. ustawy jest obecnie przedmiotem
konsultacji międzyresortowych i społecznych. Pro-
jekt został także umieszczony w Biuletynie Informa-
cji Publicznej Ministerstwa Gospodarki.
Uzyskane w trakcie konsultacji opinie i propozy-
cje rozwiązań posłużą do dalszych prac nad projek-
tem. Zmodyfikowany projekt, po analizie uwag zgło-
szonych podczas uzgodnień, zostanie skierowany do
rozpatrzenia przez Komitet Rady Ministrów.
Projekt ww. ustawy proponuje zmianę przepisów
w ustawie o gospodarce nieruchomościami polegają-
cą na zniesieniu procedur uzyskiwania licencji na
pośrednictwo w obrocie nieruchomościami, a przez
to umożliwienie prowadzenia działalności gospodar-
czej w tym obszarze, zgodnie z obowiązującymi ogól-
nymi zasadami określonymi m.in. w ustawie z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
Jednocześnie zaproponowano utrzymanie obowiązku
posiadania ubezpieczenia OC na wykonywaną dzia-
łalność.
Informacje z rynku nieruchomości wskazują obec-
nie na wiele nieprawidłowości związanych z nieuczci-
wym pośrednictwem, jak również na fakt, iż nie
wszystkie osoby zajmujące się tą działalnością posia-
dają wymagane licencje.
265
Można więc stwierdzić, że obecnie obowiązujące
rozwiązania, określone w ustawie z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w praktyce
nie są skutecznym narzędziem przy przeciwdziałaniu
i eliminowaniu niekorzystnych dla konsumenta za-
chowań. Również procedury udzielania licencji oraz
posiadanie licencji nie chroni w sposób należyty kon-
sumentów przed nadużyciami ze strony pośredni-
ków.
Należy podkreślić, iż licencja pośrednika nie jest
traktowana jako instrument blokujący swobodę wy-
konywania działalności gospodarczej. Wątpliwości
budzi jednak sposób uzyskiwania licencji pośredni-
ka i nieprzejrzyste, a tym samym dające przestrzeń
dla uznaniowości przepisy, które utrudniają dostęp
do zawodu pośrednika. W mojej opinii funkcjonują-
cy obecnie model uzyskiwania uprawnień zawodo-
wych przez pośredników wymaga zmian systemo-
wych. Jednak zmiany te nie mogą wprowadzać sta-
nu niepewności prawnej i muszą uwzględniać sytu-
ację tych podmiotów, które już zainwestowały środ-
ki finansowe, aby dostosować się do obowiązujących
przepisów.
Projektowane zmiany, jakkolwiek istotne dla śro-
dowiska pośredników w obrocie nieruchomościami,
mają obecnie charakter wstępny i stanowią swoistą
podstawę do dyskusji na temat działalności i proble-
mów w branży pośrednictwa, pod kątem wypracowa-
nia rozwiązań, które doprowadziłyby do poprawy
aktualnej sytuacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie rozwiązania problemu
nielegalnych postojów taxi, na przykładzie
woj. małopolskiego (6761)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie panów posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki z Klubu Parla-
mentarnego Platforma Obywatelska z dnia 8 kwiet-
nia 2010 r. dotyczące stosowania praktyk nieuczciwej
konkurencji przez przewoźników wykonujących prze-
wozy samochodami osobowymi niebędącymi taksów-
kami (przewozy okazjonalne) poprzez nielegalne wy-
266
korzystywanie postojów Taxi, uprzejmie informuję,
że pojazdy opisane w przedmiotowym zapytaniu nie
odpowiadają definicji taksówki zawartej w art. 2
pkt 43 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.), dlatego też nie mogą korzystać z posto-
jów przeznaczonych dla taksówek oznaczonych zna-
kiem D-19 „postój taksówek”.
Jednocześnie informuję, iż postój na drodze po-
jazdów opisanych w zapytaniu panów posłów jest
zgodny z prawem, o ile spełnia wymagania wynika-
jące z przepisów art. 46, 47 i 49 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, a tak-
że z zastosowanego oznakowania pionowego i pozio-
mego w organizacji ruchu obowiązującej na danym
odcinku drogi.
W celu zapobieżenia naruszania przepisów Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
główny inspektor transportu drogowego podjęli do-
datkowe działania kontrolne dotyczące transportu
drogowego osób samochodami osobowymi.
Odnośnie do projektów rozwiązań prawnych ma-
jących na celu uporządkowanie systemu przewozu
osób samochodami osobowymi pragnę wskazać, że
z inicjatywy posłów Klubu Parlamentarnego Platfor-
ma Obywatelska został przygotowany projekt ustawy
o zmianie ustawy o transporcie drogowym (druk sej-
mowy nr 2924).
Projekt ten przewiduje, że masowe usługi dla lud-
ności samochodami osobowymi odbywać się będą
w ramach licencji taksówkowej ze względów bezpie-
czeństwa oraz przez wzgląd na tradycję i uniwersal-
ny charakter usługi „taxi”, przy zachowaniu jedna-
kowych warunków dla przewoźników świadczących
takie same usługi.
Natomiast zniesienie ograniczeń w dostępie do
licencji taksówkowych przewidziane w ww. projekcie
ustawy przyczyni się do stworzenia równych warun-
ków dostępu do zawodu przewoźnika drogowego
osób taksówką dla wszystkich spełniających wymo-
gi ustawowe, w tym również dla przewoźników oka-
zjonalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie wpływu ustawy o odpadach
wydobywczych na zmniejszenie dochodów
budżetów gmin, na przykładzie gm. Libiąż
w woj. małopolskim (6762)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 kwietnia 2010 r. (znak: SPS-024-6762/
10) dotyczące zapytania pana posła Tadeusza Arkita
w sprawie wpływu ustawy o odpadach wydobywczych
na zmniejszenie dochodów budżetów gmin, na przy-
kładzie gm. Libiąż w woj. małopolskim, uprzejmie
informuję.
W związku z wejściem w życie w dniu 15 sierpnia
2008 r. ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o odpadach
wydobywczych (Dz. U. Nr 138, poz. 865, z późn. zm.),
która ma na celu m.in. zapobieganie powstawaniu
w przemyśle wydobywczym odpadów wydobywczych
i ograniczenie ich niekorzystnego wpływu na środo-
wisko, zmiany do ustawy o odpadach wydobywczych
wprowadziła ustawa z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmia-
nie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 28, poz. 145). Zmiany określone zostały
w art. 6 i dotyczą m.in. określenia organów właści-
wych w sprawach odpadów wydobywczych.
Zatem zmiany wprowadzone ustawą z dnia 22 stycz-
nia 2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektó-
rych innych ustaw nie dotyczą zagadnień związanych
z ponoszeniem opłat za składowanie odpadów.
Ponoszenie opłat za korzystanie ze środowiska
regulowane jest przepisami ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Zgodnie z art. 273 ust. 1
pkt 4 ustawy Prawo ochrony środowiska opłata za
korzystanie ze środowiska ponoszona jest za składo-
wanie odpadów, a więc dotyczy także odpadów wydo-
bywczych składowanych w obiekcie unieszkodliwia-
nia odpadów wydobywczych.
W ustawie o odpadach wydobywczych kwestia po-
noszenia przez posiadacza odpadów, prowadzącego
obiekt unieszkodliwiania odpadów wydobywczych,
opłat za korzystanie ze środowiska w zakresie skła-
dowania odpadów wydobywczych doprecyzowana zo-
stała w art. 26 ust. 3. I tak, odpady wydobywcze obo-
jętne, odpady wydobywcze inne niż niebezpieczne
i obojętne oraz niezanieczyszczona gleba są zwolnio-
ne z ponoszenia opłat za składowanie. Oznacza to, że
za składowanie pozostałych odpadów wydobywczych
ponoszone są takie same opłaty jak za składowanie
odpadów na składowiskach odpadów.
Przepis ten wchodzi w życie z dniem 1 maja 2012 r.
i po tym terminie podmioty obowiązane są do stoso-
wania art. 26 ust. 3 ustawy o odpadach wydobyw-
czych, który stanowi, że do odpadów wydobywczych

obojętnych, odpadów innych niż niebezpieczne i obo-
jętne oraz niezanieczyszczonej gleby nie stosuje się
przepisów tytułu V ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, z wyłączeniem przepisów
o opłatach podwyższonych oraz o administracyjnych
karach pieniężnych.
Zgodnie z art. 58 ust. 4 ustawy o odpadach wydo-
bywczych do dnia 1 maja 2012 r. do odpadów wydo-
bywczych obojętnych, odpadów innych niż niebez-
pieczne i obojętne oraz niezanieczyszczonej gleby nie
stosuje się przepisów tytułu V ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska. Przepis
ten jest przepisem przejściowym.
Regulacje dotyczące kwestii ponoszenia opłat za
składowanie odpadów określone są w ustawie o odpa-
dach wydobywczych od początku jej obowiązywania.
Uprzejmie informuję, że w chwili obecnej nie są pro-
wadzone prace nad zmianą ustawy o odpadach wydo-
bywczych, natomiast w bieżącym roku planowana jest
nowelizacja ustawy o odpadach wydobywczych i w ra-
mach prac nad nią dokonana zostanie analiza nie-
zbędnych zmian obowiązujących przepisów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie negatywnego wpływu
wypalania traw na środowisko naturalne (6763)
Odpowiadając na pismo nr SPS-024-6763/10, do-
tyczące zapytania posła Tadeusza Arkita w sprawie
negatywnego wpływu wypalania traw na środowisko
naturalne, przedstawiam następujące informacje.
Emitowane w ostatnich miesiącach spoty rekla-
mowe „Nie zaśmiecaj swojego sumienia”, dotyczące
problematyki odpadowej, są częścią „Ogólnopolskiej
kampanii edukacyjno-informacyjnej mającej na celu
zapobieganie powstawaniu odpadów i właściwe po-
stępowanie z odpadami”, współfinansowanej ze środ-
ków Unii Europejskiej – Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”. Ze względu na obo-
wiązujące procedury i stopień wdrożenia przedsię-
wzięcia nie istnieje możliwość jego modyfikacji,
a w szczególności dodania nowych celów komunika-
cyjnych. Cele kampanii zostały ustalone w roku 2009,
obecnie jest realizowany i weryfikowany przez insty-
tucje kontrolne przyjęty harmonogram działań.
267
Kampania odpadowa, a także inne działania pro-
mocyjne urzędu są konstruowane w ten sposób, aby
budzić w odbiorcy poczucie szeroko rozumianej od-
powiedzialności za stan środowiska naturalnego.
Z pewnością osoby, które zostaną przekonane do za-
niechania korzystania z dzikich wysypisk czy spala-
nia śmieci w domowych piecach z większym zrozu-
mieniem przyjmą komunikaty dotyczące szkodliwo-
ści wypalania traw.
Ze względu na ograniczone zasoby ludzkie i finan-
sowe Ministerstwo Środowiska prowadzi kampanie
społeczne dotyczące jedynie wybranych problemów
ochrony środowiska. W związku z powyższym nie
przewidziano dotychczas działań mających na celu
rozwiązanie problemu negatywnego wpływu tzw. wy-
palania traw na środowisko naturalne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie konieczności dokonania zmian
w systemie opieki nad osobami
niepełnosprawnymi i starszymi (6764)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie posła Adama Wykręta przesłane
przy piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-
-6764/10, w sprawie konieczności dokonania zmian
w systemie opieki nad osobami niepełnosprawnymi
i starszymi, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Zgadzam się z posłem Adamem Wykrętem, że po-
byt osób niepełnosprawnych i starszych w placów-
kach całodobowej opieki powinien być traktowany
jako ostateczność w wyjątkowych sytuacjach. Naj-
ważniejsze jest bowiem, aby osoba niepełnosprawna
lub starsza wymagająca opieki niezbędne wsparcie
i pomoc otrzymała w miejscu swojego zamieszkania,
bez konieczności zmiany środowiska.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecz-
nej (t.j. Dz. U. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.) osobie
wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku,
choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samo-
dzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której
nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie
usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umiesz-
czenia w domu pomocy społecznej.
Jednocześnie zwracam uwagę, że pobyt w całodo-
bowej placówce prywatnej, jak i w domu pomocy spo-
268
łecznej, jest dobrowolną decyzją osoby zainteresowa-
nej. Zasadnicza różnica między tymi dwoma rodza-
jami placówek polega na tym, że domy pomocy spo-
łecznej zapewniają swoim mieszkańcom znacznie
lepsze warunki pobytu i profesjonalne usługi.
Na dzień 31 grudnia 2008 r. były 792 domy pomo-
cy społecznej, w których przebywało 77 214 osób. Na-
tomiast miejsc ogółem było 77 998.
Szczegółowe przepisy dotyczące m.in. obowiązu-
jącego standardu podstawowych usług świadczonych
przez domy oraz trybu kierowania i przyjmowania
osób ubiegających się o przyjęcie do domu zawarte są
w rozporządzeniu ministra polityki społecznej z dnia
19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 217, poz. 1837).
Domy pomocy społecznej – niezależnie od typu –
świadczą swoim mieszkańcom usługi:
— w zakresie potrzeb bytowych (m.in. zapew-
niają miejsce zamieszkania, wyżywienie, odzież
i obuwie),
— opiekuńcze (udzielają pomocy w podstawowych
czynnościach życiowych, zapewniają niezbędną pie-
lęgnację i pomoc w załatwianiu spraw osobistych),
— wspomagające (m.in. umożliwiają udział w te-
rapii zajęciowej i zaspokajanie potrzeb religijnych
i kulturalnych, stymulują nawiązywanie, utrzymy-
wanie i rozwijanie kontaktów z rodziną i społeczno-
ścią lokalną, prowadzą działania zmierzające do usa-
modzielnienia mieszkańca domu w miarę jego moż-
liwości).
Domy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
intelektualnie zapewniają dodatkowo:
— pobieranie nauki,
— uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno-wycho-
wawczych,
— uczenie i wychowanie przez doświadczenia ży-
ciowe.
Za pobyt w domu pomocy społecznej odpłatność
wnosi mieszkaniec domu lub jego małżonek, zstępni
przed wstępnymi albo gmina, z której osoba została
skierowana.
W pierwszej kolejności do opłaty za pobyt w domu
obowiązany jest mieszkaniec domu w wysokości nie
wyższej niż 70% swojego dochodu (w przypadku oso-
by małoletniej przedstawiciel ustawowy z dochodów
tej osoby). W sytuacji, gdy mieszkaniec nie posiada
własnego dochodu, w drugiej kolejności rodzina jest
obowiązana do pokrywania opłaty za jego pobyt
w domu. Małżonek oraz zstępni przed wstępnymi
wnoszą opłatę zgodnie z umową zawartą z kierowni-
kiem ośrodka pomocy społecznej, przy czym kwota
dochodu osoby samotnie gospodarującej lub osoby
w rodzinie, pozostająca po wniesieniu opłaty, nie
może być niższa niż odpowiednio 250% kryterium
dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub
250% kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.
Gmina wnosi opłatę w wysokości różnicy między
średnim kosztem utrzymania w domu pomocy spo-
łecznej a opłatami wnoszonymi przez mieszkańca,
małżonka, zstępnych przed wstępnymi. Na wniosek
osoby wnoszącej opłatę za pobyt w domu możliwe jest
częściowe lub całkowite zwolnienie z tej opłaty. Rada
gminy może określić korzystniejsze (dla mieszkań-
ców, małżonka, zstępnych przed wstępnymi lub in-
nych osób) warunki ustalania opłat za pobyt w domu
pomocy społecznej o zasięgu gminnym, częściowego
lub całkowitego zwolnienia z tych opłat oraz zwrotu
należności za okres nieobecności osoby w domu.
W roku 2010 ww. średni miesięczny koszt utrzy-
mania w ponadgminnym domu pomocy społecznej
wynosi od ok. 1800 zł do 3200 zł w zależności od typu
domu i regionu, w którym jest on zlokalizowany.
W przypadku osób umieszczonych lub skierowa-
nych do domu pomocy społecznej przed dniem 1 stycz-
nia 2004 r. koszt ich pobytu dofinansowywany jest
z dotacji celowej budżetu państwa. Kwota średniej
wojewódzkiej dotacji na jednego mieszkańca domu
pomocy społecznej jest zróżnicowana w zależności od
województwa. Kwota dotacji dla powiatu może być
w uzasadnionych przypadkach zwiększona, nie wię-
cej jednak niż o 20%, w zależności od znajdujących
się w powiecie typów domów oraz uzyskanych docho-
dów z tytułu odpłatności za pobyt w domu.
Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej różnorodna
pomoc może być świadczona w miejscu zamieszkania
osoby niepełnosprawnej lub starszej, wymagającej
opieki.
Pomoc ta może być świadczona w formie:
— usług opiekuńczych i specjalistycznych usług
opiekuńczych; usługi opiekuńcze obejmują pomoc
w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opie-
kę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację
oraz – w miarę możliwości – zapewnienie kontaktów
z otoczeniem; specjalistyczne usługi są to usługi do-
stosowane do szczególnych potrzeb danej osoby, wy-
nikających z rodzaju schorzenia lub niepełnospraw-
ności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym
przygotowaniem zawodowym; rada gminy określa
warunki przyznawania i odpłatności za te usługi
(oprócz specjalistycznych usług opiekuńczych dla
osób z zaburzeniami psychicznymi, dla których to
usług szczegółowe zasady w tym zakresie uregulo-
wane są w rozporządzeniu ministra polityki społecz-
nej z dnia 22 września 2005 r.) oraz warunki częścio-
wego lub całkowitego zwolnienia od opłat;
— wynagrodzenia należnego opiekunowi z tytułu
sprawowania opieki w wysokości przyznanej przez
sąd;
— opłacania składek na ubezpieczenie emerytal-
ne i rentowe za osobę, która zrezygnuje z zatrudnie-
nia w związku z koniecznością sprawowania bezpo-
średniej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko
chorym członkiem rodziny oraz wspólnie niezamiesz-
kującymi matką, ojcem lub rodzeństwem i nie pod-
lega obowiązkowo takim ubezpieczeniom z innych
tytułów oraz nie otrzymuje emerytury lub renty; wy-
sokość tej składki określają przepisy o systemie ubez-
pieczeń społecznych, jest ona wypłacana za okres
sprawowania opieki osobom, które nie ukończyły
50 lat i posiadają okres ubezpieczenia (składkowego i

nieskładkowego) wynoszący co najmniej 10 lat lub
osobom, które nie posiadają okresu ubezpieczenia
(składkowego i nieskładkowego) wynoszącego 20 lat
w przypadku kobiet i 25 lat w przypadku mężczyzn;
ta forma pomocy uzależniona jest od spełnienia kry-
terium dochodowego, które wynosi 150% kwoty kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie (351 zł) okre-
ślonego w ustawie o pomocy społecznej, tj. 526 zł.
— opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne
określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
w przypadku spełnienia dodatkowych warunków
(np. w przypadku osób bezdomnych muszą one być
objęte indywidualnym programem wychodzenia
z bezdomności, w przypadku osób bezrobotnych musi
być zawarty kontrakt socjalny);
— usług opiekuńczych oraz posiłku świadczonych
w ośrodkach wsparcia, tj. środowiskowym domu sa-
mopomocy, dziennym domu pomocy, klubie samopo-
mocy; oferta ta jest skierowana do osób, które ze
względu na wiek, chorobę lub niepełnosprawność wy-
magają częściowej opieki i pomocy w zaspokajaniu
niezbędnych potrzeb;
— pobytu w mieszkaniu chronionym. Ta forma
pomocy skierowana jest do osób, które ze względu na
trudną sytuację życiową, wiek, niepełnosprawność
lub chorobę potrzebują wsparcia w codziennym życiu,
ale nie wymagają usług w zakresie świadczonym
przez placówki całodobowej opieki; pobyt w mieszka-
niu chronionym może zastępować pobyt w placówce
zapewniającej całodobową opiekę; osoby przebywają-
ce w mieszkaniu chronionym są przygotowywane –
pod opieką specjalistów – do prowadzenia samodziel-
nego życia w integracji ze społecznością lokalną;
— posiłku – dowożenie posiłków, w tym ciepłego
posiłku, do miejsca zamieszkania; świadczenie pomo-
cy w tej formie odbywa się na podstawie ustawy z dnia
29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U.
Nr 267, poz. 2259); pomoc w tej formie może być przy-
znana nieodpłatnie przy spełnieniu określonego
w ustawie kryterium dochodowego (wynoszącego
150% kryterium dochodowego osoby samotnie gospo-
darującej – 715 zł lub 150% kryterium dochodowego
na osobę w rodzinie – 526 zł, określonych w ustawie
o pomocy społecznej) albo odpłatnie, w przypadku
przekroczenia kryterium dochodowego;
— zasiłku celowego lub specjalnego zasiłku celo-
wego (gdy dochód osoby lub rodziny przekracza kry-
terium dochodowe) na m.in. pokrycie części lub cało-
ści kosztów zakupu żywności, leków i leczenia.
Jak wynika z powyższego, system pomocy spo-
łecznej oferuje szeroki wachlarz różnych form pomo-
cy, uwzględniając potrzeby osób niepełnosprawnych
i starszych, przy jednoczesnym wspieraniu ww. osób
i ich rodzin w zachowaniu prawa do godnego życia
w dotychczasowym środowisku, bez konieczności
jego zmiany.
Pragnę poinformować także, że w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej trwają prace nad przygo-
269
towaniem projektu założeń do projektu ustawy o po-
mocy społecznej, w których m.in. przewiduje się do-
konanie podziału problematyki pomocy społecznej na
dwa segmenty zagadnień różniących się instrumen-
tarium, sposobem funkcjonowania oraz finansowa-
nia działalności instytucji wykonujących przypisane
zadania, tj. obszar wsparcia i pomocy społecznej oraz
obszar usług socjalnych. Planuje się również wpro-
wadzenie nowego świadczenia dla osób ze zwiększo-
nymi potrzebami opiekuńczo-pielęgnacyjnymi, w tym
dla osób starszych i niepełnosprawnych.
Informuję również, że zakończono prace Zespołu
ds. przygotowania ustawy o ubezpieczeniu pielęgna-
cyjnym przy senackim Klubie Parlamentarnym PO,
powołanego przez senatora Mieczysława Augustyna.
Aktualnie zakończono prace nad opracowaniem
zielonej księgi – dokumentu przedstawiającego stan
opieki długoterminowej w Polsce, która zawiera
wnioski, jak i rekomendacje dla rządu. Wskazuje na
różne rodzaje rozwiązań trudnych sytuacji osób, jak
również na możliwość ich wsparcia. W przypadku
pozytywnych decyzji rządu odnośnie do wskazanych
rozwiązań podjęte będą dalsze prace w celu stworze-
nia nowego systemu wsparcia dla osób niepełno-
sprawnych i niesamodzielnych, w tym także star-
szych, oraz ich opiekunów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasadności naliczania
niektórych opłat przez Spółdzielnię Mieszkaniową
Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim (6765)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie pana posła Jarosława Rusieckiego z dnia 8 kwiet-
nia br., znak: SPS-024-6765/10, w sprawie zasadności
naliczania niektórych opłat przez Spółdzielnię Miesz-
kaniową Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) zarząd nie-
ruchomościami wspólnymi stanowiącymi współwła-
sność spółdzielni jest wykonywany przez spółdzielnię
jak zarząd powierzony, o którym mowa w art. 18 ust. 1
ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali,
270
choćby właściciele lokali nie byli członkami spółdziel-
ni, z zastrzeżeniem art. 241 i art. 26. Przepisów ustawy
o własności lokali o zarządzie nieruchomością wspólną
nie stosuje się, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 1 oraz
art. 29 ust. 1 i 1a, które stosuje się odpowiednio.
Powyższe oznacza, iż wobec nieruchomości, w któ-
rych spółdzielnia pozostaje jednym ze współwłaści-
cieli, zastosowanie mają przepisy cyt. ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych.
W myśl zaś art. 4 ust. 2 i 4 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych właściciele lokali, zarówno ci
będący jak i niebędący członkami spółdzielni, pokry-
wają koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem
nieruchomości wspólnych przez uiszczanie opłat
zgodnie z postanowieniami statutu.
Natomiast uprawnienie do określenia zasad nali-
czania tych opłat w statucie zawiera art. 4 ust. 1 usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych, zgodnie z któ-
rym członkowie spółdzielni, którym przysługują spół-
dzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć
w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypada-
jących na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nie-
ruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez
uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.
Powyższe oznacza, że każda spółdzielnia miesz-
kaniowa posiada ustawowe prawo do samodzielnego
określenia w swoim statucie obowiązków finanso-
wych członków, którym przysługują spółdzielcze pra-
wa do lokali, związanych z pokrywaniem przez nich
kosztów eksploatacji i utrzymania nieruchomości.
Właściwy statutowo organ spółdzielni ma prawo
ustalić w stosownym regulaminie wydanym na pod-
stawie statutu zasady gospodarki zasobami mieszka-
niowymi, sposób ich rozliczania oraz ustalania opłat
za lokale.
Niezależnie należy dodać, że przy ustalaniu zasad
naliczania opłat na pokrycie kosztów niezależnych
od spółdzielni, jak np. dostawy wody i odbioru ście-
ków, mają zastosowanie przepisy odrębnej ustawy
z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu
w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t. j.
z 2006 r. Dz. U. Nr 123, poz. 858, z późn. zm.).
W świetle przedstawionych wyjaśnień do poszcze-
gólnych pytań pana posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasadności naliczania opłat przez Spół-
dzielnię Mieszkaniową Krzemionki w Ostrowcu
Świętokrzyskim przedstawiam następujące odpo-
wiedzi:
1) ponoszenia kosztów przez wszystkich miesz-
kańców za niebilansującą się wodę – poruszoną kwe-
stię reguluje art. 26 ust. 3 ustawy o zbiorowym za-
opatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ście-
ków, który stanowi: „3. Właściciel lub zarządca bu-
dynku wielolokalowego lub budynków wielolokalo-
wych dokonuje wyboru metody rozliczania kosztów
różnicy wskazań, o której mowa w art. 6 ust. 6 pkt 3.
Należnościami wynikającymi z przyjętej metody roz-
liczania obciąża osobę korzystającą z lokalu w tych
budynkach”; oznacza to, że spółdzielnia mieszkanio-
wa posiada ustawowe prawo do obciążenia mieszkań-
ców kosztami za niebilansującą się wodę;
2) uiszczenia opłaty za eksploatację podstawową,
po wykupieniu mieszkania na własność – właściciele
lokali, zarówno ci będący jak i niebędący członkami
spółdzielni, pokrywają koszty związane z eksploata-
cją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych przez
uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu
(art. 4 ust. i 4 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych), zatem obowiązek uiszczania opłat za eksplo-
atację podstawową po wykupieniu mieszkania na
własność jest zgodny z ustawą;
3) zasadności uiszczania opłat na utrzymanie
osiedlowego domu kultury – zgodnie z art. 4 ust. 5
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych członkowie
spółdzielni uczestniczą w kosztach związanych z dzia-
łalnością społeczną, oświatową i kulturalną prowa-
dzoną przez spółdzielnię, jeżeli uchwała walnego
zgromadzenia tak stanowi; właściciele lokali niebę-
dący członkami oraz osoby niebędące członkami
spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własno-
ściowe prawa do lokali, mogą odpłatnie korzystać
z takiej działalności na podstawie umów zawieranych
ze spółdzielnią; oznacza to, że jest uzasadnione uisz-
czanie opłat na utrzymanie osiedlowego domu kultu-
ry, jeżeli zainteresowani są członkami spółdzielni,
a uchwała walnego zgromadzenia spółdzielni miesz-
kaniowej tak stanowi, natomiast, jeżeli nie są człon-
kami spółdzielni, to opłaty na utrzymanie osiedlowe-
go domu kultury mogą być pobierane tylko na pod-
stawie umowy zawartej ze spółdzielnią.
Reasumując, w świetle przedstawionych wyja-
śnień wyrażam opinię, przy zastrzeżeniu zawartym
w odpowiedzi do pytania nr 3, że Spółdzielnia Miesz-
kaniowa Krzemionki w Ostrowcu Świętokrzyskim
nalicza opłaty w prawidłowy sposób, zgodnie z obo-
wiązującym aktualnie stanem prawnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie remontów czołgów PT-91 (6768)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Lucjana Karasiewicza w spra-
wie remontów czołgów PT-91 (SPS-024-6768/10),

uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W latach 2008 i 2009 wyremontowano cztery czoł-
gi PT-91 (dwa w 2008 r. i dwa w 2009 r.). Wykonawcą
remontów były Zakłady Mechaniczne Bumar-Łabędy
SA. Remonty nie miały jednak charakteru odtwarza-
jącego resursy techniczne, a dotyczyły jedynie wyko-
nania czynności konserwacyjnych, połączonych z przy-
wróceniem pełnej sprawności pojazdów. Łączna war-
tość remontów zrealizowanych w powyższym okresie
wyniosła 10 708 054 zł (w tym 9 130 000 zł w 2008 r.
i 1 578 054 zł w 2009 r.).
Wojskowe jednostki remontowe we wspomnia-
nych latach realizowały remonty konserwacyjne czoł-
gów PT-91, poprzedzone lub wykonywane równolegle
z remontami bieżącymi, wymaganymi dla przywró-
cenia pełnej sprawności technicznej czołgów. Remon-
ty wykonywane w wojskowej bazie remontowej rów-
nież nie odtwarzały zużytych resursów technicznych,
a miały na celu przywrócenie wymaganej sprawności
czołgów i zapewnienie możliwości dalszego ich utrzy-
mania. Łącznie wykonano dwadzieścia pięć remon-
tów o wskazanym wyżej charakterze (siedem w 2008 r.
i osiemnaście w 2009 r.).
Dokładne określenie kosztów remontów czołgów
PT-91 wykonanych w wojskowej bazie remontowej
nie jest możliwe. Niemniej jednak oszacowano, że
w przypadku wykonywania remontu konserwacyjne-
go czołgu PT-91 przybliżony średni koszt wykonania
remontu w wojskowej jednostce remontowej zamknie
się w kwocie 250 tys. zł (kwota ta nie obejmuje kosz-
tów utrzymania wojskowej jednostki remontowej).
Ponadto, uwzględniając całość prac realizowa-
nych przez jednostki remontowe, w tym ilość robo-
czogodzin oraz łączne koszty utrzymania jednostki,
przyjmując proporcjonalnie udział pracochłonności
wykonania jednego remontu konserwacyjnego czołgu
PT-91, w przybliżeniu można przyjąć, że koszt takie-
go remontu wyniesie ok. 300 tys. zł.
Odpowiadając na pytanie pana posła Lucjana Ka-
rasiewicza dotyczące liczby czołgów PT-91, które
osiągnęły przebieg 14 000 km, uprzejmie informuję,
że żaden z czołgów tego typu eksploatowanych w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jak dotąd
nie osiągnął takiego przebiegu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
271
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Woracha
w sprawie podziału środków PFRON
przeznaczonych w 2010 r. na realizację zadań
w zakresie rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych w Łodzi (6773)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
12 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6773/10, zapyta-
nie poselskie pana posła Sławomira Woracha w spra-
wie podziału środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych przeznaczonych
w 2010 r. na realizację zadań w zakresie rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych
w Łodzi, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych według algorytmu samorządom powiato-
wym dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%.
Ponadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełno-
sprawnych, została rozszerzona o osoby posiadające
uprawnienia emerytalne. PFRON musi również za-
pewnić środki na finansowanie dodatkowych kosz-
tów zatrudniania pracowników niepełnosprawnych,
o których zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy
chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost wydat-
ków PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń (we-
dług danych PFRON – stan na dzień 19 kwietnia 2010 r.
– liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych u pra-
codawców objętych dofinansowaniem do wynagrodzeń
była w lutym 2010 r. w stosunku do grudnia 2008 r.
wyższa o ponad 46 tys. osób, tj. o ok. 23%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
272
cjom oraz organizacjom pozarządowym mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że PFRON obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudniają-
cych osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wydat-
ków stanowią także środki przekazywane algoryt-
mem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii zaję-
ciowej czy też działania zakładów aktywności zawo-
dowej.
Uprzejmie wyjaśniam, że wysokość środków dla
samorządów powiatowych na realizację zadań usta-
lana jest corocznie w ustawie budżetowej państwa
w planie finansowym PFRON. Przedstawione powy-
żej okoliczności spowodowały realne zmniejszenie
kwot przekazanych do samorządów. Porównując plan
finansowy PFRON określony ustawą budżetową pań-
stwa na lata 2008 i 2010 w pozycji przelewy redystry-
bucyjne, należy wskazać, że w 2010 r. nastąpiło
w stosunku do 2008 r. obniżenie wysokości środków
dla samorządów powiatowych o kwotę 208 644 000 zł,
tj. o 25% (w stosunku do 2009 r. ta kwota jest niższa
o ok. 6%). W bieżącym roku na przelewy redystrybu-
cyjne dla samorządów powiatowych na realizację za-
dań zaplanowano kwotę 618 185 000 zł.
Środki PFRON podlegają podziałowi zgodnie
z zasadami określonymi w rozporządzeniu Rady Mi-
nistrów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu
przekazywania środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 88,
poz. 808, z późn. zm.). Wzór algorytmu ma pośrednie
znaczenie dla wysokości środków PFRON przekazy-
wanych samorządom powiatowym na zadania z za-
kresu rehabilitacji zawodowej i społecznej. Środki te
zależą od wysokości kwoty środków finansowych
przewidzianych w planie finansowym funduszu na
dany rok na realizację ww. zadań przez samorządy
powiatowe. Wzór algorytmu służy jedynie do podzia-
łu tych środków finansowych. W związku z powyż-
szym wysokość otrzymywanych przez samorządy
dotacji w głównej mierze uzależniona jest od ogólne-
go budżetu funduszu.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że nie ma
podstaw prawnych do przyznawania dodatkowych
środków na indywidualne wnioski samorządów po-
wiatowych. Środki PFRON podlegają podziałowi we-
dług algorytmu zgodnie z rozporządzeniem w sprawie
algorytmu. Obecnie nie ma możliwości finansowych,
aby rozważyć ewentualność przeznaczenia dodatko-
wych środków finansowych dla samorządów powiato-
wych.
Pragnę pokreślić, że Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepoko-
jenie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem wysokości środków PFRON przypadających
według algorytmu na realizację zadań ustawowych
w 2010 r. Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepeł-
nosprawne wymagające wsparcia są przede wszyst-
kim pełnoprawnymi mieszkańcami województw i po-
wiatów, a środki przekazywane przez PFRON są
formą dofinansowania realizacji przez samorządy za-
dania własnego polegającego na wspieraniu ich nie-
pełnosprawnych mieszkańców. Ponadto pragnę za-
uważyć, że decyzję o przeznaczeniu środków PFRON
na określone zadania podejmuje w formie uchwały
rada powiatu (art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.), która, dokonując okre-
ślonych rozstrzygnięć, powinna uwzględniać zapisy
powiatowego programu działań na rzecz osób niepeł-
nosprawnych, jak i aktualne, zidentyfikowane po-
trzeby niepełnosprawnych mieszkańców powiatu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zamiaru likwidacji
Straży Ochrony Kolei (6774)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na przesłane przy
piśmie nr SPS-024-6774/10 z kwietnia 2010 r. zapy-
tanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
zamiaru likwidacji Straży Ochrony Kolei, uprzejmie
informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw
(druk sejmowy nr 2873) zakłada, iż zadania w zakre-
sie zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicz-
nego na obszarach kolejowych oraz w pociągach pa-
sażerskich wykonywać będzie policja kolejowa na
zasadach określonych w ustawie z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.). W związku z tym ww. zadania nie będą już wy-
konywane przez Straż Ochrony Kolei, która podlegać
będzie likwidacji.
Zgodnie z projektem zarządcy infrastruktury
obowiązani są do zapewnienia porządku publicznego
na zarządzanym obszarze kolejowym oraz ochrony
należącego do nich mienia, a przewoźnicy kolejowi
do ochrony przesyłek powierzonych im do przewozu
oraz ochrony należącego do nich mienia. Projekt ten
oddziela ochronę porządku publicznego realizowane-
go przez Policję od ochrony mienia spółek kolejowych

realizowanej bądź to własnymi zasobami osobowymi,
bądź też przy pomocy firm ochroniarskich.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA będących funkcjonariu-
szami Straży Ochrony Kolei, którzy będą mogli stać
się funkcjonariuszami Policji po pozytywnym zali-
czeniu postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego
w oparciu o postanowienia art. 25 ust. 3 ww. ustawy
o Policji.
Wyżej wymieniony projekt ustawy wprowadza
w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia zmiany pozwalające funkcjonariuszom Stra-
ży Ochrony Kolei na uproszczone uzyskanie licencji
pracownika ochrony fizycznej I i II stopnia. Ułatwie-
nie w zakresie uzyskania licencji pracownika ochro-
ny fizycznej jest niewątpliwie rozwiązaniem praw-
nym umożliwiającym zatrudnianie osób, które nie
podjęły służby w Policji.
Natomiast poselski projekt ustawy o Straży Ko-
lejowej (druk sejmowy nr 510), nad którym od stycz-
nia 2009 r. w Sejmie RP prowadzone są prace, zakła-
da utworzenie Straży Kolejowej – umundurowanej
i uzbrojonej formacji przeznaczonej do ochrony po-
rządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze
kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejo-
wych. Utworzona Straż Kolejowa posiadałaby szero-
kie przywileje wynikające z pragmatyki służbowej.
Rząd jest przeciwny tworzeniu kolejnej służby
mundurowej finansowanej w całości z budżetu pań-
stwa, wychodząc z założenia, iż domeną państwa
i służb państwowych jest ochrona porządku publicz-
nego. Zadania w tym zakresie w pierwszej kolejności
wykonuje Policja. Brak jest uzasadnienia do tworze-
nia odrębnej formacji, której zadaniem będzie ochro-
na infrastruktury kolejowej. Zadanie to powinno być
wykonywane przez spółki kolejowe jako podmioty
prawa handlowego.
O tym, który z projektów zostanie uchwalony,
zdecydują parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Renaty Butryn
w sprawie ustania statusu osoby bezrobotnej
z momentem złożenia wniosku
do odpowiednich organów o wpis do ewidencji
działalności gospodarczej (6780)
Odpowiadając na wystąpienie pani poseł Renaty
Butryn, przekazane przy piśmie z dnia 12 kwietnia
273
2010 r., znak: SPS-024-6780/10, dotyczące utraty sta-
tusu bezrobotnego w związku z wpisem działalności
gospodarczej do ewidencji, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, ze zm.) bezrobotnym może być osoba, która
nie posiada wpisu do ewidencji działalności gospo-
darczej albo nie podlega, na podstawie odrębnych
przepisów, obowiązkowi ubezpieczenia społecznego
z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników.
Z powyższego uregulowania jednoznacznie wynika,
iż już sam wpis do ewidencji działalności gospodar-
czej powoduje utratę statusu bezrobotnego z dniem
dokonania tego wpisu.
Jednocześnie jednak informuję, iż dostrzegając
fakt, że pomiędzy dokonaniem wpisu działalności
gospodarczej do ewidencji a planowanym rozpoczę-
ciem działalności gospodarczej może upłynąć pewien
okres czasu, podjęłam decyzję o konieczności znowe-
lizowania ww. uregulowania. Zgodnie z projektowa-
nym nowym zapisem bezrobotny będzie mógł zacho-
wać posiadany status aż do dnia określonego we wpi-
sie jako dzień podjęcia działalności gospodarczej.
A zatem jeśli przykładowo bezrobotny określi w do-
konywanym wpisie do ewidencji działalności gospo-
darczej, iż faktyczną działalność zamierza podjąć
np. dopiero po upływie 2 miesięcy od dnia wpisu, to
będzie mógł aż do tego wskazanego dnia rozpoczęcia
działalności zachować status bezrobotnego.
Projekt nowelizacji ww. ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, zawierający m.in. przedstawioną powy-
żej zmianę, został w dniu 29 marca przyjęty przez
Komitet Stały Rady Ministrów i po akceptacji przez
Radę Ministrów zostanie skierowany do Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
na zapytanie poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie działań spółki ENEA SA (6794)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pani poseł na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej Bożeny Szydłowskiej z dnia 8 kwietnia
2010 r., przekazane przez Marszałka Sejmu pismem
z dnia 15 kwietnia 2010 r., znak: SPS-024-6794/10,
w sprawie działań ENEA SA związanych z zawar-
ciem umowy na konserwację urządzeń oświetlenia
274
ulicznego na terenie gminy Krajenka, przedstawiam,
co następuje.
ENEA SA z siedzibą w Poznaniu jest spółką z czę-
ściowym udziałem Skarbu Państwa, w stosunku do
której prawa z akcji będących własnością SP wyko-
nuje minister skarbu państwa. Poruszona przez pa-
nią poseł kwestia dotycząca konserwacji urządzeń
oświetlenia ulicznego na terenie gminy Krajenka po-
zostaje w obszarze operacyjnego zarządzania spółką
i leży w gestii zarządu spółki oraz podległych zarzą-
dowi komórek organizacyjnych.
W oparciu o informacje przekazane przez Zarząd
ENEA SA przedstawiam następujące wyjaśnienia
w poruszonej przez panią poseł sprawie.
Warunki wzajemnych relacji uczestników syste-
mu obsługi oświetlenia dróg i miejsc publicznych
w gminie Krajenka są podobne do innych miejsc ob-
sługiwanych przez ENEA SA, a podobne zasady
kształtowania parametrów umów związanych z oświe-
tlaniem są stosowane w regionach obsługiwanych
przez inne spółki energetyczne.
Na terenie właściwym dla ENEA SA instalacje
oświetleniowe pozostają w większości własnością tej
spółki. Istotna ich część zamontowana jest na słu-
pach linii rozdzielczych niskich napięć stanowiących
własność ENEA Operator sp. z o.o., pełniącej funkcję
ustawowego operatora sieci dystrybucyjnej. Tak więc
w powyższym zakresie trzy podmioty powinny ze
sobą współpracować i znajdować wspólnie, optymal-
ne rozwiązania gospodarcze.
Obowiązek zapewnienia oświetlania jest zada-
niem własnym gminy (art. 18.1 ustawy Prawo ener-
getyczne). Gmina może także podejmować się budo-
wy własnych systemów oświetlenia, niezwiązanych
z infrastrukturą energetyki zawodowej. Takie decy-
zje likwidują jednak szanse na korzystanie z efektu
synergii przez „dzielenie się kosztami” wspólnie wy-
korzystywanego majątku.
Według przedstawionych przez Zarząd ENEA SA
informacji, sytuacja w zakresie stosunków pomiędzy
ENEA SA i gminą Krajenka w oparciu o umowę łą-
czącą strony do końca 2009 r. przedstawiała się na-
stępująco.
Umowa obejmowała realizację usługi oświetlania
z wykorzystaniem 679 opraw oświetleniowych i in-
stalacji ENEA SA, w 521 przypadkach – z odpłatnym
wykorzystaniem słupów linii napowietrznych niskie-
go napięcia należących do ENEA Operator sp. z o.o.
Umowa ustalała opłatę ryczałtową za jeden punkt
oświetleniowy w wys. 3 zł netto miesięcznie, co da-
wało łączną kwotę 2037 zł netto miesięcznie. Cena
ta nie obejmowała taryfowego kosztu energii elek-
trycznej zużytej przez instalacje i taryfowej usługi
jej dystrybucji.
Od 1 kwietnia 2009 r. opłata ryczałtowa została
aneksem do umowy podniesiona do 3,81 zł za punkt
miesięcznie, co przy zweryfikowanej ilości opraw do
671 dawało miesięczną kwotę do zapłaty 2556,51 zł
netto. Na podstawie tej umowy gmina Krajenka
w roku 2009 zapłaciła usługodawcy wynagrodzenie
w wysokości 29 119,59 zł netto.
Faktycznie poniesione przez ENEA SA koszty
związane z oświetleniem ulicznym na terenie gminy
Krajenka w roku 2009 były następujące: usługa wy-
konawcza – 24 591,49 zł (w tym 5621,59 zł za wyko-
rzystanie słupów ENEA Operator sp. z o.o.), amorty-
zacja – 17 392,60 zł i podatek od budowli na rzecz
gminy – 5883,51 zł. Wg uproszczonego rachunku
ENEA SA odnotowała na realizacji umowy z gminą
Krajenka w 2009 r. stratę w wysokości nie mniejszej
niż 18 748,01 zł.
W efekcie przekształceń strukturalnych i organi-
zacyjnych ENEA SA związana była bardzo różnymi
umowami z gminami. Spółka podjęła więc zadanie
uporządkowania obsługiwanych kontraktów przez
wprowadzenie jednolitej formy ofert przedstawia-
nych gminom przy każdym wznawianiu wygasłych
umów. I taka propozycja, podobnie jak w przypadku
innych gmin, została we wstępnej wersji oferty przed-
stawiona gminie Krajenka.
Spółka deklaruje zrozumienie dla oczekiwanej
konieczności rozłożenia w czasie pełnego wdrożenia
projektu, nie może jednak akceptować rozwiązań
ewidentnie i trwale generujących dla niej straty fi-
nansowe. Po wstępnych rozmowach ENEA SA przed-
łożyła gminie Krajenka ofertę umowy przejściowej,
nadal niekorzystnej dla niej, mimo faktycznego pod-
niesienia dotychczasowej ceny.
W ofercie pierwotnej (z 13 stycznia 2010 r.) cenę
netto pokrywającą opłaty stałe i koszty zabiegów ob-
ligatoryjnych określono na poziomie 42 015,74 zł rocz-
nie, co w przeliczeniu na punkt świetlny daje 7,21 zł
miesięcznie. Do oferty włączono propozycję cenniko-
wą usług podlegających zlecaniu doraźnemu wg ocze-
kiwań gminy. Dla złagodzenia gminie skutków finan-
sowych nowej regulacji zaproponowano tymczasowe
objęcie wskazaną wyżej opłatą ryczałtową niemal
wszystkich zabiegów eksploatacyjnych, poza malowa-
niem konstrukcji i pomiarami parametrów optycz-
nych. Powyższe działania wskazują, iż ENEA SA
wykazała dobrą wolę w ramach kształtowania sto-
sunków handlowych z gminą Krajenka.
Jednak przedstawiona oferta nie została zaakcep-
towana przez gminę Krajenka, która zgłosiła oczeki-
wania podwyższenia parametrów usługi bez zmiany
ceny. Jednocześnie trwało, mimo braku umowy, wy-
konywanie doraźnych napraw instalacji przez służby
ENEA SA.
Od 16 marca 2010 r., to jest po dwóch i pół mie-
siąca nieodpłatnego świadczenia usług, ENEA SA
przerwała wykonywanie napraw. Zdaniem Zarządu
ENEA SA nie można na tej podstawie przypisywać
postawie spółki znamion nieuczciwości lub oskarżać
ją o narzucanie gminie Krajenka niekorzystnych wa-
runków umowy.
Następnie strony wymieniały stanowiska wielo-
krotnie, a w dniu 1 kwietnia 2010 r. ustnie uzgodnio-
no warunki i treść umowy. Uzgodniono też, wg infor-
macji ENEA SA, sposób regulacji wynagrodzenia za

usługi wykonane w I kwartale 2010 r. Bezpośrednio
po uzgodnieniach przekazano gminie jednostronnie
podpisaną już przez ENEA SA umowę. W efekcie spo-
tkania i dokonanych ustnych uzgodnień służby
ENEA SA od 2 kwietnia 2010 r. podjęły normalne
prace eksploatacyjne, przywracając szybko spraw-
ność całej instalacji. Umowa jednak nadal przez gmi-
nę Krajenka nie została podpisana, a uzgodnione
rozliczenie za prace w pierwszym kwartale jest kwe-
stionowane.
Opierając się na wyjaśnieniach Zarządu ENEA
SA oraz podstawowych zasadach gospodarczych,
w ocenie MSP trudno zgodzić się z tezą nadużywania
przez ENEA SA pozycji dominującej przez narzuca-
nie gminie Krajenka niekorzystnych warunków
umowy o świadczenie usługi oświetlania dróg i miejsc
publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Szejnfelda
w sprawie zwrotu opłat za wydane
w latach 2004–2006 karty pojazdów (6796)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-024-6796/10 z dnia 15 kwietnia 2010 r.
przesyłające zapytanie posła Adama Szejnfelda w spra-
wie zwrotu opłaty za wydane w latach 2004–2006
karty pojazdów, uprzejmie informuję, że Trybunał
Konstytucyjny wyrokiem z dnia 17 stycznia 2007 r.
w sprawie U6/04 orzekł, że rozporządzenie ministra
infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wy-
sokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz. 1310)
ustalające opłatę za wydanie karty pojazdu w wyso-
kości 500 zł jest niezgodne z art. 77 ust. 4 pkt 2 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej i w konsekwencji stwierdził, że prze-
pisy rozporządzenia tracą moc obowiązującą z dniem
1 maja 2006 r.
Pragnę zwrócić uwagę, że w związku z wnioskiem
w 2004 r. rzecznika praw obywatelskich do Trybu-
nału Konstytucyjnego o stwierdzenie niezgodności
rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lip-
ca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojaz-
du z wytycznymi wynikającymi z ustawy Prawo o ru-
275
chu drogowego oraz Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej ministerstwo podjęło prace legislacyjne
w celu wydania nowego rozporządzenia w tej spra-
wie, proponując obniżenie tej opłaty do 75 zł. Słusz-
nym rozwiązaniem byłoby wydanie tego rozporzą-
dzenia przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego,
co mogłoby przyczynić się do umorzenia postępowa-
nia przez Trybunał Konstytucyjny. Strona samorzą-
dowa w wyniku licznych konsultacji projektu tego
rozporządzenia spowodowała jednak wstrzymanie
wydania rozporządzenia do czasu wydania orzecze-
nia przez Trybunał Konstytucyjny.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycz-
nia 2006 r., który uznał argumenty rzecznika praw
obywatelskich, spowodował skutki, które w szczegól-
ności dotykają stronę samorządową. Pragnę jednak
zauważyć, że TK utrzymał w mocy przepisy rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca
2003 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. Do tego czasu,
według takiego stwierdzenia trybunału, można są-
dzić, że opłata ta pobierana była na podstawie i w gra-
nicach powszechnie obowiązującego prawa. Minister
infrastruktury niezwłocznie wydał nowe rozporzą-
dzenie, które od dnia 15 kwietnia 2006 r. wprowadzi-
ło obniżoną wysokość opłaty za wydanie karty pojaz-
du – 75 zł.
Mając na uwadze liczne postępowania cywilne pro-
wadzone po wyroku Trybunału Konstytucyjnego na
wniosek obywateli przeciwko powiatom w celu uzy-
skania zwrotu nadpłaty (425 zł) za wydaną kartę po-
jazdu, samorząd powiatowy postuluje o rozstrzygnię-
cie sprawy finansowania samorządu i rekompensaty
utraty dochodów z tytułu zwrotu nadpłaty za wydanie
kart pojazdu wraz z kosztami sądowymi wynikający-
mi z niekorzystnych wyroków sądowych.
Należy podkreślić, że minister właściwy do
spraw transportu nie posiada kompetencji do speł-
nienia postulatów strony samorządowej i przyzna-
nia powiatom wnioskowanych środków z budżetu
państwa. Wyjaśniam, iż występowałem do Minister-
stwa Finansów o stanowisko w tej sprawie. W prze-
kazanych opiniach Ministerstwo Finansów informo-
wało, że „(...) zwiększenie opłaty za kartę pojazdu
do kwoty 500 zł nie wiązało się z dodatkowymi za-
daniami dla powiatów, a wynikające z tego tytułu
znacznie zwiększone środki stanowiły dodatkowe
dochody powiatów”.
W wyroku Trybunał Konstytucyjny, odnosząc się
do nadmiernej wysokości opłaty za kartę pojazdu,
stwierdził, iż „należy raczej uznać, że kwestionowane
podwyższenie opłaty miało na celu zapewnienie po-
wiatom dodatkowych źródeł dochodów na wykony-
wanie innych zadań”.
Należy także zauważyć, iż w orzecznictwie brak
jest jednolitego stanowiska w sprawie zwrotu nad-
płaty za kartę pojazdu poszczególnym podmiotom,
np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia
2007 r. III CZP 125/07 (OSNC z 2008 r. Nr 12, poz.
138, OSP z 2009 r. Nr 4, poz. 37) stwierdza, iż Skarb
Państwa nie ponosi odpowiedzialności za szkody wy-
276
rządzone przez wydanie rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wy-
sokości opłat za kartę pojazdu (Dz. U. Nr 137, poz.
1310), w czasie gdy przepisy tego rozporządzenia, po-
mimo stwierdzenia ich sprzeczności z konstytucją
i ustawą zwykłą przez Trybunał Konstytucyjny, da-
lej obowiązywały”.
Ponadto MF poinformował, „iż sprawa ewentual-
nej rekompensaty powiatom utraconych dochodów
z tytułu zwrotu opłaty za kartę pojazdu była w dniu
26 marca br. przedmiotem obrad Zespołu ds. Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego, który negatywnie od-
niósł się do propozycji zgłaszanej przez powiaty, do-
tyczącej przeznaczenia środków rezerwy subwencji,
o której mowa w art. 36 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.), dla powiatów dokonujących zwrotu
opłaty za kartę pojazdu”.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, że zadekla-
rowałem i podtrzymuję, ze względu na interdyscypli-
narność tej kwestii, wolę wspólnego działania mię-
dzyresortowego w celu rozpatrzenia możliwości fi-
nansowego rozwiązania dla strony samorządowej.
W tym celu, w związku z ustaleniami Zespołu Infra-
struktury (...) Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, który również zajmuje się omawianą
sprawą, wystosowałem pismo do przewodniczącego
Stałego Komitetu Rady Ministrów z propozycją spo-
tkania z udziałem ministra finansów i ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz reprezen-
tacji strony samorządowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie planowanych zmian
w procesie kształcenia zawodowego (6799)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka (SPS-024-
-6799/10) w sprawie planowanych zmian w procesie
kształcenia zawodowego, uprzejmie wyjaśniam.
Związek Rzemiosła Polskiego jest dla Minister-
stwa Edukacji Narodowej ważnym partnerem w pra-
cach związanych z modernizacją systemu kształcenia
zawodowego. Przedstawiciel związku był jednym
z członków Zespołu opiniodawczo-doradczego do
spraw kształcenia zawodowego, który minister edu-
kacji narodowej powołał w czerwcu 2008 r. Związek
Rzemiosła Polskiego przygotował opracowanie doty-
czące „Skutecznych mechanizmów zachęcających
pracodawców do włączania się w proces planowania,
realizacji i walidacji kwalifikacji zawodowych”,
z uwzględnieniem problemów przygotowania zawo-
dowego młodocianych pracowników. Materiał ten
został włączony do całościowej ekspertyzy, która była
przedmiotem dyskusji podczas spotkania Zespołu
opiniodawczo-doradczego do spraw kształcenia zawo-
dowego. Ponadto jedno z posiedzeń zespołu odbyło
się w siedzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na
wniosek rzemiosła zwołano również posiedzenie ze-
społu do spraw usług publicznych Trójstronnej Ko-
misji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, podczas
którego Ministerstwo Edukacji Narodowej szczegó-
łowo omówiło kierunki zamian w kształceniu zawo-
dowym. Przedstawiciele Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej uczestniczyli również w posiedzeniu Zarządu
Związku Rzemiosła Polskiego, które odbyło się 15
grudnia 2009 r. Podczas spotkania, w którym wzięli
udział prezesi 27 izb rzemieślniczych, zaprezentowa-
ne zostały założenia planowanej modernizacji kształ-
cenia zawodowego. Zostały one pozytywnie przyjęte
przez przedstawicieli środowiska rzemieślników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej Katarzyny Hall z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego. W spotkaniu wziął udział również
podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej Zbigniew Włodkowski. Ponadto w spotkaniu
uczestniczyli przedstawiciele Departamentu Kształ-
cenia Zawodowego i Ustawicznego w Ministerstwie
Edukacji Narodowej oraz przedstawiciele Zespołu
oświaty zawodowej i problematyki społecznej w Związ-
ku Rzemiosła Polskiego. Przedmiotem spotkania był
projekt modernizacji systemu kształcenia zawodowe-
go. W trakcie spotkania obie strony zadeklarowały
wolę prowadzenia dalszych rozmów mających na celu
wypracowanie takiego modelu kształcenia zawodo-
wego, który uwzględniałby zarówno postulaty Związ-
ku Rzemiosła Polskiego, jak i potrzeby nowoczesnej
gospodarki oraz aspiracje edukacyjne młodzieży. In-
formuję także, że regularnie odbywają się spotkania
z udziałem przedstawicieli Związku Rzemiosła Pol-
skiego oraz pracowników Departamentu Kształcenia
Zawodowego i Ustawicznego Ministerstwa Edukacji
Narodowej. Celem tych spotkań jest konsultowanie
ze środowiskiem rzemieślników szczegółów przygo-
towywanych zmian w kształceniu zawodowym, m.in.
wyodrębniania i potwierdzania kwalifikacji w zawo-
dzie oraz systemu egzaminów zawodowych.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym, przy-
gotowany w oparciu o założenia wypracowane przez
wspomniany powyżej zespół opiniodawczo-doradczy,
jest obecnie konsultowany ze wszystkim środowiska-
mi zainteresowanymi poprawą jakości kształcenia
zawodowego, m.in. podczas regionalnych konferencji,

które trwały od stycznia do kwietnia br. W konferen-
cjach tych zawsze uczestniczyli przedstawiciele śro-
dowisk pracodawców, w tym także przedstawiciele
Związku Rzemiosła Polskiego oraz przedstawiciele
lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas pa-
neli dyskusyjnych prezentowali oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskiwali także peł-
ną informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które
zgłaszali. Ponadto wraz z rozpoczęciem konferencji
regionalnych uruchomiona została strona interneto-
wa www.konferencje.men.gov.pl, za pośrednictwem
której również można zgłaszać swoje uwagi i propo-
zycje dotyczące przygotowywanych zmian.
Najważniejszym celem przygotowywanych przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej zmian jest dosto-
sowanie systemu kształcenia zawodowego do potrzeb
zmieniającego się rynku pracy i uelastycznienie ofer-
ty edukacyjnej. W związku z tym projektowane zmia-
ny kładą nacisk na to, by praktyczne kształcenie za-
wodowe i egzaminy potwierdzające kwalifikacje w za-
wodzie prowadzone były w jak najściślejszej współ-
pracy z pracodawcami i przedsiębiorcami. Nie zmie-
ni się w związku z tym system kształcenia młodocia-
nych pracowników ani system egzaminów czeladni-
czych i mistrzowskich. Co istotne z punktu widzenia
rzemieślników, utrzymane zostanie dofinansowanie
kosztów kształcenia młodocianych pracowników. Mi-
nimalny czas przeznaczony na kształcenie praktycz-
ne w zasadniczych szkołach zawodowych nie będzie
mniejszy niż jest to obecnie, co zostanie określone
w przepisach prawa oświatowego. Dyrektor szkoły
będzie zobligowany do zapewnienia uczniom, we współ-
pracy z pracodawcami i przedsiębiorcami, kształce-
nia praktycznego w wymiarze określonym przepisa-
mi prawa. Projektowane zmiany nie wprowadzają
obligatoryjnie kształcenia zawodowego na podstawie
programów o strukturze modułowej. Podobnie jak to
ma miejsce obecnie, kształcenie będzie możliwe za-
równo w oparciu o programy modułowe, jak i progra-
my o strukturze przedmiotowej.
W odniesieniu do kwestii finansowania przygoto-
wywanych zmian uprzejmie informuję, że wsparciem
dla modernizacji kształcenia zawodowego są projekty
systemowe realizowane przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej, Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji
Zawodowej i Ustawicznej oraz Centralną Komisję Eg-
zaminacyjną w ramach Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” na lata 2007–2013 w priorytecie III: Wy-
soka jakość systemu oświaty. Trwają także intensyw-
ne prace nad przygotowaniem nowego modelu finan-
sowania kształcenia zawodowego. Uczestniczą w nich
przedstawiciele jednostek samorządu terytorialnego,
przede wszystkim powiatów, których zadaniem jest
prowadzenie szkół ponadgimnazjalnych, w tym tech-
ników i zasadniczych szkół zawodowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.
277
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Sławiak
w sprawie braku decyzji dotyczącej herbu,
flagi, pieczęci i banneru pow. międzyrzeckiego
(6801)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 kwietnia 2010 r. (sygn. SPS-024-
-6801/10), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pani Bożeny Sławiak z dnia 12 kwietnia 2010 r.
w sprawie braku decyzji dotyczącej herbu, flagi,
pieczęci i banneru pow. międzyrzeckiego, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Komisja Heraldyczna jest organem opiniodawczo-
-doradczym ministra właściwego do spraw administra-
cji publicznej w zakresie spraw związanych z heraldyką
i weksylologią. Wskazać jednak należy, że członkowie
Komisji Heraldycznej nie są pracownikami Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, zgodnie
z § 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca
1999 r. (Dz. U. Nr 70, poz. 779) w sprawie Komisji He-
raldycznej Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji zapewnia jedynie obsługę organizacyjną, tech-
niczną i kancelaryjno-biurową Komisji Heraldycznej.
Z informacji przekazanych przez Komisję Heral-
dyczną wynika, że negatywna opinia Komisji Heral-
dycznej w sprawie insygniów powiatu międzyrzeckie-
go została przekazana starostwu powiatowemu w paź-
dzierniku 2009 r. W listopadzie 2009 r. starostwo
przesłało ponowny wniosek z prośbą o opinię popra-
wionej wersji projektów insygniów.
Wskazać należy, iż narastające opóźnienia w rozpa-
trywaniu wniosków przez Komisję Heraldyczną zwią-
zane są z rezygnacją kilku członków – ekspertów z dzie-
dziny heraldyki i weksylologii. Komisja pracująca w nie-
pełnym składzie ma w chwili obecnej trudności w uzy-
skaniu wymaganego ustawowo kworum i zgodnie
z wymogami prawa nie jest w stanie podejmować gło-
sowań nad wpływającymi projektami insygniów.
W związku z powyższym konieczne jest uzupeł-
nienie składu Komisji Heraldycznej oraz wprowadze-
nie stosownych zmian w rozporządzeniu ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 20 stycz-
nia 2000 r. w sprawie powołania Komisji Heraldycz-
nej (Dz. U. Nr 6 poz. 83, z późn. zm.).
Do chwili obecnej, na 5 wakatów w Komisji He-
raldycznej, tj.: 3 wakaty będące w gestii strony samo-
rządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, 1 – w gestii ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, 1 – w gestii ministra kultury
i dziedzictwa narodowego, wskazano 2 kandydatury
– po 1 kandydacie na członka komisji wyznaczyli:
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego
oraz minister spraw wewnętrznych i administracji.
Wskazać należy, że korespondencja w sprawie
uzupełnienia składu Komisji Heraldycznej przez
278
stronę samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego prowadzona jest od 2007 r.,
zaś pierwsza kandydatura została przedstawiona
31 marca 2010 r. Z kolei termin przedstawienia kan-
dydata przez ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego upływa w ciągu miesiąca od dnia przekazania
pisma ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 25 marca 2010 r. w sprawie prośby o wyzna-
czenie kandydata na członka Komisji Heraldycznej.
Z chwilą wskazania pozostałych kandydatów na
członków Komisji Heraldycznej podjęte zostaną pra-
ce nad zmianą ww. rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji w celu określenia skła-
du komisji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 27 kwietnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie sprzedaży Fabryki Drutu sp. z o.o.
w Gliwicach oraz mieszkań zakładowych
wraz z lokatorami (6804)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak SPS-024-6804/10, w sprawie zapytania
pana posła Wojciecha Szaramy dotyczącego sprzeda-
ży Fabryki Drutu Gliwice sp. z o.o. w Gliwicach wraz
z lokatorami mieszkań zakładowych uprzejmie infor-
muję, iż Ministerstwo Skarbu Państwa, przystępując
do etapu poszukiwania potencjalnego inwestora, za-
kładało, że nieodpłatne przekazanie mieszkań nastą-
pi przed ewentualnym zawarciem umowy prywaty-
zacyjnej. Informacja o procesie przekazania miesz-
kań została uwzględniona w memorandum informa-
cyjnym Fabryki Drutu Gliwice sp. z o.o. wraz z po-
danym przez zarząd spółki planowanym na I kwartał
br. terminem jego zakończenia.
Jednocześnie informuję, że w dniu 25 marca 2010 r.
odbyło się nadzwyczajne zgromadzenie wspólników
spółki, które podjęło uchwałę o wyrażeniu zgody na
nieodpłatne przekazanie zakładowych budynków
mieszkalnych na rzecz gminy Gliwice.
Powyższa informacja została przekazana, za po-
średnictwem zarządu spółki, mieszkańcom budyn-
ków przy ul. Dubois w Gliwicach.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 28 kwietnia 2010 r.