Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 63 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 17, 18 i 19 marca 2010 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 63. posiedzenia Sejmu
w dniach 17, 18 i 19 marca 2010 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 409
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 410
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .411
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .412
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .412
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .414
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .416
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .417
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .419
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 423
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 426
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 427
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 433
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 434
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 434
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 436
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 436
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 437
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 438
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 439
Minister Andrzej Kraszewski . . . . . . . . . . . 440
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 442
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 443
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 443
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 445
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 446
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 446
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 452
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 453
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 454
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 456
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 459
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 461
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 461
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 462
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . 463
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 465
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 466
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .466
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 469
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .471
str.
str.
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .472
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . .473
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . .474
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .476
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .477
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .479
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 480
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . .481
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 482
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 483
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 484
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 489
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 490
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .491
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 493
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 496
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 497
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .501
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . .502
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 503
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 503
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 505
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 506
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . 508
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .513
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .518
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .519
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 520
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .521
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .522
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 524
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 525
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 526
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .527
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 528
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 529
Minister Andrzej Kraszewski . . . . . . . . . . . 530
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 532
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 532
 str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 533
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 534
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 536
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 539
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 540
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 540
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 543
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 544
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 545
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .547
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 550
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . .552
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 554
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 555
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .557
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 559
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 559
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 560
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 560
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .561
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 562
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 563
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 564
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 565
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .567
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 568
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 569
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .570
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .573
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .575
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 576
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .578
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .579
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . 580
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .581
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .582
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 583
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 585
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 585
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 586
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 586
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .587
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .587
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 589
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 590
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 590
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .591
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 592
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 593
str.
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .595
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 597
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .601
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 603
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 605
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 606
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 606
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 607
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 608
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 608
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . . 610
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .611
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .613
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .614
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .615
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .617
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .617
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 620
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 622
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 622
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 623
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 624
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 625
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 626
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 626
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 629
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .631
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 632
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 633
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 634
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 634
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 636
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .637
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 638
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 640
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 641
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 641
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 644
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 645
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 646
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .647
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 648
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 648
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . .651
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 652
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 656
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 656
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .657
 str.
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .657
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 658
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 659
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 662
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 664
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 665
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .666
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 668
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 668
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 669
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . . 671
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .673
Zastępca głównego inspektora
ochrony środowiska Roman Jaworski . . . . . .673
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .674
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .675
Podsekretarz stanu Krzysztof Hetman. . . . .676
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .676
Szef służby cywilnej
Sławomir Marek Brodziński . . . . . . . . . . . . .678
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 680
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 683
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 684
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 685
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 686
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 687
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 688
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 689
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 690
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .691
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 692
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 693
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .694
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .695
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . 696
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 699
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 700
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .701
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . .703
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 705
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 706
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .707
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 708
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 709
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .711
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .712
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .713
str.
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .714
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .716
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .717
Minister Radosław Sikorski. . . . . . . . . . . . . .719
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .719
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 720
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .721
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 723
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 724
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 725
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 726
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 726
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .727
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 728
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 729
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 730
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .732
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 734
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 735
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . .737
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 739
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 739
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .742
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .743
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .745
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .749
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 749
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .750
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .751
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .752
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .753
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .755
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .757
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .758
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .759
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .761
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .762
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .763
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 765
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .767
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 768
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 769
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 769
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .770
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .770
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .771
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .771
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .772
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .774
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .775
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .776
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .777
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .777
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .778
str.
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 780
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .781
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .782
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .782
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 783
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 783
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie limitów emisji gazów cieplarnianych,
które są zagrożeniem dla ciepłownictwa (12831)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 29 stycznia br., znak: SPS-023-12831p/10,
otrzymanego od wicemarszałka Sejmu RP w sprawie
ponownej interpelacji pana posła Jana Szyszki doty-
czącej limitów emisji gazów cieplarnianych odnoszą-
cych się do sektora ciepłowniczego, przesyłam wyja-
śnienia w przedmiotowej sprawie.
1. Na jakich podstawach Komisja Europejska
miała prawo złożyć apelację od wyroku Sądu Pierw-
szej Instancji i do jakiego sądu ją złożyła?
W dniu 4 grudnia Komisja Europejska, na pod-
stawie art. 56 Statutu Trybunału Sprawiedliwości
Unii Europejskiej (dalej: TSUE), wniosła odwołanie
od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (dalej: SPI, Sąd)
z dnia 23 września 2009 r. w sprawie T-183/07 (od-
wołanie zostało wpisane do rejestru TSUE pod nu-
merem sprawy C-504/09P Komisja Europejska prze-
ciwko Rzeczypospolitej Polskiej), w którym Sąd
stwierdził nieważność w całości decyzji Komisji K
(2007) 1295 wersja ostateczna z dnia 26 marca 2007 r.
dotyczącej „Krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji gazów cieplarnianych” zgłoszonego przez Pol-
skę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady.
We wniesionym odwołaniu Komisja przedstawiła
cztery zarzuty odnośnie do wspomnianego wyroku
Sądu:
a) zarzut 1 – naruszenie przez Sąd art. 48 § 2 re-
gulaminu Sądu, naruszenie zakazu ne ultra petita
oraz przekroczenie uprawnień kontrolnych SPI w za-
kresie, w jakim SPI badał jako drugą cześć drugiego
zarzutu skargi rzekome naruszenie art. 9 ust. 1 i 3
dyrektywy 2003/87/WE i stwierdził, że Komisja prze-
kroczyła swoje uprawnienia kontrolne poprzez użycie
jej własnych danych ekonomicznych i ustalenie gór-
nego pułapu całkowitej ilości uprawnień do rozdzia-
łu przez Rzeczpospolitą Polską;
b) zarzut 2 – błąd prawny popełniony przez Sąd
podczas ustalania zakresu i sposobu wykonywania
uprawnień kontrolnych Komisji na podstawie art. 9
ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, gdyż Sąd pominął
przy interpretacji tej normy prawnej cel dyrektywy
oraz ogólną zasadę równego traktowania;
c) zarzut 3 – błędna interpretacja zakresu obo-
wiązku uzasadnienia ustanowionego w art. 296
TFUE w związku z art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/
WE, jakiej dokonał Sąd w ramach badania pierwszej
części drugiego zarzutu;
d) zarzut 4 – błąd prawny w zakresie, w jakim
Sąd stwierdził nierozdzielny charakter art. 1 ust. 1,
art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 od pozostałych przepi-
sów zaskarżonej decyzji i w konsekwencji czego
stwierdził jej nieważność w całości.
W świetle przedstawionych zarzutów Komisja Eu-
ropejska żąda uchylenia w całości zaskarżonego wy-
roku SPI w sprawie T-183/07 i obciążenia Rzeczypo-
spolitej Polskiej kosztami postępowania.
Rzeczpospolita Polska nie zgadza się z żądaniami
Komisji i przedstawioną w odwołaniu argumentacją,
w związku z czym, korzystając z prawa przysługują-
cego jej na podstawie art. 115 § 1 regulaminu TSUE,
Rzeczpospolita Polska dnia 19 lutego wysłała odpo-
wiedź na odwołanie w przedmiotowej sprawie, w któ-
rym to Rzeczpospolita Polska wniosła do TSUE o:
a) oddalenie odwołania w całości na podstawie
art. 116 § 1 tiret pierwsze alternatywa pierwsza re-
gulaminu Trybunału;
b) na wypadek gdyby Trybunał nie oddalił od-
wołania Komisji w całości, Rzeczpospolita Polska
wnosi o rozpatrzenie przez Trybunał i uwzględnie-
nie w całości żądania przedstawionego w pierwszej
instancji poprzez rozpatrzenie i uwzględnienie za-
rzutu 1. skargi o stwierdzenie nieważności decyzji
Komisji, zgodnie z art. 116 § 1 tiret drugie regula-
minu Trybunału;
c) na wypadek gdyby Trybunał nie oddalił odwo-
łania Komisji w całości i gdyby Trybunał nie przy-
chylił się do żądania zawartego pod lit. b, Rzeczpo-
spolita Polska wnosi o uwzględnienie żądań przed-
stawionych w pierwszej instancji w części objętej
zarzutami 3–9, po rozpatrzeniu sprawy przez Trybu-
nał lub Sąd, według uznania Trybunału;
d) obciążenie Komisji Europejskiej kosztami po-
stępowania.
2. Czy Komisja Europejska mogła podjąć decyzję
o odrzuceniu KPRU II i zwrócić się do Polski o przed-
stawienie nowej propozycji bez rozstrzygnięcia wnio-
sku apelacyjnego Sądu Wyższej Instancji?
Na mocy art. 1 decyzji Komisji Europejskiej z dnia
11 grudnia 2009 r. dotyczącej „Krajowego planu roz-
działu uprawnień do emisji gazów cieplarnianych”
zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/
87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (dalej: de-
cyzja KE) odrzucony został KPRU, zgłoszony przez
Polskę w 2006 r., określający całkowity przydział
uprawnień do emisji w wysokości 284, 6 mln rocznie
na drugi okres rozliczeniowy (lata 2008–2012).
Wskazana decyzja KE – co podkreślono w motywie
drugim in fine jej uzasadnienia – została wydana
w następstwie wyroku SPI z dnia 23 września 2009 r.
stwierdzającego nieważność decyzji Komisji Europej-
skiej C (2007) 1295 z dnia 26 marca 2007 r. dotyczą-
410
cej KPRU na lata 2008–2012 zgłoszonego przez Pol-
skę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE.
Ponieważ, w myśl art. 9 ust. 3 dyrektywy 2003/87/
WE, Komisja Europejska może odrzucić KPRU zgło-
szony przez państwo członkowskie ze względu na jego
niezgodność z kryteriami zawartymi w załączniku
III lub art. 10 dyrektywy 2003/87/WE, Komisja oma-
wianą decyzją z dnia 11 grudnia 2009 r. odrzuciła
polski KPRU z 2006 r., uznając, że narusza on kry-
teria 1., 2., 3., 5., 6. i 12. tegoż załącznika (pkt 28
uzasadnienia decyzji). Szczegóły w tym zakresie Ko-
misja przedstawiła w poszczególnych motywach uza-
sadnienia rzeczowej decyzji. Należy w tym miejscu
wyraźnie podkreślić, że w przeciwieństwie do decyzji
Komisji z dnia 26 marca 2007 r. Komisja decyzją
z dnia 11 grudnia 2009 r. nie ustala całkowitego li-
mitu uprawnień do emisji dla Polski na okres 2008–
–2012. Dążąc do prawidłowego wykonania wyroku
SPI, Komisja skoncentrowała się jedynie na ocenie
założeń i metodologii, na których opierał się polski
KPRU z 2006 r., w kontekście kryteriów przewidzia-
nych w załączniku III dyrektywy 2003/87/WE.
Jeżeli natomiast chodzi o konsekwencje, jakie wy-
wołała decyzja Komisji, to warto przede wszystkim
zwrócić uwagę na następujące zagadnienia:
a) KPRU na lata 2008–2012 zgłoszony przez
Polskę w 2006 r. określający całkowity przydział
uprawnień na poziomie 284,6 mln rocznie został od-
rzucony;
b) w pkt 29 uzasadnienia decyzji Komisji wska-
zano, że „Polska powinna zgłosić Komisji nowy kra-
jowy plan rozdziału bez zbędnych opóźnień”;
c) KPRU na lata 2008–2012 przyjęty rozporzą-
dzeniem Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2008 r. pozo-
staje obecnie w mocy, bowiem decyzja Komisji nie
wpływa bezpośrednio na jego obowiązywanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posłów Jarosława
Zielińskiego i Artura Górskiego
w sprawie bulwersujących praktyk
przy obsadzaniu stanowisk naczelników
urzędów skarbowych (12972)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z uzna-
niem przez panów Jarosława Zielińskiego i Artura
Górskiego, posłów na Sejm RP, odpowiedzi na inter-
pelację z dnia 20 listopada 2009 r. w sprawie bulwer-
sujących praktyk przy obsadzaniu stanowisk naczel-
ników urzędów skarbowych za niezadowalającą i po-
stawieniem dodatkowych pytań (dotyczących drugiej
tury konkursów ogłoszonych przez ministra finan-
sów w dniach 25 czerwca i 31 lipca 2009 r.), tj.:
1. W ilu urzędach skarbowych konkursy zostały
rozstrzygnięte, tzn. co najmniej jeden uczestnik po-
stępowania uzyskał wymaganą ilość punktów?
2. Jakie kryteria decydowały o wyborze osób na
stanowiska naczelników urzędów w przypadkach,
w których więcej niż jeden z kandydatów uzyskał
pozytywny wynik w konkursie?
3. Jakimi kryteriami kierował się minister finan-
sów przy wyborze osób na stanowiska naczelników
w tych urzędach, w których nie wyłoniono kandyda-
ta w drodze konkursu?
4. Czy przy obsadzie stanowisk w tych przypad-
kach były uwzględniane osoby, które dwukrotnie nie
przeszły konkursów?
5. Czy propozycję objęcia stanowisk w tych urzę-
dach otrzymały osoby, które uzyskały pozytywny
wynik w tym lub poprzednim konkursie, a z różnych
względów nie otrzymały powołania na stanowisko
w urzędzie, do którego aplikowały?
Uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Uchwała o wyniku drugiej tury postępowań
konkursowych na 110 urzędów skarbowych, o której
mowa w §17 ust. 1 rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie trybu powołania
komisji i przeprowadzania konkursu na stanowisko
dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzędu skar-
bowego (Dz. U. Nr 133, poz. 844), została podjęta
w dniu 16 grudnia 2009 r.
W wyniku drugiej tury konkursów wyłonieni zo-
stali kandydaci na stanowiska naczelników w 71 urzę-
dach skarbowych, przy czym należy wziąć pod uwa-
gę, że wystąpiły przypadki, iż jedna osoba uzyskała
pozytywny wynik w kilku konkursach na stanowisko
naczelnika urzędu skarbowego.
Ad 2. Spośród kandydatów wyłonionych w kon-
kursach minister finansów dokonał wyboru osób,
które z dniem 19 lutego 2010 r. zostały powołane na
stanowiska naczelników w 53 urzędach skarbo-
wych. O wyborze tych osób decydowały – podobnie
jak i w pierwszej turze konkursów – obiektywne
przesłanki wynikające z oceny dokonywanej indy-
widualnie dla każdego przypadku (w tym m.in.
w oparciu o kryteria, o których mowa poniżej w ad
pyt. 3–5). W szczególności były to posiadane infor-
macje i opinie, w tym pochodzące od dyrektora wła-
ściwej izby skarbowej, który, sprawując nadzór nad
urzędami skarbowymi, dysponuje najszerszą wiedzą
na temat prawidłowości i efektywności funkcjono-
wania poszczególnych jednostek.
Ad 3–5. W kwestii wyboru osób na stanowiska
naczelników urzędów skarbowych, w których kon-
kursy nie wyłoniły kandydatów, uprzejmie informu-
ję, że jedynie na stanowisko naczelnika Urzędu Skar-
bowego w Gnieźnie powołana została osoba, która

nie kandydowała w tym konkursie, jednak brała
udział w konkursach na dwa inne urzędy skarbowe.
Natomiast dwie osoby, które pomyślnie ukończyły
procedurę konkursową na stanowisko naczelnika
Urzędu Skarbowego w Gnieźnie, przystępowały jed-
nocześnie do kilku innych konkursów i otrzymały
powołania w innych urzędach skarbowych.
W pozostałych przypadkach w kwestii wyboru
osób na stanowiska naczelników urzędów skarbo-
wych, w których konkursy nie wyłoniły kandydatów,
nie została jeszcze podjęta żadna decyzja, tym sa-
mym nie miały miejsca przypadki powołania osób na
stanowiska naczelników urzędów skarbowych z po-
minięciem konkursów.
Natomiast odnosząc się do kwestii uzasadniania
przez ministra finansów faktu niepowołania na sta-
nowisko naczelnika urzędu skarbowego osoby, która
wygrała konkurs, uprzejmie wyjaśniam, że jak za-
wsze w takich sytuacjach znaczenie ma wypadkowa
wielu indywidualnych cech kandydata, w tym m.in.
jego zawodowe osiągnięcia, umiejętności kierownicze
poparte doświadczeniem w bezkonfliktowym zarzą-
dzaniu zasobami ludzkimi, umiejętność przekonywa-
nia zespołu do realizacji uprzednio wyznaczonych
celów, przedsiębiorczość, otwartość, odwaga w podej-
mowaniu nowych wyzwań, umiejętność pracy zespo-
łowej i integracji zespołu. Są to zatem te cechy, któ-
rych ogół daje rękojmię należytego wykonywania
zadań na zajmowanym stanowisku.
Końcowo pragnę zapewnić, że każda decyzja per-
sonalna jest poprzedzona wnikliwą analizą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie realizacji programu wyposażenia
36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w nowe samoloty (13019)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 2 lutego br. dotyczące
zajęcia stanowiska w odniesieniu do odpowiedzi na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
realizacji programu wyposażenia 36. Specjalnego
Pułku Lotnictwa Transportowego w nowe samoloty
(GMS-WP-181-4/10) uprzejmie informuję, że nie za-
chodzi sprzeczność między sformułowaniami użyty-
411
mi w powyższej odpowiedzi i w piśmie sekretarza
stanu, sekretarza Kolegium do Spraw Służb Specjal-
nych z dnia 5 stycznia br. (KSS-4811-5(6)/09) w kwe-
stiach dotyczących kosztów leasingu. Informacje
przedstawione w tych pismach pochodzą od dwóch
różnych spółek oraz zostały uzyskane na innych eta-
pach postępowania i m.in. dlatego nie są one iden-
tyczne w zakresie treści dotyczących finansowania.
Stwierdzenie użyte w odpowiedzi na interpelację
pana posła Ludwika Dorna w sprawie realizacji pro-
gramu wyposażenia 36. Specjalnego Pułku Lotnic-
twa Transportowego w nowe samoloty (SPS-023-
-13019/09) z dnia 22 grudnia 2009 r. mówiące, że „na
obecnym etapie przygotowywania projektu opartego
na czasowym pozyskaniu samolotów Embraer nie
jest możliwe określenie jego całkowitego kosztu”, jest
zgodne z prawdą i oznacza, że ostatnie kalkulacje
kosztów otrzymane w październiku 2009 r. od spółki
PLL LOT SA były szacunkowe i niekompletne, po-
nieważ nie zawierały wszystkich elementów mają-
cych wpływ na całkowitą wartość przedsięwzięcia.
Z tego powodu informacje te nie kwalifikowały się do
upublicznienia. Pragnę jednak w tym miejscu zazna-
czyć, że są one dużo bardziej korzystne dla resortu
obrony narodowej niż dane przedstawione w począt-
kowych stadiach projektu przez pierwotnie negocju-
jącą spółkę ARP FLY.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ostateczne
doprecyzowanie kosztów następuje w wyniku prac
specjalnie powołanej komisji, której zadaniem jest
m.in. uzyskanie podczas negocjacji optymalnych wa-
runków cenowych. Mając powyższe na względzie, nie
było możliwe przedstawienie w odpowiedzi na inter-
pelację pana posła Ludwika Dorna precyzyjnych da-
nych, zweryfikowanych przez komisję negocjacyjną,
która rozpoczęła prace w dniu 16 lutego br.
Sekretarz stanu, sekretarz Kolegium do Spraw
Służb Specjalnych, używając sformułowania „koszt
obsługi leasingu (wartości 198 mln zł) stanowi znacz-
ne obciążenie całości przedsięwzięcia”, przedstawił
wartość tylko jednego elementu przedsięwzięcia (le-
asingu), nie odnosząc się do jego całkowitej wartości.
Wymieniona w piśmie wartość leasingu pochodzi
z pierwotnych, nieaktualnych już szacunków finan-
sowych spółki ARP FLY dostarczonych w lipcu 2009 r.
Firma ta ostatecznie wycofała się z postępowania ze
względu na brak możliwości spełnienia niektórych
wymogów zamówienia.
Reasumując, pragnę zapewnić, że w udzielonej
odpowiedzi na interpelację pana posła Ludwika Do-
rna ani też w piśmie sekretarza stanu, sekretarza
Kolegium do Spraw Służb Specjalnych nie znalazły
się sformułowania będące próbą podawania niepraw-
dziwych informacji lub też ukrywania rzeczywistego
stanu faktycznego. W obu pismach przedstawiono
informacje aktualne w chwili ich sporządzenia, po-
chodzące od różnych spółek, bazujących na odmien-
nych danych wyjściowych, dotyczących czasu trwa-
nia leasingu, przekazane zespołowi w Ministerstwie
Obrony Narodowej na różnych etapach prowadzo-
412
nych analiz. Sekretarz stanu, sekretarz Kolegium do
Spraw Służb Specjalnych przedstawił informacje
z początkowego etapu postępowania, które w mo-
mencie sporządzenia odpowiedzi na interpelację pana
posła Ludwika Dorna w sprawie realizacji programu
wyposażenia 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w nowe samoloty były już nieaktu-
alne, a jednocześnie w momencie tym nie istniała
możliwość przedstawienia kompleksowego bilansu
kosztów. Precyzyjne dane w tym zakresie będą do-
stępne po zakończeniu procedury, w ramach której
wynegocjowane zostaną warunki finansowe przed-
sięwzięcia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie pomocy udzielanej przez samorządy
zagranicznym jednostkom samorządowym
(13186)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-
-13186/09), skierowanego do prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska, przekazującego interpelację
posła na Sejm RP pana Norberta Wojnarowskiego
w sprawie pomocy udzielanej przez samorządy zagra-
nicznym jednostkom samorządowym, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów w porozumieniu z mini-
strem finansów, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 172
ust. 2 i 3 Konstytucji RP jednostka samorządu tery-
torialnego ma prawo przystępowania do międzyna-
rodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regional-
nych oraz współpracy ze społecznościami lokalnymi
i regionalnymi innych państw. Zasady, na jakich jed-
nostka samorządu terytorialnego może korzystać
z tego prawa, określa ustawa z dnia 15 września 2000 r.
o zasadach przystępowania jednostek samorządu te-
rytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społecz-
ności lokalnych i regionalnych (Dz. U. Nr 91, poz. 1009,
z późn. zm.). Analizując treść ww. ustawy, należy
wskazać, iż ustawa ta określa jedynie zasady, na ja-
kich jednostki samorządu terytorialnego mogą przy-
stępować do międzynarodowych zrzeszeń społeczno-
ści lokalnych i regionalnych. Nie określa natomiast
zasad współpracy ze społecznościami lokalnymi i re-
gionalnymi innych państw, o której mowa w art. 172
ust. 3 Konstytucji RP. Zasadnym zatem pozostaje po-
gląd, iż wskazany powyżej akt będzie najwłaściwszy
do sprecyzowania ram współpracy jednostek samo-
rządu terytorialnego ze społecznościami lokalnymi
i regionalnymi innych państw. Zasady, na jakich jed-
nostki samorządu terytorialnego będą korzystać
z praw określonych ustawą zasadniczą, winny zostać
określone na gruncie ww. aktu. Niemniej jednak za-
inicjowanie stosownych procedur legislacyjnych w przed-
miotowej materii pozostaje we właściwości ministra
spraw zagranicznych.
Istotną kwestią pozostaje również określenie
przez ustawodawcę prawa lub obowiązku współpracy
jednostek samorządu terytorialnego. Tego rodzaju
postanowienia zamieszczone są nie tylko w ustawach
ustrojowych samorządu terytorialnego, ale również
w ustawach szczególnych – przykładem jest tu usta-
wa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.), która określa m.in. zasady i formy
współpracy organów administracji publicznej z tzw.
sektorem pozarządowym. Podkreślić przy tym nale-
ży, iż określenie przez ustawodawcę możliwości lub
obowiązku współpracy nie wiąże się z nieograniczo-
nym prawem do jego korzystania – w przypadku gdy
kwestią pozostaje wydatkowanie środków publicz-
nych na rzecz innych podmiotów, wydatkowanie to
winno następować w oparciu o jednoznacznie okre-
śloną podstawę prawną.
Na zakończenie pragnę dodać, iż niezależnie od
sposobu wprowadzenia stosownych regulacji praw-
nych w przedmiotowym zakresie każda z uchwał or-
ganu jednostki samorządu terytorialnego o podjęciu
takiej współpracy i udzieleniu pomocy finansowej
stanowić będzie przedmiot oceny organu nadzoru,
tj. regionalnej izby obrachunkowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie stanu technicznego
pracowni mammograficznych (13213)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-

-13213 /09, z dnia 4 grudnia 2009 r., w sprawie stanu
technicznego pracowni mammograficznych uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Organem właściwym do nadzoru i czuwania nad
bezpieczeństwem aparatury wykorzystującej promie-
niowanie jonizujące poprzez koordynowanie zagad-
nień związanych z bezpiecznym stosowaniem pro-
mieniowania jonizującego w celach medycznych oraz
prowadzenie procedur związanych z nadaniem
uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pra-
cowniach radiologicznych jest Główny Inspektorat
Sanitarny.
Jednocześnie należy zauważyć, że działający
w naszym kraju system ochrony radiologicznej, obej-
mujący zarówno narażenie personelu medycznego,
stosującego medyczne procedury radiologiczne, jak
i pacjentów poddawanych tym procedurom, zbudo-
wany został na podstawie przepisów prawa. Szcze-
gólne zasady ochrony osób przed zagrożeniami wy-
nikającymi ze stosowania promieniowania jonizują-
cego w celach medycznych określa ustawa z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2007 r.
Nr 42, poz. 276).
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z 22 grudnia 2006 r. w sprawie nadzoru i kontroli
w zakresie przestrzegania warunków ochrony radio-
logicznej w jednostkach organizacyjnych stosujących
aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycz-
nej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchnio-
wej i radioterapii schorzeń nienowotworowych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 1, poz. 11) Państwowa Inspekcja Sani-
tarna okresowo przeprowadza kontrole w zakresie
przestrzegania przepisów określających wymaga-
nia ochrony radiologicznej w pracowniach rentge-
nowskich.
W związku z tym, że mammografy są specyficzną
grupą aparatów rentgenowskich, Państwowa Inspek-
cja Sanitarna dokonuje krytycznego ich przeglądu.
Główny inspektor sanitarny, podsumowując wyniki
kontroli prowadzonej u świadczeniodawców w roku
2009 r., podkreślił wzrost przestrzegania przepisów
przez jednostki biorące udział w programie skrynin-
gowym.
W świetle powyższego, z informacji GIS wynika,
że w roku 2009 w stosunku do poprzedniego roku
stan techniczny mammografów skryningowych uległ
znaczącej poprawie. Świadczy o tym: zmniejszenie
liczby przypadków braku aktualnych wyników te-
stów specjalistycznych aparatów mammograficznych,
zmniejszenie liczby aparatów z negatywnymi wyni-
kami testów specjalistycznych. Nie stwierdzono rów-
nież przypadku powtórnego braku wyników testów
specjalistycznych dla tego samego mammografu.
Odnosząc się do kwestii stanu wyposażenia apa-
ratury wykorzystywanej do realizacji badań mam-
mograficznych, na podstawie informacji przekazanej
przez GIS należy stwierdzić, że średni wiek mammo-
grafów biorących udział w programie skryningowym
wynosi w przybliżeniu 7 lat. Natomiast w 2008 r.
dane posiadane przez Inspekcję Sanitarną wykazały,
413
iż średni wiek wszystkich mammografów wynosi ok.
8 lat. Wśród mammografów stacjonarnych przewa-
żają mammografy analogowe (282 – 90%), natomiast
wśród mammobusów przeważają wyposażone w mam-
mografy cyfrowe (25 – 86%).
Oprócz nadzoru nad jakością i bezpieczeństwem
aparatury i świadczeń mammograficznych sprawo-
wanego przez PWIS, uzupełniającą rolę nadzorującą
jakość realizowanych w naszym kraju badań mam-
mograficznych spełniały w roku 2009 wojewódzkie
ośrodki koordynujące, które odrębnie wykonywały
również kontrole jakości badań profilaktycznych.
Ośrodki te zostały zobowiązane do przekazywania
informacji na temat stwierdzonych nieprawidłowości
ujawnionych w trakcie prowadzonych kontroli u świad-
czeniodawców do PWIS oraz konsultantów krajo-
wych/wojewódzkich, co zostało określone w umowie
zawartej z WOK-ami przez Ministerstwo Zdrowia.
Zarówno PWIS, jak i konsultanci krajowi są podmio-
tami, które z mocy ustawy Prawo atomowe posiada-
ją uprawnienia do eliminowania z grupy wykonaw-
ców badań te jednostki, które nie spełniające kryte-
riów jakościowych w zakresie świadczeń mammogra-
ficznych.
W 2009 r. WOK-i przeprowadziły kontrolę jakości
badań wykonywanych w ramach „Populacyjnego
programu wczesnego wykrywania raka piersi”
w 200 ośrodkach na terenie całego kraju. Kontrole
przeprowadzono przede wszystkim w ośrodkach do
tej pory niekontrolowanych oraz w tych, które
w poprzednich latach uzyskały niskie wyniki. Pod-
czas kontroli wykonywane były testy sprawdzające
jakość prowadzonych badań mammograficznych
w aspekcie jakości obrazu i narażenia kobiet na pro-
mieniowanie.
Kontrole wykonywano we wszystkich wojewódz-
twach w jednolity sposób i z wykorzystaniem iden-
tycznej aparatury kontrolno-pomiarowej, zakupionej
na potrzeby wojewódzkich ośrodków koordynujących
ze środków Ministerstwa Zdrowia i posiadającej ak-
tualne świadectwa kalibracji. Biorący udział w kon-
trolach fizycy to w większości pracownicy ośrodków
onkologicznych stanowiących siedziby wojewódzkich
ośrodków koordynujących, doświadczeni w zakresie
pomiarów dozymetrycznych i kontroli jakości. Dla
zachowania niezależności pracownie mammograficz-
ne znajdujące się w siedzibach wojewódzkich ośrod-
ków koordynujących kontrolowane były przez fizy-
ków z innych województw.
W stosunku do lat poprzednich zakres kontroli
uległ pewnym zmianom. Zrezygnowano z kontrolo-
wania tych aspektów działalności pracowni, które są
nadzorowane przez inne uprawnione instytucje
(w szczególności Narodowy Fundusz Zdrowia wystę-
pujący w roli zamawiającego świadczenia oraz Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną, która z mocy prawa
sprawuje nadzór nad warunkami higieny radiacyjnej
oraz posiada uprawnienia do wydawania i cofania
zezwoleń na wykonywanie działalności pracowni
mammograficznych). Założono przy tym, że kontrole
414
powinny polegać przede wszystkim na ocenie pa-
rametrów fizycznych istotnych dla jakości badań,
a nie na ocenie spełniania wymogów prawnych
i formalnych.
Biorąc pod uwagę odsetek skontrolowanych pra-
cowni, w których wynik spełnił przyjęte kryteria
dla części parametrów, akceptowalne wyniki uzy-
skano w zdecydowanej większości pracowni (nawet
w ponad 90%).
Porównując powyższe z wynikami kontroli z roku
2007 (pierwszy rok prowadzenia kontroli w ramach
programu), kiedy to zaledwie 15% spośród 284 skon-
trolowanych pracowni otrzymało ocenę wysoką, 36%
– średnią, natomiast aż 49% – nieodpowiednią, jed-
nocześnie stosując podobne progi oceny w ramach
kontroli tegorocznych, to wyniki kontroli z 2009 r.
wskazują na osiągnięcie przez badane jednostki 58%
ocen wysokich, 40% odpowiednich i zaledwie około
2% nieodpowiednich, co oznacza znaczącą poprawę.
Podsumowując powyższe, stwierdzam, iż na chwi-
lę obecną badania mammograficzne wykonywane
w naszym kraju spełniają podstawowy poziom dia-
gnostyczny, natomiast założeniem rozpoczętej w ra-
mach narodowego programu realizacji audytu świad-
czeniodawców i zdjęć mammograficznych było pod-
niesienie poziomu jakości badań skryningowych.
Prowadzony w ramach narodowego programu audyt
kliniczny mammogramów oraz kontrola jakości ba-
dań mammograficznych wykonywanych u świadcze-
niodawców były narzędziem dyscyplinującym jed-
nostki, co skutkowało podjęciem przez pracownie
mammograficzne działań w zakresie poprawy pozio-
mu jakościowego wykonywanych w ramach progra-
mu badań mammograficznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planowanego
drastycznego obniżenia finansowania
podkarpackich szpitali w 2010 r. (13436)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Marszałka Sejmu RP z dnia 8 lutego 2010 r.
(znak: SPS-023-13436p/10), w którym wystosowano
prośbę o przedstawienie dodatkowych wyjaśnień
w związku z uznaniem przez pana Jana Burego, po-
sła na Sejm RP, odpowiedzi ministra zdrowia na in-
terpelację w sprawie finansowania podkarpackich
szpitali za niezadowalającą, w uzupełnieniu do pisma
ministra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. (znak:
MZ-UZ-F-070-18677-1/HŻ/10) uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Odnosząc się kwestii podziału środków pomiędzy
oddziały wojewódzkie NFZ oraz stwierdzenia pana
posła o dyskryminacyjnym charakterze tego podzia-
łu dla Podkarpacia, pragnę przypomnieć, że zarzut
ten był kierowany wobec dotychczas obowiązującego
podziału środków wprowadzonego na jesieni 2007 r.
Ostatnio dokonana zmiana w tym zakresie (ustawa
zmieniająca z 25 września 2009 r. weszła w życie
4 listopada 2009 r.) doprowadziła do istotnej modyfi-
kacji sposobu podziału środków, a jej największym
beneficjentem jest Podkarpacki OW NFZ. Wpływ tej
zmiany na finansowanie świadczeń na Podkarpaciu
będzie bardziej widoczny w kolejnych latach wraz ze
wzrostem ogólnej puli środków będącej w dyspozycji
NFZ, który umożliwi większy wzrost udziału Pod-
karpackiego OW NFZ w finansowaniu świadczeń.
W odniesieniu do przytaczanego przez pana posła
porównania wysokości środków na świadczenia zdro-
wotne w poszczególnych województwach w przelicze-
niu na jednego mieszkańca należy poinformować, że
nie znajduje ono uzasadnienia w obecnym stanie
prawnym (jak również w dotychczasowym stanie
prawnym), gdyż w ramach powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego środki na świadczenia zdrowot-
ne są dzielone, uwzględniając więcej czynników niż
jedynie liczba mieszkańców w poszczególnych woje-
wództwach. Zgodnie z art. 118 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) planowane środki na
pokrycie kosztów finansowania przez poszczególne
oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdro-
wia świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
dzieli się pomiędzy te oddziały wojewódzkie fundu-
szu, uwzględniając:
— liczbę ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim funduszu;
— wydzielone, według wieku i płci, grupy ubez-
pieczonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjali-
styczne;
— ryzyko zdrowotne odpowiadające danej gru-
pie ubezpieczonych, w zakresie danej grupy świad-
czeń opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą od-
niesienia.
Jak widać z powyższych kryteriów, istotny wpływ
na podział środków, oprócz liczby ubezpieczonych za-
rejestrowanych w poszczególnych oddziałach woje-
wódzkich NFZ, mają również ryzyka zdrowotne
przypisane poszczególnym grupom ubezpieczonych,
które z kolei wynikają z różnej wysokości kosztów
świadczeń udzielanych ubezpieczonym w różnych
grupach (na przykład koszty świadczeń dla grupy

mężczyzn w wieku 25 lat są znacznie niższe niż dla
grupy mężczyzn w wieku 65 lat).
Ponadto wpływ na ww. podział środków ma rów-
nież art. 118 ust. 4 ww. ustawy (a w odniesieniu do
planu finansowego NFZ na 2010 r. – przepis przej-
ściowy ww. ustawy zmieniającej), zgodnie z którym
planowane koszty finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki funduszu
nie mogą być niższe niż wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej dla danego od-
działu w roku poprzednim. Przepis ten ma na celu
stabilizację finansowania świadczeń w poszczegól-
nych województwach, w związku z czym środki fi-
nansowe w żadnym oddziale wojewódzkim NFZ
z roku na rok (porównując co do zasady pierwotne
plany finansowe, a w odniesieniu do roku 2010 – plan
finansowy NFZ na 2009 r. z 30 czerwca 2009 r.) nie
mogą spadać, co zapewnia w konsekwencji stabilność
w zakresie zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych.
Przepis ten ma szczególnie istotne znaczenie, kiedy
różnica pomiędzy ogólną wysokością środków w ko-
lejnych latach jest minimalna – jak to ma miejsce
w przypadku planu finansowego NFZ na 2010 r.
w porównaniu z planem finansowym NFZ na 2009 r.
W odniesieniu do pytań pana posła, w których
przedstawia się tezę związku pomiędzy wysokością
środków na lecznictwo szpitalne w woj. podkarpac-
kim a zabezpieczeniem środków budżetu państwa,
pragnę poinformować, że teza ta nie odzwierciedla
rzeczywistości. Pragnę zwrócić uwagę pana posła, że
od roku 1999 w Polsce funkcjonuje system powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego, który jest finanso-
wany ze składek na powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne. Składki te nie stanowią dochodu budżetu
państwa, lecz są przychodami instytucji płatnika
(obecnie NFZ, poprzednio kasy chorych), w związku
z czym finansowanie świadczeń nie odbywa się z bu-
dżetu państwa, lecz na podstawie planu finansowego
NFZ.
Należy również zwrócić uwagę, że po wprowadze-
niu w roku 1999 ww. zmiany systemowej nie są fi-
nansowane placówki szpitalne (oddziały szpitalne),
lecz finansuje się koszty wykonanych dla ubezpieczo-
nych świadczeń opieki zdrowotnej (w danym przy-
padku świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie lecze-
nia szpitalnego).
W odniesieniu do podniesionej przez pana posła
kwestii niepłacenia przez NFZ za wykonane świad-
czenia opieki zdrowotnej pragnę poinformować, że
NFZ na bieżąco reguluje wszystkie swoje zobowiąza-
nia wobec świadczeniodawców. Natomiast odnosząc
się do sprawy tzw. nadwykonań, uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art.
136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Funduszem
Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowią-
415
zania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec świad-
czeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania do-
datkowych świadczeń zrealizowanych ponad limit
określony umową może być rozważana w konkret-
nej sytuacji, wynikającej m.in. z dysponowania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi
środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, świadczeniodaw-
ca zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
416
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1668,9 mln zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
zarządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. doko-
nał zmiany planu finansowego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia na 2009 rok (zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej), która rozdysponowała do-
datni wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wy-
sokości 1152,1 mln zł, w tym dla Podkarpackiego
OW NFZ 94,6 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 rok, które rozdysponowały kwotę 516,8 mln zł
z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu, w tym Podkarpac-
kiego OW NFZ o 49,9 mln zł.
Pragnę zwrócić uwagę, że udział Podkarpackiego
OW NFZ w ww. środkach był znacznie wyższy, niżby
to wynikało z liczby ubezpieczonych w poszczegól-
nych grupach wiekowo-płciowych zarejestrowanych
w Podkarpackim OW NFZ.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Odnosząc się do kwestii działań rządu w zakresie
zmian systemowych mających na celu poprawę sy-
tuacji w opiece zdrowotnej, w tym sytuacji zakładów
opieki zdrowotnej, uprzejmie informuję, że rząd po-
dejmuje liczne działania w tym zakresie. Pod koniec
2008 r. został przedstawiony pakiet ustaw z zakre-
su ochrony zdrowia, które proponowały komplekso-
wą reformę systemu. Ustawy podpisane przez pre-
zydenta RP, m.in. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r.
o akredytacji w ochronie zdrowia oraz ustawa o pra-
wach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta, z pewno-
ścią przyczynią się do poprawy warunków pobytu
pacjenta w zakładach opieki zdrowotnej oraz zwięk-
szą świadomość praw i obowiązków pacjenta w jego
relacji z podmiotem udzielającym świadczeń zdro-
wotnych, a także przyczynią się do skuteczniejszej
realizacji jego praw.
Z przykrością należy stwierdzić, iż z przedstawio-
nego pakietu zmian legislacyjnych akceptacji prezy-
denta RP nie uzyskała ustawa o zakładach opieki
zdrowotnej, najbardziej istotna dla powodzenia kom-
pleksowej zmiany systemu ochrony zdrowia. Ustawa
ta w sposób pełny regulowała problematykę prze-
kształceń samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej w spółki handlowe, zapewniając m.in.
pakiet działań osłonowych i restrukturyzacyjnych
dla nowo powstałych podmiotów. W związku z tym
w celu kontynuowania procesu reformy ochrony
zdrowia, a przede wszystkim wsparcia jednostek sa-
morządu terytorialnego podejmujących działania dla
poprawy promowania racjonalnych zasad gospodaro-
wania w zakładach opieki zdrowotnej, w dniu 27 kwiet-
nia 2009 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę nr 58/
2009 w sprawie ustanowienia programu wieloletnie-
go pod nazwą „Wsparcie jednostek samorządu tery-
torialnego w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia”. Realizacja programu rozpoczęła
się w 2009 r. i potrwa do końca 2011 r. Jego celem jest
stworzenie warunków do rozwoju oraz wzrostu kon-
kurencyjności regionów poprzez powstanie stabil-
nych ekonomicznie podmiotów udzielających świad-
czeń zdrowotnych w systemie ochrony zdrowia. Za-
wiera on także rozwiązania umożliwiające wsparcie
finansowe organów założycielskich przekształcanych
placówek. Jednostki samorządu terytorialnego, bę-
dące podmiotami założycielskimi samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, mogą skorzy-
stać z pomocy finansowej w formie dotacji celowej
z budżetu państwa na zadania własne z zakresu po-
lityki rozwoju nieujęte w kontraktach wojewódzkich,
po spełnieniu określonych w programie warunków,
m.in. zmiany formy organizacyjno-prawnej funkcjo-
nowania samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej na samorządową spółkę kapitałową ze
100-procentowym udziałem jednostki samorządu te-
rytorialnego, która będzie prowadziła niepubliczny
zakład opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie zwolnienia
samorządów terytorialnych z podatku VAT
przy realizacji inwestycji w ramach programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (13643)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 19 stycznia 2010 r., znak: PT1/0602/1/4/
WLI/10/BMI 9-17390/2009, będącego odpowiedzią na
interpelację pana Mieczysława Golby, posła na Sejm
RP, w sprawie zwolnienia samorządów terytorial-
nych z podatku VAT przy realizacji inwestycji w ra-
mach programu,,Moje boisko – Orlik 2012” (pismo
Marszałka Sejmu RP z dnia 28 grudnia 2009 r,. znak:
SPS-023-13643/09), uprzejmie informuję o stanowi-
sku ministra sportu i turystyki w zakresie porusza-
nej przez pana posła problematyki dotyczącej różnic
pomiędzy wyceną budowy boiska a rzeczywistymi
kosztami ponoszonymi na jego budowę.
W przedstawionym stanowisku minister sportu
i turystyki wyjaśnił, iż program „Moje boisko – Orlik

2012” zainicjowany został w 2008 r. i zakładał budo-
wę nowoczesnych kompleksów boisk sportowych: bo-
iska do piłki nożnej i boiska wielofunkcyjnego o sztucz-
nej nawierzchni, ogrodzonych po obwodzie wraz z oświe-
tleniem i zapleczem sanitarno-szatniowym. Możli-
wość uzyskania dotacji na realizację inwestycji sta-
ła się dla jednostek samorządu terytorialnego silnie
motywującym bodźcem w podejmowaniu decyzji
o przystąpieniu do wspólnej realizacji programu.
Realizacja tak ważnych dla środowisk lokalnych
kompleksów sportowych w znacznej mierze przyczy-
nia się do zmniejszenia dystansu, jaki w dziedzinie
infrastruktury sportowej dzieli Polskę od krajów
europejskich.
Inwestycje w ramach programu „Moje boisko – Or-
lik 2012”, edycja 2009 r., finansowane były z nastę-
pujących źródeł:
— środki budżetowe: kwota środków budżeto-
wych przeznaczona na realizację tych zadań wynosi-
ła 33% wartości kosztorysowej, nie więcej jednak niż
333 000 zł brutto,
— środki samorządów województw przeznaczone na
realizację tych zadań wynoszą do 33% wartości kosz-
torysowej, nie więcej jednak niż 333 000 zł brutto,
— środki własne wnioskodawcy – udział własny
beneficjenta, w wysokości zamykającej finansowo za-
danie.
Wysokość dofinansowania skalkulowana została
na podstawie kosztorysu zawierającego podstawowe
elementy kompleksu boisk uwzględniającego średnie
ceny rynkowe. W zeszłorocznej edycji programu przy
realizacji inwestycji „Orlik” wiele jednostek samorzą-
du terytorialnego decydowało się na wykonanie kom-
pleksów wzbogaconych o dodatkowe elementy nie-
związane bezpośrednio z podstawowym zakresem
rzeczowym kompleksu boisk. Kompleksy boisk rozsze-
rzane były o dodatkowe zagospodarowanie terenu,
parkingi, bieżnie, skocznie, trybuny, amfiteatry, place
zabaw i inne. Rozszerzenie zakresu rzeczowego zna-
cząco wpływało na podwyższenie kosztów inwestycji.
Średni koszt podstawowy kompleksu boisk wraz z za-
pleczem pozostał jednak na poziomie prognozowanym
przez Ministerstwo Sportu i Turystyki.
Średnia całkowitego kosztu inwestycji brutto
w 2009 r. (wraz z elementami dodatkowymi) kształ-
towała się na poziomie 1 200 000 zł. Na rozszerzenie
zakresu rzeczowego decydowały się jednostki, które
przygotowane były na poniesienie wyższych kosztów
i robiły to całkowicie dobrowolnie. Dofinansowanie
udzielane przez ministerstwo obejmowało 33% kosz-
tów kwalifikowanych przedsięwzięcia i nie obejmo-
wało elementów dodatkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
417
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie kontrowersyjnej decyzji dotyczącej
kierowania pacjentów
na badania diagnostyczne (13744)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi (pismo z dnia 18 lutego 2010 r.; znak: MZ-
-UZ-ZR-71-18758-3/SK/10) udzielonej na interpelację
pana posła Tadeusza Iwińskiego, przekazaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, znak: SPS-023-13744/10, w sprawie kontrower-
syjnej decyzji dotyczącej kierowania pacjentów na
badania diagnostyczne, działając z upoważnienia
Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień.
Decyzja dotycząca zasad kierowania na ambula-
toryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne,
zgodnie z wyjaśnieniami Narodowego Funduszu
Zdrowia, ma na celu przede wszystkim bardziej ra-
cjonalne kierowanie na wysokospecjalistyczną dia-
gnostykę.
Należy podkreślić, iż ambulatoryjne świadczenia
diagnostyczne kosztochłonne są badaniami specjali-
stycznymi, które powinny stanowić podstawę do po-
stawienia szczegółowej specjalistycznej diagnozy,
modyfikacji lub zmiany procesu terapeutycznego.
Procedury takie jak badanie angiograficzne narządu
wzroku, badania ultrasonograficzne Doppler duplex,
echokardiografia obciążeniowa lub przezprzełykowa,
badania medycyny nuklearnej, badania molekularne,
badania rezonansu magnetycznego czy tomografii
komputerowej powinny być rozpatrywane jako część
procesu diagnostycznego, a interpretacji ich wyni-
ków powinni dokonywać specjaliści w celu postawie-
nia ostatecznej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego
procesu terapeutycznego. Ponadto badania, na które
jest kierowany świadczeniobiorca, powinny być efek-
tem przemyślanego i odpowiedniego w danej jedno-
stce chorobowej postępowania diagnostyczno-tera-
peutycznego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z komunikatem z dnia 26 stycznia 2010 r., zamiesz-
czonym na stronie internetowej Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, w sprawie wykonywania w trybie am-
bulatoryjnym badań tomografii komputerowej, rezo-
nansu magnetycznego i innych ambulatoryjnych
świadczeń diagnostycznych kosztochłonnych reali-
zowanych na podstawie skierowań lekarzy podsta-
wowej opieki zdrowotnej wystawionych w roku 2009
ww. badania mogą być sfinansowane w sytuacji, gdy
skierowanie zostało zarejestrowane w pracowni wy-
konującej badanie do 31 stycznia 2010 r. oraz termin
jego realizacji mieści się w okresie od 1 stycznia do
31 marca 2010 r. Natomiast lekarze podstawowej
opieki zdrowotnej w dalszym ciągu mogą kierować
418
świadczeniobiorców na badania endoskopowe prze-
wodu pokarmowego, które finansowane są przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, w ramach ambulatoryj-
nych świadczeń diagnostycznych kosztochłonnych
oraz badania określone w załączniku do rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139,
ze zm.).
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
działając w oparciu o art. 163 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), nie stwier-
dzono nieważności przepisu § 13 zarządzenia nr 62/
2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, odnoszącego się
do zasad kierowania świadczeniobiorców na ambula-
toryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie finansowania
leczenia psychiatrycznego oraz chorób płuc
i gruźlicy na Warmii i Mazurach (13797)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jerzego Gosiewskiego, posła na Sejm
RP, z dnia 5 stycznia 2010 r. w sprawie finansowania
leczenia psychiatrycznego oraz chorób płuc i gruźlicy
na Warmii i Mazurach, przekazaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-023-13797/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do kompeten-
cji Narodowego Funduszu Zdrowia. Wyżej wymienio-
ne zadania w imieniu funduszu realizują dyrektorzy
oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107 ust. 5
ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej), gdyż
właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą
zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świadczeń zdro-
wotnych w danym regionie, przy jednoczesnej odpo-
wiedzialności za efektywne i bezpieczne gospodaro-
wanie środkami finansowymi kierowanych przez
siebie oddziałów.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia zwrócił się do Warmińsko-Mazurskie-
go OW NFZ o przedstawienie stanowiska w przed-
miotowej sprawie.
Odnosząc się do sytuacji w zakresie finansowania
lecznictwa psychiatrycznego i leczenia uzależnień,
według informacji dyrektora oddziału, rozmowy na
temat finansowania świadczeń w ww. rodzaju były
prowadzone od marca 2009 r. Oddział przyjął osta-
tecznie rozwiązanie podwyższenia ceny osobodnia
w lecznictwie stacjonarnym (oddziały szpitalne)
w drodze podniesienia ceny punktu z 8,70 zł do 9,60 zł.
Dyrektor oddziału poinformował ponadto, że wszy-
scy świadczeniodawcy podpisali protokoły renegocja-
cji na 2010 rok.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż zawiera-
nie przez Narodowy Fundusz Zdrowia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej odbywa się w dro-
dze konkursu ofert albo rokowań (art. 139 ust. 1
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych). Zgodnie z art. 148 przedmiotowej ustawy, po-
równanie ofert w toku postępowania konkursowego
obejmuje m.in.: jakość udzielanych świadczeń, kwa-
lifikacje personelu, wyposażenie, liczbę oferowanych
świadczeń oraz ich cenę, która zgodnie z art. 142
ust. 6 ww. ustawy może być przedmiotem negocjacji.
Przy rozpatrywaniu wysokości ceny jednostki
rozliczeniowej istotne są również możliwości finan-
sowe funduszu, a efektywne i bezpieczne gospodaro-
wanie środkami finansowymi oddziałów, zgodnie
z treścią art. 107 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej, należy do zadań dyrektorów
oddziałów wojewódzkich. W związku z powyższym
możliwość zróżnicowania cen w kontraktach zawie-
ranych ze świadczeniodawcami wynika z uregulo-
wań ustawowych.
Odnosząc się do wniosku pana posła o zniesienie
limitowania świadczeń zdrowotnych w zakresie psy-
chiatrii, uprzejmie informuję, iż zgodnie z przepisami
art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych podstawą udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, która okre-
śla m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opie-
ki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodo-
wym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami
oraz kwotę zobowiązania Narodowego Funduszu Zdro-
wia wobec świadczeniodawcy. Jednocześnie, zgodnie

z art. 132 ust. 5 przedmiotowej ustawy, wysokość
łącznych zobowiązań funduszu wynikających z za-
wartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym. Ponadto, zgodnie z art. 118
ust. 1 ww. ustawy, plan finansowy Narodowego Fun-
duszu Zdrowia jest zrównoważony w zakresie przy-
chodów i kosztów.
Biorąc pod uwagę ww. przepisy ustawowe, zniesie-
nie tzw. limitów w całym zakresie świadczeń (psychia-
tria i leczenie uzależnień) nie wydaje się możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie modernizacji i rozbudowy
polskich sieci energetycznych
w celu poprawy bezpieczeństwa
przesyłu energii elektrycznej w kraju,
w tym na terenie woj. świętokrzyskiego (13815)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Marii
Zuby przekazaną przy piśmie (znak: SPS-023-13815/
10) z dnia 20 stycznia 2010 r., w sprawie moderniza-
cji i rozbudowy polskich sieci energetycznych w celu
poprawy bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycz-
nej w kraju, w tym na terenie woj. świętokrzyskiego,
uprzejmie informuję, co następuje.
1. Jakie działania w najbliższej perspektywie cza-
sowej podejmie Ministerstwo Gospodarki w celu po-
prawy bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycznej
w kraju, w tym na terenie woj. świętokrzyskiego, aby
skutecznie wyeliminować niebezpieczeństwo powtó-
rzenia się sytuacji z 1 stycznia 2010 r., kiedy ponad
3000 gospodarstw, w tym najwięcej w powiatach: kie-
leckim, jędrzejowskim oraz buskim, zostało pozba-
wionych prądu?
Ministerstwo Gospodarki, mając świadomość pro-
blemów, z jakimi borykają się przedsiębiorstwa ener-
getyczne w zakresie realizacji inwestycji w rozbudowę
sieci elektroenergetycznych, prowadzi szereg prac,
które te sytuację mają poprawić. W trakcie przepro-
wadzonego w Ministerstwie Gospodarki przeglądu
obowiązującego ustawodawstwa pod kątem likwidacji
barier w planowaniu i realizacji inwestycji w rozbudo-
wę infrastruktury liniowej ustalono, że bariery te
znajdują się w co najmniej kilku aktach prawnych.
419
Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają pra-
ce nad założeniami do projektu ustawy mającej na
celu likwidację barier przy planowaniu i realizacji
inwestycji liniowych (dokument ten nosi nazwę: za-
łożenia do ustawy o korytarzach przesyłowych celu
publicznego). Przyszła ustawa ma normować zasady
wyodrębniania gruntów, na których będą lokalizo-
wane urządzenia liniowe mające znaczenie z uwagi
na realizację celu publicznego, poprzez tworzenie
specjalnych pasów gruntów zwanych korytarzami
przesyłowymi. W przedmiotowych założeniach znaj-
dą się również rozwiązania dla takiej kwestii, jak
uregulowanie i uproszczenie zasad umieszczania
w tych pasach urządzeń liniowych celu publicznego.
Ministerstwo Gospodarki współpracuje z Minister-
stwem Infrastruktury nad nowelizacją ustawy z dnia
27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.).
Projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw zawiera szereg rozwiązań wypracowa-
nych wspólnie przez Ministerstwo Gospodarki i Mi-
nisterstwo Infrastruktury, które w dużej mierze wy-
czerpują postulowane zmiany w celu ułatwienia pla-
nowania inwestycji infrastrukturalnych. Projekt tej
ustawy zakłada położenie szczególnego nacisku przy
planowaniu tego typu inwestycji na tzw. programy
rządowe.
Programy te zapewnią przyspieszenie działań przy
planowaniu inwestycji liniowych m.in. dzięki wprowa-
dzonym zapisom, które mówią, że w przypadku braku
planu zagospodarowania przestrzennego wojewódz-
twa lub niewprowadzenia do niego wiążących ustaleń
planu zagospodarowania przestrzennego kraju lub
programów, o których mowa w art. 48 ust. 1, w pro-
jekcie studium uwzględnia się te ustalenia.
Ponadto projekt tej ustawy wprowadza zapisy,
które mówią, że plan miejscowy sporządza się obo-
wiązkowo dla inwestycji celu publicznego ujętych
w programach, o których mowa w art. 43 ust. 1 tej
ustawy. Dodatkowo, gdy już miejscowy plan istnieje,
a Rada Ministrów przyjęła program, który jest
sprzeczny z planem miejscowym, wprowadzono obo-
wiązek dostosowania planu do programu rządowego.
Ustawa ta będzie przewidywała również skrócenie
terminów, w jakich przedmiotowy program powinien
zostać implementowany do miejscowych planów za-
gospodarowania przestrzennego.
W związku z powyższym w celu jak najszybszego
rozwiązania problemu związanego z planowaniem
inwestycji liniowych Ministerstwo Gospodarki w po-
rozumieniu z Ministerstwem Infrastruktury przy-
stąpiło do przygotowywania programu rządowego,
o którym mowa w art. 48 ustawy o planowaniu i za-
gospodarowywaniu przestrzennym.
Ponadto pragnę poinformować, że trwają również
prace wprowadzające zmiany do ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Także
w trakcie prac nad projektem nowelizacji tej ustawy
420
czynny udział brało Ministerstwo Gospodarki, w wy-
niku czego zostały m.in. wprowadzone zmiany do
art. 122, art. 124 oraz art. 126 tej ustawy. Zmiany
zaproponowane w tej ustawie mają na celu przede
wszystkim przyspieszenie i ułatwienie procedury do-
tyczącej możliwości szybszego i sprawniejszego wej-
ścia na teren nieruchomości, na której planowane są
prace przy budowie czy modernizacji infrastruktury
sieciowej. Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy
o gospodarce nieruchomościami oraz zmianie innych
ustaw jest przedmiotem prac sejmowych.
Ministerstwo Gospodarki współpracuje z Mini-
sterstwem Infrastruktury przy wprowadzeniu zmian
do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.).
Proponowane przez Ministerstwo Gospodarki zmia-
ny mają na celu przede wszystkim stworzenie możli-
wości budowy linii energetycznych w pasach drogo-
wych. Obecnie Ministerstwo Infrastruktury jest
w trakcie wprowadzania zmian do tej ustawy, przy
okazji przygotowywania ustawy o wspieraniu rozwo-
ju usług i sieci telekomunikacyjnych. W wyniku pro-
wadzonych prac nad tą ustawą Ministerstwu Gospo-
darki udało się uzyskać wprowadzenie zapisów, któ-
re zezwolą na wprowadzenie do pasów drogowych
m.in. infrastruktury elektroenergetycznej.
W tym miejscu pragnę uprzejmie zaznaczyć, że
w opinii ministra gospodarki zarówno istniejące pro-
cedury prawne, jak i narzędzia nadzoru pozwalają
na skuteczne przeciwdziałanie zagrożeniom bezpie-
czeństwa energetycznego kraju, a obecny kształt
przepisów ani nie wyklucza, ani nie uniemożliwia
prowadzenia przez przedsiębiorstwa energetyczne
inwestycji nakierowanych na modernizację i rozwój
infrastruktury elektroenergetycznej. Wprowadzenie
do Kodeksu cywilnego instytucji służebności przesy-
łu stworzyło możliwość pozyskiwania nieruchomości
na potrzeby inwestycyjne, a przeprowadzona przez
ministra gospodarki analiza działań przedsiębiorstw
energetycznych w zakresie pozyskiwania gruntów
pod nowe inwestycje w rozbudowę sieci elektroener-
getycznej potwierdza, że możliwości, jakie dają obo-
wiązujące na dziś regulacje prawne w tym zakresie,
nie są w pełni wykorzystywane i stosowane przez
inwestorów, którzy notabene oczekują od administra-
cji publicznej kolejnych ułatwień w prowadzeniu swo-
ich działalności.
2. W jakim zakresie planowana jest budowa no-
wych linii przesyłowych, a na jaką wartość planowa-
na jest w latach 2010–2013 modernizacja sieci prze-
syłowych w woj. świętokrzyskim?
3. Czy ministerstwo opracowało strategię moder-
nizacji energetycznych sieci przesyłowych w Polsce,
w tym w woj. świętokrzyskim, na najbliższe lata?
Pragnę poinformować, że w dniu 10 listopada
2009 r. został przyjęty przez Radę Ministrów doku-
ment „Polityka energetyczna Polski do 2030 r.”, któ-
ry odpowiada na najważniejsze wyzwania stojące
przed polska energetyką, zarówno w perspektywie
krótkoterminowej, jak i w perspektywie do 2030 r.
Polski sektor energetyczny stoi obecnie przed po-
ważnymi wyzwaniami. Wysokie zapotrzebowanie na
energię, nieadekwatny poziom rozwoju infrastruktu-
ry wytwórczej i transportowej paliw i energii, znacz-
ne uzależnienie od zewnętrznych dostaw gazu ziem-
nego i niemal pełne od zewnętrznych dostaw ropy
naftowej oraz zobowiązania w zakresie ochrony śro-
dowiska, w tym dotyczące klimatu, powodują ko-
nieczność podjęcia zdecydowanych działań zapobie-
gających pogorszeniu się sytuacji odbiorców paliw
i energii.
Polska jako kraj członkowski Unii Europejskiej
czynnie uczestniczy w tworzeniu wspólnotowej po-
lityki energetycznej, a także dokonuje implemen-
tacji jej głównych celów w specyficznych warun-
kach krajowych, biorąc pod uwagę ochronę intere-
sów odbiorców, posiadane zasoby energetyczne
oraz uwarunkowania technologiczne wytwarzania
i przesyłu energii.
Podstawowymi kierunkami polskiej polityki ener-
getycznej są zatem:
— poprawa efektywności energetycznej,
— wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw i energii,
— dywersyfikacja struktury wytwarzania ener-
gii elektrycznej poprzez wprowadzenie energetyki
jądrowej,
— rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł
energii, w tym biopaliw,
— rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii,
— ograniczenie oddziaływania energetyki na śro-
dowisko.
Przyjęte kierunki polityki energetycznej są w znacz-
nym stopniu współzależne. Poprawa efektywności
energetycznej ogranicza wzrost zapotrzebowania na
paliwa i energie, przyczyniając się do zwiększenia
bezpieczeństwa energetycznego na skutek zmniejsze-
nia uzależnienia od importu, a także działa na rzecz
ograniczenia wpływu energetyki na środowisko po-
przez redukcję emisji. Podobne efekty przynosi roz-
wój wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym zastosowanie biopaliw, wykorzystanie czy-
stych technologii węglowych oraz wprowadzenie
energetyki jądrowej.
Realizując działania zgodnie z tymi kierunkami,
polityka energetyczna będzie dążyła do wzrostu bez-
pieczeństwa energetycznego kraju przy zachowaniu
zasady zrównoważonego rozwoju.
Na Krajowy System Elektroenergetyczny (KSE)
składają się dziesiątki jednostek wytwórczych, dzie-
siątki tysięcy kilometrów linii różnych napięć, ponad
sto stacji elektroenergetycznych i tysiące tzw. głów-
nych punktów zasilania. Ponadto KSE zawiera połą-
czony siecią telekomunikacyjną skomplikowany sys-
tem układów automatyk, zabezpieczeń i sterowań
pracą ww. obiektów. Odpowiedzialnie projektując tak
złożony system, którego działanie wpływa na pew-
ność dostaw energii elektrycznej do odbiorców i moż-
liwość funkcjonowania państwa, w przeważającej
części KSE stosowana jest zasada co najmniej dwu-
stronnego zasilania (kryterium n-1) oraz dublowanie

systemów układów automatyki, zabezpieczeń i stero-
wania pracą ww. obiektów.
Dla pokrycia obecnego zapotrzebowania na ener-
gię elektryczną KSE dysponuje wystarczającą liczbą
linii przesyłowych. Niemniej jednak nie można wy-
kluczyć pewnych hipotetycznych sytuacji mogących
powodować trudności z pokryciem zapotrzebowania
odbiorców na energię elektryczną (w skrajnych wa-
runkach mogących skutkować blackoutem), związa-
nych z jednoczesnym wystąpieniem następujących
zjawisk:
— anomalii pogodowych (długotrwała susza, wy-
sokie temperatury, szadź katastrofalna, wichury,
wcześniejsze opady śniegu),
— gwałtownego wzrostu zapotrzebowania na
moc, w tym moc bierną, spowodowanego masowym
użyciem urządzeń klimatyzacyjnych,
— niskiego poziomu i wyższej temperatury wód
– problemy z chłodzeniem elektrowni skutkujące
ograniczeniami wytwarzania i regulacji mocy tych
elektrowni.
Organy administracji publicznej nie występują
w charakterze inwestora. Rozbudowy i modernizacje
linii przesyłowych prowadzone są w sposób ciągły
przez Operatora Systemu Przesyłowego (OSP). W za-
kresie rozbudowy sieci 400 kV zrealizowano:
— budowę linii Miłosna – Narew – znaczne wzmoc-
nienie zasilania północno-wschodniej części kraju,
— rozbudowę stacji Krosno – Iskrzynia oraz bu-
dowę dwutorowej linii Krosno – Iskrzynia – Leme-
szany, w sumie stanowiących połączenie transgra-
niczne z systemem Słowacji,
— budowę stacji Słupsk umożliwiającej poprzez
wstawkę prądu stałego połączenie transgraniczne
z systemem Szwecji,
— budowę linii Krosno – Iskrzynia – Tarnów
zwiększającej pewność zasilania połączenia trans-
granicznego ze Słowacją,
— budowę dwutorowej linii Dobrzeń – Wielopole
z utworzeniem nowej relacji transgranicznej 400 kV
z Czechami Dobrzeń – Albrechcice.
W trakcie realizacji są połączenia 400 kV ze stacji
Plewiska w kierunku wschodnim i południowo-
-wschodnim. Połączenia te będą wykorzystywane do
poprawy pewności zasilania (pokrycia zapotrzebowa-
nia) zachodniej Polski, jak również do tranzytu ener-
gii wschód – zachód.
W ramach działań modernizacyjnych różnym
zakresom modernizacji poddano 88 linii o łącznej
długości 4937 km, w tym zabiegom polegającym na
wymianie izolacji, przewodów roboczych i odgro-
mowych. W ramach zadań modernizacyjnych reali-
zowane są także programy wymiany poszczegól-
nych urządzeń (np. transformatorów, ograniczni-
ków przepięć).
W celu eliminacji zagrożeń pracy KSE w przy-
szłości z inicjatywy i przy współudziale ministra
gospodarki zostały podjęte poniższe działania dłu-
gofalowe:
421
— przygotowanie modelu w zakresie funkcjono-
wania rynku bilansującego (odejście od modelu „mie-
dzianej płyty” na rzecz systemu opartego na staw-
kach węzłowych) oraz propozycji legislacyjnych,
— przygotowanie do wprowadzenia rynku zdol-
ności wytwórczych i organizowania przetargów na
zdolności wytwórcze jako sposobu na zapewnienie
pokrycia przyszłych potrzeb w zakresie mocy elek-
trycznej,
— program budowy całkowicie nowych elektrow-
ni (w oparciu o niskoemisyjne elektrownie węglowe,
bloki gazowo-parowe i elektrownie jądrowe),
— program rozwoju energetyki rozproszonej,
— przygotowanie sieci przesyłowej do importu
energii elektrycznej (rozbudowa połączeń transgra-
nicznych).
Z powyższymi działaniami ściśle związany jest
także plan rozwoju PSE-Operator SA w zakresie za-
spokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na
energię elektryczną na lata 2010–2025, który został
opracowany przez OSP w sierpniu 2009 r. Aktualnie
znajduje się on w fazie uzgodnień z prezesem Urzędu
Regulacji Energetyki. Realizacja ww. planu pozwoli
m.in. na:
— pokrycie prognozowanego do 2025 r. zapotrze-
bowania na moc i energię elektryczną,
— przyłączenie do sieci elektroenergetycznej OŹE
o łącznej mocy ponad 10 000 MW,
— przyłączenie do sieci przesyłowej źródeł kon-
wencjonalnych o mocy blisko 13 000 MW,
— stworzenie płaszczyzny rozbudowy sieci po-
zwalającej na planowanie przyłączenia energii ją-
drowej,
— zwiększenie pewności zasilania obszarów me-
tropolii poprzez zmiany strukturalne układów zasi-
lania w newralgicznych obszarach kraju,
— ograniczenie przepływów karuzelowych na po-
łączeniu z systemem niemieckim.
4. Jakie środki finansowe są potrzebne, aby do-
prowadzić polskie sieci energetyczne do stanu gwa-
rantującego bezpieczeństwo energetyczne?
5. W jakiej wysokości będą wydatkowane środki
finansowe w latach 2010–2013 na poprawę w Polsce
i woj. świętokrzyskim infrastruktury przesyłowej
i dystrybucyjnej w celu bezpiecznego zaspokajania
obecnego i przyszłego zapotrzebowania odbiorców na
energię elektryczną?
Ministerstwo Gospodarki jest obecnie na etapie
gromadzenia danych i zbierania informacji od spółek
dystrybucyjnych oraz operatora przesyłowego, które
mają na celu oszacowanie, jakie koszty planują te
przedsiębiorstwa ponieść w najbliższych latach na
pozyskanie prawa do gruntów pod nowe inwestycje
w rozbudowę sieci przesyłowej i dystrybucyjnej. Zbie-
rane informacje mają również na celu odpowiedź na
pytanie o fundusze przeznaczone przez te przedsię-
biorstwa na pozyskanie prawa do gruntów pod już
istniejącymi sieciami. Dane te są zbierane na potrze-
by przygotowywanej przez Ministerstwo Gospodarki
ustawy o korytarzach przesyłowych celu publicznego
422
i mają one odpowiedzieć na pytanie o potrzeby przed-
siębiorstw energetycznych zajmujących się przesyłem
i dystrybucją energii elektrycznej w zakresie przygo-
towywanych rozwiązań. Gromadzone dane są na ra-
zie danymi szacunkowymi, które wymagają jeszcze
przeprowadzenia pogłębionej analizy.
Niemniej jednak pragnę poinformować, że zgod-
nie z projektem „Planu rozwoju w zakresie zaspoko-
jenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na ener-
gię elektryczną na lata 2010–2025” nakłady inwesty-
cyjne PSE-Operator SA w odniesieniu do zapewnie-
nia zdolności przesyłowych połączeń międzysystemo-
wych oraz linii elektroenergetycznych wewnętrznych
w latach 2010–2015 wyniosą łącznie ponad 8,5 mld zł.
Natomiast nakłady inwestycyjne w odniesieniu do
operatorów systemu dystrybucyjnego przedstawia
poniższa tabela (dane od 11 operatorów systemów
dystrybucyjnych).
2010 r. 2011 r.
Nowe
Istniejące linie
Nowe
Istniejące linie
inwestycje inwestycje
(tys. zł)
(tys. zł) (tys. zł)
99 427 18 959 120 330
Odnosząc się do poruszanej w Pani interpelacji
sytuacji w woj. świętokrzyskim, pragnę poinformo-
wać, że operatorem systemu dystrybucyjnego na tym
terenie jest PGE ZEORK Dystrybucja sp. z o.o.
Przedsiębiorstwo to prowadzi swoją działalność na
niemal całym obszarze woj. świętokrzyskiego oraz
części województw: mazowieckiego, małopolskiego
i łódzkiego, na terenie o łącznej powierzchni 16 500
km2 zamieszkałym przez ponad 2 mln mieszkańców.
PGE ZEORK Dystrybucja sp. z o.o. dostarcza energię
elektryczną dla 750 tys. odbiorców.
W skład sieci dystrybucyjnej PGE ZEORK Dys-
trybucja sp. z o.o. wchodzi: l600 km linii 110 kV,
15 000 km linii średniego napięcia, 21 200 km linii
niskiego napięcia oraz 12 100 szt. stacji transforma-
torowych.
Zgodnie z opracowanym w 2007 r. „Projektem
planu rozwoju ZEORK Dystrybucja sp. z o.o. na lata
2008–2011 w zakresie zaspokojenia obecnego i przy-
szłego zapotrzebowania na energię elektryczną” na-
kłady inwestycyjne uznane przez prezesa URE za
uzasadnione obejmujące lata 2008–2010 w PGE ZE-
ORK Dystrybucja sp. z o.o. oscylowały wokół kwoty
100 mln zł rocznie. Ok. 50% tych nakładów odnosiło
się do woj. świętokrzyskiego.
Sukcesywna rozbudowa i przebudowa sieci dys-
trybucyjnej spółki w ramach posiadanych środków
inwestycyjnych jest procesem długotrwałym i będzie
kontynuowana przez kolejne lata.
Sytuacje awaryjne, jakie dotknęły linie energe-
tyczne w południowych obszarach działania spółki
(RZE Miechów, RZE Jędrzejów, RZE Busko, RZE
Kielce, RZE Skarżysko, RZE Ostrowiec) w styczniu
2010 r., spowodowane były niespotykanymi w ostat-
nich latach warunkami atmosferycznymi, tj. padają-
cym i zamarzającym deszczem. Przewody energe-
tyczne, gałęzie drzew zostały oblepione grubą war-
stwą lodu, a następnie padający śnieg i mróz spowo-
dowały dodatkowo ich wielkie oszronienie. Pod tym
ciężarem drzewa i gałęzie łamały się, spadając na
linie, niszcząc słupy i przewody. Oblodzone i oszro-
nione przewody osiągały średnicę kilkakrotnie więk-
szą od normalnej, powodując obciążenie mechaniczne
przewodów i słupów przekraczające wartości dopusz-
czalne w normach i uwzględniane w projektach linii.
Konstrukcje słupów i przewody nie wytrzymywały
tak wielkiego obciążenia i ulegały niejednokrotnie
zniszczeniu.
Awarie linii wymagały niejednokrotnie odbudowy
całych odcinków linii w trudno dostępnych terenach
i przy temperaturze poniżej minus 20o C. Służby spół-
ki dokładały wszelkich starań, aby maksymalnie
skrócić czas przerw w dostawie energii elektrycznej,
angażując do usuwania awarii brygady z innych jed-
nostek organizacyjnych, gdzie nie było tego typu
awarii, oraz zlecając usuwanie awarii firmom ze-
wnętrznym.
(tys. zł)
Łącznie w sieci PGE ZEORK Dystrybucja sp.
26 637
z o.o. zostało uszkodzonych 688 szt. słupów, w tym
312 szt. w sieci średniego napięcia i 376 szt. w sieci
niskiego napięcia.
W 2010 r. planowane przez PGE ZEORK Dys-
trybucja sp. z o.o. nakłady inwestycyjne wynoszą
152 mln zł. Planowane efekty rzeczowe bezpośrednio
w sieci to:
— przebudowa i budowa linii średniego napięcia
– 146 km,
— przebudowa i budowa linii niskiego napięcia
– 272 km,
— budowa stacji transformatorowych SN/nn
– 213 szt.,
— przyłączenie nowych odbiorców – 5000 szt.
Natomiast planowane nakłady inwestycyjne
w następnych latach, do 2013 r., wynoszą po ok.
180 mln zł.
Wysokie nakłady inwestycyjne i przebudowa sieci
energetycznych w szerokim zakresie nie wyeliminu-
ją całkowicie zagrożenia awariami spowodowanymi
katastrofalnymi warunkami atmosferycznymi. Mi-
nimalizacja ryzyka osiągana jest również poprzez
systematyczną wycinkę drzew w pasach linii elektro-
energetycznych oraz budowę nowych linii energe-
tycznych kablowych, układanych w ziemi.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pani poseł Marii
Zuby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie pozbawienia lekarzy rodzinnych
możliwości wystawiania skierowań
na badania specjalistyczne (13822)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Jadwigi Wiśniewskiej, poseł na
Sejm RP, z dnia 6 stycznia 2010 r. w sprawie pozba-
wienia lekarzy rodzinnych możliwości wystawiania
skierowań na badania specjalistyczne, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu RP, z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-
-023-13822/10, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych regulujących
warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych oraz
zasady i tryb finansowania tych świadczeń należą
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.),
akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie
szczegółowych warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach, wydawane w oparciu
o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1
i 3 ww. ustawy.
Zasady kierowania świadczeniobiorców na ambu-
latoryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne
(ASDK) zostały określone przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowiu w zarządzeniu nr 62/2009/DSOZ
z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, wydanym na pod-
stawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1
pkt 1 i 3 ww. ustawy. Przepisy ww. zarządzenia sto-
suje się do postępowań w sprawie zawarcia lub zmia-
ny umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
począwszy od umów zawieranych na 2010 r.
Zgodnie z określonymi zasadami kierowania
świadczeniobiorców na ASDK skierowanie może wy-
dać lekarz, który zawarł umowę z funduszem lub
wykonuje zawód u świadczeniodawcy, który zawarł
umowę z funduszem o udzielanie świadczeń w rodza-
ju: ambulatoryjna opieka specjalistyczna lub rehabi-
litacja lecznicza lub opieka psychiatryczna i leczenie
uzależnień.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie zawarte w przed-
miotowej interpelacji uprzejmie informuję, iż według
Narodowego Funduszu Zdrowia decyzja dotycząca
omawianych powyżej zasad kierowania na ambula-
toryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne
ma na celu przede wszystkim bardziej racjonalne kie-
rowanie na wysokospecjalistyczną diagnostykę.
423
Należy podkreślić, iż ambulatoryjne świadczenia
diagnostyczne kosztochłonne są badaniami specjali-
stycznymi, które powinny stanowić podstawę do po-
stawienia szczegółowej specjalistycznej diagnozy,
modyfikacji lub zmiany procesu terapeutycznego.
Procedury takie jak badanie angiograficzne narządu
wzroku, badania ultrasonograficzne Doppler duplex,
echokardiografia obciążeniowa lub przezprzełykowa,
badania medycyny nuklearnej, badania molekularne,
badania rezonansu magnetycznego czy tomografii
komputerowej powinny być rozpatrywane jako część
procesu diagnostycznego, a interpretacji ich wyni-
ków powinni dokonywać specjaliści w celu postawie-
nia ostatecznej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego
procesu terapeutycznego. Ponadto badania, na które
jest kierowany świadczeniobiorca, powinny być efek-
tem przemyślanego i odpowiedniego w danej jedno-
stce chorobowej postępowania diagnostyczno-tera-
peutycznego.
W kwestii następnego pytania uprzejmie informu-
ję, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami lekarz pod-
stawowej opieki zdrowotnej może wydać skierowanie
na badania endoskopowe przewodu pokarmowego
(§ 13 zarządzenia nr 62/2009/DSOZ) oraz badania
określone w załączniku do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139, ze zm.).
W odniesieniu do kolejnych pytań uprzejmie in-
formuję, iż kwestie dotyczące prowadzenia list ocze-
kujący zostały określone w sposób szczegółowy w art. 20
cytowanej na wstępie ustawy oraz rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 26 września 2005 r. w spra-
wie kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować
się świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobior-
ców na listach oczekujących na udzielenie świadcze-
nia opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 200, poz. 1661).
Zgodnie z ww. przepisami, jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znaczącego zmniej-
szenia szans na powrót do zdrowia, świadczeniobior-
ca powinien zostać zakwalifikowany do kategorii
medycznej jako „przypadek pilny”. W związku z po-
wyższym świadczeniobiorcę zakwalifikowanego do
kategorii medycznej,,przypadek pilny” umieszcza się
na liście oczekujących przed świadczeniobiorcami za-
kwalifikowanymi do kategorii medycznej „przypadek
stabilny”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
424
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poprawy warunków finansowania
lecznictwa zamkniętego (13826)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Henryka Siedlaczka, posła na Sejm
RP, z dnia 21 grudnia 2009 r., w sprawie poprawy
warunków finansowania lecznictwa zamkniętego,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13826/10, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii wyceny usług medycz-
nych w lecznictwie szpitalnym, uprzejmie informuję,
że zadania z zakresu określania jakości i dostępności
oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozlicza-
nie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. Wyżej
wymienione zadania w imieniu funduszu realizują
dyrektorzy oddziałów wojewódzkich funduszu (art. 107
ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej), gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę
dotyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świad-
czeń zdrowotnych w danym regionie, przy jednocze-
snej odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi kierowanych
przez siebie oddziałów.
Podkreślić należy, iż wycena punktu jest wypad-
kową, z jednej strony, ilości środków pozostawionych
do dyspozycji poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich funduszu (będących pochodną kwoty składek
na ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algorytmu ich po-
działu pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej – ilości świadczeń opieki zdrowotnej prze-
widzianej do zakontraktowania przez dany oddział
w planie rzeczowo-finansowym oddziału.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich w ww. zakresie oraz zasady kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej w formie konkursu ofert
albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów oceny oferty
jest cena (art. 148 pkt 2 ww. ustawy o świadczeniach),
która ponadto może być negocjowana w części nie-
jawnej konkursu (art. 142 ust. 6 pkt 2 przedmiotowej
ustawy), może skutkować występowaniem różnic
w wycenie poszczególnych świadczeń opieki zdrowot-
nej zarówno pomiędzy oddziałami wojewódzkimi
funduszu, jak i pomiędzy świadczeniodawcami w ra-
mach tego samego oddziału.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że realizacja
propozycji pana posła dotyczących jednoczesnego
zwiększenia ceny punktu oraz liczby zakontrakto-
wanych punktów wymagałaby istotnego zwiększe-
nia środków finansowych na świadczenia opieki
zdrowotnej. W chwili obecnej nie jest to możliwe do
zrealizowania.
Odnosząc się do kwestii tzw. nadwykonań, pragnę
poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132
ust. 1 oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważana w konkretnej sy-
tuacji wynikającej m.in. z dysponowania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami fi-
nansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dotyczących gospodarki finansowej Narodowego
Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi plan finanso-
wy Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie,
zgodnie z art. 132 ust. 5 przedmiotowej ustawy, łącz-
na suma zobowiązań Narodowego Funduszu Zdro-
wia wynikających z zawartych ze świadczeniodawca-
mi umów nie może przekroczyć wysokości kosztów
przewidzianych na ten cel w planie finansowym Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-

wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w drugim
półroczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wy-
sokości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1669 mln zł.
Najpierw w trybie art. 129 ww. ustawy o świadcze-
niach prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarzą-
dzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmia-
ny planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej), która rozdysponowała dodatni wynik finan-
sowy funduszu za rok 2008 w wysokości 1152,1 mln zł,
w tym dla Śląskiego OW NFZ 138,3 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516,9 mln zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu, w tym
Śląskiego OW NFZ o 67,9 mln zł.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie podziału przez NFZ środków
przeznaczonych na leczenie szpitalne,
a także możliwości zagwarantowania
nielimitowanych kontraktowo środków
dla 5% szpitali realizujących strategiczne
zadania w systemie ochrony zdrowia (13828)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Aleksandra Soplińskiego posła na
Sejm RP z dnia 6 stycznia 2010 r. w sprawie podzia-
425
łu przez Narodowy Fundusz Zdrowia środków prze-
znaczonych na leczenie szpitalne, a także możliwości
zagwarantowania nielimitowanych kontraktowo
środków dla 5% szpitali realizujących strategiczne
zadania w systemie ochrony zdrowia, przekazaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 18 stycznia
2010 r., znak: SPS-023-13828/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy ograniczenia środków na
leczenie szpitalne, planowanych przez NFZ na rok
2010, uprzejmie informuję, że Sejm RP w dniu 25 wrze-
śnia 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, która weszła w życie 4 listopada 2009 r.
Zgodnie z przepisami art. 2 wym. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowiązu-
jącym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizo-
wana w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwier-
dzonym w dniu 16 grudnia 2009 r. przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów, w któ-
rym wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej jest wyższa o 160,1 mln zł w porówna-
niu do planu finansowego NFZ na 2009 wg stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r. Ponadto po uzyskaniu po-
zytywnych opinii ministra zdrowia oraz ministra
finansów prezes NFZ uruchomił rezerwę ogólną
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na
zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne.
Dodatkowo prezes NFZ po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidziane w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości ok. 2653 mln zł, w tym ponad 1989 mln zł
na leczenie szpitalne. Uwzględniając powyższe, za-
planowane na 2010 r. środki powinny zapewnić moż-
liwość finansowania świadczeń opieki zdrowotnej na
poziomie porównywalnym do roku 2009, natomiast
zabezpieczenie świadczeń opieki zdrowotnej na rok
2010 w zakresie leczenia szpitalnego będzie na pozio-
mie roku 2009 wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r.,
przy uwzględnieniu poziomu wykonania przez świad-
czeniodawców kontraktów na rok 2009. Jednocześnie
należy zwrócić uwagę, że planowanie środków na po-
szczególne zakresy świadczeń w ramach planu finan-
sowego oddziału wojewódzkiego należy do kompeten-
cji dyrektora tego oddziału. Również w zakresie kom-
petencji dyrektora oddziału wojewódzkiego funduszu
leży, zgodnie z art. 124 ust. 5 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, możliwość dokonywania przesunięć w ramach
426
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym tego oddziału.
W kontekście propozycji pana posła zagwaranto-
wania nielimitowanych kontraktowo środków dla 5%
szpitali realizujących strategiczne zadania w syste-
mie ochrony zdrowia uprzejmie informuję, iż w obec-
nym stanie prawnym nie jest to możliwe. Zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy. Jed-
nocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 przedmiotowej
ustawy, wysokość łącznych zobowiązań funduszu
wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami
umów nie może przekroczyć wysokości kosztów prze-
widzianych na ten cel w planie finansowym. Ponadto,
zgodnie z art. 118 ust. 1 ww. ustawy, plan finansowy
Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównoważony
w zakresie przychodów i kosztów.
Odnosząc się do pytania Pana Posła dotyczącego
analiz wpływu poziomu finansowania świadczeń na
system emerytalno-rentowy oraz zasiłków chorobo-
wych, uprzejmie informuję, że kwestia ta wykracza
poza kompetencje ministerstwa zdrowia.
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zwiększonego podatku
od nieruchomości w gm. Wojkowice i w całej
Polsce oraz należących do Skarbu Państwa
zaniedbanych nieruchomości stwarzających
potencjalne zagrożenie dla społeczeństwa
(13847)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przez ministra finansów przy piśmie
z dnia 12 lutego 2010 r., znak PL/LS/0602/4/SIA/10/
BMI9-1660, interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-
-Libery z dnia 23 grudnia 2009 r. (SPS-023-13847/
10), w sprawie zwiększonego podatku od nierucho-
mości w gminie Wojkowice i w całej Polsce oraz na-
leżących do Skarbu Państwa zaniedbanych nierucho-
mości stwarzających potencjalne zagrożenie dla spo-
łeczeństwa, uprzejmie przekazuję Panu Marszałkowi
odpowiedź na pytania pani poseł. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że w zakresie kwestii poruszo-
nej w pytaniu nr 1 odpowiedź została przygotowana
przez ministra finansów.
Ad 1. Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podat-
kach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121,
poz. 844, z późn. zm.) w art. 5 ust. 1 określa wysokość
stawek maksymalnych podatku od nieruchomości
dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatko-
wania. W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych stawki te ulegają corocznie
zmianie na następny rok podatkowy w stopniu odpo-
wiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku,
w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do
analogicznego okresu roku poprzedniego. Wzrost wy-
sokości stawek maksymalnych wynika zatem z prze-
pisu ustawowego.
Rady gmin, w ramach posiadanej autonomii po-
datkowej i samodzielności finansowej, na podstawie
upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 1 ustawy o po-
datkach i opłatach lokalnych, w drodze uchwały co-
rocznie określają wysokość stawek podatku od nie-
ruchomości.
Ponadto rady gmin mogą – z uwzględnieniem
przepisów dotyczących pomocy publicznej – różnico-
wać wysokość stawek podatku dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, w tym m.in.
ze względu na rodzaj prowadzonej działalności (np.
w odniesieniu do gruntów i budynków lub ich części
związanych z prowadzeniem działalności gospodar-
czej), stan techniczny oraz wiek budynków, przezna-
czenie i sposób wykorzystywania gruntów (na pod-
stawie art. 5 ust. 2–4 ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych), jak również wprowadzać inne niż usta-
wowe zwolnienia przedmiotowe w podatku od nieru-
chomości (na podstawie art. 7 ust. 3 ww. ustawy).
Powyższe uprawnienia wywodzą się z art. 167
i 168 Konstytucji RP – przepisów, które konstytucyj-
nie określają zakres władztwa podatkowego samo-
rządu terytorialnego będącego gwarancją samodziel-
ności finansowej gminy.
Z badania ankietowego przeprowadzonego w 2008 r.
w gminach wynika, że stosowanie stawek podatku
od nieruchomości w wysokości maksymalnej dla
wszystkich rodzajów przedmiotów opodatkowania
jest zjawiskiem marginalnym. Jedynie 22 z 2478
gmin zdecydowały się na podjęcie takich uchwał, jed-
nocześnie nie różnicując wysokości stawek dla po-
szczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania.
Najczęściej gminy obniżają stawki dla budynków
związanych z prowadzeniem działalności gospodar-
czej oraz dla gruntów i budynków pozostałych.
W aktualnym stanie prawnym istnieją rozwiąza-
nia pozwalające obniżyć stawki podatku od nierucho-
mości, zaś rady gmin korzystają z tych uprawnień.
Wysokość podatku od nieruchomości, który mie-
liby płacić ewentualni spadkobiercy, nie powinna
mieć wpływu na ich decyzje co do przyjęcia lub od-

rzucenia spadku. Mając na uwadze, że w 2010 r. mak-
symalny podatek, np. od budynku mieszkalnego
o powierzchni użytkowej 100 m2, wynosi 65 zł, trud-
no uznać, że okoliczność ta mogłaby skłonić spadko-
biercę do odrzucenia spadku.
Brak jest również dowodów na poparcie sugero-
wanego w interpelacji związku między wysokością
podatku od nieruchomości i przypadkami odrzucania
spadków przez spadkobierców oraz w konsekwencji
przymusowym dziedziczeniem nieruchomości przez
Skarb Państwa.
Należy również zauważyć, że nieruchomości na-
byte w drodze spadku przez członków najbliższej ro-
dziny zwolnione są od podatku od spadków i daro-
wizn na podstawie art. 4a ustawy z dnia 28 lipca
1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U.
z 2009 r. Nr 93, poz. 768).
Ad 2. Zasady gospodarowania nieruchomościami
stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz kom-
petencje organów właściwych w tych sprawach okre-
ślają przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.). Zgodnie z art. 21 ww. ustawy
do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa należą
nieruchomości, które stanowią przedmiot własności
Skarbu Państwa i nie zostały oddane w użytkowanie
wieczyste, a także nieruchomości, w stosunku do któ-
rych Skarbowi Państwa przysługuje prawo użytko-
wania wieczystego. Jednocześnie zgodnie z art. 21a
ww. ustawy w skład zasobu nieruchomości Skarbu
Państwa nie wchodzą grunty pokryte wodami po-
wierzchniowymi płynącymi w rozumieniu ustawy
Prawo wodne.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami kompetencje do gospodarowania wspo-
mnianymi powyżej nieruchomościami powierzone
zostały starostom wykonującym zadania z zakresu
administracji rządowej. W kolejnych ustępach powo-
łanego przepisu ustawodawca doprecyzował czynno-
ści, które wspomniany organ wykonuje w ramach
gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa.
Tym samym zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. usta-
wy starosta wykonujący zadania z zakresu admini-
stracji rządowej zobowiązany jest m.in. do zabezpie-
czania nieruchomości stanowiących własność Skarbu
Państwa przed uszkodzeniem lub zniszczeniem.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że Skarb Państwa może powierzyć państwowym oso-
bom prawnym wykonywanie prawa własności i in-
nych praw rzeczowych w stosunku do części nieru-
chomości stanowiących własność Skarbu Państwa.
Uprawnienia takie zostały przyznane m.in. Agencji
Nieruchomości Rolnych, Agencji Mienia Wojskowego,
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Zasady gospoda-
rowania mieniem powierzonym ww. podmiotom oraz
organy właściwe w tych sprawach zostały wskazane
w ustawach szczególnych odnoszących się do określo-
nej osoby prawnej. W szczególności są to odpowied-
nio: ustawa z dnia 19 października 1991 r. o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
427
stwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, z późn. zm.),
ustawa z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu nie-
którymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz
o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41,
poz. 398, z późn. zm.).
Odnosząc się zatem, w świetle obecnie obowiązu-
jących przepisów, do kwestii poruszonej w pytaniu
nr 2 zawartym w interpelacji pani poseł Beaty Ma-
łeckiej-Libery, uprzejmie informuję, że dokonanie
czynności zabezpieczenia nieruchomości stanowią-
cych własność Skarbu Państwa, które stwarzają po-
tencjalne zagrożenie dla społeczeństwa, należy do
kompetencji starostów wykonujących zadania z za-
kresu administracji rządowej, a w miastach na pra-
wach powiatu – prezydentów miast, bądź do odpo-
wiednich organów państwowych osób prawnych,
o których wspominałem powyżej.
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że przyczynią się one do wyczerpującego wy-
jaśnienia wątpliwości wyrażonych w interpelacji pani
poseł Beaty Małeckiej-Libery.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie uciążliwych konsekwencji
decyzji NFZ dotyczących odebrania
lekarzom rodzinnym możliwości kierowania
pacjentów na specjalistyczne badania
diagnostyczne (13872)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Piotra Stanke posła na Sejm RP
z dnia 3 lutego 2010 r. w sprawie skierowań na nie-
które badania wystawione w ubiegłym roku przez
lekarzy pierwszego kontaktu przekazaną przy pi-
śmie pana Krzysztofa Putry wicemarszałka Sejmu
RP z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-13872/
10, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
428
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządze-
nia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczą-
ce postępowań w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
pana posła, uprzejmie informuję, iż warunki udzie-
lania ambulatoryjnych świadczeń diagnostycznych
kosztochłonnych (ASDK) zostały określone w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1142, ze zm.).
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż przepisy prawa
powszechnie obowiązującego dotyczące świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych nie odnoszą się do zasad kierowania świadcze-
niobiorców na ww. świadczenia diagnostyczne.
Zasady kierowania świadczeniobiorców na ASDK
zostały określone przez prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w § 13 zarządzenia nr 62/2009/DSOZ
z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, wydanym na pod-
stawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1
pkt 1 i 3 ww. ustawy. Zgodnie z określonymi w ww.
zarządzeniu zasadami kierowania świadczeniobior-
ców na ASDK skierowanie może wydać lekarz, który
zawarł umowę z funduszem lub wykonuje zawód
u świadczeniodawcy, który zawarł umowę z fundu-
szem o udzielanie świadczeń w rodzaju: ambulatoryj-
na opieka specjalistyczna lub rehabilitacja lecznicza
lub opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień.
W odpowiedzi na pytania zawarte w przedmioto-
wej interpelacji uprzejmie informuję, iż według wy-
jaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia decyzja do-
tycząca omawianych powyżej zasad kierowania na
ambulatoryjne świadczenia diagnostyczne koszto-
chłonne ma na celu przede wszystkim bardziej racjo-
nalne kierowanie na wysokospecjalistyczną diagno-
stykę.
Należy podkreślić, iż ambulatoryjne świadczenia
diagnostyczne kosztochłonne są badaniami specjali-
stycznymi, które powinny stanowić podstawę do po-
stawienia szczegółowej specjalistycznej diagnozy,
modyfikacji lub zmiany procesu terapeutycznego.
Procedury takie jak badanie angiograficzne narządu
wzroku, badania ultrasonograficzne doppler duplex,
echokardiografia obciążeniowa lub przezprzełykowa,
badania medycyny nuklearnej, badania molekularne,
badania rezonansu magnetycznego, czy tomografii
komputerowej powinny być rozpatrywane jako część
procesu diagnostycznego, a interpretacji ich wyni-
ków powinni dokonywać specjaliści w celu postawie-
nia ostatecznej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego
procesu terapeutycznego.
Ponadto badania, na które jest kierowany świad-
czeniobiorca, powinny być efektem przemyślanego
i odpowiedniego w danej jednostce chorobowej postę-
powania diagnostyczno-terapeutycznego. Jednocze-
śnie uprzejmie informuję, iż zgodnie z komunikatem
z dnia 26 stycznia 2010 r. zamieszczonym na stronie
internetowej Narodowego Funduszu Zdrowia w spra-
wie wykonywania w trybie ambulatoryjnym badań
tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego
i innych ambulatoryjnych świadczeń diagnostycz-
nych kosztochłonnych realizowanych na podstawie
skierowań lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej
wystawionych w roku 2009, ww. badania mogą być
sfinansowane w sytuacji, gdy skierowanie zostało za-
rejestrowane w pracowni wykonującej badanie do 31
stycznia 2010 r. oraz termin jego realizacji mieści się
w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2010 r. Nato-
miast lekarze podstawowej opieki zdrowotnej w dal-
szym ciągu mogą kierować świadczeniobiorców na
badania endoskopowe przewodu pokarmowego, któ-
re finansowane są przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w ramach ambulatoryjnych świadczeń diagnostycz-
nych kosztochłonnych oraz badania określone w za-
łączniku do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139, poz. 1139, ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wprowadzenia zmian
w finansowaniu procedur pediatrycznych
przez NFZ (13889)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana
Krzysztofa Putry (znak: SPS-023-13889/10) w spra-
wie wprowadzenia zmian w finansowaniu procedur
pediatrycznych przez NFZ uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz

zarządzenia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach, wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21
i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji pana posła, uprzejmie informuję, że opieka zdro-
wotna nad dziećmi i młodzieżą w Polsce realizowana
jest w oparciu o przepisy ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. W obowiązującym systemie prawnym dzieci
i młodzież do ukończenia 18. roku życia niezależnie
od ich statusu socjalnego mają zapewnioną bezpłatną
opiekę zdrowotną obejmującą zapobieganie choro-
bom, wykrywanie chorób, leczenie oraz zapobieganie
niepełnosprawności. Świadczenia zdrowotne finan-
sowane są ze środków publicznych będących w dys-
pozycji Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), który
zawiera umowy o udzielanie tych świadczeń ze świad-
czeniodawcami podstawowej opieki zdrowotnej (POZ)
zarówno w publicznych, jak i niepublicznych placów-
kach podstawowej opieki zdrowotnej.
W kwestii diagnozy i systematycznego monitorin-
gu stanu zdrowia dzieci w Polsce uprzejmie wyja-
śniam, że dane o stanie zdrowia dzieci i młodzieży
gromadzone na potrzeby obowiązującej statystyki
publicznej zbierane są przez lekarzy podstawowej
opieki zdrowotnej i przekazywane na druku MZ-11
(sprawozdanie o działalności i pracujących w podsta-
wowej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej) do Cen-
trum Systemów Informatycznych Ochrony Zdrowia
(CSIOZ). Klasyfikacja chorób przewlekłych występu-
jących u dzieci i młodzieży, która znajduje się w for-
mularzu druku MZ-11 oparta jest na międzynarodo-
wej klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych
(International Statistical Classification of Diseases
and Health Related Problems) opublikowanej przez
Światową Organizację Zdrowia (WHO). Dane prze-
kazywane przez świadczeniodawców podstawowej
opieki zdrowotnej na drukach MZ-11 (sprawozdanie
o działalności i pracujących w podstawowej ambula-
toryjnej opiece zdrowotnej) oraz MZ-06 (roczne spra-
wozdanie o realizacji profilaktycznej opieki zdrowot-
nej nad uczniami w szkołach) stanowią podstawę
monitorowania realizacji świadczeń profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi do ukończenia 6. roku
życia oraz nad uczniami.
Na podstawie analizy danych, w ramach progra-
mu polityki zdrowotnej „Wdrażanie standardów
w opiece zdrowotnej nad populacją” realizowanego
w 2002 r. opracowano i wydano poradniki dla lekarzy,
pielęgniarek, higienistek szkolnych sprawujących pro-
filaktyczną opiekę zdrowotną nad uczniami.
Aktualnie Instytut Matki i Dziecka Zakład Ochro-
ny i Promocji Zdrowia Dzieci i Młodzieży prowadzi
badania pilotażowe dotyczące opieki zdrowotnej nad
dziećmi do ukończenia 6. roku życia. Celem pilotażu
jest uzyskanie informacji umożliwiających opracowa-
nie w przyszłości standardów postępowania w profi-
429
laktycznej opiece zdrowotnej nad małymi dziećmi
w wieku 0–6 lat.
Ponadto w związku z koniecznością monitorowa-
nia i ewaluacji zadań realizowanych w opiece zdro-
wotnej nad dziećmi i młodzieżą, Minister Zdrowia
powołał następujące zespoły ekspertów:
— w 2007 r. – Pediatryczny zespół ekspertów do
spraw programu szczepień ochronnych,
— w 2007 r. – Zespół do spraw opracowania pro-
jektu standardu opieki okołoporodowej,
— w 2008 r. – Zespół ekspertów do spraw chorób
rzadkich.
Dane o stanie zdrowia populacji w wieku rozwo-
jowym są również opracowywane i publikowane na
podstawie prowadzonych w Polsce cyklicznych badań
spełniających wymogi stawiane badaniom nauko-
wym, takich jak: badania Głównego Urzędu Staty-
stycznego dotyczące oceny stanu zdrowia ludności
w Polsce, badania nad zachowaniami zdrowotnymi
młodzieży szkolnej (HBSC) – badania międzynaro-
dowe prowadzone co 4 lata pod auspicjami Biura Eu-
ropejskiego Światowej Organizacji Zdrowia (Euro
WHO), badania ESPAD – badania międzynarodowe
prowadzone co 4 lata pod auspicjami Rady Europy
i Grupy Pompidou dotyczące używania substancji
psychoaktywnych, dane statystyczne Głównego Urzę-
du Statystycznego dotyczące hospitalizacji i umieral-
ności dzieci i młodzieży.
W świetle powyższego, uprzejmie informuję, iż
dotychczasowa metodologia zbierania danych na te-
mat stanu zdrowia populacji wieku rozwojowego
w pełni pozwala gromadzić rzetelne dane.
Odnosząc się do kwestii związanych z wprowa-
dzeniem systemowej edukacji prozdrowotnej oraz
zwiększeniem liczby programów profilaktycznych
skierowanych do dzieci, uprzejmie informuję, iż na
podstawie przepisu art. 48 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych realizowane są następujące programy pro-
filaktyczne.
Narodowy Plan Działań na Rzecz Dzieci 2004–
–2012 „Polska dla dzieci” powstał w celu zapewnie-
nia dzieciom odpowiedniego poziomu zdrowia, wyso-
kiej jakości edukacji, godnych warunków życia
w rodzinie, ochrony przed przemocą. Wyznaczono
cele i kierunki działań w czterech obszarach:
1. Promowanie zdrowego trybu życia – aby wszyst-
kie dzieci żyły w zdrowym środowisku zapewniają-
cym im najwyższy poziom ochrony zdrowia obejmu-
jący w szczególności profilaktykę oraz ochronę przed
chorobami epidemicznymi.
2. Zapewnienie odpowiedniej jakości edukacji
– aby wszystkie dzieci, wliczając najbiedniejsze i te
w trudnych sytuacjach życiowych, miały zapewniony
równy dostęp do najwyższej jakości edukacji.
3. Pomoc i wsparcie dla rodziny – aby wszystkie
dzieci były wychowywane w środowisku pełnej opie-
ki, z uwzględnieniem prymatu form rodzinnych oraz
wspieraniu rodzin dysfunkcyjnych w prawidłowym
wypełnianiu obowiązków opiekuńczych i wychowaw-
430
czych, jak również aby dzieci wychowywane w rodzi-
nach znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej
i społecznej mogły być wspierane finansowo w celu
zapobiegania ubóstwu; art. 48, art. 71 i art. 72 ust. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
4. Ochrona przed molestowaniem, wykorzystywa-
niem i przemocą – aby chronić dzieci przed przemocą,
krzywdą i wyzyskiem. Zjawisko przemocy wobec
dzieci jest naruszaniem fundamentalnych praw czło-
wieka stawianym na równi z problemem tortur, nie-
ludzkiego i poniżającego traktowania; art. 40, art. 41
ust. 1, art. 71 ust. 1 i art. 72 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej.
Poprzez wyznaczenie powyższych obszarów Na-
rodowego Planu Działań na Rzecz Dzieci 2004–2012
„Polska dla dzieci” zostają podjęte problemy global-
ne, które dotyczą nie tylko polskich dzieci, ale są rów-
nież przedmiotem międzynarodowych koalicji państw
i organizacji pozarządowych. Wskazanie tych proble-
mów ma na celu zmobilizowanie wszystkich sił w Rze-
czypospolitej Polskiej, jak również skorzystanie
z pomocy i doświadczeń innych państw, a w szczegól-
ności Unii Europejskiej.
Wybór priorytetów w poszczególnych obszarach
został dokonany na podstawie analizy sytuacji dzieci
w Polsce w oparciu o diagnozę opracowaną na ogólno-
polski szczyt w sprawach dzieci zorganizowany przez
rzecznika praw dziecka w maju 2003 r., a także doku-
mentów rządowych, raportów i opracowań organizacji
pozarządowych dotyczących spraw dzieci.
Priorytety wyznaczają długofalowe cele i działa-
nia konieczne dla poprawy sytuacji dziecka w Polsce,
a także określają konieczność zmian niektórych re-
gulacji prawnych, jak również zmian systemowych
i ekonomicznych.
„Program badań przesiewowych noworodków
w Polsce na lata 2009–2014”. Badanie przesiewowe
noworodków jest postępowaniem profilaktycznym,
które polega na wstępnej identyfikacji chorób wro-
dzonych za pomocą testów analitycznych przed wy-
stąpieniem objawów klinicznych. Program badań
przesiewowych noworodków w Polsce zapewni prze-
badanie całej populacji noworodków w latach 2009–
–2014, leczenie wykrytych noworodków z wadami
wrodzonymi, a także umożliwi prace nad dalszym
rozwojem tych badań zgodnie z postępem świato-
wym. Program ma na celu prowadzenie badań prze-
siewowych noworodków w kierunku fenyloketonurii
(PKU), wrodzonej niedoczynności tarczycy (WNT)
i mukowiscydozy (CF) oraz doprowadzenie do stan-
daryzacji diagnostyki klinicznej w całym kraju, na
bazie istniejącej organizacji tych badań oraz w opar-
ciu o opracowane przez Instytut Matki i Dziecka re-
komendacje, a także zapewnienie rozwoju badań
przesiewowych noworodków zgodnie z postępem me-
dycyny w świecie.
„Narodowy program profilaktyki i leczenia cho-
rób układu sercowo-naczyniowego Polkard”. Celem
programu jest wprowadzenie do polskich szkół pod-
stawowych i gimnazjów (we współpracy z Minister-
stwem Edukacji Narodowej) nauczania promocji
zdrowia oraz prewencji chorób serca i naczyń z wy-
korzystaniem doświadczeń programu „Szansa dla
młodego serca” realizowanego w ramach narodowe-
go programu „Polkard” w latach 2003–2008. W ce-
lach szczegółowych w dziedzinie: kardiologia dzie-
cięca wskazano wyrównanie dostępu do wysokospe-
cjalistycznych procedur kardiologicznych poprzez
modernizację lub uzupełnienie bazy sprzętowej
w ośrodkach kardiologii dziecięcej oraz monitoro-
wanie jakości opieki nad dzieckiem z chorobą ukła-
du krążenia.
„Program edukacji młodzieży licealnej w zakresie
zarządzania zdrowiem”. Program obejmuje swym za-
kresem aspekty chorób najczęściej występujących
w polskiej populacji, tj. nadciśnienia tętniczego, nad-
wagi, otyłości, cukrzycy, chorób zapalnych, co w kon-
sekwencji prowadzi do przyspieszenia rozwoju miaż-
dżycy.
„Narodowy program leczenia hemofilii na lata
2005–2011”. Głównymi celami programu są: zapew-
nienie powszechnej dostępności czynników krzepnię-
cia, wdrożenie pierwotnej profilaktyki krwawień
środstawowych u dzieci chorych na hemofilię, objęcie
programem wywoływania tolerancji immunologicz-
nej wszystkich chorych na hemofilię powikłaną krą-
żącym antykoagulantem, zastępowanie preparatów
osoczopochodnych koncentratami rekombinowanymi
w ciągu kolejnych lat realizacji programu i zwiększa-
nia środków finansowych na jego realizację, zastępo-
wanie koncentratów czynników zespołu protrombiny
koncentratami aktywowanych czynników zespołu
protrombiny i rVIIa w leczeniu krwawień u chorych
na hemofilię powikłaną inhibitorem cz. VIIII cz. IX
w wysokim mianie.
„Program eliminacji niedoboru jodu w Polsce na
lata 2009–2011”. Celem głównym jest zmniejszenie
ryzyka zachorowalności z powodu niedoboru jodu po-
przez zastosowanie w Polsce modelu profilaktyki jo-
dowej oraz dostosowanie jej parametrów do zmienia-
jących się warunków środowiska, zabezpieczenie
kobiety ciężarnej i karmiącej w rekomendowaną
dawkę jodu przy jednoczesnym ograniczeniu spożycia
soli i dalsza kontrola efektywności profilaktyki jodo-
wej w nowej sytuacji poprzez analizę poziomu tyre-
tropiny (TSH) u noworodków, ocena profilaktyki jo-
dowej u kobiet w ciąży, ocena częstości wola i pozio-
mu jodurii u kobiet w ciąży, szkolenia i populacyjne
akcje promocyjne w zakresie profilaktyki jodowej,
kontrola stanu endemii u dzieci szkolnych oraz w po-
pulacji dorosłych, ocena jakości jodowania soli ku-
chennej, ocena indukowanej jodem nadczynności tar-
czycy i zapadalności na zróżnicowanego raka tarczy-
cy oraz analiza efektywności polskiego modelu pro-
filaktyki jodowej.
„Program kompleksowej diagnostyki i terapii we-
wnątrzmacicznej w profilaktyce następstw i powi-
kłań wad rozwojowych i chorób płodu – jako element
poprawy stanu zdrowia płodów i noworodków na lata
2009–2013”. Celem głównym programu jest: zasto-

sowanie diagnostyki i terapii wewnątrzmacicznej
w profilaktyce następstw wad rozwojowych i chorób
płodu, poprawa stanu zdrowia noworodków poprzez
zlikwidowanie powikłań okresu noworodkowego,
zmniejszenie dla NFZ kosztów leczenia wewnątrz-
macicznego wykonywanego za granicą, monitorowa-
nie i poprawa pierwotnej profilaktyki wrodzonych
wad rozwojowych w Polsce obejmujące prowadzenie
Polskiego Rejestru Wrodzonych Wad Rozwojowych
i Eurocat, prowadzenie badań nad czynnikami ryzy-
ka wystąpienia wad wrodzonych, zróżnicowaniem
terytorialnym wrodzonych wad rozwojowych w celu
wczesnej identyfikacji czynników teratogennych i mu-
tagennych, udział w wypracowywaniu standardów
i realizacji programów prewencyjnych w ramach Eu-
rocat, współpraca na polu badań naukowych dotyczą-
cych zapobiegania wrodzonym wadom rozwojowym,
a także uzyskanie danych w celu poprawy opieki me-
dycznej nad dziećmi z wadami, prowadzenie edukacji
lekarzy i społeczeństwa.
„Narodowy program zapobiegania nadwadze i oty-
łości oraz przewlekłym chorobom niezakaźnym po-
przez poprawę żywienia i aktywności fizycznej na
lata 2007–2011”. Pol-Health jest nowo wdrażanym
programem i nie stanowi kontynuacji programów re-
alizowanych w latach ubiegłych. Cele ogólne progra-
mu to powszechna edukacja żywieniowa poprzez po-
prawę żywienia i aktywności fizycznej dzieci i mło-
dzieży w szkołach, wdrażanie zasad prawidłowego
żywienia i poradnictwa dietetycznego w szpitalach
oraz podstawowej i specjalistycznej opiece zdrowotnej
z uwzględnieniem zaleceń Rady Europy.
Odnosząc się do kwestii usprawnienia systemu
medycyny szkolnej, pragnę poinformować, iż profi-
laktyczna opieka zdrowotna nad uczniami ma na celu
zapewnienie wszystkim uczniom dostępności do tej
opieki oraz poprawę jej jakości. Medycyna szkolna
usytuowana jest w podstawowej opiece zdrowotnej
i oparciu o przepisy rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji pro-
filaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi młodzieżą
(Dz. U. Nr 139, poz. 1133) profilaktyczną opiekę zdro-
wotną nad uczniem sprawuje pielęgniarka lub higie-
nistka szkolna na terenie placówki oświatowo-wy-
chowawczej, która samodzielnie wykonuje swoje
czynności w gabinecie profilaktycznym, przez leka-
rza POZ, który wykonuje swoje czynności w poradni
lekarza rodzinnego zgodnie z umową o udzielanie
świadczeń zdrowotnych oraz przez lekarza stomato-
loga, który wykonuje swoje czynności w gabinecie
stomatologicznym zgodnie z umową o udzielanie
świadczeń zdrowotnych. Za taką organizacją profi-
laktycznej, kompleksowej opieki nad uczniami i re-
zygnacją z odrębnego stanowiska lekarza szkolnego
przemawia ciągłość opieki nad dzieckiem (ten sam
lekarz sprawuje opiekę zarówno nad zdrowym, jak
i chorym dzieckiem), przestrzeganie prawa rodziców
do wyboru lekarza, badanie ucznia w obecności ro-
dziców umożliwiające zebranie pełnego wywiadu
i przekazanie rodzicom porad i zaleceń lekarskich,
431
możliwość edukacji zdrowotnej rodziców, tworzenie
dla rodziców wzorców troski o zdrowie swoich dzieci.
W kwestii rozszerzania kalendarza szczepień uprzej-
mie informuję, że nad realizacją zadań sanitarno-epi-
demiologicznych (w tym prawidłowością wykonywania
szczepień ochronnych zgodnie z obowiązującym kalen-
darzem szczepień) czuwa Rada Sanitarno-Epidemiolo-
giczna, która jest organem doradczym i opiniodawczym
głównego inspektora sanitarnego w sprawach objętych
zakresem działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W skład rady wchodzą pracownicy naukowi posiadają-
cy wybitne przygotowanie praktyczne z dziedziny sani-
tarno-epidemiologicznej.
Ponadto w związku z koniecznością monitorowa-
nia i ewaluacji zadań realizowanych w opiece zdro-
wotnej nad dziećmi i młodzieżą minister zdrowia
powołał w 2007 r. Pediatryczny zespół ekspertów do
spraw programu szczepień ochronnych.
Propozycje zgłoszone przez Pediatryczny zespół
ekspertów do spraw programu szczepień ochronnych
stanowiły podstawę nowelizacji rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wy-
kazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz za-
sad przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.
Nr 282, poz. 2018, z późn. zm.). Wprowadzona nowe-
lizacja przepisów pozwoliła na rozszerzenie obowiąz-
kowych szczepień ochronnych i objęcie z dniem 1 paź-
dziernika 2008 r. obowiązkowymi szczepieniami
przeciwko pneumokokom oraz ospie wietrznej dzieci
z grup ryzyka, narażone w sposób szczególny na za-
chorowania na te schorzenia.
Jak wynika z powyższego, działania ministra
zdrowia w zakresie realizacji szczepień ochronnych
polegają na przesuwaniu szczepień ochronnych dotąd
zalecanych i płatnych przez rodziców do szczepień
obowiązkowych i dla rodziców bezpłatnych, w okre-
ślonych grupach wiekowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że realizacja
szczepień obowiązkowych zgodnie z kalendarzem
szczepień ochronnych zapewnia bezpieczeństwo epi-
demiologiczne populacji dziecięcej w Polsce.
Odnosząc się do kwestii pogorszenia dostępności
opieki okołoporodowej, uprzejmie informuję, że
w chwili obecnej przekazany został do konsultacji
społecznych projekt rozporządzenia ministra zdro-
wia w sprawie standardu opieki okołoporodowej na
podstawie art. 9 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), w którym pro-
jektowane zmiany będą oddziaływać na kobiety
w okresie ciąży, porodu i połogu, lekarzy położników
ginekologów oraz położne sprawujące opiekę nad
tymi kobietami, jak również noworodkami. Zmiany
te będą miały pozytywny wpływ na jakość i dostęp-
ność tej opieki.
W kwestii posiadania skierowania od lekarza ro-
dzinnego uprzejmie informuję, iż do lekarza pediatry
nie jest wymagane skierowanie od innego lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej. Narodowy Fundusz
Zdrowia nie kontraktuje odrębnie świadczeń ambu-
432
latoryjnej opieki pediatrycznej. Kontraktuje nato-
miast świadczenia specjalistycznej opieki ambulato-
ryjnej dla dzieci udzielane przez lekarzy w porad-
niach różnych specjalności. Do korzystania ze świad-
czeń tych poradni wymagane jest skierowanie leka-
rza ubezpieczenia zdrowotnego (z wyjątkiem specjal-
ności, dla których ustawa nie przewiduje takiego
skierowania).
Jednocześnie w odniesieniu do zagadnienia do-
stępności do świadczeń lekarzy pediatrów uprzejmie
informuję, że zgodnie z wyjaśnieniami NFZ, w 2009 r.
na 26 166 lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej
zgłoszonych przez świadczeniodawców do realizacji
umów ponad 35% (9301) z nich posiadało specjaliza-
cję z pediatrii.
Odnosząc się do liczby lekarzy pediatrów w Pol-
sce, uprzejmie informuję, że według rejestru prowa-
dzonego przez Naczelną Radę Lekarską liczba leka-
rzy posiadających specjalizację w dziedzinie pedia-
trii wynosiła na koniec 2006 r. 7074, 2007 r. – 7289,
a w czerwcu 2008 r. – 7353. Z informacji przekaza-
nych przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplo-
mowego wynika, że w dziedzinie pediatrii specjali-
zuje się 1198 lekarzy (stan na 30 czerwca 2009 r.).
Jednocześnie należy podkreślić, że Ministerstwo
Zdrowia stara się stymulować wzrost liczby specjali-
stów we wszystkich dziedzinach medycyny, m.in.
w dziedzinie pediatrii, za pośrednictwem konsultan-
tów krajowych i wojewódzkich, a także samorządu
lekarskiego, mając na celu zwiększenie liczby jedno-
stek szkoleniowych.
Według stanu na dzień 15 stycznia 2010 r. upraw-
nione do prowadzenia specjalizacji w dziedzinie pe-
diatrii są 232 jednostki posiadające 1614 miejsc szko-
leniowych. Dla porównania w 2007 r. było 187 jedno-
stek uprawnionych do prowadzenia specjalizacji
w dziedzinie pediatrii posiadających 1310 miejsc
szkoleniowych.
Ministerstwo Zdrowia uznaje rezydenturę za opty-
malną formę intensywnego i efektywnego szkolenia
specjalizacyjnego zachęcającą lekarza do podejmowa-
nia szkolenia w określonej dziedzinie i corocznie sta-
ra się zapewnić na przyznawanie etatów rezydenc-
kich coraz większe środki. W dziedzinie pediatrii
w 2007 r. Ministerstwo Zdrowia przyznało 368 miejsc
szkoleniowych, w tym 43 miejsca rezydenckie, w 2008 r.
liczba przyznanych miejsc szkoleniowych w ww. dzie-
dzinie wyniosła 580, w tym 260 rezydentur, nato-
miast w 2009 r. przyznano 457 miejsc szkoleniowych,
w tym 252 rezydentury.
Ponadto należy podkreślić, że zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia z dnia 21 maja 2009 r.
w sprawie uznania dziedzin medycyny za prioryteto-
we (Dz. U. Nr 84, poz. 709) pediatria została uznana
za dziedzinę priorytetową. Umieszczenie pediatrii
w ww. rozporządzeniu spowoduje znaczne uatrakcyj-
nienie tej specjalizacji dla lekarzy. Wynagrodzenie
wzrosło do 125% przeciętnego miesięcznego wyna-
grodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat na-
gród z zysku za rok 2007 w pierwszych dwóch latach
rezydentury oraz 135% po dwóch latach i wynosi
obecnie 3890 zł. Stanowił to znaczny wzrost w sto-
sunku do wynagrodzenia zasadniczego lekarza rezy-
denta, które w 2008 r. wynosiło 2473 zł.
W kwestii braku warunków i regulacji prawnych
dotyczących pobytu rodziców na oddziałach pedia-
trycznych uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 33
ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach
pacjenta i rzeczniku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r.
Nr 52, poz. 417, z późn. zm.) pacjent w zakładzie opie-
ki zdrowotnej przeznaczonym dla osób wymagają-
cych całodobowych lub całodziennych świadczeń
zdrowotnych ma prawo do kontaktu osobistego, tele-
fonicznego lub korespondencyjnego z innymi osoba-
mi. Ponadto art. 34 ust. 1 i 2 ww. ustawy gwarantu-
je prawo pacjenta do dodatkowej opieki pielęgnacyj-
nej, która nie polega na udzielaniu świadczeń zdro-
wotnych. Prawo to ma szczególne znaczenie w sytu-
acji, gdy pacjentem jest dziecko. Sposób jego realiza-
cji jest uzależniony od warunków, m.in. lokalowych,
konkretnego szpitala.
W kwestii pobierania opłat od rodziców (innych
osób bliskich), którzy opiekują się dzieckiem w czasie
jego pobytu w szpitalu, uprzejmie wyjaśniam, że opie-
ka sprawowana przez osobę bliską nie jest świadcze-
niem zdrowotnym i jako taka nie może być finanso-
wana ze środków NFZ. Jeśli zatem przebywanie osób
bliskich przy dziecku powoduje dla szpitala dodatko-
we koszty (np. korzystanie z pościeli czy mediów),
ponoszą je te osoby. Zgodnie z art. 35 ust. 2 i 3 oma-
wianej ustawy wysokość opłaty rekompensującej te
koszty ustala kierownik zakładu, uwzględniając rze-
czywiste koszty realizacji praw. Jest ona jawna i udo-
stępniana w lokalu zakładu opieki zdrowotnej. Pod-
kreślić należy, że nie w każdym przypadku z obecno-
ści rodziców wynikają koszty dla szpitala, np. gdy nie
korzystają oni ze szpitalnego łóżka, a jedynie z krze-
sła przy łóżku dziecka. Pobieranie opłaty za nocleg
jest w tej sytuacji niezasadne.
Odnosząc się do zagadnienia hospitalizacji dzieci
w oddziałach dla dorosłych, uprzejmie informuję, że
w ramach zawieranych przez fundusz umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, zgodnie z zarzą-
dzeniem nr 69/2009/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne, kontraktowanie
świadczeń odbywa się z uwzględnieniem podziału
komórek organizacyjnych świadczeniodawcy na spe-
cjalności wykonujące usługi na rzecz dzieci i doro-
słych. Ponadto zgodnie z zawartą umową świadcze-
niodawca obowiązany jest do spełnienia wszystkich
wymaganych warunków udzielania świadczeń szcze-
gółowo określonych dla każdego zakresu świadczeń
w ww. zarządzeniu i przepisach odrębnych.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne na rok 2010, uprzejmie infor-
muję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął
ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych

(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), która weszła w życie 4 li-
stopada 2009. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. usta-
wy wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r. nie może być niższa niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r. obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym
w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdrowia w po-
rozumieniu z ministrem finansów, w którym wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień
30 czerwca 2009 r.
W planie finansowym NFZ na 2010 r. według sta-
nu na dzień 5 stycznia 2010 r. uwzględniającego prze-
sunięcia dokonane przez dyrektorów OW NFZ pla-
nowane koszty świadczeń opieki zdrowotnej w zakre-
sie podstawowej opieki zdrowotnej wynoszą 7 219 891
tys. zł i są wyższe o 524 850 tys. zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ w tym zakresie według sta-
nu na dzień 30 czerwca 2009 r.
Ponadto należy zwrócić uwagę, że planowanie
środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie efektywności wykorzystania
środków unijnych na aktywizację
osób bezrobotnych (13906)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, znak: SPS-023-13906/10, posłów Platfor-
my Obywatelskiej w sprawie efektywności wykorzy-
stania środków unijnych na aktywizację osób bezro-
botnych pragnę poinformować, iż w ramach Progra-
433
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013 współ-
finansowanego z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego monitorowany jest proces implementacji środ-
ków EFS na wszystkich poziomach wdrażania (pro-
jektu, działania, priorytetu i programu) w oparciu
o system wskaźników. Lista niniejszych wskaźników
znajduje się w Programie Operacyjnym „Kapitał
ludzki”, przyjętym przez Komisję Europejską.
Należy tutaj podkreślić, iż w ramach niniejszych
wskaźników istnieje wymóg badania statusu na ryn-
ku pracy uczestników projektu w okresie 6 miesięcy
po udzieleniu wsparcia w ramach EFS (w tym szko-
leń), a więc określenie skuteczności działań skiero-
wanych do uczestników projektów.
W odpowiedzi na zapytanie posłów pragnę poin-
formować, iż do końca 2009 r. we wsparciu EFS wzię-
ło łącznie udział 490 335 bezrobotnych (304 269 ko-
biet i 186 066 mężczyzn). Jednocześnie pragnę pod-
kreślić, iż Instytucja Zarządzająca PO KL obecnie
jest w trakcie realizacji ewaluacji pt. „Badanie osią-
gniętych wartości wskaźników rezultatu komponen-
tu regionalnego PO KL”, które dostarczy m.in. infor-
macji na temat:
— udziału osób bezrobotnych i poszukujących
pracy, które podjęły pracę w okresie do 6 miesięcy po
zakończeniu udziału w projekcie w łącznej liczbie
osób, które zakończyły udział w projektach,
— odsetka pracowników, którzy w okresie do
6 miesięcy po zakończeniu udziału w projekcie zna-
leźli inną pracę, rozpoczęli działalność gospodarczą
lub kontynuowali zatrudnienie w dotychczasowym
miejscu pracy.
Zadaniem wykonawcy w tym badaniu jest zatem
określenie skuteczności działań skierowanych do
uczestników projektów realizowanych w ramach PO
KL. Oprócz powyższego wyniki niniejszego badania
posłużą m.in. do sformułowania odpowiedzi na na-
stępujące pytania badawcze:
— Jaka jest sytuacja uczestników projektów
w sześć miesięcy po zakończeniu korzystania ze
wsparcia – odpowiednio do ich statusu na rynku pra-
cy? Czy utrzymali zatrudnienie lub zmienili pracę na
bardziej satysfakcjonującą, czy uzyskali zatrudnie-
nie, czy podjęli dalszą edukację?
— Czy udzielone wsparcie było adekwatne do po-
trzeb uczestników projektów?
— Czy zdobyte umiejętności okazały się przydat-
ne dla uczestników projektów?
Dzięki niniejszemu badaniu możliwe będzie rów-
nież określenie, jakie formy wsparcia (tj. szkolenia,
staż, doradztwo, subsydiowane zatrudnienie etc.)
oraz cechy wspieranych osób (tj. płeć, wiek, miejsce
zamieszkania, wykształcenie, status na rynku pracy
etc.) zwiększają prawdopodobieństwo osiągnięcia za-
trudnienia przez osoby bezrobotne. Pierwsze wyniki
badania zostaną udostępnione w kwietniu 2010 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż wyniki z ww.
badania zostaną niezwłocznie przekazane posłom
Platformy Obywatelskiej.
434
Ponadto pragnę zwrócić uwagę, iż w roku 2010
oraz 2013 będzie również przeprowadzona przez każ-
dy powiatowy urząd pracy (PUP) ocena jakości i sku-
teczności działań skierowanych do osób bezrobotnych
w ramach projektów współfinansowanych z Europej-
skiego Funduszu Społecznego. Wyniki tych ocen
będą dostępne w końcu roku 2010 i posłużą m.in.
lepszemu dostosowaniu form wsparcia do rzeczywi-
stych potrzeb uczestników projektów, związanych
z poszukiwaniem zatrudnienia.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie możliwości przywrócenia
w telewizji publicznej transmisji z obrad
Sejmu RP w programie ogólnopolskim (13933)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wiesława Janczyka w sprawie
zwiększenia możliwości przywrócenia w telewizji pu-
blicznej transmisji z obrad Sejmu RP w programie
ogólnopolskim (znak: SPS-023-13933/10) uprzejmie
przekazuję stosowne informacje uzyskane od prezesa
Telewizji Polskiej SA.
Prezes Telewizji Polskiej SA, pan Romuald Orzeł,
poinformował, iż transmisje obrad Sejmu RP zostały
przeniesione z TVP2 do TVP Info w 2002 r. O ile
w 2002 r. zasięg programu regionalnego sięgał 77%
ludności kraju, to obecnie dociera do 94% ludności kra-
ju, co czyni go de facto programem ogólnopolskim.
Zgodnie z informacją otrzymaną od pana prezesa
TVP Info jest kanałem informacyjno-regionalnym,
którego ramówka oparta jest na stałych modułach
programowych. Podstawowym jej elementem są ser-
wisy Info nadawane w regularnych odstępach czasu:
co pół godziny – pełne wydanie i o pełnej godzinie
– wydanie skrócone.
Pan prezes poinformował, iż aby pozostawić ten
układ programu, niezbędne było dokonanie pewnych
zmian w sposobie relacjonowania prac parlamentar-
nych, które umożliwiają zachowanie przyjętych mo-
dułów emisji serwisów Info. Zdaniem pana prezesa
nie wpływa to na merytoryczną rzetelność ani jakość
przekazu, lecz jedynie umożliwia widzom TVP za-
równo obserwowanie obrad Sejmu, jak i dostęp do
ważnych informacji z kraju, Europy i świata. Ponad-
to pan prezes podkreślił, iż w obecnej sytuacji finan-
sowej Telewizji Polskiej SA, wobec spadku wpływów
z abonamentu, Telewizja Polska SA nie może pozwo-
lić sobie na utratę pasm reklamowych wokół serwi-
sów Info i nadawać transmisji sejmowych w sposób
nieprzerwany.
Pan prezes dodał, iż w celu jak najlepszego wy-
wiązywania się z ustawowych powinności dotyczą-
cych umożliwienia naczelnym organom państwowym
bezpośredniej prezentacji i wyjaśniania polityki pań-
stwa Telewizja Polska SA podjęła decyzję o urucho-
mieniu specjalnego kanału TVP Parlament. Pan pre-
zes poinformował, iż obecnie trwa procedura uzyska-
nia koncesji na rozpowszechnianie tego programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531)
nadawcy radiowi i telewizyjni, w tym nadawcy pu-
bliczni, kształtują program samodzielnie, a także
ponoszą za niego odpowiedzialność. Nałożenie na
nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania
określonej audycji lub przekazu może nastąpić wy-
łącznie na podstawie ustawy. Minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego nie ma uprawnienia do ingero-
wania w decyzje Zarządu Telewizji Polskiej SA doty-
czące kształtu programów rozpowszechnianych przez
tę spółkę.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie „Programu poprawy
opieki medycznej nad dziećmi z chorobami
nowotworowymi oraz podniesienia jakości
ich życia” (13996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Roszaka, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 29 stycz-
nia 2010 r., znak: SPS-023-13996/10, w sprawie
„Programu poprawy opieki medycznej nad dziećmi
z chorobami nowotworowymi oraz podniesienia ja-
kości ich życia” uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień:
Realizacja „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” na podstawie ustawy z dnia

1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletnie-
go „Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200 oraz z 2008 r.
Nr 54, poz. 325) rozpoczęła się z dniem 1 stycznia
2006 r. Głównymi celami narodowego programu są
przede wszystkim zahamowanie wzrostu zachoro-
wań na nowotwory oraz osiągnięcie średnich euro-
pejskich wskaźników w zakresie wczesnego wykry-
wania nowotworów. Zgodnie z ww. ustawą środki
finansowe planowane na realizację programu każde-
go roku nie mogą być niższe niż 250 mln zł.
Do grupy zadań realizowanych w ramach „Naro-
dowego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych” konsultant krajowy w dziedzinie onkologii
i hematologii dziecięcej rekomendował programy pod
wspólną nazwą: Programy poprawy jakości diagno-
styki i leczenia nowotworów kierowane do dzieci, na
które składają się:
1) „Program kontroli jakości w diagnostyce ostrej
białaczki u dzieci”,
2) „Program kontroli jakości w diagnostyce gu-
zów litych u dzieci”,
3) „Program kontroli jakości w diagnostyce nie-
ziarniczych chłoniaków złośliwych u dzieci”,
4) „Modyfikacja ujednoliconego programu dia-
gnostyki i kompleksowego leczenia nowotworów
ośrodkowego układu nerwowego (OUN) u dzieci”,
5) „Program oceny jakości życia i stanu zdrowia
dzieci i młodzieży po zakończonym leczeniu przeciw-
nowotworowym w roku 2009”.
Wspólną zasadą realizacji ww. zadań są działania
na rzecz poprawy wyników leczenia dzieci z wykry-
tymi nowotworami, zmniejszenie toksyczności i póź-
nych następstw leczenia oraz zredukowanie kosztów
leczenia poprzez zastosowanie właściwej stratyfikacji
tego leczenia. Dzięki realizowanej w ramach progra-
mów weryfikacji badań diagnostycznych możliwe
było zwiększenie precyzji klasyfikacji poszczególnych
pacjentów do odpowiednich grup ryzyka, co w kon-
sekwencji doprowadziło do zmniejszenia liczby błę-
dów diagnostycznych.
W ramach wskazanych programów prowadzone
są ponadto przez ośrodki onkologii dziecięcej bazy
danych o wszystkich młodych pacjentach leczonych
z powodu nowotworów układu krwiotwórczego, no-
wotworów OUN, guzów litych, chłoniaków. Na pod-
stawie bieżącej rejestracji, m.in. wszystkich zdarzeń
niepożądanych występujących w trakcie leczenia,
możliwe jest podjęcie optymalnego leczenia o naj-
mniejszej toksyczności, a równocześnie największej
efektywności.
Jednocześnie na podstawie informacji przekaza-
nej przez konsultanta krajowego w dziedzinie onko-
logii i hematologii dziecięcej wyjaśniam, że przywo-
ływany przez pana posła „Program poprawy opieki
medycznej nad dziećmi z chorobami nowotworowymi
oraz podniesienia jakości ich życia”, najprawdopodob-
niej dotyczy projektu szkoleniowego w zakresie wie-
lodyscyplinarnego postępowania z pacjentem w przy-
padku nowotworów dziecięcych.
435
Projekt ten jest organizowany przez Fundację
Project HOPE. W ramach projektu przewidywane
jest szkolenie wielodyscyplinarnych zespołów z od-
działów onkologii dziecięcej z następujących krajów,
tj. Polski, Czech, Rumunii, Węgier i Słowacji (po 2 ze-
społy z każdego z ww. krajów).
Zasadniczym celem projektu jest przekazanie wie-
dzy w zakresie możliwości udzielania pomocy rodzi-
nie dzieci chorych na nowotwory w sposób skoordy-
nowany i wykorzystujący wszystkie aspekty pomocy,
tj. socjalne, prawne oraz organizacyjne.
Założeniem programu jest przygotowanie wska-
zanych zespołów do skoordynowanego działania, któ-
re następnie będą stanowiły kadrę szkolącą pozosta-
ły personel z innych ośrodków onkologii dziecięcej
z danego kraju. Tak więc projekt ten bezpośrednio
nie jest programem poprawy opieki medycznej nad
dziećmi z chorobami nowotworowymi, ale ma przy-
gotować zespoły do lepszego i bardziej skoordynowa-
nego działania w wykorzystaniu aktualnie istnieją-
cych możliwości pomocy. W Polsce do tego tygodnio-
wego szkolenia, które odbędzie się w maju, zostały
wytypowane 3 zespoły (biorąc pod uwagę wielkość
naszego kraju w porównaniu z pozostałymi uczest-
nikami), a mianowicie: z kliniki w Lublinie, w War-
szawie – Centrum Zdrowia Dziecka oraz w Krakowie.
Zespoły te po uzyskaniu odpowiedniego przygotowa-
nia będą zobligowane do prowadzenia szkoleń dla
pozostałych ośrodków w Polsce.
Odnosząc się do pytania dotyczącego możliwości
objęcia programem mieszkańców woj. inowrocław-
skiego, uprzejmie wyjaśniam, że ponieważ ww. pro-
gramem szkoleniowym zostanie objęty zespół pracu-
jący w Klinice Pediatrii, Hematologii i Onkologii
w Bydgoszczy, można mieć więc nadzieję, że dzięki
temu dzieci z chorobami nowotworowymi i ich rodzi-
ny z woj. kujawsko-pomorskiego, leczone w tym
ośrodku, będą mogły uzyskać dostęp do pomocy so-
cjalnej w pełnym zakresie.
Odpowiadając na pytanie dotyczące kampanii in-
formacyjnej dotyczącej przedmiotowego programu,
wyjaśniam, że informacja na temat programu szko-
lenia, jego założeń i celów zostanie przekazana przez
konsultanta krajowego w dziedzinie onkologii i he-
matologii dziecięcej do wszystkich ośrodków w Pol-
sce. Jednocześnie ze względu na charakter pierwsze-
go etapu tych szkoleń, ukierunkowanych wyłącznie
na szkolenie wybranych wielodyscyplinarnych zespo-
łów z konkretnych ośrodków onkologii dziecięcej,
współuczestnicy projektu nie widzieli potrzeby pro-
wadzenia kampanii informacyjnej lub promocyjnej
w przedmiotowym zakresie.
Podzielam zdanie pana posła, iż program jest
ważną i cenną inicjatywą, tym bardziej że wypadko-
wą dobrze zorganizowanych zespołów wielodyscypli-
narnych, funkcjonujących w danym oddziale czy kli-
nice onkologicznej, umiejących wykorzystać i zasto-
sować psychospołeczne aspekty pomocy oczekiwanej
436
przez chorych i ich rodziny, będzie skuteczność pro-
wadzonego leczenia oraz jakość życia i zdrowia dzie-
ci i młodzieży po zakończonym leczeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie planowanych zmian w prawie,
które pogorszą sytuację lokatorów (14000)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 29 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-14000/
10, przesyłam odpowiedź na interpelację pana posła
Artura Górskiego w sprawie zmian w ustawie z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywil-
nego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.).
Wstępne propozycje zmian do przedmiotowej
ustawy zawarte zostały w art. 45 projektu ustawy
o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywa-
teli i przedsiębiorców, który udostępniony został, wraz
z uzasadnieniem, na stronie internetowej Minister-
stwa Gospodarki pod adresem http://www.mg.gov.pl/:
„Pakiet na rzecz przedsiębiorczości” „Aktualności”,
„Konsultacje wstępnego projektu ustawy o ogranicza-
niu barier dla obywateli i przedsiębiorców”.
Podkreślić należy, iż zgodnie z § 12 ust. 5 uchwały
nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. „Regu-
lamin pracy Rady Ministrów” (M. P. Nr 13, poz. 221,
z późn. zm) projekt ustawy o ograniczaniu barier ad-
ministracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców był
przedmiotem wstępnych konsultacji, które miały miej-
sce od 26 listopada 2009 r. do 15 stycznia 2010 r. Uwa-
gi i opinie zgromadzone podczas tych konsultacji,
w tym także zgłoszone przez Komitet Obrony Lokato-
rów, zostały uważnie przeanalizowane.
Mając na uwadze powyższe, kierownictwo Mini-
sterstwa Gospodarki na posiedzeniu, które odbyło się
17 lutego 2010 r., zdecydowało o rezygnacji z wpro-
wadzania zmian do ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 266, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie realizacji rządowego programu
pomocy Irakijczykom współpracującym
z polską armią (14010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
realizacji rządowego programu pomocy Irakijczy-
kom współpracującym z polską armią (SPS-023-
-14010/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
„Rządowy program pomocy cudzoziemcom i in-
nym osobom współpracującym z polskimi kontyngen-
tami wojskowymi oraz kontyngentami policyjnymi
i Straży Granicznej, wydzielonymi do realizacji zadań
poza granicami państwa” został przyjęty na posiedze-
niu Rady Ministrów w dniu 19 sierpnia 2008 r.
W swych założeniach program przewiduje trzy
alternatywne formy pomocy. Pierwsza forma polega
na wypłaceniu bezzwrotnej, jednorazowej zapomogi
do wysokości 40 000 USD osobie współpracującej lub
rodzinie tej osoby. Wysokość sumy zależy od wkładu
pracy czy też pomocy udzielonej polskim kontyngen-
tom wojskowym, a także od sytuacji materialnej
osoby ubiegającej się o taką pomoc. Druga forma
polega na pomocy w osiedleniu się w państwach re-
gionu, wskazanych przez kandydata, oraz udzieleniu
bezzwrotnej, jednorazowej zapomogi do wysokości
40 000 USD na osiedlenie się. Trzecia forma pomocy
polega na umożliwieniu cudzoziemcowi ubiegania się
o ochronę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W Polsce objęcie ochroną oznacza udzielenie statusu
uchodźcy, ochrony uzupełniającej, azylu lub zgody na
pobyt tolerowany.
Pierwszym przypadkiem uruchomienia rządowe-
go programu była pomoc dla cudzoziemców współ-
pracujących z Polskim Kontyngentem Wojskowym
w Iraku. Pierwszą ze wskazanych powyżej form po-
mocy objęto łącznie pięćdziesiąt trzy osoby, przydzie-
lając im zapomogi w kwotach od 5000 USD do 40 000
USD. Żadna osoba nie została objęta drugą formą
pomocy. W ramach realizacji trzeciej z form pomocy
programu, w dniu 13 października 2008 r. do Polski
przybyła grupa dwudziestu pięciu osób (współpra-
cownicy wraz z rodzinami). Ich transport został zor-
ganizowany przez Dowództwo Operacyjne Sił Zbroj-
nych. W późniejszym terminie do Polski przybyło
jeszcze dwóch cudzoziemców współpracujących z Pol-
skim Kontyngentem Wojskowym w Iraku, którzy
przybyli do Polski przez państwa ościenne. Łącznie
do Polski w ramach rządowego programu przybyło
dwadzieścia siedem osób. Jedna z osób, która przy-

była do Polski (osoba samotna), krótko po przyjeździe
skorzystała z możliwości powrotu do kraju pochodze-
nia przy zaangażowaniu Międzynarodowej Organi-
zacji do Spraw Migracji.
Decyzją szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców
wszystkim wnioskodawcom oraz ich rodzinom przy-
znano status uchodźcy na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej. Osobom objętym rządowym progra-
mem, po przyznaniu statusu uchodźcy, przydzielone
zostały mieszkania z zasobów Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej. Łącznie na potrzeby cudzoziemców
i ich rodzin przygotowano sześć mieszkań. Cudzoziem-
cy przeprowadzili się do nich w styczniu 2009 r.
Od momentu przeprowadzenia się do docelowych
mieszkań Irakijczycy objęci zostali indywidualnymi
programami integracji, trwającymi przez okres
dwunastu miesięcy. Realizowane one były przez
właściwe dla miejsca ich zamieszkania powiatowe
centra pomocy rodzinie. W ramach programów otrzy-
mywali oni świadczenia pieniężne, które miały im
umożliwić naukę języka polskiego, znalezienie pra-
cy i w ten sposób zapewnić odpowiednie funkcjono-
wanie w miejscu zamieszkania. Obecny wzrost nie-
zadowolenia, prezentowany przez irackich tłuma-
czy, wiąże się z zakończeniem realizacji tych indy-
widualnych programów.
Zgodnie z rządowym programem minister obrony
narodowej koordynuje jego realizację, czyli wszyst-
kich trzech form pomocy w nim przewidzianych.
Z uwagi jednak na fakt, że Ministerstwo Obrony Na-
rodowej nie posiada odpowiedniego instrumentarium
do wykonywania zadań związanych z pomocą spo-
łeczną, w programie przewidziano odpowiednie za-
dania dla ministra pracy i polityki społecznej, które
ma on realizować w ramach trzeciej formy pomocy,
tj. przez koordynowanie działań w zakresie pomocy
społecznej w ramach programu na poziomie central-
nym oraz monitorowanie realizacji zadań za pośred-
nictwem urzędów wojewódzkich. Zadania te leżą poza
kompetencjami Ministerstwa Obrony Narodowej
i dlatego kilkakrotnie zwracano się do Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej o otoczenie tłumaczy irac-
kich szczególną opieką socjalną.
Ministerstwo Obrony Narodowej, realizując rzą-
dowy program, poza wypłacaniem jednorazowych
zapomóg i przekazaniem wyremontowanych i w peł-
ni wyposażonych mieszkań, także:
— powołało specjalną grupę przygotowawczo-we-
ryfikacyjną, która na miejscu, w Iraku, zajęła się we-
ryfikacją wniosków osób współpracujących z Polskim
Kontyngentem Wojskowym w Iraku; w jej skład,
obok przedstawicieli resortu obrony narodowej, we-
szli także eksperci z Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej, Urzędu do Spraw Cudzoziemców, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywia-
du Wojskowego;
— utworzyło ośrodek przejściowy w Polsce, w któ-
rym osoby objęte rządowym programem przebywały
do czasu uzyskania statusu uchodźcy (powstał on na
437
bazie jednego z wojskowych domów wypoczynkowych
i funkcjonował w okresie od października 2008 r. do
stycznia 2009 r.).
Od momentu zamieszkania rodzin irackich w do-
celowych miejscowościach bezpośrednia rola resortu
obrony narodowej uległa wyczerpaniu. Niemniej
w kilku przypadkach tłumaczom irackim została za-
proponowana praca w lokalnych jednostkach wojsko-
wych, choć nie wszystkie oferty zostały przyjęte.
W tym kontekście informuję dodatkowo, iż znając
obecne doniesienia medialne o problemach związa-
nych ze znalezieniem pracy przez poszczególnych
tłumaczy irackich objętych rządowym programem,
minister obrony narodowej nakazał w dniu 15 lutego
br. ponownie przeanalizować możliwości zatrudnie-
nia tych osób w jednostkach wojskowych zlokalizo-
wanych w miejscowościach, w których zamieszkali,
bądź też w ich pobliżu.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że tłu-
macze pracujący na rzecz Polskiego Kontyngentu
Wojskowego w Iraku, którzy byli weryfikowani przez
grupę przygotowawczo-weryfikacyjną w Iraku, przed
przyjazdem do Polski zostali gruntownie poinformo-
wani o warunkach życia w Polsce, o możliwościach
pomocy, jaka będzie świadczona przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej oraz właściwe powiatowe
centra pomocy rodzinie i miejskie ośrodki pomocy
społecznej. Została przygotowana specjalna broszura
(w języku polskim i angielskim), w której zawarte
zostały wszelkie te informacje. Współpracownicy Pol-
skiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku, którzy
zdecydowali się na przyjazd do Polski, byli w pełni
świadomi zakresu i skali pomocy, jaka będzie świad-
czona na ich rzecz ze strony państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przyszłości żołnierzy z likwidowanej
jednostki wojskowej w Suwałkach (14064)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przyszłości żołnierzy z likwidowanej jed-
nostki wojskowej w Suwałkach (SPS-023-14064/10),
438
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Działania reorganizacyjne przeprowadzane w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wynikają ze
zmieniających się uwarunkowań i potrzeb obronnych
naszego kraju. W najbliższej perspektywie czasowej
rozformowaniu bądź przeformowaniu ulegnie część
jednostek Wojsk Lądowych, w tym 14. Pułk Artylerii
Przeciwpancernej w Suwałkach. Zgodnie z zatwier-
dzoną przeze mnie koncepcją rozwoju garnizonów
oraz zmniejszenia zasobu infrastruktury wojskowej,
wskazany pułk zostanie przeformowany w dywizjon
artylerii przeciwpancernej i pozostanie w dotychcza-
sowym miejscu dyslokacji do czasu wygaśnięcia re-
sursu technicznego sprzętu.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że
wymieniona jednostka wojskowa nie będzie podlegać
całkowitej likwidacji, lecz zostanie przeformowana.
Ze względu na fakt, że reorganizacja tej jednostki
zostanie przeprowadzona do końca bieżącego roku,
nie jest możliwe udzielenie jednoznacznej odpowiedzi
na pytania przedstawione w interpelacji pana posła
Jarosława Matwiejuka.
W przypadku wprowadzenia planowanych zmian
organizacyjnych zakłada się, że żołnierze pełniący
służbę wojskową w 14. Pułku Artylerii Przeciwpan-
cernej będą mieli zagwarantowaną perspektywę
dalszej służby wojskowej w nowo utworzonym dywi-
zjonie artylerii przeciwpancernej albo w innych jed-
nostkach wojskowych Wojsk Lądowych. Jednym
z kryteriów decydujących o wyznaczeniu na stano-
wisko służbowe będzie dyspozycyjność żołnierzy
w przypadku otrzymania propozycji służby w innym
garnizonie.
Pragnę również poinformować, że w okresie od
dnia 1 lipca 2009 r. do chwili obecnej z 14. Pułku
Artylerii Przeciwpancernej w Suwałkach zostało
zwolnionych pięciu podoficerów, natomiast dwunastu
oficerów i dziewiętnastu podoficerów – przeniesio-
nych do innych jednostek wojskowych. Wymienione
zwolnienia dokonane zostały na skutek wypowiedzeń
stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej
złożonych przez samych żołnierzy. Zgodnie z ustawą
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 892,
ze zm.) zostali oni objęci indywidualną opieką rekon-
wersyjną, realizowaną między innymi przez resorto-
wy Ośrodek Aktywizacji Zawodowej w Olsztynie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wdrożenia elektronicznego systemu
poboru opłat (14070)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
(pismo znak: SPS-023-14070/10 z dnia 29 stycznia
2010 r.) w sprawie wdrożenia elektronicznego syste-
mu poboru opłat, uprzejmie przekazuję następujące
wyjaśnienia.
Prace nad wdrożeniem elektronicznego systemu
poboru opłat (ETC) w Polsce przebiegają zgodnie
z założonym harmonogramem, tak aby wprowadze-
nie systemu nastąpiło w dniu 1 lipca 2011 r. W grud-
niu ubiegłego roku uruchomiono postępowanie prze-
targowe – I etap, prekwalifikacja. Równolegle z po-
stępowaniem przetargowym prowadzone są prace
związane z:
— opracowaniem specyfikacji istotnych warun-
ków zamówienia (SIWZ), która ma być przekazana
potencjalnym oferentom,
— przygotowaniem stosownych przepisów legisla-
cyjnych wynikających z ustawodawstwa zarówno
krajowego, jak i europejskiego.
Ponadto podejmowane są niezbędne działania for-
malne, prawne i organizacyjne związane z podpisa-
niem i realizacją kontraktu z wykonawcą.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zamiar
wprowadzenia opłat w ramach systemu ETC w Pol-
sce został poprzedzony wykonaniem rzetelnej anali-
zy (studium wykonalności projektu) przez renomo-
wanych doradców. Przedmiotem analizy były między
innymi aspekty związane z konsekwencjami wpro-
wadzenia opłat na wybranej sieci dróg w Polsce (kosz-
ty i korzyści społeczno-ekonomiczne, koszty zużycia
dróg alternatywnych).
W wyniku ww. analiz resort infrastruktury zare-
komenduje przygotowanie systemu/programu zabez-
pieczającego ochronę dróg alternatywnych przed
przenoszeniem się ruchu, w tym ruchu ciężkiego, na
inne drogi niepłatne. System ten będzie obejmował
zagadnienia prawne, administracyjne, inżynieryjne
oraz kontrolne. Zostaną także wykorzystane istnie-
jące ograniczenia wynikające z przepisów o ruchu
drogowym o poruszaniu się pojazdów ciężkich po
drogach lokalnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 24 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie niejasnych zasad refundacji leków
(14073)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jana Kaźmierczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 29 stycznia 2010 r. (SPS-023-14073/10),
w sprawie niejasnych zasad refundacji leków, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Proces dopuszczania do obrotu produktów lecz-
niczych został uregulowany ustawą z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271, ze zm.), natomiast system refunda-
cji – ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz ustawą z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U.
Nr 97, poz. 1050, ze zm.). Na podstawie upoważnień
ustawowych minister zdrowia publikuje akty wyko-
nawcze.
Na podstawie ustawy Prawo farmaceutyczne do
obrotu dopuszczone są produkty lecznicze, które uzy-
skały pozwolenie na dopuszczenie do obrotu. Orga-
nem uprawnionym do wydania pozwolenia jest, zgod-
nie z art. 3 ust. 3 wyżej wymienionej ustawy, mini-
ster właściwy do spraw zdrowia, który podejmuje
decyzję na podstawie raportu prezesa Urzędu Reje-
stracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycz-
nych i Produktów Biobójczych, zawierającego ocenę
produktu leczniczego. Ponadto ust. 2 wymienionego
artykułu stanowi, że do obrotu dopuszczone są także
produkty lecznicze, które uzyskały pozwolenie wy-
dane przez Radę Unii Europejskiej lub Komisję Eu-
ropejską.
Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wydane
przez ministra zdrowia zawiera podstawowe dane
o leku, m.in. nazwę leku, nazwę międzynarodową,
postać, dawkę, kategorię dostępności oraz wielkość
opakowania.
Produkty lecznicze i wyroby medyczne dopuszczo-
ne do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
są umieszczane na wykazach leków refundowanych,
zgodnie z przepisami art. 36–39 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. Produkty lecznicze objęte wykazami le-
ków refundowanych są wydawane na podstawie re-
cept, zgodnie z uprawnieniami i określonym stop-
niem odpłatności.
Sposób i tryb wystawiania recept lekarskich okre-
śla rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja
2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97,
poz. 646), które zostało dostosowane do obowiązują-
cych zasad określonych w ustawie o zawodach leka-
rza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857,
ze zm.). Rozporządzenie to w sposób szczegółowy
określa, jakie dane są niezbędne do wystawienia re-
cepty. Recepta na leki refundowane musi zawierać
wymagane dane, ponieważ tylko na tej podstawie ap-
439
teka może wydać lek i otrzymać refundację z Naro-
dowego Funduszu Zdrowia.
Osoba wystawiająca receptę może przepisać jed-
nemu pacjentowi jednorazowo maksymalnie dwa naj-
mniejsze opakowania leku lub wyrobu medycznego
określone w wykazach leków refundowanych. Nato-
miast podając na recepcie sposób dawkowania, wy-
stawiający receptę może przepisać ilość leku lub wy-
robu medycznego niezbędną pacjentowi na maksy-
malnie trzymiesięczne stosowanie.
Wielkości opakowań produktu leczniczego (ilość
leku w opakowaniu) są ustalane w trakcie procesu
dopuszczania do obrotu i zawierają, potwierdzone ba-
daniami klinicznymi, ilości leku niezbędnego do
standardowego dawkowania i czasu trwania kuracji.
Dla większości produktów leczniczych są ustalane
różne wielkości opakowań.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
Ad 1. Minister zdrowia świadomy istniejących
problemów oraz z uwagi na konieczność ograniczenia
wzrostu wydatków na refundację produktów leczni-
czych i wyrobów medycznych przygotował projekt
ustawy o refundacji leków, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów
medycznych finansowanych ze środków publicznych.
Regulacje prawne dotyczące zagadnień refundacji
produktów leczniczych zostaną objęte jednym aktem
prawnym.
Ad 2. Celem prac nad tym dokumentem jest wpro-
wadzenie zmian w szeroko pojętym systemie refun-
dacji leków w Polsce, których rezultatem będzie opty-
malne wykorzystanie środków finansowych przezna-
czonych na dopłaty do leków. Zaproponowano wpro-
wadzenie stałych i jednolitych cen detalicznych we
wszystkich aptekach. Powyższe skutkować będzie
wyeliminowaniem różnic cen na linii producent
– hurtownik – aptekarz i ustaleniem wysokości tych
cen, a także zagwarantowaniem obniżania cen urzę-
dowych na produkty lecznicze, co będzie mogło mieć
wpływ na gospodarkę finansową Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zarówno
przedmiotowy projekt ustawy, jak i obecne rozwiąza-
nia nie ograniczają równego dostępu pacjentów do
refundowanych leków, środków spożywczych specjal-
nego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów me-
dycznych. Ponadto projektowane przepisy wprowa-
dzą innowacyjne rozwiązania w systemie refundacji,
które w konsekwencji pozwolą na poszerzenie zakre-
su produktów objętych finansowaniem ze środków
publicznych.
Ad 3. Projekt ww. ustawy refundacyjnej, zgodnie
z obowiązującą procedurą, zostanie w niedługim cza-
sie skierowany do uzgodnień zewnętrznych i opubli-
kowany w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
440
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie budowy spalarni
w niemieckim mieście Schwedt graniczącym
z pow. gryfińskim (14077)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-14077/09, z dnia 29 stycznia 2010 r.
przekazujące interpelację posła Konstantego Oświę-
cimskiego w sprawie budowy spalarni w niemieckim
mieście Schwedt graniczącym z pow. gryfińskim,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Nawiązując do odpowiedzi udzielonej pismem
z dnia 1 kwietnia 2009 r., znak: DOOŚ-077/42/09/pf
(kopia w załączeniu*)), na interpelację posła Kon-
stantego Oświęcimskiego z dnia 19 lutego 2009 r.,
w której szczegółowo przedstawiono przebieg postę-
powania transgranicznego w sprawie oceny oddzia-
ływania na środowisko planowanej budowy spalarni
odpadów w miejscowości Schwedt na terytorium Nie-
miec, pragnę przedstawić dodatkowe informacje
w przedmiotowej sprawie.
Pragnę zaznaczyć, że postępowanie w sprawie
transgranicznego oddziaływania na środowisko prze-
prowadza się w ramach oceny oddziaływania na śro-
dowisko, jeżeli tylko dane przedsięwzięcie może od-
działywać na środowisko w sposób transgraniczny,
tzn. jeżeli jego znacząco negatywne skutki realizacji
mogłyby ujawnić się na terytorium innego państwa.
Podstawami prawa międzynarodowego regulującymi
tego rodzaju postępowania są przede wszystkim spo-
rządzona w Espoo 25 lutego 1991 r. Konwencja EKG
ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kon-
tekście transgranicznym (Dz. U. z 1999 r. Nr 96, poz.
1110), dalej: konwencja z Espoo, oraz tworzone do
niej umowy bilateralne uszczegóławiające jej zbyt
ogólne zapisy, m.in. umowa między rządem Rzeczy-
pospolitej Polskiej a rządem Republiki Federalnej
Niemiec o realizacji Konwencji o ocenach oddziały-
wania na środowisko w kontekście transgranicznym,
dalej: umowa polsko-niemiecka, jak również dyrek-
tywa Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r.
w sprawie oceny skutków niektórych publicznych
i prywatnych przedsięwzięć dla środowiska znoweli-
zowanej dyrektywą Rady 97/11/WE i dyrektywą
Rady 2003/35/WE.
Jak wskazano w poprzedniej odpowiedzi na inter-
pelację posła Konstantego Oświęcimskiego, Rzeczpo-
spolita Polska uczestniczyła w przedmiotowym po-
stępowaniu na prawach strony narażenia gwaranto-
wanych przez wyżej przytoczone podstawy prawne.
Oznacza to, że Rzeczpospolita Polska została powia-
domiona o planowanej inwestycji przez stronę pocho-
dzenia, tj. Republikę Federalną Niemiec, w trybie
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
art. 2 umowy polsko-niemieckiej oraz w związku
z art. 3 konwencji z Espoo oraz miała możliwość:
— zgłoszenia uwag na etapie określania zakresu
dokumentacji oceny oddziaływania na środowisko
(o.o.ś.) niezbędnej do oszacowania potencjalnie zna-
czącego oddziaływania na środowisko, w tym rów-
nież w kontekście transgranicznym,
— udziału na etapie analizy i opiniowania doku-
mentacji oceny oddziaływania na środowisko (o.o.ś.)
sporządzonej w myśl art. 4 ust. 1 konwencji z Espoo,
— zapewnienia udziału własnego społeczeństwa
zamieszkującego obszary potencjalnie narażone na
oddziaływanie transgraniczne na prawach równych
tym, jakie przysługują społeczeństwu państwa,
w którym planuje się realizację działalności,
— sformułowania oraz przedłożenia stronie po-
chodzenia stanowiska Rzeczypospolitej Polskiej
względem planowanej działalności w trybie art. 5
umowy polsko-niemieckiej oraz w związku z art. 4
ust. 2 konwencji z Espoo.
Podkreślam, że Polska aktywnie uczestniczyła na
każdym z powyżej wymienionych etapów postępowa-
nia transgranicznego, korzystając z praw służących
stronie narażenia, co szczegółowo zostało przedsta-
wione w uprzednio przygotowanej odpowiedzi na py-
tania posła Konstantego Oświęcimskiego w przed-
miotowej sprawie przekazanej pismem dnia 1 kwiet-
nia 2009 r., znak: DOOŚ-077/42/09/pf.
Niemniej jednak pragnę przypomnieć, że ze wzglę-
du na uchybienie proceduralne spowodowane niewy-
wiązaniem się strony niemieckiej z zobowiązań wy-
nikających z konwencji z Espoo oraz umowy polsko-
-niemieckiej, tj. brak ustosunkowania się strony po-
chodzenia do zgłoszonych przez stronę narażenia
zastrzeżeń, uwag i postulatów przed wydaniem koń-
cowej decyzji oraz niezaproszenie strony narażenia
do udziału w konsultacjach transgranicznych, w dniu
2 września 2008 r., na prośbę ministra środowiska
RP, zostało zorganizowane posiedzenie polsko-nie-
mieckiej grupy roboczej ds. realizacji konwencji z Espoo,
powołanej przez Polsko-Niemiecką Komisję ds.
Współpracy Sąsiedzkiej w dziedzinie Ochrony Środo-
wiska. Celem tego posiedzenia było przedyskutowa-
nie spornych kwestii, które wynikły w trakcie proce-
dury transgranicznej oceny oddziaływania na środo-
wisko, m.in. braku konsultacji transgranicznych
w rozumieniu art. 7 ww. umowy oraz w związku
z art. 5 ww. konwencji. W trakcie posiedzenia oma-
wiano m.in. kwestie dotyczące postulatów Polski
w sprawie uzupełnienia dokumentacji oceny oddzia-
ływania na środowisko o informacje dotyczące poten-
cjalnego oddziaływania planowanej inwestycji na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W wyniku tego spotkania strona niemiecka pi-
smem z dnia 7 maja 2009 r. przekazała stanowisko
Krajowego Urzędu Środowiska Brandenburgii zawie-
rające dodatkowe informacje w omawianej sprawie
oraz odpowiedzi na postulaty Polski przedstawione
w oficjalnym stanowisku z dnia 13 kwietnia 2007 r.,
znak: DOOŚ-072-1318/2007/ks, a następnie ponowio-

ne w piśmie z dnia 23 kwietnia 2008 r., znak: DOOŚ-
-2686/2008/kk.
Przedłożony dokument uwzględnia następujące
zagadnienia:
— dane dotyczące rodzajów odpadów, które mają
być spalane w zakładzie spalania odpadów,
— informacje dotyczące rodzajów powstających
odpadów lub innych substancji stałych oraz sposobu
ich zagospodarowania,
— informacje na temat obciążenia substancjami
odorogennymi, z uwzględnieniem ich odczuwalności
po stronie polskiej,
— wyjaśnienia, czy kocioł zasilany paliwem sta-
łym będzie przewidziany wyłącznie na odpady wła-
sne istniejącej fabryki papieru w Schwedt, czy też
przyjmowane będą odpady innego pochodzenia,
— przyczyny ustalenia minimalnej temperatury
spalania na poziomie 750ºC,
— monitoring jakości środowiska oraz udostęp-
nianie uzyskanych w ten sposób danych o emisjach
wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska
w Szczecinie,
— wyniki rachunku rozprzestrzeniania emitowa-
nych zanieczyszczeń,
— szczegółowe informacje na temat metodyki oce-
ny, tj. wartości immisji TA Luft oraz wartości oceny
dla substancji zanieczyszczających powietrze, dla
których w TA Luft nie zostały ustalone żadne war-
tości emisji.
Mając na uwadze ogromne zainteresowanie orga-
nów samorządu terytorialnego woj. zachodniopomor-
skiego przedmiotową sprawą, generalny dyrektor
ochrony środowiska otrzymaną dokumentację prze-
kazał pismem z dnia 11 maja 2009 r., znak: DOOŚ-
soos-074-217/09/pf, wojewodzie zachodniopomorskie-
mu, marszałkowi woj. zachodniopomorskiego, regio-
nalnemu dyrektorowi ochrony środowiska w Szcze-
cinie, staroście gryfińskiemu oraz wójtowi gm. Wi-
duchowa z prośbą o analizę i weryfikację przedłożo-
nych dokumentów.
Należy zaznaczyć, że pomimo dotychczasowego
zainteresowania ww. organów omawianą sprawą or-
gany te nie ustosunkowały się do przedłożonej do-
kumentacji w wyznaczonym terminie. Jedynie re-
gionalny dyrektor ochrony środowiska w Szczecinie
jako organ właściwy ze względu na obszar możliwe-
go oddziaływania transgranicznego pismem z dnia
21 sierpnia 2009 r., znak: RDOŚ-32-WOOŚ-TŚ-6641/
1/09/ml, poinformował o braku uwag w przedmioto-
wej sprawie. Oznacza to, że analiza przedłożonego
przez stronę niemiecką dokumentu wyjaśniła dotych-
czas wątpliwe dla strony polskiej kwestie związane
z potencjalnym oddziaływaniem transgranicznym
planowanej budowy zakładu do spalania odpadów
w miejscowości Schwedt.
Odnosząc się z kolei do pytania dotyczącego ak-
tualnego etapu inwestycji oraz wydanych dla niej
pozwoleń, pragnę poinformować, że w dniu 25 stycz-
nia 2008 r. Krajowy Urząd Środowiska Brandenbur-
gii (LUA) wydał decyzję w sprawie pozwolenia
441
nr 075.00.00/06 na budowę i eksploatację zakładu
usuwania i utylizacji odpadów w miejscowości Schwedt,
nadając jej jednocześnie rygor natychmiastowej wy-
konalności ze względu na szczególny interes publicz-
ny polegający na zagwarantowaniu uporządkowanej
i zgodnej z przepisami gospodarki odpadami w wy-
niku budowy i eksploatacji omawianej spalarni od-
padów.
Z kolei ustosunkowując się do pytania w zakresie
monitorowania przez resort środowiska działań stro-
ny niemieckiej odnośnie do budowy spalarni odpadów
w Schwedt, pragnę zaznaczyć, że minister środowi-
ska, a następnie generalny dyrektor ochrony środo-
wiska jako organ centralnej administracji rządowej
odpowiedzialny za zapewnienie udziału Rzeczypo-
spolitej Polskiej w postępowaniach transgranicznych
brał udział w postępowaniu transgranicznym dla
planowanej budowy spalarni odpadów, które zakoń-
czyło się wydaniem pozwolenia na budowę. Ponadto
organ ten uczestniczył w rozwiązywaniu zaistniałe-
go sporu pomiędzy RP a RFN na mocy art. 13 umowy
polsko-niemieckiej oraz w związku z art. 15 konwen-
cji z Espoo.
Ponadto odpowiadając na pytanie, cytuję: czy na
etapie uzgodnień zostały zabezpieczone interesy stro-
ny polskiej w sprawie uzgodnień w codziennej dzia-
łalności firmy zajmującej się spalaniem odpadów, jak
też w przypadku awarii i jej negatywnych skutków
dla środowiska i polskich samorządów, przedstawiam
następujące informacje. W tym miejscu uprzejmie
zaznaczam, że interesy strony polskiej zostały zabez-
pieczone na każdym etapie przeprowadzonego postę-
powania transgranicznego, w szczególności na etapie
opiniowania dokumentacji o.o.ś. zakończonego wy-
stosowaniem oficjalnego stanowiska RP z uwagami
i pytaniami m.in. w zakresie składu paliwa stałego,
emisji do powietrza oraz wpływu na istniejące po
stronie polskiej obszary chronione, jak również na
etapie rozwiązywania zaistniałego sporu będącego
konsekwencją uchybień proceduralnych spowodowa-
nych przez stronę pochodzenia. Ponadto strona pol-
ska zarówno w swoim stanowisku, jak i na etapie
rozwiązywania sporu postulowała o uzupełnienie do-
kumentacji o.o.ś. m.in. o takie zagadnienia, jak:
— określenie rodzajów powstających odpadów lub
innych pozostałości (w tym także ich ilości), a także
sposobów ich zagospodarowania,
— diagnoza obciążenia zapachowego, ze wskaza-
niem odczuwalności po stronie polskiej,
— wyjaśnienie, czy kocioł na paliwo stałe będzie
wyłącznie na potrzeby wykorzystania własnych od-
padów istniejącej fabryki papieru w Schwedt, czy też
przyjmowane będą odpady z różnych źródeł i będzie
to typowa spalarnia odpadów.
Z kolei odnosząc się do pytania o ewentualne awa-
rie przemysłowe mogące ujawnić się w trakcie eks-
ploatacji przedmiotowej spalarni odpadów, uprzejmie
wskazuję, iż w dokumentacji oceny oddziaływania na
środowisko została zawarta szczegółowa koncepcja
ochrony przeciwpożarowej i przeciwwybuchowej, spo-
442
rządzona przez rzeczoznawcę i projektanta w dzie-
dzinie prewencyjnej ochrony przeciwpożarowej i prze-
ciwwybuchowej. Koncepcja ta zawiera analizę ryzyka
oraz opis działań ochronnych w celu zapobiegnięcia
powstawaniu istotnych źródeł poważnych awarii.
W tym miejscu zaznaczam, że analiza tego dokumen-
tu wykluczyła możliwość znacząco negatywnego od-
działywania skutków ewentualnej awarii planowanej
spalarni odpadów na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że w świetle
obowiązującego prawa zostały wykorzystane wszel-
kie możliwe środki proceduralne w celu zapewnienia
interesów strony polskiej.
Z poważaniem
Minister
Andrzej Kraszewski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Alicji Dąbrowskiej
i Krzysztofa Tyszkiewicza
w sprawie delegalizacji mefedronu i wpisania
leków zawierających pochodne efedryny
na listę leków wydawanych na receptę (14078)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 29 stycznia 2010 r. (znak:
SPS-023-14078/10), uprzejmie przedkładam odpo-
wiedź na interpelację posłów Alicji Dąbrowskiej
i Krzysztofa Tyszkiewicza w sprawie delegalizacji
mefedronu i wpisania leków zawierających pochodne
efedryny na listę leków wydawanych na receptę. Jed-
nocześnie informuję, że zgodnie z pismem z dnia
22 lutego 2010 r. (znak: MZ-ZP-P-62-4959-72 /MS/
10) skierowanym do Pana Marszałka odpowiedź jest
udzielana w terminie późniejszym ze względu na po-
wstałą konieczność pozyskania dodatkowych infor-
macji od podmiotów spoza Ministerstwa Zdrowia.
Uprzejmie informuję, że zespół powołany przez
ministra sprawiedliwości, w którego składzie był rów-
nież przedstawiciel ministra zdrowia, przygotował
projekt ustawy o zmianie ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii. Proponowane zmia-
ny obejmują szereg zagadnień i ukierunkowane są na
racjonalizację polityki przeciwdziałania narkomanii,
w tym proponują możliwość umarzania (bezwzględ-
nego) w pewnych sytuacjach postępowania karnego
wobec sprawców posiadających nieznaczne ilości
środków odurzających, przeznaczonych na własny
użytek. Projekt nowelizacji nie przewiduje wprowa-
dzenia nowych substancji pod kontrolę prawną.
Mefedron obecnie jest przedmiotem wstępnej oce-
ny ryzyka w ramach Systemu Wczesnego Ostrzega-
nia o Nowych Narkotykach Europejskiego Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCD-
DA) oraz raportu wspólnego (Joint Report) przygo-
towywanego przez EMCDDA oraz Europol. Przed-
miotowy raport jest I częścią procedury oceny ryzyka
i kontroli nowych substancji psychoaktywnych okre-
ślonych w decyzji Rady Unii Europejskiej 2005/387/
JHA. W ramach niniejszego raportu zbierane są
wszystkie dostępne informacje na temat: 1) konfiskat
mefedronu oraz 2) przemytu, 3) zaangażowania zor-
ganizowanej przestępczości w handel i produkcję me-
fedronu, 4) farmakologicznych i toksykologicznych
właściwości mefedronu, 5) potencjału rozwoju zjawi-
ska używania mefedronu, 6) przypadków intoksyka-
cji oraz zgonów spowodowanych używaniem mefe-
dronu. Podległe ministrowi zdrowia Krajowe Biuro
ds. Przeciwdziałania Narkomanii, jako punkt kon-
taktowy EMCDDA w Polsce, bierze czynny udział
w procesie zbierania informacji na temat sytuacji me-
fedronu w Europie. Na podstawie zgromadzonych
w raporcie danych Ministerstwo Zdrowia podejmie
decyzję o ewentualnym wszczęciu procedury wpro-
wadzenia mefedronu pod kontrolę prawną w Polsce.
Produkty lecznicze w postaci doustnej, zawierają-
ce pochodne efedryny, stosowane są na całym świecie
(m.in. w krajach Unii Europejskiej i w Stanach Zjed-
noczonych) jako podstawowe preparaty zalecane
w leczeniu objawowym w stanach zapalnych górnych
dróg oddechowych, przebiegających z kaszlem, obrzę-
kiem błony śluzowej nosa i wodnistym wysiękiem
z nosa. We wszystkich wymienionych krajach stoso-
wane są jako leki dostępne bez recepty. Produkty te
uznane są za bezpieczne w zalecanym dawkowaniu
oraz przy uwzględnieniu wskazań do stosowania.
Status dostępności preparatów zawierających po-
chodne efedryny dopuszczonych do obrotu w Polsce
pozostaje w zgodzie z rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 4 grudnia 2002 r. w sprawie kategorii
dostępności produktów leczniczych (Dz. U. Nr 208,
poz. 1776), jak również dyrektywą 2001/83/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada
2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszą-
cego się do produktów leczniczych stosowanych
u ludzi (Dz. U. L 311 z 28. 11. 2001 r.)
Jednocześnie sytuacja dotycząca leków zawiera-
jących pochodne efedryny jest przedmiotem monito-
ringu prowadzonego przez agendy Ministerstwa
Zdrowia odpowiedzialne za rynek lekowy, zdrowie
publiczne oraz uzależnienia. Według aktualnych in-
formacji problem zakupu dużych ilości leków zawie-
rających pochodne efedryny w celu wykorzystania
pozamedycznego lub przerabiania na substancje psy-
choaktywne w czystej postaci dotyczy w głównej mie-
rze obszarów przy granicy czeskiej z powodu zainte-
resowania tego typu lekami ze strony obywateli
Czech. Powyższa sytuacja nadal stanowi przedmiot

monitoringu i oceny. Rozważane są także rozmaite
sposoby przeciwdziałania wspomnianemu procede-
rowi. Poza dodaniem do wykazu leków dostępnych
na receptę, rozważane jest również podniesienie
ceny leków oraz zmiana ich postaci fizycznej, co
utrudniłoby, a wręcz uniemożliwiło ekstrakcje sub-
stancji psychoaktywnych z leków. Obecnie prowa-
dzone są prace nad oceną skuteczności oraz koszta-
mi finansowymi i społecznymi wynikającymi z za-
stosowania wymienionych rozwiązań. Celem dzia-
łań jest wybór najskuteczniejszego, najtańszego
oraz najlepszego rozwiązania z punktu widzenia
zdrowia publicznego.
Z poszanowaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie przywrócenia transmisji
obrad Sejmu w telewizji publicznej (14080)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Michała Wojtkiewicza w spra-
wie przywrócenia transmisji obrad Sejmu na kanale
TVP Info (znak: SPS-023-14080/10) uprzejmie prze-
kazuję stosowne informacje uzyskane od prezesa Te-
lewizji Polskiej SA.
Prezes Telewizji Polskiej SA, pan Romuald Orzeł,
poinformował, iż transmisje obrad Sejmu RP zostały
przeniesione z TVP2 do TVP Info w 2002 r. O ile
w 2002 r. zasięg programu regionalnego sięgał 77%
ludności kraju, to obecnie dociera do 94% ludności kra-
ju, co czyni go de facto programem ogólnopolskim.
Zgodnie z informacją otrzymaną od pana prezesa
TVP Info jest kanałem informacyjno-regionalnym,
którego ramówka oparta jest na stałych modułach
programowych. Podstawowym jej elementem są ser-
wisy Info nadawane w regularnych odstępach czasu:
co pół godziny – pełne wydanie i o pełnej godzinie
– wydanie skrócone.
Pan prezes poinformował, iż aby pozostawić ten
układ programu, niezbędne było dokonanie pewnych
zmian w sposobie relacjonowania prac parlamentar-
nych, które umożliwiają zachowanie przyjętych mo-
dułów emisji serwisów Info. Zdaniem pana prezesa
nie wpływa to na merytoryczną rzetelność ani jakość
przekazu, lecz jedynie umożliwia widzom TVP za-
równo obserwowanie obrad Sejmu, jak i dostęp do
443
ważnych informacji z kraju, Europy i świata. Ponad-
to pan prezes podkreślił, iż w obecnej sytuacji finan-
sowej Telewizji Polskiej SA, wobec spadku wpływów
z abonamentu, Telewizja Polska SA nie może pozwo-
lić sobie na utratę pasm reklamowych wokół serwi-
sów Info i nadawać transmisji sejmowych w sposób
nieprzerwany.
Pan prezes dodał, iż w celu jak najlepszego wy-
wiązywania się z ustawowych powinności dotyczą-
cych umożliwienia naczelnym organom państwowym
bezpośredniej prezentacji i wyjaśniania polityki pań-
stwa Telewizja Polska SA podjęła decyzję o urucho-
mieniu specjalnego kanału TVP Parlament. Pan pre-
zes poinformował, iż obecnie trwa procedura uzyska-
nia koncesji na rozpowszechnianie tego programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253,
poz. 2531) nadawcy radiowi i telewizyjni, w tym
nadawcy publiczni, kształtują program samodzielnie,
a także ponoszą za niego odpowiedzialność. Nałoże-
nie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszech-
niania określonej audycji lub przekazu może nastąpić
wyłącznie na podstawie ustawy. Minister kultury
i dziedzictwa narodowego nie ma uprawnienia do in-
gerowania w decyzje Zarządu Telewizji Polskiej SA
dotyczące kształtu programów rozpowszechnianych
przez tę spółkę.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie poprawy bezpieczeństwa na odcinku
drogi krajowej nr 48 Poświętne
– granica woj. łódzkiego i mazowieckiego
(14090)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Roberta Telusa oraz grupy
posłów z dnia 20 stycznia 2010 r. przekazanej przy
piśmie z dnia 29 stycznia br., znak: SPS-023-14090/
10, w sprawie modernizacji drogi krajowej nr 48 Po-
świętne, granica woj. łódzkiego i mazowieckiego,
uprzejmie informuję, iż przedmiotowe zadanie nie
444
zostało ujęte w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady
Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
Jednakże Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad, mając na uwadze poprawę życia miesz-
kańców, podjęła działania zmierzające do przygoto-
wania inwestycji „Rozbudowa drogi krajowej nr 48
na odcinku: Inowłódz – granica województwa mazo-
wieckiego wraz z budową obwodnic m. Poświętne
i m. Inowłódz”.
W kwietniu 2009 r. zostały przeprowadzone kon-
sultacje społeczne dla ww. inwestycji, których celem
było zapoznanie zainteresowanych mieszkańców
gminy Poświętne oraz gminy Inowłódz z planowaną
inwestycją. W trakcie spotkania przedstawiono pro-
jekt rozbudowy drogi krajowej nr 48 na odcinku gmi-
ny Poświętne oraz Inowłódz, w tym proponowane
warianty przebiegu planowanych obwodnic.
Należy jednak stwierdzić, iż w chwili obecnej brak
jest możliwości włączenia ww. inwestycji do „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”. Po-
nadto należy pokreślić, iż realizacja inwestycji będzie
mogła się rozpocząć dopiero po uzyskaniu wszystkich
wymaganych prawem decyzji i zapewnieniu odpo-
wiednich środków finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie spotu telewizyjnego programu
„Drogi zaufania” (14095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 29 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-14095/
10, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej w sprawie spotu tele-
wizyjnego programu „Drogi zaufania”, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Jedną z przewodnich idei programu „Drogi zaufa-
nia” jest powszechnie znana idea partnerskiego po-
rozumienia pomiędzy zarządcą dróg krajowych
a uczestnikami ruchu. Symbol graficzny programu
również podkreśla tę ideę poprzez wizualne przed-
stawienie uścisku dwóch dłoni (zarządcy drogi i użyt-
kowników dróg). Przedmiotowy spot w swojej treści
w sposób dosadny przekazuje tę ideę. Podstawowym
działaniem w ramach programu „Drogi zaufania” są
działania inżynieryjne opracowane przez ekspertów
z Politechniki Gdańskiej i Krakowskiej, takie jak
m.in. remonty i stawianie masztów fotoradarowych.
Zarządca informuje, co wnosi do programu partner-
skiego i jednocześnie komunikuje, jakich zachowań
oczekuje. Dokłada wszelkich starań, poprawiając in-
frastrukturę determinującą właściwe zachowania
kierowców. Jednocześnie ten sam spot apeluje o za-
trzymanie zegara śmierci – o właściwe zachowania
użytkowników dróg, o zwolnienie, o to, by być kie-
rowcą godnym zaufania. W odniesieniu do fotorada-
rów zarządca lojalnie informuje, że na wszystkich
nowych drogach stawiane są fotoradary, które w za-
sadniczy sposób przyczyniają się do bezpieczeństwa.
Spot odwołuje do strony internetowej, która zawiera
szczegółowe informacje o działaniach podejmowa-
nych przez zarządcę dróg, oraz oczekiwań wobec każ-
dego użytkownika drogi.
Program „Drogi zaufania” jest od 2 lat wiodącym
programem poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go w Polsce. Jego efektem jest spadek ofiar śmiertel-
nych na drogach krajowych aż o 25%. Jest to wynik
niespotykany w ostatnim dziesięcioleciu. Przekłada
się to na uratowanie ponad 500 istnień ludzkich tyl-
ko w 2009 r. Efektem działań podjętych w ramach
programu „Drogi zaufania” są także realne oszczęd-
ności dla Skarbu Państwa. Przyjmując metodologię
liczenia kosztów społecznych i ekonomicznych ofiar
śmiertelnych na drogach, jakimi posługują się pol-
skie instytucje naukowe (np. Szkoła Główna Handlo-
wa w Warszawie, metoda kapitału ludzkiego i formu-
ła matematyczna B. Leva oraz A. Schwartza) oraz
Komisja Europejska, to można przyjąć, że korzyści
ekonomiczne uratowanych osób w 2009 r. na drogach
krajowych kształtują się na poziomie 600 mln zł, wg
szacunków SGH, a wg Unii – 600 mln euro.
Najważniejszą intencją autorów przedmiotowego
spotu jest pokazanie wspólnoty celów i lojalnego za-
chowania się partnerów, bo zgodnie ze strategią pro-
gramu wyłącznie pozytywne zachowania dwóch
stron mogą przynieść efekt w postaci bezpieczeństwa
na drogach.
Odnosząc się do pytań dotyczących kosztów,
uprzejmie informuję, że scenariusz, reżyseria, nagra-
nia lektorów, przystosowanie do formatów różnych
stacji telewizyjnych, jak również techniczna produk-
cja spotów tv kosztowały łącznie 130 tys. zł. Łączny
koszt zakupu czasu antenowego dla emisji wszyst-
kich spotów w całym 2009 r. w stacjach telewizyjnych
– 1 124 391,47 zł.
Jeżeli chodzi o okres emisji spotu, to w każdym
przypadku uwarunkowany jest on czynnikami obiek-
tywnymi. W tym przypadku takimi czynnikami
były:
— wzmożone natężenie ruchu związane z waka-
cjami,
— możliwość dotarcia do szerszej publiczności
z uwagi na okres urlopowy,

— wydłużenie tras pokonywanych przez podróżu-
jących z uwagi na wyjazdy wakacyjne,
Z uwagi na powyższe przedmiotowy spot został
wyemitowany w czerwcu i lipcu, czyli na początku
sezonu urlopowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 24 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie awarii sieci energetycznej
w okręgu częstochowskim (14110)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej przeka-
zaną przy piśmie z dnia 29 stycznia 2010 r., znak:
SPS-023-14110/10, w sprawie awarii sieci energetycz-
nej w okręgu częstochowskim, przygotowaną wspól-
nie z ministrem spraw wewnętrznych i administracji,
pragnę przedstawić następujące informacje.
W przedmiotowej interpelacji zostały postawione
następujące pytania:
1. Czy rząd wprowadzi regulacje prawne zobowią-
zujące zakłady energetyczne do zapewnienia alterna-
tywnych źródeł zasilania odbiorców w przypadku
pojawienia się długotrwałych przerw w dostawach
prądu?
2. Na jakie wsparcie finansowe mogą liczyć sa-
morządy, które z własnych budżetów finansowały
zakup sprzętu oraz pomoc mieszkańcom dotknię-
tym klęską?
3. Czy mieszkańcy terenów dotkniętych klęską
otrzymają zwrot poniesionych kosztów związanych
z zakupem agregatów prądotwórczych?
W odpowiedzi na pierwsze z postawionych pytań
pragnę poinformować, iż zgodnie z art. 4 ust. 1 usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625) przedsiębiorstwo
energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystry-
bucją paliw lub energii, magazynowaniem paliw ga-
zowych, w tym skroplonego gazu ziemnego, skrapla-
niem gazu ziemnego lub regazyfikacją skroplonego
gazu ziemnego jest obowiązane utrzymywać zdolność
urządzeń, instalacji i sieci do realizacji zaopatrzenia
w te paliwa lub energię w sposób ciągły i niezawodny,
przy zachowaniu obowiązujących wymagań jakościo-
wych. Wobec powyższego, skoro na przedsiębior-
stwach energetycznych zgodnie z treścią przytoczo-
445
nego wyżej przepisu ciąży już obowiązek utrzymy-
wania zdolności urządzeń instalacji i sieci do reali-
zacji zaopatrzenia w paliwa lub energię w sposób
ciągły i niezawodny, Ministerstwo Gospodarki nie
widzi potrzeby nakładania dodatkowych obowiąz-
ków na te przedsiębiorstwa w postaci zapewnienia
alternatywnych źródeł zasilania odbiorców w przy-
padku pojawienia się długotrwałych przerw w do-
stawach prądu.
W odpowiedzi na drugie i trzecie pytanie pragnę
poinformować, iż z informacji przedstawionych przez
ministra spraw wewnętrznych i administracji wyni-
ka, że zgodnie z ustawą budżetową na 2010 r. (Dz. U.
Nr 19, poz. 102) w rezerwach celowych budżetu pań-
stwa ujęta została kwota w wysokości 700 mln zł
przeznaczona na przeciwdziałanie i usuwanie skut-
ków klęsk żywiołowych. Z przedmiotowej rezerwy
mogą być również wypłacane zasiłki celowe dla osób,
których gospodarstwa domowe ucierpiały w wyniku
klęsk żywiołowych, w tym także wskutek awarii sie-
ci energetycznych, oraz przyznawane jednostkom
samorządu terytorialnego dotacje na naprawę znisz-
czonej przez żywioł infrastruktury komunalnej.
Informuję także, iż wojewoda śląski pan Zygmunt
Łukaszczyk zwrócił się do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z wnioskiem m.in. o przyznanie
z rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonej na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych środków finansowych w wysokości 2 440 000 zł
dla jednostek samorządu terytorialnego na usuwanie
skutków awarii sieci energetycznych. Wojewoda wska-
zał w przedmiotowym wniosku, że przyznane środki
finansowe będą przeznaczone na pokrycie wynajmu
agregatów prądotwórczych, diet wypłaconych dla
ochotników z ochotniczej straży pożarnej, usuwanie
strat powstałych w mieniu komunalnym samorządu,
prowadzenie akcji związanych z przywracaniem i do-
starczaniem energii elektrycznej oraz zapewnieniem
funkcjonowania infrastruktury komunalnej, a także
odtworzenie zużytego i zniszczonego sprzętu ochot-
niczej straży pożarnej.
W związku ze złożonym wnioskiem minister
spraw wewnętrznych i administracji zwrócił się do
wojewody śląskiego o uszczegółowienie informacji
dotyczących poniesionych przez jednostki samorządu
terytorialnego kosztów związanych z usuwaniem
skutków awarii sieci energetycznych w styczniu 2010 r.
Przedmiotowe informacje niezbędne są do opracowa-
nia ewentualnego wniosku do ministra finansów
o uruchomienie środków finansowych z rezerwy ce-
lowej budżetu państwa na przeciwdziałanie i usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych. Uzupełniony wnio-
sek wojewody śląskiego zostanie rozpatrzony wraz
z ewentualnymi wnioskami innych wojewodów ad-
ministrujących na terenach dotkniętych awarią sieci
energetycznych. Przy rozpatrywaniu wniosków pod
uwagę brane będą rzeczywiste koszty poniesione
przez samorządy oraz możliwości finansowe budżetu
państwa w tym zakresie. Przy rozpatrywaniu wnio-
sków uwzględniana będzie również wysokość środ-
446
ków przeznaczonych przez firmy dystrybuujące ener-
gię elektryczną na realizację zadań związanych
z usuwaniem skutków mrozu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na stronach
internetowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji (www.mswia.gov.pl) w zakładce
„Sprawy wewnętrzne” opublikowane są szczegółowe
zasady ubiegania się przez jednostki samorządu te-
rytorialnego o środki finansowe z budżetu państwa
na zadania związane z usuwaniem skutków klęsk
żywiołowych, w tym powodzi.
Odnosząc się do kwestii otrzymania przez miesz-
kańców terenów dotkniętych awarią sieci energetycz-
nej zwrotu kosztów związanych z zakupem agrega-
tów prądotwórczych, minister spraw wewnętrznych
i administracji poinformował, iż obecnie obowiązu-
jące przepisy nie przewidują możliwości zwrotu kosz-
tów zakupu ww. agregatów przez osoby fizyczne.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w zapytaniu pani poseł Jadwigi Wi-
śniewskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie przywrócenia transmisji obrad
Sejmu w telewizji publicznej (14111)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego w spra-
wie przywrócenia transmisji obrad Sejmu w telewizji
publicznej (znak: SPS-023-14111/10) uprzejmie prze-
kazuję stosowne informacje uzyskane od prezesa Te-
lewizji Polskiej SA.
Prezes Telewizji Polskiej SA, pan Romuald Orzeł,
poinformował, iż transmisje obrad Sejmu RP zostały
przeniesione z TVP2 do TVP Info w 2002 r. O ile
w 2002 r. zasięg programu regionalnego sięgał 77%
ludności kraju, to obecnie dociera do 94% ludności kra-
ju, co czyni go de facto programem ogólnopolskim.
Zgodnie z informacją otrzymaną od pana prezesa
TVP Info jest kanałem informacyjno-regionalnym,
którego ramówka oparta jest na stałych modułach
programowych. Podstawowym jej elementem są ser-
wisy Info nadawane w regularnych odstępach czasu:
co pół godziny – pełne wydanie i o pełnej godzinie
– wydanie skrócone.
Pan prezes poinformował, iż aby pozostawić ten
układ programu, niezbędne było dokonanie pewnych
zmian w sposobie relacjonowania prac parlamentar-
nych, które umożliwiają zachowanie przyjętych mo-
dułów emisji serwisów Info. Zdaniem pana prezesa
nie wpływa to na merytoryczną rzetelność ani jakość
przekazu, lecz jedynie umożliwia widzom TVP za-
równo obserwowanie obrad Sejmu, jak i dostęp do
ważnych informacji z kraju, Europy i świata. Ponad-
to pan prezes podkreślił, iż w obecnej sytuacji finan-
sowej Telewizji Polskiej SA, wobec spadku wpływów
z abonamentu, Telewizja Polska SA nie może pozwo-
lić sobie na utratę pasm reklamowych wokół serwi-
sów Info i nadawać transmisji sejmowych w sposób
nieprzerwany.
Pan prezes dodał, iż w celu jak najlepszego wy-
wiązywania się ustawowych powinności dotyczących
umożliwienia naczelnym organom państwowym bez-
pośredniej prezentacji i wyjaśniania polityki państwa
Telewizja Polska SA podjęła decyzję o uruchomieniu
specjalnego kanału TVP Parlament. Pan prezes po-
informował, iż obecnie trwa procedura uzyskania
koncesji na rozpowszechnianie tego programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz.
2531) nadawcy radiowi i telewizyjni, w tym nadawcy
publiczni, kształtują program samodzielnie, a także
ponoszą za niego odpowiedzialność. Nałożenie na
nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania
określonej audycji lub przekazu może nastąpić wy-
łącznie na podstawie ustawy. Minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego nie ma uprawnienia do ingero-
wania w decyzje Zarządu Telewizji Polskiej SA doty-
czące kształtu programów rozpowszechnianych przez
tę spółkę.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie likwidacji książeczek zdrowia (14115)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 29 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-14115/10,
w sprawie interpelacji pani poseł Beaty Szydło
w sprawie likwidacji książeczek zdrowia pozwolę so-
bie przedstawić, co następuje.

Kwestie związane z legitymacjami ubezpieczenio-
wymi zostały uregulowane w nieobowiązujących od
1 stycznia 1999 r.: ustawie z dnia 25 listopada 1986 r.
o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 1989 r. Nr 25, poz. 137, z późń. zm.) oraz
wydanym na jej podstawie rozporządzeniu ministra
pracy i polityki socjalnej z dnia 16 maja 1991 r. w spra-
wie wzorów i trybu wystawiania legitymacji ubezpie-
czeniowych (Dz. U. z 1991 r. Nr 51, poz. 223). Z art. 6
ust. 1 powołanej wyżej ustawy wynikało, iż legityma-
cja ubezpieczeniowa była dowodem objęcia ubezpie-
czeniem społecznym.
Podkreślić należy, iż w ówczesnym stanie praw-
nym w zakresie ubezpieczenia społecznego mieściły
się także świadczenia lecznicze, por. np. art. 8 ustawy
z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982 r.
Nr 40, poz 267, z późń. zm.) czy też art. 5 pkt 1 usta-
wy z dnia 18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecz-
nym osób prowadzących działalność gospodarczą
oraz ich rodzin (Dz. U. z 1989 r. Nr 46, poz. 250,
z późń. zm.). W konsekwencji legitymacja ubezpie-
czeniowa stanowiła wówczas dowód ubezpieczenia
uwzględnianego przy ustalaniu prawa do świadczeń
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego (np. eme-
rytury lub renty), ale także potwierdzała uprawnie-
nia do uzyskania niepieniężnych świadczeń zdro-
wotnych.
Od 1 stycznia 1999 r. weszły w życie: ustawa z 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późń. zm.) oraz
ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubez-
pieczeniu zdrowotnym (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 153,
z późń. zm.). W konsekwencji powyższego wyodręb-
niono ubezpieczenia społeczne, a więc ubezpieczenia
emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe oraz
ubezpieczenia zdrowotne, przy czym z zakresu dzia-
łania ZUS wyłączone zostały kwestie związane z obo-
wiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego oraz prawem
do świadczeń z tego ubezpieczenia. Jednocześnie, jak
już wspomniałam, straciły moc obowiązującą wska-
zane powyżej przepisy dotyczące zasad wydawania
legitymacji ubezpieczeniowych.
Wobec powyższego, a także w wyniku nałożenia
na ZUS obowiązku prowadzenia kont ubezpieczo-
nych, na których ewidencjonowane są m.in. informa-
cje dotyczące podlegania ubezpieczeniom społecz-
nym, zawarte w legitymacjach ubezpieczeniowych
zapisy dotyczące stanów faktycznych zaistniałych po
31 grudnia 1998 r. straciły znaczenie dla realizacji
zadań spoczywających na ZUS.
Zarówno w powołanej wyżej ustawie z dnia 6 lu-
tego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowot-
nym (art. 18), jak i w kolejnej ustawie regulującej
ubezpieczenie zdrowotne, art. 20 ustawy z dnia 23 stycz-
nia 2003 r. o powszechnym ubezpieczeniu w Narodo-
wym Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 45, poz. 391, ze
zm.), jak i w obecnie obowiązującej ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, art. 49 (Dz. U.
447
z 2008 r. Nr 164, poz.1027, ze zm.), dowodem objęcia
ubezpieczeniem zdrowotnym powinna być karta
ubezpieczenia zdrowotnego.
Ponieważ karty takie nie zostały ubezpieczonym
wydane, ZUS nadal wydawał legitymacje w oparciu
o przepisy przejściowe zawarte w każdej z wymienio-
nych ustaw o ubezpieczeniu zdrowotnym, które sta-
nowiły i stanowią, iż do czasu wydania ubezpieczo-
nemu karty ubezpieczenia zdrowotnego dowodem
ubezpieczenia zdrowotnego może być m.in. każdy do-
kument, który potwierdza uprawnienia do świadczeń
opieki zdrowotnej, w szczególności dokument po-
twierdzający opłacanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne.
Ponieważ takim dowodem jest niewątpliwie doku-
ment potwierdzający przekazywanie do ZUS składek,
m.in. na ubezpieczenie zdrowotne, który płatnik
składek jest obowiązany przekazywać co miesiąc
wszystkim ubezpieczonym (tzw. druk RMUA), ZUS
po ponad 10 latach zaprzestał wydawania nowych
legitymacji ubezpieczeniowych, w obecnym stanie
prawnym zbędnych dla celów związanych z ubezpie-
czeniami społecznymi, a wykorzystywanych wyłącz-
nie dla dokumentowania prawa do świadczeń z ubez-
pieczenia zdrowotnego, a więc kwestii niezwiązanych
z zakresem działania ZUS.
Jednocześnie nadmieniam, iż w świetle obowią-
zujących obecnie przepisów w kwestiach związanych
z dokumentowaniem prawa do świadczeń z ubezpie-
czenia zdrowotnego właściwy jest Narodowy Fun-
dusz Zdrowia, który na swojej stronie internetowej
zamieścił obszerną informację dla osób ubezpieczo-
nych zdrowotnie na temat zasad legitymowania się
w publicznych placówkach służby zdrowia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie konsekwencji wynikających
z zatajenia przez nauczyciela faktu skazania
prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo umyślne (14120)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelacje pana posła Wojciecha Żukowskiego (SPS-
-023-14126/10, SPS-023-14124/10, SPS-023-14125/
10, SPS-023-14122/10, SPS-023-14120/10) w sprawie
konsekwencji prawnych dla nauczycieli, którzy uzy-
skali stopień awansu zawodowego nauczyciela mia-
nowanego lub dyplomowanego, w przypadku uczest-
448
niczenia w posiedzeniach komisji dyrektora skazane-
go prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo
umyślne, konsekwencji prawnych wynikających z wy-
dawania decyzji administracyjnych przez dyrektora
szkoły lub placówki skazanego wcześniej prawomoc-
nym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne, obo-
wiązywania uchwał rady pedagogicznej podjętych
pod przewodnictwem dyrektora szkoły lub placówki
skazanego prawomocnym wyrokiem sądu za prze-
stępstwo umyślne, konsekwencji prawnych zatajenia
przez nauczyciela utraty prawa wykonywania zawo-
du, konsekwencji wynikających z zatajenia przez na-
uczyciela faktu skazania prawomocnym wyrokiem
sądu za przestępstwo popełnione umyślnie, pozwolę
sobie wyrazić następującą opinię.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, ze zm.) stosunek pracy nauczyciela wygasa
z mocy prawa w razie prawomocnego skazania za
przestępstwo popełnione umyślnie. W takim przy-
padku wygaśnięcie stosunku pracy nauczyciela stwier-
dza dyrektor szkoły, a w stosunku do dyrektora szko-
ły – organ prowadzący szkołę. Zgodnie z uchwałą
Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1987 r. (III PZP
10/87, OSNC 1988 nr 9, poz. 111) stosunek pracy mia-
nowanego nauczyciela wygasa z mocy art. 26 ust. 1
pkt 3 ustawy Karta Nauczyciela z dniem uprawomoc-
nienia się wyroku skazującego na karę pozbawienia
wolności także wówczas, gdy na poczet tej kary zali-
czono okres co najmniej 3 miesięcy aresztowania.
Stwierdzenie wygaśnięcia stosunku pracy ma cha-
rakter deklaratoryjny. Zdaniem Sądu Najwyższego,
sprecyzowanym w wyroku z dnia 2 lutego 2006 r.
(I PK 140/05, OSNP 2007/5-6/61, M.P.Pr 2006/8/
429), wygaśnięcie stosunku pracy nauczyciela w ra-
zie prawomocnego skazania za przestępstwo popełnio-
ne umyślnie następuje z mocy prawa, choćby stwier-
dzenie tego przez dyrektora szkoły nastąpiło z opóź-
nieniem. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy
wskazał, iż opóźnienie w stwierdzeniu wygaśnięcia
stosunku pracy było dla nauczyciela korzystne, a samo
stwierdzenie wygaśnięcia stosunku pracy z opóźnie-
niem nie zmieniło podstawowej zasady, iż czynność ta
ma wyłącznie charakter deklaratoryjny.
Przepisy ustawy Karta Nauczyciela nie przewidu-
ją trybu uchylenia rozstrzygnięć wydawanych przez
dyrektora szkoły po wygaśnięciu stosunku pracy
z mocy prawa na podstawie art. 26 ust. 3 tej ustawy.
Decyzje administracyjne wydane przez dyrektora
szkoły po skazaniu go prawomocnym wyrokiem za
przestępstwo popełnione umyślnie weszły do obrotu
prawnego i nadal w nim funkcjonują. Ze względu na
potrzebę zapewnienia porządku prawnego w doktry-
nie prawa administracyjnego przyjmuje się zasadę
domniemania ważności aktu administracyjnego. Do-
mniemanie ważności decyzji administracyjnej może
być obalone tylko w trybie określonym w przepisach
postępowania administracyjnego poprzez stwierdze-
nie jej nieważności. Ten pogląd znalazł pełne po-
twierdzenie w orzecznictwie sądowym. Zasadę do-
mniemania ważności decyzji administracyjnej po-
dzielił przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny
w Warszawie w wyroku z dnia 16 lipca 2008 r., sygn.
akt: I OSK 1128/07, LEX nr 483187: „akt admini-
stracyjny, nawet wadliwy, jest uznawany za obowią-
zujący, dopóki w odpowiednim trybie nie zostanie
usunięty z porządku prawnego. Nawet jeżeli jest do-
tknięty poważną wadą prawną, nikt nie może sku-
tecznie powoływać się na jego nieważność, zanim ta
nieważność nie zostanie formalnie stwierdzona. Wy-
jątek stanowi tzw. nieakt, czyli czynność prawna nie-
istniejąca. Nieakt nie wiąże bowiem ani organów, ani
strony, stąd dla uchylenia się przed jego skutkami nie
zachodzi konieczność stwierdzenia jego wadliwości.
Sytuacja taka może powstać w dwóch przypadkach:
gdy wydano decyzję w nieistniejącym postępowaniu
lub gdy w prawnie istniejącym postępowaniu wydano
nieistniejącą decyzję. Pierwszy przypadek zachodzi,
gdy brak jest zdolności do prowadzenia postępowania
przez podmiot, który je podjął lub prowadzi, albo jest
legitymowany podmiot, ale nie istnieje strona. Drugi
przypadek zachodzi, gdy decyzja nie ma prawnych
cech o charakterze zewnętrznym lub nie została do-
ręczona stronie.” Podobny pogląd wyraził sąd admi-
nistracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 5 czerwca
2008 r., sygn. akt: IV SA/Po 426/07, LEX nr 509454,
stwierdzając, iż „decyzja ostateczna obowiązuje tak
długo, dopóki nie zostanie zmieniona lub uchylona
przez nową decyzję opartą na odpowiednim przepisie
prawnym. Jest to tzw. domniemanie mocy obowiązu-
jącej decyzji.”
Zatem, zdaniem sądu, decyzja administracyjna
obarczona wadami wymienionymi w art. 156 Kodeksu
postępowania administracyjnego istnieje w obrocie
prawnym, a jej eliminacja może nastąpić w wyniku
wszczęcia przez organ wyższego stopnia nowego postę-
powania administracyjnego, w którym zbadane zosta-
ną przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż przepis
art. 156 K.p.a. oprócz pozytywnych przesłanek
stwierdzenia nieważności decyzji zawiera przesłan-
ki negatywne, które stanowią podstawę do wydania
decyzji stwierdzającej wydanie decyzji z narusze-
niem prawa. Negatywną przesłanką stwierdzenia
nieważności decyzji, zgodnie z art. 156 § 2 K.p.a., są
m.in. nieodwracalne skutki prawne, jakie wywołała
decyzja. Wprowadzenie takiego przepisu do K.p.a.
wskazuje, iż będąca w obrocie prawnym decyzja wy-
wołuje skutki prawne, które należy zachować z po-
wodu ich nieodwracalności, chociażby nawet do-
tknięte były ułomnościami. Ustawodawca dopusz-
cza zatem możliwość akceptacji niektórych skutków
wadliwej decyzji.
Zasadniczo nieodwracalność skutków prawnych
dotyczy trzech sytuacji: gdy przestał istnieć przed-
miot, którego prawo dotyczyło (uchwała SN z dnia
28 maja 1992 r., III AZP 4/92,), gdy podmiot, które-
mu prawo przysługiwało, utracił zdolność do zacho-
wania tego prawa, gdy nastąpiła zmiana stanu praw-
nego, np. wygasła instytucja stanowiąca źródło pra-

wa (por. wyrok NSA z dnia 23 listopada 1987 r., I SA
1406/86, ONSA 1987, nr 2, poz. 81: „Nieodwracal-
ność skutków prawnych (art. 156 § 2 in fine K.p.a.)
oznacza w szczególności sytuację, w której poprzedni
stan prawny nie może zostać przywrócony, gdyż prze-
stał istnieć przedmiot, którego prawo dotyczyło, lub
też podmiot, któremu prawo przysługiwało, utracił
zdolność do zachowania tego prawa albo wygasła in-
stytucja stanowiąca źródło prawa”). Niekiedy zmiana
stanu prawnego nie jest połączona z wygaśnięciem
instytucji stanowiącej źródło prawa, lecz ze szczegól-
ną ochroną nabywcy prawa działającego w dobrej
wierze. Zasadnicze znaczenie w omawianej sprawie
ma wyrok SN z dnia 5 października 1994 r., III ARN
46/94, OSNAP 1995, nr 5, poz. 58, zgodnie z którym:
„Zasada ochrony praw osób, które nabyły owe prawa
w dobrej wierze, opierając się na rękojmi wiary pu-
blicznej ksiąg wieczystych, koresponduje z zasadą
art. 8 K.p.a., którą zgodnie z ustalonym orzecznic-
twem Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego należy rozumieć również w ten sposób,
iż uchybienia organu administracji nie mogą powo-
dować ujemnych następstw dla obywatela działają-
cego w dobrej wierze”.
W odpowiedzi natomiast na interpelację pana po-
sła dotyczącą możliwości zakwestionowania ocen wy-
stawianych przez nauczyciela, który zataił fakt ska-
zania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo
popełnione umyślnie, należy wskazać, iż rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 83,
poz. 562, ze zm.) nie reguluje sytuacji, gdy ocena
została wystawiona przez nauczyciela, którego sto-
sunek pracy wygasł z mocy prawa. Rozporządzenie
w § 3 ust. 4 stanowi, iż szczegółowe warunki i sposób
oceniania wewnątrzszkolnego określa statut szkoły,
z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia. Podob-
na regulacja została zawarta w § 2 ust. 1 pkt 4 za-
łącznika nr 2, 3, 4, 5, 5c i 5f oraz w § 2 ust. 1 pkt 5
załącznika nr 5a, 5b, 5d i 5e do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61,
poz. 624, ze zm.), które to przepisy nakładają na
szkołę obowiązek sformułowania w statucie szczegó-
łowych zasad wewnątrzszkolnego oceniania uczniów.
Natomiast na podstawie § 19 ust. 1 rozporządzenia
w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfiko-
wania i promowania uczniów i słuchaczy oraz prze-
prowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach
publicznych uczeń lub jego rodzice (opiekunowie
prawni) mogą zgłosić zastrzeżenia do dyrektora szko-
ły, jeżeli uznają, iż roczna (semestralna) ocena kla-
syfikacyjna z zajęć edukacyjnych lub roczna ocena
klasyfikacyjna zachowania została ustalona niezgod-
nie z przepisami prawa dotyczącymi trybu ustalania
tej oceny. Zastrzeżenia mogą być zgłoszone w termi-
449
nie 7 dni od dnia zakończenia zajęć dydaktycznych.
Przepis § 19 ust. 2 powyższego rozporządzenia sta-
nowi, iż w przypadku stwierdzenia, że roczna (seme-
stralna) ocena klasyfikacyjna z zajęć edukacyjnych
lub roczna ocena klasyfikacyjna zachowania została
ustalona niezgodnie z przepisami prawa dotyczącymi
trybu ustalania tej oceny dyrektor szkoły powołuje
komisję, która ustala roczną ocenę klasyfikacyjną
z danych zajęć edukacyjnych po przeprowadzeniu
sprawdzianu wiadomości i umiejętności w formie pi-
semnej i ustnej oraz ustala roczną ocenę klasyfika-
cyjną zachowania, w drodze głosowania zwykłą
większością głosów.
W odpowiedzi z kolei na interpelację dotyczącą
realizacji przez dyrektora szkoły lub placówki uchwał
podejmowanych przez radę pedagogiczną, w której
bierze udział nauczyciel skazany prawomocnym wy-
rokiem sądu za przestępstwo popełnione umyślnie,
oraz dotyczącą obowiązywania uchwał rady pedago-
gicznej podjętych pod przewodnictwem dyrektora
szkoły lub placówki, który został skazany prawomoc-
nym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione
umyślnie, należy wskazać, iż zgodnie z art. 41 ust. 3
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.) dyrektor
szkoły lub placówki wstrzymuje wykonanie uchwał
rady pedagogicznej niezgodnych z przepisami prawa.
O wstrzymaniu wykonania uchwały dyrektor nie-
zwłocznie zawiadamia organ prowadzący szkołę lub
placówkę oraz organ sprawujący nadzór pedagogicz-
ny. Organ sprawujący nadzór pedagogiczny uchyla
uchwałę w razie stwierdzenia jej niezgodności z prze-
pisami prawa, po zasięgnięciu opinii organu prowa-
dzącego szkołę lub placówkę. Rozstrzygnięcie organu
sprawującego nadzór pedagogiczny jest ostateczne.
Ponadto rada pedagogiczna obowiązana jest na pod-
stawie art. 43 ust. 2 ustawy o systemie oświaty do
ustalenia regulaminu swojej działalności, z którego
może wynikać tryb postępowania odnoszący się do
uchwał podjętych z naruszeniem prawa. Podkreśle-
nia natomiast wymaga fakt, iż uchwały rady peda-
gogicznej w zakresie jej kompetencji stanowiących są
aktami wewnątrzzakładowymi, które nie podlegają
Kodeksowi postępowania administracyjnego i jako
takie nie mogą być zaskarżane do organu sprawują-
cego nadzór pedagogiczny przez osoby trzecie, tj. przy-
kładowo rodziców lub pełnoletnich uczniów. Stano-
wisko takie zostało potwierdzone w orzecznictwie
sądowym, tj. w wyroku NSA z dnia 14 września 2005 r.
(I OSK 105/05; LEX nr 194985), zgodnie z którym:
„Stronami w postępowaniu z zakresu nadzoru peda-
gogicznego są dyrektor szkoły, który może je zaini-
cjować, wstrzymując wykonanie uchwał, rada peda-
gogiczna, o której uchwałę chodzi, oraz kurator jako
organ nadzoru pedagogicznego. Kurator może w ra-
mach nadzoru stosować tylko te środki i tylko w tym
trybie, który jest określony w przepisach ustawy
o systemie oświaty. Stroną w postępowaniu nadzor-
czym nie są osoby trzecie, w tym przypadku rodzice.
Rodzice mogą wnosić skargi w trybie przepisów Dzia-
450
łu VIII K.p.a. Zawiadomienie o sposobie załatwienia
takiej skargi nie jest decyzją administracyjną, nie
jest też aktem, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 4
p.p.s.a.”
Z kolei w wyroku z dnia 24 kwietnia 2002 r. (I SA
2619/01; LEX nr 156846) NSA uznał, iż:
„1. Zatwierdzanie wyników klasyfikacji i promocji
ucznia przez Radę Pedagogiczną nie ma charakteru
decyzji administracyjnej, lecz jest jedynie oceną kla-
syfikacyjną, która wyraża opinię o stanie wiedzy
i zachowaniu ucznia. Klasyfikowanie i promowanie
ucznia dokonywane jest w postępowaniu, które nie
ma charakteru postępowania administracyjnego,
gdyż postępowanie to nie toczy się w oparciu o prze-
pisy postępowania administracyjnego, a przepisy we-
wnętrzne, tj. regulamin, w oparciu o który działa
Rada Pedagogiczna, nie stanowi bowiem źródła po-
wszechnie obowiązujących norm prawa administra-
cyjnego i nie może stanowić podstawy prawnej decy-
zji administracyjnej.
2. Przepis art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) daje kuratorowi
jedynie w ramach sprawowanego nadzoru możli-
wość uchylenia uchwały Rady Pedagogicznej, jeże-
li zostanie stwierdzone, że jest ona niezgodna
z przepisami prawa, a nie w ramach postępowania
administracyjnego.
3. Nie można także uchwały Rady Pedagogicznej
o klasyfikowaniu i promowaniu ucznia zaliczyć do
aktu lub czynności, o których mowa w art. 16 ust. 1
pkt 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym
Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368,
z późn. zm.). Przepis ten dotyczy aktów i czynności
z zakresu administracji publicznej, które wynikają
z przepisów prawa, a nie z przepisów regulaminu,
który stanowi tzw. prawo wewnętrzne czy zakładowe,
tzn. nie jest źródłem powszechnie obowiązujących
norm prawa administracyjnego.”
Zatem, mając na uwadze powyższe, zdaniem sądu,
w przypadku podjęcia uchwał przez radę pedagogicz-
ną z naruszeniem przepisów możliwe jest przeprowa-
dzenie jedynie szczególnego trybu kontroli urucha-
mianego z inicjatywy dyrektora szkoły oraz trybu
przewidzianego w regulaminie rady pedagogicznej.
Ponadto w odpowiedzi na interpelacje dotyczące
możliwości zakwestionowania ocen wystawianych
przez nauczyciela, który zataił fakt skazania prawo-
mocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione
umyślnie, realizacji przez dyrektora szkoły lub pla-
cówki uchwał podejmowanych przez radę pedagogicz-
ną, w której bierze udział nauczyciel skazany prawo-
mocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione
umyślnie, obowiązywania uchwał rady pedagogicznej
podjętych pod przewodnictwem dyrektora szkoły lub
placówki, który został skazany prawomocnym wyro-
kiem sądu za przestępstwo popełnione umyślnie, na-
leży również wskazać, iż przedmiotem postępowania
w sprawie stwierdzenia nieważności mogą być jedy-
nie decyzje administracyjne, postanowienia, na któ-
re służy zażalenie, zatwierdzone ugody oraz posta-
nowienia w sprawie ich zatwierdzenia. Przedmiot ten
zasadniczo nie obejmuje innych aktów administra-
cyjnych, jak również czynności materialno-technicz-
nych podejmowanych przez organy administracji pu-
blicznej. Jedynie z mocy przepisów szczególnych
stwierdzenie nieważności może dotyczyć także in-
nych aktów czy też czynności materialno-technicz-
nych. Przykładowo art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.)
nakazuje stosować odpowiednio przepisy K.p.a.,
z czego można wywieść, iż stwierdzeniu nieważności
będą podlegały postanowienia wydawane w postępo-
waniu egzekucyjnym, o ile służy na nie zażalenie.
Jednakże odpowiedniego zastosowania Kodeksu po-
stępowania administracyjnego nie przewidują w tym
zakresie przepisy ustawy Karta Nauczyciela, ani też
ustawy o systemie oświaty.
W odpowiedzi na kolejną interpelację pana posła
dotyczącą konsekwencji wynikających z uczestnicze-
nia w posiedzeniach komisji kwalifikacyjnych dyrek-
tora szkoły skazanego prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo popełnione umyślnie dla nauczycie-
li, którzy otrzymali stopień awansu zawodowego, na-
leży stwierdzić, iż dyrektor szkoły jest członkiem ko-
misji kwalifikacyjnej, powołuje komisję kwalifikacyj-
ną oraz wydaje decyzje w sprawach nadania lub od-
mowy nadania stopnia nauczyciela kontraktowego
w trybie art. 9g ustawy Karta Nauczyciela. Ponadto
dyrektor szkoły jest członkiem komisji egzaminacyj-
nych dla nauczycieli ubiegających się o stopień na-
uczyciela mianowanego oraz członkiem komisji kwa-
lifikacyjnych dla nauczycieli ubiegających się o sto-
pień nauczyciela dyplomowanego. Skutki wydania
decyzji przez dyrektora szkoły, po wygaśnięciu
z mocy prawa jego stosunku pracy, dotyczących nada-
nia lub odmowy nadania stopnia nauczyciela kon-
traktowego zostały już wcześniej szczegółowo omó-
wione w części dotyczącej wydawania decyzji admi-
nistracyjnych przez dyrektora szkoły skazanego pra-
womocnym wyrokiem sądu za przestępstwo popeł-
nione umyślnie.
Natomiast czynność powołania członków komisji
kwalifikacyjnych bądź egzaminacyjnych podlega nad-
zorowi w trybie art. 9h ustawy Karta Nauczyciela.
Zgodnie z powołanym przepisem, nadzór nad czynno-
ściami podejmowanymi w postępowaniu o nadanie
nauczycielom stopnia awansu zawodowego przez dy-
rektorów szkół sprawuje organ sprawujący nadzór pe-
dagogiczny. Czynności te podjęte z naruszeniem prze-
pisów ustawy, przepisów o kwalifikacjach nauczycieli
lub przepisów wydanych na podstawie art. 9g ust. 10
ustawy Karta Nauczyciela, tj. rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 1 grudnia 2004 r.
w sprawie uzyskiwania stopni awansu zawodowego
przez nauczycieli (Dz. U. z 2004 r. Nr 260, poz. 2593),
są nieważne. Nieważność czynności stwierdza, w dro-
dze decyzji administracyjnej, odpowiednio organ spra-
wujący nadzór pedagogiczny lub właściwy minister

w ramach postępowania o nadanie stopnia awansu
zawodowego.
Podsumowując powyższe rozważania, należy stwier-
dzić, iż brak jest jednoznacznych regulacji prawnych
oraz orzecznictwa sądowego mającego wprost zasto-
sowanie do opisanych sytuacji. Jednakże przy anali-
zowaniu konkretnych przypadków można rozważać
także zasadność sanacji naruszeń prawa, mając na
uwadze ochronę praw nabytych jednostki, o ile ochro-
na tych praw nie godzi w urzeczywistnianie zasady
sprawiedliwości społecznej. Należy w pełni podzielić
pogląd prezentowany przez Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r. w spra-
wie I OSK 268/05 (LEX nr 188815), iż „zastosowanie
ograniczenia stwierdzenia nieważności dotkniętej
ciężką kwalifikowaną wadą materialnoprawną: ra-
żącym naruszeniem przepisów prawa materialnego
jest uzależnione od stwierdzenia bezpośredniego
związku nieodwracalnego skutku prawnego z decy-
zją nieważną. Pośredni wpływ nie może być podsta-
wą do wywodzenia wystąpienia nieodwracalnego
skutku prawnego”. Podzielić również należy stano-
wisko wyrażone w orzecznictwie sądowym, że w kon-
strukcji przesłanki negatywnej przyjętej w art. 156
§ 2 Kodeksu postępowania administracyjnego chodzi
nie o nieodwracalność skutków prawnych w ogóle,
ale o nieodwracalność skutków wywołanych przez
decyzję dotkniętą wadą nieważności, która jest przed-
miotem postępowania o stwierdzenie nieważności.
Na uwagę zasługuje również pogląd zawarty w uchwa-
le Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listo-
pada 1998 r., sygn. OPK 4 7/98, w której zasadnie
wywodzono, że „(...) stwierdzenie nieważności decyzji
administracyjnej znosi jej skutki prawne od dnia jej
wydania w sprawie administracyjnej, a tym samym
organ administracji nie jest właściwy i kompetentny
do rozstrzygania innych odrębnych spraw, które
w jakiś sposób dotyczą przedmiotu rozstrzygnięcia
decyzji dotkniętej nieważnością”. Istotne jest również
stanowisko zawarte w tezie wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2005 r. w spra-
wie I OSK 268/05, zgodnie z którym „ochrona praw
nabytych może stanowić przesłankę sanacji narusze-
nia prawa, ale tylko o tyle, o ile nie godzi w urzeczy-
wistnianie zasady sprawiedliwości społecznej. Jeżeli
zatem dochodzi do naruszenia praw jednostki, w wy-
niku którego inna jednostka nabywa prawa, niezbęd-
ne jest rozważenie takiego stosowania przepisów
prawa, które przywraca zasady sprawiedliwości spo-
łecznej”.
Zatem jeżeli będą prowadzone w indywidualnych
sprawach postępowania administracyjne, to w każdej
z tych spraw należy ocenić, czy ochrona praw naby-
tych może stanowić przesłankę sanacji naruszenia
prawa.
W odpowiedzi na interpelację dotyczącą zasadno-
ści wypłacania wynagrodzenia dyrektorowi szkoły
lub nauczycielowi, którzy zostali skazani prawomoc-
nym wyrokiem sądu za przestępstwo popełnione
umyślnie, należy stwierdzić, iż ewentualne dochodze-
451
nie roszczeń z tego tytułu może odbywać się tylko
przed sądem powszechnym, nie zaś w trybie postę-
powania administracyjnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie konsekwencji prawnych zatajenia
przez nauczyciela utraty prawa
wykonywania zawodu (14122)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 14120 s. 447.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie konsekwencji prawnych
wynikających z wydawania decyzji
administracyjnych przez dyrektora szkoły
lub placówki skazanego wcześniej
prawomocnym wyrokiem sądu
za przestępstwo umyślne (14124)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 14120 s. 447.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie obowiązywania uchwał
rady pedagogicznej podjętych
pod przewodnictwem dyrektora szkoły
lub placówki skazanego prawomocnym
wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne
(14125)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 14120 s. 447.
452
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie konsekwencji prawnych
dla nauczycieli, którzy uzyskali stopień awansu
zawodowego nauczyciela mianowanego
lub dyplomowanego, w przypadku
uczestniczenia w posiedzeniach komisji
dyrektora skazanego prawomocnym wyrokiem
sądu za przestępstwo umyślne (14126)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 14120 s. 447.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie realizacji wniosków z raportu NIK
dotyczącego Poczty Polskiej SA (14134)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Żukowskiego, nr SPS-
-023-14134/10, w sprawie realizacji wniosków z ra-
portu NIK dotyczącego Poczty Polskiej SA, przedsta-
wiam, co następuje.
Pragnę wyjaśnić, iż kontrola przeprowadzona
przez NIK obejmowała działalność Poczty Polskiej
w latach 2006–2008 (do dnia 30 września), nie doty-
czyła zaś ostatniego okresu funkcjonowania firmy.
W opisanym w raporcie okresie kondycja przedsię-
biorstwa faktycznie ulegała stopniowemu pogorsze-
niu. Jednakże od tego czasu zostały podjęte działania
mające na celu poprawę sytuacji Poczty Polskiej. Na
podstawie ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komer-
cjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczno-
ści publicznej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz.
1109) z początkiem września 2009 r. Poczta Polska
przekształcona została w jednoosobową spółkę Skar-
bu Państwa. Komercjalizacja Poczty Polskiej wraz
z realizacją założeń przygotowanego przez Pocztę
Polską pod koniec 2008 r. planu działań naprawczych
ma na celu zwiększenie konkurencyjności Poczty Pol-
skiej przy jednoczesnym zapewnieniu ciągłości
świadczenia powszechnych usług pocztowych. Nale-
ży jednak mieć na uwadze, iż skutki tych działań nie
mogą być natychmiastowe.
Odnosząc się do pytania, jakie działania zamierza
podjąć minister infrastruktury, by wyeliminować
nieprawidłowości wskazane w raporcie NIK, pragnę
wyjaśnić, iż we wnioskach z kontroli (str. 8–9 „Infor-
macji o wynikach kontroli działalności p.p.u.p.”Pocz-
ta Polska«”) NIK wyraźnie rozgranicza, które z wnio-
sków skierowane są do ministra infrastruktury,
a które do dyrektora generalnego Poczty Polskiej
(obecnie w kompetencjach Zarządu Poczty Polskiej
SA) oraz prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicz-
nej. NIK wnosi do ministra infrastruktury jedynie
o podjęcie działań mających doprowadzić do udosko-
nalenia regulacji prawnych odnoszących się do ryn-
ku usług pocztowych. Działania takie są obecnie
podejmowane. Przygotowywany jest projekt ustawy
zmieniającej ustawę z dnia 12 czerwca 2003 r. Pra-
wo pocztowe (t.j. z 2008 r. Dz. U. Nr 189, poz. 1159)
m.in. w zakresie odnoszącym się do naruszania
przez alternatywnych operatorów pocztowych obsza-
ru zastrzeżonego dla operatora publicznego (Poczty
Polskiej). Z dniem 7 listopada 2009 r. weszło w życie
rozporządzenie ministra infrastruktury zmieniają-
ce rozporządzenie w sprawie warunków wykonywa-
nia powszechnych usług pocztowych, którego celem
jest umożliwienie operatorowi publicznemu, usta-
wowo zobowiązanemu do świadczenia usług po-
wszechnych, dostosowania sieci placówek poczto-
wych do rzeczywistego zapotrzebowania na te usłu-
gi na danym terenie. Zmiana tego rozporządzenia
wpłynie na ilość placówek, w tym na ilość placówek,
których działalność została zawieszona, toteż w naj-
bliższym czasie nie przewiduje się dalszych zmian
w rozporządzeniu.
Pozostałe wnioski z kontroli odnoszą się już do
działań, które powinny być podjęte, zgodnie z kom-
petencjami, przez Zarząd Poczty Polskiej oraz preze-
sa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Pragnę też zaznaczyć, że minister właściwy do
spraw łączności, który w imieniu Skarbu Państwa
sprawuje nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada
uprawnienia przewidziane dla walnego zgromadze-
nia, może ingerować w sprawy spółki jedynie w za-
kresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust.
2 statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy zwią-
zane z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone
przepisami prawa lub postanowieniami statutu dla
walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą
do kompetencji zarządu spółki. Ponadto Kodeks
spółek handlowych nie przewiduje możliwości wy-
dawania zarządowi spółki przez walne zgromadze-
nie wiążących poleceń dotyczących prowadzenia
spraw spółki (art. 3751). W związku z tym decyzje
odnośnie wdrożenia konkretnych działań skutkują-
cych poprawą funkcjonowania Poczty Polskiej po-
dejmuje zarząd.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 9 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie systemu sprzedaży drewna
z PGL Lasy Państwowe (14138)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Dariusza Lipińskiego z dnia 8 lu-
tego 2010 r., znak: SPS-023-14138/10, w sprawie sys-
temu sprzedaży drewna z PGL Lasy Państwowe,
przedstawiam poniższą informację.
Podstawowym działaniem statutowym PGL LP
jest ochrona lasów w Polsce, pozyskanie drewna jest
prowadzone w ramach zrównoważonej gospodarki
leśnej. Dlatego ilość surowca drzewnego na rynku
jest ograniczona do możliwości biologicznych lasów.
Mając to na uwadze oraz zgodnie z zasadami wolne-
go rynku i równego dostępu do surowca drzewnego,
PGL LP wprowadziło zarządzenie nr 52A z 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprze-
daży drewna przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe, czyli wewnętrzny kodeks leśny
handlowy. W kodeksie zostały również zawarte zapi-
sy chroniące kontrahentów i tajemnicę przedsię-
biorstw PGL LP. Możliwości spekulacji handlowych
istnieją w każdym systemie sprzedaży opartym na
zasadach wolnego rynku. Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe dokłada wszelkich starań,
aby takie wypadki nie miały miejsca.
W przeszłości funkcjonował w Lasach Państwo-
wych system sprzedaży drewna wyłącznie w drodze
przetargów ograniczonych, w których brać mogli
udział jedynie dotychczasowi kontrahenci, posiada-
jący tzw. historię zakupów. System ten został uznany
przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów za ograniczający konkurencję. W wydanej
29 grudnia 2008 r. decyzji nr DOK/2008 prezes
UOKIK uznał za praktykę ograniczającą konkuren-
cję działanie Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe polegające na uzależnieniu warun-
ków sprzedaży drewna od posiadanej historii zakupu
drewna przez przedsiębiorców ubiegających się o za-
kup drewna od PGL Lasy Państwowe oraz od prze-
biegu historii tego zakupu.
Dokonana przez Urząd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów analiza zasad sprzedaży drewna obo-
wiązujących w 2009 r. z punktu widzenia ochrony
konkurencji nie daje podstaw do formułowania nega-
tywnych ocen. Stosowane przez PGL LP procedury
z przetargów nieograniczonych na sprzedaż drewna
oraz zmniejszanie z roku na rok puli drewna prze-
znaczonej na sprzedaż w drodze przetargów ograni-
czonych stanowi rozwiązanie, wydaje się, wręcz ko-
rzystne dla rozwoju konkurencji. Przeprowadzanie
przetargów nieograniczonych umożliwia bowiem
wejście na rynek przemysłu drzewnego nowym kon-
453
kurentom, co jest zjawiskiem jak najbardziej pożąda-
nym. Co więcej, przeprowadzanie otwartych aukcji
wiąże się ze wzrostem roli ceny jako głównego kry-
terium wyboru przez Lasy Państwowe kontrahen-
tów. Jest to kryterium najwłaściwsze z punktu wi-
dzenia jasnych zasad funkcjonowania rynku.
Przedsiębiorcy przemysłu drzewnego oczekują od
rządu, by ten podjął działania ograniczające przed-
siębiorcom zagranicznym dostęp do zasobów polskie-
go drewna. Nie jest wykluczone, że przemysł drzew-
ny może zostać uznany za sektor polskiej gospodarki
na tyle istotny, iż słuszne okaże się stworzenie spe-
cjalnego ustawodawstwa w tym zakresie. Wspieranie
określonych grup przedsiębiorstw (np. małych i śred-
nich) lub sektorów jest jednak domeną ministra go-
spodarki i ten właśnie organ powinien mieć wiodącą
rolę w podejmowaniu tego typu decyzji. Należy jed-
nak zauważyć, że jakiekolwiek tego typu działania
muszą być podejmowane ze świadomością możliwości
ewentualnego naruszenia prawa Unii Europejskiej.
Utrudnianie działalności przedsiębiorcom pochodzą-
cym z krajów UE może zostać uznane za działanie
sprzeczne z rynkiem wewnętrznym i zakwestionowa-
ne przez Komisję Europejską.
W związku z powyższym uważam, że nie są za-
sadne zastrzeżenia przedsiębiorców do procedury
sprzedaży drewna na I półrocze 2010 r. w części
opartej na tzw. systemowych przetargach nieogra-
niczonych.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że w Mi-
nisterstwie Środowiska odbyło się kilka spotkań
z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki, Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. W roku 2009 w wyniku tych spotkań powołano
zespół międzyresortowy, który wypracował wytyczne
ustalania systemu sprzedaży drewna dla dyrektora
generalnego Lasów Państwowych. Wytyczne te uwzględ-
niały obowiązujący porządek prawny oraz uwagi
zgłoszone przez przemysł drzewny.
Na koniec pragnę nadmienić, że formułowane
wielokrotnie przez Polską Izbę Gospodarczą Przemy-
słu Drzewnego pisma nie przedstawiają żadnych fak-
tów, które byłyby zbieżne z definicją działań speku-
lacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
454
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie problemów związanych
z wykonywaniem zawodu pielęgniarki
i położnej rodzinnej (14139)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. (znak: SPS-
-023-14139/10) w sprawie problemów związanych
z wykonywaniem zawodu pielęgniarki i położnej ro-
dzinnej, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) szczegółowo
definiuje pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowot-
nej. Definicja ta precyzuje zakres kwalifikacji, który
powoduje naturalny podział zadań i czynności wśród
pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej, w tym
również tzw. pielęgniarki środowiskowej, rodzinnej
lub środowiskowo-rodzinnej. Zadania pielęgniarki
POZ może wykonywać pielęgniarka, która w ramach
kształcenia podyplomowego uzyskała wymaganą
specjalizację lub kurs kwalifikacyjny, ewentualnie
jest w trakcie kształcenia podyplomowego.
Natomiast warunki zadań realizowanych przez
świadczeniodawców podstawowej opieki zdrowotnej
– pielęgniarki POZ – określa NFZ jako płatnik na
podstawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139, poz.1139) oraz na podstawie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniar-
ki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 214, poz. 1816).
W systemie świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych przez NFZ „pielęgniarka rodzinna” jest
świadczeniodawcą działającym w ramach indywidu-
alnej albo grupowej praktyki pielęgniarskiej, NZOZ-u
lub wykonuje zadania u świadczeniodawcy (SPZOZ,
NZOZ) w rodzaju: świadczenia pielęgniarki podsta-
wowej opieki zdrowotnej. Pielęgniarka środowisko-
wo-rodzinna, zgodnie z art. 5 pkt 25 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, umiejscowio-
na jest w grupie pielęgniarek podstawowej opieki
zdrowotnej. Tak więc fundusz nie zawiera odrębnych
umów z pielęgniarkami środowiskowymi na świad-
czenia w rodzaju pielęgniarska opieka rodzinna czy
środowiskowa, natomiast zawiera umowy na świad-
czenia w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej,
w których mieszczą się zadania pielęgniarki środo-
wiskowo-rodzinnej.
Jednocześnie nadmieniam, że pielęgniarka i po-
łożna posiadająca kwalifikacje w dziedzinie pielę-
gniarstwa rodzinnego także mogą wykonywać świad-
czenia w podstawowej opiece zdrowotnej. Zadania
przypisane zakresowi świadczeń pielęgniarki POZ
i położnej POZ wyznaczają potrzeby zdrowotne po-
pulacji objętej opieką przez pielęgniarkę, położną, na
podstawie przyjętych przez świadczeniodawcę dekla-
racji wyboru.
Odnosząc się do kwestii posiadania przez pielę-
gniarkę POZ gabinetu pielęgniarki POZ, uprzejmie
informuję, iż obowiązek ten wynika z art. 55 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Natomiast rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej wskazuje, że pielęgniarka POZ
i położna POZ wybrana przez świadczeniobiorcę
zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych planują i realizują
kompleksową opiekę pielęgniarską i pielęgnacyjną,
opiekę położniczo-neonatologiczno-ginekologiczną
nad świadczeniobiorcą w miejscu zamieszkania i na-
uki, z uwzględnieniem miejsca wykonywania świad-
czenia, w zakresie: promocji zdrowia i profilaktyki
chorób, świadczeń pielęgnacyjnych, świadczeń dia-
gnostycznych, świadczeń leczniczych, świadczeń re-
habilitacyjnych. A zatem w zależności od potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorcy uzasadnionych sta-
nem zdrowia oraz rodzaju zadania udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zgodnie z kompetencjami pie-
lęgniarki POZ i położnej POZ może odbywać się
w warunkach domowych lub ambulatoryjnych, np.
w gabinecie pielęgniarki/położnej POZ.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z załącznikiem nr 2 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej świadczeniodawca zapewnia dostępność do świad-
czeń pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej od
poniedziałku do piątku w godz. od 8 do 18, z wyłą-
czeniem dni ustawowo wolnych od pracy. Nie oznacza
to jednak, że pielęgniarka powinna być przez cały ten
czas w gabinecie pielęgniarki POZ. Powinna tak zor-
ganizować pracę, aby w zależności od potrzeb zdro-
wotnych świadczeniobiorcy uzasadnionych stanem
zdrowia mogła realizować świadczenia pozostające
w zakresie pielęgniarki POZ i stosownie do zakresu
zadań, jaki zobowiązana jest realizować na podsta-
wie umowy zawartej z funduszem, zarówno w wa-
runkach domowych, jak i ambulatoryjnych. Jedno-
cześnie należy podkreślić, iż godziny realizacji świad-
czeń w gabinecie pielęgniarki POZ powinny być usta-
lone i znane świadczeniobiorcom. Ponadto organiza-
cja udzielania świadczeń przez pielęgniarkę POZ nie
powinna ograniczać dostępności do świadczeń dla
świadczeniobiorców, którzy chcą korzystać ze świad-
czeń możliwych do zrealizowania w trybie ambula-
toryjnym i nie wymagają ich udzielania w trybie wi-
zyt domowych. A zatem od potrzeb zdrowotnych świad-
czeniobiorców zależy czas pracy w gabinecie pielę-

gniarki POZ, czyli udzielanie świadczeń w trybie
ambulatoryjnym. Ocena potrzeb świadczeniobiorców
pozwala wskazać, czy większa część czasu pracy bę-
dzie realizowana w domu, czy w gabinecie pielęgniar-
ki POZ, położnej POZ.
Dlatego też należy zaznaczyć, że miejsce wykony-
wanych świadczeń pielęgniarki POZ uzależnione jest
od potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców i może to
się odbywać w domu lub w gabinecie pielęgniarki POZ.
Natomiast odstąpienie od wymogu posiadania przez
świadczeniodawcę zarejestrowanego miejsca udziela-
nia świadczeń byłoby niezgodne z obowiązującymi
przepisami prawa i skutkowałoby ograniczeniem do-
stępności do świadczeń dla pacjentów, którzy mogą
korzystać ze świadczeń udzielanych w trybie ambula-
toryjnym i nie wymagają ich udzielania w trybie wizyt
domowych przez wybraną pielęgniarkę podstawowej
opieki zdrowotnej. A zatem organizacja udzielania
świadczeń przez pielęgniarkę POZ powinna zabezpie-
czyć praktykę zarówno w gabinecie pielęgniarki POZ,
jak również w środowisku zamieszkania świadczenio-
biorcy. Ponadto nadrzędnym celem realizacji świad-
czeń zdrowotnych jest zapewnienie świadczeniobior-
com dostępności do świadczeń na optymalnym, rów-
nym dla wszystkich poziomie jakości.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej transportu
materiału do badań laboratoryjnych, uprzejmie in-
formuję, że w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
nad uszczegółowieniem zapisów w zakresie transpor-
tu materiału biologicznego przez pielęgniarkę POZ.
Reasumując, uprzejmie informuję, że w ocenie mi-
nistra zdrowia funkcjonujące zakresy świadczeń re-
alizowane przez pielęgniarki i położne podstawowej
opieki zdrowotnej spełniają wymogi określone prze-
pisami i zabezpieczają usługi zdrowotne dla osób ko-
rzystających z podstawowej opieki zdrowotnej w ra-
mach ubezpieczenia zdrowotnego. Jednocześnie sys-
tem świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej zabez-
piecza ich realizację zarówno w gabinecie pielęgniar-
ki POZ i położnej POZ, jak również w środowisku
zamieszkania świadczeniobiorcy.
Ponadto należy podkreślić, iż wszyscy świadcze-
niobiorcy, którzy dokonali wyboru pielęgniarki pod-
stawowej opieki zdrowotnej na podstawie deklaracji
wyboru, niezależnie od przyjętej w umowie przez
świadczeniodawcę metody finansowania świadczeń,
będą objęci kompleksową i odpowiednią do stanu
zdrowia opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem
kompetencji pielęgniarki podstawowej opieki zdro-
wotnej. Natomiast wobec osób wymagających wzmo-
żonej opieki będą realizowane świadczenia pielę-
gniarskiej opieki długoterminowej realizowanej
w domu świadczeniobiorcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
455
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
oraz grupy posłów
w sprawie problemu kłusownictwa
na terenach rzecznych (14140)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
ust. 2 regulaminu Sejmu przedkładam Panu Mar-
szałkowi odpowiedź na interpelację pani poseł Kata-
rzyny Matusik-Lipiec oraz grupy posłów przekazaną
przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-
-14140/10, w sprawie interpretacji przepisów ustawy
z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym
(Dz. U. z 2009 Nr 189, poz. 1471) odnoszących się do
zwalczania kłusownictwa na rzekach.
Poruszone w interpelacji zagadnienie niemożno-
ści skazania sprawcy nielegalnego złowienia ryb
w okresie ochronnym, który posiadał przy sobie efekt
tych połowów – dwa egzemplarze troci wędrownej,
budzi moje zdziwienie i zaniepokojenie. W ramach
wyjaśniania okoliczności sprawy uzyskano dodatko-
we materiały od Polskiego Związku Wędkarskiego,
w tym pismo prokuratora okręgowego w Koszalinie
przesłane do użytkownika obwodu rybackiego (okręg
PZW Koszalin). Z informacji w nim zawartych wyni-
ka, że w trakcie postępowania prokuratura ustaliła,
iż ryby pozyskane zostały w okresie ochronnym,
przy użyciu sieci. Czyn ten stanowi złamanie zakazu
zawartego w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy o rybactwie
śródlądowym, tj. połów ryb w okresie ochronnym,
i jest zagrożony karą grzywny, ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do lat 2, zgodnie z art. 27a
ust. 1 pkt 3 ustawy.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że działanie pole-
gające na połowie ryb siecią w wodach obwodu rybac-
kiego ustanowionego na rzece może być wykonywane
jedynie przez uprawnionego do rybactwa lub osobę
przez niego upoważnioną. W innym przypadku czyn
taki wyczerpuje znamiona przestępstwa zgodnie
z art. 27a ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy. Natomiast art. 10
ustawy o rybactwie śródlądowym ustanawia restryk-
cje względem korzystania z nielegalnie pozyskanych
ryb i jest szczególnie istotny dla wykrywania prze-
stępstw i wykroczeń związanych z nielegalnym prze-
twórstwem i obrotem ryb. Całokształt przepisów
ustawy decyduje, że ryba nie może zostać wprowa-
dzona do obrotu bez dokumentu stwierdzającego jej
pochodzenie. W związku z powyższym w przypadku
gdy dana osoba fizyczna lub prawna nie jest w stanie
wykazać legalności pozyskania ryb, może zostać uka-
rana w zależności od dodatkowych okoliczności na
podstawie przepisów karnych ustanowionych w art. 27
albo art. 27a w związku z obowiązkami i zakazami
ustalonymi w ustawie o rybactwie śródlądowym,
np. w art. 4, art. 8 oraz art. 10.
456
Wobec powyższego wydaje się, że interpretacja
przez prokuraturę użytych w art. 10 ust. 1 pkt 1 ter-
minów związanych z ustanowionym zakazem prze-
chowywania, przewożenia, przetwórstwa i wprowa-
dzania do obrotu ikry i ryb złowionych lub pozyska-
nych z naruszeniem przepisów art. 8 i 9 ustawy
w żaden sposób nie wpisuje się w intencje ustawodaw-
cy. Szczególne wątpliwości wynikają z przedstawionej
interpretacji słowa „przechowywanie”, stwierdzają-
cej na podstawie przytaczanej definicji, że w zaistnia-
łej sprawie czyn polegający na posiadaniu przez kłu-
sownika nielegalnie złowionych ryb nie zawierał zna-
mion czynu zabronionego. Podczas gdy przytaczana
definicja wprost odnosi się m.in. do przetrzymywania
czegoś w ukryciu.
W mojej ocenie po złowieniu ryby i niezastosowa-
niu się do nakazu określonego w art. 9 ust. 1 doty-
czącego m.in. nakazu niezwłocznego wypuszczania
do tego samego łowiska ryb złowionych w okresie
ochronnym, mamy do czynienia z nielegalnym prze-
chowywaniem tej ryby.
Należy podkreślić, że rozpoznanie przedmiotowej
sprawy i jej zakończenie tylko na podstawie art. 10
ust. 1 pkt 1 bez uwzględnienia innych przepisów
ustawy nie umożliwia kompleksowego wyjaśnienia
całości popełnionego czynu. Najistotniejsze jest,
aby w przypadku wykrycia przestępstwa polegające-
go na pozyskaniu ryb w okresie ochronnym i przy
użyciu sieci, gdy wina sprawcy została ustalona, po-
niósł on karę. Niewątpliwie przepisy ustawy o rybac-
twie śródlądowym dają taką możliwość. Ogranicze-
nie tej sprawy tylko do jednego przepisu i jego zawę-
żająca interpretacja spowodowało, że mimo udowod-
nienia popełnienia nielegalnego czynu sprawca nie
został ukarany. Tego rodzaju działanie nie powinno
mieć miejsca. Zadaniem prokuratury jest strzec pra-
worządności oraz czuwać nad ściganiem przestępstw,
dlatego niezrozumiała jest postawa organu w tej
sprawie. Należy jednak zauważyć, że w znakomitej
większości służby zwalczające przestępstwa i wykro-
czenia określone w przepisach rybackich działają
z dużym zaangażowaniem, przywiązując znaczną
wagę do zwalczania nielegalnego połowu ryb.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie braku jednoznacznych przepisów
pozwalających samorządowi województwa
tworzyć spółki kapitałowe i przystępować
do nich (14141)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14141/10, interpelacją posła Marka Zielińskiego
i grupy posłów w sprawie braku jednoznacznych
przepisów pozwalających samorządowi województwa
tworzyć spółki kapitałowe i przystępować do nich
przedstawiam następujące informacje i wyjaśnienia
w zakresie zadań powierzonych ministrowi gospo-
darki przez Radę Ministrów.
W lutym 2009 r. Rada Ministrów przyjęła „Kie-
runki rozwoju funduszy pożyczkowych i poręczenio-
wych dla małych i średnich przedsiębiorstw w latach
2009–2013”. Dokument zakłada, że w obecnej per-
spektywie finansowej 2007–2013 kształtowanie oto-
czenia instytucjonalnego, decydującego o warunkach
funkcjonowania i rozwoju małych i średnich przed-
siębiorstw, będzie prowadzone przede wszystkim na
poziomie regionalnym. Interwencje krajowe w tym
zakresie będą komplementarne wobec inicjatyw po-
dejmowanych na szczeblu lokalnym i wojewódzkim.
Celem jest dalsza poprawa dostępu, zwłaszcza mikro-
i małych, przedsiębiorstw do zewnętrznych źródeł
finansowania za pośrednictwem rozpoznawalnego
wśród przedsiębiorców systemu funduszy pożyczko-
wych i poręczeniowych. Jednym z działań służących
jego realizacji miało być jednoznaczne dopuszczenie
udziału kapitałowego samorządu województwa i sa-
morządu powiatowego w funduszach poręczeniowych
i pożyczkowych, tzn. umożliwienie samorządom two-
rzenia lub uczestniczenia w spółkach kapitałowych,
których działalność polega na udzielaniu pożyczek,
gwarancji lub poręczeń w celu wspierania przedsię-
biorczości.
Rada Ministrów zobowiązała w tym celu ministra
gospodarki do przygotowania projektu nowelizacji
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie woje-
wództwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorzą-
dzie powiatowym (Dz. U. z 2000 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm). W toku prac nad projektem wskazana
okazała się odpowiednia nowelizacja, powiązanej
przedmiotem regulacji, ustawy z dnia 20 grudnia
1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 1997 r.
Nr 9, poz. 43, z późn. zm.).
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych, w tym z Komisją Wspólną Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego, reprezentowanymi w niej or-
ganizacjami jednostek samorządu terytorialnego oraz

organizacjami zrzeszającymi przedsiębiorców. Po wy-
jaśnieniach ze strony Ministerstwa Gospodarki zło-
żonych w związku ze zgłoszonymi uwagami w trybie
prac właściwego zespołu Komisja Wspólna Rządu
i Samorządu Terytorialnego na posiedzeniu w dniu
26 sierpnia 2009 r. przyjęła przedmiotowy projekt
nowelizacji bez zastrzeżeń. Do projektu ustawy nie
zgłosiły uwag i zastrzeżeń organizacje zrzeszające
przedsiębiorców.
Po wstępnych konsultacjach rozważano także roz-
szerzenie, w ramach projektowanej nowelizacji, za-
kresu form prawnych, w jakich wymienione samo-
rządy mogłyby uczestniczyć w tworzeniu i funkcjo-
nowaniu funduszy pożyczkowych i poręczeniowych.
Zmiana ta dotyczyła funduszy w formie „stowarzy-
szeń” i „spółdzielni”.
W toku dalszych konsultacji międzyresortowych
projektu ustawy o zmianie ustawy o gospodarce ko-
munalnej, ustawy o samorządzie województwa i usta-
wy o samorządzie powiatowym zgłoszono jednak sze-
reg uwag i zastrzeżeń związanych z kierunkiem
i zakresem proponowanych zmian.
W dniu 23 listopada ub. r. Komitet Rady Mini-
strów omówił przedmiotowy projekt ustawy wniesio-
ny przez ministra gospodarki w związku z zobowią-
zaniem zawartym w przyjętych przez RM „Kierun-
kach rozwoju funduszy pożyczkowych i poręczenio-
wych...”. Projekt złożono, informując o powstałych
rozbieżnościach dotyczących włączania samorządów
terytorialnych w zadania poza sferą użyteczności pu-
blicznej, niebędące ich zadaniami własnymi – pożycz-
ki i poręczenia, przyjęcia rozszerzonego niż określo-
ny przez RM w „Kierunkach rozwoju funduszy...”
zakresu nowelizacji ustawy o samorządzie wojewódz-
twa i samorządzie powiatowym – fundusze w formie
stowarzyszeń i spółdzielni, a nie tylko spółek kapita-
łowych.
W dniu 8 grudnia 2009 r. odbyło się pod przewod-
nictwem pana Rafała Baniaka, podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki, spotkanie z przedsta-
wicielami ministrów, którzy zgłosili uwagi i zastrze-
żenia w toku konsultacji międzyresortowych i przed
posiedzeniem Komitetu RM.
Przedstawiciele ministrów w zasadzie podtrzyma-
li swoje zastrzeżenia i wątpliwości, wobec czego mi-
nister gospodarki opracował kolejny projekt, w któ-
rym uwzględnił jednak tylko część zgłaszanych uwag,
bowiem przyjęcie wszystkich oznaczałoby niewyko-
nanie zadania określonego przez RM w ramach przy-
jętych „Kierunków rozwoju funduszy pożyczkowych
i poręczeniowych...”.
Obecnie przedmiotowy projekt jest w toku kon-
sultacji przed przedłożeniem go pod obrady Komite-
tu Rady Ministrów, także z ewentualnymi rozbież-
nościami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
457
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie usprawnienia systemu wspierania
rodzin z problemami i zmniejszenia liczby
dzieci wychowywanych
poza rodzinnym domem (14142)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 2 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14142/10, do-
tyczące interpelacji posła Wojciecha Wilka w sprawie
usprawnienia systemu wspierania rodzin z proble-
mami i zmniejszania liczby dzieci wychowywanych
poza domem rodzinnym, przedstawiam następujące
stanowisko w tej kwestii.
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną nie zapewnia instrumen-
tów motywujących gminy do działań na rzecz pozo-
stawienia dziecka w lokalnym środowisku rodzin-
nym. W związku z powyższym ministerstwo podjęło
działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy.
W dniu 30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
„Założenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”. Zapro-
ponowano w nich nowe rozwiązania w zakresie dzia-
łań profilaktycznych w środowisku, skierowanych do
rodzin wychowujących dzieci, jak również położono
szczególny nacisk na pracę z rodziną dziecka umiesz-
czonego w pieczy zastępczej. W oparciu o przyjęte
założenia został przygotowany projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej.
Projekt ustawy pod koniec stycznia br. został
przekazany do konsultacji z partnerami społecznymi.
Niezwłocznie po zakończeniu konsultacji oraz opra-
cowaniu projektu zgodnie z uwzględnionymi uwaga-
mi projekt ustawy zostanie skierowany pod obrady
komitetu Rady Ministrów. Po przyjęciu projektu
ustawy przez komitet Rady Ministrów zostanie on
przekazany pod obrady Rady Ministrów. Planuje się,
że projekt ustawy przesłany zostanie do Sejmu RP
w pierwszym półroczu 2010 r.
Istotą proponowanych rozwiązań jest stworzenie
spójnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną je
wychowującą, jeżeli ma ona trudności w prawidło-
wym wypełnianiu swoich funkcji. Działania profilak-
tyczne podejmowane w ramach tego systemu powin-
ny zapewnić rodzinie taką pomoc, aby w jej efekcie
wyeliminowane zostało zagrożenie zabrania dziecka
z rodziny lub zapewniony został szybki powrót do niej
dla tych dzieci, które z uwagi na ich dobro, okresowo
musiały zostać umieszczone poza rodziną.
Profilaktyka rodzinna musi być rozumiana jako
interdyscyplinarne działania i wsparcie ze strony
służb i instytucji pracujących na rzecz dobra dziecka
i rodziny w samorządzie. Działania profilaktyczne
powinny być prowadzone przede wszystkim w gmi-
nie. Istotnym wsparciem tych działań będzie praca
458
zespołów interdyscyplinarnych (w wielu gminach ze-
społy takie już pracują), w których skład – obok asy-
stenta rodziny – wchodzić powinni (w zależności od
oceny sytuacji rodziny i dziecka) pracownik socjalny,
kurator, przedstawiciel służby zdrowia, pedagog
szkolny, przedstawiciel organizacji pozarządowej,
przedstawiciel Policji. Powyższe działania wzmocnio-
ne będą przez rodziny wspierające.
Każda gmina będzie zobowiązana do opracowania
lokalnych programów wspierania rodzin wychowu-
jących małoletnie dzieci oraz rozwiązywania proble-
mów społecznych. Programy te powinny powstawać
w oparciu o systematycznie dokonywane rozpoznanie
problemów społecznych ze szczególnym uwzględnie-
niem diagnozy sytuacji w zakresie opieki nad dziec-
kiem i rodziną na poziomie lokalnym. Powinny one
być ukierunkowane przede wszystkim na problemy:
małoletnich matek, rodzin niepełnych, rodzin wielo-
dzietnych, rodzin wychowujących dzieci w wieku 0–6
lat, rodzin zmagających się z trudnościami wycho-
wywania dzieci w wieku dojrzewania, rodzin przeży-
wających trudności związane ze stanem zdrowia
dziecka (np. dzieci chore, niepełnosprawne, nadpobu-
dliwe, z zaburzeniami zachowania), rodzin w sytu-
acjach kryzysowych wynikających z problemów ro-
dziców (konflikty małżonków, uzależnienia, bezrobo-
cie, ubóstwo).
Rodziny wychowujące dzieci w wieku szkolnym,
a zwłaszcza rodziny, które mają trudności w wypeł-
nianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych w stosun-
ku do swoich dzieci, potrzebują pomocy w zakresie
organizowania czasu wolnego tym dzieciom, pokony-
wania trudności szkolnych, zaburzeń zachowania
itp. W związku z tym konieczny jest rozwój różnorod-
nych środowiskowych form dziennej opieki instytu-
cjonalnej nad dziećmi w wieku szkolnym oraz insty-
tucji wspierających rodziny w wychowaniu i kształ-
ceniu dzieci. Rolę tę będą pełnić placówki wsparcia
dziennego oraz rodziny wspierające. Placówki wspar-
cia dziennego powinny nie tylko organizować dzie-
ciom czas wolny i pomoc w nauce, ale również wycho-
wawcy w nich zatrudnieni powinni współpracować
z rodzicami dziecka, uczyć ich, jak rozumieć swoje
dziecko, jak je wychowywać, jak współpracować ze
szkołą itp.
Z punktu widzenia potrzeb dziecka rodzina jest
podstawowym środowiskiem zapewniającym bez-
pieczeństwo emocjonalne, jest naturalnym środo-
wiskiem wychowawczym, w którym główny ele-
ment stanowią interakcje zachodzące między jej
członkami. Zadaniem pracy z rodziną jest wspiera-
nie więzi uczuciowych oraz integracja rodziny, po-
moc w integrowaniu rodziny z otoczeniem, służe-
nie odbudowywaniu funkcji opiekuńczo-wycho-
wawczych, neutralizowanie przypadków patogen-
nego oddziaływania rodziny na dziecko. Praca
z rodziną powinna przybierać różnorodne formy
dostosowane do potrzeb, możliwości i okoliczności
udzielania pomocy i wsparcia.
W działaniach profilaktycznych na rzecz rodzin
wychowujących dzieci należy szczególną rolę przypi-
sać organizacjom pozarządowym, organizacjom ko-
ścielnym, związkom wyznaniowym itp.
Rodziny zagrożone kryzysem powinny być stale
monitorowane przez pracowników socjalnych, peda-
gogów szkolnych, pracowników medycznych i inne
instytucje, które kontaktują się z rodziną, w tym tak-
że – w razie potrzeby – przez Policję i kuratorów są-
dowych.
Planuje się utworzenie w gminie nowych stano-
wisk pracy dla asystentów rodzinnych. Asystent ro-
dzinny ma w założeniu pełnić odmienną funkcję od
pracownika socjalnego. Przede wszystkim jego ela-
styczny, nienormowany czas pracy dostosowany bę-
dzie do rytmu życia rodziny i jej realnych potrzeb.
Również forma jego zatrudnienia (np. umowa zlece-
nie lub umowa o pracę z zastosowaniem zadaniowego
czasu pracy), zakładająca znaczną mobilność i dys-
pozycyjność, oraz zasada indywidualnej odpowie-
dzialności za wyniki pracy z konkretną rodziną będą
niewątpliwie przyczyniać się do wzrostu efektywno-
ści wykonywanych przez asystenta rodziny zadań.
Jego zadaniem będzie całościowe wspieranie rodzin
wychowujących dzieci zagrożonych różnymi dysfunk-
cjami. Rola asystenta polegać będzie na aktywnym
wspieraniu rodziny wychowującej dzieci, w której
mają miejsce problemy trudne do pokonania samo-
dzielnie przez tę rodzinę, w tym pomoc rodzicom
ubiegającym się o odzyskanie władzy rodzicielskiej,
o ile będzie to zasadne. Asystent w swojej pracy bę-
dzie korzystać z pomocy zespołu interdyscyplinarne-
go. Celem pracy asystenta jest osiągnięcie przez ro-
dzinę podstawowego poziomu stabilności życiowej,
która umożliwi jej wychowywanie dzieci.
Efektem prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną
powinno być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego
powrót do rodziców, jeżeli już zostało umieszczone
poza rodziną.
Ponadto zakłada się opracowanie i wdrożenie rzą-
dowego programu osłonowego, którego celem będzie
wspieranie samorządów lokalnych w rozwoju profi-
laktyki. W ramach tych programów zakłada się uru-
chomienie systemów szkoleń dla służb i instytucji
działających na rzecz dziecka i rodziny (m.in. sędzio-
wie sądów rodzinnych i opiekuńczych, kuratorzy,
pracownicy socjalni, Policja). Szkolenia te będą mia-
ły na celu przygotowanie osób działających na rzecz
dziecka i jego rodziny do kompleksowego, interdyscy-
plinarnego ich wspierania w środowisku lokalnym.
W ramach programów oferowana będzie pomoc
z budżetu państwa na realizację lokalnych progra-
mów wspierania rodzin wychowujących małoletnie
dzieci, tworzenie różnorodnych instytucji wsparcia
dziennego, a także na szkolenie osób tam pracujących
w celu zdobycia umiejętności wczesnego diagnozowa-
nia sytuacji dziecka i rodziny oraz ewentualnego pod-
jęcia działań na jej rzecz. Programy te służyć będą
samorządom gmin w przygotowaniu kompetentnych
asystentów rodziny.

Wsparcie finansowe rodzin ze środków budżetu
państwa odbywa się m.in. poprzez transfer świad-
czeń socjalnych, w tym poprzez świadczenia rodzin-
ne. Na katalog świadczeń rodzinnych, określony
ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), składają się zasiłek rodzinny wraz z dodatkami
(z tytułu: urodzenia dziecka, opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego, sa-
motnego wychowywania dziecka, wychowywania
dziecka w rodzinie wielodzietnej, kształcenia i reha-
bilitacji dziecka niepełnosprawnego, rozpoczęcia
roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki w szko-
le poza miejscem zamieszkania), zasiłek pielęgnacyj-
ny i świadczenie pielęgnacyjne oraz jednorazowa za-
pomoga z tytułu urodzenia się dziecka. Istotnym
elementem wsparcia rodzin jest również świadczenie
z funduszu alimentacyjnego przyznawane w zastęp-
stwie niewyegzekwowanych alimentów, o którym
mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U z 2009 r.
Nr 1, poz. 7, z późn. zm.).
Tegoroczny budżet – mimo trwającego globalnego
kryzysu ekonomicznego – zakłada m.in. wzrost wy-
datków na podstawowy instrument wsparcia rodziny,
jakim są świadczenia rodzinne. W ustawie budżeto-
wej na 2010 r. na realizację wypłat świadczeń rodzin-
nych i świadczeń z funduszu alimentacyjnego zapla-
nowano środki ogółem w wysokości 9 359 638 tys. zł,
z tego 89 600 tys. zł w rezerwie celowej w części 83,
poz. 35. Jest to o 1 051 175 tys. zł (tj. 12,6%) więcej
niż w znowelizowanej ustawie budżetowej na 2009 r.
Wzrost wydatków na świadczenia rodzinne wynika
z ubiegłorocznej, ustawowej weryfikacji kwot świad-
czeń rodzinnych i wysokości kryteriów dochodowych
do nich uprawniających. W jej wyniku od 1 listopada
2009 r. nastąpił wzrost kwot zasiłku rodzinnego we
wszystkich grupach wieku dzieci o ponad 40%, w sto-
sunku do poprzednio obowiązujących wysokości,
a także wzrost o 100 zł, do kwoty 520 zł (tj. o 23,81%),
wysokości świadczenia pielęgnacyjnego adresowane-
go do rodziców rezygnujących z pracy albo jej nie-
podejmujących w związku z koniecznością opiekowa-
nia się niepełnosprawnym dzieckiem. Wzrost wydat-
ków wynika również z uniezależnienia od 1 stycznia
2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od
spełniania ustawowego kryterium dochodowego.
Przewiduje się, że po wejściu w życie tego rozwiąza-
nia, liczba osób uprawnionych do tego świadczenia
zwiększy się o ok. 3,2 tys. osób. Ze względu na wielo-
raki strumień wsparcia finansowego rodzin środka-
mi z budżetu państwa, trudno jest jednoznacznie
określić wielkość środków pośrednio lub bezpośred-
nio do nich adresowanych (środków przeznaczonych
na politykę rodzinną). Wsparcie to dokonywane jest
także poprzez środki z budżetu państwa przekazy-
wane na realizację innych ustaw, np. ustawy z dnia
29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
(Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.), ustawy z dnia
459
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), ustawy z dnia 25 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.). Ze środków budżetu
państwa finansowane lub dofinansowywane są rów-
nież takie instrumenty bezpośrednio lub pośrednio
związane z polityką rodzinną, jak np.: dodatki
mieszkaniowe, ulgi w transporcie zbiorowym, świad-
czenia z pomocy społecznej, dłuższe urlopy macie-
rzyńskie przekładające się na dłuższy zasiłek ma-
cierzyński. Wsparcie rodziny odbywa się także po-
przez politykę fiskalną państwa sprzyjającą pozo-
stawieniu jak największej ilości środków pienięż-
nych do dyspozycji rodziny (np. w efekcie zmniejsza-
nia obciążeń podatkowych czy też poprzez system
ulg podatkowych). Od 1 stycznia 2009 r. obowiązu-
ją dwie stawki podatku dochodowego od osób fizycz-
nych, istnieje również możliwość skorzystania z po-
datkowej ulgi prorodzinnej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie opóźnień w realizacji
ważnych inwestycji drogowych na przykładzie
modernizacji drogi krajowej nr 74 na odcinku
Gościeradów – Annopol (14143)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Wojciecha Wilka przekazanej przy
piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14143/10,
w sprawie opóźnień w realizacji ważnych inwestycji
drogowych na przykładzie modernizacji drogi krajo-
wej nr 74 na odcinku Gościeradów – Annopol przed-
stawiam następujące wyjaśnienia dotyczące posta-
wionych pytań.
W ramach modernizacji drogi krajowej nr 74
w maju 2009 r. rozpoczęto budowę obwodnicy Kra-
śnika (długość 5,3 km). Dla odcinka Annopol – Go-
ścieradów przeprowadzono przetarg na opracowanie
dokumentacji technicznej oraz uzyskano decyzję
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia.
Natomiast dla przebudowy drogi krajowej nr 19
na odcinku Lublin – Kraśnik opracowano dokumen-
tację techniczną. W roku 2009 zakończono przebudo-
wę drogi na odcinku Łukowisko – Międzyrzec Podla-
ski (długość 9,1 km). Aktualnie na drodze krajowej
nr 19 realizowane są roboty związane z budową ob-
460
wodnicy Kocka i Woli Skromowskiej (długość 7,9
km), a także prace związane z przebudową drogi
w Janowie Lubelskim (długość 2,6 km).
Zgodnie z nowym mechanizmem finansowania
inwestycji wprowadzonym ustawą z dnia 22 maja
2009 r. o zmianie ustawy o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 86, poz. 720)
co do zasady prace przygotowawcze, budowa i prze-
budowa inwestycji drogowych po otwarciu tytułu in-
westycyjnego finansowana jest z Krajowego Fundu-
szu Drogowego, natomiast do czasu jego otwarcia
prace przygotowawcze finansowane są ze środków
budżetu państwa. Jednocześnie informuję, iż w bu-
dżecie państwa na 2010 r. w cz. 39: Transport zapi-
sano kwotę 3,7 mld zł na sfinansowanie bieżącego
utrzymania, remontów, zarządzania drogami oraz na
prace przygotowawcze. W ramach wskazanego limitu
resort infrastruktury realizuje maksymalną ilość
działań związanych z infrastrukturą drogową.
Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad w Lublinie z chwilą otrzymania odpo-
wiednich środków finansowych niezwłocznie przy-
stąpi do modernizacji drogi krajowej nr 74 oraz prze-
budowy drogi krajowej nr 19 na odcinku Lublin
– Kraśnik.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wycinki starodrzewów
na zabytkowych cmentarzach (14146)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją (nr: SPS-023-14146/10) z dnia 6 stycznia 2010 r.
(data wpływu: 9 lutego 2010 r.), złożoną przez panią
Magdalenę Gąsior-Marek, posłankę na Sejm Rzecz-
pospolitej Polskiej, dotyczącą wycinki starodrzewów
z terenów zabytkowych cmentarzy, uprzejmie proszę
o przyjęcie odpowiedzi.
Kompetencje organu ochrony zabytków do wypo-
wiadania się w sprawie usunięcia drzew z terenów
zabytkowych cmentarzy, objętych ochroną konser-
watorską na podstawie wpisu do rejestru zabytków,
wynikają z treści przepisu art. 83 ust. 2 ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Prze-
pis ten stanowi, że zezwolenie na usunięcie drzew lub
krzewów z terenu nieruchomości wpisanej do reje-
stru zabytków wydaje wojewódzki konserwator za-
bytków.
Decyzja w przedmiocie zezwolenia na usunięcie
drzew ma charakter uznaniowy, bowiem przepisy
ustawy o ochronie przyrody nie wskazują kryte-
riów wydania takiego zezwolenia ani nie ograni-
czają organu ochrony zabytków do wydawania ze-
zwoleń na usunięcie drzew jedynie ze względów
pielęgnacyjnych.
Organ ochrony zabytków jest zatem obowiązany
przy załatwieniu spraw dotyczących usunięcia drzew
z terenów zabytkowych nieruchomości (w tym cmen-
tarzy) do brania pod uwagę zarówno interesu spo-
łecznego, jak i słusznego interesu obywateli, stosow-
nie do art. 7 Kodeksu postępowania administracyj-
nego. W świetle zasady określonej w tym przepisie
można przyjąć, iż obrona interesu indywidualnego
i jej zakres sięgają do granic kolizji z niebudzącym
wątpliwości interesem społecznym. Oznacza to, że
w każdym przypadku organ orzekający jest obowią-
zany do wskazania, o jaki interes ogólny chodzi, oraz
do udowodnienia, że interes ten jest na tyle ważny
i znaczący, iż bezwzględnie wymaga ograniczeń in-
dywidualnych obywateli.
Określając ramy interesu społecznego, trzeba
mieć na względzie, że w świetle regulacji normatyw-
nych rośliny mogą być niszczone jedynie w związku
z racjonalną gospodarką (art. 125 pkt 3 ustawy
o ochronie przyrody). Wprawdzie, stosownie do art. 83
ust. 3 ww. ustawy, wydanie zezwolenia może być uza-
leżnione od przesadzenia drzew lub krzewów w miej-
sce wskazane przez wydającego zezwolenie albo za-
stąpienia ich innymi drzewami lub krzewami, w licz-
bie nie mniejszej niż liczba usuwanych drzew lub
krzewów, niemniej zastąpienie usuniętych drzew no-
wymi nasadzeniami dopiero w ciągu kilku lat może
zrekompensować straty w zasobach przyrodniczych
w obszarze zabytkowej nieruchomości.
Nadto, w świetle regulacji art. 4 ustawy o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami, przyjąć należy,
że wszelkie działania i rozstrzygnięcia organu ochro-
ny zabytków powinny być podejmowane dla zapew-
nienia odpowiednich warunków, umożliwiających
zachowanie zabytków we właściwym stanie, ich od-
powiedniego zagospodarowania i utrzymania, zapo-
biegania zagrożeniom mogącym spowodować uszczer-
bek dla ich wartości, udaremniania niszczenia i nie-
właściwego korzystania z zabytków.
Działania służby ochrony zabytków ukierunko-
wane są zatem na ochronę zachowanych wartości
zabytkowych cmentarzy, a w interesie społecznym
leży niedopuszczenie do zniszczenia zieleni, stano-
wiącej cenny komponent tego rodzaju zabytków.
Wobec powyższego zezwolenia na usunięcie drzew
rosnących na terenie zabytkowych cmentarzy i sta-
nowiących wartościowy element ww. zabytku z regu-
ły wydawane są w sytuacji, gdy w trakcie postępowa-
nia wyjaśniającego zostało udowodnione, że drzewa
znajdują się w złym stanie zdrowotnym, a zabiegi

pielęgnacyjne (w tym podcinanie korzeni drzew) nie
będą wystarczające ze względu na udowodnione istot-
ne zagrożenie uszkodzenia nagrobków przez system
korzeniowy drzew.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie dyskryminacji
osób niepełnosprawnych w procesie rekrutacji
na studia wyższe (14147)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przekazanego w pi-
śmie szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
DSPA-4810-677-1/10, z dnia 10 lutego 2010 r. pozwa-
lam sobie udzielić odpowiedzi na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego
(nr SPS-023-14147/10) z dnia 8 lutego 2010 r. w spra-
wie dyskryminacji osób niepełnosprawnych w proce-
sie rekrutacji na studia wyższe, pragnę wyjaśnić, co
następuje.
Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)
w art. 169 ust. 1 pkt 1 stanowi, iż osoba ubiegająca
się o przyjęcie na studia musi posiadać świadectwo
dojrzałości oraz spełniać warunki rekrutacyjne usta-
lone przez uczelnię. Warunki i tryb rekrutacji, zgod-
nie z art. 169 ust. 2, ustala senat uczelni, przy czym
podstawę przyjęcia na studia pierwszego stopnia
i jednolite studia magisterskie stanowią wyniki eg-
zaminu maturalnego. Powyższe uprawnienie uczelni
wynika z określonej w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy
zasady autonomii uczelni, rozwiniętej następnie
w art. 6 ust. 1 pkt 1, zgodnie z którym uczelnie mają
prawo do ustalania warunków przyjęć na studia.
Przedstawiając powyższe, pozwolę sobie stwier-
dzić, iż nie posiadam ustawowych kompetencji do
wskazywania uczelniom, w jaki sposób powinny
ustalać zasady rekrutacji na studia, w tym przyjęcia
osób niepełnosprawnych. Kryterium rekrutacji win-
no opierać się na obiektywnej ocenie wiedzy i/lub
umiejętności kandydatów, a szanse przyjęcia winny
być jednakowe dla wszystkich, czemu daję wyraz
w pismach kierowanych do uczelni. Ustawowa regu-
461
lacja znosząca powszechne egzaminy wstępne na stu-
dia na rzecz respektowania wyników ze świadectw
dojrzałości (czyli usunięcie jednego etapu w relacjach
kandydatów z uczelnią) spowodowała znaczące zwięk-
szenie liczby studentów niepełnosprawnych. Należy
także dodać, że Centralna Komisja Egzaminacyjna,
która przeprowadza egzaminy maturalne, uwzględ-
nia wyrównywanie szans zdających z różnymi typa-
mi niepełnosprawności (np. specjalne arkusze dla
uczniów niedowidzących).
Ponadto, zgodnie z art. 161 ustawy, uczelnie mają
uprawnienie do regulowania kwestii organizacji stu-
diów w regulaminach studiów uchwalanych przez
senat. Regulamin studiów może określać przyznawa-
nie decyzją dziekana (lub rektora) indywidualnej or-
ganizacji studiów, której podstawą jest m.in. niepeł-
nosprawność studenta. Daje to możliwość indywidu-
alnego dostosowania realizacji procesu kształcenia
do rodzaju niepełnosprawności (np. inne terminy za-
jęć dydaktycznych, inne zasady dokonywania oceny
wiadomości studenta i przeprowadzania zaliczeń
i egzaminów).
Odnosząc się do pytań państwa posłów Magdale-
ny Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego w spra-
wie niedopuszczania kandydatów niepełnosprawnych
do procesu rekrutacji bez wcześniejszej zgody rekto-
ra, uprzejmie informuję, iż do ministerstwa nie wpły-
nęły żadne sygnały w tej sprawie. Jeżeli opisana
przez państwa posłów sytuacja miała miejsce, należy
ją uznać za sprzeczną z zasadą powszechnego i rów-
nego dostępu do wykształcenia. Pragnę z całą mocą
podkreślić, iż w przypadku otrzymania skargi
w przedmiotowej sprawie, zostanie ona wnikliwie
zbadana i wyjaśniona.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Andrzeja Nowakowskiego
i Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie obchodów 600. rocznicy
bitwy pod Grunwaldem (14151)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-14151/10, z dnia 8 lutego 2010 r.
posłów Andrzeja Nowakowskiego i Magdaleny Gą-
sior-Marek w sprawie obchodów 600. rocznicy bitwy
462
pod Grunwaldem informuję, że minister kultury
i dziedzictwa narodowego w dniu 28 lipca 2009 r.
zarządzeniami nr 14 i 15 powołał Komitet do spraw
przygotowania obchodów 600. rocznicy bitwy pod
Grunwaldem oraz pełnomocnika ministra kultury
i dziedzictwa narodowego do spraw obchodów 600.
rocznicy bitwy pod Grunwaldem w osobie sekretarza
stanu w MKiDN Piotra Żuchowskiego.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji
posłów Andrzeja Nowakowskiego i Magdaleny Gą-
sior-Marek, informuję w kolejności postawionych py-
tań, co następuje.
1. Jaki będzie przebieg uroczystości upamiętnia-
jących 600. rocznicę bitwy pod Grunwaldem?
Uroczystości upamiętniające 600. rocznicę bitwy
pod Grunwaldem to ok. 130 wydarzeń na terenie 15 wo-
jewództw. Najważniejsze z nich to:
15.07.2010 r. oficjalne uroczystości z udziałem naj-
wyższych władz państwowych i gości zagranicznych
na Polach Grunwaldzkich;
15.07.2010 r. wystawa historyczna „Na znak
świetnego zwycięstwa” (Kraków);
17.07.2010 r. inscenizacja bitwy z udziałem ponad
1500 odtwórców historycznych;
20–24.09.2010 r. międzynarodowa konferencja
naukowa „Grunwald-Tannenberg-Zalgiris 1410–2010”
(Malbork, Kraków);
1.02–15.12.2010 r. ekspozycja obrazu „Bitwa pod
Grunwaldem” T. Popiela i Z. Rozwadowskiego w ośmiu
miastach.
2. Harmonogram przygotowań do uroczystości.
Działania przygotowawcze MKiDN do organizacji
obchodów 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem
trwają od maja 2009 r. W sierpniu 2009 r. przygoto-
wano roczny plan prac związanych z organizacją ob-
chodów. Inauguracja obchodów miała miejsce 14 stycz-
nia 2010 r. w Arkadach Kubickiego Zamku Królew-
skiego w Warszawie.
3. Budżetowanie.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego
określił budżet obchodów 600. rocznicy bitwy pod
Grunwaldem na kwotę 3 000 000 PLN. Znacząca
część wydarzeń finansowana jest ze środków sa-
morządów.
4. Zaangażowanie strony litewskiej (ewentualnie
innych partnerów zagranicznych).
Udział w uroczystościach zapowiedziała prezy-
dent Republiki Litewskiej Dalia Grybauskaitė.
W dniach 20–22.10.2009 r. na zaproszenie wicemi-
nistra obrony kraju Republiki Litewskiej Vytautasa
Umbrasasa, pełnomocnika ds. obchodów w Repub-
lice Litewskiej, odbyła się wizyta przedstawicieli
rządu Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Litew-
skiej z udziałem pełnomocnika ds. obchodów Piotra
Żuchowskiego. W dniach 15–16.03.2010 r. odbędzie
się rewizyta przedstawicieli Republiki Litewskiej
w Polsce.
Pełnomocnik ds. obchodów Piotr Żuchowski pro-
wadzi rozmowy z przedstawicielami Ukrainy i Bia-
łorusi nt. ich ewentualnego zaangażowania w ob-
chody.
5. Udział i zaangażowanie środowisk i organizacji
pozarządowych.
W przygotowanie obchodów 600. rocznicy bitwy
pod Grunwaldem zaangażowanych jest kilkadziesiąt
środowisk i organizacji pozarządowych, np. Fundacja
„Grunwald” (przygotowująca inscenizację bitwy pod
Grunwaldem), Inowłodzkie Bractwo Rycerskie
(„Przemarsz wojsk króla Władysława Jagiełły z Su-
lejowa pod Grunwald”).
6. Promocja wydarzenia w Polsce i poza granica-
mi naszego kraju.
Promocja wydarzenia opiera się na kampanii typu
testimonial, w której biorą udział zaproszone do
współpracy przez pełnomocnika ds. obchodów Piotra
Żuchowskiego znane postacie świata kultury i spor-
tu: prof. Henryk Samsonowicz, Daniel Olbrychski,
Tomasz Bagiński, Mariusz Pudzianowski będące
wiarygodnym źródłem przekazu i pozytywnym od-
niesieniem dla społeczeństwa. Elementem kampanii
będzie od 15.03.2010 r. strona www.grunwald600.pl
w siedmiu wersjach językowych zawierająca kom-
pleksową informację na temat wydarzeń rocznico-
wych, także poza granicami naszego kraju.
Promocja obchodów odbywać się będzie m.in.
w formie kampanii społecznej oraz porozumień bar-
terowych zawieranych z przedstawicielami mediów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 20 sierpnia 2009 r.
w sprawie szczegółowych warunków
odbywania stażu przez bezrobotnych
w zakresie § 2 ust. 1 (14152)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Sztolcmana w spra-
wie rozporządzenia ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków odbywania stażu przez bezrobot-
nych, przekazaną wystąpieniem z dnia 8 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14152/10, udzielam poniższych wy-
jaśnień.

Staż jest instrumentem rynku pracy skierowa-
nym do osób bezrobotnych zaliczonych przez ustawę
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) do kategorii osób będących
w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Celem stażu
jest aktywizacja zawodowa tych osób poprzez wyko-
nywanie zadań na stanowisku pracy bez nawiązywa-
nia stosunku pracy z pracodawcą.
Z dniem 17 września 2009 r. weszło w życie nowe
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków odbywania stażu przez bezrobotnych
(Dz. U Nr 142, poz. 1160), które jest realizacją upo-
ważnienia zawartego w art. 53 ust. 9 ustawy o pro-
mocji zatrudnienia (…).
Nowe rozporządzenie wprowadziło szereg zmian,
które w szczególności mają na celu poprawę warun-
ków odbywania stażu przez bezrobotnych. Wśród
tych zmian znalazło się także ograniczenie liczby
bezrobotnych odbywających staż u jednego organiza-
tora stażu. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia
u organizatora stażu, który jest pracodawcą, staż
mogą odbywać jednocześnie bezrobotni w liczbie nie-
przekraczającej liczby pracowników zatrudnionych
u organizatora w dniu składania wniosku w przeli-
czeniu na pełny wymiar czasu pracy. Natomiast
w myśl ust. 2 powołanego przepisu u organizatora
stażu niebędącego pracodawcą staż może odbywać
jeden bezrobotny.
Jak już wyżej wspomniano, staż jest instrumen-
tem rynku pracy zaprojektowanym w celu aktywiza-
cji zawodowej osób bezrobotnych. Staż nie jest zatem
formą wspierania pracodawców i nie może być trak-
towany jako narzędzie stymulujące lokalny rynek
pracy. Ograniczenie liczby stażystów przyjmowanych
na staż przez organizatora ma wpłynąć przede
wszystkim na podniesienie jakości i efektywności
staży, a także na poprawę warunków ich odbywania.
Przyjęcie bezrobotnego na staż wiąże się bowiem nie
tylko z korzyścią w postaci pracy, którą wykonuje
bezrobotny na rzecz organizatora, lecz także z obo-
wiązkiem realizacji programu stażu i sprawowania
opieki nad stażystą. W opinii ministerstwa w sytu-
acji, gdy u organizatora stażu staż odbywają bezro-
botni w liczbie przekraczającej liczbę pracowników
zatrudnionych u organizatora, nie wydaje się możli-
we rzetelne realizowanie programu stażu i zapew-
nienie stosownej opieki.
Ponadto do ministerstwa przez kilka lat realizacji
staży napływało też wiele informacji o tym, że wielu
pracodawców wręcz opierało prowadzenie swojej
działalności na pracy stażystów, co stoi w sprzeczno-
ści z przeznaczeniem tego instrumentu, a także może
negatywnie wpływać na zachowanie mechanizmów
konkurencji na rynku.
Trzeba także nadmienić, iż zainteresowanie tą
formą aktywizacji jest bardzo duże zarówno ze stro-
ny bezrobotnych, jak i pracodawców i przekracza
możliwości finansowe Funduszu Pracy. Jak pokazu-
463
ją statystyki, w 2009 r. na staż skierowano prawie
264 tys. bezrobotnych, co stanowiło ponadpięciopro-
centowy wzrost w stosunku do roku 2008. Nie ma
zatem żadnych podstaw do tego, aby żywić obawy
o to, że zabraknie miejsc odbywania stażu dla bezro-
botnych. Nowa regulacja wpłynie raczej korzystnie
na poszerzenie oferty dostępnych staży, ponieważ
większa liczba pracodawców będzie miała szansę na
przyjęcie stażystów, a tym samym bezrobotni skorzy-
stają z szerszego wachlarza staży.
Reasumując, ministerstwo nie planuje w najbliż-
szym czasie wprowadzenia zmian w organizacji sta-
ży dla bezrobotnych, ponieważ upłynęło zbyt mało
czasu od wprowadzenia nowych regulacji, aby móc
ocenić obiektywnie ich wpływ na sytuację bezrobot-
nych i rynek pracy. Ponadto, jak dotychczas, urzędy
pracy nie zgłaszały takiego problemu zarówno bez-
pośrednio, jak i za pośrednictwem Konwentu Dyrek-
torów Urzędów Pracy czy też Naczelnej Rady Zatrud-
nienia.
Wyrażam zatem nadzieję, że powyższe wyjaśnie-
nia rozwiewają wszelkie wątpliwości co do zasadności
i potrzeby wprowadzenia i utrzymania przedmioto-
wych limitów osób bezrobotnych jednocześnie odby-
wających staż u organizatora stażu/pracodawcy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie środków unijnych dla osób
niepełnosprawnych na ich aktywizację
zawodową (14156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldy Dzikowskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 8 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14156/10), w sprawie środków unij-
nych przeznaczonych na aktywizację zawodową osób
niepełnosprawnych oraz możliwości realizacji projek-
tów w tym zakresie przez organizacje pozarządowe
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.
W największym stopniu organizacje pozarządowe
mogą wykorzystywać środki Europejskiego Fundu-
szu Społecznego na rzecz integracji społecznej i za-
wodowej osób niepełnosprawnych w ramach poddzia-
łania 7.2.1 PO KL „Aktywizacja zawodowa i społecz-
464
na osób zagrożonych wykluczeniem społecznym”,
którego całkowity budżet na lata 2007–2013 wynosi
prawie 272 mln EUR. W ramach ww. poddziałania
projektodawcy, w tym również organizacje pozarzą-
dowe, mogą ubiegać się w trybie otwartych konkur-
sów o dofinansowanie projektów obejmujących m.in.:
tworzenie i wsparcie funkcjonowania centrów inte-
gracji społecznej, klubów integracji społecznej oraz
zakładów aktywności zawodowej, realizację kursów
i szkoleń umożliwiających nabycie, podniesienie lub
zmianę kwalifikacji i kompetencji zawodowych, re-
alizację staży, subsydiowanego zatrudnienia oraz re-
integracji zawodowej w miejscu pracy, pomoc w po-
staci poradnictwa psychologicznego i zawodowego,
a także wsparcie tworzenia i działalności środowi-
skowych instytucji aktywizujących osoby niepełno-
sprawne na rynku pracy. Za wdrażanie ww. działa-
nia, a więc również prowadzenie naboru i oceny
wniosków o dofinansowanie projektów odpowiadają
instytucje wskazane przez samorządy województw
(urzędy marszałkowskie, wojewódzkie urzędy pracy
lub inne jednostki organizacyjne samorządu woje-
wództwa).
Zakres wsparcia Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego dla osób niepełnosprawnych w ramach pro-
gramu „Kapitał ludzki” jest jednak znacznie szerszy
niż wyżej przedstawione poddziałanie 7.2.1. Działa-
nia wspierające aktywność zawodową i integrację
osób niepełnosprawnych zostały zaplanowane i są
realizowane również w innych priorytetach i działa-
niach PO KL. Szczegółowy opis priorytetów PO KL
bezpośrednio wskazuje działania służące poprawie
sytuacji na rynku pracy osób niepełnosprawnych nie
tylko w ramach priorytetu VI (skoncentrowanego na
aktywnej polityce rynku pracy) oraz wspomnianego
powyżej priorytetu VII (odnoszącego się do proble-
matyki integracji społecznej i przeciwdziałaniu wy-
kluczeniu społecznemu), ale również w ramach prio-
rytetu I w ramach wdrażanego przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych pod-
działania 1.3.6, którego celem jest systemowe poszu-
kiwanie, opracowywanie i wdrażanie ogólnopolskich
i ponadregionalnych rozwiązań z zakresu aktywiza-
cji osób niepełnosprawnych. W ramach poddziałania
1.3.6 PFRON we współpracy z partnerami, wśród
których często znajdują się organizacje pozarządowe
działające na rzecz osób niepełnosprawnych, realizu-
je działania obejmujące m.in.: badanie potrzeb osób
niepełnosprawnych w kontekście funkcjonowania na
rynku pracy, pomoc osobom z tzw. niepełnosprawno-
ścią sprzężoną w zakresie aktywizacji zawodowej
z zastosowaniem nowoczesnych technologii i ela-
stycznych form zatrudnienia, także realizacja kam-
panii informacyjnych skierowanych m.in. do praco-
dawców w celu zachęcenia ich do zatrudniania osób
niepełnosprawnych.
Przykładem innego działania skierowanego do
określonej populacji osób niepełnosprawnych jest
wdrażane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego poddziałanie 4.1.1 PO KL, w ramach któ-
rego realizowane są projekty umożliwiające niepeł-
nosprawnym studentom pełne wykorzystanie oferty
edukacyjnej szkół wyższych. Analogiczne działania
na poziomie systemu oświaty podejmowane są na po-
ziomie regionalnym w ramach poddziałania 9.1.2
i działania 9.2. skierowanych odpowiednio do szkół
prowadzących kształcenie ogólne i zawodowe. W ra-
mach ww. działań szkoły i placówki oświatowe mogą
otrzymać wsparcie służące wspieraniu uczniów ze
specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (w tym uczniów
niepełnosprawnych).
Biorąc pod uwagę wszystkie działania i poddzia-
łania, szacunkowe wydatki przeznaczone na wspar-
cie osób niepełnosprawnych od początku realizacji
programu do końca 2009 r. wyniosły ponad 50 mln PLN,
a szacunkowa wartość umów w projektach wspiera-
jących tę grupę osób wynosi 243 mln PLN.
Zgodnie z danymi na koniec 2009 r. ze wsparcia
w PO KL skorzystało blisko 44,7 tys. osób niepełno-
sprawnych, co stanowi 3,1% ogółu uczestników pro-
jektów. Najwięcej osób niepełnosprawnych skorzysta-
ło z pomocy realizowanej w ramach priorytetu VII
– blisko 24,7 tys., w tym 13,1 tys. kobiet. Zdecydowa-
nie najwięcej niepełnosprawnych uczestniczyło w pro-
jektach realizowanych na obszarze województw za-
chodniopomorskiego i małopolskiego – ponad 4,2 tys.
osób. Natomiast najmniejszej liczbie osób udzielono
wsparcia w woj. lubuskim – niespełna 900. Pomoc
finansowa w postaci środków na podjęcie działalności
gospodarczej w ramach priorytetu VI: Rynek pracy
otwarty dla wszystkich umożliwiła założenie własnej
firmy 544 osobom niepełnosprawnym (w tym 235 ko-
bietom). Najwięcej osób niepełnosprawnych zdecydo-
wało się na rozpoczęcie działalności gospodarczej
przy wsparciu środków unijnych w woj. łódzkim
– 108 osób. Natomiast najmniej osób korzystających
z tego rodzaju wsparcia było w województwach: ma-
zowieckim (11), opolskim (14), lubuskim (16), lubel-
skim (18) oraz zachodniopomorskim (18).
Niemniej jednak Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego jako instytucja zarządzająca PO KL już w 2009 r.
dostrzegło problem zbyt niskiego udziału osób nie-
pełnosprawnych w projektach finansowanych ze
środków programu w stosunku do globalnego udzia-
łu tej grupy społecznej w całym społeczeństwie.
W opinii instytucji zarządzającej przyczyną obecnej
sytuacji nie są jednak wadliwe procedury wyboru
projektów, które w przypadku programu „Kapitał
ludzki” uległy znacznemu uproszczeniu w stosunku
do okresu programowania 2004–2006 i podlegają sta-
łemu przeglądowi i niezbędnym modyfikacjom w ra-
mach prowadzonej przez Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego akcji „Proste fundusze”. Jako przyczynę
niewystarczającego udziału osób niepełnosprawnych
w projektach realizowanych w ramach PO KL należy
natomiast wskazać zbyt słabe uwzględnienie tej gru-
py docelowej w kryteriach wyboru projektów propo-
nowanych przez samorządy województw w latach
2007–2009. W odpowiedzi na zdiagnozowaną sytu-
ację instytucja zarządzająca PO KL w 2009 r. podję-

ła działania zmierzające do silniejszego ukierunko-
wania kryteriów wyboru projektów (w szczególności
w ramach priorytetu VII PO KL) na potrzeby osób
niepełnosprawnych. W wyniku działań podjętych
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego we współ-
pracy z samorządami województw w rocznych doku-
mentach planistycznych na 2010 r. (planach działa-
nia dla poszczególnych województw i priorytetów PO
KL), w stopniu znacznie bardziej widocznym niż
uprzednio, występują kryteria wyboru projektów
promujące udział osób niepełnosprawnych. Przegląd
stosowanych w 2010 r. kryteriów wyboru projektów
wskazuje, iż są one powszechnie stosowane w pod-
działaniach 6.1.1 (pomoc osobom bezrobotnym i po-
szukującym pracy) oraz 7.2.1 (aktywizacja zawodowa
i społeczna osób zagrożonych wykluczeniem społecz-
nym), gdzie decyzja o ich zastosowaniu podjęta zo-
stała przez 11 województw. Kryteria wspierające
udział osób niepełnosprawnych w projektach realizo-
wanych występują w 2010 r. również w innych dzia-
łaniach i poddziałaniach PO KL. W poddziałaniu
6.1.3 obejmującym realizację aktywnej polityki ryn-
ku pracy przez publiczne służby zatrudnienia (powia-
towe urzędy pracy) trzynaście województw wprowa-
dziło do swoich planów działania na 2010 r. kryteria
promujące udział osób niepełnosprawnych. W przy-
padku działania 6.2, w ramach którego osobom za-
interesowanym założeniem swojej działalności go-
spodarczej udzielana jest pomoc w postaci szkoleń,
dotacji finansowych i wsparcia pomostowego w pierw-
szym roku funkcjonowania firmy, analogiczne kry-
terium zastosowało osiem województw. W poddziała-
niu 7.2.2 (wsparcie na rzecz rozwoju ekonomii spo-
łecznej) i działaniu 7.3 (aktywizacja społeczności
wiejskich na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu) kryteria odnoszące się do udziału osób
niepełnosprawnych zastosowały, odpowiednio, cztery
i dwa województwa. Ponadto w ramach priorytetów
VI i VIII PO KL kryteria promujące udział osób nie-
pełnosprawnych w ramach projektów innowacyjnych
(poszukujących nowych, niestosowanych dotąd mo-
deli rozwiązywania określonych problemów społecz-
nych) zastosowało pięć województw.
Znacznie bardziej powszechne niż w latach po-
przednich stały się kryteria promujące udział uczniów
niepełnosprawnych w projektach realizowanych od
2010 r. w ramach priorytetu IX PO KL (regionalne
wsparcie na rzecz systemu oświaty). W poddziałaniu
9.1.1 (tworzenie i wsparcie ośrodków edukacji przed-
szkolnej) i 9.1.2 (wsparcie dla szkół prowadzących
kształcenie ogólne) przedmiotowe kryteria zastoso-
wało siedem województw. W działaniu 9.2 (wsparcie
dla szkół prowadzących kształcenie zawodowe) udział
osób niepełnosprawnych promowany jest poprzez
kryteria w trzech województwach, a w przypadku
działania 9.3 (promocja kształcenia ustawicznego
w formach szkolnych) w pięciu województwach.
Powyższa analiza wskazuje na znacznie częstsze
niż w latach poprzednich występowanie kryteriów
wyboru projektów odnoszących się do wyłącznego lub
465
częściowego udziału osób niepełnosprawnych w pro-
jektach realizowanych w ramach PO KL (a w szcze-
gólności w ramach priorytetów VI i VII). W załącze-
niu pozwalam sobie przekazać tabelę zawierającą
zestawienie brzmienia kryteriów zastosowanych
przez poszczególne województwa w ramach planów
działania na 2010 rok dla priorytetów VI i VIII PO
KL*). W wyniku rozpoczęcia realizacji projektów wy-
łonionych do dofinansowania w oparciu o przedmio-
towe, obowiązujące w 2010 r., kryteria odsetek osób
niepełnosprawnych wśród ogółu osób otrzymujących
wsparcie w ramach PO KL będzie więc systematycz-
nie wzrastał. Należy w tym miejscu podkreślić, iż
stanem docelowym nie jest wartość analogiczna do
udziału osób niepełnosprawnych w ogóle społeczeń-
stwa, lecz wartość przekraczająca ten udział, gdyż
osoby niepełnosprawne są z punktu widzenia celów
Europejskiego Funduszu Społecznego i Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” grupą docelową o zna-
czeniu strategicznym i w szczególnym wymiarze wy-
magająca wsparcia.
Jednocześnie w 2010 r. instytucja zarządzająca
PO KL zamierza podjąć działania prowadzące do dal-
szego profilowania wsparcia na potrzeby osób niepeł-
nosprawnych w kolejnych latach wdrażania progra-
mu „Kapitał ludzki”. W ramach prac nad planami
działań na 2011 r. Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego zwróci się do samorządów województw z propo-
zycją wyodrębnienia określonej alokacji finansowej
na konkursy dedykowane, tj. takie, w których jedyną
dopuszczalną grupą docelową będą osoby niepełno-
sprawne. Propozycje wielkości środków finansowych
przeznaczonych na realizację wyżej przedstawionych
konkursów będą zróżnicowane w zależności od po-
szczególnych województw i oparte na wartościach
wskaźników odnoszących się do udziału osób niepeł-
nosprawnych w projektach pod koniec 2009 r.
i w połowie 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nowelizacji ustawy dotyczącej
m.in. kredytu technologicznego (14157)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Waldy Dzikowskiego, pismo z dnia
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
466
8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14157/10, w sprawie
nowelizacji ustawy dotyczącej kredytu technologicz-
nego uprzejmie informuję, co następuje.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o niektórych
formach wspierania działalności innowacyjnej oraz
niektórych innych ustaw przewiduje m.in. noweliza-
cję przepisów dotyczących kredytu technologicznego.
Projektowane przepisy wprowadzają możliwość wy-
płaty premii technologicznej (spłata części lub całości
kredytu technologicznego ze środków publicznych)
bezpośrednio po zakończeniu realizacji inwestycji
technologicznej. Obecnie wypłata premii technolo-
gicznej następuje jednorazowo lub w ratach do kwoty
udokumentowanej fakturami sprzedaży towarów lub
usług będących wynikiem realizacji inwestycji tech-
nologicznej.
Ponadto projektowane przepisy przewidują wyli-
czanie intensywności premii technologicznej (udział
procentowy pomocy publicznej w kosztach kwalifiko-
wanych inwestycji technologicznej) od 100% kosztów
kwalifikowanych, a nie jak obecnie od 70%. Korzyst-
ną zmianą będzie także umożliwienie refinansowa-
nia ze środków premii technologicznej 50% kosztów
usług doradczych świadczonych w ramach inwestycji
technologicznej. Obecnie nie jest to możliwe ze wzglę-
du na wygaśnięcie przepisów wspólnotowych przy-
wołanych w obowiązującej ustawie o niektórych for-
mach wspierania działalności innowacyjnej.
Prace nad realizacją projektu ustawy są na etapie
uzgodnień międzyresortowych. Zmiany zawarte
w projekcie ustawy mają wpływ na budżet państwa.
Ze względu na powyższe projekt ustawy podlega wni-
kliwym uzgodnieniom z ministrem finansów.
Terminarz prac nad ustawą przewiduje odbycie
ostatecznych uzgodnień z ministrem finansów na po-
czątku marca br. W przypadku uzgodnienia projektu
ustawy zostanie on przekazany do zatwierdzenia
przez Radę Ministrów, a następnie niezwłocznie
przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie przepisów ustawy Prawo o ruchu
drogowym w kwestii dotyczącej ograniczenia
prędkości na obszarze zabudowanym (14159)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14159/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Wojciecha Ziemniaka w sprawie przepisów usta-
wy Prawo o ruchu drogowym w kwestii dotyczącej
ograniczenia prędkości na obszarze zabudowanym
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
W opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji obecnie obowiązujące ograniczenie pręd-
kości na terenie zabudowanym do 50km/h w godz. od
5 do 23 jest uzasadnione. Wprowadzenie innego za-
kresu ograniczenia (np. do 70 km/h) miałoby, bez
wątpienia, negatywny wpływ na poziom bezpieczeń-
stwa uczestników ruchu drogowego i spowodowałoby
wzrost liczby wypadków.
Należy przy tym pamiętać, że organ zarządzający
ruchem na przedmiotowej drodze, zgodnie z art. 21
ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ru-
chu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.), może zmniejszyć lub zwiększyć, za po-
mocą znaków drogowych, prędkość dopuszczalną po-
jazdów obowiązującą na obszarze zabudowanym.
Zwiększenie dopuszczalnej prędkości może więc zo-
stać dokonane, o ile warunki na drodze lub jej odcin-
ku zapewniają zachowanie bezpieczeństwa ruchu.
Jednocześnie należy wskazać, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie prowadzi
prac legislacyjnych w zakresie zmiany przepisów do-
tyczących ograniczenia prędkości w terenie zabudo-
wanym. Sprawy dotyczące problematyki ruchu dro-
gowego należące do działu transportu, zgodnie z art. 27
ust. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.), należą do kompetencji mini-
stra infrastruktury jako ministra właściwego do
spraw transportu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Marka Zielińskiego i Pawła Arndta
w sprawie regulacji ustawowych dotyczących
egzekucji zaległości podatkowych (14160)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., nr SPS-
-023-14160/10, interpelacją panów posłów Marka
Zielińskiego i Pawła Arndta w sprawie regulacji usta-
wowych dotyczących egzekucji zaległości podatko-
wych uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Ad 1. Czy planowane są zmiany legislacyjne zmie-
rzające do zwiększenia efektywności i skuteczności
egzekucji?
Mając na uwadze, iż skuteczność egzekwowania
obowiązków publicznych w drodze przymusu admi-
nistracyjnego jest jednym z elementów mających za-
sadniczy wpływ na kondycję państwa w zakresie re-
alizowanego przez nie władztwa publicznego, Mini-
sterstwo Finansów podjęło prace w zakresie przygo-
towania założeń do projektu zmian przepisów ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954,
z późn. zm.).
Celem projektu założeń jest poprawa efektywno-
ści postępowań egzekucyjnych i zabezpieczających,
m.in. poprzez likwidację barier prawnych w spraw-
nym i skutecznym zabezpieczaniu oraz dochodzeniu
należności budżetu państwa i jednostek samorządu
terytorialnego. Za szczególnie istotne uznano uspraw-
nienie i przyspieszenie dochodzenia należności pie-
niężnych z majątku wspólnego małżonków oraz dłuż-
ników rzeczowych, na których przeniesione zostało
prawo własności rzeczy lub prawo majątkowe będące
przedmiotem hipoteki przymusowej lub zastawu
skarbowego. Przedmiotowy projekt jest objęty pro-
gramem prac legislacyjnych Rady Ministrów w I pół-
roczu 2010 r.
Ad 2. Czy przewiduje się likwidację wynagrodze-
nia prowizyjnego, które ze swojej istoty nie służy re-
alizacji podstawowego zadania stawianego współcze-
snym administracjom skarbowym, a mianowicie mo-
tywowania podatników do dobrowolnego wykonywa-
nia zobowiązań podatkowych?
Wynagrodzenie prowizyjne przysługuje członkom
korpusu służby cywilnej zatrudnionym w komórkach
egzekucyjnych urzędów skarbowych z uwagi na
szczególny charakter zadań i warunki ich wykony-
wania. Egzekucja administracyjna, zakładająca przy-
mus wobec jej uczestnika, jest postępowaniem trud-
nym, uciążliwym i konfliktogennym, wymagającym
od pracowników egzekucji szczególnego zaangażowa-
nia i konsekwentnego działania. Stąd konieczne jest
motywacyjne oddziaływanie na tę grupę pracowni-
ków i powiązanie w tym celu uprawnienia do wyna-
grodzenia z osobistym wykonywaniem czynności
z zakresu egzekucji administracyjnej i skutecznym
odzyskiwaniem należności. Należy przy tym podkre-
ślić, że zapewnienie skutecznej egzekucji należności
pieniężnych niewpłaconych przez dłużników dobro-
wolnie jest zagadnieniem podstawowego znaczenia
dla finansów państwa.
W świetle przedstawionego stanu faktycznego
w najbliższym czasie nie przewiduje się likwidacji
wynagrodzeń prowizyjnych przysługujących człon-
kom korpusu służby cywilnej, zatrudnionym w ko-
mórkach egzekucyjnych urzędów skarbowych, za
osobiste wykonanie czynności w zakresie egzekucji
administracyjnej należności pieniężnych, przewidzia-
nych w rozporządzeniu prezesa Rady Ministrów
z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie uprawnień
467
szczególnych przysługujących niektórym kategoriom
członków korpusu służby cywilnej (Dz. U. Nr 76,
poz. 506, z późn. zm.).
Niezależnie od powyższego pragnę wyjaśnić, iż
kwestie doprowadzenia do wysokiego poziomu dobro-
wolnego wypełniania obowiązków podatkowych są
corocznie ujmowane w „Zadaniach dla dyrektorów
izb skarbowych i naczelników urzędów skarbowych
w zakresie realizacji polityki finansowej państwa
oraz wytycznych do ich realizacji”.
Ad 3. Czy planowane są zmiany legislacyjne po-
zwalające wyeliminować przypadki bezwzględnej eg-
zekucji w sytuacji, gdy niezapłacenie podatku w ter-
minie płatności łączy się jedynie z przejściowymi
kłopotami finansowymi?
Odnosząc się do powyższego pytania, uprzejmie
zauważam, iż zgodnie z art. 84 Konstytucji RP każdy
jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń
publicznych, w tym podatków, określonych w usta-
wach. Istnienie państwa, z jego rozwiniętymi funk-
cjami w dziedzinie socjalnej, kulturalnej, oświatowej
itp., nie jest bowiem możliwe bez dysponowania od-
powiednimi zasobami środków materialnych.
Wynikająca z art. 6 ustawy o postępowaniu egze-
kucyjnym w administracji zasada obowiązkowości
prowadzenia egzekucji nie pozostawia wierzycielowi
dowolności postępowania w przypadku uchylania się
zobowiązanego od wykonania obowiązku. Wystawie-
nie tytułu wykonawczego i skierowanie go do egze-
kucji jest zatem ustawowym obowiązkiem wierzycie-
la, podobnie jak ustawowym obowiązkiem organu
egzekucyjnego jest wszczęcie i prowadzenie egzekucji
na podstawie prawidłowo wystawionego tytułu wy-
konawczego.
Podkreślenia wymaga, iż wszczęcie egzekucji ad-
ministracyjnej poprzedzone jest albo postępowaniem
podatkowym, prowadzonym przy udziale podatnika,
albo kwota niezapłaconego podatku wynika ze złożo-
nego przez samego podatnika zeznania podatkowego
lub deklaracji podatkowej. W większości tych przy-
padków przymusowe dochodzenie należności poprze-
dzone jest doręczeniem upomnienia. Zgodnie z art. 15
§ 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji egzekucja administracyjna może być wszczę-
ta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykona-
nia przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu
pisemne upomnienie zawierające wezwanie do wyko-
nania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy
na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że prze-
pisy szczególne stanowią inaczej. Postępowanie eg-
zekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie
7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia. A zatem
przesyłanie upomnienia ma na celu skorzystanie
z tzw. miękkiej windykacji polegającej na przypo-
mnieniu o zaległości i zagrożeniu, że w przypadku jej
nieuregulowania wszczęte zostanie postępowanie eg-
zekucyjne. Ten sposób windykacji pozwala na unik-
nięcie w części przypadków wszczęcia zasadniczej
procedury egzekucyjnej polegającej na stosowaniu
środków przymusu i przynosi konkretne korzyści fi-
468
nansowe, gdy dłużnik decyduje się na dobrowolną
wpłatę zobowiązania.
Ustosunkowując się wprost do opisanej w inter-
pelacji sytuacji podatników, którzy nie płacą podat-
ków, ponieważ uzyskali przychód jedynie na papie-
rze, tzn. nie otrzymali należności wynikającej z fak-
tury, uprzejmie zauważam, iż elementem prowadze-
nia każdej działalności gospodarczej jest ponoszenie
ryzyka, które obciąża przedsiębiorcę. W tym zakresie
ustawodawca wiąże bowiem z posiadaniem statusu
przedsiębiorcy bardziej rygorystyczny katalog wyma-
gań kreowanych w stosunku do tych podmiotów. Po-
wyższe opiera się na założeniu, że przedsiębiorca
działa w sposób profesjonalny, musi się więc liczyć
z negatywnymi skutkami, które związane są z wyko-
nywaniem działalności na własny rachunek i nie
może przenosić związanego z tym ciężaru na pań-
stwo. Częstokroć sytuacja przedstawiona przez pa-
nów posłów wynika z faktu, że podatnicy zbyt późno,
tj. dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego,
podejmują działania zmierzające do uregulowania
zobowiązania.
W ocenie ministra finansów obecne unormowania
w zakresie możliwości udzielania ulg w spłacie po-
datku są wystarczającym instrumentem wsparcia
dla podatników, którzy znaleźli się w przejściowych
trudnościach finansowych. Przepis art. 67a § 1 usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) przewi-
duje możliwość udzielania, na wniosek podatnika,
ulg w spłacie zobowiązań podatkowych w następują-
cych formach:
1) odroczenie terminu płatności podatku lub roz-
łożenie zapłaty podatku na raty,
2) odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty za-
ległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę
lub odsetek określonych w decyzji, o której mowa
w art. 53a,
3) umorzenie w całości lub w części zaległości po-
datkowych, odsetek za zwłokę lub opłaty prolonga-
cyjnej; umorzenie zaległości podatkowej powoduje
również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub
w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość
podatkowa.
Z treści art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej wyni-
ka, że przesłankami udzielenia ulg w spłacie zobo-
wiązań podatkowych jest ważny interes podatnika
lub interes publiczny. Pojęcie ważnego interesu po-
datnika oraz interesu publicznego są pojęciami nie-
dookreślonymi, które nie mają stałej treści – pojęcia
te mają odrębną treść znaczeniową w zależności od
kontekstu sprawy. Dlatego też ich treść jest oceniana
z uwzględnieniem konkretnych okoliczności wystę-
pujących w danej sprawie.
W tym zakresie istnieje bogate orzecznictwo są-
dów administracyjnych, które wskazuje, jakie oko-
liczności powinny być brane pod uwagę przy ocenie
przesłanek udzielania ulg w spłacie zobowiązań po-
datkowych – ważnego interesu podatnika lub intere-
su publicznego.
Ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych, wymie-
nione w art. 67a ustawy Ordynacja podatkowa, udzie-
lane przedsiębiorcom stanowią, zgodnie z przepisami
prawa wspólnotowego, pomoc publiczną. Pomoc taka
jest dopuszczalna tylko w ściśle określonych sytu-
acjach, wynikających z obowiązującego na teryto-
rium Polski prawodawstwa Wspólnoty Europejskiej
oraz polskich unormowań.
Organ podatkowy może udzielać ulg w spłacie zo-
bowiązań podatkowych podatnikom prowadzącym
działalność gospodarczą, jeżeli oprócz przesłanek
ważnego interesu podatnika lub interesu publiczne-
go zostaną spełnione warunki wymienione w art. 67b
Ordynacji podatkowej, a mianowicie:
1) ulgi te nie stanowią pomocy publicznej,
2) ulgi te stanowią pomoc de minimis w zakresie
i na zasadach określonych w bezpośrednio obowią-
zujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących
pomocy w ramach zasady de minimis,
3) ulgi stanowią pomoc publiczną udzieloną na
cele wymienione enumeratywnie w art. 67b § 1 pkt 3
Ordynacji podatkowej (m.in. na szkolenia, zatrudnie-
nie, na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw).
Udzielenie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych
podatnikom będącym przedsiębiorcami odbywa się
nie tylko z uwzględnieniem postanowień ustawy Or-
dynacja podatkowa, ale także przy zachowaniu pro-
cedur określonych w przepisach ustawy z dnia 30 kwiet-
nia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących
pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404,
z późn. zm.).
Z kolei zasady naliczania odsetek za zwłokę
w przypadku odroczenia terminu zapłaty i rozłożenia
na raty podatku (zaległości podatkowej) zostały okre-
ślone w rozporządzeniu ministra finansów z dnia
22 sierpnia 2005 r. w sprawie naliczania odsetek za
zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu
informacji, które muszą być zawarte w rachunkach
(Dz. U. z 2005 r. Nr 165, poz. 1373, z późn. zm.), wy-
danego na podstawie delegacji zawartej w art. 58 ww.
ustawy. Zgodnie z § 9 powołanego rozporządzenia od
zaległości podatkowych, których zapłata została od-
roczona lub rozłożona na raty, odsetki za zwłokę są
naliczane do dnia wniesienia podania o odroczenie
lub rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej,
włącznie z tym dniem. Oznacza to, że w takim przy-
padku po dniu złożenia wniosku odsetki za zwłokę
już nie biegną. Niemniej jednak z uwagi na fakt, że
odroczenie terminu zapłaty i rozłożenie na raty po-
datku stanowi pewnego rodzaju formę kredytowania
podatnika, organ podatkowy w miejsce odsetek za
zwłokę ustala opłatę prolongacyjną na zasadach
określonych w art. 57 ustawy Ordynacja podatkowa
oraz przepisach rozporządzenia ministra finansów
w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty
prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które mu-
szą być zawarte w rachunkach. Stawka tej opłaty
wynosi 50% obowiązującej w dniu wydania decyzji
stawki odsetek za zwłokę.

Porównując zatem przedstawione wyżej zasady
udzielania ulg w spłacie podatku z rozwiązaniami
zaprezentowanymi w interpelacji, należy stwierdzić,
że obowiązujące w Polsce przepisy w większym stop-
niu są ukierunkowane na uwzględnienie indywidu-
alnej sytuacji podatnika i zapewnienie mu realnej
możliwości wywiązania się z ciążących na nim zobo-
wiązań, zapobiegając jednocześnie narastaniu długu
poprzez zastosowanie stawki opłaty prolongacyjnej
w wysokości niższej niż stopa oprocentowania kre-
dytów bankowych.
Dodać należy, że uzyskanie tych ulg nie jest uwa-
runkowane przedstawieniem przez wnioskodawcę
zabezpieczenia dobrowolnego. Z kolei przyjęcie przez
organ podatkowy takiego zabezpieczenia stanowi
przesłankę do wstrzymania – na wniosek podatnika
– wykonania decyzji ostatecznej w trybie art. 239f
ustawy Ordynacja podatkowa w razie wniesienia
skargi do sądu administracyjnego. Ponadto zgodnie
z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270) sąd administra-
cyjny na wniosek strony może wstrzymać wykonanie
zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeń-
stwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowa-
nia trudnych do odwrócenia skutków.
W związku z powyższym w Ministerstwie Finan-
sów nie są planowane zmiany legislacyjne pozwala-
jące wyeliminować przypadki bezwzględnej egzekucji
w sytuacji, gdy niezapłacenie podatku w terminie
płatności łączy się jedynie z przejściowymi kłopotami
finansowymi. Tym bardziej, że generalne uprzywile-
jowanie określonej grupy podmiotów (np. przedsię-
biorców) w zakresie niewszczynania egzekucji w sy-
tuacji, gdy niezapłacenie podatku w terminie płatno-
ści łączy się jedynie z przejściowymi kłopotami finan-
sowymi mogłoby budzić wątpliwości co do konstytu-
cyjności takiego rozwiązania. Z zasady równości,
wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, wynika
nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa
przez władze publiczne. Wszystkie podmioty prawa
powinny być traktowane według jednakowej miary,
bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak
i faworyzujących.
Ad 4. Dlaczego dwadzieścia lat po transformacji
nadal obowiązuje ustawa, zgodnie z którą pierwszego
dnia egzekucji mogą być zastosowane wszystkie moż-
liwe środki egzekucyjne (z wyjątkiem egzekucji z nie-
ruchomości)?
Podstawowym zadaniem organów egzekucyjnych
jest doprowadzenie przy użyciu określonych w usta-
wie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
środków przymusu do wykonania przez zobowiąza-
nych nałożonych na nich obowiązków. Prowadzone
przez te organy postępowanie egzekucyjne jest uciąż-
liwe ze swej specyfiki, ale jest wszczynane w momen-
cie nieuregulowania dobrowolnie obowiązku. Postę-
powanie to nie ma jednak charakteru sankcyjnego,
a to oznacza, że nie zmierza do wyrządzenia zobowią-
zanemu dolegliwości poprzez stosowanie najbardziej
469
dokuczliwego środka lub stosowanie wszystkich moż-
liwych środków egzekucyjnych bez potrzeby. Jeżeli
jednak cel egzekucji tego wymaga, możliwe jest sto-
sowanie kilku środków egzekucyjnych. Oceny i wy-
boru w tym zakresie dokonuje organ egzekucyjny,
biorąc pod uwagę w szczególności sytuację majątko-
wą zobowiązanego, możliwości płatnicze, wysokość
uzyskiwanych dochodów itp.
Na gruncie administracyjnego postępowania eg-
zekucyjnego obowiązuje m.in. zasada stosowania
środków prowadzących bezpośrednio do wykonania
obowiązku oraz zasada stosowania najmniej uciążli-
wego środka. Organ egzekucyjny przy wyborze mię-
dzy kilkoma środkami egzekucyjnymi powinien za-
tem każdorazowo uwzględnić ww. zasady. Dokonując
zaś wyboru między kilkoma środkami egzekucyjny-
mi, organ powinien uwzględniać rodzaj środków, ja-
kie ma do dyspozycji przy egzekucji danego obowiąz-
ku oraz okoliczności faktyczne danej sprawy. Nato-
miast naruszenie zasady stosowania najmniej uciąż-
liwego środka daje zobowiązanemu podstawę do zło-
żenia środka zaskarżenia.
W świetle powyższego sytuacje, w których pierw-
szego dnia egzekucji zastosowane zostaną wobec zo-
bowiązanego wszystkie możliwe środki egzekucyjne,
mogą wystąpić wyłącznie incydentalnie.
Końcowo uprzejmie dziękuję za zgłoszone przez
panów posłów uwagi, ponieważ wszystkie takie su-
gestie i przekazywane obserwacje mają wpływ na
poprawę jakości usług świadczonych przez organy
administracji podatkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie przekazywania 1% podatku
dochodowego na rzecz organizacji
pożytku publicznego (14162)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Bronisława Dutki, przesłaną przy
piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., w sprawie przekazy-
wania 1% podatku dochodowego na rzecz organizacji
pożytku publicznego uprzejmie informuję.
Instytucja 1% wprowadzona do polskiego systemu
prawnego z dniem 1 stycznia 2004 r. wraz z wejściem
w życie przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) utrwaliła się
już w świadomości Polaków. W pierwszych latach ist-
470
nienia funkcjonowała na zasadzie ulgi podatkowej,
a począwszy od zeznań podatkowych składanych za
2007 r. przekazywaniem środków na rzecz wybranej
przez podatnika organizacji pożytku publicznego zaj-
mują się urzędy skarbowe.
Ustawodawca, upoważniając urzędy skarbowe do
przekazywania za podatników środków z 1%, jedno-
cześnie przyjął zasadę, iż podatnik we wniosku skła-
danym w zeznaniu dokonuje wyboru tylko jednej or-
ganizacji pożytku publicznego, którą chce wesprzeć.
Pamiętać bowiem należy, iż zmiana zasad przekazy-
wania 1%, dla podatników będąca ułatwieniem, dla
organów podatkowych stanowi poważne wyzwanie
organizacyjne. Dlatego też, aby zapewnić sprawne
i terminowe wywiązywanie się organów podatko-
wych z tego obowiązku, mechanizm przekazywania
nie może być skomplikowany. Umożliwienie podatni-
kom wnioskowania o przekazanie 1% podatku należ-
nego na rzecz więcej niż jednej organizacji przyczy-
niłoby się natomiast do nadmiernej komplikacji tego
systemu i generowałoby dodatkowe koszty admini-
stracyjne jego obsługi. Dlatego też nie przewiduje się
zmiany przepisów w kierunku proponowanym przez
pana posła, nawet w przypadku zadeklarowania
przez podatnika kwoty wyższej niż 1000 zł (oznacza-
jącej podatek należny w wysokości 100 000 zł). Nale-
ży się spodziewać, iż uczynienie wyjątku od obowią-
zującej zasady wywołałoby roszczenia ze strony in-
nych podatników, mających do przekazania znacze-
nie niższe kwoty w ramach 1%. Z danych będących
w posiadaniu Ministerstwa Finansów wynika, iż:
1) za 2007 r.:
— liczba podatników, którzy złożyli wnioski o prze-
kazanie 1% podatku należnego, wyniosła 5 134 675,
— ogółem kwota przekazana (wg stanu na 31 grud-
nia 2008 r.) stanowiła 298 315 798 zł,
— przeciętna kwota 1% podatku należnego przy-
padająca na podatnika wynosiła 58 zł,
2) za 2008 r.:
— liczba podatników, którzy złożyli wnioski o prze-
kazanie 1% podatku należnego, wyniosła 7 324 953,
— ogółem kwota przekazana (wg stanu na 31 grud-
nia 2009 r.) stanowiła 381 541 199 zł,
— przeciętna kwota 1% podatku należnego przy-
padająca na podatnika wynosiła 52 zł.
Przeciętna kwota przekazana na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego w ramach 1% nie jest wysoka
i znacząco odbiega od przedstawionej w propozycji
pana posła.
Nie należy zapominać, iż obok instytucji 1%
w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych
funkcjonuje również ulga z tytułu przekazanych da-
rowizn na rzecz organizacji pozarządowych działają-
cych w sferze pożytku publicznego. Podstawę prawną
ulgi zawiera art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy, zgodnie
z którym odliczeniu od dochodu podlegają kwoty da-
rowizn przekazanych na cele:
a) określone w art. 4 ustawy o działalności pożyt-
ku publicznego organizacjom, o których mowa w art. 3
ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom
określonym w przepisach regulujących działalność po-
żytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzecz-
pospolita Polska państwie członkowskim Unii Europej-
skiej lub innym państwie należącym do Europejskiego
Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność po-
żytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizu-
jącym te cele, z zastrzeżeniem ust. 6e,
b) kultu religijnego,
c) krwiodawstwa realizowanego przez honoro-
wych dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 22 sierp-
nia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106,
poz. 681, z 1998 r. Nr 117, poz. 756, z 2001 r. Nr 126,
poz. 1382 oraz z 2003 r. Nr 223, poz. 2215), w wyso-
kości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew
określonego przepisami wydanymi na podstawie art. 11
ust. 2 tej ustawy
– w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej
jednak niż kwoty stanowiącej 6% dochodu.
Beneficjentem darowizn premiowanych omawia-
nym odliczeniem mogą być wyłącznie osoby prawne
oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości
prawnej, które nie prowadzą działalności gospodar-
czej polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu
elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytu-
sowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozo-
stałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoho-
lu powyżej 1,5%, oraz wyrobów z metali szlachetnych
albo z udziałem tych metali lub handlu tymi wyro-
bami. Wysokość darowizny dokumentuje się dowo-
dem wpłaty na rachunek obdarowanego, a w przy-
padku darowizny innej niż pieniężna – dokumentem,
z którego wynika wartość tej darowizny, oraz oświad-
czeniem obdarowanego o jej przyjęciu.
Pragnę zauważyć, iż w przeciwieństwie do 1% da-
rowizny na szlachetne cele realizowane przez orga-
nizacje pozarządowe są rzeczywistym przejawem fi-
lantropii ze strony darczyńców. Ta forma dobroczyn-
ności pozwala na wspieranie nieograniczonej liczby
organizacji przez cały rok podatkowy. Ten sposób po-
mocy finansowej jest korzystny dla obu stron. Dla or-
ganizacji oznacza bieżący dopływ środków, natomiast
dla darczyńcy oznacza możliwość skorzystania z oma-
wianej ulgi podatkowej, pozwalającej na obniżenie
podstawy opodatkowania. Argument ten wydaje się
istotny zwłaszcza dla osób dysponujących relatywnie
wysokim dochodem i odczuwających potrzebę dziele-
nia się nim z innymi. Dokonując oceny obowiązują-
cych przepisów podatkowych, należy uznać, iż sprzy-
jają one podatnikom niosącym pomoc organizacjom
pozarządowym, w tym posiadającym status organi-
zacji pożytku publicznego, uprawnionym do korzy-
stania z alokacji 1%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie opieszałości samorządowych
kolegiów odwoławczych w wydawaniu decyzji
administracyjnych (14163)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14163/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP,
pana Bronisława Dutki, z dnia 21 stycznia 2010 r.
w sprawie opieszałości samorządowych kolegiów od-
woławczych w wydawaniu decyzji administracyjnych,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 35 § 1 Kodeksu postępowania ad-
ministracyjnego organy administracji publicznej (ta-
kimi są także samorządowe kolegia odwoławcze) obo-
wiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki.
Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wy-
jaśniającego powinno nastąpić nie później niż w cią-
gu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej
– nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia wszczę-
cia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym
– w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania
(vide: art. 35 § 3). Do ww. terminów nie wlicza się
jednak terminów przewidzianych w przepisach pra-
wa dla dokonania określonych czynności (np. w sy-
tuacji kiedy do podjęcia decyzji wymagane jest uzy-
skanie stanowiska innego organu), okresów zawie-
szenia postępowania oraz okresów opóźnień spowo-
dowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych
od organu. O każdym przypadku niezałatwienia
sprawy w ww. terminie organ administracji publicz-
nej obowiązany jest zawiadomić strony, podając przy-
czyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia
sprawy (vide: art. 36 § 1). Ten sam obowiązek ciąży
na organie również w przypadku zwłoki w załatwie-
niu sprawy z przyczyn od niego niezależnych (vide:
art. 36 § 2).
W odniesieniu do kwestii niedotrzymywania usta-
wowych terminów załatwiania spraw przez samorzą-
dowe kolegia odwoławcze pragnę poinformować, że
z przedstawianych co roku przez prezesów samorzą-
dowych kolegiów odwoławczych informacji o działal-
ności kolegiów wynika, iż zaległości w rozpatrywa-
niu spraw spowodowane są przede wszystkim bra-
kiem środków na zatrudnienie większej liczby człon-
ków kolegiów oraz rosnącym stopniem trudności
rozpatrywanych spraw. Ponadto wpływ na wydłuże-
nie czasu rozpatrywania spraw mają również często
zmieniające się przepisy prawa i trudności w ich in-
terpretacji. Należy przy tym wskazać, iż liczba spraw
rozstrzygniętych, przypadających średnio na 1 człon-
ka kolegium – etatowego i pozaetatowego, wynosiła
w roku sprawozdawczym 2008–158,4, zaś na jednego
471
tylko członka etatowego przypadało 351,8 rozpatrzo-
nych spraw.
W ramach sprawowanego przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji nadzoru w stosunku
do samorządowych kolegiów odwoławczych prowa-
dzone są działania w zakresie określonym rozporzą-
dzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 8 września
2005 r. w sprawie szczegółowego trybu sprawowania
nadzoru nad działalnością administracyjną samorzą-
dowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. Nr 175, poz.
1463). Zgodnie z § 2 pkt 1 ww. rozporządzenia spra-
wowanie nadzoru polega w szczególności na przepro-
wadzaniu kontroli organizacji i warunków pracy ko-
legiów, w tym prawidłowości stosowania przepisów
regulaminu organizacyjnego, terminowości zała-
twiania spraw oraz stanu zaległości, ze szczególnym
uwzględnieniem spraw, w których postępowanie ad-
ministracyjne trwa dłużej niż 6 miesięcy, prowadze-
nia ksiąg i innych urządzeń ewidencyjnych oraz
rzetelności sporządzania informacji o działalności
kolegium. Zgodnie z § 2 pkt 4 i 5 sprawowany nadzór
zawiera się również w badaniu zachowania trybu
i wymogów wyłaniania kandydatów na prezesa oraz
członków kolegium. W przypadku stwierdzenia uchy-
bień minister spraw wewnętrznych i administracji
każdorazowo występuje do prezesa danego samorzą-
dowego kolegium odwoławczego z informacją o nie-
prawidłowościach oraz wnosi o spowodowanie dzia-
łań mających na celu ich wyeliminowanie. Jednak
ograniczony katalog uprawnień nadzorczych, a tak-
że niewielka możliwości wiążącego wpływania na
działania samorządowych kolegiów odwoławczych
czynią ten nadzór w dużej mierze nadzorem niesku-
tecznym.
Realizując określone powyżej obowiązki nadzor-
cze w samorządowych kolegiach odwoławczych,
w 2008 r. przeprowadzono 3 kontrole, natomiast
w 2009 r. 1 kontrolę. Podczas prowadzonych kontro-
li każdorazowo badana była terminowość załatwia-
nia spraw przez samorządowe kolegia odwoławcze
oraz stan zaległości, ze szczególnym uwzględnie-
niem spraw, w których postępowanie administracyj-
ne trwało dłużej niż 6 miesięcy. Warto przy tym
zauważyć, że jedynie prezes Samorządowego Kole-
gium Odwoławczego w Krośnie oraz prezes Samo-
rządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie
zobowiązali się do podjęcia działań zmierzających
do wyeliminowania przypadków naruszania przepi-
sów art. 35 § 3 i art. 36 K.p.a.
Powyższy przypadek obrazuje, że nie ma tu zasto-
sowania definicja nadzoru, w której stwierdza się, że
tam, gdzie mamy do czynienia z nadzorem, występu-
je prawo obserwowania i prawo wydawania poleceń.
Prawidłowo sprawowany nadzór sprawia, że organ
nadzoru nie tylko obserwuje i ocenia podległe jed-
nostki, ale również współadministruje i odpowiada
za wyniki działalności organu nadzorowanego w za-
kresie, w którym skutkują środki nadzorcze. Klu-
czem do uzyskania nadzorczej efektywności i sku-
teczności jest umocowanie w obowiązującym prawie
472
instrumentów niezbędnych do prawidłowego i sku-
tecznego realizowania powierzonej funkcji. Praw-
ne wzmocnienie kontroli przez nadanie jej dyrek-
tywnego charakteru i wzmocnienie roli sygnaliza-
cyjnej prowadzi do lepszego respektowania przed-
stawionych ocen i wniosków oraz zwiększenia jej
skuteczności przy wykrywaniu nieprawidłowości,
a także stosowania działań naprawczych. Niewy-
starczająca jest sytuacja, gdy jedyną formą „wład-
czości” funkcji kontroli normowanej prawem, jest
konieczność poddania się kontroli (co ma zapewnić
jej skuteczność), bez możliwości modyfikacji dzia-
łań kontrolowanego w kierunku wyznaczonym
przez sprawującego nadzór, w ramach posiadanych
przez niego kompetencji.
W związku z powyższym, w celu zwiększenia sku-
teczności i efektywności sprawowanego nadzoru, or-
gan nadzorujący powinien mieć zagwarantowane
możliwości ingerowania w działalność organów nad-
zorowanych na mocy wiążących rozstrzygnięć w za-
kresie zarówno funkcjonalnym, jak i personalnym.
Daje to możliwość wyeliminowania z obrotu prawne-
go naruszeń i nadużywania prawa, a skuteczność jest
niewątpliwie najważniejszą cechą dobrze sprawowa-
nego nadzoru, który zostaje na mocy prawa powie-
rzony wybranej instytucji.
Odnosząc się natomiast do kwestii rozporządze-
nia stanowiącego podstawę do występowania przez
stronę postępowania o odszkodowanie w związku
z opieszałością samorządowych kolegiów odwoław-
czych, wskazać należy, iż brak jest delegacji ustawo-
wej do wydania takiego rozporządzenia. Niemniej
jednak pragnę poinformować, iż zgodnie z art. 3 § 2
pkt 8 w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami ad-
ministracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn.
zm.) stronie przysługuje skarga na bezczynność or-
ganów. Zgodnie z doktryną i polskim orzecznictwem
w przypadku bezczynności samorządowego kolegium
odwoławczego strona może wnieść skargę w rozumie-
niu przepisów Kodeksu postępowania administracyj-
nego (do samorządowego kolegium odwoławczego)
lub skargę do sądu administracyjnego. W tym dru-
gim przypadku strona jest zobowiązana przed wnie-
sieniem skargi do sądu administracyjnego do wezwa-
nia organu do usunięcia naruszenia prawa polegają-
cego na niezałatwieniu sprawy w terminie. Zgodnie
z art. 154 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi w razie niewykonania
wyroku sądu administracyjnego uwzględniającego
skargę na bezczynność oraz w razie bezczynności or-
ganu po wyroku uchylającym lub stwierdzającym
nieważność aktu lub czynności strona, po uprzednim
pisemnym wezwaniu właściwego organu do wykona-
nia wyroku lub załatwienia sprawy, może wnieść
skargę w tym przedmiocie, żądając wymierzenia
temu organowi grzywny. Natomiast zgodnie z art. 154
§ 4 osobie, która poniosła szkodę wskutek niewyko-
nania orzeczenia sądu, służy roszczenie o odszkodo-
wanie na zasadach określonych w Kodeksie cywil-
nym. Skutki prawne wyrządzenia szkody spowodo-
wanej niewydaniem orzeczenia lub decyzji, gdy obo-
wiązek ich wydania przewiduje przepis prawa, ure-
gulowane są w art. 4171 § 3 Kodeksu cywilnego.
Chodzi zatem o szkodę spowodowaną przewlekłością
postępowania administracyjnego. Konieczną prze-
słanką żądania odszkodowania jest stwierdzenie we
właściwym postępowaniu niezgodności z prawem
przewlekłości postępowania administracyjnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie budowy obwodnicy miasta
Limanowej w ciągu drogi krajowej nr 28
oraz rozwiązania problemów komunikacyjnych
tego miasta (14164)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Bronisława Dutki, przekazanej
przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-
-14164/10, w sprawie budowy obwodnicy miasta Li-
manowej, przedstawiam następujące wyjaśnienia
dotyczące postawionych pytań.
Inwestycja nie jest ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”, przyjętym uchwa-
łą Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r.
Jednakże Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad rozpoczęła w 2003 r. prace związane
z przygotowaniem dokumentacji do uzyskania decy-
zji administracyjnych niezbędnych do realizacji
przedmiotowej inwestycji. Wówczas do realizacji
przewidywana była koncepcja całkowitego obejścia
miasta. Ze względu na brak możliwości zabezpiecze-
nia odpowiednich środków finansowych w 2004 r. po-
wstała koncepcja budowy „małej” obwodnicy, która
omijałaby tylko ścisłe centrum.
Z uwagi na zmiany przepisów, w szczególności
w zakresie oddziaływania inwestycji na środowisko,
zaszła konieczność zmiany przygotowanej dokumen-
tacji. Powstałe opracowania były przedmiotem obrad
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych. Po-
wtórne posiedzenie Komisji Oceny Przedsięwzięć In-
westycyjnych, na którym rozpatrzone zostało studium
techniczno-ekonomiczno-środowiskowe budowy obwod-
nicy Limanowej oraz przebudowa ul. Piłsudskiego i skrzy-
żowania ul. Witosa, Krakowskiej i Piłsudskiego w ciągu

drogi krajowej nr 28, odbyło się w dniu 25 czerwca 2009
r. Na posiedzeniu KOPI nie rozstrzygnęła jednoznacz-
nie, który wariant należy rozpatrywać w dalszych
opracowaniach jako preferowany. Zaznaczyła, że na-
leży zastanowić się nad dużą obwodnicą Limanowej,
która rozwiąże wszystkie problemy ruchowe i środo-
wiskowego w sposób globalny. Jednak zawarte w pro-
tokole KOPI, nr 23/2009, z dnia 22 lipca 2009 r. wy-
tyczne nie były możliwe do zrealizowania w ramach
umowy z firmą projektową, nr I/46/DI-15/2007,
z dnia 25 stycznia 2007 r. Przede wszystkim umowa
nie przewidywała rozpatrywania przebiegu trasy
„dużej obwodnicy” jako racjonalnego wariantu alter-
natywnego dla „małej obwodnicy” w rozumieniu
ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227).
Wprowadzenie do dokumentacji projektowej opracowa-
nia materiałów dla „dużej obwodnicy” stanowiłoby
istotną zmianę postanowień umowy, nr I/46/DI-15/
2007, z dnia 25 stycznia 2007 r. i byłoby niezgodne
z ustawą Prawo zamówień publicznych. Dlatego pod-
jęto decyzję o ograniczeniu zakresu umowy i przygo-
towaniu dokumentacji projektowej jedynie dla etapu
Ia obejmującego przebudowę ul. Piłsudskiego od
skrzyżowania z drogą wojewódzką nr 965 do skrzy-
żowania z ul. Jana Pawła II (bez skrzyżowania). Ter-
min zakończenia prac projektowych ograniczonej
umowy to 30 kwietnia 2010 r.
Obecnie w Małopolskim Urzędzie Wojewódzkim
(delegatura w Nowym Sączu) dokonywane jest zgło-
szenie zamiaru wykonania robót budowlanych w ra-
mach zamierzenia pn.: „Przebudowa ulicy Piłsudskie-
go i skrzyżowania ul. Witosa, Krakowskiej i Piłsudskie-
go do skrzyżowania z ul. Jana Pawła II (bez skrzyżo-
wania) w ciągu drogi krajowej nr 28 w Limanowej”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie ustanowienia opiekuna prawnego
(14165)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu z dnia
8 lutego 2010 r. interpelację pani poseł Gabrieli Ma-
473
słowskiej w sprawie ustanowienia opiekuna prawne-
go, uprzejmie informuję, co następuje.
Opieka prawna nad ubezwłasnowolnionym całko-
wicie wchodzi w zakres prawa cywilnego osobowego
i nie stanowi instytucji prawa rodzinnego, jednak
w polskim systemie prawa została ukształtowana na
wzór opieki prawnej dla małoletniego, a przepisy ją
normujące zostały umiejscowione w Kodeksie rodzin-
nym i opiekuńczym.
Prawnym powodem ustanowienia opieki nad ubez-
własnowolnionym całkowicie jest orzeczenie przez sąd
takiego ubezwłasnowolnienia.
Sąd opiekuńczy ustanawia opiekę z urzędu i po-
wierza ją, jak wynika z treści przepisu art. 176 K.r.o.,
przede wszystkim małżonkowi, a w braku małżonka
– ojcu lub matce ubezwłasnowolnionego. Gdyby jed-
nak nie było to możliwe lub niezgodne z dobrem pod-
opiecznego, opiekunem może zostać inna osoba, któ-
ra ma pełną zdolność do czynności prawnych, nie
została pozbawiona praw publicznych albo praw ro-
dzicielskich lub opiekuńczych i zachodzi prawdopo-
dobieństwo, że należycie wywiąże się z obowiązków
opiekuna. Judykatura zwraca uwagę na preferowa-
nie powierzania takiej funkcji osobom bliskim i spo-
krewnionym z podopiecznym, co jest wynikiem zało-
żenia, że te osoby mogą obdarzyć podopiecznego życz-
liwością i poczuciem odpowiedzialności, tak jak to
zwykle bywa w rodzinie i jak wymaga tego funkcja
opiekuna prawnego.
Stwierdzić zatem należy, że kryterium decydują-
cym o wyborze opiekuna dla ubezwłasnowolnionego
całkowicie jest dobro pozostającego pod opieką.
Zasadą jest wykonywanie opieki jednoosobowo,
a wspólne jej sprawowanie można powierzyć jedynie
małżonkom.
W literaturze wielokrotnie podkreślano, że w przy-
padku ubezwłasnowolnienia całkowitego regułą jest
opieka jednoosobowa. Powierzenie opieki małżonkom
jest możliwe przede wszystkim wtedy, gdy są to ro-
dzice ubezwłasnowolnionego.
Stanowisko takie wynika wprost z treści art. 146
K.r.o., który – choć odnosi się do sprawowania opieki
nad małoletnim – ma zastosowanie do opieki nad
ubezwłasnowolnionym, bowiem art. 175 K.r.o. odsy-
ła do tych przepisów. Poza opieką małżonków polskie
uregulowania prawne nie znają innych form opieki
sprawowanej przez kilka osób.
Sąd opiekuńczy może z ważnych powodów zwolnić
opiekuna z opieki na jego żądanie na podstawie
art. 169 § 1 K.r.o.
Bez wątpienia ważnym powodem uzasadniającym
zwolnienie opiekuna jest przeszkoda faktyczna lub
prawna czyniąca go niezdolnym do dalszego sprawo-
wania tej funkcji. Zwolnienie opiekuna z opieki na
jego żądanie następuje zazwyczaj z przyczyn od nie-
go niezależnych, np. stanu zdrowia lub podeszłego
wieku, które znacznie utrudniają lub uniemożliwiają
dalsza opiekę.
Żądanie zwolnienia z opieki wyraża się w składa-
nym do sądu wniosku, w którym dotychczasowy opie-
474
kun może wskazać inną osobę – kandydata na opie-
kuna prawnego. Osobę tę, jeżeli spełnia wymogi,
o których już wspomniano, sąd opiekuńczy może
ustanowić opiekunem prawnym dla całkowicie ubez-
własnowolnionego.
Reasumując, w świetle obowiązujących przepi-
sów nie ma możliwości ustanowienia drugiego opie-
kuna prawnego dla całkowicie ubezwłasnowolnio-
nego, jednak możliwa jest zmiana osoby pełniącej
taką funkcję.
Nadto pragnę zauważyć, że zgodnie z brzmie-
niem przepisu art. 192 ust. 1 uchwały Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992 r. Regu-
laminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2009 r.,
Nr 5, poz. 47, ze zm.) interpelacja winna odnosić się
do spraw o zasadniczym charakterze i poruszać pro-
blemy związane z polityką państwa, natomiast
z treści przedstawionej interpelacji wynika, że do-
tyczy ona raczej porady prawnej w konkretnie opi-
sanym stanie faktycznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie ważności umów o ustanowienie praw
do lokali mieszkalnych w spółdzielniach
mieszkaniowych, w sytuacji gdy oddanie
gruntu w użytkowanie wieczyste spółdzielni
nastąpiło bez przyznania jej prawa do budynku
(14166)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej z dnia
18 stycznia 2010 r. dotyczącą pilnej konieczności ure-
gulowania spraw związanych z nabywaniem prawa
użytkowania wieczystego gruntu i przekształceń
związanych z tym prawem, a także ważności umów
o ustanowienie praw do lokali mieszkalnych w spół-
dzielniach mieszkaniowych, w sytuacji gdy oddanie
gruntu w użytkowanie wieczyste spółdzielni nastą-
piło bez przyznania prawa do budynku, przesłaną
przy piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa Putry
z dnia 8 lutego 2010 r., uprzejmie informuję. Poruszo-
ny przez panią poseł problem ma charakter wielowąt-
kowy i dotyczy wielu zagadnień natury prawnej.
Z uwagi na to, że jego szczegółowe omówienie wykra-
cza poza ramy interpelacji, wyjaśnię najważniejsze
kwestie przedstawionej problematyki.
Podstawy nabywania przez spółdzielnie mieszka-
niowe posiadanych bez tytułu prawnego gruntów, na
których zostały wzniesione budynki, początkowo re-
gulowały tylko przepisy art. 208 ust. 2–4 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603), a wcze-
śniej art. 88a nieobowiązującej już ustawy z dnia
29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wy-
właszczaniu nieruchomości. Powyższe regulacje
przyznawały spółdzielniom roszczenia o oddanie bę-
dących w ich posiadaniu, a stanowiących własność
Skarbu Państwa lub gminy gruntów w użytkowanie
wieczyste oraz o nieodpłatne przeniesienie własności
znajdujących się na tych gruntach obiektów budow-
lanych, jeżeli do dnia 5 grudnia 1990 r. wybudowały
one same lub wybudowali ich poprzednicy prawni
obiekty budowlane z własnych środków za zezwole-
niem właściwego organu nadzoru budowlanego. Za-
warcie umowy w tym zakresie następowało bez prze-
targu i obowiązku wniesienia pierwszej opłaty rocz-
nej za użytkowanie wieczyste gruntu. Roszczenia te,
po kolejnych nowelizacjach ustawy o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (zmiany
wprowadziły: ustawa z dnia 10 czerwca 1994 r. – Dz. U.
Nr 84, poz. 384, oraz ustawa z dnia 22 grudnia 1995 r.
– Dz. U. z 1996 r. Nr 5, poz. 33) zgodnie z art. 208
ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami (po-
przednio art. 88a ust. 4 ustawy o gospodarce grun-
tami i wywłaszczaniu nieruchomości) wygasły, jeże-
li wnioski w tej sprawie nie zostały złożone do dnia
31 grudnia 1996 r.
Z uwagi na to, że powołane wyżej ustawy nie re-
gulowały sytuacji, w których spółdzielnie mieszka-
niowe wzniosły budynki, inne urządzenia lub lokale
na cudzych gruntach prywatnych, tj. niestanowią-
cych własności ani Skarbu Państwa, ani gminy,
a nadto wiele spółdzielni mieszkaniowych nie wystą-
piło do Skarbu Państwa lub gminy z żądaniem odda-
nia gruntu w użytkowanie wieczyste i przeniesienia
własności znajdujących się na gruncie budynków
i innych urządzeń oraz lokali w terminie określonym
w ustawie, konieczne było wprowadzenie w ustawie
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 116) dodat-
kowych uregulowań w tym zakresie.
Przepisy art. 35 ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych przewidują dwa sposoby uregulowania
sytuacji prawnej gruntów, na których spółdzielnie
mieszkaniowe wzniosły budynki lub inne urządze-
nia. Pierwszy polega na przyznaniu roszczeń do wła-
ściciela gruntu o przeniesienie własności bądź usta-
nowienie prawa użytkowania wieczystego działki
budowlanej (ust.1, 11, 12, 13, 2 i 3), drugi, w przypad-
ku gdy nieruchomość ma nieuregulowany stan praw-
ny, polega na nabyciu własności nieruchomości w dro-
dze swoistego zasiedzenia (ust. 4, 41 i 42). Podkreślić
przy tym należy, iż roszczenia spółdzielni mogą być
wysuwane pod adresem każdej osoby prawnej lub fi-
zycznej, podobnie jak każda osoba prawna lub fizycz-
na będąca właścicielem gruntu może żądać, aby spół-

dzielnia nabyła własność gruntu, na którym stoją
wzniesione przez nią budynki. Zgodnie bowiem z art. 35
ust. 5 z żądaniem nabycia przez spółdzielnię miesz-
kaniową własności działek może wystąpić także jej
właściciel, jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa sama nie
wystąpiła z takim wnioskiem.
Co więcej, dopuszczalne jest również nabycie
przez spółdzielnię udziału we współwłasności bądź
w prawie użytkowania wieczystego gruntu. Zdarzają
się bowiem przypadki, iż grunt, o którego własność
lub użytkowanie wieczyste ubiega się spółdzielnia,
jest użytkowany także przez inne osoby, które rów-
nież roszczą sobie do niego prawo. Ponadto w przy-
padku gdy któryś z warunków wymienionych w art. 35
ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych nie
jest wypełniony, spółdzielnia może dochodzić rosz-
czeń w stosunku do właściciela gruntu w oparciu
o przepis art. 231 Kodeksu cywilnego.
Dokonany wyżej przegląd obowiązujących przepi-
sów wskazuje na wielość regulacji obejmujących róż-
ne stany faktyczne, a umożliwiających szybkie i łatwe
nabywanie gruntów przez spółdzielnie. Nabycie przez
spółdzielnię prawa do gruntu jest bowiem konieczne
dla powstania roszczeń, o których mowa w art. 12
i art. 1714 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Przepis art. 36 ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych wyraźnie stanowi, iż ustanowienie odrębnej
własności lokali położonych w budynkach usytuowa-
nych na gruntach, o których mowa w art. 35 ust. 1,
może nastąpić po nabyciu przez spółdzielnię miesz-
kaniową własności lub prawa użytkowania wieczy-
stego działek budowlanych, na których wybudowano
te budynki.
Odnosząc się natomiast do formy czynności praw-
nej, podkreślić należy, iż choć przepis art. 35 ust. 2
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wspomina
wyłącznie o roszczeniu spółdzielni o oddanie w użyt-
kowanie wieczyste działki budowlanej, pomijając
kwestię własności budynków i innych urządzeń znaj-
dujących się na działce, zgodnie z art. 31 ustawy
o gospodarce nieruchomościami oddanie w użytko-
wanie wieczyste gruntu zabudowanego następuje
z równoczesną sprzedażą położonych na tym gruncie
budynków i innych urządzeń. Umowa przeniesienia
prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowa-
nego niezawierająca postanowień o przeniesieniu
także prawa własności budynków, jako sprzeczna
z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa,
jest nieważna z mocy prawa, o czym stanowi art. 58
§ 1 Kodeksu cywilnego. Kodeks cywilny nadał bo-
wiem prawu wieczystego użytkowania gruntu nad-
rzędny charakter w stosunku do prawa własności
budynków na tym gruncie, co oznacza, że prawem
głównym jest prawo wieczystego użytkowania, a pra-
wem związanym (podrzędnym) jest prawo własności
budynków i urządzeń. Z uregulowań tych wyprowa-
dzony został w doktrynie pogląd, że prawo własności
budynków dzieli los prawny użytkowania wieczyste-
go. Użytkowanie wieczyste gruntu nie może być za-
tem przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od
475
prawa własności budynków wzniesionych na tym
gruncie, i odwrotnie, to ostatnie prawo nie może być
przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa
użytkowania wieczystego. Takie stanowisko wyraził
także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 stycznia
2003 r., II CKN 1155/00, OSNC 2004/4/61. Podkre-
ślić jednocześnie należy, iż nieważność powyższej
czynności prawnej nie podlega konwalidacji, co ozna-
cza, że dla skutecznego ustanowienia bądź przenie-
sienia prawa użytkowania wieczystego konieczne jest
zawarcie nowej umowy spełniającej warunki określo-
ne przepisami prawa.
Do umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wie-
czyste stosuje się odpowiednio przepisy o przeniesie-
niu własności nieruchomości (art. 155 i nast. w zw.
z art. 234 Kodeksu cywilnego). Umowa ta wymaga
zatem formy aktu notarialnego, a do powstania pra-
wa konieczny jest wpis w księdze wieczystej. Wpis ten
ma bowiem charakter konstytutywny. Oceny mate-
rialnoprawnej skuteczności czynności prawnej za-
równo ustanowienia bądź przeniesienia prawa użyt-
kowania wieczystego, jak i ustanowienia odrębnej
własności lokalu dokonuje natomiast sąd rozpozna-
jący wniosek o wpis do księgi wieczystej, o czym sta-
nowi przepis art. 6268 § 2 Kodeksu postępowania
cywilnego. Zauważyć bowiem należy, iż zgodnie z art. 7
ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r.
o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903,
z późn. zm.) także do powstania odrębnej własności
lokalu niezbędny jest wpis do księgi wieczystej, który,
stosownie do art. 6268 § 6 Kodeksu postępowania
cywilnego, jest orzeczeniem. Minister sprawiedliwo-
ści nie ma zaś kompetencji do oceny trafności orze-
czeń sądów. Zgodnie bowiem z art. 9 i 39 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) minister
sprawiedliwości wyposażony jest w instrumenty praw-
ne związane wyłącznie z wykonywaniem zwierzchnie-
go nadzoru nad działalnością administracyjną, a nie
merytoryczną (orzeczniczą) sądów. Wadliwy prawo-
mocny wpis do księgi wieczystej może zostać usunię-
ty jedynie w drodze procesu wytoczonego na podsta-
wie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o księgach wieczystych i hipotece.
W świetle powyższej analizy, a nadto z uwagi na
fakt, iż do Ministerstwa Sprawiedliwości do tej pory
nie wpłynęły żadne informacje sygnalizujące proble-
my związane ze stosowaniem omawianych przepisów
w praktyce, obowiązujące regulacje prawne uznać
należy za wystarczające i niewymagające podjęcia
działań legislacyjnych.
Jednocześnie zauważam, iż w świetle przepisu
art. 192 ust. 2 regulaminu Sejmu interpelacja powin-
na być skierowana zgodnie z właściwością interpelo-
wanego. Szczegółowy zakres działania ministra okre-
śla, zgodnie z przepisem art. 33 ust. 1 ustawy z dnia
8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (t.j. Dz. U.
z 2003 r. Nr 24, poz. 199, z późn. zm.), w drodze roz-
porządzenia, prezes Rady Ministrów. Minister spra-
wiedliwości w zakresie swoich kompetencji określo-
476
nych w rozporządzeniu prezesa Rady Ministrów
z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu działania ministra sprawiedliwości (Dz. U.
Nr 216, poz. 1603) nie jest organem właściwym
w sprawach gospodarki nieruchomościami, albowiem
kieruje on działem administracji rządowej: sprawie-
dliwość. Problematyka unormowań prawnych w za-
kresie nieruchomości należy do zakresu działania
ministra infrastruktury zgodnie z rozporządzeniem
prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra
infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594). Ewentu-
alna więc inicjatywa ustawodawcza regulująca sytu-
acje prawne opisane w interpelacji pani poseł leży
w tym wypadku po stronie ministra infrastruktury,
a nie ministra sprawiedliwości.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie różnic w interpretacji przepisów
dotyczących pomocy publicznej w związku
ze spłatą kredytów tzw. starego portfela (14167)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej, nade-
słaną przy piśmie z dnia 8 lutego br., znak: SPS-023-
-14167/10, w sprawie różnic w interpretacji przepisów
dotyczących pomocy publicznej w zakresie przepisów
ustawy o pomocy państwa w spłacie niektórych kre-
dytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwaran-
cyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii
gwarancyjnych, uprzejmie informuję, co następuje.
Poruszona w wystąpieniu pani poseł Gabrieli
Masłowskiej kwestia kapitalizacji odsetek od długo-
terminowych kredytów mieszkaniowych zaciągnię-
tych przede wszystkim przez spółdzielnie mieszka-
niowe do dnia 31 maja 1992 r. i spłacanych na pod-
stawie ww. ustawy była przedmiotem wielu wystą-
pień pani poseł.
Między innymi w piśmie z dnia 4 stycznia 2010 r.,
znak: GN6/0602/15/430/KEW/09/16474, minister fi-
nansów szczegółowo wyjaśnił zasady spłaty wyżej
wymienionych kredytów zwanych „starymi kredyta-
mi mieszkaniowymi”. Rata kapitałowa podlega spła-
cie przez kredytobiorców, natomiast odsetki nalicza-
ne na bieżąco przez bank są przejściowo wykupywa-
ne ze środków budżetu państwa. Tak się dzieje, jeże-
li kredytobiorca (członek spółdzielni) wyraża wolę
partycypacji w obsłudze zadłużenia kredytowego na
poziomie spłaty normatywnej. Jeżeli natomiast kre-
dytobiorca nie wnosi spłat na poczet raty kapitałowej
i nie może skorzystać z zawieszenia spłaty (brak speł-
nienia kryterium dochodowego) albo nie wystąpił
z wnioskiem w tej sprawie, warunek korzystania
z przejściowego wykupu nie zostaje spełniony. W tej
sytuacji odsetki nie mogą podlegać wykupowi ze
środków budżetu państwa i mogą być dopisane do
stanu zadłużenia (§ 10 ust. 6 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie rozli-
czeń z bankami z tytułu przejściowego wykupienia
ze środków budżetu państwa odsetek od kredytów
mieszkaniowych). Za 2008 r. zwiększenie stanu za-
dłużenia z tytułu kapitalizacji odsetek wynosiło
1,6 mln zł (wg informacji PKO BP SA).
Odnosząc się do podniesionego w piśmie pani po-
seł zagadnienia pomocy publicznej, pragnę poinfor-
mować, że przekazywanie środków PKO BP SA
w związku z realizacją ustawy o pomocy państwa (…)
nie zawiera elementów pomocy publicznej. Należność
z tytułu zadłużenia spółdzielni mieszkaniowych wo-
bec banków obsługujących kredyty mieszkaniowe
„starego portfela” powstała zgodnie z regułami funk-
cjonowania sektora bankowego, a jej wysokość wyni-
kła z zaistniałej sytuacji rynkowej (hiperinflacja),
a działania banku PKO BP uregulowane w stosow-
nych przepisach można uznać za rynkowe.
Takie stanowisko przedstawił prezes Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów w piśmie z dnia
29 stycznia 2010 r., znak: DDO-076-23(6)/09/AH,
skierowanym do pana Przemysława Gosiewskiego,
posła na Sejm RP, oraz w opinii nr 28/2009/P/AF
z dnia 29 maja 2009 r., wydanej przy ostatniej nowe-
lizacji ustawy o pomocy państwa w spłacie niektó-
rych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii
gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych
premii gwarancyjnych.
Przepisy dotyczące portfela „starych kredytów
mieszkaniowych” były od 2004 r. wielokrotnie nowe-
lizowane. Do projektów nowelizacji ww. przepisów
wydawane były opinie właściwych organów w zakre-
sie ich zgodności z prawem Unii Europejskiej. Żaden
z nich nie wskazywał na potrzebę notyfikacji przed-
miotowych przepisów.
Fakt umieszczenia w prospekcie emisyjnym Ban-
ku PKO BP SA informacji o ryzyku uznania za po-
moc publiczną zagadnień związanych ze wsparciem
udzielanym kredytobiorcom spłacającym kredyty
mieszkaniowe tzw. starego portfela nie jest rzeczą
nową, gdyż już w roku 2004 bank był obowiązany do
umieszczenia w prospekcie emisyjnym ryzyk, choćby
tylko hipotetycznych, związanych z prowadzoną współ-
pracą ze Skarbem Państwa.
Inwestowanie w papiery wartościowe objęte pro-
spektem emisyjnym PKO Bank Polski SA łączy się
z wysokim ryzykiem właściwym dla instrumentów
rynku kapitałowego o charakterze udziałowym oraz
ryzykiem związanym z działalnością Grupy PKO BP

SA, a także z otoczeniem, w jakim grupa prowadzi
działalność. Autorzy prospektu emisyjnego opisali
i rozważyli ryzyko uznania za pomoc publiczną wszel-
kich korzyści, jakie mogą, teoretycznie i hipotetycz-
nie, wyniknąć dla banku ze współpracy ze Skarbem
Państwa lub agendami rządowymi, zważywszy, że
bank jest stroną szeregu umów ze Skarbem Państwa
lub agendami rządowymi, zawartych w wykonaniu
upoważnień wynikających z obowiązującego prawa.
Dotyczy to wszelkich form aktualnie prowadzonej
działalności i współpracy z bankiem.
Odnosząc się do wyrażanych wątpliwości przez
panią poseł odnośnie do beneficjenta pomocy w po-
staci przejściowego wykupu odsetek, pragnę zauwa-
żyć, co następuje. W świetle art. 2 pkt 4 ustawy
o pomocy państwa (...) kredytobiorcą jest również
„członek spółdzielni mieszkaniowej, zajmujący lokal
obciążony kredytem zaciągniętym przez spółdzielnię,
lub osoba niebędącą członkiem spółdzielni, której
przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lo-
kalu, zajmująca lokal obciążony kredytem zaciągnię-
tym przez spółdzielnię”.
Tak więc osoby zajmujące lokale obciążone kre-
dytem „starego portfela” są niewątpliwie zobowiąza-
ne do spłaty należności z tytułu kredytów „starego
portfela”. Powyższy obowiązek potwierdza również
poniżej wymienione orzecznictwo sądowe.
W uchwale z dnia 5 lipca 1995 r., sygn. akt III CZP
80/95, Sąd Najwyższy stwierdził, że „w sytuacji, gdy
spółdzielnia mieszkaniowa zaciągnęła kredyt banko-
wy na budownictwo mieszkaniowe przed dniem
31 stycznia 1989 r., a w umowie kredytowej nie okre-
ślono warunków jego spłaty, członek spółdzielni obo-
wiązany jest spłacić kredyt i odsetki według zasad
ustalonych w przepisach wykonawczych Rady Mini-
strów wydanych na podstawie upoważnienia ustawo-
wego zawartego w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 28 grud-
nia 1989 r. o uporządkowaniu stosunków kredyto-
wych (Dz. U. Nr 74, poz. 440)”.
W wyroku z dnia 16 maja 1997 r., sygn. akt I
CKU 69/97, Sąd Najwyższy orzekł, że „ustawa
z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządkowaniu stosun-
ków kredytowych (Dz. U. Nr 74, poz. 440), uchylając
postanowienia umów kredytowych ustalające opro-
centowanie kredytów według stawek stałych i prefe-
rencyjnych, nie wpłynęła na warunki spłaty kredytu
określone w umowach kredytowych na podstawie
§ 3 ust. 4 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
30 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnych zasad udzie-
lania kredytu bankowego na cele mieszkaniowe (Dz. U.
z 1989 r. Nr 1, poz. 1)”.
W uchwale z dnia 3 kwietnia 1998 r., sygn. akt III
CZP 4/98, Sąd Najwyższy stwierdził, iż „członek spół-
dzielni mieszkaniowej, któremu przysługuje spół-
dzielcze lokatorskie prawo do lokalu, spłaca kredyt
bankowy na cele mieszkaniowe na warunkach obo-
wiązujących w chwili zawarcia bankowej umowy kre-
dytowej przez spółdzielnię, z uwzględnieniem zasad
korzystania z pomocy w spłacie, przewidzianych
w przepisach wykonawczych do art. 3 ust. 2 ustawy
477
z dnia 28 grudnia 1989 r. o uporządkowaniu stosun-
ków kredytowych (Dz. U. Nr 74, poz. 440)”.
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 grudnia 2004 r.,
sygn. akt II CK 235/04, opowiedział się za spłatą
przez spółdzielnie mieszkaniowe rat kredytowych
w wysokości wynikającej z ustawy z dnia 30 listopa-
da 1995 r. o pomocy państwa (…), uznając, że celem
tej ustawy „było uporządkowanie, a także urealnie-
nie zasad spłaty kredytów mieszkaniowych, w odnie-
sieniu do których państwo przyjęło na siebie obowią-
zek pomocy wyrażający się przejściowym wykupie-
niem ze środków budżetu odsetek od kredytów
mieszkaniowych, umorzeniem części zadłużenia kre-
dytobiorców z tytułu przejściowego wykupienia od-
setek od kredytów mieszkaniowych, a także wyku-
pieniem ze środków budżetu państwa części zadłu-
żenia kredytobiorców z tytułu skapitalizowanych
odsetek. Z tych tytułów następowały rozliczenia
z bankiem dokonywane przez ministra właściwego
do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej”.
Jak wynika z powyższego, wszystkie dotychcza-
sowe regulacje prawne w zakresie stosowanej od
1990 r. pomocy państwa w spłacie zadłużenia z tytu-
łu długoterminowych kredytów mieszkaniowych za-
ciągniętych przede wszystkim przez spółdzielnie
mieszkaniowe do dnia 31 maja 1992 r. przewidywały
pomoc ze środków budżetu państwa wyłącznie dla
kredytobiorców, osób fizycznych, a nigdy dla banków
kredytujących, w tym dla PKO BP SA.
Niezależnie od powyższego informuję, iż w świetle
§ 9 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grud-
nia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania kra-
jowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych
(Dz. U. Nr 239, poz. 2039) ministrem właściwym
w zakresie ewentualnej notyfikacji przepisów ustawy
o pomocy państwa (…) jest minister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie bezpieczeństwa dostaw
gazu ziemnego na potrzeby gospodarki (14170)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 lutego 2010 r. (SPS-
-023-14170 /10) przekazujące interpelację pana posła
478
Sławomira Kopycińskiego w sprawie bezpieczeństwa
dostaw gazu ziemnego na potrzeby gospodarki przed-
stawiam poniższe informacje w sprawach poruszo-
nych przez pana posła.
Uprzejmie informuję, że negocjacje ze stroną ro-
syjską odnośnie do dodatkowych dostaw gazu ziem-
nego do Polski zostały zakończone. Stosowne doku-
menty zostały parafowane przez przewodniczącą
polskiego zespołu negocjacyjnego panią Joannę
Strzelec-Łobodzińską, podsekretarza stanu w Mi-
nisterstwie Gospodarki, oraz przewodniczącego ro-
syjskiego zespołu negocjacyjnego pana Anatolija B.
Janowskiego, zastępcę ministra energetyki Federa-
cji Rosyjskiej.
W dniu 10 lutego 2010 r. Rada Ministrów podję-
ła uchwałę w sprawie wyrażenia zgody na związanie
Rzeczypospolitej Polskiej protokołem o wniesieniu
zmian do Porozumienia między rządem Federacji
Rosyjskiej a rządem Rzeczypospolitej Polskiej o bu-
dowie systemu gazociągów dla tranzytu rosyjskiego
gazu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i dostawach rosyjskiego gazu do Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 25 sierpnia 1993 r. oraz protokołem
o wniesieniu zmian do protokołu dodatkowego do
Porozumienia między rządem Federacji Rosyjskiej
a rządem Rzeczypospolitej Polskiej o budowie sys-
temu gazociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego
przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dosta-
wach gazu rosyjskiego do Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 25 sierpnia 1993 r., podpisanego 12 lutego
2003 r., poprzez ich podpisanie.
Rada Ministrów podjęła powyższą uchwałę, na
wniosek ministra gospodarki, na podstawie art. 6
ust. 3 w związku z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 14 kwiet-
nia 2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U.
Nr 39, poz. 443 oraz z 2002 r. Nr 216, poz. 1824).
Pierwszy z protokołów zawiera m.in. postanowie-
nia odnośnie do przedłużenia tzw. kontraktu jamal-
skiego do roku 2037. Zgodnie z ustaleniami wysokość
dostaw gazu w ramach omawianego kontraktu wy-
niesie do 10,3 mld m3 rocznie. Wydłużony zostanie
również kontrakt na tranzyt gazu rosyjskiego gazo-
ciągiem jamalskim do 2045 r. Protokół zawiera po-
nadto wytyczne określające sposób ustalania opłat
za usługi przesyłowe gazu świadczone przez EuRoPol
Gaz SA, ustanawiając m.in. wysokość docelowego
zysku netto spółki na poziomie 21 mln zł rocznie.
Natomiast drugi z protokołów reguluje sposób za-
rządzania spółką EuRoPol Gaz SA, określa struktu-
rę jej akcjonariatu oraz kwestię wyznaczenia opera-
tora dla gazociągu jamalskiego. Zawiera m.in. posta-
nowienie mówiące o tym, że strony będą sprzyjać
wykonaniu uzgodnionego przez PGNiG SA oraz Gaz-
prom planu doprowadzenia do struktury akcjonaria-
tu w EuRoPol Gaz SA po 50%. Ustalono ponadto, że
OGP Gaz-System SA zostanie wyznaczony operato-
rem dla gazociągu jamalskiego.
Kolejnym krokiem w działaniach zmierzających
do związania Rzeczypospolitej Polskiej ww. umowa-
mi było wystąpienie ministra gospodarki – za pośred-
nictwem ministra spraw zagranicznych – do prezesa
Rady Ministrów o udzielenie pełnomocnictwa do pod-
pisania umowy, a następnie jej podpisanie przez obie
strony. Należy oczekiwać, że podpisanie umów mię-
dzyrządowych nastąpi w ciągu najbliższych kilku
tygodni.
Natomiast w wykonaniu ww. umów międzyrzą-
dowych właściwe polskie i rosyjskie przedsiębiorstwa
zawrą odpowiednie kontrakty na dostawę gazu do
Rzeczypospolitej Polskiej oraz na przesył gazu rosyj-
skiego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W tym miejscu pragnę zapewnić pana posła, że
w systemie gazowym znajduje się wystarczająca ilość
gazu ziemnego pozwalająca na bieżące zaspokajanie
potrzeb zarówno odbiorców indywidualnych, jak
i przemysłowych.
Dostawy gazu ziemnego z Federacji Rosyjskiej re-
alizowane są przez PGNiG SA na podstawie Porozu-
mienia między rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a rządem Federacji Rosyjskiej o budowie systemu ga-
zociągów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej i dostawach gazu
rosyjskiego do Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 sierp-
nia 1993 r., zmienionego protokołami sporządzonymi
dnia 18 lutego 1995 r. i dnia 12 lutego 2003 r., oraz
długoterminowego kontraktu handlowego, który na
podstawie powyższego porozumienia zawarły w dniu
25 września 1996 r. PGNiG SA i OOO Gazprom
Export. Kontrakt ten obowiązuje do dnia 31 grudnia
2022 r. Dostawy gazu w roku 2010, zgodnie z oma-
wianym porozumieniem, winny być realizowane
w wysokości 8 mld m³. Natomiast wynegocjowany ze
stroną rosyjską protokół o wniesieniu zmian do pro-
tokołu dodatkowego do Porozumienia między rządem
Federacji Rosyjskiej a rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej o budowie systemu gazociągów dla tranzytu
gazu rosyjskiego przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i dostawach gazu rosyjskiego do Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 25 sierpnia 1993 r., podpisa-
nego 12 lutego 2003 r., daje podstawę dla PGNiG SA
i OOO Gazprom Export do przedłużenia ww. kon-
traktu długoterminowego i realizacji przez spółkę
rosyjską dostaw już od roku bieżącego w wysokości
9,7 mld m3.
Natomiast z informacji posiadanych przez Mini-
sterstwo Gospodarki wynika, że od początku bieżą-
cego roku gaz ziemny jest przesyłany z Federacji Ro-
syjskiej do Polski w ilościach przewidzianych w ww.
protokole międzyrządowym. Tym samym strona ro-
syjska dostarcza gaz ziemny w ilościach większych
niż obecnie obowiązujący kontrakt.
Należy zauważyć, że planowany kontrakt wielo-
letni na dostawy gazu ziemnego z Federacji Rosyj-
skiej jest bardzo ważny dla zapewnienia stabilnych
dostaw gazu ziemnego w związku z prognozami
wzrostu zapotrzebowania na ten surowiec. W tym
miejscu pragnę zwrócić uwagę pana posła, że zgodnie
z prognozą zawartą w „Polityce energetycznej Polski
do roku 2030 r.”, przyjętej przez rząd RP w dniu 10 li-
stopada 2009 r., zapotrzebowanie na gaz w Polsce

wyniesie w roku 2020 – 17,1 mld m³, a w roku 2030
– 20,2 mld m³.
Należy także wspomnieć o planach inwestycyj-
nych w zakresie budowy źródeł wytwarzania energii
elektrycznej. Zgodnie z informacjami przedstawiony-
mi przez PGNiG SA na chwilę obecną planowana jest
budowa 12 obiektów, w których wytwarzanie energii
elektrycznej miałoby się odbywać w oparciu o gaz
ziemny. Przewidywana moc tych obiektów ma wyno-
sić 4100–4300 MWe, co wiązałoby się ze zużyciem od
ok. 4,7 mld m³ do ok. 5,6 mld m³ gazu ziemnego.
Odnosząc się do pytania dotyczącego rezerw stra-
tegicznych, pragnę zauważyć, że zgodnie z art. 24
ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach ropy
naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz
zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bez-
pieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym (Dz. U. Nr 52, poz. 343, z 2008 r. Nr 157,
poz. 976 oraz z 2009 r. Nr 3, poz. 11) przedsiębiorstwo
energetyczne wykonujące działalność gospodarczą
w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą lub
podmiot dokonujący przywozu gazu ziemnego są obo-
wiązane do utrzymywania zapasów obowiązkowych
gazu ziemnego. Ww. przedsiębiorstwa energetyczne
oraz podmioty:
— utrzymują zapasy obowiązkowe gazu ziemnego
w wielkości odpowiadającej co najmniej 30-dniowemu
średniemu dziennemu przywozowi tego gazu,
— utrzymują zapasy obowiązkowe gazu ziemnego
w instalacjach magazynowych, których parametry
techniczne zapewniają możliwość dostarczenia ich
całkowitej ilości do systemu gazowego w okresie nie
dłuższym niż 40 dni.
Zapasy obowiązkowe gazu ziemnego utrzymuje
się wyłącznie na terytorium RP w instalacjach ma-
gazynowych przyłączonych do systemu gazowego.
Zapasami dysponuje minister właściwy do spraw go-
spodarki.
Zgodnie z art. 74 ust. 1 omawianej ustawy pod-
mioty obowiązane do tworzenia i utrzymywania za-
pasów obowiązkowych gazu ziemnego tworzą, utrzy-
mują i corocznie powiększają zapasy obowiązkowe
gazu ziemnego do wielkości odpowiadającej co naj-
mniej:
1) 11 dniom średniego dziennego przywozu – od
dnia wejścia w życie ustawy do dnia 30 września
2009 r.,
2) 15 dniom średniego dziennego przywozu – od dnia
1 października 2009 r. do dnia 30 września 2010 r.,
3) 20 dniom średniego dziennego przywozu – od dnia
1 października 2010 r. do dnia 30 września 2012 r.,
4) 30 dniom średniego dziennego przywozu – od
dnia 1 października 2012 r.
W chwili obecnej PGNiG SA zgromadził 413,3 mln m³
zapasów obowiązkowych. Prognozowane wielkości
zapasów obowiązkowych (przy założeniu przywozu
gazu ziemnego przez PGNiG SA w wysokości z roku
2009, tj. 10,6 mld m³) zgodnie z ww. ustawą o zapa-
sach wyniosą:
479
— od dnia 1 października 2010 r. do dnia 30 wrze-
śnia 2012 r. – 517 mln m³,
— od dnia 1 października 2012 r. – 775 mln m³.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że decyzją
z dnia 15 stycznia 2010 r. minister gospodarki udzielił
zgody na uruchomienie zapasów obowiązkowych gazu
ziemnego. Do dnia 16 lutego 2010 r. OGP Gaz-System
uruchomił ww. zapasy w wysokości 23,5 mln m³.
Innym działaniem w zakresie zapewnienia bez-
pieczeństwa dostaw gazu ziemnego do Polski jest bu-
dowa połączeń międzysystemowych umożliwiających
odbiór gazu z kierunku zachodniego i południowego.
Obecnie te działania są realizowane poprzez rozbu-
dowę punktu wejścia w Lasowie (granica polsko-nie-
miecka) oraz budowę punktu wejścia w Cieszynie
(granica polsko-czeska). Realizacja powyższych pro-
jektów jest planowana do końca 2011 r. Dzięki tym
inwestycjom wzrosną możliwości odbioru gazu ziem-
nego do Polski o około 1 mld m3/rok z kierunków
alternatywnych wobec wschodniego.
Warto także podkreślić, że również na granicy
wschodniej obecnie trwa rozbudowa punktu zdaw-
czo-odbiorczego w okolicy Hrubieszowa. Po tej roz-
budowie wzrosną możliwości importu gazu z Ukra-
iny z obecnego poziomu około 5 mln m3/rok do 200
mln m3/rok.
Przedkładając powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że stanowią one wyczerpującą odpowiedź na
pytania zawarte w interpelacji pana posła Sławomi-
ra Kopycińskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 23 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie zamiaru łączenia bibliotek
z innymi instytucjami (14171)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Sławomira Kopycińskiego in-
terpelacji (SPS-023-14171/10) z 8 lutego br. dotyczą-
cej zamiaru łączenia bibliotek publicznych z innymi
instytucjami, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Proponowana nowelizacja ustawy o bibliotekach
umożliwiająca łączenie bibliotek publicznych z inny-
mi instytucjami kultury nie ma na celu szukania
oszczędności. Jej celem jest racjonalne wykorzystanie
posiadanych środków, rozszerzenie prowadzonej
przez instytucje kultury działalności, pełniejsze wy-
480
korzystanie istniejącej infrastruktury. Intencją
MKiDN jest wzmocnienie bibliotek, ich rozwój, zwięk-
szenie liczby realizowanych przez nie funkcji.
Łączenie bibliotek publicznych z innymi instytu-
cjami kultury możliwe byłoby po uzyskaniu zgody
ministra kultury i dziedzictwa narodowego poprze-
dzonej uzyskaniem opinii Krajowej Rady Bibliotecz-
nej oraz właściwej biblioteki wojewódzkiej. W ramach
proponowanej nowelizacji ustawy o bibliotekach nie
przewiduje się zmiany art. 19 stanowiącego, że każda
gmina organizuje i prowadzi co najmniej jedną biblio-
tekę publiczną oraz art. 22 ww. ustawy stanowiącego
o tym, że w każdej szkole prowadzona jest biblioteka
szkolna. Nie jest także przewidywana zmiana pole-
gająca na umożliwieniu łączenia bibliotek szkolnych
z publicznymi.
Obecnie w Polsce mamy do czynienia z najniż-
szym poziomem czytelnictwa od blisko 20 lat – na
100 Polaków 67 deklaruje, że w ostatnim roku nie
przeczytało żadnej książki, a poziom wskaźników
czytania ze zrozumieniem określonych przez OECD
jest jednym z niższych w Europie. Biorąc pod uwagę
fakt, że Polska jest krajem dysponującym jedną
z największych w Europie siecią bibliotek publicz-
nych i że sieć ta wzbogacona jest przez biblioteki
szkolne i pedagogiczne, poziom czytelnictwa należy
uznać za bardzo niepokojący. Oznacza to, że działa-
nia bibliotek wszystkich typów w zakresie promocji
i popularyzacji czytelnictwa są nieskuteczne. Nale-
ży moim zdaniem podejmować wszelkie działania,
które te niekorzystne trendy mogą odwrócić. Dzia-
łania te powinny być podejmowane zarówno w sfe-
rze podwyższania kompetencji bibliotekarzy, mate-
rialnego wyposażenia bibliotek, finansowania ich
bieżącej działalności, jak i w sferze organizacyjnej:
rozszerzania spektrum prowadzonej przez bibliote-
ki działalności, możliwości reagowania na zmienia-
jące się społeczne potrzeby oraz możliwości kształ-
towania tych postaw.
Zwracam uwagę na fakt, że nie od ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego, który jest organiza-
torem tylko dla Biblioteki Narodowej, zależy stan
polskich bibliotek publicznych. Ich funkcjonowanie,
rozwój i przyszłość zależą zarówno od administracji
samorządowej, która finansuje ich działalność, ale
także od zdolności bibliotek do rozbudzania i zaspo-
kajania społecznych potrzeb. Dotychczas prowadzona
działalność polegająca jedynie na udostępnianiu zbio-
rów staje się niewystarczająca i odbiega od społecz-
nych potrzeb i oczekiwań. Marginalizacja bibliotek
może nastąpić niezależnie od ich statusu prawnego.
Przyczyną marginalizacji może być rozminięcie się
oferty bibliotek z oczekiwaniami odbiorców, a tym
samym mniejsze zainteresowanie finansowaniem ich
ze strony samorządów. Sytuacja bibliotek, ich zna-
czenie, prestiż zależą do jakości ich oferty i zaintere-
sowania odbiorców. Nie ma możliwości rozwoju bi-
bliotek bez zainteresowania samorządów. Nie zmie-
nią tego najwyższe nawet nakłady na tę sferę dzia-
łalności kulturalnej ze strony Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego.
Skierowane wobec bibliotek działania ze strony
resortu dotyczą zarówno zakupów nowości wydaw-
niczych, pomocy w digitalizacji zbiorów, jak i remon-
tów i modernizacji infrastruktury. Największym jed-
nak zadaniem resortu w tym zakresie jest finanso-
wanie działalności Biblioteki Narodowej.
Rozwojowi bibliotek służyć ma m.in. realizowany
od 2009 r. program „Biblioteka+”. W jego ramach
przygotowany został program biblioteczny MAK+.
System zawierał będzie moduł katalogowania, wypo-
życzeń, inwentarza oraz druku, tj. wszystkie moduły,
które są niezbędne do funkcjonowania biblioteki.
Jego wdrożenie będzie miało miejsce w roku bieżą-
cym. W roku bieżącym przewidziana jest także reali-
zacja, przy współudziale bibliotek wojewódzkich,
szkoleń dla bibliotekarzy. Jednocześnie informujemy,
że w fazie przygotowań znajduje się wieloletni pro-
gram rządowy „Kultura+”. W jego ramach przewi-
dywane są działania mające na celu modernizację
obiektów bibliotecznych w gminach do 15 tys. miesz-
kańców. Wysokość planowanych w ramach WPR
„Kultura+” środków na modernizację bibliotek wy-
nosi 300 mln zł w ciągu 5 lat. Jego rozpatrzenie przez
rząd RP przewidywane jest w I połowie 2010 r.
W przypadku przyjęcia programu przez rząd jego re-
alizacja, finansowanie zadań, rozpocznie się od roku
2011. Ostatecznym celem WPR Kultura+ jest wzmoc-
nienie infrastruktury służącej działalności kultural-
nej na terenach gmin wiejskich i wiejsko-miejskich,
powstawanie i funkcjonowanie nowoczesnych, ela-
stycznych i samodzielnych placówek służących ak-
tywności kulturalnej lokalnych środowisk oraz inte-
gracji społecznej.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wykazu
produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu
pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(14172)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

Sławomira Kopycińskiego z dnia 8 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14172/10, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), zostało wyda-
ne na podstawie art. 71 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), który stanowi,
iż minister właściwy do spraw zdrowia określi,
w drodze rozporządzenia, wykazy produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych. Treść przedmiotowego rozporządzenia jest
zgodna z brzmieniem delegacji ustawowej, na podsta-
wie której zostało ono wydane.
Przedmiotowe rozporządzenie jest wykonaniem
kryteriów zawartych w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.), tym samym zawartość ww.
rozporządzenia o wykazie była uwarunkowana przed-
miotowymi kryteriami i to właśnie rozporządzenie
o kryteriach wprowadziło zmiany w katalogu leków
w obrocie pozaaptecznym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ze względu
na zgłoszone przez podmioty odpowiedzialne oraz
podmioty monitorujące rynek farmaceutyczny uwagi
do wykazu poszczególnych produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych,
w ministerstwie rozpoczęto prace legislacyjne mające
na celu aktualizację rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wykazu pro-
duktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do
obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335).
Przedmiotowy projekt zastąpi wykaz w postaci
enumeratywnie wymienionych produktów leczni-
czych substancjami czynnymi wchodzącymi w skład
produktów leczniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 lutego 2010 r.
481
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planowanych zmian dotyczących
obowiązku poddania się leczeniu
w zakładzie lecznictwa odwykowego (14173)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Kopycińskiego,
przesłaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu z dnia
8 lutego 2010 r., w sprawie planowanych zmian doty-
czących obowiązku poddania się leczeniu odwykowe-
mu, uprzejmie informuję, co następuje.
Wbrew zawartej w piśmie pana posła sugestii
w Ministerstwie Sprawiedliwości nie są obecnie pro-
wadzone prace nad zmianą ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2002 r. Nr 147,
poz. 1231, ze zm.)
Projekt ustawy o zmianie powołanej wyżej ustawy
oraz niektórych innych ustaw opracowany został
w 2008 r. przez Międzyresortowy Zespół do Spraw
Poprawy Skuteczności Wykonania Orzeczeń Sądo-
wych, utworzony zarządzeniem nr 98 prezesa Rady
Ministrów z dnia 19 września 2007 r. Przewidywał
on m.in. uchylenie art. 24–36 ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, a tak-
że – na wniosek Państwowej Agencji Rozwiązywania
Problemów Alkoholowych – zmianę art. 23 i 28 usta-
wy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psy-
chicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, ze zm.), polegają-
cą na dodaniu unormowania, iż przyjęcie do szpitala
psychiatrycznego dopuszczalne jest również pomimo
braku zgody wobec osoby, która wskutek zaburzeń
psychicznych, spowodowanych używaniem alkoholu
lub innych substancji psychoaktywnych, zagraża
bezpośrednio swojemu życiu albo zdrowiu lub życiu
innych osób, a jej stan somatyczny pozwala na pod-
jęcie leczenia bez zgody w szpitalu psychiatrycznym.
Zaproponowano również zmianę art. 74 § 1 Kodeksu
karnego przez wyłączenie obowiązku uzyskania
przez sąd od skazanego na karę pozbawienia wolno-
ści z warunkowym zawieszeniem wykonania kary
zgody na podjęcie leczenia odwykowego, co miało ure-
alnić stosowanie tego środka.
W kontekście pierwszego z zawartych w interpe-
lacji pytań informuję, że podjęcie prac nad omawia-
nym projektem poprzedziła analiza, z której wynika,
że w ostatnich czasach znacznie wzrosła liczba spraw
rozpoznawanych przez sądy na podstawie ustawy
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi. W 2004 r. było ich 39 526, w 2005 r.
– 45 204, w 2006 r. – 52 411, natomiast w 2007 r.
– 56 975. Zjawisku temu towarzyszył wzrost liczby
prowadzonych przez sądy postępowań wykonawczych:
w 2004 r. było ich 43 756, w 2005 r. – 47 421, w 2006 r.
– 53 517, a w 2007 r. aż 62 074. Liczba uczestników
482
postępowania oczekujących na umieszczenie w za-
kładzie stacjonarnym (szpitalu) w 2004 r. wynosiła
8084, natomiast w 2007 r. już 15 097. Z szacunków
Ministerstwa Sprawiedliwości wynika, że jedna trze-
cia osób, wobec których sądy orzekły umieszczenie
w zakładzie stacjonarnym, nigdy nie trafiła do szpi-
tala (2006 r. – 35,9%, 2007 r. – 32,4%, w Warszawie
jest to około 75%).
W związku z tym, że prace legislacyjne nad zmia-
ną ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi prowadzone były w szerszym
zakresie w Ministerstwie Zdrowia, omawiane propo-
zycje legislacyjne zostały na początku 2009 r. tam
przekazane.
W dniu 7 stycznia 2010 r. minister zdrowia skie-
rował do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów projekt
ustawy o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz niektórych
innych ustaw zawierający propozycję uchylenia
art. 24–36 powołanej na wstępie ustawy.
Jednocześnie pragnę wskazać, mając na uwadze
treść drugiego ze sformułowanych przez pana posła
pytań, że Ministerstwo Sprawiedliwości nigdy nie
negowało roli gminnych komisji rozwiązywania pro-
blemów alkoholowych w działaniach na rzecz trzeź-
wości. Praca z osobą uzależnioną i jej bliskimi oraz
zaangażowanie członków komisji w motywowanie
chorego do podjęcia terapii powoduje, że zaledwie nie-
znaczna część postępowań przed komisją kończy się
wystąpieniem z wnioskiem do sądu rodzinnego, a za-
tem wdrożeniem procedury mającej na celu zobowią-
zanie do przymusowego leczenia.
Podkreślić ponadto należy, że inicjując w 2008 r.
zmianę ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi, Ministerstwo Sprawiedliwości ściśle współpra-
cowało z Państwową Agencją Rozwiązywania Proble-
mów Alkoholowych oraz Ministerstwem Zdrowia.
Mając na względzie treść odpowiedzi, pozostaję
w przekonaniu, że wyczerpuje ona oczekiwania pana
posła.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie utrudnień w wydawaniu
kart parkingowych dla osób
niepełnosprawnych (14175)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Ostrowskiego prze-
słaną przy piśmie nr DSPA-4810-675-(l)/10 z dnia
10 lutego 2010 r. w sprawie wydawania kart parkin-
gowych osobom niepełnosprawnym, przedstawiam
następującą informację:
Znowelizowana z dniem 22 września 2009 r.
ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) wprowadziła nowe zasady wydawania kart par-
kingowych dla osób niepełnosprawnych. O wydanie
karty parkingowej mogą ubiegać się stosownie do
art. 8 ust. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym osoby
posiadające:
1) orzeczenie o niepełnosprawności,
2) orzeczenie o stopniu niepełnosprawności,
3) orzeczenie o wskazaniach do ulg i uprawnień
– wraz ze wskazaniem, o którym mowa w art. 6b
ust. 3 pkt 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.), które potwierdza fakt występowania
u osoby orzekanej obniżonej sprawności ruchowej.
Obniżona sprawność ruchowa to upośledzenie, które
powoduje ograniczenia w samodzielnym poruszaniu
się i przemieszczaniu.
Konsekwencją przedmiotowej nowelizacji jest
z jednej strony możliwość ubiegania się o wydawanie
karty parkingowej przez osoby niepełnosprawne,
które nie ukończyły 16. roku życia, z drugiej strony
doprecyzowanie warunków ubiegania się o wydanie
karty parkingowej poprzez jednoznaczne wskazanie
przesłanki obniżonej sprawności ruchowej (za po-
średnictwem wskazania umieszczanego w wymienio-
nych orzeczeniach) jako podstawy do ubiegania się
o kartę parkingową.
Należy zwrócić uwagę na fakt, iż dokonana no-
welizacja w pełni koresponduje z zaleceniem Rady
Unii Europejskiej z dnia 4 czerwca 1998 r. dotyczą-
cym kart parkingowych dla osób niepełnospraw-
nych (98/376/EC), w świetle którego państwa człon-
kowskie UE mają przyznać karty parkingowe oso-
bom, których inwalidztwo prowadzi do ograniczonej
ruchliwości. Ograniczona ruchliwość stanowiąca
przesłankę do wydania karty parkingowej w świetle
przedmiotowego zalecenia w prawie polskim po-
twierdzona jest poprzez wskazanie, o którym mowa
art. 6b ust. 3 pkt 9 ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, zawarte w wymienionych orzeczeniach o nie-
pełnosprawności.
W konsekwencji nowelizacja przepisów ustawy
Prawo o ruchu drogowym doprowadziła do zapewnie-
nia zgodności rozwiązań przyjętych w prawie pol-
skim z rozwiązaniami przyjętymi w prawie wspólno-
towym, co nie pozostaje bez znaczenia, biorąc pod
uwagę uznawalność kart parkingowych przez pań-
stwa członkowskie Unii Europejskiej bez względu na
kraj ich wydania. Ponadto takie rozwiązanie przy-
czyni się do eliminacji zjawiska wydawania kart par-
kingowych osobom nieposiadającym trudności z po-
ruszaniem się i przemieszczaniem, co często unie-

możliwiało korzystanie z uprawnień wynikających
z posiadanej karty parkingowej osobom mającym
trudności z poruszaniem się. Na ten fakt zwracały
uwagę, w licznej korespondencji wpływającej do Mi-
nisterstwa Infrastruktury, ministra pracy i polityki
społecznej oraz pełnomocnika rządu do spraw osób
niepełnosprawnych, zarówno indywidualne osobny
niepełnosprawne, jak też skupiające je lub reprezen-
tujące organizacje pozarządowe. Zapewnienie zgod-
ności rozwiązań prawa polskiego z prawem wspólno-
towym oraz zagwarantowanie korzystania z karty
parkingowej przez osoby posiadające obniżoną spraw-
ność ruchową wymagało jednocześnie rezygnacji
z wydawania karty parkingowej na podstawie orze-
czeń lekarza orzecznika ZUS.
Celem wprowadzonego rozwiązanie było przede
wszystkim umożliwienie korzystania z karty parkin-
gowej osobom niepełnosprawnym, które rzeczywiście
tego rodzaju pomocy wymagają, a nie osobom, które
jedynie legitymują się statusem osoby niepełnospraw-
nej. Jest to o tyle istotne, iż przed nowelizacją przed-
miotowych przepisów o kartę parkingową mogły
ubiegać się prawie wszystkie osoby niepełnosprawne
(z wyjątkiem dzieci do lat 16 oraz osób zaliczonych
do lekkiego stopnia niepełnosprawności o przyczynie
niepełnosprawności innej niż upośledzenie narządu
ruchu i choroba neurologiczna), a to ze względu na
brak kryterium obniżonej sprawności ruchowej jako
warunku w stosunku do osób ze znacznym lub umiar-
kowanym stopniem niepełnosprawności oraz osób
posiadających orzeczenie lekarza orzecznika ZUS
o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej eg-
zystencji albo całkowitej niezdolności do pracy. W kon-
sekwencji z prawa do ubiegania się o kartę parkingo-
wą mogło skorzystać około 2–3 mln osób, co w prak-
tyce przekładało się na jego ograniczoną skuteczność
oraz oderwanie się od celu, któremu miało służyć.
Wszystko to powodowało, iż osoby mające rzeczywi-
ste trudności z poruszaniem się miały coraz większe
problemy ze skutecznym korzystaniem z uprawnie-
nia, ponieważ miejsca parkingowe przeznaczone dla
nich były zajmowane przez osoby niepełnosprawne
nieposiadające stwierdzonej obniżonej sprawności
ruchowej albo też osoby pełnosprawne, wykorzystu-
jące bezprawnie karty parkingowe niepełnospraw-
nych krewnych lub znajomych.
Ponieważ osoba posiadająca orzeczenie lekarza
orzecznika ZUS jest traktowana jako osoba niepeł-
nosprawna (nie posiada ona jednak orzeczenia o nie-
pełnosprawności, ale orzeczenie o niezdolności do
pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji),
może ubiegać się o wydanie karty parkingowej pod
warunkiem uzyskania orzeczenia o wskazaniu do ulg
i uprawnień. Procedura wydawania tego typu orze-
czeń jest uproszczona w stosunku do podstawowej
procedury orzeczniczej (obejmującej wydawanie orze-
czeń o niepełnosprawności i stopniu niepełnospraw-
ności). Zgodnie z art. 5a ustawy o rehabilitacji zawo-
dowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych w postępowaniu w sprawach o wydanie
483
orzeczenia ze wskazaniem do ulg i uprawnień zespół
do spraw orzekania o niepełnosprawności wydaje orze-
czenie, w którym stopień niepełnosprawności określa
na podstawie przedłożonych orzeczeń (nie tylko orze-
czeń lekarza orzecznika ZUS, ale również orzeczeń
wydanych przed l stycznia 1998 r., orzeczeń KRUS,
MON i MSWiA), natomiast wskazania, o których
mowa w art. 6b ust. 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (w tym wskazanie obniżonej sprawności rucho-
wej), ustala stosownie do naruszonej sprawności orga-
nizmu i ograniczeń funkcjonalnych uzasadniających
korzystanie z ulg i uprawnień na podstawie odrębnych
przepisów. Postępowanie ma charakter jednoinstan-
cyjny, przeprowadzane jest jednoosobowo przez leka-
rza – członka powiatowego zespołu, a za wydanie orze-
czenia nie pobiera się opłaty.
W związku z powyższym, odpowiadając na posta-
wione przez pana posła Artura Ostrowskiego pyta-
nie, stwierdzam, iż brak jest uzasadnionej potrzeby
zmiany przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym,
wprowadzonych senackim projektem ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ruchu drogowym, uchwalonych
na 42. posiedzeniu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
w dniu 22 maja 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przeznaczenia dotacji z budżetu
jednostek samorządu terytorialnego
na dofinansowanie inwestycji realizowanych
przez organizacje pozarządowe (14176)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie, nr SPS-023-14176/10, interpelacją
posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie przezna-
czenia dotacji z budżetu jednostek samorządu tery-
torialnego na dofinansowanie inwestycji realizowa-
nych przez organizacje pozarządowe uprzejmie infor-
muję, że:
W świetle przepisu art. 18 uchwalonej przez Sejm
ustawy z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
oraz niektórych innych ustaw, który nowelizuje art. 221
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), podmioty nie-
484
zaliczane do sektora finansów publicznych i niedzia-
łające w celu osiągnięcia zysku mogą otrzymywać
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego dota-
cje celowe na cele publiczne, związane z realizacją
zadań tej jednostki, a także na dofinansowanie inwe-
stycji związanych z realizacją tych zadań.
Mając zatem na względzie literalną treść ww. ar-
tykułu, należy podkreślić, że dopuszcza on możliwość
dofinansowania w formie dotacji celowej z budżetu
jednostki samorządu terytorialnego inwestycji zwią-
zanych z realizacją zadań tej jednostki. Podmiot ubie-
gający się o dotację powinien jednak spełnić łącznie
następujące przesłanki:
— nie być zaliczony do sektora finansów publicz-
nych,
— nie działać w celu osiągnięcia zysku.
W myśl art. 221 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych zlecenie zadania
i udzielenie dotacji następuje zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U z 2003 r.
Nr 96, poz. 873, ze zm), a jeżeli dotyczy ono innych
zadań niż określone w tej ustawie – na podstawie
umowy jednostki samorządu terytorialnego z pod-
miotem, o którym mowa wyżej. Tryb postępowania
o udzielenie dotacji na inne zadania niż określone
w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie, sposób jej roz-
liczania oraz sposób kontroli wykonywania zleconego
zadania określa, w drodze uchwały, organ stanowią-
cy jednostki samorządu terytorialnego, mając na
uwadze zapewnienie jawności postępowania o udzie-
lenie dotacji i jej rozliczenia.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 znowelizowanej ustawy
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie sfera zadań publicznych
w tej ustawie obejmuje m.in. zadania w zakresie wspie-
rania i upowszechniania kultury fizycznej i sportu.
W przypadku prowadzenie działalności pożytku pu-
blicznego na podstawie zlecenia realizacji zadań pu-
blicznych organ administracji publicznej ogłasza
otwarty konkurs ofert co najmniej z trzydziestodnio-
wym wyprzedzeniem. Ogłoszenie otwartego konkur-
su ofert powinno zawierać informacje o:
1) rodzaju zadania;
2) wysokości środków publicznych przeznaczo-
nych na realizację tego zadania;
3) zasadach przyznawania dotacji;
4) terminach i warunkach realizacji zadania;
5) terminie składania ofert;
6) trybie i kryteriach stosowanych przy wyborze
oferty oraz terminie dokonania
wyboru oferty;
7) zrealizowanych przez organ administracji pu-
blicznej w roku ogłoszenia otwartego konkursu ofert
i w roku poprzednim zadaniach publicznych tego sa-
mego rodzaju i związanych z nimi kosztami, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem wysokości dotacji przekaza-
nych organizacjom pozarządowym oraz podmiotom,
o których mowa w art. 3 ust. 3.
Należy zaznaczyć, że w przedmiocie interpretacji
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie właściwe jest Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej.
Informując o powyższym, minister finansów za-
znacza jednocześnie, iż zajmuje się wyłącznie wyja-
śnieniem ogólnego znaczenia przepisów ustawy o fi-
nansach publicznych, gdy powstają w tym względzie
uzasadnione wątpliwości. Ministerstwo, nie znając
wszystkich okoliczności konkretnych spraw, nie może
wypowiadać się w kwestii indywidualnego stosowa-
nia przepisów prawa przez jednostki samorządu te-
rytorialnego.
W myśl art. 86 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, ze zm.) nadzór nad działalnością gminną
sprawuje w zakresie spraw finansowych regionalna
izba obrachunkowa. W myśl art. 11 ust. 1 pkt 4 usta-
wy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych
izbach obrachunkowych (Dz. U z 2001 r. Nr 55, poz. 577,
ze zm.) w zakresie działalności nadzorczej właści-
wość rzeczowa regionalnych izb obrachunkowych
obejmuje w szczególności uchwały i zarządzenia po-
dejmowane przez organy jednostek samorządu tery-
torialnego w sprawach zasad i zakresu przyznawania
dotacji z budżetu jednostki samorządu terytorialne-
go, a więc w szczególności dotacji udzielanych na pod-
stawie art. 221 ustawy o finansach publicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie inicjatyw umożliwiających
wychodzenie z bezdomności (14179)
Szanowny Panie Marszałku! Pozwalam sobie prze-
kazać odpowiedź na interpelację pana Krzysztofa
Brejzy, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
12 stycznia 2010 r., jaka została skierowana przy pi-
śmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14179/10.
Pan Krzysztof Brejza poruszył bardzo ważny
z punktu widzenia pomocy społecznej państwa pro-
blem osób bezdomnych, który traktuję z wyjątkową
troską. Materia, jakiej dotyka pan poseł jest skom-
plikowana i trudna. Jej rozwiązanie nie jest proste.

Kwestia bezdomności związana jest bowiem z wielo-
ma, nakładającymi się na siebie przyczynami: bezro-
bociem, problemem mieszkaniowym w Polsce – nadal
1,5 mln rodzin w Polsce nie ma samodzielnych miesz-
kań – kryzysem, złą kondycją służby zdrowia w Pol-
sce. Przyczyny bezdomności leżą często także w sfe-
rze psychiki samych osób bezdomnych: ich uzależnie-
nia od nałogów, chorobami psychicznymi, aspołecz-
nymi postawami. Rozwiązanie problemu bezdomno-
ści nie jest więc proste. Wymaga też dużego zaanga-
żowania finansowego.
Muszę w tym miejscu jednak podkreślić, że usta-
wowy obowiązek udzielenia schronienia, zapewnie-
nie posiłku oraz niezbędnego ubrania osobom tego
pozbawionym należy do zadań własnych gminy
o charakterze obowiązkowym. Do zadań ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego
należy natomiast m.in.: tworzenie koncepcji i okre-
ślanie kierunków rozwoju w obszarze pomocy spo-
łecznej, inspirowanie i promowanie nowych form
i metod działania.
W związku z powyższym, odpowiadając na pierw-
sze i trzecie pytanie pana posła – o działania, jakie
podejmuje Ministerstwo Pracy i Polityki społecznej
na rzecz osób bezdomnych, oraz jakie programy po-
magające wychodzić z bezdomności realizuje obecnie
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej – przedsta-
wiam poniższą informację.
Działania ministra pracy i polityki społecznej
w zakresie pomocy osobom bezdomnym zakładają
kompleksowe wykorzystywanie instrumentów kilku
ustaw, tak aby nie ograniczać się jedynie do udziela-
nia wsparcia o charakterze osłonowym. Zamysłem
inicjatyw ministra pracy i polityki społecznej jest
zwrócenie uwagi (promocja, dofinansowywanie lokal-
nych przedsięwzięć) na wykorzystywanie przez sa-
morządy gminne oraz organizacje pozarządowe ta-
kich instrumentów indywidualnej pomocy i wsparcia
wobec osób bezdomnych, jak:
— indywidualny program wychodzenia z bezdom-
ności – ustawa z dnia 12 marca 2004r. o pomocy spo-
łecznej,
— indywidualny program zatrudnienia socjalne-
go – ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu
socjalnym,
— programy prac społecznie użytecznych i robót
publicznych – ustawa z dnia 24 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
a także zachęcanie do aktywizowania osób bez-
domnych lub zagrożonych bezdomnością w spółdziel-
niach socjalnych, centrach i klubach integracji spo-
łecznej.
Odrębnym kierunkiem działań ministra pracy
i polityki społecznej, kontynuowanym od 2007 r.,
o charakterze inicjującym jest uruchamianie kon-
kursów na wybór ofert projektowych podejmujących
tematykę programów aktywizacji społeczno-zawodo-
wej osób zagrożonych wykluczeniem społecznym,
w tym osób bezdomnych w obszarze budownictwa
socjalnego oraz poprawy standardów pobytu w noc-
485
legowniach i schroniskach dla osób bezdomnych.
W ten sposób pośrednio minister pracy i polityki spo-
łecznej włączył się w realizację zadań ustawy z dnia
8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia
lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni
i domów dla bezdomnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 251,
poz. 1844).
Ponadto minister pracy i polityki społecznej reali-
zuje programy:
— Program „Powrót osób bezdomnych do społecz-
ności” – inicjatywa ministra pracy i polityki społecz-
nej realizowana od 2006 r.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia spo-
łecznego dysponuje na realizację programu „Powrót
osób bezdomnych do społeczności” budżetowymi
środkami finansowymi w wysokości 5,0 mln zł oraz
zwykle także środkami dodatkowymi, często prze-
kraczającymi kwotę programową.
Zgodnie z regułami realizacji tego programu kwo-
ta ta jest dzielona na dwa tory:
— Tor Nr 1 Regionalny – kwota 3 mln zł, która
była przekazywana według zasad algorytmicznych
wojewodom na prowadzenie konkursów mających na
celu wyłonienie lokalnych organizacji działających na
rzecz pomocy osobom bezdomnym i ubogim.
— Tor nr 2 centralny – kwota 2 mln zł, którą dys-
ponował minister właściwy do spraw zabezpieczenia
społecznego na wyłonienie w drodze konkursowej
najefektywniejszych projektów aktywizacji społecz-
no-zawodowej osób bezdomnych i zagrożonych bez-
domnością.
W roku 2009 w ramach toru nr 2 centralnego,
programu „Powrót osób bezdomnych do społeczno-
ści”, wspierano finansowo projekty organizacji poza-
rządowych prowadzących placówki pomocy osobom
bezdomnym, które mają na celu aktywizację zawo-
dową bezdomnych w połączeniu z działaniami popra-
wiającymi standard pobytu w placówce poprzez pra-
ce remontowe lub drobne inwestycje. Głównym kry-
terium w ocenie wniosków była ocena propozycji
programów aktywizacyjnych osób bezdomnych oraz
zakres prac wykonywanych przez te osoby na rzecz
podniesienia standardów placówek (noclegownie,
domy dla osób bezdomnych), w których przebywają
te osoby.
— Program „Aktywne formy przeciwdziałania
wykluczeniu społecznemu” – inicjatywa ministra
pracy i polityki społecznej realizowana od 2006 r.
W roku 2009 w ramach programu „Aktywne for-
my przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu” kon-
tynuowano działania wspierające te inicjatywy samo-
rządów gminnych, które łączą procesy aktywizacji
społeczno-zawodowej osób zagrożonych wyklucze-
niem społecznym z przedsięwzięciami w obszarze
szeroko pojętego budownictwa socjalnego (lokale so-
cjalne, mieszkania kontraktowe, noclegownie i domy
dla osób bezdomnych).
W ramach programu realizowany jest konkurs
dla samorządów gmin „Prace społecznie użyteczne
i roboty publiczne na rzecz budownictwa socjalnego
486
– zwiększenie gminnego zasobu mieszkaniowego”
– kwota dofinansowania projektów w 2009 r. ca 2,5 mln zł.
Projekty dwuletnie polegające na I etapie przygotowaw-
czym (edukacja, przekwalifikowania zawodowe, kursy
i szkolenia) oraz na II etapie realizacyjnym (przebieg
konkretnych programów rynku pracy w gminach na
obiektach budownictwa socjalnego).
— Poprawa warunków pobytu w noclegowniach
i domach dla bezdomnych – działania legislacyjne.
Działania ministra pracy i polityki społecznej
w zakresie pomocy w rozwiązywaniu problemów osób
bezdomnych obejmują również zagadnienia natury
legislacyjnej.
W ub. roku nastąpiła nowelizacja rozporządzenia
w sprawie finansowego wsparcia tworzenia noclegowni
i domów dla osób bezdomnych obowiązującego na mocy
przepisów ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finanso-
wym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 251, poz. 1844, z późn. zm.).
Przepisy powyższego rozporządzenia obejmują
3 zestawy kryteriów oceny wniosków o finansowe
wsparcie przedsięwzięć z zakresu budowy, remontu
lub zmiany przeznaczenia nieruchomości na nocle-
gownię lub dom dla osób bezdomnych. Wnioski te
składane są do Banku Gospodarstwa Krajowego
(BGK) – wiosna, jesień.
Z komunikatu BGK według stanu na 31 grudnia
2009 r. wynika, że:
– w 2008 r. w edycji wiosennej – 2 umowy na kwo-
tę 2 176,7 tys. zł, a w edycji jesiennej – 2 umowy na
kwotę 1 133,6 tys. zł,
– w 2009 r. w edycji wiosennej – 1 umowa na kwo-
tę 369,2 tys. zł.
— Projekt „Krajowego programu wychodzenia
z bezdomności i rozwoju budownictwa socjalnego na
lata 2010–2015”.
Głównym celem założeń koncepcyjnych projektu
krajowego programu jest uzyskanie znaczącej popra-
wy w efektywnym wdrażaniu i prowadzeniu działań
na rzecz osób bezdomnych i zagrożonych bezdomno-
ścią. Koncepcja przewiduje zastosowanie etapów
w realizacji określonych obszarów tematycznych,
które podzielono na dwa okresy, a mianowicie: etap
I to lata 2010–2015 oraz etap II – po roku 2015.
Obszary tematyczne:
Etap I — pomoc i integracja społeczna dla osób
Okres bezdomnych,
2010–2015 — rozwój budownictwa socjalnego – lokale
socjalne, noclegownie i domy dla bezdomnych.
Obszary tematyczne:
— system ochrony zdrowia osób bezdomnych,
— system wsparcia finansowo-kredytowego
dla osób bezdomnych realizujących
Etap II
Okres po 2015
indywidualne programy wychodzenia
z bezdomności,
— system ulg i preferencji podatkowych dla
podmiotów udzielających pomocy osobom
bezdomnym i zagrożonym bezdomnością.
W etapie I obejmującym okres 2010–2015 określo-
no cel strategiczny oraz 5 celów szczegółowych z po-
działem na konkretne zadania.
Strategicznym celem projektu krajowego progra-
mu jest poprawa sposobów udzielania pomocy w roz-
wiązywaniu problemów bezdomności i likwidowania
zagrożeń jej powstawania, a także zintensyfikowanie
działań w sferze budownictwa socjalnego, w tym
szczególnie do:
— wprowadzenia akceptowanych społecznie stan-
dardów jakości usług świadczonych przez podmioty
udzielające pomocy bezdomnym;
— obligatoryjnego stosowania przez podmioty
udzielające pomocy osobom bezdomnym ustawowych
narzędzi aktywizacji społeczno-zawodowej – kon-
trakt socjalny, indywidualny program zatrudnienia
socjalnego oraz udziału w programach rynku pracy
inicjowanych przez publiczne służby zatrudnienia;
— obligatoryjnego obowiązku ujmowania gmin-
nych standardów wychodzenia z bezdomności w lo-
kalnych strategiach rozwiązywania problemów spo-
łecznych celem dysponowania gotowymi scenariusza-
mi postępowania w przypadku pojawienia się proble-
mów bezdomności;
— zwiększenia zainteresowania samorządów gmin-
nych uczestnictwem w przedsięwzięciach inwestycyj-
nych (budowa, remonty lub zmiana przeznaczenia
budynków) w zakresie budownictwa socjalnego dofi-
nansowywanych z budżetu państwa – Fundusz Do-
płat Banku Gospodarstwa Krajowego.
Realizacja krajowego programu powinna przyczy-
nić się również do społecznej akceptacji prowadzenia
działań pomocowych wobec osób bezdomnych wg
określonych krajowych scenariuszy i standardów ja-
kości usług
Cele szczegółowe projektu krajowego programu:
— Stworzenie bazy danych o rzeczywistej liczbie
osób bezdomnych.
— Standaryzacja usług placówek pomocy osobom
bezdomnym.
— Standardy pracy socjalnej z osobami bezdom-
nymi:
– obowiązek kontraktów socjalnych w niektórych
placówkach pomocy dla osób bezdomnych:
– kategoria A: noclegownie (w ograniczonym za-
kresie),
– kategoria B: domy dla bezdomnych i mieszkania
kontraktowe;
– nowa specjalizacja w kształceniu pracowników
socjalnych – streetworker.
— Zwiększenie wskaźnika zatrudnialności osób
bezdomnych – edukacja i zatrudnienie socjalne osób
bezdomnych w centrach integracji społecznej.
— Wspieranie samorządów gminnych inicjujących
lokalne programy rynku pracy w obiektach budow-
nictwa socjalnego (noclegownie, domy dla bezdom-
nych oraz lokale socjalne).
— Zintensyfikowanie stopnia wykorzystania Fun-
duszu Dopłat do przedsięwzięć z zakresu budownic-

twa socjalnego – lokale socjalne, mieszkania chronio-
ne, noclegownie i domy dla bezdomnych.
W maju 2009 r. poprawiony projekt „Krajowego
programu wychodzenia z bezdomności i rozwoju bu-
downictwa socjalnego na lata 2010–2015” został po-
nownie skierowany do rozpatrzenia do Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
Niestety w piśmie z dnia 23 listopada 2009 r. pan
Michał Boni, przewodniczący Stałego Komitetu Rady
Ministrów, przedstawił opinię, która w kontekście
aktualnej sytuacji gospodarczej w kraju sugerowała
zawieszenie prac nad przedmiotowym dokumentem
oraz wznowienie nad nim prac w terminie, kiedy zna-
ne będą perspektywy finansowe państwa na lata ko-
lejne.
— System informacji – infolinie i internetowy wy-
kaz placówek pomocowych dla osób bezdomnych.
Na przełomie roku 2007/2008 powstał system in-
formacji nadzorowany przez ministra pracy i polity-
ki społecznej składający się m.in. z internetowych
wykazów:
— bezpłatnych, całodobowych infolinii działają-
cych w poszczególnych województwach, które udzie-
lają informacji, gdzie osoba bezdomna może znaleźć
nocleg, wyżywienie, wsparcie medyczne itp.
— baz placówek udzielających pomocy i schronie-
nia dla osób bezdomnych, z podziałem na wojewódz-
twa oraz rodzaje placówek (schroniska, noclegownie
oraz ośrodki wsparcia); w bazach można wyszukiwać
daną informację, np. dotyczącą placówek w określo-
nej miejscowości itp.
Wykazy powyższe zawarte są w specjalnie wydzie-
lonej na stronie internetowej MPiPS zakładce: Bez-
domność (link: Pomoc Społeczna BEZDOMNOŚĆ).
Są one aktualizowane każdego roku.
— Spis osób bezdomnych – noc z 15 na 16 grudnia
2009 r.
Trudność z określeniem ilości osób bezdomnych
wiąże się z ich częstym przemieszczaniem się, co po-
woduje dublowanie się danych uzyskanych z poszcze-
gólnych gmin, powiatów i województw, w przypadku
gdy badanie jest przeprowadzone w dłuższej perspek-
tywie czasowej (np. dziś osoba bezdomna może być
w Warszawie, ale jutro może być już w Łodzi, co zo-
stanie uwzględnione w statystykach z obu woje-
wództw). W związku z powyższym, w roku 2009 mi-
nister pracy i polityki społecznej zwrócił się do
wszystkich wojewodów z prośbą, aby w jedną, z góry
określoną, noc zimową (kiedy najwięcej osób bez-
domnych korzysta z noclegu) zbadano, ile udzielono
noclegów we wszystkich placówkach noclegowych
na terenie danego województwa (finansowanych
przez gminę, powiat, ale także przez inne podmio-
ty). Dzięki temu, że badanie zostało przeprowadzo-
ne w ciągu jednej nocy uniknie się efektu dublowa-
nia się danych i uzyska się bardziej wiarygodne in-
formacje. W 2009 r. takie badanie przeprowadzono
w województwach eksperymentalnie po raz pierw-
szy w nocy z 15 na 16 grudnia.
487
Liczba osób, które skorzystały w nocy z 15 na
16 grudnia 2009 r. z przygotowanych miejsc noclego-
wych i zostały zarejestrowane przez placówki, wyno-
si 18,0 tys. osób. Przy założeniu, że 1/3 osób bezdom-
nych nie korzysta z miejsc noclegowych przygotowa-
nych dla nich przez instytucje pomocy społecznej
ocenia się, że przybliżona liczba osób bezdomnych to
ok. 30 tys. osób.
Odnosząc się do czwartego pytania pana posła,
czy w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” możliwe jest wsparcie inicjatyw związanych
z wychodzeniem z bezdomności, chciałabym poinfor-
mować.
Pod koniec 2009 r. ukończono w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej prace związane z urucho-
mieniem projektu systemowego nr 1.18 pt. „Tworze-
nie i rozwijanie standardów jakości usług instytucji
pomocy społecznej i integracji”, który będzie realizo-
wany w ramach działania 1.2: Wsparcie systemowe
instytucji pomocy społecznej i integracji Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2008–2013. W ramach
tego projektu, którego realizacja przewidziana jest na
lata 2010–2013 przewidziano zadanie pt.: Gminny
standard wychodzenia z bezdomności. Zadanie to
z przewidzianą kwotą finansową EFS ca 30 mln zł na
okres 2010–2013 obejmuje m.in.:
— Opracowanie i wydanie katalogu dobrych prak-
tyk jako materiału wyjściowego do tworzenia Gmin-
nego standardu wychodzenia z bezdomności.
— Stworzenie i wydanie (projekty) standardów
składających się na Gminny standard wychodzenia
z bezdomności, w skład którego wejdą:
– standardy mieszkalnictwa i pomocy doraźnej,
m.in. standard ogrzewalni, noclegowni, schroniska,
domu dla bezdomnych, mieszkania wspieranego,
wspólnoty, jadłodajni punktu charytatywnego;
– standardy w obszarze zdrowia, m.in. standard
terapii alkoholowej, punktów doraźnej pomocy me-
dycznej, współpracy ze służbą zdrowia, standard pra-
cy z bezdomnymi narkomanami, standard pracy z oso-
bami bezdomnymi z zaburzeniami psychicznymi,
starszymi i niepełnosprawnymi;
– standardy w obszarze zatrudnienia i edukacji,
m.in. standard prac społecznie użytecznych z bez-
domnymi, standard przedsiębiorstwa społecznego
i spółdzielni socjalnej, zatrudnienia socjalnego w kon-
tekście bezdomności, standard stażu i przygotowania
zawodowego, warsztatów, standard edukacji formal-
nej i nieformalnej dla osób bezdomnych;
– standardy pracy socjalnej, m.in. standard pracy
socjalnej w placówkach dla osób bezdomnych, stan-
dard pracy socjalnej w OPS, standard streetworkin-
gu dla osób bezdomnych, standardy mentoringu (asy-
stowania, akompaniowania, coachingu), standardy
poradnictwa dla osób bezdomnych;
– standardy komunikacji społecznej, m.in. stan-
dardy profilaktyki, standardy współpracy z bizne-
sem, z masmediami, standardy akcji medialnych
ukierunkowanych na przełamywanie negatywnych
488
stereotypów, standardy edukacji społecznej w zakre-
sie bezdomności.
— Wypracowanie systemu interwencji, integracji
i profilaktyki zagadnienia bezdomności poprzez stan-
dard oraz stworzenie definicji operacyjnej bezdomno-
ści polskiej.
— Stworzenie i opublikowanie rekomendacji sys-
temowych i prawnych do zmian legislacyjnych (pro-
jekty rozporządzeń na podstawie art. 23 ust. 2 usta-
wy o pomocy społecznej) w ramach polityki społecz-
nej w obszarze bezdomności umożliwiających syste-
mowe wdrożenie Gminnego standardu wychodzenia
z bezdomności.
— Opracowanie standardu partnerstwa gminne-
go, z udziałem m.in. ośrodków pomocy społecznej
i organizacji pozarządowych, niezbędnego do wdra-
żania Gminnego standardu wychodzenia z bezdom-
ności.
— Wypracowanie i upowszechnienie narzędzi
i metodologii do realizacji diagnoz lokalnych umoż-
liwiających określenie najważniejszych priorytetów
danej gminy w zakresie zwalczania bezdomności.
— Pilotaż w gminach – realizacja ogólnopolskiego
konkursu dla partnerstw gminnych na realizację pi-
lotażu GSWB (konferencje, seminaria regionalne,
informacja i promocja) oraz przygotowanie 30 part-
nerstw gminnych (lokalnych) we wszystkich regio-
nach Polski do wdrażania Gminnego standardu wy-
chodzenia z bezdomności poprzez szkolenia, opiekę
merytoryczną, realizację diagnoz lokalnych w part-
nerstwach i stworzenie projektu.
— Wdrożenie w 16 partnerstwach gminnych sze-
regu standardów usług dla osób bezdomnych składa-
jących się na Gminny standard wychodzenia z bez-
domności – objęcie wsparciem i pomocą ok. 100 in-
stytucji i organizacji zajmujących się bezdomnością
w całej Polsce.
W związku z drugim pytaniem, czy ministerstwo
podejmuje lub ma zamiar podjąć działania zachęca-
jące przedsiębiorców do zatrudniania osób bezdom-
nych, uprzejmie informuję, że ustawa o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) w art. 49 wyodrębnia
grupy osób będących w szczególnej sytuacji na rynku
pracy, tj.:
1) bezrobotnych do 25. roku życia,
2) bezrobotnych długotrwale albo po zakończeniu
kontraktu socjalnego lub kobiet, które nie podjęły
zatrudnienia po urodzeniu dziecka,
3) bezrobotnych powyżej 50. roku życia,
4) bezrobotnych bez kwalifikacji zawodowych, bez
doświadczenia zawodowego lub bez wykształcenia
średniego,
5) bezrobotnych samotnie wychowujących co naj-
mniej jedno dziecko do 18. roku życia,
6) bezrobotnych, którzy po odbyciu kary pozba-
wienia wolności nie podjęli zatrudnienia,
7) bezrobotnych niepełnosprawnych,
wobec których mogą być stosowane dodatkowe
działania w zakresie aktywizacji zawodowej, wspie-
rane odpowiednio środkami Funduszu Pracy lub in-
nymi środkami, w tym środkami Unii Europejskiej.
Osoby bezdomne są zazwyczaj długotrwale bezrobot-
ne i mogą w związku z powyższym w pełni korzystać
ze wspomnianych działań określonych w art. 50–61
ww. ustawy. Na przykład art. 50 ust. 1 i 2 tej ustawy
nakłada na powiatowy urząd pracy obowiązek przed-
stawienia osobie długotrwale bezrobotnej, w okresie
6 miesięcy od dnia rejestracji, propozycji zatrudnie-
nia, innej pracy zarobkowej, zatrudnienia w ramach
prac interwencyjnych lub robót publicznych. Ponad-
to zgodnie z art. 51 i 57 starosta zwraca pracodawcy,
który zatrudnił w ramach prac interwencyjnych lub
robót publicznych skierowanego bezrobotnego, część
kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody
oraz składek na ubezpieczenie społeczne.
Z uwagi na trudną sytuację osób długotrwale bez-
robotnych na rynku pracy zapis art. 59 wspomnianej
ustawy umożliwia oprócz refundowania części kosz-
tów wynagrodzenia poniesionych przy zatrudnieniu
w ramach prac interwencyjnych także dofinansowa-
nie wyposażenia nowego stanowiska pracy w wyso-
kości nie wyższej niż 400% przeciętnego wynagro-
dzenia. Ponadto w ust. 4 tego artykułu przewidziano
wyższą kwotę refundacji dla bezrobotnych spełniają-
cych warunki do nabycia prawa świadczenia przed-
emerytalnego miała w swoim założeniu spowodować
zachętę do podejmowania wydłużonego zatrudnienia
przez określone w tym artykule osoby. Ustawodawca
określił maksymalną skalę refundacji na poziomie
80% minimalnego wynagrodzenia. Jednak indywi-
dualna wysokość refundacji każdorazowo jest okre-
ślona w umowie cywilnoprawnej zawartej pomiędzy
starostą (powiatowym urzędem pracy) a pracodawcą.
Należy jednak pamiętać, że z uwagi na to, że praco-
dawca otrzymuje pomoc państwa, która od dnia wej-
ścia Polski do Unii Europejskiej podlega reglamenta-
cji, konieczne jest, przy ustalaniu ostatecznej kwoty
refundacji należnej pracodawcy, wzięcie pod uwagę
przepisów dotyczących pomocy publicznej.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 61b tejże usta-
wy starosta może zawrzeć z agencją zatrudnienia
umowę na doprowadzenie skierowanego bezrobotne-
go będącego w szczególnej sytuacji na rynku pracy
do zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy
przez okres co najmniej roku. Agencja w zamian
może otrzymać środki Funduszu Pracy w wysokości
określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 150%
przeciętnego wynagrodzenia za jednego skierowane-
go bezrobotnego.
Ponadto powiatowy urząd pracy, udzielając pomo-
cy, może przygotować indywidualny plan działania
dla bezrobotnego w celu doprowadzenia do podjęcia
przez niego odpowiedniej pracy. Przygotowanie ta-
kiego planu jest obowiązkowe w przypadku pozosta-
wania nieprzerwanego bezrobotnego w rejestrze przez
okres co najmniej 180 dni.
Jest ponadto możliwość przygotowania przez sta-
rostę programu specjalnego w celu aktywizacji zawo-
dowej osób będących w szczególnej sytuacji na rynku

pracy. Decyzje o wyborze grup odbiorców pomocy
– również grup osób w szczególnej sytuacji na rynku
pracy oraz osób pozostających bez zatrudnienia – po-
dejmowane są na poziomie regionalnym i lokalnym,
gdzie najlepiej są identyfikowane potrzeby i oferowa-
ne wsparcie
Podkreślić należy, że bezrobotni w szczególnej sy-
tuacji na rynku pracy (wg definicji ustawy o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), zarówno
w minionym okresie programowania, jak również
w obecnym, są aktywizowani w innych działaniach
i priorytetach (szczególnie pozostających w kompe-
tencji różnych instytucji, np. pomocy społecznej, Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych, itp.), gdzie powyższa definicja nie jest
obowiązująca. W związku z czym zarówno planowa-
nie, jak i sprawozdawczość w odniesieniu do grup
w szczególnej sytuacji na rynku pracy nie jest prowa-
dzona i dlatego nie jest możliwe udzielenie wyczer-
pującej i jednoznacznej informacji na temat wysoko-
ści środków już wydatkowanych lub planowanych do
skierowania dla osób zakwalifikowanych do tych ka-
tegorii. Nie zmienia to faktu, że istniejące w ustawie
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
instrumenty umożliwiają stosowanie bardzo zróżni-
cowanych form pomocy wobec osób będących w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Jarosława Gowina
w sprawie uznania kwalifikacji
czynnych zawodowo nauczycieli
przysposobienia obronnego w zakresie
prowadzenia zajęć z pierwszej pomocy (14180)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Arkita oraz pana
posła Jarosława Gowina, przekazaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry – wicemarszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-14180/10, do-
tyczącą uznania kwalifikacji czynnych zawodowo
nauczycieli przysposobienia obronnego w zakresie
prowadzenia zajęć z pierwszej pomocy, proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Kwestie kwalifikacji nauczycieli reguluje obecnie
art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
489
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz okre-
ślenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 50, poz. 400).
W świetle przepisów ww. rozporządzenia stanowi-
sko nauczyciela przysposobienia obronnego, a obec-
nie edukacji dla bezpieczeństwa może zajmować oso-
ba, która uzyskała poziom wykształcenia wymagany
dla danego typu szkoły, tj. która ukończyła:
1) studia wyższe na kierunku (specjalności)
zgodnym z nauczanym przedmiotem lub prowadzo-
nymi zajęciami oraz posiada przygotowanie peda-
gogiczne lub
2) studia wyższe na kierunku, którego zakres
określony w standardzie kształcenia dla tego kierun-
ku studiów w grupie treści podstawowych i kierun-
kowych obejmuje treści nauczanego przedmiotu lub
prowadzonych zajęć, oraz posiada przygotowanie pe-
dagogiczne, lub
3) studia wyższe na kierunku (specjalności) in-
nym, a ponadto ukończyła studia podyplomowe
w zakresie nauczanego przedmiotu lub prowadzonych
zajęć oraz posiada przygotowanie pedagogiczne.
Ponadto, stosownie do § 28 ww. rozporządzenia,
kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela
przysposobienia obronnego w danym typie szkoły po-
siadają również nauczyciele, którzy byli zatrudnieni
w dniu wejścia w życie rozporządzenia i którym na
podstawie wcześniejszych przepisów uznano ukoń-
czony kierunek (specjalność) studiów za zbliżony do
nauczanego przedmiotu: przysposobienie obronne.
Jednocześnie zauważyć należy, że w ramach
przedmiotu: przysposobienie obronne i edukacja dla
bezpieczeństwa, realizowanych na poszczególnych
etapach edukacyjnych, znajdują się m.in. treści na-
uczania związane z udzielaniem pierwszej pomocy.
W odniesieniu do nauczania pierwszej pomocy
w szkołach przepisy prawa (art. 8 ustawy z dnia
8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Me-
dycznym) nakładają na nauczycieli obowiązek posia-
dania odpowiedniego przygotowania do prowadzenia
tych zajęć. Warunki tego przygotowania określa roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 26 sierpnia
2009 r. w sprawie przygotowania nauczycieli do pro-
wadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania
pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 139, poz. 1132), które
w § 3 stanowi, iż wiedzę i umiejętności niezbędne do
prowadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udziela-
nia pierwszej pomocy nabywa się w ramach regulo-
wanego przepisami prawa szkolenia uwzględniające-
go specyfikę zajęć edukacyjnych w zakresie udziela-
nia pierwszej pomocy, organizowanego przez podmiot
wymieniony w przepisach wydanych na podstawie
art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.).
490
Bardzo ważnym celem uregulowania przepisami
prawa sposobu realizacji ww. szkolenia, a w szcze-
gólności programu szkolenia, kwalifikacji kadry pro-
wadzącej szkolenie, sposobu przeprowadzania egza-
minu na zakończenie szkolenia, było dokonanie
standaryzacji i harmonizacji przygotowania nauczy-
cieli do prowadzenia zajęć w zakresie nauczania pierw-
szej pomocy. Wyłączenie z tej harmonizacji bardzo
licznej grupy nauczycieli przedmiotu: przysposobie-
nie obronne uniemożliwiłoby realizację tego celu.
W związku ze specyfiką nauczania pierwszej pomo-
cy uznaję za zasadne aby nauczyciele, podnosili swo-
ją wiedzę i umiejętności w tym zakresie w sposób
zgodny z przedstawionym w załączniku programem
szkolenia.
Szkolenie, o którym mowa powyżej, zgodnie z re-
gulacjami zawartymi w § 6 i 11 rozporządzenia
w sprawie przygotowania nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej
pomocy kończy się egzaminem z zakresu wiedzy
i umiejętności objętych programem szkolenia, a oso-
bie, która zdała egzamin, podmiot organizujący szko-
lenie wydaje zaświadczenie potwierdzające posiada-
nie przygotowania do prowadzenia zajęć edukacyj-
nych w zakresie udzielania pierwszej pomocy, które
jest ważne przez okres 5 lat od dnia wydania.
Zatem, biorąc pod uwagę powyższe wymogi, uzna-
ję za zasadne, aby nauczyciele posiadający kwalifika-
cje do zajmowania stanowiska nauczyciela przyspo-
sobienia obronnego i edukacji dla bezpieczeństwa,
w tym nauczyciele, którym na podstawie dotychcza-
sowych przepisów uznano ukończony kierunek (spe-
cjalność) studiów za zbliżony do nauczania przedmio-
tu: przysposobienie obronne, od 1 września 2010 r.
prowadzili zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania
pierwszej pomocy, pod warunkiem doskonalenia swo-
jej wiedzy i umiejętności w ramach szkolenia, o któ-
rym mowa w przepisach rozporządzenia w sprawie
przygotowania nauczycieli do prowadzenia zajęć edu-
kacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie ograniczania środków
na finansowanie publicznych regionalnych
ośrodków radiowych i telewizyjnych (14184)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację z dnia 18 stycznia 2010 r., nr SPS-023-
-14184/10, pani Krystyny Łybackiej, poseł na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczącą ograniczenia
środków na finansowanie publicznych regionalnych
ośrodków radiowych i telewizyjnych, jako minister
właściwy do wykonywania zadań związanych z nad-
zorem właścicielskim nad spółką Telewizja Polska SA
przedstawiam, co następuje.
Działając na podstawie przepisów prawa, przede
wszystkim Kodeksu spółek handlowych i ustawy
z dnia 29 grudnia 2004 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, ze zm.), Skarb Państwa
sprawuje nadzór właścicielski nad TVP SA, jednost-
ką nadawcy publicznego funkcjonującego jako jed-
noosobowa spółka Skarbu Państwa. Obowiązujące
przepisy prawa przyznały ministrowi skarbu pań-
stwa znikomy zakres instrumentów nadzoru wła-
ścicielskiego, zatem należy przyjąć, iż ustawodawca
uznał jako naczelną zasadę ustroju mediów publicz-
nych ich niezawisłość od władzy wykonawczej. Wy-
konując prawo głosu z akcji TVP SA, minister skar-
bu państwa nie ma wpływu na skład organów tej
spółki (zarząd powoływany jest przez radę nadzor-
czą spółki, zaś Skarb Państwa – mimo, iż jest jedy-
nym akcjonariuszem TVP SA – może wskazać tylko
jednego członka rady nadzorczej, którego nie ma
prawa odwołać). Ponadto raz do roku minister skar-
bu państwa sprawuje funkcję zwyczajnego walnego
zgromadzenia, do którego kompetencji należy m.in.
dokonanie oceny działalności spółki związanej z za-
kończeniem roku obrotowego, jak również rzetelno-
ści i poprawności realizacji funkcji statutowych
i ustawowych organów spółki. Powyższe przykłady
odzwierciedlają ograniczone uprawnienia Skarbu
Państwa jako właściciela spółki. Należy przy tym
zaznaczyć, że w obowiązującym ustroju prawnym
minister skarbu państwa nie posiada żadnych in-
strumentów bezpośredniego oddziaływania na tele-
wizyjne ośrodki regionalne.
Wykonywany przez ministra skarbu państwa
nadzór właścicielski dotyczy wyłącznie TVP SA, co
zostało usankcjonowane powyżej przytoczoną usta-
wą. TVP SA została zawiązana jako jednoosobowa
spółka akcyjna Skarbu Państwa w celu tworzenia
i rozpowszechniania ogólnokrajowych programów 1,
2 i TV Polonia. Tworzenie i rozpowszechnianie re-
gionalnych programów telewizji publicznej należy do
terenowych oddziałów spółki. Tym samym ustawo-
dawca przyjął, że ta forma organizacyjno-prawna jest
najbardziej właściwa dla podmiotów realizujących
misję publiczną.
Mając powyższe na uwadze, minister skarbu pań-
stwa może jedynie podzielać zaniepokojenie opinii
społecznej sytuacją, w której znajduje się spółka,
w tym regionalne ośrodki telewizyjne. W tym miejscu
pragnę zaznaczyć, że sytuacja, w której obecnie znaj-
duje się zarówno spółka, jak i jej oddziały, spowodo-
wana jest przede wszystkim wieloletnimi zaniedba-
niami zarządów w sferze obniżenia kosztów funkcjo-
nowania podmiotu, brakiem podejmowania działań
oszczędnościowych i restrukturyzacyjnych. W mojej
ocenie w świetle widocznego od kilku lat spadku

wpływów abonamentowych, działania kolejnych za-
rządów wydają się być nieprofesjonalne i niezrozu-
miałe z biznesowego punktu widzenia.
Dążąc do zapewnienia prawidłowego funkcjono-
wania spółki, minister skarbu państwa podejmował
szereg czynności, które mieściły się w przypisanych
mu prawem kompetencjach, a jednocześnie zmierza-
ły do wyjaśnienia lub poprawy sytuacji ekonomiczno-
-finansowej spółki. Jako przykład może tutaj służyć
przeprowadzenie na wniosek ministra skarbu pań-
stwa w 2008 r. audytu w spółce. Działania ministra
skarbu państwa zostały pozytywnie ocenione przez
Najwyższą Izbę Kontroli, która w „Informacji o wy-
nikach kontroli gospodarowania mieniem oraz reali-
zacji zadań nadawcy publicznego przez Telewizję Pol-
ską” pozytywnie oceniła wykonywanie funkcji wła-
ścicielskich przez ministra skarbu państwa wobec
spółki, natomiast negatywnie oceniła gospodarowa-
nie mieniem TVP SA, co było skutkiem nierzetelnych
działań podejmowanych przez jej zarząd.
Reasumując, pragnę podkreślić, że Skarb Pań-
stwa oczekuje od zarządu spółki przedstawienia pla-
nów naprawczych, które pozwolą na zapewnienie sta-
bilnego finansowania spółki przy równoczesnej po-
prawie efektywności wykorzystania uzyskiwanych
środków, jak również spowodują wzrost wartości
spółki, a osiągnięte wyniki będą miały przełożenie
na finansowanie działalności oddziałów terenowych
TVP SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie wykorzystywania instytucji
świadka koronnego w praktyce prokuratury
i wymiaru sprawiedliwości (14185)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Widackiego z dnia 19 stycz-
nia 2010 r. w sprawie wykorzystywania instytucji
świadka koronnego w praktyce prokuratury i wymia-
ru sprawiedliwości, przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 8 lu-
tego 2010 r. do ministra sprawiedliwości prokuratora
generalnego, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko w zakresie poruszonych w interpelacji
zagadnień.
Ustawę z dnia 25 czerwca 1997 r. o świadku ko-
ronnym stosuje się w sprawach o przestępstwa popeł-
491
nione w zorganizowanej grupie lub związku prze-
stępczym, więc praktyczna realizacja tych przepisów
jest monitorowana w Biurze do Spraw Przestępczości
Zorganizowanej Prokuratury Krajowej. Większość
postępowań przygotowawczych z wykorzystaniem
dowodu z zeznań świadka koronnego była prowadzo-
na w specjalnych wydziałach prokuratur okręgowych
i apelacyjnych powołanych do zwalczania przestęp-
czości zorganizowanej. Nadzór służbowy nad tymi
śledztwami sprawowano również we wskazanym biu-
rze, tak więc sprawy te, szczególnie w zakresie efek-
tywności ścigania, pozostawały w stałym zaintereso-
waniu Prokuratury Krajowej.
Śledztwa z wykorzystaniem dowodu w postaci ze-
znań świadka koronnego dotyczą z reguły wielolet-
niej działalności zorganizowanych grup lub związ-
ków przestępczych i toczą się przeciwko wielu oso-
bom podejrzanym o liczne przestępstwa dokonane na
terenie całego kraju, a często również za granicą.
Z tych względów zarówno postępowania przygoto-
wawcze, jak i późniejsze postępowania sądowe są pra-
cochłonne i długotrwałe. W dużej części śledztw,
z uwagi na ich ogromny zakres, dochodzić musi do
podziału na odrębne postępowania, które potem
w różnym czasie, uwarunkowanym zbieraniem do-
wodów, kierowane są z aktami oskarżenia do właści-
wych sądów. Prowadzi to więc do sytuacji, w których
świadkowie koronni składają zeznania na wielu roz-
prawach sądowych, a także w innych postępowaniach
przygotowawczych dotyczących działalności prze-
stępczej kolejnych osób, później ustalonych jako
sprawcy bądź ujętych w trakcie ukrywania się przed
organami ścigania. Należy dodać, że w zasadzie
w każdej sprawie z wykorzystaniem dowodu z zeznań
świadka koronnego oskarżeni składają apelacje od
orzeczeń sądowych w pierwszej instancji, stąd też do
uprawomocnienia się wyroków dochodzi często po
kilku latach od skierowania aktu oskarżenia.
W marcu 2002 r. w Biurze do Spraw Przestępczo-
ści Zorganizowanej Prokuratury Krajowej po raz
pierwszy przeprowadzono kompleksowe badania
w zakresie efektywności stosowania ustawy o świad-
ku koronnym. Okazało się wówczas, że w sprawach,
w których dopuszczono dowód z zeznań wówczas
34 świadków koronnych, skierowano 68 aktów oskar-
żenia przeciwko 633 osobom, z których następnie
67 zostało prawomocnie skazanych. W prowadzonych
i zakończonych wtedy śledztwach przedstawiono pra-
wie 2,5 tys. zarzutów i zabezpieczono mienie podej-
rzanych o wartości prawie 4,3 mln zł.
Praktyka prokuratorska w stosowaniu ustawy
o świadku koronnym wskazywała jednak na pewne
jej mankamenty, więc prokurator generalny powołał
w lipcu 2005 r. w Prokuraturze Krajowej zespół pro-
kuratorów – praktyków z biura i wydziałów do spraw
przestępczości zorganizowanej w celu opracowania
projektu zmian w tej ustawie, uwzględniającego po-
stulaty środowiska prokuratorskiego. Przygotowany
wówczas projekt okazał się w znacznej mierze zbież-
ny z propozycjami zmian w ustawie o świadku koron-
492
nym, wypracowanymi przez uczestników programu
naukowego kierowanego przez prof. Emila Pływa-
czewskiego, a także projektem przygotowanym przez
Centralne Biuro Śledcze Komendy Głównej Policji.
W związku z pracami nad nowelizacją ustawy
o świadku koronnym w lipcu 2006 r. w Biurze do
Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury
Krajowej poddano ponownej analizie wyniki prak-
tycznego stosowania instytucji świadka koronnego.
Stwierdzono wówczas, że w sprawach, w których do-
puszczono dowody z zeznań 78 świadków koronnych,
zarzuty przedstawiono łącznie 3096 osobom i ujaw-
niono 9213 przestępstw. W tych śledztwach zabezpie-
czono mienie podejrzanych o wartości prawie 10 mln zł.
Skierowano 320 aktów oskarżenia przeciwko 2295
osobom, z których 1196 zostało prawomocnie skaza-
nych, a 27 – uniewinnionych.
Ustawą z dnia 22 lipca 2006 r., która weszła
w życie 31 sierpnia 2006 r., uchwalono wszystkie za-
proponowane zmiany w ustawie o świadku koron-
nym, w tym zwiększono wymagania wobec kandyda-
ta na świadka koronnego oraz wprowadzono ob-
ostrzenia w zakresie jego możliwej odpowiedzialności
karnej. Na podejrzanego starającego się o taki status
nałożono bowiem obowiązek ujawnienia swojego ma-
jątku oraz znanego mu majątku innych sprawców,
a także przedłużono okres (z 1 roku do 5 lat), w któ-
rym trzeba lub można cofnąć świadkowi koronnemu
uprawnienia abolicyjne. Ponadto przyznano proku-
ratorowi prowadzącemu lub nadzorującemu śledztwo
prawo do odstąpienia od dalszej procedury z kandy-
datem na świadka koronnego, zaś ostateczną apro-
batę na wystąpienie do sądu o dopuszczenie dowodu
z zeznań świadka koronnego zastrzeżono dla proku-
ratora krajowego.
Decyzja prokuratora krajowego w tym względzie
jest poprzedzona szczegółową analizą akt śledztwa
i wniosku właściwego prokuratora w zakresie kon-
kretnego podejrzanego ubiegającego się o status
świadka koronnego. Wniosek taki pochodzi bowiem
bądź od prokuratora apelacyjnego, bądź od prokura-
tora okręgowego, lecz w tym przypadku załączona
jest do niego opinia prokuratora apelacyjnego w kwe-
stii zasadności dopuszczenia dowodu. Badanie spra-
wy od strony formalnej, szczególnie w zakresie speł-
nienia warunków i braku przesłanek negatywnych
określonych w ustawie o świadku koronnym, a także
merytorycznej, w tym przydatności dowodu dla osią-
gnięcia celów śledztwa, prowadzone jest w każdym
przypadku w Biurze do Spraw Przestępczości Zorga-
nizowanej Prokuratury Krajowej. Zapewnia to przy-
jęcie w miarę jednolitych kryteriów w skali kraju
w zakresie formy i treści przedsięwzięć realizowa-
nych procesowo w związku ze stosowaniem ustawy
o świadku koronnym, a także wypracowanie precy-
zyjnych wymagań dotyczących wykazania szczegól-
nej przydatności dowodu z zeznań świadka koronne-
go dla wyjaśnienia konkretnej sprawy i niemożności
osiągnięcia tego celu przy zastosowaniu innych prze-
pisów, a zwłaszcza art. 60 § 3 i 4 K.k.
Ujawnione w trakcie analiz konkretnych spraw
nieprawidłowości formalne lub merytoryczne, a tak-
że zalecenia w zakresie usprawnienia procedowania
w śledztwach z wykorzystaniem ustawy o świadku
koronnym są następnie przekazywane wszystkim
prokuratorom w formie wytycznych lub pism in-
strukcyjnych. Do dnia dzisiejszego prokuratorzy wy-
dali postanowienia w trybie art. 5a ustawy o świadku
koronnym o zaprzestaniu dalszej procedury wobec
26 podejrzanych – kandydatów na świadków koron-
nych. Z reguły decyzje te były spowodowane nega-
tywną weryfikacją wyjaśnień podejrzanych, często
uznanych za zbyt ogólnikowe, a nawet kłamliwe, bra-
kiem rzetelnej współpracy ze strony podejrzanych lub
wykazaniem, że podejrzany nie spełniał warunków
ustawowych, gdyż na przykład faktycznie kierował
grupą przestępczą bądź wcześniej uczestniczył w za-
bójstwie.
Od dnia 31 sierpnia 2006 r. prokurator krajowy
wyraził zgodę w trybie art. 5 ust. 1 ustawy o świadku
koronnym wobec 17 podejrzanych, po czym właściwe
sądy okręgowe wydały postanowienia w przedmiocie
dopuszczenia dowodów z zeznań wszystkich zapro-
ponowanych świadków koronnych. W dwóch wypad-
kach prokurator krajowy nie wyraził takiej zgody.
W okresie ponad 11 lat obowiązywania ustawy
o świadku koronnym sądy dopuściły w całym kraju
95 świadków koronnych. Wyjątkowo dochodziło do
utraty statusu przez świadka koronnego poprzez
podjęcie wobec niego postępowania karnego z powo-
du odmowy złożenia zeznań przed sądem, popełnie-
nia nowego przestępstwa w ramach zorganizowanej
grupy przestępczej i ujawnienia podmiotowych prze-
słanek negatywnych wykluczających stosowanie tej
ustawy. Dotychczas odnotowano 3 takie przypadki
(w 2002 r. i 2004 r.).
Reasumując, praktyczne stosowanie ustawy o świad-
ku koronnym w postępowaniach przygotowawczych
monitorowane jest przez Prokuraturę Krajową po-
przez bieżącą kontrolę procedury poprzedzającej wy-
stąpienie do sądu z wnioskiem o dopuszczenie tego
dowodu. Ponadto analizowane są efekty śledztw pro-
wadzonych z wykorzystaniem dowodów z zeznań
świadków koronnych: na bieżąco w sprawach obję-
tych zwierzchnim nadzorem służbowym i okresowo
– w pozostałych sprawach.
O wszystkich istotnych czynnościach podejmowa-
nych wobec podejrzanego starającego się o status
świadka koronnego, w tym m.in. przyjęciu zobowią-
zania i wydaniu postanowienia o odmowie wystąpie-
nia o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka koron-
nego (art. 3 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 2 i art. 5a ustawy
o świadku koronnym) prokurator prowadzący lub
nadzorujący postępowanie przygotowawcze ma obo-
wiązek, zgodnie z § 144 ust. 5 rozporządzenia mini-
stra sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. Regu-
lamin wewnętrznego urzędowania powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U.
Nr 169, poz. 1189), zawiadomić dyrektora Biura do

Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury
Krajowej.
Rzetelność ocen prokuratorskich w zakresie do-
puszczalności w konkretnych sprawach dowodu
z zeznań świadka koronnego ostatecznie weryfikuje
właściwy sąd okręgowy, który przed wydaniem sto-
sownego orzeczenia obowiązkowo przesłuchuje po-
dejrzanego. Dowód z zeznań świadka koronnego, jak
każdy inny dowód pochodzący od osoby obciążającej
oskarżonych, nie narusza reguł rzetelnego procesu.
Ustawa o świadku koronnym w żaden sposób nie
ogranicza prawa do obrony, gdyż oskarżony i jego
obrońca mają pełny i bezpośredni kontakt z tym do-
wodem, a także nie zakazuje weryfikacji przez strony
wiarygodności zeznań świadka koronnego.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Naj-
wyższego zeznania świadka koronnego „(…) podle-
gają ocenie jak każdy dowód” (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2005 r., sygn. akt II KK
531/04, OSNKW 2005/10/95, a także wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 2 lutego 2006 r., sygn. akt II KK
100/05, OSNwSK 2006/1/252). Tę tezę rozwinięto
również w orzecznictwie sądów apelacyjnych: „Świa-
dek koronny, jak każdy świadek, ma obowiązek mó-
wić prawdę, a rzeczą sądu, poprzez bezpośredni kon-
takt ze świadkiem, jest ocenić, czy ten obowiązek
został spełniony” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Ka-
towicach z dnia 16 grudnia 2004 r., sygn. akt II AKa
223/04, KZS 2005/7-8/154). „Nie ma podstaw do for-
mułowania tezy o zagrożeniu przez zeznania świad-
ka koronnego zasady obiektywizmu procesu, bo ze-
znania te podlegają ocenie sądu, jak każdy dowód”
(wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 paź-
dziernika 2008 r., sygn. akt II AKa 102/08, KZS
2009/1/68).
Dodaję, że aktualnie w Prokuraturze Krajowej
prowadzona jest analiza w zakresie możliwości i ce-
lowości ujednolicenia postępowania odwoławczego od
postanowień i innych decyzji wydawanych na podsta-
wie ustawy o świadku koronnym. Z zapisów ustawo-
wych wynika bowiem, iż do rozpoznawania zażaleń
uprawnione są różne podmioty: prokurator prowa-
dzący śledztwo, prokurator nadrzędny, prokurator
krajowy i sąd okręgowy.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
493
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
oraz grupy posłów
w sprawie problemów ze sprzedażą
lekkiego oleju opałowego przez dystrybutorów
paliwa w Polsce (14186)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14186/10, przy
którym przesłana została interpelacja pań posłanek
Ewy Malik, Jadwigi Wiśniewskiej i Anny Paluch
z dnia 20 stycznia 2010 r. w sprawie kontroli oświad-
czeń o przeznaczeniu nabywanych olejów na cele opa-
łowe prowadzonych przez organy podatkowe i odpo-
wiedzialności sprzedawców lekkiego oleju opałowego
za weryfikację tych oświadczeń uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Organy podatkowe, prowadząc kontrole zasadno-
ści korzystania przez dystrybutorów oleju opałowego
z obniżonej stawki podatku akcyzowego przy sprze-
daży oleju opałowego na cele grzewcze, analizują po-
bierane przez nich oświadczenia pod względem for-
malnym, tj. spełnienia wymogów określonych w prze-
pisach prawa. Ponadto dokonują ich oceny pod wzglę-
dem materialnym, tzn. przeprowadzają identyfikację
osób je składających, a także konfrontują (w ramach
czynności sprawdzających, przesłuchań, oględzin)
dane z oświadczeń z rzeczywistym wykorzysta-
niem oleju opałowego. W każdym przypadku osta-
teczna ocena zasadności korzystania z preferencyj-
nej stawki podatku akcyzowego przez kontrolowa-
ny podmiot jest dokonywana na podstawie całości
materiału dowodowego zebranego w trakcie postę-
powania podatkowego. Biorąc pod uwagę powyż-
sze, organy podatkowe bez konkretnych dowodów
nie mogą i nie zakładają z góry, iż każdy sprzedaw-
ca dokonuje oszustwa przy sprzedaży oleju opało-
wego na cele opałowe.
Niemniej jednak należy wyraźnie podkreślić, iż
w świetle obowiązujących przepisów (także przed
1 marca 2009 r.) niedopuszczalne było, aby przedmio-
towe oświadczenia za nabywcę składali sąsiedzi, pra-
cownicy, kierowcy itp. Istotą oświadczenia jako wy-
rażonego pisemnie aktu woli jest w tym przypadku
stwierdzenie, że nabywany olej jest przeznaczony na
cele opałowe. Bez podpisu nabywcy (osoby upoważ-
nionej do reprezentowania podmiotu) nie można mó-
wić, iż oświadczenie pochodzi od tego właśnie nabyw-
cy. Cywilnoprawne reguły składania oświadczeń woli
w formie pisemnej (art. 78 § 1 K.c.) przewidują, że
w przypadku dokumentu obejmującego treść oświad-
czenia woli własnoręczny podpis oznacza właśnie, że
złożone zostało oświadczenie tej treści przez daną
osobę. Dlatego to na nabywcy spoczywał obowiązek
wystawienia oświadczania, a zatem i złożenia pod
nim swojego podpisu. Jednak, aby zakwestionować
494
takie oświadczenia, organy podatkowe muszą udo-
wodnić sprzedawcy, np. w drodze przesłuchań świad-
ków, iż wiedział on o tym procederze.
Przedstawione powyżej działania wynikają z upraw-
nień, jakie posiadają organy podatkowe do oceny ze-
branych w trakcie kontroli dowodów, m.in. oświad-
czeń, z punktu widzenia ogólnych zasad postępowa-
nia podatkowego, a przede wszystkim zasady swo-
bodnej oceny dowodów określonej w art. 191 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Ocena dowodów prowa-
dzona jest pod kątem ich znaczenia i wartości dla
toczącego się postępowania kontrolnego.
Jednocześnie należy podkreślić, że organy podat-
kowe prowadzą postępowanie kontrolne w sposób
samodzielny i w ramach obowiązującego prawa do-
konują interpretacji przepisów mających zastosowa-
nie w sprawie. Stąd też wszelka ingerencja w kompe-
tencje organów podatkowych mogłaby podważyć ich
obiektywność, a ponadto naruszyć zasadę dwuin-
stancyjności postępowania podatkowego, o której
mowa w art. 127 Ordynacji podatkowej.
Chciałbym jednak podkreślić, iż opisane w inter-
pelacji problemy przedsiębiorców, będących sprze-
dawcami olejów przeznaczonych na cele opałowe,
związane z brakiem możliwości weryfikacji treści po-
bieranych oświadczeń o przeznaczeniu tych wyro-
bów, dotyczą regulacji obowiązujących w poprzednim
stanie prawnym. Z dniem 1 marca 2009 r. weszła
w życie ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn.
zm.), zwanej dalej „ustawą”, zmieniając sytuację praw-
ną tych podmiotów poprzez umożliwienie legitymowa-
nia odbiorców oleju składających oświadczenia.
Lekki olej opałowy posiada zbliżone właściwości
fizykochemiczne do oleju napędowego stosowanego
w silnikach wysokoprężnych, dlatego w celu przeciw-
działania nieprawidłowościom związanym z nie-
uprawnionym wykorzystywaniem do celów napędo-
wych niżej opodatkowanego lekkiego oleju opałowego
służby podległe ministrowi finansów od wielu lat po-
dejmują działania eliminujące tego rodzaju patologie
z życia gospodarczego. Przykładowo, wzorem innych
krajów, w Polsce już od kilku lat funkcjonuje znako-
wanie za pomocą nieusuwalnego znacznika i barwie-
nie na czerwono olejów opałowych oraz olejów napę-
dowych, przeznaczonych na cele opałowe. Jednym
z elementów systemu kontroli prawidłowości obrotu
olejami opałowymi jest instytucja oświadczeń o prze-
znaczeniu tych wyrobów na cele opałowe.
Oświadczenie o przeznaczeniu oleju opałowego na
cele opałowe ma prawnopodatkowe i społeczne zna-
czenie zarówno dla sprzedawcy, jak i dla nabywcy
oleju opałowego. Podstawowym celem tej regulacji
jest umożliwienie nabywania tego wyrobu bez znacz-
nych obciążeń podatkowych osobom, które faktycz-
nie korzystają z oleju opałowego zgodnie z jego prze-
znaczeniem. Konsekwencją niezgodnego z przezna-
czeniem wykorzystania oleju jest zastosowanie pod-
wyższonej stawki podatku akcyzowego.
Zarówno obecne przepisy akcyzowe, jak i te obo-
wiązujące przed 1 marca 2009 r. zobowiązywały po-
datnika sprzedającego wyroby z przeznaczeniem do
celów opałowych, przy spełnieniu określonych wa-
runków, do uzyskania od nabywcy oświadczenia
o przeznaczeniu nabywanych wyrobów uprawniają-
cym do zastosowania obniżonych stawek akcyzy.
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), zwanego dalej
rozporządzeniem, wydanego na podstawie ustawy
z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
Nr 29, poz. 257, z późn. zm.).
Z dniem 15 września 2005 r., jako dodatkowy ele-
ment kontroli obrotu olejem opałowym, zapropono-
wano również miesięczne zestawienia oświadczeń
(zmiana wprowadzona rozporządzeniem ministra fi-
nansów z dnia 13 września 2005 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie obniżenia stawek podatku
akcyzowego (Dz. U. Nr 177, poz. 1473)), tryb ich uzy-
skiwania od nabywców oraz tryb i terminy przeka-
zywania organom podatkowym.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabywcę
fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do od-
mowy sprzedaży ww. wyrobów z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z regulacji zawartych w przywołanym roz-
porządzeniu nie wynikał obowiązek ustalania praw-
dziwości i wiarygodności treści składanych przez
nabywców ww. wyrobów oświadczeń.
W związku z czym obowiązkiem sprzedającego
było uzyskanie od nabywcy oświadczenia określonej
treści, załączenie go do dokumentów, złożenie mie-
sięcznego zestawienia uzyskanych oświadczeń. Przyj-
mując od nabywców przedmiotowe oświadczenia,
sprzedający winien dokonać ich weryfikacji formal-
nej, tj. ocenić, czy zawierają one wszystkie wymagane
przepisami dane.
Jednak wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r.
ustawodawca nie nałożył na sprzedającego obowiąz-
ku sprawdzania prawdziwości danych zawartych
w składanych oświadczeniach, nie można było w sto-
sunku do niego wyciągać konsekwencji podatkowych.
Obowiązujące przepisy nie obligowały podatnika do
odmowy sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem
obniżonej stawki podatku akcyzowego w przypadku
złożenia przez kupującego kompletnego pod wzglę-
dem formalnym i czytelnego oświadczenia. Nato-
miast niezłożenie przez nabywcę oświadczenia lub
podanie w oświadczeniu niepełnych informacji,
tj. niespełnienie wymogów formalnych określonych
przepisami, stanowiło dla sprzedawcy podstawę do
odmowy sprzedaży ww. wyrobów po cenie zawierają-

cej stawkę akcyzy właściwą dla olejów przeznaczo-
nych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania
oświadczenia zawierającego w swojej treści wszystkie
elementy określone w przepisach dawał podatnikowi
prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy na
przedmiotowe wyroby.
Jednolita linia orzecznictwa w tym zakresie
ukształtowała się w 2008 r. (wyroki NSA z dnia
8 stycznia 2008 r. sygn. akt I FSK 81/07, z dnia 19 mar-
ca 2008 r. sygn. akt I FSK 498/07, z dnia 1 kwietnia
2008 r. sygn. akt I FSK 1483/07, z dnia 22 kwietnia
2008 r. sygn. akt I FSK 390/07). Wcześniejsze roz-
strzygnięcia, zwłaszcza orzecznictwo wojewódzkich
sądów administracyjnych, były rozbieżne.
Naczelny Sąd Administracyjny prezentuje w tym
zakresie jednolity pogląd, iż tylko kompletnie wypeł-
nione oświadczenia uprawniają sprzedawcę oleju opa-
łowego do zastosowania obniżonej stawki podatku
akcyzowego. Z uwagi na istniejącą jednolitą linię
orzecznictwa NSA organy podatkowe winny ją uwzględ-
niać, adekwatnie do stwierdzonego stanu faktyczne-
go i prawnego konkretnej sprawy.
Niemniej jednak należy podkreślić, iż w stanie
prawnym od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprze-
dający nie tylko nie miał obowiązku weryfikowania
prawdziwości wymaganych oświadczeń, ale też nie
miał ku temu stosownych instrumentów. W takim
zaś przypadku, gdy w świetle zebranego w sprawie
materiału dowodowego stwierdzono, że sprzedawca
posiadał fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww.
wyrobów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż
wiedział o nieprawdziwości tych oświadczeń, nie
może on ponosić ich konsekwencji. Każdy przypadek
wymaga jednak indywidualnego rozpatrzenia i oceny
przez organy podatkowe.
W związku z licznymi wystąpieniami dotyczący-
mi wyżej omówionych regulacji od 1 marca 2009 r.,
czyli z dniem wejścia w życie ustawy, wprowadzony
został obowiązek weryfikacji przez sprzedawców nie-
których danych zawartych w oświadczeniach.
Zgodnie z art. 89 ust. 5 ustawy sprzedawca olejów
opałowych został zobowiązany do uzyskania od na-
bywcy oświadczenia o przeznaczeniu nabywanych
wyrobów na cele opałowe. Ustawodawca w art. 89
ust. 9 ustawy zobowiązał osobę fizyczną nabywającą
te paliwa do okazania sprzedawcy dokumentu stwier-
dzającego jego tożsamość.
Równolegle z tym obowiązkiem, zgodnie z art. 89
ust. 10 ustawy, sprzedawcy zyskali jednak dodatkowe
narzędzie w postaci ustawowego uprawnienia do od-
mowy sprzedaży tych wyrobów, w przypadku gdy:
— nabywca odmawia okazania dowodu osobistego
lub innego dokumentu stwierdzającego tożsamość
nabywcy,
— dane zawarte w oświadczeniu są niekompletne,
nieczytelne lub nie zgadzają się z danymi wynikają-
cymi z powyższego dokumentu.
495
Powyższe uprawnienia umożliwiły sprzedawcy
znaczne ograniczenie nieprawidłowości występują-
cych w „systemie” oświadczeń.
Zatem przepisy ustawy nakładają na sprzedawcę
obowiązek weryfikacji danych zawartych w składa-
nych oświadczeniach tylko w zakresie ich komplet-
ności, czytelności oraz zgodności z danymi wynika-
jącymi z dowodu osobistego lub innego dokumentu
stwierdzającego tożsamość nabywcy. Należy jednak
podkreślić, że sprzedawca posiada także wiedzę na
temat ilości i rodzaju oleju opałowego oraz adresu,
pod jaki dostarcza zamówione wyroby, gdyż na tym
polega charakter prowadzonej przez niego działalno-
ści handlowej, a zatem ma możliwość sprawdzenia
prawidłowości również tych danych zawartych w oświad-
czeniu.
Ponadto, w celu dalszego zwiększenia skutecz-
ności działań eliminujących zjawiska patologiczne
z obrotu ww. wyrobami akcyzowymi, w przygotowa-
nym przez Ministerstwo Finansów projekcie ustawy
o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz in-
nych ustaw przewidziano wprowadzenie dodatkowo
obowiązku umieszczania, przez podmioty prowa-
dzące działalność gospodarczą i osoby fizyczne nie-
prowadzące działalności gospodarczej, w składanym
sprzedawcy oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów
nabywanych do celów opałowych bardziej szczegó-
łowych danych identyfikujących nabywcę, w tym
nazwę oraz adres siedziby lub zamieszkania, a tak-
że numery NIP oraz REGON lub PESEL. Analo-
gicznie sprzedawca będzie obowiązany do umiesz-
czania w miesięcznym zestawieniu oświadczeń do-
datkowo imienia i nazwiska albo nazwy oraz adresu
siedziby lub zamieszkania, a także numerów: NIP,
PESEL (jeżeli został nadany) oraz REGON składa-
jącego oświadczenie.
Chciałbym również podkreślić, iż ww. zagadnie-
nia były przedmiotem zarówno wcześniejszej kore-
spondencji z Komitetem Koordynacyjnym Dystrybu-
torów Lekkiego Oleju Opałowego, jak i spotkań
z przedstawicielami sprzedawców lekkiego oleju opa-
łowego, które odbyły się w Ministerstwie Finansów.
Zgodnie z ustaleniami dokonanymi na spotkaniu
w dniu 29 października 2009 r., w celu zapewnienia
prawidłowości i jednolitości postępowania organów
podatkowych, stanowisko ministra finansów w spra-
wie kontroli oświadczeń o przeznaczeniu nabywa-
nych olejów opałowych, na prośbę przedstawicieli
sprzedawców lekkiego oleju opałowego, przekazano
do wiadomości wszystkim dyrektorom izb celnych
i dyrektorom urzędów kontroli skarbowej.
Podczas kolejnego spotkania z przedstawicielami
komitetu i Polskiej Izby Paliw Płynnych, które odby-
ło się w dniu 18 lutego 2010 r., dokonano, na przykła-
dach konkretnych kontroli i orzeczeń sądów admini-
stracyjnych, analizy działań kontrolnych organów
podatkowych i skarbowych, obowiązujących w tym
zakresie przepisów prawa oraz wstępnie ustalono ter-
min kolejnego spotkania.
496
Ponadto chciałbym również zapewnić, iż w celu
rozwiązania zgłaszanych problemów, będących – jak
to opisano powyżej – w dużej mierze konsekwencją
wcześniejszych regulacji, podtrzymuję gotowość dia-
logu z zainteresowaną stroną w celu wypracowania
kompromisowych rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie planu tworzenia regionalnych baz
logistycznych oraz przyszłości 7. Rejonowej
Bazy Materiałowej w Stawach (14192)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka w sprawie
planu tworzenia regionalnych baz logistycznych oraz
przyszłości 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Sta-
wach (SPS-023-14192/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
W ramach prac związanych z programowaniem
rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej do-
konano analizy potencjału logistycznego, w wyniku
której podjęto działania zmierzające do optymaliza-
cji i reorganizacji tych struktur. Celem powyższych
działań jest zapewnienie wymaganych zdolności lo-
gistycznych do zabezpieczenia funkcjonowania pro-
fesjonalnych Sił Zbrojnych oraz ograniczenie wydat-
ków na utrzymywanie zbędnej infrastruktury.
Przedsięwzięcia w tym zakresie zostały uwzględnio-
ne w obowiązujących dokumentach planistycznych,
tj.: „Programie rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej w latach 2007–2012” oraz „Planie roz-
woju systemu logistycznego Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej w latach 2007–2012” wraz z ich
aneksami.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji
pana posła Jarosława Żaczka, uprzejmie informuję,
że zostały podjęte działania organizacyjne mające na
celu rozpoczęcie przeformowania aktualnie funkcjo-
nujących ośmiu rejonowych baz materiałowych i dwóch
baz materiałowo-technicznych w cztery regionalne
bazy logistyczne z ich komendami dyslokowanymi
w miejscowościach: Kraków, Wałcz, Warszawa i Wro-
cław. Tym samym nie planuje się sformowania ko-
mendy regionalnej bazy logistycznej w Stawach,
a stacjonarne jednostki logistyczne rozmieszczone
w województwach: lubelskim, łódzkim, małopolskim,
podkarpackim oraz świętokrzyskim zostaną włączo-
ne w obszar odpowiedzialności Regionalnej Bazy Lo-
gistycznej z siedzibą w Krakowie.
Stosownie do postanowień zawartych we wskaza-
nych wyżej dokumentach planistycznych proces re-
organizacji logistyki Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej obejmuje także 7. Rejonową Bazę Materiało-
wą w Stawach i zakłada, w latach 2010–2011, rozfor-
mowanie jedynie komendy wskazanej bazy w tej miej-
scowości oraz wyłączenie z systemu zaopatrywania
(do dnia 30 czerwca 2010 r.) składu materiałowego
w Kraśniku. Pozostałe składy materiałowe 7. Rejo-
nowej Bazy Materiałowej, tj. Dęblin, Jawidz, Stawy
oraz Stężyca, zostaną włączone do nowo tworzonych
regionalnych baz logistycznych i w dalszym ciągu
realizować będą dotychczasowe zadania na rzecz Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Przyjęta, optymalna z punktu widzenia zabezpie-
czenia potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, dyslokacja siedzib poszczególnych komend re-
gionalnych baz logistycznych jest wynikiem prowa-
dzonych rekonesansów i analiz podejmowanych w ra-
mach prac nad rozwojem systemu logistycznego Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W ich toku roz-
patrywano lokalizację jednej z komend regionalnej
bazy logistycznej w miejscowości Stawy, jednak o re-
zygnacji z tego wariantu zdecydowało kilka czynni-
ków. Najważniejszym było położenie operacyjne pla-
nowanej siedziby. Ponadto utworzenie komendy re-
gionalnej bazy logistycznej w Stawach wymagałoby
uzupełnienia o wykwalifikowaną kadrę i pracowni-
ków wojska, w tym specjalistów służby inżynieryjno-
-lotniczej. W celu dostosowania infrastruktury do
potrzeb funkcjonowania komendy konieczne byłoby
także wykonanie remontów i modernizacji, których
koszt szacuje się na ok. 6 mln zł. Dodatkowych na-
kładów finansowych wymagałaby także rozbudowa
sieci teleinformatycznej.
Jednocześnie przeprowadzony w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej przegląd garnizonów, ma-
jący na celu m.in. ocenę bazy szkoleniowej i koszaro-
wej, możliwości przechowywania sprzętu i środków
zaopatrzenia oraz perspektyw funkcjonowania gar-
nizonów, został zakończony i nie spowodował zmian
w zakresie planowanej dyslokacji poszczególnych re-
gionalnych baz logistycznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że resort obrony
narodowej wielką uwagę poświęca utrzymaniu wy-
soko wykwalifikowanych zasobów osobowych. Perso-
nel rozformowywanej komendy 7. Rejonowej Bazy
Materiałowej w Stawach oraz składu materiałowego
w Kraśniku zostanie zagospodarowany w ramach
tworzonych regionalnych baz logistycznych, a także
w innych jednostkach Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych. W przypadku wystąpienia konieczności
zwolnienia żołnierzy, zostaną oni objęci systemem
pomocy rekonwersyjnej, a w stosunku do zwalnia-
nych pracowników wojska podjęte zostaną działania
osłonowe zgodnie z ustawą z dnia 13 marca 2003 r.

o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracowni-
kami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, ze zm.). Jedno-
cześnie wszelkie przedsięwzięcia będą prowadzone
zgodnie z procedurami zawartymi w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie śmierci Artura Z., świadka
w postępowaniu dotyczącym zabójstwa
generała Marka Papały (14195)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Ćwierza, która
wpłynęła do Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu
9 lutego 2009 r., a dotyczy kwestii związanych ze
śmiercią A. Z., uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
1. Pierwsze czynności w sprawie będącej przed-
miotem interpelacji podjęto w dniu 3 stycznia 2010 r.,
bezpośrednio po zawiadomieniu o zgonie A. Z. i pro-
wadzono początkowo pod nadzorem prokuratorów
Prokuratury Rejonowej Gdańsk-Wrzeszcz w Gdań-
sku oraz kontynuowano jeszcze tego samego dnia
z udziałem prokuratorów Prokuratury Okręgowej
w Gdańsku. Dnia 4 stycznia 2010 r. w Prokuraturze
Okręgowej w Gdańsku wszczęto śledztwo V Ds. 2/10
w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci
A. Z., tj. o przestępstwo określone w art. 155 K.k.,
Prokurator okręgowy w Gdańsku do prowadzenia
postępowania powołał zespół 4 prokuratorów, któ-
rych czynności koordynuje prokurator Adam Bo-
rzyszkowski pełniący funkcję naczelnika wydziału
śledczego.
W trakcie postępowania, od 3 stycznia 2010 r. do
26 stycznia 2010 r., prowadzonego przy aktywnym
udziale funkcjonariuszy Policji wykonano szeroki
zakres czynności dowodowych:
1) przesłuchano ponad 200 świadków,
2) przeprowadzono 47 przeszukań i zatrzymań
rzeczy,
497
3) zabezpieczono 596 dowodów w postaci doku-
mentów,
4) zabezpieczono 25 śladów kryminalistycznych,
5) wydano postanowienia o powołaniu biegłych
różnych specjalności, których opinie mają wyjaśnić
wszelkie medyczne aspekty śmierci A. Z., określić
jego portret psychologiczny i zweryfikować auten-
tyczność dokumentów,
6) przeprowadzono analizą 134 tomów akt postę-
powań karnych z udziałem A. Z. w charakterze
świadka albo oskarżonego,
7) dokonano analizy dokumentacji Aresztu Śled-
czego w Gdańsku dotyczącej przebiegu wykonywa-
nia kary pozbawienia wolności wobec A. Z. i decyzji
podejmowanych przez organy postępowania wyko-
nawczego.
W rezultacie pierwszych czynności przeprowadzo-
nych w śledztwie stwierdzono, że A. Z. od godzin ran-
nych w dniu 28 grudnia 2009 r. (po ujawnieniu jego
niedyspozycji przez współosadzonych i potwierdzeniu
przez funkcjonariuszy służby więziennej) przebywał
na leczeniu w Specjalistycznym Szpitalu Wojewódz-
kim w Gdańsku, a następnie w Pomorskim Centrum
Toksykologii. W trakcie hospitalizacji poza Aresztem
Śledczym w Gdańsku, osadzony był strzeżony przez
funkcjonariuszy służby więziennej, a później również
przez funkcjonariuszy Samodzielnego Pododdziału
Antyterrorystycznego KWP w Gdańsku. Stwierdzo-
no u niego stan po zatruciu lekami i zapalenie płuc.
Podczas pobytu w Pomorskim Centrum Toksykolo-
gii A. Z. w związku z prowadzonym leczeniem po-
dawano leki przeciwzakrzepowe. W dniu 31 grudnia
2009 r. został przekazany do dalszego leczenia
w szpitalu Aresztu Śledczego w Gdańsku. Umiesz-
czono go w oddziale neurologicznym tego szpitala,
gdzie był ciągle obserwowany przez dozorującego go
funkcjonariusza służby więziennej. W trakcie lecze-
nia w tym szpitalu lekarz przepisał leki przeciwza-
krzepowe, które jednak ostatecznie nie były pacjen-
towi podawane. W dniu 3 stycznia 2010 r., w godzi-
nach popołudniowych, dozorujący A. Z. funkcjona-
riusz służby więziennej nie mógł nawiązać z nim
kontaktu. Zaalarmował personel medyczny szpitala,
który podjął natychmiast reanimację pacjenta. Re-
animacja była kontynuowana przez załogę wezwanej
karetki pogotowia. Zabiegi okazały się bezskuteczne
i o godzinie 15:39 stwierdzono zgon A. Z.
Dnia 4 stycznia 2010 r. w Zakładzie Medycyny Są-
dowej Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego prze-
prowadzono oględziny i otwarcie zwłok A. Z. Z opinii
biegłego lekarza wynika, że przyczyną nagłej śmier-
ci A. Z. była ostra niewydolność krążenia i oddycha-
nia spowodowana zatorem ze skrzeplin tętnicy płuc-
nej. Stwierdzone zmiany urazowe na kończynach nie
miały wpływu na zgon, a ich charakter, rozległość
i lokalizacja zdaniem biegłego wskazują, że do ich po-
wstania doszło w czasie udzielania pomocy medycznej
A. Z., w okresie kilku dni przed zgonem.
498
Przeprowadzone i planowane czynności dowodo-
we zmierzają do weryfikacji następujących wersji
śledczych:
1) zebranie i zażycie nadmiernej ilości leków przez
A. Z. stanowiło element realizacji planu ucieczki
z Aresztu Śledczego w Gdańsku,
2) A. Z., zażywając nadmierną ilość leków, reali-
zował zamiar targnięcia się na własne życie,
3) śmierć A. Z. stanowi skutek umyślnego działa-
nia innych osób,
4) śmierć A. Z. pozostaje w związku z błędami
popełnionymi w trakcie udzielania mu pomocy me-
dycznej,
5) śmierć A. Z. pozostaje w związku z zaniedba-
niami funkcjonariuszy Służby Więziennej wykonują-
cych obowiązki w Areszcie Śledczym w Gdańsku.
Zebrane dotychczas dowody nie pozwalają na
stanowcze potwierdzenie albo wykluczenie żadnej z
przyjętych wersji śledczych. Ostateczna ocena wyja-
śnianych zdarzeń może być dokonana po uzyskaniu
opinii wszystkich powołanych biegłych.
Minister sprawiedliwości prokurator generalny,
zarządzeniem nr 1/10/BM z dnia 4 stycznia 2010 r.,
powołał Zespół Nadzwyczajny do wyjaśnienia oko-
liczności zgonu A. Z. w Areszcie Śledczym w Gdań-
sku w dniu 3 stycznia 2010 r. Pracami zespołu kie-
ruje pan Stanisław Chmielewski, sekretarz stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości, a członkami ze-
społu są przedstawiciele Centralnego Zarządu Służ-
by Więziennej i Prokuratury Krajowej. Zespół Nad-
zwyczajny koordynuje czynności śledcze zespołu
prokuratorów i postępowania wyjaśniające przewi-
dziane w pragmatyce Służby Więziennej. Zespół zo-
stał zobowiązany do przedstawienia ministrowi
sprawiedliwości końcowych wyników pracy do dnia
10 marca 2010 r.
Od dnia 4 stycznia 2010 r. przebieg śledztwa nad-
zoruje Prokuratura Apelacyjna w Gdańsku i Biuro
do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokura-
tury Krajowej.
W związku ze sprawowanym nadzorem w dniu
11 stycznia 2010 r. zapoznałem się z relacjami proku-
ratorów prowadzących śledztwo przeciwko E. M.
i prokuratora nadzorującego śledztwo w sprawie
zgonu A. Z., po czym poleciłem prokuratorom ścisłą
współpracę polegającą na wymianie informacji
o faktach istotnych w obu prowadzonych postępo-
waniach.
2. Do naczelnych zasad procesowych należy zasa-
da bezpośredniości, która określa metodę dochodze-
nia do prawdy materialnej stanowiącej cel postępo-
wania dowodowego. Do dyrektyw związanych z tą
zasadą należy powinność sądu bezpośredniego ze-
tknięcia się ze źródłami i środkami dowodowymi.
W przypadku gdy przeprowadzenie dowodu pierwot-
nego nie jest możliwe lub utrudnione, Kodeks postę-
powania karnego przewiduje wyjątki od reguły na-
kazującej bezpośrednie przeprowadzenie dowodu na
rozprawie. W szczególności art. 391 § l K.p.k. pozwa-
la na odczytanie zeznań świadka, który zmarł.
Oznacza to, że złożone w postępowaniu przygoto-
wawczym zeznania A. Z. będą mogły stanowić pod-
stawę ocen i ustaleń sądu wyrokującego w sprawie
przeciwko A. Z. i R. B. Niemniej, brak możliwości
zadawania dodatkowych pytań świadkowi, obserwa-
cji zachowania świadka w trakcie składania ze-
znań, konfrontowania świadka z innymi uczestni-
kami procesu, przesłuchania świadka przez sąd
z udziałem biegłego psychologa pozbawia sąd możli-
wości weryfikacji wiarygodności zeznań, jakie zwy-
kłe są wykorzystywane w trakcie bezpośredniego
przesłuchania. Ocena wiarygodności zmiennych
wersji przedstawianych przez A. Z. dokonywana bę-
dzie jedynie w kontekście innych dowodów, które sąd
uzna za wiarygodne.
3. W dniu 17 listopada 2009 r. przekazałem pro-
wadzenie śledztwa przeciwko E. M. Prokuraturze
Apelacyjnej w Łodzi. Decyzja wynikała z potrzeby
nadania nowego impulsu prowadzonemu od 1998 r.
postępowaniu w sprawie zabójstwa Marka Papały.
Powołany nowy zespół prokuratorów będzie pozba-
wiony, podobnie jak Sąd Okręgowy w Warszawie,
możliwości bezpośredniego przesłuchania A. Z. Nad-
to, w przypadku ujawnienia nowych okoliczności
związanych z treścią dotychczasowych zeznań A. Z.,
nie będzie możliwe uzupełniające przesłuchanie tego
świadka.
Reasumując, można stwierdzić, że śmierć istotne-
go świadka (poza ludzkim wymiarem tego zdarzenia)
należy oceniać jako fakt ograniczający możliwości
poznawcze prowadzących postępowanie.
4. Ostatnie przypadki zgonów w jednostkach pe-
nitencjarnych osadzonych, którzy zeznawali w istot-
nych ze względu na bezpieczeństwo państwa i interes
społeczny sprawach, wymagają zdaniem ministra
sprawiedliwości pilnej interwencji ustawodawczej.
Nie może bowiem dochodzić do sytuacji, w której
podstawowy uczestnik postępowania karnego
przebywający w warunkach izolacji, a więc – jak
wydawać się powinno – poddany ścisłej kontroli or-
ganów państwowych, ponosi śmierć w zakładzie kar-
nym czy też areszcie śledczym.
Stąd decyzja o wprowadzeniu do Kodeksu kar-
nego wykonawczego nowych przepisów, które okre-
ślą szczegółowo tryb postępowania organów wymia-
ru sprawiedliwości w przypadku przebywania w jed-
nostce penitencjarnej skazanego lub tymczasowo
aresztowanego, biorącego jednocześnie udział w po-
stępowaniu karnym, w związku z którym wystąpi-
ło zagrożenie dla jego zdrowia lub życia. Co istotne,
projekt zakłada ścisłą współpracę zarówno sądów
i prokuratur, jak i Służby Więziennej w zagwaran-
towaniu bezpieczeństwa tej szczególnej kategorii
osadzonych.
Określone w projekcie warunki, w jakich będą
przebywać szczególnie chronieni skazani i tymcza-
sowo aresztowani w zakładach karnych oraz aresz-
tach śledczych, mają na celu zwiększenie ich bezpie-
czeństwa poprzez m.in. ograniczenie możliwości do-
stępu do nich osób trzecich (współosadzeni, osoby

przybywające na widzenia), a także zintensyfikowanie
kontroli ich zachowania podczas pobytu w jednostce
penitencjarnej (tytułem przykładu: oddzielne spacery,
kontrola przy każdym wejściu i wyjściu z celi).
Dotychczas szczególny reżim przebywania w wa-
runkach izolacji więziennej mógł być w zasadzie
– zgodnie z Kodeksem karnym wykonawczym – za-
stosowany wyłącznie wobec osób stwarzających za-
grożenie dla bezpieczeństwa zakładu karnego lub
zagrożenie dla bezpieczeństwa społecznego. Zdaniem
ministra sprawiedliwości stosowanie tego reżimu
należy obecnie rozszerzyć również na tych skaza-
nych, którzy, nie zachowując się w sposób stanowią-
cy zagrożenie, mogą sami znaleźć się w sytuacji za-
grażającej ich życiu lub zdrowiu w związku z uczest-
nictwem w określonych postępowaniach karnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonawczy
oraz ustawy o Służbie Więziennej zawierający powyż-
sze rozwiązania na dzisiaj znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji spo-
łecznych i w najbliższym czasie zostanie skierowany
do dalszych prac legislacyjnych. Projekt ten jest za-
mieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej, na
stronie podmiotowej Ministerstwa Sprawiedliwości
w zakładce: Projekty aktów prawnych ministra spra-
wiedliwości – Prawo karne pod poz. nr 21.
Należy też wskazać, że Ministerstwo Sprawiedli-
wości, dostrzegając wagę problemu sygnalizowanego
w interpelacji, już wcześniej podjęło działania mają-
ce na celu przeciwdziałanie nagłym zgonom osób osa-
dzonych w zakładach karnych. W tym celu opraco-
wano przepisy i wytyczne określające czynności ma-
jące na celu przeciwdziałanie aktom samoagresji
oraz procedury postępowania funkcjonariuszy i pra-
cowników Służby Więziennej w tego typu przypad-
kach. W ubiegłym roku znowelizowano Kodeks kar-
ny wykonawczy, wprowadzając do niego przepisy
art. 73a, 88c oraz 116 § 5 przewidujące możliwość
stosowania monitoringu również w celach mieszkal-
nych. Znowelizowane 24 grudnia 2008 r. zarządzenie
nr 2/04 dyrektora generalnego Służby Więziennej
z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie szczegółowych
zasad prowadzenia i organizacji pracy penitencjarnej
oraz zakresów czynności funkcjonariuszy i pracow-
ników działów penitencjarnych i terapeutycznych,
poświęca cały rozdział tematyce przeciwdziałania
aktom samoagresji. Przewidywane jest uszczegóło-
wienie tego zarządzenia w kwestii zapobiegania sa-
mobójstwom. Obowiązki Służby Więziennej w zakre-
sie zapobiegania samoagresji wśród skazanych wyni-
kają też z przepisów rozporządzenia ministra sprawie-
dliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie prowa-
dzenia sposobów oddziaływań penitencjarnych w za-
kładach karnych i aresztach śledczych (Dz. U. Nr 151,
poz. 1469), a w szczególności z przepisu § 7 tego roz-
porządzenia. Przeciwdziałanie zachowaniom auto-
agresywnym realizowane jest również przez szereg
działań profilaktycznych realizowanych na różnych
poziomach i adresowanych czy to do wszystkich osa-
499
dzonych (profilaktyka pierwszorzędowa), czy to do
wybranych grup osadzonych o zwiększonym ryzyku
zachowań suicydalnych (profilaktyka drugorządowa)
czy też w końcu do osadzonych, którzy podjęli już
próby samobójcze (profilaktyka trzeciorzędowa).
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie postulatów
Kolegium Pielęgniarek i Położnych
Rodzinnych w Polsce
Oddział Terenowy w Poznaniu (14197)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Filipa Libickiego, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. (znak: SPS-
-023-14197/10) w sprawie postulatów Kolegium Pie-
lęgniarek i Położnych Rodzinnych w Polsce Oddział
Terenowy w Poznaniu, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Uprzejmie nadmieniam, że Ministerstwo Zdrowia
od 2008 r. prowadzi korespondencję z Kolegium Pie-
legniarek i Położnych Rodzinnych w Poznaniu
w sprawie zakresu świadczeń realizowanych przez
pielęgniarki i położne rodzinne. Dlatego też znane są
Ministerstwu Zdrowia postulaty zgłaszane przez tę
organizację. Niemniej jednak jeszcze raz uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) szczegółowo
definiuje pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowot-
nej. Definicja ta precyzuje zakres kwalifikacji, który
powoduje naturalny podział zadań i czynności wśród
pielęgniarek podstawowej opieki zdrowotnej, w tym
również tzw. pielęgniarek środowiskowo-rodzinnych.
Zadania pielęgniarki POZ może wykonywać pielę-
gniarka, która w ramach kształcenia podyplomowe-
go uzyskała wymaganą specjalizację lub kurs kwali-
fikacyjny, ewentualnie jest w trakcie kształcenia po-
dyplomowego.
W systemie świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych przez NFZ „pielęgniarka rodzinna” jest
świadczeniodawcą działającym w ramach indywidu-
alnej albo grupowej praktyki pielęgniarskiej lub
NZOZ-u lub wykonuje zadania u świadczeniodawcy
(SPZOZ, NZOZ) w rodzaju: świadczenia pielęgniarki
500
podstawowej opieki zdrowotnej. Warunki wykonywa-
nia zadań pielęgniarki POZ określa NFZ jako płatnik
na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139, poz. 1139) oraz na podstawie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniar-
ki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 214, poz. 1816).
Podstawowa opieka zdrowotna to rodzaj świad-
czeń, które są realizowane przez lekarzy, pielęgniar-
ki i położne, posiadających przygotowanie do wyko-
nywania określonych zadań. W ramach funkcjono-
wania systemu podstawowej opieki zdrowotnej pielę-
gniarka środowiskowo-rodzinna ma możliwość reali-
zacji zadań z wykorzystaniem wiedzy i umiejętności
właściwych dla tej dziedziny pielęgniarstwa.
Odnosząc się do kwestii posiadania przez pielę-
gniarkę POZ gabinetu pielęgniarki POZ, uprzejmie
informuję, iż obowiązek ten wynika z art. 55 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Natomiast rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej wskazuje, że pielęgniarka POZ
i położna POZ wybrana przez świadczeniobiorcę
zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych planuje i realizuje
kompleksową opiekę pielęgniarską i pielęgnacyjną,
opiekę położniczo-neonatologiczno-ginekologiczną
nad świadczeniobiorcą w miejscu zamieszkania i na-
uki, z uwzględnieniem miejsca wykonywania świad-
czenia, w zakresie: promocji zdrowia i profilaktyki
chorób, świadczeń pielęgnacyjnych, świadczeń dia-
gnostycznych, świadczeń leczniczych, świadczeń re-
habilitacyjnych. A zatem w zależności od potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorcy uzasadnionych sta-
nem zdrowia oraz rodzaju zadania udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zgodnie z kompetencjami pie-
lęgniarki POZ i położnej POZ może odbywać się
w warunkach domowych lub ambulatoryjnych, np.
w gabinecie pielęgniarki/położnej POZ.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z załącznikiem nr 2 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej świadczeniodawca zapewnia dostępność do świad-
czeń pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej od
poniedziałku do piątku w godz. od 8 do 18, z wyłą-
czeniem dni ustawowo wolnych od pracy. Nie oznacza
to jednak, że pielęgniarka powinna być przez cały ten
czas w gabinecie pielęgniarki POZ. Powinna tak zor-
ganizować pracę, aby w zależności od potrzeb zdro-
wotnych świadczeniobiorcy uzasadnionych stanem
zdrowia mogła realizować świadczenia pozostające
w zakresie pielęgniarki POZ i stosownie do zakresu
zadań, jakie zobowiązana jest realizować na podsta-
wie umowy zawartej z funduszem, zarówno w wa-
runkach domowych, jak i ambulatoryjnych.
Jednocześnie należy podkreślić, iż godziny reali-
zacji świadczeń w gabinecie pielęgniarki POZ powin-
ny być ustalone i znane świadczeniobiorcom. Ponad-
to organizacja udzielania świadczeń przez pielęgniar-
kę POZ nie powinna ograniczać dostępności do
świadczeń dla świadczeniobiorców, którzy chcą ko-
rzystać ze świadczeń możliwych do zrealizowania
w trybie ambulatoryjnym i nie wymagają ich udzie-
lania w trybie wizyt domowych. A zatem od potrzeb
zdrowotnych świadczeniobiorców zależy czas pracy
w gabinecie pielęgniarki POZ, czyli udzielanie świad-
czeń w trybie ambulatoryjnym. Ocena potrzeb świad-
czeniobiorców pozwala wskazać, czy większa część
czasu pracy będzie realizowana w domu, czy w gabi-
necie pielęgniarki POZ, położnej POZ.
Dlatego też należy zaznaczyć, że miejsce wyko-
nywanych świadczeń pielęgniarki POZ uzależnione
jest od potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców
i może odbywać się w domu lub w gabinecie pielę-
gniarki POZ. Natomiast odstąpienie od wymogu
posiadania przez świadczeniodawcę zarejestrowa-
nego miejsca udzielania świadczeń byłoby niezgodne
z obowiązującymi przepisami prawa i skutkowałoby
ograniczeniem dostępności do świadczeń dla pacjen-
tów, którzy mogą korzystać ze świadczeń udziela-
nych w trybie ambulatoryjnym i nie wymagają ich
udzielania w trybie wizyt domowych przez wybraną
pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej. A za-
tem organizacja udzielania świadczeń przez pielę-
gniarkę POZ powinna zabezpieczyć praktykę za-
równo w gabinecie pielęgniarki POZ, jak również
w środowisku zamieszkania świadczeniobiorcy. Po-
nadto nadrzędnym celem realizacji świadczeń zdro-
wotnych jest zapewnienie świadczeniobiorcom do-
stępności do świadczeń na optymalnym, równym
dla wszystkich poziomie jakości.
W ocenie ministra zdrowia funkcjonujące zakresy
świadczeń realizowane przez pielęgniarki i położne
podstawowej opieki zdrowotnej spełniają wymogi
określone przepisami i zabezpieczają usługi zdrowot-
ne dla osób korzystających z podstawowej opieki
zdrowotnej w ramach ubezpieczenia zdrowotnego.
Jednocześnie system świadczeń podstawowej opieki
zdrowotnej zabezpiecza ich realizację zarówno w ga-
binecie pielęgniarki POZ i położnej POZ, jak również
w środowisku zamieszkania świadczeniobiorcy.
Ponadto uprzejmie informuję pana posła, że roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu opieki zdrowotnej, w tym
również rozporządzenie z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej, były konsultowane
z samorządem zawodowym pielęgniarek i położnych.
W perspektywie planowana jest nowelizacja rozpo-
rządzeń w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu opieki zdrowotnej, w związku z czym środowi-
sko pielęgniarek i położnych będzie miało możliwość
zgłosić swoje propozycje i uwagi.

Natomiast konsultacje i spotkania ze środowi-
skiem pielęgniarek i położnych dotyczące warunków
kontraktowania świadczeń gwarantowanych odby-
wają się cyklicznie w Ministerstwie Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie drugiej tury konkursów
na stanowiska naczelników
w urzędach skarbowych (14199)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Barbary Marianowskiej z dnia
20 stycznia 2010 r. dotyczącą drugiej tury konkursów
na stanowiska naczelników urzędów skarbowych,
w której postawione zostały niżej wymienione pyta-
nia, tj.:
1. W ilu urzędach skarbowych konkursy zosta-
ły rozstrzygnięte, tzn. co najmniej jeden uczestnik
postępowania uzyskał wymaganą minimalną ilość
punktów?
2. Jakie kryteria będą decydowały o wyborze na
stanowisko naczelnika w przypadkach urzędów,
w których więcej niż jeden z kandydatów uzyskał
pozytywny wynik w konkursie?
3. Jakimi kryteriami będzie kierował się minister
przy wyborze osób na stanowiska naczelników w tych
urzędach, w których nie wyłoniono kandydata w dro-
dze konkursu? Czy przy obsadzie stanowisk w tych
przypadkach będą uwzględniane osoby, które dwu-
krotnie nie przeszły konkursów, czy też np. propozy-
cje objęcia stanowisk w tych urzędach otrzymają oso-
by, które uzyskały pozytywny wynik w tym samym
lub poprzednim konkursie, a z różnych względów nie
zostały/zostaną powołane na stanowisko w urzędzie,
do którego startowali?
4. Czy w związku z sentencją i stanowiskiem do
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2008 r.
II PK 256/07 (OSNP 2009/9-10/116 – cyt.: Realizacja
tych celów jest możliwa przez stworzenie określonych
standardów oraz odpowiednich mechanizmów usta-
wowych, w szczególności przejrzystych reguł naboru
i weryfikacji zdobywanej wiedzy i doświadczeń. Mają
one eliminować ze służby te osoby, które nie spełnia-
ją wymogów wskazanych w konstytucji i ustawie, zaś
osobom kompetentnym zapewnić możliwość realiza-
cji kariery zawodowej. Odmienne zapatrywanie, za-
501
kładające możliwość swobody w zakresie reguł decy-
dowania o zatrudnieniu bądź mianowaniu poprzez
niepodlegające weryfikacji uznanie profesjonalizmu
bądź jego braku u określonej osoby prowadziłoby do
nieprzejrzystych zasad funkcjonowania służby. Ozna-
czałoby to możliwość praktycznej eliminacji trybu
konkursowego, a w konsekwencji otwierałoby drogę
do pozamerytorycznego decydowania o kryteriach
wyboru, a tym samym praktycznej negacji potrzeby
istnienia obiektywnych i czytelnych reguł), które jest
zbieżne ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjne-
go w orzeczeniu z dnia 12 grudnia 2002 r. sygn. K
9/02 (cyt.: konkurs musi być oparty o przejrzyste re-
guły weryfikacji zdobytej wiedzy i doświadczenia
kandydata), minister zamierza wprowadzić regulacje
uściślające procedury postępowania konkursowego
wyłaniającego osoby, które będą pełniły funkcje kie-
rownicze w służbie skarbowej, tak, aby uniknąć
wszelkich zarzutów co do braku transparentności
tego postępowania?
– uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
Ad 1. W wyniku drugiej tury konkursów wyłonie-
ni zostali kandydaci na stanowiska naczelników
w 71 urzędach skarbowych, przy czym należy wziąć
pod uwagę, że wystąpiły przypadki, że jedna osoba
uzyskała pozytywny wynik w kilku konkursach na
stanowisko naczelnika urzędu skarbowego.
Ad 2. Spośród kandydatów wyłonionych w kon-
kursach minister finansów dokonał wyboru osób,
które z dniem 19 lutego 2010 r. zostały powołane na
stanowiska naczelników w 53 urzędach skarbowych.
O wyborze tych osób decydowały – podobnie jak
i w pierwszej turze konkursów – obiektywne prze-
słanki, wynikające z oceny dokonywanej indywidu-
alnie dla każdego przypadku. W szczególności były
to posiadane informacje i opinie, w tym pochodzące
od dyrektora właściwej izby skarbowej, który, spra-
wując nadzór nad urzędami skarbowymi, dysponuje
najszerszą wiedzą na temat prawidłowości i efektyw-
ności funkcjonowania poszczególnych jednostek. Pod
uwagę brane były indywidualne cechy kandydata,
w tym m.in. jego osiągnięcia zawodowe, umiejętność
bezkonfliktowego zarządzania zasobami ludzkimi,
otwartość, komunikatywność i wiele innych, dają-
cych rękojmię należytego wykonywania zadań na
zajmowanym stanowisku.
Ad 3. W kwestii wyboru osób na stanowiska na-
czelników urzędów skarbowych, w których konkursy
nie wyłoniły kandydatów, uprzejmie informuję, że
jedynie na stanowisko naczelnika Urzędu Skarbowe-
go w Gnieźnie powołana została osoba, która nie kan-
dydowała w tym konkursie, jednak brała udział
w konkursach na dwa inne urzędy skarbowe. Nato-
miast dwie osoby, które pomyślnie ukończyły proce-
durę konkursową na stanowisko naczelnika Urzędu
Skarbowego w Gnieźnie, przystępowały jednocześnie
do kilku innych konkursów i otrzymały powołania
w innych urzędach skarbowych. W pozostałych przy-
padkach w kwestii wyboru osób na stanowiska na-
czelników urzędów skarbowych, w których konkursy
502
nie wyłoniły kandydatów, nie została jeszcze podjęta
żadna decyzja.
Ad 4. Odnosząc się do pytania pani poseł o ewen-
tualne plany ministra finansów dotyczące zmiany
regulacji w zakresie procedury przeprowadzenia po-
stępowania konkursowego, uprzejmie informuję, że
zmiany takie zostaną rozważone (projekt zmiany
ustawy o urzędach i izbach skarbowych znajduje się
w programie prac legislacyjnych Rady Ministrów na
I półrocze 2010 r.).
Niezależnie od powyższego pragnę zauważyć, że
aktualne pozostają wyjaśnienia przedstawione w od-
powiedzi na interpelację pani poseł z dnia 21 sierpnia
2009 r., uzupełnionej pismem z dnia 20 listopada
2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Sellina
w sprawie wpływu amatorskiej produkcji
łodzi jachtowych na profesjonalny polski
przemysł jachtowy (14201)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14201/10, interpelacji pana posła Jarosława
Sellina w sprawie wpływu amatorskiej produkcji łodzi
jachtowych na profesjonalny polski przemysł jachtowy
poniżej przedstawiam – w porozumieniu z Ministrem
Infrastruktury oraz Polskim Związkiem Żeglarskim
– odpowiedź na poruszone w niej kwestie.
Sprawy rejestracji i przeglądów technicznych
statków przeznaczonych wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji regulują ustawa z dnia 21 grud-
nia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 123, poz. 857, z późn. zm.), ustawa z dnia 18 wrze-
śnia 2001 r. Kodeks morski (Dz. U. z 2009 r. Nr 217,
poz. 1689) oraz ustawa z dnia 9 listopada 2000 r.
o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2006 r. Nr 99,
poz. 693, z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi
do tych ustaw.
Sprawy związane z uprawianiem żeglugi po wo-
dach śródlądowych reguluje ustawa o żegludze śród-
lądowej, której nowelizacja w 2007 r. złagodziła prze-
pisy i zniosła obowiązek rejestracji jachtów żaglo-
wych o długości kadłuba do 12 m, a także obowiązek
przeprowadzania przeglądów technicznych mniej-
szych jednostek. Zgodnie z przepisami art. 18 ust. 2
ww. ustawy statek używany wyłącznie do uprawiania
sportu lub rekreacji, z wyjątkiem jednostek napędza-
nych wyłącznie siłą ludzkich mięśni, o długości ka-
dłuba powyżej 12 m lub o napędzie mechanicznym
o mocy silników większej niż 15 kW, podlega obo-
wiązkowi wpisu do rejestru statków używanych wy-
łącznie do celów sportowych lub rekreacyjnych. Stat-
ki zwolnione z obowiązku wpisu do rejestru mogą być
do niego wpisane na wniosek właściciela. Zasady re-
jestracji tych statków określają przepisy rozporządze-
nia ministra sportu i turystyki z dnia 11 kwietnia
2008 r. w sprawie trybu rejestracji statków używa-
nych na wodach śródlądowych do uprawiania sportu
lub rekreacji (Dz. U. Nr 72, poz. 426). Zgodnie
z art. 34j ustawy o żegludze śródlądowej statki prze-
znaczone do uprawiania sportu lub rekreacji o mocy
silników powyżej 75 kW podlegają przeglądowi tech-
nicznemu przeprowadzanemu przez upoważniony
podmiot, który musi spełnić wymagania dotyczące
specjalistycznej wiedzy i doświadczenia w zakresie
przeprowadzania takich czynności.
Odnosząc się do kwestii „amatorskiej” produk-
cji jachtów w Polsce, uprzejmie informuję, że budo-
wa tych jednostek może się odbywać legalnie wy-
łącznie na własny użytek. Obowiązujące przepisy
stanowią, że jacht zbudowany na własny użytek
może zostać sprzedany dopiero po upływie 5 lat
jego użytkowania.
Jachty, zarówno żaglowe, jak i motorowe budowa-
ne z zamiarem ich sprzedaży, na podstawie art. 6 ust. 1
ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny
zgodności (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087,
z późn. zm.) podlegają systemowi oceny zgodności
w celu wyeliminowania zagrożeń stwarzanych przez
wyrób dla życia lub zdrowia użytkowników i konsu-
mentów oraz mienia, a także zagrożeń dla środowi-
ska (art. 2 pkt 1 cytowanej ustawy).
Minister gospodarki i pracy na podstawie delega-
cji zawartej w powyższej ustawie wydał rozporządze-
nie z dnia 19 listopada 2004 r. w sprawie zasadni-
czych wymagań dla rekreacyjnych jednostek pływa-
jących (Dz. U. Nr 258, poz. 2584). Przepisy § 1 ust. 1
ww. rozporządzenia określają: w pkt 1 zasadnicze
wymagania dotyczące projektowania i budowy rekre-
acyjnych jednostek pływających, gdy wprowadzane
są do obrotu w Unii Europejskiej, w pkt 2 warunki
i tryb dokonywania oceny zgodności oraz w pkt 3
treść deklaracji zgodności.
Odpowiedzialność karną związaną z narusze-
niem zasad sprzedaży lub oddania do użytku jach-
tów regulują zapisy rozdziału 7 ustawy o systemie
oceny zgodności, a mianowicie: art. 45 brzmi: „Kto
wprowadza do obrotu lub oddaje do użytku wyrób
niezgodny z zasadniczymi wymaganiami, podlega
grzywnie”, art. 47a brzmi: „Kto wprowadza do ob-
rotu lub użytku wyrób podlegający oznakowaniu
zgodności, a nieposiadający takiego oznakowania,
podlega grzywnie”.

Z przepisów tych wynika, że „amatorska” produk-
cja jachtów z przeznaczeniem do obrotu jest działal-
nością nielegalną i jej zwalczaniem powinny zajmo-
wać się właściwe, przeznaczone do tego organy.
Ponadto uprzejmie informuję, iż – na podstawie
pozyskanych informacji – trudno dopatrzyć się logicz-
nego związku między katastrofalnym huraganem na
Mazurach 21 sierpnia 2007 r. a „amatorską” produk-
cją jachtów. W tym feralnym dniu na Mazurach pły-
wało kilka tysięcy jachtów, z czego około 40 miało
wywrotki, a 14 zatonęło. Nie ma żadnych wiarygod-
nych informacji stwierdzających, że jachty, które za-
tonęły, były z tzw. produkcji amatorskiej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że znakomi-
ta większość (ok. 95%) jachtów budowanych przez
profesjonalny przemysł jest eksportowana, tak więc
wydaje się, że produkcja jachtów systemem gospodar-
czym na własny użytek nie ma większego wpływu na
kondycję profesjonalnego przemysłu jachtowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie sprzedaży nieruchomości należących
do Instytutu Zootechniki Państwowego
Instytutu Badawczego w Krakowie
przez jednostkę tego instytutu
– Zakład Doświadczalny w Grodźcu Śląskim,
obecnie Zakład Doświadczalny
Instytutu Zootechniki Państwowego Instytutu
Badawczego Grodziec Śląski sp. z o.o. (14203)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Pięty, pismo z dnia
10 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14203/10, w sprawie
okoliczności i warunków sprzedaży oraz dzierżawy
nieruchomości Instytutu Zootechniki Państwowego
Instytutu Badawczego (IZ-PIB) w Krakowie będą-
cych we władaniu obecnego Zakładu Doświadczalne-
go Grodziec Śląski sp. z o.o. przedstawiam poniżej
informacje, o które prosił pan poseł.
W latach 1989–2009 dokonano w Zakładzie Do-
świadczalnym w Grodźcu Śląskim sprzedaży 294 nie-
ruchomości, w tym: 57 działek, 24 budynków, 203 lo-
kali oraz 10 innych składników mienia, jak owczar-
nia, boksy gospodarcze, sieć wodociągowa, stodoła,
świetlica, spichlerz, laboratorium itp., zał. nr 1, oraz
503
dokonano dzierżawy 4 nieruchomości, zał. nr 2. Uza-
sadnienie dokonania odpowiedniej czynności prawnej
zawarto w zał. nr 3*). W załączonej tabeli, stanowią-
cej zał. nr 1, dla każdej dokonanej czynności prawnej
podano informacje o jej lokalizacji, powierzchni, for-
mie zbycia, terminie sprzedaży, cenie, nabywcy oraz
kancelarii notarialnej, w której przygotowywano od-
powiednią czynność prawną.
Z informacji przekazanych przez Instytut Zoo-
techniki PIB wynika, że w latach 1989–1994 oraz
w 2001 r. nie odnotowano żadnej sprzedaży mienia
trwałego. Natomiast dokonywane sprzedaże i dzier-
żawy w latach następnych poprzedzone były odpo-
wiednimi analizami. Dopełnione zostały również
wszelkie obowiązujące procedury: uchwały Rady
Naukowej IZ PIB, wycena majątku przez biegłego
rzeczoznawcy oraz odpowiednie opinie ministra rol-
nictwa i zgody ministra skarbu państwa, zaś w od-
niesieniu do składników majątkowych spółki sto-
sowne uchwały zgromadzenia wspólników i rady
nadzorczej. Jedyną przyjętą formą sprzedaży, poza
mieszkaniami zakładowymi sprzedawanymi na rzecz
aktualnych najemców, był przetarg publiczny prze-
prowadzany zgodnie z ustawą o zamówieniach pu-
blicznych.
Z reguły do sprzedaży przeznaczane były obiekty
zbędne i uciążliwe, które nie nadawały się do prowa-
dzenia produkcji zgodnie z nowoczesnymi technolo-
giami, wymagały generalnych remontów bądź były
oddalone od centrum gospodarstwa, co generowało
koszty i powodowało utrudnienia w dozorze.
Ponadto informuję, że środki finansowe uzyskane
ze zbycia składników majątkowych przeznaczane
były na dofinansowanie inwestycji i modernizację
bazy badawczej oraz doświadczalnej instytutu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zróżnicowania warunków
kontraktów zawieranych przez NFZ
z prywatnymi i publicznymi placówkami
służby zdrowia (14206)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Wojciecha Szaramy posła na Sejm Rze-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
504
czypospolitej Polskiej, z dnia 15 stycznia 2010 r.,
w sprawie zróżnicowania warunków kontraktów za-
wieranych przez Narodowy Fundusz Zdrowia z pry-
watnymi i publicznymi placówkami zdrowia, która
została przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 8 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14206/10, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 wym. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów, w którym wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyż-
sza o 160,1 mln zł w porównaniu do planu finanso-
wego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca
2009 r.
Ponadto po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów prezes NFZ uru-
chomił rezerwę ogólną, określoną w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
w ramach migracji ubezpieczonych, przewidziane
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ,
w łącznej wysokości ponad 2652 mln zł, w tym ponad
1989 mln zł na leczenie szpitalne.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009. Jednocześnie należy zwró-
cić uwagę, że planowanie środków na poszczególne
zakresy świadczeń w ramach planu finansowego od-
działu wojewódzkiego należy do kompetencji dyrek-
tora tego oddziału. Również w zakresie kompetencji
dyrektora oddziału wojewódzkiego funduszu leży,
zgodnie z art. 124 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, możliwość dokonywania przesunięć w ramach
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym tego oddziału.
Odnośnie do zróżnicowania warunków kontrak-
tów zawieranych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
z prywatnymi i publicznymi placówkami zdrowia
prezes NFZ poinformował, że mając na uwadze po-
stanowienia art. 134 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) dyrektorzy oddziałów wojewódzkich fun-
duszu, zawierając w ramach posiadanych w planie
finansowym środków umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, zapewniają równe traktowanie
wszystkich świadczeniodawców ubiegających się o za-
warcie umowy o udzielenie świadczeń opieki zdro-
wotnej i prowadzą postępowania w sposób gwaran-
tujący zachowanie uczciwej konkurencji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie finansowania usług zdrowotnych
przez NFZ w woj. warmińsko-mazurskim
w 2010 r. (14207)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Iwony Arent, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 20 stycznia 2010 r. w sprawie
finansowania usług zdrowotnych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia w woj. warmińsko-mazurskim
w 2010 r., która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 lute-
go 2010 r., znak: SPS-023-14207/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 ww. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może

być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów, w którym wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyż-
sza o 160,1 mln zł w porównaniu do planu finanso-
wego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca
2009 r., w tym w planie finansowym Warmińsko-
-Mazurskiego OW NFZ o 11,5 mln zł.
Ponadto po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów prezes NFZ uru-
chomił rezerwę ogólną określoną w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne,
w tym warmińsko-mazurskiego OW – 19 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
w ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ)
w łącznej wysokości ponad 2652 mln zł, w tym po-
nad 1989 mln zł na leczenie szpitalne. Część z tych
środków zostanie przeznaczona na kontraktowanie
świadczeń na terenie województwa warmińsko-ma-
zurskiego w wysokości ok. 93,4 mln zł (w tym ok.
68,3 mln zł na leczenie szpitalne), na podstawie upo-
ważnień udzielonych dyrektorowi Warmińsko-Ma-
zurskiego OW NFZ przez dyrektorów pozostałych
OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ, w związku
z tym, iż dotychczasowe zasady wprowadzone na je-
sieni 2007 r. były kwestionowane przez wiele podmio-
tów jako powodujące dysproporcje w możliwościach
finansowych poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich NFZ, Sejm RP przyjął ustawę z dnia 25 wrze-
505
śnia 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zawierającą m.in. rozwiązania dotyczące zmiany za-
sad podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te mają
na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ
oparte były przede wszystkim na kryteriach związa-
nych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowanych w po-
szczególnych oddziałach wojewódzkich funduszu oraz
ryzykach zdrowotnych przypisanych poszczególnym
grupom ubezpieczonych w odniesieniu do wykonywa-
nych świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z tym
usunięto z ustawy (w konsekwencji również ze sto-
sownego rozporządzenia), jako jedno z kryteriów po-
działu środków, wskaźnik wynikający ze zróżnico-
wania kosztu jednostkowego świadczenia opieki
zdrowotnej. Jednym z beneficjentów powyższej zmia-
ny jest Warmińsko-Mazurski OW NFZ, którego
udział w ogólnej puli środków będących w dyspozycji
NFZ (szczególnie wraz ze wzrostem ogólnej puli środ-
ków) będzie systematycznie rósł.
Ponadto dyrektor Warmińsko-Mazurskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia poinformował, że w dniu 22 stycznia 2010 r. szpi-
tale w: Działdowie, Giżycku, Węgorzewie, Nowym
Mieście Lubawskim, Olecku, Mrągowie, Szczytnie,
Bartoszycach, Piszu, Biskupcu, Dobrym Mieście
i Mazurskim Centrum Zdrowia w Ełku, podpisały
protokół z negocjacji dotyczący określenia poziomu
finansowego umowy na 2010 r. i zostały zawarte sto-
sowne umowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie reformy KRUS (14208)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pani poseł Iwony Arent w sprawie
reformy KRUS (pismo z dnia 8 lutego 2010 r.) na
podstawie art. 193 ust. 1 i 2 regulaminu Sejmu
w załączeniu przekazuję odpowiedź.
Obecne zasady podlegania ubezpieczenia społecz-
nemu w KRUS, zgodnie z którymi bez względu na
wysokość osiąganych dochodów stopień partycypacji
w finansowaniu świadczeń emerytalnych rolnika nie
506
przekracza 10–15%, wymagają daleko idących zmian,
wprowadzanych jednak metodami ewolucyjnymi,
tj. w taki sposób, by nie zwiększać obciążeń podat-
kowych i para-podatkowych osób o niskich i bardzo
niskich dochodach.
Aby wypracować stosowne rozwiązania, już
w 2008 r. podjęto intensywne prace nad komplekso-
wą reformą systemu ubezpieczenia społecznego rol-
ników. W dniu 23 września 2008 r. prezes Rady Mi-
nistrów wydał zarządzenie w sprawie utworzenia
Międzyresortowego Zespołu do spraw Reformy Sys-
temu Ubezpieczenia Społecznego Rolników, w które-
go skład wchodzą m.in. przedstawiciele Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Ministerstwa Finansów,
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej oraz Rządowego Centrum
Legislacyjnego, a także eksperci.
Efektem prac zespołu będzie propozycja kom-
pleksowych zmian zasad partycypacji rolników
w systemie podatkowym i ubezpieczeniowym, której
najważniejszym celem będzie zwiększenie swobody
przepływu pomiędzy sektorem rolniczym i pozarol-
niczym, prowadzące do zmian w strukturze polskie-
go rolnictwa.
Zgodnie z propozycjami udział gospodarstw rol-
nych w systemie podatkowym i ubezpieczeniowym
będzie zależał od wysokości rzeczywiście osiąganych
przez nie dochodów, co w konsekwencji pozwoli rów-
nież na istotne zwiększenie przychodów sektora fi-
nansów publicznych. Należy jednak podkreślić, że
uzyskane w ten sposób w krótkim okresie oszczęd-
ności będą znacznie niższe od wymienionej przez pa-
nią poseł kwoty 16 mld zł, co wynika zarówno z nie-
korzystnej sytuacji demograficznej KRUS (liczba
świadczeniobiorców KRUS jest obecnie zbliżona do
liczby ubezpieczonych), jak i bardzo niskich docho-
dów większości mieszkańców obszarów wiejskich.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie dramatycznej sytuacji dotyczącej
ochrony zdrowia w Polsce (14209)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Iwony Arent, posła na Sejm RP, z dnia
20 stycznia 2010 r. w sprawie dramatycznej sytuacji
dotyczącej ochrony zdrowia w Polsce, przekazaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 8 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14209/10, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej w roku 2010, uprzejmie informuję, iż Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, która weszła w życie
4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww.
ustawy zmieniającej ustawę o świadczeniach opieki
zdrowotnej wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez dany oddział woje-
wódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie
finansowym na 2010 r. nie może być niższa niż wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie
finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym w dniu
30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizo-
wana w planie finansowym NFZ na 2010 r., zatwier-
dzonym w dniu 16 grudnia 2009 r. przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów,
w którym wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej jest większa o 160,1 mln zł w po-
równaniu do planu finansowego NFZ na 2009 r. wg
stanu na dzień 30 czerwca 2009 r. Ponadto, po uzy-
skaniu pozytywnych opinii ministra zdrowia oraz
ministra finansów, prezes NFZ uruchomił rezerwę
ogólną określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na
zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne. Dodatkowo prezes NFZ,
po poinformowaniu ministra zdrowia oraz ministra
finansów, uruchomił rezerwy na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w ramach migracji ubezpieczonych
(przewidziane w planach finansowych poszczegól-
nych OW NFZ) w łącznej wysokości ok. 2653 mln zł,
w tym ponad 1989 mln zł na leczenie szpitalne.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
według stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględ-
nieniu poziomu wykonania przez świadczeniodaw-
ców kontraktów na rok 2009.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków finan-
sowych przeznaczanych w Polsce na ochronę zdro-
wia, zgadzając się co do zasady z panią poseł, iż wy-
sokość tych środków w Polsce w porównaniu do in-
nych europejskich krajów należących do OECD jest
na niskim poziomie, należy również pamiętać, że sy-
tuacja ta nie wynikła z roku na rok, a utrzymuje się
przez wiele lat. W związku z tym poprawa wskaźni-
ków dotyczących wydatków na ochronę zdrowia wy-
maga co najmniej kilku lat. Biorąc pod uwagę, że ok.
70% ogólnych wydatków na ochronę zdrowia w Pol-

sce pochodzi ze środków publicznych, realna poprawa
w tym zakresie mogłaby nastąpić poprzez zwiększe-
nie wydatków publicznych, przede wszystkim pocho-
dzących ze składki na powszechne ubezpieczenie
zdrowotne.
W odniesieniu do sprawy związanej ze składką
zdrowotną uprzejmie informuję, iż minister zdrowia
widzi potrzebę zwiększenia stopy składki na po-
wszechne ubezpieczenie zdrowotne, przy założeniu
jednak, iż zwiększenie składki nie przyczyniłoby się
do wzrostu poziomu obciążeń obywateli daninami
publicznymi. Rozwiązanie to byłoby możliwe w przy-
padku odliczenia składki od podatku dochodowego,
co oznaczałoby jednak dodatkowe obciążenie dla bu-
dżetu państwa. Mając na uwadze sytuację gospodar-
czą kraju oraz możliwości budżetu państwa, realiza-
cja powyższego wariantu w chwili obecnej nie jest
możliwa.
Odnosząc się do spraw związanych ze specjaliza-
cją lekarzy, uprzejmie informuje, iż w Ministerstwie
Zdrowia trwają prace nad wprowadzeniem zasadni-
czych zmian w systemie szkolenia specjalizacyjnego
lekarzy, co znacznie ułatwi uzyskiwanie specjalizacji
lekarskich. Planowane wprowadzenie nowego syste-
mu specjalizacji lekarskich umożliwi między innymi
dostosowanie minimalnych okresów szkolenia w da-
nej specjalizacji do obowiązujących w krajach Unii
Europejskiej, co w przypadku niektórych dziedzin
pozwoli na skrócenie okresu szkolenia specjalizacyj-
nego lekarzy i uzyskiwanie tytułu specjalisty w krót-
szym niż dotychczas czasie.
Duże znaczenie będzie miało planowane utworze-
nie jednej listy specjalizacji lekarskich, bez podziału
na specjalizacje w podstawowych i szczegółowych
dziedzinach medycyny, tak jak to ma miejsce obecnie.
Pozwoli to na uzyskiwanie specjalizacji tzw. szczegó-
łowych (obecnie jest 28 takich specjalności, m.in.
alergologia, diabetologia, endokrynologia, gastroen-
terologia, nefrologia czy reumatologia) w czasie krót-
szym o 2–3 lata niż dotychczas, bez konieczności
wcześniejszego uzyskiwania specjalizacji „wyjścio-
wej”, tj. ukończenia pełnego cyklu szkolenia najczę-
ściej w zakresie chorób wewnętrznych, pediatrii lub
chirurgii.
Część z projektowanych zmian dotyczących m.in.
naboru na specjalizacje lekarskie została już wpro-
wadzona w życie. Wydane rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 19 września 2008 r. zmieniające roz-
porządzenie w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy
dentystów (Dz. U. Nr 170, poz. 1050) wprowadziło
zmiany, które spowodowały maksymalne skrócenie
okresu od uzyskania przez młodych lekarzy prawa
wykonywania zawodu do rozpoczęcia specjalizacji.
Obecnie lekarz, który ukończy staż podyplomowy na
przykład 31 października, może rozpocząć specjali-
zację już 1 grudnia, a nie, jak dotychczas, dopiero
1 marca następnego roku.
Zostały również uproszczone i zobiektywizowane
zasady przeprowadzania postępowania kwalifikacyj-
nego na specjalizacje, polegające na rezygnacji z do-
507
tychczas przeprowadzanej rozmowy kwalifikacyjnej.
W postępowaniu konkursowym w pierwszej kolejno-
ści uwzględniany jest wynik lekarskiego egzaminu
państwowego lub lekarsko-dentystycznego egzami-
nu państwowego, a w przypadku braku rozstrzy-
gnięcia średnia ocen uzyskanych podczas studiów.
Dotychczas przeprowadzana rozmowa kwalifikacyj-
na będzie decydować o zakwalifikowaniu do odby-
wania specjalizacji jedynie w przypadkach, gdy wy-
żej przytoczone kryteria nie rozstrzygną kolejności
lekarzy na liście rankingowej tworzonej po postępo-
waniu konkursowym.
W ww. nowelizacji przedmiotowych przepisów
w sprawie specjalizacji lekarskich zostały ponadto
uwzględnione postulaty lekarzy dotyczące możliwości
zdawania lekarskiego egzaminu państwowego oraz
lekarsko-dentystycznego egzaminu państwowego przed
lub w trakcie stażu podyplomowego, a nie, jak dotych-
czas, po jego zakończeniu. Pozwoliło to lekarzom na
uzyskiwanie prawa wykonywania zawodu bezpośred-
nio po stażu podyplomowym. W naszej opinii obecnie
egzaminy te funkcjonują prawidłowo i nie wymagają
zmian. Uprzejmie informuję, że projekt założeń do
zmiany ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
obejmujący ww. systemowe zmiany dotyczące kształ-
cenia przeddyplomowego i podyplomowego lekarzy,
jest obecnie przedmiotem konsultacji.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej liczby miejsc
specjalizacyjnych, pragnę uprzejmie poinformować,
że liczba miejsc szkoleniowych w jednostkach orga-
nizacyjnych uprawnionych do prowadzenia specjali-
zacji systematycznie rośnie. Obecnie we wszystkich
dziedzinach medycyny dostępne są 34 593 miejsca
w 4799 jednostkach szkolących (stan na dzień
26.01.2010 r.). Dla porównania, w dniu 16.10.2007 r.
– 4351 jednostki dysponowały 31 236 miejscami szko-
leniowymi, a w dniu 13.01.2005 r. – w 3758 jednost-
kach mogło się szkolić 27 442 lekarzy. Należy zazna-
czyć, że zarówno miejsca szkoleniowe, jak i etaty re-
zydenckie są w danym postępowaniu kwalifikacyj-
nym „uruchamiane” na wniosek właściwych konsul-
tantów wojewódzkich, którzy zgodnie z ustawą z dnia
6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdro-
wia (Dz. U. Nr 52, poz. 419, z późn. zm.), odpowiada-
ją za prowadzenie polityki kadrowej w zakresie danej
specjalności na terenie poszczególnych województw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
508
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie kształtu polityki spójności UE
po 2013 r. (14211)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 lutego br., przekazujące interpelację
posła Adama Lipińskiego w sprawie kształtu polity-
ki spójności po 2013 r. (SPS-023-14211/10), przedsta-
wiam poniżej odpowiedzi na pytania postawione
w ww. interpelacji.
1. Do jakiego kształtu polityki spójności UE po
roku 2013 MRR będzie dążyło?
W styczniu 2008 r. Komitet Europejski Rady Mi-
nistrów (KERM) przyjął projekt „Stanowiska w spra-
wie przyszłości polityki spójności UE po 2013 r.” (za-
łącznik 1.)*) zawierający wizję najkorzystniejszych
kierunków reformy z punktu widzenia interesu Pol-
ski, jak i całej Wspólnoty. Stanowisko to zostało wy-
pracowane w oparciu o dokument problemowy pt.
„Polityka spójności po 2013 r. Pożądane kierunki re-
formy” przygotowany przez MRR, który został także
poddany szerokim konsultacjom z udziałem admini-
stracji rządowej, samorządowej oraz krajowego i za-
granicznego środowiska eksperckiego. MRR opraco-
wało także drugi dokument problemowy pt. „Efek-
tywność systemu realizacji i mechanizmów wyko-
nawczych na poziomie wspólnotowym”. Dokument
ten odnosi się do kwestii efektywności systemu reali-
zacji uznawanej przez MRR za jedno z kluczowych
zagadnień z punktu widzenia powodzenia reformy
europejskiej polityki spójności.
W lutym 2009 r. KERM przyjął także stanowisko
w sprawie zielonej księgi dotyczącej spójności teryto-
rialnej (załącznik 2.)*). Stanowisko zawiera ocenę
zielonej księgi opublikowanej przez Komisję Europej-
ską, propozycję definicji konceptu spójności teryto-
rialnej oraz sposobu jego integracji do systemu reali-
zacji polityki spójności.
W oparciu o prowadzone prace analityczne, kon-
sultacje z administracją rządową i samorządową, ze
środowiskiem naukowym oraz uwzględniając dotych-
czasowy przebieg debat wspólnotowych, MRR wyse-
lekcjonowało kilka kwestii, które aktywnie propagu-
je podczas dyskusji na poziomie wspólnotowym. Po-
niżej przedstawiono najważniejsze promowane tezy:
1. Konieczne jest zreformowanie polityki spójno-
ści w taki sposób, by w pełni wydobyć jej potencjał
interwencji publicznej dążącej do zrównoważonego
rozwoju, pogłębienia jednolitego rynku oraz integra-
cji społecznej w UE, zwłaszcza w okresie postkryzy-
sowym.
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
2. W ślad za globalnymi zmianami społeczno-go-
spodarczymi i środowiskowymi niezbędna staje się
aktualizacja celów polityki spójności, jak również od-
nowa logiki jej funkcjonowania. W tym względzie po-
lityka spójności musi ewoluować zgodnie z potrzebami
regionów. Refleksja nad przyszłym kształtem polityki
spójności powinna zostać skoncentrowana na efektyw-
nych i długofalowych rozwiązaniach wspierających
regiony w podejmowaniu wyzwań rozwojowych.
3. Polityka spójności potrzebuje silniejszego
umocowania jej w celach politycznych całej Wspól-
noty oraz wyraźniejszego akcentowania jej wartości
dodanej, której głównym przejawem jest poprawa
warunków życia obywateli Unii Europejskiej po-
przez umiejętne kształtowanie struktury wzrostu
społeczno-gospodarczego w państwach należących
do Wspólnoty.
4. Cele polityki spójności muszą zostać silnie po-
wiązane z wyzwaniami UE określonymi w „następ-
czyni” strategii lizbońskiej, tj. w Strategii EU 2020.
Powinny uwzględniać potrzebę:
— wzmacniania kapitału ludzkiego i integracji
społecznej,
— budowy konkurencyjności opartej na zintegro-
wanej i ekologicznej gospodarce,
— rekonwersji oraz restrukturyzacji gospodarczej
i społecznej w okresie post kryzysowym.
1. Logika funkcjonowania polityki spójności
(zmiana paradygmatu) powinna odzwierciedlać naj-
lepsze modele realizacji polityk regionalnych, gdzie
kluczowe znacznie ma:
— koncentracja na szansach i potencjale (a nie
barierach rozwoju) wszystkich regionów (bez wzglę-
du na stopień zamożności), poprzez ukierunkowanie
interwencji publicznej na wzmacnianie konkurencyj-
ności regionów oraz odblokowanie procesów wzrosto-
wych poprzez pełniejsze wykorzystanie przewag kon-
kurencyjnych i potencjałów rozwojowych,
— zdecentralizowane, wielopoziomowe zarządza-
nie integrujące kluczowych wspólnotowych, krajo-
wych, regionalnych i lokalnych aktorów rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego.
6. Zważywszy na kompleksowy charakter wyzwań
stojących przed Wspólnotą, architektura polityk UE
nie powinna być zdominowana przez podejście sek-
torowe. Wśród kluczowych instrumentów podejmo-
wania wyzwań rozwojowych UE powinna znaleźć się
polityka spójności ze względu na jej zintegrowany
charakter oraz zorientowanie na zrozumienie lokal-
nych uwarunkowań społeczno-gospodarczych, na
wydobycie lub wzmocnienie potencjałów rozwojo-
wych wszystkich regionów.
7. Wymiar terytorialny polityki spójności musi
zostać wzmocniony, co oznacza, że poprzez zintegro-
wane podejście do rozwoju obejmujące różne instru-
menty wsparcia uwzględniać będzie specyfikę uwa-
runkowań społecznych, gospodarczych i środowisko-
wych oraz różnorodności obszarów, na których za-
chodzą te procesy. Osiągnięcie tego celu nie będzie
możliwe bez silnej koordynacji działań podejmowa-

nych w ramach polityki spójności oraz polityk sekto-
rowych o silnym oddziaływaniu terytorialnym.
8. Konieczne jest silne ukierunkowanie na wy-
miar strategiczny polityki poprzez stworzenie ade-
kwatnego forum dyskusji dotyczącej strategicznych
aspektów realizacji polityki spójności. Obserwowane
aktualnie osłabienie podejścia strategicznego do inter-
wencji polityki prowadzi do osłabienia efektywności
procesów zarządzania i wdrażania (prymat audytu
i kontroli nad kwestiami strategicznymi realizacji).
9. Celem wzmocnienia efektywności realizacji
polityki spójności konieczne jest wzmocnienie jej fun-
damentalnych zasad realizacji pozwalających na kon-
centrację na ograniczonej liczbie jasno określonych
celów.
10. Silne zaznaczenie roli poziomu regionalnego
w realizacji celów polityki spójności daje szansę na
sukces, gdyż na tym poziomie łatwiej jest zidentyfi-
kować potrzeby i ocenić efekty podejmowanych dzia-
łań. W tym kontekście należy w większym stopniu
doceniać oddolne inicjatywy ukierunkowane na wzrost
lokalnej konkurencyjności i innowacyjności oraz pod-
noszące świadomość regionalnych i lokalnych akto-
rów (władz regionalnych, środowiska naukowego
i sektora prywatnego).
11. Efektywność działań wspierających regiony
w podejmowaniu długoterminowych wyzwań rozwo-
jowych zależeć będzie od stabilności systemu i me-
chanizmów wykonawczych polityki spójności.
12. Wprowadzając uproszczenia mechanizmów re-
alizacji polityki spójności, należy zadbać o rozwiązania
systemowe rzeczywiście usprawniające sposób reali-
zacji polityki, pamiętając o konsekwencjach dla płyn-
ności całego systemu na wszystkich poziomach.
MRR w chwili obecnej pracuje nad aktualizacją
stanowiska rządu w sprawie przyszłej polityki spój-
ności, której termin przewidziany jest na pierwszą
połowę 2010 r. Poza tym dalsze prace MRR nad po-
żądanymi kierunkami reformy polityki spójności
będą koncentrować się na systemie i mechanizmach
koordynacji programowania strategicznego polityki
spójności, przebudowie systemu i mechanizmów ko-
ordynacji poszczególnych instrumentów realizacji
polityki, racjonalizacji otoczenia regulacyjnego, prze-
formułowaniu roli audytu i kontroli w ramach poli-
tyki spójności oraz pogłębieniu analiz wyzwań glo-
balnych stojących przed Polską w wymiarze prze-
strzennym. Kwestie te są przedmiotem analiz we-
wnątrzresortowych, eksperckich oraz będą omawia-
ne podczas spotkań bilateralnych oraz posiedzeń
krajowych i zagranicznych grup roboczych.
2. Harmonogram prac nad określeniem nowych
celów polityki spójności UE na lata 2014–2020
Dotychczasowe dokumenty mające wpływ na
przebieg debaty nad polityką spójności po 2013 r.
Wspólnotowa debata nad polityką spójności UE
po 2013 r. rozpoczęła się jesienią 2007 r., z udziałem
szerokiego kręgu podmiotów bezpośrednio zaanga-
żowanych w realizację polityki spójności (państw
członkowskich, regionów, przedstawicieli Dyrekcji
509
Generalnej do spraw Polityki Regionalnej, Parlamen-
tu Europejskiego, Komitetu Regionów oraz organi-
zacji pozarządowych). Punktem wyjścia dla tej deba-
ty było „Czwarte sprawozdanie na temat spójności
gospodarczej i społecznej” (tzw. raport kohezyjny)
podejmujące kwestię spójności gospodarczej, społecz-
nej i, po raz pierwszy, spójności terytorialnej, a także
wartości dodanej polityki spójności i kształtu jej re-
formy po 2006 r. Komisja Europejska przeprowadzi-
ła konsultacje publiczne w sprawie przyszłości poli-
tyki spójności oraz w sprawie zielonej księgi dotyczą-
cej spójności terytorialnej. Wiosną 2009 r. podsumo-
wany został pierwszy etap debaty. Komisarz do spraw
rozwoju regionalnego pani D. Hübner zaprezentowa-
ła dokument poglądowy nt. przyszłości polityki spój-
ności – Reflection Paper on Future Cohesion Policy
(kwiecień 2009 r.), zaś ministrowie do spraw polityki
regionalnej wszystkich państw członkowskich UE
przyjęli „Communiqué w sprawie polityki spójności”
(wynik nieformalnego spotkania ministrów zorgani-
zowanego przez prezydencję Czeską w kwietniu 2009 r.).
Opublikowany został również niezależny raport
nt. przyszłej polityki spójności – An agenda for a re-
formed Cohesion Policy. A place-based approach to
meeting European Union challenges and expecta-
tions, przygotowany przez prof. Fabrizio Barca na
zlecenie Dyrekcji Generalnej do spraw Polityki Re-
gionalnej (DG Regio).
W powyższych dokumentach zwraca się uwagę na
następujące główne aspekty przyszłej polityki spój-
ności:
a) adresatem polityki spójności powinny być
wszystkie regiony UE (zgodnie z communiqué mini-
strów do spraw polityki regionalnej),
b) należy wzmocnić wymiar terytorialny polityki
spójności,
c) system realizacji polityki spójności powinien
zostać uproszczony,
d) polityka spójności powinna być silniej powią-
zana z innymi politykami publicznymi, w tym wzglę-
dzie wymagana jest lepsza koordynacja polityk ma-
jących wpływ na rozwój danego obszaru.
Duże znaczenie w debacie nad przyszłym kształ-
tem polityki spójności odegrał przedstawiony przez
komisarza do spraw polityki regionalnej Pawła Sa-
meckiego w grudniu 2009 r. Orientation Paper on
Future Cohesion Policy. Dokument w dużym zakre-
sie zgodny jest z polskim stanowiskiem, polityka spój-
ności przedstawiona została jako polityka rozwojowa
uwzględniająca nowy model polityki regionalnej
– place-based approach (polityki ukierunkowanej na
miejsce). Podkreślona została konieczność większego
jej powiązania z celami wyznaczonymi w Strategii
EU 2020, zaznaczono wymiar terytorialny i poziom
regionalny w rozwoju europejskich regionów. Co wię-
cej, w odniesieniu do reformy polityki uznano, że po-
winna ona zostać zorientowana na efektach oraz za-
proponowano utworzenie tzw. Single Strategic Fra-
mework – dokumentu, który stanowiłby szansę na
zintegrowanie systemów wdrażających różne fundu-
510
sze UE. Ponadto, w Orientation Paper podkreślono
konieczność dalszego uproszczenia systemu realizacji
polityki mającego wpływ na zarządzanie środkami
europejskimi.
Udział Ministerstwa Rozwoju Regionalnego (MRR)
w debacie
Należy podkreślić, że MRR bierze aktywny udział
w debacie nad kształtem polityki spójności po 2013 r.,
promując wizję tej polityki jako zintegrowanej poli-
tyki rozwojowej służącej wzmacnianiu potencjału
wzrostowego całej Unii. Resort prezentuje na forach
międzynarodowych stanowisko rządu RP w sprawie
przyszłej polityki spójności UE przyjęte przez KERM
w styczniu 2008 r. oraz stanowisko w sprawie zielonej
księgi dotyczące spójności terytorialnej. MRR bierze
udział w pracach grup roboczych Komisji Europej-
skiej: eksperckiej grupy roboczej do spraw symplifi-
kacji i grupy wysokiego szczebla do spraw przyszłości
polityki spójności1. Ponadto, z własnej inicjatywy,
MRR organizuje bilateralne spotkania z przedstawi-
cielami krajów UE2 oraz w ramach Grupy Wyszeh-
radzkiej3 bierze udział w pracach OECD4 i EoRPA 5
oraz opracowuje dokumenty problemowe 6 , które są
konsultowane z innymi resortami i urzędami cen-
tralnymi, samorządami terytorialnymi i ich repre-
zentacjami oraz środowiskami akademickimi i eks-
perckimi. MRR monitoruje również prace i opraco-
wuje stanowiska, w ramach kompetencji resortu,
w zakresie przeglądu budżetu UE i przygotowania
Strategii UE 2020, która wyznaczy nowe strategicz-
ne cele UE i będzie miała niewątpliwy wpływ na
kształt przyszłej polityki spójności. Szczegółowy
przebieg debaty oraz udział MRR zostały opisane
w „Raporcie z postępu debaty nt. polityki spójności
po 2013 r.”, przyjętym przez KERM w dniu 30 lipca
2009 r. (załącznik 3.)*). Co więcej, MRR, jako kluczo-
wy priorytet sektorowy polskiej prezydencji w Radzie
Unii Europejskiej w II połowie 2011 r., wyznaczyło
„zapewnienie istotnej roli polityki spójności UE
w budżecie unijnym”. W odniesieniu do konsultacji
1)
Grupa Wysokiego Szczebla do spraw Przyszłości Polityki
Spójności została powołana we wrześniu 2009 r., jej zadaniem
jest stymulowanie debaty nad kształtem tej polityki po 2013 r.
oraz, w konsekwencji, ułatwienie osiągnięcia kompromisu poli-
tycznego podczas przyszłych negocjacji w obszarze jej przyszłych
celów i instrumentów realizacji.
2)
Przykładowo, w ostatnich miesiącach odbyły się następują-
ce konsultacje bilateralne: z Finlandią (14.10.09), z Portugalią
(26–27.10.09), z Hiszpanią (09.11.09), z Włochami (24–25.11.09).
3)
Ostatnie spotkanie w ramach Grupy Wyszehradzkiej +
Słowenia, poświęcone przyszłości polityki spójności UE, odbyło
się w Pradze w dniu 23 listopada 2009 r.
4)
Komitet Polityki Rozwoju Terytorialnego (Territorial De-
velopment Policy Committee – TDPC).
5)
Konsorcjum badawcze polityk rozwoju regionalnego przy
Uniwersytecie Szkocji.
6)
„Polityka spójności po 2013 r. Pożądane kierunki reformy”
(styczeń 2008), „Efektywność systemu realizacji i mechanizmów
wykonawczych polityki spójności na poziomie wspólnotowym”
(czerwiec 2008), „Global Economic Crisis and the EU Cohesion
Policy” (luty 2009), „Pozytywne efekty polityki spójności w Pol-
sce” (maj 2009).
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wizji celów przyszłej polityki spójności, to w okresie
grudzień 2009 r. – styczeń 2010 r. MRR zwróciło się
z prośbą do przedstawicieli władz regionalnych i wy-
branych instytucji centralnych o wyrażenie własnych
przemyśleń na temat pożądanego kształtu tej polity-
ki po 2013 r. w oparciu o dokument przedstawiony
przez komisarza do spraw polityki regionalnej Orien-
tation Paper. Celem konsultacji było po uprzednim
zebraniu uwag różnych instytucji, a przede wszyst-
kim przedstawicieli władz regionalnych, przekazanie
komisarzowi własnych refleksji ministra rozwoju re-
gionalnego w przedmiotowym temacie.
Przewidywany harmonogram dalszych prac
Prezentując powyższe, należy mieć na względzie
fakt, że do tej pory Komisja Europejska nie przedsta-
wiła swojego stanowiska, które zawierałoby unijną
wizję polityki spójności po 2013 r., oraz przewidywa-
nej alokacji na tę politykę. Podejmowano jedynie pró-
by podsumowania dotychczasowej debaty (Reflection
Paper Danuty Hübner oraz Orientation Paper Pawła
Sameckiego), aczkolwiek bez rozstrzygnięcia poja-
wiających się dylematów i rozbieżności w stanowi-
skach poszczególnych państw członkowskich. W związ-
ku z tym, na obecnym etapie debaty, brak jest for-
malnych podstaw do dokonywania szacunków co do
ewentualnych zmian w celach polityki spójności UE
oraz alokacji środków strukturalnych pomiędzy po-
szczególnymi państwami członkowskimi.
Biorąc pod uwagę powołanie nowego składu Ko-
misji Europejskiej, w tym komisarza do spraw poli-
tyki regionalnej Johannesa Hahna, w następnych
miesiącach, prace wspólnotowe powinny zostać sku-
pione na wypracowaniu konkretnych rozwiązań
w obszarach wskazanych w dotychczasowej debacie.
Faza formalnych negocjacji bezpośrednio związanych
z polityką spójności rozpocznie się wraz z przedsta-
wieniem przez Komisję projektów rozporządzeń dla
tej polityki na lata 2014–2020, co powinno nastąpić
w 2011 r. Poniżej przedstawiony został harmonogram
prac nad wypracowaniem wspólnego dla UE kształtu
przyszłej polityki spójności.
data nazwa dokumentu/wydarzenia
2010 r.
19 luty nieformalne spotkanie ministrów
do spraw polityki regionalnej,
organizowane przez prezydencję
hiszpańską (Madryt, Hiszpania)
I połowa roku publikacja przez Komisję Europejską
wyników ewaluacji ex post dla okresu
programowego 2000–2006
prawdopodobnie Komunikat w sprawie przeglądu budżetu
II połowa roku UE, projekt przedstawiony będzie przez
nową Komisję Europejską
wrzesień/ przedstawienie przez Komisję Europejską
październik V Raportu Kohezyjnego (prawdopodobnie
bez części dotyczącej przyszłości polityki
spójności)
grudzień Piąte Forum Kohezyjne
2011 r.
prawdopodobnie przedstawienie przez Komisję Europejską
I połowa roku propozycji dotyczących nowego pakietu
finansowego i rozporządzeń dla polityki
spójności po 2013 r.

3. Czy MRR posiada stanowisko w sprawie pro-
centowego podziału funduszy unijnych w ramach
przyszłej polityki spójności pomiędzy tzw. projekty
twarde i miękkie? Czy MRR posiada zarys kształtu
przyszłych programów operacyjnych? Jakie jest sta-
nowisko MRR w sprawie roli sektora mikro-, małych
i średnich przedsiębiorstw w nowym okresie progra-
mowania 2014–2020? Czy MRR przewiduje np. osob-
ny program operacyjny dla mikro-, małych i średnich
przedsiębiorstw?
Debata na temat przyszłości polityki spójności jest
jedną z ważniejszych debat prowadzonych na pozio-
mie wspólnotowym w odniesieniu do przyszłych kie-
runków rozwojowych Unii Europejskiej, jej politycz-
nych priorytetów i zasad funkcjonowania. MRR dąży
do jej kontynuowania po 2013 r., ale także w hory-
zoncie długoterminowym, z jednoczesnym uwzględ-
nieniem potrzeby jej reform. W obliczu zmiany euro-
pejskiej (i globalnej) sytuacji gospodarczej, społecznej
i terytorialnej oraz reorientacji oczekiwań poszcze-
gólnych państw członkowskich i ich obywateli poli-
tyka spójności, aby w dalszym ciągu mogła stanowić
instrument podejmowania priorytetów rozwojowych
UE, powinna ewoluować zarówno w warstwie celów
oraz zasad, jak i instrumentów i systemu realizacji.
Dyskusja nad przyszłą polityką spójności wiąże się
z innymi debatami prowadzonymi na forum wspólno-
towym. Obecny, wczesny etap to dyskusja w Komisji
Europejskiej o charakterze strategicznym, dotycząca
celów, zasad i ogólnych kierunków ewolucji polityki.
W związku z powyższym debatę na temat kształtu
przyszłych programów operacyjnych wraz z podziałem
środków na tzw. projekty „twarde” i „miękkie” na po-
ziomie krajowym należy uznać za przedwczesną. Wraz
z wejściem dyskusji, najprawdopodobniej w 2011 r., na
większy poziom szczegółowości na poziomie KE (roz-
poczęcie negocjacji zapisów zawartych w nowym pa-
kiecie projektów rozporządzeń unijnych na lata 2014–
–2020) możliwe będzie opracowanie architektury PO
na poziomie krajowym.
Odnosząc się do kwestii podziału środków pomię-
dzy projekty „twarde” i „miękkie”, pragnę poinfor-
mować, iż zgodnie z przepisami prawa wspólnotowe-
go (rozporządzenie ogólne (WE) nr 1083/2006 doty-
czące funduszy strukturalnych i Funduszu Spójno-
ści), państwo członkowskie dokonuje wyznaczenia
zakresu interwencji Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego (EFRR) oraz Europejskiego Fun-
duszu Społecznego (EFS), przyporządkowując sto-
sowne alokacje finansowe. W przypadku Polski w per-
spektywie finansowej 2007–2013 przyjęto, iż inter-
wencja EFRR obejmie pulę 2/3 alokacji funduszy
strukturalnych dla naszego kraju, natomiast EFS
– 1/3 alokacji. Zasady rozdysponowania środków po-
między EFRR oraz EFS, a następnie pomiędzy po-
szczególne programy operacyjne wynikają z diagno-
zy sytuacji zawartej w Narodowych Strategicznych
Ramach Odniesienia oraz z proponowanej strategii
rozwojowej. W kolejnej perspektywie finansowej MRR
będzie dążyło do optymalnego podziału środków
511
strukturalnych pomiędzy fundusze (EFRR i EFS),
tak by w pełni kontynuować działania na rzecz spój-
ności społeczno-gospodarczej kraju. Jest prawdopo-
dobne, iż w świetle potrzeb rozwojowych Polski
w latach 2014–2020 ustalony poziom alokacji EFRR
i EFS odpowiadać może obecnym proporcjom.
Po 3 latach realizacji NSRO na lata 2007–2013
obecnie prowadzony jest okresowy przegląd postę-
pów wdrażania i oceny potrzeb w zakresie ewentual-
nych zmian interwencji ze środków UE. Efektem
tych prac będzie pełna identyfikacja przez MRR, na
poziomie strategicznym i operacyjnym, obszarów in-
terwencji wymagających zmian w programach, a wy-
nikających z odmiennej sytuacji społeczno-gospodar-
czej lub mających na celu pełniejsze uwzględnienie
bądź odmienne podejście do istotnych zmian w prio-
rytetach wspólnotowych, krajowych lub regional-
nych. Przeprowadzone analizy w zakresie obszarów
wsparcia oraz wartości alokacji środków UE znajdą
swoje przełożenie także w pracach nad programowa-
niem polityki spójności w Polsce po 2013 r. Na obec-
nym etapie dyskusji MRR stoi na stanowisku, iż
wsparcie w ramach funduszy europejskich powinno
zostać silniej ukierunkowane na prorozwojowe przed-
sięwzięcia, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady
solidarności, co umożliwi regionom rozwijanie zdol-
ności adaptacyjnych do wyzwań zewnętrznych. Zgod-
nie z nowym paradygmatem rozwoju polityka spój-
ności powinna w większym stopniu wspomagać dzia-
łania rozwijające regionalne potencjały rozwoju, niż
stanowić narzędzie redystrybucji dochodu.
Należy jednocześnie pamiętać, iż rozwój gospo-
darczy Polski w kolejnym okresie programowania
będzie szczególnie uzależniony od zbudowania prze-
wagi konkurencyjnej zapewniającej trwały rozwój,
wynikającej z wykorzystania w większym stopniu
wiedzy i innowacyjnych rozwiązań. Zostanie to osią-
gnięte poprzez realizację polityki stymulującej rozwój
oparty na sferze B+R i innowacjach, dzięki działa-
niom ukierunkowanym na wsparcie sektorów będą-
cych nośnikami gospodarki opartej na wiedzy. Istot-
ne dla podnoszenia konkurencyjności będzie rozwi-
janie przedsiębiorstw mikro-, małych i średnich wy-
korzystujących innowacje produktowe, procesowe
i organizacyjne.
Okres programowania 2004–2006 charakteryzo-
wał się bezpośrednim wsparciem przedsiębiorstw, po-
przez inwestycje w majątek trwały w zakresie moder-
nizacji i rozbudowy, co przyczyniło się do poprawy ich
wyników finansowych. W perspektywie 2007–2013
realizacja Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka” ukierunkowana jest na wspieranie przed-
siębiorstw nastawionych na innowacyjność, powiąza-
nia kooperacyjne, dyfuzję innowacji, wykorzystywanie
efektów prac B+R (w tym prowadzonych w sektorze
prywatnym), a także na świadczenie usług sprzyjają-
cych budowie społeczeństwa informacyjnego.
Należy spodziewać się, iż w ramach kolejnej per-
spektywy finansowej wspierane będą w dalszej mierze
inwestycje przedsiębiorstw o charakterze wysokoin-
512
nowacyjnym, zmierzające do budowy gospodarki opar-
tej na wiedzy. Rozwój konkurencyjnej gospodarki pol-
skiej na skalę europejską i światową będzie możliwy
dzięki wdrożeniu katalogu uzupełniających się przed-
sięwzięć, służących wspieraniu działalności innowa-
cyjnej, zwłaszcza w sektorze małych i średnich przed-
siębiorstw, poprzez m.in. finansowanie prowadzenia
prac badawczo-rozwojowych oraz wdrożenia ich wy-
ników, tworzenia powiązań kooperacyjnych, zarządza-
nia prawami autorskimi i własności przemysłowej,
rozwijania e-usług oraz finansowanie specjalistyczne-
go wsparcia doradczego i szkoleniowego.
Podejmowane w okresie 2004–2006, jak również
2007–2013 działania na rzecz wzmacniania kapitału
ludzkiego, obok projektów o charakterze inwestycyj-
nym, służą profesjonalizacji i podnoszeniu kompeten-
cji zawodowych kadr w przedsiębiorstwach, w tym
z sektora MSP.
Równolegle do wspierania działań innowacyjnych
i inwestycji w kapitał ludzki, większy nacisk w kolej-
nym okresie programowania może zostać położony
na rozwój oferty instrumentów finansowych kom-
plementarnych do kredytu bankowego, tj. poręczeń,
mikropożyczek, kapitału podwyższonego ryzyka.
Wsparcie finansowe w okresie 2014–2020 może być
szczególnie ważne dla sektora MSP jako uzupełnie-
nie działań na rzecz podnoszenia innowacyjności
przedsiębiorstw.
Zwiększenie innowacyjności gospodarki wymaga
przygotowania w okresie 2014–2020 kompleksowych
instrumentów wsparcia, zwłaszcza dla sektora mi-
kro-, małych i średnich przedsiębiorstw, będących
w początkowych etapach wzrostu, jak i dla przedsię-
biorstw wprowadzających najnowsze rozwiązania
technologiczne o dużym znaczeniu dla gospodarki.
W ramach wsparcia dla sektora produkcyjnego
wsparcie powinno być nadal kierowane przede
wszystkim do MSP, stąd też MRR będzie dążyło do
utrzymania na dotychczasowym poziomie 75% puli
dostępnych środków w ramach programów sektoro-
wych i regionalnych.
4. Jakie konsultacje MRR przeprowadziło z re-
prezentantami mikro-, małych i średnich przedsię-
biorstw na temat nowego okresu programowania,
jakie są wnioski?
Do chwili obecnej dyskusja nad polskim stanowi-
skiem w sprawie przyszłej polityki spójności prowa-
dzona była z przedstawicielami administracji na po-
ziomie krajowym i regionalnym, jak również z eks-
pertami środowiska naukowego w kraju i za granicą.
Należy podkreślić, iż na obecnym etapie debaty
przedwczesne byłoby konsultowanie kształtu przy-
szłej polityki spójności z przedstawicielami małych
i średnich przedsiębiorstw, szczególnie gdy nie są
jeszcze znane ostateczne cele, zakres i instrumenty
realizacji tej polityki w następnym okresie progra-
mowania.
Konsultacje społeczne z reprezentantami mikro-,
małych i średnich przedsiębiorstw dotyczące przy-
szłości polityki spójności po 2013 r. zostaną przepro-
wadzone prawdopodobnie w II połowie 2010 r., kiedy
to Komisja Europejska przedstawi piąte sprawozda-
nie na temat spójności gospodarczej i społecznej, tzw.
raport kohezyjny. Celem tego dokumentu jest „wska-
zanie postępów w urzeczywistnianiu spójności gospo-
darczej i społecznej, w tym sytuacji społeczno-gospo-
darczej i rozwoju regionów, jak również uwzględnie-
nia priorytetów Wspólnoty”. Istotą sprawozdań na
temat spójności gospodarczej i społecznej jest prze-
prowadzenie analizy skutków i oddziaływania poli-
tyki spójności w kontekście zaobserwowanych ewo-
lucji uwarunkowań gospodarczych, społecznych i te-
rytorialnych w regionach UE w okresie sprawozdaw-
czym (3 lata). Tegoroczny raport zawierał będzie
część dotyczącą przyszłości polityki spójności po 2013 r.,
w tym pierwszą wstępną wizję tej polityki w następ-
nym okresie programowania. Tak jak w przypadku
czwartego sprawozdania na temat spójności gospodar-
czej i społecznej dokument będzie przedmiotem kon-
sultacji społecznych, gdzie przedstawiciele mikro-,
małych i średnich przedsiębiorstw będą mieli okazję
do wypowiedzenia się w powyższym temacie.
5. Czy MRR posiada propozycje, które uprościły-
by procedury wydatkowania funduszy unijnych
w nowym okresie programowania?
Państwa członkowskie, w tym Polska, wskazują
na ważne bariery systemowe w sprawnej realizacji
polityki spójności UE generujące nieproporcjonalne
koszty i niepotrzebne obciążenia administracyjne.
Z drugiej strony, Polska i wiele innych krajów podda-
je krytyce prymat poziomu i tempa absorpcji środków
nad efektywnością i skutecznością interwencji wi-
doczny w obecnym systemie. Te dwie kwestie powin-
ny zostać rozwiązane podczas negocjacji kształtu
polityki spójności po 2013 r.
Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenie
MRR w systemie realizacji polityki spójności w Pol-
sce, poniżej przedstawione zostały najważniejsze
zmiany, które powinny zostać wprowadzone w przy-
szłym okresie programowania.
— System realizacji polityki spójności powinien
zostać uproszczony i usprawniony w taki sposób, by
interwencje podejmowane w jej ramach przynosiły
wymierne efekty. W tym względzie konieczne jest za-
akcentowanie potrzeby realizacji projektów wielofun-
duszowych, zasilanych jednocześnie środkami EFRR,
EFS oraz EFROW, co przyczyniłoby się do większej
komplementarności projektów miękkich i infrastruk-
turalnych.
— Ponadto istnieje potrzeba silniejszej integracji
pomiędzy funduszami realizującymi te same cele
(np. EFRR-EFS), czy też wspólnej polityki rolnej
i wspólnej polityki rybackiej, co pozwoliłoby na unik-
nięcie podwójnego wsparcia podobnego typu przed-
sięwzięć. Pomocne byłoby tworzenie w ramach poli-
tyki spójności regionów funkcjonalnych lub też po-
szukiwanie instrumentów łączących obszary wiejskie
z miejskimi, metropolie z otoczeniem itd.
— Usprawnienie systemów koordynacji zależeć
także będzie od zasadniczych przekształceń archi-

tektury instrumentów finansowych polityk UE o sil-
nym oddziaływaniu terytorialnym. Kluczowym ele-
mentem zmian będzie harmonizacja instrumentów
realizacji polityki spójności.
— Potrzebna jest szersza dyskusja na temat re-
zultatów polityki spójności, z udziałem wszystkich
podmiotów zaangażowanych w realizację polityki
spójności (poziom krajowy, regionalny, lokalny, part-
nerzy społeczni i beneficjenci), co wpłynęłoby na
wzrost świadomości społeczeństwa odnośnie jego
udziału w realizacji tej polityki oraz jej efektów. Co
więcej, powinno nastąpić zwiększenie wymiany do-
brych praktyk pomiędzy poszczególnymi regionami,
a także uwzględnienie zdobytych doświadczeń przy
tworzeniu programów operacyjnych.
— Koniecznym staje się promowanie wyników
osiąganych w związku z realizacją założonych celów,
tj. premiowanie efektywności jakościowej, a nie efek-
tywności kosztowej związanej z tempem wydatkowa-
nia środków. Nacisk powinien zostać położony na
efektywność wykorzystania środków, a nie na ich
tempo absorpcji.
— W celu usprawnienia procesu monitoringu re-
alizowanych projektów należałoby zastanowić się
nad wprowadzeniem zestawu wskaźników podstawo-
wych, jakościowych i ilościowych, obowiązkowych we
wszystkich regionach UE, umożliwiających porów-
nywalność realizowanych projektów, jak też ocenę
ich efektywności ekonomicznej oraz przekazywanie
rezultatów oceny podmiotom kształtującym politykę
spójności.
— Jednym z ważniejszych zagadnień, które wy-
magają dyskusji są: (1) kwestia wysokiego poziomu
błędów w polityce spójności, (2) nadmierne obciąże-
nia związane z kontrolną i audytową działalnością
instytucji unijnych i konieczność pełniejszego zasto-
sowania zasady proporcjonalności oraz podziału
kompetencji między Komisję Europejską a państwa
członkowskie.
— Ponadto należy promować wzrost roli partner-
stwa publiczno-prywatnego, które stwarza możliwo-
ści wywołania efektu dźwigni względem zasobów
publicznych i zwiększenia efektywności ekonomicz-
nej oraz skuteczności podejmowanych działań.
W celu zapoznania się z propozycjami wszystkich
podmiotów zaangażowanych w implementację poli-
tyki spójności w Polsce dotyczącymi uproszczeń sys-
temu wykorzystania tych funduszy MRR w sierpniu
2008 r. powołał Zespół do spraw uproszczeń systemu
wykorzystania środków funduszy Unii Europejskiej,
którego zadaniem jest m.in. gromadzenie, ocena i opra-
cowywanie ostatecznych wersji propozycji uproszczeń
zgłaszanych do ministra właściwego do spraw rozwo-
ju regionalnego lub bezpośrednio do zespołu. Wraz
z powołaniem zespołu uruchomiono adres poczty
elektronicznej: prostefundusze@mrr.gov.pl, który
służy do identyfikowania wszelkich regulacji, proce-
dur i wymogów, które uznawane są za utrudnienia
w efektywnym i skutecznym aplikowaniu o środki
UE przez beneficjentów funduszy europejskich.
513
Wspomniany adres umożliwia również wszystkim
zainteresowanym, w tym również przedstawicielom
MŚP, przedstawienie własnych propozycji zmian w sys-
temie realizacji poszczególnych programów operacyj-
nych. Dzięki otrzymywanym wiadomościom MRR
jest w stanie dowiedzieć się, co z punktu widzenia
beneficjentów pomocy należałoby zmienić w systemie
realizacji polityki spójności w Polsce.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie zmiany zasad odpłatności za pobyt
w domach pomocy społecznej (14212)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy
piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14212/
10, interpelację pani poseł Marii Zuby w sprawie
zmiany zasad odpłatności za pobyt w domach pomo-
cy społecznej uprzejmie informuję.
Polityka państwa wobec osób wymagających
wsparcia w ramach systemu pomocy społecznej na-
stawiona jest przede wszystkim na wsparcie tych
osób w ich środowisku naturalnym. Najważniejszym
elementem systemu decydującym o przyszłości tej
grupy społecznej oraz inicjującym wszelkie formy
wsparcia jest samorząd gminny. Do jego zadań nale-
ży jak najefektywniejsze wsparcie osoby/rodziny
w środowisku. Gmina w zależności od potrzeb udzie-
la wsparcia finansowego, świadczy usługi opiekuńcze
i specjalistyczne usługi opiekuńcze, tworzy dzienne
ośrodki wsparcia lub całodobowe domy pomocy spo-
łecznej o charakterze lokalnym. Placówki takie pro-
wadzone są również przez organizacje pozarządowe,
często otrzymujące wparcie finansowe na ten cel ze
środków publicznych. Jednak działania w zakresie
tworzenia dobrego oparcia społecznego podejmują
głównie duże gminy miejskie. Pozostałe gminy do
dnia 1 stycznia 2004 r. ciężar opieki nad osobami
zależnymi przerzucały na powiaty, kierując osoby
wymagające takiego wsparcia do ponadgminnych do-
mów pomocy społecznej. Należy przy tym pamiętać,
że do dnia 1 stycznia 2004 r. domy pomocy społecznej
były dofinansowywane z budżetu państwa. Kolejka
do tych domów systematycznie wzrastała, jednocze-
śnie spadała liczba osób, którym przyznawano świad-
514
czenia w postaci usług opiekuńczych. Dlatego też
resort zdecydował o wprowadzeniu zmian dotyczą-
cych sposobu kierowania i odpłatności za pobyt
w domu pomocy społecznej.
Od dnia 1 stycznia 2004 r. osoby kierowane są do
domu pomocy społecznej przez gminę miejsca ich za-
mieszkania. Do domów pomocy społecznej kierowane
są osoby, które wymagają całodobowej opieki z powo-
du wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogą-
ce samodzielnie funkcjonować, a którym nie można
zapewnić pomocy w formie usług opiekuńczych.
O skierowaniu do domu pomocy społecznej nie decydu-
je dochód osoby kierowanej. Z praktyki wiadomo jed-
nak, że osoby bardzo dobrze sytuowane rzadko ubiega-
ją się o skierowanie do domu pomocy społecznej.
Należy jednak zaznaczyć, że dom pomocy społecz-
nej jest ostateczną formą pomocy, oferowaną w sytu-
acjach, gdy inne formy pomocy nie mogą być świad-
czone lub są niewystarczające w stosunku do potrzeb
osoby. Dom pomocy społecznej świadczy usługi byto-
we, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na po-
ziomie obowiązującego standardu, w zakresie i for-
mach wynikających z indywidualnych potrzeb osób
w nim przebywających. Po stronie domu pomocy spo-
łecznej leży obowiązek umożliwienia i zorganizowa-
nia pomocy mieszkańcom w dostępie do korzystania
ze świadczeń zdrowotnych przysługujących im na
podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpiecze-
nia zdrowotnego.
Wśród typów domów pomocy społecznej wyróżnia
się także domy przeznaczone dla osób w podeszłym
wieku. Możliwe jest również prowadzenie łączne
domu pomocy społecznej dla osób w podeszłym wieku
z domem dla osób przewlekle somatycznie chorych
albo z domem dla osób niepełnosprawnych fizycznie.
Dom pomocy społecznej prowadzony łącznie świad-
czy usługi na poziomie obowiązującego standardu dla
każdego typu domu.
Domy pomocy społecznej o zasięgu ponadgmin-
nym prowadzone są przez samorząd powiatowy, domy
o zasięgu lokalnym przez samorząd gminny, a domy
o zasięgu regionalnym przez samorząd wojewódzki.
Na koniec 2007 r. funkcjonowały ogółem 794 domy
pomocy społecznej, na ogólną liczbę 78 377 miejsc,
a liczba mieszkańców wynosiła 77 246, a w 2008 r.
– 792 domy pomocy społecznej, na ogólną liczbę miejsc
77 998, przy liczbie mieszkańców – 77 214.
Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny.
Mieszkańcy skierowani przed dniem 1 stycznia 2004 r.
ponoszą odpłatność na „starych zasadach” określo-
nych w poprzedniej ustawie z dnia 29 listopada 1990 r.
o pomocy społecznej (obowiązującej do dnia 30 kwiet-
nia 2005 r.), które były następujące:
— miesięczna opłata za pobyt w domu pomocy
społecznej osoby pełnoletniej posiadającej dochód
ustalona była w wysokości 200% kwoty kryterium
dochodowego (obecnie 477 zł) dla osoby samotnie go-
spodarującej (czyli 954 zł); opłata ta nie mogła być
jednak wyższa niż 70% dochodu osoby przebywającej
w domu pomocy społecznej;
— miesięczną opłatę za pobyt dzieci w domu po-
mocy społecznej ponosili rodzice lub opiekunowie,
jeżeli dysponowali dochodem dziecka w wysokości
150% ww. kwoty (czyli 715,50 zł), jednak nie wyższej
niż kwota odpowiadająca 70% dochodu na osobę
w rodzinie, wliczając w to dziecko kierowane lub
przebywające w DPS; w przypadku gdy opłatę wnosił
opiekun, opłata wynosiła 70% dochodu dziecka;
— miesięczna opłata za pobyt w domu pomocy
społecznej osoby pełnoletniej nieposiadającej własne-
go dochodu ustalana była w wysokości odpowiadają-
cej 200% kwoty 477 zł (czyli 954 zł). Miesięczna opła-
ta nie mogła być wyższa niż 70% dochodu na osobę
w rodzinie, wliczając osobę przebywającą w domu po-
mocy społecznej lub tam kierowaną. Określono, że
do dokonania opłaty zobowiązani są, proporcjonalnie
do posiadanego dochodu na osobę w rodzinie, małżo-
nek przed zstępnymi i wstępnymi.
Powiaty otrzymują dotacje z budżetu państwa na
mieszkańców skierowanych do domu pomocy społecz-
nej przed dniem 1 stycznia 2004 r.
Pobyt mieszkańców skierowanych do domu pomo-
cy społecznej po dniu 1 stycznia 2004 r. jest odpłatny
do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzy-
mania, zgodnie z przepisem art. 60 ust. 1 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Średni
miesięczny koszt utrzymania w domu pomocy spo-
łecznej oznacza kwotę rocznych kosztów działalności
domu wynikającą z utrzymania mieszkańców z roku
poprzedniego, bez kosztów inwestycyjnych, wydat-
ków bieżących na remonty i zakupy związane z re-
alizacją programu naprawczego, powiększoną o pro-
gnozowany średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem przyjęty w ustawie
budżetowej na dany rok kalendarzowy, podzieloną
przez liczbę miejsc w domu, ustaloną jako sumę rze-
czywistej liczby mieszkańców w poszczególnych mie-
siącach roku poprzedniego.
Średni miesięczny koszt utrzymania mieszkańca
ustalają:
— w domu pomocy społecznej o zasięgu gminnym
– wójt (burmistrz i prezydent miasta);
— w domu pomocy społecznej o zasięgu powiato-
wym – starosta;
— w regionalnym domu pomocy społecznej – mar-
szałek województwa.
Średni miesięczny koszt utrzymania mieszkańca
w każdym domu pomocy społecznej musi być ogłoszo-
ny w wojewódzkim dzienniku urzędowym, nie póź-
niej niż do dnia 31 marca każdego roku.
Obowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu
pomocy społecznej są w kolejności:
— osoba kierowana do domu pomocy społecznej
w wysokości 70% dochodu własnego, nie więcej niż
pełny koszt utrzymania;
— rodzina osoby kierowanej – małżonek, zstępni
(dzieci, wnuki) przed wstępnymi (rodzicami, dziad-
kami), jeżeli jej sytuacja na to pozwala (tylko wtedy,
gdy odpłatność wnoszona przez mieszkańca domu nie
pokrywa w pełni średniego miesięcznego kosztu

utrzymania w domu pomocy społecznej); ustawa
określa ustalanie odpłatności w przypadku dochodu
wyższego niż 250% kryterium dochodowego osoby
samotnie gospodarującej (czyli powyżej 1192,5 zł)
i wyższego niż 250% kryterium dochodowego na oso-
bę w rodzinie (czyli powyżej 877,5 zł). W sytuacji
wniesienia odpłatności przez członków rodziny kwo-
ta dochodu pozostająca po wniesieniu opłaty w przy-
padku osoby samotnie gospodarującej nie może być
niższa niż 250% tego kryterium, a w przypadku oso-
by w rodzinie nie może być niższa niż 250% kryte-
rium dochodowego na osobę w rodzinie;
— gmina, z której osoba została skierowana do
domu pomocy społecznej – w wysokości różnicy mię-
dzy średnim kosztem utrzymania w domu pomocy
społecznej a opłatami wnoszonymi przez osoby, o któ-
rych mowa wyżej.
Opłatę mogą wnosić również osoby niewymie-
nione wyżej; w takim przypadku gmina wnosi opła-
tę w wysokości różnicy między średnim kosztem
utrzymania a opłatami wnoszonymi przez wszyst-
kie osoby.
Odpłatność mieszkańca za pobyt w domu pomo-
cy społecznej ustalana jest w drodze decyzji admi-
nistracyjnej, a w stosunku do części opłaty wnoszo-
nej przez pozostałe podmioty nie wydaje się decyzji.
Odpłatność wnoszona przez rodzinę ustalana jest
w drodze porozumienia. Rodzina wnosi tę opłatę do
gminy, a gmina przekazuje środki do powiatu, uzu-
pełniając odpłatność do pełnego średniego kosztu
utrzymania.
Nowe zasady ponoszenia opłat z tytułu pobytu
w domu pomocy społecznej nałożyły pewne obciąże-
nia na rodziny i gminy, nie zwalniając ich z odpowie-
dzialności za swoich niepełnosprawnych członków
i mieszkańców. Przy ustalaniu odpłatności brana jest
pod uwagę rzeczywista sytuacja materialna rodziny,
w taki sposób, aby obciążona opłatą sama nie znala-
zła się w sytuacji wymagającej wsparcia pieniężnego
z pomocy społecznej. Przeniesienie częściowej opłaty
na gminy miało na celu m.in. wyzwolenie w nich ini-
cjatywy rozwijania usług środowiskowych dla swoich
mieszkańców, budowy lokalnych ośrodków wsparcia
dziennego czy też małych lokalnych domów pomocy
społecznej, z czego wcześniej gminy często rezygno-
wały, przenosząc obciążenia na powiaty prowadzące
domy pomocy społecznej. Jednocześnie w ramach no-
wej ustawy o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego wprowadzono stały mechanizm przeno-
szenia uwalnianych środków z dotacji dla domów
pomocy społecznej (naturalny spadek liczby miesz-
kańców domów pomocy społecznej), na które powia-
ty prowadzące domy otrzymywały dotacje z budżetu
państwa, do budżetów gmin, które to środki miały
wesprzeć samorządy w realizacji zadań ustawowych
w zakresie usług opiekuńczych i specjalistycznych
usług opiekuńczych. Działanie to na początku nie
przyniosło spodziewanego efektu. Po wejściu w życie
nowego sposobu finansowania domów pomocy spo-
łecznej gminy niechętnie kierowały osoby do domów
515
pomocy społecznej lub wręcz ograniczały dostęp do
tej usługi. Jednak sytuacja w tym zakresie stale ule-
ga poprawie. Według danych statystycznych w roku
2004 do domów pomocy społecznej przyjęto na no-
wych zasadach tylko 4460 osób, w roku 2005 liczba
ta wzrosła do 7884 osób, w roku 2006 wynosiła już
9256 osób, zaś w roku 2007 przekroczyła liczbę
10 tys. osób i wynosiła 10 555, a w 2008 r. – 10 908
osób. Czyli tendencja jest rosnąca. Nie zanotowano
jednak znaczących wzrostów w zakresie wydatków
na usługi opiekuńcze.
Domy pomocy społecznej mogą być prowadzone
po uzyskaniu zezwolenia właściwego terytorialnie
wojewody. By uzyskać zezwolenie na prowadzenie
domu pomocy społecznej, należy spełnić standardy,
które zostały określone w rozporządzeniu ministra
polityki społecznej z dnia 19 października 2005 r.
w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 217,
poz. 1837). Standardem objęte są usługi bytowe, opie-
kuńcze, wspomagające, a w przypadku domów dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie
– również potrzeby edukacyjne. Standard zróżnico-
wany jest w zależności od typu DPS, obejmuje także
zatrudnienie odpowiedniej ilości pracowników socjal-
nych, zapewnienie kontaktu z psychologiem, a w do-
mach dla osób przewlekle psychicznie chorych rów-
nież z psychiatrą, oraz odpowiedni wskaźnik zatrud-
nienia pracowników zespołu terapeutyczno-opiekuń-
czego. Przy ustalaniu wskaźników zatrudnienia
pracowników zespołu terapeutyczno-opiekuńczego
można także uwzględnić wolontariuszy, stażystów,
praktykantów oraz osoby odbywające służbę zastęp-
czą, pracujących bezpośrednio z mieszkańcami (nie
więcej jak 30% ogólnej liczby zatrudnionych w zespo-
le terapeutyczno-opiekuńczym).
Każdy dom pomocy społecznej musi zostać wpisa-
ny do rejestru domów pomocy społecznej, prowadzo-
nego przez właściwego wojewodę, na podstawie wy-
danego zezwolenia. Dla domów, które spełniają obo-
wiązujący standard, wydawane są zezwolenia na czas
nieokreślony. Natomiast w przypadku domów, które
nie spełniają standardów w pełnym zakresie, wyda-
wane są zezwolenia warunkowe na czas określony.
Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej zezwolenia
warunkowe zachowują moc nie dłużej niż do końca
2010 r. Od dnia 1 stycznia 2009 r. organ gminy nie
może kierować osób do domu pomocy społecznej pro-
wadzonego na podstawie zezwolenia warunkowego.
Nie można podnieść opłaty za pobyt mieszkańca
w takim domu. Domy, które nie posiadają obowiązu-
jącego standardu, są obowiązane do opracowania
i realizacji programów naprawczych do końca 2010 r.
Programy te bardzo często związane są z konieczno-
ścią podjęcia większych lub mniejszych zadań inwe-
stycyjnych.
Co roku w budżecie państwa planowane są środki
na dofinansowanie tych programów. W roku 2008 z re-
zerwy celowej budżetu państwa wydatkowano na ten
cel ponad 56 000 tys. zł, w 2009 r. – 30 100 tys. zł.
516
W roku 2009 minister pracy i polityki społecznej
przekazał kwotę ponad 8300 tys. zł z niewykorzysta-
nych rezerw celowych dla domów pomocy społecznej
na ich bieżące funkcjonowanie. Środki te zabezpieczy-
ły najpilniejsze potrzeby tych domów pomocy społecz-
nej, które znalazły się w najtrudniejszej sytuacji.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej roz-
poczęto prace nad założeniami do nowej ustawy
o pomocy społecznej, w których rozważany jest m.in.
nowy sposób finansowania domów pomocy społecz-
nej, z pewną gwarancją ze strony budżetu państwa
dla osób o najniższych dochodach.
Polityka państwa wobec osób starszych i niespraw-
nych nastawiona jest przede wszystkim na wsparcie
tych osób w ich środowisku naturalnym. Najważniej-
szym elementem systemu decydującym o przyszłości
tej grupy społecznej oraz inicjującym wszelkie formy
wsparcia jest samorząd gminny. Do jego zadań należy
jak najefektywniejsze wsparcie osoby starszej i niepeł-
nosprawnej w środowisku. Gmina w tym celu świad-
czy usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze, tworzy dzienne domy pobytu, w których or-
ganizowane są zajęcia dla tych osób, w zależności od
potrzeby oraz zainteresowań uczestników. Placówki
takie prowadzone są również przez organizacje poza-
rządowe, często otrzymujące wsparcie finansowe na
ten cel ze środków publicznych.
Ośrodek wsparcia jest dzienną formą pomocy in-
stytucjonalnej, w ramach której świadczone są różne
usługi dostosowane do specyficznych potrzeb osób
korzystających z tej formy pomocy, w tym usługi ży-
wieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą być prowa-
dzone miejsca całodobowe okresowego pobytu.
Ośrodkami wsparcia kierującymi swoją ofertę
także do osób starszych są m.in. środowiskowe domy
samopomocy, dzienne domy pomocy społecznej oraz
kluby samopomocy. Środowiskowe domy samopomo-
cy świadczą usługi dla osób powyżej 18. roku życia
z zaburzeniami psychicznymi. Kilka domów tego
typu w Polsce świadczy usługi dzienne dla osób do-
tkniętych chorobą Alzheimera. Tworzenie i finanso-
wanie takich jednostek jest zadaniem administracji
rządowej zleconym do realizacji gminie lub powiato-
wi. Na rozwój sieci środowiskowych domów samopo-
mocy minister pracy i polityki społecznej corocznie
podejmuje działania w celu zaplanowania dodatko-
wych środków w rezerwach celowych budżetu pań-
stwa, a wojewodowie planują środki przede wszyst-
kim na zabezpieczenie bieżącego funkcjonowania już
istniejących jednostek.
Tworzenie i finansowanie innych ośrodków wspar-
cia jest zadaniem własnym gminy lub powiatu.
Osoba wymagająca pomocy innych osób z powodu
wieku może korzystać z usług opiekuńczych i byto-
wych w formie rodzinnego domu pomocy, jeżeli nie
ma możliwości zapewnienia jej usług opiekuńczych
w miejscu zamieszkania. Rodzinny dom pomocy sta-
nowi specjalną formę usług opiekuńczych i bytowych
świadczonych przez osobę w jej miejscu zamieszkania
dla nie mniej niż 3 i nie więcej niż 8 osób wymagają-
cych wsparcia z powodu wieku.
Jednym z elementów wzmacniania osoby starszej
lub niepełnosprawnej w jej środowisku naturalnym
jest, zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecznej,
opłacanie przez gminę składki na ubezpieczenie eme-
rytalne i rentowe za osobę, która rezygnuje z zatrud-
nienia w związku z koniecznością sprawowania bez-
pośredniej osobistej opieki nad długotrwale lub cięż-
ko chorym członkiem rodziny oraz wspólnie nieza-
mieszkującymi matką, ojcem lub rodzeństwem. Na-
liczana jest ona od kwoty kryterium dochodowego na
osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzinie
osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty kry-
terium dochodowego na osobę w rodzinie i osoba opie-
kująca się nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowemu z innych tytułów lub nie
otrzymuje emerytury albo renty. Dotyczy to również
osób, które w związku z koniecznością sprawowania
opieki pozostają na bezpłatnym urlopie. Składka na
ubezpieczenia emerytalne i rentowe w wysokości
określonej przepisami o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych jest opłacana przez okres sprawowania opie-
ki. Składka ta nie przysługuje osobie, która w dniu
złożenia wniosku o przyznanie świadczenia ukończy-
ła 50 lat i nie posiada okresu ubezpieczenia (skład-
kowego i nieskładkowego) wynoszącego co najmniej
10 lat lub posiada okres ubezpieczenia (składkowy
i nieskładkowy) wynoszący 20 lat w przypadku ko-
biet i 25 lat w przypadku mężczyzn.
Ważny element wsparcia osób niezamożnych,
w tym osób starszych i rodzin z dziećmi, stanowi po-
moc w formie dożywiania, która realizowana jest
w ramach programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”. Program został wprowadzo-
ny ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.).
Realizacja programu przewidziana jest w okresie
2006–2013.
W ramach programu pomocą w zakresie dożywia-
nia objęte są dzieci do 7. roku życia, uczniowie do
czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej, a także
osoby i rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji
z różnych powodów, w szczególności osoby samotne,
w podeszłym wieku, chore lub niepełnosprawne,
w oparciu o przyjęte w ustawie kryteria dochodowe
– do 150% kryterium dochodowego określonego
w art. 8 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej,
czyli dla osoby samotnie gospodarującej 715,50 zł, na
osobę w rodzinie – 526,50 zł. Pomoc może być przy-
znawana w formie posiłku, zasiłku celowego lub
w postaci produktów żywnościowych.
Źródłem finansowania programu są zarówno
środki własne gmin, jak również środki budżetu pań-
stwa. W 2008 r. z pomocy w ramach programu sko-
rzystało 881 240 osób starszych.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że rząd widzi ko-
nieczność zintensyfikowania działań aktywizacyj-
nych skierowanych do osób w wieku okołoemerytal-

nym. Doświadczają one bowiem znacznych trudności
w zmianie lub znalezieniu nowej pracy. W szczegól-
ności wsparciem powinny zostać objęte te osoby, któ-
re pozostają poza rynkiem pracy przez dłuższy czas,
posiadają niski poziom wykształcenia lub związane
były z jednym pracodawcą przez większość swojego
życia zawodowego. Działania w tym zakresie będą
pozytywnie wpływać na zmniejszenie wykluczenia
społecznego osób starszych, pozwolą na zmniejszenie
wydatków budżetu państwa na świadczenia z syste-
mu pomocy społecznej oraz będą pozytywnie wpły-
wać na wzrost gospodarczy.
W związku z powyższym 17 października 2008 r.
rząd przyjął pakiet działań zmierzających do zwięk-
szenia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia
w Polsce, czyli program „Solidarność pokoleń – dzia-
łania dla zwiększenia aktywności zawodowej osób
w wieku 50+”.
Program „Solidarność pokoleń...” zakłada z jed-
nej strony działania, które zwiększają zachęty do
zatrudnienia osób w wieku 50+ przez przedsiębior-
ców, a z drugiej strony działania, które sprzyjają
poprawie kwalifikacji, umiejętności i efektywności
pracy tych osób.
Program prezentuje podejście międzypokolenio-
we, co oznacza, że podejmowane działania odnoszą
się do promowania dostępu do zatrudnienia przez
cały okres uczestnictwa w rynku pracy. Polityka „ak-
tywnego starzenia się” nie dotyczy tylko osób po 50.
roku życia, odnosi się do działań w perspektywie cy-
klu życia. Na przykład inicjatywy z obszaru zdrowia
zawodowego i bezpieczeństwa pracowników w każ-
dym wieku i podkreślanie prewencji problemów zwią-
zanych z wiekiem (takich jak mniejsza produktyw-
ność pracy) sprzyjać będą dłuższej aktywności zawo-
dowej przyszłych pokoleń.
Szczegółowe cele programu „Solidarność poko-
leń...” to:
1) poprawa warunków pracy, promocja zatrudnie-
nia pracowników po 50. roku życia i zarządzanie wie-
kiem (poprzez upowszechnianie wiedzy wśród praco-
dawców i pracobiorców na temat zarządzania wie-
kiem pracowników, ukazywanie pracodawcom i opi-
nii publicznej korzyści płynących z zatrudniania osób
po 50. roku życia, wdrażanie strategii zarządzania
wiekiem w przedsiębiorstwach, dostosowanie warun-
ków pracy pracowników po 50. roku życia do ich po-
trzeb, profilaktykę zdrowotną);
2) poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50. roku życia (poprzez tworzenie warunków
do budowania ich ścieżek kształcenia, upowszechnie-
nie kształcenia ustawicznego dla osób w wieku 45+,
dopasowanie do nich oferty szkoleniowej);
3) zmniejszenie kosztów pracy związanych z za-
trudnianiem pracowników po 50. roku życia (poprzez
zwolnienie pracodawców z opłacania składek na Fun-
dusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych za osoby w wieku przedemerytalnym,
zmniejszenie liczby dni choroby, za które pracodawca
wypłaca wynagrodzenie);
517
4) aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia (poprzez upo-
wszechnienie programów rynku pracy dla osób
w wieku powyżej 50 lat, budowanie indywidualnych
planów wsparcia dla osób w wieku 50+, dopasowanie
oferty aktywnych programów rynku pracy do po-
trzeb tych osób);
5) aktywizacja zawodowa osób niepełnospraw-
nych (poprzez budowę stabilnych ram prawnych dla
zatrudniania i rehabilitacji zawodowej osób niepeł-
nosprawnych promowana będzie aktywizacja zawo-
dowa i integracja tych osób z rynkiem pracy);
6) zwiększenie możliwości zatrudnienia kobiet
(przez rozwój usług pozwalających na godzenie pracy
i życia rodzinnego, uproszczenie przepisów dotyczą-
cych zakładania przedszkoli, wspieranie rozbudowy
sieci przedszkoli, szczególnie na obszarach wiejskich
– finansowane m.in. z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego – umożliwienie finansowania przedszkoli
przyzakładowych z zakładowych funduszy świadczeń
socjalnych, wspieranie innych form opieki nad dzieć-
mi poprzez korzystne rozwiązania podatkowe);
7) ograniczenie dezaktywizacji pracowników
w systemie świadczeń społecznych (cele szczegółowe
zakładają wydłużanie efektywnego wieku emerytal-
nego oraz stopniowe wyrównywanie wieku emerytal-
nego kobiet i mężczyzn).
Uporządkowany i szczegółowy zestaw działań
legislacyjnych i pozalegislacyjnych wraz z podmio-
tami za nie odpowiedzialnymi w ramach „Solidar-
ności pokoleń...” zawiera dokument implementacyj-
ny programu.
Część z działań legislacyjnych zawartych w pro-
gramie została już przez rząd wykonana – przygoto-
wano m.in. następujące zmiany prawne:
— ustawa o emeryturach pomostowych;
— nowelizacja ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych eliminująca
zmniejszania i zawieszania świadczeń rentowych przy
podejmowaniu pracy przez osoby niepełnosprawne
(weto prezydenta);
— nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy;
— nowelizacja ustawy o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
oraz
— nowelizacja Kodeksu pracy.
Ze wstępnych założeń finansowych wynika, że
w perspektywie do 2015 r. na realizację programu
przeznaczona będzie kwota około 12 mld zł, w tym
około 9,9 mld zł w ramach działań Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki” współfinansowanych
z Europejskiego Funduszu Społecznego oraz około
2,1 mld zł finansowanych ze środków krajowych
(Fundusz Pracy).
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w ramach
Programu Operacyjnego „Fundusz Inicjatyw Oby-
watelskich” Departament Pożytku Publicznego pla-
nuje realizację zadań z zakresu aktywizacji ludzi
518
starych i rozwijania solidarności międzypokoleniowej
(szósty obszar wsparcia w priorytecie III).
Ponadto pragnę poinformować, że zgodnie z de-
cyzją Parlamentu i Rady UE nr 1098/2008/WE
z dnia 22 października 2008 r. rok 2010 ustanowiono
Europejskim Rokiem Walki z Ubóstwem i Wyklucze-
niem Społecznym. Celem ustanowienia Europejskie-
go Roku 2010 jest potwierdzenie i umocnienie pier-
wotnego zaangażowania politycznego Unii Europej-
skiej, zapoczątkowanego przy okazji rozpoczęcia re-
alizacji strategii lizbońskiej, w podjęcie działań, któ-
re w zdecydowany sposób przyczyniłyby się do wyeli-
minowania problemu ubóstwa. Idea Europejskiego
Roku stanowi uzupełnienie działań podejmowanych
w UE w ramach otwartej metody koordynacji w dzie-
dzinie zabezpieczenia społecznego i integracji spo-
łecznej.
Działania i inicjatywy związane tematycznie
z Europejskim Rokiem 2010 będą realizowane zarów-
no na poziomie całej UE, jak i w poszczególnych pań-
stwach członkowskich. Podstawą realizacji Europej-
skiego Roku 2010 na szczeblu państw członkowskich
będą krajowe programy wdrażania. W polskim pro-
gramie wdrażania, opracowanym w ramach Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej, uwzględniono
priorytety działań Europejskiego Roku oraz ogólne
cele i zasady przewodnie wskazane w decyzji Parla-
mentu Europejskiego i Rady, jak również priorytety
krajowe wynikające m.in. z treści Krajowego Progra-
mu „Zabezpieczenie społeczne i integracja społeczna”
na lata 2008–2010. Znaczący wpływ na kształt kra-
jowego programu miały również konsultacje z przed-
stawicielami organizacji pozarządowych i innych in-
stytucji działających aktywnie w dziedzinie walki
z ubóstwem i wykluczeniem społecznym.
W związku z powyższym oprócz ogólnych działań
Europejskiego Roku wspierających ideę przeciwdzia-
łania ubóstwu i wykluczeniu społecznemu zapropo-
nowano, aby krajowe projekty roku 2010 w Polsce
skupiały się także na wybranych obszarach tema-
tycznych uznanych za kluczowe dla obecnej polityki
integracji społecznej, takich jak przeciwdziałanie
ubóstwu dzieci i międzypokoleniowemu przekazywa-
niu biedy, ale także przeciwdziałanie wykluczeniu
społecznemu osób starszych oraz promowanie soli-
darności i integracji międzypokoleniowej. Uznano
bowiem, że osoby starsze, mimo że znajdują się
w relatywnie lepszej sytuacji pod względem zagroże-
nia ubóstwem dochodowym, narażone są na ryzyko
wykluczenia społecznego uwarunkowanego innymi
czynnikami, np. mniejsza aktywność w społeczeń-
stwie, rosnące potrzeby związane z zaspokajaniem
potrzeb medycznych i opiekuńczych, zagrożenie tzw.
wykluczeniem cyfrowym etc.
Zakłada się, że rezultatem realizacji projektów
krajowych w ramach Europejskiego Roku Walki
z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym, w tym
również projektów dotyczących osób starszych, bę-
dzie upowszechnienie wiedzy na temat zjawiska ubó-
stwa i wykluczenia społecznego, podkreślenie odpo-
wiedzialności całego społeczeństwa w tym zakresie
oraz wypracowanie metod i niezbędnych działań
przeciwdziałających problemowi.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości związanych z ustawą
z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie niektórych
ustaw związanych z realizacją
wydatków budżetowych (14214)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 8 lutego 2010 r.
dotyczące interpelacji posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości związanych z ustawą z dnia
19 listopada 2009 r. o zmianie niektórych ustaw
związanych z realizacją wydatków budżetowych,
uprzejmie informuję.
Pomoc państwa w formie świadczeń rodzinnych
wypłacanych na podstawie ustawy z dnia 28 listopa-
da 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) nie jest skierowana do
rodzin zastępczych, ponieważ rodziny te otrzymują
pomoc z budżetu państwa na zasadach określonych
odrębnymi przepisami, tj. w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.). Na podstawie art. 78 ust 1–4
ustawy o pomocy społecznej rodzinie zastępczej
udziela się pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie
kosztów utrzymania każdego umieszczonego w niej
dziecka. Podstawą ustalenia wysokości pomocy pie-
niężnej jest kwota 1647 zł. Starosta właściwy ze
względu na miejsce zamieszkania rodziny zastępczej
udziela tej pomocy, uwzględniając wiek i stan zdro-
wia dziecka, a także jego niedostosowanie społeczne,
jeżeli wykazuje ono przejawy demoralizacji w rozu-
mieniu przepisów ustawy z dnia 26 października
1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.).
Wysokość pomocy pieniężnej na częściowe pokry-
cie kosztów utrzymania dziecka umieszczonego
w rodzinie zastępczej w przypadku dziecka do 7 lat,
posiadającego orzeczenie o niepełnosprawności, wy-
nosi miesięcznie 80% podstawy, tj. 1317,60 zł, a w przy-
padku dziecka od 7 do 18 lat, posiadającego orzecze-
nie o niepełnosprawności albo orzeczenie o umiarko-

wanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności
– 60% podstawy, tj. 988,20 zł, albo 80% podstawy,
jeżeli dziecko zostało umieszczone w rodzinie zastęp-
czej na podstawie ustawy o postępowaniu w spra-
wach nieletnich. Wskazane kwoty wsparcia dla ro-
dzin zastępczych wychowujących niepełnosprawne
dzieci znacznie przekraczają wysokość świadczeń ro-
dzinnych.
Oprócz świadczeń na dziecko zawodowe rodziny
zastępcze niespokrewnione z dzieckiem otrzymują
wynagrodzenie z budżetu państwa (w wysokości od
95% do 160% ww. podstawy), a niezawodowe rodziny
zastępcze niespokrewnione z dzieckiem – dodatek za
sprawowanie osobistej opieki nad dzieckiem w wyso-
kości 10% podstawy. Ponadto rada powiatu może,
w drodze uchwały, podwyższyć wysokość kwot pomo-
cy pieniężnej przysługującej rodzinom zastępczym.
W przypadku świadczeń rodzinnych jedynym wy-
jątkiem od zasady, że umieszczenie dziecka w rodzi-
nie zastępczej wyklucza uzyskanie prawa do świad-
czenia pielęgnacyjnego, jest możliwość przyznania
opiekunowi osoby niepełnosprawnej świadczenia pie-
lęgnacyjnego, w sytuacji gdy dziecko zostało umiesz-
czone w rodzinie zastępczej spokrewnionej z dziec-
kiem, na której ciąży obowiązek alimentacyjny. Wy-
jątek ten został wprowadzony z dniem 2 stycznia
2009 r. w związku z rozszerzeniem katalogu osób,
którym przysługuje prawo do świadczenia pielęgna-
cyjnego, na wszystkie osoby zobowiązane do alimen-
tacji wobec osoby wymagającej opieki. Zmiana ta zo-
stała wprowadzona na skutek wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r., sygn. akt P
27/07 (Dz. U. Nr 138, poz. 872), orzekającym o nie-
zgodności z Konstytucją RP art. 17 ust. 1 ustawy
o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim
uniemożliwiał nabycie prawa do świadczenia pielę-
gnacyjnego innym niż rodzice osobom obciążonym
obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wymaga-
jącej opieki. Przed wejściem w życie wskazanego wy-
roku Trybunału Konstytucyjnego prawo do świad-
czenia pielęgnacyjnego przysługiwało bowiem jedy-
nie matce lub ojcu dziecka albo opiekunowi faktycz-
nemu dziecka (tj. osobie faktycznie opiekującej się
dzieckiem, która wystąpiła z wnioskiem do sądu ro-
dzinnego o przysposobienie dziecka).
Jednocześnie informuję, że nowelizacja ustawy
o świadczeniach rodzinnych dokonana z dniem 1 stycz-
nia 2010 r., na podstawie art. 13 ustawy z dnia 19 li-
stopada 2009 r. o zmianie niektórych ustaw związa-
nych z realizacją wydatków budżetowych (Dz. U.
Nr 219, poz. 1706), nie dotyczyła uprawnień do świad-
czenia pielęgnacyjnego dla osób pełniących wobec
niepełnosprawnego dziecka funkcję rodziny zastęp-
czej. Ponadto fakt, iż dziecko wymaga kształcenia,
rewalidacji lub rehabilitacji w placówce zapewniają-
cej całodobową opiekę, w tym w specjalnym ośrodku
szkolno wychowawczym, i w związku z tym korzysta
w tej placówce z całodobowej opieki przez więcej niż
5 dni w tygodniu, jest okolicznością wykluczającą
519
przyznanie prawa do tego świadczenia, niezależnie
od tego, kto się o nie ubiega.
Biorąc pod uwagę zakres pomocy państwa dla
rodzin zastępczych oraz charakter i cel przyzna-
nia świadczenia pielęgnacyjnego adresowanego
– zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego – do osób zobowiązanych do alimentacji
wobec osoby wymagającej opieki, nie jest plano-
wane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie krę-
gu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie pielę-
gnacyjne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie ulgi odsetkowej w spłacie odsetek
od kredytu na cele mieszkaniowe (14217)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Beaty Bublewicz, przesłaną przy
piśmie z dnia 8 lutego 2010 r. w sprawie warunków
korzystania z odliczenia z tytułu odsetek od kredytu
na cele mieszkaniowe, uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588, z późn. zm.) skreślono art. 26b ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, stano-
wiący podstawę prawną do odliczania od dochodu
odsetek od zaciągniętego kredytu (pożyczki) na cele
mieszkaniowe, z zachowaniem praw nabytych okre-
ślonych w art. 9 tej nowelizacji. Zgodnie z tym prze-
pisem, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycz-
nia 2009 r., na zasadach określonych w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych obowią-
zujących przed dniem 1 stycznia 2007 r., podatnikom
przysługuje prawo do odliczania odsetek od zacią-
gniętego w latach 2002–2006:
1) kredytu (pożyczki) mieszkaniowego,
2) kredytu (pożyczki) zaciągniętego na spłatę
kredytu mieszkaniowego,
3) każdego kolejnego kredytu (pożyczki) zacią-
gniętego na spłatę kredytu (pożyczki), o którym
mowa w pkt 1 lub 2
– do upływu terminu spłaty określonego w umo-
wie o kredyt mieszkaniowy zawartej przed dniem
1 stycznia 2007 r., nie dłużej jednak niż do dnia
31 grudnia 2027 r.
520
Stosownie natomiast do postanowień art. 26b
ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r., w ramach tej ulgi odliczeniu pod-
legają odsetki, które zostały faktycznie zapłacone,
a ich wysokość i termin zapłaty są udokumentowane
dowodem wystawionym przez bank lub spółdzielczą
kasę oszczędnościowo-kredytową, z którą podatnik
zawarł w latach 2002–2006 umowę kredytową.
Ten sposób dokumentowania poniesionych przez
podatnika wydatków z tytułu spłaconych odsetek
jest warunkiem korzystania z omawianej ulgi, obo-
wiązującym od początku jej istnienia. Dotychczas
do Ministerstwa Finansów nie napływały ze strony
podatników sygnały dotyczące trudności, jakie spra-
wia dokumentowanie wydatków. Trudno zatem zgo-
dzić się ze stwierdzeniem, iż wystąpienie raz w roku
do banku (o ile bank sam nie wystawia dokumentu)
z wnioskiem o wydanie zaświadczenia zawierające-
go termin i kwotę zapłaconych w danym roku odse-
tek od kredytu stanowi „dodatkową komplikację dla
kredytobiorcy”. Stopień „trudności” w tym przypad-
ku wydaje się niewielki, zwłaszcza w kontekście per-
turbacji związanych z uzyskaniem samego kredytu
w banku.
Należy zwrócić uwagę, iż realizowanie zasady
prawdy obiektywnej nakazuje organowi podatkowe-
mu dążyć do najdokładniejszego ustalenia stanu fak-
tycznego sprawy, zebrania w tym zakresie wszelkich
istotnych dowodów i wyjaśnienia wszelkich nasuwa-
jących się w sprawie wątpliwości. Prawidłową decyzję
można bowiem podjąć tylko wówczas, gdy organ po-
datkowy rozporządza całokształtem niezbędnych da-
nych, zgodnych ze stanem faktycznym. Nie oznacza
to całkowitego zwolnienia strony z ciężaru dowodo-
wego. Jeżeli bowiem strona wywodzi skutki prawne,
powołując się na określone fakty, obciąża ją również
ciężar udowodnienia tych okoliczności.
Pragnę zauważyć, iż stosownie do postanowień
art. 275 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), jeżeli ze złożonej deklaracji wynika, że
podatnik skorzystał z przysługujących mu ulg podat-
kowych, organ podatkowy może zwrócić się do niego
o okazanie dokumentów lub o złożenie fotokopii do-
kumentów, których posiadania przez podatnika,
w określonym czasie, wymaga przepis prawa.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować
panią poseł, iż istnieje w Ordynacji podatkowej prze-
pis – art. 275 § 2, na podstawie którego banki, na
żądanie naczelnika urzędu skarbowego lub naczel-
nika urzędu celnego, są obowiązane do sporządzania
i przekazywania informacji o zdarzeniach stanowią-
cych podstawę do skorzystania przez podatnika z ulg
podatkowych, jeżeli zostały wykazane w deklaracji
złożonej przez podatnika.
Jednakże regulacja ta stosowana jest jedynie
w wyjątkowych sytuacjach, gdy podczas przeprowa-
dzania czynności sprawdzających przedłożony przez
podatnika dokument stanowiący podstawę skorzy-
stania z ulgi podatkowej budzi wątpliwości organu.
Wyjątkowość tej procedury potwierdza również treść
art. 184 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym
naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu
celnego, występując do banku z żądaniem, powinien
zwracać szczególną uwagę na zasadę szczególnego
zaufania pomiędzy instytucjami finansowymi a ich
klientami.
Przepisu art. 275 § 2 Ordynacji podatkowej nie
należy zatem traktować jako zasady, ale należy trak-
tować go jako wyjątek od zasady, obligującej podat-
nika do udowodnienia organowi podatkowemu prawa
do określonej ulgi.
Ponadto trzeba wziąć pod uwagę, iż proponowane
rozwiązanie nie wyeliminuje całkowicie kontaktu
podatnika z urzędem skarbowym, gdyż bez wezwa-
nia podatnika organ nie zidentyfikuje banku, do któ-
rego miałby się zwrócić z żądaniem o podanie wyso-
kości zapłaconych przez podatnika odsetek. Genero-
wałoby również dodatkowe koszty po stronie organu
podatkowego (budżetu państwa).
Z tych też względów nie podzielam stanowiska, iż
„wyciąg bankowy z konta bankowego kredytodawcy”
byłby właściwszym sposobem dokumentowania kwo-
ty zapłaconych odsetek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bogusława Kowalskiego
w sprawie reakcji rządu Polski na narastanie
zjawiska antypolonizmu na Ukrainie w postaci
gloryfikacji S. Bandery, OUN i UPA – sprawców
ludobójstwa ludności polskiej na Kresach II RP
w latach 1943–1944 (14224)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Bogusława Kowalskiego (pismo
nr SPS-023-14224/10 z dnia 8 lutego 2010 r.) w spra-
wie reakcji rządu Polski na narastanie zjawiska an-
typolonizmu na Ukrainie w postaci gloryfikacji Ste-
pana Bandery, OUN i UPA – sprawców ludobójstwa
ludności polskiej na Kresach II RP w latach 1943–
–1944, uprzejmie informuję, co następuje.
1. Rada Ministrów postrzega problem w duchu
uchwały Sejmu RP z dnia 15 lipca 2009 r. w sprawie
tragicznego losu Polaków na Kresach Wschodnich,
w której akcja OUN/UPA przeciw Polakom na Woły-

niu została uznana za masowe mordy o charakterze
czystki etnicznej i znamionach ludobójczych. Polski
rząd stoi na stanowisku, że tzw. poczucie krzywdy
dziejowej nie może być uzasadnieniem masowego
uśmiercania osób narodowości polskiej tylko dlatego,
że były one członkami narodu, któremu sprawstwo
owej krzywdy jest przypisywane. Stanowisko to za-
warte zostało m.in. w nocie wystosowanej do Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych Ukrainy, stanowiącej
reakcję na akt pośmiertnego nadania Stepanowi
Banderze przez prezydenta, pana Wiktora Juszczen-
kę, tytułu Bohatera Ukrainy.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych z dużą uwagą
i zaniepokojeniem obserwuje przejawy upamiętnia-
nia działaczy OUN/UPA na Ukrainie. Polskie władze
aktywnie reagują na te posunięcia władz i organiza-
cji ukraińskich, które odwołują się do nacechowanej
wrogością wobec Polaków ideologii nacjonalistycznej.
Kilka tygodni temu przed polskimi placówkami dy-
plomatyczno-konsularnymi na terenie Ukrainy mia-
ły miejsce pikiety organizowane przez partię Swobo-
da. Ich uczestnicy manifestowali m.in. przeciw „przy-
musowej polonizacji Ukraińców w okresie od XV
wieku do wieku XX”, a zarazem wysuwali hasła glo-
ryfikujące S. Banderę i OUN/UPA. W tym przypadku
MSZ również wystosowało notę protestacyjną. Uwa-
żamy jednak, że samo ograniczenie się do reagowa-
nia na nieprzychylne nam gesty niektórych głośnych,
lecz w istocie niewiele znaczących środowisk ukraiń-
skich nie zatrzyma przejawów gloryfikacji OUN/
UPA. Naszym zdaniem jedynym sposobem na zanie-
chanie takich działań jest rzetelna znajomość histo-
rii, pogłębiony dialog i budowane na tej podstawie
wspólne zrozumienie. Jedynie konstruktywny, opar-
ty na faktach i badaniach naukowych dialog pozwo-
li na stworzenie obiektywnego obrazu tragedii, jaka
miała miejsce na Wołyniu, i w konsekwencji umożli-
wi proces pojednania między Polakami i Ukraińca-
mi. Dlatego właśnie minister spraw zagranicznych
RP pan Radosław Sikorski wraz ze swoim ukraiń-
skim odpowiednikiem, panem Petro Poroszenką, za-
decydowali w listopadzie 2009 r. o powołaniu Polsko-
-Ukraińskiego Forum Partnerstwa, którego celem
jest szerzenie dialogu między obu społeczeństwami,
w tym poświęconego trudnym tematom dotyczącym
bolesnych kart wspólnej historii, ale także tożsamo-
ści i roli Polski oraz Ukrainy we współczesnej Euro-
pie i w świecie.
2. Polska nie podejmuje na forum Unii Europej-
skiej działań mających na celu potępienie mordów na
Wołyniu. Nie oznacza to, że nie potępiamy takich
działań czy też nie upamiętniamy ofiar tej zbrodni.
Wyrazem tego są nasze reakcje na kroki gloryfikują-
ce OUN/UPA, przedstawione w punkcie 1 oraz dzia-
łania na rzecz pojednania, w których oddajemy cześć
pomordowanym. Najistotniejsze wśród nich to: potę-
pienie akcji „Wisła” przez Senat RP w 1990 r., otwar-
cie przez prezydentów RP i Ukrainy Cmentarza Or-
ląt Lwowskich w 2005 r., ogłoszenie listu biskupów
greckokatolickich Ukrainy i rzymskokatolickich Pol-
521
ski z okazji aktu wzajemnego przebaczenia i pojed-
nania w 2005 r., uroczystości pojednawcze z udzia-
łem prezydentów obu państw w Jaworznie w 1998 r.,
w Pawliwce w 2003 r., na cmentarzu greckokatolic-
kim w Pawłokomie w 2006 r., w Hucie Pieniackiej
w 2009 r. Nie uważamy jednak, by rozstrzyganie
spraw natury historycznej było wskazane zwłaszcza
na forum UE, która nie zajmuje się tematyką histo-
ryczną. Uważamy, że nagłaśnianie tych spraw na
forum międzynarodowym służyłoby jedynie radyka-
lizacji nastrojów po obu stronach granicy, a nie ich
tonowaniu. Kwestie te są poruszane w stosunkach
dwustronnych Polski i Ukrainy. Mając na względzie,
że tytuł Bohatera Ukrainy został przyznany S. Ban-
derze przez prezydenta Ukrainy i biorąc pod uwagę
rangę oraz częstotliwość i zażyłość kontaktów, natu-
ralnym partnerem, który mógłby przekonać prezy-
denta pana W. Juszczenkę o szkodliwości nadanego
odznaczenia, wydaje się być prezydent RP. Minister-
stwo Spraw Zagranicznych nie posiada jednak infor-
macji, czy takie działania zostały podjęte przez pre-
zydenta pana Lecha Kaczyńskiego.
3. Zgodnie z ustawą z dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu instytucją
właściwą w kwestii pociągnięcia do odpowiedzialno-
ści winnych popełnienia masowych mordów na lud-
ności polskiej na Wołyniu i innych terenach należą-
cych do II RP jest IPN, a w jego strukturze – Główna
Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Pol-
skiemu. W szczególności, w myśl art. 24 ustawy, pre-
zes IPN składa Sejmowi i Senatowi raz w roku infor-
mację o działalności instytutu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie planowanych przez resort
sprawiedliwości zmian sieci sądów
powszechnych oraz prokuratur rejonowych
i okręgowych w Polsce (14225)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Zielińskiego w spra-
wie planowanych przez resort sprawiedliwości zmian
sieci sądów powszechnych oraz prokuratur rejono-
wych i okręgowych w Polsce, przesłaną przy piśmie
522
z dnia 8 lutego 2010 r., nr SPS-023-14225/10, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Jednostki wymiaru sprawiedliwości charaktery-
zują się nieuzasadnionym rozdrobnieniem organiza-
cyjnym. W związku z powyższym w Ministerstwie
Sprawiedliwości zainicjowano działania zmierzające
do wypracowania – odpowiedniego do potrzeb i moż-
liwych do poniesienia nakładów – modelu organizacji
sądownictwa powszechnego i powszechnych jedno-
stek organizacyjnych prokuratury. W tym celu w lip-
cu ubiegłego roku został powołany, wspomniany
przez pana posła, Zespół do spraw racjonalizacji
struktury organizacyjnej sądownictwa powszechne-
go i powszechnych jednostek organizacyjnych proku-
ratury.
Z uwagi na to, że największe dysproporcje w wiel-
kości struktur organizacyjnych, obciążeniu sędziów
i etatyzacji występują w jednostkach szczebla rejono-
wego, uznano, że to te struktury zostaną poddane
wnikliwej ocenie w pierwszej kolejności. Dlatego też
w ramach działającego zespołu powstała Grupa ro-
bocza ds. inwentaryzacji obiektów sądów rejonowych,
której zadaniem było sprawdzenie stanu techniczne-
go jednostek mogących być w przyszłości przedmio-
tem reorganizacji.
Odnosząc się do ewentualnych zmian w strukturze
prokuratury, przyjęto, iż reorganizacja powszechnych
jednostek organizacyjnych prokuratury winna zostać
podjęta po ustaleniu zakresu zmian w organizacji są-
dów, bowiem ocena celowości funkcjonowania niektó-
rych prokuratur jest wtórna wobec prac nad zracjona-
lizowaniem struktury sądów powszechnych.
Ustosunkowując się do pozostałych pytań, uprzej-
mie informuję pana posła, że wszelkie ewentualne
decyzje w sprawie projektowanej reorganizacji opar-
te zostaną na wszechstronnej analizie okoliczności
związanych z właściwym funkcjonowaniem jedno-
stek wymiaru sprawiedliwości, jak i zagadnień o cha-
rakterze społecznym.
W przypadku sądownictwa powszechnego podsta-
wą przedmiotowej oceny są takie uwarunkowania,
jak: obszar właściwości sądu, liczba wpływających
spraw, limity etatów we wszystkich grupach zatrud-
nienia, stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie
właściwego rozmieszczenia kadry), warunki komu-
nikacyjne (pod względem możliwości dojazdu stron
do sądu), warunki lokalowe sądu (powierzchnia, licz-
ba sal rozpraw), miejsce zamieszkania pracowników
sądu we wszystkich grupach zatrudnienia (w zakre-
sie ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem
do pracy), odległości między poszczególnymi sądami,
w tym miejscowościami znajdującymi się w obsza-
rach ich właściwości (m.in. pod względem ewentual-
nych utrudnień związanych z dojazdem do sądu
w sprawach odwoławczych).
Przy ocenie powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury uwzględnione zapewne zostaną
m.in. takie okoliczności, jak: obsada etatowa, struk-
tura organizacyjna, średnie obciążenie roczne spra-
wami różnego typu, stan techniczny wyposażenia
jednostki, funkcjonowanie w danej miejscowości sądu
rejonowego i komendy Policji, kwestie informatyzacji
jednostki z funduszy unijnych. Prowadzone dotych-
czas prace nie zostały jednakże sfinalizowane, wobec
czego nie podjęto ostatecznych decyzji co do przyszło-
ści konkretnych sądów rejonowych, a prezentowane
działania nie przybrały charakteru legislacyjnego.
Jednocześnie mając na uwadze, że omawiane wcze-
śniej poczynania pozostają w fazie projektowania,
przedstawianie szczegółowych opracowań mających
stanowić merytoryczną podstawę ewentualnych zmian
należy uznać za przedwczesne.
Podsumowując powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić pana posła, że poszanowanie konstytucyjnych
praw obywateli, w tym prawa do rozpoznania sprawy
przez właściwy merytorycznie organ w rozsądnym
terminie, jest wartością nadrzędną dla wszystkich
działań podejmowanych w ramach reformy wymiaru
sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie propozycji zmian w ustawie
Ordynacja podatkowa (14226)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r., nr SPS-
-023-14226/10, interpelacją pana posła Witolda Na-
myślaka w sprawie zmiany art. 67b ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
W art. 67a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa prze-
widuje się możliwość udzielania, na wniosek podat-
nika, ulg w spłacie zobowiązań podatkowych w na-
stępujących formach:
1) odroczenie terminu płatności podatku lub roz-
łożenie zapłaty podatku na raty,
2) odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty za-
ległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę
lub odsetek określonych w decyzji, o której mowa
w art. 53a,
3) umorzenie w całości lub w części zaległości po-
datkowych, odsetek za zwłokę lub opłaty prolonga-
cyjnej; umorzenie zaległości podatkowej powoduje
również umorzenie odsetek za zwłokę w całości lub

w takiej części, w jakiej została umorzona zaległość
podatkowa.
Z treści art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej wyni-
ka, że przesłankami udzielenia ulg w spłacie zobo-
wiązań podatkowych jest ważny interes podatnika
lub interes publiczny. Przepis ten, posługując się po-
jęciami ważnego interesu podatnika oraz interesu
publicznego, jednocześnie ich nie definiuje ani też nie
odsyła do innych aktów prawnych. Pojęcia ważnego
interesu podatnika oraz interesu publicznego są po-
jęciami niedookreślonymi, które nie mają stałej treści
– pojęcia te mają odrębną treść znaczeniową w zależ-
ności od kontekstu sprawy. Dlatego też ich treść po-
winna być oceniana z uwzględnieniem konkretnych
okoliczności występujących w danej sprawie. W tym
zakresie istnieje bogate orzecznictwo sądów admini-
stracyjnych, które wskazuje, jakie okoliczności po-
winny być brane pod uwagę przy ocenie przesłanek
udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych
– ważnego interesu podatnika lub interesu publicz-
nego. Pragnę zauważyć, że uszczegółowienie przesła-
nek uprawniających organy podatkowe do udzielania
ulg w spłacie zobowiązań podatkowych jest niemoż-
liwe i zachodzi poważna obawa, że pewne sytuacje
społeczno-gospodarcze lub zdarzenia mogące wpły-
wać na sytuację materialną podatników, zachodzące
często nagle i wymagające szybkiej reakcji, mogłyby
zostać nieobjęte tym przepisem.
Ponadto należy mieć na uwadze, że ulgi w spłacie
zobowiązań podatkowych, wymienione w art. 67a
ustawy Ordynacja podatkowa, udzielane przedsię-
biorcom, stanowią, zgodnie z przepisami prawa
wspólnotowego, pomoc publiczną. Pomoc taka jest
dopuszczalna tylko w ściśle określonych sytuacjach,
wynikających z obowiązującego na terytorium Polski
prawodawstwa Wspólnoty Europejskiej oraz polskich
unormowań.
Organ podatkowy może udzielać ulg w spłacie zo-
bowiązań podatkowych podatnikom prowadzącym
działalność gospodarczą, jeżeli oprócz przesłanek
ważnego interesu podatnika lub interesu publiczne-
go zostaną spełnione warunki wymienione w art. 67b
ustawy Ordynacja podatkowa, a mianowicie:
1) ulgi te nie stanowią pomocy publicznej,
2) ulgi te stanowią pomoc de minimis w zakresie
i na zasadach określonych w bezpośrednio obowią-
zujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących
pomocy w ramach zasady de minimis,
3) ulgi stanowią pomoc publiczną udzieloną na
cele wymienione enumeratywnie w art. 67b § 1 pkt 3
Ordynacji podatkowej (m.in. na szkolenia, zatrudnie-
nie, na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw).
Udzielanie ulg w spłacie podatków należy co do
zasady traktować jako jedną z form pomocy udziela-
nej przedsiębiorcom przez państwo lub samorząd.
Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie regulują
kwestii dotyczących pomocy publicznej. Kwestie po-
mocy publicznej reguluje ustawa z dnia 30 kwietnia
2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących po-
mocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404,
523
z późn. zm.), która w art. 1 mianem pomocy publicz-
nej określa pomoc państwa spełniającą przesłanki
określone w art. 107 ust. 1 traktatu o funkcjonowa-
niu Unii Europejskiej. Ponadto z art. 3 tej ustawy
wynika, że zasady dopuszczalności udzielania pomo-
cy publicznej określają przepisy traktatu o funkcjo-
nowaniu Unii Europejskiej.
Zgodnie z art. 107 traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej wsparciem dla przedsiębiorców
uznawanym za pomoc publiczną jest wszelka pomoc
przyznawana przez państwo członkowskie lub przy
użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie,
która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji po-
przez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub
produkcji niektórych towarów, w zakresie, w jakim
wpływa na wymianę handlową między państwami
członkowskimi, co powoduje niezgodność ze wspól-
nym rynkiem.
Przewidziane w art. 67a i art. 67b ustawy Ordy-
nacja podatkowa ulgi w spłacie zobowiązań podatko-
wych mają charakter wyjątkowy i stanowią odstęp-
stwo od zasady powszechności opodatkowania. Dla-
tego też równie wyjątkowy charakter muszą mieć
okoliczności uzasadniające zastosowanie przez organ
podatkowy wskazanych w ustawie ulg.
Z tych też względów ustawodawca odstąpił od au-
tomatycznego stosowania ulg w spłacie zobowiązań
podatkowych i pozostawił organowi swobodę decyzji
co do zastosowania bądź odmowy przyznania ulgi.
Uznaniowość decyzji organu, jak podkreśla się w dok-
trynie i orzecznictwie, wyraża się w możliwości ne-
gatywnego dla podatnika rozstrzygnięcia nawet
w sytuacji zaistnienia przesłanek zastosowania ulgi.
Jednak w każdym przypadku organ podatkowy jest
zobligowany do ustalenia i oceny wszystkich okolicz-
ności faktycznych i prawnych pod kątem istnienia
przesłanek do zastosowania ulgi. W przypadku decy-
zji uznaniowej organ podatkowy zobowiązany jest
w sposób czytelny, umożliwiający kontrolę poszcze-
gólnych etapów rozumowania, zaprezentować wszyst-
kie przesłanki faktyczne i interpretacyjne swojego
wnioskowania.
W mojej ocenie istniejące obecnie w art. 67a i art. 67b
ustawy Ordynacja podatkowa regulacje, indywidu-
alizujące postępowanie dotyczące przyznawania ulg
podatkowych, we właściwy sposób zabezpieczają za-
równo interes podatników, jak też nie oznaczają au-
tomatycznej rezygnacji przez Skarb Państwa z na-
leżnych mu wpływów. Nie jest zatem zasadne wpro-
wadzenie w art. 67b ustawy Ordynacja podatkowa
regulacji, która poszerzałaby kryteria przyznawania
ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, eliminując
jednocześnie uznaniowość w ich przyznawaniu.
Należy również zauważyć, że w sytuacji, gdy ulga
w spłacie zobowiązań podatkowych stanowi pomoc
publiczną (co ma miejsce w większości przypadków,
w których ulga przyznawana jest przedsiębiorcy),
możliwość jej udzielenia zależy od warunków dopusz-
czalności pomocy o danym przeznaczeniu, określo-
nych w przepisach Unii Europejskiej. Zamiar udzie-
524
lenia pomocy publicznej, zgodnie z art. 108 ust. 3
traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, musi
być notyfikowany Komisji Europejskiej, a pomoc nie
może być udzielona bez wyrażenia zgody przez Ko-
misję. Od obowiązku zgłoszenia pomocy zwolniona
jest jedynie pomoc udzielana w ramach programów
pomocowych, pomoc w ramach wyłączeń blokowych
lub tzw. pomoc de minimis. Jednakże również w tych
przypadkach pomoc nie może być przyznana, jeżeli
nie są spełnione warunki zawarte w przepisach Unii
Europejskiej oraz zgodnych z nimi przepisach krajo-
wych (np. pomoc de minimis nie może być udzielana
przedsiębiorcom w trudnej sytuacji ekonomicznej).
Pomoc publiczna przyznana niezgodnie z wymogami
prawa Unii Europejskiej może być uznana za bez-
prawną i niezgodną z rynkiem wewnętrznym, a Ko-
misja Europejska może nakazać jej natychmiastowy
zwrot wraz z odsetkami. W związku z tym ustawo-
dawca nie ma możliwości wprowadzenia dowolnego
kryterium przyznawania ulg w spłacie zobowiązań
podatkowych stanowiących pomoc publiczną, które-
go spełnienie pozwoliłoby na automatyczne udziele-
nie ulgi przedsiębiorcy.
Wobec powyższego zaproponowana przez pana
posła zmiana przepisu art. 67b ustawy Ordynacja
podatkowa w kierunku wprowadzenia obligatoryjne-
go udzielania ulg w spłacie zobowiązań podatkowych
przez organ podatkowy, w sytuacji spełnienia przez
przedsiębiorców określonych kryteriów, nie zasługu-
je na uwzględnienie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie uregulowań prawnych w zakresie
dalszego funkcjonowania warsztatów
szkolnych działających jako gospodarstwa
pomocnicze (14228)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Łatasa (pismo z dnia
8 lutego 2010 r., znak SPS-023-14228/10) w sprawie
uregulowań prawnych w zakresie dalszego funk-
cjonowania warsztatów szkolnych działających jako
gospodarstwa pomocnicze, uprzejmie informuję, co
następuje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż jednym
z zasadniczych celów reformy finansów publicz-
nych, znajdującym odzwierciedlenie w nowej ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240), jest wzmocnienie oraz
poprawa przejrzystości finansów publicznych oraz
zwiększenie kontroli i racjonalizacja wydatkowania
środków publicznych, którą zapewnić ma przede
wszystkim reorganizacja sektora finansów publicz-
nych, polegająca m.in. na rezygnacji z części dotych-
czasowych form organizacyjno-prawnych sektora
finansów publicznych.
Na podstawie dogłębnych analiz działalności jed-
nostek sektora finansów publicznych zidentyfikowano
w systemie finansów publicznych obszary nieprawi-
dłowości, m.in. w zakresie organizacji, gospodarki fi-
nansowej i sprawozdawczości gospodarstw pomocni-
czych jednostek budżetowych, mających wpływ nie
tylko na efekty ich działalności, lecz także na przej-
rzystość i funkcjonalność całego sektora finansów pu-
blicznych. W efekcie tych prac, wśród szeregu zmian
w zakresie organizacji i zasad funkcjonowania sekto-
ra finansów publicznych, w nowej ustawie o finansach
publicznych nie przewidziano dalszego funkcjonowa-
nia gospodarstw pomocniczych państwowych i samo-
rządowych jednostek budżetowych w sektorze finan-
sów publicznych, których likwidacja ma ulec zakoń-
czeniu z dniem 31 grudnia 2010 r.
W tym miejscu należy nadmienić, iż zamierzona
zmiana w organizacji sektora finansów publicznych
dokonana zostanie przy jednoczesnym spełnieniu za-
sady zachowania ciągłości organizowania i świadcze-
nia usług wiążących się z wykonywaniem konkret-
nych zadań publicznych oraz zasady „płynnego przej-
ścia” do nowych realiów. Warunki organizacyjno-
-prawne, majątkowe i techniczne umożliwiające do-
konanie ww. zmiany stwarza bowiem ustawa z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241
i Nr 219, poz. 1706), która wprowadziła okres przej-
ściowy jednego roku na przystosowanie całego sek-
tora do rozwiązań zawartych w nowych przepisach,
co oznacza, że proces reorganizacji zostanie zakoń-
czony z końcem 2010 r. W tym czasie upoważnione
organy, tj. dysponenci części budżetowych (w tym wo-
jewodowie) oraz organy stanowiące jednostek samo-
rządu terytorialnego, będą podejmowały decyzje
w zakresie wyboru formy organizacyjnej dla dalszej
realizacji zadań publicznych wykonywanych dotych-
czas przez likwidowane gospodarstwa pomocnicze
jednostek budżetowych, m.in. przez warsztaty szkol-
ne. Zadania te będą mogły być przejęte do realizacji
przez jednostki budżetowe albo wykonywane w innej
formie organizacyjno-prawnej, wybranej spośród
obecnie funkcjonujących w gospodarce.
Dodatkowo, odnosząc się do kwestii formy orga-
nizowania praktycznej nauki zawodu dla uczniów,
należy zauważyć, iż zgodnie z art. 70 ust. l ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) praktyczna
nauka zawodu może odbywać się w placówkach
kształcenia ustawicznego, placówkach kształcenia

praktycznego, warsztatach szkolnych, pracowniach
szkolnych, szkolnych gospodarstwach pomocniczych,
u pracodawców, a także w indywidualnych gospodar-
stwach rolnych.
Likwidacji gospodarstw pomocniczych państwo-
wych i samorządowych jednostek budżetowych nie
należy zatem utożsamiać z likwidacją dotychczas re-
alizowanych zadań w zakresie praktycznej nauki za-
wodu, a jedynie likwidację jednej z form organizacyj-
no-prawnych przewidzianej dla jej prowadzenia.
Nadmienić należy bowiem, iż zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych, zmieniającą z dniem
l stycznia 2011 r. ustawę z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty, praktyczna nauka zawodu w dal-
szym ciągu będzie mogła odbywać się w placówkach
kształcenia ustawicznego, placówkach kształcenia
praktycznego, warsztatach szkolnych, pracowniach
szkolnych, u pracodawców, a także w indywidualnych
gospodarstwach rolnych.
W tym miejscu warto również wskazać, iż mając
na względzie wagę uregulowań zawartych w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
oraz w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych, a tak-
że wychodząc naprzeciw potrzebom wypracowania
rozwiązań systemowych usprawniających organiza-
cję sektora finansów publicznych w Polsce, przedmio-
towe ustawy, na etapie ich projektowania, były przed-
miotem opinii m.in. Ministerstwa Edukacji Narodowej
w trakcie uzgodnień międzyresortowych i ostatecznie
zostały one uzgodnione i opracowane przez Minister-
stwo Finansów. Podkreślenia wymaga również, że
rozwiązania zawarte w nowej ustawie o finansach pu-
blicznych w zakresie dotyczącym likwidacji gospo-
darstw pomocniczych były bardzo szeroko dyskutowa-
ne także ze stroną samorządową, która uznała za
szczególnie korzystne dla jakości zarządzania finan-
sami publicznymi m.in. likwidację tzw. gospodarki
pozabudżetowej. W dziale oświata uznano, iż likwida-
cja tych jednostek sektora nie zakłóci działań prowa-
dzonych w zakresie kształcenia zawodowego.
W opinii Ministerstwa Finansów nowa ustawa
systemowa z zakresu finansów publicznych pozwoli
na ewolucyjne wprowadzenie zmian do systemu fi-
nansów publicznych. Wypełniony tym samym zosta-
nie jeden z celów reformy, tj. potrzeba przezwycięże-
nia rozdrobnienia sektora finansów publicznych
i związanego z tym zracjonalizowania gospodarki
środkami publicznymi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
525
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie zabezpieczeń stron internetowych
urzędów (14230)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
8 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14230/10) przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pana Sławomi-
ra Rybickiego z dnia 25 stycznia 2010 r. w sprawie
zabezpieczeń stron internetowych urzędów uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Dostrzegając niedoskonałości stosowanych zabez-
pieczeń stron internetowych (serwisów) w urzędach
oraz mając na uwadze konsekwencje z nich wynika-
jące, należy zauważyć, że nie istnieją w praktyce sys-
temy zapewniające stuprocentową ochronę. Rozwa-
żając przedmiotową kwestię, warto zwrócić uwagę na
związany z tym aspekt techniczny oraz nie mniej
ważny czynnik ludzki. W odniesieniu do aspektu
technicznego istotny jest odpowiedni dobór dostaw-
ców takich usług, którymi muszą być specjaliści
w swojej dziedzinie, dający wsparcie w okresie użyt-
kowania strony internetowej, co przekłada się na po-
czucie bezpieczeństwa i pewności stałego dostępu do
tej strony. Ponadto istotne jest częste wykonywanie
kopii zapasowych danych przechowywanych na ser-
werach, jak również stworzenie odpowiednich proce-
dur dostępu do tych kopii ze strony danego urzędu.
Do bezpiecznego funkcjonowania strony internetowej
konieczne są również: stały jej monitoring, śledzenie
„ruchu” i aktywności przy użyciu narzędzi dostęp-
nych administratorowi, systematyczne analizowanie
publikowanych biuletynów bezpieczeństwa, wykony-
wanie w odpowiednim czasie (bezzwłocznie, o ile to
możliwe) aktualizacji oprogramowania systemowego
i aplikacyjnego oraz szybka reakcja ze strony admini-
stratora w przypadku wykrycia potencjalnego zagro-
żenia lub cyberataku. Potwierdza to „Raport kwartal-
ny CERT.GOV.PL październik–grudzień 2009 r.”,
wskazując, iż podatności krytyczne najczęściej znaj-
dują się w warstwie usługowej systemu, a największe
zagrożenie dla bezpieczeństwa stanowią błędy w apli-
kacjach, które bardzo często nie są budowane, konfi-
gurowane i utrzymywane przez lokalnych admini-
stratorów w instytucjach. Raport ten zwraca ponad-
to uwagę na fakt, że „istotnym problemem jest rów-
nież wykorzystywanie w serwerach produkcyjnych
nieaktualnych wersji oprogramowania”.
Z powyższego wynika, iż ogromną rolę w zapew-
nieniu bezpieczeństwa stron internetowych (serwi-
sów) odgrywają osoby administrujące nimi. Bez wąt-
pienia powinny być to osoby nie tylko o dużych umie-
jętnościach merytorycznych w zakresie m.in. forma-
towania wkładanych artykułów, umieszczanych pli-
ków, ale przede wszystkim posiadające wiedzę i do-
526
świadczenie z zakresu bezpieczeństwa systemów
teleinformatycznych. Ważne jest również, aby kie-
rownictwo podmiotu publicznego zdawało sobie spra-
wę z wagi ochrony informacji, a osoby bezpośrednio
odpowiedzialne w podmiocie publicznym za zapew-
nienie takiej ochrony miały wiedzę dotyczącą wyma-
gań dla systemu zarządzania bezpieczeństwem infor-
macji, określoną w normie PN 1SO/IEC 27001 (nale-
ży jednak mieć na uwadze, że norma ta nie może być
traktowana de iure jako norma obligatoryjna).
Warto przy tym wskazać, iż osoba ubiegająca się
o stanowisko informatyka w służbie cywilnej musi
spełniać warunki określone w rozporządzeniu preze-
sa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2009 r. w spra-
wie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych
kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzęd-
ników służby cywilnej, mnożników do ustalania wy-
nagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania
i wypłacania innych świadczeń przysługujących
członkom korpusu służby cywilnej (Dz. U. Nr 211,
poz. 1630) oraz wymagania zawarte w opisie stano-
wiska sporządzanym dla każdego stanowiska w służ-
bie cywilnej. Zgodnie z § 1 ust. 2 zarządzenia nr 81
prezesa Rady Ministrów z dnia 1 sierpnia 2007 r.
w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościowa-
nia stanowisk pracy w służbie cywilnej (M.P. Nr 48,
poz. 566) w opisie stanowiska pracy wskazuje się re-
alizowane zadania, wymagane kompetencje, kwali-
fikacje i zakres odpowiedzialności ze względu na
umiejscowienie i funkcję stanowiska pracy w struk-
turze urzędu. Nie jest zatem możliwe zatrudnienie
na stanowisku związanym z wykonywaniem zadań
w dziedzinie informatyki osoby, która nie posiada
odpowiednich w tym zakresie kwalifikacji.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji w trosce o za-
pewnienie wysokich standardów w zakresie bezpie-
czeństwa teleinformatycznego stale dąży do podwyż-
szania poziomu zabezpieczeń swojego serwisu inter-
netowego. W strukturze ministerstwa została utwo-
rzona komórka organizacyjna, do zakresu działania
której należy organizacja i koordynacja zadań w za-
kresie bezpieczeństwa teleinformatycznego i ochrony
danych przekazywanych w sieciach i systemach tele-
informatycznych ministerstwa, w tym ochrony kry-
tycznej infrastruktury teleinformatycznej. Natomiast
od osób ubiegających się o zatrudnienie na stanowi-
skach związanych z bezpieczeństwem teleinforma-
tycznym wymagane jest, jako obowiązkowe, wy-
kształcenie profilowane oraz znajomość zagadnień
z zakresu bezpieczeństwa teleinformatycznego, tech-
nologii zabezpieczeń i działania systemów teleinfor-
matycznych.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy,
iż stały monitoring i analiza bezpieczeństwa sys-
temu przez wysoko wykwalifikowane osoby, posia-
dające wiedzę i doświadczenie w zakresie szeroko
rozumianego bezpieczeństwa teleinformatycznego,
minimalizują ryzyka związane z atakiem na serwis
internetowy jako jeden z wielu elektronicznych
środków komunikacji między urzędem i obywate-
lem, zwiększając przy tym bezpieczeństwo jego
użytkowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie dodatkowych opłat pobieranych
od mieszkańców przez spółdzielnię
mieszkaniową przy wyodrębnianiu własności
lokalu na koszty przygotowania
aktów notarialnych (14233)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Aldony Młyńczak z dnia 14 stycz-
nia 2010 r., nr SPS-023-14233/10, w sprawie dodat-
kowych opłat pobieranych od mieszkańców przez
spółdzielnię mieszkaniową przy wyodrębnianiu wła-
sności lokalu na koszty przygotowania aktów nota-
rialnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ogólne zasady dokonywania przekształceń spół-
dzielczych praw do lokali w prawo odrębnej własności
regulowane są ustawą z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.). Przepisy art. 12
i art. 1714 tej ustawy określają rodzaje spłat, jakich
zobligowani są dokonać członek spółdzielni mieszka-
niowej lub osoba posiadająca spółdzielcze własnościo-
we prawo w przypadku przeniesienia własności loka-
lu. Są to spłaty przypadającej na jego lokal części
zobowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego spółdzielni wraz z odsetkami.
Gdy spółdzielnia skorzystała z pomocy uzyskanej
ze środków publicznych lub z innych środków, czło-
nek posiadający spółdzielcze lokatorskie prawo do
lokalu mieszkalnego będzie musiał dodatkowo spła-
cić przypadającą na lokal część umorzenia kredytu
w kwocie podlegającej odprowadzeniu przez spół-
dzielnię do budżetu państwa. Warunkiem koniecz-
nym jest również niezaleganie przez członka z opła-
tami, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych. Ponadto, zgodnie z art. 12
ust. 4 i art. 1714 ust. 2 osobę, na rzecz której spółdziel-
nia dokonuje przeniesienia własności lokalu, obcią-
żają: wynagrodzenie notariusza za ogół czynności
notarialnych dokonanych przy zawieraniu umowy

notarialnej oraz koszty sądowe w postępowaniu wie-
czystoksięgowym (założenie księgi wieczystej dla lo-
kalu i wpis do niej). Powyższe wpłaty nie wyczerpują
pełnego katalogu wydatków niezbędnych do ponie-
sienia w związku z przeniesieniem własności lokalu
spółdzielczego. Do wydatków takich należą koszty:
— uzyskania zaświadczenia starosty o samodziel-
ności lokalu zgodnie z wymogami ustawy z dnia
24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r.
Nr 80, poz. 903, z późn. zm.),
— wypisu z ewidencji budynków i lokali
oraz inne koszty w określonych sytuacjach, np.:
— uzyskania stosownego zaświadczenia banku
w sytuacji, gdy spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu jest obciążone hipoteką.
Spółdzielnia jest zobowiązana do rejestrowania
ww. wydatków w oparciu o obowiązującą w tej spra-
wie regulację wewnątrzspółdzielczą: statut, regula-
min, uchwałę walnego zgromadzenia lub rady nad-
zorczej, określającą sposób pokrywania tych wydat-
ków. Członkowie spółdzielni powinni mieć możliwość
zaskarżenia wprowadzanych rozwiązań w postępo-
waniu wewnątrzspółdzielczym lub na drodze sądowej
takich regulacji, jeżeli naruszają one ich interesy.
Osobie niebędącej członkiem spółdzielni, posiadającej
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przysłu-
guje tylko droga sądowa. Najczęściej regulacje te
przewidują obciążanie tymi wydatkami osób uzysku-
jących odrębną własność lokali, jako beneficjentów
przeprowadzanych czynności.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w poszcze-
gólnych pytaniach pani poseł Młyńczak, informuję,
że zaświadczenie, o którym mowa w pytaniu 1., sta-
nowi niezbędny załącznik do aktu notarialnego zgod-
nie z art. 2 ust. 3 ustawy o własności lokali. Trudno
jednoznacznie przesądzić, czego dotyczy zinwentary-
zowanie, o którym mowa w pytaniu 2. Można przy-
puszczać, że inwentaryzacja miała miejsce zgodnie
z wolą członków potwierdzoną regulacją wewnątrz-
spółdzielczą, wyrażoną np. w stosownej uchwale wal-
nego zgromadzenia lub rady nadzorczej. Jeżeli in-
wentaryzacja ta dotyczy wszystkich lokali w danej
nieruchomości, jej koszty powinni pokrywać wszyscy
posiadacze praw do lokali w tej nieruchomości, a nie
tylko osoby uzyskujące własność lokali.
Nie jest jasne, czy koszty uzyskania zaświadcze-
nia z banku, o którym mowa w pytaniu 3., dotyczą
hipoteki nieruchomości czy hipoteki na spółdziel-
czym własnościowym prawie do lokalu. W przypadku
pierwszym ma zastosowanie art. 44 u.s.m. i nie ma
potrzeby uzyskiwania takiego zaświadczenia. Jeżeli
natomiast zaświadczenie dotyczy drugiej sytuacji,
wydatek odnosi się tylko do przypadków przekształ-
cenia spółdzielczego własnościowego prawa do loka-
lu, którego hipoteka została obciążona za zgodą
członka lub osoby niebędącej członkiem, posiadają-
cych takie prawo.
Przedstawiając powyższe, informuję Pana Mar-
szałka, że zaprezentowane stanowisko odnośnie do
527
pokrywania niektórych opłat przy wyodrębnianiu
własności lokalu nie wyczerpuje i nie wyklucza in-
nych rozwiązań w poszczególnych spółdzielniach,
o ile taka będzie wola członków wyrażona w sposób
przewidziany prawem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie budowy obwodnicy
Tomaszowa Lubelskiego (14234)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14234/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła Ja-
nusza Palikota w sprawie budowy obwodnicy Toma-
szowa Lubelskiego, uprzejmie informuję, iż realizacja
przedmiotowej inwestycji przewidywana jest w ra-
mach zadania pn. „Budowa drogi ekspresowej S17
Piaski – Hrebenne”, ujętej na liście rezerwowej „Pro-
gramu budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
co daje podstawę formalno-prawną do prowadzenia
prac przygotowawczych.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła dzia-
łania mające na celu przygotowanie zadania do reali-
zacji. Dnia 30 maja 2008 r. uzyskano decyzję o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
inwestycji. Decyzja ta stanowi podstawę do prowa-
dzenia dalszych prac projektowych. Obecnie trwa
weryfikacja materiałów do projektu budowlanego
i projektu wykonawczego.
Z uwagi na powyższe należy podkreślić, iż reali-
zacja przedmiotowego zadania rozpocznie się pod
warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji admini-
stracyjnych w zakładanych terminach oraz pozyska-
nia wymaganych na ten cel środków finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
528
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie budowy drogi ekspresowej S3 (14235)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 lutego 2010 r., znak SPS-023-14235/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła
Marcina Zawiły w sprawie budowy drogi ekspresowej
S3, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
W kwestii harmonogramu działań związanych
z realizacją ww. inwestycji informuję, iż obecnie dro-
ga ekspresowa S3 na odcinku Legnica–Lubawka jest
na etapie prac przygotowawczych do realizacji. Poni-
żej przedstawiam planowany harmonogram realiza-
cji przedmiotowej inwestycji:
— uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach – I kw. 2010 r.;
— zakończenie prac nad koncepcją programową
– I–II kw. 2010 r.;
— wykonanie projektu budowlanego – IV kw.
2010 r.;
— uzyskanie decyzji zezwolenia na realizację in-
westycji drogowej, wykonanie projektu wykonawcze-
go oraz dokumentacji przetargowej – II kw. 2011 r.
Konsekwencją powyższego będzie możliwość
przygotowania postępowania przetargowego w celu
wyłonienia wykonawcy robót budowlanych.
Jednocześnie wyjaśniam, iż opracowywana kon-
cepcja programowa drogi ekspresowej S3 na odcinku
Legnica–Lubawka zakłada połączenia z następują-
cymi drogami umożliwiającymi bezpośredni dojazd
do miasta Jeleniej Góry z:
— drogą krajową nr 3 poprzez węzeł Bolków zlo-
kalizowany w rejonie miejscowości Sady Dolne,
— drogą wojewódzką nr 367 poprzez węzeł Ka-
mienna Góra zlokalizowany po zachodniej stronie
miasta Kamiennej Góry.
Bezpośrednie połączenie drogowe z granicą pań-
stwa będzie możliwe poprzez wybudowanie i połącze-
nie dróg: ekspresowej S3 po stronie polskiej oraz dro-
gi ekspresowej R11 po stronie czeskiej. Połączenie
obu odcinków przebiegać będzie w rejonie miejscowo-
ści Lubawka. Oba powyższe projekty zostały przyję-
te do realizacji jako zadania w ramach budowy trans-
europejskiej sieci drogowej TEN-T.
Dodatkowo w celu poprawy komunikacji w kie-
runku granicy państwa i miasta Jeleniej Góry reali-
zowana będzie obwodnica Bolkowa, jako niezależne
zadanie inwestycyjne w stosunku do drogi ekspreso-
wej S3. 6 marca 2006 r. uzyskano decyzję o ustaleniu
lokalizacji drogi (w związku z uzyskaniem decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi na etapie koncepcji pro-
gramowej, a następnie z uszczegółowieniem projektu
na etapie projektu budowlanego, projektu wykonaw-
czego, dokumentacji przetargowej niezbędne jest po-
zyskanie dodatkowych nieruchomości, co wiąże się
ze zmianą wydanej decyzji lokalizacyjnej). Obecnie
trwa przygotowywanie materiałów niezbędnych do
zmiany decyzji lokalizacyjnej.
Połączenie drogi ekspresowej S3 z drogą krajową
nr 3 oraz drogą wojewódzką nr 367 umożliwiające
bezpośredni dojazd do Jeleniej Góry nastąpią poprzez
węzeł Bolków i węzeł Kamienna Góra.
Analizując kwestię poruszoną w pytaniu czwar-
tym w sprawie ewentualności wystąpienia zagroże-
nia realizacji przedmiotowej inwestycji, informuję, iż
brak ostatecznego uregulowania pomiędzy rządami
Polski i Republiki Czeskiej w sprawie połączenia się
drogi ekspresowej S3 z drogą ekspresową R11 może
przyczynić się do opóźnienia realizacji połączenia.
W dniu 18 marca 2005 r. rządy RP oraz Republi-
ki Czeskiej podpisały umowę o połączeniu drogi eks-
presowej S3 po stronie polskiej i drogi ekspresowej
R11 po stronie czeskiej na polsko-czeskiej granicy
państwowej. W powyższej umowie określono w art. 2
(„Wyznaczenie miejsca i terminu połączenia dróg”),
że połączenie obydwu dróg na wspólnej granicy pań-
stwowej będzie oddane do ruchu po 2010 r. Określono
również, że umowa może być zmieniona lub uzupeł-
niona w drodze pisemnego porozumienia umawiają-
cych się stron. Kolejne pisma oraz starania w tej spra-
wie pozwoliły na wstępne ustalenie terminu zakoń-
czenia prac przez stronę czeską (2016 r.–2017 r.) oraz
ustalenie przekroju drogi. Jednakże do dnia dzisiej-
szego resort infrastruktury nie otrzymał ostatecz-
nych rozstrzygnięć w powyższej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zwiększonej liczby przypadków
zatruć tlenkiem węgla (14237)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Bańkowskiej, którą otrzy-
małem przy piśmie z 8 lutego 2010 r., znak: SPS-023-
-14237/10, dotyczącą stanu technicznego przewodów
kominowych, spalinowych i wentylacyjnych, należy
stwierdzić, iż w świetle art. 61 ustawy z 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 156/2006, poz. 1118,
z późn. zm.) odpowiedzialność za bezpieczeństwo
użytkowania oraz za stan techniczny obiektu budow-

lanego spoczywa na właścicielu lub zarządcy tego
obiektu.
Z art. 62 ust. 1 pkt 1 lit c ustawy wynika obowią-
zek kontroli, co najmniej raz w roku, stanu technicz-
nego przewodów kominowych (dymowych, spalino-
wych i wentylacyjnych). Kontrola ta powinna być
przeprowadzana przez osoby posiadające uprawnie-
nia budowlane odpowiedniej specjalności, a w przy-
padku przewodów dymowych oraz grawitacyjnych
przewodów spalinowych i wentylacyjnych kontrola
może być przeprowadzana również przez osoby po-
siadające kwalifikacje mistrza w rzemiośle komi-
niarskim.
Kontroli utrzymania obiektów budowlanych we
właściwym stanie technicznym dokonuje właściwy
organ nadzoru budowlanego. Jednym z elementów
tej kontroli jest sprawdzenie usunięcia nieprawidło-
wości wykazanych w toku kontroli okresowej.
Biorąc powyższe pod uwagę, uważam, że przepisy
Prawa budowlanego w zakresie rozdziału 6: Utrzy-
manie obiektów budowlanych zapewniają wystarcza-
jące instrumenty prawne dla kontroli stanu technicz-
nego obiektów budowlanych, w tym przewodów ko-
minowych, spalinowych i wentylacyjnych w celu
utrzymania ich we właściwym stanie technicznym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie nowelizacji ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych (14240)
W nawiązaniu do pisma z dnia 8 lutego 2010 r.
(sygn. SPS-023-14240/10), przekazującego interpela-
cję posła na Sejm RP pana Andrzeja Halickiego
w sprawie zmian w ustawie z dnia 20 marca 2009 r.
o bezpieczeństwie imprez masowych, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca
2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U.
Nr 62, poz. 505), organizator meczu piłki nożnej
może stosować zakaz klubowy wobec osoby, która
dopuściła się naruszenia regulaminu obiektu (tere-
nu) lub regulaminu imprezy masowej, polegający na
zakazie uczestniczenia w kolejnych imprezach maso-
wych przeprowadzanych przez organizatora meczu
piłki nożnej. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy,
529
od zastosowania przez klub zakazu klubowego, o któ-
rym mowa w ust. 1, osobie ukaranej służy prawo do
złożenia odwołania do właściwego podmiotu prowa-
dzącego rozgrywki. Natomiast art. 14 ust. 5 ustawy
stanowi, że podmiot prowadzący rozgrywki określa
formę, tryb i termin złożenia odwołania, o którym
mowa w ust. 4, oraz tryb i termin jego rozpatrzenia
w swoim regulaminie wewnętrznym.
Należy wskazać, iż zakaz stadionowy nie ma cha-
rakteru środka karnego, nie jest instytucją prawa
karnego. W demokratycznym państwie prawa spra-
wowanie wymiaru sprawiedliwości zarezerwowane
jest wyłącznie dla organów państwowych.
Odnosząc powyższe do przepisów ustawy o bez-
pieczeństwie imprez masowych, stwierdzić należy, iż
ustawa to stworzyła raczej daleko idące gwarancje
dla osób, wobec których zastosowany został zakaz
klubowy. W przypadku bowiem, w którym zastoso-
wanie zakazu stadionowego nie ma charakteru dzia-
łania władczego (nie jest orzekany w trybie postępo-
wania karnego ani postępowania administracyjne-
go), wydaje się, że możliwość odwołania jest dosta-
teczną gwarancją dla osób, które uważają, że zakaz
klubowy został niezasadnie wobec nich zastosowany.
Należy ponadto uznać, iż fakt powierzenia podmio-
tom prowadzącym rozgrywki obowiązku określenia
formy, trybu i terminu złożenia odwołania oraz trybu
i terminu jego rozpatrzenia stanowi krok we właści-
wą stronę. Formalizuje to tryb postępowania odwo-
ławczego (postępowania niemającego charakteru
publicznoprawnego), dając gwarancję, iż zastosowa-
nie się do reguł postępowania spowoduje, iż z całą
pewnością odwołanie nie będzie mogło zostać odrzu-
cone ze względów formalnych i będzie musiało zostać
rozpatrzone.
W odniesieniu do roli Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji w uregulowaniu trybu
postępowania odwoławczego od zakazu stadionowego
uprzejmie informuję, iż MSWiA pozostaje w kontak-
tach roboczych z Ekstraklasą SA oraz z Polskim
Związkiem Piłki Nożnej w przedmiocie opracowa-
nych przez te podmioty propozycji postępowań odwo-
ławczych. Pamiętać jednakże należy, iż ustawa za-
gwarantowała podmiotom prowadzącym rozgrywki
wyłączność w sposobie określenia postępowań odwo-
ławczych, co oznacza, iż minister spraw wewnętrz-
nych i administracji nie posiada w tym obszarze żad-
nych kompetencji władczych. Tym samym rola Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w tym
obszarze może być wyłącznie rolą opiniodawczą i do-
radczą.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji nie podziela wątpliwości wyrażonych w interpela-
cji, dotyczących braku nadzoru nad organizatorami
meczów piłki nożnej w obszarze stosowania przez
nich zakazów klubowych. W pierwszej kolejności
wskazać należy, iż skoro zakaz klubowy nie ma cha-
rakteru publicznoprawnego, toteż nie jest uzasadnio-
ne sprawowanie nadzoru nad jego stosowaniem przez
organy administracji publicznej. Ponadto możliwość
530
skorzystania przez osoby, wobec których zakaz klu-
bowy został zastosowany, z możliwości odwołania
stanowi formę nadzoru, ponieważ podmiot prowa-
dzący rozgrywki będzie mógł uchylić zakaz klubowy,
jeżeli uzna, iż został on zastosowany w sposób nie-
uzasadniony.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż
istotnie organizator może określić różny czas obowią-
zywania nałożonego zakazu klubowego, jednakże
okres ten, zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o bezpie-
czeństwie imprez masowych, nie może być dłuższy
niż 2 lata. Ponadto okres obowiązywania zastosowa-
nego zakazu klubowego może być przedmiotem od-
wołania oraz podlega weryfikacji w trybie postępo-
wania odwoławczego.
Wskazać także należy, iż maksymalny wymiar
zakazu klubowego wynoszący 2 lata nie wydaje się
nadmiernie długi, skoro mający charakter środka
karnego zakaz wstępu na imprezę masową może być
orzekany na okres od 2 do 3 lat.
Odnosząc się do obaw dotyczących ewentualnych
nieprawidłowości lub nadużyć związanych z funkcjo-
nowaniem bazy danych, o której mowa w art. 37 pkt 2
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, infor-
muję, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji nie otrzymywało dotychczas sygnałów
świadczących o nieprawidłowościach z tym związa-
nych. W szczególności nie otrzymało sygnałów od
generalnego inspektora ochrony danych osobowych
świadczących o napływających skargach dotyczących
przetwarzania danych osobowych w ww. bazie. Dla-
tego też, na chwilę obecną, nie wydaje się celowe
wprowadzanie zmian w ustawie o bezpieczeństwie
imprez masowych w zakresie gromadzenia informa-
cji w zakresie bezpieczeństwa imprez masowych.
Informacje docierające do Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji potwierdzają wskazane
w interpelacji praktyki klubów polegające na zawiera-
niu umów o ochronę mienia. Należy jednak jedno-
znacznie stwierdzić, że fakt zawarcia umowy z agencją
ochrony osób i mienia nie zwalnia organizatora im-
prezy od odpowiedzialności za zapewnienie bezpie-
czeństwa podczas trwania imprezy. Porównując zapi-
sy ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych z za-
pisami ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie
osób i mienia (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221,
z późn. zm.), należy twierdzić, że uprawnienia człon-
ków służby porządkowej i pracowników agencji ochro-
ny nie są tożsame. W związku z powyższym Minister-
stwo SWiA wystąpiło do Ekstraklasy SA oraz do Pol-
skiego Związku Piłki Nożnej z propozycją, aby pod-
mioty te rozważyły zorganizowanie spotkań roboczych
poświęconych m.in. wyjaśnieniu roli i zadań służby
porządkowej organizatora imprezy masowej, jak rów-
nież wyjaśnieniu, iż nie należy stawiać znaku równo-
ści pomiędzy pracownikiem ochrony osób i mienia
a członkiem służby porządkowej.
W odniesieniu do odpowiedzialności za brak ozna-
czenia (identyfikatorów) pracowników służb porząd-
kowych podczas imprez masowych wskazać należy,
że zapewnienie identyfikatorów jest obowiązkiem or-
ganizatora imprezy masowej, a nie osoby kierownika
do spraw bezpieczeństwa. Mając powyższe na wzglę-
dzie, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie znajduje uzasadnienia do obciążania od-
powiedzialnością kierownika do spraw bezpieczeń-
stwa za działania, za które z mocy ustawy bezpośred-
nio odpowiedzialność ponosi organizator imprezy
masowej.
Jednocześnie należy wskazać, że problematyka
nowej ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych
pozostaje w obszarze zainteresowania Rady Bezpie-
czeństwa Imprez Sportowych, powołanej zarządze-
niem nr 104 z dnia 23 września 2008 r., jako organ
pomocniczy prezesa Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie szkód wyrządzanych przez bobry
(14243)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Kalemby z dnia
22 stycznia 2010 r. w sprawie szkód wyrządzanych
przez bobry, przekazaną przez marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 8 lutego
2010 r., znak: SPS-023-14243/10, przekazuję poniż-
szą informację.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) ob-
jęty jest ochroną gatunkową częściową. Bóbr euro-
pejski podlega ochronie w większości krajów europej-
skich na podstawie dwóch aktów prawnych. Pierw-
szym jest konwencja berneńska (Dz. U. z 1996 r.
Nr 58, poz. 263), gdzie bóbr umieszczony jest w III za-
łączniku, obejmującym chronione gatunki fauny.
Zgodnie z art. 7 konwencji, strony powinny regulo-
wać przepisami wszelką eksploatację dzikiej fauny
wymienionej w załączniku III, tak aby populacja nie
była zagrożona. Drugim aktem prawa europejskiego
jest dyrektywa 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory – dyrektywa siedliskowa. Bobra wymie-
niono tam w załączniku II, określającym gatunki
roślin i zwierząt będące przedmiotem zainteresowa-
nia Wspólnoty, których ochrona wymaga wyznacze-

nia specjalnych obszarów ochrony, jak również
w załączniku IV do wspomnianej dyrektywy, w któ-
rym zawarto listę gatunków zwierząt i roślin, które
wymagają ścisłej ochrony.
Zgodnie z art. 56 ust. 8 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151,
poz. 1220, ze zm.) regionalni dyrektorzy ochrony śro-
dowiska do dnia 31 stycznia każdego roku składają
generalnemu dyrektorowi ochrony środowiska raport
o wydanych w roku poprzednim zezwoleniach na wy-
konywanie czynności zakazanych wobec gatunków
zwierząt objętych ochroną. Z danych nadesłanych za
rok 2008 wynika, że na terenie całej Polski zostały
wydane 44 zezwolenia na zabicie łącznie 222 osobni-
ków bobra europejskiego. Jednocześnie informuję, że
z danych, którymi dysponuję, wynika, że łącznie na
terenie całej Polski występuje 58 847 osobników tego
gatunku.
Pytanie 1. Czy Ministerstwo Środowiska ma już
wypracowane stanowisko w przedmiotowej sprawie?
Faktem jest, że kilkadziesiąt lat ochrony bobra
europejskiego doprowadziło do jego licznego wystę-
powania, szczególnie na niektórych obszarach kraju.
Status ochronny bobra europejskiego pozwala regio-
nalnemu dyrektorowi ochrony środowiska, na pod-
stawie art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie przyro-
dy, wydawać zezwolenia na chwytanie celem prze-
mieszczenia osobników w inne miejsce lub też, wobec
braku rozwiązań alternatywnych i jeśli nie zagraża
to dziko występującym populacjom danego gatunku
chronionego, zezwolenie na niszczenie jego siedlisk,
tam i żeremi, a także umyślne chwytanie i zabicie.
Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia
obejmuje kilka województw, wówczas zezwolenie na
te czynności wydaje generalny dyrektor ochrony śro-
dowiska.
Zdaję sobie sprawę z powagi i skali problemu wy-
wołanego przez stale rosnącą populację bobrów oraz
szkody powodowane przez ten gatunek w gospodarce
rolnej, wodnej i leśnej. W celu ograniczenia szkód po-
wodowanych przez bobry został opracowany prak-
tyczny poradnik: „Analiza dotychczasowych rodza-
jów i rozmiaru szkód wyrządzanych przez bobry
oraz stosowanie metod rozwiązywania sytuacji kon-
fliktowych”, dotyczący sposobów ograniczania szkód
powodowanych przez bobry. Poradnik został udostęp-
niony wszystkim wojewódzkim konserwatorom przy-
rody i dyrektorom parków narodowych oraz jest do-
stępny na stronie internetowej Ministerstwa Środo-
wiska. Dobra współpraca potencjalnych poszkodowa-
nych oraz władz samorządowych z regionalnymi
dyrektorami ochrony środowiska w zakresie udostęp-
niania informacji dotyczących przepisów prawnych
oraz sposobów zabezpieczania upraw i płodów rol-
nych oraz lasów przed szkodami wyrządzanymi przez
bobry umożliwią zmniejszenie szkód wyrządzanych
przez osobniki bobra europejskiego i przeciwdziała-
nie tym szkodom.
Pytanie 2. Czy jest rozważana możliwość usunięcia
bobra z listy gatunków objętych ochroną oraz uznania
531
go na omawianym terenie za zwierzynę łowną lub
uproszczenia procedur redukcji jego populacji?
Zmiana przepisów dotyczących gatunków „pro-
blemowych”, w tym przesunięcie bobra z listy gatun-
ków chronionych częściowo na listę gatunków zwie-
rząt łownych, wymaga rozważenia i wzięcia pod uwa-
gę. Należy jednak pamiętać, iż kwestia ewentualnych
zmian uwarunkowana jest szeregiem regulacji praw-
nych na poziomie prawa ponadwspólnotowego (kon-
wencja berneńska) oraz wspólnotowego (dyrektywa
siedliskowa) i wszelkie modyfikacje będą musiały
uwzględniać zgodność z prawem międzynarodowym.
Ponadto, w 2010 r. zostało zaplanowane przygotowa-
nie strategii gospodarowania populacją bobra euro-
pejskiego na terenie Polski.
Pytanie 3. Czy resort środowiska przewiduje pod-
jęcie działań legislacyjnych w zakresie uproszczenia
procedur ubiegania się o odszkodowanie za szkody
wyrządzone przez bobry?
Obecnie regionalni dyrektorzy ochrony środowi-
ska podczas procedury szacowania i wypłacania od-
szkodowania za szkody powodowane przez zwierzęta
objęte ochroną gatunkową opierają się na zapisach
zawartych w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody oraz art. 6, 917 i 918 ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 16, poz. 93, ze zm.). Samo oświadczenie poszko-
dowanego, że powstała szkoda wyrządzona przez bo-
bra europejskiego, nie może stanowić wystarczające-
go dowodu zaistnienia tego faktu, który musi być
zawsze potwierdzony całokształtem materiału dowo-
dowego. Materiałem tym jest protokół z oględzin
przeprowadzonych przez pracowników właściwej te-
rytorialnie regionalnej dyrekcji ochrony środowiska,
a na obszarze parku narodowego – dyrektora tego
parku, z udziałem poszkodowanego, oraz dokumenty
(m.in. aktualny wypis z księgi wieczystej) potwier-
dzające prawo własności do mienia, w którym zosta-
ła wyrządzona szkoda. Następnie zostaje przygoto-
wana ugoda, przedstawiana do akceptacji poszkodo-
wanego wraz z informacją o prawie dochodzenia
przed sądem powszechnym roszczeń z tytułu ponie-
sionych strat w przypadku braku akceptacji zapro-
ponowanej wysokości odszkodowania. Potwierdzenie
prawa własności do mienia, które uległo szkodzie,
jest niezbędne do ewentualnego podpisania ugody
i wypłacenia odszkodowania właściwej osobie.
Z poważaniem
Minister
Andrzej Kraszewski
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
532
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie niesprawiedliwych przepisów
w zakresie wysokości opodatkowania emerytur
Polaków, którzy pracowali w Polsce,
a następnie wyjechali do Niemiec
i tam osiągnęli wiek emerytalny (14245)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 lutego 2010 r., nr SPS-023-14245/07,
przy którym przekazana została interpelacja pani
poseł Marii Zuby w sprawie opodatkowania emerytur
Polaków, którzy pracowali w Polsce, a następnie wy-
jechali do Niemiec i tam osiągnęli wiek emerytalny,
pragnę przedstawić następujące stanowisko.
Opodatkowanie podatkiem dochodowym w Polsce
dochodu z tytułu emerytury wypłacanej z Niemiec
regulują przepisy umowy z dnia 14 maja 2003 r. mię-
dzy Polską a RFN w sprawie unikania podwójnego
opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od
majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), zwanej
dalej „umową”, oraz ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej dalej
„ustawą”.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy osoby fizyczne, je-
żeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski,
podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swo-
ich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce
położenia źródeł przychodów (nieograniczony obo-
wiązek podatkowy). Przepis ten stosuje się z uwzględ-
nieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu
opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 4a
ustawy).
Stosownie do art. 18 ust. 1 umowy emerytury
i podobne świadczenia lub renty otrzymywane przez
osobę mającą miejsce zamieszkania w umawiającym
się państwie z drugiego umawiającego się państwa
podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym
państwie.
Jednakże, zgodnie z art. 18 ust. 2 umowy, płatno-
ści otrzymywane przez osobę mającą miejsce za-
mieszkania w jednym umawiającym się państwie
z obowiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych
drugiego umawiającego się państwa podlegają opo-
datkowaniu tylko w tym drugim państwie.
Z powyższych przepisów wynika zatem, iż świad-
czenia emerytalne, które wypłacane są osobom za-
mieszkałym w Polsce w ramach obowiązkowego sys-
temu ubezpieczeń socjalnych Niemiec, podlegają opo-
datkowaniu wyłącznie w Niemczech, stosownie do
art. 18 ust. 2 umowy. Jednocześnie w Polsce dochody
te są zwolnione z opodatkowania.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż nie
jest zasadne twierdzenie pani poseł Marii Zuby, iż
przeniesienie z Niemiec do Polski miejsca zamiesz-
kania osoby osiągającej emeryturę z Niemiec powo-
dowałoby zwiększenie obciążenia podatkiem docho-
dowym takiego dochodu. Stosownie bowiem do art. 18
ust. 2 polsko-niemieckiej umowy dochód ten, o ile
wypłacany jest w ramach obowiązkowego systemu
ubezpieczeń socjalnych Niemiec, podlegałby opodat-
kowaniu wyłącznie w Niemczech, a w Polsce byłby
zwolniony z opodatkowania.
Natomiast w przypadku jeśli świadczenia emery-
talne wypłacane są na rzecz osoby mającej miejsce
zamieszkania w Niemczech w ramach obowiązkowe-
go systemu ubezpieczeń społecznych Polski, to sto-
sownie do art. 18 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy
dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie
w Polsce.
Oznacza to, iż przeniesienie miejsca zamieszkania
emeryta do Polski nie spowoduje zmiany zasad opo-
datkowania podatkiem dochodowym jego emerytury
otrzymywanej z Polski, gdyż dochód, tak jak dotych-
czas, będzie podlegał opodatkowaniu wyłącznie
w Polsce na zasadach ogólnych określonych w usta-
wie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podsumowując, należy podkreślić, iż przeniesie-
nie z Niemiec do Polski miejsca zamieszkania osoby
osiągającej emeryturę z Niemiec lub z Polski nie spo-
woduje drastycznego zwiększenia obciążenia podat-
kiem dochodowym takiego dochodu. Stosownie bo-
wiem do art. 18 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy
emerytura taka, o ile wypłacana jest w ramach obo-
wiązkowego systemu ubezpieczeń socjalnych Polski
lub Niemiec, podlegałaby opodatkowaniu na zasa-
dach dotychczasowych, wyłącznie w państwie jej wy-
płaty.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w pozosta-
łym zakresie interpelacja została przekazana, wraz
z niniejszą odpowiedzią, zgodnie z właściwością, do
ministra pracy i polityki społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie drastycznego zmniejszenia budżetów
regionalnych oddziałów TVP (14246)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Szaramy w sprawie
drastycznego zmniejszenia budżetów regionalnych
oddziałów TVP (sygn. SPS-023-14246/10) uprzejmie
przekazuję stosowne informacje.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego Krajowej

Rady Radiofonii i Telewizji, wpływy z opłat abona-
mentowych stanowią podstawowe źródło finansowa-
nia realizowanej misji publicznej w spółkach radio-
fonii publicznej. Natomiast w Telewizji Polskiej SA
podstawową rolę w finansowaniu misji spełniają
przychody własne uzyskiwane głównie ze sprzedaży
czasu reklamowego. W związku ze zmniejszaniem się
wpływów z opłat abonamentowych Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji dokonała zmiany klucza po-
działu środków pochodzących z tego źródła na ko-
rzyść spółek radiofonii publicznej.
Zgodnie z przyjętym przez Krajową Radę Radio-
fonii i Telewizji sposobem podziału wpływów z opłat
abonamentowych w 2010 r. 30% wpływów zostanie
przekazane Telewizji Polskiej SA, natomiast 70%
Polskiemu Radiu SA i spółkom regionalnej radiofo-
nii. Jednocześnie Krajowa Rada Radiofonii i Telewi-
zji postanowiła, iż cała kwota wpływów z opłat abo-
namentowych przekazana Telewizji Polskiej SA, pro-
gnozowana w granicach 90–120 mln zł, przeznaczo-
na zostanie na finansowanie oddziałów terenowych
spółki. Zarząd Telewizji Polskiej SA przewiduje, iż
w 2010 r. z rachunku bankowego Krajowej Rady Ra-
diofonii i Telewizji otrzyma 100 mln zl pochodzących
z opłat abonamentowych.
Przedłożony Krajowej Radzie Radiofonii i Telewi-
zji plan podziału wpływów abonamentowych między
oddziały terenowe przewiduje finansowanie działal-
ności tych oddziałów, a także pasma wspólnego
– TVP Info.
Ponadto pan przewodniczący Witold Kołodziejski
poinformował, iż decyzja w sprawie poziomu finan-
sowania oddziałów terenowych środkami własnymi
spółki należy wyłącznie do zarządu Telewizji Pol-
skiej SA.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
Romualda Orła, prezesa Telewizji Polskiej SA, cał-
kowity budżet oddziałów terenowych, łącznie z bu-
dżetem emitowanych w programach regionalnych
pasm TVP Info, wyniesie w 2010 r. 272 mln zł. Po-
wyższy budżet będzie więc w 63,3% finansowany ze
środków własnych spółki, pochodzących głównie
z działalności reklamowej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż minister kul-
tury i dziedzictwa narodowego może udzielić bezpo-
średniego wsparcia finansowego Telewizji Polskiej
SA wyłącznie w ramach programów ministra. Środ-
ki finansowe przekazywane są w oparciu o wnioski
składane przez zainteresowane podmioty do dnia
30 listopada roku poprzedzającego rok realizacji za-
dania lub do 31 marca roku, w którym zadanie ma
być realizowane.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
533
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie opóźnienia wydania rozporządzenia
regulującego zasady leczenia synagisem
– lekiem chroniącym wcześniaki
przed wirusem RS (14247)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Wojciecha Sza-
ramę, przesłaną przy piśmie z dnia 8 lutego 2010 r.
(znak: SPS-023-14247/10), w sprawie finansowania
immunizacji preparatem synagis w ramach progra-
mu terapeutycznego „Profilaktyka zakażeń wirusem
RS u dzieci z przewlekłą chorobą płuc (dysplazją
oskrzelowo-płucną)” uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje:
Opublikowanie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
programów zdrowotnych poszerzyło wykaz świad-
czeń gwarantowanych w zakresie programów zdro-
wotnych o program terapeutyczny „Profilaktyka za-
każeń wirusem RS u dzieci z przewlekłą chorobą płuc
(dysplazją oskrzelowo-płucną)”. Tak więc nie można
mówić o opóźnieniach w wydaniu rozporządzenia,
lecz o rozszerzeniu koszyka świadczeń gwarantowa-
nych o nowe świadczenie realizowane w ramach pro-
gramu zdrowotnego.
Powyższe rozporządzenie ministra zdrowia we-
szło w życie z dniem 15 stycznia 2010 r.
Zakres realizacji świadczenia w powyższym pro-
gramie został opracowany przez konsultanta krajo-
wego w dziedzinie neonatologii prof. Ewę Helwich.
Opis programu, kryteria kwalifikacji do leczenia
w programie opracowane przez konsultanta krajowe-
go są zgodne z rekomendacją nr 4/2009 prezesa Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych z dnia 23 listopa-
da 2009 r. w sprawie zakwalifikowania „profilaktyki
zakażeń wirusem RS przy wykorzystaniu produktu
leczniczego paliwizumab (synagis®)” jako świadcze-
nia gwarantowanego. Ustosunkowując się do kolej-
nego pytania, informuję, że lek ma udowodnioną sku-
teczność w redukcji liczby hospitalizacji, ale nie wpły-
wa na ogólną śmiertelność pacjentów. Stanowisko
rady konsultacyjnej wskazuje zasadność zakwalifi-
kowania produktu leczniczego paliwizumab (synagi-
s®) w profilaktyce zakażeń wirusem RS jako świad-
czenia gwarantowanego ze wskazaniem na populacje
efektywne kosztowo. Wyniki przeprowadzonej ana-
lizy, przy uwzględnieniu charakteru punktu końco-
wego i wysokich kosztów rozpatrywanej technologii,
wykazują efektywność kosztową dla populacji, której
racjonalność finansowania znajduje uzasadnienie dla
grup niemowląt z przewlekłą chorobą płuc, które nie
ukończyły 3. miesiąca życia w chwili rozpoczęcia se-
zonu infekcyjnego RSV i ich wiek ciążowy był poniżej
534
30. tygodnia, oraz niemowląt z przewlekłą chorobą
płuc, które nie ukończyły 6. miesiąca życia w chwili
rozpoczęcia sezonu infekcyjnego RSV i ich wiek cią-
żowy był poniżej 28. tygodnia.
Wejście w życie zarządzenia nr 8/2010/DGL pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 stycz-
nia 2010 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie terapeu-
tyczne programy zdrowotne pozwoliło na zakon-
traktowanie i realizację programu przez świadcze-
niodawców.
Ośrodki referencyjne przystępujące do kontrak-
towania zostały wskazane przez konsultanta krajo-
wego, natomiast kwalifikację pacjentów do leczenia
w programie przeprowadza zespół koordynacyjny
składający się z ekspertów wskazanych przez konsul-
tanta krajowego w dziedzinie neonatologii i w gestii
powyższego zespołu pozostaje kwalifikacja dzieci wy-
magających immunizacji preparatem synagis.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie zmiany art. 98 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (14251)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 8 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14251/10, przekazującym interpelację pana po-
sła Janusza Cichonia z dnia 25 stycznia 2010 r.
w sprawie zmiany art. 98 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami uprzejmie przedstawiam poniższe
informacje.
Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) działki gruntu wy-
dzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe,
wojewódzkie, krajowe, z nieruchomości, której po-
dział został dokonany na wniosek właściciela, prze-
chodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gmi-
ny, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem,
w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się
ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się pra-
womocne. Za działki gruntu wydzielone pod drogi
publiczne przysługuje odszkodowanie w wysokości
uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem
wieczystym a właściwym organem. Jeżeli do takie-
go uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela
lub użytkownika wieczystego odszkodowanie usta-
la się i wypłaca według zasad i trybu obowiązują-
cych przy wywłaszczaniu nieruchomości (art. 98
ust. 3 ustawy).
Skutki określone w art. 98 ust. 1 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie są przedmiotem roz-
strzygnięcia decyzji o zatwierdzeniu podziału nieru-
chomości. Są to skutki prawne decyzji przypisane
przez ustawodawcę, na których zaistnienie w chwili
zatwierdzenia podziału nie ma wpływu zarówno do-
tychczasowy właściciel, użytkownik wieczysty nieru-
chomości, podmiot publicznoprawny przejmujący
nieruchomość, jak i organ orzekający o zatwierdzeniu
podziału, skutki te powstają bowiem z mocy samego
prawa.
Ustosunkowując się do kwestii poruszonych przez
pana posła Janusza Cichonia w interpelacji z dnia
25 stycznia 2010 r., należy sięgnąć przede wszystkim
do przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-
gach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.). Jak wynika z art. 19 ust. 1 ww. ustawy,
zarządcą drogi jest organ administracji rządowej lub
jednostki samorządu terytorialnego, do którego wła-
ściwości należą sprawy z zakresu planowania, budo-
wy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony
dróg. Przyznane natomiast na podstawie art. 20
pkt 17 i 18 ustawy o drogach publicznych uprawnie-
nia zarządcy drogi do nabywania nieruchomości pod
pasy drogowe dróg publicznych oraz nabywania in-
nych nieruchomości na potrzeby zarządzania droga-
mi i gospodarowania nimi mogą być realizowane je-
dynie w ramach posiadanego prawa.
Istotna jest treść art. 2a ustawy o drogach pu-
blicznych, zgodnie z którym drogi krajowe stanowią
własność Skarbu Państwa (ust. 1), a drogi wojewódz-
kie, powiatowe i gminne stanowią własność właści-
wego samorządu województwa, powiatu lub gminy
(ust. 2). Zatem uprawnienia właścicielskie w stosun-
ku do wszystkich nieruchomości zajętych (bądź pla-
nowanych do zajęcia) pod drogi gminne przysługują
wyłącznie organowi reprezentującemu samorząd
gminy. Natomiast w stosunku do dróg publicznych
położonych w miastach na prawach powiatu ustawa
o drogach publicznych nie nadaje uprawnień właści-
cielskich, tylko uprawnienia do zarządzania drogami
i wykonywania zadań zarządcy. Zarządca drogi
w mieście na prawach powiatu, wypełniając upoważ-
nienie wynikające z art. 20 pkt 17 i 18 ww. ustawy,
może jednak nabywać nieruchomości pod drogi gmin-
ne, gdyż takie prawo posiada na podstawie art. 25
ustawy o gospodarce nieruchomościami, gospodaru-
je gminnym zasobem nieruchomości (wykonuje upraw-
nienia właścicielskie względem tego zasobu).
Należy zauważyć, że droga publiczna w rozumie-
niu definicji określonej przepisami ustawy o drogach
publicznych, co do zasady, musi być ewidencyjnie wy-
odrębniona. Z tego też względu wydzielanie działek
gruntu pod drogi publiczne w rozumieniu art. 98
ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy
odnieść nie tyle do istniejących już dróg publicznych,
ile do terenów, na których dopiero planowane jest
wybudowanie dróg publicznych.

Planowanie wybudowania drogi publicznej znaj-
duje swój wymiar przede wszystkim w tzw. przezna-
czeniu terenu, pojmowanym jako możliwość określo-
nego sposobu zagospodarowania tego terenu. Tak
rozumiane przeznaczenie terenu ustalane jest w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego,
zgodnie z art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn.
zm.). Przeznaczenie terenu w planie miejscowym
oznacza przy tym, że teren ten nie może być zagospo-
darowany w inny sposób, niemieszczący się w prze-
znaczeniu planistycznym. Jeżeli określony teren ob-
jęty został ustaleniami takiego planu, w którym
określono przeznaczenie terenu pod drogę publiczną,
to oceny dopuszczalności wydzielenia działek gruntu
pod drogi publiczne należy dokonywać przez pryzmat
ustaleń tego planu (zob. J. Jaworski, A. Prusaczek,
A. Tułodziecki, M. Wolanin, „Ustawa o gospodarce
nieruchomościami. Komentarz”, wyd. C. H. Beck,
Warszawa 2009 r., s. 543).
Potwierdza to również dotychczasowe orzecznic-
two sądowe, zgodnie z którym przyjmuje się, iż art. 98
ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wywo-
łuje skutki prawne tylko wobec nieruchomości o prze-
znaczeniu pod drogę publiczną określonym w planie
miejscowym (por. wyrok SN z 27 czerwca 2007 r.,
II CSK 127/07, niepubl., wyrok NSA w Warszawie
z 31 stycznia 2007 r., I OSK 327/06, ONSAi WSA
2008, Nr 4, poz. 62). Powyższe dotyczy także tych
działek gruntu, które zostały wydzielone pod posze-
rzenie istniejących już dróg publicznych.
Należy zauważyć, że gmina, uchwalając plan miej-
scowy, w którym stwarza możliwość zabudowy okre-
ślonej nieruchomości, jest zobowiązana również do
stworzenia odpowiedniego dostępu do nieruchomości
(dojazdu). W związku z tym gmina dokonuje zmiany
w planie miejscowym przeznaczenia odpowiednich
terenów niezbędnych do budowy drogi, natomiast
właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu, któ-
rego nieruchomość została objęta przeznaczeniem
pod drogę, przysługuje prawo wystąpienia z wnio-
skiem o podział nieruchomości.
Odjęcie własności działki gruntu wydzielonej pod
drogę publiczną przy podziale nieruchomości stanowi
swoisty sposób wywłaszczenia tego prawa, określo-
nego w art. 21 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. Natomiast zgodnie z art. 64 ust. 2 konsty-
tucji własność i inne prawa majątkowe podlegają
równej dla wszystkich ochronie prawnej. Własność
może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko
w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa
własności (ust. 3).
Mając powyższe na uwadze, nie wydaje się zasad-
na zmiana art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, która stwarzałaby możliwość wypowiedzenia
się przez zarządcę drogi odnośnie do terminu przeję-
cia działek wyodrębnionych. Należy bowiem wziąć
pod uwagę cykl koniunkturalny występujący na ryn-
ku nieruchomości, mający wpływ na wartość nieru-
chomości. Odsunięcie w czasie decyzji o przejęciu
535
nieruchomości mogłoby narazić na nieuzasadnione
koszty (straty) zarówno podmiot zobowiązany do wy-
płaty odszkodowania, jak i właściciela czy użytkow-
nika wieczystego nieruchomości.
Należałoby również zastanowić się nad sensem
i racjonalnością stwarzania odmiennych sytuacji,
w których w jednym przypadku przejmowanie nieru-
chomości następowałoby tuż po uprawomocnieniu się
decyzji o podziale, a w innym na przykład po upływie
kilku lat od uprawomocnienia się decyzji.
W odniesieniu do wątpliwości zawartej w pkt 2
interpelacji pana posła Janusza Cichonia należy za-
uważyć, że art. 35 ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym legalizuje wykorzystanie
terenu w sposób dotychczasowy mimo przeznaczenia
tego terenu w planie miejscowym na inne cele. Wy-
korzystywanie terenów w sposób dotychczasowy jest
możliwe do czasu przystąpienia do zagospodarowa-
nia terenu zgodnie z uchwalonym planem miejsco-
wym. Nie można jednak wykorzystywać terenów
w sposób dotychczasowy, jeżeli w uchwalonym planie
miejscowym przewidziano inny sposób ich tymczaso-
wego zagospodarowania (E. Radziszewski, „Plano-
wanie i zagospodarowanie przestrzenne. Przepisy
i komentarz”, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis,
wyd. I, Warszawa 2006 r., s. 336).
Wobec powyższego propozycja pana posła zespo-
lenia treści art. 35 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym z treścią art. 98 ustawy
o gospodarce nieruchomościami nie znajduje racjo-
nalnych przesłanek. Powołany art. 35 znajduje zasto-
sowanie w przypadku zmiany przeznaczenia nieru-
chomości w planie miejscowym. Zatem również przy
uwzględnieniu proponowanej zmiany art. 98 ustawy
o gospodarce nieruchomościami dotyczącej uzależ-
nienia przejęcia działki z mocy prawa od zgody za-
rządcy drogi w świetle tak sformułowanego przepisu
do czasu wydzielenia działek pod drogi właściciel nie-
ruchomości miałby możliwość korzystania z nieru-
chomości w sposób dotychczasowy. Ponadto należy
zauważyć, że przepis art. 35 ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym nie stwarza moż-
liwości optymalnego wykorzystania nieruchomości.
Właściciel, mimo posiadania tytułu prawnego do nie-
ruchomości przeznaczonej w planie miejscowym pod
drogę publiczną, nie będzie miał faktycznej możliwo-
ści swobodnego zagospodarowania nieruchomości,
nie narażając się przy tym na koszty lub straty zwią-
zane na przykład z inwestowaniem.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia, wyrażam nadzieję, że przyczynią się one do
wyeliminowania zaistniałych wątpliwości powsta-
łych na tle aktualnego brzmienia art. 98 ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
536
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krzyśków
w sprawie funkcjonowania przepisów
o recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji (14252)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14252/10)
dotyczące interpelacji pana posła Adama Krzyśków
w sprawie funkcjonowania przepisów o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji, uprzejmie prze-
kazuję poniższe informacje w zakresie pytań przed-
stawionych w przedmiotowej interpelacji.
1. W rejestrze wprowadzających pojazdy prowa-
dzonym przez Główny Inspektorat Ochrony Środo-
wiska (GIOŚ) znajdowało się:
— na koniec 2006 r. – 236 podmiotów,
— na koniec 2007 r. – 742 podmioty,
— na koniec 2008 r. – 5450 podmiotów,
— na koniec 2009 r. – 9033 podmioty.
2. Żaden z wprowadzających pojazdy, wobec któ-
rych GIOŚ wszczął postępowanie w sprawie określe-
nia wysokości zobowiązania z tytułu opłaty za brak
sieci za 2006 r. (tj. 18 podmiotów), nie zapewnił sieci
zbierania pojazdów zgodnej z wymogami ustawy
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
W zakresie pozostałych wprowadzających pojazdy
prowadzących działalność w 2006 r. z wstępnej ana-
lizy danych zawartych w złożonych przez nich zawia-
domieniach o podjęciu działalności w zakresie pro-
dukcji, importu lub wewnątrzwspólnotowego nabycia
pojazdów, w szczególności adresów stacji demontażu
i punktów zbierania pojazdów działających w ramach
ich sieci zbierania pojazdów, wynika, iż żaden z nich
nie zapewnił sieci spełniającej wymogi ustawy.
3. Sprawozdanie o wysokości należnej opłaty za
brak sieci złożyło:
— za 2006 r. – 42 wprowadzających pojazdy,
— za 2007 r. – 147 wprowadzających pojazdy,
— za 2008 r. – 110 wprowadzających pojazdy.
4. Na konto Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW) wpłynęły
opłaty za brak sieci wraz z odsetkami w następują-
cych wysokościach:
— w 2007 r. – 43 208 303,49 zł, przy czym w 2008 r.
dwóm wprowadzającym zwrócono nadpłatę opłaty za
brak sieci za 2006 r. w wysokości odpowiednio
30 838,36 zł i 59 624,66 zł wraz z odsetkami naliczo-
nymi od tych kwot,
— w 2008 r. – 35 410 237,42 zł, w tym 35 172 058,32 zł
na podstawie decyzji wydanych przez GIOŚ,
— w 2009 r. – 22 257 670,48 zł (wyłącznie na pod-
stawie decyzji wydanych przez GIOŚ), przy czym
13 545 360,37 zł zostało zwrócone wprowadzającemu
pojazdy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2009 r.,
sygn. akt IV SA/Wa 225/09, w którym sąd uchylił
zaskarżoną decyzję GIOŚ i poprzedzającą ją decyzję
I instancji oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie
podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się
tego wyroku (wyrok nie jest prawomocny, gdyż GIOŚ
złożył skargę kasacyjną).
5. Zgodnie z art. 14 ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji wprowadzający pojazd,
który jest obowiązany do zapewnienia sieci lub który
złożył oświadczenie o podleganiu obowiązkowi za-
pewnienia sieci i nie spełnia tego obowiązku, jest
obowiązany do naliczenia i wpłacenia opłaty za brak
sieci. Obowiązek obliczenia opłaty za brak sieci po-
wstaje na koniec roku kalendarzowego. Opłata za
brak sieci jest wpłacana na rachunek bankowy Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej do dnia 31 marca roku następującego
po roku, którego opłata dotyczy. Jednocześnie wpro-
wadzający pojazd jest obowiązany do złożenia GIOŚ
rocznego sprawozdania o wysokości należnej opłaty
za brak sieci w terminie do dnia 31 marca roku na-
stępującego po roku, którego opłata dotyczy. Do na-
leżności z tytułu opłat za brak sieci stosuje się odpo-
wiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia
organów podatkowych przysługują GIOŚ.
A zatem w przypadku zobowiązań z tytułu opłaty
za brak sieci to wprowadzający pojazd sam sobie
ustala wysokość swojego zobowiązania z tytułu opła-
ty za brak sieci w rocznym sprawozdaniu o wysokości
należnej opłaty za brak sieci. Złożenie sprawozdania
nie wywołuje po stronie organu podatkowego obo-
wiązku natychmiastowej jego weryfikacji. Weryfika-
cja taka jest bowiem uprawnieniem tych organów,
z którego mogą, lecz nie muszą, skorzystać do czasu
przedawnienia zobowiązania podatkowego. Dopiero
w razie stwierdzenia, że wprowadzający pojazd nie
uiścił opłaty za brak sieci albo dokonał wpłaty w wy-
sokości niższej od należnej, główny inspektor ochro-
ny środowiska wydaje na podstawie art. 17 ww. usta-
wy decyzję, w której określa wysokość zobowiązania
z tytułu opłaty za brak sieci. Decyzję taką GIOŚ
może wydać w terminie 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności
opłaty za brak sieci, a więc do czasu przedawnienia
zobowiązania z tego tytułu.
Biorąc pod uwagę powyższe, GIOŚ, dokonując
kontroli realizacji obowiązku zapewnienia sieci, bie-
rze pod uwagę informacje zawarte w złożonych przez
wprowadzających pojazdy zawiadomieniach o podjęciu
działalności w zakresie produkcji, importu lub we-
wnątrzwspólnotowego nabycia pojazdów, a w szczegól-
ności adresy stacji demontażu i punktów zbierania
pojazdów działających w ramach sieci wprowadzają-
cych pojazdy, a także informacje złożone w rocznych
sprawozdaniach o wysokości należnej opłaty za brak
sieci. Jeżeli z analizy adresów stacji demontażu i punk-
tów zbierania pojazdów wynika, iż wprowadzający
pojazd nie zapewnił sieci spełniającej wymogi usta-

wy, GIOŚ sprawdza w rocznym sprawozdaniu o wy-
sokości należnej opłaty za brak sieci, czy wprowadza-
jący naliczył opłatę za brak sieci za dany rok. Następ-
nie GIOŚ sprawdza w kwartalnych informacjach
Zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej o podmiotach uiszczających
opłaty za wprowadzenie pojazdów na terytorium kra-
ju oraz za brak sieci zbierania pojazdów, czy dany
wprowadzający pojazdy wniósł naliczoną przez siebie
opłatę za brak sieci. Jeżeli wprowadzający pojazd,
który nie zapewnił sieci, nie naliczył opłaty za brak
sieci, nie wniósł naliczonej przez siebie opłaty za brak
sieci albo wniósł ją w wysokości niższej od należnej,
GIOŚ wydaje decyzję, w której określa wysokość zo-
bowiązania z tytułu opłaty za brak sieci.
W zakresie rozliczania wprowadzających pojazdy
z obowiązku zapewnienia sieci zbierania pojazdów
główny inspektor ochrony środowiska napotkał na
szereg różnego rodzaju trudności. Jedną z nich jest
fakt, iż postępowania w sprawie określenia wysoko-
ści zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci są
szczególnie skomplikowane. Ze względu na brzmienie
zapisu art. 11 ustawy o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji nie jest możliwe potwierdzenie
wypełnienia obowiązku zapewnienia sieci bez specja-
listycznego narzędzia informatycznego. W związku
z tym sprawdzenie, czy dany wprowadzający pojazd
zapewnił sieć zbierania pojazdów wymaga zebrania,
przeanalizowania i wprowadzenia do bazy setek in-
formacji i danych.
W przypadku prowadzenia postępowań admini-
stracyjnych wobec podmiotów wprowadzających na
terytorium kraju do 1000 pojazdów w roku kalen-
darzowym GIOŚ napotkał natomiast innego rodza-
ju trudności. W 2006 r. wielu wprowadzających po-
jazdy korzystało zarówno z możliwości wniesienia
opłaty w wysokości 500 zł od wprowadzonego pojaz-
du, jak i z możliwości złożenia oświadczenia o pod-
leganiu obowiązkowi zapewnienia sieci. W takiej
sytuacji GIOŚ musi ustalić, za ile samochodów zo-
stała wniesiona opłata 500 zł, a za ile oświadczenie
o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci (w spra-
wozdaniu wykazywana jest łączna liczba wprowa-
dzonych pojazdów), aby móc prawidłowo określić
wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak sie-
ci. Wprowadzający pojazdy nie przedstawiają GIOŚ
żądanych wyjaśnień ani dokumentów albo przedsta-
wiają sprzeczne wyjaśnienia, co uniemożliwia wy-
danie decyzji określającej wysokość zobowiązania
z tytułu opłaty za brak sieci.
Jednocześnie należy wskazać, że na podstawie
wydanych dotychczas przez GIOŚ decyzji określają-
cych wysokość zobowiązania z tytułu opłaty za brak
sieci za 2006 r. wprowadzający pojazdy wnieśli na
rachunek NFOŚiGW opłatę za brak sieci w łącznej
wysokości 43 884 370,43 zł.
W kontrolę realizacji obowiązku zapewnienia sie-
ci zaangażowani są pracownicy GIOŚ oraz w szcze-
gólnych przypadkach pracownicy wojewódzkich in-
spektoratów ochrony środowiska, którzy przeprowa-
537
dzają kontrole wprowadzających na wniosek GIOŚ
(np. jeśli wprowadzający pojazd nie przedstawi w to-
czącym się postępowaniu żądanych wyjaśnień i do-
kumentów, pozwalających na określenie wysokości
zobowiązania z tytułu opłaty za brak sieci). Obecnie
w GIOŚ kwestiami związanymi z opłatą za brak sie-
ci zajmuje się dwóch pracowników. Należy przy tym
podkreślić, że zarówno pracownicy GIOŚ, jak i WIOŚ
poza kontrolą wypełnienia obowiązku zapewnienia
sieci zajmują się również innymi zagadnieniami wy-
nikającymi z przepisów ustawy o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji.
6. Wszystkie prowadzone dotychczas przez GIOŚ
postępowania w sprawie określenia wysokości zobo-
wiązania z tytułu opłaty za brak sieci dotyczyły opła-
ty za 2006 r.
GIOŚ wszczął z urzędu 18 postępowań w sprawie
określenia wysokości zobowiązania i wydał dotych-
czas 11 decyzji o opłacie za brak sieci w łącznej wy-
sokości 50 177 825,20 zł (od których należało jeszcze
naliczyć odsetki za zwłokę). W 8 przypadkach wpro-
wadzający złożyli wnioski o ponowne rozpatrzenie
sprawy (GIOŚ utrzymał w mocy 6 decyzji, 2 sprawy
są w toku), 3 decyzje stały się ostateczne (2 zostały
wykonane), 7 spraw jest w toku. W 6 sprawach wpro-
wadzający złożyli skargi do WSA, który w 5 sprawach
uchylił decyzje GIOŚ. W 1 sprawie skierował do Try-
bunału Konstytucyjnego zapytanie prawne w spra-
wie zgodności przepisów ustawy o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji z Konstytucją RP.
W 4 sprawach GIOŚ złożył skargi kasacyjne do NSA,
w 1 sprawie skargę kasacyjną złożył wprowadzający
pojazdy.
Oprócz tego GIOŚ prowadzi 5 spraw na wniosek
wprowadzających pojazdy o stwierdzenie nadpłaty
opłaty za brak sieci za 2006 r. W 2 sprawach GIOŚ
wydał, a następnie utrzymał w mocy 2 decyzje
o stwierdzeniu nadpłaty opłaty za brak sieci w wy-
sokości odpowiednio 30 838,36 zł i 59 624,66 zł
– WSA oddalił skargi złożone na te decyzje przez
wprowadzających pojazdy, którzy następnie złoży-
li skargi kasacyjne – w jednym przypadku NSA
zawiesił postępowanie do czasu odpowiedzi na py-
tanie zadane do Trybunału Konstytucyjnego w ana-
logicznej sprawie.
W jednej sprawie w związku z wyrokiem Woje-
wódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 20 maja 2009 r., sygn. akt IV SA/Wa 225/09,
oraz ze złożonym następnie wnioskiem wprowadza-
jącego pojazdy GIOŚ wydał decyzję o stwierdzeniu
nadpłaty opłaty za brak sieci za 2006 r. w wysokości
13 545 360,37 zł.
Dwie sprawy dotyczące nadpłaty opłaty za brak
sieci są w toku.
7. Zgodnie z art. 11 ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji wprowadzający pojazdy
mają obowiązek zapewnić sieć zbierania pojazdów
obejmującą terytorium kraju w taki sposób, aby za-
pewnić właścicielowi możliwość oddania pojazdu wy-
cofanego z eksploatacji do punktu zbierania pojazdów
538
lub stacji demontażu, położonych w odległości nie
większej niż 50 km w linii prostej od miejsca zamiesz-
kania albo siedziby właściciela pojazdu. Wprowadza-
jący pojazd może zapewnić sieć na podstawie umów
z przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demontażu.
Tak sformułowany obowiązek zapewnienia sieci
zbierania pojazdów spowodował powstanie tzw. inte-
gratorów sieci, którzy oferują wprowadzającym po-
jazdy „gotową sieć”’ i rozprowadzanie druków zawie-
rających oświadczenie o podleganiu obowiązkowi
zapewnienia sieci. Działalność takich firm polega na
nawiązywaniu współpracy z przedsiębiorcami pro-
wadzącymi stacje demontażu, a następnie podpisy-
waniu umów z wprowadzającymi pojazdy. Brak jest
jednakże w tak nawiązywanej współpracy bezpośred-
niego powiązania pomiędzy wprowadzającym pojaz-
dy a przedsiębiorcami prowadzącymi stacje demon-
tażu (o czym mówi art. 11 ust. 2 ustawy), ponieważ
integratorzy sieci podpisują osobno umowy z wpro-
wadzającymi pojazdy i osobno umowy z prowadzący-
mi stacje demontażu. Umowa o zapewnieniu sieci
powinna być natomiast umową pomiędzy wprowa-
dzającym pojazdy a stacjami demontażu.
Powoduje to, iż GIOŚ nie może uznać stacji de-
montażu i punktów zbierania pojazdów, z którymi
wprowadzający pojazd nie ma podpisanych umów
bezpośrednio lub za pomocą pełnomocnika, za dzia-
łające w ramach sieci tego wprowadzającego.
Odmienne stanowisko w sprawie realizacji obo-
wiązku zapewnienia sieci z wykorzystaniem integra-
tora sieci zaprezentował Wojewódzki Sąd Admini-
stracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 23 paździer-
nika 2009 r., sygn. akt IV SA/Wa 1295/09, w sprawie
skargi Suzuki Motor Poland sp. z o.o. na decyzję
GIOŚ określającą wysokość zobowiązania z tytułu
opłaty za brak sieci. WSA stwierdził, iż „przy ocenie
spełnienia obowiązku zapewnienia sieci należy
uwzględnić poza samodzielną budową sieci także al-
ternatywną formę jej tworzenia. Składają się na nią
nie tylko umowy zawarte bezpośrednio ze wszystki-
mi przedsiębiorcami wchodzącymi w skład własnej
sieci, ale i umowy takie zawarte z «podwykonawca-
mi», którzy współpracują już na podstawie zawartych
umów ze stacjami demontażu oraz punktami zbiera-
nia pojazdów wycofanych z eksploatacji. Uprawnione
jest więc ujęcie tych stacji i punktów w wykazie prze-
kazanym przez wprowadzającego i winno być
uwzględnione przy ustalaniu, czy spełniony został
wymóg zapewnienia sieci wynikający z art. 11 ust. 1
cyt. ustawy”.
Z uzyskiwanych przez GIOŚ informacji wynika,
że działalność integratorów sieci obciążona jest in-
nymi naruszeniami prawa, np. sprzedażą oświadczeń
o podleganiu obowiązkowi zapewnienia sieci osobom
fizycznym (zgodnie natomiast z art. 12 ust. 2 ustawy
o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji oso-
ba fizyczna jest obowiązana wnieść opłatę w wysoko-
ści 500 zł od każdego pojazdu wprowadzonego na
terytorium kraju) czy też oferowaniem w sieci stacji
demontażu czy punktów zbierania pojazdów, z któ-
rymi integratorzy nie mieli podpisanych umów.
Z informacji posiadanych przez GIOŚ wynika, iż
w przypadku 3 firm prowadzone są postępowania
przez Policję i prokuraturę (sprawy zgłoszone do Po-
licji przez IOŚ).
Powyżej opisane sytuacje mogą spowodować, że
wprowadzający pojazdy współpracujący z integrato-
rami sieci mogą być obowiązani do naliczenia i wpła-
cenia opłaty za brak sieci, zgodnie z art. 14 ustawy.
Aby sprawdzić, czy utworzona sieć zbierania po-
jazdów lub sieć zaoferowana przez tzw. integratora
sieci spełnia wymogi ustawy, wprowadzający pojazd
powinien posiadać dane dotyczące lokalizacji stacji
demontażu i punktów zbierania pojazdów, działają-
cych w jego sieci lub oferowanej mu sieci (tutaj wpro-
wadzający pojazd powinien sprawdzić dodatkowo, czy
integrator sieci posiada stosowne pełnomocnictwa do
reprezentowania prowadzących stacje demontażu).
Po naniesieniu na mapę Polski punktów, w których
znajdują się stacje demontażu i punkty zbierania po-
jazdów, a następnie nakreśleniu kół o promieniu
50 km, o środkach znajdujących się w tych punktach,
utworzona w ten sposób sieć powinna pokrywać co
najmniej 95% terytorium kraju (w 2006 r. – całe te-
rytorium kraju, z wyjątkiem terenów niezamieszka-
łych). Należy jednak zaznaczyć, że ustawodawca na-
łożył obowiązek zapewnienia sieci na dużych wpro-
wadzających, którzy są w stanie stworzyć odpowied-
nie narzędzie pozwalające na kontrolę wykonania
tego obowiązku, natomiast podmiotom wprowadza-
jącym mniejszą liczbę pojazdów dał możliwość nieza-
pewniania sieci, tylko wnoszenia opłaty w wysokości
500 zł od każdego wprowadzonego pojazdu.
8. W planie prac rządu na I półrocze 2010 r. za-
warte zostały założenia do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eks-
ploatacji. Zasadniczym celem opracowania projektu
założeń będzie zapewnienie pełnej transpozycji dy-
rektywy 2000/53/WE w sprawie pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji, a także konieczność ograniczenia
działalności tzw. szarej strefy w przetwarzaniu po-
jazdów wycofanych z eksploatacji i zapewnienie roz-
wiązań umożliwiających osiąganie wymaganych po-
ziomów odzysku i recyklingu pojazdów wycofanych
z eksploatacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.

Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie podejrzenia nielegalnego
przejmowania pożydowskich kamienic (14253)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Rząsy w sprawie po-
dejrzenia nielegalnego przejmowania pożydowskich
kamienic skierowaną do ministra sprawiedliwości
prokuratora generalnego pismem z dnia 8 lutego
2010 r. o sygnaturze SPS-023-14253/10, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Sprawy stanowiące przedmiot interpelacji, dotyczą-
ce nielegalnego przejmowania kamienic, były i są przed-
miotem zainteresowania Prokuratury Krajowej.
Na podstawie informacji przekazywanych przez
poszczególne prokuratury apelacyjne ustalono, że od
roku 2005 do chwili obecnej prowadzono w tym za-
kresie łącznie 122 postępowania przygotowawcze.
Tego rodzaju postępowań nie odnotowano jedynie
w okręgach apelacji białostockiej i szczecińskiej.
Spośród wskazanych 122 postępowań przygo-
towawczych aktualnie w toku pozostaje 16 postę-
powań.
Jedno z nich jest m.in. przedmiotem interpelacji,
a dotyczy sprawy prowadzonej początkowo przez Pro-
kuraturę Rejonową w Przemyślu pod sygnaturą akt
4 Ds 355/09/Sp.
Obecnie śledztwo w tej sprawie kontynuuje Pro-
kuratura Okręgowa w Rzeszowie pod sygnaturą akt
VI Ds 34/09/Sp.
Na uwagę zasługuje fakt, iż do ww. śledztwa włą-
czono 8 innych postępowań w tej kategorii spraw pro-
wadzonych przez Prokuraturę Rejonową w Przemy-
ślu, w tym również i te, które wcześniej zakończono
postanowieniami o umorzeniu lub odmowie wszczę-
cia postępowań przygotowawczych.
Przedstawiona wyżej informacja, dotycząca śledz-
twa wskazanego przez pana posła Marka Rząsę, sta-
nowi jednocześnie odpowiedź na zawarte w interpe-
lacji pytanie oznaczone numerami od 1 do 3. Podjęta
została bowiem decyzja o przekazaniu sprawy, z po-
minięciem właściwości miejscowej, do dalszego pro-
wadzenia przez Prokuraturę Okręgową w Rzeszowie.
Natomiast fakt podjęcia postępowań zakończonych
umorzeniem bądź odmową wszczęcia postępowania
przygotowawczego świadczy o właściwej realizacji
przez prokuratury dyspozycji art. 327 § 1 K.p.k.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że przedmiotowe śledztwo Prokuratury Okręgo-
wej w Rzeszowie jest na bieżąco monitorowane przez
Biuro Postępowania Przygotowawczego Prokuratury
Krajowej.
Odnosząc się do tej części interpelacji, która do-
tyczy postępowań w sprawach spadkowych toczących
539
się przed Sądem Rejonowym w Przemyślu, uprzejmie
informuję, iż kwestie poruszone przez pana posła
były przedmiotem analizy Departamentu Sądów Po-
wszechnych Ministerstwa Sprawiedliwości.
W ocenie tego departamentu brak jest podstaw
uzasadniających zlecenie sędziemu wizytatorowi do
spraw cywilnych kontroli spraw wskazanych w inter-
pelacji.
Sprawy te są już bowiem prawomocnie zakończo-
ne, a sami zainteresowani pomimo pouczenia nie
skorzystali z przewidzianych prawem środków do
wzruszenia postanowień stwierdzających nabycie
spadków.
Postanowienia te nie mogą być wzruszone w try-
bie nadzoru administracyjnego. Minister sprawiedli-
wości nie ma natomiast kompetencji do oceny traf-
ności orzeczeń sądów czy oceny przeprowadzonych
przez sąd dowodów oraz ingerowania w przebieg po-
stępowania dowodowego. Zgodnie z art. 9 i 39 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) minister
sprawiedliwości wyposażony jest w instrumenty
prawne związane z wykonywaniem zwierzchniego
nadzoru nad działalnością administracyjną, a nie
merytoryczną (orzeczniczą) sądów. W myśl przepisu
art. 39 cytowanej ustawy czynności z zakresu nad-
zoru administracyjnego sądów nie mogą wkraczać
w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli. Ocena
prawidłowości wydawanych w sprawie orzeczeń na-
leży wyłącznie do sądu wyższej instancji.
Dane statystyczne przedstawione na wstępie ni-
niejszej informacji stanowią jednocześnie odpowiedź
na ostatnie pytanie przedstawione w interpelacji.
Uzupełniając te dane, dodać należy, iż spośród
108 spraw zakończonych w ostatnich 5-ciu latach,
a związanych z nieprawidłowościami w przejmowa-
niu kamienic, w 10-ciu przypadkach skierowano akty
oskarżenia, którymi objęto łącznie 34 osoby.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że w okresie od roku 2005 w prokuraturach za-
rejestrowano łącznie 167 postępowań podejmowa-
nych w ramach tzw. pozakarnej działalności proku-
ratury, dotyczących spraw związanych z przejmowa-
niem kamienic.
Działania te polegały na:
— zgłoszeniu udziału w postępowaniach cywilnych,
— występowaniu z powództwami cywilnymi o uzna-
nie aktu notarialnego za nieważny
— występowaniu z wnioskami o zmianę postano-
wienia o stwierdzeniu nabycia spadku, o ustanowie-
nie kuratora, o uchylenie prawomocnego postanowie-
nia w przedmiocie nabycia spadku, w zakresie wpisu
ostrzeżenia do sądu „wieczystoksięgowego”, w zakre-
sie wykreślenia praw własności, w zakresie przywró-
cenia praw własności lub sprostowania usterek wpi-
su w księgach wieczystych,
— występowaniu ze skargami,
— analizie stanu prawnego,
— kierowaniu sygnalizacji,
540
— występowaniu o unieważnienie prawomocnych
orzeczeń sądowych.
Wszystkie powyżej wskazane działania podejmo-
wane przez prokuratury służą przeciwdziałaniu nie-
prawnemu przejmowaniu kamienic w Polsce.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Przemysława Gosiewskiego i Marii Zuby
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych (14254)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Przemysława Gosiewskiego i pani Marii Zuby,
z dnia 29 stycznia 2010 r., w sprawie projektu usta-
wy o zmianie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gminach
uzdrowiskowych przekazaną przez Marszałka Sej-
mu ministrowi skarbu państwa pismem z dnia
8.02.2010 r. oraz udzieleniem przez niego odpowie-
dzi, dodatkowo uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
W projektowanej nowelizacji ustawy z dnia 28 lip-
ca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz gmi-
nach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm,) kierownictwu ministerstwa zdrowia za-
proponowano uchylenie art. 64, który stanowił upo-
ważnienie dla ministra właściwego do spraw skarbu
państwa (w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw zdrowia) do określenia w drodze rozporzą-
dzenia wykazu zakładów lecznictwa uzdrowiskowego
prowadzonych w formie jednoosobowych spółek Skar-
bu Państwa, które nie będą podlegać prywatyzacji.
Przepis ten przekraczał zakres kompetencji ministra
zdrowia w przedmiocie rozstrzygania o zasadności
prywatyzacji spółek Skarbu Państwa. Ponadto każdy
zakład lecznictwa uzdrowiskowego niezależnie od
struktury własnościowej, bez względu na jego formę
organizacyjno-prawną, może zawierać umowy o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, dlatego też zmia-
na ta jest uzasadniona.
Biorąc pod uwagę niską kondycję finansową spół-
ek Skarbu Państwa, a co zatym idzie brak środków
do odnowy sprzętu rehabilitacyjnego i pełnego wyko-
rzystania naturalnych tworzyw leczniczych, kierow-
nictwo Ministerstwa Zdrowia ostatecznie zaaprobo-
wało zmianę brzmienia art. 64 ustawy uzdowiskowej,
zgodnie z propozycją ministra skarbu państwa.
Po sprywatyzowaniu spółek uzdrowiskowych nie
ma obawy ograniczenia dla wszystkich zakładów
świadczących usługi w zakresie lecznictwa uzdrowi-
skowego na obszarze danego uzdrowiska, równego
dostępu do naturalnych surowców leczniczych. Su-
rowce te zawsze pozostaną własnością Skarbu Pań-
stwa, a o ich prawidłowym rozdziale zgodnie z upraw-
nieniami decyduje lekarz naczelny uzdrowiska.
Nie zachodzi również obawa, iż prywatny nabyw-
ca będzie prowadził inną działalność niż dotychczas,
gdyż zakłady te znajdują się w strefie „A” ochrony
uzdrowiskowej, w której obowiązują rygory zapisane
w ustawie uzdrowiskowej.
Dodatkowo uprzejmie wyjaśniam, że oprócz zakła-
dów lecznictwa uzdrowiskowego będących własnością
ministra skarbu państwa na obszarze 44 uzdrowisk
w Polsce działa z powodzeniem kilkadziesiat innych
obiektów szpitalnych i sanatoryjnych.
Nad poziomem jakości wydawanych świadczeń zdro-
wotnych w zakresie: lecznictwo uzdrowiskowe w uzdro-
wiskach kontrolę sprawuje minister zdrowia i wojewo-
da za pomocą lekarza naczelnego uzdrowiska.
Wykreślenie art. 64 w nowelizowanej ustawie
uzdrowiskowej nie spowoduje zmniejszenia prawa
pacjentów do ochrony zdrowia, finansowanej ze środ-
ków publicznych, o którym mówi art. 68 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Środowiska dotyczących
opracowania i wdrożenia kompleksowego
systemu przeciwdziałania
uciążliwości zapachowej w Polsce (14255)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na inter-
pelację posła Marka Kuchcińskiego z dnia 10 lutego
2010 r. w sprawie działań podejmowanych przez Mi-

nisterstwo Środowiska dotyczących przeciwdziałania
uciążliwości zapachowej, znak: SPS-023-14255/10,
poniżej przedstawiam stosowne informacje.
Jest to kolejne wystąpienie posła Marka Kuchciń-
skiego. Poprzednie wpłynęło do sekretariatu mar-
szałka Sejmu w dniu 3 lutego 2010 r. i nie wnosi no-
wych elementów w stosunku do informacji zawartych
w poprzedniej interpelacji. Problemy związane z uciąż-
liwością zapachową będącą wynikiem działalności
gospodarczej stanowią obecnie przedmiot wnikliwej
analizy w resorcie środowiska. Aktualnie jedyne
przepisy powszechnie obowiązujące dotyczące proble-
matyki substancji zapachowych w powietrzu oraz
metody oceny zapachowej jakości powietrza i są za-
warte w art. 222 ust. 5 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jednolity
Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) jako
jeden z elementów regulacji pozwoleń na wprowadza-
nie gazów lub pyłów do powietrza. Jest to fakulta-
tywne upoważnienie dla ministra właściwego do
spraw środowiska do określenia, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia, w drodze
rozporządzenia wartości odniesienia substancji za-
pachowych w powietrzu i metody oceny zapachowej
jakości powietrza. Ponieważ przedmiotowe upoważ-
nienie jest związane z uregulowaniem problematyki
udzielania pozwoleń na wprowadzanie gazów lub py-
łów do powietrza należy podkreślić, iż tak wąski za-
kres przedmiotowy wyklucza możliwość skonstru-
owania skutecznych przepisów umożliwiających pod-
jęcie działań władczych ukierunkowanych na prze-
ciwdziałanie czy też wyeliminowanie wszelkich ist-
niejących uciążliwości zapachowych, nawet gdyby to
upoważnienie zostało wykonane.
Rozważano także alternatywne rozwiązanie – przy-
gotowanie projektu rozporządzenia na podstawie do-
puszczalnych stężeń konkretnych substancji zapa-
chowoczynnych, takich jak: amoniak, siarkowodór,
merkaptany itp. Jakkolwiek rozporządzenie opraco-
wane na bazie stężeń substancji byłoby niewątpliwie
łatwiejsze w przygotowaniu i w stosowaniu, niemniej
jednak mogłoby być traktowane jako regulacja przej-
ściowa, gdyż nie uwzględniałoby wszystkich aspek-
tów uciążliwości zapachowej. Stężenia pojedynczych
substancji mogą być w granicach normy lub nawet
poniżej progu wykrywalności metody pomiarowej,
jednak występując w połączeniach, odczuwane są
jako bardzo uciążliwe zapachowe. Imienne określenie
wartości odniesienia dla niektórych substancji w po-
wietrzu uregulowane jest poprzez rozporządzenie
ministra środowiska z dnia 26 stycznia 2008 r.
w sprawie wartości odniesienia dla niektórych sub-
stancji w powietrzu (Dz. U. z 2010 r. Nr 16, poz. 87),
poprzednio rozporządzenie ministra środowiska z dnia
5 grudnia 2002 r. w sprawie wartości odniesienia dla
niektórych substancji w powietrzu (Dz. U. z 2003 r.
Nr 1, poz. 12). Rozporządzenie to określa wartości
odniesienia dla 167 substancji, w tym dla substancji
zapachowo czynnych, takich jak: aceton, amoniak,
541
siarkowodór (ok. połowa podanych tam substancji to
substancje zapachowo czynne).
Nieprzyjemny zapach, który występuje w otocze-
niu szeregu źródeł wprowadzających substancje do
powietrza, kojarzony jest zarówno z dyskomfortem
życia, jak i z zagrożeniem zdrowia. Ujęcie subiektyw-
nych odczuć, jakimi są negatywne wrażenia zapacho-
we, w formie obiektywnych i właściwych w każdych
warunkach standardów i procedur jest zadaniem
bardzo złożonym. Do tej pory w resorcie środowiska
powstało już kilka propozycji prawnych dotyczących
tego zagadnienia. Przeprowadzono szereg dyskusji
i konsultacji merytorycznych z ministrem zdrowia
i wiodącymi w tej dziedzinie ośrodkami naukowymi.
W ich trakcie powstało jednak wiele wątpliwości do-
tyczących praktycznego zastosowania proponowa-
nych rozwiązań, w tym także natury ekonomicznej.
Jak do tej pory żadne z nich nie otrzymało pełnej
akceptacji zainteresowanych jednostek.
Ze względu na wagę problemu, konieczność prze-
łamania impasu w przedmiotowej kwestii i osiągnię-
cie kompromisowego rozwiązania prawnego resort
środowiska podjął próbę uregulowania problematyki
przeciwdziałania uciążliwości zapachowej w akcie
normatywnym o randze ustawy.
W 2008 r. resort środowiska przeprowadził wstęp-
ne konsultacje projektu ustawy o przeciwdziałaniu
uciążliwości zapachowej z organami samorządowy-
mi, administracją państwową, przedsiębiorstwami
i ich związkami. Bezpośrednio wystąpiono do 36 związ-
ków gmin, 16 wybranych starostw powiatowych,
wszystkich urzędów marszałkowskich i wojewódz-
kich, 3 ośrodków naukowych. Ponadto projekt usta-
wy umieszczono na stronach internetowych Mini-
sterstwa Środowiska.
Odpowiedzi uzyskano od 51 jednostek i osób fi-
zycznych. Zgłoszono ok. 300 uwag. Zdecydowanie
przeciwko regulacji tego zagadnienia w prawie była
1/3 respondentów (głównie przedsiębiorstwa i ich
związki, ale nawet samorządy i ich związki), za re-
gulacją opowiedziało się 2/3 respondentów, ale zgła-
szając szereg istotnych uwag.
Główne argumenty podnoszone przez przeciwni-
ków projektu ustawy dotyczyły:
1) celowości wprowadzania dodatkowej regulacji
mającej znikome szansę na rozwiązanie problemu
uciążliwości zapachowej w sytuacji ogromnego obcią-
żenia zarówno podmiotów, jak i administracji nowy-
mi wymogami wynikającymi wprost z prawodawstwa
UE (REACH, pakiet klimatyczny, dyrektywa o emi-
sjach przemysłowych);
2) ograniczenia konkurencyjności polskiego prze-
mysłu;
3) zakazu lub ograniczenia prowadzenia działal-
ności produkcyjnej w wyniku subiektywnych odczuć
sensorycznych grupy pomiarowej i związanych z tym
praktyk korupcjogennych;
4) uprawnień lokalnej społeczności w kontroli
przedsięwzięć, których działalność powoduje uciąż-
liwość zapachową. Pojawia się ryzyko, że proponowa-
542
na regulacja będzie powodować poważne opóźnienie
inwestycji. Nałożenie tego typu zadań na gminy, któ-
re nie mają żadnego doświadczenia w tym zakresie
ani pracowników wykwalifikowanych do tych spraw,
zwłaszcza w gminach wiejskich czy małych gminach
miejskich może utrudnić albo bardzo wydłużać wła-
ściwe reagowanie i egzekwowanie obowiązków, które
będą wynikać z nowej ustawy;
5) dania osobom nieprowadzącym działalności
rolniczej narzędzia do wymuszenia działań ograni-
czających lub wręcz uniemożliwiających prowadzenie
działalności rolniczej. Ze względu na fakt, iż prowa-
dzenie rolniczej działalności gospodarczej jest w wie-
lu wypadkach jedynym źródłem utrzymania, stano-
wić to może podstawę do wywołania lub zaostrzenia
konfliktów w społecznościach lokalnych. Dodatkowo
zarzucano, że proponowana ustawa nie chroni praw
słusznie nabytych przez rolników prowadzących go-
spodarstwa w miejscowościach, które zmieniają swój
charakter z typowo rolniczych na letniskowe czy te-
reny zabudowy mieszkaniowej lub tereny zieleni
i wód (wg klasyfikacji zgodnej z rozporządzeniem mi-
nistra infrastruktury z dnia 26.08.2003 r.).
Podsumowaniem tego etapu prac było zorganizo-
wane przez resort środowiska spotkanie w 2009 r.,
na którym omówione zostały różne aspekty ograni-
czania uciążliwości zapachowej w świetle prac nad
projektem ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości
zapachowej. W trakcie spotkania ustalono, że:
— prace nad ustawą będą dalej prowadzone,
z uwzględnieniem zwiększenia przejrzystości projek-
tu ustawy poprzez eliminację załączników na rzecz
rozporządzeń wykonawczych,
— analizie zostanie poddana kwestia grupy po-
miarowej,
— niezbędne jest zwiększenie znaczenia planowa-
nia przestrzennego przy lokalizowaniu nowych przed-
sięwzięć,
— projekt ustawy zostanie uzupełniony o bardziej
szczegółowe szacunki kosztów jej wdrożenia.
Dalsze prace nad projektem ustawy o przeciw-
działaniu uciążliwości zapachowej zostały jednak
wstrzymane w związku z zaleceniem, by z uwagi na
ogrom zadań związanych z transpozycją prawa Unii
Europejskiej do krajowego porządku prawnego skon-
centrować się na priorytetach dotyczących procesu
dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Euro-
pejskiej.
Pragnę jednakże zwrócić uwagę na fakt, iż kwe-
stie mające związek z emisją substancji uciążliwych
zapachowe zawarte są w regulacjach dotyczących
ograniczania negatywnego wpływu produkcji zwie-
rzęcej (fermy drobiu, trzody chlewnej) na otoczenie,
określone w następujących aktach prawnych:
1) ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach
i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033) reguluje zasa-
dy postępowania z nawozami naturalnymi;
2) rozporządzenie ministra środowiska z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie szczególnych wyma-
gań, jakim powinny odpowiadać programy działań
mających na celu ograniczanie odpływu azotu ze źródeł
rolniczych (Dz. U z 2003 r. Nr 4, poz. 44), wydane na
podstawie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
(Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.).
Ponadto na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.) istnieje możliwość wydania
rozporządzenia określającego warunki techniczne,
jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich
usytuowanie, uwzględniając w szczególności kwestie
ochrony środowiska (w tym substancji zapachowo
czynnych).
Przykładowo, korzystając z tej delegacji:
1) minister rolnictwa i gospodarki żywnościowej
wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 132, poz. 877), w szczególności fermy drobiu, trzo-
dy chlewnej, bydła, które reguluje także sprawy
związane z konstrukcją i usytuowaniem obiektów
budowlanych, zbiorniki i płyty na odchody zwierzęce,
w których prowadzona jest produkcja zwierzęca;
2) minister gospodarki wydał rozporządzenie z dnia
21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płyn-
nych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do
transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich
usytuowanie (Dz. U. Nr 243, poz. 2063).
Zasadniczą możliwością rozwiązania problemu uciąż-
liwości zapachowych jest skojarzenie ich istnienia
z przyczyną powstawania, czyli z prowadzeniem dzia-
łalności powodującej powstawanie uciążliwych zapa-
chowe substancji oraz udzielenie organom władzy pu-
blicznej, w tym wypadku organom jednostek samorzą-
du terytorialnego, kompetencji do podejmowania dzia-
łań władczych zmierzających do ograniczenia uciążli-
wości zapachowej lub jej całkowitego wyeliminowania.
Zasadnicze kompetencje związane z podejmowaniem
działań władczych ukierunkowanych na ograniczenie
lub wyeliminowanie uciążliwości zapachowej powinny
być przypisane organom gminy.
Podsumowując, należy przyjąć pogląd, iż jedynie
przepisy rangi ustawowej wyczerpująco regulujące
problematykę przeciwdziałania uciążliwości zapacho-
wej, a w szczególności: określające istotę tej uciążli-
wości, metodę oceny zapachowej jakości powietrza,
kompetencje organów administracji publicznej w tych
sprawach oraz uprawienia i obowiązki podmiotów
objętych regulacją, pozwolą na podejmowanie sku-
tecznych działań na rzecz ograniczenia lub całkowi-
tego wyeliminowania uciążliwości zapachowej.
Aktualnie w resorcie przygotowywane są założe-
nia projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości
zapachowej z wykorzystaniem dotychczasowych do-
świadczeń i zgłoszonych uwag.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie regulacji związanych z systemem
identyfikacji kibiców, zgodnie z ustawą
o bezpieczeństwie imprez masowych (14256)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 lutego 2010 r. (sygn.: SPS-023-14256/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Halickiego z dnia 4 lutego 2010 r.
w sprawie regulacji związanych z systemem identy-
fikacji kibiców, zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie
imprez masowych, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie
imprez masowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504) w art. 13
ust. 2 nakazała wyposażyć obiekty wykorzystywane
do prowadzenia rozgrywek meczów piłki nożnej
w ramach ligi zawodowej w kompatybilne między
sobą elektroniczne systemy identyfikacji osób służą-
ce do sprzedaży biletów, kontroli przebywania w miej-
scu i w czasie trwania meczu piłki nożnej oraz kon-
troli dostępu do określonych miejsc. Oznacza to, iż
wymóg wynikający z niniejszego przepisu dotyczy
wyłącznie organizatorów meczów piłki nożnej grają-
cych w lidze zawodowej zarządzanej przez Ekstrakla-
sę SA, nie dotyczy on natomiast wszystkich organi-
zatorów. Wprawdzie art. 13 ust. 1 ustawy o bezpie-
czeństwie imprez masowych nakazuje wszystkim
organizatorom meczów piłki nożnej zapewnić iden-
tyfikację osób uczestniczących w tej imprezie, nieza-
leżnie od obowiązków i wymogów, o których mowa
w art. 6 ustawy, to jednakże, zgodnie z art. 80,
wzmiankowany już art. 13 ust. 1 ww. ustawy – w za-
kresie dotyczącym meczów piłki nożnej organizowa-
nych poza ramami ligi zawodowej – wchodzi w życie
z dniem 1 sierpnia 2010 r.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż nie
wszyscy organizatorzy meczów piłki nożnej mają na
dzień dzisiejszy obowiązek zapewnienia identyfikacji
osób uczestniczących w meczach piłki nożnej.
Odnosząc się do kwestii spełnienia przez organiza-
torów meczów piłki nożnej rozgrywanych w ramach
ligi zawodowej wymogu zapewnienia identyfikacji ki-
biców, wskazać należy, iż zgodnie z art. 13 ust. 3 usta-
wy, systemy, o których mowa w art. 13 ust. 2, tworzy
się w zgodzie z zasadami określonymi przez podmiot
zarządzający rozgrywkami ligi zawodowej, w porozu-
mieniu z właściwym związkiem sportowym.
Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych nie
przyznała w tym zakresie ministrowi spraw we-
wnętrznych i administracji żadnych uprawnień wład-
czych w stosunku do organizatorów meczów piłki
nożnej ani w stosunku do podmiotu zarządzającego
rozgrywkami w ramach ligi zawodowej (Ekstraklasy
543
SA), ani w stosunku do właściwego związku sporto-
wego (Polskiego Związku Piłki Nożnej).
Odnosząc się do pytania zawartego w interpelacji,
wskazać należy, iż najpełniejszą wiedzę o stanie wdro-
żenia systemów elektronicznych zapewniających iden-
tyfikację osób uczestniczących w meczach piłki nożnej
posiada podmiot zarządzający rozgrywkami w ramach
ligi zawodowej, czyli Ekstraklasa SA.
W związku z tym, że ustawa o bezpieczeństwie
imprez masowych nie przyznała ministrowi spraw
wewnętrznych i administracji żadnych uprawnień
władczych w stosunku do organizatorów meczów pił-
ki nożnej, wskazać należy, iż nie istnieją podstawy
prawne do władczego kontrolowania stanu wypełnie-
nia przez nich obowiązków dotyczących wprowadze-
nia systemu identyfikacji kibiców.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż Eks-
traklasa SA współpracuje z Ministerstwem Spraw
Wewnętrznych i Administracji w celu zapewnienia
elektronicznego systemu identyfikacji osób uczestni-
czących w meczach piłki nożnej, w szczególności
trwają robocze konsultacje i uzgodnienia dotyczące
koncepcji elektronicznego systemu, o którym mowa
w art. 13 ust. 2 ww. ustawy. Jednocześnie należy pod-
kreślić, iż Ekstraklasa SA nie jest w żadnym wypad-
ku jednostką podległą ministrowi spraw wewnętrz-
nych i administracji, pozostaje dla Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji partnerem spo-
łecznym, i tym samym kontakty, konsultacje i roz-
mowy na linii MSWiA – Ekstraklasa SA mają wy-
łącznie charakter partnerski.
Ustawa o bezpieczeństwie imprez masowych nie
wprowadziła podstawy prawnej do nakładania na
organizatorów określonych kar za niewywiązanie się
z obowiązku zapewnienia identyfikacji osób uczest-
niczących w meczach piłki nożnej. Zatem organy wła-
dzy publicznej nie mogą takich kar nakładać. Jedno-
cześnie należy stwierdzić, że organizator imprezy
sportowej, składając wniosek o wydanie zezwolenia
na przeprowadzenie meczu piłki nożnej zgodnie z art. 26
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, jest zo-
bowiązany m.in. do załączenia informacji o sposo-
bie zapewnienia identyfikacji osób biorących udział
w imprezie. W związku z powyższym organizator im-
prezy, który nie spełni wymogów zapisanych w usta-
wie o bezpieczeństwie imprez masowych, nie uzyska
zezwolenia na przeprowadzenie imprezy.
Zgodnie z art. 15 ust. 3 ww. ustawy, organizator
meczu piłki nożnej lub podmiot przez niego upraw-
niony do dystrybucji ma obowiązek odmowy sprze-
daży biletu wstępu lub innego dokumentu uprawnia-
jącego do przebywania na nim:
— osobie, wobec której zostało wydane orzeczenie
zakazujące wstępu na imprezę masową lub zobowią-
zujące do powstrzymania się od przebywania w miej-
scach przeprowadzania imprez masowych, wydane
przez sąd wobec skazanego w związku z warunko-
wym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia
wolności albo wobec nieletniego na podstawie art. 6
pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postę-
544
powaniu w sprawach nieletnich (t.j. Dz. U. z 2002 r.
Nr 11, poz. 109, z późn. zm.);
— osobie, wobec której zastosowano zakaz klubo-
wy lub zakaz zagraniczny.
Z przytoczonego przepisu wynika, iż organizator
ma obowiązek odmówić sprzedaży biletu osobom,
o których mowa w tych przepisach. Jednocześnie
ustawa nie wprowadziła wobec organizatora meczu
piłki nożnej sankcji karnej za naruszenie tegoż prze-
pisu. Wskazać bowiem należy, iż ustawodawca zade-
cydował, że sankcji karnej podlega osoba, która, ma-
jąc orzeczony zakaz wstępu na imprezę masową (śro-
dek karny, o którym mowa w art. 41b Kodeksu kar-
nego, art. 65 ustawy o bezpieczeństwie imprez ma-
sowych), do orzeczonego zakazu się nie stosuje
(art. 244 Kodeksu karnego). Tak więc, skoro usta-
wodawca spenalizował zachowanie osoby niestosują-
cej się do orzeczonego zakazu wstępu na imprezę
masową, to można domniemywać, iż nie dostrzegał
potrzeby penalizowania zachowania organizatora
meczu piłki nożnej, który nie zastosuje się do obo-
wiązku wynikającego z art. 15 ust. 3 ustawy o bez-
pieczeństwie imprez masowych.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie
imprez masowych, organizator meczu piłki nożnej
może stosować zakaz klubowy, polegający na zakazie
uczestniczenia w kolejnych imprezach masowych
przeprowadzanych przez organizatora meczu piłki
nożnej, nakładany na osobę, która dopuściła się na-
ruszenia regulaminu obiektu (terenu) lub regulami-
nu imprezy masowej.
Wskazać należy, iż przepis ustawy jednoznacznie
wskazuje, iż zakaz klubowy polega na zakazie uczest-
nictwa w kolejnych imprezach masowych przeprowa-
dzanych przez organizatora meczu piłki nożnej, któ-
ry zakaz klubowy wydał. Inna wykładnia tego prze-
pisu byłaby wykładnią rozszerzającą i niedopuszczal-
ną z punktu widzenia wykładni logiczno-językowej.
Zakaz klubowy jest powiązany z organizatorem
meczu piłki nożnej, a nie z ligą, w której organizator
ten rozgrywa mecze piłki nożnej. Zatem sytuacja roz-
ciągnięcia skutków zakazu klubowego nałożonego na
osobę przez organizatora meczu Ekstraklasy na me-
cze rozgrywane w I i II lidze piłkarskiej mogłaby się
zdarzyć, gdyby zaistniała możliwość zezwalająca or-
ganizatorowi meczu piłki nożnej rozgrywanie me-
czów zarówno w lidze zawodowej (zarządzanej przez
Ekstraklasę SA), jak również w I bądź w II lidze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie odwołania się od decyzji
Federalnego Urzędu Żeglugi i Hydrografii
w Niemczech zezwalającej na rozpoczęcie
budowy gazociągu pod Bałtykiem (14262)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pana posła Arkadego Fiedlera
w sprawie odwołania od decyzji Federalnego Urzędu
Żeglugi i Hydrografii w Niemczech zezwalającej na
rozpoczęcie budowy gazociągu pod Bałtykiem, nr SPS-
-023-14262/10, przekazuję odpowiedź na ww. inter-
pelację.
Po zapoznaniu się z treścią decyzji dotyczących
Gazociągu Północnego, wydanych przez Federalny
Urząd Żeglugi Morskiej i Hydrografii (BSH) w Ham-
burgu z dnia 28 grudnia 2009 r. oraz Urząd Górniczy
w Stralsundzie z dnia 21 grudnia 2009 r., oraz mając
na względzie wyniki wstępnej analizy danych baty-
metrycznych niezbędnych do właściwej oceny oddzia-
ływania tej inwestycji na warunki uprawiania żeglu-
gi, Urząd Morski w Szczecinie odwołał się od decyzji
wydanej przez BSH, natomiast Zarząd Morskich Por-
tów Szczecin – Świnoujście (ZMPSiŚ) wniósł odwo-
łanie od obu decyzji i dodatkowo zaskarżył do Naczel-
nego Sądu Administracyjnego Meklemburg-Vorpom-
mern w Greifswaldzie – wydany przez Urząd Górni-
czy w Stralsundzie w dniu 21 grudnia 2009 r. – plan
zabudowy dla niemieckiego morza terytorialnego.
W dniu 1 marca br. Ministerstwo Infrastruktury
otrzymało decyzję wydaną przez Federalny Urząd
Żeglugi Morskiej i Hydrografii (BSH) w Hamburgu
z dnia 26 lutego br., w której urząd zmienia swoją
decyzję z dnia 28 grudnia 2009 r. i zmienia lokaliza-
cję gazociągu na wody o większej głębokości. Obecnie
resort infrastruktury analizuje treść tej decyzji
w celu oceny sposobu uwzględnienia prezentowanych
przez stronę polską oczekiwań dotyczących zapew-
nienia dotychczasowych warunków żeglugi do por-
tów Szczecin – Świnoujście i możliwości ich poprawy
w przyszłości.
W dniu 5 lutym 2010 r. zostało wysłane pismo do
pana prof. Klausa-Ditera Scheurle, sekretarza stanu
w Federalnym Ministerstwie Transportu Budownic-
twa i Rozwoju Miast Niemiec, w sprawie przeprowa-
dzenia polsko-niemieckich konsultacji w zakresie
zabezpieczenia swobody żeglugi do portu w Świnouj-
ściu w kontekście wydanych pozwoleń przez stronę
niemiecką.
W odpowiedzi Federalne Ministerstwo Transpor-
tu Budownictwa i Rozwoju Miast Niemiec przy pi-
śmie przesłanym 1 marca br. poinformowało, iż pol-
skie stanowisko zostało uwzględnione w szerokim
zakresie i przyjęło z zadowoleniem propozycję prze-

prowadzenia polsko-niemieckich konsultacji na
szczeblu eksperckim. Obecnie Ministerstwo Infra-
struktury jest na etapie uzgodnień terminu takiego
spotkania
Jednocześnie strona niemiecka w ww. piśmie
wskazała, że aktualnie trwa postępowanie mające na
celu doprowadzenie do zakopania gazociągu Nord
Stream pod dnem na długości ok. 20 km w obszarze
morza terytorialnego Niemiec. Takie postępowanie
może potrwać kilka miesięcy, przede wszystkim ze
względu na konieczność przeprowadzenia analizy
wpływu na środowisko w związku z zagłębieniem
gazociągu i przygotowaniem nowego wniosku do
Urzędu Górniczego w Stralsundzie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie informacji prasowych
o sytuacji Grupy Bumar (14263)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Ludwika Dorna (znak: SPS-023-
-14263/10) w sprawie informacji prasowych o sytuacji
Grupy Bumar uprzejmie przedkładam odpowiedzi na
poszczególne pytania zadane przez pana posła.
1. Dlaczego Bumar zaciągnął kredyt na dalszą
realizacją kontraktu malezyjskiego, skoro kontrakt
ten został zrealizowany do połowy 2009?
Kontrakt malezyjski związany z dostawą czołgów
został zrealizowany w połowie 2009 r. Do jego za-
mknięcia pozostało wyprodukowanie i dostawa sprzę-
tu towarzyszącego i pomocniczego, tj. mosty, wozy
zabezpieczenia technicznego itp. W celu sfinansowa-
nia tej części kontraktu we wrześniu 2009 r. spółka
Bumar sp. z o.o. zaciągnęła kredyt w wysokości
18 mln USD, co pozwoliło zrealizować pozostałe za-
dania produkcyjne. Aktualnie do wykonania pozo-
stały przedsięwzięcia zamykające, w tym transport
sprzętu, który leży w sferze odpowiedzialności kon-
traktowej po stronie zamawiającego.
2. Dlaczego Bumar zaciągnął kredyt we francu-
skim banku zamiast w BGK lub PKO BP?
W związku z przedłużaniem się negocjacji o uru-
chomienie finansowania prowadzonych z Bankiem
Gospodarstwa Krajowego, który ostatecznie wydał
decyzję negatywną, Bumar sp. z o.o. zwrócił się
o udzielenie kredytu do innych banków. W konse-
kwencji tego postępowania zaciągnięto kredyt w ban-
545
ku francuskim. Procedura trwała ok. dwóch tygodni,
podczas gdy wcześniejsze procedowanie przed BGK
trwało niemal pół roku. Bank francuski, który udzie-
lił kredytu, od wielu lat jest strategicznym partne-
rem spółki Bumar, współfinansującym niektóre z pro-
wadzonych projektów. Kalendarium ubiegania się
o kredyt w BGK wyglądało następująco:
a) w dniu 08.04.2009 r. Bumar sp. z o.o. wystąpił
do BGK z wnioskiem o udzielenie kredytu w kwocie
28 mln USD,
b) w dniu 26.06.2009 r. BGK – po trzech miesią-
cach analizy wniosku kredytowego – przekazał ne-
gatywną decyzję w sprawie udzielenia kredytu.
W odpowiedzi Bumar sp. z o.o. odwołał się od decyzji
BGK, obniżając wysokość wnioskowanego kredytu
do 18 mln USD, tj. do minimalnego poziomu gwaran-
tującego źródło finansowania zakupów niezbędnych
do terminowej realizacji ostatniej fazy kontraktu,
c) w dniu 07.07.2009 r. BGK ponownie wydał nega-
tywną decyzję w sprawie przedmiotowego kredytu,
d) w dniu 17.07.2009 r. Zarząd Bumar sp. z o. o.
ponownie odwołał się od decyzji BGK w powyższej
sprawie,
e) w dniu 02.09.2009 r. BGK przekazał Bumar
sp. z o.o. negatywną decyzję kredytową będącą osta-
tecznym stanowiskiem banku w sprawie finansowa-
nia dalszej realizacji kontraktu malezyjskiego.
3. Jak wyglądają rozliczenia Bumaru z Oto
Melarą?
Rozliczenia Bumar sp. z o.o. z Oto Melarą pro-
wadzone są zgodnie z zawartymi przez strony umo-
wami. Oto Melara jest bardzo ważnym partnerem
spółki Bumar dostarczającym system wieżowy do
kołowego transportera opancerzonego Rosomak.
Projekt ten, bardzo ważny dla Polskich Sił Zbroj-
nych, realizowany jest zgodnie z przyjętymi harmo-
nogramami. Nie byłoby to możliwe bez prawidło-
wych relacji i rozliczeń spółki Bumar z Oto Melarą.
Zgodnie z wdrożonym w Bumar sp. z o.o. systemem
zarządzania projektami i strategią finansowania
rozliczenia z Oto Melarą i innymi dostawcami,
a także finansowanie produkcji w WZM SA w Sie-
mianowicach Śl. w ramach projektu KTO Rosomak,
finansowane są z przychodów pozyskiwanych ze
sprzedaży transporterów do Ministerstwa Obrony
Narodowej, przedpłat oraz kredytów bankowych za-
ciąganych na ten cel przez Bumar sp. z o.o.
4. Czy prawdą jest, że zarząd Bumaru planuje sprze-
daż zakładów MESKO norweskiemu NAMMO?
Zakłady Metalowe MESKO SA od dziesięciu lat
ściśle współpracują z norweską firmą NAMMO AS,
która jest światowym liderem w zakresie produkcji
nowoczesnych typów amunicji, w tym m.in. amunicji
do samolotu wielozadaniowego F-16. Firma NAMMO
AS współpracuje także z innymi spółkami Grupy Bu-
mar, m.in.: ZM „Dezamet” SA, ZPS „Gamrat” sp.
z o.o. oraz ZPS sp. z o.o. w Pionkach.
Zarząd Bumar sp. z o.o. wyraża zainteresowanie
wzmacnianiem tej współpracy, w szczególności w za-
kresie transferu technologii oraz współpracy handlo-
546
wej. W dalszej perspektywie, zgodnie z rządową
„Strategią konsolidacji i wspierania rozwoju polskie-
go przemysłu obronnego w latach 2007–2012” nie
wyklucza się możliwości zbudowania powiązań kapi-
tałowych niektórych spółek Grupy Bumar z partne-
rami strategicznymi, w tym być może także z firmą
NAMMO AS. Proces ten będzie jednak uzależniony
od możliwości uzyskania korzyści przez polski prze-
mysł obronny przy jednoczesnym zapewnieniu bez-
pieczeństwa państwa, w tym realizacji nałożonych
na podmioty zadań obronnych i zachowaniu kontro-
li kapitałowej przez Bumar sp. z o.o. nad kluczowymi
przedsiębiorstwami – takimi są ZM MESKO SA.
5. Jakie w roku 2009 r. ważne kontrakty ekspor-
towe zawarł zarząd Bumaru kierowany przez preze-
sa N.?
W 2009 r. przychody Bumar sp. z o.o. ogółem
ukształtowały się na poziomie 2,6 mld zł, w tym eks-
port wynosił ponad 550 mln zł. Przez cały poprzedni
rok prowadzone były aktywne działania na kilkuna-
stu kluczowych rynkach. Niektóre z nich skutkują
już realizacją bieżących dostaw sprzętu i części za-
miennych. Rozmowy prowadzone przez Bumar sp.
z o.o. z kontrahentami i uzgodnienia poczynione
w 2009 r. powinny skutkować zawarciem ważnych
umów w tym roku. Zaznaczyć należy przy tym, że
pozyskiwanie zamówień na uzbrojenie i sprzęt woj-
skowy jest procesem opartym na budowaniu relacji
i zaufania, a przez to długotrwałym. Czynnikiem
utrudniającym pozostaje wciąż światowy kryzys go-
spodarczy dotykający swoimi skutkami budżety
państw – potencjalnych rynków docelowych spółki
Bumar.
6. Prezes N. ciągle zapowiada podpisanie kontrak-
tu z Indiami. Kiedy to nastąpi? Jak prezes zamierza
zrealizować ten kontrakt w przypadku uzyskania
zamówienia na pojazdy WZT, skoro producent silni-
ków został postawiony w stan upadłości, a linia pro-
dukcyjna została zlikwidowana?
Spółka Bumar liczy na zawarcie kontraktu na do-
stawy WZT do Indii jeszcze w tym roku. Jednakże
procesy decyzyjne po stronie klienta są złożone i uza-
leżnione od czynników, na które Bumar sp. z o.o. nie
ma wpływu. Pozyskanie zamówienia jest w tym przy-
padku kluczowe dla powodzenia restrukturyzacji
Zakładów Mechanicznych „Bumar-Łabędy” SA, dla-
tego projekt ten traktowany jest priorytetowo. Pro-
ducent silników do WZT, tj. Zakłady Mechaniczne
„PZL-Wola” SA, w listopadzie 2009 r. zostały inkor-
porowane do Bumar sp. z o.o., a działalność produk-
cyjna przeniesiona zgodnie z możliwościami tech-
niczno-technologicznymi odpowiednio do ZM „PZL-
-Wola” sp. z o.o. w Siedlcach oraz do ZM „Bumar-Ła-
będy” SA. Spółka Bumar dysponuje również ziden-
tyfikowanymi, potencjalnymi kooperantami posiada-
jącymi możliwości realizacji dostaw komponentów
niezbędnych do produkcji pojazdów pancernych,
w tym silników do WZT. W przypadku zawarcia kon-
traktu nie powinny wystąpić w tym zakresie proble-
my uniemożliwiające jego realizację.
7. Co zarząd Bumaru zrobił, by uzyskać kontrak-
ty eksportowe w Iraku, Brazylii, Peru?
Bumar sp. z o.o. prowadzi aktywne działania mar-
ketingowe i handlowe na kilkunastu potencjalnych
rynkach zbytu. Na rynkach Ameryki Południowej ak-
tywność spółki jest stosunkowo krótka, gdyż rozpo-
częła się w połowie 2008 r. Od tego czasu przeprowa-
dzono kilkanaście wyjazdów akwizycyjnych połączo-
nych z prezentacją polskiego sprzętu dla gestorów
(wojska i resortów obrony w poszczególnych krajach),
a także uczestniczono w targach, wystawach oraz fo-
rum gospodarczym. Dzięki temu udało się nawiązać
pierwsze kontakty i rozpocząć budowę relacji z ewen-
tualnymi partnerami na tych rynkach, co może za-
owocować w przyszłości. Należy mieć świadomość, że
rynki te są wysoce konkurencyjne i spółki Grupy Bu-
mar muszą konkurować z produktami wielu produ-
centów o ugruntowanej pozycji będących od wielu lat
dostawcami sprzętu i uzbrojenia na tym kontynencie.
Problem kontraktów w Iraku jest bardziej złożony.
Działania w tym kraju są skoncentrowane na odbudo-
waniu wiarygodności spółki Bumar. W tym celu Za-
rząd Bumar sp. z o.o. prowadził i kontynuuje inten-
sywne rozmowy z Ministerstwem Obrony i kierownic-
twem Sił Zbrojnych Iraku.
8. Jak wygląda sytuacja ekonomiczna Bumaru?
Rok 2009 był dla przedsiębiorstw na całym świe-
cie okresem bardzo trudnym. Spowolnienie gospo-
darcze i jego następstwa związane z ograniczeniem
wydatków budżetowych dotknęły także polską bran-
żę zbrojeniową. Pomimo znacznej redukcji zamówień
na uzbrojenie i sprzęt wojskowy ze strony resortu
obrony narodowej związanej z oszczędnościami w bu-
dżecie państwa, spółka Bumar sp. z o.o. osiągnęła
w 2009 r. dobre wyniki finansowe. Przychody ze
sprzedaży wyniosły 2,6 mld zł. Dzięki prowadzonej
restrykcyjnej polityce ograniczenia kosztów oraz
konsekwentnie wdrażanej restrukturyzacji, pomimo
zmniejszenia poziomu przychodów o ok. 600 mln zł
w porównaniu do najlepszego w historii Bumaru
roku 2008, spółka osiągnęła zysk netto w wysokości
ok. 11,7 mln zł, tj. dwukrotnie wyższym w stosunku
do roku poprzedniego. Nastąpiła również poprawa
wszystkich wskaźników ekonomiczno-finansowych
używanych do oceny standingu finansowego: płyn-
ności finansowej, struktury zadłużenia oraz struk-
tury kapitału. Poprawa wymienionych parametrów
wpłynęła na znaczący wzrost wartości spółki – war-
tość księgowa mierzona sumą kapitałów własnych
wzrosła w ciągu roku o ponad 25% i przekracza miliard
zł. Na rok bieżący Bumar sp. z o.o. planuje sprzedaż
na poziomie ok. 3,6 mld zł i uzyskanie znacznie lep-
szych parametrów finansowych.
9. Co spowodowało, że dyrektorem finansowym
Bumaru została pani A. W.?
Pani A. W. została powołana do pełnienia funkcji
wiceprezesa zarządu, dyrektora ds. finansowych,
przez Radę Nadzorczą spółki Bumar z dniem 18 maja
2009 r. po uprzednim przeprowadzeniu przez ten or-
gan postępowania kwalifikacyjnego. Spośród kilku

kandydatów uczestniczących w postępowaniu Rada
Nadzorcza dokonała wyboru pani A. W. na stanowi-
sko objęte postępowaniem kwalifikacyjnym.
10. Jakie były powody odwołania pani W. z funkcji
pełnionej w Polskich Liniach Oceanicznych?
Pani A. W. w latach 1999–2004 pełniła funkcję
członka zarządu, a następnie prezesa spółki Polskie
Linie Oceaniczne SA. W okresie pięcioletniej pracy
w zarządzie przeprowadziła restrukturyzację tego
podmiotu. Za poszczególne lata sprawowania funkcji
uzyskała absolutorium z wykonywania obowiązków
w zarządzie tej spółki. Pani A. W. została odwołana po
pięciu latach sprawowania funkcji niejednomyślną de-
cyzją rady nadzorczej, co leżało w zakresie właściwo-
ści tego organu.
11. Czy prawdą jest, że w okresie, kiedy pani W.
była dyrektorem Biura Finansów i Kontrolingu PKP
Cargo SA, spółka ta zanotowała rekordowe straty na
ponad 200 mln zł?
Pani A. W. pełniła obowiązki dyrektora Biura
Finansów i Kontrolingu PKP Cargo SA w okresie
od lutego 2008 do marca 2009 r. Jednocześnie, nie
sprawując funkcji w zarządzie tej spółki, nie podej-
mowała decyzji strategicznych dotyczących dzia-
łalności rynkowej PKP Cargo SA. Istotny wpływ
na wyniki finansowe tego podmiotu miała w tym
okresie demonopolizacja rynku przewozów towaro-
wych.
12. Czy prawdą jest, że w okresie, kiedy pani W.
była przewodniczącą Rady Nadzorczej Kredobanku
SA na Ukrainie (własności PKO BP), odpowiedzialną
za stworzenie i wdrożenie strategii rozwoju tego ban-
ku, wygenerował on wielosetmilionowe straty obcią-
żające PKO BP?
Pani A. W. pełniła funkcję przewodniczącej Rady
Nadzorczej Kredobanku SA na Ukrainie i jednocze-
śnie dyrektora zarządzającego Pionem Rynku Kapi-
tałowego PKO BP do grudnia 2007 r. W tym czasie
rynek finansowy Ukrainy rozwijał się bardzo dyna-
micznie, a kondycja finansowa Kredobanku SA była
dobra. Problemy, w tym straty finansowe, wystąpiły
w latach następnych w wyniku kryzysu finansowego
i gospodarczego na całym świecie, który Ukraina od-
czuła szczególnie dotkliwie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
547
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie obniżenia opłat za nielegalne
wycięcie drzew lub krzewów (14264)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-14264/10, z dnia 8 lutego 2010 r.
przekazujące interpelację posła Andrzeja Guta-Mo-
stowego w sprawie zmniejszenia wysokości opłat za
nielegalne usunięcie drzew i krzewów, przedstawiam
poniżej stosowne stanowisko.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w aktach praw-
nych regulujących tę kwestię. Nowelizacje powinny
dotyczyć ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochro-
nie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra środowi-
ska z dnia 13 października 2004 r. w sprawie stawek
opłat dla poszczególnych rodzajów i gatunków drzew
(Dz. U. Nr 228, poz. 2306).
Zmiany w wyżej wymienionych przepisach będą
odnosiły się między innymi do obniżenia wysokości
stawek opłat za usunięcie drzew lub krzewów,
a w związku z tym wysokości administracyjnych
kar pieniężnych za ich usunięcie bez wymaganego
zezwolenia. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż
administracyjne kary pieniężne odgrywają ważną
rolę jako instrument finansowy o charakterze pre-
wencyjnym.
Przy najbliższych pracach z tym związanych (po-
legających na zmianie ww. ustawy i rozporządzenia
w zakresie ochrony terenów zieleni i zadrzewień) zo-
stanie rozpatrzona również propozycja umarzania
nałożonej kary pieniężnej za usunięcie drzew lub
krzewów bez wymaganego zezwolenia w szczególnie
uzasadnionych przypadkach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
548
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie wysokości środków
przekazanych beneficjentom
programów operacyjnych NSRO 2007–2013
(14265)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo pana marszałka z dnia 10 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14265/10, przesyłam odpowiedź na interpe-
lację pani poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie wyso-
kości środków przekazanych beneficjentom progra-
mów operacyjnych NSRO 2007–2013.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie proble-
matyką wykorzystania funduszy unijnych w Pol-
sce, pragnę poinformować, że Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego – w ramach systemu sprawoz-
dawczości i monitoringu wdrażania NSRO 2007–
–2013 – na bieżąco informuje opinię publiczną oraz
organy państwowe o aktualnym stanie wykorzysta-
nia środków funduszy strukturalnych i Funduszu
Spójności. Dane te są przedstawiane m.in. na stro-
nach internetowych ministerstwa w jednolitych
formatach w ujęciu tygodniowym i miesięcznym.
Ponadto prezentowane są tam również raporty
roczne z wdrażania zarówno NPR 2004–2006 oraz
NSRO 2007–2013. Informacje dotyczące aktualne-
go stanu wdrażania NSRO 2007–2013 zamieszcza-
ne są pod adresami:
http://www.mrr.gov.pl/fundusze/fundusze_euro-
pejskie/wykorzystanie_funduszy/sprawozdania_ty-
godniowe/strony/poziom_realizacji_programow_na_
lata_2007_2013.aspx
http://www.funduszeeuropejskie.gov.pl/Analizy-
RaportyPodsumowania/Strony/KSI_raporty.aspx
Dla zapewnienia skutecznego systemu sprawoz-
dawczości i monitoringu pozwalającego zidentyfiko-
wać ewentualne problemy na jak najwcześniejszym
etapie realizacji programów monitorowane są jedno-
cześnie różne fazy wdrażania programów – począw-
szy od etapu wniosków o dofinansowanie składanych
przez beneficjentów, które przeszły już ocenę formal-
ną, etap podpisanych umów o dofinansowanie oraz
złożonych przez beneficjentów wniosków o płatność
zatwierdzonych do realizacji. Co do zasady, etapy te
monitorowane były również w perspektywie finanso-
wej 2004–2006, o czym świadczą archiwalne infor-
macje miesięczne zamieszczone na stronie interneto-
wej MRR. W przypadku NSRO 2007–2013 prezento-
wane dane generowane są z Krajowego Systemu In-
formatycznego KSI SIMIK 07-13. System umożliwia
tworzenie raportów prezentujących dane w różnych
przekrojach, np. wg form prawnych beneficjentów,
województw, tematów priorytetów, realizacji wskaź-
ników rzeczowych itd.
Podstawowe wskaźniki finansowe sprawozdaw-
czo-monitoringowe przedstawiane są w informacjach
tygodniowych i miesięcznych, natomiast bardziej
rozbudowane informacje i analizy stanowią przed-
miot sprawozdań rocznych, zgodnie z zasadami
określonymi w wytycznych MRR w zakresie spra-
wozdawczości.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań przedstawio-
nych przez panią poseł, pragnę przedstawić następu-
jące dane.
Ad 1 i ad 2. Według stanu na dzień 18 lutego 2010 r.
kwota rozliczonego dofinansowania – obejmująca
zarówno wydatki zatwierdzone do refundacji, jak
również rozliczone zaliczki przyznane beneficjen-
tom – wynikająca ze zweryfikowanych wniosków
o płatność złożonych przez beneficjentów wyniosła
w ramach krajowych i regionalnych programów
operacyjnych 19,7 mld zł (kolumna 2. tabeli 1.),
w tym dofinansowanie UE stanowiło 17,5 mld zł
(kolumna 3. tabeli 1.). Z powyższej kwoty 19,7 mld zł
wypłacono do dnia 18 lutego br. 18,4 mld zł (kolum-
na 4. tabeli 1.). Kwota wypłacona beneficjentom wy-
kazana w tabeli 1. obejmuje zarówno dokonane na
rzecz beneficjentów refundacje poniesionych przez
nich wydatków, jak również przyznane im zaliczki
w części, w jakiej zostały one już rozliczone przez
beneficjentów. Kwota ta nie obejmuje przekazanych
beneficjentom zaliczek, które nie zostały jeszcze
przez nich rozliczone. Zaliczki te nie podlegają bo-
wiem w chwili obecnej rejestracji w systemie KSI
SIMIK 07-13 – są one rejestrowane dopiero w mo-
mencie ich rozliczenia. Istniejąca różnica pomiędzy
kwotą wynikającą z wniosków o płatność a kwotą
faktycznie wypłaconą na rzecz beneficjentów wyni-
ka m.in. z odmiennego charakteru procesów: za-
twierdzania wniosków o płatność i wypłaty środ-
ków. Wnioski o płatność wprowadzane są bowiem
do KSI przez właściwe instytucje weryfikujące
wnioski w sposób ciągły bezpośrednio po ich za-
twierdzeniu, natomiast wypłata środków przez
Bank Gospodarstwa Krajowego – zgodnie z nowym
systemem przepływów finansowych wprowadzonych
ustawą z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) – następuje par-
tiami od 4 do 6 razy w miesiącu w zależności od daty
złożenia w BGK zleceń płatności. Zrównanie oby-
dwu wartości następuje więc z pewnym przesunię-
ciem czasowym. Terminarz płatności środków eu-
ropejskich w 2010 r. dostępny jest na stronie inter-
netowej BGK pod adresem: http://www.bgk.com.
pl/index.php?module=site&catId=713&pl.
Szczegółowe dane dotyczące rozliczonych kwot
dofinansowania oraz zrealizowanych płatności na
rzecz beneficjentów w rozbiciu na poszczególne pro-
gramy przedstawia tabela 1.
 549

Tabela 1. Kwota dofinansowania wynikająca Tabela 2. Kwota zaliczek przekazanych benefi-

z wydatków uznanych do refundacji oraz rozliczo- cjentom wg stanu na koniec stycznia 2010 r.
nych zaliczek oraz płatności zrealizowane na rzecz
beneficjentów – środki rozliczone, stan na 18 lutego Program Operacyjny
Wartość zaliczek przekazanych
na rzecz beneficjentów od uruchomienia
2010 r., dane w PLN programu – rozliczonych i nierozliczonych
1 2

PO „Innowacyjna gospodarka” 887 074 771,09

Wnioski o płatność
– kwota dofinansowania wynikająca PO „Infrastruktura i środowisko” 488 279 884,92
Płatności
z wydatków uznanych do refundacji
zrealizowane
oraz rozliczonych zaliczek PO „Kapitał ludzki” 5 610 051 195,35
Program Operacyjny na rzecz
– środki rozliczone
beneficjentów
w tym – środki rozliczone PO „Rozwój Polski Wschodniej” 372 634 212,62
Środki
dofinansowanie
krajowe i UE
UE RPO dolnośląskie 17 025 485,23
1 2 3 4
PO „Innowacyjna RPO kujawsko-pomorskie 150 775 143,49
1 720 379 270,81 1 462 318 037,53 1 586 823 190,14
gospodarka”
PO „Infrastruktura i RPO lubuskie 231 568 626,69
5 118 689 114,74 4 431 542 226,80 4 902 000 909,60
środowisko”
RPO łódzkie 390 653 793,38
PO „Kapitał ludzki” 5 185 787 698,50 4 572 328 806,71 5 111 184 863,67

RPO lubelskie 6 277 379,32

PO „Pomoc techniczna” 326 962 667,54 326 962 667,54 316 958 583,20

PO „Rozwój Polski RPO mazowieckie 88 360 203,61

559 478 840,31 513 857 767,03 435 892 543,79
Wschodniej”
RPO małopolskie 189 566 088,57
RPO dolnośląskie 599 932 800,94 595 491 918,05 581 021 971,79

RPO opolskie 120 608 150,84

RPO kujawsko-pomorskie 360 900 137,05 354 423 129,09 298 673 531,55

RPO podlaskie 0,00

RPO lubuskie 271 080 444,10 265 320 452,06 257 879 661,95

RPO podkarpackie 76 094 734,99

RPO łódzkie 459 525 727,10 387 325 180,19 446 945 780,24

RPO pomorskie 0,00

RPO lubelskie 361 837 110,45 340 046 052,19 210 500 684,29

RPO śląskie 74 299 589,03

RPO mazowieckie 298 001 724,35 286 520 861,64 284 149 496,42

RPO świętokrzyskie 126 434 840,13

RPO małopolskie 593 475 378,71 581 409 005,84 568 949 705,66

RPO warmińsko-mazurskie 12 552 735,14

RPO opolskie 315 023 581,12 307 304 705,05 197 769 483,70

RPO wielkopolskie 55 995 439,08

RPO podlaskie 269 505 416,21 262 393 709,14 225 649 979,17

RPO zachodniopomorskie 1 850 334,24

RPO podkarpackie 273 033 960,75 266 666 584,27 241 957 291,46
RAZEM 8 900 102 607,72
RPO pomorskie 493 028 234,06 417 007 688,62 486 467 631,33

RPO śląskie 361 853 840,82 360 041 145,93 266 100 367,95

RPO świętokrzyskie 310 765 706,83 302 022 112,68 227 718 843,33

RPO
280 275 918,25 271 185 964,49
warmińsko-mazurskie
RPO wielkopolskie 1 028 012 237,14 815 218 237,48
RPO zachodniopomorskie 475 868 486,28 367 131 970,42
RAZEM 19 663 418 296,06 17 486 518 222,75
Dane na temat całkowitej kwoty udzielonych be-
neficjentom zaliczek gromadzone są przez instytucje
zarządzające i pośredniczące w systemach poza KSI
i raportowane do Instytucji Koordynującej NSRO
w cyklu miesięcznym. W chwili obecnej rozwijany jest
dodatkowy moduł KSI, który umożliwi gromadzenie
wszystkich danych dotyczących zaliczek w jednym
systemie informatycznym. Według stanu na koniec
stycznia br. wartość zaliczek (zarówno rozliczonych
jak i nierozliczonych) przyznanych beneficjentom
w ramach krajowych i regionalnych programów ope-
racyjnych wyniosła ponad 8,9 mld zł. Szczegółowe
dane w rozbiciu na poszczególne krajowe i regionalne
programy operacyjne przedstawia tabela 2.
264 457 961,08
Prezentując powyższe dane, pozwolę sobie jedno-
cześnie nie do końca zgodzić się z przedstawionym
994 541 545,64
przez panią poseł twierdzeniem, iż programy opera-
470 373 677,74 cyjne NSRO 2007–2013 przyczyniają się do ożywie-
nia gospodarki dopiero w momencie faktycznej wy-
18 376 017 703,70
płaty środków na rzecz beneficjentów. Impuls popy-
towy wzbudzany jest bowiem w gospodarce w mo-
mencie ponoszenia przez beneficjentów wydatków,
a nie przekazania im dofinansowania. Beneficjenci
ponoszą zaś wydatki na realizację swoich projektów
najczęściej od momentu zatwierdzenia projektów do
dofinansowania lub podpisania umowy, a w przypad-
ku projektów kluczowych – od momentu zamieszcze-
nia projektów na liście projektów kluczowych. Od-
rębną kwestią jest natomiast wpływ funduszy euro-
pejskich na łagodzenie skutków ograniczenia dostępu
samorządów i przedsiębiorców do kredytów. Taką
funkcję pełni niewątpliwie wprowadzony przez MRR
mechanizm zaliczkowego finansowania inwestycji,
pozwalający ograniczyć zapotrzebowanie na ze-
wnętrzne źródła finansowania w początkowym okre-
sie realizacji projektów.
Ad 3. W 2009 r. na realizację regionalnych pro-
gramów operacyjnych przekazano instytucjom zarzą-
550

dzającym w ramach dotacji rozwojowej kwotę ponad Odpowiedź

6 mld zł. Przedmiotowe kwoty dotacji rozwojowej
przekazanej w 2009 r. zostały skorygowane o zwroty podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
dokonane przez IZ RPO w trakcie roku. - z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
Tabela 3. Zestawienie przekazanych środków
w ramach dotacji rozwojowej na realizację regional- w sprawie wydania wiążącej decyzji
nych programów operacyjnych w 2009 r. (interpretacji) przez ministra finansów
dotyczącej zaliczenia do kwot uzyskania
Środki przekazane w ramach dotacji rozwojowej
przychodów kwot uzyskanych
Program Operacyjny na realizację RPO w 2009 r. skorygowane przez pracodawców prowadzących
o zwroty dokonane przez IZ RPO w trakcie roku
zakłady pracy chronionej
1 2 z tytułu zwolnień podatkowych (14267)
RPO dolnośląskie 556 733 784

RPO kujawsko-pomorskie 265 692 000

Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 10 lutego 2010 r. interpe-
RPO lubuskie 386 735 810
lacją pani poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie
RPO łódzkie 582 158 301 wydania przez ministra finansów interpretacji doty-
RPO lubelskie 215 313 000 czącej zaliczania do kosztów uzyskania przychodów
RPO mazowieckie 311 415 300
kwot uzyskiwanych przez pracodawców prowadzą-
cych zakłady pracy chronionej z tytułu zwolnień po-
RPO małopolskie 424 302 701
datkowych, tj. z podatku od nieruchomości oraz
RPO opolskie 248 534 068 z zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych,
RPO podlaskie 248 817 000 przesyłam w załączeniu kopię interpretacji ogólnej
ministra finansów nr DD6/8213/165/KWW/09/BMI9/
RPO podkarpackie 231 306 000
11871, zawierającej wyjaśnienia w tej kwestii.
RPO pomorskie 471 578 327 Interpretacja
RPO śląskie 338 637 732 W celu zapewnienia jednolitego stosowania pra-
RPO świętokrzyskie 266 045 000
wa, na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
RPO warmińsko-mazurskie 247 643 000
poz. 60, z późn. zm.), przekazuję wyjaśnienia doty-
RPO wielkopolskie 764 670 690 czące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów
RPO zachodniopomorskie 474 215 381 kwot uzyskiwanych przez pracodawców prowadzą-
cych zakłady pracy chronionej (zakłady aktywności
RAZEM 6 033 798 094
zawodowej) z tytułu zwolnień podatkowych, tj. z po-
datku od nieruchomości oraz z zaliczek na podatek
Pozostaję w przekonaniu, że przedstawione powy- dochodowy od osób fizycznych.
żej informacje w pełni odpowiadają na pytania pani I. W myśl przepisów art. 31 ust. 1 pkt 1 ustawy
poseł. Jednocześnie pragnę wyrazić gotowość do dal- z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
szej współpracy na rzecz szybkiego i efektywnego i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
wykorzystania przez Polskę dostępnych środków eu- nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.)
ropejskich. prowadzący zakład pracy chronionej (zakład aktyw-
Z poważaniem ności zawodowej) w stosunku do tego zakładu zwol-
niony jest m.in. z podatku od nieruchomości na za-
Sekretarz stanu sadach określonych w przepisach odrębnych. Zgodnie
Adam Zdziebło z tymi przepisami, tj. art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.), od
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r. podatku od nieruchomości zwalnia się prowadzących
zakłady pracy chronionej (zakłady aktywności zawo-
dowej) w zakresie przedmiotów opodatkowania zgło-
szonych wojewodzie, jeżeli zgłoszenie zostało potwier-
dzone decyzją w sprawie przyznania statusu zakładu
pracy chronionej (zakładu aktywności zawodowej)
albo zaświadczeniem, zajętych na prowadzenie tego
zakładu, z wyjątkiem przedmiotów opodatkowania
znajdujących się w posiadaniu zależnym podmiotów
niebędących prowadzącymi zakłady pracy chronionej
(zakłady aktywności zawodowej).

Uzyskane środki ze zwolnienia od podatku od nie-
ruchomości prowadzący zakład pracy chronionej zo-
bowiązany jest przekazać na Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON)
– w wysokości 10%, oraz na zakładowy fundusz re-
habilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) – w wy-
sokości 90%. Prowadzący zakład aktywności zawo-
dowej zobowiązany jest natomiast przekazać środki
z tego zwolnienia na zakładowy fundusz aktywności
– ZFA (art. 31 ust. 3 oraz ust. 4 ustawy o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych).
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm. – updop) oraz
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm. – updof), kosztami uzyskania przychodów
są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przycho-
dów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w tych usta-
wach, które do tych kosztów nie są zaliczane (art. 15
ust. 1 updop oraz art. 22 ust. 1 updof).
W myśl ww. ustaw o podatku dochodowym nie
uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów
i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez
podatnika.
Kosztami tymi są jednak m.in. podstawowe odpi-
sy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub moż-
liwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają od-
rębne ustawy (art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. a updop oraz
art. 23 ust 1 pkt 7 lit. a updof).
Tworzony przez prowadzącego zakład pracy chro-
nionej ZFRON lub przez prowadzącego zakład ak-
tywności zawodowej ZFA nie jest, w myśl przytoczo-
nej wyżej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, fun-
duszem tworzonym w ciężar kosztów. Tym samym
przekazywane wpłaty na ZFRON (ZFA), odpowiada-
jące środkom uzyskanym ze zwolnienia od podatku
od nieruchomości, nie mogą stanowić kosztów podat-
kowych w momencie przekazania ich na tego rodzaju
fundusz. Takie stanowisko prezentowane było np.
w wyroku NSA z dnia 5 września 2006 r., sygn. akt
II FSK 1179/05 (niepublikowany, Lex. nr 263779).
Zauważa się ponadto, że podatnicy zwolnieni od
podatku od nieruchomości, w oparciu o wyżej przy-
toczony przepis art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, zobowiązani są w formularzu
(ZN-1B), stanowiącym załącznik do deklaracji na po-
datek od nieruchomości oraz informacji o nierucho-
mościach i obiektach budowlanych, wykazywać dane
dotyczące zwolnienia podatkowego, tj. powierzchnię
gruntów, budynków (ich części) oraz budowli. W for-
mularzu tym, podobnie jak w samej deklaracji (infor-
macji), nie podaje się wysokości podatku od nierucho-
mości od przedmiotów objętych zwolnieniem od tego
podatku. W rzeczywistości przekazaniu na ZFRON
(ZFA) podlega nie kwota podatku od nieruchomości,
ale środki w wysokości podatku od nieruchomości,
551
który nie został ustalony (określony) w wyniku za-
stosowania zwolnienia.
O ile brak jest podstaw do zaliczenia do kosztów
podatkowych uzyskanych środków z wyżej wymie-
nionego zwolnienia podatkowego w momencie ich
przekazania na ZFRON (ZFA), to nie ma przeszkód,
aby tymi kosztami były u prowadzącego zakład pra-
cy chronionej (zakład aktywności zawodowej) wydat-
ki sfinansowane z tego funduszu (w tym pochodzące
ze środków z tego zwolnienia), o ile wydatki te speł-
niają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop
albo art. 22 ust. 1 updof. W przypadku wydatków
inwestycyjnych kosztami tymi będą odpisy amorty-
zacyjne, przy spełnieniu warunków przewidzianych
w art. 16a–16m updop albo w art. 22a–22o updof.
U prowadzącego zakład pracy chronionej kosztem
uzyskania przychodów jest także poniesiona wpłata
na PFRON (w wysokości 10% środków pochodzących
ze zwolnienia od podatku od nieruchomości). Stano-
wi ona bowiem rodzaj kosztu (pośredniego), który
związany jest z funkcjonowaniem (zachowaniem albo
zabezpieczeniem źródła przychodów) zakładów pracy
chronionej (art. 15 ust. 1, ust. 4d i ust. 4e updop oraz
art. 22 ust. 1, ust. 5c i ust. 5d updof).
II. Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 2 pkt 1 updof
płatnicy będący zakładami pracy chronionej kwoty
pobranych zaliczek na podatek od przychodów z ty-
tułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pienięż-
nych z ubezpieczenia społecznego, wypłacanych przez
tych płatników:
a) za miesiące od początku roku do miesiąca
włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od
początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę sta-
nowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali,
o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują w 10% na
PFRON oraz w 90% na ZFRON,
b) za miesiące następujące po miesiącu, w którym
dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego
płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a,
przekazują na zasadach określonych w ust. 1 (do
urzędu skarbowego).
Z kolei zakłady aktywności zawodowej, na pod-
stawie art. 38 ust. 2 pkt 2 updof, kwoty pobranych
zaliczek na podatek od przychodów z tytułów okre-
ślonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego, wypłacanych przez
tych płatników:
a) za miesiące od początku roku do miesiąca
włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od
początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę sta-
nowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali,
o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują na ZFA,
b) za miesiące następujące po miesiącu, w którym
dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego
płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a,
przekazują na zasadach określonych w ust. 1 (do
urzędu skarbowego).
Od 1 stycznia 2009 r. pracodawcy będący podat-
nikami zarówno podatku dochodowego od osób praw-
nych, jak i od osób fizycznych, mają możliwość
552
uwzględniania wynagrodzeń w kosztach podatko-
wych na zasadzie memoriału. Stanowią one zatem
koszt podatkowy okresu (miesiąca), którego dotyczą,
pod warunkiem, że zostały wypłacone (postawione
do dyspozycji) w terminie wynikającym z przepisów
prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego
łączącego strony. W razie niespełnienia tego warun-
ku rozlicza się je kasowo, tj. w okresie, w którym
zostały faktycznie zapłacone (postawione do dyspo-
zycji). Stanowią o tym przepisy art. 15 ust. 4g oraz
art. 16 ust. 1 pkt 57 updop i odpowiednio art. 22 ust. 6ba
oraz art. 23 ust. 1 pkt 55 updof.
Kosztami uzyskania przychodów są wynagrodze-
nia w kwocie brutto (wszelkie jego składniki). Kwota
wynagrodzenia brutto pomniejszana jest o zaliczkę
na podatek dochodowy. Oznacza to, że kosztem po-
datkowym jest cała kwota wynagrodzenia, od które-
go obliczana i odprowadzana jest przez płatnika za-
liczka na podatek dochodowy.
Dla uznania za koszt podatkowy omawianej za-
liczki na podatek dochodowy bez znaczenia jest, czy
zaliczka ta zostanie odprowadzona do budżetu, czy
też pozostanie w zakładzie pracy chronionej (na
ZFRON) lub zakładzie aktywności zawodowej (na
ZFA), bądź zostanie przekazana (w części) na PFRON.
Kosztem podatkowym zaliczka ta staje się już z chwi-
lą zaliczenia wynagrodzenia (brutto) do kosztów uzy-
skania przychodów.
Nie może więc ona stanowić dodatkowo kosztu
podatkowego w momencie przekazania jej na ZFRON
(ZFA) i PFRON oraz wydatkowania z ZFRON (ZFA)
środków pochodzących z tej zaliczki.
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie przesunięcia dodatkowych środków
finansowych na priorytet I
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 w celu umożliwienia alokacji
tych środków przez beneficjentów konkursu
nr 6/POIiŚ/1.1/11/2009 znajdujących się
na liście rezerwowej, w tym gminie
i miastu Nisko (14269)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej Antoniego Błądka, załączonej
do pisma pana wicemarszałka Krzysztofa Putry
z dnia 10 lutego br. (znak: SPS-023-14269/10),
w sprawie przesunięcia dodatkowych środków finan-
sowych na priorytet I POIiŚ: Gospodarka wodno-
-ściekowa w celu wsparcia projektów znajdujących się
na liście rezerwowej, wyłonionych podczas procedury
konkursowej, poniżej odnoszę się do pytań ujętych
w ww. interpelacji.
— Czy istnieje możliwość zwiększenia alokacji
w konkursie nr 6 POIiŚ/1.1./11/2009, aby uwzględnić
wszystkie dobrze przygotowane projekty, które zna-
lazły się na liście rezerwowej, w tym projekt gminy
i miasta Nisko, a których jest znacznie więcej niż
przewidzianych środków?
Ad 1. Uprzejmie informuje, że alokację dla działa-
nia 1.1 PO IiŚ: Gospodarka wodno-ściekowa, wyno-
szącą 2783 mln EUR wyczerpują już projekty umiesz-
czone na „Liście projektów indywidualnych” oraz pro-
jekty wybrane w trakcie 6 naborów wniosków prze-
prowadzonych w ramach procedury konkursowej.
Zwiększenie alokacji na działanie byłoby możliwe je-
dynie poprzez przesunięcie środków pomiędzy po-
szczególnymi priorytetami, co wiązałoby się z koniecz-
nością zmiany ww. programu operacyjnego.
— W jaki sposób i kiedy Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego zamierza przesunąć dodatkowe środki
finansowe na priorytet I PO IiŚ i czy kwota przesu-
niętych środków obejmie dofinansowanie dla wszyst-
kich projektów będących na liście rezerwowej?
Ad 2. Zgodnie z porozumieniem w sprawie syste-
mu realizacji Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” dla osi priorytetowych I, II, III,
IV i V PO IiŚ zawartym w dniu 11 kwietnia 2007 r.
(pkt 4) między ministrem rozwoju regionalnego a mi-
nistrem środowiska, procedura przesunięcia środ-
ków między osiami priorytetowymi uruchamiana
jest na wniosek właściwej instytucji pośredniczącej
(IP), czyli w przypadku I osi priorytetowej Minister-
stwa Środowiska. Ewentualna procedura zmiany tre-
ści programu w zakresie tabel finansowych byłaby
możliwa teoretycznie dopiero po zgłoszeniu takiej po-
trzeby przez Ministerstwo Środowiska.
Zaznaczam jednak, że ewentualne przesunięcie
środków pomiędzy priorytetami PO Iiś jest możliwe
w przypadku wprowadzenia zmian do zapisów Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Dokonanie ww. zmian jest długotrwałą procedurą,
która wymaga przeprowadzenia konsultacji społecz-
nych, uzgodnień międzyresortowych, przyjęcia uchwa-
ły przez członków Komitetu Monitorującego Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”, decyzji
Rady Ministrów oraz akceptacji ze strony Komisji
Europejskiej. Ponadto zmiany związane z tego typu
modyfikacją tabel finansowych Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” wymagają prze-
prowadzenia ewaluacji, która potwierdziłaby zasad-
ność takiego działania.
— Jaka jest więc szansa na przesuniecie projektu
gminy i miasta Nisko oraz pozostałych inwestycji
z listy projektów rezerwowych na listę podstawową

projektów zakwalifikowanych do dofinansowania
z Funduszu Spójności?
Ad 3. Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa
Środowiska, które jest odpowiedzialne za zarządza-
nie alokacją w poszczególnych działaniach, projekty
sklasyfikowane na liście jako rezerwowe będą zmie-
niały status na podstawowy w przypadku pojawie-
nia się oszczędności w projektach zatwierdzonych
w ramach wcześniejszych naborów lub projektach
indywidualnych oraz w przypadku przesunięcia do-
datkowych środków finansowych z innych osi prio-
rytetowych (przy spełnieniu warunku wskazanego
w pkt 2).
Jednocześnie informuję, że w pełni rozumiem oba-
wy pana posła związane z możliwością niewykonania
planowanego zadania przez gminę i miasto Nisko bez
możliwego wsparcia ze środków unijnych. Niemniej
jednak podkreślam, że fundusze unijne nie są też je-
dynymi środkami wspierającymi realizację tego typu
inwestycji. W przypadku braku możliwości skorzysta-
nia ze środków UE beneficjent powinien zabiegać
o wsparcie również z innych dostępnych źródeł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie nasilającego się zjawiska
oszustw SMS-owych w Polsce (14271)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś, która wpłynę-
ła do Ministerstwa Sprawiedliwości w dniu 12 lutego
2010 r., a dotyczy zjawiska tzw. oszustw SMS-owych,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje:
Zjawisko tzw. oszustw SMS-owych w obecnym
stanie prawnym powinno być oceniane przez pry-
zmat wyczerpania znamion przestępstwa oszustwa
stypizowanego w art. 286 Kodeksu karnego. W pro-
wadzonych przez powszechne jednostki organizacyj-
ne prokuratury urządzeniach statystycznych nie od-
notowuje się danych dotyczących sposobu działania
sprawcy, o ile nie wpływa on na kwalifikację prawną
czynu. W związku z tym nie sposób się odnieść do
ogólnych stwierdzeń o zwiększaniu się liczby oszustw,
które popełniono przy użyciu SMS-ów. Ustalenie,
który z czynów zakwalifikowanych z art. 286 Kodek-
su karnego został popełniony w ten sposób, wyma-
gałoby analizy akt wszystkich postępowań o prze-
stępstwa kwalifikowane z tego przepisu i to na prze-
553
strzeni kilku lat, aby uzyskać wiarygodne dane
o dynamice zjawiska, o którym jest mowa w interpe-
lacji. Zrealizowanie tej analizy byłoby wysoce praco-
chłonne i mogłoby zakłócić wykonywanie bieżących
zadań prokuratury. Z tego powodu nie została pod-
jęta decyzja o przeprowadzeniu takiej analizy za lata
poprzednie, a tylko decyzja o monitorowaniu tego ro-
dzaju postępowań w przyszłości w celu ustalenia za-
równo dynamiki tego zjawiska, jak i sposobów jego
popełniania oraz ewentualnego opracowania szcze-
gólnych metod jego zwalczania.
Jeżeli zaś chodzi o przesyłanie niezamawianych
wiadomości handlowych, czyli tzw. spamu, to czyn
taki jest wykroczeniem określonym w art. 24 ust. 1
ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług
drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204,
z późn. zm.), ściganym na wniosek pokrzywdzonego.
Walka z tym zjawiskiem należy w pierwszym rzędzie
do zadań Policji, która zgodnie z art. 17 § 1 Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia jest oskar-
życielem publicznym we wszystkich sprawach o wy-
kroczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Odnosząc się szczegółowo do pytań sformułowa-
nych w interpelacji, należy stwierdzić:
1. W ocenie ministra sprawiedliwości nie ma obec-
nie podstaw do podejmowania nadzwyczajnych dzia-
łań w zakresie zwalczania zjawiska oszustw SMS-
-owych. W każdym wypadku, gdy jednostki organi-
zacyjne prokuratury czy też inne organy, uprawnione
do prowadzenia postępowań przygotowawczych, uzy-
skują wiarygodną informację o podejrzeniu popełnie-
nia przestępstwa oszustwa, niezależnie od sposobu
jego popełnienia, są zobowiązane do wszczęcia postę-
powania przygotowawczego oraz podjęcia dalszych
czynności stosownie do uregulowań Kodeksu postę-
powania karnego. Na obecnym etapie uznano za ce-
lowe i wystarczające monitorowanie tzw. oszustw
SMS-owych i w zależności od wyników tego monito-
ringu dokonana zostanie ocena czy konieczne jest
podjęcie szczególnych działań w celu przeciwdziała-
nia temu zjawisku.
2. Minister sprawiedliwości nie prowadzi obecnie
prac związanych z wprowadzeniem nowych przepi-
sów regulujących kwestie poruszone w interpelacji
pani poseł. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie
z art. 24 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) minister sprawiedliwości jest zobowią-
zany do przygotowania – w wypadku zaistnienia ta-
kiej potrzeby – projektów przepisów w obszarze pra-
wa karnego. Natomiast przygotowanie projektów prze-
pisów w obszarze prawa administracyjnego, w oma-
wianym zakresie, należy do ministra infrastruktury
[vide art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 pkt 3
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra infrastruktury (Dz. U. Nr 216,
poz. 1594)], odpowiedzialnego za dział administracji
554
rządowej: łączność, obejmującej także telekomunika-
cję. Ten minister prowadzi prace związane z noweli-
zacją ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomu-
nikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.).
W projekcie z dnia 7 i dnia 14 maja 2009 r. przewi-
dziane zostało dodanie działu VIIa zatytułowanego
„Zwalczanie przesyłania spamu”. W tym dziale prze-
widziano szczegółowe procedury związane ze zwal-
czaniem spamu, a w proponowanym do dodania art. 209a
przewidziano kary pieniężne m.in. za przesyłanie spa-
mu, których górna granica wynosi 100 000 zł. Projekt
ten nie został do tej pory wniesiony do Sejmu, a jest
dostępny na stronie: http://bip.mi.gov.pl/pl/bip/projek-
ty_aktow_prawnych/projekty_ustaw/ustawy_teleko-
munikacja/proj_ust_prawo_telekom_07_05_09.
W związku z problematyką poruszaną w interpe-
lacji pani poseł nie zachodzi natomiast potrzeba pod-
jęcia prac legislacyjnych w obszarze prawa karnego.
Kryminalizowane przepisem art. 286 Kodeksu kar-
nego przestępstwo oszustwa, w zakresie opisu zna-
mion czynu zabronionego, nie określa sposobów, przy
pomocy których można wprowadzić w błąd daną oso-
bę. Przepis ten – w odniesieniu do rodzaju możliwych
czynności sprawczych – nie zawiera żadnych ograni-
czeń. Dlatego wprowadzenie w błąd, stanowiące jed-
no ze znamion oszustwa, możliwe jest przy wykorzy-
staniu wszelkich sposobów i metod, które doprowa-
dzą do powstania rozbieżności między świadomością
osoby rozporządzającej mieniem a rzeczywistym sta-
nem rzeczy. Wprowadzenie w błąd może zatem na-
stąpić również przez przesłanie do pokrzywdzonego
informacji w formie krótkiej wiadomości tekstowej.
Wprowadzenie szczególnych regulacji dotyczą-
cych przestępstw oszustwa popełnionych przy użyciu
SMS-ów musiałoby prowadzić do wprowadzenia od-
rębnych regulacji dla każdego sposobu działania
sprawców przestępstw oszustwa, a to byłoby sprzecz-
ne z zasadami prawidłowej legislacji. Dlatego obecnie
brak jest przesłanek merytorycznych do podjęcia
prac legislacyjnych w tym zakresie.
Na marginesie wskazać należy, że uprawnienia
kontrolne w stosunku do przedsiębiorców stosują-
cych praktyki naruszające zbiorowe interesy konsu-
mentów posiada prezes Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów, który także może wydawać sto-
sowne decyzje administracyjne w tym zakresie [vide
ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkuren-
cji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn.
zm.)]. Zgodnie z przywoływaną już ustawą z dnia
16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne uprawnie-
nia kontrolne oraz prawo wydawania decyzji admi-
nistracyjnych w stosunku do przedsiębiorców świad-
czących usługi telekomunikacyjne ma również prezes
Urzędu Komunikacji Elektronicznej. W postępowa-
niu karnym natomiast możliwe jest orzeczenie zaka-
zu prowadzenia określonej działalności gospodarczej
w razie skazania za przestępstwo popełnione w związ-
ku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze
jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronio-
nym prawem (vide art. 41 § 2 Kodeksu karnego).
3. W ocenie ministra sprawiedliwości brak jest
obecnie danych uzasadniających zawarte w interpe-
lacji stwierdzenie o niestosowaniu istniejących regu-
lacji prawnych, uznających określone stany faktycz-
ne za przestępstwo oszustwa. Stwierdzenie to nie
zostało poparte chociażby przykładami konkretnych
spraw, w których organy postępowania karnego do-
konały błędnej oceny dowodów i podjęły błędną de-
cyzję procesową. Tylko wskazanie konkretnych po-
stępowań, w których takie błędy zostały popełnione,
umożliwi ewentualną korektę wadliwych decyzji
bądź zajęcie stanowiska, że te postępowania nie mo-
gły stanowić podstawy do oceny sformułowanej
w interpelacji pani poseł.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie przekazania z rezerwy
subwencji ogólnej Ministerstwa Infrastruktury
środków finansowych na zadanie
pn. „Przebudowa obiektów mostowych
na potoku Krupianki oraz mostu na potoku
Czerszla wraz z dojazdami w ciągu
drogi powiatowej nr K1636
Krościenko – Szczawnica” (14272)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 10 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14272/
10, przy którym przekazano interpelację pana posła
Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie wniosku o do-
finansowanie z rezerwy subwencji ogólnej zadania
pn. „Przebudowa obiektów mostowych na potoku Kru-
pianki oraz mostu na potoku Czerszla wraz z dojaz-
dami w ciągu drogi powiatowej nr K1636 Krościenko
– Szczawnica”, uprzejmie informuję.
Powyższy wniosek Zarządu Powiatu Nowotarskie-
go został ujęty w wykazie zadań inwestycyjnych „mo-
stowych” wnioskowanych przez samorządy o dofinan-
sowanie z rezerwy subwencji ogólnej w roku 2010.
Omawiana rezerwa powołana została na mocy
art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 26 ust. 3 ww. ustawy rezerwą tą dysponuje
minister właściwy do spraw finansów publicznych,

w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
transportu, po zasięgnięciu opinii reprezentacji jed-
nostek samorządu terytorialnego. W bieżącym roku
preferowane były zadania inwestycyjne obejmujące
budowę lub przebudowę obiektów inżynierskich, któ-
rym nadane zostały jednolite numery inwentarzowe
(JNI), posiadające ważną decyzję o pozwoleniu na
budowę.
Obecnie prace nad podziałem środków z rezerwy
subwencji ogólnej zostały już zakończone, a kwota
rezerwy ujęta w ustawie budżetowej na 2010 r. roz-
dysponowana w całości. Powyższe zadanie uzyskało
dofinansowanie w wysokości 856,7 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie rent strukturalnych
w latach 2007–2013 (14274)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Putry przesłaną przy
piśmie z dnia 11 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14274/
10, dotyczącą działania: Renty strukturalne, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Działanie: Renty strukturalne, jest jednym z dzia-
łań Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–
–2006 (PROW 2004–2006) i Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–
–2013). Podstawowe założenia, jak również zakres
i cele działań PROW określają w poszczególnych
okresach programowania rozporządzenia Rady Wspól-
not Europejskich.
Zakresy i cele na lata 2004–2006 zostały okre-
ślone w rozporządzeniu Rady (WE) Nr 1257/1999
w sprawie wsparcia rozwoju wsi przez Europejski
Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EAGGF),
a na kolejny okres programowania 2007–2013 zosta-
ły określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1698/
2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
dusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
(EFRROW).
Do powyższych rozporządzeń każde państwo
członkowskie przygotowuje swój Plan/Program Roz-
woju Obszarów Wiejskich, który zawiera opis wybra-
nych do wdrożenia działań. Zarówno PROW 2004–
555
–2006, jak i PROW 2007–2013 zawierają działanie:
Renty strukturalne. Szczegółowe zasady dostępu do
poszczególnych działań określane są w krajowych
rozporządzeniach wykonawczych, dla działania: Ren-
ty strukturalne są to:
— rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie
rent strukturalnych objętej Planem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (Dz. U. Nr 114, poz. 1191, z późn. zm.)
w okresie programowania 2004–2006,
— rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Renty strukturalne, ob-
jętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.),
w okresie programowania 2007–2013.
Renta strukturalna w ramach PROW 2004–2006
oraz z PROW 2007–2013 jest świadczeniem finan-
sowanym w 75% ze środków unijnych, a w 25%
z budżetu państwa, i wypłacana jest przez Agencję
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Nato-
miast renty strukturalne, które były wprowadzone
ustawą z dnia 26 kwietnia 2001 r. o rentach struk-
turalnych w rolnictwie (Dz. U. Nr 52, poz. 539,
z późn. zm.) były zupełnie odmiennym świadcze-
niem od ww. rent strukturalnych i były one wypła-
cane z budżetu państwa przez Kasę Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego.
Ponadto należy podkreślić, iż renty strukturalne
w ramach PROW 2007–2013 (jak również w ramach
PROW 2004–2006, którego realizacja została już za-
kończona) są świadczeniem odmiennym od świad-
czeń emerytalno-rentowych przyznawanych na pod-
stawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków. Nie jest to świadczenie obowiązkowe i należne
każdemu rolnikowi na jednakowych warunkach, ale
tylko tym, którzy spełniają i akceptują wymagania
wymienione w ww. rozporządzeniach, a także złożą
wniosek w terminie ogłoszonym przez prezesa agen-
cji restrukturyzacji rolnictwa.
Świadczenia emerytalno-rentowe są podstawo-
wym rozwiązaniem w tej dziedzinie, natomiast renty
strukturalne stanowią szczególny rodzaj pomocy fi-
nansowej, o którą mogą ubiegać się osoby spełniające
określone warunki. Oznacza to, iż w sytuacji gdy rol-
nik nie spełnia warunków niezbędnych do uzyskania
renty strukturalnej bądź w sytuacji gdy nie będzie
mogła już być przyznawana pomoc w postaci renty
strukturalnej z uwagi na wyczerpanie limitu dostęp-
ności środków przewidzianych na to działanie
w okresie realizacji programu 2007–2013, rolnik za-
chowuje prawo do zabezpieczenia społecznego na
podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników i może ubiegać się o świadczenie przewidziane
w tym systemie.
Podkreślenia wymaga fakt, że każde działanie
w ramach PROW skierowane jest do określonej
w PROW liczby beneficjentów, ograniczonej wiel-
556
kością przyznanych na to działanie środków finan-
sowych z Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
i z budżetu państwa. Dlatego też należy liczyć się
także z taką sytuacją, że gdy środki te zostaną
wyczerpane, to w kolejnych latach PROW 2007–
–2013 może nie być już naborów wniosków o przy-
znanie renty strukturalnej.
W kwestii dotyczącej wprowadzanych zmian
w działaniu: Renty strukturalne, w ramach PROW
2007–2013, uprzejmie informuję, iż w związku z wie-
loletnimi zobowiązaniami limit środków finanso-
wych przyznany na niniejsze działanie w ramach
PROW 2004–2006 wystarczył na wypłaty rent do
połowy listopada 2007 r., a zobowiązania te są pokry-
wane z budżetu PROW 2007–2013.
Ze względu na obciążenie budżetu działania zo-
bowiązaniami z lat 2004–2006 okazało się, że ko-
nieczne jest przesunięcie dodatkowej kwoty na reali-
zację działania w ramach PROW 2007–2013. Polska
przedłożyła do Komisji Europejskiej w grudniu 2008 r.
propozycję dokonania przesunięć pomiędzy działa-
niami na potrzeby działania: Renty strukturalne,
w wysokości 362 mln euro, zaakceptowanych wcze-
śniej przez Komitet Monitorujący PROW 2007–2013
oraz Radę Ministrów.
W dniu 24 listopada 2009 r. Komitet ds. Rozwoju
Obszarów Wiejskich (RDC) w Brukseli pozytywnie
zaopiniował polską propozycję modyfikacji PROW
2007–2013 w zakresie budżetu programu dotyczącą
zwiększenia finansowania działania: Renty struktu-
ralne (362 mln euro). Pozytywna opinia Komitetu ds.
Rozwoju Obszarów Wiejskich była podstawą dla Ko-
misji Europejskiej do wydania w dniu 18 stycznia br.
decyzji K(2010)139 w sprawie zatwierdzenia zmian
do programu rozwoju obszarów wiejskich dla Polski
na lata 2007–2013 oraz zmieniającą decyzję Komisji
C (2007) 4126 z dnia 7 września 2007 r., zatwier-
dzającą Program Rozwoju Obszarów Wiejskich. De-
cyzja ta zawiera akceptację zmian budżetu PROW
2007–2013 polegającą m.in. na zwiększeniu środków
przeznaczonych na działanie: Renty strukturalne,
o 362 mln euro. Decyzja ta stanowi podstawę do za-
kończenia toczących się obecnie prac legislacyjnych
nad projektem rozporządzenia zmieniającego rozpo-
rządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, który uwzględnia nowe
kryteria dostępu do niniejszego działania oraz pro-
jektem rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi zmieniającego rozporządzenie w sprawie podzia-
łu środków Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013.
W ramach prowadzonych uzgodnień z Komisją
Europejską (od grudnia 2008 r.) Komisja uzależniła
zgodę na dokonanie postulowanej korekty budżetu
od wprowadzenia zmian warunków przyznawania
pomocy, które spowodują wzmocnienie przemian
struktury agrarnej dzięki działaniu: Renty struktu-
ralne, a także od przyjęcia stałej wysokości renty
strukturalnej poprzez rezygnację z jej corocznej wa-
loryzacji. Równocześnie, na wniosek Komisji Euro-
pejskiej, zmniejszono liczbę beneficjentów, którzy
będą uczestniczyć w programie z 50 400 do 20 400.
Strona polska zobowiązała się, iż liczba ta w okresie
realizacji PROW 2007–2013 nie zostanie przekroczo-
na. Dlatego też w ramach planowanego naboru wnio-
sków może zostać przyjęta ograniczona liczba bene-
ficjentów, tj. ok. 6000 osób.
Stąd też w ramach obecnie przygotowanych
zmian PROW 2007–2013 należało uwzględnić pro-
pozycje Komisji, które zostały przyjęte przez KE
notyfikacją z dnia 9 grudnia 2009 r. Tak więc
wszystkie nowe warunki dostępu do działania: Ren-
ty strukturalne, są odpowiedzią na stanowisko KE
przedstawione stronie polskiej w ramach prowadzo-
nych z Komisją uzgodnień co do realokacji środków
finansowych na to działanie i zostały przyjęte przez
KE ww. notyfikacją.
W związku z powyższym zmianie uległy zapisy
PROW 2007–2013 w zakresie warunków przyznawa-
nia pomocy w tym działaniu. Konsekwencją tych
zmian programu jest opracowany projekt rozporzą-
dzenia zmieniającego rozporządzenie ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013. Po wejściu w życie ww. projektu rozpo-
rządzenia powierzchnia przekazanych użytków rol-
nych będzie musiała wynosić co najmniej 6 ha albo
3 ha, w przypadku gospodarstw rolnych położonych
w województwie: małopolskim lub podkarpackim,
lub śląskim, lub świętokrzyskim. W niniejszej kwe-
stii należy podkreślić, iż wielkości te są kompromi-
sem, gdyż KE w toku negocjacji zaproponowała ich
podwyższenie do odpowiednio 9 i 3 ha. Należy zauwa-
żyć, że z uwagi na występujące w skali kraju różnice
w strukturze i wielkościach gospodarstw rolnych,
w szczególności ze względu na najniższe średnie po-
wierzchnie gruntów rolnych w gospodarstwie w wo-
jewództwie, w tych właśnie czterech województwach
utrzymany został wyjątek dotyczący minimalnej
wielkości przekazywanych gospodarstw rolnych, któ-
ry ustanowiony został na poziomie 3 ha, a więc niż-
szym niż obowiązujący co do zasady poziom 6 ha.
Powierzchnia gospodarstwa, które powstanie po
przejęciu gruntów (docelowego), nie będzie mogła być
mniejsza niż średnia powierzchnia gospodarstwa rol-
nego w kraju, a jeśli gospodarstwo o powierzchni
większej niż 10 ha przekazywane jest na powiększe-
nie innego gospodarstwa rolnego, wielkość gospodar-
stwa docelowego będzie musiała być większa od go-
spodarstwa przekazywanego o co najmniej 10%.
Ponadto zmieni się definicja następcy, którym bę-
dzie mogła być tylko taka osoba, która rozpoczyna
działalność rolniczą po raz pierwszy z dniem przeję-
cia gospodarstwa rolnego od producenta rolnego

ubiegającego się o rentę strukturalną, i do dnia wy-
dania decyzji o przyznaniu renty strukturalnej temu
producentowi rolnemu została tej osobie wypłacona
pomoc na podstawie przepisów w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Ułatwianie startu mło-
dym rolnikom, objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013. Jednocześnie
w przypadku następcy, który nie posiada odpowied-
nich kwalifikacji zawodowych w zakresie wykształ-
cenia, warunek dotyczący posiadania tych kwalifika-
cji może być spełniony w terminie określonym w prze-
pisach w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013. Zgodnie z dotychczasowymi przepisami
warunek ten musiał być spełniony w chwili złożenia
wniosku o przyznanie renty strukturalnej.
Zmianie ulegnie również wysokość renty struk-
turalnej, która obecnie uzależniona jest od aktualne-
go poziomu świadczeń emerytalnych, co oznacza do-
konywanie ich okresowej waloryzacji. Obecnie pro-
ponuje się określenie wysokości nowo przyznanych
rent strukturalnych w wysokości stałej, niepodlega-
jącej waloryzacji. Proponowana podstawowa wyso-
kość renty strukturalnej została określona na pod-
stawie kwoty najniższej emerytury w 2009 r., tj. kwo-
ty 675,10 zł. i stanowi ok. 150% tej kwoty, tj. 1013 zł.
Podstawowa wysokość renty strukturalnej może ulec
zwiększeniu o dodatek na małżonka – 676 zł oraz
o dodatek za przekazanie gospodarstwa rolnego o po-
wierzchni powyżej 10 ha osobie poniżej 40. roku życia
– 102 zł. Wysokość wsparcia podlega sumowaniu,
z tym że łączna wysokość renty strukturalnej nie
może wynosić więcej niż 1791 zł, co oznacza, iż nie
podlega ona waloryzacji. Nowe, proponowane wyso-
kości rent strukturalnych zostały ustalone w opar-
ciu o dotychczas obowiązujące zasady. Jedynym od-
stępstwem będzie brak ich waloryzacji w przypadku
rent przyznawanych w ramach planowanego nowe-
go naboru.
Według danych Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa w ramach PROW 2007–2013
w 2007 r. z rent strukturalnych korzystało 565 beneficjen-
tów, w roku 2008 – 11 673 beneficjentów, a w 2009 r.
w sumie z niniejszego działania korzystało 13 666
beneficjentów przyjętych w ramach przeprowadzo-
nych dwóch naborów wniosków o przyznanie renty
strukturalnej, tj. w 2007 r. i 2008 r., gdyż w 2009 r.
nabór taki nie został ogłoszony.
Średnia wysokość renty strukturalnej w 2007 r.
wynosiła 1104,47 zł, w 2008 r. – 1132,62 zł., a w 2009 r.
– 1162,72 zł. Natomiast ilość ziemi przekazanej
w zamian za renty strukturalne na warunkach ure-
gulowanych dotychczasowych rozporządzeniem przed-
stawiała się następująco:
– 2007 r. – 4662,14 ha,
– 2008 r. 101 765,77 ha,
– 2009 r. 24 587,81 ha.
557
Łącznie w ramach przeprowadzonych dwóch na-
borów wniosków o przyznanie renty strukturalnej
(w 2007 i 2008 r.) przekazano 131 015,72 ha.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż określenie
rzeczywistego wpływu działania: Renty struktural-
ne, na realizację celów szczegółowych niniejszego
działania możliwe będzie do oszacowania dopiero po
zakończeniu wdrażania działania. Przyszły nabór
wniosków o przyznanie renty strukturalnej będzie
opierał się na zaostrzonych warunkach dostępu, dzię-
ki którym realizacja niniejszego działania będzie
skuteczniej wpływać na poprawę struktury gospo-
darstw, z uwagi chociażby na fakt, iż o wyborze be-
neficjentów decydować będą punkty uzyskane na
podstawie kryteriów wyboru wniosków o przyznanie
renty strukturalnej. Kryteria te to m.in. wielkość
przekazywanego gospodarstwa rolnego i wielkość
tworzonego gospodarstwa rolnego.
Dlatego też można twierdzić, iż ok. 6 tys. nowo po-
wstałych gospodarstw rolnych osiągnie powierzchnię
powyżej średniej powierzchni gruntów rolnych w kraju.
Podanie szczegółowych danych nt. liczby przekazanych
użytków rolnych w ramach planowanego naboru wnio-
sków będzie możliwe po zakończeniu postępowań
w sprawie przyznania rent strukturalnych wszczętych
w następstwie ogłoszenia nowego naboru.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (14275)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Putry (SPS-023-14275)
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, co
następuje.
Pytanie 1.: Jakie były faktyczne oszczędności
w KPRM wynikające z przywołanego „planu oszczęd-
nościowego”?
W stosunku do ustawy budżetowej na 2008 r. plan
wydatków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów na
2009 r. został zmniejszony o 9614 tys. zł, tj. o 8,2%,
a limity zatrudnienia o 62 etaty, tj. o 8,8%.
Ponadto prowadzona przez kierownictwo KPRM
polityka oszczędnego i racjonalnego wydatkowania
558
środków publicznych miała wpływ na obniżenie nie-
których rodzajów wydatków w 2009 r., co pozwoliło
na zmniejszenie planu wydatków na rok 2010 w sto-
sunku do ustawy budżetowej na 2009 r. o dalsze
1050 tys. zł.
Pytanie 2.: Czy kierownictwo KPRM było objęte
„planem oszczędnościowym”, a jeżeli tak, to w jakim
zakresie?
Z dniem 1 marca 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o wyna-
grodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe oraz ustawy o kształtowaniu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254). Ustawa ta
była jednym z elementów realizacji decyzji Rady Mi-
nistrów o okresowym ograniczeniu wydatków budże-
tu państwa na rok 2009.
Zmiana ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagro-
dzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe wprowadzała oszczędności w wydatkach
budżetu państwa w 2009 r. poprzez przyjęcie do ob-
liczenia wynagrodzeń osób zajmujących kierownicze
stanowiska państwowe w okresie od 1 marca do
31 grudnia 2009 r. kwoty bazowej ustalonej na 2008 r.
w wysokości 1766,46 zł w miejsce kwoty bazowej wa-
loryzowanej na rok 2009 r. – 1835,35 zł.
Również w 2010 r., na mocy przepisów ustawy
z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie niektórych
ustaw związanych z realizacją wydatków budżeto-
wych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706), miesięczne wyna-
grodzenie osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe zostało ustalone w wysokości wynagro-
dzenia przysługującego tym osobom w 2008 r.
Pytanie 3.: Jakie było średnie wynagrodzenie kie-
rownictwa KPRM na koniec 2009 r.?
Średnio miesięczna płaca w grupie osób zajmują-
cych kierownicze stanowiska państwowe w KPRM
za 2009 r. wyniosła 13 454 zł.
Pytanie 4.: O ile etatów zostało ograniczone za-
trudnienie w KPRM w 2009 r.?
Zgodnie z decyzjami kierownictwa kancelarii, już
na etapie projektu ustawy budżetowej na 2009 r. na-
stąpiło zmniejszenie limitów zatrudnienia w części
budżetowej 16: Kancelaria Prezesa Rady Ministrów
o 42 etaty w stosunku do limitów ustalonych w usta-
wie budżetowej na 2008 r. W ustawie z dnia 17 lipca
2009 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009
(Dz. U. Nr 128, poz. 1057) dokonano kolejnego zmniej-
szenia limitu zatrudnienia w części budżetowej 16:
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów o 20 etatów.
Łącznie na 2009 r. dokonano zatem ograniczenia pla-
nu zatrudnienia w KPRM o 62 etaty.
Pytanie 5.: Ilu pracowników było zatrudnionych
na koniec 2009 r. w KPRM?
Stan zatrudnienia w Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów na dzień 31 grudnia 2009 r. obejmujący
członków korpusu służby cywilnej, żołnierzy zawo-
dowych i funkcjonariuszy oraz pracowników nie-
objętych mnożnikowym systemem wynagrodzeń,
niebędących pracownikami politycznymi wynosił
527 osób (520,6875 etatu).
Pytanie 6.: Jakie było średnie wynagrodzenie
w KPRM na koniec 2009 r.?
Średnio miesięczne wynagrodzenie w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów w 2009 r. dla statusów za-
trudnienia: korpus służby cywilnej, żołnierze zawo-
dowi i funkcjonariusze wyniosło 6742 zł.
Pytanie 7.: Ile osób liczy Gabinet Polityczny
w KPRM?
Według stanu na dzień 15 lutego 2010 r. w Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów na stanowiskach do-
radców i asystentów politycznych osób zajmujących
kierownicze stanowiska państwowe było zatrudnio-
nych 29 osób (w wymiarze 26,65 etatu).
Pytanie 8.: Jakie było średnie wynagrodzenie
w Gabinecie Politycznym KPRM na koniec 2009 r.?
Średnio miesięczna płaca w Gabinecie Politycz-
nym KPRM za 2009 r. wyniosła 6635 zł.
Pytanie 9.: W jakiej średniej wysokości pracowni-
cy KPRM otrzymali nagrody roczne?
Średnio miesięczna nagroda na 1 pracownika
ogółem w KPRM w 2009 r. wyniosła 551 zł.
Pytanie 10.: Jakie jest uzasadnienie wycofania
projektu ustawy o racjonalizacji zatrudnienia w pań-
stwowych jednostkach budżetowych, funduszach ce-
lowych i agencjach?
Prace nad koncepcją racjonalizacji zatrudnienia nadal
trwają. Jednak w wyniku przeprowadzonych uzgod-
nień międzyresortowych oraz otrzymanych od part-
nerów społecznych uwag podejście do przedsięwzięcia
uległo ewolucji. Sama koncepcja racjonalizacji nie
uległa znaczącym modyfikacjom. Rząd w dalszym
ciągu dostrzega potrzebę poprawy efektywności pra-
cy w administracji, co wiąże się m.in. z dostosowa-
niem wielkości zatrudnienia we wszystkich jednost-
kach sektora finansów publicznych do zadań realizo-
wanych przez te jednostki. W związku z powyższym
trwają poszukiwania nowych rozwiązań, także o cha-
rakterze pozalegislacyjnym, które pozwolą osiągnąć
poprawę alokacji zasobów i zwiększenie efektywności
pracowników i instytucji publicznych.
Z poważaniem
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie dokończenia inwestycji drogowej
pomiędzy miejscowościami Dalkowo i Trzebiele
(droga nr 20) wraz z chodnikami i zatokami
dla autobusów (w tym w Białym Borze) (14277)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 10 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14277/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła Sta-
nisława Gawłowskiego dotyczącą inwestycji na dro-
dze krajowej nr 20 pomiędzy miejscowościami Dal-
kowo – Trzebiele oraz budowy chodników i zatok
autobusowych w Białym Borze, uprzejmie przekazu-
ję stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę z po-
trzeb i oczekiwań społecznych opisanych przez pana
posła, dlatego też w miarę udostępniania środków
finansowych podejmuje działania zmierzające do wy-
budowania i utrzymania sieci dróg o najwyższym
standardzie w możliwie najkrótszych terminach, jed-
nakże ze względu na ograniczenia finansowe nie
wszystkie inwestycje mogą być zrealizowane w bie-
żącym roku.
Mając na uwadze konieczność poprawy warun-
ków na wskazanym odcinku drogi krajowej nr 20
Dalkowo – Trzebiele od km 168+050 do km 169+800
(1750 mb), podjęto działania zmierzające do przygo-
towania realizacji inwestycji. Przedmiotowa inwe-
stycja ujęta została w wieloletnim planie robót
utrzymaniowych. Jednakże w związku z ogranicze-
niami środków pozostających w dyspozycji GDD-
KiA, w planach finansowych na 2010 r. nie ujęto tej
inwestycji.
Oddział GDDKiA w Szczecinie posiada projekt
wykonawczy na „Wzmocnienie drogi krajowej nr 20
na odcinku Biały Bór – granica woj. zachodniopomor-
skiego od km 166+266 do km 177+433”, uwzględnia-
jący wzmocnienie nawierzchni na przedmiotowym
odcinku, jak również budowę chodników i zatok au-
tobusowych. Ponadto uprzejmie informuję, iż chod-
nik w ciągu ul. Bobolickiej (droga krajowa nr 25)
został wykonany na całej długości w granicach ob-
szaru zabudowanego miasta Biały Bór w 2004 r.
W ciągu ul. Dworcowej (droga krajowa nr 25 w kie-
runku do granicy województwa) obecnie istnieje
chodnik z betonowych płyt chodnikowych, który za-
pewnia możliwość bezpiecznej komunikacji pieszej na
tym odcinku. Natomiast brak jest fragmentu chod-
nika w ciągu ul. Szczecińskiej. Przedmiotowy odci-
nek wraz z odwodnieniem został ujęty w wieloletnim
planie utrzymaniowym i przewidziany jest do reali-
zacji w następnej perspektywie finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
559
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie likwidacji 80 mln zł rezerwy celowej
na Poakcesyjny Program Wsparcia
Obszarów Wiejskich (14278)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-023-14278/10, z dnia
10 lutego br. dotyczące interpelacji pana Stanisława
Gawłowskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w sprawie likwidacji 80 mln zł rezerwy celowej
na Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów Wiej-
skich uprzejmie informuję, co następuje.
W ustawie budżetowej na 2009 r. w części 83: Re-
zerwy celowe w poz. 5 – „Kredyt na program poak-
cesyjnego wsparcia obszarów wiejskich” zapisana
została kwota 137,9 mln PLN. W trakcie przygoto-
wywania korekty ustawy budżetowej na 2009 r. roz-
ważane było obniżenie kwoty ww. rezerwy o 80 mln PLN.
Jednak w wyniku uzgodnień pomiędzy ministrem
finansów a ministrem pracy i polityki społecznej
(dysponentem środków wspomnianej rezerwy celo-
wej) zdecydowano o zmniejszeniu kwoty ww. rezerwy
jedynie o 50,9 mln PLN w stosunku do pierwotnej
propozycji redukcji rezerwy o 80 mln PLN.
Ostatecznie kwota rezerwy celowej przeznaczonej
na wydatki w ramach kredytu na współfinansowanie
Programu Poakcesyjnego Wsparcia Obszarów Wiej-
skich w skorygowanej ustawie budżetowej wyniosła
87 mln PLN. Na koniec 2009 r. wykorzystanie ww.
rezerwy wyniosło 85,5 mln PLN, co oznacza, że re-
zerwa ta po zmianie jej wysokości nie została w peł-
ni wykorzystana. Sugestia pana posła dotycząca
przywrócenia kwoty 80 mln PLN (pomimo faktycz-
nej obniżki rezerwy o 50,9 mln PLN) dotyczy budże-
tu na 2009 r., który został już zamknięty, a więc żad-
ne zmiany w nim nie mogą zostać już dokonane.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w związku
opóźnieniem w realizacji projektu, głównie w kompo-
nencie przeznaczonym dla KRUS, zaszła konieczność
wystąpienia ministra finansów do Banku Światowe-
go o przedłużenie terminu realizacji projektu o 18 mie-
sięcy (zgodnie zapisami umowy projekt powinien zo-
stać zakończony do 30 grudnia 2009 r., a minister
finansów wystąpił o przedłużenie jego realizacji do
30 czerwca 2011 r.). Bank Światowy w dniu 21 paź-
dziernika 2009 r. zaakceptował ww. przedłużenie, co
umożliwia dalszą realizację projektu.
Ponadto pragnę poinformować, iż w ustawie bu-
dżetowej na 2010 r. w cz. 83: Rezerwy celowe w poz. 6
na zadania związane z realizacją kredytu pn. Poakce-
syjny Program Wsparcia Obszarów Wiejskich zapisa-
na została kwota 120 mln PLN, która całkowicie za-
bezpiecza realizację projektu w 2010 r. Komponent dla
gmin zostanie w pełni zakończony w bieżącym roku
w planowanej do wykorzystania kwocie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
560
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie budowy i modernizacji drogi nr 37
(14279)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Stanisława Gawłowskiego przeka-
zanej przy piśmie z dnia 10 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14279/10, w sprawie budowy i modernizacji dro-
gi krajowej nr 37 przedstawiam następujące wyja-
śnienia dotyczące postawionych pytań.
Zadanie polegające na modernizacji drogi krajowej
nr 37 nie zostało ujęte w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą
nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r.,
w związku z czym brak jest podstaw formalnych do
rozpoczęcia jego realizacji.
Z uwagi na aktualny stan polskiej sieci drogowej
potrzeby inwestycyjne znacznie przekraczają dostęp-
ne środki finansowe oraz możliwości realizacyjne.
W związku z powyższym priorytetem są obecnie au-
tostrady, zadania realizowane przy udziale środków
z funduszy UE oraz zadania, których budowa została
już rozpoczęta. W pierwszej kolejności przygotowywa-
na i realizowana jest budowa dróg o największym ob-
ciążeniu ruchem tranzytowym. O włączeniu zadań
do planu decydują kwestie obiektywne, przede wszyst-
kim: natężenie ruchu, stopień nieprzystosowania do-
tychczasowych rozwiązań do obecnego i przyszłego
obciążenia ruchem oraz priorytety rozwoju sieci dro-
gowej.
Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad w Szczecinie ma na uwadze potrzebę
przeprowadzenia naprawy drogi ze względu na zły
stan jej nawierzchni i z chwilą otrzymania odpowied-
nich środków finansowych oraz po uzupełnieniu
wszystkich kwestii formalnych niezwłocznie przystą-
pi do jej realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Gawłowskiego
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 26 sierpnia 2008 r.
w sprawie minimalnych kwot, jakie powinny
posiadać niektóre grupy cudzoziemców
na pokrycie kosztów utrzymania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i powrotu (14283)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Gawłowskiego
z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 28 sierpnia
2008 r. w sprawie minimalnych kwot, jakie powinny
posiadać niektóre grupy cudzoziemców na pokrycie
kosztów utrzymania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i powrotu, przesłaną przy piśmie z dnia
10 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14283/10, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że rozporządzenie to
straciło moc obowiązującą w roku 2009.
W dniu 16 grudnia 2009 r. zostało podpisane przez
ministra pracy i polityki społecznej w porozumieniu
z ministrem spraw wewnętrznych i administracji
oraz ministrem nauki i szkolnictwa wyższego rozpo-
rządzenie w sprawie minimalnych kwot, jakie powin-
ni posiadać cudzoziemcy podejmujący lub kontynu-
ujący studia oraz prowadzący badania naukowe na
pokrycie kosztów utrzymania na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej i powrotu, oraz dokumentów, któ-
re mogą potwierdzić możliwość uzyskania takich
środków (Dz. U. Nr 222, poz. 1766). Pragnę poinfor-
mować Pana Marszałka, że nie widzę możliwości
zmniejszenia kwot podanych w rozporządzeniu.
Przy określaniu wysokości środków finansowych,
jakie powinni posiadać cudzoziemcy na pokrycie kosz-
tów pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
oraz na powrót, brano pod uwagę średnie koszty ta-
niego wyżywienia i zakwaterowania na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz cel pobytu cudzoziem-
ca. Kwota 800 zł na każdy miesiąc pobytu cudzoziem-
ca wynika z wysokości kwoty, jaką przyznaje rząd
Rzeczypospolitej Polskiej jako stypendium na utrzy-
manie dla studenta. Natomiast przy określaniu kwot
na powrót cudzoziemca wzięto pod uwagę odległość
kraju, z którego przyjechał cudzoziemiec do Polski.
I tak odpowiednio w przypadku kraju sąsiadującego
z Polską jest to 200 zł, w przypadku innego kraju
europejskiego – 500 zł, w przypadku krajów pozaeu-
ropejskich – 2500 zł.
W trakcie prac nad rozporządzeniem (konsultacje
międzyresortowe) niektóre resorty poruszały kwe-
stię podwyższenia kwot przyjętych w rozporządze-
niu, oceniając, że są one zbyt niskie oraz nie pozwa-
lają na ewentualne opłacenie na przykład składki na
ubezpieczenie zdrowotne. Jednakże propozycje te nie

zostały uwzględnione i określone w rozporządzeniu
kwoty są, w moim przekonaniu, kwotami minimal-
nymi na pokrycie kosztów związanych z utrzyma-
niem się w kraju, bez konieczności udzielania tym
osobom świadczeń z systemu pomocy społecznej. Ta-
kie też było założenie przy przyjmowaniu w ustawie
z dnia 12 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (Dz. U.
z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn. zm.) dyspozycji
dla ministra właściwego do spraw zabezpieczenia
społecznego do wydania przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Dodatkowo uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że sprawy związane ze zmianą procedury wizowej nie
znajdują się w gestii działania resortu pracy i polity-
ki społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień (14285)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Zuby w sprawie woje-
wódzkich sztabów wojskowych i wojskowych komend
uzupełnień (SPS-023-14285/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przeobrażenia, jakie zachodzą w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności związane
z odstąpieniem od obligatoryjnych form pełnienia
służby wojskowej, a tym samym zmniejszeniem za-
dań wojskowych komend uzupełnień w zakresie po-
kojowego uzupełniania jednostek wojskowych, spo-
wodowały potrzebę ograniczenia liczebności tych
organów. Prowadzone w tym zakresie działania re-
strukturyzacyjne uzasadnione były również wzglę-
dami ekonomicznymi.
Wyznaczanie poszczególnych wojskowych komend
uzupełnień do rozformowania oparto o wyniki prac
analitycznych przeprowadzonych w resorcie obrony
narodowej. W ich trakcie uwzględniano wszelkie
czynniki mające wpływ na prawidłowe i sprawne re-
alizowanie ustawowych zadań przez wszystkie woj-
skowe komendy uzupełnień w warunkach profesjo-
nalnej armii, m.in. wielkość administrowanego ob-
szaru, potencjał ludnościowy, liczbę posiadanych
zasobów rezerw osobowych, zadania w zakresie za-
bezpieczenia mobilizacyjnego rozwinięcia jednostek
wojskowych.
Argumenty podnoszone m.in. przez panią poseł
Marię Zubę, przemawiające za pozostawieniem Woj-
561
skowej Komendy Uzupełnień w Starachowicach,
w tym: dostęp obywateli do urzędu, stan infrastruk-
tury, w której dyslokowana jest komenda, zasoby
rezerw osobowych czy też utrzymywanie prawidło-
wych relacji ze związkami kombatanckimi regionu,
również były przedmiotem analizy. Są one bardzo
istotne, ale stanowią tylko pojedyncze wskaźniki
wśród wielu zastosowanych w trakcie prowadzonych
analiz.
Ostatecznie o liczbie wojskowych komend uzu-
pełnień przewidzianych do rozformowania decydo-
wały potrzeby operacyjno-obronne Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, z których wynika ko-
nieczność dysponowania systemem administracji
wojskowej obejmującej zasięgiem działania całe te-
rytorium państwa.
Nowy kształt administracji wojskowej, m.in. w wo-
jewództwie świętokrzyskim, został określony w pro-
jekcie rozporządzenia ministra obrony narodowej
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych i woj-
skowych komend uzupełnień. Przewidziano w nim
rozformowanie na terenie tego województwa dwóch
wojskowych komend uzupełnień, w tym Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Starachowicach. Zdaniem
resortu obrony narodowej zaproponowany zasięg te-
rytorialnego działania wojskowych komend uzupeł-
nień zapewni prawidłową i sprawną realizację usta-
wowych zadań przez pozostałe organy administracji
wojskowej na tym terenie.
Odnosząc się natomiast do pytania pani poseł Ma-
rii Zuby dotyczącego możliwości odstąpienia od likwi-
dacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Starachowi-
cach, pragnę poinformować, że rozwiązanie takie
skutkować może nadmiernym zwiększeniem liczby
funkcjonujących wojskowych komend uzupełnień lub
też, w przypadku wytypowania innej komendy do
rozformowania, naruszeniem spójności planowanego
systemu administracji wojskowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie przeprowadzania obowiązkowych
okresowych badań zdrowotnych
wszystkich kierowców w celu przedłużenia
terminu ważności prawa jazdy (14287)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-14287/10, przekazujące interpelację
562
poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie przeprowa-
dzania obowiązkowych okresowych badań zdrowot-
nych wszystkich kierowców w celu przedłużenia ter-
minu ważności prawa jazdy, przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia.
Obecnie obowiązujące przepisy ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym przewi-
dują, że każda osoba ubiegająca się o uprawnienia do
kierowania pojazdami jest zobowiązana do uzyska-
nia orzeczenia lekarskiego stwierdzającego istnienie
lub brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowa-
nia pojazdem. W stosunku do wszystkich kierowców
ma zastosowanie system przesłankowy określony
w art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym. Przewiduje on, że w przypadkach nasuwają-
cych zastrzeżenia co do stanu zdrowia każda osoba
kierująca pojazdem może zostać skierowana decyzją
starosty na badanie lekarskie przeprowadzane w celu
stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań
zdrowotnych do kierowania pojazdem.
Dodatkowo należy wskazać, że przepisy ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
nakładają na kierowców wykonujących przewozy
drogowe obowiązek poddawania się badaniom lekar-
skim i psychologicznym stwierdzającym brak prze-
ciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na
stanowisku kierowcy co 5 lat.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Infra-
struktury nie znajduje uzasadnienia do zmiany obo-
wiązujących przepisów dotyczących badań lekarskich
kierowców.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie utylizacji odpadów medycznych
(14288)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji poseł Krystyny Łybackiej w sprawie funk-
cjonującej na podstawie przepisów ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) „zasady bliskości”,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Na wstępie warto zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 9
ust. 3 i 5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpa-
dach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.)
odpady medyczne i weterynaryjne o właściwościach
zakaźnych powinny być zagospodarowane na obsza-
rze tego województwa, na którym zostały wytworzo-
ne, w instalacjach spełniających wymagania najlep-
szej dostępnej techniki lub technologii, o której mowa
w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska, lub w miejscach najbliżej poło-
żonych miejsca ich wytworzenia. Wyjątkiem od po-
wyższej zasady jest sytuacja, w której odległość od
miejsca wytwarzania odpadów do instalacji przezna-
czonej do odzysku lub unieszkodliwiania jest mniej-
sza niż odległość do instalacji lub miejsca położonego
na obszarze tego samego województwa (art. 9 ust. 4
ustawy o odpadach).
Kwestia zasadności powyższych przepisów była
wielokrotnie szeroko dyskutowana (m.in. w trakcie
prac parlamentarnych nad ustawą z dnia 22 stycznia
2010 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych
innych ustaw). Należy jednak zaznaczyć, że stanowi-
sko resortu środowiska od momentu wejścia w życie
omawianych przepisów było niezmienne i potwier-
dzało słuszność istnienia opisanych na wstępie roz-
wiązań.
Istotny jest również fakt, że stanowisko to jest
zgodne z przyjętym w lipcu 2008 r. stanowiskiem rzą-
du do poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
o odpadach (druk nr 512), w którym proponowano
wykreślenie omawianych przepisów.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 9 ust. 2 usta-
wy o odpadach oraz zgodnie z art. 16 dyrektywy
2008/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchyla-
jącej niektóre dyrektywy unieszkodliwiane odpadów
powinno odbywać się w jednej z najbliżej położonych
odpowiednich instalacji, za pomocą najodpowiedniej-
szych metod i technologii, w celu zapewnienia wyso-
kiego poziomu ochrony środowiska oraz zdrowia pu-
blicznego. Zasada ta dotyczy wszystkich rodzajów
odpadów, bez względu na ich pochodzenie.
Odnosząc się do poruszanych w interpelacji pani
poseł zasad konkurencyjności, należy ze szczególną
stanowczością podkreślić, że w określonych przypad-
kach zasada ta może być ograniczana. Taką możli-
wość dają zarówno przepisy UE, jak i Konstytucja
RP. Ustanowione w Konstytucji RP wolności i swo-
body, m.in. swoboda prowadzenia działalności gospo-
darczej, nie są wartościami absolutnymi i podlegają
ograniczeniom ze względu na kryteria określone
w art. 31 ust. 3 ustawy zasadniczej. Jednym z tych
kryteriów jest ochrona środowiska.
Należy również zaznaczyć, że wszelkie dyskusje
odnoszące się do zmian legislacyjnych dotyczących
gospodarowania zakaźnymi odpadami medycznymi
i weterynaryjnymi należy prowadzić, mając na wzglę-
dzie, że istnienie sektora gospodarki odpadami o wła-
ściwościach zakaźnych ma na celu przede wszystkim
zabezpieczenie zdrowia i życia ludzkiego oraz środo-
wiska przed ryzykiem związanym z rozprzestrzenia-

niem się chorób, a nie wyłącznie generowanie jak
największych oszczędności dla budżetu państwa oraz
stwarzanie nowych miejsc pracy.
Reasumując, w resorcie środowiska nie są plano-
wane prace legislacyjne mające na celu zmianę opi-
sanej na wstępie „zasady bliskości” w odniesieniu do
odpadów o właściwościach zakaźnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie zmian w obowiązującym prawie
mających na celu zniesienie ulg w podatku
od czynności cywilnoprawnych (14289)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 10 lutego 2010 r., nr SPS-023-14289/10,
przy którym przesłana została interpelacja z dnia
27 stycznia 2010 r. pana Artura Dunina – posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie podatku od
czynności cywilnoprawnych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy z dnia 9 września
2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450, z późn. zm.), zwanej
dalej: „ustawą PCC”, zwalnia się od podatku przenie-
sienie własności nieruchomości lub ich części, wraz
z częściami składowymi, z wyjątkiem budynków
mieszkalnych lub ich części znajdujących się na ob-
szarze miast, w drodze umów sprzedaży, dożywocia,
o dział spadku (w części dotyczącej spłat lub dopłat),
o zniesienie współwłasności (w części dotyczącej spłat
lub dopłat), darowizny (w części dotyczącej przejęcia
przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowią-
zań darczyńcy), zamiany (do wysokości wartości ryn-
kowej nieruchomości wraz z jej częściami składowy-
mi), pod warunkiem, że w rozumieniu przepisów
o podatku rolnym w chwili dokonania czynności na-
byte grunty stanowią gospodarstwo rolne albo utwo-
rzą gospodarstwo rolne lub wejdą w skład gospodar-
stwa rolnego będącego własnością nabywcy.
Z treści ww. art. 9 pkt 2 nie wynika, że przesłan-
kę do skorzystania ze zwolnienia stanowi rolnicze
wykorzystywanie nieruchomości przez nabywcę.
Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rol-
nym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969, z późn. zm.)
również nie wymienia planowanego sposobu wyko-
563
rzystania nieruchomości gruntowej jako kryterium
uznania jej za gospodarstwo rolne.
Podkreślenia jednak wymaga, że zwolnienie okre-
ślone w art. 9 pkt 2 ustawy o PCC zostało wprowa-
dzone w celu zapobieżenia rozdrobnieniu gospo-
darstw rolnych dla jak najefektywniejszego wykorzy-
stania istniejących w Polsce terenów rolniczych. Jego
adresatami miały być osoby tworzące lub powiększa-
jące gospodarstwa rolne.
Przesłanką formalną uznania określonych nieru-
chomości za gospodarstwo rolne jest ich zakwalifiko-
wanie w ewidencji gruntów i budynków, podczas gdy
wpisy w ewidencji nie są aktualizowane na bieżąco.
W celu zminimalizowania negatywnych skutków
(w tym finansowych) wykorzystywania preferencyj-
nych regulacji prawnych (także podatkowych), prze-
widzianych dla gospodarstw rolnych, opracowany
został przez rząd projekt ustawy o zmianie ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw. Proponuje się w nim
nadanie nowego brzmienia art. 1 ustawy o podatku
rolnym, w efekcie czego opodatkowaniu tym podat-
kiem podlegałyby grunty sklasyfikowane w ewidencji
gruntów i budynków jako użytki rolne, grunty za-
drzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wy-
jątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospo-
darczej innej niż działalność rolnicza lub przeznaczo-
nych w obowiązującym miejscowym planie zagospo-
darowania przestrzennego na cele nierolnicze lub
nieleśne w rozumieniu przepisów o ochronie gruntów
rolnych i leśnych.
W konsekwencji grunty przeznaczone w miejsco-
wym planie zagospodarowania przestrzennego na
cele inwestycyjne nie wchodziłyby w skład gospodar-
stwa rolnego, a tym samym ich przeniesienie, na pod-
stawie którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1
ustawy PCC, będzie objęte obowiązkiem zapłaty po-
datku od czynności cywilnoprawnych. Powyższa
zmiana przyczyni się więc do wyeliminowania przy-
padków nadużywania zwolnienia określonego w art. 9
pkt 2 ustawy PCC.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
iż minister finansów będzie monitorował zmiany do-
konywane w obowiązujących przepisach, mające
wpływ na korzystanie ze zwolnienia określonego
w art. 9 pkt 2 ustawy PCC, a w razie konieczności,
przy okazji nowelizacji ustawy o podatku od czynno-
ści cywilnoprawnych, podejmie działania zmierzają-
ce do uniemożliwienia wykorzystywania omawianego
zwolnienia niezgodnie z jego przeznaczeniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
564
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie podziału nieruchomości gruntowych
w trakcie przeprowadzania procesu
uwłaszczania lokali mieszkalnych
w spółdzielniach mieszkaniowych (14290)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Aldony Młyńczak, nr SPS-
-023-14290/10, w sprawie podziału nieruchomości
gruntowych w trakcie przeprowadzania procesu
uwłaszczania lokali mieszkalnych w spółdzielniach
mieszkaniowych, uprzejmie przedstawiam następu-
jące stanowisko.
Na mocy art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, ze zm.) każda
spółdzielnia została ustawowo zobowiązana do:
— wystąpienia z wnioskiem do właściwego orga-
nu w sprawie połączenia lub podziału nieruchomości,
jeżeli jest to niezbędne do wydzielenia nieruchomości
nadal pozostających w całości własnością spółdzielni,
o których mowa w art. 40 tej ustawy,
— podjęcia czynności związanych z rozgranicze-
niem oraz połączeniem nieruchomości, a także ewi-
dencją gruntów i budynków, jeżeli bez tych czynno-
ści oznaczenie przedmiotu odrębnej własności loka-
li położonych w obrębie nieruchomości innych niż
te, o których mowa w art. 35 tej ustawy, czyli nie-
ruchomości o uregulowanym stanie prawnym na
rzecz spółdzielni, byłoby niemożliwe albo działka
wydzielona pod budynkiem lub budynkami nie speł-
niałaby wymogów przewidzianych dla działek bu-
dowlanych.
Na podstawie ww. art. 40 spółdzielnia pozostaje
właścicielem lub współwłaścicielem nieruchomości
i użytkownikiem lub współużytkownikiem wieczy-
stym gruntu w takim zakresie, w jakim nie narusza
to przysługującej członkom i właścicielom lokali nie-
będącym członkami spółdzielni odrębnej własności
lokali lub praw z nią związanych. W szczególności
mieniem spółdzielni pozostają:
1) nieruchomości służące prowadzeniu przez spół-
dzielnię działalności wytwórczej, budowlanej, han-
dlowej, usługowej, społecznej, oświatowo-kulturalnej,
administracyjnej i innej, zabudowane budynkami
i innymi urządzeniami,
2) nieruchomości zabudowane urządzeniami in-
frastruktury technicznej, w tym urządzeniami i sie-
ciami technicznego uzbrojenia terenu związanymi
z funkcjonowaniem budynków lub osiedli, z zastrze-
żeniem art. 49 Kodeksu cywilnego,
3) nieruchomości niezabudowane.
Z mocy art. 41 ust. 4 ww. ustawy Skarb Państwa
refunduje uzasadnione koszty związane z podziałem
nieruchomości oraz z czynnościami związanymi
z rozgraniczeniem nieruchomości oraz ewidencją
gruntów i budynków, w tym również koszty uzasad-
nionych prac geodezyjnych, a zatem wyłącznie kosz-
ty czynności poniesione przez spółdzielnię na reali-
zację celów jednoznacznie określonych w powołanym
wyżej art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2.
Jak wynika z powyższego, spółdzielnia jest zobo-
wiązana do podjęcia tylko takich działań, które do-
prowadzą do zidentyfikowania i wyodrębnienia ma-
jątku, który nadal pozostanie jej odrębnym mająt-
kiem, oraz tego majątku spółdzielni, który zostanie
przeznaczony do ustanowienia odrębnej własności
lokali. Oznacza to, że decyzja o podjęciu działań
zmierzających do połączenia lub podziału nierucho-
mości dla realizacji innych celów niż wskazane wyżej
cele ustawowe należy wyłącznie do właściwego sta-
tutowo organu danej spółdzielni, o ile nie stoją temu
na przeszkodzie przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.) regulujące scala-
nie i podział nieruchomości.
Pragnę przy tym wskazać, że na mocy art. 42
ust. 2, 3 i 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
określenie przedmiotu odrębnej własności lokali
w danej nieruchomości następuje na podstawie
uchwały zarządu spółdzielni sporządzonej w formie
pisemnej pod rygorem nieważności. Uchwała ta obli-
gatoryjnie powinna określać przede wszystkim ozna-
czenie nieruchomości obejmującej budynek lub bu-
dynki, w których ustanawia się odrębną własność
lokali.
Należy zaznaczyć, że od dnia 31 lipca 2007 r.,
tj. od wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
zmieniającej ustawę o spółdzielniach mieszkanio-
wych, uchwała ta powinna zawierać oznaczenie nie-
ruchomości obejmującej budynek wraz z gruntem
przynależnym do tego budynku jako podstawową
nieruchomość ewidencyjną, w którym ustanawia się
odrębną własność lokali; nieruchomość wielobudyn-
kowa może być utworzona tylko wtedy, gdy budynki
są posadowione w sposób uniemożliwiający ich roz-
dzielenie lub działka, na której posadowiony jest bu-
dynek, pozbawiona jest dostępu do drogi publicznej
lub wewnętrznej.
Powyższa uchwała stanowi podstawę oznaczania
lokali i przypadających na każdy lokal udziałów
w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz
części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącz-
nie do użytku właścicieli lokali, przy sporządzaniu
notarialnej umowy przeniesienia własności lokalu.
Członkowie mogą, w terminie 30 dni od dnia jej do-
ręczenia, zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej
niezgodności z prawem lub jeśli uchwała ta narusza
ich interes prawny lub uprawnienia (art. 43 ust. 5
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych).
Należy również mieć na uwadze, że ustawowa de-
finicja nieruchomości zawarta w art. 46 § 1 Kodeksu
cywilnego, która decyduje o tym, kiedy grunt staje
się nieruchomością, a więc przedmiotem prawa, któ-

ry może być przedmiotem obrotu, stwierdza, iż nie-
ruchomościami są części powierzchni ziemskiej sta-
nowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak
również budynki trwale z gruntem związane lub czę-
ści takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szcze-
gólnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot wła-
sności. O charakterze nieruchomości decyduje zało-
żenie księgi wieczystej lub wpisanie wyodrębnionej
granicami zewnętrznymi powierzchni gruntu do ist-
niejącej księgi wieczystej.
Za taką wykładnią opowiedział się Sąd Najwyższy
w orzeczeniu z 26 lutego 2003 r., II CKN 1306/2000,
w którym stwierdził, że założenie księgi wieczystej
oznacza, że jest tyle nieruchomości, ile jest ksiąg wie-
czystych, ponieważ – według art. 24 ustawy o księ-
gach wieczystych i hipotece – dla każdej nieruchomo-
ści prowadzi się oddzielną księgę wieczystą, chyba że
przepisy szczególne stanowią inaczej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że jeżeli zda-
niem członków spółdzielni postępowanie zarządu ma-
jące na celu uregulowanie spraw związanych z grun-
tem jest niezgodne z ich interesami, to mają oni moż-
liwość wystąpienia ze skargą na zarząd do rady nad-
zorczej spółdzielni, która jest organem nie tylko usta-
wowo uprawnionym, ale i zobowiązanym do nadzoru
i kontroli działalności spółdzielni oraz rozpatrywania
skarg na działalność zarządu – stosownie do art. 46
§ 1 pkt 2 i 6 Prawa spółdzielczego. Członkowie mogą
również dochodzić swych praw na drodze sądowej. Nie
jest natomiast możliwe rozstrzyganie sporów pomię-
dzy spółdzielnią a jej członkami przez organy admini-
stracji państwowej, w tym ministra infrastruktury,
z uwagi na brak upoważnienia ustawowego.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie braku rozporządzenia dotyczącego
programów leczenia lekami biologicznymi
w reumatoidalnym i młodzieńczym zapaleniu
stawów oraz zesztywniającym zapaleniu
stawów kręgosłupa (14291)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Aldonę Młyń-
czak z dnia 13 stycznia 2010 r. w sprawie daty wejścia
w życie rozporządzenia ministra zdrowia regulujące-
go zasady finansowania leczenia określonych chorób
z grupy chorób reumatycznych w ramach terapeu-
565
tycznych programów zdrowotnych uprzejmie przeka-
zuję poniżej przedstawione informacje:
1. W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
11 stycznia 2010 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu pro-
gramów zdrowotnych (Dz. U. z 15 stycznia 2010 r.
Nr 5, poz. 29) zostały umieszczone m.in. następujące
terapeutyczne programy zdrowotne z zakresu lecze-
nia chorób z autoagresji:
— leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów
(rzs) i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia sta-
wów (mizs) o przebiegu agresywnym,
— leczenie inhibitorami tnf- świadczeniobiorców
z ciężką, aktywną postacią zesztywniającego zapale-
nia stawów kręgosłupa (zzsk),
— leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów
i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów le-
kami modyfikującymi o dużej i umiarkowanej aktyw-
ności choroby w warunkach ambulatoryjnych.
2. Pragnę również poinformować, iż dnia 22 stycz-
nia 2010 r. na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia został opublikowany komunikat w sprawie
wyboru produktów leczniczych stosowanych w ra-
mach terapeutycznych programów zdrowotnych dla
programów:
— leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów
i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów
o przebiegu agresywnym,
— leczenie inhibitorami TNF chorych z ciężką,
aktywną postacią zesztywniającego zapalenia sta-
wów kręgosłupa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie profilaktyki zakażeń wirusem RS
z zastosowaniem paliwizumab (14293)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jerzego Ziętka, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 17 lu-
tego 2010 r. (SPS-023-14293/10), w sprawie profilak-
tyki zakażeń wirusem RS z zastosowaniem palivizu-
mab, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
programów zdrowotnych (Dz. U. Nr 5, poz. 29) finan-
sowanie leczenia odbywa się w ramach programu
terapeutycznego „Profilaktyka zakażeń wirusem RS
566
u dzieci z przewlekłą chorobą płuc (dysplazją oskrze-
lowo-płucną) (ICD-10 P 27.1)”. Projekt programu zo-
stał przygotowany przez konsultanta krajowego
w dziedzinie neonatologii prof. Ewę Helwich. Zakwa-
lifikowanie leczenia palivizumabem jako świadczenia
gwarantowanego nastąpiło na podstawie decyzji mi-
nistra zdrowia podjętej w oparciu o rekomendację
nr 4/2009 Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych z dnia 23 listopada 2009 r. Rada
Konsultacyjna AOTM rekomenduje zakwalifikowa-
nie świadczenia „profilaktyka zakażeń wirusem RS
przy wykorzystaniu produktu leczniczego palivizu-
mab (synagis®)”, realizowanego w ramach terapeu-
tycznego programu zdrowotnego, jako świadczenia
gwarantowanego dla populacji niemowląt z przewle-
kłą chorobą płuc, które nie ukończyły 3. miesiąca
życia w chwili rozpoczęcia sezonu infekcyjnego RSV
i ich wiek ciążowy był poniżej 30. tygodnia, lub dla
populacji niemowląt z przewlekłą chorobą płuc, które
nie ukończyły 6. miesiąca życia w chwili rozpoczęcia
sezonu infekcyjnego RSV i ich wiek ciążowy był po-
niżej 28. tygodnia. Należy podkreślić, iż ww. kryteria
zostały opracowane na podstawie analizy przeprowa-
dzonej przez Agencję Oceny Technologii Medycznych
w oparciu o opinię konsultanta krajowego w dziedzi-
nie neonatologii prof. Ewę Helwich.
Należy zaznaczyć również, iż ze względu na
wskazania do stosowania leku oraz bardzo wysoki
koszt terapii finansowanie ze środków publicznych
tej technologii medycznej powinno odbywać się
w ramach programu zdrowotnego tylko dla pacjen-
tów spełniających kryteria kwalifikacji leczenia.
Gwarantuje to prawidłową kwalifikację pacjentów
i umożliwi w przyszłości zbieranie danych o efek-
tywności klinicznej tego leku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie nowelizacji ustawy
o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych
(14294)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Michała Stuligrosza w sprawie nowe-
lizacji ustawy z 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia
przed następstwami używania tytoniu i wyrobów ty-
toniowych do ministra zdrowia, przesłaną pismem
Pana Marszałka, znak: SPS-023-14294/10, z 17 lutego
br., przedstawiam następujące wyjaśnienia:
1. Zakaz reklamy wyrobów tytoniowych służy
ochronie ludności przed uzależnieniem od tytoniu,
które w rezultacie pozbawia wolności wyboru, zagra-
ża zdrowiu i życiu. Jeśli zatem ktoś chciałby bronić
reklamy tytoniu jako przejawu wolności, to powinien
mieć na uwadze fakt, że społeczeństwo ma prawo do
ochrony przed wykorzystywaniem wolności do czy-
nienia zła (ograniczania wolności innych osób, nara-
żania ich na niebezpieczeństwo utraty zdrowia). Nie
chodzi tu bowiem o ograniczanie jakiegokolwiek wy-
rażania poglądów czy komunikowania się tylko ta-
kiego, które służy popularyzowaniu wyrobów tyto-
niowych. Zakaz takiego komunikowania się, które
jest reklamą wyrobów tytoniowych, opiera się na zo-
bowiązaniu władz publicznych do zwalczania chorób
epidemicznych (choroby układu krążenia, nowotwory
złośliwe, przewlekła obturacyjna choroba płuc) i za-
pobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degra-
dacji środowiska, albowiem każdy ma prawo do
ochrony zdrowia (art. 8 ust. 1 i 4 Konstytucji RP).
Nie jest to sprzeczne z ochroną prawa do wolności,
bowiem konstytucja chroni społeczeństwo przed wy-
korzystywaniem wolności ze szkodą dla społeczeń-
stwa. Mówi o tym art. 22 konstytucji i dalszy ciąg
cytowanego przez pana posła art. 49.
2. Zakaz palenia tytoniu w lokalach gastrono-
micznych – konieczny ze względu na ochronę zdrowia
– jest zgodny z przytoczonymi wyżej normami kon-
stytucyjnymi. Postanowienie takie nie zostało przez
Sejm przyjęte, zatem nie wymaga komentarza.
3. W stanowisku rządu wobec komisyjnego pro-
jektu nowelizacji przedmiotowej ustawy zawarty był
wniosek o usunięcie z rynku inhalatorów nikotyny
(tzw. e-papierosów) niebędących produktami leczni-
czymi lub wyrobami medycznymi. Było to uzasadnio-
ne ryzykiem zdrowotnym związanym z inhalowa-
niem nieznanych bliżej substancji, bez możliwości
nadzoru i wpływu na właściwości i jakość (nieznany
dostawca i dystrybutor). Obecnie, po odrzuceniu
wniosku przez Sejm, produkty tego rodzaju będą wy-
stępowały na rynku poza regulacjami ustawy, gdyż
nie są wyrobem tytoniowym.
4. Radykalne rozwiązania proponowane w komi-
syjnym projekcie były popierane przez 70% obywate-
li i uzasadnione koniecznością ochrony przed epide-
mią chorób odtytoniowych zabijających w naszym
kraju kilkadziesiąt tysięcy osób rocznie. Takich strat
nie można usprawiedliwiać interesem przedsiębior-
ców czerpiących korzyści z konsumpcji tytoniu. W sta-
nowieniu prawa zaś powinien decydować rzeczowo
określony interes społeczny, a nie domniemana prze-
korność społeczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie dramatycznej sytuacji producentów
chmielu w Polsce w związku z załamaniem się
rynku skupu wytwarzanych przez nich
produktów (14295)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Krzysztofa Lipca, przekaza-
nej przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14295/10, w sprawie dramatycznej sytuacji pro-
ducentów chmielu w Polsce w związku z załamaniem
się rynku skupu wytwarzanych przez nich produk-
tów wyjaśniam, co następuje.
Na obecną sytuację na rynku chmielu w Polsce
wpływ miało wiele czynników:
1) nadprodukcja chmielu i produktów chmielo-
wych na rynku światowym po 2008 r. w wyniku no-
wych nasadzeń w Stanach Zjednoczonych Ameryki,
Niemczech i Chinach;
2) bardzo dobre zbiory chmielu na świecie w la-
tach 2008 i 2009;
3) światowy kryzys ekonomiczny i związany z tym
spadek spożycia piwa (w tym również w Polsce);
4) zapasy magazynowe produktów chmielowych
z 2008 r. w browarach – w wyniku zmniejszenia się
popytu na piwo;
5) wycofanie się części producentów chmielu w Pol-
sce z umów kontraktacji z przetwórcami w 2007 r.;
6) zmiana struktury spożycia piwa w Polsce z na-
stawieniem na piwa lekkie, a więc słabiej chmielone,
co oznacza spadek zużycia produktów chmielowych;
7) podejmowanie decyzji o zakupach surowco-
wych do produkcji piwa w największych browarach
w ich centrach logistycznych poza granicami kraju.
Udział polskiego chmielu w globalnym zużyciu
alfa-kwasów jest bardzo zróżnicowany. Poniżej poda-
no jego szacunkowy udział, deklarowany przez przed-
stawicieli największych browarów w Polsce, repre-
zentujących łącznie ponad 80-procentowy udział
w rynku piwa.
Deklarowany przez browary udział polskiego
chmielu w globalnym zużyciu alfa-kwasów.
Kompania Grupa Żywiec
Rok Carlsberg Polska
Piwowarska SA
2006 93,7%, 98% 30%
2009 ok. 65% 85% 10%
Ponadto browary zrzeszone w Stowarzyszeniu
Regionalnych Browarów Polskich (ok. 5% udział
w rynku piwa) deklarują pokrywanie swojego zapo-
trzebowania na alfa-kwasy produktami chmielowymi
pochodzącymi z surowca krajowego na poziomie bli-
sko 98%.
567
Należy jednakże mieć na uwadze, że zapotrzebo-
wanie na alfa-kwasy wykazuje tendencję spadkową,
ponieważ zmieniają się preferencje konsumentów,
unowocześnieniu ulegają zarówno technologie prze-
twórstwa chmielu (produkcja izomerów), jak i pro-
dukcji piwa (mniejsze straty produkcyjne, lepsze wy-
korzystanie substancji aktywnych, stosowanie za-
mienników).
Produkcja chmielu objęta jest wspólną organiza-
cją rynków rolnych (rozporządzenie Rady WE
nr 1234/2007), która reguluje przepisy w zakresie
certyfikacji chmielu i produktów chmielowych, re-
jonizację upraw tego surowca oraz system wsparcia
dla producentów chmielu. W zakresie wsparcia pro-
dukcji chmielu polscy producenci, poza finansowaną
ze środków unijnych jednolitą płatnością obszaro-
wą, otrzymują również pochodzące z budżetu kra-
jowego płatności uzupełniające. Należy zaznaczyć,
że dzięki zastosowaniu płatności uzupełniających
polscy plantatorzy od 2004 r. otrzymują płatności
bezpośrednie na maksymalnym poziomie dopusz-
czonym Traktatem o Przystąpieniu Rzeczypospoli-
tej Polskiej do Unii Europejskiej. W 2010 r. poziom
płatności dla tej grupy rolników osiągnie poziom
równy poziomowi wsparcia stosowanego w krajach
UE-15, czyli ok. 480 EUR/ha.
W ramach krajowych płatności uzupełniających
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
zrealizowała wypłaty w wysokości odpowiednio:
w 2004 r. – 2 283 988 zł; w 2005 r. – 1 967 615 zł;
w 2006 r. – 2 138 928 zł; w 2007 r. – 2 133 682 zł,
w 2008 r. – 2 149 516 zł. W 2009 r. stawka jednolitej
płatności obszarowej wynosiła 506,99 zł/ha. Ponadto
w ramach krajowych uzupełniających płatności za
2009 r. producent chmielu otrzymuje 507,54 zł/ha
(płatność związana) i 831,56 zł/ha (płatność niezwią-
zana). Od 2010 r. płatności uzupełniające wypłacane
będą w formie płatności historycznych, niezwiąza-
nych z produkcją.
Należy ponadto podkreślić, że resort rolnictwa,
mając na uwadze aktualną sytuację na rynku chmie-
lu, zorganizował szereg spotkań z przedstawicielami
tej branży. Omawiano na nich przyczyny i prawdo-
podobne skutki aktualnej sytuacji oraz podjęto próby
wypracowania nowych rozwiązań dla poprawy ko-
niunktury na tym rynku. W dniach 23 i 30 grudnia
2009 r. oraz 13 stycznia i 5 lutego 2010 r. odbyły się
spotkania z przedstawicielami związków plantato-
rów, firm skupowo-przetwórczych oraz przemysłu
piwowarskiego.
Natomiast w dniach 15 lutego i 2 marca 2010 r.
miały miejsce spotkania robocze przedstawicieli
plantatorów i przetwórców, na których podjęto prace
nad wypracowaniem standardowej umowy kontrak-
tacji, której projekt znajduje się obecnie w końcowej
fazie ustaleń.
Omówiono również możliwości zagospodarowania
surowca chmielowego. W opinii przedstawicieli sek-
tora przetwórstwa pojawia się pewna szansa na za-
gospodarowanie przynajmniej części zgromadzonego
przez producentów chmielu.
568
Istotnym elementem poprawy kondycji sektora
powinna być także próba większego zainteresowania
wykorzystaniem polskiego chmielu browarów, które
obecnie są powiązane długookresowymi kontraktami
z podmiotami zagranicznymi. Aktualnie trudną sytu-
ację plantatorów chmielu w znacznym stopniu kom-
plikuje brak silnej reprezentacji do rozmów z kupcami,
przetwórcami i w konsekwencji browarami. Na tym
rynku działają tylko 3 grupy producentów chmielu
zrzeszające ok. 100 plantatorów, na ogólną ich liczbę
1010. W zaistniałej sytuacji kluczową sprawą jest
podejmowanie przez plantatorów chmielu działań
w kierunku zrzeszania się, co powinno poprawić ich
konkurencyjność rynkową oraz pozycję podczas ne-
gocjowania lepszych warunków w ramach umów kon-
traktacyjnych. Poprawa sytuacji na rynku chmielu
wymaga również podjęcia wspólnych działań w celu
konsolidacji sektora chmielarskiego i piwowarskiego.
System wieloletnich umów kontraktacyjnych powi-
nien być podstawowym mechanizmem stabilizują-
cym rynek, gwarantującym rolnikom ciągłość odbio-
ru surowca, a przetwórcom i browarom możliwość
zaplanowania odpowiedniej wielkości dostaw oraz
bezpieczeństwo surowcowe.
Zgodnie z informacjami uzyskanymi od przedsta-
wiciela spółki Chmiel Polski SA, uzyskanymi pod-
czas ww. spotkań z producentami i przetwórcami
chmielu, spółka ta ogłosiła upadłość. Jednocześnie
jednak przedstawiciel spółki zapewniał o możliwości
podjęcia dalszego skupu i przetwarzania chmielu.
Należy ponadto podkreślić, że skup interwencyj-
ny produktów rolniczych jest objęty przepisami
wspólnej organizacji rynków rolnych (rozporządzenie
Rady WE nr 1234/2007). Nie przewidują one możli-
wości zastosowania mechanizmu skupu interwencyj-
nego na rynku chmielu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie możliwości zabiegania przez Polskę
o dodatki dla byłych więźniów
obozów koncentracyjnych finansowane
przez stronę niemiecką (14296)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tadeusza Tomaszewskiego (pi-
smo: SPS-023-14296/10, z dnia 17 lutego 2010 r.)
w sprawie możliwości zabiegania przez Polskę o do-
datki dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych
finansowane przez stronę niemiecką uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Rząd RP jest w pełni świadom tragicznej historii
zbrodni popełnionych w stosunku do Polaków przez
niemiecki reżim hitlerowski w czasie II wojny świa-
towej oraz ogromu krzywd, jakich doznały ofiary
prześladowań nazistowskich. Z tego powodu władze
polskie są przekonane o historycznym i moralnym
uzasadnieniu podejmowanych starań mających na
celu uzyskanie zadośćuczynienia od państwa nie-
mieckiego.
Równocześnie należy zauważyć, że w wyniku de-
cyzji politycznej rządu PRL podjętej w dniu 23 sierp-
nia 1953 r. Polska zrzekła się odszkodowań wojen-
nych od Niemiec ze skutkiem od dnia 1 stycznia 1954 r.
Niezależnie od współczesnych ocen tego faktu oświad-
czenie to jest do dziś skuteczne i było wielokrotnie
potwierdzane przez stronę polską m.in. w 1970 r.
w związku z zawarciem układu normalizacyjnego
przez Polskę z Republiką Federalną Niemiec oraz
w stanowisku rządu RP z dnia 19 października 2004 r.
W konsekwencji władze polskie nie mają obecnie
możliwości występowania do Niemiec z żądaniami
odszkodowawczymi. Przedmiotowe zobowiązania nie
ograniczają jednak w żadnym stopniu praw osób pry-
watnych do dochodzenia swoich roszczeń w postępo-
waniu przed sądami krajowymi.
Podkreślić należy również, że sprawa uzyskania
indywidualnych odszkodowań wojennych dla Pola-
ków – ofiar III Rzeszy, była wieloletnim tematem
rozmów polsko-niemieckich. W latach 1992–2002
więźniowie obozów koncentracyjnych i robotnicy
przymusowi otrzymywali pomoc finansową z Funda-
cji „Polsko-Niemieckie Pojednanie” utworzonej na
podstawie porozumienia polsko-niemieckiego z dnia
16 października 1991 r. o pomocy humanitarnej dla
szczególnie poszkodowanych ofiar prześladowania
nazistowskiego w Polsce. Na mocy tej umowy rząd
RFN przekazał 500 mln ówczesnych marek na konto
fundacji, natomiast Polska zobowiązała się do niepo-
pierania roszczeń swoich obywateli na płaszczyźnie
międzynarodowej. Podejmując takie zobowiązanie,
ówczesny rząd RP zastrzegł, iż nie oznacza ono ogra-
niczenia praw obywateli do indywidualnego docho-
dzenia roszczeń.
Ponadto w latach 1999–2000 były prowadzone
dodatkowe negocjacje na forum międzynarodowym,
z aktywnym udziałem delegacji polskiej, które zakoń-
czyły się podpisaniem porozumienia pomiędzy USA
a RFN w dniu 17 lipca 2000 r., co poprzedzone zosta-
ło uchwaleniem przez niemiecki Bundestag w dniu
6 lipca 2000 r. ustawy o utworzeniu Fundacji „Pa-
mięć, Odpowiedzialność, Przyszłość”. Równolegle
w wyniku wielostronnych negocjacji międzynarodo-
wych w dniu 17 lipca 2000 r. zostało podpisane tzw.
wspólne oświadczenie (joint statement) przez rządy
Białorusi, Czech, państwa Izrael, Rzeczypospolitej
Polskiej, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy oraz rządu

RFN i Stanów Zjednoczonych, a także przedsiębior-
stwa niemieckie i Konferencję ds. Żydowskich Rosz-
czeń Majątkowych.
Zgodnie ze wspólnym oświadczeniem oraz ww.
ustawą Fundacja „Pamięć, Odpowiedzialność, Przy-
szłość” za pośrednictwem tzw. organizacji partner-
skich (w przypadku obywateli polskich taką organi-
zacją była przede wszystkim Fundacja „Polsko-Nie-
mieckie Pojednanie”) wypłacała świadczenia dla
więźniów obozów i gett oraz dla robotników przy-
musowych, deportowanych ze swojej ojczyzny na
teren III Rzeszy lub na tereny przez nią okupowane
i tam zmuszonych do pracy w przedsiębiorstwach
zarobkowych lub w sektorze publicznym. Dodatko-
wo w ramach tzw. klauzuli otwartości dopuszczono
możliwość objęcia świadczeniami również robotni-
ków rolnych, dzieci wywiezione wraz z rodzicami
deportowanymi na roboty przymusowe, dzieci uro-
dzone w czasie trwania pracy przymusowej rodziców
na terenie III Rzeszy, osoby pozbawione wolności
w więzieniach, aresztach i obozach przejściowych
oraz ofiary eksperymentów pseudomedycznych, któ-
re z mocy ww. ustawy niemieckiej nie zostały objęte
świadczeniami.
Przedstawione informacje pokazują, że sprawa
pomocy finansowej dla obywateli polskich – ofiar
zbrodni wojennych III Rzeszy, była przedmiotem
działań kolejnych polskich rządów. Obecnie rząd RP
nie może popierać starań o indywidualne świadcze-
nia dla poszczególnych osób, ponieważ na podstawie
wspomnianego porozumienia polsko-niemieckiego
z 1991 r. zobowiązał się wobec rządu RFN, że „nie
będzie dochodził dalszych roszczeń obywateli pol-
skich, które mogłyby wynikać w związku z prześla-
dowaniem nazistowskim” (zastrzegając jednocześnie,
że nie powinno to oznaczać ograniczenia praw oby-
wateli do indywidualnego dochodzenia roszczeń). Po-
nadto władze polskie, podpisując wspólne oświadcze-
nie z 2000 r., o którym mowa wyżej, zgodziły się, że
„w odniesieniu do sumy 10 mld DM, która ma być
przekazana Fundacji „Pamięć, Odpowiedzialność
i Przyszłość” przez niemiecki sektor publiczny oraz
niemieckie firmy, (…) suma ta stanowi zarówno gór-
ną granicę, jak i ostateczną kwotę przeznaczoną na
wypłaty”. Podkreślić należy, że zobowiązania, o któ-
rych mowa, nie ograniczają w żadnym stopniu praw
osób prywatnych do dochodzenia swoich roszczeń
w postępowaniu przed sądami krajowymi.
W tym kontekście warto zwrócić uwagę na wyro-
ki niektórych sądów greckich oraz sądów włoskich
przyznających odszkodowanie swoim obywatelom za
zbrodnie wojenne popełnione przez wojska niemiec-
kie w okresie II wojny światowej. Orzeczenia te są
uznawane za kontrowersyjne w doktrynie prawa mię-
dzynarodowego. Z tego powodu Republika Federalna
Niemiec w grudniu 2008 r. wniosła do Międzynaro-
dowego Trybunału Sprawiedliwości w Hadze pozew
o naruszenie prawa międzynarodowego przez Repu-
blikę Włoską, w szczególności sądy włoskie. Roz-
strzygnięcie przedmiotowego sporu może mieć fun-
569
damentalne znaczenie dla możliwości dochodzenia
świadczeń od Republiki Federalnej Niemiec przez
osoby prywatne przed sądami krajowymi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie przewozu naczep ciężarowych koleją
(14297)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Janusza Palikota w sprawie przewozu
naczep ciężarowych koleją, uprzejmie informuję.
Rozwój transportu intermodalnego jest jednym
z istotnych elementów oddziaływania polityki trans-
portowej przewidzianych w „Polityce transportowej
państwa na lata 2006–2025”. Wsparcie to jest reali-
zowane obecnie przez działania Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” – PO IiŚ, w ra-
mach działania 7.4: Rozwój transportu intermodal-
nego, działania 7.2: Poprawa dostępu do portów mor-
skich oraz działania 7.1: Rozwój transportu kolejo-
wego. Wcześniej wsparcie udzielane było w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego Transport
w ramach priorytetu 1: Koleje, porty morskie, syste-
my intermodalne.
Problem niskiego stopnia wykorzystania alterna-
tywnych dla przewozów drogowych gałęzi transpor-
tu, takich jak transport kolejowy, morski, żegluga
śródlądowa czy wreszcie transport intermodalny zo-
stał dostrzeżony przez Komisję Europejską, która
promuje wykorzystanie efektywnej organizacji pro-
cesów logistycznych, np. poprzez program wspierają-
cy rozwijanie usług intermodalnych „Marco Polo II”
(program „Marco Polo I” obejmował lata 2003–2006
i dysponował budżetem 75 mln euro). W ramach
tego programu przedsiębiorstwa transportowe i lo-
gistyczne mogą ubiegać się o pomoc finansową
w realizacji działalności logistycznej. Okres finan-
sowania obejmuje lata 2007–2013, a fundusz wyno-
si ogółem 400 mln euro. Rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady nr 923/2009 z dnia 16 września
2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1692/
2006 ustanawiające drugi program „Marco Polo” dla
udzielania wspólnotowej pomocy finansowej w celu
poprawy działania systemu transportu towarowego
na środowisko pozwoliło zwiększyć wykorzystanie
środków dostępnych w ramach programu „Marco
Polo II”. Należy zaznaczyć, że strona polska aktyw-
570
nie uczestniczyła w pracach grupy roboczej Rady UE
nad zmianami w ww. rozporządzeniu i wnosiła przede
wszystkim o zmianę progów kwalifikowalności pro-
jektów, co ma ułatwić polskim przedsiębiorstwom
udział w programie. Jak dotychczas zainteresowanie
programem ze strony polskich firm było niewielkie
– od 2004 r. brało w nim udział kilka firm w charak-
terze partnerów projektu, nie było projektów z firma-
mi polskimi jako partnerami wiodącymi. Jedną
z głównych przyczyn tego stanu były wysokie progi
kwalifikowalności, a także mała wiedza o programie
„Marco Polo”. Oprócz zaangażowania w prace nad
zmianami projektu Ministerstwo Infrastruktury
było również współorganizatorem konferencji Marco
Polo, która miała miejsce w Gdańsku we wrześniu
2009 r. Z najnowszych informacji wynika, iż w wyni-
ku naboru, który odbył się w 2009 r., dofinansowanie
otrzymają dwa polskie projekty.
Ponadto pragnę poinformować o rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 7 września 2009 r.
w sprawie pomocy na projekty w zakresie transportu
intermodalnego w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Celem powyższego rozporządzenia jest rozwój trans-
portu intermodalnego poprzez budowę centrów logi-
stycznych i terminali kontenerowych oraz zakup spe-
cjalistycznego wyposażenia. Pomoc ma na celu wspie-
ranie rozwoju gospodarczego kraju, tworzenie zrów-
noważonego gałęziowo systemu transportowego
przez rozwój łańcuchów transportowych wykorzystu-
jących transport kolejowy i morski oraz ograniczenie
negatywnego oddziaływania transportu drogowego
na środowisko naturalne. Szacunkowy budżet pro-
gramu wynosi około 111 mln euro, środki będą po-
chodzić z Funduszu Spójności. Pomoc będzie przy-
znawana do dnia 31 grudnia 2015 r.
Pomoc może być także udzielona na zakup lub
remont urządzeń specjalistycznych wykorzystywa-
nych wyłącznie na potrzeby transportu intermodal-
nego, w szczególności intermodalnych jednostek ła-
dunkowych (nadwozia wymienne, naczepy siodłowe)
oraz specjalistycznych wagonów dla transportu in-
termodalnego (wagony kieszeniowe, koszowe, nisko-
podwoziowe, kontenerowe, do przewozu naczep sio-
dłowych), z wyłączeniem kontenerów.
Zapewniam, że Ministerstwo Infrastruktury
przywiązuje dużą wagę do rozwoju transportu inter-
modalnego jako alternatywy dla transportu drogo-
wego, pozwalającej na odciążenie sieci drogowej z czę-
ści przewozów towarowych i będzie nadal traktować
problem przejęcia ładunków z dróg na transport ko-
lejowy jako jedno z zadań przyszłych resortu.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie po-
wyższej odpowiedzi, a panu posłowi Januszowi Pali-
kotowi dziękuję za zainteresowanie się powyższą te-
matyką.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie niskich cen produktów rolnych
oraz importu zboża z Ukrainy (14298)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 17 lutego br., znak:
SPS-023-14298/10, przekazującego interpelację pana
posła Janusza Palikota w sprawie niskich cen pro-
duktów rolnych i importu zboża z Ukrainy uprzejmie
informuję, co następuje.
Sytuacja na rynku rolnym, szczególnie w ostat-
nich trzech latach, jest zdeterminowana nie tylko
sytuacją na rynku Unii Europejskiej, ale również sy-
tuacją na rynku światowym. Najbardziej widoczne
było to zjawisko na rynku zbóż i mleka, ale dotyczy
to innych branż, chociaż w nieco mniejszej skali.
Realizacja wspólnej polityki rolnej w pewnym
stopniu chroni producentów rolnych przed skutkami
niekorzystnych zmian, niemniej jednak w okresach
silnych kryzysów, przejawiających się np. gwałtow-
nymi spadkami cen na produkty rolne, instrumenty
WPR nie zawsze są w stanie sprostać oczekiwaniom
producentów rolnych. Jak silne są skutki występują-
cych zawirowań na rynku rolnym, zależy w dużej
mierze od struktury i organizacji tego rynku w po-
szczególnych krajach.
Polskie rolnictwo, o dużym potencjale produkcyj-
nym, szerokim zakresie produkcji zarówno zwierzę-
cej, jak i roślinnej, mimo postępującej konsolidacji
nadal charakteryzuje się bardzo dużą ilością podmio-
tów wprowadzających swoje produkty na rynek. Ilość
grup producentów rolnych jest niewspółmierna z ilo-
ścią i skalą podmiotów skupujących i przetwarzają-
cych surowce rolnicze. Tak więc w okresach znacznej
nadprodukcji surowców rolnych i niekorzystnej sytu-
acji cenowej na rynkach międzynarodowych przy ta-
kiej strukturze rynku rolnego występuje trudna sy-
tuacja dla producentów rolnych przejawiająca się
zarówno niskimi cenami, jak i trudnościami w zby-
cie. Różnice dotyczą również poszczególnych regio-
nów kraju zarówno ze względu na dominujące kie-
runki produkcji rolnej, jak i z uwagi na zróżnicowane
rozdrobnienie produkcji rolnej.
W Polsce szczególnie odczuwalne zmiany na ryn-
ku rolnym dotyczyły w ostatnich latach branży zbo-
żowej, mleczarskiej czy producentów trzody chlewnej.
Z problemami zmagali się również producenci owo-
ców, przy czym były to problemy raczej na skalę kra-
jową i dotyczyły w kolejnych latach innych gatunków
owoców (jabłka, wiśnie, owoce miękkie).
Aktualnie wyższe niż rok temu są ceny mleka
i bydła, co pozytywnie wpływa na wzrost dochodów
producentów tych kierunków produkcji. Odmienna
jest natomiast sytuacja na rynku zbóż. Recesja go-

spodarcza o zasięgu globalnym przy jednocześnie
dobrych zbiorach zbóż w 2008 r. i w 2009 r. spowodo-
wała spadek cen tych produktów zarówno w kraju,
jak i na rynkach międzynarodowych.
Z uwagi na fakt, iż istotą wspólnej polityki rolnej
jest zasada uruchamiania mechanizmów rynko-
wych jedynie przez Komisję Europejską na mocy
przepisów wspólnotowych i poszczególne państwa
UE nie mają możliwości samodzielnego wprowadza-
nia wsparcia dla rynków rolnych, minister rolnic-
twa i rozwoju wsi wielokrotnie przedstawiał na po-
siedzeniach Rady Ministrów do Spraw Rolnictwa
i Rybołówstwa sprawy priorytetowe dla polskiego
rolnictwa mające dodatkowo wpływ także na po-
ziom dochodów rolników.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi konsekwentnie
podejmował i podejmuje działania, aby w ramach
obecnej wspólnej polityki rolnej Wspólnota aktywnie
realizowała działania interwencyjne mające na celu
niwelowanie niekorzystnych zjawisk na rynkach rol-
nych czy wcześniejsze przeciwdziałanie tym zjawi-
skom. Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi zwró-
cił się do Komisji Europejskiej z wnioskami o podjęcie
działań interwencyjnych na rynku zbóż, które pomo-
gą w stabilizacji tego rynku, a w konsekwencji przy-
czynią się do wzrostu poziomu przychodów rolni-
czych, tj. m.in. poprzez uruchomienie regionalnego
przetargu na eksport 0,5 mln t zbóż dla krajów
o niekorzystnym położeniu względem głównych ryn-
ków zbytu. Wystąpił również do Komisji Europejskiej
o wcześniejsze uruchomienie skupu interwencyjnego
od 1 września 2009 r. (przesunięcie terminu realiza-
cji zakupów interwencyjnych na rynku zbóż dla Pol-
ski z 1 listopada na 1 września na co najmniej dwa
kolejne lata) oraz wstrzymanie procedury przetargo-
wej na import w ramach kontyngentów taryfowych
(abatimento) co najmniej do czasu rozpoczęcia skupu
interwencyjnego. Przywrócenie ochrony celnej wspól-
notowego rynku zbóż oraz przywrócenie refundacji
wywozowych do przetworów mlecznych są przykła-
dami skutecznych działań ministra rolnictwa i roz-
woju wsi na forum Wspólnoty.
W styczniu 2009 r. w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi opracowano dokument pt. „Działania
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz sta-
bilności i rozwoju” (materiał zamieszczony na stronie
internetowej MRiRW), w którym przedstawiono pro-
pozycje działań mających na celu wsparcie rolników,
małych i średnich przedsiębiorstw, grup producen-
tów rolnych i spółdzielni rolników, a także wsparcie
eksportu rolno-spożywczego oraz przyspieszenie ab-
sorpcji środków Unii Europejskiej.
W trakcie posiedzenia Rady Ministrów do Spraw
Rolnictwa i Rybołówstwa w maju 2009 r. minister
rolnictwa i rozwoju wsi złożył wniosek o podjęcie zde-
cydowanych działań ze strony instytucji europejskich
w sprawie ograniczenia wzrastających różnic pomię-
dzy cenami producenta a cenami konsumenta. Mini-
ster zaapelował o podjęcie działań w sprawie cen
żywności w Europie, takich jak m.in. wspieranie kon-
571
centracji podaży produktów rolnych, wprowadzenie
unijnego systemu monitorowania rynku czy ustano-
wienie wspólnotowych ram prawnych i wspierających
zrównoważone stosunki w łańcuchu żywnościowym,
uniemożliwiających nieuczciwe praktyki i wspierają-
cych sprawiedliwy podział marż handlowych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi popiera propono-
wane przez Komisję działania w zakresie zwiększe-
nia przejrzystości łańcucha dostaw żywności w celu
wspierania konkurencji i poprawy jego odporności na
zmienność cen. W opinii Polski zaproponowane dzia-
łania Komisji zmierzające do przejrzystości i przewi-
dywalności cen są jak najbardziej zasadne. Potrzebą
jest stworzenie w tym zakresie europejskich narządzi
monitorowania cen.
Polska opowiada się za wszelkimi działaniami
mającymi na celu sprzyjanie integracji i konkuren-
cyjności europejskiego łańcucha dostaw żywności
w państwach członkowskich.
W związku z trudną sytuacją na rynku mleka
i przetworów mlecznych minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi jako pierwszy, już w 2008 r., na forum UE
zwracał uwagę na pogarszającą się sytuację na ryn-
kach rolnych oraz wnioskował o uruchomienie nie-
zbędnych instrumentów zaradczych.
Podczas debaty dotyczącej przeglądu wspólnej po-
lityki rolnej, w tym regulacji rynku mleka, zakończo-
nej w listopadzie 2008 r., minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi wnioskował o zachowanie dotychczasowego
systemu interwencji dla masła i odtłuszczonego mle-
ka w proszku. Wniosek ten uzyskał wymagane po-
parcie, dlatego też na podstawie kompromisu zawar-
tego w trakcie przeglądu wspólnej polityki rolnej po-
wyższe zasady zostały utrzymane.
Od 23 stycznia 2009 r., dzięki działaniom podej-
mowanym m.in. przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, KE przywróciła refundacje wywozowe do prze-
tworów mlecznych.
Prowadzenie powyższych działań rynkowych na
poziomie UE spowodowało zahamowanie tendencji
spadkowej cen przetworów mlecznych, a następnie
ich stopniowy wzrost, w związku z czym sytuacja na
rynku mleka i przetworów mlecznych w Polsce w cią-
gu ostatnich kilku miesięcy ulega systematycznej
poprawie.
Wzrost cen przetworów mlecznych spowodował
stopniowe podnoszenie się cen skupu mleka w okre-
sie od lipca do grudnia 2009 r. W styczniu 2010 r.
zaobserwowano zatrzymanie wzrostu cen skupu mle-
ka, w związku z czym średnia cena skupu mleka
ukształtowała się na poziomie 106,09 zł/100 kg.
Podkreślić należy, że spadek cen przetworów mlecz-
nych w 2008 r. spowodował nieproporcjonalnie głębszy
spadek cen skupowanego mleka, natomiast wzrost cen
przetworów mlecznych w 2009 r. nie spowodował pro-
porcjonalnego wzrostu cen mleka. W 2009 r. ceny prze-
tworów mlecznych wzrosły o 20%–50% w zależności od
rodzaju produktu, a wzrost cen skupu mleka w tym
czasie wyniósł ok. 16%.
572
Podczas posiedzeń Komitetu Zarządzającego Pol-
ska stale wnioskuje o przywrócenie refundacji wywo-
zowych, które Komisja Europejska, w związku z po-
prawiającą się sytuacją na rynku mleka, zawiesiła
w listopadzie 2009 r. Polska nie zgadza się z opinią
prezentowaną przez Komisję, że sytuacja na rynku
mleka jest ustabilizowana, dlatego też zdaniem Pol-
ski przywrócenie refundacji wywozowych pozwoliło-
by na pozbycie się nadwyżek przetworów mlecznych
z rynku UE.
W celu dalszej poprawy sytuacji na rynku mleka
i przetworów mlecznych minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi wnioskował do Komisji Europejskiej o urucho-
mienie fakultatywnych mechanizmów dopłat do mle-
ka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku
przeznaczanego na paszę. W uzasadnieniu wskazano,
iż wprowadzenie tych dopłat umożliwiłoby rozpoczę-
cie rozdysponowywania dużych zapasów odtłuszczo-
nego mleka w proszku skupionego w ramach zaku-
pów interwencyjnych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócił się rów-
nież do Rady Unii Europejskiej z wnioskiem o umoż-
liwienie państwom członkowskim dokonywania na
szczeblu krajowym konwersji niewykorzystanej kwo-
ty mlecznej sprzedaży bezpośredniej na kwotę mlecz-
ną dostaw i odwrotnie. Wprowadzenie takiej możli-
wości przyczyniłoby się do efektywniejszego wyko-
rzystywania krajowej kwoty mlecznej w związku
z tym, że Polska posiada duże rezerwy krajowej kwo-
ty sprzedaży bezpośredniej, natomiast kwota mlecz-
na dostaw jest wykorzystywana prawie w całości.
Na poprawę sytuacji producentów mleka wpłyną
również dodatkowe środki w wysokości 300 mln
EUR przyznane przez Komisję Europejską, przy po-
parciu Polski i innych państw członkowskich, na
wsparcie producentów mleka, którzy w wyniku kry-
zysu na rynku mleka ponieśli dotkliwe straty. Decy-
zją KE środki te zostaną wypłacone producentom
mleka do 30 czerwca 2010 r. w sposób niedyskrymi-
nujący oraz na podstawie obiektywnych kryteriów.
Polsce z tej puli przyznano 20,2 mln EUR. Obecnie
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają pra-
cę nad opracowaniem programu rozdysponowania
tych środków.
W dłuższej perspektywie dochody producentów
mleka będą utrzymywały się na odpowiednim pozio-
mie również dzięki płatnościom bezpośrednim, któ-
rych wysokość w skali UE jest zróżnicowana. W ra-
mach przeglądu Wspólnej Polityki Rolnej (Health
Check) Komisja Europejska i Rada zostały zobowią-
zane do przeanalizowania tego problemu i zapropo-
nowania odpowiednich rozwiązań niwelujących to
zróżnicowanie.
Pomimo stopniowej poprawy sytuacji na rynku
mleka i przetworów mlecznych Polska, tak jak do tej
pory, będzie brała aktywny udział na forum unijnym
w dyskusjach i działaniach mających na celu wpro-
wadzenie rozwiązań, które przyczynią się do dalsze-
go polepszania się sytuacji sektora mleczarskiego
oraz umożliwią szybszą reakcję ze strony Komisji na
tym rynku.
Od wstąpienia Polski do Unii Europejskiej na
cenę uzyskiwaną przez producentów żywca wieprzo-
wego w Polsce wpływ ma nie tylko przebieg tzw. cy-
klu świńskiego, ale również sytuacja na rynku wspól-
notowym, w szczególności ceny wieprzowiny w kra-
jach produkujących najwięcej tego gatunku mięsa,
tj. w Niemczech, Danii czy Holandii.
W warunkach funkcjonowania Polski w ramach
wspólnego rynku podejmowanie działań przez rząd
musi być zgodne z przepisami wynikającymi ze wspól-
nej polityki rolnej. Zasady funkcjonowania wspólnoto-
wego rynku wieprzowiny reguluje rozporządzenie
Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r.
ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych
oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych pro-
duktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej
organizacji rynku”). Przewiduje ono następujące in-
strumenty, które mogą być zastosowane na rynku
wieprzowiny:
— refundacje wywozowe;
— dopłaty do prywatnego przechowywania wie-
przowiny;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instru-
mentów podejmuje Komisja Europejska, po zasię-
gnięciu opinii Komitetu Zarządzającego do Spraw
Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych, w którego
posiedzeniach biorą udział przedstawiciele Komisji
i krajów członkowskich.
W ramach wspólnej polityki wobec sektora wie-
przowiny realizowane są obecnie, zgodnie z rozpo-
rządzeniem Komisji (UE) nr 64/2010 z dnia 21 stycz-
nia 2010 r. ustanawiającym refundacje wywozowe
w sektorze wieprzowiny, refundacje do wywozu:
— mięsa i podrobów suszonych lub wędzonych
– stawka 54,2 EUR/100 kg;
— mięsa wieprzowego przetworzonego, w tym
kiełbas – stawki, w zależności od produktu, wynoszą
od 15,2 do 29 EUR/100 kg.
W 2009 r. Agencja Rynku Rolnego wypłaciła
14,3 mln zł do wywozu 13,1 tys. t produktów sek-
tora mięsa wieprzowego.
Na posiedzeniu Rady UE do Spraw Rolnictwa
i Rybołówstwa w dniu 20 listopada 2009 r., jak rów-
nież na spotkaniach Komitetu Zarządzającego do
Spraw Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych
w dniach 22 października, 19 listopada, 10 grudnia
2009 r. i 21 stycznia 2010 r. Polska była wśród krajów
członkowskich wnioskujących o wprowadzenie re-
fundacji do wywozu świeżych i zamrożonych tusz,
półtusz i elementów mięsa wieprzowego, co umożli-
wiłoby zwiększenie konkurencyjności polskich i unij-
nych eksporterów na rynku światowym. Komisja
Europejska uznała jednak, że obecna sytuacja na
wspólnotowym rynku wieprzowiny nie uzasadnia
wprowadzania takich dopłat.

W celu poprawy sytuacji na rynku wieprzowiny
ministerstwo podejmuje przede wszystkim działania
stymulujące popyt wewnętrzny i eksport, w szczegól-
ności działania w zakresie kształtowania możliwości
eksportowych na rynki państw trzecich, takich jak:
Chiny, Rosja, Ukraina itd. Są to głównie uzgodnienia
wymogów weterynaryjnych, uczestnictwo w targach,
działania promujące.
W celu wzmocnienia wizerunku polskiego mięsa
wieprzowego i zaprezentowania jego wysokiej jakości
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prowadzi po-
litykę wspierania promocji. Jednym z rozwiązań sys-
temowych zmierzającym do podniesienia świadomo-
ści konsumentów są fundusze promocji, utworzone
na podstawie ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o fundu-
szach promocji produktów rolno-spożywczych. Na
podstawie ww. ustawy powstał m.in. Fundusz Pro-
mocji Mięsa Wieprzowego.
Ponadto w ramach działań informacyjno-promo-
cyjnych organizowane są stoiska na targach rolno-
-spożywczych, podczas których prezentowane są pro-
dukty wyróżnione znakiem jakości ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi „Poznaj dobrą żywność”. Progra-
mem PDŻ objętych jest czternaście grup produktów,
w tym mięso wieprzowe i produkty z niego pochodzą-
ce, które w bieżącym roku były prezentowane na tar-
gach w Niemczech, Rosji, Japonii, Korei, Wielkiej
Brytanii, Rumunii i Czechach.
Innym działaniem mającym na celu wspieranie
eksportu polskiego mięsa jest nawiązywanie przez
polskie służby weterynaryjne bezpośrednich kontak-
tów ukierunkowanych na uzyskanie wymagań im-
portowych obowiązujących dla produktów pochodze-
nia zwierzęcego na rynki krajów trzecich. Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi podczas bilateralnych
kontaktów z przedstawicielami krajów trzecich zwra-
ca się z prośbą o przekazanie ww. wymagań. Ponad-
to powyższe kwestie są poruszane podczas rozmów
dyplomatycznych i gospodarczych przez właściwych
ministrów.
Szczególnie intensywne działania podejmowane
są w celu zniesienia utrzymującego się zakazu impor-
tu polskiego mięsa wieprzowego do Chińskiej Repu-
bliki Ludowej. Temat ten jest regularnie podejmowa-
ny przy różnych okazjach, zarówno podczas spotkań
polsko-chińskiej stałej grupy roboczej do spraw
współpracy w dziedzinie rolnictwa i gospodarki żyw-
nościowej, jak też innych spotkań dwustronnych.
Kolejnym działaniem, którego celem jest zwięk-
szenie możliwości eksportowych na rynku wieprzo-
winy, jest program zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ministerstwo podejmuje działania prowadzące
do powstawania rozwiązań systemowych, które
gwarantowałyby większą stabilność na rynku wie-
przowiny, w szczególności poprzez działania legisla-
cyjne wspiera integrację pionową i poziomą w tym
sektorze.
Decydujące znaczenie w kwestii importu produk-
tów rolnych z krajów spoza UE mają zobowiązania
573
wynikające z naszego członkostwa w UE. Prawo
wspólnotowe zakazuje stosowania barier celnych
czy ograniczeń ilościowych w handlu wewnątrz UE.
Oznacza to, że w sytuacjach innych niż wyjątkowe
(np. potrzeba ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pu-
blicznego) Polska nie może wprowadzić barier w przy-
wozie z innych krajów UE.
W przypadku importu z krajów spoza UE w Pol-
sce, tak jak we wszystkich krajach UE, obowiązują
zasady wynikające ze Wspólnej Taryfy Celnej, co
oznacza, że stosowane są te same stawki celne. Staw-
ki te wynikają z listy koncesyjnej UE do WTO (tzw.
stawki związane), z umów o wolnym handlu, zawar-
tych przez UE z krajami trzecimi, bądź są to autono-
miczne preferencje przyznane przez UE krajom roz-
wijającym się (generalny system preferencji celnych
GSP). Kompetencje w zakresie prowadzenia polityki
handlowej, zgodnie z art. 133 Traktatu ustanawiają-
cego Wspólnotę Europejską, leżą w wyłącznej gestii
całej Wspólnoty Europejskiej i jej organów, a nie po-
szczególnych krajów członkowskich.
Informacje dotyczące przywozu wewnątrzwspól-
notowego (który może być źródłem napływu zboża
wcześniej sprowadzonego na obszar Wspólnoty spoza
UE) i importu zbóż nie potwierdzają szczególnego
zagrożenia przywozem taniego zboża z krajów trze-
cich. Z danych wstępnych za 2009 r. wynika, że do
Polski sprowadzono 1130 tys. t zbóż. Na Ukrainie do-
konano zakupu 8,1 tys. t zbóż, w tym 5,4 tys. t kuku-
rydzy i 2 tys. t sorgo. Podkreślić należy, że zakupy
były realizowane głównie w czerwcu i lipcu 2009 r.
W tym samym czasie Polska sprzedała za granicę
2932,7 tys. t zbóż, co oznacza, że Polska w ostatnim
roku była eksporterem netto zbóż.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie osób wykonujących pracę nakładczą
i równocześnie prowadzących działalność
gospodarczą (14299)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14299/10,
dotyczące interpelacji pana posła Janusza Palikota
z dnia 29 grudnia 2009 r., znak: BK-023-14320/10,
w sprawie osób wykonujących pracę nakładczą
i równocześnie prowadzących działalność gospodar-
574
czą uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o s.u.s., obowiązko-
wo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz
ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby fizycz-
ne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są
m.in. osobami prowadzącymi pozarolniczą działal-
ność. Z treści art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy o s.u.s wyni-
ka natomiast, iż obowiązkowo ubezpieczeniom: eme-
rytalnemu i rentowym podlegają osoby wykonujące
pracę nakładczą, jednakże w myśl art. 12 ust. 2 po-
wołanej ustawy, nie podlegają one ubezpieczeniu wy-
padkowemu.
Do dnia 28 lutego 2009 r., w myśl art. 9 ust. 2 usta-
wy o s.u.s, osoba prowadząca pozarolniczą działalność
gospodarczą, która jednocześnie wykonywała umowę
o pracę nakładczą, podlegała obowiązkowo ubezpie-
czeniom: emerytalnemu i rentowym z tego tytułu,
który powstał najwcześniej. Mogła ona jednak dobro-
wolnie na swój wniosek być objęta tymi ubezpiecze-
niami także z drugiego tytułu lub zmienić tytuł ubez-
pieczeń. Od 1 marca 2009 r., w związku z wprowadze-
niem ust. 2b do art. 9 powołanej wyżej ustawy, osoba
wykonująca pracę nakładczą, prowadząca jednocze-
śnie pozarolniczą działalność gospodarczą na podsta-
wie przepisów o działalności gospodarczej lub innych
przepisów szczególnych, podlega obowiązkowo ubez-
pieczeniom: emerytalnemu i rentowym z tytułu tej
działalności, jeżeli z tytułu wykonywania pracy na-
kładczej podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe jest niższa od obowiązującej tę
osobę najniższej podstawy wymiaru składek dla osób
prowadzących pozarolniczą działalność. Może ona
wówczas dobrowolnie, na swój wniosek, być objęta
ubezpieczeniami: emerytalnym i rentowymi również
z tytułu pracy nakładczej.
Zgodzić się należy, iż przepisy nie określają mini-
malnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne z tytułu wykonywania pracy nakładczej.
Podstawę wymiaru składek dla tych osób, stosownie
do art. 18 ust. 1 ustawy, stanowi bowiem przychód
w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od
osób fizycznych z tytułu pracy nakładczej. Istotnym
jest jednak, iż zgodnie z § 3 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie upraw-
nień pracowniczych osób wykonujących pracę na-
kładczą (Dz. U. z 1976 r. Nr 3, poz. 19, z późn. zm.)
w umowie o pracę nakładczą strony zobowiązane są
określić minimalną miesięczną ilość pracy, której wy-
konanie należy do obowiązków wykonawcy. Mini-
malna ilość pracy powinna być tak ustalona, aby jej
wykonanie zapewniało uzyskanie co najmniej 50%
najniższego wynagrodzenia. Jeżeli praca nakładcza
stanowi dla wykonawcy wyłączne lub główne źródło
utrzymania, ilość pracy powinna być tak ustalona,
aby jej wykonanie zapewniało uzyskanie wynagro-
dzenia nie mniejszego od najniższego wynagrodze-
nia. W orzecznictwie przyjmuje się, iż określenie po-
wyższych stanowi element przedmiotowo istotny
umowy o pracę nakładczą i tym samym pozwala na
odróżnienie jej np. od umowy o dzieło czy też od umo-
wy o świadczenie usług, w której stosuje się przepisy
kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia.
Zgodnie z art. 68 ustawy o s.u.s do zakresu dzia-
łania ZUS należy m.in. stwierdzanie i ustalanie obo-
wiązku ubezpieczeń społecznych oraz kontrola wy-
konywania przez płatników składek i ubezpieczonych
obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych.
Oddział ZUS, ustalając obowiązek podlegania ubez-
pieczeniom społecznym, jest uprawniony do badania
zarówno faktu zawarcia umowy o pracę nakładczą,
jak i jej ważności. Jeśli więc w konkretnym przypad-
ku ustalenia dokonane w toku postępowania wyja-
śniającego lub kontroli pozwolą na stwierdzenie przez
terenową jednostkę organizacyjną ZUS, iż umowa
o pracę nakładczą została zawarta dla pozoru (art. 83
§ 1 Kodeksu cywilnego), w celu obejścia prawa (art. 58
§ 1 Kodeksu cywilnego) lub że jest sprzeczna z zasa-
dami współżycia społecznego (art. 58 § 2 Kodeksu
cywilnego), konsekwencją będzie wyłączenie danej
osoby z ubezpieczeń społecznych z tytułu wykonywa-
nia pracy nakładczej. Od decyzji wydanej w tym
przedmiocie przez oddział ZUS stronom przysługuje
odwołanie do właściwego sądu.
Prawidłowość takiego stanowiska ZUS została
potwierdzona w jednolitym orzecznictwie Sądu Naj-
wyższego. W szczególności wskazać należy tutaj:
1) wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2008 r.
(sygn. akt III UK 73/07), zgodnie z którym „(…)
istotnym elementem umowy o pracę nakładczą jest
określenie minimalnej miesięcznej ilości pracy, a tym
samym zapewnienie wykonawcy określonego wyna-
grodzenia. Jeśli zatem strony umowy o pracę nakład-
czą zawierają ją z zamiarem niedotrzymania tego
warunku, w istocie ich oświadczenia woli dotknięte
są pozornością. Jeżeli umowa o pracę nakładczą jest
zawarta przez przedsiębiorcę w sposób pozorny,
a składki ubezpieczeniowe liczone są od wynagrodze-
nia niższego niż połowa płacy minimalnej, Zakład
Ubezpieczeń Społecznych ma prawo odmówić objęcia
korzystniejszym ubezpieczeniem chałupniczym”;
2) wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2008 r.
(sygn. akt III UK 74/07), z którego wynika, iż „po-
zorna umowa o pracę nakładczą, na podstawie której
jej strony nie miały zamiaru i nie realizowały kon-
strukcyjnych cech (elementów) tego zobowiązania
dotyczących rozmiaru wykonywanej pracy w ilości
gwarantującej wynagrodzenie w wysokości co naj-
mniej połowy minimalnego wynagrodzenia za pracę,
nie stanowi uprawnionego tytułu podlegania obo-
wiązkowo ubezpieczeniom społecznym osób wykonu-
jących pracę nakładczą”. W wyroku tym Sąd Najwyż-
szy stwierdził ponadto, że „(…) dążenie do uzyskania
pełnej ochrony prawa ubezpieczeń społecznych od
przychodu z pracy nakładczej uzyskiwanego w kwo-
tach nieprzekraczających 40 zł miesięcznie, przy
opłacaniu przez płatnika i ubezpieczonego składek

na te ubezpieczenia w kwotach po kilka złotych mie-
sięcznie, narusza wszelkie nazwane normatywne
i nienazwane zasady współżycia społecznego, w tym:
zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczo-
nych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych,
zasadę ochrony interesów i niepokrzywdzenia innych
ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczu-
plania środków funduszu ubezpieczeń społecznych
oraz wszelkie elementarne zasady uczciwego obrotu
prawnego zmierzające do objęcia nieuprawnionym
tytułem ubezpieczenia społecznego wykonawcy po-
zornej umowy o pracę nakładczą. (…) W tej sytuacji
powinno być oczywiste, że pozorne czynności prawne
lub zachowania naruszające zasady współżycia spo-
łecznego nie korzystają z ochrony Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej”;
3) wyrok z dnia 9 stycznia 2008 r. (sygn. akt III
UK 77/07) stwierdzający, iż „sprzeczna z zasadami
współżycia społecznego jest taka umowa o pracę na-
kładczą, której jedynym celem jest wyjście z ubezpie-
czenia społecznego osób prowadzących pozarolniczą
działalność gospodarczą, a w konsekwencji opłacanie
wielokrotnie niższej składki na obowiązkowe ubez-
pieczenia społeczne. Rozwijając tę trafną konstatację,
stwierdzić należy, że zamysł stron umowy wykony-
wania umowy o pracę nakładczą w znikomej części,
poniżej obowiązującego minimum, po to właśnie, aby
w zamian za składkę wynoszącą łącznie kilkanaście
złotych miesięcznie uzyskać pełne ubezpieczenie
emerytalne i rentowe dla wykonawcy, prowadzi do
uznania takiej umowy za sprzeczną z zasadami
współżycia społecznego”;
4) wyrok Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 2009 r.
(sygn. akt. I UK 318/08), z którego wynika, że „istot-
nym elementem umowy o pracę nakładczą jest (…)
określenie minimalnej ilości pracy, a tym samym za-
pewnienie wykonawcy określonego wynagrodzenia,
również dla celów objęcia ochroną ubezpieczeniową.
Jeżeli zatem strony umowy o pracę nakładczą zawie-
rają ją z zamiarem niedotrzymania tego warunku,
a przy tym wykonawca ma inny tytuł do podlegania
ubezpieczeniom społecznym, to tego rodzaju umowa
nie może być uznana za mającą prawną doniosłość
w dziedzinie ubezpieczeń”.
Odnosząc się do informowania przez ZUS o zasa-
dach objęcia ubezpieczeniami społecznymi z tytułu
wykonywania pracy nakładczej przy równoczesnym
prowadzeniu pozarolniczej działalności gospodarczej,
w tym do informacji zamieszczonych na stronie in-
ternetowej ZUS, wyjaśniam, iż odnosiły się one do
generalnych zasad rozstrzygania zbiegu tych tytułów
do ubezpieczeń, a więc do przypadków, w których oba
te tytuły faktycznie istnieją. Jeżeli jednak w wyniku
przeprowadzonego przez terenową jednostkę organi-
zacyjną ZUS postępowania zostanie ustalone, iż
w indywidualnej sprawie umowa o pracę nakładczą
jest nieważna, to konsekwencją powyższego jest brak
zbiegu do ubezpieczeń i tym samym ZUS obowiązany
jest ustalić obowiązek ubezpieczeń na zasadach ogól-
575
nych, a więc w tym przypadku z tytułu prowadzenia
pozarolniczej działalności.
Jednocześnie informuję, że z danych przekaza-
nych przez prezesa ZUS wynika, iż w omówionych
powyżej sprawach, rozpoznanych przez sądy pracy
i ubezpieczeń społecznych w 2009 r., zapadło 98,81%
wyroków oddalających odwołanie od decyzji ZUS,
a tym samym potwierdzających prawidłowość stano-
wiska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie opiniowania aktów prawnych
Ministerstwa Zdrowia przez izby gospodarcze
(14301)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
z dnia 4 lutego 2010 r. w sprawie opiniowania aktów
prawnych Ministerstwa Zdrowia przez izby gospo-
darcze uprzejmie informuję, co następuje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła Ta-
deusza Tomaszewskiego, uprzejmie informuję, iż zgod-
nie z art. 7 ust 1 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
o działalności lobbingowej w procesie stanowienia
prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414 oraz z 2009 r. Nr 42,
poz. 337) z chwilą udostępnienia w Biuletynie Infor-
macji Publicznej programów prac legislacyjnych albo
w przypadku, gdy projekt nie był zawarty w progra-
mie prac legislacyjnych, z chwilą udostępnienia pro-
jektu w Biuletynie Informacji Publicznej każdy może
zgłosić zainteresowanie pracami nad projektem usta-
wy lub rozporządzenia.
Ponadto zgodnie z § 12 ust. 5 uchwały Nr 49 Rady
Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy
Rady Ministrów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.)
minister odpowiedzialny za projekt aktu normatyw-
nego, biorąc pod uwagę jego treść, a także uwzględ-
niając inne okoliczności, w tym znaczenie oraz prze-
widywane skutki społeczne i ekonomiczne dokumen-
tu, stopień jego złożoności oraz jego pilność, może
zdecydować o skierowaniu projektu dokumentu do
zaopiniowania przez inne organy administracji pań-
stwowej, organizacje społeczne oraz inne zaintereso-
wane podmioty i instytucje.
Zważywszy na powyższe, należy stwierdzić, iż
członkowie Izby Gospodarczej Właścicieli Punktów
Aptecznych i Aptek mogą opiniować projekty aktów
576
normatywnych opracowywane przez Ministerstwo
Zdrowia tak jak wszystkie inne podmioty, tj. na za-
sadach i w trybie określonym w ustawie o działalno-
ści lobbingowej w procesie stanowienia prawa, aktach
wykonawczych do tej ustawy, od momentu opubliko-
wania projektów lub programów prac legislacyjnych
w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na zasadach
określonych w Regulaminie pracy Rady Ministrów.
Kształtowanie polityki dotyczącej izb gospodar-
czych odbywa się w dużej mierze poprzez opracowy-
wanie aktów normatywnych regulujących działal-
ność ww. izb działalność lub działalność zrzeszonych
w nich podmiotów. Dlatego też możliwość udziału izb
gospodarczych w opiniowaniu projektów aktów nor-
matywnych należy uznać za umożliwienie ww. izbom
udziału w kształtowaniu polityki bezpośrednio ich
dotyczącej.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła Ta-
deusza Tomaszewskiego, uprzejmie informuję, iż
wystarczy, aby izby gospodarcze spełniły warunki
określone w ustawie o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa i zgłosiły zaintereso-
wanie pracami nad projektem aktu prawnego, a będą
mogły bez przeszkód uczestniczyć w pracach nad
danym projektem.
Pragnę na koniec nadmienić, iż wszystkie projek-
ty aktów prawnych opracowywane w Ministerstwie
Zdrowia są publikowane w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej, zatem za nieuzasadniony i bezpodstawny
należy uznać zarzut, iż Izba Gospodarcza Właścicie-
li Punktów Aptecznych i Aptek nie ma wglądu do
prac legislacyjnych prowadzonych przez Minister-
stwo Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora
w sprawie wzrastającej liczby przypadków
spożywania alkoholu przez dzieci i młodzież
(14304)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
(SPS-023-14304/10) panów posłów Tadeusza Toma-
szewskiego i Bogusława Wontora w sprawie wzrasta-
jącej liczby przypadków spożywania alkoholu przez
dzieci i młodzież, uprzejmie informuję, że polskie pra-
wo oświatowe zapewnia możliwość podejmowania
przez szkoły działań edukacyjnych zapobiegających
alkoholizmowi wśród dzieci i młodzieży.
Kształcenie i wychowanie dzieci i młodzieży
w polskich szkołach odbywa się w oparciu o podstawę
programową wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół1). Zgod-
nie z nią działalność edukacyjna szkoły jest określona
przez:
1) szkolny zestaw programów nauczania, który,
uwzględniając wymiar wychowawczy, obejmuje całą
działalność szkoły z punktu widzenia dydaktycznego;
2) program wychowawczy szkoły obejmujący
wszystkie treści i działania o charakterze wycho-
wawczym;
3) program profilaktyki dostosowany do potrzeb
rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego środowi-
ska obejmujący wszystkie treści i działania o charak-
terze profilaktycznym.
Programy te tworzą spójną całość i muszą
uwzględniać wszystkie wymagania opisane w pod-
stawie programowej. Należy zaznaczyć, że wpływ na
przyjmowane do realizacji w programach cele wycho-
wawcze i profilaktyczne ma rada rodziców, która tak-
że opiniuje program i harmonogram poprawy efek-
tywności kształcenia lub wychowania szkoły.
Nauczyciele realizują wspomniane wyżej progra-
my, uwzględniając indywidualną pracę z uczniem
na obowiązkowych i dodatkowych zajęciach eduka-
cyjnych.
Podstawa programowa kładzie istotny nacisk na
edukację zdrowotną, której celem jest rozwijanie
u uczniów postawy dbałości o zdrowie własne i in-
nych ludzi oraz umiejętności tworzenia środowiska
sprzyjającego zdrowiu. Cele ogólne oraz treści na-
uczania – wymagania szczegółowe na wszystkich eta-
pach kształcenia uwzględniają problematykę szkodli-
wości spożywania alkoholu. W procesie wychowania
natomiast nowa podstawa programowa podkreśla
znaczenie kształtowania postaw odpowiedzialności,
wytrwałości, społecznej i prozdrowotnej, które mają
największe znaczenie w zakresie przeciwdziałania
spożywaniu alkoholu przez dzieci i młodzież.
Podstawa programowa na III i IV etapie eduka-
cyjnym, który odnosi się do nauczania w gimnazjach
i szkołach ponadgimnazjalnych, kładzie nacisk na
zdobycie przez ucznia umiejętności analizowania
związku pomiędzy własnym postępowaniem, a za-
chowaniem zdrowia, przy jednoczesnym budowaniu
postawy szacunku wobec siebie i odpowiedzialnego
zachowania.
1)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania
przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych ty-
pach szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.).

Treści nauczania dotyczące szkód zdrowotnych
i społecznych związanych z paleniem tytoniu, nad-
używaniem alkoholu i używaniem substancji psycho-
aktywnych uwzględnia podstawa programowa wy-
chowania fizycznego. Kładzie ona również nacisk na
kształtowanie umiejętności opierania się presji oto-
czenia oraz namowom do używania substancji psy-
choaktywnych i innych zachowań ryzykownych.
Celem wychowania do życia w rodzinie natomiast
jest wzmacnianie postawy asertywnej oraz prozdro-
wotnej, prospołecznej i prorodzinnej. Uczniowie po-
znają zatem funkcje rodziny ze szczególnym uwzględ-
nieniem wychowania dzieci oraz prawidłowych po-
staw rodzicielskich, jak również zagrożenia życia
społecznego, w tym alkoholizm. Podstawa programo-
wa przedmiotu: etyka przewiduje przygotowanie
uczniów do podejmowania odpowiedzialności za sie-
bie i innych oraz stosowania zasad harmonijnego
współistnienia i współdziałania ze środowiskiem spo-
łecznym, a następnie podjęcia samokontroli i pracy
nad sobą połączone z przyjmowaniem odpowiedzial-
ności za słowa i czyny.
W realizacji działań wpisanych w szkolny pro-
gram profilaktyki, który powstaje w oparciu o ziden-
tyfikowane problemy, każda szkoła może korzystać
z rekomendowanych programów profilaktycznych,
które mają potwierdzoną skuteczność i są wpisane
do bazy rekomendowanych programów profilaktycz-
nych udostępnionej na stronach Ośrodka Rozwoju
Edukacji2) www.ore.men.gov.pl. Większość z reko-
mendowanych, a więc sprawdzonych pod względem
skuteczności, programów zakłada konieczność ścisłej
współpracy z lokalnym środowiskiem i władzami
gminnymi.
Resort oświaty przygotował również specjalne
programy adresowane do rodziców. Najbardziej po-
pularnym i rozpowszechnionym programem jest
„Szkoła dla rodziców i wychowawców” obejmujący
trening kluczowych umiejętności wychowawczych.
Celem treningu jest pomoc rodzicom w odbudowaniu
więzi z dzieckiem i podjęcie roli wychowawczej na
nowych zasadach wynikających z rozpoznania źródeł
problemów w rodzinie.
Należy podkreślić fakt, że szkoły, dla których wy-
chowanie zdrowotne uczniów jest priorytetem, naj-
częściej podejmują decyzję przystąpienia do sieci
szkół promujących zdrowie.
W ubiegłym roku Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej reaktywowało ideę sieci szkół promujących zdro-
wie, do której należy już ponad 2000 szkół i placówek
systemu oświaty. Szczególną ich rolą jest upowszech-
nianie systemowych i nowatorskich rozwiązań budo-
wania całościowej oferty szkoły w zakresie promocji
zdrowia i profilaktyki, opartej na oddziaływaniu za-
2)
Ośrodek Rozwoju Edukacji został powołany zarządzeniem
nr 19 ministra edukacji narodowej z dnia 10 grudnia 2009 r.
w sprawie połączenia Centralnego Ośrodka Doskonalenia Na-
uczycieli w Warszawie i Centrum Metodycznego Pomocy Psycho-
logiczno-Pedagogicznej w Warszawie w Ośrodek Rozwoju Edu-
kacji w Warszawie.
577
równo na ucznia, rodziców, jak również na środowi-
sko, w którym żyje. W ten sposób szkoły zwiększają
skuteczność i zasięg oddziaływań prozdrowotnych.
Od 2008 r. krajowa sieć szkół promujących zdro-
wie została włączona do szerszej formuły pn. „Szko-
ły dla Zdrowia Europy” (SHE). Program ten jest re-
alizowany pod patronatem Rady Europy, Komisji
Europejskiej oraz Sekcji Europejskiej Światowej Or-
ganizacji Zdrowia. Przedstawiciel ministra edukacji
narodowej uczestniczy w międzynarodowych spotka-
niach dotyczących problematyki promocji zdrowia.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając
konieczność tworzenia środowisk i wzmacniania dzia-
łań społecznych sprzyjających zdrowiu, zainicjowało
ścisłą współpracę z innymi resortami, której efektem
było podpisanie w dniu 23 listopada 2009 r. „Porozu-
mienia o współpracy między ministrem edukacji na-
rodowej, ministrem zdrowia i ministrem sportu i tu-
rystyki w sprawie promocji zdrowia i profilaktyki
problemów dzieci i młodzieży”. Porozumienie ma
m.in. na celu wspomaganie wychowawczej i profilak-
tycznej roli szkół w zakresie zapobiegania zachowa-
niom ryzykownym związanym z używaniem środków
psychoaktywnych, rozwijanie systemu rekomendacji
programów profilaktycznych w obszarze uzależnień
od substancji chemicznych oraz wspieranie działań
kształtujących umiejętności zagospodarowania czasu
wolnego dla umacniania zdrowia i rozwoju osobiste-
go młodego pokolenia.
W uzupełnieniu warto zaznaczyć, że ogromny
wpływ na szerokie działania profilaktyki alkoholowej
mają jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie
z przepisami ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi3) każda gmina ma
obowiązek tworzenia gminnego programu profilak-
tyki i rozwiązywania problemów alkoholowych przyj-
mowanego uchwałą rady gminy, który zawierać po-
winien zaplanowane działania w zakresie profilakty-
ki dzieci i młodzieży. W program wpisywać się powin-
ny uchwały rad gmin w zakresie liczby i usytuowania
punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz inne
działania związane z lokalną polityką alkoholową.
Ważnym aspektem realizacji gminnych programów
jest współpraca z organizacjami pozarządowymi
działającymi w sferze zadań publicznych: pomocy
społecznej, ochrony i promocji zdrowia, nauki, edu-
kacji, oświaty i wychowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
3)
Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu al-
koholizmowi z dnia 26 października 1982 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 70,
poz. 473).
578
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie wysokości nakładów na stomatologię
w planie finansowym NFZ (14305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Stanisława Rydzonia, posła na Sejm
RP, z dnia 1 lutego 2010 r. w sprawie wysokości na-
kładów na stomatologię w planie finansowym NFZ,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14305/10, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 i art. 102
ust 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad działalnością Narodowego Funduszu
Zdrowia minister zdrowia zwrócił się do prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia o przedstawienie sta-
nowiska w przedmiotowej sprawie. Ze stanowiska
prezesa NFZ wynika, co następuje.
Struktura kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
oraz ewentualna jej zmiana jest konsekwencją z jed-
nej strony wysokości oraz podziału środków na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy OW
NFZ, z drugiej strony okoliczności, które musiały
być uwzględnione przy opracowaniu planu finanso-
wego, w tym w szczególności: skutków rozporządzeń
ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych (Dz. U. Nr 139, poz. 1136–1142 oraz Nr 140,
poz. 1143–1148), zarządzeń prezesa w sprawie wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach świadczeń zdrowotnych, znacznego zwięk-
szenia wartości świadczeń udzielonych w ramach
migracji ubezpieczonych oszacowanych na podsta-
wie rzeczywistego wykonania za okres I–III 2009 r.)
w porównaniu do wartości pierwotnie prognozowa-
nych, konieczności zabezpieczenia planowanych
kosztów refundacji cen leków na poziomie nie niż-
szym niż wynikający z prognozy NFZ.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnośnie do sprawy dotyczącej wprowadzenia cen
minimalnych świadczeń stomatologicznych uprzej-
mie informuję, że zawieranie przez fundusz umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej odbywa się
w drodze konkursu ofert albo rokowań (art. 139 ust. 1
ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).
Zgodnie z art. 148 przedmiotowej ustawy porówna-
nie ofert w toku postępowania konkursowego obej-
muje m.in.: jakość udzielanych świadczeń, kwalifika-
cje personelu, wyposażenie, liczbę oferowanych
świadczeń oraz ich cenę. Zgodnie z art. 142 ust. 5 i 6
ustawy w części niejawnej konkursu ofert (którego
wyniki stanowią podstawę do zawarcia umów ze
świadczeniodawcami) komisja konkursowa może
przeprowadzić negocjacje z oferentami w celu usta-
lenia liczby planowanych do udzielenia świadczeń
opieki zdrowotnej oraz ceny za udzielone świadczenia
opieki zdrowotnej. Jednocześnie komisja konkursowa
może wybrać ofertę lub większą liczbę ofert, które
zapewniają ciągłość udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej, ich kompleksowość i dostępność oraz przed-
stawiają najkorzystniejszy bilans ceny w odniesieniu
do przedmiotu zamówienia.
Przy rozpatrywaniu wysokości ceny świadczeń
istotne są również możliwości finansowe funduszu,
a efektywne i bezpieczne gospodarowanie środkami
finansowymi oddziałów, zgodnie z treścią art. 107
ust. 5 pkt 1 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej, należy do zadań dyrektorów oddziałów woje-
wódzkich.
W związku z powyższym mogą występować róż-
nice w wycenie poszczególnych świadczeń opieki
zdrowotnej zarówno pomiędzy oddziałami wojewódz-
kimi funduszu, jak i pomiędzy świadczeniodawcami
w ramach tego samego oddziału.
Odnosząc się do sposobu ustalania ceny przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, prezes NFZ poinformo-
wał, że algorytm postępowania przy wyliczaniu oce-
ny oferty w kryterium ceny wskazany jest w zarzą-
dzeniu prezesa NFZ nr 73/2009/DSOZ z dnia 13 li-
stopada 2009 r. w sprawie określenia kryteriów oce-
ny ofert w postępowaniu w sprawie zawarcia umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Zgodnie
z zapisami ww. zarządzenia cena jednostki rozlicze-
niowej zaproponowanej przez oferenta w ofercie lub
stanowiącej końcowy wynik negocjacji odnoszona
jest do ceny oczekiwanej przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w danym postępowaniu w sprawie zawarcia
umowy w następujący sposób:
1. Maksymalna liczba punktów oceny punktów
oceny w zakresie kryterium ceny (wzór wg załączni-
ka nr 1 do ww. zarządzenia).
2. Podstawą do oceny kryterium ceny jest porów-
nanie ceny oferty z ceną oczekiwaną.

3. Ceną oczekiwaną przez Narodowy Fundusz
Zdrowia jest cena wynikająca z wartości zamówienia
i planowanej liczby świadczeń opieki zdrowotnej
w danym rodzaju lub zakresie wskazanych przez od-
dział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia.
4. Liczbę punktów oceny uzyskaną w kryterium
ceny ustala się, biorąc pod uwagę (wzór wg załączni-
ka nr 2 do ww. zarządzenia) liczbę punktów oceny
danej oferty w zakresie kryterium ceny, cenę zapro-
ponowaną przez oferenta, cenę oczekiwaną.
Ponadto prezes NFZ poinformował, że współpra-
cuje z przedstawicielami Komisji Stomatologicznej
Naczelnej Rady Lekarskiej w zakresie opracowywa-
nia zasad udzielania świadczeń stomatologicznych
oraz możliwości wprowadzenia zmiany cen finanso-
wanych przez NFZ świadczeń stomatologicznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że przepisy ustawy
z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków finan-
sowych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń
(Dz. U. Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.) określają, że
ze świadczeniodawcami, z którymi zawarto umowy
zgodnie z art. 10c ust. 1 i 3 i których oferta została
wybrana w trybie, o którym mowa w art. 139 ust. 1
ustawy o świadczeniach, fundusz jest obowiązany
zawrzeć umowy, w których suma kwot zobowiązań,
o których mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadcze-
niach, będzie nie niższa niż suma kwot zobowiązań,
o których mowa w art. 136 pkt 5 ustawy o świadcze-
niach, wynikających z umów zawartych na 2008 r.
wg stanu na dzień 1 stycznia 2008 r., z zastrzeżeniem
art. 10g ust. 4.
Natomiast zgodnie z przepisem art. 10g ust. 4 ww.
ustawy, jeżeli z przyczyn leżących po stronie świad-
czeniodawcy:
1) suma kwot zobowiązań, o których mowa
w art. 136 pkt 5 ustawy o świadczeniach, jest niż-
sza niż suma kwot zobowiązań funduszu wynika-
jących z umów zawartych na 2008 r. wg stanu na
dzień 1 stycznia 2008 r. lub stawka kapitacyjna jest
niższa od stawki kapitacyjnej wynikającej z umowy
zawartej na 2008 r. wg stanu na dzień 1 stycznia
2008 r.
lub
2) świadczeniodawca nie może wykonać umowy
— świadczeniodawca wykonuje obowiązek okre-
ślony w ust. 1 i 2 odpowiednio do wysokości przeka-
zanych środków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
579
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie przebiegu linii kolejowej E75
(Rail Baltica) (14306)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Zielińskiego, prze-
kazaną przy piśmie nr SPS-023-14306/10 z dnia
17 lutego br., w sprawie przebiegu linii kolejowej E75
(Rail Baltica) uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Przebieg korytarza Rail Baltica na odcinku od Bia-
łegostoku do Suwałk budzi od dawna wiele emocji,
szereg kontrowersji i jest przedmiotem sporu nie tylko
między ekologami, ale przede wszystkim władzami
samorządowymi Podlasia i Mazur, które chcą, aby ko-
rytarz był zlokalizowany na ich terenie. Władze lokal-
ne widzą w modernizacji korytarza szanse na rozwój
swojego regionu i zmniejszenie bezrobocia.
Pierwotnie linia E75 na odcinku Białystok – Su-
wałki miała przebiegać przez Sokółkę – Augustów
i przecinać tereny Puszczy Knyszyńskiej, Doliny Bie-
brzy i Puszczy Augustowskiej, są to jednak tereny
bardzo wrażliwe ekologicznie. W wielu miejscach li-
nia kolejowa dochodzi do linii brzegowej jezior, zwłasz-
cza w rejonie Augustowa. Położenie takie stwarza
wiele problemów m.in. natury technicznej (koniecz-
ność budowy drugiego toru i zmiany geometrii linii
ze względu na wzrost prędkości pociągów) oraz pro-
blemy środowiskowe (protesty organizacji pozarzą-
dowych ze względu na liczne obszary Natura 2000,
jak również konieczność dokonania znacznego wyrę-
bu lasów oraz trudne warunki gruntowe).
W 2007 r. firma COWI na zlecenie Komisji Euro-
pejskiej wykonała studium, które zawiera informacje
na temat bieżącego stanu infrastruktury korytarza
Rail Baltica w Polsce i krajach bałtyckich. Wynika
z niego jednoznacznie, że korytarz ten będzie przede
wszystkim dedykowany transportowi towarowemu.
Autorzy studium COWI zdecydowanie optują za wy-
borem przebiegu polskiego odcinka korytarza przez
Ełk – Olecko, gdyż jest to wariant znacznie mniej
uciążliwy dla środowiska w porównaniu z wariantem
zakładającym przebieg przez Sokółkę i Augustów.
Poniżej przedstawiona została analiza porównaw-
cza obu wariantów, z podkreśleniem ich mocnych
i słabych stron:
1. Wariant przez Ełk i Olecko.
Mocne strony:
— obsługa większej liczby dużych ośrodków (Kny-
szyn, Mońki, Grajewo, Ełk, Olecko), a co się z tym
wiąże, większy ruch pasażerski i towarowy,
580
— możliwość uruchomienia w przyszłości szybkich
połączeń pomiędzy Białymstokiem a Olsztynem i da-
lej z Trójmiastem, Poznaniem i Europą Zachodnią, ze
względu na położenie geograficzne węzła Ełk,
— dwutorowe podtorze na odcinku Białystok
– Ełk,
— istniejące przejście przez Biebrzę dwutorowe,
w linii prostej, co pozwala na znacząco mniejszy za-
kres robót ziemnych,
— szeroki pas terenu niezalesionego, a linia prze-
biega przeważnie przez obszary rolnicze,
— dobre warunki geotechniczne – konieczność
specjalnego wzmocnienia podłoża gruntowego wystę-
puje tylko na krótkich odcinkach w dolinach rzek,
— korzystna rzeźba terenu – brak konieczności
budowy wysokich nasypów i głębokich przekopów.
Słabe strony to jedynie:
— niektóre ograniczenia możliwości dotyczących
spełnienia wymogów AGC w zakresie długości uży-
tecznych torów, ze względu na krótkie równie sta-
cyjne,
— na niektórych trasach należy zbudować nowe
odcinki linii kolejowych, jednakże bez większej inge-
rencji w środowisko.
2. Wariant przez Augustów i Sokółkę.
Mocne strony to jedynie:
— odcinek Białystok – Sokółka stanowi część naj-
krótszej geograficznie trasy z Warszawy do Wilna
przez Grodno,
— znaczący potok podróżnych do Augustowa
i Suwałk, ale tylko w sezonie letnim (2–3 miesiące
w roku).
Słabe strony:
— bardzo ograniczone możliwości spełnienia wy-
mogów AGC w zakresie długości użytecznej torów,
ze względu na bardzo krótkie równie stacyjne,
— linia na długich odcinkach otoczona jest po obu
stronach obszarami chronionymi i cennymi przyrod-
niczo, co negatywnie wpływa na środowisko,
— bardzo niekorzystne warunki geotechniczne
– torf o miąższości od 2 m do 10 m występujący na
odcinku Jastrzębna – Las Suwalski, co wymusza za-
stosowanie szerokiego zakresu umocnień przy posze-
rzeniu nasypu kolejowego na tym odcinku.
Po przeprowadzeniu analizy wszystkich okolicz-
ności i argumentów leżących w interesie społeczności
lokalnych oraz konieczności ochrony środowiska na-
turalnego i rezerwatów przyrody, jak również z punk-
tu widzenia realizacji projektu, Zarząd PKP Polskie
Linie Kolejowe SA w dniu 28 grudnia 2009 r. na mocy
uchwały wybrał wariant przebiegu trasy linii E75
(Rail Baltica): Białystok – Ełk – Olecko – Suwałki
– Trakiszki – granica państwa.
Po opracowaniu raportu o oddziaływaniu na śro-
dowisko, który zostanie złożony do Regionalnej Dy-
rekcji Ochrony Środowiska w Białymstoku, i uzyska-
niu odpowiednich decyzji środowiskowych Zarząd
PKP PLK SA będzie mógł wystąpić o decyzje lokali-
zacyjne, a to z kolei umożliwi rozpoczęcie przygoto-
wywania projektów budowlanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów rozbudowy przejścia
granicznego Połowce – Pieszczatka (14309)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14309/10),
skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana Donal-
da Tuska, przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie planów roz-
budowy przejścia granicznego Połowce – Pieszczatka,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż drogowe przejście
graniczne Połowce – Pieszczatka funkcjonuje od dnia
6 grudnia 1993 r. i obsługuje ruch osobowy obywate-
li Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Białoruś (bez
autokarów). Do dnia 20 grudnia 2007 r. odprawy cel-
no-paszportowe odbywały się po stronie Republiki
Białoruś. Po wejściu Polski do strefy Schengen od-
prawy służb granicznych i celnych Rzeczypospolitej
Polskiej przeniesione zostały na stronę polską. W związ-
ku z powyższym od dnia 21 grudnia 2007 r. po stro-
nie polskiej stworzona została tymczasowa infra-
struktura, umożliwiająca polskim służbom granicz-
nym prowadzenie odpraw na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
W latach 2005–2009 ze środków pochodzących
z budżetu państwa (na łączną kwotę w wysokości
4 697 609 zł) wykonano następujące prace, mające
na celu przygotowanie do realizacji przedsięwzięcia
inwestycyjnego pn. „Budowa drogowego przejścia
granicznego w Połowcach”:
— koncepcję programowo-przestrzenną,
— dokumentację projektowo-kosztorysową,
— wykup gruntów,
— kanalizację sanitarną,
— wpłacono zaliczkę na poczet przyłączenia
przejścia oraz przepompowni ścieków do sieci ener-
getycznej,
— wycinkę drzew,
— opłaty za przedwczesny wyrąb lasu,
— studium wykonalności inwestycji oraz pozosta-
łe koszty.
Założenia projektowe, opracowanej w 2007 r. kon-
cepcji rozbudowy infrastruktury granicznej drogo-

wego przejścia granicznego w Połowcach, przewidują
usytuowanie przejścia granicznego na powierzchni
18 ha. W ramach realizacji inwestycji przewidziana
jest budowa pełnej infrastruktury odpraw ruchu oso-
bowego, towarowego i pieszego, z założeniem przepu-
stowości w obydwu kierunkach:
— 200 samochodów ciężarowych do 7,5 tony,
— 2000 samochodów osobowych,
— 50 autokarów.
Odprawa pojazdów odbywać się będzie na platfor-
mach wyjazdowej i wjazdowej, w pełnym zakresie dla
odpraw wszystkich pojazdów po stronie polskiej.
Przedmiotowa koncepcja przewiduje budowę bu-
dynków o łącznej powierzchni 4805 m², w tym: bu-
dynek główny, budynki kontroli szczegółowej oraz
budynki kontroli paszportowo-celnej, budynki war-
towników, budynki przewodników i psów służbo-
wych, kojce dla psów z wybiegami, budynki sanita-
riatów, stację trafo z agregatownią, budynek usługo-
wy, rampy rewizyjne, stanowisko do urządzeń rent-
genowskich, wagę, stanowisko do pomiaru paliwa,
pomieszczenia garażowe, wiaty, wieżę antenową,
bramki radiometryczne, zapory i szlabany drogowe.
W budżecie wojewody podlaskiego na 2010 rok zapla-
nowano na ten cel środki w wysokości 6 000 000 zł.
Podkreślić należy, iż w dniu 29 grudnia 2009 r.
na wniosek wojewody podlaskiego złożony został
wniosek pn. „Budowa infrastruktury drogowego
przejścia granicznego Połowce – Pieszczatka – etap
III” do Programu Współpracy Transgranicznej „Pol-
ska – Białoruś – Ukraina 2007–2013”. Planowany
koszt projektu wynosi 8 896 100,65 euro. Przedmio-
towa inwestycja dofinansowana zostanie środkami
pochodzącymi z budżetu wojewody podlaskiego
w wysokości 896 400,65 euro. Pozostałe wydatki
w łącznej wysokości 8 000 000 euro finansowane
będą z ww. programu „Polska – Białoruś – Ukraina
2007–2013”. Natomiast pozostała kwota niezbędna
do zakończenia przedmiotowego przedsięwzięcia bę-
dzie pozyskiwana ze środków pochodzących z budże-
tu państwa.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż Państwo-
wy Komitet Celny Republiki Białoruś w dniu 4 czerw-
ca 2009 r. przesłał wojewodzie podlaskiemu pismo
informujące o prowadzonym przez komitet postępo-
waniu o włączeniu przejścia granicznego Pieszczatka
do ww. programu „Polska – Białoruś – Ukraina 2007–
–2013” oraz wykaz planowanych przedsięwzięć
w ramach modernizacji przejścia granicznego, tj.:
— budowa drogowego przejścia granicznego we-
dług posiadanego projektu z wykorzystaniem plat-
formy funkcjonującego przejścia granicznego,
— wyposażenie przejścia granicznego w technicz-
ne środki kontroli i nadzoru,
— przeszkolenie personelu do pracy z techniczny-
mi środkami kontroli i nadzoru,
— rozwój i wprowadzenie na drogowych przej-
ściach granicznych technologii kontroli celnej aut
z wykorzystaniem technicznych środków kontroli
i nadzoru, ich eksploatacji i obsługi technicznej.
581
Realizację ww. projektu przewiduje się w latach
2010–2012. Niezbędny zakres finansowania projektu
– 8 000 000 euro. Z powyższego wynika, iż rozbudo-
wa drogowego przejścia granicznego Połowce – Piesz-
czatka posiada źródło finansowania zarówno po stro-
nie polskiej, jak i po stronie białoruskiej.
Z poważaniem
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie leczenia osób chorych na raka
(14310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka,
przesłaną przy piśmie pana wicemarszałka Sejmu
Krzysztofa Putry z dnia 17 lutego 2010 r. (znak:
SPS-023-14310/10), w sprawie leczenia osób chorych
na raka uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień:
Udzielając odpowiedzi na pytanie dotyczące po-
dejmowanych kroków w celu zapobiegnięcia wzrosto-
wi zachorowań na raka, informuję, że od dnia 1 stycz-
nia 2006 r. rozpoczęto realizację „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych”, na pod-
stawie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Narodowy program zwal-
czania chorób nowotworowych” (Dz. U. Nr 143,
poz. 1200, z późn. zm.).
Głównymi celami programu są: zahamowanie
wzrostu zachorowań na nowotwory, osiągnięcie śred-
nich europejskich wskaźników w zakresie wczesnego
wykrywania nowotworów, osiągnięcie średnich eu-
ropejskich wskaźników skuteczności leczenia, stwo-
rzenie warunków do wykorzystania w praktyce on-
kologicznej postępu wiedzy o przyczynach i mecha-
nizmach rozwoju nowotworów złośliwych, utworze-
nie systemu ciągłego monitorowania skuteczności
zwalczania nowotworów w skali kraju i poszczegól-
nych regionach kraju.
Zgodnie z ustawą planowane nakłady z budżetu
państwa na realizację działań przewidzianych w ra-
mach programu nie mogą być w poszczególnych la-
tach mniejsze niż 250 000 tys. zł, a nakłady na re-
alizację działań z zakresu wczesnego wykrywania
nowotworów muszą stanowić rocznie nie mniej niż
10% ogólnej kwoty przeznaczonej na realizację pro-
gramu.
582
Działania mające na celu zwiększenie poziomu
świadomości kobiet i zachęcenie ich do udziału w ba-
daniach profilaktycznych prowadzone są przede
wszystkim w ramach zadań „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych” pn. „Populacyj-
ny program wczesnego wykrywania raka piersi” oraz
„Populacyjny program profilaktyki i wczesnego wy-
krywania raka szyjki macicy”.
Realizacja ww. programów to skoordynowane
działania polegające na współpracy pomiędzy Naro-
dowym Funduszem Zdrowia, zapewniającym dostęp-
ność do świadczeń, tj. badań mammograficznych
i cytologicznych, oraz Ministerstwem Zdrowia, finan-
sującym część administracyjno-logistyczną. Na po-
trzeby obu programów populacyjnych utworzono osob-
ne sieci centralnego i wojewódzkich ośrodków koordy-
nujących. Do ich działań należy organizacja skrynin-
gów populacyjnych, w tym m.in. wysyłka imiennych
zaproszeń do udziału kobiet w programie, działania
na rzecz poprawy zgłaszalności pacjentów na badania
skryningowe, w tym akcje medialne popularyzujące
profilaktykę nowotworów. Na powyższe resort prze-
znacza każdego roku środki finansowe w wysokości
10–12 mln zł na każde z zadań. Ponadto Narodowy
Fundusz Zdrowia na profilaktyczne badania mammo-
graficzne i cytologiczne w ramach „Profilaktycznego
programu raka piersi” i „Profilaktycznego programu
raka szyjki macicy” wydatkował łącznie kwoty w wy-
sokości: od nieco powyżej 51 mln zł w roku 2006, oko-
ło 87 mln zł w roku 2008, 94 mln zł w roku 2007 do
około 116 mln zł w roku 2009.
Ponadto badania przesiewowe, tj. badania kolono-
skopowe, finansowane są w ramach zadania pod na-
zwą „Program badań przesiewowych dla wczesnego
wykrywania raka jelita grubego”, obejmującego osoby
bez objawów chorobowych, w wieku 50–65 lat (plus
40–65 z wywiadem rodzinnym). Resort przeznaczył
środki finansowe w wysokości: w roku 2008 – powyżej
13 mln zł, w 2009 roku – powyżej 8 mln zł.
Na prewencję pierwotną nowotworów, której ce-
lem jest rozwój profilaktyki pierwotnej nowotworów
złośliwych, w tym zwłaszcza zależnych od palenia
tytoniu i niewłaściwego żywienia, na upowszechnia-
nie wiedzy w społeczeństwie na temat profilaktyki
wczesnego rozpoznawania i leczenia nowotworów Mi-
nisterstwo Zdrowia przeznaczyło środki finansowe
w wysokości: w roku 2008 – 4 mln zł, w 2009 roku
– 1,5 mln zł.
Odpowiadając na pytanie dotyczące nakładów fi-
nansowych na onkologię, informuję, że przekazywa-
nie środków finansowych przez NFZ odbywa się
zgodnie z ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.). Z informacji uzyskanych z Narodowego
Funduszu Zdrowia wynika, że na działania w za-
kresie onkologii, tj. ambulatoryjną opiekę specjali-
styczną, programy profilaktyczne, tomografię pozy-
tonową (PET), lecznictwo szpitalne fundusz prze-
znaczył środki finansowe w wysokości: w roku 2008
– 2,654 mld zł, w roku 2009 – 3,503 mld zł, w roku
2010 – 3,230 mld zł.
Należy zaznaczyć, że podana wysokość nakładów
finansowych na onkologię na rok 2010 nie jest war-
tością ostateczną, gdyż nie wszystkie umowy zostały
jeszcze wprowadzone do systemu, a część z nich za-
warta jest na okres krótszy niż rok. Ponadto przed-
stawione powyżej dane dotyczą wyłącznie leczenia
w wyspecjalizowanych komórkach o profilu onkolo-
gicznym i nie obejmują kosztów leczenia nowotworów
w innych komórkach, tj. chirurgia ogólna, laryngo-
logiczna czy okulistyczna, które są trudne do oszaco-
wania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów utworzenia
przejścia granicznego Lipszczany – Sofijewo
(14312)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14312/
10) skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów utworzenia przejścia granicznego Lipszczany
– Sofijewo, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w dniu 20 grudnia
2007 r. Rada Ministrów wyraziła zgodę na zawarcie
porozumienia o zmianie Umowy między Rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Biało-
ruś w sprawie przejść granicznych sporządzonej
w Warszawie dnia 24 kwietnia 1992 r. i dopisania do
listy planowanych przejść granicznych drogowego
przejścia granicznego Lipszczany – Sofijewo przezna-
czonego dla międzynarodowego ruchu osobowego
i towarowego samochodami do 3,5 tony. Propozycja
zawarcia ww. porozumienia została przekazana tro-
nie białoruskiej notą dyplomatyczną (Nr DPT I 2265-
-8-2007/CZ/8) z dnia 11 stycznia 2008 r. Do dnia dzi-
siejszego strona białoruska nie udzieliła odpowiedzi
na przedmiotową notę.
Obecnie na polsko-białoruskiej granicy państwo-
wej rozpoczęto rozbudowę infrastruktury granicznej
drogowego przejścia granicznego w Połowcach.

Przedmiotowa inwestycja ma zapewnione finansowa-
nie zarówno po stronie polskiej, jak i po stronie bia-
łoruskiej.
Podkreślić należy, iż kwestie utworzenia nowych
przejść granicznych oraz rozszerzenia zakresu ruchu
w przejściach granicznych na polsko-białoruskiej
granicy państwowej rozpatrywane są na forum Pod-
komisji ds. Przejść Granicznych i Infrastruktury Pol-
sko-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji Koordyna-
cyjnej ds. Współpracy Transgranicznej.
Ostatnie posiedzenie ww. podkomisji odbyło się
w dniach 16–17 października 2008 r. w Kobylanach.
Organizacja kolejnego posiedzenia podkomisji zależy
od inicjatywy strony białoruskiej. Zgodnie z protoko-
łem posiedzenia podkomisji kolejne spotkanie winno
było zostać zorganizowane w drugiej połowie 2009 r.
na terytorium Białorusi. W dniu 9 listopada 2009 r.
strona białoruska poinformowała, iż zorganizowanie
w listopadzie 2009 r. posiedzenia Podkomisji ds.
Przejść Granicznych i Infrastruktury nie jest możli-
we z uwagi na zaistniałą sytuację sanitarno-epide-
miologiczną, tj. ptasią grypę. W związku z powyż-
szym zaproponowano kolejny termin spotkania pod-
komisji w pierwszej dekadzie grudnia 2009 r. Z uwa-
gi na fakt, iż w zaproponowanym terminie na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej wcześniej zaplano-
wano posiedzenie Komisji ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządo-
wej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Regional-
nej, strona polska zaproponowała stronie białoruskiej
organizację przedmiotowego spotkania w pierwszym
kwartale 2010 r. Dotychczas brak propozycji nowego
terminu spotkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku środków na proces
profesjonalizacji armii (14314)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie braku środków na proces profesjonalizacji armii
(SPS-023-14314/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Zasadnicze znaczenie dla procesu profesjonaliza-
cji armii mają dokonane w 2009 r. zmiany w usta-
583
wach z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obo-
wiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.) i z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 892, ze zm.), któ-
re weszły w życie z dniem 1 stycznia br. Wprowadza-
ją one rozwiązania prawne umożliwiające pełne uza-
wodowienie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Zawieszeniu uległ obowiązek odbywania zasadniczej
służby wojskowej oraz jej zastępczych i równorzęd-
nych form. Ponadto wprowadzona została służba
kontraktowa i przygotowawcza. Nowym elementem
będzie również ochotnicza służba żołnierzy rezerwy
oparta na przydziałach kryzysowych. Żołnierze ci
będą tworzyć Narodowe Siły Rezerwowe.
Powyższe rozwiązania umożliwiły powołanie do
zawodowej służby wojskowej podoficerów i szerego-
wych nadterminowej zasadniczej służby wojskowej,
spełniających wymagania do powołania do zawodo-
wej służby wojskowej pełnionej na podstawie kon-
traktu. Zgodnie z aneksami do „Programu rozwoju
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach
2007–2012” (z kwietnia, maja i grudnia 2009 r.) dzia-
łania te spowodowały osiągnięcie w styczniu br. za-
kładanej liczebności armii na poziomie 100 tys. żoł-
nierzy zawodowych i służby kandydackiej. Umożliwią
one także rozpoczęcie w drugiej połowie bieżącego
roku naboru żołnierzy rezerwy do Narodowych Sił
Rezerwowych, aż do osiągnięcia liczebności na pozio-
mie do 10 tys. żołnierzy. Natomiast w 2011 r. planuje
się zwiększenie stanu ewidencyjnego Narodowych Sił
Rezerwowych do 20 tys. rezerwistów.
Mając powyższe na względzie, proces uzawodo-
wienia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej należy
uznać za sfinalizowany. W związku z tym mogę po-
informować, że ograniczenia finansowe, które wystą-
piły w budżecie resortu obrony narodowej, nie miały
wpływu na proces uzawodowienia armii.
Wśród głównych zadań związanych z profesjona-
lizacją Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
widywanych do realizacji w bieżącym roku, oprócz
zadań szkoleniowych wymienić należy:
— wdrażanie aktów wykonawczych, w tym w za-
kresie tworzenia i funkcjonowania Narodowych Sił
Rezerwowych oraz służby przygotowawczej;
— dokonanie podziału limitu żołnierzy Narodo-
wych Sił Rezerwowych na poszczególne rodzaje sił
zbrojnych;
— określenie szczegółowych zadań w zakresie
przedsięwzięć organizacyjnych zapewniających re-
alizację procesu tworzenia Narodowych Sił Rezer-
wowych;
— wdrażanie programów szkolenia żołnierzy Na-
rodowych Sił Rezerwowych w ramach ćwiczeń woj-
skowych oraz programów szkolenia w ramach służby
przygotowawczej;
— opracowanie systemu informatycznego wspo-
magania funkcjonowania terenowych organów admi-
nistracji wojskowej w zakresie uzupełniania stano-
584
wisk służbowych wytypowanych dla żołnierzy Naro-
dowych Sił Rezerwowych;
— rekrutacja ochotników-żołnierzy rezerwy do
służby wojskowej w ramach Narodowych Sił Rezer-
wowych;
— doskonalenie systemu motywacyjnego dla żoł-
nierzy rezerwy i pracodawców zatrudniających żołnie-
rzy rezerwy posiadających przydziały kryzysowe.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące ewentualnych ograniczeń
w finansowaniu sił zbrojnych, uprzejmie informuję,
że tegoroczny budżet Ministerstwa Obrony Narodo-
wej ma wartość 25 448,3 mln zł, a na obecnym etapie
jego realizacji nie zaistniały przesłanki do jego niż-
szego wykonania.
Odnosząc się natomiast do szczegółowych kwestii
wydatków w obszarze modernizacji technicznej Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, pragnę poinfor-
mować, że bieżący rok będzie powrotem do zgodnej
z planami realizacji procesu nabywania nowoczesnej
techniki wojskowej. W bieżącym roku na zadania
związane z modernizacją techniczną Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej planuje się wydzielić z bu-
dżetu resortu obrony narodowej kwotę 5 657 422 tys. zł,
w tym:
— 4 652 169 tys. zł w ramach wydatków majątko-
wych na zakup nowoczesnego uzbrojenia i sprzętu
wojskowego oraz modernizację uzbrojenia perspek-
tywicznego; pozostałe środki finansowe przeznaczo-
ne zostaną na wyposażenie jednostek wojskowych
w niezbędne środki techniczne pozwalające na utrzy-
manie uzbrojenia i sprzętu wojskowego w sprawności
gwarantującej realizację procesu szkolenia wojsk;
— 1 005 253 tys. zł w ramach wydatków bieżą-
cych, m.in. na zakupy amunicji, lotniczych środków
bojowych oraz na remonty uzbrojenia i sprzętu woj-
skowego.
W 2010 r. zaktualizowany „Projekt planu moder-
nizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej w latach 2010 i 2011” na zadania zabezpie-
czające funkcjonowanie misji w Afganistanie prze-
widuje kwotę 1 351 238 tys. zł w ramach tzw. pakie-
tu afgańskiego stanowiącego ok. 23,9% całości na-
kładów na modernizację techniczną. Uwzględniono
w nim również przedsięwzięcia wynikające z plano-
wanego zwiększenia liczebności Polskiego Kontyn-
gentu Wojskowego w tym kraju. Do zasadniczych
zaplanowanych zadań należą:
— pozyskanie śmigłowców Mi-17 i innych syste-
mów;
— pozyskanie bezzałogowych statków powietrz-
nych;
— dopancerzenie kołowego transportera opance-
rzonego Rosomak, w tym wozów ewakuacji medycz-
nej;
— pozyskanie zestawów sprzętu do oczyszczania
dróg z min i improwizowanych urządzeń wybucho-
wych;
— opracowanie ubioru bojowego żołnierza pie-
choty.
Reasumując, pragnę podkreślić, że zabezpieczenie
potrzeb Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afga-
nistanie zawsze stanowiło priorytet w planowaniu
przedsięwzięć w zakresie modernizacji technicznej,
a skala wydatków w tym obszarze ograniczona była
wyłącznie możliwościami budżetu resortu obrony
narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów likwidacji wojskowych biur
emerytalnych w związku z reformą
systemu emerytalnego służb mundurowych
(14315)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów likwidacji wojskowych biur emerytalnych
w związku z reformą systemu emerytalnego służb
mundurowych (SPS-023-14315/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Główną przyczyną reorganizacji struktur woj-
skowych, w tym również wojskowych biur emery-
talnych, jest dążenie do usprawnienia ich funkcjo-
nowania, a także uzyskania oszczędności finanso-
wych i racjonalizacji wydatków w tym zakresie.
W 2009 r. resort obrony narodowej rozważał likwi-
dację niektórych (najmniejszych) wojskowych biur
emerytalnych. Nie określono jednak docelowego
kształtu reorganizacji działalności tych organów.
Zostanie on wypracowany na podstawie dalszych
prac analityczno-koncepcyjnych.
Należy również mieć na względzie, że w dniu
29 stycznia br. został ogłoszony „Plan rozwoju i kon-
solidacji finansów 2010–2011”, w którym zawarto
m.in. nową koncepcję wojskowego systemu emerytal-
nego zakładającą włączenie żołnierzy rozpoczynają-
cych zawodową służbę wojskową po dniu 1 stycznia
2012 r. do powszechnego systemu emerytalnego. Plan
zakłada, że wygaszenie obecnie funkcjonujących sys-
temów emerytalnych służb mundurowych nastąpi do
2040 r. (w tym roku przejdzie na emeryturę ostatni
świadczeniobiorca obecnego systemu). Resort obrony

narodowej ma za zadanie, na podstawie wspomnia-
nego planu, wypracować nowe regulacje prawne
dotyczące systemu emerytalnego żołnierzy zawo-
dowych. W związku z tym kwestia ewentualnej re-
strukturyzacji struktury wojskowych organów
emerytalnych pozostaje do ponownego rozważenia
w trakcie dalszych prac nad wspomnianymi regu-
lacjami.
Jednocześnie, ze względu na fakt proponowane-
go przeniesienia ciężaru obsługi przyszłych świad-
czeniobiorców z wojskowych biur emerytalnych do
organów Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie-
uniknionym wydaje się stopniowe wygaszanie dzia-
łalności tych biur w perspektywie najbliższych kil-
kudziesięciu lat.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie stosowania fotelików dziecięcych
przez kierowców taksówek (14317)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-14317/10, z dnia 17 lutego 2010
r. przekazujące interpelację poseł Katarzyny Matu-
sik-Lipiec w sprawie stosowania fotelików dziecię-
cych przez kierowców taksówek, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Zgodnie z obecnym zapisem art. 39 ust. 3 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) w pojeź-
dzie samochodowym wyposażonym w pasy bezpie-
czeństwa dziecko w wieku do 12 lat, nieprzekracza-
jące 150 cm wzrostu, przewozi się w foteliku ochron-
nym lub innym urządzeniu do przewożenia dzieci,
odpowiadającym wadze i wzrostowi dziecka oraz wła-
ściwym warunkom technicznym. W związku z po-
wyższym postulowany obowiązek wyposażenia tak-
sówek w foteliki ochronne do przewozu dzieci wią-
załby się z koniecznością nabycia i przewożenia przez
właścicieli taksówek fotelików różnych typów, dosto-
sowanych do zróżnicowanej wagi i wzrostu przewo-
żonych dzieci, co byłoby niemożliwe do zrealizowania
585
przez kierujących taksówkami ze względów ekono-
micznych i technicznych.
Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem resortu in-
frastruktury wprowadzenie obowiązku wyposażania
taksówek w foteliki ochronne lub inne urządzenia do
przewozu dzieci nie znajduje uzasadnienia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie rehabilitacji dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku
lub na oddziale dziennym (14319)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Joannę Muchę
w sprawie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku lub na oddziale dziennym
(znak: SPS-023-14319/10) uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140,
poz. 1145). Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww.
rozporządzenia ministra zdrowia rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub
oddziale dziennym wynosi dla jednego świadczenio-
biorcy 120 dni w roku kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego problemu niezapew-
nienia świadczeniobiorcom możliwości wydłużenia
czasu trwania rehabilitacji ponad wskazane 120 dni
w roku kalendarzowym, co było dostępne w oparciu
o zarządzenie prezesa NFZ, potwierdzam, iż zgodnie
z zarządzeniem nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza czas
trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku i w oddziale dziennym wy-
nosił 120 osobodni w roku kalendarzowym, z możli-
wością przedłużenia na podstawie decyzji dyrektora
właściwego oddziału funduszu. Należy wskazać, że
586
możliwość wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia ze względów for-
malnoprawnych.
Jednocześnie podkreślam, że Ministerstwo Zdro-
wia dostrzega potrzebę uelastycznienia czasu trwa-
nia rehabilitacji leczniczej, w indywidualnych przy-
padkach, ze względów medycznych. Na konieczność
wprowadzenia zmian w przedmiotowym rozporzą-
dzeniu zwrócili uwagę również świadczeniodawcy
oraz organizacje zrzeszające świadczeniobiorców,
wskazując w korespondencji kierowanej do Mini-
sterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na
sfinansowanie ze środków publicznych przez NFZ
świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w cza-
sie odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby
rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu
służy rehabilitacja.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie trwają prace nad nowelizacją tego aktu praw-
nego w zakresie uelastycznienia czasu trwania reha-
bilitacji leczniczej. Proponowane w projektowanym
rozporządzeniu przepisy umożliwiają przedłużenie
czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
powyżej 120 dni w roku kalendarzowym, jeżeli prze-
mawiają za tym względy medyczne oraz cel leczniczy,
jakiemu służą świadczenia z zakresu rehabilitacji
leczniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie wykazu ras psów uznawanych
za agresywne (14320)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Joanny Muchy, poseł na Sejm RP,
w sprawie wykazu psów ras uznanych za agresywne
w zakresie dotyczącym uwzględnienia w tym wyka-
zie również mieszańców tych ras, przekazaną pi-
smem z dnia 17 lutego 2010 r., nr SPS-023-14320/10,
uprzejmie informuję, że zmiana przepisów ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U.
z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) polegająca
na wprowadzeniu obowiązku uzyskiwania zezwoleń
na prowadzenie hodowli lub utrzymywanie mieszań-
ców psów ras uznawanych za agresywne będzie
w praktyce niemożliwa do stosowania i egzekucji, po-
nieważ obecny stan wiedzy nie pozwala na pewne
i obiektywne zaklasyfikowanie psa nierasowego jako
mieszańca rasy uznanej za agresywną. W takim
przypadku kryterium przynależności do rasy lub do-
mieszka krwi tej rasy wydają się być mniej istotne
niż np. masa psa.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że zgodnie z art. 431 § 1 ustawy z dnia 23 kwiet-
nia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.) odpowiedzialność za szkody wyrządzone
przez zwierzę ponosi osoba, która je chowa lub się
nim posługuje, niezależnie od tego, czy zwierzę było
pod nadzorem tej osoby, czy też zbłąkało się i uciekło.
Przepis ten stosuje się do wszystkich psów niezależ-
nie od rasy, a więc także do mieszańców. Równocze-
śnie niezależnie od gatunku zwierzęcia lub rasy, na
podstawie art. 33 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt,
zwierzę nadmiernie agresywne, stanowiące bezpo-
średnie zagrożenie dla zdrowia i/lub życia ludzkiego,
a także dla zwierząt hodowlanych lub dziko żyjących
może być uśmiercone za zgodą właściciela, a w przy-
padku braku jego zgody, na podstawie orzeczenia le-
karza weterynarii.
Biorąc pod uwagę powyższe, nie jest zasadne po-
dejmowanie działań legislacyjnych zmierzających do
zmiany przepisów w zakresie zaproponowanym
w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie lokalizacji Centrum Doktryn
i Szkolenia Sił Zbrojnych (14321)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
lokalizacji Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbroj-
nych (SPS-023-14321/10), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
W resorcie obrony narodowej przeprowadzono
wieloaspektowe analizy związane z utworzeniem
Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych zmierza-

jące do określenia jego docelowej dyslokacji. Uwzględ-
niono w nich przede wszystkim minimalizację kosz-
tów rozmieszczenia tworzonej jednostki oraz uzyska-
nie optymalnych warunków jej funkcjonowania. Spo-
śród wielu rozważanych lokalizacji najlepszą okazał
się garnizon Bydgoszcz. O jego wyborze zdecydował
zasób infrastruktury wojskowej pozostający w do-
brym stanie technicznym (po rozformowywanym
Dowództwie Pomorskiego Okręgu Wojskowego), po-
siadany zasób mieszkaniowy oraz możliwość bezpo-
średniej współpracy z funkcjonującą w Bydgoszczy
wielonarodową jednostką – Joint Force Training
Centre.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie przywrócenia transmisji
obrad Sejmu na kanale TVP Info (14322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Polaka w sprawie przy-
wrócenia transmisji obrad Sejmu na kanale TVP Info
(znak: SPS-023-14322/10) uprzejmie przekazuję sto-
sowne informacje uzyskane od prezesa Telewizji Pol-
skiej SA.
Prezes Telewizji Polskiej SA, pan Romuald Orzeł,
poinformował, iż transmisje obrad Sejmu RP zostały
przeniesione z TVP2 do TVP Info w 2002 r. O ile
w 2002 r. zasięg programu regionalnego sięgał 77%
ludności kraju, to obecnie dociera do 94% ludności kra-
ju, co czyni go de facto programem ogólnopolskim.
Zgodnie z informacją otrzymaną od pana prezesa,
TVP Info jest kanałem informacyjno-regionalnym,
którego ramówka oparta jest na stałych modułach
programowych. Podstawowym jej elementem są ser-
wisy Info nadawane w regularnych odstępach czasu:
co pół godziny – pełne wydanie i o pełnej godzinie
– wydanie skrócone.
Pan prezes poinformował, iż aby pozostawić ten
układ programu, niezbędne było dokonanie pewnych
zmian w sposobie relacjonowania prac parlamentar-
nych, które umożliwiają zachowanie przyjętych mo-
dułów emisji serwisów Info. Zdaniem pana prezesa
587
nie wpływa to na merytoryczną rzetelność ani jakość
przekazu, lecz jedynie umożliwia widzom TVP za-
równo obserwowanie obrad Sejmu, jak i dostęp do
ważnych informacji z kraju, Europy i świata. Ponad-
to pan prezes podkreślił, iż w obecnej sytuacji finan-
sowej Telewizji Polskiej SA, wobec spadku wpływów
z abonamentu, Telewizja Polska SA nie może pozwo-
lić sobie na utratę pasm reklamowych wokół serwi-
sów Info i nadawać transmisji sejmowych w sposób
nieprzerwany.
Pan prezes dodał, iż w celu jak najlepszego wy-
wiązywania się z ustawowych powinności dotyczą-
cych umożliwienia naczelnym organom państwowym
bezpośredniej prezentacji i wyjaśniania polityki pań-
stwa Telewizja Polska SA podjęła decyzję o urucho-
mieniu specjalnego kanału TVP Parlament. Pan pre-
zes poinformował, iż obecnie trwa procedura uzyska-
nia koncesji na rozpowszechnianie tego programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253,
poz. 2531) nadawcy radiowi i telewizyjni, w tym
nadawcy publiczni, kształtują program samodzielnie,
a także ponoszą za niego odpowiedzialność. Nałoże-
nie na nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszech-
niania określonej audycji lub przekazu może nastąpić
wyłącznie na podstawie ustawy. Minister kultury
i dziedzictwa narodowego nie ma uprawnienia do in-
gerowania w decyzje Zarządu Telewizji Polskiej SA
dotyczące kształtu programów rozpowszechnianych
przez tę spółkę.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie otwierania gabinetów lekarskich
w domach pomocy społecznej (14323)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Józefa Rojka, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14323/10, w sprawie otwierania i funkcjo-
nowania gabinetów lekarskich w domach pomocy
społecznej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
588
W odniesieniu do regulacji prawnych dotyczą-
cych udzielania świadczeń opieki zdrowotnej infor-
muję, że zasady realizacji świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
W odniesieniu do podmiotów udzielających świad-
czeń opieki zdrowotnej informuję, że świadczenia
zdrowotne mogą być udzielane przez zakłady opieki
zdrowotnej oraz przez osoby fizyczne wykonujące za-
wód medyczny lub przez grupową praktykę lekarską,
grupową praktykę pielęgniarek lub położnych na za-
sadach określonych w odrębnych przepisach.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) zakład opieki zdrowotnej
jest wyodrębnionym organizacyjnie zespołem osób
i środków majątkowych utworzonych i utrzymanych
w celu udzielania świadczeń zdrowotnych i promocji
zdrowia. W odniesieniu do pełnionych funkcji należy
zauważyć różnice wynikające z funkcji i zadań, jakie
są przypisane zakładom opieki zdrowotnej i domom
pomocy społecznej. Odrębne funkcje pełni dom po-
mocy społecznej, który zgodnie z ustawą z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej świadczy usłu-
gi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne
na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie
i formach wynikających z indywidualnych potrzeb
osób w nim przebywających. Tak więc sam charakter
funkcjonowania tych dwóch instytucji jest odmienny.
Rolą domów pomocy społecznej nie jest sprawowanie
funkcji leczniczych.
Ponadto w art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej określony został za-
mknięty katalog podmiotów, które udzielają świad-
czeń zdrowotnych. W katalogu tym nie zostały ujęte
domy pomocy społecznej. Jednak istnieje możliwość
przewidziana w art. 2 ust 2a ww. ustawy wydzielenia
jednostki organizacyjnej w ramach struktury orga-
nizacyjnej zakładu opieki zdrowotnej w celu udziele-
nia świadczeń zdrowotnych mieszkańcom domów
pomocy społecznej lub wychowankom placówek opie-
kuńczo-wychowawczych zlokalizowanych na terenie
danej jednostki organizacyjnej pomocy społecznej.
Chcąc udzielać świadczeń zdrowotnych w zakładach
opieki zdrowotnej, pielęgniarki i lekarze mają możli-
wość zarejestrowania grupowej lub indywidualnej
praktyki pielęgniarskiej lub lekarskiej, jak również
istnieje możliwość zatrudnienia się w wydzielonej
jednostce organizacyjnej, o której mowa wyżej.
Podkreślam, że zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami świadczenia lekarza POZ dostępne są w ra-
mach umów zawieranych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia na jednakowych zasadach dla wszystkich
świadczeniobiorców objętych opieką przez tych leka-
rzy na podstawie deklaracji wyboru. Warunki zawie-
rania i realizacji umów w zakresie podstawowej opie-
ki zdrowotnej (w tym także umów o udzielanie świad-
czeń lekarza POZ) określa zarządzenie nr 72/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
3 listopada 2010 r. (z późn. zm.). Treść ww. zarządze-
nia zgodna jest z przepisami obowiązujących aktów
prawnych mających zastosowanie w przedmiocie
sprawy, w tym z przepisami rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 139, poz. 1139, Nr 211, poz.
1642), i nie zawiera żadnych uregulowań dotyczących
organizacji procesu udzielania świadczeń dedykowanych
świadczeniobiorcom zamieszkałym w domach pomocy
społecznej.
Przyjąć zatem należy, że świadczenia lekarza
POZ standardowo dostępne są dla świadczeniobior-
ców od poniedziałku do piątku w godz. od 8 do 18.
Lekarz POZ zobowiązany jest na mocy przepisów
przytoczonego powyżej rozporządzenia ministra
zdrowia i postanowień umowy zawartej z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia do udzielania gwaranto-
wanych świadczeń opieki zdrowotnej obejmujących
m.in. porady lekarskie udzielane w warunkach am-
bulatoryjnych oraz w przypadkach uzasadnionych
stanem zdrowia świadczeniobiorcy – porady lekar-
skie udzielane w domu świadczeniobiorcy. Podkreślić
należy, iż w przypadku świadczeń udzielonych w ra-
mach wizyt domowych (porady w domu świadczenio-
biorcy) dom pomocy społecznej należy traktować jako
instytucjonalną formę miejsca zamieszkania świad-
czeniobiorcy.
Odnosząc się bezpośrednio do pytania przedsta-
wionego w interpelacji pana posła Józefa Rojka, in-
formuję, że obowiązujące uregulowania prawne
w zakresie udzielania świadczeń lekarza podstawo-
wej opieki zdrowotnej nie nakładają na lekarza obo-
wiązku obecności w domu pomocy społecznej przez
10 godzin na dobę. Informuję, że aktualnie Minister-
stwo Zdrowia prowadzi prace analityczne mające na
celu doprecyzowanie zapisów rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej
opieki zdrowotnej. Dotychczas do Ministerstwa Zdro-
wia nie wpłynęły wnioski o wprowadzenie zmian
w warunkach udzielania świadczeń lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej w przedmiotowym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie skierowań na niektóre badania
wystawionych w ubiegłym roku przez lekarzy
pierwszego kontaktu (14324)
W odpowiedzi na interpelację pana Józefa Rojka,
posła na Sejm RP, z dnia 3 lutego 2010 r., w sprawie
skierowań na niektóre badania wystawionych w ubie-
głym roku przez lekarzy pierwszego kontaktu, prze-
kazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemar-
szałka Sejmu RP, z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-
-023-14324/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządze-
nia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, doty-
czące postępowań w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
pana posła, uprzejmie informuję, iż warunki udzie-
lania ambulatoryjnych świadczeń diagnostycznych
kosztochłonnych (ASDK) zostały określone w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1142, ze zm.). Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż
przepisy prawa powszechnie obowiązującego dotyczą-
ce świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych nie odnoszą się do zasad kiero-
wania świadczeniobiorców na ww. świadczenia dia-
gnostyczne.
Zasady kierowania świadczeniobiorców na ASDK
zostały określone przez prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w § 13 zarządzenia nr 62/2009/DSOZ
z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, wydanego na
podstawie art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1
pkt 1 i 3 ww. ustawy. Zgodnie z określonymi w ww.
zarządzeniu zasadami kierowania świadczeniobior-
ców na ASDK skierowanie może wydać lekarz, który
zawarł umowę z funduszem lub wykonuje zawód
u świadczeniodawcy, który zawarł umowę z fundu-
szem o udzielanie świadczeń w rodzaju ambulatoryj-
na opieka specjalistyczna lub rehabilitacja lecznicza
lub opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień.
W odpowiedzi na pytania zawarte w przedmioto-
wej interpelacji uprzejmie informuję, iż według wy-
jaśnień Narodowego Funduszu Zdrowia decyzja do-
589
tycząca omawianych powyżej zasad kierowania na
ambulatoryjne świadczenia diagnostyczne koszto-
chłonne ma na celu przede wszystkim bardziej ra-
cjonalne kierowanie na wysokospecjalistyczną dia-
gnostykę.
Należy podkreślić, iż ambulatoryjne świadczenia
diagnostyczne kosztochłonne są badaniami specjali-
stycznymi, które powinny stanowić podstawę do po-
stawienia szczegółowej specjalistycznej diagnozy,
modyfikacji lub zmiany procesu terapeutycznego.
Procedury takie jak badanie angiograficzne narządu
wzroku, badania ultrasonograficzne Doppler duplex,
echokardiografia obciążeniowa lub przezprzełykowa,
badania medycyny nuklearnej, badania molekularne,
badania rezonansu magnetycznego czy tomografii
komputerowej powinny być rozpatrywane jako część
procesu diagnostycznego, a interpretacji ich wyni-
ków powinni dokonywać specjaliści w celu postawie-
nia ostatecznej diagnozy i wdrożenia odpowiedniego
procesu terapeutycznego. Ponadto badania, na które
jest kierowany świadczeniobiorca, powinny być efek-
tem przemyślanego i odpowiedniego w danej jedno-
stce chorobowej postępowania diagnostyczno-tera-
peutycznego.
Jednocześnie uprzejmie informuje, iż zgodnie
z komunikatem z dnia 26 stycznia 2010 r., zamiesz-
czonym na stronie internetowej Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, w sprawie wykonywania w trybie am-
bulatoryjnym badań tomografii komputerowej, rezo-
nansu magnetycznego i innych ambulatoryjnych
świadczeń diagnostycznych kosztochłonnych reali-
zowanych na podstawie skierowań lekarzy podsta-
wowej opieki zdrowotnej wystawionych w roku 2009
ww. badania mogą być sfinansowane w sytuacji, gdy
skierowanie zostało zarejestrowane w pracowni wy-
konującej badanie do 31 stycznia 2010 r. oraz termin
jego realizacji mieści się w okresie od 1 stycznia do
31 marca 2010 r. Natomiast lekarze podstawowej
opieki zdrowotnej w dalszym ciągu mogą kierować
świadczeniobiorców na badania endoskopowe prze-
wodu pokarmowego, które finansowane są przez
Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach ambulato-
ryjnych świadczeń diagnostycznych kosztochłon-
nych, oraz badania określone w załączniku do roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1139, ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
590
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przeciwdziałania ograniczaniu
dostępu kobiet do profilaktycznych badań
mammograficznych (14325)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Rojka przesłaną przy piśmie
pana wicemarszałka Krzysztofa Putry z dnia 17 lu-
tego 2010 r., znak: SPS-023-14325/10, w sprawie
przeciwdziałania ograniczaniu dostępu kobiet do pro-
filaktycznych badań mammograficznych uprzejmie
informuję.
Zapis w załączniku nr 4 do zarządzenia nr 57/
2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 29 października 2009 r. sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
profilaktyczne programy zdrowotne, iż w przypadku
zgłaszanych dolegliwości kobieta powinna być skie-
rowana do poradni specjalistycznej, a nie badana
w programie profilaktycznym, został wprowadzony
w oparciu o uwagę konsultanta wojewódzkiego w dzie-
dzinie radiologii i diagnostyki obrazowej dla woj. ma-
łopolskiego. Uwaga ta zgłoszona została w trybie
konsultacji zewnętrznych do projektu zarządzenia
zamieszczonego na stronie internetowej funduszu.
Wniosek został uznany przez fundusz za zasadny
ze względu na porządkujący charakter zasad reali-
zacji badań przesiewowych w odniesieniu do definicji
skryningu, z której wynika, że jest on skierowany do
osób bez objawów choroby pozostających w poczuciu
zdrowia. Wprowadzenie przedmiotowego zapisu mia-
ło spowodować przede wszystkim kierowanie kobiet
zgłaszających się z dolegliwościami chorobowymi,
a nie fizjologicznymi w obrębie piersi do diagnostyki
realizowanej w ramach porad ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej, a nie w ramach programu przesie-
wowego, co w konsekwencji miało zapobiec sytu-
acjom, kiedy to osoby z ewidentnymi dolegliwościami
w obrębie piersi kierowane były przez niektórych le-
karzy specjalistów na mammografię w ramach pro-
gramu profilaktycznego, natomiast wynik badania
wykorzystywany był w rozliczeniu porad specjali-
stycznych.
W związku jednak z rozbieżnymi opiniami onko-
logów do zaproponowanego przez prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia zapisu zarządzenia, który
z jednej strony miał uszczelnić system finansowania,
a z drugiej mógł jednak potencjalnie spowodować
ograniczenie dostępności kobietom do badania, Mi-
nister zdrowia podjął działania w kierunku zmiany
jego treści pod kątem zapewnienia kobietom nieogra-
niczonej możliwości korzystania z mammograficz-
nych badań profilaktycznych w naszym kraju.
W konsekwencji powyższego przedmiotowy prze-
pis został usunięty zarządzeniem nr 11/2010/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
29 stycznia 2010 r. zmieniającym zarządzenie w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju profilaktyczne programy zdrowotne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie nowelizacji ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej (14326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Józefa Rojka – posła na Sejm RP,
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14326/10 w spra-
wie trybu likwidacji samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) projekt rozporządzenia
lub uchwały o likwidacji publicznego zakładu opieki
zdrowotnej wymaga opinii wojewody oraz opinii wła-
ściwych organów gminy i powiatu, których ludności
zakład udziela świadczeń zdrowotnych, a także sej-
miku województwa, jeśli zasięg działania zakładu
obejmuje województwo lub jego znaczną część.
W opinii Ministerstwa Zdrowia obowiązek uzy-
skania opinii podmiotów wskazanych w art. 43 ust. 2
ustawy dotyczy podmiotów właściwych ze względu
na obszar, którego ludności zakład udziela świadczeń
zdrowotnych, co zwykle pokrywa się z obszarem gmi-
ny lub powiatu, na którego terenie położony jest za-
kład. Należy przy tym przyjąć, iż chodzi tu o sytu-
ację, gdy ze świadczeń zdrowotnych udzielanych
przez zakład korzysta znacząca część ludności danej
jednostki samorządu terytorialnego, a nie tylko po-
jedynczy pacjenci.
W przeciwnym bowiem razie, z uwagi na przysłu-
gujące pacjentom prawo wyboru szpitala (lekarza,
pielęgniarki, położnej), w każdym przypadku likwi-
dacji istniałaby konieczność uzyskiwania opinii wła-
ściwych organów wszystkich gmin i powiatów.
Jeżeli jednak zakład opieki zdrowotnej udziela
świadczeń zdrowotnych ludności całego województwa,
należy także uzyskać opinię sejmiku województwa.

W związku z powyższym stanowiskiem w chwili
obecnej nie są planowane zmiany w obowiązujących
przepisach w zakresie procedury likwidacji samo-
dzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przygotowania Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji
do przeciwdziałania ewentualnym powodziom
i zwalczania ich skutków (14327)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14327/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Józefa Rojka z dnia 3 lutego 2010 r. w sprawie
przygotowania Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji do przeciwdziałania ewentualnym
powodziom i zwalczania ich skutków uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Działania w zakresie reagowania kryzysowego
w związku z powodzią podejmowane są na poziomie
zarówno samorządowym (gmin, powiatów, woje-
wództw), jak i centralnym. Działania jednostek admi-
nistracji rządowej oraz samorządowej, a także służb
ratowniczych i wojska prowadzone są w sposób ade-
kwatny do skali kryzysu, z wykorzystaniem wszyst-
kich dostępnych środków.
Wskazać należy, iż rozwiązania przyjęte w usta-
wie z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzy-
sowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm.) zostały
oparte o generalną zasadę subsydiarności władz na
poszczególnych szczeblach. Doświadczenia z dotych-
czasowych sytuacji kryzysowych wskazują, że plano-
wanie na wypadek zagrożeń i reagowanie powinno
odbywać się na możliwie najniższym poziomie – sto-
sownie do skali zagrożenia. Ustawa o zarządzaniu
kryzysowym wprowadziła obowiązek sporządzania
planów reagowania kryzysowego na poziomach: kra-
jowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym. W sy-
tuacji wyczerpania się możliwości działania na po-
ziomie podstawowym dla danej sytuacji uruchamia-
ne są siły i środki z odpowiednio wyższego szczebla.
Niezbędne jest przy tym zapewnienie możliwie efek-
tywnego systemu bieżącego obiegu informacji doty-
czących rozwoju sytuacji.
591
Bieżący monitoring sytuacji oraz analizę zagro-
żenia powodziowego na szczeblu centralnym prowa-
dzi całodobowo Rządowe Centrum Bezpieczeństwa,
natomiast na szczeblu wojewódzkim − wojewódzkie
centra zarządzania kryzysowego. Zgodnie z ustawą
o zarządzaniu kryzysowym do zadań Rządowego
Centrum Bezpieczeństwa należą m.in.: gromadzenie
informacji o zagrożeniach i analiza zebranych mate-
riałów, analiza i ocena możliwości wystąpienia za-
grożeń lub ich rozwoju, monitorowanie potencjalnych
zagrożeń, przygotowanie uruchamiania, w przypad-
ku zaistnienia zagrożeń, procedur związanych z za-
rządzaniem kryzysowym, informowanie zgodnie
z właściwością podmiotów o potencjalnych zagroże-
niach oraz działaniach podjętych przez właściwe or-
gany (vide: art. 11 ww. ustawy). W zakresie bieżące-
go monitorowania Rządowe Centrum Bezpieczeń-
stwa jest w stałym kontakcie z wojewódzkimi centra-
mi zarządzania kryzysowego, od których pozyskuje
informacje o potencjalnych zagrożeniach na terenie
poszczególnych województw i którym przekazuje
ostrzeżenia i zalecenia wynikające z pogłębionej ana-
lizy sytuacji. Centrum analizuje sytuację z raportów
i ostrzeżeń, a także prowadzi monitoring mediów.
Jako krajowe centrum zarządzania kryzysowego
(zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o zarządzaniu kry-
zysowym) Rządowe Centrum Bezpieczeństwa zapew-
nia niezbędny obieg informacji pomiędzy szczeblem
wojewódzkim a centralnym oraz obsługę Rady Mini-
strów, prezesa Rady Ministrów, Rządowego Zespołu
Zarządzania Kryzysowego i ministra właściwego do
spraw wewnętrznych w sprawach zarządzania kry-
zysowego.
Rządowe Centrum Bezpieczeństwa wykonuje swo-
je zadania, współdziałając z instytucjami wiodącymi
w zakresie przedmiotowego zagrożenia. Instytucje
zaangażowane w monitorowanie zagrożenia powo-
dziowego, reagowanie na ewentualne zdarzenie oraz
usuwanie jego skutków to: Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Ministerstwo Obrony
Narodowej, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
Ministerstwo Zdrowia, główny inspektor sanitarny,
Ministerstwo Środowiska, Krajowy Zarząd Gospo-
darki Wodnej, regionalne zarządy gospodarki wod-
nej, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej,
główny inspektor ochrony środowiska, Państwowa
Straż Pożarna, Straż Graniczna i Policja.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji koordynuje działania służb ratowniczych i porząd-
ku publicznego (Państwowej Straży Pożarnej, Policji,
Straży Granicznej), zwraca się z wnioskami o zagra-
niczną pomoc ratowniczą, współpracuje i koordynuje
działania ratowniczych organizacji pozarządowych,
przygotowuje projekty rozporządzenia prezesa RM
w sprawie gmin i miejscowości, w których stosuje się
szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu oraz zwraca się
592
z wnioskami o ewentualne zwołanie Rządowego Ze-
społu Zarządzania Kryzysowego.
W dniu 1 lutego 2010 r. w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów odbyła się robocza narada pana pre-
miera Donalda Tuska z ministrami, wojewodami
oraz przedstawicielami służb odpowiedzialnych za
bezpieczeństwo obywateli, której tematem był stan
przygotowań do ewentualnych akcji przeciwpowo-
dziowych.
Z polecenia pana premiera minister spraw we-
wnętrznych i administracji koordynuje przygotowa-
nia do reagowania na potencjalne zagrożenie powo-
dziowe. W tym celu utworzony został zespół roboczy
ministra spraw wewnętrznych i administracji, któ-
rego zadaniem jest monitorowanie oraz bieżąca oce-
na sytuacji i przygotowania do ewentualnych dzia-
łań. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej oraz
Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej przygotowują
codzienne raporty sytuacyjne. Sytuacja monitorowa-
na jest więc na szczeblu zarówno centralnym, jak
i lokalnym.
Odpowiednie służby, w tym Państwowa Straż Po-
żarna oraz Siły Zbrojne, dokonały przeglądu sił
i środków możliwych do natychmiastowego użycia
w przypadku wystąpienia lokalnych podtopień lub
powodzi.
Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej
zadeklarowała, że w gotowości pozostaje 110 491 ra-
towników z Państwowej Straży Pożarnej, ochotniczej
straży pożarnej, szkół PSP oraz współdziałających
z krajowym systemem ratowniczo-gaśniczym. Po-
nadto Państwowa Straż Pożarna ma do dyspozycji
m.in. 91 śmigłowców i samolotów, 6526 agregatów
prądotwórczych, 1288 jednostek sprzętu pływające-
go, 92 208 m rękawów przeciwpowodziowych.
W przypadku wystąpienia realnego zagrożenia
powodzią w gotowości pozostaje również szef Inży-
nierii Wojskowej Sztabu Generalnego Wojska Pol-
skiego. Do zwalczania powodzi w gotowości pozosta-
je 10 056 żołnierzy, a także 2416 jednostek sprzętu
specjalistycznego różnego typu oraz pojazdów samo-
chodowych. Jeżeli zajdzie taka konieczność, siły te
zostaną wykorzystane zgodnie z przyjętymi procedu-
rami reagowania kryzysowego.
W opinii komendanta Państwowej Straży Pożar-
nej oraz szefa Inżynierii Wojskowej Sztabu General-
nego Wojska Polskiego posiadane siły i środki wyda-
ją się wystarczające do udzielenia niezbędnej pomocy
administracji publicznej oraz ochrony ludności.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w ustawie
budżetowej na 2010 r. zapisano rezerwę celową na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych w wysokości 700 mln zł. Z rezerwy tej mogą być
wypłacane m.in. zasiłki celowe dla osób i rodzin, któ-
rych gospodarstwa domowe ucierpiały w wyniku klę-
ski żywiołowej. Zasiłki te, po przeprowadzeniu wy-
wiadu środowiskowego, wypłacają miejskie (gminne)
ośrodki pomocy społecznej.
Ze środków wskazanej rezerwy udzielane są rów-
nież dotacje na odbudowę i remont zniszczonej,
w wyniku działania żywiołu, infrastruktury tech-
nicznej jednostek samorządu terytorialnego. Jed-
nostki samorządu terytorialnego posiadają pełną
informację o zasadach przyznawania pomocy publicz-
nej. Na stronie internetowej MSWiA w zakładce „Spra-
wy wewnętrzne” zostały opublikowane procedury
ubiegania się o dotacje na przeciwdziałanie i usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych wraz ze wzorami
wszystkich dokumentów niezbędnych do rozpatrze-
nia sprawy. Minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji już w styczniu 2010 r. podjął decyzję o udzie-
leniu z ww. rezerwy wsparcia finansowego w wyso-
kości 165 mln zł dla 404 jednostek samorządu tery-
torialnego. Środki te przeznaczone są na usuwanie
skutków klęsk żywiołowych z 2009 r. oraz zniszczeń
powstałych w wyniku powodzi z lat poprzednich.
W przypadku jednak powstania ewentualnych szkód
w infrastrukturze spowodowanych gwałtownym top-
nieniem śniegu, a w konsekwencji lokalnymi podto-
pieniami lub powodziami, samorządy będą mogły
przeznaczyć otrzymane środki w pierwszej kolejności
na usuwanie szkód powstałych w wyniku tych zda-
rzeń. W takim przypadku Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji przygotowane jest na
zwiększenie wydatków na ten cel w ramach środków
pozostających w rezerwie celowej.
Ponadto środki ww. rezerwy przeznaczone są na
sfinansowanie lub dofinansowanie wieloletnich pro-
jektów związanych z ochroną kraju przed skutkami
klęsk żywiołowych. W szczególności, w ramach „Pro-
jektu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu rzeki
Odry”, realizowane są zadania związane z moderni-
zacją Wrocławskiego Węzła Wodnego oraz budową
zbiornika „Racibórz”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zapobiegania przerwom
w dostawie prądu (14329)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka przekazaną zgod-
nie z właściwością do ministra gospodarki przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji, pismem
z dnia 22 lutego 2010 r., znak BMP-0713-1340/10/ER,
w sprawie zapobiegania przerwom w dostawie prądu,
pragnę przedstawić następujące informacje.

W przedmiotowej interpelacji zostało postawione
następujące pytanie: Jakie działania zostaną podjęte
przez ministerstwo w celu zapobieżenia w przyszłości
tak niebezpiecznym przerwom w dostawie prądu?
Wobec powyższego pragnę poinformować, iż
w Ministerstwie Gospodarki został przygotowany
projekt założeń do ustawy mającej na celu likwidację
barier przy planowaniu i realizacji inwestycji w roz-
budowę urządzeń linowych. Przyszła ustawa będzie
w szczególności normować zasady wyodrębniania
gruntów, na których będą lokalizowane urządzenia
liniowe mające znaczenie z uwagi na realizację celu
publicznego. W związku z tym w przedmiotowej usta-
wie znajdą się regulacje mówiące, że pozyskiwanie
nieruchomości ma polegać na tworzeniu specjalnych
pasów gruntu, na których lokalizowane zostaną ww.
urządzenia. W przedmiotowych założeniach są rów-
nież przewidziane rozwiązania dla takiej kwestii jak
uregulowanie i uproszczenie zasad umieszczania
w tych pasach urządzeń liniowych celu publicznego,
co w znaczy sposób ma przyspieszyć budowę nowych
urządzeń oraz modernizację już istniejących urzą-
dzeń liniowych, w tym sieci elektroenergetycznych.
Ponadto w celu jak najszybszego rozwiązania pro-
blemu związanego z planowaniem inwestycji w roz-
budowę elektroenergetycznej sieci przesyłowej Mini-
sterstwo Gospodarki w porozumieniu z Minister-
stwem Infrastruktury przystąpiło do przygotowywa-
nia programu zadań rządowych, o którym mowa
w art. 48 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowa-
niu i zagospodarowywaniu przestrzennym (Dz. U.
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), do którego to programu
przygotowywana jest zgodnie z ustawą z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r. o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.)
strategiczna ocena oddziaływania na środowisko.
Dodatkowo w celu ograniczenia liczby awarii
spowodowanych przewracającymi się drzewami
Ministerstwo Gospodarki wraz z Ministerstwem
Środowiska, Generalną Dyrekcją Ochrony Środo-
wiska, Generalną Dyrekcją Lasów Państwowych,
Rządowym Centrum Bezpieczeństwa oraz przy
udziale organizacji pozarządowych przygotowało
propozycję zmiany w ustawie z dnia 28 września
1991 r. o lasach (Dz. U. 2005 r. Nr 45, poz. 435,
z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151,
poz. 1220, z późn. zm.).
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pana posła Józefa
Rojka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
593
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przeciwdziałania licznym wypadkom
śmierci w wyniku mrozów (14330)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana Józefa Rojka, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 3 lutego 2010 r. (sygn. SPS-
-023-14330/10), dotyczącej kwestii podjęcia działań
doprowadzających do powstania w każdej gminie
i każdym mieście pomieszczeń, w których osoby
zmarznięte, szczególnie bezdomne, będą mogły się
ogrzać, proszę o przyjęcie poniższego stanowiska.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, że rozwiązania
prawne obowiązujące w kraju, w tym szczególnie
w zakresie pomocy społecznej dla osób bezdomnych,
nakładają na samorząd gminy zadania o charakterze
obowiązkowym – art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej – udzielenie
schronienia, zapewnienie posiłku oraz niezbędnego
ubrania osobom tego pozbawionym. W obowiązują-
cym systemie prawno-ekonomicznym rolą ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego jest
m.in. finansowe wspieranie programów w określo-
nym obszarze pomocy społecznej realizowanych
przez jednostki samorządu terytorialnego lub pod-
mioty uprawnione, a także opracowywanie i finanso-
wanie programów osłonowych. Wypełnieniem tej roli
jest program resortowy pt: „Powrót osób bezdom-
nych do społeczeństwa”, w ramach którego zgodnie
z obowiązującą regułą budżetową minister właściwy
do spraw zabezpieczenia społecznego dysponuje kwo-
tą środków finansowych (część 44: Zabezpieczenie
społeczne – 5,0 mln zł), rozliczanych jako udzielone
dotacje do końca roku budżetowego. Dlatego też, bę-
dąc dysponentem części budżetu, minister pracy
i polityki społecznej musi przestrzegać reguł gospo-
darowania środkami publicznymi (ustawa o finan-
sach publicznych), dopasowując zasady programu
resortowego do tych reguł. Przypominając ogólne
uwarunkowania, w jakich działa minister właściwy
do spraw zabezpieczenia społecznego, należy wska-
zać, że cele programu resortowego mają inspirować
samorząd gminy oraz organizacje pozarządowe do
podejmowania działań mających charakter uzupeł-
niający wobec ustawowych zadań przypisanych do
instytucji pomocy społecznej. Równocześnie minister
właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ma
ustawowe prawo do określania wybranych obszarów
pomocy lub kierunków działań, w tym również wobec
osób bezdomnych.
Podstawowym aktem prawnym zawierającym od
2006 r. rozwiązania prawno-ekonomiczne w zakresie
tworzenia „pomieszczeń dla osób bezdomnych”, w tym
określony system udzielania przez budżet państwa
wsparcia finansowego dla samorządów gminnych,
594

jest przyjęta przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej — W ramach resortowego programu „Powrót
ustawa z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym osób bezdomnych do społeczności” dofinansowanie
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań do przedsięwzięć projektowych uzyskują organizacje
chronionych, noclegowni i domów dla osób bezdom- pozarządowe podejmujące się m.in. działań w zakre-
nych. (Dz. U. Nr 251, poz. 1844 oraz z 2009 r. Nr 39, sie poprawy standardów pobytu w placówkach pomo-
poz. 309 i Nr 65, poz. 545). cowych (noclegownie i schroniska), a także tworzenia
Minister pracy i polityki społecznej już od 2007 r., miejsc (pomieszczeń), z których takie osoby mogą ko-
mimo że budownictwo socjalne nie jest domeną jego rzystać w okresie jesienno-zimowym. Kwota środków
działań w obszarze polityki mieszkaniowej oraz lo- finansowych przeznaczanych rokrocznie przez mini-
kalowej, włączył się w inicjatywy samorządów gmin- stra pracy i polityki społecznej na wsparcie takich
nych zmierzające do poprawy sytuacji osób wykluczo- przedsięwzięć wynosi ca 2,0 mln zł.
nych społecznie, w tym bezdomnych i zagrożonych W lutym 2010 r. na posiedzeniu Komisji Polityki
bezdomnością. Przykładem są dwa kierunkowe Społecznej i Rodziny minister właściwy do spraw za-
przedsięwzięcia programowe, a mianowicie – edycja bezpieczenia społecznego przedstawił w specjalnie
przygotowanym materiale informacyjnym pt: „Dzia-
2008/2009 oraz 2009/2010:
łania pomocowe dla osób bezdomnych – Zima 2009/
— W ramach resortowego programu „Aktywne
2010” zakres prowadzonych działań oraz kierunkowe
formy przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu”
inicjatywy. Materiał ten zawierał informacje o poczy-
– konkurs dla samorządów gmin „Prace społecznie nionych przez ministra pracy i polityki społecznej
użyteczne i roboty publiczne na rzecz budownictwa działaniach, wśród których wymieniono ponadto:
socjalnego – zwiększenie gminnego zasobu mieszka- (a) stworzenie systemu informacyjnego o działają-
niowego” – kwota dofinansowania projektów w 2009 r. cych infoliniach, (b) wypracowanie wspólnie z woje-
ca 2,5 mln zł. Są to projekty dwuletnie, polegające na wodami internetowego wykazu placówek (ogrzewal-
I etapie przygotowawczym (edukacja, przekwalifiko- ni, noclegowni i schronisk dla bezdomnych), (c) prze-
wania zawodowe, kursy i szkolenia) oraz na II etapie prowadzenie spisu osób bezdomnych w dni o najwięk-
realizacyjnym (przebieg konkretnych programów szych spadkach temperatur. W tym materiale odnie-
rynku pracy w gminach na obiektach budownictwa siono się do kwestii zamarznięć w zimie 2009/2010.
socjalnego). W marcu 2010 r. nastąpi podsumowanie Z posiadanych danych na dzień 10 stycznia 2010 r.
efektów edycji 2008/2009. Lista samorządów gmin, z poszczególnych województw wynikało: w kraju za-
które uzyskały dofinansowanie w edycji 2009/2010, marzło 157 osób, w tym 40 osób bezdomnych, co sta-
przedstawia się następująco nowi 25,5% wszystkich przypadków. Nie można więc
wszystkich przypadków zamarznięć kojarzyć z oso-
Kwota dotacji bami bezdomnymi, co oczywiście nie jest wytłuma-
Lp. Nazwa podmiotu
w złotych czeniem dla braku w gminach pomieszczeń typu
1. Gmina Środa Śląska, 100 000 „ogrzewalnia”.
2. Gmina Bystrzyca Kłodzka, 100 000 Minister pracy i polityki społecznej w ramach
3. Gmina Ruda Śląska, 100 000 swoich właściwości podjął również bardzo ważną ini-
4. Gmina Miejska Zabrze, 100 000 cjatywę projektową w ramach Programu Operacyj-
5. Gmina Wojcieszów, 100 000 nego „Kapitał ludzki” 2007–2013, zwaną projektem
6. Miasto i Gmina Frombork, 100 000 systemowym nr 1.18 pt: „Tworzenie i rozwijanie
7. Miasto i Gmina Recz, 100 000 standardów jakości usług instytucji pomocy społecz-
8. Gmina Miejska Wałcz, 100 000 nej i integracji”, która będzie realizowana w ramach
9. Gmina Potok Wielki 100.000 działania 1.2: Wsparcie systemowe instytucji pomocy
Gmina Miasto Tomaszów
10.
Mazowiecki
100 000 społecznej i integracji. W ramach tego projektu, któ-
rego realizacja przewidziana jest na lata 2010–2013,
11. Miasto i Gmina Połczyn-Zdrój 100 000
przewidziano zadanie pt: „Gminny standard wycho-
12. Gmina Jedlicze 100 000
dzenia z bezdomności”.
13. Miasto Bisztynek 100 000
14. Gmina Psary 100 000
Zadanie to obejmuje m.in.:
15. Miasto i Gmina Pleszew 100 000
— stworzenie standardów postępowania składa-
16. Miasto Olsztyn 100 000
jących się na tzw. gminny standard wychodzenia
17. Gmina Dobra 100 000
z bezdomności, w skład którego wejdą:
18. Gmina Bojszowy 100 000 – standardy mieszkalnictwa i pomocy doraźnej
19. Gmina Resko 100 000 - m.in. standard ogrzewalni, noclegowni, schroniska,
20. Gmina Biszcza 82 900 domu dla bezdomnych, mieszkania wspieranego, wspól-
21. Gmina Bytom 100 000 noty, jadłodajni punktu charytatywnego;
22. Gmina Miejska Przeworsk 99 300 – standardy w obszarze zdrowia – m.in. standard
23. Gmina Łobez 100 000 terapii alkoholowej, punktów doraźnej pomocy me-
24 Gmina Cekcyn 50 800 dycznej; współpracy ze służbą zdrowia; standard pra-
25. Gmina Pokój 100.000 cy z bezdomnymi narkomanami; standard pracy
z osobami bezdomnymi z zaburzeniami psychiczny-
Razem 2 433 000
mi, starszymi i niepełnosprawnymi;

– standardy w obszarze zatrudnienia i edukacji
– m.in. standard prac społecznie użytecznych z bez-
domnymi, standard przedsiębiorstwa społecznego i spół-
dzielni socjalnej, zatrudnienia socjalnego w kontek-
ście bezdomności, standard stażu i przygotowania
zawodowego, warsztatów, standard edukacji formal-
nej i nieformalnej dla osób bezdomnych;
– standardy pracy socjalnej – m.in. standard pra-
cy socjalnej w placówkach dla osób bezdomnych;
standard pracy socjalnej w OPS; standard streetwor-
kingu dla osób bezdomnych; standardy mentoringu
(asystowania, akompaniowania, coachingu), stan-
dardy poradnictwa dla osób bezdomnych;
– standardy komunikacji społecznej – m.in. stan-
dardy profilaktyki; standardy współpracy z bizne-
sem, z mass mediami; standardy akcji medialnych
ukierunkowanych na przełamywanie negatywnych
stereotypów, standardy edukacji społecznej w zakre-
sie bezdomności;
— opracowanie rekomendacji systemowych i praw-
nych do zmian legislacyjnych (projekty rozporządzeń
na podstawie art. 23 ust. 2 ustawy o pomocy społecz-
nej) w ramach polityki społecznej w obszarze bez-
domności umożliwiających systemowe wdrożenie
gminnego standardu wychodzenia z bezdomności;
— pilotaż w gminach – realizacja ogólnopolskiego
konkursu na realizację pilotażu GSWB oraz przygo-
towanie 30 partnerstw gminnych (lokalnych) we
wszystkich regionach Polski do wdrażania gminnego
standardu wychodzenia z bezdomności.
Przedstawione zamierzenie projektowe winno
przyczynić się w najbliższym czasie do zwrócenia
uwagi samorządom gmin na potrzebę tworzenia
miejsc pomocy (pomieszczeń) w tzw. standardzie
mieszkalnictwa i pomocy doraźnej. Jednakże wypeł-
nienie obowiązku ustawowego w zakresie art. 17 ust. 1
pkt 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej – udzielenie schronienia, zapewnienie posiłku
oraz niezbędnego ubrania osobom tego pozbawio-
nym, pozostanie domeną samorządów gmin.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie zabezpieczenia przeciwpożarowego
polskich szpitali (14332)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Moskala przekazaną
przy piśmie, znak: SPS-023-14332/10, dotyczącą sta-
nu technicznego budynków 48 publicznych zakładów
595
opieki zdrowotnej skontrolowanych przez Najwyższą
Izbę Kontroli uprzejmie informuję, że minister zdro-
wia ma świadomość niedoskonałości infrastruktury
technicznej niektórych zakładów. Należy jednakże
podkreślić, że wnioski pokontrolne nie były skiero-
wane do ministra zdrowia, ale do innych podmiotów,
m.in. do organów samorządu terytorialnego, nadzoru
budowlanego i państwowej inspekcji pracy.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę, że od 1999 r.
zakłady opieki zdrowotnej (od tej chwili jako samo-
dzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej) w zde-
cydowanej większości zostały przekazanej jednost-
kom samorządu terytorialnego. Od tego momentu
odpowiedzialność za stan infrastruktury zakładów
ponoszą ich kierownicy i organy tych jednostek.
Jednocześnie informuję, że istnieje możliwość po-
zyskania środków finansowych na niezbędne inwe-
stycje w ramach funduszy strukturalnych, m.in. ze
Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju
Regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie trudności w dostępie do edukacji
dzieci przewlekle chorych (14334)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Kazimierza Mo-
skala (nr SPS-023-14334/10) w sprawie zapewnienia
wychowania przedszkolnego oraz szkolnego dzieciom
przewlekle chorym, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie dzieci i młodzieży w Polsce szczegó-
łowo regulują przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.). Zgodnie z nimi system oświa-
ty zapewnia w szczególności:
— realizację prawa każdego obywatela Rzeczypo-
spolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci
do wychowania i opieki odpowiednich do wieku i osią-
gniętego rozwoju,
— dostosowanie treści, metod i organizacji na-
uczania do możliwości psychofizycznych uczniów,
a także możliwości korzystania z opieki psychologicz-
nej i specjalnych form opieki dydaktycznej,
— możliwość pobierania nauki we wszystkich ty-
pach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną
596
zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowy-
mi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami psychofi-
zycznymi.
Art. 15 tej ustawy reguluje natomiast, że nauka
jest obowiązkowa do ukończenia 18 roku życia, a obo-
wiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem
roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w któ-
rym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia
gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia
18 roku życia.
Z art. 5a powyższej ustawy wynika, że zapewnie-
nie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilak-
tyki społecznej, jest zadaniem oświatowym, które
należy do zadań własnych:
— gmin – prowadzenie m.in. publicznych przed-
szkoli, szkół podstawowych oraz gimnazjów, w tym
z oddziałami integracyjnymi (art. 5 ust. 5),
— powiatów – prowadzenie m.in. publicznych
szkół podstawowych specjalnych i gimnazjów specjal-
nych, szkół ponadgimnazjalnych, w tym z oddziałami
integracyjnymi (art. 5 ust. 5a).
Dodać należy, że § 4 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r.
w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniów
do szkół publicznych oraz przechodzenia z jednych
typów szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232, z późn.
zm.) reguluje, iż do klasy pierwszej szkoły podstawo-
wej ogólnodostępnej prowadzonej przez gminę lub
innej należącej do sieci szkół podstawowych ustalanej
przez gminę przyjmuje się:
1) z urzędu – dzieci zamieszkałe w obwodzie danej
szkoły podstawowej,
2) na wniosek rodziców (prawnych opiekunów)
– dzieci zamieszkałe poza obwodem danej szkoły pod-
stawowej w przypadku, gdy szkoła dysponuje wolny-
mi miejscami.
Natomiast § 5 tego rozporządzenia reguluje, że do
klasy I gimnazjum ogólnodostępnego prowadzonego
przez gminę lub innego należącego do sieci gimna-
zjów ustalanej przez gminę przyjmuje się:
1) z urzędu – absolwentów szkół podstawowych
zamieszkałych w obwodzie danego gimnazjum,
2) na wniosek rodziców (prawnych opiekunów)
– absolwentów szkół podstawowych zamieszkałych
poza obwodem danego gimnazjum w przypadku, gdy
gimnazjum dysponuje wolnymi miejscami.
Jednocześnie informuję, że aby umożliwić reali-
zację odpowiednio obowiązku szkolnego lub obowiąz-
ku nauki dzieciom i młodzieży zamieszkującym na
obszarze gminy i powiatu lub przebywającym w za-
kładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy spo-
łecznej, zgodnie z art. 17 ustawy o systemie oświaty,
rada gminy ustala plan sieci publicznych szkół pod-
stawowych i gimnazjów prowadzonych przez gminę,
a także określa granice ich obwodów. Rada powiatu
ustala plan sieci publicznych szkół ponadgimnazjal-
nych oraz szkół specjalnych (z uwzględnieniem szkół
ponadgimnazjalnych i specjalnych mających siedzibę
na obszarze powiatu prowadzonych przez inne orga-
ny prowadzące). Sieć publicznych szkół powinna być
zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim
dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego i obowiąz-
ku nauki.
Zgodnie z art. 71b ww. ustawy o systemie oświaty
kształcenie specjalne organizowane jest dla uczniów
niepełnosprawnych wymagających stosowania spe-
cjalnej organizacji nauki i metod pracy na podstawie
orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, wy-
danego przez zespół orzekający publicznej poradni
psychologiczno-pedagogicznej na wniosek rodziców
(opiekunów prawnych).
Dzieci przewlekle chore nie należą do grupy
uczniów niepełnosprawnych, w związku z tym porad-
nie psychologiczno-pedagogiczne nie mogą wydawać
im orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego. Na-
tomiast zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399, z późn.
zm.) każdy szpital uzdrowiskowy i każde sanatorium
uzdrowiskowe i prewentorium uzdrowiskowe udzie-
lające świadczeń opieki zdrowotnej dzieciom i mło-
dzieży objętym obowiązkiem szkolnym i obowiąz-
kiem nauki są zobowiązane do zapewnienia im wa-
runków do prowadzenia nauczania i wychowania
w zakresie i na zasadach określonych w art. 71c usta-
wy o systemie oświaty. Szczegółowe warunki organi-
zowania kształcenia i wychowania, o których mowa
powyżej, określa rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie
organizacji kształcenia oraz warunków i form reali-
zowania specjalnych działań opiekuńczo-wycho-
wawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 51, poz. 446).
Z powyższego wynika, że dzieci przewlekle chore,
którym stan zdrowia pozwala na codzienne uczest-
niczenie w zajęciach dydaktyczno-edukacyjnych,
uczęszczają do szkoły ogólnodostępnej i są kształcone
na zasadach ogólnych, określonych w ustawie o sys-
temie oświaty i aktach wykonawczych. Należy jed-
nak podkreślić, że dla tych dzieci, mimo iż nie są one
zaliczane do grupy uczniów niepełnosprawnych, na
podstawie rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad
udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pe-
dagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach
i placówkach (Dz. U. Nr 11, poz. 114) mogą być za-
pewnione przez szkołę różne formy pomocy psycho-
logiczno-pedagogicznej.
Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, na-
leży stwierdzić, że oświatowe przepisy prawne zapew-
niają każdemu uczniowi, w tym uczniowi z przewle-
kłą chorobą i uczniowi z niepełnosprawnością, kształ-
cenie dostosowane do ich indywidualnych potrzeb
edukacyjnych. Jednocześnie uprzejmie informuję, że
sprawami związanymi z opracowaniem zasad pomo-
cy w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą prze-
wlekle chorymi zajmuje się Zespół ds. przeciwdziała-
nia dyskryminacji dzieci przewlekle chorych, które-

mu przewodniczy pani Elżbieta Radziszewska, sekre-
tarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
pełnomocnik rządu ds. równego traktowania.
W pracach zespołu udział biorą również udział
przedstawiciele m.in. Ministerstwa Zdrowia i Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej. Zgodnie z ustaleniami
przyjętymi na jednym z ostatnich spotkań zespołu
dotyczących sytuacji szkolnej dzieci przewlekle cho-
rych Ministerstwo Edukacji Narodowej przekazało
pełnomocnikowi rządu ds. równego traktowania in-
formacje dotyczące organizacji szkoły w zakresie pra-
cy z uczniem przewlekle chorym, jakie powinni otrzy-
mać dyrektorzy szkół.
Odpowiadając na pytania szczegółowe, uprzejmie
wyjaśniam.
Ad 1. Dostrzegając potrzeby uczniów z przewle-
kłym chorobami, oprócz ww. regulacji prawnych,
w tym umożliwiających kontynuowanie nauki
szkolnej uczniom przebywającym na leczeniu w za-
kładach opieki zdrowotnej (w szkołach funkcjonu-
jących w tych zakładach), na podstawie delegacji
wynikającej z art. 71b ust. 8 ustawy o systemie
oświaty minister edukacji narodowej wydał rozpo-
rządzenie z dnia 18 września 2008 r. w sprawie
sposobu i trybu organizowania indywidualnego
obowiązkowego rocznego przygotowania przed-
szkolnego i indywidualnego nauczania dzieci i mło-
dzieży (Dz. U. Nr 175, poz. 1086), na podstawie
którego dzieci i młodzież, których stan zdrowia
uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie
do przedszkola lub szkoły, może być objęta indywi-
dualnym obowiązkowym rocznym przygotowaniem
przedszkolnym lub indywidualnym nauczaniem.
Ad 2. Z uwagi na fakt, że uczniowie przewlekle
chorzy nie należą do grupy uczniów niepełnospraw-
nych, w systemie informacji oświatowej (SIO) zbiera-
ne są dane statystyczne wyłącznie na temat takich
uczniów, którzy ze względu na stan zdrowia objęci są
indywidualnym nauczaniem. Z systemu informacji
oświatowej wynika, że w roku szkolnym 2009/2010
indywidualnym nauczaniem objętych jest 19 550
dzieci i młodzieży.
Ad 3. Ministerstwo Edukacji Narodowej opraco-
wało projekt zmian w celu objęcia jak najlepszym
wsparciem ucznia ze specjalnymi potrzebami eduka-
cyjnymi, w tym przewlekle chorego. Pomoc psycholo-
giczno-pedagogiczna będzie świadczona jak najbliżej
ucznia, w środowisku jego nauczania i wychowania,
tj. w szkole i placówce. W udzielanie tej pomocy za-
angażowani będą nauczyciele uczący dzieci i mło-
dzież oraz specjaliści, co pozwoli na zindywidualizo-
wane wsparcie każdego dziecka, stosownie do jego
potrzeb edukacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
597
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie trudności w dostępie do edukacji
dzieci przewlekle chorych (14334)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Kazimierza Moskala prze-
słaną przy piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa
Putry z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-
-14334/10, w sprawie trudności w dostępie do edu-
kacji przewlekle chorych, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższego stanowiska.
Możliwość pobierania nauki we wszystkich ty-
pach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną,
zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi
i edukacyjnymi oraz predyspozycjami, zagwaranto-
wana jest przepisami ustawy o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Przepisy
prawa nie wykluczają możliwości uczęszczania do
szkoły dzieci przewlekle chorych i niepełnospraw-
nych. Decyzję o przyjęciu dziecka przewlekle chorego
do wybranej przez rodziców szkoły podejmuje każdo-
razowo dyrektor placówki. Przyjęcie uwarunkowane
jest jednak możliwością zapewnienia dziecku, sto-
sownie do rodzaju schorzenia czy niepełnosprawno-
ści, właściwych warunków pobytu. Zgodnie z obowią-
zującymi przepisami kwestie dotyczące organizacji
procesu edukacji pozostają w kompetencji ministra
właściwego do spraw oświaty. Tym samym nie znaj-
duje uzasadnienia zgłoszona w interpelacji propozy-
cja podjęcia przez ministra zdrowia działań w tym
zakresie.
Minister zdrowia – w ramach swoich kompetencji
– stale podejmuje działania mające na celu poprawę
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej oraz podno-
szenia poziomu świadczeń zdrowotnych dla dzieci
i młodzieży. Podstawę działań resortu zdowia w tym
zakresie stanowią przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Zgodnie z przepisami
dzieci i młodzież – bez względu na status materialny
i bez względu na uprawnienia z tytułu ubezpieczenia
zdrowotnego ich rodziców/opiekunów – mają zapew-
nioną bezpłatną opiekę zdrowotną, obejmującą zapo-
bieganie chorobom, wykrywanie chorób, leczenie
oraz zapobieganie niepełnosprawności. Dzieci prze-
wlekle chore mają pełne prawo do korzystania z tych
świadczeń na równi z innymi osobami ubezpieczony-
mi, adekwatnie do istniejącego problemu zdrowotne-
go. Szczegółowe regulacje prawne dotyczące opieki
zdrowotnej nad uczniami (w tym również: przewlekle
chorymi) zawarte są w następujących aktach wyko-
nawczych do ustawy:
1) rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
598
z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. 139,
poz. 1139);
2) rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 sierp-
nia 2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.
Nr 139 poz. 1133).
Poprawa jakości i skuteczności opieki nad dziećmi
i młodzieżą oraz zapobieganie najczęstszym proble-
mom zdrowotnym i zaburzeniom rozwoju fizycznego
i psychospołecznego dzieci i młodzieży uznane zostały
za priorytety, określone w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 21 sierpnia 2009 r. w sprawie priory-
tetów zdrowotnych (Dz. U. Nr 137, poz. 1126).
Zgodnie z przepisami opiekę zdrowotną nad
uczniem sprawuje lekarz podstawowej opieki zdro-
wotnej (na podstawie deklaracji wyboru złożonej
przez rodziców/opiekunów prawnych dziecka) oraz
lekarz dentysta – w miejscu określonym w umowie
na realizację świadczeń zdrowotnych. Ponadto opie-
ka zdrowotna sprawowana jest przez pielęgniarkę
środowiska nauczania i wychowania/higienistkę
szkolna – na terenie szkoły. Przepisy rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. 139, poz. 1139) jednoznacz-
nie wskazują, że czynna opieka zdrowotna nad
uczniem przewlekle chorym – obok świadczeń profi-
laktycznych – obejmuje zabiegi i procedury medyczne
konieczne do wykonania u ucznia w trakcie pobytu
w szkole. W opiece nad dzieckiem przewlekle chorym
w szkole wiodącą rolę pełni pielęgniarka, jednak wa-
runkiem powodzenia podejmowanych przez nią dzia-
łań jest ścisła współpraca z rodzicami, lekarzem spra-
wującym opiekę zdrowotna nad dzieckiem, dyrekto-
rem szkoły oraz nauczycielami.
Przykładem działania na rzecz dzieci przewlekle
chorych jest przywołana w wystąpieniu pana posła
inicjatywa podjęcia prac nad systemowym rozwiąza-
niem tego problemu. Inspirację dla tych działań sta-
nowiły zgłaszane przez rodziców liczne sygnały o trud-
nościach związanych z przyjęciem i pobytem w ogól-
nodostępnych placówkach oświatowych (przedszko-
lach i szkołach) dzieci przewlekle chorych. Z inicjaty-
wy pani Elżbiety Radziszewskiej, pełnomocnika rządu
do spraw równego traktowania, decyzją z dnia 20 paź-
dziernika 2008 r. powołany został Zespół do spraw
przeciwdziałania dyskryminacji dzieci przewlekle
chorych. W skład zespołu weszli m.in. przedstawicie-
le Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej, Centrum Metodycznego Pomocy Psycholo-
giczno-Pedagogicznej, konsultant krajowy w dziedzi-
nie pediatrii oraz prezes Zarządu Kolegium Lekarzy
Rodzinnych. Wśród zadań zespołu należy wskazać
następujące: analiza sytuacji związana z wyklucze-
niem dzieci przewlekle chorych z przedszkoli i młod-
szych klas szkół podstawowych, wypracowanie zasad
współpracy między lekarzami rodzinnymi a opieku-
nami dzieci w przedszkolach i szkołach, wypracowa-
nie propozycji porozumienia (upoważnienia) między
rodzicami, opiekunami a nauczycielami dotyczącego
opieki nad dzieckiem przewlekle chorym w przed-
szkolu i szkole, opracowanie projektu publikacji in-
formacyjnych poświęconych chorobom przewlekłym,
opracowanie propozycji i inicjowanie kampanii edu-
kacyjno-informacyjnych w zakresie szerzenia wiedzy
na temat chorób przewlekłych wśród dzieci.
W ramach podjętych działań Ministerstwo Zdro-
wia przygotowało materiały informacyjno-edukacyj-
nych dla dyrektorów i nauczycieli placówek oświato-
wych, które pozwolą na zdobycie podstawowej wiedzy
i umiejętności, niezbędnych do sprawowania opieki
nad dzieckiem przewlekle chorym w czasie pobytu
w placówce oświatowej.
Ministerstwo Zdrowia zaproponowało również wy-
kaz informacji koniecznych do przyjęcia dziecka prze-
wlekle chorego do placówki oświatowej, przekazywa-
nych przez rodziców (opiekunów) dziecka oraz od le-
karza sprawującego opiekę zdrowotną nad dzieckiem.
Stosowne materiały informacyjne zostały zamieszczo-
ne w wydrukowanych przez Centrum Metodyczne Po-
mocy Psychologicznej książeczkach, przeznaczonych
dla nauczycieli, rodziców i osób zajmujących się dzieć-
mi przewlekle chorymi. Ewaluacja efektów prac Ze-
społu do spraw przeciwdziałania dyskryminacji dzieci
przewlekle chorych będzie możliwa w dłuższej per-
spektywie czasowej. Z tego względu przedwczesna wy-
daje się wyrażona przez pana posła opinia, że broszur-
ki edukacyjne na niewiele się zdały.
W odpowiedzi na zapytanie o posiadanie przez
Ministerstwo Zdrowia dogłębnych analiz sytuacji
prawnej dzieci przewlekle chorych i niepełnospraw-
nych uprzejmie wyjaśniam, że podstawowym doku-
mentem określający prawa osób niepełnosprawnych
pozostaje uchwała Sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r.
Karta Praw Osób Niepełnosprawnych (M.P. z 1997 r.
Nr 50, poz. 475). Poszczególne obszary życia dzieci
przewlekle chorych i niepełnosprawnych regulowane
są w wielu aktach prawnych, spośród których:
1) uprawnienia dzieci i młodzieży do świadczeń
zdrowotnych określono przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.);
2) orzekanie o niepełnosprawności uczniów, po-
zostające integralną częścią całości sytemu orzecz-
niczego, obejmującego zarówno osoby dorosłe, jak
również dzieci i młodzież do ukończenia 16. roku
życia, uregulowane zostało przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776,
z późn. zm.);
3) orzekanie o specjalnych potrzebach edukacyj-
nych dzieci niepełnosprawnych i przewlekle chorych
określone są przepisami ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 95, poz. 425,
z późn. zm.).
Wobec zapytania o planowane przez Ministerstwo
Zdrowia działania na rzecz poprawy funkcjonowania
dzieci przewlekle chorych w środowisku szkolnym
informuję, że optymalizacja jakości i dostępności

uczniów do świadczeń zdrowotnych pozostaje priory-
tetem ministra zdrowia. W 2009 r. Ministerstwo
Zdrowia podjęło współpracę z samorządem teryto-
rialnym, samorządem zawodowym pielęgniarek oraz
Ministerstwem Edukacji Narodowej. Celem tej współ-
pracy jest doskonalenie – w zakresie kompetencji
wskazanych podmiotów – opieki zdrowotnej nad po-
pulacją dzieci i młodzieży w środowisku nauczania
i wychowania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wykorzystania unijnych pieniędzy
na aktywizację niepełnosprawnych (14335)
Szanowny Panie Marszałku W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 17 lutego
2010 r., znak: SPS-023-14335/10), w sprawie wyko-
rzystania środków unijnych na aktywizację zawodo-
wą osób niepełnosprawnych w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” oraz działań podej-
mowanych w tym zakresie przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego, pragnę przedstawić następujące
wyjaśnienia.
Wsparcie na rzecz integracji społecznej i zawodo-
wej osób niepełnosprawnych realizowane jest w naj-
większym zakresie w ramach poddziałania 7.2.1 PO
KL: Aktywizacja zawodowa i społeczna osób zagro-
żonych wykluczeniem społecznym, którego całkowi-
ty budżet na lata 2007–2013 wynosi prawie 272 mln
EUR. W ramach ww. poddziałania projektodawcy,
w tym również organizacje pozarządowe, mogą ubie-
gać się w trybie otwartych konkursów o dofinanso-
wanie projektów obejmujących między innymi: two-
rzenie i wsparcie funkcjonowania centrów integracji
społecznej, klubów integracji społecznej oraz zakła-
dów aktywności zawodowej, realizację kursów i szko-
leń umożliwiających nabycie, podniesienie lub zmia-
nę kwalifikacji i kompetencji zawodowych, realizację
staży, subsydiowanego zatrudnienia oraz reintegracji
zawodowej w miejscu pracy, pomoc w postaci porad-
nictwa psychologicznego i zawodowego, a także
wsparcie tworzenia i działalności środowiskowych
instytucji aktywizujących osoby niepełnosprawne na
rynku pracy. Za wdrażanie ww. działania, a więc
również prowadzenie naboru i oceny wniosków o do-
finansowanie projektów, odpowiadają instytucje
599
wskazane przez samorządy województw (urzędy
marszałkowskie, wojewódzkie urzędy pracy lub inne
jednostki organizacyjne samorządu województwa).
Zakres wsparcia Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego dla osób niepełnosprawnych w ramach pro-
gramu „Kapitał ludzki” jest jednak znacznie szerszy
niż wyżej przedstawione poddziałanie 7.2.1. Działa-
nia wspierające aktywność zawodową i integrację
osób niepełnosprawnych zostały zaplanowane i są
realizowane również w innych priorytetach i działa-
niach PO KL. Szczegółowy opis priorytetów PO KL
bezpośrednio wskazuje działania służące poprawie
sytuacji na rynku pracy osób niepełnosprawnych nie
tylko w ramach priorytetu VI (skoncentrowanego na
aktywnej polityce rynku pracy) oraz wspomnianego
powyżej priorytetu VII (odnoszącego się do proble-
matyki integracji społecznej i przeciwdziałania wy-
kluczeniu społecznemu), ale również w ramach prio-
rytetu I w zakresie wdrażanego przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych pod-
działania 1.3.6, którego celem jest systemowe poszu-
kiwanie, opracowywanie i wdrażanie ogólnopolskich
i ponadregionalnych rozwiązań z zakresu aktywiza-
cji osób niepełnosprawnych. W ramach poddziałania
1.3.6 PFRON we współpracy z partnerami, wśród
których często znajdują się organizacje pozarządowe
działające na rzecz osób niepełnosprawnych, realizu-
je działania obejmujące między innymi: badanie po-
trzeb osób niepełnosprawnych w kontekście funkcjo-
nowania na rynku pracy, pomoc osobom z tzw. nie-
pełnosprawnością sprzężoną w zakresie aktywizacji
zawodowej z zastosowaniem nowoczesnych technolo-
gii i elastycznych form zatrudnienia, także realizacja
kampanii informacyjnych skierowanych m.in. do
pracodawców w celu zachęcenia ich do zatrudniania
osób niepełnosprawnych.
Przykładem innego działania skierowanego do
określonej populacji osób niepełnosprawnych jest
wdrażane przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego poddziałanie 4.1.1 PO KL, w ramach któ-
rego realizowane są projekty umożliwiające niepeł-
nosprawnym studentom pełne wykorzystanie oferty
edukacyjnej szkół wyższych. Analogiczne działania
na poziomie systemu oświaty podejmowane są na po-
ziomie regionalnym w ramach poddziałania 9.1.2
i działania 9.2., skierowanych odpowiednio do szkół
prowadzących kształcenie ogólne i zawodowe. W ra-
mach ww. działań szkoły i placówki oświatowe mogą
otrzymać wsparcie służące wspieraniu uczniów ze spe-
cjalnymi potrzebami edukacyjnymi (w tym uczniów
niepełnosprawnych). Biorąc pod uwagę wszystkie
działania i poddziałania, szacunkowe wydatki prze-
znaczone na wsparcie osób niepełnosprawnych od
początku realizacji programu do końca 2009 r. wy-
niosły ponad 50 mln PLN, a szacunkowa wartość
umów w projektach wspierających tę grupę osób wy-
nosi 243 mln PLN.
Zgodnie z danymi na koniec 2009 r. ze wsparcia
w PO KL skorzystało blisko 44,7 tys. osób niepełno-
sprawnych, co stanowi 3,1% ogółu uczestników pro-
600
jektów. Najwięcej osób niepełnosprawnych skorzysta-
ło z pomocy realizowanej w ramach priorytetu VII
– blisko 24,7 tys., w tym 13,1 tys. kobiet. Zdecydowa-
nie najwięcej niepełnosprawnych uczestniczyło w pro-
jektach realizowanych na obszarze woj. zachodnio-
pomorskiego i małopolskiego – ponad 4,2 tys. osób.
Natomiast najmniejszej liczbie osób udzielono wspar-
cia w woj. lubuskim – niespełna 900. Pomoc finanso-
wa w postaci środków na podjęcie działalności gospo-
darczej w ramach priorytetu VI: Rynek pracy otwar-
ty dla wszystkich umożliwiła założenie własnej firmy
544 osobom niepełnosprawnym (w tym 235 kobie-
tom). Najwięcej osób niepełnosprawnych zdecydowa-
ło się na rozpoczęcie działalności gospodarczej przy
wsparciu środków unijnych w woj. łódzkim – 108 osób.
Natomiast najmniej osób korzystających z tego ro-
dzaju wsparcia było w woj.: mazowieckim (11), opol-
skim (14), lubuskim (16), lubelskim (18) oraz zachod-
niopomorskim (18).
Niemniej jednak Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego jako instytucja zarządzająca PO KL już w 2009 r.
dostrzegło problem zbyt niskiego udziału osób nie-
pełnosprawnych w projektach finansowanych ze
środków ww. programu w stosunku do globalnego
udziału tej grupy społecznej w całym społeczeństwie.
W opinii Ministerstwa Rozwoju Regionalnego przy-
czyną obecnej sytuacji nie są jednak wadliwe proce-
dury wyboru projektów, które w przypadku progra-
mu „Kapitał ludzki” uległy znacznemu uproszczeniu
w stosunku do okresu programowania 2004–2006
i podlegają stałemu przeglądowi i niezbędnym mody-
fikacjom w ramach prowadzonej przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego akcji „Proste fundusze”. Jako
przyczynę niewystarczającego udziału osób niepeł-
nosprawnych w projektach realizowanych w ramach
PO KL należy natomiast wskazać zbyt słabe uwzględ-
nienie tej grupy docelowej w kryteriach wyboru pro-
jektów proponowanych przez samorządy województw
w latach 2007–2009. W odpowiedzi na zdiagnozowa-
ną sytuację instytucja zarządzająca PO KL w 2009 r.
podjęła działania zmierzające do silniejszego ukie-
runkowania kryteriów wyboru projektów (w szcze-
gólności w ramach priorytetu VII PO KL) na potrze-
by osób niepełnosprawnych. W wyniku działań pod-
jętych przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego we
współpracy z samorządami województw w rocznych
dokumentach planistycznych na 2010 r. (planach
działania dla poszczególnych województw i prioryte-
tów PO KL), w stopniu znacznie bardziej widocznym
niż uprzednio, występują kryteria wyboru projektów
promujące udział osób niepełnosprawnych.
Przegląd stosowanych w 2010 r. kryteriów wybo-
ru projektów wskazuje, iż są one powszechnie stoso-
wane w poddziałaniach 6.1.1 (pomoc osobom bezro-
botnym i poszukującym pracy) oraz 7.2.1 (aktywiza-
cja zawodowa i społeczna osób zagrożonych wyklu-
czeniem społecznym), gdzie decyzja o ich zastosowa-
niu podjęta została przez 11 województw. Kryteria
wspierające udział osób niepełnosprawnych w projek-
tach realizowanych występują w 2010 r. również
w innych działaniach i podziałaniach PO KL. W pod-
działaniu 6.1.3 obejmującym realizację aktywnej po-
lityki rynku pracy przez publiczne służby zatrudnie-
nia (powiatowe urzędy pracy) 13 województw wpro-
wadziło do swoich planów działania na 2010 r. kry-
teria promujące udział osób niepełnosprawnych.
W przypadku działania 6.2, w ramach którego oso-
bom zainteresowanym założeniem swojej działalno-
ści gospodarczej udzielana jest pomoc w postaci szko-
leń, dotacji finansowych i wsparcia pomostowego
w pierwszym roku funkcjonowania firmy, analogicz-
ne kryterium zastosowało 8 województw. W poddzia-
łaniu 7.2.2 (wsparcie na rzecz rozwoju ekonomii spo-
łecznej) i działaniu 7.3 (aktywizacja społeczności
wiejskich na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu) kryteria odnoszące się do udziału osób
niepełnosprawnych zastosowały odpowiednio 4 i 2
województwa. Ponadto w ramach priorytetów VI
i VIII PO KL kryteria promujące udział osób niepeł-
nosprawnych w ramach projektów innowacyjnych
(poszukujących nowych, niestosowanych dotąd mo-
deli rozwiązywania określonych problemów społecz-
nych) zastosowało 5 województw.
Znacznie bardziej powszechne niż w latach po-
przednich stały się kryteria promujące udział uczniów
niepełnosprawnych w projektach realizowanych od
2010 r. w ramach priorytetu IX PO KL (regionalne
wsparcie na rzecz systemu oświaty). W poddziałaniu
9.1.1 (tworzenie i wsparcie ośrodków edukacji przed-
szkolnej) i 9.1.2 (wsparcie dla szkół prowadzących
kształcenie ogólne) przedmiotowe kryteria zastoso-
wało 7 województw. W działaniu 9.2 (wsparcie dla
szkół prowadzących kształcenie zawodowe) udział
osób niepełnosprawnych promowany jest poprzez
kryteria w 3 województwach, a w przypadku działa-
nia 9.3 (promocja kształcenia ustawicznego w for-
mach szkolnych) w 5 województwach.
Powyższa analiza wskazuje na znacznie częstsze
niż w latach poprzednich występowanie kryteriów
wyboru projektów odnoszących się do wyłącznego lub
częściowego udziału osób niepełnosprawnych w pro-
jektach realizowanych w ramach PO KL (a w szcze-
gólności w ramach priorytetów VI i VII). W załącze-
niu pozwalam sobie przekazać tabelę zawierającą
zestawienie brzmienia kryteriów zastosowanych
przez poszczególne województwa w ramach planów
działania na 2010 r. dla priorytetów VI i VIII PO KL.
W wyniku rozpoczęcia realizacji projektów wyłonio-
nych do dofinansowania w oparciu o przedmiotowe,
obowiązujące w 2010 r., kryteria odsetek osób niepeł-
nosprawnych wśród ogółu osób otrzymujących wspar-
cie w ramach PO KL będzie więc systematycznie
wzrastał. Należy w tym miejscu podkreślić, iż sta-
nem docelowym jest nie wartość analogiczna do
udziału osób niepełnosprawnych w ogóle społeczeń-
stwa, lecz wartość przekraczająca ten udział, gdyż
osoby niepełnosprawne są z punktu widzenia celów
Europejskiego Funduszu Społecznego i Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” grupą docelową o zna-

czeniu strategicznym i w szczególnym wymiarze wy-
magającą wsparcia.
Jednocześnie w 2010 r. Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego zamierza podjąć działania prowadzące do
dalszego profilowania wsparcia na potrzeby osób nie-
pełnosprawnych w kolejnych latach wdrażania pro-
gramu „Kapitał ludzki”. W ramach prac nad planami
działań na 2011 r. Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego zwróci się do samorządów województw z propo-
zycją wyodrębnienia określonej alokacji finansowej
na konkursy dedykowane, tj. takie, w których jedyną
dopuszczalną grupą docelową będą osoby niepełno-
sprawne. Propozycje wielkości środków finansowych
przeznaczonych na realizację wyżej przedstawionych
konkursów będą zróżnicowane w zależności od po-
szczególnych województw i oparte na wartościach
wskaźników odnoszących się do udziału osób niepeł-
nosprawnych w projektach pod koniec 2009 r. i w po-
łowie 2010 r.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie działalności Poczty Polskiej SA
(14336)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Kazimierza Moskala nr SPS-023-
-14336/10 w sprawie realizacji wniosków z raportu
NIK dotyczącego Poczty Polskiej SA, przedstawiam,
co następuje.
Pragnę wyjaśnić, iż kontrola przeprowadzona
przez NIK obejmowała działalność Poczty Polskiej
w latach 2006–2008 (do dnia 30 września), kiedy to
faktycznie kondycja przedsiębiorstwa uległa pogor-
szeniu. Od tego czasu zostały jednak podjęte działa-
nia mające na celu poprawę sytuacji Poczty Polskiej,
czego w raporcie nie pokazano, a efekty tych działań
były i są już widoczne. Między innymi na podstawie
ustawy z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji
państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicz-
nej „Poczta Polska” (Dz. U. Nr 180, poz. 1109) z dniem
1 września 2009 r. Poczta Polska przekształcona zo-
stała w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa. Ko-
mercjalizacja Poczty Polskiej wraz z realizacją zało-
żeń przygotowanego przez kierownictwo Poczty Pol-
skiej pod koniec 2008 r. planu działań naprawczych
601
ma na celu zwiększenie konkurencyjności Poczty Pol-
skiej przy jednoczesnym zapewnieniu ciągłości świad-
czenia powszechnych usług pocztowych. Należy jed-
nak mieć na uwadze, iż skutki tych działań nie mogą
być natychmiastowe, przynoszą efekty w sposób stop-
niowy.
Odnosząc się do pytania, jakie działania podjęło
Ministerstwo Infrastruktury w celu wykonania za-
sugerowanych przez NIK wniosków, pragnę wyja-
śnić, iż we wnioskach z kontroli (str. 8–9 „Informacji
o wynikach kontroli działalności p.p.u.p.”Poczta Pol-
ska«”) NIK wyraźnie rozgranicza, które z wniosków
skierowane są do ministra infrastruktury, a które do
dyrektora generalnego Poczty Polskiej (obecnie
w kompetencjach Zarządu Poczty Polskiej SA) oraz
prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. NIK
wnosi do ministra infrastruktury jedynie o podjęcie
działań mających doprowadzić do udoskonalenia re-
gulacji prawnych odnoszących się do rynku usług
pocztowych. Działania takie są obecnie podejmowa-
ne. Przygotowywany jest projekt ustawy zmieniającej
ustawę z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe (t.j.
z 2008 r. Dz. U. Nr 189, poz. 1159) m.in. w zakresie
odnoszącym się do naruszania przez alternatywnych
operatorów pocztowych obszaru zastrzeżonego dla
operatora publicznego (Poczty Polskiej). Z dniem 7 li-
stopada 2009 r. weszło w życie rozporządzenie mini-
stra infrastruktury zmieniające rozporządzenie w spra-
wie warunków wykonywania powszechnych usług
pocztowych, którego celem jest umożliwienie opera-
torowi publicznemu, ustawowo zobowiązanemu do
świadczenia usług powszechnych, dostosowania sieci
placówek pocztowych do rzeczywistego zapotrzebo-
wania na te usługi na danym terenie.
Pozostałe wnioski z kontroli odnoszą się już do
działań, które powinny być podjęte, zgodnie z kom-
petencjami, przez Zarząd Poczty Polskiej oraz preze-
sa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Pragnę też zaznaczyć, że minister właściwy do
spraw łączności, który w imieniu Skarbu Państwa
sprawuje nadzór nad Pocztą Polską SA i posiada
uprawnienia przewidziane dla walnego zgromadze-
nia, może ingerować w sprawy spółki jedynie w za-
kresie określonym w przepisach. Zgodnie z § 26 ust. 2
statutu Poczty Polskiej SA wszelkie sprawy związa-
ne z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone
przepisami prawa lub postanowieniami statutu dla
walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą
do kompetencji zarządu spółki. Ponadto Kodeks
spółek handlowych nie przewiduje możliwości wy-
dawania zarządowi spółki przez walne zgromadze-
nie wiążących poleceń dotyczących prowadzenia
spraw spółki (art. 3751). W związku z tym decyzje
odnośnie wdrożenia konkretnych działań skutkują-
cych poprawą funkcjonowania Poczty Polskiej po-
dejmuje zarząd.
Odpowiadając na pytanie, jakie działania podej-
muje firma, by w pełni być przygotowana na konku-
rowanie z niezależnymi operatorami pocztowymi
wchodzącymi na rynek, oraz na pytanie, w jaki spo-
602
sób spółka zamierza podnieść swoją konkurencyj-
ność i jakość usług na zmieniającym się rynku,
uprzejmie przekazuję, iż w powyższej sprawie zgod-
nie z kompetencjami zwróciłem się do Zarządu
Poczty Polskiej SA.
W odpowiedzi uzyskałem informację, iż zmiany,
od których Poczta Polska rozpoczęła przygotowania
do funkcjonowania w nowych warunkach, podejmo-
wane były i są już od kilku lat. Wśród nich należy
wymienić informatyzację przedsiębiorstwa.
Z najważniejszych wdrażanych inicjatyw informa-
tycznych należy wymienić zintegrowany system te-
leinformatyczny (ZST)
System ZST oparty na koncepcji wspomagania
technologii pocztowej umożliwi sprawne zarządzanie
procesami technologicznymi, posiada bowiem możli-
wość monitoringu pracy na poszczególnych stanowi-
skach oraz zawiera opcje śledzenia przesyłek i przed-
miotów ładunku oraz prognozowania obciążenia wę-
złów, co pozwala zapewnić przyspieszenie i uprosz-
czenie czynności technologicznych (powszechne za-
stosowanie kodów kreskowych rejestrowanych przy
użyciu mobilnych skanerów radiowych oraz skane-
rów biurowych). ZST umożliwi także klientom Pocz-
ty Polskiej dostęp do informacji o przebiegu przesyłek
rejestrowanych.
Jako na istotny fakt przygotowywania się spółki
do funkcjonowania na w pełni konkurencyjnym
rynku usług pocztowych należy zwrócić uwagę na
zbudowanie w całej Poczcie Polskiej jednolitej, sta-
bilnej struktury handlowej – pionu dedykowanego
sprzedaży usług pocztowych i opiece nad klientami
masowymi.
Najważniejszym klientom Poczty Polskiej dedy-
kowani są indywidualni opiekunowie, którzy służą
pomocą we współpracy z naszą firmą. W zakresie ob-
sługi klientów opracowano szereg procedur oraz za-
sad, które porządkują kwestie obsługi klientów ma-
sowych oraz regulują kwestie odpowiedzialności za
tę obsługę, zarówno w sferze handlowej jak i opera-
cyjnej, przy zachowaniu zasady równego traktowania
klientów.
Ponadto podejmowany jest szereg działań rynko-
wych, od modyfikacji oferty usługowej oraz opusto-
wej, poprzez działania badawcze i promocyjne.
Działania te mają na celu pozyskanie i utrzyma-
nie do czasu pełnego otwarcia rynku jak największej
liczby masowych nadawców poprzez oferowanie
klientom rozwiązań gwarantujących dalszą współ-
pracę z Pocztą Polską (współpraca umowna – umoż-
liwiająca np. otrzymywanie jednej zbiorczej faktury
za cały miesiąc, możliwość zawarcia jednej umowy
na obsługę wszystkich jednostek klientów z obszaru
całego kraju – tzw. umowy sieciowe, polityka opu-
stowa, nowe lub zmodyfikowane usługi, druki wła-
snego nakładu, aplikacje umożliwiające sporządza-
nie i przesyłanie dokumentów nadawczych w wersji
elektronicznej, usługi dodane, w tym sprzedaż baz
danych, odbiór korespondencji od klientów – firmo-
wa poczta etc.)
Wśród innych ważnych, obecnie realizowanych
działań należy wymienić:
1) wdrażanie „Koncepcji logistyki pocztowej na
lata 2007–2015”;
2) stworzenie sprawnie funkcjonującej sieci zme-
chanizowanych węzłów pocztowych, opracowujących
przesyłki pocztowe w terminach zapewniających
spełnienie wymagań jakościowych określonych przez
regulatora;
3) optymalizację komunikacji pocztowej – sieci
połączeń pocztowych zapewniającej sprawny i termi-
nowy przebieg przesyłek;
4) optymalizację wykorzystania zasobów trans-
portowych – floty pojazdów.
W celu poznania opinii swoich klientów w zakre-
sie konkurencyjności i jakości usług Poczta Polska
prowadzi cyklicznie badania satysfakcji klientów.
W 2009 r. przeprowadzono następujące projekty
badawcze:
1) badanie satysfakcji klientów kluczowych Pocz-
ty Polskiej w zakresie usług pocztowych zarządza-
nych przez Centrum Poczty;
2) badanie satysfakcji kluczowych klientów Pocz-
ty Polskiej i ocena ich podatności na zmianę dostaw-
cy usług;
3) badanie marketingowe usług: kurier express
paczka (KEP) Poczty Polskiej;
4) badanie jakości obsługi handlowej klientów
masowych.
Celem tych badań było poznanie:
— opinii największych nadawców na temat świad-
czonych na ich rzecz usług,
— poziomu ich satysfakcji m.in. z cen, polityki
opustowej i jakości usług wykonywanych przez Pocz-
tę Polską, obsługi handlowej,
— sugestii i oczekiwań odnośnie wprowadzenia
nowych rozwiązań w zakresie poszczególnych usług
oraz określenie ich podatności na współpracę z alter-
natywnymi dostawcami usług pocztowych.
W efekcie wyników tych badań w celu zaspokoje-
nia potrzeb rynku i poprawy konkurencyjności Pocz-
ta Polska podjęła następujące działania:
1. Wprowadzenie nowych produktów do oferty
usługowej:
— e-przesyłka – oferta dla e-sklepów; jej najtań-
szy wariant (do 1 kg) kosztuje 7 zł; klient sam odbie-
ra paczkę po uzyskaniu informacji SMS-owej lub
mailowej o nadejściu takiej przesyłki w największej
w Polsce sieci placówek pocztowych;
— przesyłka „aglomeracja” – od 1 stycznia 2010 r.
Poczta Polska SA wprowadziła pilotażowo do krajo-
wego obrotu pocztowego nową usługę, dedykowaną
masowym nadawcom; usługa ta realizowana jest na
terenie całego kraju, polega na przyjęciu, przemiesz-
czeniu i doręczeniu przesyłek nierejestrowanych
w obszarach miejskich w deklarowanym terminie
doręczenia D+4, gdzie D oznacza dzień nadania prze-
syłki, a 4 oznacza liczbę dni, które upłynęły od dnia
nadania przesyłki do dnia jej doręczenia adresatowi,
z wyłączeniem sobót i dni ustawowo wolnych od pra-

cy; przesyłka jest doręczana na obszary miast powia-
towych i miast powyżej 20 tys. mieszkańców; usługa
jest przeznaczona dla nadawców masowych, którzy
nadają powyżej 5 tys. sztuk przesyłek w ciągu miesią-
ca w jednej placówce nadawczej oraz którzy podejmą
współpracę z Pocztą Polską skutkującą uproszczeniem
procesu technologicznego opracowywania przesyłek
przez łączne wykonanie przez nadawcę ściśle określo-
nych czynności; usługa świadczona jest wyłącznie na
podstawie umów pisemnych, w których ściśle określa-
ne są warunki współpracy z klientami.
2. Utrzymanie w 2010 r. cen na usługi pocztowe
na poziomie roku poprzedniego.
3. Rozszerzenie pakietu usług objętych polityką
opustową o przesyłki polecone i przesyłki reklamowe.
4. Podniesienie atrakcyjności oferty usług finan-
sowych poprzez współpracę z Bankiem Pocztowym
i Pocztową Agencją Usług Finansowych.
Istotnym aspektem, skutkującym podniesieniem
jakości i skróceniem czasu obsługi klientów, jest rów-
nież udostępnienie klientom narzędzia w postaci
elektronicznej książki nadawczej (EKN). Korzysta-
nie z aplikacji wspomagającej przygotowanie przesy-
łek pocztowych do nadania przekłada się na wymier-
ne korzyści dla klientów polegające m.in. na zmniej-
szeniu pracochłonności przy wypełnianiu druków
pocztowych oraz ich automatycznym generowaniu.
Aplikacja EKN jest zintegrowana z systemami infor-
matycznymi w Poczcie Polskiej i podlega stałemu
procesowi udoskonalania.
Zarząd dostrzega również konieczność wykonania
podjętych i planowanych działań dla poprawy ren-
towności usług pocztowych: druki bezadresowe i pacz-
ka pocztowa oraz usług finansowych świadczonych
na rzecz Banku Pocztowego SA, zahamowania dal-
szego spadku rentowności usług powszechnych z ob-
szaru zastrzeżonego dla Poczty Polskiej.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie ograniczenia populacji
kormorana czarnego i innych zwierząt (14337)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Józefa Rackiego z dnia 9 lutego 2010 r.
603
w sprawie ograniczenia populacji kormorana czarne-
go oraz innych zwierząt, przekazane przez Marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia
17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14337/10, przekazu-
ję poniższą informację.
Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo), jak rów-
nież czapla siwa (Ardea cinerea) nie są wymieniane
w załącznikach do dyrektywy ptasiej (dyrektywy
rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie
ochrony dzikiego ptactwa). Jednakże, zgodnie z art. 1
tej dyrektywy, ochroną objęte są wszystkie gatunki
ptaków występujące naturalnie w stanie dzikim na
europejskim terytorium. W związku z tym państwa
członkowskie zobowiązane są do podjęcia wszelkich
niezbędnych środków w celu zachowania populacji
ptaków poszczególnych gatunków na poziomie, który
odpowiada w szczególności wymogom ekologicznym,
naukowym i kulturowym lub w celu dostosowania
populacji tych gatunków do tego poziomu. W świetle
tych wymogów należy dążyć m.in. do ochrony, zacho-
wania lub przywrócenia wystarczającej różnorodno-
ści i obszaru naturalnych siedlisk wszystkich gatun-
ków ptactwa, określonych w art. 1 dyrektywy.
Bóbr europejski podlega ochronie w większości
krajów europejskich na podstawie dwóch aktów
prawnych. Pierwszym jest konwencja z dnia 19 wrze-
śnia 1979 r. o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny
europejskiej oraz ich siedlisk – konwencja berneńska
(Dz. U. z 1996 r., Nr 58, poz. 263), gdzie bóbr umiesz-
czony jest w III załączniku obejmującym chronione
gatunki fauny. Zgodnie z art. 7 konwencji strony po-
winny regulować przepisami wszelką eksploatację
dzikiej fauny wymienionej w załączniku III, tak aby
populacja nie była zagrożona. Drugim aktem prawa
europejskiego jest dyrektywa 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory (dyrektywa siedliskowa), gdzie
gatunek umieszczono w załączniku II określającym
gatunki roślin i zwierząt będące przedmiotem zain-
teresowania Wspólnoty, których ochrona wymaga
wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony Natura
2000. Ponadto na terenie Wspólnoty Europejskiej
bóbr europejski chroniony jest też na mocy załączni-
ka IV do wspomnianej dyrektywy, w którym zawar-
to listę gatunków zwierząt i roślin, które wymagają
ścisłej ochrony. Populacja polska jest jednak z niego
wyłączona i wymieniona w załączniku V, gdzie ujęto
gatunki zwierząt i roślin, których pozyskiwanie ze
stanu dzikiego i eksploatacja jest możliwa pod wa-
runkiem, że populacja tych gatunków zostanie za-
chowana we właściwym stanie ochrony.
W prawie europejskim wydra jest chroniona bar-
dziej rygorystycznie niż bóbr. W ramach konwencji
berneńskiej gatunek ten umieszczono w II załączni-
ku, który określa listę ściśle chronionych gatunków
fauny. W dyrektywie siedliskowej natomiast wydra
jest wymieniana w załącznikach II i IV.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
604
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) jest
objęty ochroną gatunkową częściową, a kormoran
(Phalacrocorax carbo), czapla siwa (Ardea cinerea)
oraz wydra (Lutra lutra) ochroną częściową, z wyjąt-
kiem osobników występujących na terenie stawów
rybnych uznanych za obręby hodowlane. Poza obrę-
bami hodowlanymi obowiązują wszelkie zakazy wy-
mienione w § 6 niniejszego rozporządzenia. Należy
jednak nadmienić, że wspomniane wyżej wyłączenie
z zakazów na terenie obrębów hodowlanych jest kwe-
stionowane przez Komisję Europejską jako niezgodne
z dyrektywą siedliskową i dyrektywą ptasią.
Pytanie: Jakie działania zmierzające do zminima-
lizowania negatywnego wpływu ww. zwierząt na śro-
dowisko i gospodarkę zamierza podjąć resort?
Kormoran czarny jest gatunkiem problematycz-
nym dla gospodarki rybackiej. Żyjąc jednak w swoim
naturalnym środowisku, nie może być traktowany
jako szkodnik, zwłaszcza przy wprowadzeniu sztucz-
nej gospodarki hodowlanej. Pewne straty o charak-
terze gospodarczym ponoszone przez prowadzących
gospodarkę rybacką na zbiornikach będących natu-
ralnym miejscem występowania kormorana nie mogą
być argumentem przemawiającym za radykalną re-
dukcją tych zwierząt. Obecnie prowadzone są prace
nad „Krajową strategią gospodarowania populacją
kormorana czarnego”. Mają one na celu opracowanie
metod zapobiegania stratom powodowanym w gospo-
darstwach rybackich oraz metod ograniczenia nad-
miernej liczebności populacji tego gatunku. Prace te
wykonywane są w ramach projektu „Opracowanie
krajowych strategii gospodarowania wybranymi ga-
tunkami zagrożonymi lub konfliktowymi” realizo-
wanego ze środków Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” prowadzonego przez Szkołę
Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
W ramach tworzenia „Krajowej strategii gospodaro-
wania populacją kormorana” będą zbierane informa-
cje na temat tego gatunku i przeprowadzane konsul-
tacje społeczne. Zakończenie prac planowane jest
w połowie 2011 r.
Równolegle, w ramach ww. projektu, zaplanowa-
ne jest przygotowanie strategii gospodarowania kra-
jową populacją wydry. Zakończenie pierwszego etapu
projektu, obejmującego zbieranie informacji i prze-
prowadzenie konsultacji społecznych, przewiduje się
na koniec 2010 r.
Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r.,
Nr 151, poz. 1220, ze zm.), Skarb Państwa odpowiada
za szkody wyrządzone m.in. przez bobra europejskie-
go. Odpowiedzialność ta nie obejmuje utraconych ko-
rzyści. Ponadto odszkodowanie nie przysługuje w przy-
padkach wymienionych w art. 126 ust. 6 tej ustawy
ani nie jest wypłacane w wypadku szkód wyrządzo-
nych przez kormorana, czaplę siwą oraz wydrę.
Oględzin i szacowania szkód, a także ustalenia
wysokości odszkodowania i jego wypłaty, zgodnie
z art. 126 ust. 3 ustawy o ochronie przyrody, doko-
nuje regionalny dyrektor ochrony środowiska na ob-
szarze swojego działania, a na obszarze parku naro-
dowego – dyrektor tego parku.
W celu ograniczenia szkód powodowanych przez
bobry został opracowany praktyczny poradnik: „Ana-
liza dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wy-
rządzanych przez bobry oraz stosowanie metod roz-
wiązywania sytuacji konfliktowych” dotyczący spo-
sobów ograniczania szkód powodowanych przez bo-
bry. Poradnik został udostępniony wszystkim regio-
nalnym konserwatorom przyrody i dyrektorom par-
ków narodowych, którzy mogą organizować odpo-
wiednie szkolenia. Jest on również dostępny na stro-
nie internetowej Ministerstwa Środowiska pod adre-
sem: http://www2.mos.gov.pl/2materialy_informa-
cyjne/raporty_opracowania/.
Faktem jest, że kilkadziesiąt lat ochrony bobra
europejskiego doprowadziło do jego licznego wystę-
powania na niektórych obszarach kraju. Status
ochronny bobra europejskiego pozwala regionalne-
mu dyrektorowi ochrony środowiska, na podstawie
art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie przyrody,
wydawać zezwolenia na chwytanie celem przemiesz-
czenia osobników w inne miejsce, lub też – wobec
braku rozwiązań alternatywnych i jeśli nie spowo-
duje to zagrożenia dla dziko występujących popula-
cji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub grzy-
bów – zezwolenie na niszczenie jego siedlisk, tam
i żeremi. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres ze-
zwolenia obejmuje kilka województw, wówczas ze-
zwolenie na te czynności wydaje generalny dyrektor
ochrony środowiska.
Zdaję sobie sprawę z powagi i skali problemu wy-
wołanego przez stale rosnącą populację bobrów oraz
szkody powodowane przez ten gatunek w gospodarce
rolnej, wodnej i leśnej. W związku z tym w 2010 r.
zostało zaplanowane przygotowanie strategii gospo-
darowania populacją bobra europejskiego. Pod uwa-
gę brana jest też ewentualna zmiana przepisów do-
tyczących gatunków problemowych. Należy jednak
mieć na uwadze, iż kwestia ewentualnych zmian
uwarunkowana jest szeregiem regulacji prawnych na
poziomie prawa międzynarodowego (konwencja ber-
neńska) oraz wspólnotowego (dyrektywa siedliskowa
oraz dyrektywa ptasia).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie wydatków poniesionych przez Polskę
w związku z zaangażowaniem naszego kraju
w misjach wojskowych w Iraku i Afganistanie
(14338)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie wydatków poniesionych przez Polskę
w związku z zaangażowaniem naszego kraju w mi-
sjach wojskowych w Iraku i Afganistanie (SPS-023-
-14338/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Koszty udziału Polskiego Kontyngentu Wojsko-
wego w misji w Afganistanie począwszy od 2002 r.
kształtowały się na poziomie: 32 mln zł – 2002 r.,
14,7 mln zł – 2003 r., 10,3 mln zł – 2004 r., 10,5 mln zł
– 2005 r., 40,1 mln zł – 2006 r., 339,4 mln zł – 2007 r.,
399,8 mln zł – 2008 r. i 781,8 mln zł – 2009 r. Nato-
miast wydatki z budżetu resortu obrony narodowej
z tytułu udziału Polskiego Kontyngentu Wojskowego
w misji w Iraku w składzie Wielonarodowej Dywi-
zji pod polskim dowództwem kształtowały się na-
stępująco: 170,9 mln zł – 2003 r., 306,3 mln zł
– 2004 r., 162,4 mln zł – 2005 r., 101,1 mln zł – 2006 r.,
118,1 mln zł – 2007 r., 124 mln zł – 2008 r. i 0,5 mln zł
– 2009 r.
Ponadto Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej od
2005 r. zaangażowane są w misję szkoleniową (NTM-I)
z siedzibą w Bagdadzie, której wydatki od 2008 r. pod-
legają osobnej ewidencji. Wydatki z budżetu resortu
obrony narodowej ponoszone z tego tytułu w 2008 r.
wyniosły 0,1 mln zł, a w 2009 r. – 11,4 mln zł.
Prezentowane dane w zakresie wydatków zreali-
zowanych w 2009 r. mogą ulec nieznacznej zmianie
w związku z trwającym procesem podsumowania
roku budżetowego.
Wydatki ponoszone przez resort obrony narodo-
wej na utrzymanie polskich kontyngentów wojsko-
wych w Afganistanie i Iraku nie miały bezpośrednie-
go wpływu na uzawodowienie armii.
Odnosząc się do problematyki uzawodowienia Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie infor-
muję, że proces ten uległ przyspieszeniu po przyjęciu
przez Radę Ministrów w dniu 5 sierpnia 2008 r. rzą-
dowego „Programu profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–2010”, okre-
ślającego zadania związane z profesjonalizacją pol-
skiej armii nie tylko dla resortu obrony narodowej
ale całej administracji rządowej. Realizując ustalenia
wskazanego programu, w 2009 r. nie powoływano
poborowych do odbycia zasadniczej służby wojskowej,
zwalniając jednocześnie żołnierzy powołanych do od-
bycia tej służby w 2008 r. Zgodnie z rozporządzeniem
605
ministra obrony narodowej z dnia 19 stycznia 2009 r.
w sprawie zwalniania żołnierzy z czynnej służby woj-
skowej i powoływania poborowych do odbycia tej
służby w 2009 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 62, ze zm.) we
wrześniu ubiegłego roku żaden żołnierz nie odbywał
już zasadniczej służby wojskowej.
Zasadnicze znaczenie dla procesu profesjonaliza-
cji mają dokonane w 2009 r. kolejne zmiany ustawy
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiąz-
ku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r.
Nr 241, poz. 2416, ze zm.) i ustawy z dnia 11 września
2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 892, ze zm.), które we-
szły w życie z dniem 1 stycznia br. Wprowadzają one
rozwiązania umożliwiające pełne uzawodowienie Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zawieszono obo-
wiązek odbywania zasadniczej służby wojskowej,
form jej równorzędnych i zastępczych oraz wprowa-
dzono służbę kontraktową i służbę przygotowawczą.
Nowym elementem będzie ochotnicza służba żołnie-
rzy rezerwy na przydziałach kryzysowych, w ramach
Narodowych Sił Rezerwowych.
Rozwiązania te umożliwiły przyjęcie do służby
podoficerów i szeregowych nadterminowej zasadni-
czej służby wojskowej spełniających wymagania do
powołania do zawodowej służby wojskowej pełnionej
na podstawie kontraktu. Zgodnie z aneksami do
„Programu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej w latach 2007–2012” (z kwietnia, maja
i grudnia 2009 r.) działania te spowodowały osiągnię-
cie w styczniu br. zakładanej liczebności Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na poziomie 100 tys.
żołnierzy zawodowych i służby kandydackiej oraz
umożliwią rozpoczęcie w drugiej połowie br. naboru
żołnierzy rezerwy do Narodowych Sił Rezerwowych.
W 2010 r. ich liczebność osiągnie do 10 tys. żołnierzy,
natomiast w 2011 r. planuje się zwiększenie liczby
żołnierzy Narodowych Sił Rezerwowych do 20 tys.,
co skutkować będzie osiągnięciem zakładanej przez
rząd docelowej liczebności polskich Sił Zbrojnych.
W zakresie pomocy technicznej udzielonej przez
stronę amerykańską uprzejmie informuję, że wartość
wsparcia logistycznego w ramach tzw. umowy ACSA
wynosi ok. 119,6 mln USD (do dnia 31 grudnia 2009 r.).
Największy udział, tj. ok. 70%, stanowią koszty zwią-
zane z rozbudową i utrzymaniem baz oraz zapewnie-
niem właściwych warunków socjalno-bytowych żoł-
nierzy Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afga-
nistanie. Do dzisiaj wysokość udzielonego amerykań-
skiego wsparcia wzrosła o kolejne 40 mln USD, co
jest wynikiem użyczenia minoodpornych pojazdów
typu MRAP (Mine Resistance Ambush Protected).
Nadmienić należy, że kontyngent otrzymał w użyt-
kowanie od strony amerykańskiej łącznie 99 pojaz-
dów HMMWV Hummer, 30 pojazdów typu MRAP
i kilkanaście pojazdów specjalistycznych. Jednocze-
śnie został on wyposażony w sprzęt łączności i infor-
matyki, m.in. najnowszej generacji urządzenia unie-
możliwiające detonowanie IED (min pułapek) drogą
radiową oraz system zobrazowania pola walki i mo-
606
nitorowania położenia wojsk własnych. Nieocenio-
nym pozostaje fakt korzystania przez stronę polską
z amerykańskiego wsparcia w sferze dotyczącej
transportu powietrznego przerzutu zaopatrzenia,
wyposażenia oraz ludzi do i z rejonu działania kon-
tyngentu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie waloryzacji rent i emerytur (14339)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 17 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14339/10, dotyczące interpelacji posła
Henryka Siedlaczka w sprawie waloryzacji rent
i emerytur uprzejmie informuję.
W konstrukcji systemu ubezpieczeń społecznych
waloryzacja świadczeń emerytalno-rentowych stano-
wi bardzo ważny element. Zasady indeksacji określa-
ją zakres ochrony realnej wartości emerytur i rent
oraz decydują o udziale populacji osób już nieaktyw-
nych zawodowo we wzroście gospodarczym i wzroście
poziomu życia całego społeczeństwa.
Sprawa waloryzacji świadczeń jest jedną z bar-
dziej drażliwych i publicznie szeroko komentowanych
kwestii, co wynika przede wszystkim z niemożności
zaspokojenia oczekiwań wszystkich świadczeniobior-
ców w tym zakresie. O wadze tego zagadnienia naj-
lepiej świadczy fakt, że na przestrzeni ostatnich lat
wielokrotnie zmieniano zarówno zasady waloryzacji
emerytur i rent, jak i mechanizm jej przeprowadza-
nia, starając się znaleźć jak najlepsze dla ogółu spo-
łeczeństwa rozwiązanie.
Obecnie obowiązujące zasady waloryzacji emery-
tur i rent, określone w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227),
są wynikiem zmian wprowadzonych ustawą z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368).
Zgodnie z ustawą waloryzacja polega na pomno-
żeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru
przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega
kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wy-
sokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku
kalendarzowego, w którym przeprowadza się walo-
ryzację. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty
przyznane przed terminem waloryzacji.
Wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik
cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim
roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20%
realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym. Zwiększenie o co
najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wyna-
grodzenia jest corocznie przedmiotem negocjacji
w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych.
Waloryzacja emerytur i rent przeprowadzana jest
od dnia 1 marca.
Uprzejmie informuję, iż uważam, że w ostatnich
latach w zakresie waloryzacji świadczeń nastąpiły
pozytywne zmiany uwzględniające interesy osób po-
bierających świadczenia emerytalno-rentowe. Przede
wszystkim przywrócono coroczną waloryzację, a przy-
jęta metoda ustalania wskaźnika waloryzacji emery-
tur i rent powoduje, że waloryzacja służy nie tylko
zachowaniu siły nabywczej świadczeń w relacji do
kosztów utrzymania, ale również zapewnia ich real-
ny wzrost powyżej inflacji i tym samym umożliwia
emerytom i rencistom udział we wzroście gospodar-
czym – na miarę możliwości budżetu państwa i Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie możliwości wprowadzenia
obligatoryjnej kontroli trzeźwości kierowcy
przy okazji rutynowej kontroli drogowej (14341)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. SPS-023-14341/10,
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Henryka Siedlaczka w sprawie możliwości wprowa-
dzenia obligatoryjnej kontroli trzeźwości kierowcy
przy okazji rutynowej kontroli drogowej, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 126–
–129 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu

drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) policjant, wykonując czynności w zakre-
sie czuwania nad bezpieczeństwem i porządkiem ru-
chu na drogach, kierowania ruchem i jego kontrolo-
wania, jest upoważniony m.in. do żądania poddania
się przez kierującego pojazdem lub przez inną osobę,
w stosunku do której zachodzi uzasadnione podejrze-
nie, że mogła kierować pojazdem, badaniu w celu
ustalenia w organizmie alkoholu lub środka działa-
jącego podobnie do alkoholu. Decyzję o tym podejmu-
je policjant przeprowadzający kontrolę drogową
w oparciu o całokształt okoliczności towarzyszących
kontroli. Nie dotyczy to sytuacji, gdy kierujący lub
inna osoba – jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie,
że mogła kierować takim pojazdem – uczestniczy
w wypadku drogowym, w którym jest zabity lub ran-
ny. Wówczas badanie przeprowadzane jest obligato-
ryjnie. Metody i formy wykonywania przez policjan-
tów zadań w tym zakresie zostały uregulowane
w zarządzeniu nr 496 komendanta głównego Policji
z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie badań na zawartość
w organizmie alkoholu lub środka działającego po-
dobnie do alkoholu (Dz. Urz. KGP z 2004 r. Nr 9,
poz. 40) oraz w § 4 ust. 6 pkt 3 rozporządzenia mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 18 lip-
ca 2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego (Dz. U.
z 2008 r. Nr 132, poz. 841, z późn. zm.).
Podkreślić należy, iż uprawnienia do przeprowa-
dzania badań stanu trzeźwości kierujących pojazdem
podczas kontroli ruchu drogowego mają również inne
podmioty pozapolicyjne (np. funkcjonariusze Straży
Granicznej, inspektorzy transportu drogowego).
Jednym z priorytetowych działań Policji – zgod-
nie z „Katalogiem mierników stopnia realizacji prio-
rytetów komendanta głównego Policji na lata 2010–
–2012” – są działania na rzecz poprawy bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym (priorytet IV: Poprawa bez-
pieczeństwa w ruchu drogowym) ukierunkowane
m.in. na kontrole stanu trzeźwości, z założeniem suk-
cesywnego wzrostu liczby badań kierujących na za-
wartość alkoholu.
W 2009 r. policjanci ruchu drogowego skontrolowa-
li łącznie 5 408 315 kierujących, z których 2 305 582
zostało poddanych badaniu na zawartość alkoholu
(42,6% kontrolowanych). W konsekwencji ujawnio-
nych zostało 61 604 nietrzeźwych kierujących oraz
18 662 kierujących w stanie po spożyciu alkoholu,
razem – 80 266 (3,5% zbadanych).
Warto nadmienić, iż koszt zakupu w 2009 r. jed-
nego ustnika do urządzeń elektronicznych, użytko-
wanych w Policji, typu A (Alkomat A 2.0, Alcomat
Siemens, Alcotest Dräger 7110) oraz typu D (Alcotest
Dräger 7410) wynosił 0,16 zł/szt., natomiast typu AS
(Alco-Sensor IV) wynosił 0,61 zł/szt. (średnia cena
– 0,31 zł/szt.). Uwzględniając średnią cenę ustnika
oraz przyjmując do obliczeń wyłącznie wykonanie
jednokrotnego badania kierującego (bez weryfikacji),
całkowity koszt zużytych w 2009 r. ustników wyniósł
714 730,42 zł.
607
W kontekście wprowadzenia przepisów o obliga-
toryjnej kontroli trzeźwości każdego kierującego
pojazdem – w opinii Komendy Głównej Policji – na-
leżałoby rozważyć przede wszystkim następujące
kwestie:
1. Regulacje te nie mogą/nie powinny zostać za-
wężone jedynie do kontroli przeprowadzanych przez
Policję, tym samym podmioty pozapolicyjne upraw-
nione do wykonywania kontroli ruchu drogowego
i przeprowadzania badań stanu trzeźwości kierują-
cych winny zostać wyposażone/doposażone w urzą-
dzenia elektroniczne do przeprowadzania takich
badań podczas przeprowadzania kontroli ruchu dro-
gowego.
2. Wprowadzenie obligatoryjnej kontroli trzeźwo-
ści kierowców podczas rutynowej kontroli drogowej
miałoby wpływ na wzrost wydatków przeznaczonych
na zakup ustników (z wstępnych, szacunkowych wy-
liczeń Komendy Głównej Policji wynika, iż byłaby to
kwota rzędu ok. 1 mln zł rocznie).
Przedstawiając powyższe, pragnę podziękować
panu posłowi za zainteresowanie przedmiotową, nie-
wątpliwie jakże trudną problematyką, jaką jest po-
prawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Pragnę
przy tym podkreślić, iż inicjatywa pana posła zasłu-
guje na pełne poparcie, niemniej jednak wymaga
przeprowadzenia wnikliwych analiz i uzgodnień
w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poselskiego projektu ustawy
o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustaw (14342)
Odpowiadając na pismo (znak: SPS-023-14342/
10) z dnia 17 lutego 2010 r., przekazujące interpelację
posła Henryka Siedlaczka w sprawie prac legislacyj-
nych nad projektem ustawy o zmianie ustawy o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw (druk nr 2471), przedstawiam po-
niżej stosowne stanowisko.
608
Ustosunkowując się do pytania, czy sens ma
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, uprzejmie informuję, że proponowane zmiany we
wskazanej ustawie mają przede wszystkim polepszyć
i ułatwić przeprowadzanie wszelkich czynności w ra-
mach obowiązujących procedur. Aby w pełni zapew-
nić ochronę zadrzewień przydrożnych, powyższe
uzgodnienie powinno mieć zastosowanie również
w przypadku usuwania drzew z nieruchomości obję-
tych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej, do których na podstawie ustawy z dnia
10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn.
zm.) nie stosuje się przepisów o ochronie przyrody
w zakresie obowiązku uzyskiwania zezwoleń na ich
usunięcie. Ponadto przedstawiona propozycja zmiany
przepisu art. 83 ustawy o ochronie przyrody umożli-
wi regionalnym dyrektorom ochrony środowiska
ochronę cennych zadrzewień przydrożnych np. ze
względu na występowanie w nich gatunków obję-
tych ochroną gatunkową ścisłą, w tym na podstawie
dyrektywy siedliskowej i dyrektywy ptasiej lub ze
względu na wyjątkowe walory krajobrazowe. Organ
ten jest kompetentny w tym zakresie, ponieważ jest
organem właściwym do rozpatrywania wniosków
o odstępstwo od wybranych zakazów w stosunku do
gatunków objętych ochroną na terenie wojewódz-
twa. Nowelizacja powołanego artykułu nie będzie
wydłużać przeprowadzania inwestycji drogowych
w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby
w projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiają-
cego zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedy-
nie na zmianie nazwy zadania bez konieczności prze-
prowadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wprowadzenia zmian prawnych
umożliwiających dopuszczenie do świadczeń
publicznych mobilnych urządzeń
diagnostycznych (14343)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Adama Wykręta – posła na Sejm RP,
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14343/10 w spra-
wie mobilnych urządzeń diagnostycznych, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W obecnym stanie prawnym nie ma przeszkód
w zakresie używania mobilnych urządzeń diagno-
stycznych, są one także używane przez publiczne
zakłady opieki zdrowotnej. Urządzenia te muszą
jednak spełniać wszystkie normy dotyczące sposobu
i bezpieczeństwa ich użytkowania. W ten sposób
przeprowadza się np. badania mammograficzne czy
rentgenowskie.
Nie jest możliwe jednak prowadzenie działalno-
ści ograniczonej wyłącznie do diagnostyki przy po-
mocy takich mobilnych urządzeń. Każdy zakład
opieki zdrowotnej musi posiadać swoją siedzibę,
zgodnie z art. 11 i 12 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), co ma znaczenie choćby
w kontekście prawa pacjenta do dokumentacji me-
dycznej, wynikającego z ustawy z dnia 6 listopada
2008 r. o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta
(Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417, z późn. zm.). Ponad-
to takie mobilne urządzenie diagnostyczne może być
użytkowane w ramach jednostki czy komórki orga-
nizacyjnej zakładu, samo nie może stanowić odrębnej
jednostki czy komórki organizacyjnej zakładu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wysokości opodatkowania
energii elektrycznej wykorzystywanej
w przemyśle (14344)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14344/10,
przy którym przesłana została interpelacja pana po-

sła Adama Wykręta z dnia 8 lutego 2010 r. w sprawie
stawek podatku akcyzowego od energii elektrycznej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zharmonizowany podatek akcyzowy jest częścią
prawa wspólnotowego i w związku z tym opodatko-
wanie wyrobów energetycznych, w tym energii elek-
trycznej, reguluje dyrektywa Rady 2003/96/WE
z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restruktu-
ryzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczą-
cych opodatkowania produktów energetycznych i ener-
gii elektrycznej.
Implementację ww. dyrektywy stanowią: obo-
wiązująca od 1 marca 2009 r. ustawa z dnia 6 grud-
nia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r.
Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) oraz wykonujące ją roz-
porządzenie z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie zwol-
nień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 32, poz. 228).
Powyższa ustawa reguluje przypadki obligatoryj-
nych zwolnień od podatku akcyzowego wynikają-
cych z prawa wspólnotowego, tj. zwolnień, które
państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzić
do swojego ustawodawstwa, natomiast we wspomnia-
nym rozporządzeniu określono niektóre zwolnienia
fakultatywne.
Taki fakultatywny charakter ma również zwol-
nienie dla tzw. zakładów energochłonnych wynika-
jące z art. 17 ust. 1 lit. a dyrektywy Rady 2003/96/
WE, które ma zastosowanie pod warunkiem prze-
strzegania średnio przez wszystkie przedsiębior-
stwa minimalnych poziomów opodatkowania prze-
widzianych w tej dyrektywie. Ponadto państwa
członkowskie mogą stosować obniżki podatku do
zużycia produktów energetycznych wykorzystywa-
nych do ogrzewania lub dla celów art. 8 ust. 2 lit. b
i c oraz do energii elektrycznej na rzecz zakładów
energochłonnych.
W obecnym stanie prawnym nie zdecydowano się
na wprowadzenie przedmiotowego zwolnienia do pra-
wodawstwa krajowego.
Należy jednak zauważyć, że wysokość opodatko-
wania podatkiem akcyzowym energii elektrycznej
kształtuje się w Polsce na niezmienionym od 2002 r.
poziomie 20 zł za MWh, co odpowiada 0,02 zł za
1 kWh. Chociaż podatek akcyzowy ma charakter ce-
notwórczy, to nie jest on jedynym elementem składo-
wym cen energii elektrycznej. Oznacza to, iż zakła-
dając średnią cenę energii elektrycznej w 2009 r. na
poziomie 252 zł/MWh brutto, akcyza stanowiła 7,94%
tej ceny. Zatem w przypadku przedsiębiorstw ener-
gochłonnych, w których koszt zużywanej energii sta-
nowi 10–50% kosztów ogólnych, udział akcyzy wy-
nosił od 0,79% do 3,9% tych kosztów. Wynika z tego,
że obecna stawka akcyzy stosunkowo w niewielkim
stopniu oddziałuje na koszty działalności gospodar-
czej przedsiębiorstw branż energochłonnych, a biorąc
pod uwagę kwotowy charakter tej stawki, udział ak-
cyzy w kosztach w ostatnich kilku latach wyraźnie
maleje.
609
Podkreślenia wymaga fakt, iż ceny energii elek-
trycznej dla odbiorców przemysłowych w Polsce na-
leżą do średnich cen europejskich, a w porównaniu
z takimi państwami jak Niemcy, Włochy czy Hiszpa-
nia są około dwukrotnie niższe. Ponadto w większo-
ści krajów Unii Europejskiej koszty siły roboczej
i koszty dystrybucji energii elektrycznej obciążające
jej odbiorców są dużo wyższe od tych, z jakimi mamy
do czynienia w Polsce, co w konsekwencji pozwala
wyrobom wyprodukowanym przez krajowe przedsię-
biorstwa energochłonne skutecznie konkurować na
wolnym rynku.
Obecnie w sprawie ewentualnego wprowadzenia
zwolnienia bądź obniżenia podatku akcyzowego dla
przedsiębiorstw energochłonnych trwają konsultacje
z przedstawicielami Ministerstwa Gospodarki. Jed-
nak zdaniem Ministerstwa Finansów wprowadzenie
takiego rozwiązania do polskiego ustawodawstwa
może mieć negatywny wpływ na efektywność wyko-
rzystania energii elektrycznej. Mogłoby ono bowiem
spowodować spadek zainteresowania poszukiwaniem
i wdrażaniem innych rozwiązań umożliwiających
oszczędności w zużyciu energii elektrycznej. Unia
Europejska dąży do zwiększenia efektywności ener-
getycznej i wdraża szereg mechanizmów, które umoż-
liwiają lepsze wykorzystanie zasobów. Przykładem
może być spotkanie Grupy Wysokiego Szczebla w ra-
mach prac Rady Unii Europejskiej. Jedną z podsta-
wowych konkluzji, jaka wynika z tego spotkania,
było stwierdzenie, że poprawa efektywności energe-
tycznej będzie skutecznym narzędziem w zapewnie-
niu bezpieczeństwa energetycznego Unii Europej-
skiej i pomoże w przeciwdziałaniu zwyżkującym ce-
nom paliw na rynkach światowych.
Należy również zauważyć, że wprowadzenie ww.
zwolnienia lub obniżenia stawki akcyzy w przypad-
ku przedsiębiorstw energochłonnych prawdopodob-
nie będzie prowadzić do zaniechania działań pro-
środowiskowych zmierzających do ograniczenia
emisji szkodliwych gazów. Wydaje się, że właściwym
kierunkowo zadaniem z punktu widzenia ekologii
są strategie zakładające pozyskanie energii elek-
trycznej pochodzącej z odnawianych źródeł energii.
Taka energia od 2002 r. podlega zwolnieniu z podat-
ku akcyzowego.
Nie ulega wątpliwości, że chociaż obciążenia po-
datkowe wpływają na cenę energii elektrycznej, to
jednak nie jest to wpływ istotny. Ceny detaliczne
energii elektrycznej dostarczanej dla odbiorcy końco-
wego należą do kategorii cen umownych, tj. ustala-
nych przez producentów w oparciu o mechanizmy
rynkowe, i – jak tego dowodzą przykłady z lat ubie-
głych – kiedy obniżano akcyzę np. na benzynę, ewen-
tualne obniżki podatku nie znalazły odzwierciedle-
nia w spadku cen.
Tym samym wyrażam głębokie przekonanie, że
obniżenie podatku akcyzowego lub zróżnicowanie sta-
wek akcyzy na energię elektryczną nie będzie miało
dużego wpływu na cenę energii elektrycznej, szczegól-
610
nie w kontekście wzrostu cen energii spowodowanego
innymi czynnikami. Natomiast nawet niewielka zmia-
na w wysokości opodatkowania energii elektrycznej
może spowodować poważne skutki budżetowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przeniesienia produkcji samochodu
Fiat Panda z Polski do Włoch (14345)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r. znak:
SPS-023-14345/10 interpelacji pana pwosła Andrze-
ja Szlachty w sprawie przeniesienia produkcji samo-
chodu Fiat Panda z Polski do Włoch poniżej przed-
stawiam odpowiedź na postawione w niniejszej inter-
pelacji pytania.
Ministerstwo Gospodarki nie prowadzi aktual-
nie rozmów na temat restrukturyzacji działalności
globalnego koncernu Fiat Group & Chrysler, utrzy-
mując jednakże bieżący kontakt z reprezentantem
Fiata w Polsce. Z posiadanych informacji wynika,
że Fiat Group znajduje się w trakcie przygotowywa-
nia planu restrukturyzacji, który prawdopodobnie
zostanie zatwierdzony i ogłoszony w drugim kwar-
tale roku 2010.
Ministerstwo Gospodarki nie było oficjalnie infor-
mowane przez kierownictwo koncernu Fiat ani przez
Zarząd Fiat Auto Poland w sprawie planów koncernu
wobec fabryki w Tychach. W związku z powyższym
nie posiada potwierdzonych informacji o problemach,
jakie mogą w przyszłości wystąpić w związku z ew.
alokacją produkcji kolejnych modeli. Fabryka w Ty-
chach, jako część Fiat Group, realizuje plany koncer-
nu, a minister gospodarki nie ma bezpośredniego
wpływu na decyzje biznesowe podejmowane przez
jego zarząd.
Z uzyskanych informacji wynika, że Fiat nie pla-
nuje przenoszenia produkcji samochodów Panda
z Polski do Włoch ani też produkcji samochodów
Lancia Ypsilon z Włoch do Polski. Podawane przez
koncern informacje wskazują na możliwość urucho-
mienia we Włoszech produkcji nowego modelu Pandy,
zaś w Polsce może zostać uruchomiona produkcja no-
wego modelu samochodu z segmentu B – Lancia Yp-
silon. W Polsce nadal będą produkowane cieszące się
wciąż dużym zainteresowaniem modele: Panda, 500,
Ford Ka. Fabryka w Tychach wyróżnia się najwyż-
szym poziomem efektywności i konkurencyjności.
W 2009 r. jej produkcja samochodów osobowych i do-
stawczych wzrosła o 37% w porównaniu z rokiem
2008 i o 75% w porównaniu z rokiem 2007. W ubie-
głym roku wyprodukowano 605 tys. samochodów,
w tym: 298 tys. szt. samochodów Panda, 184 tys. szt.
Fiata 500, 112 tys. szt. Forda Ka oraz 11 tys. szt.
Seicento. Ostateczna decyzja dotycząca lokalizacji
produkcji nowego modelu Lancii Ypsilon, jak również
wielkość jego ew. produkcji w Polsce przedstawiona
zostanie przez kierownictwo koncernu Fiata w dru-
gim kwartale 2010 r.
Ministerstwo Gospodarki jest zainteresowane
tworzeniem nowych miejsc pracy w przemyśle moto-
ryzacyjnym. Dlatego też stwarza warunki zachęca-
jące inwestorów do lokowania lub rozszerzania swo-
ich inwestycji w Polsce. Z funkcjonującego obecnie
stworzonego systemu zachęt z tytułu działalności
w specjalnej strefie ekonomicznej korzysta m.in. spół-
ka Fiat-GM Powertrain, aktualnie w 100% należąca
do Fiata. W Katowickiej Specjalnej Strefie Ekono-
micznej rozwija swoją działalność General Motors
Manufacturing Poland (GMMP) z uruchomioną
w końcu zeszłego roku produkcją nowego modelu sa-
mochodu Astra IV. Volkswagen Poznań w roku 2009
poszerzył swoją ofertę samochodów o ekologiczny mo-
del Caddy Maxi Eco Fuel (z napędem na gaz ziemny),
a także wprowadził na rynek Caddy Maxi Motion
(wersja z napędem na cztery koła) i nową wersję mo-
delu Transporter T5 GS oraz planuje na rok 2010
kolejne inwestycje rzędu 36 mln PLN. Rośnie pro-
dukcja i eksport autobusów, zwłaszcza autobusów
miejskich i międzymiastowych. Poprawia się sytu-
acja polskich producentów komponentów i części mo-
toryzacyjnych.
Z uwagi na fakt, że udział produkcji lokalnej
w sprzedaży nowych samochodów na rynku polskim
oscyluje wokół 2 do 4% sytuacja przemysłu motory-
zacyjnego jest w bardzo dużym stopniu uzależniona
od koniunktury na rynkach zagranicznych, a zwłasz-
cza europejskich.
We wspomnianej przez pana posła opinii nieza-
leżnego eksperta motoryzacyjnego prezesa Instytutu
Badań Rynku Motoryzacyjnego SAMAR pana Woj-
ciecha Drzewieckiego znalazły się informacje wska-
zujące iż decyzja dotycząca ewentualnego uruchomie-
nia produkcji nowej Pandy we włoskiej fabryce pod
Neapolem może mieć także kontekst polityczny. W prze-
kazanym Ministerstwu Gospodarki wyjaśnieniu pan
prezes Drzewiecki poinformował, że, mówiąc o tym
kontekście, miał na myśli rynek włoski, a nie polski.
Ocenia on, że z ekonomicznego punktu widzenia fa-
bryka w Tychach jest zakładem wzorcowym, gwa-
rantującym wysoką jakość produktu przy relatywnie
niskich kosztach. Jak stwierdza, decyzja o ewentual-
nej zmianie miejsca produkcji musi więc być poparta
odpowiednimi analizami. Zdaniem pana prezesa
Drzewieckiego rząd polski w tej konkretnej kwestii

niewiele może zrobić, albowiem Fiat jest prywatną
firmą, w której autonomiczne decyzje podejmuje za-
rząd i żaden rząd nie może mieć na nie wpływu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów przeniesienia produkcji
samochodów Lancia Ypsilon do Polski (14347)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14347/10, interpelacji pana posła Andrzeja
Szlachty w sprawie planów przeniesienia produkcji
samochodów Lancia Ypsilon do Polski poniżej przed-
stawiam odpowiedź na postawione w niniejszej inter-
pelacji pytania.
Nawiązując do odpowiedzi na interpelację pana
posła w sprawie przeniesienia produkcji samochodu
Fiat Panda z Polski do Włoch (znak: SPS-023-14345/
10 z dn. 17.02.2010), informuję że Ministerstwo Go-
spodarki nie prowadzi aktualnie rozmów na temat
restrukturyzacji działalności koncernu Fiat Group.
Z bieżących kontaktów z reprezentantem Fiata
w Polsce wynika, że koncern znajduje się w trakcie
przygotowywania planu restrukturyzacji, który
prawdopodobnie zostanie zatwierdzony i ogłoszony
w drugim kwartale 2010 r.
Kierownictwo Fiata podjęło już decyzję o za-
mknięciu zakładów na Sycylii, w których produko-
wany jest obecny model Lancia Ypsilon. Wygaszenie
produkcji tego samochodu w sycylijskich zakładach
nie jest równoznaczne z jej przeniesieniem do Polski.
Albowiem w Polsce rozważane jest podjęcie produkcji
nowego modelu Lancii Ypsilon (należącego do seg-
mentu B).
Ostateczna decyzja dotycząca lokalizacji produk-
cji nowego modelu Lancii Ypsilon, jak również wiel-
kość jego ew. produkcji w Polsce, przedstawiona zo-
stanie przez kierownictwo koncernu Fiata w drugim
kwartale 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
611
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie uproszczenia i ujednolicenia
orzecznictwa dotyczącego
stopnia niepełnosprawności (14350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
18 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14350/10, interpela-
cję pani poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie uprosz-
czenia i ujednolicenia orzecznictwa dotyczącego stop-
nia niepełnosprawności, uprzejmie informuję.
W latach 90. XX w. przeprowadzono reformę
funkcjonującego systemu ubezpieczeń społecznych.
Jednym z elementów tej reformy było uwolnienie
systemu ubezpieczeniowego od orzecznictwa do ce-
lów innych niż rentowe. W związku z tym z dniem
1 września 1997 r. zaczęły funkcjonować 2 odrębne
systemy:
— orzekania o niezdolności do pracy do celów
przyznawania świadczeń rentowych,
— orzekania o stopniu niepełnosprawności i nie-
pełnosprawności (od 1 stycznia 2002 r.) do celów ko-
rzystania z ulg i uprawnień.
Orzecznictwo o niepełnosprawności i stopniu nie-
pełnosprawności nie łączy się w żaden sposób z uzy-
skaniem prawa do świadczenia z ubezpieczeń spo-
łecznych, dlatego też określane jest mianem systemu
pozarentowego. Różnice w funkcjonowaniu orzecz-
nictwa o niezdolności do pracy i o niepełnosprawno-
ści wynikają z celów, do jakich systemy zostały po-
wołane. Najważniejszą z różnic jest to, że niepełno-
sprawność nie oznacza braku zdolności do pracy. Nie
oznacza to jednak, że orzecznictwo o niepełnospraw-
ności realizowane przez zespoły do spraw orzekania
o niepełnosprawności jest sprzeczne z orzecznictwem
o niezdolności do pracy.
System rentowy w postępowaniu orzeczniczym
kieruje się kryteriami pozwalającymi ustalić niezdol-
ność do pracy i na tej podstawie ustala prawo do
świadczenia rentowego jako rekompensaty za utra-
coną zdolność do zarobkowania jedynie w stosunku
do osób spełniających warunki przepisów o ubezpie-
czeniu społecznym. Stopień naruszenia sprawności
organizmu, będący podstawą diagnozy orzeczniczej
w systemie rentowym, służy do określenia rozmiaru
i zakresu ograniczeń, jakich doznaje osoba w pełnie-
niu aktywności zawodowej, możliwości zarobkowania
i uzyskania samodzielności ekonomicznej.
Natomiast naruszenie sprawności organizmu słu-
żące diagnozie orzeczniczej ustalającej niepełno-
sprawność jest podstawą do określenia ograniczeń,
jakich doznaje osoba w samodzielnej egzystencji lub
pełnieniu ról społecznych. Decyzja o zaliczeniu osoby
do odpowiedniego stopnia niepełnosprawności nie
612
tylko potwierdza samą niepełnosprawność, ale wska-
zuje również formy rehabilitacji zawodowej i społecz-
nej, z jakich osoba, której to dotyczy, może korzystać,
oraz warunkuje prawo do korzystania z wielu ulg
i uprawnień przyznanych na podstawie odrębnych
przepisów (m.in. z zakresu pomocy społecznej, świad-
czeń rodzinnych, dodatków mieszkaniowych), wspie-
rających osoby niepełnosprawne w życiu osobistym
lub społecznym. Rozdzielenie orzecznictwa na rento-
we i pozarentowe było więc uzasadnione z uwagi na
odrębność celów orzekania.
Jednocześnie pomimo tych różnic ustawa z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) trak-
tuje, co do zasady, osoby posiadające orzeczenia or-
ganów rentowych na równi z osobami niepełnospraw-
nymi posiadającymi orzeczenie zespołu do spraw
orzekania o niepełnosprawności do celów ulg i upraw-
nień przewidzianych w tej ustawie. W świetle art. 5
ww. ustawy orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych o:
1) całkowitej niezdolności do pracy traktowane
jest na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu nie-
pełnosprawności,
2) niezdolności do samodzielnej egzystencji trak-
towane jest na równi z orzeczeniem o znacznym stop-
niu niepełnosprawności,
3) całkowitej niezdolności do pracy traktowane
jest na równi z orzeczeniem o umiarkowanym stop-
niu niepełnosprawności,
4) częściowej niezdolności do pracy traktowane
jest na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepeł-
nosprawności.
Natomiast zgodnie z art. 62 przedmiotowej usta-
wy osoby, które przed dniem 1 stycznia 1998 r. zosta-
ły zaliczone do jednej z grup inwalidów (na podstawie
orzeczeń KIZ, KRUS, MON i MSWiA), są osobami
niepełnosprawnymi w rozumieniu ustawy, jeżeli
przed tą datą orzeczenie o zaliczeniu do jednej z grup
inwalidów nie utraciło mocy.
Orzeczenie o zaliczeniu do:
1) I grupy inwalidów traktowane jest na równi
z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnospraw-
ności,
2) II grupy inwalidów traktowane jest na równi
z orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności,
3) III grupy inwalidów traktowane jest na rów-
ni z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnospraw-
ności.
Z kolei osoby o stałej albo długotrwałej niezdolno-
ści do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za
niepełnosprawne, z tym że:
1) osoby, którym przysługuje zasiłek pielęgnacyj-
ny, traktuje się jako zaliczone do osób o znacznym
stopniu niepełnosprawności,
2) pozostałe osoby traktuje się jako zaliczone do
osób o lekkim stopniu niepełnosprawności.
Powyższe reguły nie dotyczą orzeczeń organów
orzeczniczych KRUS, MON i MSWiA wydanych po
1 stycznia 1998 r. Osoby posiadające orzeczenia or-
ganów rentowych, zarówno te, które traktowane są
na równi z orzeczeniami o stopniu niepełnosprawno-
ści, jaki i te, które nie mają takiego charakteru, nie
muszą w celu ubiegania się o wydanie orzeczenia
o stopniu niepełnosprawności odrębnie gromadzić
całej dokumentacji medycznej. Posiadana przez nie
dokumentacja medyczna, zgromadzona do celów
ubiegania się o orzeczenia organów rentowych, zo-
stanie wykorzystana w procesie ustalania stopnia
niepełnosprawności.
Pragnę przy okazji zauważyć, iż osoby posiadają-
ce orzeczenia organów rentowych, które traktowane
są na równi z orzeczeniami o stopniu niepełnospraw-
ności, mają prawo korzystać z uproszczonej procedu-
ry orzeczniczej poprzez ubieganie się o wydanie orze-
czeniach o wskazaniach do ulg i uprawnień. Zgodnie
z art. 5a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabi-
litacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych w postępowaniu w spra-
wach o wydanie orzeczenia o wskazaniach do ulg
i uprawnień zespół do spraw orzekania o niepełno-
sprawności wydaje orzeczenie, w którym stopień nie-
pełnosprawności określa na podstawie przedłożonych
orzeczeń, natomiast wskazania, o których mowa
w art. 6b ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, ustala stosownie do naru-
szonej sprawności organizmu i ograniczeń funkcjo-
nalnych uzasadniających korzystanie z ulg i upraw-
nień na podstawie odrębnych przepisów. Postępowa-
nie ma charakter jednoinstancyjny, przeprowadzane
jest jednoosobowo przez lekarza – członka powiato-
wego zespołu.
W ciągu 13 lat od wprowadzenia reformy orzecz-
nictwa (polegającej na oddzieleniu systemu rentowe-
go od systemu pozarentowego) podejmowane były
– dla dobra osób niepełnosprawnych – próby skoor-
dynowania tych systemów. Ich zasadniczym zada-
niem było uniknięcie podwójnego orzekania do celów
rentowych i pozarentowych. W tym celu w roku 2002
wprowadzono do ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych przywołany powyżej
przepis art. 5a służący ustalaniu wskazań do ulg
i uprawnień osobom posiadającym ściśle określone
orzeczenia organów rentowych, bez konieczności
przechodzenia pełnej procedury orzeczniczej.
Natomiast w roku 2007 znowelizowano przepisy
ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w celu umoż-
liwienia traktowania osób legitymujących się orze-
czeniami o niezdolności do samodzielnej egzystencji
(wydawanymi przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych) na równi z osobami niepełnosprawnymi. Przed-
miotowe działania nie przyniosły jednak (m.in. ze
względu na odległość czasową pomiędzy ustaleniem
grupy inwalidzkiej lub niezdolności do pracy a okre-

śleniem wskazań do korzystania z ulg i uprawnień)
oczekiwanego rezultatu. Dlatego też, mając na uwa-
dze powyższe oraz kierując się potrzebą zdiagnozo-
wania obecnie funkcjonujących systemów orzekania
o niepełnosprawności i niezdolności do pracy, w Mi-
nisterstwie Pracy i Polityki Społecznej podjęte zosta-
ły działania mające na celu m.in.:
— dokonanie oceny działania 5 systemów orzecz-
niczych w kontekście ich kompatybilności i koniecz-
ności koordynacji działań lub możliwości ich zinte-
growania,
— przygotowanie projektu założeń zmian syste-
mowych w zakresie orzekania o niepełnosprawności
i niezdolności do pracy, z uwzględnieniem skutków
ich oddziaływania na możliwość korzystania z syste-
mu wsparcia udzielanego osobom, których dotyczy
orzeczenie, określonego w odrębnych przepisach.
Realizacja tych działań oparta została na formu-
le zespołu. Pojawiły się jednak wątpliwości, czy do-
tychczasowa formuła – ze względu na zmianę sytuacji
społeczno-gospodarczej kraju, której skutki wyma-
gają szczegółowej analizy wpływu na funkcjonowanie
5 systemów orzekania o niepełnosprawności i nie-
zdolności do pracy – gwarantuje osiągnięcie zakłada-
nych celów. Orzekanie o niepełnosprawności i nie-
zdolności do pracy, będące elementem istotnej aktyw-
ności formalizującej uprawnienia osób niepełno-
sprawnych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego
oraz rynku pracy, jest w Polsce działalnością stosun-
kowo słabo opartą na przesłankach naukowych. Wy-
nika to z faktu, iż niepełnosprawność jest zjawiskiem
bardzo różnorodnym, a działania na rzecz osób nie-
pełnosprawnych sytuują się w kilku dziedzinach ży-
cia opartych na wielu dyscyplinach naukowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że odpowiedź
na powyższą interpelację stanowi równocześnie od-
powiedź na interwencję poselską pani poseł Bożeny
Szydłowskiej z dnia 8 lutego 2010 r. w sprawie pro-
blemów z orzecznictwem o stopniu niepełnosprawno-
ści i niezdolności do pracy.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
akcyzy na alkohol zużywany do produkcji
wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia
(14354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-14354/10 z dnia 18 lutego 2010 r.,
dotyczące interpelacji pana posła Tomasza Kuleszy
613
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących akcy-
zy na alkohol zużywany do produkcji wyrobów nie-
przeznaczonych do spożycia, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zasady opodatkowania akcyzą wyrobów akcyzo-
wych zostały uregulowane w ustawie z dnia 6 grud-
nia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r.
Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) oraz w rozporządzeniach
wykonawczych do tej ustawy.
Zgodnie z art. 92 ww. ustawy do napojów alkoho-
lowych zalicza się alkohol etylowy, piwo, wino, napoje
fermentowane i produkty pośrednie. Natomiast zgod-
nie z art. 93 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym do
alkoholu etylowego w rozumieniu ustawy zalicza się:
1) wszelkie wyroby o rzeczywistej objętościowej
mocy alkoholu przekraczającej 1,2% objętości, objęte
pozycjami CN 2207 i 2208, nawet jeżeli są to wyroby
stanowiące część wyrobu należącego do innego dzia-
łu Nomenklatury Scalonej;
2) wyroby objęte pozycjami CN 2204, 2205 i 2206 00
o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu przekra-
czającej 22% objętości;
3) napoje zawierające rozcieńczony lub nierozcień-
czony alkohol etylowy.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku akcyzo-
wym przedmiotem opodatkowania akcyzą jest nie
tylko produkcja wyrobów akcyzowych w kraju, ale
także import i nabycie wewnątrzwspólnotowe wy-
robów akcyzowych, z wyłączeniem nabycia we-
wnątrzwspólnotowego dokonywanego do składu po-
datkowego.
W świetle tego przepisu opodatkowaniu akcyzą
podlegają zarówno wyroby akcyzowe nabywane w pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej, jak również
wyroby importowane, np. z Ukrainy.
Jednocześnie ustawa o podatku akcyzowym prze-
widuje zwolnienia alkoholu etylowego od podatku
akcyzowego.
W art. 30 ust. 9 ustawy zwalnia się m.in. alkohol
etylowy:
1) całkowicie skażony, importowany, nabywany
wewnątrzwspólnotowo albo produkowany na teryto-
rium kraju, wskazanymi przez dowolne państwo
członkowskie Wspólnoty Europejskiej środkami do-
puszczonymi do skażania alkoholu etylowego na pod-
stawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 3199/93
z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego
uznawania procedur całkowitego skażenia alkoholu
etylowego do celów zwolnienia z podatku akcyzowe-
go, w tym zawarty w wyrobach nieprzeznaczonych
do spożycia przez ludzi,
2) zawarty w nabywanych wewnątrzwspólnotowo
wyrobach nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi,
skażony środkami skażającymi dopuszczonymi przez
państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej po-
chodzenia wyrobu,
3) zawarty w importowanych wyrobach nieprze-
znaczonych do spożycia przez ludzi, skażony środka-
mi skażającymi, o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2,
tj. środkami określonymi przez ministra finansów
614
spośród środków dopuszczonych do skażania alkoho-
lu etylowego na podstawie przepisów wydanych na
podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie
alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów ty-
toniowych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z późn. zm.).
Ponadto w art. 32 ust. 4 pkt 2 zwalnia się ze
względu na przeznaczenie, pod określonymi w usta-
wie warunkami, alkohol etylowy skażony środkami
skażającymi określonymi przez ministra finansów
spośród środków dopuszczonych do skażania alkoho-
lu etylowego na podstawie przepisów wydanych na
podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie
alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów ty-
toniowych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z późn. zm.) i wy-
korzystywany do produkcji produktów nieprzezna-
czonych do spożycia przez ludzi – wyłącznie w przy-
padku zużycia tego alkoholu przez podmiot prowa-
dzący skład podatkowy jako podmiot zużywający lub
dostarczenia go ze składu podatkowego na teryto-
rium kraju do podmiotu zużywającego.
Odnośnie do nabycia wewnątrzwspólnotowego al-
koholu etylowego, o którym mowa w art. 30 ust. 9 pkt 2
ustawy, dla celów stosowania zwolnienia od akcyzy
przyjmuje się, że alkohol ten został skażony środka-
mi skażającymi dopuszczonymi przez państwa człon-
kowskie Unii Europejskiej pochodzenia wyrobu, o ile
wyroby te były przedmiotem legalnego obrotu w jed-
nym z państw członkowskich Unii Europejskiej przed
ich przywozem na terytorium kraju. Zgodnie z § 4
ust. 1 rozporządzenia ministra finansów z dnia
24 lutego 2009 r. w sprawie zwolnień od podatku ak-
cyzowego (Dz. U. Nr 32, poz. 228) zasadą jest bo-
wiem, że nabywany w państwie członkowskim wyrób
nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi jako wyrób
gotowy, zawierający w swym składzie alkohol etylo-
wy i dopuszczany do spożycia w tym państwie człon-
kowskim podlega ustawodawstwu tego państwa
członkowskiego, co wynika z art. 27 ust. 1 lit. b dy-
rektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października
1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków
akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych.
Należy dodać, że dyrektywy są aktami prawa Unii
Europejskiej, które zobowiązują państwa członkow-
skie do implementacji określonych regulacji praw-
nych. Dyrektywa Rady 92/83/EWG dotyczy harmo-
nizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu
i napojów alkoholowych w Unii Europejskiej. Jeżeli
zatem alkohol etylowy nabywany wewnątrzwspólno-
towo został skażony środkami skażającymi dopusz-
czonymi przez państwo członkowskie Wspólnoty Eu-
ropejskiej pochodzenia wyrobu, to w kraju jest on
zwolniony od akcyzy na podstawie art. 30 ust. 9 pkt 2
ustawy o podatku akcyzowym.
Jak wynika z powyższego, z tytułu dokonania na-
bycia wewnątrzwspólnotowego wyrobów akcyzowych,
które były przedmiotem legalnego obrotu w państwie
członkowskim nabycia przed ich przywozem na te-
rytorium kraju, nie powstaje obowiązek zapłaty
akcyzy.
W przypadku importu wyrobów nieprzeznaczo-
nych do spożycia przez ludzi, zawierających w swym
składzie alkohol etylowy, kwestia określenia wyma-
gań odnośnie do sposobu skażania tego alkoholu na-
leży do państw członkowskich. Zgodnie z powyższym
w ustawie z dnia 6 grudnia 2010 r. o podatku akcy-
zowym w art. 30 ust. 9 pkt 3 zostało ustanowione
zwolnienie od akcyzy alkoholu etylowego zawartego
w importowanych wyrobach nieprzeznaczonych do
spożycia przez ludzi, skażonego środkami skażający-
mi określonymi przez ministra finansów w drodze
rozporządzenia z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie
dokumentu dostawy wyrobów akcyzowych objętych
zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przezna-
czenie, ewidencji tych wyrobów oraz wykazu środ-
ków skażających alkohol etylowy, służącego do sto-
sowania zwolnień od akcyzy (Dz. U. Nr 32, poz. 251,
z późn. zm.).
Opisane powyżej przepisy świadczą, że kwestia
opodatkowania alkoholu etylowego została w ustawie
o podatku akcyzowym i przepisach wykonawczych
szczegółowo uregulowana. Należy zauważyć również,
że obowiązujące zasady prawa nie przewidują dowol-
ności w interpretacji przepisów podatkowych przez
organy podatkowe. Jednak nie oznacza to, że wszyst-
kie rozstrzygnięcia tych organów muszą być uznawa-
ne przez podatników za prawidłowe. Dlatego roz-
strzyganiu wątpliwości i sporów prawnych w zakre-
sie interpretacji przepisów podatkowych służą odpo-
wiednie instrumenty prawne, takie jak odwołanie do
drugiej instancji, czy możliwość uzyskania przez po-
datnika tzw. interpretacji indywidualnej przepisów
prawa podatkowego. Podatnikowi służy również pra-
wo skierowania sprawy na drogę sądową, co daje
możliwość ostatecznego rozstrzygnięcia wszelkich
wątpliwości prawnych przez niezależny sąd.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie planowanych zmian przepisów
dotyczących powtarzania klasy przez ucznia
z powodu oceny nagannej z zachowania (14355)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-14355/10) pani poseł Anny Pa-
luch w sprawie planowanych zmian przepisów doty-
czących powtarzania klasy przez ucznia z powodu

oceny nagannej z zachowania, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
W obowiązujących obecnie przepisach rozporzą-
dzenia ministra edukacji Narodowej z dnia 30 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562,
z późn. zm.) uczeń, któremu po raz trzeci z rzędu
ustalono naganną roczną ocenę klasyfikacyjną z za-
chowania, nie otrzymuje promocji do klasy progra-
mowo wyższej lub nie kończy szkoły. W przygotowy-
wanej nowelizacji ww. rozporządzenia proponuje się,
aby decyzja o niepromowaniu ucznia, któremu po raz
trzeci z rzędu ustalono naganną roczną ocenę klasy-
fikacyjną z zachowania, należała do decyzji rady pe-
dagogicznej, w drodze podjętej uchwały.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie zagrożeń gospodarstw ekologicznych
przez wzrost upraw GMO (14356)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Paluch z dnia 18 lutego
2010 r., przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14356/
10, w sprawie zagrożeń gospodarstw ekologicznych
przez wzrost upraw GMO, przedkładam następujące
wyjaśnienia.
1. W ramowym stanowisku rządu RP dotyczącym
organizmów genetycznie zmodyfikowanych (GMO),
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 18 listopada
2008 r., rząd zadeklarował, że: będzie starał się po-
zyskać przychylność innych państw członkowskich
Unii Europejskiej w celu zmiany prawa Unii Euro-
pejskiej w tym zakresie. Ponadto w obowiązujących
przepisach prawnych, jak też w przepisach tworzo-
nych, w dostępnych w tym zakresie granicach prawa,
dokona zmian umożliwiających ograniczenie stoso-
wania organizmów genetycznie zmodyfikowanych na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a podczas pro-
cedury dopuszczania do obrotu na terytorium Unii
Europejskiej nowych produktów genetycznie zmody-
fikowanych Polska będzie każdorazowo głosowała
przeciw wprowadzeniu do obrotu takich produktów.
Pomimo braku zakazu obrotu produktów GMO Pol-
615
ska aktywnie przeciwstawia się ekspansji tych pro-
duktów w Unii Europejskiej. Wychodząc naprzeciw
oczekiwaniom społecznym i działając zgodnie z de-
klaracją ramowego stanowiska rządu, każdorazo-
wo podczas głosowania na forum Unii Europejskiej
w sprawie wprowadzenia do obrotu GMO Polska
opowiada się przeciw autoryzacji nowych produk-
tów GMO.
Jakiekolwiek zmiany procedury w zakresie ogra-
niczania stosowania autoryzowanych produktów
GMO wymagają jednak uprzedniej zmiany prawa
wspólnotowego (w szczególności dyrektywy 2001/18/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 mar-
ca 2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do
środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycz-
nie). W roku 2008 podczas prac grupy ad hoc ds.
GMO (mającej na celu rozstrzygnięcie najważniej-
szych problemów związanych z GMO) Polska aktyw-
nie działała na rzecz zmiany prawa wspólnotowego
w zakresie upraw roślin transgenicznych. Polska na-
leżała do grupy krajów postulujących wyłączanie
pewnych obszarów (obszarów Natura 2000, obszarów
występowania endemitów) spod takich upraw. Nie-
stety, nie było jednomyślności wśród państw człon-
kowskich UE i Komisji Europejskiej udało się zacho-
wać status quo. W roku 2009 Polska poparła dwie
inicjatywy (holenderską i austriacką) zmierzające do
zmiany prawa wspólnotowego w zakresie autoryzacji
produktów GM będących roślinami transgenicznymi
dopuszczonymi do uprawy. Proponowana zmiana po-
lega na umożliwieniu państwom członkowskim UE
podejmowania suwerennych decyzji w tej kwestii.
Sprawa ta nie została jeszcze rozstrzygnięta. Polska
będzie nadal działać na rzecz ograniczenia stosowa-
nia organizmów genetycznie zmodyfikowanych w śro-
dowisku, do czasu przyjęcia nowych wspólnotowych
rozwiązań prawnych w tej dziedzinie.
2. W sprawie badań nad roślinami transgeniczny-
mi wykorzystywanymi w paszach oraz uprawie mi-
nister środowiska współpracuje ściśle z ministrem
rolnictwa i rozwoju wsi. Z uwagi na fakt, że Polska
nie posiada wyników badań naukowych potwierdza-
jących czy też wykluczających szkodliwy wpływ na
zdrowie ludzi i zwierząt oraz na środowisko organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych, uchwałą Rady
Ministrów nr 306/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r.
wprowadzono aneks do programu wieloletniego „Bio-
logiczne, środowiskowe i technologiczne uwarunko-
wania rozwoju produkcji zwierzęcej”.
W Instytucie Zootechniki – PIB w Krakowie roz-
poczęto badania naukowe, które prowadzone są przy
współudziale Państwowego Instytutu Weterynaryj-
nego – PIB w Puławach i dotyczą m.in. zadania 3.4:
Wpływ pasz GMO na produkcyjność i zdrowotność
zwierząt, transfer transgenicznego DNA w przewo-
dzie pokarmowym oraz jego retencję w tkankach
i produktach żywnościowych pochodzenia zwierzę-
cego. Czas trwania przedmiotowego tematu został
określony na lata 2008–2011, a całkowity koszt re-
alizowanego zadania wyniesie 4 447 350 zł. Ze wstęp-
616
nych wyników badań wynika, że stosowanie poeks-
trakcyjnej śruty sojowej produkowanej z roślin GM
(Roundup Ready) i ziarna kukurydzy GM (MON 810)
nie ma negatywnego wpływu na wskaźniki produk-
cyjne zwierząt i jakość uzyskiwanych produktów spo-
żywczych pochodzenia zwierzęcego. Nie odnotowano
również negatywnego oddziaływania surowców GM
na zdrowie zwierząt, m.in. skład biochemiczny, obraz
morfologiczny krwi i efektywność poszczepiennej od-
powiedzi immunologicznej, jak i nie stwierdzono po-
zostałości transgenicznego DNA w mięsie, mleku
i jajach. Ponadto nie wykryto pozostałości pasz GM
w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego. Koń-
cowe wyniki badań przeprowadzonych przez polskie
instytuty naukowe zostaną opracowane w 2011 r.
i będą przedmiotem dalszej analizy przy podejmowa-
niu decyzji rządowych dotyczących organizmów ge-
netycznie zmodyfikowanych, przeznaczonych do
użytku paszowego.
Natomiast w Instytucie Hodowli i Aklimatyzacji
Roślin w Radzikowie w programie pod nazwą „Ulep-
szanie roślin dla zrównoważonych agroekosystemów,
wysokiej jakości żywności i produkcji roślinnej na
cele nieżywnościowe” realizowane są tematy w na-
stępujących dziedzinach:
— wpływ upraw transgenicznych na produkcję
roślinną oraz rolnictwo ekologiczne i konwencjo-
nalne,
— ekologiczne aspekty wprowadzania roślinnych
GMO do agroekosystemów,
— modernizacja i aktualizacja metodyk laborato-
ryjnej analizy GMO.
3. Zgodnie z projektem nowej ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych stre-
fa wolna od upraw roślin genetycznie zmodyfikowa-
nych będzie obejmować obszar sąsiadujących ze sobą
działek ewidencyjnych. Strefę taką będzie mogła
utworzyć grupa posiadaczy gospodarstw rolnych
z własnej inicjatywy. W ten sposób tworzy się przej-
rzysty system gwarantujący rolnikom swobodę pro-
wadzenia działalności gospodarczej, który jednocze-
śnie umożliwia wyłączanie pewnych obszarów spod
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych. Roz-
wiązanie to zostało przyjęte po konsultacjach z Ko-
misją Europejską. Rolnicy będą mogli brać pod uwa-
gę różne przesłanki podczas podejmowania decyzji
i zawierania umowy o utworzeniu strefy wolnej od
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych. Najczę-
ściej będą to zapewne uwarunkowania ekonomicz-
ne. Minister właściwy do spraw rolnictwa określi
jedynie, w drodze rozporządzenia, sposób i tryb pro-
wadzenia rejestru stref wolnych od upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych. Rejestr, który będzie
udostępniany na stronie internetowej urzędu obsłu-
gującego głównego inspektora ochrony roślin i na-
siennictwa, stanie się pomocnym narzędziem dla
wszystkich przedsiębiorców, którzy będą chcieli
współpracować z rolnikami wykorzystującymi tra-
dycyjne metody hodowli i uprawy.
4. Rząd nie ma możliwości ustanawiania woje-
wództw strefami wolnymi od organizmów genetycz-
nie zmodyfikowanych. Zgodnie z prawem wspólnoto-
wym środki ograniczające prawa rolników do uprawy
roślin genetycznie zmodyfikowanych o zasięgu regio-
nalnym mogą dotyczyć tylko określonych upraw, wy-
łącznie w takich przypadkach, kiedy nie da się za-
pewnić odpowiednich zasad współistnienia. Ponadto
wszelkie decyzje dotyczące ustanawiania stref wol-
nych muszą wyraźnie określać prawo rolników obję-
tych taką strefą do wystąpienia z niej według wła-
snego uznania i uprawy dopuszczonych do obrotu
roślin genetycznie zmodyfikowanych. W Polsce akcję
tworzenia stref wolnych od GMO zainicjowały poza-
rządowe organizacje ekologiczne. Dzięki ich działa-
niom wszystkie sejmiki wojewódzkie w Polsce opo-
wiedziały się za ogłoszeniem swoich województw
strefami wolnymi od GMO. Niemniej jednak uchwa-
ły (zwane rezolucją albo stanowiskiem) organów sa-
morządu terytorialnego (rad miast, gmin, powiatów,
sejmików województw) dotyczące wprowadzenia stref
wolnych od GMO na terenach objętych ich właściwo-
ścią nie mają podstaw w prawie dotyczącym organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych, a więc nie mają
żadnej mocy wiążącej.
W związku z tym w celu uwzględnienia stanowisk
poszczególnych sejmików wojewódzkich w kwestii
GMO minister środowiska wprowadził pod koniec
2008 r. stosowne zapisy w projekcie ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych. Za-
proponowano, aby czynności związane z tworzeniem
strefy wolnej od upraw roślin genetycznie zmodyfi-
kowanych należały do zadań własnych samorządu
województwa. Projekt ustawy w takim kształcie zo-
stał skierowany w ramach notyfikacji technicznej do
Komisji Europejskiej. Komisja stwierdziła niezgod-
ność tej propozycji z prawem wspólnotowym. Jedno-
cześnie wskazała na możliwość tworzenia stref wol-
nych przez władze samorządowe, ale przy jednocze-
snym obowiązku notyfikowania każdej takiej strefy
w KE (każdy samorząd musiałby zbierać dane na-
ukowe świadczące o szkodliwości danej odmiany GM
i prowadzić negocjacje z KE).
Według tego rozwiązania utworzenie strefy wol-
nej od upraw roślin GM byłoby bezwzględnie uzależ-
nione od pozytywnej decyzji Komisji. Takie rozwią-
zanie w praktyce uniemożliwiłoby samorządowi
utworzenie strefy (choćby w kontekście nieudanych
prób Austrii na wyłączenie Górnej Austrii spod
upraw roślin transgenicznych oraz niepowodzenia
polskiej notyfikacji projektu ustawy o GMO, na pod-
stawie art. 95 ust. 5 traktatu WE w roku 2007). Dla-
tego postanowiono aby sami rolnicy mogli tworzyć
strefy wolne, co nie wymaga żadnych pozwoleń władz
krajowych lub Komisji Europejskiej i jest zadaniem
w pełni wykonalnym. Dodatkowo, w celu umożliwie-
nia wprowadzenia w przyszłości ewentualnego zaka-
zu uprawy jakiejkolwiek odmiany transgenicznej,
w projekcie ustawy określono przypadki, w których
minister właściwy do spraw rolnictwa ma możliwość

wprowadzenia czasowego ograniczenia lub zakazu
uprawy określonych odmian roślin genetycznie zmo-
dyfikowanych, będących organizmami genetycznie
zmodyfikowanymi wprowadzonymi do obrotu z moż-
liwością uprawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie procedury wyboru
oddziałowych rad rodziców (14357)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Cebuli z dnia 9 lutego
2010 r. (SPS-023-14357/10) w sprawie procedury wy-
boru oddziałowych rad rodziców, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z art. 53 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) w skład rad rodziców
w szkołach wchodzą po jednym przedstawicielu rad
oddziałowych wybranych w tajnych wyborach przez
zebranie rodziców uczniów danego oddziału.
Zasada tajności wyborów pozwala zagwarantować
każdemu wyborcy, że treść jego decyzji wyborczej nie
będzie mogła być ustalona i ujawniona. Każdy wy-
borca będzie mógł oddać głos w takich warunkach
technicznych, które stwarzają mu możliwość doko-
nania nieskrępowanego wyboru.
Zasada określona w ww. ustawie dotyczy wyborów
przedstawicieli rad oddziałowych do rad rodziców.
Ustawodawca nie określił procedury wyboru do rad
oddziałowych, uznając za właściwe określenie powyż-
szego przez rodziców danego oddziału.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że nie
są planowane zmiany w ustawie o systemie oświaty
w zakresie zniesienia tajności wyborów przedstawi-
cieli rad oddziałowych do rad rodziców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
617
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie programu „Innowacyjna energetyka
– rolnictwo energetyczne” (14358)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14358/
10) poniżej przedstawiam stanowisko do zagadnień
podniesionych w interpelacji pana posła Marka Ce-
buli w sprawie programu „Innowacyjna energetyka
– rolnictwo energetyczne”.
Uprzejmie informuję, iż dokument pn. „Kierunki
rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce” (który zo-
stał skierowany do uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych pod nazwą Program „Inno-
wacyjna energetyka – rolnictwo energetyczne”) jest
obecnie analizowany pod kątem nadesłanych uwag
i ewentualnych propozycji zmian w związku z prze-
słaniem go przez Ministerstwo Gospodarki w dniu
10 lutego 2010 r. do rozpatrzenia przez Stały Komitet
Rady Ministrów. Przewidywany termin jego zatwier-
dzenia przez Radę Ministrów to marzec 2010 r.
1. Jaki jest plan dofinansowywania budowy bio-
gazowni wg założeń Programu „Innowacyjna ener-
getyka – rolnictwo energetyczne”?
Uprzejmie informuję, iż mimo faktu, że „Kierun-
ki rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce” nie zo-
stały jeszcze przyjęte przez Radę Ministrów, część
działań jest już w trakcie realizacji. Obecnie jest już
możliwe współfinansowanie inwestycji biogazowych
ze środków publicznych, zarówno krajowych, jak
i Unii Europejskiej, w ramach następujących instru-
mentów: Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” (działanie 9.4: Wytwarzanie energii ze źró-
deł odnawialnych oraz działanie 10.3: Rozwój prze-
mysłu dla odnawialnych źródeł energii), „Program
dla przedsięwzięć w zakresie odnawialnych źródeł
energii i obiektów wysokosprawnej kogeneracji” – część
1 – wdrażany przez Narodowy Fundusz Ochrony Śro-
dowiska i Gospodarki Wodnej, „Program dla przed-
sięwzięć w zakresie odnawialnych źródeł energii
i obiektów wysokosprawnej kogeneracji” – część 2
– wdrażany przez wojewódzkie fundusze ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej, Program Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich (działanie 121.: Modernizacja go-
spodarstw rolnych, działanie 123.: Zwiększanie war-
tości dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej,
działanie 312.: Tworzenie i rozwój mikroprzedsię-
biorstw, działanie 321.: Podstawowe usługi dla go-
spodarki i ludności wiejskiej), Bank Ochrony Środo-
wiska (kredyty z linii banków zagranicznych na dłu-
goterminowe inwestycje związane między innymi
z odnawialnymi źródłami energii lub innymi projek-
tami inwestycyjnymi o charakterze proekologicz-
nym), Szwajcarsko-Polski Program Współpracy
618
(priorytet 2.: Środowisko i Infrastruktura), Krajowy
Program Restrukturyzacji (działanie: Zwiększenie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej – przetwarzanie produktów rolnych na cele ener-
getyczne), regionalne programy operacyjne na lata
2007–2013 wdrażane przez poszczególne zarządy wo-
jewództw.
2. Czy do rozpoczęcia realizacji tego programu
niezbędne jest podjęcie przez Sejm RP ustaw, które
na to zezwolą?
Wdrożenie „Kierunków…” związane jest przede
wszystkim ze zmianą ustawy Prawo energetyczne,
ustawy o odpadach i aktów wykonawczych. Przewi-
duje się także przyjęcie ujednoliconych rozwiązań
dotyczących bezpieczeństwa pożarowego i zabezpie-
czenia przed wybuchem w biogazowniach rolni-
czych.
Szczegółowy zestaw rozwiązań mających uspraw-
nić procesy rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, w tym biogazowni rolniczych, został
zawarty w ustawie z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie
ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 21, poz. 104).
Ustawa przewiduje m.in. określenie podstaw
prawnych oraz warunków przyłączenia do sieci dys-
trybucyjnej gazowej instalacji wytwarzania biogazu
rolniczego przez przedsiębiorstwa energetyczne zaj-
mujące się przesyłem lub dystrybucją paliw gazo-
wych. W przedmiotowej ustawie zawarto instrument
wsparcia w postaci skorelowania systemu promocji
biogazu rolniczego z funkcjonującym systemem świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej
w OZE, który z pewnością stanie się istotnym bodź-
cem dla potencjalnych inwestorów do realizacji przed-
sięwzięć w zakresie budowy biogazowni. Biogaz rol-
niczy oczyszczony do parametrów jakościowych gazu
ziemnego wysokometanowego lub gazu zaazotowa-
nego będzie tłoczony do sieci dystrybucyjnych lub
lokalnych instalacji wybudowanych z inicjatywy sa-
morządów. Jednocześnie ustawa przewiduje wprowa-
dzenie przepisów, na podstawie których działalność
gospodarcza w zakresie wytwarzania biogazu rolni-
czego będzie wykonywana na podstawie wpisu do
rejestru wytwórców biogazu rolniczego. Organem
prowadzącym rejestr oraz odpowiedzialnym za mo-
nitoring i kontrolę przedsiębiorstw energetycznych
zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego
będzie prezes Agencji Rynku Rolnego.
Mając na uwadze przepisy dotyczące przyłączania
biogazowni do systemu elektroenergetycznego, usta-
wa obejmuje m.in.:
a) wprowadzenie instytucji zaliczki na poczet
opłaty za przyłączenie do sieci. Konieczność wprowa-
dzenia takiego rozwiązania została spowodowana
faktem spekulacyjnego rezerwowania miejsc i mocy
przyłączeniowych w systemie elektroenergetycznym.
W obecnym stanie prawnym operatorzy systemu
elektroenergetycznego nie mają podstawy do odmo-
wy wydania warunków przyłączenia, jeżeli istnieją
techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do
sieci i odbioru, w przypadku spełnienia przez wnio-
skodawcę wymogów formalnych niezbędnych do wsz-
częcia procedury określania warunków przyłączenia,
nawet w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie
udźwignąć konsekwencji finansowych w zakresie
wnioskowanych warunków przyłączenia. Wprowa-
dzony w ustawie obowiązek wnoszenia zaliczki na
poczet opłaty za przyłączenie powinien umożliwić
uwolnienie części mocy przyłączeniowych i ograni-
czyć na przyszłość to niekorzystne zjawisko. W przy-
padku gdy przedsiębiorstwo energetyczne, które wy-
dało warunki przyłączenia, odmówi zawarcia umowy
o przyłączenie, pobrana zaliczka będzie podlegała
zwrotowi;
b) zdyscyplinowanie przedsiębiorstw sieciowych
do przestrzegania terminów wydawania warunków
przyłączenia do sieci. Za ich niedotrzymanie wymie-
rzana będzie kara pieniężna w wysokości co najmniej
3000 zł za każdy dzień zwłoki. Dla zapewnienia peł-
nej transparentności procesu przyłączania do sieci
elektroenergetycznej przedsiębiorstwa zajmujące się
przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej
będą obowiązane zapewnić publiczną dostępność in-
formacji o: podmiotach ubiegających się o przyłącze-
nie o napięciu wyższym niż 1 kV, lokalizacji przyłą-
czenia, mocy przyłączeniowej, datach: wydania wa-
runków przyłączenia, zawarcia umowy o przyłącze-
nie i rozpoczęcia dostarczania energii elektrycznej,
a także informacji o wielkości dostępnej mocy przy-
łączeniowej dla stacji elektroenergetycznych lub ich
grup wchodzących w skład sieci o napięciu znamio-
nowym wyższym niż 1 kV, a także planowanych
zmianach tych wielkości w okresie następnych 5 lat
od dnia publikacji tych danych.
3. Czy produkcja biomasy wykorzystywanej do
produkcji energii w biogazowni również będzie obję-
ta dotacją dla rolników?
Traktując w tym przypadku produkcję biomasy
jako celową uprawę roślin na cele energetyczne, na
podstawie informacji uzyskanych z Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi w tej kwestii uprzejmie in-
formuję, że w ramach funkcjonującego w Unii Euro-
pejskiej systemu jednolitych płatności obszarowych
ewentualne modyfikacje w systemie mogą następo-
wać jedynie poprzez zmianę wspólnej polityki rolnej.
W 2008 r., w trakcie przeglądu wspólnej polityki rol-
nej (Health Check), osiągnięto kompromis na pozio-
mie politycznym, na podstawie którego system
wsparcia dla roślin energetycznych został zlikwido-
wany z początkiem 2010 r. System tych płatności
funkcjonował w Polsce od 2007 r. i stanowił dodatko-
we wsparcie w przypadku upraw tego rodzaju roślin.
Władze Unii uznały, że rynek roślin energetycznych
rozwinął się na tyle, że dalsze wspieranie ich upraw
nie ma już uzasadnienia, a popyt na ten surowiec
będzie realizowany przez zapotrzebowanie energety-
ki zobowiązanej do realizacji przyjętych przez Unię
celów w zakresie udziału energii odnawialnych w bi-
lansie energetycznym poszczególnych krajów człon-
kowskich. Polska z punktu widzenia nałożonych obo-

wiązków zapewnienia udziału energii ze źródeł od-
nawialnych w bilansie energetycznym wnioskowała,
aby dotychczas przeznaczane środki na dopłaty do
upraw roślin energetycznych nadal były związane
z rozwojem odnawialnych źródeł energii.
W wyniku kompromisu politycznego dotychcza-
sowe środki na dopłaty do upraw roślin energetycz-
nych (90 mln euro rocznie) zostały rozdysponowane
proporcjonalnie do krajowych pułapów płatności bez-
pośrednich pomiędzy nowe kraje członkowskie, zwięk-
szając tym samym koperty płatności bezpośrednich
tych krajów. Uzyskane w ten sposób dodatkowe środ-
ki kraje członkowskie będą mogły przeznaczyć na
realizację nowych zadań przewidzianych w art. 68
znowelizowanego rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/
2003. Środki, jakie Polska uzyskiwała na ten cel,
były znacznie mniejsze niż przydzielone na realizację
nowych zadań.
W trakcie przeglądu wspólnej polityki rolnej re-
sort rolnictwa zwracał się do pani komisarz Fisher-
-Boel z propozycją modyfikacji systemu wsparcia do
upraw roślin energetycznych, jak również podkre-
ślał ten problem podczas spotkań na forum unij-
nym. W ostatecznym rozstrzygnięciu przyjęto wspo-
mniane wcześniej rozwiązanie i część niewykorzy-
stanych środków przeznaczanych na WPR, w tym
dopłaty do upraw energetycznych, będzie możliwa
do wykorzystania na wsparcie Internetu szerokopa-
smowego i odnawialnych źródeł energii na obsza-
rach wiejskich.
Uprzejmie informuję, że dopłaty obszarowe do
upraw roślin przeznaczanych na cele energetyczne
nie miały większego wpływu na poziom tych upraw,
jak też wykorzystanie na szeroko rozumiane cele
energetyczne (produkcja energii elektrycznej i ciepl-
nej oraz biokomponentów) biomasy pochodzenia rol-
niczego. Areał wykorzystywany do upraw roślin wie-
loletnich utrzymuje się od lat na podobnym poziomie
– poniżej 10 000 ha, natomiast wykorzystanie zbóż
do produkcji biokomponentów od wielu lat utrzymu-
je się na poziomie około 1–1,3% ich produkcji.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Marka Cebulę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
619
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie limitów zarobków dla emerytów,
którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego
(14359)
W związku z wystąpieniem Pana Marszałka
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14359/10, do-
tyczącym interpelacji posła Marka Cebuli w sprawie
limitów zarobków dla emerytów, którzy nie osiągnę-
li ustawowego wieku emerytalnego, pragnę uprzej-
mie przedstawić, co następuje.
Zasady łączenia pracy zarobkowej z pobieraniem
emerytury lub renty uregulowane są ustawowo. Kwe-
stie te regulują przepisy art. 103–105 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227). Tak więc użyte przez pana posła
Marka Cebulę sformułowanie: limity zarobków na-
łożone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest
nieprawdziwe. Limity te zostały bowiem ustalone
ustawowo przez parlament.
Z przepisów ustawy wynika, że na zawieszenie
prawa do świadczeń emerytalno-rentowych lub
zmniejszenie ich wysokości wpływa przychód osią-
gany z tytułu działalności podlegającej obowiązko-
wi ubezpieczeń: emerytalnego i rentowych. Za taką
działalność uważa się, zgodnie z art.104 ustawy,
zatrudnienie, służbę lub inną pracę zarobkową
(np. pracę nakładczą, pracę wykonywaną na pod-
stawie umowy zlecenia) albo prowadzenie pozarol-
niczej działalności.
Bez względu na wysokość osiąganego przychodu
z pracy nie podlega zawieszeniu ani zmniejszeniu
emerytura kobiety, która ukończyła 60 lat i mężczy-
zny, który ukończył 65 lat.
Emerytura osoby, która nie osiągnęła powszech-
nego wieku emerytalnego, jest wypłacana w zmniej-
szonej wysokości, jeżeli przychód z pracy zarobkowej
jest wyższy niż 70% przeciętnego miesięcznego wy-
nagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogło-
szonego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycz-
nego, ale nie przekracza 130% tego wynagrodzenia.
Natomiast osiąganie przychodu w kwocie przekra-
czającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagro-
dzenia powoduje zawieszenie prawa do pobierania
świadczeń.
Jedną z podstawowych zasad ubezpieczenia spo-
łecznego jest reguła, że świadczenia są ekwiwalen-
tem utraconych przychodów z pracy wskutek zaist-
nienia odpowiednich ryzyk ubezpieczeniowych.
Tylko w przypadku emerytur przysługujących po
osiągnięciu pełnego wieku emerytalnego przyjęto
– w ramach zreformowanego systemu emerytalne-
go – tezę, że są one zarobkami przesuniętymi
w czasie. Teoretycznie zakłada się, że emeryt, któ-
ry osiągnął pełny wiek emerytalny, przez długolet-
620
nie opłacanie składek wypracował środki na wy-
płatę swego świadczenia. Tezy tej nie można jed-
nak w żaden sposób przyjąć w przypadku pozosta-
łych świadczeń, kiedy prawo do nich przysługuje
nieraz po bardzo krótkim okresie ubezpieczenia.
Z uwagi na poziom świadczeń emerytalnych usta-
wa o emeryturach i rentach z FUS dopuszcza rozwią-
zania kompromisowe, polegające na możliwości uzy-
skania dodatkowych przychodów przez rencistów
i osoby pobierające wcześniejsze emerytury, ale w ra-
mach ściśle określonych przez ustawodawcę zasad,
tak aby mogli oni poprawić poziom życia, a jednocze-
śnie aby świadczenie nie było dodatkiem do przycho-
du osiąganego z pracy.
Problem ograniczenia lub zakazu całkowitego łą-
czenia pracy zarobkowej z pobieraniem emerytury
jest problemem niezwykle kontrowersyjnym, wzbu-
dzającym emocje społeczne i z tego powodu wymaga-
jącym kompromisowych rozwiązań, które z jednej
strony pozwalają uzupełnić dochodami z pracy eme-
ryturę, ale w z pewnymi ograniczeniami.
Możliwość uzyskania prawa do wcześniejszej eme-
rytury jest przywilejem i wyjątkiem w odniesieniu
do powszechnie obowiązującego wieku emerytalnego.
Ustawodawca ma prawo wprowadzać dodatkowe wa-
runki, których spełnienie umożliwia uzyskanie pra-
wa do wcześniejszej emerytury. Jednym z takich wa-
runków jest wprowadzenie limitów zarobkowych dla
osób, które pobierają wcześniejszą emeryturę i chcą
kontynuować zatrudnienie.
Od zatrudnionych emerytów jest pobierana skład-
ka na ubezpieczenie emerytalne z tytułu zatrudnie-
nia, co skutkuje możliwością przeliczenia pobierane-
go świadczenia i po spełnieniu określonych ustawą
warunków podniesienie jego wysokości.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
w chwili obecnej nie przewiduję zmiany obowiązują-
cych przepisów oraz że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej nie prowadzi konsultacji społecznych
w tej sprawie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie konieczności doprecyzowania
przepisów określających termin zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej (14360)
Szanowny Panie marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Izabeli Leszczyny w sprawie koniecz-
ności doprecyzowania reguł określających termin
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
przekazaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14360/10, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej:
ustawy SDG) (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.) przedsiębiorca niezatrudniający pracow-
ników może zawiesić wykonywanie działalności go-
spodarczej na okres od 1 miesiąca do 24 miesięcy.
Ustawa nie określa jednak wprost sposobu liczenia
tego okresu.
Sposób liczenia terminu określają ustawa z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 14 czerwca
1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.)
W postępowaniu ewidencyjnym do odpowiedniego
zastosowania przepisów K.p.a. skłaniają przepisy
ewidencyjne ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Pra-
wo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178,
z późn. zm.), w szczególności art. 7h, według którego
w sprawach nieuregulowanych w postępowaniu ewi-
dencyjnym stosuje się przepisy K.p.a. Należy wska-
zać, że informacja o zawieszeniu wykonywania dzia-
łalności gospodarczej oraz informacja o jej wznowie-
niu podlega wpisowi do ewidencji działalności gospo-
darczej i jest jedną z przesłanek skutecznego zawie-
szenia działalności. Zatem w postępowaniu ewiden-
cyjnym do obliczania okresu stosuje się art. 57 K.p.a.,
który w przypadku terminów określonych w miesią-
cach wskazuje, iż terminy te kończą się z upływem
tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada po-
czątkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia
w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego
miesiąca.
Dodatkowo odnośnie do poruszonej kwestii kry-
terium ciągłości przy wyliczaniu terminu zawiesze-
nia należy zwrócić uwagę, że jedną z podstawowych
przesłanek działalności gospodarczej określonych
w art. 2 ustawy SDG jest ciągłość. W przypadku za-
wieszenia również wymagana jest ciągłość terminu,
co w mojej ocenie dostatecznie przemawia za sposo-
bem liczenia tego okresu na rzecz art. 57 § 3 K.p.a.
Przykładowo więc, gdyby termin zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej rozpoczął
bieg w dniu 1 stycznia, termin ten upływa 1 lutego
o godz. 24. Gdyby zaś bieg powyższego terminu roz-
począł się w dniu 30 stycznia, to upływa 28 lub 29 lu-
tego o godz. 24.
Niemniej należy zauważyć, że analogiczny skutek
odnosi zastosowanie reguł interpretacyjnych przyję-
tych na gruncie art. 112 w zw. z 110 Kodeksu cywil-
nego w przypadku przedsiębiorców podlegających
obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowe-
go, dokonujących zawieszenia działalności zgodnie
z art. 20c–20d ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r.
o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 168, poz. 1186).

Przyjęta reguła interpretacyjna koreluje z prze-
pisami określającymi zobowiązania publicznopraw-
ne przedsiębiorcy, czyli m.in. z ustawą z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 36a ust. 2 tej ustawy zawiesze-
nie wykonywania działalności gospodarczej powo-
duje ustanie obowiązku ubezpieczeń społecznych od
dnia, w którym rozpoczyna się zawieszenie wykony-
wania działalności gospodarczej, do dnia poprzedza-
jącego dzień wznowienia wykonywania działalności
gospodarczej. Taka regulacja jest spójna z art. 14a
ust. 7 ustawy SDG, w myśl którego w stosunku do
zobowiązań o charakterze publicznoprawnym zawie-
szenie wykonywania działalności gospodarczej wy-
wiera skutki prawne od dnia, w którym rozpoczyna
się zawieszenie wykonywania działalności gospodar-
czej, do dnia poprzedzającego dzień wznowienia wy-
konywania działalności gospodarczej. Wobec powyż-
szego nie można zgodzić się z twierdzeniem pani po-
seł, że „wskazana reguła interpretacyjna nie korelu-
je z przepisami określającymi zobowiązania publicz-
noprawne”.
Ponadto wymaga podkreślenia, że wpis do ewi-
dencji działalności gospodarczej informacji o zawie-
szeniu wykonywania działalności gospodarczej jest
czynnością materialno-techniczą o charakterze po-
rządkowym i nie można uznać go za władcze roz-
strzygnięcie polegające na przyznaniu uprawnienia
do skorzystania z zawieszenia prowadzonej działal-
ności gospodarczej. Zgłoszenie do ewidencji jest za-
tem informacją o fakcie zawieszenia działalności go-
spodarczej, którą organ administracyjny wpisuje do
ewidencji stosownie do wniosku. Jest wyłącznie za-
wiadomieniem organu administracji o skorzystaniu
z prawa do zawieszenia działalności gospodarczej,
które generalnie nadaje każdemu przedsiębiorcy prze-
pis art. 14a ustawy SDG. Organ ewidencyjny nie
może odmówić przedsiębiorcy prawa do złożenia in-
formacji o zawieszeniu oraz wznowieniu wykonywa-
nia działalności gospodarczej. Decyzja o zawieszeniu
wykonywania działalności gospodarczej jest prawem
przedsiębiorcy, z którego może on skorzystać w sytu-
acji, gdy uzna to za celowe i opłacalne (także pod ką-
tem płatności składek i innych zobowiązań o charak-
terze publicznoprawnym).
W obecnym stanie prawnym wskazane jest, aby
w chwili składania informacji o zawieszeniu wyko-
nywania działalności gospodarczej przedsiębiorca był
informowany przez właściwy organ ewidencyjny
o sposobie liczenia okresu zawieszenia, tak aby po-
dejmował on decyzję o zawieszeniu z pełną świado-
mością skutków publicznoprawnych wiążących się ze
skorzystaniem z tego prawa.
Odnośnie do stosowania przepisów ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych w zakresie zawiesze-
nia działalności przez przedsiębiorcę, zgodnie z in-
formacją przekazaną przez Departament Ubezpie-
czeń i Składek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
w myśl art. 13 pkt 4 w związku z art. 36 ust. 2 i 3 tej
621
ustawy, osoba prowadząca pozarolnicza działalność
zostanie objęta ubezpieczeniami obowiązkowymi, w tym
dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, od dnia
wznowienia wykonywania działalności, o ile:
1) w dniu poprzedzającym dzień zawieszenia
działalności osoba podlegała takim właśnie ubezpie-
czeniom,
2) nie występują okoliczności powodujące zmianę
schematu podlegania ubezpieczeniom (np. osoba ta
została objęta obowiązkowymi ubezpieczeniami spo-
łecznymi z tytułu stosunku pracy wykonywanego
w pełnym wymiarze czasu pracy).
W przypadku więc, gdy schemat ubezpieczeń nie
ulega zmianie, zakład sporządza dokument zgłosze-
nia do ubezpieczeń ZUS ZUA. Natomiast jeśli nastę-
puje zmiana rodzajów ubezpieczeń, którym podlega
dana osoba po wznowieniu działalności, to do złoże-
nia zgłoszenia jest obowiązany płatnik składek
(w tym osoba pełniąca funkcję płatnika na własne
ubezpieczenie).
Należy wskazać, że powyższe odnosi się do okre-
ślonych ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych
zasad podlegania ubezpieczeniom, w tym dobrowol-
nemu ubezpieczeniu chorobowemu. Odrębną kwestią
są natomiast zasady ustalania prawa do świadczeń
określone w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r.
o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 31, poz. 267, z późn. zm.). Na podstawie art. 4 tej
ustawy ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku cho-
robowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubez-
pieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony do-
browolnie. Do okresów ubezpieczenia chorobowego
wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobo-
wego, jeżeli przerwa miedzy nimi nie przekroczyła
30 dni. Jeżeli zatem przystąpienie do dobrowolnego
ubezpieczenia chorobowego następuje po przerwie
w ubezpieczeniu trwającej dłużej niż 30 dni, zasiłek
chorobowy z tytułu tego ubezpieczenia przysługuje
po upływie 90 dni ubezpieczenia.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że niezależ-
nie od sposobu liczenia terminu zawieszenia działal-
ności – czy, jak wskazuje pani poseł, przyjmując mie-
siąc kalendarzowy lub miesiąc liczony według reguł
K.p.a., czy też według reguł K.c. – częstokroć mini-
malna przerwa w ubezpieczeniu chorobowym w ska-
li roku będzie trwała ponad 30 dni, co będzie skut-
kowało – wbrew woli przedsiębiorcy – niezachowa-
niem ważności ubezpieczenia chorobowego. Wskaza-
na wyżej swoboda wyboru przedsiębiorcy zostaje
w ten sposób niejako z góry ograniczona. Problem
ten został dostrzeżony przez Ministerstwo Gospodar-
ki, w związku z czym podjęto działania, aby wyeli-
minować sytuację, w której przy miesięcznym okresie
zawieszenia działalności przedsiębiorca traci waż-
ność ubezpieczenia chorobowego, a przez to musi
oczekiwać na uzyskanie prawa do zasiłku chorobo-
wego. Za najbardziej racjonalne rozwiązanie przyjęto
zmianę ustawy SDG w kierunku zastąpienia mini-
malnego okresu określanego jako miesiąc liczbą dni
622
skorelowaną z przepisami ustawy z dnia 25 czerwca
1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zapla-
nowano, że rozwiązanie to będzie konsultowane ze
środowiskiem przedsiębiorców w ramach większego
pakietu zmian usuwających bariery w wykonywaniu
działalności gospodarczej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie usytuowania międzynarodowego
lotniska w woj. łódzkim (14361)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Artura Ostrowskiego, nr SPS-023-
-14361/10, w sprawie usytuowania międzynarodowe-
go lotniska w województwie łódzkim, przedstawiam,
co następuje.
Ministerstwo Infrastruktury obecnie realizuje
projekt pn. „Prace analityczne związane z przygoto-
waniem nowego lotniska centralnego dla Polski jako
elementu systemu transportowego”. W ramach ww.
projektu jest wykonywane opracowanie pn. „Koncep-
cja lotniska centralnego dla Polski – prace analitycz-
ne”, które m.in. zawierać będzie prognozę rozwoju
lotniczego ruchu pasażerskiego w Polsce do roku
2035, w przedziałach czasowych na koniec roku 2015,
2025 oraz 2035. Na podstawie analizy popytu na
transport lotniczy zostanie podjęta decyzja o budowie
lotniska centralnego. W dalszym etapie prac przewi-
dywane jest określenie jego lokalizacji, perspektywy
czasowej budowy, parametrów (np. przepustowość
pola wzlotów, przepustowość terminalowa), koncepcji
finansowania budowy i in. związanych z realizacją
takiej inwestycji. Wyżej wymienione prace będą re-
alizowane w latach 2011–2013.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie specjalnego wsparcia UE
dla rolników hodowców owiec w woj. łódzkim
(14362)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, nr SPS-023-14362/10, z dnia 17 lutego 2010 r.
uprzejmie przekazuję odpowiedź na interpelację pana
posła Artura Ostrowskiego w sprawie specjalnego
wsparcia UE dla rolników hodowców owiec w woj.
łódzkim.
W związku z wejściem w życie rozporządzenia
Rady (WE) nr 73/2009, które w art. 68 przewiduje
możliwość uruchomienia w państwach członkow-
skich tzw. wsparcia specjalnego, minister rolnictwa
i rozwoju wsi przygotował trzy programy, których
realizacja rozpocznie się w 2010 r. i potrwa do 2012 r.
Jeden z nich dotyczy sektora owiec, tj.: wsparcia spe-
cjalnego dla rolników utrzymujących owce w woje-
wództwach Polski południowej (województwa: pod-
karpackie, małopolskie, śląskie, opolskie, dolnoślą-
skie). Program ten, po uzyskaniu akceptacji Komisji
Europejskiej, jest podstawą do uruchomienia w Pol-
sce wypłaty płatności do owiec.
Wspomniana płatność realizowana będzie w for-
mie płatności związanej z liczbą zwierząt aktualnie
utrzymywanych przez danego producenta. Art. 68
ust. 1 lit. b ww. rozporządzenia umożliwia ustano-
wienie wsparcia ukierunkowanego na szczególne nie-
dogodności, których doświadczają rolnicy w sektorze
mleczarskim, wołowiny i cielęciny, mięsa baraniego
i koziego oraz w sektorze ryżu na obszarach wrażli-
wych pod względem gospodarczym lub środowisko-
wym lub — w tych samych sektorach — z tytułu
wrażliwych gospodarczo rodzajów gospodarki rolnej.
Jednocześnie zgodnie z art. 68 ust. 3 akapit pierwszy
wyżej wymienionego rozporządzenia przedmiotowe
wsparcie może zostać przyznane tylko w zakresie,
który jest niezbędny, aby stworzyć zachętę do utrzy-
mania obecnych poziomów produkcji.
Wsparcie to ma zatem charakter regionalny, co
wymaga określenia rejonów, w których pomoc ta
może być przyznawana. Jednocześnie w art. 45 roz-
porządzenia Komisji (WE) nr 1120/2009 ustawodaw-
ca wspólnotowy doprecyzował ten obowiązek dla
państwa członkowskiego, wskazując kryteria, które
powinny być brane pod uwagę przy określaniu rejo-
nów, w których przyznawane jest wsparcie, tj.: w szcze-
gólności strukturę i warunki produkcji.
Przy opracowywaniu programu uwzględniono te
rejony, w których utrzymanie i hodowla owiec ma
szczególne znaczenie, a skala tej produkcji powoduje,
że jest ona istotnym źródłem utrzymania dla wielu
rolników w tych rejonach. W ostatnich latach noto-

wany jest wyraźny spadek pogłowia owiec, co w rejo-
nach, które ze względów gospodarczych i kulturo-
wych przez wiele lat uzależnione były od produkcji
owczarskiej, jest szczególnie dotkliwe. Dodatkowo,
wsparcie skierowane zostało do wrażliwych gospo-
darczo rejonów Polski, ponieważ dotyczy obszaru
o znacznym rozdrobnieniu gospodarstw (w szczegól-
ności dotyczy to województw: małopolskiego, podkar-
packiego i śląskiego), dużym odsetku gospodarstw
o wielkości ekonomicznej poniżej 4 ESU oraz PKB
na jednego mieszkańca poniżej średniej krajowej
(z wyjątkiem woj. śląskiego).
Istotnym czynnikiem decydującym o wyborze
5 województw Polski południowej (małopolskiego,
podkarpackiego, śląskiego, opolskiego i dolnoślą-
skiego) była również możliwość ochrony cennych
walorów środowiska naturalnego obszarów górskich
i podgórskich. Nie bez znaczenia pozostawał także
fakt, że wsparcie tych regionów przyczyni się do
podtrzymania tradycyjnej produkcji serów górskich
uznanych przez Wspólnotę jako chronione nazwy
pochodzenia.
Finansowanie wsparcia specjalnego odbywa się
poprzez odpowiednią redukcję krajowej koperty fi-
nansowej, która została określona w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 73/2009, przeznaczonej na wypłatę
jednolitej płatności obszarowej. Są to środki pocho-
dzące w całości z budżetu wspólnotowego. Na lata
2010–2012 wielkość polskiej koperty finansowej zo-
stała powiększona dzięki dodatkowym środkom uzy-
skanym w wyniku przeglądu Wspólnej Polityki Rol-
nej (tzw. Health Check). Zwiększenie to wynoszące
ok. 90 mln euro, a więc ok. 30 mln euro rocznie,
umożliwi realizację płatności do krów w 5 wojewódz-
twach Polski południowo-wschodniej oraz płatności
do owiec w województwach: małopolskim, podkar-
packim, śląskim, opolskim i dolnośląskim. Wybór
tych województw pozwolił na ustalenie stawki płat-
ności do owiec na poziomie 30 euro za sztukę rocznie
(szacuje się, że wielkość pogłowia owiec kwalifikują-
cych się do wsparcia wyniesie w tych województwach
ok. 50 tys. sztuk). Włączenie do wsparcia rolników
z innych województw przyczyniłoby się do znaczące-
go obniżenia stawki wspomnianej płatności.
Na zakończenie należy zauważyć, iż już w roku
2007 minister rolnictwa i rozwoju wsi, m.in. w celu
poprawy konkurencyjności polskich producentów
owiec, wprowadził, w ramach krajowych uzupełnia-
jących płatności bezpośrednich, płatność uzupełnia-
jącą do powierzchni upraw roślin przeznaczonych na
paszę, uprawianych na trwałych użytkach zielonych
(tzw. płatność zwierzęcą). Płatność tę mogą otrzymać
wszyscy rolnicy, którzy w okresie referencyjnym po-
siadali owce wpisane lub zgłoszone do rejestru zwie-
rząt gospodarskich oznakowanych, o którym mowa
w przepisach o systemie identyfikacji i rejestracji
zwierząt. Zasady przyznawania wspomnianej płatno-
ści reguluje rozporządzenie ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 9 marca 2009 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz szcze-
623
gółowych warunków i trybu przyznawania oraz wy-
płaty płatności w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 40, poz. 326). Powyższe oznacza
zatem, że rolnicy posiadający owce i trwałe użytki
zielone, podobnie jak w latach wcześniejszych, mogą
ubiegać się o przyznanie, poza jednolitą płatnością
obszarową, również płatności zwierzęcej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie bieżącej sytuacji finansowej
w oddziałach Telewizji Polskiej SA (14363)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sylwestra Pawłowskiego w spra-
wie bieżącej sytuacji finansowej w oddziałach Tele-
wizji Polskiej SA (sygn. SPS-023-14363/10) uprzejmie
przekazuję stosowne informacje.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji, wpływy z opłat abona-
mentowych stanowią podstawowe źródło finansowa-
nia realizowanej misji publicznej w spółkach radio-
fonii publicznej. Natomiast w Telewizji Polskiej SA
podstawową rolę w finansowaniu misji spełniają
przychody własne uzyskiwane głównie ze sprzedaży
czasu reklamowego. W związku ze zmniejszaniem się
wpływów z opłat abonamentowych Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji dokonała zmiany klucza po-
działu środków pochodzących z tego źródła na ko-
rzyść spółek radiofonii publicznej.
Zgodnie z przyjętym przez Krajową Radę Radio-
fonii i Telewizji sposobem podziału wpływów z opłat
abonamentowych w 2010 r. 30% wpływów zostanie
przekazane Telewizji Polskiej SA, natomiast 70%
Polskiemu Radiu SA i spółkom regionalnej radiofo-
nii. Jednocześnie Krajowa Rada Radiofonii i Telewi-
zji postanowiła, iż cała kwota wpływów z opłat abo-
namentowych przekazana Telewizji Polskiej SA, pro-
gnozowana w granicach 90–120 mln zł, przeznaczo-
na zostanie na finansowanie oddziałów terenowych
spółki. Zarząd Telewizji Polskiej SA przewiduje, iż
w 2010 r. z rachunku bankowego Krajowej Rady Ra-
diofonii i Telewizji otrzyma 100 mln zł pochodzących
z opłat abonamentowych.
Przedłożony Krajowej Radzie Radiofonii i Telewi-
zji plan podziału wpływów abonamentowych między
oddziały terenowe przewiduje finansowanie działal-
ności tych oddziałów, a także pasma wspólnego
– TVP Info.
624
Ponadto pan przewodniczący Witold Kołodziejski
poinformował, iż decyzja w sprawie poziomu finan-
sowania oddziałów terenowych środkami własnymi
spółki należy wyłącznie do zarządu Telewizji Pol-
skiej SA.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
Romualda Orła, prezesa Telewizji Polskiej SA, cał-
kowity budżet oddziałów terenowych, łącznie z bu-
dżetem emitowanych w programach regionalnych
pasm TVP Info, wyniesie w 2010 r. 272 mln zł. Po-
wyższy budżet będzie więc w 63,3% finansowany ze
środków własnych spółki, pochodzących głównie
z działalności reklamowej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż minister kul-
tury i dziedzictwa narodowego może udzielić bezpo-
średniego wsparcia finansowego Telewizji Polskiej
SA wyłącznie w ramach programów ministra. Środ-
ki finansowe przekazywane są w oparciu o wnioski
składane przez zainteresowane podmioty do dnia
30 listopada roku poprzedzającego rok realizacji za-
dania lub do 31 marca roku, w którym zadanie ma
być realizowane.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego z uwagą przyglą-
da się pracom Komitetu Obywatelskiego Mediów Pu-
blicznych, który w chwili obecnej przygotowuje pro-
pozycje nowych regulacji dotyczących mediów pu-
blicznych. Założenia projektu przygotowywanego
przez twórców nie zostały jeszcze oficjalnie zaprezen-
towane. Z informacji prasowych wynika, iż w paź-
dzierniku 2009 r. rozpoczął prace zespół roboczy, na
którego czele stanęli Agnieszka Holland, Maciej
Strzembosz, Iwo Zaniewski oraz Jacek Żakowski. Za-
daniem zespołu było przygotowanie projektu ustawy,
który w marcu ma zostać publicznie zaprezentowany.
Z informacji prasowych wynika, iż projekt ustawy
ma zmienić sposób finansowania, a także zarządza-
nia mediami publicznymi.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sylwestra Pawłowskiego
w sprawie rejestracji pojazdów z kierownicą
usytuowaną po prawej stronie (14364)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 lutego 2010 r., znak SPS-023-14364/10,
przekazujące interpelację pana posła Sylwestra Paw-
łowskiego w sprawie rejestracji pojazdów z kierowni-
cą umieszczoną po prawej stronie, przedstawiam po-
niżej następujące wyjaśnienia.
1. Ministerstwo Infrastruktury nie dysponuje in-
formacjami odnośnie do liczby przypadków sprowa-
dzania do Polski w 2009 r. pojazdów przystosowa-
nych do ruchu lewostronnego, które później próbo-
wano zarejestrować.
2. Do Ministerstwa Infrastruktury nie wpływały
skargi na odmowę rejestracji pojazdów z kierownicą
usytuowaną po prawej stronie ze względu na fakt, iż
rejestracja pojazdów jest zadaniem własnym staro-
sty, który jako organ rejestrujący pojazdy wykonuje
je w oparciu o obowiązujące przepisy prawa wydając
decyzje administracyjne. W przypadku odmowy re-
jestracji pojazdu właściwym organem odwoławczym
jest samorządowe kolegium odwoławcze.
Jednocześnie informuję, że w 2009 r. do Minister-
stwa Infrastruktury wpłynęło około 10 wniosków,
które dotyczyły udzielenia odstępstwa od warunków
technicznych w zakresie umieszczenia kierownicy po
prawej stronie.
3. Ministerstwo Infrastruktury nie prowadzi oraz
nie dysponuje statystykami odnośnie do liczby wy-
padków drogowych w Polsce, które spowodowali kie-
rowcy poruszający się samochodami z kierownicą po
prawej stronie.
4. Warunkiem dopuszczenia pojazdu do ruchu
i jego rejestracji na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej jest spełnienie wymagań określonych w ustawie
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz
wydanych do niej aktach wykonawczych. W świetle
całokształtu powyższych przepisów pojazdy z kierow-
nicą umieszczoną po prawej stronie (nieprzystosowa-
ne do ruchu prawostronnego) nie spełniają obowią-
zujących na terytorium RP warunków technicznych
i dla takiego pojazdu nie może zostać wydane za-
świadczenie o pozytywnym wyniku badania tech-
nicznego, co skutkuje brakiem możliwości jego reje-
stracji.
W mojej ocenie dotychczasowe przepisy słusznie
nie przewidują dopuszczenia do ruchu drogowego po-
jazdów z kierownicą umieszczoną po prawej stronie.
Pojazdy te są nieprzystosowane do prawostronnego
ruchu drogowego i stanowią zagrożenia dla zdrowia
i życia uczestników tego ruchu. Umiejscowienie kie-
rownicy po prawej stronie pojazdu uniemożliwia bez-
pieczne wykonywanie niektórych podstawowych ma-
newrów drogowych, takich jak wyprzedzanie lub
omijanie. Ma to szczególne znaczenie ze względu na
specyfikę polskiej infrastruktury drogowej, gdzie
ponad 99% dróg krajowych stanowią drogi jednojez-
dniowe. Stanowisko to zostało wielokrotnie potwier-
dzone w orzecznictwie sądów administracyjnych
jako słuszne i w pełni uzasadnione. Do dnia dzisiej-
szego zostało wydanych około 11 orzeczeń (np. wyrok
z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. VI SA/Wa 278/07,
czy też wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2010 r.) pod-

trzymujących decyzje ministra infrastruktury, które
odmawiają udzielenia odstępstwa od warunków tech-
nicznych pojazdów w zakresie umieszczenia kierow-
nicy po prawej stronie.
5. Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko, a w szcze-
gólności orzecznictwo sądów administracyjnych w przed-
miotowym zakresie, uprzejmie informuję, iż resort
infrastruktury nie prowadzi obecnie żadnych działań
legislacyjnych, które umożliwiłyby rejestrację i do-
puszczanie do ruchu drogowego pojazdów z kierow-
nicą po prawej stronie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbysława Owczarskiego
w sprawie leczenia stomatologicznego
i ortodontycznego dzieci niepełnosprawnych
oraz wyodrębnienia ich jako osobnej grupy
przez stworzenie w NFZ specjalnej puli
punktów i ich wyceny (14365)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana Zbysława Owczarskiego, posła na
Sejm RP, przekazanej przy piśmie z dnia 17 lutego
2010 r., nr SPS-023-14365/10, w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicz-
nego i ortodontycznego dzieci niepełnosprawnych,
uprzejmie wyjaśniam:
W roku 2007 na zlecenie ministra zdrowia Uni-
wersytet Medyczny w Poznaniu wykonał ekspertyzę
dotyczącą epidemiologicznej oceny zdrowia jamy ust-
nej dzieci niepełnosprawnych. Przeprowadzone ba-
dania epidemiologiczne wykazały, że frekwencja
próchnicy wśród młodszych dzieci nie różni się w spo-
sób istotny u niepełnosprawnych i pełnosprawnych.
Różnica wzrasta natomiast wraz z wiekiem bada-
nych na niekorzyść populacji niepełnosprawnych.
Prowadzone badania wykazały, że jednym z głów-
nych problemów w grupie dzieci niepełnosprawnych
są zaniedbania dotyczące higieny jamy ustnej. Wia-
domo jest, że prawidłowa higiena stanowi podstawo-
wy warunek zapobiegania chorobom jamy ustnej,
w tym próchnicy zębów oraz zapaleniom przyzębia.
Natomiast badania socjomedyczne wykazały, że ro-
dzice nie poświęcają należytej uwagi swoim niepeł-
nosprawnym dzieciom oraz nie udzielają im pomocy
podczas wykonywania zabiegów higienicznych w ja-
mie ustnej (80% dzieci niepełnosprawnych mieszka
625
w domu rodzinnym). W zależności od rodzaju niepeł-
nosprawności pomoc tę otrzymuje jedynie od 0,6% do
25% dzieci. Jak wynika z danych uzyskanych w przed-
miotowym badaniu, najrzadziej zabieg oczyszczania
zębów wykonywany jest przez dzieci niepełnospraw-
ne intelektualnie. Stosunkowo niewielki odsetek tych
dzieci uzyskuje pomoc w oczyszczaniu zębów. Pomo-
cy tej równie często nie otrzymują dzieci z poraże-
niem mózgowym i innymi zmianami motorycznymi.
Badania ankietowe wykazały ponadto, że nawyki
dietetyczne w populacji dzieci niepełnosprawnych są
niezadowalające (podjadanie między posiłkami, noc-
ne spożywanie słodzonych płynów i pokarmów).
Niepokojącym zjawiskiem jest fakt, że znaczący
odsetek rodziców/opiekunów dzieci niepełnospraw-
nych nie widzi potrzeby sprawowania regularnej
opieki stomatologicznej u tychże dzieci.
Autorzy ekspertyzy stwierdzili, że w grupie pa-
cjentów niepełnosprawnych przyczyną istniejącego
stanu zdrowia jamy ustnej jest przede wszystkim
brak dostatecznej wiedzy rodziców na temat sposobu
odżywiania, konieczności i zasad wykonywania za-
biegów higienicznych oraz brak pomocy przy ich wy-
konywaniu.
Przychylając się do licznych postulatów stowarzy-
szeń rodziców dzieci niepełnosprawnych, w roku
2008 minister zdrowia podpisał rozporządzenie zmie-
niające rozporządzenie w sprawie wykazu gwaranto-
wanych świadczeń lekarza dentysty i materiałów
stomatologicznych oraz rodzaju dokumentu potwier-
dzającego uprawnienia do tych świadczeń (Dz. U.
Nr 81, poz. 485), w którym zagwarantował dzieciom
i młodzieży niepełnosprawnej (jeżeli wynika to ze
wskazań medycznych) do 16. roku życia oraz niepeł-
nosprawnej w stopniu umiarkowanym i znacznym od
16. do ukończenia 18. roku życia znieczulenie ogólne
przy wykonywaniu gwarantowanych stomatologicz-
nych świadczeń zdrowotnych. Zapis ten obowiązuje
w obecnie funkcjonującym rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatolo-
gicznego. Świadczeniodawcy, z którymi Narodowy
Fundusz Zdrowia podpisuje umowy na realizację
świadczeń stomatologicznych udzielanych w znieczu-
leniu ogólnym, muszą posiadać co najmniej specjali-
zację ze stomatologii ogólnej lub chirurgii stomato-
logicznej.
Informuję również, że w sierpniu 2009 r. zostało
podpisane rozporządzenie ministra zdrowia w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu progra-
mów zdrowotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148), które
zawiera m.in. program ortodontycznej opieki nad
dziećmi z wadami części twarzowej czaszki. Program
obejmuje specjalistycznym leczeniem ortodontycz-
nym populację osób do 18. roku życia z wrodzonymi
wadami rozwojowymi typu rozszczep podniebienia
pierwotnego i/lub wtórnego oraz anomalii twarzy
w zakresie zależnym od rozwoju I i II łuku skrzelo-
wego. Osoby, które ukończyły 18. rok życia, a rozpo-
częły leczenie przed 1 stycznia 2008 r., jeżeli istnieje
626
taka potrzeba, kontynuują je. W załączniku do przed-
miotowego rozporządzenia znajduje się m.in. wykaz
oraz warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
w zakresie ortodontycznej opieki nad dziećmi z wa-
dami części twarzowej czaszki. Jednym z warunków
realizacji ww. świadczeń jest posiadanie przez świad-
czeniodawcę specjalizacji z ortodoncji oraz co naj-
mniej 5-letniego doświadczenia w leczeniu wad roz-
wojowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
w sprawie ograniczeń w sprzedaży leków
przez techników farmacji w świetle art. 38
ust. 4 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (14366)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanek na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej Marzeny Machałek i Izabeli Kloc z dnia 17 lu-
tego 2010 r. nr SPS-023-14366/10 uprzejmie informu-
ję, co następuje.
W wykazie produktów leczniczych dopuszczonych
do obrotu w punktach aptecznych na podstawie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335), umieszczonych jest około
18 tys. pozycji leków. Jest to bardzo duży asortyment,
z którego można wybrać tańsze odpowiedniki leku.
Przedmiotowe rozporządzenie jest wykonaniem
kryteriów zawartych w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.).
W powyższym rozporządzeniu wprowadzone zo-
stały zmiany polegające przede wszystkim na stwo-
rzeniu nowych kryteriów klasyfikacji produktów
leczniczych dopuszczonych do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego i punktach aptecznych. Przy
ustalaniu powyższych kryteriów kierowano się przede
wszystkim bezpieczeństwem ich stosowania, wyma-
ganiami dotyczącymi przechowywania i dystrybucji
oraz zakresem dostępności produktów leczniczych
(szczególnie pod względem wielkości opakowania
oraz dawki).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Zdrowia nie proceduje nad żadnymi przepisami,
które spowodują, iż technicy farmaceutyczni nie
będą mogli wykonywać swojej pracy.
Jednakże ze względu na zgłoszone przez podmio-
ty odpowiedzialne oraz podmioty monitorujące rynek
farmaceutyczny uwagi do wykazu poszczególnych
produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych, w ministerstwie rozpoczęto
prace legislacyjne mające na celu aktualizację rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335).
Przewiduje się, iż przedmiotowy projekt noweli-
zacji zastąpi wykaz w postaci enumeratywnie wymie-
nionych produktów leczniczych substancjami aktyw-
nymi wchodzącymi w skład produktów leczniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie braku przepisów wprowadzających
obowiązkowe sortowanie, utylizację
lub ponowny przerób śmieci (14367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14367/10,
przekazujące interpelację pana posła Janusza Kra-
sonia w sprawie braku przepisów wprowadzających
obowiązek sortowania i przetwarzanie odpadów,
uprzejmie przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Należy zaznaczyć, że aktem prawnym określają-
cym zasady gospodarowania odpadami jest ustawa
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), w której wskazano zgod-
nie z przepisami prawa UE hierarchię postępowania
z odpadami, obowiązek planowania gospodarowania
odpadami i obowiązki związane z gospodarowaniem
odpadami.
Główne zobowiązania nakładane na państwa
członkowskie w aktach prawnych UE dotyczących
gospodarowania odpadami to przede wszystkim osią-
 627

ganie określonych poziomów zbierania i odzysku, Opakowania

38,5 58 88,3 82 60,9
w tym recyklingu. z aluminium
Opakowania ze stali 16,5 20,2 24,7 21,1 26,5
W dyrektywie 94/62/WE o opakowaniach i odpa-
Opakowania
dach opakowaniowych określono poziomy odzysku z papieru i tektury
39,6 41 51 69,1 67,2
i recyklingu odpadów opakowaniowych. Polska uzy- Opakowania ze szkła
27,3 27,4 34,5 39,7 43,9
skała w zakresie osiągania poziomów odzysku i re- gospodarczego
cyklingu tych odpadów, które były wyznaczone na Opakowania
z materiałów 20,1 16,9 15,6 47,8 26,3
rok 2002, okresy przejściowe do 2007 r., pod warun- naturalnych
kiem osiągnięcia następujących celów cząstkowych:
— recykling tworzyw sztucznych: co najmniej
10% w stosunku do wagi do dnia przystąpienia oraz
14% w roku 2004 oraz 15% w roku 2005, W dyrektywie 2002/96/WE w sprawie zużytego
— recykling metali: co najmniej 11% w stosunku sprzętu elektrycznego i elektronicznego został na-
do wagi do dnia przystąpienia oraz 14% dla roku łożony na państwa członkowskie obowiązek uzyska-
2004 oraz 15% w roku 2005, nia poziomu zbierania zużytego sprzętu elektrycz-
— całkowity poziom odzysku: co najmniej 32% nego i elektronicznego pochodzącego z gospodarstw
w stosunku do wagi do dnia przystąpienia, 32% w roku domowych w wysokości 4 kg/mieszkańca/rok oraz
2004, 37% w roku 2005 oraz 43% w roku 2006. zostały określone poziomy odzysku i recyklingu
Przepisy ww. dyrektywy zostały transportowane w wysokości:
do polskiego prawa ustawą z dnia 11 maja 2001 r. a) dla zużytego sprzętu ujętego w grupie 1 i 10 za-
o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospoda- łącznika LA do dyrektywy 2002/96/WE:
rowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produk- — odzysk – co najmniej 80% średniej wagi urzą-
towej (Dz. U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607, z późn. zm.) dzenia, oraz
oraz ustawą z dnia 11 maja 2001 r. o opakowaniach — ponowne użycie i recykling części składowych,
i odpadach opakowaniowych (Dz. U. Nr 63, poz. 607, materiału i substancji – co najmniej 75% średniej
z późn. zm.). Polska w 2007 r. uzyskała wymagane wagi urządzenia;
dyrektywą poziomy. b) dla WEEE ujętych w grupie 3 i 4 załącznika
Kolejny termin uzyskania celów określonych dy- IA:
rektywą 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów — odzysk – co najmniej 75% średniej wagi urzą-
opakowaniowych, które zostały podniesione w ra- dzenia, oraz
mach nowelizacji tej dyrektywy w 2004 r., Polska — ponowne użycie i recykling części składowych,
obowiązana jest osiągnąć w 2014 r. Trwają prace nad materiału i substancji – co najmniej 65% średniej
założeniami do projektu ustawy dotyczącego zago- wagi urządzenia;
spodarowania odpadów opakowaniowych, której ce- c) dla WEEE ujętych w grupie 2, 5, 6, 7 i 9 załącz-
lem jest usprawnienie i uszczelnienie systemu zago- nika IA:
spodarowania odpadów opakowaniowych pozwalają- — odzysk – co najmniej 70% średniej wagi urzą-
ce na osiągnięcie w 2014 r. tych celów. Jedną z istot- dzenia, oraz
nych propozycji zawartych w tym projekcie jest prze- — ponowne użycie i recykling części składowych,
znaczenie dodatkowych środków finansowych na edu- materiału i substancji – co najmniej 50% średniej
kację ekologiczną w zakresie selektywnego zbierania wagi urządzenia;
odpadów opakowaniowych. Budowanie nawet najbar- d) dla gazowych lamp wyładowczych wskaźnik
dziej sprawnego systemu zagospodarowania odpadów ponownego użycia i recyklingu części składowych,
nie będzie skuteczne, jeśli społeczeństwo nie będzie materiału i substancji powinien osiągnąć co najmniej
posiadało odpowiedniej wiedzy w zakresie prawidło- 80% wagi lamp.
wego postępowania z odpadami. Jednocześnie wzra- Poziomy te w Polsce należało osiągnąć do dnia
stające poziomy odzysku i recyklingu będą w najbliż- 31 grudnia 2008 r.
szych latach stymulować rozwój selektywnego zbie- Polska transponowała przepisy dyrektywy 2002/
rania odpadów opakowaniowych pochodzących z go- 96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego
spodarstw domowych. i elektronicznego ustawą z dnia 29 lipca 2005 r.
Dotychczas osiągnięte poziomy recyklingu odpa- o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
dów opakowaniowych przedstawiono w poniższej ta- (Dz. U. Nr 180, poz. 1495, z późn. zm.).
beli. Przedstawione dane wskazują, że wyznaczone Poniżej przedstawiono dane dotyczące osiągnię-
w tych latach cele zostały osiągnięte. tych poziomów za lata 2006–2008 przygotowane na
podstawie corocznych raportów o funkcjonowaniu
Rodzaj opakowania, systemu gospodarki zużytym sprzętem elektrycznym
z którego powstał Poziom recyklingu (%)
odpad i elektronicznym przygotowywanych przez głównego
2004 r. 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. inspektora ochrony środowiska (tabela na s. 628).
Łącznie 28,3 29,5 37,1 48,2 43 Według danych przekazywanych przez przedsię-
Opakowania
17,1 19 24,6 28 23,2
biorców proces zbierania zużytego sprzętu pochodzą-
z tworzyw sztucznych cego z gospodarstw domowych nie przebiegał zado-
628

Numer Poziom Poziom Poziom

grupy zbierania kg/ odzysku recyklingu
mieszkańca (%) (%)
2006 r. 2007 r. 2008 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r.
Grupa 1 20,58 53,28 86,39 3,47 46,46 84,45
Grupa 2 6,43 48,29 81,34 3,99 40,24 79,03
Grupa 3 4,53 65,01 83,72 3,87 58,10 81,74
Grupa 4 0,05 10,26 46,22 82,26 4,64 41,81 80,38
Grupa 5 w II 39,13 95,07 83 33,29 93,52 74,63
0,27 0,96
Grupa 6 półroczu 1,12 36,72 50 0,33 30,78 39,67
Grupa 7 2006 r. 0,25 26,62 81,36 0,16 16,77 80,29
Grupa 8 0 35,83 43,96 0 22,50 43,71
Grupa 9 0,21 20,28 74,47 0 14,52 73,77
Grupa 10 0 5,76 80,48 0 5,61 80,48

walająco. Sytuacja ta związana była z brakiem in-
strumentu prawnego nakładającego na przedsiębior-
ców obowiązek osiągania konkretnego poziomu zbie-
rania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicz-
nego z gospodarstw domowych. Został on wprowa-
dzony ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektro-
nicznym oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 223, poz. 1464), która weszła w życie
z dniem 1 stycznia 2009 r.
Należy również podkreślić, że przepisy ustawy
o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
umożliwiają gospodarstwom pozbycie się zużytego
sprzętu m.in. w jednostkach handlowych, w których
jest nabywany nowy sprzęt.
W 2009 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia
24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach
(Dz. U. Nr 79, poz. 666), które transponują przepisy
dyrektywa 2006/66/WE w sprawie baterii i akumu-
latorów oraz zużytych baterii i akumulatorów oraz
uchylającej dyrektywę 91/157/EWG.
Głównym celem dyrektywy 2006/66/WE jest zmi-
nimalizowanie ujemnego wpływu baterii i akumula-
torów oraz zużytych baterii i akumulatorów na śro-
dowisko przez redukcję ilości substancji niebezpiecz-
nych w bateriach i akumulatorach, właściwe zbiera-
nie i recykling powstających z nich odpadów, jak
również zharmonizowanie wymogów dotyczących
zawartości metali ciężkich w bateriach i akumulato-
rach, wymogów dotyczących ich oznakowania oraz
zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku we-
wnętrznego i uniknięcia zniekształcenia konkurencji
w obrębie Wspólnoty Europejskiej. Ponadto dyrekty-
wa 2006/66/WE wprowadza obowiązek osiągnięcia
przez państwa członkowskie poziomów zbierania zu-
żytych baterii i akumulatorów przenośnych. Poziomy
te wynoszą co najmniej 25% oraz 45% i powinny być
osiągnięte odpowiednio do dnia 26 września 2012 r.
oraz 26 września 2016 r.
Ustawa o bateriach i akumulatorach główny na-
cisk kładzie na zorganizowanie systemu zbierania
zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulato-
rów przenośnych, gdyż są to odpady małe o znaczą-
cym stopniu rozproszenia. Miejscami odbioru są wy-
znaczone części w obiekcie władanym przez podmiot,
którego podstawowa działalność nie polega na gospo-
darowaniu odpadami, w rozumieniu ustawy o odpa-
dach, do którego użytkownik końcowy może oddać
zużyte baterie przenośne i zużyte akumulatory
przenośne. Miejscami odbioru są punkty handlowe
o powierzchni powyżej 25 m2, w których odbywa się
handel detaliczny, obiekty handlowe, gdzie prowa-
dzony jest handel hurtowy, oraz punkty serwisowe.
Miejscami odbioru mogą być również m.in. szkoły
i placówki oświatowe, o których mowa w ustawie
z dnia 19 lutego 2004 r. o systemie informacji oświa-
towej (Dz. U. Nr 49, poz. 463, z późn. zm.), kultu-
ralno-oświatowe oraz siedziby urzędów i instytucji,
jeżeli mają zawartą umowę ze zbierającym zużyte
baterie lub zużyte akumulatory. W każdym przy-
padku użytkownicy końcowi, oddający zużyte bate-
rie przenośne i zużyte akumulatory przenośne, nie
ponoszą żadnych kosztów z tym związanych, jak
również nie mają obowiązku zakupu nowych baterii
i akumulatorów.
Dodatkowo, zgodnie z przepisami dyrektywy 2006/
66/WE, ww. ustawa wprowadza także wymagania
dla technologii i instalacji służących do przetwarza-
nia i recyklingu poszczególnych rodzajów zużytych
baterii lub akumulatorów, które powinny charakte-
ryzować się tzw. minimalnymi poziomami wydajno-
ści recyklingu, wynoszącymi:
— w przypadku zużytych baterii i akumulatorów
kwasowo-ołowiowych – 65% masy zużytych baterii
i akumulatorów kwasowo-ołowiowych, w tym recy-
kling zawartości ołowiu w najwyższym, technicznie
możliwym do osiągnięcia stopniu przy jednoczesnym
unikaniu nadmiernych kosztów;
— w przypadku zużytych baterii i akumulatorów
niklowo-kadmowych – 75% masy zużytych baterii
i akumulatorów niklowo-kadmowych, w tym recy-
kling kadmu w najwyższym, technicznie możliwym
do osiągnięcia stopniu przy jednoczesnym unikaniu
nadmiernych kosztów;
— w przypadku pozostałych zużytych baterii
i akumulatorów – 50% masy zużytych baterii lub
akumulatorów.
Poziomy te powinny zostać osiągnięte najpóźniej
do dnia 26 września 2011 r., przy czym w przypadku
akumulatorów kwasowo-ołowiowych obowiązek ten

powinien zostać osiągnięty w terminie 3 miesięcy od
dnia wejścia w życie ustawy.
Uzupełnieniem dla tych ustaw jest ustawa z dnia
13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.). Kontynuowane są prace nad przygoto-
waniem projektu założeń do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach oraz niektórych innych ustaw. W dniu 30 listo-
pada 2009 r. pan Michał Boni – minister, członek
Rady Ministrów, przewodniczący Stałego Komitetu
Rady Ministrów – powołał zespół roboczy z udziałem
przedstawicieli Ministerstwa Środowiska, Minister-
stwa Infrastruktury, Ministerstwa Gospodarki, Mi-
nisterstwa Finansów, Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, Rządowego Centrum Legislacji
oraz Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Celem nowelizacji jest znaczące usprawnienie syste-
mu zagospodarowania odpadów komunalnych m.in.
poprzez nałożenie na gminy obowiązku dotyczącego
zapewnienia poziomów zbierania i recyklingu. W ra-
mach prowadzonych przez ten zespół prac dyskuto-
wany jest więc ostateczny kształt projektu założeń
do projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach oraz o zmianie nie-
których innych ustaw.
Po opracowaniu jednolitej koncepcji dotyczącej
gospodarki odpadami komunalnymi i akceptacji pro-
jektu przez Komitet Stały Rady Ministrów, a następ-
nie po przyjęciu przez Radę Ministrów, założenia do
projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw zostaną przekazane do Rządowe-
go Centrum Legislacji celem opracowania na ich
podstawie projektu ustawy.
Prowadzone są również prace nad założeniami do
nowej ustawy o odpadach transponującej przepisy
dyrektywy 2008/98/WE w sprawie odpadów.
Podsumowując, pragnę zauważyć, że polskie prawo
jest dostosowane do prawodawstwa Unii Europejskiej,
ale wymaga dalszych modyfikacji, które usprawnią
system zagospodarowania odpadów, rozpoczynając od
selektywnego zbierania u źródła poprzez system od-
zysku i recyklingu zebranych odpadów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
629
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie uzyskania przez polski sektor
paliwowy narodowych celów wskaźnikowych
– udziału obowiązkowego stosowania
biokomponentów w paliwach w 2010 r. (14369)
W nawiązaniu do pism z dnia 17 lutego 2010 r.
(znak: SPS-023-14369/10 oraz SPS-023-14372/10)
poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii podnie-
sionych w interpelacjach pana posła Adama Krupy
w sprawie narodowych celów wskaźnikowych.
1. Jak przedstawia się realizacja NCW na 2009 r.?
Zgodnie z danymi pochodzącymi z kwartalnych
zbiorczych raportów prezesa Urzędu Regulacji Ener-
getyki w trzech pierwszych kwartałach 2009 r. po-
ziom realizacji narodowych celów wskaźnikowych
wyniósł ok. 4,7%.
2. Ile sektor paliwowy dokonał sprzedaży samo-
istnych biopaliw, np. typu B100?
Zgodnie z danymi pochodzącymi z kwartalnych
zbiorczych raportów prezesa Urzędu Regulacji Ener-
getyki w trzech pierwszych kwartałach 2009 r. na
terenie RP wprowadzono do obrotu ok. 110 tys. ton
estru metylowego stanowiącego samoistne paliwo
(tzw. B100).
3. Jak przedstawia się import biokomponentów
z uwzględnieniem podziału na dokonany import es-
trów oraz bioetanolu do Polski?
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Gospodar-
ki nie dysponuje danymi dotyczącymi wielkości im-
portu biokomponentów. Dane dotyczące importu gro-
madzone są przez resort finansów.
Na podstawie danych pochodzących z kwartal-
nych zbiorczych raportów prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki za trzy pierwsze kwartały 2009 r., doty-
czących ilości biokomponentów wyprodukowanych
przez polskich wytwórców i ilości biokomponentów
wprowadzonych do obrotu na terenie RP, można
oszacować, że udział bioetanolu produkcji polskiej
w ogólnej ilości bioetanolu wyniósł ok. 25%, a estrów
produkcji polskiej w ogólnej ilości estrów ok. 55%.
4. Ile wynosił obrót biokomponentów wyprodu-
kowanych przez naszych producentów?
Zgodnie z danymi pochodzącymi z kwartalnych
zbiorczych raportów prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki w trzech pierwszych kwartałach 2009 r.
polscy wytwórcy biokomponentów wprowadzili do
obrotu na terenie RP ok. 43 tys. ton bioetanolu
i 273 tys. ton estrów.
5. Jakie kroki przewiduje ministerstwo, aby
zwiększyć udział wykorzystania biokomponentów pro-
dukowanych przez polskie podmioty gospodarcze?
Odnosząc się do kwestii podjęcia działań mają-
cych na celu zwiększenie wykorzystania krajowych
630
biokomponentów i surowców do ich produkcji, wyma-
ga podkreślenia fakt, że w dniu 26 stycznia br. Rada
Ministrów przyjęła „Kompleksową informację na te-
mat realizacji wieloletniego programu promocji bio-
paliw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–
–2014”. Informacja ta, zawierająca ocenę programu,
uwzględnia jego wpływ na realizację zakładanych
oraz pożądanych celów gospodarczych i społecznych,
w tym tworzenie nowych miejsc pracy i zagospoda-
rowywanie dostępnych surowców rolnych.
Zobowiązała ona również jednostki odpowie-
dzialne za realizację programu do dokonania anali-
zy przyczyn wpływających na brak zakładanych
programem korzyści społecznych i gospodarczych
oraz przedłożenia ministrowi gospodarki propozycji
niezbędnych zmian w programie i przepisach prawa
w tym zakresie.
Wskazane jest także przeprowadzenie analizy
mającej na celu określenie, czy istnieje możliwość
ustalenia, czy biokomponenty sprowadzane do Pol-
ski korzystają z pomocy publicznej udzielanej w kra-
ju wytworzenia, oraz wyeliminowania możliwości
udzielania im ponownego wsparcia publicznego
w Polsce.
Minister gospodarki, we współpracy z organami
i jednostkami współodpowiedzialnymi za realizację
programu, w szczególności z ministrem finansów
i ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, powinien przed-
stawić Radzie Ministrów do 30 września 2010 r. wy-
niki powyższych działań oraz ewentualne propozycje
zmian w programie wraz z propozycjami niezbęd-
nych zmian w przepisach prawa. Proponowane zmia-
ny powinny wspierać budowę krajowego rynku bio-
komponentów oraz uzależniać udzielanie wsparcia
publicznego dla podmiotów wprowadzających bio-
komponenty na rynek biopaliw i paliw ciekłych od
realizacji wszystkich założonych celów programu.
6. Czy planuje się zmianę normy dopuszczającej
do 5-procentowego udziału biokomponentów w pali-
wach wykorzystywanych do napędzania silników
z zapłonem iskrowym, jak również samoczynnym?
7. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Gospodarki w tej kwestii?
Dyrektywa 2009/30/WE zmieniająca dyrektywę
98/70/WE odnoszącą się do specyfikacji benzyn, ole-
ju napędowego i olejów pędnych oraz wprowadzająca
mechanizm monitorowania i ograniczania emisji ga-
zów cieplarnianych pochodzących z wykorzystania
paliw w transporcie drogowym oraz zmieniająca dy-
rektywę Rady 1999/32/WE w odniesieniu do specy-
fikacji paliw wykorzystywanych przez statki żeglugi
śródlądowej oraz uchylającą dyrektywę 93/12/EWG,
która weszła w życie w I połowie 2009 r., daje możli-
wość dodawania większej niż dotychczas ilości bio-
komponentów do paliw ciekłych, wprowadzając wy-
magania jakościowe dla benzyn silnikowych o zawar-
tości bioetanolu do 10% (tzw. paliwo E10) oraz dla
oleju napędowego o zawartości estru metylowego do
7% (tzw. paliwo B7).
Mając na uwadze powyższe, w Ministerstwie Go-
spodarki przygotowano założenia do projektu ustawy
o zmianie ustawy o systemie monitorowania i kon-
trolowania jakości paliw oraz ustawy o biokomponen-
tach i biopaliwach ciekłych. Przedmiotowa noweliza-
cja przewiduje stworzenie możliwości stosowania:
1) benzyn silnikowych o zawartości do 10% bio-
etanolu (norma europejska dla przedmiotowego pa-
liwa zostanie wydana dopiero pod koniec 2010 r.
i dopiero wówczas, po opracowaniu polskiej normy
w tym zakresie, zostanie na jej podstawie wydane
rozporządzenie określające wymagania jakościowe
dla tego paliwa),
2) oleju napędowego o zawartości do 7% estrów
(na podstawie obowiązującej normy zostanie wydane
rozporządzenie określające wymagania jakościowe
dla tego paliwa),
3) oleju napędowego o zawartości do 10% estrów
(w dalszej perspektywie).
Przyjęto założenie, że wprawdzie dyrektywa okre-
śla szczegółowe wymagania jakościowe jedynie dla
oleju o zawartości estru do 7%, jednak daje ona moż-
liwość w przyszłości stosowania oleju napędowego
o zawartości estru do 10%. Biorąc pod uwagę wzrost
wysokości narodowych celów wskaźnikowych w ko-
lejnych latach, konieczne jest stworzenie możliwości
dodawania wyższych niż 7% dodatków estrów do ole-
ju napędowego. Podkreślenia wymaga fakt, że w Ko-
mitecie Europejskim na rzecz Standaryzacji prowa-
dzone są prace nad przygotowaniem normy dla oleju
napędowego z 10-procentową zawartością estrów. Na
jej podstawie będzie można sporządzić normę polską
i przygotować rozporządzenie określające wymaga-
nia dla tego rodzaju paliwa ciekłego.
Przedmiotowy projekt założeń został przedłożo-
ny do rozpatrzenia Komitetowi Rady Ministrów.
Decyzją komitetu z dnia 21 grudnia 2009 r. powo-
łany został zespół roboczy w celu wyjaśnienia wąt-
pliwości dotyczących przedłożonych przez ministra
gospodarki założeń do projektu ustawy o zmianie
ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania
jakości paliw oraz ustawy o biokomponentach i bio-
paliwach ciekłych.
Po uzgodnieniu zapisów przedmiotowego projektu
zostanie on przedłożony do rozpatrzenia Radzie Mi-
nistrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie likwidacji powiatowych i gminnych
funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej (14370)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie informu-
ję, że do przesłanej przy piśmie, nr SPS-023-14370/
10, z dnia 17 lutego 2010 r. interpelacji pana posła
Adama Krupy w sprawie likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
1. W ramach szeregu działań podjętych przez
rząd, ukierunkowanych na zrównoważenie finan-
sów publicznych, w szczególności mających na celu
sprostanie wyzwaniom makroekonomicznym za-
wartym w Krajowym Programie Reform, oraz dą-
żenie do konwergencji z gospodarką państw Unii
Europejskiej, przyjęto zmiany w zakresie organiza-
cji i funkcjonowania sektora finansów publicznych,
które znalazły swoje odzwierciedlenie w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240).
Zmiany w zakresie funkcjonowania i organizacji
sektora finansów publicznych dotyczyły m.in.:
1) likwidacji samorządowych funduszy celowych;
2) pozbawienia osobowości prawnej państwowych
funduszy celowych.
2. W związku z koniecznością dostosowania usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.)
do ww. ustawy o finansach publicznych, z dniem
1 stycznia 2010 r. na mocy przepisów ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. o zmianie ustawy Prawo ochro-
ny środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 215, poz. 1664) likwidacji uległy powiatowe oraz
gminne fundusze ochrony środowiska i gospodarki
wodnej.
Wiodącym w przedmiocie nowelizacji był minister
srodowiska, który podjął działania zmierzające do
zapewnienia funkcjonowania funduszy ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej na zasadach możliwie
najbardziej zbliżonych do obowiązujących, z uwzględ-
nieniem przepisów związanych z reformą finansów
publicznych.
3. Zgodnie z treścią art. 408 ww. ustawy Prawo
ochrony środowiska, w stanie prawnym obowiązują-
cym przed dokonaną nowelizacją, z gminnych i po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej mogły być przyznawane dotacje w związku
z działalnością tych funduszy. Powyższa nowelizacja
uchyliła art. 408, a zatem w obecnie obowiązujących
przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska nie
znajdują się unormowania dotyczące form dofinanso-
wania przez gminy i powiaty zadań określonych usta-
631
wą Prawo ochrony środowiska, realizowanych przez
osoby fizyczne. Zaznaczenia wymaga, że faktu li-
kwidacji samorządowych funduszy celowych nie na-
leży utożsamiać z likwidacją dotychczasowych za-
dań realizowanych przez te fundusze, bowiem art.
403 ust. 2 znowelizowanej w 2009r. ustawy Prawo
ochrony środowiska określa zadania własne gmin
w zakresie finansowania ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej.
4. W związku z likwidacją gminnych i powiato-
wych funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej do finansowania realizacji zadań z zakresu
ochrony środowiska zastosowanie w tym zakresie
będą miały odpowiednie przepisy ustawy o finansach
publicznych. Na zasadach określonych w art. 219
oraz art. 221 ww. ustawy podmiotom mogą być udzie-
lane dotacje celowe z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego, w tym na zadania określone przepi-
sami ustawy Prawo ochrony środowiska. Należy do-
dać, że udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego jest uzależnione od speł-
nienia następujących trzech warunków:
1) podmiot otrzymujący dotację celową nie może
należeć do sektora finansów publicznych;
2) podmiot otrzymujący dotację celową nie może
działać w celu osiągnięcia zysku;
3) dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji.
Zlecenie zadań i udzielenie dotacji winno być do-
konywane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwiet-
nia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.),
a jeżeli dotyczy ono innych zadań niż określone w tej
ustawie – na podstawie umowy jednostki samorządu
terytorialnego z podmiotem. Tryb postępowania
o udzielenie dotacji na inne zadania niż określone
w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie, sposób jej rozliczania oraz sposób kontro-
li wykonywania zleconego zadania określa, w drodze
uchwały, organ stanowiący jednostki samorządu te-
rytorialnego, mając na uwadze zapewnienie jawności
postępowania o udzielenie dotacji i jej rozliczenia.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
na zasadach określonych w ustawie o finansach pu-
blicznych mogą być udzielane z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego dotacje na cele publiczne,
w tym także określone przepisami ustawy Prawo
ochrony środowiska. Natomiast udzielanie dotacji
osobom fizycznym na cele w zakresie ochrony środo-
wiska, inne niż publiczne, będzie możliwe dopiero po
wprowadzeniu stosownych zmian w przepisach usta-
wy Prawo ochrony środowiska.
Wiodącym w podjęciu działań zmierzających do
zmiany przepisów powyższej ustawy będzie minister
środowiska.
Pragnę również poinformować, że powyższa kwe-
stia była przedmiotem prac Zespołu ds. Sytemu Fi-
nansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego w dniu 3 lutego 2010 r. oraz
632
posiedzenia Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego w dniu 24 lutego 2010 r. Strona sa-
morządowa zespołu zwróciła uwagę na potrzebę
wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony środowi-
ska przepisów dotyczących możliwości udzielania
dotacji z budżetów gmin i powiatów na zadania
w zakresie ochrony środowiska. Strona samorządo-
wa zespołu wskazała, iż przepisy mogłyby być wzo-
rowane na rozwiązaniach obowiązujących w usta-
wie o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Strona rządowa wskazała, iż udzielenie dotacji z bu-
dżetu gmin i powiatów na zadania w zakresie ochro-
ny środowiska będzie możliwe w przypadku wpro-
wadzenia do ustawy Prawo ochrony środowiska
stosownych przepisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie możliwości wykonania
własnymi siłami zadania inwestycyjnego
przez beneficjenta w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (14371)
Szanowny Pani Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Adama Krupy, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14371/
10, w sprawie możliwości wykonania własnymi siła-
mi zadania inwestycyjnego przez beneficjenta dzia-
łania: Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności
wiejskiej, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, przesyłam następujące
informacje.
Zgodnie z przepisami art. 26 rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 1975/2006 z dnia 7 grudnia 2006 r.
ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania roz-
porządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w zakresie
wprowadzenia procedur kontroli, jak również wza-
jemnej zgodności w odniesieniu do środków wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich w ramach kontroli ad-
ministracyjnej wszystkich wniosków o przyznanie
pomocy przeprowadza się weryfikację racjonalności
zaproponowanych kosztów, którą ocenia się za pomo-
cą odpowiedniego systemu oceny, takiego jak np.: kosz-
ty referencyjne, porównanie różnych ofert lub komi-
tet oceniający oraz zgodności operacji ze stosowany-
mi przepisami krajowymi i wspólnotowymi dotyczą-
cymi w szczególności, tam, gdzie to stosowne, zamó-
wień publicznych.
Ponadto zgodnie z art. 28 ust. 1 lit. d: „poprzez
kontrole na miejscu państwa członkowskie starają się
sprawdzić: czy operacje będące przedmiotem finan-
sowania publicznego zostały przeprowadzone zgod-
nie z prawodawstwem i politykami wspólnotowymi,
w szczególności z przepisami dotyczącymi zamówień
publicznych i odpowiednimi obowiązkowymi norma-
mi ustanowionymi oraz prawo krajowe lub program
rozwoju obszarów wiejskich”.
Biorąc pod uwagę powyższe, w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 1 kwietnia
2008 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej w ra-
mach działania: Podstawowe usługi dla gospodarki
i ludności wiejskiej, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 60,
poz. 373 oraz Dz. U. z 2009 r., Nr 201, poz. 1544),
wprowadzono przepis, zgodnie z którym koszty uzna-
je się za kwalifikowane, jeżeli: dostawy, roboty bu-
dowlane i usługi związane z realizacją operacji zosta-
ły nabyte w trybie przepisów o zamówieniach pu-
blicznych, a postępowanie o udzielenie zamówienia
publicznego zostało wszczęte po dniu złożenia wnio-
sku o przyznanie pomocy.
Odnosząc się do pytania na temat zgodności
z obowiązującymi regulacjami prawnymi przedsta-
wionego sposobu postępowania jednoosobowej spółki
gminy – beneficjenta działania: Podstawowe usługi
dla gospodarki i ludności wiejskiej, przesyłam nastę-
pującą opinię.
Beneficjent rozważa przyjęcie następującego spo-
sobu postępowania:
1. Powierzenie organizacji przetargu gminie lub
innej osobie trzeciej.
2. Wzięcie udziału w przetargu i złożenie oferty
na warunkach przewidzianych dla uczestników prze-
targu.
3. Rozliczenie poszczególnych elementów zadania
nie na podstawie faktur częściowych, lecz w oparciu
o noty księgowe wystawione na instytucję zarządza-
jącą projektem, wraz z protokołem odbioru, koszto-
rysem szczegółowym, harmonogramem rzeczowo-fi-
nansowym obejmującym wszystkie elementy zadania
i ewentualnie innymi niezbędnymi dokumentami od-
biorowymi i rozliczeniowymi.
Zgodnie z art. 15. ust. 2 ustawy Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.):
Zamawiający może powierzyć przygotowanie lub
przeprowadzenie postępowania o udzielenie zamó-
wienia własnej jednostce organizacyjnej lub osobie
trzeciej. W związku z tym spółka może powierzyć
gminie przygotowanie lub przeprowadzenie postę-
powania. Nie może natomiast, na podstawie przepi-
sów ustawy Prawo zamówień publicznych oraz ww.
rozporządzenia, ubiegać się o udzielenie zamówienia
w postępowaniu, które zostało przez nią zlecone,
ponieważ stanowiłoby to naruszenie zasady uczci-
wej konkurencji.

Ponadto zgodnie z ustawą Prawo zamówień pu-
blicznych: ilekroć w ustawie jest mowa o zamówie-
niach publicznych, należy przez to rozumieć umowy
odpłatne zawierane między zamawiającym a wyko-
nawcą, których przedmiotem są usługi, dostawy lub
roboty budowlane. Dlatego też osoba trzecia, której
powierzono przygotowanie lub przeprowadzenie po-
stępowania o udzielenie zamówienia, nie może udzie-
lić zamówienia podmiotowi zlecającemu przygotowa-
nie postępowania.
Biorąc pod uwagę powyższe, przyjęcie przez bene-
ficjenta działania: Podstawowe usługi dla gospodar-
ki i ludności wiejskiej, przedstawionego sposobu po-
stępowania skutkowałoby brakiem refundacji kosz-
tów poniesionych w związku z realizacja projektu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w przypad-
ku wątpliwości dotyczących interpretacji przepisów
ustawy Prawo zamówień publicznych właściwym
w sprawie jest prezes Urzędu Zamówień Publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie narodowych celów wskaźnikowych
na lata 2008–2013 (14372)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 14369 s. 629.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Tomasza Górskiego
w sprawie planów sprzedaży udziałów
Skarbu Państwa w Międzynarodowych
Targach Poznańskich (14373)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-
-14373/10) poniżej przedstawiam stanowisko do za-
gadnień podniesionych w interpelacji pana posła
Tomasza Górskiego w sprawie sprzedaży udziałów
Skarbu Państwa w Międzynarodowych Targach Po-
znańskich.
633
1. Dlaczego w planach dotyczących udziałów pań-
stwa w Targach Poznańskich nie jest rozpatrywana
opcja przekazania udziałów samorządowi wojewódz-
twa i miastu Poznań?
Zgodnie z przyjętym uchwałą Rady Ministrów
w dniu 22 kwietnia 2008 r. „Planem prywatyzacji na
lata 2008–2011” udziały spółki Międzynarodowe
Targi Poznańskie sp. z o.o. zostały przeznaczone do
odpłatnego zbycia na rzecz inwestora wyłonionego
w drodze negocjacji, a termin zakończenia prywaty-
zacji określony został na rok 2011. Należy w tym
miejscu podkreślić, że przedmiot działalności MTP
wykracza daleko poza zakres działalności samorządu
województwa i miasta, które realizują zadania o za-
sięgu regionalnym. Międzynarodowe Targi Poznań-
skie, jak każdy inny podmiot zajmujący się działalno-
ścią wystawienniczą, są platformą dla wielu uczestni-
ków przedsięwzięć targowych: wystawców i ich klien-
tów, przedstawicieli organizacji branżowych, świata
mediów i wreszcie państw, regionów i miast.
Międzynarodowe Targi Poznańskie, zgodnie z przy-
jętymi założeniami, będą prywatyzowane w trybie
negocjacji na podstawie publicznego zaproszenia. Ten
tryb prywatyzacji stosowany jest na ogół wobec du-
żych spółek, których pakiety udziałów/akcji są zby-
wane na rzecz inwestora strategicznego. Jest to tryb
dający możliwość wpływu na wybór przyszłego inwe-
stora, umożliwia bowiem zawarcie w umowie sprze-
daży udziałów także innych poza ceną zobowiązań,
do których realizacji będzie zobligowany przyszły
właściciel spółki. Mając na uwadze istniejącą struk-
turę udziałową w spółce, w której miasto Poznań jest
posiadaczem 40% udziałów, sprzedaż 60% udziałów
spółki należących do Skarbu Państwa nie stanowi
zagrożenia dla dalszego rozwoju Międzynarodowych
Targów Poznańskich oraz realizacji misji i celów, dla
jakich spółka została powołana. Zgodnie bowiem
z umową spółki wszystkie strategiczne decyzje doty-
czące spółki wymagają akceptacji udziałowca – mia-
sta Poznań.
2). Na jakim etapie są prace nad prywatyzacją
Międzynarodowych Targów Poznańskich?
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają działania
przygotowawcze związane z publikacją na stronie
Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej zaprosze-
nia do składania wniosków w trybie przetargu ogra-
niczonego na wybór doradcy prywatyzacyjnego. Pla-
nowany termin ukazania się ogłoszenia to połowa
kwietnia 2010 r. Zgodnie ze wstępnym harmonogra-
mem realizacji projektu zakończenie procesu prywa-
tyzacji jest planowane na przełomie drugiego i trze-
ciego kwartału 2011 r.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
634
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Marzeny Machałek i Izabeli Kloc
w sprawie wypłacania dopłat bezpośrednich
i kontroli przeprowadzanych przez ARiMR
(14375)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pań posłanek Marzeny Machałek i Iza-
beli Kloc w sprawie wypłacania dopłat bezpośrednich
i kontroli przeprowadzanych przez ARiMR, przesła-
ną do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem,
znak: SPS-023-14375/10, z dnia 17 lutego 2010 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 29 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/
2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. płatności są przekazywa-
ne nie więcej niż w dwóch ratach na rok, w okresie od
dnia 1 grudnia do dnia 30 czerwca kolejnego roku kalen-
darzowego. Przepisy te obowiązują we wszystkich pań-
stwach członkowskich Wspólnoty.
Ponadto płatności w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego nie można dokonać przed zakończe-
niem sprawdzenia warunków kwalifikowalności do
otrzymania pomocy. Przyznanie płatności musi bo-
wiem zostać poprzedzone szeregiem czynności, ta-
kich jak: kontrole administracyjne (proste i krzyżo-
we), typowanie wniosków do kontroli na miejscu,
przeprowadzenie kontroli w terenie, których wyniki
wpływają na wielkość kwoty przyznawanych rolni-
kowi płatności do gruntów rolnych.
Pragnę wyjaśnić również, iż kontrola administra-
cyjna jest wykonywana dla 100% wniosków o przy-
znanie płatności do gruntów rolnych. Natomiast ob-
sługa wniosku o przyznanie płatności bezpośrednich
do gruntów rolnych w przypadku gospodarstwa wy-
typowanego do kontroli na miejscu jest znacznie bar-
dziej złożona i czasochłonna niż obsługa pozostałych
wniosków.
W przypadku gdy rolnik ubiega się o kilka rodza-
jów płatności, naliczenie płatności i wydanie decyzji
administracyjnej będzie możliwe po przeprowadze-
niu wymaganych kontroli w zakresie spełnienia wa-
runków dla poszczególnych rodzajów płatności.
W związku z tym, że zwiększy się zakres kontroli
takiego wniosku, również niezbędny będzie dodatko-
wy czas na jego kompleksowe rozpatrzenie, ale nie
oznacza to, że rolnicy będą później otrzymywać płat-
ności. Należy podkreślić, że termin rozpatrzenia
sprawy jest przede wszystkim zależny od ilości po-
pełnionych we wniosku błędów.
Mając na uwadze powyższy zakres czynności, jaki
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
musi wykonać, należy stwierdzić, że maksymalny
termin przewidziany na wypłatę płatności gwaran-
tuje prawidłową realizację tego zadania.
Z drugiej strony pragnę zapewnić Pana Marszał-
ka, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi do-
strzega potrzeby rolników związane z jak najszybszą
realizacją płatności bezpośrednich i dokłada wszel-
kich starań, aby były one realizowane na bieżąco
i bez zbędnej zwłoki. W tym celu ustanowiona zosta-
ła reguła, że Agencja Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa, co do zasady, powinna dążyć do zakoń-
czenia postępowania w sprawie przyznania płatności
w terminie do dnia 1 marca roku następującego po
roku, w którym został złożony wniosek. W przeciw-
nym razie, zgodnie z ww. art. 19 ust. 7 ustawy z dnia
26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach syste-
mów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 170, poz. 1051, ze zm.), o każdym przypadku nie-
załatwienia sprawy dotyczącej przyznania płatności
w wymienionym terminie agencja zawiadamia rolni-
ka, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy ter-
min załatwienia sprawy.
Jednocześnie informuję, iż gospodarstwa podle-
gające kontroli na miejscu, zgodnie z art. 31 rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 z dnia 30 li-
stopada 2009 r., wybierane są przez właściwe władze
na podstawie analizy ryzyka i reprezentatywności
złożonych wniosków o przyznanie pomocy. Zatem
wytypowanie do kontroli na miejscu gospodarstwa
jest częścią obowiązującej w tym zakresie procedury.
Producent rolny, składając wniosek o przyznanie
płatności bezpośrednich do gruntów rolnych, wyraża
zgodę na przeprowadzenie w swoim gospodarstwie
kontroli i okazanie dokumentów potwierdzających
dane zawarte w złożonym wniosku o przyznanie płat-
ności bezpośrednich do gruntów rolnych. W związku
z tym powinien liczyć się z możliwością kontroli i jej
ewentualnymi konsekwencjami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie ograniczeń w dostępie młodych ludzi
do stażów absolwenckich (14376)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Dolniaka w sprawie
ograniczeń w dostępie młodych ludzi do staży, prze-
kazaną wystąpieniem z dnia 17 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14376/10, udzielam poniższych wyjaśnień.

Staż jest instrumentem rynku pracy skierowa-
nym do osób bezrobotnych zaliczonych przez ustawę
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z. 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) do kategorii osób będących
w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Celem stażu
jest aktywizacja zawodowa tych osób poprzez wyko-
nywanie zadań na stanowisku pracy bez nawiązywa-
nia stosunku pracy z pracodawcą.
Z dniem 17 września 2009 r. weszło w życie nowe
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków odbywania stażu przez bezrobotnych
(Dz. U. Nr 142, poz. 1160), które jest realizacją upo-
ważnienia zawartego w art. 53 ust. 9 ustawy o pro-
mocji zatrudnienia (...).
Nowe rozporządzenie wprowadziło szereg zmian,
które w szczególności mają na celu poprawę warun-
ków odbywania stażu przez bezrobotnych. Wśród
tych zmian znalazło się także ograniczenie liczby
bezrobotnych odbywających staż u jednego organi-
zatora stażu. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia
u organizatora stażu, który jest pracodawcą, staż
mogą odbywać jednocześnie bezrobotni w liczbie
nieprzekraczającej liczby pracowników zatrudnio-
nych u organizatora w dniu składania wniosku
w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Nato-
miast w myśl ust. 2 powołanego przepisu u organi-
zatora stażu niebędącego pracodawcą staż może
odbywać jeden bezrobotny.
Jak już wyżej wspomniano, staż jest instrumen-
tem rynku pracy zaprojektowanym w celu aktywiza-
cji zawodowej osób bezrobotnych. Staż nie jest zatem
formą wspierania pracodawców i nie może być trak-
towany jako narzędzie stymulujące lokalny rynek
pracy. Ograniczenie liczby stażystów przyjmowanych
na staż przez organizatora ma wpłynąć przede
wszystkim na podniesienie jakości i efektywności
staży, a także na poprawę warunków ich odbywania.
Przyjęcie bezrobotnego na staż wiąże się bowiem nie
tylko z korzyścią w postaci pracy, którą wykonuje
bezrobotny na rzecz organizatora, lecz także z obo-
wiązkiem realizacji programu stażu i sprawowania
opieki nad stażystą. W opinii ministerstwa w sytu-
acji, gdy u organizatora stażu staż odbywają bezro-
botni w liczbie przekraczającej ilość pracowników
zatrudnionych u organizatora, nie wydaje się możli-
we rzetelne realizowanie programu stażu i zapew-
nienie stosownej opieki.
Ponadto do ministerstwa przez kilka lat realizacji
staży napływało też wiele informacji o tym, że wielu
pracodawców wręcz opierało prowadzenie swojej
działalności na pracy stażystów, co stoi w sprzeczno-
ści z przeznaczeniem tego instrumentu, a także może
negatywnie wpływać na zachowanie mechanizmów
konkurencji na rynku.
Trzeba także nadmienić, iż zainteresowanie tą
formą aktywizacji jest bardzo duże, zarówno ze stro-
ny bezrobotnych, jak i pracodawców. Jak pokazują
statystyki, w 2009 r. na staż skierowano prawie
635
264 tys. bezrobotnych, co stanowiło ponad 5-procen-
towy wzrost w stosunku do roku 2008. Nie ma zatem
żadnych podstaw do tego, aby żywić obawy o to, że
zabraknie miejsc odbywania stażu dla bezrobotnych.
Nowa regulacja wpłynie raczej korzystnie na posze-
rzenie oferty dostępnych staży, ponieważ większa
liczba pracodawców będzie miała szansę na przyjęcie
stażystów, a tym samym bezrobotni skorzystają
z szerszego wachlarza staży.
Reasumując, ministerstwo nie planuje w najbliż-
szym czasie wprowadzenia zmian w organizacji sta-
ży dla bezrobotnych, ponieważ upłynęło zbyt mało
czasu od wprowadzenia nowych regulacji, aby móc
ocenić obiektywnie ich wpływ na sytuację bezrobot-
nych i rynek pracy. Ponadto jak dotychczas urzędy
pracy nie zgłaszały takiego problemu, zarówno bez-
pośrednio, jak i za pośrednictwem Konwentu Dy-
rektorów Urzędów Pracy czy też Naczelnej Rady
Zatrudnienia.
Wyrażam zatem nadzieję, że powyższe wyjaśnie-
nia rozwiewają wszelkie wątpliwości co do zasadności
i potrzeby wprowadzenia i utrzymania przedmioto-
wych limitów osób bezrobotnych jednocześnie odby-
wających staż u organizatora stażu/pracodawcy.
Jeśli chodzi zaś o inne formy aktywizacji, z któ-
rych mogą korzystać młodzi bezrobotni, to dla tej
grupy osób przepisy ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (...) przewidują możliwość
uczestnictwa w szkoleniach grupowych organizowa-
nych przez urzędy pracy, jak i indywidualnych, wska-
zanych przez bezrobotnego. Młodzi bezrobotni mogą
także być zatrudniani w ramach prac interwencyj-
nych oraz robót publicznych. W ostatnim czasie wiel-
ką popularnością cieszy się również możliwość uzy-
skania przez bezrobotnego jednorazowych środków
na podjęcie działalności gospodarczej.
Osoba bezrobotna bez kwalifikacji zawodowych,
która podejmie dalszą naukę w szkole ponadgimna-
zjalnej dla dorosłych albo w szkole wyższej, gdzie stu-
diuje w formie studiów niestacjonarnych, może uzy-
skać stypendium na kontynuację nauki w wysokości
zasiłku dla bezrobotnych. Natomiast bezrobotni le-
gitymujący się wyższym wykształceniem mogą liczyć
na dofinansowanie kosztów studiów podyplomowych
oraz stypendium w wysokości 20% zasiłku w okresie
trwania tych studiów.
W ubiegłym roku wprowadzono natomiast nowy
instrument aktywizacyjny, przygotowanie zawodowe
dorosłych. Jest on skierowany do wszystkich bezro-
botnych (w tym młodych), a w szczególności do osób
bez kwalifikacji zawodowych. W odróżnieniu od sta-
żu przygotowanie zawodowe dorosłych pozwala na
uzyskanie kwalifikacji zawodowych potwierdzonych
stosownym egzaminem. Przygotowanie zawodowe
dorosłych może być realizowane w dwóch formach:
— w formie praktycznej nauki zawodu dorosłych,
która może trwać od 12 do 18 miesięcy, umożliwiają-
cej przystąpienie do egzaminu kwalifikacyjnego na
tytuł zawodowy lub egzaminu czeladniczego;
636
— w formie przyuczenia do pracy dorosłych, któ-
re może trwać od 3 do 6 miesięcy, mającego na celu
zdobycie wybranych kwalifikacji zawodowych lub
umiejętności niezbędnych do wykonywania określo-
nych zadań zawodowych, właściwych dla zawodu wy-
stępującego w klasyfikacji zawodów i specjalności dla
potrzeb rynku pracy; na zakończenie tej formy akty-
wizacji uczestnik zdaje egzamin w instytucji szkole-
niowej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie możliwości wykorzystania środków
z UE do wsparcia rozwoju budownictwa
mieszkaniowego (14377)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Pięty w sprawie
możliwości wykorzystania środków z UE do wsparcia
rozwoju budownictwa mieszkaniowego przekazuję
następujące informacje.
Ad 1. Obecnie na forum wspólnotowym trwa dys-
kusja nad kształtem przyszłej polityki spójności. Na-
leży jednak podkreślić, że znajdujemy się na wcze-
snym etapie dyskusji, który ma charakter strategicz-
ny i dotyczy celów, zasad i ogólnych kierunków ewo-
lucji polityki. W związku z powyższym debatę na te-
mat kształtu przyszłych programów operacyjnych
(PO) czy też możliwości stworzenia specjalnych pro-
gramów związanych z mieszkalnictwem na poziomie
krajowym należy uznać za przedwczesną. Wraz z wej-
ściem dyskusji, najprawdopodobniej w 2011 r., na
większy poziom szczegółowości na poziomie KE (roz-
poczęcie negocjacji zapisów zawartych w nowym pa-
kiecie projektów rozporządzeń unijnych na lata 2014–
–2020) możliwe będzie opracowanie architektury PO
na poziomie krajowym.
Uprzejmie informuję, że uznanie wydatków na
mieszkalnictwo (ang. housing) za kwalifikowane do
dofinansowania z Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego w obecnej perspektywie finansowej
było jednym z ważnych postulatów negocjacyjnych
Polski oraz nowych państw członkowskich w trakcie
procesu negocjacji całości pakietu legislacyjnego na
lata 2007–2013. Początkowe wersje projektu rozpo-
rządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
zakładały niekwalifikowalność jakichkolwiek dzia-
łań dotyczących mieszkalnictwa. Polska wraz z in-
nymi nowymi państwami członkowskimi, w tym
szczególnie z krajami z Grupy Wyszehradzkiej, od
początku negocjacji nad nowym pakietem rozporzą-
dzeń UE postulowała uznanie kwalifikowalności
mieszkalnictwa z funduszy UE, w tym w szczególno-
ści z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
(EFRR).
Ostatecznie korzystne kompromisowe rozwiąza-
nia w tym zakresie zapadły na posiedzeniu Rady Eu-
ropejskiej w grudniu 2005 r. jako element pakietu
dotyczącego ustaleń w ramach perspektywy finan-
sowej na lata 2007–2013. Możliwość taka – nieprze-
widziana nigdy wcześniej – wynika bezpośrednio
z uwzględnienia przez KE szczególnych potrzeb no-
wych państw członkowskich stojących przed wyzwa-
niami związanymi z zapobieganiem degradacji fi-
zycznej, w tym w szczególności na obszarach miej-
skich, i grożącym na tych obszarach zjawiskiem wy-
kluczenia społecznego.
Początkowo wydatki na mieszkalnictwo były
możliwe jedynie na obszarach miejskich. Jednak
zmiany w rozporządzeniu 1080/2006 ws. EFRR
(zaakceptowane przez Radę na posiedzeniu Grupy
Roboczej B.05 ds. środków strukturalnych w dniu
21 września 2009 r.) umożliwiły wsparcie inwestycji
w mieszkalnictwo (renowacja, zastąpienie lub budo-
wa nowych budynków) dla społeczności zmarginali-
zowanych bez względu na to, czy mieszkają na tere-
nach miejskich czy wiejskich. Taka możliwość miała
dotyczyć jedynie tych państw, które przystąpiły do
UE po 1 maja 2004 r., ponieważ podczas negocjacji
rozporządzeń dla obecnej perspektywy podjęto decy-
zję, że inwestycje w mieszkalnictwo mogą być kwali-
fikowane tylko dla tzw. nowych państw członkow-
skich. Jednakże Parlament Europejski przeforsował,
w ramach procedury trialogu, umożliwienie finanso-
wania z EFRR tego typu inwestycji wszystkim pań-
stwom członkowskim. Końcowa wersja zmiany rozpo-
rządzenia została zaakceptowana przez państwa
członkowskie na posiedzeniu Grupy Roboczej B.05 ds.
środków strukturalnych w dniu 16 grudnia 2009 r.
Należy jednak zauważyć, że w trackie negocjacji
KE podkreślała, że nie powinno się dopuszczać finan-
sowania z funduszy strukturalnych budowy nowych
mieszkań czy remontu całego budynku, w którym
mieszkają zarówno osoby w trudnej sytuacji finanso-
wej, jak i osoby, których dochody pozwalają na par-
tycypację w kosztach remontu. Dlatego też na chwi-
lę obecną nie wydaje się możliwe, aby w przyszłej
perspektywie finansowej można było tworzyć specjal-
ne programy operacyjne, w ramach których takie
podmioty, jak: gminy, spółdzielnie czy wspólnoty
mieszkaniowe, mogłyby pozyskiwać środki na budo-
wanie nowych mieszkań na obszarach niebędących
obszarami zdegradowanymi, np. nieujętych w lokal-
nych planach rewitalizacyjnych lub dla osób, które
nie są zagrożone wykluczeniem społecznym.
Po 3 latach realizacji NSRO na lata 2007–2013
obecnie prowadzony jest okresowy przegląd postę-

pów wdrażania i oceny potrzeb w zakresie ewentual-
nych zmian interwencji ze środków UE. Efektem
tych prac będzie pełna identyfikacja przez MRR, na
poziomie strategicznym i operacyjnym, obszarów in-
terwencji wymagających zmian w programach, a wy-
nikających z odmiennej sytuacji społeczno-gospodar-
czej lub mających na celu pełniejsze uwzględnienie
bądź odmienne podejście do istotnych zmian w prio-
rytetach wspólnotowych, krajowych lub regional-
nych. Przeprowadzone analizy w zakresie obszarów
wsparcia oraz wartościach alokacji środków UE znaj-
dą swoje przełożenie także w pracach nad programo-
waniem polityki spójności w Polsce po 2013 r. Na
obecnym etapie dyskusji MRR stoi na stanowisku, iż
wsparcie w ramach funduszy europejskich powinno
zostać silniej ukierunkowane na prorozwojowe przed-
sięwzięcia, przy jednoczesnym poszanowaniu zasady
solidarności, co umożliwi regionom rozwijanie zdol-
ności adaptacyjnych do wyzwań zewnętrznych. Zgod-
nie z nowym paradygmatem rozwoju polityka spój-
ności powinna w większym stopniu wspomagać dzia-
łania rozwijające regionalne potencjały rozwoju niż
stanowić narzędzie redystrybucji dochodu.
Ad 2 i 3. Jak wspomniano w odpowiedzi na pyta-
nie 1, obecnie znajdujemy się we wstępnej fazie okre-
ślania zakresu interwencji polityki spójności i sprawa
dofinansowania jakichkolwiek działań, w tym moż-
liwości dofinansowania projektów mieszkaniowych
do 50%, będzie rozstrzygana dopiero na etapie pro-
jektowania programów operacyjnych.
Ad 4. Na dzień dzisiejszy trudno jest określić, czy
w nowej perspektywie finansowej będzie możliwość
stworzenia specjalnych programów wsparcia budow-
nictwa mieszkaniowego wyłącznie w tzw. nowych
krajach członkowskich UE. Początkowo w obecnej
perspektywie finansowej możliwość współfinansowa-
nia inwestycji w mieszkalnictwo z EFRR była zare-
zerwowana jedynie dla krajów, które przystąpiły do
UE po 1 maja 2004 r., jednak zmiany w rozporządze-
niu 1080/2006 ws. EFRR umożliwiły również pozo-
stałym krajom UE wsparcie inwestycji w mieszkal-
nictwo (renowacja, zastąpienie lub budowa nowych
budynków) dla społeczności marginalizowanych.
Można wyjść z założenia, że kraje UE-15 będą zain-
teresowane utrzymaniem takiego stanu również
w przyszłym okresie finansowania.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
637
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
dotyczących sposobu pobierania
przez egzekutorów zaległości
wobec urzędów skarbowych (14378)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., nr SPS-
-023-14378/10, interpelacją pana posła Jarosława
Pięty w sprawie zmiany przepisów ustawy o postępo-
waniu egzekucyjnym w administracji dotyczących
sposobu pobierania przez egzekutorów zaległości,
pragnę wskazać, co następuje.
Jak pan poseł słusznie zauważył, obecnie zaległo-
ści wobec Skarbu Państwa są znaczące, w związku
z czym niejednokrotnie koniecznością staje się dopro-
wadzenie drogą przymusu administracyjnego do wy-
konania przez zobowiązanych ciążących na nich obo-
wiązków. Bezsporne jest również, iż stosowanie przez
organy administracji przymusu niesie ze sobą obo-
wiązek ponoszenia z tego tytułu dodatkowych kosz-
tów, w tym egzekucyjnych. Należy jednak zauważyć,
iż wzrost zaległości wobec Skarbu Państwa niejed-
nokrotnie nie jest spowodowany złą wolą obywateli,
a raczej wynika ze zmiennej sytuacji ekonomicznej.
Dlatego też jednym z celów nowoczesnych systemów
państwowych jest podejmowanie wszelkich działań
zmierzających do osiągnięcia jak najwyższego po-
ziomu dobrowolnego wypełniania ciążących na oby-
watelach obowiązków. W tym zakresie podzielam
stanowisko i spostrzeżenia pana posła. W obecnym
brzmieniu art. 64 ustawy o postępowaniu egzeku-
cyjnym w administracji pozwala na wypełnianie
tego celu. Ustawodawca uzależnił powstanie kosz-
tów egzekucji obciążających zobowiązanego od do-
konania czynności polegających na pobraniu pienię-
dzy u zobowiązanego na miejscu, a więc w mieszka-
niu, przedsiębiorstwie czy gospodarstwie rolnym.
Tak więc wpłata dokonana przez zobowiązanego
w urzędzie, jak słusznie pan poseł zauważył, nosi
znamiona dobrowolnej wpłaty i z tytułu jej dokona-
nia zobowiązany nie powinien być obciążany kosz-
tami egzekucyjnymi.
W ostatnich latach związki zawodowe pracowni-
ków egzekucji administracyjnej coraz częściej zgła-
szają wnioski o podjęcie działań zmierzających do
takiej zmiany przepisów, która umożliwiłaby pobor-
com skarbowym pobieranie pieniędzy w urzędach
skarbowych, powodując jednoczesne obciążanie kosz-
tami egzekucyjnymi zobowiązanych, oraz dawała
możliwość pobierania wynagrodzenia prowizyjnego.
W mojej ocenie takie działanie nie jest właściwe.
Specyfika postępowania egzekucyjnego wymaga
przeprowadzenia niektórych czynności na miejscu
638
u zobowiązanego, co sprowadza się do konieczności
zatrudniania w komórkach egzekucyjnych poborców
skarbowych (egzekutorów). Charakter ich pracy po-
lega na działaniu w terenie, a nie w urzędzie skarbo-
wym. Należy przy tym zauważyć, iż poborcy skarbo-
wi są członkami korpusu służby cywilnej i zatrud-
niani są na umowę o pracę z wynagrodzeniem wyni-
kającym z przepisów ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505,
z późn. zm.). Dodatkowe wynagrodzenie prowizyjne
w obecnym stanie prawnym wypłacane jest tej grupie
pracowników na podstawie rozporządzenia prezesa
Rady Ministrów z dnia 25 kwietnia 2007 r. w sprawie
uprawnień szczególnych przysługujących niektórym
kategoriom członków korpusu służby cywilnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 76, poz. 506, z późn. zm.). Delegację do
wydania przedmiotowego rozporządzenia zawierał
art. 70 (w obecnym stanie prawnym art. 101) ustawy
o służbie cywilnej, który stanowi, iż prezes Rady Mi-
nistrów może określać, w drodze rozporządzenia
uprawnienia szczególne w zakresie płac i innych
świadczeń przysługujących niektórym kategoriom
członków korpusu służby cywilnej oraz zasady przy-
znawania tych świadczeń i ich wysokość. Użycie
w ustawie wyrażenia może określać, że przyznanie
wynagrodzenia prowizyjnego nie ma obligatoryjnego
charakteru, ale jedynie fakultatywne. Ministerstwo
Finansów, dostrzegając jednak wyjątkowy charakter
tej pracy, inicjuje i popiera w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów określanie dodatkowego wynagro-
dzenia dla tej grupy pracowników, aby stanowiło ono
swoisty rodzaj rekompensaty za trudne warunki pra-
cy i szczególny charakter jej wykonywania.
W związku z powyższym postrzeganie obowiąz-
ków służbowych, nałożonych zakresem czynności,
tylko przez pryzmat dodatkowego wynagrodzenia
prowizyjnego należy uznać za nieuprawnione. Takie
stanowisko jest nieuprawnione również w kontekście
zasad ogólnych Kodeksu postępowania administra-
cyjnego, takich jak: zasada wyrażania interesu spo-
łecznego i słusznego interesu strony oraz zasada po-
głębiania zaufania do organów państwa.
Od wielu lat poborcy skarbowi postulują taką
zmianę przepisów, która nie służy przede wszystkim
obywatelom, lecz zaspokaja ich potrzeby w zakresie
pozyskiwania dodatkowego wynagrodzenia prowizyj-
nego. Pragnę zauważyć, że kwota prowizji otrzymy-
wana comiesięcznie przez poborców skarbowych (eg-
zekutorów) znacznie przekracza wynagrodzenia otrzy-
mywane przez innych pracowników urzędu skarbo-
wego, których zadania mające na celu zwiększenie
wpływów do budżetu muszą być poparte nie mniej-
szym zaangażowaniem i równie wysokim poziomem
przygotowania merytorycznego.
Mam nadzieję, że przedstawiona powyżej argu-
mentacja i wskazane okoliczności przekonują pana
posła, iż podjęcie działań zmierzających do zmiany
przepisów ustawy o postępowania egzekucyjnym
w administracji w zakresie wskazanym w interpela-
cji nie służyłoby realizacji celu, jakim jest osiągnięcie
jak najwyższego poziomu dobrowolnego wypełniania
ciążących na obywatelach obowiązków, a jedynie
spełniałoby nieuzasadnione postulaty pracowników
komórek egzekucyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie modernizacji dworców kolejowych
PKP SA (14379)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Orzechowskiego, skie-
rowaną przy piśmie, znak: SPS-023-14379/10, z dnia
17 lutego 2010 r. do ministra infrastruktury pana
Cezarego Grabarczyka, w sprawie modernizacji
dworców kolejowych PKP SA przedstawiam poniższe
informacje.
1. W zasobie PKP SA znajduje się około tysiąca
obiektów dworcowych służących w różnym zakresie
obsłudze podróżnych. Ocenia się, że stan techniczny
zaledwie 3% z nich można określić jako bardzo dobry
lub dobry. Obecna struktura powierzchni (publiczna/
komercyjna) nie pozwala, a wręcz uniemożliwia uzy-
skanie na tych obiektach dodatniego wyniku finan-
sowego, a właściciel obiektów nie dysponuje środka-
mi, które umożliwiałyby samodzielne przeprowadze-
nie ich modernizacji w skali odpowiadającej oczeki-
waniom społecznym. Podejmowane inicjatywy dopro-
wadziły do uchwalenia w 2008 r. nowelizacji ustawy
z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym,
której zapisy dały podstawę do ubiegania się przez
PKP SA o dotacje budżetowe na współfinansowanie
inwestycji w zakresie modernizacji – rewitalizacji
dworców.
Zapisy te nie formułują ograniczenia czasowego,
stąd wyrażam przekonanie, że wsparcie finansowa-
nia przez budżet państwa dworcowych przedsięwzięć
inwestycyjnych będzie kontynuowane w latach na-
stępnych, nie ograniczając się do perspektywy 2012 r.
Może natomiast ulec zmianie formuła prowadzenia
inwestycji przy założeniu, że właścicielem nierucho-
mości dworcowych, jako elementu infrastruktury
kolejowej, zostanie Skarb Państwa.
Zgodnie z założeniami projektu „Program dzia-
łań dla rozwoju transportu kolejowego do roku 2015”
niezbędne nakłady inwestycyjne w latach 2010–2012

z budżetu państwa na budowę lub przebudowę dwor-
ców kolejowych w zakresie bezpośrednio związanym
z obsługą podróżnych powinny wynieść 410 mln zł.
W latach 2013–2015 wsparcie finansowe ze środków
publicznych jest planowane i powinno wynieść około
400 mln zł
2. Odnośnie do kryteriów, jakim ma podlegać ko-
lejność kwalifikowania do przebudów, remontów ko-
lejowych, zakłada się, że do 2012 r. kontynuowane
będą inwestycje dworcowe rozpoczęte w 2010 r.
W kolejnych latach modernizacja obiektów dworco-
wych będzie obejmować w pierwszej kolejności obiek-
ty położone przy głównych liniach kolejowych oraz
opierać się na podstawie złożonych i zaakceptowa-
nych programów inwestycyjnych.
3. Pakiet obiektów dworcowych, w odniesieniu
do których uruchomione zostaną zadania inwesty-
cyjne w 2011 r. i latach następnych, zostanie wyge-
nerowany w oparciu o przyjęte kryteria i analizę
programów inwestycyjnych oraz po uzyskaniu przez
te programy akceptacji Ministerstwa Infrastruktu-
ry. Na liście inwestycji dworcowych do realizacji
w latach 2010–2012 (33 dworce) nie zostały ujęte
dworce w Krotoszynie, Kościanie, Kaliszu, Ostrowie
Wielkopolskim oraz Gostyniu i na obecnym etapie
planowania nie ma możliwości określenia konkret-
nej daty ich modernizacji.
4. W opracowanym projekcie „Programu działań
dla rozwoju transportu kolejowego do roku 2015”
uznano za właściwe powołanie podmiotu celowego
w formie spółki prawa handlowego, który skupiłby
swoją podstawową działalność na zarządzaniu zaso-
bem czynnych obiektów dworcowych.
Do najważniejszych celów tej spółki należeć bę-
dzie:
— powołanie podmiotu do zarządzania wyodręb-
nionym segmentem rynku nieruchomości, jakim są
dworce kolejowe, do którego wprost mogą być kiero-
wane środki publiczne (opłata dworcowa, środki bu-
dżetowe, pomoc unijna),
— utworzenie podmiotu, który będzie posiadał
możliwość i zdolność pozyskiwania inwestorów ze-
wnętrznych dla realizacji wspólnych przedsięwzięć
oraz poprzez podwyższenie kapitału,
— utworzenie jednego podmiotu odpowiedzialne-
go za zarządzanie wszystkimi czynnymi dworcami
kolejowymi według ujednoliconych zasad, (obecnie
czynnymi dworcami kolejowymi zarządza 11 oddzia-
łów gospodarowania nieruchomościami oraz Oddział
Dworce Kolejowe w Warszawie),
— uzyskanie efektu synergii w obszarze dworców
kolejowych, m.in. jako integratora przepływów poto-
ków pasażerskich i ich optymalizacji – wymaga to
wprowadzenia nowego modelu zarządzania opartego
na pełnej koordynacji szczególnie na etapie planowa-
nia, inwestowania oraz bieżącej eksploatacji dworców
stanowiących zintegrowane węzły przesiadkowe.
Obecnie prowadzone są prace przygotowawcze
w celu sporządzenia harmonogramu powołania
przedmiotowej spółki. Przyjęcie wstępnego harmo-
639
nogramu działań przygotowawczych do powołania
ww podmiotu przez PKP SA spodziewane jest w na
początku kwietnia br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie urlopu ojcowskiego
dla służb mundurowych (14380)
Odpowiadając na interpelację pana posła Macieja
Orzechowskiego w sprawie urlopu ojcowskiego dla
służb mundurowych przekazaną przy piśmie z dnia
17 lutego br., znak: SPS-023-14380/10, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z przepisami art. 1823 Kodeksu pracy
pracownik – ojciec wychowujący dziecko ma prawo
do urlopu ojcowskiego w wymiarze 2 tygodni, nie
dłużej jednak niż do ukończenia przez dziecko
12 miesięcy życia. Urlop ojcowski w wymiarze 2 ty-
godni przysługiwać będzie począwszy od 2012 r.,
natomiast w 2010 i w 2011 r. wymiar tego urlopu
wynosi 1 tydzień.
Urlop ojcowski jest uprawnieniem pracowniczym,
a więc przysługuje, z mocy przepisów Kodeksu pracy,
pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko, świad-
czącemu pracę na podstawie stosunku pracy. Nato-
miast ojciec wychowujący dziecko będący funkcjona-
riuszem może korzystać z tego uprawnienia jedynie
wówczas, gdy przepisy regulujące jego status prawny
tak stanowią. Chodzi tu o przepisy tzw. pragmatyk
służbowych, tj. ustaw regulujących m.in. status
prawny funkcjonariuszy będących w stosunku służ-
by. W obecnym stanie prawnym jedynie funkcjona-
riusze służby celnej, a także funkcjonariusze Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego mogą korzystać
z urlopu ojcowskiego. Wynika to z przepisu art. 137
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej
(Dz. U. Nr 168, poz. 1323, ze zm.) oraz z przepisu
art. 82 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym
Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104, poz. 708,
ze zm.). Natomiast pozostali funkcjonariusze, a tak-
że żołnierze zawodowi, policjanci oraz strażacy Pań-
stwowej Straży Pożarnej nie mają prawa do urlopu
ojcowskiego, bowiem w ustawach regulujących ich
prawa i obowiązki nie ma przepisów, które stanowi-
łyby podstawę do korzystania z tego uprawnienia.
Pragnę jednocześnie wyjaśnić, że ustawy regulu-
jące status tzw. służb mundurowych pozostają poza
640
właściwością ministra pracy i polityki społecznej,
dlatego też w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecz-
nej nie są prowadzone żadne prace legislacyjne w kie-
runku postulowanym w interpelacji pana posła.
Ze względu na to, że obecnie toczą się prace par-
lamentarne nad senackim projektem ustawy o zmia-
nie ustawy o Policji, ustawy o Służbie Celnej, usta-
wy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz
Agencji Wywiadu i ustawy o Centralnym Biurze An-
tykorupcyjnym (druk nr 2613) jestem zdania, że
postulat przyznania prawa do urlopu ojcowskiego
funkcjonariuszom służb mundurowych – ojcom wy-
chowującym dziecko, na zasadach przewidzianych
dla pracowników, może być rozważany w trakcie
tych prac. Merytoryczna ocena zasadności tego po-
stulatu powinna być jednak dokonana przez właści-
wych ministrów nadzorujących funkcjonowanie
służb mundurowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie omijania przez banki tzw. ustawy
antylichwiarskiej (14381)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Lamczyka z dnia
10 lutego br., przesłaną przez pana Krzysztofa Putrę,
wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, przy
piśmie z dnia 17 lutego br., znak: SPS-023-14381/10,
w sprawie omijania przez banki tzw. ustawy antyli-
chwiarskiej, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
W dniu 7 lipca 2005 r. Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej uchwalił ustawę o zmianie ustawy Kodeks cy-
wilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 157, poz. 1316), zwaną ustawą antylichwiarską.
Ustawa ta weszła w życie 20 lutego 2006 r., a jej prze-
pisy stosuje się do czynności prawnych dokonywa-
nych po tej dacie. Zgodnie z ustawą odsetki wynika-
jące z czynności prawnej, a więc zarówno umowy
o kredyt, jak i umowy pożyczki, nie mogą przekraczać
czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodo-
wego Banku Polskiego (odsetki maksymalne).
Jeśli chodzi o zakres podmiotowy ww. regulacji,
należy wyraźnie podkreślić, że ustawodawca wpro-
wadził ją poprzez dokonanie zmiany w Kodeksie cy-
wilnym, co oznacza, że ustawowe ograniczenia wy-
sokości odsetek kapitałowych dotyczą wszystkich
uczestników obrotu. Górna granica odsetek kapita-
łowych ma zatem zastosowanie zarówno w stosun-
kach między przedsiębiorcą (np. instytucją finanso-
wą) i konsumentem, w obrocie obustronnie profesjo-
nalnym, a także w stosunkach między samymi kon-
sumentami. Regulacja ta nie dotyczy zatem wyłącz-
nie relacji banku z jego klientem.
Jednocześnie aby zapewnić przestrzeganie tych
ograniczeń, ustawodawca zdecydował się na obwaro-
wanie ich sankcją karnoprawną. I tak, dodany przez
art. 3 pkt 4 nowelizacji z dnia 7 lipca 2005 r. przepis
art. 18a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie
konsumenckim (Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1081,
ze zm.) przewiduje karę grzywny, ograniczenia wol-
ności lub pozbawienia wolności do 2 lat za przestęp-
stwo polegające na pobieraniu z tytułu kredytu kon-
sumenckiego korzyści przekraczającej wyznaczony
przepisami próg.
Pragnę także wskazać, że istnieje możliwość sku-
tecznego egzekwowania ww. przepisów w przypadku
naruszenia uprawnień konsumentów pokrzywdzo-
nych przez nieuczciwych kredytodawców. Istnieją
bowiem możliwości skorzystania z bezpłatnej pomo-
cy prawnej miejscowo właściwego rzecznika konsu-
mentów, do którego pokrzywdzona osoba może się
zwrócić w konkretnej sprawie. Do kompetencji rzecz-
nika należy:
— zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsu-
menckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony
interesów konsumentów,
— składanie wniosków w sprawie stanowienia
i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie
ochrony interesów konsumentów,
— występowanie do przedsiębiorców w sprawach
ochrony praw i interesów konsumentów,
— współdziałanie z właściwymi miejscowo dele-
gaturami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, organami Inspekcji Handlowej oraz organizacja-
mi konsumenckimi,
— wytaczanie powództwa na rzecz konsumentów
oraz wstępowanie, za ich zgodą, do toczącego się po-
stępowania w sprawach o ochronę interesów konsu-
mentów.
Rzecznik konsumentów w sprawach o wykrocze-
nia na szkodę konsumentów jest oskarżycielem pu-
blicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępo-
wania w sprawach o wykroczenia, posiada również
możliwość występowania do prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów z wnioskiem o wszczę-
cie postępowania antymonopolowego oraz przeciwko
czynom nieuczciwej konkurencji.
Jednym z głównych warunków ochrony konsu-
mentów na rynku usług finansowych jest konkuren-
cja w sektorze bankowym, ubezpieczeniowym i firm
inwestycyjnych. Każda interwencja legislacyjna po-
winna być przeanalizowana pod kątem ewentual-
nych korzyści dla konsumentów i strat ponoszonych
przez instytucje finansowe, zobligowane w nowych
regulacjach do zmiany swoich praktyk i procedur.
Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo
bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze zm.) nie

regulują sposobu ani wysokości pobieranych opłat za
czynności bankowe. Decyzje w tym zakresie są auto-
nomicznymi decyzjami poszczególnych banków. Wy-
sokość tych opłat jest wypadkową polityki i strategii
banku, oddziaływania konkurencji i sił rynkowych.
Minister finansów nie może władczo ingerować
w treść umów zawartych przez banki z ich klientami.
Takich uprawnień nie posiada również Komisja Nad-
zoru Finansowego. Zgodnie z art. 138 ust. 7 ustawy
Prawo bankowe środki podejmowane przez Komisję
Nadzoru Finansowego w ramach sprawowanego nad-
zoru nie mogą naruszać umów zawartych przez bank
z klientami, w tym także z nieprofesjonalnymi od-
biorcami usług finansowych, jakimi są konsumenci.
Z faktu, iż tzw. ustawa antylichwiarska to ustawa
zmieniająca Kodeks cywilny oraz dotycząca ustawy
o kredycie konsumenckim, wynika, że interpretacja
jej przepisów oraz podejmowanie ewentualnych dzia-
łań w zakresie nią objętym należy do kompetencji
ministra sprawiedliwości oraz Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów. Obecnie trwają w Urzędzie
Ochrony Konkurencji i Konsumentów prace nad
nową ustawą o kredycie konsumenckim, implemen-
tującą postanowienia zmienionej dyrektywy o kredy-
cie konsumenckim. Założenia do tej ustawy zostały
przyjęte przez KERM. Intencją projektodawców jest
m.in. wzmocnienie dotychczasowej ochrony konsu-
mentów w relacjach z profesjonalnymi podmiotami
w zakresie kredytu konsumenckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o usługach turystycznych (14382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Beaty Kempy prze-
kazaną pismem z dnia 17 lutego 2010 r., sygn.: SPS-
-023-14382/10, w sprawie projektu nowelizacji usta-
wy o usługach turystycznych uprzejmie informuję,
co następuje.
Zawarta w rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o usługach turystycznych oraz o zmianie
ustawy Kodeks wykroczeń, druk sejmowy 2506, re-
zygnacja z administracyjnego sprawdzania i weryfi-
kowania wymagań kwalifikacyjnych w stosunku do
zatrudnianych przez biura podróży pracowników kie-
rujących działalnością przedsiębiorstw prowadzą-
641
cych działalność w zakresie organizowania imprez
turystycznych, pośrednictwa turystycznego oraz
działalnością ich jednostek organizacyjnych samo-
dzielnie dokonujących czynności prawnych podykto-
wana była potrzebą ograniczenia formalności admi-
nistracyjno-prawnych obciążających przedsiębiorców.
Rozwiązanie to wpisywało się w rządową reformę re-
gulacji zakładającą zmniejszenie obciążeń admini-
stracyjnych i obowiązków informacyjnych nakłada-
nych na przedsiębiorców, wynikającą ze strategii li-
zbońskiej, a także stanowiło element liberalizacji
rynku usług turystycznych, który to rynek zgodnie
z oceną Komisji Europejskiej jest nadmiernie przere-
gulowany. Jednocześnie uprzejmie informuję, że
w toku prac legislacyjnych nad wym. projektem pro-
wadzonych w Sejmie RP przez podkomisję nadzwy-
czajną do rozpatrzenia rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz
zmianie ustawy Kodeks wykroczeń, a następnie
przez Komisję Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki.
W wyniku przyjętych przez wym. komisję poprawek
poselskich zostało przyjęte w dniu 16 lutego 2010 r.
sprawozdanie, druk nr 2778, zgodnie z którym z pro-
jektu został wykreślony przedmiotowy przepis zakła-
dający rezygnację z administracyjnego sprawdzania
i weryfikowania wymagań kwalifikacyjnych w sto-
sunku do zatrudnianych przez biura podróży pracow-
ników kierujących działalnością przedsiębiorstwa
oraz działalnością jego jednostek organizacyjnych
samodzielnie dokonujących czynności prawnych.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie rocznic przypadających w tym roku
i dzieł upamiętniających te wydarzenia (14383)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Gabrieli Masłowskiej, przesłaną przy
piśmie SPS-023-14383/10, uprzejmie informuję, że
w związku z długą i bogatą historią polskiego pań-
stwa i narodu na każdy niemal rok przypada kilka-
dziesiąt jubileuszy ważnych wydarzeń i postaci, któ-
re na trwałe zapisały się w naszych dziejach. Mini-
sterstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, jako
resort właściwy do spraw upamiętniania i pielęgno-
wania dziedzictwa narodowego, nie będąc w stanie
642
ze zrozumiałych względów wspierać finansowo i or-
ganizacyjnie wszystkich inicjatyw tego typu, wpro-
wadziło praktykę wybierania w każdym roku, po od-
powiednich konsultacjach, jubileuszy kluczowych.
Na uwzględnienie mogą liczyć w pierwszej kolejności
rocznice upamiętniające takie wydarzenia i postacie,
które przyczyniły się do zdefiniowania naszej naro-
dowej pamięci i tożsamości w obecnym kształcie
a zarazem zapisały się w historii powszechnej, stając
się integralnym elementem europejskiego i świato-
wego dziedzictwa kulturowego.
Rok 2009 to rok dwóch kluczowych jubileuszy:
70. rocznicy wybuchu II wojny światowej i 20. rocz-
nicy odzyskania wolności i upadku komunizmu
w Europie Środkowej. W roku 2010 Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego sprawuje bezpo-
średnią pieczę nad sześcioma rocznicami:
1) 200. rocznicą urodzin Fryderyka Chopina – Rok
Chopinowski;
2) 65. rocznicą wyzwolenia byłego niemieckiego
nazistowskiego obozu koncentracyjnego i zagłady
Auschwitz-Birkenau;
3) 70. rocznicą zbrodni katyńskiej;
4) 600. rocznicą bitwy pod Grunwaldem;
5) 90. rocznicą Bitwy Warszawskiej;
6) 30. rocznicą wydarzeń Sierpnia ’80.
Pragnę podkreślić, że brak na tej liście wielu
istotnych rocznic, wśród nich 400. rocznicy bitwy pod
Kłuszynem, nie oznacza, że przedsięwzięcia z nimi
związane nie mogą liczyć na wsparcie ministerstwa.
Może się ono odbywać jedynie w formie objęcia patro-
natem honorowym danej inicjatywy lub dofinanso-
wania w ramach programów ministra. Pełna infor-
macja wraz z terminami naborów jest powszechnie
dostępna na stronie internetowej ministerstwa: www.
mkidn.gov.pl.
Odnośnie Żółkwi uprzejmie informuję, że tamtej-
szy zamek wznoszony był na polecenie hetmana Sta-
nisława Żółkiewskiego równocześnie z ufundowanym
przez niego miastem. Zasadniczy kształt budowli,
ukończonej w pierwszym dziesięcioleciu XVII w., nie
uległ zmianie podczas późniejszych przebudów podej-
mowanych przez Jana III Sobieskiego i Kazimierza
Radziwiłła (ok. połowy XVIII w.). Późniejszy brak
zainteresowania Radziwiłłów rezydencją powodował
stopniową degradację obiektu i przewiezienie zbiorów
do Nieświeża. Zaledwie kilka pamiątek z Żółkwi
przetrwało, wzbogacając zbiory Zamku Królewskiego
na Wawelu. Kilkakrotne zmiany właścicieli w XIX w.
doprowadziły do znacznej dewastacji zamku przysto-
sowywanego do funkcji administracyjnych. Ta sytu-
acja tylko w niewielkim stopniu uległa poprawie
w okresie międzywojennym. Umieszczenie po II woj-
nie światowej na zamku m.in. szkoły i koszar źle
wpłynęło na stan techniczny obiektów. Zamek jest
obecnie częścią Państwowego Historyczno-Archeolo-
gicznego Rezerwatu Miasta Żółkwi. Dopiero od kilku
lat rozpoczęto działania powstrzymujące proces de-
wastacji. W przyszłości na zamku ma znaleźć siedzi-
bę m.in. muzeum.
W latach 2005–2006 z funduszy Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego wykonana zosta-
ła konserwacja głównego portalu zamkowego z poło-
wy XVII w.
Z Państwowym Historyczno-Archeologicznym
Rezerwatem Miasta Żółkwi współpracuje również
Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków.
W 2007 r. specjaliści z KOBiDZ wykonali m.in.
szczegółową inwentaryzację dendrologiczną parku
zamkowego w Żółkwi. Współpraca ta będzie konty-
nuowana.
Do najznakomitszych zabytków XVII stulecia znaj-
dujących się na terenie Ukrainy należy dawny kościół
kolegiacki pw. św. Wawrzyńca w Żółkwi, wzniesiony
w latach 1606–1618 z woli hetmana i kanclerza wiel-
kiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego jako głów-
na świątynia rzymskokatolicka miasta.
Szczególną pieczą otaczał świątynię prawnuk het-
mana – król Jan III Sobieski, za panowania którego
stała się ona miejscem wielu ważnych uroczystości
państwowych i rodowym mauzoleum. Z uwagi na
zgromadzone w kościele liczne pamiątki rycerskiej
przeszłości kolegiata w Żółkwi określana była mia-
nem panteonu oręża polskiego i przed 1939 r. uzna-
wana za jedną z trzech najważniejszych świątyń Rze-
czypospolitej.
Od 1990 r. z inicjatywy i pod kierunkiem dr. Ja-
nusza Smazy z Akademii Sztuk Pięknych w Warsza-
wie prowadzone są prace remontowo-konserwator-
skie w kolegiacie. Powoli dobiegają końca. Ciężar ich
finansowania spoczywa głównie na Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Miejsce szczególne w wyposażeniu wnętrz i pro-
gramie ideowym kolegiaty w Żółkwi zajmowały czte-
ry wielkoformatowe obrazy batalistyczne. Pierwszy
z nich wykonany został na polecenie hetmana Żół-
kiewskiego prawdopodobnie przez lwowskiego mala-
rza Szymona Boguszewicza (ok. 1620 r.) i przedsta-
wiał zwycięską bitwę pod Kłuszynem. Dalsze trzy
dzieła były fundacją Jana III. Obraz „Bitwa pod Cho-
cimiem” powstał przy współudziale gdańskiego ma-
larza Andrzeja Stecha (ok. 1679 r.), zaś „Bitwa pod
Wiedniem” i „Bitwa pod Parkanami” namalowane
zostały w latach 1693–1695 przez wybitnego batali-
stę Martina Altomontego.
W latach 1946–1989 kościół żółkiewski pozosta-
wał zamknięty dla kultu i pełnił funkcję magazynu.
Efektem decyzji władz sowieckich była dewastacja
świątyni, zniszczenie i rozproszenie większości cen-
nego wyposażenia. Żółkiewskie obrazy batalistyczne
zostały przekazane do Lwowskiej Galerii Sztuki (od-
dział w Olesku).
Strona polska przez wiele lat podejmowała stara-
nia o uzyskanie zgody posiadacza obrazów – Lwow-
skiej Narodowej Galerii Sztuki na przewóz zabytków
do Polski celem poddania ich profesjonalnej konser-
wacji. Przeszło dwuletnie negocjacje w tej sprawie
prowadzone przez przedstawicieli Zamku Królew-
skiego w Warszawie oraz Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego zakończyły się sukcesem

pod koniec 2007 r. Została wówczas zawarta umowa
między Lwowską Narodową Galerią Sztuki a Zam-
kiem Królewskim w Warszawie. Zgodnie z jej zapisa-
mi kompleksowe prace konserwatorskie i badawcze
przy obrazach wykonywane są w Polsce przez zespół
polskich i ukraińskich specjalistów.
Podpisanie porozumienia umożliwiło przewóz do
Warszawy (grudzień 2007 r.) dwóch większych obra-
zów („Bitwa pod Wiedniem” i „Bitwa pod Parkana-
mi” o wym. 85 m2 każdy) i rozpoczęcie zakrojonych
na szeroką skalę prac konserwatorskich.
Równolegle czynione są starania o zgodę władz
ukraińskich na eksponowanie obrazów po konserwa-
cji w historycznych wnętrzach kolegiaty pw. św. Waw-
rzyńca w Żółkwi.
Nie ma natomiast planów organizowania w Żół-
kwi wizyt członków rządu Rzeczypospolitej Polskiej
w kontekście rocznicy kłuszyńskiej wiktorii.
Odnośnie obchodów 600. rocznicy bitwy pod
Grunwaldem uprzejmie informuję, że zarządzeniem
nr 15 ministra kultury i dziedzictwa narodowego
z dnia 28 lipca 2009 r. ustanowiony został pełnomoc-
nik ministra do spraw obchodów 600. rocznicy bitwy
pod Grunwaldem. Funkcję tę pełni sekretarz stanu
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Piotr Żuchowski. Obsługę merytoryczną i finansową
jego prac zapewnia Narodowe Centrum Kultury. Bu-
dżet obchodów wynosi 3 000 000 zł. Narodowe Cen-
trum Kultury uruchomiło m.in. specjalny Program
„Grunwald”, w ramach którego dofinansowane zo-
staną najbardziej wartościowe inicjatywy organizacji
pozarządowych oraz samorządowych instytucji kul-
tury. Wszelkie informacje o programie – cele, regu-
lamin, kryteria oceny wniosków – są powszechnie
dostępne na stronie internetowej Narodowego Cen-
trum Kultury: www.nck.pl.
Narodowe Centrum Kultury zamierza ponadto
w dniu 15 marca uruchomić w sieci portal informa-
cyjny uwzględniający wszystkie przedsięwzięcia po-
dejmowane w związku z rocznicą, w tym inicjatywy
podmiotów niezwiązanych z Ministerstwem Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego. Na portalu dostępny
będzie pełny harmonogram obchodów, a więc zawie-
rający przedsięwzięcia organizowane zarówno przez
władze i instytucje centralne, jak i władze samorzą-
dowe i organizacje pozarządowe. Najważniejsze
punkty harmonogramu to:
— inauguracja obchodów w dniu 14 stycznia
w Arkadach Kubickiego Zamku Królewskiego w War-
szawie,
— oficjalne uroczystości w dniu 15 lipca na Polach
Grunwaldzkich z udziałem najwyższych władz pań-
stwowych i gości zagranicznych,
— wystawa historyczna „Na znak świetnego zwy-
cięstwa” w dniu 15 lipca w Krakowie,
— wielka rekonstrukcja bitwy w dniu 17 lipca,
— międzynarodowa konferencja naukowa „Grun-
wald – Tannenberg – Zalgiris 1410–2010” w dniach
20–24 września w Malborku i Krakowie,
643
— ekspozycja obrazu „Bitwa pod Grunwaldem”
T. Popiela i Z. Rozwadowskiego w dniach 1 lutego
– 15 grudnia w ośmiu miastach.
Należy podkreślić, że główny ciężar finansowania
i organizacji wielu projektów wzięły na siebie samo-
rządy, przede wszystkim samorząd województwa war-
mińsko-mazurskiego i gmina Grunwald. Minister-
stwo i Narodowe Centrum Kultury spełniają w tych
wypadkach rolę podmiotów wspierających i koordy-
nujących. Kwestie związane z transmisją telewizyjną
obchodów w dniach 15–17 lipca znajdują się w gestii
ich bezpośrednich organizatorów. Narodowe Cen-
trum Kultury ma natomiast zamiar wystąpić w naj-
bliższym czasie do władz telewizji publicznej oraz
innych telewizji z prośbą o udostępnienie czasu an-
tenowego na kampanię promocyjno-edukacyjną ob-
chodów grunwaldzkich. Na zaproszenie pełnomocni-
ka, pana ministra Piotra Żuchowskiego, w kampanię
zaangażowane zostały znane postaci świata kultury
i sportu: prof. Henryk Samsonowicz, Daniel Olbrych-
ski, Tomasz Bagiński, Mariusz Pudzianowski.
Odnośnie obrazu „Bitwa pod Grunwaldem” Jana
Matejki informuję, że w związku z alarmującymi do-
niesieniami na temat stanu dzieła i konieczności jak
najszybszego podjęcia kompleksowych prac renowa-
cyjnych minister kultury i dziedzictwa narodowego
zadeklarował pokrycie kosztów zarówno robót kon-
serwatorskich, jak i poprzedzających je badań specja-
listycznych. Obecnie możliwe jest jedynie szacunko-
we określenie wysokości kwoty, która zostanie prze-
znaczona na powyższe cele. Należy także zaznaczyć,
że jak dotąd Muzeum Narodowe w Warszawie nie
wystąpiło z żadnym wnioskiem, w którym zawarte
byłyby konkretne informacje co do kosztów planowa-
nych zabiegów konserwatorskich.
Pragnę zapewnić, że zgodnie z deklaracjami mi-
nister kultury i dziedzictwa narodowego po otrzyma-
niu wyżej wymienionego wniosku bezzwłocznie po-
dejmie stosowne decyzje.
Informuję jednocześnie, że w roku rocznicowym
obraz będzie eksponowany w Muzeum Narodowym
w Warszawie aż do rozpoczęcia realizacji programu
konserwacji planowanego wstępnie na III kwartał
2010 r. Z okazji obchodów Muzeum Narodowe prze-
widuje ponadto specjalny program naukowo-eduka-
cyjny dla dzieci, młodzieży i dorosłych wokół obrazu
Jana Matejki. W jego ramach muzeum wstępnie za-
planowało:
— wydanie publikacji historyków polskich i zagra-
nicznych poświęconej nowym interpretacjom bitwy,
— instalację muzyczną połączoną z obrazem, z moż-
liwością wielokrotnego wykonania,
— film w technologii 3D poświęcony obrazowi,
autorstwa Tomasza Bagińskiego i firmy Platige,
— wykonanie specjalnej „pocztówki elektronicz-
nej”, czyli CD prezentującego historię konserwacji
i podróży obrazu,
— powstanie pracy autorstwa Katarzyny Kozyry
poświęconej bitwie pod Grunwaldem,
644
— wykonanie specjalnej linii gadżetów – puzzle,
podkładki pod mysz, kredki, parasole itd.,
— cykl spotkań edukacyjnych i promocyjnych po-
święconych bitwie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Woracha
w sprawie rozwiązań prawnych
w zakresie autostrad płatnych,
w tym autostrady A1 (14387)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 lutego 2010 r., znak SPS-023-14387/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła Sta-
nisława Woracha w sprawie rozwiązań prawnych
w zakresie autostrad płatnych, w tym autostrady A1,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia autostrada A1 na
całym przebiegu zaliczona została do autostrad bu-
dowanych i eksploatowanych jako płatne. Zatem co
do zasady przejazd autostradą A1 będzie płatny, ale
dopiero od momentu dostosowania konkretnych od-
cinków do takiego poboru.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z pobo-
ru opłat na odcinkach autostrad płatnych. Należy
pamiętać, iż opłaty za autostrady mają na celu nie
tylko pokrycie kosztów budowy i eksploatacji auto-
strad (w tym spłaty zaciągniętych na ten cel kredy-
tów) oraz ewentualnie przynosić zyski. Opłaty służą
też kształtowaniu polityki transportowej państwa.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że każdy przypa-
dek ewentualnego wprowadzenia stawki zerowej na
autostradach płatnych będzie związany ze zmniejsze-
niem przychodów publicznych, a co za tym idzie,
z koniecznością uzyskania zgody ministra finansów.
Wprowadzenie stawek zerowych za przejazd auto-
stradami w obrębie miast i aglomeracji miejskich
związane będzie ponadto z koniecznością wypłat re-
kompensat dla spółek, które zawarły umowę o budo-
wę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację auto-
strad płatnych.
Resort infrastruktury dokonał analizy wpływu
ewentualnego wprowadzenia stawki zerowej na od-
cinkach autostrad stanowiących obwodnice dużych
miast na przychody Krajowego Funduszu Drogowe-
go. Z przeprowadzonych analiz wynika, że wprowa-
dzenie takiego zwolnienia wiązałoby się ze zmniej-
szeniem wpływów do Krajowego Funduszu Drogowe-
go o ok. 1,2 mld zł rocznie. Ponadto wprowadzenie
stawki zerowej na odcinkach autostrad płatnych spo-
wodowałoby konieczność zarezerwowania dodatko-
wych środków finansowych na prace związane ze
zbudowaniem szczelnego systemu poboru opłat. Bio-
rąc pod uwagę ograniczone środki na rozwój infra-
struktury drogowej, aktualnie każde działanie zwią-
zane z uszczupleniem wpływów Krajowego Funduszu
Drogowego należy uznać za niecelowe i zagrażające
realizacji „Programu budowy dróg krajowych”.
Należy także zauważyć, iż autostrady co do zasa-
dy służą obsłudze ruchu tranzytowego, tj. przenosze-
niu ruchu pojazdów samochodowych na dużych od-
ległościach. Natomiast do zapewnienia obsługi ruchu
lokalnego przeznaczone są drogi niższych kategorii.
W szczególności takimi drogami służącymi obsłudze
ruchu lokalnego są drogi gminne, stanowiące drogi
o znaczeniu lokalnym zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zaś zgodnie
z art. 3 ustawy o drogach publicznych autostrady sta-
nowią drogi publiczne o ograniczonej dostępności.
Reasumując, resort infrastruktury podziela tro-
skę o zapewnienie właściwego skomunikowania mia-
sta Łodzi z autostradami. Jednakże wprowadzenie
bezpłatnego korzystania w ruchu lokalnym z odcin-
ków tylko autostrad przebiegających w regionie łódz-
kim stanowiłoby naruszenie zasady równości. Na
odcinku autostrady A1 będącym obwodnicą Łodzi
wpływy z tytułu opłat za przejazd szacowane są
w wysokości 120 mln zł rocznie. Zastosowanie pro-
ponowanego rozwiązania wiązałoby się z konieczno-
ścią stworzenia regulacji o charakterze systemowym,
obejmującym swym zasięgiem teren całego kraju. To
z kolei wiązałoby się z uszczupleniem wpływów pu-
blicznych o ok. 1,2 mld zł rocznie. W praktyce ozna-
cza to konieczność rezygnacji z inwestycji o takiej
wartości bądź pokrycie tej kwoty przez samorządy.
Obecnie ze względu na zaplanowane wydatki na in-
westycje drogowe oraz bardzo niskie limity wydat-

ków ze środków budżetu państwa nie wydaje się
uzasadnione wprowadzenie rozwiązań powodują-
cych ograniczenie środków Krajowego Funduszu
Drogowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Woracha
w sprawie realizacji przepisów zawartych
w ustawie z dnia 8 września 2006 r.
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410)
o Państwowym Ratownictwie Medycznym
dotyczących edukacji w zakresie udzielania
pierwszej pomocy (14388)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację, nr SPS-023-14388/10, złożoną przez pana
posła Sławomira Woracha w sprawie realizacji przepi-
sów zawartych w ustawie o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym dotyczących edukacji w zakresie
udzielania pierwszej pomocy, uprzejmie informuję.
Począwszy od 1 września 2009 r. w przedszkolach,
w pierwszych klasach szkoły podstawowej oraz w pierw-
szych klasach gimnazjum realizowana jest nowa pod-
stawa programowa określona rozporządzeniem mini-
stra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół (Dz. U. Nr 4, poz. 17). Stosownie do za-
pisów zawartych w załączniku nr 4 do ww. rozporzą-
dzenia na III etapie edukacyjnym, tj. w gimnazjach,
w ramach przedmiotu edukacja dla bezpieczeństwa
winny być realizowane między innymi treści naucza-
nia dotyczące udzielania pierwszej pomocy.
Konieczność prowadzenia zajęć edukacyjnych
w zakresie udzielania pierwszej pomocy w szkołach
i placówkach systemu oświaty wynika z przepisów
ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410,
z późn. zm.). Zgodnie z przepisami ww. ustawy zajęcia
edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy
mogą być realizowane z udziałem lekarzy systemu,
pielęgniarek systemu, ratowników medycznych.
Jak z powyższego wynika, zajęcia edukacyjne
w zakresie udzielania pierwszej pomocy mogą odby-
wać się z udziałem ww. osób, tj. w obecności nauczy-
ciela danego przedmiotu. Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej nie posiada informacji na temat liczby umów
645
cywilnoprawnych zawartych z ww. osobami. Dane te
posiadają organy prowadzące szkoły. Zajęcia eduka-
cyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy, w myśl
zapisów art. 8 ust. 4 ww. ustawy, mogą być realizo-
wane również przez nauczycieli posiadających odpo-
wiednie przygotowanie.
Warunki tego przygotowania określa rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 26 sierpnia 2009 r.
w sprawie przygotowania nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej
pomocy (Dz. U. Nr 139, poz. 1132), które w § 3 sta-
nowi, że wiedzę i umiejętności niezbędne do prowa-
dzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania
pierwszej pomocy nabywa się w ramach szkolenia
uwzględniającego specyfikę zajęć edukacyjnych w za-
kresie udzielania pierwszej pomocy, organizowanego
przez podmiot wymieniony w przepisach wydanych
na podstawie art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.).
Szkolenie, o którym mowa powyżej, zgodnie z re-
gulacjami zawartymi w § 6 i 11 rozporządzenia
w sprawie przygotowania nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierwszej
pomocy kończy się egzaminem z zakresu wiedzy
i umiejętności objętych programem szkolenia, a oso-
bie, która zdała egzamin, podmiot organizujący szko-
lenie wydaje zaświadczenie potwierdzające posiada-
nie przygotowania do prowadzenia zajęć edukacyj-
nych w zakresie udzielania pierwszej pomocy, które
jest ważne przez okres 5 lat od dnia wydania. Zakres
wiedzy i umiejętności, jaki winien posiadać nauczy-
ciel prowadzący zajęcia edukacyjne w zakresie udzie-
lania pierwszej pomocy, został określony w załączni-
ku nr 1 do ww. rozporządzenia.
Kwestie kwalifikacji nauczycieli regulują przepisy
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifi-
kacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia
szkół i wypadków, w których można zatrudnić na-
uczycieli niemających wyższego wykształcenia lub
ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 50, poz. 400). Zgodnie z § 10 i 30 ww. rozporzą-
dzenia od 1 września 2010 r. kwalifikacje do prowa-
dzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania
pierwszej pomocy w szkołach i placówkach, o których
mowa w § 2–4, 9, 14, 16 i 17, będzie posiadała osoba
legitymująca się zaświadczeniem potwierdzającym
posiadanie przygotowania do prowadzenia zajęć edu-
kacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy,
uzyskanym zgodnie z przepisami wydanymi na pod-
stawie art. 8 ust. 5 ustawy o Państwowym Ratownic-
twie Medycznym.
Zatem, biorąc pod uwagę powyższe wymogi, na-
uczyciele edukacji dla bezpieczeństwa, którzy od
1 września 2010 r. będą chcieli w ramach tego przed-
miotu prowadzić zajęcia edukacyjne w zakresie udzie-
lania pierwszej pomocy, oprócz posiadanego przygo-
646
towania z zakresu edukacji dla bezpieczeństwa będą
musieli co 5 lat uzyskiwać odpowiednie zaświadcze-
nie o ukończeniu szkolenia do prowadzenia zajęć edu-
kacyjnych w zakresie udzielania pierwszej pomocy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o własności lokali (14391)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego z dnia
17 lutego br., znak: SPS-023-14391/10, w sprawie pro-
ponowanych zmian w ustawie o własności lokali,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lo-
kali, zwana dalej u.o.w.l. (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903,
z późn. zm.) reguluje prawa i obowiązki właścicieli
lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną. Zgodnie
z art. 6 ww. ustawy wspólnotę mieszkaniową tworzy
ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład
określonej nieruchomości, co oznacza, że w skład
wspólnoty mieszkaniowej wchodzą zarówno właści-
ciele lokali odrębnych lokali, jak i dotychczasowy
właściciel budynku, jeżeli pozostaje nadal właścicie-
lem części lokali w tym budynku. Natomiast przepis
art. 17 stanowi, że za zobowiązania dotyczące nieru-
chomości wspólnej odpowiada wspólnota mieszkanio-
wa bez ograniczeń, a każdy właściciel lokalu – w czę-
ści odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomo-
ści. Propozycja pana posła polegająca na dodaniu
w tym art. słów: „oraz gmina w części odpowiadają-
cej jej udziałowi we wspólnej nieruchomości” nie
znajduje uzasadnienia, bowiem gmina jest takim sa-
mym właścicielem jak inni właściciele, a zatem art. 17
ma do niej również zastosowanie.
W przypadku kolejnej propozycji polegającej na
dodaniu w art. 30 ust. 2 w pkt 3 po słowach „spra-
wozdanie zarządu” zwrotu „lub zarządcy” również
należy ustosunkować się negatywnie.
Dotychczasowy przepis art. 30 stanowi bowiem:
„30.1. Zarząd lub zarządca, któremu zarząd nie-
ruchomością wspólną powierzono w sposób określony
w art. 18 ust. 1, jest obowiązany:
1) dokonywać rozliczeń przez rachunek bankowy,
2) składać właścicielom lokali roczne sprawozda-
nie ze swojej działalności,
3) zwoływać zebranie ogółu właścicieli co naj-
mniej raz w roku, nie później niż w pierwszym kwar-
tale każdego roku.
1a. W wypadku gdy zarząd lub zarządca, któremu
zarząd nieruchomością wspólną powierzono w sposób
określony w art. 18 ust. 1, nie zwoła zebrania ogółu
właścicieli lokali w terminie, o którym mowa w ust. 1
pkt 3, zebranie coroczne może zwołać każdy z wła-
ścicieli.
2. Przedmiotem zebrania, o którym mowa w ust. 1,
powinny być w szczególności:
1) uchwalenie rocznego planu gospodarczego za-
rządu nieruchomością wspólną i opłat na pokrycie
kosztów zarządu,
2) ocena pracy zarządu lub zarządcy, któremu za-
rząd nieruchomością wspólną powierzono w sposób
określony w art. 18 ust. 1,
3) sprawozdanie zarządu i podjęcie uchwały w przed-
miocie udzielenia mu absolutorium”.
Powyższe oznacza, że zgodnie z art. 30 ust.1 pkt 2
zarządca, któremu zarząd nieruchomością wspólną po-
wierzono w sposób określony w art. 18 ust. 1 jest obo-
wiązany składać właścicielom lokali roczne sprawozda-
nie ze swojej działalności, zatem nie potrzeby uzupeł-
nienia art. 30 ust. 2 pkt 3 o zwrot „lub zarządcy”.
W sprawie kolejnej propozycji pana posła Andrze-
ja Bętkowskiego, dotyczącej „wzmocnienia nadzoru
nad zarządem nieruchomościami wspólnot mieszka-
niowych”, przedstawiam następujące stanowisko.
Należy podkreślić, że zarządca nieruchomości,
o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 24 czerw-
ca 1994 r. o własności lokali, nie jest tożsamy z za-
rządcą nieruchomości, o którym mowa w przepisach
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz.U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o wła-
sności lokali właściciele lokali mogą powierzyć za-
rząd osobie fizycznej albo prawnej. Osobę, której
w ten sposób powierzono zarząd nieruchomością
wspólną, w dalszych przepisach ustawy określa się
jako zarządcę, któremu zarząd nieruchomością
wspólną powierzono w sposób określony w art. 18
ust. 1 ustawy o własności lokali.
Natomiast zarządcą nieruchomości, w rozumieniu
przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest
wyłącznie osoba fizyczna posiadająca licencję zarządcy
nieruchomości (art. 184 ust. 2), działająca na podstawie
umowy o zarządzanie nieruchomością zawartej z jej
właścicielem, wspólnotą mieszkaniową albo inną osobą
lub jednostką organizacyjną, której przysługuje prawo
do nieruchomości (art. 185 ust. 2).
Jak wynika z powyższego w procesie zarządzania
nieruchomością wspólną udział biorą właściciele lo-
kali, zarząd wspólnoty mieszkaniowej (w tym zarząd-
ca, któremu zarząd nieruchomością wspólną powie-
rzono w sposób określony w art. 18 ust. 1 ustawy
o własności lokali) oraz zarządca nieruchomości, o któ-
rym mowa w przepisach ustawy o gospodarce nieru-

chomościami. Zakres praw, obowiązków i odpowie-
dzialności właścicieli lokali oraz zarządu wspólnoty
mieszkaniowej określony został w przepisach ustawy
o własności lokali. Natomiast prawa, obowiązki i od-
powiedzialność zarządcy nieruchomości wynikają
z zawartej umowy o zarządzanie nieruchomością
oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Zgodnie z art. 188 ust. 1 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami zarządca nieruchomości podlega od-
powiedzialności zawodowej, a organem właściwym
w tej sprawie jest minister infrastruktury. Minister
infrastruktury z urzędu wszczyna postępowanie
z tytułu odpowiedzialności zawodowej zarządców
nieruchomości, a następnie na podstawie wyników
postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego
przez komisję odpowiedzialności zawodowej, orzeka
o zastosowaniu kary dyscyplinarnej lub o umorzeniu
postępowania. Od decyzji ministra przysługuje za-
rządcy nieruchomości wniosek o ponowne rozpatrze-
nie sprawy oraz skarga do wojewódzkiego sadu ad-
ministracyjnego.
W mojej ocenie uregulowania dotyczące odpowie-
dzialności zawodowej zarządców nieruchomości są
właściwe i aktualnie nie wymagają zmiany, szczegól-
nie poprzez przekazanie uprawnień w tym zakresie
organizacjom zawodowym.
Ponadto należy dodać, iż zarządcy nieruchomości
mają prawo do zrzeszania się w organizacjach zawo-
dowych, jednak przynależność nie jest obowiązkowa.
Obecnie w Polsce funkcjonuje osiem organizacji za-
wodowych zrzeszających zarządców nieruchomości,
w tym wymieniona w piśmie pana posła Andrzeja
Bętkowskiego polska federacja stowarzyszeń zarząd-
ców nieruchomości (aktualna nazwa Polska Federa-
cja Stowarzyszeń Zawodów Nieruchomościowych).
Należy podkreślić, że resort infrastruktury ściśle
współpracuje z całym środowiskiem zawodowym,
w tym m.in. konsultuje zmiany przepisów, a członko-
wie Państwowej Komisji Kwalifikacyjnej i komisji
odpowiedzialności zawodowej, są powoływani przez
ministra infrastruktury na podstawie rekomendacji
udzielanych przez organizacje zawodowe, w tym rów-
nież przez Polską Federację Stowarzyszeń Zawodów
Nieruchomościowych.
Natomiast odpowiedzialność zarządów wspólnot
mieszkaniowych i zarządcy, któremu zarząd nieru-
chomością wspólną powierzono w sposób określony
w art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali, jest regu-
lowana w ustawie odpowiednio w art. 20 ust. 2 oraz
art. 18 ust. 2a i tak: „2. Zarząd lub poszczególni jego
członkowie mogą być w każdej chwili na mocy uchwa-
ły właścicieli lokali zawieszeni w czynnościach lub
odwołani.
2a. Zmiana ustalonego w trybie ust. 1 sposobu
zarządu nieruchomością wspólną może nastąpić na
podstawie uchwały właścicieli lokali zaprotokołowa-
nej przez notariusza”.
W świetle przedstawionych wyjaśnień, odpowia-
dając na pytanie pana posła Andrzeja Bętkowskiego,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Infrastruktury
647
nie planuje zmian legislacyjnych dotyczących ustawy
o własności lokali w omawianym zakresie, bowiem
poruszone sprawy są jednoznacznie uregulowane
w obowiązujących aktualnie przepisach tej ustawy
oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie finansowania Prawosławnego
Seminarium Duchownego (14393)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-14393/10) w sprawie finansowania Prawosław-
nego Seminarium Duchownego przedstawiam, co
następuje.
Warunkiem objęcia finansowaniem z budżetu
państwa Prawosławnego Seminarium Duchownego
w Warszawie jest, stosownie do art. 25 ust. 5 konsty-
tucji, zawarcie umowy w tej sprawie między Rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Polskim Autokefalicznym
Kościołem Prawosławnym, a następnie uchwalenie
przez Sejm RP ustawy o finansowaniu Prawosław-
nego Seminarium Duchownego w Warszawie z bu-
dżetu państwa.
Projekt umowy przygotowany przez Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przy współpra-
cy Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego
i uzgodniony w procesie uzgodnień międzyresorto-
wych został rekomendowany Radzie Ministrów przez
Komitet Rady Ministrów. Nie został jednak skiero-
wany pod obrady Rady Ministrów z uwagi na zastrze-
żenia zgłoszone przez władze Polskiego Autokefalicz-
nego Kościoła Prawosławnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na 17 mar-
ca 2010 r. zaplanowane zostało VII posiedzenie
Wspólnego Zespołu Przedstawicieli Rządu Rzeczypo-
spolitej Polskiej i Świętego Soboru Biskupów. Prze-
widuję, że kwestia finansowania z budżetu państwa
Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warsza-
wie zostanie szczegółowo omówiona podczas wspo-
mnianego posiedzenia.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
648
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przepełnionych schronisk
dla zwierząt (14396)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, w sprawie przepełnionych schronisk dla
zwierząt (nr SPS-023-14396/10 z dnia 17 lutego 2010 r.),
przekazaną przez ministra środowiska pismem
z dnia 1 marca 2010 r., nr BMwpr-070-198/10152/
10IP, uprzejmie informuję, że przepisy ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) zostały uchwalone
przez Sejm RP po uprzednich szerokich konsulta-
cjach m.in. z samorządem terytorialnym oraz orga-
nizacjami społecznymi, których statutowym celem
działania jest ochrona zwierząt. Obowiązujące obec-
nie przepisy, w tym przepisy dotyczące uśmiercania
zwierząt, są wynikiem kompromisu osiągniętego
podczas tych konsultacji oraz w trakcie prac legisla-
cyjnych nad projektem tej ustawy.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie zwie-
rząt uśmiercanie zwierząt, w tym psa, jest możliwe
w przypadkach, gdy jest ono uzasadnione względa-
mi humanitarnymi, koniecznością sanitarną, nad-
mierną agresywnością, powodującą bezpośrednie
zagrożenie dla zdrowia lub życia ludzkiego, a tak-
że dla zwierząt hodowlanych lub dziko żyjących,
oraz wykonywaniem zadań związanych z ochroną
przyrody.
Ponadto zgodnie z art. 33a ust. 3 zdziczałe psy
i koty przebywające bez opieki i dozoru człowieka na
terenie obwodów łowieckich w odległości większej niż
200 m od zabudowań mieszkalnych i stanowiące za-
grożenie dla zwierząt dziko żyjących, w tym zwierząt
łownych, mogą być zwalczane przez dzierżawców lub
zarządców obwodów łowieckich. W takich przypad-
kach ustawa zezwala na użycie broni palnej przez
osobę uprawnioną.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa ludzi i zwie-
rząt rada gminy, zgodnie z art. 11a ust. 1 przedmio-
towej ustawy, może w drodze uchwały przyjąć pro-
gram zapobiegający bezdomności zwierząt obejmują-
cy w szczególności: sterylizację albo kastrację zwie-
rząt, poszukiwanie nowych właścicieli zwierząt i usy-
pianie ślepych miotów. Mimo że wyżej opisane dzia-
łania gmin nie mogą dać natychmiastowych efektów
w postaci szybkiego zmniejszenia liczby bezpańskich
psów, to podjęcie tych działań, nawet w ograniczonej
formie limitowanej możliwościami finansowymi po-
szczególnych samorządów lokalnych, powinno z cza-
sem przynieść pożądany efekt. Gminy są upoważnio-
ne do nakładania i pobierania podatku od posiadania
psów. Środki pozyskane przez gminę z tego tytułu
mogą być przeznaczone na finansowanie programów
zapobiegających bezdomności zwierząt. Konsekwent-
na realizacja tych programów powinna zapewnić
skuteczne rozwiązanie problemu bezdomnych zwie-
rząt bez uciekania się do niehumanitarnych i nega-
tywnie przyjmowanych przez społeczeństwo radykal-
nych sposobów ograniczania populacji pozbawionych
opieki psów poprzez ich eutanazję.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
nie prowadzi prac zmierzających do liberalizacji
obowiązujących przepisów ustawy o ochronie zwie-
rząt w zakresie dotyczącym uśmiercania bezpań-
skich zwierząt.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wspierania produktów regionalnych
(14397)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca przesłaną przy
piśmie z dnia 17.02.2010 r., znak: SPS-023-14397/10,
w sprawie wspierania produktów regionalnych uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Zasady wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie wyrobu lub rozlewu napojów spirytuso-
wych zostały uregulowane w ustawie z dnia 18 paź-
dziernika 2006 r. o wyrobie napojów spirytusowych
oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń geograficznych
napojów spirytusowych (Dz. U. Nr 208, poz. 1539,
z późn. zm.).
Zgodnie jednak z wyłączeniem zawartym w art. 1
ustawy o wyrobie napojów spirytusowych oraz o re-
jestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napojów
spirytusowych przepisów ustawy nie stosuje się do
napojów spirytusowych wytworzonych domowym
sposobem, na własny użytek i nieprzeznaczonych do
obrotu z zastrzeżeniem, że napoje te nie mogą być
wytwarzane bezpośrednio w wyniku destylacji po
fermentacji alkoholowej.
Należy wskazać, że wymieniona działalność była
i jest objęta administracyjną reglamentacją.
W wymienionym zakresie do sierpnia 2004 r.,
tj. do dnia wejścia w życie ustawy o swobodzie dzia-

łalności gospodarczej, obowiązywał system zezwoleń,
a przed 2001 r. system koncesji.
Aktualnie obowiązuje system działalności regu-
lowanej. Działalność regulowana cechuje się formą
wpisu do rejestru opartą jedynie na pisemnym wnio-
sku przedsiębiorcy i oświadczeniu o spełnieniu wszel-
kich wymagań określonych przepisami prawa oraz
założeniem, że kontrola przedsiębiorcy następuje do-
piero po rozpoczęciu przez niego działalności gospo-
darczej. Przyjęte rozwiązanie polega na uproszczeniu
i przyspieszeniu podejmowania działalności gospo-
darczej będącej działalnością regulowaną. Powyższy
system wprowadził szereg udogodnień dla przedsię-
biorcy podejmującego działalność gospodarczą. W przy-
padku podejmowania tego rodzaju działalności od-
stąpiono od dalej idącej formy reglamentacji działal-
ności w postaci konieczności przeprowadzenia uprzed-
niej kontroli, czy przedsiębiorca faktycznie spełnia
prawnie wymagane warunki, i uzależnienia jej pod-
jęcia od konstytutywnej zgody organu administracji.
Takie rozwiązanie sprzyjać powinno przyspieszeniu
postępowania w zakresie podejmowania działalności
regulowanej.
Wpis do rejestru działalności w zakresie wyrobu
lub rozlewu napojów spirytusowych następuje w cią-
gu 7 dni od daty złożenia kompletnego wniosku.
Warunki do wykonywania działalności gospodar-
czej w zakresie wyrobu lub rozlewu napojów spiry-
tusowych określone zostały w ww. ustawie. Przedsię-
biorcy podejmujący działalność gospodarczą w po-
wyższym zakresie winni:
— być niekarani za przestępstwa m.in. przeciw-
ko mieniu i wiarygodności dokumentów, obrotowi
pieniędzmi i papierami wartościowymi, przeciwko
obrotowi gospodarczemu lub za przestępstwo skar-
bowe,
— nie zalegać z należnościami wobec Skarbu
Państwa oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub
Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,
— posiadać tytuł prawny do obiektów budowla-
nych, w których będzie wykonywana działalność go-
spodarcza,
— zapewnić, aby obiekty budowlane i urządzenia
techniczne przeznaczone do wykonywania działalno-
ści gospodarczej spełniały wymagania określone
w przepisach o ochronie przeciwpożarowej, sanitar-
nych oraz o ochronie środowiska,
— wdrożyć system wewnętrznej kontroli, dyspo-
nować planem zakładu, wyznaczyć osobę odpowie-
dzialną za kontrolę jakości.
Wpis do rejestru działalności regulowanej podlega
opłacie skarbowej. Opłata skarbowa, zgodnie z za-
łącznikiem do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn.
zm.), wynosi od wpisu do rejestru działalności w za-
kresie wyrobu lub rozlewu napojów spirytusowych
11 610,00 zł.
Należy jednak zauważyć, że Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi zaproponowało obniżenie opłaty
skarbowej dla podmiotów, które zadeklarują roczną
649
wielkość produkcji do 10 000 litrów 100-procentowe-
go alkoholu. Obecnie, w przypadku gdy przedsiębior-
ca zadeklaruje roczną wielkość produkcji napojów
spirytusowych do 10 000 litrów 100-procentowego
alkoholu, opłata skarbowa wynosi 1 005,00 zł.
Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że
warunki określone w ustawie o wyrobie napojów spi-
rytusowych oraz o rejestracji i ochronie oznaczeń
geograficznych napojów spirytusowych nie powinny
stanowić bariery utrudniającej podejmowanie dzia-
łalności w zakresie wyrobu napojów spirytusowych.
Podmiot po spełnieniu wskazanych warunków uzy-
skuje uprawnienia do wykonywania tego rodzaju
działalności. Warunki określone w cytowanej usta-
wie mają jedynie za zadanie ochronę zdrowia konsu-
mentów, bezpieczeństwo procesów produkcyjnych
oraz ochronę interesów Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie udzielania kredytów
mieszkaniowych przez Bank
Gospodarstwa Krajowego (14398)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Steca w sprawie udziela-
nia kredytów mieszkaniowych przez Bank Gospo-
darstwa Krajowego nadesłaną pismem z dnia 17 lu-
tego 2010 r., znak: SPS-023-14398/10, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Doceniając rolę, jaką w zaspokajaniu potrzeb
mieszkaniowych społeczeństwa pełni system wspie-
rający przy pomocy preferencyjnych kredytów budo-
wę mieszkań na wynajem o umiarkowanym czynszu,
należy zwrócić uwagę, że rządowy program społecz-
nego budownictwa czynszowego funkcjonował na
niemal niezmienionych zasadach od 1995 r. W mię-
dzyczasie jednak nastąpiły zasadnicze zmiany oto-
czenia ekonomicznego, społecznego i instytucjonal-
nego programu. Niemal wszystkie podmioty zaanga-
żowane w funkcjonowanie programu zgłaszały w ostat-
nich kilku latach opinie, że nadszedł czas gruntownej
modyfikacji systemu i dostosowania go do aktualne-
go rozwoju rynku mieszkaniowego i systemu instru-
mentów publicznej polityki mieszkaniowej.
650
W ramach działań antykryzysowych rządu na
mocy przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia 2009 r.
o zmianie ustawy o poręczeniach i gwarancjach
udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre oso-
by prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowe-
go oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 65, poz.
545), z dniem 31 maja 2009 r. likwidacji uległ Krajo-
wy Fundusz Mieszkaniowy, którego środki zostały
przekazane Bankowi Gospodarstwa Krajowego na
powiększenie jego funduszu statutowego. Jednocze-
śnie, zgodnie z tymi regulacjami, bank nadal prowa-
dzi akcję kredytową w ramach realizacji rządowych
programów popierania budownictwa mieszkaniowe-
go i udziela preferencyjnych kredytów towarzystwom
budownictwa społecznego i spółdzielniom mieszka-
niowym, jednak czyni to na własne ryzyko i na wła-
sny rachunek w ramach realizacji strategii banku.
Dotychczasowe przepisy umożliwiające ubieganie
się o preferencyjny kredyt na sfinansowanie do 70%
kosztów planowanej inwestycji obowiązują przejścio-
wo także dla wniosków złożonych przez inwestorów
w Banku Gospodarstwa Krajowego do końca wrze-
śnia 2009 r. W związku z tym przy rozpatrywaniu
wniosków złożonych przez inwestorów w 2008 i 2009 r.
stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie warunków i try-
bu udzielania kredytów i pożyczek ze środków Kra-
jowego Funduszu Mieszkaniowego oraz niektórych
wymagań dotyczących lokali i budynków finanso-
wanych przy udziale tych środków (Dz. U. Nr 212,
poz. 1556).
Procedura określona w ww. rozporządzeniu skła-
da się zasadniczo z trzech etapów:
1. Składanie wniosków wstępnych o kwalifikację
do uzyskania promesy, w którym wnioskodawca
przekazuje podstawowe informacje o sobie i planowa-
nej inwestycji, w tym dokumenty potwierdzające sy-
tuację ekonomiczno-finansową.
2. Składanie wniosku o promesę, do którego na-
leży dodatkowo dołączyć m.in. projekt budowlany
i ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę. Termin
na złożenie tego wniosku wynosi 4 miesiące od mo-
mentu uzyskania kwalifikacji i może być na wniosek
kredytobiorcy przedłużony o 3 miesiące (np. w wyni-
ku niezawinionej przez wnioskodawcę długotrwałej
procedury zamówień publicznych lub procedur uzy-
skiwania zgód i pozwoleń administracyjnych). Bank
na podjęcie decyzji w sprawie udzielenia promesy ma
30 dni od dnia złożenia wniosku.
3. Składanie wniosku o udzielenie kredytu, do
którego należy dołączyć m.in. dokumenty potwier-
dzające wysokość kosztów inwestycji, propozycje za-
bezpieczenia kredytu, listę kandydatów na lokatorów
itp. Bank wyznacza termin na złożenie wniosku o udzie-
lenie kredytu w decyzji o udzielenie promesy, wyzna-
czając termin nie dłuższy niż 4 miesiące. Na wniosek
inwestora BGK może przedłużyć ten termin o 3 mie-
siące. Bank podejmuje decyzję o udzieleniu kredytu
w terminie nie dłuższym niż 3 miesiące od złożenia
wniosku. Jednocześnie rozporządzenie wyraźnie
wskazuje, że rozpoczęcie budowy ma nastąpić nie
później niż w ciągu 2 lat od dnia złożenia wniosku
wstępnego. Inwestorzy mogą skrócić procedurę, omi-
jając etap składania wniosku o kwalifikację do uzy-
skania promesy pod warunkiem jednak wcześniej-
szego przygotowania niezbędnej dokumentacji.
Procedura udzielania kredytu jest ściśle powią-
zana z cyklem inwestycyjno-budowlanym, na który
regulacje dotyczące byłego KFM nie mają żadnego
wpływu. Za wydłużenie cyklu kredytowego odpowie-
dzialne są w głównej mierze obowiązujące procedury
dotyczące planowania i zagospodarowania przestrzen-
nego, projektowania budowlanego i ubiegania się
o pozwolenie na budowę, procedury wyboru wyko-
nawcy zgodnie z regułami zamówień publicznych
itp. Należy jednak wspomnieć, że dotyczą one wszyst-
kich inwestorów działających w obszarze budownic-
twa mieszkaniowego, nie tylko towarzystw budow-
nictwa społecznego i spółdzielni mieszkaniowych
kredytowanych ze środków zgromadzonych w Banku
Gospodarstwa Krajowego. Procedura udzielania kre-
dytu ze środków banku nie wydłuża okresu inwesty-
cyjnego, lecz się do niego dostosowuje.
Należy również poruszyć jeszcze jeden ważny
aspekt sprawy związany z faktem, że Bank Gospo-
darstwa Krajowego dysponuje środkami publiczny-
mi. Dlatego procedury przyznawania kredytu muszą
dodatkowo zapewniać pełne bezpieczeństwo tych
środków, zapobiegać możliwości ich wykorzystania
niezgodnie z celami społecznymi i wbrew ekonomicz-
nej racjonalności. Jak pokazują doświadczenia ban-
ku, dzięki wprowadzeniu obowiązującej procedury
kredyty uzyskują wnioskodawcy potrafiący profesjo-
nalnie przygotować i przeprowadzić proces inwesty-
cyjny, zaś spłacalność kredytów sięga 100%.
W odpowiedzi na wystąpienia resortu infrastruk-
tury dotyczące pojawiających się głosów środowiska
TBS o wydłużaniu procedur związanych z udziela-
niem preferencyjnego kredytu, Bank Gospodarstwa
Krajowego podkreśla, iż udzielając kredytów na przed-
sięwzięcia inwestycyjno-budowlane w ramach prowa-
dzonej działalności bankowej, zobowiązany jest do
przestrzegania przepisów wynikających zarówno
z ustawy o niektórych formach popierania budownic-
twa mieszkaniowego, jak i innych ustaw, w szczegól-
ności ustawy Prawo bankowe. Jednocześnie bank
wyjaśnia, iż na wydłużanie procedur kredytowych
w ostatnim czasie miał przede wszystkim wpływ za-
uważalny w sektorze bankowym wzrost ryzyka kre-
dytowego w obszarze budownictwa mieszkaniowego,
a co za tym idzie wzrost wymagań banku w zakresie
zdolności kredytowej wnioskodawców oraz przedsta-
wianych zabezpieczeń kredytów.
Chciałbym jednocześnie poinformować, że w grud-
niu ubiegłego roku kierownictwo Ministerstwa Infra-
struktury przyjęło do akceptacji materiał pt. „Kierun-
ki reformy systemu budownictwa społecznego w Pol-
sce – proponowane rozwiązania”. Stanowi on podsta-
wę prac nad założeniami do ustawy regulującej zasady
funkcjonowania i wspierania przez władze publiczne

budownictwa społecznego. Materiał ten jest udostęp-
niony w Biuletynie Informacji Publicznej Minister-
stwa Infrastruktury w zakładce: Dokonania i zamie-
rzenia – programy i strategie – budownictwo.
Wyżej wymieniony dokument przeszedł konsulta-
cje z zainteresowanymi środowiskami branżowymi
i naukowymi. Kulminacją etapu opiniowania była
konferencja zorganizowana przez resort infrastruk-
tury w dniu 11 stycznia br. Podmioty zaangażowane
w system budownictwa społecznego w Polsce miały
szansę przedstawić swoje stanowiska dotyczące pro-
ponowanych przez ministerstwo rozwiązań. W dysku-
sji aktywnie uczestniczyli także przedstawiciele inwe-
storów, w tym towarzystw budownictwa społecznego.
Jak wykazało spotkanie, opinie środowiska co do spo-
dziewanych kierunków reformy systemu są bardzo
zróżnicowane, głównym celem pozostaje jednak dąże-
nie do zwiększenia efektów budownictwa społecznego
i osiągniecie adekwatnego, w stosunku do potrzeb, po-
ziomu zasobu mieszkań społecznych. Aby osiągnąć
tak nakreślony cel, należy przede wszystkim znaleźć
nową formułę funkcjonowania sektora budownictwa
społecznego, która przewidywałaby dominującą rolę
samorządów gminnych jako organów ustawowo zobo-
wiązanych do tworzenia warunków do zaspokojenia
potrzeb mieszkaniowych społeczności lokalnych. Nowe
regulacje powinny odnosić się również do zasad alo-
kowania mieszkań i regulowania stosunku najmu, tak
aby mieszkania społeczne były odpowiednio adreso-
wane do gospodarstw domowych o dochodach unie-
możliwiających zakup lub wynajem mieszkania na
rynku komercyjnym.
Ważną częścią projektowanych regulacji będzie
zapewnienie instrumentów finansowego wsparcia
podejmowanych inwestycji. Wstępna propozycja mi-
nisterstwa zakłada kontynuację udzielania preferen-
cyjnych kredytów za pośrednictwem Banku Gospo-
darstwa Krajowego. Uzupełnieniem tego instrumen-
tu byłyby bezpośrednie dopłaty do kosztów przedsię-
wzięcia, a także zwolnienie towarzystw budownictwa
społecznego z podatku dochodowego od osób praw-
nych. Zgodnie z wewnętrznym harmonogramem prac
legislacyjnych Ministerstwa Infrastruktury założe-
nia do ustawy reformującej program budownictwa
społecznego zostaną ostatecznie opracowane jeszcze
w I półroczu 2010 r.
Dziękując za troskę o sprawy budownictwa miesz-
kaniowego, a w szczególności zainteresowanie przy-
szłością budownictwa mieszkaniowego w naszym
kraju, liczę na wsparcie pana posła i aktywną współ-
pracę w trakcie prac parlamentarnych nad nowymi
rozwiązaniami skutecznie wspierającymi tę formę
finansowania mieszkalnictwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
651
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku reakcji polskiego rządu
na decyzję prezydenta Ukrainy odnośnie
do uznania Stepana Bandery
za bohatera Ukrainy (14399)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Stanisława Steca (pismo nr SPS-
-023-14399/10 z dnia 17 lutego 2010 r.) w sprawie
braku reakcji polskiego rządu na decyzję prezydenta
Ukrainy odnośnie do uznania Stepana Bandery za
bohatera Ukrainy proszę o przyjęcie poniższego sta-
nowiska.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych oraz polskie
placówki dyplomatyczno-kosnularne na Ukrainie
z uwagą obserwują przejawy upamiętniania działa-
czy OUN/UPA na Ukrainie. Polska dyplomacja prze-
kazywała swoim ukraińskim partnerom sygnały
o negatywnym wpływie decyzji o pośmiertnym od-
znaczeniu Stepana Bandery przez prezydenta Ukra-
iny Orderem Państwa i nadaniu mu tytułu Bohatera
Ukrainy, na kształt stosunków bilateralnych. Decy-
zja prezydenta W. Juszczenki o szczególnym uhono-
rowaniu S. Bandery wynikała z przyjętej przez niego
polityki historycznej i była podjęta po zakończeniu
wyborczej kampanii prezydenckiej na Ukrainie.
W reakcji na ten akt Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych RP wystosowało w dniu 4 lutego 2010 r. notę do
strony ukraińskiej, w której wyraziliśmy swoje za-
niepokojenie powyższą sprawą oraz jasno poinformo-
waliśmy, iż budowanie tożsamości narodowej w opar-
ciu o tradycje nacjonalistyczne, prezentowane przez
OUN/UPA, nie znajduje zrozumienia w oczach spo-
łeczeństwa polskiego. Nie może go znaleźć również
w zjednoczonej Europie, która potępia wszelkie prze-
jawy ksenofobii, nienawiści rasowej i etnicznej.
Ponadto, w dniu 8 luty 2010 r., MSZ wystosowało
również notę wyrażającą protest przeciw pikietom
organizowanym przez partię Swoboda przed polski-
mi placówkami dyplomatycznymi i konsularnymi na
terenie Ukrainy. Pikietujący manifestowali m.in.
przeciw przymusowej polonizacji Ukraińców w okre-
sie od XV w. do wieku XX, a zarazem wysuwali hasła
gloryfikujące Stepana Banderę i OUN/UPA.
W ostatnim okresie w stosunkach dwustronnych
Polski z Ukrainą uwidacznia się problem związany
z interpretowaniem przez niektóre środowiska na
Ukrainie osób oraz wydarzeń i procesów na tle et-
nicznym, które zachodziły na terenie tego kraju,
zwłaszcza w XX w. Pojawiają się próby usprawiedli-
wienia i zgoła gloryfikacji ukraińskich postaci, ugru-
powań i formacji (para-) militarnych z lat 30. oraz
z okresu II wojny światowej, które my uznajemy za
faszystowskie czy faszyzujące oraz za hitlerowskich
652
kolaborantów. Apologia tych ugrupowań i formacji
opiera się na argumencie, że wchodziły one w starcia
z wojskami nazistowskimi oraz sowieckimi, były
więc, zdaniem niektórych środowisk na Ukrainie,
ruchami „antytotalitarnymi” oraz „narodowowy-
zwoleńczymi”. Należy przy tym zwrócić uwagę na
fakt, że argumenty te i działania, wpisujące się
w politykę historyczną prowadzoną przez ustępują-
cego prezydenta Ukrainy, wzbudziły ponownie falę
oburzenia i dyskusji w różnych środowiskach histo-
ryków ukraińskich.
W kompetencjach MSZ nie leży czynne uczest-
nictwo w sporach historycznych, zwłaszcza zacho-
dzących na terenie innego państwa. Nasz resort
wspiera jednak inicjatywy i platformy dialogu histo-
rycznego, jeśli jest to dialog konstruktywny, umoż-
liwiający dojście do prawdy. Prawda zaś, w oparciu
o moralne zadośćuczynienie, winna prowadzić ku
przebaczeniu i pojednaniu. Jednym z przykładów
takich inicjatyw jest Polsko-Ukraińskie Forum
Partnerstwa, które pod patronatem ministrów spraw
zagranicznych obu krajów promować będzie m.in.
prawdę o bolesnych kartach wspólnej historii, ale
także tożsamości i roli Polski oraz Ukrainy we
współczesnej Europie i w świecie.
Zapewniam Pana Marszałka, że w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych nie ma i nie będzie zgody na
próby fałszowania historii oraz przemilczanie tych
faktów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie kryteriów przyznawania
dofinansowania w ramach
„Narodowego programu przebudowy
dróg lokalnych w latach 2008–2011” (14400)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14400/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Stanisława Steca w sprawie kryteriów przyzna-
wania dofinansowania w ramach „Narodowego pro-
gramu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż problem niedoin-
westowania sieci dróg lokalnych oraz skali związa-
nych z tym potrzeb jednostek samorządu terytorial-
nego dotyczy obszaru całego kraju oraz obu szczebli
samorządu lokalnego: gminnego i powiatowego.
Ustanowiony uchwałą nr 233/2008 Rady Ministrów
z dnia 28 października 2008 r. program wieloletni
pn. „Narodowy program przebudowy dróg lokalnych
2008–2011” zaspokaja w równym stopniu potrzeby
inwestycyjne powiatów i gmin związane z moderni-
zacją oraz rozbudową lokalnej infrastruktury drogo-
wej. W celu zapewnienia równomiernego dofinanso-
wania zadań inwestycyjnych realizowanych na obu
szczeblach samorządu lokalnego program wieloletni
przewiduje co do zasady równy podział środków fi-
nansowych przeznaczonych na drogi powiatowe
i drogi gminne. Środki finansowe przeznaczone na
wsparcie lokalnych inwestycji drogowych podlegają
rozdysponowaniu według zasad mających z jednej
strony umożliwić skorzystanie z dofinansowania jak
największej liczbie jednostek samorządu terytorial-
nego, z drugiej zaś – służyć realizacji celów istotnych
z punktu widzenia strategii rozwoju kraju.
Dążąc do intensyfikacji rozwoju i modernizacji
lokalnej infrastruktury drogowej, program wielolet-
ni realizuje priorytety określone w przyjętej przez
Radę Ministrów z dnia 29 listopada 2006 r. Strategii
Rozwoju Kraju 2007–2015, a więc również priorytet
2: Poprawa stanu infrastruktury technicznej i spo-
łecznej – infrastruktura techniczna, pkt a infra-
struktura transportowa. Program wieloletni pn.
„Narodowy program przebudowy dróg lokalnych
2008–2011” ma na celu wsparcie zadań własnych jed-
nostek samorządu terytorialnego z budżetu państwa
w zakresie budowy, przebudowy lub remontu kluczo-
wych odcinków dróg gminnych i powiatowych, zmie-
rzających do zwiększenia płynności ruchu i poprawy
bezpieczeństwa komunikacyjnego. Program ten prze-
widuje wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg po-
wiatowych i gminnych z siecią dróg wojewódzkich
i krajowych, prowadzących do zwiększenia komfortu
życia mieszkańców oraz dostępności lokalnych ośrod-
ków gospodarczych. Określeniu zbieżności lokalnych
projektów drogowych z założonymi celami programo-
wymi służą merytoryczne obszary oceny wniosków
o dofinansowanie, uwzględniające wpływ realizacji
projektu na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go, spójność drogi objętej wnioskiem z siecią dróg na
obszarze województwa, a także aspekt współpracy
jednostek samorządu terytorialnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązują-
ce zasady merytorycznej oceny wniosków o dofinan-
sowanie ustalone zostały uchwałą nr 157/2009 Rady
Ministrów z dnia 15 września 2009 r., zmieniającą
uchwałę nr 233/2008 Rady Ministrów z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego pn. „Narodowy program przebudowy
dróg lokalnych 2008–2011”. W miejsce obowiązującej
dotychczas jednolitej skali punktowej (0–10 pkt) dla
każdego z obszarów merytorycznej oceny wniosków,
wprowadzono zróżnicowaną skalę ocen dla poszcze-
gólnych kryteriów oceny: wpływu realizacji projektu
na poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego – od 0 do
15 pkt, spójności drogi objętej wnioskiem z siecią dróg
na obszarze województwa – od 0 do 10 pkt oraz współ-
pracy miedzy jednostkami samorządu terytorialnego

– od 0 do 5 pkt. Należy przy tym zaznaczyć, iż przyjęta
przez Radę Ministrów zmiana zasad merytorycznej
oceny wniosków była postulowana przez jednostki sa-
morządu terytorialnego oraz wojewodów.
Ukierunkowanie przewidzianych w programie
wieloletnim dotacji celowych z budżetu państwa na
lokalne inwestycje drogowe, w największym stopniu
realizujące cele istotne z punktu widzenia strategii
rozwoju kraju, stanowi element świadomego kształ-
towania rozwoju społeczno-gospodarczego państwa.
Nie oznacza to przy tym wykluczenia jakiejkolwiek
kategorii jednostek samorządu lokalnego z udziału
w realizacji rządowego instrumentu wsparcia lokal-
nych potrzeb inwestycyjnych w obszarze drogownic-
twa, choć nie zapobiega również możliwym dyspro-
porcjom rozdziału dotacji pomiędzy poszczególne
kategorie gmin lub powiatów. Poruszona w przed-
miotowej interpelacji kwestia ewentualnego wpływu
zwiększenia maksymalnej oceny punktowej dla wpły-
wu realizacji projektu na poprawę bezpieczeństwa
ruchu drogowego na szanse uzyskania dofinansowa-
nia inwestycji drogowych na obszarach wiejskich
winna być rozpatrywana na gruncie doświadczeń
wynikających z realizacji programu w oparciu o zmie-
nione zasady merytorycznej oceny wniosków. Obo-
wiązujące w powyższym zakresie założenia będą
podlegały bieżącej analizie i ocenie w toku monitoro-
wania efektywności przyjętych mechanizmów dofi-
nansowania zadań, przewidzianych do realizacji
w roku 2010.
Jednocześnie podkreślić należy, iż oczekiwania
środowisk samorządowych w zakresie możliwości
pełniejszego zaspokojenia potrzeb inwestycyjnych
gmin i powiatów w obszarze infrastruktury drogowej
stanowią pomocną wskazówkę zarówno dla oceny
aktualnego stanu realizacji i bieżącego funkcjonowa-
nia rządowego programu wieloletniego, jak również
dla analizy możliwości usprawnienia wdrożonych
mechanizmów wsparcia lokalnego potencjału inwe-
stycyjnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż postulaty
modyfikacji założeń programowych „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w celu ułatwienia dostępu gmin wiejskich do środ-
ków budżetu państwa przeznaczonych na dofinanso-
wanie lokalnych inwestycji drogowych zasługują na
rozważenie, obok innych propozycji i sugestii wyra-
żających potrzeby i oczekiwania środowisk samorzą-
dowych związanych z realizacją ww. programu.
W ramach analizy możliwości usprawnienia funkcjo-
nowania przedmiotowego programu w kolejnych la-
tach jego obowiązywania pod uwagę będą brane
wszelkie racjonalne rozwiązania służące osiągnięciu
założonych celów programu wieloletniego i przewidy-
wanych efektów jego realizacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
653
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przestrzegania zasad wynikających
z tzw. ustawy antylichwiarskiej (14401)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14401/10, interpelację pana posła
Stanisława Steca w sprawie przestrzegania zasad
wynikających z tzw. ustawy antylichwiarskiej, stwier-
dzić należy, że uchwalona ustawa z dnia 7 lipca 2005 r.
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 157, poz. 1316)
wprowadziła zmiany do czterech aktów prawnych:
— ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cy-
wilny,
— ustawy z dnia 2 czerwca 1995 r. o obligacjach,
— ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie kon-
sumenckim,
— ustawy z dnia 28 października 2002 r. o odpo-
wiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabro-
nione pod groźbą kary.
Jednym z głównych założeń ustawy było przyjęcie
regulacji, która ma pomóc w zwalczaniu lichwy oraz
chronić interesy konsumentów, którzy coraz częściej
popadają w tzw. pętlę zadłużenia.
Zdecydowano się ukrócić proceder udzielania
przez różne instytucje finansowe pożyczek oprocen-
towanych w skali 100 czy 200% rocznie. Część klien-
tów nie była w stanie ich spłacać, a problemy potęgo-
wały szybko narastające odsetki. Dzięki nowym prze-
pisom konsumenci mają pewność, że nie zostaną od
nich pobrane odsetki wyższe niż maksymalne. Aby
zapobiec obchodzeniu przepisów, wprowadzono też
zasadę, że łączna kwota wszystkich opłat, prowizji
oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy
o kredyt konsumencki (z wyjątkiem udokumentowa-
nych kosztów związanych z ustanowieniem zabezpie-
czeń i ubezpieczeń) nie będzie mogła przekroczyć 5%
udzielonego kredytu. Za zastrzeganie w umowach lub
pobieranie od konsumentów odsetek wyższych niż
maksymalne grozi kara grzywny, ograniczenia wol-
ności albo pozbawienia wolności do lat dwóch.
Ustawa o kredycie konsumenckim nie dotyczy wy-
łącznie kredytów udzielanych konsumentom przez
banki. Ma ona również zastosowanie do sprzedaży
na raty czy pożyczek udzielanych konsumentom
przez instytucje finansowe, np. spółkę Provident.
Odsetki maksymalne dotyczą również lombar-
dów, ponieważ nie mogą już pobierać wysokiego opro-
centowania.
Inną skuteczną regulacją prawną, która może po-
służyć w zwalczaniu lichwy, jest uregulowany w art. 388
K.c. wyzysk. Zgodnie z art. 388 § 1 K.c., jeżeli jedna
ze stron, wyzyskując przymusowe położenie, niedo-
654
łęstwo lub niedoświadczenie drugiej strony, w za-
mian za swoje świadczenie przyjmuje albo zastrzega
dla siebie lub dla osoby trzeciej świadczenie, którego
wartość w chwili zawarcia umowy przewyższa w ra-
żącym stopniu wartość jej własnego świadczenia,
druga strona może żądać zmniejszenia swego świad-
czenia lub zwiększenia należnego jej świadczenia,
a w wypadku gdy jedno i drugie byłoby nadmiernie
utrudnione, może ona żądać unieważnienia umowy.
W orzecznictwie jak i w literaturze nie budzi wąt-
pliwości, iż instytucja wyzysku może być skutecz-
nym remedium na zastrzeżone w sposób wygórowa-
ny odsetki.
Regulacje prawne oczywiście nie mogą być jedy-
nym skutecznym narzędziem na częste zadłużanie
się obywateli i to zadłużanie się nieodpowiedzialne.
Pomocne w tym zakresie mogą okazać się inne środ-
ki, jak rzetelna informacja, edukacja konsumencka,
aby nie doprowadzać do nadmiernego zadłużenia.
Decydujące znaczenie powinny mieć działania na
przedpolu kredytowania spełniające kryteria odpo-
wiedzialnego udzielania i zaciągania kredytu.
Celem omawianej ustawy było zapobieżenie nad-
miernemu zadłużaniu się konsumentów, powstające-
mu na skutek nieuczciwego działania takich kredy-
todawców, którzy określają koszty kredytu konsu-
menckiego na poziomie nieuzasadnionym ponoszo-
nymi przez nich nakładami i ryzykiem nieściągalno-
ści kredytu oraz osiąganiu przez nieuczciwych kre-
dytodawców rażąco nadmiernych zysków kosztem
wpychania konsumentów w spiralę zadłużenia.
Nadto do ustawy o kredycie konsumenckim został
dodany art. 18a w brzmieniu: „Kto zawierając z kon-
sumentem umowę o kredyt konsumencki, pobiera
korzyści majątkowe przewyższające wysokość odse-
tek maksymalnych określonych przez ustawę lub za-
strzega sobie pobieranie tych korzyści, podlega grzyw-
nie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2”.
Art. 18a ustawy typizuje przestępstwo pobierania
korzyści majątkowych przewyższających wysokość
odsetek maksymalnych.
Z uzyskanych od prokuratorów apelacyjnych da-
nych wynika, że w okresie od 1 stycznia 2009 r. do
28 lutego br. na terenie kraju zarejestrowano tylko
cztery sprawy o czyn z art. 18a ustawy o kredycie
konsumenckim.
Postępowania te prowadziły następujące proku-
ratury:
— Prokuratura Rejonowa Toruń Centrum-Za-
chód w Toruniu pod sygn. 1 Ds. 549/09. Postanowie-
niem z dnia 27 października 2009 r. postępowanie
w zakresie tego czynu zostało umorzone. Rozpozna-
jący zażalenie na powyższe postanowienie Sąd Okrę-
gowy w Toruniu uznał, że przepisy ustawy o kredycie
konsumenckim nie mają zastosowania w przedmio-
towej sprawie, albowiem z treści umowy pożyczki nie
wynika, by pożyczkodawca zawarł umowę w ramach
prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej,
ponieważ ustalone w umowie odsetki były zgodne
z przepisami określającymi maksymalne odsetki
ustawowe;
— Prokuratura Rejonowa Gliwice Zachód w Gli-
wicach pod sygn. 1 Ds. 1161/09. W sprawie tej prowa-
dzono czynności sprawdzające dotyczące zastrzeże-
nia przez przedstawicieli Prominent CF, firmy han-
dlowej z siedzibą w Gliwicach, w dniu 13 marca 2009 r.
w Gliwicach, podczas zawarcia z Marzeną M. umowy
o kredyt konsumencki, korzyści majątkowych prze-
wyższających wysokość odsetek maksymalnych okre-
ślonych przez cyt. powyżej ustawę. Postanowieniem
z dnia 27 października 2009 r. odmówiono wszczęcia
postępowania przygotowawczego w tej sprawie wobec
braku znamion czynu zabronionego, na podstawie
art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k.;
— Ośrodek Zamiejscowy Prokuratury Rejonowej
w Tarnowskich Górach z siedzibą w Piekarach Ślą-
skich przeprowadził dochodzenie, sygn. 5 Ds. 665/
09, w sprawie pobierania korzyści majątkowych
przewyższających wysokość odsetek maksymalnych
określonych przez ustawę o kredycie konsumenc-
kim, tj. o czyn z art. 18a ustawy. Po przesłuchaniu
pracowników SKOK-u i dokonaniu analizy zebra-
nych dokumentów postanowieniem z dnia 29 grud-
nia 2009 r. umorzono to dochodzenie na podstawie
art. 17 § 1 pkt 1 K.p.k. – wobec stwierdzenia, że
czynu nie popełniono;
— Prokuratura Rejonowa we Wrześni pod sygn.
Ds. 368/09. Sprawa ta po uchyleniu postanowienia
o umorzeniu śledztwa przez sąd na skutek zażalenia
pokrzywdzonego zarejestrowana została pod nume-
rem Ds. 1583/09. W toku tego postępowania Wiolecie
P. prowadzącej działalność pod firmą Makler przed-
stawiono zarzut o to, że w dniu 2 czerwca 2008 r. we
Wrześni, zawierając z Jackiem P. umowę kredytu
konsumenckiego w kwocie 3300 zł, pobierała od nie-
go korzyści majątkowe przewyższające wysokość od-
setek maksymalnych określonych prze ustawę,
tj. kwotę 1230 zł, zawierających odsetki w wysokości
330 zł, nazywając te korzyści kosztami obsługi, któ-
re to koszty zostały ograniczone w odniesieniu do
odsetek mocą art. 359 § 2 K.c. czterokrotnością wy-
sokości stopy kredytu lombardowego NBP, a w od-
niesieniu do innych kosztów art. 7a ustawy o kredy-
cie konsumenckim progiem 5-procentowym kwoty
udzielonego kredytu, przy czym działaniem tym wy-
rządziła Jackowi P. szkodę w wysokości 1065 zł,
tj. o czyn z art. 18a ustawy z dnia 20 lipca 2001 r.
o kredycie konsumenckim.
Przedmiotem śledztwa było również dokonanie
w okresie od 2 października 2006 r. do 13 maja 2009 r.
pobierania przez przedstawicieli firmy Makler, zaj-
mującej się udzielaniem pożyczek gotówkowych, ko-
rzyści majątkowych przewyższających wysokość od-
setek maksymalnych i wyrządzenia tym szkody nie
mniejszej niż 22 489,45 zł na szkodę różnych osób,
tj. o czyn z art. 18a cyt. powyżej ustawy w związku
z art. 12 K.k.
Postępowanie w tej części zostało prawomocnie
umorzone – Sąd Rejonowy we Wrześni uchylił jedynie

pkt 1 postanowienia o umorzeniu śledztwa, tj. doty-
czący Wiolety P. i stawianego jej zarzutu opisanego
powyżej. Śledztwo przeciwko Wiolecie P., na podsta-
wie art. 22 § 1 K.p.k., w dniu 31 grudnia 2009 r. zo-
stało zawieszone.
Dodatkowo należy podkreślić, iż ochrona konsu-
menta przed pobieraniem nadmiernych odsetek może
być zapewniona również poprzez stosowanie art. 304
K.k., w którym jest stypizowane przestępstwo lichwy,
która w Kodeksie karnym ma szeroki zakres zasto-
sowania, tj. dotyczy lichwy pieniężnej, kredytowej,
towarowej, zbożowej i bydlęcej w celach zasiewu oraz
chowu bydła.
Kierując się potrzebą pozyskania wiedzy o skali
negatywnego zjawiska związanego z tym przestęp-
stwem, w grudniu 2009 r. w Biurze Postępowania
Przygotowawczego Prokuratury Krajowej dokonano
analizy postępowań o czyny z art. 304 K.k., w któ-
rych w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 15 paździer-
nika 2009 r. odmówiono wszczęcia śledztwa. Prze-
prowadzone badanie pozwoliło na ustalenie, że w ba-
danym okresie na terenie kraju zarejestrowano ogó-
łem 68 postępowań, których przedmiotem był czyn
przewidziany w art. 304 K.k. Z tej liczby 21 spraw
zostało zakończonych decyzją o odmowie wszczęcia
śledztwa, w 21 sprawach wydano postanowienia
o umorzeniu postępowania, 2 sprawy załatwiono
w inny sposób, 2 postępowania zakończono skiero-
waniem aktu oskarżenia, natomiast 22 sprawy były
nadal prowadzone.
Z uwagi na fakt, że powyższe dane statystyczne
wykazały, iż skuteczność ścigania tego występku oce-
niono jako bardzo niską, bowiem ilość spraw skiero-
wanych z aktem oskarżenia stanowiła 2,75% w sto-
sunku do ogółu zarejestrowanych postępowań,
a nadto na 20 postępowań aż 9 decyzji o ich zakoń-
czeniu na mocy postanowień o odmowie wszczęcia
postępowań przygotowawczych uznano z uwagi na
ich przedwczesność za niezasadne, co stanowiło 45%
ocenianych spraw, przyjęto jako regułę, że w przy-
padkach budzących wątpliwości sprawy te dla
wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności zdarzeń
przewidzianych w art. 304 K.k. powinny być prowa-
dzone w formie procesowej wynikającej z decyzji
o wszczęciu w nich śledztw, bowiem tylko postępo-
wanie przygotowawcze gwarantuje pełne wyjaśnie-
nie wyczerpania znamion ustawowych tego czynu,
a w szczególności ustalenia istnienia przymusowego
położenia pokrzywdzonego.
Z tych też względów polecono prokuratorom ape-
lacyjnym spowodowanie wszczęcia w tych sprawach
postępowań przygotowawczych.
W trakcie badania spraw, w których odmówiono
wszczęcia śledztw, nie stwierdzono, aby ich przed-
miotem było również naruszenie przepisów ustawy
z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie ustawy Kodeks cy-
wilny oraz zmianie niektórych innych ustaw.
Nadto zobowiązano prokuratorów apelacyjnych
do zbadania akt wszystkich postępowań o czyny
z art. 304 K.k., zakończonych w 2009 r. umorzeniem.
655
Zalecono również rozważenie możliwości obejmo-
wania zwierzchnim nadzorem służbowym jednostek
nadrzędnych tego rodzaju spraw, których stan fak-
tyczny jest szczególnie skomplikowany, a w przypad-
kach pojawienia się trudności w ocenie dowodów koń-
cowe decyzje merytoryczne winny zostać poddane
konsultacji w trybie § 69 regulaminu wewnętrznego
urzędowania powszechnych jednostek organizacyj-
nych prokuratury.
Ponadto polecono inicjowanie w wypadkach
stwierdzenia nieporadności pokrzywdzonych działań
cywilistycznych zmierzających do ochrony ich inte-
resów i wyegzekwowania zwrotu świadczeń niego-
dziwych powstałych w wyniku przestępczego zacho-
wania określonego w art. 304 K.k.
Wskazane powyżej zasady postępowania przede
wszystkim mają na celu, podniesienie skuteczności
ścigania tego rodzaju przestępstwa oraz zapewnienie
ochrony prawnej osób, których sytuacje życiowe zmu-
szają do zaciągania zobowiązań niemożliwych do
spełnienia w wyniku przestępczego wykorzystania
ich przymusowego położenia.
Odnosząc się do pytania postawionego w ostatnim
akapicie interpelacji pana posła Stanisława Steca:
„Jakie działania podejmie minister sprawiedliwości,
aby organy sprawiedliwości doprowadziły do prze-
strzegania zasad wynikających z ustawy antyli-
chwiarskiej?”, podnieść przede wszystkim należy, że
regulacje prawne mogą być jedynie czynnikiem ogra-
niczającym zjawisko częstego i niekiedy nieodpowie-
dzialnego zadłużania się obywateli, czego przykła-
dem jest właśnie cytowana powyżej ustawa z dnia
7 lipca 2005 r.
Ustalenie sztywnej wysokości odsetek maksymal-
nej na zbyt niskim poziomie kredytu może doprowa-
dzić do realnej groźby powstania podziemia pożycz-
kowego, albowiem jest oczywiste, że osoba znajdują-
ca się w przymusowym położeniu (np. choroba wła-
sna, członka rodziny) zgodzi się na wszelkie warunki
pożyczki, która będzie egzekwowana metodami po-
zaprawnymi.
Ograniczenie kosztów kredytu oraz ustalenie
maksymalnej wysokości odsetek zawsze może dopro-
wadzić do wykluczenia słabszych ekonomicznie kon-
sumentów z możliwości uzyskania kredytu. Pcha to
odrzuconych konsumentów przez system bankowy
w ramiona instytucji parabankowych, w których
prócz ewidentnie niekorzystnych postanowień umow-
nych również ich egzekwowanie następuje nie zawsze
legalnymi metodami.
Dodatkowo należy zwrócić uwagę, iż koszty ubez-
pieczenia, zabezpieczenia wykonania umowy przez
kredytobiorcę są tak pojemną kategorią, iż kredyto-
dawcy mogą znaleźć rozwiązania, które pozwolą na
omijanie ustawowego limitu opłat, prowizji i innych
kosztów związanych z zawarciem umowy.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
że poza działaniami wskazanymi powyżej kopię
przedmiotowej interpelacji przekazano do Departa-
mentu Legislacyjno-Prawnego Ministerstwa Spra-
656
wiedliwości celem rozważenia możliwości ewentual-
nego podjęcia prac legislacyjnych zmierzających do
wprowadzenia takich instrumentów prawnych, które
ostatecznie stworzą skuteczną przeszkodę w omija-
niu przepisów obecnie uniemożliwiających w sposób
pozaprawny naruszanie przyjętych w cytowanej po-
wyżej ustawie rozwiązań dotyczących zasad obowią-
zujących przy zawieraniu umów kredytowych.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zabezpieczenia dróg
przed zaspami śnieżnymi (14402)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14402/
10, przy którym przekazano interpelację pana posła
Stanisława Steca w sprawie zabezpieczenia dróg
przed zaspami śnieżnymi, uprzejmie przekazuję na-
stępującą informację w przedmiotowej sprawie.
Zadania związane z utrzymaniem dróg krajo-
wych wykonywane są według zaleceń określonych
w „Wytycznych zimowego utrzymania dróg” stano-
wiących załącznik do zarządzenia generalnego dy-
rektora dróg krajowych i autostrad z dnia 30 czerw-
ca 2006 r.
Wytyczne określają m.in. działania organizacyj-
no-techniczne w zakresie zapobiegania i usuwania
śliskości oraz śniegu, przygotowania niezbędnych
materiałów, wykonania prac porządkowych, jak rów-
nież ustawiania zasłon przeciwśnieżnych.
Osłona dróg przed zawiewaniem stanowi osłonę
bierną, stosowaną wyłącznie w miejscach zagrożo-
nych powstawaniem zasp.
W sezonie 2009/2010 ustawiono na drogach kra-
jowych 1144 km płotków przeciwśnieżnych.
Posadawianie tych zasłon w terenie związane
jest m.in. z dużymi kosztami ustawienia i zakupu
siatki, częstymi kradzieżami, w sprawie których po-
stępowania są umarzane z powodu niewykrycia
sprawców lub czynu niskiej szkodliwości społecznej,
oraz żądaniami wysokich odszkodowań przez wła-
ścicieli działek.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
w ramach posiadanych sił i środków podejmuje na
zarządzanej przez siebie sieci drogowej wszelkie nie-
zbędne działania w zakresie zimowego utrzymania
celem zapewnienia przejezdności oraz bezpieczeń-
stwa wszystkim użytkownikom tej sieci.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że w Oddziałe
GDDKiA w Poznaniu nie było przypadków zamyka-
nia drogi krajowej ze względu na nawiewanie śniegu
i tworzenie się zasp.
Odnośnie problematyki zimowego utrzymania
dróg wojewódzkich (samorządowych) pragnę poinfor-
mować, że spoczywa ona na zarządach dróg woje-
wódzkich i resort infrastruktury nie posiada infor-
macji w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie nauczycielskich świadczeń
kompensacyjnych (14404)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Marka Łatasa (SPS-023-14404/
10) w sprawie nauczycielskich świadczeń kompensa-
cyjnych uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Warunki nabywania oraz utraty prawa do nauczy-
cielskich świadczeń kompensacyjnych określa ustawa
z dnia 22 maja 2009 r. o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych (Dz. U. z 2009 Nr 97, poz. 800).
Na mocy art. 2 ustawy prawo do nauczycielskich
świadczeń kompensacyjnych nabyli nauczyciele, wy-
chowawcy i inni pracownicy pedagogiczni zatrudnie-
ni w: publicznych i niepublicznych przedszkolach,
szkołach publicznych i niepublicznych o uprawnie-
niach szkół publicznych, publicznych i niepublicznych
placówkach kształcenia ustawicznego i placówkach,
o których mowa w art. 2 pkt 5 i 7 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Ustawodawca w art. 4 ust. 1 ustawy o nauczyciel-
skich świadczeniach kompensacyjnych określił, iż co
do zasady świadczenie przysługuje nauczycielom,
którzy spełnili łącznie następujące warunki:
1) osiągnęli wiek, o którym mowa w ust. 3 ustawy,
2) mają okres składkowy i nieskładkowy w rozu-
mieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), wy-
noszący 30 lat, w tym 20 lat wykonywania pracy
w jednostkach, o których mowa w art. 2 pkt 1 usta-
wy o nauczycielskich świadczeniach kompensacyj-
nych, w wymiarze co najmniej ½ obowiązującego
wymiaru zajęć,
3) rozwiązali stosunek pracy.
Ustawodawca w art. 4 ust. 2 dopuszcza możliwość
niespełnienia warunku rozwiązania stosunku pracy
przez nauczyciela, w przypadku gdy rozwiązanie lub
wygaśnięcia stosunku pracy nastąpi w okoliczno-
ściach określonych w art. 20 ust. 1, 5c i 7 ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).
Zdaniem Ministerstwa Edukacji Narodowej w świe-
tle obowiązujących przepisów nie ma podstaw praw-
nych do zaliczenia lat sprawowanego przez nauczy-
ciela mandatu poselskiego do lat pracy w szczegól-
nym charakterze.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż kompeten-
cje w zakresie ustalania uprawnień do świadczeń
z ubezpieczeń społecznych oraz wypłacanie tych
świadczeń na mocy ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.) należą do
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie nauczycielskich świadczeń
kompensacyjnych (14404)
Odpowiadając na interpelację poselską posła Mar-
ka Łatasa w sprawie uprawnień emerytalnych na-
uczycieli, nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14404/10,
pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o nauczy-
cielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U.
Nr 97, poz. 800) świadczenia kompensacyjne przysłu-
gują nauczycielom, którzy spełnią łącznie następują-
ce warunki:
— osiągnęli wiek, o którym mowa w ustawie,
— mają okres składkowy i nieskładkowy w rozu-
mieniu ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych wynoszący 30 lat, w tym
20 lat wykonywania pracy w charakterze nauczycie-
la w wymiarze co najmniej połowy wymiaru zajęć
657
w publicznych i niepublicznych przedszkolach i szko-
łach oraz w publicznych i niepublicznych placówkach
kształcenia ustawicznego, a także w placówkach,
o których mowa w art. 2 pkt 5 i 7 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 74, z późn. zm.),
— rozwiązali stosunek pracy.
Wiek, o którym mowa w ustawie, wynosi:
— w latach 2009–2014 – 55 lat zarówno dla męż-
czyzn, jak i dla kobiet,
— w latach 2015–2016 – 55 lat w przypadku ko-
biet i 57 lat w przypadku mężczyzn.
W latach 2017–2032 wiek ten będzie stopniowo
wydłużany, w taki sposób, aby w 2032 r. wynosił
59 lat dla kobiet i 64 lata dla mężczyzn.
Przepisy ustawy dotyczą nauczycieli, tj. osób, któ-
re bezpośrednio przed złożeniem wniosku o świad-
czenie były zatrudnione w charakterze nauczyciela
i rozwiązały stosunek pracy z jednostką, o której
mowa w ustawie. Osoba, która bezpośrednio przed
złożeniem wniosku była zatrudniona w innym cha-
rakterze niż nauczyciel, nie uzyska prawa do nauczy-
cielskiego świadczenia kompensacyjnego bez względu
na to, przez jaki okres w swojej karierze zawodowej
wykonywała pracę nauczyciela, a prawo do emerytu-
ry uzyska po osiągnięciu powszechnego wieku eme-
rytalnego.
Ustawa nie zawiera żadnych szczególnych regu-
lacji dotyczących zaliczania do okresów zatrudnie-
nia w charakterze nauczyciela w placówkach syste-
mu oświaty okresów aktywności społecznej czy po-
litycznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie ograniczenia dostępu dzieci
do rehabilitacji leczniczej (14405)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Annę Paluch oraz
grupę posłów w sprawie ograniczenia dostępu dzieci
do rehabilitacji leczniczej (znak: SPS-023-14405/10)
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
658
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140,
poz. 1145). Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww.
rozporządzenia ministra zdrowia rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub
oddziale dziennym wynosi dla jednego świadczenio-
biorcy 120 dni w roku kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego problemu niezapew-
nienia świadczeniobiorcom możliwości wydłużenia
czasu trwania rehabilitacji ponad wskazane 120 dni
w roku kalendarzowym, co było dostępne w oparciu
o zarządzenie prezesa NFZ, potwierdzam, iż zgodnie
z zarządzeniem nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza czas
trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku i w oddziale dziennym wy-
nosił 120 osobodni w roku kalendarzowym, z możli-
wością przedłużenia na podstawie decyzji dyrektora
właściwego oddziału funduszu. Należy wskazać, że
możliwość wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia ze względów for-
malnoprawnych.
Jednocześnie podkreślam, że Ministerstwo Zdro-
wia dostrzega potrzebę uelastycznienia czasu trwania
rehabilitacji leczniczej, w indywidualnych przypad-
kach, ze względów medycznych. Na konieczność wpro-
wadzenia zmian w przedmiotowym rozporządzeniu
zwrócili uwagę również świadczeniodawcy oraz orga-
nizacje zrzeszające świadczeniobiorców, wskazując
w korespondencji kierowanej do Ministerstwa Zdrowia
na specyfikę poszczególnych świadczeń z zakresu re-
habilitacji leczniczej i zasadność wdrożenia rozwią-
zań, które pozwoliłyby na sfinansowanie ze środków
publicznych przez NFZ świadczeń rehabilitacji leczni-
czej udzielonych w czasie odpowiadającym potrzebom
zdrowotnym osoby rehabilitowanej oraz celowi leczni-
czemu, któremu służy rehabilitacja.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie trwają prace nad nowelizacją tego aktu praw-
nego w zakresie uelastycznienia czasu trwania reha-
bilitacji leczniczej. Proponowane w projektowanym
rozporządzeniu przepisy umożliwiają przedłużenie
czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
powyżej 120 dni w roku kalendarzowym, jeżeli prze-
mawiają za tym względy medyczne oraz cel leczniczy,
jakiemu służą świadczenia z zakresu rehabilitacji
leczniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Ministerstwie Finansów oraz w jednostkach
nadzorowanych w 2009 r. (14406)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Putry z dnia 10 lu-
tego 2010 r. przekazaną pismem nr SPS-023-14406/10
uprzejmie przedstawiam informacje w sprawie zatrud-
nienia i wynagradzania w Ministerstwie Finansów
oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r.
Plan oszczędnościowy wymusił ograniczenia wy-
datków w Ministerstwie Finansów i w podległych
jednostkach w zakresie wynagrodzeń wyrażone w no-
welizacji ustawy budżetowej na rok 2009 w części 19:
Budżet, finanse publiczne i instytucje finansowe
w zakresie zmniejszenia wynagrodzeń w kwocie
91 782 tys. zł (w tym 464 tys. zł – UE) oraz pochod-
nych w wielkości 13 077 tys. zł (w tym 81 tys. zł
– UE). Zmniejszenie to obejmowało:
— niewykorzystane środki zaplanowane na do-
datkowe wynagrodzenie roczne w wysokości 41 612
tys. zł z pochodnymi w kwocie 4109 tys. zł,
— niewykorzystane środki wynikające z nieobsa-
dzenia wakatów – wynagrodzenia w wysokości 8130
tys. zł i pochodne w kwocie 803 tys. zł,
— częściowe ograniczenie wynagrodzeń na
wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń i wy-
nagrodzeń w Służbie Celnej w ramach wieloletniego
programu „Modernizacja Służby Celnej w latach
2009–2011” – wynagrodzenia w wysokości 41 576
tys. zł i pochodne w kwocie 8084 tys. zł,
— przeniesienie realizacji zadania dotyczącego
utrzymania i rozwoju KSI SIMIK 2007–2013 z Mini-
sterstwa Finansów: część 19 do Ministerstwa Rozwo-
ju Regionalnego: część 34 – wynagrodzenia w wyso-
kości 464 tys. zł i pochodne w kwocie 81 tys. zł (UE).
Dla osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe w Ministerstwie Finansów w okresie od
dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 28 lutego 2009 r. wy-
nagrodzenie miesięczne ustalone było w oparciu
o kwotę bazową wynikającą z art. 15 ust. 1 pkt 2 lit. a)
ustawy budżetowej na 2009 r. w wysokości 1835,35 zł.
Ustawa z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe oraz ustawy o kształtowaniu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254)
określiła, że kwotę bazową dla osób zajmujących kie-
rownicze stanowiska państwowe za okres od dnia
1 marca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. ustala się
w wysokości przysługującej tym osobom w 2008 r.,
tj. w wysokości 1766,46 zł. Kwota bazowa dla osób
zajmujących kierownicze stanowiska państwowe
w tym okresie nie jest waloryzowana. Z uwagi na
 659

wprowadzone ww. zmiany ustawowe obniżeniu uległo Ad 1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
miesięczne wynagrodzenie dla osób zajmujących kie- gospodarki i podległych jednostkach wynikające
rownicze stanowiska państwowe w okresie od dnia z planu oszczędnościowego?
1 marca 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. Oszczęd- Ministerstwo Gospodarki
ności z tego tytułu wyniosły ok. 40 tys. zł. Natomiast W 2009 r. w zakresie części 20: Gospodarka wy-
średnie wynagrodzenie ścisłego kierownictwa Mini- datki budżetowe zostały zmniejszone o kwotę 58 560
sterstwa Finansów dla osób zajmujących kierownicze tys. zł i dotyczyły następujących dziedzin działal-
stanowiska państwowe, według stanu na dzień 31 grud- ności:
nia 2009 r., wynosiło 11 604 zł. — górnictwa i kopalnictwa, w zakresie którego
W sytuacji ograniczonych środków budżetowych ograniczone zostały wydatki na górnictwo węgla ka-
na wynagrodzenia podjęto decyzję o wstrzymaniu miennego, finansowanie zadań realizowanych przez
zatrudniania pracowników spoza resortu finansów. kopalnie soli oraz Centralną Pompownię Bolko sp.
W celu zapewnienia sprawnej realizacji zadań ogólny z o.o. w Bytomiu – na łączną kwotę 17 562 tys. zł,
stan zatrudnienia w jednostkach resortu finansów — przetwórstwa przemysłowego, w zakresie któ-
nie mógł zostać ograniczony. Jednocześnie należy za- rego ograniczenia dotyczą zadań realizowanych przez
uważyć, że wykonanie zatrudnienia na dzień 31 Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości – na łącz-
grudnia 2009 r. wynosiło 96,9% planu po zmianach. ną kwotę 8 000 tys. zł,
W Gabinecie Politycznym Ministra Finansów w dniu — handlu, w zakresie którego ograniczeniami ob-
31 grudnia 2009 r. zatrudnionych było 5 osób, a śred- jęte zostały zadania z zakresu utrzymania rezerw
nie wynagrodzenie wynikające z umów o pracę, we- państwowych oraz zapasów państwowych ropy naf-
dług stanu na 31 grudnia 2009 r., wynosiło 6502 zł. towej i produktów naftowych przez Agencję Rezerw
Poniżej przedstawiam w formie tabelarycznej Materiałowych oraz zadania dotyczące przedsięwzięć
dane dotyczące przeciętnego zatrudnienia i wynagro- promocyjnych prowadzonych przez Ministerstwo Go-
dzenia w jednostkach resortu finansów w 2009 r.: spodarki i Agencję Informacji i Inwestycji Zagranicz-
nych SA – na kwotę 17 050 tys. zł,
2009 Zatrudnienie Średnia — administracji publicznej, w zakresie której wy-
nagroda
Przeciętne Stan na Przeciętne roczna /
datki na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki
wykonanie koniec wynagro-
dodatkowe
i Ośrodka Studiów Wschodnich ograniczone zostały
Jednostki w okresie okresu dzenie o kwotę 7 948 tys. zł,
wynagro-
sprawoz- sprawoz- w zł
dawczym dawczego
dzenie — obrony narodowej, w zakresie której wydatki
roczne w zł
na zadania związane z utrzymaniem przez przedsię-
Centrala MF 2 271 2 337 7 003 3 572
biorców mocy produkcyjnych w przemyśle obronnym
Izby Skarbowe 3 841 3 841 4 804 3 862
zredukowano o kwotę 8 000 tys. zł.
Urzędy
Skarbowe
39 003 39 209 4 183 3 414 Jednostki nadzorowane i podległe
Urzędy Urząd Regulacji Energetyki
Kontroli 5 288 5 281 5 881 4 669 Po przeprowadzeniu szczegółowej analizy wydat-
Skarbowej ków budżetu państwa na 2009 r. prezes URE uzasad-
Izby Celne 15 428 15 450 4 515 3 355
nił Ministerstwu Finansów brak możliwości dokona-
Razem 65 831 66 118 4 531 3 595
nia ograniczenia wydatków budżetu o kwotę 3 489
tys. zł (tj. 10% planowanych na rok 2009 wydatków
Z wyrazami szacunku budżetowych w części 50: Urząd Regulacji Energety-
Sekretarz stanu ki). Jednocześnie Urząd Regulacji Energetyki zade-
Elżbieta Suchocka-Roguska klarował ograniczenie wydatków budżetowych urzę-
du w roku 2009 o kwotę 500 tys. zł. W wykonaniu tej
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r. deklaracji dokonano – ustawą z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057) – zwiększenia dochodów budżetu
Odpowiedź państwa o kwotę 5 662,0 tys. zł oraz zmniejszenia
wydatków budżetu państwa o kwotę 500 tys. zł.
ministra gospodarki Urząd Patentowy RP
na interpelację posła Krzysztofa Putry W związku z decyzją Rady Ministrów z dnia
30 stycznia 2009 r. o ograniczeniu w 2009 r. wydat-
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania ków UP RP o kwotę 4 600 tys. zł, UP RP podjął zo-
w Ministerstwie Gospodarki bowiązanie wykonania wyższych niż zaplanowane
oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r. dochodów budżetowych o kwotę 4 mln zł. Warun-
(14407) kiem niezbędnym tak znaczącego wzrostu dochodów
do budżetu państwa było utrzymanie zatrudnienia
W odpowiedzi na interpelację posła Krzysztofa na poziomie planowanym na 2009 r. Mimo braku do-
Putry z dnia 10 lutego 2010 r. wyjaśniam, co na- datkowych etatów dochody budżetowe zostały wyko-
stępuje. nane w 2009 r. w 104,02% w stosunku do wysokości
660
określonej w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie
ustawy budżetowej na rok 2009. Urząd Patentowy
realizował politykę oszczędnościową, dostarczając do
budżetu państwa ponad 13 mln zł nadwyżki docho-
dów nad wydatkami, co świadczy o wynikach dzia-
łania urzędu ukierunkowanych na uzyskiwanie do-
chodu.
Główny Urząd Miar
Ustawa budżetowa na 2009 r. określiła wydatki
w części 64: GUM na kwotę 125 886 tys. zł. W zno-
welizowanej ustawie budżetowej wydatki określono
na 122 082 tys. zł (założono oszczędności w kwocie
3 804 tys. zł), co oznaczało zmniejszenie wydatków
z ustawy budżetowej o 3,02%. Plan po zmianach
(zmiany oznaczały zwiększenie wydatków w stosun-
ku do znowelizowanej ustawy o środki na dodatki
służby cywilnej dla mianowanych urzędników, do-
datki specjalne w służbie cywilnej wraz z pochodny-
mi, podwyżkę wynagrodzeń dla żołnierza zawodowe-
go oraz wypłatę odprawy emerytalnej osobie zajmu-
jącej kierownicze stanowisko) na 2009 r. wyniósł
122 836 tys. zł, a faktyczne wykonanie 122 776 tys. zł.
Urząd Dozoru Technicznego
Należy podkreślić, że UDT wypracowuje swoje
przychody, prowadząc samodzielną gospodarkę fi-
nansową, w związku z czym nie otrzymuje środków
budżetowych ani dotacji/subwencji na prowadzenie
swojej działalności. Pełne zastosowanie się do inten-
cji planu oszczędnościowego przez UDT spowodo-
wałoby niewykonanie zadań ustawowych. UDT
w roku 2009 działał w oparciu o plan finansowy
przedłożony w lipcu 2008 r. do Ministerstwa Gospo-
darki oraz Ministerstwa Finansów i zatwierdzony
ustawą budżetową na rok 2009. W ciągu roku obro-
towego 2009 przestrzegał ww. planu finansowego
i zapisanych w nim poziomu kosztów rodzajowych,
a tam, gdzie było to możliwe, prowadził oszczędną
gospodarkę kosztową ze względu na zmieniającą się
sytuację gospodarczą w 2009 r., która miała bezpo-
średni wpływ na część przychodów. Zaznaczył się tu
pewien spadek przychodów na skutek spowolnienia
gospodarczego, a stąd również mniejszej liczby ba-
dań nieokresowych, wykonywanych na odrębne żą-
danie klientów/użytkowników urządzeń objętych
dozorem technicznym.
Podsumowując, gospodarkę finansową UDT za
2009 r., m.in. dzięki prowadzonej rutynowej polity-
ce oszczędnościowej (procedura zakupowa, dyscy-
plina i kontrola wykonania kosztów na podstawie
planu finansowego), UDT wypracował wynik finan-
sowy netto przewyższający w znacznej mierze wy-
nik zaplanowany i zatwierdzony w planie finanso-
wym na 2009 r. W liczbach bezwzględnych wartość
dodatkowych efektów netto dla budżetu państwa
pod postacią większej wpłaty kasowej do budżetu na
podstawie wyniku finansowego za 2009 r. to kwota
9 500 tys. zł.
Ośrodek Studiów Wschodnich im. M. Karpia
W 2009 r. OSW dokonał korekty wydatków,
zmniejszając je o kwotę 400 tys. zł. Oszczędności ob-
jęły wydatki inwestycyjne (287 tys. zł) oraz wydatki
bieżące (113 tys. zł).
Ad 2. Czy kierownictwo resortu było objęte pla-
nem oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim za-
kresie?
Ministerstwo Gospodarki
Na podstawie art. 1 pkt 2 oraz art. 2 ustawy z dnia
13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o wynagrodzeniu
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe
oraz ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w pań-
stwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254) w okresie od dnia
1 marca do dnia 31 grudnia 2009 r. wynagrodzenie
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe
zostało ustalone w wysokości wynagrodzenia przysłu-
gującego tym osobom w grudniu 2008 r.
Ad 3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierow-
nictwa resortu na koniec 2009 r.?
Średnie wynagrodzenie kierownictwa MG na ko-
niec 2009 r. wyniosło 11 331,72 zł.
Ad 4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnie-
nie w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
Ministerstwo Gospodarki
Obowiązująca w 2009 r. ustawa budżetowa nie
przewidywała ograniczenia zatrudnienia w Minister-
stwie Gospodarki. Mając jednak na uwadze koniecz-
ność zmniejszenia kosztów administracji, dyrektor
generalny ministerstwa skierował w dniu 3 lutego
2009 r. pismo, w którym zobowiązał dyrektorów do
racjonalizacji podziału zadań w kierowanych przez
nich komórkach organizacyjnych. Ponadto podjął de-
cyzję o uruchamianiu rekrutacji pracowników jedy-
nie w szczególnie uzasadnionych przypadkach.
Niezależnie od tego pragnę zaznaczyć, że w 2009 r.
Ministerstwu Gospodarki wyznaczone zostały nowe,
dodatkowe zadania, takie jak np. przygotowanie
i wdrożenie „Programu polskiej energetyki jądrowej”
bez zabezpieczenia na ten cel dodatkowych etatów
i środków. Tak więc Ministerstwo Gospodarki w 2009 r.
realizowało dodatkowe zadania w ramach etatów
i środków dotychczasowych.
Jednostki nadzorowane i podległe
Urząd Regulacji Energetyki
W roku 2009 wykorzystanie etatów w Urzędzie
Regulacji Energetyki, liczone wg metodologii spra-
wozdania Rb-70 – sprawozdania o zatrudnieniu i wy-
nagrodzeniach, wzrosło w porównaniu z rokiem 2008
przeciętnie o 3,96 etatu, co stanowi wzrost o 1,5%.
Z uwagi na fakt, że w sprawozdaniu Rb-70 ujmowane
są etaty faktycznie finansowane przez jednostkę, róż-
nice mogą dotyczyć zmian w liczbie osób przebywa-
jących m.in. na zasiłkach chorobowych, macierzyń-
skich, opiekuńczych, czyli finansowanych ze środków
budżetu państwa, a nie z faktycznego zwiększenia
zatrudnienia w urzędzie. Wskazane powyżej wyko-
rzystanie etatowe zawiera się w limitach zatrudnie-
nia określanych corocznie ustawą budżetową, które
pozostają niezmienione od 2002 r.

Urząd Patentowy RP
W 2009 r. nie zostało ograniczone zatrudnienie
w UP RP w związku z podjętym zobowiązaniem do-
datkowego zwiększenia dochodów o 4 mln zł. Ponad-
to należy podkreślić, iż nie było możliwe ogranicze-
nie zatrudnienia również ze względu na konieczność
zapewnienia realizacji zadań statutowych i rosnące
obowiązki międzynarodowe, których Polska jest
stroną.
Główny Urząd Miar
Plan etatów, według ustawy budżetowej w 2009 r.,
obejmował 1659 etatów. Plan zatrudnienia w roku
2008 wynosił 1709 etatów. Ograniczenie zatrudnie-
nia wyniosło 50 etatów.
Agencja Rezerw Materiałowych
W 2009 r. liczba etatów w Agencji Rezerw Mate-
riałowych została utrzymana na poziomie 2008 r.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
W planach na 2009 r. nie uwzględniono zmniej-
szenia zatrudnienia, gdyż bieżące analizy praco-
chłonności wykazały, że PARP posiada niedobory
kadrowe w świetle zadań i planów w roku 2009 i la-
tach przyszłych.
Urząd Dozoru Technicznego
UDT w 2009 r. prowadził politykę zatrudniania
nowych pracowników z uwzględnieniem bieżących
potrzeb niezbędnych dla utrzymania systemu dozoru
technicznego w Polsce, jak i zmieniającej się sytuacji
gospodarczej na rynku. W konsekwencji UDT za-
trudnił o 72 (o 5%) pracowników mniej niż zaplano-
wano na 2009 r.
Polskie Centrum Akredytacji
Zgodnie z ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. o sys-
temie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087,
z późn. zm.) Polskie Centrum Akredytacji prowadzi
samodzielną gospodarkę finansową, a koszty działal-
ności, w tym wynagrodzenia pracowników, pokrywa-
ne są z przychodów i nie obciążają budżetu państwa.
W stosunku do roku poprzedniego w 2009 r. średnio-
roczne zatrudnienie wzrosło z 50,65 etatów do 55,75
etatów. Ponadto należy podkreślić, że kwota odpro-
wadzona do budżetu państwa przez Polskie Centrum
Akredytacji, wynikająca z obowiązku ustawowego,
wynosi ponad 750 tys. zł (30% zysku za 2009 r.), co
w porównaniu z kwotą 357 tys. zł. odprowadzoną za
rok 2008 stanowi 112% wzrostu.
Ośrodek Studiów Wschodnich im. M. Karpia
Na koniec 2009 r. zatrudnienie w OSW zostało
ograniczone o 2 etaty. Redukcja objęła pracowników
pionu wsparcia.
Ad 5. Ilu pracowników było zatrudnionych w re-
sorcie i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
Ministerstwo Gospodarki
W Ministerstwie Gospodarki na koniec 2009 r.
zatrudniano pracowników na 930 etatach.
Jednostki nadzorowane i podległe
Urząd Regulacji Energetyki
Zgodnie ze sprawozdaniem o zatrudnieniu i wy-
nagrodzeniach Rb-70 w Urzędzie Regulacji Ener-
getyki stan zatrudnienia w dniu 31 grudnia 2009 r.
661
w przeliczeniu na pełnozatrudnionych wynosił
275 etatów.
Urząd Patentowy RP
Na koniec 2009 r. stan zatrudnienia w UPRP
wyniósł 522 etaty, w ramach których pracowały
534 osoby.
Główny Urząd Miar
Zatrudnienie na koniec 2009 r. w Głównym
Urzędzie Miar, Okręgowych Urzędach Miar i Pro-
bierczych oraz w urzędach obwodowych (łącznie
84 urzędy), zgodnie ze sprawozdaniem Rb-70, wy-
niosło 1645 etatów.
Agencja Rezerw Materiałowych
Na koniec 2009 r. w ARM zatrudnionych było
645 pracowników (639,55 etatów).
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
Zatrudnienie w PARP na koniec 2009 r. wyniosło
468,72 etatu.
Urząd Dozoru Technicznego
W UDT, tj. w 29 oddziałach na terenie kraju oraz
Centrali UDT, na koniec 2009 r. było zatrudnionych
1445 pracowników.
Polskie Centrum Akredytacji
Według stanu na 31 grudnia 2009 r. w PCA liczba
zatrudnionych osób wynosiła 59, w przeliczeniu na
pełne etaty – 57,75.
Ośrodek Studiów Wschodnich im. M. Karpia
Pod koniec grudnia 2009 r. OSW zatrudniał
66 osób (65,5 etatu).
Ad 6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resor-
cie i podległych jednostkach?
Ministerstwo Gospodarki
Średnie wynagrodzenie brutto wyniosło 5504 zł
na etat.
Jednostki nadzorowane i podległe
Urząd Regulacji Energetyki
Średnie wynagrodzenie w Urzędzie Regulacji
Energetyki w roku 2009 wyniosło 6685 zł (według
sprawozdania Rb – 70).
Urząd Patentowy RP
W 2009 r. średnie wynagrodzenie brutto w UP RP
(dla aplikantów i ekspertów, członków korpusu służby
cywilnej, pracowników obsługi – tzw. niemnożniko-
wych), bez osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe, wyniosło (łącznie z nagrodami jubileuszo-
wymi i odprawami emerytalnymi) 4953 zł.
Główny Urząd Miar
Średnie wynagrodzenie na koniec 2009 r. w Głów-
nym Urzędzie Miar, okręgowych urzędach miar
i probierczych oraz w urzędach obwodowych (łącznie
84 urzędy) wyniosło 3148,78 zł.
Agencja Rezerw Materiałowych
Średnie wynagrodzenie w ARM przypadające na
1 etat w 2009 r. wynosiło 4107 zł.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
Średnie wynagrodzenie w PARP na koniec 2009 r.
wyniosło 6190,83 zł i było niższe o 2,33% w stosunku
do średniego wynagrodzenia na koniec 2008 r.
Urząd Dozoru Technicznego
662
W UDT średnie miesięczne wynagrodzenie zasad-
nicze brutto należne na koniec roku 2009 wyniosło
5004,15 zł. Średnie przeciętne miesięczne wynagro-
dzenie wzrosło o 5,28% w porównaniu z rokiem 2008.
System wynagradzania pracowników UDT ma cha-
rakter motywacyjny, uzależniony od wyników wyko-
nania inspekcji/usług dozoru technicznego oraz od
wyników działalności rynkowej, a także od ogólnej
sytuacji finansowej UDT. Wypłata jakichkolwiek
zmiennych składników wynagrodzenia, jak np. pre-
mii, jest uzależniona bezpośrednio od wyników pra-
cy, jak również od płynności finansowej UDT, prowa-
dzącego samodzielną gospodarkę finansową. Oszczęd-
ności z tytułu niezrealizowanego funduszu wynagro-
dzeń w UDT, który był planowany i zatwierdzony na
2009 r., to kwota ok. 7300 tys. zł.
Polskie Centrum Akredytacji
Według stanu na 31 grudnia 2009 r. w PCA śred-
nie wynagrodzenie brutto wynosiło 8208,53 zł.
Ośrodek Studiów Wschodnich im. M. Karpia
Średnie wynagrodzenie miesięczne na 1 etat
w OSW na koniec 2009 r. wyniosło 5133,43 zł.
Ad 7. Ile osób liczy gabinet polityczny?
W Gabinecie Politycznym Ministra Gospodarki
na koniec 2009 r. zatrudnionych było 7 osób w łącz-
nym wymiarze 5 etatów.
Ad 8. Jakie było średnie wynagrodzenie w gabi-
necie politycznym na koniec 2009 r.?
Średnie wynagrodzenie brutto w gabinecie poli-
tycznym wyniosło 6412 zł.
Ad 9. W jakiej średniej wysokości pracownicy
otrzymali nagrody roczne?
Ministerstwo Gospodarki
Zgodnie z art. 92 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn.
zm.) pracownikom przysługuje dodatkowe wynagro-
dzenie roczne stanowiące 8,5% wartości wynagro-
dzenia z roku poprzedniego.
Jednostki nadzorowane i podległe
Urząd Regulacji Energetyki
W Urzędzie Regulacji Energetyki, zgodnie z prze-
pisami ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatko-
wym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jed-
nostek sfery budżetowej, wypłacono w lutym 2009 r.
wynagrodzenie roczne za rok 2008. Wynagrodzenie
to ustalono w wysokości 8,5% sumy wynagrodzenia
za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu
roku 2008, uwzględniając wynagrodzenie i inne
świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do ob-
liczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczyn-
kowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynko-
wy oraz wynagrodzenie za czas pozostawania bez
pracy przysługujące pracownikowi, który podjął pra-
cę w wyniku przywrócenia do pracy. Średnia wyso-
kość wynagrodzenia rocznego za rok 2008 wyniosła
5579 zł.
Urząd Patentowy RP
W URE średnie dodatkowe wynagrodzenie roczne
w UPRP wyniosło 3841 zł.
Główny Urząd Miar
Średnia wysokość nagrody rocznej w 2009 r.
w Głównym Urzędzie Miar, okręgowych urzędach
miar i probierczych oraz w urzędach obwodowych
(łącznie 84 urzędy) wyniosła 6888,79 zł, co przy pół-
rocznym cyklu wypłacania nagród oznacza wypłatę
nagrody w wysokości 3444,40 zł.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości
Średnia wysokość nagrody rocznej dla pracowni-
ków PARP wyniosła w 2009 r. 3701,88 zł.
Urząd Dozoru Technicznego
Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 3 marca 2000 r.
o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi pod-
miotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306, z późn.
zm.) w 2009 r. w UDT została przyznana nagroda
roczna dla prezesa, wiceprezesa i głównego księgo-
wego UDT. Wysokość nagrody rocznej wyniosła
– zgodnie z przepisami stosownego rozporządzenia
– trzykrotność miesięcznego wynagrodzenia brutto
za rok ubiegły. Były to kwoty odpowiednio: 55 950 zł,
51 300 zł, 46 650 zł. Nagrody te zostały wypłacone
ze środków własnych UDT wypracowanych w ciągu
roku 2009 i nie wpłynęły na pogorszenie płynności
finansowej UDT.
Polskie Centrum Akredytacji
Według stanu na 31 grudnia 2009 r. w PCA śred-
nia wysokość nagrody brutto wynosiła 4983,05 zł.
Ośrodek Studiów Wschodnich im. M. Karpia
Przeciętna nagroda roczna pracownika OSW
w 2009 r. osiągnęła wysokość 4159,55 zł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
oraz w jednostkach nadzorowanych w 2009 r.
(14408)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, SPS-023-14408/10, z lutego 2010 r. dotyczą-
cego interpelacji pana posła Krzysztofa Putry w spra-
wie stanu zatrudnienia i wynagradzania w Minister-
stwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz w jednost-
kach nadzorowanych w 2009 r. informuję.
Ad 1.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
przed przystąpieniem do szacowania ograniczeń wy-
datków w roku 2009 w części 28: Nauka i części 38:
Szkolnictwo wyższe, które w obu częściach wynoszą
872 407 tys. zł, z tego w części 28: Nauka – 605 000

tys. zł, a w części 38: Szkolnictwo wyższe – 267 407
tys. zł, dokonało pełnej analizy wydatków, biorąc
pod uwagę zarówno planowane wydatki w 2009 r.
na poszczególne strumienie finansowania w obsza-
rze nauki i szkolnictwa wyższego, jak również wy-
datki na programy, które w roku 2009 miały być
ustanowione.
Pomimo ww. ograniczeń odnotowano wzrost nakła-
dów na naukę i szkolnictwo wyższe w 2009 r. Wykona-
nie wydatków w roku 2009 dla części 28: Nauka wy-
niosło 4 628,3 mln zł, co oznacza wzrost tych wydatków
w stosunku do roku 2008 (wykonanie 3 936,5 mln zł)
o kwotę 691,8 mln zł, tj. w ujęciu nominalnym o 17,57%,
a w ujęciu realnym o 13,49%. Wykonanie wydatków
w roku 2009 dla części 38: Szkolnictwo wyższe wynio-
sło 9 603 mln zł, co oznacza wzrost tych wydatków
w stosunku do roku 2008 (wykonanie 8 995,1 mln zł)
o kwotę 607,9 mln zł, tj. w ujęciu nominalnym o 6, 76%,
a w ujęciu realnym o 3,05%.
Dokonanie ww. ograniczeń było możliwe także
dzięki pozyskaniu środków w roku 2009 z rezerwy
celowej budżetu państwa (część 83, dział 758, roz-
dział 75818, poz. 8) przeznaczonej na finansowanie
realizacji programów operacyjnych w ramach fundu-
szy strukturalnych. Ministerstwo Nauki i Szkolnic-
twa Wyższego w roku 2009 wystąpiło z wnioskiem
o środki z tej rezerwy i środki takie otrzymało w kwo-
cie ok. 486 mln zł, z przeznaczeniem na sfinansowa-
nie wydatków ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na współfinansowanie krajowe w projektach realizo-
wanych w ramach poddziałań Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przed-
siębiorstw” oraz na pokrycie wydatków ministra
nauki i szkolnictwa wyższego pełniącego rolę insty-
tucji pośredniczącej w I i II priorytecie Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, na dotację
rozwojową dla beneficjentów realizujących projekty
kluczowe i indywidualne w ramach I i II osi tego pro-
gramu, na wypłatę III transzy dotacji rozwojowej dla
instytucji wdrażających realizujących zadania w ra-
mach I osi Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” oraz na wypłatę dotacji rozwojowej dla
beneficjentów realizujących projekty wyłonione w try-
bie konkursowym w ramach II osi tego programu dla
następujących jednostek realizujących, tj. ministra
nauki i szkolnictwa wyższego, Ośrodka Przetwarza-
nia Informacji, Polskiej Agencji Rozwoju Przedsię-
biorczości.
Pomimo ww. ograniczeń zapewniono wzrost do-
tacji statutowej dla jednostek badawczo-rozwojo-
wych i placówek naukowych Polskiej Akademii Nauk
w wysokości 3,9% oraz wzrost nakładów na finan-
sowanie nowych projektów badawczych o 32,5%
w stosunku do roku 2008.
Ad 2.
Wynagrodzenie kierownictwa resortu reguluje
rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 25 stycznia 2002 r. w sprawie zasad wynagra-
dzania osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe (Dz. U. Nr 10, poz. 91, z późn. zm.).
663
Ad 3.
Średnie wynagrodzenie kierownictwa resortu na
koniec 2009 r. wynosiło 11 591,34 zł.
Ad 4.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
zlikwidowano 2 stanowiska pracy.
W Narodowym Centrum Badań i Rozwoju zmniej-
szono zatrudnienie o 2,87 etatu.
W Ośrodku Przetwarzania Informacji nie zmniej-
szono zatrudnienia w 2009 r.
W Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej
nie zmniejszono zatrudnienia w 2009 r.
W Fundacji Zakłady Kórnickie zmniejszono za-
trudnienie o 1 etat.
W osiedlu mieszkaniowym „Przyjaźń” zmniejszo-
no zatrudnienie o 1 etat.
W Biurze Uznawalności Wykształcenia i Wy-
miany Międzynarodowej zmniejszono zatrudnienie
o 7 etatów.
Ad 5.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
na koniec 2009 r. zatrudnionych było 499 pracowni-
ków, łącznie z Zakładem Obsługi Ministerstwa Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego, 29 etatów, który został
włączony do ministerstwa od 1 stycznia 2009 r.
w ramach restrukturyzacji urzędu. W porównaniu
ze stanem z końca 2008 r. nastąpił realny wzrost
zatrudnienia o 11 etatów związany z koniecznością
obsługi trzech programów operacyjnych UE oraz
dystrybucji zwiększonej puli środków na badania na-
ukowe (konkursy).
W Narodowym Centrum Badań i Rozwoju na ko-
niec 2009 r. zatrudnionych było 63 pracowników.
W Ośrodku Przetwarzania Informacji na koniec
2009 r. zatrudnionych było 126 pracowników.
W Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej
na koniec 2009 r. zatrudnionych było 362 pracow-
ników.
W Fundacji Zakłady Kórnickie na koniec 2009 r.
zatrudnionych było 4 pracowników.
Osiedle mieszkaniowe „Przyjażń” – na koniec
2009 r. 77 pracowników.
W Biurze Uznawalności Wykształcenia i Wymia-
ny Międzynarodowej na koniec 2009 r. zatrudnionych
było 23 pracowników.
Ad 6.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
średnie wynagrodzenie na koniec 2009 r. wynosiło
4 479,31 zł.
W Narodowym Centrum Badań i Rozwoju średnie
wynagrodzenie na koniec 2009 r. wynosiło 4 676,00 zł.
W Ośrodku Przetwarzania Informacji średnie wy-
nagrodzenie na koniec 2009 r. wynosiło 4 983,91 zł.
W Naukowej i Akademickiej Sieci Komputerowej
średnie wynagrodzenie na koniec 2009 r. wynosiło
6 396,00 zł.
W Fundacji Zakłady Kórnickie średnie wynagro-
dzenie na koniec 2009 r. 4 203,05 zł.
W osiedlu mieszkaniowym „Przyjaźń” średnie wy-
nagrodzenie na koniec 2009 r. wynosiło 3 268,00 zł.
664
W Biurze Uznawalności Wykształcenia i Wymia-
ny Międzynarodowej średnie wynagrodzenie na ko-
niec 2009 r. wynosiło 3 894,00 zł.
Ad 7.
W Gabinecie Politycznym ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego na koniec 2009 r. zatrudnionych
było 3 pracowników (3 etaty).
Ad 8.
Średnie wynagrodzenie na koniec 2009 r. w Ga-
binecie Politycznym ministra wynosiło 8 042,67 zł.
Ad 9.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
średnia wysokość nagrody rocznej w 2009 r. wynosi-
ła 6 260,66 zł.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niejednolitych interpretacji
przepisów podatkowych przez organy skarbowe
(14409)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 lutego 2010 r. nr AS/Z/1/10,
przy którym przesłana została interpelacja pani po-
seł Anny Elżbiety Sobeckiej w sprawie stosowania
przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.)
w zakresie rozliczeń podatku od towarów i usług
przez komorników sądowych, uprzejmie informuję.
Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od
towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów
władzy oraz urzędów obsługujących te organy w za-
kresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi
przepisami prawa, dla realizacji których zostały one
powołane, z wyłączeniem czynności zawartych na
podstawie umów cywilnoprawnych. Tym samym ko-
mornicy sądowi, w zakresie, w jakim stosując środki
przymusu zastrzeżone dla władzy publicznej, wyko-
nują władztwo publiczne wynikające z funkcji organu
egzekucyjnego, są uznawani za organy władzy pu-
blicznej, i w związku z tym są objęci regulacją art. 15
ust. 6 ww. ustawy. Natomiast czynności wykonywane
przez komorników sądowych w pozostałym zakresie
podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług według zasad ogólnych.
Ponadto, zgodnie z art. 18 ustawy o podatku od
towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czyn-
ności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego są płatnikami podatku od
dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów
będących własnością dłużnika lub posiadanych przez
niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Ko-
mornik sądowy wykonujący ww. czynności egzeku-
cyjne zobowiązany jest do rozliczenia podatku od
towarów i usług z tytułu dostawy dokonywanej
w trybie egzekucji, w sytuacji gdy przedmiotem do-
stawy jest towar, w rozumieniu przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług, należący do dłużnika
będącego podatnikiem podatku od towarów i usług
w rozumieniu art. 15 ww. ustawy o podatku od towa-
rów i usług. Podatek ten bowiem rozliczają co do za-
sady podatnicy zdefiniowani w art. 15–17 ww. usta-
wy. W omawianym zaś przypadku komornik jest
płatnikiem tego podatku.
Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej
wyjaśnienia, czy kwoty uzyskane przez komornika
sądowego zawierają w sobie kwotę podatku od towa-
rów i usług oraz czy komornik zobowiązany jest po-
datek ten rozliczyć, wyjaśnić należy, że zgodnie
z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług
podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem
ust. 2–22, art. 30–32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4
i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży,
pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota
należna obejmuje całość świadczenia należnego od
nabywcy. Zgodnie zatem z ww. przepisem kwoty na-
leżne uzyskiwane z tytułu dostawy dokonywanej
w trybie egzekucji towarów będących własnością
dłużnika lub posiadanych przez niego z narusze-
niem obowiązujących przepisów zawierają w sobie
podatek od towarów i usług (przy założeniu, że dłuż-
nikiem jest podatnik podatku od towarów i usług,
o czym była mowa powyżej).
Jako płatnik, stosownie do art. 8 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.), komornik obowiązany jest na podstawie
przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobra-
nia od podatnika podatku i wpłacenia go we właści-
wym terminie organowi podatkowemu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Finansów nie stwierdziło dotychczas rozbieżno-
ści w wydawanych interpretacjach indywidualnych
dotyczących kwestii dokonywanych przez komornika
sądowego jako płatnika rozliczeń podatku od towa-
rów i usług. Wyjaśnić przy tym należy, że rozstrzy-
gnięcie każdej sprawy dokonywane jest w odniesieniu
do konkretnego stanu faktycznego przedstawionego
przez wnioskodawcę.
Jeżeli znane są pani poseł przypadki niejednoli-
tości interpretacji ministra finansów w odniesieniu
do czynności wykonywanych przez komorników są-
dowych, które wystąpiłyby w identycznych stanach
faktycznych, uprzejmie proszę o ich wskazanie, w celu
podjęcia stosownych działań.
Ustosunkowując się z kolei do poruszanych przez
panią poseł zagadnień dotyczących kas fiskalnych,
wyjaśniam uprzejmie, że zgodnie z art. 111 ust. 1

ustawy o podatku od towarów i usług do prowadze-
nia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy
zastosowaniu kas rejestrujących obowiązani są po-
datnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycz-
nych nieprowadzących działalności gospodarczej
oraz rolników ryczałtowych. Zakres zwolnienia
z tego obowiązku określają przepisy rozporządzenia
ministra finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w spra-
wie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji
przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U.
Nr 224, poz. 1797).
Jednocześnie informuję, że aktualnie prowadzone
są prace nad projektem rozporządzenia ministra fi-
nansów o zakresie zwolnień z obowiązku prowadze-
nia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących
na okres po 31 grudnia 2010 r. Projekt ten w niedłu-
gim czasie powinien zostać skierowany do uzgodnień
międzyresortowych i konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie profesjonalizacji armii (14410)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
profesjonalizacji armii (SPS-023-14410/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w obszarze osobowym trwa od wie-
lu lat. W 2000 r. poziom uzawodowienia wynosił
46%, a w kolejnych programach rozwoju Sił Zbroj-
nych zakładano stały coroczny wzrost liczby żołnie-
rzy zawodowych do poziomu ok. 58% na koniec 2007 r.
Proces ten uległ przyspieszeniu po przyjęciu przez
Radę Ministrów w dniu 5 sierpnia 2008 r. „Progra-
mu profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej na lata 2008–2010”, określającego zadania
związane z uzawodowieniem armii nie tylko dla re-
sortu obrony narodowej, ale także całości admini-
stracji rządowej.
Realizując ustalenia powyższego programu, w 2009 r.
nie przeprowadzono powołania poborowych do odby-
cia zasadniczej służby wojskowej. Jednocześnie zwol-
nieni zostali żołnierze powołani do odbycia tej formy
służby wojskowej w 2008 r. – zgodnie z rozporządze-
niem ministra obrony narodowej z dnia 19 stycznia
665
2009 r. w sprawie zwalniania żołnierzy z czynnej
służby wojskowej i powoływania do odbycia tej służ-
by w 2009 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 62). W związku
z powyższym we wrześniu 2009 r. żaden żołnierz nie
odbywał zasadniczej służby wojskowej.
Zasadnicze znaczenie dla procesu profesjonaliza-
cji mają dokonane w 2009 r. zmiany w ustawach
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiąz-
ku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r.
Nr 241, poz. 2416, ze zm.) i z dnia 11 września 2003 r.
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 141, poz. 892, ze zm.), które weszły
w życie z dniem 1 stycznia br. Wprowadzają one roz-
wiązania prawne umożliwiające pełne uzawodowie-
nie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zawie-
szeniu uległ obowiązek odbywania zasadniczej służ-
by wojskowej oraz jej zastępczych i równorzędnych
form. Ponadto wprowadzona została służba kontrak-
towa i przygotowawcza. Nowym elementem będzie
również ochotnicza służba żołnierzy rezerwy oparta
na przydziałach kryzysowych. Żołnierze ci będą two-
rzyć Narodowe Siły Rezerwowe.
Powyższe rozwiązania umożliwiły powołanie do
zawodowej służby wojskowej podoficerów i szerego-
wych nadterminowej zasadniczej służby wojskowej,
spełniających wymagania do powołania do zawodo-
wej służby wojskowej pełnionej na podstawie kon-
traktu. Zgodnie z aneksami do „Programu rozwoju
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach
2007–2012” (z kwietnia, maja i grudnia 2009 r.) dzia-
łania te spowodowały osiągnięcie w styczniu br. za-
kładanej liczebności armii na poziomie 100 tys. żoł-
nierzy zawodowych i służby kandydackiej. Umożliwią
one także rozpoczęcie w drugiej połowie bieżącego
roku naboru żołnierzy rezerwy do Narodowych Sił
Rezerwowych, aż do osiągnięcia liczebności na pozio-
mie do 10 tys. żołnierzy. Natomiast w 2011 r. planuje
się zwiększenie stanu ewidencyjnego Narodowych Sił
Rezerwowych do 20 tys. rezerwistów, co skutkować
będzie osiągnięciem zakładanej przez rząd docelowej
liczebności Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
tj. poziomu 120 tys. żołnierzy.
Mając powyższe na względzie, proces uzawodo-
wienia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej należy
uznać za sfinalizowany. W związku z tym mogę po-
informować, że ograniczenia finansowe, które wystą-
piły w budżecie resortu obrony narodowej, nie miały
wpływu na proces uzawodowienia armii.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
666
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dyskryminacji dzieci
przewlekle chorych (14412)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł na Sejm RP Anny Sobeckiej (nr SPS–023-
-14412/10) w sprawie dyskryminacji dzieci przewlekle
chorych, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie dzieci i młodzieży w Polsce szczegó-
łowo regulują przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Zgodnie z nimi sys-
tem oświaty zapewnia w szczególności:
— realizację prawa każdego obywatela Rzeczypo-
spolitej Polskiej do kształcenia się oraz prawa dzieci
do wychowania i opieki odpowiednich do wieku i osią-
gniętego rozwoju,
— dostosowanie treści, metod i organizacji na-
uczania do możliwości psychofizycznych uczniów,
a także możliwości korzystania z opieki psychologicz-
nej i specjalnych form opieki dydaktycznej,
— możliwość pobierania nauki we wszystkich
typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnospraw-
ną zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojo-
wymi i edukacyjnymi oraz predyspozycjami psycho-
fizycznymi.
Art. 15 tej ustawy reguluje natomiast, że nauka
jest obowiązkowa do ukończenia 18. roku życia,
a obowiązek szkolny dziecka rozpoczyna się z począt-
kiem roku szkolnego w tym roku kalendarzowym,
w którym dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukoń-
czenia gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończe-
nia 18. roku życia.
Z art. 5a powyższej ustawy wynika, że zapewnie-
nie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilak-
tyki społecznej, jest zadaniem oświatowym, które
należy do zadań własnych:
— gmin – prowadzenie m.in. publicznych przed-
szkoli, szkół podstawowych oraz gimnazjów, w tym
z oddziałami integracyjnymi (art. 5 ust. 5),
— powiatów – prowadzenie m.in. publicznych
szkół podstawowych specjalnych i gimnazjów specjal-
nych, szkół ponadgimnazjalnych, w tym z oddziałami
integracyjnymi (art. 5 ust. 5a).
Dodać należy, że rozporządzenie ministra eduka-
cji narodowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w spra-
wie warunków i trybu przyjmowania uczniów do
szkół publicznych oraz przechodzenia z jednych ty-
pów szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232, z późn.
zm.) w § 4 reguluje, iż do klasy pierwszej szkoły pod-
stawowej ogólnodostępnej prowadzonej przez gminę
lub innej, należącej do sieci szkół podstawowych
ustalanej przez gminę przyjmuje się:
1) z urzędu – dzieci zamieszkałe w obwodzie danej
szkoły podstawowej,
2) na wniosek rodziców (prawnych opiekunów)
– dzieci zamieszkałe poza obwodem danej szkoły pod-
stawowej, w przypadku gdy szkoła dysponuje wolny-
mi miejscami.
Natomiast § 5 tego rozporządzenia reguluje, że do
klasy pierwszej gimnazjum ogólnodostępnego prowa-
dzonego przez gminę lub innego, należącego do sieci
gimnazjów ustalanej przez gminę przyjmuje się:
1) z urzędu – absolwentów szkół podstawowych
zamieszkałych w obwodzie danego gimnazjum;
2) na wniosek rodziców (prawnych opiekunów)
– absolwentów szkół podstawowych zamieszkałych
poza obwodem danego gimnazjum, w przypadku gdy
gimnazjum dysponuje wolnymi miejscami.
Jednocześnie informuję, że aby umożliwić reali-
zację odpowiednio obowiązku szkolnego lub obowiąz-
ku nauki, dzieciom i młodzieży zamieszkującym na
obszarze gminy i powiatu lub przebywającym w za-
kładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy spo-
łecznej, zgodnie z art. 17 ustawy o systemie oświaty,
rada gminy ustala plan sieci publicznych szkół pod-
stawowych i gimnazjów prowadzonych przez gminę,
a także określa granice ich obwodów. Rada powiatu
ustala plan sieci publicznych szkół ponadgimnazjal-
nych oraz szkół specjalnych (z uwzględnieniem szkół
ponadgimnazjalnych i specjalnych mających siedzibę
na obszarze powiatu prowadzonych przez inne orga-
ny prowadzące). Sieć publicznych szkół powinna być
zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim
dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego i obowiąz-
ku nauki.
Zgodnie z art. 71b ww. ustawy o systemie oświaty
kształcenie specjalne organizowane jest wyłącznie
dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie
kształcenia, wydane przez zespół orzekający publicz-
nej poradni psychologiczno-pedagogicznej na wnio-
sek rodziców (opiekunów prawnych).
Dzieci przewlekle chore nie należą do grupy
uczniów niepełnosprawnych, w związku z czym po-
radnie psychologiczno-pedagogiczne nie mogą wyda-
wać im orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego.
Natomiast zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm.) każdy szpital uzdrowiskowy, sanatorium
uzdrowiskowe i prewentorium uzdrowiskowe udzie-
lające świadczeń opieki zdrowotnej dzieciom i mło-
dzieży objętym obowiązkiem szkolnym i obowiąz-
kiem nauki są zobowiązane do zapewnienia im wa-
runków do prowadzenia nauczania i wychowania,
w zakresie i na zasadach określonych w art. 71c usta-
wy o systemie oświaty. Szczegółowe warunki organi-
zowania kształcenia i wychowania, o których mowa
powyżej, określa rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie
organizacji kształcenia oraz warunków i form reali-
zowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowaw-
czych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy
społecznej (Dz. U. z 2003 r. Nr 51, poz. 446).

Z powyższego wynika, że dzieci przewlekle chore,
którym stan zdrowia pozwala na codzienne uczest-
niczenie w zajęciach dydaktyczno-edukacyjnych,
uczęszczają do szkoły ogólnodostępnej i są kształcone
na zasadach ogólnych, określonych w ustawie o sys-
temie oświaty i aktach wykonawczych. Należy jed-
nak podkreślić, że dla tych dzieci, mimo iż nie są one
zaliczane do grupy uczniów niepełnosprawnych, na
podstawie rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad
udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pe-
dagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach
i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 11, poz. 114), mogą
być zapewnione przez szkołę różne formy pomocy
psychologiczno-pedagogicznej.
Podkreślić zatem należy, że stworzone zostały re-
gulacje prawne umożliwiające organizację kształce-
nia dzieci i młodzieży, w tym również przewlekle cho-
rych, w przedszkolach, szkołach i placówkach, uwzględ-
niające ich indywidualne potrzeby edukacyjne i roz-
wojowe.
Zapewnienie właściwej realizacji tego kształce-
nia, w tym zapewnienie dostosowania treści, metod
i organizacji nauczania do możliwości psychofizycz-
nych uczniów, a także możliwość korzystania z po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej, należy do zadań
odpowiednio przedszkola, szkoły lub placówki, do
której uczęszcza uczeń.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że sprawami
związanymi z opracowaniem zasad pomocy w zakre-
sie opieki nad dziećmi i młodzieżą przewlekle chory-
mi zajmuje się Zespół ds. przeciwdziałania dyskry-
minacji dzieci przewlekle chorych, któremu przewod-
niczy pani Elżbieta Radziszewska – sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, pełnomocnik
rządu ds. równego traktowania.
W pracach zespołu udział biorą również udział
przedstawiciele m.in. Ministerstwa Zdrowia i Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej.
Zgodnie z ustaleniami przyjętymi na jednym z ostat-
nich spotkań zespołu, dotyczących sytuacji szkolnej
dzieci przewlekle chorych, Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej przekazało pełnomocnikowi rządu ds. równe-
go traktowania informacje dotyczące organizacji szko-
ły w zakresie pracy z uczniem przewlekle chorym,
jakie powinni otrzymać dyrektorzy szkół.
W przekazanych informacjach podkreśla się, że dy-
rektor przedszkola/szkoły/placówki powinien:
— pozyskać od rodziców (opiekunów prawnych)
ucznia szczegółowe informacje na temat jego choro-
by oraz wynikających z niej ograniczeń w funkcjo-
nowaniu,
— zobowiązać nauczycieli do pozyskania wiedzy
na temat tej choroby, m.in. poprzez analizę publika-
cji z serii „One są wśród nas”, przekazanych do szkół
przez kuratoria oświaty w całej Polsce,
— zorganizować szkolenie kadry pedagogicznej
i pozostałych pracowników szkoły/placówki w zakresie
postępowania z chorym dzieckiem – na co dzień oraz
w sytuacji zaostrzenia objawów czy ataku choroby,
667
— w porozumieniu z pielęgniarką szkolną lub le-
karzem, wspólnie z pracownikami szkoły/placówki
opracować procedury postępowania w stosunku do
każdego chorego ucznia, zarówno na co dzień, jak
i w przypadku zaostrzenia objawów czy ataku choro-
by. Procedury te mogą uwzględniać m.in. przypomi-
nanie lub pomoc w przyjmowaniu leków, wykonywa-
niu pomiarów poziomu cukru, regularnym przyjmo-
waniu posiłków, sposób reagowania itp. Powinny też
określać formy stałej współpracy z rodzicami (opie-
kunami) tego dziecka oraz zobowiązanie wszystkich
pracowników szkoły/placówki do bezwzględnego ich
stosowania,
— wspólnie z nauczycielami i specjalistami za-
trudnionymi w szkole/placówce dostosować formy
pracy dydaktycznej, dobór treści i metod oraz orga-
nizację nauczania do możliwości psychofizycznych
tego ucznia, a także objąć go różnymi formami po-
mocy psychologiczno-pedagogicznej,
— podjąć starania w celu zorganizowania w szko-
le/placówce profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
uczniami.
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że w sytuacji,
gdy w szkole/placówce nie ma pielęgniarki lub higie-
nistki szkolnej, profilaktyczna opieka zdrowotna nad
uczniami musi być zorganizowana w innej formie.
Niewyobrażalna jest bowiem sytuacja, gdy dziecko,
którego stan zdrowia pozwala na chodzenie do przed-
szkola czy szkoły, nie może w niej liczyć na pomoc
nauczycieli czy pracowników obsługi i jest zdane tyl-
ko na siebie. Zaangażowanie wszystkich pracowni-
ków w pomoc choremu uczniowi gwarantuje mu pra-
wo do realizacji rocznego obowiązkowego przygoto-
wania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obo-
wiązku nauki w integracji z rówieśnikami. Dzieci
przewlekle chore nie muszą zatem uczyć się w odręb-
nych szkołach i być izolowane od swoich rówieśników.
Mogą i powinny uczyć się w szkołach ogólnodostęp-
nych razem ze zdrowymi dziećmi.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej opracowało również projekt zmian syste-
mowych, w celu objęcia jak najlepszym wsparciem
ucznia ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi,
w tym przewlekle chorego.
Zgodnie z projektowanymi regulacjami pomoc psy-
chologiczno-pedagogiczna będzie świadczona jak naj-
bliżej ucznia, w środowisku jego nauczania i wychowa-
nia, tj. w przedszkolu, szkole i placówce. W udzielanie
tej pomocy zaangażowani będą nauczyciele uczący dzie-
ci i młodzież oraz specjaliści, co pozwoli na zindywidu-
alizowane wsparcie każdego dziecka, stosownie do jego
potrzeb edukacyjnych i rozwojowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
668
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (14413)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy pi-
śmie z dnia 17 lutego 2010 r. (SPS-023-14413/10),
w sprawie rządowego projektu ustawy Prawo geolo-
giczne i górnicze (druk sejmowy nr 1696), działając
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
W toku prac nad projektem ustawy Prawo geo-
logiczne i górnicze problem niekonstytucyjności był
podnoszony przez posłów Klubu Parlamentarnego
Prawo i Sprawiedliwość będących członkami pod-
komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia tego projek-
tu. Na ich zamówienie Biuro Analiz Sejmowych wy-
konało ekspertyzę, w której prof. nadz. dr hab. Ma-
rek Szydło ocenił projekt jako zgodny z konstytucją,
prowadzący do wzmocnienia pozycji Skarbu Państwa
i należycie chroniący interesy właścicieli nierucho-
mości. Zatem wątpliwości dotyczące niekonstytucyj-
ności rozwiązań w zakresie własności górniczej, go-
spodarowania złożami kopalin czy też opodatkowa-
nia podziemnej infrastruktury górniczej są nieuza-
sadnione i oparte na błędnej interpretacji zarówno
aktualnie obowiązujących, jak i projektowanych roz-
wiązań. W mojej ocenie projektowane zmiany nie za-
wierają rozwiązań pozwalających na niekontrolowa-
ną prywatyzację zasobów naturalnych bądź ich eks-
ploatację, zwłaszcza złóż kopalin o strategicznym
znaczeniu dla państwa. Wręcz przeciwnie, projekto-
wane zmiany ugruntowują rozwiązania od dawna już
funkcjonujące w naszym systemie prawnym i dążą
do wzmocnienia pozycji Skarbu Państwa i organów
administracji geologicznej, co powinno pozwolić na
uniknięcie wielu wątpliwości interpretacyjnych cha-
rakterystycznych dla obecnego stanu prawnego.
Zmiany te mają również na celu zwiększenie pewno-
ści inwestowania.
Podkreślenia wymaga, iż w obowiązującym, jak
i projektowanym stanie prawnym zasady gospodaro-
wania złożami kopalin nie ulegają zmianie. Prowa-
dzenie działalności gospodarczej polegającej na wy-
dobywaniu kopalin ze złóż odbywa się na podstawie
koncesji. W odróżnieniu od dotychczasowego rozwią-
zania projekt zakłada jedynie zmianę prawnego mo-
delu własności złóż kopalin, w którym właścicielem
wymienionych w ustawie złóż o strategicznym zna-
czeniu dla rozwoju gospodarczego kraju (np.: węglo-
wodory, węgiel kamienny i brunatny, rudy metali)
będzie Skarb Państwa. Skarb Państwa jako właści-
ciel wyżej opisanych złóż nieobjętych prawem wła-
sności gruntowej rozporządza swoim prawem na
rzecz przedsiębiorcy zainteresowanego wydobywa-
niem kopaliny przez ustanowienie użytkowania gór-
niczego. Następuje to w drodze umowy, za stosow-
nym wynagrodzeniem i pod warunkiem uzyskania
koncesji. Uprawnienia Skarbu Państwa w tej materii
wykonują organy koncesyjne. W świetle przepisów
prawa podmioty prowadzące tego typu działalność
są obowiązane przedsięwziąć środki niezbędne do
ochrony zasobów złoża, nad czym kontrolę sprawują
organy koncesyjne i organy nadzoru górniczego.
Odnosząc się natomiast do obaw, iż w wyniku pro-
jektowanych rozwiązań gminy „stracą prawo do ob-
ciążania podatkiem od nieruchomości obiektów bu-
dowlanych znajdujących się w podziemnych wyrobi-
skach górniczych”, uprzejmie wyjaśniam, iż intencją
projektowanych przepisów nie jest uszczuplanie do-
chodów gmin, a wyłącznie usunięcie powszechnie
znanych wątpliwości dotyczących podstawy opodat-
kowania podatkiem od nieruchomości. W aktualnym
stanie prawnym dopuszczalność obciążenia infra-
struktury podziemnych zakładów górniczych podat-
kiem „od nieruchomości” nie wynika z jakiegokol-
wiek przepisu prawa, a związane z tym wątpliwości,
zwłaszcza odnoszące się do wyjątkowo nieprecyzyj-
nych sformułowań ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych, stały się podstawą wszczęcia sporu o kon-
stytucyjność rozwiązań wyznaczających przedmiot
opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Sprawa
ta oczekuje na rozstrzygnięcie w Trybunale Konsty-
tucyjnym.
Uprzejmie proszę o przyjęcie moich wyjaśnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w mediach publicznych
(14414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 20 stycznia 2010 r., nr SPS-023-
-14414/10, pani Anny Elżbiety Sobeckiej, poseł na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczącą sytuacji
w mediach publicznych, niniejszym udzielam odpo-
wiedzi na zawarte w niej pytania.
1. Dlaczego tak drastycznie obniżono środki fi-
nansowe na funkcjonowanie regionalnych ośrodków
TVP?
2. Czy podejmie Pan Premier kroki – jeśli tak, to
jakie – aby zwiększyć środki na funkcjonowanie re-

gionalnych ośrodków TVP i tym samym umożliwić
im normalne funkcjonowanie?
Zgodnie z treścią ustawy z dnia z dnia 29 grudnia
1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253,
poz. 2531) nadawca publiczny, czyli telewizja publicz-
na, którą tworzy Telewizja Polska Spółka Akcyjna,
została zawiązana jako jednoosobowa spółka Skarbu
Państwa w celu tworzenia i rozpowszechniania ogól-
nokrajowych programów (programy: 1, 2) i dla od-
biorców za granicą (TV Polonia). Tworzenie i rozpo-
wszechnianie regionalnych programów telewizji pu-
blicznej należy do oddziałów terenowych TVP SA.
W ten sposób ustawodawca przyjął, że ta forma or-
ganizacyjno-prawna jest najbardziej właściwa dla
podmiotów realizujących misję publiczną. Jednocze-
śnie obowiązujący ustrój prawny w sposób jedno-
znaczny określił rolę ministra skarbu państwa wobec
spółki Telewizja Polska SA – może on wykonywać
jedynie prawa wynikające z posiadanych w spółce
akcji. Sprawując nadzór właścicielski nad TVP SA,
minister skarbu państwa nie decyduje o podziale
środków przeznaczonych na finansowanie oddziałów
terenowych spółki. Jest to kompetencja przypisana
przez art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r.
(Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz. 728) Krajowej Radzie Radio-
fonii i Telewizji. Należy przy tym zaznaczyć, że w obec-
nym ustroju prawnym organ ten sprawuje również
funkcję kontrolną – ma prawo powołania większości
członków rady nadzorczej TVP SA, która decyduje
o składzie osobowym zarządu spółki. W tym miejscu pra-
gnę zaznaczyć, że sytuacja, w której obecnie znajduje się
zarówno spółka, jak i jej oddziały, spowodowana jest
przede wszystkim wieloletnimi zaniedbaniami zarzą-
dów w sferze obniżenia kosztów funkcjonowania pod-
miotu, brakiem podejmowania działań oszczędno-
ściowych i restrukturyzacyjnych. W mojej ocenie w świe-
tle widocznego od kilku lat spadku wpływów abonamen-
towych, działania kolejnych zarządów wydają się być
nieprofesjonalne i niezrozumiałe z biznesowego punk-
tu widzenia. Stąd też minister skarbu państwa może
jedynie podzielać zaniepokojenie opinii społecznej i dą-
żyć do poprawy złej kondycji ekonomiczno-finansowej
spółki poprzez podejmowanie działań zmierzających do
realizacji kompetencji przypisanych mu prawem.
Obecnie minister skarbu państwa oczekuje przed-
stawienia przez zarząd spółki planów naprawczych,
które pozwolą na zapewnienie stabilnego finansowa-
nia spółki przy równoczesnej poprawie efektywności
wykorzystania uzyskiwanych środków, jak również
spowodują wzrost wartości spółki, a osiągnięte wyniki
będą miały przełożenie na finansowanie działalności
regionalnych ośrodków telewizyjnych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
669
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji przyszłych emerytów (14415)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł na Sejm
RP Anny Sobeckiej, przekazaną przy piśmie z dnia
17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14415/10, w sprawie
sytuacji przyszłych emerytów w związku z planami
obniżenia wysokości składki emerytalnej przekazy-
wanej do otwartych funduszy emerytalnych uprzej-
mie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 67 ust. 1 konstytucji każdy obywatel
Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo do zabezpieczenia
społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu
na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku
emerytalnego. Szczegółowe rozwiązania określające
sposób realizacji tego prawa regulują ustawy kształ-
tujące system ubezpieczeń społecznych.
System emerytalny ma charakter obowiązkowy
i powszechny, a jego celem jest urzeczywistnienie za-
wartego w art. 67 ust. 1 konstytucji prawa każdego
obywatela do zabezpieczenia społecznego na wypa-
dek osiągnięcia wieku emerytalnego. Prawo to jest
niezależne od sytuacji gospodarczej i kondycji finan-
sów publicznych. Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
wypłacalność świadczeń z ubezpieczeń społecznych,
w tym emerytur, jest gwarantowana przez państwo,
co stanowi realizację wynikającej z art. 2 Konstytu-
cji RP zasady demokratycznego państwa prawnego
urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości spo-
łecznej oraz zasadę zaufania do państwa i stanowio-
nego przez nie prawa.
Należy zatem podkreślić, że zasady ustroju Rze-
czypospolitej Polskiej, jak i wynikające z nich gwa-
rancje ustawowe wykluczają możliwość wystąpienia
niewypłacalności systemu ubezpieczeń społecznych,
w tym Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, i zaprze-
stania wypłaty świadczeń dla ubezpieczonych. Nie
można jednak rozpatrywać prawa do zabezpieczenia
społecznego obywateli w oderwaniu od innego dobra
konstytucyjnie chronionego, jakim jest stan finansów
publicznych, albowiem jest on właśnie w znacznym
stopniu determinowany przez gwarancje wypłaty
świadczeń z ubezpieczeń.
Kolejnym czynnikiem determinującym kondycję
finansów publicznych jest dług publiczny i znaczne
nakłady ponoszone na jego obsługę. Dług, zarówno
kapitał jak i odsetki, należy spłacać i nie mogę wy-
obrazić sobie sytuacji, w której państwo polskie za-
przestałoby jego obsługi. Reforma emerytalna prze-
widywała przekazanie 7,3% procenta nowej podstawy
wymiaru składki na ubezpieczenie emerytalne więk-
szości czynnych zawodowo obywateli RP do prywat-
nych funduszy emerytalnych. Dostrzeżono również
konieczność wzmocnienia długoterminowej stabilno-
670
ści finansowania wypłat emerytur FUS – zapropo-
nowano utworzenie Funduszu Rezerwy Demogra-
ficznej.
Już z dokumentu Biura Pełnomocnika Rządu ds.
Reformy Zabezpieczenia Społecznego z czerwca 1997 r.
„Bezpieczeństwo dzięki różnorodności” wynika, że
w momencie rozpoczęcia prac nad reformą zdawano
sobie sprawę z problemów z jej sfinansowaniem: „(…)
problemem, z którym musimy poradzić sobie naj-
pierw, jest finansowanie zwiększonego (…) deficytu
skonsolidowanego sektora finansów publicznych. Je-
żeli tego problemu nie rozwiążemy, w ogóle nie mo-
żemy rozpocząć reformy (…)”, (s. 108).
Jednocześnie, odnosząc się do sposobu finansowa-
nia reformy, w dokumencie tym stwierdzono: „(…)
Natomiast z długookresowego punktu widzenia
utrzymywanie się przez szereg lat podwyższonego
deficytu groziłoby narastaniem realnej wartości dłu-
gu publicznego, jego udziału w produkcie krajowym
brutto i w konsekwencji rosnącym obciążeniem bu-
dżetu kosztami obsługi tego długu. Z powyższych
względów finansowanie reformy powinno w możliwie
małym stopniu odbywać się kosztem zwiększonego
deficytu budżetowego, a rozpatrywany zakres prze-
sunięcia części składek do otwartych funduszy eme-
rytalnych musi opierać się na założeniu, że głównym
źródłem finansowania jest racjonalizacja obecnych
wydatków publicznych na świadczenia emerytalno-
-rentowe. Środki pochodzące z prywatyzacji majątku
państwowego powinny mieć charakter uzupełniają-
cy, tj. ułatwiać przeprowadzenie reformy, nie stano-
wiąc jej fundamentu (…)”, (s. 102).
Dostosowywanie systemów ubezpieczeń społecz-
nych do zmieniających się warunków społeczno-go-
spodarczych jest rzeczą naturalną. Dążenie do popra-
wy i racjonalizacji sytuacji systemu emerytalnego
jest obowiązkiem państwa i jego właściwych orga-
nów. Stąd jest zrozumiałe, że minister właściwy do
spraw budżetu chce zapobiec generowaniu na skutek
potrzeby sfinansowania reformy emerytalnej długu,
jaki obciąży przyszłe pokolenia. Następne pokolenia
pracujących oprócz zobowiązań z tytułu składek na
ubezpieczenie emerytalne będą bowiem musiały po-
kryć koszty obsługi obligacji wyemitowanych na sfi-
nansowanie składki przekazanej do funduszy eme-
rytalnych. Gdyby nie koszty pośrednictwa zapewne
byłoby wszystko jedno, czy generowanie środków do
systemu odbywa się za pomocą chroniącego przed
kaprysami rynków finansowych systemu repartycyj-
nego czy też za pomocą zwiększonego obciążenia po-
datkowego. Rozumiejąc zatem troski i obawy mini-
stra finansów, nie mogę zgodzić się z przywołaną
w interpelacji pani poseł opinią niektórych ekspertów
dotyczącą doraźnych motywów podjętych działań.
Wprowadzone reformą z 1999 r. przesunięcie czę-
ści składki emerytalnej powoduje, że II filar systemu
emerytalnego jest wciąż budowany kosztem ograni-
czenia napływu składek do zreformowanego I filaru
repartycyjnego, na którym, co należy sobie uzmysło-
wić, spoczywa ciężar bieżącego finansowania świad-
czeń, w tym wynikających ze starego systemu eme-
rytalnego. Dlatego też konstrukcja nowego systemu
emerytalnego powoduje ubytek składek w systemie
repartycyjnym, którego wydatki muszą być pokry-
wane środkami z budżetu państwa. Równocześnie
budżet państwa jest zobowiązany do refundacji skła-
dek przekazywanych do OFE, dopóki nie zostaną
zrealizowane zobowiązania starego systemu emery-
talnego.
Pomimo wprowadzonej racjonalizacji systemu eme-
rytalnego, która przyniesie za kilka lat oszczędności,
pozyskiwania środków z procesu prywatyzacji, któ-
rego wolny rozwój wynika z czynników społecznych
i gospodarczych, konieczne stało się zwiększanie po-
ziomu finansowania refundacji składek do OFE przez
zaciągnięcie długu przez Skarb Państwa w wyniku
dodatkowej emisji obligacji skarbowych na rynku fi-
nansowym. Zmniejszający się w ostatnich latach
udział przychodów z prywatyzacji w pokryciu refun-
dacji składki do OFE oraz koszty wydatków związa-
nych ze starym systemem emerytalnym spowodowa-
ły narastanie zjawiska refundacji składek do OFE
przez zaciągnięcie długu przez Skarb Państwa w wy-
niku dodatkowej emisji obligacji skarbowych. Proces
ten wzmacnia fakt, że powszechne towarzystwa eme-
rytalne w praktyce w ramach lokowania aktywów
OFE wybierają obligacje skarbowe jako instrument
lokacyjny (60–70% wartości aktywów netto).
System finansów publicznych należy postrzegać
całościowo, co pozwala w świetle powyższych wyja-
śnień zaobserwować, że poziom części składki prze-
kazywanej do OFE nie jest neutralny dla funduszu
emerytalnego wyodrębnionego w FUS. W tym kon-
tekście proponowane obniżenie poziomu składki
przekazywanej do OFE zapewni zmniejszenie po-
trzeb pożyczkowych państwa w wyniku obniżenia
ubytku środków funduszu emerytalnego wyodręb-
nionego w FUS, będącego rezultatem przekazywa-
nia tak dużej części środków emerytalnych do OFE.
W efekcie obniży się poziom państwowego długu pu-
blicznego o kwotę środków przekazywanych dotych-
czas do OFE oraz odsetki związane z ich dotychcza-
sową obsługą. Ponadto zmniejszenie wysokości
środków przekazywanych do OFE wpłynie na obni-
żenie deficytu budżetu państwa na skutek zmniej-
szenia deficytu FUS dzięki wzrostowi jego przycho-
dów z tytułu zatrzymania części składki przekazy-
wanej dotychczas do OFE. Poprawie ulegnie zatem
stan finansów publicznych, w tym ich części składo-
wej, jaką jest FUS.
Należy w omawianym kontekście zwrócić uwagę,
że inne kraje nie zastosowały tak optymistycznej wo-
bec rynku kapitałowego proporcji jak Polska. Przy-
kładowo, część składki emerytalnej odprowadzanej
do funduszy emerytalnych w Szwecji została określo-
na na poziomie tylko 2,5%. Również w innych kra-
jach następuje zmniejszenie części składek przeka-
zywanych do funduszy emerytalnych. I tak, w Esto-
nii zmniejszono składkę z 6% do 2%, na Łotwie z 10%
do 2%, na Litwie z 5,5% do 3%, w Rumunii z 2,5% do
2%, a w Bułgarii i na Słowacji obecnie dyskutuje się

nad obniżeniem poziomu ww. składek. W Czechach
zaś odroczono planowane wprowadzenie II filaru.
Ponadto w odniesieniu do poruszonych w interpe-
lacji pani poseł obaw dotyczących zabezpieczenia
środków dla przyszłych emerytów należących do wy-
żów demograficznych, powojennego i z lat 80., w związ-
ku z propozycją obniżenia składki do OFE należy
podkreślić, że proponowane zmiany będą neutralne
dla długu emerytalnego obciążającego przyszłe po-
kolenia. Nie ma bowiem żadnej różnicy pomiędzy
koniecznością wypłaty długu pozostającego w OFE
a realizacją zobowiązań emerytalnych w ZUS, co wy-
nika z bardzo ograniczonego charakteru kapitałowe-
go obecnego systemu emerytalnego. Ponadto propo-
zycja ta zwiększa ochronę wartości środków dotych-
czas gromadzonych w OFE, likwidując wobec środ-
ków, które nie zostaną przekazane do OFE, zagroże-
nie utraty wartości na skutek fluktuacji występują-
cych na rynku kapitałowym oraz rozciągając na te
środki i przyszłe wypłaty bezpośrednie zabezpiecze-
nie ze strony Skarbu Państwa.
Jednocześnie należy przekazać, że propozycja ob-
niżenia poziomu składki przekazywanej do OFE jest
jedną z propozycji zawartych w sporządzonym przez
ministerstwo projekcie założeń do projektu ustawy
zmieniającej ustawę o emeryturach kapitałowych
oraz niektóre inne ustawy, który jest obecnie przed-
miotem uzgodnień i konsultacji społecznych.
Na zakończenie pragnę poinformować, że w mojej
opinii wskazane w interpelacji pani poseł ryzyko de-
mograficzne dodatkowo rodzi konieczność zwiększe-
nia ingerencji państwa w zakresie zachęt i udogod-
nień dotyczących polityki pronatalistycznej i proro-
dzinnej oraz rynku pracy. Alternatywą dla działań
związanych ze wzrostem zarówno ilości przyszłych
ubezpieczonych, jak i poziomu ich wykształcenia nie
jest i nie może być rynek kapitałowy, w tym II filar
– komponent kapitałowy powszechnego i obowiązko-
wego systemu ubezpieczeń emerytalnych. Nie będzie
bowiem dalszego rozwoju gospodarczego Polski bez
pracy, która będzie udziałem przyszłych pokoleń.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie produkcji przemysłowej (14416)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14416/10, interpelację pani poseł Anny So-
671
beckiej w sprawie produkcji przemysłowej uprzejmie
informuję, co następuje.
Sytuację opisaną w interpelacji pani poseł, a do-
tyczącą niskiego poziomu produkcji przemysłowej
w grudniu 2009 r., trudno uznać za wyznacznik ogól-
nej kondycji sektora przedsiębiorstw, przede wszyst-
kim przez wzgląd, iż przytoczone dane dotyczą tylko
jednego miesiąca, przez co są obarczone znacznym
wpływem czynników sezonowych. Oczywiście są one
zdecydowanie niższe niż notowane przed rokiem, ale
jest to wynik globalnego kryzysu, który dotknął go-
spodarki wszystkich krajów świata. Należy jednak
nadmienić, iż sytuacja Polski na tle innych państw
przedstawia się dobrze. Według Eurostatu w 2009 r.
we wszystkich krajach UE odnotowano spadek pro-
dukcji przemysłowej, przy czym w naszym kraju spa-
dek ten należał do najniższych (-3,6%) przy średniej
dla całej UE na poziomie -13,9%.
W ujęciu rocznym (wg GUS) w 2009 r. produkcja
sprzedana przemysłu zmniejszyła się o 3,2% (w pod-
miotach o liczbie pracujących pow. 9 osób). Najwyższy
spadek produkcji odnotowano w górnictwie (o 12,9%).
W przetwórstwie przemysłowym spadek produkcji
wyniósł 2,7%. Spośród działów przemysłu przetwór-
czego najwyższe wzrosty odnotowano w produkcji
komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych
(11,4%) oraz w produkcji farmaceutyków (7,2%).
Wyniki ze stycznia bieżącego roku są zdecydowa-
nie lepsze. Według komunikatu GUS produkcja sprze-
dana przemysłu w pierwszym miesiącu 2010 r. była
wyższa o 8,5 proc. w stosunku do danych sprzed roku
(o 11,1% po wyeliminowaniu wpływu czynników
o charakterze sezonowym). W porównaniu z grud-
niem 2009 r. zmalała o 5,4 proc. (wzrost o 2,5% po
wyeliminowaniu sezonowości).
Wyniki te były lepsze od oczekiwań analityków.
Oczekuje się, że dynamika sprzedaży w lutym br.
będzie zbliżona do odnotowanej w styczniu i wynie-
sie ok. 8%, natomiast w I kwartale br. przekroczy
ona prognozowane wcześniej 5% i może sięgnąć na-
wet 8%.
W celu zwiększenia aktywności polskich przed-
siębiorstw rząd podjął szereg inicjatyw służących
temu celowi. 2 kwietnia 2009 r. uchwalona została
nowelizacja ustawy o poręczeniach i gwarancjach
udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektóre oso-
by prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa Krajowe-
go oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r.
Nr 65, poz. 545). Na jej podstawie wprowadzono po-
ręczenia i gwarancje udzielane przez BGK we wła-
snym imieniu i na własny rachunek.
Dodatkowo rozszerzona została lista zobowiązań,
które mogą zostać objęte poręczeniami BGK. Nowe-
lizacja umożliwiła uzyskanie poręczeń na zobowią-
zania dotyczące należytego wykonania umowy oraz
wniesienia wadium. W lipcu 2009 r. BGK podpisał
umowy z osiemnastoma bankami komercyjnymi,
uruchamiając rządowy program „Wspieranie przed-
siębiorczości z wykorzystaniem poręczeń gwarancji
Banku Gospodarstwa Krajowego”.
672
Ponadto w celu podtrzymania aktywności gospo-
darczej przedsiębiorstw w okresie spowolnienia go-
spodarczego Rada Ministrów w dniu 26 maja 2009 r.
przyjęła opracowany przez Ministerstwo Gospodarki
dokument ramowy „Wspieranie przez Agencję Roz-
woju Przemysłu SA inicjatyw pobudzających polską
gospodarkę”.
Dokument ten stanowi realizację rządowego „Pla-
nu stabilności i rozwoju” oraz wynikającej z niego
ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwaran-
cjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektó-
re osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa
Krajowego oraz niektórych innych ustaw przyjętej
przez Sejm w dniu 2 kwietnia 2009 r.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy Rada Mini-
strów może w latach 2009–2010 udzielić w imieniu
Skarbu Państwa poręczeń lub gwarancji spłaty zo-
bowiązań wynikających z kredytów zaciągniętych
lub obligacji wyemitowanych przez Agencję Rozwo-
ju Przemysłu SA (ARP SA). Warunkiem jest prze-
znaczenie pochodzących z nich środków na realiza-
cję rządowych programów społeczno-gospodarczych
oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju
regionalnego. Łączna kwota, do której mogą być
udzielane ww. poręczenia lub gwarancje nie może
przekroczyć 5 000 000 000 zł.
Wsparcie udzielane w ramach dokumentu skiero-
wane jest do dużych i średnich przedsiębiorców bę-
dących w dobrej sytuacji ekonomiczno-finansowej,
którzy mają problemy z uzyskaniem środków finan-
sowych ze względu na mocno ograniczoną przez kry-
zys bankową akcję kredytową.
Celem podejmowanych w ramach dokumentu dzia-
łań jest wsparcie średnich i dużych przedsiębiorców
poprzez zwiększenie możliwości wykorzystywania
takich form finansowania działalności, jak: pożyczki,
zakup obligacji, poręczenia i gwarancje oraz dokapi-
talizowanie, co powinno przyczynić się do dalszego
wzrostu konkurencyjności polskiej gospodarki oraz
do obniżenia kosztów społecznych w czasie spowol-
nienia gospodarczego.
Efektem realizacji tych działań powinny być:
— poprawa dostępu do finansowania działalności
gospodarczej,
— utrzymanie bieżącej płynności finansowej oraz
aktywności gospodarczej przedsiębiorstw szeroko ro-
zumianego sektora przemysłu,
— podtrzymanie zdolności produkcyjnych pol-
skiego przemysłu do czasu ustąpienia skutków kry-
zysu finansowego.
Beneficjentami wsparcia udzielanego przez Agen-
cję Rozwoju Przemysłu będą mogły być przedsię-
biorstwa:
1) zlokalizowane w powiatach, które znalazły się
na liście powiatów zagrożonych,
2) prowadzące działalność w innowacyjnych sek-
torach: produkcja komputerów, wyrobów elektronicz-
nych, i optycznych, urządzeń elektrycznych, produk-
cji maszyn i urządzeń, produkcji pojazdów samocho-
dowych, statków powietrznych, produkcji wyrobów
chemicznych, telekomunikacji oraz w centrach usług
wspólnych (BPO i SSC); przewiduje się również
wsparcie dla instytucji zarządzających parkami prze-
mysłowymi o ile posiadają lub zamierzają przejąć in-
frastrukturę techniczną po likwidowanych lub ogra-
niczających produkcję zakładach,
3) koksownie w ciągu przetwórstwa węgla ka-
miennego i produkujące na potrzeby przemysłu sta-
lowego,
4) przedsiębiorstwa kolejowe w rozumieniu dyrek-
tywy Rady z dnia 29 lipca 1991 r. w sprawie rozwoju
kolei wspólnotowych (91/440/EWG) oraz podmioty
świadczące usługi związane z leasingiem taboru ko-
lejowego.
Szczegółowe zasady udzielania finansowania przez
ARP SA zostały przyjęte przez Komitet Sterujący
w dniu 9 lutego 2010 r.
W sierpniu 2009 r. weszła w życie ustawa będąca
częścią tzw. pakietu antykryzysowego w zakresie
zmian w prawie pracy mających na celu utrzymanie
zatrudnienia w czasie kryzysu gospodarczego. Roz-
wiązania zostały zawarte w ustawie o łagodzeniu
skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników
i przedsiębiorców (Dz. U. z 2009 r. Nr 125, poz. 1035).
Przyjęte rozwiązania pozwalają na wydłużenie okre-
su rozliczeniowego czasu pracy, maksymalnie do
12 miesięcy, co pozwala równoważyć okresy pracy
krótszej lub dni wolne od pracy okresami pracy wy-
dłużonej, jednak w ramach wymiaru czasu pracy
określonego przepisami Kodeksu pracy. Pracodawca
będzie mógł stosować również różne godziny rozpo-
czynania i kończenia pracy przez pracowników.
Dla grupy przedsiębiorstw niezalegających z płat-
nościami publicznoprawnymi i składkami na Fun-
dusz Pracy, a znajdujących się w przejściowych trud-
nościach finansowych, tj. jeśli ich obroty spadły o co
najmniej 30%., ustawa przewiduje:
1. Możliwość obniżenia pracownikom, na okres do
6 miesięcy, wymiaru czasu pracy (nie mniej niż ½
pełnego wymiaru czasu pracy) z proporcjonalnym
obniżeniem wynagrodzenia.
2. Skorzystanie z tzw. urlopów postojowych. Roz-
wiązanie to można stosować łącznie przez 6 miesięcy.
W przypadku urlopu postojowego pracownicy otrzy-
mają pensje co najmniej na poziomie minimalnego
wynagrodzenia za pracę, w części finansowanego ze
środków pracodawcy, w części zaś ze środków Fun-
duszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
(świadczenie na częściowe zaspokojenie wynagro-
dzeń pracowniczych za czas przestoju ekonomiczne-
go) albo ze środków Funduszu Pracy (stypendium
pobierane w okresie szkolenia lub studiów podyplo-
mowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rehabilitacji osób
niepełnosprawnych (14417)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14417/10, interpela-
cję pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie rehabilitacji
osób niepełnosprawnych, proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych według algorytmu samorządom powiato-
wym dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracow-
ników niepełnosprawnych, wzrósł prawie o 30%.
Ponadto grupa pracowników, których zatrudnianie
uprawnia pracodawcę do otrzymywania dofinanso-
wania do wynagrodzeń pracowników niepełno-
sprawnych, została rozszerzona o osoby posiadające
uprawnienia emerytalne. PFRON musi również za-
pewnić środki na finansowanie dodatkowych kosz-
tów zatrudniania pracowników niepełnosprawnych,
o których zwrot mogą ubiegać się zakłady pracy
chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników nie-
pełnosprawnych zarejestrowanych w systemie SO-
DiR znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost
wydatków PFRON na dofinansowanie do wynagro-
dzeń (według danych PFRON – stan na dzień 12 lu-
tego 2010 r. – liczba zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych u pracodawców objętych dofinansowa-
niem do wynagrodzeń była w grudniu 2009 r. w sto-
sunku do grudnia 2008 r. wyższa o ponad 37 tys. osób,
tj. o około 18%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że PFRON obowiązany jest do
zapewnienia przede wszystkim środków finansowych
na realizację tytułów obligatoryjnych, do których na-
673
leży realizacja uprawnień pracodawców zatrudnia-
jących osoby niepełnosprawne. Taką kategorię wy-
datków stanowią także środki przekazywane algo-
rytmem samorządom na finansowanie uczestnictwa
osób niepełnosprawnych w warsztatach terapii za-
jęciowej czy też działania zakładów aktywności za-
wodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON, określony
ustawą budżetową państwa, na lata 2008 i 2010
w pozycji: przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644 000 zł, tj. o 25% (w stosunku do
2009 r. ta kwota jest niższa o około 6%).
Pragnę pokreślić, że Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepoko-
jenie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem wysokości środków PFRON przypadających
według algorytmu na realizację zadań ustawowych
w 2010 r. Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepeł-
nosprawne wymagające wsparcia są przede wszyst-
kim pełnoprawnymi mieszkańcami województw
i powiatów, a środki przekazywane przez PFRON
są formą dofinansowania realizacji przez samorządy
zadania własnego polegającego na wspieraniu ich
niepełnosprawnych mieszkańców. Ponadto pragnę
zauważyć, że decyzję o przeznaczeniu środków
PFRON na określone zadania podejmuje w formie
uchwały rada powiatu (art. 35a ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
– Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.), która
dokonując określonych rozstrzygnięć, powinna
uwzględniać zapisy powiatowego programu działań
na rzecz osób niepełnosprawnych, jak i aktualne, zi-
dentyfikowane potrzeby niepełnosprawnych miesz-
kańców powiatu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
zastępcy głównego inspektora
ochrony środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ochrony środowiska (14418)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 17 lutego 2010 r. (znak:
674
SPS-023-14418/10), dotyczące interpelacji poseł
Anny Sobeckiej z dnia 22 stycznia 2010 r. w sprawie
nieprawidłowości w wydawaniu środków pochodzą-
cych z opłat i kar za korzystanie ze środowiska, in-
formuję, że zgodnie z przepisami art. 277 ust. 1 i 3 usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.)
opłaty za korzystanie ze środowiska podmiot korzy-
stający ze środowiska wnosi na rachunek urzędu
marszałkowskiego właściwego ze względu na miej-
sce korzystania ze środowiska. Administracyjne
kary pieniężne podmiot korzystający ze środowiska
wnosi na rachunek wojewódzkiego inspektora ochro-
ny środowiska, który wydał decyzje w przedmiocie
wymierzenia kary.
Zarząd województwa i wojewódzki inspektor ochro-
ny środowiska prowadzą wyodrębnione rachunki
bankowe w celu gromadzenia i redystrybucji wpły-
wów z tytułu opłat za korzystanie ze środowiska
i administracyjnych kar pieniężnych na konto fun-
duszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej.
Z uwagi na to, że nadzór nad przestrzeganiem
przepisów prawa sprawuje Inspekcja Ochrony Środo-
wiska, poleciłem głównemu inspektorowi ochrony
środowiska wystąpienie, w moim imieniu, do mar-
szałków województw z prośbą o podjęcie działań eli-
minujących stwierdzone nieprawidłowości oraz do
regionalnych izb obrachunkowych z prośbą o wnikli-
wą kontrolę gospodarowania gminnymi i powiatowy-
mi funduszami w zakresie zgodności wydatkowania
środków w obszarze ochrony środowiska z przepisa-
mi prawa.
Ponadto w związku ze stwierdzonymi nieprawi-
dłowościami opisanymi w raporcie Najwyższej Izby
Kontroli zagadnienia te były przedmiotem szczegó-
łowego omówienia na naradzie wojewódzkich inspek-
torów ochrony środowiska w dniu 16 lutego 2010 r.
W związku z ustaleniami raportu NIK główny in-
spektor ochrony środowiska polecił wojewódzkim
inspektorom ochrony środowiska wzmocnienie nad-
zoru nad terminowością prowadzonych postępowań
administracyjnych i windykacją zadłużenia oraz bie-
żące przekazywanie urzędom marszałkowskim da-
nych o podmiotach korzystających ze środowiska bez
wymaganego pozwolenia lub naruszających warunki
pozwolenia.
Z poważaniem
Zastępca głównego inspektora
ochrony środowiska
Roman Jaworski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie realizacji programów finansowanych
ze środków unijnych (14419)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 22 stycz-
nia br. dotyczącą doniesień prasowych odnośnie
wstrzymania przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego (MRR) realizacji Programu Operacyjnego „Ka-
pitał ludzki” (PO KL) poniżej pragnę przedstawić
odpowiedź na pytania postawione w przedmiotowym
piśmie.
Uprzejmie informuję, iż MRR nie wstrzymało re-
alizacji priorytetu I PO KL. Natomiast z uwagi na
fakt, iż audytorzy Komisji Europejskiej (KE) zgłosili
szereg ustnych zastrzeżeń do funkcjonowania syste-
mu zarządzania i kontroli w Centrum Rozwoju Za-
sobów Ludzkich (CRZL) oraz prawidłowości realiza-
cji przez CRZL projektów systemowych, do czasu
wyjaśnienia wszystkich wątpliwości i potwierdzenia
ewentualnych nieprawidłowości instytucja zarządza-
jąca PO KL podjęła decyzję o nieprzekazywaniu do
KE wydatków ponoszonych w ramach priorytetu I
PO KL w celu ich refundacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do dnia dzi-
siejszego MRR nie otrzymało raportu audytorów KE
zawierającego wyniki kontroli. W związku z powyż-
szym nie jest możliwe ustalenie, czy i jaka kwota wy-
datków zostanie uznana za niekwalifkowalną. Tym
niemniej pragnę zapewnić, iż stwierdzenie ewentu-
alnych nieprawidłowości nie powinno wpłynąć na
zapewnienie szkoleń dla pracowników socjalnych
i pomocy społecznej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nie stwierdzo-
no nieprawidłowości we wdrażaniu pozostałych prio-
rytetów w ramach PO KL.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie unijnych pieniędzy
na inwestycje edukacyjne (14420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 lutego br., sygn.: SPS-023-14420/10,
w sprawie interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej

w sprawie unijnych pieniędzy na inwestycje eduka-
cyjne w ramach Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” 2007–2013 przekazuję wyjaśnie-
nia w przedmiotowej sprawie.
W styczniu 2010 r. instytucja pośrednicząca
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” oraz instytucja zarządzająca Programu Ope-
racyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” podjęły de-
cyzję o wstrzymaniu zaliczkowania następujących
projektów:
1. Rozbudowa i doposażenie Ośrodka Kształce-
nia Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej im. Igna-
cego Łukasiewicza, beneficjent: Politechnika Rze-
szowska im. Ignacego Łukasiewicza; wartość pro-
jektu: 39,88 mln zł.
2. Udoskonalenie infrastruktury i wyposażenia
laboratoryjnego nauk technicznych i informatycz-
nych, beneficjent: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski
w Olsztynie; wartość projektu: 96,95 mln zł.
3. Rozbudowa, modernizacja i wyposażenie zespo-
łu laboratoriów edukacyjno-badawczych technologii,
jakości i bezpieczeństwa zdrowotnego żywności, be-
neficjent: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsz-
tynie; wartość projektu: 129,05 mln zł.
4. Regionalne Centrum Dydaktyczno-Konferen-
cyjne i Biblioteczno-Administracyjne Politechniki
Rzeszowskiej, beneficjent: Politechnika Rzeszow-
ska im. Ignacego Łukasiewicza; wartość projektu:
83,96 mln zł.
5. MODIN II – Modernizacja i rozbudowa infra-
struktury edukacyjno-badawczej Politechniki
Świętokrzyskiej w Kielcach, beneficjent: Politech-
nika Świętokrzyska w Kielcach; wartość projektu:
95,42 mln zł.
6. Budowa i wyposażenie Policyjnego Centrum
Dydaktyczno-Badawczego w Wyższej Szkole Policji
w Szczytnie dla wzmocnienia bezpieczeństwa kraju,
beneficjent: Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie; war-
tość projektu: 71,64 mln zł.
Łączna wartość wym. projektów to 516,9 mln zł.
Powodem decyzji o wstrzymaniu zaliczkowania
projektów była niska realizacja przez beneficjentów
planu wydatków w 2009 r. Sytuacja taka, ze względu
na zamrożenie na rachunkach bankowych środków
przeznaczonych na wym. projekty skutkowała nie-
uzasadnionym ograniczeniem płynności budżetu
państwa i jednocześnie powodowała ograniczenie
puli środków, które w sytuacji kryzysu gospodarcze-
go powinny być wykorzystywane w celu zdynamizo-
wania rozwoju polskiej gospodarki.
Pragnę zauważyć, że wstrzymanie zaliczkowania
projektów nie oznacza odebrania beneficjentom do-
tacji. Aktualnie finansowanie wym. projektów odby-
wa się na zasadzie refundacji kosztów poniesionych
przez beneficjentów. Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego rozważa jednakże możliwość przywrócenia
udzielania zaliczek beneficjentom, którzy będą wy-
wiązywać się z realizacji prognoz wydatków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
675
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego (14421)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Annę Sobecką
w sprawie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego (znak: SPS-023-14421/10) uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140,
poz. 1145). Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww.
rozporządzenia ministra zdrowia rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub
oddziale dziennym wynosi dla jednego świadczenio-
biorcy 120 dni w roku kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego problemu niezapew-
nienia świadczeniobiorcom możliwości wydłużenia
czasu trwania rehabilitacji ponad wskazane 120 dni
w roku kalendarzowym, co było dostępne w oparciu
o zarządzenie prezesa NFZ, potwierdzam, iż zgodnie
z zarządzeniem nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza czas
trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku i w oddziale dziennym wy-
nosił 120 osobodni w roku kalendarzowym, z możli-
wością przedłużenia na podstawie decyzji dyrektora
właściwego oddziału funduszu. Należy wskazać, że
możliwość wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia ze względów for-
malnoprawnych.
Jednocześnie podkreślam, że Ministerstwo Zdro-
wia dostrzega potrzebę uelastycznienia czasu trwa-
nia rehabilitacji leczniczej, w indywidualnych przy-
padkach, ze względów medycznych. Na konieczność
wprowadzenia zmian w przedmiotowym rozporzą-
dzeniu zwrócili uwagę również świadczeniodawcy
oraz organizacje zrzeszające świadczeniobiorców,
wskazując w korespondencji kierowanej do Minister-
stwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych świadczeń
z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasadność wdro-
żenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfinansowanie
ze środków publicznych przez NFZ świadczeń reha-
bilitacji leczniczej udzielonych w czasie odpowiadają-
676
cym potrzebom zdrowotnym osoby rehabilitowa-
nej oraz celowi leczniczemu, któremu służy reha-
bilitacja.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie trwają prace nad nowelizacją tego aktu praw-
nego w zakresie uelastycznienia czasu trwania reha-
bilitacji leczniczej. Proponowane w projektowanym
rozporządzeniu przepisy umożliwiają przedłużenie
czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
powyżej 120 dni w roku kalendarzowym, jeżeli prze-
mawiają za tym względy medyczne oraz cel leczniczy,
jakiemu służą świadczenia z zakresu rehabilitacji
leczniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu szybkiego Internetu (14423)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną pismem z dnia 17 lutego br. (znak:SPS-
-023-14423/10) interpelację pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie stanu prac nad studium wykonalności
dla projektu „Sieć szerokopasmowa Polski Wschod-
niej” uprzejmie informuję, co następuje.
Przygotowanie projektu telekomunikacyjnego war-
tego 300 mln euro jest skomplikowane i wymaga na-
leżytej staranności. Od samego początku Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego ściśle współpracuje za-
równo z samorządami województw Polski Wschod-
niej, jak i Urzędem Komunikacji Elektronicznej. Na-
leży podkreślić, iż czas, który do tej pory został po-
święcony na prace przygotowawcze, nie jest czasem
straconym.
W kwietniu 2008 r. zostało zlecone przygotowanie
studium wykonalności, na które składa się: raport
metodologiczny, 5 wojewódzkich studiów wykonalno-
ści oraz 87 powiatowych studiów wykonalności.
Pierwsza wersja studium wykonalności – niekomplet-
na i zawierająca liczne błędy – została przedstawiona
przez wykonawcę w maju 2009 r. Kolejne wersje do-
kumentów (przedłożone w lipcu i listopadzie ub.r.)
pomimo poprawy również nie były kompletne (bez
studiów powiatowych), a do ich treści zostało zgło-
szonych wiele zastrzeżeń, co uniemożliwiało odbiór
dokumentów.
W połowie lutego br. została przedłożona popra-
wiona wersja studium wykonalności zawierająca wo-
jewódzkie oraz powiatowe studia wykonalności, jako
II etap zawartej umowy. W chwili obecnej trwa ana-
liza przedłożonej dokumentacji zarówno przez Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego, jak i przez samorzą-
dy województw Polski Wschodniej. W przypadku bra-
ku zastrzeżeń dokument zostanie odebrany.
W opinii Ministerstwa Rozwoju Regionalnego po-
wstałe opóźnienia nie podają w wątpliwość możliwo-
ści realizacji projektu w założonym czasie (zgodnie
z harmonogramem zawartym w projekcie studium
wykonalności budowa sieci ma potrwać do 2014 r., pro-
jekt zaś musi zostać rozliczony do końca 2015 r.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie upraw GMO (14425)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 17 lu-
tego 2010 r., przekazaną przy piśmie nr SPS-023-
-14425/10, w sprawie upraw GMO, przedkładam na-
stępujące wyjaśnienia.
Pan poseł Janusz Wojciechowski wraz z grupą in-
nych posłów PiS do Parlamentu Europejskiego zwró-
cił się z trzema pytaniami do Komisji Europejskiej
(KE) z prośbą o wyjaśnienia. Na podstawie otrzyma-
nych odpowiedzi pan poseł Wojciechowski stwierdził,
że możliwe jest wprowadzenie zakazu upraw GMO,
uprawy kukurydzy MON 810 w Polsce są nielegalne
i nie grożą Polsce żadne kary za wprowadzenie zaka-
zu upraw GMO. Należy jednakże zauważyć, że żadne
z pytań zadanych KE nie dotyczyło możliwości wpro-
wadzenia zakazu upraw GMO, legalności upraw ku-
kurydzy MON 810 w Polsce oraz sankcji, które są
nakładane na państwa członkowskie UE w przypad-
ku naruszenia przez nie prawa wspólnotowego. Py-
tania pana posła dotyczyły: wielkości areału roślin
GM w państwach członkowskich UE, informacji
o tym, jaki kraj wprowadził zakaz uprawy kukury-
dzy MON 810 oraz na jakim etapie znajdują się po-
stępowania wyjaśniające.
Wobec powyższego KE przedstawiła swoje wyja-
śnienia, ale nie odniosła się do kwestii wprowadzenia
zakazu upraw GMO, legalności upraw kukurydzy
MON 810 w Polsce oraz nakładania sankcji karnych
za wprowadzenie ewentualnego zakazu upraw GMO.

Dowodem na słuszność tezy o braku możliwości
wprowadzenia zakazu obrotu i uprawy wszystkich
organizmów genetycznie zmodyfikowanych są nato-
miast następujące dokumenty:
— wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot
Europejskich w sprawie C-165/08 (Komisja przeciw-
ko Rzeczypospolitej Polskiej), w którym stwierdza
się, że: zakazując swobodnego obrotu materiałem
siewnym odmian zmodyfikowanych genetycznie oraz
wpisania odmian zmodyfikowanych genetycznie do
krajowego rejestru odmian, Rzeczpospolita Polska
uchybiła zobowiązaniom, które ciążą na niej na mocy
dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzo-
nego uwalniania do środowiska organizmów zmody-
fikowanych genetycznie i uchylającej dyrektywę Rady
90/220/EWG (w szczególności jej art. 22 i 23) oraz
dyrektywy Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca
2002 r. w sprawie wspólnego katalogu odmian ga-
tunków roślin rolniczych (w szczególności jej art. 4
ust. 4 oraz art.16),
— decyzja Komisji z dnia 12 października 2007 r.
dotycząca art. 111 i 172 polskiego projektu ustawy
Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych,
zgłoszonego przez Rzeczpospolitą Polską zgodnie
z art. 95 ust. 5 traktatu WE jako odstępstwo od prze-
pisów dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady w sprawie zamierzonego uwalniania do
środowiska organizmów zmodyfikowanych genetycz-
nie (notyfikowanego jako dokument nr C(2007)
4697). Art. 1 niniejszej decyzji stanowi: Odrzuca się
art. 111 ust. 2, 5 i 6 oraz art. 172 projektu ustawy
Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowanych,
zgłoszone przez władze polskie zgodnie z art. 95
ust. 5 traktatu WE.
Wydaje się zatem, że opinia pana posła Janusza
Wojciechowskiego dotycząca wprowadzenia zakazu
upraw GMO, statusu upraw kukurydzy MON 810
w Polsce oraz możliwości nakładania kar za wprowa-
dzanie zakazów upraw GMO (a nie określonych pro-
duktów GMO) stanowi nadinterpretację słów pana
Stavrosa Dimasa, komisarza ds. środowiska. Nie jest
ponadto prawdą, że za wprowadzenie całkowitego
zakazu upraw roślin transgenicznych (co stanowi na-
ruszenie prawa wspólnotowego) nie grożą żadne kary
pieniężne ze strony UE. W 2008 r. Europejski Try-
bunał Sprawiedliwości ogłosił wyrok przeciwko Fran-
cji, która wprowadziła zakaz uprawy roślin genetycz-
nie zmodyfikowanych na swoim terytorium. Francja
została oskarżona o niewykonanie wyroku Trybuna-
łu z dnia 15 lipca 2004 r. (Komisja przeciwko Francji
C-419/03) w sprawie braku implementacji do prawa
krajowego przepisów dyrektywy o zamierzonym uwal-
nianiu do środowiska organizmów zmodyfikowanych
genetycznie – dyrektywa Parlamentu Europejskiego
i Rady 2001/18/WE z dnia 12 marca 2001 r.). Za ła-
manie prawa wspólnotowego Komisja Europejska
obarczyła Francję karą w postaci opłaty ryczałtowej
w wysokości 10 mln euro. Pomimo to, że po wniesie-
niu przez Komisję skargi do Trybunału w przedmio-
677
cie braku wykonania powyższego wyroku rząd Fran-
cji w 2007 r. ustanowił odpowiednie przepisy regulu-
jące kwestie upraw genetycznie zmodyfikowanych,
Komisja uznała, że należy podtrzymać obowiązek
zapłaty ryczałtu za każdy dzień obowiązywania sta-
nu niezgodnego z prawem unijnym.
Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości
Wspólnot Europejskich w sprawie C-165/08 Polska
jest zobowiązana w jak najszybszym czasie zakończyć
prace legislacyjne nad uchyleniem zakazu obrotu ma-
teriałem siewnym GM i rejestracji odmian roślin
GM, jeszcze przed wykonaniem wyroku w sprawie
C-165/08. W interesie Polski jest zatem jak najszyb-
sze uchwalenie projektu ustawy Prawo o organi-
zmach genetycznie zmodyfikowanych, która noweli-
zuje ustawę o nasiennictwie, co uchroniłoby Polskę
przed karą finansową grożącą w przypadku niewy-
konania wyroku Trybunału Sprawiedliwości.
Inną kwestią jest zakaz uprawy konkretnych (nie
wszystkich) odmian roślin genetycznie zmodyfikowa-
nych będących organizmami genetycznie zmodyfiko-
wanymi wprowadzonymi do obrotu z możliwością
uprawy (wykorzystanie tzw. klauzuli ochronnej prze-
widzianej w art. 23 dyrektywy 2001/18/WE). Obo-
wiązujące polskie prawo w dziedzinie organizmów
genetycznie zmodyfikowanych nie reguluje jednak
spraw związanych z uprawami roślin genetycznie
zmodyfikowanych. Jednocześnie obowiązujące w Pol-
sce prawo wspólnotowe dopuszcza uprawę roślin
transgenicznych będących produktami genetycznie
zmodyfikowanymi wprowadzonymi do obrotu z moż-
liwością uprawy w UE. Zgodnie z opinią Urzędu Ko-
mitetu Integracji Europejskiej (obecnie MSZ) prze-
pisy ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych, wdrażające część B
dyrektywy 2001/18/WE, nie mogą stanowić podsta-
wy do wprowadzenia zakazu lub ograniczenia upraw
roślin genetycznie zmodyfikowanych w Polsce. Część
B dyrektywy 2001/18/WE dotyczy zamierzonego
uwalniania organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych do środowiska w celach innych niż wprowadze-
nie do obrotu, a więc przede wszystkim w celach do-
świadczalnych. Natomiast przedmiotem upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych są takie odmiany, któ-
re zostały uprzednio dopuszczone do obrotu (z prze-
znaczeniem do uprawy) na podstawie części C dyrek-
tywy 2001/18/WE lub analogicznych przepisów po-
przednio obowiązujących. Zastosowanie wymagań
odnoszących się do doświadczeń polowych, przewi-
dzianych w części B dyrektywy 2001/18/WE, do ko-
mercyjnych upraw roślin odmian dopuszczonych do
obrotu na podstawie części C tej dyrektywy nie znaj-
duje jakichkolwiek podstaw prawnych.
Projekt nowej ustawy Prawo o organizmach ge-
netycznie zmodyfikowanych zawiera przepisy doty-
czące prowadzenia upraw roślin genetycznie zmody-
fikowanych, co wypełni istniejące luki prawne w tym
obszarze. Zasady te są dość restrykcyjne i nie powin-
ny stanowić zachęty do prowadzenia takich upraw.
Dodatkowo w celu umożliwienia wprowadzenia
678
w przyszłości ewentualnego zakazu uprawy jakiejkol-
wiek odmiany transgenicznej w projekcie ustawy
określono przypadki, w których minister właściwy
do spraw rolnictwa ma możliwość wprowadzenia cza-
sowego ograniczenia lub zakazu uprawy określonych
odmian roślin genetycznie zmodyfikowanych będą-
cych organizmami genetycznie zmodyfikowanymi
wprowadzonymi do obrotu z możliwością uprawy.
Przepisy regulujące tę kwestię zostały wprowadzone
ze względu na toczącą się w kraju debatę publiczną
na temat bezpieczeństwa stosowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych w rolnictwie oraz po-
stulaty niektórych środowisk dotyczące ograniczenia
upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych w Polsce.
Tym samym powstanie podstawa prawna do wyda-
nia aktu prawnego umożliwiającego wprowadzenie
zakazu uprawy konkretnej rośliny genetycznie zmo-
dyfikowanej.
Reasumując, pragnę podtrzymać swoją opinię
o braku możliwości wprowadzenia całkowitego zaka-
zu upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych (dzia-
łanie niezgodne z prawem wspólnotowym) oraz za-
kazu uprawy kukurydzy MON 810 w chwili obecnej
ze względu na brak podstaw prawnych w prawie kra-
jowym do podjęcia takiego działania. Odpowiednie
przepisy umożliwiające wprowadzenie czasowego
ograniczenia lub zakazu uprawy określonych odmian
roślin genetycznie zmodyfikowanych znajdują się
w projekcie nowej ustawy Prawo o organizmach ge-
netycznie zmodyfikowanych. Nad projektem nowej
ustawy o organizmach genetycznie zmodyfikowa-
nych proceduje się obecnie w Sejmie RP, a o jego osta-
tecznym kształcie zadecydują parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
szefa służby cywilnej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie służby cywilnej (14426)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską w sprawie naborów na wyższe sta-
nowiska w służbie cywilnej, zgłoszoną przez panią
poseł Annę Sobecką w dniu 27 stycznia 2010 r., skie-
rowaną do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji, a następnie w dniu 22 lutego br. przekazaną
według właściwości, przedstawiam na ręce Pana
Marszałka odpowiedź w tej sprawie z uprzejmą proś-
bą o przekazanie jej interpelantowi.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.) obsadzenie wyższego
stanowiska w służbie cywilnej następuje w drodze
otwartego i konkurencyjnego naboru. Zasada ta sta-
nowi wyłączny sposób obsadzania stanowiska dyrek-
tora generalnego urzędu. Jest także podstawową
drogą obsadzenia stanowiska kierującego departa-
mentem (komórką równorzędną) w urzędach, o któ-
rych mowa w art. 52 pkt 2 i 4, oraz stanowiska woje-
wódzkiego lekarza weterynarii. Jednakże w przypad-
ku tych stanowisk ustawodawca przewidział jeden
wyjątek, który został określony w art. 54 ust. 4 ww.
ustawy. Pozwala on na obsadzenie stanowisk kieru-
jącego departamentem (komórką równorzędną) oraz
stanowiska wojewódzkiego lekarza weterynarii w dro-
dze oddelegowania osoby, na podstawie przepisów
szczególnych, do wykonywania zadań poza jednostką
organizacyjną, w której jest ona zatrudniona, pod
warunkiem spełniania przez nią wymagań na dane
stanowisko. Wobec powyższego nie mogę zgodzić się
z twierdzeniem pani poseł, że tryb naboru jest zbyt
rzadko wykorzystywany do wyłaniania kandydatów
na stanowiska dyrektorów (kierujących komórkami
organizacyjnymi), ponieważ jest on zasadniczo jedy-
nym sposobem obsadzania tych stanowisk.
Natomiast możliwość obsadzania wyższych sta-
nowisk w służbie cywilnej bez przeprowadzania na-
boru, w drodze przeniesienia członka korpusu służby
cywilnej (tzw. awansu wewnętrznego), przewidziana
została mocą art. 54 ust. 2 oraz art. 204 cytowanej
ustawy (i dotyczy wyłącznie stanowisk zastępcy kie-
rującego departamentem oraz zastępcy wojewódzkie-
go lekarza weterynarii). Zatem korzystania z insty-
tucji prawnej przewidzianej w ustawie nie można
utożsamiać z naruszeniem ustawy.
Ponadto na uwagę zasługuje fakt, że ustawodaw-
ca postawił przed osobami przenoszonymi w trybie
art. 54 ust. 2 ustawy pewne warunki istotne z punk-
tu widzenia stworzenia gwarancji najlepszego wyko-
nywania zadań na danym stanowisku, tj. warunek
spełniania wymagań określonych dla danego stano-
wiska oraz posiadania ostatniej pozytywnej oceny
okresowej na jednym z dwóch najwyższych poziomów
przewidzianych w skali ocen.
Należy także zauważyć, że przepis art. 54 ust. 3
ustawy przewiduje możliwość dokonywania ww. prze-
niesień między urzędami administracji rządowej, co
jest przejawem korpusowego charakteru służby cy-
wilnej.
Z powyższych względów korzystanie przez dyrek-
torów generalnych urzędów (kierowników urzędów
wykonujących zadania dyrektorów generalnych urzę-
dów) z instytucji tzw. awansu wewnętrznego nie po-
winno być postrzegane negatywnie.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii naborów na stanowiska dyrektorów general-
nych urzędów, uprzejmie informuję, że nabór na sta-
nowisko dyrektora generalnego Śląskiego Urzędu
Wojewódzkiego doprowadził do obsadzenia tego sta-
nowiska w dniu 15 lutego 2010 r. Nabór na stanowi-
sko dyrektora generalnego Łódzkiego Urzędu Woje-

wódzkiego jest w toku – w dniu 15 marca 2010 r.
odbędzie się rozmowa kwalifikacyjna z kandydata-
mi, kończąca proces selekcji. W przypadku naboru
na stanowisko dyrektora generalnego Ministerstwa
Nauki i Szkolnictwa Wyższego rozmowa kwalifika-
cyjna została zaplanowana na dzień 23 marca br.
Natomiast nabór na stanowisko dyrektora general-
nego Ministerstwa Finansów oraz dyrektora gene-
ralnego Biura Rzecznika Praw Pacjenta jest na eta-
pie uzgadniania opisu stanowiska pracy i ogłoszenia
o naborze.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, należy za-
uważyć, że przepisy ustawy o służbie cywilnej doty-
czące naboru na wyższe stanowiska w służbie cywil-
nej regulują pewne kwestie mające istotny wpływ na
szybkość procesu naboru, takie jak obowiązek publi-
kacji ogłoszenia i związane z tym określenie mini-
malnego terminu do składania ofert w odpowiedzi na
to ogłoszenie.
Ponadto w celu ujednolicenia sposobu przeprowa-
dzania naborów na wyższe stanowiska w służbie cy-
wilnej wydałem dokument pt. „Rekomendacje szefa
służby cywilnej dotyczące przeprowadzania naboru
na wyższe stanowiska w służbie cywilnej” (przeka-
zuję w załączeniu)*). W dokumencie tym zarekomen-
dowałem pewne działania, których podjęcie wpłynie
na usprawnienie procesu naboru. Jednym z nich jest
opracowanie i przyjęcie wewnętrznych procedur obo-
wiązujących w danym urzędzie, w których uregulo-
wane zostałyby szczegółowe kwestie dotyczące pro-
cesu naboru na wyższe stanowiska w służbie cywil-
nej (nie ma przeszkód, aby takie procedury regulo-
wały także nabór na pozostałe stanowiska w służbie
cywilnej). Innym zaleceniem jest dostosowanie ter-
minu składania ofert do realnych możliwości przygo-
towania oferty zgodnie z wymaganiami wskazanymi
w ogłoszeniu oraz uznawanie, jako daty złożenia ofer-
ty, daty stempla pocztowego widniejącego na ofercie.
Pewien nacisk położyłem także na przestrzeganie
zasady przejrzystości w działaniu, która m.in. wyma-
ga, aby wszystkie czynności podejmowane w procesie
naboru oraz przesłanki podejmowania decyzji w trak-
cie przygotowywania i prowadzenia naboru były
możliwe do uzasadnienia i pozwalały na udzielenie
rzetelnej informacji uczestnikom procesu oraz innym
podmiotom.
W tym kontekście oraz mając na uwadze treść art. 9
ust. 2 ustawy o służbie cywilnej, stanowiącego, że
spory o roszczenia dotyczące stosunku pracy w służ-
bie cywilnej rozpatrywane są przez sądy pracy, nie
należy negatywnie oceniać dążenia zespołu przepro-
wadzającego nabór do dołożenia wszelkich starań,
aby w sposób rzetelny i szczegółowy udokumentować
przebieg każdego procesu naboru. Ma to swój wymiar
praktyczny np. w stosowaniu zawiadomień pisem-
nych przesyłanych do kandydatów drogą pocztową
(za zwrotnym potwierdzeniem odbioru), które mogą
prowadzić do wydłużenia procedury naboru, ale po-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
679
zwalają w sposób przypisany prawem udokumento-
wać fakt doręczenia zawiadomienia.
Poza tym ustawa o służbie cywilnej – przesądza-
jąc, że w toku naboru na wyższe stanowiska w służ-
bie cywilnej ocenie podlega wiedza niezbędna do wy-
konywania zadań na danym stanowisku, kompeten-
cje kierownicze oraz doświadczenie zawodowe kan-
dydatów – wymusza zastosowanie w procesie naboru
metod i technik selekcji pozwalających na dokonanie
oceny tych elementów. Metody te i techniki są często
rozbudowane i pozwalają na kompleksową ocenę wie-
dzy, doświadczenia zawodowego oraz kompetencji
kierowniczych. Z tego też względu, jak również
z uwagi na fakt, że nabór ma na celu wyłonienie naj-
lepszego kandydata do objęcia danego stanowiska,
zastosowane metody i techniki naboru mogą wpły-
wać na wydłużenie w czasie całego procesu naboru.
Ponadto informuję, że analiza otrzymanych z urzę-
dów administracji rządowej informacji o obsadzie
wyższych stanowisk w służbie cywilnej według stanu
na dzień 31 grudnia 2009 r. wskazywała na zagroże-
nie wystąpienia opóźnień w realizacji obowiązku
przeprowadzenia naborów na wyższe stanowiska
w służbie cywilnej, wynikającego z przepisu art. 196
ustawy o służbie cywilnej. W przepisie tym ustawo-
dawca wprowadził obowiązek przeprowadzenia na-
boru na wyższe stanowiska w służbie cywilnej do
dnia 24 marca 2010 r., jeżeli stanowiska te są zajmo-
wane przez osoby, które weszły do państwowego za-
sobu kadrowego w związku z tym, że powierzono im
pełnienie obowiązków na wysokim stanowisku pań-
stwowym, niespełniające co najmniej jednego z na-
stępujących warunków:
— są urzędnikami służby cywilnej,
— złożyły z wynikiem pozytywnym egzamin do
państwowego zasobu kadrowego,
— wygrały konkurs na wysokie stanowisko pań-
stwowe,
— zostały mianowane przez prezydenta Rzeczy-
pospolitej Polskiej na pełnomocnych przedstawicieli
Rzeczypospolitej Polskiej w innych państwach i przy
organizacjach międzynarodowych.
W celu przyspieszenia tych działań w dniu 8 lute-
go 2010 r. wystąpiłem do dyrektorów generalnych
urzędów o przedstawienie informacji dotyczących re-
alizacji dyspozycji zawartej w przepisie art. 196
i o przekazanie harmonogramów naborów prowadzo-
nych w związku z ww. przepisem celem umożliwienia
wysłania przedstawicieli szefa służby cywilnej do ob-
serwacji przebiegu procesu naboru na te stanowiska.
Obecnie trwa obserwacja dziesięciu ww. naborów.
Odnosząc się do naborów na stanowiska dyrekto-
rów generalnych urzędów, uprzejmie informuję panią
poseł, że członkowie Rady Służby Cywilnej zgłosili
propozycję wypracowania mechanizmu pozwalające-
go szefowi służby cywilnej skutecznie interweniować
w sytuacji przedłużającej się bezczynności kierowni-
ka urzędu w sprawie podjęcia prac związanych
z przeprowadzeniem naboru na stanowisko dyrekto-
ra generalnego tego urzędu. Rozważane jest rozwią-
680
zanie polegające na ustanowieniu terminu, po upły-
wie którego – w przypadku bierności kierownika
urzędu – szef służby cywilnej będzie mógł samodziel-
nie ogłosić i przeprowadzić nabór na stanowisko dy-
rektora generalnego tego urzędu.
Ponadto pragnę zapewnić panią poseł, że jako
centralny organ administracji rządowej właściwy
w sprawach służby cywilnej, czuwający nad prze-
strzeganiem jej zasad, podejmuję przewidziane pra-
wem działania dla zapewnienia otwartości i konku-
rencyjności naboru w służbie cywilnej. W tym zakre-
sie w szczególności systematycznie kieruję swoich
przedstawicieli w celu obserwacji przebiegu procesu
naboru na wyższe stanowiska w służbie cywilnej (do
końca roku 2009 skierowałem 18 przedstawicieli).
Przedstawiciele ci składają sprawozdanie z obserwa-
cji naboru, które jest na bieżąco analizowane, a wnio-
ski wraz z ewentualnymi zaleceniami kierowane są
do organizatora naboru. Prowadzony jest także bie-
żący monitoring naborów w służbie cywilnej i podej-
mowane są interwencje w sytuacjach wskazujących
na naruszenie zasad naboru w służbie cywilnej,
włącznie z nakazaniem ponownego przeprowadzenia
naboru. W celu rozpatrywania spraw szczególnie za-
wiłych powołano zespół opiniodawczo-doradczy szefa
służby cywilnej do spraw monitorowania i analizo-
wania niektórych obszarów służby cywilnej, składa-
jący się z pracowników Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów, do którego zadań należy przedkładanie sze-
fowi służby cywilnej propozycji rozwiązań w tym
zakresie. Ponadto, uwzględniając niebagatelną rolę
Rady Służby Cywilnej w systemie służby cywilnej
(która także ma możliwość kierowania swojego
przedstawiciela w celu obserwacji przebiegu procesu
naboru na wyższe stanowisko w służbie cywilnej),
szef służby cywilnej przedstawia na każdym posie-
dzeniu rady bieżące informacje dotyczące najważniej-
szych aspektów funkcjonowania służby cywilnej,
w tym sprawy dotyczące naborów w służbie cywilnej.
Z poważaniem
Szef służby cywilnej
Sławomir Marek Brodziński
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie funkcjonowania hipermarketów
(14427)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pana
Tomasza Arabskiego (znak: DSPA-4810-854-1/10)
zawierającego prośbę o udzielenie na ręce pana mar-
szałka odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie dzia-
łań sieci sklepów wielkopowierzchniowych uprzejmie
proszę o przyjęcie niniejszej odpowiedzi.
Pismo pani poseł Anny Sobeckiej dotyczy pobie-
ranych przez sieci sklepów wielkopowierzchniowych
dodatkowych opłat, tzw. opłat półkowych. Przedsta-
wione w piśmie praktyki sieci sklepów wielkopo-
wierzchniowych, jak słusznie zauważyła pani poseł,
mogą być postrzegane jako czyny nieuczciwej konku-
rencji w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r.
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednoli-
ty: Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, ze zm.). Zgod-
nie z art. 15 tej ustawy czynem nieuczciwej konku-
rencji jest m.in. utrudnianie innym przedsiębiorcom
dostępu do rynku. Ustawa stanowi, że utrudnianie
dostępu do rynku może się przejawiać przez pobiera-
nie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie
towaru do sprzedaży (art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji).
Celem unormowania zawartego w przepisie art. 15
ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konku-
rencji jest ochrona słabszych uczestników rynku
przed nieuczciwymi praktykami przedsiębiorców,
którzy mają siłę ekonomiczną pozwalającą na eksplo-
atowanie innych przedsiębiorców. Należy wskazać,
że powodem wprowadzenia tego przepisu było spo-
strzeżenie, że sklepy wielkopowierzchniowe pobiera-
ją od dostawców szczególne opłaty, w tym zwłaszcza
za samo wejście do sieci, za reklamę i promocję arty-
kułów, za miejsce ekspozycji towarów oraz za wpro-
wadzenie ich do sieci informatycznej (E. Nowińska,
M. du Vall, „Komentarz do ustawy o zwalczaniu nie-
uczciwej konkurencji”, Warszawa 2006). Ustawodaw-
ca nie zdefiniował kategorii „innych niż marża han-
dlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży” w ro-
zumieniu przepisu art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwal-
czaniu nieuczciwej konkurencji. Odwołując się do
praktyki, która wytworzyła się w relacjach między
dostawcami a sieciowymi przedsiębiorstwami han-
dlowymi, kategoria ta obejmuje różnorodne opłaty,
określane w kontraktach jako „rabaty na rachunku”,
„bonusy od obrotów kwartalne i roczne”, „bonusy za
wzrost obrotu”, „rabaty na otwarcie” czy opłaty „za
usługi marketingowe i reklamowe”. Zgodnie z wyro-
kiem Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2008 r.
przewidziany w art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwal-
czaniu nieuczciwej konkurencji delikt pobierania in-
nych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru
do sprzedaży może przybrać postać, zawieranych
obok umowy sprzedaży tego towaru do dużej sieci
handlowej, tzw. porozumień marketingowo-promo-
cyjnych (sygn. akt: III CSK 23/08).
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że ustawa
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji reguluje sto-
sunki o charakterze prywatnoprawnym. Wszelkie
roszczenia z niej wynikające mogą być dochodzone
na drodze sądowej. Przedsiębiorca, którego interes
został zagrożony lub naruszony przez czyn nieuczci-

wej konkurencji, ma prawo wystąpić, na drodze po-
wództwa cywilnoprawnego, do sądu powszechnego,
przeciwko przedsiębiorcy, który dopuszcza się takie-
go czynu. Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konku-
rencji uprawnia przedsiębiorców będących kontra-
hentami sieci sklepów do samodzielnego występowa-
nia z odpowiednim powództwem przeciwko sklepom
wielkopowierzchniowym stosującym tzw. opłaty pół-
kowe. Uprawnienia do występowania z niektórymi
roszczeniami na podstawie ustawy o zwalczaniu nie-
uczciwej konkurencji przysługują także krajowym
lub regionalnym organizacjom, których celem statu-
towym jest ochrona interesów przedsiębiorców. Pod-
kreślenia natomiast wymaga, że zarówno prezes urzę-
du, jak i inne organy administracji rządowej nie po-
siadają kompetencji do występowania do sądu po-
wszechnego w imieniu dostawców współpracujących
z sieciami sklepów z roszczeniami wynikającymi
z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.
Na marginesie pragnę poinformować, że sytuacja
na rynku, na którym działają hipermarkety, super-
markety i dyskonty, jest przedmiotem stałego zain-
teresowania organu antymonopolowego w aspekcie
zgodności z ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie
konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 50,
poz. 331, ze zm.). Zarazem wyjaśniam, że organ an-
tymonopolowy może ingerować w relacje zachodzące
między przedsiębiorcami (np. pomiędzy sieciami
sklepów wielkopowierzchniowych a ich dostawcami)
w sytuacji antykonkurencyjnych praktyk, narusza-
jących ustawę o ochronie konkurencji i konsumen-
tów, polegających na zawarciu zakazanego porozu-
mienia lub nadużywaniu pozycji dominującej.
Należy zarazem zauważyć, że zgodnie z ustawową
definicją poprzez pozycję dominującą należy rozu-
mieć pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu za-
pobieganie skutecznej konkurencji na rynku właści-
wym przez stworzenie mu możliwości działania w znacz-
nym zakresie niezależnie od konkurentów, kontra-
hentów oraz konsumentów (art. 4 pkt 10 ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów). Ustawa wpro-
wadza również wzruszalne domniemanie posiadania
pozycji dominującej, w przypadku gdy udział przedsię-
biorcy w rynku właściwym przekracza 40%. Jednak-
że z informacji posiadanych przez prezesa urzędu wy-
nika, że żadna z sieci sklepów nie posiada pozycji do-
minującej na krajowym rynku zaopatrzenia w arty-
kuły konsumpcyjne codziennego użytku, czyli rynku,
na którym działają sklepy wielkopowierzchniowe oraz
ich dostawcy. Tym samym żadnej z sieci sklepów nie
może zostać postawiony zarzut nadużywania pozycji
dominującej, ponieważ warunkiem koniecznym nad-
używania pozycji dominującej jest jej posiadanie.
Nic nie wskazuje również na to, by opisane zacho-
wania sieci sklepów były wynikiem zawarcia porozu-
mienia ograniczającego konkurencję. Należy wska-
zać, że działa na tym rynku wiele podmiotów, co
oznacza, że zawarcie antykonkurencyjnego porozu-
mienia na terenie całego kraju organizacyjnie byłoby
znacznie utrudnione, wręcz niemożliwe.
681
Warto w tym miejscu dodać, że od porozumień
w formie uzgodnionych działań należy odróżnić tzw.
zachowania paralelne. Polegają one na świadomym
dostosowywaniu się przedsiębiorców do zmienionych
warunków rynkowych, w tym do zachowań konku-
rentów. Jest to normalna reakcja rynkowa i nie jest
ona zakazana. Warunkiem uznania takich działań za
legalne jest ich adekwatność do nowej sytuacji na ryn-
ku (E. Modzelewska-Wąchal, „Ustawa o ochronie kon-
kurencji i konsumentów. Komentarz”, Warszawa
2002). Charakterystyczną cechą zachowań paralel-
nych jest brak – charakterystycznego dla zakazanego
porozumienia – elementu uzgodnienia, podjętego
w jakiejkolwiek formie (S. Gronowski, „Polskie prawo
antymonopolowe. Zarys wykładu”, Warszawa 1998).
Także w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości
podkreśla się, że wymóg niezależności nie odbiera pod-
miotom prawa inteligentnego przystosowywania się
do aktualnego lub przewidywanego zachowania kon-
kurentów (wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia
14 lipca 1981 r. w sprawie 172/80 Gerhard Zuchner vs.
Bayerische Vereinsbank AG; Zb. Orz. 1981 r.).
Niezależnie od powyższego pragnę również poin-
formować, że każda koncentracja przedsiębiorców
działających na rynku hipermarketów, supermarke-
tów i dyskontów, spełniająca warunki określone
w art. 13 ustawy o ochronie konkurencji i konsumen-
tów, wymaga wszczęcia i przeprowadzenia odpowied-
niego postępowania, w toku którego organ antymo-
nopolowy dokonuje wszechstronnej analizy wpływu
koncentracji przedsiębiorców na rynek właściwy.
Prezes urzędu kończy postępowanie decyzją zezwa-
lającą na dokonanie koncentracji, tylko gdy w toku
postępowania okaże się, że konkurencja na rynku nie
zostanie ograniczona. Podkreślenia wymaga, że or-
gan antymonopolowy poprzez kontrolę koncentracji
stale monitoruje rynek hipermarketów, supermarke-
tów oraz dyskontów, przeciwdziałając ukształtowa-
niu się takich stosunków, które powodowałyby ogra-
niczenie konkurencji i przy istnieniu których wzro-
słoby prawdopodobieństwo stosowania praktyk ogra-
niczających konkurencję.
Organ antymonopolowy może również podejmo-
wać działania przeciwko przedsiębiorcom, którzy na-
ruszają zbiorowe interesy konsumentów, czyli w sy-
tuacji, w której poprzez działanie przedsiębiorcy zo-
staje naruszony interes konsumentów, a nie przed-
siębiorców, co z oczywistych względów nie ma zasto-
sowania w opisanej przez panią poseł sytuacji, bo-
wiem podmiotami, w które ewentualnie może godzić
zachowanie sieci sklepów, są przedsiębiorcy.
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
682
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu rozporządzenia
o standardach okołoporodowych (14428)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 17 lutego 2010 r. (znak:
SPS-023-14428/10) w sprawie projektu rozporządze-
nia o standardach okołoporodowych uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace legislacyj-
ne mające na celu prawne uregulowanie standardu
opieki okołoporodowej. Aktualnie trwają konsultacje
społeczne projektu rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie standardu opieki okołoporodowej. W dniu
23 lutego upłynął termin zgłaszania uwag, niemniej
jednak nadal wpływają do ministerstwa uwagi co do
tego projektu, przesyłane drogą pocztową. Przedmio-
tem regulacji prawnej zawartej w wymienionym pro-
jekcie są zasady postępowania pracowników medycz-
nych opiekujących się kobietą w okresie fizjologicznej
ciąży, fizjologicznego porodu, połogu oraz opieki nad
noworodkiem. W projekcie tym uwzględniono możli-
wość wyboru przez kobietę miejsca porodu, w którym
będzie czuła się bezpiecznie i w którym świadczona
opieka realizowana jest przez osoby uprawnione. Za-
pis taki stwarza możliwość wyboru porodu w domu,
niemniej jednak zgodnie z opinią specjalistów zaleca
się prowadzenie porodu w warunkach szpitalnych,
z zagwarantowanym dostępem do wydzielonej dla
cięć cesarskich sali operacyjnej.
Pragnę poinformować, że wiele z przesłanych
uwag co do projektu rozporządzenia ministra zdro-
wia w sprawie standardu opieki okołoporodowej od-
nosi się do bezpieczeństwa porodu w domu. Ważkość
tych uwag wpłynie niewątpliwie na konieczność prze-
prowadzenia dalszych konsultacji i uzgodnień doty-
czących tego aspektu regulacji. W przypadku roz-
strzygnięć pozytywnych dla porodu w domu kolejnym
krokiem resortu będzie podjęcie formalnych działań
związanych z kwalifikacją tego świadczenia jako
świadczenia gwarantowanego. Uprzejmie informuję,
że zasady kwalifikowania świadczeń opieki zdrowot-
nej jako świadczeń gwarantowanych określone są
w rozdziale 1a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. z 2008 r. Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.). Po zakończeniu prac legisla-
cyjnych mających na celu wydanie rozporządzenia
w sprawie standardu opieki okołoporodowej zgodnie
z postanowieniami art. 31 c ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych minister zdrowia zleci prezesowi Agencji Oceny
Technologii Medycznych przygotowanie rekomenda-
cji dla porodów w warunkach pozaszpitalnych, w tym
także porodów w domu. Rekomendacje te będą mia-
ły rozstrzygający wpływ na potencjalne decyzje
w tym względzie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dodatkowej godziny pracy
nauczycieli (14429)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 17 lutego 2010 r.,
nr SPS-023-14429/10, w sprawie dodatkowej godziny
pracy nauczycieli, uprzejmie przekazuję następujące
wyjaśnienia.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szko-
łach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrektora, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.), to zajęcia
zwiększające szanse edukacyjne uczniów przeznaczo-
ne na pracę z uczniem zdolnym lub z uczniem mają-
cym trudności w nauce oraz zajęcia rozwijające zain-
teresowania uczniów. Zajęcia te powinny zatem wy-
chodzić naprzeciw indywidualnym potrzebom uczniów
poprzez udzielanie im pomocy w przezwyciężaniu
trudności, rozwijaniu zdolności lub pogłębianiu za-
interesowań, a także poprzez sprawowanie nad nimi
opieki, zależnie od potrzeb. Wspomagając się tymi
godzinami, szkoła podstawowa i gimnazjum może
również wzbogacić ofertę świetlicy. Podjęcie decyzji
w kwestii, jakie zajęcia będą realizowane w szkole
w ramach godzin, o których mowa w art. 42 ust. 2
pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela, należy do kompe-
tencji dyrektora szkoły. Realizacja powyższych go-
dzin nie jest obarczona ograniczeniami przepisów
w zakresie liczby uczniów uczestniczących w zaję-
ciach, tematyki, rozłożenia w czasie oraz formy re-
alizacji. Godzin tych nie można jednakże przezna-
czyć na zajęcia obowiązkowe, opiekę nad uczniami
podczas ich dowozu do szkoły, doraźne zastępstwa
oraz nauczanie indywidualne.
Na podstawie art. 35 ust. 1 i 2a–3 ww. ustawy,
w szczególnych wypadkach, podyktowanych wyłącz-

nie koniecznością realizacji programu nauczania lub
zapewnienia opieki w placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych, nauczyciel może być obowiązany do od-
płatnej pracy w godzinach ponadwymiarowych zgod-
nie z posiadaną specjalnością, których liczba nie
może przekroczyć 1/4 tygodniowego obowiązkowego
wymiaru godzin zajęć. Przydzielenie nauczycielowi
większej liczby godzin ponadwymiarowych może na-
stąpić wyłącznie za jego zgodą, jednak w wymiarze
nieprzekraczającym 1/2 tygodniowego obowiązkowe-
go wymiaru godzin zajęć. Przez godzinę doraźnego
zastępstwa rozumie się przydzieloną nauczycielowi
godzinę zajęć dydaktycznych, wychowawczych lub
opiekuńczych powyżej tygodniowego obowiązkowego
wymiaru godzin zajęć dydaktycznych, wychowaw-
czych lub opiekuńczych, której realizacja następuje
w zastępstwie nieobecnego nauczyciela. Wynagro-
dzenie za godziny ponadwymiarowe i za godziny do-
raźnych zastępstw wypłaca się według stawki osobi-
stego zaszeregowania nauczyciela, z uwzględnieniem
dodatku za warunki pracy.
Zgodnie z powyższym przeznaczanie godzin,
o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
Karta Nauczyciela, na doraźne zastępstwa jest nie-
zgodne z prawem. Na podstawie art. 91c ust. 2 ww.
ustawy spory o roszczenia ze stosunku pracy nauczy-
cieli, niezależnie od formy nawiązania stosunku pra-
cy, rozpatrywane są przez sądy pracy.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 33
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) ocena stanu i warunków działalności
dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej szkół, pla-
cówek i nauczycieli należy do organów sprawujących
nadzór pedagogiczny nad szkołami, natomiast w myśl
art. 34a ust. 2 pkt 2–3 ww. ustawy przestrzeganie
obowiązujących przepisów dotyczących bezpieczeń-
stwa i higieny pracy pracowników i uczniów oraz
przestrzegania przepisów dotyczących organizacji
pracy szkoły i placówki należą do kompetencji organu
prowadzącego szkołę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rozliczania środków
na badania diagnostyczne (14431)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, poseł na Sejm RP,
683
z dnia 3 grudnia 2009 r., w sprawie rozliczania środ-
ków na badania diagnostyczne, przekazaną przez
pana Krzysztofa Putrę, wicemarszałka Sejmu RP,
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14431/10,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, ze zm.) świadczeniobiorca ma zapewnione pra-
wo do świadczeń z zakresu badań diagnostycznych,
w tym medycznej diagnostyki laboratoryjnej, wyko-
nywanych na podstawie skierowania lekarza ubez-
pieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia
zdrowotnego, zakwalifikowanych jako świadczenie
gwarantowane.
Wykazy oraz warunki realizacji świadczeń gwa-
rantowanych w poszczególnych zakresach świadczeń
opieki zdrowotnej zawarte zostały w rozporządze-
niach ministra zdrowia, wydanych na podstawie
art. 31d ww. ustawy. Natomiast szczegółowe zasady
rozliczania i finansowania tych świadczeń określają
zarządzenia prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawie zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach świadczeń.
Odnosząc się do kwestii podnoszonych w przed-
miotowej interpelacji dotyczących kierowania pacjen-
tów na badania diagnostyczne, uprzejmie wyjaśniam,
iż według zapisów § 8 ust. 1 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484) świadczeniobiorca
zobowiązany jest do zapewnienia udzielania świad-
czeń w sposób kompleksowy, w szczególności obejmu-
jących wykonanie niezbędnych badań, w tym badań
laboratoryjnych i diagnostyki obrazowej, oraz proce-
dur medycznych związanych z udzielaniem tych
świadczeń.
Ponadto, zgodnie z warunkami realizacji świad-
czeń opieki zdrowotnej, świadczeniodawca ma obo-
wiązek zapewnić udzielanie świadczeń w sposób
kompleksowy, w szczególności obejmujący wykonanie
niezbędnych badań, w tym badań laboratoryjnych
i diagnostyki obrazowej, oraz procedur medycznych
związanych z udzielaniem tych świadczeń. Jednocze-
śnie lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, kierując
świadczeniobiorcę do poradni specjalistycznej lub do
leczenia szpitalnego, obowiązany jest dołączyć do
skierowania wyniki badań diagnostycznych i prze-
prowadzonych konsultacji, będące w jego posiada-
niu, umożliwiające lekarzowi ubezpieczenia zdro-
wotnego lub felczerowi ubezpieczenia zdrowotnego
kierującemu postawienie wstępnego rozpoznania
stanowiącego przyczynę skierowania, a także istotne
informacje o dotychczasowym leczeniu specjalistycz-
nym lub szpitalnym oraz zastosowanym leczeniu.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
możliwości wprowadzenia zmian w systemie finan-
sowania świadczeń lekarza podstawowej opieki zdro-
684
wotnej, tak aby wydzielić pieniądze przeznaczone na
badania specjalistyczne oraz profilaktykę, uprzejmie
wyjaśniam, iż w ocenie płatnika świadczeń – Naro-
dowego Funduszu Zdrowia – brak jest racjonalnych
przesłanek do realizacji ww. zmiany finansowania
świadczeń. Według Narodowego Funduszu Zdrowia
obecnie obowiązujące zasady finansowania przed-
miotowych świadczeń są czytelne dla świadczenio-
dawców i świadczeniobiorców oraz w systemie rozli-
czeń z realizacji umowy o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej, nie powodują kolizyjności z przepisami
prawa.
Należy także przypomnieć, iż działania zmierza-
jące do wydzielenia puli środków na finansowanie
badań diagnostycznych w podstawowej opiece zdro-
wotnej podjęte zostały przez regionalne kasy cho-
rych, które w roku 2001 wprowadziły warunkami
umowy podział rocznej stawki kapitacyjnej na część
przeznaczoną na finansowanie badań diagnostycz-
nych (15%) i pozostałe koszty udzielania świadczeń.
Przyjęte rozwiązanie nie sprawdziło się jednak w prak-
tyce, zaś zasady rozliczeń realizacji umowy stały się
w efekcie w woj. wielkopolskim przedmiotem skargi
złożonej przez świadczeniodawców do prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów jako sprzecz-
ne z przepisami obowiązującej ustawy w tym zakre-
sie. Powyższe spowodowało, iż ostatecznie regionalne
kasy chorych odeszły od egzekwowania od świadcze-
niodawców rozliczania środków przeznaczonych na
finansowanie badań diagnostycznych, a także okre-
ślania w umowie wyodrębnionej puli środków na ich
finansowanie.
Mając na względzie przedstawione powyżej in-
formacje, uprzejmie wyjaśniam, iż ocena procesu
diagnostyczno-terapeutycznego i wskazanie nie-
zbędnych działań, które muszą być podjęte do jego
prawidłowej realizacji, pozostają w gestii lekarza
prowadzącego. Przepisy określające zasady wyko-
nywania zawodu lekarza i sprawowanego nad jego
wykonywaniem nadzoru merytorycznego zawarte
zostały w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136,
poz. 857, ze zm.) oraz ustawie z dnia 17 maja 1989 r.
o izbach lekarskich (Dz. U. z 1989 r. Nr 30, poz. 158,
ze zm.). Według zapisów art. 4 ustawy o zawodach
lekarza i lekarza dentysty lekarz ma obowiązek wy-
konywać zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej
wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środ-
kami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia cho-
rób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z na-
leżytą starannością.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy sali gimnastycznej
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
(14432)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
przekazaną pismem z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn.
SPS-023-14432/10) w sprawie budowy sali gimna-
stycznej Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toru-
niu uprzejmie informuję, co następuje.
Minister sportu i turystyki na mocy ustawy z dnia
19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201,
poz. 1540) jest dysponentem środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej. Gospodarowanie funduszem
zostało określone w rozporządzeniu ministra sportu
z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania za-
dań ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej (Dz. U. Nr. 134, poz. 944, z późn. zm.). Zgodnie
z powołanym rozporządzeniem środki Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej przeznacza się na dofi-
nansowanie modernizacji, remontów i inwestycji
obiektów sportowych oraz rozwijanie sportu wśród
dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych.
Modernizacja, remonty i inwestycje obiektów spor-
towych dofinansowywane są w ramach dwóch pro-
gramów, tj.:
— wojewódzkich programów rozwoju bazy spor-
towej uchwalanych przez sejmiki województw (np.:
kryte pływalnie, hale sportowe stadiony, terenowe
urządzenia sportowe, sale gimnastyczne); podmioty
ubiegające się o dofinansowanie w ramach tego pro-
gramu zgłaszają wnioski o wpisanie sportowych przed-
sięwzięć inwestycyjnych do programu rozwoju woje-
wódzkiej bazy sportowej właściwych urzędów mar-
szałkowskich,
— programu inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu opracowanego przez ministra właściwego
do spraw kultury fizycznej i sportu; określa on stra-
tegiczne cele i główne kierunki działania w zakresie
rozwoju bazy sportowej dla poszczególnych dyscyplin
sportu; opracowywany jest w oparciu o potrzeby in-
westycyjne przedstawione przez Centralny Ośrodek
Sportu, akademie wychowania fizycznego oraz pol-
skie związki sportowe, tworząc jednocześnie infra-
strukturę zaplecza szkoleniowo-treningowego dla
kadry narodowej i olimpijskiej oraz obiekty służące
organizacji imprez sportowych najwyższej rangi; kwa-
lifikowania zadań do programu inwestycji o szczegól-
nym znaczeniu dla sportu dokonuje Komisja do
Spraw Strategicznych Inwestycji Sportowych.
Przedstawione przez panią poseł założenia funk-
cjonalno-użytkowe planowanego do realizacji zada-
nia inwestycyjnego pn. „Budowa Uniwersyteckiego
Centrum Sportowego przy Uniwersytecie Mikołaja
Kopernika w Toruniu”, tj. wykorzystanie kompleksu

głównie do prowadzenia zajęć wychowania fizyczne-
go, zajęć o charakterze rekreacyjnym i sportu ama-
torskiego, nie wpisują się w strategię programu in-
westycji o szczególnym znaczeniu dla sportu. Ze
względu na dydaktyczny i rekreacyjny charakter
pozwalają jedynie na aplikację o dofinansowanie ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
w ramach programu rozwoju wojewódzkiej bazy
sportowej.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie produktów leczniczych
dopuszczonych do sprzedaży poza aptekami
(14433)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Anny Sobeckiej z dnia 17 lutego 2010 r. nr SPS-023-
-14433/10 uprzejmie informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335) zostało wydane
na podstawie art. 71 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), który stanowi,
iż minister właściwy do spraw zdrowia określi w dro-
dze rozporządzenia wykazy produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych.
Treść przedmiotowego rozporządzenia jest zgodna
z brzmieniem delegacji ustawowej, na podstawie któ-
rej zostało ono wydane.
Przedmiotowe rozporządzenie jest wykonaniem
kryteriów zawartych w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.) – zawartość ww. rozporządze-
nia o wykazie była uwarunkowana przedmiotowymi
kryteriami i to właśnie rozporządzenie o kryteriach
wprowadziło zmiany w katalogu leków w obrocie po-
zaaptecznym.
685
Wydanie ww. rozporządzenia nie jest związane
z wprowadzeniem w życie tzw. Codex Alimentarius.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ze względu
na zgłoszone przez podmioty odpowiedzialne oraz
podmioty monitorujące rynek farmaceutyczny uwagi
do wykazu poszczególnych produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych,
w ministerstwie rozpoczęto prace legislacyjne mające
na celu aktualizację rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wykazu pro-
duktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do
obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335).
Przewiduje się, iż przedmiotowy projekt noweli-
zacji zastąpi wykaz w postaci enumeratywnie wymie-
nionych produktów leczniczych substancjami aktyw-
nymi wchodzącymi w skład produktów leczniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wysłania dodatkowych żołnierzy
do Afganistanu (14434)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie wy-
słania dodatkowych żołnierzy do Afganistanu (SPS-
-023-14434/10), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Zaangażowanie Polski w misję w Afganistanie
wynika z założeń i celów zdefiniowanych w dokumen-
tach strategicznych dotyczących bezpieczeństwa oraz
obronności państwa. Należą do nich „Strategia bez-
pieczeństwa narodowego Rzeczypospolitej Polskiej”
z listopada 2007 r. oraz „Strategia udziału Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w operacjach między-
narodowych” ze stycznia 2009 r.
Nasz udział w tej misji służy utrzymaniu spójno-
ści, wiarygodności i efektywności Organizacji Trak-
tatu Północnoatlantyckiego, która niezmiennie po-
zostaje zasadniczym filarem bezpieczeństwa Polski.
Angażując się w tę kluczową dla NATO misję, Polska
potwierdza swą wiarygodność jako odpowiedzialnego
członka społeczności międzynarodowej, aktywnego
w umacnianiu bezpieczeństwa międzynarodowego.
Demonstruje przywiązanie do zasady solidarności
686
członków sojuszu, fundamentalnej dla efektywności
jego działania. Obecność ta stanowi także ważny
wkład w walkę z międzynarodowym terroryzmem,
zjawiskiem stanowiącym zagrożenie także dla pol-
skich obywateli, zarówno w kraju, jak i za granicą.
Jednym z celów afgańskiej misji Międzynarodowych
Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) jest zapobieże-
nie sytuacji, w której Afganistan, po ewentualnym
przedwczesnym wycofaniu się tych sił, stałby się te-
rytorium odtwarzania zdolności grup terrorystycz-
nych ukierunkowanych na prowadzenie ataków
w Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki.
Wspieranie przez Polskę inicjatyw Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego wzmacnia naszą
pozycję w zabiegach o realizację przedsięwzięć klu-
czowych z polskiego punktu widzenia. Dotyczy to
m.in. intensyfikacji wysiłków służących rozwojowi
narzędzi i mechanizmów na potrzeby kolektywnej
obrony, w postaci szczególnie istotnej dla Polski re-
gularnej aktualizacji planów wzmocnienia obrony
naszego państwa czy też realizacji ćwiczeń służących
usprawnieniu zdolności do wypełniania zadań zwią-
zanych ze wspólną obroną.
Nasza aktywność w Afganistanie jest pomocnym
argumentem w dyskusji na temat zaangażowania
poszczególnych państw członkowskich w działania
NATO. Tym samym zwiększa szanse na równomier-
ne rozlokowanie elementów sojuszniczej infrastruk-
tury na terytoriach państw członkowskich, w tym
Polski, czy kontynuowaniu realizacji w naszym kra-
ju inwestycji finansowanych bądź współfinansowa-
nych ze środków sojuszu. Argument ten znalazł wy-
raźne potwierdzenie m.in. w decyzji ministrów obro-
ny państw NATO z czerwca 2009 r. dotyczącej loka-
lizacji w Bydgoszczy batalionu łączności, mającego
istotne znaczenie dla wypełniania przez Organizację
Traktatu Północnoatlantyckiego wyznaczonych za-
dań operacyjnych.
Istotną konsekwencją zaangażowania Polski
w Afganistanie jest ponadto zwiększone współdzia-
łanie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej z siłami
sojuszu, dynamizacja transformacji i modernizacji
naszego wojska, w tym zwiększanie jego mobilności,
a także zdolności do pozyskania na potrzeby polskich
żołnierzy nowoczesnego wyposażenia i uzbrojenia.
Stanowi ponadto swoisty, prowadzony w realnych
warunkach, test dla sprzętu oraz sprawdzian pozio-
mu wyszkolenia żołnierzy, co jest pomocne w okre-
ślaniu kierunków rozwoju i modernizacji oraz trans-
formacji polskiej armii. W efekcie polska armia jest
lepiej przygotowana do sprostania współczesnym za-
grożeniom i wyzwaniom. Praktycznym wymiarem
uczestnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w misji NATO w Afganistanie jest poznawanie przez
polskich żołnierzy procedur i mechanizmów podej-
mowania decyzji militarnych w realnym środowisku
bojowym, a także praktyczne ćwiczenie we współ-
działaniu z sojuszniczymi siłami zbrojnymi. Polscy
oficerowie i żołnierze doskonalą swoje umiejętności
profesjonalne oraz językowe, które w przyszłości pro-
centować będą stałym podnoszeniem zdolności bojo-
wych polskich Sił Zbrojnych.
Rekomendując zwiększenie Polskiego Kontyn-
gentu Wojskowego w Afganistanie o sześciuset żoł-
nierzy w miejscu misji oraz czterystu żołnierzy
w odwodzie w kraju, resort obrony narodowej kie-
ruje się istniejącą w NATO tendencją, związaną
z przyjęciem nowej doktryny działania w Afganista-
nie, polegającą na szkoleniu i wyposażaniu afgań-
skich sił bezpieczeństwa w celu szybkiego stworze-
nia warunków do przejęcia przez te siły odpowie-
dzialności za sytuację bezpieczeństwa w kraju. Na
poziomie prowincji Ghazni, gdzie stacjonuje Polski
Kontyngent Wojskowy, oznacza to konieczność zwięk-
szenia liczby zespołów szkoleniowych, kształcących
afgańskie wojsko i policję, przy zachowaniu skutecz-
ności bojowej całości kontyngentu. Zwiększenie li-
czebności polskiego wojska w rejonie misji służy
zatem szybszej realizacji celu misji oraz zwiększeniu
bezpieczeństwa żołnierzy pełniących tam służbę.
Ten sam cel przyświeca wyposażeniu polskiego kon-
tyngentu w dodatkowe uzbrojenie i sprzęt wojskowy,
przede wszystkim w kołowe transportery opance-
rzone Rosomak, samoloty bezpilotowe oraz dodat-
kowe śmigłowce Mi-17 i Mi-24.
Reasumując, można stwierdzić, że sam udział Pol-
ski w misji NATO w Afganistanie ma zasadniczy
wpływ na bezpieczeństwo i strategicznie pojmowany
interes naszego kraju, którego zabezpieczeniu służy
udział w światowych strukturach bezpieczeństwa,
takich jak Organizacja Traktatu Północnoatlantyc-
kiego. Zwiększenie kontyngentu wynika głównie
z potrzeb operacyjnych związanych z uwarunkowa-
niami misji oraz chęcią wykonania przyjętych zadań
w sposób możliwie najsprawniejszy i najszybszy.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie odliczania podatku VAT (14435)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 17 lutego 2010 r. nr SPS-023-
-14435/10, przy którym przesłana została interpela-
cja pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie odliczania

podatku VAT w kontekście wyroku Europejskiego
Trybunału Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2008 r.
w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o., uprzejmie in-
formuję:
W związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedli-
wości Wspólnot Europejskich (TSWE) z dnia 22 grud-
nia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o.,
w którym Trybunał zakwestionował dokonane po
przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej rozsze-
rzenie zakresu wcześniej stosowanych wyłączeń
w zakresie możliwości odliczania podatku VAT na-
liczonego przy zakupie paliwa do samochodu wyko-
rzystywanego do działalności gospodarczej, mini-
ster finansów wydał ogólną interpretację z dnia
13 lutego 2009 r. nr PT3/812/4/15/CZE/09/185
uwzględniającą tezy ww. wyroku.
Interpretacja ta zawiera wyjaśnienia związane
z odliczaniem podatku od towarów i usług z tytułu
nabycia zarówno pojazdów samochodowych, jak i pa-
liwa wykorzystywanego do ich napędu i odnosi się
ona do możliwości rozliczeń w tym podatku w odnie-
sieniu do zakupów dokonanych w poprzednich okre-
sach (przed wydaniem tej interpretacji), jak i w przy-
padku dokonywania bieżących zakupów ww. pojaz-
dów oraz paliwa wykorzystywanego do ich napędu.
A zatem stosowanie przepisów ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług w kontekście
ww. wyroku Trybunału oraz ww. interpretacji ogól-
nej wydanej przez ministra finansów nie powinno
budzić wątpliwości również w odniesieniu do pojaz-
dów nabywanych w ramach umów leasingu.
Dyrektorzy izb skarbowych, w imieniu ministra
finansów, na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), wydają w zakresie stoso-
wania przepisów prawa interpretacje, które dotyczą
indywidualnych spraw podatników i odnoszą się do
konkretnego stanu faktycznego lub zdarzenia przy-
szłego zawartego we wniosku składanym przez podat-
ników. Wydane przez dyrektorów izb skarbowych in-
terpretacje podlegają ocenie (weryfikacji) na zasadach
i w trybach określonych w przepisach ww. ustawy Or-
dynacja podatkowa i w przypadku stwierdzenia ich
nieprawidłowości przepisy ustawy Ordynacja podat-
kowa przewidują możliwość zmiany takich interpre-
tacji w każdym czasie. Ponadto podatnikowi, na pod-
stawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o po-
stępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), przysługuje prawo do
wniesienia skargi na wydaną interpretację przepisów
prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z pra-
wem, po uprzednim wezwaniu organu, który wydał
interpretację, do usunięcia naruszenia prawa.
Nie są mi znane przypadki, w których upoważnie-
ni przez ministra finansów dyrektorzy izb skarbo-
wych w wydawanych interpretacjach indywidualnych
nie stosują się do ww. interpretacji ogólnej wydanej
przez ministra finansów. Jeżeli pani poseł są znane
przypadki niestosowania się do powyższej interpre-
tacji ministra finansów przez organy podatkowe,
687
uprzejmie proszę o przekazanie informacji celem pod-
jęcia stosowanych działań.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż przewiduje się wprowadzenie stosowanych zmian
w ww. ustawie o podatku od towarów i usług, tak
aby wykładnia przepisów określających prawo do
odliczenia podatku wynikała bezpośrednio z tej
ustawy, a nie z ww. wyroku i interpretacji ogólnej
ministra finansów. Zmiany te powinny mieć kom-
pleksowy charakter.
Jednocześnie wskazuję, że Polska złożyła wniosek
o uzyskanie derogacji na stosowanie szczególnego
środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. l lit. a
oraz art. 168 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz. Urz. UE E 347 z 11 grudnia
2006 r., str. l, z późn. zm.) w zakresie wprowadzenia
czasowego ograniczenia w odliczaniu podatku nali-
czonego od pojazdów samochodowych nią objętych.
Po zakończeniu prac w organach unijnych nad tym
wnioskiem zostaną podjęte w resorcie finansów pra-
ce legislacyjne w przedmiotowej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kontraktu na zakup
nowych samolotów dla Sił Powietrznych (14436)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
kontraktu na zakup nowych samolotów dla Sił Po-
wietrznych (SPS-023-14436/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do pytania pani poseł Anny Sobec-
kiej dotyczącego powodów, dla których ministerstwo
zobowiązało się wpłacić zaliczkę firmie Polskie Za-
kłady Lotnicze sp. z o.o. w Mielcu, pragnę poinformo-
wać, iż stanowiło to konsekwencję negocjacji warun-
ków umowy zawartej w dniu 10 grudnia 2008 r. mię-
dzy ministrem obrony narodowej i wymienionym
podmiotem na dostawę samolotów pasażersko-trans-
portowych PZL M28B/PT Bryza z silnikami PWC
PT6A-65B. Z uwagi na uzyskane w czasie negocjacji
znaczne zmniejszenie ceny dostawy, zamawiający zo-
bowiązał się udzielić wykonawcy przedpłaty na za-
kup elementów kompletujących i materiałów nie-
688
zbędnych do wykonania samolotów oraz na usługi
kooperacyjne.
Nawiązując z kolei do zawartego w interpelacji
pani poseł Anny Sobeckiej stwierdzenia, iż kontrole-
rzy Najwyższej Izby Kontroli uznali, że zakład
w Mielcu nie zapewnił gwarancji bankowej na całość
wpłaconej przez Skarb Państwa zaliczki, pragnę pod-
kreślić, iż protokół NIK z kontroli budżetu resortu
obrony narodowej w 2008 r. nie zawiera takiej kon-
kluzji. Natomiast zwrócono w nim uwagę na fakt, iż
w pierwotnej umowie zakupu samolotów Bryza nie
przewidziano hipotetycznej sytuacji, w której strony
przed dniem 1 stycznia 2009 r. nie doszłyby do poro-
zumienia w sprawie powiększenia gwarancji ewen-
tualnego zwrotu przedpłaty, a przez to po dniu 1 stycz-
nia 2011 r. gwarancja ta mogłaby ulec pomniejszeniu
o ok. 20 mln zł w stosunku do faktycznie dokonanej
sumarycznej płatności. Ministerstwo Obrony Naro-
dowej uznało tę uwagę NIK za słuszną i dlatego
w aneksie do umowy wprowadzono klauzulę dotyczą-
cą obligatoryjnego, obowiązującego w całym okresie
funkcjonowania umowy, wstrzymania płatności ma-
jących charakter przedpłaty – w przypadku braku
gwarancji jej zwrotu.
Ponadto należy wskazać, iż mimo faktu, że wyko-
nawca już w grudniu 2008 r. formalnie zagwaranto-
wał zwrot przedpłaty do wysokości jej pierwszej tran-
szy, tj. 184 mln zł (zgodnie z umową płatność drugiej
transzy była zależna od rozszerzenia tej gwarancji),
to zamawiający tej ani żadnej innej płatności tytułem
przedpłaty wówczas nie dokonał, co potwierdza pro-
tokół Najwyższej Izby Kontroli,
Stosowanie przedpłaty przy zakupie towarów
oraz usług jest powszechnym i celowym działaniem
stosowanym w transakcjach handlowych, zgodnym
z polskim prawem. Zaliczka (przedpłata) zamawia-
jącego spełnia podwójną rolę – z jednej strony sta-
nowi dla wykonawcy finansową gwarancję realizacji
umowy, z drugiej – zabezpiecza zamawiającego,
w tym przypadku resort obrony narodowej, przed
wzrostem wartości umowy z powodu kosztów finan-
sowania ewentualnych kredytów zaciągniętych
w poczet wstępnych zobowiązań.
Mając na uwadze potencjalną możliwość narusze-
nia przepisów podczas udzielania zamówienia na za-
kup samolotów Bryza, w latach 2008 i 2009 procedu-
ra zamówienia kilkukrotnie została poddana spraw-
dzeniu, między innymi przez Departament Kontroli,
Biuro do Spraw Procedur Antykorupcyjnych MON
oraz przez Naczelną Prokuraturę Wojskową (dwu-
krotnie), a także Najwyższą Izbę Kontroli. Naczelna
Prokuratura Wojskowa w obu przypadkach nie dopa-
trzyła się naruszenia przepisów prawa. Ponadto żad-
na z wymienionych instytucji kontrolujących nie
przedstawiła jakichkolwiek zastrzeżeń do rodzaju,
wielkości i okresu prefinansowania (przedpłaty) za-
stosowanego przy zakupie wspomnianych samolotów
– ani w umowie z grudnia 2008 r., ani po jej anekso-
waniu w czerwcu 2009 r.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie płacenia za usługi medyczne
wykonane ponad limity określone w umowach
między szpitalami a NFZ (14437)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 30 listopada 2009 r.,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14437/10), w spra-
wie płacenia za usługi medyczne wykonane ponad
limity określone w umowach miedzy szpitalami
a NFZ uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
W odniesieniu do kwestii tzw. nadwykonań nale-
ży wskazać, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1
oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz
kwotę zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia
wobec świadczeniodawcy. W związku z tym, co do
zasady, świadczenia są finansowane przez Narodowy
Fundusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatko-
wych świadczeń zrealizowanych ponad limit określo-
ny umową może być rozważana w konkretnej sytu-
acji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami fi-
nansowymi. Powyższe wynika również z konstrukcji
przepisów art. 118 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej, dotyczących gospodarki finanso-
wej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy
o świadczeniach, łączna suma zobowiązań Narodo-

wego Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych
ze świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Należy jednocześnie pamiętać, że duża liczba
świadczeń udzielanych przez świadczeniodawców nie
powinna być zaliczana do ww. świadczeń w stanach
nagłych lub nielimitowanych. W takich przypadkach,
stosownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach, świadczeniodawca zobowiązany jest do pro-
wadzenia list oczekujących na planowe świadczenia.
W związku z powyższym kierujący placówką lub inne
osoby odpowiedzialne za organizację pracy zakładu
opieki zdrowotnej powinni uwzględnić w ramach
ustalonego planu umowy zarówno realizację świad-
czeń planowych, jak i nagłych – w odpowiednich czę-
ściach. Kwestia ta powinna być rozważana w odnie-
sieniu do konkretnego zakładu opieki zdrowotnej
i ma bezpośredni związek z jakością zarządzania tym
zakładem.
Należy jednocześnie wziąć pod uwagę, iż z chwilą
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej umowa taka tworzy cywilnoprawny stosunek
zobowiązaniowy, z którego wynikają uprawnienia
i obowiązki stron. Taka umowa również podlega oce-
nie na gruncie prawa cywilnego, w tym art. 56 K.c.,
z którego wynika, iż czynność prawna wywołuje nie
tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które
wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego
i z ustalonych zwyczajów. Ustawowy obowiązek
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej wynika bo-
wiem m.in. z art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.), z art. 30 ustawy z dnia 5 grud-
nia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty
(Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, z późn. zm.), z art. 19
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych. Na przepis art. 56
K.c. jako podstawę rozliczenia świadczeń ponadlimi-
towych zwrócił również uwagę Sąd Najwyższy w wy-
rokach z dnia 18 stycznia 2006 r. (sygn. akt V CSK
60/05) oraz z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. akt IV
CSK 158/05). W związku z tym, iż umowa (czynność
prawna) o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
kreuje cywilnoprawny stosunek zobowiązaniowy,
689
stosunek ten podlega również ocenie i mechanizmom
na gruncie prawa cywilnego, w tym regulacjom za-
kładającym możliwość dokonywania ugód w zakresie
roszczeń z tego stosunku wynikających.
Na podstawie przepisu art. 917 Kodeksu cywilne-
go należy wskazać, iż ugoda jest dwustronną czyn-
nością prawną, przez którą strony czynią sobie wza-
jemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi
stosunku prawnego. Należy podkreślić, iż umowa cy-
wilnoprawna jest jednym ze sposobów ukształtowa-
nia stosunku prawnego. Wygaśnięcie umowy (np. upływ
terminu, na który została zawarta) nie oznacza jed-
nakże wygaśnięcia stosunku prawnego. Z umowy
mogą bowiem wynikać wierzytelności, które kształ-
tują stosunek zobowiązaniowy pomiędzy wierzycie-
lem oraz dłużnikiem, który może trwać niezależnie
od tego, czy termin obowiązywania umowy stanowią-
cej źródło uprawnień i obowiązków stron tej umowy
upłynął czy też nie. Wierzytelności wynikających
z umowy można bowiem dochodzić, co do zasady, do
czasu, gdy się nie przedawnią, co może nastąpić rów-
nież w chwili, w której umowa stanowiąca źródło po-
wstania wierzytelności nie będzie już obowiązywać.
Stosunek zobowiązaniowy będzie jednakże nadal
trwał tak długo, jak długo po stronie dłużnika będzie
istniał obowiązek zapłaty, a po stronie wierzyciela
uprawnienie do żądania uiszczenia odpowiedniej
kwoty.
W związku z powyższym na gruncie obowiązu-
jących przepisów prawa, tj. art. 917 Kodeksu cywil-
nego, stosowanego również do umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (art. 155 ust. 1 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych), możliwe jest rozliczenie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych
ponad kwotę zobowiązania określonego w umowie.
Mając na względzie powyższe, za niezasadną i nie-
celową uznać należy ewentualną nowelizację usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dotacji dla bezrobotnych
na rozpoczęcie działalności gospodarczej
(14438)
W związku z przekazaną przy piśmie, znak: SPS-
-023-14438/10, z dnia 17 lutego 2010 r. interpelacją
poseł Anny Sobeckiej w sprawie dotacji dla bezrobot-
690
nych na rozpoczęcie działalności gospodarczej uprzej-
mie informuję.
Zgodnie z art. 109 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) środki
Funduszu Pracy na podejmowanie działalności go-
spodarczej przez bezrobotnych przekazywane są sta-
rostom w łącznej puli środków na realizację zadań
aktywnego przeciwdziałania bezrobociu. O ich prze-
znaczeniu na poszczególne formy aktywizacji bezro-
botnych decyduje starosta (prezydent miasta na pra-
wach powiatu) po zasięgnięciu opinii powiatowej
rady zatrudnienia. Dotacje na podejmowanie działal-
ności gospodarczej cieszą się dużym zainteresowa-
niem bezrobotnych, a ta forma aktywizacji, choć naj-
droższa (maksymalny pułap wsparcia to obecnie
kwota 19,5 tys. zł.), charakteryzuje się największą,
100-procentową, efektywnością zatrudnieniową.
Kwoty limitu dla województw na rok 2010 są już
znane (znacznie większe niż w roku 2009), a mar-
szałkowie województw otrzymali je bezpośrednio po
opublikowaniu ustawy budżetowej, której integralną
część stanowi plan finansowy Funduszu Pracy. Od
sprawności działania marszałka i sejmiku samorzą-
dowego województwa – określającego kryteria po-
działu – zależy, kiedy samorządy powiatowe danego
województwa otrzymują decyzje limitowe na rok 2010
dokonane zgodnie z § 7 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 17 lipca 2009 r. w sprawie algorytmu
ustalania kwot środków Funduszu Pracy na finan-
sowanie zadań w województwie (Dz. U. Nr 123, poz.
1019). Podział w województwach opolskim i kujaw-
sko-pomorskim został dokonany i tamtejsze samo-
rządy powiatowe otrzymały już decyzje limitowe.
Informuję, że przed otrzymaniem decyzji limito-
wych urzędy pracy uzyskują na bieżąco środki na
realizację zadań, miesięcznie w wysokości 1/12 limi-
tu roku ubiegłego, a następnie w trakcie roku, gdy
środki algorytmowe okazują się niewystarczające,
mogą wnioskować i otrzymywać dodatkowe środki
z rezerwy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji kadrowej
w państwowych spółkach (14440)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 29 stycznia 2010 r. (SPS-023-14440/10), w spra-
wie sytuacji kadrowej w spółkach Skarbu Państwa
w związku z raportem Najwyższej Izby Kontroli
o wynikach kontroli sprawowania nadzoru właści-
cielskiego w spółkach z większościowym udziałem
Skarbu Państwa, uprzejmie informuję, że minister-
stwo każdorazowo analizuje oceny i uwagi Najwyż-
szej Izby Kontroli w celu wyeliminowania stwierdzo-
nych nieprawidłowości w pracy urzędu.
Odnosząc się do zarzutu zbyt częstych zmian ka-
drowych spółek z udziałem Skarbu Państwa, pragnę
poinformować, że w okresie objętym kontrolą Naj-
wyższej Izby Kontroli, od dnia powołania mojej oso-
by na stanowisko ministra skarbu państwa, tj. od
16 listopada 2007 r., rady nadzorcze przeprowadziły
w spółkach wymienionych przez panią poseł w in-
terpelacji w sumie sześć postępowań kwalifikacyj-
nych, w wyniku których dokonały zmian w składach
zarządów. W miejsce odwołanych członków zarządu
zostali powołani:
— Nafta Polska SA: w dniu 10.01.2008 r. – prezes
i dwóch członków zarządu,
— Zakłady Tworzyw Sztucznych „Gamrat” SA
z siedzibą w Jaśle: w dniu 8.12.2007 r. – prezes (man-
dat poprzedniego wygasł wskutek zgonu), w dniu
10.09.2008 r. – jeden członek zarządu,
— Zakłady Azotowe Puławy SA: w dniu 1.04.2008 r.
– prezes, w dniu 1.08.2008 r. – dwóch członków za-
rządu,
— Totalizator Sportowy SA: w dniu 17.03.2008 r.
- prezes i jeden członek zarządu.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że
najwięcej zmian w organach zarządów spółek opisa-
nych w raporcie Najwyższej Izby Kontroli dokonano
przed 2008 r.
Ministerstwo Skarbu Państwa stoi na stanowi-
sku, że zbyt częste zmiany w organach spółek,
zwłaszcza w czasie trwania kadencji, mogą mieć ne-
gatywny wpływ na sytuację ekonomiczno-finansową
spółek.
Mając ten fakt na uwadze, obecnie postępowania
kwalifikacyjne na członków zarządu prowadzone są,
zasadniczo, w związku z upływem kadencji lub inny-
mi przyczynami leżącymi po stronie członków zarzą-
du, w tym w związku z negatywną oceną działalności
tych osób w zarządzie i złymi wynikami osiąganymi
przez spółkę.
Odnosząc się do uwagi Najwyższej Izby Kontroli,
że powoływane osoby nie zawsze dysponowały od-
powiednim przygotowaniem, pragnę zauważyć, że
opisana w raporcie sytuacja dotyczyła członka za-
rządu spółki Totalizator Sportowy SA powołanego
w 2006 r.
W celu ustabilizowania sytuacji kadrowej w spół-
kach w Ministerstwie Skarbu Państwa szczególny
nacisk kładziony jest na przestrzeganie przepisów
regulujących zasady i tryb ustalania składów orga-
nów spółek, tj. Kodeksu spółek handlowych i ustawy
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, ze zm.) oraz
rozporządzeń i aktów wewnętrznych.

Zgodnie z przepisami art. 368 § 4 oraz 201 § 4
Kodeksu spółek handlowych członków zarządu w spół-
ce akcyjnej powołuje i odwołuje rada nadzorcza (czło-
nek zarządu może być odwołany lub zawieszony
w czynnościach również przez walne zgromadzenie),
zaś w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zgro-
madzenie wspólników, chyba że statut/umowa spółki
stanowi inaczej.
Jednocześnie, zgodnie z przepisami ustawy o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji, w spółkach powstałych
w wyniku komercjalizacji, w których ponad połowa
akcji/udziałów należy do Skarbu Państwa, członków
zarządu powołuje rada nadzorcza.
Kwalifikacja i rekrutacja prezesa i członków zarzą-
du w jednoosobowych spółkach Skarbu Państwa oraz
spółkach z większościowym udziałem Skarbu Pań-
stwa odbywa się w trybie postępowania kwalifikacyj-
nego, które organizuje i przeprowadza rada nadzorcza
spółki. Postępowanie kwalifikacyjne jest preferowane
także przy powoływaniu zarządów w spółkach z więk-
szościowym udziałem Skarbu Państwa powstałych
w innym trybie niż komercjalizacja.
Celem postępowania kwalifikacyjnego jest dobór
kompetentnych osób w sposób zgodny z kryteriami
merytorycznymi zawartymi w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 18 marca 2003 r. w sprawie prze-
prowadzania postępowania kwalifikacyjnego na sta-
nowisko członka zarządu w niektórych spółkach han-
dlowych (Dz. U. Nr 55, poz. 476). Rady nadzorcze
ustalają kandydatom szczegółowe wymagania, ade-
kwatnie do charakteru stanowiska, specyfiki bran-
ży/spółki oraz zakresu odpowiedzialności wynikają-
cej z pełnionej funkcji w zarządzie.
Przy wyborze kandydatów na członków zarządu
rada nadzorcza bierze pod uwagę wykształcenie,
kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, z uwzględ-
nieniem dotychczasowych efektów pracy. W przypad-
ku kandydatów aktualnie sprawujących funkcje
członka zarządu rada nadzorcza dokonuje oceny dzia-
łalności kandydata za cały okres zajmowania przez
niego stanowiska.
Tryb wyłaniania i powoływania członków rad nad-
zorczych odbywa się na podstawie obowiązujących
w Ministerstwie Skarbu Państwa przepisów i zarzą-
dzeń wewnętrznych. Wraz z wejściem w życie zarzą-
dzenia nr 45 ministra skarbu państwa z dnia 6 grud-
nia 2007 r. w sprawie zasad i trybu doboru kandyda-
tów do składu rad nadzorczych spółek handlowych
z udziałem Skarbu Państwa oraz rad nadzorczych in-
nych podmiotów prawnych nadzorowanych przez mi-
nistra skarbu państwa, wprowadzającego konkursowy
tryb wyboru członków rad nadzorczych oraz obowią-
zek publikacji wyników konkursów na stronach inter-
netowych MSP, procedury dotyczące wyboru członków
rad nadzorczych stały się przejrzyste.
Wymagania stawiane kandydatom do rad nadzor-
czych dotyczą w szczególności posiadania określone-
go stażu pracy na stanowiskach związanych z dzia-
łalnością gospodarczą, finansową obsługą prawną,
zarządzaniem lub nadzorem właścicielskim. Przy
691
ustalaniu składu rady nadzorczej dąży się do zabez-
pieczenia właściwej struktury kompetencyjnej tego
organu poprzez udział w niej prawnika, ekonomisty
i specjalisty branżowego.
Ministerstwo Skarbu Państwa prowadzi w Zinte-
growanym Systemie Informatycznym ewidencję
składów zarządów i rad nadzorczych spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa, a w 2008 r. wdrożyło odrębną
bazę postępowań kwalifikacyjnych prowadzonych
przez ministerstwo w celu wyłonienia kandydatów
do rad nadzorczych oraz przez rady nadzorcze w celu
powołania członków zarządów.
W 2009 r. wszczęto 79 postępowań kwalifikacyj-
nych do rad nadzorczych w 73 spółkach z udziałem
Skarbu Państwa. W porównaniu z 2008 r. (387 po-
stępowań) odnotowano prawie pięciokrotny spadek.
W związku z upływem kadencji wszczęto 41 postępo-
wań, co stanowi 54%. Pozostałe postępowania wyni-
kały z pozakadencyjnej wymiany członków rad nad-
zorczych.
W przypadku postępowań kwalifikacyjnych do za-
rządów spółek z udziałem Skarbu Państwa w 2009 r.
wszczęto 203 postępowania, w tym w związku z upły-
wem kadencji – 97 (48%), indywidualną rezygnacją
– 23 (11%), upływem kadencji – 46 (23%), rozszerze-
niem lub uzupełnieniem składu – 20 (10%) i innych
przyczyn – 17 (8%). W porównaniu z 2008 r. liczba
postępowań i liczba spółek, w których przeprowadza-
no zmiany w składach osobowych, zmniejszyła się
o ca 20%.
Powyższe dane za 2009 r. świadczą o stabilizowa-
niu się sytuacji kadrowej spółek.
Na koniec pragnę zauważyć, że Ministerstwo
Skarbu Państwa realizuje plan prywatyzacji na lata
2008–2011 obejmujący 802 spółki. Zakończenie pro-
cesu przekształceń własnościowych zgodnie z tym
planem znacząco ograniczy skalę zaangażowania
Skarbu Państwa w kapitałowych spółkach prawa
handlowego i tym samym wpływ na dokonywaną ob-
sadę organów spółek.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nocnych dyżurów stacji dializ (14442)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej przeka-
zaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemar-
szałka Sejmu, z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-
692
-023-14442/10, w sprawie likwidacji nocnych dyżu-
rów stacji dializ uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach wykonawczych do
ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ w spra-
wie zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
tych świadczeń.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
kryteria oceny ofert i warunki wymagane od świad-
czeniodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww.
ustawy, określa prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia, który w celu ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje za-
rządzenia, w których określa szczegółowe warunki
zawierania i realizacji umów w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Odnosząc się do zawartej w interpelacji pani poseł
kwestii likwidacji nocnych dyżurów stacji dializ,
uprzejmie informuję, iż wymagania dotyczące udzie-
lania hemodializoterapii oraz zasady jej finansowa-
nia w 2010 r. określone w zarządzeniu prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, nr 68/2009/DSOZ z dnia
3 listopada 2009 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
zdrowotne kontraktowane odrębnie ze zm., nie ule-
gły zmianie w sposób ograniczający dostęp świadcze-
niobiorców do tego typu zabiegów.
Jednocześnie pozwolę sobie wyjaśnić, iż zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa Narodowy Fun-
dusz Zdrowia finansuje każdą hemodializę wykona-
ną przez stację dializ w ramach zawartej z umowy,
a poziom finansowania świadczeń udzielonych w przed-
miotowym zakresie nie jest uzależniony od czasu ich
realizacji i wynika wyłącznie z liczby wykonanych
dializ. W szczególności NFZ nie narzuca stacjom dia-
liz godzin pracy, wynikają one z ilości świadczenio-
biorców będących pod opieką danego świadczenio-
dawcy. Ponadto należy zauważyć, iż w stanach na-
głych hemodializa może być wykonana jako zabieg
ratujący życie, na podstawie art. 19 powołanej na
wstępie ustawy, zgodnie z którym w stanach nagłych
świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane świad-
czeniobiorcy niezwłocznie, również przez świadcze-
niodawców, którzy nie mają zawartej umowy o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Natomiast zarządzeniem nr 69/2009/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 3 listo-
pada 2009 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne
wprowadzono dodatkowo możliwość rozliczania przez
szpitale świadczeń udzielonych świadczeniobiorcom
wymagającym wykonania ostrej dializy ze względu
na nagłe pogorszenie stanu zdrowia (zabieg inten-
sywnej hemodializy). Powyższe stanowi dodatkowy
mechanizm finansowania dializ, który nie ogranicza
dotychczasowych zasad finansowania dializoterapii
prowadzonej przez stacje dializ i nie ma wpływu na
organizację opieki nad pacjentami dializowanymi
planowo.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie terapii niestandardowej (14443)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posłanki na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 17 lutego 2010 r. (SPS-023-14443/10), w spra-
wie chemioterapii niestandardowej, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Zarządzenie nr 65/2009/DGL prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie
terapeutyczne programy zdrowotne miało zastoso-
wanie do postępowania w sprawie zawarcia lub zmia-
ny umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
począwszy od umów zawieranych na 2010 r. Należy
podkreślić, iż celem zarządzenia było ograniczenie
procesu kwalifikacji do leczenia, a nie wprowadzenie
ograniczenia do terapii.
Zaistniała sytuacja z pacjentami onkologicznymi
wynikała przede wszystkim z problemów interpreta-
cyjnych lekarzy zarządzenia nr 65/2009/DGL preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia. Warto podkre-
ślić, iż właściwa interpretacja rozporządzenia zosta-
ła przesłana przez prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia do wszystkich dyrektorów oddziałów NFZ
niezwłocznie po zdiagnozowaniu problemu systemo-
wego. Jednocześnie w dniu 22 stycznia 2010 r. zosta-
ło wydane zarządzenie prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia nr 9/2010/DGL zmieniające zarządzenie
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie
terapeutyczne programy zdrowotne w celu zapewnie-
nia przejrzystego i pełnego dostępu pacjentów onko-
logicznych do terapii lekowych.
Należy również zaznaczyć, iż w celu pełnej kon-
troli systemu ochrony zdrowia minister zdrowia zo-
bowiązał prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
do konsultacji z resortem zdrowia w zakresie zgod-

ności z aktami wykonawczymi. Konsultacje obejmo-
wać będą przedmiot zmian, ich powód, podstawę
prawną oraz celowość proponowanych zmian powo-
dowanych zarządzeniami prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zanieczyszczonych igieł
do strzykawek (14444)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
w sprawie zanieczyszczonych igieł do strzykawek,
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana
Krzysztofa Putry, znak: SPS-023-14444/10, uprzej-
mie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach
medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896, z późn. zm.)
w art. 69 ust. 1 stanowi, iż nadzór nad wyrobami
medycznymi wytwarzanymi lub wprowadzonymi do
obrotu i używania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej sprawuje prezes Urzędu Rejestracji Pro-
duktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Pro-
duktów Biobójczych.
W związku z powyższym po uzyskaniu informa-
cji w sprawie, iż polski wytwórca igieł iniekcyjnych
i kaniul do igieł iniekcyjnych wykrył w badaniach
laboratoryjnych nieszczelności bezpośrednich opa-
kowań igieł iniekcyjnych KD-Fine produkcji firmy
KD Medical GmbH, Niemcy, oraz igieł iniekcyjnych
Fine-Ject produkcji firmy Henke-Sass Wolf GmbH,
Niemcy, prezes urzędu podjął niezwłocznie działa-
nia z tym związane i zawiadomił o tym niemieckich
wytwórców i polskich dystrybutorów wyżej wymie-
nionych igieł.
Jednocześnie, aby potwierdzić wiarygodność do-
niesienia w tym zakresie, zażądał od polskich dystry-
butorów próbek igieł z kilkudziesięciu serii i przeka-
zał je do badań w Narodowym Instytucie Leków,
określając metodę badania szczelności opakowań.
Ponieważ metoda ta jest bardzo pracochłonna, a prób-
ka igieł ogromna, wszystkie badania nie zostały jesz-
cze zakończone. Jednak każda seria, w której stwier-
dzono nieszczelne opakowania, jest niezwłocznie
wycofywana z obrotu i z używania, a stosowne ko-
munikaty znajdują się na stronie internetowej
urzędu rejestracji w zakładce Komunikaty bezpie-
693
czeństwa pod adresem: www.urpl.gov.pl/bezp_
prod_med.asp.
Należy tutaj zaznaczyć, że wykryte nieszczelności
opakowań bezpośrednich ze względu na rozmiary
stwierdzonych uszkodzeń nie muszą bezpośrednio
prowadzić do braku jałowości igieł. Igły te są stery-
lizowane tlenkiem etylenu w opakowaniach zbior-
czych i pudłach kartonowych, których wewnętrzne
przestrzenie są jałowe po procesie sterylizacji. W pla-
cówkach służby zdrowia igły przechowywane są zwy-
kle w opakowaniach zbiorczych przetrzymywanych
w zamkniętych szafkach znajdujących się w pomiesz-
czeniach o odpowiednich warunkach sanitarno-hi-
gienicznych. Ponieważ folia, w której stwierdza się
występowanie dziur, jest bardzo cienka, zmiany ci-
śnienia atmosferycznego powodują jej odkształcanie
się, co zapobiega występowaniu różnicy ciśnienia po-
między wnętrzem opakowania bezpośredniego a oto-
czeniem i wnikaniu do wnętrza opakowania powie-
trza z zewnątrz, które może być ewentualnie zanie-
czyszczone drobnoustrojami chorobotwórczymi. Spo-
sób pakowania i przechowywania igieł chroni je
przed zanieczyszczeniami mikrobiologicznymi. Do-
tychczas w niezależnych laboratoriach akredytowa-
nych zbadano jałowość setek igieł z kwestionowanych
serii i nie wykryto żadnej niejałowej igły. Nigdy też
nie zgłoszono niepożądanego działania tych igieł.
W związku z powyższym, jeżeli wyniki badań wy-
konywanych w Narodowym Instytucie Leków będą
wskazywały, że wada ta nie dotyczy jedynie pojedyn-
czych serii igieł, ale że jest to wada produkcyjna wy-
nikająca z niewłaściwego procesu pakowania, doty-
cząca wszystkich igieł iniekcyjnych produkcji KD
Medical GmbH oraz Henke-Sass Wolf GmbH, to pre-
zes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wy-
robów Medycznych i Produktów Biobójczych zażąda
dobrowolnego wycofania z obrotu i z używania w Pol-
sce wszystkich serii tych igieł przez ich wytwórców
albo sam podejmie odpowiednie decyzje w sprawie
takiego wycofania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie reformy NFZ (14445)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 6 stycznia 2010 r., prze-
słaną przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 17 lu-
694
tego 2010 r. (znak: SPS-023-14445/10), w sprawie
reformy NFZ uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odnosząc się do kwestii podziału Narodowego
Funduszu Zdrowia, pragnę poinformować, że w roku
2008 został przygotowany projekt ustawy o państwo-
wym nadzorze nad systemem powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, dotyczący decentralizacji i demo-
nopolizacji płatnika w systemie powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego. Projekt ten przewidywał utwo-
rzenie w miejsce Narodowego Funduszu Zdrowia
7 odrębnych publicznych instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, które docelowo mogłyby
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Ponadto przewidywał umożliwienie zarządzania
składką na powszechne ubezpieczenie zdrowotne rów-
nież ubezpieczycielom niepublicznym. Projekt ten zo-
stał przekazany w dniu 31 lipca 2008 r. do uzgodnień
zewnętrznych. Na tym etapie zostały zgłoszone liczne
uwagi, które spowodowały konieczność podjęcia dal-
szych prac analitycznych w tym zakresie.
W wyniku tych prac, we współpracy m.in. z WHO,
oraz mając na uwadze doświadczenia państw, które
reformę systemu ochrony zdrowia oparły na decen-
tralizacji instytucji płatników (np. Słowacja), ziden-
tyfikowano celowość uprzedniej w stosunku do regu-
lacji segmentu płatników odpowiedniej regulacji seg-
mentu dostawy świadczeń (np. w oparciu o modele
tzw. koordynowanej opieki zdrowotnej), który w istot-
nym stopniu wpływa na efektywność systemu ochro-
ny zdrowia. Dlatego też aktualnie prowadzone są
w tym zakresie prace analityczne (m.in. przy wspar-
ciu finansowym środków Unii Europejskiej, pocho-
dzących z Europejskiego Funduszu Społecznego),
których celem jest określenie możliwości i sposobów
implementacji rozwiązań w tym zakresie oraz przy-
gotowanie, przy udziale Narodowego Funduszu Zdro-
wia, projektu pilotażowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie informatyzacji szkół (14446)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani posłanki Anny Sobeckiej (SPS-023-
-14446/10) w sprawie informatyzacji szkół, uprzejmie
wyjaśniam.
Ustosunkowując się do pierwszego pytania z in-
terpelacji dotyczącego treści orędzia pana premiera
Donalda Tuska z maja 2008 r. we fragmencie doty-
czącym informatyzacji szkół, wygłoszonego z okazji
dnia flagi narodowej, należy przede wszystkim pod-
kreślić, że rewolucja informatyczna w szkołach jest
procesem, który dokonuje się permanentnie wraz
z upowszechnieniem dostępu do technologii informa-
cyjno-komunikacyjnych (TIK). Ze względu na nie-
zwykle szybki rozwój technologii błyskawiczne zmia-
ny zachodzą również w szkołach przygotowujących
uczniów do życia w społeczeństwie informacyjnym.
Od 1 września 2009 r. edukacja informatyczna
wszystkich uczniów rozpoczyna się od pierwszej kla-
sy szkoły podstawowej w ramach przedmiotu: zajęcia
komputerowe, a od klasy czwartej prowadzony jest
systematyczny kurs informatyki, który trwa aż do
ostatnich klas szkoły ponadgimnazjalnej. Informaty-
ka jest również w zestawie przedmiotów wybieranych
na egzaminie maturalnym.
Uczniowie w szkołach mają w większości przypad-
ków zapewniony dostęp do komputerów w ramach
nauczanych przedmiotów, również innych niż infor-
matyka. Nie jest znana nam żadna szkoła w Polsce,
która nie miałaby w swoim wyposażeniu kompute-
rów do celów dydaktycznych. Niestety są szkoły, któ-
re nie mają dostępu do Internetu. Ostatnie dane
z Systemu Informacji Oświatowej wskazują, że
z 547 475 komputerów edukacyjnych zainstalowa-
nych w szkołach 36 742 (ok. 6,7%) nie jest podłączo-
nych do sieci Internet. Uniemożliwia to pracę użyt-
kowników w trybie on-line, tym niemniej komputery
te pracują w trybie off-line, wypełniając swoje funk-
cje edukacyjne w ramach realizacji podstawy progra-
mowej w wystarczającym stopniu.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, w którego kom-
petencjach nie leży rozbudowa infrastruktury tech-
nicznej, dokłada wszelkich starań, aby umożliwić
wszystkim szkołom korzystanie z komputerów w obu
wyżej wymienionych trybach. Ponad 90% uczniów
korzysta z komputerów do celów edukacyjnych w swo-
ich domach. Wskaźnik ilości uczniów przypadających
na jeden komputer w szkole wynosi 10,34, co oczywi-
ście uniemożliwia jednoczesną pracę wszystkich
uczniów z komputerami, ale nie jest to konieczne do
realizacji podstawy programowej.
Program „Komputer dla ucznia” w swoim zamy-
śle miał zaowocować rządowym wsparciem organów
prowadzących gimnazja w zapewnieniu wyposażenia
każdego gimnazjalisty w osobisty laptop. Został on
zamrożony z powodu kryzysu finansowego na świecie
i w Polsce. Osiągnięcie wskaźnika jeden uczeń na
jeden komputer (OLPC – One Laptop per Child) nie
było jednak przedmiotem orędzia pana premiera Do-
nalda Tuska z maja 2008 r., co również potwierdza
przytoczony przez panią cytat.
Odpowiadając na drugie pytanie, dotyczące pla-
nów ministerstwa w zakresie zastosowania TIK
w edukacji, należy zauważyć, że wyposażenie szkół,
w tym w sprzęt komputerowy, jest ustawowym obo-

wiązkiem organów prowadzących. Po unormowaniu
sytuacji finansowej w państwie i przezwyciężeniu
kryzysu Ministerstwo Edukacji Narodowej przeana-
lizuje możliwość przygotowania programu rządowego
wspierającego organy prowadzące w wyposażeniu
szkół i placówek w najnowsze dostępne rozwiązania
technologiczne dla edukacji. Będzie to uzależnione
od wyników badań szkół w zakresie rzeczywistych
potrzeb edukacyjnych, które będą wykonywane na
zlecenie Instytutu Badań Edukacyjnych.
Aktualnie ministerstwo skupia się na wsparciu
kształcenia nauczycieli w celu podniesienia ich kom-
petencji w zakresie edukacji informatycznej i medial-
nej. Kluczem do sukcesu edukacji informatycznej
w szkołach są nauczyciele przedmiotów ogólnokształ-
cących i technicznych posiadający kwalifikacje umoż-
liwiające im włączenie wsparcia informatycznego do
codziennej pracy pedagogicznej.
W końcowej fazie są prace nad dokumentem stra-
tegicznym „Plan działań dotyczący nauczania dzieci
i młodzieży oraz funkcjonowania szkoły w społeczeń-
stwie informacyjnym. Nowe technologie w edukacji”.
Przewidujemy, że projekt dokumentu zostanie skie-
rowany do uzgodnień i konsultacji w kwietniu 2010 r.
Zawiera on liczne działania w perspektywie lat 2011–
–2013, w celu wsparcia szkół w kształceniu e-umie-
jętności, kluczowej kompetencji niezbędnej do funk-
cjonowania w społeczeństwie informacyjnym i w przy-
szłym społeczeństwie wiedzy.
Z przyjemnością zaprezentujemy pani poseł, je-
śli będzie takie pani życzenie, wyniki naszych prac
już w fazie konsultacji, mając nadzieję, że wniesie
pani swój merytoryczny wkład w planistyczną myśl
dotyczącą przygotowania dzieci i młodzieży do peł-
nego uczestnictwa w procesie wykorzystania w pol-
skiej edukacji technologii informacyjno-komunika-
cyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przypadków łamania
praw pracowniczych w izbach i urzędach
skarbowych (14450)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 10 lutego 2010 r., nr SPS-
-023-14450/10, interpelację posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej pani Anny Sobeckiej w sprawie
łamania praw pracowniczych oraz przepisów BHP
695
w izbach i urzędach skarbowych, w związku z kon-
trolą Państwowej Inspekcji Pracy w 2009 r. w urzę-
dach i izbach skarbowych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ministerstwo Finansów podejmuje ustawicznie
działania stosownie do posiadanych środków finan-
sowych oraz możliwości organizacyjnych, zmierzają-
ce do poprawy sytuacji pracowników administracji
podatkowej.
W ocenie Ministerstwa Finansów warunki pracy
panujące w niektórych izbach i urzędach skarbo-
wych niewątpliwie wymagają poprawy. Należy jed-
nak podkreślić, że główne nieprawidłowości doty-
czące przede wszystkim bezpieczeństwa i higieny
pracy, szczególnie w zakresie obiektów i pomiesz-
czeń, w których pracują urzędnicy, oraz w zakresie
powierzchni i wyposażenia stanowisk, wynikają
z braku dostatecznych środków finansowych oraz
złego stanu technicznego infrastruktury oraz bu-
dynków użytkowanych przez niektóre izby i urzędy
skarbowe. Znaczący wpływ na warunki pracy ma
funkcjonowanie części jednostek od lat w tych sa-
mych obiektach i warunkach lokalowych, pomimo
wzrostu zatrudnienia (wynikającego ze zwiększonej
liczby zadań) oraz rozwoju techniki komputerowej.
W związku z tym, że niektóre obiekty użytkowane
przez izby i urzędy skarbowe pierwotnie przezna-
czone były do pełnienia funkcji mieszkalnych lub są
obiektami zabytkowymi, występują w nich problemy
m.in. z zapewnieniem prawidłowego oświetlenia
oraz wentylacją pomieszczeń.
Od 2008 r. limity środków inwestycyjnych pozwa-
lają jedynie na umieszczenie w planie zadań konty-
nuowanych, najbardziej zaawansowanych, których
zatrzymanie nie jest możliwe z uwagi na uwarunko-
wania technologiczne, organizacyjne i ekonomiczne.
Wobec ograniczonych środków budżetowych priory-
tetem są zadania polegające na remontach lub prze-
budowie własnych obiektów, których dalsza eksplo-
atacja, bez ponoszenia koniecznych nakładów na
roboty budowlane, zagrażałaby bezpieczeństwu użyt-
kowania.
Ministerstwo Finansów zna sytuację lokalową
w jednostkach w terenie i na bieżąco rozdysponowu-
je środki finansowe na zadania wymagające realiza-
cji w pierwszej kolejności oraz analizuje możliwość
zagospodarowania pojawiających się oszczędności.
Należy także wziąć pod uwagę fakt, iż admini-
stracja podatkowa, w skład której wchodzą izby
i urzędy skarbowe, jest jedną z największych admi-
nistracji w Polsce – liczy ponad 400 jednostek na te-
renie kraju. Zgodnie z oceną zawartą we wnioskach
końcowych z kontroli PIP, skala i częstotliwość nie-
prawidłowości nie dają podstaw do negatywnej oceny
funkcjonowania urzędów i izb skarbowych, z czego
należy wnosić, że generalnie ocena ta jest pozytywna.
Wyniki kontroli przeprowadzonej przez PIP wskazu-
ją na występowanie nieprawidłowości w niewielkiej
liczbie jednostek. Uchybienia w obszarze prawnej
ochrony pracy, stwierdzone przez PIP, nie stanowią
istotnego naruszenia obowiązujących przepisów i wy-
696
nikają często z ich nieprawidłowego rozumienia, nie
są zaś wynikiem podejmowania świadomych decyzji
niekorzystnych dla pracowników.
Podkreślić należy, że stwierdzone w poszczegól-
nych jednostkach uchybienia miały często charakter
jednostkowy i dotyczyły niewielkiej grupy osób lub
nawet pojedynczych przypadków. Dodatkowo należy
zauważyć, że w wyniku działań PIP usunięto więk-
szość ze stwierdzonych nieprawidłowości.
Mając na uwadze powyższe, należy dodać, że za-
warte w przedmiotowej interpelacji stwierdzenie ja-
koby wystąpiły: tak liczne i drastyczne przypadki
łamania praw pracowników izb i urzędów skarbo-
wych nie znajduje potwierdzenia w materiale źródło-
wym, jakim jest raport PIP. Niezrozumiałe wydaje
się również powoływanie się w tym zakresie przez
panią poseł na doniesienia prasowe jako źródło infor-
macji, kiedy raport PIP w tej sprawie jest ogólnodo-
stępny na stronie internetowej tego organu.
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłat unijnych dotacji (14451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka Krzysztofa Putry z dnia 17 lu-
tego 2010 r. (znak: SPS-023-14451/10) przesyłam
odpowiedź na interpelację pani poseł Anny Elżbiety
Sobeckiej.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie kwestia-
mi wykorzystania funduszy strukturalnych w Pol-
sce, pragnę poinformować, iż Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji odpowiada za realiza-
cję dwóch priorytetów Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” (PO IG), których celem jest
wsparcie społeczeństwa informacyjnego.
Priorytet VII PO IG: Społeczeństwo informacyjne
– budowa elektronicznej administracji ma na celu
wsparcie dużych projektów informatyzacyjnych, któ-
re realizowane są w ramach administracji publicznej
i polegają na tworzeniu elektronicznych usług pu-
blicznych na rzecz obywateli.
Priorytet VIII PO IG: Społeczeństwo informacyj-
ne – zwiększanie innowacyjności gospodarki wspiera
głównie projekty o niewielkim budżecie, realizowane
przez mikro-, małych i średnich przedsiębiorców, jed-
nostki samorządu terytorialnego oraz organizacje
pozarządowe na rzecz tworzenia nowych innowacyj-
nych e-usług.
Mechanizm finansowania projektów w prioryte-
cie VIII PO IG polega na dofinansowaniu kosztów
kwalifikowalnych projektu (zgodnie z zasadami fi-
nansowania programu). Po podpisaniu umowy o do-
finansowanie beneficjentowi wypłacana jest część
zakontraktowanych środków w formie zaliczki. Re-
alizacja przewidzianych w harmonogramie projektu
działań i wydatkowanie otrzymanej zaliczki rozli-
czane są we wniosku o płatność. Akceptacja wnio-
sku przez odpowiednią instytucję jest warunkiem
koniecznym wypłacenia należnej beneficjentowi ko-
lejnej kwoty dofinansowania. W priorytecie VIII PO
IG całkowita kwota zaliczek (udzielanych w kilku
transzach) stanowi od 75% do 90% kwoty przyzna-
nego dofinansowania.
Z przedstawionego powyżej mechanizmu wyni-
ka, iż ryzyko utraty płynności finansowej przez be-
neficjenta w wyniku realizacji projektu zostało
ograniczone do minimum, gdyż w przypadku, kiedy
projekt realizowany jest zgodnie z harmonogramem,
wypłata środków poprzedza działania realizacyjne
w projekcie.
Dodatkowo nadmienić należy, iż w odniesieniu do
projektów realizowanych w ramach priorytetu VIII
PO IG instytucje pośredniczące w zarządzaniu
– MSWIA oraz Polska Agencja Rozwoju Przedsiębior-
czości (PARP) i Władza Wdrażająca Programy Euro-
pejskie (WWPE) – mogą spodziewać się wielu wnio-
sków o płatność na niewielkie w stosunku do alokacji
programu kwoty, które w przypadku ewentualnych
błędów w ich wypełnianiu, popełnionych przez bene-
ficjentów, muszą zostać zwrócone do ponownego wy-
pełnienia.
W PO IG wszystkie płatności na rzecz beneficjen-
tów programu (w tym przedsiębiorców), które były
możliwe do wypłacenia w 2009 r., były wypłacane
na bieżąco. Ze wszystkich 616 wniosków złożonych
w 2009 r. w ramach należących do priorytetu VIII
działań 8.1, 8.2, do PARP, pełniącej rolę instytucji
pośredniczącej II stopnia, przekazanych zostało
591 wniosków, na podstawie których dokonano płat-
ności na kwotę 89,6 mln zł. W przypadku 25 wnio-
sków, stanowiących 4% ogólnej liczby złożonych
wniosków, nie zrealizowano płatności w 2009 r. ze
względu na fakt, że część z nich dotyczyła płatności
zaliczkowych, które wpłynęły pod koniec grudnia
2009 r. i istniało zagrożenie niewydatkowania przez
beneficjentów tych środków do końca roku; pozosta-
ła część zawierała błędy uniemożliwiające rozlicze-
nie wniosku.
Jednocześnie od początku 2010 r. do PARP zło-
żono już 635 wniosków o płatność w ramach ww.
działań, w tym na podstawie 284 (na łączną kwotę
35,5 mln zł) dokonano płatności lub zlecono je do
Banku Gospodarstwa Krajowego, a 351 wniosków
(na kwotę 39,5 mln zł) przygotowywanych jest obec-
nie do płatności.
W ramach działań 8.3 i 8.4, dla których rolę
instytucji pośredniczącej pełni Władza Wdrażająca
Programy Europejskie, dotychczas podpisano 60 umów
o dofinansowanie na łączną kwotę 91 mln. W ra-

mach tych umów do Władzy Wdrażającej Programy
Europejskie złożono 61 wniosków o płatność, na
podstawie których dokonano płatności na kwotę
12,2 mln zł.
Zgodnie z instrukcją wykonawczą w działaniach
nadzorowanych przez WWPE maksymalny czas prze-
znaczony na obsługę wniosku o płatność wynosi
61 dni. Według danych zgromadzonych w systemie
informatycznym KSI SIMIK 2007-13 średni czas ob-
sługi wniosku o płatność w projektach finansowa-
nych w ramach działania 8.4 PO IG, skierowanego
do przedsiębiorców i nadzorowanego przez WWPE,
wynosi 42 dni. Oznacza to, że płatności na rzecz be-
neficjentów przekazywane są w terminie przewidzia-
nym w dokumentach programowych.
W indywidualnych przypadkach proces wypłaty
środków na rzecz beneficjentów może się wydłużyć, co
spowodowane jest głównie błędami w wypełnionych
przez beneficjentów wnioskach o płatność. W takiej
sytuacji konieczność składania korekty wniosku o płat-
ność powoduje, że termin jego realizacji ulega przesu-
nięciu. Podkreślić należy, że na wszystkich instytu-
cjach spoczywa obowiązek należytego gospodarowa-
nia środkami publicznymi, co oznacza, że instytucje
te powinny upewnić się, że środki dofinansowania wy-
płacone zostaną po spełnieniu wszystkich wymogów
określonych w przepisach.
Mając na uwadze sprawne i szybkie przekazy-
wanie środków na rzecz beneficjentów, instytucje
zaangażowane w realizację POIG, podjęły nastę-
pujące kroki:
— PARP i regionalne instytucje finansujące (RIF)
są w trakcie wprowadzania zmian do wewnętrznych
procedur, które pozwolą efektywniej dokonywać roz-
liczeń płatności, (nie będzie konieczności ponownej
weryfikacji wniosków o płatność przez PARP po ich
zaakceptowaniu przez RIF),
— PARP uruchomiła dyżury ekspertów oraz cy-
kliczne panele internetowe na temat rozliczania pro-
jektów unijnych, mające pomóc beneficjentom w przy-
gotowaniu bezbłędnych wniosków o płatność.
Jednocześnie pragnę poinformować panią poseł,
iż kwestie związane z zapewnieniem sprawnego roz-
liczania projektów są również obecnie przedmiotem
prac powołanego w sierpniu 2008 r. Zespołu do spraw
uproszczeń systemu wykorzystania środków fundu-
szy Unii Europejskiej.
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
w pełni odpowiadają na pytania przedstawione przez
panią poseł. Jednocześnie pragnę poinformować, iż
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego na bieżąco po-
dejmuje działania mające na celu zapewnienie spraw-
nego przepływu środków europejskich do beneficjen-
tów wszystkich programów operacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
697
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji powodziowej (14452)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14452/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Anny Sobeckiej z dnia 2 lutego 2010 r. w sprawie
sytuacji powodziowej uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Działania w zakresie reagowania kryzysowego
w związku z powodzią podejmowane są zarówno na
poziomie samorządowym (gmin, powiatów, woje-
wództw), jak i centralnym. Działania jednostek ad-
ministracji rządowej oraz samorządowej, a także
służb ratowniczych i wojska prowadzone są w sposób
adekwatny do skali kryzysu, z wykorzystaniem
wszystkich dostępnych środków.
Wskazać należy, iż rozwiązania przyjęte w usta-
wie z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzy-
sowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm.) zostały
oparte o generalną zasadę subsydiarności władz na
poszczególnych szczeblach. Doświadczenia z dotych-
czasowych sytuacji kryzysowych wskazują, że plano-
wanie na wypadek zagrożeń i reagowanie powinny
odbywać się na możliwie najniższym poziomie – sto-
sownie do skali zagrożenia. Ustawa o zarządzaniu
kryzysowym wprowadziła obowiązek sporządzania
planów reagowania kryzysowego na poziomach: kra-
jowym, wojewódzkim, powiatowym i gminnym. W sy-
tuacji wyczerpania się możliwości działania na po-
ziomie podstawowym dla danej sytuacji uruchamia-
ne są siły i środki z odpowiednio wyższego szczebla.
Niezbędne jest przy tym zapewnienie możliwie efek-
tywnego systemu bieżącego obiegu informacji doty-
czących rozwoju sytuacji.
Bieżący monitoring sytuacji oraz analizę zagro-
żenia powodziowego na szczeblu centralnym prowa-
dzi całodobowo Rządowe Centrum Bezpieczeństwa,
natomiast na szczeblu wojewódzkim − wojewódzkie
centra zarządzania kryzysowego. Zgodnie z ustawą
o zarządzaniu kryzysowym do zadań Rządowego
Centrum Bezpieczeństwa należą m.in.: gromadzenie
informacji o zagrożeniach i analiza zebranych mate-
riałów, analiza i ocena możliwości wystąpienia za-
grożeń lub ich rozwoju, monitorowanie potencjalnych
zagrożeń, przygotowanie uruchamiania, w przypad-
ku zaistnienia zagrożeń, procedur związanych z za-
rządzaniem kryzysowym, informowanie zgodnie z wła-
ściwością podmiotów o potencjalnych zagrożeniach
oraz działaniach podjętych przez właściwe organy
(vide: art. 11 ww. ustawy). W zakresie bieżącego mo-
nitorowania Rządowe Centrum Bezpieczeństwa jest
w stałym kontakcie z wojewódzkimi centrami zarzą-
dzania kryzysowego, od których pozyskuje informa-
698
cje o potencjalnych zagrożeniach na terenie poszcze-
gólnych województw i którym przekazuje ostrzeżenia
i zalecenia wynikające z pogłębionej analizy sytuacji.
Centrum analizuje sytuację z raportów i ostrzeżeń,
a także prowadzi monitoring mediów. Jako krajowe
centrum zarządzania kryzysowego (zgodnie z art. 11
ust. 1 ustawy o zarządzaniu kryzysowym) Rządowe
Centrum Bezpieczeństwa zapewnia niezbędny obieg
informacji pomiędzy szczeblem wojewódzkim a cen-
tralnym oraz obsługę Rady Ministrów, prezesa Rady
Ministrów, Rządowego Zespołu Zarządzania Kryzy-
sowego i ministra właściwego do spraw wewnętrz-
nych w sprawach zarządzania kryzysowego.
Rządowe Centrum Bezpieczeństwa wykonuje
swoje zadania, współdziałając z instytucjami wiodą-
cymi w zakresie przedmiotowego zagrożenia. Insty-
tucje zaangażowane w monitorowanie zagrożenia
powodziowego, reagowanie na ewentualne zdarzenie
oraz usuwanie jego skutków to: Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwo Obrony
Narodowej, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
Ministerstwo Zdrowia, główny inspektor sanitarny,
Ministerstwo Środowiska, Krajowy Zarząd Gospo-
darki Wodnej, regionalne zarządy gospodarki wod-
nej, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej,
główny inspektor ochrony środowiska, Państwowa
Straż Pożarna, Straż Graniczna i Policja.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji koordynuje działania służb ratowniczych i porząd-
ku publicznego (Państwowej Straży Pożarnej, Policji,
Straży Granicznej), zwraca się z wnioskami o zagra-
niczną pomoc ratowniczą, współpracuje i koordynuje
działania ratowniczych organizacji pozarządowych,
przygotowuje projekty rozporządzenia prezesa RM
w sprawie gmin i miejscowości, w których stosuje się
szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu oraz zwraca się
z wnioskami o ewentualne zwołanie Rządowego Ze-
społu Zarządzania Kryzysowego.
W dniu 1 lutego 2010 r. w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów odbyła się robocza narada pana pre-
miera Donalda Tuska z ministrami, wojewodami
oraz przedstawicielami służb odpowiedzialnych za
bezpieczeństwo obywateli, której tematem był stan
przygotowań do ewentualnych akcji przeciwpowo-
dziowych.
Z polecenia pana premiera minister spraw we-
wnętrznych i administracji koordynuje przygotowa-
nia do reagowania na potencjalne zagrożenie powo-
dziowe. W tym celu utworzony został zespół roboczy
ministra spraw wewnętrznych i administracji, któ-
rego zadaniem jest monitorowanie oraz bieżąca oce-
na sytuacji i przygotowania do ewentualnych dzia-
łań. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej oraz
Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej przygotowują
codzienne raporty sytuacyjne. Sytuacja monitorowa-
na jest więc na szczeblu zarówno centralnym, jak
i lokalnym.
Odpowiednie służby, w tym Państwowa Straż
Pożarna oraz Siły Zbrojne, dokonały przeglądu sił
i środków możliwych do natychmiastowego użycia
w przypadku wystąpienia lokalnych podtopień lub
powodzi.
Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej
zadeklarowała, że w gotowości pozostaje 110 491 ra-
towników z Państwowej Straży Pożarnej, ochotniczej
straży pożarnej, szkół PSP oraz współdziałających
z krajowym systemem ratowniczo-gaśniczym. Po-
nadto Państwowa Straż Pożarna ma do dyspozycji
m.in. 91 śmigłowców i samolotów, 6526 agregatów
prądotwórczych, 1288 jednostek sprzętu pływające-
go, 92 208 m rękawów przeciwpowodziowych.
W przypadku wystąpienia realnego zagrożenia
powodzią w gotowości pozostaje również szef Inży-
nierii Wojskowej Sztabu Generalnego Wojska Pol-
skiego. Do zwalczania powodzi w gotowości pozosta-
je 10 056 żołnierzy, a także 2416 jednostek sprzętu
specjalistycznego różnego typu oraz pojazdów samo-
chodowych. Jeżeli zajdzie taka konieczność siły te
zostaną wykorzystane zgodnie z przyjętymi procedu-
rami reagowania kryzysowego.
W opinii komendanta Państwowej Straży Pożar-
nej oraz szefa Inżynierii Wojskowej Sztabu General-
nego Wojska Polskiego posiadane siły i środki wyda-
ją się wystarczające do udzielenia niezbędnej pomocy
administracji publicznej oraz ochrony ludności.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w ustawie
budżetowej na 2010 r. zapisano rezerwę celową na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywioło-
wych w wysokości 700 mln zł. Z rezerwy tej mogą być
wypłacane m.in zasiłki celowe dla osób i rodzin, któ-
rych gospodarstwa domowe ucierpiały w wyniku klę-
ski żywiołowej. Zasiłki te, po przeprowadzeniu wy-
wiadu środowiskowego, wypłacają miejskie (gminne)
ośrodki pomocy społecznej.
Ze środków wskazanej rezerwy udzielane są rów-
nież dotacje na odbudowę i remont zniszczonej, w wy-
niku działania żywiołu, infrastruktury technicznej
jednostek samorządu terytorialnego. Jednostki sa-
morządu terytorialnego posiadają pełną informację
o zasadach przyznawania pomocy publicznej. Na
stronie internetowej MSWiA w zakładce „Sprawy
wewnętrzne” zostały opublikowane procedury ubie-
gania się o dotacje na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych wraz ze wzorami wszyst-
kich dokumentów niezbędnych do rozpatrzenia spra-
wy. Minister spraw wewnętrznych i administracji już
w styczniu 2010 r. podjął decyzję o udzieleniu z ww.
rezerwy wsparcia finansowego w wysokości 165 mln
zł dla 404 jednostek samorządu terytorialnego. Środ-
ki te przeznaczone są na usuwanie skutków klęsk
żywiołowych z 2009 r. oraz zniszczeń powstałych
w wyniku powodzi z lat poprzednich. W przypadku
jednak powstania ewentualnych szkód w infrastruk-
turze spowodowanych gwałtownym topnieniem śnie-
gu, a w konsekwencji lokalnymi podtopieniami lub
powodziami, samorządy będą mogły przeznaczyć
otrzymane środki w pierwszej kolejności na usuwanie

szkód powstałych w wyniku tych zdarzeń. W takim
przypadku Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji przygotowane jest na zwiększenie wydat-
ków na ten cel w ramach środków pozostających
w rezerwie celowej.
Ponadto środki ww. rezerwy przeznaczone są na
sfinansowanie lub dofinansowanie wieloletnich pro-
jektów związanych z ochroną kraju przed skutkami
klęsk żywiołowych. W szczególności, w ramach „Pro-
jektu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu rzeki
Odry”, realizowane są zadania związane z moderni-
zacją Wrocławskiego Węzła Wodnego oraz budową
zbiornika „Racibórz”.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie stanu technicznego
budynków szpitalnych (14453)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Anny Elżbiety Sobeckiej, przeka-
zaną przy piśmie znak: SPS-023-14453/10, dotyczącą
stanu technicznego budynków 48 publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej skontrolowanych przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli uprzejmie informuję, że mini-
ster zdrowia ma świadomość niedoskonałości infra-
struktury technicznej niektórych zakładów. Należy
jednakże podkreślić, że wnioski pokontrolne nie były
skierowane do ministra zdrowia, ale do innych pod-
miotów, m.in. organów samorządu terytorialnego,
nadzoru budowlanego i państwowej inspekcji pracy.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę, że od 1999 r.
zakłady opieki zdrowotnej (od tej chwili jako samo-
dzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej) w zde-
cydowanej większości zostały przekazane jednost-
kom samorządu terytorialnego. Od tego momentu
odpowiedzialność za stan infrastruktury zakładów
ponoszą ich kierownicy i organy tych jednostek.
Jednocześnie informuję, że istnieje możliwość po-
zyskania środków finansowych na niezbędne inwe-
stycje w ramach funduszy strukturalnych, m.in. ze
Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju
Regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
699
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie numerów kontaktowych
do najbliższych w osobistych telefonach
komórkowych, z których mogą skorzystać
służby ratownicze w razie zaistnienia wypadku
(14454)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Artura Górskiego, przesłanej
przy piśmie, znak: SPS-023-14454/10, z dnia 17 lute-
go br., w sprawie możliwości wykorzystywania syste-
mu ICE (In Case of Emergency) przez członków ze-
społów ratownictwa medycznego uprzejmie informu-
ję, co następuje.
System ICE został zainicjowany przez włoskich
ratowników, a sam skrót powstał w 2005 r. w Wiel-
kiej Brytanii po atakach terrorystycznych w londyń-
skim metrze. System ten może być wykorzystany na
dwa sposoby.
Pierwszy z nich polega na umieszczeniu odpo-
wiedniego wpisu w książce telefonicznej telefonu ko-
mórkowego. Pod hasłem „ICE” wpisuje się numer
telefonu do osoby, która posiada najwięcej informacji
o stanie zdrowia właściciela telefonu, np. rodzica,
małżonka, dziecka. Wykorzystanie ICE w tej formie
w sytuacji stanu zagrożenia życia tłumaczone jest
faktem, iż telefon komórkowy jest przedmiotem, któ-
ry większość ludzi ma zawsze przy sobie – w tym
również w razie wypadku.
Drugą formą użycia ICE jest posiadanie przy so-
bie karty ICE, najczęściej w formie karty kredytowej,
wizytówki. Karty takie zawierają oprócz danych wła-
ściciela (imię i nazwisko, ewentualnie informacje na
temat posiadanych chorób, uczuleń na leki i inne)
także dane do kontaktu z osobą, która może udzielić
informacji istotnych w razie wystąpienia stanu na-
głego zagrożenia zdrowotnego. W Polsce dystrybucją
kart ICE zajmuje się Polski Czerwony Krzyż. Akcja
ta odbywa się przy rekomendacji Biura Ruchu Dro-
gowego Komendy Głównej Policji.
Wymaga jednocześnie podkreślenia, iż korzy-
stanie obywateli z systemu ICE jest całkowicie do-
browolne.
Minister zdrowia jest w trakcie analizowania pro-
pozycji włączenia członków zespołów ratownictwa
medycznego do korzystania z systemu ICE w ich co-
dziennych czynnościach związanych z ratowaniem
osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Na-
leży jednak zaznaczyć, iż osoby uprawnione do wy-
konywania medycznych czynności ratunkowych sy-
gnalizowały, iż napotykają pewne trudności przy
pozyskiwaniu informacji z systemu ICE. W celu uzy-
skania danych z tego systemu należy bowiem przej-
rzeć zawartość książki telefonicznej w telefonie po-
szkodowanego lub przeszukać osobę nieprzytomną
w celu odnalezienia telefonu lub karty ICE. Wątpli-
700
wość dotyczyła tego, czy osoby udzielające świadczeń
zdrowotnych w ramach systemu Państwowe Ratow-
nictwo Medyczne są uprawnione do wykonania tych
czynności, nie narażając się na ewentualne zarzuty
przekroczenia swoich kompetencji i działania nie-
zgodne z obowiązującymi przepisami. Należy pod-
kreślić, iż często interwencja zespołu ratownictwa
medycznego następuje bez uczestnictwa Policji czy
innych służb lub osób uprawnionych do przeszukiwa-
nia poszkodowanego.
Wskazać trzeba jednocześnie, że członkowie ze-
społu ratownictwa medycznego przy wykonywaniu
swoich czynności działają w stanie wyższej koniecz-
ności. Pozyskanie informacji o chorobach, uczule-
niach, wszczepionych wyrobach medycznych do im-
plantacji i przyjmowanych lekach przez osobę w sta-
nie nagłego zagrożenia zdrowotnego może przyczynić
się do uratowania zdrowia lub życia tej osoby. Ponie-
waż art. 27 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochro-
nie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926,
z późn. zm.) stanowi, że przetwarzanie danych o sta-
nie zdrowia, kodzie genetycznym, nałogach lub życiu
seksualnym jest dopuszczalne, jeżeli jest prowadzone
w celu ochrony stanu zdrowia, świadczenia usług me-
dycznych lub leczenia pacjentów przez osoby trudnią-
ce się zawodowo leczeniem lub świadczeniem innych
usług medycznych, zarządzania udzielaniem usług
medycznych i są stworzone pełne gwarancje ochrony
danych osobowych, Ministerstwo Zdrowia stoi na
stanowisku, że członkowie zespołów ratownictwa
medycznego mogą na podstawie ww. przepisu pozy-
skiwać dane z systemu ICE (telefonów i kart) oraz je
wykorzystywać na potrzeby związane z wykonywa-
niem medycznych czynności ratunkowych. Jednakże
minister zdrowia wystąpił z prośbą o stanowisko
w powyższej sprawie jeszcze do generalnego inspek-
tora ochrony danych osobowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podobne
stanowisko w sprawie zostało przekazane panu se-
natorowi Ryszardowi Góreckiemu.
Uzupełniając powyższe, informuję także, iż Mini-
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji reali-
zuje obecnie projekt pl.ID dotyczący wprowadzenia
elektronicznych dowodów osobistych. W toku prac
nad nowym wzorem dokumentu tożsamości pojawiła
się propozycja wpisywania do tego dokumentu da-
nych dotyczących stanu zdrowia właściciela, które
będą miały istotne znaczenia w razie wystąpienia
stanu nagłego zagrożenia zdrowotnego. Propozycja
ta ma poparcie ministra zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów przeniesienia siedziby
Muzeum Okręgowego w Rzeszowie
do Zamku Lubomirskich (14455)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-14455/10) pana Andrzeja Szlach-
ty, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie planów przeniesienia Muzeum Okręgowego
w Rzeszowie uprzejmie proszę o zapoznanie się z po-
niższymi informacjami.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego popie-
ra wszelkie inicjatywy mające na celu polepszenie
sytuacji instytucji muzealnych w Polsce. Jest więc
rzeczą naturalną, że samorządowa idea zaadaptowa-
nia zabytkowych wnętrz zamku w Rzeszowie na po-
trzeby ekspozycji zbiorów muzealnych została pozy-
tywnie przyjęta przez ministra. Należy podkreślić,
że wobec bardzo ogólnych i nieokreślonych w czasie
planów dotyczących przeniesienia zbiorów muzeum
do zamku minister nie deklarował żadnych działań
związanych z tą inicjatywą.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że Muzeum Okrę-
gowe w Rzeszowie jest instytucją kultury samorządu
woj. podkarpackiego, a co za tym idzie, zgodnie
z ustawą z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U.
z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) oraz ustawą
z dnia 25 października 1991 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 13,
poz. 123, z późn. zm.), to organizator instytucji kul-
tury zobowiązany jest do zapewnienia odpowiednich
środków na funkcjonowanie i rozwój instytucji oraz
do utrzymania obiektu będącego jej siedzibą. W razie
pojawienia się w przyszłości konkretnego planu prze-
niesienia zbiorów Muzeum Okręgowego w Rzeszowie
minister kultury i dziedzictwa narodowego może roz-
ważyć wsparcie projektu poprzez programy, w ra-
mach których dofinansowane są różnego rodzaju
projekty kulturalne, w tym również z zakresu rozbu-
dowy i modernizacji infrastruktury instytucji kultu-
ralnych.
Wyczerpujące informacje na temat ww. progra-
mów dostępne są na stronie internetowej Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pod adre-
sem www.mkidn.gov.pl
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zmiany granic administracyjnych
miast województw: zachodniopomorskiego,
małopolskiego, mazowieckiego, opolskiego,
podkarpackiego, podlaskiego, pomorskiego,
wielkopolskiego, świętokrzyskiego,
lubelskiego, lubuskiego,
kujawsko-pomorskiego, śląskiego,
warmińsko-mazurskiego, łódzkiego,
dolnośląskiego (14456–14471)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14456-
-14471/10) przekazującego interpelacje posła na Sejm
RP pana Andrzeja Szlachty w sprawie zmiany granic
administracyjnych miast we wszystkich wojewódz-
twach kraju uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Mając na względzie racjonalne kształtowanie
przestrzeni, wskazane jest, aby obszar proponowany
do włączenia w granice miasta ograniczony był do
terenów faktycznie wykazujących cechy miasta, ta-
kich jak zwarta zabudowa, funkcje nierolnicze. Za-
sady dokonywania zmian w podziale terytorialnym
państwa określają przepisy ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 4 ust. 4 ww. ustawy nadanie gminie
lub miejscowości statusu miasta, ustalenie jego gra-
nic i ich zmiana dokonywane są w sposób uwzględ-
niający infrastrukturę społeczną i techniczną oraz
układ urbanistyczny i charakter zabudowy.
Stosownie natomiast do art. 4 ust. 3 wspomnianej
ustawy ustalenie i zmiana granic gmin dokonywane
są w sposób uwzględniający więzi społeczne, gospo-
darcze i kulturowe oraz zapewniający zdolność wy-
konywania zadań publicznych.
Należy przy tym zauważyć, iż wraz z wnioskiem
w przedmiotowej sprawie ministrowi spraw we-
wnętrznych i administracji przedkładane są również
opinie rad zainteresowanych gmin, poprzedzone
przeprowadzeniem przez te rady konsultacji z miesz-
kańcami. Zmiany dokonywane są więc zasadniczo
przy przeważającym poparciu lokalnej społeczności.
Ponadto mieszkańcy zarówno gminy wnioskującej,
jak i gminy, z której proponuje się wyłączyć dany te-
ren, mają możliwość wypowiedzenia się na temat
proponowanej zmiany granic. Przeprowadzenie kon-
sultacji, zgodnie z art. 4b ust. 1 ustawy o samorządzie
gminnym, spoczywa na radzie gminy tej jednostki,
która występuje z wnioskiem, jak również na orga-
nach tych jednostek, które są objęte wnioskiem.
Podkreślić należy, iż każda gmina objęta przed-
miotowym wnioskiem obowiązana jest do przepro-
wadzenia konsultacji na swoim obszarze. Po przepro-
701
wadzeniu konsultacji rada gminy wyraża opinię do-
tyczącą proponowanej zmiany granic. Opinia taka
powinna zawierać fakty dotyczące zmiany granic
(w tym np.: wyliczenia skutków finansowych). Warto
podkreślić, że zarówno argumenty zawarte w opinii
rady wnioskującej, jak i rady gminy objętej zmianą
mają taką samą wagę dla organu rozstrzygającego
daną zmianę granic.
Wnioski spełniające wymogi wynikające z powyż-
szych przepisów poddawane są wnikliwej analizie
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji, z uwzględnieniem wszystkich uwarunkowań pro-
ponowanych zmian, zarówno tych pozytywnych, jak
i negatywnych, i ze stosowną rekomendacją przed-
kładane do rozpatrzenia przez Radę Ministrów.
Trzeba także stwierdzić, że każda zmiana doko-
nywana w podziale terytorialnym państwa pociąga
za sobą mniejsze lub większe negatywne skutki fi-
nansowe dla jednej ze stron objętej zmianą. Podkre-
ślić jednak należy, że Rada Ministrów, kierując się
ww. wytycznymi zawartymi w art. 4 ust. 3 ustawy
o samorządzie gminnym, nie podejmuje pozytywnych
decyzji o dokonaniu takich zmian granic, które po-
zbawiłyby gminę zdolności wykonywania zadań pu-
blicznych czy też doprowadziłyby do drastycznego
ograniczenia tej zdolności.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż obecny rząd
nie jest zwolennikiem rewolucyjnych zmian w po-
dziale terytorialnym państwa.
Na s. 702 przedstawiam zestawienie tabelaryczne
zawierające dane stanowiące odpowiedź na pytania
nr 1 i 2 zawarte w przedmiotowych interpelacjach.
Dane te dotyczą zmian dokonanych w latach 2000–
–2009.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do dnia dzi-
siejszego, celem rozpatrzenia przez Radę Ministrów
w bieżącym roku budżetowym, nadesłano jeden
wniosek w sprawie zmiany granic gminy o statusie
miasta oraz jeden wniosek w sprawie zmiany granic
miasta na prawach powiatu. Zainteresowane organy
stanowiące jednostek samorządu terytorialnego
składają wnioski wojewodom w terminie do 31 mar-
ca każdego roku. Wojewodowie po ich zaopiniowaniu
przesyłają wnioski do ministra właściwego do spraw
administracji publicznej nie później niż 30 dni od ich
otrzymania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
702

O tyle% zwiększyła/zmniejszyła się

O tyle% zwiększyła/zmniejszyła się liczba
powierzchnia w wyniku
ludności w wyniku wprowadzonych zmian
wprowadzonych zmian
Woj. dolnośląskie
1. Bystrzyca Kłodzka 0,41 b.d.*)
2. Kamienna Góra 0,33 0
3. Polkowice 170,19 b.d.
4. Bardo 1,51 b.d.
5. Chojnów 0,95 b.d.
6. Pieńsk 0,92 b.d.
Woj. kujawsko-pomorskie
1. Bydgoszcz 0,81 0,15
2. Więcbork 15,24 b.d.
Woj. lubelskie
1. Zwierzyniec 28,41 0
2. Kraśnik 0,93 b.d.
3. Międzyrzec Podlaski 1,42 b.d.
4. Dęblin 2,01 b.d.
Woj. lubuskie
1. Jasień 57,05 0,04
2. Kargowa 9,64 b.d.
3. Międzyrzecz 6,10 b.d.
4. Drezdenko 6,45 b.d.
5. Gorzów Wielkopolski 11,50 b.d.
6. Kostrzyn 11,49 b.d.
7. Ośno Lubuskie 0,25 b.d.
Woj. łódzkie
1. Rawa Mazowiecka 2,00 0
2. Koluszki 5,21 b.d.
3. Opoczno 3,55 b.d.
Woj. małopolskie
1. Krzeszowice 0,29 0,06
2. Brzesko 0,34 b.d.
3. Trzebinia 2,18 b.d.
4. Wieliczka 0,30 b.d.
5. Olkusz 0,12 b.d.
Woj. mazowieckie
1. Żuromin 0,63 5,26
2. Tłuszcz 1,30 0,31
3. Ostrołęka 1,63 b.d.
4. Warka 3,12 b.d.
5. Konstancin-Jeziorna 2,98 b.d.
6. Raciąż 113,61 b.d.
7. Ciechanów 1,53 b.d.
8. Otwock -0,04 b.d.
9. Węgrów 0,14 b.d.
10. Mława 45,79 b.d.
11. Nowy Dwór Mazowiecki 15,53 b.d.
12. Nowe Miasto nad Pilicą 5,19 b.d.
13. Pułtusk 0,40 b.d.
Woj. opolskie
1. Lewin Brzeski 12,46 b.d.
2. Nysa 0,29 b.d.
Woj. podkarpackie
1. Przemyśl 0,55 0,24
2. Rzeszów 116,67 b.d.
3. Dębica 0,30 b.d.
4. Sędziszów Małopolski 0,20 0
5. Leżajsk 1,58 b.d.
6. Ropczyce 0,13 b.d.
7. Lubaczów 0,16 b.d.
 703

8. Ustrzyki Dolne -0,23 b.d.

9. Dynów 0,29 b.d.
Woj. podlaskie
1. Łapy 1,68 0
2. Bielsk Podlaski 1,66 0
3. Białystok 13,97 1,01
4. Supraśl 1,61 b.d.
5. Sokółka 101,19 b.d.
Woj. pomorskie
1. Reda 18,24 0,63
2. Gdańsk 0,02 0
3. Prabuty 23,31 b.d.
4. Nowy Staw 3,66 b.d.
5. Starogard Gdański 1,36 b.d.
Woj. śląskie
1. Bytom 1,59 b.d.
2. Knurów -0,85 b.d.
3. Rybnik 9,74 b.d.
4. Żywiec 1,96 b.d.
Woj. świętokrzyskie
1. Kielce 0,04 b.d.
Woj. warmińsko-mazurskie
1. Ostróda 0,42 b.d.
2. Ełk 6,9 b.d.
3. Lidzbark Warmiński 0,009 b.d.
Woj. wielkopolskie
1. Czarnków 3,61 b.d.
2. Krzywiń 34,32 b.d.
3. Poznań 0,02 b.d.
4. Ujście 7,04 2,72
5. Kobylin 51,4 b.d.
6. Pniewy 149,59 b.d.
Woj. zachodniopomorskie
1. Koszalin 18,01 0,91
2. Szczecinek 30,48 2,32
3. Kalisz Pomorski 4,30 b.d.
4. Wałcz 0,02 b.d.
5. Dobra 2,16 b.d.
6. Drawsko Pomorskie 4,22 b.d.
*) Brak prowadzonej statystyki

Odpowiedź W związku z informacjami medialnymi dotyczą-

sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie działań organów
podległych ministrowi podczas czynności
odebrania matce dziecka w dniu
26 stycznia 2010 r. w Kobylej Górze (14472)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r., SPS-023-14472/10,
przekazującego interpelację posła Adama Rogackie-
go w sprawie działań organów podległych ministrowi
sprawiedliwości podczas czynności odebrania dziecka
w dniu 26 stycznia 2010 r. w Kobylej Górze uprzejmie
informuję, co następuje.
cymi sprawy odebrania małoletniego A. M. z Kobylej
Góry jednemu z rodziców departament wykonania
orzeczeń i probacji z urzędu zlecił prezesowi Sądu
Okręgowego w Kaliszu przeprowadzenie lustracji
opisującej stan faktyczny w przedmiotowej sprawie,
w tym opis działań kuratora sądowego.
Protokół lustracji stwierdza wyraźnie, że przepro-
wadzone czynności kuratora sądowego były wykona-
ne w sposób terminowy, bez zbędnej zwłoki i znajdo-
wały oparcie w przepisach obowiązującego prawa.
Kuratorzy sądowi wykonujący czynności w całej
sprawie wykazali daleko posuniętą zapobiegliwość
oraz troskę o zabezpieczenie interesów dziecka po-
przez wielokrotne nakłanianie matki dziecka do pod-
porządkowania się orzeczeniu sądu, propozycje udzie-
lania jej pomocy, a wreszcie przez zabezpieczenie przy
odebraniu dziecka pomocy psychologa, lekarza oraz
obecności prokuratora i funkcjonariuszy Policji.
704
Z analizy dokumentacji dołączonej do sprawy oraz
sporządzonej lustracji wynika, że pomimo zorgani-
zowanego przez mieszkańców wsi oporu, a także
gróźb kierowanych do kuratorów, kurator sądowy
starał się zapobiec eskalacji napięcia i dążył do polu-
bownego rozwiązania sposobu wyegzekwowania
orzeczenia sądu.
Należy zaznaczyć, że kurator sądowy dyspono-
wał opinią biegłego psychologa wskazującą wprost
na instrumentalne traktowanie dziecka przez mat-
kę, patologiczne uzależnienie chłopca od niej i ko-
nieczność natychmiastowej zmiany środowiska,
w którym dziecko przebywało. Nadto biegły podkre-
ślał, że w przypadku utrzymywania dalszego stanu
rzeczy dziecku „grożą zaburzenia emocjonalne, któ-
re w przyszłości doprowadzą do dezintegracji jego
osobowości, nieosiągnięciem odpowiedniego pozio-
mu dojrzałości indywidualnej i społecznej, a w związ-
ku z tym niezdolnością do właściwego funkcjonowa-
nia w społeczeństwie”.
W związku z kolejną (czwartą) próbą wykonania
postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu kura-
tor podjął słuszną, choć z pewnością dramatyczną,
decyzję o podjęciu działań zmierzających do odebra-
nia dziecka i oddania go drugiemu rodzicowi.
Należy bowiem podkreślić, że wykonujący zlece-
nie przymusowego odebrania dziecka kurator sądo-
wy nie jest powołany do jakiejkolwiek merytorycznej
oceny zasadności wydanego w tym przedmiocie przez
sąd orzeczenia, w szczególności czy orzeczenie to
w należytym stopniu uwzględnia dobro i interes ma-
łoletniego dziecka. Kompetencja w tym zakresie jest
zastrzeżona wyłącznie dla sądu prowadzącego spra-
wę rodziców dziecka odnośnie władzy rodzicielskiej,
w tym wypadku Sądu Okręgowego w Poznaniu.
Jedyną przeszkodą w wykonaniu orzeczenia
przez kuratora sądowego mogą być okoliczności wy-
mienione w art. 598 (12) K.p.c. (kurator sądowy powi-
nien zachować szczególną ostrożność i uczynić
wszystko, aby dobro tej osoby nie zostało naruszone,
a zwłaszcza, aby nie doznała ona krzywdy fizycznej
lub moralnej), przy czym ustalenia co do zaistnienia
tych okoliczności w konkretnym przypadku, doko-
nanie ich oceny i znaczenia dla ewentualnego zanie-
chania czynności przymusowego odebrania dziecka
należą wyłącznie do dokonującego tej czynności ku-
ratora. W niniejszej sprawie kurator nie stwierdził
istnienia takich przeszkód.
Na podkreślenie zasługuje fakt, że kuratorzy nie
tylko zadbali o wykonywanie działań zgodnie z prze-
pisami, ale także dołożyli wiele starań, aby wszystko
odbyło się z jak najmniejszą szkodą dla małoletniego.
Przeprowadzana czynność trwała rzeczywiście dłu-
go, ale spowodowane to było koniecznością przepro-
wadzenia długotrwałej rozmowy z matką dziecka,
uświadamiającej jej wyniki badań psychologicznych
i przesłanki decyzji sądu. Kuratorzy przekonywali
matkę dziecka, aby wydała je dobrowolnie, a nie przy
użyciu siły. Konieczna była również konsultacja le-
karska, albowiem matka dziecka przejawiała symp-
tomy zasłabnięcia. W trakcie przeprowadzania czyn-
ności obecny psycholog kilkakrotnie służył fachową
pomocą, reagując na emocjonalne wystąpienia tak
matki, jak i samego małoletniego.
Tego typu sprawy należą do najtrudniejszych spo-
sobów wyegzekwowania orzeczenia sądowego, zwłasz-
cza przy stawianiu czynnego oporu przez jedno z ro-
dziców. Jednakże z uwagi na treść orzeczenia wspar-
tego opiniami biegłych sądowych, kurator sądowy nie
mógł postąpić inaczej.
Jak wynika to z dalszych czynności, małoletni,
przebywając w komendzie Policji po odebraniu matce,
zachowywał się spokojnie, bawił się, pożegnał z ku-
ratorami. Nie wykazywał też wrogości ani obaw
w stosunku do osoby ojca.
Odpowiadając na kolejne ze stawianych przez
pana posła pytań, wyjaśnić należy, że przeprowadzo-
na lustracja wykazała prawidłowość i zgodność z pra-
wem uprzednio przeprowadzanych przez kuratorów
sądowych trzech prób odebrania małoletniego A.,
w tym również próby odebrania dziecka w dniu 28 paź-
dziernika 2008 r. dokonanej na terenie Szkoły Pod-
stawowej w Ostrzeszowie.
Odnosząc się do kolejnego problemu poruszonego
przez pana posła, dotyczącego planowanych działań
w celu wyjaśnienia dotychczasowego rozstrzygnięcia
sądowego, należy stwierdzić, że minister sprawiedli-
wości, jako członek gabinetu rządowego, nie ma ja-
kichkolwiek uprawnień do wpływania na treść orze-
czeń sądu, albowiem – zgodnie z treścią art. 178
ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – sędzio-
wie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli
i podlegają tylko konstytucji oraz ustawom. Minister
sprawiedliwości sprawuje jedynie zwierzchni nadzór
nad działalnością administracyjną sądów – art. 9
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.). Za-
uważyć można jedynie, że Sąd Okręgowy w Pozna-
niu, wydając tego rodzaju orzeczenie, musiał wziąć
pod uwagę wszystkie dowody i rozważyć wszystkie
okoliczności sprawy, kierując się przy tym przede
wszystkim dobrem dziecka, a nie jego rodziców.
Udzielając odpowiedzi na ostatnie z pytań pana
posła, po dokonanej ocenie przebiegu postępowania
wykonawczego należy stwierdzić, że kuratorzy sądo-
wi, wykonujący orzeczenie Sądu Okręgowego w Po-
znaniu, swoje zadania wykonali zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami, wykazując nadto daleko posunię-
tą zapobiegliwość i starania w celu polubownego
załatwienia sprawy, a gdy to nie dało rezultatów, wy-
konali czynność z jak najmniejszą szkodą dla dobra
małoletniego A. i dlatego też brak jest jakichkolwiek
podstaw do wyciągania w stosunku do nich konse-
kwencji służbowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie działań organów
podległych ministrowi podczas czynności
odebrania matce dziecka w dniu
26 stycznia 2010 r. w Kobylej Górze (14472)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14472/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Adama Rogackiego w sprawie działań organów
podległych ministrowi spraw wewnętrznych i admi-
nistracji podczas czynności odebrania matce dziecka
w dniu 26 stycznia 2010 r. w Kobylej Górze, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
W opisanych w wystąpieniu czynnościach brało
udział 12 funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Poli-
cji w Ostrzeszowie, z których 7 było umundurowa-
nych, a 5 ubranych po cywilnemu z założonymi kami-
zelkami odblaskowymi z napisem „Policja”. Funkcjo-
nariusze na miejsce zdarzenia udali się 2 radiowozami
oznakowanymi oraz 2 nieoznakowanymi, przy czym
początkowo na miejsce czynności skierowano 3 radio-
wozy i 8 funkcjonariuszy. Kolejnych 4 funkcjonariu-
szy, poruszających się jednym radiowozem, dojechało
na miejsce po wezwaniu przez dowódcę działań.
Wykorzystanie przez Policję ww. sił i środków
uzasadnione było koniecznością zapewnienia bezpie-
czeństwa kuratorowi sądowemu oraz zapewnienia
porządku w miejscu wykonywania czynności służbo-
wych. W opisywanym przypadku, z uwagi na przewi-
dywane przez Policję trudności w realizacji zadań
przez kuratora sądowego i możliwość wystąpienia
naruszenia porządku publicznego w miejscu ich wy-
konywania, wykorzystanie wskazanej liczby funkcjo-
nariuszy i radiowozów uznać należy jako adekwatne
do sytuacji.
Z uwagi na możliwość podjęcia próby odebrania
dziecka ojcu dowódca działań podjął decyzję o wybo-
rze alternatywnej drogi dojazdu do Poznania oraz
wykorzystaniu do eskortowania jego samochodu
2 oznakowanych radiowozów. Eskorta z Ostrzeszowa
prowadzona była tylko do granic administracyjnych
miasta Ostrzeszowa w kierunku m. Grabowa nad
Prosną. Przedmiotowe działanie, mimo iż niewyni-
kające bezpośrednio z zakresu pomocy przewidzianej
przepisami prawa, uzasadnione było przebiegiem
zdarzenia i towarzyszącymi mu okolicznościami (po-
jazdy mieszkańców Kobylej Góry jechały za pojazda-
mi Policji z Kobylej Góry do Ostrzeszowa, a także
zwrócono uwagę na stojące w pobliżu KPP Ostrze-
szów pojazdy mieszkańców Kobylej Góry).
Podkreślenia przy tym wymaga, iż przeprowadzo-
ne czynności sprawdzająco-wyjaśniające nie wykaza-
ły, aby pojazdy służbowe Policji przewożące małolet-
705
niego chłopca oraz eskortujące pojazd ojca przekra-
czały dozwoloną przepisami prawa prędkość jazdy.
Początkowo dziecko miało być przewożone samo-
chodem pracowników Powiatowego Centrum Pomo-
cy Rodzinie w Ostrzeszowie (PCPR) wyposażonym
w odpowiedni fotelik (pracownicy PCPR zostali upo-
ważnieni przez ojca do odebrania i przetransporto-
wania dziecka). Występujące zagrożenie blokowania
samochodu pracowników PCPR, a także konieczność
szybkiej ewakuacji dziecka z miejsca czynności w celu
ograniczenia doznania przez nie negatywnych emocji
pogłębiających stres spowodowały jednak, że dowód-
ca działań podjął decyzję o wykorzystaniu do trans-
portu oznakowanego radiowozu. Dynamiczny prze-
bieg prowadzonych czynności, ich utrudnianie przez
matkę i osoby postronne uniemożliwiały zdemonto-
wanie fotelika w pojeździe pracowników PCPR i jego
montaż w radiowozie. Z tego względu dziecko nie było
transportowane przy użyciu fotelika. Zauważyć jed-
nak należy, że stosownie do art. 39 ust. 3 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
dziecko w wieku do 12 lat, nieprzekraczające 150 cm
wzrostu może być przewożone pojazdem Policji bez
fotelika ochronnego lub innego urządzenia do prze-
wożenia dzieci.
Wskazać należy, że przeprowadzone czynności
sprawdzająco-wyjaśniające nie potwierdziły, aby funk-
cjonariusze stosowali środek przymusu bezpośred-
niego w postaci siły fizycznej wobec osoby filmującej
zdarzenie.
Przeprowadzone czynności sprawdzająco-wyja-
śniające wykazały natomiast, że już w trakcie za-
bierania dziecka z mieszkania matka próbowała
wyrwać dziecko przenoszącemu je pracownikowi
PCPR. Z tego powodu funkcjonariusze odgrodzili
matkę od pracownika PCPR, umożliwiając mu opusz-
czenie mieszkania, a tym samym dalsze próby ode-
brania dziecka. Powyższe potwierdza, że zachowanie
funkcjonariuszy Policji miało jedynie na celu zapew-
nienie wykonania czynności.
Decyzję o przewiezieniu dziecka do Komendy Po-
wiatowej Policji w Ostrzeszowie zamiast do pomiesz-
czeń PCPR podjął I zastępca komendanta powiato-
wego Policji w Ostrzeszowie. Powodem podjęcia ta-
kiej decyzji był fakt, że jak wskazano powyżej, za
radiowozami policyjnymi jechali mieszkańcy Kobylej
Góry, co uzasadniało podejrzenie, że w siedzibie
PCPR może dojść do próby siłowego odebrania dziec-
ka. Nadto na podjęcie przedmiotowej decyzji miało
również wpływ to, że czynności prowadzone w dniu
26 stycznia 2010 r. były czwartą z kolei próbą ode-
brania dziecka. Wcześniejsze próby okazały się nie-
skuteczne z uwagi na odstąpienie od odebrania dziec-
ka przez ojca, niewpuszczenie kuratora do miejsca
zamieszkania małoletniego oraz odstąpienie od czyn-
ności przez kuratora sądowego.
Przedstawiając powyższe informacje, pragnę jed-
nocześnie wskazać, iż w sprawie będącej przedmio-
tem wystąpienia komendant wojewódzki Policji
706
w Poznaniu polecił podległym służbom przeprowa-
dzenie czynności sprawdzająco-wyjaśniających. Prze-
prowadzone czynności nie wykazały nieprawidłowo-
ści w postępowaniu funkcjonariuszy Komendy Po-
wiatowej Policji w Ostrzeszowie w toku wykonywa-
nych przez nich czynności służbowych związanych
z udzieleniem pomocy kuratorom sądowym. Ponadto,
w celu wyjaśnienia prawidłowości działań prowadzo-
nych na miejscu wykonywania czynności, Prokura-
tura Rejonowa w Kępnie wszczęła śledztwo (Ds.-77/
10) z art. 224 § 2 K.k. i 222 §1 K.k.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie remontów balkonów w budynkach
należących do wspólnot mieszkaniowych
(14473)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Rydzonia z dnia
17 lutego br., znak: SPS-023-14473/10, w sprawie
remontów balkonów w budynkach należących do
wspólnot mieszkaniowych, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lo-
kali, zwana dalej uowl (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903,
z późn. zm.), reguluje prawa i obowiązki właścicieli
lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego – Izba Cy-
wilna z dnia 7 marca 2008 r., sygn. akt III CZP
10/2008, właściciel lokalu mieszkalnego ponosi wy-
datki związane z utrzymaniem w należytym stanie
balkonu stanowiącego pomieszczenie pomocnicze
służące wyłącznie zaspokajaniu potrzeb mieszka-
niowych osób zamieszkałych w tym lokalu. Wydatki
na remonty i bieżącą konserwację części budynku,
które są elementem konstrukcji balkonu trwale po-
łączonym z budynkiem, obciążają wspólnotę miesz-
kaniową.
Zatem należy wyrazić opinię, iż koszty związane
z remontem elementów konstrukcyjnych balkonów
winny stanowić koszty zarządu nieruchomością wspól-
ną, a więc być finansowane ze środków wspólnoty,
natomiast koszty związane z remontem elementów
wykończenia balkonu (np. malowanie, posadzki) win-
ny być pokrywane przez ich poszczególnych właści-
cieli lokali.
Według Sądu Najwyższego elementy konstrukcyj-
ne balkonu nie służą do wyłącznego użytku właści-
ciela lokalu, który korzysta tylko z „przestrzeni we-
wnętrznej” balkonu. Tym samym elementy te
(np. dźwigary, balustrady) są częścią wspólną, za któ-
rej remont płaci wspólnota.
Natomiast należy zauważyć, że właściciel ponosi
wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest
obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym sta-
nie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć
w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nie-
ruchomości wspólnej (art. 13 ust. 1).
Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wydatki
i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości
wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożyt-
kach i innych przychodach z tej nieruchomości wła-
ściciele lokali ponoszą w stosunku do ich udziałów
w nieruchomości wspólnej wykazanych w aktach no-
tarialnych nabycia lokalu.
W świetle powyższego orzeczenia Sądu Najwyż-
szego elementy konstrukcji balkonu należą do nieru-
chomości wspólnej, co oznacza, że podjęcie decyzji
o ich remoncie należy do czynności przekraczających
zakres zwykłego zarządu, o których mowa w art. 22
ust. 3 uowl.
Do podjęcia czynności przekraczającej zakres
zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicie-
li lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności
(art. 22 ust. 2 uowl). Uchwały zapadają większością
głosów właścicieli lokali, liczoną według wielkości
udziałów, chyba że w umowie lub w uchwale podjętej
w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie
na każdego właściciela przypada jeden głos (art. 23
ust. 2 uowl). Uchwały zapadają większością głosów
właścicieli lokali, co oznacza, że w przypadku głoso-
wania udziałami, aby uchwała była ważna, muszą
głosować za jej przyjęciem właściciele lokali posiada-
jący ponad 50% udziałów. Jedynie w przypadku
wspólnot mieszkaniowych obejmujących nierucho-
mości liczące do 7 lokali obowiązuje przepis art. 19
uowl, zgodnie z którym do zarządu nieruchomością
wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy
Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania cywil-
nego o współwłasności, co oznacza, że decyzje doty-
czące nieruchomości wspólnej wymagają jednomyśl-
ności, czyli zgody wszystkich właścicieli lokali.
W świetle przedstawionych wyjaśnień, odpowia-
dając na pytanie pana posła Stanisława Rydzonia,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Infrastruktury
nie planuje zmian legislacyjnych dotyczących ustawy
o własności lokali w omawianym zakresie, bowiem
sprawa remontów balkonów jest jednoznacznie roz-
strzygnięta uchwałą Sądu Najwyższego bez względu
na to, czy właściciele posiadają lokale, które mają
balkony lub balkonów nie mają.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie wskaźnika limitującego spłatę
zadłużenia przez samorządy (14476)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 17 lutego br., nr SPS-023-
-14476/10, interpelacją posła Grzegorza Roszaka
w sprawie wskaźnika limitującego spłatę zadłużenia
przez samorządy uprzejmie informuję:
Przewidziany w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240)
nowy wskaźnik limitujący spłatę zobowiązań jest
wynikiem postulatów zgłaszanych wielokrotnie przez
jednostki samorządu terytorialnego, w tym podczas
posiedzeń Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego.
Przedstawiciele strony samorządowej w stanowi-
sku Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicz-
nych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego z dnia 19 lutego 2008 r. wnosili o zmianę
formuły określania limitów, o których stanowią prze-
pisy art. 169 i 170 ustawy o finansach publicznych.
Zdaniem strony samorządowej dotychczasowe ogra-
niczenia dotyczące zadłużania i spłaty zobowiązań
powinny zostać zastąpione przez indywidualny
wskaźnik obciążenia budżetu jednostki spłatą zobo-
wiązań finansowych i odsetek, który nawiązuje do
nadwyżki operacyjnej. Takie stanowisko przyjęła
również Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Tery-
torialnego.
Strona samorządowa w stanowisku Zespołu do
Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego z dnia
19 września i 28 października 2008 r. w sprawie pro-
jektu ustawy o finansach publicznych oraz projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych wyraziła zadowolenie, iż projekt nowej
ustawy o finansach publicznych w wielu proponowa-
nych rozwiązaniach wychodzi naprzeciw postulatom
samorządów.
Stosownie do stanowiska Zespołu do Spraw Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego strona samorządowa za-
proponowała wydłużenie vacatio legis dla regulacji
określającej obowiązywanie nowego wskaźnika limi-
tującego spłatę zobowiązań z 1 roku do 3 lat w celu
umożliwienia jednostkom samorządu terytorialnego
dostosowania się do nowych przepisów. Jednocześnie
zaproponowano nałożenie obowiązku na jednostki
samorządu terytorialnego do publikowania – w okre-
sie vacatio legis – informacji o wysokości wskaźnika
spłaty zobowiązań wyliczonego według ustawy o fi-
nansach publicznych.
Wprowadzenie vacatio legis, zgodnie z propono-
wanym stanowiskiem strony samorządowej, powinno
707
umożliwić analizę proponowanych rozwiązań, które
z jednej strony znoszą ograniczenia wiążące obecnie
jednostki samorządu terytorialnego, dla których za-
ciąganie nawet dość znacznych zobowiązań finanso-
wych może być instrumentem bezpiecznej polityki
rozwojowej, z drugiej dyscyplinuje te jednostki, któ-
rym wysokie obciążenie dochodów spłatami zobowią-
zań nakazuje dużą ostrożność przy zaciąganiu no-
wych kredytów i pożyczek czy też emisji papierów
wartościowych, a dodatkowo uniemożliwia zaciąga-
nie kredytów tym jednostkom, które nie mają zdol-
ności kredytowej.
Należy podkreślić, że zawarty w uchwalonej przez
Sejm RP ustawie o finansach publicznych wskaźnik
spłaty zobowiązań jednostek samorządu terytorial-
nego jest przez Ministerstwo Finansów na bieżąco
monitorowany. Sytuacja finansowa jednostek samo-
rządu oceniana jest na podstawie danych zawartych
w sporządzanych przez nie sprawozdaniach. Do kon-
strukcji nowego wskaźnika zadłużenia przyjęto dane
z tych sprawozdań, bowiem są to dane rzetelne i pra-
widłowe. Wyliczenie wskaźnika dla każdej jednostki
samorządu terytorialnego będzie opierać się na da-
nych dotyczących wykonania za okres dwóch ostat-
nich lat oraz na wartościach planowanych z roku
poprzedzającego rok, na który wylicza się wskaźnik.
Nie można pominąć faktu, że projekty budżetów
przygotowywane są do 15 listopada roku poprzedza-
jącego rok budżetowy. Wykorzystanie danych za trzy
kwartały, które znane są pod koniec października,
pozwala na uwzględnienie najbardziej aktualnej sy-
tuacji finansowej danej jednostki zarówno przy kon-
strukcji budżetu na rok przyszły, jak też przy przy-
gotowywaniu prognozy kwoty długu.
Ponadto należy podkreślić, że w nowej ustawie
o finansach publicznych przewidziano przepisy doty-
czące wieloletniej prognozy finansowej. Jest to nowe
rozwiązanie, które powinno pomóc samorządom
w racjonalnym gospodarowaniu środkami publiczny-
mi, bowiem planowanie i wykonanie budżetu będzie
oceniane z punktu osiągnięcia stawianych celów,
a nie wykonania zaplanowanych wydatków.
Oczywiście można rozważać propozycję, aby w przy-
szłości indywidualne wskaźniki zadłużenia wyliczać
na podstawie danych wynikających z prognozy. Obec-
nie nie zostało zaproponowane tego typu rozwiązanie,
bowiem w pierwszej kolejności należy ocenić, jak sa-
morządy będą sobie radziły ze sporządzaniem tego
typu prognoz, sprawdzić prawidłowość ich sporządza-
nia, zbudować sprawny mechanizm przepływu infor-
macji z samorządów do regionalnych izb obrachunko-
wych, a następnie do Ministerstwa Finansów. Dopiero
na dalszym etapie prac, dysponując danymi z prognoz,
można – po przeprowadzeniu stosownych wyliczeń
– zaproponować inne rozwiązanie.
Jednocześnie należy podkreślić, że przyjęta kon-
strukcja wskaźnika limitującego spłatę zobowiązań
jednostki samorządu terytorialnego nie ogranicza
możliwości absorpcji środków europejskich przezna-
czonych na realizację projektów objętych dofinanso-
708
waniem z tych środków, bowiem nowa ustawa zacho-
wuje dotychczasowe wyłączenia w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe, należy zaznaczyć, iż
stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 maja 2005 r.
o Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego oraz przedstawicielach Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Komitecie Regionów Unii Europejskiej (Dz. U.
Nr 90, poz. 759) forum wypracowywania wspólnego
stanowiska rządu i samorządu terytorialnego sta-
nowi Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie utrzymania czystości i porządku
na terenie gminy (14478)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 lutego 2010 r., znak SPS-023-14478/10,
przekazujące interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie obowiązywania gminnych regulaminów
czystości i porządku, uprzejmie przedstawiam poniż-
sze stanowisko.
Przepisy ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o ba-
teriach i akumulatorach (Dz. U. Nr 79, poz. 666)
wprowadziły zmiany w art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. a usta-
wy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.). Zmiana polegała m.in. na wprowadze-
niu do treści art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. a określającego
szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku
na terenie gminy zapisów, aby prowadzenie we wska-
zanym zakresie selektywnego zbierania i odbierania
odpadów obejmowało także odpady zużytego sprzętu
elektrycznego i elektronicznego oraz zużytych baterii
i zużytych akumulatorów. Pragnę zauważyć, że po-
wyższe zmiany zostały dodane na etapie prac parla-
mentarnych nad projektem ustawy o bateriach i aku-
mulatorach.
W mojej opinii, dokonana zmiana miała na celu
dostosowanie obecnie obowiązujących regulaminów
w ww. zakresie, o ile nie zawierały one już stosow-
nych zapisów, do postanowień ustawy o bateriach
i akumulatorach, a nie uchylenie wszystkich regula-
minów z dniem wejścia w życie przepisów ustawy.
Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 14
ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) dla
osiągnięcia celów założonych w polityce ekologicznej
państwa oraz realizacji zasad, o których mowa w art. 5
ustawy, opracowywane są plany gospodarki odpa-
dami. Ustawa stanowi dalej, że plany są opracowy-
wane na szczeblu: krajowym, wojewódzkim, powia-
towym i gminnym. Na szczeblu krajowym krajowy
plan gospodarki odpadami opracowany przez mini-
stra właściwego do spraw środowiska w porozumie-
niu z ministrem właściwym do spraw gospodarki
wodnej uchwala Rada Ministrów. Ponadto ustawa
określa, że wojewódzki plan gospodarki odpadami
powinien być zgodny z krajowym planem gospodar-
ki odpadami, powiatowy plan gospodarki odpadami
powinien być zgodny z wojewódzkim planem gospo-
darki odpadami, gminny plan gospodarki odpadami
powinien być zgodny z powiatowym planem gospo-
darki odpadami.
Zgodnie z „Krajowym planem gospodarki odpa-
dami 2010” (K.p.g.o. 2010) w rozdziale 5 jako jeden
z kierunków działań w zakresie zapobiegania po-
wstawaniu odpadów oraz kształtowaniu systemu go-
spodarowania odpadami w zakresie odpadów komu-
nalnych zostało wskazane wymaganie prowadzenia
selektywnego zbierania i odbierania określonych
frakcji odpadów komunalnych, w tym zużytych ba-
terii i akumulatorów.
Biorąc natomiast pod uwagę, że zgodnie z ustawą
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach rada
gminy uchwala regulamin utrzymania czystości i po-
rządku na terenie gminy oraz dostosuje go do gmin-
nego planu gospodarki odpadami w terminie nie
dłuższym niż 3 miesiące od daty uchwalenia tego pla-
nu, należy uznać, że gminne plan gospodarki odpa-
dami powinny być zgodne z K.p.g.o. 2010 w zakresie
wymagania prowadzenia selektywnego zbierania
i odbierania określonych frakcji odpadów komunal-
nych, w tym zużytych baterii i akumulatorów.
Ponadto, odnosząc się do kwestii zasad techniki
prawodawczej, należy zauważyć, że skutki prawne
wynikające ze zmiany zakresu upoważnienia przez
ustawę nowelizującą określa w polskim porządku
prawnym § 32 ust. 2 załącznika do rozporządzenia
prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U.
Nr 100, poz. 908), zwane dalej ZTP. Zgodnie z § 32
ust. 2 ZTP, jeżeli zmienia się treść przepisu upoważ-
niającego do wydania aktu wykonawczego w ten spo-
sób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo
zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem
wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego
aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci
moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy
zmieniającej treść przepisu upoważniającego. W dok-
trynie i orzecznictwie można wyróżnić stanowisko
dotyczące interpretacji § 32 ZTP wskazujące, że re-
gulacja w nim zawarta nie ma charakteru norma-
tywnego, lecz informacyjny, zaś ust. 2 i 3 § 32 ZTP
błędnie informują o treści obowiązującej w polskim
systemie prawnym dyrektywy walidacyjnej. W rze-
czywistości bowiem, w myśl tej reguły, jeżeli zmienia

się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu
wykonawczego w ten sposób, że zmienia się:
rodzaj aktu wykonawczego, organ upoważniony
do wydania aktu wykonawczego, zakres spraw prze-
kazanych do uregulowania aktem wykonawczym,
wytyczne dotyczące treści tego aktu, a w wyniku tej
zmiany dotychczasowy akt wykonawczy staje się nie-
zgodny ze znowelizowanym przepisem upoważniają-
cym, to przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci
moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy
zmieniającej treść przepisu upoważniającego.
Przy tak rozumianej regule walidacyjnej sama
zmiana upoważnienia do wydania aktu normatyw-
nego nie jest wystarczająca do stwierdzenia, że akt
wykonawczy wydany na podstawie zmienionego upo-
ważnienia traci moc po wejściu w życie zmiany, gdyż
aby przyjąć, że dochodzi do utraty mocy obowiązują-
cej aktu wykonawczego, oprócz zmiany treści upo-
ważnienia akt ten musi stać się niezgodny ze znowe-
lizowanym przepisem upoważniającym. Jeżeli więc
taki przypadek nie zachodzi, to akt wykonawczy nie
traci mocy obowiązującej z dniem wejścia w życie
ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego.
Jeżeliby więc rozumieć § 32 ZTP w powyższy sposób,
to regulaminy wydane na podstawie art. 4 ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach utra-
ciłyby moc wyłącznie w zakresie, w jakim są niezgod-
ne z obecnym brzmieniem upoważnienia, biorąc zaś
pod uwagę, że nowelizacja poszerzyła jedynie zakres
upoważnienia zawartego w art. 4 tej ustawy, regula-
miny pozostałyby w mocy w całości.
Biorąc powyższe pod uwagę, w mojej opinii, zmia-
ny dokonane przepisami ustawy o bateriach i aku-
mulatorach w ustawie o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach nie powinny skutkować
uchyleniem wszystkich gminnych regulaminów
utrzymania czystości i porządku a jedynie ich uzu-
pełnieniem.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
ministra gospodarki dotyczącego
szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji
taryf oraz rozliczeń w obrocie
energią elektryczną (14479)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz,
709
przesłaną przy piśmie z dnia 17 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14479/10, w sprawie nowelizacji rozporzą-
dzenia ministra gospodarki dotyczącego zasad kształ-
towania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie
energią elektryczną, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Zasady odpowiedzialności za nielegalny pobór
energii elektrycznej zostały określone w art. 57 usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.). Wyżej
wymieniony przepis stanowi szczególną regulację
prawną, na podstawie której przedsiębiorstwo może
dochodzić swoich należności na zasadach ogólnych,
co oznacza, że powinno udowodnić zasadność swoje-
go roszczenia i jego wysokość przed sądem powszech-
nym lub dochodzić opłat kalkulowanych w sposób
określony w taryfach.
W przypadku energii elektrycznej sposób kal-
kulacji opłat za nielegalny pobór określony został
w § 40 rozporządzenia ministra gospodarki z dnia
2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształ-
towania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie
energią elektryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn.
zm.), tzw. rozporządzenia taryfowego. Przy docho-
dzeniu opłat taryfowych za nielegalny pobór energii
elektrycznej przedsiębiorstwo energetyczne wysta-
wia fakturę. W sytuacji gdy zobowiązany podmiot
odmawia dobrowolnego uiszczenia ww. opłaty, przed-
siębiorstwo może dochodzić tego odszkodowania
przed sądem powszechnym. Możliwość dochodzenia
opłat kalkulowanych w sposób określony w taryfach
niewątpliwie stanowi uproszczony sposób dochodze-
nia należności i ta ewentualność jest zazwyczaj wy-
bierana przez przedsiębiorstwa energetyczne.
Nielegalny pobór energii stanowi poważny pro-
blem społeczny. Dystrybucja energii elektrycznej jest
usługą użyteczności publicznej realizowaną na ma-
sową skalę, natomiast techniczne uwarunkowania
dostarczania energii stwarzają możliwości nielegal-
nego pobierania energii. Powyższe przepisy prawa
mają zatem za zadanie zapewnienie skutecznego za-
bezpieczenia interesów przedsiębiorstw energetycz-
nych dostarczających energię elektryczną.
Należy podkreślić, że znaczna część orzecznictwa,
która zapadła w sprawach o nielegalny pobór, jest
bardzo korzystna dla przedsiębiorstw energetycz-
nych. Na przykład w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 9 kwietnia 2003, sygn. akt I CKN 252/01, sąd
uznał, że ustalenie nielegalnego poboru nie wymaga
badania winy sprawcy, ponieważ w przypadku pobie-
rania energii niezgodnie z umową bezprawność zo-
staje sprowadzona, tak jak w reżimie odpowiedzial-
ności kontraktowej, do niewykonania lub nienależy-
tego wykonania zobowiązania.
Szerokie uprawnienia przyznane przedsiębior-
stwom energetycznym nie powinny jednak stanowić
podstawy umożliwiającej im stosowanie nadużyć
oraz zwalniać od zachwiana rzetelności przy docho-
dzeniu należności za nielegalny pobór energii. Wpro-
wadzona nowelizacją z dnia 18 grudnia 2009 r. zmia-
710
na przepisów rozporządzenia taryfowego w zakresie
sposobu obliczania opłat za nielegalny pobór energii
elektrycznej została dokonana m.in. w związku z in-
terwencją rzecznika praw obywatelskich. Zdaniem
RPO, wynikająca z przepisów prawa odpowiedzial-
ność odbiorcy za nielegalny pobór jest zbyt szeroka.
Według RPO nakładane przez przedsiębiorstwa ener-
getyczne opłaty są wysokie, a odbiorcy często nie
mają realnego wpływu na zabezpieczenie układu po-
miarowego na przykład w sytuacji, gdy układ ten jest
umieszczony na zewnątrz budynku. Dodatkowo, we-
dług RPO, oskarżeni o nielegalny pobór często nie
mają wystarczającej wiedzy, aby ocenić, czy układ
pomiarowy działa prawidłowo oraz nie posiadają wie-
dzy prawniczej, która umożliwiłaby im wykazanie
przed sądem swojej niewinności.
Do Ministerstwa Gospodarki także wpłynęły
skargi oskarżonych o nielegalny pobór odbiorców,
według których w sytuacji, gdy nie chcą płacić wyso-
kich opłat taryfowych i twierdzą że są niewinni,
przedsiębiorstwa energetyczne straszą ich odłącze-
niem dostaw energii.
Dodatkowo z opinii prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki, wynika że przedsiębiorstwa energetycz-
ne bardzo często naliczają opłaty, posługując się
maksymalną ryczałtową ilością energii elektrycznej
określoną w taryfach, chociaż przepisy rozporządze-
nia taryfowego przewidują alternatywne zastosowa-
nie mniejszych ilości uwzględniających rzeczywiste
możliwości poboru. Należy zauważyć, że przy zasto-
sowaniu ryczałtowej ilości energii elektrycznej sama
opłata za nielegalny pobór dla przeciętnego gospo-
darstwa domowego jest stosunkowo wysoka, wyższa
niż roczna należność za dostarczaną energię.
W sytuacji tak szeroko zakrojonej odpowiedzial-
ności odbiorcy opłaty kalkulowane na podstawie
przepisów rozporządzenia taryfowego nie powinny
mieć charakteru opłaty karnej, ale raczej opłaty od-
szkodowawczej uzależnionej w pewnym stopniu od
wysokości poniesionej szkody.
O odszkodowawczym charakterze ww. opłat
stwierdził również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia
10 grudnia 2009 r., sygn. akt III CZP 107/09, w myśl
której „Trzeba się zgodzić z poglądem wypowiada-
nym w orzecznictwie i piśmiennictwie, że przewidzia-
na w art. 57 ust. 1 Prawa energetycznego opłata za
nielegalnie pobraną energię ma charakter cywilno-
prawny i odszkodowawczy. Nie ma natomiast pod-
staw do traktowania rozważanej opłaty jako mającej
charakter kary ustawowej w rozumieniu art. 485
K.c., do której miałyby odpowiednie zastosowanie
przepisy o karze umownej. Kara ustawowa bowiem,
podobnie jak kara umowna, wiąże się funkcjonalnie
z odpowiedzialnością za niewykonanie lub nienale-
żyte wykonanie zobowiązania, a więc odpowiedzial-
nością kontraktową. Tymczasem art. 57 ust. 1 w związ-
ku z art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego obejmuje
trzy różne stany faktyczne, które jednak nie polega-
ją na niewykonaniu lub nienależytym wykonaniu
zobowiązania wynikającego z umowy sprzedaży ener-
gii elektrycznej, ale stanowią delikt określony w usta-
wie jako nielegalne pobieranie energii. W konsekwen-
cji oczywiście niedopuszczalne byłoby odpowiednie
stosowanie art. 484 § 1 zdanie pierwsze K.c., zgodnie
z którym kara umowna należy się wierzycielowi
w zastrzeżonej wysokości bez względu na wysokość
poniesionej szkody”.
Wydaje się, że w pierwszej kolejności przedsiębior-
stwo powinno dążyć do jak najbardziej precyzyjnego
oszacowania zaistniałej szkody oraz wprowadzenia
rozwiązań, które w jak najkrótszym terminie pozwo-
lą nielegalny pobór wykryć. Natomiast stawki mak-
symalne opłat za nielegalny pobór powinny być sto-
sowane ostatecznie. Zgodnie z powyższym w noweli-
zacji rozporządzenia taryfowego z 18 grudnia 2009 r.
wprowadzono zasadę, na podstawie której przedsię-
biorstwa kalkulują opłatę za nielegalny pobór, biorąc
pod uwagę przede wszystkim wysokość możliwie wy-
rządzonej szkody.
Należy podkreślić, że wprowadzone w ostatnim
czasie regulacje w zakresie odpowiedzialności od-
biorcy za nielegalny pobór nie ograniczyły się jedy-
nie do przepisów rozporządzenia taryfowego. Zmie-
niony został również ww. art. 57 ustawy Prawo
energetyczne w zakresie dochodzenia należności ta-
ryfowych, przyjmując niewątpliwie bardziej korzyst-
ną dla przedsiębiorstw energetycznych propozycję
Polskiego Stowarzyszenia Przesyłu i Rozdziału
Energii Elektrycznej.
Zgodnie z uzasadnieniem do ww. regulacji przy-
jęto „wyraźne domniemanie odpowiedzialności osoby
w danym przypadku odpowiedzialnej za nielegalny
pobór, ustalonej w wyniku przeprowadzonej kontroli.
Osoba ta będzie mogła w ewentualnym procesie są-
dowym wykazywać, że nie ponosi odpowiedzialności
za zaistniałe zdarzenie”.
Mając na uwadze, wynikający z art. 6 K.c. rozkład
ciężaru dowodów, zgodnie z którym na tym spoczywa
ciężar dowodu, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprze-
cza, a w zakresie zarzutów podnoszonych przez po-
zwanego zajmuje on rolę powoda i na nim spoczywa
ciężar dowodu, expiciendo reus fit actor, wprowadze-
nie powyższej nowelizacji niewątpliwie wzmacnia
pozycję przedsiębiorstwa przed sądem.
Odnosząc się do przedstawionych przez panią
poseł pytań szczegółowych, wydaje się, że w sytu-
acji, gdy odbiorca kwestionuje zasadność oraz wyso-
kość naliczonej opłaty w każdej indywidualnej spra-
wie, spór ten powinien rozstrzygnąć sąd powszech-
ny w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał
dowodowy.
Natomiast różnice w zakresie regulacji kalkulacji
opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej, ciepła
i gazu wynikają zapewne ze specyfiki prowadzonej
działalności w zakresie dostarczania tych nośników
energii.
Odnosząc się do pytania pani poseł o spójność
przepisów rozporządzenia z dnia 18 grudnia 2009 r.
z art. 57 ustawy Prawo energetyczne, który stanowi,
że przedsiębiorstwa naliczają opłatę w wysokości

ustalonej w taryfie, należy zauważyć, że zarówno
przed, jak i po nowelizacji rozporządzenia taryfowe-
go w taryfie przedsiębiorstw określany był jedynie
sposób ustalania tych opłat, a w każdym przypadku
wysokość należności kalkulowana była indywidual-
nie. Zgodnie z informacjami Ministerstwa Gospodar-
ki ten aspekt powyższej regulacji nie stwarzał nigdy
problemów interpretacyjnych podczas stosowania po-
wyższych przepisów przez sądy.
Niewątpliwie regulacje dotyczące odpowiedzial-
ności za nielegalny pobór energii wywołują liczne
kontrowersje. W związku ze specyfiką świadczonej
usługi przez przedsiębiorstwo dystrybucyjne oraz
właściwościami fizycznymi energii elektrycznej, nie-
zwykle trudno jest wypracować regulacje, które w jak
największym stopniu będą zabezpieczały interesy
przedsiębiorstw energetycznych, chroniąc jednocze-
śnie odbiorców bezzasadnie oskarżonych o nielegalny
pobór energii. Pragnę jednak uprzejmie poinformo-
wać panią poseł, że w związku z krytyczną oceną
ostatniej nowelizacji rozporządzenia taryfowego przez
sektor elektroenergetyczny w celu rozważenia zasad-
ności ewentualnych zmian przepisów w zakresie kal-
kulacji opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej
Ministerstwo Gospodarki organizuje spotkanie se-
minaryjne z udziałem rzecznika praw obywatelskich,
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki oraz przedsta-
wicieli organizacji reprezentujących sektor przedsię-
biorstw energetycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie możliwości przekazania 1%
należnego podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego (14480)
Szanowny Panie marszałku! W związku z pismem
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
17 lutego, nr SPS-023-14480/10, dotyczącym inter-
pelacji posłów pana Witolda Kochana oraz pana Ta-
deusza Arkita w sprawie braku możliwości przeka-
zywania 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego przez osoby rozliczające się za pośrednic-
twem płatników (w szczególności zakładów pracy)
uprzejmie informuję.
711
Podstawę prawną, zasady oraz tryb zasilania
kont organizacji pożytku publicznego środkami po-
chodzącymi z 1% podatku od dochodów osób fizycz-
nych regulują przepisy rangi ustawowej, a nie roz-
porządzenie ministra finansów w sprawie określe-
nia wzorów formularzy podatkowych obowiązują-
cych podatników i płatników podatku dochodowego
od osób fizycznych.
Druki podatkowe odzwierciedlają jedynie istnie-
jący stan prawny. Wzory mające zastosowanie do
rozliczenia dochodów uzyskanych w 2009 r. (w tym
PIT-40) zgodne są z obowiązującymi unormowania-
mi zawartymi w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz w ustawie
dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku
dochodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930,
z późn. zm.).
Należy zauważyć, iż instytucja „jednego procen-
ta” w polskim systemie podatkowym powstała przy
założeniu, iż będą mogli z niej korzystać podatnicy
podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy sa-
modzielnie składają zeznanie podatkowe. Początko-
wo dotyczyło to wyłącznie osób składających zezna-
nie PIT-28, PIT-36 i PIT-37, natomiast obecnie
z możliwości tej mogą również korzystać osoby, które
uzyskały w roku podatkowym dochody podlegające
wykazaniu w zeznaniu PIT-36L (przedsiębiorcy ob-
liczający podatek według jednolitej 19-procentowej
stawki podatku), PIT-38 (inwestorzy giełdowi) oraz
PIT-39 (podatnicy zbywający nieruchomości nabyte/
wybudowane po dniu 31 grudnia 2008 r.).
W konsekwencji, podatnik, który chciałby zade-
cydować o 1% podatku od swoich dochodów musi sa-
modzielnie złożyć zeznanie podatkowe. Jednocześnie
brak możliwości przekazania 1% podatku na podsta-
wie PIT-40 nie może być utożsamiany z pozbawie-
niem tej grupy podatników prawa do wspierania
działalności charytatywnej.
Należy bowiem zauważyć, iż w przypadku pra-
cowników roczne obliczenie podatku na formularzu
PIT-40 dokonywane jest na prośbę (wniosek) podat-
nika, a nie z urzędu. To podatnik, poprzez złożenie
płatnikowi specjalnego oświadczenia (PIT-12), wnio-
skuje o rozliczenie jego dochodów przez zakład pracy,
rezygnując tym samym z możliwości skorzystania
z wszelkiego rodzaju ulg podatkowych, rozliczenia
dochodów wspólnie z małżonkiem albo w sposób
przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzie-
ci, jak również rezygnując z przekazywania 1% po-
datku na rzecz organizacji pożytku publicznego.
W tym przypadku mamy zatem do czynienia z su-
werenną decyzją podatnika, gdyż wyłącznie od jego
działań zależy, czy 1% podatku należnego obliczone-
go od jego dochodów zasili konto wybranej organiza-
cji pożytku publicznego.
Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych nie wprowadzają w tym zakresie żadnych ogra-
niczeń. W konsekwencji wystarczy, że podatnik, któ-
712
ry chciałby podzielić się 1% podatku od swoich docho-
dów, nie będzie wnioskował o dokonanie rocznego
obliczenia podatku przez płatnika i sam złoży zezna-
nie podatkowe w urzędzie skarbowym, podobnie jak
czyni to znacząca większość podatników (za 2007 r.
z możliwości rozliczenia swoich dochodów za pośred-
nictwem zakładów pracy skorzystało jedynie 493 009
podatników, co stanowi niespełna 2% ogółu, odpo-
wiednio za 2008 r. – 441 068 podatników, tj. 1,78%
ogółu).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
8 września 2009 r. do Sejmu RP wpłynął rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz ustawy Ordynacja
podatkowa (druk sejmowy nr 2306). Projekt ten za-
kładał znowelizowanie przepisów dotyczących spo-
rządzania PIT-40, w taki sposób, aby m.in. – począw-
szy od rozliczenia dochodów uzyskanych od 1 stycz-
nia 2009 r. – umożliwić wskazywanie w tym formu-
larzu organizacji pożytku publicznego, na rzecz któ-
rej miałby być przekazany 1% podatku. Do projektu
rządowego podczas prac parlamentarnych został zło-
żony wniosek mniejszości, który zakładał przesunie-
cie o rok wejścia w życie proponowanych regulacji
(zgodnie z tym wnioskiem ustawa miałaby zastoso-
wanie do uzyskanych dochodów, poniesionych strat
począwszy od 1 stycznia 2010 r.).
W dniu 25 września 2009 r. Sejm przyjął ustawę
w tym kształcie. Zgodnie z regulaminem Sejmu usta-
wa została przekazana do Senatu. W dniu 22 paź-
dziernika 2009 r. Senat podjął uchwałę o jej odrzuce-
niu. Analizując przepisy powyższej ustawy, Senat
stanął bowiem na stanowisku, iż zawarte w niej roz-
wiązania stanowią nadmierne obciążenie dla płatni-
ków podatku obowiązanych do sporządzenia roczne-
go obliczenia podatku. W chwili obecnej uchwała
Senatu czeka na rozpatrzenie przez Sejm RP (w dniu
17 listopada 2009 r. została przyjęta przez sejmową
Komisję Finansów Publicznych). Jej losy nie zostały
zatem przesądzone.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż minister fi-
nansów nie ma uprawnień do umożliwienia przeka-
zywania 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego według zasad innych niż wynikających
z przepisów prawa powszechnie obowiązującego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie łączenia szkół gimnazjalnych
z liceami (14481)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację grupy posłów: Macieja Orzechowskiego, Ewy
Drozd, Rafała Grupińskiego, Agnieszki Kozłowskiej-
-Rajewicz, Tomasza Nowaka, Agnieszki Pomaskiej, Ja-
kuba Rutnickiego, Piotra Waśko, Marka Zielińskiego
w sprawie łączenia gimnazjów i liceów (SPS-023-14481/
10), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 5 ust. 5, 5a, 5b ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) zakładanie i prowa-
dzenie szkół podstawowych oraz gimnazjów, w tym
z oddziałami integracyjnymi, z wyjątkiem szkół pod-
stawowych specjalnych i gimnazjów specjalnych, na-
leży do zadań własnych gmin, natomiast do zadań wła-
snych powiatów należy m. in. zakładanie i prowadzenie
publicznych szkół podstawowych specjalnych i gim-
nazjów specjalnych, szkół ponadgimnazjalnych, w tym
z oddziałami integracyjnymi, szkół sportowych i szkół
mistrzostwa sportowego.
Jednostki samorządu terytorialnego mogą za-
kładać i prowadzić szkoły i placówki, których pro-
wadzenie nie należy do ich zadań własnych, po za-
warciu porozumienia z jednostką samorządu tery-
torialnego, dla której prowadzenie danego typu
szkoły lub placówki jest zadaniem własnym. Przepis
ten stosuje się również w przypadku przekazywania
szkół i placówek pomiędzy jednostkami samorządu
terytorialnego.
Ponadto zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy o syste-
mie oświaty organ prowadzący różnych typów szko-
ły lub placówki może je połączyć w zespół. Jednak
w przypadku łączenia w zespół szkoły podstawowej
z gimnazjum wymagana jest pozytywna opinia ku-
ratora oświaty (art. 62 ust. 5b ustawy o systemie
oświaty). Utworzenie zespołu szkół, w skład którego
wchodzą szkoły prowadzone przez różne organy,
może nastąpić po zawarciu porozumienia między
tymi organami. Porozumienie powinno określać,
który z organów będzie wykonywać zadania organu
prowadzącego, sposób finansowania oraz tryb roz-
wiązania zespołu.
Zatem przepisy ustawy o systemie oświaty umoż-
liwiają zarówno łączenie w zespół szkół różnego typu,
jak i zakładanie i prowadzenie szkół, których prowa-
dzenie nie należy do zadań własnych danej jednostki
samorządu terytorialnego, oraz przekazywanie szkół po-
między jednostkami samorządu terytorialnego.
Łączeniu gimnazjów i liceów sprzyjają wymogi
nowej podstawy programowej, która wprowadza
istotną zmianę polegającą na tym, że czas nauki

w gimnazjum oraz w szkole ponadgimnazjalnej trak-
towany jest jako spójny programowo – sześcioletni
w przypadku gimnazjum i liceum, siedmioletni
w przypadku gimnazjum i technikum. Nowa podsta-
wa programowa uwzględnia bowiem aspiracje
uczniów do zdobycia przynajmniej średniego wy-
kształcenia oraz konieczność pogłębionego kształce-
nia zgodnego z ich zainteresowaniami i uzdolnienia-
mi. Połączenie programowe gimnazjum i szkoły po-
nadgimnazjalnej ma na celu umożliwienie wszystkim
uczniom opanowania solidnego fundamentu wiedzy
ogólnej, a, co warto podkreślić, jego realizacja roz-
kłada się na trzy lata nauki w gimnazjum oraz część
czasu nauki w szkole ponadgimnazjalnej. Rozwiąza-
nie takie pozwala na rzetelne, spokojne i wyczerpu-
jące omówienie wszystkich tematów w zakresie kla-
sycznego kanonu przedmiotów, a ponadto na bardziej
szczegółową analizę tematów, którymi uczniowie
będą zainteresowani.
Celem tej zmiany jest także to, aby sposób reali-
zacji treści programowych umożliwił uczniowi jak
najlepsze przyswojenie materiału i zapobieganie ko-
nieczności powracania do tych partii materiału, któ-
re wcześniej potraktowane zostały pobieżnie. Uczeń
liceum nie będzie powtarzał materiału gimnazjum,
a począwszy od klasy drugiej będzie zgłębiał przed-
mioty maturalne i przygotowujące do studiów. Obec-
nie nauczyciele zarówno w gimnazjach, jak i w trzy-
letnich liceach wskazują na brak czasu i możliwości
pogłębionego i wyczerpującego zaplanowania swojej
pracy.
Nie bez znaczenia jest również to, że w sposób
naturalny w ramach tego samego zespołu nauczycie-
li oraz tych samych zespołów przedmiotowych może
następować wymiana informacji o treściach kształ-
cenia i umiejętnościach wymaganych od ucznia na
zakończenie cyklu kształcenia. Nauczyciele będą
mieli możliwość zdiagnozować potrzeby uczniów już
na etapie gimnazjum, by pracę z uczniami kontynu-
ować w szkole ponadgimnazjalnej.
Po połączeniu gimnazjum i liceum zajęcia z ucznia-
mi będą mogli prowadzić nauczyciele obu typów
szkół, co jest istotne ze względu na zbliżający się do
szkół gimnazjalnych niż demograficzny (liczba
uczniów za kilka lat będzie niższa o 30%). Może się
też okazać, że w połączonych szkołach będzie mniej
problemów wychowawczych z gimnazjalistami, któ-
rzy w okresie dorastania będą brać przykład ze star-
szych uczniów.
Programowo, kadrowo i lokalizacyjne gimnazjum
i liceum mogą współpracować, pozostając osobnymi
szkołami, mogą też w dogodnych i sprzyjających oko-
licznościach tworzyć zespół szkół. Nie zawsze połą-
czenie gimnazjum i liceum musi oznaczać problemy
związane z dowozem uczniów do szkół. Porozumienia
między jednostkami samorządu terytorialnego, o któ-
rych mowa w ww. przepisach, zawierane są po doko-
naniu szczegółowej analizy warunków realizacji obo-
wiązku szkolnego przez uczniów. Każda zmiana or-
ganizacyjna powinna służyć nie tylko poprawie efek-
713
tów kształcenia, ale również poprawie warunków
dotyczących bazy i infrastruktury.
Wieloletnie doświadczenia jednostek samorządu
terytorialnego w prowadzeniu szkół publicznych dają
podstawę do oczekiwania, iż proces łączenia gimna-
zjów i liceów będzie prowadzony w sposób przemy-
ślany i w dłuższej perspektywie czasu przyniesie
oczekiwane efekty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie koncepcji prywatyzacji
Międzynarodowych Targów Poznańskich
(14483)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14483/
10) poniżej przedstawiam odpowiedzi do kwestii pod-
niesionych w interpelacji posła Dariusza Lipińskiego
oraz grupy posłów w sprawie koncepcji prywatyzacji
Międzynarodowych Targów Poznańskich.
1. Jak przedstawia się harmonogram najbliższych
działań pana ministra w sprawie prywatyzacji Mię-
dzynarodowych Targów Poznańskich?
Uprzejmie informuję, że zgodnie z przyjętym
uchwałą Rady Ministrów w dniu 22 kwietnia 2008 r.
planem prywatyzacji na lata 2008–2011 udziały spół-
ki Międzynarodowe Targi Poznańskie sp. z o.o. zo-
stały przeznaczone do odpłatnego zbycia na rzecz
inwestora wyłonionego w drodze negocjacji, a termin
zakończenia prywatyzacji określony został na rok
2011. Obecnie trwają działania przygotowawcze
związane z publikacją na stronie Dziennika Urzę-
dowego Unii Europejskiej zaproszenia do składania
wniosków w trybie przetargu ograniczonego na
wybór doradcy prywatyzacyjnego. Planowany ter-
min ukazania się ogłoszenia to druga dekada kwiet-
nia 2010 r. Przewiduje się, że umowa z wyłonionym
doradcą prywatyzacyjnym zostanie zawarta w lipcu
br. Po kolejnym etapie procesu prywatyzacyjnego,
tj. sporządzeniu i odbiorze analiz prywatyzacyjnych,
w grudniu 2010 r. planowane jest opublikowanie za-
proszenia do negocjacji w sprawie nabycia udziałów
spółki. Wstępnie szacowany termin zakończenia pro-
cesu prywatyzacji to przełom drugiego i trzeciego
kwartału 2011 r.
2. Jak pan minister widzi rolą samorządów mia-
sta Poznania i woj. wielkopolskiego w przyszłej for-
mule właścicielskiej MTP?
714
Międzynarodowe Targi Poznańskie, zgodnie z przy-
jętymi założeniami, będą prywatyzowane w trybie
negocjacji na podstawie publicznego zaproszenia. Ten
tryb prywatyzacji jest stosowany na ogół wobec du-
żych spółek, których pakiety udziałów/akcji są zby-
wane na rzecz inwestora strategicznego. Jest to tryb
dający możliwość wpływu na wybór przyszłego inwe-
stora, umożliwia bowiem zawarcie w umowie sprze-
daży udziałów także innych poza ceną zobowiązań,
do których realizacji będzie zobligowany przyszły
właściciel spółki. Mając na uwadze istniejącą struk-
turę udziałową w spółce, w której miasto Poznań jest
posiadaczem 40% udziałów, sprzedaż 60% udziałów
spółki należących do Skarbu Państwa nie stanowi
zagrożenia dla dalszego rozwoju Międzynarodowych
Targów Poznańskich oraz realizacji misji i celów, dla
których spółka została powołana. Zgodnie bowiem
z umową spółki wszystkie strategiczne decyzje doty-
czące spółki wymagają i wymagać będą po ewentu-
alnej sprzedaży udziałów należących do Skarbu Pań-
stwa akceptacji udziałowca – miasta Poznań. Tym
samym prywatyzacja spółki nie będzie miała nega-
tywnego wpływu na rozwój gospodarki lokalnej i re-
gionalnej.
3. Kiedy można spodziewać się ostatecznych i wią-
żących decyzji w sprawie prywatyzacji MTP?
W dniu 23 lutego 2010 r. na ręce ministra skarbu
państwa prezydent miasta Poznania oraz marszałek
województwa wielkopolskiego złożyli wnioski o nie-
odpłatne zbycie odpowiednio jednej trzeciej części
oraz dwóch trzecich części posiadanych przez Skarb
Państwa udziałów Międzynarodowych Targów Po-
znańskich. Obecnie wnioski wraz z towarzyszącymi
im uzasadnieniami są przedmiotem analizy formal-
noprawnej oraz merytorycznej. Wnioski uzyskane
w wyniku podjętego badania umożliwią podjęcie
ostatecznej decyzji w sprawie przyszłości spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie prawa do emerytury w przypadku
nieosiągnięcia wieku emerytalnego (14485)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Piotra Nowaka i grupy
posłów PO, przesłaną przy piśmie z dnia 17 lutego
br., znak: SPS-023-14485/10, w sprawie prawa do
emerytury w przypadku nieosiągnięcia wieku eme-
rytalnego, uprzejmie informuję, że przepisy art. 29
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) nie wymagają zmiany.
Zgodnie z sugestią wyrażoną w interpelacji osoby,
które przez cały wymagany okres pozostawały w sto-
sunku pracy, mają bowiem zapewnione prawo do
wcześniejszej emerytury, choćby nawet przed zgło-
szeniem wniosku o jej przyznanie nie były już pra-
cownikami, lecz podlegały ubezpieczeniu społeczne-
mu z innego tytułu, np. z tytułu pozarolniczej dzia-
łalności.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych pra-
cownik urodzony przed 1949 r., który nie osiągnął
jeszcze powszechnego wieku emerytalnego (tj. 60 lat
– kobieta, 65 lat – mężczyzna) może mieć przyznaną
wcześniejszą emeryturę, jeśli spełnił następujące wa-
runki:
— kobieta – osiągnęła 55 lat życia i udowodniła
co najmniej 30-letni staż ubezpieczeniowy albo co
najmniej 20-letni staż ubezpieczeniowy, jeśli jest cał-
kowicie niezdolna do pracy,
— mężczyzna – osiągnął 60 lat życia, udowodnił
co najmniej 35-letni staż ubezpieczeniowy albo co
najmniej 25-letni staż ubezpieczeniowy i jest całko-
wicie niezdolny do pracy.
Z przepisu ust. 3 art. 29 wynika, że kobieta, która
pozostawała w stosunku pracy przez wymagane
30 lat (20 lat, jeśli jest całkowicie niezdolna do pracy),
oraz mężczyzna, który w stosunku pracy pozostawał
przez 35 lat (25 lat, jeśli jest całkowicie niezdolny do
pracy), nie muszą spełniać dodatkowych warunków,
określonych w ust. 2 art. 29. Oznacza to, że osoby,
które po tak długim okresie zatrudnienia podjęły
inny rodzaj działalności, mają zapewnione prawo do
wcześniejszej emerytury, pomimo że ostatnio przed
zgłoszeniem wniosku nie były pracownikami oraz
w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpie-
czeniu społecznemu nie pozostawały w stosunku pra-
cy co najmniej przez 6 miesięcy.
Przy ustalaniu okresu pozostawania w stosunku
pracy przyjmuje się okres przypadający od dnia na-
wiązania do dnia ustania stosunku pracy. Okres ten
liczy się łącznie z okresem pobierania w czasie za-
trudnienia wynagrodzenia za czas niezdolności do
pracy oraz świadczeń pieniężnych na wypadek cho-
roby i macierzyństwa.
Natomiast osoba, która udowodniła określony
w art. 29 ust. 1 staż ubezpieczeniowy, ale składa się
on nie tylko z okresów zatrudnienia, ale również
z okresów innej działalności objętej ubezpieczeniem
społecznym (np. okresów pozarolniczej działalności,
pracy na podstawie umowy zlecenia, umowy agencyj-
nej) i okresów nieskładkowych (np. okresu nauki
w szkole wyższej, urlopu wychowawczego), ma prawo
do wcześniejszej emerytury, jeżeli dodatkowo spełni
warunki określone w art. 29 ust. 2, czyli:

— ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o emery-
turę była pracownikiem,
— w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania
ubezpieczeniom społecznym pozostawała w stosunku
pracy przez co najmniej 6 miesięcy.
Nieco łagodniejsze warunki są określone dla oso-
by, która w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę
jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności do
pracy. Osoba ta nie musi udowodnić, że w okresie
ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniom
społecznym pozostawała w stosunku pracy przez co
najmniej 6 miesięcy. Wymaga się tylko tego, aby jej
ostatnim tytułem ubezpieczenia społecznego był
stosunek pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przekształceń wojskowych zakładów
remontowo-budowlanych (14486)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przekształceń wojskowych zakładów re-
montowo-budowlanych (SPS-023-14486/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
z dniem 31 grudnia br. ma ulec zakończeniu proces
likwidacji państwowych zakładów budżetowych
oraz gospodarstw pomocniczych państwowych jed-
nostek budżetowych. W związku z tym powstała
konieczność określenia nowych form organizacyjno-
-prawnych, które zapewniłyby ciągłość realizacji
zadań oraz w sposób prawidłowy zabezpieczyły po-
trzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W celu właściwej i kompleksowej regulacji postępo-
wania w tym zakresie wydana została decyzja
nr 399/MON ministra obrony narodowej z dnia
1 grudnia 2009 r. w sprawie organizacji procesu li-
kwidacji w resorcie obrony narodowej zakładów bu-
dżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz utwo-
rzenia nowych form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz.
MON Nr 22, poz. 243).
Zgodnie z postanowieniami powyższej decyzji sy-
tuacja każdego gospodarstwa pomocniczego podda-
wana jest indywidualnej ocenie na kilku szczeblach
715
organizacyjnych. Podczas prac niezbędne jest uwzględ-
nienie potrzeb profesjonalnych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, zasadności zmniejszenia infra-
struktury, stanu finansów gospodarstwa pomocni-
czego oraz charakteru jego zadań i ich powiązania
z zadaniami jednostki budżetowej, jak również po-
trzeb i możliwości nabywania usług od podmiotów
zewnętrznych.
Wspomniana decyzja nr 399/MON, w odniesieniu
do poszczególnych likwidowanych gospodarstw, pro-
ponuje przyjęcie jednego z poniższych wariantów:
1) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu obrony narodowej
zadania wytworzenia świadczonej przez nie usługi;
2) likwidacja gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do budżetu resortu zadania wytworze-
nia usługi i jej zakup u podmiotów zewnętrznych;
3) likwidacja gospodarstwa pomocniczego z prze-
jęciem do budżetu resortu zadania wytworzenia
usługi.
W przypadku funkcjonujących w resorcie obrony
narodowej czterech wojskowych zakładów remonto-
wo-budowlanych (Gniezno, Jarosław, Krotoszyn,
Nowy Dwór Mazowiecki) rozważane jest rozwiązanie
wymienione jako trzecie. Przy jego zastosowaniu
skutki finansowe dla budżetu będą niższe niż koszty
zakupu całości usług na rynku zewnętrznym, a po-
nadto umożliwia ono, po likwidacji gospodarstwa po-
mocniczego, przejęcie części jego potencjału (pracow-
ników oraz mienia ruchomego i nieruchomego), co
zapewni kontynuowanie realizacji zadań niezbęd-
nych dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Z pozostałymi pracownikami zostałyby rozwiązane
umowy o pracę, a zbędne mienie i nieruchomości
– przekazane do Agencji Mienia Wojskowego.
Rozważana jest również możliwość przekształce-
nia gospodarstw pomocniczych w instytucje gospo-
darki budżetowej na podstawie art. 116 ust. 1 ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych. Ze względu jednak na treść art. 23 ust. 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.), z którego wynika,
że instytucje gospodarki budżetowej tworzy się
w celu realizacji zadań publicznych, zakres i charak-
ter działalności wojskowych zakładów remontowo-
-budowlanych pod kątem realizacji tego rodzaju za-
dań wymaga dalszych analiz.
Pragnę poinformować, że, mając na uwadze wagę
przedsięwzięcia i jego znaczenie dla załóg poszczegól-
nych zakładów, poleciłem przyspieszenie prac anali-
tycznych w stosunku do terminów określonych
w decyzji nr 399/MON. Zapewni to szybsze wypraco-
wanie ostatecznego stanowiska resortu obrony naro-
dowej, które swoim zakresem obejmie m.in. określe-
nie skutków finansowych likwidacji gospodarstw
pomocniczych lub ich przekształcenia, a także zagad-
nienia dotyczące przeznaczenia mienia gospodarstw
oraz ewentualnych zwolnień ich pracowników. Nato-
miast do czasu zakończenia prac analitycznych w od-
niesieniu do każdego z gospodarstw pomocniczych,
716
w tym również wojskowych zakładów remontowo-bu-
dowlanych, przedstawienie ostatecznych rozstrzy-
gnięć w przedmiotowej sprawie nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie kontroli NIK w szpitalach (14487)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jana Kamińskiego – posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14487/10
w sprawie kontroli w szpitalach przeprowadzonej
przez Najwyższą Izbę Kontroli, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie należy podkreślić, iż wnioski pokon-
trolne przedmiotowego raportu nie są skierowane do
ministra zdrowia, ale do innych podmiotów, m.in.
organów: jednostek samorządu terytorialnego, nad-
zoru budowlanego i Państwowej Inspekcji Pracy.
Podstawowym aktem prawnym dla systemu ochrony
zdrowia jest ustawa z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89, z późn. zm.). Określa ona zasady organizacji
i funkcjonowania całego systemu oraz poszczegól-
nych zakładów opieki zdrowotnej. Podstawową regu-
łą jest istnienie ścisłego związku pomiędzy zakłada-
mi opieki zdrowotnej a ich organami założycielskimi,
którymi w zdecydowanej większości są jednostki sa-
morządu terytorialnego. Oznacza to odpowiedzial-
ność tych jednostek za „swoje” zakłady opieki zdro-
wotnej. W związku z powyższym minister zdrowia
nie posiada prawa ingerencji w funkcjonowanie tych
zakładów, dla których nie jest podmiotem tworzą-
cym. Jednocześnie informuję, iż istnieje możliwość
uzyskania wsparcia sektora ochrony zdrowia ze środ-
ków pochodzących z funduszy europejskich – szcze-
góły zawarte są na stronie internetowej www.zdro-
wie.gov.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie funkcjonowania żłobków (14488)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jana Kamińskiego, posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14488/10,
w sprawie funkcjonowania żłobków uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Działalność żłobków opiera się na przepisach
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.) wraz z aktami wykonawczymi. Zgodnie z art. 2
ust. 1 pkt 7 ustawy żłobki są zakładami opieki zdro-
wotnej. Art. 32b ustawy zawiera definicję żłobka, któ-
ry jest zakładem udzielającym świadczeń zdrowot-
nych, które obejmują swoim zakresem działania pro-
filaktyczne i opiekę nad dzieckiem w wieku do 3 lat.
Oznacza to, iż podlegają zasadom określonym dla za-
kładów opieki zdrowotnej. Regulacją szczególną jest
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 listopada
2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpo-
wiadać pod względem fachowym i sanitarnym po-
mieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 213, poz. 1568, z późn. zm.), którego za-
łącznik nr 5 określa wymagania szczegółowe, jakim
powinny odpowiadać pod względem fachowym i sa-
nitarnym pomieszczenia i urządzenia żłobka.
Kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, a zatem
także żłobków, zobowiązani są do opracowania pro-
gramów dostosowawczych i przedłożenia ich wojewo-
dzie do dnia 30 czerwca 2012 r. i zrealizowania do
dnia 31 grudnia 2012 r. Istnieje możliwość uzyskania
wsparcia sektora ochrony zdrowia ze środków pocho-
dzących z funduszy europejskich; szczegóły zawarte
są na stronie internetowej www.zdrowie.gov.pl.
W przypadku niezrealizowania programu dostoso-
wawczego wojewoda wszczyna postępowanie w spra-
wie wykreślenia zakładu lub jego części z rejestru,
uprzednio wyznaczając termin na usunięcie uchybień,
dopiero zaś po jego bezskutecznym upływie podejmu-
je decyzję o wykreśleniu zakładu z rejestru.
Jednocześnie informuję, iż przygotowywane są
zmiany w sferze opieki nad dziećmi i wsparcie rodzi-
ców w tym zakresie. Podstawowym celem działania
zakładów opieki zdrowotnej jest udzielanie świad-
czeń zdrowotnych i promocja zdrowia. Tymczasem
rolą żłobka jest zapewnienie profilaktyki i opieki nad
dzieckiem w wieku do 3 lat. W związku z tym zasad-
ne jest usytuowanie w ramach obszaru polityki pro-
rodzinnej. Szczegółowe zasady ich funkcjonowania
zostaną opracowane przez ministra pracy i polityki

społecznej, który opracował już założenia ustawy
o formach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie realizacji dodatkowo
przepracowanej przez nauczycieli godziny
w ramach 40-godzinnego tygodnia pracy
(14489)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego (SPS-
-023-14489/10) z dnia 11 lutego 2010 r., dotyczącą
realizacji zajęć, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2
ustawy Karta Nauczyciela, pozwolę sobie wyrazić
następującą opinię.
Ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1) został
zmieniony przepis art. 42 ust. 2 ustawy Karta Na-
uczyciela. Zmiana ta polegała na dookreśleniu zajęć,
które nauczyciel obowiązany jest prowadzić w ra-
mach zajęć wynikających z zadań statutowych szko-
ły, oraz określeniu tygodniowego wymiaru godzin
tych zajęć. Przepisy te weszły w życie z dniem 1 wrze-
śnia 2009 r. Należy jednak zauważyć, iż przed wej-
ściem w życie powołanej nowelizacji, zgodnie z prze-
pisami ustawy Karta Nauczyciela, wszyscy nauczy-
ciele w ramach czasu pracy i ustalonego wynagrodze-
nia również zobowiązani byli do realizacji zajęć
i czynności wynikających z zadań statutowych szkoły,
w tym zajęć opiekuńczych i wychowawczych uwzględ-
niających potrzeby i zainteresowania uczniów, pomi-
mo iż przepisy ustawowe nie precyzowały bliżej tych
zajęć oraz nie określały ich wymiaru.
W świetle przepisów art. 42 ust. l i 2 ustawy Kar-
ta Nauczyciela, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
21 listopada 2008 r., w ramach ustalonego wynagro-
dzenia oraz czasu pracy nieprzekraczającego 40 go-
dzin na tydzień nauczyciel zatrudniony w pełnym
wymiarze zajęć obowiązany jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz (pensum);
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
717
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczby godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 2 go-
dzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach godzin przeznaczonych w ramowych planach
nauczania do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjąt-
kiem godzin przeznaczonych na zwiększenie liczby
godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wy-
miarze 1 godziny w tygodniu;
1) zajęcia i czynności związane z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem
zawodowym.
Jak wynika z powyższego, aktualne przepisy zo-
bowiązują nauczyciela szkoły podstawowej i gimna-
zjum, w tym specjalnych, do prowadzenia zajęć,
o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy
Karta Nauczyciela, w wymiarze 2 godzin w tygodniu.
Jednakże nowelizacją z dnia 21 listopada 2008 r.
wprowadzono na rok szkolny 2009/2010 przepis
przejściowy w zakresie wymiaru zajęć realizowanych
w ramach zadań statutowych szkoły. Zgodnie z art. 5
ust. 1 powołanej ustawy wymiar zajęć, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, wynosi od dnia 1 września 2009 r. do dnia
31 sierpnia 2010 r. 1 godzinę tygodniowo. Powyższe
oznacza, iż od dnia 1 września 2010 r. nauczyciel
szkoły podstawowej i gimnazjum, w tym specjalnych,
będzie obowiązany prowadzić zajęcia opieki świetli-
cowej lub zajęcia w ramach godzin przeznaczonych
w ramowych planach nauczania do dyspozycji dyrek-
tora szkoły w wymiarze 2 godzin w tygodniu.
Odnosząc się do nieprawidłowości w zakresie re-
alizacji godzin zajęć, o których mowa w art. 42 ust. 2
pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela, uprzejmie informu-
ję, iż w celu pomocy we właściwej realizacji nowych
przepisów Ministerstwo Edukacji Narodowej zamie-
ściło na swojej stronie internetowej stanowisko MEN
w sprawie sposobu wykonania tych przepisów. W sta-
nowisku tym wyjaśniono, jakie osoby podlegają re-
alizacji powołanych przepisów, jakie rodzaje zajęć
mogą być realizowane w ramach godzin, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczy-
ciela, jaki powinien być czas trwania zajęć oraz w jaki
sposób należy rozliczać godziny tych zajęć. Podjęcie
decyzji w kwestii rodzaju zajęć, które będą realizo-
wane w szkole w ramach godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
przydzielenie tych godzin do realizacji poszczegól-
nym nauczycielom oraz rozliczanie tych godzin nale-
ży do kompetencji dyrektora szkoły.
Zgodnie z § 2 ust. 5a rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) go-
718
dziny do dyspozycji dyrektora, o których mowa w art. 42
ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela, to zajęcia
zwiększające szanse edukacyjne uczniów przeznaczo-
ne na pracę z uczniem zdolnym lub z uczniem mają-
cym trudności w nauce oraz zajęcia rozwijające zain-
teresowania uczniów. W świetle powyższego, zgodnie
z prezentowanym przez Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej stanowiskiem, zajęcia te powinny wychodzić
naprzeciw indywidualnym potrzebom uczniów po-
przez udzielanie im pomocy w przezwyciężaniu trud-
ności, rozwijaniu zdolności lub pogłębianiu zaintere-
sowań, a także poprzez sprawowanie nad nimi opieki,
zależnie od potrzeb. Wspomagając się godzinami,
o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ww. usta-
wy, szkoła podstawowa i gimnazjum mogą również
wzbogacić ofertę świetlicy. Podjęcie decyzji w kwestii,
jakie zajęcia będą realizowane w szkole w ramach
godzin, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a
i b Karty Nauczyciela, należy do kompetencji dyrek-
tora szkoły. Realizacja powyższych godzin nie jest
obarczona ograniczeniami przepisów w zakresie licz-
by uczniów uczestniczących w zajęciach, tematyki,
rozłożenia w czasie oraz formy realizacji. Godzin tych
nie można jednakże przeznaczyć na zajęcia obowiąz-
kowe, opiekę nad uczniami podczas ich dowozu do
szkoły, doraźne zastępstwa oraz nauczanie indywi-
dualne.
Należy podkreślić, iż przeznaczenie zajęć, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
Karta Nauczyciela, na doraźne zastępstwa narusza
przepis § 2 ust. 5a powołanego rozporządzenia defi-
niujący godziny do dyspozycji dyrektora, jak również
art. 35 ust. 2a i 3 ustawy Karta Nauczyciela. Zgodnie
z art. 35 ust. 2a ustawy Karta Nauczyciela przez go-
dzinę doraźnego zastępstwa rozumie się przydzieloną
nauczycielowi godzinę zajęć dydaktycznych, wycho-
wawczych lub opiekuńczych powyżej tygodniowego
obowiązkowego wymiaru godzin zajęć dydaktycz-
nych, wychowawczych lub opiekuńczych, której re-
alizacja następuje w zastępstwie nieobecnego na-
uczyciela. W myśl art. 35 ust. 3 ustawy Karta Na-
uczyciela wynagrodzenie za godziny doraźnych za-
stępstw wypłaca się według stawki osobistego zasze-
regowania nauczyciela, z uwzględnieniem dodatku
za warunki pracy. Przepis art. 30 ust. 6 powołanej
ustawy upoważnia organ prowadzący szkołę do okre-
ślenia, w drodze regulaminu, m.in. szczegółowych
warunków obliczania i wypłacania wynagrodzenia
za godziny doraźnych zastępstw. Z powołanych prze-
pisów wynika jednoznacznie, że w ramach godzin
doraźnych zastępstw realizowane są zajęcia dydak-
tyczne, wychowawcze lub opiekuńcze, prowadzone
bezpośrednio z uczniami lub wychowankami albo na
ich rzecz, tj. zajęcia, o których mowa w art. 42 ust. 2
pkt l ustawy Karta Nauczyciela. Dla nauczyciela za-
stępującego są to godziny zajęć wykraczające ponad
obowiązujący tego nauczyciela tygodniowy wymiar
zajęć dydaktycznych, wychowawczych lub opiekuń-
czych. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że są to
zajęcia realizowane przez nauczyciela nieodpłatnie
jako czynności lub zajęcia wynikające z zadań statu-
towych szkoły, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2
ustawy Karta Nauczyciela. Każdorazowo przyznanie
nauczycielowi godziny doraźnego zastępstwa za nie-
obecnego nauczyciela skutkuje zatem przyznaniem
dodatkowego wynagrodzenia. Nauczyciel, który nie
otrzymał wynagrodzenia za realizację doraźnych za-
stępstw, ma prawo wystąpić do sądu pracy z roszcze-
niem o wynagrodzenie z tego tytułu.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej do za-
jęć wskazanych w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
Karta Nauczyciela, których prowadzenie dyrektor
szkoły może zlecić nauczycielowi bez dodatkowego
wynagrodzenia, można natomiast zakwalifikować
prowadzenie przez nauczycieli kół zainteresowań. Są
to bowiem zajęcia rozwijające zainteresowania uczniów,
a więc mieszczą się w definicji godzin do dyspozycji
dyrektora, określonej w § 2 ust. 5a rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lute-
go 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych.
Po sześciu miesiącach obowiązywania znoweli-
zowanego art. 42 ust. 2 ww. ustawy można stwier-
dzić, że wprowadzenie obowiązku ewidencjonowa-
nia jednej z godzin pracy nauczyciela realizowanej
w ramach zajęć wynikających z zadań statutowych
szkoły powoduje pewne trudności wynikające z fak-
tu, że jest to nowy obowiązek, obecnie na etapie
wdrażania. Nie ulega wątpliwości, że niniejsza no-
welizacja wymogła zmiany organizacyjne w szko-
łach, ale należy pamiętać, że zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta
Nauczyciela, zostały wprowadzone z myślą o potrze-
bach uczniów i dla ich dobra.
Ponadto uprzejmie informuję, iż nie planuje się
wprowadzenia rozwiązań zapobiegających nieprawi-
dłowościom w zakresie realizacji godzin zajęć, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy Karta Na-
uczyciela, gdyż takie rozwiązania są już przewidzia-
ne w obowiązujących przepisach. Zgodnie z § 6 roz-
porządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
7 października 2009 r. w sprawie nadzoru pedago-
gicznego (Dz. U. Nr 168, poz. 1324) formami nadzoru
pedagogicznego są ewaluacja, kontrola oraz wspoma-
ganie. W myśl § 2 pkt 9 ww. rozporządzenia przez
kontrolę rozumie się działania organu sprawującego
nadzór pedagogiczny prowadzone w szkole lub pla-
cówce w celu oceny stanu przestrzegania przepisów
prawa dotyczących działalności dydaktycznej, wycho-
wawczej i opiekuńczej oraz innej działalności statu-
towej szkół i placówek. Jak wynika z powyższego,
organ sprawujący nadzór pedagogiczny kontroluje
przestrzeganie przez szkoły przepisów prawa w za-
kresie m.in. działalności statutowej szkół. Kontrola
ta dokonywana jest pod względem legalności. Organ
sprawujący nadzór pedagogiczny nad szkołą przepro-
wadza kontrolę zgodnie z procedurą określoną w po-
wołanym rozporządzeniu. Zajęcia, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta Nauczy-
ciela, realizowane są w ramach zajęć wynikających

z zadań statutowych szkoły. Bezsporne jest zatem to,
iż organ sprawujący nadzór pedagogiczny jest upraw-
niony do kontroli przestrzegania przez szkoły prze-
pisów prawa dotyczących działalności szkoły w przed-
miotowym zakresie.
Niezależnie od powyższego każdy, kto stwierdzi
niewłaściwe wykonywanie obowiązków służbowych
przez dyrektora szkoły prowadzonej przez jednostkę
samorządu terytorialnego, ma prawo złożyć skargę
odpowiednio do rady gminy lub rady powiatu. W świe-
tle bowiem przepisów art. 229 pkt 3 i 4 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administra-
cyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn.
zm.) organem właściwym do rozpoznania skargi do-
tyczącej zadań lub działalności dyrektora szkoły pro-
wadzonej przez gminę jest rada gminy, zaś dyrektora
szkoły prowadzonej przez powiat jest rada powiatu.
Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Naczelnego
Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grud-
nia 2006 r. (LEX nr 321539). Jeżeli działalność dy-
rektora szkoły doprowadzi do powstania roszczeń
nauczyciela ze stosunku pracy, zgodnie z art. 91c ust. 2
ustawy Karta Nauczyciela nauczyciel może dochodzić
swoich roszczeń przed sądem pracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw zagranicznych
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie ustanowienia Nagrody
im. Profesora Krzysztofa Skubiszewskiego
(14492)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Karola Karskiego w sprawie usta-
nowienia Nagrody im. Profesora Krzysztofa Skubi-
szewskiego (pismo SPS-023-14492/10) uprzejmie in-
formuję:
1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych popiera
ideę ustanowienia Nagrody im. Profesora Krzysztofa
Skubiszewskiego dla wybitnych przedstawicieli na-
uki prawa międzynarodowego za działania i opraco-
wania wnoszące wkład w rozwój tej nauki.
2. Forma prawna oraz kryteria przyznawania tej
nagrody wymagają starannego opracowania. Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych chętnie powierzy ich
opracowanie Doradczemu Komitetowi Prawnemu
przy ministrze spraw zagranicznych.
719
3. Zgodnie z wystąpieniem pana Andrzeja Kreme-
ra, podsekretarza stanu w MSZ, na posiedzeniu Ko-
misji Spraw Zagranicznych Sejmu RP w dniu 10 lu-
tego br. Ministerstwo Spraw Zagranicznych deklaru-
je wolę pełnej współpracy z Komisją Spraw Zagra-
nicznych Sejmu RP we wszystkich działaniach ma-
jących na celu ustanowienie wspomnianej nagrody
i zamierza przedstawić Komisji Spraw Zagranicznych
Sejmu RP propozycję odpowiednich rozwiązań.
Z wyrazami szacunku
Minister
Radosław Sikorski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
oraz grupy posłów
w sprawie stanu prac nad programem
„Orliki lekkoatletyczne” (14493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Toma-
szewskiego oraz grupy posłów przekazaną pismem
z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-14493/10)
w sprawie stanu prac nad programem „Orliki lekko-
atletyczne” uprzejmie informuję, co następuje.
1. Przygotowanie programu obejmującego re-
monty i przebudowy stadionów lekkoatletycznych
w Polsce jest na etapie przygotowań założeń progra-
mu. Dokonywane są analizy dokumentów przesła-
nych dotychczas do Ministerstwa Sportu i Turysty-
ki przez niektórych kandydatów do programu. In-
formacje te obejmują zakresy rzeczowe, szacunkowe
koszty, stan przygotowania do realizacji i przewidy-
wane okresy prowadzenia robót. Założenia progra-
mu zostaną opracowane na bazie powyżej opisanej
dokumentacji.
2. W odniesieniu do pytania dotyczącego propozy-
cji lokalizacji złożonych przez PZLA informuję, że
Wolsztyn jest wskazany jako jedna z lokalizacji „Or-
lika lekkoatletycznego”. Jednak w dokumentach Mi-
nisterstwa Sportu i Turystyki nie ma szczegółowych
informacji ani wniosku od burmistrza Wolsztyna.
3. W związku z zapytaniem o zasady i proporcje
dofinansowania „Orlików lekkoatletycznych” z FRKF
informuję, że zgodnie z tym, co wskazano na wstępie,
opracowanie założeń, w tym również uwarunkowań
dofinansowania, nie zostało jeszcze sfinalizowane.
4. W odniesieniu do zagadnienia odnoszącego się
do środków finansowych przeznaczonych na realiza-
cję programu w roku 2010 i w latach kolejnych infor-
720
muję, że w związku z faktem, iż w planach na 2010 r.
finansowanie przedmiotowego programu nie było
ujęte jego wdrożenie w bieżącym roku nie jest prze-
sądzone. Wynika to z konieczności wydzielenia części
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej za-
planowanych na inwestycje strategiczne. Z uwagi na
prognozowane zmniejszenie kwoty dopłat na Fun-
dusz Rozwoju Kultury Fizycznej możliwość przezna-
czenia środków na nowy program inwestycyjny jest
nadal w sferze analiz pracowników Ministerstwa
Sportu i Turystyki.
Kwoty przeznaczane na program w latach kolej-
nych będą ustalone po wdrożeniu programu oraz
podczas prac nad sporządzaniem kolejnych planów
finansowych w Ministerstwie Sportu i Turystyki.
5. W odpowiedzi na pytanie o ocenę przez resort
wniosku burmistrza Wolsztyna informuję, że z uwa-
gi na brak tej dokumentacji w Ministerstwie Spor-
tu i Turystyki żadne analizy nie zostały przepro-
wadzone.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planów Ministerstwa
Edukacji Narodowej dotyczących
opracowywania przez szkoły własnych wzorów
świadectw promocyjnych (14495)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-14495/10) pana posła Jana Bu-
rego w sprawie wzorów świadectw promocyjnych,
uprzejmie informuję, że przygotowywana nowelizacja
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
14 marca 2005 r. w sprawie zasad wydawania oraz
wzorów świadectw, dyplomów państwowych i innych
druków szkolnych, sposobu dokonywania ich spro-
stowań i wydawania duplikatów, a także zasad lega-
lizacji dokumentów przeznaczonych do obrotu praw-
nego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykony-
wanie tych czynności (Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn.
zm.) zostanie uzupełniona o wzory świadectw pro-
mocyjnych. Jednocześnie Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej planuje wprowadzenie, począwszy od roku
szkolnego 2012/2013, obowiązku ustalania przez dy-
rektora szkoły wzorów świadectw promocyjnych bez
konieczności zatwierdzania tych wzorów przez organ
prowadzący.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie ulgowych przejazdów kolejowych
dla byłych pracowników PKP (14496)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła, pana Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego, SPS-023-14496/10, z dnia 17 lutego 2010 r.
w sprawie ulgowych przejazdów kolejowych dla by-
łych pracowników PKP, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Regulacje dotyczące ulgowych świadczeń przejaz-
dowych przysługujących emerytom i rencistom – by-
łym pracownikom przedsiębiorstwa państwowego
PKP oraz członkom ich rodzin zostały określone
w postanowieniach Ponadzakładowego Układu Zbio-
rowego Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez
Pracodawców Zrzeszonych w Związku Pracodawców
Kolejowych (zwanego dalej „PUZP”), który obowią-
zuje od 1 stycznia 2003 r. Uprawnienia przejazdowe
dla wspomnianej grupy osób, do 2008 r. włącznie,
wykupywała od pasażerskich przewoźników kolejo-
wych, spółka PKP SA, która – stosownie do art. 2
ust. 2 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercja-
lizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębior-
stwa państwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U.
Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) wstąpiła we wszystkie
stosunki prawne, których podmiotem było przedsię-
biorstwo państwowe PKP.
Ustawą z dnia 24 października 2008 r. o zmianie
ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywa-
tyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje
Państwowe (Dz. U. Nr 206, poz. 1289) wprowadzono
rozwiązanie, na mocy którego obowiązek wykupu
uprawnień przejazdowych dla emerytów i rencistów
byłych pracowników przedsiębiorstwa państwowego
PKP nałożony został na spółkę, która przejęła dzia-
łalność jednostki organizacyjnej przedsiębiorstwa
PKP, w której pracownik był zatrudniony bezpośred-
nio przed przejściem na emeryturę lub rentę. Obec-
nie pracodawcy zobowiązani do wykupu uprawnień

dla ww. osób realizują wykup tych uprawnień na pod-
stawie umów zawartych z pasażerskimi przewoźni-
kami kolejowymi i zgodnie z ich postanowieniami
wydają dokumenty poświadczające uprawnienia na
2010 r., z wyjątkiem legitymacji, których wystawcą
jest spółka Przewozy Regionalne sp. z o.o.
Uprzejmie informuję, że obecnie każda spółka
prowadzi we własnym zakresie obsługę przyporząd-
kowanej do niej grupy osób w wyznaczonych punk-
tach, zlokalizowanych w jednostkach organizacyj-
nych na terenie całego kraju. W 2010 r. wyznaczo-
nych zostało i funkcjonuje w spółkach 210 takich
punktów, w których osoby uprawnione mogą zała-
twiać formalności związane z uprawnieniami do
ulgowych świadczeń przejazdowych.
Spółka PKP SA realizuje wykup uprawnień do
ulgowych przejazdów dla emerytów i rencistów byłe-
go przedsiębiorstwa państwowego PKP w 15 punk-
tach obsługi zlokalizowanych na terenie kraju, pro-
wadzonych przez jednostki organizacyjne spółki,
tj. oddziały gospodarowania nieruchomościami.
Uprawnieni emeryci i renciści przypisani zostali do
tych jednostek zgodnie z ich miejscem zamieszkania
i obszarem działania oddziałów.
Z wyjaśnień, które w tej sprawie otrzymałem, wy-
nika, że pracodawca zobowiązany jest wykupić
uprawnienie osobie, która spełnia warunki określone
postanowieniami PUZP, co wiąże się z koniecznością
weryfikacji uprawnień, w tym m.in. weryfikacji na-
zwy zakładu pracy, w którym były pracownik był
zatrudniony bezpośrednio przed przejściem na eme-
ryturę lub rentę.
Uprzejmie informuję, że w związku z sygnalizo-
wanymi problemami wykupu przez emerytów i ren-
cistów – byłych pracowników przedsiębiorstwa pań-
stwowego PKP uprawnień do ulgowych przejazdów
na 2010 r. zwróciłem się do prezesa zarządu spółki
PKP SA z prośbą o możliwość usprawnienia proce-
dur, tak aby uwzględniały czynnik ludzki w sytuacji,
gdy nowe zasady wymagają od wielu uprawnionych
dalekich podróży, w celu zakupu ulg w punktach
znacznie oddalonych od ich miejsca zamieszkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
721
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
o rodzinnych ogrodach działkowych (14497)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 17 lutego 2010 r., znak SPS-
-023-14497/10, przekazującym interpelację pana po-
sła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
proponowanych zmian w ustawie o rodzinnych ogro-
dach działkowych, uprzejmie przedstawiam poniższe
wyjaśnienia w tym zakresie.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w chwi-
li obecnej nie są prowadzone prace legislacyjne doty-
czące zmiany ustawy o rodzinnych ogrodach dział-
kowych. Podjęcie w najbliższym okresie takich prac
nie jest planowane.
W Ministerstwie Infrastruktury prowadzone są
natomiast prace analityczne mające na celu pogłębie-
nie wiedzy o uwarunkowaniach, w których obecnie
funkcjonują ogrody działkowe. W ramach wyżej
wspomnianych prac skierowano zapytania do orga-
nizacji i zrzeszeń działkowców w Wielkiej Brytanii,
Danii, Finlandii, Holandii i Szwecji celem uzyskania
informacji dotyczących rozwiązań prawnych regulu-
jących funkcjonowanie ogródków działkowych w tych
krajach. Muszę jednak z przykrością stwierdzić, iż
na powyższe wystąpienia wpłynęła tylko jedna odpo-
wiedź z Wielkiej Brytanii. Należy także dodać, że do
pana Eugeniusza Kondrackiego, prezesa Krajowej
Rady Polskiego Związku Działkowców, została prze-
słana ankieta informacyjna dotycząca funkcjonowa-
nia Polskiego Związku Działkowców i rodzinnych
ogrodów działkowych.
Usystematyzowanie tej wiedzy pozwoli na okre-
ślenie warunków prawnych, przestrzennych i ekono-
micznych niezbędnych dla rozwoju rodzinnych ogro-
dów działkowych. Należy bowiem pamiętać, że zgod-
nie z treścią a rt. 7 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o ro-
dzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. Nr 169,
poz. 1419, z późn. zm.) na organach administracji rzą-
dowej i samorządu terytorialnego ciąży obowiązek
tworzenia warunków prawnych, przestrzennych i eko-
nomicznych, które mają powodować rozwój rodzin-
nych ogrodów działkowych.
Pragnę również poinformować Pana Marszałka,
że w dniu 5 marca 2010 r. odbyło się spotkanie pod-
sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury
z przedstawicielami Krajowej Rady oraz organów te-
renowych Polskiego Związku Działkowców, z udzia-
łem pracowników Departamentu Gospodarki Nieru-
chomościami w Ministerstwie Infrastruktury. W toku
tego spotkania padła propozycja powołania wspólne-
go zespołu roboczego i odbywania cyklicznych spo-
722
tkań w celu przedstawiania oraz omawiania bieżą-
cych problemów nurtujących działkowców.
Przedstawiając powyższe informacje, jednocze-
śnie wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyjaśnić wąt-
pliwości poruszone w interpelacji pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie prac nad projektem ustawy
o ograniczeniu barier administracyjnych
dla obywateli i przedsiębiorców w zakresie
prowadzenia hurtowni farmaceutycznych
(14498)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14498/
10, przesyłam odpowiedź na interpelację pana posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie prac
nad projektem ustawy o ograniczaniu barier admi-
nistracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców w za-
kresie prowadzenia hurtowni farmaceutycznych.
Wstępne propozycje zmian do ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) zawarte zostały w art. 49
projektu ustawy o ograniczaniu barier administra-
cyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, który został
udostępniony, wraz z uzasadnieniem, na stronie in-
ternetowej Ministerstwa Gospodarki pod adresem
http://www.mg.gov.pl/: „Pakiet na rzecz przedsiębior-
czości”, „Aktualności”, „Konsultacje wstępnego pro-
jektu ustawy o ograniczaniu barier dla obywateli
i przedsiębiorców”.
Należy podkreślić, iż zgodnie z § 12 ust. 5
uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) projekt ustawy o ogra-
niczaniu barier administracyjnych dla obywateli
i przedsiębiorców był przedmiotem wstępnych kon-
sultacji, które miały miejsce od 26 listopada 2009 r.
do 15 stycznia 2010 r. Uwagi i opinie zgromadzone
podczas tych konsultacji, w tym także zgłoszone
przez Naczelną Izbę Aptekarską, zostały uważnie
przeanalizowane.
Mając na uwadze powyższe, kierownictwo Mini-
sterstwa Gospodarki na posiedzeniu, które odbyło się
17 lutego 2010 r., zdecydowało o rezygnacji z wpro-
wadzania zmian do ustawy z dnia 6 września 2001 r.
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 1 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie środków finansowych
przewidzianych w 2010 r. na Fundusz
Termomodernizacji i Remontów (14500)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go w sprawie środków finansowych przewidzianych
w 2010 r. na Fundusz Termomodernizacji i Remon-
tów, skierowaną do ministra infrastruktury i prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 17 lutego br., nr SPS-023-14500/10,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
1. Kwoty premii przyznanych ze środków Fundu-
szu Termomodernizacji i Remontów były w ostatnich
3 latach równe, kolejno, 248, 170 i 197 mln zł. W roz-
biciu na I i II półrocze 2009 r. kwoty te były równe
121,2 i 75,5 mln zł.
2. W okresie ostatnich 3 lat fundusz został zasilo-
ny środkami budżetowymi, kolejno, na kwoty 298,
270 i 109,3 mln zł. Łącznie jest to 677,3 mln zł, które
umożliwiły pełne zaspokojenie efektywnego popytu
na premie (zarówno bieżącego, jak i przeniesionego
z lat wcześniejszych) i które stanowią aż 66,4% łącz-
nej kwoty zasileń budżetowych w całym dotychcza-
sowym okresie funkcjonowania programu termomo-
dernizacji. W rezultacie przez ostatnie 3 lata, według
stanów na 31 grudnia, fundusz dysponował dużą
nadwyżką tzw. wolnych środków. W szczególności na
koniec 2009 r. kwota ta wyniosła 134,95 mln zł.
3. Szacunki potrzeb beneficjentów w roku 2010
muszą być obarczone dużym błędem. Składa się na
to wiele przyczyn. Przede wszystkim w okresie ostat-
nich pięciu lat jedynie w 2008 r. wystąpiły w relatyw-
nie niewielkim stopniu zakłócenia generujące istotne
zaburzenia poziomu efektywnego popytu na premie.
W latach 2005–2006 było to niedostateczne zasilanie
funduszu z budżetu państwa, co wygenerowało prze-
niesienie dużej części niezaspokojonego popytu na

2007 r. W rezultacie w 2007 r. zostało złożonych 3314
wniosków, a ponadto zostały rozpatrzone 1573 wnio-
ski z 2006 r. Szacuje się, że wśród tych 3314 wnio-
sków co najmniej 450 to wnioski, które nie zostały
złożone w 2006 r. z powodu braku wolnych środków
funduszu. Łącznie spośród 4201 premii przyznanych
w 2007 r. około połowy stanowiło zaspokojenie popy-
tu na premie przeniesionego z lat wcześniejszych.
Z kolei pod sam koniec 2008 r., a zwłaszcza w 2009 r.
istotne zaburzenia efektywnego popytu na premie
wywołało wejście w życie ustawy z dnia 21 listopada
2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów
(Dz. U. Nr 223, poz. 1459). W rezultacie nastąpiło
zarówno wygenerowanie znacznego, dodatkowego
popytu na premie termomodernizacyjne, jak i prze-
sunięcie tego popytu na wcześniejszy okres. Osta-
tecznie w 2009 r. zostały złożone 3463 wnioski o pre-
mie, spośród których aż 2207 (64%) dotyczyło reali-
zacji przedsięwzięć termomodernizacyjnych na zasa-
dach obowiązujących przed wejściem w życie ustawy,
a więc przed 19 marca 2009 r. Również w 2010 r.
należy oczekiwać istotnego zniekształcenia popytu
na premie: nastąpi zarówno przesunięcie efektywne-
go popytu na początek roku (ze strony potencjalnych
beneficjentów, którzy obawiają się wyczerpania puli
wolnych środków funduszu), jak i obniżenie jego po-
ziomu rocznego (gdyż część potencjalnych beneficjen-
tów może uznać, że brak zasilania budżetowego
oznacza brak możliwości uzyskania premii w br.).
4. Potrzeby potencjalnych beneficjentów progra-
mu termomodernizacji i remontów w 2010 r. są sza-
cowane w granicach od 120 do 150 mln zł. Oznacza
to, że brak zasilenia budżetowego Funduszu Ter-
momodernizacji i Remontów może skutkować wy-
czerpaniem kwoty wolnych środków w drugiej po-
łowie 2010 r.
5. W przypadku gdy popyt na premie przekroczy
kwotę wolnych środków funduszu, jedyną możliwość
ich uzupełnienia bez nowelizacji ustawy budżetowej
stanowi dokonanie przez ministra infrastruktury
odpowiednich przesunięć środków budżetowych
w ramach części 18 budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
723
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego i Agnieszki Pomaskiej
w sprawie wydawania elektronicznych kart
ubezpieczeniowych (14503)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację państwa posłów Agnieszki Pomaskiej oraz
Macieja Orzechowskiego, przesłaną przy piśmie
z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-14503/10),
dotyczącą karty ubezpieczenia zdrowotnego i doku-
mentów potwierdzających prawo do świadczeń opieki
zdrowotnej uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 240
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) do czasu wydania ubezpieczonemu kar-
ty ubezpieczenia zdrowotnego, o której mowa w art. 49
ww. ustawy, dowodem ubezpieczenia zdrowotnego
jest każdy dokument, który potwierdza uprawnienia
do świadczeń opieki zdrowotnej, w szczególności do-
kument potwierdzający opłacanie składek na ubez-
pieczenie zdrowotne. Do czasu zaprzestania wydawa-
nia legitymacji ubezpieczeniowych przez Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych legitymacje te były jednymi
z dokumentów potwierdzających fakt zatrudnienia,
a zatem również fakt opłacania składki na ubezpie-
czenie zdrowotne.
Legitymacje ubezpieczeniowe były wydawane na
podstawie ustawy z dnia 25 listopada 1986 r. o orga-
nizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 1989 r. Nr 25, poz. 137, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6
ust. 1 tej ustawy dowodem objęcia ubezpieczeniem
społecznym była legitymacja ubezpieczeniowa, wy-
stawiana dla pracowników oraz członków ich rodzin.
Jednocześnie, jak wynika z art. 6 ust. 3 powyższej
ustawy, minister pracy i polityki społecznej w poro-
zumieniu z ministrem zdrowia i opieki społecznej
w formie rozporządzenia określał wzory legitymacji
ubezpieczeniowych, tryb ich wystawiania oraz spo-
sób dokonywania w nich wpisów. Stosownie do § 1
rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej
z dnia 16 maja 1991 r. w sprawie wzorów i trybu wy-
stawiania legitymacji ubezpieczeniowych legitymacje
te były wydawane pracownikom oraz członom ich ro-
dziny. W odniesieniu do osób prowadzących działal-
ność gospodarczą podstawą prawną dla wydawania
legitymacji ubezpieczeniowych była ustawa z dnia
18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób
prowadzących działalność gospodarczą oraz ich ro-
dzin, która w art. 22 ust. 4 wskazywała, iż prezes
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalał wzory le-
gitymacji ubezpieczeniowych, tryb ich wydawania
i sposób dokonywania wpisów. Podstawą określającą
wprost wzory legitymacji ubezpieczeniowych były
instrukcje prezesa ZUS z 19 czerwca 1990 r., 11 wrze-
724
śnia 1992 r., 8 maja 1995 r. oraz z 7 lipca 1997 r.
Przepisy ustaw, na podstawie których wydawane
były akty wykonawcze określające legitymacje ubez-
pieczeniowe, zostały uchylone ustawą z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.).
Jednocześnie przepisy tej ustawy, która weszła
w życie z dniem 1 stycznia 1999 r., nie zawierają już
postanowień dotyczących legitymacji ubezpieczenio-
wych dla pracowników ani dla osób prowadzących
działalność gospodarczą. Ustawa powyższa nie za-
chowała w mocy rozporządzenia z 16 maja 1991 r.
dotyczącego legitymacji ubezpieczeniowych dla pra-
cowników. Zgodnie bowiem z art. 122 ust. 2 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych do czasu wyda-
nia przepisów wykonawczych przewidzianych w usta-
wie pozostały w mocy przepisy aktów wykonawczych
wydane na podstawie ustawy z dnia 25 listopada
1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń spo-
łecznych, jeżeli nie są sprzeczne z przepisami ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych. W związku
z tym, iż analogiczna delegacja ustawowa dotycząca
legitymacji ubezpieczeniowych nie była zawarta
w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych,
stwierdzić należy, iż z dniem 1 stycznia 1999 r. wy-
gasła prawna podstawa dla wydawania legitymacji
ubezpieczeniowych. Podobne konsekwencje należy
odnieść do osób prowadzących działalność gospodar-
czą, albowiem przepis art. 22 ustawy z dnia 18 grud-
nia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowa-
dzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin zo-
stał uchylony przez ustawę o systemie ubezpieczeń
społecznych, a art. 122 ust. 2 nie zachował w mocy
zarządzeń prezesa ZUS określających legitymacje
ubezpieczeniowe dla osób prowadzących działalność
gospodarczą.
W okresie od l stycznia 1999 r. brak było zatem
podstaw prawnych dla Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych do wydawania legitymacji ubezpieczeniowych.
Z tych względów w ustawie o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
znalazł się elastyczny przepis art. 240, umożliwiają-
cy posłużenie się dowolnym dokumentem u świad-
czenidawcy, z którego wynikałoby prawo do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. Przedstawienie takiego dokumentu
u świadczeniodawcy jest niezbędne do prawidłowej
realizacji obowiązków wynikających z przepisów wy-
danych na podstawie art. 190 ust. 1 ww. ustawy oraz
do właściwego rozliczenia i sfinansowania świadczeń
opieki zdrowotnej. Z uwagi na cel, jakiemu służy ta
identyfikacja, dokumenty przedstawiane świadcze-
niodawcy powinny zawierać dane niezbędne do reali-
zacji tego celu, a zatem np. w przypadku pracowni-
ków mogą być to dowody opłacania przez pracodaw-
ców składki na ubezpieczenie zdrowotne, dokumenty
potwierdzające fakt zatrudnienia, zaś w przypadku
członków rodzin mogą być to kopie deklaracji zgło-
szeniowych wraz z dowodami opłacania składki na
rzecz „głównego ubezpieczonego”. W przypadku osób
prowadzących działalność gospodarczą dokumen-
tami potwierdzającymi prawo do świadczeń opieki
zdrowotnej mogą być kserokopie dowodów zapłaty
należności tytułem składki na ubezpieczenie zdro-
wotne.
Odnosząc się z kolei do zasadności uruchomienia
procesu wydawania elektronicznych kart ubezpiecze-
niowych, uprzejmie informuję, iż prace takie zostały
obecnie wstrzymane z uwagi na plany połączenia do-
kumentu zawierającego dane niezbędne do realizacji
prawa do świadczeń opieki zdrowotnej z innymi da-
nymi zawartymi na jednym dokumencie ID PL.
Opracowanie kompleksowego, wielofunkcyjnego do-
kumentu pozwoli usprawnić proces przetwarzania
danych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego i Agnieszki Pomaskiej
w sprawie selektywnej zbiórki
przeterminowanych leków (14504)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14504/10, prze-
kazującego interpelację pani poseł Agnieszki Poma-
skiej oraz pana posła Macieja Orzechowskiego doty-
czącej selektywnego zbierania przeterminowanych
leków, przekazuję poniżej niezbędne informacje.
Zgodnie z przepisami art. 3 ustawy z dnia 13 wrze-
śnia 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.) utrzymanie czystości i porządku w gmi-
nach należy do obowiązkowych zadań własnych gmi-
ny. Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ust. 1
wym. ustawy rada gminy uchwala regulamin utrzy-
mania czystości i porządku na terenie gminy, który
jest aktem prawa miejscowego. W regulaminie tym
określane są szczegółowe zasady utrzymania czysto-
ści i porządku na terenie gminy, w tym dotyczące
m.in. prowadzenia we wskazanym zakresie selektyw-
nego zbierania i odbierania odpadów komunalnych,
w tym powstających w gospodarstwach domowych,
odpadów niebezpiecznych, czyli również przetermi-
nowanych leków, odpadów wielkogabarytowych, zu-
żytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zu-
żytych baterii i zużytych akumulatorów oraz odpa-
dów z remontów.
Ponadto uchwalany przez radę gminy regulamin
musi być dostosowany do gminnego planu gospodarki
odpadami. Natomiast gminne plany gospodarki odpa-

dami muszą być z kolei dostosowane do planów gospo-
darki odpadami wyższego rzędu, w tym do „Krajowe-
go planu gospodarki odpadami 2010”, uchwała Rady
Ministrów nr 233 z 29 grudnia 2006 r.).
„Krajowy plan gospodarki odpadami 2010” w roz-
dziale 5.1.1. wskazuje, że zgodnie z wytyczonymi ce-
lami w zakresie odzysku i recyklingu wymagane jest
prowadzenie selektywnego zbierania i odbierania na-
stępujących frakcji odpadów komunalnych:
— odpady zielone z ogrodów i parków,
— papier i tektura (w tym opakowania, gazety,
czasopisma itd.),
— odpady opakowaniowe ze szkła w podziale na
szkło bezbarwne i kolorowe,
— tworzywa sztuczne i metale,
— zużyte baterie i akumulatory,
— zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny,
— przeterminowane leki,
— chemikalia (farby, rozpuszczalniki, oleje odpa-
dowe itd.),
— meble i inne odpady wielkogabarytowe,
— odpady budowlano-remontowe.
Pozostałe zaś frakcje odpadów komunalnych
mogą być zbierane łącznie jako zmieszane odpady
komunalne. Program rozwoju selektywnego zbiera-
nia odpadów powinien być opracowany na poziomie
gminnym bądź międzygminnnym jako integralna
część gminnego czy międzygminnego planu gospo-
darki odpadami i dotyczyć sposobu prowadzenia se-
lektywnego zbierania, rodzaju i wielkości pojemni-
ków, częstotliwości zbierania itd.
Ponadto należy zauważyć, że rozporządzenie mi-
nistra gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia
23 grudnia 2003 r. w sprawie rodzajów odpadów, któ-
rych zbieranie lub transport nie wymagają zezwolenia
na prowadzenie działalności (Dz.U. Nr 16, poz. 154,
z późn. zm.) zwalnia apteki jako placówki handlowe
z obowiązku uzyskiwania zezwolenia na zbieranie
i transport odpadów w postaci przeterminowanych
leków, tak aby uniknąć ponoszenia przez prowadzą-
cych apteki kosztów związanych z uzyskaniem decyzji
administracyjnej na gospodarowanie odpadami, a przez
to zachęcić ich do zbierania przeterminowanych leków
w prowadzonych przez nich aptekach.
Wobec powyższego należy uznać, że kwestie zwią-
zane z odpowiednim zagospodarowaniem przeter-
minowanych leków są już regulowane w odpowied-
nich aktach krajowych, jak i aktach prawa miejsco-
wego, czyli w regulaminach utrzymania czystości
i porządku na terenie gminy i to do gminy należy
obowiązek ustalania odpowiedniego systemu selek-
tywnego zbierania odpadów komunalnych, w tym
przeterminowanych leków wytwarzanych w gospo-
darstwach domowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
725
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Czesława Czechyry
w sprawie trudnej sytuacji pracowników firmy
Termowent sp. z o.o. w Radomiu (14505)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Czesława Czechyrę,
która przekazana została przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14505/10,
i dotyczyła trudnej sytuacji pracowników spółki Ter-
mowent Polska sp. z o.o. z siedzibą w Radomiu,
uprzejmie informuję, co następuje:
Spółka od kilku lat prowadzi działalność ze stra-
tą, co wpływa niekorzystnie na płynność finansową
i możliwość realizacji zobowiązań. Analiza wyników
wskazuje, że sytuacja ekonomiczno-finansową spółki
jest trudna i pogarsza się. Przychody ze sprzedaży
nie pokrywają kosztów operacyjnych, a w związku
z zadłużeniem i stratą na działalności finansowej wy-
nik ulega jeszcze pogorszeniu. Na przestrzeni ostat-
nich lat spółka ponosiła straty netto, które nie miały
pokrycia w kapitale zapasowym. Spadał kapitał wła-
sny i wartość udziału, zmniejszała się również war-
tość aktywów. W międzyczasie miały miejsce zmiany
w składzie zarządu, a także zmiany większościowego
wspólnika, który posiada 51,75% udziałów. Ostatnia
zmiana wspólnika miała miejsce 28 stycznia 2010 r.
Skarb Państwa jako drugi wspólnik posiada 48,25%
udziałów.
Z uwagi na wystąpienie Komisji Zakładowej NSZZ
„Solidarność” przy Termowent Polska sp. z o.o.
z dnia 3 lutego 2010 r., przesłane do wiadomości mi-
nistra skarbu państwa, w którym powiadomiono
o zamiarze zwolnienia 41 pracowników spółki, mini-
sterstwo zwróciło się do przedstawiciela Skarbu Pań-
stwa w radzie nadzorczej o przedstawienie informacji
w tej sprawie. W odpowiedzi przedstawione zostało
m.in. pismo zarządu spółki z dnia 17 lutego 2010 r.,
z którego wynika, że podjęcie decyzji w sprawie zwol-
nienia pracowników spowodowane było trudną sytu-
acją finansową spółki, związaną z brakiem dostatecz-
nej ilości zamówień począwszy od listopada 2009 r. do
stycznia 2010 r. Brak zamówień na wytwarzane pro-
dukty wpłynął na spadek przychodów ze sprzedaży
i spowodował problemy z płynnością finansową spół-
ki, w tym brak środków na wynagrodzenia dla pra-
cowników. Na skutek poprawy sytuacji w lutym br.
i napływających zamówień, w ocenie zarządu, zagwa-
rantowana została możliwość utrzymania zatrudnie-
nia na dotychczasowym poziomie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o przyjęcie ich do akceptują-
cej wiadomości.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
726
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie dostępu do rehabilitacji leczniczej
(14507)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Waldy Dzikowskie-
go w sprawie dostępu do rehabilitacji leczniczej (znak:
SPS-023-14507/10) uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U. z 2009 r. Nr 140,
poz. 1145). Zgodnie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww.
rozporządzenia ministra zdrowia rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku lub
oddziale dziennym wynosi dla 1 świadczeniobiorcy
120 dni w roku kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego problemu niezapew-
nienia świadczeniobiorcom możliwości wydłużenia
czasu trwania rehabilitacji ponad wskazane 120 dni
w roku kalendarzowym, co było dostępne w oparciu
o zarządzenie prezesa NFZ, potwierdzam, iż zgodnie
z zarządzeniem nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza czas
trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku i w oddziale dziennym wy-
nosił 120 osobodni w roku kalendarzowym, z możli-
wością przedłużenia na podstawie decyzji dyrektora
właściwego oddziału funduszu. Należy wskazać, ze
możliwość wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia ze względów for-
malno-prawnych.
Jednocześnie podkreślam, że Ministerstwo Zdro-
wia dostrzega potrzebę uelastycznienia czasu trwa-
nia rehabilitacji leczniczej, w indywidualnych przy-
padkach, ze względów medycznych. Na konieczność
wprowadzenia zmian w przedmiotowym rozporzą-
dzeniu zwrócili uwagę również świadczeniodawcy
oraz organizacje zrzeszające świadczeniobiorców,
wskazując w korespondencji kierowanej do Mini-
sterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na
sfinansowanie ze środków publicznych przez NFZ
świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w cza-
sie odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby
rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu
służy rehabilitacja.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie trwają prace nad nowelizacją tego aktu praw-
nego w zakresie uelastycznienia czasu trwania reha-
bilitacji leczniczej. Proponowane w projektowanym
rozporządzeniu przepisy umożliwiają przedłużenie
czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
powyżej 120 dni w roku kalendarzowym, jeżeli prze-
mawiają za tym względy medyczne oraz cel leczniczy,
jakiemu służą świadczenia z zakresu rehabilitacji
leczniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie funkcjonowania
punktów aptecznych (14509)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Waldy Dzikowskiego z dnia 17 lutego 2010 r. nr SPS-
-023-14509/10 uprzejmie informuję, co następuje.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 2 lu-
tego 2009 r. w sprawie kryteriów klasyfikacji produk-
tów leczniczych, które mogą być dopuszczone do ob-
rotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24, poz. 151, z późn.
zm.) określone zostały kryteria klasyfikacji produk-
tów leczniczych w odniesieniu do punktów aptecz-
nych i placówek obrotu pozaaptecznego. W przedmio-
towym rozporządzeniu wprowadzone zostały zmiany
polegające przede wszystkim na stworzeniu nowych
kryteriów klasyfikacji produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego i punktach aptecznych. Przy ustalaniu po-
wyższych kryteriów kierowano się przede wszystkim
bezpieczeństwem ich stosowania, wymaganiami do-
tyczącymi przechowywania i dystrybucji oraz zakre-
sem dostępności produktów leczniczych (szczególnie
pod względem wielkości opakowania oraz dawki).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Zdrowia nie proceduje nad żadnymi przepisami,
które spowodują, iż kierownikiem punktu apteczne-
go nie będzie mógł być technik farmaceutyczny.
Obecnie nie przewiduje się zmiany kryteriów kla-
syfikacji produktów leczniczych, które mogą być do-
puszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-

tecznego oraz punktach aptecznych. Jednakże ze
względu na zgłoszone przez podmioty odpowiedzial-
ne oraz podmioty monitorujące rynek farmaceutycz-
ny uwagi do wykazu poszczególnych produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych, w ministerstwie rozpoczęto prace legisla-
cyjne mające na celu aktualizację rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335).
Przewiduje się, iż przedmiotowy projekt noweli-
zacji zastąpi wykaz w postaci enumeratywnie wymie-
nionych produktów leczniczych substancjami aktyw-
nymi wchodzącymi w skład produktów leczniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie ustawy o finansowym wsparciu
rodzin w nabywaniu własnego mieszkania
(14511)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wiesława Szczepańskiego
(znak: SPS-023-14511/10) w sprawie wykładni art. 3
ust. 1a ustawy z dnia 8 września 2006 r. o finanso-
wym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego miesz-
kania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354, z późn. zm.), uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
W wyniku poselskiej inicjatywy legislacyjnej
z dniem 2 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o finan-
sowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego
mieszkania zawierająca zmianę do programu prefe-
rencyjnych kredytów mieszkaniowych „Rodzina na
swoim” umożliwiającą zawieranie umowy o kredyt
preferencyjny przez inne osoby niż docelowy kredy-
tobiorca, czyli beneficjent finansowego wsparcia. Pro-
pozycje poselskie przedstawione w toku prac legisla-
cyjnych w Sejmie wskazywały potrzebę uwzględnie-
nia dochodów osób z najbliższej rodziny docelowego
kredytobiorcy do oceny zdolności kredytowej, w przy-
padku gdy sam docelowy kredytobiorca zdolności ta-
kiej nie posiada. Zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy
o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu własne-
go mieszkania przyjęto więc, że jeżeli w ocenie insty-
727
tucji ustawowo upoważnionej do udzielania kredytów
docelowy kredytobiorca nie posiada zdolności kredy-
towej w rozumieniu art. 70 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r.
Nr 72, poz. 665, z późn. zm.), umowa o kredyt prefe-
rencyjny może być zawarta również przez inne osoby
niż docelowy kredytobiorca. Mogą nimi być zstępni,
wstępni, rodzeństwo, ojczym, macocha lub teściowie
docelowego kredytobiorcy. Treść zapisu art. 3 ust. 1a
ustawy wzbudziła wątpliwości, czy ustawodawca
wprowadził katalog zamknięty, tj. obejmujący wy-
łącznie osoby wymienione w przepisie, a więc zstęp-
nych, wstępnych, rodzeństwo, ojczyma, macochę lub
teściów, czy też katalog otwarty, który może być rów-
nież rozszerzony o inne osoby.
Intencją ustawodawcy w zakresie wprowadzonej
zmiany było – jak się wydaje – umożliwienie docelo-
wemu kredytobiorcy skorzystania z pomocy także
innych członków rodziny w uzyskaniu zdolności
kredytowej, jeżeli on sam jej nie posiada. Jednakże
– jak wskazuje Departament Prawny w Minister-
stwie Infrastruktury – podkreślenia wymaga fakt,
iż ustawodawca nie posłużył się w tym zapisie zwro-
tem zarezerwowanym dla wyliczenia przykładowe-
go, takim jak np.: „w szczególności”, „między inny-
mi”, czego wymagają zasady techniki prawodawcze-
j1). Prawodawca, normując katalog innych osób, poza
docelowym kredytobiorcą, które mogą zawrzeć umo-
wę o kredyt preferencyjny na zasadach art. 3 ust. 1a
ustawy, określił go dokładnie, w sposób wręcz ka-
zuistyczny. Zdaniem Departamentu Prawnego prze-
pis ten wprowadza katalog zamknięty i nie należy
go rozszerzać na inne podmioty. Jeżeli wyliczenie
ma mieć charakter przykładowy, a nie zupełny, na-
leży to jednoznacznie wyrazić za pomocą zwrotów
„w szczególności” albo „zwłaszcza”. Powyższy po-
gląd znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie
sądów administracyjnych2). Należy także podkre-
ślić, iż przedmiotowy przepis ma niewątpliwie cha-
rakter wyjątku, a jako taki nie powinien być inter-
pretowany rozszerzająco zgodnie z zasadą exceptio-
nes non sunt extendendae.
Odpowiadając zatem w kontekście przedstawio-
nych wyjaśnień na pytanie o stanowisko resortu
w tej sprawie, uprzejmie wyjaśniam, że w opinii Mi-
nisterstwa Infrastruktury, wziąwszy pod uwagę ar-
gumenty przytoczone powyżej, należy odmówić trak-
towania przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o finansowym
wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania
jako katalogu otwartego. Oznacza to, że nie jest moż-
liwe rozszerzenie jego zakresu o osoby w tym katalo-
gu niewymienione.
1)
Por. § 153 ust. 3 zasad techniki prawodawczej wprowadzo-
nych rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerw-
ca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U.
Nr 100, poz. 908).
2)
Por. uchwałę NSA z dnia 20 maja 2002 r., sygn. akt OPS
3/02, LEX nr 54214 oraz wyroki NSA: z dnia 2 marca 2006 r.,
sygn. akt: I FSK 736/05, LEX nr 190489; z dnia 30 listopada
2006 r., I FSK 170/06, LEX nr 262119; z dnia 20 czerwca 2007 r.,
II OSK 914/06, LEX nr 344107.
728
Odnosząc się natomiast do sugestii istnienia po-
trzeby znowelizowania ww. przepisu w taki sposób,
by umożliwić zawarcie umowy kredytowej także zię-
ciowi czy synowej docelowego kredytobiorcy, chciał-
bym zwrócić uwagę, że niewątpliwym celem ustawy
jest oferowanie finansowego wsparcia w nabywaniu
własności mieszkania głównie i przede wszystkim
rodzinom młodym, na tzw. dorobku, wstępującym
dopiero w dorosłe życie. Ustawa w obowiązującym
obecnie kształcie nie zawiera wprawdzie ograniczeń
wiekowych docelowych kredytobiorców, jednakże
w wyniku stosowanych ograniczeń cenowo-koszto-
wych i powierzchniowych odnoszących się do naby-
wanych mieszkań finansowe wsparcie trafia w prze-
ważającej większości do kredytobiorców, których
wiek nie przekracza 35 lat, co potwierdzają statystyki
udzielonych dotychczas kredytów preferencyjnych. Za-
pewne z racji tak przyjętego adresowania finansowego
wparcia ustawodawca nie przewidział w zapisie art. 3
ust. 1a ustawy przypadków, w których o kredyt prefe-
rencyjny wnioskują rodzice lub teściowie, a w uzyska-
niu zdolności kredytowej pomagają im dzieci (córka/
syn lub synowa/zięć). Sugerowana zmiana może tak-
że okazać się pozbawiona uzasadnienia wobec rozwa-
żanych obecnie wstępnych koncepcji przedefiniowa-
nia programu preferencyjnych kredytów mieszkanio-
wych „Rodzina na swoim”, a rozpatrywanych w ra-
mach prac zespołu roboczego ds. monitorowania za-
dań wynikających z „Planu stabilności i rozwoju”
– obradującego pod kierownictwem pana ministra
Michała Boniego. Zespół w ramach prowadzonych
prac rozpatruje m.in. możliwość takiego określenia
adresatów programu, które podkreśli wagę zagad-
nień demograficznych (takich jak późniejszy wiek
usamodzielnienia się młodych ludzi, zmniejszenie
dzietności kobiet).
W ocenie resortu infrastruktury na rozważenie
zasługuje natomiast taka zmiana analizowanego
przepisu, aby umowę o kredyt preferencyjny mógł
zawierać w charakterze dodatkowego kredytobiorcy
małżonek brata lub siostry docelowego kredytobior-
cy. Okazją do wprowadzenia tego rodzaju zmiany
może być wspomniana już rozważana przez zespół
nowelizacja ustawy o finansowym wsparciu rodzin
w nabywaniu własnego mieszkania.
Na zakończenie chciałbym poinformować, że za-
sygnalizowane prace nad nowelizacją ustawy o finan-
sowym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego
mieszkania będą toczone również w kontekście wy-
pełnienia zobowiązania Rady Ministrów wynikają-
cego z rezolucji Sejmu RP z dnia 19 lutego br. w spra-
wie Programu Rozwoju Budownictwa Mieszkaniowe-
go na lata 2010–2020.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie warunków funkcjonowania
gorzelni rolniczych (14512)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-14512/10 z dnia 17 lutego 2010 r.
dotyczące interpelacji pana posła Stanisława Steca
w sprawie warunków funkcjonowania gorzelni rolni-
czych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obowiązek złożenia zabezpieczenia akcyzowego
przez podmioty prowadzące działalność w zakresie
wyrobów akcyzowych wynika z przepisów ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U.
z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) i dotyczy m.in.
podmiotów prowadzących skład podatkowy.
Katalog form, w których może zostać złożone za-
bezpieczenie akcyzowe, został określony w art. 67
ust. 1 ww. ustawy. Katalog ten określa następujące
formy zabezpieczenia:
1) depozyt w gotówce;
2) gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa;
3) czek potwierdzony przez krajowy bank wystaw-
cy czeku;
4) weksel własny;
5) inny dokument mający wartość płatniczą.
Wszystkie powyższe formy mogą być stosowane
od 4 czerwca 2004 r., od kiedy wprowadzono możli-
wość składania zabezpieczenia akcyzowego w formie
weksla, w związku z czym żadnej z nich nie należy
traktować jako formy nowej.
Ponadto zgodnie z art. 70 ust. 1 ustawy o podatku
akcyzowym podmioty obowiązane do złożenia zabez-
pieczenia akcyzowego mogą wybrać dowolną formę
zabezpieczenia spośród ww. form, z wyjątkiem sytu-
acji gdy zabezpieczenie akcyzowe jest składane przez
osoby trzecie zamiast podmiotu obowiązanego do
jego złożenia. Takie zastępcze zabezpieczenie akcy-
zowe osoby trzeciej może być złożone tylko w formie
depozytu w gotówce, gwarancji bankowej lub ubez-
pieczeniowej, lub czeku potwierdzonego przez krajo-
wy bank wystawcy czeku.
Przy doborze do katalogu form zabezpieczenia
akcyzowego Ministerstwo Finansów kieruje się przede
wszystkich koniecznością zagwarantowania zapłaty
zobowiązań podatkowych, z uwzględnieniem sku-
teczności poszczególnych form zabezpieczenia. Na
dzień dzisiejszy nie jest planowana zmiana form,
określonych w art. 67 ust. 1 ustawy, zwłaszcza zastą-
pienie weksla własnego inną formą. Nie zakłada się
również, że urzędy celne będą w odniesieniu do go-
rzelni rolniczych żądać zabezpieczeń akcyzowych
tylko w formie gotówki lub gwarancji bankowych.
Każdy przypadek złożenia zabezpieczenia akcyzowe-
go podlega indywidualnej ocenie właściwego naczel-
nika urzędu celnego, a ewentualna odmowa przyjęcia

proponowanej formy zabezpieczenia może nastąpić
tylko na podstawie art. 72 ww. ustawy, tzn. w przy-
padku stwierdzenia przez naczelnika, że proponowa-
na forma nie zapewni pokrycia w terminie, w należ-
nej wysokości lub w sposób skuteczny kwoty zobo-
wiązania podatkowego.
Jak wynika z powyższego, Ministerstwo Finan-
sów nie zamierza obecnie ograniczać dotychczasowe-
go katalogu form zabezpieczenia akcyzowego, zwłasz-
cza składanego przez gorzelnie rolnicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku podręczników niezbędnych
do realizacji podstawy kształcenia
w zawodach górniczych (14513)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Wojciecha Szaramy (SPS-023-14513/10)
w sprawie braku podręczników niezbędnych do re-
alizacji podstawy kształcenia w zawodach górni-
czych, uprzejmie wyjaśniam.
Minister edukacji narodowej w ramach swoich
kompetencji dopuszcza podręczniki do użytku szkol-
nego na podstawie rozporządzenia z dnia 8 czerwca
2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szkole
programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szklo-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730). Podręcz-
nik może zostać dopuszczony do użytku szkolnego po
uzyskaniu trzech pozytywnych recenzji, do wysta-
wiania których upoważnieni są rzeczoznawcy reko-
mendowani przez szkoły wyższe, instytucje naukowe,
stowarzyszenia zawodowe, samorządy gospodarcze,
inne organizacje gospodarcze, kuratorów oświaty,
ministrów właściwych dla poszczególnych zawodów
lub ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania. Właściwy dobór autorów recenzji gwarantuje
wysoką jakość podręczników dopuszczanych do użyt-
ku szkolnego.
W aktualnym wykazie podręczników szkolnych
przeznaczonych do kształcenia w zawodach i profi-
lach kształcenia ogólnozawodowego, dopuszczonych
przez ministra edukacji narodowej do użytku szkol-
nego, nie ma ani jednego podręcznika dla uczniów
729
(słuchaczy) szkół prowadzących kształcenie w zawo-
dzie technik górnictwa podziemnego.
W latach ubiegłych do Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej wpłynął zaledwie jeden wniosek o dopusz-
czenie do użytku szkolnego podręcznika do realizacji
podstawy programowej kształcenia w zawodzie gór-
niczym. Wniosek ten, złożony przez Wydawnictwo
Śląsk, dotyczył podręcznika pt.: „Maszyny i urządze-
nia górnicze” autorstwa dr. Stefana Wyciszczoka,
przeznaczonego dla uczniów i słuchaczy techników
i szkół policealnych prowadzących kształcenie w za-
wodzie technik górnictwa podziemnego. Ze względu
na cztery negatywne opinie podręcznik ten nie został
dopuszczony do użytku szkolnego. W tej sytuacji Wy-
dawnictwo Śląsk zwróciło się do ministra edukacji
narodowej z prośbą o wycofanie podręcznika z pro-
cedury dopuszczającej do użytku szkolnego i do tej
pory nie ponowiło wniosku.
Podzielając troskę pana posła Wojciecha Szaramy,
spowodowaną brakiem podręczników do kształcenia
w zawodach górniczych, pragnę nadmienić, że pod-
ręczniki szkolne powstają wyłącznie z inicjatywy za-
interesowanych środowisk edukacyjnych. Nie należy
bowiem do kompetencji ministra edukacji narodowej
inicjowanie prac ani też zlecanie opracowania pod-
ręczników wspomagających proces kształcenia w szko-
łach działających w systemie powszechnym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że na podsta-
wie art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) minister edukacji narodowej wydał roz-
porządzenie z dnia 14 lipca 2006 r. w sprawie stawek,
szczegółowego sposobu oraz trybu udzielania i rozli-
czania dotacji przedmiotowych do podręczników
szkolnych (Dz. U. Nr 137, poz. 974, z późn. zm.) i od
tej daty udziela dotacji przedmiotowych do podręcz-
ników szkolnych przeznaczonych do kształcenia za-
wodowego i ogólnozawodowego. Należy jednak pod-
kreślić, że dotacje przedmiotowe do podręczników
szkolnych mogą być udzielane wyłącznie na wnioski
wydawców, w wysokości nie wyższej niż przy zasto-
sowaniu stawek, o których mowa w przedmiotowym
rozporządzeniu: przy pierwszym wydaniu – 1900 zł
do jednego arkusza wydawniczego, przy następnym
wydaniu – 1350 zł, a maksymalna łączna kwota do-
tacji określana jest corocznie w ustawie budżetowej.
W roku 2009 minister edukacji narodowej zabezpie-
czył w budżecie państwa środki finansowe na dotacje
przedmiotowe do podręczników szkolnych do kształ-
cenia zawodowego w wysokości 500 000 zł, z czego
na wnioski wydawców udzielił dofinansowania na
kwotę 392 341,90 zł.
Zauważyć należy, że choć mimo niżu demograficz-
nego łączna liczba uczniów (słuchaczy) uczęszczają-
cych do szkół prowadzących kształcenie techników
górnictwa podziemnego i górników eksploatacji pod-
ziemnej od kilku lat wzrasta, to liczba osób potencjal-
nie zainteresowanych zakupem podręczników nadal
może kształtować się dla większości wydawnictw po-
niżej progu opłacalności. Przewidywana niska nakła-
730
dowość książek adresowanych do tego kręgu odbior-
ców zniechęca ewentualnych kandydatów na autorów
do podjęcia trudu opracowania podręczników.
Biorąc pod uwagę powyższe, a także zważywszy
na koncentrację podziemnych zakładów górniczych
w południowych regionach kraju, w tym głównie
w woj. śląskim, warte rozważenia przez podmioty ze
Śląska jest uczestnictwo w projektach konkursowych
w ramach priorytetu IX: Rozwój wykształcenia
i kompetencji w regionach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013 lub Regionalne-
go Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego
dotyczących opracowania podręczników do kształce-
nia w zawodach związanych z górnictwem podziem-
nym, jak również wydruku i wyposażenia szkół
w regionie w te podręczniki.
Na bieżąco, do czasu opracowania i dopuszczenia
do użytku szkolnego podręczników, proponuję szko-
łom prowadzącym kształcenie w zawodach górni-
czych, aby zarówno nauczyciele tych szkół, jak
i uczniowie (słuchacze) korzystali ze specjalnie do
nich adresowanych pakietów edukacyjnych, tzw. mi-
nipodręczników, stanowiących obudowę programową
do modułowych programów nauczania w zawodach
górniczych. Program wraz z pakietami jest dostępny
na stronie internetowej Krajowego Ośrodka Wspie-
rania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej www.kowe-
ziu.edu.pl/programy w zakładce: programy moduło-
we i pakiety edukacyjne – po zarejestrowaniu.
Dodatkowo informuję, że na stronie internetowej
Centralnego Instytutu Ochrony Pracy – Państwowe-
go Instytutu Badawczego znajdują się wykazy (w po-
dziale branżowym) aktualizowanych na bieżąco prze-
pisów z zakresu bezpieczeństwa pracy i ergonomii
wraz z komentarzami, które mogą stanowić istotną
pomoc dla nauczycieli podczas omawiania zagadnień
dotyczących bezpiecznego prowadzenia ruchu i pracy
w warunkach zagrożeń w podziemnych zakładach
górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Sławomira Kłosowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie prywatyzacji Zakładów Azotowych
Kędzierzyn-Koźle (14514)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją posłów ziemi opolskiej w sprawie prywatyzacji
spółki ZAK SA z siedzibą w Kędzierzynie-Koźlu,
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-14514/10 z dnia
4 lutego 2010 r., przedkładam odpowiedzi na pytania
zadane w przedmiotowej interpelacji.
Pytania 1., 2. i 3. Czy rząd zamierza sprzedać Za-
kłady Azotowe Kędzierzyn Koźle? Jakie stawki za-
oferowane zostały przez podmioty aplikujące o naby-
cie zakładów azotowych? 3. Ilu potencjalnych nabyw-
ców zgłosiło zainteresowanie zakupem?
Proces prywatyzacji spółek wchodzących w skład
tzw. I grupy chemicznej, tj. ZAK SA z siedzibą w Kę-
dzierzynie-Koźlu, Ciech SA z siedzibą w Warszawie
oraz Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
z siedzibą w Tarnowie, prowadzi Nafta Polska SA
w likwidacji w imieniu Skarbu Państwa oraz w imie-
niu własnym. Podstawę działania Nafty Polskiej SA
w imieniu Skarbu Państwa stanowi pełnomocnictwo
udzielone w trybie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierp-
nia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przy-
sługujących Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493,
ze zm.) oraz porozumienie zawarte między Skarbem
Państwa a Naftą Polską SA w dniu 30 października
2008 r. Zgodnie z powołanym wyżej porozumieniem
ostateczną decyzję o akceptacji wynegocjowanej przez
Naftę Polską SA transakcji podejmie minister skarbu
państwa. W procesie sprzedaży akcji ww. spółek zo-
stało złożonych 6 ofert wstępnych. Inwestorzy za-
kwalifikowani na tzw. krótką listę mieli możliwość
dokonania badania spółki i na tej podstawie złożyli
oferty wiążące. Po dokonaniu ich oceny w dniu 3 lu-
tego 2010 r. podjęta została decyzja o dopuszczeniu
do wyłącznych negocjacji w procesie prywatyzacji
ZAK SA i Zakładów Azotowych w Tarnowie-Mości-
cach SA spółki PCC SE. Wyłączność ta została
udzielona do dnia 22 marca 2010 r. Na aktualnym
etapie procesu prywatyzacji nie jest możliwe, ze
względu na tajemnicę handlową oraz pozycję nego-
cjacyjną, ujawnianie szczegółów realizowanego pro-
cesu, nie zostały jeszcze uzgodnione ostateczne pa-
rametry transakcji, w tym cena za akcje. W okresie
wyłączności inwestor będzie negocjował ostateczne
warunki umowy sprzedaży akcji ZAK SA. Cena, po-
dobnie jak i inne warunki umowy sprzedaży akcji,
będą uzgadniane do 22 marca 2010 r. Pragnę zwró-
cić uwagę, że akcjonariusze spółki w ostatnim okre-
sie otrzymali dywidendę w wysokości 77 mln zł, co
należy uwzględnić, oceniając wynegocjowane wa-
runki sprzedaży ZAK SA.
Pytania 4. i 5. Czy dokonano wyceny Zakładów
Azotowych Kędzierzyn-Koźle? Kto dokonał wyceny
Zakładów Azotowych Kędzierzyn-Koźle?
Wycena ZAK SA została sporządzona na zlece-
nie Nafty Polskiej SA przez Raiffeisen Investment
AG i Raiffeisen Investment Polska sp. z o.o. (wraz
z podwykonawcami: Lazard Ltd. oraz Bank Za-
chodni WBK SA). Obecnie trwa proces aktualizacji
wyceny ZAK SA, która będzie bazować na wyni-
kach 2009 r.

Pytanie 6. Czy potencjalni nabywcy byli spraw-
dzeni przez ministra skarbu państwa pod względem
doświadczeń w branży chemicznej (nawozy)?
Potencjalni inwestorzy zostali sprawdzeni przez min-
istra skarbu państwa i Naftę Polską SA pod względem
ich doświadczeń w branży chemicznej i wiarygodności
finansowej. Grupa PCC jest międzynarodową grupą
spółek pod przewodnictwem PCC SE z siedzibą
w Duisburg (Niemcy). Grupa PCC podzielona jest na
3 segmenty działalności, które stanowią produkty
chemiczne, energia i logistyka. Strategia grupy sku-
pia się na wzroście i rentowności w głównych obsza-
rach działalności, a także na dalszej dywersyfikacji
w nowych segmentach. PCC jest liderem rynkowym
w Europie Środkowej w zakresie produkcji alkoholi
polihydroksylowych (dostawca spółki Zachem), chlo-
ru, powłok, pochodnych fosforu oraz dwufenolu-A
(dostawca spółki Sarzyna). Spółki chemiczne z port-
fela grupy to m.in.:
— PCC Rokita SA w Brzegu Dolnym (97,67%),
— PCC Synteza SA w Kędzierzynie- Koźlu
(100%),
— PCC Chemax, Inc. W Piedmont, SC (USA)
(100%),
— SC Oltchim SA, Ramnicu Valcea (Rumunia)
(12,15%)
Pytanie 7. Dlaczego Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa i Nafta Polska zarzuciły prywatyzację przez
giełdę?
Pragnę przypomnieć, że w 2007 r. zaniechano ja-
kichkolwiek przygotowań do prywatyzacji spółki,
w tym do debiutu giełdowego. Prace te zostały pod-
jęte dopiero na początku 2008 r., stąd niemożliwe
było wykorzystanie najlepszych wyników finanso-
wych ZAK SA oraz najlepszej koniunktury giełdowej,
która zakończyła się w czerwcu 2008 r. Po tym ter-
minie debiut giełdowy żadnej spółki nie był możliwy.
Do tematu wrócono wiosną 2009 r., kiedy to pono-
wiono próbę wprowadzenia spółki na giełdę. Zapla-
nowany debiut giełdowy ZAK SA w czerwcu 2009 r.
był obarczony wysokim ryzykiem m.in. z powodu po-
garszających się wyników finansowych (zysk netto
w I półroczu 2009 r. wynosił 4 mln złotych). Spółka
nie miała gwarancji pozyskania środków, co w połą-
czeniu z czasem rozpoczęcia prywatyzacji I grupy che-
micznej było powodem podjęcia decyzji o rezygnacji
z debiutu giełdowego jednej spółki na rzecz przepro-
wadzenia prywatyzacji trzech spółek chemicznych.
Pytanie 8. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa ma
świadomość że budowa tylko jednej instalacji kwasu
V prawdopodobnie przekracza cenę nabycia Zakła-
dów Azotowych?
Na obecnym etapie nie można stwierdzić, czy
kwota wydatkowana na budowę instalacji kwasu azo-
towego TK V jest wyższa bądź niższa od wartości
transakcji, gdyż cena nabycia nie została jeszcze
uzgodniona z inwestorem. Pragnę zwrócić uwagę, iż
obecnie realizowana budowa instalacji kwasu azoto-
wego TK V jest inwestycją o charakterze odtworze-
niowym i wynika z obowiązków środowiskowych
731
spółki. Nie można zatem stwierdzić, że kwoty wydat-
kowane na realizację tej inwestycji podwyższają war-
tość spółki, jest odwrotnie – inwestycja ta nie jest
inwestycją rozwojową, podtrzyma jedynie dotychcza-
sową wielkość produkcji ZAK SA. Inwestycja ta, po-
dobnie jak inne, była przewidziana w ramach reali-
zacji zobowiązań inwestycyjnych przez inwestora
w poprzednim procesie prywatyzacji, który został
zatrzymany w 2006 r. Obecnie spółka musi koncen-
trować się na realizacji tej inwestycji, co utrudnia jej
uruchomienie innych programów rozwojowych.
Pytanie 9. Jaki jest obecny stan zaawansowania
inwestycji kompleksu energochemicznego ze środków
UE, szacowanej na 1,5 mld zł?
Obecnie realizacja tej inwestycji nie wyszła poza
fazę analiz wstępnych. Projekt ten jest realizowany
we współpracy z Południowym Koncernem Energe-
tycznym SA (PKE) w oparciu o umowę współpracy.
Dotychczas we współpracy z PKE przygotowano
wstępne studium wykonalności. Zgodnie z obecnymi
założeniami planowane przedsięwzięcie ma być fi-
nansowane z następujących źródeł: subwencja/dota-
cja ze środków unijnych, krajowych programów ope-
racyjnych wspieranych przez fundusze unijne, wkła-
du własnego spółek i kredytów bankowych. Wstępnie
przewidywane łączne nakłady na tę inwestycję wy-
noszą 5 mld zł. Weryfikacja nakładów w części tech-
nicznej oraz opłacalności całego przedsięwzięcia na-
stąpi w studium wykonalności i opłacalności przed-
sięwzięcia. Nadal trwa oczekiwanie na ogłoszenie
przez KE formalnego „naboru” wniosków do konkur-
su EU CCS Demonstration Programme oraz kryte-
riów oceny wniosków/projektów. Warunkiem ko-
niecznym do oceny wniosków jest posiadanie studium
wykonalności projektu. Po zakwalifikowaniu na tzw.
krótką listę należy przystąpić do wykonania doku-
mentacji FEED, którego posiadanie będzie warun-
kiem przyznania statusu projektu DEMO. Obecnie
nie jest znany szczegółowy harmonogram dalszych
działań UE (dotychczas podawane terminy nie zosta-
ły dotrzymane). Z informacji, które posiadamy, wy-
nika, że zgłoszonych zostało ok. 60 wniosków, w tym
2 z Polski.
Pytanie 10. Czy MSP ma świadomość, że korzyści
z inwestycji ze środków UE odniesie przyszły poten-
cjalny nabywca?
Podkreślić należy, iż aktualnie z uwagi na reali-
zowany dopiero wstępny etap prac związanych z tą
inwestycją nie ma podstaw do jednoznacznego stwier-
dzenia o korzyściach uzyskanych z tytułu jej realiza-
cji. Jednakże należy dołożyć wszelkich starań, aby
projekt, o ile okaże się opłacalny, uzyskał dofinanso-
wanie ze środków UE. Korzyści z tego tytułu odnio-
są przede wszystkim polska gospodarka i polskie fir-
my. Stan zaawansowania projektu oraz statusu pro-
jektu DEMO nie pozwala jednoznacznie oszacować
korzyści, które mogą być przypisane tylko akcjona-
riuszom ZAK SA. Do tej pory spółka ponosi jedynie
koszty związane z przygotowaniem tego projektu bez
gwarancji jego realizacji. Przygotowanie tzw. koncep-
732
cji FEED projektu (czyli pełnego studium wykonal-
ności) będzie kosztować ZAK SA ok. 20 mln euro.
Pytanie 11. Jak wyglądają gwarancje pracowni-
cze, w tym pakiet socjalny w umowie przedwstępnej
lub potencjalnie negocjowanej umowie sprzedaży?
W prowadzonym procesie przewidywane są nego-
cjacje w zakresie negocjacji tzw. pakietu socjalnego
dla pracowników ZAK SA. Pakiet taki będzie podpi-
sany przez przedstawicieli pracowników spółki i in-
westora. Skarb Państwa i Nafta Polska nie będą stro-
nami tego porozumienia. Należy podkreślić, że inwe-
stor ten w poprzednim procesie prywatyzacji uzgod-
nił zapisy pakietu socjalnego z pracownikami ZAK
SA i Zakładów Azotowych w Tarnowie-Mościciach
SA. Obecnie potencjalny inwestor, firma PCC SE,
rozpoczął już rozmowy ze związkami zawodowymi
ZAK SA w zakresie kwestii pracowniczych.
Pytanie 12. Dlaczego rząd wyzbywa się zakładów,
które w latach 2007 i 2008 osiągnęły najlepszy wynik
w historii?
Rząd nie wyzbywa się spółek, które osiągały zyski
w 2007 r. i 2008 r., natomiast konsekwentnie reali-
zuje koncepcję prywatyzacji spółek sektora WSCh
w Polsce. Idea tej koncepcji sprowadza się do konso-
lidacji i wyzwolenia synergii pomiędzy spółkami sek-
tora chemicznego w Polsce. Stąd podział na dwie
podstawowe grupy chemiczne i ich prywatyzacja. Na-
leży zwrócić uwagę, iż branża chemiczna jest niezwy-
kle podatna na zmiany koniunkturalne, po latach
dobrych lub bardzo dobrych wyników finansowych
przychodzi ich pogorszenie i wówczas cała branża
ponosi straty. Warto przypomnieć, iż w latach 2000–
–2003 wiele polskich firm odnotowało ogromne stra-
ty, w tym ZAK SA. Okres ten i okres poprzedniej
dekoniunktury zakończył się podpisaniem sądowego
układu z wierzycielami oraz porozumienia z PGNiG,
którego spłata trwała do końca 2007 r. W tym czasie
w ZAK SA nie realizowano żadnej poważnej inwesty-
cji, ograniczano do minimum koszty remontów, co
spowodowało dekapitalizację majątku i jednocześnie
konieczność ponoszenia obecnie wysokich nakładów
inwestycyjnych na cele odtworzeniowe. Należy pa-
miętać o wyzwaniach stojących przed branżą che-
miczną, tj. obowiązkach wynikających z wprowadze-
nia REACH, limitów CO2 i restrykcyjnych normach
w zakresie ochrony środowiska. Aspekt fiskalny nie
jest głównym aspektem, a na pewno nie jest jedynym,
i nie oznacza, że firmy te będą sprzedane za „każdą
cenę”. Pragnę zwrócić uwagę, że w latach 2007 i 2008
kiedy to spółka osiągała najlepsze wyniki w historii
oraz korzystna była sytuacja na rynkach branżowych
i finansowych, ówczesna ekipa rządowa nie podjęła
decyzji o debiucie giełdowym ZAK SA.
Pytanie 13. Czy w negocjowanej umowie jest punkt
dotyczący utrzymania przez przyszłego nabywcę spon-
soringu drużyny siatkarskiej ZAK SA Kędzierzyn-
-Koźle na poziomie nie niższym niż obecny?
Zasady sponsoringu m.in. drużyn sponsorowa-
nych przez spółki Skarbu Państwa są określone
w zarządzeniu nr 5 ministra skarbu państwa z dnia
13 lutego 2009 r. w sprawie zasad prowadzenia dzia-
łalności sponsoringowej przez spółki z udziałem
Skarbu Państwa. Umowa prywatyzacyjna nie będzie
regulowała kwestii kontynuowania sponsoringu dru-
żyny siatkarskiej. Decyzja ta znajduje się w kompe-
tencji Zarządu ZAK SA.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia uzna
Pan Marszałek za wyczerpujące temat przedmioto-
wej interpelacji.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie zarządzenia prezesa NFZ
dotyczącego mammografii wykonywanej
w ramach badań profilaktycznych (14515)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Wojciecha Kossakowskiego prze-
słaną przy piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa
Putry z dnia 17 lutego 2010 r. (znak: SPS-023-
-14515/10) w sprawie zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dotyczącego mammografii
wykonywanej w ramach badań profilaktycznych
uprzejmie informuję.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia w sprawie zwierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach tych świadczeń.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
kryteria oceny ofert warunki wymagane od świad-
czeniodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww.
ustawy określa prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia, który w celu ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje zarządze-
nia, w których określa szczegółowe warunki zawie-
rania i realizacji umów w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Prezes funduszu przed określeniem przedmiotu
postępowania w sprawie zawarcia umowy o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, kryteriów oceny

ofert i warunków wymaganych od świadczeniodaw-
ców zasięga opinii właściwych konsultantów krajo-
wych (art. 146 ust. 2 ww. ustawy).
Zapis w załączniku nr 4 do zarządzenia nr 57/
2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 29 października 2009 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
profilaktyczne programy zdrowotne, iż w przypadku
zgłaszanych dolegliwości kobieta powinna być skie-
rowana do poradni specjalistycznej, a nie – badana
w programie profilaktycznym, został wprowadzony
w oparciu o uwagę konsultanta wojewódzkiego w dzie-
dzinie radiologii i diagnostyki obrazowej dla woj. ma-
łopolskiego. Uwaga ta zgłoszona została w trybie
konsultacji zewnętrznych do projektu zarządzenia
zamieszczonego na stronie internetowej funduszu.
Powyższe uznano za zasadne z uwagi na fakt, iż
z samej definicji skryningu wynika, że jest on skie-
rowany do osób bez objawów choroby, pozostających
w poczuciu zdrowia. W przypadku dyskwalifikacji
pacjentki z powodu zgłoszenia dolegliwości w obrębie
piersi wskazano, że świadczeniodawca jest zobowią-
zany do poinformowania pacjentki o konieczności
zgłoszenia się na diagnostykę lub leczenie poza pro-
gramem, co w konsekwencji miało zapobiec sytu-
acjom kierowania osób z ewidentnymi dolegliwościa-
mi w obrębie piersi na mammografię w ramach pro-
gramu profilaktycznego i wykorzystywania wyniku
badania w rozliczeniu porad specjalistycznych.
W związku jednak z rozbieżnymi opiniami onko-
logów co do zaproponowanego przez prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zapisu zarządzenia, który
z jednej strony miał uszczelnić system finansowania,
a z drugiej mógł jednak potencjalnie spowodować
ograniczenie dostępności kobietom do badania, mi-
nister zdrowia podjął działania w kierunku zmiany
przedmiotowego zarządzenia pod kątem zapewnienia
spójności regulacji prawnych w odniesieniu do zasad
realizacji profilaktycznych badań mammograficz-
nych określonych w ww. przepisach oraz zapewnienia
jak najszerszej dostępności kobietom do realizacji ba-
dań profilaktycznych w naszym kraju.
W konsekwencji powyższego przedmiotowy prze-
pis ograniczający udział w programie profilaktycz-
nym kobietom został usunięty zarządzeniem nr 11/
2010/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 29 stycznia 2010 r. zmieniającym zarządzenie
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju profilaktyczne programy zdro-
wotne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 lutego 2010 r.
733
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie ograniczenia finansowania TVP SA
Oddział w Białymstoku w 2010 r. (14516)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 27 stycznia
2010 r., znak: SPS-023-14516/10, w sprawie ograni-
czenia finansowania TVP SA Oddział w Białymstoku
w 2010 r., która wpłynęła do Ministerstwa Skarbu
Państwa jako organu sprawującego nadzór właści-
cielski nad spółką Telewizja Polska SA (dalej: TVP
SA/spółka), wyjaśniam, po uzyskaniu wyjaśnień mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego, współupo-
ważnionego do udzielenia odpowiedzi, co następuje:
W przypadku mediów publicznych minister skar-
bu państwa posiada znikomy zakres instrumentów
nadzoru oraz możliwości działania, wynikający z po-
wszechnie obowiązujących przepisów prawa, w szcze-
gólności z ustawy o radiofonii i telewizji. W obecnie
ukształtowanym stanie prawnym naczelną zasadą
ustroju mediów publicznych jest ich niezawisłość od
władzy wykonawczej. Stąd oczekiwanie, iż minister
skarbu państwa będzie sprawował czynny i bieżący
nadzór nad spółką, stoi w sprzeczności z podstawo-
wymi rozstrzygnięciami systemowymi w odniesieniu
do mediów publicznych. Kontrolę nad podmiotami
z branży mediów publicznych sprawuje Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji, która to ma uprawnienia
władcze w stosunku do organów spółki TVP SA
i kształtuje ich skład osobowy. Skarb Państwa, mimo
iż jest jedynym akcjonariuszem TVP SA, może wska-
zać tylko jednego członka rady nadzorczej i nie ma
prawa go odwołać. Ponadto raz w roku minister skar-
bu państwa sprawuje funkcję zwyczajnego walnego
zgromadzenia.
Jednocześnie należy jednoznacznie zaznaczyć, iż
w obecnym stanie prawnym minister skarbu pań-
stwa nie posiada żadnych instrumentów bezpośred-
niego oddziaływania na telewizyjne ośrodki tereno-
we (dalej: OTV). Nadzór właścicielski wykonywany
przez ministra skarbu państwa dotyczy wyłącznie
TVP SA, która została zawiązana jako jednoosobowa
spółka Skarbu Państwa celem tworzenia i rozpo-
wszechniania ogólnokrajowych programów TVP1,
TVP2 oraz TVP Polonia.
Mając na uwadze powyższe, minister skarbu
może jedynie podzielać zaniepokojenie opinii spo-
łecznej sytuacją, jaka dotknęła spółkę TVP SA
i OTV Białystok.
Niekorzystne wyniki finansowe nadawcy publicz-
nego – TVP SA – są spowodowane m.in. spadkiem
wpływów abonamentowych, ale niebagatelne znacze-
nie mają także wieloletnie zaniedbania zarządów
734
TVP SA w sferze obniżania kosztów funkcjonowania
spółki – brak działań restrukturyzacyjnych i polity-
ki oszczędności, co w świetle widocznego od kilku lat
spadku m.in. wpływów abonamentowych wydaje się
być nieprofesjonalne i niezrozumiałe z biznesowego
punktu widzenia.
Jednocześnie, w związku z recesją panującą w gospo-
darce, przychody reklamowe spółki spadły znacznie po-
niżej poziomu z lat 2007 (o 74 mln zł) i 2008 (o 161 mln zł).
Rok 2010 wydaje się być jeszcze trudniejszy.
Z powyższych względów plan ekonomiczno-finan-
sowy TVP SA na rok 2010 zakłada dostosowanie bu-
dżetów wszystkich jednostek organizacyjnych (w tym
OTV) do możliwości limitowanych znacznie obniżo-
nymi przychodami. Konieczne jest bowiem zbilanso-
wanie budżetu oraz zachowanie płynności spółki.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego może,
zgodnie z kompetencjami, udzielić bezpośredniego
wsparcia finansowego Telewizji Polskiej SA wyłącz-
nie w ramach programów ministra. Takie środki fi-
nansowe przekazywane są w oparciu o wnioski skła-
dane przez zainteresowane podmioty do dnia 30 li-
stopada roku poprzedzającego rok realizacji zadania
lub do 31 marca roku, w którym zadanie ma być re-
alizowane.
Jednak to do zadań Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji należy, zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy
o radiofonii i telewizji, projektowanie w porozumie-
niu z prezesem Rady Ministrów kierunków polityki
państwa w dziedzinie radiofonii i telewizji i to ona
poprzez nowe rozwiązania systemowe może dążyć do
poprawy sytuacji mediów publicznych.
Niezależnie od powyższego minister skarbu pań-
stwa, w ramach swych okrojonych kompetencji, bę-
dzie podejmował działania w celu zapewnienia pra-
widłowego funkcjonowania spółki. Skarb Państwa
oczekuje od Zarządu TVP SA przedstawienia planów
naprawczych, które przełożą się na zapewnienie sta-
bilnego finansowania spółki przy jednoczesnym
wzroście efektywności wykorzystania dostępnych
środków, a osiągnięte wyniki będą miały przełożenie
na polepszenie sytuacji oddziałów terenowych Tele-
wizji Polskiej SA.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie likwidacji Oddziałów Chirurgii,
Urologii, Ortopedii i Otolaryngologii Dziecięcej
Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego
im. J. Śniadeckiego w Białymstoku (14517)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła
na Sejm RP, przekazaną przy piśmie nr SPS-023-
-14517/10, w sprawie zmian w strukturze Wojewódz-
kiego Szpitala Zespolonego im. J. Śniadeckiego w Bia-
łymstoku uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Minister zdrowia nie posiada kompetencji w za-
kresie przekształcania czy likwidacji ww. zakładu
opieki zdrowotnej, dla którego nie jest organem za-
łożycielskim. Zgodnie bowiem z art. 36 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) likwida-
cja publicznego zakładu opieki zdrowotnej następuje
w drodze uchwały właściwego organu jednostki sa-
morządu terytorialnego (w tym przypadku Zarządu
Województwa Podlaskiego). Ponadto zgodnie z brzmie-
niem art. 16 ust. 2 Konstytucji RP samorząd teryto-
rialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej.
Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część za-
dań publicznych samorząd wykonuje w imieniu wła-
snym i na własną odpowiedzialność. Z uwagi na po-
wyższe minister zdrowia nie może podjąć interwencji
w omawianej sprawie.
Jednocześnie przedmiotowa uchwała powinna
określać sposób i formę zapewnienia osobom korzy-
stającym z oznaczonych rodzajowo świadczeń zdro-
wotnych likwidowanego zakładu dalsze, nieprzerwa-
ne udzielanie takich świadczeń, bez istotnego ogra-
niczenia ich dostępności, warunków udzielania i ja-
kości oraz termin zakończenia działalności, nie wcze-
śniej niż 3 miesiące od daty podjęcia uchwały o likwi-
dacji. Zgodnie z art. 43 ust. 2 i 3 ustawy projekt
uchwały o likwidacji publicznego zakładu opieki
zdrowotnej wymaga opinii wojewody oraz opinii wła-
ściwych organów gminy i powiatu, których ludności
zakład udziela świadczeń zdrowotnych, a także sej-
miku województwa, jeśli zasięg działania zakładu
obejmuje województwo lub jego znaczną część, co sto-
suje się odpowiednio przy podejmowaniu uchwały
o przekształceniu zakładu, jeżeli w wyniku prze-
kształcenia ma nastąpić likwidacja lub istotne ogra-
niczenie poszczególnych rodzajów działalności zakła-
du i udzielanych świadczeń zdrowotnych.
Jeżeli zaś chodzi o możliwość pozyskania środków
finansowych na przeniesienie usług pediatrii zabie-
gowej do innego budynku ww. szpitala, zgodnie z art. 55
ust. 2 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej dotacje

na inwestycje może przyznać organ, który utworzył
zakład. Ponieważ minister zdrowia nie jest w tym
przypadku organem tworzącym, brak jest możliwości
udzielenia dotacji.
Dofinansowanie wydatków inwestycyjnych z bu-
dżetu z części 46: Zdrowie dla szpitali, których mi-
nister zdrowia nie jest organem założycielskim, moż-
liwe jest jedynie w ramach prowadzonych przez mi-
nistra programów (np. zdrowotnych czy restruktu-
ryzacyjnych) i w zakresie określonym przez te pro-
gramy. Szczegółowe informacje na temat realizowa-
nych programów znajdują się na stronie internetowej
Ministerstwa Zdrowi: www.mz.gov.pl. W przypadku,
kiedy elementem programu finansowego przez mini-
stra zdrowia jest doposażenie w sprzęt, którego za-
kupem zainteresowany jest szpital, oraz jeśli szpital
spełni wymagania stawiane oferentowi, powinien on
przystąpić do konkursu i złożyć swoją ofertę zgodnie
z tematyką i zasadami programu zdrowotnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie ustanowienia subwencji oświatowej
na edukację przedszkolną (14518)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Antoniego Błądka (SPS-023-
-14518/10) w sprawie ustanowienia subwencji oświa-
towej na edukację przedszkolną, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Jednym z głównych zamierzeń Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej planowanych na lata 2009–2011 jest
kontynuacja działań mających na celu upowszechnie-
nie wychowania przedszkolnego dzieci w wieku 3–5
lat, w tym zapewnienie wszystkim dzieciom 5-letnim
możliwości skorzystania z prawa do bezpłatnej edu-
kacji przedszkolnej. Bardzo ważne jest budowanie
wśród rodziców, nauczycieli oraz samorządów lokal-
nych i organizacji społecznych przekonania o znacze-
niu upowszechnienia edukacji przedszkolnej, praw-
ne, finansowe i programowe wsparcie tworzenia in-
nych form wychowania przedszkolnego, przedszkoli
oraz oddziałów przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych.
Koncepcja upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego ma charakter systemowy. Została ona
735
oparta na wdrożonych i sprawdzonych w innych kra-
jach europejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. poli-
tyki małego dziecka. Proponowane przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej rozwiązanie obejmuje:
— rozwój sieci placówek wychowania przedszkol-
nego i udostępnienie różnych form wychowania
przedszkolnego dla dzieci w wieku przedszkolnym,
— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwią-
zywaniu problemów dla rodziców wychowujących
małe dzieci, w tym prowadzenie różnych form edu-
kacji rodziców,
— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej i specjalistycznej mającej na celu wspieranie
rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień
i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń.
Obowiązująca ustawa z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2572, z późn. zm.) zapewniła od 1 września 2009 r.
wszystkim pięciolatkom prawo do rocznego przygo-
towania przedszkolnego, które od 1 września 2011 r.
zostanie przekształcone w obowiązek, jakże korzyst-
ny dla wyrównywania szans edukacyjnych dzieci
z różnych środowisk. Z napływających informacji wy-
nika, iż wszystkim, którzy chcieli skorzystać z po-
wyższego prawa, gminy zapewniły miejsca realizacji
wychowania przedszkolnego. Nie ulega wątpliwości,
że tylko zmiany systemowe (przepisy ustawy o syste-
mie oświaty) mogły skutecznie przyczynić się do wy-
równania szans edukacyjnych dzieci.
W małych środowiskach poważnym problemem
utrudniającym organizację przedszkoli jest także
rozproszenie siedlisk ludzkich. Trudno wyobrazić so-
bie zorganizowanie przedszkola w miejscowości,
w której mieszka troje, siedmioro czy dwanaścioro
dzieci, szczególnie gdy obowiązujące do końca 2007 r.
przepisy praktycznie wiązały ręce samorządom, nie
pozwalały na żadną swobodę działania, a jedyną
możliwością rozwiązania powstałego problemu było
zorganizowanie tradycyjnego przedszkola. Natomiast
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów innych form wy-
chowania przedszkolnego, warunków tworzenia i or-
ganizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 83, poz. 693), które było poprzedzone roz-
porządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. i jego nowelizacją z dnia 13 czerw-
ca 2008 r., pozwoliło na tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podstawo-
wych) form wychowania przedszkolnego, a tym sa-
mym na upowszechnianie dostępu do edukacji przed-
szkolnej.
Zakładanie i prowadzenie innych form wychowa-
nia przedszkolnego zarówno przez gminy, jak i osoby
prawne i fizyczne jest rozszerzeniem katalogu miejsc
realizacji wychowania przedszkolnego. Tworzenie
punktów przedszkolnych lub zespołów wychowania
przedszkolnego jest korzystne dla gmin ze względu
na niższe koszty ponoszone na dziecko uczęszczające
na zajęcia w innej formie wychowania przedszkolne-
go niż koszty utrzymania dziecka w przedszkolu. Nie
736
oznacza to jednak, że tradycyjne przedszkola mają
być zastąpione przez inne formy wychowania przed-
szkolnego, ponieważ, co należy podkreślić, tylko
w przypadkach uzasadnionych warunkami demogra-
ficznymi i geograficznymi rada gminy może uzupeł-
nić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych o inne formy
wychowania przedszkolnego.
Po ustawowym obniżeniu wieku obowiązku szkol-
nego dzieci edukacja sześciolatków w szkole podsta-
wowej będzie finansowana z subwencji oświatowej.
Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy, jako organy pro-
wadzące, uzyskają wolne środki, które będą mogły
wykorzystać na tworzenie nowych miejsc wychowa-
nia przedszkolnego dla dzieci w wieku 3–5 lat.
Z danych systemu informacji oświatowej (według
stanu na 30 września 2009 r.) wynika, że w porów-
naniu z rokiem 2008 wzrosła liczba publicznych
i niepublicznych punktów przedszkolnych oraz zespo-
łów wychowania przedszkolnego (do 800). Najwięk-
szy przyrost można odnotować w przypadku punk-
tów przedszkolnych – ich liczba wzrosła o 695.
W latach kolejnych oczekiwany jest podobny wzrost
liczby innych form wychowania przedszkolnego,
w tym także finansowanych ze środków Unii Euro-
pejskiej. Należy również zaznaczyć, że od roku 2008 po-
wstały 462 nowe przedszkola (publiczne i niepublicz-
ne) i zwiększyła się – o 722 – liczba oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych. W obecnej sy-
tuacji nie ma w kraju gminy, w której nie byłoby
placówek wychowania przedszkolnego.
Jednocześnie systematycznie wzrasta wskaźnik
upowszechnienia wychowania przedszkolnego. Obec-
nie w Polsce wychowaniem przedszkolnym objętych
jest ogółem już 59,7% dzieci. Na wsi odsetek ten wy-
nosi 37,5%. W 2007 r. wskaźnik upowszechnienia
wychowania przedszkolnego ogółem wynosił 47,3%,
a na wsi 23,1%. Podobnie sytuacja przedstawia się
w odniesieniu do poszczególnych roczników. Obecnie
45,7% trzylatków, 59,4% czterolatków i 74,8% pięcio-
latków objętych jest wychowaniem przedszkolnym.
W 2007 r. to tylko 36,1% trzylatków, 48,1% czterolat-
ków i 57,8% pięciolatków. Ogółem w 2007 r. wycho-
waniem przedszkolnym objętych było 47,3% dzieci
w wieku 3–5 lat.
Na podstawie przedstawionych powyżej informa-
cji oraz przytoczonych danych statystycznych moż-
na z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że działa-
nia podejmowane przez Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej przyczyniają się do upowszechnienia wy-
chowania przedszkolnego w naszym kraju. Przy
utrzymaniu dotychczasowych tendencji wzrosto-
wych zakładane osiągnięcie wskaźnika upowszech-
nienia wychowania przedszkolnego na poziomie
90% może nastąpić wcześniej, niż zakładano, a więc
przed rokiem 2020.
Należy podkreślić, że edukacja przedszkolna na
terenie gminy nie jest nowym zadaniem. Przekazując
gminom z dniem 1 stycznia 1992 r. zadanie zakłada-
nia i prowadzenia m.in. publicznych przedszkoli,
ustawodawca określił jednocześnie charakter przeka-
zanych przez państwo zadań jako obowiązkowe zada-
nia własne gmin (art. 105 ustawy o systemie oświaty).
Równocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), do zadań
własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych po-
trzeb wspólnoty w zakresie edukacji publicznej, a taką
potrzebą jest m.in. organizacja wychowania przed-
szkolnego dla dzieci w wieku 3–6 lat.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 usta-
wy o systemie oświaty, w myśl których środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych zagwaran-
towane są w dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego. Dochodami jednostek samorządu teryto-
rialnego, zgodnie z art. 167 ust. 2 Konstytucji RP, są:
dochody własne, subwencje ogólne (w tym część
oświatowa tej subwencji) oraz dotacje celowe z budże-
tu państwa. Stosownie do art. 27 i art. 28 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.) sposób ustalania subwencji
oświatowej jest wprost przesądzony ustawą i nie ma
związku z ponoszonymi wydatkami w jednostkach
samorządu terytorialnego, a kwota subwencji okre-
ślana jest corocznie w ustawie budżetowej.
Podziału subwencji oświatowej – po odliczeniu re-
zerwy ustawowej – między gminy, powiaty i woje-
wództwa samorządowe dokonuje się według kryte-
riów ustalonych przez ministra właściwego ds. oświa-
ty i wychowania, zgodnie z zasadami przyjmowanymi
w rozporządzeniu w sprawie sposobu podziału części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego w danym roku. Głęboko zindywi-
dualizowane decyzje podejmowane przez organy sa-
morządowe, determinujące łączny skutek finansowy
zadań oświatowych, w fundamentalny sposób różni-
cują te skutki w poszczególnych samorządach, spra-
wiając, iż w części jednostek samorządu terytorial-
nego subwencja oświatowa jest równa wydatkom,
w innych jest mniejsza, a w jeszcze innych subwencja
oświatowa wystarcza na szereg innych wydatków niż
wydatki bieżące w oświacie.
Należy jednak mieć na uwadze, iż jednym z istot-
nych elementów samodzielności jednostek samorzą-
du terytorialnego jest samodzielność finansowa, tzn.
prawo samodzielnego prowadzenia gospodarki finan-
sowej – pobierania dochodów określonych w ustawach
(władztwo dochodowe) oraz dysponowania nimi, w gra-
nicach określonych przez ustawy, w celu realizacji
prawnie określonych zadań (władztwo wydatkowe).
Zgodnie z przepisami ww. ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego dochodami własny-
mi jednostek samorządu terytorialnego są m.in.
udziały we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych (PIT) oraz z podatku dochodowego
od osób prawnych (CIT).
Należy podkreślić, że wraz z przekazaniem gmi-
nom do prowadzenia przedszkoli zostały zwiększone

dochody gmin. Dlatego też ewentualna zmiana spo-
sobu finansowania przeszkoli, polegająca na subwen-
cjonowaniu edukacji przedszkolnej, musiałaby wią-
zać się z jednoczesnym zmniejszeniem udziałów gmin
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych (PIT) i podatku dochodowego od osób prawnych
(CIT) oraz stosownym zwiększeniem kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Nie jest oczywiste, że zmiana polegająca na zastą-
pieniu najbardziej elastycznego źródła dochodów sa-
morządów terytorialnych, jakimi są dochody własne,
częścią oświatową subwencji ogólnej przyczyni się do
upowszechnienia edukacji przedszkolnej. Zasadą jest
wykonywanie zadań własnych w oparciu o dochody
jednostki samorządu terytorialnego. Subwencja
oświatowa, stanowiąca pomoc państwa, nie jest do-
tacją, lecz jest formą uzupełniania dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego. Ponadto należy za-
znaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego o przeznaczeniu
środków otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej
(w tym części oświatowej subwencji) decyduje organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego.
Uprzejmie informuję, iż obecnie, jak i w najbliż-
szych latach, zadania dotyczące edukacji przedszkol-
nej są i będą współfinansowane z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego w ramach priorytetu IX Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013. Szcze-
gółowy opis priorytetu IX PO KL w ramach działania
9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnie-
nie wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczo-
nych w systemie oświaty przewiduje różne obszary
wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej. W pod-
działaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności w stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej projekty
konkursowe dotyczą: tworzenia przedszkoli (w tym
również uruchamiania innych form wychowania
przedszkolnego) na obszarach i w środowiskach o ni-
skim stopniu upowszechnienia edukacji przedszkol-
nej (w szczególności na obszarach wiejskich), wspar-
cia istniejących przedszkoli (w tym również funkcjo-
nujących innych form wychowania przedszkolnego)
w celu umożliwienia większej liczbie dzieci korzysta-
nia z wychowania przedszkolnego (np. wsparcie dla
placówek zagrożonych likwidacją, wydłużenie godzin
pracy placówek, uruchomienie dodatkowych oddzia-
łów, zatrudnienie dodatkowego personelu itp.).
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw, jako
instytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r. Na
powyższe działania zaplanowano w latach 2007–2013
łącznie ponad 243 mln euro. Ministerstwo Edukacji
Narodowej ściśle współpracuje z samorządami woje-
wódzkimi oraz Ministerstwem Rozwoju Regionalne-
go w celu jak najlepszego i najbardziej efektywnego
wykorzystania środków finansowych Unii Europej-
skiej dla rozwoju wychowania przedszkolnego.
737
Oprócz powyższego programu wszystkie organy
prowadzące (m.in. gminy) mogą występować o dodat-
kowe fundusze na projekty inwestycyjne dotyczące
remontów, modernizacji, wyposażenia w sprzęt bu-
dynków, w których planuje się prowadzenie wycho-
wania przedszkolnego, z innych programów (np. Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz progra-
mów regionalnych).
Jednocześnie informuję, że minister rolnictwa
i rozwoju wsi w ramach działania 3.2: Tworzenie mi-
kroprzedsiębiorstw Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 planuje środki na two-
rzenie nowych placówek przedszkolnych (wraz z od-
powiednim zapleczem) na obszarach wiejskich. Tak-
że Ministerstwo Środowiska przygotowało projekt
bardzo istotnego dofinansowania termomodernizacji
obiektów publicznych, w tym w pierwszym rzędzie
szkół i przedszkoli. Na ten cel zaplanowano 400 mln zł
do wydania w latach 2010–2012.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie braku podręczników do nauczania
przedmiotów zawodowych
w szkołach górniczych (14519)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Waldemara Andzela (SPS-023-14519/10)
w sprawie braku podręczników do nauczania przed-
miotów zawodowych w szkołach górniczych, uprzej-
mie informuję.
Minister edukacji narodowej w ramach swoich
kompetencji dopuszcza podręczniki do użytku szkol-
nego na podstawie rozporządzenia z dnia 8 czerwca
2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szkole
programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szklo-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730). Podręcz-
nik może zostać dopuszczony do użytku szkolnego po
uzyskaniu trzech pozytywnych recenzji, do wysta-
wiania których upoważnieni są rzeczoznawcy reko-
mendowani przez szkoły wyższe, instytucje naukowe,
stowarzyszenia zawodowe, samorządy gospodarcze,
inne organizacje gospodarcze, kuratorów oświaty,
ministrów właściwych dla poszczególnych zawodów
lub ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
738
wania. Właściwy dobór autorów recenzji gwarantuje
wysoką jakość podręczników dopuszczanych do użyt-
ku szkolnego.
W aktualnym wykazie podręczników szkolnych,
przeznaczonych do kształcenia w zawodach i profi-
lach kształcenia ogólnozawodowego, dopuszczonych
przez ministra edukacji narodowej do użytku szkol-
nego nie ma ani jednego podręcznika dla uczniów
(słuchaczy) szkół prowadzących kształcenie w zawo-
dzie technik górnictwa podziemnego.
W latach ubiegłych do Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej wpłynął zaledwie jeden wniosek o dopusz-
czenie do użytku szkolnego podręcznika do realizacji
podstawy programowej kształcenia w zawodzie gór-
niczym. Wniosek ten, złożony przez Wydawnictwo
Śląsk, dotyczył podręcznika pt.: „Maszyny i urządze-
nia górnicze” autorstwa dr. Stefana Wyciszczoka,
przeznaczonego dla uczniów i słuchaczy techników
i szkół policealnych prowadzących kształcenie w za-
wodzie technik górnictwa podziemnego. Ze względu
na cztery negatywne opinie podręcznik ten nie został
dopuszczony do użytku szkolnego. W tej sytuacji Wy-
dawnictwo Śląsk zwróciło się do ministra edukacji
narodowej z prośbą o wycofanie podręcznika z pro-
cedury dopuszczającej do użytku szkolnego i do tej
pory nie ponowiło wniosku.
Zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji na rynku
podręczników do kształcenia zawodowego, minister
edukacji narodowej udziela dotacji przedmiotowych
do podręczników szkolnych przeznaczonych do kształ-
cenia zawodowego i ogólnozawodowego zgodnie z art. 109
ust. 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
i wydanego na tej podstawie rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 14 lipca 2006 r. w sprawie
stawek, szczegółowego sposobu oraz trybu udzielania
i rozliczania dotacji przedmiotowych do podręczni-
ków szkolnych (Dz. U. Nr 137, poz. 974, z późn. zm.).
Powyższa dotacja ma charakter pomocy de minimis
i jest udzielana zgodnie z rozporządzeniem Komisji
(WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w spra-
wie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de
minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28.12.2006, str. 5–10).
Należy podkreślić, że dotacje przedmiotowe do pod-
ręczników szkolnych udzielane są wyłącznie na wnio-
ski wydawców, w wysokości nie wyższej niż przy za-
stosowaniu stawek, o których mowa w przedmioto-
wym rozporządzeniu: przy pierwszym wydaniu
– 1900 zł do jednego arkusza wydawniczego, przy na-
stępnym wydaniu – 1350 zł, a maksymalna łączna
kwota dotacji określana jest corocznie w ustawie bu-
dżetowej. W roku 2009 minister edukacji narodowej
zabezpieczył w budżecie państwa środki finansowe
na dotacje przedmiotowe do podręczników szkolnych
do kształcenia zawodowego w wysokości 500 000 zł,
z czego na wnioski wydawców udzielił dofinansowa-
nia na kwotę 392 341,90 zł.
Podzielając troskę pana posła Waldemara Andze-
la, spowodowaną brakiem podręczników do kształ-
cenia w zawodach górniczych, pragnę nadmienić, że
podręczniki szkolne powstają wyłącznie z inicjatywy
zainteresowanych środowisk edukacyjnych. Nie na-
leży bowiem do kompetencji ministra edukacji naro-
dowej inicjowanie prac ani też zlecanie opracowania
podręczników wspomagających proces kształcenia
w szkołach działających w systemie powszechnym.
Zauważyć należy, że choć mimo niżu demograficz-
nego łączna liczba uczniów (słuchaczy) uczęszczają-
cych do szkół prowadzących kształcenie techników
górnictwa podziemnego i górników eksploatacji pod-
ziemnej od kilku lat wzrasta, to liczba osób potencjal-
nie zainteresowanych zakupem podręczników nadal
może kształtować się dla większości wydawnictw po-
niżej progu opłacalności. Przewidywana niska nakła-
dowość książek adresowanych do tego kręgu odbior-
ców zniechęca ewentualnych kandydatów na autorów
do podjęcia trudu opracowania podręczników.
Biorąc pod uwagę powyższe, a także zważywszy
na koncentrację podziemnych zakładów górniczych
w południowych regionach kraju, w tym głównie
w woj. śląskim, warte rozważenia przez podmioty ze
Śląska jest uczestnictwo w projektach konkursowych
w ramach priorytetu IX: Rozwój wykształcenia
i kompetencji w regionach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” na lata 2007–2013 lub Regionalne-
go Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego
dotyczących opracowania podręczników do kształce-
nia w zawodach związanych z górnictwem podziem-
nym, jak również wydruku i wyposażenia szkół
w regionie w te podręczniki.
Na bieżąco, do czasu opracowania i dopuszczenia
do użytku szkolnego podręczników, proponuję szko-
łom prowadzącym kształcenie w zawodach górni-
czych, aby zarówno nauczyciele tych szkół, jak i ucznio-
wie (słuchacze) korzystali ze specjalnie do nich adre-
sowanych pakietów edukacyjnych tzw. minipodręcz-
ników, stanowiących obudowę programową do mo-
dułowych programów nauczania w zawodach górni-
czych. Program wraz z pakietami jest dostępny na
stronie internetowej Krajowego Ośrodka Wspierania
Edukacji Zawodowej i Ustawicznej www.koweziu.
edu.pl/programy w zakładce: programy modułowe
i pakiety edukacyjne – po zarejestrowaniu.
Dodatkowo informuję, że na stronie internetowej
Centralnego Instytutu Ochrony Pracy – Państwowe-
go Instytutu Badawczego znajdują się wykazy (w po-
dziale branżowym) aktualizowanych na bieżąco prze-
pisów z zakresu bezpieczeństwa pracy i ergonomii
wraz z komentarzami, które mogą stanowić istotną
pomoc dla nauczycieli podczas omawiania zagadnień
dotyczących bezpiecznego prowadzenia ruchu i pracy
w warunkach zagrożeń w podziemnych zakładach
górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań w związku
z ustanowieniem przez prezydenta
Wiktora Juszczenkę Stepana Bandery
bohaterem narodowym Ukrainy (14520)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Mieczysława Golby (pismo
nr SPS-023-14520/10 z dnia 17 lutego 2010 r.) w spra-
wie podjęcia działań w związku z ustanowieniem
przez prezydenta Wiktora Juszczenkę Stepana Ban-
dery bohaterem Ukrainy proszę o przyjęcie poniższe-
go stanowiska.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przyjęło z du-
żym zaniepokojeniem „uhonorowanie” przez prezy-
denta Ukrainy Stepana Bandery tytułem Bohatera
Ukrainy i niezwłocznie zareagowało na ten fakt.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że w dniu 4 lu-
tego 2010 r. wystosowana została nota do Minister-
stwa Spraw Zagranicznych Ukrainy, w której stwier-
dzono stanowczo, że decyzja o pośmiertnym odzna-
czeniu tej postaci najwyższym ukraińskim odznacze-
niem państwowym nie może zostać przyjęta przez
społeczeństwo i władze polskie ze zrozumieniem.
Przypomnieliśmy stronie ukraińskiej, że S. Bandera,
postać wywołująca kontrowersje także wśród samych
Ukraińców, był twórcą ideologii zawierającej wątki
faszyzujące i nawołującej do nienawiści etnicznej.
W nocie strona polska wyraziła swoje zaniepokojenie
powyższą sprawą oraz jasno poinformowała, iż budo-
wanie tożsamości narodowej w oparciu o tradycje
nacjonalistyczne, prezentowane przez OUN/UPA,
nie znajdzie zrozumienia w oczach społeczeństwa
polskiego, a także w zjednoczonej Europie, która po-
tępia wszelkie przejawy ksenofobii, nienawiści raso-
wej i etnicznej.
W podobnym duchu w dniu 8 lutego 2010 r. Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych RP przedstawiło stro-
nie ukraińskiej, w formie noty dyplomatycznej, ne-
gatywne stanowisko w sprawie pikietowania przez
partię Swoboda polskich placówek dyplomatycznych
i konsularnych na terenie Ukrainy. Pikietujący ma-
nifestowali m.in. przeciw „przymusowej polonizacji
Ukraińców w okresie od XV wieku do wieku XX”,
a zarazem wysuwali hasła gloryfikujące S. Banderę
i OUN/UPA. W nocie zwrócono stronie ukraińskiej
uwagę, iż próby rehabilitacji na Ukrainie tradycji an-
tydemokratycznych, antypolskich i antysemickich
oraz skrajnie tendencyjnego interpretowania kart
wspólnej historii dla bieżących celów politycznych
wpływają negatywnie na proces pojednania między
narodami polskim i ukraińskim, a także powstrzy-
mują budowę strategicznej więzi pomiędzy oboma
krajami. Próby te nie mają nic wspólnego – jak słusz-
739
nie zauważa pan poseł Mieczysław Golba – z wolno-
ścią przekonań i ich wyrażania.
Pragnę jednocześnie zauważyć, że podejmowanie
działań w sferze polskiej polityki historycznej za gra-
nicą, w tym oddziaływanie na naszych sąsiadów, leży
w kompetencjach także innych organów władzy i in-
stytucji państwowych RP. Niewątpliwie znaczną rolę,
z uwagi na wysoką rangę i częstotliwość kontaktów
dwustronnych z prezydentem W. Juszczenką, miał do
spełnienia w tej sferze, w trakcie ostatnich lat, pre-
zydent RP.
Niezależnie od stałego reagowania na nieprzy-
chylne nam akty niektórych środowisk ukraińskich
MSZ prowadzi stałe działania skierowane na przed-
stawienie ukraińskiej społeczności polskiego punktu
widzenia na prawdę historyczną. Minister SZ RP Ra-
dosław Sikorski wraz ze swoim ukraińskim odpowied-
nikiem, Petro Poroszenką, zadecydowali w listopadzie
2009 r. o powołaniu Polsko-Ukraińskiego Forum
Partnerstwa, którego celem jest szerzenie dialogu
między obu społeczeństwami, w tym poświęconego
trudnym tematom ze wspólnej historii, ale także toż-
samości i roli Polski oraz Ukrainy we współczesnej
Europie i w świecie. W najbliższym czasie planowane
jest pierwsze spotkanie przedstawicieli elit obu kra-
jów, którzy będą kontynuować debatę nad trudnymi
kartami historii obu narodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie inicjatywy obywatelskiej ZNP
dotyczącej zmiany ustawy o systemie oświaty
(14521)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (SPS-
-023-14521/10) w sprawie inicjatywy obywatelskiej
ZNP dotyczącej zmiany ustawy o systemie oświaty,
zakładającej finansowanie przedszkoli z budżetu
państwa, uprzejmie informuję, co następuje.
Jednym z głównych zamierzeń Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej planowanych na lata 2009–2011 jest
kontynuacja działań mających na celu upowszech-
nienie wychowania przedszkolnego dzieci w wieku
3–5 lat, w tym zapewnienie wszystkim dzieciom
5-letnim możliwości skorzystania z prawa do bezpłat-
740
nej edukacji przedszkolnej. Bardzo ważne jest bu-
dowanie wśród rodziców, nauczycieli oraz samorzą-
dów lokalnych i organizacji społecznych przekonania
o znaczeniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej,
prawne, finansowe i programowe wsparcie tworzenia
innych form wychowania przedszkolnego, przedszko-
li oraz oddziałów przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych.
Koncepcja upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego ma charakter systemowy. Została ona
oparta na wdrożonych i sprawdzonych w innych kra-
jach europejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. poli-
tyki małego dziecka. Proponowane przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej rozwiązanie obejmuje:
— rozwój sieci placówek wychowania przedszkol-
nego i udostępnienie różnych form wychowania
przedszkolnego dla dzieci w wieku przedszkolnym,
— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwią-
zywaniu problemów dla rodziców wychowujących
małe dzieci, w tym prowadzenie różnych form edu-
kacji rodziców,
— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej i specjalistycznej mającej na celu wspieranie
rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień
i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń.
Obowiązująca ustawa z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) zapewniła od 1 września 2009 r. wszyst-
kim 5-latkom prawo do rocznego przygotowania
przedszkolnego, które od 1 września 2011 r. zostanie
przekształcone w obowiązek, jakże korzystny dla wy-
równywania szans edukacyjnych dzieci z różnych
środowisk. Z napływających informacji wynika, iż
wszystkim, którzy chcieli skorzystać z powyższego
prawa, gminy zapewniły miejsca realizacji wychowa-
nia przedszkolnego. Nie ulega wątpliwości, że tylko
zmiany systemowe (przepisy ustawy o systemie oświa-
ty) mogły skutecznie przyczynić się do wyrównania
szans edukacyjnych dzieci.
W małych środowiskach poważnym problemem
utrudniającym organizację przedszkoli jest także
rozproszenie siedlisk ludzkich. Trudno wyobrazić so-
bie zorganizowanie przedszkola w miejscowości, w któ-
rej mieszka troje, siedmioro czy dwanaścioro dzieci,
szczególnie gdy obowiązujące do końca 2007 r. prze-
pisy praktycznie wiązały ręce samorządom, nie po-
zwalały na żadną swobodę działania, a jedyną moż-
liwością rozwiązania powstałego problemu było zor-
ganizowanie tradycyjnego przedszkola. Natomiast
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
27 maja 2009 r. w sprawie rodzajów innych form wy-
chowania przedszkolnego, warunków tworzenia i or-
ganizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 83, poz. 693) – które było poprzedzone
rozporządzeniem ministra edukacji narodowej z dnia
10 stycznia 2008 r. i jego nowelizacją z dnia 13 czerw-
ca 2008 r. – pozwoliło na tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podstawo-
wych) form wychowania przedszkolnego, a tym sa-
mym na upowszechnianie dostępu do edukacji przed-
szkolnej.
Zakładanie i prowadzenie innych form wychowa-
nia przedszkolnego zarówno przez gminy, jak i osoby
prawne i fizyczne jest rozszerzeniem katalogu miejsc
realizacji wychowania przedszkolnego. Tworzenie
punktów przedszkolnych lub zespołów wychowania
przedszkolnego jest korzystne dla gmin ze względu
na niższe koszty ponoszone na dziecko uczęszczające
na zajęcia w innej formie wychowania przedszkolne-
go niż koszty utrzymania dziecka w przedszkolu. Nie
oznacza to jednak, że tradycyjne przedszkola mają
być zastąpione przez inne formy wychowania przed-
szkolnego, ponieważ, co należy podkreślić, tylko
w przypadkach uzasadnionych warunkami demogra-
ficznymi i geograficznymi rada gminy może uzupeł-
nić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych o inne formy
wychowania przedszkolnego.
Po ustawowym obniżeniu wieku obowiązku szkol-
nego dzieci edukacja 6-latków w szkole podstawowej
będzie finansowana z subwencji oświatowej. Dzięki
takiemu rozwiązaniu gminy, jako organy prowadzą-
ce, uzyskają wolne środki, które będą mogły wyko-
rzystać na tworzenie nowych miejsc wychowania
przedszkolnego dla dzieci w wieku 3–5 lat. Z danych
systemu informacji oświatowej (według stanu na 30 wrze-
śnia 2009 r.) wynika, że w porównaniu z rokiem 2008
wzrosła liczba publicznych i niepublicznych punktów
przedszkolnych oraz zespołów wychowania przed-
szkolnego (do 800). Największy przyrost można od-
notować w przypadku punktów przedszkolnych – ich
liczba wzrosła o 695. W latach kolejnych oczekiwa-
ny jest podobny wzrost liczby innych form wycho-
wania przedszkolnego, w tym także finansowanych
ze środków Unii Europejskiej. Należy również za-
znaczyć, że od roku 2008 powstały 462 nowe przed-
szkola (publiczne i niepubliczne) i zwiększyła się
– o 722 – liczba oddziałów przedszkolnych w szko-
łach podstawowych. W obecnej sytuacji nie ma
w kraju gminy, w której nie byłoby placówek wy-
chowania przedszkolnego.
Jednocześnie systematycznie wzrasta wskaźnik
upowszechnienia wychowania przedszkolnego. Obec-
nie w Polsce wychowaniem przedszkolnym objętych
jest ogółem już 59,7% dzieci. Na wsi odsetek ten wy-
nosi 37,5%. W 2007 r. wskaźnik upowszechnienia
wychowania przedszkolnego ogółem wynosił 47,3%,
a na wsi 23,1%. Podobnie sytuacja przedstawia się
w odniesieniu do poszczególnych roczników. Obecnie
45,7% 3-latków, 59,4% 4-latków i 74,8% 5-latków ob-
jętych jest wychowaniem przedszkolnym. W 2007 r.
wychowaniem przedszkolnym objętych było tylko
36,1% 3-latków, 48,1% 4-latków i 57,8% 5-latków.
Ogółem w 2007 r. wychowaniem przedszkolnym ob-
jętych było 47,3% dzieci w wieku 3–5 lat.
Na podstawie przedstawionych powyżej informa-
cji oraz przytoczonych danych statystycznych można
z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że działania
podejmowane przez Ministerstwo Edukacji Narodo-

wej przyczyniają się do upowszechnienia wychowa-
nia przedszkolnego w naszym kraju. Przy utrzyma-
niu dotychczasowych tendencji wzrostowych zakła-
dane osiągnięcie wskaźnika upowszechnienia wy-
chowania przedszkolnego na poziomie 90% może
nastąpić wcześniej, niż zakładano, a więc przed ro-
kiem 2020. Należy podkreślić, że edukacja przed-
szkolna na terenie gminy nie jest nowym zadaniem.
Przekazując gminom z dniem 1 stycznia 1992 r. za-
danie zakładania i prowadzenia m.in. publicznych
przedszkoli, ustawodawca określił jednocześnie cha-
rakter przekazanych przez państwo zadań jako obo-
wiązkowe zadania własne gmin (art. 105 ustawy
o systemie oświaty). Równocześnie, zgodnie z art. 7
ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samo-
rządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.), do zadań własnych gminy należy za-
spokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakre-
sie edukacji publicznej, a taką potrzebą jest m.in.
organizacja wychowania przedszkolnego dla dzieci
w wieku 3–6 lat.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 usta-
wy o systemie oświaty, w myśl których środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych zagwaran-
towane są w dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego. Dochodami jednostek samorządu teryto-
rialnego, zgodnie z art. 167 ust. 2 Konstytucji RP, są:
dochody własne, subwencje ogólne (w tym część
oświatowa tej subwencji) oraz dotacje celowe z budże-
tu państwa. Stosownie do art. 27 i art. 28 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.) sposób ustalania subwencji
oświatowej jest wprost przesądzony ustawą i nie ma
związku z ponoszonymi wydatkami w jednostkach
samorządu terytorialnego, a kwota subwencji okre-
ślana jest corocznie w ustawie budżetowej.
Podziału subwencji oświatowej – po odliczeniu re-
zerwy ustawowej – między gminy, powiaty i woje-
wództwa samorządowe dokonuje się według kryte-
riów ustalonych przez ministra właściwego ds. oświa-
ty i wychowania, zgodnie z zasadami przyjmowanymi
w rozporządzeniu w sprawie sposobu podziału części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego w danym roku. Głęboko zindywi-
dualizowane decyzje podejmowane przez organy sa-
morządowe, determinujące łączny skutek finansowy
zadań oświatowych, w fundamentalny sposób różni-
cują te skutki w poszczególnych samorządach, spra-
wiając, iż w części jednostek samorządu terytorial-
nego subwencja oświatowa jest równa wydatkom,
w innych jest mniejsza, a w jeszcze innych subwencja
oświatowa wystarcza na szereg innych wydatków niż
wydatki bieżące w oświacie.
Należy jednak mieć na uwadze, iż jednym z istot-
nych elementów samodzielności jednostek samorzą-
du terytorialnego jest samodzielność finansowa, tzn.
prawo samodzielnego prowadzenia gospodarki finan-
sowej – pobierania dochodów określonych w ustawach
741
(władztwo dochodowe) oraz dysponowania nimi,
w granicach określonych przez ustawy, w celu reali-
zacji prawnie określonych zadań (władztwo wydat-
kowe). Zgodnie z przepisami ww. ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego dochodami wła-
snymi jednostek samorządu terytorialnego są m.in.
udziały we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych (PIT) oraz z podatku dochodowego
od osób prawnych (CIT).
Należy podkreślić, że wraz z przekazaniem gmi-
nom do prowadzenia przedszkoli zostały zwiększone
dochody gmin. Dlatego też ewentualna zmiana spo-
sobu finansowania przeszkoli, polegająca na subwen-
cjonowaniu edukacji przedszkolnej, musiałaby wią-
zać się z jednoczesnym zmniejszeniem udziałów gmin
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych (PIT) i podatku dochodowego od osób prawnych
(CIT) oraz stosownym zwiększeniem kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego. Nie jest oczywiste, że zmiana po-
legająca na zastąpieniu najbardziej elastycznego źró-
dła dochodów samorządów terytorialnych, jakimi są
dochody własne, częścią oświatową subwencji ogólnej
przyczyni się do upowszechnienia edukacji przed-
szkolnej. Zasadą jest wykonywanie zadań własnych
w oparciu o dochody jednostki samorządu terytorial-
nego. Subwencja oświatowa, stanowiąca pomoc pań-
stwa, nie jest dotacją, lecz jest formą uzupełniania
dochodów jednostek samorządu terytorialnego. Po-
nadto należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 3
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego o przeznaczeniu środków otrzymanych z tytułu
subwencji ogólnej (w tym części oświatowej subwen-
cji) decyduje organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego.
Uprzejmie informuję, iż obecnie, jak i w najbliż-
szych latach, zadania dotyczące edukacji przedszkol-
nej są i będą współfinansowane z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego w ramach priorytetu IX Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013. Szcze-
gółowy opis priorytetu IX PO KL w ramach działania
9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnie-
nie wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczo-
nych w systemie oświaty przewiduje różne obszary
wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej. W pod-
działaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności w stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej projekty
konkursowe dotyczą: tworzenia przedszkoli (w tym
również uruchamiania innych form wychowania
przedszkolnego) na obszarach i w środowiskach o ni-
skim stopniu upowszechnienia edukacji przedszkol-
nej (w szczególności na obszarach wiejskich), wspar-
cia istniejących przedszkoli (w tym również funkcjo-
nujących innych form wychowania przedszkolnego)
w celu umożliwienia większej liczbie dzieci korzysta-
nia z wychowania przedszkolnego (np. wsparcie dla
placówek zagrożonych likwidacją, wydłużenie godzin
pracy placówek, uruchomienie dodatkowych oddzia-
łów, zatrudnienie dodatkowego personelu itp.). Za
realizację działań w ramach priorytetu IX PO KL
742
odpowiedzialne są samorządy województw, jako in-
stytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r. Na
powyższe działania zaplanowano w latach 2007–2013
łącznie ponad 243 mln euro. Ministerstwo Edukacji
Narodowej ściśle współpracuje z samorządami woje-
wódzkimi oraz Ministerstwem Rozwoju Regionalne-
go w celu jak najlepszego i najbardziej efektywnego
wykorzystania środków finansowych Unii Europej-
skiej dla rozwoju wychowania przedszkolnego.
Oprócz powyższego programu wszystkie organy
prowadzące (m.in. gminy) mogą występować o dodat-
kowe fundusze na projekty inwestycyjne dotyczące
remontów, modernizacji, wyposażenia w sprzęt bu-
dynków, w których planuje się prowadzenie wycho-
wania przedszkolnego z innych programów (np. Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz progra-
mów regionalnych).
Jednocześnie informuję, że minister rolnictwa
i rozwoju wsi w ramach działania 3.2: Tworzenie mi-
kroprzedsiębiorstw Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 planuje środki na two-
rzenie nowych placówek przedszkolnych (wraz z od-
powiednim zapleczem) na obszarach wiejskich. Tak-
że Ministerstwo Środowiska przygotowało projekt
bardzo istotnego dofinansowania termomodernizacji
obiektów publicznych, w tym w pierwszym rzędzie
szkół i przedszkoli. Na ten cel zaplanowano 400 mln
zł do wydania w latach 2010–2012.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie zmiany ustawy o pracownikach
samorządowych (14522)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lutego 2010 r. (sygn. SPS-023-
-14522/10) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Zbigniewa Chmielowca z dnia 10 lu-
tego 2010 r. w sprawie zmiany ustawy o pracowni-
kach samorządowych uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracowni-
kach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458) jest
podstawowym aktem prawnym ustanawiającym
przepisy prawa pracy określające status prawny pra-
cowników samorządowych. Niemniej jednak należy
pamiętać, że jakkolwiek wspomniany akt normatyw-
ny stanowi pragmatykę służbową danej grupy pra-
cowników, to istotnym źródłem prawa odnoszącym
się do stosunku pracy pracowników samorządowych
jest Kodeks pracy (vide: art. 43 ust. 1 ww. ustawy).
Zakresem podmiotowym ustawy o pracownikach
samorządowych objęci są pracownicy samorządowi
zatrudnieni w jednostkach wyszczególnionych w art. 2
wskazanego aktu normatywnego. Ukształtowanie
odrębnego statusu prawnego pracowników samorzą-
dowych zostało oparte (podobnie zresztą jak na grun-
cie obowiązującej do dnia 31 grudnia 2008 r. ustawy
z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządo-
wych) na przesłance miejsca zatrudnienia. Status
prawny pracownika samorządowego uzyskuje się za-
tem poprzez zatrudnienie w jednostkach wymienio-
nych w art. 2 ustawy o pracownikach samorządo-
wych, nie zaś ze względu na zajmowane stanowisko,
pełnienie określonej funkcji, rodzaj wykonywanych
obowiązków pracowniczych czy też sposób (podsta-
wę) nawiązania stosunku pracy.
Istotne jednak pozostaje wskazanie, że w art. 3
ustawy o pracownikach samorządowych ustawodaw-
ca wyłącza stosowanie przepisów przedmiotowej
ustawy względem pracowników zatrudnionych w jed-
nostkach wymienionych w art. 2, których status
prawny określają odrębne przepisy. Tym samym, je-
żeli status pracownika zatrudnionego w jednej z jed-
nostek samorządowych wyszczególnionych w art. 2
regulują odrębne przepisy, nie podlega on unormo-
waniom analizowanej pragmatyki służbowej. Wspo-
mniany przepis wyjaśnia wątpliwości związane ze
statusem prawnym niektórych grup pracowników
zatrudnionych w jednostkach wymienionych w art. 2
ustawy o pracownikach samorządowych i nie stano-
wi rozwiązania nowego, charakterystycznego wy-
łącznie dla obowiązującej od dnia 1 stycznia 2009 r.
ustawy o pracownikach samorządowych. Przedmio-
towa konstrukcja prawna została bowiem wprowa-
dzona do obowiązującej do dnia 31 grudnia 2008 r.
ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach sa-
morządowych na gruncie art. 18 pkt 2 ustawy z dnia
21 stycznia 2000 r. o zmianie niektórych ustaw zwią-
zanych z funkcjonowaniem administracji publicznej
(Dz. U. Nr 12, poz. 136, z późn. zm.) z dniem 23 lu-
tego 2000 r. −,,Art. 1a. Przepisów ustawy nie stosu-
je się do pracowników jednostek wymienionych
w art. 1, których status prawny określają odrębne
przepisy”. I tak do wspomnianej grupy pracowników
należą m.in.:
— nauczyciele, gdyż podlegają oni ustawie z dnia
26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t.j. Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) – vide także
art. 5b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.). Z kolei art. 5d ustawy o systemie oświa-
ty stanowi, że status prawny pracowników niebędą-
cych nauczycielami zatrudnionych w szkołach i pla-
cówkach prowadzonych przez jednostki samorządu

terytorialnego określają przepisy o pracownikach sa-
morządowych;
— pracownicy komend, inspektoratów i innych
jednostek organizacyjnych stanowiących aparat po-
mocniczy kierowników zespolonych służb, inspekcji
i straży wojewódzkich oraz kierowników powiato-
wych służb, inspekcji i straży, którzy − w zależności
od zajmowanych stanowisk – podlegają przepisom
ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 86,
poz. 953, z późn. zm.) bądź ustawy z dnia 21 listopa-
da 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505,
z późn. zm.).
Warto również nadmienić, że zasada otwartego
i konkurencyjnego naboru na wolne stanowiska
urzędnicze, w tym na kierownicze stanowiska urzęd-
nicze, w jednostkach organizacyjnych samorządu te-
rytorialnego została wprowadzona do uregulowań
samorządowej pragmatyki pracowniczej przepisami
ustawy z dnia 6 maja 2005 r. o zmianie ustawy
o pracownikach samorządowych, ustawy o samorzą-
dowych kolegiach odwoławczych i ustawy o systemie
oświaty (Dz. U. Nr 122, poz. 1020). Natomiast wyka-
zy poszczególnych stanowisk zaliczanych do tych ka-
tegorii zostały wówczas ujęte w odpowiednich aktach
wykonawczych (rozporządzeniach płacowych doty-
czących danej grupy pracowników). Tym samym
przepisy kształtujące procedurę naboru w admini-
stracji samorządowej także nie stanowią novum
wśród obowiązujących daną grupę zatrudnionych
rozwiązań prawnych.
Ponadto pragnę zauważyć, że ustawa o pracowni-
kach samorządowych znajduje również zastosowanie
wobec innych pracowników zatrudnionych w jednost-
kach, wymienionych w art. 2 tejże ustawy, na mocy
odesłań zawartych wprost w przepisach odrębnych.
Regulacje szczególne, właściwe dla specyficznych,
wyspecjalizowanych grup zawodowych, tj. np.: art. 123
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.)
czy też art. 32 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn.
zm.), określają wprost zakres stosowania unormo-
wań ustawy o pracownikach samorządowych wobec
odpowiednio: pracowników socjalnych zatrudnionych
w samorządowych jednostkach organizacyjnych po-
mocy społecznej czy też strażników.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
dyspozycja zawarta w art. 3 ustawy o pracownikach
samorządowych nie generuje trudności w zakresie
interpretacji przepisów danej pragmatyki służbowej
w korelacji z unormowaniami szczególnymi, wyzna-
czającymi zakres zastosowania zawartych w nich
rozwiązań wobec pracowników zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych samorządu terytorialnego.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że jednostki samorzą-
du terytorialnego − co do zasady − tworzą jednostki
organizacyjne w celu wykonywania powierzonych im
zadań (vide: np. art. 9 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym; t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
743
poz. 1591, z późn. zm.), zaś ich kreowanie podlega
regulacji wielu innych aktów prawnych, np. ustaw:
z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej
(Dz. U. z 1997 r. Nr 9, poz. 43, z późn. zm.), z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240) czy też Kodeksu spółek handlo-
wych. Dlatego też trudno zaprzeczyć, że szeroki za-
kres zadań powierzonych przez ustawodawcę jednost-
kom samorządu terytorialnego determinuje różnorod-
ność zarówno realizujących je podmiotów, jak i zatrud-
nionych w nich pracowników. Ustawa o pracownikach
samorządowych jest aktem prawnym o charakterze
ogólnym, uwzględniającym jednakże zróżnicowanie
danej grupy pracowników (vide: art. 2–3). W tym też
kontekście należy interpretować zawarte w niej roz-
wiązania regulujące problematykę obowiązków i upraw-
nień pracowników samorządowych przy jednoczesnym
uwzględnieniu zagwarantowanej przez ustawodawcę
pracodawcy samorządowemu samodzielności w kształ-
towaniu polityki zatrudnienia w strukturach admini-
stracji samorządowej.
W świetle przedstawionych powyżej wyjaśnień
brak jest uzasadnienia dla ewentualnej nowelizacji
ustawy o pracownikach samorządowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie nowelizacji art. 243 ustawy
o finansach publicznych (14523)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 17 lutego br., nr SPS-023-
-14523/10, interpelacją posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie nowelizacji art. 243 ustawy o finansach
publicznych uprzejmie informuję:
Przewidziany w art. 243 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) nowy wskaźnik limitujący spłatę zobowią-
zań jest wynikiem postulatów zgłaszanych wielokrot-
nie przez jednostki samorządu terytorialnego, w tym
podczas posiedzeń Komisji Wspólnej Rządu i Samo-
rządu Terytorialnego.
Przedstawiciele strony samorządowej w stanowi-
sku Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicz-
nych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego z dnia 19 lutego 2008 r. wnosili o zmianę
formuły określania limitów, o których stanowią prze-
744
pisy art. 169 i 170 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych. Zdaniem strony samorzą-
dowej dotychczasowe ograniczenia dotyczące zadłu-
żania i spłaty zobowiązań powinny zostać zastąpione
przez indywidualny wskaźnik obciążenia budżetu
jednostki spłatą zobowiązań finansowych i odsetek,
który nawiązuje do nadwyżki operacyjnej. Takie sta-
nowisko przyjęła również Komisja Wspólna Rządu
i Samorządu Terytorialnego.
Strona samorządowa w stanowisku Zespołu do
Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego z dnia
19 września i 28 października 2008 r. w sprawie pro-
jektu ustawy o finansach publicznych oraz projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych wyraziła zadowolenie, iż projekt nowej
ustawy o finansach publicznych w wielu proponowa-
nych rozwiązaniach wychodzi naprzeciw postulatom
samorządów.
Stosownie do stanowiska Zespołu do Spraw Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego strona samorządowa za-
proponowała wydłużenie vacatio legis dla regulacji
określającej obowiązywanie nowego wskaźnika limi-
tującego spłatę zobowiązań z 1 roku do 3 lat w celu
umożliwienia jednostkom samorządu terytorialnego
dostosowania się do nowych przepisów. Jednocześnie
zaproponowano nałożenie obowiązku na jednostki
samorządu terytorialnego do publikowania – w okre-
sie vacatio legis – informacji o wysokości wskaźnika
spłaty zobowiązań.
Należy zaznaczyć, że nowy wskaźnik z jednej
strony znosi ograniczenia wiążące jednostki samo-
rządu terytorialnego, dla których zaciąganie nawet
dość znacznych zobowiązań finansowych może być
instrumentem bezpiecznej polityki rozwojowej, z dru-
giej zaś dyscyplinuje te jednostki, którym wysokie
obciążenie dochodów spłatami zobowiązań nakazuje
dużą ostrożność przy zaciąganiu nowych kredytów
i pożyczek czy też emisji papierów wartościowych.
Podkreślenia wymaga, że zawarty w uchwalonej
przez Sejm RP ustawie o finansach publicznych
wskaźnik spłaty zobowiązań jednostek samorządu
terytorialnego jest przez Ministerstwo Finansów na
bieżąco monitorowany. Ministerstwo Finansów po-
siada wyliczenia wskaźnika dla każdej jednostki sa-
morządu terytorialnego. Sytuacja finansowa jedno-
stek samorządu oceniana jest na podstawie danych
zawartych w sporządzanych przez nie sprawozda-
niach. Do konstrukcji nowego wskaźnika zadłużenia
przyjęto dane z tych sprawozdań, bowiem są to dane
rzetelne i prawidłowe. Wyliczenie wskaźnika dla każ-
dej jednostki samorządu terytorialnego będzie opie-
rać się na danych dotyczących wykonania za okres
dwóch ostatnich lat oraz na wartościach planowa-
nych z roku poprzedzającego rok, na który wylicza
się wskaźnik. Wykorzystanie danych za trzy kwar-
tały, które znane są pod koniec października, pozwa-
la na uwzględnienie najbardziej aktualnej sytuacji
finansowej danej jednostki zarówno przy konstrukcji
budżetu na rok przyszły, jak również przy przygoto-
wywaniu prognozy kwoty długu.
W kwestii naliczania kwoty obsługi zadłużenia
należy zaznaczyć, że nie można mówić o podwójnym
liczeniu kosztów obsługi długu we wzorze. Koszty
obsługi długu występują wprawdzie we wzorze za-
równo po lewej stronie wzoru, gdzie oznaczają plano-
wane koszty obsługi, jak i po prawej, gdzie oznaczają
wykonane koszty obsługi. Ich ekonomiczne znaczenie
jest jednak całkowicie różne. Ewentualne wyłączenie
kosztów obsługi długu z wydatków bieżących (prawa
strona wzoru) oznaczałoby, że im większe będzie ob-
ciążenie budżetu j.s.t. kosztami obsługi zadłużenia,
tym wyższy limit zadłużenia i tym większa możli-
wość zaciągania zobowiązań. Takie rozwiązanie da-
wałoby zatem j.s.t. negatywne bodźce do nadmierne-
go zadłużania się i prowadziłoby w konsekwencji do
negatywnych skutków w postaci wzrostu długu. W związ-
ku z powyższym we wzorze nie pomniejsza się wy-
datków bieżących o koszty obsługi zadłużenia.
W odniesieniu do braku możliwości zaliczenia
nadwyżki budżetowej z lat ubiegłych i wolnych środ-
ków do liczonej zgodnie z nowym wzorem limitu za-
dłużenia nadwyżki bieżącej („wolnych środków”)
należy podkreślić, że zgodnie z art. 217 obowiązującej
ustawy o finansach publicznych różnica między do-
chodami a wydatkami budżetu jednostki samorządu
terytorialnego stanowi nadwyżkę lub odpowiednio
deficyt budżetu. Prawa strona nierówności w art. 243
uśrednia wyniki w zakresie działalności bieżącej po-
większonych o sprzedaż majątku z trzech lat, dlatego
też nie zostały włączone do wzoru wolne środki i nad-
wyżka budżetowa z lat ubiegłych.
Pożądanym stanem jest, aby samorządy wypra-
cowywały nadwyżkę operacyjną w każdym roku, któ-
ra wystarcza na spłatę rat zobowiązań długotermi-
nowych i odsetek. Zapisy art. 243 właśnie do takiego
stanu zmierzają. Wskaźnik odnosi się do średniej dla
trzech lat, a więc jeżeli w roku budżetowym wystąpi
nadwyżka budżetu (wynikająca z nadwyżki opera-
cyjnej), to wzór będzie już to uwzględniał. Stosownie
do art. 243 wynik w działalności bieżącej jest powięk-
szany o sprzedaż majątku, nie zaś o nadwyżkę bu-
dżetową, bowiem część z tej nadwyżki może zawierać
się już w działalności bieżącej.
Jednocześnie należy podkreślić, że przyjęta kon-
strukcja wskaźnika limitującego spłatę zobowiązań
jednostki samorządu terytorialnego nie ogranicza
możliwości absorpcji środków europejskich przezna-
czonych na realizację projektów objętych dofinanso-
waniem z tych środków, bowiem nowa ustawa zacho-
wuje dotychczasowe wyłączenia w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe, należy zaznaczyć, iż
stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 maja 2005 r.
o Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego oraz przedstawicielach Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Komitecie Regionów Unii Europejskiej (Dz. U.
Nr 90, poz. 759) forum wypracowywania wspólnego
stanowiska rządu i samorządu terytorialnego sta-

nowi Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego.
W związku z powyższym wszystkie propozycje
dotyczące zmiany przepisów prawa zgłaszane przez
stronę samorządową powinny być przedmiotem
opinii Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie problemu bezdomności (14524)
Szanowny Panie Marszałku! Pozwalam sobie
przekazać odpowiedź na interpelację pana Zbigniewa
Chmielowca, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 10 lutego 2010 r., jaka została skierowana przy
piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 17 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14524/10.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła,
jakie kroki podejmuje Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej w celu pomocy osobom bezdomnym, za-
nim przedstawię działania realizowane w tym wzglę-
dzie przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
muszę na wstępie zwrócić uwagę, że ustawowy obo-
wiązek udzielenia schronienia, zapewnienie posiłku
oraz niezbędnego ubrania osobom tego pozbawionym
należy do zadań własnych gminy o charakterze obo-
wiązkowym. Do zadań ministra właściwego do spraw
zabezpieczenia społecznego należy natomiast m.in.
tworzenie koncepcji i określanie kierunków rozwoju
w obszarze pomocy społecznej, inspirowanie i promo-
wanie nowych form i metod działania.
Przystępując zaś do zasadniczej odpowiedzi na
postawione pytanie, proszę o przyjęcie następującej
informacji.
Działania ministra pracy i polityki społecznej
w zakresie pomocy osobom bezdomnym zakładają
kompleksowe wykorzystywanie instrumentów kilku
ustaw, tak aby nie ograniczać się jedynie do udziela-
nia wsparcia o charakterze osłonowym. Zamysłem
inicjatyw ministra pracy i polityki społecznej jest
zwrócenie uwagi (promocja, dofinansowywanie lokal-
nych przedsięwzięć) na wykorzystywanie przez sa-
morządy gminne oraz organizacje pozarządowe ta-
kich instrumentów indywidualnej pomocy i wsparcia
wobec osób bezdomnych, jak:
745
— indywidualny program wychodzenia z bezdom-
ności – ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej,
— indywidualny program zatrudnienia socjalne-
go – ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu
socjalnym,
— programy prac społecznie użytecznych i robót
publicznych – ustawa z dnia 24 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,
a także zachęcanie do aktywizowania osób bez-
domnych lub zagrożonych bezdomnością w spółdziel-
niach socjalnych, centrach i klubach integracji spo-
łecznej.
Odrębnym kierunkiem działań ministra pracy
i polityki społecznej, kontynuowanym od 2007 r.,
o charakterze inicjującym jest uruchamianie kon-
kursów na wybór ofert projektowych podejmujących
tematykę programów aktywizacji społeczno-zawo-
dowej osób zagrożonych wykluczeniem społecznym,
w tym osób bezdomnych w obszarze budownictwa
socjalnego oraz poprawy standardów pobytu w noc-
legowniach i schroniskach dla osób bezdomnych.
W ten sposób pośrednio minister pracy i polityki
społecznej włączył się w realizację zadań ustawy
z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu
tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 251, poz. 1844).
Ponadto minister pracy i polityki społecznej reali-
zuje programy:
— Program „Powrót osób bezdomnych do społecz-
ności” – inicjatywa ministra pracy i polityki społecz-
nej realizowana od 2006 r.
Minister właściwy do spraw zabezpieczenia spo-
łecznego dysponuje na realizację programu „Powrót
osób bezdomnych do społeczności” budżetowymi
środkami finansowymi w wysokości 5,0 mln zł oraz
zwykle także środkami dodatkowymi, często prze-
kraczającymi kwotę programową.
Zgodnie z regułami realizacji tego programu kwo-
ta ta była dzielona na dwa tory:
– Tor nr 1 regionalny – kwota 3 mln zł, która była
przekazywana wg zasad algorytmicznych wojewo-
dom na prowadzenie konkursów mających na celu
wyłonienie lokalnych organizacji działających na
rzecz pomocy osobom bezdomnym i ubogim.
– Tor nr 2 centralny – kwota 2 mln zł, którą dys-
ponował minister właściwy do spraw zabezpieczenia
społecznego na wyłonienie w drodze konkursowej
najefektywniejszych projektów aktywizacji społecz-
no-zawodowej osób bezdomnych i zagrożonych bez-
domnością.
W roku 2009 w ramach toru nr 2 centralnego,
programu „Powrót osób bezdomnych do społeczno-
ści”, wspierano finansowo projekty organizacji poza-
rządowych prowadzących placówki pomocy osobom
bezdomnym, które mają na celu aktywizację zawo-
dową bezdomnych w połączeniu z działaniami popra-
wiającymi standard pobytu w placówce poprzez pra-
ce remontowe lub drobne inwestycje. Głównym kry-
746
terium w ocenie wniosków była ocena propozycji
programów aktywizacyjnych osób bezdomnych oraz
zakres prac wykonywanych przez te osoby na rzecz
podniesienia standardów placówek (noclegownie,
domy dla osób bezdomnych), w których przebywają
te osoby.
— Program „Aktywne formy przeciwdziałania
wykluczeniu społecznemu” – inicjatywa ministra
pracy i polityki społecznej realizowana od 2006 r.
W roku 2009 w ramach programu „Aktywne for-
my przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu” kon-
tynuowano działania wspierające te inicjatywy samo-
rządów gminnych, które łączą procesy aktywizacji
społeczno-zawodowej osób zagrożonych wyklucze-
niem społecznym z przedsięwzięciami w obszarze
szeroko pojętego budownictwa socjalnego (lokale so-
cjalne, mieszkania kontraktowe, noclegownie i domy
dla osób bezdomnych).
W ramach programu realizowany jest konkurs
dla samorządów gmin „Prace społecznie użyteczne
i roboty publiczne na rzecz budownictwa socjalne-
go – zwiększenie gminnego zasobu mieszkaniowe-
go” – kwota dofinansowania projektów w 2009 r.
ca 2,5 mln zł. Projekty dwuletnie polegające na
I etapie przygotowawczym (edukacja, przekwalifi-
kowania zawodowe, kursy i szkolenia) oraz na
II etapie realizacyjnym (przebieg konkretnych pro-
gramów rynku pracy w gminach na obiektach bu-
downictwa socjalnego).
— Poprawa warunków pobytu w noclegowniach
i domach dla bezdomnych – działania legislacyjne.
Działania ministra pracy i polityki społecznej
w zakresie pomocy w rozwiązywaniu problemów osób
bezdomnych obejmują również zagadnienia natury
legislacyjnej.
W ub. roku nastąpiła nowelizacja rozporządzenia
w sprawie finansowego wsparcia tworzenia nocle-
gowni i domów dla osób bezdomnych, obowiązujące-
go na mocy przepisów ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r.
o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdom-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 251, poz. 1844, z późn. zm.).
Przepisy powyższego rozporządzenia obejmują
3 zestawy kryteriów oceny wniosków o finansowe
wsparcie przedsięwzięć z zakresu budowy, remontu
lub zmiany przeznaczenia nieruchomości na nocle-
gownię lub dom dla osób bezdomnych. Wnioski te
składane są do Banku Gospodarstwa Krajowego
(BGK) – wiosna, jesień.
Z komunikatu BGK wg stanu na 31 grudnia 2009 r.
wynika, że:
– w 2008 r. w edycji wiosennej zawarto 2 umowy
na kwotę 2 176,7 tys. zł, a w edycji jesiennej – 2 umo-
wy na kwotę 1 133,6 tys. zł,
– w 2009 r. w edycji wiosennej podpisano 1 umowę
na kwotę 369,2 tys. zł.
— Projekt „Krajowego programu wychodzenia
z bezdomności i rozwoju budownictwa socjalnego na
lata 2010–2015”.
Głównym celem założeń koncepcyjnych projektu
krajowego programu jest uzyskanie znaczącej popra-
wy w efektywnym wdrażaniu i prowadzeniu działań
na rzecz osób bezdomnych i zagrożonych bezdomno-
ścią. Koncepcja przewiduje zastosowanie etapów
w realizacji określonych obszarów tematycznych,
które podzielono na dwa okresy, a mianowicie: etap
I to lata 2010–2015 oraz etap II – po roku 2015.
Obszary tematyczne:
Etap I — pomoc i integracja społeczna dla osób
Okres bezdomnych,
2010–2015 — rozwój budownictwa socjalnego – lokale
socjalne, noclegownie i domy dla bezdomnych.
Obszary tematyczne:
— system ochrony zdrowia osób bezdomnych,
— system wsparcia finansowo-kredytowego dla
Etap II osób bezdomnych, realizujących indywidualne
Okres po 2015 programy wychodzenia z bezdomności,
— system ulg i preferencji podatkowych dla
podmiotów udzielających pomocy osobom
bezdomnym i zagrożonym bezdomnością.
W etapie I obejmującym okres 2010–2015 określo-
no cel strategiczny oraz 5 celów szczegółowych z po-
działem na konkretne zadania.
Strategicznym celem projektu krajowego progra-
mu jest poprawa sposobów udzielania pomocy w roz-
wiązywaniu problemów bezdomności i likwidowania
zagrożeń jej powstawania, a także zintensyfikowanie
działań w sferze budownictwa socjalnego, w tym
szczególnie do:
— wprowadzenia akceptowanych społecznie stan-
dardów jakości usług świadczonych przez podmioty
udzielające pomocy bezdomnym;
— obligatoryjnego stosowania przez podmioty
udzielające pomocy osobom bezdomnym ustawowych
narzędzi aktywizacji społeczno-zawodowej – kon-
trakt socjalny, indywidualny program zatrudnienia
socjalnego oraz udział w programach rynku pracy,
inicjowanych przez publiczne służby zatrudnienia;
— obligatoryjnego obowiązku ujmowania gmin-
nych standardów wychodzenia z bezdomności w lo-
kalnych strategiach rozwiązywania problemów spo-
łecznych celem dysponowania gotowymi scenariusza-
mi postępowania w przypadku pojawienia się proble-
mów bezdomności;
— zwiększenia zainteresowania samorządów
gminnych uczestnictwem w przedsięwzięciach inwe-
stycyjnych (budowa, remonty lub zmiana przezna-
czenia budynków) w zakresie budownictwa socjalne-
go dofinansowywanych z budżetu państwa – Fun-
dusz Dopłat Banku Gospodarstwa Krajowego.
— realizacja krajowego programu powinna przy-
czynić się również do społecznej akceptacji prowadze-
nia działań pomocowych wobec osób bezdomnych wg
określonych krajowych scenariuszy i standardów ja-
kości usług.
Cele szczegółowe projektu krajowego programu:
— stworzenie bazy danych o rzeczywistej liczbie
osób bezdomnych,

— standaryzacja usług placówek pomocy osobom
bezdomnym,
— standardy pracy socjalnej z osobami bezdom-
nymi:
– Obowiązek kontraktów socjalnych w niektórych
placówkach pomocy dla osób bezdomnych:
– kategoria A: noclegownie (w ograniczonym za-
kresie),
– kategoria B: domy dla bezdomnych i mieszkania
kontraktowe.
– Nowa specjalizacja w kształceniu pracowników
socjalnych – streetworker.
— Zwiększenie wskaźnika zatrudnialności osób
bezdomnych – edukacja i zatrudnienie socjalne osób
bezdomnych w centrach integracji społecznej.
— Wspieranie samorządów gminnych inicjujących
lokalne programy rynku pracy w obiektach budow-
nictwa socjalnego (noclegownie, domy dla bezdom-
nych oraz lokale socjalne).
— Zintensyfikowanie stopnia wykorzystania Fun-
duszu Dopłat do przedsięwzięć z zakresu budownic-
twa socjalnego – lokale socjalne, mieszkania chronio-
ne, noclegownie i domy dla bezdomnych.
W maju 2009 r. poprawiony projekt „Krajowego
programu wychodzenia z bezdomności i rozwoju bu-
downictwa socjalnego na lata 2010–2015” został po-
nownie skierowany do rozpatrzenia do Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów.
Niestety, w piśmie z dnia 23 listopada 2009 r.
pan Michał Boni, przewodniczący Stałego Komitetu
Rady Ministrów, przedstawił opinię, która w kon-
tekście aktualnej sytuacji gospodarczej w kraju su-
gerowała zawieszenie prac nad przedmiotowym do-
kumentem oraz wznowienie nad nim prac w termi-
nie, kiedy znane będą perspektywy finansowe pań-
stwa na lata kolejne.
— System informacji – infolinie i internetowy wy-
kaz placówek pomocowych dla osób bezdomnych.
Na przełomie roku 2007/2008 powstał system in-
formacji nadzorowany przez ministra pracy i polity-
ki społecznej składający się m.in. z internetowych
wykazów:
— bezpłatnych, całodobowych infolinii działają-
cych w poszczególnych województwach, które udzie-
lają informacji, gdzie osoba bezdomna może znaleźć
nocleg, wyżywienie, wsparcie medyczne itp.
— baz placówek udzielających pomocy i schronie-
nia dla osób bezdomnych, z podziałem na wojewódz-
twa oraz rodzaje placówek (schroniska, noclegownie
oraz ośrodki wsparcia); w bazach można wyszukiwać
daną informację, np. dotyczącą placówek w określo-
nej miejscowości itp.
Powyższe wykazy zawarte są w specjalnie wydzie-
lonej na stronie internetowej MPiPS zakładce: Bez-
domność (link: Pomoc Społeczna Bezdomność). Są
one aktualizowane każdego roku.
Drugi blok zagadnień, jaki poruszył pan poseł Zbi-
gniew Chmielowiec, dotyczy w szczególności ilości osób
bezdomnych w Polsce w podziale na województwa oraz
ilości miejsc noclegowych dla osób bezdomnych.
747
Zanim przystąpię do szczegółowych wyjaśnień na
wstępie pragnę nadmienić, iż w roku 2009 Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej zwróciło się z prośbą
do wojewodów, aby w nocy z 15 na 16 grudnia 2009 r.
oraz w nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r. zliczono, ile
zostało udzielonych noclegów dla osób bezdomnych
na terenie województw.
Celem tego pierwszego, ogólnopolskiego badania
było sprecyzowanie (choćby w przybliżeniu), ile jest
osób bezdomnych w Polsce. Uściślenie tej liczby jest
niezbędną podstawą, na bazie której można podjąć
następne kroki i działania zaradcze.
Intencją podjętych działań było przeprowadzenie
badania w ciągu jednej nocy na terenie całego kraju,
we wszystkich województwach. Dzięki temu miano
uniknąć błędu dublowania się danych (np. dziś osoba
bezdomna może być w Warszawie, ale jutro może być
już w Łodzi, co zostanie uwzględnione w statysty-
kach z obu województw).
Pierwsze badanie przeprowadzono w z góry okre-
ślonym, wcześniej przedstawionym wojewodom ter-
minie – w nocy z 15 na 16 grudnia 2009 r. Ponieważ
jednak przedstawiciele niektórych wydziałów polity-
ki społecznej zgłaszali uwagi, że termin badania nie
był najszczęśliwszy (nie było wtedy jeszcze zbyt du-
żych mrozów i w związku z tym mniejsza też była
liczba osób bezdomnych, które chciały skorzystać
z noclegu), Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej,
mając na względzie potrzebę jak najbardziej ade-
kwatnej do rzeczywistej sytuacji ocenę skali bezdom-
ności w Polsce, zdecydowało się przeprowadzić bada-
nie powtórnie w nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r.
(wystąpiła wtedy fala mrozów, w niektórych rejonach
Polski temperatura spadła poniżej 20ºC).
Wyniki tych badań w skali ogólnopolskiej przed-
stawiają się następująco:
W nocy z 15 na 16 grudnia 2009 r. zarejestrowano
18 227 osób bezdomnych.
W nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r. zarejestrowano
20 960 osób bezdomnych, którym udzielono noclegu
na terenie całego kraju.
Wydaje się, że bliższa prawdy jest liczba 20 960
osób bezdomnych.
Oczywiście nie są to wszystkie osoby bezdomne
w Polsce. Należy założyć, że w przybliżeniu 1/3 osób
bezdomnych nie skorzystała wówczas (nawet pomi-
mo bardzo trudnych warunków atmosferycznych)
z możliwości noclegu w placówkach dla osób bez-
domnych. Uwzględniając to założenie, możemy
przyjąć, że liczba osób bezdomnych w Polsce wyno-
si ok. 30 tys. osób.
Wyniki tych badań, a także danych przedstawio-
nych nam przez wojewodów w sprawozdaniach doty-
czących działań podjętych na rzecz osób bezdomnych
na terenie województw w 2009 r., zostaną zamiesz-
czone prawdopodobnie w marcu br. na stronie inter-
netowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
w zakładce: Bezdomność (link: Pomoc Społeczna
Bezdomność).
748

Odnosząc się do szczegółowych pytań – W których 8 Łódzkie 2 544 600 1 272 1 183
województwach liczba osób bezdomnych jest najwięk- 9 Kujawsko-Pomorskie 2 069 500 945 1 066
sza i z czego ona wynika? Ile miejsc noclegowych 10 Lubelskie 2 159 100 1 127 958
znajduje się na terenie kraju dla osób bezdomnych? 11 Warmińsko-Mazurskie 1 427 900 808 768
Gdzie ich liczba jest największa? – interesujące pana
12 Podkarpackie 2 101 600 710 712
posła informacje przedstawię w zamieszczonych po-
13 Opolskie 1 031 600 663 642
niżej tabelach.
14 Świętokrzyskie 1 270 900 735 539

Liczba osób bezdomnych, którym udzielono noc- 15 Podlaskie 1 190 600 660 446

leg w nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r. a liczba miesz- 16 Lubuskie 1 010 300 557 371

kańców w województwie (sortowanie wg liczby lud- Razem: 38 173 800 22 529 20 960
ności w danym województwie)

Z przedstawionych powyżej tabel wynika, że licz-

Liczba miejsc
Ilość osób ba zarejestrowanych osób bezdomnych jest ściśle po-
w placówkach
Liczba ludności
noclegowych
bezdomnych, wiązana z ilością mieszkańców danego województwa.
w województwie którym udzielono
Lp. Nazwa województwa
(sortowanie
dla osób
w nocy Im więcej mieszkańców liczy dane województwo, tym
bezdomnych
malejąco)
na terenie
z 26 na 27 stycznia większa jest też liczba osób bezdomnych.
województwa
2010 r. noclegu
Z kolei liczba mieszkańców danego województwa
1 Mazowieckie 5 220 600 3 561 3 210 jest w pewien sposób powiązana z zasobnością dane-
2 Śląskie 4 642 700 3 149 2 959 go województwa – im bogatsze jest dane wojewódz-
3 Wielkopolskie 3 407 100 1 730 1 772 two, tym więcej liczy mieszkańców, np. z powodu
4 Małopolskie 3 297 300 1 570 1 300
migracji ludności z biedniejszych regionów kraju do
5 Dolnośląskie 2 877 900 1 757 1 922
bogatszych regionów, gdzie wydaje się, że jest łatwiej
6 Łódzkie 2 544 600 1 272 1 183
znaleźć pracę.
7 Pomorskie 2 228 200 1 750 1 746
Następną prawidłowością jest fakt, że osoby bez-
8 Lubelskie 2 159 100 1 127 958
9 Podkarpackie 2 101 600 710 712
domne grupują się przede wszystkim w największych
10 Kujawsko-Pomorskie 2 069 500 945 1 066
aglomeracjach miejskich (np. w Warszawie, Pozna-
11 Zachodniopomorskie 1 693 900 1 535 1 366 niu, Katowicach). W dużych miastach mogą być więc
12 Warmińsko-Mazurskie 1 427 900 808 768 przepełnione schroniska, podczas gdy w małych gmi-
13 Świętokrzyskie 1 270 900 735 539 nach na terenie tego samego województwa pozostają
14 Podlaskie 1 190 600 660 446 wolne miejsca noclegowe. Z kolei największe aglome-
15 Opolskie 1 031 600 663 642 racje w sposób znaczący podnoszą statystyki dotyczą-
16 Lubuskie 1 010 300 557 371 ce liczby ludności województw, na terenie których są
Razem: 38 173 800 22 529 20 960 położone.
Podsumowując, można powiedzieć, że najwięcej
osób bezdomnych przebywa w największych aglome-
Liczba osób bezdomnych, którym udzielono noc- racjach miejskich i w najbogatszych województwach
leg w nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r. a liczba miesz- (np. w woj. mazowieckim, śląskim, wielkopolskim).
kańców w województwie Z kolei najmniej osób bezdomnych przebywa w naj-
(sortowanie wg ilości osób bezdomnych, którym mniej ludnych i najbardziej zacofanych regionach
udzielono noclegu) Polski (np. w woj. warmińsko-mazurskim, podkar-
packim, podlaskim, świętokrzyskim).
Odpowiadając na dalsze szczegółowe pytania
Liczba miejsc
Ilość osób
bezdomnych,
pana posła, proszę przyjąć następujące informacje:
w placówkach którym — na terenie kraju znajduje się 22 529 miejsc noc-
Liczba ludności
noclegowych udzielono w nocy legowych dla osób bezdomnych,
Lp. Nazwa województwa dla osób z 26 na 27
w województwie
bezdomnych stycznia 2010 r.
— najwięcej miejsc noclegowych dla osób bezdom-
na terenie noclegu nych jest udostępnionych w woj. mazowieckim – 3561
województwa (sortowanie
malejąco)
miejsc noclegowych.
1 Mazowieckie 5 220 600 3 561 3 210
Podsumowując ten blok pytań, chcę zwrócić uwa-
gę, że badanie z 26 na 27 stycznia 2010 r. wykazało,
2 Śląskie 4 642 700 3 149 2 959
że ilość miejsc noclegowych udostępnianych osobom
3 Dolnośląskie 2 877 900 1 757 1 922
bezdomnym w skali kraju wydaje się zaspokajać ist-
4 Wielkopolskie 3 407 100 1 730 1 772
niejące potrzeby.
5 Pomorskie 2 228 200 1 750 1 746
Dla przypomnienia:
6 Zachodniopomorskie 1 693 900 1 535 1 366
— liczba miejsc noclegowych dla osób bezdom-
7 Małopolskie 3 297 300 1 570 1 300
nych w Polsce – 22 529 miejsc,

— liczba osób bezdomnych, którym udzielono
w nocy z 26 na 27 stycznia 2010 r. noclegu na terenie
całego kraju – 20 960 osób.
Inną kwestią jest to, że standard wielu z placówek
noclegowych dla osób bezdomnych jest często bardzo
niski. Wymagają one gruntownych remontów i mo-
dernizacji a co za tym idzie i odpowiednich nakładów
finansowych.
Odnosząc się natomiast do ostatniego pytania
pana posła, jakie są przyczyny bezdomności, infor-
muję, że do najczęstszych przyczyn bezdomności na-
leży zaliczyć:
— nałogi (alkoholizm, narkomania),
— zaburzenia psychiczne,
— konflikty w rodzinie, przemoc w rodzinie,
— bezrobocie,
— eksmisje,
— zadłużenie.
Oczywiście przyczyn bezdomności jest o wiele
więcej (ile osób, tyle może być indywidualnych przy-
czyn powstania bezdomności).
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie wyników raportu NIK dotyczącego
służby zdrowia (14525)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Zbigniewa Chmielowca, posła na
Sejm RP, przekazaną przy piśmie, SPS-023-14525/10,
w sprawie kontroli w szpitalach przeprowadzonej
przez Najwyższą Izbę Kontroli uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przedmiotowy raport jest znany w Ministerstwie
Zdrowia. Zasadne jest w tym miejscu podkreślenie
faktu, iż wnioski pokontrolne przedmiotowego rapor-
tu nie są skierowane do ministra zdrowia, ale do in-
nych podmiotów, m.in. organów: jednostek samorzą-
du terytorialnego, nadzoru budowlanego i Państwo-
wej Inspekcji Pracy. Podstawowym aktem prawnym
dla systemu ochrony zdrowia jest ustawa z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.). Określa ona
zasady organizacji i funkcjonowania całego systemu
oraz poszczególnych zakładów opieki zdrowotnej.
Podstawową regułą jest istnienie ścisłego związku
pomiędzy zakładami opieki zdrowotnej, a ich orga-
nami założycielskimi, którymi w zdecydowanej więk-
szości są jednostki samorządu terytorialnego. Ozna-
749
cza to odpowiedzialność tych jednostek za swoje za-
kłady opieki zdrowotnej. W związku z powyższym
minister zdrowia nie posiada prawa ingerencji w funk-
cjonowanie tych zakładów, dla których nie jest pod-
miotem tworzącym.
Ponadto warto podkreślić w aspekcie stanu tech-
nicznego szpitali, iż realizują one programy dostoso-
wawcze polegające na dostosowaniu pomieszczeń
i urządzeń zakładów do wymagań określonych w roz-
porządzeniu ministra zdrowia z dnia 10 listopada
2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpo-
wiadać pod względem fachowym i sanitarnym po-
mieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 213, poz. 1568, z późn. zm.), w tym dostę-
pu osób niepełnosprawnych do budynków i pomiesz-
czeń szpitalnych.
Ponadto istnieje możliwość uzyskania wsparcia
sektora ochrony zdrowia ze środków pochodzących
z funduszy europejskich. Szczegółowe informacje
znajdują się na stronie internetowej www.zdrowie.
gov.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie dostępu dzieci niepełnosprawnych
do przedszkoli publicznych (14528)
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Tomaszewskiego (znak: SPS-023-14528/10)
w sprawie dostępu dzieci niepełnosprawnych do
przedszkoli publicznych, uprzejmie wyjaśniam.
Prawo dzieci i młodzieży do edukacji zagwaran-
towane jest przepisami ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.).
W myśl art. 1 pkt 5 i 5a system oświaty zapewnia
w szczególności możliwość pobierania nauki we
wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież nie-
pełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie, zgod-
nie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi
i edukacyjnymi oraz predyspozycjami, oraz opiekę
nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwia-
nie realizowania zindywidualizowanego procesu
kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć
rewalidacyjnych.
Zgodnie z art. 71b ust. 1 ww. ustawy kształceniem
specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież niepełno-
750
sprawną wymagającą stosowania specjalnej organi-
zacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być
prowadzone w formie nauki w przedszkolach/szko-
łach ogólnodostępnych, integracyjnych, specjalnych
i ośrodkach.
Jednocześnie w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o sys-
temie oświaty wychowanie przedszkolne obejmuje
dzieci w wieku 3–6 lat i jest realizowane w przedszko-
lach, oddziałach przedszkolnych w szkołach podsta-
wowych oraz w innych formach wychowania przed-
szkolnego (3–5 lat).
Kryteria rekrutacji do przedszkoli zostały okre-
ślone w rozporządzeniu ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w sprawie wa-
runków i trybu przyjmowania uczniów do szkół pu-
blicznych oraz przechodzenia z jednych typów szkół
do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232, z późn. zm.). Na-
tomiast szczegółowe zasady rekrutacji dzieci do da-
nego przedszkola powinny być określone w jego sta-
tucie, zgodnie z § 16 ust. 3 załącznika nr 1 do roz-
porządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów pu-
blicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U.
Nr 61, poz. 624).
Decyzję o przyjęciu dziecka niepełnosprawnego
do wybranej przez rodziców placówki wychowania
przedszkolnego podejmuje dyrektor tej placówki. Na-
tomiast w przypadku dziecka realizującego roczne
obowiązkowe przygotowanie przedszkolne, posiada-
jącego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego,
które zaleca kształcenie dziecka odpowiednio w przed-
szkolu specjalnym albo w przedszkolu ogólnodostęp-
nym lub integracyjnym, odpowiednią formę kształ-
cenia, na wniosek rodziców, zgodnie z art. 71b ust. 5a
ustawy, zapewnia jednostka samorządu terytorial-
nego właściwa ze względu na miejsce zamieszkania
dziecka, do której zadań własnych należy prowadze-
nie przedszkoli.
Wszystkie kwestie związane z zapewnieniem dzie-
ciom niepełnosprawnym odpowiednich warunków
podczas pobytu w przedszkolu należą do obowiązków
dyrektora, który powinien je uregulować w uzgod-
nieniu z organem prowadzącym. W sytuacji, gdy
w przedszkolu jest takie dziecko, dyrektor obowiąza-
ny jest przygotować kadrę pedagogiczną i innych pra-
cowników do pracy z nim oraz stałego udzielania po-
mocy, w tym psychologiczno-pedagogicznej, oraz
wsparcia zapewniającego optymalne warunki poby-
tu, dostosowane do jego indywidualnych potrzeb.
Obowiązkiem organu prowadzącego przedszkole/
szkołę/placówkę jest, zgodnie z art. 5 ust. 7 pkt 1 ww.
ustawy, zapewnienie wszystkim dzieciom bezpiecz-
nych i higienicznych warunków nauki, wychowania
i opieki.
Ustawa o systemie oświaty reguluje również kwe-
stie związane z zapewnieniem uczniom niepełno-
sprawnym bezpłatnego transportu do przedszkoli,
szkół i placówek. Zgodnie z art. 14a ust. 4 ustawy
obowiązkiem gminy jest zapewnienie niepełnospraw-
nym dzieciom sześcioletnim bezpłatnego transportu
i opieki w czasie przewozu do najbliższego przedszko-
la, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej
lub ośrodka umożliwiającego dzieciom z głębokim
upośledzeniem umysłowym, a także dzieciom upośle-
dzonym umysłowo ze sprzężonymi niepełnosprawno-
ściami realizację rocznego obowiązkowego przygoto-
wania przedszkolnego albo zwrot kosztów przejazdu
ucznia i opiekuna środkami komunikacji publicznej,
jeżeli dowożenie zapewniają rodzice. Przez najbliższe
przedszkole, szkołę czy ośrodek należy rozumieć taką
placówkę, która zapewnia odpowiednie warunki do
kształcenia specjalnego zgodnie z zaleceniami porad-
ni psychologiczno-pedagogicznej, w tym również za-
jęcia specjalistyczne wskazane w orzeczeniu o po-
trzebie kształcenia specjalnego.
Jak wynika z powyższego, zgodnie z obowiązu-
jącymi obecnie regulacjami prawa oświatowego
wszystkie dzieci niepełnosprawne, niezależnie od
tego, jakiego rodzaju niepełnosprawność czy choro-
ba je dotknęła, mogą uczęszczać do przedszkoli ogól-
nodostępnych, integracyjnych lub specjalnych, w za-
leżności od ich indywidualnych potrzeb rozwojo-
wych i edukacyjnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w związku
z sygnałami ze strony rodziców i samorządów tery-
torialnych w Ministerstwie Edukacji Narodowej
podjęto działania zmierzające do zmiany rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
20 lutego 2004 r. w sprawie warunków i trybu przyj-
mowania uczniów do szkół publicznych oraz prze-
chodzenia z jednych typów szkół do innych m.in.
w zakresie ustalania kryteriów przyjmowania dzie-
ci do przedszkola oraz oddziału przedszkolnego w szko-
le podstawowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wadliwości sprzętu medycznego
w polskich szpitalach (14530)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego, przeka-
zaną przy piśmie, znak: SPS-023-14530/10, dotyczą-
cą stanu technicznego budynków i sprzętu publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej skontrolowanych
przez Najwyższą Izbę Kontroli uprzejmie informuję,
że minister zdrowia ma świadomość niedoskonałości
infrastruktury technicznej niektórych zakładów. Na-

leży jednakże podkreślić, że wnioski pokontrolne nie
były skierowane do ministra zdrowia, ale do innych
podmiotów, m.in. organów samorządu terytorialne-
go, nadzoru budowlanego i Państwowej Inspekcji
Pracy.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę, że od 1999 r.
zakłady opieki zdrowotnej (od tej chwili jako samo-
dzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej) w zdecy-
dowanej większości zostały przekazane jednostkom
samorządu terytorialnego. Od tego momentu odpo-
wiedzialność za stan infrastruktury zakładów pono-
szą ich kierownicy i organy tych jednostek. Przytoczo-
ne w interpelacji przypadki nierzetelnego prowadze-
nia dokumentacji eksploatacyjnej, niewykorzystania
nowego sprzętu czy niewystarczające kwalifikacje per-
sonelu obciążają kierujących zakładami.
Odnosząc się do pytania: Jaka część środków
z Narodowego Funduszu Zdrowia przeznaczana jest
na utrzymanie infrastruktury technicznej zakładu?
– należy podkreślić, że koszt świadczenia opieki zdro-
wotnej zakontraktowanego u świadczeniodawcy przez
Narodowy Fundusz Zdrowia powinien uwzględniać
wszystkie elementy, m.in. koszt personelu czy koszt
zakupu i eksploatacji urządzeń koniecznych do wy-
konania świadczenia, a zatem i koszty niezbędnych
remontów. W różnych zakładach, w zależności od po-
trzeb czy zakresu wykonywanych świadczeń, ww.
nakłady mogą być bardzo różne, a zatem trudno
oszacować, jaka część środków pochodzących z fun-
duszu przeznaczana jest na ww. cele. Ponadto zakład
opieki zdrowotnej może pozyskiwać środki finansowe
z innych źródeł. Niezbędne inwestycje mogą być rów-
nież sfinansowane środkami pochodzącymi z fundu-
szy strukturalnych, m.in. ze Zintegrowanego Progra-
mu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 lutego 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
oraz grupy posłów
w sprawie nauczycieli posiadających
kwalifikacje do nauczania przedmiotu: sztuka
(14531)
Odpowiadając na interpelację, nr SPS-023-14531/
10, złożoną przez pana posła Cezarego Tomczyka
oraz grupę posłów, w sprawie nauczycieli posiadają-
cych kwalifikacje do nauczania przedmiotu: sztuka,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
751
Przedmiot sztuka wprowadzono do szkół w 1999 r.
Zastąpił on 2 przedmioty: muzykę i plastykę. Zgodnie
z obowiązującymi w tym okresie przepisami określa-
jącymi podstawy programowe wychowania przed-
szkolnego i kształcenia ogólnego na program przed-
miotu sztuka składały się treści programowe właści-
we dla plastyki i muzyki. Wraz z wejściem w życie
przepisów rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramo-
wych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) zrezygnowano z reali-
zacji sztuki jako odrębnego przedmiotu. Jednocze-
śnie w świetle § 3 ust. 10 ww. rozporządzenia w szkol-
nym planie nauczania dopuszcza się zestawienie za-
jęć edukacyjnych w bloku przedmiotowym, w ramach
którego prowadzone jest zintegrowane nauczanie tre-
ści i umiejętności z różnych dziedzin wiedzy, realizo-
wane w toku jednolitych zajęć edukacyjnych.
Wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zajmo-
wania stanowiska nauczyciela określone zostały
w art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) oraz przepisach rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie
szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczy-
cieli oraz określenia szkół i wypadków, w których
można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego
wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 50, poz. 400). Zgodnie z ww.
rozporządzeniem kwalifikacje do zajmowania stano-
wiska nauczyciela w poszczególnych typach szkół
i placówek posiada m.in. osoba, która ukończyła stu-
dia wyższe na kierunku innym niż nauczany przed-
miot lub rodzaj prowadzonych zajęć i studia podyplo-
mowe w zakresie nauczanego przedmiotu lub rodza-
ju prowadzonych zajęć oraz posiada przygotowanie
pedagogiczne. Podobnie stanowiły również wcze-
śniejsze przepisy w sprawie kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli.
W ocenie Ministerstwa Edukacji Narodowej moż-
na uznać, że osoby legitymujące się świadectwem
ukończenia studiów podyplomowych w zakresie sztu-
ki posiadają kwalifikacje do zajmowania stanowiska
nauczyciela plastyki i muzyki, bowiem studia te obej-
mowały treści nauczania zarówno z zakresu muzyki,
jak i plastyki. Jednocześnie uprzejmie informuję, że
decyzja o powierzeniu nauczycielowi prowadzenia
poszczególnych zajęć należy do dyrektora szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
752
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
oraz grupy posłów
w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne,
objętego PROW (14533)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Cezarego Tomczyka oraz grupy po-
słów przesłaną przy piśmie z dnia 18 lutego 2010 r.
(znak: SPS-023-14533/10) dotyczącą działania: Renty
strukturalne, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Podstawowe założenia, jak również zakres i cele
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 zostały określone w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju
obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
oraz w rozporządzeniach wykonawczych do tego roz-
porządzenia, w tym w rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 1974/2005 ustanawiającym szczegółowe zasady sto-
sowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW). Natomiast szczegółowe
zasady działania renty strukturalne zostały określone
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.).
W ww. rozporządzeniu jednoznacznie określono,
że z prawa do renty strukturalnej nie mogą skorzy-
stać osoby, które mają ustalone już prawo do emery-
tury lub renty. Natomiast osoba ubiegająca się o ren-
tę strukturalną powinna prowadzić nieprzerwanie
działalność rolniczą w gospodarstwie rolnym w okre-
sie co najmniej 10 lat bezpośrednio poprzedzających
złożenie wniosku o rentę strukturalną i w tym okre-
sie podlegać ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu,
przez okres co najmniej 5 lat i w momencie składania
wniosku o rentę strukturalną. Intencją ustawodaw-
cy jest, aby w okresie 10 lat przed złożeniem wniosku
o przyznanie renty strukturalnej producent rolny
przez co najmniej 5 lat podlegał ubezpieczeniu eme-
rytalno-rentowemu określonemu w przepisach o ubez-
pieczeniu społecznym rolników. Renty strukturalne
są przeznaczone dla osób, dla których praca w gospo-
darstwie rolnym stanowiła główne źródło utrzyma-
nia. Podleganie ubezpieczeniu społecznemu rolników
realizowanemu przez Kasę Rolniczego Ubezpiecze-
nia Społecznego stanowi dowód prowadzenia działal-
ności rolniczej, co jest jednym z warunków określo-
nych w ww. rozporządzeniu. Jednocześnie należy
zaznaczyć, iż, rozumiejąc uwarunkowania wsi pol-
skiej, wprowadzono przepis wprowadzający wymóg,
iż w ciągu 10-letniego okresu prowadzenia działal-
ności rolniczej rolnik powinien podlegać ubezpiecze-
niu społecznemu rolników przez co najmniej 5 lat,
z czego wynika, że w pozostałym okresie może pod-
legać ubezpieczeniu społecznemu w systemie po-
wszechnym, prowadząc jednocześnie działalność rol-
niczą w posiadanym gospodarstwie rolnym. Warunek
nieprzerwanego prowadzenia gospodarstwa rolnego
w okresie 10 lat poprzedzających złożenie wniosku
o rentę strukturalną spełniają między innymi te oso-
by, które, pobierając rentę z tytułu niezdolności do
pracy, cały czas były posiadaczami gospodarstwa rol-
nego. Warunku tego nie spełniają natomiast ci rolni-
cy, którzy w tym okresie nie byli na stałe lub okreso-
wo posiadaczami gospodarstwa rolnego, tzn. wy-
dzierżawili całe posiadane gospodarstwo lub przeka-
zali je w sposób trwały.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 grudnia
1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) uzyskanie pra-
wa do renty rolniczej nie jest uzależnione od przeka-
zania gospodarstwa rolnego. Przekazanie gospodar-
stwa rolnego warunkuje jedynie uzyskanie wypłaty
pełnego świadczenia rentowego. Renta rolnicza skła-
da się bowiem z części składkowej, która jest pochod-
ną opłaconych składek na ubezpieczenie oraz części
uzupełniającej. Osobie, która uzyskała prawo do ren-
ty rolniczej, część składkowa wypłacana jest zawsze,
natomiast wypłata części uzupełniającej uzależniona
jest od zaprzestania prowadzenia działalności rolni-
czej, tj. przekazania gospodarstwa rolnego. Ww. usta-
wa pozostawia rolnikowi właścicielowi gospodarstwa
rolnego swobodę wyboru dotyczącą formy i sposobu
rozdysponowania nieruchomości wchodzących w skład
jego gospodarstwa rolnego. Gospodarstwo rolne może
być przekazane odpłatnie lub nieodpłatnie w formie
aktu notarialnego jednej lub kilku osobom. Gospo-
darstwo rolne może być także wydzierżawione na
okres co najmniej 10 lat, w drodze pisemnej umowy,
która podlega zarejestrowaniu w ewidencji gruntów
i budynków. Rolnik może również zrezygnować z prze-
kazywania gospodarstwa.
Odnosząc się do kategorii siły wyższej, należy za-
uważyć, iż kategorie siły wyższej lub wyjątkowe oko-
liczności (np. śmierć beneficjenta, długotrwała nie-
zdolność do wykonywania zawodu) są zastosowane
w niniejszym działaniu i skierowane są do beneficjen-
tów tego działania, gdyż zgodnie z art. 47 rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 1974/2006 kategorie te mają
być skierowane do beneficjentów działań PROW. Be-
neficjentem jest wnioskodawca, któremu zostało już
udzielone wsparcie, a nie potencjalny beneficjent da-
nego działania. Przykładem jest tu § 10 rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerw-
ca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach dzia-
łania: Renty strukturalne, objętego Programem

Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013, któ-
ry stanowi, iż małżonkowi uprawnionego do renty
strukturalnej, w razie śmierci tego uprawnionego,
przyznaje się rentę strukturalną. Ponadto zgodnie
z art. 47 rozporządzenia Komisji państwa członkow-
skie mogą uznać ww. kategorie siły wyższej, a więc
nie jest to obligatoryjne.
Renty strukturalne są świadczeniem odmiennym
od świadczeń emerytalno-rentowych przyznawanych
na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników. Świadczenia emerytalno-rentowe są pod-
stawowym rozwiązaniem w tej dziedzinie, natomiast
renty strukturalne stanowią szczególny rodzaj pomo-
cy finansowej, o którą mogą ubiegać się osoby speł-
niające określone warunki. W sytuacji, gdy rolnik nie
spełnia warunków niezbędnych do uzyskania renty
strukturalnej, zachowuje on prawo do zabezpieczenia
społecznego na podstawie przepisów o ubezpieczeniu
społecznym rolników.
Rozumiejąc państwa troskę, dziękuję za nadesła-
ną interpelację zawierającą propozycje rozwiązań
systemowych dotyczących niniejszego działania. Ni-
niejsze propozycje zostały szczegółowo przeanalizo-
wane, lecz w obecnym okresie programowania nie
jest możliwe ich uwzględnienie poprzez dokonanie
zmiany w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013. Propozycje państwa będą mogły
zostać uwzględnione dopiero w następnym okresie
programowania obejmującym lata 2014–2020, jeżeli
w przyszłym okresie programowania będzie przewi-
dziane takie działanie jak: Renty strukturalne i pod
warunkiem, że przepisy wspólnotowe będą przewi-
dywały takie możliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Tomasza Smolarza
i Romana Brodniaka
w sprawie umożliwienia wykorzystania
przez ojców urlopu macierzyńskiego
przysługującego pracownikom – matkom
(14534)
W związku z interpelacją panów posłów Tomasza
Smolarza i Romana Brodniaka w sprawie umożliwie-
nia wykorzystania przez ojców urlopu macierzyń-
skiego przysługującego pracownikom – matkom
(przekazaną przy piśmie z dnia 18 lutego br., znak:
SPS-023-14534/10) uprzejmie wyjaśniam, że udzieli-
753
łam już odpowiedzi panom posłom na identycznie
brzmiące wystąpienie z dnia 26 października 2009 r.,
skierowane bezpośrednio do ministra pracy i polity-
ki społecznej. Uprzejmie przekazuję kopię udzielo-
nych odpowiedzi.
W odpowiedzi na wystąpienie pana posła z dnia
26 października 2009 r. w sprawie umożliwienia wy-
korzystania przez pracowników – ojców urlopu ma-
cierzyńskiego w sytuacjach, gdy z takiego urlopu nie
może korzystać matka dziecka, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Odpowiadając na pytanie dotyczące sytuacji, gdy
stan zdrowia matki od chwili porodu nie pozwala na
osobiste sprawowanie opieki nad dzieckiem, należy
zauważyć, że obowiązujące obecnie rozwiązania praw-
ne gwarantują pracownikowi – ojcu dziecka skorzy-
stanie z części urlopu macierzyńskiego w przypadku
konieczności hospitalizacji matki. Zgodnie z przepisem
art. 180 § 61 Kodeksu pracy po wykorzystaniu przez
pracownicę po porodzie urlopu macierzyńskiego w wy-
miarze 8 tygodni pracownikowi – ojcu wychowujące-
mu dziecko przysługuje prawo do części urlopu macie-
rzyńskiego odpowiadającej okresowi, w którym pra-
cownica uprawniona do urlopu wymaga opieki szpi-
talnej ze względu na stan zdrowia uniemożliwiający
jej sprawowanie osobistej opieki nad dzieckiem. Obo-
wiązkowa 8-tygodniowa część urlopu macierzyńskie-
go, która przysługuje bezpośrednio po porodzie, ma
zwłaszcza na celu umożliwienie pracownicy pełnego
zregenerowania sił po ciąży i porodzie. Gwarancja ko-
rzystania przez pracownicę bezpośrednio po porodzie
z określonego wymiaru urlopu macierzyńskiego jest
standardem wynikającym z prawa międzynarodowe-
go, w tym także unijnego, jak również z regulacji obo-
wiązujących w naszym kraju, poczynając od okresu
międzywojennego.
Nawet zatem w przypadkach, gdy pracownica
– matka z różnych przyczyn nie wypełnia obowiąz-
ków rodzicielskich związanych z opieką nad małym
dzieckiem (np. z powodu hospitalizacji ze względu na
jej stan zdrowia), nie ma podstaw do tego, aby nie
przysługiwała jej biologiczna część urlopu macierzyń-
skiego i aby z takiej części urlopu korzystał pracow-
nik – ojciec wychowujący dziecko. Jedynym wyjąt-
kiem od tej zasady jest przypadek zgonu pracownicy
w czasie urlopu macierzyńskiego. Wówczas pracow-
nikowi – ojcu wychowującemu dziecko przysługuje
prawo do niewykorzystanej części urlopu macierzyń-
skiego. Niezależnie od powyższego należy wyjaśnić,
że zgodnie z przepisem art. 32a ust. 1 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macie-
rzyństwa pracownikowi – ojcu dziecka przysługuje
zasiłek opiekuńczy przez okres do 8 tygodni, jeżeli
przerwie wykonywanie pracy w okolicznościach okre-
ślonych w art. 180 § 61 Kodeksu pracy w celu sprawo-
wania osobistej opieki nad dzieckiem.
Odnosząc się do pytania o zakres uprawnień ojca
dziecka w sytuacji porzucenia dziecka przez jego
matkę, uprzejmie wyjaśniam, że przepisy Kodeksu
754
pracy w takim przypadku nie przewidują dla ojca
dziecka prawa do całego lub części urlopu macierzyń-
skiego. Takie uprawnienie nie może być bowiem
oparte jedynie na potocznym rozumieniu pojęcia „po-
rzucenie dziecka”, które mogłoby być dowolnie inter-
pretowane przez pracodawcę udzielającego urlopu
macierzyńskiego. Pojęcie porzucenia osoby, wobec
której istnieje ustawowy obowiązek troszczenia się
przez inną osobę, występuje w porządku prawnym,
w przepisach Kodeksu karnego (art. 210 Kodeksu
karnego). Na gruncie tej gałęzi prawa takie porzuce-
nie oznacza m.in. działanie polegające na opuszcze-
niu dziecka, połączone z zaprzestaniem troszczenia
się o nie, bez zapewnienia dziecku opieki ze strony
innych osób. Przy ocenie zachowań lub zaniechań
związanych z porzuceniem dziecka bierze się pod
uwagę umyślność działania lub zaniechania sprawcy.
Zatem ustalenie, że doszło do porzucenia dziecka
w znaczeniu prawnym, wymaga przeprowadzenia
określonych czynności przewidzianych procedurami
karnymi oraz wydania wyroku sądowego. Nie wy-
daje się to możliwe w stosunkowo krótkim czasie
przeznaczonym na wykorzystywanie urlopu macie-
rzyńskiego.
Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach pie-
niężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choro-
by i macierzyństwa (art. 29 ust. 4), a także na pod-
stawie przepisów rozporządzenia ministra pracy
i polityki socjalnej z dnia 27 lipca 1999 r. w sprawie
określenia dowodów stanowiących podstawę przy-
znania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecz-
nego w razie choroby i macierzyństwa (§ 17b ust. 2)
w przypadku porzucenia dziecka przez ubezpieczoną
matkę ubezpieczonemu ojcu dziecka przysługuje za-
siłek macierzyński, a podstawą jego przyznania jest
m.in. oświadczenie o porzuceniu dziecka przez mat-
kę, złożone przez ojca dziecka.
Odpowiadając na pytanie dotyczące uprawnień
pracującego ojca w przypadku konieczności hospita-
lizacji matki dziecka niebędącej jednak pracowni-
kiem, uprzejmie wyjaśniam, że przepisy Kodeksu
pracy nie przewidują w takim przypadku możliwości
skorzystania przez pracownika – ojca dziecka z urlo-
pu macierzyńskiego. Należy bowiem zauważyć, że
uprawnienie do urlopu macierzyńskiego nie jest sa-
moistnym uprawnieniem pracownika – mężczyzny,
z oczywistych biologicznych powodów. Dlatego też
przepisy Kodeksu pracy regulują jedynie przypadki
przejęcia przez pracownika – ojca dziecka części urlo-
pu macierzyńskiego, z której rezygnuje lub której nie
może wykorzystać pracownica.
W omawianym przypadku pracownik – ojciec
dziecka może natomiast skorzystać z urlopu wycho-
wawczego w wymiarze do 3 lat w celu sprawowania
osobistej opieki nad dzieckiem, nie dłużej jednak niż
do ukończenia przez nie 4. roku życia. Prawo do urlo-
pu wychowawczego pracownika – ojca dziecka jest
jego samoistnym uprawnieniem, gdy matka dziecka
nie pozostaje w stosunku pracy. Konieczne jest jedy-
nie, aby pracownik – ojciec dziecka legitymował się
co najmniej 6-miesięcznym okresem zatrudnienia.
Pragnę dodać, że we wszystkich omawianych przy-
padkach pracownik – ojciec wychowujący dziecko
może skorzystać, od dnia 1 stycznia 2010 r., z urlopu
ojcowskiego. Wymiar tego urlopu w 2010 r. i w 2011 r.
wyniesie 1 tydzień, zaś poczynając od 2012 r. – 2 tygo-
dnie. Z prawa do urlopu ojcowskiego można korzystać
do ukończenia przez dziecko 12 miesiąca życia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego
dla osób, które w celu opieki nad bliskimi
zrezygnowały z zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej (14535)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 18 lutego 2010 r. dotyczące interpelacji posłów
Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka w sprawie
świadczenia pielęgnacyjnego dla osób, które w celu
opieki nad bliskimi zrezygnowały z zatrudnienia lub
innej pracy zarobkowej, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), świadczenie
pielęgnacyjne nie przysługuje m.in. w sytuacji, gdy
osoba wymagająca opieki pozostaje w związku mał-
żeńskim.
Zakres pomocy państwa dla rodzin osób niepeł-
nosprawnych jest uzależniony od ograniczonych moż-
liwości finansowych państwa. Od 1 stycznia 2010 r.
zostało zniesione kryterium dochodowe przy ustala-
niu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, co powo-
duje wzrost liczby osób korzystających z tego świad-
czenia i w związku z tym znaczne zwiększenie wy-
datków z budżetu państwa przeznaczonych na reali-
zację świadczeń opiekuńczych.
Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest
planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie
kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie
pielęgnacyjne, w szczególności Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie prowadzi prac zmierzających
do zniesienia ograniczenia polegającego na braku
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w przypadku,
gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku
małżeńskim.
Jednocześnie informuję, że na zasadach określo-
nych w art. 42 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.

o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.) za osobę, która zrezygnuje z zatrudnie-
nia w związku z koniecznością sprawowania bezpo-
średniej, osobistej opieki nad długotrwale lub ciężko
chorym członkiem rodziny oraz wspólnie niezamiesz-
kującymi matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek
pomocy społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia
emerytalne i rentowe od kwoty kryterium dochodo-
wego na osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę
w rodzinie osoby opiekującej się nie przekracza 150%
kwoty kryterium dochodowego na osobę w rodzinie
i osoba opiekująca się nie podlega obowiązkowo ubez-
pieczeniom emerytalnemu i rentowym z innych ty-
tułów lub nie otrzymuje emerytury albo renty. Doty-
czy to również osób, które w związku z konieczno-
ścią sprawowania opieki pozostają na bezpłatnym
urlopie. Aktualnie kwoty kryterium dochodowego
przy ustalaniu uprawnień do pomocy społecznej wy-
noszą: 477 zł dla osoby samotnie gospodarującej
i 351 zł dla osoby w rodzinie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie polityki rządu w zakresie sektora
hodowli bydła mięsnego (14537)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
posłów Sławomira Zawiślaka i Jarosława Żaczka,
przesłaną przy piśmie z dnia 18 lutego 2010 r., znak:
SPS-023-14537/10, w sprawie polityki rządu w zakre-
sie sektora hodowli bydła mięsnego uprzejmie prze-
kazuję Panu Marszałkowi następujące informacje.
Chów bydła w Polsce jest tradycyjnie dwukierun-
kowy, podporządkowany głównie produkcji mleka.
Produkcja mięsa wołowego oparta jest na pogłowiu
krów mlecznych, tak pod względem genetycznym jak
i organizacyjnym. Restrukturyzacja i postęp jako-
ściowy w produkcji mleka spowodowały, że w ostat-
nich latach coraz większa liczba cieląt od krów mlecz-
nych odchowywana jest do dużych sztuk na rzeź.
Dlatego też pogłowie bydła młodego w latach 2004–
–2008 wzrosło o 15,5%. Wzrost ten był możliwy
w wyniku systematycznego zmniejszania się ekspor-
tu cieląt, który jest wciąż jednak względnie duży.
W grudniu 2009 r. pogłowie bydła wynosiło 5590,2
tys. szt., tj. o 0,5% więcej niż przed rokiem. Powolny,
ale stały wzrost liczby oraz masy ubijanych zwierząt
755
przyczynia się do zwiększania produkcji mięsa woło-
wego. Jest ona stymulowana popytem ze strony
państw UE, gdzie ceny są znacznie wyższe niż w Pol-
sce. Według szacunków zespołu ekspertów powoła-
nego przez prezesa Agencji Rynku Rolnego w 2009 r.
krajowa produkcja wołowiny wyniosła 410 tys. ton
w masie bitej ciepłej, tj. o ponad 9% więcej niż w 2008 r.
i o 30% więcej niż w 2004 r.
Według wstępnych danych GUS w 2009 r. w Pol-
sce liczba ubojów przemysłowych bydła dojrzałego
ogółem wyniosła 1336 098 szt., tj. o 3,8% więcej niż
w analogicznym okresie roku ubiegłego. Wzrost ubo-
jów dotyczył wszystkich kategorii bydła. Najbardziej
wzrosły uboje jałówek – o 14,2%, następnie młodych
byków – o 2,8%, oraz najmniej krów – o 1,4%.
Według Zintegrowanego Systemu Rolniczej Infor-
macji Rynkowej w 10. tygodniu 2010 r. (1–7 marca)
ceny skupu bydła w wadze żywej w Polsce w poszcze-
gólnych kategoriach kształtowały się następująco:
— bydło ogółem – 4,65 zł/kg,
— buhajki – 5,42/kg,
— buhaje – 5,32 zł/kg,
— krowy – 3,68 zł/kg,
— jałówki – 4,74 zł/kg.
Biorąc pod uwagę wstępne dane dotyczące handlu
zagranicznego, od stycznia do grudnia 2009 r., eks-
port ogółem bydła żywego (kod CN 0102), w porów-
naniu z tym samym okresem 2008 r., zmalał o 2,0%
i wyniósł 44,1 tys. t wagi żywej. W stosunku do tego
samego okresu 2008 r. liczba wywożonych sztuk spa-
dła o prawie 4% i wyniosła 421,8 tys. szt. Żywiec tra-
fił przede wszystkim na rynek UE, jedynie 17,1% (7,5 tys.
t) zostało wywiezione do krajów trzecich.
Eksport ogółem mięsa wołowego świeżego i mro-
żonego w masie produktu (kod CN 0201 i 0202) od
stycznia do grudnia 2009 r. wyniósł 232 tys. t, z cze-
go 4,3% (10,0 tys. t) stanowił eksport do krajów trze-
cich. W porównaniu z 2008 r. Polska wyeksportowa-
ła o 13,4% więcej mięsa ogółem.
Import ogółem bydła żywego (CN 0102) w okre-
sie styczeń–grudzień 2009 r. wyniósł 4,5 tys. t. w.ż.
(tj. 12,7 tys. szt.), co w stosunku do masy stanowi
spadek o 9,7% w porównaniu z tym samym okresem
2008 r., natomiast w stosunku do liczby sztuk import
wzrósł o ponad 24%.
W okresie styczeń–grudzień 2009 r. Polska zaim-
portowała 9,0 tys. ton mięsa wołowego świeżego
i mrożonego (kod CN 0201 i 0202), z czego 0,7% (62,6
tony) pochodziło z krajów trzecich. W porównaniu do
2008 r. import wzrósł o 18,9%.
Głównymi rynkami zbytu mięsa wołowego są:
Włochy, Niemcy, Holandia oraz Hiszpania, natomiast
żywca wołowego, w tym cieląt: Włochy, Holandia
i Hiszpania.
W warunkach funkcjonowania Polski w ramach
wspólnego rynku podejmowanie działań przez rząd
musi być zgodne z przepisami wynikającymi ze
wspólnej polityki rolnej. Zasady funkcjonowania
wspólnotowego rynku wołowiny reguluje rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 paździer-
756
nika 2007 r. ustanawiające wspólną organizację ryn-
ków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące
niektórych produktów rolnych („rozporządzenie
o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (Dz. U. L
299 z 16 listopada 2007, str. 1, z późn. zm.). Przewi-
duje ono następujące instrumenty, które mogą być
zastosowane na rynku wołowiny:
— refundacje wywozowe;
— dopłaty do prywatnego przechowywania woło-
winy;
— skup interwencyjny;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instru-
mentów podejmuje Komisja Europejska, po zasię-
gnięciu opinii Komitetu Zarządzającego do Spraw
Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych, w którego
posiedzeniach biorą udział przedstawiciele Komisji
i krajów członkowskich.
W ramach wspólnej polityki wobec sektora woło-
winy realizowane są obecnie, zgodnie z rozporządze-
niem Komisji (UE) nr 62/2010 z dnia 21 stycznia
2010 r. ustanawiającym refundacje wywozowe dla
sektora wołowiny i cielęciny (Dz. U. L 17 z 22.01.2010,
str. 33–36), refundacje do wywozu:
— mięsa wołowego świeżego i schłodzonego (CN
0201) – stawki, w zależności od produktu i miejsca prze-
znaczenia, wynoszą od 6,50 do 103,40 EUR/100 kg;
— mięsa wołowego mrożonego (CN 0202) – staw-
ki, w zależności od produktu i miejsca przeznaczenia,
wynoszą od 5,40 do 22,60 EUR/100 kg;
— wołowiny przetworzonej (CN 1602) – stawki
wynoszą od 20,70 do 23,30 EUR/100 kg;
— bydła hodowlanego czystej krwi (jałówki i kro-
wy od 250 kg i do 30. miesiąca życia) – stawka 25,90
EUR/100 kg masy żywej.
Ponadto, by ułatwić przejście z produkcji mlecznej
na mięsną, w 2007 r. został wdrożony mechanizm
rekompensat za rezygnację z produkcji mleka, wspie-
rający pośrednio chów bydła mięsnego. Z rekompen-
sat mogą korzystać ci producenci mleka, którzy za-
niechają produkcji mleka i zmienią profil produkcji
z mlecznego na mięsny. W ubiegłych latach mecha-
nizm rekompensat cieszył się dużą popularnością. Ze
wsparcia skorzystało ponad 21 tys. beneficjentów, co
stanowi 18% producentów uprawnionych do uczest-
nictwa w tym mechanizmie. Z budżetu państwa wy-
datkowano na ten cel ok. 156 mln zł. Dotychczas be-
neficjenci programu przekazali do rezerwy kwoty
hurtowej 114,1 mln kg mleka, a do rezerwy kwoty
bezpośredniej 28,1 mln kg mleka, dzięki czemu me-
chanizm rekompensat wsparł znacząco restruktury-
zację sektora produkcji mleka w Polsce.
W celu poprawy konkurencyjności polskich pro-
ducentów bydła minister rolnictwa i rozwoju wsi już
w roku 2007 wprowadził, w ramach krajowych uzu-
pełniających płatności bezpośrednich, płatność uzu-
pełniającą do powierzchni upraw roślin przeznaczo-
nych na paszę, uprawianych na trwałych użytkach
zielonych (tzw. płatność zwierzęcą). Zasady przy-
znawania tej płatności reguluje rozporządzenie mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 marca 2009 r.
w sprawie rodzajów roślin objętych płatnością uzupeł-
niającą oraz szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania oraz wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 40, poz. 326).
Stosowany program jest zgodny z polityką reali-
zowaną w Unii Europejskiej w zakresie płatności,
a mianowicie płatności nie mogą być powiązane
z bieżącą produkcją, a jedynie z produkcją w okresie
referencyjnym.
W obecnie funkcjonującym mechanizmie płatność
zwierzęca przysługuje rolnikowi, który posiada trwa-
łe użytki zielone, a we wskazanym przez ustawo-
dawcę okresie referencyjnym był posiadaczem by-
dła, owiec lub kóz, lub koni, wpisanych lub zgłoszo-
nych przez niego (lub jego małżonka) w tym okresie
do rejestru zwierząt gospodarskich lub do rejestru
koniowatych oraz w 2006 r. rolnik (lub jego małżo-
nek) otrzymał płatność uzupełniającą do powierzch-
ni trwałych użytków zielonych lub do powierzchni
upraw traw przeznaczonych na pasze, uprawianych
na gruntach ornych lub mieszanek roślin motylko-
watych drobnonasiennych z trawami. Powyższe
oznacza, iż przy pomocy opisywanego mechanizmu
wspierani są również producenci utrzymujący bydło
mięsne.
Ponadto, korzystając z możliwości przewidzianej
w art. 68 rozporządzenia Rady (WE) Nr 73/2009,
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi przygoto-
wany został program wsparcia specjalnego dla rolni-
ków utrzymujących krowy w województwach: lubel-
skim, małopolskim, podkarpackim, świętokrzyskim
i śląskim. Skierowanie wsparcia do rolników utrzy-
mujących krowy ma na celu utrzymanie produkcji
mleczarskiej oraz produkcji wołowiny i cielęciny w ma-
łych gospodarstwach położonych na obszarach wraż-
liwych gospodarczo (duże rozdrobnienie gospodarstw)
oraz środowiskowo (obszary górskie i podgórskie).
Jednocześnie, zgodnie z art. 68 ust. 3 akapit pierwszy
ww. rozporządzenia, przedmiotowe wsparcie może
zostać przyznane tylko w zakresie, który jest nie-
zbędny, aby stworzyć zachętę do utrzymania obec-
nych poziomów produkcji. Wsparcie to ma charakter
regionalny, co wymaga określenia rejonów, w któ-
rych pomoc ta może być przyznawana.
Jednocześnie w art. 45 rozporządzenia Komisji
(WE) nr 1120/2009 ustawodawca wspólnotowy do-
precyzował ten obowiązek dla państwa członkow-
skiego, wskazując kryteria, które powinny być brane
pod uwagę przy określaniu rejonów, w których przy-
znawane jest wsparcie, tj. w szczególności strukturę
i warunki produkcji.
Wsparcie specjalne dla wybranych województw
wypełnia jednocześnie dwa podstawowe założenia
dotyczące wsparcia specjalnego. Po pierwsze, chroni
dobrze zachowane na tym obszarze zasoby przyrody
i atrakcyjny krajobraz rolniczy (obszary górskie). Po
drugie, skierowane jest do wrażliwych gospodarczo

regionów Polski. Rejon objęty wsparciem charakte-
ryzuje się szczególnie szybkim spadkiem liczby go-
spodarstw zajmujących się produkcją mleka oraz
pogłowia krów. W roku 2008/2009 liczba dostawców
mleka w tych województwach była aż o 54% niższa
niż w roku 2004/2005, na pozostałym obszarze Pol-
ski również odnotowano spadek liczby dostawców,
jednak „tylko” o 28%. W tym samym okresie odno-
towano w województwach objętych programem
3-procentowy spadek produkcji mleka, podczas gdy
na pozostałym obszarze Polski produkcja z przezna-
czeniem na rynek wzrosła o 14%. Zmianom tym to-
warzyszył spadek pogłowia krów, który w okresie
2003 r.–2008 r. na obszarze objętym programem wy-
niósł aż 23%, podczas gdy na pozostałym obszarze
kraju „jedynie” 4%. Ponadto, jest to obszar o naj-
większym w kraju rozdrobnieniu gospodarstw, naj-
większym odsetku gospodarstw o wielkości ekono-
micznej poniżej 4 ESU oraz PKB na jednego miesz-
kańca znacznie poniżej średniej krajowej (oprócz
województwa śląskiego).
Uruchomienie wsparcia specjalnego w 2010 r. jest
uzależnione od akceptacji przedstawionych progra-
mów przez Komisję Europejską, dlatego koniecznym
było ścisłe dopasowanie wsparcia do wymogów for-
malnych ustanowionych przez UE.
Począwszy od 2010 r., o płatność do krów będą
mogli ubiegać się rolnicy, którzy spełniają warunki
do przyznania jednolitej płatności obszarowej i posia-
dają w dniu 31 maja w roku składania wniosku nie
więcej niż 10 samic z gatunku bydła domowego w wie-
ku co najmniej 36 miesięcy, niezależnie od kierunku
ich użytkowania (mleczny oraz mięsny).
Skierowanie programu do gospodarstw prowa-
dzących chów bydła na niewielką skalę (nie więcej
niż 10 krów) wynika z faktu, że gospodarstwa te,
w szczególności utrzymujące bydło mleczne, znajdu-
ją się w trudnej sytuacji ekonomicznej, a skala pro-
wadzonej w nich produkcji powoduje, że ewentualne
niekorzystne czynniki wpływające na warunki go-
spodarowania są w ich przypadku znacznie dotkliw-
sze, niż ma to miejsce w przypadku gospodarstw
większych. Przyjęcie maksymalnej liczby posiada-
nych zwierząt jest ponadto zgodne z ww. celem tego
wsparcia wyrażonym w art. 68 ust. 3 akapit pierwszy
rozporządzenia nr 73/2009.
Dodatkowo należy podkreślić, że przyjęty wiek
krów (co najmniej 36 miesięcy) spowoduje, że płatno-
ścią zostaną objęte samice w pełni dojrzałe rozpłodo-
wo, z reguły po pierwszym cieleniu. Skierowanie
wsparcia do rolników posiadających samice bydła
w wieku rozpłodowym podyktowane jest tym, że ta
kategoria zwierząt decyduje o utrzymaniu produkcji
na danym terenie. Zwierzęta młodsze mogą być bo-
wiem przedmiotem znaczących przemieszczeń, w tym
także międzynarodowych (handel, ubój).
Finansowanie wsparcia specjalnego odbywa się
poprzez odpowiednią redukcję krajowej koperty fi-
nansowej, która została określona w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 73/2009, przeznaczonej na wypłatę
757
jednolitej płatności obszarowej. Są to środki pocho-
dzące w całości z budżetu wspólnotowego. Na lata
2010–2012 wielkość polskiej koperty finansowej zo-
stała powiększona dzięki dodatkowym środkom uzy-
skanym w wyniku przeglądu wspólnej polityki rolnej
(tzw. Health Check). Zwiększenie to wynoszące ok.
90 mln euro, a więc ok. 30 mln euro rocznie, umoż-
liwi realizację płatności do krów w ww. wojewódz-
twach. Szacuje się, że program obejmie 200 tys. sztuk
zwierząt przy stawce płatności na poziomie 142,5 eu-
ro/sztukę. Podniesienie poziomu tego wsparcia skut-
kowałoby natomiast, zgodnie z przedstawionymi wy-
jaśnieniami, znacznym obniżeniem całkowitego
wsparcia bezpośredniego przysługującego krajowym
producentom rolnym w ramach jednolitej płatności
obszarowej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zawarcia transakcji walutowych
stanowiących przekroczenie uprawnień
i niedopełnienie obowiązków służbowych
przez Zakład Maszyn Górniczych Glinik
sp. z o.o. (14538)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy pismach z dnia 17 lutego 2010 r.,
nr SPS-024-6341/10, zapytanie posła Witolda Kocha-
na oraz z dnia 18 lutego 2010 r., nr SPS-023-14538/
10, interpelację poseł Barbary Bartuś w sprawie po-
stępowania karnego dotyczącego działania na szkodę
Zakładu Maszyn Górniczych Glinik sp. z o.o. poprzez
zawarcie transakcji opcji walutowych uprzejmie in-
formuję, iż w tym zakresie prowadzone jest przez
Wydział Śledczy Prokuratury Okręgowej w Nowym
Sączu postępowanie przygotowawcze, które zostało
zarejestrowane pod sygnaturą V Ds. 100/09/Sp.
Pisemne zawiadomienie o przestępstwie w tej spra-
wie złożyli w dniu 9 grudnia 2009 r. prezes Zarządu
Fabryki Maszyn Glinik SA (która posiada wszystkie
udziały w spółce z o.o. Zakład Maszyn Górniczych Gli-
nik) oraz w dniu 17 grudnia 2009 r. Komisja Między-
zakładowa Glinik NSZZ „Solidarność”.
Z zawiadomień tych wynika, że pełniący funkcję
dyrektora Zarządu Zakładu Maszyn Górniczych Gli-
nik spółka z o.o. i jednocześnie dyrektor przedsiębior-
stwa oraz członek zarządu tej spółki i równocześnie
dyrektor do spraw finansowych przedsiębiorstwa do-
758
prowadzili do zawarcia z bankami: BRE Bank SA,
Bank Millenium SA, Fortis Bank Polska SA, PEKAO
SA umów umożliwiających w przyszłości zawieranie
dalszych umów (transakcji) zabezpieczających kursy
walut na instrumenty pochodne, tzw. opcje waluto-
we, na określone wartości dewiz (umowy ramowe).
W oparciu o te umowy w okresie 2008 r. zawierane
były (umowy) transakcje walutowe. Transakcje te
zawierane były przez członków zarządu bądź przez
upoważnione przez nich osoby. Część tych transakcji
nie posiadała pokrycia w podpisanych kontraktach
eksportowych. Równocześnie transakcje te obarczo-
ne były bardzo wysokim stopniem ryzyka finansowe-
go i nie miały odpowiedniego zabezpieczenia w ma-
jątku spółki. W wyniku zawarcia wspomnianych
umów spółka poniosła szkodę szacowaną na kwotę
około 110 000 000 zł.
W dniu 6 stycznia 2010 r. Prokuratura Okręgowa
w Nowym Sączu, w związku z powyższymi zawiado-
mieniami, wszczęła śledztwo w sprawie nadużycia
uprawnień oraz niedopełnienia obowiązków przez
dyrektora zarządu oraz członka Zarządu Zakładu
Maszyn Górniczych Glinik spółka z o.o. w Gorlicach
poprzez doprowadzenie do zawarcia w roku 2008 sze-
regu umów z bankami, zabezpieczających kursy wa-
lut na instrumenty pochodne (opcje walutowe), co
spowodowało powstanie szkody majątkowej w wiel-
kich rozmiarach, sięgającej kwoty ok. 110 000 000 zł
w mieniu tej spółki, tj. o przestępstwo z art. 296 § 1
i 3 K.k.
Śledztwo w niniejszej sprawie znajduje się w fazie
początkowej, gromadzona jest niezbędna dokumen-
tacja oraz trwają przesłuchania świadków.
Odpowiadając na prośbę posłów, uprzejmie infor-
muję, iż dyrektor Biura Postępowania Przygotowaw-
czego Prokuratury Krajowej polecił prokuratorowi
apelacyjnemu w Krakowie objęcie zwierzchnim nad-
zorem służbowym śledztwa Prokuratury Okręgowej
w Nowym Sączu.
Sprawa powyższa będzie ponadto pozostawać
w zainteresowaniu Biura Postępowania Przygoto-
wawczego Prokuratury Krajowej.
Ustosunkowując się do pytań poseł Barbary Bar-
tuś, informuję, iż śledztwo jest prowadzone w Wy-
dziale Śledczym Prokuratury Okręgowej w Nowym
Sączu, tj. w jednostce, która prowadzi najpoważniej-
sze sprawy z danego okręgu i w której zatrudnieni są
prokuratorzy z dużym doświadczeniem i wiedzą me-
rytoryczną. Śledztwo to nadzoruje prokurator wyko-
nujący obowiązki w Wydziale Śledczym od 2003 r.
i posiadający odpowiednią wiedzę również w zakresie
prawa gospodarczego.
Odpowiadając natomiast na kolejne pytanie poseł
Barbary Bartuś, stwierdzić należy, iż Prokuratura
Krajowa nie dysponuje wiedzą w zakresie łącznej ilo-
ści postępowań przygotowawczych prowadzonych
w jednostkach organizacyjnych prokuratur dotyczą-
cych innych podmiotów gospodarczych, które zawie-
rały „umowy opcyjne”.
W informacjach statystycznych tego rodzaju po-
stępowania mogą być odnotowywane jako przestęp-
stwa nadużycia zaufania z art. 296 K.k, jak w przy-
padku postępowania prowadzonego przez Prokura-
turę Okręgową w Nowym Sączu, bądź też jako prze-
stępstwo oszustwa z art. 286 K.k. W statystykach
tych nie uwzględnia się kwestii związanych z rodza-
jem umów, których dotyczą prowadzone postępowa-
nia, stąd też nie jest możliwe wyselekcjonowanie ilo-
ści postępowań dotyczących tylko i wyłącznie tzw.
umów opcyjnych zawieranych przez różne podmioty
gospodarcze.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Żaczka
i Sławomira Zawiślaka
w sprawie zwolnienia z podatku od towarów
i usług SMS-ów charytatywnych (14541)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 lutego 2010 r. (znak: SPS-
-023-14541/10), przy którym przesłano interpelację
posłów na Sejm RP pana Jarosława Żaczka i pana
Sławomira Zawiślaka w sprawie zwolnienia z podat-
ku od towarów i usług SMS-ów charytatywnych,
uprzejmie informuję.
1. Zgodnie z ustawą z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm.) połączenia telekomunikacyjne, w tym polega-
jące na przesyłaniu SMS-ów, z których należności
przekazywane są na cele charytatywne, są trakto-
wane jako usługi telekomunikacyjne. Zgodnie z art. 64
tej ustawy publicznie dostępne usługi telekomuni-
kacyjne obejmujące usługę telekomunikacyjną z do-
datkowym świadczeniem to usługi o podwyższonej
opłacie.
Usługi telekomunikacyjne, w tym usługi o pod-
wyższonej opłacie polegające na wysyłaniu SMS-ów
charytatywnych, podlegają opodatkowaniu podat-
kiem od towarów i usług w wysokości 22% (art. 41
ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług).
2. Obecnie przedmiotem uzgodnień międzyresor-
towych i konsultacji społecznych jest projekt rozpo-
rządzenia ministra finansów zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie wykonania niektórych przepi-
sów ustawy o podatku od towarów i usług, w którym

przewiduje się wprowadzenie zwolnienia od podatku,
usług o podwyższonej opłacie w rozumieniu ustawy
z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.) polegających na umoż-
liwieniu wysyłania w trakcie zbiórki publicznej orga-
nizowanej w celu charytatywnym przez organizację
pożytku publicznego krótkich wiadomości teksto-
wych (SMS).
Projekt rozporządzenia jest zamieszczony w Biu-
letynie Informacji Publicznej (BIP) na stronie inter-
netowej Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl).
3. Nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi, jaka
kwota podatku trafiła w ubiegłym roku do budżetu
państwa od tzw. SMS-ów charytatywnych. W przy-
padku podatku od towarów i usług, który jest w ca-
łości zharmonizowany z przepisami Unii Europej-
skiej, w szczególności z dyrektywą Rady 2006/112/
WE, do urzędu skarbowego nie są wpłacane kwoty
podatku wykazane na fakturze, ale kwota stanowią-
ca różnicę pomiędzy podatkiem należnym i naliczo-
nym z całej działalności gospodarczej podatnika.
Sprzedawca, będąc zarejestrowanym podatnikiem
VAT, ma bowiem co do zasady prawo do odliczania
od podatku należnego od świadczonych przez siebie
usług lub sprzedanych towarów, podatku naliczonego
zapłaconego przy nabyciu towarów i usług związa-
nych z działalnością opodatkowaną. Odliczenie po-
datku zasadniczo odbywa się w każdej fazie obrotu
gospodarczego (z wyjątkiem fazy ostatniej) i powo-
duje, że podatkiem obciążana jest wartość dodana
wytworzona w danej fazie obrotu.
Podatnik tego podatku składa jedną deklarację
dotyczącą całej działalności. W deklaracji tej ujmo-
wana jest łącznie cała sprzedaż (dostawa towarów
i świadczenie usług), która jest opodatkowana daną
stawką podatku lub objęta zwolnieniem. W przypad-
ku podatników świadczących usługi telekomunika-
cyjne podawane są łączne kwoty podatku dotyczące
wszystkich wykonanych połączeń, wysłanych SMS-
-ów i ewentualnie innej sprzedaży opodatkowanej
według stawki 22%. W związku z powyższym nie jest
możliwe na podstawie informacji, do złożenia których
w urzędzie skarbowym są zobowiązani podatnicy,
określenie, jaką część kwoty wpłaconego podatku
stanowi podatek od konkretnej transakcji (w tym od
SMS-ów charytatywnych).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
759
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie ujednolicenia praktyki
w funkcjonowaniu dodatkowych godzin pracy
wynikających z nowelizacji art. 42 ustawy
Karta Nauczyciela (14543)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Jarosława Żaczka z dnia 18 lutego
2010 r. nr SPS-023-14543/10 w sprawie ujednolicenia
praktyki w funkcjonowaniu dodatkowych godzin pra-
cy wynikających z nowelizacji art. 42 ustawy Karta
Nauczyciela uprzejmie przekazuję następujące wyja-
śnienia.
Od dnia 1 września 2009 r., zgodnie z art. 42 ust. 2
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn. zm.) w ra-
mach tygodniowego, 40-godzinnego czasu pracy oraz
ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obowiązany
jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze, prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz w wymiarze określonym
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo ust. 7
ustawy,
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczny godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze dwóch
godzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach przeznaczonych w ramowych planach naucza-
nia do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem go-
dzin przeznaczonych na zwiększanie liczby godzin
obowiązkowych zajęć edukacyjnych, w wymiarze 1 go-
dziny w tygodniu,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1)
w szkole podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, są realizowane przez nauczycieli tylko
w wymiarze 1 godziny.
760
Pragnę zauważyć, iż w art. 42 zapisy ust. 1 i 2,
dotyczące tygodniowego czasu pracy nauczyciela oraz
zajęć realizowanych w ramach 40 godzin pracy, wpro-
wadziła ustawa z dnia 14 czerwca 1996 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 87, poz. 395), na
podstawie niniejszych przepisów czas pracy nauczy-
ciela zatrudnionego w pełnym wymiarze zajęć nie
mógł przekraczać 40 godzin na tydzień. W ramach
czasu pracy nauczyciel obowiązany był realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami, w wymiarze określonym w ust. 3,
2) inne czynności wynikające z zadań statuto-
wych szkoły,
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
Obecny stan prawny i zapis art. 42 ust. 2 pkt 2
dookreśla jedynie, iż nauczyciele szkół podstawowych
i gimnazjów oraz szkół ponadgimnazjalnych, w tym
specjalnych, są zobligowani do realizacji innych zajęć
i czynności wynikających z zadań statutowych szko-
ły co najmniej w wymiarze odpowiednio 2 lub 1 go-
dziny w tygodniu. Obowiązujące brzmienie ww. prze-
pisu było poprzedzone konsultacjami strony rządowej
z nauczycielskimi związkami zawodowymi, które za-
owocowały porozumieniem zawartym w protokole
z konsultacji strony rządowej z nauczycielskimi
związkami zawodowymi (SPOiW NSZZ „Solidar-
ność”, FZZ, ZNP) z dnia 21 października 2008 r.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.), godziny do dyspozycji dyrektora, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela, to zajęcia zwiększające szanse edukacyjne
uczniów przeznaczone na pracę z uczniem zdolnym
lub z uczniem mającym trudności w nauce oraz zaję-
cia rozwijające zainteresowania uczniów. Zajęcia te
powinny zatem wychodzić naprzeciw indywidualnym
potrzebom uczniów poprzez udzielanie im pomocy
w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu zdolności
lub pogłębianiu zainteresowań, a także poprzez spra-
wowanie nad nimi opieki, zależnie od potrzeb. Wspo-
magając się tymi godzinami, szkoła podstawowa
i gimnazjum może również wzbogacić ofertę świetli-
cy. Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia będą re-
alizowane w szkole w ramach godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
należy do kompetencji dyrektora szkoły. Realizacja
powyższych godzin nie jest obarczona ograniczenia-
mi przepisów w zakresie liczby uczniów uczestniczą-
cych w zajęciach, tematyki, rozłożenia w czasie oraz
formy realizacji. Godzin tych nie można jednakże
przeznaczyć na zajęcia obowiązkowe, opiekę nad
uczniami podczas ich dowozu do szkoły, doraźne za-
stępstwa oraz nauczanie indywidualne.
W myśl § 15 ust. 3 pkt 4 i ust. 4 pkt 3 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad udzielania i orga-
nizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w pu-
blicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U.
Nr 11, poz. 114), do zadań pedagoga i psychologa
szkolnego należy w szczególności między innymi or-
ganizowanie i prowadzenie różnych form pomocy
psychologiczno-pedagogicznej dla uczniów, rodziców
i nauczycieli. Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia
będą realizowane w szkole w ramach godzin, o któ-
rych mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Na-
uczyciela przez pedagoga lub psychologa szkolnego,
należy do kompetencji dyrektora szkoły.
Zgodnie z art. 42 ust. 7a pkt 2 ww. ustawy zajęcia
realizowane w wymiarze określonym w art. 42
ust. 2 pkt 2 lit. a i b są rejestrowane i rozliczane
w okresach półrocznych w dziennikach zajęć poza-
lekcyjnych. Zajęcia te powinny być rozliczane z wy-
łączeniem: ferii zimowych, ferii letnich, dni wolnych
od pracy oraz przerw w nauce określonych w rozpo-
rządzeniu ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie organizacji roku
szkolnego (Dz. U. Nr 46, poz. 432, z późn. zm.).
Na podstawie art. 42 ust. 3b ustawy Karta Na-
uczyciela nauczycielowi zatrudnionemu w niepełnym
wymiarze zajęć wymiar zajęć, o którym mowa w art. 42
ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela, w półrocznym
okresie rozliczeniowym, obniża się proporcjonalnie
do wykonywanego wymiaru zajęć.
W sytuacji usprawiedliwionej nieobecności na-
uczyciela wynikającej z niezdolności do pracy, w roku
szkolnym 2009/2010 wymiar zajęć, o którym mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczyciela,
ulegnie obniżeniu o 1 godzinę – za każdy tydzień nie-
zdolności nauczyciela do pracy, w półrocznym okresie
rozliczeniowym. Z uwagi na to, iż nauczyciela zatrud-
nionego w pełnym wymiarze zajęć obowiązuje pięcio-
dniowy tydzień pracy, za tydzień usprawiedliwionej
nieobecności z powodu niezdolności do pracy trzeba
rozumieć pięć dni roboczych. W rozliczeniu półrocz-
nym należy zatem sumować nieobecności nauczycie-
la z powodu niezdolności do pracy trwające krócej niż
tydzień i za każde pięć dni obniżać wymiar godzin,
o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
Karta Nauczyciela.
W sytuacji, gdy nauczyciel będzie nieobecny
w pracy z powodu usprawiedliwionej nieobecności
innej niż niezdolność do pracy, wymiar zajęć, o któ-
rym mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a lub b ww. usta-
wy, nie ulegnie obniżeniu.
Przepisy ustawy Karta Nauczyciela nie obligują
nauczyciela do odpracowywania zajęć, które nie od-
były się z powodu nieobecności uczniów przebywa-
jących w tym czasie np. na wycieczce szkolnej,
a nauczyciel pozostawał w gotowości do pracy. Jed-
nak jeśli nieobecności uczniów spowodowane są in-
nymi przyczynami, nauczyciel powinien zweryfiko-
wać, czy proponowana forma zajęć faktycznie wyni-
ka z potrzeb uczniów i ewentualnie dokonać stosow-
nej zmiany.

W przypadku, gdy dyrektor uznał, że zajęcia,
o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
– Karta Nauczyciela powinny być realizowane w wyż-
szym wymiarze w pierwszym półroczu, a w niższym
w drugim (lub odwrotnie), nie ma przeszkód, by na-
uczyciel większą liczbę zrealizowanych zajęć w pierw-
szym półroczu uwzględnił w rozliczeniu w drugim
półroczu (lub odwrotnie).
Jeśli nauczyciel uchyla się od wypełnienia obo-
wiązku wynikającego z art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b
Karty Nauczyciela, uchybia obowiązkowi nauczycie-
la, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, na podsta-
wie którego nauczyciel obowiązany jest rzetelnie re-
alizować zadania związane z powierzonym mu sta-
nowiskiem oraz podstawowymi funkcjami szkoły:
dydaktyczną, wychowawczą i opiekuńczą, w tym za-
dania związane z zapewnieniem bezpieczeństwa
uczniom w czasie zajęć organizowanych przez szkołę.
Przepis art. 6 ustawy Karta Nauczyciela stanowi
punkt odniesienia przede wszystkim w procesie usta-
lania oceny pracy nauczyciela.
Uchybienie obowiązkom określonym w art. 6 jest
zagrożone odpowiedzialnością dyscyplinarną, o czym
mowa w art. 75 ust. 1 ustawy. Ponadto zgodnie z art. 75
ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela za uchybienia prze-
ciwko porządkowi pracy, w rozumieniu art. 108 Ko-
deksu pracy, wymierza się nauczycielom kary po-
rządkowe zgodnie z Kodeksem pracy. Za nieprze-
strzeganie ustalonego porządku, regulaminu pracy,
przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz prze-
pisów przeciwpożarowych nauczyciel może być uka-
rany karą upomnienia lub nagany. Za nieprzestrze-
ganie przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy lub
przepisów przeciwpożarowych, opuszczenie pracy
bez usprawiedliwienia, stawienie się do pracy w sta-
nie nietrzeźwości lub spożywanie alkoholu w czasie
pracy nauczycielowi może być wymierzona kara pie-
niężna.
Po sześciu miesiącach obowiązywania znoweli-
zowanego art. 42 ust. 2 ww. ustawy można stwier-
dzić, że wprowadzenie obowiązku ewidencjonowa-
nia jednej z godzin pracy nauczyciela (poza zajęcia-
mi dydaktycznymi, wychowawczymi i opiekuńczy-
mi, prowadzonymi bezpośrednio z uczniami lub
wychowankami albo na ich rzecz, w wymiarze okre-
ślonym w art. 42 ust. 3 lub ustalonym na podstawie
art. 42 ust. 4a albo ust. 7 ustawy Karta Nauczyciela)
powoduje pewne trudności wynikające z faktu, że jest
to nowy obowiązek, obecnie na etapie wdrażania. Nie
ulega wątpliwości, że niniejsza nowelizacja wymogła
zmiany organizacyjne w szkołach, ale należy pamię-
tać, że godziny, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2
lit. a i b Karty Nauczyciela, są przeznaczone z myślą
i dla dobra uczniów.
Minister edukacji narodowej nie zamierza propo-
nować jednolitego pakietu rozwiązań, możliwości
wykorzystania przez szkoły godzin, o których mowa
w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ww. ustawy, gdyż wpro-
wadziłoby to ograniczenia dla szkół, dyrektorów i na-
uczycieli, byłoby zaprzeczeniem zindywidualizowanej
761
pomocy w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu
zdolności lub pogłębianiu zainteresowań uczniów.
Ponadto uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 33
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) ocena stanu i warunków działalności
dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej szkół, pla-
cówek i nauczycieli należy do organów sprawujących
nadzór pedagogiczny nad szkołami, natomiast w myśl
art. 34a ust. 2 pkt 2–3 ww. ustawy przestrzeganie
obowiązujących przepisów dotyczących bezpieczeń-
stwa i higieny pracy pracowników i uczniów oraz
przestrzegania przepisów dotyczących organizacji
pracy szkoły i placówki należą do kompetencji organu
prowadzącego szkołę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 26 lutego 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie zaplanowanej na 2010 r. sprzedaży
przez Ministerstwo Skarbu Państwa
pakietu większościowego Zakładów Azotowych
Puławy SA (14544)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 lutego 2010 r. (nr SPS-023-14544/10)
dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Żaczka
w sprawie zaplanowanej na 2010 r. sprzedaży przez
Ministerstwo Skarbu Państwa pakietu większościo-
wego Zakładów Azotowych Puławy SA przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z „Planem prywatyzacji na lata 2008–
–2011” przyjętym uchwałą nr 83/2008 Rady Mini-
strów z dnia 22 kwietnia 2008 r. oraz jego aktualiza-
cją przyjętą uchwałą nr 22/2009 Rady Ministrów
z dnia 10.02.2009 r. Spółka Zakłady Azotowe Puławy
SA została przeznaczona do prywatyzacji w latach
2009/2010.
W związku z powyższym Ministerstwo Skarbu
Państwa, konsekwentnie realizując koncepcję pry-
watyzacji spółek WSCh, rozpoczęło prace mające na
celu realizację ww. planu. W dniu 9 marca 2010 r.
została zawarta umowa z wybraną w trybie przetar-
gu nieograniczonego zewnętrzną firmą doradczą,
tj. konsorcjum: Bank Zachodni WBK SA, Dom Ma-
klerski BZ WBK SA. Baker & McKenzie Gruszczyński
i Wspólnicy Kancelaria Prawna sp. k., Budoserwis
Z.U.H. sp. z o.o., która sporządzi stosowne analizy
762
przedprywatyzacyjne dla Zakładów Azotowych „Pu-
ławy” SA oraz Zakładów Chemicznych Police SA.
Po zapoznaniu się z wynikami przedstawionych
przez doradcę analiz minister skarbu państwa podej-
mie ostateczną decyzję co do wyboru optymalnej
ścieżki prywatyzacji dla spółek tzw. II grupy che-
micznej. Zakończenie prywatyzacji spółek WSCh
umożliwi włączenie tych podmiotów w struktury sil-
nych grup kapitałowych, zdolnych zapewnić finanso-
wanie inwestycji.
Pozyskanie nowych źródeł finansowania zewnętrz-
nego pozwoli spółce na kontynuowanie rozbudowy
i wzmocnienie sieci dystrybucji oferowanych produk-
tów, rozwijanie technologii, co w konsekwencji dopro-
wadzi do wzmocnienia pozycji rynkowej firmy, wzro-
stu jej wartości oraz zapewni długotrwałą zdolność
do konkurowania.
Odnosząc się do obaw pana posła dotyczących
możliwości ograniczenia lub likwidacji części produk-
cji po wykupieniu większościowego pakietu akcji
przez firmę konkurencyjną, pragnę zauważyć, że
z biznesowego punktu widzenia nieracjonalnym wy-
daje się kupowanie przez inwestora branżowego m.in.
instalacji do produkcji melaminy, dającej spółce trze-
cie miejsce wśród światowych producentów, tylko
w celu ich zamknięcia i przejęcia rynku.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że w czasie pro-
wadzonych działań prywatyzacyjnych nadrzędnym
celem będzie należyte zabezpieczenie interesu Skar-
bu Państwa, zapewnienie wszechstronnego i inten-
sywnego rozwoju spółki przy pełnej przejrzystości
procedur.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie braku podręczników do nauczania
przedmiotów zawodowych
w szkołach górniczych (14548)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Marka Krząkały (SPS-023-14548/10)
w sprawie braku podręczników do nauczania przed-
miotów zawodowych w szkołach górniczych, uprzej-
mie informuję.
Minister edukacji narodowej w ramach swoich
kompetencji dopuszcza podręczniki do użytku szkol-
nego na podstawie rozporządzenia z dnia 8 czerwca
2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku w szkole
programów wychowania przedszkolnego i progra-
mów nauczania oraz dopuszczania do użytku szklo-
nego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730). Podręcz-
nik może zostać dopuszczony do użytku szkolnego po
uzyskaniu trzech pozytywnych recenzji, do wysta-
wiania których upoważnieni są rzeczoznawcy reko-
mendowani przez szkoły wyższe, instytucje naukowe,
stowarzyszenia zawodowe, samorządy gospodarcze,
inne organizacje gospodarcze, kuratorów oświaty,
ministrów właściwych dla poszczególnych zawodów
lub ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania. Właściwy dobór autorów recenzji gwarantuje
wysoką jakość podręczników dopuszczanych do użyt-
ku szkolnego.
Zainteresowanie wydawnictw publikacją nowych
podręczników szkolnych na zasadach określonych
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia
8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania do użytku
w szkole programów wychowania przedszkolnego
i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku
szklonego podręczników (Dz. U. Nr 89, poz. 730) od-
zwierciedla „Wykaz podręczników szkolnych prze-
znaczonych do kształcenia w zawodach i w profilach
kształcenia ogólnozawodowego dopuszczonych do
użytku szkolnego”. Powyższy wykaz znajduje się na
stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej w zakładce „Kształcenie zawodowe”, w podza-
kładce „Podręczniki”. Statystycznie w minionych la-
tach minister edukacji narodowej dopuszczał rocznie
ponad 30 podręczników do kształcenia zawodowego
i ogólnozawodowego.
W latach ubiegłych do Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej wpłynął zaledwie jeden wniosek o dopusz-
czenie do użytku szkolnego podręcznika do realizacji
podstawy programowej kształcenia w zawodzie gór-
niczym. Wniosek ten, złożony przez wydawnictwo
„Śląsk”, dotyczył podręcznika pt.: „Maszyny i urzą-
dzenia górnicze” autorstwa dr. Stefana Wyciszczoka,
przeznaczonego dla uczniów i słuchaczy techników
i szkół policealnych prowadzących kształcenie w za-
wodzie technik górnictwa podziemnego. Ze względu
na cztery negatywne opinie podręcznik ten nie został
dopuszczony do użytku szkolnego. W tej sytuacji wy-
dawnictwo „Śląsk” zwróciło się do ministra edukacji
narodowej z prośbą o wycofanie podręcznika z pro-
cedury dopuszczającej do użytku szkolnego i do tej
pory nie ponowiło wniosku.
Zauważyć należy, że choć mimo niżu demograficz-
nego łączna liczba uczniów (słuchaczy) uczęszczają-
cych do szkół prowadzących kształcenie techników
górnictwa podziemnego i górników eksploatacji pod-
ziemnej od kilku lat wzrasta, to liczba osób potencjal-
nie zainteresowanych zakupem podręczników nadal
może kształtować się dla większości wydawnictw po-
niżej progu opłacalności.
Zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji na rynku
podręczników do kształcenia zawodowego, minister
edukacji narodowej udziela dotacji przedmiotowych
do podręczników szkolnych przeznaczonych do kształ-
cenia zawodowego i ogólnozawodowego zgodnie

z art. 109 ust. 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) i wydanym na tej podstawie rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 14 lipca
2006 r. w sprawie stawek, szczegółowego sposobu
oraz trybu udzielania i rozliczania dotacji przedmio-
towych do podręczników szkolnych (Dz. U. Nr 137,
poz. 974, z późn. zm.). Powyższa dotacja ma charak-
ter pomocy de minimis i jest udzielana zgodnie z roz-
porządzeniem Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia
15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379
z 28.12.2006, str. 5–10). Należy podkreślić, że dotacje
przedmiotowe do podręczników szkolnych udzielane
są wyłącznie na wnioski wydawców w wysokości nie
wyższej niż przy zastosowaniu stawek, o których mowa
w przedmiotowym rozporządzeniu: przy pierwszym
wydaniu – 1900 zł do jednego arkusza wydawniczego,
przy następnym wydaniu – 1350 zł, a maksymalna
łączna kwota dotacji określana jest corocznie w usta-
wie budżetowej.
W roku 2009 minister edukacji narodowej zabez-
pieczył w budżecie państwa środki finansowe na do-
tacje przedmiotowe do podręczników szkolnych do
kształcenia zawodowego w wysokości 500 000 zł,
z czego na wnioski wydawców udzielił dofinansowa-
nia na kwotę 392 341,90 zł.
Podzielając troskę pana posła Marka Krząkały
spowodowaną brakiem podręczników do kształcenia
w zawodach górniczych, pragnę nadmienić, że pod-
ręczniki szkolne powstają wyłącznie z inicjatywy za-
interesowanych środowisk edukacyjnych. Nie należy
bowiem do kompetencji ministra edukacji narodowej
inicjowanie prac ani też zlecanie opracowania pod-
ręczników wspomagających proces kształcenia w szko-
łach działających w systemie powszechnym.
Biorąc pod uwagę powyższe, a także zważywszy
na koncentrację podziemnych zakładów górniczych
w południowych regionach kraju, w tym głównie
w województwie śląskim, warte rozważenia przez
podmioty ze Śląska jest uczestnictwo w projektach
konkursowych w ramach priorytetu IX: Rozwój wy-
kształcenia i kompetencji w regionach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013 lub
Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Śląskiego, dotyczących opracowania podręczników
do kształcenia w zawodach związanych z górnictwem
podziemnym, jak również wydruku i wyposażenia
szkół w regionie w te podręczniki.
Na bieżąco, do czasu opracowania i dopuszczenia
do użytku szkolnego podręczników, proponuję szko-
łom prowadzącym kształcenie w zawodach górni-
czych, aby zarówno nauczyciele tych szkół, jak i ucznio-
wie (słuchacze) korzystali ze specjalnie do nich adre-
sowanych pakietów edukacyjnych tzw. minipodręcz-
ników, stanowiących obudowę programową do mo-
dułowych programów nauczania w zawodach górni-
czych. Program wraz z pakietami jest dostępny na
stronie internetowej Krajowego Ośrodka Wspierania
Edukacji Zawodowej i Ustawicznej www.koweziu.
763
edu.pl/programy w zakładce programy modułowe
i pakiety edukacyjne – po zarejestrowaniu.
Dodatkowo informuję, że na stronie internetowej
Centralnego Instytutu Ochrony Pracy – Państwowe-
go Instytutu Badawczego znajdują się wykazy (w po-
dziale branżowym) aktualizowanych na bieżąco prze-
pisów z zakresu bezpieczeństwa pracy i ergonomii
wraz z komentarzami, które mogą stanowić istotną
pomoc dla nauczycieli podczas omawiania zagadnień
dotyczących bezpiecznego prowadzenia ruchu i pracy
w warunkach zagrożeń w podziemnych zakładach
górniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 4 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Domiceli Kopaczewskiej
w sprawie programu „Owoce w szkole” (14549)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Domiceli Kopaczewskiej, przeka-
zaną przy piśmie, znak SPS-023-14549/10, z dnia
18 lutego br., dotyczącą zagadnień związanych z pro-
gramem „Owoce w szkole”, niniejszym przekazuję
Panu Marszałkowi odpowiedź na przedstawione
w ww. interpelacji kwestie.
Podstawy prawne dla realizowanego w bieżącym
roku szkolnym programu „Owoce w szkole” zostały
określone w następujących uregulowaniach Unii Eu-
ropejskiej:
1) rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia
22 października 2007 r. ustanawiającym wspólną or-
ganizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe
dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporzą-
dzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz. U.
UE L 299 z 16.11.2007 r., str. 1, z późn. zm.);
2) rozporządzeniu Komisji (WE) nr 288/2009
z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiającym szczegóło-
we zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE)
nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy wspólnotowej
przeznaczonej na dostarczanie dzieciom w placów-
kach oświatowych owoców i warzyw świeżych i prze-
tworzonych oraz produktów z bananów w ramach
programu „Owoce w szkole” (Dz. U. UE L 94
z 8.04.2009 r., str. 38).
Ponadto szereg założeń określono na poziomie
krajowym w „Strategii krajowej wdrożenia w Rze-
czypospolitej Polskiej programu”Owoce w szkole”
764
w roku szkolnym 2009/2010” oraz w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie
realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań zwią-
zanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku szkol-
nym 2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059 z późn.
zm.*)).
Wśród najistotniejszych zagadnień określonych
w ww. strategii są: budżet programu, grupa docelowa
beneficjentów (dzieci), produkty kwalifikujące się do
dystrybucji oraz jego komponenty. Celem realizowa-
nego w Polsce programu „Owoce w szkole” jest sku-
teczne przeciwdziałanie następującym problemom:
— wzrastającemu udziałowi osób z nadwagą i oty-
łych wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym,
— wzrostowi zachorowań na choroby cywilizacyj-
ne spowodowanemu nieodpowiednią dietą wynikają-
cą m.in. z braku ukształtowania w młodym wieku
zdrowych nawyków żywieniowych,
— spadkowi konsumpcji owoców i warzyw w Pol-
sce, pozostającej i tak na bardzo niskim poziomie
w porównaniu ze średnią wspólnotową.
Powyższy cel powinien zostać osiągnięty po-
przez:
— trwałe ukształtowanie wśród dzieci nawyków
żywieniowych, polegających na regularnym spoży-
waniu owoców i warzyw, poprzez zwiększenie udzia-
łu tych produktów w ich codziennej diecie oraz
— podniesienie świadomości społecznej, w tym
w szczególności dzieci, w zakresie zdrowego odży-
wiania.
Budżet programu dla całego roku szkolnego 2009/
2010 określono w kwocie 12 297 066 EUR, która
w 75% pokrywana jest z budżetu wspólnotowego
(9 222 800 EUR), a w 25% z krajowego (3 074 266
EUR). Liczba dzieci objętych grupą docelową wynosi
1 076 881. Grupa docelowa obejmuje uczniów szkół
podstawowych w klasach I–III, czyli w wieku od ok. 6
do ok. 9 lat.
W strategii określono produkty kwalifikujące się
do dystrybucji, tj.: jabłka, gruszki, truskawki, mar-
chew, rzodkiewka, papryka słodka, ogórki (dystrybu-
owane tylko w I semestrze), soki owocowe, soki wa-
rzywne oraz soki owocowo-warzywne.
Podmiotami, które mogą wnioskować o pomoc, są
jednostki odpowiadające za dostarczenie do szkół
podstawowych udostępnianych dzieciom owoców
i warzyw. W myśl przepisów ww. rozporządzenia
Rady Ministrów jednostki takie przed rozpoczęciem
każdego semestru roku szkolnego 2009/2010 mogły
ubiegać się o zatwierdzenie jako wnioskodawca, przy-
znawane przez Agencję Rynku Rolnego (ARR). W tym
samym czasie szkoły podstawowe zgłaszały wolę
udziału w programie w danym semestrze. Następnie
*) Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 lutego 2010 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie realizacji przez Agencję
Rynku Rolnego zadań związanych z wdrożeniem na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym 2009/2010 (Dz. U. Nr 25, poz. 27).
ARR zamieściła na swojej stronie internetowej listę
szkół oraz listę zatwierdzonych wnioskodawców.
Opublikowanie informacji o potencjalnych uczestni-
kach programu posłużyło ułatwieniu komunikacji
pomiędzy szkołami podstawowymi a zatwierdzonymi
wnioskodawcami, jako stronami umów nieodpłatne-
go dostarczania owoców i warzyw, zawieranych
w dalszej kolejności. Po zawarciu umów, o których
mowa, wnioskodawcy przekazywali ich kopie do ARR.
Na podstawie informacji zamieszczonych w umowach
określono ogólną liczbę dzieci, które wezmą udział
w programie, oraz wskazano sposób udostępniania
owoców i warzyw w komunikacie ARR Zgodnie z ko-
munikatem ARR dotyczącym I semestru roku szkol-
nego 2009/2010 umowami objętych zostało 297 546
dzieci (ok. 28% grupy docelowej), a w drugim seme-
strze – 571 119 (ok. 53,03% grupy docelowej) dzieci.
W konsekwencji, zgodnie z przepisami § 9 ust. 1 ww.
rozporządzenia Rady Ministrów, w I semestrze ob-
wiązywał III sposób udostępniania owoców i warzyw
(4 porcje na tydzień), a w II semestrze – II sposób
udostępniania (3 porcje na tydzień). Owoce i warzy-
wa w przypadku każdego z semestrów udostępniane
są dzieciom są w ciągu 10 dowolnie wybranych tygo-
dni. Oznacza to, że w I semestrze jedno dziecko obję-
te umową otrzymało łącznie 40 porcji, a w drugim
otrzyma łącznie 30 porcji. Owoce i warzywa mają być
udostępniane dzieciom w stanie gotowym do bezpo-
średniego spożycia. Każda z porcji obejmuje składnik
owocowy oraz składnik warzywny (owoce lub sok
owocowy oraz warzywa lub sok warzywny/owocowo-
-warzywny). W I semestrze roku szkolnego 2009/2010
dostarczane warzywa, tj. marchew, ogórek i papryka,
musiały być pokrojone na części. W ramach noweli-
zacji ww. rozporządzenia Rady Ministrów zrezygno-
wano z konieczności krojenia tych warzyw w II se-
mestrze, przy zachowaniu warunku dostarczania ich
w stanie gotowym do spożycia przez dzieci.
Odnosząc się do kwestii prowadzonych prac nad
usprawnieniem funkcjonowania programu, uprzej-
mie informuję, że nowelizacja, o której mowa, poza
zniesieniem obowiązku krojenia warzyw przewiduje
także złagodzenie innych wymagań formalnych na-
kładanych na dostawców warzyw i owoców. Z kata-
logu produktów udostępnianych dzieciom usunięto
ogórki ze względu na trudności, jakich dostawcom
przysparza zachowanie świeżości tych produktów.
Ponadto zrezygnowano z rozwiązania polegającego
na określeniu konkretnej liczby porcji, które mają
zawierać dany produkt. Oznacza to, że szkoła i do-
stawca w aneksie do umowy dotyczącej II semestru
mogą dowolnie ustalić, jakie produkty objęte katalo-
giem dostaną dzieci, uwzględniając m.in. podaż tych
produktów w danym regionie. Doprecyzowano po-
nadto przepis, zgodnie z którym zarówno soki, jak
i pozostałe produkty udostępniane dzieciom nie mogą
zawierać dodatku tłuszczu, soli, cukru lub substancji
słodzących. Rozwiązania te obowiązują w II seme-
strze. Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami po-
moc na realizację programu będą mogli otrzymać

dostawcy, nawet gdy nie uda im się dostarczyć wszyst-
kich przewidzianych umową porcji owoców i warzyw,
czyli 40 w pierwszym i 30 w drugim semestrze. Ozna-
cza to, że dostawcy nie zostaną w ogóle pozbawieni
pomocy, ale dostaną ją w mniejszym wymiarze – pro-
porcjonalnie do liczby dostarczonych porcji.
Odnosząc się do kwestii grupy docelowej określo-
nej w ww. strategii, obejmującej uczniów klas naucza-
nia początkowego, tj. klasy I–III, należy podkreślić,
że wybór ten podyktowany był zasadnością zastoso-
wania rozwiązania, które w możliwie największym
stopniu przysłuży się realizacji celu programu.
Oznacza to, że określając grupę docelową, wybrano
dzieci w wieku, w którym najskuteczniej kształtują
się nawyki żywieniowe. Wyniki badań naukowych
potwierdzają fakt, iż nawyki takie najłatwiej kształ-
tują się u dzieci w wieku przedszkolnym oraz w wie-
ku, w którym dzieci zwykle uczęszczają do klas na-
uczania początkowego w szkołach podstawowych. Ze
względu na fakt, iż w Polsce nie ma obowiązku kie-
rowania dzieci do przedszkoli, w celu zapewnienia
powszechnego dostępu dzieci do programu grupą do-
celową objęto dzieci uczęszczające do szkół podstawo-
wych w wieku, w którym nadal kształtują się takie
nawyki żywieniowe (tj. 6–9 lat). Wybór najbardziej
kosztowo efektywnych rozwiązań był ponadto podyk-
towany koniecznością uwzględnienia ograniczonego
budżetu programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że terminy
wypłaty pomocy określone zostały na poziomie prze-
pisów wspólnotowych, tj. w rozporządzeniu Komisji
(WE) nr 288/2009. W art. 16 tego rozporządzenia
Komisja przewidziała, że wyjątkowo w przypadku
programu realizowanego w roku szkolnym 2009/2010
wypłata pomocy odbywa się za pośrednictwem wła-
ściwych władz w ciągu czterech miesięcy od dnia zło-
żenia prawidłowo wypełnionych wniosków o pomoc.
W kolejnych latach stosuje się krótszy termin, okre-
ślony zgodnie z art. 11 ust. 2, czyli trzy miesiące, li-
cząc od dnia złożenia prawidłowo wypełnionego waż-
nego wniosku o pomoc. Ponadto w „Strategii krajo-
wej wdrożenia w Rzeczypospolitej Polskiej progra-
mu”Owoce w szkole”w latach szkolnych 2010/2011–
–2012/2013” przewidziano możliwość przedkładania
wniosków o pomoc w odniesieniu do okresów obejmu-
jących pięć tygodni, w których owoce i warzywa udo-
stępniane są dzieciom (aktualnie wnioski takie mogą
być przedkładane po upływie dziesięciu tygodni).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
765
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie remontu drogi krajowej nr 22
na odcinku Chojnice – Czersk (14550)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke z dnia 9 lutego
2010 r., przekazaną przy piśmie przewodnim z dnia
18 lutego br. (sygnatura: SPS-023-14550/10), doty-
czącą wyremontowania drogi krajowej nr 22 na od-
cinku Chojnice – Czersk, uprzejmie przedstawiam
informacje w przedmiotowej sprawie.
W dniu 18 września 2008 r. podpisano umowę
na wykonanie dokumentacji dotyczącej przebudo-
wy i wzmocnienia ww. drogi z nawierzchni betono-
wej na asfaltową. Podstawowe parametry projek-
towanej drogi to:
— klasa techniczna: GP,
— prędkość projektowa: 80/60 km/h,
— szerokość jezdni: 2x3,5 m,
— szerokość pobocza: 2x1,5 m (+2x0,5 m opaska),
— obciążenie na oś: 115 kN.
W miejscach, w których było to możliwe, zapro-
jektowano również chodniki dla pieszych oraz ścież-
ki rowerowe.
W dniu 26 maja 2009 r. Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad (inwestor) złożyła do burmi-
strza Czerska wniosek o wydanie decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Urząd gminy zażądał opracowania
raportu o oddziaływaniu na środowisko. W chwili
obecnej Biuro Projektowe DiM sp. z o.o. na zlecenie
GDDKiA opracowuje przedmiotowy raport. Ponowne
złożenie wniosku uzupełnionego o raport przewiduje
się w I półroczu 2010 r. Zakończenie prowadzonych
prac przygotowawczych pozwoli na rozpoczęcie inwe-
stycji w chwili zapewnienia źródeł finansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
766
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Gawędy
i Wiesława Janczyka
w sprawie wystąpienia nieprawidłowości
w trakcie prowadzenia postępowania
przez Izbę Celną w Rybniku Oddział Celny
w Raciborzu oraz właściwej interpretacji
zobowiązania podatkowego wynikającego
z ustawy Ordynacja podatkowa (14552)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 lutego
2010 r., nr SPS-023-14552/10, interpelacją posłów
Adama Gawędy i Wiesława Janczyka w sprawie moż-
liwości wystąpienia nieprawidłowości w postępowa-
niach egzekucyjnych prowadzonych przez dyrektora
Izby Celnej w Katowicach wobec osób, które dokony-
wały wpłaty podatku akcyzowego za pośrednictwem
operatora pocztowego PAF punkt obsługi klienta
w Raciborzu oraz niewłaściwej interpretacji przepi-
sów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa (Dz. U z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W toku prowadzonej przez Izbę Celną w Katowi-
cach kontroli finansowej stwierdzono, że na rachunek
izby nie wpłynęły kwoty podatku akcyzowego wpła-
cone za pośrednictwem Polskiej Agencji Finansowej
Operator Pocztowy sp. z o.o. z siedzibą w Białymsto-
ku, punkt obsługi klienta nr 121 w Raciborzu. Sytu-
acja ta dotyczyła 1026 sztuk deklaracji AKC-u złożo-
nych w Oddziale Celnym w Raciborzu.
Dyrektor Izby Celnej wszczął wobec tych osób
postępowanie upominawcze, w którym wezwał do
uregulowania należności z tytułu podatku akcyzo-
wego, z jednoczesnym zagrożeniem, że w razie nie-
uregulowania należności sprawa zostanie skierowa-
na na drogę postępowania egzekucyjnego w admi-
nistracji.
Operator Pocztowy PAF sp. z o.o. jest operatorem
pocztowym w rozumieniu art. 3 pkt 14 ustawy z dnia
12 czerwca 2003 r. Prawo pocztowe, wpisanym do
rejestru operatorów pocztowych prowadzonym przez
Urząd Komunikacji Elektronicznej, a zatem jest
uprawniony do świadczenia usług pocztowych w ro-
zumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. Prawo
pocztowe, z wyłączeniem realizowania przekazów
pocztowych, które zgodnie z art. 3 pkt 15 mogą być
realizowane przez operatora publicznego.
W omawianych przypadkach przez zapłatę gotów-
kową w placówce pocztowej, gdzie nie jest istotny
moment otrzymania środków pieniężnych przez or-
gan podatkowy, a dzień dokonania wpłaty w banku,
w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub
na poczcie, nastąpiło wygaśnięcie zobowiązania po-
datkowego. Data wpłynięcia przekazywanej kwoty
do organu podatkowego nie ma znaczenia.
Zgodnie z zapisem art. 59 § 1 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) jedną z form wygaśnięcia
zobowiązania podatkowego jest zapłata.
Z kolei tryb oraz termin dokonania zapłaty podat-
ku regulują przepisy art. 60 § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa. W myśl tego przepisu za termin dokona-
nia zapłaty podatku uważa się, przy zapłacie gotów-
ką, dzień wpłacenia kwoty podatku w kasie organu
podatkowego lub na rachunek tego organu w banku,
w placówce pocztowej, w spółdzielczej kasie oszczęd-
nościowo-kredytowej albo dzień pobrania podatku
przez płatnika lub inkasenta.
Dyrektor Izby Celnej w Katowicach, stosując się
do ww. przepisów prawa, zdecydował o odstąpieniu
od podejmowania dalszych czynności wierzycielskich
i egzekucyjnych.
Ponadto w sprawach, w których wszczęte zostało
postępowanie egzekucyjne, wydane zostaną postano-
wienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego,
a wyegzekwowane kwoty zostaną zwrócone.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w wyniku
zaistniałej sytuacji dyrektor Izby Celnej w Katowi-
cach jako reprezentant Skarbu Państwa skierował
do prokuratury pismo, w którym zawarł wniosek
o naprawienie wyrządzonej szkody, celem jej zasądze-
nia przez sąd w trybie art. 46 § 1 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r.
Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, że zostaną one przyjęte przez Pana
Marszałka ze zrozumieniem i aprobatą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie przyznania świadczeń pieniężnych
dla dzieci – ofiar II wojny światowej (14554)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 18 lutego 2010 r.
dotyczące interpelacji posła Tomasza Latosa w spra-
wie przyznania świadczeń pieniężnych dla dzieci
ofiar II wojny światowej, uprzejmie informuję.
Świadczenia dla dzieci ofiar II wojny światowej
przysługują na podstawie:

1) art. 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kom-
batantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 42, poz. 371, ze zm.), dzieciom do lat
14 przebywającym w innych miejscach odosobnienia,
w których pobyt miał charakter eksterminacyjny,
a osoby tam osadzone pozostawały w dyspozycji hi-
tlerowskich władz bezpieczeństwa oraz dzieciom ode-
branym rodzicom w celu poddania eksterminacji lub
w celu przymusowego wynarodowienia;
2) art. 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świad-
czeniu pieniężnym przysługującym osobom deporto-
wanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obo-
zach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycz-
nych Republik Radzieckich (Dz. U. z 1996 r. Nr 87,
poz. 395, ze zm.), gdy dziecko zostało wywiezione
wraz z rodzicami na roboty przymusowe, jak i wtedy,
gdy wywieziona na roboty przymusowe kobieta uro-
dziła dziecko w miejscu wykonywania tych robót (wy-
rok NSA w Warszawie OSK/135/04);
3) art. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysłu-
gujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wo-
jennych (Dz. U. Nr 249, poz. 1824) dzieciom, które
doznały naruszenia sprawności organizmu w wyniku
działań wojennych oraz eksplozji niewypałów lub nie-
wybuchów pozostałych po wojnie na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej.
Jak wynika z powyższego, przeważająca część wy-
mienionych przez pana posła grup dzieci posiada pra-
wo do starania się o uprawnienia na podstawie ww.
ustaw, w tym m.in. dzieci przebywające w domach
dziecka i w rodzinach zastępczych w celu wynarodo-
wienia oraz dzieci pracujące przymusowo.
Odnosząc się natomiast do stwierdzenia zawarte-
go w interpelacji pana posła, że „to właśnie ci naj-
młodsi włożyli wiele sił w odbudowę kraju, nie rosz-
cząc sobie praw do odszkodowań”, pragnę poinformo-
wać, że prawo do świadczeń i odszkodowań dla tej
grupy osób reguluje ustawa z dnia 2 września 1994 r.
o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysłu-
gujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej
przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, ka-
mieniołomach, zakładach rud uranu i batalionach
budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622,
z późn. zm.).
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
minister pracy i polityki społecznej nie przewiduje
w najbliższym czasie podjęcia prac nad ustawą o od-
szkodowaniach dla kolejnych grup dzieci ofiar wojny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 8 marca 2010 r.
767
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie odbudowy linii kolejowej
Nowy Targ – Trstena (14562)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów, skierowaną przy piśmie (znak: SPS-023-14562/
10) z 26 lutego 2010 r. do ministra infrastruktury
pana Cezarego Grabarczyka w sprawie odbudowy li-
nii kolejowej Nowy Targ – Trstena, uprzejmie infor-
muję, iż linia ta (Nowy Targ – Podczerwone – Sucha
Hora) została oddana do użytku w 1904 r. i do zakoń-
czenia II wojny światowej wykorzystywana była
w transporcie towarowym.
W 1945 r. w wyniku wytyczenia granicy pań-
stwowej z ówczesną Czechosłowacją linia kończyła się
w miejscowości Podczerwone. Pomimo planów przy-
wrócenia kolejowego przejścia granicznego w 1965 r.
odcinek Podczerwone – Sucha Hora został zlikwido-
wany. Linia kolejowa Nowy Targ – Podczerwone
była linią drugorzędną, jednotorową, niezelektryfi-
kowaną, na której prowadzony był ruch pasażersko-
-towarowy.
Ruch pasażerski na odcinku Nowy Targ Fabryczny
– Podczerwone zawieszono w 1981 r., zaś w 1989 r. zli-
kwidowano linię na odcinku Czarny Dunajec – Podczer-
wone. Zawieszenie ruchu towarowego na całej linii na-
stąpiło w 1990 r. W roku 1991 rozebrany został odcinek
Nowy Targ Fabryczny – Czarny Dunajec, natomiast
rok później – pozostała część. Działania te wynikały
z treści zarządzenia nr 112 ministra transportu i go-
spodarki morskiej z 18 lipca 1991 r. w sprawie likwida-
cji i rozbiórki linii kolejowej Nowy Targ – Podczerwone
(Dz. U. z 16 sierpnia 1991 r. Nr 6, poz. 27).
Zgodnie z ww. zarządzeniem grunty po byłej linii
kolejowej zostały protokolarnie przekazane samo-
rządowi lokalnemu i aktualnie ich większość jest
w jego posiadaniu. Pozostała część stanowi wła-
sność prywatną, m.in. na terenie byłej stacji w Ro-
goźniku Podhalańskim znajduje się centrum han-
dlowe. Ze względu na fakt, iż grunty te przestały
stanowić teren kolejowy, odbudowa linii byłaby de
facto budową nowej linii kolejowej z konsekwencja-
mi w postaci konieczności wykupów, wywłaszczeń
i częściowej zmiany lokalizacji wynikającej z aktu-
alnego stanu prawnego.
Odpowiadając bezpośrednio na zadane przez pa-
nią poseł pytania, jestem w obowiązku przekazać, co
następuje.
1. Odtworzenie linii i wznowienie ruchu kolejowe-
go pomiędzy Nowym Targiem Podczerwonym, Suchą
Horą a Trsteną wymagałoby uregulowania stanu
prawnego gruntów, wybudowania nowej linii kolejo-
768
wej o długości ok. 22 km (do granicy państwa) wraz
z całą niezbędną infrastrukturą kolejową oraz odbu-
dowania w dużo trudniejszych warunkach tereno-
wych linii po stronie słowackiej. Wiązać się to będzie
z bardzo wysokimi nakładami inwestycyjnymi przy
jednoczesnym utrzymaniu lokalnego znaczenia przed-
miotowej linii dla przewozów wyłącznie o charakte-
rze turystycznym. Takie działania nie leżą chwilowo
w możliwościach resortu infrastruktury.
2. Ministerstwo Infrastruktury z dużym zainte-
resowaniem odnosi się do wszelkich propozycji, które
dotyczą podniesienia rangi transportu kolejowego
w Polsce, poprawy stanu infrastruktury kolejowej,
rozwoju oraz utrzymania połączeń kolejowych.
Wspieramy również zamierzenia mające zapewnić
rozwój i rozbudowę sieci kolejowej. Dotyczy to także
ww. inicjatywy. Jednakże z uwagi na zaangażowa-
nie w realizację zadań ujętych w Programie Opera-
cyjnym „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, niepozostawiające marginesu finansowego
na inne zadania, nie jesteśmy w stanie współfinan-
sować obecnie wszystkich inicjatyw inwestycyjnych
w transporcie kolejowym w ramach i tak okrojonego
budżetu.
Temat odbudowy linii kolejowej Nowy Targ – Trste-
na przewija się od dłuższego czasu na różnego rodza-
ju spotkaniach i konferencjach ze stroną słowacką.
Istniejące uwarunkowania terenowe nie pozwalają
na budowę odpowiednich dróg kołowych, dlatego li-
nia kolejowa w tym regionie poprawiłaby możliwości
jego zaopatrzenia.
Połączenie to brane jest także pod uwagę w wielu
analizach i studiach wykonalności związanych z po-
prawą układu komunikacyjnego w rejonie Podhala.
Sprawę jego odbudowy porusza między innymi
opracowane w 2009 r. na zlecenie Zarządu Dróg Wo-
jewódzkich w Krakowie „Studium lokalizacyjno-
-funkcjonalno-ruchowego rozwoju podhalańsko-ta-
trzańskiego układu komunikacyjnego, ze szczegól-
nym uwzględnieniem dostępności miasta Zakopane”
uwzględniające w analizowanym modelu ruchu ko-
nieczność zorganizowania zbiorowej komunikacji
również w oparciu o transport szynowy. Odtworzenie
połączenia, które nigdy nie miało i mięć nie będzie
znaczenia strategicznego, pozwoliłoby jednakże na
likwidację wąskiego gardła, jakim jest sieć górskich
dróg kołowych, bez możliwości ich rozbudowy ze
względu na konieczność wyburzeń ogromnej ilości
budynków stanowiących wielowiekowe siedliska
ludzkie, na co nie ma przyzwolenia społecznego.
Nie mogąc zadeklarować bezpośredniego wspar-
cia finansowego, którego ciężar musi wziąć na sie-
bie samorząd lokalny, Ministerstwo Infrastruktu-
ry deklaruje ze swojej strony wolę współpracy
z samorządami oraz pomoc ze strony PKP PLK SA
w postaci doradztwa w realizacji przedmiotowego
zamierzenia.
3. Odnośnie do kwestii marnotrawienia majątku
publicznego Ministerstwo Infrastruktury, popierając
stanowisko państwa posłów odnośnie do możliwości
częściowego wykorzystania istniejących nasypów
w przypadku odbudowy linii, pragnie przypomnieć,
iż nasypy te stanowią w większości własność samo-
rządu lokalnego, w związku z czym wyłącznie od
decyzji tego samorządu zależy sposób ich wykorzy-
stania do odbudowy połączenia kolejowego Nowy
Targ – Trstena.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przywrócenia transmisji
obrad Sejmu na antenie telewizji publicznej
(14567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldemara Andzela w sprawie
przywrócenia transmisji obrad Sejmu na antenie te-
lewizji publicznej (sygn. SPS-023-14567/10) uprzej-
mie przekazuję stosowne informacje uzyskane od
prezesa Telewizji Polskiej SA.
Prezes Telewizji Polskiej SA pan Romuald Orzeł
poinformował, iż transmisje obrad Sejmu RP zostały
przeniesione z TVP2 do TVP Info w 2002 r. O ile
w 2002 r. zasięg programu regionalnego sięgał 77%
ludności kraju, to obecnie dociera do 94% ludności kra-
ju, co czyni go de facto programem ogólnopolskim.
Zgodnie z informacją otrzymaną od pana prezesa
TVP Info jest kanałem informacyjno-regionalnym,
którego ramówka oparta jest na stałych modułach
programowych. Podstawowym jej elementem są ser-
wisy Info nadawane w regularnych odstępach czasu:
co pół godziny – pełne wydanie i o pełnej godzinie
– wydanie skrócone.
Pan prezes poinformował, iż, aby pozostawić ten
układ programu, niezbędne było dokonanie pewnych
zmian w sposobie relacjonowania prac parlamentar-
nych, które umożliwiają zachowanie przyjętych mo-
dułów emisji serwisów Info. Zdaniem pana prezesa nie
wpływa to na merytoryczną rzetelność i jakość prze-
kazu, a jedynie umożliwia widzom TVP zarówno ob-
serwowanie obrad Sejmu, jak i dostęp do ważnych in-
formacji z kraju, Europy i świata. Ponadto pan prezes
podkreślił, iż w obecnej sytuacji finansowej Telewizji
Polskiej SA, wobec spadku wpływów z abonamentu,
Telewizja Polska SA nie może pozwolić sobie na utra-
tę pasm reklamowych wokół serwisów Info i nadawać
transmisje sejmowe w sposób nieprzerwany.

Pan prezes dodał, iż w celu jak najlepszego wy-
wiązywania się ustawowych powinności dotyczą-
cych umożliwienia naczelnym organom państwo-
wym bezpośredniej prezentacji i wyjaśniania poli-
tyki państwa, Telewizja Polska SA podjęła decyzję
o uruchomieniu specjalnego kanału TVP Parla-
ment. Pan Prezes poinformował, iż obecnie trwa
procedura uzyskania koncesji na rozpowszechnia-
nie tego programu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531)
nadawcy radiowi i telewizyjni, w tym nadawcy pu-
bliczni, kształtują program samodzielnie, a także
ponoszą za niego odpowiedzialność. Nałożenie na
nadawcę obowiązku lub zakazu rozpowszechniania
określonej audycji lub przekazu może nastąpić wy-
łącznie na podstawie ustawy. Minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego nie ma uprawnienia do ingero-
wania w decyzje Zarządu Telewizji Polskiej SA doty-
czące kształtu programów rozpowszechnianych przez
tę spółkę.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie refundacji leków rekombinowanych
(14568)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Waldemara Andzela, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 26 lutego 2010 r. (SPS-023-14568/10), w spra-
wie refundacji leków rekombinowanych w zapobiega-
niu krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym rozporządze-
nie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
programów zdrowotnych (Dz. U. Nr 5, poz. 29) w pro-
gramie terapeutycznym „Zapobieganie krwawieniom
u dzieci z hemofilią A i B (ICD-10 D 66, D 67)”,
w ramach pierwotnej profilaktyki krwawień nowo
zdiagnozowanych dzieci z ciężką postacią hemofilii
A i B wcześniej nieleczonych czynnikami osoczopo-
chodnymi (ludzkimi), substancjami finansowanymi
769
ze środków publicznych są koncentraty rekombinowa-
nych czynników krzepnięcia odpowiednio czynnika
VIII lub czynnika IX minimum drugiej generacji.
Kształt powyższego programu terapeutycznego
powstał w oparciu o liczne konsultacje z Narodowym
Funduszem Zdrowia i Narodowym Centrum Krwi.
Należy podkreślić, iż na mocy ww. rozporządzenia
wprowadzono po raz pierwszy nowoczesne i innowa-
cyjne rekombinowane czynniki krzepnięcia w lecze-
niu hemofilii A i B. Stanowi to odzwierciedlenie po-
lityki lekowej Ministerstwa Zdrowia, mającej na celu
sukcesywne zwiększanie dostępu pacjentów do inno-
wacyjnych i bezpiecznych terapii lekowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie nowelizacji ustawy
o izbach rolniczych (14585)
Odpowiadając na interpelację posła pana Marka
Rząsy w sprawie nowelizacji ustawy o izbach rolni-
czych, przekazaną przy piśmie SPS-023-14585/10
z dnia 26 lutego 2010 r., uprzejmie informuję, że pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o izbach rolniczych
został opracowany przez Zarząd Krajowej Rady Izb
Rolniczych. W dniu 10 września 2009 r. prezes Kra-
jowej Rady Izb Rolniczych przesłał projekt noweliza-
cji ustawy o izbach rolniczych przewodniczącym klu-
bów parlamentarnych Polskiego Stronnictwa Ludo-
wego oraz Platformy Obywatelskiej z prośbą o popar-
cie i złożenie na ręce marszałka Sejmu jako projektu
poselskiego ustawy.
Z informacji przekazanej przez Krajową Radę Izb
Rolniczych wynika, że proponowane zmiany do przed-
miotowej ustawy dotyczą m.in.: członkostwa w izbach
rolniczych; możliwości prowadzenia działalności go-
spodarczej przez izby rolnicze oraz przedłużenia do
6 lat kadencji walnego zgromadzenia. Krajowa Rada
Izb Rolniczych poinformowała również, że obecnie
poseł pan Piotr Walkowski zabiega o uzyskanie wśród
posłów wymaganej liczby podpisów pod projektem
ww. ustawy.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
770
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie świadczeń pieniężnych dla rodziców
i opiekunów dzieci niepełnosprawnych (14603)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 lutego 2010 r. dotyczące interpelacji poseł
Krystyny Łybackiej w sprawie świadczeń pieniężnych
dla rodziców i opiekunów dzieci niepełnosprawnych,
uprzejmie informuję.
Minister pracy i polityki społecznej podejmuje
szereg działań mających na celu wsparcie rodzin
wychowujących dzieci niepełnosprawne. Dotyczy to
zarówno rozpoznawania problemów środowisk ro-
dzin wychowujących dzieci niepełnosprawne, prze-
prowadzania odpowiednich analiz statystyczno-fi-
nansowych, jak i przygotowywania projektów zmian
legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w wyniku której, bez utraty przez rodzica
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko nie-
pełnosprawne może przebywać do 5 dni w tygodniu
w placówce zapewniającej całodobowe utrzymanie
i korzystać w niej z odpowiednich usług edukacyj-
nych i rehabilitacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której (w związku z wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego; obok dotychczas uprawnionych do
tego świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycz-
nego (osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która
wystąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świad-
czenia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej; ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia
niepełnosprawności; do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (dotychczas 420 zł) kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały
również kwoty zasiłku rodzinnego i wynoszą: 68 zł
na dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (do-
tychczas: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia (dotych-
czas: 64 zł), 98 zł na dziecko w wieku powyżej 18.
roku życia do ukończenia 24. roku życia (dotych-
czas: 68 zł);
— zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kryterium do-
chodowego przy ubieganiu się o świadczenie pielę-
gnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny;
oznacza to również nabycie, bez kryterium dochodo-
wego, prawa do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
przede wszystkim podwyższanie wysokości świad-
czeń rodzinnych adresowanych do tych rodzin, w tym,
– w pierwszej kolejności – wysokości świadczenia pie-
lęgnacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie pojazdów mechanicznych typu quad
(14607)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-14607/10 z dnia 26 lutego 2010 r.
przekazujące interpelację posła Marka Cebuli w spra-
wie pojazdów mechanicznych typu quad, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Obecnie pojazdy czterokołowe, tzw. quady, podle-
gają rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogo-
wego jako pojazdy rodzaju „samochodowe inne” na
podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.). Resort infrastruktury podzie-
la jednak pogląd, że zachodzi konieczność bardziej
precyzyjnego unormowania statusu prawnego tzw.
quadów. W chwili obecnej prowadzone są prace nad
nowymi przepisami, które będą kompleksowo regu-
lować poruszone kwestie. Projekt nowej ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu drogowego przewidu-
je wprowadzenie do ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym, art. 2, regulacji rozróż-
niających dwie nowe kategorie pojazdów, odnoszące
się do wym. pojazdów:

1) czterokołowiec – pojazd samochodowy prze-
znaczony do przewozu osób lub ładunków, z wyłącze-
niem samochodu osobowego, ciężarowego i motocy-
kla, którego masa własna nie przekracza:
— w przypadku przewozu rzeczy 550 kg;
— w przypadku przewozu osób 400 kg;
2) czterokołowiec lekki – czterokołowiec, którego
masa własna nie przekracza 350 kg i którego kon-
strukcja ogranicza prędkość jazdy do 45 km/h.
Odpowiadając na pytanie o przepisy regulujące
bezpieczeństwo użytkowników quadów, informuję, że
w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa na dro-
gach w projekcie wym. ustawy o dopuszczeniu pojaz-
dów do ruchu drogowego wyszczególniono m.in. wy-
magania techniczne, jakie te pojazdy muszą spełnić,
i określono terminy okresowych badań technicznych.
Należy także wskazać, że w dniu 9 lutego br. Rada
Ministrów przyjęła nowy projekt ustawy o kierują-
cych pojazdami, która wprowadzi do ustawy Prawo
o ruchu drogowym obowiązek używania przez kieru-
jących czterokołowcami, quadami, kasków ochron-
nych odpowiadających właściwym warunkom tech-
nicznym. Projekt ten w najbliższym czasie zostanie
skierowany do Sejmu
Odnośnie do pytania dotyczącego obowiązku
ubezpieczenia OC quadów uprzejmie informuję, że
resort infrastruktury nie jest właściwy do udzielenia
odpowiedzi w tym zakresie.
Wobec powyższego informuję, że przedmiotowa
interpelacja została przesłana do ministra finansów
z prośbą o udzielenie odpowiedzi w zakresie pytania
dotyczącego obowiązku ubezpieczenia quadów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłaty unijnych dotacji (14613)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-14613/10) z dnia 26 lutego 2010 r.
w związku z interpelacją posła na Sejm RP pani
Anny Sobeckiej w sprawie wpływu braku umowy
między Ministerstwem Gospodarki a Polską Agencją
Rozwoju Przedsiębiorczości na wypłaty unijnych do-
tacji, przedstawiam następujące stanowisko.
Uprzejmie informuję, że Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości realizuje zadanie instytucji wdra-
771
żającej (w tym dokonuje wypłat dofinansowania na
rzecz beneficjentów) na podstawie umowy nr I/MG-
-PARP/2007 z dnia 3 stycznia 2008 r. w sprawie sys-
temu realizacji Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” na lata 2007–2013, z późn. zm. Z uwa-
gi na wejście w życie od dnia 1 stycznia 2010 r. usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
oraz rozporządzenia ministra finansów z dnia 17 grud-
nia 2009 r. w sprawie płatności w ramach programów
finansowanych z udziałem środków europejskich
oraz przekazywania informacji dotyczących tych
płatności, zaistniała potrzeba zawarcia aneksu nr 2,
który wprowadzał zapisy dostosowujące ww. umowę
do nowych aktów prawnych. W dniu 10 lutego 2010 r.
zawarty został ww. aneks nr 2, a także umowa dota-
cji celowej nr IV/6/15012/200/10/1/DFE, pomiędzy
ministrem gospodarki a Polską Agencją Rozwoju
Przedsiębiorczości.
Podpisanie ww. aneksu nr 2 i umowy dotacji celo-
wej nie było możliwe bez wcześniejszego podpisania
aneksu nr 2 pomiędzy ministrem rozwoju regional-
nego a ministrem gospodarki do porozumienia
w sprawie systemu realizacji Programu Operacyjne-
go „Innowacyjna gospodarka” na lata 2007–2013 za-
wartego w dniu 8 maja 2007 r. Aneks nr 2 z mini-
strem rozwoju regionalnego został zawarty dopiero
w dniu 9 lutego 2010 r.
Jednocześnie informuję, iż od dnia 10 lutego 2010 r.
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości dokonu-
je wypłat dofinansowania zarówno w części współfi-
nansowania w formie dotacji celowej, jak również
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
poprzez składanie zleceń płatności do Banku Gospo-
darstwa Krajowego. Wobec powyższego aktualnie
środki finansowe przekazywane są beneficjentom na
bieżąco.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie braku możliwości odliczenia
1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego na druku PIT-40 (14618)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r., nr SPS-
-023-14618/10, interpelację poseł pani Joanny Fabi-
siak w sprawie braku możliwości przekazywania 1%
772
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego
przez osoby rozliczające się za pośrednictwem praco-
dawców z uwagi na to, iż formularz PIT-40 nie za-
wiera stosownych rubryk, uprzejmie informuję.
Podstawę prawną, zasady oraz tryb zasilania kont
organizacji pożytku publicznego środkami pochodzą-
cymi z 1% podatku od dochodów osób fizycznych re-
gulują przepisy rangi ustawowej. Wzory mające za-
stosowanie do rozliczenia dochodów uzyskanych
w 2009 r. (w tym PIT-40) zgodne są z obowiązujący-
mi unormowaniami zawartymi w ustawie z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) oraz w ustawie dnia 20 listopada 1998 r. o zry-
czałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).
Należy zauważyć, iż instytucja „jednego procen-
ta” w polskim systemie podatkowym powstała przy
założeniu, iż będą mogli z niej korzystać podatnicy
podatku dochodowego od osób fizycznych, którzy sa-
modzielnie składają zeznanie podatkowe. Początko-
wo dotyczyło to wyłącznie osób składających zezna-
nie PIT-28, PIT-36 i PIT-37, natomiast obecnie
z możliwości tej mogą również korzystać osoby, które
uzyskały w roku podatkowym dochody podlegające
wykazaniu w zeznaniu PIT-36L (przedsiębiorcy ob-
liczający podatek według jednolitej 19% stawki po-
datku), PIT-38 (inwestorzy giełdowi) oraz PIT-39
(podatnicy zbywający nieruchomości nabyte lub wy-
budowane po dniu 31 grudnia 2008 r.).
W konsekwencji podatnik, który chciałby zadecy-
dować o 1% podatku od swoich dochodów musi samo-
dzielnie złożyć zeznanie podatkowe. Jednocześnie
brak możliwości przekazania 1% podatku na podsta-
wie PIT-40 nie może być utożsamiany z pozbawie-
niem tej grupy podatników prawa do wspierania
działalności charytatywnej. Należy bowiem zauwa-
żyć, iż w przypadku pracowników roczne obliczenie
podatku na formularzu PIT-40 dokonywane jest na
prośbę (wniosek) podatnika, a nie z urzędu. To po-
datnik, poprzez złożenie płatnikowi specjalnego
oświadczenia (PIT-12), wnioskuje o rozliczenie jego
dochodów przez zakład pracy, rezygnując tym samym
z możliwości skorzystania z wszelkiego rodzaju ulg
podatkowych, rozliczenia dochodów wspólnie z mał-
żonkiem albo w sposób przewidziany dla osób samot-
nie wychowujących dzieci, jak również rezygnując
z przekazywania 1% podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego. W tym przypadku mamy zatem
do czynienia z suwerenną decyzją podatnika, gdyż
wyłącznie od jego działań zależy, czy 1% podatku na-
leżnego obliczonego od jego dochodów zasili konto
wybranej organizacji pożytku publicznego.
Przepisy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych nie wprowadzają w tym zakresie żadnych ogra-
niczeń. W konsekwencji wystarczy, że podatnik, któ-
ry chciałby podzielić się 1% podatku od swoich docho-
dów, nie będzie wnioskował o dokonanie rocznego
obliczenia podatku przez płatnika i sam złoży zezna-
nie podatkowe w urzędzie skarbowym, podobnie jak
czyni to znacząca większość podatników (za 2007 r.
z możliwości rozliczenia swoich dochodów za pośred-
nictwem zakładów pracy skorzystało jedynie 493 009
podatników, co stanowi niespełna 2% ogółu, odpo-
wiednio za 2008 r. – 441 068 podatników, tj. 1,78%
ogółu). Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
8 września 2009 r. do Sejmu RP wpłynął rządowy
projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz ustawy Ordynacja
podatkowa, druk sejmowy nr 2306. Projekt ten za-
kładał znowelizowanie przepisów dotyczących spo-
rządzania PIT-40 w taki sposób, aby między innymi
– począwszy od rozliczenia dochodów uzyskanych od
1 stycznia 2009 r. – umożliwić wskazywanie w tym
formularzu organizacji pożytku publicznego, na rzecz
której miałby być przekazany 1% podatku. Do pro-
jektu rządowego podczas prac parlamentarnych zo-
stał złożony wniosek mniejszości, który zakładał
przesunięcie o rok wejścia w życie proponowanych
regulacji. Zgodnie z tym wnioskiem ustawa miałaby
zastosowanie do uzyskanych dochodów, poniesionych
strat, począwszy od 1 stycznia 2010 r.
W dniu 25 września 2009 r. Sejm przyjął ustawę
w tym kształcie. Zgodnie z regulaminem Sejmu usta-
wa została przekazana do Senatu. W dniu 22 paź-
dziernika 2009 r. Senat podjął uchwałę o jej odrzuce-
niu. Analizując przepisy powyższej ustawy, Senat
stanął bowiem na stanowisku, iż zawarte w niej roz-
wiązania stanowią nadmierne obciążenie dla płatni-
ków podatku obowiązanych do sporządzenia roczne-
go obliczenia podatku. W chwili obecnej uchwała
Senatu czeka na rozpatrzenie przez Sejm RP; w dniu
17 listopada 2009 r. została przyjęta przez sejmową
Komisję Finansów Publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanu zatrudnienia i wynagradzania
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
oraz jednostkach podległych w 2009 r. (14623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Krzysztofa Putry
przekazaną pismem, sygn. SPS-023-14623/10, w spra-
wie stanu zatrudnienia i wynagradzania w Minister-
stwie Sportu i Turystyki oraz jednostkach podległych
w 2009 r. uprzejmie informuję, co następuje.

Ad 1. Jakie były faktyczne oszczędności w resorcie
sportu i turystyki wynikające z przywołanego planu
oszczędnościowego?
Na skutek wprowadzonych oszczędności wydatki
na zadania w obszarze kultury fizycznej i sportu oraz
turystyki, określone w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057), wyniosły: część 25: Kultura fizycz-
na i sport – 270 298 tys. zł (wydatki zmniejszono
o kwotę 41 732 tys. zł), część 40: Turystyka – 44 037
tys. zł (wydatki zmniejszono o kwotę 5238 tys. zł).
Oszczędności wprowadzono w dziale kultury fi-
zycznej i sportu na poziomie 40 210 tys. zł m.in.
w zakresie: dofinansowania zadań w obszarze sportu
powszechnego zlecanych stowarzyszeniom działają-
cym w sferze kultury fizycznej i sportu, finansowania
realizacji zadań w obszarze sportu kwalifikowanego
zlecanych polskim związkom sportowym, finansowa-
nia Centralnego Ośrodka Sportu, wypłat nagród dla
sportowców, trenerów i działaczy oraz w zakresie
opracowania koncepcji systemu informacji sportowej
i opracowania warunków technicznych budowy
obiektów sportowych, a także koordynacji przygoto-
wań do Euro 2012.
Ograniczeniu uległy również wydatki w dziale:
administracja publiczna w wysokości 1522 tys. zł
i objęły wydatki rzeczowe związane z funkcjonowa-
niem urzędu, a mianowicie: zakup materiałów biu-
rowych i wyposażenia, opłaty z tytułu korzystania
z usług telefonii komórkowej i stacjonarnej, opłaty
czynszowe. Zmniejszono środki zaplanowane na po-
dróże służbowe krajowe i zagraniczne, a także ogra-
niczono wydatki majątkowe.
Ponadto ograniczone zostały wydatki na zadania
w zakresie turystyki w kwocie 4919 tys. zł, a miano-
wicie na zadania związane z upowszechnianiem tu-
rystyki oraz zmniejszeniu uległa dotacja podmiotowa
dla Polskiej Organizacji Turystycznej na realizację
zadań statutowych, ograniczono również pozostałe
zadania realizowane przez resort w zakresie turysty-
ki. Wprowadzono również oszczędności w wydatkach
na administrację publiczną związaną z funkcjonowa-
niem urzędu w kwocie 319 tys. zł.
Oszczędności w wydatkach majątkowych wpro-
wadzono w dziale: kultura fizyczna i sport i dotyczy-
ły dotacji celowej dla Centralnego Ośrodka Sportu na
zadania inwestycyjne i zakupy inwestycyjne. Dotację
celową zmniejszono o kwotę 281 tys. zł do wysokości
2531 tys. zł.
Ad 2. Czy kierownictwo resortu było objęte pla-
nem oszczędnościowym, a jeżeli tak, to w jakim za-
kresie?
Kierownictwo resortu zostało objęte planem oszczęd-
nościowym w zakresie wynagrodzeń. Działania
w tym zakresie są ustalane przez Kancelarię Preze-
sa Rady Ministrów.
Ad 3. Jakie było średnie wynagrodzenie kierow-
nictwa resortu na koniec 2009 r.?
773
Średnie wynagrodzenie kierownictwa resortu
na koniec 2009 r. kształtowało się w następujący
sposób:
Część 25: Kultura fizyczna i sport – średnia kwo-
ta wynagrodzenia brutto wyniosła 13 638 zł.
Część 40: Turystyka – średnia kwota wynagro-
dzenia brutto wyniosła 10993 zł.
Ad 4. O ile etatów zostało ograniczone zatrudnie-
nie w resorcie i podległych jednostkach w 2009 r.?
W związku z powierzonymi do realizacji nowymi
zadaniami oraz kontynuacją zadań rozpoczętych
m.in.:
— programu „Moje boisko – Orlik 2012” zakłada-
jącego budowę ogólnodostępnych, bezpłatnych kom-
pleksów boisk sportowych wraz z szatniami i zaple-
czem w każdej gminie na terenie całego kraju,
– inicjowanie, koordynowanie i prowadzenie dzia-
łań niezbędnych do przygotowania, organizacji oraz
promocji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012TM,
— realizacja działań w obszarze kultury fizycznej,
sportu i turystyki związanych z członkostwem Polski
w Unii Europejskiej oraz działań przygotowujących
do sprawowania prezydencji Polski w Radzie UE
w 2011 r.,
zatrudnienie w Ministerstwie Sportu i Turystyki
w 2009 r. w porównaniu z rokiem 2008 nie zostało
ograniczone.
W Centralnym Ośrodku Sportu w 2009 r. ze
względu na uruchomienie nowych obiektów sporto-
wych, takich jak: tor lodowy w Zakopanem, skocznia
Wisła Malinka i kompleks „Skalite” w Szczyrku, tra-
sy biegowe wraz ze strzelnicą na Kubalonce, rozsze-
rzenie działalności centrum rehabilitacyjno-leczni-
czego w Spale, nie było możliwości zmniejszenia za-
trudnienia.
Również w Instytucie Sportu nie zostało ograni-
czone zatrudnienie w 2009 r. Związane to było z za-
pisanym w „Strategii rozwoju sportu w Polsce do
roku 2015” zadaniem przeznaczonym do realizacji
przez Instytut Sportu, tj. utworzenie Państwowego
Instytutu Badawczego Sportu, oraz rozszerzeniem
programu walki z dopingiem w sporcie.
Polska Organizacja Turystyczna w połowie 2009 r.
podpisała umowę z Ministerstwem Gospodarki na
realizację projektu „Promujemy Polskę razem” finan-
sowanego w ramach Działania 6.3: Promocja tury-
stycznych walorów Polski PO IG jako beneficjent
systemowy przedmiotowego projektu w okresie od
01.01.2007 r. do 31.12.2012 r. W związku z powyż-
szym poziom zatrudnienia w Polskiej Organizacji
Turystycznej zwiększył się o 7,5 etatu w ramach re-
alizacji zadań finansowanych ze środków unijnych,
natomiast w ramach realizacji zadań statutowych
zmniejszył się o 1 etat.
Ad 5. Ilu pracowników było zatrudnionych w re-
sorcie i podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
Na koniec 2009 r. stan zatrudnienia w Minister-
stwie Sportu i Turystyki oraz w jednostkach organi-
zacyjnych podległych ministrowi sportu i turystyki
774
lub przez niego nadzorowanych przedstawiał się na-
stępująco:
— w Ministerstwie Sportu i Turystyki zatrudnio-
ne były 203 osoby,
— w Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie
zatrudnionych było 6 osób,
— w Centralnym Ośrodku Sportu zatrudnione
były 643 osoby,
— w Instytucie Sportu zatrudnione były 62
osoby,
— w Polskiej Organizacji Turystycznej zatrudnio-
nych było 98 osób, w tym 30 osób zatrudnionych
w ramach zadań realizowanych ze środków unijnych,
natomiast 68 osób zatrudnionych na realizację zadań
statutowych.
Ad 6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resor-
cie i w podległych jednostkach na koniec 2009 r.?
Na koniec 2009 r. średnie wynagrodzenie mie-
sięczne brutto w Ministerstwie Sportu i Turystyki
oraz w jednostkach organizacyjnych podległych mi-
nistrowi sportu i turystyki lub przez niego nadzoro-
wanych przedstawia się następująco:
— w Ministerstwie Sportu i Turystyki średnie wy-
nagrodzenie w ramach cz. 25: Kultura fizyczna i sport
wyniosło 4036 zł, w części 40: Turystyka – 4007 zł,
— w Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie
średnie wynagrodzenie wyniosło 3972 zł,
— w Centralnym Ośrodku Sportu średnie wyna-
grodzenie kształtowało się w wysokości 3158 zł,
— w Instytucie Sportu średnie wynagrodzenie
wyniosło 4268 zł,
— w Polskiej Organizacji Turystycznej średnie wy-
nagrodzenie kształtowało się na poziomie 7050 zł.
Powyższe kwoty zawierają wynagrodzenie zasad-
nicze, nagrody jubileuszowe oraz dodatkowe wyna-
grodzenie roczne.
Ad 7 i 8. Ile osób liczy gabinet polityczny? Jakie
było średnie wynagrodzenie w gabinecie politycznym
na koniec 2009 r.?
W gabinecie politycznym na koniec 2009 r. za-
trudnione były 4 osoby. Obecnie w gabinecie politycz-
nym zatrudnione są również 4 osoby.
Średnie wynagrodzenie w gabinecie politycznym
wniosło 5855 zł. brutto.
Ad 9. W jakiej średniej wysokości pracownicy
otrzymali nagrody roczne?
Średnia wysokość nagród rocznych dla pracowni-
ków Ministerstwa Sportu i Turystyki wyniosła 3759 zł.
brutto.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 12 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie świadczenia pielęgnacyjnego
przysługującego rodzicom i opiekunom
dzieci niepełnosprawnych w różnym wieku
(14642)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 lutego 2010 r. dotyczące interpelacji posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała w sprawie świadcze-
nia pielęgnacyjnego przysługującego rodzicom i opie-
kunom dzieci niepełnosprawnych w różnym wieku,
uprzejmie informuję.
Nie jest planowane zrównanie wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy
opłacania z budżetu państwa składek na ubezpiecze-
nie emerytalne i rentowe za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne, z wysokością minimalne-
go wynagrodzenia za pracę. Świadczenie pielęgna-
cyjne nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale świad-
czeniem socjalnym. Świadczenie pielęgnacyjne nie
jest, tak jak najniższe wynagrodzenie, pomniejszane
o podatek od dochodów osobistych ani o obowiązkowe
składki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, nie
jest też pośrednio uzależnione od sytuacji na rynku
pracy.
Tym niemniej, mając świadomość, że aktualna
wielkość wsparcia materialnego dla rodzin, w tym
rodzin z osobami niepełnosprawnymi, jest niewy-
starczająca, planuje się, że jeśli tylko sytuacja finan-
sowa państwa na to pozwoli, kierunkiem dalszych
działań służących zwiększeniu wsparcia material-
nego dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi bę-
dzie przede wszystkim podwyższanie wysokości
świadczeń rodzinnych adresowanych do tych rodzin,
w tym – w pierwszej kolejności – wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego.
Należy również podkreślić, że minister pracy
i polityki społecznej podejmuje szereg działań mają-
cych na celu wsparcie rodzin wychowujących dzieci
niepełnosprawne. Dotyczy to zarówno rozpoznawa-
nia problemów środowisk rodzin wychowujących
dzieci niepełnosprawne, przeprowadzania odpowied-
nich analiz statystyczno-finansowych, jak i przygo-
towywania projektów zmian legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w wyniku której bez utraty przez rodzica
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego dziecko nie-
pełnosprawne może przebywać do 5 dni w tygodniu
w placówce zapewniającej całodobowe utrzymanie
i korzystać w niej z odpowiednich usług edukacyj-
nych i rehabilitacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana art. 17
ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, w wyniku

której (w związku z wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia pielęgna-
cyjnego. Obok dotychczas uprawnionych do tego
świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycznego
(osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która wy-
stąpiła do sądu o jego przysposobienie), do świadcze-
nia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej. Ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia
niepełnosprawności. Do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (uprzednio 420 zł) kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały rów-
nież kwoty zasiłku rodzinnego i wynoszą: 68 zł na
dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (dotych-
czas: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia (dotychczas: 64 zł),
98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do
ukończenia 24. roku życia (dotychczas: 68 zł);
— zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kryterium do-
chodowego przy ubieganiu się o świadczenie pielę-
gnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny.
Oznacza to również nabycie, bez kryterium dochodo-
wego, prawa do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie nieprzyznania prawa
do urlopu ojcowskiego żołnierzom zawodowym
(14648)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy
775
posłów w sprawie nieprzyznania prawa do urlopu oj-
cowskiego żołnierzom zawodowym (SPS-023-14648/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Tryb pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz
prawa i obowiązki żołnierzy zawodowych określa
ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojsko-
wej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141,
poz. 892, ze zm.). Natomiast przepisy ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.) mają zastosowanie do żołnie-
rzy zawodowych wyłącznie w sytuacjach wyraźnego
odesłania do stosowania określonych postanowień
tego aktu prawnego przez ustawę normującą proble-
matykę pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Żołnierzom zawodowym, zgodnie z postanowie-
niami art. 65 ust. 1 i art. 65a ustawy o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych, w związku z urodze-
niem się dziecka przysługuje urlop macierzyński
i urlop wychowawczy na zasadach określonych w prze-
pisach Kodeksu pracy.
W świetle powyższego należy przyjąć, że żołnie-
rzom zawodowym nie przysługuje, wprowadzony od
dnia 1 stycznia 2010 r. ustawą z dnia 6 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654), określony
w art. 1823 Kodeksu pracy, urlop ojcowski. Urlop oj-
cowski jest bowiem instytucją prawną odrębną od
urlopu macierzyńskiego, o czym świadczy zawarcie
regulacji dotyczącej tej kwestii w oddzielnej jednost-
ce redakcyjnej Kodeksu pracy. Ustawa o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych nie odsyła w zakresie
tego urlopu do stosowania postanowień Kodeksu pra-
cy ani też nie reguluje tej kwestii i tym samym brak
jest prawnych podstaw do twierdzenia, że żołnierzom
zawodowym oprócz urlopu macierzyńskiego przysłu-
guje również urlop ojcowski.
Niemniej jednak należy wskazać, że żołnierzom
zawodowym przysługują inne uprawnienia o zbliżo-
nym charakterze, które nie przysługują pracowni-
kom na podstawie Kodeksu pracy i jego przepisów
wykonawczych.
Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia mini-
stra obrony narodowej z dnia 30 grudnia 2009 r.
w sprawie urlopów żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 2, poz. 9) żołnierzowi zawodowemu
w razie urodzenia się dziecka udziela się urlopu oko-
licznościowego w wymiarze od trzech do pięciu dni
roboczych, tzn. korzystniejszego niż przysługujące
w takiej sytuacji pracownikom dwudniowe zwolnie-
nie od pracy, udzielane na postawie § 15 pkt 1 rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania
nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom
zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281, ze zm.).
Ponadto, w myśl art. 62 ust. 11 ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierz zawodowy
może otrzymać zwolnienie od zajęć służbowych w ra-
zie konieczności sprawowania osobistej opieki nad
najbliższym członkiem rodziny, nieprzekraczające
776
łącznie pięćdziesięciu dni roboczych w roku kalenda-
rzowym. Regulacja ta dotyczy wszystkich żołnierzy
zawodowych bez względu na płeć. Ponadto, w myśl
art. 62 ust. 12 wspomnianej ustawy, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach żołnierzowi zawodowe-
mu, który wykorzystał zwolnienie od zajęć służbo-
wych w związku z koniecznością sprawowania opieki
nad najbliższym członkiem rodziny, w tym również
dzieckiem, oraz nadal opiekę tę musi osobiście spra-
wować, może być udzielony urlop okolicznościowy
w wymiarze do dziesięciu miesięcy. Tryb udzielania
tego urlopu określa wspomniane rozporządzenie mi-
nistra obrony narodowej w sprawie urlopów żołnierzy
zawodowych.
Należy również podkreślić, że fundamentalną za-
sadą pełnienia zawodowej służby wojskowej jest peł-
na dyspozycyjność żołnierzy. Specyfika ich służby nie
uzasadnia stosowania wobec nich wszystkich upraw-
nień pracowniczych, co jest zbieżne z rozwiązaniami
obowiązującymi w innych armiach państw członkow-
skich Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zasad przyznawania prawa
do świadczeń pielęgnacyjnych, w przypadku
gdy opieki wymaga osoba pozostająca
w związku małżeńskim (14650)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 26 lutego 2010 r. dotyczące interpelacji posła
Dariusza Seligi i grupy posłów (SPS-023-14650/10)
w sprawie zasad przyznawania prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego, w przypadku gdy opieki wymaga
osoba pozostająca w związku małżeńskim, uprzejmie
informuję:
Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 2 litera a) ustawy
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.)
świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje m.in.
w sytuacji, gdy osoba wymagająca opieki pozostaje
w związku małżeńskim.
Świadczenie pielęgnacyjne adresowane jest przede
wszystkim do rodziców sprawujących opiekę nad nie-
pełnosprawnymi dziećmi, również pełnoletnimi.
Świadczy o tym sposób określenia przez ustawodaw-
cę zakresu podmiotowego prawa do świadczenia pie-
lęgnacyjnego od samego początku obowiązywania
ustawy o świadczeniach rodzinnych, tj. od 1 maja
2004 r. Z dniem 2 stycznia 2009 r. na skutek wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2008 r.,
sygn. akt P 27/07 (Dz. U. Nr 138, poz. 872), orzeka-
jącym o niezgodności z Konstytucją RP art. 17 ust. 1
ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie,
w jakim uniemożliwiał nabycie prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego innym niż rodzice osobom obciążo-
nym obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wy-
magającej opieki, rozszerzeniu uległ katalog osób,
którym przysługuje prawo do świadczenia pielęgna-
cyjnego na wszystkie osoby zobowiązane do alimen-
tacji wobec osoby wymagającej opieki. Jednakże rów-
nież aktualne brzmienie art. 17 ust. 1 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przemawia za tym, że to rodzi-
ce niepełnosprawnych dzieci są głównym adresatem
świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej. Zgodnie ze
wskazanym przepisem prawo do świadczenia pielę-
gnacyjnego przysługuje:
1) matce albo ojcu lub
2) innym osobom, na których zgodnie z przepisa-
mi ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny
i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.) ciąży
obowiązek alimentacyjny,
3) opiekunowi faktycznemu dziecka, tj. osobie fak-
tycznie opiekującej się dzieckiem, która wystąpiła
z wnioskiem do sądu rodzinnego o przysposobienie
dziecka.
Celem ustawodawcy nie było wprowadzenie nie-
ograniczonego dostępu do świadczenia pielęgnacyj-
nego dla wszystkich osób sprawujących opiekę nad
osobami niepełnosprawnymi. Zakres pomocy pań-
stwa dla rodzin osób niepełnosprawnych jest uza-
leżniony od ograniczonych możliwości finansowych
państwa. Od 1 stycznia 2010 r. zostało zniesione
kryterium dochodowe przy ustalaniu prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego, co powoduje wzrost
liczby osób korzystających z tego świadczenia i w związ-
ku z tym znaczne zwiększenie wydatków z budżetu
państwa przeznaczonych na realizację świadczeń
opiekuńczych.
Ze względu na kondycję finansów państwa nie jest
planowane w najbliższym czasie kolejne rozszerzenie
kręgu osób, które mogą ubiegać się o świadczenie
pielęgnacyjne, w szczególności Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej nie prowadzi prac zmierzających
do zniesienia ograniczenia polegającego na braku
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w przypadku,
gdy osoba wymagająca opieki pozostaje w związku
małżeńskim.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w przepisach
dotyczących realizacji misji publicznej
przez TVP SA (14656)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
skierowaną przez posła Wojciecha Kossakowskiego
do ministra infrastruktury interpelację nr SPS-023-
-14656/10 w sprawie wprowadzenia zmian w przepi-
sach dotyczących realizacji misji publicznej przez
TVP SA uprzejmie informuję, że interpelację tę prze-
słałem do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go, w gestii którego pozostaje ewentualna zmiana
przepisów ustawy o radiofonii i telewizji, jak i ustawy
o opłatach abonamentowych.
Jednocześnie, mając na uwadze, iż w jednym
z pytań zawartych w interpelacji pan poseł pyta też
o możliwości skuteczniejszego egzekwowania przez
Pocztę Polską SA opłaty abonamentowej, a nadzór
nad realizacją obowiązku pobierania przez Pocztę
Polską SA opłat abonamentowych w myśl art. 7
ust. 2 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach
abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728, z późn.
zm.) należy do ministra właściwego do spraw łączno-
ści, poniżej udzielam odpowiedzi na to pytanie.
Odnosząc się do kwestii egzekwowania opłat abo-
namentowych, pragnę poinformować, iż Poczta Pol-
ska, która zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach
abonamentowych sprawuje kontrolę obowiązku reje-
stracji odbiorników rtv oraz obowiązku uiszczania
opłaty abonamentowej, napotyka poważne trudności
w jego realizacji. Wynikają one z prawa, jakie gwa-
rantuje obywatelom art. 50 Konstytucji RP, który
zapewnia nienaruszalność mieszkania i stanowi, że
przeszukanie mieszkania, pomieszczenia lub pojazdu
może nastąpić jedynie w przypadkach określonych
w odrębnej ustawie i w sposób w niej określony. Usta-
wa o opłatach abonamentowych, jakkolwiek w art. 7
ust. 1 upoważnia operatora publicznego do prowadze-
nia kontroli, to nie określa, w jaki sposób ma być ona
przeprowadzana. Taki stan prawny powoduje, że pra-
cownicy Poczty Polskiej upoważnieni zgodnie z prze-
pisami ustawy o opłatach abonamentowych do wy-
konywania czynności kontrolnych nie są wpuszczani
do mieszkań i innych lokali, co uniemożliwia skutecz-
ne przeprowadzenie kontroli. Podobna sytuacja jest
w przypadku osób prawnych. O ile kontroler może
bez problemu dokonać kontroli w lokalach użytecz-
ności publicznej (sklepy, zakłady usługowe, bibliote-
ki, hotele itp.), to przeprowadzenie kontroli w biurach
firm, zamkniętych zakładach produkcyjnych itp.,
gdzie kontrola musi być wcześniej zapowiedziana, nie
przynosi efektu, ponieważ taka osoba prawna (wła-
777
ściciel firmy czy jej dyrektor) może nie wyrazić zgody
na kontrolę lub wcześniej ukryć niezarejestrowane
odbiorniki rtv.
Poczta Polska ma też ograniczone możliwości
w egzekwowaniu zaległych opłat abonamentu rtv
oraz dodatkowych opłat karnych naliczanych z tytu-
łu stwierdzonego w trakcie kontroli używania nieza-
rejestrowanych odbiorników rtv. Wprawdzie art. 7
ust. 3 ustawy stanowi, że do opłat abonamentowych
oraz opłaty nałożonej w drodze decyzji administra-
cyjnej za używanie niezarejestrowanego odbiornika
rtv stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji w zakresie egzekucji obowiąz-
ków o charakterze pieniężnym, to de facto Poczta
Polska nie może egzekwować należności w tym try-
bie. Wnioski Poczty Polskiej w tej sprawie są oddala-
ne przez urzędy skarbowe, które wskazują, iż ustawa
o opłatach abonamentowych nie daje wystarczającej
delegacji do egzekucji tych należności w trybie prze-
pisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w ad-
ministracji. W związku z tym, zgodnie z propozycją
ministra kultury i dziedzictwa narodowego, Zarząd
Poczty Polskiej SA podjął decyzję, o skierowaniu ty-
tułów egzekucyjnych dotyczących zaległych opłat do
właściwych urzędów skarbowych i w przypadku od-
mowy przez nich egzekucji odwoła się do wyższej in-
stancji, tj. izby skarbowej, a następnie w przypadku
decyzji odmownej wniesie sprawę do wojewódzkiego
sądu administracyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie ważności walnych zgromadzeń
w spółdzielniach mieszkaniowych (14668)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r.,
znak: SPS-023-14668/10, interpelację pana posła
Stanisława Steca z dnia 17 lutego br. w sprawie waż-
ności walnych zgromadzeń w spółdzielniach miesz-
kaniowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Stosownie do art. 83 ust. 8 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) walne zgro-
madzenie jest ważne niezależnie od liczby obecnych
na nim członków. Przepis ten co do zasady eliminuje
778
pojęcie kworum, niemniej jednak nie należy go czy-
tać w oderwaniu od pozostałych ustępów artykułu,
w szczególności art. 83 ust. 9 ustawy stanowiącego,
że uchwałę uważa się za podjętą, jeżeli była poddana
pod głosowanie wszystkich części walnego zgroma-
dzenia, a za uchwałą opowiedziała się wymagana
w ustawie lub statucie większość ogólnej liczby człon-
ków uczestniczących w walnym zgromadzeniu. Jed-
nakże w sprawach likwidacji spółdzielni, przeznacze-
nia majątku pozostałego po zaspokojeniu zobowiązań
likwidowanej spółdzielni, zbycia nieruchomości, zby-
cia zakładu lub innej wyodrębnionej jednostki orga-
nizacyjnej do podjęcia uchwały konieczne jest, aby
w posiedzeniach wszystkich części walnego zgroma-
dzenia, na których uchwała była poddana pod głoso-
wanie, uczestniczyła łącznie co najmniej połowa ogól-
nej liczby uprawnionych do głosowania, chyba, że
statut stanowi inaczej.
Analiza powołanych przepisów prowadzi wpraw-
dzie do wniosku, że obecność jednego członka jest
wystarczająca dla ważności walnego zgromadzenia,
jednak nie jest niewystarczająca dla przeprowadze-
nia aktu głosowania nad zamieszczonymi w porząd-
ku obrad projektami uchwał, w związku z czym nie
znajduję uzasadnienia dla przygotowania projektu
zmiany w niniejszym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zmniejszenia dotacji na rehabilitację
osób niepełnosprawnych (14676)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
26 lutego 2010 r., znak: SPS-023-14676/10, interpela-
cję pana posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie
zmniejszenia dotacji na rehabilitację osób niepełno-
sprawnych, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zmniejszenie wysokości środków PFRON przeka-
zywanych wg algorytmu samorządom powiatowym
dotyczy wszystkich powiatów w Polsce i wynika
z konieczności przeznaczenia zdecydowanie więk-
szych środków na obligatoryjne zadanie z zakresu
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, ja-
kim jest dofinansowanie do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych.
Od 1 stycznia 2009 r., w związku z wprowadzoną
przez ustawę z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1652) zmianą definicji najniższego wy-
nagrodzenia, wskaźnik ten, uwzględniany przy na-
liczaniu dofinansowania do wynagrodzeń pracowni-
ków niepełnosprawnych, wzrósł o prawie 30%. Ponad-
to grupa pracowników, których zatrudnianie upraw-
nia pracodawcę do otrzymywania dofinansowania do
wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, zo-
stała rozszerzona o osoby posiadające uprawnienia
emerytalne. PFRON musi również zapewnić środki
na finansowanie dodatkowych kosztów zatrudniania
pracowników niepełnosprawnych, o których zwrot
mogą ubiegać się zakłady pracy chronionej.
Pragnę podkreślić, że liczba pracowników niepeł-
nosprawnych zarejestrowanych w systemie SODiR
znacznie wzrosła, co pociągnęło za sobą wzrost wy-
datków PFRON na dofinansowanie do wynagrodzeń
(wg danych PFRON – stan na dzień 12.02.2010 r.
– liczba zatrudnionych osób niepełnosprawnych u pra-
codawców objętych dofinansowaniem do wynagrodzeń
była w grudniu 2009 r. w stosunku do grudnia 2008 r.
wyższa o ponad 37 tys. osób, tj. o ok. 18%).
Środki PFRON musiały także zostać zabezpieczo-
ne na realizację zadania ustawowego dotyczącego
zlecania realizacji zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych funda-
cjom oraz organizacjom pozarządowym, mających
charakter ogólnopolski lub ponadregionalny.
Należy podkreślić, że PFRON obowiązany jest
do zapewnienia przede wszystkim środków finanso-
wych na realizację tytułów obligatoryjnych, do któ-
rych należy realizacja uprawnień pracodawców za-
trudniających osoby niepełnosprawne. Taką kate-
gorię wydatków stanowią także środki przekazywa-
ne algorytmem samorządom na finansowanie uczest-
nictwa osób niepełnosprawnych w warsztatach te-
rapii zajęciowej czy też działania zakładów aktyw-
ności zawodowej.
Przedstawione powyżej okoliczności spowodowały
realne zmniejszenie kwot przekazanych do samorzą-
dów. Porównując plan finansowy PFRON określony
ustawą budżetową państwa na lata 2008 i 2010
w pozycji przelewy redystrybucyjne, należy wskazać,
że w 2010 r. nastąpiło w stosunku do 2008 r. obniże-
nie wysokości środków dla samorządów powiatowych
o kwotę 208 644 000 zł, tj. o 25% (w stosunku do
2009 r. ta kwota jest niższa o ok. 6%).
Pragnę pokreślić, że Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej ze zrozumieniem przyjmuje zaniepoko-
jenie jednostek samorządu terytorialnego zmniejsze-
niem wysokości środków PFRON przypadających wg
algorytmu na realizację zadań ustawowych w 2010 r.
Należy jednak zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne
wymagające wsparcia są przede wszystkim pełno-
prawnymi mieszkańcami województw i powiatów,
a środki przekazywane przez PFRON są formą dofi-
nansowania realizacji przez samorządy zadania wła-

snego polegającego na wspieraniu ich niepełnospraw-
nych mieszkańców. Ponadto pragnę zauważyć, że
decyzję o przeznaczeniu środków PFRON na okre-
ślone zadania podejmuje w formie uchwały rada po-
wiatu – art. 35a ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) – która dokonując określonych
rozstrzygnięć, powinna uwzględniać zapisy powiato-
wego programu działań na rzecz osób niepełnospraw-
nych, jak i aktualne, zidentyfikowane potrzeby nie-
pełnosprawnych mieszkańców powiatu.
Odnosząc się do pytania dotyczącego ułatwienia
osobom niepełnosprawnym dostosowanie infrastruk-
tury do ich potrzeb, uprzejmie wyjaśniam, że w pol-
skim ustawodawstwie istnieją rozwiązania prawne
dotyczące obowiązku uwzględniania potrzeb osób
niepełnosprawnych jako warunku koniecznego przy
projektowaniu i budowie nowych obiektów. Zgodnie
z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) obiekt budowlany wraz ze związanymi
z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod
uwagę przewidywany okres użytkowania, projekto-
wać i budować w sposób określony w przepisach,
w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasa-
dami wiedzy technicznej, zapewniając niezbędne wa-
runki do korzystania z obiektów użyteczności pu-
blicznej i mieszkaniowego budownictwa wielorodzin-
nego przez osoby niepełnosprawne, w szczególności
poruszające się na wózkach inwalidzkich. Jak wyni-
ka z obecnego stanu faktycznego, problemem pozo-
staje kwestia przestrzegania ww. przepisów przez
wykonawców inwestycji, ich egzekwowanie oraz tem-
po dokonujących się w tym obszarze zmian.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wielo-
krotnie zgłaszało uwagi dotyczące zmian w obowią-
zujących przepisach prawa budowlanego w celu
ochrony praw osób niepełnosprawnych. W ocenie re-
sortu pracy i polityki społecznej przepisy prawa bu-
dowlanego, odnoszące się do zapewnienia w obiek-
tach budowlanych odpowiednich warunków do ko-
rzystania przez osoby niepełnosprawne, powinny
dotyczyć również uwzględnienia tych potrzeb pod-
czas przeprowadzania remontów. Wprowadzenie ta-
kich zmian ma na celu umożliwienie stopniowego
zwiększania dostępności obiektów budowlanych po-
przez dostosowanie obiektów przebudowywanych
i remontowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych
(likwidację barier architektonicznych).
Jednocześnie pragnę wyraźnie podkreślić, że ce-
lem działań rządu jest walka z wykluczeniem spo-
łecznym osób niepełnosprawnych poprzez tworzenie
warunków umożliwiających im pełne uczestnictwo
w życiu społecznym.
W związku z powyższym Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej zgłosiło uwagi m.in. do projektu
rozporządzenia ministra infrastruktury w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
obiekty budowlane metra i ich usytuowanie dotyczą-
779
ce konieczności dostosowania wszelkich urządzeń
i obiektów budowlanych metra do zróżnicowanych
potrzeb osób niepełnosprawnych, w szczególności
w zakresie oznakowania w wizualne i dotykowe zna-
ki ostrzegawcze.
Ponadto pragnę poinformować, że w dniu 2 grud-
nia 2008 r. organizacje działające na rzecz osób nie-
pełnosprawnych przekazały panu Donaldowi Tusko-
wi, prezesowi Rady Ministrów, projekt ustawy o wy-
równywaniu szans osób z niepełnosprawnością bę-
dący wynikiem ich pracy. Projekt ten zawiera wiele
idei, które należy wdrożyć w życie w celu zapobiega-
nia izolacji społecznej, wykluczenia i dyskryminacji
osób ze względu na ich niepełnosprawność.
W związku z powyższym podjęto intensywne pra-
ce nad przygotowaniem rządowego projektu założeń
do projektu ustawy o wyrównywaniu szans osób nie-
pełnosprawnych w tym zakresie. Projekt ten będzie
oparty, zgodnie z zapowiedziami, na rozwiązaniach
wypracowanych przez środowisko związane z osoba-
mi niepełnosprawnymi i stanowi odpowiedź na po-
stulaty tej grupy obywateli.
Celem projektu założeń projektu ustawy o wyrów-
nywaniu (…) jest stworzenie instrumentów praw-
nych i organizacyjnych mających na celu umożliwie-
nie wszystkim osobom, bez względu na ich niepełno-
sprawność, równego dostępu do wszystkich obszarów
życia publicznego, wprowadzenie rozwiązań regulu-
jących kwestie zakazu dyskryminacji osób niepełno-
sprawnych oraz ich funkcjonowania w obszarach ży-
cia publicznego.
Projektowane przepisy mają na celu przede wszyst-
kim zwiększenie dostępu osób niepełnosprawnych do
podstawowych obszarów funkcjonowania społeczne-
go (budynków użyteczności publicznej i mieszkalnic-
twa zbiorowego, usług transportowych, handlu i usług,
działalności kulturalnej, sportowej i turystycznej,
innych usług publicznych), uwzględnienie problema-
tyki niepełnosprawności w kształceniu, określenie
zasad dotyczących sankcji w przypadku ewentualne-
go uchylania się przez podmioty zobowiązane od obo-
wiązku ustawowego dostosowania budynków, trans-
portu do potrzeb osób niepełnosprawnych oraz okre-
ślenie zasad dotyczących odpowiedzialności odszko-
dowawczej z tytułu braku możliwości pełnego reali-
zowania czynności społecznych przez osoby niepeł-
nosprawne.
Obok prac nad projektem założeń do projektu
ustawy o wyrównywaniu (…) w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej trwają prace nad projektem za-
łożeń do projektu ustawy o języku migowym i innych
środkach wspierania komunikowania się.
Z uwagi na fakt, że osoby głuche, głuchoniewido-
me, niesłyszące, niedosłyszące i słabosłyszące do-
świadczają ograniczeń w komunikowaniu się, które
mogą być zniwelowane przez zapewnienie odpowied-
niego wsparcia mającego na celu wyrównanie szans
tych osób w życiu społecznym i w zakresie osobistego
rozwoju, konieczna jest ustawowa regulacja w zakre-
sie uprawnień wszystkich osób wymagających wspar-
780
cia w komunikowaniu się, bez względu na to, jaki
sposób komunikowania uznają one za najbardziej im
odpowiadający.
Zgodnie z projektowanymi rozwiązaniami wybór
metody komunikowania się osoby głuchej, głuchonie-
widomej, niesłyszącej, niedosłyszącej i słabosłyszącej
jest jej niezbywalnym prawem. W przypadku osoby
niepełnoletniej o jej sposobie komunikowania się po-
winni decydować wyłącznie jej opiekunowie prawni
(rodzice) oraz ta osoba.
Oznacza to konieczność zapewnienia realnej możli-
wości egzekwowania swoich uprawnień osobom posłu-
gującym się polskim językiem migowym (PJM), syste-
mem językowo-migowym (SJM), sposobami komuni-
kowania się osób głucho-niewidomych (SKOGN) lub
innymi środkami wspierania komunikowania się.
Taka możliwość może być zapewniona jedynie
przez ustawowe zagwarantowanie:
1) właściwej obsługi z użyciem PJM, SJM i SKOGN,
a także innych środków komunikowania się w kontak-
tach obywateli z instytucjami publicznymi,
2) wykorzystania nowoczesnych środków komuni-
kowania się tam, gdzie do załatwiania spraw obywa-
tele słyszący korzystają z połączeń telefonicznych,
3) kształcenia w zakresie języka migowego i in-
nych sposobów komunikowania się stosowanych
przez osoby głuchoniewidome,
4) ułatwienia dostępu do informacji w przekazie
telewizyjnym i radiowym oraz zapewnienia innych
środków wspierania komunikowania się.
Nowe przepisy mają na celu sprecyzowanie wy-
magań wobec instytucji publicznych w kwestii dosto-
sowania usług do potrzeb osób z niepełnosprawno-
ścią narządu słuchu, co ma wspierać te osoby w ich
integracji zawodowej i społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anity Błochowiak
w sprawie rozporządzenia ministra finansów
z dnia 28 listopada 2008 r. umożliwiającego
zaliczenie gazet lokalnych, które ukazują się
dwa razy w tygodniu, do grupy pism
specjalistycznych w rozumieniu przepisów
wykonawczych do ustawy o podatku
od towarów i usług (14679)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 26 lutego 2010 r., nr SPS-023-
-14679/10, przy którym została przekazana interpe-
lacja pani poseł Anity Błochowiak dotycząca możli-
wości zmiany § 9 ust. 3 rozporządzenia ministra fi-
nansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wyko-
nania niektórych przepisów ustawy o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336) w celu
umożliwienia zaliczenia do czasopism specjalistycz-
nych gazet lokalnych, które wydawane są dwa razy
w tygodniu, oraz upoważnieniem ministra finansów
do udzielenia odpowiedzi w tej sprawie uprzejmie in-
formuję.
Stosowanie stawki podatku od towarów i usług
w wysokości 0% na czasopisma specjalistyczne jest
wynikiem uzyskanej przez Polskę derogacji w tym
zakresie.
Derogacja ta zawarta została w art. 128 ust. 1
dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1,
z późn. zm.). Jest ona co do zasady przedłużeniem
derogacji stosowanej od 2004 r.
Obecnie kryteria dla uznania czasopisma za cza-
sopismo specjalistyczne zawarte są w § 39 ust. 2 roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 24 grudnia
2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224,
poz. 1799) i są analogiczne do wypracowanych kry-
teriów w tym zakresie obowiązujących od dnia 1 maja
2004 r., które wcześniej zapisane były w ustawie
o podatku od towarów i usług. Kryteria te były głę-
boko analizowane, a ich przyjęcie odbywało się
w aspekcie pogłębionej dyskusji w parlamencie. W efek-
cie przyjęte kryteria są swoistym kompromisem cech,
które powinno posiadać czasopismo specjalistyczne.
Zawsze bowiem można postawić pytanie, czy kon-
kretne kryterium nie powinno być bardziej lub mniej
restrykcyjne. Pytanie takie dotyczyć może również
częstotliwości ukazywania się pisma. Wychodząc jed-
nak z założenia, że stosowana preferencja musi mieć
charakter wyjątkowy a nie powszechny, uznano, że
ukazywanie się czasopisma raz w tygodniu jest wła-
ściwym rozwiązaniem.
Wypracowana definicja czasopisma specjalistycz-
nego w prawie polskim została zaakceptowana przez
Komisję Europejską.
Dokonywanie obecnie zmian w jednym z kryte-
riów mogłoby na nowo otworzyć dyskusję nie tylko
w odniesieniu do tego kryterium, lecz również
w zakresie pozostałych, wypracowanych w wyniku
negocjacji, na podstawie których Komisja Europej-
ska zaakceptowała obowiązującą w obecnym kształ-
cie derogację.
Dodatkowo należy podkreślić, że wypracowane
kryteria dotyczą rozwiązania o charakterze prefe-
rencyjnym i brak jest przesłanek do rozszerzania tej
preferencji, w szczególności, że rozwiązanie to ma
charakter czasowy i w świetle przepisów ww. dyrek-
tywy 2006/112/WE możliwość jego stosowania wy-
gasa z dniem 31 grudnia 2010 r.

Mając powyższe na uwadze, informuję, iż zapro-
ponowany przez panią poseł postulat dokonania
zmiany w definicji czasopism specjalistycznych nie
jest możliwy do uwzględnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
oraz grupy posłów
w sprawie zasad obniżania czynszu dzierżawy
przez Agencję Nieruchomości Rolnych (14685)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Krzysztofa Brejzy oraz grupy posłów
z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie zasad obniżania
czynszu dzierżawnego przez Agencję Nieruchomości
Rolnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 700 Kodeksu cywilnego, jeżeli
wskutek okoliczności, za które dzierżawca odpowie-
dzialności nie ponosi i które nie dotyczą jego osoby,
zwykły przychód z przedmiotu dzierżawy uległ znacz-
nemu zmniejszeniu, dzierżawca może żądać obniże-
nia czynszu przypadającego za dany okres gospodar-
czy. Stosownie do powyższego przepisu do okoliczno-
ści uzasadniających roszczenie o obniżenie czynszu
należą zdarzenia, za które dzierżawca nie ponosi od-
powiedzialności i które nie dotyczą jego osoby. Są to
przede wszystkim zdarzenia wynikające z negatyw-
nego działania sił przyrody, na które dzierżawca przy
dołożeniu należytej staranności nie mógł mieć wpły-
wu, takie jak: huragan, gradobicie, pożar, albo któ-
rym nie mógł w żaden sposób zapobiec, np. powódź,
susza, wymarznięcie. Powyższe zjawiska przyrodni-
cze mają zasięg regionalny, a fakt ich wystąpienia
może być potwierdzony np. przez urząd gminy. Zgod-
nie z zasadami stosowanymi przez Agencję Nierucho-
mości Rolnych obniżenie czynszu dzierżawnego za
rok gospodarczy może przysługiwać dzierżawcy, je-
żeli powierzchnia upraw, na której wystąpiły straty,
stanowi co najmniej 5% użytków rolnych, a straty te
wyrażają się w spadku plonów większym niż 15%
(w odniesieniu do danej uprawy) w porównaniu do
średnich plonów z lat poprzednich.
W odniesieniu natomiast do produkcji zwierzęcej,
gdzie zmienność produkcji w niewielkim stopniu za-
leży od czynników zewnętrznych, za znaczne zmniej-
szenie zwykłego przychodu należy uznać sytuację,
781
gdy straty w inwentarzu produkcyjnym przekroczą
5% i zostały spowodowane chorobami zwalczanymi
w ramach odpowiedniego programu na poziomie
wspólnotowym, krajowym albo regionalnym. Straty
w inwentarzu stanowią podstawę do obniżenia usta-
lonego czynszu od budynków i budowli, w których
nastąpiły te straty. Czynsz dzierżawny za budynki,
budowle i urządzenia może być również obniżony
w związku z czasowym zaprzestaniem wykorzysty-
wania obiektu, z powodu zniszczeń powstałych na
skutek np. pożaru, trąby powietrznej, huraganu.
Przy rozpatrywaniu wniosków o obniżenie czyn-
szu agencja ustala poziom plonów uzyskanych z przed-
miotu dzierżawy na podstawie dokumentacji z gospo-
darstwa. Jeśli dzierżawcy nie prowadzą takiej doku-
mentacji, posługuje się wówczas danymi z urzędu
gminy albo ośrodka doradztwa rolniczego. Jeśli wy-
mienione podmioty nie posiadają takich informacji,
do porównań mogą być przyjmowane przedłożone
przez organizacje i związki dzierżawców informacje
o poziomie plonów z gospodarstw z danego terenu,
dzierżawionych przez członków tych organizacji i związ-
ków, prowadzących sprawozdawczość. Przy ocenie,
czy istotnie zwykły przychód uległ znacznemu
zmniejszeniu, bierze się pod uwagę również okolicz-
ności, które mogą mieć wpływ na wyrównanie nor-
malnych przychodów z dzierżawy, jak np. odszkodo-
wania czy dotacje. Łączna suma pomocy, jaką otrzy-
ma dzierżawca w postaci odszkodowania i obniżenia
czynszu dzierżawnego, w związku z wystąpieniem
niekorzystnych zjawisk przyrodniczych, nie może
przekroczyć 100% poniesionych strat. Obniżenie
czynszu dzierżawnego na podstawie art. 700 K.c.
może nastąpić wyłącznie na uzasadniony i udoku-
mentowany wniosek kontrahenta. Wniosek dzierżaw-
cy o udzielenie pomocy powinien być złożony w for-
mie pisemnej oraz powinien być złożony w terminie
umożliwiającym jego rozpatrzenie przed terminem
płatności drugiej raty czynszu.
Pragnę zauważyć, iż pomoc udzielana dzierżaw-
com na powyższych zasadach, w myśl przepisów
Wspólnoty Europejskiej, stanowi pomoc publiczną
w rolnictwie i podlega ograniczeniom kwotowym
w ramach pomocy de minimis w rolnictwie. Zgodnie
z zasadą de minimis w rolnictwie łączna pomoc pań-
stwa udzielona jednemu producentowi rolnemu nie
może przekroczyć kwoty 7,5 tys. euro w okresie
trzech lat. W związku z tym rolnik, ubiegając się
w agencji o pomoc, do wniosku o udzielenie tej po-
mocy powinien załączyć zaświadczenia o pomocy de
minimis w rolnictwie, jakie otrzymał w wymienio-
nym okresie, albo oświadczenie, iż nie otrzymał ta-
kiej pomocy.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 9 marca 2010 r.
782
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Zdzisławy Janowskiej
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo farmaceutyczne oraz projektu tzw.
ustawy refundacyjnej (14715)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pani
Zdzisławy Janowskiej z dnia 19 lutego 2010 r., prze-
kazane do Ministerstwa Zdrowia pismem znak: SPS-
-023-14715/10, z dnia 26 lutego 2010 r., uprzejmie
informuje, co następuje.
Zespół ds. opracowania projektu ustawy Prawo
farmaceutyczne przekazał projekt ustawy Prawo
farmaceutyczne panu Markowi Twardowskiemu,
podsekretarzowi stanu w Ministerstwie Zdrowia,
i obecnie trwa analiza przedłożonego projektu. Jed-
nocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie procedo-
wany jest projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
farmaceutyczne dostosowujący polskie przepisy do
przepisów Unii Europejskiej. Projekt jest przed
przekazaniem na posiedzenie Komitetu do Spraw
Europejskich.
Projekt ustawy o refundacji leków, środków spo-
żywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego
i wyrobów medycznych ze środków publicznych obec-
nie jest po uzgodnieniach wewnątrzresortowych
i w najbliższych dniach planowane jest przekazanie
projektu pod obrady kierownictwa Ministerstwa
Zdrowia celem uzyskania zgody na przekazanie pro-
jektu ustawy do uzgodnień międzyresortowych, w tym
konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie tzw. urlopów ojcowskich
dla żołnierzy zawodowych (14740)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie
tzw. urlopów ojcowskich dla żołnierzy zawodowych
(SPS-023-14740/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Tryb pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz
prawa i obowiązki żołnierzy zawodowych określa
ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojsko-
wej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141,
poz. 892, ze zm.). Natomiast przepisy ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.) mają zastosowanie do żołnie-
rzy zawodowych wyłącznie w sytuacjach wyraźnego
odesłania do stosowania określonych postanowień
tego aktu prawnego przez ustawę normującą proble-
matykę pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Żołnierzom zawodowym, zgodnie z postanowie-
niami art. 65 ust. 1 i art. 65a ustawy o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych, w związku z urodze-
niem się dziecka przysługuje urlop macierzyński
i urlop wychowawczy na zasadach określonych w prze-
pisach Kodeksu pracy.
W świetle powyższego należy przyjąć, że żołnie-
rzom zawodowym nie przysługuje, wprowadzony od
dnia 1 stycznia 2010 r. ustawą z dnia 6 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654), określony
w art. 1823 Kodeksu pracy, urlop ojcowski. Urlop oj-
cowski jest bowiem instytucją prawną odrębną od
urlopu macierzyńskiego, o czym świadczy zawarcie
regulacji dotyczącej tej kwestii w oddzielnej jednost-
ce redakcyjnej Kodeksu pracy. Ustawa o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych nie odsyła w zakresie
tego urlopu do stosowania postanowień Kodeksu pra-
cy ani też nie reguluje tej kwestii i tym samym brak
jest prawnych podstaw do twierdzenia, że żołnierzom
zawodowym oprócz urlopu macierzyńskiego przysłu-
guje również urlop ojcowski.
Niemniej jednak należy wskazać, że żołnierzom
zawodowym przysługują inne uprawnienia o zbliżo-
nym charakterze, które nie przysługują pracowni-
kom na podstawie Kodeksu pracy i jego przepisów
wykonawczych.
Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia mini-
stra obrony narodowej z dnia 30 grudnia 2009 r.
w sprawie urlopów żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 2, poz. 9) żołnierzowi zawodowemu
w razie urodzenia się dziecka udziela się urlopu oko-
licznościowego w wymiarze od trzech do pięciu dni
roboczych, tzn. korzystniejszego niż przysługujące
w takiej sytuacji pracownikom dwudniowe zwolnie-
nie od pracy, udzielane na postawie § 15 pkt 1 rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania
nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom
zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281, ze zm.).
Ponadto, w myśl art. 62 ust. 11 ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierz zawodowy
może otrzymać zwolnienie od zajęć służbowych w ra-
zie konieczności sprawowania osobistej opieki nad
najbliższym członkiem rodziny, nieprzekraczające
łącznie pięćdziesięciu dni roboczych w roku kalenda-
rzowym. Regulacja ta dotyczy wszystkich żołnierzy

zawodowych bez względu na płeć. Ponadto, w myśl
art. 62 ust. 12 wspomnianej ustawy, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach żołnierzowi zawodowe-
mu, który wykorzystał zwolnienie od zajęć służbo-
wych w związku z koniecznością sprawowania opieki
nad najbliższym członkiem rodziny, w tym również
dzieckiem, oraz nadal opiekę tę musi osobiście spra-
wować, może być udzielony urlop okolicznościowy
w wymiarze do dziesięciu miesięcy. Tryb udzielania
tego urlopu określa wspomniane rozporządzenie mi-
nistra obrony narodowej w sprawie urlopów żołnierzy
zawodowych.
Należy również podkreślić, że fundamentalną za-
sadą pełnienia zawodowej służby wojskowej jest peł-
na dyspozycyjność żołnierzy. Specyfika ich służby nie
uzasadnia stosowania wobec nich wszystkich upraw-
nień pracowniczych, co jest zbieżne z rozwiązaniami
obowiązującymi w innych armiach państw członkow-
skich Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie rozporządzeń wykonawczych
do ustawy o finansach publicznych (14743)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 26 lutego 2010 r., nr:
SPS-023-14743/10, interpelację poseł Bożenny Bukie-
wicz w sprawie rozporządzeń wykonawczych do usta-
wy o finansach publicznych, uprzejmie informuję, jak
następuje.
Dwa najistotniejsze akty prawne, bez których do-
konywanie płatności w ramach programów finanso-
wanych z udziałem środków europejskich nie byłoby
możliwe, zostały wydane w końcu 2009 r. i – po opu-
blikowaniu w Dzienniku Ustaw – weszły w życie
z dniem 1 stycznia 2010 r. Są to:
1) rozporządzenie ministra finansów z dnia z dnia
17 grudnia 2009 r. w sprawie płatności w ramach
programów finansowanych z udziałem środków eu-
ropejskich oraz przekazywania informacji dotyczą-
cych tych płatności (Dz. U. Nr 220, poz. 1726) oraz
2) rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 18 grudnia 2009 r. w sprawie warunków i try-
783
bu udzielania i rozliczania zaliczek oraz zakresu
i terminów składania wniosków o płatność w ramach
programów finansowanych z udziałem środków eu-
ropejskich (Dz. U. Nr 223, poz. 1786).
Są to jedyne rozporządzenia, których wejście
w życie warunkuje działanie nowego systemu płat-
ności dla beneficjentów w ramach programów finan-
sowanych z udziałem środków europejskich.
W odniesieniu do pozostałych aktów wykonaw-
czych, mających charakter wewnątrzadministracyj-
ny, wydawanych na podstawie przepisów ustawy
uprzejmie informuję, że – stosownie do treści art. 119
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241) – przepisy wykonawcze wydane na
podstawie dotychczas obowiązującej ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych zachowu-
ją moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonaw-
czych wydanych na podstawie nowej ustawy z dnia
29 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, nie dłu-
żej jednak niż do dnia 31 grudnia 2010 r. Wyżej wy-
mienione pozostałe rozporządzenia po zakończeniu
procesu legislacyjnego sukcesywnie są podpisywane
i ogłaszane w Dzienniku Ustaw, ostatnio: rozporzą-
dzenie ministra finansów z dnia 3 lutego 2010 r.
w sprawie sprawozdawczości budżetowej (Dz. U.
Nr 20, poz. 103).
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
że system płatności został uruchomiony i do dnia
5 marca 2010 r. beneficjentom została wypłacona
kwota 2 064 186 344,92 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie odmowy żołnierzom prawa
do korzystania z urlopu ojcowskiego (14802)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie odmowy żołnierzom prawa do korzystania
z urlopu ojcowskiego (SPS-023-14802/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Tryb pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz
prawa i obowiązki żołnierzy zawodowych określa
ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojsko-
wej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141,
784
poz. 892, ze zm.). Natomiast przepisy ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.) mają zastosowanie do żołnie-
rzy zawodowych wyłącznie w sytuacjach wyraźnego
odesłania do stosowania określonych postanowień
tego aktu prawnego przez ustawę normującą proble-
matykę pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Żołnierzom zawodowym, zgodnie z postanowie-
niami art. 65 ust. 1 i art. 65a ustawy o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych, w związku z urodze-
niem się dziecka przysługuje urlop macierzyński
i urlop wychowawczy na zasadach określonych w prze-
pisach Kodeksu pracy.
W świetle powyższego należy przyjąć, że żołnie-
rzom zawodowym nie przysługuje, wprowadzony od
dnia 1 stycznia 2010 r. ustawą z dnia 6 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654), określony
w art. 1823 Kodeksu pracy, urlop ojcowski. Urlop oj-
cowski jest bowiem instytucją prawną odrębną od
urlopu macierzyńskiego, o czym świadczy zawarcie
regulacji dotyczącej tej kwestii w oddzielnej jednost-
ce redakcyjnej Kodeksu pracy. Ustawa o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych nie odsyła w zakresie
tego urlopu do stosowania postanowień Kodeksu pra-
cy ani też nie reguluje tej kwestii i tym samym brak
jest prawnych podstaw do twierdzenia, że żołnierzom
zawodowym oprócz urlopu macierzyńskiego przysłu-
guje również urlop ojcowski.
Niemniej jednak należy wskazać, że żołnierzom
zawodowym przysługują inne uprawnienia o zbliżo-
nym charakterze, które nie przysługują pracowni-
kom na podstawie Kodeksu pracy i jego przepisów
wykonawczych.
Zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia mini-
stra obrony narodowej z dnia 30 grudnia 2009 r.
w sprawie urlopów żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 2, poz. 9) żołnierzowi zawodowemu
w razie urodzenia się dziecka udziela się urlopu oko-
licznościowego w wymiarze od trzech do pięciu dni
roboczych, tzn. korzystniejszego niż przysługujące
w takiej sytuacji pracownikom dwudniowe zwolnie-
nie od pracy, udzielane na postawie § 15 pkt 1 rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia
15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania
nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom
zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281, ze zm.).
Ponadto, w myśl z art. 62 ust. 11 ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych, żołnierz zawodowy
może otrzymać zwolnienie od zajęć służbowych w ra-
zie konieczności sprawowania osobistej opieki nad
najbliższym członkiem rodziny, nieprzekraczające
łącznie pięćdziesięciu dni roboczych w roku kalenda-
rzowym. Regulacja ta dotyczy wszystkich żołnierzy
zawodowych bez względu na płeć. Ponadto, w myśl
art. 62 ust. 12 wspomnianej ustawy, w szczególnie
uzasadnionych przypadkach żołnierzowi zawodowe-
mu, który wykorzystał zwolnienie od zajęć służbo-
wych w związku z koniecznością sprawowania opieki
nad najbliższym członkiem rodziny, w tym również
dzieckiem, oraz nadal opiekę tę musi osobiście spra-
wować, może być udzielony urlop okolicznościowy
w wymiarze do dziesięciu miesięcy. Tryb udzielania
tego urlopu określa wspomniane rozporządzenie mi-
nistra obrony narodowej w sprawie urlopów żołnierzy
zawodowych.
Należy również podkreślić, że fundamentalną za-
sadą pełnienia zawodowej służby wojskowej jest peł-
na dyspozycyjność żołnierzy. Specyfika ich służby nie
uzasadnia stosowania wobec nich wszystkich upraw-
nień pracowniczych, co jest zbieżne z rozwiązaniami
obowiązującymi w innych armiach państw członkow-
skich Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 10 marca 2010 r.