Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 59 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 20, 21 i 22 stycznia 2010 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 59. posiedzenia Sejmu
w dniach 20, 21 i 22 stycznia 2010 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Poseł Jerzy Budnik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Jacek Bogucki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Kazimierz Hajda . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Mieczysław Golba . . . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Wiesław Woda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . . 33
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 34
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Grzegorz Tobiszowski. . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Marek Polak oraz grupa posłów . . . . . .41
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki . . . . . . . . . 42
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Witold Pahl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Stanisław Lamczyk. . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Waldemar Andzel . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Jan Religa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .57
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 62
Poseł Maria Zuba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
str.
str.
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Arkady Fiedler oraz grupa posłów. . . . 68
Poseł Zdzisław Czucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .70
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . .71
Poseł Józef Racki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . . .72
Posłowie Witold Kochan i Tadeusz Arkit . . . .73
Poseł Witold Kochan oraz grupa posłów . . . . .74
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Andrzej Kania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Posłowie Tadeusz Arkit i Witold Kochan . . . .81
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . .81
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . . 83
Poseł Jarosław Stawiarski . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Beata Małecka-Libera . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Zbigniew Babalski . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Adam Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Poseł Tadeusz Sławecki . . . . . . . . . . . . . . . . . 90
Poseł Edward Wojtas oraz grupa posłów. . . . .91
Poseł Edward Wojtas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Piotr Cybulski oraz grupa posłów . . . . .91
Poseł Piotr Stanke . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Tomasz Garbowski oraz grupa posłów. . . .93
Poseł Janina Okrągły. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Marek Krząkała . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Marek Zieliński oraz grupa posłów . . . . 98
Poseł Piotr Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . . 99
Poseł Jerzy Gosiewski oraz grupa posłów . . . 100
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Bożena Szydłowska. . . . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Maciej Orzechowski . . . . . . . . . . . . . . .103
Poseł Tadeusz Sławecki . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Jacek Pilch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . .106
Posłowie Anna Paluch i Marek Polak . . . . . .107
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Iwona Arent . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .109
 str.
Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .112
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . .113
Poseł Maria Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .113
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . .114
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .116
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski . . . . . .118
Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . .119
Poseł Andrzej Ćwierz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120
Poseł Barbara Bartuś. . . . . . . . . . . . . . . . . . .121
Poseł Eugeniusz Czykwin . . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . 122
Poseł Elżbieta Kruk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 125
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Jan Szyszko. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 126
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . 127
Poseł Andrzej Jaworski oraz grupa posłów . . .128
Poseł Izabela Kloc. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . 128
Poseł Marek Kuchciński . . . . . . . . . . . . . . . 129
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 130
Poseł Barbara Marianowska . . . . . . . . . . . . 130
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Poseł Włodzimierz Kula . . . . . . . . . . . . . . . . .131
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . .132
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 134
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 135
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 136
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 139
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .140
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . .141
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .141
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .142
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .143
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .146
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .147
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .150
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .152
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .155
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 158
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .159
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .161
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .162
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .163
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . .164
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .165
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .166
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .168
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .169
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .170
str.
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .170
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .172
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .173
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . 174
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .175
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .177
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .178
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 180
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .181
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 183
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 184
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 184
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 185
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .187
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . .187
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 189
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 190
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .191
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .193
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 195
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 196
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .197
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .197
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 200
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 200
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 202
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 203
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 204
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 205
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 205
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 207
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 209
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .210
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .211
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .211
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .212
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .213
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .215
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .216
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .217
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .218
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 220
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .221
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 222
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 223
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 224
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 225
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 226
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 227
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 230
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .231
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 232
 str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 234
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 235
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .237
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 238
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński . . . . . . . . . . . . 240
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 241
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 246
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .247
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 248
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 250
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska. . . 252
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 253
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 254
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 256
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 256
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .257
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .257
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 258
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 259
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .261
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 262
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 263
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 264
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 266
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 267
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 267
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 268
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .270
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .271
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .272
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .272
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .273
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .277
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .278
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 280
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 280
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 282
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 283
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 285
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 288
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .291
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 293
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 293
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 295
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 296
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 297
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 297
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 298
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .301
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .301
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 303
str.
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 304
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 305
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 306
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 308
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 308
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 309
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .310
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .311
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .312
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . .312
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .313
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .314
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski 315
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .315
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .316
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .317
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 320
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .321
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 322
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 323
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 324
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 325
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 326
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .327
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .327
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 328
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 329
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .331
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .331
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 333
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 333
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 336
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .337
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 339
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 339
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 340
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 341
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 342
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 342
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 343
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 344
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 344
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . 346
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 348
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 349
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .351
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 352
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 353
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 356
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .357
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .357
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 359
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 360
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 360
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .361
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 362
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 363
 str.
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 365
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 366
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . 367
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 368
Szef Służby Cywilnej
Sławomir Marek Brodziński . . . . . . . . . . . . .370
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .371
Podsekretarz stanu Krzysztof Stanowski . . . 372
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .373
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .376
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .376
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . .379
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .381
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .381
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 382
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 383
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 384
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .385
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 386
Zapytania
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 390
Poseł Grzegorz Pisalski . . . . . . . . . . . . . . . . .391
Poseł Izabela Kloc. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .391
Poseł Grzegorz Tobiszowski. . . . . . . . . . . . . 392
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 392
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . 394
Poseł Mirosława Masłowska . . . . . . . . . . . . 394
Poseł Marzena Machałek . . . . . . . . . . . . . . . 394
Poseł Stanisław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . 395
Poseł Andrzej Pałys . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 395
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 395
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . 396
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . 396
Poseł Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 399
Poseł Waldemar Wrona. . . . . . . . . . . . . . . . . 399
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . 400
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . 400
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . .401
Poseł Sławomir Preiss . . . . . . . . . . . . . . . . . 405
Poseł Zbigniew Konwiński. . . . . . . . . . . . . . 406
Poseł Henryk Gołębiewski . . . . . . . . . . . . . . 406
Poseł Zbigniew Matuszczak . . . . . . . . . . . . . 407
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 408
Poseł Tadeusz Arkit . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 408
Poseł Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . 409
Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .410
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .410
Poseł Romuald Ajchler . . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Poseł Lidia Staroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .412
Poseł Ryszard Terlecki . . . . . . . . . . . . . . . . . .414
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .415
Poseł Tadeusz Tomaszewski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .416
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . .417
str.
Poseł Marek Zieliński oraz grupa posłów . . . 418
Posłowie Grzegorz Sztolcman
i Izabela Leszczyna. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .418
Poseł Wojciech Kossakowski . . . . . . . . . . . . .419
Poseł Krzysztof Borkowski . . . . . . . . . . . . . .419
Poseł Marek Rząsa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz . . . . . . . . . 420
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Stanisław Stec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Poseł Marek Kwitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .421
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . 423
Poseł Zenon Durka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423
Poseł Małgorzata Sadurska . . . . . . . . . . . . . 424
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak . . . . . . . . 424
Poseł Janusz Cichoń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 425
Poseł Jolanta Szamanek-Deresz . . . . . . . . . 425
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski. . . . . . . . . . . . . . . .426
Poseł Miron Sycz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Poseł Krzysztof Brejza . . . . . . . . . . . . . . . . . 427
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . 427
Poseł Jan Kochanowski . . . . . . . . . . . . . . . . 428
Poseł Krystyna Skowrońska . . . . . . . . . . . . 428
Odpowiedzi na zapytania
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 429
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Jacek Cichocki. . . 430
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 430
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .431
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 432
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 433
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 433
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 435
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 437
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 437
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 438
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 438
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 439
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 441
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 442
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 443
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 444
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 445
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 446
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .447
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 448
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 450
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 450
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .451
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 453
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 455
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 456
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 456
 str.
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .457
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 459
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 462
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 463
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 464
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 466
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 467
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 468
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 469
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 469
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .471
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .471
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .472
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .473
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . .474
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . .475
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .476
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .477
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .478
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .479
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 482
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 483
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 484
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 484
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 485
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 485
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 486
str.
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 489
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 490
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .491
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .491
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 492
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 493
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 494
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 495
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 496
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 497
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 500
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 500
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 502
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 502
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 503
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 504
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 505
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 507
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 508
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 509
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 509
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .510
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .511
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .511
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .512
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .515
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .516
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . . 517
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . . 517
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . . 517
Zastępca Prokuratora Generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .519
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 520
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .521

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posła Jerzego Budnika w sprawie ewentualnej
modyfikacji obecnego systemu finansowania OSP –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji –
ponowna (12549),
2) posła Jacka Boguckiego w sprawie redukcji do-
tacji celowej z budżetu państwa na zadania realizo-
wane przez ośrodki doradztwa rolniczego – do preze-
sa Rady Ministrów – ponowna (12702),
3) posła Stanisława Steca w sprawie opodatkowa-
nia działów specjalnych produkcji rolnej – do mini-
stra finansów – ponowna (12889),
4) poseł Beaty Mazurek w sprawie określenia za-
sad, warunków i sposobu przeprowadzania egzami-
nów gimnazjalnych od 2012 r. zgodnie z nową pod-
stawą programową – do ministra edukacji narodowej
– ponowna (12914),
5) posła Kazimierza Hajdy w sprawie dodatku za
wieloletnią pracę na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wyna-
gradzania pracowników samorządowych – do preze-
sa Rady Ministrów – ponowna (13041),
6) posła Stanisława Steca w sprawie planowanej
strefy zrzutu dla samolotów F-16 w sąsiedztwie lot-
niska Krzesiny – do ministra obrony narodowej – po-
nowna (13311),
7) posła Mieczysława Golby w sprawie wynagro-
dzeń zarządu spółki PL.2012 sp. z o.o. – do prezesa
Rady Ministrów (13747),
8) posła Waldemara Andzela w sprawie negatyw-
nego odbioru akcji „Idzie wiosna, będą warzywa”
przez motocyklistów – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (13748),
9) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie przewi-
dzianej w budżecie państwa na rok 2010 wysokości
wydatków na Fundusz Pożyczek i Kredytów Stu-
denckich – do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
(13749),
10) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie zamia-
rów rządu w kwestii waloryzacji progów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych –
do prezesa Rady Ministrów (13750),
Załącznik nr 1
Druk nr 2669
11) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby
usunięcia Białowieskiego Parku Narodowego z Listy
Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO –
do prezesa Rady Ministrów (13751),
12) posła Wiesława Wody w sprawie problemu za-
płacenia szpitalom przez NFZ za tzw. nadwykonania
oraz wysokości kontraktów na 2010 r. – do ministra
zdrowia (13752),
13) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie możliwości dopuszczenia do służby w Policji osób
karanych za wykroczenie w trybie mandatowym –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(13753),
14) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie pakietu
antykryzysowego w związku ze stanowiskiem nr 9
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidar-
ność” – do prezesa Rady Ministrów (13754),
15) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie usług me-
dycznych w domach pomocy społecznej w związku ze
stanowiskiem nr 10 XXIII Krajowego Zjazdu Delega-
tów NSZZ „Solidarność” – do prezesa Rady Mini-
strów (13755),
16) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie ulgi po-
datkowej w związku ze stanowiskiem nr 11 XXIII
Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” –
do prezesa Rady Ministrów (13756),
17) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie równego
statusu pracowników samorządowych w związku ze
stanowiskiem nr 12 XXIII Krajowego Zjazdu Dele-
gatów NSZZ „Solidarność” – do prezesa Rady Mini-
strów (13757),
18) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie wynagra-
dzania pracowników samorządowych w związku ze
stanowiskiem nr 13 XXIII Krajowego Zjazdu Dele-
gatów NSZZ „Solidarność” – do prezesa Rady Mini-
strów (13758),
19) posła Jana Szyszki w sprawie likwidacji ostat-
niego państwowego browaru w Czarnkowie – do pre-
zesa Rady Ministrów (13759),
20) posła Mariusza Grada w sprawie niskiej ceny
skupu chmielu i problemów z jego sprzedażą – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (13760),
21) posła Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie
zaległości w płatnościach Śląskiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ w Katowicach wobec American He-
art of Poland sp. z o.o. (Polsko-Amerykańskich Kli-
2
nik Serca sp. z o.o.) oraz innych podmiotów świad-
czących usługi medyczne ratujące życie pacjentów –
do ministra zdrowia (13761),
22) poseł Marii Zuby w sprawie likwidacji przy-
drożnej prostytucji – do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji (13762),
23) poseł Marii Zuby w sprawie podjęcia skutecz-
nych działań mających na celu przywrócenie do ob-
rotu produktu leczniczego biowar firmy Biowet –
do prezesa Rady Ministrów (13763),
24) posła Wojciecha Szaramy w sprawie braku
wpisu na nową listę leków refundowanych długo
działających analogów insuliny (LAA) – do ministra
zdrowia (13764),
25) posła Wojciecha Szaramy w sprawie pominię-
cia wymogów ustawowych niezbędnych w procesie
wprowadzania nowej listy leków refundowanych –
do ministra zdrowia (13765),
26) posła Stanisława Pięty w sprawie antypolskiej
i antysemickiej reklamy piwa produkowanego przez
firmę Carlsberg – do ministra spraw zagranicznych
(13766),
27) posła Stanisława Rydzonia w sprawie stanu
dworców i przystanków kolejowych – do ministra in-
frastruktury (13767),
28) posła Marka Polaka oraz grupy posłów w
sprawie zmiany niektórych przepisów w rządowym
projekcie ustawy Prawo geologiczne i górnicze –
do prezesa Rady Ministrów (13768),
29) posła Marka Polaka oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia zmian do projektu ustawy
o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o śro-
dowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w
ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw – do mi-
nistra środowiska (13769),
30) posła Adama Lipińskiego w sprawie zakazu
wjazdu na teren RP dla członków nowego Zarządu
Związku Polaków na Białorusi – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (13770),
31) posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego w
sprawie realizacji programu „Moje boisko – Orlik
2012” na terenie gmin wiejskich – do ministra spor-
tu i turystyki (13771),
32) posła Stanisława Szweda w sprawie zmiany
ustawy Prawo budowlane w zakresie wymagań w
stosunku do osób zgłaszających odbiór instalacji
elektrycznej w budynkach jednorodzinnych – do mi-
nistra infrastruktury (13772),
33) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie popra-
wy bezpieczeństwa zdrowotnego mieszkańców pow.
starachowickiego – do ministra zdrowia (13773),
34) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie znie-
sienia konieczności ubiegania się o uzyskiwanie ze-
zwoleń na wycinkę drzew na terenie prywatnych po-
sesji – do ministra środowiska (13774),
35) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zgod-
ności z konstytucją ustawy o zbiorowym zaopatrze-
niu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków
oraz rozporządzeń do tej ustawy – do ministra in-
frastruktury (13775),
36) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie znie-
sienia konieczności ubiegania się przez rolników
o uzyskiwanie zezwoleń na budowę budynków gospo-
darczych – do ministra infrastruktury (13776),
37) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości wprowadzenia ustawy regulującej ceny zbóż,
mięsa, owoców i warzyw na rynku – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (13777),
38) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie obję-
cia niepublicznych szkół językowych 22-procentową
stawką podatku VAT – do ministra finansów
(13778),
39) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie popra-
wionej interpretacji podatkowej, która nie chroni po-
datnika – do ministra finansów (13779),
40) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie ogra-
niczenia dostępu do świadczeń medycznych i podjęcia
pilnych działań które zapobiegną kolejnej zapaści,
jaką szykuje NFZ polskim szpitalom – do ministra
zdrowia (13780),
41) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pro-
blemu braku wiedzy o planach Polskiej Grupy Ener-
getycznej dotyczących pozycji spółek funkcjonujących
w woj. świętokrzyskim w nowej strukturze organiza-
cyjnej PGE – do ministra skarbu państwa (13781),
42) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie przy-
spieszenia prac nad poselskim projektem ustawy o
zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środo-
wisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na śro-
dowisko oraz niektórych innych ustaw i pilnego jego
uchwalenia oraz rozważenia możliwości odstąpienia
od wprowadzenia zmian w art. 83 ustawy o ochronie
przyrody polegających na dokonywaniu uzgodnień z
regionalną dyrekcją ochrony środowiska – do mini-
stra środowiska (13782),
43) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie prac
podjętych nad zmianą obecnie obowiązującego syste-
mu refundacji produktów leczniczych – do ministra
zdrowia (13783),
44) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pod-
jęcia natychmiastowych działań w celu unieważnie-
nia procedury sprzedaży drewna na I półrocze 2010 r.
w części opartej o tzw. systemowe przetargi nieogra-
niczone lub wskazania innego skutecznego rozwią-
zania oraz objęcia całości tej sprzedaży kontrolą pań-
stwa – do prezesa Rady Ministrów (13784),
45) posła Witolda Pahla w sprawie płatności dla
rolników hodujących krowy i owce w gospodarstwach
położonych na terenach wrażliwych – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (13785),
46) posła Adama Wykręta w sprawie zwolnienia
z podatku VAT tzw. SMS-ów charytatywnych –
do ministra finansów (13786),
47) posła Michała Stuligrosza w sprawie projektu
ustawy dotyczącej zasad odpowiedzialności urzędni-
czej – do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji (13787),

48) posła Stanisława Lamczyka w sprawie czaso-
wego wycofania samochodu osobowego z ruchu –
do ministra infrastruktury (13788),
49) posła Henryka Siedlaczka w sprawie upraw-
nień emerytalnych osób zatrudnionych w trakcie
okresu wykonywania pracy, m.in. na stanowisku na-
uczyciela, na czas nieokreślony – do ministra pracy i
polityki społecznej (13789),
50) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby nowe-
lizacji przepisów ustaw o zasadach nabywania
od Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji
spółek sektora elektroenergetycznego oraz o podatku
od czynności cywilnoprawnych – do ministra skarbu
państwa (13790),
51) posła Józefa Rojka w sprawie procesu konso-
lidacyjnego spółek konsolidowanych: PGE Elektrow-
nia Bełchatów SA, PGE Kopalnia Węgla Brunatnego
Bełchatów SA, PGE Elektrownia Opole SA, PGE
Elektrownia Turów SA, PGE Kopalnia Węgla Bru-
natnego Turów SA na spółkę konsolidującą PGE
Górnictwo i Energetyka SA, jak również dalszej kon-
solidacji spółki konsolidującej PGE Górnictwo i Ener-
getyka SA na spółkę notowaną na giełdzie PGE SA
– do ministra skarbu państwa (13791),
52) posła Józefa Rojka w sprawie wstrzymania
rozpatrywania nowych wniosków o zawarcie umów
w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej – do mini-
stra zdrowia (13792),
53) posła Józefa Rojka w sprawie ustalenia no-
wych zasad handlu polskim drewnem – do ministra
środowiska (13793),
54) posła Waldemara Andzela w sprawie zwięk-
szenia liczby stron brudnopisu w arkuszach matural-
nych z matematyki – do ministra edukacji narodowej
(13794),
55) posła Waldemara Andzela w sprawie złych wa-
runków transportu koni – do ministra rolnictwa i
rozwoju wsi (13795),
56) posła Jana Religi w sprawie przywrócenia
pierwotnej regulacji dotyczącej uiszczenia opłaty
związanej z wykupem uprawnień do ulgowych prze-
jazdów PKP na 2010 r. – do ministra infrastruktury
(13796),
57) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie finan-
sowania leczenia psychiatrycznego oraz chorób płuc
i gruźlicy na Warmii i Mazurach – do ministra zdro-
wia (13797),
58) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie kon-
traktowania przez NFZ świadczeń zdrowotnych w
zakresie lecznictwa zamkniętego na 2010 r., w szcze-
gólności w woj. warmińsko-mazurskim, gdzie opieka
zdrowotna była i jest na wyjątkowo niskim poziomie
– do ministra zdrowia (13798),
59) posła Wojciecha Szaramy w sprawie wysokości
środków przekazanych funduszowi pomocy material-
nej, przeznaczonych dla niezamożnych studentów i
doktorantów – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego (13799),
60) poseł Anny Sobeckiej w sprawie opłaty recy-
klingowej – do prezesa Rady Ministrów (13800),
3
61) poseł Anny Sobeckiej w sprawie inwigilacji
obywateli – do prezesa Rady Ministrów (13801),
62) poseł Anny Sobeckiej w sprawie środków fi-
nansowych na rehabilitację osób niepełnosprawnych
– do ministra pracy i polityki społecznej (13802),
63) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
w TVP – do prezesa Rady Ministrów (13803),
64) poseł Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji
w Poczcie Polskiej SA – do ministra infrastruktury
(13804),
65) poseł Anny Sobeckiej w sprawie programu
studiów zaocznych – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (13805),
66) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kosztów
utrzymania autostrad – do ministra infrastruktury
(13806),
67) poseł Anny Sobeckiej w sprawie kontraktów
z NFZ na 2010 r. – do ministra zdrowia (13807),
68) poseł Anny Sobeckiej w sprawie niespełnionej
obietnicy wyborczej dotyczącej deficytu budżetowego
– do prezesa Rady Ministrów (13808),
69) poseł Anny Sobeckiej w sprawie niespełnionej
obietnicy wyborczej dotyczącej modernizacji infra-
struktury polskich kolei – do prezesa Rady Ministrów
(13809),
70) poseł Anny Sobeckiej w sprawie niespełnionej
obietnicy dotyczącej zaopatrzenia w sprzęt polskich
żołnierzy na misjach – do prezesa Rady Ministrów
(13810),
71) poseł Anny Sobeckiej w sprawie niespełnionej
obietnicy dotyczącej likwidacji przywilejów władzy
– do prezesa Rady Ministrów (13811),
72) posła Mirosława Pawlaka w sprawie pomocy
finansowej związanej z pilną koniecznością przepro-
wadzenia remontów odcinków dróg gm. Waśniów w
woj. świętokrzyskim – do ministra infrastruktury
(13812),
73) posła Mirosława Pawlaka w sprawie niepoko-
ju samorządu terytorialnego związanego z zamiarem
likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Stara-
chowicach – do ministra obrony narodowej (13813),
74) poseł Marii Zuby w sprawie zasad, wysokości
i kryteriów przyznawania odszkodowań dla rolników
za tzw. szkody łowieckie i braku regulacji prawnej
określającej sposób informowania rolników o termi-
nach i miejscach polowań przez myśliwych – do mi-
nistra środowiska (13814),
75) poseł Marii Zuby w sprawie modernizacji i roz-
budowy polskich sieci energetycznych w celu popra-
wy bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycznej
w kraju, w tym na terenie woj. świętokrzyskiego –
do ministra gospodarki (13815),
76) poseł Marii Zuby w sprawie przywrócenia w
obowiązującym od 13 grudnia 2009 r. rozkładzie jaz-
dy pociągów postoju na stacji Suchedniów pociągu
nr 38202/83203 relacji Kraków – Kołobrzeg oraz po-
ciągu nr 32100/23101 relacji Lublin – Kraków/Kato-
wice – do ministra infrastruktury (13816),
77) posła Krzysztofa Putry w sprawie projektu
ustawy z dnia 2 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o po-
4
datku od towarów i usług w zakresie objęcia usług
nauczania języków obcych 22-procentową stawką –
do ministra finansów (13817),
78) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie przywró-
cenia ulgi remontowej w związku ze stanowiskiem
nr 8 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „So-
lidarność” – do prezesa Rady Ministrów (13818),
79) posła Stanisława Steca w sprawie efektów
działań Komitetu Stabilności Finansowej – do mini-
stra finansów (13819),
80) posła Stanisława Steca w sprawie wspierania
przez nasz kraj za pośrednictwem Międzynarodowe-
go Funduszu Walutowego finansów innych krajów
ubiegających się o pomoc finansową w tym funduszu
– do ministra finansów (13820),
81) posła Stanisława Steca w sprawie działań rzą-
du odnośnie do przyjęcia przez Polskę waluty euro
– do ministra finansów (13821),
82) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie pozba-
wienia lekarzy rodzinnych możliwości wystawiania
skierowań na badania specjalistyczne – do ministra
zdrowia (13822),
83) posła Arkadego Fiedlera oraz grupy posłów w
sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy – do mini-
stra zdrowia oraz ministra sprawiedliwości (13823),
84) posła Zdzisława Czuchy w sprawie projektu
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania pomocy finan-
sowej w ramach działania: Program rolnośrodowi-
skowy, objętego PROW na lata 2007–2013 – do mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi (13824),
85) posła Henryka Siedlaczka w sprawie potrzeby
przygotowania i wdrożenia polityki miejskiej pań-
stwa – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (13825),
86) posła Henryka Siedlaczka w sprawie poprawy
warunków finansowania lecznictwa zamkniętego –
do ministra zdrowia (13826),
87) posła Jacka Osucha w sprawie wprowadzenia
postoju handlowego pociągu międzynarodowego,
który będzie kursował przez Polskę z Sankt Peters-
burga do Nicei – do ministra infrastruktury
(13827),
88) posła Aleksandra Soplińskiego w sprawie po-
działu przez NFZ środków przeznaczonych na lecze-
nie szpitalne, a także możliwości zagwarantowania
nielimitowanych kontraktowo środków dla 5% szpi-
tali realizujących strategiczne zadania w systemie
ochrony zdrowia – do ministra zdrowia (13828),
89) posła Józefa Rackiego w sprawie zamiaru li-
kwidacji Izby Skarbowej w Poznaniu Ośrodek Zamiej-
scowy w Kaliszu – do ministra finansów (13829),
90) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów w
sprawie udziału żołnierzy w misjach wojskowych –
do ministra obrony narodowej (13830),
91) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów w
sprawie zobowiązań zadłużeniowych szpitali powsta-
łych w wyniku nadwykonań za usługi medyczne –
do ministra zdrowia (13831),
92) posłów Witolda Kochana i Tadeusza Arkita w
sprawie stosowania przepisów ustawy Prawo teleko-
munikacyjne w stosunku do przedsiębiorców zajmu-
jących się dostarczaniem usługi dostępu do sieci In-
ternet – do ministra infrastruktury (13832),
93) posła Witolda Kochana oraz grupy posłów w
sprawie zróżnicowania sytuacji właścicieli lokali
mieszkalnych – do ministra infrastruktury (13833),
94) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie sta-
cji baz telefonii komórkowej – do prezesa Rady Mini-
strów (13834),
95) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie ana-
logów insulin długo działających – do ministra zdro-
wia (13835),
96) posła Krzysztofa Matyjaszczyka w sprawie
zwolnienia z opłat przejazdów po autostradowych ob-
wodnicach miast – do ministra infrastruktury
(13836),
97) posła Andrzeja Kani w sprawie funkcjonowa-
nia kolegiów nauczycielskich w naszym kraju i na-
stępstw dla oświaty wynikających z planów ich likwi-
dacji – do prezesa Rady Ministrów (13837),
98) posła Andrzeja Kani w sprawie obecności pol-
skiego kontyngentu wojskowego w Afganistanie, jego
znaczenia dla naszego kraju oraz sytuacji związanej
z bezpieczeństwem przebywających tam polskich żoł-
nierzy – do prezesa Rady Ministrów (13838),
99) posłów Tadeusza Arkita i Witolda Kochana w
sprawie odpowiedzialności finansowej dystrybutorów
lekkiego oleju opałowego – do ministra finansów
(13839),
100) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie utrud-
nień w korzystaniu z terapii niestandardowej w le-
czeniu onkologicznym – do ministra zdrowia
(13840),
101) posła Witolda Namyślaka w sprawie wydania
niezbędnych rozporządzeń koordynujących walkę z
grypą oraz powikłaniami pogrypowymi w woj. po-
morskim – do ministra zdrowia (13841),
102) posła Witolda Namyślaka w sprawie zmiany
organizacji i poprawy warunków leczenia chorych na
mukowiscydozę – do ministra zdrowia (13842),
103) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie ob-
jęcia nadzorem postępowań 3 Ds. 260/08 i 1 Ds. 3126/
09 prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową Wro-
cław-Śródmieście – do ministra sprawiedliwości
(13843),
104) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie
możliwości zaistnienia nieprawidłowości podczas
procedury zamówienia publicznego na zakup sprzętu
medycznego, a w szczególności systemów ogrzewania
pacjenta – do ministra zdrowia (13844),
105) posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
wysokości pomocy państwa udzielonej bankom –
do ministra finansów (13845),
106) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie re-
alizacji dobrych praktyk kupieckich PGL Lasy Pań-
stwowe – do ministra gospodarki (13846),
107) poseł Beaty Małeckiej-Libery w sprawie
zwiększonego podatku od nieruchomości w gm. Woj-

kowice i w całej Polsce oraz należących do Skarbu
Państwa zaniedbanych nieruchomości stwarzających
potencjalne zagrożenie dla społeczeństwa – do mini-
stra gospodarki (13847),
108) posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie han-
dlu polskim drewnem – do ministra gospodarki
(13848),
109) posła Krzysztofa Putry w sprawie noweliza-
cji prawa w zakresie działalności poszukiwaczy skar-
bów amatorów przy użyciu wykrywaczy metali –
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(13849),
110) posła Adama Lipińskiego w sprawie niewła-
ściwego traktowania posiadaczy Karty Polaka przez
funkcjonariuszy Straży Granicznej – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (13850),
111) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. małopolskiego – do ministra
sportu i turystyki (13851),
112) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. lubuskiego – do ministra
sportu i turystyki (13852),
113) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. mazowieckiego – do ministra
sportu i turystyki (13853),
114) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. opolskiego – do ministra
sportu i turystyki (13854),
115) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. podlaskiego – do ministra
sportu i turystyki (13855),
116) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. warmińsko-mazurskiego –
do ministra sportu i turystyki (13856),
117) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. pomorskiego – do ministra
sportu i turystyki (13857),
118) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. kujawsko-pomorskiego –
do ministra sportu i turystyki (13858),
119) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
5
–2009 r. na terenie woj. zachodniopomorskiego –
do ministra sportu i turystyki (13859),
120) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. dolnośląskiego – do ministra
sportu i turystyki (13860),
121) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. lubelskiego – do ministra
sportu i turystyki (13861),
122) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. świętokrzyskiego – do mini-
stra sportu i turystyki (13862),
123) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. śląskiego – do ministra spor-
tu i turystyki (13863),
124) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. łódzkiego – do ministra spor-
tu i turystyki (13864),
125) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. wielkopolskiego – do mini-
stra sportu i turystyki (13865),
126) posła Kazimierza Moskala w sprawie reali-
zacji inwestycji sportowo-rekreacyjnych, w tym pro-
gramu „Moje boisko – Orlik 2012”, w latach 1999–
–2009 r. na terenie woj. podkarpackiego – do mini-
stra sportu i turystyki (13866),
127) posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie dzia-
łalności polskiej administracji miar oraz działań rzą-
du w dziedzinie metrologii – do ministra gospodarki
(13867),
128) posła Edwarda Wojtasa oraz grupy posłów w
sprawie zmiany przepisów dotyczących oświadczeń o
przeznaczeniu oleju opałowego – do ministra finan-
sów (13868),
129) posła Edwarda Wojtasa w sprawie możliwo-
ści finansowania terapii leczenia jąkania – do mini-
stra zdrowia (13869),
130) posła Piotra Cybulskiego oraz grupy posłów
w sprawie oceny skali problemu zasiadania w radach
nadzorczych spółek podległych ministrowi skarbu
państwa osób nieposiadających stosownych kwalifi-
kacji potwierdzonych egzaminem dla kandydatów na
członków rad nadzorczych spółek z udziałem Skarbu
Państwa – do prezesa Rady Ministrów (13870),
131) posła Piotra Stanke w sprawie realizacji w
praktyce prawa dotyczącego certyfikatów energe-
tycznych dla nowo oddanych budynków – do ministra
infrastruktury (13871),
6
132) posła Piotra Stanke w sprawie uciążliwych
konsekwencji decyzji NFZ dotyczących odebrania le-
karzom rodzinnym możliwości kierowania pacjentów
na specjalistyczne badania diagnostyczne – do mini-
stra zdrowia (13872),
133) posła Piotra Stanke w sprawie wydatkowa-
nia środków zgromadzonych w ramach funduszu pro-
mocji produktów rolno-spożywczych – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (13873),
134) posła Tomasza Garbowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie działań służb publicznych na rzecz
ochrony osób bezdomnych przed zamarznięciem –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(13874),
135) poseł Janiny Okrągły w sprawie wykazu pro-
duktów leczniczych dopuszczonych do sprzedaży w
placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych i ograniczania dostępu do leków na tere-
nach wiejskich – do ministra zdrowia (13875),
136) posła Marka Krząkały w sprawie rozwoju
specjalnych stref ekonomicznych w Polsce – do mini-
stra gospodarki (13876),
137) posła Marka Krząkały w sprawie ogranicze-
nia możliwości zadłużania jednostek samorządu te-
rytorialnego wynikającego z indywidualnego wskaź-
nika zadłużenia – do ministra finansów (13877),
138) posła Marka Krząkały w sprawie wprowa-
dzenia systemowego oznakowania węzłów drogowych
– do ministra infrastruktury (13878),
139) posła Marka Krząkały w sprawie zmian w
systemie gospodarki odpadami komunalnymi –
do ministra środowiska (13879),
140) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie pro-
blemów z organizacją olimpiad przedmiotowych –
do ministra edukacji narodowej (13880),
141) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie walki
z nielegalnym zatrudnieniem i skandalicznymi wa-
runkami pracy cudzoziemców w Polsce – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (13881),
142) posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów
w sprawie trudnej sytuacji gmin związanej z wypła-
tą odszkodowań za grunty przejmowane pod drogi
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(13882),
143) posła Piotra Polaka w sprawie pogarszającej
się sytuacji młodych Polaków, absolwentów szkół
średnich i wyższych uczelni, na rynku pracy w 2009 r.
– do ministra pracy i polityki społecznej (13883),
144) posła Piotra Polaka w sprawie ustanowienia
zerowej stawki opłat dla mieszkańców woj. łódzkiego
za przejazdy autostradami A1 i A2 w okolicach Łodzi,
po zrealizowaniu obydwu inwestycji – do ministra
infrastruktury (13884),
145) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie usu-
wania azbestu i wyrobów zawierających azbest –
do ministra gospodarki (13885),
146) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie ubez-
pieczenia od bezrobocia – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (13886),
147) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie nie-
prawidłowości w funkcjonowaniu Służby Celnej w
naszym kraju – do ministra sprawiedliwości
(13887),
148) posła Jerzego Gosiewskiego oraz grupy po-
słów w sprawie zakaźnych odpadów medycznych –
do ministra zdrowia (13888),
149) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
wprowadzenia zmian w finansowaniu procedur pe-
diatrycznych przez NFZ – do ministra zdrowia
(13889),
150) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prze-
ciwdziałania narkomanii – do prezesa Rady Mini-
strów (13890),
151) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie dni
wolnych od pracy i nauki dla osób w czasie świąt re-
ligijnych, które nie są dniami ustawowo wolnymi –
do prezesa Rady Ministrów (13891),
152) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pla-
nów Rady Ministrów w przypadku zaistnienia przerw
w dostawie gazu ziemnego – do prezesa Rady Mini-
strów (13892),
153) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zmia-
ny zasad dostępu do broni – do prezesa Rady Mini-
strów (13893),
154) poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie luki
prawnej w ustawie o samorządzie gminnym – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (13894),
155) posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
znowelizowanych przepisów ustawy Prawo telekomu-
nikacyjne – do ministra infrastruktury (13895),
156) posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie glo-
balnego systemu nawigacji satelitarnej o nazwie Ga-
lileo – do prezesa Rady Ministrów (13896),
157) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy ogra-
niczenia przywilejów władzy – do prezesa Rady Mi-
nistrów (13897),
158) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy mo-
dernizacji kolei – do ministra infrastruktury
(13898),
159) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy
zmniejszenia deficytu budżetowego państwa – do mi-
nistra finansów (13899),
160) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy dopo-
sażenia polskich żołnierzy przebywających na misji
w Afganistanie – do ministra obrony narodowej
(13900),
161) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy obni-
żenia podatków – do ministra finansów (13901),
162) posła Jacka Pilcha w sprawie obietnicy refor-
my emerytalnej – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (13902),
163) posła Józefa Piotra Klima w sprawie zmniej-
szenia wysokości kontraktów z NFZ na 2010 r. –
do ministra zdrowia (13903),
164) posłów Anny Paluch i Marka Polaka w spra-
wie zapewnienia środków na budowę północnej ob-
wodnicy Nowego Sącza w ciągu drogi krajowej nr 28
– do ministra infrastruktury (13904),

165) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie wypłaty świadczeń dla rodzin za-
stępczych przebywających poza granicami Polski –
do ministra pracy i polityki społecznej (13905),
166) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie efektywności wykorzystania środ-
ków unijnych na aktywizację osób bezrobotnych –
do ministra pracy i polityki społecznej (13906),
167) poseł Iwony Arent w sprawie stypendium so-
cjalnego dla uczniów – do ministra edukacji narodo-
wej (13907),
168) poseł Iwony Arent w sprawie wyczerpania
się środków przeznaczonych na finansowanie skła-
dek zdrowotnych opłacanych za osoby bezrobotne –
do ministra pracy i polityki społecznej (13908),
169) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie zmniejszenia nakładów finansowych
w 2010 r. na leczenie sanatoryjne – do ministra zdro-
wia (13909),
170) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie prac nad projektem zmian w systemie
opieki zastępczej nad dziećmi – do ministra pracy i
polityki społecznej (13910),
171) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie zanieczyszczenia polskich lasów –
do ministra środowiska (13911),
172) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie nowej odmiany gruźlicy typu XXDR
– do ministra zdrowia (13912),
173) posła Zbigniewa Chmielowca oraz grupy po-
słów w sprawie opóźnień związanych z wdrażaniem
unijnych dyrektyw – do prezesa Rady Ministrów
(13913),
174) posła Marka Rząsy w sprawie poprawy losu
wielodzietnych, niezawodowych rodzin zastępczych
– do ministra pracy i polityki społecznej (13914),
175) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie upa-
dłości firm deweloperskich i sytuacji ich klientów –
do ministra infrastruktury (13915),
176) poseł Marii Nowak w sprawie ochrony wyna-
grodzeń i innych należności pracowników firm za-
dłużonych i zagrożonych upadłością – do ministra
sprawiedliwości (13916),
177) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie pro-
jektu nowelizacji ustawy o podatku od towarów i
usług, który przewiduje objęcie niepublicznych szkół
językowych 22-procentowej stawką podatku VAT –
do ministra finansów (13917),
178) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie finan-
sowania przygotowań sportowców niesłyszących
do zawodów międzynarodowych, w tym do igrzysk
głuchych – do ministra sportu i turystyki (13918),
179) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie propo-
zycji kontraktów NFZ na wykonywanie świadczeń
medycznych w 2010 r. oraz zapłaty za tzw. nadwyko-
nania za lata 2008 i 2009 szpitalom Lubelszczyzny
– do ministra zdrowia (13919),
180) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie pro-
cedur i rozwiązań dotyczących handlu polskim drew-
nem – do ministra środowiska (13920),
7
181) poseł Lidii Staroń w sprawie wprowadzenia
zmian w Kodeksie postępowania cywilnego, które
uchroniłyby podmioty gospodarcze od nadużywania
prawa przez kontrahentów pozostających w sporze
sądowym – do ministra sprawiedliwości (13921),
182) posła Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego w
sprawie zabezpieczenia przeciwpowodziowego Żuław
Wiślanych – do prezesa Rady Ministrów (13922),
183) posła Pawła Poncyljusza w sprawie opiesza-
łych działań organów wymiaru sprawiedliwości na
przykładzie sprawy dotyczącej wyłudzeń, oszustw
podatkowych oraz prania brudnych pieniędzy w ra-
mach spółki Kraków Business Park sp. z o.o. – do mi-
nistra sprawiedliwości (13923),
184) posła Andrzeja Ćwierza w sprawie finanso-
wania lecznictwa zamkniętego w szpitalach na tere-
nie woj. podkarpackiego w roku 2010 – do ministra
zdrowia (13924),
185) posła Andrzeja Ćwierza w sprawie łączenia
bibliotek publicznych z innymi instytucjami i biblio-
tekami szkolnymi – do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego (13925),
186) poseł Barbary Bartuś w sprawie wzrostu
bezrobocia oraz nierównego traktowania kobiet w
pracy – do ministra pracy i polityki społecznej
(13926),
187) posła Eugeniusza Czykwina w sprawie inwe-
stycji koncernu Ikea – do prezesa Rady Ministrów
(13927),
188) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie za-
kończenia inwestycji: budowa obwodnicy Puław (II
etap) w ciągu drogi krajowej nr 12 – do ministra in-
frastruktury (13928),
189) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie bez-
robocia wśród młodzieży – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (13929),
190) poseł Elżbiety Kruk w sprawie wsparcia bu-
dowy obwodnicy Puław (II etap) w części zadania
inwestycyjnego – budowa drogi ekspresowej S12 –
do ministra infrastruktury (13930),
191) poseł Elżbiety Kruk w sprawie pogarszającej
się sytuacji ekonomicznej rolników regionu lubelskie-
go – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (13931),
192) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie pomocy dla studentów studiów zaocznych, którzy
utracili pracę – do ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego 13932),
193) posła Wiesława Janczyka w sprawie możli-
wości przywrócenia w telewizji publicznej transmisji
z obrad Sejmu RP w programie ogólnopolskim –
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
(13933),
194) posła Jana Szyszki w sprawie produktów
żywnościowych, które mają być napromieniowane w
celu „oczyszczenia” ich z zanieczyszczeń – do prezesa
Rady Ministrów (13934),
195) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie wsparcia
tworzenia biogazowni w Polsce – do ministra gospo-
darki (13935),
8
196) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie nadzoru
nad osadzonymi w zakładach karnych – do ministra
sprawiedliwości (13936),
197) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie zagroże-
nia terrorystycznego w Polsce – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (13937),
198) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie przeciw-
działania wyłudzaniu świadczeń z ZUS – do ministra
pracy i polityki społecznej (13938),
199) posła Stanisława Rydzonia w sprawie walo-
ryzacji kwoty zasiłku pielęgnacyjnego – do ministra
pracy i polityki społecznej (13939),
200) posła Andrzeja Jaworskiego oraz grupy po-
słów w sprawie różnego podejścia polskiego wymiaru
sprawiedliwości do różnych grup wyznaniowych przy
rozpatrywaniu spraw dotyczących naruszenia uczuć
religijnych – do ministra sprawiedliwości (13940),
201) poseł Izabeli Kloc w sprawie wycofania z ob-
rotu w sklepach zielarsko-medycznych niektórych
ziół zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z
dnia 6 października 2009 r. dotyczącym wykazu pro-
duktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych – do ministra zdrowia
(13941),
202) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
nierozstrzygniętego problemu kontraktów w war-
mińsko-mazurskiej służbie zdrowia – do ministra
zdrowia (13942),
203) posła Marka Kuchcińskiego w sprawie ni-
skiego poziomu dofinansowania w 2010 r. zadań Gór-
skiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(13943),
204) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie absurdu dotyczącego kwalifikowania kosztów w
przypadku prowadzenia biznesu przez małżonków
– do ministra finansów (13944),
205) poseł Barbary Marianowskiej w sprawie pod-
jęcia niezbędnych działań w celu zapobieżenia dal-
szemu prześladowaniu chrześcijan w Wietnamie –
do ministra spraw zagranicznych (13945),
206) posła Artura Dunina w sprawie wstrzyma-
nia dopłat obszarowych i uzupełniających z dniem 11
grudnia 2009 r. – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
(13946),
207) posła Włodzimierza Kuli w sprawie wpływu
człowieka na proces globalnego ocieplenia klimatu
– do prezesa Rady Ministrów (13947),
208) posła Włodzimierza Kuli w sprawie kalenda-
rza szczepień obowiązkowych w Polsce oraz szczepień
przeciwko wirusowi grypy A/H1N1 – do ministra
zdrowia (13948),
209) posła Michała Stuligrosza w sprawie założeń
do projektu ustawy o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej nad dzieckiem – do ministra pracy
i polityki społecznej (13949).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak na interpelację posła Jacka Pilcha w sprawie
działań w ramach kompetencji Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej podjętych wskutek powodzi na
rzecz poszkodowanych (11619),
2) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego na interpelację posła Grzegorza Dol-
niaka w sprawie postępowań prowadzonych przez
Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu i Prokuraturę
Okręgową w Katowicach w przedmiocie niegospodar-
ności Spółdzielni Mieszkaniowej Południe w Sosnow-
cu (12188),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie objęcia
szczegółową i specjalistyczną diagnozą oraz opieką
zdrowotną żołnierzy powracających z zagranicznych
misji wojskowych, pokojowych i stabilizacyjnych
(12382),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego w
sprawie szkód wyrządzonych przez bobry na terenie
woj. warmińsko-mazurskiego (12489),
5) minister pracy i polityki społecznej Jolanty Fe-
dak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza
Pisalskiego w sprawie problemów obywateli wynika-
jących z powodu różnego interpretowania przez Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej oraz Minister-
stwo Zdrowia art. 7 i 18 ustawy z dnia 6 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektó-
rych innych ustaw (12604),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Marcina Korolca – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
mechanizmów współpracy gospodarczej Polski z Tur-
cją (12660),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jacka Tomczaka w sprawie
objęcia opieką medyczną chorych na boreliozę i umoż-
liwienia im leczenia (także szpitalnego) według me-
tody ILADS opracowanej przez dr. J. J. Burrascano
(12691),
8) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia ministra – na interpe-
lację posła Piotra Polaka w sprawie niepłacenia przez
NFZ za zabiegi wykonywane ponad ustalone zakon-
traktowane limity, tzw. nadwykonania, w szpitalach
woj. łódzkiego (12764),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jana Widackiego w sprawie ochrony
porządku publicznego (12780),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-

pelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie obec-
nej, bardzo trudnej sytuacji szpitala w Ostrowcu
Świętokrzyskim, tj. przekroczenia limitu finansowe-
go ustalonego z NFZ (12806),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie finansowania
domowej opieki pielęgniarskiej (12819),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie pielę-
gniarek zatrudnianych w domach pomocy społecznej
(12826),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego w spra-
wie brakujących środków finansowych w polskich
hospicjach (12850),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie warunków panujących w zakładach medy-
cyny sądowej (12855),
15) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie niefi-
nansowania od 2010 r. domowej opieki lekarskiej nad
obłożnie chorymi (12858),
16) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Grzegorza Napieralskiego w sprawie
finansowania lecznictwa szpitalnego (12859),
17) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia ministra – na interpe-
lację posła Lecha Kołakowskiego w sprawie sytuacji
finansowej szpitali powiatowych w woj. podlaskim
(12897),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów w sprawie refundacji leczenia skutków
walki z nowotworami oraz opieki nad pacjentami po
przebytej chorobie (12922),
19) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie masowych odwołań zabiegów planowych
w szpitalach (12925),
20) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Marka Cebu-
li w sprawie niekwalifikowalności podatku VAT w
Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich (12942),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie opie-
ki pielęgniarskiej w domach pomocy społecznej
(12978),
22) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
9
ministra – na interpelację posła Dariusza Lipińskie-
go w sprawie projektu nowelizacji ustawy o pożytku
publicznym i o wolontariacie (12984),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów w sprawie sprzedaży przez Agencję Re-
zerw Materiałowych mięsa z zapasów (12990),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Jana Łopaty w sprawie
zwolnienia z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt
67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(13008),
25) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Piotra Stanke w sprawie badań do ce-
lów sanitarno-epidemiologicznych wykonywanych
przez laboratoria inspekcji sanitarnej po 31 grudnia
2009 r. (13045),
26) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Sławomira Zawiśla-
ka w sprawie ograniczenia etatów w jednostkach or-
ganizacyjnych prokuratury (13049),
27) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie bez-
piecznej pracy w związku z uchwałą nr 14 XXIII Kra-
jowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”
(13093),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Waldemara Andzela w sprawie za-
kupu szczepionek przeciwko wirusowi A/H1N1
(13102),
29) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Jerzego Budnika w spra-
wie szans na rozszerzenie, także na młodocianych
pracowników pozostających poza systemem szkol-
nym, zasiłków i innych świadczeń socjalnych
(13144),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jana
Szyszki w sprawie braku informacji o nowym rozkła-
dzie jazdy pociągów PKP na stronach internetowych
www.pkp.pl (13154),
31) ministra infrastruktury Cezarego Grabarczy-
ka na interpelację posła Andrzeja Szlachty w sprawie
niedofinansowania kształcenia lotniczego studentów
w Polsce (13172),
32) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Krystyny Łybackiej w sprawie
zmniejszenia środków na opiekę paliatywną
(13175),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
10
Joanny Muchy oraz grupy posłów w sprawie proce-
deru organizowania walk z udziałem psów (13179),
34) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jacka Boguckiego w sprawie zmniejsze-
nia przez NFZ nakładów na leczenie szpitalne w roku
2010 (13183),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na interpelację posła Grzego-
rza Napieralskiego w sprawie prac legislacyjnych w
zakresie zmiany użytkowania wieczystego w prawo
własności (13189),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie profilaktyki zdrowotnej prowadzonej w
szkołach (13202),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Kazimierza Moskala w spra-
wie konieczności stworzenia narodowego programu
leczenia cukrzycy i jej powikłań (13212),
38) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Macieja Płażyńskiego w sprawie decyzji
dotyczących Centrum Leczenia Oparzeń w Siemia-
nowicach Śląskich oraz rozwiązania istotnych dla
tego specjalistycznego ośrodka spraw (13219),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie zmiany zasad odbywania staży przez oso-
by bezrobotne (13222),
40) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie potrzeby wydłużenia odbywania stażu
przez osoby bezrobotne (13223),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty w
sprawie sytuacji finansowej spółek Grupy PKP
(13229),
42) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty w
sprawie kondycji finansowej spółki PKP InterCity
(13230),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jacka Brzezinki w sprawie uwzględnie-
nia lekarzy specjalistów chorób oczu w wykazie leka-
rzy uprawnionych do przeszczepiania tkanek, o któ-
rych mowa w § 6 rozporządzenia ministra zdrowia z
dnia 16 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków pobierania, przechowywania i przeszczepia-
nia komórek, tkanek i narządów (13233),
44) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie udo-
stępnienia placówkom medycznym możliwości elek-
tronicznej weryfikacji uprawnień pacjentów do świad-
czeń w ramach NFZ przed wykonaniem porady lub
bezpośredniego zwracania się NFZ do pacjentów ma-
jących status osoby nieubezpieczonej (13237),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie in-
terpretacji przepisów rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącego natural-
nych wód mineralnych, naturalnych wód źródlanych
i wód stołowych (13244),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie braku refundacji nieczytelnych recept (13252),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Stanisława Jerzego Komorowskiego – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Wal-
demara Andzela w sprawie opieki medycznej dla we-
teranów i żołnierzy powracających z wojskowych mi-
sji zagranicznych (13258),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zwolnień le-
karskich dla kobiet w ciąży (13267),
49) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie epidemii gry-
py (13274),
50) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zwrotu kosz-
tów leczenia nieubezpieczonych pacjentów (13275),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zaświad-
czeń uprawniających do wypłaty becikowego
(13276),
52) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w
sprawie zasiłków rodzinnych (13279),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Janiny Okrągły w
sprawie zmian regulacji prawnych dotyczących kry-
terium przyznawania świadczeń rodzinnych – zasił-
ków rodzinnych oraz dodatków do zasiłków rodzin-
nych (13282),
54) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Bożeny
Szydłowskiej w sprawie finansowania Orkiestry Ka-
meralnej Polskiego Radia Amadeus pod dyrekcją
Agnieszki Duczmal (13284),
55) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Andrzeja Szlachty w
sprawie wzrostu bezrobocia w Polsce (13289),

56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Paluch oraz grupy po-
słów w sprawie dostępności leków zwalczających
gruźlicę (13291),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie niedbałego wypisywania recept (13293),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Krzysztofa Putry w sprawie bezpieczeństwa w ruchu
drogowym (13298),
59) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Radosława Witkowskiego oraz grupy posłów w spra-
wie uznania pistoletu BRS 99 kal. 9x19 mm Para
oraz karabinku sportowego centralnego zapłonu Ra-
dom Sport kal. 223 Remington za broń szczególnie
niebezpieczną i wpisanie ich na tzw. czarną listę bro-
ni (13299),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Eugeniusza
Kłopotka w sprawie interpretacji przepisów noweli-
zujących ustawę o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków (13301),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie racjonalizacji programu szczepień w Polsce
(13304),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie sytuacji pacjentów cierpiących na AMD
(13308),
63) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Marzeny Okła-Drewnowicz w sprawie
obowiązku posiadania przez jednostki świadczące
fizjoterapię ambulatoryjną wyłącznie dla dzieci urzą-
dzeń do emisji ultradźwięków (13318),
64) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Marii Zuby w
sprawie podjęcia działań mających na celu umożli-
wienie zaliczenia do składek na ubezpieczenie zdro-
wotne wpłat uiszczanych przez rolników w latach 70.
i 80. (13321),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Domiceli Kopaczewskiej w sprawie
ograniczenia oferty leków dopuszczonych do obrotu
w punktach aptecznych (13322),
66) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłów Piotra Tomańskiego i Rena-
11
ty Butryn w sprawie przyspieszenia prac nad posel-
skim projektem ustawy o zmianie ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw (13323),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Kazimierza
Gwiazdowskiego w sprawie upraw genetycznie mo-
dyfikowanych organizmów (GMO) (13334),
68) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Roberta Telusa oraz gru-
py posłów w sprawie dofinansowania zakupów fak-
turowanych w latach ubiegłych w ramach środków
PFRON (13335),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Damiana Raczkowskiego w sprawie do-
stępu do badań prenatalnych (13340),
70) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Balickiego w
sprawie budowy obwodnicy Marek (13342),
71) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita w sprawie art. 30 ustawy Prawo
budowlane (13344),
72) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację posłanek
Magdaleny Gąsior-Marek i Moniki Wielichowskiej w
sprawie możliwości rozszerzenia katalogu wykorzy-
stywania funduszu sołeckiego jako wkładu własnego
w aplikacji o środki unijne (13345),
73) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usy-
tuowanie (13346),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie posze-
rzenia listy lekarzy uprawnionych do wypisywania
zleceń na refundowane aparaty słuchowe (13347),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego w
sprawie wadliwych przepisów ustawy o transporcie
drogowym (13349),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie zmian w przepisach i zaostrzenia kar za
przestępstwo z art. 35 ustawy o ochronie zwierząt
(13350),
12
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie ułatwienia funkcjonowania ochotniczych
straży pożarnych poprzez uproszczenia w prowadze-
niu ksiąg rachunkowych oraz sprawozdań finanso-
wych (13353),
78) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego w
sprawie wyciągnięcia konsekwencji wobec osób od-
powiedzialnych za realizację programu „Owoce w
szkole” w roku szkolnym 2009/2010 (13357),
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego w
sprawie realizacji wniosków z raportu NIK o zapo-
bieganiu nowotworom (13361),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Żukow-
skiego w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
Prawo budowlane w celu ułatwienia prowadzenia ak-
cji ratowniczych (13363),
81) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego na interpelację posła Wojciecha Żu-
kowskiego w sprawie objęcia nadzorem śledztwa do-
tyczącego funkcjonariuszy celnych (13364),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Krystyny Łybac-
kiej w sprawie profilaktyki zdrowotnej dzieci i mło-
dzieży (13367),
83) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na interpelację poseł Barbary Maria-
nowskiej w sprawie art. 116 ustawy o grach hazardo-
wych (13369),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie
planowanej likwidacji art. 59a ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej gwarantującego pracownikom
szpitali i przychodni kroczący wzrost wynagrodzeń
(13372),
85) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Marka Opioły w sprawie przyspieszonej
sprzedaży Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemy-
słu Rafineryjnego SA w Płocku (13373),
86) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Guta-Mo-
stowego w sprawie sytuacji podhalańskiej branży
turystycznej związanej z utrudnieniami przy wyda-
waniu wiz obywatelom Ukrainy (13375),
87) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Andrzeja Guta-Mostowego w sprawie
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. dotyczącego wykazu produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (13378),
88) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy posłów
w sprawie proponowanych przez NFZ zmian w za-
kresie pielęgniarskiej długoterminowej opieki domo-
wej (13381),
89) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Izabeli Katarzy-
ny Mrzygłockiej w sprawie przepisów dotyczących
elektrowni wiatrowych (13384),
90) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację poseł Anny Zalew-
skiej w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej ma-
jącej na celu uchylenie niekorzystnych zapisów art.
48 ustawy o finansach publicznych (13385),
91) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Zalewskiej w
sprawie propozycji wprowadzenia zmian systemo-
wych dotyczących osób niepełnosprawnych i ich ro-
dzin (13386),
92) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego w spra-
wie decyzji dotyczących ogłoszenia przez Agencję
Mienia Wojskowego Oddział Regionalny w Gdyni
przetargu na sprzedaż nieruchomości położonej w
Helu (13389),
93) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jarosława Żaczka w sprawie
praktyk w usługach telefonii cyfrowych związanych
z przeniesieniem przydzielonego numeru do innego
operatora (13392),
94) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jarosława Żaczka w sprawie homologacji urządzeń i
posadowień do fotoradarów (13393),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Iwony Arent w sprawie braku reakcji
rządu na epidemię grypy A/H1N1 (13395),
96) szefa służby cywilnej Sławomira Marka Bro-
dzińskiego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację poseł Iwony Arent w sprawie wyda-
nia 122 mln zł na urzędnicze premie (13397),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację po-
seł Iwony Arent w sprawie obecnej sytuacji w pań-
stwowych gospodarstwach rolnych (13399),
98) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Ja-
kuba Szulca – z upoważnienia ministra – na interpe-
lację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie zmiany pod-
ległości Państwowej Inspekcji Sanitarnej (13401),

99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację po-
sła Jacka Boguckiego w sprawie drastycznego ogra-
niczenia dotacji na zadania z zakresu melioracji wod-
nych (13403),
100) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Jacka Boguckiego w
sprawie finansowania opieki zdrowotnej (13404),
101) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ar-
kadiusza Mularczyka w sprawie udziału i roli Rze-
czypospolitej Polskiej oraz polskich obywateli w or-
ganizacjach międzynarodowych na tle składek pono-
szonych przez budżet państwa (13405),
102) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego oraz podsekretarz stanu w Minister-
stwie Gospodarki Grażyny Henclewskiej – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie przeciwdziałania praktykom nieuczciwej
konkurencji stosowanym przez sieci sklepów dyskon-
towych i hipermarkety, polegającym na pobieraniu
innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towa-
ru do sprzedaży (13408),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie
zmian obecnie obowiązującego systemu refundacji
produktów leczniczych (13410),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka na inter-
pelację poseł Marzenny Drab w sprawie niewykorzy-
stania środków na melioracje wodne oraz opóźnień
we wdrażaniu Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (13415),
105) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Wie-
sława Wody w sprawie problemu kroju czcionki na
dokumentach typu dowód osobisty, prawo jazdy i
inne (13416),
106) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Andrzeja Ćwierza w sprawie podjęcia
skutecznych działań dotyczących zmiany zasad po-
działu środków finansowych na leczenie (13420),
107) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie sytuacji wdów po górnikach, którzy zginę-
li na posterunku pracy (13421),
108) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Bożeny Kotkow-
skiej w sprawie stanowiska resortu w kwestii postu-
latu przywrócenia wdowom po górnikach, którzy
zginęli na posterunku pracy, uprawnień do dożywot-
niej renty rodzinnej (13422),
13
109) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Dawida Jackiewicza w
sprawie budowy zbiornika retencyjnego w Kamieńcu
Ząbkowickim oraz kształtu „Programu dla Odry”
(13423),
110) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Dawida Jackiewicza w sprawie za-
pewnienia stabilizacji świadczeń pielęgniarskich w
domach pomocy społecznej (13424),
111) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Dawida Jackiewicza w
sprawie wystosowanego przez ministra zdrowia w
dniu 23 lipca 2008 r. pisma do prezydentów miast i
starostów dotyczącego zatrudniania pielęgniarek w
domach pomocy społecznej, a także konsekwencji sta-
nowiska zajętego w tym piśmie (13425),
112) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Igora Dzialuka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Zbigniewa Kozaka w
sprawie sposobu uzyskania przez rodzica starającego
się o alimenty wymaganych przez polskie sądy ro-
dzinne informacji o drugim rodzicu, który jest cudzo-
ziemcem (13427),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie
planów likwidacji wielu sądów rejonowych, na przy-
kładzie Sądu Rejonowego w Olecku, na Warmii i Ma-
zurach (13432),
114) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Marka Rząsy w sprawie
planów Ministerstwa Środowiska wobec średniego
szkolnictwa zawodowego (13433),
115) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Przemysława Gosiewskie-
go w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 października 2009 r. dotyczącego wykazu produk-
tów leczniczych, które mogą być dopuszczone do ob-
rotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (13434),
116) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Jana Burego s. Antoniego w spra-
wie skutków wprowadzenia w życie rozporządzenia
ministra zdrowia dotyczącego kryteriów klasyfikacji
produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
punktach aptecznych (13435),
117) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów – na interpelację posła Jana Burego s. Anto-
niego w sprawie planowanego drastycznego obniże-
nia finansowania podkarpackich szpitali w 2010 r.
(13436),
118) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Rafała Baniaka – z upoważnienia ministra – na
14
interpelację posła Wojciecha Szaramy w sprawie stra-
tegii promocji polskiej gospodarki (13437),
119) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie konieczności podjęcia pilnych działań w
ramach wsparcia dla Szczecina (13439),
120) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Grażyny Ciemniak w
sprawie przejściowego zniesienia ochrony bobra w
Polsce w związku z nadmiarem tej populacji
(13441),
121) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Marcina Zawiły w sprawie konse-
kwencji wejścia w życie rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych, które mogą być do-
puszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (13442),
122) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Cezarego Ata-
mańczuka w sprawie produkcji benzyny i oleju napę-
dowego z dwutlenku węgla (13443),
123) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zbyt pochopnego odbierania dzieci rodzi-
com biologicznym (13444),
124) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zagrożenia marginalizacją rodzin, które
utraciły źródło dochodów lub których dochód znaczą-
co obniżył się w ciągu ostatniego roku (13445),
125) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Cezarego Atamańczu-
ka w sprawie upadłości konsumenckiej (13446),
126) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Steca w
sprawie stosowania art. 159 K.c. (13447),
127) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie problemów w handlu polskim drewnem
(13448),
128) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca w
sprawie wynagrodzenia za bezumowne użytkowanie
gruntów (13449),
129) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Stanisława Steca w
sprawie kryterium przyznawania pomocy społecznej
(13450),
130) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Stanisława Steca w spra-
wie wpisania na listę leków refundowanych azilectu
(13451),
131) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlach-
ty w sprawie kontraktu gazowego między Polską a
Rosją (13452),
132) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Szlachty w spra-
wie nowych norm emisji trujących gazów (13453),
133) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlach-
ty w sprawie wspierania rozwoju energetyki wiatro-
wej w Polsce (13455),
134) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Andrzeja Szlach-
ty w sprawie planów poszukiwawczo-wydobywczych
Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa
(13456),
135) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie wojskowych uprawnień socjalno-bytowych oraz
innych dodatkowych należności (13457),
136) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie ujęcia w planach Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad drogi ekspresowej Rzeszów
– Warszawa (13459),
137) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Kazimierza Moskala oraz grupy posłów
w sprawie rozbieżnych polityk zdrowotnych prowa-
dzonych przez ministra zdrowia i prezesa NFZ na
przykładzie tworzenia planu finansowego NFZ na
2010 r. (13476),
138) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpelację
posła Piotra Stanke w sprawie ograniczeń w realiza-
cji programu „Szklanka mleka” w 2010 r. (13479),
139) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej w
sprawie odstąpienia od wprowadzenia zmian w art.
83 ustawy o ochronie przyrody (13480),
140) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej w
sprawie naprawienia krzywd moralnych i zadość-
uczynienia za przymusową i bezpłatną pracę mło-
dzieży niepełnoletniej w ramach Powszechnej Orga-
nizacji „Służba Polsce” wykonywanej w latach 1948–
–1955 (13481),
141) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej w

sprawie przyspieszenia przebudowy drogi krajowej
nr 4 (13482),
142) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Czesława Hoca w
sprawie nieuprawnionej odmowy przyznawania ry-
bakom pomocy finansowej w ramach rekompensat
społeczno-gospodarczych na realizację operacji doty-
czących wcześniejszych emerytur, na przykładzie ry-
baka z Kołobrzegu (13483),
143) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Józe-
fa Rojka w sprawie potrzeby zmian wielkości czcion-
ki stosowanej w dowodach osobistych (13485),
144) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na interpelację posła Jaro-
sława Rusieckiego w sprawie kryteriów oceny wnio-
sków zgłaszanych przez gminy do wojewody święto-
krzyskiego dotyczących przebudowy dróg w ramach
„Narodowego programu przebudowy dróg lokalnych”
na 2010 r. (13489),
145) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie zamiaru likwidacji sądów i prokuratur rejono-
wych w miejscowościach będących siedzibami powia-
tów (13490),
146) minister rozwoju regionalnego Elżbiety
Bieńkowskiej na interpelację posła Jarosława Rusiec-
kiego w sprawie projektu „Krajowej strategii rozwo-
ju regionalnego 2010–2020: regiony, miasta, obszary
wiejskie” (KSRR) (13491),
147) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Kuleszy w spra-
wie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (13493),
148) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Adama Wykręta w spra-
wie dokonania przez Ministerstwo Finansów precy-
zyjnej interpretacji przepisów dotyczących stawki
podatku VAT nakładanego na niektóre usługi świad-
czone w polskich portach morskich (13494),
149) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posłanek Bożeny Szydłowskiej
i Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie obarczenia szkół
językowych obowiązkiem płacenia 22-procentowej
stawki podatku VAT (13495),
150) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie możliwości przedłużania umów dzierżawy
gruntów należących do Skarbu Państwa (13496),
151) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na interpelację poseł Bożeny
15
Szydłowskiej w sprawie nowelizacji ustawy o radio-
fonii i telewizji w celu zwiększenia obecności rodzi-
mych artystów i wykonawców scenicznych w mediach
publicznych (13498),
152) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Piotra Kluza – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Beaty Kempy w sprawie po-
zwów o zadośćuczynienie za internowanie w tzw. woj-
skowych obozach specjalnych od 5 listopada 1982 r.
do 2 lutego 1983 r. (13499),
153) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Jarosława
Pięty oraz grupy posłów w sprawie udzielenia dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich, restaura-
torskich lub robót budowlanych w ramach Programu
„Dziedzictwo kulturowe” dla cerkwi prawosławnej
pw. św. Wiery, Nadziei, Luby i Matki Zofii w Sosnow-
cu (13501),
154) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Wiesława Wody w sprawie
ograniczenia dostępui do leków mieszkańcom gmin
spowodowanego rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 11 września 2009 r. zmieniającym rozporzą-
dzenie w sprawie kryteriów klasyfikacji produktów
leczniczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (13502),
155) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację poseł Krystyny Ły-
backiej w sprawie zagrożeń dla polskiego przemysłu
drzewnego (13503),
156) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – oraz minister nauki i szkolnictwa wyższego
Barbary Kudryckiej na interpelację poseł Teresy Pio-
trowskiej w sprawie nowelizacji ustawy o finansach
publicznych, która wprowadza przepis ograniczający
uczelniom wyższym możliwość pomnażania środków
finansowych za pomocą lokat (13505),
157) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Krzysztofa Brejzy w
sprawie sytuacji kobiet wracających do pracy po urlo-
pie macierzyńskim lub wychowawczym (13507),
158) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Stanisława Chmielewskiego – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Jarosława Ka-
tulskiego w sprawie możliwości zmiany obowiązują-
cych regulacji prawnych w takim kierunku, aby
umożliwić powstawanie zakładów penitencjarnych
prowadzonych przez podmioty prywatne (13509),
159) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpe-
lację posła Artura Górskiego w sprawie orzeczenia
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka o usunię-
ciu krzyży z włoskich szkół (13510),
16
160) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Artura Górskiego w spra-
wie planów objęcia niepublicznych szkół językowych
podatkiem VAT w wysokości 22% (13511),
161) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Waldemara Andzela w sprawie obowiązkowego
umieszczania elementów odblaskowych na plecakach
lub torbach szkolnych w celu poprawy bezpieczeń-
stwa pieszych poruszających się po drogach (13512),
162) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Polaka oraz
grupy posłów w sprawie wprowadzenia obowiązku
honorowania przez prywatnych przewoźników ulg w
przejazdach dla emerytów i osób niepełnosprawnych
(13514),
163) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Polaka oraz
grupy posłów w sprawie wprowadzenia corocznej wa-
loryzacji zasiłku pielęgnacyjnego (13515),
164) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Waldemara Andzela w sprawie
zwiększenia liczby miejsc w szpitalach psychiatrycz-
nych (13516),
165) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Lecha Kołakowskie-
go w sprawie reaktywacji linii kolejowej Łapy – So-
koły (13517),
166) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Lecha Kołakowskie-
go w sprawie pominięcia związków zawodowych przy
uzgadnianiu nowego Prawa pocztowego (13518),
167) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowi-
ska Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie środowisk, które dostrzegają w aktualnym
porządku prawnym, w aspekcie ochrony środowiska,
konieczność wprowadzenia wielu istotnych zmian
(13519),
168) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie objęcia niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku VAT (13520),
169) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Michała Stuligrosza w
sprawie kontroli PIP w Poznańskich Zakładach Na-
prawczych Taboru Kolejowego SA (13521),
170) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Romana Kaczora w sprawie
stosowania na polskim rynku nieuczciwych praktyk
deweloperskich (13522),
171) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Mariana Zalewskiego – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Tadeusza
Arkita i Andrzeja Ryszki w sprawie prowadzenia go-
spodarstw agroturystycznych (13524),
172) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie nakładów w
2010 r. na służbę zdrowia (13525),
173) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie dopłat
do sprzętu dla pacjentów ze stomią (13526),
174) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie wydawania przez ZUS zaświadczeń E-101
(13527),
175) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie zwrotu przez
NFZ kosztów leczenia (13528),
176) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów – na interpelację poseł Anny So-
beckiej w sprawie szczytu klimatycznego w Kopen-
hadze (13529),
177) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie nowelizacji ustawy o finansach publicznych
(13530),
178) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Macieja Orzechowskiego w sprawie
realizacji świadczeń pielęgniarskich w domach po-
mocy społecznej (13531),
179) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej w spra-
wie odszkodowania dla byłych właścicieli nierucho-
mości przejętych pod budowę dróg publicznych przed
1999 r. (13532),
180) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Janusza Dzięcioła w
sprawie budowy węzła autostradowego Dźwierzno
oraz budowy obwodnicy w miejscowościach Zelgno
i Dźwierzno w gminie Chełmża (13533),
181) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak w sprawie
likwidacji Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy
(13535),
182) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów w sprawie organizacji matur w
2010 r. (13536),
183) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Lamczyka w sprawie dal-
szego funkcjonowania punktów aptecznych (13537),

184) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Jerzego Szmajdziń-
skiego i Krystyny Łybackiej w sprawie utrudnień w
dostępie do wyników próbnych egzaminów matural-
nych (13539),
185) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Bańkowskiej w
sprawie podatku od nieruchomości dla budynków za-
jętych na prowadzenie działalności w zakresie udzie-
lania świadczeń zdrowotnych w zakładach leczenia
uzdrowiskowego (13540),
186) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Marka Kuchcińskiego w sprawie likwi-
dacji Polsko-Ukraińskiego Batalionu Sił Pokojowych
stacjonującego w Przemyślu (13542),
187) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Roberta Ko-
łakowskiego w sprawie realizacji zwrotu podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wy-
korzystywanego do produkcji rolnej w drugim okre-
sie płatniczym 2009 r. (13544),
188) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Włodkowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Andrzeja
Kani w sprawie edukacji przedszkolnej najmłodszego
pokolenia Polaków, zwiększania liczby dzieci obję-
tych opieką i nauczaniem przedszkolnym oraz zwięk-
szania środków finansowych na edukację przedszkol-
ną w naszym kraju (13548),
189) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Krzysztofa Lipca w spra-
wie postulowanych przez samorząd aptekarski zmian
legislacyjnych w Prawie farmaceutycznym, które
skutkować będą zmniejszeniem wydatków NFZ na
refundację leków (13550),
190) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Edwarda Wojtasa w spra-
wie zjawiska opłacania przez Polaków składek eme-
rytalnych za granicą zamiast w ZUS (13553),
191) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posłów
Wojciecha Kossakowskiego i Leonarda Krasulskiego
w sprawie planów ograniczenia budżetu Policji na
2010 r. (13561),
192) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Jac-
ka Osucha w sprawie zwolnienia przewoźników z
obowiązku wypłat odszkodowań za opóźnienia pocią-
gów (13564),
193) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji infrastruktury kolejowej
17
w miejscowości Nakło nad Notecią (woj. kujawsko-po-
morskie) (13566),
194) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Krzysztofa Putry w spra-
wie sytuacji polskich rodzin w 2009 r. (13568),
195) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie składek na PFRON (13569),
196) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża – z
upoważnienia ministra – na interpelację posłów Mi-
chała Wojtkiewicza i Marka Polaka w sprawie więk-
szej czcionki na dokumentach, takich jak dowód oso-
bisty i prawo jazdy (13571),
197) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację posła Jarosława
Żaczka w sprawie stworzenia nadzoru umożliwiają-
cego sprawne wdrożenie, przeprowadzenie i upo-
wszechnianie programu poręczeń dla kredytów stu-
denckich przez BGK (13577),
198) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Beaty Mazurek w
sprawie projektu ustawy Prawo pocztowe (13580),
199) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na
interpelację posła Ryszarda Terleckiego w sprawie
nowelizacji przepisów dotyczących praw kombatan-
tów (13583),
200) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie trudności w realizacji programu „Radosna
szkoła” (13586),
201) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie doposażenia polskich żołnierzy stacjonujących w
Afganistanie w dodatkowe śmigłowce (13593),
202) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Stanisława Steca w sprawie
działań rządu zmierzających do ograniczenia wzro-
stu długu publicznego (13594),
203) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowac-
kiej w sprawie wiążącej interpretacji przepisów doty-
czących obecności symboli religijnych w miejscach
publicznych, w szczególności krzyży w szkołach
(13598),
204) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Adama Gawędy oraz gru-
py posłów w sprawie zmiany przepisów dotyczących
stosowania osadów ściekowych w rolnictwie, tj. po-
stępowania z osadami ściekowymi (oczyszczanie)
oraz szkód środowiskowych wynikających z niepra-
widłowego ich stosowania (13600),
18
205) podsekretarza stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Dariusza Bogdana – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Jerzego Budnika w sprawie
funkcjonowania programu „Jedno okienko” i insty-
tucji zawieszenia działalności gospodarczej (13603),
206) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Smolarza w
sprawie limitu cen dla wyrobów medycznych będą-
cych przedmiotami ortopedycznymi (13606),
207) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Krzysztofa Stanowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Tomasza
Smolarza w sprawie wprowadzenia zmian do obec-
nego systemu kształcenia zawodowego (13607),
208) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Marii Zuby w sprawie
podjęcia skutecznych działań mających na celu wpro-
wadzenie w polskim porządku prawnym zmiany
przepisów skutkujących wyłączeniem działalności
krótkofalowców z grona podmiotów świadczących
usługi o charakterze komercyjnym (13610),
209) szefa służby cywilnej Sławomira Marka Bro-
dzińskiego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na interpelację posła Andrzeja Jaworskiego w spra-
wie premii dla urzędników (13617),
210) podsekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Lilli Jaroń – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Janiny Okrągły w sprawie
realizacji zadań przez jednostki samorządu teryto-
rialnego, określonych w art. 30a ustawy Karta Na-
uczyciela (13625),
211) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Krzysztofa Stanowskiego – z upo-
ważnienia ministra – na interpelację posła Macieja
Orzechowskiego oraz grupy posłów w sprawie zmian
w prawie oświatowym dotyczącym kształcenia zawo-
dowego (13634),
212) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Sławomira Zawiślaka w sprawie refor-
my dotyczącej prowadzenia lekcji wychowania fizycz-
nego (13640),
213) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka w
sprawie ustawowej implementacji unijnych zasad lo-
gistyki i zarządzania gospodarką odpadami komu-
nalnymi (13641),
214) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów – na interpelację posła Ro-
berta Kołakowskiego w sprawie kryteriów dochodo-
wych oraz świadczeń pieniężnych z pomocy społecz-
nej (13644),
215) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dominika Radziwiłła – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Krzysztofa
Putry w sprawie długu publicznego (13647),
216) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Krzysztofa Putry w
sprawie zmiany ustawy o ustanowieniu programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywia-
nia” (13650),
217) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Henryka Siedlaczka w sprawie propo-
zycji fakultatywnych polis zdrowotnych (13657),
218) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Wojciecha Wilka w spra-
wie listy leków dostępnych w punktach aptecznych
(13662),
219) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Wojciecha Wilka w
sprawie dostępności kredytów dla rolników (13665),
220) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
oraz grupy posłów w sprawie objęcia niepublicznych
szkół językowych 22-procentową stawką podatku
VAT (13670),
221) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Ewy Malik oraz grupy
posłów w sprawie budzących kontrowersje nominacji
na stanowiska naczelników urzędów skarbowych
(13672),
222) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Mariusza Grada w sprawie
zwiększonej populacji lisów (13674),
223) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego w
sprawie wniosków z raportu NIK o gospodarowaniu
środkami funduszu leśnego (13685),
224) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej w sprawie szkód wyrządzanych przez zwierzęta
leśne (13714).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie statusu oso-
by niesłusznie posądzonej o przestępstwo, wobec któ-
rej prowadzone były czynności sprawdzające – od mi-
nistra sprawiedliwości (12499) – 43 dni,
2) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie realizacji
zasad społecznej gospodarki rynkowej w związku z
uchwałą nr 15 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ Solidarność – od prezesa Rady Ministrów
(13090) – 28 dni.

ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie praktyk
stosowanych przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad przy wywłaszczaniu nieruchomości
pod budowę nowych dróg, na przykładzie budowy
drogi ekspresowej S69 na odcinku węzeł Krakowska
– węzeł Żywiecka/Bystrzańska w Bielsku-Białej –
do ministra infrastruktury (5664),
2) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie wysokości
kontraktu na 2010 r. zaproponowanego Szpitalowi
Wojewódzkiemu w Bielsku-Białej przez Narodowy
Fundusz Zdrowia – do ministra zdrowia (5665),
3) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie działań,
jakie rząd planuje podjąć w 2010 r. w celu zwiększe-
nia dostępu do Internetu – do prezesa Rady Mini-
strów (5666),
4) posła Grzegorza Pisalskiego w sprawie przy-
czyn braku narkotesterów w wyposażeniu Policji –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5667),
5) poseł Izabeli Kloc w sprawie niespłacenia na-
leżności z tytułu świadczeń zdrowotnych wykona-
nych przez Szpital Chorób Płuc w Orzeszu ponad
limit określony umową z NFZ w 2009 r. – do ministra
zdrowia (5668),
6) posła Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie pla-
nowanej licytacji komorniczej mieszkań zakładowych
Huty Jedność – do ministra infrastruktury (5669),
7) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie złóż
rudy uranowej w okolicy miejscowości Rajsk w woj.
podlaskim – do prezesa Rady Ministrów (5670),
8) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zastęp-
czej lokalizacji składowiska odpadów radioaktyw-
nych w Krasnopolu w woj. podlaskim – do prezesa
Rady Ministrów (5671),
9) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zastęp-
czej lokalizacji składowiska odpadów radioaktyw-
nych we wsi Stare Tajno w woj. podlaskim – do pre-
zesa Rady Ministrów (5672),
10) posła Artura Górskiego w sprawie działań po-
dejmowanych przez Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych dotyczących pisowni nielitewskich nazwisk oby-
wateli Litwy – do ministra spraw zagranicznych
(5673),
11) posła Wojciecha Szaramy w sprawie braku de-
cyzji dotyczącej finansowania usług pielęgniarek za-
daniowych w woj. śląskim – do ministra zdrowia
(5674),
12) poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie osta-
tecznej utylizacji zakaźnych odpadów medycznych i
weterynaryjnych – do ministra zdrowia (5675),
13) poseł Marzeny Machałek w sprawie zapewnie-
nia środków na działalność kowarskiego posterunku
straży pożarnej w woj. dolnośląskim – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (5676),
19
14) posła Stanisława Pięty w sprawie pogarszają-
cych się warunków służby policjantów w woj. śląskim
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5677),
15) posła Andrzeja Pałysa w sprawie zaległych
wynagrodzeń dla pracowników likwidowanego za-
kładu odzieżowego Collar Textil w Opatowie – do mi-
nistra sprawiedliwości (5678),
16) poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie przyczyn
braku narkotesterów w wyposażeniu Policji – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (5679),
17) posła Krzysztofa Jurgiela w sprawie sytuacji
w branży energetycznej w związku ze stanowiskiem
nr 6 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „So-
lidarność” – do prezesa Rady Ministrów (5680),
18) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie zali-
czenia okresu urlopu wychowawczego do okresu
uprawniającego do przejścia na świadczenie przed-
emerytalne – do ministra pracy i polityki społecznej
(5681),
19) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wy-
miaru czasu pracy fizjoterapeuty – do ministra pracy
i polityki społecznej (5682),
20) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie ure-
gulowania stanu prawnego lasu – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (5683),
21) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie skut-
ków prawnych przekazania w drodze darowizny wła-
snościowego prawa do lokalu mieszkalnego przez
osobę przebywającą w domu opieki społecznej – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5684),
22) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości uzyskania decyzji o stwierdzeniu choroby za-
wodowej przez osobę będącą na emeryturze – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5685),
23) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości przejścia na rentę z tytułu przepracowanych
lat pracy – do ministra pracy i polityki społecznej
(5686),
24) posła Marka Polaka w sprawie dalszych losów
Pociągu Papieskiego – do ministra infrastruktury
(5687),
25) posła Waldemara Wrony w sprawie dostoso-
wania zakładów opieki zdrowotnej do wymogów, ja-
kim powinny odpowiadać pod względem fachowym
i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia ZOZ –
do ministra zdrowia (5688),
26) posła Krzysztofa Putry w sprawie remontów
budynków dworców kolejowych w woj. podlaskim –
do ministra infrastruktury (5689),
27) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie me-
chanizmu wpłat wyrównawczych do budżetu pań-
stwa dokonywanych przez samorządy wojewódzkie
– do ministra finansów (5690),
28) posła Bogusława Kowalskiego w sprawie li-
kwidacji Sądu Rejonowego w Węgrowie – do ministra
sprawiedliwości (5691),
29) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
sytuacji w PZU SA – do prezesa Rady Ministrów
(5692),
20
30) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
protestu dystrybutorów lekkiego oleju opałowego –
do prezesa Rady Ministrów (5693),
31) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
zasad handlu polskim drewnem – do prezesa Rady
Ministrów (5694),
32) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
interpretacji art. 37 ust. 4 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami – do ministra infrastruktury
(5695),
33) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
interpretacji przepisów dotyczących awansu pracow-
ników samorządowych – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5696),
34) posła Sławomira Preissa w sprawie braku
możliwości stosowania przepisów ustawy o urzędo-
wych nazwach miejscowości i obiektów fizjograficz-
nych w zakresie zmiany nazwy miejscowości – do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji (5697),
35) posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie im-
portu odzieży używanej z krajów trzecich – do mini-
stra środowiska (5698),
36) posła Henryka Gołębiewskiego w sprawie zna-
czącej dysproporcji wartości kontraktów stomatolo-
gicznych na 2010 r. w Wałbrzychu – do ministra zdro-
wia (5699),
37) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie kom-
pleksowej modernizacji dworca kolejowego Chełm
Miasto – do ministra infrastruktury (5700),
38) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie fi-
nansowania świadczeń zdrowotnych na 2010 r. w woj.
lubelskim – do ministra zdrowia (5701),
39) posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie usta-
lenia prawa do świadczeń emerytalno-rentowych –
do prezesa Rady Ministrów (5702),
40) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie od-
mownej decyzji w kwestii odrolnienia gruntów rol-
nych pod budowę fabryki Ikea w gm. Orla w woj. pod-
laskim – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5703),
41) posła Tadeusza Arkita w sprawie planowa-
nych działań zmierzających do realizacji inwestycji
pn. „Beskidzka Droga Integracyjna” w Małopolsce i
na Śląsku – do ministra infrastruktury (5704),
42) posła Witolda Namyślaka w sprawie świad-
czeń przedemerytalnych przysługujących pracowni-
kom byłych przedsiębiorstw gospodarki rolnej –
do ministra pracy i polityki społecznej (5705),
43) posła Witolda Namyślaka w sprawie propozy-
cji objęcia niepublicznych szkół językowych 22-pro-
centową stawką podatku VAT – do ministra finansów
(5706),
44) posła Witolda Namyślaka w sprawie dokoń-
czenia remontu Klubu Garnizonowego w Siemirowi-
cach – do ministra obrony narodowej (5707),
45) posła Marka Rząsy w sprawie obrad okrągłe-
go stołu dotyczących polskiej piłki nożnej – do mini-
stra sportu i turystyki (5708),
46) posła Jana Widackiego w sprawie aktów au-
toagresji w aresztach śledczych i zakładach karnych,
w szczególności samobójstw osób osadzonych – do mi-
nistra sprawiedliwości (5709),
47) posła Romualda Ajchlera w sprawie przyszło-
ści Browaru Czarnków – do prezesa Rady Ministrów
(5710),
48) posła Romualda Ajchlera w sprawie przyszło-
ści rozwoju stad ogierów w Polsce, ze szczególnym
uwzględnieniem stad w Sierakowie, Bogusławicach i
Łobzie – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5711),
49) posła Romualda Ajchlera w sprawie przyszło-
ści środków uzyskanych ze sprzedaży gruntów przez
Agencję Nieruchomości Rolnych – do ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi (5712),
50) poseł Lidii Staroń w sprawie prawidłowości
przeprowadzenia inwestycji pn. „Termy warmińskie”
realizowanej przez starostwo powiatowe w Lidzbar-
ku Warmińskim przy wsparciu Zarządu Wojewódz-
twa Warmińsko-Mazurskiego – do ministra rozwoju
regionalnego (5713),
51) posła Ryszarda Terleckiego w sprawie kwali-
fikacji nauczycieli do prowadzenia zajęć edukacyj-
nych w zakresie udzielania pierwszej pomocy na pod-
stawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 26
sierpnia 2009 r. – do ministra zdrowia (5714),
52) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie zbyt ni-
skich limitów zabiegów chirurgicznych prowadzą-
cych do kalectwa pacjentów – do ministra zdrowia
(5715),
53) posła Tadeusza Tomaszewskiego oraz grupy
posłów w sprawie stanu prac nad aktami wykonaw-
czymi do ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych
– do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5716),
54) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusła-
wa Wontora w sprawie środków finansowych Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych – do ministra pracy i polityki społecznej
(5717),
55) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusła-
wa Wontora w sprawie niewystarczających środków
finansowych Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych na rehabilitację społeczną
– do ministra pracy i polityki społecznej (5718),
56) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bogusła-
wa Wontora w sprawie zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych na otwartym rynku pracy – do ministra
pracy i polityki społecznej (5719),
57) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie podzia-
łu środków z funduszu zapasowego NFZ pomiędzy
oddziały wojewódzkie funduszu w 2009 r. – do mini-
stra zdrowia (5720),
58) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie planów
sprzedaży browaru w Czarnkowie przez Agencję Nie-
ruchomości Rolnych – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (5721),
59) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie próby
wydostania się uchodźców czeczeńskich z Polski –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5722),

60) posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów
w sprawie dotacji dla okręgowych rad pielęgniarek i
położnych – do ministra zdrowia (5723),
61) posła Marka Zielińskiego oraz grupy posłów
w sprawie systemu aukcyjnego na zakup drewna w
Polsce – do ministra środowiska (5724),
62) posłów Grzegorza Sztolcmana i Izabeli Lesz-
czyny w sprawie dalszych prac związanych z moder-
nizacją drogi krajowej nr 46 – do ministra infra-
struktury (5725),
63) posłów Grzegorza Sztolcmana i Izabeli Lesz-
czyny w sprawie konieczności podejmowania uchwał
przez organy uchwałodawcze samorządu terytorial-
nego wszystkich szczebli w kwestii dodatkowego wy-
nagrodzenia rocznego i nagród jubileuszowych –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5726),
64) posła Wojciecha Kossakowskiego w sprawie
projektu zniesienia licencji zawodowych pośredników
w obrocie nieruchomościami – do ministra infra-
struktury (5727),
65) posła Krzysztofa Borkowskiego w sprawie
problemów osób prowadzących gospodarstwa rolne
na terenie gm. Cegłów w woj. mazowieckim – do mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi (5728),
66) posła Marka Rząsy w sprawie proponowanych
przez Kolegium Lekarzy Rodzinnych w Polsce zmian
w Konstytucji RP – do ministra zdrowia (5729),
67) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie wa-
runków prywatyzacji PKS w Płocku SA – do ministra
skarbu państwa (5730),
68) posła Tomasza Garbowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie oceny działań podejmowanych przez
spółkę PL.2012 w zakresie jej zadań kontrolnych –
do ministra sportu i turystyki (5731),
69) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Stanisła-
wa Steca w sprawie procesu likwidacji Rolniczej Spół-
dzielni Produkcyjnej „Pokój” w Lubiniu – do mini-
stra sprawiedliwości (5732),
70) posła Marka Kwitka w sprawie sposobu orga-
nizacji i finansowania przez gminy dojazdów do szkół
położonych poza miejscem zamieszkania uczniów –
do ministra edukacji narodowej (5733),
71) posła Andrzeja Adamczyka w sprawie postę-
powania prokuratorskiego dotyczącego zawiadomie-
nia osób pokrzywdzonych przez spółkę Leopard SA
– do ministra sprawiedliwości (5734),
72) posła Zenona Durki w sprawie wstrzymania
prywatyzacji mieszkań przez Wojskową Agencję
Mieszkaniową – do ministra obrony narodowej
(5735),
73) poseł Małgorzaty Sadurskiej w sprawie zwięk-
szenia kontraktu dla oddziału okulistyki SPZOZ w
Puławach – do ministra zdrowia (5736),
74) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie pozbawienia nauczycieli przedszkoli prawa
do ulgowych przejazdów – do ministra infrastruktu-
ry (5737),
75) posła Mieczysława Marcina Łuczaka w spra-
wie zabierania tymczasowego prawa jazdy na czas
21
wydania nowego dokumentu – do ministra infra-
struktury (5738),
76) posła Janusza Cichonia w sprawie stosowania
zamienników przez farmaceutów – do ministra zdro-
wia (5739),
77) poseł Jolanty Szymanek-Deresz w sprawie za-
grożenia powodziowego na Wiśle w rejonie Wyszogro-
du, Kępy Polskiej i Płocka – do ministra środowiska
(5740),
78) posłów Sławomira Piechoty i Stanisława Hu-
skowskiego w sprawie wsparcia programu moderni-
zacji dźwigów osobowych i osobowo-towarowych w
Polsce – do ministra gospodarki (5741),
79) posła Mirona Sycza w sprawie stanu przygo-
towań do odpraw granicznych i celnych na morskim
przejściu granicznym we Fromborku – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (5742),
80) posła Krzysztofa Brejzy w sprawie działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych, objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
– do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5743),
81) posła Stanisława Rydzonia w sprawie regula-
cji rzeki Soły w woj. małopolskim – do ministra śro-
dowiska (5744),
82) posła Jana Kochanowskiego w sprawie proble-
mów i spraw przedstawionych w liście otwartym Pol-
skiej Izby Gospodarczej Przemysłu Drzewnego –
do ministra środowiska (5745),
83) poseł Krystyny Skowrońskiej w sprawie obło-
żenia szkół nauki jazdy 22-procentową stawką podat-
ku VAT – do ministra finansów (5746).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu Sej-
mu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następujące
odpowiedzi:
1) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Stanisława Chmielewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Danuty Olejniczak w
sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego
na wniosek Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej
Przylesie w przedmiocie opuszczenia i opróżnienia
lokalu (4954),
2) sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Jacka Cichockiego – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Ludwika
Dorna w sprawie informacji o tzw. tarczy antykorup-
cyjnej (5174),
3) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie posła Piotra
Babinetza w sprawie braku możliwości odbierania
Programu 2 Polskiego Radia przez większość miesz-
kańców Podkarpacia (5189),
4) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Zbigniewa Rynasiewicza w spra-
wie budowy zbiornika wodnego Kąty – Myscowa na
rzece Wisłoce w gminach Krempna i Nowy Żmigród
(5256),
22
5) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie ob-
niżenia dotacji podmiotowej z budżetu państwa na
dofinansowanie działalności bieżącej dla Polskiej
Agencji Prasowej SA (5257),
6) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Artura
Ostrowskiego w sprawie samowolnego umieszczania
w Opocznie tablic upamiętniających miejsca ofiar II
wojny światowej (5258),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w
sprawie sytuacji w Instytucie Medycyny Wsi w Lu-
blinie (5291),
8) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Teresy Wargockiej w sprawie medy-
cyny naturalnej (5342),
9) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Igora Dzialuka – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie
wprowadzenia regulacji prawnych dotyczących kur-
sów na prawo jazdy w zakresie odpowiedzialności
kursanta i instruktora (5386),
10) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i
Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z
upoważnienia ministra – na zapytanie posła Marka
Rząsy w sprawie budowy sali koncertowej przy Ze-
spole Państwowych Szkół Muzycznych im. Artura
Malawskiego w Przemyślu (5401),
11) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego w
sprawie przyspieszenia tempa prac legislacyjnych
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko oraz niektórych
innych ustaw (5416),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy w spra-
wie oznakowania miasta Inowrocławia znakami
„Miasto monitorowane” (5421),
13) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Arkadiusza
Mularczyka w sprawie budowy drogi szybkiego ruchu
relacji Nowy Sącz – Brzesko (5427),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Stanisława Jerzego Komorowskiego – z
upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Izabelli
Sierakowskiej w sprawie nieruchomości położonych
w Lublinie, będących w gestii Ministerstwa Obrony
Narodowej (5430),
15) podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Stanisława Jerzego Komorowskiego – z
upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Marze-
ny Machałek w sprawie wojewódzkich sztabów woj-
skowych i wojskowych komend uzupełnień (5435),
16) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego w
sprawie działań kujawsko-pomorskiego kuratora
oświaty wobec sytuacji w gimnazjum w gm. Książki
w pow. wąbrzeskim w woj. kujawsko-pomorskim
(5445),
17) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Magdaleny Gaj – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Ireneusza Rasia w sprawie cy-
fryzacji Polski (5447),
18) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
wie naruszenia prawa przez radę nadzorczą w związ-
ku z wyborem i powołaniem nowego prezesa Zarządu
PKS we Włocławku sp. z o.o. (5452),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Jacka Kapicy – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Radosława Witkowskiego oraz grupy
posłów w sprawie opodatkowania zysków z tzw. au-
kcji groszowych (5478),
20) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Krzysztofa Putry w sprawie zakontrak-
towania świadczeń dla Oddziału Anestezjologii i In-
tensywnej Terapii oraz Szpitalnego Oddziału Ratun-
kowego w SPZOZ w Bielsku Podlaskim (5479),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł Anny
Paluch oraz grupy posłów w sprawie niekontrolowa-
nego odpalania fajerwerków stwarzających zagroże-
nie pożarowe (5481),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora na zapytanie po-
sła Edwarda Wojtasa w sprawie przyznania świad-
czenia specjalnego z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (5483),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Romualda Ajchlera w
sprawie planowanych zmian w rozkładzie jazdy po-
ciągów oraz warunków podróży na trasie Szczecin
– Poznań (5485),
24) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie poseł Marzeny
Okła-Drewnowicz w sprawie przekształceń placówki
terenowej KRUS w Opatowie (5486),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza w
sprawie zjazdów z planowanej drogi S12 (5491),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Macieja Grabowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Artura Górskiego w spra-
wie utrudnień w korzystaniu z ulgi internetowej w
PIT (5493),

27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie realizacji na Lubelszczyźnie programów
„Szklanka mleka” i „Owoce w szkole” (5494),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Pio-
tra Polaka w sprawie niewypłaconych policjantom
wymagalnych, zaległych świadczeń płacowych w
2009 r. (5498),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Barbary Bartuś w
sprawie przepisów dotyczących przyznawania zasił-
ku rodzinnego (5499),
30) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie poseł Marzeny Doroty Wróbel w spra-
wie planowanej likwidacji Wydziału Gospodarczego
w Sądzie Okręgowym w Radomiu (5501),
31) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Stanisława Pięty w
sprawie przebiegu i rezultatów śledztwa prowadzo-
nego na podstawie zawiadomienia regionalnej izby
obrachunkowej przez Prokuraturę Okręgową w Czę-
stochowie, dotyczącego nieprawidłowości w Szkole
Rzemieślniczej w Bielsku-Białej (5502),
32) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Jana Kuriaty w sprawie
interpretacji art. 94 ust. 6 ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym (5503),
33) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie braku
w Białymstoku laboratorium wykonującego badania
diagnostyczne w kierunku wirusa grypy typu A/
H1N1 (5505),
34) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na zapyta-
nie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nasilają-
cych się aktów wandalizmu w Centrum Kultury Is-
lamu w Białymstoku (5506),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zakupu
sztucznego płuca dla szpitala w Suwałkach (5507),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Zbigniewa
Kozaka w sprawie wyjaśnienia przyczyn, z których
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego
nie zostało dotychczas wszczęte postępowanie admi-
nistracyjne wobec wniosku o stwierdzenie nieważno-
ści decyzji pomorskiego wojewódzkiego konserwatora
zabytków z dnia 17 czerwca 2005 r. (WKZ-5340/3/
92/863/PWKZ.R.41900-6/3931/2005), na postawie
23
której wpisano do rejestru zabytków „układ rurali-
styczny wsi Karwieńskie Błota I i II w granicach hi-
storycznych wraz z otoczeniem” (5509),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Małgorzaty
Kidawy-Błońskiej w sprawie pamiątek Warszawskie-
go Towarzystwa Cyklistów (5510),
38) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów To-
masza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie projektów ustaw zmieniających ustawę o
grach i zakładach wzajemnych (5512),
39) sekretarza stanu w Ministerstwie Skarbu
Państwa Jana Burego – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego w sprawie
roszczeń przysługujących właścicielowi nieruchomo-
ści w związku z wybudowaniem linii przesyłowych
wysokiego napięcia (5513),
40) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Za-
granicznych Jana Borkowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Adama Lipińskiego w
sprawie możliwości zlikwidowania przez władze ło-
tewskie polskiej Szkoły Podstawowej im. hr. Platerów
w Krasławie (5515),
41) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Dariusza Daniluka – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Wiesława Janczyka w sprawie
wątpliwości dotyczących jakości nadzoru i prowadze-
nia działalności przez niektóre instytucje finansowe
w Polsce (5516),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej oraz grupy
posłów w sprawie statusu obszaru SOO PLH 220044
w programie Natura 2000 ze szczególnym uwzględ-
nieniem sytuacji Wysp Zielonych (5517),
43) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na zapytanie posła Grzego-
rza Napieralskiego w sprawie modernizacji drogi z
Gorzysławia do Bieczyna (5518),
44) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Cezarego Rzemka – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie braku
rozwiązań systemowych dotyczących profilaktyki
stomatologicznej dla dzieci w wieku szkolnym
(5522),
45) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Janusza Palikota w spra-
wie odpowiedzialności karnej kursantów za spowo-
dowanie wypadków drogowych w trakcie odbywania
kursu na prawo jazdy (5530),
46) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Tadeusza Nalewajka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Wiesława Jan-
czyka w sprawie wątpliwości dotyczących rozbież-
ności postanowień ujętych w programie Rozwoju
24
Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006 oraz 2007–
–2013 (5534),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Radosława Stępnia – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 15 na odcin-
ku z Krotoszyna do Koźmina Wielkopolskiego
(5535),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie zaostrzenia kar za znęcanie się nad zwie-
rzętami (5536),
49) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów To-
masza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie przekazania w dniu 12 sierpnia 2009 r.
przez szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego
analizy materiałów operacyjnych zgromadzonych w
ramach SOR krypt. „Yeti” oraz SOR krypt. „Black
Jack”, dotyczących prac nad tzw. ustawą hazardową
(5537),
50) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Jana Kochanowskiego w
sprawie listu otwartego Polskiej Izby Gospodarczej
Przemysłu Drzewnego (5539),
51) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie
powodów zmiany trybu prywatyzacji Śląskiej Fabry-
ki Wódek Gatunkowych Polmos SA w Bielsku-Białej
(5541),
52) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju Re-
gionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Sebastiana Karpiniuka w spra-
wie prac nad projektem rozporządzenia ministra roz-
woju regionalnego dotyczącym udzielania pomocy na
inwestycje w zakresie: energetyki, infrastruktury te-
lekomunikacyjnej, infrastruktury sfery badawczo-roz-
wojowej, lecznictwa uzdrowiskowego, w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych (5542),
53) podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawie-
dliwości Igora Dzialuka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Marka Rząsy w sprawie możliwości
przeniesienia procesu dotyczącego korupcji w Urzę-
dzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego
z Sądu Rejonowego w Rzeszowie (5543),
54) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka – z
upoważnienia ministra – na zapytanie posła Jana
Szyszki w sprawie usuwania krzyży wzdłuż szlaków
komunikacyjnych Warszawy (5544),
55) podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Patrycji Wolińskiej-Bartkiewicz – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie posła Jana Bure-
go s. Antoniego w sprawie braku decyzji o podjęciu
prac modernizacyjnych i remontowych na drodze
krajowej nr 4 na odcinku biegnącym przez Łańcut
oraz dalszym jej ciągu w kierunku granicy z Ukrainą
(5546),
56) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Moniki Wie-
lichowskiej w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich, restaura-
torskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisa-
nym do rejestru zabytków w ramach programu
„Dziedzictwo kulturowe priorytet 1: Ochrona zabyt-
ków, na zadanie pn. „Prace konserwatorsko-restau-
ratorskie przy Czarnej Bramie na placu Kościelnym
w Kłodzku” (5547),
57) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury i
dziedzictwa narodowego pn. „Spotkanie z twórcą –
czyli dlaczego warto czytać”, złożonego przez Powia-
tową i Miejską Bibliotekę Publiczną im. Marii Dą-
browskiej w Kłodzku w woj. dolnośląskim (5548),
58) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Moniki Wie-
lichowskiej w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich, restaura-
torskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisa-
nym do rejestru zabytków w ramach programu
„Dziedzictwo kulturowe”, priorytet 1: Ochrona za-
bytków, na zadanie pn. „Srebrna Góra, XVIII-wiecz-
na twierdza: remont zagrożonych katastrofą budow-
laną sklepień i ścian kazamat Donjonu i Bastionu
Kawaler wraz z naprawą tuneli odwadniających oraz
odtworzenie fragmentu elewacji Bastionu Dolnego”,
złożonego przez Forteczny Park Kulturowy w Srebr-
nej Górze sp. z o.o. w woj. dolnośląskim (5549),
59) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury i
dziedzictwa narodowego pn. „Wielcy artyści małemu
miastu”, złożonego przez Kłodzkie Centrum Kultury,
Sportu i Rekreacji w woj. dolnośląskim (5550),
60) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania pn. „Książka czy film? Kłodzkie warsztaty
literacko-filmowe”, realizowanego ze środków pozo-
stających w dyspozycji ministra właściwego do spraw
kultury i dziedzictwa narodowego złożonego przez
Powiatową i Miejską Bibliotekę Publiczną im. Marii
Dąbrowskiej w Kłodzku w woj. dolnośląskim
(5551),
61) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury

i dziedzictwa narodowego pn. „Wymiana zaplecza
technicznego Miejskiego Ośrodka Kultury w Nowej
Rudzie – etap II” w woj. dolnośląskim (5552),
62) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury
i dziedzictwa narodowego pn. „Orkiestra górnicza
kopalnią wiedzy muzycznej”, złożonego przez Miejski
Ośrodek Kultury w Nowej Rudzie w woj. dolnoślą-
skim (5553),
63) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury i
dziedzictwa narodowego pn. „Zakup oświetlenia sce-
nicznego do sali widowiskowo-kinowej”, złożonego
przez Kłodzkie Centrum Kultury, Sportu i Rekreacji
w woj. dolnośląskim (5554),
64) ministra kultury i dziedzictwa narodowego
Bogdana Zdrojewskiego na zapytanie poseł Moniki
Wielichowskiej w sprawie wniosku o dofinansowanie
zadania realizowanego ze środków pozostających w
dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury
i dziedzictwa narodowego pn. „Zakup wykładziny i
foteli do sali widowiskowo-kinowej w części balkono-
wej”, złożonego przez Kłodzkie Centrum Kultury,
Sportu i Rekreacji w woj. dolnośląskim (5555),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Moniki Wie-
lichowskiej w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich, restaura-
torskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisa-
nym do rejestru zabytków w ramach programu
„Dziedzictwo kulturowe”, priorytet 1: Ochrona za-
bytków, na zadanie pn. „Rekonstrukcja tynków i ma-
latur w krużgankach i kaplicach bazyliki wambie-
rzyckiej” w woj. dolnośląskim (5556),
66) podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Tomasza Merty – z upo-
ważnienia ministra – na zapytanie poseł Moniki Wie-
lichowskiej w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich, restaura-
torskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisa-
nym do rejestru zabytków w ramach programu
„Dziedzictwo kulturowe”, priorytet 1: Ochrona za-
bytków, na zadanie pn. „Prace konserwatorskie na
Sali Rajców, głównej klatce schodowej oraz głównych
korytarzach ratusza miejskiego w Kłodzku” (5558),
67) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie aresztowania sierżanta pracującego w sek-
cji ruchu drogowego w Ustrzykach Dolnych (5560),
25
68) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego – z
upoważnienia ministra – na zapytanie posła Wojcie-
cha Żukowskiego w sprawie umieszczenia krzyża na
dawnym klasztorze klarysek w Zamościu (5561),
69) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na zapytanie posła Grze-
gorza Sztolcmana w sprawie Komisariatu Policji w
Kłomnicach w pow. częstochowskim (5562),
70) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Ludwika Dorna w sprawie wyja-
śnienia okoliczności tragicznej śmierci kpt. D.A., w
związku z informacjami podanymi w audycji telewi-
zyjnej „Superwizjer” (5563) – zastrzeżona,
71) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Marka Polaka w sprawie przeka-
zania na rzecz pow. wadowickiego własności nieru-
chomości Skarbu Państwa położonej w Jaszczurowej
w gm. Mucharz, obejmującej działkę oznaczoną nr
259/13 (5564),
72) ministra sportu i turystyki Adama Giersza na
zapytanie posła Michała Stuligrosza w sprawie kon-
sekwencji uchwalenia tzw. ustawy hazardowej dla
KKS Lech Poznań SA (5565),
73) sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisława Gawłowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie
środków budżetowych przeznaczonych na zadania w
gminach w ramach realizacji projektu pod nazwą
„Program budowy zbiornika wodnego Świnna Porę-
ba w latach 2006–2010” w woj. małopolskim
(5566),
74) sekretarz stanu w Ministerstwie Rozwoju Re-
gionalnego Hanny Jahns – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Tadeusza Arkita oraz grupy po-
słów w sprawie możliwości zaliczkowego finansowa-
nia przedsięwzięć realizowanych w ramach funduszy
unijnych w związku z przyznaniem grantów w Ma-
łopolsce w ramach projektu Leader+ (5567),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Piotra Stanke w spra-
wie niekorzystnych dla społeczności lokalnej zmian
w rozkładzie jazdy pociągów w południowej części
woj. pomorskiego (5569),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Macieja Jankowskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Piotra Stanke w spra-
wie planowanej likwidacji filii urzędu pocztowego w
miejscowości Bińcze w gminie Czarne (5570),
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
likwidacji Sądu Rejonowego w Szubinie (5573),
78) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej w
sprawie pomocy dla rolników, którzy ucierpieli pod-
czas nawałnicy (5576),
26
79) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Dariusza Bąka w spra-
wie powolnego przejazdu pociągów na trasie kolejo-
wej Radom – Warszawa na skrzyżowaniu z drogą
krajową nr 48 Białobrzegi – Głowaczów (5578),
80) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak w
sprawie odstąpienia od likwidacji Izby Adwokackiej
w Bydgoszczy (5581),
81) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Tomasza Latosa w sprawie zamia-
ru likwidacji Wojskowego Sądu Garnizonowego w
Bydgoszczy (5582),
82) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Tomasza Latosa w spra-
wie zamiaru likwidacji Izby Adwokackiej w Bydgosz-
czy (5583),
83) podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki Joanny Strzelec-Łobodzińskiej – z upoważnie-
nia ministra – na zapytanie posła Tomasza Latosa w
sprawie kampanii informacyjnej „Czas na oszczędza-
nie energii” (5584),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Janusza Zaleskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Tomasza Latosa w sprawie bu-
dowy wolno stojących elektrowni wiatrowych w pow.
bydgoskim (5585),
85) prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora
generalnego Edwarda Zalewskiego – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Stanisława Pięty w
sprawie zmian personalnych w Prokuraturze Okrę-
gowej w Katowicach w związku z publikacją zdjęć o
charakterze pornografii dziecięcej udostępnionych
przez prokuratorów (5586),
86) sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi Kazimierza Plocke – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie dotacji celowej z budżetu państwa
(5588),
87) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na zapytanie posła Grzegorza Ra-
niewicza w sprawie cen chmielu (5589),
88) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Tadeusza Arkita w sprawie faktycz-
nej wartości rynkowej terenów KWK Janina Ruch II
w Libiążu w pow. chrzanowskim w woj. małopolskim
(5592),
89) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Marzeny Machałek w
sprawie likwidacji połączenia kolejowego na trasie
Zgorzelec – Warszawa Wschodnia (5593),
90) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów – na zapytanie posła Roberta
Kołakowskiego w sprawie niekorzystnego dla woj.
mazowieckiego mechanizmu wpłat wyrównawczych,
czyli tzw. janosikowego (5594),
91) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Andrzeja Pałysa w sprawie zaprezento-
wanego przez NFZ projektu budżetu na 2010 r. dla
woj. świętokrzyskiego (5595),
92) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca w sprawie uchy-
lania się od regionalnego dialogu społecznego i łama-
nia zasad dobrego współdziałania określonego usta-
wą o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu spo-
łecznego przez spółkę Skarbu Państwa PGE Polska
Grupa Energetyczna SA, a także planu konsolidacji
grupy PGE i pozycji spółek działających w obecnej
strukturze organizacyjnej grupy w woj. świętokrzy-
skim (5596),
93) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posłów Wojciecha Kossakowskiego i Leonarda
Krasulskiego w sprawie zmniejszenia kontraktowa-
nia przez NFZ świadczeń zdrowotnych w zakresie
lecznictwa zamkniętego na 2010 r. (5598),
94) sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakuba Szulca – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Krzysztofa Putry w sprawie wysokości
kontraktów z NFZ w zakresie lecznictwa szpitalnego
w 2010 r. (5599),
95) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak w sprawie za-
gospodarowania majątku po Cukrowni Ostrowite w
gm. Brzuze w woj. kujawsko-pomorskim (5601),
96) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
braku środków finansowych na szkolenia Żandarme-
rii Wojskowej w Centrum Szkolenia Żandarmerii
Wojskowej (5602),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Twardowskiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza w sprawie
zmniejszenia dostępui do leków mieszkańców z tere-
nów wiejskich pow. tarnowskiego (5603),
98) podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej Marka Buciora – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Piotra Polaka w spra-
wie doniesień medialnych dotyczących analizowania
i rozważania przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej propozycji zmniejszenia wysokości zasił-
ku pogrzebowego i zmiany zasad jego waloryzacji w
2010 r. (5605),
99) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów To-
masza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie poseł Jolanty Szczypiń-
skiej w sprawie informacji CBA dotyczącej prób
wpływania na postępowanie związane z obsadą sta-
nowiska członka zarządu w Totalizatorze Sporto-
wym sp. z o.o. (5607),
100) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady

Ministrów – na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie spotkania premiera rządu RP z szefem
CBA w dniu 14 sierpnia 2009 r., dotyczącego niele-
galnego lobbingu przy pracach nad tzw. ustawą ha-
zardową (5608),
101) ministra sportu i turystyki Adama Giersza
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie
postępowania kwalifikacyjnego dla członków zarzą-
du spółki PL.2012 (5609),
102) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Marii Zuby w sprawie
skutków nowelizacji ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicz-
nych (5610),
103) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie staży i
specjalizacji lekarskich (5611),
104) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na zapytanie poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w
sprawie staży podyplomowych dla młodych lekarzy
(5612),
105) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Andrzeja Ćwierza w sprawie nie-
odpłatnego zbycia pakietu akcji PKS SA Jarosław
samorządowi woj. podkarpackiego (5617),
106) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdow-
skiego w sprawie trudności w realizacji programu
rządowego „Radosna szkoła” (5622),
107) szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasza Arabskiego – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie notatek z dnia 27 sierpnia 2009 r. i z dnia
14 września 2009 r. autorstwa podsekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów Jacka Kapicy (5625),
108) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w
sprawie sytuacji w PKP Przewozy Regionalne sp. z
o.o. (5632),
109) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie pla-
nowanej prywatyzacji dolnośląskiego sektora zdrojo-
wego (5633),
110) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie poseł Anny Zalewskiej w sprawie
nowych zasad przyznawania tzw. becikowego (5634),
111) zastępcy prokuratora generalnego Andrzeja
Pogorzelskiego – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Janusza Palikota w sprawie odbywania
przez skazanego kary 25 lat pozbawienia wolności na
podstawie wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu
z dnia 26 sierpnia 1997 r. (sygn. akt III K 576/95)
(5636),
112) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
27
wie likwidacji 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Sta-
wach (5639),
113) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka rosyjskiego na podstawie posiada-
nego certyfikatu (5646),
114) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka hiszpańskiego na podstawie po-
siadanego certyfikatu (5647),
115) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka niemieckiego na podstawie posia-
danego certyfikatu (5648),
116) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka angielskiego na podstawie posia-
danych certyfikatów (5649),
117) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka francuskiego na podstawie posia-
danych certyfikatów (5650),
118) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Li-
piec w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu ma-
turalnego z języka włoskiego na podstawie posiada-
nych certyfikatów (5651).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące zapyta-
nia:
1) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie no-
welizacji rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z
dnia 20 września 2001 r. dotyczącego określenia
miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby
narodowości polskiej lub obywatele polscy innych na-
rodowości – od prezesa Rady Ministrów (5261) –
30 dni,
2) poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie wnio-
sku o dofinansowanie zadania realizowanego ze środ-
ków pozostających w dyspozycji ministra właściwego
ds. kultury i dziedzictwa narodowego pod nazwą „Di-
gitalizacja muzealiów i stworzenie elektronicznego
inwentarza zbiorów w Muzeum Ziemi Kłodzkiej w
2010 r.” – od ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (5559) – 13 dni.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 12549)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie ewentualnej modyfikacji obecnego
systemu finansowania OSP – ponowna
Szanowny Panie Ministrze! Dziękuję za odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji pana Zbigniewa Sosnowskiego na
moją interpelację w sprawie ewentualnej modyfikacji
obecnego systemu finansowania OSP. Nie jestem jed-
nak z niej zadowolony, dlatego ją ponawiam.
Pan minister Sosnowski zgodził się ze mną, że na
terenie gmin miejskich działają głównie jednostki
Państwowej Straży Pożarnej, które finansowane są z
budżetu państwa, podczas gdy ochotnicze straże po-
żarne działające na terenie gmin wiejskich finansowa-
ne są głównie przez gminny samorząd. Sytuacja ta
utrzymuje się od wielu lat, mimo iż samorządy gmin-
ne dopominają się o zmianę tego stanu rzeczy. Chodzi
im głównie o taką modyfikację systemu finansowania
OSP, by gminy wiejskie pod względem obowiązków
wynikających z ustawy o ochronie przeciwpożarowej
były traktowane tak samo jak gminy miejskie. Obecny
system finansowania OSP tego nie gwarantuje. Gmi-
ny wiejskie na wykonanie zadań wynikających z cyto-
wanej wyżej ustawy wydają w przeliczeniu na jednego
mieszkańca zdecydowanie więcej środków niż gminy
miejskie. Trzeba bowiem pamiętać o tym, że oprócz
kosztów utrzymania i usprzętowienia jednostek OSP,
biorą na siebie także budowę remiz strażackich.
Dlatego skierowałem do Pana Ministra pytanie
dotyczące ewentualnej modyfikacji tego systemu. W
odpowiedzi brak jest jednak odniesienia się do tej
sprawy, co by znaczyło, że Pana resort takiej potrze-
by nie widzi, uznając, że obecny system jest efektyw-
ny i sprawiedliwy. Czy mam rozumieć, że takie jest
stanowisko Pana Ministra w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Budnik
Wejherowo, dnia 28 grudnia 2009 r.
Załącznik nr 2
Interpelacja
(nr 12702)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie redukcji dotacji celowej
z budżetu państwa na zadania realizowane
przez ośrodki doradztwa rolniczego – ponowna
Szanowny Panie Premierze! W odpowiedzi z dnia
3 grudnia 2009 r. na moją interpelację z dnia 24 paź-
dziernika 2009 r. podsekretarz stanu w Minister-
stwie Finansów odpowiedział tylko na jedno z posta-
wionych pytań.
Sejm, uchwalając budżet, zwiększył dotacje na
ośrodki doradztwa rolniczego po l mln zł dla każdego
z nich. Zwiększenie nie zmieniło sytuacji, ponieważ
dokonano go, nie uwzględniając zakresu zadań reali-
zowanych przez poszczególne ośrodki ani zróżnico-
wanej skali redukcji dotacji podczas nowelizacji bu-
dżetu na 2009 r.
Zrzucanie winy za zróżnicowaną redukcję dotacji
w 2009 r. w poszczególnych województwach na woje-
wodów jest niedopuszczalne, ponieważ wojewodowie
są przecież przedstawicielami rządu RP, a nie przed-
stawicielami mieszkańców województw. Tak więc rząd
ponosi odpowiedzialność za decyzje wojewodów.
Przekazane samorządom ośrodki doradztwa rol-
niczego w wyniku działań przedstawicieli rządu nie
otrzymały finansowania odpowiedniego do skali wy-
konywanych zadań i pozwalającego na ich realizację.
Z analizy wysokości dotacji dla poszczególnych woje-
wództw wynika, że wysokości dotacji nie mają zupeł-
nie związku z zakresem wykonywanych zadań,
np. dotacja dla woj. podlaskiego jest niższa niż dla
woj. śląskiego, mimo że woj. podlaskie ma dwukrot-
nie więcej rolników, powierzchni użytków rolnych
oraz znacznie więcej doradców zatrudnionych w
ośrodku doradztwa rolniczego.
W wyniku niekorzystnych zmian w sposobie fi-
nansowania województwa o charakterze rolniczym,
takie jak podlaskie, mazowieckie, wielkopolskie, lu-
belskie czy kujawsko-pomorskie będą musiały zwal-
niać doradców i ograniczać zakres działalności. Taka
sytuacja narusza art. 167 ust. l i 4 Konstytucji RP.

Wobec powyższego pytam Pana Premiera:
1. Jakie były przyczyny tak zróżnicowanego i nie-
proporcjonalnego do wykonywanych zadań zmniej-
szenia dotacji?
2. Czy zdaniem Pana Premiera zgodne z konsty-
tucją i zwykłą przyzwoitością jest ustalanie dotacji
dla zadań przekazanych samorządom w sposób ode-
rwany od zakresu tych zadań?
3. Czy rząd w ramach zmian w budżecie wprowa-
dzi zwiększenie finansowania ośrodków doradztwa
rolniczego proporcjonalnie do zakresu wykonywa-
nych zadań?
4. Czy w taki sposób powinno wyglądać przeka-
zywanie zadań samorządom?
Z poważaniem
Poseł Jacek Bogucki
Wysokie Mazowieckie, dnia 31 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 12889)
do ministra finansów
w sprawie opodatkowania działów
specjalnych produkcji rolnej – ponowna
Uprzejmie informuję, że pismem z dnia 21 grudnia
2009 r. otrzymałem od ministra finansów odpowiedź
na interpelację w sprawie opodatkowania działów spe-
cjalnych produkcji rolnej. Otrzymana odpowiedź nie
jest, niestety, dla mnie w pełni satysfakcjonująca.
Osoby prowadzące działy specjalne produkcji rol-
nej przedłożyły mi wyroki Wojewódzkiego Sądu Ad-
ministracyjnego w Łodzi z dnia:
— 2009-03-11 sygnatura akt I SA/Łd 1360/08,
— 2009-04-09 – II- I SA/Łd 1681 i 1682/08,
— 2009-05-13 – II- I SA/Łd 1356/08,
— 2009-06-18 – II- I SA/Łd 276 i 313 /09,
— 2009-06-25 – II- I SA/Łd 8/09,
— 2009-08-05 – II- I SA/Łd 1361/08.
Niektóre z tych wyroków są prawomocne i kwe-
stionują stanowisko ministra finansów, że działy spe-
cjalne produkcji rolnej są odrębnym od pozarolniczej
działalności gospodarczej źródłem przychodów, i w
związku z tym przepis art. 24a ust. 4p, 4d, 4f nie
stanowią podstawy do przyjęcia, że prowadzący dzia-
ły specjalne produkcji rolnej jest obowiązany do pro-
wadzenia ksiąg rachunkowych, gdy przekroczy okre-
ślony limit przychodów.
W związku z tym proszę o informację, jakie dzia-
łania podejmie minister finansów w przypadkach od-
miennych wyroków sądów od interpretacji resortu.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 7 stycznia 2010 r.
29
Interpelacja
(nr 12914)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie określenia zasad, warunków
i sposobu przeprowadzania egzaminów
gimnazjalnych od 2012 r. zgodnie z nową
podstawą programową – ponowna
Pani Minister! Dziękuję za odpowiedź udzieloną
na moją interpelację w sprawie określenia zasad, wa-
runków i sposobu przeprowadzania egzaminów gim-
nazjalnych od 2012 r., zgodnie z nową podstawą pro-
gramową (nr 12914). Muszę jednak zwrócić się po-
nownie o udzielenie odpowiedzi na podnoszone prze-
ze mnie kwestie. W swojej odpowiedzi Pani Minister
praktycznie przytacza informacje powszechnie zna-
ne, więc siłą rzeczy będące również w moim posiada-
niu. Zapewniam, iż znam zasady oraz terminarz
wprowadzenia ostatniej zmiany podstawy programo-
wej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół oraz założe-
nia dotyczące kształtu egzaminów zewnętrznych do-
stosowanych do tychże zmian, które to założenia
Pani Minister przedstawiła opinii publicznej 27 sierp-
nia 2009 r. To właśnie powyższe lakoniczne, a jedno-
cześnie sygnalizujące istotne zmiany, informacje wy-
wołują niepokój w środowisku nauczycieli, a w kon-
sekwencji spowodowały złożenie przeze mnie inter-
pelacji w rzeczonym zakresie.
Jeżeli moje dotychczasowe argumenty za jak naj-
wcześniejszym wprowadzeniem standardów i sposo-
bem przeprowadzania egzaminów zgodnie z nową
podstawą programową nie zostały przez resort edu-
kacji przyjęte jako zasadne, dodam, że – jak dekla-
rowała Pani Minister – zespół ekspertów opracowu-
jący nową podstawę programową opisał dokładnie
wymagania stawiane uczniom na koniec każdego
etapu kształcenia, zapowiadając indywidualizację
nauczania przy równoczesnym zachowaniu wysokie-
go poziomu nauczania, co z pewnością wymaga so-
lidnej, rzetelnej pracy z uczniami już od pierwszej
klasy na poszczególnych etapach uczenia, szczegól-
nie w tak krótkim systemie, jakim jest trzyletnie
gimnazjum. Przy braku konkretnych informacji w
sprawie egzaminów końcowych jest to w zasadzie
niemożliwe. Planowany przez resort edukacji termin
wprowadzenia w życie nowego rozporządzenia w
sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfiko-
wania i promowania uczniów i słuchaczy oraz prze-
prowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach
publicznych w maju 2010 r. spowoduje, że obecni
uczniowie pierwszych klas gimnazjów będą przygo-
towywani do egzaminów dopiero w przyszłym roku
szkolnym, tj. od drugiej klasy.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Z jakich przyczyn określenie warunków i zasad
oceniania, klasyfikowania, promowania uczniów oraz
30
przeprowadzania egzaminów w szkołach publicznych
zostanie ogłoszone dopiero w maju 2010 r.?
2. Jak należy rozumieć zapowiedzi MEN, że nowe
egzaminy mają trzykrotnie, na każdym etapie edu-
kacji (po szkole podstawowej, gimnazjum i szkole po-
nadgimnazjalnej) „dokładnie i w podobny sposób
sprawdzać wiedzę i umiejętności uczniów z języka
polskiego, matematyki i języka obcego”?
3. Co oznacza pojawiająca się w mediach propozy-
cja egzaminu ustnego z języka polskiego na zakoń-
czenie gimnazjum? Ma on być przeprowadzony w
formie projektu, zatem jest to swoista praca badaw-
cza wykonywana przez grupę uczniów, którzy mają
być wspólnie ocenieni. W jaki sposób? Jaką proble-
matyką mają się zająć uczniowie, jakie projekty re-
alizować, jakie są kryteria oceny?
Poseł Beata Mazurek
Chełm, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13041)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie dodatku za wieloletnią pracę
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie
wynagradzania pracowników
samorządowych – ponowna
Szanowny Panie Premierze! Dodatek za wielolet-
nią pracę, czyli tzw. dodatek stażowy, to element wy-
nagrodzenia przysługujący zatrudnionemu z racji wy-
pracowania określonej liczby lat. Przykładowo na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18
marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracowni-
ków samorządowych pracownicy samorządowi naby-
wają do niego prawo po przepracowaniu co najmniej
pięciu lat.
Obowiązkowy dodatek stażowy przewidziany jest
dla pracowników jednostek sfery budżetowej i na-
uczycieli. Ustawa o pracownikach samorządowych
czy Karta Nauczyciela przewidują dla swoich grup
zawodowych taki dodatek. Zarówno więc m.in. urzęd-
nicy państwowi, jak i pracownicy poczty będą na
równi uprawnieni do otrzymywania dodatku.
Do czasu pracy uprawniającego do dodatku sta-
żowego lub takiego, od którego zależy jego wysokość,
wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy
zatrudnienia oraz inne, jeżeli z mocy odrębnych prze-
pisów są one wliczane do okresu pracy, od którego
zależą uprawnienia pracownicze. Co do zasady więc
to, czy pracownik otrzyma dodatek lub w jakiej wy-
sokości, zależy od uwzględnienia wszystkich dotych-
czasowych okresów wykonywania pracy oraz jej nie-
wykonywania.
Regułą w prawie pracy jest, iż do okresu zatrud-
nienia, od którego zależy nabycie uprawnień pracow-
niczych, wlicza się okresy pozostawania przez pra-
cownika w stosunku pracy. Ustawodawca nie wliczył
do okresów zatrudnienia, od których zależy nabycie
poszczególnych świadczeń pracowniczych, ani okre-
sów pozostawania przez pracownika stroną umów
cywilnoprawnych, ani też okresów wykonywania
przez niego działalności gospodarczej.
Zatem jeżeli dana osoba została pracownikiem
sfery budżetowej bądź nauczycielem, a prowadziła
wcześniej własną działalność gospodarczą, to okres
samozatrudnienia nie uprawnia ją do dodatku wy-
sługi lat.
Szanowny Panie Premierze! Proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Dlaczego do okresów zatrudnienia, od których
zależy nabycie poszczególnych świadczeń pracowni-
czych, nie wlicza się okresów wykonywania przez
niego działalności gospodarczej? Czy nie jest to jaw-
na dyskryminacja osób, które latami prowadziły wła-
sną działalność gospodarczą i płaciły wszystkie na-
łożone na nie podatki?
2. Co argumentuje za takim stanem prawnym?
Czy nie powinno się zmienić niektórych przepisów?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Hajda
Jordan, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13311)
do ministra obrony narodowej
w sprawie planowanej strefy zrzutu
dla samolotów F-16 w sąsiedztwie lotniska
Krzesiny – ponowna
Uprzejmie informuję, że otrzymałem odpowiedź z
dnia 24 grudnia 2009 r. Ministra Obrony Narodowej
na moją interpelację w sprawie strefy zrzutu dla sa-
molotów F-16. Niestety, odpowiedź dla mnie jest nie-
satysfakcjonująca, gdyż nie wyjaśnia, dlaczego mar-
szałek województwa wielkopolskiego zaakceptował
lokalizację przestrzeni operacyjnej bez opinii samo-
rządu gminy Kórnik, gdzie zlokalizowano przedmio-
tową strefę.
Tereny wyznaczone w gminie Kórnik jako strefa
zrzutu nie należą do wojska, dlatego nie mogą przy-
jąć do wiadomości faktu, że nie występowała koniecz-
ność uzgodnienia jej lokalizacji z samorządem tery-
torialnym.
Ponieważ problem ten bardzo bulwersuje miejsco-
wą ludność, proszę o podanie: Na jakiej podstawie

prawnej podjęto decyzję pomijającą opinie samorządu
miasta i gminy Kórnik?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13747)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wynagrodzeń zarządu spółki
PL.2012 sp. z o.o.
Szanowny Panie Premierze! PL.2012 sp. z o.o. to
spółka z udziałem Skarbu Państwa (tzw. spółka ce-
lowa) powstała w celu koordynowania i nadzorowa-
nia realizacji działań mających na celu organizację
Euro 2012.
Sejmowa komisja kultury fizycznej i sportu wie-
lokrotnie występowała o przekazanie informacji do-
tyczącej wysokości wynagrodzeń zarządu ww. spółki.
Jak do tej pory nie otrzymała jakichkolwiek in-
formacji ani o wysokości wynagrodzeń, ani o uza-
leżnieniu ich od efektów działań itp.
Spółka PL.2012 jest podmiotem utrzymywanym
ze środków publicznych i niedopuszczalna jest sytu-
acja, aby informacje o wysokości wynagrodzeń w
podmiocie publicznym były niejawne. Czy istnieje
zapis prawny, który tego rodzaju informacje po-
zwala objąć klauzulą: tajne lub ściśle tajne? Tam,
gdzie w grę wchodzą środki publiczne, czy to w
formie wynagrodzeń, czy innej, powinna być pełna
przejrzystość w tej materii. Wszelkiego rodzaju nie-
domówienia, brak pełnej informacji w tym temacie
jest niedopuszczalny.
Biorąc powyższe pod uwagę, proszę Pana Premie-
ra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania Pan Premier zamierza podjąć
w ww. kwestii?
2. Kiedy efekty tych działań wejdą w życie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Mieczysław Golba
Jarosław, dnia 18 grudnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13748)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie negatywnego odbioru akcji „Idzie
wiosna, będą warzywa” przez motocyklistów
Z roku na rok w Polsce w znaczący sposób wzra-
sta liczba motocyklistów, którzy należą do grupy
31
niechronionych uczestników ruchu drogowego. Mo-
tocykl jest bardzo popularnym środkiem lokomocji
zwłaszcza wśród młodych ludzi. W miarę jak popra-
wia się pogoda, na polskie drogi wyjeżdża coraz
więcej miłośników jednośladów. Większość motocy-
klistów to pasjonaci, którzy kochają jazdę motocy-
klem. Bardzo często za tę samą cenę mogliby kupić
samochód, jednak wielu z nich nigdy nie zamieni-
łoby swoich wymarzonych dwóch kółek na cztery.
Statystyki z ostatnich lat wykazują, że jeszcze
w 2005 r. w Polsce było zarejestrowanych 754 tys.
motocykli, w 2007 r. zaś już 825 tys., a zatem tylko
w ciągu dwóch lat ich liczba zwiększyła się o ponad
71 tys. Natomiast w samym 2008 r. zarejestrowano
ponad 59 tys. motocykli i 158 tys. motorowerów, czy-
li prawie o 40% więcej niż w 2007 r.
Niestety więcej jest także wypadków z udziałem
motocykli, co wykazują policyjne statystyki. W okre-
sie wakacji na polskich drogach ginie codziennie je-
den motocyklista, a siedmiu zostaje rannych. Od
2005 r. Policja odnotowała wzrost liczby wypad-
ków z udziałem motocyklistów. W 2005 r. wypadków
z udziałem motocyklistów było 1711, natomiast w
2008 r. ich liczba wzrosła do 2887. Jednak istotny
jest fakt, że liczby te są o połowę mniejsze w przy-
padku wypadków, które są spowodowane przez mo-
tocyklistów. W 2005 roku było ich 820, a w 2008 r.
było ich 1228. A więc jak pokazują powyższe dane,
to nie zawsze motocyklista jest winny spowodowa-
nia wypadku drogowego. Trzeba również zauważyć,
że mamy wzrost liczby motocykli na polskich drogach
o ponad 40%, a w tym samym czasie liczba zabitych
motocyklistów spadła z 215 w roku 2007 do 193 w
roku 2008, czyli mówimy o spadku o ponad 11%.
Jeśli te dwie wartości zestawimy ze sobą, to może-
my dojść do dość optymistycznych wniosków, choć
trudno zaakceptować wspomnianą wyżej sytuację,
iż każdego dnia wakacji na drogach umiera moto-
cyklista.
W kwietniu tego roku wystartowała akcja poli-
cyjna „Idzie wiosna, będą warzywa”, której celem
jest przypominanie o zagrożeniu ze strony nieodpo-
wiedzialnych motocyklistów.
Policja tłumaczy taki styl przekazu konieczno-
ścią dotarcia do grupy docelowej oraz zwrócenia
uwagi młodych ludzi. Ale czemu akcja wymierzona
jest w motocyklistów? Przecież jak pokazują dane
statystyczne, bardzo często winę za spowodowanie
wypadku z udziałem motocyklisty ponosi kierowca
samochodu. Akcja ta jest dyskryminująca dla moto-
cyklistów, gdyż generalizuje się ich jako bezmyśl-
nych piratów drogowych, a sama misja tej akcji, czy-
li zwiększenie bezpieczeństwa motocyklistów na
polskich drogach i zmniejszenie liczby wypadków z
ich udziałem, będzie z pewnością trudna do zreali-
zowania, gdyż w żaden sposób nie jest ona skierowa-
na do pozostałych użytkowników ruchu drogowego.
„Idzie wiosna, będą warzywa” – tym właśnie hasłem
Policja dała przyzwolenie kilkudziesięciu milionom
32
Polaków traktować wszystkich posiadaczy motocykli
jako niepotrzebne zło i zagrożenie na drodze.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać od-
powiedź na następujące pytania:
1. Czy ministerstwo planuje stworzyć akcję społeczną
skierowaną do kierowców samochodów uświadamia-
jącą ich o korzystaniu z ruchu drogowego przez mo-
tocyklistów?
2. Czy ministerstwo nie uważa, iż akcja „Idzie wio-
sna, będą warzywa” jest dyskryminująca dla moto-
cyklistów, gdyż buduje się ogólną opinię, że cał-
kowita wina spowodowania wypadków drogowych
znajduje się po stronie użytkowników motocykli?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 15 grudnia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13749)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie przewidzianej w budżecie państwa
na rok 2010 wysokości wydatków na Fundusz
Pożyczek i Kredytów Studenckich
Szanowna Pani Minister! Według przyjętej już
przez Sejm ustawy budżetowej na rok 2010 wydatki
na Fundusz Pożyczek i Kredytów Studenckich wy-
nieść mają w 2010 r. 70 mln zł. Jest to kwota niższa
w ujęciu nominalnym aż o 33% od kwoty przewidzia-
nej w skorygowanym budżecie na 2009 r. Faktem
jest, że prowadzona przez Radę Polityki Pieniężnej
polityka obniżania stóp procentowych skutkuje
zmniejszeniem oprocentowania pożyczek i kredytów
studenckich. Nasuwa się jednak pytanie, czy tak ra-
dykalne obniżenie wydatków budżetowych na fun-
dusz nie będzie skutkować zmniejszeniem dostępno-
ści preferencyjnych kredytów dla młodzieży akade-
mickiej.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Ilu studentów korzysta obecnie z preferencyj-
nych kredytów?
2. Czy ograniczenie w 2010 r. wydatków na Fun-
dusz Pożyczek i Kredytów Studenckich nie spowodu-
je ograniczenia dostępności preferencyjnych kredy-
tów dla studentów zainteresowanych tą formą finan-
sowego wsparcia ich aspiracji edukacyjnych?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13750)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zamiarów rządu w kwestii
waloryzacji progów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych
Szanowny Panie Premierze! Konsekwencją braku
waloryzacji progów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych jest stałe zmniejszanie się licz-
by dzieci, których potrzeby materialne ich rodzice
mogą zaspokajać przy, biorąc pod uwagę wysokość
zasiłków, bardzo niewielkim finansowym wsparciu
państwa. Według szacunków w latach 2004–2009
liczba dzieci, na które pobierano świadczenia, zmniej-
szyła się z 5 mln do ok. 3,5 mln. Oznacza to, że co
najmniej kilkaset tysięcy rodzin straciło prawo do
świadczeń rodzinnych z powodu niewielkiej (jeśli nie
tylko „na papierze”) poprawy ich kondycji material-
nej. W znacznej części są to rodziny, które jednocze-
śnie osiągają na tyle niskie dochody, że nie mogą sko-
rzystać w pełnym wymiarze z tzw. ulgi na dziecko,
jaka przysługuje płatnikom PIT.
W tej sytuacji szczególnego znaczenia nabiera
kwestia waloryzacji progów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych. W tej sprawie do
opinii publicznej docierają z rządu skrajnie sprzeczne
sygnały. O ile resort pracy i polityki społecznej do-
puszcza możliwość wycofania się rządu z decyzji o
zamrożeniu progów do 2012 r. i sugeruje możliwość
ich zwaloryzowania już w roku 2010, a nawet możli-
wość ich zniesienia w bliskiej przyszłości, o tyle re-
sort finansów zdecydowanie wyklucza wszelkie zmia-
ny. Tak przynajmniej wynika z wypowiedzi pana
ministra Jana Vincent-Rostowskiego w trakcie nie-
dawnego drugiego czytania projektu ustawy budże-
towej na rok 2010.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
kierowana przez Pana Rada Ministrów zamierza
przeprowadzić w 2010 r. waloryzację progów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 28 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13751)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie groźby usunięcia Białowieskiego
Parku Narodowego z Listy Światowego
Dziedzictwa Ludzkości UNESCO
Szanowny Panie Premierze! Białowieski Park Na-
rodowy został utworzony w 1932 r. i jest jednym z 23
parków narodowych na terenie Polski. Ze względu na
duże znaczenie dla kultury i dziedzictwa ludzkości w
1979 r. Obszar Ochrony Ścisłej Białowieskiego Parku
Narodowego został wpisany na Listę Światowego
Dziedzictwa Ludzkości UNESCO. Pojawiły się jed-
nak obawy, iż może zostać wykreślny z tej prestiżo-
wej listy w związku z brakiem decyzji w kwestii jego
poszerzenia.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie ewentualne kroki zostaną podjęte w celu
zmiany zaistniałej sytuacji?
2. Czy faktycznie jest tak, iż w przypadku decyzji
odmownej w kwestii rozszerzenia Białowieskiego
Parku Narodowego zostanie on wykreślony z listy
UNESCO?
3. Jakie są faktyczne przesłanki usuwania obiek-
tów z Listy Światowego Dziedzictwa Ludzkości
UNESCO?
4. Jakie konsekwencje będzie miało wykreśle-
nie Białowieskiego Parku Narodowego z listy
UNESCO?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13752)
do ministra zdrowia
w sprawie problemu zapłacenia szpitalom
przez NFZ za tzw. nadwykonania
oraz wysokości kontraktów na 2010 r.
Szanowna Pani Minister! Nie pierwszy to raz pro-
blemy szeroko pojętej służby zdrowia znowu zdomi-
nowały tematykę publicznej dyskusji. I wbrew pozo-
rom nie chodzi tu o przesadnie nagłośnioną w me-
diach kwestię szczepień przeciw grypie, w tym
zwłaszcza różnym mutacjom tej choroby, lecz o waż-
niejszy rzeczowo i długofalowy problem finansowej
kondycji służby zdrowia, w tym lecznictwa zamknię-
tego i otwartego.
33
Ostatnie tygodnie mijającego roku, niezależnie od
wykonywania przez system służby zdrowia jego za-
dań organicznych, kierownictwom szpitali i licznych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej wypełniły
gorączkowe wręcz rokowania z władzami właściwych
terytorialnie oddziałów NFZ. Żelazny punkt owych
rokowań, niezależnie od zróżnicowanych lokalnych
uwarunkowań, stanowił problem zapłaty jednostkom
służby zdrowia tzw. nadwykonań za świadczone usłu-
gi oraz wysokości wynegocjonowanych kontraktów
na nowy rok budżetowy. W informacjach zawartych
w mediach uderza to, że ze strony resortu zdrowia
płyną zapewnienia, iż kontrakty na 2010 r. będą co
najmniej na poziomie roku 2009, natomiast dyrekto-
rzy zainteresowanych jednostek alarmują, że ich ma-
cierzyste oddziały NFZ starają się przynajmniej o
kilka procent obniżać finansową wartość nowych
kontraktów. Sporo problemów przysparza także spra-
wa zapłaty za wspomniane wyżej nadwykonania. W
związku z powyższym pytam:
1. Jaka jest ogólna wartość tzw. nadwykonań w
skali kraju na rok 2009 i w ślad za tym, jakie są szan-
se na to, by NFZ zapłacił za nie tym jednostkom służ-
by zdrowia, które wykazały owe nadwykonania?
2. Dlaczego zachodzi tak duża rozbieżność między
deklaracjami resortu zdrowia w sprawie wysokości
środków dla placówek służby zdrowia na rok 2010 a
praktyką, z jaką spotykają się dyrekcje tych placó-
wek, gdy prowadzą rokowania z właściwymi sobie
rzeczowo oddziałami NFZ?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Woda
Tarnów, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13753)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie możliwości dopuszczenia do służby
w Policji osób karanych za wykroczenie
w trybie mandatowym
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie do
mojego biura zgłosiło się kilka młodych osób z pro-
blemem, który brzmi jak absurd. Ustawa o Policji
mówi, że policjantem może być obywatel polski nie-
karany w tym rozumieniu, iż chodzi o przestępstwo
z kodeksu cywilnoprawnego lub karnoskarbowego.
Wykroczenia w trybie mandatowym nie liczą się. Na-
tomiast w ostatnim czasie, tzn. od października, po-
jawiła się nowa interpretacja prawna, która zakazu-
je wstępu do Policji osobom posiadającym choćby
nieznaczny mandat, taki jak np.: mandat za źle za-
parkowany samochód bądź niewielkie przekroczenie
prędkości. W dodatku dopiero po dwóch latach od
otrzymanego mandatu można ubiegać się ponownie.
34
Realia są natomiast takie, iż mandaty gonią policyj-
ne statystyki, które uniemożliwiają wstąpienie do
Policji osobom, które są naprawdę głęboko zdetermi-
nowane, aby podjąć tę trudną służbę. Doprowadza to
do absurdu, ponieważ mandat można dostać w dzi-
siejszych czasach za wszystko, wobec czego ubiegać
o pracę w Policji się już nie można, ale jak już ktoś
pracuje, to i owszem. Ta sytuacja to nic innego, jak
przykład wzmożonej represji wobec obywateli.
W związku z powyższym problemem proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy wprowadzone kryterium jako jeden z ele-
mentów nie doprowadza do niedorzeczności, bowiem
niejednokrotnie osoby o nieposzlakowanej opinii z
wyższym wykształceniem mają drzwi zamknięte?
2. Czy w związku z powyższym nie było lepszym
rozwiązaniem wprowadzenie innych wymagań co do
kandydatów?
3. Dlaczego w jednych województwach posiadanie
mandatu ma znaczenie w postępowaniu kwalifika-
cyjnym, w innych zaś nie?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 23 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13754)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie pakietu antykryzysowego
w związku ze stanowiskiem nr 9 XXIII
Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ
„Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Delegaci zjazdu w swoim stanowisku nr 9 bardzo
krytycznie ustosunkowali się do działań obecnego
rządu RP podejmowanych w zakresie realizacji pa-
kietu antykryzysowego określanych jako doktryna
flexicurity.
Zasady określone w tej doktrynie, według opinii
związkowców, zagrażają podstawowym prawom pra-
cowniczym zawartym w Kodeksie pracy.
Główne zagrożenia wynikające z nowych zasad to
m.in.:
1) elastyczna forma zatrudnienia – promowanie
umów cywilnoprawnych,
2) elastyczność rynku pracy – pracodawca może
swobodnie zwalniać i zatrudniać pracowników, składa
się na to krótki okres wypowiadania, relatywnie dłu-
gi okres zatrudniania próbnego oraz niskie odprawy,
3) elastyczność czasów pracy – dzielenie czasów
pracy na krótsze okresy, płynność godzin, praca w
ramach niepełnego etatu i systemu nadgodzin,
4) wieloetatowość i elastyczna organizacja pracy,
praca u wielu pracodawców,
5) elastyczność płac – w zależności od wydajności,
wyników.
W związku z powyższym proszę o informację: Czy
rząd RP nie uważa za zasadne odstąpienie od libera-
lizacji Kodeksu pracy oraz jak rząd ocenia zagrożenia
w wyżej opisanych punktach 1–5 dotyczących zagro-
żeń wynikających z nowych zasad?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13755)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie usług medycznych w domach
pomocy społecznej w związku
ze stanowiskiem nr 10 XXIII Krajowego
Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w
stanowisku nr 10 stanowczo domaga się od rządu RP
respektowania konstytucyjnych uprawnień do rów-
nego traktowania obywateli pod względem dostępno-
ści do publicznej służby zdrowia.
Obecne rozwiązania nie gwarantują mieszkań-
com domów pomocy społecznej niezbędnej opieki pie-
lęgniarskiej. Praca pielęgniarki i rehabilitanta w
tego typu placówkach jest pozbawiona formalnej pod-
stawy prawnej. Kilkuletnie rozmowy w tym zakresie
nie przyniosły rozwiązań. Mieszkańcy domów są
zmuszani do ponoszenia dodatkowych kosztów za
należne im usługi pielęgnacyjne.
Mając na uwadze powyższe postulaty związkowe,
zwracam się z pytaniem: Czy rząd nie uważa za za-
sadne usankcjonowanie zasad udzielania pomocy
opiekuńczo-pielęgniarskiej i funkcjonowania pielę-
gniarki w domach pomocy społecznej?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 29 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13756)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ulgi podatkowej w związku
ze stanowiskiem nr 11 XXIII Krajowego
Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w
stanowisku nr 11 wnosi do komisji krajowej o prze-
prowadzenie inicjatywy ustawodawczej w sprawie
zwolnienia z opodatkowania dochodów z tytułu eme-
rytury, renty oraz zasiłków przedemerytalnych w
sytuacji, gdy wysokość tych świadczeń jest niższa niż
minimalne wynagrodzenie.
Mając na uwadze powyższe postulaty związkowe,
zwracam się z pytaniem: Czy rząd zamierza zwolnić
z opodatkowania dochody z tytułu emerytury, renty
oraz zasiłków przedemerytalnych w sytuacji, gdy wy-
sokość tych świadczeń jest niższa niż minimalne wy-
nagrodzenie?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13757)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie równego statusu pracowników
samorządowych w związku ze stanowiskiem
nr 12 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ „Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w
stanowisku nr 12 domaga się od rządu RP podjęcia
odpowiednich działań legislacyjnych w celu odejścia
od różnicowania zasad wynagradzania pracowników
samorządowych. Ustawa o pracownikach samorzą-
dowych określa prawa, obowiązki i odpowiedzialność
wszystkich pracowników zatrudnionych w jednost-
kach samorządowych. Jednocześnie dokonuje podzia-
35
łu pracowników na dwie grupy: zatrudnionych w
urzędach oraz zatrudnionych w jednostkach organi-
zacyjnych tych urzędów. Rozporządzenie wydane na
bazie ustawy określa dwie tabele płacy minimalnej
na poszczególnych stanowiskach. Przy tych samych
wymogach kwalifikacyjnych, na tym samym stano-
wisku pracy, pracownicy jednostek mają stawkę niż-
szą od pracowników urzędów. Na tej podstawie pra-
cownik samorządowy w zależności od tego, gdzie jest
zatrudniony, otrzyma mniejsze lub większe wynagro-
dzenie. Takie rozwiązanie przyjęte przez parlament
stanowi dyskryminację tego samego podmiotu, jakim
jest pracownik samorządowy.
Mając na uwadze powyższe postulaty związkowe,
zwracam się z pytaniem: Czy rząd nie uważa za za-
sadne odejście od różnicowania zasad wynagradza-
nia pracowników samorządowych?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13758)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wynagradzania pracowników
samorządowych w związku ze stanowiskiem
nr 13 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ „Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” w
stanowisku nr 12 oczekuje od rządu RP przygotowa-
nia i wdrożenia w życie systemowych rozwiązań do-
tyczących wzrostu wynagrodzeń pracowników sfery
samorządowej. W chwili obecnej rozwiązania ustawowe
nie gwarantują pracownikom samorządowym wzrostu
wynagrodzeń nawet o wskaźnik inflacji. Jak twierdzą
delegaci KZD, niejednokrotnie bywa tak, że pracowni-
cy nawet przez kilka lat nie mieli zwaloryzowanych
płac. Dotyczy to szczególnie pracowników jednostek
organizacyjnych takich jak pomoc społeczna.
Mając na uwadze powyższe postulaty związkowe
zwracam się z pytaniem: Czy rząd nie powinien
wprowadzić w życie systemowych rozwiązań dotyczą-
cych wzrostu wynagrodzeń pracowników sfery samo-
rządowej?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 29 grudnia 2009 r.
36
Interpelacja
(nr 13759)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie likwidacji ostatniego państwowego
browaru w Czarnkowie
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich tygo-
dniach w krajowych i lokalnych mediach pojawiały
się informacje o planowanej sprzedaży przez Agencję
Nieruchomości Rolnych Browaru Czarnków.
Browar Czarnków jest ostatnim polskim browarem
i jednym z niewielu w kraju, gdzie produkuje się piwo
w sposób tradycyjny, tj. przy użyciu otwartych kadzi.
Piwa czarnkowskie spełniają warunek marki „Dobre,
bo polskie” a piwo noteckie zostało w 2006 r. wpisane
na „Listę produktów tradycyjnych”. Browar Czarn-
ków jest dziedzictwem kulturowym regionu czarn-
kowskiego i okolicznych powiatów, a wielką wartością
są także pracujący tam ludzie o specyficznym i profe-
sjonalnym doświadczeniu w zakresie browarnictwa i
ważenia piwa.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie są powody podjęcia decyzji o sprzedaży
świetnie funkcjonującego browaru w Czarnkowie,
ostatniego browaru państwowego produkującego na
bazie starych receptur wyśmienite, uznane przez fa-
chowców piwo?
2. Czy w umowie o sprzedaży zagwarantowane
będą warunki produkcji tradycyjnego piwa czarnkow-
skiego, o istniejących nazwach, promujących wyroby
regionalne i tradycyjne?
3. Czy w umowie sprzedaży zagwarantowane
będą miejsca pracy dla ok. 50 fachowców i czy gwa-
rancje te obejmą również wzrost wynagrodzeń?
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13760)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskiej ceny skupu chmielu
i problemów z jego sprzedażą
Szanowny Panie Ministrze! Uprawa chmielu jest
pracochłonna, a koszty produkcji wysokie, często
przewyższające dochód uzyskany z uprawy. Ze wzglę-
du na rosnące koszty produkcji chmielu, głównie
energii, opału i robocizny, plantatorzy uważają, że
cena skupu w tym roku nie może być niższa niż w
roku ubiegłym. Gospodarstwa nastawione na pro-
dukcję chmielu zmuszone są do inwestowania w no-
woczesne maszyny do pielęgnacji i zbioru chmielu.
Rolnicy specjalizujący się w produkcji chmielu po-
przez wieloletnie doświadczenia stają się fachowcami.
Lubelszczyzna to jedno z największych zagłębi chmie-
lowych w Polsce. Przez wiele lat byli doceniani przez
browarników za bardzo dobrą jakość produkowanego
chmielu.
Punkty skupu proponują cenę znacznie niższą od
kosztów produkcji, a w magazynach zalegają jeszcze
zbiory z zeszłego roku. Niestety rolnicy posiadają
ogromne ilości szyszek chmielowych z tegorocznych
zbiorów. Wielu rolników, mimo że tegoroczny chmiel
jest doskonałej jakości, nie może go sprzedać lub
sprzedali dotychczas jedynie ich znikomą część.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo przewiduje uruchomienie skupu
interwencyjnego chmielu celem poprawy trudnej sy-
tuacji producentów chmielu?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13761)
do ministra zdrowia
w sprawie zaległości w płatnościach
Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
w Katowicach wobec American Heart
of Poland sp. z o.o. (Polsko-Amerykańskich
Klinik Serca sp. z o.o.) oraz innych
podmiotów świadczących usługi medyczne
ratujące życie pacjentów
Szanowna Pani Minister! Zwrócono się do mnie z
prośbą o podjęcie interwencji w sprawie zaległości w
płatnościach Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach wobec
American Heart of Poland sp. z o.o. (Polsko-Amery-
kańskie Kliniki Serca sp. z.o.o.) oraz innych podmio-
tów świadczących usługi medyczne ratujące życie
pacjentów. Poniżej przedstawiam następującą argu-
mentację, która została mi przedłożona celem wystą-
pienia do Pani Minister.
W pierwszej kolejności podniesiono, iż w oparciu
o wcześniejsze uzgodnienia AHP z panem dyrekto-
rem Z. K. we wrześniu 2008 r. rozpoczął swoją dzia-
łalność X Oddział Kardiologii Inwazyjnej, Elektrofi-
zjologii i Elektrostymulacji w Tychach. Ośrodek ten
spełniał wszystkie wymagania stawiane przez NFZ.
Pomimo uprzednich zapewnień oddział NFZ w
Katowicach nie rozpisał konkursu na świadczenia
kardiologiczne dla tego ośrodka, a pozwalała na to
sytuacja finansowa, która w roku 2008 była bardzo

dobra. Ośrodek od samego początku spełniał wszyst-
kie wymagania stawiane przez NFZ, jednak z uwagi
na odwołanie konkursów na procedury medyczne
przez ŚOW NFZ w Katowicach w styczniu 2009 r. z
powodu niespełnienia wymogów przez dużą cześć
jednostek publicznych ośrodek ten nie uzyskał rów-
nież kontraktu na I kwartał 2009 r.
Z uwagi na konieczność rejestracji i uruchomie-
nia ww. ośrodek nie mógł też odmówić przyjęcia
chorych w stanach zagrożenia życia, jakimi są ostre
zespoły wieńcowe oraz zaburzenia rytmu serca gro-
żące nagłym zatrzymaniem krążenia. Ze względu
na dramatycznie niskie kontraktowanie tych usług
na Śląsku w stosunku do faktycznego zapotrzebo-
wania (najwyższy odsetek umieralności z powodu
zawału serca i choroby wieńcowej w Polsce w tej
wysoko uprzemysłowionej aglomeracji miejskiej)
ośrodek był zmuszony przyjąć sporą liczbę chorych,
którzy nie mogli znaleźć pomocy w innych jednost-
kach służby zdrowia.
Pomimo wysokiego wykonania w pierwszym pół-
roczu działalności ośrodek ten miał uzyskać tylko
śladowy kontrakt po rozstrzygnięciu konkursu na II,
III i IV kwartał br. (miesięczny kontrakt ok. 100 tys. zł,
faktyczne wykonanie 500–600 tys. zł miesięcznie).
Procedury wobec chorych na ostre zespoły wień-
cowe w br. są płacone przez NFZ bez limitów w ten
sposób, że nadwykonania w tym zakresie powinny
być rozliczane raz na kwartał. Od początku roku od-
dział NFZ w Katowicach miał nie rozliczyć z jednost-
kami świadczącymi tego typu usługi na terenie woj.
śląskiego żadnych nadwykonań, co jest rażącym na-
ruszeniem podpisanej przez NFZ umowy. Naraża to
szpitale na olbrzymie straty związane z konieczno-
ścią finansowania olbrzymich kosztów zabiegów ra-
tujących życie.
W tym samym czasie gdy brakuje funduszy na
zabiegi ratujące życie, czym NFZ tłumaczy brak roz-
liczeń, zmienione miały zostać warunki rozliczania
opieki podstawowej w ten sposób, że za każdego cho-
rego, u którego stwierdza się nadciśnienie tętnicze
lub podwyższony poziom cukru, zwiększono kilka-
krotnie roczną stawkę kapitacyjną. Stworzyć to mia-
ło realne ryzyko (a nawet praktykę) w zasadzie nie-
kontrolowanego transferu środków publicznych z
NFZ w kierunku POZ-etów bez gwarancji uzyskania
poprawy jakości usług, co ponadto generuje epidemię
nowych zachorowań na nadciśnienie i cukrzycę. Po-
dobnie od początku roku w sposób niekontrolowany
wzrastają wydatki NFZ na leki.
Mając na uwadze powyższe, zwracam się do Pani
Minister z zapytaniami:
1. Czy jest możliwość zbadania przedstawionej
sprawy? Jeżeli tak, to na jakich warunkach?
2. Czy jest możliwość udzielenia wyczerpujących
informacji w przedmiocie zaległości w płatnościach
Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia w Katowicach wobec American Heart
of Poland sp. z o.o. (Polsko-Amerykańskich Klinik
Serca sp. z.o.o.) za lata 2008–2009 ze szczególnym
37
uwzględnieniem przyczyn zaistniałej sytuacji oraz
proponowanego sposobu wywiązania się przez ŚOW
NFZ w Katowicach z zaciągniętych względem AHP
zobowiązań za świadczenie usług zdrowotnych z ty-
tułu wykonania zabiegów nielimitowanych i ratują-
cych życie na terenie woj. śląskiego (zestawienie w
załączeniu*))? Uprzejmie proszę o odniesienie się rów-
nież do sytuacji innych tego typu jednostek wykonu-
jących.
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Tobiszowski
Ruda Śląska, dnia 10 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13762)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie likwidacji przydrożnej prostytucji
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135,
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446, Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, uprzejmie proszę Pana Ministra o
podjęcie skutecznych działań mających na celu likwi-
dację przydrożnej prostytucji.
Szanowny Panie Ministrze! Jest rzeczą powszech-
nie znaną, że w naszym kraju proceder prostytucji
ma się dobrze, że przysparza organizacjom przestęp-
czym poważnych dochodów, że negatywnie oddziału-
je na tkankę społeczeństwa. Nie sposób zaparkować
samochodu w centrum dużego miasta, nie będąc
szczodrze obdarzonym pokaźną liczbą kolorowych
ulotek reklamujących zalety licznych agencji towa-
rzyskich. Podobnie jest na prowincji – podróżując
ruchliwą szosą, trudno nie zauważyć zjawiska pro-
stytucji przydrożnej.
Toczona w tym zakresie przez państwo walka z
negatywnymi elementami życia codziennego jest ewi-
dentnie nieskuteczna. O ile samego zjawiska prosty-
tucji nie da się z pewnością nigdy wyeliminować, choć-
by z tego powodu, że proceder ten sam w sobie nie
podlega penalizacji i trudno wskazać argumenty za
sankcjonowaniem go na gruncie prawa karnego, to
niewątpliwie zjawiska jej towarzyszące są wysoce
szkodliwe społecznie i powinny być zwalczane z pełną
determinacją. Mowa tu przede wszystkim o handlu
ludźmi, wymuszeniach i narkomanii. Prostytucja,
zwłaszcza ta świadczona w przestrzeni publicznej (out-
door), jest polem działania zorganizowanych grup
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
38
przestępczych trudniących się stręczycielstwem, sute-
nerstwem oraz kuplerstwem. Wartość rynkowa oraz
warunki tej działalności pozostają właściwie poza sfe-
rą kontroli społecznej i prawnej. Paradoksalnie w du-
żym stopniu proceder ten odbywa się na oczach spo-
łeczeństwa, wzbudzając uzasadnione wątpliwości co
do intencji i/lub skuteczności aparatu państwowego.
Właśnie prostytucji outdoor towarzyszą naj-
ostrzejsze objawy wyzysku i okrucieństwa – często-
kroć również ze strony „klientów”. Przydrożne pro-
stytutki bardzo często są zmuszone trudnić się nie-
rządem. Przymus ten wynika bądź z uwarunkowań
materialnych, czyli z braku alternatywnych metod
zarobkowania, bądź też jest on efektem działań
członków zorganizowanych grup przestępczych i
zmierza bezpośrednio do faktycznego zniewolenia
kobiet. W Polsce wśród prostytutek świadczących
usługi seksualne w ramach trudnienia się płatnym
nierządem drogowym znaczny odsetek stanowią oso-
by pochodzące z byłych demokracji ludowych: Bułga-
rii, Rumunii i Ukrainy, nieznające polskiego systemu
prawnego i nieposiadające żadnego oparcia w rodzi-
nie czy znajomych, co dodatkowo uzależnia je od
„opiekunów” z szeregów organizacji przestępczych.
W tej sytuacji jedynym sensownym rozwiazaniem
wydaje sie walka metodami prawnymi z kryminal-
nym zapleczem organizacyjnym prostytucji, której
towarzyszyć powinny działania oferujące pomoc
prawną, materialną i zapewnienie jakiejś formy
ochrony wszystkim kobietom, które zerwą z tą formą
zarobkowania. Działania o charakterze represyjnym
winny być wymierzone w prawdziwych organizato-
rów i czerpiących zyski z prostytucji, w tym z wyko-
rzystaniem aparatu skarbowego.
Póki co wiele wskazuje, że działania te są niesku-
teczne, w związku z czym powstaje szereg pytań:
1. Czy organy wymiaru sprawiedliwości posiada-
ją dane liczbowe opisujące zjawisko prostytucji dro-
gowej?
2. Jaka liczba postępowań karnych jest rocznie
wszczynanych (prowadzonych) przeciwko osobom or-
ganizującym prostytucję i czerpiącym z niej korzysci,
ile zapada wyroków skazujących?
3. Czy znana jest liczba kobiet padających w RP
ofiarą traffickingu, czyli zorganizowanego wyzysku
seksualnego i zniewolenia?
4. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi
obecnie jakieś programy walki z tym zjawiskiem
i jakie są ewentualnie ich wymierne efekty?
5. Jakie Pan Minister podejmie działania, aby
skutecznie zlikwidować przydrożną prostytucję w
naszym kraju?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o podję-
tych przez Pana Ministra działaniach w przedmioto-
wej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13763)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia skutecznych działań
mających na celu przywrócenie do obrotu
produktu leczniczego biowar firmy Biowet
Szanowny Panie Premierze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135,
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446, Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, uprzejmie proszę Pana Premiera o
podjęcie skutecznych działań mających na celu przy-
wrócenie do obrotu produktu leczniczego biowar pro-
dukcji polskiej firmy Biowet z Puław.
Szanowny Panie Premierze! Polscy hodowcy
pszczół do zwalczania warrozy u pszczół od lat stosu-
ją lek biowar produkcji polskiej firmy Biowet z Puław.
Według opinii pszczelarzy jest to lek skuteczny i ce-
niony w zakresie utrzymywania zdrowotności pszczół.
Od niedawna leki stosowane w walce z warrozą, w
tym biowar, są w części refundowane z programu
wspólnej polityki rolnej UE w ramach „Wsparcia ryn-
ku produktów pszczelich”. Na 2009 r. organizacje ho-
dowców pszczół podpisały umowy z ARR na około mi-
lion pasków. Niestety pszczelarze nie otrzymują bio-
waru, jest im proponowany lek bayvarol niemieckiej
firmy Bayer. Jako praktycy zwracają uwagę na sku-
teczność tego leku, a także na stronę ekonomiczną tej
zmiany. 10 szt. biowaru kosztowało 41 zł i już przy
zastosowaniu 2 pasków na rodzinę pszczelą tego leku
uzyskiwany był skuteczny efekt. Natomiast bayvarol
– dla zagwarantowania skuteczności leczenia należy
zastosować aż 4 paski, których koszt wynosi ok. 30 zł.
W dodatku, dla pewności, przy bayvarolu hodowcy
muszą stosować tabletkę apiwarolu, którego 25 szt.
kosztuje 23 zł. Pszczelarzy niepokoi również fakt do-
puszczenia na rynek amitrazy zawierającej tymol i
przemilczanie jego bardzo szkodliwego oddziaływania
na ludzki organizm, w szczególności serce. Obawiają
się, że jest to działanie mające na celu wyeliminowanie
z rynku polskiego miodu. Wszak wg przepisów unij-
nych miód ze śladami tymolu przestaje być miodem.
Polski Związek Pszczelarzy po uzyskaniu w lutym
2009 r. informacji, że minister zdrowia decyzją (znak
nr OR/32/08/WET) z dnia 23.12.2008 r. odmówił zgo-
dy na przedłużenie okresu dopuszczenia do obrotu
produktu leczniczego biowar, interweniował u mini-
stra zdrowia o przedłużenie ważności pozwolenia na
dopuszczenie do obrotu leku. W odpowiedzi otrzymał
negatywną odpowiedź dyrektora Departamentu Po-
lityki Lekowej i Farmacji, który uzasadniał w piśmie,
że „produkt leczniczy nie wykazuje deklarowanej
skuteczności”. Jednocześnie dyrektor nie odniósł się
do opinii pszczelarzy, które były pozytywne. Na zmia-

nę stanowiska ministra zdrowia nie podziałała rów-
nież opinia ministra rolnictwa, jaką skierował do pana
Bronisława Komorowskiego, marszałka Sejmu RP. W
piśmie do marszałka (znak ŻWzlf/dw–461–390/2008)
z dnia 7 listopada 2008 r. minister branżowy stwier-
dził wprost, że biowar „jest lekiem bardzo skutecz-
nym”. Dla potwierdzenia zasadności swojej opinii za-
łączył wyniki badań jego skuteczności z lat 2006–
–2008. W 2008 r. skuteczność wyniosła 99,7%.
Wycofanie z polskiego rynku w wyniku decyzji
ministra zdrowia rodzimego leku powoduje, że
pszczelarzom proponowany jest produkt o nazwie
bayvarol niemieckiej firmy Bayer. Według opinii ho-
dowców lek ten ok. 15 lat temu został wycofany z
rynku krajów wspólnotowych. Pszczelarze obawiają
się, że w wyniku decyzji ministra zdrowia ok. 500
000 rodzinom pszczelich grozi śmierć. Nie mają prze-
konania do z góry narzucanego im leku. Dziś pszcze-
larze chronią swoje pasieki przed wieloma wrogimi
dla pszczół czynnikami środowiska, będącymi m.in.
skutkiem stosowania środków chemicznych w rolnic-
twie, a także przed niebezpieczeństwem wynikają-
cym ze złej jakości cukru stosowanego do jesiennego
dokarmiania pszczół.
W swojej argumentacji hodowcy wskazują rów-
nież na straty materialne, jakie im grożą w wyniku
nieskutecznego zabezpieczenia pszczół przed warro-
zą. Podkreślają, że wartość rodziny pszczelej kształ-
tuje się na poziomie około 400 zł, co odpowiada war-
tości loszki hodowlanej.
W decyzji ministra zdrowia pszczelarze dopatrują
się zagrożenia dla polskiego pszczelarstwa i wskazu-
ją na groźbę zniknięcia z rynku polskiego miodu,
który oprócz walorów smakowych posiada znakomi-
te wartości lecznicze.
Mając na względzie powyższe uwarunkowania,
zwracam się do Pana Premiera z prośbą o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Jakie podjął Pan działania w celu przywrócenia
do obrotu produktu leczniczego biowar produkcji pol-
skiej firmy Biowet z Puław?
2. Jakie działania podjął rząd dla zagwarantowa-
nia polskim hodowcom pszczół dostępu do skutecz-
nych leków zwalczających choroby zagrażające
pszczołom?
3. Dlaczego rząd nie chroni polskiego pszczelarstwa
i nie dba o utrzymanie na rynku polskiego miodu?
4. Dlaczego dopuszczane są na polski rynek leki
wycofane w krajach Unii Europejskiej?
5. Jaki związek ma wycofanie biowaru i narzuca-
nie pszczelarzom stosowania bayvarolu z wprowa-
dzeniem refundacji leków do zwalczania warrozy?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o podję-
tych przez Pana Premiera działaniach w przedmio-
towej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
39
Interpelacja
(nr 13764)
do ministra zdrowia
w sprawie braku wpisu na nową listę leków
refundowanych długo działających analogów
insuliny (LAA)
Niestety, po raz kolejny okazuje się, że obietnice
Ministerstwa Zdrowia pozostały bez pokrycia. W
pierwszym półroczu 2009 r. resort zapewniał, że tzw.
długo działające analogi insuliny zostaną wpisane na
nową listę leków refundowanych. Te zapewnienia
spotkały się z ogromną nadzieją rodziców chorych
dzieci, przekonanych, że mogą one być leczone jak
dzieci z pozostałych krajów Unii Europejskiej. Nowo-
czesne preparaty utrzymujące przez cały czas jedna-
kowy poziom insuliny w organizmie byłyby prawdzi-
wym wybawieniem dla małych pacjentów. Stosowa-
nie analogów insuliny eliminuje ryzyko powikłań,
jakie mogą się pojawić po zastosowaniu zastrzyków.
Dorośli cukrzycy oczekiwali na analogi z nie mniej-
szą niecierpliwością. Nowoczesne leczenie tego typu
jest już refundowane w całej UE.
Ministerstwo daje ponadto sprzeczne sygnały: z
jednej strony, jako powód niewpisania na listę poda-
je konieczność dokonania oszczędności, a z drugiej,
zasłania się jedynym doniesieniem o rzekomych skut-
kach ubocznych. Specjaliści ostrzegają, że o wiele
kosztowniejsze jest leczenie powikłań, zatem oszczęd-
ności będą pozorne.
Mając na uwadze dobro chorych na cukrzycę, ze
szczególnym uwzględnieniem dzieci, zwracam się do
Pani Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Jakie względy zdecydowały o niewpisaniu na
nową listę leków refundowanych długo działających
analogów insuliny (LAA)?
2. Dlaczego ministerstwo podaje dwa sprzeczne
powody niewpisania analogów na listę leków refun-
dowanych, a mianowicie zbyt duży koszt i rzekome
skutki uboczne?
3. Kiedy zostaną spełnione obietnice złożone przez
ministerstwo i długo działające analogi insuliny zo-
staną wpisane na listę leków refundowanych?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 17 grudnia 2009 r.
40
Interpelacja
(nr 13765)
do ministra zdrowia
w sprawie pominięcia wymogów ustawowych
niezbędnych w procesie wprowadzania nowej
listy leków refundowanych
Wprowadzaniu nowej listy leków refundowanych
towarzyszy chaos i zamieszanie. Najlepszym tego do-
wodem jest skarga wystosowana na ręce prezesa
Rady Ministrów przez Śląską Izbę Aptekarską. Mi-
nisterstwo zapowiadało nową listę już latem, skoń-
czyło się na grudniu. Aptekarze zwracają uwagę na
bałagan i brak koordynacji przy wprowadzaniu tak
istotnych zmian. Oto ich zarzuty:
1) listy refundacyjne powinny być aktualizowane
minimum co 90 dni, obecna nowelizacja jest zaledwie
drugą w tym roku;
2) lista została wprowadzona przed wydaniem
stosownych zmian w wersji drukowanej w dzienni-
kach urzędowych;
3) zgodnie z ustawą o ogłaszaniu aktów norma-
tywnych rozporządzenia refundacyjne powinny wejść
w życie po 14 dniach od ich ogłoszenia (z wyjątkiem
aktów niezwykle istotnych dla interesów państwa),
w tym przypadku tak się nie stało;
4) aptekarzom dano jedynie 5 dni na wprowadze-
nie zmian cen w systemach komputerowych, co jest
sprzeczne z ideą odpowiedzialności i rzetelności.
Mając na uwadze zasadne zarzuty środowiska far-
maceutów, zwracam się do Pani Minister z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak ministerstwo odniesie się do zarzutów wy-
mienionych w tekście interpelacji, a sformułowanych
w skardze skierowanej do prezesa Rady Ministrów?
2. Kto w resorcie odpowiada za zaistniałe opóź-
nienia?
3. Dlaczego polityka lekowa jest prowadzona w
sposób nieodpowiedzialny i chaotyczny?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 17 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13766)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie antypolskiej i antysemickiej
reklamy piwa produkowanego przez firmę
Carlsberg
Szanowny Panie Ministrze! Jak donoszą media,
w listopadzie br. w telewizji ukraińskiej ukazała się
reklama piwa „Lvivskie” produkowanego przez Gru-
pę Carlsberg. Firma Carlsberg do reklamy swojego
piwa użyła motywu rzezi w Humaniu z 1768 r. – ohyd-
nych mordów, których ofiarą na Ukrainie padło kil-
kadziesiąt tysięcy ludzi. W reklamie tej Carlsberg
nawiązuje do postaci inicjatora tego barbarzyństwa
Maksyma Żeleźniaka, który po spożyciu piwa lwow-
skiego miał opowiadać, jak to powiesił w kościele w
Humaniu Lacha, Żyda i psa, bo ich wiara jednakowa
(„Lach, Żyd i sobaka – wsia wira odnaka”). Tego ro-
dzaju reklama przepojona antypolonizmem i antyse-
mityzmem stanowi skrajny przejaw braku szacunku
dla człowieka, elementarnej wrażliwości i po prostu
głupoty.
Jak podają historycy, po zajęciu Humania przez
zdradzieckich kozaków Iwana Gonty, wspólnika
Maksyma Żeleźniaka, ludność mordowano na wiele
różnych sposobów: dzieci zrzucano z budynków na
las spis, kobiety gwałcono, a ciężarnym rozpruwano
brzuchy. Zmuszano do konwersji na prawosławie. Z
kościoła katolickiego wyrzucono komunikanty, każąc
je jeść z ziemi i krzycząc: „Oto lacki boh” (Oto polski
bóg). Na koniec wrzucono roznegliżowane zwłoki do
głębokiej na 40 sążni studni.
Wykorzystanie w kampanii reklamowej motywu
bestialskiej rzezi, historii niewinnie mordowanych
Polaków i Żydów w Humaniu obraża pamięć ofiar.
Taki postępek dużej międzynarodowej korporacji,
sprzedającej także w Polsce swoje produkty (browar
Okocim), powinien spotkać się odpowiednią reakcją
polskich placówek dyplomatycznych na Ukrainie.
W związku z tym proszę o odpowiedź: Jakie dzia-
łania w tej sprawie podjęła już ambasad polska w
Kijowie lub polski konsulat we Lwowie? Czy skiero-
wano do władz firmy Carlsberg protesty? Czy wystą-
piono z żądaniami przeprosin? Czy zainteresowano
sprawą placówki dyplomatyczne Izraela?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13767)
do ministra infrastruktury
w sprawie stanu dworców i przystanków
kolejowych
Szanowny Panie Ministrze! Z racji wykonywania
swoich poselskich obowiązków, często przebywając
na tzw. prowincji, stwierdzam, że pomimo sympto-
mów poprawy w kolejnictwie, istnieją pewne obszary
działalności publicznej opuszczone przez PKP, pań-
stwo i aktualnych właścicieli od początków transfor-
macji ustrojowej, tj. od 1989 r. Zaliczam do nich funk-
cjonowanie (a raczej brak funkcjonowania) dworców

i przystanków kolejowych w miastach powiatowych
oraz miasteczkach i wsiach. Obiekty te w dużej części
są zanieczyszczone, zdewastowane, bez gospodarza.
Na większości przystanków nie prowadzi się sprze-
daży biletów kolejowych ani jakiejkolwiek innej dzia-
łalności związanej z funkcjonowaniem kolei.
W takiej sytuacji nasuwają się pytania:
1. Co ministerstwo ma zamiar uczynić z tymi
obiektami infrastruktury kolejowej, zwłaszcza w
kontekście Euro 2012?
2. Czy istnieje w ministerstwie jakiś plan syste-
mowego załatwienia zgłoszonego problemu poprzez
np. likwidację zbędnych przystanków, remont przy-
datnych czy przekazanie ich samorządom lokalnym
na korzystnych dlań warunkach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 23 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13768)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zmiany niektórych przepisów
w rządowym projekcie ustawy
Prawo geologiczne i górnicze
W ostatnim czasie docierają do mnie liczne apele
przedstawicieli gmin górniczych z Zagłębia Miedzio-
wego w sprawie niektórych zapisów w rządowym pro-
jekcie ustawy Prawo geologiczne i górnicze, które
zdaniem burmistrzów godzą w interes samorządu
terytorialnego.
Na skutek wprowadzonego przepisu, który w art. 6
pkt 2 stanowi, że: Podziemne wyrobiska górnicze
oraz znajdujące się w nich instalacje i urządzenia nie
są budowlami ani też urządzeniami budowlanymi w
rozumieniu przepisów prawa budowlanego, gminy
górnicze tracą prawo obciążania podatkiem od nie-
ruchomości budowli w podziemnych wyrobiskach
górniczych, mimo zachowania obowiązku opodatko-
wania budowli naziemnych.
Wpływy z tego podatku stanowią znaczącą pozy-
cję w dochodach budżetu każdej gminy górniczej. Ich
brak może niekorzystnie wpłynąć na stabilność fi-
nansową gmin. W skali kraju nowa ustawa pozbawi
gminy górnicze łącznie dochodu w wysokości ok. 100
mln zł rocznie, z czego 60 mln zł dla samorządów na
Górnym Śląsku i 40 mln zł dla gmin miedziowych.
Ponadto zapis ten budzi wątpliwości konstytucyjne,
odbierając samorządom środki finansowe bez wska-
zania finansowania dla zadań gmin, co podnosi w
swojej ekspertyzie prof. Michał Kulesza.
Nowe przepisy (art. 6 ust. 1 pkt 2) doprowadzą
także do obniżenia dochodu z tytułu opłaty eksplo-
41
atacyjnej na skutek wyposażenia przedsiębiorcy
(zgodnie z art. 88 ust. 2 pkt 6) w prawo samodzielne-
go ustalania granicy bilansowości złoża, która sta-
nowi kryterium do naliczenia opłaty eksploatacyjnej.
Zapis ten może prowadzić do nadużyć ze strony
przedsiębiorcy, ze szkodą dla gmin górniczych oraz
państwa. Opłata eksploatacyjna w 40% stanowi do-
chód Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej z przeznaczeniem na poszuki-
wania nowych złóż, np. ropy naftowej, a w 60% sta-
nowi dochód własny gmin. Kolejnym zapisem zagra-
żającym gminnym finansom jest przerzucenie na
gminy górnicze obowiązku wyrównywania strat za
utratę wartości przez nieruchomości znajdujące się
na terenie z przeznaczeniem do eksploatacji kopaliny.
Na gminy górnicze spadnie obowiązek wypłaty od-
szkodowań, które spustoszą gminne finanse, choć to
nie one odpowiadają za powstałe szkody.
Pytania:
1. Czy wyniki analizy skutków wprowadzenia
tych regulacji nie są niepokojące dla budżetów samo-
rządów?
2. Czy zmniejszenie się wpływów do gminnej kasy
na skutek wprowadzenia wskazanych przepisów nie
zagrozi realizacji zadań własnych przez gminy?
3. Czy, mając na względzie argumenty podniesio-
ne w interpelacji, rząd zamierza zmienić wskazane
przepisy bądź je usunąć?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
oraz grupa posłów
Andrychów, dnia 22 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13769)
do ministra środowiska
w sprawie wprowadzenia zmian do projektu
ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko oraz niektórych innych ustaw
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o
ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw to niewątpliwie kolejny krok w
kierunku usprawnienia procedur administracyjnych
związanych z przygotowaniem inwestycji.
Szczególnego podkreślenia wymaga zapis stwa-
rzający możliwość przeniesienia wydanych już decy-
zji środowiskowych na rzecz innego podmiotu bez
42
konieczności przeprowadzania ponownie długotrwa-
łej i skomplikowanej procedury administracyjnej.
Docierają do mnie jednak głosy przedstawicieli
samorządów, którzy proponują wprowadzenie w usta-
wie zapisu umożliwiającego zmianę decyzji środowi-
skowej polegającą jedynie na zmianie nazwy zadania
bez konieczności przeprowadzania ponownego postę-
powania.
W ich ocenie rozważenia wymaga również możli-
wość odstąpienia od wprowadzenia zmian w art. 83
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 92, poz.
880, z późn. zm.) polegających na dokonywaniu
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska. Proponowane do wprowadzenia zapisy bezzasad-
nie wydłużyłyby czas przygotowania inwestycji dro-
gowych prowadzonych na drogach publicznych w
granicach miasta.
Pytanie: Czy, mając na względzie argumenty
przedstawione w interpelacji, ministerstwo rozważy
wprowadzenie do przedmiotowego projektu ustawy
proponowanych zmian?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
oraz grupa posłów
Andrychów, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13770)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zakazu wjazdu na teren RP
dla członków nowego Zarządu Związku
Polaków na Białorusi
Szanowny Panie Ministrze! W związku ze szko-
dliwą oraz szkalującą państwo polskie działalnością
Zarządu Związku Polaków na Białorusi kierowanego
przez Stanisława Siemaszkę uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy
członkowie nowego kierownictwa Związku Polaków
na Białorusi kierowanego przez Stanisława Siemasz-
kę otrzymało, podobnie jak poprzedni Zarząd ZPB,
zakaz wjazdu na teren Rzeczypospolitej Polskiej?
Z poważaniem
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13771)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji programu „Moje boisko
– Orlik 2012” na terenie gmin wiejskich
Program „Moje boisko – Orlik 2012” stwarza
ogromne możliwości rozwoju i popularyzacji sportu
na wsi. Stawia jednak przed samorządami gmin wiej-
skich duże wyzwania finansowe i organizacyjne,
spełniając tylko część potrzeb, jakie obejmuje sport
na wsi.
Budowane obecnie obiekty są zbyt duże do po-
trzeb gmin wiejskich i nie będą w pełni wykorzysta-
ne. Dotyczy to szczególnie obiektów zlokalizowanych
w miejscowościach gminnych, gdzie dojazd młodzieży
z odległych wsi w godzinach popołudniowych, po za-
jęciach lekcyjnych i z powrotem do domu, będzie
znacznie utrudniony. Młodzież ta będzie miała rów-
nież problemy z dojazdem do obiektu sportowego w
soboty i niedziele oraz wakacje.
Samorządy mniejszych gmin wiejskich proponują
zmodyfikowanie „Orlików”, np. poprzez ograniczenie
się do wyboru jednego boiska, większego lub mniej-
szego, z nierozbudowanym nadmiernie zapleczem
szatniowym. Często budowa mniejszego boiska, np.
do koszykówki lub siatkówki, w wielu miejscowo-
ściach wiejskich, gdzie brak jest przy szkołach sal
gimnastycznych, będzie najkorzystniejszym rozwią-
zaniem na wiele lat, a znacznie mniej kosztowym.
Konieczne jest zatem stworzenie alternatywnego
i niezbyt kosztownego dla samorządów wiejskich pro-
gramu „Orlik 2012 – dla wsi”. Ważne jest, by ten
„Orlik” był przy każdej szkole, jak najbliżej młodzie-
ży. Nie może to być obiekt „pokazówka”, który świe-
ci pustkami, gdy nie ma młodzieży w szkole gminnej.
Do rozważenia jest także budowa „Orlików” na bazie
już istniejących na wsi boisk do piłki nożnej
Modyfikacja programu „Moje boisko – Orlik 2012”
umożliwi budowę w wielu słabszych ekonomicznie
gminach wiejskich obiektów tańszych, co w obecnej
sytuacji budżetu państwa i finansów samorządowych
jest niezmiernie istotne.
Moje pytania do Pana Ministra są następujące:
Czy jest możliwa modyfikacja projektu i weryfikacja
przepisów związanych z budową i finansowaniem w
zakresie prac w ramach programu „Moje boisko – Or-
lik 2012”? Czy ministerstwo jest zainteresowane
wprowadzeniem takich zmian w tym programie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki
Wieluń, dnia 5 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13772)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany ustawy Prawo budowlane
w zakresie wymagań w stosunku do osób
zgłaszających odbiór instalacji elektrycznej
w budynkach jednorodzinnych
Rzemieślnicy z branży elektrycznej zwrócili się
do mnie o zmianę przepisów ustawy Prawo budowla-
ne, która nakłada na instalatorów obowiązek posia-
dania uprawnień budowlanych, aby dokonać odbioru
instalacji elektrycznej w budynkach jednorodzinnych
przez zakład energetyczny.
Wprowadzone ostatnio zmiany w ustawie Prawo
budowlane wymagają od elektryków posiadania
uprawnień budowlanych i obowiązkowej przynależ-
ności do izby budownictwa.
Dotychczas, aby prowadzić działalność gospodar-
czą w zakresie wykonywania instalacji elektrycznej,
pomiarów i odbiorów w małych budowach, wystar-
czające były uprawnienia elektryczne SEP (Stowa-
rzyszenie Elektryków Polskich).
Fachowcy z kilkudziesięcioletnim stażem pracy w
zawodzie elektryka z uprawnieniami SEP nie mogą
obecnie, po decyzji spółki energetycznej Enion, zgło-
sić budynku w zakresie odbioru instalacji elektrycz-
nej w domach jedno- czy dwurodzinnych.
Egzamin na uprawnienia budowlane mogą zda-
wać jedynie osoby posiadające wyższe wykształcenie,
tytuł magistra lub inżyniera w danej specjalności, co
w znaczny sposób ogranicza możliwość zdobycia
uprawnień.
Szanowny Panie Ministrze:
Czy nie należy zmienić tak przepisów, aby utrzy-
mać dotychczasową praktykę zgłaszania budynków
jednorodzinnych do odbioru elektrycznego bez ko-
nieczności posiadania specjalnych uprawnień budow-
lanych?
Czy nie należy zmienić tak przepisów, aby umoż-
liwić elektrykom – praktykom nabywanie uprawnień
bez konieczności nabywania studiów wyższych i ob-
ligatoryjnej przynależności do izby budowlanej?
Czy niewystarczającymi uprawnieniami do odbio-
ru instalacji elektrycznych w budynkach jednoro-
dzinnych są uprawnienia SEP?
Poseł Stanisław Szwed
Bielsko-Biała, dnia 5 stycznia 2010 r.
43
Interpelacja
(nr 13773)
do ministra zdrowia
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
zdrowotnego mieszkańców
pow. starachowickiego
Szanowna Pani Minister! Pan Andrzej Matynia,
przewodniczący Zarządu Starostwa Powiatowego
w Starachowicach zwrócił się do mojego biura posel-
skiego z prośbą o podjęcie działań w sprawie poprawy
bezpieczeństwa zdrowotnego mieszkańców pow. sta-
rachowickiego.
Powiat starachowicki jako jednostka samorządu
terytorialnego liczy blisko 100 tys. mieszkańców,
strukturę populacji tworzą głównie ludzie starsi,
emeryci, często korzystający ze świadczeń zdrowot-
nych. W celu zabezpieczenia specjalistycznej opieki
medycznej Starostwo Powiatowe w Starachowicach
posiada w dyspozycji nowoczesny szpital oddany do
użytku w 2008 r. po zakończeniu trwającej ponad 20
lat inwestycji.
Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej w Staracho-
wicach to nowoczesny szpital, który w 2008 i 2009 r.
wyraźnie zaznaczył swoją istotną pozycję na mapie
woj. świętokrzyskiego w zakresie poprawy jakości
świadczeń i ich dostępności, osiągając w 2008 r. do-
datni wynik na działalności operacyjnej w wysokości
2,6 mln zł. Zarówno o potencjale szpitala, jak i po-
trzebach zdrowotnych lokalnej społeczności świadczą
wypracowane nadwykonania, które po 10 miesiącach
2009 r. wynoszą 11,4 mln zł (cały kontrakt to 55,8
mln zł).
Utrzymanie kontraktów na poziomie z 2009 r. lub
ich rodzajowe ograniczenie z jednoczesnym wzrostem
kosztów utrzymania szpitali mogą powodować po-
nowne zadłużanie. Niepewność finansowania pu-
blicznej służby zdrowia na 2010 r. i dalsze lata unie-
możliwia prowadzenie rozsądnej polityki finansowej
w zakresie funkcjonowania szpitala.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy istnieje możliwość podjęcia
działań, które w efekcie zapewnią bezpieczeństwo
zdrowotne mieszkańcom pow. starachowickiego?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
44
Interpelacja
(nr 13774)
do ministra środowiska
w sprawie zniesienia konieczności
ubiegania się o uzyskiwanie zezwoleń
na wycinkę drzew na terenie prywatnych posesji
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
zniesienia konieczności ubiegania się o uzyskiwanie
zezwoleń na wycinkę drzew na terenie prywatnych
posesji. Jak podkreślają zainteresowani, konieczność
ubiegania się o uzyskiwanie ww. zezwoleń jest ogra-
niczaniem swobód osobistych związanych z własno-
ścią nieruchomości.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość zniesienia konieczności
ubiegania się o uzyskiwanie zezwoleń na wycinkę
drzew na terenie prywatnych posesji?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13775)
do ministra infrastruktury
w sprawie zgodności z konstytucją ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków
oraz rozporządzeń do tej ustawy
Szanowny Panie Ministrze! Pan T. P. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą*) o złożenie in-
terpelacji w sprawie zgodności z konstytucją ustawy
z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu
w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j.
Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858) oraz rozporządzeń
do tej ustawy.
Jak zaznaczył zainteresowany, jeżeli ustawa prze-
widuje tylko obciążenia należnościami za niebilan-
sującą się wodę oraz dopuszcza wybór metody rozli-
czeń stosowanych przez zarządców, a rozporządzenia
dopuszczają urządzenia pomiarowe o różnej dokład-
ności pomiarów, to istnieje możliwość popełnienia
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
nieprawidłowości i naruszenia konstytucyjnej zasady
sprawiedliwości społecznej.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbioro-
wym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadza-
niu ścieków (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858)
oraz rozporządzenia do tej ustawy są zgodne z kon-
stytucją?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13776)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniesienia konieczności ubiegania
się przez rolników o uzyskiwanie zezwoleń
na budowę budynków gospodarczych
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
zniesienia konieczności ubiegania się przez rolników
o uzyskiwanie zezwoleń na budowę budynków gospo-
darczych, np.: szop, stodół. Budynki te są potrzebne
zainteresowanym przede wszystkim do przechowy-
wania maszyn rolniczych, które zostały zakupione za
pieniądze unijne. Często rolnicy nie są w stanie po-
nieść kosztów związanych z wydaniem zezwolenia na
budowę budynków gospodarczych.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość zniesienia konieczności
ubiegania się przez rolników o uzyskiwanie zezwoleń
na budowę budynków gospodarczych?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13777)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie możliwości wprowadzenia ustawy
regulującej ceny zbóż, mięsa, owoców
i warzyw na rynku
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
możliwości wprowadzenia ustawy regulującej ceny
zbóż, mięsa, owoców i warzyw na rynku. Jak podkre-
ślili zainteresowani, takie rozwiązanie wyeliminuje
z rynku spekulantów, którzy dominują na rynku i
mają wpływ na ceny. Ponadto, jak twierdzą zaintere-
sowani, powinny być tworzone gminne spółdzielnie,
które skupywałyby zboże, mięso, owoce i warzywa.
Ministerstwo rolnictwa nie powinno wydawać zezwo-
leń na bezcłowy zakup zbóż za granicą i sprowadza-
nie tych zbóż w okresie żniw, co powoduje upadek
polskiego rolnictwa.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość wprowadzenia ustawy
regulującej ceny zbóż, mięsa, owoców i warzyw na
rynku?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13778)
do ministra finansów
w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku
VAT
Szanowny Panie Ministrze! Polskie Stowarzysze-
nie na Rzecz Jakości w Nauczaniu Języków Obcych
PASE zwróciło się z prośbą do mojego biura posel-
skiego o podjęcie działań w sprawie objęcia niepu-
blicznych szkół językowych 22-procentową stawką
podatku VAT.
W lipcu bieżącego roku Ministerstwo Finansów
przedstawiło projekt nowelizacji ustawy o podatku
od towarów i usług, który przewiduje objęcie niepu-
blicznych szkół językowych 22-procentową stawką
45
podatku VAT (projekt z dnia 2 lipca 2009 r. o zmianie
ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o
transporcie drogowym oraz ustawy o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług). Jak podkreślili zain-
teresowani, rekomendowane w tym dokumencie roz-
wiązania są merytorycznie nieuzasadnione i mogą
przynieść wiele negatywnych konsekwencji.
Zainteresowani są głęboko przekonani, że propo-
nowane zmiany trwale zahamują rozwój językowy w
Polsce i spowolnia pełną integrację ze społecznością
europejską. Dodatkowo uderzą w najbardziej potrze-
bujące wsparcia grupy społeczne, takie jak: mło-
dzież, studentów czy rodziców inwestujących w edu-
kację dzieci.
Sytuacja na rynku szkół językowych jest dziś bar-
dzo trudna, ponieważ kryzys ekonomiczny spowodo-
wał drastyczne cięcia wydatków na edukację. Nieza-
leżne badania przeprowadzone przez CBOS dowodzą,
że liczba osób inwestujących w naukę języków obcych
w Polsce spadła w ostatnim czasie o blisko 25%, a po
wejściu w życie proponowanych zmian spadek ten
będzie znacznie większy. Wiele szkół już teraz zasta-
nawia się nad możliwością dalszego funkcjonowania
na rynku. Wprowadzenie VAT na usługi edukacyjne
spowoduje upadek wielu renomowanych placówek.
Część z nich będzie zmuszona zrezygnować z do-
brych, doświadczonych lektorów i nadzoru metodycz-
nego, co spowoduje znaczące pogorszenie jakości
usług edukacyjnych w Polsce.
Po wprowadzeniu podatku VAT większość placó-
wek będzie zmuszona przerzucić dodatkowy koszt na
słuchaczy, dla których już teraz inwestycja w kurs
językowy to ogromny wydatek. Konsekwencją będzie
rezygnacja z edukacji językowej oraz wzrost szarej
sfery usług edukacyjnych, od których do budżetu
państwa nie zostaną odprowadzone żadne podatki.
W obecnej chwili oferta szkół językowych w
znacznym stopniu zapełnia lukę w szkolnictwie pu-
blicznym. Z drugiej strony, szkoły językowe, inwe-
stując w najnowsze programy i pomoce naukowe,
podnoszą wysoko poprzeczkę, stając się siłą napędo-
wą i wzorem do naśladowania dla wielu placówek
oświatowych.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość nieobejmowania niepu-
blicznych szkół językowych 22-procentową stawką
podatku VAT?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację i czym ją uzasad-
nia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
46
Interpelacja
(nr 13779)
do ministra finansów
w sprawie poprawionej interpretacji
podatkowej, która nie chroni podatnika
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają interwencje w sprawie poprawio-
nej interpretacji podatkowej, która nie chroni podat-
nika. Sądy twierdzą, że tylko interpretacja prawa
podatkowego chroni podatników. Odpowiedź na we-
zwanie do usunięcia naruszenia prawa nie daje ta-
kiego bezpieczeństwa.
Podatnicy, którzy chcą zyskać ochronę poprzez
uzyskanie interpretacji podatkowej, mogą wpaść w
pułapkę. W interpretacji tej minister wyjaśnia, jak
się zachować w danej sytuacji podatkowej. Jeżeli po-
datnik nie zgadza się z opinią ministra, musi wystą-
pić do niego z prośbą o usunięcie naruszenia prawa.
Zdaniem sądów administracyjnych, pomimo zmiany
stanowiska ministra finansów, w odpowiedzi na we-
zwanie w obrocie prawnym zostaje interpretacja i to
ona jest wiążąca dla organów podatkowych. Jak pod-
kreślają zainteresowani, takie stanowisko jest dla
nich bardzo krzywdzące i niesprawiedliwe.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W
związku z powyższym zwracam się z pytaniami do
Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację i czym ją uzasad-
nia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
tę sytuację, która jest niekorzystna i krzywdząca dla
podatników?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13780)
do ministra zdrowia
w sprawie ograniczenia dostępu do
świadczeń medycznych i podjęcia pilnych
działań, które zapobiegną kolejnej zapaści,
jaką szykuje NFZ polskim szpitalom
Szanowna Pani Minister! Konwent Starostów
Województwa Świętokrzyskiego zwrócił się z prośbą
do mojego biura poselskiego o podjęcie działań w
sprawie ograniczania dostępu do świadczeń medycz-
nych. Starostowie województwa świętokrzyskiego
mówią stanowczo: Stop dla ograniczania dostępności
do świadczeń medycznych, stop dla lekceważenia do-
robku samorządów terytorialnych, dyrekcji i pracow-
ników szpitali powiatowych.
Jak podkreślili zainteresowani, pomimo wielu
prób przekonywania Narodowego Funduszu Zdro-
wia do konieczności zmian zasad finansowania
świadczeń zdrowotnych z zakresu lecznictwa za-
mkniętego, a w szczególności wypłacania tzw. nad-
wykonań za lata 2008 i 2009 oraz zasad kontrakto-
wania na 2010 r., to z przykrością muszą stwierdzić,
że zarówno apele konwentu oraz dyrektorów szpita-
li przy poparciu Związku Powiatów Polskich nie
przyniosły żadnego pozytywnego efektu i zrozumie-
nia zarówno w Narodowym Funduszu Zdrowia, jak
i w Ministerstwie Zdrowia.
Szpitale powiatowe odgrywają niezwykle istotną
rolę w systemie ochrony zdrowia, a od sprawności ich
działania zależy zdrowie i życie mieszkańców. Tym-
czasem do dnia dzisiejszego w niemal wszystkich wo-
jewództwach nie wypłaca się wynagrodzenia za
świadczenia ponadlimitowe z zakresu lecznictwa za-
mkniętego. Nie zatwierdzono również planu finanso-
wego NFZ na rok 2010, a projekty rozpatrywane w
ostatnich dniach przez sejmową Komisję Zdrowia
przewidują znaczne obniżenie nakładów na szpitale
(przy jednoczesnym znaczącym wzroście w innych
świadczeniach).
Zainteresowani nie akceptują tego typu działań,
które spowodować mogą ograniczenie dostępu ubez-
pieczonych do świadczeń medycznych oraz pogarsza-
nie się sytuacji finansowej szpitali, co może zniwe-
czyć wieloletni proces wdrażania w nich działań
restrukturyzacyjnych i stabilizujących sytuację eko-
nomiczną.
Konwent Starostów Województwa Świętokrzy-
skiego zdecydowanie protestuje przeciwko nierówne-
mu traktowaniu lecznictwa zamkniętego (w szcze-
gólności szpitali powiatowych) w stosunku do wyso-
kości i zakresu finansowania podstawowej opieki
zdrowotnej i refundacji leków przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia. Należy uwzględnić fakt, iż pacjenci nie
mogą stać się ofiarą nieprawidłowości funkcjonowa-
nia systemu ochrony zdrowia w Polsce.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W związ-
ku z powyższym zwracam się z pytaniami do Pani
Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację i czym ją uzasad-
nia?
2. Czy istnieje możliwość podjęcia pilnych działań
skutkujących zapobieżeniem kolejnej zapaści, jaką
szykuje Narodowy Fundusz Zdrowia polskim szpi-
talom?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13781)
do ministra skarbu państwa
w sprawie problemu braku wiedzy o planach
Polskiej Grupy Energetycznej dotyczących
pozycji spółek funkcjonujących
w woj. świętokrzyskim w nowej strukturze
organizacyjnej PGE
Szanowny Panie Ministrze! Pani Bożentyna Pał-
ka-Koruba, wojewoda świętokrzyski, zwróciła się do
mojego biura poselskiego z prośbą o złożenie interpe-
lacji w sprawie problemu braku wiedzy o planach
Polskiej Grupy Energetycznej na temat pozycji spół-
ek funkcjonujących w województwie świętokrzyskim
w nowej strukturze organizacyjnej grupy.
Wojewódzka komisja dialogu społecznego w ra-
mach swoich kompetencji określonych ustawą o Trój-
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych
i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego z dnia
6 lipca 2001 r. (Dz. U. Nr 100, poz. 1080) podejmuje
sprawy istotne z punktu widzenia środowisk, które
są uczestnikami regionalnego dialogu społecznego.
Misją komisji jest wyrażanie opinii w sprawach istot-
nych dla zachowania spokoju społecznego, ale rów-
nież w kwestiach gospodarczych, które decydują o
możliwości rozwoju województwa i jakości życia
mieszkańców. Promowany obecnie antycypacyjny
wzorzec dialogu regionalnego ma na celu przewidy-
wanie i uprzedzanie zmian na rzecz podniesienia
konkurencyjności oraz wychwytywania potencjal-
nych sytuacji kryzysowych.
W maju 2009 r. Polska Grupa Energetyczna
przedstawiła program inwestycyjny spółki oraz pla-
nowaną konsolidację grupy PGE. Biorąc pod uwagę,
że Polska Grupa Energetyczna jest największą firmą
sektora elektroenergetycznego w kraju, jak również
fakt, iż w aktualnej strukturze organizacyjnej grupy
PGE funkcjonują firmy od kilkudziesięciu lat działa-
jące w regionie świętokrzyskim – projekt integracji
wzbudził zainteresowanie partnerów społecznych.
NSZZ „Solidarność” wystąpiła z wnioskiem podjęcia
tematu konsolidacji na posiedzeniu plenarnym
WKDS, co spotkało się z akceptacją wszystkich stron.
W związku z tym zainteresowani wyszli z inicjatywą
zorganizowania w sierpniu 2009 r. debaty poświeco-
nej temu zagadnieniu, zapraszając do udziału preze-
sa PGE pana Tomasza Zadrogę oraz prezesów spółek
działających w województwie świętokrzyskim (PGE
Elektrociepłownia Kielce SA, PGE ZEORK Dystry-
bucja sp. z o.o., PGE Zakłady Energetyczne Okręgu
Radomsko-Kieleckiego SA). Zapraszając do udziału
WKDS, wojewoda świętokrzyski przedstawiła swoje
oczekiwania wobec PGE, które dotyczyły informacji
na temat celów i zakładanych efektów planowanej
konsolidacji oraz przewidywanych ekonomicznych i
społecznych konsekwencjach tego procesu w odnie-
sieniu do przedsiębiorstw PGE działających na ob-
47
szarze województwa świętokrzyskiego. Strona związ-
kowa wyrażała obawy o utrzymanie miejsc pracy dla
pracowników spółek wchodzących w skład grupy
PGE, co w obecnych realiach jest troska wszystkich
podmiotów dialogu społecznego.
Niestety, zaproszenie na posiedzenie w dniu 17
sierpnia br. nie zostało przyjęte. PGE argumentowa-
ła swoje stanowisko w tej sprawie m.in. prowadze-
niem prac planistycznych, których efektem ma być
plan konsolidacji oraz szczególną odpowiedzialnością
w zakresie polityki informacyjnej w przededniu de-
biutu giełdowego spółki. Uznając te argumenty, wo-
jewoda swiętokrzyski odwołała posiedzenie WKDS.
Temat konsolidacji wrócił jesienią br. Wojewódzka
komisja dialogu społecznego podjęła kolejną próbę
zorganizowania posiedzenia plenarnego z udziałem
kierownictwa PGE w dniu 30 listopada 2009 r. I po-
dobnie jak wcześniej, tuż przed terminem posiedze-
nia wojewoda świętokrzyski została poinformowana,
że nie jest możliwe przedstawienie informacji w inte-
resujących kwestiach na forum wojewódzkiej komisji
dialogu społecznego, ponieważ w pierwszej kolejności
efekty planowanej konsolidacji zostaną zaprezento-
wane Spółkom w ramach poszczególnych obszarów
działalności oraz z uwagi na konieczność weryfikacji
przeprowadzonych analiz. Posiedzenie komisji zosta-
ło odwołane po raz kolejny.
Prezydium WKDS, w skład którego wchodzą li-
derzy wszystkich organizacji stron: związkowej, pra-
codawców i samorządu województwa, wyrazili żal
i niezadowalanie z powodu uchylania się Polskiej
Grupy Energetycznej od współpracy z instytucją dia-
logu społecznego. Tym bardziej, że powody, dla któ-
rych niemożliwe było przedstawienie koncepcji kon-
solidacji w województwie świętokrzyskim, nie były
przeszkodą w udziale wiceprezesa zarządu PGE SA
w nadzwyczajnym posiedzeniu WKDS w Lublinie w
dniu 17 września 2009 r., podczas którego został
omówiony plan konsolidacji i integracji Polskiej Gru-
py Energetycznej. Ponadto reprezentanci dialogu
społecznego województwa lubelskiego zostali zapew-
nieni, że decyzja o lokalizacji siedziby nowo powstałej
spółki w Lublinie jest nieodwołalna. WKDS w Lubli-
nie pozytywnie zaopiniowała plan konsolidacji pionu
dystrybucji i umiejscowienia PGE Dystrybucja w Lu-
blinie, wskazując na możliwość utworzenia wielu no-
wych miejsc pracy w regionie.
Temat konsolidacji przemysłu energetycznego
może nieść poważne konsekwencje społeczne i eko-
nomiczne dla regionu świętokrzyskiego.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jakie są plany Polskiej Grupy Energetycznej na
temat pozycji spółek funkcjonujących w wojewódz-
twie świętokrzyskim w nowej strukturze organiza-
cyjnej grupy?
2. Czy zostaną wchłonięte przez większe oddziały?
48
3. Jakie są perspektywy rozwoju dla przedsię-
biorstw energetycznych w województwie świętokrzy-
skim?
4. Czy działania restrukturyzacyjne spowodują
zagrożenia zmniejszaniem liczby miejsc pracy?
5. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13782)
do ministra środowiska
w sprawie przyspieszenia prac nad poselskim
projektem ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko oraz
niektórych innych ustaw i pilnego jego
uchwalenia oraz rozważenia możliwości
odstąpienia od wprowadzenia zmian
w art. 83 ustawy o ochronie przyrody
polegających na dokonywaniu uzgodnień
z regionalną dyrekcją ochrony środowiska
Pan Tadeusz Ferenc, prezydent miasta Rzeszowa,
zwrócił się do mojego biura poselskiego z prośbą*) o
złożenie interpelacji w sprawie przyspieszenia prac
nad projektem poselskim o zmianie ustawy o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o
ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw i pilne jego uchwalenie oraz roz-
ważenie możliwości odstąpienia od wprowadzenia
zmian w art. 83 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
(Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) polegających na
dokonywaniu uzgodnień z regionalną dyrekcją ochro-
ny środowiska.
Zdaniem zainteresowanego ustawa ta jest kolej-
nym krokiem w kierunku usprawnienia procedur
administracyjnych związanych z przygotowaniem
inwestycji. Szczególnego podkreślenia wymaga zapis
stwarzający możliwość przeniesienia wydanych już
decyzji środowiskowych na rzecz innego podmiotu
bez konieczności przeprowadzenia ponownie długo-
trwałej i skomplikowanej procedury administracyj-
nej. W sytuacji rozpoczęcia inwestycji przez inwesto-
ra, który już uzyskał decyzję środowiskową, a który
nie może z różnych przyczyn zrealizować inwestycji,
przeniesienie decyzji środowiskowej na rzecz innego
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
inwestora w dużym stopniu skróciłoby proces inwe-
stycyjny. Jest to niezmiernie istotne w przypadku
dużych inwestycji, mających kluczowe znaczenie.
Niezależnie od powyższego zainteresowany proponu-
je również wprowadzenie w ustawie zapisu umożli-
wiającego zmianę decyzji środowiskowej polegającej
jedynie na zmianie nazwy zadania, bez konieczności
przeprowadzenia ponownego postępowania.
Ponadto zwrócono się z prośbą o rozważenie moż-
liwości odstąpienia od wprowadzenia zmian w art.
83 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.), polegających na dokonywaniu
uzgodnień z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska. Proponowane do wprowadzenia zapisy bezzasad-
nie wydłużyłyby czas przygotowania inwestycji dro-
gowych prowadzonych na drogach publicznych w
granicach miasta.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy istnieje możliwość przyspieszenia prac nad
projektem poselskim o zmianie ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw i pilne jego uchwalenie oraz roz-
ważenie możliwości odstąpienia od wprowadzenia
zmian w art. 83 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
(Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.), polegających
na dokonywaniu uzgodnień z regionalną dyrekcją
ochrony środowiska?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć w przedmio-
towej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13783)
do ministra zdrowia
w sprawie prac podjętych nad zmianą
obecnie obowiązującego systemu refundacji
produktów leczniczych
Szanowna Pani Minister! Naczelna Izba Aptekar-
ska zwróciła się z prośbą do mojego biura poselskiego
o złożenie interpelacji w sprawie podjętych przez Mi-
nisterstwo Zdrowia prac nad zmianą obecnie obowią-
zującego systemu refundacji produktów leczniczych.
Samorząd aptekarski, niedopuszczony do bezpośred-
niego udziału w pracach legislacyjnych, przedstawił
problemy i bolączki związane z funkcjonowaniem ak-
tualnie obowiązującego systemu.

Jak zaznaczyli zainteresowani, wynikająca z
ustawy o cenach cena maksymalna, zamiast dopro-
wadzać do ustalania cen na jak najniższym poziomie,
wykorzystywana jest często przez wytwórcę jako ele-
ment gry cenowej umożliwiającej stosowanie niedo-
zwolonych praktyk promujących jedne podmioty
kosztem innych.
Jest to niczym nieuzasadnione działanie, wręcz
sprzeczne z obowiązującymi przepisami (art. 63c
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych), znajduje przychyl-
ność resortu, którym kieruje minister zdrowia, do-
prowadzając do sytuacji, że to wytwórca zaintereso-
wany sprzedażą swojego produktu staje się głównym
graczem dyktującym ceny na produkty lecznicze re-
fundowane ze środków publicznych.
Nie ulega wątpliwości, iż zamiarem wytwórcy
jako podmiotu sprzedającego swoje towary jest usta-
lenie jak najwyższych cen, co daje mu później możli-
wość manipulowania rynkiem leków. Zawsze odbywa
się to kosztem innych podmiotów działających na
tym rynku, pacjentów nabywających te produkty, a
także Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zamierzony cel w ustawie o cenach – ograniczenia
wysokości cen na leki poprzez konkurencje poszcze-
gólnych wytwórców oraz zasady pobytu i podaży nie
zdały egzaminu w zakresie dotyczącym nabywania
produktów leczniczych, doprowadzając do sytuacji,
że ceny na leki w Polsce, odnosząc je do wysokości
dochodów uzyskiwanych przez pacjentów, kształtują
się na poziomie jednym z najwyższych w Europie.
Nakłady ponoszone przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia z roku na rok nieproporcjonalnie wzrastają po-
mimo podejmowania prób uiszczenia obowiązującego
systemu.
Firmy farmaceutyczne negocjują jak najwyższą
cenę urzędową maksymalną, by móc grać rynkiem
za pomocą różnego rodzaju rabatów i upustów, nawet
do kilkudziesięciu procent.
Taki stan rzeczy spowodował nierówne traktowa-
nie podmiotów. Apteki indywidualne (niesieciowe,
niewybrane) zostały pozbawione możliwości zaopa-
trywania się w leki na tych samych warunkach co
apteki sieciowe. Firmy stworzyły specjalne pakiety
lekowe, na które „wybrane apteki” otrzymały zarów-
no leki, jak i wysokie rabaty. Reszta aptek takich moż-
liwości nie ma. Znamienny jest fakt, ze zjawisko to
kształtuje się w większych miastach, natomiast nie
istnieje prawie wcale w mniejszych miejscowościach,
gdzie nie ma sieci i takiej współpracy z firmami.
Taki stan rzeczy utrzymuje się pomimo wynika-
jącego z art. 63c obowiązku jednakowego traktowa-
nia podmiotów. Uwzględniając definicję ceny wyni-
kającą wprost z ustawy o cenach z dnia 5 lipca 2001
r. (Dz. U. Nr 97, poz. 1050), przesądzającą, że ceną
jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych,
którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsię-
biorcy za towar lub usługę, nie ulega wątpliwości, iż
na tle art. 63c zawsze powinna być to ta sama ilość
jednostek pieniężnych, jaką kupujący płaci przedsię-
49
biorcy. Fakt, że zasada powyższa nie jest przestrze-
gana przez przedsiębiorców, źle rokuje stosowaniu
przyszłych regulacji. Skoro w obecnym stanie praw-
nym odpowiednie organy nie są w stanie wyegzekwo-
wać obowiązujących przepisów, nowe zapisy powinny
umożliwić zmianę tych praktyk.
Samorząd aptekarski zwraca uwagę, że już dziś
obowiązujące przepisy w art. 192c ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr
210, poz. 2135, z późn. zm.) przewidują odpowiedzial-
ność karną w przypadku różnicowania cen na leki
podlegające refundacji.
Wprowadzenie jednolitych zasad cenowych wobec
podmiotów nabywających produkty lecznicze ustabi-
lizowałoby ceny leków na jednakowym poziomie, ob-
niżyłoby wysokość kosztów refundacji, a także mia-
łoby wpływ na ogólne koszty leczenia ponoszone
przez poszczególnych pacjentów. Pacjenci bowiem,
często „mamieni” możliwością nabycia leku za tzw.
grosz, w sposób nieuzasadniony gromadzą leki, któ-
re w wielu przypadkach podlegają następnie znisz-
czeniu z uwagi na ich przeterminowanie. W 2008 r.
w dwudziestu dwóch największych miastach Polski
wyrzucono ponad 170 ton leków.
System taki, ponieważ dotyczy leków refundowa-
nych, powoduje powstawanie gigantycznych różnic
cenowych. Prowadzi do ewidentnych patologii, takich
jak płacenie pacjentom za przyniesienie do apteki re-
cepty na drogi lek. Ten konkretny pacjent (podobnie
jak ten kupujący za grosz), choć zdziwiony, będzie
zadowolony, nie rozumiejąc i nie wiedząc, że koszta
tego procederu ponosi całe społeczeństwo. Jest to ty-
powe marnotrawienie środków publicznych.
Typowym, nieodległym przykładem zawyżania
ceny urzędowej maksymalnej przy wprowadzaniu
leku na listę leków refundowanych jest iwabradyna
– lek za cenę urzędową ponad 200 PLN z odpłatno-
ścią 30%. Po usunięciu z listy refundacyjnej firma
sprzedaje lek do sieci aptek za cenę niższą o ponad
60%. Ponadto można wskazać leki z limitem ponad
200 PLN, które są sprzedawane do szpitali po cenie
niższej niż 1 PLN. Powstaje więc pytanie, jaka fak-
tycznie powinna być cena detaliczna tych leków.
Przedstawiając powyższe, samorząd aptekarski
po raz kolejny przypomina, że produkt leczniczy nie
jest prostym towarem konsumpcyjnym. Produkt
leczniczy stanowi bowiem dobro, a dostępność jego
wielokrotnie warunkuje życie i zdrowie pacjenta. Nie
może być przedmiotem dozwolonej dla innych towa-
rów gry gospodarczej albo manipulacji rynkowej. Do-
stępność tego produktu musi być jednakowa dla każ-
dego potrzebującego, musi ona w zakresie określo-
nym przepisami prawa być nieograniczona oraz nie
może być uwarunkowana grą firmy farmaceutycznej.
Popyt na leki refundowane finansowane ze środków
publicznych powinien być determinowany autentycz-
nym zapotrzebowaniem społeczeństwa, wynikającym
z zachowalności lub potrzeb profilaktyki, a nie gry
rynkowej firm farmaceutycznych.
50
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia podjęte prace nad zmianą obec-
nie obowiązującego systemu refundacji produktów
leczniczych?
2. Czy istnieje możliwość wprowadzenia rozwią-
zań zaproponowanych przez Naczelną Izbę Aptekar-
ską?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13784)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia natychmiastowych
działań w celu unieważnienia procedury
sprzedaży drewna na I półrocze 2010 r.
w części opartej o tzw. systemowe przetargi
nieograniczone lub wskazania innego
skutecznego rozwiązania oraz objęcia całości
tej sprzedaży kontrolą państwa
Szanowny Panie Prezesie! Polska Izba Gospodar-
cza Przemysłu Drzewnego zwróciła się do mojego
biura poselskiego z prośbą o podjęcie pilnych działań
w sprawie przyjętych na 2010 r. rozwiązań handlu
polskim drewnem.
Jak podkreślili zainteresowani, nieskuteczność
tegorocznych działań podjętych z inicjatywy Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów przez ministrów śro-
dowiska i gospodarki pozwoliła dyrektorowi general-
nemu Lasów Państwowych po raz kolejny narzucić
na 2010 r. rozwiązania handlu polskim drewnem gor-
sze niż obowiązujące dotąd. Rozwiązania te oparte
są o system aukcyjny stanowiący totalne zaprzecze-
nie jakiejkolwiek stabilności i szans rozwoju przemy-
słu. Zignorowano wszelkie sygnały zgłaszane przez
Polską Izbę Gospodarczą Przemysłu Drzewnego.
Rozwiązania te pogarszają sytuację zaopatrzeniową
zainteresowanych. Otwarto drogę do spekulacyjnych
zakupów drewna i niszczenia polskich przedsię-
biorstw przez pozbawienia ich dostępu do surowca.
Ponadto nie ma żadnych wątpliwości, że zgodnie
z obecnym porządkiem prawnym dyrektor generalny
Lasów Państwowych nie ma żadnych uprawnień do
dysponowania drewnem, które jest mieniem Skarbu
Państwa. Należy uwzględnić fakt, że dzieje się to w
sytuacji poważnego kryzysu gospodarczego. Sytuacja
szeregu polskich przedsiębiorstw przerabiających
drewno staje się krytyczna. Jak zaznaczyli zaintere-
sowani, narzucony system sprzedaży otwiera szeroko
dostęp do zasobów polskiego drewna, które jest prze-
cież dobrem narodowym o strategicznym znaczeniu,
spekulantom i wielkim koncernom, a te nie zawaha-
ją się wykorzystać swojej przewagi finansowej, aby je
przejąć, rujnując polskich przedsiębiorców.
Wobec nieuzasadnionego podejrzenia, że jest to
planowe działanie nieuczciwej konkurencji rozmyśl-
nie oferującej ceny nadmiernie zawyżone, aby opano-
wać polski rynek, zainteresowani domagają się pod-
jęcia natychmiastowych działań, aby unieważnić
procedurę sprzedaży drewna na I półrocze 2010 r. w
części opartej o tzw. systemowe przetargi nieograni-
czone, lub wskazania innego skutecznego rozwiąza-
nia. Ponadto zainteresowani domagają się objęcia
całości tej sprzedaży kontrolą państwa. Polska Izba
Gospodarcza Przemysłu Drzewnego chce, aby w imię
dobra polskiej gospodarki zasady i reguły handlu
drewnem pochodzącym z lasów należących do Skar-
bu Państwa, którym w całości dysponuje monopol
Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwo-
we, zostały doprowadzone do takiej formy, jaka po-
zwoli na stabilne zaopatrzenie naszych zakładów i na
rozwój gałęzi gospodarki, która dziś wytwarza aż 9%
produkcji sprzedanej całego polskiego przemysłu.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Premiera
o zainteresowanie się niniejszą sprawą. W związku z po-
wyższym zwracam się z pytaniami do Pana Prezesa:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację i czym ją uzasad-
nia?
2. Czy istnieje możliwość podjęcia natychmiasto-
wych działań, aby unieważnić procedurę sprzedaży
drewna na I półrocze 2010 r. w części opartej o tzw.
systemowe przetargi nieograniczone, lub wskazania
innego skutecznego rozwiązania oraz objęcia całości
tej sprzedaży kontrolą państwa?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 14 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13785)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie płatności dla rolników hodujących
krowy i owce w gospodarstwach położonych
na terenach wrażliwych
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wprowadzenie nowej płatności do krów
i owiec, która ma być przyznawana rolnikom prowa-
dzącym gospodarstwo położone w tzw. rejonach
wrażliwych. Płatność ma być przyznawana tylko rol-
nikom województw: podkarpackiego, małopolskiego,
śląskiego, opolskiego i dolnośląskiego.
W związku z powyższym do biura poselskiego na-
płynęły zapytania rolników i pracowników ARiMR z

prośbą o wyjaśnienie, dlaczego województwo lubu-
skie nie zostanie objęte tym programem. Region ten
jest w znacznym stopniu pokryty obszarami wrażli-
wymi, takimi jak obszary o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW), Natura 2000, parki
narodowe i krajobrazowe.
W związku z powyższym proszę o udzielenie in-
formacji: Dlaczego lubuskie nie jest objęte ww. pro-
gramem i czy istnieje szansa na włączenie wojewódz-
twa lubuskiego do tego programu?
Z poważaniem
Poseł Witold Pahl
Gorzów Wielkopolski, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13786)
do ministra finansów
w sprawie zwolnienia z podatku VAT
tzw. SMS-ów charytatywnych
Panie Ministrze! Polskie przepisy dotyczące podat-
ku VAT przewidują obłożenie nim także darowizn
przekazywanych w formie SMS-ów na cele charyta-
tywne. Nie jest to sytuacja właściwa, bowiem państwo
nie powinno czerpać dochodów fiskalnych w momen-
cie, gdy chodzi o pomoc udzielaną potrzebującym przez
osoby kierujące się nie chęcią zysku, a wyłącznie ludz-
kim odruchem niesienia pomocy słabszym.
Specjaliści podatkowi oraz przedstawiciele orga-
nizacji charytatywnych uważają, że w tej kwestii wy-
starczyłoby wydanie przez Ministra Finansów ogól-
nej interpretacji przepisów zwalniających SMS-y
charytatywne z VAT, co równocześnie pozwoliłoby
uniknąć czasochłonnego procesu nowelizacji prawa.
W związku z powyższym pragnę się poinformo-
wać: Czy Ministerstwo Finansów planuje podjąć
działania zmierzające do zwolnienia z podatku VAT
tzw. SMS-ów charytatywnych?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13787)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie projektu ustawy dotyczącej zasad
odpowiedzialności urzędniczej
Poznaniak, właściciel firmy świadczącej usługi
fryzjerskie, pan Z. B., musiał zmagać się ponad rok
z ZUS-em. Ten ostatni oskarżył go o niepłacenie
51
składek pracowniczych. Mimo iż okazało się, że pan
B. jest niewinny, a całe zamieszanie jest wynikiem
urzędniczej pomyłki, to jednak z wypowiedzi rzecz-
nika ZUS-u wynika, że zakład nie ponosi żadnej win-
ny, co więcej, jeśli dojdzie do błędu w urzędzie, to
płatnik ma obowiązek ustalić jego przyczynę i go na-
prawić. Brzmi to trochę kuriozalnie, ale przez brak
odpowiedzialności urzędniczej niejedna firma, za-
miast pracować i przez to przyczyniać się do wzrostu
PKB, musiała miesiącami, a nieraz latami, toczyć bój
o swoje. A przyczyną tego stanu rzeczy był błąd, nie-
dopatrzenie urzędnika.
Uchwalenie ustawy, która nakładałaby na pra-
cowników publicznych odszkodowania za rażące
przekroczenie przepisów, nie udało się już dwa razy,
tj. za rządów M. Belki, jak też wtedy, gdy premierem
był Jarosław Kaczyński.
Na obecny stan prawny przepisy przewidują moż-
liwość wypłacenia odszkodowania za błąd urzędnika,
który spowodował szkodę. Wypłacane jest ono jednak
z kasy państwa lub samorządu. Natomiast pracow-
nik w myśl Kodeksu pracy może jedynie odpowiadać
za szkodę do wysokości trzech miesięcznych wyna-
grodzeń.
Wyżej poruszony problem dotyczy jednego z wielu
standardów, którym nasz kraj różni się od Europy
Zachodniej. Jest to jeden z powodów, dla których na-
leży podjąć pracę nad przygotowaniem i uchwaleniem
ww. przepisów. Nie mniej znaczące jest, aby uchwa-
lone prawo było przejrzyste oraz skutecznie egzekwo-
wane. Taka ustawa jest potrzebna, by zdyscyplino-
wać urzędników. W ten sposób będzie można jasno
powiedzieć, kto i za co odpowiada przy podejmowaniu
decyzji z zakresu administracji publicznej. Brak od-
powiedzialności urzędniczej to jedna z bolączek pań-
stwa demokratycznego; prowadzi to do zaniżenia
standardów wydawanych decyzji, jak też utraty za-
ufania obywateli do państwa.
Z informacji medialnych wiadomo, że pojawił się
pomysł, aby uchwalić prawo regulujące ww. kwestie.
Ale jak na razie jednak przedsiębiorcy, jak też osoby
fizyczne same muszą sobie radzić z biurokracją oraz
z ewentualnymi pomyłkami urzędniczymi, które,
niestety, nie należą do rzadkości.
Na jakim etapie są prace związane z powstaniem
wyżej opisanego uregulowania prawnego?
Jakie są obecnie możliwości, aby obywatel mógł
skutecznie bronić się przed urzędniczymi błędami?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 21 grudnia 2009 r.
52
Interpelacja
(nr 13788)
do ministra infrastruktury
w sprawie czasowego wycofania samochodu
osobowego z ruchu
Szanowny Panie Ministrze! Dla wielu osób dużym
obciążeniem jest ponoszenie kosztów utrzymania sa-
mochodu osobowego. Dotyczy to zwłaszcza tych, któ-
rzy korzystają z samochodu osobowego przez nie-
wielką część roku. Użytkownicy samochodów
osobowych w przeciwieństwie do posiadaczy sa-
mochodów ciężarowych, ciągników samochodo-
wych, pojazdów specjalnych czy autobusów nie
mają możliwości czasowego wycofania swojego po-
jazdu z ruchu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z pytaniem: Czy planowane jest wprowa-
dzenie przepisów umożliwiających czasowe wycofa-
nie z ruchu samochodu osobowego?
Łączę wyrazy szacunku i uznania
Poseł Stanisław Lamczyk
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13789)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie uprawnień emerytalnych osób
zatrudnionych w trakcie okresu
wykonywania pracy, m.in. na stanowisku
nauczyciela, na czas nieokreślony
Szanowna Pani Minister! Na podstawie obecnie
obowiązujących przepisów prawa prawo do emerytu-
ry na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674)
przysługuje niezależnie od wieku nauczyciela, ale po
udowodnieniu w określonym wymiarze tzw. stażu
ogólnego i pracy nauczycielskiej.
Innymi słowy, nauczyciele mogą przejść na eme-
ryturę bez względu na wiek, jeśli udowodnią co naj-
mniej:
— 30-letni okres składkowy i nieskładkowy, w
tym 20 lat wykonywania pracy nauczycielskiej albo
— 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w
tym 20 lat wykonywania pracy w szczególnym cha-
rakterze w szkolnictwie specjalnym (w przypadku
nauczycieli szkół, placówek, zakładów specjalnych
oraz zakładów poprawczych i schronisk dla nielet-
nich).
Emerytura z Karty Nauczyciela przysługuje pod
warunkiem wykonywania pracy nauczycielskiej
przed przejściem na emeryturę oraz po rozwiązaniu
stosunku pracy.
Wśród aktywnych zawodowo osób w Polsce jest
nieliczna populacja pracowników, którzy w swoim
okresie aktywności zawodowej pracowali m.in. w
szkole na stanowisku nauczyciela i zatrudnieni byli
na czas nieokreślony.
Ponieważ w związku z tym faktem pojawiła się
możliwość przejścia tych osób na emeryturę, kieruję
do Pani Minister następujące pytania w tej kwestii:
1. Czy pracownik zatrudniony obecnie poza szko-
łą a mający przepracowanych łącznie ponad 30 lat,
w tym 20 w szkole, gdzie zatrudniony był zgodnie z
obowiązującymi przepisami, może przejść na eme-
ryturę nauczycielską, jeżeli jego kryterium wieku
jest zgodne z obowiązującymi w tej materii obecnie
przepisami?
2. Kiedy i na jakich zasadach osoba będąca w wy-
żej opisanej sytuacji może ubiegać się o emeryturę?
3. Czy jej przejście na emeryturę musi nastąpić w
sytuacji, kiedy szkoła jest pracodawcą?
4. Czy istnieją obecnie przepisy szczególne – a je-
żeli tak, to jakie – które określają okres pracy w szko-
le, w przypadku konieczności powrotu do zawodu
przed przejściem na emeryturę nauczycielską?
5. Jeżeli przepisów, o które pytam w pkt 4, nie ma,
to proszę o odpowiedź, czy konieczny jest powrót do
szkoły, aby przejść na emeryturę nauczycielską – je-
żeli tak, to na jaki okres, jaka powinna być forma
i wymiar tego zatrudnienia?
6. W jaki sposób obliczana jest emerytura na-
uczyciela, który przepracował 30 lat, z czego 20 w
szkole, i spełnia wszystkie kryteria wiekowe i za-
trudnieniowe?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13790)
do ministra skarbu państwa
w sprawie potrzeby nowelizacji przepisów
ustaw o zasadach nabywania od Skarbu
Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek
sektora elektroenergetycznego oraz
o podatku od czynności cywilnoprawnych
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej in-
terpelacji: Zgodnie z § 20 rozporządzenia ministra
skarbu państwa z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie
sposobu określenia liczby akcji spółki konsolidującej
podlegających zamianie i trybu dokonywania zami-
any akcji lub prawa do akcji spółki konsolidowanej
na akcje spółki konsolidującej (Dz. U. Nr 41, poz. 250,

z późn. zm.) wydanego na podstawie art. 8 ustawy z
dnia 7 września 2007 r. o zasadach nabywania od
Skarbu Państwa akcji w procesie konsolidacji spółek
sektora elektroenergetycznego (Dz. U. Nr 191, poz.
1367, z późn. zm.) minister właściwy do spraw Skar-
bu Państwa zawiera w imieniu Skarbu Państwa z
osobą uprawnioną umowę zamiany akcji spółki kon-
solidowanej na akcje spółki konsolidującej.
Wymaga podkreślenia, iż zawarcie umowy zamia-
ny akcji spółki konsolidowanej na akcje spółki kon-
solidującej generuje obowiązek podatkowy, albowiem
przedmiotowa umowa podlega przepisom ustawy z
dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cy-
wilnoprawnych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. a ustawy o
podatku od czynność cywilnoprawnych wskazanemu
podatkowi podlegają umowy zamiany rzeczy i praw
majątkowych. W przypadku umowy zamiany obowią-
zek podatkowy ciąży, na podstawie art. 4 pkt 2 usta-
wy, na stronach czynności. Jest to odpowiedzialność
solidarna, co oznacza, iż w przypadku zwolnienia jed-
nej ze stron umowy z podatku druga strona obowią-
zana jest do zapłaty całości podatku.
W związku ze zwolnieniem podmiotowym Skar-
bu Państwa z podatku, uregulowanym w art. 8 pkt 5
ustawy, do zapłaty podatku w całości byłby zobowią-
zany uprawniony pracownik bądź też akcjonariusz
zawierający umowę zamiany. Należy również zauwa-
żyć, iż po zakończeniu procesu konsolidacyjnego i
konwersji akcji spółki konsolidowanej na akcje spół-
ki konsolidującej w przypadku grupy PGE PGiE SA,
której to akcje będą poddane dalszej wymianie na
akcje PGE SA, zaistnieje konieczność zawarcia na-
stępnej umowy zamiany akcji, co rodzić będzie dal-
szy obowiązek podatkowy dla pracowników czy ak-
cjonariuszy.
W tym miejscu wskazuję orzeczenie Europejskie-
go Trybunału Sprawiedliwości, które odpowiedziało
na pytanie prejudycjalne Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego w sprawie Elektrowni Pątnów II prze-
ciwko dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu (sygn.
akt C-441/08), zgodnie z którym podwójne opodatko-
wanie tego samego kapitału jest sprzeczne z prawem
wspólnotowym.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa w poro-
zumieniu z Ministerstwem Finansów podejmie
działania ukierunkowane na wyłączenie przed-
miotowych umów z obowiązku podatkowego poprzez
dokoptowanie do enumeratywnego katalogu zwolnień
podatkowych umów zamiany akcji spółki konsolido-
wanej na akcje spółki konsolidującej?
2. Czy istnieje możliwość interpretacji i wykładni
dotychczas obowiązujacych przepisów podatkowych,
które pozwoliłyby w przypadku braku zmian legis-
lacyjnych na zwolnienie podatkowe przedmiotowych
umów?
3. Czy wskazane powyżej podwójne opodat-
kowanie w przypadku grupy PGE SA jest zgodne z
przepisami prawa wspólnotowego?
53
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do przedstawionej
kwestii i stosowną odpowiedź w trybie regulowanym
ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13791)
do ministra skarbu państwa
w sprawie procesu konsolidacyjnego spółek
konsolidowanych: PGE Elektrownia
Bełchatów SA, PGE Kopalnia Węgla
Brunatnego Bełchatów SA, PGE Elektrownia
Opole SA, PGE Elektrownia Turów SA,
PGE Kopalnia Węgla Brunatnego Turów SA
na spółkę konsolidującą PGE Górnictwo
i Energetyka SA, jak również dalszej
konsolidacji spółki konsolidującej
PGE Górnictwo i Energetyka SA na spółkę
notowaną na giełdzie PGE SA
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji: W związku z
rozpoczętym procesem konsolidacyjnym spółek kon-
solidowanych: PGE Elektrownia Bełchatów SA, PGE
Kopalnia Węgla Brunatnego Bełchatów SA, PGE
Elektrownia Opole SA, PGE Elektrownia Turów SA,
PGE Kopalnia Węgla Brunatnego Turów SA) na
spółkę konsolidującą PGE Górnictwo i Energetyka
SA, na podstawie ustawy z dnia 7 września 2007 r. o
zasadach nabywania od Skarbu Państwa akcji w pro-
cesie konsolidacji spółek sektora elektroenergetycz-
nego (Dz. U. Nr 191, poz. 1367, z późn. zm.) oraz
rozporządzenia ministra skarbu państwa z dnia 19
lutego 2008 r. w sprawie sposobu określenia liczby
akcji spółki konsolidującej podlegających zamianie i
trybu dokonywania zamiany akcji lub prawa do akcji
spółki konsolidowanej na akcje spółki konsolidującej
(Dz. U. Nr 41, poz. 250, z późn. zm.), który będzie
implikował na tym etapie dla uprawnionych pracow-
ników i inwestorów oraz ich spadkobierców nieko-
rzystną redukcję i parytet wymiany sięgający nawet
30%, jak również dalszej konsolidacji spółki konso-
lidującej PGE Górnictwo i Energetyka SA na spółkę
notowaną na giełdzie PGE SA, jak również wątpli-
wości związanych z procesem konsolidacyjnym
przedstawianym przez związki zawodowe funkcjo-
nujące we wskazanych powyżej podmiotach – spół-
kach konsolidowanych popartych szeregiem opinii
prawnych, wnoszę o odpowiedź na wskazane poniżej
pytania.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
54
1. Czy fakt otrzymania przez akcjonariuszy spół-
ek konsolidowanych mniejszej liczby akcji spółki
konsolidującej, jak również brak zwrócenia pozosta-
łej część akcji, które z powodu redukcji nie biorą
udziału w konwersji, co w istocie zmierza do wy-
właszczenia akcjonariuszy z należnych im akcji, jest
zgodny z przepisami prawa powszechnie obowiązu-
jącego, w szczególności konstytucji i zasad w niej
wyrażonych, tj. państwa prawnego, jak również rów-
ności i proporcjonalności?
2. Czy kierowane przez Pana Ministerstwo Skar-
bu Państwa opracowało operaty, w których zostały
dokonane szacunkowe wyliczenia strat akcjonariuszy
wynikających ze stosowania niekorzystnego paryte-
tu w wymianie akcji?
3. Czy kierowane przez Pana Ministerstwo Skarbu
Państwa ma przygotowane rozwiązanie ukierunko-
wane na kompensatę i zadośćuczynienie akcjonariu-
szom strat wynikających z niekorzystnej konwersji?
4. Czy Ministerstwo Skarbu Państwa jest przygo-
towane na ewentualne spory sądowe z poszkodowa-
nymi akcjonariuszami? Jaka może być wysokość do-
chodzonych roszczeń przez akcjonariuszy?
5. Czy znany jest już parytet wymiany akcji po-
zostałych akcjonariuszy spółki PGE Górnictwo i
Energetyka SA na spółkę PGE SA, względnie w jaki
sposób zostanie ustalony i jakie czynniki będą brane
pod uwagę przy jego szacowaniu, jak również kiedy
zostanie ogłoszony?
6. Czy parytet wymiany akcji pozostałych akcjo-
nariuszy spółki PGE Górnictwo i Energetyka SA na
spółkę PGE SA uwzględni zasadę równości trakto-
wania akcjonariuszy i zabezpieczy pozycję prawną
akcjonariuszy mniejszościowych?
Mając zatem powyższe na uwadze, proszę Pana
Ministra o ustosunkowanie się do przedstawionej
kwestii i stosowną odpowiedź w trybie regulowanym
ustawą o wykonywaniu mandatu posła i senatora.
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13792)
do ministra zdrowia
w sprawie wstrzymania rozpatrywania
nowych wniosków o zawarcie umów
w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji: Jak wynika z
komunikatu Narodowego Funduszu Zdrowia, Mało-
polski Oddział Wojewódzki w Krakowie, dla świad-
czeniodawców podstawowej opieki zdrowotnej wstrzy-
mano rozpatrywanie nowych wniosków o zawarcie
umów w zakresie pielęgniarskiej opieki domowej fi-
nansowanej metodą zadaniową.
Działanie to powoduje zagrożenie dla prawidło-
wego funkcjonowania systemu opieki nad najbar-
dziej potrzebującymi i często bezbronnymi pacjenta-
mi, stwarzając realne zagrożenie pozostawienia ich
bez fachowej opieki pielęgniarskiej. Ponieważ tą dro-
gą może dojść do wyeliminowania personelu pielę-
gniarskiego z domów pomocy społecznej, nastąpi
pozbawienie opieki pielęgniarskiej osób niepełno-
sprawnych, przewlekle chorych oraz wszystkich in-
nych niezdolnych do samodzielnej, codziennej egzy-
stencji. Ponadto w rezultacie nie przyniesie to
oszczędności, lecz doprowadzi do zwiększenia kosz-
tów w postaci częstszej hospitalizacji pacjentów z
domów pomocy społecznej.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
Czy w związku z wyżej przedstawionymi zagrożenia-
mi podległy Pani resort podejmie działania zmierza-
jące do zawierania przez NFZ umów w zakresie pie-
lęgniarskiej opieki domowej finansowanej metodą
zadaniową?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13793)
do ministra środowiska
w sprawie ustalenia nowych zasad handlu
polskim drewnem
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji: Polska Izba
Gospodarcza Przemysłu Drzewnego kwestionuje za-
sady handlu polskim drewnem, zgodnie z którymi w
I półroczu 2010 r. połowę surowca Lasy Państwowe
będą sprzedawać w drodze przetargu ograniczonego
na internetowym Portalu Leśno-Drzewnym firmom,
które wcześniej były ich klientami, a pozostałe 50%
drewna będzie sprzedawane wszystkim zaintereso-
wanym, także tym, którzy nie byli dotychczas klien-
tami Lasów. Zdaniem Izby obecne zasady doprowa-
dzą polski przemysł drzewny do ruiny.
Zaistniała sytuacja rzeczywiście może być bardzo
niebezpieczna, ponieważ narzucony przez dyrekcję
Lasów Państwowych system sprzedaży otwiera wła-
śnie teraz szeroko dostęp do zasobów polskiego drew-
na spekulantom i wielkim koncernom, a te nie zawa-
hają się wykorzystać swojej przewagi finansowej, aby
je przejąć i zrujnować polskich przedsiębiorców. Wo-
bec podejrzenia, że może to być działanie na korzyść
nieuczciwej konkurencji, która, oferując ceny nad-

miernie zawyżone, może opanować polski rynek, nie-
odzowne jest podjęcie przez rząd natychmiastowych
działań, aby unieważnić wprowadzoną procedurę
sprzedaży drewna.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską:
1. Czy możemy spodziewać się wprowadzenia za-
sady, że stali odbiorcy drewna będą mieli zagwaran-
towany surowiec umowami długookresowymi?
2. Czy w przypadku gdy wprowadzenie takich roz-
wiązań nie będzie szybko możliwe, Lasy Państwowe
powrócą do sprzedaży w proporcji: 70% drewna dla
stałych odbiorców i 30% dla nowych, czyli takiej, jaka
obowiązywała w roku ubiegłym?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13794)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zwiększenia liczby stron
brudnopisu w arkuszach maturalnych
z matematyki
Szanowna Pani Minister! Matura 2010 stanie się
wyjątkowa za sprawą powrotu obowiązkowej matury
z matematyki dla uczniów. Przez ostatnie 3 lata
uczniowie byli przygotowywani według programu do
wymagań maturalnych, a już w roku bieżącym pisa-
li pierwszą oficjalną maturę próbną z tego przedmio-
tu. Matematyka, zwana królową nauk, jako obowiąz-
kowy przedmiot na maturze została zlikwidowana
przed dwudziestu pięciu laty.
Według Centralnej Komisji Egzaminacyjnej po-
nad 75% uczniów udało się zdać maturę z matema-
tyki pozytywnie, lecz wśród maturzystów słychać, że
nie każdemu starczyło miejsc do obliczeń w brudno-
pisie zamieszczonym na ostatnich stronach arkusza
egzaminacyjnego. Matematyka to przede wszystkim
umiejętność poprawnego prowadzenia rachunków
oraz dokładne wykonywanie poleceń i na nie powin-
na znaleźć się odpowiednia ilość miejsca, dlatego po-
winniśmy ją zapewnić uczniom.
Dodatkowa strona pozwoliłaby na zapisanie więk-
szej ilości obliczeń, co powinno upewnić uczniów w
swoich wynikach. Z pewnością można stwierdzić, iż
przygotowanie dodatkowych kartek nie zaszkodzi w
przebiegu matury, a może tylko pomóc uczniom w
uzyskaniu lepszych wyników końcowych z egzaminu
dojrzałości.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
55
1. Czy ministerstwo edukacji uważa, że uczniowie
powinni mieć dostęp do dowolnej liczby kartek na
swoje obliczenia podczas matury z matematyki?
2. Czy istnieje możliwość przygotowania dodatko-
wych kartek brudnopisu na arkuszu egzaminacyj-
nym dla maturzystów?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13795)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie złych warunków transportu koni
Szanowny Panie Ministrze! Transport koni uwa-
żany jest za jeden z najbardziej stresogennych czyn-
ników w ich życiu. Przyczyną tego jest głównie: ha-
łas, zbyt wysoka lub zbyt niska temperatura, wzrost
wilgotności, wibracje i wstrząsy, a także ruch pojaz-
du. Bardzo ważnym czynnikiem jest ograniczenie
ruchu konia – unieruchomienie lub też stłoczenie
wśród innych koni. Stresujący bywa również załadu-
nek i wyładunek, brak stałego dostępu do pożywienia
i wody. Szczególnie makabrycznie wygląda transport
koni przeznaczonych na ubój. Te stosowane praktyki
powodują ogromne cierpienie zwierząt, a działają i
rozwijają się jedynie dzięki ignorowaniu obowiązują-
cej legislacji i przepisów kontroli weterynaryjnej. Po-
mimo swojego nielegalnego i niemoralnego charak-
teru, proceder ów odbywa się z pełnym przyzwole-
niem polskich władz. Jak mówi art. 1 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt: Zwierzę jako
istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie
jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie,
ochronę i opiekę. Natomiast rozdział II § 4.1. rozpo-
rządzenia ministra transportu i gospodarki morskiej
z dnia 30 czerwca 1998 r. w sprawie szczegółowych
zasad i warunków transportu zwierząt mówi, że:
Przewoźnik jest obowiązany użyć do przewozu zwie-
rząt środków transportu odpowiednich dla danego
gatunku i przedziału wiekowego zwierząt.
Środki transportu powinny być przystosowane do
bezpiecznego i humanitarnego przewozu zwierząt, a
w szczególności posiadać: odpowiednią powierzchnię
dla każdego zwierzęcia umożliwiającą swobodne
przyjęcie przez zwierzę pozycji stojącej lub leżącej,
zadaszenie i ściany izolowane w celu zabezpieczenia
zwierząt przed wpływami atmosferycznymi, dosta-
teczną wentylację i w miarę potrzeby ogrzewanie,
podłogę zapewniającą przyczepność kończyn oraz
umożliwiającą utrzymanie higieny w czasie transpor-
tu, wystarczającą ilość ściółki zapewniającej wchła-
nianie odchodów zwierząt oraz wygodę i bezpieczeń-
stwo zwierząt, odpowiednio mocne zaczepy, do któ-
rych mocowane będą zwierzęta kopytne, urządzenia
56
umożliwiające pojenie i karmienie zwierząt, a także
zapewniać dostęp do każdego zwierzęcia. Znaczna
część handlu i transportu koni na mięso odbywa się
nielegalnie. Ciężarówki są przeładowywane i nie na-
dają się do transportowania zwierząt. Konie są uwią-
zane i całymi dniami nie podaje im się wody ani po-
karmu w celu ograniczenia kosztów. W wyniku tego
w 70% transportów dochodzi do śmiertelnych wypad-
ków. Zwierzęta są bite, by przyśpieszyć załadunek i
rozładunek ciężarówek, a wymóg prawny, by każde
zwierzę posiadało świadectwo pochodzenia, jest po-
wszechnie ignorowany.
Łatwo dostrzec niemoralny i niehumanitarny
charakter procederu transportowania i handlu koń-
mi. Pomimo braku przestrzegania przez różne orga-
nizacje i firmy praw regulujących ten handel, nie
słyszy się o przypadkach ich ścigania, w związku z
czym jest to zaplanowane, koordynowane i usankcjo-
nowane wykorzystywanie zwierząt. Chęć szybkiego
zarobku nigdy nie może być usprawiedliwieniem dla
takiego okrucieństwa wobec zwierząt.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy ministerstwo planuje podjąć działania w
celu zmian regulacji prawnych dotyczących warun-
ków transportu koni?
2. Czy ministerstwo ma zamiar zwiększyć liczbę
kontroli pojazdów przewożących konie i czy posiada
informacje o liczbie takich kontroli przeprowadzo-
nych w roku 2009?
Poseł Waldemar Andzel
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13796)
do ministra infrastruktury
w sprawie przywrócenia pierwotnej regulacji
dotyczącej uiszczenia opłaty związanej
z wykupem uprawnień do ulgowych
przejazdów PKP na 2010 r.
W związku z licznymi interwencjami kierowany-
mi do mojego biura poselskiego od byłych pracowni-
ków PKP, a obecnie emerytów i rencistów, dotyczą-
cymi nowelizacji ustawy z dnia 8 września 2000 r. o
komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84,
poz. 948, wraz z późn. zm.) i wejściem w życie art.
74b tej ustawy, wnioskuję o przywrócenie pierwotnej
regulacji dotyczącej uiszczania opłaty na wykup
uprawnień do ulgowych przejazdów PKP na 2010 r.
w miejscu zamieszkania, zlokalizowanych jako filie
terenowe spółki PKP SA.
Uzasadnienie: Likwidacja punktów obsługi w fi-
liach terenowych spółki PKP SA zajmujących się za-
łatwianiem formalności związanych z wykupem
uprawnień i wydawaniem dokumentów przejazdo-
wych (znaczka/legitymacji) oraz uruchomienie głów-
nego punktu obsługi emerytów i rencistów, jak i osób
pobierających kolejowe świadczenia emerytalne, zlo-
kalizowanego w PKP SA Oddział Gospodarowania
Nieruchomościami we Wrocławiu, ul. Joanitów 13,
50-525 Wrocław, jest rozwiązaniem połowicznym
i nieuwzględniającym uwarunkowań ogólnoludzkich,
jak i podstawowych praw pracowniczych. Sam wykup
znaczka czy podbicie legitymacji nie musi być zała-
twiane aż we Wrocławiu.
1. Emeryci i renciści to w większości ludzie w po-
deszłym wieku, często schorowani, wymagający po-
mocy i opieki tak ze strony bliźnich, jak i państwa,
i zakładów pracy. Sam przejazd do Wrocławia, jak
i stanie w kolejce przez dłuższy czas w ww. punkcie
obsługi jest bardzo uciążliwy, a w części przypadków
prawie niemożliwy ze względu na zły stan zdrowia.
Ludziom będącym na emeryturze i rencie należy się
szacunek i uznanie za trud w pracy zawodowej, i za
to należy się jeśli nie nagroda, to przynajmniej zro-
zumienie i wykazanie dobrej woli oraz pomoc. Nie
wolno dopuścić do wprowadzania takich samych
uwarunkowań formalnoprawnych jak do aktualnych
pracowników, którzy są w sile wieku i nie mają pro-
blemów ze zdrowiem.
2. Uwzględniając powyższe uwagi i zastrzeżenia,
wnioskuję, aby dla tej grupy ludzi (emeryci i renciści)
przywrócić możliwość załatwienia punktów obsługi
na stacjach kolejowych w terenie będącymi filiami
spółki PKP SA.
3. Dlaczego nie uwzględniono ww. istotnych uwa-
runkowań przy ustalaniu jednego punktu obsługi,
stwarzając przez to dodatkowe uciążliwości i trudno-
ści dla tej grupy ludzi?
Z poważaniem
Poseł Jan Religa
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13797)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania leczenia
psychiatrycznego oraz chorób płuc i gruźlicy
na Warmii i Mazurach
Szanowna Pani Minister! Sytuacja w zakresie
finansowania lecznictwa psychiatrycznego w woje-
wództwie warmińsko-mazurskim jest krytyczna.
Szpitale psychiatryczne na Warmii i Mazurach mają
najniższą w kraju wycenę za punkt, która wynosi
8,70 zł przy średniej krajowej 10,42 zł. Nie znajduję
żadnego uzasadnienia dla nierównego traktowania

psychiatrii w Polsce wyrażonego w takiej dyspro-
porcji. Dodatkowe środki, jakie zostały ujęte w pla-
nie finansowym Warmińsko-Mazurskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ, w większości skierowane zo-
stały na świadczenia z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej.
Wnioskuję zatem o zniesienie limitowania świad-
czeń zdrowotnych w zakresie psychiatrii oraz chorób
płuc i gruźlicy.
Pani Minister, jakie rząd zamierza podjąć działa-
nia w celu wyrównania dysproporcji w zakresie fi-
nansowania lecznictwa szpitalnego?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13798)
do ministra zdrowia
w sprawie kontraktowania przez NFZ
świadczeń zdrowotnych w zakresie
lecznictwa zamkniętego na 2010 r.,
w szczególności w woj. warmińsko-mazurskim,
gdzie opieka zdrowotna była i jest
na wyjątkowo niskim poziomie
Szanowna Pani Minister! Narodowy Fundusz
Zdrowia sukcesywnie zwiększa nakłady na świadcze-
nia zdrowotne, takie jak podstawowa opieka zdrowot-
na, migracja, leki, a zmniejsza finansowanie pozosta-
łych świadczeń. Nieopłacenie świadczeń nadlimito-
wych w wysokości 15% w roku 2009 oraz obniżenie
przychodów w lecznictwie zamkniętym o 10% w roku
2010 spowoduje zagrożenie funkcjonowania szpitali
oraz zniweczy dotychczasowe ogromne wysiłki, jakie
placówki te włożyły w przeprowadzenie u siebie pro-
cesów restrukturyzacyjnych i inwestycyjnych. Taka
sytuacja spowoduje drastyczne pogorszenie (o ok.
25%) i tak już złej jakości i dostępności do świadczeń
zdrowotnych, doprowadzi do realnego zagrożenia dla
zdrowia i życia mieszkańców naszego regionu (co
czwarty pacjent nie uzyska koniecznych świadczeń
zdrowotnych).
Pani Minister:
Co zamierza uczynić rząd dla ustabilizowania sys-
temu ochrony zdrowia?
Czy rząd zwiększy finansowanie usług zdrowot-
nych o wskaźnik inflacji (5%) w stosunku do wyko-
nania w roku 2009?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
57
Interpelacja
(nr 13799)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie wysokości środków przekazanych
funduszowi pomocy materialnej,
przeznaczonych dla niezamożnych studentów
i doktorantów
Fundusz pomocy materialnej zasilany dotacjami
z budżetu państwa umożliwia studentom korzysta-
nie z szerokiego wachlarza świadczeń (stypendia za
dobre wyniki w nauce, za osiągnięcia sportowe, za-
pomogi oraz stypendia socjalne, na wyżywienie,
mieszkaniowe, specjalne dla osób niepełnospraw-
nych). Jest to wydatna pomoc, bez której studiowa-
nie dla wielu osób byłoby utrudnione, a nierzadko
wręcz niemożliwe.
Środowisko studentów reprezentowane przez Par-
lament Studentów Rzeczypospolitej Polskiej zwraca
uwagę na czynniki, które powinny być uwzględniane
przy ustalaniu wysokości środków zasilających FPM,
takie jak m.in. inflacja i liczba absolwentów szkół
średnich rozpoczynających studia. Studenci niepoko-
ją się ograniczaniem wysokości świadczeń, a także
zmniejszaniem środków przeznaczanych na remonty
domów studenckich, z których wiele wymaga gene-
ralnych remontów, a prawie wszystkie przynajmniej
remontów okresowych.
Mając na uwadze negatywne skutki, jakie wywo-
łać może ograniczanie nakładów na pomoc dla nie-
zamożnych studentów i doktorantów, zwracam się do
Pani Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Jaka jest opinia ministerstwa w tej sprawie?
2. Czy i o ile wrośnie wysokość środków przezna-
czanych na FPM w 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 30 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13800)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie opłaty recyklingowej
Szanowny Panie Premierze! Jak donosi prasa, Ko-
misja Europejska podważyła zasadność 500-złotowej
opłaty recyklingowej pobieranej od polskich impor-
terów aut. Zgodnie z dyrektywą 2000/53/WE to pro-
ducenci mają pokrywać wszystkie koszty odbioru
58
pojazdów wycofanych z eksploatacji lub znaczną ich
część. Od 2006 r. każdy kierowca, który sprowadził
do naszego kraju samochód, odprowadza na konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej 500 zł. Przez cztery lata fundusz uzbie-
rał z tego tytułu 1,7 mld zł.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Czy rząd zamierza zwrócić importerom samo-
chodów pieniądze zebrane tytułem opłaty recyklin-
gowej?
2. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 15 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13801)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie inwigilacji obywateli
Szanowny Panie Premierze! Jak donosi prasa,
rząd chce, by operatorzy komórkowi zbierali infor-
macje o lokalizacji telefonu w czasie trwania każdej
rozmowy. Zdaniem operatorów ten wymóg wykra-
cza poza ramy wyznaczone unijnymi dyrektywami,
a jego wdrożenie będzie kosztowne. Zapisy rządowe
idą dalej niż prawo unijne (dla potrzeb służb zapi-
sywane ma być położenie komórki w chwili rozpo-
częcia połączenia), a jego wdrożenie w ciągu pół
roku od publikacji rozporządzenia może być niemoż-
liwe z przyczyn technicznych. W przypadku podsłu-
chiwanych komórek służby mogą określić ich poło-
żenie, ale nie da się tego robić w przypadku wszyst-
kich klientów. Systemy informatyczne nie są też
dostosowane do zapisywania informacji o położeniu
telefonu. W żadnym kraju, w którym wdrożono prze-
pisy o retencji danych, nie ma zapisów wychodzą-
cych poza dyrektywę.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Czy prawdą jest, że rozporządzenie dotyczące
zbierania informacji o lokalizacji telefonu w czasie
trwania każdej rozmowy wykracza poza unijne dy-
rektywy?
2. Dlaczego treść rozporządzenia jest tak daleko
idąca, jeśli chodzi o możliwości inwigilacji obywa-
teli?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 15 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13802)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie środków finansowych
na rehabilitację osób niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Jak donosi prasa, w
roku 2010 powiaty otrzymają o 79,5 mln zł mniej na
zadania związane z rehabilitacją osób niepełnospraw-
nych (czyli o 11% w porównaniu z tym rokiem). Skut-
kiem tego powiaty będą ograniczać wydatki m.in. na
turnusy rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych
oraz na likwidację barier komunikacyjnych i archi-
tektonicznych. Środki na te zadania przekazuje sa-
morządom Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych. Większość powiatów już w tym
roku odczuła zmniejszenie pieniędzy z PFRON. Jed-
nocześnie samorządy wskazują, że brakuje przepi-
sów, które umożliwiałyby przeniesienie się niepełno-
sprawnych do mieszkań na parterze lub uniemożli-
wiałby spółdzielniom lub wspólnotom mieszkanio-
wym blokowanie prac nad likwidacją barier. Nie
wszyscy mieszkańcy budynków zgadzają się bowiem
na ograniczenie przestrzeni przez np. podjazdy dla
niepełnosprawnych.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby zwiększyć środki na rehabilitację
osób niepełnosprawnych?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby zmienić prawo w kierunku ułatwie-
nia osobom niepełnosprawnym dostosowania infra-
struktury do ich potrzeb?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13803)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji w TVP
Szanowny Panie Premierze! Najwyższa Izba Kon-
troli sprawdziła gospodarowanie mieniem oraz reali-
zację zadań nadawcy publicznego przez TVP SA.
Kontrolą objęto okres od 2007 do 2009 (I półrocze).
NIK we wnioskach z kontroli stwierdziła, że sytuacja
finansowa Telewizji Polskiej SA się pogarsza. Brak
jest strategii rozwoju spółki, polityka kadrowa jest
chaotyczna, ciągłe zmiany na stanowiskach kierow-
niczych, kłopoty w definiowaniu misji, komercjaliza-
cja oferty programowej. Zarząd TVP SA nigdy nie

określił strategii rozwoju firmy, co zdaniem NIK sta-
ło się przyczyną wielu nieprawidłowości. Nie stworzył
też długofalowej polityki programowej, finansowej,
inwestycyjnej i kadrowej. Ograniczył się jedynie do
uchwalania rocznych planów. Ta krótkowzroczność
utrudniała prawidłowe zarządzanie i uniemożliwiała
racjonalne gospodarowanie pieniędzmi na bieżące
wydatki i na inwestycje. Jeszcze w 2006 r. TVP SA
wypracowała 142 mln zł zysku. W 2007 r. zarobiła
już tylko 94 mln zł, zaś w2008 r. wykazała już stratę
46 mln zł. Pierwsze półrocze 2009 r. zakończyło się
również stratą 84 mln zł (przy 200 mln zł przewidy-
wanej straty za rok 2009). Mimo trudnej sytuacji fi-
nansowej TVP SA, pensje jej pracowników rosły.
W 2007 r. wzrosły o blisko 13%, co dla budżetu firmy
oznaczało konieczność wydania dodatkowo na wy-
płaty ponad 58 mln zł. W 2008 r., chociaż spółka po-
niosła straty, płace podniesiono o kolejne 14%. W
spółce zawierano też specjalne umowy z tzw. gwiaz-
dami, które miały tworzyć wizerunek firmy. W latach
2007–2008 obowiązywało 8 takich umów, w których
wynagrodzenie miesięczne wynosiło od 20 tys. zł do
73, 2 tys. zł. W 2009 r. rozwiązano przed czasem dwie
takie umowy, wypłacając 120 tys. zł i 360 tys. zł od-
praw. Zarząd TVP SA nieudolnie poszukiwał oszczęd-
ności. Ogłaszał redukcje etatów, przeprowadzał je, a
następnie w miejsce zwolnionych zatrudniał nowych
pracowników. Polityka kadrowa w latach 2007–2008
doprowadziła do odejścia z pracy 1039 osób. W ich
miejsce przyjęto 961 osób. W pierwszym półroczu
2009 r. rozwiązano umowy z kolejnymi 365 pracow-
nikami. Efektem redukcji etatów były jednak wyso-
kie koszty zwolnień. Ponad 22 mln zł TVP SA wyda-
ła na odprawy, odszkodowania i ekwiwalenty za urlop
dla 1154 pracowników spółki.
Kolejnym niekorzystnym zjawiskiem była duża
płynność kadr, w tym kadry kierowniczej. W kontro-
lowanym okresie rozwiązano umowy o pracę z 65 oso-
bami na stanowiskach kierowniczych. Kosztowało to
TVP SA 10 mln zł. Wysokie koszty zwolnień wyni-
kały m.in. z tego, że wprowadzano niekorzystne dla
spółki zmiany w kontraktach kierowniczych. Zwięk-
szano wysokość odszkodowań za wcześniejsze roz-
wiązanie umowy lub wydłużano okres zakazu pracy
u konkurencji (od 2007 r. do połowy 2009 r. zmienio-
no 133 kontraktów kierowniczych, w tym 125 na ko-
rzyść pracownika).
Kontrolerzy NIK ujawnili, że zarząd TVP SA two-
rzył samodzielne stanowiska pracy doradców zarzą-
du, niezgodnie z wewnętrznymi przepisami (16 spo-
śród 20 wniosków o zatrudnienie doradców nie zo-
stało merytorycznie uzasadnionych, doradcy nie
otrzymali zakresu obowiązków, co uniemożliwiało
np. ocenę ich pracy). Zatrudnienie 20 doradców za-
rządu w latach 2007–2009 (I półrocze) kosztowało
spółkę 7,3 mln zł. W Biurze Prawnym TVP SA ponad
20 osób zatrudnionych na etatach miało uprawnienia
radcy prawnego. Jednocześnie spółka zawierała umo-
wy na usługi prawnicze, doradcze i konsultingowe z
firmami zewnętrznymi. Izba uważa takie postępowa-
59
nie za nieuzasadnione. Kosztowało to telewizję ponad
17,6 mln zł (od 2007 r. do 8 lipca 2009 r.).
NIK stwierdziła też przypadki nieprawidłowego
gospodarowania mieniem przez telewizję. TVP SA
nie dopełniała obowiązku występowania do ministra
skarbu o zgodę na udzielenie licencji, której wartość
przekraczała 50 tys. euro. Wartość ośmiu najwięk-
szych transakcji udzielenia licencji na programy w
latach 2007–2009 (I połowa) zawartych z narusze-
niem prawa wyniosła 4,6 mln zł. Nie było wewnętrz-
nych uregulowań prawnych dotyczących zasad wy-
najmowania pomieszczeń (m.in. sposobu wyceny lo-
kali, trybu wyboru kontrahentów oraz wysokości
czynszu). Występowały przypadki naruszenia prawa
przy sprzedaży nieruchomości, np. zwrócono się do
walnego zgromadzenia o zgodę na sprzedaż trzech
nieruchomości, ale dopiero po wyłonieniu w drodze
przetargu nabywcy. Tymczasem walne zgromadze-
nie powinno wyrazić zgodę na sprzedaż majątku
przed rozpisaniem przetargu, nie zaś potwierdzać
wybór konkretnego oferenta. Telewizja opieszale ar-
chiwizowała, konserwowała i przenosiła na nośniki
cyfrowe zbiorów programów. Nie miała też pełnej
wiedzy na temat praw do zakupionych w przeszłości
audycji. Wykluczało to jakikolwiek dalszy obrót au-
torskimi prawami majątkowymi i zarabianie na au-
dycjach. W ocenie NIK zaliczanie wszystkich progra-
mów, czyli całej telewizyjnej oferty (poza reklamami,
płatnymi ogłoszeniami i telesprzedażą), do misyj-
nych jest nierzetelne. Współfinansowanie z abona-
mentu programów o charakterze komercyjnym wy-
nika z braku jasno zdefiniowanej misji. Prowadzi to
do komercjalizacji oferty programowej.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Czy zamierza Pan Premier podjąć kroki, jeśli
tak, to jakie, aby nieprawidłowości stwierdzone przez
NIK zostały zniwelowane?
2. Czy rząd posiada plan naprawczy sytuacji
w TVP?
Z poważaniem
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13804)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji w Poczcie Polskiej SA
Szanowny Panie Ministrze! NIK zbadała 50 jed-
nostek organizacyjnych Poczty Polskiej (m.in. Dyrek-
cję Generalną, Centrum Informatyki, Centrum Pocz-
ty i jego 14 oddziałów regionalnych, 17 oddziałów
rejonowych i 8 węzłów ekspedycyjno-rozdzielczych)
pod kątem dostępności i jakości usług oraz przepły-
wów finansowych, a także nadzór Urzędu Komuni-
60
kacji Elektronicznej nad Pocztą Polską. Kontrolą
objęła lata 2006–2008 (III kwartał). W ocenie NIK
wyniki są niepokojące. Poczta Polska coraz gorzej
traktuje swoich klientów. Trudniej dostać się do urzę-
dów pocztowych, bo ich liczba co roku maleje. Prze-
syłki narażone są na zniszczenie lub zgubienie. Do-
starczane są zbyt długo oraz często giną. Kluczowe
inwestycje opóźniają się, a sytuacja ekonomiczna
spółki pogarsza się z roku na rok. Pogarsza się do-
stępność usług pocztowych. Urzędów pocztowych jest
coraz mniej, ograniczany jest czas ich pracy. Na te-
renie kraju powinno działać nieprzerwanie 8240 pla-
cówek pocztowych (rozporządzenie ministra infra-
struktury z 9 stycznia 2004 r.), natomiast w latach
2006–2008 czynnych było ich znacznie mniej. Na
przykład 17 czerwca ubiegłego roku działało 7971
placówek, reszta zawiesiła swoją działalność. Co dzie-
siąta z nich nie jest przystosowana do obsługi osób
niepełnosprawnych. Są gminy, w których nie ma ani
jednej placówki Poczty Polskiej. Maleje też liczba pla-
cówek czynnych w soboty (z 4272 w 2006 r. do 3930
we wrześniu 2008 r.) i przez całą dobę (z 57 do 52).
Niekorzystnie zmienia się też ich struktura – coraz
mniej jest urzędów, a więcej agencji pocztowych, któ-
re nie wykonują wszystkich rodzajów usług. Kliento-
wi Poczty Polskiej trudniej jest też dotrzeć do skrzyn-
ki pocztowej. W ciągu dwóch lat zlikwidowano ponad
2 tys. skrzynek (w 2006 r. było ich 57 361, a w końcu
2007 r. pozostało 55 108, czyli o 4,1% mniej). Zdarza
się, że listy wybierane są rzadziej niż powinny. Co
gorsza, są takie gminy, w których nie ma gdzie wrzu-
cić listu (np. 15 gmin wiejskich z 51 miejscowościami
na terenie oddziału regionalnego w Krakowie).
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli tak,
to jakie – aby naprawić funkcjonowanie Poczty Pol-
skiej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 16 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13805)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie programu studiów zaocznych
Szanowna Pani Minister! Studenci pierwszego
roku socjologii zaocznych studiów uzupełniających II
stopnia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w To-
runiu twierdzą, że wszystkie zajęcia, które mają, są
powtórką tych, które odbyli na studiach licencjac-
kich. Studenci są zdania, że taka sytuacja jest kurio-
zalna, tym bardziej że opłata za studia wynosi 2700
zł za semestr. Gdy decydowali się na kontynuację stu-
diów, w planie zajęć były całkiem nowe przedmioty.
Tymczasem okazało się, że wszystkie przedmioty są
powtarzane, a część zajęć różni się tylko nazwą. Szef
studiów zaocznych UMK twierdzi natomiast, że plan
powstał zgodnie z wytycznymi Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, a uczelnia musi ściśle trzy-
mać się standardów kształcenia.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Czy prawdą jest, że sytuacja dublowania przed-
miotów na studiach I i II stopnia jest efektem wytycz-
nych Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby zmienić tę sytuację?
3. Czy podobne problemy mają inne uczelnie w
Polsce?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 17 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13806)
do ministra infrastruktury
w sprawie kosztów utrzymania autostrad
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że rząd
przepłaca za utrzymanie autostrad. Do tej pory pie-
niądze z winiet trafiające do budżetu starczały na
opłacenie firm zarządzających autostradami. W tym
roku sytuacja zmieniła się radykalnie, ponieważ kwo-
ta uzyskana przez rząd z winiet kupowanych przez
firmy transportowe przyniesie 800 mln zł, a konce-
sjonariuszom, czyli Stalexport Autostrada Małopol-
ska, Autostrada Wielkopolska SA i Gdańsk Trans-
port Company, będzie trzeba zapłacić aż 1,4 mld zł.
Brakującą kwotę trzeba znaleźć w budżecie. Problem
jednak w tym, że dopłacać trzeba nie tylko w tym
roku, ale także w kolejnych latach. Najgorzej będzie
w latach 2011 i 2012 – budżet dopłaci koncesjonariu-
szom 1,4–1,6 mld zł rocznie.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza renegocjować z koncesjo-
nariuszami opłaty za eksploatowanie autostrad?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13807)
do ministra zdrowia
w sprawie kontraktów z NFZ na 2010 r.
Szanowna Pani Minister! Prasa donosi, że Naro-
dowy Fundusz Zdrowia przedstawił plan finansowy
na 2010 r. W województwie kujawsko-pomorskim na

leczenie szpitalne przeznaczono 1,39 mld zł. Jest to
mniej niż w 2009 r., więc dyrektorzy lecznic oceniają
ten stan rzeczy sceptycznie. Dla porównania fundusz
szacuje, że wydatki w 2009 r. zamkną się kwotą 1,41
mld zł. Zatem planowana kwota na 2010 r. jest zale-
dwie o niecałe 2% niższa niż tegoroczna. Kwotowo
daje to 26 mln zł.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Dlaczego NFZ, pomimo rosnących kosztów le-
czenia, z roku na rok przedstawia coraz niższe kwo-
ty w planach finansowych?
2. Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki – jeśli
tak, to jakie – aby zmienić ten stan rzeczy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 22 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13808)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej
dotyczącej deficytu budżetowego
Szanowny Panie Premierze! W listopadzie 2007
r. stwierdził Pan, że: „Państwo, które żyje na kredyt,
nie będzie dla obywateli godne zaufania. W projekcie
budżetu na 2008 r. rząd PiS przewidywał, że koszty
te przekroczą 27 mld zł. Te pieniądze można by prze-
znaczyć na budowę nowych dróg, na oświatę czy na
poprawę bezpieczeństwa. W ciągu kilku lat budżet
należy doprowadzić do stanu bliskiego równowagi.
Tylko w ten sposób możemy trwale odsunąć groźbę
ponownego wzrostu podatków i nagłych cięć wydat-
ków socjalnych czy płac w sektorze publicznym.”
Tymczasem wygląda na to, że w przyszłym roku
będzie jeszcze mniej pieniędzy na drogi, szkoły i bez-
pieczeństwo niż w czasach rządów PiS. Deficyt, któ-
ry rośnie w szybkim tempie, ma być niemal dwa razy
większy – 52 mld zł. Przyszłoroczny deficyt będzie
najwyższy od 1989 r. i może naruszyć tzw. drugi próg
ostrożnościowy, czyli sięgnąć 55% PKB. A jeśli tak
się stanie, to w ciągu dwóch lat będzie trzeba prze-
prowadzić drastyczne cięcia wydatków.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego rząd nie zrealizował obietnicy wybor-
czej dotyczącej deficytu budżetowego?
2. Czy rząd ma zamiar podjąć kroki – jeśli tak, to
jakie – aby zgodnie z obietnicami doprowadzić budżet
do stanu bliskiego równowagi?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 grudnia 2009 r.
61
Interpelacja
(nr 13809)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niespełnionej obietnicy wyborczej
dotyczącej modernizacji infrastruktury
polskich kolei
Szanowny Panie Premierze! W swoim exposé w li-
stopadzie 2007 r. mówił Pan, że: „Modernizacji wyma-
ga infrastruktura polskich kolei. Pasażerowie mają
prawo do czystych dworców, punktualnych, szybkich
pociągów. Mój rząd w trybie pilnym zakończy również
prace nad studium kolei dużych prędkości, aby jeszcze
w tej kadencji z fazy studium wejść w fazę realizacji.”
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego rząd nie zrealizował obietnicy wybor-
czej dotyczącej modernizacji infrastruktury polskich
kolei?
2. Czy rząd ma zamiar podjąć kroki – jeśli tak, to
jakie – aby zgodnie z obietnicami zakończyć prace
nad studium kolei dużych prędkości, aby jeszcze w
tej kadencji z fazy studium wejść w fazę realizacji?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13810)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niespełnionej obietnicy dotyczącej
zaopatrzenia w sprzęt polskich żołnierzy
na misjach
Szanowny Panie Premierze! W sierpniu 2008 r.
mówił Pan, że: „Rząd zrobi wszystko, aby misja woj-
skowa w Afganistanie była zaopatrzona w najlepszy
sprzęt. Przyjmuję na siebie zobowiązanie, że przygo-
tujemy żołnierzy do walki lepiej niż do tej pory.” Mó-
wił Pan tak po śmierci trzech żołnierzy podczas pa-
trolu. Rok później, po śmierci kapitana D. A., który
zginął w walce z talibami, dowódca wojsk lądowych
generał Waldemar Skrzypczak zarzucił resortowi
obrony, że nie zapewnia żołnierzom niezbędnego
sprzętu. Po tej wypowiedzi stracił stanowisko.
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
1. Dlaczego rząd nie zrealizował obietnicy dotyczącej
zaopatrzenia w sprzęt polskich żołnierzy na misjach?
2. Czy rząd ma zamiar podjąć kroki – jeśli tak, to
jakie – aby misje wojskowe polskich żołnierzy były
zaopatrzone w najlepszy sprzęt?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 grudnia 2009 r.
62
Interpelacja
(nr 13811)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie niespełnionej obietnicy dotyczącej
likwidacji przywilejów władzy
Szanowny Panie Premierze! W listopadzie 2007
r. mówił Pan, że: „Przedstawiciele mojego rządu każ-
dego miesiąca, powtarzam: każdego miesiąca, będą
informowali Sejm i polską opinię publiczną o kolej-
nych decyzjach likwidujących przywileje władzy,
przywileje prawne i materialne.”
W związku z powyższym pytam Pana Premiera:
Jakie konkretnie przywileje prawne i materialne
stracili przedstawiciele władzy?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13812)
do ministra infrastruktury
w sprawie pomocy finansowej związanej
z pilną koniecznością przeprowadzenia
remontów odcinków dróg gm. Waśniów
w woj. świętokrzyskim
Rada i wójt gminy Waśniów od kilku lat borykają
się z nierozwiązanym problemem, a dotyczącym pil-
nej konieczności przeprowadzenia remontów na wie-
lu odcinkach dróg należących do tej gminy.
Zważywszy na fakt, iż jest to typowo rolnicza gmi-
na o jednym z najniższych dochodów na jednego
mieszkańca w województwie, dysponując bardzo
skromnym budżetem, musi realizować wszystkie za-
dania a jednocześnie odrabiać wieloletnie olbrzymie
zaniedbania w infrastrukturze – szczególnie tech-
nicznej – brak jej jakichkolwiek środków na realizację
ważnych elementów układu komunikacyjnego.
Stopień zużycia dróg skutkuje dużą awaryjnością
taboru, a tym samym wpływa negatywnie na bezpie-
czeństwo w ruchu drogowym.
Gmina charakteryzuje się bardzo długą siecią
dróg, które tworzą układ komunikacyjny pomiędzy
42 miejscowościami.
W tej sytuacji proszę Pana Ministra o pilne usto-
sunkowanie się do następujących kwestii:
— czy wobec opisanych faktów widzi Pan Mini-
ster możliwość pomocy finansowej gminie Waśniów
na utwardzenie asfaltowe 80 km dróg;
— jaka jest szansa skorzystania ze środków typo-
wanych zadań NPPDL edycji 2010;
— czy można dopuścić do sytuacji dalszej degra-
dacji dróg, co spowoduje nieuchronnie degradację
tych miejscowości;
— jaką pomoc Pan Minister może zaoferować
gminie Waśniów na stworzenie spójnych ciągów ko-
munikacyjnych;
— jakie są realne możliwości skorzystania z do-
tacji UE na ten właśnie cel.
Z poważaniem
Poseł Mirosław Pawlak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13813)
do ministra obrony narodowej
w sprawie niepokoju samorządu
terytorialnego związanego z zamiarem
likwidacji Wojskowej Komendy Uzupełnień
w Starachowicach
Jako poseł na Sejm ziemi świętokrzyskiej jestem
głęboko zaniepokojony faktem zamiaru likwidacji
Wojskowej Komendy Uzupełnień w Starachowi-
cach.
Teren administrowany przez WKU w Staracho-
wicach obejmuje obszar 1519 km2. Na obszarze tym
zamieszkuje około 300 tys. osób. WKU w Staracho-
wicach została doceniona i nagradzana za całokształt
działalności służbowej w 2008 r. przez szefa WSzW
w Kielcach. Jest ona w pełni przygotowana do reali-
zacji zadań związanych z profesjonalizacją armii. W
latach 2006–2008 wszystkie pomieszczenia zostały
wyremontowane, wyposażone w nowe meble i sprzęt
komputerowy. Koszt samego remontu wyniósł ponad
300 000 zł.
Budynek, w którym znajduje się siedziba WKU,
jest własnością Starostwa Powiatowego w Staracho-
wicach.
W tej sytuacji proszę Pana Ministra o pilne usto-
sunkowanie się do następujących kwestii:
— czy zostało opracowane już rozporządzenie mi-
nistra obrony narodowej w sprawie wojewódzkich
sztabów wojskowych i wojskowych komend uzupeł-
nień;
— czy planowana jest likwidacja WKU w Stara-
chowicach;
— czy wobec zamiaru likwidacji WKU nie nale-
żało uprzednio, wcześniej uprzedzić władz samorzą-
dowych, tak aby nie dokonywano kosztownego re-
montu;
— czy celowym jest likwidacja WKU w Staracho-
wicach, skoro położona jest ona w centralnym punk-
cie administrowanego terenu, co ma istotny wpływ
na szybki i łatwy dostęp obywateli;

— ile w przypadku likwidacji WKU w Staracho-
wicach wyniesie odległość z najdalej położonej miej-
scowości do WKU, która miałaby przejąć zadania
WKU w Starachowicach.
Z poważaniem
Poseł Mirosław Pawlak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13814)
do ministra środowiska
w sprawie zasad, wysokości i kryteriów
przyznawania odszkodowań dla rolników
za tzw. szkody łowieckie i braku regulacji
prawnej określającej sposób informowania
rolników o terminach i miejscach polowań
przez myśliwych
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199, Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135,
Dz. U. z 2005 r. Nr 48, poz. 446, Dz. U. z 2006 r. Nr
104, poz. 708), kierując się szeroko pojętym intere-
sem społecznym, uprzejmie proszę Pana Ministra o
wyjaśnienie przyczyn i podjęcie działań w zakresie
zmiany regulacji odnośnie do określenia zasad, sposo-
bu, wysokości i podmiotu uprawnionego do przyzna-
wania odszkodowań za szkody łowieckie, a także w
zakresie informowania rolników o terminach i miej-
scach organizowanych polowań przez myśliwych.
Szanowny Panie Ministrze! Wiosna i jesień to
okresy dużego nasilenia szkód wyrządzonych na po-
lach i łąkach przez dzikie zwierzęta. Jednocześnie je-
sień to okres ostatecznego określania wielkości szkód
i wypłaty odszkodowań za tzw. szkody łowieckie.
Powyższe zagadnienia są obecnie regulowane
przepisami ustawy z dnia 13 października 1995 r.
Prawo łowieckie (Dz. U. z 1995 r. Nr 147, poz. 713, z
późn. zm.) oraz rozporządzeniem ministra środowi-
ska z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu postę-
powania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszko-
dowania za szkody w uprawach i płodach rolnych,
które to przepisy nakazują dzierżawcy lub zarządcy
obwodu łowieckiego wynagradzanie szkód wyrządzo-
nych w uprawach i polach rolnych przez dziki, łosie,
jelenie, daniele lub sarny (art. 46 ww. ustawy).
Kontrowersje co do stosowania przepisów powyż-
szych aktów prawnych budzi kwestia oszacowania
wartości strat poniesionych przez rolników, a także
sposobu i wysokości ich kompensowania przez pod-
mioty do tego zobowiązane. Oględzin i szacowania
63
strat dokonują przedstawiciele zarządcy lub dzier-
żawcy obwodu łowieckiego.
Zgodnie z art. 50 pkt 1 tejże ustawy Skarb Pań-
stwa odpowiada za szkody wyrządzone przez zwie-
rzęta łowne objęte całoroczną ochroną. Wysokość
odszkodowania za szkody wyrządzone przez dziki na
łąkach i pastwiskach ustala się na podstawie osta-
tecznego szacowania, uwzględniając wartość utraco-
nego plonu (masy zielonej lub siana) w danym sezonie
wegetacyjnym oraz koszty doprowadzenia uszkodzo-
nej powierzchni do stanu pierwotnego. Koszty te wy-
licza się na podstawie aktualnych cen prac agrotech-
nicznych oraz wartości rynkowej niezbędnych do
wysiania nasion.
Rolnik ma prawo podpisać ugodę z kołem myśliw-
skim na każdych warunkach. Określenie odszkodo-
wania powinno nastąpić na zasadach określonych w
Kodeksie cywilnym, czyli powinno obejmować wszyst-
kie szkody, nie tylko bezpośrednią utratę plonów, ale
także utracone korzyści przyszłe.
Wielu rolników jest wysoce niezadowolonych z od-
szkodowań z tytułu szkód łowieckich, ponieważ dla
wielu rolników szkody łowieckie stanowią źródło
znacznych strat ekonomicznych. Wpływ tych strat na
kondycję ekonomiczną gospodarstw ma tym większe
znaczenie, że obecna dochodowość gospodarstw rol-
nych jest bardzo niska.
W dodatku polowania są ogromnie uciążliwe i nie-
bezpieczne dla gospodarzy, gdyż nie są informowani
o terminach polowań. Takie sytuacje mają często
miejsce w powiecie jędrzejowskim w województwie
świętokrzyskim, a odstrzały zwierzyny są w opinii
rolników dokonywane zbyt blisko zabudowań miesz-
kalnych i gospodarczych.
Konflikty między rolnikami a myśliwymi wciąż
narastają, przy czym to z reguły rolnik wciąż jest na
pozycji przegranej.
Problem jest bardzo poważny, ponieważ dotyczy
ogromnej liczby rolników z terenów sąsiadujących z
dużymi kompleksami leśnymi. Rolnicy powinni być
świadomi swoich praw i możliwości ich dochodzenia.
Jest pilna potrzeba stworzenia systemu zapewnia-
jącego ochronę interesów rolników. Sytuacja wymaga
pilnego uregulowania prawnego tych kwestii.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy rząd planuje zmianę przepisów gwarantu-
jących przejrzysty system naliczania odszkodowań
za szkody łowieckie w sposób adekwatny do poniesio-
nych szkód, tak aby rolnicy i myśliwi byli traktowani
równo wobec prawa, aby nie było możliwości zaniża-
nia odszkodowań łowieckich, aby rolnik miał prawo
uczestniczyć w procesie oceniania szkód i miał prawo
odwołać się od określonej poniżej poniesionych szkód
wysokości odszkodowania?
2. Kto w terenie ma obowiązek uświadamiać rol-
ników na temat przysługujących im praw, wysokości
odszkodowań za szkody łowieckie i do jakiego organu
mogą się zwrócić w celu ich uzyskania?
64
3. Jakie działania powinni podjąć rolnicy, aby
skutecznie wyeliminować praktyki zaniżania warto-
ści odszkodowania za szkody łowieckie?
4. Czy rząd zamierza podjąć działania zmierzają-
ce do ustalenia bezstronnego i obiektywnego organu
w szacowaniu i naliczaniu odszkodowań z tytułu
szkód łowieckich?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o podję-
tych przez Pana Ministra decyzjach w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13815)
do ministra gospodarki
w sprawie modernizacji i rozbudowy
polskich sieci energetycznych w celu
poprawy bezpieczeństwa przesyłu energii
elektrycznej w kraju, w tym na terenie
woj. świętokrzyskiego
Szanowny Panie Premierze! Działając na podsta-
wie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (jednolity tekst
ustawy opracowany na podstawie: t.j. Dz. U. z 2003 r.
Nr 221, poz. 2199; z 2004 r. Nr 210, poz. 2135, z 2005 r.
Nr 48, poz. 446; z 2006 r. Nr 104, poz. 708), kierując
się szeroko pojętym interesem społecznym, uprzejmie
proszę Pana Premiera o podjęcie działań w celu po-
prawy bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycznej
w kraju, w tym na terenie woj. świętokrzyskiego.
1 stycznia 2010 r. przeszło 3000 gospodarstw po-
łożonych na terenie powiatów: kieleckiego, jędrzejow-
skiego i buskiego zostało pozbawionych prądu. Przy-
czyna prozaiczna jak na tę porę roku – obniżyła się
temperatura i trochę popadał śnieg. I jak poinformo-
wał mieszkańców Zarząd Zakładu Energetycznego w
Skarżysku Kamiennej, uszkodzonych zostało dwa-
dzieścia linii średniego napięcia – najwięcej w rejonie
Jędrzejowa i Buska. Gospodarstwa przez kilka dni
były pozbawione dostaw prądu, nikt im też nie gwa-
rantuje uzyskania odszkodowania z tytułu poniesio-
nych strat. Natomiast mają zawarowaną 10-procen-
tową podwyżkę cen energii w stosunku do średniego
poziomu cen uzyskanego w 2009 r. Na dodatek wzrost
dochodów firm energetycznych uzyskany ze sprzeda-
ży droższej energii elektrycznej nie przekłada się na
doinwestowanie krajowego systemu przesyłowego i
wzrost nakładów na infrastrukturę przesyłową. W
efekcie niedoinwestowane linie energetyczne są po-
wodem niebezpiecznego obniżania się bezpieczeń-
stwa elektroenergetycznego kraju. Niepokojący jest
fakt, że przyrost długości linii energetycznych jest
procentowo niższy niż procentowy wzrost produkcji
energii elektrycznej w krajowych elektrowniach.
Z uwagi na powyższą sytuację zwracam się do
Pana Premiera z pytaniami:
1. Jakie działania w najbliższej perspektywie cza-
sowej podejmie Ministerstwo Gospodarki w celu po-
prawy bezpieczeństwa przesyłu energii elektrycznej
w kraju w tym na terenie woj. świętokrzyskiego, aby
skutecznie wyeliminować niebezpieczeństwo powtó-
rzenia się sytuacji z 1 stycznia 2010r, kiedy ponad
3 000 gospodarstw, w tym najwięcej w powiatach:
kieleckim, jędrzejowskim oraz buskim zostało pozba-
wionych prądu?
2. W jakim zakresie planowana jest budowa no-
wych linii przesyłowych, a na jaką wartość planowa-
na jest w latach 2010–2013 modernizacja sieci prze-
syłowych w woj. świętokrzyskim?
3. Czy ministerstwo opracowało strategię moder-
nizacji energetycznych sieci przesyłowych w Polsce,
w tym w woj. świętokrzyskim, na najbliższe lata?
4. Jakie środki finansowe są potrzebne, aby do-
prowadzić polskie sieci energetyczne do stanu gwa-
rantującego bezpieczeństwo energetyczne?
5. W jakiej wysokości będą wydatkowane środki
finansowe w latach 2010–2013 na poprawę w Polsce
i w woj. świętokrzyskim infrastruktury przesyłowej
i dystrybucyjnej w celu bezpiecznego zaspokajania
obecnego i przyszłego zapotrzebowania odbiorców na
energię elektryczną?
Wnoszę również o poinformowanie mnie o decy-
zjach, jakie Pan Premier podjął w przedmiotowej
sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13816)
do ministra infrastruktury
w sprawie przywrócenia w obowiązującym
od 13 grudnia 2009 r. rozkładzie jazdy
pociągów postoju pociągu nr 38202/83203
relacji Kraków – Kołobrzeg oraz pociągu
nr 32100/23101 relacji Lublin – Kraków/
Katowice na stacji Suchedniów
Szanowny Panie Ministrze! Mieszkańcy Suche-
dniowa i okolicznych miejscowości, w tym liczna gru-
pa studentów, korzystali w podróży do Krakowa, Lu-
blina i Warszawy czy Kołobrzegu z zatrzymujących się
na stacji Suchedniów pociągów: „Ustronie” nr 38202/
83203 relacji Kraków – Kołobrzeg oraz „Sztygar” nr
32100/23101 relacji Lublin – Kraków/Katowice. Po

wprowadzeniu przez spółkę InterCity od 13 grudnia
2009 r. nowego rozkładu jazdy pociągów pociągi te
przestały zatrzymywać się na stacji Suchedniów.
Obecnie pociąg „Ustronie” nr 83203 relacji Koło-
brzeg – Kraków przez stację Suchedniów przejeżdża
o godz. 7.50, natomiast pociąg „Ustronie” nr 38202
relacji Kraków – Kołobrzeg przejeżdża o godz. 20.04.
Natomiast pociąg „Sztygar” nr 23101 relacji Lublin
– Kraków/Katowice przez stację Suchedniów przejeż-
dża o godz. 8.52, zaś pociąg „Sztygar” nr 32100 re-
lacji Kraków – Lublin przejeżdża przez stację Su-
chedniów o godz. 18.40.
Brak tych pociągów wprowadza ogromne trudno-
ści dla podróżnych. Między innymi w godzinach ran-
nych nie ma w ogóle pociągu do Krakowa. Obecna
sytuacja jest szczególnie uciążliwa dla studentów do-
jeżdżających z tego miasta na uczelnie.
Biorąc pod uwagę przedstawione uwarunkowa-
nia, proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na
pytania:
Czy podejmie Pan Minister działania w celu przy-
wrócenia w rozkładzie jazdy pociągów postoju pocią-
gu „Ustronie” i pociągu „Sztygar”?
Od kiedy mieszkańcy Suchedniowa i okolic będą
mogli podróżować tymi pociągami?
Wnoszę o poinformowanie mnie o decyzjach, jakie
Pan Minister podjął w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Zuba
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13817)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy
z dnia 2 lipca 2009 r. o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie
objęcia usług nauczania języków obcych
22-procentową stawką
Szanowny Panie Ministrze! Kierowany przez
Pana resort przedstawił dnia 2 lipca 2009 r. projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i
usług. Zakłada on m.in. objęcie stawką 22-procento-
wą podatku od usług nauczania języków obcych w
ośrodkach kursowych i w szkołach niepublicznych.
Informacja o tym projekcie wywołała emocje w śro-
dowisku nauczycieli języków obcych, a przede wszyst-
kim potencjalnych uczniów tych szkół, którzy poniosą
koszty tej nowelizacji. Jest duże prawdopodobieństwo,
że proponowana zmiana spowoduje zahamowanie roz-
woju kształcenia w zakresie języków obcych, bowiem
największą grupę stanowią dzieci i młodzież. Ta gru-
pa jest wrażliwa na zmianę cen. Dotknie to też nieza-
65
możną część naszego społeczeństwa. Aktualnie trwa-
jący kryzys ekonomiczny spowodował mniejsze o oko-
ło 25% zainteresowanie nauczaniem języków obcych
(na podstawie badań CBOS).
Skoro nie będzie chętnych do nauki, to małe i śred-
nie szkoły językowe będą musiały ograniczyć koszty,
zredukować zatrudnienie, a nawet zlikwidować dzia-
łalność. Dotyczy to szczególnie małych miejscowości,
gdzie dochody statystycznego mieszkańca są poniżej
średniej krajowej i dlatego wielu ludzi po prostu nie
stać na uczestnictwo w nauce języków obcych. W kon-
sekwencji może rozwinąć się szara strefa w postaci
nieewidencjonowanych korepetycji, od których nie są
odprowadzane żadne składki ani podatki.
Są i inne negatywne dla budżetu państwa aspek-
ty dotyczące tego projektu, a mianowicie zmniejsze-
nie zainteresowania nauczaniem języków obcych
spowoduje zmniejszenie wpływów z podatków od
sprzedaży książek językowych, działalności wydaw-
nictw, hurtowni i księgarni specjalistycznych oraz od
zatrudnionych tam pracowników. Aktualnie oferta
ośrodków kursowych i szkół niepublicznych wypeł-
nia lukę w szkolnictwie publicznym. Aby stać się kon-
kurencyjnymi, inwestują w najnowsze programy
i pomoce naukowe.
Wątpliwości budzą zapisy projektowanej ustawy,
która w art. 43 ust. 1 dodaje pkt 23, który odsyła do
ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r.
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572). Ta ustawa z ko-
lei w art. 68b nakłada obowiązek uzyskania akredy-
tacji do kuratora oświaty. Ponadto niektóre zapisy
projektowanej ustawy wymagają wyjaśnień, a mia-
nowicie w art. 43 ust. 1 pkt 25 jest zapisane: usługi
kształcenia lub przekwalifikowania zawodowego pro-
wadzone w formach przewidzianych w odrębnych
przepisach. Wątpliwości budzi zapis: odrębne przepi-
sy. Wydaje się być logiczne, że równolegle z projektem
ustawy resort winien przedstawić projekt odrębnych
przepisów, aby było jasne, czego mają one dotyczyć.
Kontrowersje budzi również zapis art. 43 ust. 1 pkt
23 projektowanej ustawy, gdyż niejasne jest, kto i na
jakiej podstawie będzie decydować, które podmioty
będą zobowiązane płacić podatek VAT, a które nie.
Mając powyższe na uwadze, bardzo proszę Pana
Ministra o odpowiedź na niżej postawione pytania:
1. Jakie jest uzasadnienie objęcia usług nauczania
języków obcych 22-procentową stawką podatku VAT?
2. Czy wprowadzenie nowelizacji ustawy o podat-
ku od towarów i usług nie będzie sprzeczne z polity-
ką Unii Europejskiej, która promuje wielojęzyczność,
a jej celem jest to, aby każdy obywatel UE potrafił
porozumiewać się w co najmniej dwóch językach
oprócz swojego języka ojczystego?
3. Czego ma dotyczyć akredytacja, w jakim trybie
ma być przyznawana, jakie terminy mają obligować
kuratorium do wydania lub odmowy wydania akre-
dytacji i jaki jest okres jej ważności?
4. Jaki jest przewidywany koszt akredytacji?
5. Czy akredytacja będzie dotyczyć szkoły jako
takiej, czy każdego kursu z osobna?
66
6. Co oznacza zapis ustawy o systemie oświaty (art.
68b pkt 4: W postępowaniu o uzyskanie akredytacji
kurator oświaty uwzględnia również wyniki nadzoru
pedagogicznego sprawowanego nad placówką lub
ośrodkiem), jeśli istnieje również inny zapis tej ustawy
(art. 83a pkt 2: Działalność oświatowa nieobejmująca
prowadzenia szkoły, placówki lub zespołu, o którym
mowa w art. 90a ust. 1, może być podejmowana na
zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 2
lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 173, poz. 1807), która to działalność gospo-
darcza jest wyjęta spod nadzoru kuratorium?
7. Co znaczy art. 68b pkt 3 ust. 3: akredytację
może uzyskać placówka lub ośrodek, które opraco-
wują i udostępniają materiały metodyczno-dydak-
tyczne, jeśli szkoły językowe korzystają z doskona-
łych materiałów opracowanych przez uznane wydaw-
nictwa, które uzyskują certyfikaty ministerialne na
swoje podręczniki?
8. Skoro art. 68b pkt 1 ustawy mówi, że: placówki
i ośrodki, o których mowa w art. 68a ust. 1 pkt 2,
prowadzące kształcenie ustawiczne w formach po-
zaszkolnych mogą uzyskać akredytację stanowiącą
potwierdzenie spełniania określonych wymogów
i zapewniania wysokiej jakości prowadzonego kształ-
cenia, akredytacja może obejmować całość lub część
prowadzonego kształcenia, zatem według jakich kry-
teriów kuratorium miałoby oceniać wysoką jakość
kształcenia i potwierdzać spełnianie określonych
(czyli jakich?) wymogów?
9. Podział placówek na posiadające akredytację (i
zwolnione z VAT) oraz nieposiadające akredytacji (i
obciążone podatkiem VAT) spowoduje, że podmioty
prowadzące taką samą działalność gospodarczą po-
zbawione zostaną jednakowych podstaw funkcjono-
wania w gospodarce (podział na równe i równiejsze?).
Jak to się ma do odpowiednich zapisów Konstytucji
RP w zakresie równego traktowania?
10. Jaki wpływ na akredytację może mieć tajem-
niczo brzmiący pkt 10 art. 68b o treści: Rozporządze-
nie, o którym mowa w ust. 9, powinno uwzględniać
w szczególności wdrażanie i upowszechnianie przez
podmioty ubiegające się o akredytację nowatorskich
rozwiązań programowo-metodycznych i organizacyj-
nych mających wpływ na jakość prowadzonego
kształcenia, udział w zespole przedstawicieli woje-
wódzkiego lub powiatowego urzędu pracy oraz orga-
nizacji pracodawców, a także ustalać wysokość opłat,
tak aby nie przekraczała kwoty 760 zł waloryzowanej
corocznie średniorocznym wskaźnikiem cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem, ustalonym w usta-
wie budżetowej?
11. Jakie jest wyjaśnienie ww. wątpliwości do art.
43 ust. 1 pkt 23 i art. 43 ust. 1 pkt 25 projektowanej
ustawy?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13818)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przywrócenia ulgi remontowej
w związku ze stanowiskiem nr 8
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ „Solidarność”
W dniach 1 5 – 1 6 października br. w Białymsto-
ku odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ
„Solidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad
mnogością spraw dotyczących sytuacji społeczno-
-gospodarczej naszego kraju, koncentrując się w
największym stopniu na zagadnieniach dotyczących
praw pracowniczych i związkowych.
Związkowcy podkreślili w swoim stanowisku nr 8,
iż „światowy kryzys gospodarczy nie ominął branży
budowlanej. W Polsce w ostatnim okresie wystąpiło
istotne załamanie rynku budowlanego w tym budow-
nictwa mieszkaniowego. Krajowy Zjazd Delegatów
NSZZ „Solidarność” zaapelował do parlamentarzy-
stów i rządu RP o uruchomienie odpowiednich dzia-
łań legislacyjnych dla tej branży, w tym przywrócenia
ulgi remontowej. W Polsce ulga ta była powszechnie
wykorzystywana także przez osoby o niskich docho-
dach. Co roku korzystały z niej miliony obywateli.
System ulg podatkowych jest powszechnie stosowa-
nym narzędziem oddziaływania na rozwój mieszkal-
nictwa w większości krajów europejskich. Takie dzia-
łania przyczyniają się do poszerzenia rynku usług
i materiałów budowlanych. Firmy budowlane, jak
również przedsiębiorstwa powiązane z budownic-
twem, jak przemysł meblarski, drzewny, produkcji
materiałów budowlanych itp., mają znaczący udział
w zagospodarowaniu rynku pracy. Konieczne więc są
działania zmierzające do utrzymania poziomu zatrud-
nienia w całej branży budowlanej.”
Dodali oni również, że „przywrócenie ulgi remon-
towej będzie korzystne nie tylko dla obywateli, ale i
dla budżetu państwa poprzez większy wpływ podat-
ków pośrednich i bezpośrednich zawartych w cenach
robót remontowych i materiałów budowlanych”.
W związku z powyższym proszę o informację, czy
rząd RP zamierza uwzględnić postulaty zawarte w
ww. stanowisku XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ „Solidarność” dotyczące branży budowlanej,
w tym w szczególności przywrócenia ulgi remonto-
wej oraz podjęcia działań rządu dla utworzenia do-
brych warunków do funkcjonowania branży budow-
lanej?
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białystok, dnia 23 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13819)
do ministra finansów
w sprawie efektów działań
Komitetu Stabilności Finansowej
Szanowny Panie Ministrze! Mija ponad rok od po-
wołania Komitetu Stabilności Finansowej, którego
Pan Minister jest przewodniczącym. Oczekiwania
związane z działalnością komitetu były duże w za-
kresie stabilizacji finansów publicznych, banków
oraz stworzenia możliwości kredytowania polskich
przedsiębiorców.
W związku z powyższym proszę o informację: Ja-
kie są praktyczne dotychczasowe rezultaty działania
Komitetu Stabilności Finansowej?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13820)
do ministra finansów
w sprawie wspierania przez nasz kraj
za pośrednictwem Międzynarodowego
Funduszu Walutowego finansów innych
krajów ubiegających się o pomoc finansową
w tym funduszu
Szanowny Panie Ministrze! Na posiedzeniu Ko-
misji Finansów Publicznych prezes NBP poruszył
problem wspierania przez polski rząd potrzeb finan-
sowych innych krajów za pośrednictwem Międzyna-
rodowego Funduszu Walutowego. Wartość tej pomo-
cy miała wynieść 4,06 mld USD. Prezes NBP podał
w wątpliwość zakres udzielonej pomocy, biorąc pod
uwagę stan naszych finansów publicznych.
W związku z tym proszę o informację: W jakiej
wysokości wnoszone są wpłaty naszego kraju do
MFN na potrzeby pożyczkowe innych krajów oraz
jakie jest uzasadnienie takiego działania przy aktu-
alnym zadłużeniu naszego kraju?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 7 stycznia 2010 r.
67
Interpelacja
(nr 13821)
do ministra finansów
w sprawie działań rządu odnośnie
do przyjęcia przez Polskę waluty euro
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach i dy-
żurach poselskich szczególnie przedsiębiorcy podno-
szą problem konieczności przyjęcia przez nasz kraj
waluty euro. Obecnie zdaję sobie sprawę, że nie speł-
niamy warunków odnośnie do wejścia do strefy euro,
szczególnie w zakresie poziomu deficytu budżetowe-
go. Jednak rząd winien przedstawić zamiary w za-
kresie przewidywanego terminu przyjęcia przez nasz
kraj waluty euro.
W związku z tym proszę o informację: Jaka jest
perspektywa wejścia do strefy euro i jak przebiega
współpraca rządu i NBP w tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13822)
do ministra zdrowia
w sprawie pozbawienia lekarzy rodzinnych
możliwości wystawiania skierowań
na badania specjalistyczne
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją w sprawie pozbawienia leka-
rzy rodzinnych możliwości wystawiania skierowań
na badania specjalistyczne.
Służba zdrowia od lat znajduje się w permanent-
nym kryzysie. Pacjenci miesiącami czekają na wizy-
ty u lekarzy specjalistów oraz wykonanie badań dia-
gnozujących. Narodowy Fundusz Zdrowia nie raz
potwierdzał tę sytuację. Po minionym roku, w któ-
rym zarówno Ministerstwo Zdrowia jak i NFZ podej-
mowało decyzje niekorzystne dla pacjentów, w roku
2010 przyszedł czas na nowe zarządzenia „podnoszą-
ce” jakość usług zdrowotnych.
Według nowych wytycznych NFZ skierowania na
droższą diagnostykę mają wystawiać lekarze specja-
liści. Wszyscy pacjenci, którzy do tej pory udawali się
po skierowania do lekarza rodzinnego, teraz wydłu-
żą kolejki oczekujących do lekarza specjalisty i po-
nownie w niej staną po wykonaniu badań. Nowe za-
rządzenie NFZ dziwi tym bardziej, że uprawnienia
do wypisywania skierowań dla lekarzy rodzinnych
podyktowane było właśnie odciążeniem lekarzy spe-
cjalistów, skróceniem kolejek i oszczędnościami. Spo-
68
łeczeństwa nie stać na prywatne leczenie, a brak
szybkiej diagnozy może być niebezpieczny dla zdro-
wia i życia pacjentów. Skoro teraz na wizytę u leka-
rza specjalisty pacjent z podejrzeniem raka może
czekać nawet 6 miesięcy, to czy w nowych warunkach
doczeka tej wizyty?
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie przesłanki zdecydowały o pozbawieniu le-
karzy rodzinnych wcześniej przyznanej im możliwości
wystawiania skierowań na badania specjalistyczne?
2. Czy lekarze rodzinni obecnie nie mają wystar-
czających kompetencji, aby takie skierowania wysta-
wiać?
3. Jakiego rodzaju „oszczędności” przyniesie to
rozwiązanie dla służby zdrowia?
4. Czy ministerstwo zdaje sobie sprawę, że wpro-
wadzona zmiana godzi w dobro pacjenta i spowoduje
wzrost zagrożenia jego zdrowia i życia?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13823)
do ministra zdrowia
oraz
ministra sprawiedliwości
w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy
W dniu 2 grudnia 2008 r. skierowaliśmy na
ręce pana marszałka Sejmu interpelację poselską
do Pani Minister Ewy Kopacz w sprawie zlikwidowa-
nia sprzedaży tzw. dopalaczy.
W ostatnich dniach grudnia 2009 r. na łamach
prasy ukazały się artykuły o umorzeniu trwającego
1 rok dochodzenia dotyczącego handlu środkami
odurzającymi. Z niedowierzaniem przeczytaliśmy w
prasie uzasadnienie umorzenia dochodzenia, gdzie
sprawcy wykorzystali rozmaite kruczki prawne, a
Ministerstwa Zdrowia i Sprawiedliwości nadal nie
mogą rozwiązać problemu sprzedaży tzw. dopalaczy,
mimo ich ewidentnej szkodliwości dla zdrowia.
Pytamy więc: Czy Ministerstwo Zdrowia i Minister-
stwo Sprawiedliwości poprzez wspólne przygotowanie
ustawy zdelegalizuje wreszcie sprzedaż tzw. dopalaczy
jako środków odurzających lub pobudzających?
Podtrzymujemy wszystkie argumenty zawarte
we wspomnianej wyżej interpelacji dotyczącej szko-
dliwości tego typu środków znajdujących się nadal w
sprzedaży.
Pragniemy dodać, że dyskusja na temat, gdzie
winien znajdować się spis substancji niedozwolo-
nych (ustawa czy rozporządzenie), interesuje jedynie
prawników, a nie zabezpiecza młodego pokolenia Po-
laków przed używaniem tych substancji. Proponuje-
my określenie ich poprzez sformułowanie ogólne:
typu substancje odurzające, pobudzające system ner-
wowy, mogące spowodować negatywne skutki dla
zdrowia itp., bez wyszczególniania ich nazw. Wybra-
ne laboratoria mogłyby identyfikować je i kwalifiko-
wać jako szkodliwe. Wierzyć się nie chce, że adnotacja
na opakowaniu: Produkt przeznaczony do celów ko-
lekcjonerskich, został uznany przez organy ścigania
za wyłączający odpowiedzialność sprawców. Przeczy
temu cały dostępny materiał dowodowy, ogromna
liczba rodzajów produktów, zastosowanie i cel pro-
dukcji, przypadki przedawkowania, a przede wszyst-
kim zdrowy rozsądek, który pozwala ocenić, że tego
typu produkty to nie są przedmioty kolekcjonerskie
bez względu na to, co cwany producent i sprzedawca
napiszą na opakowaniu.
Chcielibyśmy mieć poczucie pewności, że Mi-
nisterstwa Zdrowia i Sprawiedliwości naprawdę
zajmą się sprawą dopalaczy i nie pozwolą na bezkar-
ność zachłannych producentów i sprzedawców, któ-
rzy w jawny sposób, manipulując przepisami, ewi-
dentnie szkodzą zdrowiu młodych Polaków.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dnia
9 maja 1996 r., (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199),
realizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie prosi-
my o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z wyrazami szacunku
Poseł Arkady Fiedler
oraz grupa posłów
Poznań, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13824)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
zmieniającego rozporządzenie w sprawie
szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Program rolnośrodowiskowy,
objętego PROW na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Podczas spotkań z
rolnikami i pracownikami ośrodków doradztwa rol-
niczego od dłuższego czasu zgłaszane są krytyczne
uwagi dotyczące przedmiotowego projektu rozpo-
rządzenia. Problem ten sygnalizowałem już w mo-
jej interpelacji z dnia 3 czerwca 2009 r.
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie minimalnych

norm nakłada obowiązek utrzymania 40% po-
wierzchni gruntów w okrywie roślinnej na terenach
o pochyleniu stoków powyżej 20%. Nałożenie takiego
obowiązku wzbudzało niepokój co do sposobu inter-
pretacji przy naliczaniu płatności w przyszłości.
Proponowane dodanie art. 14a w projekcie
przedmiotowego rozporządzenia potwierdza, że na-
sze obawy sygnalizowane już przy wejściu w życie
rozporządzenia z dnia 10 marca 2009 r., dotyczącego
minimalnych norm były słuszne.
Proponowane poprzez art. 14a ograniczenie płat-
ności do 60% powierzchni gruntów jest ze wszech
miar krzywdzące. Ograniczenie to dotyka bowiem
rolników gospodarujących na gruntach szczególnie
trudnych do obróbki. Zapisy rozporządzenia wprowa-
dzają wyjątkowe, niczym nieuzasadnione dyspropor-
cje. Gospodarowanie na gruntach o dużym nachyle-
niu, zamiast uzyskiwać dodatkowe wsparcie, staje się
zdecydowanie mniej opłacalne i konkurencyjne z
uwagi na to, że gospodarowanie na gruntach o na-
chyleniu stoków poniżej 20% uzyska płatność do
100% powierzchni gruntów.
Szanowny Panie Ministrze:
1. Czym kierowano się przy konstruowaniu zapi-
sów projektu rozporządzenia, aby poprzez art. 14a
ograniczyć płatność do 60% powierzchni gruntów na
obszarach o nachyleniu stoków powyżej 20%?
2. Kiedy zostaną zmienione propozycje wymogów
oraz zasad płatności za działania pakietu: Programu
rolnośrodowiskowego, w przygotowywanej noweliza-
cji, tak aby nie traciły na tym gospodarstwa o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania na terenach
o pochyleniu stoków powyżej 20%?
Z poważaniem
Poseł Zdzisław Czucha
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13825)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie potrzeby przygotowania
i wdrożenia polityki miejskiej państwa
Szanowny Panie Ministrze! W obliczu problemów,
które na przestrzeni ostatnich 20 lat występują w
miastach, a w przyszłości będą narastać, koniecznym
staje się przygotowanie polityki miejskiej poświęconej
m.in. zagadnieniom rewitalizacji i rozwoju miast.
Mając na uwadze, iż to właśnie miasta stanowią
prawdziwe ośrodki rozwoju cywilizacji decydujące o
tempie rozwoju kraju i poszczególnych regionów, tym
bardziej niepokojący jest fakt, że w większości miast
w ostatnich latach wystąpiły niekorzystne zjawiska
69
skutkujące dekompozycją przestrzeni miejskiej i za-
chwianiem integralności społeczności miejskich.
Poważnym problemem jest depopulacja miasta,
emigracja znacznej liczby mieszkańców do krajów
Europy Zachodniej. Ponadto poza granice miast prze-
noszą się także bardziej przedsiębiorczy i zarazem
zamożni mieszkańcy, co powoduje bezpośrednio utra-
tę przychodów do budżetów miast.
W efekcie narastającego regresu obserwuje się
stopniowe zamieranie, opustoszenie miast. Ponadto
znaczna dekompozycja przestrzeni miejskich powo-
duje obciążenia dróg miejskich i systemu transportu
zbiorowego, a także usług publicznych. Tego typu ne-
gatywnych zjawisk obserwuje się coraz więcej. Aby
nie dopuścić w przyszłości do całkowitego zaprzesta-
nia rozwoju miast, wymagana jest w tym zakresie
skuteczna i zdecydowana interwencja nie tylko rządu
RP, ale i całej administracji rządowej.
Miasta polskie nie tylko podlegają silnej presji wy-
wołanej narastającymi procesami globalizacji, ale też
– w większości – nie dysponują dostatecznymi środ-
kami do podejmowania zakrojonych na szerszą skalę
programów rewitalizacji swoich terenów. Problem
ten dotyka najbardziej miasta woj. śląskiego jako naj-
bardziej zurbanizowanego regionu Polski, przy jed-
nocześnie bardzo dużej gęstości zaludnienia i szcze-
gólnie mocno rozwiniętej sieci miejskiej. Jednocze-
śnie utrzymująca się przez dekady błędna polityka
mieszkaniowa państwa skutkuje dramatycznym po-
głębianiem się deficytu mieszkaniowego w miastach
i degradacją istniejących zasobów mieszkaniowych.
Dalsze osłabianie pozycji miast w dłuższym czasie
może być niebezpieczne dla poszczególnych regionów
oraz całego kraju. Przyszła polityka miejska winna
uwzględniać te imperatywy, jak również potrzeby
powiązań kooperatywnych typu miasto – gmina pod-
miejska. Niezbędne jest zwłaszcza przemyślane bu-
dowanie trwałych partnerstw oraz powiązań siecio-
wych między miastami.
Podstawowym warunkiem skutecznego wdraża-
nia polityki miejskiej powinna być likwidacja syste-
mowych błędów w regulacjach prawnych dotyczących
samorządu terytorialnego oraz zasadniczych barier
rozwojowych, zwłaszcza nadmiernego fiskalizmu
państwa.
Głównym celem polityki miejskiej państwa po-
winno być wzmocnienie strukturalne polskich miast
zmierzające do podniesienia ich konkurencyjności w
stosunku do innych miast Europy Środkowej.
Ponieważ dalsze osłabienie pozycji miast w dłuż-
szym okresie czasu może stać się niebezpiecznym
zjawiskiem nie tylko dla samych miast, ale i dla re-
gionów oraz całego kraju, kieruję do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Czy i kiedy resort rozpocznie prace nad przy-
gotowaniem i wdrożeniem miejskich programów ope-
racyjnych na najbliższe lata?
2. Jeśli takie programy powstaną, jakie będą ich
główne założenia?
70
3. Jakie będą ewentualne formy realizacji pol-
skich programów miejskich?
4. Czy będą to programy o charakterze ogólnopol-
skim, czy będą też wojewódzkie?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13826)
do ministra zdrowia
w sprawie poprawy warunków finansowania
lecznictwa zamkniętego
Szanowna Pani Minister! W celu jak najlepszej
realizacji zadania powiatu raciborskiego, jakim jest
m.in. zapewnienie jak najlepszego funkcjonowania
Szpitala Rejonowego im. dr. Józefa Rostka w Racibo-
rzu, powiat aktualnie dofinansowuje budowę i wypo-
sażenie lecznicy, udziela jej dotacji na zakup apara-
tury i sprzętu medycznego, udziela pożyczek i porę-
czeń zaciąganych przez zakład kredytów restruktu-
ryzacyjnych czy inwestycyjnych.
Pomimo wielu potrzeb w zakresie ww. zadań,
działalność zakładu opieki zdrowotnej w znacznej
mierze zależy od warunków, na jakich zawrze umowę
o świadczenia zdrowotne z Narodowym Funduszem
Zdrowia. Umowy te określają zarówno wymogi per-
sonalne, lokalowe i sprzętowe, jak i liczbę punktów
kontraktowych w poszczególnych specjalnościach. W
praktyce wymagania stawiane świadczeniodawcom
są permanentnie zawyżane, zaś wartość punktu kon-
traktowego nie zapewnia pokrycia kosztów wykony-
wanych procedur medycznych, a ich liczba w niektó-
rych specjalnościach jest zbyt niska, ograniczając w
praktyce znacznie dostępność do świadczeń zdrowot-
nych. O potrzebach w tym zakresie niech świadczą
tzw. nadwykonania i coraz dłuższe kolejki oczekują-
cych na zabiegi w całym kraju.
Ustalenie wartości punktu kontraktowego poni-
żej poziomu zapewniającego zwrot kosztów wykony-
wania procedur medycznych oraz niedoszacowanie
liczby punktów kontraktowych w niektórych specjal-
nościach są działaniami uniemożliwiającymi w
znacznym stopniu realizację przez raciborski szpital
w latach 2005–2006 programu restrukturyzacji za-
twierdzonego przez wojewodę śląskiego. Realizacja
tego programu pozwoliła zakładowi w latach 2007–
–2008 uzyskać dodatni wynik finansowy i pokryć
koszty strat z poprzednich lat działalności.
Ponieważ wprowadzenie przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia nowej zasady finansowania lecznictwa
zamkniętego i obniżenie wartości punktu kontrak-
towego może doprowadzić do zapaści finansowej, kie-
ruję do Pani Minister następujące pytania:
1. Dlaczego resort zdrowia nie chce podnieść war-
tości punktu kontraktowego do poziomu, który gwa-
rantuje pokrycie kosztów racjonalnie wykonywanych
procedur medycznych, tj. m.in. 57 zł?
2. Czy podniesiona zostanie liczba punktów kon-
traktowanych w poszczególnych specjalnościach przy
pozostawieniu punktowej wyceny procedur medycz-
nych na niezmienionym poziomie w celu poprawienia
dostępności pacjentów do świadczeń zdrowotnych?
3. Czy, kiedy i czy w pełnym zakresie zostaną za-
płacone świadczenia zdrowotne wykonane przez za-
kłady opieki zdrowotnej w 2009 r. ponad limit okre-
ślony w umowach z Narodowym Funduszem Zdrowia
(tzw. nadwykonania)?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13827)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia postoju
handlowego pociągu międzynarodowego,
który będzie kursował przez Polskę
z Sankt Petersburga do Nicei
W wakacje na polskich torach pojawi się między-
narodowy pociąg kursujący z Sankt Petersburga do
Nicei. Jak podaje portal internetowy: www.rynekko-
lejowy.pl, skład przekroczy granicę w Terespolu, by
następnie przez Siedlce, Warszawę, Centralną Magi-
stralę Kolejową, Katowice przekroczyć kolejną grani-
cę w Zebrzydowicach. Pociąg przejedzie przez Polskę
bez żadnego postoju handlowego, będzie miał nato-
miast tzw. postoje techniczne. Na terenie naszego kra-
ju skład ten ma obsługiwać spółka PKP InterCity.
Co ciekawe, postoje handlowe tego międzynaro-
dowego pociągu zaplanowano m.in. na Białorusi, w
Czechach i Austrii oraz we Włoszech. Tym bardziej
może dziwić fakt, że polski przewoźnik, czyli spółka
PKP InterCity, nie była zainteresowana wyznacze-
niem postojów handlowych w Warszawie i Katowi-
cach. Dzięki temu w wakacie podróżni z Polski mo-
gliby bezpośrednio dotrzeć pociągiem do Mediolanu
czy na Lazurowe Wybrzeże we Francji.
Forma międzynarodowej komunikacji kolejowej
w dzisiejszych czasach wydaje się coraz bardziej
atrakcyjna. Sprzyja temu m.in. trudna sytuacja w
przewozach lotniczych spowodowana wprowadze-
niem obostrzeń dotyczących wnikliwych kontroli pa-
sażerów na lotniskach, a także ograniczeń przewo-
żenia wielkości i rodzaju bagażu. Dlatego wydaje się,
że taki pociąg mógłby być nie tylko urozmaiceniem

rozkładu jazdy, ale i realną alternatywą dla pasaże-
rów podróżujących na dalekich dystansach.
W związku z powyższym proszę o udzielenie
szczegółowej odpowiedzi:
1. Dlaczego wakacyjny kurs międzynarodowego
pociągu (nr 16/17) z Sankt Petersburga do Nicei
przez Mediolan nie będzie miał postojów handlowych
w Polsce? Jakie działania podejmowała spółka PKP
InterCity, aby wprowadzić postoje handlowe na sta-
cjach w Warszawie Centralnej i w Katowicach?
2. Czy w rozkładzie jazdy pociągów 2009/2010
zdarzają się podobne sytuacje, że międzynarodowe
pociągi, które zaplanowano w europejskich rozkła-
dach jazdy, nie mają wyznaczonych żadnych postojów
handlowych w Polsce? Czym jest to spowodowane?
3. Czy PKP InterCity będzie podejmowało próby
nawiązania współpracy, tak aby w wakacje pociąg z
Sankt Petersburga do Nicei obsługiwał polskich pa-
sażerów? Jakie byłyby ewentualne koszty wprowa-
dzenia postojów handlowych na stacjach w Warsza-
wie i Katowicach?
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13828)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału przez NFZ środków
przeznaczonych na leczenie szpitalne,
a także możliwości zagwarantowania
nielimitowanych kontraktowo środków
dla 5% szpitali realizujących strategiczne
zadania w systemie ochrony zdrowia
Szanowna Pani Minister! Zwracają się do mnie
przedstawiciele szpitali specjalistycznych w spra-
wie nagannych z punktu widzenia interesów finan-
sów publicznych praktyk Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących „równego” i historycznego
podziału środków przeznaczonych na leczenie
szpitalne. Narodowy Fundusz Zdrowia planując po-
dział środków kieruje się prawie wyłącznie historycz-
ną wartością kontraktów bez uwzględnienia zmie-
niających się potrzeb zdrowotnych populacji, moder-
nizacji placówek ochrony zdrowia, zakupów sprzę-
tu i zmian w kadrze lekarskiej.
Jak podkreślają przedstawiciele tych szpitali,
Narodowy Fundusz Zdrowia dokonuje administra-
cyjnego przydziału środków finansowych nie
uwzględniając też możliwości wykonawczych pla-
cówki ochrony zdrowia. Obserwując trendy na
rynku ochrony zdrowia można zauważyć, że naj-
większe kłopoty finansowe mają największe i naj-
lepsze placówki. Do nich to bowiem trafiają najcięż-
sze przypadki, najwięcej pacjentów wybiera właśnie
71
te jednostki o najwyższej jakości udzielanych usług.
Powoduje to ustawiczne przekraczanie limitów na-
rzuconych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
W skali kraju dotyczy to ok. 3–5% z ogólnej liczby
szpitali (ok. 60 placówek: centrów onkologii, szpitali
wojewódzkich, centrów zdrowia). Wydaje się słuszne,
aby dla tych właśnie jednostek całkowicie znieść li-
mity świadczeń, gdyż to właśnie one tworzą bazę za-
bezpieczającą krajowy system ochrony zdrowia. Z
przedłożonego przez rząd raportu wynika, że ok. 2%
największych placówek ochrony zdrowia posiada po-
nad 50% ogólnokrajowego zadłużenia wymagalnego
szpitali.
Szacowany koszt takiego działania sięga 1–2 mld
zł, to ok. 3% budżetu NFZ. Wydaje się więc możliwe
zrealizowanie takiego działania nawet w bieżącym
roku budżetowym pod warunkiem właściwego po-
działu dodatkowych środków finansowych.
Brak limitów dotyczyłby szpitali wytypowanych
przez poszczególnych wojewodów i marszałków wo-
jewództw. Można tutaj ustalić dodatkowe kryteria,
np. dotyczące liczby takich jednostek (lub liczby łó-
żek) na 100 000 mieszkańców (np. jeden szpital
wielospecjalistyczny na 700 000 mieszkańców – 54
jednostki) i dodatkowo w skali kraju wyznaczyć kil-
ka jednostek o zasięgu ogólnokrajowym: Centrum
Onkologii, Centrum Zdrowia Dziecka, Centrum
Zdrowia Matki Polki itp.
Z przysłanych mi danych przez Wojewódzki Szpi-
tal Specjalistyczny nr 4 w Bytomiu wynika, że jest
to jeden z sześciu największych szpitali wielospecja-
listycznych na Śląsku zaliczanych do szpitali o zna-
czeniu strategicznym dla ochrony zdrowia w woje-
wództwie. Opiekuje się niemal 1/4 całej populacji
Śląska. Stanowi zaplecze dla kilkunastu szpitali,
które przekazują chorych w przypadkach niemożli-
wych do realizacji przez nich. Szpital udziela świad-
czeń m.in. na unikalnych w skali województwa od-
działach neurochirurgii i chirurgii naczyń, gdzie
poza klasycznymi operacjami wykonywane są zabie-
gi endowaskularne i operacje hybrydowe. Posiada
nowoczesny sprzęt diagnostyczny, którego stopień
wykorzystania wynikający z kontraktu z NFZ jest
znikomy. Struktura i wartość świadczeń udziela-
nych przez szpital wskazuje, że dla zachowania wy-
mogów finansowych NFZ i zmieszczenia się w przy-
znanych środkach szpital powinien wykonywać wy-
łącznie świadczenia w trybie nagłym – przewidywa-
na wartość udzielonych świadczeń w trybie nagłym
w roku 2009 (bez endoprotez i okulistyki) jest o 0,5
mln zł wyższa niż cały kontrakt na rok 2010. Szpital,
w przeciwieństwie do wielu mniejszych jednostek,
pełni ciągły, 24-godzinny ostry dyżur na wszyst-
kich oddziałach z pełnym zabezpieczeniem operacyj-
nym i anestezjologicznym.
Przyznane przez NFZ limity środków na działal-
ność szpitala pozostają na niezmienionym poziomie
pomimo ogromnych, zrealizowanych i planowanych,
nakładów na unowocześnienie placówki. Przy braku
woli ze strony NFZ podniesienia limitu środków szpi-
72
tal będzie mógł działać z wykorzystaniem niecałych
50% możliwości, zwiększając poziom zadłużenia
i marnując publiczne środki, gdyż nie można utrzy-
mywać w gotowości jednostki przewidzianej do za-
opatrzenia 30 tys. pacjentów szpitalnych rocznie i 60
tys. pacjentów ambulatoryjnych limitując środki fi-
nansowe do poziomu 12 tys. pacjentów szpitalnych i
20 tys. pacjentów ambulatoryjnych pomimo udoku-
mentowanych wykonaniem potrzeb zdrowotnych
społeczeństwa.
Placówki zdrowotne pytają o społeczno-ekono-
miczne skutki tworzenia kolejek oczekujących na
świadczenia zdrowotne. Posługując się prostym przy-
kładem, pacjent oczekujący 5 lat na endoprotezopla-
stykę stawu biodrowego pobiera rentę inwalidzką w
łącznej wysokości ok. 60 tys. zł, czyli 10-krotnie wię-
cej niż wartość zabiegu wszczepienia endoprotezy.
Pozorne oszczędności w tym zakresie mogą powodo-
wać i powodują bowiem niewspółmierne skutki spo-
łeczno-ekonomiczne (w opisanym przykładzie
oszczędność 6 tys. zł powoduje zmniejszenie PKB o
300 tys. i konieczność zwiększenia wydatków z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych o 60 tys. zł), które w
skali gospodarki całego kraju powodują obniżenie
tempa wzrostu PKB o co najmniej jeden punkt pro-
centowy (7 mln pacjentów rocznie, 20% z nich ocze-
kuje na operację powyżej 6 miesięcy, z czego co naj-
mniej 30 % stanowią osoby zawodowo czynne wyłą-
czone z pracy zawodowej przez chorobę – 400 tys.
osób x 6 miesięcy x 5 tys. zł PKB/miesiąc 12 mld zł,
czyli l% PKB).
Z przedstawionych problemów rodzą się następu-
jące pytania:
— Czy są prowadzone analizy ekonomiczne skut-
ków ograniczania środków na lecznictwo szpital-
ne na inne segmenty finansów publicznych, w szcze-
gólności na system emerytalno- rentowy i system
zasiłków chorobowych?
— Czy możliwe jest zagwarantowanie nielimitowa-
nych kontraktowo środków dla 5% szpitali realizu-
jących strategiczne zadania w systemie ochrony
zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Aleksander Sopliński
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13829)
do ministra finansów
w sprawie zamiaru likwidacji Izby Skarbowej
w Poznaniu Ośrodek Zamiejscowy w Kaliszu
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpłynęła informacja o zamiarze likwidacji
Izby Skarbowej w Poznaniu Ośrodek Zamiejscowy w
Kaliszu. Dotychczasowe struktury izby skarbowej
wraz z funkcjonującymi w ich strukturach ośrodka-
mi zamiejscowymi sprawdzają się i dają możliwość
obsługi podatników w sposób zadowalający. Likwi-
dacja ośrodka zamiejscowego w Kaliszu ograniczy
szansę podatników na czynne uczestnictwo w postę-
powaniach ze względu na zwiększenie odległości od
miejsca prowadzonej działalności gospodarczej do or-
ganu podatkowego II instancji (z pow. kępińskiego
do Poznania odległość wynosi ok. 170 km). Za pozo-
stawieniem ośrodka zamiejscowego w Kaliszu prze-
mawia duża liczba podejmowanych rozstrzygnięć w
odniesieniu do podmiotów z terenu działania.
W 2007 r. w orzecznictwie w całym woj. wielko-
polskim rozpatrzono łącznie 2477 spraw, z tego
ośrodki zamiejscowe w Kaliszu i Pile 867 (tj. 35%).
Udział załatwianych spraw przez ośrodki zamiejsco-
we nie zmienił się, pomimo przejęcia zadań przez
ośrodek w Poznaniu w zakresie orzecznictwa w spra-
wach dotyczących ulg uznaniowych. Należy zwrócić
uwagę, że wydajność pracowników zamiejscowych
jest wyższa niż w jednostce podstawowej.
Likwidacja ośrodka zamiejscowego w Kaliszu może
spowodować dojazd do pracy w Poznaniu (140 km) nie-
których pracowników i znacznie pogorszy warunki
lokalowe całej kadry pracowniczej w Poznaniu.
Z doświadczeń długich lat pracy w administracji
rządowej i samorządowej wiem, że reorganizacje nie
zawsze przynoszą oszczędności, ale często generują
koszty. Nie bez znaczenia dla południowej Wielko-
polski i aglomeracji kalisko-ostrowskiej jest znacz-
nie wyższe bezrobocie niż w Poznaniu, gdzie wynosi
ono 2,7%.
Panie Ministrze! Mając na uwadze przedstawione
argumenty, proszę o udzielenie odpowiedzi na nastę-
pujące pytanie: Czy Pana zdaniem likwidacja dobrze
zorganizowanego ośrodka zamiejscowego przyczyni
się do poprawy obsługi mieszkańców południowo-
-wschodniej Wielkopolski?
Poseł Józef Racki
Kalisz, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13830)
do ministra obrony narodowej
w sprawie udziału żołnierzy
w misjach wojskowych
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do mi-
nistra obrony narodowej w sprawie udziału żołnierzy
w misjach wojskowych.
Stan faktyczny: W wyniku odpowiednich porozu-
mień normatywnych Polska zobowiązana jest uczest-

niczyć w różnych misjach wojskowych w wielu regio-
nach świata. Z obiegowo znanych informacji wynika,
że żołnierze posiadają prawo do decydowania o wzię-
ciu udziału w takiej misji lub też o odmowie wzięcia
w niej udziału.
Pytanie. W związku z powyższym pragniemy za-
pytać o to:
1. Jaka jest liczba misji wojskowych, w których
udział biorą polscy żołnierze oraz ilu żołnierzy bierze
udział w poszczególnych misjach?
2. Jaka jest liczba kandydatów ubiegających się o
możliwość wyjechania na misję wojskową w stosun-
ku do zapotrzebowania?
3. Jak wygląda tryb wyłaniania żołnierzy, którzy
wybrani zostają do udziału w misji wojskowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13831)
do ministra zdrowia
w sprawie zobowiązań zadłużeniowych
szpitali powstałych w wyniku nadwykonań
za usługi medyczne
Stan faktyczny:
Ze względu na okres zamykania budżetów za
ubiegły rok często okazuje się, że szpitale powiatowe
odnotowują spore straty, które wygenerowane są czę-
sto nadwykonaniami w kontrakcie za usługi medycz-
ne, za które z kolei Narodowy Fundusz Zdrowia nie
chce zapłacić.
Jak podnoszą lekarze, nie jest możliwe, aby unik-
nąć nadwykonań za usługi medyczne, ponieważ mo-
głoby to doprowadzić do odmowy udzielenia pomocy
medycznej pacjentom.
Narodowy Fundusz Zdrowia twierdzi tymczasem,
że powstałe zadłużenie to efekt niewłaściwego zarzą-
dzania dyrekcji placówki.
Wydaje się, że jest to istotny problem z punktu
widzenia płynności finansowej ZZOZ, która z kolei
przekłada się na właściwą i terminową opiekę me-
dyczną nad pacjentami.
Pytanie:
W związku z powyższym pragniemy zapytać o to,
jaki podmiot jest właściwy do uregulowania należ-
ności względem szpitala za nadwykonania w kontr-
akcie oraz czy szpitale powinny wykonywać świad-
czenia jedynie w zgodzie z kontraktem i tym samym
nie dopuszczać nadwykonań.
73
Jak w takiej sytuacji uzasadnić problem odmowy
udzielenia pomocy medycznej w przypadku wykona-
nia kontraktu przed zakończeniem roku?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13832)
do ministra infrastruktury
w sprawie stosowania przepisów ustawy
Prawo telekomunikacyjne w stosunku
do przedsiębiorców zajmujących się
dostarczaniem usługi dostępu do sieci
Internet
Zwracam się do Pana Ministra z interpelacją do-
tyczącą stosowania w praktyce niektórych zapisów
ustawy Prawo telekomunikacyjne w stosunku do
przedsiębiorców zajmujących się dostarczaniem usłu-
gi dostępu do sieci Internet.
Przedsiębiorcy ci skarżą się bowiem na przypadki
odmowy dostępu do nieruchomości przez wspólnoty
lub spółdzielnie mieszkaniowe, które mają od nich
żądać opłat za korzystanie z nieruchomości w wygó-
rowanej wysokości, żądają całkowitej likwidacji sieci
lub odmawiają prawa korzystania z nieruchomości.
Zwróciwszy się do Urzędu Komunikacji Elektro-
nicznej z prośbą o interpretację przepisów w tym
zakresie, stowarzyszenie Teleprawo zrzeszające
tego typu przedsiębiorców otrzymało odpowiedź
prezentującą stanowisko, zgodnie z którym przepis
Prawa telekomunikacyjnego, na jaki się powołuje
stowarzyszenie w zakresie instalowania w nieru-
chomościach urządzeń telekomunikacyjnych, jest w
praktyce martwy.
Precyzując – chodzi tu o art. 140 Prawa teleko-
munikacyjnego, zwłaszcza zaś jego ust. 4, który we-
dług stanowiska UKE jest martwy w przypadkach,
gdy nie ma ustanowionego planu zagospodarowania
przestrzennego dla obszaru, na którym znajduje się
dana nieruchomość.
Wspomniany art. 140 Prawa telekomunikacyjne-
go przewiduje, że właściciel lub użytkownik wieczy-
sty nieruchomości jest obowiązany umożliwić opera-
torom m.in. instalowanie na nieruchomości urządzeń
telekomunikacyjnych, przeprowadzanie linii kablo-
wych, a także ich eksploatację i konserwację. Jednak
w praktyce zdarzają się w tym zakresie spory pomię-
dzy właścicielami (lub zarządcami) nieruchomości a
przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi. Gdy zainte-
resowani nie dojdą do porozumienia, formalnie, we-
dług tego przepisu można skorzystać z art. 124 usta-
74
wy o gospodarce nieruchomościami. Przewiduje on,
że decyzję zastępującą zgodę właściciela nieruchomo-
ści powinien wydać odpowiedni starosta.
Jednak, jak wynika ze stanowiska Urzędu Komu-
nikacji Elektronicznej, przepis ten można stosować
tylko wtedy, gdy dana nieruchomość objęta jest miej-
scowym planem zagospodarowania przestrzennego
albo wówczas, gdy inwestor uzyska decyzję lokaliza-
cyjną dla inwestycji celu publicznego.
Jeśli inwestycja nie wymaga pozwolenia na budowę
(a tak jest właśnie przy sieciach wewnątrz budynków),
takie rozwiązanie jest niedopuszczalne. Zdaniem
urzędu powodem takiego stanowiska jest brak w tre-
ści art. 140 ust. 4 Prawa telekomunikacyjnego jednego
słowa – mianowicie wskazania, że art. 124 ustawy o
gospodarce nieruchomościami stosuje się „odpowied-
nio”. To właśnie zdaniem urzędu dodanie do treści art.
140 ust. 4 Prawa telekomunikacyjnego słowa „odpo-
wiednio” mogłoby sprawić, że przepis ten można bę-
dzie stosować w przypadkach, gdy nie ma miejscowe-
go planu zagospodarowania przestrzennego.
Nie przesądzając, kto ma rację w przypadkach
sporów przedsiębiorców dostarczających dostęp do
Internetu z zarządcami nieruchomości, z całą pew-
nością negatywnie należy ocenić sytuację, gdy organ
państwowy po przeprowadzeniu analizy ocenia jakiś
przepis prawny zawarty w ustawie jako martwy z
powodu braku w jego treści jednego słowa. Może
to powodować powstawanie u obywateli odczucia, iż
prace legislacyjne nad ustawą nie były prowadzone z
należytą starannością.
W związku z tym pragniemy zapytać:
1. Czy do Ministerstwa Infrastruktury docierały
informacje o stosowaniu w praktyce przepisu art. 140
(zwłaszcza ust. 4) Prawa telekomunikacyjnego, w
szczególności o niemożności jego stosowania z powo-
du braku miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego dla danej nieruchomości?
2. Czy zdaniem resortu interpretacja art. 140 Pra-
wa telekomunikacyjnego dokonana przez Urząd Ko-
munikacji Elektronicznej jest prawidłowa?
3. Czy w opinii ministerstwa zachodzi koniecz-
ność znowelizowania tego przepisu w kierunku zasy-
gnalizowanym przez Urząd Komunikacji Elektro-
nicznej?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Witold Kochan
i Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13833)
do ministra infrastruktury
w sprawie zróżnicowania sytuacji właścicieli
lokali mieszkalnych
Zwracamy się do Pana Ministra z interpelacją do-
tyczącą zróżnicowania sytuacji osób właścicieli loka-
li w zależności od tego, czy ich lokal znajduje się w
budynku zarządzanym przez wspólnotę, czy przez
spółdzielnię mieszkaniową.
Jak wiadomo, w spółdzielniach mieszkaniowych
coraz więcej osób staje się właścicielami zajmowa-
nych przez siebie lokali i ich tytuł prawny do lokali
jest taki sam jak osób tworzących wspólnotę miesz-
kaniową.
W dniu 16 grudnia 2009 r. weszła w życie jedna
z dwóch dokonanych niedawno nowelizacji ustawy o
spółdzielniach mieszkaniowych, na mocy której
wprowadzono wymóg, iż o zmianie wysokości należ-
nych spółdzielni opłat jest obowiązana zawiadomić
osoby obowiązane do ich uiszczania co najmniej na
3 miesiące naprzód. W ten sposób dostosowano stan
prawny do orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
Opłaty w spółdzielniach mieszkaniowych są wnoszo-
ne na potrzeby pokrywania kosztów związanych z
eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploata-
cją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mie-
nie spółdzielni.
Występuje jednak istotna różnica w tym zakresie
pomiędzy właścicielami lokali w budynkach zarzą-
dzanych przez spółdzielnie a tymi zarządzanymi
przez wspólnoty mieszkaniowe.
W tym drugim bowiem przypadku nie ma wymo-
gu informowania właścicieli lokali o zmianie wyso-
kości opłat na pokrycie kosztów zarządu z 3-mie-
sięcznym wyprzedzeniem. Po ustaleniu ich wysoko-
ści właściciele mogą być obowiązani do ich uiszcza-
nia w zmienionej wysokości już od następnego mie-
siąca po dokonaniu tej zmiany. We wspólnocie nie
ma bowiem wymogu, by informować jej członków
(czyli właścicieli lokali) o zmianie ich wysokości z
takim samym wyprzedzeniem jak właścicieli lokali
w budynku zarządzanym przez spółdzielnię miesz-
kaniową.
Naszym zdaniem nie ma powodów, by tak bardzo
różnicować uprawnienia osób, którym przysługuje
taki sam tytuł prawny do lokali (w tym przypadku
prawo własności), w zależności, czy ich budynkiem
zarządza wspólnota, czy spółdzielnia.
Być może więc konieczna staje się nowelizacja
ustawy o własności lokali, tak by właściciele lokali
członkowie wspólnoty mieszkaniowej musieli być in-
formowani z takim samym wyprzedzeniem o zmianie
wysokości opłat, jak właściciele lokali członkowie
spółdzielni mieszkaniowej.

W związku z tym pragniemy zapytać: Czy zda-
niem Ministerstwa Infrastruktury zachodzi potrzeba
zmiany prawa w tym zakresie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Witold Kochan
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13834)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie stacji baz telefonii komórkowej
Szanowny Panie Premierze! Uprzejmie informuję,
że w ramach dyżuru poselskiego zgłosiła się do mnie
grupa protestacyjna z panem A. Ł., przewodniczą-
cym Komitetu Ochrony Praw Ludności na czele, wy-
stępująca w imieniu mieszkańców Adamowa, We-
reszcz Dużych, Marysia, Wereszcz Małych oraz Za-
wadówki (woj. lubelskie, pow. chełmski, gm. Rejo-
wiec) z prośbą o wsparcie ich działań na rzecz zmia-
ny lokalizacji budowy bazy telefonii komórkowej
Centertel sp. z o.o. oraz ustalenie warunków formal-
noprawnych, jakie musi spełniać ww. baza.
Z przekazanych informacji wynika, iż planowana
lokalizacja bazy (miejscowość Wereszcze, gm. Rejo-
wiec, działka nr 81 położona w Adamowie) znajduje
się na terenie znaczonym symbolem MR, zgodnie z
miejscowym planem zagospodarowania przestrzen-
nego z głównym przeznaczeniem za budownictwo
zagrodowe.
Sprzeciw mieszkańców potęguje fakt, iż w tej sa-
mej miejscowości jest już jeden maszt telefonii komór-
kowej, a w promieniu 7–8 km wokół Adamowa jest
ich siedem i jedna baza w Kamionce przy trasie
Chełm – Lublin. Lokalna społeczność stoi na stano-
wisku, że tego typu urządzenia nie pozostają bez
wpływu na zdrowie ludzi i stan środowiska natural-
nego, a planowana odległość od budynku – 60 m, a
od zwartej zabudowy – 150 m, to stanowczo za mało.
Powołując się na art. 39 konstytucji, nie wyrażają
zgody na poddawanie ich eksperymentom naukowym
i medycznym, domagając się przy tym zapewnienia
ochrony zdrowia art. 68 Konstytucji RP.
Protest poparł również starosta chełmski, wydając
odmowną decyzję w sprawie pozwolenia na budowę
stacji bazy, którą wojewoda lubelski utrzymał w mocy.
19 listopada br. Sąd Administracyjny w Lublinie ogło-
sił jednak korzystny wyrok dla firmy Centertel, przy
czym jednocześnie odmówił komitetowi protestacyj-
nemu wydania wyroku wraz z uzasadnieniem.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Premiera o odpowiedź na następujące pytania:
75
1. Czy przy planowaniu budowy kolejnej bazy w
tak bliskim sąsiedztwie okolicznych domów i stoją-
cych już innych przekaźników nie powinno się
uwzględniać jako strony okolicznych mieszkańców?
2. Jaki akt prawny szczegółowo określa procedu-
ry i warunki techniczne, które musi spełnić inwestor
przy budowie bazy?
3. Jaki jest dopuszczalny poziom wartości pola
magnetycznego emitowanego przez stacje bazy tele-
fonii komórkowej?
4. Jaka instytucja sprawuje nadzór i kontrolę nad
prawidłowym funkcjonowaniem przekaźników?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 29 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13835)
do ministra zdrowia
w sprawie analogów insulin
długo działających
Szanowna Pani Minister! W rankingu międzyna-
rodowej organizacji Euro Consumer Diadetes Index
ze Szwecji oceniającej opiekę i leczenie chorych na
cukrzycę w 30 krajach europejskich Polska została
sklasyfikowana na jednym z ostatnich miejsc. Zarzu-
cono nam brak refundacji nowoczesnych środków
leczenia cukrzycy, brak usankcjonowanego prawnie
systemu edukacji chorych na cukrzycę oraz bardzo
słabo rozwiniętą sieć poradni zajmujących się lecze-
niem stopy cukrzycowej.
Pacjenci od wielu lat czekają na refundację analo-
gów insulin długo działających. Z okazji Światowego
Dnia Chorego Pani Minister oraz podsekretarz stanu
pan Marek Twardowski złożyli obietnicę wpisania na
listę leków refundowanych analogów insulin. Miały
znaleźć się na listach w czerwcu lub lipcu 2009 r. Nie-
stety, okazało się, że obietnica nie została spełniona.
Dramat milionów diabetyków potęguje fakt, iż
Polska jako jedyny kraj Unii Europejskiej nie refundu-
je żadnego z długo działających analogów insuliny.
Wobec powyższego zwracam się do Pani Minister
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Z jakiego powodu resort zdrowia odstąpił od
obietnicy i tym samym nie wpisał analogów insulin
długo działających na listę leków refundowanych?
2. Czy i kiedy ministerstwo zakwalifikuje ww. me-
dykamenty na listę leków refundowanych?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 31 grudnia 2009 r.
76
Interpelacja
(nr 13836)
do ministra infrastruktury
w sprawie zwolnienia z opłat przejazdów
po autostradowych obwodnicach miast
Szanowny Panie Ministrze! Kwestia zwolnienia z
opłat przejazdów po autostradowych obwodnicach
miast była przedmiotem posiedzenia Komisji Infra-
struktury w dniu 10 lutego 2009 r. Rozpatrzono na
niej odpowiedź na dezyderat nr 6 w sprawie bezpłat-
nych przejazdów w ruchu lokalnym autostradą płat-
ną będącą autostradową obwodnicą miasta. Zgodnie
z ustaleniami komisji resort infrastruktury do końca
października 2009 r. miał przedłożyć wyniki eksper-
tyz prowadzonych w tej dziedzinie przez Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad oraz określić
swoje stanowisko wobec tej sprawy.
W związku z powyższym proszę o informacje:
1. Jaki jest wynik prac resortu infrastruktury w
sprawie bezpłatnych przejazdów w ruchu lokalnym
autostradami płatnymi będącymi autostradowymi
obwodnicami miast?
2. Jakie ekspertyzy opracowano w tej sprawie?
3. W jaki sposób te rozstrzygnięcia będą skutkowa-
ły dla autostradowej obwodnicy Częstochowy, o której
bezpłatność wielokrotnie wnioskowało wiele podmio-
tów, w tym również ja występowałem osobiście?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Matyjaszczyk
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13837)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie funkcjonowania kolegiów
nauczycielskich w naszym kraju i następstw
dla oświaty wynikających z planów
ich likwidacji
Kolegium nauczycielskie, obecnie trzyletnie, kon-
tynuuje częściowo tradycję liceum pedagogicznego i
pomaturalnego dwuletniego studium nauczycielskie-
go. Obecnie w Polsce istnieje 107 kolegiów nauczy-
cielskich. Większość z nich, bo około 80, to kolegia
językowe przygotowujące nauczycieli języków obcych.
Szkoły te są bardzo pożyteczne i rzeczywiście więk-
szość, bo prawie dwie trzecie, ich absolwentów pra-
cuje jako nauczyciele.
W roku 1990 do kolegiów nauczycielskich dołączy-
ły nauczycielskie kolegia języków obcych, utworzone
w celu wykształcenia dobrze przygotowanej zawodowo
kadry nauczycieli zachodnich języków obcych, których
po transformacji ustrojowej drastycznie brakowało.
Miały być one także miejscem, gdzie rzesza rusy-
cystów mogła uzyskać nowe kwalifikacje, uprawnia-
jące do nauczania języka angielskiego, niemieckiego,
a także francuskiego.
Kolegia nauczycielskie od początku swojego ist-
nienia nie były należycie umocowane w systemie
szkolnictwa wyższego, lecz zawieszone w próżni po-
między szkołą średnią a wyższą.
Jednostki te w znakomitej większości nie należą
do systemu szkolnictwa wyższego: podlegają mini-
sterstwu edukacji, nie ministerstwu szkolnictwa
wyższego (z wyjątkiem nielicznych kolegiów powsta-
łych przy uniwersytetach).
Organem prowadzącym kolegia nauczycielskie są
władze wojewódzkie, a wykładowcy, mimo nieporów-
nywalnej jakości pracy, traktowani są jak nauczycie-
le szkół podstawowych i średnich – obowiązuje ich
taki sam awans zawodowy od nauczyciela stażysty,
przez kontraktowego, mianowanego do dyplomowa-
nego i te same stawki płac.
Słuchacze kolegiów nie mają praw studenta, przez
co pozbawieni są wielu przywilejów ułatwiających
życie ich rówieśnikom z uniwersytetów.
Kolegia nauczycielskie (szczególnie kolegia języ-
ków obcych) w swoim założeniu miały być bytem
przejściowym i służyć rozwiązaniom doraźnym. Jak
w wielu przypadkach, także i w tym działania tym-
czasowe okazały się być trwałe.
Kolegia wpisały się na stałe w ofertę szkolnictwa
wyższego w Polsce i wypełniły istniejącą lukę w
kształceniu zawodowym nauczycieli. Przez 19 lat
swojego istnienia osiągnęły one duży dorobek dydak-
tyczny i naukowy.
Po pierwsze: dopracowały się oryginalnej koncep-
cji kształcenia, z gruntu odmiennej od teoretyczno-
-filologicznego modelu kształcenia uniwersyteckiego,
doskonale odpowiadającej wymogom rynku pracy i
zapewniającej absolwentom wszechstronne, adekwat-
ne przygotowanie do zadań, jakie czekają na nich
w codziennej pracy w szkołach.
Po drugie: dopracowały się własnej kadry dydak-
tyczno-naukowej: nauczycieli dyplomowanych o naj-
wyższych kwalifikacjach dydaktycznych, praktycz-
nym i rzeczywistym doświadczeniu w pracy w szko-
łach podstawowych i średnich oraz wysokim pozio-
mie wiedzy teoretycznej, co poświadczone jest w
wielu przypadkach stopniem doktorskim.
Po trzecie: powstała już literatura naukowa na
temat koncepcji dydaktycznej kolegiów i skuteczności
tej ścieżki edukacji.
Niestety z punktu widzenia prawa europejskiego
nie są uczelniami, a ich absolwenci nie mają wyższe-
go wykształcenia.
Niektóre kolegia, działające jeszcze przy szkołach
wyższych, miały, dzięki współpracy z nimi, możli-
wość posyłania swoich absolwentów na egzaminy li-
cencjackie do tych uczelni. Nie wszędzie jednak była
taka możliwość a obecnie obowiązujące prawo nie

daje możliwości łączenia egzaminów dyplomowych z
licencjackimi.
„Wielu absolwentom to przeszkadza i próbują oni
na własną rękę zdobywać dyplomy licencjackie. Pro-
cedura ich zdobywania budzi wątpliwości” – mówił
pan Zbigniew Marciniak, wiceminister edukacji na-
rodowej, w maju br. na posiedzeniu sejmowej Komisji
Edukacji, Nauki i Młodzieży. Według niego lepiej by
było, gdyby kolegia nauczycielskie zyskały prawo do
wydawania dyplomów licencjackich i zostały włączo-
ne do systemu szkolnictwa wyższego.
Wtedy o jakość procesu kształcenia w tych szko-
łach mogłoby dbać ministerstwo nauki i Państwowa
Komisja Akredytacyjna. „Potrzebujemy nauczycieli
z wyższym wykształceniem” – tłumaczył posłom Zbi-
gniew Marciniak.
Jakość wykształcenia uzyskiwanego przez absol-
wentów kolegiów jest zasadniczo odmienna od tej, w
którą wyposażony jest absolwent uniwersyteckiej filo-
logii polskiej lub obcej ze specjalnością nauczycielską.
Nauka teoretyczna uzupełniona jest o rozbudowa-
ny program dwuletnich praktyk pedagogicznych. W
programie kształcenia zawodowego przewidziane jest
o wiele więcej godzin na kształcenie kompetencji dy-
daktycznej będącej podstawą zawodu nauczyciela.
Kursy dydaktyki i metodyki przedmiotowej, pe-
dagogiki, psychologii, a także prawa edukacyjnego i
emisji głosu stanowią trzon kształcenia w kolegium.
Zajęcia prowadzone są przez wykładowców, którzy
naprawdę uczyli i nadal uczą w szkołach i znają
wszystko, o czym mówią, z własnej praktyki.
Prowadzenie lekcji jest umiejętnością, której nie
sposób nauczyć się z suchego wykładu prowadzonego
przez osoby, które nigdy nie pracowały w szkole, a ta-
kimi są wysoko, lecz jednostronnie, bo tylko teoretycz-
nie, wyspecjalizowani wykładowcy uniwersyteccy.
Absolwenci zawodowych studiów nauczycielskich
mają mniejszą wiedzę od ich rówieśników z uniwer-
sytetów, jeśli chodzi o kształcenie filologiczne. Liczba
godzin np. z zakresu językoznawstwa jest mniejsza
w kolegiach językowych niż na uniwersyteckich filo-
logiach, natomiast niektórych przedmiotów, jak hi-
storia języka, filozofia czy socjologia brak jest w ogó-
le. Spowodowane jest to odmiennym celem kształce-
nia zawodowego na poziomie licencjatu, jakim jest
wyposażenie absolwentów w wiedzę praktyczną, po-
trzebną do wykonywania zawodu, i taką dawkę wie-
dzy teoretycznej, która będzie stanowiła jej zaplecze
oraz bazę do podjęcia uzupełniających studiów ma-
gisterskich na kierunkach uniwersyteckich.
Założeniem kształcenia zawodowego na poziomie
licencjatu jest bowiem, co często jest pomijane, że
licencjaci uzupełnią swoją wiedzę do poziomu magi-
stra – właśnie na uniwersytetach.
Absolwenci kolegium w większości natychmiast
podejmują uzupełniające studia magisterskie, żeby
mieć tytuł magistra uprawniający do przejścia do
wyższej kategorii w tabeli płac.
Zakres wiedzy jednak przekazywanej im na stu-
diach drugiego stopnia niewiele przekracza to, co jest
77
im już znane. Cykl kształcenia na studiach policen-
cjackich powtarza zazwyczaj wiedzę wyniesioną z
kolegium.
Według przyjętej strategii rozwoju szkolnictwa
wyższego do roku 2014 kolegia mają ostatecznie znik-
nąć z mapy edukacyjnej Polski, mimo że są ważną i
potrzebną alternatywą dla studiów teoretycznych.
Jednym z najważniejszych argumentów na likwidację
kolegiów jest konieczność przyjęcia systemu boloń-
skiego, w którym obowiązują 3 lata studiów pierwsze-
go stopnia zakończonych licencjatem plus dwuletnie
studia prowadzące do uzyskania tytułu magistra.
Kolegia realizują wprawdzie ten model, ale obec-
ny tryb uzyskania licencjatu jest obarczony błędem
natury prawnej. Kolegia nie mają prawa do przepro-
wadzania egzaminów licencjackich i wydawania ty-
tułu licencjata. Procedurę tę realizują uczelnie spra-
wujące nad kolegiami tzw. opiekę naukową. Te zaś z
kolei nie mają w zasadzie prawa do przyznawania
licencjatu osobom spoza uczelni, jakimi formalnie są
absolwenci kolegiów.
W komunikacie wydanym przez trzy panie mini-
ster: edukacji, pracy i polityki społecznej oraz nauki
i szkolnictwa wyższego wiosną br. zakazano tworze-
nia nowych kolegiów, ustalono rok 2011 jako termin
ostatniego naboru i rok 2014 jako datę likwidacji ko-
legiów.
Ich likwidacja jednak tak naprawdę już się zaczęła.
Pierwszy krok wykonały niektóre uniwersytety, za-
mykając kolegia nauczycielskie funkcjonujące w ich
własnych strukturach jako samodzielne jednostki.
Mając na względzie niezaprzeczalny dorobek ko-
legiów nauczycielskich dla polskiej oświaty i poziomu
kształcenia kadry nauczycielskiej, zwracam się do
Pana Premiera o udzielenie mi odpowiedzi na nastę-
pujące pytania oraz ustosunkowanie się do następu-
jących zagadnień:
1. W związku z licznymi protestami w sprawie
likwidacji wrosłych w klimat polskiej oświaty kole-
giów nauczycielskić i ich znaczeniem dla kształcenia
kadry nauczycielskiej należałoby dokonać zmian le-
gislacyjnych jako inicjatywy rządowej polegającej na
dostosowaniu funkcjonowania kolegiów do aktual-
nych potrzeb i odczuć społecznych w tym zakresie.
Czy rząd nie planuje jako uzasadnionego ustawo-
wego uznania samodzielności kolegiów nauczyciel-
skich, przyznania im prawa wydawania tytułu licen-
cjatu i uznania ich jako działających w polskich syste-
mie oświatowym oraz podporządkowania ich w kwe-
stii działalności programowej Ministerstwu Nauki
i Szkolnictwa Wyższego? Byłoby to zgodne z odczucia-
mi wielotysięcznej kadry kolegiów chcącej związać się
zawodowo z oświatą części polskiej młodzieży, dla któ-
rej bardzo często praca pedagogiczna w placówkach
oświatowych jest marzeniem i powołaniem, a często
jedynie nauka w kolegium daje możliwość spełnienia
w dostępie do zawodu nauczyciela.
2. Zgodnie z rozwiązaniami ustawowymi wszyst-
kie funkcjonujące kolegia powinny zostać przejęte
przez szkoły wyższe do roku 2014. W przeciwnym
78
razie przestaną istnieć. Wniosek do ministra nauki i
szkolnictwa wyższego o przejęcie kolegiów będą mu-
siały składać ich organy prowadzące, czyli urzędy
marszałkowskie. Samorządy będą mogły skonsulto-
wać warunki przejęcia z kolegiami, ale nie będą do
tego zobowiązane.
Czy rząd planuje, o co postuluję, ażeby dotychczas
funkcjonujące kolegia mogły wyrażać swoją opinię co
do przejęcia przez szkoły wyższe w sposób obligato-
ryjny, ażeby w procesie likwidacji nie pozbawiać praw
głosu samych zainteresowanych?
3. Dorobek wielu kolegiów nauczycielskich może
być zaprzepaszczony podczas procedur likwidacyj-
nych zgodnie z obwiązującym obecnie prawem. Ko-
legia jako placówki kształcenia nauczycielskiego
gwarantują słuchaczom więcej zajęć z metodyki na-
uczania niż uniwersytety na studiach filologicznych.
A zapotrzebowanie na nauczycieli języków obcych
wciąż jest duże, gdyż od tego roku szkolnego jest to
obowiązkowy przedmiot od pierwszej klasy szkoły
podstawowej, a w Polsce brakuje 7–8 tys. nauczycie-
li języka angielskiego, nie wspominając o nauczycie-
lach innych języków obcych.
Czy nie wydaje się celowe, aby rząd zaproponował
rozwiązania legislacyjne polegające na obligatoryj-
nym obowiązku przekształcenia dotychczas funkcjo-
nujących kolegiów nauczycielskich w wyższe szkoły
zawodowe po spełnieniu prawnych warunków w wy-
dłużonym odpowiednio czasie i uzyskaniu pozytyw-
nej opinii Państwowej Komisji Akredytacyjnej?
4. Szkoły wyższe mogą być zainteresowane przej-
mowaniem kolegiów, bo od kilku lat z powodu niżu
demograficznego zmniejsza się liczba kandydatów na
studia. Dodatkowo obowiązujące prawodawstwo
przewiduje, że przez pierwsze trzy lata od przejęcia
tych placówek uczelnie nie będą musiały spełniać
ogólnie obowiązującego minimum kadrowego do pro-
wadzenia ich kierunków studiów oraz kształcenia
poza siedzibą uczelni. Nie będą musiały też zagwa-
rantować, że nie zlikwidują kształcenia na kierun-
kach prowadzonych dotychczas przez kolegia np. po
trzech latach od włączenia tych placówek..
Czy możliwym jest wprowadzenie zmian ustawo-
wych obligujących uczelnie wyższe, ażeby kierunki
kształcenia, które zostały przejęte wraz z kolegiami,
nie były likwidowane a uzyskały pomoc finansową z
budżetu państwa na ich prowadzenie? W tym przy-
padku należałoby jako warunek ustanowić odpo-
wiedni poziom naboru młodzieży do kształcenia w
stosunku do czasu sprzed przejęcia oraz uzyskanie
pozytywnej opinii ministerstwa edukacji jako gwa-
ranta niezbędnej ilości nauczycieli w prowadzeniu
procesu dydaktycznego w szkołach.
5. Słuchaczami kolegiów są osoby wiążące poważ-
nie swoją przyszłość z zawodem nauczyciela, wolące
studia zawodowe umożliwiające szybsze podjęcie pra-
cy w bliskim, mniejszym ośrodku, gdzie niższe są
koszty utrzymania. Młodzi ludzie dostają dyplomy
ukończenia kolegiów upoważniające ich do wykony-
wania zawodu nauczyciela. Jednakże nie dają one
wymaganego prawem statusu legitymowania się
wyższym wykształceniem.
— Postuluję, aby do czasu ustawowego przejmo-
wania kolegiów przez wyższe uczelnie, czyli do roku
2014, i likwidacji kolegiów wprowadzić prawne roz-
wiązania, aby wraz z egzaminem dyplomowym ich
absolwenci mieli zagwarantowaną możliwość zdania
egzaminu licencjackiego dającego wyższe wykształ-
cenie zawodowe.
— Czy nie wydaje się celowe i konieczne wprowa-
dzenie prawnymi decyzjami legislacyjnymi możliwo-
ści finansowego wsparcia absolwentów kolegiów na-
uczycielskich (dopłata z budżetu państwa do czesne-
go uniwersyteckiego), którzy pragnęliby uzyskać
wyższy poziom swego wykształcenia na poziomie uni-
wersyteckim w kierunku uzyskania tytułu magistra
w specjalności zgodnej z uzyskanym wykształceniem
w kolegium?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Kania
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13838)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie obecności polskiego kontyngentu
wojskowego w Afganistanie, jego znaczenia
dla naszego kraju oraz sytuacji związanej
z bezpieczeństwem przebywających tam
polskich żołnierzy
Szanowny Panie Premierze! Składam interpelację
do Pana Premiera w sprawie obecności polskiego kon-
tyngentu wojskowego w Afganistanie, jego znaczenia
dla naszego kraju oraz sytuacji związanej z bezpie-
czeństwem polskich żołnierzy w Afganistanie.
Od zakończenia II wojny światowej Polska należy
do czołówki państw aktywnie uczestniczących w po-
kojowych misjach wojskowych Organizacji Narodów
Zjednoczonych. Nasz kraj niezmiennie uznaje prio-
rytetową odpowiedzialność Rady Bezpieczeństwa
ONZ za utrzymanie stabilności i bezpieczeństwa mię-
dzynarodowego, jak również włącza się w operacje
przywracania i utrzymywania pokoju pod egidą na-
rodów zjednoczonych (np. w Syrii czy Libanie).
Jednocześnie Polska uważa za niezbędne angażo-
wanie się w działania stabilizacyjne, policyjne i hu-
manitarne pod egidą Sojuszu Północnoatlantyckiego
(np. w Iraku, Afganistanie, Pakistanie) oraz Unii
Europejskiej (np. w Bośni i Hercegowinie, Czadzie).
Polska bierze również udział w dowodzonych
przez Stany Zjednoczone Ameryki Północnej opera-
cjach koalicji chętnych w Iraku (iracka wolność) i
Afganistanie (trwała wolność), mających na celu bu-

dowę bardziej bezpiecznego świata, w którym respek-
towane są prawa człowieka i przywracany porządek
demokratyczny.
Obecnie w Afganistanie stacjonuje ok. 65 tys. żoł-
nierzy z USA i 39 tys. z innych krajów NATO. Polscy
żołnierze w Afganistanie są obecni od 2002 r. Siedem
lat temu służyło tam tylko 120 osób. Byli to głównie
saperzy i inżynierowie. Do ich zadań należało rozmi-
nowywanie terenu, budowa dróg i mostów oraz stwo-
rzenie zaplecza logistycznego niezbędnego do działa-
nia międzynarodowych sił wojskowych.
W ramach podlegających NATO Międzynarodo-
wych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa w Afganistanie
(ISAF) służbę pełni ok. 2 tys. polskich żołnierzy w
prowincji Ghazni, a 200 kolejnych pozostaje w pozo-
stałych rejonach tego kraju. Od 2007 r. wojsko nasze-
go kraju, siły przejęły odpowiedzialność za prowincję
Ghazni. Do zadań naszego wojska należy przede
wszystkim zapewnianie bezpieczeństwa, kontrolowa-
nie sytuacji na głównej trasie komunikacyjnej Afga-
nistanu (Kabul – Kandahar) oraz szkolenie afgań-
skich żołnierzy i policjantów.
Polska opinia publiczna nie przywykła do tego, że
nasi wojskowi walczą gdzieś w odległym kraju. Być
może szesnastu poległych Polaków to właśnie nasza
granica wytrzymałości, po której uznamy, że z tej
wojny należy się wycofać. Stałoby się to jednak z wiel-
ką krzywdą dla interesów naszego kraju. W wojnie
Iraku zginęło 28 Polaków – 22 polskich żołnierzy i 6
cywilów. Wojna w Afganistanie jest bez wątpienia: po
pierwsze, wojną sprawiedliwą, a po drugie, wojną
niezbędną. Sprawiedliwą, bo po atakach z 11 wrze-
śnia, po masowych mordach w Bośni czy Ruandzie,
po tysiącach niewinnych ofiar w Somalii wiemy już,
że świat nie może tolerować upadłych państw. Takie
kraje, bez funkcjonującego rządu, bez politycznych i
ekonomicznych związków ze światem, zamieniają się
bardzo często w ogniska brutalnych wojen domowych,
a w najgorszym – wpadają w ręce terrorystów.
Afganistan został już raz zostawiony sam w sobie,
po wyjściu Armii Radzieckiej w latach 80. Dziesięć lat
później, po serii wojen domowych, rządzili nim fana-
tyczni talibowie, a Al-Kaidzie posłużył jako baza do
przygotowywania zamachów na całym świecie, w tym
tych z 11 września 2001 r. Pozostawienie dziś Afgani-
stanu talibom ponownie stać się może zagrożeniem
dla świata. Za kilka lat terroryści znowu zaczną trak-
tować ten kraj jako bezpieczną kryjówkę i prędzej czy
później Zachód będzie musiał do niego wrócić, rozpo-
czynając antyterrorystyczną walkę od początku.
Ważniejszy zapewne od losu samego Afganistanu
może być rozwój wydarzeń w sąsiednim Pakistanie.
Wszyscy eksperci zgadzają się dziś, że bezpieczna
kryjówka w Afganistanie posłuży islamskim funda-
mentalistom do rozpętania krwawej wojny domowej
w Pakistanie, który jest dziś mocarstwem atomowym
i zdobycie ładunku nuklearnego przez islamistów ob-
chodzić społeczność międzynarodową powinno.
Wojna w Afganistanie to wreszcie sprawdzian
tego, czy NATO, pod którego flagą walczą w Afgani-
79
stanie wojska Zachodu, ma rację bytu w XXI w. Wyj-
ście z Afganistanu to będzie wielkie fiasko Sojuszu
Północnoatlantyckiego, który pozostawiając Afgani-
stan islamskim fanatykom, nie dopełni swej podsta-
wowej misji – nie tylko nie zwiększy, ale wręcz
zmniejszy bezpieczeństwo swych członków. Nieunik-
nioną konsekwencją klęski wojny w Afganistanie bę-
dzie pełzający rozkład Sojuszu, który jako jedyna
organizacja sprawdziła się w historii jako realny so-
jusz obronny państw Europy, a Polska nie może ry-
zykować swego bezpieczeństwa kosztem pobytu pol-
skiego kontyngentu wojskowego w Afganistanie.
W przemówieniu wygłoszonym w Akademii Woj-
skowej West Point 2 grudnia 2009 r. prezydent Sta-
nów Zjednoczonych Ameryki Północnej Barack Oba-
ma zapowiedział wysłanie dodatkowych przeszło 30
tys. żołnierzy do Afganistanu, aby pokonać talibów
i Al Kaidę. Barack Obama oznajmił również, że za 18
miesięcy zamierza rozpocząć wycofywanie sił ame-
rykańskich z Afganistanu. Liczy bowiem, że do tego
czasu uda się wyszkolić dostatecznie silną armię i po-
licję afgańską, aby przejęły one na siebie zadania
obrony kraju. Wyraził też nadzieję na zwiększenie
swoich kontyngentów przez kraje sojusznicze uczest-
niczące wspólnie z USA w operacji NATO w Afgani-
stanie. W swoim wystąpieniu Barack Obama powie-
dział, że celem operacji USA i NATO jest rozbicie
i pokonanie Al Kaidy w Afganistanie i Pakistanie
oraz uniemożliwienie, by zagroziła w przyszłości
Ameryce i sojusznikom.
Wzmocnienie sił USA ma według prezydenta Oba-
my umożliwić przejęcie inicjatywy z rąk sprzymie-
rzonych z Al Kaidą talibów i szkolenie na zajętych
terenach afgańskich sił bezpieczeństwa oraz umac-
nianie władzy rządu afgańskiego. Stany Zjednoczone
zamierzają ponadto zwiększyć wszechstronną pomoc
dla Pakistanu, gdzie przy granicy z Afganistanem
ukrywają się przywódcy Al Kaidy. Pomoc ma umoż-
liwić armii pakistańskiej skuteczniejszą walkę z miej-
scowymi islamistami.
Dodatkowe 30 tys. żołnierzy (a licząc z oddziałami
wsparcia, nawet ok. 34 tys.) będzie wysyłanych do
Afganistanu etapami w pierwszej połowie przyszłego
roku. Siły amerykańskie w tym kraju wzrosną w ten
sposób do ponad 100 tys. ludzi. Pozostałe kraje NATO
w Afganistanie mają w sumie niecałe 40 tys. żołnierzy.
W swym przemówieniu Barack Obama przedsta-
wił wojnę afgańską jako misję podejmowaną nie tyl-
ko w interesie bezpieczeństwa USA, lecz także w imię
tradycyjnych amerykańskich wartości, takich jak
wolność i demokracja.
Nie wszyscy nasi sojusznicy chcą jednak wysyłać
kolejnych żołnierzy do walki z Al-Kaidą. Niemcy chcą,
by ich jednostki zajęły się głównie szkoleniem afgań-
skich sił bezpieczeństwa. Główny koalicjant rządu
Angeli Merkel domaga się planu wycofania z operacji.
Do wyjścia z Afganistanu przygotowuje się Kanada,
której wojska mają opuścić Afganistan w 2011 r.
Bardzo spadło poparcie dla obecności wojsk bry-
tyjskich w społeczeństwie angielskim. Kontyngent
80
brytyjski to ok. 9 tys. żołnierzy, a straty przekracza-
ją 230 nieżyjących żołnierzy. Wielka Brytania ponio-
sła koszty operacji w Afganistanie w wysokości po-
nad 12 mld funtów.
Pomimo sprzeciwu społecznego Wielka Brytania
chce dodać 500 żołnierzy, Włochy – 800, Hiszpania
– 200. Inne państwa jeszcze się zastanawiają. Doce-
lowo wojska USA i ich sojuszników w Afganistanie
będą liczyć ok. 140 tys. żołnierzy.
Odpowiadając na apel amerykańskiego prezyden-
ta, polski rząd zadeklarował zwiększenie liczby pol-
skich żołnierzy w Afganistanie. Strategia zakłada
zwiększenie polskiego kontyngentu w Afganistanie
od kolejnej, siódmej zmiany, do poziomu 2600 żołnie-
rzy w rejonie operacji i dodatkowych 400 w strate-
gicznym odwodzie.
Rosną bardzo amerykańskie koszty operacji w
Afganistanie, które wraz z dodatkowym dofinanso-
waniem w bieżącym roku przez Kongres w wysokości
ok. 40 mld dolarów spowodują, że łączne wydatki po-
niesione przez Stany Zjednoczone na wojnę w Afga-
nistanie wzrosną do 228 mld dolarów (na Irak się-
gnęły już 687 mld dolarów). Na rok finansowy 2010
na obie wojny przewidziano w budżecie USA 130 mld
dolarów.
Przewiduje się, że w 2010 r. wojna w Afganistanie
będzie kosztowała polskie państwo ponad 1,3 mld zł,
jednak bezpieczeństwo Polski i Polaków nie ma ceny,
jakiej nie należy zapłacić.
Mając na względzie ważność dla bezpieczeństwa
naszego kraju i Polaków misji polskiego wojska w
Afganistanie, zwracam się do Pana Premiera o usto-
sunkowanie się do następujących zagadnień oraz
udzielnie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Według sondażu przeprowadzonego przez CBOS
w połowie września aż 76% Polaków chce wyjścia wojsk
z Afganistanu. Przeciwnego zdania było 20%.
Czy w związku z nastrojami panującymi wśród
polskiego społeczeństwa nie wydaje się wskazane,
aby rząd polski podjął bardziej zdecydowane działa-
nia mające na celu ukazanie Polakom pozytywnego
znaczenia dla bezpieczeństwa naszej ojczyzny obec-
ności polskich żołnierzy w Afganistanie?
Jakie są planowane zamierzenia mające na celu
przybliżenie polskiemu społeczeństwu znaczenia dla
bezpieczeństwa państwa i dla znaczenia Polski w
Pakcie Północnoatlantyckim naszej misji w Afgani-
stanie?
Jakie są konkretne, co do daty, zamiary polskiego
rządu odnośnie do naszej obecności w Afganistanie?
Podanie do publicznej wiadomości daty rozpoczęcia
procesu wycofywania naszych żołnierzy z Afganista-
nu zdecydowanie, moim zdaniem, poprawiłoby odczu-
cia w polskim społeczeństwie w zakresie poparcia tej
misji.
2. Polska była wtedy jednym z trzech pierwszych
krajów, które wsparły Stany Zjednoczone w inter-
wencji w Iraku. Co roku wysyłaliśmy tam ponad 2
tys. najlepszych żołnierzy. W zamian za nasze popar-
cie interwencji Amerykanie obiecywali polskim fir-
mom lukratywne kontrakty na kwotę ok. 2,2 mld
dolarów. Skończyło się na zamówieniach wartych 400
mln dolarów, głównie dla polskich firm zbrojenio-
wych. Dla porównania jedna czeska firma Inkeon
Group zarobiła ponad 600 mln dolarów na wybudo-
waniu w Iraku cementowni.
Czy rząd polski przewiduje w ramach rekompen-
saty za udział naszych żołnierzy w misji afgańskiej
otrzymanie jakichś kontraktów w obudowie powojen-
nej Afganistanu, a mających znaczenie dla polskiej
gospodarki i polskich przedsiębiorstw?
Czy w ramach misji afgańskiej całość kosztów
(bez zakupu sprzętu na doposażenie) naszego w niej
udziału pokrywana jest w budżetu naszego kraju, czy
też nie należałoby domagać się ich pokrycia przy-
najmniej w 50% od strony amerykańskiej lub też od
Paktu Północnoatlantyckiego jako firmującego tę
operację wojskową?
3. Według danych Ministerstwa Obrony Narodo-
wej w latach 2002–2008 misja w Afganistanie kosz-
towała 780 mln zł. Do końca 2010 r. ta kwota może
urosnąć do ponad 2 mld zł. Rząd naszego kraju przy-
jął plan zakupów nowego sprzętu dla żołnierzy słu-
żących w ramach misji w Afganistanie. W roku na
nowe uzbrojenie przewiduje się wydać pół miliarda
złotych, w 2010 r. co najmniej 800 mln zł, w sumie 1,3
mld zł. Zakupione mają być m.in. śmigłowce, bezzało-
gowe aparaty rozpoznawcze, pojazdy i uzbrojenie. Sta-
tystycznie w 2008 r. udział jednego polskiego żołnierza
w misji afgańskiej kosztował ponad 166 tys. zł.
Czy w związku z ograniczeniem budżetu Mini-
sterstwa Obrony Narodowej w br. zakupy sprzętu
wojskowego dla potrzeb polskiego kontyngentu woj-
skowego nie wpłyną na jakość uzbrojenia armii w
Polsce w ramach programu modernizacji i uzawodo-
wienia naszych Sił Zbrojnych?
Czy zakupy przewidziane w ramach będę przydat-
ne w naszych Siłach Zbrojnych po zakończeniu misji
i wycofaniu się z Afganistanu, tym bardziej, że jest
to zupełnie inny obszar geograficzny, klimatyczny
niż wynikający z położenia naszego kraju?
Czy mając na względzie uwarunkowania budże-
towe oraz odmienność terytorialną, nie powinien
rząd Polski wystąpić do organizatorów operacji
afgańskiej (NATO i USA) o bezpłatne wyposażenie
w sprzęt bojowy naszego kontyngentu biorącego
udział w tej misji?
4. Operacja w Afganistanie prowadzona jest w ra-
mach struktur Paktu Północnoatlantyckiego i zgod-
nie z zasadą solidarności bezpieczeństwa wynikają-
cego z 5 art. NATO. W związku z tym każde państwo,
członek paktu NATO winien uczestniczyć liczbą żoł-
nierzy odpowiadającą potencjałowi swej armii. Trud-
no w uczestnikach misji afgańskiej doszukać się so-
lidarności w ramach wspólnie pojmowanego wysiłku
wojennego.
Czy rząd Rzeczypospolitej Polskiej poruszał te
kwestię na forum NATO i czy są jakieś efekty podej-
mowanych działań w tym zakresie, i czy zasada pa-
rytetu udziału woskowego w misji w stosunku do sił

zbrojnych poszczególnych członków NATO spowodo-
wałaby konieczność zwiększania polskiego kontyn-
gentu wojskowego?
Czy zmiana polityki amerykańskiej co do obecno-
ści wojskowej w Afganistanie spowoduje, że polska
misja stanie się w charakterze z wojennej na bardziej
pokojową, stabilizacyjną i mająca wspomagać rozwój
cywilizacyjny Afganistanu?
Polski kontyngent obecnie odpowiada za prowin-
cję Ghazni. Pojawiają się głosy ekspertów wojsko-
wych, że polski kontyngent w stosunku do obszaru,
za jaki odpowiada, jest zbyt mały i nie może spełniać
w dostateczny sposób zadań, jakie wyznacza amery-
kańskie dowództwo opresji afgańskiej. Czy w związ-
ku z takimi sygnałami przewiduje się, ażeby cześć sił
międzynarodowych wspomagała w wypełnianiu za-
dań w tej prowincji polskich żołnierzy?
5. Udział polskiego kontyngentu wojskowego w
misji afgańskiej rodzi obawy o bezpieczeństwo nasze-
go kraju i Polaków. Szczególne znaczenie ma to po
nieudanym zamachu dokonanym przez Al Kaidę wy-
sadzenia amerykańskiego samolotu lecącego do De-
nver. Pewną gwarancję bezpieczeństwa dla Polski
dają zapowiedzi stacjonowania w naszym kraju ame-
rykańskich rakiet typu Patriot. Jednakże pojawiają
się sprzeczne w tym względzie informacje, wzajemnie
się wykluczające, co dodatkowo powoduje zaniepoko-
jenie polskiej opinii publicznej. Obiecane przez USA
rakiety Patriot będą przekazywane Polsce rotacyjnie
do 2012 r. jako rakiety do celów ćwiczebno-szkolenio-
wych – powiedział dyrektor Wydziału Bezpieczeń-
stwa Międzynarodowego w Pentagonie Alexander
Vershbow, dodając, że mają pomóc polskim Siłom
Zbrojnym w oswojeniu się z ich działaniem. Dopiero
potem mają zostać Polsce dostarczone rakiety, które
będą już w pełni operacyjne. Minister spraw zagra-
nicznych polskiego rządu Radosław Sikorski po spo-
tkaniu z sekretarz stanu w administracji Baracka
Obamy Hillary Clinton twierdzi, że od samego po-
czątku rakiety będą w pełnej gotowości bojowej.
Kiedy rozpocznie się w naszym kraju stacjonowa-
nie rakiet Patriot?
Czy rakiety Patriot stacjonujące w Polsce będą od
początku w gotowości bojowej?
Jakie koszty poniesie strona polska z tego tytułu
i to w zakresie przekazania i stacjonowania przeka-
zanych baterii rakiet Patriot?
Ile strona amerykańska planuje przekazać Polsce
baterii rakiet Patriot?
Gdzie planuje się ich główne stacjonowanie i baza
amerykańska, i czy wszystkie szczegóły w tym za-
kresie zostały już wynegocjowane?
Jaki obszar naszego kraju zabezpieczą przed ata-
kiem rakietowym stacjonujące w Polsce baterie ra-
kiet Patriot?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Kania
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
81
Interpelacja
(nr 13839)
do ministra finansów
w sprawie odpowiedzialności finansowej
dystrybutorów lekkiego oleju opałowego
Stan faktyczny:
Dystrybutorzy lekkiego oleju opałowego podno-
szą, że w wyniku działań organów administracji na-
kładane są na nich kary finansowe, w oparciu o kon-
strukcję prawną, jaką jest odpowiedzialność finan-
sowa dystrybutorów lekkiego oleju opałowego za
nieuczciwość nabywców, którzy w składanych przez
siebie oświadczeniach o przeznaczeniu zakupionego
oleju opałowego podają nieprawdę.
Dystrybutorzy wskazują, że jako sprzedawcy nie
posiadają odpowiednich środków prawnych, które
pozwalałyby im na weryfikację oświadczeń składa-
nych przez kupujących olej opałowy. Stąd nie posia-
dają wiedzy co do faktycznego wykorzystania zaku-
pionego oleju opałowego w zgodzie z jego przeznacze-
niem. Tym samym naprowadzają, że ich odpowie-
dzialność finansowa za wykorzystanie zakupionego
oleju opałowego do celów innych niż jego przeznacze-
nie, np. napędowych, jest nieuzasadniona.
Pytania:
W związku z powyższym pragniemy zapytać o to,
jak wygląda faktyczna sytuacja prawna w zakresie
odpowiedzialności w związku z wykorzystaniem ole-
ju opałowego na inne cele niż jego przeznaczenie.
Jeżeli zastrzeżenia dystrybutorów oleju opałowe-
go są zasadne, to czy przewidywane są odpowiednie
zmiany prawne w tym zakresie?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Witold Kochan
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13840)
do ministra zdrowia
w sprawie utrudnień w korzystaniu z terapii
niestandardowej w leczeniu onkologicznym
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją dotyczącą utrudnień w korzy-
staniu z terapii niestandardowej w leczeniu onkolo-
gicznym.
Od 2010 r. Ministerstwo Zdrowia zwiększyło wy-
magania wobec osób zmagających się z najcięższymi
typami nowotworów, które starają się o leczenie nie-
82
standardowe. Jak dotąd pacjenci musieli najpierw
uzyskać zgodę lekarza specjalisty, konsultanta woje-
wódzkiego i urzędników regionalnego oddziału NFZ.
Od tego roku dodatkowo potrzebna jest zgoda Agen-
cji Oceny Technologii Medycznej decydującej o tym,
które terapie będą finansowane przez państwo.
Ponadto prawo do udzielania świadczeń z zakresu
terapii niestandardowej mają od nowego roku jedynie
ośrodki, w których pracują konsultanci krajowi bądź
wojewódzcy. Wskutek tej decyzji kilka województw
zupełnie straciło prawo do nowoczesnego leczenia
onkologicznego.
Leczenie niestandardowe jest ostatnią szansą dla
chorych, u których nie poskutkowała terapia stan-
dardowymi lekami. U pacjentów z chorobami nowo-
tworowymi każdy dzień zwłoki skutkuje nieodwra-
calnym pogorszeniem stanu zdrowia. Nie każdego
stać na opłacenie leczenia w ramach własnych środ-
ków finansowych. Tymczasem ministerstwo utrud-
nia jeszcze bardziej możliwość uzyskania przez pa-
cjenta zgody na leczenie niestandardowe. Wielu cho-
rych czekając na ekspertyzę Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych, a następnie ewentualne objęcie
terapią, może nie doczekać decyzji w tej sprawie.
W mojej ocenie wdrażanie „Narodowego progra-
mu zwalczania chorób nowotworowych” sprowadza
się jedynie do oszczędności na pacjentach przez ogra-
niczenie im dostępu do leczenia nowoczesnymi, droż-
szymi, ale jednocześnie jedynymi skutecznymi w ich
przypadku metodami.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jaki był cel wprowadzenia przez ministerstwo
powyższych zmian, które zamiast ułatwiać pacjen-
tom dostęp do leczenia jedynie go utrudniają?
2. Jak ministerstwo zamierza pomóc osobom cier-
piącym na najcięższe typy nowotworów w dostępie do
leczenia skutecznego?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13841)
do ministra zdrowia
w sprawie wydania niezbędnych
rozporządzeń koordynujących walkę
z grypą oraz powikłaniami pogrypowymi
w woj. pomorskim
Szanowna Pani Minister! Zwróciła się do mnie z
apelem Rada Społeczna Uniwersyteckiego Centrum
Klinicznego w Gdańsku. W skierowanym do mnie
piśmie przedstawiciele rady wyrażają głębokie zanie-
pokojenie brakiem rządowego planu zabezpieczenia
leczenia powikłań grypy w woj. pomorskim, w któ-
rym zanotowano największą ilość zachorowań i zgo-
nów spowodowanych powikłaniami w skali kraju.
Zwracają również uwagę na zwłokę zwrotu ze strony
NFZ kosztów leczenia dzieci onkologicznych zakażo-
nych grypą A/H1N1 i leczonych na oddziale dziecię-
cym szpitala przy ul. Polanki w Gdańsku.
W opinii rady rozwiązaniem problemu byłoby wy-
odrębnienie na terenie szpitala zakaźnego w Gdańsku
oddziału do leczenia powikłań pogrypowych, a także
wyznaczenie jednego łóżka w klinice kardiochirurgii
na potrzeby utlenowania pozaustrojowego. Działania
te, według przedstawicieli rady, należy podjąć jak naj-
szybciej, aby stworzyć rezerwę do finansowania w
NFZ przed kontraktowaniem usług i kolejnym ata-
kiem grypy na przełomie stycznia i lutego 2010 r.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy możliwe jest wyodrębnienie na terenie szpi-
tala zakaźnego w Gdańsku oddziału do leczenia po-
wikłań pogrypowych, a także wyznaczenie jednego
łóżka w klinice kardiochirurgii na potrzeby utleno-
wania pozaustrojowego?
2. Czy NFZ zwróci koszty leczenia dzieci onkolo-
gicznych zakażonych grypą A/H1N1 i leczonych na
oddziale dziecięcym szpitala przy ul. Polanki w
Gdańsku?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 30 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13842)
do ministra zdrowia
w sprawie zmiany organizacji i poprawy
warunków leczenia chorych na mukowiscydozę
Szanowna Pani Minister! Zwróciło się do mnie o
pomoc Polskie Towarzystwo Walki z Mukowiscydozą.
Prośba, którą przedstawiło, dotyczy zmian w organi-
zacji i warunków leczenia polskich pacjentów cho-
rych na mukowiscydozę. Przedstawione problemy
i ich rozwiązania dotyczą według towarzystwa jedy-
nie najpilniejszych zmian, które w bezpośredni spo-
sób przyczynią się do polepszenia warunków chorych,
nie obciążając znacznie budżetu państwa.
Jednym z najważniejszych problemów przedsta-
wionych przez towarzystwo jest zapewnienie chorym
na mukowiscydozę izolacyjnych warunków leczenia,
zgodnych z zasadami przyjętymi w europejskich
standardach leczenia mukowiscydozy. Przebywanie
pacjentów z mukowiscydozą w salach jednoosobo-
wych z pełnym węzłem sanitarnym ma na celu unik-
nięcie zakażeń krzyżowych, które są jedną z głów-
nych przyczyn szybkiego pogarszania się stanu cho-
rych i skrócenia czasu ich życia. Obecnie w kraju nie

ma wyspecjalizowanego ośrodka leczenia chorych na
mukowiscydozę, zapewniającego ww. warunki. Za-
rząd PTWM zwraca uwagę na możliwość dofinanso-
wania ze swojej strony inwestycji ministra zdrowia
polegającej na przebudowie i rozbudowie Kliniki
Pneumonologii i Mukowiscydozy znajdującej się na
terenie Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc Oddziału
Terenowego w Rabce-Zdroju, aby umożliwić budowę
dodatkowych 16 izolatek z pełnym węzłem sanitar-
nym dla chorych na mukowiscydozę.
Przedstawiciele towarzystwa proszą również o jak
najszybsze uruchomienie programu transplantacji
płuc u chorych na mukowiscydozę w Polsce. Argu-
mentują to przede wszystkim wysokimi kosztami
ww. zabiegu, który do tej pory polscy chorzy mogli
jedynie przejść w Akademickim Szpitalu Klinicznym
w Wiedniu, oraz systematycznym ograniczaniem do-
stępności tego zabiegu w ww. szpitalu ze względu na
ilość pacjentów oczekujących w kolejce.
Towarzystwo opowiada się także za wprowadze-
niem domowej antybiotykoterapii dożylnej, jako sposo-
bem stosowanym w krajach europejskich mającym na
celu zmniejszenie ryzyka szpitalnych zakażeń, a także
umożliwiającym choremu w miarę normalne funkcjo-
nowanie w domu. Przedstawiciele PTWM wskazują,
że taka metoda jest tańsza niż leczenie szpitalne i wy-
maga jedynie rozpoczęcia refundowania w ramach
świadczeń NFZ leków o kategorii dostępności „Rp”
oraz zweryfikowania niektórych leków kategorii do-
stępności „Lp” i „Rp” w celu umożliwienia ich wyko-
rzystania w domowej antybiotykoterapii dożylnej.
Szanowna Pani Minister! W związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Czy przewiduje się zwiększenie ilości izolatek
w remontowanym budynku Kliniki Pneumonologii i
Mukowiscydozy znajdującej się na terenie Instytutu
Gruźlicy i Chorób Płuc Oddziału Terenowego w Rab-
ce-Zdroju przy współdziałaniu z PTWM?
2. Czy istnieje możliwość dofinansowania ze stro-
ny PTWM tej inwestycji w celu wybudowania kolej-
nych izolatek?
3. Czy w Specjalistycznym Zespole Opieki Zdro-
wotnej nad Matką i Dzieckiem w Gdańsku istnieje
możliwość wydzielenia jednoosobowych sal z pełnym
węzłem sanitarnym w celu umożliwienia pacjentom
chorym na mukowiscydozę, których stan zdrowia
uniemożliwia transport do innego szpitala, skorzy-
stania ze świadczeń ww. placówki?
4. Czy istnieje możliwość zwiększenia dostępności
przeszczepów płuc w Polsce dla pacjentów z mukowi-
scydozą?
5. Czy możliwe jest refundowanie w ramach
świadczeń NFZ określonych antybiotyków dożylnych,
stosowanych u chorych na mukowiscydozę w leczeniu
otwartym (poza szpitalami)?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 28 grudnia 2009 r.
83
Interpelacja
(nr 13843)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie objęcia nadzorem postępowań
3 Ds. 260/08 i 1 Ds. 3126/09 prowadzonych
przez Prokuraturę Rejonową
Wrocław-Śródmieście
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z inter-
pelacją w celu wyjaśnienia wątpliwości związanych
z prawidłowością prowadzenia postępowań Prokura-
tury Rejonowej Wrocław-Śródmieście o sygn. 3 Ds.
260/08 i 1 Ds. 3126/09. Postępowania te dotyczyły
przebiegu przetargu na zakup sprzętu medycznego
zorganizowanego przez Akademię Medyczną we Wro-
cławiu.
W 2007 r. wpłynęło zawiadomienie do Prokuratu-
ry Rejonowej Wrocław-Śródmieście o podejrzeniu po-
pełnienia przestępstwa w trakcie realizowania jed-
nego z takich zamówień, w tym przypadku o sygna-
turze ZI/AM/PN-29/07. W jego wyniku przetarg wy-
grała firma Covidien Polska sp. z o.o. pomimo to, iż
nie spełniała warunków specyfikacji. W grę wchodzi-
ło dostarczenie sprzętu medycznego niezgodnego z
s.i.w.z. (specyfikacją istotnych warunków zamówie-
nia), takich jak:
— zasilania o natężeniu 8A,
—minimalnej długości przewodu grzewczego
2,00 m,
— minimalnego wymaganego przepływu 1500 l/
min
— maksymalnych wymiarów koców (185 cm x
115 cm).
Pierwsze postępowanie, które prokuratura pro-
wadziła pod sygnaturą 1 Ds 260/08, zostało umorzo-
ne, jednakże Sąd Rejonowy, oddalając zażalenie,
stwierdził explicite, iż oprócz badania sprawy pod
kątem 231 § 1 K.k. należy zbadać również przesłan-
ki art. 286 § 1 K.k. Pomimo to prokuratura zacho-
wała się biernie, a kolejne czynności podjęła dopiero
po wniesieniu kolejnego zawiadomienia o możliwości
popełnienia przestępstwa.
Obecnie toczyło się również drugie postępowanie
pod sygn. 1 Ds. 3126/09, które prawdopodobnie rów-
nież zostało umorzone.
W związku z powyższym uzasadniony jest niepo-
kój co do sposobu prowadzenia postępowania przez
Prokuraturę Rejonową Wrocław-Śródmieście, zaan-
gażowanych weń środków i osiągniętych rezultatów.
Jest rzeczą oczywistą, iż w sytuacji, gdy sprzęt do-
starczony przez podmiot wyłoniony w trakcie prze-
targu nie odpowiada s.i.w.z., to rolą prokuratury win-
no być jednoznaczne ustalenie, czy w danym przy-
padku doszło do oszustwa, korupcji bądź też innego
czynu zabronionego, jaka była rola poszczególnych
osób i podmiotów, oraz skierowanie sprawy do sądu
wraz z aktem oskarżenia.
84
Niniejszym interpeluję:
1. Czy prawdą jest, iż postępowanie 1 Ds. 3126/09
prowadzone przez Prokuraturę Rejonową Wrocław-
-Śródmieście zostało umorzone?
2. Czy prawdą jest, że postępowanie 1 Ds. 3126/09
prowadził ten sam prokurator, który prowadził spra-
wę 1 Ds. 260/08, a więc osoba zainteresowana umo-
rzeniem postępowania, bowiem przeciwne rozstrzy-
gnięcie podważy poprzednią decyzję o umorzeniu,
wykazując niekompetencję tego samego prokuratora
w sprawie 3 Ds. 260/08?
3. Czy zamierza Pan wyjaśnić okoliczności postę-
powania prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową
Wrocław-Śródmieście, ze szczególnym uwzględnie-
niem czynników mogących mieć wpływ na dalece
niesatysfakcjonujące wyniki postępowania?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 31 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13844)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości zaistnienia
nieprawidłowości podczas procedury
zamówienia publicznego na zakup sprzętu
medycznego, a w szczególności systemów
ogrzewania pacjenta
Szanowna Pani Minister! W sferze zamówień na
dostawy sprzętu medycznego, z położeniem nacisku
na systemy ogrzewania pacjenta, które są kluczowe
dla niniejszej interpelacji, mamy do czynienia z sy-
tuacją, gdy podmiot zamawiający wydaje s.i.w.z. (spe-
cyfikację istotnych warunków zamówienia) tak sfor-
mułowane, aby uniemożliwić ich spełnienie przez
oferentów, po czym wybierana jest firma, której ofer-
ta także nie wypełnia s.i.w.z. Tak dzieje się np. w
przypadku ogłoszenia przetargu na dostawę systemu
ogrzewania pacjenta. W przywołanym przykładzie
mamy do czynienia ze spółką Covidien Polska sp. z
o.o. (dawniej Tyco Polska sp. z o.o.). Produkty ofero-
wane przez ten podmiot nie spełniają założonych w
s.i.w.z. kryteriów, np:
— zasilania o natężeniu 8A, podczas gdy Covidien
Polska faktycznie dysponuje sprzętem o deklarowa-
nym przez producenta zasilaniem prądu o natężeniu
10A;
— minimalnej długości przewodu grzewczego
2,00 m, podczas gdy w rzeczywistości długość ta wy-
nosi 1,50 m;
— minimalnego wymaganego przepływu 1500 l/
min;
— maksymalnych wymiarów koców (185 cm x 115
cm), podczas gdy faktycznie, w trakcie dokonanych
oględzin w toku postępowania w szpitalu im. L. Ry-
dygiera, wymiary te są dużo większe.
Wątpliwości budzi fakt, iż podmiot, który wydał
takie s.i.w.z. nie zadaje sobie trudu, by zweryfikować,
czy sprzęt dostarczony przez firmę Covidien spełnia
zawarte tam kryteria.
Wypada zauważyć, iż z jednej strony mówi się po-
wszechnie o dramatycznie trudnej sytuacji finanso-
wej służby zdrowia, gdy tymczasem wskazane prze-
targi doprowadziły do zakupu sprzętu po zawyżonych
cenach. Przykładowo omówiony przetarg Akademii
Medycznej we Wrocławiu zakończył się realizacją za-
mówienia w zakresie dostaw jednorazowych koców
po cenie 52 zł, podczas gdy w tym samym czasie inna
spółka koce co najmniej tej samej jakości dostarczała
do szpitala w Aninie po 36 zł za sztukę. Przetarg
Centrum Onkologii w Gliwicach zakończył się reali-
zacją zamówienia na te same koce po cenie 42 zł. W
kolejnym przegranym przetargu organizowanym
przez Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. L. Ry-
dygiera w Krakowie spółka przegrana oferowała
sprzęt za 5703,10 zł. Wygrała oferta firmy Covidien
za kwotę 8998,00 zł.
Takie postępowania były organizowane w latach
2007–2009 w wielu jednostkach w kraju. Wymienić
można m.in. następujące zakłady opieki zdrowotnej:
— Akademię Medyczną we Wrocławiu, postępo-
wanie ZI/AM/PN-29/07;
— Centrum Onkologii w Gliwicach, sygn. BA/DZ-
-381-1-12/09;
— Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. L. Ry-
dygiera w Krakowie, sygn. 94/ZP/2008;
— Samodzielny Publiczny ZOZ w Nowej Soli,
sygn. 95/08;
— Szpital Powiatowy im. św. Maksymiliana w
Oświęcimiu, sygn. ZZOZP ZP/4/X/2009.
W związku z powyższym interpeluję:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia prowadzi nadzór
nad prawidłowością przebiegu procedur w sprawach
o udzielenie zamówienia publicznego?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia dostrzegło niepra-
widłowości w przedmiotowych postępowaniach lub
w innych tego typu zamówieniach publicznych na te-
renie kraju?
3. Czy obecnie są prowadzone przez Ministerstwo
Zdrowia lub jednostki ministerstwu podległe postę-
powania odnośnie do zamówień publicznych w zakre-
sie systemu ogrzewania pacjenta, a jeśli tak, to czy
ministerstwo obejmie je szczególnym nadzorem?
4. Czy ministerstwo posiada informacje o postę-
powaniach prowadzonych przez prokuraturę w za-
kresie nieprawidłowości odnośnie do procedur prze-
targowych, tudzież wprowadzania w błąd osób i in-
stytucji, które przetargi rozpisywały?

5. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Zdrowia w związku ze wskazanymi w interpelacji
możliwościami zaistnienia nieprawidłowości?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 31 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13845)
do ministra finansów
w sprawie wysokości pomocy państwa
udzielonej bankom
W związku z niepokojącymi informacjami prezen-
towanymi przez ekspertów rynku finansowego pu-
blikowanymi w mediach dotyczącymi stanu zadłuże-
nia i deficytu budżetu państwa, kierując się troską o
zmniejszenie nieuzasadnionych wydatków budżetu
państwa, pozwalam sobie zwrócić uwagę Pana Mini-
stra na istniejące w polskim ustawodawstwie praw-
no-podatkowym nieuzasadnione zwolnienia i przy-
wileje przyznane bankom.
Najważniejsze z nich to:
1) niektóre kategorie przychodów nie stanowią
– wyłącznie dla banków – przychodów podatkowych
(art. 12 ust. 4 pkt 8 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych); także
rozwiązanie przez bank lub zmniejszenie niektórych
rezerw nie powoduje ustalenia przychodu podatko-
wego (art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. b ustawy z dnia 15
lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych);
2) poniesione przez banki straty z tytułu udzielo-
nych po 1 stycznia 1997 r. gwarancji albo poręczeń
spłaty kredytów i pożyczek stanowią dla banków
koszt uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. c
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych); identycznie traktowane są
straty ze zbycia wierzytelności instytucjom sekury-
tyzującym wierzytelności oraz określone wartości
przekazywane tym instytucjom (art. 15 ust. 1h pkt
2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku docho-
dowym od osób prawnych); podobnie jest w przypad-
ku niektórych rezerw – banki w o wiele szerszym
zakresie niż inni podatnicy mogą zaliczać do kosztów
uzyskania przychodów rezerwy tworzone na pokrycie
wierzytelności (art. 16 ust. 1 pkt 26 lit b-e ustawy z
dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych); tworzona przez banki rezerwa na ryzyko
ogólne stanowi dla banków koszt uzyskania przycho-
dów (art. 15 ust. 1h pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych);
3) niektóre umorzone przez banki kredyty i pożycz-
ki mogą stanowić dla banków koszt uzyskania przycho-
85
dów (art. 16 ust. 1 pkt 43 ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych);
4) banki mogą odliczać od dochodu część kredy-
tów i pożyczek umorzonych w programie restruktu-
ryzacji (art. 18 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych);
dodatkowo niektóre kategorie dochodów osiąganych
przez banki są przedmiotowo zwolnione od podatku
dochodowego (art. 17 ust. 1 pkt 4k i art. 17 ust. 1 pkt
19 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku docho-
dowym od osób prawnych);
5) preferencje dla banków przewidują też przepisy
ustawy o VAT (poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z
dnia 11 marca 2004 r. o VAT);
6) prawny i faktyczny monopol na większość czyn-
ności bankowych (art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Prawo bankowe);
7) uproszczona egzekucja należności – bankowe
tytuły egzekucyjne stwarzają dla banków istotne
uproszczenie w procesie realizacji wierzytelności
(art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Pra-
wo bankowe);
8) korzystanie z urzędowej mocy dokumentów
bankowych, w tym w szczególności z faktu, iż mogą
one być podstawą wpisu hipoteki do księgi wieczystej
(art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Pra-
wo bankowe);
9) przymus bankowy sprowadzający się do obo-
wiązku korzystania w niektórych sytuacjach z usług
świadczonych przez banki (art. 141 ust. 1 pkt 3 i 3a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o organizacji i funk-
cjonowaniu funduszy emerytalnych, art. 28 ust. 1,
109, 130, 170 ust. 3, 171 ust. 5 i 213 ust. 2 ustawy z
dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych);
10) możliwość uzyskania sądowego nakazu zapła-
ty na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych (art. 485
§3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postę-
powania cywilnego).
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra: Jaka jest wysokość pomocy państwa udzie-
lonej bankom ze wskazanych tytułów w 2009 r. bądź
w innym roku, który rząd jest w stanie ocenić z tego
punktu widzenia w oparciu o posiadane dane?
Weryfikacja tych nieuzasadnionych zwolnień i
przywilejów przyczyni się z pewnością nie tylko do
zmniejszenia wydatków z budżetu państwa kierowa-
nych w stronę banków, ale też przyczyni się do wzro-
stu stabilności rynku finansowego w Polsce i zwięk-
szy zaufanie społeczne do polityki fiskalnej pań-
stwa.
Z poważaniem
Poseł Jarosław Stawiarski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
86
Interpelacja
(nr 13846)
do ministra gospodarki
w sprawie realizacji dobrych praktyk
kupieckich PGL Lasy Państwowe
Szanowny Panie Ministrze! Polski przemysł
drzewny stanowi branżę, której głównym celem jest
osiągnięcie międzynarodowej konkurencyjności pol-
skiego przemysłu. Podwaliny dla takiego założenia
stworzyło m.in. przystąpienie Polski do Unii Euro-
pejskiej. Nasz przemysł drzewny jest trzecią co do
wielkości gałęzią polskiej gospodarki, dającą 9% jej
wartości sprzedaży i zatrudniającą wiele tysięcy pra-
cowników. Podstawą wspomnianej produkcji jest
drewno okrągłe z polskich lasów, które prawie w ca-
łości należy do Skarbu Państwa i jest zarządzane
przez państwową jednostkę organizacyjną – Pań-
stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, będą-
cą monopolistą na rynku surowca drzewnego. Insty-
tucja ta, wykorzystując swoją pozycję, narzuca wa-
runki obrotu tym drewnem i jego zawyżone ceny.
Polska Izba Gospodarcza Przemysłu Drzewnego
informuje, iż kupno surowca wiąże się z wyrażeniem
zgody na poniesienie administracyjnie zawyżonych
kosztów narzuconych przez państwowego monopoli-
stę. Działania państwowej jednostki w dramatyczny
sposób pogłębiają poważny wieloletni kryzys dotyka-
jący tak ważny dla kraju przemysł.
Pragnę zauważyć, że sytuacja ta pozostaje w ra-
żącej sprzeczności z zasadami logiki biznesowej oraz
wiąże się z nieuniknionymi stratami gospodarczymi
i utraty ciężko zdobytej w ostatnich latach pozycji
konkurencyjnej polskich przedsiębiorstw. Dla prze-
mysłu tartacznego i paletowego ceny minimalne
ustalone w Państwowym Gospodarstwie Leśnym
Lasy Państwowe przekraczają średnio aż o 14% ryn-
kowy poziom cenowy. Natomiast pułap ceny mini-
malnej na masę drzewną dla krajowych fabryk celu-
lozy, dla wytwórców płyt wiórowych i pilśniowych,
dla producentów sklejek wyznaczony został o ok. 25%
za wysoko.
Co więcej, oferta sprzedaży drewna z zasobów La-
sów Państwowych na 2009 r. świadczy ewidentnie o
braku zrozumienia przez Dyrekcję Generalną Lasów
Państwowych niezwykle trudnej sytuacji gospodar-
czej przedsiębiorstw nabywających surowiec, które
coraz dotkliwiej podlegają negatywnym skutkom wy-
wołanym gwałtownie postępującą recesją.
Należy zwrócić uwagę na kwestię, iż blisko 70%
kosztów wytworzenia tarcicy to koszt zakupu drew-
na z lasu, podczas gdy jego ceny w każdym z sąsied-
nich krajów są dużo niższe. Według danych zebra-
nych przez Izbę Gospodarczą cena polskiego drewna
sosnowego stanowiącego 70% zasobów lasów decyzją
dyrektora Lasów Państwowych została obniżona tyl-
ko o 2% na okres 3 miesięcy. Średnia cena tego drew-
na pozostaje cały czas w Polsce na poziomie 65 euro/
m3, podczas gdy w krajach UE cena ta kształtuje się
na poziomie 40–50 euro/m3. W efekcie krajowy rynek
zalewany jest tanią tarcicą z Niemiec. Rozwiązaniem
ratującym dziś polskie zakłady przed poważnymi
stratami oraz bezrobociem jest znaczne obniżenie
cen surowca sprzedawanego obecnie przez Lasy Pań-
stwowe, posiadające 90% jego zasobów.
Środowisko gospodarcze nie akceptuje strategii
działania Lasów Państwowych, które gospodarując
na majątku Skarbu Państwa, w imię realizacji wła-
snego interesu komercyjnego, ignorują realia rzeczy-
wistości rynkowej, planując swoją strategię rozwoju,
która doprowadzi krajowy przemysł drzewny do nie-
uchronnej zapaści, niszcząc tym samym tysiące
miejsc pracy na terenie całego kraju. Oznacza to, że
państwowa jednostka organizacyjna działa wbrew
interesom polskiej gospodarki.
W związku z powyższym zapytuję uprzejmie: Czy
Ministerstwo Gospodarki przewiduje podjęcie skutecz-
nych działań, które doprowadzą do zrównania cen pol-
skiego drewna z cenami w krajach Unii Europejskiej,
w których kreuje je wolny rynek, a jeśli tak, to jakie są
plany Ministerstwa Gospodarki w tej kwestii?
Poseł Beata Małecka-Libera
Dąbrowa Górnicza, dnia 23 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13847)
do ministra gospodarki
w sprawie zwiększonego podatku
od nieruchomości w gm. Wojkowice i w całej
Polsce oraz należących do Skarbu Państwa
zaniedbanych nieruchomości stwarzających
potencjalne zagrożenie dla społeczeństwa
Szanowny Panie Ministrze! Podatek od nierucho-
mości jest podatkiem lokalnym pobieranym przez sa-
morząd gminny, w którym przedmiotem opodatkowa-
nia jest posiadanie nieruchomości. Podatek od nieru-
chomości regulują przepisy ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych z 12 stycznia 1991 r. Podatek od nieru-
chomości należy płacić za samo posiadanie gruntów,
budynków lub budowli. Każda gmina sama ustala
stawki tego podatku na swoim terenie. Nie mogą być
one jednak wyższe od określonych w ustawie. Danina
ta ma charakter majątkowy, niezależny od osiągania
dochodów z nieruchomości. Płacą ją właściciele oraz
użytkownicy wieczyści gruntów, ale i posiadacze za-
leżni (na przykład najemcy) obiektów należących do
gminy lub Skarbu Państwa. Opodatkowaniu podat-
kiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub
ich części, budowle lub ich części związane z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej.
Uchwała Rady Miasta Wojkowice nr XXVII/150/
2008 z dnia 24 listopada 2008 r. w sprawie określe-

nia wysokości stawek podatku od nieruchomości obo-
wiązujących w gminie Wojkowice w 2009 r. ustaliła
roczną wysokość świadczeń związanych z prowadze-
niem działalności gospodarczej, bez względu na spo-
sób sklasyfikowania w ewidencji gruntów i budyn-
ków – 0,70 zł od 1m² powierzchni, terenów pod je-
ziorami, zajętych na zbiorniki wodne, retencyjne lub
elektrowni wodnych – 3,50 zł od 1 ha powierzchni,
czy też pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie
odpłatnej statutowej działalności pożytku publicz-
nego przez organizacje pożytku publicznego – 0,24
zł od 1m² powierzchni. Od budynków mieszkalnych
pobierana jest stawka – 0,56 zł od 1m² powierzchni
użytkowej, a od budynków związanych z prowadze-
niem działalności gospodarczej, innej niż działal-
ność rolnicza i leśna, oraz od budynków mieszkal-
nych lub ich części zajętych na prowadzenie działal-
ności gospodarczej – 17,60 zł od 1m² powierzchni
użytkowej. Od budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwali-
fikowanym materiałem siewnym – 8,40 zł od 1m²
powierzchni użytkowej. Od budynków zajętych na
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych – 3,60 zł od 1m²
powierzchni użytkowej. Ponadto od garaży w bu-
dynkach niemieszkalnych podatek wynosi 5,80 zł
od 1m² powierzchni użytkowej, od zabudowań go-
spodarczych zajętych na potrzeby własne osób fi-
zycznych (komórki, chlewy, stodoły) – 3,90 zł od 1m²
powierzchni użytkowej, a od pozostałych – 5,80 zł
od 1m² powierzchni użytkowej.
Stawki te wzrosły średnio o 1,15% w stosunku do
stawek obowiązujących w 2008 r. Wzrost ten wynika
m.in. ze wzrostu wskaźnika cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza 2008 r.
(4,2%), co z kolei powoduje wzrost stawek maksymal-
nych tego podatku. Przykładowo stawka obowiązu-
jąca w roku 2008 dotycząca opodatkowania budyn-
ków mieszkalnych wynosiła 0,53 zł od 1m² powierzch-
ni użytkowej, natomiast już rok później została pod-
niesiona do 0,56 zł. Biorąc pod uwagę kwestię podno-
szonych podatków, pogłębia się zniechęcenie społe-
czeństwa do prowadzenia własnej działalności gospo-
darczej w zakresie użytku nieruchomości, a co za tym
idzie efektownego wykorzystywania nieruchomości.
Ważnym jest, aby odpowiednie organy państwowe
sprawowały opiekę i pomagały wszystkim, którzy
prowadzą często niskorentowną działalność gospo-
darczą. Na przykład uchwałą Rady Miasta Opola z
dnia 30 sierpnia 2007 r. (nr XVI/148/07) w ramach
Opolskiego Programu Pomocy Przedsiębiorcom
wprowadziła zwolnienia w podatku od nieruchomości
w zakresie nowych inwestycji lub nowo tworzonych
miejsc pracy.
W związku z powyższym, biorąc pod uwagę sytu-
ację śmierci wielu właścicieli majątków bez pozosta-
wienia testamentu, spadek z obowiązkiem uiszczania
obciążeń podatkowych przechodzi w ręce ustawowo
określonych spadkobierców. Jeżeli żaden z nich nie
wyrazi w ciągu określonego ustawowo 6-miesięczne-
87
go okresu od otrzymania spadku woli rezygnacji z
jego przyznania, jest on przyznawany według okre-
ślonych prawnie regulacji. Niestety, przez wzgląd na
częste rezygnacje z tego tytułu, wywołane między
innymi kwestiami finansowymi, dochodzi do wyco-
fania się spadkobierców z posiadania takiej nierucho-
mości. Wobec tego pieczę nad daną nieruchomością
przejmują odpowiednie organa państwowe.
Warto zauważyć, że nierzadko spotykamy się z
sytuacją, iż nieruchomości należące do państwa są
zaniedbane, a co za tym idzie powodują potencjalne
zagrożenie dla miejscowej ludności. Jest to niebez-
pieczne z powodu dzieci bawiących się w opuszczo-
nych miejscach, zwiększonej możliwości wybuchu
pożarów, a również możliwości skutecznego ukrywa-
nia się przestępców.
W związku z powyższym zapytuję uprzejmie:
1. Czy Ministerstwo Gospodarki przewiduje wpro-
wadzenie w życie odpowiednich regulacji prawnych
zmniejszających maksymalną wysokość prezentowa-
nego na rok 2009 podatku od nieruchomości zarówno
w gminie Wojkowice, jak i w całej Polsce?
2. Jak Ministerstwo Gospodarki zapatruje się na
sytuację pozyskanych przez Skarb Państwa mocno
zaniedbanych nieruchomości stwarzających poten-
cjalne zagrożenie dla społeczeństwa?
Poseł Beata Małecka-Libera
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13848)
do ministra gospodarki
w sprawie handlu polskim drewnem
W związku z listem, który otrzymałem od Pol-
skiej Izby Gospodarczej Przemysłu Drzewnego,
chciałbym poruszyć kwestię dotyczącą handlu pol-
skim drewnem.
Aktualnie w Polsce jest ok. 7 tys. odbiorców drew-
na okrągłego, stanowią oni małe i średnie przedsię-
biorstwa. Procedura sprzedaży drewna na I półrocze
bieżącego roku oparta o tzw. systemowe przetargi
nieograniczone może spowodować upadek polskich
firm. Zdaniem Polskiej Izby Gospodarczej Przemysłu
Drzewnego obecny system sprzedaży drewna pocho-
dzącego z lasów należących do Skarbu Państwa po-
zwala na spekulacyjne zakupy. Duże koncerny zagra-
niczne będą w stanie kupić drewno za wyższą stawkę
niż małe i średnie firmy. W konsekwencji praktyki te
pozbawią przedsiębiorstwa dostępu do surowca, za-
hamują rozwój polskiego przemysłu drzewnego, mogą
również doprowadzić do redukcji miejsc pracy oraz
eliminacji firm z rynku. Sytuacja staje się krytyczna,
priorytetem powinno być działanie na rzecz rozwoju
polskiego przemysłu.
88
Bardzo proszę o odpowiedź na pytanie: Jakie
działania zamierza podjąć Pana Ministra resort w
powyższej sprawie?
Poseł Zbigniew Babalski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13849)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nowelizacji prawa w zakresie
działalności poszukiwaczy skarbów
amatorów przy użyciu wykrywaczy metali
Szanowny Panie Ministrze! Art. 36 ust. 1 pkt 12
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Dz. U. z 2003 r. Nr 163, poz. 1568, z późn. zm.) mówi:
Pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków
wymaga: (…) poszukiwanie ukrytych lub porzuco-
nych zabytków ruchomych, w tym zabytków arche-
ologicznych, przy użyciu wszelkiego rodzaju urzą-
dzeń elektronicznych i technicznych oraz sprzętu do
nurkowania.
W Polsce – według danych kierowanego przez
Pana resortu – funkcjonuje około 80 tys. tzw. detek-
torystów (tzn. poszukiwaczy skarbów używających
wykrywaczy metali).
W zdecydowanej większości są to amatorzy – pa-
sjonaci historii, poszukiwacze. Wiele zabytków nigdy
nie ujrzałoby światła dziennego, gdyby nie ci ludzie.
Wykopują stare monety, odznaczenia, biżuterię, sza-
ble, guziki, może nawet niewypały itp. Zdarzają się
też prawdziwe rarytasy. Oczywiście istnieje niebez-
pieczeństwo, że zamiast do muzeów, trafiają na czar-
ny rynek lub pozostają w prywatnych zbiorach zna-
lazców. Taki stan rzeczy, moim zdaniem, wynika z
nieprecyzyjnych zapisów cytowanej wyżej ustawy o
ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Nato-
miast zmiany w regulacjach prawnych mogłyby przy-
czynić się do zgromadzenia prawdziwych zabytko-
wych unikatów. Takie działania wspomogą badania
archeologiczne.
Przecież przez nasz kraj, leżący na szlaku między
wschodem a zachodem, północą a południem Europy,
przemieszczali się ludzie różnych narodów i kultur.
Zostawiali cenne dzisiaj, z punktu widzenia histo-
rycznego, różnego rodzaju przedmioty. Dzięki temu
historia Polski jest bardzo bogata.
Wiem, że były już kierowane wnioski w tej spra-
wie i wydaje się, że nie ma woli ze strony resortu,
aby zająć się rozwiązaniem tego problemu. Z drugiej
strony widać, że inne kraje europejskie z tym sobie
poradziły.
Mając powyższe na uwadze, bardzo proszę Pana
Ministra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w planach resortu jest przewidziana nowe-
lizacja istniejących regulacji prawnych w celu zachę-
cenia zbieraczy do poszukiwań, współpracy ze służba-
mi archeologicznymi i jednoczesnego uregulowania
spraw związanych ze znalezionymi przedmiotami?
2. Jeżeli resort nie przewiduje zmian w przedmio-
towym zakresie, proszę wskazać, jakie argumenty za
tym przemawiają.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13850)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie niewłaściwego traktowania
posiadaczy Karty Polaka
przez funkcjonariuszy Straży Granicznej
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji oraz li-
stów (przykładowy materiał w załączeniu)*), które
docierają ze środowisk polskich na Ukrainie, wyni-
ka, że postępowanie wobec Polaków z Ukrainy po-
siadających Kartę Polaka niektórych polskich funk-
cjonariuszy Straży Granicznej jest wysoce naganne.
Polacy z Ukrainy skarżą się na arogancję, opryskli-
wość oraz różnego rodzaju poniżające szykany ze
strony polskich funkcjonariuszy. Biorąc pod uwagę
cel, w jakim ta uwaga została przyjęta (załączam pre-
ambułę dokumentu)*), takie zachowania nie tylko pla-
mią honor Straży Granicznej, ale również podważają
sens funkcjonowania samej ustawy o Karcie Polaka.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Pan Minister posiada wiedzę na temat wy-
żej opisanego problemu?
2. Jeżeli tak, jakie kroki podjął lub planuje podjąć
Pan Minister, aby zmienić tę niedopuszczalną sytu-
ację?
Z poważaniem
Poseł Adam Lipiński
Legnica, dnia 29 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Interpelacja
(nr 13851–13866)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie realizacji inwestycji
sportowo-rekreacyjnych, w tym programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, w latach
1999–2009 na terenach województw:
małopolskiego, lubuskiego, mazowieckiego,
opolskiego, podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego, pomorskiego,
kujawsko-pomorskiego,
zachodniopomorskiego, dolnośląskiego,
lubelskiego, świętokrzyskiego, śląskiego,
łódzkiego, wielkopolskiego
oraz podkarpackiego
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.),
proszę o podjęcie działań w przedstawionej poniżej
sprawie.
W Polsce wciąż odczuwamy zupełnie elementarne
niedostatki i ograniczenia w uprawianiu sportu. Po-
ziom aktywności fizycznej, zarówno wśród dzieci i
młodzieży, jak i wśród dorosłych, słaba jakość infra-
struktury sportowej i rekreacyjnej przy dużym zróż-
nicowaniu jej dostępności – to tylko niektóre z waż-
niejszych trudności, z którymi się borykamy. Dlatego
przedstawiony w exposé premiera Donalda Tuska
program „Moje boisko – Orlik 2012”, który zakłada
budowę ogólnodostępnych i bezpłatnych boisk spor-
towych w każdej gminie, budził wielkie nadzieje na
zmianę tej sytuacji. Jak do tej pory, otwarto 800 or-
lików. Kolejne są w fazie realizacji. Efekty ich istnie-
nia są niewątpliwie pozytywne i odczuwalne. Rozbu-
dowa infrastruktury sportowej w Polsce zmniejsza z
całą pewnością dystans, jaki w tej kwestii dzieli nas
od krajów europejskich, a także powinna niwelować
różnice w dostępie do obiektów sportowych, szczegól-
nie między mieszkańcami dużych ośrodków a miesz-
kańcami małych miasteczek i wsi.
Przy tych pozytywnych aspektach programu „Or-
lik” pojawiają się, niestety, często coraz to nowe sy-
gnały nieprawidłowości, jakie mogły mieć miejsce
przy organizowaniu przetargów i budowie tych obiek-
tów sportowych. Innym niepokojącym aspektem jest
fakt, że orliki miały być rozmieszczone symetrycznie
we wszystkich województwach, a pojawia się infor-
macje, że są one obiektami ekskluzywnymi i część
gmin nie ma środków finansowych na ich zrealizo-
wanie. W mediach pojawiają się także sygnały o ni-
skiej jakości materiałów wykorzystanych do budowy
boisk. Szczególnie niepokojące są tutaj doniesienia o
możliwych działaniach rakotwórczych materiałów, z
których wykonane są ich nawierzchnie.
Będąc przekonany, że minister sportu posiada
szczegółową wiedzę na temat istniejących obiektów
sportowo-rekreacyjnych, realizowanych inwestycji
89
oraz powszechności i dostępności tych obiektów,
zwracam się do Pana Ministra z następującymi py-
taniami:
1. Jakie inwestycje sportowo-rekreacyjne realizo-
wane były na terenie ww. województw w okresie
1999–2009? Jaki był koszt tych inwestycji? Ile środ-
ków pochodziło z UE, budżetu państwa i z samorzą-
dów ww. województw?
2. Ile orlików wybudowano do tej pory na terenie
ww. województw?
3. Jak są one rozmieszczone w poszczególnych po-
wiatach? Czy rozmieszczenie to, zdaniem ministerstwa,
jest równomierne? Jakie są przyczyny ewentualnego
nierównomiernego rozmieszczenia tych boisk?
4. Jakie działania są podejmowane, by boiska były
rozmieszczone równomiernie i były dostępne dla
biedniejszych gmin?
5. Jaką procedurę udzielenia zamówienia publicz-
nego zastosowano przy wyłanianiu ich wykonawcy?
6. Ile firm przedstawiło ofertę wybudowania orlika?
7. Czy po wyłonieniu wykonawcy inni oferenci
składali protesty, odwołania lub skargi na wynik
przetargu? Czego one dotyczyły?
8. Jaki był koszt budowy orlików na terenie ww.
województw z podziałem na udział środków samorzą-
dowych (ww. województw, powiatów i poszczególnych
gmin) i budżetu państwa?
9. Ile wynosił odprowadzony od poszczególnych
inwestycji podatek VAT?
10. Jaki rodzaj sztucznej nawierzchni zastosowa-
no do budowy boisk? Kto był jej producentem, jaka
była jej cena i jakie certyfikaty bezpieczeństwa ona
posiada?
11. Czy certyfikaty jakości zastosowanych na-
wierzchni były badane pod względem ewentualnych
działań rakotwórczych?
12. Czy Pan Minister dostrzega problem nierów-
nomiernego rozmieszczenia obiektów sportowo-re-
kreacyjnych i zróżnicowanej dostępności do nich
przez mieszkańców ww. województw? Czy i jakie
działania podejmie resort w celu ułatwienia dostęp-
ności do tych obiektów oraz zwiększenia liczby osób
z nich korzystających?
13. Czy rząd RP dostrzega jakieś potencjalne za-
grożenia w realizacji ww. programu i czy przewiduje
możliwość jego modyfikacji?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
90
Interpelacja
(nr 13867)
do ministra gospodarki
w sprawie działalności polskiej administracji
miar oraz działań rządu w dziedzinie metrologii
Szanowny Panie Premierze! W związku z liczny-
mi uwagami dotyczącymi poprawności funkcjonowa-
nia polskiej administracji miar proszę Pana o odpo-
wiedź na pytania dotyczące działalności polskiej ad-
ministracji miar oraz działań rządu w dziedzinie
metrologii.
W latach 2007 i 2008 działał powołany przez mi-
nistra gospodarki zespół ds. reformy metrologii, któ-
ry zwrócił uwagę na poważne wady instytucjonalne
polskiej metrologii. W latach 2008 i 2009 budżet pań-
stwa przeznaczył ponad 70 tys. zł na zewnętrzne opi-
nie eksperckie na temat funkcjonowania polskiej ad-
ministracji miar. Ekspertyzy wykonane przez kan-
celarię prawną Baker & McKenzie w zakresie metro-
logii prawnej, i przez pana doktora T. Quinna, byłego
dyrektora Międzynarodowego Biura Miar, w zakresie
metrologii naukowej, zdecydowanie potwierdziły ist-
nienie fundamentalnych wad w strukturze instytu-
cjonalnej polskiej metrologii i w działalności Głów-
nego Urzędu Miar i podległych mu urzędów tereno-
wych. W związku z tym powstaje pytanie, czy po tak
długim okresie od uzyskania tych opinii GUM przy-
gotował program naprawczy.
Budżet państwa polskiego wydatkuje rocznie ok.
110 mln zł na funkcjonowanie administracji miar.
Jest to kwota porównywalna lub przewyższająca wy-
datki na ten cel wielu państw Unii Europejskiej. W
zamian za to powinniśmy oczekiwać realizacji współ-
czesnych zadań państwa związanych z metrologią.
Obecnie ponad 80% tej kwoty przeznaczanych jest na
płace. Dynamicznie modernizująca się gospodarka
potrzebuje nowoczesnej, finansowanej przez państwo
metrologii, a w szczególności prac badawczo-rozwo-
jowych wspomagających innowacyjność polskiego
przemysłu. W polskiej administracji miar nie prowa-
dzi się żadnych analiz potrzeb polskiej gospodarki.
Struktura ta nie realizuje żadnego programu rozwo-
ju i działa w oderwaniu od polskiego przemysłu i pol-
skiej nauki. Czy GUM jest w stanie przedstawić pro-
gramy działania krótko- i długoterminowe dla pod-
ległej sobie struktury administracyjnej?
W 2008 r. z dużym opóźnieniem w porównaniu ze
swoimi odpowiednikami z innych krajów UE prezes
GUM podjął decyzję o przystąpieniu do Europejskie-
go Programu Badawczo-Rozwojowego w dziedzinie
Metrologii na najmniejszym z możliwych poziomie
zaangażowania i wystąpił do ministra gospodarki z
prośbą o udzielenie niezbędnych finansowych gwa-
rancji rządowych. Uzyskanie gwarancji umożliwiło
przystąpienie GUM do tego programu jako koordy-
natora EMRP w Polsce.
W międzyczasie Komisja Europejska podjęła de-
cyzję o współfinansowaniu tego projektu. Jego war-
tość wynosi obecnie 400 mln euro. Decyzja o udzia-
le Polski w programie EMRP na najniższym możli-
wym poziomie zaangażowania stawia nasz kraj na
ostatniej pozycji wśród 22 krajów europejskich
uczestniczących w programie. Ta decyzja będzie do
2013 r. marginalizować polskie uczestnictwo w tym
programie, minimalizować dostęp do tak dużych
środków i tym samym pogłębiać zapaść merytorycz-
ną i organizacyjną GUM. Z decyzją tą związany jest
także brak realnych działań na rzecz udziału pol-
skich naukowców spoza administracji miar w ubie-
ganiu się o granty w ramach programu EMRPA.
Zablokowanie dostępu do tak dużych środków jest
sprzeczne z możliwościami i potrzebami polskiej me-
trologii i polskiego przemysłu. Jest to efekt niewy-
dolności obecnej struktury.
Czy istnieje wytłumaczenie dla tragicznych w
skutkach zaniechań związanych z uczestnictwem
Polski w programie EMRP (Europejski Program Ba-
dawczo-Rozwojowy w dziedzinie Metrologii)?
Opinia kancelarii Baker & McKenzie potwierdziła
wiele wątpliwości, zgłaszanych wcześniej przez pra-
cowników administracji miar. Dotyczą one także za-
sad udzielania upoważnień do wykonywania legaliza-
cji przez podmioty spoza administracji miar. W wyni-
ku tego rozwiązania prawnego prezes GUM, chociaż
jest do tego zobowiązany ustawowo, utracił rzeczywi-
sty nadzór nad setkami tysięcy liczników energii elek-
trycznej, według których Polakom nalicza się comie-
sięczne opłaty za energię elektryczną. Prezes GUM
nie wie, ile liczników energii elektrycznej, jaką metodą
i za jaką cenę zostało w Polsce zalegalizowanych w
ramach zadań państwa i z jego upoważnienia. Jest to
nie tylko złamanie podstawowych zasad prawa admi-
nistracyjnego, ale także uchylanie się od przyjętej w
UE standardowej ochrony polskiego konsumenta
przed nieuczciwymi praktykami.
Czy kierownictwo GUM jest w stanie zapropono-
wać naprawę wad prawnych występujących w metro-
logii prawnej w powyższej kwestii?
Czy Ministerstwo Gospodarki zamierza podjąć od-
powiednie działania w celu przekształcenia laborato-
riów w GUM w państwowy instytut metrologii, oraz
powołania rady metrologii wspierającej merytorycznie
polską metrologię? Tak jest zorganizowana metrologia
we wszystkich rozwiniętych i rozwijających się kra-
jach. Takie rozwiązanie zaleciły zespoły i eksperci po-
wołani przez Ministerstwo Gospodarki.
Jaki jest stan zaawansowania prac nad nową rzą-
dową ustawą o miarach?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Sławecki
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13868)
do ministra finansów
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
oświadczeń o przeznaczeniu oleju opałowego
Szanowny Panie Ministrze! Od wielu lat zarówno
członkowie Polskiej Izby Paliw Płynnych, jak i dystry-
butorzy lekkiego oleju opałowego apelują o zmianę prze-
pisów dotyczących oświadczeń o przeznaczeniu oleju
opałowego, które to w zamyśle miały zapobiec wykorzy-
stywaniu oleju opałowego do celów innych niż opałowe.
Tymczasem osoby zainteresowane wykorzystaniem
oleju opałowego do celów napędowych, widząc u przed-
siębiorców brak możliwości zweryfikowania, jakie rze-
czywiście będzie przeznaczenie oleju opałowego oraz
brak uprawnień do weryfikowania danych na oświad-
czeniach, wykorzystują wadliwość regulacji prawnych
i zużywają olej opałowy do celów napędowych.
Celem instytucji oświadczeń o przeznaczeniu ole-
ju opałowego miało być przede wszystkim wyelimi-
nowanie użycia oleju opałowego do celów napędo-
wych, którego tylko formalnym potwierdzeniem mia-
ło być oświadczenie jako czysto techniczno-organiza-
cyjna czynność. Tymczasem organy podatkowe nie
wnikają w faktyczny sposób zużycia oleju opałowego,
co przesądza o zastosowaniu takiej czy innej stawki,
a skupiają się jedynie na formalnej prawidłowości
oświadczeń. W rezultacie za niezgodne z przeznacze-
niem zużycie oleju opałowego obciążani są dystrybu-
torzy oleju opałowego, a nie osoby, które zużywają
olej niezgodnie z przeznaczeniem.
Panie Ministrze, przez wiele lat zachęcano klien-
tów, inwestorów do wyposażania kotłowni w piece na
ekologiczny czynnik grzewczy, jakim niewątpliwie
jest olej opałowy, jednak dla setek tysięcy odbiorców
indywidualnych dziś okazało się to posunięciem naj-
gorszym z możliwych, albowiem znacząco wzrosła
cena tego ekologicznego czynnika grzewczego.
Wadliwość regulacji prawnej w tym przypadku jest
tolerancją faktycznych przestępców uszczuplających bu-
dżet, a rekompensujących sobie powstałe z tego tytułu
straty na dystrybutorach lekkiego oleju opałowego.
Wobec powyższego pragniemy zadać pytania:
1. Jakie działania zamierza podjąć resort finan-
sów, aby ograniczyć funkcjonowanie istniejącej pu-
łapki legislacyjnej?
2. Czy nie byłoby zasadnym wyposażenie przed-
siębiorców w narzędzia umożliwiające zabezpieczenie
się przed wprowadzeniem ich w błąd przez nabywcę
oleju opałowego?
Z poważaniem
Poseł Edward Wojtas
oraz grupa posłów
Lublin, dnia 28 grudnia 2009 r.
91
Interpelacja
(nr 13869)
do ministra zdrowia
w sprawie możliwości finansowania terapii
leczenia jąkania
Szanowna Pani Minister! W imieniu osób boryka-
jących się z chorobą jąkania zwracam się do Szanow-
nej Pani Minister w sprawie możliwości finansowa-
nia terapii leczenia jąkania.
Ze względu na brak możliwości uzyskania refun-
dacji kosztów terapii leczenia przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia z chorobą jąkania w Polsce boryka się
obecnie ok. 1% społeczeństwa. Choroba jąkania może
być całkowicie uleczalna, leczy się ją za pomocą no-
woczesnych metod, które stosują prywatne ośrodki,
np. w Mikołowie koło Katowic. Terapia leczenia trwa
ok. 7 miesięcy, co wiąże się jednak z dość dużymi
kosztami, tj. powyżej 7000 zł. Ze względu na duży
koszt leczenia, który pacjent obecnie musiałby po-
kryć z własnych środków, wiele osób zmuszonych jest
borykać się z tą uleczalną chorobą przez całe życie.
W trosce zatem o zapewnienie prawidłowej opieki le-
karskiej osobom jąkającym się zasadne jest udziele-
nie pomocy w finansowaniu przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia terapii leczenia jąkania.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z następującym pytaniem: Czy możliwa jest
chociażby częściowa refundacja kosztów przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapii leczenia osób cierpią-
cych na chorobę jąkania?
Z poważaniem
Poseł Edward Wojtas
Lublin, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13870)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie oceny skali problemu zasiadania
w radach nadzorczych spółek podległych
ministrowi skarbu państwa osób
nieposiadających stosownych kwalifikacji
potwierdzonych egzaminem dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek
z udziałem Skarbu Państwa
Szanowny Panie Premierze! W związku z niewy-
pełnionymi na przestrzeni 2 lat pracy ministerialnej
zapowiedziami ministra skarbu państwa dotyczący-
mi obsadzania rad nadzorczych firm należących do
Skarbu Państwa wyłącznie osobami wyłonionymi
w drodze konkursu spośród grona kandydatów ma-
92
jących odpowiednio wysokie kwalifikacje potwier-
dzone zdanym egzaminem dla kandydatów na człon-
ków rad nadzorczych spółek z udziałem Skarbu
Państwa zdecydowaliśmy się na skierowanie do
Szanownego Pana Premiera interpelacji zwracającej
uwagę na ten bardzo istotny dla właściwego nadzoru
nad majątkiem państwa polskiego problem.
W związku z powyższym uprzejmie prosimy
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy miarodajne są informacje podawane w pra-
sie gospodarczej (m.in. dziennik „Rzeczpospolita” z
18 grudnia 2009 r., tekst: „Rady spółek Skarbu Pań-
stwa bez egzaminów”), wskazujące na znaczącą ska-
lę obsadzania rad nadzorczych spółek zależnych, firm
z większościowym udziałem Skarbu Państwa – kil-
kaset podmiotów, w których radach nadzorczych
może zasiadać nawet kilka tysięcy osób bez zdanych
stosownych egzaminów kwalifikacyjnych?
2. Jakie kroki przywracające stan profesjonalnego
nadzoru nad spółkami podległymi ministrowi skarbu
państwa - objętymi problemem powszechnego, jak na-
leży sądzić, zasiadania w ich radach nadzorczych osób
nieposiadających kwalifikacji potwierdzonych egzami-
nem – ma zamiar podjąć Szanowny Pan Premier?
3. Jaka konkretnie była liczba na dzień 31.12.2009 r.
osób zasiadających w radach nadzorczych spółek za-
leżnych, firm z większościowym udziałem Skarbu
Państwa, nieposiadających kwalifikacji potwierdzo-
nych egzaminem dla kandydatów na członków rad
nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Poseł Piotr Cybulski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13871)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji w praktyce prawa
dotyczącego certyfikatów energetycznych
dla nowo oddanych budynków
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z donie-
sień prasowych oraz licznych informacji docierają-
cych do mojego biura poselskiego, występują liczne
problemy i nadużycia związane ze stosowaniem pra-
wa związanego z wydawaniem certyfikatów energe-
tycznych dla nowo oddanych budynków.
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady UE
z 16 grudnia 2002 r. w sprawie świadectw energetycz-
nych nałożyła na kraje członkowskie obowiązek po-
prawy jakości energetycznej budynków, zwracając
uwagę na to, że budynki mieszkalne i użyteczności
publicznej w UE są odbiorcą ponad 40% energii.
Same też produkują 36% dwutlenku węgla.
Dyrektywa została implementowana do prawa
polskiego nowelizacją ustawy Prawo budowlane z
września 2007 r. i wraz z późniejszymi aktami wy-
konawczymi stanowi jej wykonanie. Od 1 stycznia
2009 r. każdy budynek oddawany do użytku oraz
sprzedawany bądź wynajmowany musi posiadać
przedmiotowe świadectwo energetyczne.
Jak pokazuje roczne doświadczenie w tej materii,
ze względu na pewne luki prawne oraz nieścisłości
dochodzi do wielu nadużyć. Jak donoszą media, w In-
ternecie można znaleźć oferty pseudoaudytorów, któ-
rzy oferują wykonanie świadectwa za 100–200 zł. Czę-
sto bywa tak, że taki audytor nawet nie widzi budyn-
ku, dla którego wystawia certyfikat. Zdaniem eksper-
tów tylko fachowa ocena, przeprowadzona przez osoby,
które ukończyły kierunkowe studia z budownictwa i
energetyki i przeszły odpowiednie szkolenia w zakre-
sie audytu, jest wiarygodna i sensowna.
Mając na uwadze powyższe, pragnę zadać Panu
Ministrowi następujące pytania:
1. Czy ministerstwo monitoruje sposób wydawa-
nia certyfikatów energetycznych?
2. Czy kierowany przez Pana resort przygotowu-
je propozycje zmian w polskim prawie, które pozwo-
liłyby uniknąć negatywnych zjawisk opisanych w
przedmiotowej interpelacji?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13872)
do ministra zdrowia
w sprawie uciążliwych konsekwencji decyzji
NFZ dotyczących odebrania lekarzom
rodzinnym możliwości kierowania pacjentów
na specjalistyczne badania diagnostyczne
Szanowna Pani Minister! Jak wynika z doniesień
prasowych i licznych informacji docierających do mo-
jego biura poselskiego, istnieje poważny problem
związany z konsekwencjami decyzji Narodowego
Funduszu Zdrowia, która odbiera lekarzom rodzin-
nym możliwość kierowania pacjenta na specjalistycz-
ne badania diagnostyczne.
Jak się okazuje, te zmiany są bardzo dotkliwe dla
wielu pacjentów, którzy uzyskali w minionym roku
skierowanie na badanie specjalistyczne, ale ze wzglę-
du na kilkumiesięczny okres oczekiwania na ich wy-
konanie skierowania stracą ważność. Zgodnie z de-
cyzją NFZ zeszłoroczne skierowania ważne są do
końca stycznia 2010 roku. Taki stan rzeczy budzi

wiele kontrowersji i utrudnia pacjentom dostęp do
tych badań. W przypadku, gdy pacjent otrzymał od
lekarza rodzinnego skierowanie na badanie specjali-
styczne w ubiegłym roku, a termin tego badania wy-
znaczono np. na marzec 2010, pacjent ten traci moż-
liwość skorzystania z tego badania. Jest zmuszony
najpierw udać się do lekarza rodzinnego, aby ten
skierował go do specjalisty, następnie biorąc pod
uwagę obecne standardy odczekać musi dwa lub trzy
miesiące na wizytę i po otrzymaniu skierowania po-
nownie ustawić się w kolejkę oczekujących na wyko-
nanie badań.
Jest to wyjątkowo uciążliwe dla osób starszych,
mających kłopoty z poruszaniem się, czy tych, któ-
rych miejsce zamieszkania jest znacznie oddalone od
ośrodka zdrowia.
Należy również zastanowić się, czy sama decyzja
o odebraniu lekarzom rodzinnym możliwości kiero-
wania pacjentów na badania specjalistyczne jest
słuszna. Wydaje się ona być co najmniej nieprzemy-
ślana, ponieważ już teraz widać, że nie służy pacjen-
tom, ogranicza możliwość korzystania z opieki spe-
cjalistycznej oraz wydłuża czas oczekiwania nawet o
kilka miesięcy.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy przewiduje się prolongatę terminu (dłużej
niż do 31 stycznia 2010 r.) skierowań na badania spe-
cjalistyczne wystawionych przez lekarzy rodzinnych
przed 1 stycznia 2010 r.?
2. Czy ministerstwo dysponuje danymi, jakie kon-
sekwencje i opóźnienia mogą być spowodowane
przedmiotową decyzją, której dotyczy interpelacja?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13873)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wydatkowania środków
zgromadzonych w ramach funduszu promocji
produktów rolno-spożywczych
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z licznych
informacji docierających do mojego biura poselskiego,
wielu rolników zaniepokojonych jest brakiem infor-
macji na temat sposobu wydatkowania środków zgro-
madzonych w ramach funduszu promocji produktów
rolno-spożywczych. Naturalnym wydaje się, że rolni-
cy, którzy w dużej mierze ponoszą koszty związane z
funduszem, chcieliby wiedzieć, na co środki te są
przeznaczane.
W uzasadnieniu ustawy, która powołuje do życia
wspomniany fundusz, czytamy: Z uwagi na postępu-
93
jącą liberalizację handlu, w tym produktami rolno-
-spożywczymi, wymiana handlowa pomiędzy pań-
stwami Unii Europejskiej a państwami trzecimi bę-
dzie nabierać coraz większego znaczenia. Z tego po-
wodu reforma wspólnej polityki rolnej (w.p.r.) będzie
podążała w podobnym kierunku. Dlatego też, prze-
widując nieuchronne zmiany oraz mając na uwadze
swobodny przepływ towarów na jednolitym, we-
wnętrznym rynku Unii Europejskiej oraz na rynkach
pozaunijnych traktowanych jako rynki zagraniczne,
należy podjąć działania wspierające konkurencyjność
(przede wszystkim poprzez budowanie trwałych po-
wiązań handlowych) oraz ugruntować pozycję pol-
skich produktów rolnych na rynku wspólnotowym i
wybranych strategicznych rynkach światowych, a
także zdobywać nowe rynki.
Przyjęte rozwiązania mają służyć promocji po-
szczególnych polskich produktów na rynkach euro-
pejskich. W zapisach ustawy znajdujemy informację,
kto zarządza i odpowiada za wydatkowanie środków
z funduszu, zapisano również sposoby odprowadza-
nia składek. Szeroki wachlarz celów, jakim ma służyć
fundusz, nie zawiera jednak punktu określającego
sposób informowania rolników o efektach, jakie ge-
nerują podejmowane w ramach tych środków przed-
sięwzięcia promocyjne.
Wielu rolników nie ma pojęcia, na co przeznacza-
ne są te pieniądze, jak są dystrybuowane i jakie mogą
mieć z tego korzyści. Wydaje się, że zawiodły tu ele-
menty kampanii informacyjnej dla tych, którzy są
głównymi donorami funduszu. Taki stan rzeczy bu-
dzi uzasadniony sprzeciw rolników.
W związku z tym w imieniu rolników, którzy zgło-
sili przedmiotowe wątpliwości, pytam Pana Ministra:
1. Jak wydatkowane są środki z funduszu w ska-
li całego kraju, jakimi środkami dysponuje?
2. Jakie cele udało się już osiągnąć?
3. Czy kierowany przez Pana resort przewiduje
kampanię informacyjną dla rolników uwzględniającą
sposoby wydatkowania i korzyści płynące z realizacji
celów funduszu?
Z poważaniem
Poseł Piotr Stanke
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13874)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie działań służb publicznych
na rzecz ochrony osób bezdomnych
przed zamarznięciem
Szanowny Panie Ministrze! Z informacji mediów
wynika, że do dnia 5 stycznia 2010 r. śmierć w wyni-
ku zamarznięcia poniosły w Polsce 122 osoby. Jak wy-
94
nika z informacji udzielonej w Sejmie 7 stycznia 2010 r.,
Pan Minister skierował stosowny list w sprawie
działań służb i straży na rzecz ochrony osób bez-
domnych w związku z niskimi temperaturami do wo-
jewodów dopiero 30 grudnia 2009 r. Do 24 grudnia
2009 r. zamarzło 80 osób. To ogromna tragedia, że
instytucje demokratycznego państwa nie są w stanie
skutecznie przeciwdziałać tym wypadkom.
Wobec powyższego prosimy o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Jakie działania zostały podjęte przez służby
publiczne w celu przeciwdziałania wypadkom śmier-
telnym spowodowanym niskimi temperaturami?
2. Czy policja wspólnie ze służbami socjalnymi
analizuje każdy przypadek śmiertelny spowodowany
zamarznięciem? Jakie wnioski wynikają z tych ana-
liz dla funkcjonowania służb publicznych?
3. Ile środków finansowych na walkę z bezdom-
nością przeznaczono z budżetu państwa i budżetu
wojewodów w latach 2008 i 2009, a jakie zaplanowa-
ne są na powyższy cel w budżecie roku 2010?
Z poważaniem
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13875)
do ministra zdrowia
w sprawie wykazu produktów leczniczych
dopuszczonych do sprzedaży w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych i ograniczania dostępu
do leków na terenach wiejskich
Szanowna Pani Minister! Od kilku tygodni docie-
rają sygnały odnośnie do zmniejszenia asortymentu
leków w punktach aptecznych, a co za tym idzie,
ograniczania ich dostępności dla pacjentów z terenów
wiejskich. Obawy te związane są z obowiązującym
od 6 października 2009 r. wykazem produktów lecz-
niczych dopuszczonych do obrotu w placówkach po-
zaaptecznych i w punktach aptecznych. Właściciele
punktów aptecznych obawiają się, że jest to kierunek
zmierzający w niedalekiej przyszłości do likwidacji
tych punktów.
Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz. U. Nr 45, poz. 271,
z późn. zm.) określa, kto może prowadzić punkt ap-
teczny, oraz określa uprawnienia techników farma-
ceutycznych. Możliwość utworzenia punktu aptecz-
nego jest ustawowo ograniczona tylko do terenu wiej-
skiego, pod warunkiem że nie jest tam prowadzona
apteka ogólnodostępna. Dyrektywa farmaceutyczna
2001/83/WE zawiera w art. 70–75 postanowienia do-
tyczące klasyfikacji produktów leczniczych. Przewi-
dziana w dyrektywie klasyfikacja wyróżnia w prak-
tyce produkty lecznicze wydawane z przepisu lekarza
i produkty o wyższych kategoriach dostępności oraz
pozostałe produkty, które nie spełniają kryteriów
bardziej restrykcyjnej klasyfikacji i mogą być sprze-
dawane bez recepty (tzw. produkty OTC). Ustawo-
dawca unijny milczy na temat obrotu detalicznego
produktami, pozostawiając te kwestie ustawodaw-
stwu krajowemu.
Punkty apteczne powstały w takich miejscach,
gdzie z ekonomicznego punktu widzenia otworzenie
apteki nie jest opłacalne. Znaczna ilość punktów ap-
tecznych jest zorganizowana i prowadzona przez
techników farmaceutycznych z doświadczeniem za-
wodowym, którzy „wzięli sprawy w swoje ręce” i an-
gażując w to często dorobek całej rodziny i biorąc
kredyty, zbudowali, kupili lub wynajęli odpowiedni
lokal i wyposażyli go zgodnie z wymogami, tworząc
miejsca pracy. Punkty apteczne pełnią na terenach
wiejskich niezwykle ważną rolę społeczną. Zapew-
niają szybki dostęp do produktów leczniczych. Współ-
pracują z lokalnymi ośrodkami zdrowia. Umożliwia
to często lekarzom tych ośrodków prowadzenie dłu-
gofalowej profilaktyki zdrowotnej. Punkty apteczne
zostały bardzo dobrze przyjęte przez mieszkańców,
szczególnie przez ludzi starszych i chorych, którzy
nie muszą po każdy potrzebny lek czy opatrunek do-
jeżdżać do odległej apteki w mieście.
Aktualny wykaz to lista pozytywna, długa, kilku-
nastotysięczna, zawierająca właściwie wykaz leków
gotowych z określeniem kodu EAN i wielkości opako-
wania. Właściciele punktów aptecznych podkreślają,
że w wykazie nie znalazło się wiele leków, które moż-
na kupić w supermarketach lub stacjach benzyno-
wych, a nie są dostępne w punktach aptecznych.
Z wypowiedzi ministra zdrowia pana Twardow-
skiego w Sejmie w dniu 17 grudnia 2009 r. wynikało,
że tworzenie wykazu z listą negatywną czy pozytyw-
ną zależało w różnych okresach czasu od interpreta-
cji Prawa farmaceutycznego przez Ministerstwo
Zdrowia. Od 2001 r. minister zdrowia uprawniony do
utworzenia wykazu produktów leczniczych ogłaszał
zarówno listy pozytywne, jak i negatywne.
Obecnie trwają prace nad nowym wykazem pro-
duktów leczniczych dopuszczonych do obrotu w pla-
cówkach pozaaptecznych i punktach aptecznych.
W związku z powyższym zadaję pytania:
1. Czy nie należałoby tworzyć wykazu produktów
leczniczych niedopuszczonych do obrotu w punktach
aptecznych (tzw. lista negatywna, która uwzględni-
łaby ograniczenia wynikające z art. 91 PF określają-
cego uprawnienia technika farmaceutycznego)?
2. Czy wykaz produktów leczniczych dopuszczo-
nych do obrotu w punktach aptecznych nie powinien
ograniczać się do produktów wydawanych z przepisu
lekarza? Zakwalifikowanie produktu leczniczego do
grupy OTC byłoby wystarczającym warunkiem do

dopuszczenia danego produktu do obrotu w punkcie
aptecznym.
3. Dlaczego w aktualnym wykazie produktów
leczniczych przedstawiono listę leków gotowych za-
miast listy produktów leczniczych (definicje zawarte
w art. 2 PF, Dz. U. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.)?
4. Jakie przesłanki zadecydowały o przyjęciu
przez Ministerstwo Zdrowia interpretacji, że wykaz
produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu w
placówkach pozaaptecznych i w punktach aptecznych
ma być „listą pozytywną”?
Z poważaniem
Poseł Janina Okrągły
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13876)
do ministra gospodarki
w sprawie rozwoju specjalnych stref
ekonomicznych w Polsce
Szanowny Panie Premierze! Specjalne strefy eko-
nomiczne to udane połączenie potrzeb inwestorów z
potrzebami poszczególnych regionów, w których zo-
stały utworzone. Każda strefa to wyodrębniona ad-
ministracyjnie część terytorium Polski przeznaczona
do prowadzenia działalności gospodarczej na prefe-
rencyjnych warunkach. Przedsiębiorca w SSE ma
zapewnione ulgi podatkowe, a dodatkową korzyścią
jest fakt, że może rozpocząć działalność na specjalnie
przygotowanym, uzbrojonym terenie. Tworzenie spe-
cjalnych stref ekonomicznych w Polsce reguluje usta-
wa z dnia 20 października 1994 r. (Dz. U. z 1994 r.
Nr 123, poz. 600).
Katowicka Specjalna Strefa Ekonomiczna SA zo-
stała powołana rozporządzeniem Rady Ministrów z
dnia 18 czerwca 1996 r. Utworzono ją w celu wsparcia
i przyspieszenia procesów restrukturyzacyjnych oraz
stworzenia nowych miejsc pracy w regionie. Ma cha-
rakter rozproszony i składa się z czterech podstref:
gliwickiej, jastrzębsko-żorskiej, sosnowiecko-dąbrow-
skiej oraz tyskiej. Ostatnie kilka lat to były dla Kato-
wickiej SSE lata wyjątkowo dobre. W latach 2006–2007
wydano w sumie 70 zezwoleń na prowadzenie działal-
ności gospodarczej. W roku 2005 i 2008 pozyskano od-
powiednio 22 i 24 nowe projekty inwestycyjne. Do koń-
ca marca 2009 r. KSSE SA wydała łącznie 282 zezwo-
lenia na działalność gospodarczą. Jest obecnie zago-
spodarowana w ok. 60%, a efektem jej działania jest
utworzenie ponad 31 000 nowych miejsc pracy.
Pomimo kryzysu Polska prezentuje się wyjątkowo
dobrze na tle innych krajów europejskich, jednak dla
stref okazał się on okresem silnego zahamowania in-
westycji. Międzynarodowe koncerny wstrzymały de-
95
cyzje o budowie nowych fabryk i rozwoju już istnie-
jących, a polski kapitał napotkał problemy finanso-
wania nowych przedsięwzięć. Strefy odnotowały
większą liczbę inwestycji o charakterze usługowym,
w czym przeważały małe i średnie projekty. W I pół-
roczu 2009 r. KSSE SA wydała 4 nowe zezwolenia.
Firmy zadeklarowały, iż zainwestują co najmniej 76
mln zł i zatrudnią ponad 370 pracowników. Obszary
należące do stref to wciąż atrakcyjne tereny inwesty-
cyjne, gdzie pojawiają się nowi inwestorzy. KSSE SA
będzie działać do 31 grudnia 2020 r.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra na-
stępujące pytania:
1. Ministerstwo Gospodarki przygotowało projekt
rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego roz-
porządzenie w sprawie katowickiej specjalnej strefy
ekonomicznej, które umożliwiłoby jej dalszy rozwój.
Rozporządzenie opublikowano na stronach minister-
stwa w listopadzie 2009 r. i przekazano na posiedze-
nie Rady Ministrów w dniu 17 listopada 2009 r. Kie-
dy nastąpi zatwierdzenie tego aktu prawnego?
2. Jakie są prognozy na najbliższe lata wobec roz-
woju i wykorzystania potencjału SSE jako skutecz-
nego sposobu przyciągania inwestorów?
3. Czy znana jest skala ograniczeń etatów wśród
firm funkcjonujących w SSE w związku z ogólno-
światowym kryzysem i spowolnieniem rozwoju go-
spodarczego?
4. Czy ministerstwo planuje zmiany w funkcjono-
waniu SSE na terenie naszego kraju?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13877)
do ministra finansów
w sprawie ograniczenia możliwości zadłużania
jednostek samorządu terytorialnego
wynikającego z indywidualnego wskaźnika
zadłużenia
Szanowny Panie Ministrze! W ustawie z dnia 27
sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr
157, poz. 1240) zmieniono sposób obliczania wskaź-
nika zadłużenia dla jednostek samorządu terytorial-
nego, jaki ma mieć zastosowanie po raz pierwszy do
uchwał budżetowych na rok 2014.
Obecnie wiele gmin w Polsce wskutek zbyt swobod-
nej polityki budżetowej ma bardzo wysokie zadłużenie
oraz deficyt zbliżający się do 60% granicy określonej w
ustawie. Jednocześnie zaciągały one w ostatnich latach
wiele długoterminowych zobowiązań, których możli-
wości spłaty były kalkulowane w oparciu o inny stan
96
prawny, a czas spłaty tych zobowiązań wykracza poza
trzyletni okres przejściowy przewidziany w nowej usta-
wie. Dlatego część samorządów począwszy od obecnego
budżetu wprowadza plany oszczędnościowe.
Na dzień dzisiejszy gminy mają wysokie dochody,
głównie dzięki pozyskanym środkom unijnym. W naj-
bliższym okresie, gdy znaczącemu zmniejszeniu ule-
gnie strona dochodowa na skutek ograniczenia udzia-
łu funduszy unijnych i innych środków bezzwrot-
nych, a także w związku ze skutkami kryzysu gospo-
darczego, obliczanie wskaźnika na bazie dochodów
ogółem z trzech minionych lat może spowodować, że
nie będzie możliwe opracowanie budżetu i wielolet-
niej prognozy finansowej z uwzględnieniem wyżej
wymienionych reguł zawartych w nowej ustawie. Wy-
wiązanie się z umów kredytowych (pożyczkowych)
bez przekroczenia wskaźnika stanie w wielu j.s.t. pod
wielkim znakiem zapytania.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra na-
stępujące pytania:
1. Jakie przesłanki stały u podstaw, aby tego typu
zapisy zostały zawarte w nowej ustawie o finansach
publicznych?
2. Czy zasadne jest rozważenie wydłużenia okre-
su przejściowego dla nowego systemu ograniczania
zadłużenia j.s.t. poprzez indywidualnie obliczany
wskaźnik zadłużenia?
3. Czy Ministerstwo Finansów posiada dane
wskazujące na najbardziej zagrożone pod tym wzglę-
dem j.s.t.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13878)
do ministra infrastruktury
w sprawie wprowadzenia systemowego
oznakowania węzłów drogowych
Szanowny Panie Ministrze! Już od dłuższego cza-
su trwa publiczna dyskusja nad uregulowaniem na-
zewnictwa węzłów drogowych tak, aby kierowcy w
sposób jak najbardziej intuicyjny mogli przemiesz-
czać się na terenie naszego kraju. Jest to o tyle istot-
ne, że znacznemu przyśpieszeniu uległa budowa i
modernizacja kluczowych dla rozwoju kraju i regio-
nów ciągów komunikacyjnych. Jednocześnie Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad od poło-
wy ubiegłego roku przymierza się do wykonania ko-
rekt w tej materii.
Na mylące nazwy autostradowych węzłów kierow-
cy narzekają od dawna. W województwie śląskim
problem dotyczy odcinka autostrady A4, który
przebiega przez górnośląską aglomerację, a ostatnio
także autostrady A1, od Sośnicy do granicy państwa
w Gorzyczkach. Mimo że do użytku został oddany
dopiero odcinek z Sośnicy do Bełku, to wśród samo-
rządowców przedmiotem sporu stały się nazwy zjaz-
dów. Chodzi o węzły w Bełku, Żorach, Świerklanach
i Mszanie. Swoje stanowiska przedstawiły gminy,
które poniosły największe trudy związane z jej budo-
wą, oraz Zarząd Związku Subregionu Zachodniego
Województwa Śląskiego, który zaproponował począt-
kowo nazwy węzłów od największych miast w regio-
nie (pomijając gminy, przez które biegnie autostra-
da), po czym zweryfikował swoje stanowisko do nazw
dwuczłonowych, co także wprowadza dezorientację.
Nazywanie węzłów drogowych w Polsce nie zosta-
ło dotąd prawnie usankcjonowane, a drogowcy sta-
rali się posługiwać zasadami, by nazwy odwoływały
się do najbliższych miejscowości oraz były jak naj-
krótsze. W całej Europie jest jasny i czytelny system
oznaczenia węzłów – najpierw miasto, a później do-
datkowo nazwa dzielnicy lub określenie kierunku.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Czy i kiedy ministerstwo rozważa wprowadze-
nie spójnego systemu nazewnictwa węzłów w całej
Polsce?
2. Czy rozwiązania krajów Europy Zachodniej zo-
staną zaimplementowane do polskiego porządku
prawnego?
3. Jakie są szacunkowe koszty zmian w oznako-
waniu najważniejszych dróg oraz arterii komunika-
cyjnych i ich dostosowaniu do ujednoliconego na-
zewnictwa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13879)
do ministra środowiska
w sprawie zmian w systemie gospodarki
odpadami komunalnymi
Szanowny Panie Ministrze! Od dłuższego czasu
coraz więcej uwagi poświęca się problematyce systemu
gospodarki odpadami komunalnymi, który stanowi
jeden z najtrudniejszych i najpilniejszych do rozwią-
zania problemów środowiskowych w naszym kraju. Z
jednej strony rosną koszty zagospodarowania odpa-
dów, z drugiej Polska w rozmowach akcesyjnych wy-
negocjowała okresy przejściowe dotyczące osiągnięcia
unijnych standardów w dziedzinie ochrony środowi-
ska. Stąd pojawia się problem ograniczania powsta-
wania odpadów, ich odzysku i recyklingu.

Aktualny system krajowych regulacji prawnych,
na który składa się ustawa o odpadach, ustawa o
utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz sze-
reg innych aktów prawnych, powoduje, że praktycz-
nie nie ma nowoczesnych instalacji do zagospodaro-
wania odpadów komunalnych, a konkurencja na ryn-
ku zmusza firmy odbierające śmieci do jak najtańsze-
go się ich pozbywania.
Przedstawiciele samorządu terytorialnego stoją na
stanowisku, że gminy powinny być właścicielem lub
dysponentem odpadów komunalnych na swoim terenie
i powinny podejmować w sposób wiążący decyzje doty-
czące kompleksowego rozwiązywania problemu selek-
tywnej zbiórki, transportu i przetwarzania odpadów.
Uważają także za konieczne wprowadzenie obligatoryj-
nej opłaty ponoszonej przez mieszkańców, właścicieli
nieruchomości, najemców lub użytkowników lokalu
mieszkalnego w zestandaryzowanej wysokości.
Obecnie prawie na terenie każdej gminy wystę-
pują liczne przypadki zaśmiecania odpadami komu-
nalnymi terenów zieleni miejskiej, podrzucania
śmieci do przyulicznych koszy oraz okolicznych la-
sów. Z tych powodów niektóre samorządy w ubie-
głym roku zorganizowały referenda w sprawie prze-
jęcia za odpłatnością ryczałtową obowiązku odbiera-
nia, transportowania i unieszkodliwiania odpadów
komunalnych od właścicieli nieruchomości. Zapro-
ponowano zastosowanie narzędzi i mechanizmów
zarządzania, jakie posiadają gminy w innych krajach
Unii Europejskiej. Pomimo akcji informacyjnych i
promocyjnych znacznej większości nie udało się osią-
gnąć ustawowej frekwencji ważności referendum
ustalonej na 30%.
Inne rozwiązanie optuje za wprowadzeniem in-
strumentów sprawdzonych już w innych obszarach
gospodarki odpadami – tzw. mechanizm opłaty pro-
duktowej. Bez podjęcia zmian prawno-organizacyj-
nych w gospodarce odpadami nie będziemy w stanie
jako kraj wypełnić w terminach zobowiązań dotyczą-
cych osiągnięcia standardów w tej dziedzinie, co
może skutkować postępowaniem przed Europejskim
Trybunałem Sprawiedliwości.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra na-
stępujące pytania:
1. Na jakim etapie są obecnie prace nad nowym
systemem prawnym pozwalającym na kompleksowe
uporządkowanie gospodarki komunalnej na poziomie
lokalnym i regionalnym?
2. Czy w związku z zapowiedziami rozważane jest
wyposażenie gmin w takie same narzędzia i instru-
menty administracyjne, jakie posiadają samorządy w
pozostałych krajach Unii Europejskiej?
3. Czy samorządy będą mogły powierzać wykona-
nie zadań z zakresu gospodarki odpadami własnym
jednostkom organizacyjnym?
4. W jaki sposób planuje się ograniczyć masowy
przywóz odpadów z Niemiec i innych krajów do Pol-
ski oraz powstawanie dzikich wysypisk?
5. Jaka jest ocena odbywających się w ubiegłym
roku referendów gminnych?
97
6. Czy wdrożenie postulatów organizacji samorzą-
dowych oznacza całkowite przebudowanie rynku go-
spodarki odpadami komunalnymi w Polsce i powrót
do sytuacji sprzed urynkowienia z 1989 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Krząkała
Rybnik, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13880)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie problemów z organizacją olimpiad
przedmiotowych
Szanowna Pani Minister! W ostatnim czasie
otrzymałem bardzo niepokojące informacje dotyczą-
ce problemów z organizacją olimpiad przedmioto-
wych. Dotyczą one niestety całokształtu relacji po-
między MEN a organizatorami olimpiad, którymi są
towarzystwa naukowe i uczelnie wyższe. Z ich strony
otrzymałem listę zawierającą m.in. następujące za-
strzeżenia:
1) Ministerstwo nie odpowiada na listy, nie udzie-
la informacji przez telefon. Nieliczne z trudem umó-
wione spotkania z wyższymi urzędnikami MEN zo-
stały w ostatniej chwili odwołane. W trakcie tych
zebrań, które doszły do skutku, przedstawiciele or-
ganizatorów olimpiad wyczuli niechęć urzędników
MEN do merytorycznej dyskusji.
2) Wprowadzone w 2009 r. coroczne konkursy na
prowadzenie olimpiad przedmiotowych nie mają wy-
starczającego uzasadnienia merytorycznego. Każdą
olimpiadę przedmiotową prowadzi kilkanaście wyż-
szych uczelni i nie ma możliwości zastąpienia ich
przez inny podmiot bez drastycznego obniżenia po-
ziomu i rangi olimpiady.
3) Wbrew opinii MEN istnieją prawne możliwości
zlecania prowadzenia olimpiad przedmiotowych bez
procedury konkursowej. Jest to ważne, gdyż olimpia-
dy potrzebują stabilizacji.
4) Przy ogłaszaniu konkursów na prowadzenie
olimpiad MEN w roku 2009 popełnił poważne błędy:
niedotrzymane zostały ustalone terminy, spóźnione
ogłoszenie rozstrzygnięcia konkursów znacząco
utrudniło prowadzenie olimpiad.
5) Warunki prowadzenia olimpiad w roku 2009/
2010 narzucone przez MEN są trudne do przyjęcia.
MEN wymaga od organizatorów zobowiązania do
przeprowadzenia olimpiad, nie precyzując warunków
finansowych. Drastycznie zmniejszono finansowanie
w drugiej połowie roku 2009 w stosunku do roku
2008, bez zmiany warunków prowadzenia olimpiad.
Brak jest gwarancji finansowania w pierwszej poło-
wie roku 2010, pod argumentem większej przejrzy-
98
stości finansowej wprowadzone drastyczne i nieuza-
sadnione zwiększenie wymogów biurokratycznych.
Aby rozjaśnić nieco ten niepokojący obraz, pra-
gnę dodać, iż planowane przez MEN zlecanie orga-
nizacji olimpiad jednej instytucji na okres kilku lat
wydaje się być krokiem pozytywnym, jednak nadal
niewystarczającym. Bez zmiany relacji między MEN
a organizatorami olimpiad albo zakończą one dzia-
łalność (jak olimpiada języka francuskiego, olimpia-
da języka niemieckiego, olimpiada języka białoru-
skiego) albo ich poziom i ranga ulegną znaczącej
degradacji. Ponieważ tego rodzaju zagrożenie jest
bardzo realne, pragnę skierować do Pani Minister
następujące pytania:
1. Czy do Pani Minister dochodzą bezpośrednio
informacje o problemach z organizacją olimpiad
przedmiotowych?
2. Co zdaniem Pani Minister wpłynęło na tak ra-
dykalne pogorszenie relacji między MEN a organiza-
torami olimpiad przedmiotowych w ciągu ostatniego
roku?
3. Czy w obliczu zastrzeżeń ze strony organizato-
rów olimpiad Pani Minister przeprowadzi kontrolę
funkcjonowania odpowiednich komórek minister-
stwa, zajmujących się przedmiotowym zadaniem?
4. Jakie Pani Minister zamierza podjąć kroki w
celu zagwarantowania ciągłości i wysokiego poziomu
merytorycznego olimpiad przedmiotowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13881)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie walki z nielegalnym
zatrudnieniem i skandalicznymi warunkami
pracy cudzoziemców w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
media coraz częściej informują o skandalicznych,
urągających ludzkiej godności warunkach pracy cu-
dzoziemców przebywających nielegalnie w Polsce.
Ludzie ci pracują często po kilkanaście godzin na
dobę, nierzadko przez siedem dni w tygodniu, bez
umów, za niskie wynagrodzenie, bez jakiegokolwiek
ubezpieczenia, a nieraz także w warunkach ograni-
czonej wolności, z paszportem zdeponowanym u wła-
ściciela firmy. Uzasadnione wydaje się nazwanie nie-
których miejsc przebywania nielegalnych cudzoziem-
ców obozami pracy.
W Polsce od dwóch lat walką z nielegalnym zatrud-
nieniem zajmuje się Państwowa Inspekcja Pracy. W
okręgowych PIP działają sekcje ds. legalności zatrud-
niania. Pracuje w nich łącznie ok. 150 inspektorów.
To o wiele za mało, aby skutecznie prowadzić działa-
nia w tym zakresie. Dużo większe możliwości działa-
nia ma Straż Graniczna, której funkcjonariusze mogą
korzystać z rozwiniętych technik operacyjnych.
Ponieważ problem nielegalnego zatrudnienia po-
łączonego z wyzyskiem pracowników cudzoziemców
wydaje się w Polsce narastać, pragnę skierować do
Pana Ministra następujące pytania:
1. Jak do tej pory przebiega współpraca Straży
Granicznej z Państwową Inspekcją Pracy w zakresie
zwalczania nielegalnego zatrudnienia?
2. Czy istnieje możliwość zwiększenia zaangażo-
wania Straży Granicznej w tego rodzaju działania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13882)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie trudnej sytuacji gmin
związanej z wypłatą odszkodowań za grunty
przejmowane pod drogi
Szanowny Panie Ministrze! Niektóre gminy z wo-
jewództwa wielkopolskiego sygnalizują poważne pro-
blemy finansowe wynikające z zobowiązań, które mu-
szą ponosić z tytułu odszkodowań za grunty pod dro-
gi przejmowane w ostatnich kilkudziesięciu latach. W
niektórych gminach, jak np. w Puszczykowie, sytu-
acja jest dramatyczna, gdyż przy dochodach miasta
wynoszących na rok 2010 ok. 22 mln zł zobowiązania
z tytułu odszkodowań za grunty pod drogi będą wy-
nosiły ok. 20 mln zł. Z informacji, jakie uzyskaliśmy,
wynika, że ministerstwo zna trudną sytuację tych
gmin. Sprawa jest znana od paru lat, jednak z roku
na rok staje się ona coraz bardziej nabrzmiała.
Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpowie-
dzi i wyjaśnień na następujące pytania:
— Jaka jest skala tego problemu w całej Polsce?
— Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji podjęło lub zamierza podjąć działania
zmierzające do pomocy tym gminom (np. chociażby
przez zmiany legislacyjne umożliwiające samorzą-
dom rozłożenie wypłat odszkodowań na raty w okre-
sie kilku lat)?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13883)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie pogarszającej się sytuacji
młodych Polaków, absolwentów szkół średnich
i wyższych uczelni, na rynku pracy w 2009 r.
Szanowna Pani Minister! Według najnowszych
danych Głównego Urzędu Statystycznego w Polsce
są już 183 tys. bezrobotnych absolwentów szkół śred-
nich i wyższych – to 66 tys. bezrobotnych osób więcej
niż przed rokiem. Ogółem według GUS bezrobotnych
młodych Polaków w 2009 r. jest o 40% więcej niż w
2008 r.
Na podstawie osobistych obserwacji, spotkań i
rozmów z młodymi ludźmi oraz interwencji w biurze
poselskim muszę stwierdzić, że skala problemu jest
znaczna. Absolwenci szkół rzeczywiście mają olbrzy-
mie trudności ze znalezieniem pracy. W latach mi-
nionych więcej absolwentów korzystało z dobro-
dziejstw staży. Niestety, w roku 2009 pojawiły się
ograniczenia w możliwości odbycia stażu w więcej niż
jednym zakładzie pracy. W urzędach pracy młodzi
ludzie nie znajdują ofert pracy dla siebie. Pracodawcy
szczególnie tej grupy społecznej nie chcą zatrudniać,
wolą starszych i doświadczonych pracowników.
Na jaką pomoc w zdobyciu pracy mogą ze strony
rządu liczyć młodzi Polacy?
Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo,
aby absolwenci szkół średnich i wyższych byli chęt-
niej zatrudniani przez pracodawców w 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Poddębice, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13884)
do ministra infrastruktury
w sprawie ustanowienia zerowej stawki opłat
dla mieszkańców woj. łódzkiego za przejazdy
autostradami A1 i A2 w okolicach Łodzi
po zrealizowaniu obydwu inwestycji
Szanowny Panie Ministrze! W nawiązaniu do sta-
nowiska Sejmiku Województwa Łódzkiego z listopa-
da 2009 r. wnoszę do Pana Ministra interpelację w
tym samym temacie. Podzielam pogląd samorządu
wojewódzkiego, iż w przypadku ustanowienia wyso-
kich opłat za przejazd tymi autostradami w okolicach
Łodzi ruch samochodowy, szczególnie kierowców z
woj. łódzkiego, przeniesie się na drogi krajowe, woje-
wódzkie czy powiatowe.
99
Tym samym nowo wybudowane wysokiej klasy
drogi nie spełnią oczekiwań inwestorów w zakresie
usprawnienia ruchu drogowego wokół Łodzi.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom kierowców,
mieszkańców woj. łódzkiego, pytam: Czy po zrealizo-
waniu inwestycji budowy autostrad A1 i A2 będących
obwodnicami Łodzi przejazd tymi drogami dla miesz-
kańców województwa będzie bezpłatny?
Z poważaniem
Poseł Piotr Polak
Poddębice, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13885)
do ministra gospodarki
w sprawie usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest
Szanowny Panie Premierze! Sejmik ekologiczny
obradujący w październiku 2009 roku w Krośnie w
ramach „Programu usuwania azbestu i wyrobów za-
wierających azbest, stosowanych na terytorium Pol-
ski”, wypracował następujące postulaty, które prezy-
dent miasta Krosna przekazał na moje ręce, zapew-
niając jednocześnie o aprobacie dla ich realizacji:
— uruchomienie mechanizmów finansowania na
poziomie gmin na przeprowadzanie inwentaryzacji
wyrobów zawierających azbest w terenie,
— przyjęcie realnego programu finansowania
usuwania wyrobów zawierających azbest na poziomie
krajowym;
— stworzenie funduszu celowego na pomoc miesz-
kańcom w zmianie pokryć dachowych lub wprowa-
dzenie preferencji dla firm zajmujących się produkcją
lub dystrybucją nowych pokryć dachowych, tak by
pozbycie się eternitowego dachu było w jakiś sposób
promowane.
W związku z przedstawionymi postulatami zwra-
cam się do Pana Ministra, prosząc o udzielenie mi
odpowiedzi na pytanie: Czy Ministerstwo Gospodar-
ki rozważa wprowadzenie tych propozycji w życie?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
100
Interpelacja
(nr 13886)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie ubezpieczenia od bezrobocia
Szanowna Pani Minister! Ubezpieczenie od bez-
robocia mogłoby być dobrym rozwiązaniem pozwa-
lającym zwolnionym osobom przetrwać trudny okres
poszukiwania nowej pracy oraz przeciwdziałającym
ich ubóstwu i wykluczeniu społecznemu.
Jedną z propozycji, bardzo ogólnie omawianych
kilka lat temu, było wspólne, przez pracodawcę i pra-
cownika, odprowadzanie składki na ten cel. Zgodnie
z ówczesnymi założeniami bezrobotny miałby otrzy-
mywać przez 12 miesięcy 60% dotychczasowego wy-
nagrodzenia.
Zróżnicowana pod względem wynagrodzenia wy-
sokość zasiłku mogłaby znacznie zniwelować braki
finansowe bezrobotnego i jego rodziny wynikające ze
zmniejszenia dochodów.
W przypadku braku zróżnicowania względem do-
tychczasowego wynagrodzenia i wypłacania tak, jak
jest to obecnie stosowane, zasiłku ustalanego kwoto-
wo, sytuacja materialna bezrobotnego może stać się
diametralnie trudna.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie zwracam
się do Pani Minister, prosząc o udzielenie odpowiedzi
na pytania:
1. Czy w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecz-
nej, którym kieruje Pani Minister, analizowana
była możliwość wprowadzenia ubezpieczenia od bez-
robocia?
2. Jeśli tak, to według jakiego klucza? W jakiej
wysokości opodatkowany byłby pracodawca, w jakiej
pracownik? W jakim okresie od utraty pracy przysłu-
giwałby zasiłek?
3. Jeśli nie, to dlaczego propozycja ta nie zyskała
uznania?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13887)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie nieprawidłowości
w funkcjonowaniu Służby Celnej
w naszym kraju
Szanowny Panie Ministrze! Do partii Prawo
i Sprawiedliwość z początkiem grudnia ubiegłego roku
wpłynęła korespondencja elektroniczna dotycząca nie-
prawidłowości w funkcjonowaniu Służby Celnej od
organizacji Oddolna Europejska Inicjatywa Obywatel-
ska „Wspomagajmy się” – Solidarni.PL. Wspomniany
mail stanowi głównie zbitek cytatów informujących o
przestępczości w Służbie Celnej. Na szczególne wyja-
śnienie moim zdaniem zasługuje wątek dotyczący ar-
tykułu pt. „Przeciek z RP do KGB” świadczący o rze-
komym naruszeniu prawa przez polskich urzędników
i współdziałanie z białoruskim KGB.
Biorąc powyższe pod uwagę, a w szczególności
rozległość nadesłanego materiału, pozwalam sobie
załączyć kserokopię przedmiotowego listu*) z prośbą
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania Pan Minister już podjął lub ma
zamiar podjąć, aby przeciwdziałać opisanym w załą-
czonej korespondencji nieprawidłowościom?
2. W przypadku podjęcia działań przez podległe
organy proszę o informację, jaki był ich efekt.
3. Ewentualnie jakie działania podejmie Pan Mini-
ster po przeanalizowaniu załączonej korespondencji?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Przemyśl, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13888)
do ministra zdrowia
w sprawie zakaźnych odpadów medycznych
Proces legislacyjny nad projektami ustaw o zmia-
nach ustaw o odpadach przedłuża się. Największe
wątpliwości sprawiają propozycje dotyczące liberali-
zacji stosowania wszelkich urządzeń do ostatecznego
unieszkodliwiania odpadów medycznych. W związku
z tym prosimy o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy prawdą jest, że Ministerstwo Zdrowia za-
kupiło dla części szpitali w Polsce autoklawy do osta-
tecznej utylizacji zakaźnych odpadów medycznych?
Jeżeli to prawda, to prosimy o informacje:
— ile szpitali i kiedy otrzymało autoklawy,
— kto jest dostawcą tych autoklawów,
— w jakim trybie i za jaką cenę dokonano tych
zakupów.
2. Czy istnieją w Polsce specjalne składowiska
odpadów szkodliwych, w tym medycznych, gdzie
można, zgodnie z obowiązującymi przepisami, depo-
nować odpady medyczne i weterynaryjne utylizowa-
ne za pomocą autoklawów? Odpadów medycznych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

bowiem nie można składować na komunalnych skła-
dowiskach odpadów.
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13889)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia zmian
w finansowaniu procedur pediatrycznych
przez NFZ
Szanowna Pani Minister! Według „Narodowego
programu zdrowia na lata 2007–2015” dzieci poniżej
15. roku życia mają w Polsce o 40% większe ryzyko
zgonu niż ich rówieśnicy z innych krajów Unii Euro-
pejskiej. Stan zdrowia dzieci w naszym kraju jest nie-
zadowalający. Testy przesiewowe i badania kontrolne
określonych grup wiekowych nie są w stanie zdiagno-
zować negatywnych trendów, nie są więc podejmowa-
ne wystarczające działania mogące przeciwdziałać
tej sytuacji. Konieczna jest więc rzetelna diagnoza i
systematyczny monitoring stanu zdrowia dzieci w
Polsce. W oparciu o tę diagnozę powinien być mody-
fikowany „Narodowy program zdrowia”. W tym celu
należy poddać weryfikacji dotychczasową metodolo-
gię zbierania danych dotyczących zdrowia populacji
wieku rozwojowego. Poprawę obecnej sytuacji roz-
wiązać może również wprowadzenie systemowej edu-
kacji prozdrowotnej (w tym zapobiegania wypadkom)
oraz zwiększenie liczby programów profilaktycznych
skierowanych do dzieci. Należy usprawnić obecnie
obowiązujący system medycyny szkolnej oraz rozsze-
rzyć kalendarz szczepień ochronnych.
Problemem jest również dostęp do lekarzy pedia-
trów. Z jednej strony, ze względu na konieczność po-
siadana skierowania od lekarza rodzinnego, z dru-
giej, ze względu na malejącą liczbę pediatrów. Do
szpitali trafiają częściej niż kiedyś dzieci w bardzo
już zaawansowanym stadium choroby lub też dzieci,
które z powodzeniem mogą być leczone am-
bulatoryjnie. W pierwszym wypadku zmniejszają się
szanse wyleczenia, zaś zarówno w pierwszym, jak i
w drugim zwiększają się koszty.
Pogorszyła się również dostępność do opieki oko-
łoporodowej. Brakuje miejsc na oddziałach położni-
czych i noworodkowych, szczególnie w dużych aglo-
meracjach. Praktykowane są niedopuszczalne, poza-
prawne opłaty za świadczenia medyczne.
Ze względu na problemy finansowe dochodzi do
niekontrolowanej likwidacji części łóżek szpitalnych.
101
Zdarzają się przypadki hospitalizacji dzieci na od-
działach dla dorosłych lub umieszczania małych dzie-
ci z młodzieżą w wieku dorastania, brakuje warun-
ków i regulacji prawnych dotyczących pobytu rodzi-
ców na oddziałach pediatrycznych. Niezbędna jest
więc szczegółowa analiza i wprowadzenie zmian w
finansowaniu procedur pediatrycznych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia.
Szanowna Pani Minister, wobec powyższego pro-
szę o odpowiedź na pytania:
1. Czy resort zdrowia monitoruje powyższy pro-
blem?
2. W jaki sposób w ciągu roku budżetowego resort
zdrowia może zwiększyć dotację na wprowadzenie
zmian w finansowaniu procedur pediatrycznych
przez NFZ?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13890)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przeciwdziałania narkomanii
Szanowny Panie Premierze! Od kilku lat obowią-
zuje ustawa z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii. Ustawa określa zasady i tryb postępo-
wania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, za-
dania i uprawnienia organów administracji rządowej
i jednostek samorządu terytorialnego oraz innych
podmiotów w zakresie przeciwdziałania narusze-
niom prawa dotyczącego obrotu, wytwarzania, prze-
twarzania, przerobu i posiadania substancji, których
używanie może prowadzić do narkomanii.
W Republice Czech dokonano z dniem 1 stycznia
2010 r. liberalizacji przepisów, na podstawie których
możliwe jest posiadanie na własny użytek niewielkiej
ilości narkotyków. To wywołuje określone komplika-
cje dla funkcjonowania polskich przepisów antynar-
kotykowych.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie skutki dla Polski wywołuje liberalizacja
prawa antynarkotykowego w Czechach?
2. Czy prawdą jest, że trwają prace nad zmianą
polskiej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii?
3. Jeżeli tak, to w jakim zakresie?
4. Czy i jaki w sposób zmieni się działanie pol-
skich organów stojących na straży przestrzegania
prawa w strefie nadgranicznej w związku z zmianą
prawa w Czechach?
102
5. Jaka jest rzeczywista skala narkomanii w Pol-
sce?
6. Jakie są swoiste cechy tego zjawiska w Polsce?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13891)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie dni wolnych od pracy i nauki
dla osób w czasie świąt religijnych,
które nie są dniami ustawowo wolnymi
Szanowny Panie Premierze! Podlasie jest regio-
nem Polski, w którym występuje wielokulturowość
oraz wielość religii. Często również można usłyszeć,
iż jest to pogranicze kultur, języków i religii. Wielość
religii widać szczególnie w czasie obchodzonych w tej
części kraju świąt, gdyż w zależności od wyznania i
różnych stosowanych przez kościoły kalendarzy są
one obchodzone w różnym czasie.
Przykładem tego mogą być święta obchodzone
przez wiernych należących do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego oraz wiernych na-
leżących do Kościoła katolickiego. W związku z fak-
tem, iż Podlasie zamieszkuje znacząca liczba wy-
znawców religii prawosławnej, co roku pojawia się
kwestia przyznania im dni wolnych od nauki w czasie
świąt przez nich obchodzonych. Pomimo regulacji
prawnej tej materii, występują w praktyce problemy,
w szczególności na obszarach zamieszkałych w więk-
szości przez prawosławnych. Dowodem tego są trud-
ności i niejednolita praktyka stosowana przez dotych-
czasowych podlaskich kuratorów oświaty, którzy w
dobrej wierze próbowali rozwiązać tę kwestię w opar-
ciu o już obowiązujące akty normatywne.
Ostatnio „Gazeta Wyborcza” rozpoczęła akcję
zbierania podpisów w przedmiotowej sprawie, w któ-
rej apeluje o zmianę rozwiązań prawnych normują-
cych przyznawanie dni wolnych od nauki w czasie
świąt obchodzonych przez członków Kościoła prawo-
sławnego lub ich doprecyzowanie. Powszechnie wia-
domo, że polskie prawo wyznaniowe jest prekurso-
rem regulacji normatywnej w tej trudnej materii.
Regulacja prawna tej materii nie jest satysfakcjonu-
jącej jakości.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Prezesa Rady Ministrów z następującymi pytania-
mi:
1. Czy i w jaki sposób zamierza przyczynić się Pan
do rozwiązania tej ważnej lokalnie kwestii?
2. Kiedy i jakie kroki prawne zamierza Pan podjąć
w tej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13892)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie planów Rady Ministrów
w przypadku zaistnienia przerw w dostawie
gazu ziemnego
Szanowny Panie Premierze! Polska nie zdołała
przed końcem 2009 r. zawrzeć z Federacją Rosyjską
porozumienia gazowego, choć negocjacje trwały bar-
dzo długo. Ewentualnym problemom w zaopatrzeniu
w gaz, problemom o kolosalnych konsekwencjach
społecznych mogłoby zapobiec zawarcie porozumie-
nia z Rosją. Tymczasem z wielu powodów nie wyda-
je się być to prawdopodobne w najbliższym czasie.
Sprawa jest o tyle poważna, że jak podaje „Rzecz-
pospolita”, w bilansie za pierwszy kwartał brakuje
nadal pół miliarda metrów sześciennych gazu ziem-
nego, w sytuacji gdy Polska zużyła w ubiegłym roku
ok. 13 mld m3.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie kroki zostaną podjęte w przypadku
wstrzymania dostaw z Rosji?
2. Kiedy wznowione zostaną negocjacje gazowe?
3. Czy planowane są ograniczenia dostaw gazu dla
gospodarstw domowych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13893)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zmiany zasad dostępu do broni
Szanowny Panie Premierze! Obecnie przepisy do-
tyczące nabywania, posiadania, przechowywania,
zbywania i deponowania broni i amunicji, a także
przywozu ich z zagranicy, przewozu przez terytorium
kraju i wywozu za granicę określa ustawa z 21 maja
1999 r. o broni i amunicji.

Ustawa ta określa także zasady posiadania broni
i amunicji przez cudzoziemców oraz wydawania po-
zwoleń na broń, cofania ich, a także zasady funkcjo-
nowania strzelnic.
Środowiska związane ze strzelectwem i nie tylko
postulują od dłuższego czasu liberalizację zasad po-
siadania broni w Polsce.
Ewentualna zmiana obowiązujących zasad przy-
niesie jednak wiele poważnych, a często i negatyw-
nych konsekwencji.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakie jest stanowisko Rady Ministrów w spra-
wie ewentualnej liberalizacji ustawy o broni i amu-
nicji?
2. Czy trwają prace nad taką zmianą?
3. Na czym ewentualnie miałaby ona polegać?
4. Jakie będą skutki ewentualnej liberalizacji,
a konsekwencji upowszechnienia dostępu do broni,
w tym dla bezpieczeństwa polskich obywateli?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13894)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie luki prawnej w ustawie
o samorządzie gminnym
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa o samorzą-
dzie gminnym w art. 24k ust. 1 pkt 1 przewiduje
sankcję za niezłożenie przez radnego oświadczenia
majątkowego w wyznaczonym terminie w postaci wy-
gaśnięcia mandatu zgodnie z dyspozycją art. 190
ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powia-
tów i sejmików wojewódzkich. Taka treść przepisu
obowiązuje od dnia 25 października 2008 r. na pod-
stawie ustawy z dnia 5 września 2008 r. o zmianie
ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 180, poz. 1111), a w szczegól-
ności art. 1 pkt 3 i art. 6 tej ustawy, ale ma zastoso-
wanie do radnych następnej kadencji.
Zastosowane w ustawie zapisy spowodowały po-
wstanie pewnego rodzaju luki prawnej. Stwierdzenie
w art. 1 pkt 3 „art. 24k ust. 1–3 otrzymują brzmie-
nie…”, a następnie stwierdzenie w art. 6 „ustawa
wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłosze-
nia…” wykluczają stosowanie uprzednio obowiązu-
jącej wersji art. 24k. Dalej art. 6 nowelizacji stanowi
„…i ma zastosowanie do kadencji następujących po
kadencji, w czasie której weszła w życie”. Brak prze-
pisów przejściowych, które umożliwiałyby zastoso-
wanie sankcji w postaci wygaśnięcia mandatu wobec
103
podmiotów, na których taki obowiązek ciąży, a które
go nie dopełniły w czasie nieobjętym zakresem obo-
wiązywania i stosowania znowelizowanej ustawy.
Wejście w życie ustawy stanowiącej nowe brzmie-
nie przepisu powoduje, że nie obowiązuje już jego po-
przednia wersja.
Wydaje się, że w świetle znowelizowanych przepi-
sów brak jest sankcji w postaci utraty prawa do diety
za niezłożenie przez radnego oświadczenia majątko-
wego.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytanie: Czy ministerstwo świadome
jest istnienia wspomnianej luki prawnej i jakie kroki
planuje się podjąć celem jej usunięcia bądź zneutra-
lizowania jej możliwych negatywnych skutków?
Z poważaniem
Poseł Bożena Szydłowska
Poznań, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13895)
do ministra infrastruktury
w sprawie znowelizowanych przepisów
ustawy Prawo telekomunikacyjne
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
pana ręce interpelację w sprawie znowelizowanych
przepisów Prawa telekomunikacyjnego. Od 1 stycz-
nia 2010 r. obowiązuje nowe rozporządzenie w spra-
wie szczegółowego wykazu danych oraz rodzajów
operatorów publicznej sieci telekomunikacyjnej lub
dostawców publicznie dostępnych usług telekomuni-
kacyjnych obowiązanych do ich zatrzymywania i
przechowywania.
Zgodnie z nowymi przepisami firmy telekomuni-
kacyjne będą musiały zbierać dane, które będą mia-
ły na celu ustalić wybrany numer, jak również aparat
telefoniczny. Operator najczęściej ma dane teleadre-
sowe i kopię dowodu osobistego, czyli PESEL. W
chwili gdy użytkownik wykona jakieś połączenie,
operator rejestruje, z jakim numerem rozmawiał, o
której godzinie i jak długo. Zapisy przewidują rów-
nież archiwizację połączeń internetowych. Zapisywa-
ne będą informacje o dacie i godzinie połączenia, jego
rodzaju i lokalizacji rozmówcy.
Do danych będą miały dostęp m.in. prokuratura
i Policja. Firmy telekomunikacyjne muszą też współ-
pracować ze służbami specjalnymi, w tym z Agencją
Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Do takiej współpra-
cy nie jest potrzebna zgoda sądu. Archiwizowane
będą również dane o połączeniach internetowych
oraz poczcie elektronicznej. Zapisywane będą nie tyl-
ko identyfikatory użytkownika, ale również data i
104
godzina każdego połączenia i rozłączenia z Interne-
tem, a także przydzielone dynamicznie i statycznie
adresy IP, wykorzystywane w czasie połączenia.
Należy przyznać, iż ten stan prawny powoduje,
że, sięgając po telefon, będziemy udostępniać nasze-
mu operatorowi dane nie tylko o naszym numerze i
numerze, pod który dzwonimy, ale również o położe-
niu geograficznym rozmówców w czasie nawiązania
połączenia. Mimo iż rozporządzenie daje organom
ścigania ważny instrument w walce z przestępczo-
ścią, to jednak powstaje obawa, aby z tego prawa nie
korzystano zbyt często w sytuacjach nieuzasadnio-
nych. Należy również podkreślić, iż gromadzenie tak
dużej ilości ważnych informacji stanowi zagrożenie
ich wypływu na zewnątrz.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Jakie argumenty przemawiają za koniecznością
zbierania tak szczegółowych danych o użytkowni-
kach?
2. Jakie niezbędne środki zostaną zastosowane w
celu wyeliminowania zagrożenia wypływu ww. infor-
macji?
3. Jak resort uzasadnia wprowadzenie możliwości
współpracy prokuratury, Policji i służb specjalnych
z firmami telekomunikacyjnymi bez stosownej zgody
sądu? Czy wedle resortu takie rozwiązanie nie sta-
nowi zagrożenia nadużywania swoich kompetencji
przez ww. organy?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13896)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie globalnego systemu nawigacji
satelitarnej o nazwie Galileo
Szanowny Panie Premierze! Unia Europejska bu-
duje globalny system nawigacji satelitarnej o nazwie
Galilelo. Jest to drugie po wspólnej walucie przedsię-
wzięcie UE. Galileo będzie ukończony w 2013 r. Sys-
tem ma znaczenie gospodarcze, polityczne, społeczne
i wojskowe. Do 2020 r. obroty przemysłu Galileo wy-
niosą ok. 300 mld euro, zostanie stworzonych ok. 200
tys. miejsc pracy w UE. Niestety wygląda na to, że ani
jednego w Polsce. Skąd to wynika? Rządy państw za-
chodnich, ale również takich krajów jak Czechy, bar-
dzo aktywnie promują i koordynują udział swoich pod-
miotów w budowie i kontroli systemu. Natomiast za-
interesowanie rządu polskiego jest niezauważalne.
Polska składka na budowę systemu, który będzie
kosztował 4 mld euro, wynosi ok. 87 mln euro, nato-
miast polskie kontrakty przy tej budowie to tylko 0,5
mln euro, czyli ok. 0,5% składki. Czyli Polska swoją
składką finansuje podmioty innych krajów UE. Tym-
czasem nasz kraj posiada wiele możliwości technolo-
gicznych, które umożliwiają Polsce pełniejszy udział
w realizacji zleceń związanych z tworzeniem tego
systemu. Większy udział naszych placówek nauko-
wych, firm, ale również wojska w projekcie Galileo
zwiększyłby także potencjalne korzyści, jakie Polska
mogłaby czerpać z funkcjonowania i kontroli syste-
mu po jego pełnym uruchomieniu.
Aby zwiększyć polski udział w Galileo konieczna
jest koordynacja rządowa. Obecnie sprawami Galileo
zajmuje się kilka resortów bez koordynacji i z ogra-
niczeniem tylko do czynności czysto urzędniczych, a
nie przemysłowych. Brak rządowej agencji kosmicz-
nej w Polsce utrudnia taką koordynację. Istniejąca
przy Ministerstwie Gospodarki grupa robocza do pi-
sania państwowej strategii wykorzystania przestrze-
ni kosmicznej nie jest stworzona do wykonania tego
zadania. Jedynie Zespół ds. Wykorzystania Prze-
strzeni Kosmicznej powołany w lipcu 2007 r. przez
ministra nauki i szkolnictwa wyższego rozpoczął ko-
ordynację spraw Galileo w Polsce. Do zespołu tego,
który bardzo dynamicznie działał, należeli najlepsi
polscy eksperci cywilni i wojskowi. Niestety, z niezro-
zumiałych powodów zespół ten został rozwiązany
przez obecnego ministra w marcu 2009 r.
Wydaje się, że najbardziej efektywną formą koor-
dynacji spraw Galileo w Polsce byłoby powołanie
przez premiera specjalnego koordynatora. We Fran-
cji, mimo istnienia potężnej agencji kosmicznej, taki
koordynator ds. Galileo został powołany. Organizuje
on co trzy tygodnie zebranie zaangażowanych resor-
tów i innych podmiotów i sporządza za każdym ra-
zem raport dla prezesa Rady Ministrów.
Jakie są zamiary rządu ws. koordynacj i promocji
Galileo w Polsce? Czy możemy liczyć na powołanie
przez Premiera w trybie doraźnym koordynatora ds.
Galileo?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Sławecki
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13897)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie obietnicy ograniczenia
przywilejów władzy
Szanowny Panie Premierze! Pan Premier w listo-
padzie 2007 r. zapowiedział, że przedstawiciele Pań-
skiego rządu każdego miesiąca będą informowali
Sejm i polską opinię publiczną o kolejnych decyzjach

likwidujących przywileje władzy, przywileje prawne
i materialne.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o odpowiedź na pytania:
1. Jakie decyzje likwidujące przywileje władzy zo-
stały podjęte przez Radę Ministrów od listopada
2007 r.?
2. Ile razy i w jaki sposób od listopada 2007 r.
ministrowie Pana rządu informowali Sejm i polską
opinię publiczną o decyzjach ograniczających przy-
wileje władzy?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13898)
do ministra infrastruktury
w sprawie obietnicy modernizacji kolei
Szanowny Panie Ministrze! Premier Donald Tusk
w listopadzie 2007 r. mówił: „Modernizacji wymaga
infrastruktura polskich kolei. Pasażerowie mają pra-
wo do czystych dworców, punktualnych, szybkich
pociągów. Mój rząd w trybie pilnym zakończy rów-
nież prace nad studium kolei dużych prędkości, aby
jeszcze w tej kadencji z fazy studium wejść w fazę
realizacji”.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są prace nad studium kolei du-
żych prędkości?
2. Kiedy dokładnie prace nad studium kolei du-
żych prędkości z fazy studium wejdą w fazę realiza-
cji?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13899)
do ministra finansów
w sprawie obietnicy zmniejszenia deficytu
budżetowego państwa
Szanowny Panie Ministrze! Premier Donald Tusk
w listopadzie 2007 r. mówił: „Państwo, które żyje na
kredyt, nie będzie dla obywateli godne zaufania.
(...) Te pieniądze można by przeznaczyć na budowę
105
nowych dróg, na oświatę czy na poprawę bezpieczeń-
stwa. W ciągu kilku lat budżet należy doprowadzić
do stanu bliskiego równowagi. Tylko w ten sposób
możemy trwale odsunąć groźbę ponownego wzro-
stu podatków i nagłych cięć wydatków socjalnych
czy płac w sektorze publicznym”.
Obecnie dług publiczny rośnie w tempie rekordo-
wym. Przyszłoroczny deficyt będzie najwyższy od
1989 r. i może naruszyć tak zwany drugi próg ostroż-
nościowy, czyli sięgnąć 55% PKB.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego rząd pana premiera Donalda Tuska
nie prowadzi polityki finansowej zmierzającej do do-
prowadzenia budżetu państwa do „stanu bliskiego
równowagi”?
2. Czy w związku z rekordowym tempem wzrostu
długu publicznego rząd pana premiera Donalda Tu-
ska planuje podwyżkę podatków w 2010 r.?
3. Czy w związku z rekordowym tempem wzro-
stu długu publicznego rząd pana premiera Donal-
da Tuska planuje „nagłe cięcia wydatków socjalnych
i płac w sektorze publicznym”?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13900)
do ministra obrony narodowej
w sprawie obietnicy doposażenia
polskich żołnierzy przebywających na misji
w Afganistanie
Szanowny Panie Ministrze! Premier Donald Tusk
w sierpniu 2008 r. obiecał, że: „Rząd zrobi wszystko,
aby misja wojskowa w Afganistanie była zaopa-
trzona w sprzęt najlepiej. Przyjmuję na siebie zo-
bowiązanie, że przygotujemy żołnierzy do walki le-
piej niż do tej pory”.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podjął rząd, aby polska „misja
wojskowa w Afganistanie była zaopatrzona w sprzęt
najlepiej”?
2. Ile środków z budżetu zostało przeznaczonych
na doposażenie polskich żołnierzy przebywających na
misji w Afganistanie?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
106
Interpelacja
(nr 13901)
do ministra finansów
w sprawie obietnicy obniżenia podatków
Szanowny Panie Ministrze! Premier Donald Tusk
w listopadzie 2007 r. mówił: Naczelną zasadą polity-
ki finansowej mojego rządu będzie stopniowe obniża-
nie podatków i innych danin publicznych. Dotyczy to
i musi to dotyczyć wszystkich: i tych mniej zamoż-
nych, i tych bogatszych. Musi być rozważny marsz,
ale chcę, aby był to marsz zawsze w jednym kie-
runku, zawsze w kierunku niższych podatków.
Tymczasem na początku 2009 r. rząd podniósł
akcyzę na samochody z silnikami o pojemności po-
wyżej 2 litrów. Wzrosła także akcyza na alkohol i
papierosy. Niedługo według zapowiedzi podwyżka
podatków może dotknąć znacznie większej grupy
obywateli.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytanie: Jakie działania podjął rząd
Donalda Tuska celem obniżenia podatków?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13902)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obietnicy reformy emerytalnej
Szanowna Pani Minister! Premier Donald Tusk
obiecał w listopadzie 2007 r.: Chcemy jak najszybciej
dokończyć reformę emerytalną. Odpowiednie pro-
jekty zostaną przedstawione w ciągu pierwszych
100 dni funkcjonowania rządu. To jest nasz obowią-
zek, by l stycznia 2009 r. sieć zakładów emerytal-
nych sprawnie wypłaciła pierwsze emerytury z no-
wego systemu.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Kiedy rząd premiera Tuska planuje dokończyć
reformę emerytalną?
2. Jakie projekty dotyczące reformy systemu eme-
rytalnego zostały przedstawione w ciągu pierwszych
100 dni funkcjonowania rządu?
3. Jakie projekty dotyczące reformy systemu eme-
rytalnego zostały przedstawione do chwili obecnej?
Z poważaniem
Poseł Jacek Pilch
Tarnów, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13903)
do ministra zdrowia
w sprawie zmniejszenia wysokości
kontraktów z NFZ na 2010 r.
Szanowna Pani Minister! Obecna sytuacja w za-
kresie opieki zdrowotnej wywołuje głęboki niepokój
oraz wiele zastrzeżeń. Problemy, na jakie mogą być
narażone szpitale w 2010 r. w wyniku proponowa-
nych przez NFZ rozwiązań, zostały zasygnalizowane
przez Konwent Powiatów Województwa Podlaskiego
w stanowisku z dnia 10 grudnia 2009 r.
Propozycja zmniejszenia wysokości kontraktów z
Narodowym Funduszem Zdrowia na usługi medycz-
ne w zakresie lecznictwa szpitalnego na 2010 r. wy-
daje się być nieracjonalna, zwłaszcza że kontrakty
zawarte na 2009 r. były stanowczo za niskie w sto-
sunku do potrzeb zdrowotnych mieszkańców, o czym
jednoznacznie świadczą kwoty nadwykonań za rok
bieżący. W związku z powyższym projekt kolejnego
pomniejszenia wysokości kontraktów na 2010 r. jest
niezrozumiały i nie do przyjęcia. Sytuacja finansowa
szpitali już od lat jest dramatyczna, co przekłada się
na utrudniony, a często wręcz niemożliwy dostęp do
usług medycznych. Nieopłacenie wykonań z 2009 r.
dodatkowo spowodowało utratę płynności finanso-
wej. Konwent Powiatów Województwa Podlaskiego
domaga się równego traktowania. W ich ocenie nie-
dopuszczalne jest zwiększenie przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wydatków na POZ, w tym w zakresie
profilaktyki kardiologicznej oraz diabetologicznej,
kosztem wydatków na lecznictwo szpitalne. W związ-
ku z zaistniałą sytuacją konieczna wydaje się być
weryfikacja list refundacyjnych leków oraz polityki
finansów wobec szpitali.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt.7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy
ministerstwo dostrzega problemy, jakie niesie ze sobą
propozycja zmniejszenia kontraktów z Narodowym
Funduszem Zdrowia na 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 21 grudnia 2009 r.

Interpelacja
(nr 13904)
do ministra infrastruktury
w sprawie zapewnienia środków na budowę
północnej obwodnicy Nowego Sącza
w ciągu drogi krajowej nr 28
Droga krajowa nr 28 Zator – Wadowice – Limano-
wa – Nowy Sącz – Grybów – Przemyśl – Medyka (gra-
nica państwowa z Ukrainą) jest jedną z głównych osi
komunikacyjnych Małopolski. Łączy województwa
Polski południowej – śląskie, małopolskie i podkar-
packie. Przebudowa i podniesienie standardu drogi
nr 28 są zgodne z zapisami dokumentów strategicz-
nych o zasięgu krajowym i regionalnym określają-
cych pożądane kierunki działań w dziedzinie infra-
struktury transportowej.
W Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko” w priorytecie VI zapisano cel główny i cele
szczegółowe: „ Poprawa dostępności komunikacyjnej
i połączeń międzyregionalnych”, „Poprawa płynności
ruchu i skrócenie czasu przejazdu pomiędzy główny-
mi miastami kraju”.
Również w „Strategii rozwoju województwa ma-
łopolskiego na lata 2007–2013” ujęto zdecydowane
przyspieszenie tempa przebudowy głównej sieci dróg
krajowych i wojewódzkich. Realizacja północnej ob-
wodnicy Nowego Sącza w ciągu drogi krajowej 28 to
niezwykle pilne zadanie. Obejmuje m.in. wykonanie
mostu na rz. Dunajec. Obecnie istniejący most w cią-
gu drogi krajowej 28, po którym przejeżdża średnio
ok. 1000 samochodów na godzinę, jest w zatrważają-
cym stanie technicznym i wymaga pilnej przebudo-
wy. Wyłączenie tego mostu z eksploatacji oznacza
katastrofę komunikacyjną dla wschodniej części Ma-
łopolski.
Przed rokiem przedstawiciele rządu Donalda Tu-
ska: minister skarbu i ówczesny wiceminister infra-
struktury składali w Tarnowie deklaracje o wpisaniu
tego zadania inwestycyjnego na listę zadań kluczo-
wych dla Małopolski. Niestety skończyło się na obiet-
nicach. Ciężar realizacji tej inwestycji zrzucono tym
samym na miasto Nowy Sącz. Miasto – z oczywistych
względów zainteresowane pilną realizacją obwodnicy
drogi 28 – przygotowało pełną dokumentację projek-
tową wraz z niezbędnymi uzgodnieniami, w tym z
decyzją środowiskową. Samorząd miejski dokonał
wykupu gruntów koniecznych dla realizacji obwod-
nicy. Zatem na przeszkodzie budowy obwodnicy stoi
wyłącznie brak środków. Miasto Nowy Sącz dekla-
ruje ponadto poniesienie nakładów w wys. 40 mln zł.
Szacowany koszt realizacji obwodnicy w obrębie mia-
sta to jednak 120 mln zł.
Z uwagi na przedstawione wyżej uwarunkowania
pytamy Pana Ministra o plany rządu w dziedzinie
rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej w Mało-
polsce. Czy i kiedy zostaną zapewnione środki na fi-
107
nansowanie budowy północnej obwodnicy Nowego
Sącza w ciągu drogi krajowej 28?
Posłowie Anna Paluch
i Marek Polak
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13905)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wypłaty świadczeń dla rodzin
zastępczych przebywających poza granicami
Polski
Szanowna Pani Minister! Pragniemy złożyć na
Pani ręce interpelację w sprawie wypłaty świadczeń
dla rodzin zastępczych przebywających poza grani-
cami RP.
Zgodnie z art. 5 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej
prawo do świadczeń z pomocy społecznej, jeżeli umo-
wy międzynarodowe nie stanowią inaczej, przysłu-
guje osobom posiadającym obywatelstwo polskie,
mającym miejsce zamieszkania i przebywającym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że
obywatel polski nie zachowuje prawa do świadczeń
z pomocy społecznej, jeżeli nie będzie spełniał łącz-
nie przesłanki zamieszkania i faktycznego przeby-
wania na terytorium Polski.
Art. 5 ustawy o pomocy społecznej ma zastosowanie
do wszystkich świadczeń określonych tą ustawą, rów-
nież do pomocy dla rodzin zastępczych. Świadczenia z
pomocy społecznej nie są objęte przepisami Unii Euro-
pejskiej w zakresie swobodnego przepływu osób, nie są
więc wypłacane tak jak świadczenia rodzinne czy za-
siłki dla bezrobotnych przez instytucje kraju pobytu.
Poza tym nieuregulowana pozostaje kwestia
sprawowania nadzoru nad prawidłowością wykony-
wania pieczy zastępczej nad powierzonym dzieckiem
poza granicami RP. Taka sytuacja zagraża bezpie-
czeństwu dzieci. Przy obecnym swobodnym przepły-
wie osób pomiędzy państwami UE brak odpowied-
nich uregulowań prawnych pozbawia rodziny za-
stępcze pomocy finansowej i naraża dzieci w nich
umieszczone na sytuację, w której mogą być obiek-
tem handlu i przemocy w różnej formie.
W związku z taką sytuacją prosimy o odpowiedź
na pytania:
Jakie jest stanowisko ministerstwa wobec tego
problemu?
Czy planowane są prace legislacyjne, które pozwo-
lą objąć odpowiednią opieką polskie rodziny zastęp-
cze przebywające poza granicami kraju?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
108
Interpelacja
(nr 13906)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie efektywności wykorzystania
środków unijnych na aktywizację osób
bezrobotnych
Szanowna Pani Minister! Pragniemy złożyć na
Pani ręce interpelację w sprawie efektywności wyko-
rzystania środków unijnych na aktywizację osób bez-
robotnych.
Europejski Fundusz Społeczny umożliwia podno-
szenie kwalifikacji zawodowych osobom pracującym,
pomaga bezrobotnym w znalezieniu pracy i podnie-
sieniu ich kwalifikacji, przeciwdziała dyskryminacji
zawodowej oraz daje wsparcie przy poszukiwaniu za-
trudnienia przez osoby niepełnosprawne. Dzięki środ-
kom finansowym z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego organizowane są szkolenia, warsztaty, po-
radnictwo zawodowe, pomoc przy zakładaniu działal-
ności gospodarczej, a także staże dla młodzieży czy
też przygotowanie zawodowe dla osób bezrobotnych.
Polska do 2013 r. wyda na szkolenia aktywizujące
bezrobotnych, podnoszące kwalifikacje pracowników
przedsiębiorstw oraz zapobiegające wykluczeniu spo-
łecznemu ponad 11 mld euro. Kwota ta jest bardzo
duża i w prawie 30% została już wydana.
Szkolenia organizowane ze środków unijnych, by
odnieść zamierzony efekt, powinny być powiązane z
regionalną polityką zatrudnienia oraz stanowić ele-
ment szerszego programu adresowanego do bezro-
botnego, nakierowanego na trwałe wejście na rynek
pracy. W odniesieniu do powyższych prosimy o odpo-
wiedź na pytania:
Jaka jest efektywność tych szkoleń? Ile osób, któ-
re skorzystały ze szkoleń, znalazło zatrudnienie na
rynku pracy?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13907)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie stypendium socjalnego
dla uczniów
Pomoc materialna dla uczniów udzielana jest na
podstawie ustawy z 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.). W art. 90b możemy przeczytać, że uczniowi
przysługuje prawo do pomocy materialnej ze środków
przeznaczonych na ten cel w budżecie państwa lub
budżecie właściwej jednostki samorządu terytorial-
nego. Pomoc finansowa ma na celu zmniejszenie róż-
nic w dostępie do edukacji, umożliwić pokonywanie
różnego rodzaju barier wynikających z trudnej sytu-
acji materialnej ucznia czy jego rodziny.
Za najważniejsze zadanie w obszarze dotyczącym
pomocy i wsparcia dla rodziny uznane jest przeciw-
działanie szybkiemu ubożeniu polskich rodzin, gdyż
ubóstwo najboleśniej dotyka właśnie dzieci. Według
diagnozy ogólnopolskiego szczytu w sprawach dzieci
uznano, że:
— swoją sytuację materialną jako złą i bardzo złą
ocenia prawie 34% rodzin z dziećmi do 24. roku życia
pozostającymi na ich utrzymaniu;
— dzieci do 14. roku życia stanowią ponad 30%
ludności żyjącej w niedostatku;
— wiek Polaka jest negatywnie skorelowany z
ubóstwem, wyższym od przeciętnego odsetkiem osób
ubogich odznaczają się rodziny ludzi młodych;
— minimum socjalnego nie osiąga około 63% ro-
dzin z trojgiem dzieci oraz około 90% z czworgiem
i większą liczbą dzieci.
Dodatkowo zjawisku utrwalonej nędzy i utrwalo-
nego bezrobocia towarzyszy zawsze bardzo niski po-
ziom wykształcenia rodziców. Dlatego w myśl zasady
pomocniczości państwo powinno wspierać rodzinę,
podejmując wszechstronną pomoc oraz przestrzegać
ratyfikowanych przez Polskę umów międzynarodo-
wych. Art. 3 ust. 1 Konwencji o prawach dziecka sta-
nowi, że: „We wszystkich działaniach dotyczących
dzieci, podejmowanych przez publiczne lub prywatne
instytucje opieki społecznej, sądy, władze admini-
stracyjne lub ciała ustawodawcze sprawą nadrzędną
będzie najlepsze zabezpieczenie interesu dziecka.”
W Polsce opiekę nad dzieckiem gwarantują odpo-
wiednie postanowienia Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. Jednocześnie państwo jest zobowiązane do
opieki i wspomagania rodziny jako podstawowej ko-
mórki społecznej, gdzie dobro dziecka stawiane jest
zawsze na pierwszym miejscu.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Dlaczego w projekcie budżetu na 2010 r. rezer-
wa celowa na „Narodowy program stypendialny”
(NPS) ma wzrosnąć tylko o 7% (do 505 mln zł),
mimo iż od 1 listopada 2009 r. minimalna kwota
stypendium socjalnego wzrasta z 51,2 zł do 72,8 zł,
czyli o 42%?
2. Jakie są podstawy założenia, że gminy będą w
stanie udźwignąć tak znaczne obciążenie finansowe
bez pomocy rządu?
3. Co Pani Minister zrobiła, aby w projekcie bu-
dżetu na 2010 r. rezerwa celowa na „Narodowy pro-
gram stypendialny” nie była tak niska w stosunku
do prawie dwukrotnego wzrostu stypendium socjal-
nego?

4. Dlaczego Pani Minister zgadza się na to, aby
rząd oszczędzał kosztem najbiedniejszych rodzin?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13908)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wyczerpania się środków
przeznaczonych na finansowanie składek
zdrowotnych opłacanych za osoby
bezrobotne
Od 1 stycznia 2009 r. urzędy pracy obowiązkowo
opłacają składkę zdrowotną za każdego bezrobotne-
go. Stało się tak na skutek wejścia w życie noweliza-
cji ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych. Największe pro-
blemy z zapłatą dla Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych mają województwa wschodnie. Tam przyrost
bezrobocia jest największy.
W samym województwie warmińsko-mazurskim
niedobór środków na ubezpieczenie zdrowotne wy-
nosi 12 mln zł. Nałożenie obowiązku wykonania za-
dań zleconych bez zapewnienia środków na ich reali-
zację godzi w żywotne interesy wielu powiatów. Zmu-
sza to lokalne władze do finansowania zadań admi-
nistracji rządowej ze środków własnych, tym samym
przenosi to odpowiedzialność za skutki takiego po-
stępowania na powiatowe urzędy pracy.
Pieniądze na opłacenie składki ZUS idą z budże-
tu. Obowiązkiem przekazywania pieniędzy na skład-
ki obarczone są urzędy pracy. Strumień przepływu
pieniędzy jest następujący: ministerstwo – wojewoda
– powiat – urząd pracy – Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych – Narodowy Fundusz Zdrowia. W ten spo-
sób wokół bezrobotnych tworzy się błędne koło. Nie-
opłacenie składek zdrowotnych przez urzędy pracy
może bowiem zablokować pieniądze z Unii Europej-
skiej. Urzędy pracy boją się, że ZUS rozpocznie akcję
ściągania składek przy pomocy komorników i bloko-
wania kont. A warunkiem składania wniosków o
unijne dofinansowanie jest właśnie czyste konto –
bez długów i zaległości wobec instytucji państwo-
wych. W ten sposób urzędy pracy mogą stracić bar-
dzo ważne źródło funduszy na aktywizację bezrobot-
nych. Sytuacja okazać się może tym trudniejsza, że
pieniądze z Unii mogą być wyjątkowo potrzebne, bo-
wiem właściwie skończyły się już środki budżetowe
na szkolenia, staże czy dofinansowanie zakładania
firm przez bezrobotnych. Ten problem dotyczy kilku
województw w kraju.
109
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na poniższe pytania:
1. Czy brak składek w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych oznacza dla bezrobotnych brak dostępu
do bezpłatnego leczenia?
2. Czy brakujące składki mają zostać zapłacone z
pieniędzy przyznanych na 2010 r.? Jeżeli tak, to czy
będą naliczane odsetki i czy nie spowoduje to poja-
wienia się problemów finansowych w 2010 r.?
3. Dlaczego ministerstwo nie przewidziało wzro-
stu osób zarejestrowanych w urzędach pracy?
4. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
jest zorientowane w występującym problemie i jak
zamierza go rozwiązać?
5. Czy nie uważa Pani Minister, że w tej sytuacji
koniecznością staje się opracowanie jednolitych roz-
wiązań prawnych określających zakres odpowiedzial-
ności samorządów za realizację zadań zleconych do
wysokości przyznanych środków?
Z poważaniem
Poseł Iwona Arent
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13909)
do ministra zdrowia
w sprawie zmniejszenia nakładów
finansowych w 2010 r. na leczenie sanatoryjne
Jak wynika z założeń budżetu Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na 2010 r., przeznacza on o blisko 100
mln zł mniej na leczenie uzdrowiskowe. W 2009 r. na
ten cel przeznaczono 736 mln zł, w 2010 r. zaś kwotę
647 mln zł.
Obcięcie środków na ten cel spowoduje jeszcze
większy problem z uzyskaniem skierowania na wy-
jazd do sanatorium współfinansowany przez NFZ.
Oznacza to, iż wszystkie oddziały wojewódzkie NFZ
dostaną pomniejszone środki na leczenia sanatoryj-
ne. Mniej pieniędzy z NFZ spowoduje wydłużenie i
tak już długich kolejek do sanatoriów. W Polsce dzia-
łają zaledwie 44 uzdrowiska. To niewiele w porówna-
niu z innymi państwami UE. W Niemczech jest ich
ponad 350, we Włoszech – 330, a w Hiszpanii – 128.
Ograniczone środki z NFZ to nie jedyny problem
polskich uzdrowisk. Coraz więcej z nich wymaga
inwestycji, remontów, zakupu nowego sprzętu reha-
bilitacyjnego czy unowocześnienia bazy wypoczyn-
kowej.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszany pro-
blem?
110
2. Czym spowodowane zostało obcięcie środków
na leczenie sanatoryjne?
3. Jaka jest koncepcja Ministerstwa Zdrowia na
temat funkcjonowania sanatoriów w Polsce na naj-
bliższe lata?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13910)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie prac nad projektem zmian
w systemie opieki zastępczej nad dziećmi
Jak wynika z informacji prasowych, w Polsce bra-
kuje kandydatów na rodziców zastępczych, a część
już obecnych rezygnuje z pełnienia tej funkcji. Dzie-
je się to w dużej mierze przez nadmierną biurokrację
i brak wsparcia ze strony państwa.
W 2009 r. funkcjonowało na terenie Polski 37,2
tys. rodzin zastępczych, w których przebywało 53,3
tys. dzieci. W porównaniu do 2000 r. ich liczba zma-
lała o 6,5%, a jak wynika z informacji ministerstwa,
tylko w ciągu ostatnich dwóch lat rozwiązanych zo-
stało 5,9 tys. rodzin zastępczych w Polsce. Z drugiej
zaś strony, co roku o 10% rośnie liczba dzieci kiero-
wanych przez sądy m.in. do domów dziecka.
Jak twierdzą eksperci, przyjęty 10 lat temu kie-
runek zmian był dobry, ale zabrakło mechanizmu
wspierającego zmniejszenie roli instytucjonalnych
form opieki, głównie domów dziecka, na rzecz form
rodzinnych. Zapomniano też, że opieka zastępcza po-
winna być czasowa, a dziecko powinno wrócić do bio-
logicznych rodziców. Nie udało się też stworzyć nie-
zawodowych rodzin zastępczych. Stanowią one 14%
ogółu wszystkich rodzin.
Wydaje się, iż jednym z podstawowych zadań, ja-
kie należy wdrażać, jest ograniczanie i likwidacja
dużych domów dziecka. Inne kraje od kilkudziesięciu
lat ograniczają takie formy opieki, gdyż wychowan-
kowie w większości przypadków nie radzą sobie póź-
niej po ich opuszczeniu.
Obecnie trwają prace nad projektem zmian w sys-
temie opieki zastępczej nad dziećmi. Wskazane jest,
by projekt ten odpowiadał realiom i szedł naprzeciw
oczekiwaniom społecznym, a w szczególności
uwzględniał dobro dzieci.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszany pro-
blem?
2. Jakie zmiany przewiduje projekt zmian w sys-
temie opieki zastępczej nad dziećmi?
3. Czy uwzględnia on postulaty i uwagi zgłaszane
przez rodziny zastępcze?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13911)
do ministra środowiska
w sprawie zanieczyszczenia polskich lasów
Śmieci w polskich lasach to poważny i złożony
problem. Do jego rozwiązania potrzeba edukacji, a
także zmiany systemu gospodarki odpadami. O tym,
jak poważny problem stanowią dzikie wysypiska w
lasach, mówią liczby. Tylko gdańscy leśnicy wywieź-
li z lasu w 2009 r. aż 120 ciężarówek śmieci. Takie
sprzątanie sporo kosztuje – tylko w jednym nadle-
śnictwie Lasy Państwowe i współpracujące z nimi
instytucje wydały na ten cel prawie 100 tys. zł. Za
taką sumę mógłby powstać niejeden leśny obiekt tu-
rystyczny lub przyrodniczy – podkreślają leśnicy.
Same mandaty za wyrzucanie śmieci do lasu to, jak
widać, zbyt mało.
W ubiegłym roku Straż Leśna w Nadleśnictwie
Gdańsk nałożyła 28 mandatów karnych na łączną
kwotę 8950 zł. Aby skutecznie zlikwidować dzikie
wysypiska, potrzeba jest zmiany systemu gospodarki
odpadami. Obecnie gminy nie są właścicielami odpa-
dów i jest to duży problem. Nie mogą np. zlecić fir-
mom zajmującym się wywozem odpadów sprzątania
dzikich wysypisk na terenie Lasów Państwowych.
Mając powyższe na względzie, zwracamy się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy znany jest Panu Ministrowi poruszony pro-
blem?
2. Jakie kroki podejmuje Ministerstwo Środowi-
ska w celu zniwelowania tego problemu?
3. Czy – a jeśli tak, to jakie – zmiany przepisów
przewidywane są przez Ministerstwo Środowiska w
poruszanym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13912)
do ministra zdrowia
w sprawie nowej odmiany gruźlicy typu
XXDR
Jak wynika z doniesień medialnych, świat ledwie
co zapomniał o epidemii świńskiej grypy, a naukow-
cy już straszą kolejną pandemią. Chodzi o ujawnioną
publicznie w ostatnim czasie w USA pierwszą odmia-
nę bakterii gruźlicy odpornej na wszelkiego rodzaju
dostępne leki.
Amerykańscy lekarze milczeli o przypadku gruź-
licy typu XXDR ponad dwa lata. W 2007 r. do szpita-
la z krwawym kaszlem trafił student, u którego zdia-
gnozowano nieznaną odmianę gruźlicy, odporną na-
wet na najnowsze generacje antybiotyków. Jego ku-
racja trwała blisko 2 lata i kosztowała pół miliona
dolarów. Choć udało się choremu uratować życie, to
pozostał z niego cień człowieka.
Mutacje gruźlicy nie są niczym nowym. Współcze-
sna medycyna wyróżnia jej cztery rodzaje: zwykłą,
MDR – odporną na wiele leków, XDR – wyjątkowo
odporną na leki, i XXDR.
Choć amerykańskim lekarzom udało się uratować
ww. studenta, to są oni pełni obaw, gdyż przypadki
typu gruźlicy XDR i XXDR występują coraz częściej.
Inne przypadki występowania tej najnowszej odmia-
ny gruźlicy zakończyły się tragicznie dla chorych.
Jak podają amerykańscy naukowcy, odmiana
gruźlicy typu XXDR jest bombą zegarową. Udowod-
nili oni bowiem, iż środki dezynfekujące mogą na-
uczyć bakterie odporności na antybiotyki. Mało tego,
wirus nauczył się odporności nawet na antybiotyki,
które nie były podawane, a miały za zadanie zwalczyć
go. Sprawa jest istotna, gdyż tylko w 2008 r. z powo-
du tylko łagodniejszych odmian gruźlicy na całym
świecie zmarło 1,8 mln ludzi, dlatego w naszym od-
czuciu już teraz należy monitorować tę sytuację.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do Pani
Minister z następującymi
pytaniami:
1. Czy znany jest Pani Minister poruszany pro-
blem?
2. Czy i jakie kroki podejmuje ministerstwo w tym
zakresie?
3. Ile występuje przypadków w Polsce zachorowań
na gruźlicę i jak się one kończą?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
111
Interpelacja
(nr 13913)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie opóźnień związanych
z wdrażaniem unijnych dyrektyw
Jak wynika z doniesień medialnych, na koniec
2009 r. rząd Rzeczypospolitej Polskiej, na czele któ-
rego Pan stoi, nie wykonał 37 dyrektyw unijnych.
Rekordowe zaległości w wykonywaniu dyrektyw
unijnych posiadają Ministerstwa Infrastruktury i
Zdrowia, bo mają ich po 11. W przypadku Minister-
stwa Infrastruktury dotyczą one przetwarzania da-
nych związanych ze świadczeniem usług łączności
elektronicznej, w sprawie licencji komputera ruchu
lotniczego, pięciu dyrektyw w sprawie żeglugi śród-
lądowej, homologacji pojazdów silnikowych, infra-
struktury kolejowej i transportu towarów niebez-
piecznych. W przypadku Ministerstwa Zdrowia cho-
dzi głównie o wprowadzenie przepisów unijnych na
grunt prawa polskiego. Pozostałe Ministerstwa mają
na swoim koncie mniej przepisów do uregulowania:
Gospodarki – 4, Finansów – 3, Spraw Wewnętrznych
i Administracji – 2, Pracy i Polityki Społecznej – 2,
Rolnictwa i Rozwoju Wsi – 2, Kultury i Dziedzictwa
Narodowego – 1, i Środowiska – 1.
Na pochwałę zasługują natomiast Ministerstwa:
Skarbu Państwa, Sprawiedliwości, Rozwoju Regio-
nalnego i Obrony Narodowej, które wdrożyły wszyst-
kie powierzone im dyrektywy.
Przyczyną wielu opóźnień we wprowadzeniu w
życie dyrektyw unijnych jest
konieczność przeprowadzenia przez poszczególne re-
sorty wielu konsultacji środowiskowych, a także w
niektórych przypadkach brak jest zarządzeń wyko-
nawczych.
Problem polega jednak nie na formalnym dotrzy-
maniu terminów wdrażania unijnych dyrektyw, a na
jakości tworzonego w Polsce prawa w efekcie jego im-
plementacji.
Inna sprawa to również możliwość ukarania Pol-
ski przez Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu
za opóźnienia we wdrażaniu unijnych przepisów. Pol-
ska na 27 państw UE zajmuje 19 miejsce pod wzglę-
dem wprowadzania w życie unijnych rozwiązań
prawnych.
Mając powyższe na uwadze, zwracamy się do
Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Panu Premierowi poruszany
problem?
2. Jakie skutki finansowe z tego tytułu grożą Pol-
sce?
3. Ile do tej pory kosztowała państwo polskie opie-
szałość przy wprowadzaniu unijnych przepisów?
112
4. Na jakim etapie znajduje się wprowadzanie
unijnych przepisów w poszczególnych ministerstwach
Pana rządu?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Chmielowiec
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13914)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie poprawy losu wielodzietnych,
niezawodowych rodzin zastępczych
Szanowna Pani Minister! Pomoc społeczna to
bardzo ważna „instytucja” polityki społecznej pań-
stwa mająca na celu umożliwienie osobom i rodzinom
przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, któ-
rych nie są one w stanie pokonać, wykorzystując wła-
sne środki, możliwości i uprawnienia. Zadaniem po-
mocy społecznej jest także zapobieganie trudnym
sytuacjom życiowym przez podejmowanie działań
zmierzających do usamodzielnienia osób i rodzin
oraz ich integracji ze środowiskiem.
Na podstawie zebranych informacji pragnę po-
dzielić się z Panią Minister szeregiem spostrzeżeń
oraz obawami, jakie mają rodziny zastępcze.
Niepokój rodzin zastępczych tzw. niezawodowych
(spokrewnionych lub niespokrewnionych z dziec-
kiem) budzi nierównorzędne traktowanie rodzin za-
stępczych w świetle zapisów ustawy o pomocy spo-
łecznej oraz przepisów wykonawczych. Rodziny te,
podobnie jak niespokrewnione rodziny zastępcze za-
wodowe, sprawują opiekę nad dziećmi nierzadko
trudnymi, wychodzącymi ze środowisk patologicz-
nych, niewydolnymi wychowawczo, dziećmi chorymi,
niepełnosprawnymi czy też licznymi rodzeństwami.
Stosunkowo mała liczba rodzin zawodowych powo-
duje bezpośrednią konieczność umieszczania tych
dzieci w rodzinach niezawodowych, które ponoszą
wkład pracy równy zawodowej rodzinie zastępczej w
wychowanie i opiekę nad małoletnimi. Dodatkowe
specjalistyczne szkolenia rodzin niezawodowych nie-
wątpliwie byłyby w tym zakresie pomocne, eliminu-
jąc tym samym ewentualne argumenty braku odpo-
wiedniego przygotowania rodziców zastępczych.
Taka sytuacja częstokroć sprawia, że jedno z rodzi-
ców zastępczych nie może podjąć zatrudnienia z uwa-
gi na konieczność ciągłej opieki nad przyjętymi dzieć-
mi. W konsekwencji nie może wypracować później-
szych świadczeń emerytalnych i ostatecznie staje się
klientem pomocy społecznej.
Niezrozumiałe jest także obniżenie kwoty wspar-
cia finansowego dla dzieci pełnoletnich, które nadal
mieszkają z rodziną zastępczą i kontynuują naukę.
Wydaje się oczywiste, że właśnie pełnoletni pod-
opieczni chcący nadal się kształcić i podejmujący sta-
rania w celu spełnienia marzeń potrzebują takiej
samej, jeśli nie większej pomocy finansowej.
Kolejnym problemem, jaki wskazują rodzice za-
stępczy, jest brak jakiejkolwiek pomocy dla pełnolet-
nich wychowanków wielodzietnych rodzin zastęp-
czych decydujących się opuścić dom. Otóż w myśl art.
88 ustawy o pomocy społecznej osobie usamodziel-
nionej proponowany jest szeroki wachlarz wsparcia.
Osoba, która uzyskała pełnoletniość w rodzinie za-
stępczej oraz wychowankowie opuszczający placówkę
opiekuńczo-wychowawczą typu rodzinnego i socjali-
zacyjnego, dom pomocy społecznej dla dzieci i mło-
dzieży niepełnosprawnych intelektualnie, dom dla
matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schro-
nisko dla nieletnich, zakład poprawczy, specjalny
ośrodek szkolno-wychowawczy oraz młodzieżowy
ośrodek wychowawczy, dostają pomoc w uzyskaniu
odpowiednich warunków mieszkaniowych, w tym w
mieszkaniu chronionym. Jednakże jak wynika z re-
lacji prezesa Zarządu Podkarpackiego Stowarzysze-
nia Rodzicielstwa Zastępczego „Wielkie Serce”, nie-
stety brak jest mieszkań dla wychowanków takiego
typu rodzin jak wspomniane stowarzyszenie. Miesz-
kania w myśl art. 90 przekazuje starosta właściwy
ze względu na miejsce zamieszkania dziecka przed
umieszczeniem w rodzinie zastępczej. Problem w
tym, że nawet jeśli mieszkania już się znajdują, to
pierwszeństwo mają wychowankowie placówek, o
których mowa w art. 88 ust. 1.
Następnym problemem dla rodzin zastępczych są
sprawy meldunkowe. Jak wynika z przekazanych mi
informacji, dzieci przebywające w rodzinach zastęp-
czych są meldowane przez opiekunów na pobyt cza-
sowy, stały mają w miejscu zamieszkania rodziców
biologicznych lub też w ogóle nie posiadają meldunku.
Niestety za dziecko idące do przedszkola w takich
warunkach, czyli w miejscu zamieszkania jego opie-
kuna, trzeba ponosić koszty znacznie wyższe niż za
dziecko, które ma meldunek stały.
Mając na uwadze dobro dzieci, a także pomoc ro-
dzinom zastępczym pozwolę sobie zadać Pani Mini-
ster następujące pytania:
1. Czy nie należałoby ujednolicić systemu wsparcia
rodzin zastępczych poprzez wprowadzenie jednako-
wych rozwiązań co do formy (sposobu przyznania),
wysokości i rodzaju pomocy uzyskiwanej w związku z
wychowywaniem dzieci umieszczonych w rodzinie?
2. Czy istnieje możliwość sformułowania pewnych
gwarancji ustawowych w zakresie dofinansowania z
budżetu państwa realizacji zadania własnego powia-
tu z zakresu pomocy społecznej, jakim jest organizo-
wanie opieki w rodzinach zastępczych? Najtrafniej-
szym rozwiązaniem wydaje się w takim przypadku
przyjęcie zapisów analogicznych do zasad dofinanso-
wania zasiłków okresowych czy realizacji programu

dożywiania, tj. określenie ustawowej wartości pro-
centowej dotacji przyznawanej samorządom. Gwa-
rancja budżetu państwa z całą pewnością zapewni-
łaby płynną realizację zadania, a jednocześnie po-
zwoliłaby na wzrost ilości rodzin zastępczych, co w
konsekwencji korzystnie wpłynęłoby na sytuację
dziecka umieszczanego przez sąd w środowisku za-
stępczym, gdyż zamiast formą instytucjonalną dziec-
ko, znajdujące się i tak już w trudnym i stresującym
położeniu, zostaje objęte opieką rodziny zastępczej.
3. Dlaczego po osiągnięciu przez dziecko pełnolet-
niości i kontynuowania nauki, mimo dalszego miesz-
kania w rodzinie zastępczej, kwota wsparcia jest ob-
niżana?
4. Czy nie należałoby wprowadzić przepisu po-
zwalającego na meldowanie na pobyt stały dzieci
przez opiekunów?
5. Dlaczego w rodzinnych domach dziecka wycho-
wankowie są zwalniani z opłat za wyrobienie dowodu
osobistego, a w rodzinach zastępczych brak jest tego
udogodnienia?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Marek Rząsa
Przemyśl, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13915)
do ministra infrastruktury
w sprawie upadłości firm deweloperskich
i sytuacji ich klientów
Szanowny Panie Ministrze! Ustawa z dnia 28 lu-
tego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U.
Nr 60, poz. 535, ze zm.) nie zawiera odrębnej regula-
cji dla upadłości firm deweloperskich. Do upadłości
tych podmiotów stosuje się zatem ogólne przepisy o
upadłości przedsiębiorców. Oznacza to, że wierzycie-
le w takich przypadkach nie podlegają żadnej specjal-
nej ochronie.
Sytuacja klientów firm deweloperskich w postę-
powaniach sądowych jest utrudniona, ponieważ pra-
wo nie przewiduje żadnych specjalnych gwarancji
czy uprzywilejowania dla tych osób. Sytuacja poten-
cjalnych nabywców mieszkań lub domów budowa-
nych przez dewelopera w chwili ogłoszenia jego upa-
dłości w większości przypadków nie jest korzystna,
bowiem przepisy ustawy Prawo upadłościowe i na-
prawcze nie gwarantują osobom, które zawarły umo-
wy z deweloperem, możliwości nabycia lokali z
pierwszeństwem przed innymi podmiotami. Zarów-
no w przypadku sprzedaży w drodze przetargu, jak
i z wolnej ręki prawo nabycia lokalu mają także oso-
by trzecie. Trudna sytuacja klientów upadłych firm
deweloperskich powinna jednak skłonić resort do
113
rozwiązań ustawowych regulujących specyficzne
upadłości firm deweloperskich.
W marcu 2009 r. Pana ministerstwo zorganizo-
wało spotkanie z przedstawicielami Ministerstwa
Sprawiedliwości, Ministerstwa Finansów oraz Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów mające na
celu ustalenie zasad współpracy w zakresie przygo-
towania kompleksowych rozwiązań dotyczących
ochrony nabywców mieszkań w stosunkach z dewe-
loperami. Powołany zespół roboczy miał na celu wy-
pracowanie stosownych rozwiązań w zakresie ochro-
ny nabywców mieszkań.
W związku z powyższym proszę Pana Cezarego
Grabarczyka, ministra infrastruktury, o odpowiedź
na następujące pytania:
Czy ministerstwo przewiduje prowadzenie prac
legislacyjnych mających na celu zmiany w ustawie
Prawo upadłościowe i naprawcze, które zmieniłyby
zasady ustanawiania zabezpieczenia majątku dłuż-
nika?
Czy znane są Panu Ministrowi postępy prac re-
alizowanych przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa
Cywilnego w zakresie zmian w ustawie Prawo upa-
dłościowe i naprawcze?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13916)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie ochrony wynagrodzeń i innych
należności pracowników firm zadłużonych
i zagrożonych upadłością
Szanowny Panie Ministrze! W związku z pogar-
szającą się sytuacją ekonomiczną przedsiębiorstw,
szczególnie produkcyjnych, zwiększonym stopniem
zaległości w regulowaniu płatności z tytułu zwartych
umów z kontrahentami, zagrożeniem upadłością itp.
uwidacznia się bardzo niebezpieczna społecznie prak-
tyka działania komorników jako organów egzekucyj-
nych. Wierzyciele, występując do sądu w związku z
niezapłaconymi należnościami, uzyskują tytuł egze-
kucyjny, a następnie wykonawczy, a komornicy zaj-
mują konta bankowe przedsiębiorstwa. Tym samym
pracownicy owych firm nie otrzymują pensji ani na-
leżytych świadczeń.
W związku z tym proszę o odpowiedź:
1. Dlaczego pracownicy wypracowujący zysk dla
przedsiębiorstwa pozbawieni są wynagrodzenia za
pracę, świadczeń na ZUS, zaliczek na podatek docho-
dowy i innych należnych wypłat jeszcze przed ogło-
szeniem upadłości przedsiębiorstwa?
114
2. Dlaczego dopuszczalne jest prowadzenie egze-
kucji z całości środków przedsiębiorstwa bez pozosta-
wienia kwoty wolnej od obciążeń komorniczych prze-
znaczonej na płace i świadczenia ZUS?
3. Co przewiduje prawo w sytuacji, gdy komornik
zajmuje środki pieniężne zakładu pracy, w którym
pracownicy nadal pracują bez wynagrodzenia, a ZUS
nie otrzymuje należnych składek?
4. Jak należy ocenić sytuację, gdy bezpośrednio
przed ogłoszeniem upadłości komornik na podstawie
różnych tytułów przejmuje środki finansowe przed-
siębiorstwa, pozostawiając dla obejmującego przed-
siębiorstwo syndyka pustą kasę?
Z wyrazami szacunku
Poseł Maria Nowak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13917)
do ministra finansów
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług,
który przewiduje objęcie niepublicznych
szkół językowych 22-procentową stawką
podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Jeszcze w lipcu 2009 r.
Ministerstwo Finansów przedstawiło projekt nowe-
lizacji ustawy o podatku od towarów i usług, który
przewiduje objęcie niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku VAT (projekt z dnia
2 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towa-
rów i usług).
Jak wskazują przedstawiciele Stowarzyszenia na
Rzecz Jakości w Nauczaniu Języków Obcych (PASE),
rekomendowane w tym dokumencie rozwiązania są
merytorycznie nieuzasadnione i mogą przynieść
wiele negatywnych konsekwencji. Wskazują, iż pro-
ponowane zmiany trwale zahamują rozwój językowy
w Polsce i spowolnią pełną integrację ze społeczno-
ścią europejską. Dodatkowo uderzą w najbardziej
potrzebujące wsparcia grupy społeczne, takie jak:
młodzież, studentów czy rodziców inwestujących w
edukację dzieci.
Sytuacja na rynku szkół językowych jest dziś bar-
dzo trudna, gdyż kryzys ekonomiczny spowodował
drastyczne cięcia wydatków na edukację. Niezależne
badania przeprowadzone przez CBOS dowodzą, że
liczba osób inwestujących w naukę języków obcych w
Polsce spadła w ostatnim czasie blisko o 25%, a po
wejściu w życie proponowanych zmian spadek ten
będzie znacznie większy. Dlatego też wielu właścicie-
li szkół już teraz zastanawia się nad możliwością dal-
szego funkcjonowania na rynku. Moi interesanci
podkreślają, iż wprowadzenie podatku VAT na usłu-
gi edukacyjne spowoduje upadek wielu renomowa-
nych placówek, a część z nich będzie zmuszona zre-
zygnować z dobrych, doświadczonych lektorów i nad-
zoru metodycznego, co dodatkowo może skutkować
znaczącym pogorszeniem jakości usług edukacyjnych
w Polsce. Ponadto wskazują, iż po wprowadzeniu ww.
przepisów większość placówek będzie zmuszona ob-
ciążyć dodatkowymi kosztami słuchaczy, dla których
już teraz inwestycja w kurs językowy to ogromny wy-
datek finansowy. Wydaje się, iż ostateczną konse-
kwencją wejścia w życie ww. regulacji będzie rezy-
gnacja z edukacji językowej oraz wzrost szarej strefy
usług edukacyjnych, od których do budżetu państwa
nie zostaną odprowadzone żadne podatki. Dodatko-
wo należy podnieść, iż usługi edukacyjne, a w szcze-
gólności nauka języków obcych, staną się towarem
luksusowym dostępnym tylko dla najbogatszych.
Należy podkreślić, iż w chwili obecnej oferta
szkół językowych w znacznym stopniu zapełnia lukę
w szkolnictwie publicznym. Szkoły językowe, inwe-
stując w najnowsze programy i pomoce naukowe,
podnoszą wysoko poprzeczkę, stając się siłą napę-
dową i wzorcem do naśladowania dla wielu placówek
oświatowych.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące
pytania:
1. Czy ministerstwo dokonało analizy finansowej
dotyczącej wejścia w życie ww. projektu nowelizacji
ustawy?
2. Proszę o wskazanie kwot, jakie mogą ewentu-
alnie zasilić budżet państwa po wprowadzeniu w
życie projektu nowelizacji ustawy o podatku od to-
warów i usług, który przewiduje objęcie niepublicz-
nych szkół językowych 22-procentową stawką po-
datku VAT.
3. Czy kierowany przez Pana Ministra resort
przewidział negatywne skutki ww. projektu, którymi
mogą być upadki wielu szkół językowych? Na jakie
ulgi mogą liczyć osoby prowadzące niepubliczne szko-
ły językowe?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13918)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie finansowania przygotowań
sportowców niesłyszących do zawodów
międzynarodowych, w tym do igrzysk głuchych
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.) oraz
przepisami rozporządzenia ministra sportu i turystyki
z dnia 26 stycznia 2009 r. w sprawie stypendiów spor-

towych dla członków kadry narodowej osób niepełno-
sprawnych i kadry paraolimpijskiej (Dz. U. Nr 17, poz.
95) stypendium sportowe może uzyskać tylko taka oso-
ba, która łącznie spełnia następujące warunki:
1) jest członkiem kadry narodowej osób niepełno-
sprawnych lub paraolimpijskiej,
2) uzyskała kwalifikację do igrzysk paraolimpij-
skich lub zajęła miejsce medalowe na igrzyskach pa-
raolimpisjkich, igrzyskach głuchych, mistrzostwach
świata lub Europy,
3) zobowiązała się do realizacji programu przygo-
towań.
Tym samym ustawa, a w ślad za nią rozporządzenie
sankcjonują dyskryminację wielu niepełnosprawnych
sportowców niesłyszących, którzy do igrzysk głuchych
przygotowują się bez wsparcia finansowego minister-
stwa. Wielu z nich bowiem, choć uzyskało kwalifikację
do igrzysk głuchych, jest członkiem kadry narodowej i
realizuje program przygotowawczy do igrzysk, to jed-
nak nie posiada w swoim dorobku medalu z igrzysk ani
z mistrzostw świata lub Europy. Sama zaś kwalifikacja
do igrzysk głuchych nie jest równoważna z kwalifikacją
do igrzysk paraolimpijskich.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Jakie jest ratio legis takiej konstrukcji przepi-
sów ww. rozporządzenia, które eliminują z kręgu be-
neficjentów stypendiów sportowych dużą część spor-
towców głuchych?
2. Jakie są szacunkowe koszty udzielenia pomocy
stypendialnej wszystkim przygotowującym się do
igrzysk paraolimpijskich i igrzysk głuchych, posiada-
jącym już kwalifikację do tych igrzysk i jakie szacun-
kowe oszczędności wynikają z faktu braku finanso-
wania przygotowań sportowców, o których mowa w
treści interpelacji?
3. Czy Pan Minister mógłby rozważyć zmianę ww.
rozporządzenia w taki sposób, by faktyczna dyskry-
minacja części sportowców niesłyszących została
ostatecznie zlikwidowana?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13919)
do ministra zdrowia
w sprawie propozycji kontraktów NFZ
na wykonywanie świadczeń medycznych
w 2010 r. oraz zapłaty za tzw. nadwykonania
za lata 2008 i 2009 szpitalom Lubelszczyzny
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosili się zaniepokojeni pacjenci oraz przed-
115
stawiciele jednostek samorządowych Lubelszczyzny,
zwracając się z prośbą o interwencję w sprawie do-
stępności do świadczeń opieki zdrowotnej w 2010 r.
na terenie województwa Lubelskiego. Stosowne sta-
nowiska w ww. sprawie otrzymałem także m.in. od
przewodniczącego Konwentu Powiatów Wojewódz-
twa Lubelskiego, Związku Powiatów Polskich, prze-
wodniczących Rad Powiatów we Włodawie oraz Lu-
bartowie.
Wyżej wymienieni wyrażają sprzeciw wobec pro-
pozycji Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie
obniżenia w stosunku do 2009 r. finansowania lecz-
nictwa szpitalnego przewidzianego na 2010 r. Zwra-
cają uwagę na fakt, iż projekty planu finansowego
NFZ przewidują wyższe finansowanie świadczeń w
2010 r., natomiast aneksy przesłane do zakładów
opieki zdrowotnej prezentują wartości znacznie niż-
sze niż w roku ubiegłym.
Podkreślają oni, że propozycje NFZ kolejny raz
sprzeciwiają się zasadzie wyrównywania różnic po-
między regionami, tym samym zwiększają dyspro-
porcje w dostępie do świadczeń medycznych oraz sta-
nowią przykład fikcji w zakresie zabezpieczenia
świadczeń medycznych dla mieszkańców województw
polski wschodniej. Dzieje się tak, pomimo licznych
zapewnień o utrzymaniu finansowania świadczeń na
poziomie nie niższym niż w roku ubiegłym, w sytu-
acji przeprowadzonej z mizernym skutkiem zmiany
metodyki liczenia algorytmu podziału środków na
realizację świadczeń zdrowotnych celem wyrównania
różnic finansowania poszczególnych oddziałów NFZ.
Podnoszą ponadto, iż niezrealizowanie płatności za
tzw. nadwykonania oraz ww. propozycje NFZ sprze-
ciwia się normie zawartej w art. 68 ust. 1 i 2 konsty-
tucji, która zapewnia obywatelom RP równy dostęp
do świadczeń zdrowotnych.
Moi interesanci zaznaczają, że dotychczas obowią-
zujące zasady podziału środków NFZ skutkowały
znacznie niższymi kontraktami na 2010 r. dla zakła-
dów opieki zdrowotnej województw Polski wschodniej
niż dla pozostałych świadczeniodawców z pozostałe-
go terenu kraju. Ponadto szpitale Polski wschodniej
nie otrzymywały zapłaty za tzw. nadwykonania kon-
traktów, m.in. w latach 2008–2009, w przeciwień-
stwie do szpitali Mazowsza, Śląska czy Pomorza. W
konsekwencji doprowadziło to do wzrostu znacznego
zadłużenia ZOZ-ów i niejednokrotnie utraty płynno-
ści finansowej. Obecne działania NFZ traktuje się
powszechnie jako próbę ograniczenia dostępności do
świadczeń medycznych oraz objaw lekceważenia do-
robku samorządów terytorialnych, dyrekcji i pracow-
ników szpitali powiatowych.
Dyrektorzy szpitali i samorządowcy wyrażają
swoją dezaprobatę wobec tego typu działań, które
mogą spowodować nie tylko ograniczenie dostępu
ubezpieczonym do świadczeń medycznych oraz po-
garszanie się sytuacji finansowej szpitali, ale mogą
również zniweczyć wieloletni proces wdrażania w
placówkach służby zdrowia działań restrukturyza-
cyjnych i stabilizujących ich sytuację ekonomiczną.
116
Za przykład obrazujący ww. problemy można podać
liczne szpitale z terenu Lubelszczyzny, w tym m.in.
szpital w Lubartowie, który do tej pory nie otrzymał
zapłaty za świadczenia ponadlimitowe (tzw. nadwyko-
nania) za lata 2008 i 2009, mimo to, iż większość szpi-
tali z terenu naszego kraju otrzymało ww. należności
(nadwykonania lubartowskiego szpitala zamykają się
sumą ok. 5 mln). Ponadto, jak informuje przewodni-
czący Rady Powiatu w Lubartowie, przedstawiona
przez NFZ propozycja kontraktu na rok 2010 jest niż-
sza o 3,6 mln zł w stosunku do ubiegłego roku i powo-
duje ogromne ograniczenie prawa do ochrony zdrowia
dla mieszkańców powiatu lubartowskiego.
Podobna sytuacja panuje w szpitalu we Włodawie,
który świadczy usługi medyczne dla mieszkańców po-
wiatu włodawskiego liczącego 40 tys. mieszkańców. W
latach 2005 i 2006 szpital został zrestrukturyzowany
i do połowy 2008 r. nie miał problemów finansowych.
Restrukturyzacja objęła zatrudnienie, płace oraz zbi-
lansowała koszty. Był to ogromny wysiłek załogi szpi-
tala i powiatu włodawskiego, który poniósł znaczne
koszty tej restrukturyzacji. W latach 2006 i 2007 szpi-
tal otrzymywał zapłatę za tzw. nadwykonania w peł-
nej wysokości. Za lata 2008 i 2009 kwota niezapłaco-
nych nadwykonań przekroczyła wartość 3 mln zł i
spowodowała tragiczną sytuację finansową.
Dlatego też moi interesanci twierdzą, że dyrekto-
rzy szpitali w trosce o zabezpieczenie mieszkańcom
ciągłości opieki zdrowotnej oraz wobec tragicznej sy-
tuacji placówek medycznych, podpisując niekorzystne
kontrakty na okres 6 miesięcy, nie zaniechają dal-
szych działań mających na celu poprawę tak nieko-
rzystnego finansowania. Jednocześnie zaznaczają, że
może to skutkować bardzo ścisłym przestrzeganiem
limitów wyznaczonych przez NFZ, przez co znacznie
pogorszy się dostępność do specjalistycznej i szpital-
nej opieki zdrowotnej oraz dalsze wydłużanie kolejek
oczekujących.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę Pa-
nią Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje kierowany przez Pa-
nią Minister resort w celu usprawnienia finansowa-
nia świadczeń zdrowotnych dla jednostek medycz-
nych z terenu Lubelszczyzny?
2. Na jakie dokładnie finansowanie mogą liczyć
placówki medyczne województwa lubelskiego?
3. Kiedy szpitale Lubelszczyzny otrzymają w koń-
cu środki za wykonane świadczenia ponadlimitowe,
tzw. nadwykonania?
4. Czy uważa Pani Minister za zasadne działanie
polegające na tym, że Polska – cywilizowany kraj eu-
ropejski posiadający jedne z najniższych w Europie i
świecie nakłady na ochronę zdrowia – czyni kosztem
obywateli Polski wschodniej dalsze oszczędności w
tym zakresie?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13920)
do ministra środowiska
w sprawie procedur i rozwiązań dotyczących
handlu polskim drewnem
Szanowny Panie Ministrze! Polska Izba Gospo-
darcza Przemysłu Drzewnego w skierowanym rów-
nież do mnie liście otwartym zwraca uwagę na złe
procedury dotyczące handlu polskim drewnem.
Twierdzi w nim, iż wprowadzone rozwiązania
oparte o system aukcyjny prowadzą do braku stabil-
ności i pozbawiają szans rozwoju przemysł drzewny.
Obowiązujące obecnie przepisy mają umożliwiać spe-
kulacyjne zakupy drewna, a poprzez to pozbawianie
polskich przedsiębiorstw dostępu do tego surowca.
Wysuwane są również podejrzenia, że jest to pla-
nowe działanie nieuczciwej konkurencji umyślnie
oferującej ceny nadmiernie zawyżone, aby opanować
polski rynek drzewny.
W związku z powyższym chciałabym zadać Panu
Ministrowi pytania:
Czy obawy i zarzuty polskich przedsiębiorców
przemysłu drzewnego są uzasadnione i znane Mini-
sterstwu Środowiska?
Jeśli tak, to jakie działania ze strony minister-
stwa zostały lub zostaną podjęte w powyższej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13921)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wprowadzenia zmian w Kodeksie
postępowania cywilnego, które uchroniłyby
podmioty gospodarcze od nadużywania
prawa przez kontrahentów pozostających
w sporze sądowym
Działając w trybie art. 20 ustawy z dnia 9 maja
1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora
(Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 21, ze zm.), zwracam
się do Pana Ministra z prośbą o rozważenie możliwo-
ści wprowadzenia zmian w Kodeksie postępowania
cywilnego, które uchroniłyby podmioty gospodarcze
od nadużywania prawa przez kontrahentów pozosta-
jących w sporze sądowym oraz jednocześnie zapobie-
gły doprowadzeniu przedsiębiorców do upadłości lub
zmuszeniu ich do zawarcia niekorzystnej ugody.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz. U. Nr 235,
poz. 1699) wprowadzony został przepis art. 47919a

K.p.c., stanowiący, że „w sprawach o roszczenia pie-
niężne albo świadczenia innych rzeczy zamiennych
wyrok sądu pierwszej instancji z chwilą wydania sta-
nowi tytuł zabezpieczenia wykonalny bez nadawania
mu klauzuli wykonalności. Kwota zasądzona wyro-
kiem wraz z wymagalnymi odsetkami stanowi sumę,
której złożenie przez dłużnika do depozytu sądowego
wystarczy do zabezpieczenia. Jeżeli wyrok zobowią-
zuje do wydania rzeczy zamiennych, do zabezpiecze-
nia wystarczy złożenie sumy równej wartości przed-
miotu sporu. Przepis art. 492 § 2 stosuje się odpo-
wiednio”.
Wprowadzając ten przepis, ustawodawca nie zmie-
nił jednakże przepisów o postępowaniu zabezpiecza-
jącym dotyczących uchylania i ograniczania zabez-
pieczenia, w szczególności art. 742 K.p.c. W rezulta-
cie przepisy w obecnym kształcie nie odpowiadają
wymogom stabilnego prowadzenia działalności go-
spodarczej. W wielu przypadkach, gdy instytucji za-
bezpieczenia nadużywa strona procesu, mogą dopro-
wadzić do utraty płynności finansowej podmiotu go-
spodarczego, a nawet jego upadłości.
Z prośbą o interwencję do mojego biura poselskie-
go zgłosiła się stosunkowo duża spółka, w bardzo
dobrej kondycji finansowej, która na bieżąco regulo-
wała swoje zobowiązania, posiadała bardzo dobrą
opinię tak wśród kontrahentów z branży, jak i u or-
ganów samorządowych, podatkowych, celnych i in-
nych. Spółka ta od dłuższego czasu pozostawała w
sporze z jednym ze swoich kontrahentów. Spór doty-
czył wzajemnych należności. Jedynie z powodów pro-
ceduralnych w toku procesu nie został zgłoszony za-
rzut potrącenia. Proces sądowy trwał od 2007 r. W
toku tego skomplikowanego procesu chodziło o usta-
lenie prawa właściwego (polskiego czy obcego) i na-
stępnie zastosowanie norm prawa obcego przez sąd
polski. Sprawa w pierwszej instancji zakończyła się
niekorzystnie dla pozwanego.
Po wydaniu wyroku przez sąd pierwszej instancji
pełnomocnik powoda natychmiast – bez jakiejkol-
wiek informacji dla pozwanego – złożył, na podstawie
art. 47919a K.p.c., wniosek o wszczęcie postępowania
zabezpieczającego, wskazując cały majątek pozwane-
go. W toku postępowania zajęte zostały wszystkie
rachunki bankowe spółki, wierzytelności od organów
samorządowych i państwowych, a także próbowano
zająć nieruchomości. Tak szerokie zajęcie doprowadzi-
ło do paraliżu płatniczego w spółce. Zajęcie wszystkich
rachunków bankowych spowodowało brak możliwości
dokonania wypłaty wynagrodzeń dla pracowników,
brak możliwości uiszczenia ciężarów publicznopraw-
nych. Co więcej, zajęcie takie doprowadziło niemal do
wypowiedzenia umowy kredytowej na rachunku bie-
żącym. Jedynie dobra opinia spółki, zaufanie, jakim
cieszyła się ona w banku, oraz bardzo dobra sytuacja
finansowa spowodowały, że bank wstrzymał się z dzia-
łaniami, z góry jednakże określając czas, w którym
sytuacja musiała być wyjaśniona.
Spółka natychmiast podjęła działania mające na
celu uchylenie zabezpieczenia, złożony został stosow-
117
ny wniosek, wskazujący, że wykonanie ewentualnego
niekorzystnego wyroku w żaden sposób nie jest za-
grożone, spółka posiadała majątek nieporównywal-
nie większy niż kwota zabezpieczenia, a ponadto
możliwe było zabezpieczenie w sposób odpowiadający
interesom obu stron i nieobciążający ponad miarę
spółki. Rozpoznanie wniosku o uchylenie lub ograni-
czenie zabezpieczenia może nastąpić wyłącznie po
przeprowadzeniu rozprawy (art. 742 § 2 K.p.c.), a
wniesienie zażalenia na postanowienie ograniczające
lub uchylające zabezpieczenie wstrzymuje wykonanie
postanowienia (art. 742 § 3 K.p.c.). W przedstawionej
mi sprawie termin posiedzenia w przedmiocie zabez-
pieczenia wyznaczono po półtora miesiąca od doko-
nania zabezpieczenia. W tej sytuacji faktyczne uchy-
lenie lub ograniczenie zabezpieczenia następuje po
dłuższym upływie czasu, w którym podmiot może
być pozbawiony możliwości prowadzenia działalności
gospodarczej. Tak długa procedura doprowadzić
może nawet do konieczności ogłoszenia upadłości
podmiotu gospodarczego.
Przepisy dotyczące uchylenia lub ograniczenia za-
bezpieczenia po przeprowadzeniu rozprawy, przewi-
dujące dwuinstancyjność postępowania, są uzasad-
nione, gdy zabezpieczenie jest udzielone przez sąd w
postępowaniu o udzielenie zabezpieczenia. W takim
postępowaniu to sąd ocenia, czy roszczenie jest wia-
rygodne oraz czy istnieje interes prawny w udzieleniu
zabezpieczenia. W przypadku natomiast zabezpiecze-
nia po wyroku sądu pierwszej instancji w postępowa-
niu w sprawach gospodarczych zabezpieczenie doko-
nywane jest niezależnie od tego, czy istnieje interes
prawny, a zatem niezależnie od tego, czy w ogóle ist-
nieje ryzyko trudności z wyegzekwowaniem wyroku
prawomocnego. Dokonywanie zabezpieczenia, jego
sposób, zakres oraz dolegliwość dla obowiązanego nie
są w żaden sposób poddane kontroli sądowej, a zale-
żą tylko i wyłącznie od woli uprawnionego.
Kontrola sądowa jest w tym przypadku w zasa-
dzie wyłączona, poza długotrwałym postępowaniem
dotyczącym uchylenia lub ograniczenia zabezpiecze-
nia przez sąd. Obowiązany, by odzyskać możliwość
prowadzenia działalności gospodarczej, może wpłacić
kwotę zabezpieczenia w gotówce na rachunek depo-
zytowy sądu. W wielu przypadkach jest to jednak
nierealne z tego powodu, że podmiot gospodarczy nie
dysponuje wolnymi środkami w wysokości odpowia-
dającej kwocie zabezpieczenia, zaś w związku z zaję-
ciem rachunku bankowego wykluczone jest uzyska-
nie kredytu.
Przymusowe położenie podmiotu gospodarczego
jest często wykorzystywane przez przeciwnika pro-
cesowego, zdającego sobie sprawę z tego, że kontrola
sądowa sposobu i zakresu zabezpieczenia zajmuje co
najmniej kilka tygodni. Mechanizm postępowania
przeciwnika wygląda zazwyczaj tak, że po uzyskaniu
wyroku w pierwszej instancji dokonuje się zabezpie-
czenia na całości majątku przeciwnika procesowego,
w szczególności na wszystkich rachunkach banko-
wych, uniemożliwiając mu faktycznie prowadzenie
118
działalności gospodarczej, co nadto powoduje utratę
zaufania wobec obowiązanego przez jego kontrahen-
tów, w szczególności banki. Następnie proponuje się
ugodę, na którą w normalnych warunkach obowią-
zany nigdy by się nie zgodził. Obowiązany jednakże,
przymuszony okolicznościami, zawiera niekorzystną
dla siebie ugodę, mając do wyboru albo podporządko-
wanie się przeciwnikowi, albo uniemożliwienie pro-
wadzenia działalności gospodarczej przez dłuższy
czas. Ponadto w ugodzie wskazuje się, że obowiązany
nie będzie składał apelacji od wyroku sądu pierwszej
instancji. W ten sposób przeciwnik pozbawia obowią-
zanego możliwości wyboru, ugoda jest wymuszona,
a także pozbawia obowiązanego prawa do odwoływa-
nia się od nieprawomocnego wyroku.
Panie Ministrze! Jak z powyższego wynika, brak
szybkiej i skutecznej możliwości przeprowadzenia
kontroli sądowej zabezpieczenia dokonanego w trybie
art. 47919a K.p.c. może doprowadzić nawet do upadło-
ści przedsiębiorcy lub zmuszenia go do zawarcia nie-
korzystnej ugody. Przepis ten bywa wykorzystywany
nie w celu dokonania zabezpieczenia należytego wy-
konania prawomocnego wyroku, lecz jako środek do
uzyskania ugody i pozbawienia możliwości złożenia
apelacji, która może być w pełni zasadna. W tym sta-
nie rzeczy wydaje się zasadne wprowadzenie zmian
w obowiązujących przepisach prawa, które będą
umożliwiały szybką i skuteczną kontrolę zabezpie-
czeń dokonywanych w oparciu o art. 47919a K.p.c.
Zmiany te można wprowadzić na przykład poprzez
dodanie w treści przepisu art. 47919a zdań: Postano-
wienie w przedmiocie uchylenia lub ograniczenia za-
bezpieczenia następuje na posiedzeniu niejawnym
bezzwłocznie, nie później niż w terminie tygodnio-
wym. Wniesienie zażalenia na postanowienie uchy-
lające lub ograniczające zabezpieczenie nie wstrzy-
muje wykonania postanowienia.
Panie Ministrze! W tym stanie rzeczy, proszę o
odpowiedź na pytanie: Czy podejmie Pan działania
mające na celu wprowadzenie zmian w Kodeksie po-
stępowania cywilnego, które uchroniłyby podmioty
gospodarcze od nadużywania prawa przez kontra-
hentów pozostających w sporze sądowym oraz jedno-
cześnie zapobiegły doprowadzeniu przedsiębiorców
do upadłości lub zmuszeniu ich do zawarcia nieko-
rzystnej ugody?
Z poważaniem
Poseł Lidia Staroń
Olsztyn, dnia 7 grudnia 2009 r.
Interpelacja
(nr 13922)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zabezpieczenia
przeciwpowodziowego Żuław Wiślanych
W pracach nad projektem budżetu państwa na
2010 r. Sejm dwukrotnie rozpatrywał poprawki do-
tyczące zwiększenia nakładów na eksploatację i kon-
serwację urządzeń wodno-melioracyjnych znajdują-
cych się na terenie Żuław Wiślanych, w wojewódz-
twach pomorskim i warmińsko- mazurskim. Propo-
nowana kwota zwiększenia budżetów obu właści-
wych wojewodów wynosiła łącznie 25 mln zł. Po-
prawki nie zostały przygotowane przez posłów Plat-
formy Obywatelskiej – być może to było główną przy-
czyną ich odrzucenia – jednakże miały charakter
merytoryczny, uwzględniający realne potrzeby po-
twierdzane przez administracje rządową i samorzą-
dową obu województw, kierowane w obu przypadkach
przez wojewodów i marszałków z PO.
Żuławy Wiślane szczególnie zostały doświadczone
październikową powodzią i wydawało się, że uzupeł-
nienie budżetów wojewodów o kwotę zapewne wielo-
krotnie niższą niż potencjalne naprawy, koszty
usuwania nowych szkód bądź wypłat odszkodowań
jest jedynym logicznym rozwiązaniem. Tym bardziej
że proponowane zwiększenie nakładów na Żuławy
miało być sfinansowane zmniejszeniem rezerwy ce-
lowej: Przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk
żywiołowych.
Przeprowadzone po jesiennej powodzi przeglądy
potwierdziły znaczne pogorszenie stanu urządzeń
przeciwpowodziowych. Na ogólną długość 361,5 km
obwałowań stan zaledwie 190 km z nich uznano za
w miarę zadowalający. Pozostałe prawie 170 km po-
zostają stałym zagrożeniem w przypadku każdej cof-
ki, niekoniecznie tak wysokiej, jak miało to miejsce
w październiku ub.r.
W zgodnej ocenie ekspertów obu zarządów melio-
racji i urządzeń wodnych w Elblągu i Gdańsku po-
zostawienie takiego stanu rzeczy bez zmian to jest
tolerowanie już tykającej bomby, która przy gwałtow-
nej odwilży, czy też innym spiętrzeniu wód (a zdarza
się to parę razy w roku) może spowodować niewy-
obrażalne szkody. Dużo kosztowniejsze niż dziś bra-
kujące 25 mln zł.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Pan Premier i właściwe ministerstwa mają
świadomość zagrożeń i potencjalnych skutków nie-
dostatecznego zabezpieczenia przeciwpowodziowego
Żuław Wiślanych?
2. Czy przewiduje się możliwość zwiększenia ilo-
ści środków na zabezpieczenie przeciwpowodziowe
żuław w ciągu roku budżetowego? A jeśli tak, to kie-
dy i w jakich wysokościach?

W załączniku przesyłam kopię wypowiedzi praso-
wej dyrektora Żuławskiego Zarządu Melioracji
i Urządzeń Wodnych w Elblągu opisującą stan i za-
grożenie powodziowe tylko na terenie Żuław Elblą-
skich.*)
Z poważaniem
Poseł Witold Gintowt-Dziewałtowski
Elbląg, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13923)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie opieszałych działań organów
wymiaru sprawiedliwości na przykładzie
sprawy dotyczącej wyłudzeń, oszustw
podatkowych oraz prania brudnych
pieniędzy w ramach spółki
Kraków Business Park sp. z o.o.
Krakowskie organy ścigania przestępstw i sądy
prowadzą od połowy 2008 r. szereg postępowań do-
tyczących biznes parku w Zabierzowie budowanego i
zarządzanego przez grupę spółek będących stupro-
centową własnością Kraków Business Park sp. z o.o.
(KBP), której udziałowcami są A. Ś., A. K., I. K. i J. D.
O ile mi wiadomo na A. Ś. od sierpnia 2008 r. cią-
ży zarzut kierowania zorganizowaną grupą przestęp-
czą drenującą pieniądze ze wspomnianego biznes
parku i transferującą je za granicę na prywatne kon-
ta członków tej grupy, a więc zarzut uprawiania pro-
cederu prania brudnych pieniędzy i działania na
szkodę wskazanej wyżej spółki. Różne szacunki
szkód wyrządzonych przestępstwami tej grupy oscy-
lują wokół kwoty ok. 50 mln euro. Nie bez przyczyny
zatem media nazywają działalność grupy przestęp-
czej kierowanej przez A. Ś. „największą aferą finan-
sową Małopolski”, a niektóre wręcz „największą afe-
rą finansową Polski ostatnich lat”.
W śledztwie dotyczącym tej afery pokrzywdzony-
mi w wielkich rozmiarach są Skarb Państwa oraz
inni niż A. Ś. udziałowcy KBP. Według mojej najlep-
szej wiedzy Prokuratura Okręgowa w Krakowie nad-
zorująca śledztwo w sprawie tejże afery (sygn. akt VI
Ds 49/08/Sp) nie podjęła żadnych działań cywilno-
prawnych mających na celu należytą ochronę intere-
sów Skarbu Państwa w związku z uzurpatorskimi,
trwającymi bez przerwy, również obecnie, działania-
mi osób powiązanych z podejrzanym A. Ś. będącymi
de facto kontynuacją prowadzonego wcześniej przez
niego i kierowaną przez niego grupą przestępczą, opi-
sanego pokrótce wyżej przestępnego procederu oraz
zacieraniem śladów popełnionych przez niego i tę
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
119
grupę przestępstw. Podkreślenia wymaga fakt, iż
pełnomocnik pokrzywdzonych udziałowców KBP
zwracał się z wnioskiem o podjęcie stosownej akcji cy-
wilnoprawnej do Prokuratury Okręgowej w Krakowie,
ale ta odmówiła, uzasadniając odmowę tym, że takowa
akcja powinna być prowadzona wyłącznie przez po-
krzywdzonych udziałowców KBP, bo tylko oni mają w
jej prowadzeniu interes prawny i faktyczny.
Pełnomocnik pokrzywdzonych udziałowców KBP
wszczął w ich imieniu szereg postępowań cywilno-
prawnych przed sądami krakowskimi. W postępo-
waniu przygotowawczym VI Ds 49/08/Sp krakow-
skie sądy różnych szczebli wydały szereg postano-
wień dotyczących stosowania wobec podejrzanych
środków zapobiegawczych i zabezpieczeń majątko-
wych, a także uchylenia obowiązku zachowania ta-
jemnicy adwokackiej.
W związku z tym, iż pokrzywdzeni udziałowcy
KBP powzięli podejrzenie popełnienia w toku postę-
powań prowadzonych przez krakowskie organa ści-
gania i sądy przestępstw korupcyjnych ich pełno-
mocnik złożył w Centralnym Biurze Antykorupcyj-
nym stosowne zawiadomienie, rezultatem którego
było wszczęcie w lipcu 2009 r. śledztwa w tej sprawie
przez Prokuraturę Rejonową w Pińczowie pod sygn.
akt Ds 459/09.
W jednej ze spraw gospodarczych wszczętych
przez pełnomocnika pokrzywdzonych udziałowców
KBP, w sprawie o ustalenie istnienia stosunku praw-
nego bycia przez I. K. udziałowcem KBP posiadają-
cym większą ilość udziałów niż wynikało to ze zgło-
szenia zarządu tej spółki do Krajowego Rejestru Są-
dowego zawisłej przed Sądem Okręgowym w Krako-
wie (sygn. akt IX GC 177/09), wniósł on o wyłączenie
wszystkich sędziów tego sądu od prowadzenia tej
sprawy. Uzasadnił swój wniosek opublikowanym
przez Dziennik Polski w dniu 14 kwietnia 2009 r.
oświadczeniem rzecznika prasowego Sądu Okręgo-
wego w Krakowie sędziego W. Ż., w którym stwier-
dził on, że pełnomocnik powodów jest niekompetent-
ny, nieudolny i nie zna się na prawie, co świadczyło
o uprzedzeniu reprezentowanych przez wspomniane-
go rzecznika prasowego tego sądu do niego i jego mo-
codawców, a w związku z tym o braku ich bezstron-
ności w tejże sprawie. Postanowieniem z dnia 4 listo-
pada 2009 r. sąd oddalił ów wniosek, a w jego uza-
sadnieniu wskazał, że był on ewidentnym naduży-
ciem prawa.
W dniu 23 września 2009 r. pełnomocnik po-
krzywdzonych udziałowców KBP zwrócił się do mi-
nistra sprawiedliwości Andrzeja Czumy z prośbą o
audiencję celem osobistego wniesienia skargi na nie-
prawidłowe jego zdaniem działanie krakowskich or-
ganów ścigania i sądów w związku z aferą KBP, nie
antycypując przy tym bynajmniej wyroków sądów. W
odpowiedzi udzielonej przez Annę Czarnecką, proku-
rator Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga w
Warszawie, delegowanej do ministerstwa sprawiedli-
wości i działającej z upoważnienia naczelnika wy-
działu skarg i wniosków w dniu 7 października 2009
120
r. jego prośba została uznana za bezprzedmiotową w
związku z dymisją Andrzeja Czumy ze stanowiska
ministra sprawiedliwości oraz za przedwczesną w
związku z tym, że postępowanie przygotowawcze w
sprawie tej afery toczy się i jest objęte nadzorem służ-
bowym zarówno Prokuratury Apelacyjnej w Krako-
wie pod sygn. akt Ap l Dsn 10/09/Kr, jak i Biura Po-
stępowania Przygotowawczego Prokuratury Krajo-
wej, sygn. akt PR III Ko 1452/08.
W dniu 27 października 2009 r. pełnomocnik po-
krzywdzonych udziałowców KBP wystąpił po raz
kolejny do ministra sprawiedliwości, tym razem do
Pana, Panie Ministrze, z prośbą o audiencję we wspo-
mnianej sprawie, argumentując, że zmiana osoby na
stanowisku ministra sprawiedliwości nie może być
okolicznością czyniącą jego prośbę bezprzedmiotową,
bowiem dotyczy ona spotkania z osobą piastującą to
stanowisko niezależnie od jej personaliów i innych
przymiotów osobistych. Wskazał również, że toczące
się postępowanie nie jest przeszkodą dla spotkania z
Panem Ministrem w trybie skargowym, a przedmio-
tem skargi są zagrożenia dla prawidłowego toku i
decyzji merytorycznych we wspomnianych wyżej po-
stępowaniach, ze szczególnym uwzględnieniem po-
stępowań karnych i karnych skarbowych. Ponownie
pismem z dnia 12 listopada 2009 r. Anna Czarnecką,
prokurator Prokuratury Okręgowej Warszawa-Pra-
ga w Warszawie, delegowana do Ministerstwa Spra-
wiedliwości i działająca z upoważnienia naczelnika
wydziału skarg i wniosków odmówiła jego prośbie
wskazując, że może interweniować w organach pro-
kuratury nadrzędnych nad Prokuraturą Okręgową
w Krakowie, które objęły postępowanie w sprawie VI
Ds 49/08/Sp nadzorem zwierzchnim.
Powyższy, skądinąd bardzo pobieżny, rys obrazu-
jący różnorakie problemy związane z postępowania-
mi organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w
związku z szeroko rozumianą aferą KBP napawa
uzasadnioną obawą obstrukcji dla godnych pochwały
wysiłków pokrzywdzonych udziałowców KBP ze
strony tychże organów. Smutne jest, że również
urzędnicy wysokiego szczebla resortu podległego
Panu Ministrowi, w tym szczególnie autorka odpo-
wiedzi, na usilne zasadne, znajdujące oparcie w pra-
wie prośby ich pełnomocnika o audiencję zapisują
niechlubną kartę w historii zmagań z patologiami
życia gospodarczego, których egzemplifikacją jest
afera KBP. Przytoczony wyżej przykład, stanowisko
sądu o rzekomym nadużyciu prawa przez wniosko-
dawcę wyłączenia sędziów od prowadzenia sprawy z
powodu ich manifestowanego publicznie, ustami ich
rzecznika prasowego, uprzedzenia do pełnomocnika
pokrzywdzonych udziałowców KBP poprzez nazwa-
nie go, bez żadnego notabene uzasadnienia, niekom-
petentnym, nieudolnym i nieznającym prawa, jest co
najmniej bulwersujący. Odpowiedzi zaś na prośby o
przyjęcie i wysłuchanie przez pana ministra pełno-
mocnika pokrzywdzonych udziałowców KBP w try-
bie skargowym nie dość, że nie znajdują oparcia w
prawie, to dodatkowo są przejawem arogancji przy-
prawionej pobłażliwym lekceważeniem osób, które
poważnie potraktowały zapisane w Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej i ustawach przysługujące im
prawa podmiotowe.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o informację o działaniach możliwych do
podjęcia i służących przywróceniu wiary społeczeń-
stwa w szybkie, sprawne i skuteczne działania orga-
nów ścigania i wymiaru sprawiedliwości w związku
z szeroko rozumianą aferą KBP. Jakie działania po-
dejmie Pan Minister w opisanej powyżej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Paweł Poncyljusz
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13924)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania lecznictwa
zamkniętego w szpitalach na terenie
woj. podkarpackiego w roku 2010
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani Mi-
nister z interpelacją w związku z niepokojącym sta-
nowiskiem Sejmiku Województwa Podkarpackiego
dotyczącym finansowania lecznictwa zamkniętego.
Konsekwencją przyjętego algorytmu dotyczącego
sposobu podziału środków Narodowego Funduszu
Zdrowia pomiędzy poszczególne województwa jest
dyskryminacja mieszkańców województwa podkar-
packiego. Dokonany przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia podział na rok 2010 powoduje, że środki finanso-
we przekazane na leczenie jednego ubezpieczonego
pacjenta w moim regionie są wciąż najniższe w Pol-
sce, co przyczynia się do ograniczenia dostępności do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środ-
ków publicznych, a tym samym do stale pogarszającej
się kondycji finansowej publicznych zakładów opieki
zdrowotnej.
Zmniejszenie nakładów finansowych na lecznictwo
zamknięte w 2010 r. spowoduje zagrożenie funkcjono-
wania szpitali, mimo przeprowadzanych procesów re-
strukturyzacyjnych oraz inwestycyjnych. Według dy-
rektorów podkarpackich szpitali przedstawione przez
NFZ propozycje kontraktów uniemożliwiają utrzyma-
nie ciągłości sprawowania opieki medycznej nad pa-
cjentami, a tym samym zapewnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego mieszkańców województwa podkarpac-
kiego. W tej sytuacji dyrektorzy szpitali powiatowych
odmawiają podpisania kontraktów z NFZ na rok 2010
na proponowanych obecnie zasadach.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na pytania:

1. Czy rząd RP i kierowany przez Panią Minister
resort podejmą zdecydowane działania w sprawie sy-
gnalizowanego problemu?
2. Jakie rozwiązania zamierza wprowadzić kiero-
wany przez Panią Minister resort w celu poprawy
sytuacji w podkarpackich szpitalach?
3. Czy rząd RP i Ministerstwo Zdrowia podejmą
zdecydowane działania w wyeliminowaniu tego pro-
blemu w następnych latach?
4. Jakie rozwiązania przewiduje Pani Minister w
celu zapewniania bezpieczeństwa zdrowotnego
mieszkańcom województwa podkarpackiego, jeżeli
dyrektorzy szpitali rzeczywiście nie podpiszą kon-
traktów z NFZ?
Poseł Andrzej Ćwierz
Jarosław, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13925)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie łączenia bibliotek publicznych
z innymi instytucjami i bibliotekami
szkolnymi
Szanowny Panie Ministrze! Obecnie w naszym
kraju działają różne rodzaje bibliotek, które ukształ-
towały się w wielowiekowych procesach historyczne-
go dostosowania form i metod działalności do zróż-
nicowanych potrzeb społeczeństwa. Biblioteki pu-
bliczne są instytucjami kultury, pełnią również funk-
cje edukacyjne, społeczne, informacyjne, są to rów-
nież instytucje komunikacyjne. Biblioteki szkolne
natomiast są to wyspecjalizowane pracownie eduka-
cji szkolnej. Stanowią nie tylko część systemu szkoły,
ale także współtworzą i realizują zadania dydaktycz-
ne, wychowawcze i opiekuńcze. Pracownicy bibliotek
są pedagogami mającymi status nauczyciela o kwa-
lifikacjach bibliotekarskich oraz z zakresu informacji
naukowej. Biblioteki publiczne są jedynymi instytu-
cjami kultury, które zgodnie z ustawą o bibliotekach
pracują w sieci, w ramach której sprawowana jest
opieka merytoryczna placówek powiatowych i woje-
wódzkich nad gminnymi i małomiejskimi. W ten spo-
sób biblioteki z najniższego szczebla organizacyjnego
o małym potencjale wychowawczym uzyskują wspar-
cie i pomoc w zakresie pozyskiwania i udostępniania
zbiorów oraz pomoc w działalności kulturalnej,
oświatowej i informacyjnej.
W ostatnim czasie w Polsce i na świecie w działal-
ności bibliotek wykorzystuje się technologię elektro-
niczną, co wpływa na wzbogacenie oferty biblioteczno-
-informacyjnej, a czytelnikom pozwala na dostęp do
krajowych i światowych zasobów bibliotecznych.
Proponowane zmiany w projekcie założeń do pro-
jektu ustawy o organizacji i prowadzeniu działalności
121
kulturalnej oraz niektórych innych ustaw dotyczące
łączenia bibliotek publicznych z innymi instytucjami
i bibliotekami szkolnymi są niekorzystne. Doprowa-
dzi to do ograniczenia ich autonomii i samodzielności
programowej. Przyczyni się to również do osłabienia
działalności i do likwidacji bibliotek szkolnych, pla-
cówek bibliotecznych, zwłaszcza na terenach wiej-
skich i w małych miastach, czego konsekwencją bę-
dzie spadek czytelnictwa wśród społeczeństwa. Po-
nadto każde połączenie bibliotek wiąże się z wyłącze-
niem takiej placówki z sieci oraz z rezygnacją z wy-
pracowanych w ciągu wielu lat rozwiązań, metod
oraz form wspierania i rozwoju małych bibliotek
przez większe, co w praktyce przynosiło zadowalają-
ce wyniki. Zmiany utrudnią również modernizację
tych placówek, a także realizację inicjatyw i progra-
mów bibliotecznych takich jak „Biblioteka+” i „Pro-
gram rozwoju bibliotek”.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
odpowiedź na pytania:
1. Jakie jest stanowiska Pana Ministra wobec sy-
gnalizowanego problemu?
2. Jakie działania zamierza podjąć kierowany
przez Pana resort w celu uniknięcia likwidacji biblio-
tek szkolnych i placówek bibliotecznych w małych
miastach?
3. Czy konieczność rezygnacji z wypracowanych
dotychczas rozwiązań, w tym zwłaszcza metod wspie-
rania małych bibliotek przez większe, nie zakłóci ich
pracy?
Poseł Andrzej Ćwierz
Jarosław, dnia 5 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13926)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wzrostu bezrobocia oraz
nierównego traktowania kobiet w pracy
W Polsce prawo zakazuje dyskryminacji ze wzglę-
du na płeć. Kobiety w kraju jednak częściej tracą pra-
cę niż mężczyźni, rzadziej awansują, zajmują niższe
stanowiska w hierarchii firmy i mniej zarabiają. Jed-
ni twierdzą, że to dyskryminacja, inni, że to wynik
niższych aspiracji zawodowych kobiet i mniejszego
zaangażowania w pracę. Z danych GUS wynika, że
panie w Polsce są lepiej wykształcone niż mężczyźni.
Średnia pensja Polaka jest ok. 400 zł wyższa niż Po-
lki pracującej na tym samym stanowisku. W ostat-
nim czasie wśród osób bezrobotnych, które straciły
pracę, są głównie kobiety.
Inaczej wygląda sytuacja w innych krajach Euro-
py, gdzie wśród osób zwalnianych zdecydowanie
przeważają mężczyźni. Jak wynika z ostatnich da-
nych, w październiku 2009 r. na 64 tys. zwolnionych
122
osób 33 tys. stanowiły kobiety. W listopadzie było po-
dobnie – na 65 tys. zwolnionych 34 tys. to kobiety.
Bezrobocie mężczyzn dotyczy całych sektorów.
Natomiast jeżeli kryzys dotyka całej branży, np. gór-
nictwa czy przemysłu motoryzacyjnego, to tym gru-
pom łatwiej wywalczyć korzystne dla siebie rozwią-
zania, chociażby w postaci wysokich odpraw. Kobiety
zaś często pracują m.in. w usługach w otoczeniu
przemysłu. Jeśli pada fabryka, to i one tracą pracę,
tylko że im żadne korzystne rozwiązania nie przysłu-
gują. Wielu pracodawców twierdzi, że panie są gor-
szymi – bo mniej dyspozycyjnymi – pracownikami
niż ich koledzy. Obciążanie obowiązkami domowymi
sprawia, że rzadziej godzą się na podróże służbowe,
niechętnie zostają w pracy po godzinach czy w week-
endy, dlatego trudniej im utrzymać pracę. Efektem
takiego podejścia jest trudniejszy awans. W dodatku
na szkolenia wewnątrz firm posyłani są mężczyźni.
Odbija się to wówczas na zarobkach, pozycji zawodo-
wej, a pośrednio wpływa też na to, kto pierwszy jest
na liście osób do zwolnienia.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pani Minister z pytaniami:
1. Jak aktualnie przedstawia się stan i charakte-
rystyka bezrobocia wśród kobiet w naszym kraju?
2. Jakie programy rządowe skierowane są do bez-
robotnych kobiet?
3. Jakie działania podejmie ministerstwo w celu
zwiększenia zatrudnienia kobiet i równego trakto-
wania ich z kolegami z pracy?
4. Jakie dodatkowe inicjatywy podejmie Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej, aby skuteczniej
przeciwdziałać bezrobociu wśród kobiet?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13927)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie inwestycji koncernu Ikea
Bezrobocie to jeden z najważniejszych problemów
współczesnej Polski. Brak pracy to nie tylko brak
środków do egzystencji, to często przyczyna utraty
wiary w sens życia. Dlatego walka z bezrobociem
była i jeszcze długo będzie priorytetem rządów, par-
lamentów, samorządów i zwykłych obywateli. I jesz-
cze długo każda inwestycja stwarzająca miejsca pra-
cy będzie postrzegana jako wielkie dobrodziejstwo.
Na takie, graniczące z cudem, dobrodziejstwo li-
czyli mieszkańcy gminy Orla i sąsiadujących z tą
gminą obszarów, gdy światowy koncern Ikea zdecy-
dował wybudować na terenie ich gminy jedną z naj-
większych w Europie swoich fabryk. Inwestycja, któ-
rej koszt ocenia się na 340 mln euro, miała stworzyć
około 2000 miejsc pracy w samym zakładzie i podob-
ną liczbę w zakładach kooperujących. Inwestycja
miała rozpocząć się już w tym roku – Ikea wykupiła
potrzebne tereny (ok. 100 ha) i uzyskała deklaracje
odnośnie zaopatrzenia w surowiec. Inwestycje, o
czym donosiła lokalna prasa, wspierał osobiście wi-
cepremier Waldemar Pawlak.
Mimo tych gwarancji ministerstwo rolnictwa nie
zgodziło się na odrolnienie części (40 ha) gruntów,
co oznacza zablokowanie inwestycji. Jako uzasad-
nienie decyzji minister rolnictwa podał zbyt duże
straty w rolnictwie, „nieadekwatne” do korzyści z
powstałej fabryki.
W związku z tą decyzją pragnę zapytać Pana Mi-
nistra:
Jakie są rzeczywiste powody zablokowania naj-
większej w całej północno-wschodniej Polsce inwe-
stycji?
Czy przy jej podejmowaniu Pan Minister uwzględ-
nił fakt, że gmina Orla i sąsiadujące gminy zamiesz-
kane są w blisko 90% przez prawosławnobiałoruską
mniejszość narodową i że obszary te w wyniku pro-
wadzonej przez władze państwa polskiego polityki
zostały dotknięte społeczno-demograficzną katastro-
fą, o czym świadczy zmniejszenie liczby mieszkańców
na przestrzeni ostatnich 40 lat z 7200 do 3200?
Czy Pan Minister zamierza naprawić bulwersują-
cą, szkodliwą nie tylko dla mieszkańców Podlasia,
ale kompromitującą Polskę – Ikea, w przypadku jej
podtrzymania, zapowiedziała wycofanie się z inwe-
stycji – decyzję?
Z poważaniem
Poseł Eugeniusz Czykwin
Białystok, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13928)
do ministra infrastruktury
w sprawie zakończenia inwestycji:
budowa obwodnicy Puław (II etap)
w ciągu drogi krajowej nr 12
Szanowny Panie Ministrze! Zadanie inwestycyj-
ne: budowa obwodnicy m. Puławy wraz z przeprawą
mostową jest częścią poważnego zadania inwestycyj-
nego, jakim jest budowa drogi ekspresowej nr S12 na
odcinku Radom – Lublin. Zadanie to zostało podzie-
lone na 2 etapy. Pierwszy etap – budowa przeprawy
mostowej – został zakończony lipcu 2008 r. Uzyskana
dzięki niemu alternatywa przejazdu na kierunku Ra-
dom – Lublin z ominięciem Puław (z nowej przepra-
wy mostowej z Puław poprzez drogę wojewódzką nr

824 do Żyrzyna i dalej drogą krajową nr 17, która
łączy się z drogą krajową nr 12 w Kurowie) z powodu
dłuższego odcinka przejazdu nie jest w pełni wyko-
rzystywana. Pojazdy ciężkie nadal kierują się drogą
krajową nr 12 przez centrum Puław, powodując
utrudnienia w płynności ruchu komunikacyjnego
oraz zwiększając hałas oraz emisję spalin.
W tej sytuacji niezbędne jest jak najszybsze za-
kończenie inwestycji, czyli zrealizowanie II etapu –
wybudowanie 12,1 km odcinka obwodnicy i skorelo-
wanie jej z drogą krajową nr 17. Koszt inwestycji
wynosi 304,6 mln zł i ma zostać sfinansowany w ca-
łości ze środków budżetowych.
Mieszkańcy Puław są zaniepokojeni docierający-
mi informacjami, że Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad, która z jednej strony jest przygo-
towana do realizacji inwestycji (w październiku 2009
została wydana decyzja środowiskowa), to jednak
brak środków budżetowych może wstrzymać inwe-
stycję. W tym miejscu chciałabym nadmienić, że je-
sienią 2007 r. w trakcie kampanii parlamentarnej
Platforma Obywatelska opierała swoją puławską
kampanię wyborczą właśnie na temacie obwodnicy,
zbierając w tym celu podpisy, aby termin zakończenia
inwestycji przypadał wcześniej niż 2011 r.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Kiedy nastąpi realizacja II etapu obwodnicy m.
Puławy i kiedy zostanie ona oddana do użytku?
2. Czy w budżecie państwa zapisane zostały środ-
ki na sfinansowanie inwestycji? Proszę o wskazanie
dokładnego miejsca i kwoty.
3. Jaki jest dokładny harmonogram wykonania
zadania?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13929)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie bezrobocia wśród młodzieży
Szanowna Pani Minister! Organizacja Współpracy
Gospodarczej i Rozwoju w jednym ze swoich ostatnich
raportów odnosi się do trudnej sytuacji na rynku pra-
cy młodych ludzi oraz apeluje do polskiego rządu o
podjęcie natychmiastowych działań zmierzających do
przeciwdziałania bezrobociu wśród młodzieży.
Polska ma najniższy wskaźnik aktywności zawo-
dowej wśród młodzieży. W 2008 r. stopa zatrudnienia
Polaków w wieku 15–24 lata wynosiła 27%, kiedy
wskaźnik ten dla wszystkich krajów OECD wynosi
44%. Zdaniem autorów raportu rząd polski powinien
włożyć więcej wysiłku w kształcenie młodzieży i w
123
ułatwienie im szybkiego i skutecznego przejścia od
szkoły do pracy.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje kierowany przez Pa-
nią resort umożliwiające młodzieży start zawodowy?
2. Czy te działania są skuteczne?
3. Czy rozważa Pani, jak jest to sugerowane w ra-
porcie, ułatwienie zatrudniania młodych ludzi poprzez
obniżenie składek na ubezpieczenie społeczne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13930)
do ministra infrastruktury
w sprawie wsparcia budowy obwodnicy
Puław (II etap) w części zadania
inwestycyjnego: budowa drogi ekspresowej
S12
Szanowny Panie Ministrze! Sprawa budowy ob-
wodnicy miasta Puław jest jednym z najważniejszych
postulatów zgłaszanych przez lokalną władzę i spo-
łeczność. Jest to inwestycja niezbędna do rozwiąza-
nia problemów komunikacyjnych, z jakimi zmagają
się zarówno mieszkańcy miasta, jak i regionu.
Budowa obwodnicy Puław wraz z nowym mostem
przez rzekę Wisłę jest częścią dużego zadania inwe-
stycyjnego, jakim jest budowa przyszłej drogi ekspre-
sowej nr S12.
Droga krajowa nr 12 ma istotne znaczenie dla
układu komunikacyjnego regionu środkowo-wschod-
niej Polski, który w dużej mierze decyduje o możli-
wości zrównoważonego rozwoju woj. lubelskiego w
stosunku do innych regionów kraju. Należy podkre-
ślić, że przedmiotowa droga stanowi główne połącze-
nie woj. lubelskiego z rozbudowanym układem głów-
nych dróg Polski centralnej i zachodniej z możliwo-
ścią ominięcia zatłoczonego węzła warszawskiego.
Droga ta przenosi również ruch międzynarodowy od
przejścia na granicy zachodniej do przejść na środko-
wej części granicy wschodniej, przede wszystkim w
Dorohusku, ale również w Zosinie i Sławatyczach.
W układzie docelowym droga krajowa nr 12 bę-
dzie drogą szybkiego ruchu S12 na odcinku Piotrków
Trybunalski – Puławy – Kurów – Lublin – Piaski –
Chełm – Dorohusk – granica państwa – Kijów.
Efektem realizacji całej inwestycji będzie stworze-
nie ważnego krajowego i międzynarodowego ciągu
drogowego dostosowanego do obsługi tranzytowej
ruchu samochodowego: osobowego i ciężarowego oraz
do sezonowego ruchu turystycznego.
124
Oddanie do użytku w lipcu 2008 r. mostu na rze-
ce Wiśle, a tym samym zakończenie I etapu budowy
obwodnicy Puław stworzyło alternatywę przejazdu
na kierunku Radom – Lublin. Jednocześnie umożli-
wiło to wyprowadzenie dalekobieżnego ruchu tran-
zytowego poza centrum miasta Puław. Ruch tranzy-
towy został skierowany od nowej przeprawy mosto-
wej z Puław poprzez drogę wojewódzką nr 824 do
Żyrzyna i dalej drogą krajową nr 17, która łączy się
z droga krajową nr 12 w Kurowie.
Realizacja I etapu budowy obwodnicy miasta Pu-
ław spowodowała tylko częściową poprawę warun-
ków ruchu drogowego w tym mieście. Ze względu na
dłuższy do pokonania odcinek nowo wyznaczonej
drogi krajowej nr 12 pojazdy ciężkie nadal kierują się
głównymi drogami przez centrum miasta Puław lub
wykorzystują lokalne drogi obsługujące w większości
przyległe do niej osiedla mieszkaniowe, jednocześnie
znacznie ograniczając płynność ruchu komunikacyj-
nego. Powyższe stwarza także uciążliwości i zagro-
żenia dla mieszkańców ze względu na hałas i emisję
spalin oraz przekraczanie przez ww. pojazdy dozwo-
lonych prędkości. Ponadto przez teren zabudowany
nadal przebiegają trasy przejazdu pojazdów z mate-
riałami niebezpiecznymi, których w tym regionie jest
bardzo dużo z uwagi na pobliskie Zakłady Azotowe
„Puławy” SA.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie proszę
Pana Ministra o odpowiedź na następujące pyta-
nia:
1. Jakie widzi pan możliwości zabezpieczenia
środków finansowych w krajowym budżecie na kon-
tynuację realizacji ww. zadania w roku 2010?
2. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister,
by doprowadzić do ominięcia miasta Puław przez
międzynarodowy i krajowy transport ciężki, do
sprawności, płynności i wygody komunikacji w tym
regionie, tym samym, by umożliwić powstanie do-
godnego połączenia drogowego wschód – zachód Pol-
ski?
Z wyrazami szacunku
Poseł Elżbieta Kruk
Lublin, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13931)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie pogarszającej się sytuacji
ekonomicznej rolników regionu lubelskiego
Szanowny Panie Ministrze! Od kilku miesięcy
rolnicy z woj. lubelskiego z niepokojem obserwują sy-
tuację polskiego rolnictwa. Zaniepokojenie budzi dra-
styczny spadek opłacalności produkcji rolnej, który
dotyka liczną grupę rolników tego regionu, w szcze-
gólności rolników powiatu kraśnickiego.
Trudną sytuację na wsi pogłębia też światowy
kryzys ekonomiczny, który już teraz jest mocno od-
czuwalny i powoduje spadek popytu oraz związaną z
nim nadprodukcję wielu artykułów, co wiąże się ze
spadkiem cen płodów rolnych.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga fakt, iż w
kraju wzrasta bezrobocie, co dodatkowo potęguje
i tak już trudną sytuację.
W powiecie kraśnickim sprzedaż produktów rol-
nych, przede wszystkim owoców, zbóż oraz żywca
i mleka, stanowi główne albo dodatkowe źródło
utrzymania rodzin.
Tegoroczne średnie ceny podstawowych produk-
tów rolnych oprócz żywca wieprzowego i wołowego w
tym regionie były znacznie niższe niż przed rokiem.
Cena żyta uplasowała się na poziomie średnio 200 zł
za tonę, jęczmienia 300 zł za tonę, a za pszenicę pod-
mioty skupowe płaciły rolnikom ok. 400 zł za tonę.
Nawet interwencyjny skup zbóż dla rolników jest nie-
opłacalny, gdyż cena interwencyjna na poziomie 101
euro nie pokrywa kosztów produkcji. Cena jabłek
przemysłowych kształtuje się na poziomie 0,15 zł, na-
tomiast jabłek deserowych na poziomie 0,50–0,60 zł.
Coraz bardziej krytyczna sytuacja ma miejsce na
rynku mleka. W okresie ostatnich dwóch lat ceny
spadły o 1/3 do poziomu średnio 0,86 zł za litr. Dzia-
łania interwencyjne na tym rynku wprowadzone zo-
stały zbyt późno i w niewystarczającej skali, aby za-
hamować zapaść i poprawić sytuację sektora.
W dniu 25 listopada 2009 r. Rada Powiatu Kra-
śnickiego przyjęła stanowisko, w którym wnioskuje
m.in. o podjęcie przez rząd natychmiastowych i sku-
tecznych działań mających na celu ochronę polskich
rolników oraz likwidację anomalii panujących na po-
szczególnych rynkach.
W trosce o sytuacje polskiego rolnictwa zwracam
się do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie działania mające na celu zwiększenie
opłacalności produkcji rolnej zamierza Pan podjąć w
najbliższym czasie?
2. W jaki sposób zamierza Pan zniwelować różni-
ce panujące na poszczególnych rynkach regional-
nych?
3. Czy zostaną wprowadzone umożliwienia wyko-
rzystania zbóż o niskiej jakości oraz z nadwyżek jako
komponentu do produkcji biopaliw?
4. Czy zostaną przyspieszone terminy skupu in-
terwencyjnego zbóż ze względu na specyfikę struk-
tury polskich gospodarstw rolnych – przewaga ma-
łych gospodarstw niemających możliwości przecho-
wywania zbóż?
Z wyrazami szacunku
Poseł Elżbieta Kruk
Lublin, dnia 7 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13932)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie pomocy dla studentów studiów
zaocznych, którzy utracili pracę
Szanowna Pani Minister! W obecnie panujących
czasach kryzys najdotkliwiej uderzył w młodych stu-
dentów zaocznych, którzy jako najmłodsi stażem pra-
cy zostali zwolnieni w pierwszej kolejności. Wielu z
nich podjęło wcześniej studia w trybie zaocznym, po-
nieważ pozwoliło to pracować w ciągu tygodnia, aby
posiadać środki pieniężne na opłatę studiów. Podczas
gdy kryzys dotarł również do Polski, wielu pracują-
cych studentów zostało pozbawionych dochodów, a
tym samym finansów pozwalających im na opłacanie
czesnego i innych kosztów związanych ze studiowa-
niem, a wydatki te wiążą się z dużymi kwotami pie-
niędzy. Część z nich otrzymuje stypendium, jednak
ci, którzy utracili pracę po terminie składania wnio-
sków, pozostali bez możliwości jakiejkolwiek pomocy.
Sytuacja młodych ludzi na rynku pracy jest cały czas
pogarszająca się, dlatego dla wielu z nich potrzebna
jest dodatkowa pomoc. Brak środków na dalsze
kształcenie doprowadza do rezygnacji z dalszej na-
uki, a to jednocześnie przyczynia się do braku kwa-
lifikacji, co w przyszłości spowoduje trudności w po-
szukiwaniach pracy.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na podane pytania:
1. Czy ministerstwo posiada rozwiązania, które
ułatwią studentom, którzy utracili pracę, ukończyć
rozpoczęte studia?
2. Czy ministerstwo przewiduje wprowadzenie
dodatkowych świadczeń socjalnych dla studentów,
którzy w niedawnym czasie utracili pracę?
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13933)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie możliwości przywrócenia
w telewizji publicznej transmisji z obrad
Sejmu RP w programie ogólnopolskim
Konstytucja gwarantuje jawność posiedzeń Sejmu
RP (art. 113). Wiadomo, iż na jawność tę składa się
wiele elementów, jak np. otwartość debat lub głoso-
wań, zaś realizowanie ww. jawności odbywa się m.in.
poprzez pośrednią obserwację przebiegu obrad (przez
radio lub telewizję). Prawo zagwarantowania prawi-
dłowej realizacji tej zasady spoczywa na Sejmie i
125
marszałku oraz Kancelarii Sejmu (w sensie organi-
zacyjno-technicznym) i określone jest w art. 98 regu-
laminu Sejmu).
Obecnie Polacy mają ograniczoną możliwość śle-
dzenia przekazu z obrad Sejmu. Decyzją władz tele-
wizji publicznej transmisja została przeniesiona z
ogólnopolskiego Programu 2 do Programu 3 o cha-
rakterze regionalnym. Dostęp do relacji z Sejmu jest
więc ograniczony.
Powyższa sytuacja spotyka się więc z oburzeniem
naszych obywateli, którzy słusznie domagają się pra-
wa do informacji o pracach Sejmu.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy nie należałoby znowelizować ustawy o ra-
diofonii i telewizji, która zobowiązywałaby media
publiczne do realizacji ustawowego wymogu zapew-
nienia obywatelom prawa do dostępu do rzetelnej in-
formacji o biegu spraw publicznych?
2. Czy w sytuacji istnienia barier technicznych w
ogólnopolskiej telewizji publicznej nie należałoby
zwiększyć zasięgu Programu 3 TVP, aby mieszkańcy
większych miast mieli dostęp do transmisji?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13934)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie produktów żywnościowych,
które mają być napromieniowane w celu
„oczyszczenia” ich z zanieczyszczeń
Szanowny Panie Premierze! W połowie ubiegłego
roku w niezależnych mediach pojawiały się niepoko-
jące informacje, że na skutek działań ONZ i Unii Eu-
ropejskiej od l stycznia 2010 r. obywatele Unii Euro-
pejskiej będą skazani na spożywanie skażonej i
szkodliwej żywności. W świetle informacji medial-
nych wszelkie produkty żywnościowe mają być
napromieniowywane poprzez poddawanie ich dzia-
łaniu dużych dawek kobaltu 60, cezu 137 lub promie-
ni gamma w celu „oczyszczenia” ich z zanieczysz-
czeń. Podobna procedura postępowania ma być za-
stosowana w przypadku upraw i hodowli ekolo-
gicznych. Mimo iż obowiązkowe będzie stosowanie
pestycydów i środków chemicznych w przypadku
uprawy roślin oraz stosowanie antybiotyków i hor-
monów wzrostu w produkcji zwierzęcej, żywność ta
nadal nazywana będzie „żywnością ekologiczną”.
Jednocześnie media donosiły, że nie jest wyklu-
czone, iż od l stycznia 2010 r. mieszkańcy Wspólno-
126
ty Europejskiej będą mieli utrudniony dostęp do ziół
i suplementów naturalnych.
W związku z powyższym zwracam się z prośbą o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy faktycznie na terenie UE od początku bie-
żącego roku obowiązywać będzie napromieniowywa-
nie żywności w celu oczyszczenia jej z zanieczysz-
czeń?
2. Kto jest odpowiedzialny za negocjacje z Komisją
Europejską dotyczące jakości żywności oraz możli-
wości jej napromieniowywania?
3. Jaki wpływ promieniowanie ma na żywność?
4. Czy stosowanie promieniowania jest bezpieczne
dla konsumentów?
5. Czy w opracowaniu metod napromieniowania
żywności brała udział Państwowa Agencja Atomi-
styki?
6. Czy prawdą jest, że planowane jest ograniczenie
w dostępie do ziół i suplementów naturalnych?
7. Jaki resort sprawuje nadzór nad powyższymi
sprawami?
Z poważaniem
Poseł Jan Szyszko
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13935)
do ministra gospodarki
w sprawie wsparcia tworzenia biogazowni
w Polsce
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim okresie,
co należy przyjąć z zadowoleniem, notuje się rosnące
zainteresowanie pozyskiwaniem energii ze źródeł
odnawialnych. Szerokie wykorzystywanie tychże
źródeł może doprowadzić do zmniejszenia zanieczysz-
czenia środowiska oraz pewnego uniezależnienia się
od zagranicznych dostawców surowców energetycz-
nych. Wartością dodaną inicjatyw związanych z wy-
korzystywaniem odnawialnych źródeł energii odna-
wialnej jest także tworzenie nowych miejsc pracy.
Jedną z metod pozyskiwania energii z odnawial-
nych źródeł jest wytwarzanie paliwa gazowego z pro-
duktów rolniczych oraz surowców ubocznych pocho-
dzących z przemysłu rolno-spożywczego. Biorąc pod
uwagę ogromny potencjał, jaki posiada polskie rol-
nictwo w tym względzie, uzasadnione byłoby zatem
szerokie wsparcie i spopularyzowanie tworzenia bio-
gazowni w Polsce.
Osoby zainteresowane tworzeniem biogazowni
podnoszą jednak, że dotychczas odczuwalne były pew-
ne ograniczenia w tej kwestii. Uwagi dotyczą pozy-
skiwania kapitału na tego typu przedsięwzięcia oraz
niedostosowania przepisów dotykających wytwarza-
nia biogazu.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Jakie działania ma zamiar podjąć Ministerstwo
Gospodarki, aby wesprzeć tworzenie biogazowni?
2. Z jakich form wsparcia finansowego mogą sko-
rzystać osoby inwestujące w budowę biogazowni?
3. Jakie inicjatywy legislacyjne podjęło lub ma za-
miar podjąć Ministerstwo Gospodarki w celu uła-
twienia tworzenia biogazowni?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 10 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13936)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie nadzoru nad osadzonymi
w zakładach karnych
Szanowny Panie Ministrze! Niezwykle często w
ostatnich latach dochodziło do samobójstw popełnia-
nych przez osadzonych w polskich zakładach kar-
nych. Niejednokrotnie targnięcia na swoje życie do-
konują osoby przebywające w aresztach śledczych,
które są źródłem informacji w bardzo ważnych pro-
cesach karnych. Zwraca uwagę również fakt, że na
samobójstwo decydują się osadzeni, którym grożą
lub wobec których orzeczono kary długoletniego wię-
zienia.
Cieszy duża aktywność Ministerstwa Sprawie-
dliwości oraz Pana Ministra w zakresie niwelowania
opisanego powyżej zjawiska. Sprawia to, że w ostat-
nim czasie odnotowuje się mniej tego typu zda-
rzeń. Niemniej nadal dochodzi do samobójstw osób
będących sprawcami lub posiadających wiedzę na te-
mat bulwersujących opinię publiczną zdarzeń. W
związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Na jakim etapie znajduje się wdrażanie systemu
dozoru elektronicznego w celach?
2. Czy ministerstwo opracowało lub ma zamiar
opracować założenia polityki penitencjarnej mające
na celu zmniejszenie liczby samobójstw w zakładach
karnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 12 stycznia 2010 r.

Interpelacja
(nr 13937)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zagrożenia terrorystycznego
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! W związku z zagro-
żeniem terrorystycznym w ostatnim dziesięcioleciu
wiele państw na świecie, w tym Polska, podjęło sze-
reg działań w zakresie zapobiegania atakom terro-
rystycznym. Przedsięwzięcia te najbardziej widocz-
ne są w sferze ruchu lotniczego, który najczęściej
jest celem ataków. Pomimo różnorodnych środków
ostrożności terrorystom udaje się stwarzać zagro-
żenie, czego przykładem jest ostatnia próba zama-
chu w samolocie z lecącym z Detroit do Amsterda-
mu, która na szczęście okazała się nieudana. Niepo-
koją jednak zapowiedzi grup terrorystycznych o
planach kolejnych zamachów.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje ministerstwo spraw
wewnętrznych w celu zapobiegania zamachom ter-
rorystycznym w Polsce? Jakie są założenia polityki
państwa w zakresie zapobiegania zamachom terro-
rystycznym?
2. Czy porty lotnicze w Polsce dysponują detekto-
rami wykrywającymi materiały wybuchowe?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 4 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13938)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przeciwdziałania wyłudzaniu
świadczeń z ZUS
Szanowna Pani Minister! Od dłuższego czasu za
pośrednictwem mediów docierają do mnie liczne in-
formacje dotyczące wyłudzania świadczeń z ZUS.
Nieprawidłowości dotyczą głównie przyznawania
rent wypłacanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych. Nielegalny proceder polega na tym, że wypłata
środków finansowych dokonywana jest na podstawie
zaświadczeń lekarskich potwierdzających niepraw-
dziwe fakty odnośnie do stanu zdrowia osoby, która
wnioskuje o wypłatę nienależnego świadczenia. Taka
sytuacja powoduje, że ZUS narażony jest na znaczne
straty. Najbardziej bulwersuje jednak fakt, że wsku-
tek bezprawnych działań pomocy mogą nie uzyskać
127
osoby, które rzeczywiście jej potrzebują ze względu
na schorzenia, na jakie cierpią.
W związku z powyższym zwracam się z uprzejmą
prośbą o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dostrzega przedstawiony powyżej problem?
2. Czy istnieją mechanizmy kontrolne mające na
celu przeciwdziałanie wyłudzeniom rent i innych
świadczeń wypłacanych przez ZUS?
3. Jakie działania podejmuje lub ma zamiar pod-
jąć Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, aby
ograniczyć opisany powyżej proceder?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 10 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13939)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie waloryzacji kwoty zasiłku
pielęgnacyjnego
Szanowna Pani Minister! Zwracają się do mnie
matki opiekujące się dziećmi z głębokim upośledze-
niem psychicznym i fizycznym mającymi I grupę in-
walidzką. Często są to już dorosłe dzieci, dla których
z uwagi na ubezwłasnowolnienie opiekunem praw-
nym są rodzice/rodzic. Rodzice ci otrzymują na opie-
kę nad wymienionymi dziećmi zasiłek pielęgnacyjny
w kwocie 153 zł na osobę. Kwota ta nie była walory-
zowana od 3 lat, co sprawia, że i tak stosunkowo nie-
wielka ilość pieniędzy straciła na wartości z uwagi
na inflację. Należy dodać, iż dzieci te z uwagi na stan
zdrowia wymagają stałego podawania różnych leków
i medykamentów, których zakup często przekracza
możliwości rodziców. W takiej sytuacji zachodzi pilna
potrzeba istotnego zwaloryzowania kwoty zasiłku
pielęgnacyjnego.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na pytania:
1. Kiedy ministerstwo zamierza w istotny sposób
zwaloryzować zasiłek pielęgnacyjny?
2. Czy ministerstwo podejmie jakieś działania
mające na celu wspomożenie rodziców (opiekunów
prawnych) opiekujących się dziećmi z I grupą inwa-
lidzką?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 5 stycznia 2010 r.
128
Interpelacja
(nr 13940)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie różnego podejścia polskiego
wymiaru sprawiedliwości do różnych grup
wyznaniowych przy rozpatrywaniu spraw
dotyczących naruszenia uczuć religijnych
Szanowny Panie Ministrze! Z artykułu pt. „»Po-
spolity przestępca Nergal« do ponownego rozpatrze-
nia”, który 30 grudnia 2009 r. ukazał się na stronie
portalu TVN24, dowiadujemy się, iż podczas koncer-
tu zespołu Behemoth w gdyńskim klubie Ucho wo-
kalista tego zespołu, A. D., porwał na scenie Biblię,
nazywając ją „pieprzonym gównem”, a Kościół kato-
licki „zbrodniczą sektą”. Szef Ogólnopolskiego Komi-
tetu Obrony przed Sektami, R. N., zawiadomił pro-
kuraturę w Gdyni o podejrzeniu popełnienia prze-
stępstwa polegającego na obrazie jego uczuć religij-
nych. Sprawa została jednak umorzona.
Wszelkie przypadki dotyczące obrazy uczuć wy-
znawców innych religii obecnych w naszym kraju
spotykają się ze znacznie większym rygoryzmem pol-
skiego wymiaru sprawiedliwości. Na podstawie wie-
dzy o dotychczasowych sprawach tego typu nie po-
trafię sobie wyobrazić, aby zniszczenie przez arty-
stę świętej księgi wyznawców na przykład juda-
izmu lub muzułmanizmu oraz publiczne im ubliże-
nie obyło się bez wymierzenia mu kary przez sąd.
Natomiast w państwie, którego zdecydowana więk-
szość mieszkańców utożsamia się z Kościołem kato-
lickim, sprawa dotycząca obrazy tego kościoła zosta-
je zamknięta już w początkowej fazie oceniania
czynu, tj. umorzona przez prokuraturę. Świadczy
o tym między innymi poruszany w niniejszej inter-
pelacji przykład pana A. D.
Z uwagi na powyżej przedstawioną sytuację zwra-
cam się do Pana Ministra z uprzejmą prośbą o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Na jakiej podstawie gdyńska prokuratura
umorzyła sprawę wniesioną przez pana R. N. prze-
ciwko A. D. o podejrzeniu popełnienia przestępstwa
polegającego na obrazie uczuć religijnych? Bardzo
proszę o przesłanie mi uzasadnienia postanowienia
o umorzeniu przedmiotowego postępowania.
2. Jakie regulacje prawne w krajowym ustawo-
dawstwie zabezpieczają jednakowe podejście orga-
nów ścigania oraz organów sądowniczych do róż-
nych grup wyznaniowych?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Jaworski
oraz grupa posłów
Gdynia, dnia 13 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13941)
do ministra zdrowia
w sprawie wycofania z obrotu w sklepach
zielarsko-medycznych niektórych ziół
zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącym
wykazu produktów leczniczych, które mogą
być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych
Szanowna Pani Minister! Rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 6 października 2009 r. w sprawie
wykazu produktów leczniczych, które mogą być do-
puszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych, wycofuje z ob-
rotu w sklepach zielarsko-medycznych podstawowe
zioła, takie jak: ziele jeżówki (echinacea), poziewnik,
liść maliny, ziele werbeny, liść czarnej porzeczki, ko-
szyczek rumianku rzymskiego, cząber, a także wiele
leków, które do tej pory można było zakupić w sklepie
ziołowo-medycznym, takie jak: acerin, alantan, ben-
zacne, bepanthen, calcium, diclac, ecomer, efferal-
gan, espumisan etc.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Sklepy zielarsko-medyczne były naturalną kon-
kurencją dla aptek, co przekładało się na konkuren-
cję cenową, a co za tym idzie stanowiło korzyść dla
pacjenta. Jaka była przyczyna ograniczenia sprzeda-
ży ziół i leków w sklepach zielarsko-medycznych?
2. Po wprowadzeniu rozporządzenia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. wiele sklepów zielarsko-medycz-
nych stanie przed obliczem likwidacji. Jakim celom
służyło ograniczenie, a w praktyce zamknięcie rynku
ziół?
Poseł Izabela Kloc
Mikołów, dnia 11 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13942)
do ministra zdrowia
w sprawie nierozstrzygniętego problemu
kontraktów w warmińsko-mazurskiej
służbie zdrowia
Pani Minister! Początek roku 2010, oczekiwany
zarówno przez administrację służby zdrowia, leka-
rzy, jak i pacjentów Warmii i Mazur, miał zakończyć
spór dotyczący kontraktów z NFZ. Po długich nego-
cjacjach fundusz zdrowia znalazł dodatkowe pienią-
dze, które powinny odpowiadać wymaganiom szpita-

li. Najnowsza oferta przewidywała podniesienie w
2010 r. do wysokości 99% tegorocznego budżetu dla
szpitali psychiatrycznych i rehabilitacyjnych, które
według poprzedniego projektu miały dostać mniej
nawet o 8%. Jednak euforia nie trwała długo i w re-
zultacie po raz kolejny szpitale z województwa nie
wyraziły zgody na podpisanie kontraktów. Przyczyną
okazały się owe dodatkowe pieniądze. Podniesienie
kontraktów dla szpitali wiązało się bowiem z obniże-
niem kontraktów dla przyszpitalnych poradni spe-
cjalistycznych. Taki manewr NFZ wywołał wielkie
oburzenie wśród lokalnej służby zdrowia. Szpitale
wspólnie wyraziły swój sprzeciw wobec przedstawio-
nego rozwiązania obecnej sytuacji. Pracownicy służ-
by zdrowia czują się oszukani. Obiecywano im pod-
wyższenie kontraktów poprzez szukanie oszczędno-
ści w gospodarowaniu lekami i z rezerwy funduszu,
a nie odbieranie pieniędzy ich poradniom specjali-
stycznym.
Po raz kolejny chciałbym zwrócić uwagę na zaist-
niały problem. Początek roku już za nami, a spór,
który miał być rozstrzygnięty wraz z początkiem
roku, narasta i wzbudza coraz więcej kontrowersji i
obaw wśród pracowników służby zdrowia oraz pa-
cjentów. Walka szpitali o pieniądze jest rzeczą zrozu-
miałą. Walczą one bowiem o jakość usług oferowa-
nych swoim klientom, czyli o leczenie ok. 600 tys.
ludzi. Jest to również dramat pacjentów, których biu-
rokracja i walka o pieniądze może dotknąć najbar-
dziej. Pozbawienie szpitali dodatkowych funduszy
oznaczać będzie bowiem mniejszy dostęp do opieki
medycznej, a tym samym odebranie chorym szansy
na lepsze jutro.
Stąd mój apel:
1. Czy rzeczywiście Narodowemu Funduszowi
Zdrowia obojętny jest los mieszkańców Warmii i Ma-
zur?
2. Czy gromadzenie oszczędności polega na zabie-
raniu pieniędzy innym jednostkom?
3. Kiedy nareszcie zakończy się spór o najcenniej-
szą wartość – zdrowie?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Kossakowski
Olsztyn, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13943)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie niskiego poziomu dofinansowania
w 2010 r. zadań Górskiego Ochotniczego
Pogotowia Ratunkowego
Szanowny Panie Ministrze! Dofinansowanie usta-
lone dla Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratun-
129
kowego na obecny rok kształtuje się na poziomie 50%
wykonania obowiązkowych zadań. W roku ubiegłym
dofinansowanie to było o 10% większe i wynosiło
6320 tys. zł (w tym roku –5688 tys. zł).
Poziom dotacji, który gwarantuje sprawne dzia-
łanie GOPR, wynosi 70%. W każdym jednak przy-
padku, aby uzupełnić budżet, jednostka ta podejmu-
je inne działania, tj. wypracowuje dochody we wła-
snym zakresie (praca ratowników), składa wnioski
oraz pozyskuje sponsorów.
W ostatnim kwartale tego roku GOP, przy 50%
dofinansowania z budżetu państwa, czyli z podsta-
wowego źródła, może mieć bardzo duże trudności z
wypełnianiem zadań wynikających z rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w sprawie okre-
ślenia warunków bezpieczeństwa osób przebywają-
cych w górach, pływających, kąpiących się i uprawia-
jących sporty wodne oraz rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 12 listo-
pada 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu obo-
wiązków i uprawnień specjalistycznych organizacji
ratowniczych, warunków ich wykonywania przez
inne organizacje ratownicze oraz rodzaju i wysokości
świadczeń przysługujących ratownikom górskim i
wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej.
Dodatkowo pozyskane w okresie danego roku środki
wynoszą bowiem ok. 30%. Oznacza to, że w wyniku
braku owych 10–20% GOPR będzie zmuszony za-
przestać brania udziału w akcjach ratowniczych, nie
będzie miał również możliwości zakupu paliwa czy
materiałów opatrunkowych.
GOPR jest stowarzyszeniem o zasięgu ogólnokra-
jowym. Jednym z jego podstawowych obowiązków
jest organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, w
tym udzielanie pomocy przedmedycznej, oraz kontro-
la przestrzegania przez osoby przebywające w górach
warunków bezpieczeństwa.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie zwracam
się do Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania:
1. Jakie są przyczyny obniżenia w tegorocznym
budżecie poziomu dofinansowania zadań GOPR?
2. Czy Pan Minister przewiduje jednak jeszcze w
tym roku zwiększenie poziomu tego dofinansowa-
nia?
3. Czy rząd ma świadomość tego, że brak środków
na działalność GOPR zwiększa zagrożenie bezpie-
czeństwa ludzi w górach?
Z poważaniem
Poseł Marek Kuchciński
Warszawa, dnia 15 stycznia 2010 r.
130
Interpelacja
(nr 13944)
do ministra finansów
w sprawie absurdu dotyczącego
kwalifikowania kosztów w przypadku
prowadzenia biznesu przez małżonków
Szanowny Panie Ministrze! Jak wynika z infor-
macji docierających do mojego biura poselskiego, ist-
nieje potrzeba wyjaśnienia sytuacji związanej z nie-
dorzecznością, jaka istnieje w sytuacji, kiedy narze-
czony, a następnie mąż zatrudnia w swojej firmie
narzeczoną, a następnie żonę. Spotkałem się ostatnio
z ciekawym przypadkiem, mianowicie narzeczony
jako osoba fizyczna założył działalność gospodarczą,
zatrudniając u siebie narzeczoną – osobę z kwalifika-
cjami – na 1/4 etatu. Osoba ta jest już zatrudniona w
innej firmie na całym etacie, tak że wszelkie składki
ZUS z tego tytułu są już opłacane. Ślub w tej sytuacji
oznacza, iż małżeństwo nie może działać już na ta-
kich samych zasadach. Wprawdzie mąż może zatrud-
nić u siebie żonę, ale na zasadach osoby współpracu-
jącej, co oznacza, że zmuszony będzie płacić za nią
całą składkę ZUS. Ponadto koszt pracy małżonki nie
liczy się jako koszt uzyskania jej przychodu.
W związku z tym proszę Pana Ministra o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
Dlaczego zmiana stanu cywilnego przekreśla
możliwość cięcia kosztów dla początkujących przed-
siębiorców, skoro faktyczna sytuacja po ślubie nicze-
go nie zmienia?
Czy zgodne z prawem jest nienaliczanie kosztu
pracy małżonki jako kosztu uzyskania przez nią
przychodu?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13945)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie podjęcia niezbędnych działań
w celu zapobieżenia dalszemu
prześladowaniu chrześcijan w Wietnamie
Szanowny Panie Ministrze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji: 6 stycznia br.
komunistyczne siły bezpieczeństwa zaatakowały pa-
rafię Dông Chiêm w archidiecezji Hanoi. W działa-
niach wzięło udział ok. 500 funkcjonariuszy uzbro-
jonych w pałki, gazy łzawiące i broń palną.
Te bulwersujące doniesienia ukazały się w prasie
(„Nowy Dziennik”) oraz w mediach elektronicznych
(portal Wiara. pl). Jest sprawą oczywistą, iż nie moż-
na zachować milczenia wobec postępków tak niego-
dziwych i łamiących wszelkie przyjęte na świecie
standardy praw człowieka. Zwłaszcza my Polacy,
jako naród wyrosły z tradycji chrześcijańskiej, który
niejednokrotnie sam cierpiał w obronie symboli re-
ligijnych i prześladowania ze strony reżimu komu-
nistycznego, zobowiązani jesteśmy do zabrania gło-
su w tej kwestii.
Od dłuższego czasu Rzeczpospolitą Polską łączą
z Wietnamem stosunki gospodarcze. W 1997 r. rząd
Włodzimierza Cimoszewicza podjął decyzję o wspar-
ciu 70 mln dolarów stoczni w Wietnamie. Decyzję tę
oprotestowała wówczas „Solidarność”, gdyż zbiegła
się ona w czasie z upadkiem Stoczni Gdańskiej. W
zamian strona wietnamska zobowiązywała się do
preferencyjnego traktowania eksportu polskich ma-
szyn i urządzeń. Jak można przeczytać w sprawoz-
daniu na stronach internetowych Ministerstwa Go-
spodarki: wiceminister Szejnfeld powiedział, że rząd
jest zainteresowany jak najszybszym wykorzysta-
niem przez Wietnam polskiego kredytu. Jego war-
tość wynosi 280 mln dolarów – powiedział. Dodał,
że promesa została udzielona firmom z sektora stocz-
niowego, wydobywczego i elektroenergetycznego.
Zdaniem wiceministra Szejnfelda przyznana linia
kredytowa powinna zostać przeznaczona przede
wszystkim na wzrost wymiany handlowej pomiędzy
Polską i Wietnamem.
Wiceminister Cuong podkreślił, że Wietnam był-
by zainteresowany rozszerzeniem katalogu branż,
którym została udzielona pomoc finansowa. Zależa-
łoby nam również na wynegocjowaniu jak najbar-
dziej preferencyjnych warunków kredytu oraz przy-
spieszeniu terminu przyznawania go Wietnamowi
– powiedział, a także: wiceminister Szejnfeld przed-
stawił również najważniejsze informacje o polsko-
-wietnamskiej współpracy gospodarczej. W ub.r. na-
sze obroty handlowe wyniosły prawie 640 mln dola-
rów, a wzrost wymiany handlowej w stosunku do
2007 r. wyniósł aż 43%.
Na temat zażyłych stosunków gospodarczych wy-
powiadają się także inni członkowi rządu: wicepre-
mier Waldemar Pawlak oraz Marek Sawicki, mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi.
Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny,
należy uznać, iż Rzeczpospolita Polska dysponuje
niezbędnym arsenałem środków nacisku na rząd
wietnamski, które powinny być w sposób dyploma-
tyczny użyte w celu zabezpieczenia przed prześlado-
waniami ze strony reżimu komunistycznego wspól-
not chrześcijańskich w Wietnamie.
W związku z powyższym interpeluję:
1. Panie Ministrze, czy w związku z barbarzyń-
skim atakiem na symbole chrześcijańskie oraz wier-
nych podjął lub zamierza Pan podjąć stosowne kroki
dyplomatyczne?

2. Czy stan, w którym Rzeczpospolita Polska jest
znaczącym partnerem gospodarczym dla Socjali-
stycznej Republiki Wietnamu, może być wykorzysta-
ny w celu wywarcia presji na rząd wietnamski, aby
zaprzestał dalszych prześladowań chrześcijan?
3. Czy w związku z prześladowaniami religijnymi,
które są jednym z najpoważniejszych naruszeń praw
człowieka zamierza Pan podjąć szeroko zakrojone dzia-
łania na niwie międzynarodowej, ze szczególnym
uwzględnieniem Unii Europejskiej, prowadzące do
utworzenia koalicji państw wyrażających swój sprzeciw
wobec takiego postępowania władz wietnamskich?
Z poważaniem
Poseł Barbara Marianowska
Tarnów, dnia 12 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13946)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wstrzymania dopłat obszarowych
i uzupełniających z dniem 11 grudnia 2009 r.
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą do Pana Ministra o wyjaśnienie kwestii
dopłat obszarowych i uzupełniających, które zostały
wstrzymane z dniem 11 grudnia 2009 r.
W związku z brakiem realizacji dopłat w kampa-
nii 2009 r. odczuwa się znaczne niezadowolenie rol-
ników, którzy otrzymali już decyzje informujące ich
o wysokości dopłat. Otrzymuję wiele telefonów doty-
czących tej kwestii oraz jestem zasypywany pytania-
mi rolników w czasie moich spotkań w terenie.
W związku z powyższym bardzo proszę o infor-
mację, dlaczego zostały wstrzymane dopłaty obsza-
rowe i kiedy zostanie wznowiona ich wypłata dla rol-
ników.
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 12 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13947)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wpływu człowieka na proces
globalnego ocieplenia klimatu
Szanowny Panie Premierze! W ostatnim czasie
coraz więcej przedstawicieli świata nauki otwarcie
sprzeciwia się szerzeniu katastroficznych wizji zwią-
zanych z globalnym ociepleniem klimatu, czego przy-
131
kładem może być ujawniona jeszcze przed szczytem
klimatycznym w Kopenhadze korespondencja na-
ukowców pracujących w Centrum Badań Klimatycz-
nych Uniwersytetu Wschodniej Anglii. Z jej treści
wynika, iż nieprawdziwa jest teoria dwutlenku węgla
jako głównego sprawcy ocieplenia klimatu i gwałtow-
nych zmian klimatycznych. Według profesora nauk
przyrodniczych – Zbigniewa Jaworskiego, autora wie-
lu publikacji na temat zmian klimatycznych oraz ba-
dacza zanieczyszczeń lodowców i stężenia CO2 w at-
mosferze, klimat na ziemi ociepla się z przyczyn na-
turalnych i, co więcej, jest to zjawisko korzystne,
chociażby ze względu na zwiększanie się pokrywy
roślinnej i zmniejszanie pustynnienia gleb.
Ponadto coraz więcej pojawia się opinii naukow-
ców i ekspertów, według których działalność ludzka
w tym rozwój przemysłu nie ma większego znaczenia
dla efektu cieplarnianego, ponieważ człowiek gene-
ruje niewielkie ilości gazów (ok. 0,25%), a najwięk-
szym emitentem dwutlenku węgla jest woda, oddając
do atmosfery CO2 w procesie parowania.
Na tej podstawie można dojść do wniosku, iż teo-
ria globalnego ocieplenia wywołanego emisją dwu-
tlenku węgla przez człowieka to fikcja stworzona w
celu zwiększania wpływów i zysków wąskiej grupy
ludzi kosztem większości społeczeństwa (na badania
nad zmianami klimatu wydaje się rocznie kilka mi-
liardów dolarów). Wprowadzenie chociażby drastycz-
nych ograniczeń emisji CO2 stanowi bardzo poważne
zagrożenie dla ekonomii i cywilizacyjnego rozwoju
świata. Szczególnie Polska, której bezpieczeństwo
energetyczne oparte jest na krajowych zasobach wę-
gla kamiennego i brunatnego, może odczuć długoter-
minowe konsekwencje przyjęcia zobowiązań pakietu
klimatycznego zakładające zmniejszenie emisji CO2,
zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii i
oszczędność energii do 2020 r. (według ekspertów
Instytutu Globalizacji może kosztować to polską go-
spodarkę nawet 100 mld euro).
Kolejną kontrowersyjną sprawą jest proponowane
rozwiązanie dotyczące dyrektywy Seveso (dyrektywa
2003/105/EC), rozważające zakwalifikowanie CO2
powstałego w instalacjach CCS jako substancji tru-
jącej, niebezpiecznej dla środowiska. Mogłoby to wy-
wołać negatywne skojarzenia w postrzeganiu CO2, a
także węgla jako krajowego źródła energii i paliwa w
elektrowniach węglowych, tak ważnego w polskim
systemie energetycznym. Dwutlenek węgla powstaje
przecież nie tylko przy produkcji energii elektrycznej
pochodzącej z węgla, ale także w wielu innych proce-
sach produkcyjnych. CO2 jest także częścią powietrza,
którym oddychamy, więc niewłaściwym wydaje się być
włączanie go do grupy niebezpiecznych gazów.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jak rząd polski odnosi się do ujawnionych nie-
dawno informacji o fałszowaniu wyników badań
przez zachodnie placówki badawcze o rzekomym
wpływie na klimat emitowanego przez człowieka
dwutlenku węgla?
132
2. Czy Polska jako naród opierający swoje bezpie-
czeństwo energetyczne o krajowe zasoby węgla bru-
natnego i kamiennego nadal będzie akceptować
kłamstwa dotyczące globalnego ocieplenia w myśl
europejskiej poprawności politycznej, czy też powin-
na powalczyć o przyszłość następnych pokoleń?
3. Odnosząc się z kolei do drugiej kwestii, chciał-
bym zapytać, jakie rząd polski podejmuje działania
w celu niedopuszczenia do zakwalifikowania CO2 do
grupy gazów szczególnie niebezpiecznych, co mogło-
by oznaczać początek końca energetyki kopalnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 11 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13948)
do ministra zdrowia
w sprawie kalendarza szczepień
obowiązkowych w Polsce oraz szczepień
przeciwko wirusowi grypy A/H1N1
Szanowna Pani Minister! Funkcjonujący obecnie
w Polsce kalendarz szczepień przewiduje, iż niemow-
lęta w pierwszych 18 miesiącach życia otrzymują obo-
wiązkowo 16 szczepień przeciw 10 chorobom. Jeżeli
dołożyć do tego szczepienia, które są dodatkowo za-
lecane, w sumie w pierwszych 24 miesiącach życia
dzieci mogą otrzymać łącznie 26 szczepień.
Tymczasem, jak podkreślają przedstawiciele kam-
panii „Natura bez granic”, tak duża liczba szczepień
jest ogromnym zagrożeniem dla zdrowia i życia dzie-
ci, gdyż otrzymują one niebezpieczne szczepionki za-
wierające w swoim składzie rtęć (thimerosal), która
powoduje zaburzenia rozwojowe u dzieci i choroby
neurologiczne u dorosłych.
Według prof. dr Marii Doroty Majewskiej, neuro-
biologa, Polska wzorem większości krajów zachod-
nich, jak również krajów skandynawskich, powinna
wycofać szczepionki z thimerosalem, gdyż neurotok-
syczność związków rtęci została udowodniona ponad
wszelką wątpliwość w setkach publikacji. Zatrucie
rtęcią w pierwszych godzinach życia może powodo-
wać m.in. upośledzenie umysłowe, autyzm, ADHD,
padaczkę, astmę i wiele innych trwale okaleczających
chorób.
Ponadto prof. Majewska postuluje, aby wprowa-
dzić w Polsce racjonalny i bezpieczny kalendarz
szczepień, które byłyby dobrowolne i podawane nie-
mowlętom powyżej 3. miesiąca życia. To rodzice, któ-
rzy powinni otrzymać rzetelną i uczciwą informację
o korzyściach i zagrożeniach ze strony szczepień, po-
dejmowaliby decyzję o szczepieniach dzieci.
Drugą kwestią, o którą chciałbym zapytać Panią
Minister, jest kwestia szczepień przeciwko wirusowi
grypy A/H1N1. Dziś już wiadomo, że kraje Unii Eu-
ropejskiej, m.in.: Francja, Hiszpania, Niemcy, Holan-
dia, Wielka Brytania i Włochy, które uległy presji
ekspertów i firm farmaceutycznych i wydały miliony,
a nawet miliardy euro na zakup szczepionek, w chwi-
li obecnej szukają nabywców niewykorzystanych
szczepionek, żeby po części przynajmniej pokryć
ogromne straty. Okazało się bowiem, że epidemia
miała o wiele łagodniejszy przebieg, niż zapowiadano
w najczarniejszych scenariuszach.
Odnosząc się więc do tej kwestii, proszę Panią Mi-
nister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakiego rzędu nakłady finansowe musiałoby
ponieść państwo polskie, gdyby resort zdrowia uległ
ogromnemu naciskowi ze strony przedstawicieli wie-
lu środowisk (m.in. rzecznika praw obywatelskich) i
firm farmaceutycznych i zakupił szczepionki prze-
ciwko wirusowi grypy A/H1N1?
2. Jak w chwili obecnej przedstawia się statystyka
zachorowań w Polsce na wirus grypy A/H1N1 i ile
jest ofiar śmiertelnych tego wirusa w odniesieniu do
wirusa grypy sezonowej?
Jeżeli zaś chodzi o pierwszą część interpelacji,
chciałbym zapytać Panią Minister:
1. Czy szczepionki podawane w ramach obowiąz-
kowych szczepień posiadają w swoim składzie niebez-
pieczną ilość rtęci, która może powodować liczne za-
burzenia i choroby neurologiczne u dzieci, a jeżeli
tak, to kiedy zostaną one wyeliminowane?
2. Czy Ministerstwo Zdrowia nie powinno rozważyć
propozycji zmian programu szczepień w Polsce dotyczą-
cych głównie ograniczenia liczby podawanych szczepio-
nek oraz zniesienia obowiązku szczepień na rzecz do-
browolnego wyboru pacjenta (bądź opiekuna)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Włodzimierz Kula
Bełchatów, dnia 6 stycznia 2010 r.
Interpelacja
(nr 13949)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie założeń do projektu ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej nad dzieckiem
Przyjęta 30 czerwca 2009 r. ustawa o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
wedle założeń ustawodawcy ma przyczynić się do
zmniejszenia liczby wychowanków domów dziecka
poprzez zwiększenie liczby rodzin zastępczych. Nie-
stety, w polskich warunkach owo zmniejszanie li-
czebności mieszkańców domów dziecka będzie pole-

gało na dzieleniu istniejących już placówek na mniej-
sze. Wyżej wymienione przepisy mówią, że do 2020 r.
w jednym domu dziecka nie może mieszkać więcej
niż 14 osób. Już dziś urzędnicy zastanawiają się, jak
zostanie osiągnięty powyższy stan, gdyż obecnie po-
łowa z istniejących w kraju placówek wychowawczych
musi najpierw do końca 2010 r. spełnić wymogi za-
warte w rozporządzeniu z 19 października 2007 r. w
sprawie placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz
ustawie o pomocy społecznej, które określają, że w
placówce może przebywać najwyżej 30 wychowan-
ków. Obligatoryjny podział istniejących domów dziec-
ka wiąże się z tworzeniem sytuacji, w której w jed-
nym budynku będą istniały, zamiast jednego, dwa
ośrodki wychowawcze, jak też dwie dyrekcje oraz po-
dwójny personel administracyjno-pomocniczy.
Zgodnie z pomysłem resortu pracy i polityki spo-
łecznej, by osiągnąć wyżej opisany stan w 2020 r.,
część wychowanków przejęłyby zawodowe rodziny
zastępcze, do których mogłoby trafić maksymalnie
troje dzieci. Trzeba mieć jednak świadomość, że na
kilkaset oczekujących dzieci przypada kilka osób,
które są chętne, by stworzyć rodzinę zastępczą. Zda-
niem dyrekcji domów dziecka oraz pedagogów powo-
dem kryzysu instytucji rodziny zastępczej są zbyt
niskie środki, jakie otrzymuje ona od państwa. Mie-
sięczna pomoc rodzinie na pokrycie części kosztów
utrzymania dziecka nie przekracza 700 zł.
Zgodnie z zapisami powyższej ustawy koszt
utrzymania wychowanków rodzinnego domu dziec-
ka zostanie przeniesiony na gminę. Dotychczas na-
leżało to do powiatów. Gminy nie są zadowolone z
takiego stanu rzeczy; twierdzą, że nie mają pienię-
dzy, jasnych procedur, jak też żadnej pomocy ze stro-
ny państwa przy realizacji ww. zadań. Wygląda na
to, że po raz kolejny trzeba będzie sięgnąć po pienią-
dze podatników.
Obawy budzi też paragraf, w którym ograniczona
ma być rola rodzin zastępczych spokrewnionych.
133
Będą je mogli tworzyć tylko dziadkowie i rodzeństwo
dziecka, nie zaś, jak to było do tej pory, każda spo-
krewniona osoba. Trudno w tym przypadku zrozu-
mieć tok myślenia ustawodawcy.
Novum ma też być instytucja rodziny pomocni-
czej, dzięki której rodzice zastępczy mogliby korzy-
stać z urlopów. Wyglądałoby to tak, że na czas urlopu
rodzice zastępczy oddawaliby w opiekę dziecko rodzi-
com pomocniczym. Jak uważają pedagodzy z Uniwer-
sytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu, rodzina za-
stępcza ma na celu stworzenie odpowiednich warun-
ków rozwojowych dziecku poprzez funkcjonowanie w
sposób podobny, żeby nie powiedzieć taki sam, jak
rodzina biologiczna. Niezrozumiałym wydaje się od-
dawanie dziecka na czas urlopowy innym rodzicom.
Nigdy za wiele dbałości o dobrą reformę w tak
ważnej instytucji, fundamentalnej dla dobrego funk-
cjonowania społeczeństwa, tj. w rodzinie; nie powin-
no się przeprowadzić jej ani zbyt szybko, ani za wszel-
ką cenę.
W jakiej formie rząd zamierza pomóc gminom
w przejęciu i realizacji przez nie zadań związanych
z utrzymywaniem wychowanków rodzinnych domów
dziecka?
Dlaczego w myśl nowej ustawy ograniczono moż-
liwość tworzenia zastępczych rodzin spokrewnionych
tylko do dziadków oraz rodzeństwa dziecka?
Czy zmniejszanie liczby wychowanków placówek
oświatowo-wychowawczych nie będzie sztucznym
dzieleniem istniejących domów dziecka, jak też zbyt-
nim powiększaniem ich o personel administracyjny,
pedagogiczny i pomocniczo-techniczny?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 13 stycznia 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
podjętych na rzecz poszkodowanych
wskutek powodzi (11619)
W uzupełnieniu do wcześniejszej informacji doty-
czącej interpelacji poselskiej posła Jacka Pilcha
w sprawie działań w ramach kompetencji Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej podjętych na rzecz
poszkodowanych wskutek powodzi w 2009 r. uprzej-
mie informuję.
Jak informowano w poprzednim piśmie, w celu
przeciwdziałania skutkom powodzi, która w czerwcu
2009 r. dotknęła Polskę, najbardziej poszkodowanym
osobom i rodzinom zaproponowana została pomoc
przyznana z rezerwy celowej budżetu państwa na
przeciwdziałanie i usuwanie klęsk żywiołowych w po-
staci środków na wypłatę zasiłków celowych na za-
spokojenie podstawowych potrzeb życiowych. W dniu
11 sierpnia 2009 r. weszła w życie uchwała Rady Mi-
nistrów nr 137/2009 w sprawie ustanowienia progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź
w roku 2009. Uruchomienie środków na zasiłki z pro-
gramu przewidziane zostało w drodze zmiany prze-
znaczenia części rezerwy celowej przeznaczonej na
finansowanie wspólnej polityki rolnej i rybackiej, pro-
gramów operacyjnych, w tym programów pomocy
technicznej, innych programów finansowanych z bu-
dżetu Unii Europejskiej, Norweskiego Mechanizmu
Finansowego i EOG, Szwajcarsko-Polskiego Progra-
mu Współpracy, a także na pokrycie potrzeb wynika-
jących z różnic kursowych przy realizacji programów
finansowanych z UE oraz kontraktów wojewódzkich,
a także „Programu budowy i naprawy dróg lokal-
nych”. Minister pracy i polityki społecznej we współ-
pracy z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi opracował
rozporządzenie, na podstawie którego udzielono
przez ośrodki pomocy społecznej wsparcia w postaci
jednorazowych zasiłków celowych. Rozporządzenie
to przygotowane na podstawie art. 24 ust. 2 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. (t.j. Dz. U z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362) weszło w życie w dniu 8 października 2009 r.
(Dz. U. Nr 167, poz. 1319). Na podstawie tego rozpo-
rządzenia określone zostały warunki udzielania po-
mocy społecznej rodzinom rolniczym, w których go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych produk-
cji rolnej powstały szkody spowodowane przez po-
wódź w 2009 r. Pomocy udzielono rodzinie rolniczej,
jeżeli: 1) co najmniej jedna osoba w tej rodzinie jest
rolnikiem, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu
społecznym rolników, objętym ubezpieczeniem spo-
łecznym rolników; 2) szkody spowodowane przez po-
wódź zostały oszacowane przez komisję, o której
mowa w przepisach w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa, powołaną przez wojewodę właściwego ze
względu na miejsce wystąpienia szkód; 3) szkody spo-
wodowane przez powódź wyniosły średnio powyżej
30% w gospodarstwie rolnym, w rozumieniu przepi-
sów o podatku rolnym lub dziale specjalnym produk-
cji rolnej, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu
społecznym rolników. Pomoc była udzielona jednora-
zowo w formie zasiłku celowego przyznawanego na
zasadach określonych w art. 40 ust. 2 i 3 ustawy o po-
mocy społecznej przez kierownika ośrodka pomocy
społecznej, który działał z upoważnienia wójta (bur-
mistrza, prezydenta miasta). W sprawach tych nie
przeprowadzano rodzinnego wywiadu środowiskowe-
go. Pomocy udzielano na wniosek osoby zaintereso-
wanej złożony do kierownika ośrodka pomocy spo-
łecznej gminy właściwej ze względu na miejsce za-
mieszkania.
Po wszczęciu postępowania w sprawie udzielenia
pomocy kierownik ośrodka pomocy społecznej usta-
lał średnią wysokość szkód w danym gospodarstwie
rolnym lub dziale specjalnym produkcji rolnej na
podstawie protokołu oszacowania szkód sporządzo-
nego przez powołaną przez wojewodę komisję właści-
wą ze względu na miejsce wystąpienia szkód, prze-
kazanego przez wojewodę za pośrednictwem wójta
(burmistrza, prezydenta miasta). Pomoc przysługi-
wała w wysokości 500 zł w przypadku rodziny rolni-
czej prowadzącej gospodarstwo rolne o powierzchni
do 5 ha użytków rolnych albo dział specjalny produk-
cji rolnej, w których powstały szkody spowodowane
przez powódź oraz 1000 zł w przypadku rodziny rol-
niczej prowadzącej gospodarstwo rolne o powierzch-
ni powyżej 5 ha użytków rolnych, w którym powsta-
ły szkody spowodowane przez powódź. Wnioski o po-
moc można było składać w terminie do dnia 30 paź-
dziernika 2009 r. Przepisy rozporządzenia zastoso-
wano również do rolników będących osobami samot-
nie gospodarującymi w rozumieniu ustawy o pomocy
społecznej, jeżeli spełnili warunki udzielenia pomocy
określone dla rodziny rolniczej.
Z uwagi na to, że poszkodowani mogli składać
wnioski o pomoc do dnia 30 października br., wziąw-
szy pod uwagę czas konieczny do rozpatrzenia złożo-
nych wniosków, zostały zebrane informacje co do
zakresu pomocy udzielonej przez ośrodki pomocy
społecznej w związku z powodzią w 2009 r. Na pod-
stawie zebranych informacji ustalono, co następuje:
ogółem liczba gospodarstw domowych (rolniczych),
którym przyznano świadczenie, wyniosła 9033, go-

spodarstwa te otrzymały 9033 świadczeń na kwotę
7 773 878 zł. W ramach tego:
1) na podstawie § 5 pkt 1 rozp. RM z 5.10.2009 r.
gosp. rolnych o pow. do 5 ha było 2504, otrzymały one
2504 świadczeń na kwotę 1 251 006 zł;
2) na podstawie § 5 pkt 2 rozp. RM z 5.10.2009 r.
gospodarstw rolnych o powierzchni powyżej 5 ha było
6529, otrzymały one 6529 świadczeń na kwotę
6 522 872 zł.
Konkludując, także w nawiązaniu do poprzedniej
korespondencji, minister pracy i polityki społecznej
podtrzymuje stanowisko, że akcja ratownicza, jak i na-
stępny etap wsparcia rządowego zabezpieczyły pod-
stawowe potrzeby w zakresie przeciwdziałania skut-
kom powodzi w 2009 r. Ponadto na ogólnych zasa-
dach obowiązujących na podstawie przepisów o po-
mocy społecznej odpowiednie działania wobec osób
poszkodowanych w dalszym ciągu mogą być podej-
mowane zgodnie z kompetencjami i możliwościami
właściwych ośrodków pomocy społecznej, tak aby ży-
cie osób poszkodowanych w powodzi mogło powrócić
do względnie normalnego funkcjonowania.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie postępowań prowadzonych
przez Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu
i Prokuraturę Okręgową w Katowicach
w przedmiocie niegospodarności Spółdzielni
Mieszkaniowej Południe w Sosnowcu (12188)
W nawiązaniu do uczynionej w piśmie z dnia
17 listopada 2009 r., o sygnaturze PR III Ko 1209/08,
zapowiedzi udzielenia uzupełniającej odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Dolniaka przeka-
zanej przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
23 października 2009 r. (nr SPS-023-12188/09) w spra-
wie postępowań prowadzonych przez Prokuraturę
Rejonową w Sosnowcu i Prokuraturę Okręgową w Ka-
towicach w przedmiocie niegospodarności Spółdziel-
ni Mieszkaniowej Południe w Sosnowcu uprzejmie
informuję, że zgodnie z poleceniem dyrektora Biura
Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Kra-
jowej w Prokuraturze Apelacyjnej w Katowicach do-
konano ponownego badania akt postępowań Proku-
ratury Rejonowej w Sosnowcu, o sygn. 1 Ds. 889/08
oraz 1 Ds. 953/08, w zakresie prawidłowości sposobu
ich przeprowadzenia oraz zasadności podjętych w tych
sprawach decyzji o umorzeniu tychże postępowań.
135
Z przekazanej przez prokuratora apelacyjnego
w Katowicach informacji zawierającej stanowisko
w zakresie poczynionych w powyżej wskazanym za-
kresie ustaleń wynika, że przeprowadzone badania
akt tychże postępowań przygotowawczych pozwalają
na stwierdzenie, że analiza materiału dowodowego
zebranego w toku obu śledztw prowadzi do wniosku,
iż końcowe decyzje merytoryczne podjęte w tych
sprawach należy uznać za prawidłowe.
W śledztwie, o sygn. 1 Ds. 889/08, od dnia 5 czerw-
ca 2008 r., tj. od daty podjęcia postępowania, proku-
rator osobiście wykonywał czynności procesowe, uzu-
pełniając ustalenia dowodowe, zgodnie z zaleceniami
wskazanymi przez prokuratora nadrzędnego.
Przesłuchano ponownie w charakterze świadków:
zawiadamiającego o przestępstwie – G. G. oraz byłe-
go prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej Południe
w Sosnowcu, a także inne osoby zatrudnione w tej
spółdzielni, na okoliczności związane z wątkiem
śledztwa dotyczącym ukrywania dokumentów przez
członków zarządu ww. spółdzielni. Wyjaśniono kwe-
stie związane z kosztami przeprowadzonej lustracji
za rok 2003 w oparciu o dowody w postaci dokumen-
tacji uzyskanej ze Związku Rewizyjnego Spółdzielni
Mieszkaniowych RP.
Podobnie uzupełniono materiał dowodowy, wyja-
śniając szczegółowo kwestie związane z wydatkowa-
niem środków na remontowanie budynków należą-
cych do spółdzielni, organizowaniem przetargów, oraz
poczyniono ustalenia dotyczące ocieplenia stropoda-
chu budynku przy ul. Naftowej 65a w Sosnowcu.
W tym ostatnim wątku przesłuchano uzupełniająco
biegłego z zakresu budownictwa sporządzającego opi-
nię na zlecenie prokuratora nadzorującego śledztwo.
Oceniając całość zgromadzonego materiału dowo-
dowego w toku śledztwa, 1 Ds. 889/08, Prokuratury
Rejonowej w Sosnowcu, zdaniem prokuratora apela-
cyjnego w Katowicach należy uznać, że prokurator
je nadzorujący należycie ocenił ustalenia faktyczne
i podjął prawidłową decyzję, sporządzając postano-
wienie z dnia 30 września 2008 r. o umorzeniu śledz-
twa na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k., wobec braku
znamion czynu zabronionego.
Również należy zgodzić się z oceną prokuratora
nadzorującego śledztwo, o sygn. 1 Ds. 953/08, Pro-
kuratury Rejonowej w Sosnowcu dotyczące niedopeł-
nienia obowiązków przez E. Z. w trakcie lustracji
przeprowadzonej w Spółdzielni Mieszkaniowej Połu-
dnie w Sosnowcu oraz niedopełnienia obowiązków
przez członków zarządu tej spółdzielni, iż postępo-
wanie to nie potwierdziło zarzutów zawartych w za-
wiadomieniu o przestępstwie złożonym przez członka
komisji rewizyjnej i rady nadzorczej tej spółdzielni
– G. G.
Także w tym śledztwie od dnia jego podjęcia, tj.
od 11 czerwca 2008 r., procesowe czynności mające
na celu jego uzupełnienie i wszechstronne wyjaśnie-
nie wszystkich okoliczności były prowadzone osobi-
ście przez prokuratora. Ponownie przesłuchano
w charakterze świadków zawiadamiającego o prze-
136
stępstwie G. G. oraz osoby zatrudnione w tej spół-
dzielni.
Prokurator dokonał również analizy przepisów do-
tyczących funkcjonowania Spółdzielni Mieszkaniowej
Południe w Sosnowcu, zapoznając się z jej statutem,
regulaminami działalności rady nadzorczej oraz za-
rządu, a także z protokołami z lustracji pełnej działal-
ności spółdzielni przeprowadzonych w okresach od
20 stycznia 2000 r. do 30 marca 2000 r. oraz od 3 lute-
go 2006 r. do 1 czerwca 2006 r. przez lustratora E. Z.
Sposób przeprowadzenia powyższych czynności,
zmierzający do wyjaśnienia wszystkich okoliczności
związanych z podnoszonymi zarzutami zawartymi
w zawiadomieniu G. G. o popełnieniu przestępstwa,
w ocenie prokuratora apelacyjnego w Katowicach nie
nasuwa zastrzeżeń.
Z podanych powyżej względów prokurator apela-
cyjny w Katowicach uznał postanowienie z dnia 11
sierpnia 2008 r. o umorzeniu tego śledztwa w zakresie
obu wymienionych wątków za decyzję prawidłową za-
wierającą właściwe oceny zarówno wobec ustaleń fak-
tycznych postępowania, jak i w zakresie braku pod-
staw do formułowania zarzutów niedopełnienia obo-
wiązków przez lustratora E. Z. i członków Zarządu
Spółdzielni Mieszkaniowej Południe w Sosnowcu.
Jak już wskazano w piśmie z dnia 17 listopada
2009 r. stanowiącym odpowiedź na interpelację pana
posła Grzegorza Dolniaka z dnia 19 października
2009 r., opisane powyżej decyzje merytoryczne pod-
jęte w tych sprawach są prawomocne.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie objęcia szczegółową i specjalistyczną
diagnozą oraz opieką zdrowotną żołnierzy
powracających z zagranicznych misji
wojskowych, pokojowych i stabilizacyjnych
(12382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dawida Jackiewicza, dotyczącą
objęcia szczegółową i specjalistyczną diagnozą oraz
opieką zdrowotną żołnierzy powracających z zagra-
nicznych misji wojskowych, pokojowych i stabiliza-
cyjnych, przesłaną do pani Ewy Kopacz, ministra
zdrowia, za pismem przewodnim nr SPS-023-12382/
09 z dnia 30 października 2009 r., poniżej uprzejmie
przedstawiam odpowiedź na pytania zawarte w przed-
miotowym wystąpieniu pana posła, przygotowane
z wykorzystaniem informacji dotyczących tematyki
poruszonej w przedmiotowej interpelacji przekaza-
nych przez pana Bogdana Klicha, ministra obrony
narodowej.
Problematyka zabezpieczenia medycznego i świad-
czeń zdrowotnych udzielanych żołnierzom skierowa-
nym na misje i po ich powrocie regulowana jest przez
następujące akty prawne:
1) ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.);
2) rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie badań lekarskich
żołnierzy zawodowych skierowanych do służby poza
granicami państwa oraz powracających do kraju po
zakończeniu tej służby (Dz. U. Nr 148, poz. 1557);
3) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 grud-
nia 1999 r. w sprawie należności pieniężnych i świad-
czeń otrzymywanych przez żołnierzy wyznaczonych
do pełnienia służby poza granicami państwa i pra-
cowników wojska zatrudnionych w jednostkach woj-
skowych wykonujących zadania poza granicami pań-
stwa (Dz. U. Nr 110, poz. 1257, ze zm.);
4) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie warunków otrzymywa-
nia świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych żołnie-
rzom w służbie czynnej i pracownikom wojska (Dz. U.
Nr 208, poz. 1740);
5) rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie dokumentu po-
twierdzającego uprawnienia przysługujące osobie po-
szkodowanej podczas wykonywania zadań służbowych
poza granicami państwa (Dz. U. Nr 216, poz. 1608);
6) decyzję nr 283/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 23 września 2004 r. w sprawie badań le-
karskich, certyfikatów zdrowia oraz profilaktyki
przeciwepidemicznej dla żołnierzy niezawodowych
skierowanych do służby i pracowników resortu obro-
ny narodowej, skierowanych do pracy poza granicami
państwa oraz powracających do kraju po jej zakoń-
czeniu, jak również szczepień profilaktycznych i pro-
filaktyki przeciwepidemicznej żołnierzy zawodowych
(Dz. Urz. MON Nr 12, poz. 134, ze zm.).
Procedura obowiązkowych badań lekarskich, ja-
kim podlegają polscy żołnierze powracający z zagra-
nicznych misji, i kto jest odpowiedzialny za jej prze-
prowadzenie
Żołnierze skierowani do służby poza granicami
państwa objęci są bezpłatnymi badaniami lekarski-
mi, szczepieniami profilaktycznymi i profilaktyką
przeciwepidemiczną, natomiast żołnierze powracają-
cy do kraju po zakończeniu służby poza granicami
państwa – bezpłatnymi badaniami, z możliwością
skierowania na bezpłatne turnusy leczniczo-profilak-
tyczne połączone z treningiem antystresowym.
Badania lekarskie żołnierzy zawodowych skiero-
wanych do służby poza granicami państwa, przed ich
wyjazdem, przeprowadzają właściwe terytorialnie

wojskowe komisje lekarskie. Szczepienia ochronne
wykonuje się po ustaleniu braku przeciwwskazań
w tym zakresie. Żołnierze im poddani otrzymują mię-
dzynarodowe świadectwo szczepień ochronnych
Światowej Organizacji Zdrowia.
W przypadku zachorowania żołnierza zawodowe-
go po przeprowadzeniu badań lekarskich, a przed
jego wyjazdem do służby poza granicami państwa,
wyznacza się datę ponownego badania tego żołnie-
rza, zgodnie z oceną stanu jego zdrowia.
Zakres badań lekarskich żołnierzy zawodowych
skierowanych do służby poza granicami państwa
obejmuje:
1) ogólne badania lekarskie;
2) badania specjalistyczne: internistyczno-kardio-
logiczne, dermatologiczne, neurologiczne, laryngolo-
giczne, okulistyczne, w razie potrzeby badania psy-
chiatryczne, a w przypadku żołnierza zawodowego
kobiety także ginekologiczne;
3) badania diagnostyczne:
— badania radiologiczne klatki piersiowej,
— badania elektrokardiograficzne (EKG),
— badanie morfologiczne krwi obwodowej z roz-
mazem i oznaczeniem liczby płytek krwi,
— OB,
— badanie biochemiczne krwi z uwzględnieniem:
poziomu bilirubiny, kreatyniny, mocznika, kwasu
moczowego, glukozy, aktywności aminotrasferaz
i GGTP, jonogram oraz GGT, poziomu cholesterolu,
— wskaźnik protrombinowy,
— badanie ogólne moczu wraz z badaniem na
obecność narkotyków,
— badanie serologiczne na obecność antygenu
HBs oraz przeciwciał anty HIV i anty HCV oraz
w kierunku kiły,
— badanie kału na obecność pasożytów przewodu
pokarmowego,
— próba ciążowa u żołnierza zawodowego kobiety;
4) badanie stomatologiczne – z doraźną sanacją
uzębienia i określeniem diagramu uzębienia;
5) inne badania specjalistyczne i diagnostyczne
– jeśli lekarz prowadzący uzna je za niezbędne.
Żołnierze zawodowi bezpośrednio przed wyjaz-
dem do służby poza granicami państwa podlegają
ponownemu, kontrolnemu badaniu w celu rozpozna-
nia ewentualnych zaburzeń w stanie ich zdrowia,
jakie mogły zaistnieć od daty zakończenia wymienio-
nych wyżej badań. Wyniki badań kontrolnych wpi-
suje się do dokumentacji medycznej, prowadzonej na
podstawie przepisów w sprawie rodzajów dokumen-
tacji medycznej oraz sposobu jej prowadzenia i udo-
stępniania przez zakłady opieki zdrowotnej utworzo-
ne przez ministra obrony narodowej.
W przypadku żołnierzy zawodowych powracają-
cych do kraju po zakończeniu służby poza granicami
państwa przeprowadza się, oprócz wszystkich wy-
mienionych wyżej badań lekarskich, również:
1) badania na nosicielstwo pałeczek salmonella-
-shigella;
137
2) badania uzupełniające w kierunku specyficz-
nych chorób tropikalnych i pasożytniczych, charak-
terystycznych dla rejonu, w którym żołnierz zawodo-
wy pełnił służbę;
3) w przypadku stwierdzenia nosicielstwa choroby
tropikalnej (pasożytniczej) dalsze postępowanie prze-
prowadzane jest z uwzględnieniem „Instrukcji o ochro-
nie sanitarnohigienicznej i przeciwepidemicznej
wojsk w czasie pokoju i wojny”;
4) inne badania specjalistyczne i diagnostyczne
– jeśli lekarz prowadzący uzna je za niezbędne.
Powyższe badania przeprowadzane są w terminie
siedmiu dni od dnia powrotu. W przypadkach uza-
sadnionym względami zdrowotnymi, w tym względa-
mi związanymi ze specyfiką miejsca odbywania przez
danego żołnierza misji, jej charakteru i przebiegu
oraz indywidualnych uwarunkowań zdrowotnych da-
nej osoby, żołnierz zawodowy może być skierowany
na badania uzupełniające do właściwych zakładów
opieki zdrowotnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, oprócz badań lekar-
skich i diagnostycznych przeprowadzanych standar-
dowo po powrocie żołnierza z misji zagranicznej,
przewiduje się także – w zależności od potrzeb – prze-
prowadzanie dodatkowych badań uwzględniających
indywidualną specyfikę pacjenta.
Żołnierzy zawodowych powracających do kraju ze
służby poza granicami państwa, którzy doznali ura-
zu psychicznego oraz chorych lub rannych, kieruje
się, po wyleczeniu, na bezpłatne turnusy leczniczo-
-profilaktyczne. Dokonuje tego dowódca jednostki
wojskowej, na której zaopatrzeniu dany żołnierz po-
zostaje, na wniosek lekarza tej jednostki. Podstawą
wniosku są wyniki badań przeprowadzanych po po-
wrocie do kraju oraz opinia psychologiczna.
Turnusy leczniczo-profilaktyczne z treningiem
antystresowym trwają czternaście dni i są organizo-
wane w wojskowych szpitalach uzdrowiskowo-reha-
bilitacyjnych – samodzielnych publicznych zakładach
opieki zdrowotnej. W przypadku konieczności konty-
nuacji leczenia lub rehabilitacji żołnierza lekarz jed-
nostki wojskowej, na której zaopatrzeniu żołnierz ten
pozostaje, kieruje go do właściwej poradni specjali-
stycznej.
Zgodnie z ustawą o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych żołnierze,
którzy doznali urazu lub zachorowali podczas wyko-
nywania zadań służbowych poza granicami państwa,
są uprawnieni do korzystania z licznych świadczeń
opieki zdrowotnej. W myśl przepisów tej ustawy:
— zgodnie z art. 24a uprawnieni żołnierze korzy-
stają ze świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa
w art. 20 ustawy (tj. świadczenia opieki zdrowotnej
w szpitalach oraz świadczenia specjalistyczne w am-
bulatoryjnej opiece zdrowotnej), w zakresie leczenia
urazów i chorób nabytych podczas wykonywania za-
dań poza granicami państwa, poza kolejnością,
— zgodnie z art. 42 ust. 1 świadczenia opieki zdro-
wotnej niekwalifikowane jako świadczenia gwaran-
towane oraz odpłatne świadczenia opieki zdrowotnej
138
udzielane są uprawnionym żołnierzom także po ich
zwolnieniu ze służby lub ustaniu umowy o pracę,
w związku z urazami i chorobami nabytymi podczas
wykonywania zadań poza granicami państwa, po-
krywa się z budżetu państwa z części pozostającej
w dyspozycji ministra obrony narodowej,
— zgodnie z art. 44 ust. 1a uprawnionemu żołnie-
rzowi przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki
umieszczone w wykazach leków podstawowych i uzu-
pełniających oraz leki recepturowe na czas leczenia
urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania
zadań poza granicami państwa,
— zgodnie z art. 47 ust. 1 uprawnionemu żołnie-
rzowi, w zakresie leczenia urazów lub chorób naby-
tych podczas wykonywania zadań poza granicami
państwa, przysługuje prawo do bezpłatnych wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi i środków pomocniczych do wysokości limitu ceny
określonego w przepisach wydanych na podstawie
art. 31d pkt 1,
— zgodnie z art. 57 ust. 2 pkt 12 dla uprawnione-
go żołnierza, w zakresie leczenia urazów lub chorób
nabytych podczas wykonywania zadań poza granica-
mi państwa, nie jest wymagane skierowanie do ko-
rzystania z ambulatoryjnych świadczeń specjali-
stycznych.
W nadesłanej odpowiedzi poinformowano ponad-
to, że Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia, nad-
zorujący przygotowanie medyczne żołnierzy przed
wyjazdem oraz wykonywanie badań medycznych po
ich powrocie, nie ma sygnałów, które można nazwać
„negatywnymi opiniami o badaniach”. Napływające
uwagi, czasami krytyczne, dotyczą poszczególnych
zdarzeń czy elementów badań, np. czasu oczekiwania
na wydanie orzeczeń, czy organizację badań, nie pięt-
nują one natomiast trybu ani też zakresu badań.
Wszystkie sygnały o nieprawidłowościach są badane,
a wnioski z nich płynące z podejmowanych czynności
wyjaśniających, w miarę realnie istniejących możli-
wości, są wprowadzane w życie.
W materiale informacyjnym, dotyczącym kwestii
przeprowadzania badań żołnierzy powracających
z misji zagranicznych, przekazanym ministrowi
zdrowia przez ministra obrony narodowej, zaznaczo-
no również, że wszystkie badania, także te przepro-
wadzane bezpośrednio po powrocie żołnierza z misji,
jak i kolejne – mające miejsce w odległych od powro-
tu terminach, a pozostające w związku z misją – są
wykonywane przez wojskową służbę zdrowia wyłącz-
nie ze wskazań medycznych, bez jakiegokolwiek
wpływu czynników ekonomicznych.
W świetle analizy przygotowanej przez Departa-
ment Ubezpieczenia Zdrowotnego MZ zaznaczyć na-
leży, że zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach zdrowotnych fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) – zwanej dalej ustawą,
obowiązkowi ubezpieczenia społecznego podlegają:
— żołnierze odbywający zasadniczą służbę woj-
skową, przeszkolenie wojskowe oraz ćwiczenia woj-
skowe,
— żołnierze pełniący służbę wojskową w razie
ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny,
— kandydaci na żołnierzy zawodowych,
— żołnierze zawodowi,
— żołnierze odbywający nadterminową służbę
wojskową i służbę okresową.
Wyżej wymienionym osobom, jako ubezpieczo-
nym, przysługuje prawo do korzystania ze świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych na zasadach określonych w ustawie (art. 2 ust. 1
pkt 1 ustawy). Osoby te posiadają więc prawo do
świadczeń gwarantowanych (finansowanych w cało-
ści lub w części ze środków publicznych) na takich
samych zasadach, jak pozostali ubezpieczeni.
W przypadku żołnierzy wykonujących zadania
poza granicami państwa świadczenia opieki zdrowot-
nej, niezakwalifikowane jako świadczenia gwaranto-
wane, oraz odpłatne świadczenia opieki zdrowotnej,
udzielane uprawnionym żołnierzom w związku z ura-
zami i chorobami nabytymi podczas wykonywania
wskazanych zadań, są pokrywane z budżetu państwa
z części, której dysponentem jest minister obrony na-
rodowej. Dotyczy to także świadczeń udzielanych
uprawnionym żołnierzom po zwolnieniu ze służby,
jeżeli pozostają one w związku z urazami i chorobami
nabytymi podczas wykonywania zadań poza granica
(art. 42 ust. 1 ustawy).
Podkreślenia zatem wymaga, że zapewnienie wła-
ściwego poziomu finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej we wskazanym powyżej zakresie leży
w zakresie zadań ministra obrony narodowej. Co za
tym idzie, Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia,
który, jak zaznaczono uprzednio, nadzoruje przygo-
towanie medyczne żołnierzy przed wyjazdem oraz
wykonywanie badań medycznych po ich powrocie
z misji zagranicznych, dysponuje szczegółowymi in-
formacjami co do kosztów wykonywanych badań dia-
gnostycznych.
Odnosząc się do kwestii poruszanych w pytaniach
4 oraz 5 interpelacji pana posła Dawida Jackiewicza,
jednoznacznie należy stwierdzić, że dbałość o stan
zdrowia żołnierzy powracających z misji zagranicz-
nych oraz wczesna diagnostyka ewentualnych chorób
zakaźnych stanowi element zapobiegania importowi
niebezpiecznych chorób zakaźnych na teren kraju
oraz ich szerzenia się wśród ludności Polski. Wpraw-
dzie to resort obrony narodowej (Inspektorat Wojsko-
wej Służby Zdrowia) nadzoruje bezpośrednio badania
żołnierzy powracających z misji zagranicznych, a do
decyzji lekarza wykonującego świadczenia w stosun-
ku do personelu Sił Zbrojnych powracającego z za-
granicy należy ustalenie konieczności przeprowadze-
nia ewentualnych dodatkowych badań w czasie wy-
kraczającym poza okres 7 dni od powrotu, niemniej
Ministerstwo Zdrowia aktywnie współpracuje z In-
spektoratem Wojskowej Służby Zdrowia oraz głów-
nym inspektorem sanitarnym Wojska Polskiego

w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpie-
czeństwa sanitarnego kraju.
Należy także podkreślić, na podstawie wyżej
przytoczonych regulacji prawnych, uwzględniających
specyfikę służby wojskowej, a w szczególności specy-
fikę zagrożeń zdrowotnych, z którymi mogą zetknąć
się polscy żołnierze podczas pełnienia służby poza
granicami kraju, że na poprawę ich bezpieczeństwa
zdrowotnego wpływ ma przede wszystkim resort
obrony narodowej, natomiast Ministerstwo Zdrowia,
wspierając inicjatywy wojskowej służby zdrowia,
uwzględnia w swojej działalności wnioski i sugestie
służące poprawie bezpieczeństwa zdrowotnego oby-
wateli, w tym także żołnierzy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie szkód wyrządzonych przez bobry
na terenie woj. warmińsko-mazurskiego (12489)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-023-12489/
09, z dnia 12listopada 2009 r., przekazujące interpe-
lację posła Zbigniewa Babalskiego w sprawie szkód
wyrządzonych przez bobry na terenie woj. warmiń-
sko-mazurskiego, przedstawiam poniżej stosowne
informacje.
Pytanie 1.: Czy istnieje możliwość redukcji popu-
lacji bobra europejskiego w woj. warmińsko-mazur-
skim?
Na podstawie rozporządzenia ministra środowi-
ska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków
dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski (Castor fiber) ob-
jęty jest ochroną częściową. W związku z art. 56 ust.
2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przy-
rody (Dz. U. 2009 Nr 151, poz. 1220 i Nr 157, poz.
1241) regionalny dyrektor ochrony środowiska na
obszarze swojego działania może zezwolić w stosun-
ku do gatunków objętych ochroną częściową na czyn-
ności zakazane określone w art. 52 ust. 1 cytowanej
ustawy, m.in. na umyślne zabicie (pkt 1), w przypad-
ku braku rozwiązań alternatywnych, jeżeli nie spo-
woduje to zagrożenia dla dziko występujących popu-
lacji chronionych gatunków zwierząt oraz m.in., je-
żeli wynikają one z konieczności ograniczenia poważ-
nych szkód w gospodarce rolnej, leśnej lub rybackiej.
Uzyskanie stosownego zezwolenia powinno być po-
139
przedzone złożeniem wniosku zawierającego infor-
macje, o których mowa w art. 56 ust. 6 ustawy o ochro-
nie przyrody.
W związku z powyższym Warmińsko-Mazurska
Izba Rolnicza w Olsztynie powinna wystosować
wniosek do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowi-
ska w Olsztynie o redukcję populacji bobra europej-
skiego w woj. warmińsko-mazurskim, podając m.in.
liczbę sztuk przeznaczonych do odstrzału, miejsce
i czas wykonania czynności oraz wynikających z tego
zagrożeń, jak również wskazanie podmiotu, który
będzie wykonywał zabicie poprzez odstrzał.
Pytanie 2.: Czy istnieje możliwość odstąpienia od
wymaganych aktualnie załączników do wniosku
o odszkodowania za szkody wyrządzone przez bobry?
Obecnie trwają prace nad rozporządzeniem mini-
stra środowiska, które ma regulować tryb postępo-
wania przy szacowaniu szkód oraz sposób wypłaty
odszkodowań za szkody powodowane m.in. przez bo-
bra europejskiego (Castor fiber). Obecnie kwestie te
nie są uregulowane rozporządzeniem i regionalni dy-
rektorzy ochrony środowiska podczas procedury sza-
cowania i wypłacania odszkodowania za szkody po-
wodowane przez zwierzęta objęte ochroną gatunko-
wą opierają się na zapisach zawartych w ustawie
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody oraz
art. 6, 917 i 918 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 9, ze zm.). Samo
oświadczenie poszkodowanego, że powstała szkoda
wyrządzona przez bobra europejskiego, nie może sta-
nowić wystarczającego dowodu zaistnienia tego fak-
tu, który musi być zawsze potwierdzony całokształ-
tem materiału dowodowego. Materiałem tym jest
protokół z oględzin przeprowadzonych przez pracow-
ników właściwej terytorialnie regionalnej dyrekcji
ochrony środowiska, a na obszarze parku narodowe-
go – dyrektora tego parku, z udziałem poszkodowa-
nego, oraz oświadczenie poszkodowanego o posiada-
niu tytułu prawnego do przedmiotu, który uległ
szkodzie. W przypadku wątpliwości co do tytułu
prawnego władania przez daną osobę przedmiotem,
który uległ szkodzie, tj. braku w zasobach organu
szacującego szkodę dokumentacji potwierdzającej ten
fakt, wymagane jest przedstawienie stosownej doku-
mentacji uwierzytelniającej, np. wypisu rejestru
gruntów. Następnie zostaje przygotowana ugoda,
przedstawiana do akceptacji poszkodowanego, wraz
z informacją o prawie dochodzenia przed sądem po-
wszechnym roszczeń z tytułu poniesionych strat,
w przypadku braku akceptacji zaproponowanej wy-
sokości odszkodowania. W celu ułatwienia i ujedno-
licenia zasad wypłat odszkodowań i wypracowania
rozwiązań uproszczających składanie wniosków o wy-
cenę powstałych szkód w przyszłym roku planowane
jest przeprowadzenie szkoleń dla pracowników regio-
nalnych dyrekcji ochrony środowiska.
Dostrzegamy problematykę przedmiotowego za-
gadnienia, w 2005 r. na zlecenie ministra środowiska
został opracowany praktyczny poradnik „Analiza
dotychczasowych rodzajów i rozmiaru szkód wyrzą-
140
dzanych przez bobry oraz stosowanie metod rozwią-
zywania sytuacji konfliktowych”. Został on rozesłany
do wszystkich ówczesnych wojewódzkich konserwa-
torów przyrody oraz do wszystkich dyrektorów par-
ków narodowych. Stanowi on aktualnie pomoc me-
rytoryczną w ograniczaniu szkód powodowanych
przez bobry.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie problemów obywateli wynikających
z powodu różnego interpretowania
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
oraz Ministerstwo Zdrowia art. 7 i 18 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy
Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw
(12604)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 3 listopada 2009 r. dotyczące interpelacji po-
słów Bożeny Kotkowskiej i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie problemów dla obywateli wynikających
z powodu różnego interpretowania przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministerstwo
Zdrowia art. 7 i 8 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych
ustaw (SPS-023-12604/09), uprzejmie informuję.
Od 1 listopada 2009 r. przy ubieganiu się o jedno-
razową zapomogę z tytułu urodzenia się dziecka, jak
również o dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
urodzenia dziecka wymagane jest przedłożenie za-
świadczenia lekarskiego potwierdzającego, że matka
dziecka pozostawała pod opieką medyczną przez
okres co najmniej od 10. tygodnia ciąży do porodu.
Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.) nie zawiera przepisów przejściowych,
które pozwalałyby odstąpić od żądania zaświadcze-
nia lekarskiego od jakiejś grupy osób ubiegających
się o świadczenia rodzinne z tytułu urodzenia dziec-
ka (np. od osób, które urodziły dziecko lub zaszły
w ciążę przed 1 listopada 2009 r.). Przepisy takie nie
zostały także zawarte w ustawie z dnia 6 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654), którą
znowelizowano ustawę o świadczeniach rodzinnych,
wprowadzając obowiązek potwierdzenia opieki me-
dycznej nad kobietą w ciąży. Zatem obowiązujące
przepisy w tym zakresie jednoznacznie wskazują, że
od dnia 1 listopada 2009 r. wymagane jest, bez wy-
jątków, poświadczanie pozostawania pod opieką me-
dyczną co najmniej od 10. tygodnia ciąży do dnia po-
rodu.
Należy także podkreślić, że ustawa o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw,
uchwalona przez Sejm RP 6 grudnia 2008 r., weszła
w życie 1 stycznia 2009 r., natomiast obowiązek po-
twierdzania opieki medycznej nad kobietą w ciąży,
zgodnie z art. 18 tej ustawy, wszedł w życie 1 listo-
pada 2009 r. Oznacza więc to dla tego przepisu wy-
jątkowo długie vacatio legis (10 miesięcy), pozwala-
jące zainteresowanym osobom zapoznać się z nowym
przepisem. Późne opublikowanie rozporządzenia
w sprawie formy opieki medycznej nad kobietą w cią-
ży uprawniającej do dodatku z tytułu urodzenia
dziecka utrudniało, co prawda, wcześniejsze uzyska-
nie odpowiedniego zaświadczenia lekarskiego, jed-
nak nie stanowiło przeszkody, aby przyszła matka od
10. tygodnia ciąży objęta była opieką medyczną.
Powyższe stanowisko Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej od szeregu miesięcy jest zamieszczo-
ne na stronie internetowej MPiPS i było wielokrotnie
prezentowane przedstawicielom gmin zajmujących
się przyznawaniem świadczeń rodzinnych, a także
zainteresowanym mediom. Zostało ono także przed-
stawione Ministerstwu Zdrowia. Ponieważ kwestie
związane z przepisami ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych regulującymi zasady nabywania prawa do
świadczeń rodzinnych związanych z urodzeniem
dziecka należą do kompetencji Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej, z czym Ministerstwo Zdrowia
się zgodziło, w związku z czym należy stwierdzić, że
stanowisko ministra pracy i polityki społecznej jest
jedynym właściwym w tym zakresie.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, w związ-
ku z problemami w stosowaniu powyższych rozwią-
zań zgłaszanymi przez świadczeniobiorców i realiza-
torów świadczeń rodzinnych, konsultowało z Mini-
sterstwem Zdrowia m.in. ratio legis wprowadzenia
10-tygodniowego terminu, w trakcie którego kobieta
powinna zgłosić się do lekarza. Minister pracy i po-
lityki społecznej zwrócił się także do ministra zdro-
wia z prośbą o udzielenie opinii odnośnie do możli-
wości jego złagodzenia, np. poprzez przesunięcie ter-
minu pierwszej wizyty kobiety w ciąży u lekarza
z 10. tygodnia na termin późniejszy, tak aby wszyst-
kim osobom zainteresowanym umożliwić nabycie
prawa do świadczeń z tytułu urodzenia dziecka, nie
zaniedbując jednocześnie wymogu pozostawania ko-
biety w tym czasie pod opieką medyczną.
W odpowiedzi minister zdrowia wskazał, że „za-
sadniczym celem wprowadzenia tego przepisu jest
zmotywowanie kobiet zachodzących w ciążę do jak
najwcześniejszego zgłoszenia się do lekarza lub po-
łożnej, a w następnej kolejności – systematycznego
zgłaszania się na kolejne badania kontrolne”. Mini-

sterstwo Zdrowia poinformowało również, że pro-
blem zasadności wprowadzenia wymogu pozostawa-
nia przez kobiety w ciąży co najmniej od 10. tygodnia
ciąży do dnia porodu pod opieką medyczną, od któ-
rego uzależnione jest prawo do dodatku z tytułu uro-
dzenia dziecka i jednorazowej zapomogi z tytułu uro-
dzenia się dziecka, został poruszony podczas odbyte-
go w Ministerstwie Zdrowia w dniu 2 grudnia 2009 r.
spotkania pana Adama Fronczaka, podsekretarza
stanu w MZ, konsultanta krajowego z wszystkimi
16 konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie położ-
nictwa i ginekologii, a także z udziałem konsultanta
krajowego w dziedzinie neonatologii. W spotkaniu
udział wzięli także: prezes Polskiego Towarzystwa
Ginekologicznego, zastępca prezesa do spraw me-
dycznych NFZ, dyrektor Departamentu Matki i Dziec-
ka oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go w Ministerstwie Zdrowia.
Według informacji Ministerstwa Zdrowia „powyż-
sze gremium ekspertów jednogłośnie negatywnie
oceniło zasadność złagodzenia przyjętego warunku,
np. poprzez przesunięcie terminu pierwszej wizyty
kobiety w ciąży u lekarza z 10. tygodnia na termin
późniejszy, tak aby wszystkim osobom zainteresowa-
nym umożliwić nabycie prawa do świadczeń z tytułu
urodzenia dziecka, nie zaniedbując jednocześnie wy-
mogu pozostawania kobiety w tym czasie pod opieka
medyczną”.
Ministerstwo Zdrowia wskazało również, że
„w opinii nadzoru położniczo-ginekologicznego, głów-
ną przyczyną późnego zgłaszania się kobiet we wcze-
snej ciąży do opieki medycznej są niestety zaniedba-
nia terminów wizyt ze strony samych kobiet”.
W związku z powyższym minister pracy i polityki
społecznej nie prowadzi prac mających na celu znie-
sienie warunku pozostawania kobiety w ciąży pod
opieką medyczną co najmniej od 10. tygodnia ciąży
do dnia porodu, od którego uzależnione jest obecnie
prawo do świadczeń rodzinnych z tytułu urodzenia
dziecka.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie mechanizmów
współpracy gospodarczej Polski z Turcją
(12660)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
mechanizmów współpracy gospodarczej Polski i Tur-
cji z dnia 6 listopada 2009 r. i w nawiązaniu do odpo-
141
wiedzi ministra gospodarki w powyższej sprawie
z dnia 9 grudnia 2009 r. uprzejmie informuję, że
w dniu 20 stycznia 2010 r. pan Waldemar Pawlak,
wiceprezes Rady Ministrów, minister gospodarki RP
złoży jednodniową wizytę w Turcji na zaproszenie
pana Zafera Cağlayana, ministra stanu Republiki
Turcji do spraw handlu zagranicznego. Jednym z punk-
tów programu wizyty delegacji polskiej w Ankarze
będą 1. polsko-tureckie konsultacje gospodarcze
ustanowione deklaracją w sprawie współpracy dwu-
stronnej między Polską a Turcją, podpisaną w dniu
14 maja 2009 r. w Warszawie.
W związku z powyższym chciałbym zapropono-
wać udział przedstawicieli Sejmu RP w wizycie pana
premiera w Ankarze połączonej z polsko-tureckim
forum biznesu. Podróż premiera W. Pawlaka do An-
kary wraz z delegacją towarzyszącą odbywać się bę-
dzie samolotem rządowym (wylot z Warszawy do An-
kary nastąpi ok. godz. 6, a wylot z Ankary do War-
szawy ok. godz. 21). Ministerstwo Gospodarki zapew-
nia bezpłatny przelot na trasie Warszawa – Ankara
– Warszawa, za wyjątkiem kosztu cateringu na po-
kładzie samolotu, którego cena wynosi ok. 300 zł.
Mamy nadzieję, że wizyta przedstawicieli polskie-
go parlamentu w Ankarze będzie okazją dla parla-
mentarzystów do zapoznania się z działaniami pol-
skiego rządu na rzecz zacieśniania i rozwoju współ-
pracy gospodarczej z Turcją. W celu uzyskania więk-
szej ilości szczegółów dotyczących wizyty uprzejmie
prosimy o kontakt telefoniczny i e-mailowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie objęcia opieką medyczną chorych
na boreliozę i umożliwienia im leczenia
(także szpitalnego) według metody ILADS
opracowanej przez dra J. J. Burrascano (12691)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jacka Tomczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 17 listopada 2009 r. (SPS-023-12691/09), w spra-
wie objęcia opieką medyczną chorych na boreliozę
i umożliwienia im leczenia (także szpitalnego) we-
dług metody ILADS opracowanej przez dra J.J. Bur-
rascano, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
142
zostały uregulowane przepisami ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). W art. 15 ust. 2 wymienio-
nej ustawy zawarty jest katalog gwarantowanych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych, które przysługują świadczeniobiorcy,
obejmujący m.in. podstawową opiekę zdrowotną, am-
bulatoryjną opiekę specjalistyczną, leczenie szpital-
ne, rehabilitację leczniczą, świadczenia wysokospe-
cjalistyczne, leki.
W myśl art. 65 przedmiotowej ustawy wszyscy
świadczeniobiorcy, to jest osoby ubezpieczone oraz
inne osoby spełniające wskazane w ustawie wymogi,
mają prawo do takich samych świadczeń zdrowot-
nych finansowanych ze środków publicznych. Lecze-
nie świadczeniobiorców z rozpoznaniem boreliozy
odbywa się zarówno w warunkach szpitalnych, jak
i ambulatoryjnych. Świadczeniobiorcy chorzy na bo-
reliozę mają pełne prawo do korzystania ze świad-
czeń na równi z innymi ubezpieczonymi, adekwatnie
do istniejącego problemu zdrowotnego.
Zalecenia opracowane przez grupę roboczą ILADS
poświęcone leczeniu boreliozy są znane polskim le-
karzom, zostały przedstawione w publikacji Kliniki
Chorób Zakaźnych i Neuroinfekcji Akademii Medycz-
nej w Białymstoku. Zalecenia grupy ILADS oficjalnie
nie są stosowane. Zalecenia dotyczące diagnostyki
i leczenia boreliozy zostały wypracowane przez ze-
społy specjalistów Polskiego Towarzystwa Epidemio-
logów i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Jednakże stan-
dardy medyczne rekomendujące lekarzom sposób
leczenia oparte są na wynikach międzynarodowych
badań specjalistów. Dodać należy, że standardy uła-
twiają pracę lekarzom, jednakże nie mogą stanowić
bezwzględnego wymogu ich stosowania, gdyż odno-
szą się do sytuacji przeciętnej. Ostateczną decyzję
o leczeniu podejmuje lekarz specjalista.
W Polsce długoletnie obserwacje i badania odno-
śnie do leczenia boreliozy są prowadzone m.in. w kli-
nice Chorób Zakaźnych i Neuroinfekcji Akademii
Medycznej w Białymstoku, która opracowała wytycz-
ne diagnostyki i leczenia boreliozy, które obejmują
również leczenie boreliozy późnej. Zalecenia PTE-
iLChZ zostały opracowane na podstawie wytycznych
amerykańskiego CDC oraz na podstawie wytycznych
EUCALB, uwzględniających specyfikę postaci choro-
botwórczych występujących w Europie, a także na
podstawie własnych doświadczeń.
Zgodnie ze stanowiskiem krajowego konsultanta
w dziedzinie chorób zakaźnych (Wojewódzki Szpital
Zakaźny w Warszawie, ul. Wolska 37) rekomendacje
Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy
Chorób Zakaźnych są prawidłowe i wynikają z obec-
nej wiedzy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie niepłacenia przez NFZ za zabiegi
wykonywane ponad ustalone zakontraktowane
limity, tzw. nadwykonania, w szpitalach
woj. łódzkiego (12764)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Piotra Polaka, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 27 października 2009 r.,
w sprawie niepłacenia przez NFZ za zabiegi wykony-
wane ponad ustalone zakontraktowane limity, tzw.
nadwykonania, w szpitalach woj. łódzkiego, która
została przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 20 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-12764/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej możliwości sfi-
nansowania świadczeń ponadlimitowych, pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres
udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady roz-
liczeń pomiędzy funduszem a świadczeniodawcami
oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec świadcze-
niodawcy. W związku z tym, co do zasady, świadcze-
nia są finansowane przez NFZ do wysokości limitów
określonych umową. Natomiast możliwość sfinanso-
wania dodatkowych świadczeń zrealizowanych po-
nad limit określony umową może być rozważana
w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dyspono-
wania przez NFZ dodatkowymi środkami finanso-
wymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów
i kosztów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5
ustawy, łączna suma zobowiązań funduszu wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-

czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł, w tym dla Łódzkiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ – 46 760 tys. zł. Następnie zarzą-
dzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 15 października,
nr 49 z dnia 19 października, nr 55 z dnia 28 paź-
dziernika i nr 64 z dnia 2 listopada, prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dokonał zmian planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.,
które rozdysponowały kwotę 516 882 tys. zł z fundu-
szu zapasowego, zwiększając koszty świadczeń opie-
ki zdrowotnej funduszu, w tym Łódzkiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ o 29 003 tys. zł.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej dostępu do ko-
rzystania z bezpłatnych usług zdrowotnych, pragnę
poinformować, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r.
przyjął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgod-
nie z przepisami art. 2 tej ustawy wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w sporządzonym
143
przez prezesa NFZ i zatwierdzonym przez ministra
zdrowia, w porozumieniu z ministrem finansów, pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. z dnia 16 grudnia
2009 r., w związku z czym wysokość kosztów finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r. będzie wyższa o 160,1 mln zł
w porównaniu do planu na 2009 wg stanu na dzień
30 czerwca 2009 r., w tym o 6,1 mln zł w Łódzkim
Oddziale Wojewódzkim NFZ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trybie
art. 124 ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej prezes NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF
w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną,
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na
zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne, w tym dla Łódzkiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ – 37 056 tys. zł.
Ponadto prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidzianych w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości 2 659 770 tys. zł, w tym 1 993 642 tys.
zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków w wy-
sokości 111 896 tys. zł (w tym 85 336 tys. zł na lecze-
nie szpitalne) zostanie przeznaczona na kontrakto-
wanie świadczeń na terenie woj. łódzkiego, na pod-
stawie upoważnień udzielanych dyrektorowi Łódz-
kiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ przez dyrekto-
rów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym przez Łódzki
Oddział Wojewódzki NFZ, na poziomie porównywal-
nym do roku 2009.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie ochrony porządku publicznego
(12780)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12780/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jana Widackiego z dnia 10 listopada 2009 r.
144
w sprawie ochrony porządku publicznego, z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych spra-
wuje nadzór nad postępowaniem mandatowym na
podstawie art. 102 Kodeksu postępowania w spra-
wach o wykroczenia. Przepisy prawa nie określają
w sposób jednoznaczny, na czym powinien polegać
ww. nadzór, jednakże w pewnym zakresie zastoso-
wanie mają przepisy Kodeksu postępowania w spra-
wach o wykroczenia. Zgodnie z art. 95 § 4–6 ww.
kodeksu minister właściwy do spraw wewnętrznych
może występować do prezesa Rady Ministrów (w nie-
których sprawach w porozumieniu z ministrem spra-
wiedliwości) o określenie m.in. organów uprawnio-
nych do nakładania mandatów i zakresu ich upraw-
nień, zróżnicowanej wysokości mandatów karnych
za wybrane rodzaje wykroczeń, czy wreszcie może
żądać od ministrów, którym podlegają organy man-
datowe, sprawozdań w zakresie działalności organów
mandatowych im podlegających. Analizując przywo-
łane regulacje prawne, stwierdzić zatem należy, że
rolą ministra spraw wewnętrznych i administracji
jest przede wszystkim wpływanie na organy nakła-
dające grzywny w drodze mandatu karnego w zakre-
sie właściwego stosowania przepisów prawa.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
prowadzi również postępowania administracyjne do-
tyczące odwołań od decyzji i postanowień wojewodów
w sprawie umorzenia, odroczenia lub rozłożenia na
raty grzywien wynikających z mandatów karnych.
Sprawując nadzór nad postępowaniem mandato-
wym minister spraw wewnętrznych i administracji
zbiera informacje dotyczące postępowania mandato-
wego prowadzonego na terenie województw od woje-
wodów, którzy zobowiązani są do ewidencjonowania
wpływów i należności z tytułu grzywien nałożonych
w drodze mandatu karnego oraz rozliczania blocz-
ków mandatowych z organami upoważnionymi do
ich nakładania. Informacje powyższe zawierają na-
stępujące dane: liczbę grzywien nałożonych w drodze
mandatów karnych, liczbę grzywien nałożonych we-
dług rodzajów mandatów karnych, kwotę, na jaką
zostały nałożone grzywny, kwotę grzywien według
rodzajów mandatów oraz liczbę osób uprawnionych
do nakładania grzywien w drodze mandatów kar-
nych. Wszystkie powyższe dane uwzględniają jed-
nostki policyjne i pozapolicyjne.
W 2008 r. funkcjonariusze organów upoważnionych
do nakładania grzywien nałożyli 4 159 591 mandatów
karnych na łączną kwotę 637 459 421,83 zł. Z tej kwo-
ty do budżetu państwa wpłynęło 448 843 835,96 zł,
co stanowi 70,41% kwoty nałożonych grzywien w dro-
dze mandatów karnych. Zaznaczyć przy tym należy,
że w roku kalendarzowym do urzędów wojewódzkich
wpływały i były ewidencjonowane także należności
wynikające z grzywien nałożonych we wcześniej-
szych latach. Obok wpłat dokonywanych dobrowolnie
przez ukaranych na konta urzędów wojewódzkich
wpływają również środki egzekwowane przez pobor-
ców skarbowych w ramach postępowania egzekucyj-
nego. Pozostałe 29,59% kwoty nałożonych w 2008 r.
grzywien w drodze mandatów karnych stanowią: na-
leżności pieniężne niewyegzekwowane w trakcie pro-
wadzonych czynności egzekucyjnych oraz należności
umorzone przez wierzyciela po złożeniu przez ukara-
nego wniosku i wydaniu pozytywnej decyzji admini-
stracyjnej o umorzeniu. Na liczbę mandatów karnych
niezapłaconych składają się także m.in:
— mandaty uchylone prawomocnymi orzeczenia-
mi sądów grodzkich,
— mandaty nałożone na osoby, które w chwili po-
pełnienia wykroczenia nie miały ukończonych 17 lat,
— mandaty wypełnione nieczytelnie lub niekom-
pletnie przez funkcjonariuszy,
— mandaty nałożone na osoby nieposiadające sta-
łego miejsca zamieszkania na terenie Polski,
— mandaty nałożone na osoby, które posłużyły
się nie swoją tożsamością (błąd co do osoby zobowią-
zanej);
— mandaty nałożone na osoby systematycznie
uchylające się od zapłaty grzywien.
Wpływ na egzekwowalność należności pienięż-
nych ma również przetrzymywanie druków nałożo-
nych mandatów karnych i przewlekłe rozliczanie się
z urzędem wojewódzkim.
W ocenie ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji uzupełnienie ewidencji mandatów karnych
w urzędach wojewódzkich o dodatkowe informacje
dotyczące liczby sprawców oraz rodzajów popełnia-
nych wykroczeń nie jest zasadne z uwagi na to, że
większość grzywien w drodze mandatów karnych
nakładanych jest przez funkcjonariuszy Policji (bli-
sko 95%), która, tak jak pozostałe organy nakładają-
ce grzywny w drodze mandatów karnych, posiada
własne rejestry dla potrzeb wewnętrznej sprawoz-
dawczości i statystyki. Rejestry te mogą zostać udo-
stępnione zgodnie z przepisami ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U.
Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.).
Zakres gromadzonych przez Komendę Główną
Policji informacji zawierający dane liczbowe odnoszą-
ce się do ujawnianych przez Policję wykroczeń okre-
ślono w zarządzeniu nr 116 komendanta głównego
Policji z dnia 28 stycznia 2009 r. w sprawie planowa-
nia strategicznego i sprawozdawczości w Policji (Dz. Urz.
KGP Nr 3, poz. 12). Dane statystyczne gromadzone
na podstawie ww. zarządzenia odnoszą się wyłącznie
do wykroczeń ujawnianych przez Policję.
Zgodnie z postanowieniami § 16 ust. 2 przedmio-
towego zarządzenia komendy wojewódzkie i Komen-
da Stołeczna Policji, w terminie do 20 stycznia i do
20 lipca, sporządzają m. in.: „Zestawienie liczbowe
wykroczeń ujawnionych w ramach prowadzonych
czynności wyjaśniających na podstawie art. 54 K.p.w.,
w postępowaniu mandatowym oraz zastosowanych
środków oddziaływania pozakarnego w KWP/KSP”
(druk III/5). Druk statystyczny obejmuje wszystkie
rodzaje wykroczeń. Jednakże z uwagi na społeczną
szkodliwość niektórych popełnianych czynów, ich po-

wszechny charakter, a także zadania Policji wynika-
jące z prac w zespołach zadaniowych, w tym w pra-
cach Zespołu do Spraw Handlu Ludźmi i Zespołu do
Spraw Bezpieczeństwa Imprez Masowych, uznano za
celowe wyszczególnienie niektórych kategorii wykro-
czeń (np.: z art. 51, art. 119 czy też art. 124 Kodeksu
wykroczeń), w stosunku do których pozyskiwane są
szczegółowe dane statystyczne.
Podkreślić należy, że na podstawie przepisów za-
rządzenia nr 116 komendanta głównego Policji pozy-
skiwane są informacje statystyczne o liczbie ujawnio-
nych wykroczeń, a nie, jak poprzednio, na podstawie
zarządzenia nr 159 komendanta głównego Policji
z dnia 23 lutego 2007 r. w sprawie planowania i spra-
wozdawczości w Policji (Dz. Urz. KGP Nr 7, poz. 67),
o liczbie skierowanych wniosków o ukaranie. Uznano
bowiem, że jeden wniosek o ukaranie może obejmo-
wać swoim zakresem kilka czynów, a tym samym
racjonalnym jest pozyskiwanie informacji o liczbie
popełnionych czynów.
Istotnym wydaje się także wskazanie, że poszcze-
gólne komendy wojewódzkie oraz Komenda Stołecz-
na Policji prowadzą obecnie prace wdrażające do
służbowego wykorzystania Elektronicznego Rejestru
Spraw o Wykroczenia, zwanego też „E – RsoW”.
Umożliwia on pozyskiwanie i generowanie informacji
o innych niż wynikających z druku III/ rodzajach
wykroczeń (także pozakodeksowych). W związku
z powyższym w KGP podjęto starania zmierzające do
centralnego i elektronicznego pozyskiwania informa-
cji statystycznych o wykroczeniach, gromadzonych
w ten sposób w poszczególnych komendach woje-
wódzkich i Komendzie Stołecznej.
Dodać należy, że na podstawie art. 9b ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) w Komendzie Głównej
Policji opracowywana jest corocznie informacja doty-
cząca działalności straży gminnych (miejskich) oraz
ocena współpracy straży z Policją, która zawiera m.
in. informacje i dane statystyczne odnoszące się do
wykroczeń i reakcji strażników gminnych na ujaw-
nione wykroczenia.
Ponadto na podstawie art. 130 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz.
U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) oraz wy-
danego na jego podstawie rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 20 grud-
nia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami
naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz. U.
Nr 236, poz. 1998, z późn. zm.) Policja prowadzi ewi-
dencję kierowców naruszających przepisy ruchu dro-
gowego, gdzie określonemu naruszeniu, zgodnie
z załącznikiem nr l do wymienionego rozporządze-
nia, przypisuje się odpowiednią liczbę punktów. Po-
wyższe dane są gromadzone w ramach Krajowego
Systemu Informacyjnego Policji (KSIP). Moduł ana-
lityczny, w który wyposażony jest system, umożliwia
szerokie przetwarzanie danych (obecnie jeszcze roz-
wijane), pozwalające na diagnozowanie obszarów za-
grożeń oraz podejmowanie świadomych i efektyw-
145
nych działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu
drogowego.
Oprócz Policji uprawnienia do nakładania grzy-
wien w drodze mandatów karnych oraz do prowadze-
nia czynności wyjaśniających w sprawach o wykro-
czenia posiadają przedstawiciele: Inspekcji Wetery-
naryjnej, Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów
Rolno-Spożywczych, Państwowej Inspekcji Ochrony
Roślin i Nasiennictwa, Straży Granicznej, straży
gminnej (miejskiej), Państwowej Straży Pożarnej,
Inspekcji Handlowej, Straży Ochrony Kolei, Inspek-
cji Transportu Drogowego, Głównego Urzędu Miar
oraz okręgowych i obwodowych urzędów probier-
czych, Lasów Państwowych, parków narodowych,
straży łowieckiej, administracji morskiej, Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej MSWiA, nadzoru budowlanego, Głównego
Inspektoratu Kolejnictwa, okręgowych urzędów gór-
niczych oraz specjalistycznych urzędów górniczych,
Inspekcji Ochrony Środowiska, urzędów żeglugi
śródlądowej, Żandarmerii Wojskowej, Państwowej
Straży Rybackiej oraz Inspekcji Pracy.
Policja, poza informacjami uzyskiwanymi od stra-
ży gminnych (miejskich), nie posiada wiedzy na te-
mat statystyk wykroczeń prowadzonych przez wska-
zane wyżej organy. Pomimo że zgodnie z art. 102
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia
minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje
nadzór nad postępowaniem mandatowym (wyjąt-
kiem w sprawowaniu nadzoru nad postępowaniem
mandatowym przez ministra właściwego do spraw
wewnętrznych są sprawy o wykroczenia przeciwko
prawom pracownika określone w Kodeksie pracy,
a także sprawy o inne wykroczenia związane wyko-
nywaniem pracy zarobkowej – nadzór w tym zakresie
pełni główny inspektor pracy), większość z ww. orga-
nów nie podlega temu ministrowi.
Ponadto wskazać należy, że w dniu 24 grudnia
2009 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy o stra-
żach gminnych wprowadzona ustawą z dnia 22 maja
2009 r. o zmianie ustawy o strażach gminnych, usta-
wy o Policji oraz ustawy Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. Nr 97, poz. 803). W wyniku tej zmiany od
2010 r. komendant główny Policji nie będzie sprawo-
wał już nadzoru fachowego nad strażami gminnymi
(miejskimi), a tym samym nie będzie sporządzał już
informacji dotyczącej działalności straży gminnych
(miejskich) oraz oceny dotyczącej współpracy straży
z Policją. Kompetencje powyższe zostaną przekazane
wojewodom, którzy będą sprawować nadzór nad stra-
żami gminnymi (miejskimi) przy pomocy komendan-
tów wojewódzkich oraz komendanta stołecznego Po-
licji działających w ich imieniu.
W ocenie ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji gromadzone na potrzeby Policji dane staty-
styczne dotyczące problematyki wykroczeń są wy-
starczające do diagnozowania występujących zagro-
żeń w tym zakresie i podejmowania stosownych dzia-
łań prewencyjnych. Nie przewiduje się zatem wpro-
wadzenia regulacji zobowiązujących MSWiA do pro-
146
wadzenia odrębnych statystyk odnoszących się do
wykroczeń ujawnionych przez organy, służby i in-
spekcje niepodlegające i nienadzorowane przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji.
Podnieść ponadto należy, że dane statystyczne
dotyczące wykroczeń, w tym te dotyczące zaboru
mienia, są zawarte w „Raporcie o stanie bezpieczeń-
stwa w Polsce w 2008 r.”, sporządzonym w MSWiA
w maju 2009 r.
I tak, według danych policyjnych w 2008 r. odno-
towano łącznie 245 036 wykroczeń z art. 119 K.w.
(kradzież lub przywłaszczenie cudzej rzeczy). Z tej
liczby w około 101 600 przypadków (czyli w 45%) nie
składano wniosków o ukaranie. W ponad 88 000 przy-
padków (36%) nałożono mandaty karne, w prawie
52 000 przypadków (21%) skierowano wnioski o uka-
ranie do sądów, natomiast w około 3500, czyli 1,5%
przypadków zastosowano środki oddziaływania po-
zakarnego (np. pouczenie, zwrócenie uwagi).
Odnośnie do uszkodzenia rzeczy podnieść należy,
że w 2008 r. odnotowano łącznie 59 931 wykroczeń
z art. 124 K.w. Z tej liczby w ponad 42 000 przypad-
ków nie składano wniosków o ukaranie. W ponad
1500 przypadkach nałożono mandaty karne, w pra-
wie 13 700 przypadkach skierowano wnioski o uka-
ranie do sądów, natomiast w około 2600 przypadkach
zastosowano środki oddziaływania pozakarnego.
Przedmiotowy raport zawiera ponadto dane doty-
czące działań innych niż Policja służb. Straże gminne
(miejskie) podjęły w 2008 r. 2 222 737 interwencji
w sprawach o wykroczenia (o ponad 11% więcej niż
w roku 2007), zastosowały 1 325 055 pouczeń oraz
nałożyły 897 682 grzywny w drodze mandatu karne-
go. Do wydziałów grodzkich sądów rejonowych skie-
rowano 65 963 wniosków o ukaranie. Najwyższe do-
chody gminy uzyskały z tytułu wymierzonych przez
straże mandatów za wykroczenia przeciwko bezpie-
czeństwu i porządkowi w komunikacji. W roku 2008
nałożono za tego rodzaju wykroczenia 647,206 man-
datów karnych na łączną kwotę 93 124 754 zł. Łączna
liczba nałożonych w 2008 r. przez straże mandatów
karnych wynosiła 897 682 na kwotę 135 370 530 zł.
Natomiast Straż Leśna złożyła w 2008 r. 3042
wnioski o ukaranie sprawców za wykroczenia, pod-
czas gdy strażnicy Państwowej Straży Rybackiej
skierowali 441 wniosków o ukaranie za wykroczenia
i nałożyli 10 344 mandaty karne na łączną kwotę
1 622 045 zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Sprawiedliwości opracowany został projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks wykroczeń oraz
niektórych innych ustaw, zakładający w pierwszym
rzędzie podwyższenie granic rodzajowych kary
grzywny orzekanej za wykroczenia oraz usunięcie
niektórych błędów obowiązujących unormowań tego
kodeksu.
Projekt powyższy zmierza do wprowadzenia ure-
gulowań umożliwiających bardziej efektywne zwal-
czanie wykroczeń, a przez to zwiększenie poczucia
bezpieczeństwa obywateli.
W projekcie przewidziano dwukrotne podwyższe-
nie granic rodzajowych kary grzywny w kodeksie
wykroczeń (obecnie – od 20 zł do 5000 zł; według
projektu – od 50 zł do 10 000 zł), jak również grzy-
wien przewidzianych za poszczególne wykroczenia,
a także podwyższenie maksymalnego wymiaru na-
wiązek orzekanych w związku z ukaraniem za wy-
kroczenie.
Wprowadzone zmiany pozwolą także zachować
spójność systemową w odniesieniu do granic grzy-
wien orzekanych za przestępstwa i wykroczenia.
Podwyższenie górnej granicy grzywny za przestęp-
stwa przewidziane zostało w ustawie o zmianie usta-
wy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania kar-
nego, ustawy Kodeks karny wykonawczy, ustawy
Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych
ustaw, uchwalonej w dniu 5 listopada 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie obecnej, bardzo trudnej sytuacji
szpitala w Ostrowcu Świętokrzyskim,
tj. przekroczenia limitu finansowego
ustalonego z NFZ (12806)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jarosława Rusieckiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 listopada 2009 r.,
w sprawie bardzo trudnej sytuacji w ostrowieckim
szpitalu, tj. przekroczenia limitu finansowego usta-
lonego z Narodowym Funduszem Zdrowia, przesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 27 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-12806/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii tzw. nadwykonań, pragnę
poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1
oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Funduszem
Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowią-
zania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec świad-
czeniodawcy. W związku z tym, co do zasady, świad-
czenia są finansowane przez Narodowy Fundusz

Zdrowia do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez Narodowy
Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami finanso-
wymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ww. ustawy dotyczących gospo-
darki finansowej Narodowego Funduszu Zdrowia,
zgodnie z którymi plan finansowy Narodowego Fun-
duszu Zdrowia jest zrównoważony w zakresie przy-
chodów i kosztów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132
ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. oświadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, łączna suma zobowiązań Narodowego
Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy, świadcze-
niodawca zobowiązany jest do prowadzenia list ocze-
kujących na planowe świadczenia. W związku z po-
wyższym kierujący placówką lub inne osoby odpowie-
dzialne za organizację pracy zakładu opieki zdrowot-
nej powinny uwzględnić w ramach ustalonego planu
umowy zarówno realizacje świadczeń planowych, jak
i nagłych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta
powinna być rozważana w odniesieniu do konkret-
nego zakładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni
związek z jakością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości l669 mln zł. Najpierw w trybie
art. 129 ww. ustawy o świadczeniach prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37 z dnia
4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r. (zwięk-
szając koszty świadczeń opieki zdrowotnej), która
rozdysponowała dodatni wynik finansowy funduszu
147
za rok 2008 w wysokości l152,1 mln zł, w tym dla
Świętokrzyskiego OW NFZ – 31,3 mln zł. Następnie
zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 15 październi-
ka, nr 49 z dnia 19 października, nr 55 z dnia 28 paź-
dziernika i nr 64 z dnia 2 listopada, prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dokonał zmian planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r,
które rozdysponowały kwotę 516,9 mln zł z funduszu
zapasowego, zwiększając koszty świadczeń opieki
zdrowotnej funduszu, w tym Świętokrzyskiego OW
NFZ o 30,7 mln zł.
Ponadto dyrektor Świętokrzyskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ poinformował, że według stanu na
dzień 15 grudnia 2009 r. wartość kontraktu zawar-
tego przez NFZ z Zespołem Opieki Zdrowotnej
w Ostrowcu Świętokrzyskim w rodzaju „leczenie
szpitalne” wzrosła z pierwotnej wartości 48,8 mln zł
do 52,4 mln zł, czyli o 3,6 mln zł. Dyrektorzy jedno-
stek ochrony zdrowia, zawierając z NFZ umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, mają za-
pewnienie, że zrealizowane w tym okresie świadcze-
nia zostaną rozliczone do kwoty zobowiązania okre-
ślonej w umowie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania domowej
opieki pielęgniarskiej (12819)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-
-023-12819/09), w sprawie finansowania domowej
opieki pielęgniarskiej uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż w 2009 r. finansowanie
świadczeń pielęgniarki POZ realizowane było według
wskazanej przez świadczeniodawcę we wniosku o za-
warcie umowy metody finansowania świadczeń, to
jest metody zadaniowej lub kapitacyjnej. W następ-
stwie wydania przez prezesa NFZ zarządzenia nr 36/
2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniającego
zarządzenie w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdro-
wotna została zlikwidowana zadaniowa metoda fi-
nansowania świadczeń. Do dnia 31 grudnia 2009 r.
148
było utrzymane finansowanie świadczeń pielęgniar-
skich w POZ realizowanych na podstawie umów za-
wartych przed dniem 1 sierpnia 2009 r., dla których
warunki umowy określały zadaniową formę finanso-
wania świadczeń.
Ponadto nadmieniam, że podjęta decyzja dotyczą-
ca likwidacji zadaniowej metody finansowania świad-
czeń pielęgniarskich w POZ nie leży po stronie mini-
stra zdrowia, a wynika z przyczyn ekonomicznych
funduszu spowodowanych niższymi od planowanych
na 2009 r. oraz prognozowanymi na 2010 r. przycho-
dami NFZ z tytułu składki na ubezpieczenie zdro-
wotne, co uniemożliwiło w 2009 r. dyrektorom od-
działów funduszu podejmowanie nowych zobowiązań
finansowych wobec świadczeniodawców.
Jednocześnie należy podkreślić, iż obowiązujące
w 2009 r. umowy o udzielanie świadczeń podstawo-
wej opieki zdrowotnej w zakresie świadczenia pielę-
gniarki POZ w kapitacyjnej i zadaniowej metodzie
finansowania merytorycznie, tj. pod względem za-
kresu zadań oraz warunków dostępności do świad-
czeń, nie są zróżnicowane. Należy też wskazać, iż
większość umów (95,33%) zawartych w 2009 r. na
świadczenia w rodzaju: podstawowa opieka zdrowot-
na – świadczenia pielęgniarki POZ była finansowana
metodą kapitacyjną. Pielęgniarki POZ w ramach za-
wartych umów zobowiązane były i są do sprawowa-
nia pielęgniarskiej opieki domowej w POZ, zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza,
pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 214, poz. 816).
Odnosząc się do finansowania domowej opieki pie-
lęgniarskiej, uprzejmie informuję, że w celu zapew-
nienia ciągłości opieki od dnia 1 stycznia 2010 r. do
dnia 28 lutego 2010 r. świadczenia będą udzielane
w ramach pielęgniarskiej opieki długoterminowej do-
mowej i świadczenia realizowane przez pielęgniarską
opiekę domową w POZ finansowaną metodą zadanio-
wą – na zasadach obowiązujących w 2009 r. Zabez-
pieczenie tych świadczeń nastąpi poprzez przedłuże-
nie umów w zakresie pielęgniarki POZ – zadaniowa
metoda finansowania, oraz umów o udzielanie świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej – pielęgniarska opieka długoter-
minowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. zgodnie rozpo-
rządzeniem zmieniającym rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świadczenio-
biorcom udzielane będą świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej na
podstawie umów zawartych ze świadczeniodawcami
po wcześniejszym przeprowadzeniu postępowań kon-
kursowych. Przepisy rozporządzenia wskazują, że pie-
lęgniarka będzie mogła jednoczasowo opiekować się
nie więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadczenio-
biorcami przebywającymi pod tym samym adresem
zamieszkania, np. w domu pomocy społecznej.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
będą kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką
długoterminową domową ze względu na obowiązują-
ce kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ
realizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwier-
dzono ograniczenie sprawności psychofizycznej spo-
wodowane procesem chorobowym i których ocena
stanu samoobsługi według skali opartej na skali Bar-
thela wynosi nie więcej niż 60 punktów. Natomiast
do objęcia pielęgniarską opieką długoterminową do-
mową będą kwalifikowane osoby, u których ocena
stanu samoobsługi wynosiła od 0 do 40 punktów we-
dług skali opartej na skali Barthela. Powyższe nie
oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na istnie-
jące problemy zdrowotne wymagają udzielania sys-
tematycznych świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich
pozbawione. Pielęgniarka POZ realizowała i w 2010 r.
nadal będzie zobowiązana, na podstawie umowy za-
wartej z funduszem, realizować kompleksową i odpo-
wiednią do stanu zdrowia opiekę pielęgniarską, za-
równo w warunkach ambulatoryjnych jak i w warun-
kach domowych, na rzecz zadeklarowanych do niej
świadczeniobiorców.
Z informacji przekazanych przez fundusz wynika,
że na 2010 r. zaplanowano zwiększenie środków fi-
nansowych na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuń-
cze w ramach opieki długoterminowej, szczególnie na
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję
panią poseł, iż wszyscy świadczeniobiorcy, którzy do-
konali wyboru pielęgniarki podstawowej opieki zdro-
wotnej na podstawie deklaracji wyboru, niezależnie
od przyjętej w umowie przez świadczeniodawcę meto-
dy finansowania świadczeń, powinni być objęci kom-
pleksową i odpowiednią do stanu zdrowia opieką pie-
lęgniarską, zgodnie z zakresem kompetencji pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Natomiast
wobec osób wymagających wzmożonej opieki będą re-
alizowane świadczenia pielęgniarskiej opieki długo-
terminowej realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie pielęgniarek zatrudnianych
w domach pomocy społecznej (12826)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jolanty Szczypińskiej, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-12826/09), w sprawie pielęgniarek zatrud-
nionych w domach pomocy społecznej uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do zapytania pani poseł dotyczącego
wycofania się Narodowego Funduszu Zdrowia z kon-
traktów zawartych z pielęgniarkami świadczącymi
usługi pielęgniarskie dla mieszkańców DPS, uprzej-
mie wyjaśniam, że w 2009 r. finansowanie świadczeń
pielęgniarki POZ realizowane było według wskaza-
nej przez świadczeniodawcę we wniosku o zawarcie
umowy metody finansowania świadczeń, to jest me-
tody zadaniowej lub kapitacyjnej. W następstwie wy-
dania przez prezesa NFZ zarządzenia nr 36/2009/
DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniającego zarzą-
dzenie w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna,
metoda zadaniowa finansowania ww. świadczeń zo-
stała zlikwidowana. Podjęta decyzja dotycząca likwi-
dacji zadaniowej metody finansowania świadczeń
pielęgniarskich w POZ wynika z przyczyn ekono-
micznych leżących po stronie funduszu, spowodowa-
nych niższymi od planowanych na 2009 r. oraz pro-
gnozowanymi na 2010 r. przychodami NFZ z tytułu
składki na ubezpieczenie zdrowotne, co uniemożliwi-
ło w 2009 r. dyrektorom oddziałów wojewódzkich
funduszu podejmowanie nowych zobowiązań finan-
sowych wobec świadczeniodawców.
Należy podkreślić, iż pielęgniarki POZ w ramach
zawartych umów zobowiązane były i są do sprawowa-
nia pielęgniarskiej opieki domowej w POZ nad pacjen-
tami, którzy złożyli deklarację wyboru pielęgniarki
POZ, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu za-
dań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214 poz. 816).
W celu zapewnienia ciągłości opieki zarówno wo-
bec świadczeniobiorców przebywających w DPS, jak
i w domach rodzinnych od dnia 1 stycznia 2010 r. do
dnia 28 lutego 2010 r. świadczenia będą udzielane
w ramach pielęgniarskiej opieki długoterminowej do-
mowej i świadczenia realizowane przez pielęgniarską
opiekę domową w POZ finansowaną metodą zadanio-
wą – na zasadach obowiązujących w 2009 r. Zabez-
pieczenie tych świadczeń nastąpi poprzez przedłuże-
nie umów w zakresie pielęgniarki POZ – zadaniowa
metoda finansowania, oraz umów o udzielanie świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
149
ki długoterminowej – pielęgniarska opieka długoter-
minowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. zgodnie roz-
porządzeniem zmieniającym rozporządzenie w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świad-
czeniobiorcom udzielane będą świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermino-
wej na podstawie umów zawartych ze świadczenio-
dawcami po wcześniejszym przeprowadzeniu postę-
powań konkursowych. Przepisy rozporządzenia
wskazują, że pielęgniarka będzie mogła jednoczaso-
wo opiekować się nie więcej niż 6 świadczeniobior-
cami przebywającymi pod różnymi adresami i nie
więcej niż 12 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod tym samym adresem zamieszkania, np. w domu
pomocy społecznej.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
będą kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką
długoterminową domową ze względu na obowiązują-
ce kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ
realizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwier-
dzono ograniczenie sprawności psychofizycznej spo-
wodowane procesem chorobowym i których ocena
stanu samoobsługi, według skali opartej na skali
Barthela, wynosiła nie więcej niż 60 punktów. Nato-
miast do objęcia pielęgniarską opieką długotermino-
wą domową będą kwalifikowane osoby, u których
ocena stanu samoobsługi wynosi od 0 do 40 punktów
według skali opartej na skali Barthela. Powyższe nie
oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na istnie-
jące problemy zdrowotne wymagają udzielania sys-
tematycznych świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich
pozbawione. Pielęgniarka POZ realizuje i od 1 marca
2010 r. nadal będzie zobowiązana, na podstawie umo-
wy zawartej z funduszem, realizować kompleksową
i odpowiednią do stanu zdrowia opiekę pielęgniarską,
zarówno w warunkach ambulatoryjnych jak i w wa-
runkach domowych, na rzecz zadeklarowanych do
niej świadczeniobiorców.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż w świetle prze-
pisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych osoby przebywające w domach pomocy
społecznej mogą korzystać z kontraktowanych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń opieki zdro-
wotnej na zasadach ogólnych, dotyczących wszyst-
kich świadczeniobiorców. Natomiast obowiązek
umożliwienia i zorganizowania mieszkańcom DPS
pomocy w korzystaniu ze świadczeń opieki zdrowot-
nej przysługujących im w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje w gestii kie-
rowników i pracowników tych domów, do czego zobo-
wiązują przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
ze zm.). Należy także pamiętać, że domy pomocy spo-
150
łecznej dla swoich mieszkańców są szczególnym, ale
jednak miejscem zamieszkania. Pensjonariuszom do-
mów pomocy społecznej przysługuje takie samo pra-
wo do wszystkich świadczeń zdrowotnych, jak każ-
demu innemu ubezpieczonemu.
Od 1 marca 2010 r. świadczenia podstawowej opie-
ki zdrowotnej będą finansowane wyłącznie w oparciu
o roczną stawkę kapitacyjną korygowaną współczyn-
nikiem odpowiednim dla grupy wiekowej świadcze-
niobiorcy, tak jak miało to miejsce w 2009 r.. Współ-
czynnik dla pensjonariuszy DPS wynosi 3,5. Oznacza
to, że stawka kapitacyjna dla tych ubezpieczonych
wynosi x 3,5. Ponadto zgodnie z warunkami zawie-
rania i realizacji umów w omawianym zakresie okre-
ślonymi przez prezesa NFZ sprawowanie przez pie-
lęgniarkę POZ opieki nad zadeklarowanymi świad-
czeniobiorcami będącymi podopiecznymi DPS ma
obejmować:
— współudział w uzgodnieniu i tworzeniu przez
zespół opiekuńczo-terapeutyczny DPS indywidual-
nych planów opieki dla jego mieszkańców;
— edukację personelu DPS w zakresie wynikają-
cym z potrzeb ustalonych planami opieki;
— realizację świadczeń pielęgnacyjno-leczniczych
i leczniczych wynikających z diagnozy pielęgniar-
skiej oraz zleceń lekarskich.
Z informacji przekazanych przez fundusz wynika,
że na 2010 r. zaplanowano zwiększenie środków fi-
nansowych na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuń-
cze w ramach opieki długoterminowej, szczególnie na
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Ponadto uprzejmie informuję, że pielęgniarki/po-
łożne mogą być zatrudnione w domach pomocy spo-
łecznej na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania
pracowników samorządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398),
jak również mogą świadczyć usługi opiekuńcze wy-
nikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, ze zm.)
oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia mi-
nistra polityki społecznej z dnia 22 września 2005 r.
w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U.
Nr 189, poz. 1598) określającego rodzaje usług spe-
cjalistycznych świadczonych przez osoby ze specjali-
stycznym przygotowaniem zawodowym. Wówczas
finansowanie wydatków na wynagrodzenia pracow-
ników samorządowych, w tym pielęgniarek, nastę-
puje w ramach środków przewidzianych na ten cel
w budżetach własnych jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Mając na uwadze powyższe, należy jeszcze raz
podkreślić, iż wszyscy świadczeniobiorcy, w tym rów-
nież mieszkańcy domów pomocy społecznej, którzy
dokonali wyboru pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej na podstawie deklaracji wyboru, nieza-
leżnie od przyjętej w umowie przez świadczeniodaw-
cę metody finansowania świadczeń, będą objęci kom-
pleksową i odpowiednią do stanu zdrowia opieką
pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompetencji pie-
lęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Natomiast
wobec osób wymagających wzmożonej opieki będą re-
alizowane świadczenia pielęgniarskiej opieki długo-
terminowej realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Ponadto osoby ubezpieczone zarówno przebywa-
jące w domu rodzinnym, jak i w domu pomocy spo-
łecznej będące w stanie wegetatywnym, bez żadnego
kontaktu z otoczeniem, oraz wentylowane mecha-
nicznie przy pomocy respiratora, które wymagają
intensywnej opieki, w tym również pielęgniarskiej,
oraz stałego nadzoru lekarzy specjalistów, mogą ko-
rzystać ze specjalistycznych świadczeń zdrowotnych,
fizjoterapii domowej lub długoterminowej opieki do-
mowej dla pacjentów wentylowanych mechanicznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie brakujących środków finansowych
w polskich hospicjach (12850)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją złożoną przez pana posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie brakujących środków finansowych
w polskich hospicjach (znak: SPS-023-12850/09)
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy, w tym roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu opieki paliatywnej i hospicyjnej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1138).
W odniesieniu do kwestii finansowania świadczeń
gwarantowanych z zakresu opieki paliatywnej i ho-
spicyjnej uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy Narodowy Fundusz
Zdrowia określa jakość i dostępność do świadczeń
opieki zdrowotnej oraz analizuje ich koszty w zakre-
sie niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wysokość
środków finansowych przeznaczonych na realizację
poszczególnych rodzajów świadczeń opieki zdrowot-

nej, w tym świadczeń opieki paliatywnej i hospicyjnej,
określa się w planie finansowym funduszu (w rozbiciu
na poszczególne oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia), podczas tworzenia którego
uwzględnia się potrzeby zdrowotne mieszkańców
oraz dane epidemiologiczne i historyczne. Wysokość
łącznych zobowiązań Narodowego Funduszu Zdro-
wia wynikających z zawartych ze świadczeniodawca-
mi umów nie może przekroczyć wysokości kosztów
przewidzianych na ten cel w planie finansowym fun-
duszu (art. 132 ust. 5 ww. ustawy).
Nawiązując do zawartych w interpelacji pana po-
sła danych dotyczących wysokości środków finanso-
wych przeznaczonych na pokrycie kosztów opieki
paliatywnej i hospicyjnej, uprzejmie informuję, że we-
dług planu finansowego na 2009 r., zatwierdzonego
przez ministra zdrowia w porozumieniu z ministrem
finansów w dniu 3 sierpnia 2009 r., środki finansowe
przeznaczone na opiekę paliatywną i hospicyjną wy-
noszą 273 527 000 zł. Należy jednak zaznaczyć, że
środki finansowe na powyższe świadczenia są syste-
matycznie zwiększane. Analiza wartości zrealizowa-
nych świadczeń w poszczególnych zakresach świad-
czeń opieki paliatywnej i hospicyjnej, tj. w poradni
medycyny paliatywnej, w hospicjum domowym, w ho-
spicjum domowym dla dzieci, w oddziale medycyny
paliatywnej i w hospicjum stacjonarnym, wykazała,
iż między rokiem 2007 a 2008 nastąpił wzrost nakła-
dów na świadczenia opieki paliatywnej i hospicyjnej
o 21,7%. Z kolei wartość zrealizowanych świadczeń
w opiece paliatywnej i hospicyjnej w miesiącach sty-
czeń – wrzesień 2009 r. wyniosła 188 711 953 zł, co
stanowi ponad 100% wartości świadczeń w opiece
paliatywnej i hospicyjnej zrealizowanych w całym
2008 r.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii cen za świadczenia w poszczególnych zakre-
sach świadczeń w opiece paliatywnej i hospicyjnej,
uprzejmie informuję, że w 2009 r. średnia cena pora-
dy w poradni medycyny paliatywnej kształtuje się na
poziomie 35 zł, natomiast średnia cena osobodnia
w hospicjum domowym wynosi 41 zł, w hospicjum
domowym dla dzieci – 75 zł, w oddziale medycyny
paliatywnej/hospicjum stacjonarnym – 209 zł. Nale-
ży podkreślić, iż w świetle obowiązujących przepisów,
podczas postępowania w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, świadcze-
niodawcy ubiegający się o zawarcie umowy mogą pro-
wadzić negocjacje z funduszem celem ustalenia ceny
za udzielane świadczenia opieki zdrowotnej, nato-
miast w trakcie obowiązywania umowy, zgodnie
z brzmieniem przepisu § 43 ust. l rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogól-
nych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484) każda ze stron
umowy może w uzasadnionych przypadkach wnio-
skować na piśmie o zmianę warunków umowy.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
planowanego zwiększenia środków finansowych na
opiekę paliatywną i hospicyjną, pragnę poinformo-
151
wać, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął
ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 tej ustawy wysokość kosztów fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany
oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
w planie finansowym na 2010 r. nie może być niższa
niż wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowiązują-
cym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna
ustawowa została zrealizowana w sporządzonym
przez prezesa NFZ i zatwierdzonym przez ministra
zdrowia, w porozumieniu z ministrem finansów, pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. z dnia 16 grudnia
2009 r., w związku z czym wysokość kosztów finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r. będzie wyższa o 160,1 mln zł
w porównaniu do planu na 2009 według stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r.
Ponadto uprzejmie informuję, że w najbliższym
czasie planowane jest uruchomienie rezerw na kosz-
ty świadczeń opieki zdrowotnej w ramach migracji
ubezpieczonych (przewidzianych w planach finanso-
wych poszczególnych OW NFZ) w łącznej wysokości
ponad 2,6 mld zł. Część tych środków zostanie prze-
znaczona na kontraktowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie „opieka paliatywna i hospicyjna”
w szacunkowej wysokości ok. 8,5 mln zł. W ww. pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie opieka paliatywna i ho-
spicyjna w OW NFZ w porównaniu do planu finan-
sowego NFZ na 2009 r., w tym zakresie, według sta-
nu na dzień 30 czerwca 2009 r. (z uwzględnieniem
ww. środków z rezerwy migracyjnej) są wyższe o ok.
569 tys. zł.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009. Jednocześnie należy zwrócić
uwagę, że planowanie środków na poszczególne za-
kresy świadczeń w ramach planu finansowego od-
działu wojewódzkiego należy do kompetencji dyrek-
tora oddziału. Również w zakresie kompetencji dy-
rektora oddziału wojewódzkiego funduszu leży, zgod-
nie z art. 124 ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, możliwość dokonywania przesunięć w ramach
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym oddziału.
Natomiast w związku z uwagą pana posła doty-
czącą wykazu świadczeń gwarantowanych z zakresu
opieki paliatywnej i hospicyjnej, określonego w przy-
wołanym na wstępie rozporządzeniu ministra zdro-
wia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
opieki paliatywnej i hospicyjnej, uprzejmie informuję,
że warunkiem do określenia przez ministra zdrowia
świadczeń gwarantowanych w poszczególnych zakre-
sach, w tym w zakresie opieki paliatywnej i hospicyj-
152
nej, było uzyskanie rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych w sprawie wykazów świad-
czeń opieki zdrowotnej gwarantowanych do finanso-
wania ze środków publicznych. Z uwagi na fakt, że
Agencja Oceny Technologii Medycznych rekomendo-
wała uwzględnienie na wykazach świadczeń gwaran-
towanych tych świadczeń, które obecnie są finanso-
wane ze środków publicznych – uznając, iż ich sku-
teczność została potwierdzona wieloletnią praktyką
kliniczną oraz wielokrotnym opiniowaniem przez
konsultantów krajowych, uprzejmie informuję, że
rozporządzenia w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych zawierają wszystkie świadczenia, które zostały
ujęte w zarządzeniach prezesa NFZ, regulujących
postępowania w sprawie zawarcia i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w bieżącym
roku.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
warunki udzielania i zakres świadczeń opieki palia-
tywnej i hospicyjnej, określony we wskazanym przez
pana posła rozporządzeniu ministra zdrowia w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki pa-
liatywnej i hospicyjnej, odpowiadają warunkom
udzielania i zakresowi świadczeń opieki paliatywnej
i hospicyjnej określonemu w obowiązującym w br.
zarządzeniu prezesa NFZ nr 96/2008/DSOZ z dnia
23 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzajach: świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze oraz opieka palia-
tywna i hospicyjna.
W odpowiedzi na pytanie drugie w sprawie prac
nad nowym rozporządzeniem dotyczącym standar-
dów postępowania w stosunku do dzieci objętych
opieką hospicyjną uprzejmie informuję, iż prowadzo-
ne są prace nad:
1) projektem rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie standardów postępowania i procedur me-
dycznych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej,
2) projektem rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie standardów postępowania i procedur me-
dycznych z zakresu opieki paliatywnej w hospicjum
domowym dla osób poniżej 18 roku życia.
Powyższe projekty stanowią realizację upoważ-
nienia ustawowego zawartego w art. 9 ust. 3 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.), które
upoważnia ministra właściwego do spraw zdrowia do
określenia, w drodze rozporządzenia, standardów
postępowania i procedur medycznych wykonywanych
w zakładach opieki zdrowotnej.
Natomiast w związku z wejściem w życie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
opieki paliatywnej i hospicyjnej, będącego realizacją
upoważnienia ustawowego zawartego w art. 31d
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), re-
gulującym ten sam obszar problematyczny, co wy-
mienione powyżej projekty standardów, jak również
przygotowywaną nowelizację wyżej wymienionego
rozporządzenia, w chwili obecnej prowadzone są pra-
ce nad doprecyzowaniem i ujednoliceniem zakresu
projektów rozporządzeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie warunków panujących w zakładach
medycyny sądowej (12855)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
RP, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zakłady medycyny sądowej są komórkami orga-
nizacyjnymi uczelni medycznych (katedrami bądź
zakładami) i są powoływane na podstawie wewnętrz-
nych aktów prawnych tych uczelni.
W Polsce istnieją tylko 2 zakłady medycyny sądo-
wej będące zakładami opieki zdrowotnej. W obecnym
stanie prawnym nie ma delegacji, która stwarzałaby
możliwość uregulowania zasad postępowania tych,
niebędących zakładami opieki zdrowotnej, jednostek.
Jedynie w odniesieniu do podmiotów będących zakła-
dami opieki zdrowotnej możliwe byłoby wykorzysta-
nie delegacji z art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89 z późn. zm.), stanowiącej, iż minister
właściwy do spraw zdrowia może określić, w drodze
rozporządzenia, standardy postępowania i procedury
medyczne wykonywane w zakładach opieki zdrowot-
nej w celu zapewnienia właściwego poziomu i jakości
świadczeń zdrowotnych. Wątpliwości może jednak
budzić bezwarunkowe zakwalifikowanie świadczeń
wykonywanych przez te zakłady do świadczeń zdro-
wotnych.
W obowiązującym stanie prawnym brak jest za-
tem przepisów powszechnie obowiązujących, które
regulowałyby powstanie, strukturę, zasady funkcjo-
nowania czy też nadzoru zakładów medycyny sądo-
wej.
Zgodnie ze stanowiskiem ministra sprawiedliwo-
ści nie posiada on kompetencji do przeprowadzania
jakichkolwiek kontroli tych jednostek, opracowywa-
nia projektów rozwiązań legislacyjnych dotyczących
ich funkcjonowania, czy też ustalania zasad i kryte-
riów zatrudniania personelu zakładów.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz.
1365, z późn. zm.) uczelnie, w tym uczelnie medycz-
ne, są autonomiczne (art. 12), a nadzór właściwego
ministra (zatem w tym przypadku ministra zdrowia),
wskazany w art. 33 ust. 1 i 2 ustawy, dotyczy zgod-
ności działań uczelni z przepisami prawa i statutem,
który, zgodnie z art. 17 ustawy, określa sprawy zwią-
zane z funkcjonowaniem uczelni nieuregulowane
w ustawie. Zatem bezpośredni nadzór nad zakładami
medycyny sądowej w uczelniach medycznych sprawu-
ją władze uczelni w trybie wskazanym w statucie.
Ponadto wobec faktu, iż medycyna sądowa stanowi
odrębną dziedzinę medyczną, zgodnie z ustawą
z dnia 6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie
zdrowia w obszarze medycyny sądowej powołani są
konsultant krajowy i konsultanci wojewódzcy, do któ-
rych zadań, zgodnie z art. 10 ustawy, należą m.in.
działania kontrolne.
W świetle statutów w zakładach medycyny sądo-
wej uczelni medycznych kryteria, które muszą speł-
niać osoby zatrudnione w zakładach medycyny sądo-
wej zawiera regulamin tej jednostki.
W resorcie zdrowia nie są przygotowywane regu-
lacje związane z funkcjonowaniem zakładów medy-
cyny sądowej.
W zakresie właściwości ministra sprawiedliwości
zakłady medycyny sądowej realizują istotne zadania
na rzecz organów ścigania oraz organów wymiaru
sprawiedliwości, przeprowadzając sekcje zwłok w celu
ustalenia przyczyn zgonu oraz wykonując badania
z zakresu medycyny sądowej i przygotowując na ich
podstawie opinie, stanowiące środek dowodowy
w postępowaniach cywilnych i karnych. Opinie, jak
również sposób i zasady przeprowadzanych w celu
ich sporządzenia badań podlegają wyłącznie kontro-
li sądu orzekającego, który dopuścił dowód z opinii,
i mogą być weryfikowane jedynie w ramach instan-
cyjnej kontroli odwoławczej.
W przypadku gdy w czynnościach opiniodawczych
zakładu medycyny sądowej bierze udział pracownik
tej jednostki będący jednocześnie jako osoba fizyczna
ustanowiony biegłym sądowym, nadzór administra-
cyjny nad sposobem realizacji obowiązków z tego ty-
tułu sprawuje właściwy prezes sądu okręgowego,
który biegłego ustanowił. Zakres uprawnień kontro-
lnych prezesa sądu okręgowego dotyczy jednak wy-
łącznie statusu danej osoby jako biegłego sądowego
i nie obejmuje spraw związanych z jego zatrudnie-
niem w zakładzie medycyny sądowej.
Dodatkowo należy wskazać, iż w Ministerstwie
Sprawiedliwości trwają prace legislacyjne nad pro-
jektem ustawy o biegłych sądowych, prowadzone na
podstawie „Założeń do projektu ustawy o biegłych
sądowych” przyjętych we wrześniu 2008 r. przez
Radę Ministrów.
W ramach wskazanych prac przewiduje się zastą-
pienie obowiązujących dotychczas regulacji odnoszą-
cych się do biegłych sądowych nowymi przepisami,
w tym w zakresie rodzajów czynności badawczych
153
i ewentualnie stawek za ich przeprowadzenie, okre-
ślonych w załączniku nr 2: „Taryfa wynagrodzeń
jednostek organizacyjnych akademii medycznych i in-
stytutów naukowo-badawczych oraz zakładów służby
zdrowia w postępowaniu przed sądami” do rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 18 grudnia
1975 r. w sprawie kosztów przeprowadzenia dowodu
z opinii biegłych w postępowaniu sądowym (Dz. U.
Nr 46, poz. 254, z późn. zm.).
Powyższe zmiany, w przypadku podjęcia decyzji
o ich wprowadzeniu, będą przedmiotem konsultacji
z zakładami medycyny sądowej.
Dodatkowo, w projekcie wymienionej ustawy prze-
widuje się wskazanie m.in. zakładów medycyny sądo-
wej jako podmiotów uprawnionych z mocy ustawy do
pełnienia funkcji biegłego instytucjonalnego w postę-
powaniach przygotowawczych oraz sądowych.
W odniesieniu do innych jednostek organizacyj-
nych niezbędne będzie poddanie się procedurze ad-
ministracyjnej wpisu na listy instytucji specjalistycz-
nych uprawnionych do opiniowania na potrzeby są-
dów i prokuratur, wiążącej się z koniecznością speł-
nienia określonych kryteriów organizacyjno-kompe-
tencyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie niefinansowania od 2010 r. domowej
opieki lekarskiej nad obłożnie chorymi (12858)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka przeka-
zaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-12858/09) w sprawie niefinansowania od
2010 r. domowej opieki pielęgniarskiej nad obłożnie
chorymi uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż w 2009 r. finansowanie
świadczeń pielęgniarki POZ realizowane było według
wskazanej przez świadczeniodawcę we wniosku o za-
warcie umowy metody finansowania świadczeń, to
jest metody zadaniowej lub kapitacyjnej. W następ-
stwie wydania przez prezesa NFZ zarządzenia
nr 36/2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniają-
cego zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
154
zdrowotna została zlikwidowana zadaniowa metoda
finansowania świadczeń. Do dnia 31 grudnia 2009 r.
było utrzymane finansowanie świadczeń pielęgniar-
skich w POZ, realizowanych na podstawie umów za-
wartych przed dniem 1 sierpnia 2009 r., dla których
warunki umowy określały zadaniową formę finanso-
wania świadczeń.
Odnosząc się do powodu podjętej decyzji, uprzej-
mie informuję, iż likwidacja zadaniowej metody fi-
nansowania świadczeń pielęgniarskich w POZ wyni-
ka z przyczyn ekonomicznych leżących po stronie
funduszu, spowodowanych niższymi od planowanych
na 2009 r. oraz prognozowanymi na 2010 r. przycho-
dami NFZ z tytułu składki na ubezpieczenie zdro-
wotne, co uniemożliwiło w 2009 r. dyrektorom od-
działów wojewódzkich funduszu podejmowanie no-
wych zobowiązań finansowych wobec świadczenio-
dawców.
Jednocześnie należy podkreślić, iż obowiązujące
w 2009 r. umowy o udzielanie świadczeń podstawo-
wej opieki zdrowotnej w zakresie świadczenia pielę-
gniarki POZ w kapitacyjnej i zadaniowej metodzie
finansowania merytorycznie, tj. pod względem za-
kresu zadań oraz warunków dostępności do świad-
czeń, nie są zróżnicowane. Należy też wskazać, iż
większość umów (95,33%) zawartych w 2009 r. na
świadczenia w rodzaju: podstawowa opieka zdrowot-
na – świadczenia pielęgniarki POZ była finansowana
metodą kapitacyjną. Pielęgniarki POZ w ramach za-
wartych umów zobowiązane były i są do sprawowa-
nia pielęgniarskiej opieki domowej w POZ, zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie zakresu zadań lekarza,
pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 214, poz. 816).
W celu zmiany zaistniałej sytuacji i zapewnienia
ciągłości opieki od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
28 lutego 2010 r. świadczenia będą udzielane w ra-
mach pielęgniarskiej opieki długoterminowej domo-
wej i świadczenia realizowane przez pielęgniarską
opiekę domową w POZ finansowaną metodą zadanio-
wą – na zasadach obowiązujących w 2009 r. Zabez-
pieczenie tych świadczeń nastąpi poprzez przedłuże-
nie umów w zakresie pielęgniarki POZ – zadaniowa
metoda finansowania oraz umów o udzielanie świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej – pielęgniarska opieka długoter-
minowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. zgodnie rozpo-
rządzeniem zmieniającym rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świadczenio-
biorcom udzielane będą świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, na
podstawie umów zawartych ze świadczeniodawcami
po wcześniejszym przeprowadzeniu postępowań kon-
kursowych. Przepisy rozporządzenia wskazują, że
pielęgniarka będzie mogła jednoczasowo opiekować
się nie więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywają-
cymi pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świad-
czeniobiorcami przebywającymi pod tym samym ad-
resem zamieszkania, np. w domu pomocy społecznej.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
będą kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką
długoterminową domową, ze względu na obowiązu-
jące kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ
realizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwier-
dzono ograniczenie sprawności psychofizycznej spo-
wodowane procesem chorobowym i których ocena
stanu samoobsługi, według skali opartej na skali
Barthel, wynosi nie więcej niż 60 punktów. Nato-
miast do objęcia pielęgniarską opieką długotermino-
wą domową będą kwalifikowane osoby, u których
ocena stanu samoobsługi wynosiła od 0 do 40 punk-
tów według skali opartej na skali Barthel. Powyższe
nie oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na
istniejące problemy zdrowotne wymagają udzielania sys-
tematycznych świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich
pozbawione. Pielęgniarka POZ realizowała i w 2010 r.
nadal będzie zobowiązana, na podstawie umowy za-
wartej z funduszem, realizować kompleksową i odpo-
wiednią do stanu zdrowia opiekę pielęgniarską, za-
równo w warunkach ambulatoryjnych, jak i w wa-
runkach domowych, na rzecz zadeklarowanych do
niej świadczeniobiorców.
Mając na uwadze powyższe, należy jeszcze raz pod-
kreślić, iż wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dokona-
li wyboru pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej
na podstawie deklaracji wyboru, niezależnie od przy-
jętej w umowie przez świadczeniodawcę metody finan-
sowania świadczeń, powinni być objęci kompleksową
i odpowiednią do stanu zdrowia opieką pielęgniarską,
zgodnie z zakresem kompetencji pielęgniarki podsta-
wowej opieki zdrowotnej. Natomiast wobec osób wy-
magających wzmożonej opieki będą realizowane
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Jednocześnie uprzejmie nadmieniam, że z infor-
macji przekazanych przez fundusz, jako właściwej
instytucji, wynika, iż w 2009 r. na realizuję świad-
czeń w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna –
świadczenia pielęgniarki POZ finansowane metodą
zadaniową zostało zawartych jedynie 4,67% umów.
Należy też wyjaśnić, iż minister zdrowia nie za-
pewnia etatów pielęgniarkom. Pielęgniarki, jako
świadczeniodawcy, podpisują z oddziałem NFZ umo-
wę na realizację konkretnego rodzaju świadczenia
pielęgniarskiego, które mogą wykonywać w ramach
grupowych lub indywidualnych praktyk pielęgnia-
rek, a także przez zakłady opieki zdrowotnej zatrud-
niające pielęgniarki. Również fundusz nie zapewnia
etatów, a kontraktuje świadczenia pielęgniarskie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie finansowania lecznictwa szpitalnego
(12859)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Grzegorza Napieralskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 listopada
2009 r., w sprawie finansowania lecznictwa szpital-
nego, która została przesłana przy piśmie Marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-12859/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej poziomu finan-
sowania szpitali w 2010 r. w porównaniu do roku bie-
żącego, pragnę poinformować, że Sejm RP w dniu
25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, która weszła w życie 4 listopa-
da 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 tej ustawy
wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Narodo-
wego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r. nie może być niższa niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w sporządzonym przez prezesa NFZ i zatwierdzonym
przez ministra zdrowia, w porozumieniu z ministrem
finansów, planie finansowym NFZ na 2010 r. z dnia
16 grudnia 2009 r., w związku z czym wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. będzie wyższa o 160,1
mln zł w porównaniu do planu na 2009 wg stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trybie
art. 124 ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej prezes NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF
w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną,
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na zwięk-
szenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w rodza-
ju leczenie szpitalne.
Ponadto prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidzianych w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości 2 659 770 tys. zł, w tym 1 993 642 tys.
zł na leczenie szpitalne. Uwzględniając powyższe, za-
planowane na 2010 r. środki powinny zapewnić moż-
liwość finansowania świadczeń opieki zdrowotnej na
poziomie porównywalnym do roku 2009.
W kwestii przychodów Narodowego Funduszu
Zdrowia informuję uprzejmie, że z uwagi na to, iż
155
w planie finansowym NFZ na 2009 r., jak i na 2010 r.,
uwzględnione zostały dodatkowe środki finansowe
z funduszu zapasowego w wysokości odpowiednio –
1 668 999 tys. zł oraz 2 216 364 tys. zł – łączna suma
przychodów i środków z funduszu zapasowego w roku
2009 wynosi 58 363 426 tys. zł, natomiast w roku
2010 – 57 465 879 tys. zł.
W odniesieniu do skali i dynamiki zadłużenia
szpitali publicznych w poszczególnych regionach
przekazuję w załączeniu tabele obrazujące dynamikę
zobowiązań ogółem i zobowiązań wymagalnych szpi-
tali w podziale na województwa w okresie 2007–III
kw. 2009*). Uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Zdrowia analizuje poziom zadłużenia szpitali pu-
blicznych na podstawie danych uzyskiwanych od wo-
jewodów, uczelni medycznych, MON, MSWiA i jed-
nostek nadzorowanych przez ministra zdrowia. Naj-
bardziej aktualne informacje dotyczą stanu na 30
września 2009 r.
Jak wynika z analizy ww. danych ankietowych,
odmiennie kształtuje się poziom i dynamika zobowią-
zań ogółem i zobowiązań wymagalnych (czyli takich,
których termin płatności minął).
Zobowiązania ogółem szpitali publicznych na ko-
niec III kw. 2009 r. ukształtowały się na poziomie
9382 mln zł i był to najniższy ich poziom od końca
roku 2007, gdy zobowiązania ogółem wyniosły 9394
mln zł. Na przestrzeni 2008 r. zobowiązania ogółem
wzrosły o 334 mln zł (o 4%), natomiast przez 3 kwar-
tały roku 2009 spadły o 345 mln zł.
W stosunku do końca 2007 r. zauważalny jest też
spadek (o 206 mln zł) zobowiązań wymagalnych,
które według stanu na koniec III kw. 2009 r. ukształ-
towały się na poziomie 2508 mln zł. Najniższy po-
ziom zadłużenia wymagalnego przypada na koniec
roku 2008, kiedy wyniosło ono 2375 mln zł (12-pro-
centowy spadek w stosunku do kwoty z końca 2007 r.
– 2714 mln zł).
Zgodnie z bieżącymi danymi największe zadłuże-
nie wymagalne szpitali publicznych występuje w wo-
jewództwach: mazowieckim – 599,5 mln zł (24% ca-
łości zadłużenia szpitali w kraju), łódzkim – 356,4
mln zł (14%) i śląskim – 262,4 mln zł (10%). Należy
jednak zauważyć, że w województwach mazowieckim
i śląskim znajduje się większa liczba szpitali niż
w pozostałych województwach.
W odniesieniu do kwoty wartości świadczeń po-
nadumownych w 2009 r. pragnę poinformować, że
dane za rok 2009 będą znane po rozliczeniu sprawoz-
dań dotyczących całego roku 2009.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, która okre-
śla m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opie-
ki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
156
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym,
co do zasady, świadczenia są finansowane przez NFZ
do wysokości limitów określonych umową. Natomiast
możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń
zrealizowanych ponad limit określony umową może
być rozważane w konkretnej sytuacji, wynikającej
m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środ-
kami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów
i kosztów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5
ustawy, łączna suma zobowiązań funduszu wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewid zia-
nych na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł, w tym dla Łódzkiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ – 46 760 tys. zł. Następnie zarzą-
dzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 15 października,
nr 49 z dnia 19 października, nr 55 z dnia 28 paź-
dziernika i nr 64 z dnia 2 listopada, prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dokonał zmian planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.,
które rozdysponowały kwotę 516 882 tys. zł z fundu-
szu zapasowego, zwiększając koszty świadczeń opie-
ki zdrowotnej funduszu, w tym Łódzkiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ o 29 003 tys. zł.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie sytuacji finansowej szpitali
powiatowych w woj. podlaskim (12897)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana Lecha Kołakowskiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 4 listopada 2009 r.,
w sprawie sytuacji finansowej szpitali powiatowych
w woj. podlaskim, która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-12897/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków finan-
sowych na świadczenia opieki zdrowotnej, w tym na
leczenie szpitalne, w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że Sejm RP w dniu 25 wrze-
śnia 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, która weszła w życie 4 listopada
2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 tej ustawy wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez dany oddział wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia w planie finansowym na 2010 rok
nie może być niższa niż wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział
wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009
rok, obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Po-
wyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w sporządzonym przez prezesa NFZ i zatwierdzonym
przez ministra zdrowia, w porozumieniu z ministrem
finansów, planie finansowym NFZ na 2010 r. z dnia

16 grudnia 2009 r., w związku z czym wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w pla-
nie finansowym NFZ na 2010 rok będzie wyższa
o 160,1 mln zł w porównaniu z planem na 2009 r.
według stanu na dzień 30 czerwca 2009 r., w tym
Podlaskiego OW NFZ – o 8,6 mln zł.
W odniesieniu do leczenia szpitalnego w ww. pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r., w porównaniu z pla-
nem na 2009 r. według stanu na dzień 30 czerwca
2009 r., zaplanowano środki o ok. 610 mln zł mniej-
sze. Oceniając wysokość środków w tym zakresie,
należy wziąć pod uwagę, że w trybie art. 124 ust. 6
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF w dniu 18 grud-
nia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną, określoną
w planie finansowym NFZ na 2010 r., w wysokości
531,5 mln zł, z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpital-
ne, w tym dla Podlaskiego OW NFZ – 16 528 tys. zł.
Ponadto prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidzianych w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości 2 659 770 tys. zł, w tym 1 993 462 tys.
zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków w wy-
sokości 72 313 tys. zł (w tym 52 061 tys. zł na leczenie
szpitalne) zostanie przeznaczona na kontraktowanie
świadczeń na terenie woj. podlaskiego, na podstawie
upoważnień udzielanych dyrektorowi Podlaskiego
OW NFZ przez dyrektorów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnośnie do kwestii dotyczącej tzw. nadwykonań
pragnę zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy funduszem a świadczeniodawcami oraz
kwotę zobowiązania funduszu wobec świadczenio-
dawcy. W związku z tym, co do zasady, świadczenia
są finansowane przez NFZ do wysokości limitów
określonych umową. Natomiast możliwość sfinanso-
wania dodatkowych świadczeń zrealizowanych po-
nad limit określony umową może być rozważana
157
w konkretnej sytuacji wynikającej m.in. z dyspono-
wania przez NFZ dodatkowymi środkami finanso-
wymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów ustawy dotyczących gospodarki finansowej NFZ,
zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest zrówno-
ważony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocze-
śnie łączna suma zobowiązań funduszu wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Sprawa ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Odnosząc się do kwestii działań systemowych do-
tyczących funkcjonowania opieki zdrowotnej oraz
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej, uprzejmie informuję, że rząd RP podejmuje licz-
ne działania w tym zakresie. Pod koniec 2008 r. zo-
stał przedstawiony pakiet ustaw z zakresu ochrony
zdrowia, które proponowały kompleksową reformę
systemu. Ustawy podpisane przez prezydenta RP,
m.in. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o akredytacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418,
z późn. zm.) oraz ustawa o prawach pacjenta i rzecz-
niku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417,
z późn. zm.), z pewnością przyczynią się do poprawy
warunków pobytu pacjenta w zakładach opieki zdro-
wotnej oraz zwiększą świadomość praw i obowiązków
pacjenta w jego relacji z podmiotem udzielającym
świadczeń zdrowotnych, a także przyczynią się do
skuteczniejszej realizacji jego praw.
158
Ponadto w celu kontynuowania procesu reformy
ochrony zdrowia opracowano program wieloletni
„Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego w dzia-
łaniach stabilizujących system ochrony zdrowia”.
Dzięki programowi jednostki samorządu terytorial-
nego, będące podmiotami założycielskimi samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, mogą
skorzystać z pomocy finansowej w formie dotacji ce-
lowej z budżetu państwa po spełnieniu określonych
w programie warunków, m.in. zmiany formy organi-
zacyjno-prawnej funkcjonowania samodzielnego pu-
blicznego zakładu opieki zdrowotnej na samorządową
spółkę kapitałową ze 100-procentowym udziałem jed-
nostki samorządu terytorialnego, która będzie pro-
wadziła niepubliczny zakład opieki zdrowotnej.
Na podstawie informacji uzyskanych od wojewo-
dów (brak danych z woj. podkarpackiego oraz miasta
stołecznego Warszawy) zainteresowanie udziałem
w programie zgłosiło 100 jednostek samorządu tery-
torialnego, w tym: 8 województw, 58 powiatów,
19 miast, 15 gmin, będących podmiotami założyciel-
skimi dla 141 samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej.
Do dnia 2 grudnia 2009 r. do Ministerstwa Zdro-
wia wpłynęło 16 wniosków o objęcie programem (w tym
wniosek Zarządu Województwa Podlaskiego) na łącz-
ną kwotę ok. 65 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie refundacji leczenia skutków walki
z nowotworami oraz opieki nad pacjentami
po przebytej chorobie (12922)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Moskala, pana Zbigniewa
Chmielowca, pana Zbigniewa Dolaty, posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
27 listopada 2009 r. (SPS-023-12922/09), w sprawie
refundacji leczenia skutków walki z nowotworami
oraz opieki nad pacjentami po przebytej chorobie,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.)
oraz aktach wykonawczych do wymienionej ustawy.
Przepisy tej ustawy szczegółowo określają zakres
uprawnień ubezpieczonego do świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, w tym
produktów leczniczych.
W art. 15 ust. 2 wymienionej ustawy zawarty jest
katalog świadczeń zdrowotnych gwarantowanych,
finansowanych ze środków publicznych, które przy-
sługują świadczeniobiorcy, m.in. podstawowa opieka
zdrowotna, ambulatoryjna opieka specjalistyczna,
leczenie szpitalne, rehabilitacja lecznicza, świadcze-
nia wysokospecjalistyczne, świadczenia pielęgnacyj-
ne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej,
produkty lecznicze i wyroby medyczne określone
w drodze rozporządzeń ministra zdrowia. Kwalifikacji
świadczenia opieki zdrowotnej jako świadczenia gwa-
rantowanego w zakresie, o którym mowa w art. ust. 2
pkt 1–13, dokonuje minister zdrowia po uzyskaniu re-
komendacji Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem, że pro-
cedury z zakresu wspomagającego postępowania sto-
sowane w Polsce u pacjentów dotkniętych skutkami
ubocznymi terapii przeciwnowotworowej, należą do
kategorii „przestarzałych” i pozostają „na poziomie
średniowiecza”.
Zgodnie z opinią konsultanta krajowego w dzie-
dzinie onkologii klinicznej, w ramach wspomagają-
cego leczenia – m.in. obejmującego procedury stoso-
wane w celu przeciwdziałania wystąpieniu lub łago-
dzenia przebiegu niepożądanych działań leczenia
przeciwnowotworowego – wykorzystywane są w Pol-
sce wszystkie metody o potwierdzonej naukowo war-
tości i zalecane przez międzynarodowe wytyczne po-
stępowania. Wieloletnia obserwacja sytuacji w zakre-
sie postępowania u chorych na nowotwory w Polsce
pozwala na stwierdzenie, że część procedur z zakre-
su wspomagającego leczenia jest wykorzystywana
w nadmiernym stopniu (np. czynniki wzrostu kolonii
granulocytowych lub antyemetyki).
Zadaniem ministra zdrowia jest podejmowanie
działań w celu racjonalizacji wykorzystania środków
z przeznaczeniem na procedury o udowodnionej war-
tości.
2. Od 2006 r. realizowany jest w Polsce „Narodo-
wy program zwalczania chorób nowotworowych” (na
podstawie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Narodowy program
zwalczania chorób nowotworowych” – Dz. U. Nr 143,
poz. 1200, z późn. zm.). W ramach wyżej wymienio-
nego programu realizowane są przede wszystkim
zadania w zakresie profilaktyki nowotworów, reje-
strowania danych o nowotworach, poprawy świado-
mości społecznej w zakresie profilaktyki w walce
z rakiem.
Zadania „Narodowego programu zwalczania cho-
rób nowotworowych”, finansowane ze środków będą-
cych w dyspozycji ministra zdrowia, obejmują:

— programy profilaktyki i wczesnego wykrywa-
nia nowotworów, w tym skryningi populacyjne raka
piersi, szyjki macicy oraz jelita grubego;
— programy inwestycyjne (zakup aparatury dla
potrzeb radioterapii, diagnostyki PET, oddziałów to-
rakochirurgii, leczenia białaczek, chłoniaków złośli-
wych, opieki paliatywnej);
— programy edukacyjne;
— programy poprawy jakości diagnostyki i leczenia
nowotworów u dzieci: ocena skutków społecznych.
Dostępność świadczeń diagnostycznych i tera-
peutycznych jest w przypadku chorych na nowotwo-
ry w Polsce zróżnicowana w sensie regionalnym.
Wspomniana sytuacja wynika ze znacznych różnic
w zakresie wskaźników zatrudnienia specjalistów
w poszczególnych województwach oraz liczby spe-
cjalistów ośrodków i ich wyposażenia, a także zróż-
nicowanego poziomu finansowania przeciwnowo-
tworowego leczenia.
W odniesieniu do liczby specjalistów realizowane
są działania, które systematycznie podnoszą wskaź-
niki zatrudnienia specjalistów w dziedzinach onko-
logicznych. Wspomniane działania są prowadzone –
między innymi – z inicjatywy i z udziałem Minister-
stwa Zdrowia.
Dostęp do wybranych leków najnowszej generacji
zapewnia Narodowy Fundusz Zdrowia poprzez fi-
nansowanie programów terapeutycznych oraz che-
mioterapii niestandardowej. Narodowy Fundusz
Zdrowia finansuje leczenie onkologiczne z zastoso-
waniem różnych schematów leczenia. Jednak wyso-
kość dopłat do leków jest uzależniona od środków
finansowych przeznaczonych na ten cel.
3. Ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych oraz ustawy o ce-
nach (Dz. U. Nr 118, poz. 989) zostały wprowadzone
zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, które wprowadziły nowe delegacje
ustawowe.
Na podstawie art. 31a ust. 2 minister zdrowia,
w drodze rozporządzenia, określił priorytety zdro-
wotne, mając na uwadze stan zdrowia obywateli oraz
uzyskanie efektów zdrowotnych o najwyższej warto-
ści. Jednym z wymienionych jest „zmniejszenie za-
chorowalności i przedwczesnej umieralności z powo-
du nowotworów złośliwych”.
Jednocześnie rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 139, poz. 1142)
w wykazie świadczeń gwarantowanych w zakresie
ambulatoryjnej opieki specjalistycznej określony jest
wykaz oraz warunki realizacji świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu świadczeń opieki specjalistycznej.
Świadczenia gwarantowane obejmują porady specja-
listyczne, badania diagnostyczne, procedury zabie-
gowe ambulatoryjne, świadczenia w chemioterapii,
inne świadczenia ambulatoryjne. W załączniku nr 1
ujęte zostały porady specjalistyczne m.in. z zakresu
onkologii.
159
W opinii konsultanta krajowego w dziedzinie on-
kologii obserwacja chorych po przebytym leczeniu
przeciwnowotworowym wymaga – w przypadku
większości nowotworów – stosunkowo prostych me-
tod postępowania. Przykładowo, obserwacja po
pierwszym leczeniu z powodu raka piersi wymaga
jedynie badania lekarskiego oraz wykonywania
mammografii i badania ginekologicznego w odstę-
pach zależnych od okresu obserwacji.
Według oceny konsultanta krajowego w dziedzi-
nie onkologii klinicznej w Polsce są podejmowane
wszelkie działania mające na celu zwiększenie efek-
tywności istniejącego systemu opieki medycznej,
m.in. obejmującego procedury stosowane w celu prze-
ciwdziałania wystąpieniu lub łagodzenia przebiegu
niepożądanych działań leczenia przeciwnowotworo-
wego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie masowych odwołań
zabiegów planowych w szpitalach (12925)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, pana Zbignie-
wa Chmielowca i pana Zbigniewa Dolaty, posłów na
Sejm RP, z dnia 17 grudnia 2009 r., przesłaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12925/09), w sprawie odwołań zabiegów planowych
w szpitalach, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących
szczegółowych warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
160
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii odwoływanych zabiegów
planowych w szpitalach, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, iż, zgodnie ze stanowiskiem Narodowego
Funduszu Zdrowia, do końca grudnia 2009 r. do fun-
duszu nie docierały informacje od świadczeniodaw-
ców, z których wynikałoby, że w Polsce występuje
zjawisko masowego wstrzymywania zabiegów plano-
wych w szpitalach. Ponadto należy zwrócić uwagę na
fakt, że umowa pomiędzy Narodowym Funduszem
Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na okres ozna-
czony (np. na rok) nakłada na świadczeniodawcę obo-
wiązek udzielania świadczeń przez cały ten okres.
Kolejność udzielania tych świadczeń zależy od ich
rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świadczenia opieki
zdrowotnej udzielane w stanach nagłych bądź kwa-
lifikujące się do grupy świadczeń tzw. nielimitowa-
nych powinny być udzielane przez świadczeniodaw-
ców niezwłocznie oraz bezwzględnie finansowane
przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jednocze-
śnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzielanych
przez świadczeniodawców nie powinna być zaliczana
do ww. świadczeń w stanach nagłych lub nielimito-
wanych. W takich przypadkach, stosownie do prze-
pisów art. 20–23 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych,
świadczeniodawca zobowiązany jest do prowadzenia
list oczekujących na planowe świadczenia. W związ-
ku z powyższym kierujący placówką lub inne osoby
odpowiedzialne za organizację pracy zakładu opieki
zdrowotnej powinny uwzględnić w ramach ustalo-
nego planu umowy zarówno realizację świadczeń
planowych, jak i nagłych – w odpowiednich czę-
ściach. Kwestia ta powinna być rozważana w odnie-
sieniu do konkretnego zakładu opieki zdrowotnej
i ma bezpośredni związek z jakością zarządzania
tym zakładem.
W kwestii dotyczącej planu finansowego NFZ na
2010 r. uprzejmie informuję, że Sejm RP w dniu
25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, która weszła w życie 4 listopa-
da 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 ww. ustawy
zmieniającej ustawę o świadczeniach opieki zdrowot-
nej wysokość kosztów finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w planie finansowym na
2010 r. nie może być niższa niż wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten
oddział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ
na 2009 r. obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Powyższa wytyczna ustawowa została zrealizowana
w planie finansowym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym
w dniu 16 grudnia br. przez ministra zdrowia w po-
rozumieniu z ministrem finansów, w którym wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej jest wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do
planu finansowego NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień
30 czerwca 2009 r.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej
w ramach migracji ubezpieczonych (przewidziane
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ)
w łącznej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad
1994 mln zł na leczenie szpitalne.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego podej-
mowanych przez Ministerstwo Zdrowia działań ma-
jących na celu poprawę sytuacji w ochronie zdrowia,
uprzejmie informuję, iż pod koniec 2008 r. został
przedstawiony pakiet ustaw z zakresu ochrony zdro-
wia, które proponowały kompleksową reformę syste-
mu. Ustawy podpisane przez prezydenta RP, m.in.
ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o akredytacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418,
z późn. zm.) oraz ustawa o prawach pacjenta i rzecz-
niku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 417,
z późn. zm.), z pewnością przyczynią się do poprawy
warunków pobytu pacjenta w zakładach opieki zdro-
wotnej oraz zwiększą świadomość praw i obowiązków
pacjenta w jego relacji z podmiotem udzielającym
świadczeń zdrowotnych, a także przyczynią się do
skuteczniejszej realizacji jego praw.
Ponadto w celu kontynuowania procesu reformy
ochrony zdrowia opracowano program wieloletni
„Wsparcie jednostek samorządu terytorialnego w dzia-
łaniach stabilizujących system ochrony zdrowia”.

Dzięki programowi jednostki samorządu terytorial-
nego będące podmiotami założycielskimi samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej mogą
skorzystać z pomocy finansowej w formie dotacji ce-
lowej z budżetu państwa po spełnieniu określonych
w programie warunków, m.in. zmiany formy organi-
zacyjno-prawnej funkcjonowania samodzielnego pu-
blicznego zakładu opieki zdrowotnej na samorządową
spółkę kapitałową ze 100-procentowym udziałem jed-
nostki samorządu terytorialnego, która będzie pro-
wadziła niepubliczny zakład opieki zdrowotnej.
Na podstawie informacji uzyskanych od wojewo-
dów (brak danych z województwa podkarpackiego
oraz miasta stołecznego Warszawy) zainteresowanie
udziałem w programie zgłosiło 100 jednostek samo-
rządu terytorialnego, w tym 8 województw, 58 powia-
tów, 19 miast, 15 gmin, będących podmiotami zało-
życielskimi dla 141 samodzielnych publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej.
Do dnia 2 grudnia 2009 r. do Ministerstwa Zdro-
wia wpłynęło 16 wniosków o objęcie programem (w
tym wniosek Zarządu Województwa Podlaskiego) na
łączną kwotę około 65 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie niekwalifikowalności podatku VAT
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
(12942)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Marka Cebuli przesłanej przez
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12942/09, w sprawie niekwalifikowal-
ności VAT w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), przesyłam
następujące informacje.
W ramach PROW 2007–2013 VAT jest kosztem
niekwalifikowalnym w każdych okolicznościach dla
krajowych, regionalnych i lokalnych organów władzy
publicznej. Wynika to z przepisów rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r.
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW) (Dz. Urz. UE L.277 x 21.
10. 2005, str. l, z późn. zm.).
161
Przepisy ww. rozporządzenia różnią się od obo-
wiązujących w innych programach UE, w tym w re-
gionalnych programach operacyjnych finansowa-
nych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego (EFRR), w których VAT może stanowić koszt
kwalifikowalny. Możliwość włączenia VAT do kosz-
tów kwalifikowalnych w PROW 2007–2013 dla kra-
jowych, regionalnych i lokalnych organów władzy
publicznej wymaga zmiany przepisów ww. rozporzą-
dzenia.
Biorąc pod uwagę powyższe, kraje członkowskie,
w tym Polska, zwróciły się do Komisji Europejskiej
(KE) z prośbą o zmianę przepisów. W czerwcu 2008 r.
w związku z przygotowywaną nowelizacją ww. roz-
porządzenia Węgry, popierane m.in. przez Polskę,
Austrię, Włochy, Niemcy, wystąpiły o zmianę art. 71
ust. 3 lit. a), jednak KE nie uwzględniła przedłożonej
propozycji. Temat kwalifikowalności VAT był podej-
mowany podczas spotkań z KE kilkakrotnie. W tej
sprawie interweniowali również posłowie Parlamen-
tu Europejskiego. Mimo to KE nie zmieniła swojego
stanowiska.
Jednocześnie pragnę przekazać, że minister fi-
nansów poinformował ministra rolnictwa, iż dostrze-
ga potrzebę podjęcia ponownej dyskusji ze służbami
Komisji Europejskiej na temat kwalifikowalności
VAT w PROW 2007–2013 i planuje wystąpić do KE
z prośbą o przedstawienie dodatkowych informacji
na temat przesłanek, które zadecydowały o niekwa-
lifikowalności VAT w PROW 2007–2013 dla krajo-
wych, regionalnych i lokalnych organów władzy pu-
blicznej. Jednak informacje w tej sprawie nie zostały
jeszcze przekazane do MRiRW.
Odnosząc się do pytania o możliwość objęcia
0-procentową stawką VAT towarów i usług nabywa-
nych przez gminy będące beneficjentami działań:
Odnowa i rozwój wsi oraz Podstawowe usługi dla go-
spodarki i ludności wiejskiej PROW 2007–2013,
uprzejmie informuję, że minister rolnictwa i rozwoju
wsi w piśmie z dnia 30 listopada 2009 r., znak:
Ffp.821-5-431/09/5523, zwrócił się do ministra finan-
sów z prośbą o objęcie 0-procentową stawką VAT za-
kupu towarów i usług w ramach inwestycji realizo-
wanych ze środków PROW 2007–2013.
Stanowisko w tej sprawie przesłane zostanie do
wiadomości samorządów województw – instytucji
wdrażających ww. działania.
Nawiązując do pytania o stworzenie rozwiązań,
które pozwolą gminom mniej zamożnym uzyskać po-
moc w ramach PROW 2007–2013, uprzejmie infor-
muję, że na podstawie ustawy o uruchamianiu środ-
ków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej prze-
znaczonych na finansowanie wspólnej polityki rolnej
(Dz. U. 06.187.1381) jednostki samorządu terytorial-
nego mogą otrzymać środki z budżetu państwa na
wyprzedzające finansowanie kosztów kwalifikowal-
nych w wysokości udziału środków z Europejskiego
Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich w formie niskooprocentowanej pożyczki udzie-
lanej przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
162
Przekazując powyższe, pragnę poinformować, że
pomimo niekwalifikowalności VAT samorządy gmin
są zainteresowane pozyskiwaniem środków PROW
2007–2013. Po przeprowadzonych we wszystkich sa-
morządach województw pierwszych naborach wnio-
sków o przyznanie pomocy w ramach działań: Pod-
stawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej
oraz Odnowa i rozwój wsi wartość projektów prze-
kroczyła dostępną alokację środków. Dlatego też, aby
umożliwić samorządom województw zawarcie umów
ze wszystkimi wnioskodawcami, których wnioski zo-
stały pozytywnie zweryfikowane i uzyskały wyma-
ganą liczbę punktów, kierownictwo ministerstwa
podjęło decyzję o zwiększeniu limitu środków na re-
alizację ww. działań
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie opieki pielęgniarskiej
w domach pomocy społecznej (12978)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-12978/09), w sprawie opieki pielęgniarskiej
w domach pomocy społecznej, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że w 2009 r. finansowanie
świadczeń pielęgniarki POZ realizowane było według
wskazanej przez świadczeniodawcę we wniosku o za-
warcie umowy metody finansowania świadczeń, to
jest metody zadaniowej lub kapitacyjnej. W następ-
stwie wydania przez prezesa NFZ zarządzenia nr
36/2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmieniającego
zarządzenie w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdro-
wotna, metoda zadaniowa finansowania ww. świad-
czeń została zlikwidowana. Jedynie umowy zawarte
przed dniem 1 sierpnia 2009 r., dla których warunki
umowy określają zadaniową formę finansowania
świadczeń pielęgniarskich w POZ, były utrzymane
na dotychczasowych zasadach do dnia 31 grudnia
2009 r. Podjęta decyzja dotycząca likwidacji zadanio-
wej metody finansowania świadczeń pielęgniarskich
w POZ wynika z przyczyn ekonomicznych leżących
po stronie funduszu, spowodowanych niższymi od
planowanych na 2009 r. oraz prognozowanymi na
2010 r. przychodami NFZ z tytułu składki na ubez-
pieczenie zdrowotne, co uniemożliwiło w 2009 r. dy-
rektorom oddziałów funduszu podejmowanie no-
wych zobowiązań finansowych wobec świadczenio-
dawców.
Jednocześnie należy podkreślić, że pielęgniarki
POZ w ramach zawartych umów zobowiązane były
i są do sprawowania pielęgniarskiej opieki domowej
w POZ, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz.816).
Odpowiadając na pytanie, czy NFZ zamierza prze-
dłużyć kontrakty z pielęgniarkami na 2010 r. w za-
kresie opieki realizowanej w domach pomocy społecz-
nej, uprzejmie informuję, iż w celu zapewnienia cią-
głości opieki od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
28 lutego 2010 r. świadczenia będą udzielane w ra-
mach pielęgniarskiej opieki długoterminowej domo-
wej i świadczenia realizowane przez pielęgniarską
opiekę domową w POZ finansowaną metodą zadanio-
wą – na zasadach obowiązujących w 2009 r. Zabez-
pieczenie tych świadczeń nastąpi poprzez przedłuże-
nie umów w zakresie pielęgniarki POZ – zadaniowa
metoda finansowania oraz umów o udzielanie świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej – pielęgniarska opieka długoter-
minowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. zgodnie roz-
porządzeniem zmieniającym rozporządzenie w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świad-
czeniobiorcom udzielane będą świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermino-
wej, na podstawie umów zawartych ze świadczenio-
dawcami po wcześniejszym przeprowadzeniu postę-
powań konkursowych. Przepisy rozporządzenia
wskazują, że pielęgniarka będzie mogła jednoczaso-
wo opiekować się nie więcej niż 6 świadczeniobior-
cami przebywającymi pod różnymi adresami i nie
więcej niż 12 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod tym samym adresem zamieszkania np. w domu
pomocy społecznej.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
będą kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką
długoterminową domową, ze względu na obowiązu-
jące kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ
realizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwier-
dzono ograniczenie sprawności psychofizycznej spo-
wodowane procesem chorobowym i których ocena
stanu samoobsługi, według skali opartej na skali
Barthel, wynosi nie więcej niż 60 punktów. Nato-
miast do objęcia pielęgniarską opieką długotermino-
wą domową będą kwalifikowane osoby, u których
ocena stanu samoobsługi wynosi od 0 do 40 punktów

według skali opartej na skali Barthel. Powyższe nie
oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na istnie-
jące problemy zdrowotne wymagają udzielania sys-
tematycznych świadczeń pielęgniarskich zostaną ich
pozbawione. Pielęgniarka POZ realizowała i w 2010 r.
nadal będzie zobowiązana, na podstawie umowy za-
wartej z funduszem, realizować kompleksową i odpo-
wiednią do stanu zdrowia opieką pielęgniarską, za-
równo w warunkach ambulatoryjnych, jak i w wa-
runkach domowych, na rzecz zadeklarowanych do
niej świadczeniobiorców.
W świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, osoby przebywające
w domach pomocy społecznej mogą korzystać z kon-
traktowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
świadczeń opieki zdrowotnej na zasadach ogólnych,
dotyczących wszystkich świadczeniobiorców. Nato-
miast obowiązek umożliwienia i zorganizowania
mieszkańcom DPS pomocy w korzystaniu ze świad-
czeń opieki zdrowotnej przysługujących im w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje
w gestii kierowników i pracowników tych domów, do
czego zobowiązują przepisy ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, ze zm.).
Od 1 marca 2010 r. świadczenia podstawowej opie-
ki zdrowotnej będą finansowane wyłącznie w oparciu
o roczną stawkę kapitacyjną korygowaną współczyn-
nikiem odpowiednim dla grupy wiekowej świadcze-
niobiorcy, tak jak miało to miejsce w 2009 r. Ponadto,
zgodnie z warunkami zawierania i realizacji umów
w omawianym zakresie, określonymi przez prezesa
NFZ, sprawowanie przez pielęgniarkę POZ opieki
nad zadeklarowanymi świadczeniobiorcami będący-
mi podopiecznymi DPS ma obejmować:
— współudział w uzgodnieniu i tworzeniu przez
zespół opiekuńczo-terapeutyczny DPS indywidual-
nych planów opieki dla jego mieszkańców;
— edukację personelu DPS w zakresie wynikają-
cym z potrzeb ustalonych planami opieki;
— realizację świadczeń pielęgnacyjno-leczniczych
i leczniczych wynikających z diagnozy pielęgniar-
skiej oraz zleceń lekarskich.
Z informacji przekazanych przez fundusz wynika,
że na 2010 r. zaplanowano zwiększenie środków fi-
nansowych na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuń-
cze w ramach opieki długoterminowej, szczególnie na
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Mając na uwadze powyższe, pragnę zapewnić
pana posła, iż wszyscy świadczeniobiorcy, w tym rów-
nież mieszkańcy domów pomocy społecznej, którzy
dokonali wyboru pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej na podstawie deklaracji wyboru, nieza-
leżnie od przyjętej w umowie przez świadczeniodaw-
cę metody finansowania świadczeń, powinni być ob-
jęci kompleksową i odpowiednią do stanu zdrowia
opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompeten-
cji pielęgniarki POZ. Natomiast wobec osób wyma-
163
gających wzmożonej opieki będą realizowane świad-
czenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej reali-
zowanej w domu świadczeniobiorcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o pożytku publicznym i o wolontariacie (12984)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dariusza Lipińskiego z dnia
1 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-12984/09) uprzej-
mie informuję, co następuje.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie oraz
niektórych innych ustaw jest obecnie przedmiotem
prac Senatu.
Art. 27 ust. 2 projektu stanowi, że otrzymane
przez organizację pożytku publicznego środki finan-
sowe pochodzące z l% podatku dochodowego od osób
fizycznych mogą być wykorzystane wyłącznie na pro-
wadzenie działalności pożytku publicznego. Przepis
ten był przedmiotem konsultacji społecznych, a na
etapie prac parlamentarnych przedmiotem prac po-
słów, którzy przyjęli go w kształcie zaproponowanym
w przedłożeniu rządowym.
Należy podkreślić, że choć obecne brzmienie usta-
wy o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie nie przewiduje wprost zakazu przekazywania
środków z 1% na działalność gospodarczą, to jednak
powszechnie stosowana wykładnia systemowa wska-
zywała na nieprawidłowość takich działań. W tym
sensie omawiane postanowienie nie stanowi de facto
obostrzenia, lecz doprecyzowanie obowiązujących
przepisów.
W świetle art. 20 pkt 4 organizacje pożytku pu-
blicznego nie prowadzą działalności gospodarczej
albo prowadzą ją w rozmiarach służących realizacji
celów statutowych. Działalność gospodarcza OPP
może mieć zatem wyłącznie charakter akcesoryjny
w stosunku do działalności pożytku publicznego.
W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej
OPP jest przedsiębiorcą, w rozumieniu ustawy o swo-
bodzie prowadzenia działalności gospodarczej, i pod-
lega regulacjom właściwym dla prowadzonej działal-
ności gospodarczej, w szczególności obowiązkowi
wpisu do rejestru sądowego w Krajowym Rejestrze
Sadowym. Dofinansowanie OPP jako przedsiębior-
ców ze środków, o które zmniejszono wpływy z po-
164
datku dochodowego, należy uznać za naruszające
wolną konkurencję na rynku.
W świetle obowiązujących przepisów bowiem (za-
równo ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej – Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz.
1095, z późn. zm., ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r.
o Krajowym Rejestrze Sadowym – Dz. U. z 2007 r.
Nr 168, poz. 1186, z późn. zm., jak i przepisów wspól-
notowych, w szczególności Traktatu ustanawiające-
go Wspólnotę Europejską) działalność gospodarcza
prowadzona przez OPP ma taki sam status jak każ-
da inna działalność gospodarcza. Należy podkreślić,
że ustawa o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie wyłączyła (na zasadzie wyjątku od regu-
ły) działalność odpłatną pożytku publicznego z za-
kresu regulacji prawno-gospodarczych poprzez wy-
raźne wskazanie, że nie stanowi ona działalności
gospodarczej. Wyjątek ten nie może być rozumiany
rozszerzająco.
W opinii doktryny (por. np. J. Kopyra, „Ustawa
o działalności pożytku publicznego i o wolonlariacie”.
Komentarz. C. H. Beck, Warszawa 2005) mechanizm
przekazywania 1% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych służy podniesieniu efektywności finanso-
wania niektórych zadań państwa (zadań ze sfery
zadań publicznych, o której mowa w art. 4 ust. l usta-
wy o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie) poprzez wspieranie organizacji, których dzia-
łalność jest wysoko oceniana przez, podatników.
W związku ze znaczną częstokroć wysokością środ-
ków otrzymywanych przez organizacje w ramach
mechanizmu l% dopuszczenie możliwości wykorzy-
stywania ich na działalność inną niż statutowa dzia-
łalność pożytku publicznego, tzn. działalność gospo-
darczą, stałoby w sprzeczności z ideą wspierania
przez podatników działalności pożytku publicznego.
Podatnicy przekazujący 1% z myślą o wsparciu reali-
zacji celów społecznych, nie zaś indywidualnych ce-
lów gospodarczych konkretnej OPP byliby wprowa-
dzani bowiem w błąd co do rzeczywistego przezna-
czania przekazanego podatku. W konsekwencji wpły-
nęłoby to na obniżenie zaufania obywateli zarówno
do mechanizmu 1%, jak i do samych OPP, co byłoby
szczególnie niekorzystne w kontekście dążenia do
rozwoju kapitału społecznego i społeczeństwa obywa-
telskiego, zapisanego m.in. w dokumencie „Polska
2030. Wyzwania rozwojowe”.
Wymóg prezentowania w sprawozdaniach mery-
torycznych sposobu wydatkowania środków uzyska-
nych z tytułu l% podatku dochodowego od osób fi-
zycznych w sposób naturalny wypełnia wymogi
transparentności, co jest o tyle istotne, że składanie
sprawozdań jest podstawowym obowiązkiem organi-
zacji pożytku publicznego, z którego wobec szeregu
przywilejów przyznanych tej kategorii podmiotów
nie sposób zrezygnować. Mając powyższe na uwadze,
należy uznać dopuszczenie przeznaczania środków
z 1% na działalność gospodarczą za niecelowe.
W związku ze zwiększającą się z roku na rok wiel-
kością przekazywanych na rzecz organizacji pożytku
publicznego środków z l% zasadne jest dopasowanie
sprawozdania do specyfiki działalności organizacji
pożytku publicznego, z uwypukleniem informacji
o przeznaczaniu tych środków. Upowszechnienie sta-
tusu OPP (ponad 7000 organizacji) oraz fakt, że licz-
ne organizacje pożytku publicznego nie wywiązują
się należycie z obowiązku przekazywania do ministra
pracy i polityki społecznej sprawozdań finansowych
i merytorycznych, powoduje natomiast konieczność
zapewnienia odpowiedniego mechanizmu sankcji,
który odnosiłby się do organizacji nierzetelnych. Stąd
też przewidziana w projekcie możliwość występowa-
nia przez ministra do sądu rejestrowego o pozbawie-
nie statusu organizacji, która pomimo wezwań nie
wypełnia podstawowego obowiązku, jakim jest obo-
wiązek sprawozdawczy.
Jeśli chodzi o regulację pozostałych kwestii zwią-
zanych z kontrolą i nadzorem nad OPP, to należy
podkreślić, że zmiany mają przede wszystkim cha-
rakter formalny i porządkujący. Projekt nowelizacji
wprowadza uprawnienie ministra właściwego do
spraw zabezpieczenia społecznego do powierzania
przeprowadzenia kontroli ministrowi właściwemu ze
względu na przedmiot działalności organizacji pożyt-
ku publicznego w porozumieniu z MPiPS oraz woje-
wodzie zamiast, jak do tej pory, marszałkowi. Kolej-
ną zmianą jest art. 33b stwarzający delegację dla
ministra właściwego do spraw zabezpieczenia spo-
łecznego do wydania rozporządzenia określającego
szczegółowe warunki, sposób i tryb przeprowadza-
nia kontroli organizacji pożytku publicznego, w tym
wzór upoważnienia do przeprowadzenia kontroli,
uwzględniając konieczność zapewnienia jej spraw-
nego i skutecznego przebiegu. Uregulowania te nie
stwarzają jednak obostrzeń w stosunku do organi-
zacji pożytku publicznego, a jedynie stanowią próbę
usprawnienia tych mechanizmów w świetle kilku-
letnich doświadczeń związanych z funkcjonowaniem
instytucji OPP.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie sprzedaży przez Agencję
Rezerw Materiałowych mięsa z zapasów (12990)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wpły-
nięciem do ministra gospodarki interpelacji pana
posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów (pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-

-12990/09) w sprawie sprzedaży przez Agencję Re-
zerw Materiałowych mięsa z zapasów przedstawiam
odpowiedź na zadane pytanie.
Pytanie: Czym resort gospodarki argumentuje
decyzję nakazującą Agencji Rezerw Materiałowych
sprzedaż mięsa z zapasów?
Zgodnie z zapisami ustawy z dnia 30 maja 1996 r.
o rezerwach państwowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 89,
poz. 594, z późn. zm.) rezerwy państwowe gospodar-
cze stanowią wyodrębniony majątek Skarbu Państwa
i tworzone są przez ministra właściwego do spraw
gospodarki. Utworzone rezerwy służą zaspokojeniu
podstawowych surowcowych, materiałowych i pali-
wowych potrzeb gospodarki narodowej oraz utrzy-
maniu ciągłości zaopatrywania ludności w produkty
rolne i żywnościowe, produkty lecznicze i wyroby me-
dyczne w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa pań-
stwa, nieprzewidzianych zdarzeń, okoliczności oraz
klęsk żywiołowych.
Podległa ministrowi gospodarki Agencja Rezerw
Materiałowych (ARM) realizuje zadania związane
z utrzymywaniem i gospodarowaniem rezerwami
państwowymi. Biorąc pod uwagę przewidywane kosz-
ty utrzymywania rezerw państwowych w 2010 r.,
wnioskowano o udzielenie ARM dotacji budżetowej
w wysokości 414,142 tys. zł. Ze względu na uwarun-
kowania budżetowe na 2010 r., w celu niezwiększania
deficytu budżetowego na utrzymywanie rezerw pań-
stwowych przeznaczono jedynie kwotę 94,694 tys. zł.
W związku z powyższym wystąpiła konieczność czę-
ściowej restrukturyzacji rezerw oraz dostosowania
ich wielkości do przydzielonych środków finanso-
wych, czego następstwem jest sprzedaż m.in. części
półtusz wieprzowych z rezerw państwowych gospo-
darczych.
Jednocześnie pragnę dodać, że do dnia 21 grudnia
2009 r. sprzedano zaledwie 40 ton półtusz wieprzo-
wych z rezerw i należy spodziewać się wysokiego ry-
zyka niemożliwości realizacji sprzedaży przy cenie
wyższej niż średnia dla obszaru UE. Dodatkowo na-
leży wskazać, że ilość rezerw półtusz wieprzowych
przeznaczonych do sprzedaży stanowi 0,4% średnio-
rocznej produkcji mięsa wieprzowego według danych
za 2008 r. oraz 2,6% importu mięsa wieprzowego do
Polski liczonego za pierwsze 9 miesięcy 2009 r. Dane
te potwierdzają, że planowana sprzedaż półtusz wie-
przowych z rezerw państwowych gospodarczych bę-
dzie miała niewielki wpływ na uwarunkowania ryn-
kowe mięsa wieprzowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
165
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie zwolnienia z podatku na podstawie
art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (13008)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-13008, przy
którym przekazano interpelację pana posła Jana Ło-
paty w sprawie zwolnienia określonego w art. 21 ust.
1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, uprzejmie informuję.
W obecnym stanie prawnym na podstawie art. 21
ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr
14, poz. 176, ze zm.) wolna od podatku dochodowego
jest: wartość otrzymywanych przez pracownika
w związku z finansowaniem działalności socjalnej,
o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu
świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz
otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń
pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków
zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub fun-
duszy związków zawodowych, łącznie do wysokości
nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł;
rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne
znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub
usługi.
Nowe brzmienie powołanego przepisu wynika
z uchwalonej przez Sejm RP w dniu 17 lipca 2009 r.
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych obejmującej rządowe propozycje dzia-
łań antykryzysowych. Ustawa ta została opubliko-
wana w Dz. U. Nr 125, poz. 1037.
Interpelacja pana posła dotyczy kart przedpłaco-
nych, które mogą być wydawane pracownikom zamiast
świadczeń pieniężnych. Omawiane karty stanowią ro-
dzaj kart płatniczych. Wydawane są bez konieczności
posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też
przyznawany użytkownikom kredyt. Transakcje są au-
toryzowane do wysokości salda na specjalnym, tech-
nicznym rachunku, który należy zasilić przed użyciem
karty. Takie karty nie muszą być personalizowane,
tj. nie zawsze umieszczane jest na nich imię i nazwisko
użytkownika. Umożliwia to swobodne przekazywanie
zasilonej karty innym osobom.
Stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 pkt 4 usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, ze zm.) przez kartę płatni-
czą rozumie się kartę identyfikującą wydawcę i upo-
ważnionego posiadacza, uprawniającą do wypłaty
gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku
karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo
upoważnioną do udzielania kredytu – także do doko-
nywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzysta-
niem kredytu.
166
Karta płatnicza stanowi ekwiwalent pieniądza
i zapłatę kartą płatniczą należy traktować tak samo
jak zapłatę gotówką (por. Dobiesław Frąckowiak –
„Uwagi o zapłacie kartą płatniczą i przejęciu z dłu-
gu” – „Przegląd Prawa Handlowego” 2000/12/7).
Z kolei karta przedpłacona nie jest zdefiniowana
w polskim systemie prawnym, pojęcie to pojawia się
na gruncie ustawowym w kontekście świadczenia
usług płatniczych, w tym jako instrumentu płatni-
czego będącego nośnikiem środka pieniężnego mają-
cego zdolność umarzania zobowiązań.
Można jednakże uznać, iż świadczenia w postaci
karty przedpłaconej z wprowadzoną na nią wartością
pieniężną mającą charakter pieniądza elektroniczne-
go, a także karty przedpłacone jako rodzaj karty płat-
niczej (lub podobnego instrumentu po implementacji
dyrektywy 2007/64/WE w sprawie usług płatniczych
w ramach rynku wewnętrznego (Payment Services
Directive – PSD) – stanowią świadczenie pieniężne.
Stąd też przekazanie uprawnionym kart płatni-
czych zamiast świadczeń pieniężnych może mieścić
się w dyspozycji powołanego zwolnienia przedmioto-
wego, o ile spełnione zostaną pozostałe przesłanki
zawarte w przepisie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie badań do celów
sanitarno-epidemiologicznych wykonywanych
przez laboratoria inspekcji sanitarnej
po 31 grudnia 2009 r. (13045)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (znak: SPS-023-13045/09) z dnia 30 listopada
2009 r., przy którym przekazano interpelację posel-
ską pana posła Piotra Stanke z dnia 19 listopada
2009 r. w sprawie badań do celów sanitarno-epide-
miologicznych wykonywanych przez laboratoria Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej po 31 grudnia 2009 r.,
poniżej uprzejmie przedstawiam odpowiedź na posta-
wione przez pana posła pytanie.
Uprzejmie informuję, iż od dnia 1 stycznia 2010 r.
badania laboratoryjne do celów sanitarno-epidemio-
logicznych będą wykonywane przez akredytowane
laboratoria w stacjach sanitarno-epidemiologicznych.
W obecnej strukturze Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej działa ponad 100 akredytowanych laboratoriów
wykonujących badania do celów sanitarno-epidemio-
logicznych. Ponadto niektóre pozostałe laboratoria
Państwowej Inspekcji Sanitarnej są w trakcie proce-
su akredytacyjnego w zakresie certyfikacji badań do
celów sanitarno-epidemiologicznych. Liczba badań
do celów sanitarno-epidemiologicznych wykonywa-
nych przez akredytowane laboratoria zależy od licz-
by ognisk epidemicznych pojawiających się na danym
obszarze oraz liczby osób, które zgłaszają się na po-
wyższe badania. Liczba badań do celów sanitarno-
-epidemiologicznych wykonywanych w ciągu roku
wynosi ponad milion.
Istotnie, przed dniem 1 stycznia 2010 r. nastąpiły
zmiany reorganizacyjne w systemie funkcjonowania
laboratoriów stacji sanitarno-epidemiologicznych.
Jednak zmiany te nie powinny zaburzyć wykonywa-
nia przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej
zadań wynikających z ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r.
o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaź-
nych i ludzi (Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1570),
w tym z art. 7 ust. 7 w zakresie wykonywania badań
do celów sanitarno-epidemiologicznych.
Zgodnie z powyżej cytowaną ustawą badania do
celów sanitarno-epidemiologicznych są obecnie
przeprowadzane w stacjach sanitarno-epidemiolo-
gicznych wyłącznie przez laboratoria akredytowa-
ne. Laboratoria te funkcjonują w systemie zintegro-
wanym.
Dla uzupełnienia powyższych informacji uprzej-
mie wyjaśniam, iż obok bazy laboratoriów klinicz-
nych służących rutynowym badaniom diagnostycz-
nym pacjentów ambulatoryjnych i szpitalnych nie-
zbędna jest sieć wysoko specjalistycznych państwo-
wych laboratoriów zdrowia publicznego dla zapew-
nienia bezpieczeństwa zdrowotnego ogółu ludności
w przypadku zagrożeń epidemicznych, zagrożeń wy-
nikających z obecności substancji toksycznych w śro-
dowisku (wodzie, powietrzu, glebie) oraz w żywności
i przedmiotach użytku. Laboratoriami spełniający-
mi kryteria, o których mowa powyżej, są z pewno-
ścią laboratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
W obecnej strukturze Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej działa 66 akredytowanych laboratoriów ba-
dania żywności, 120 – badania wody i, jak już po-
wyżej wspomniano, ponad 100 laboratoriów mikro-
biologicznych.
W podsumowaniu należy stwierdzić, iż w dłuższej
perspektywie reorganizacja systemu funkcjonowania
laboratoriów może przyczynić się do lepszego wyko-
rzystania potencjału laboratoryjnego oraz utrzyma-
nia bardzo wysokiej jakości badań oferowanych przez
laboratoria stacji sanitarno-epidemiologicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie ograniczenia etatów w jednostkach
organizacyjnych prokuratury (13049)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie ograniczenia etatów w jednostkach organizacyj-
nych prokuratury przekazaną przy piśmie z dnia
30 listopada 2009 r., nr SPS-023-13049/09, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
W powszechnych jednostkach organizacyjnych
prokuratury nie został wstrzymany ani ograniczony
nabór na wolne etaty orzecznicze. Nie został także
zmniejszony limit przyznanych etatów prokurator-
skich i asesorskich. Podejmowane przez prokuratora
krajowego decyzje kadrowe wynikają z przyznanych
kompetencji i mają na celu zapewnienie skutecznej
realizacji stojących przed prokuraturą ustawowych
zadań.
Decyzja dotycząca wstrzymania do odwołania na-
boru na wolne etaty urzędników i innych pracowni-
ków prokuratury oraz asystentów prokuratora uza-
sadniona jest prowadzonymi aktualnie w prokuratu-
rze pracami nad etatyzacją mającą na celu dostoso-
wanie kadry urzędniczej do potrzeb i zadań, które
staną przed przyszłą Prokuraturą Generalną. Indy-
widualne decyzje o zatrudnieniu urzędników i asy-
stentów prokuratora, uzasadnione aktualnymi po-
trzebami, są nadal podejmowane.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie bezpiecznej pracy w związku
z uchwałą nr 14 XXIII Krajowego Zjazdu
Delegatów NSZZ „Solidarność” (13093)
Nawiązując do przekazanej przy piśmie, znak:
SPS-023-13093/09, z dnia 30 listopada 2009 r. inter-
pelacji pana posła Krzysztofa Jurgiela dotyczącej
uchwały nr 14 XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
167
NSZZ „Solidarność” w sprawie bezpiecznej pracy,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W odniesieniu do wniosku pierwszego pragnę po-
informować, że przygotowany został projekt „Krajo-
wej strategii na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy
na lata 2009–2012”, której celem byłoby m.in. dąże-
nie do realizacji założeń zawartych w komunikacie
Komisji z dnia 21 lutego 2007 r. dla Parlamentu Eu-
ropejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekono-
miczno-Społecznego i Komitetu Regionów „Podnie-
sienie wydajności i jakości w pracy: wspólnotowa
strategia na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy na
lata 2007–2012”. Jednakże przyjęcie przez Radę Mi-
nistrów w dniu 24 listopada 2009 r. dokumentu „Plan
uporządkowania strategii rozwoju” stworzyło nowe
warunki do kontynuowania prac w tym zakresie. Ob-
szary działania określone w projekcie „Krajowej stra-
tegii...” zawarte są bowiem w docelowej „Strategii
rozwoju zasobów ludzkich” w części: Rynek pracy –
bezpieczeństwo i warunki pracy, natomiast szczegó-
łowe działania i instrumenty służące realizacji tych
celów powinny, zgodnie z art. 15 ust. 4 pkt 2 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712),
znaleźć się w programie rozwoju realizującym po-
wyższą strategię.
Pragnę również zauważyć, iż cele i działania za-
proponowane w projekcie „Krajowej strategii na
rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy na lata 2009–
–2012” w znacznej części uwzględnia program wielo-
letni „Poprawa bezpieczeństwa i warunków pracy”
– I etap przyjęty na lata 2008–2010 uchwałą nr 117/
2007 Rady Ministrów z dnia 3 lipca 2007 r.
W tej sytuacji są podejmowane działania zmierza-
jące do ustanowienia drugiego etapu tego programu
na lata 2011–2013. Realizacja dwóch etapów tego pro-
gramu umożliwiłaby w największym stopniu osią-
gnięcie celów określonych w komunikacie Komisji
„Podniesienie wydajności i jakości w pracy: wspólno-
towa strategia na rzecz bezpieczeństwa i higieny pra-
cy na lata 2007–2012”. Program ten zapewnia pro-
wadzenie w naszym kraju spójnej, całościowej polity-
ki w obszarze bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pra-
cujących z uwzględnieniem potrzeb zmieniającego się
świata pracy. Kontynuacja tej polityki, zwłaszcza
w warunkach kryzysu ekonomicznego, jest niezbęd-
nym warunkiem osiągnięcia poprawy warunków
pracy, na które składa się bezpieczeństwo, zdrowie,
a także psychiczny dobrostan i satysfakcja z pracy.
W odniesieniu do wniosku drugiego dotyczącego
nowelizacji ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej umożliwiającej dostęp do kontroli Państwo-
wej Inspekcji Pracy bez żadnych ograniczeń czaso-
wych i bez wcześniejszego ostrzegania zasięgnęłam
opinii ministra gospodarki. Zgodnie z tą opinią – sto-
sownie do obowiązujących przepisów ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) – do
kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy wy-
konywanej przez Państwową Inspekcję Pracy nie
168
stosuje się zasad wynikających z art. 79 ust. 1, art. 80
ust. 1, art. 82 ust. 1 i art. 83 ust. 1 tej ustawy. Do
organów kontroli Państwowej Inspekcji Pracy nie
mają zatem zastosowania przepisy dotyczące:
— zawiadamiania przedsiębiorcy o zamiarze wsz-
częcia kontroli,
— przeprowadzania kontroli w obecności kontro-
lowanego lub osoby przez niego upoważnionej,
— zakazu równoczesności podejmowania więcej
niż jednej kontroli przedsiębiorcy,
— ograniczenia czasu trwania kontroli,
ponieważ ratyfikowane umowy międzynarodowe
stanowią inaczej niż przepisy ww. ustawy. Umową
taką jest Konwencja Nr 81 Międzynarodowej Orga-
nizacji Pracy dotycząca inspekcji pracy w przemyśle
i handlu (Dz. U. z 1997 r. Nr 72, poz. 450). Na tej
podstawie w przepisach art. 79 ust. 2 pkt 1, art. 80
ust. 2 pkt 1, art. 82 ust. 1 pkt 1 i art. 83 ust. 2 pkt 1
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, usta-
nawiających w ogólnych zasadach przeprowadzania
kontroli wyłączenia, z których korzysta Państwowa
Inspekcja Pracy, zawarto wyraźne odesłanie do ma-
jących pierwszeństwo w stosowaniu ratyfikowanych
umów międzynarodowych jako podstawy tych wyłą-
czeń.
Należy podkreślić, że od czasu uchwalenia oma-
wianej ustawy, a więc przez 5 lat, obowiązywały naj-
ważniejsze wyłączenia odnoszące się do Państwowej
Inspekcji Pracy z ograniczeń ustanowionych w usta-
wie dla organów kontroli (art. 80 – obecność kontro-
lowanego, art. 82 – równoczesność kontroli, art. 83
– ograniczenie czasu kontroli). Nowelizacja ustawy
w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 19 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97) nie naruszyła zakre-
su stosowania ustawy do kontroli przeprowadzanych
przez organy Państwowej Inspekcji Pracy.
Mając jednakże na uwadze pojawiające się ostat-
nio wątpliwości dotyczące zakresu podmiotowego
Konwencji nr 81 Międzynarodowej Organizacji Pra-
cy, w związku z ustawą o swobodzie działalności go-
spodarczej Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej,
starając się wypracować interpretację tej Konwencji,
pozostaje w kontakcie z Ministerstwem Gospodarki
oraz z Państwową Inspekcją Pracy.
Odnosząc się do kwestii dotyczących odpolitycz-
nienia Państwowej Inspekcji Pracy np. poprzez wy-
łanianie głównego inspektora pracy w drodze poro-
zumienia reprezentatywnych organizacji związko-
wych (wniosek 3) oraz wzmożenia działań PIP zmie-
rzających do ograniczenia wypadków przy pracy,
w tym skutecznych reakcji wobec pracodawców lek-
ceważących warunki BHP i ścisłej współpracy z or-
ganizacjami związkowymi, (wniosek 5) pragnę za-
uważyć, że organ Państwowej Inspekcji Pracy podle-
ga Sejmowi RP, natomiast nadzór nad działalnością
tego organu sprawuje Rada Ochrony Pracy, której
członków powołuje i odwołuje marszałek sejmu. Rząd
nie jest zatem właściwy do podejmowania działań
w tych sprawach, a wnioski w tym zakresie powinny
być skierowane do Sejmu.
Propozycja dotycząca wprowadzenia podległości
organów kontrolnych Sejmowi RP zamiast władzy
wykonawczej (wniosek 4) nie wydaje się uzasadniona.
Należy zauważyć, że zgodnie z przyjętą w art. 10
Konstytucji RP zasadą trójpodziału władzy Sejm
i Senat sprawują władzę ustawodawczą, władzę wy-
konawczą sprawuje prezydent RP i Rada Ministrów,
natomiast władzę sądowniczą – sądy i trybunały.
W myśl art. 146 ust. 4 konstytucji, w zakresie i na
zasadach określonych w konstytucji i ustawach, Rada
Ministrów zapewnia wykonanie ustaw. Rada Mini-
strów powinna być zatem wyposażona w organy kon-
troli, które sprawowałyby nadzór nad przestrzega-
niem przepisów ustaw.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie zakupu szczepionek
przeciwko wirusowi A/H1N1 (13102)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Waldemara Andzela w sprawie
szczepionek przeciwko grypie A/H1N1v, nadesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30 listopada 2009 r.
(znak SPS-023-13102/09), uprzejmie informuję, co
następuje.
W Polsce działania na wypadek pandemii grypy pro-
wadzone są w ramach Krajowego Komitetu do spraw
Pandemii Grypy, który powołany został w 2005 r. za-
rządzeniem ministra zdrowia. Pracom komitetu
przewodniczy podsekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia pan Adam Fronczak, a w skład komitetu
poza przedstawicielami sektora zdrowia wchodzą
przedstawiciele kluczowych resortów w państwie,
w tym m.in. MSWiA, MON, MRiRW, MG. Do głów-
nych zadań komitetu należy m.in.:
— opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wymo-
gami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego planu
pandemicznego”;
— przekazywanie przez członków komitetu kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami;
— monitorowanie światowej i krajowej sytuacji
epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy pta-
ków;

— opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz dokonywanie oceny zagrożenia i okre-
ślanie zadań dla poszczególnych jednostek i służb
oraz zakresu ich odpowiedzialności przy maksymal-
nym wykorzystaniu istniejących struktur działają-
cych w sytuacjach kryzysowych.
Od momentu przekazania informacji na temat
potwierdzenia pierwszych przypadków zakażeń wi-
rusem grypy typu A/H1N1v w USA i Meksyku, tj. 17
kwietnia 2009 r., Krajowy Komitet ds. Pandemii Gry-
py zebrał się wielokrotnie. Podczas posiedzeń komi-
tetu analizowano aktualną sytuację epidemiologicz-
ną grypy w Polsce i na świecie oraz podjęte działania.
Na posiedzeniu w dniu 8 września 2009 r. krajowy
komitet wypracował rekomendacje dla ministra zdro-
wia dotyczące grup osób, które powinny otrzymać
szczepionkę przeciwko wirusowi grypy typu A/H1N1v
w pierwszej kolejności.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących za-
kupu przez Polskę szczepionki pandemicznej, należy
podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia w chwili obecnej
pozostaje w kontakcie z przedstawicielami firm far-
maceutycznych wytwarzających szczepionki. Minister
zdrowia od początku rozmów ma na uwadze przede
wszystkim dwie blisko związane ze sobą kwestie:
— bezpieczeństwo i skuteczność szczepionki,
— zapewnienie dostępności szczepionki w apte-
kach lub w hurtowniach farmaceutycznych (wiąza-
łoby się to możliwością zaopatrywania się w nie
w celu wykonywania świadczeń przez zakłady opieki
zdrowotnej).
Firmy farmaceutyczne, które przedstawiły swoją
ofertę Ministerstwu Zdrowiu, nie chcą ponosić odpo-
wiedzialności za skutki stosowania produkowanej
przez siebie szczepionek. Podmioty odpowiedzialne
chciałyby doprowadzić do przeniesienia umową odpo-
wiedzialności za działania niepożądane szczepionki na
rząd Polski, co mogłoby doprowadzić do sytuacji,
w której to rząd Polski, a nie producent, byłby pozwa-
ny z tego tytułu powództwami cywilnymi. Zgodnie
z wiedzą Ministerstwa Zdrowia podobne klauzule zna-
lazły się w umowach podpisanych przez inne kraje
Unii Europejskiej, które szczepionki już nabyły. Umo-
wa zawierająca taką klauzulę byłaby nieważna jako
sprzeczna z polskim prawem, zgodnie z którym zwol-
nienie podmiotu odpowiedzialnego z odpowiedzialno-
ści za jego produkt jest dopuszczalne jedynie w wypad-
ku, gdy stosowany jest on poza wskazaniami rejestra-
cyjnymi (tzw. stosowanie off-label, art. 37 ust. 4 usta-
wy Prawo farmaceutyczne z dnia 6 września 2001 r.,
Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).
Co więcej, zapewnienie przez producentów szcze-
pionek ich dostępności w aptekach byłoby dowodem
na pokładaną przez te podmioty wiarę w bezpieczeń-
stwo i skuteczność dostarczanych szczepionek, które
równocześnie ponosiłyby odpowiedzialność za ich
stosowanie (w szczególności występujące działania
niepożądane).
169
Brak dostępności szczepionek w wolnym obrocie
nie stanowi wyrazu woli Ministerstwa Zdrowia. Po
zarejestrowaniu leku w procedurze centralnej fak-
tyczne wprowadzenie leku na rynek krajowy zależy
od woli jego producenta.
Podsumowując, minister zdrowia stoi na stano-
wisku, iż szczepionki przeciwko grypie A/H1N1 win-
ny być dostępne w wolnym obrocie dla wszystkich
osób, które wyrażają chęć zaszczepienia się.
Decyzja w tym zakresie zależy od woli koncernów
wytwarzających szczepionki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie szans na rozszerzenie, także
na młodocianych pracowników pozostających
poza systemem szkolnym, zasiłków
i innych świadczeń socjalnych (13144)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
1 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13144/09, dotyczą-
ce interpelacji posła Jerzego Budnika w sprawie
szans na rozszerzenie, także na młodocianych pra-
cowników pozostających poza systemem szkolnym,
zasiłków i innych świadczeń socjalnych, uprzejmie
informuję:
Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym fun-
duszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70,
poz. 335, z późn. zm.), regulująca zasady tworzenia
przez pracodawców zakładowego funduszu świad-
czeń socjalnych przeznaczonego na organizowanie
działalności socjalnej na rzecz pracowników i innych
osób uprawnionych, obejmuje także pracowników
młodocianych w rozumieniu przepisów działu dzie-
wiątego Kodeksu pracy. Zgodnie bowiem z art. 5 ust.
2a ustawy na pracowników, z którymi zawarto umo-
wę o pracę w celu przygotowania zawodowego, jest
naliczany odpis podstawowy na fundusz w zależności
od roku nauki. Ze względu na posiadany status pra-
cownika odpis na fundusz jest także naliczany
w przypadku zatrudnienia młodocianego na podsta-
wie umowy o pracę w innym celu niż przygotowanie
zawodowe – w przypadkach określonych w omawia-
nych przepisach K.p. Jednocześnie pracownicy mło-
dociani mają prawo do korzystania ze wszystkich
świadczeń socjalnych finansowanych z funduszu we-
dług zasad określonych przez pracodawcę w regula-
minie, uzgodnionym ze związkami zawodowymi,
170
a gdy one nie działają – z pracownikiem wybranym
przez załogę do reprezentowania jej interesów. Pod-
kreślić należy, że świadczenia finansowane z zakła-
dowego funduszu świadczeń socjalnych, co do zasady,
nie mają charakteru roszczenia, gdyż ich przyznawa-
nie oraz wysokość są uzależnione wyłącznie od sytu-
acji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby upraw-
nionej ubiegającej się o pomoc socjalną.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie braku informacji o nowym
rozkładzie jazdy pociągów PKP na stronach
internetowych www.pkp.pl (13154)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Szyszko w sprawie braku infor-
macji o nowym rozkładzie jazdy pociągów PKP na
stronach internetowych www.pkp.pl przedstawiam
poniższe informacje
Strona internetowa www.pkp.pl jest stroną Pol-
skich Kolei Państwowych SA, jednak nie zawiera
bazy danych o połączeniach kolejowych. Umieszczo-
ny został tam jedynie odnośnik do właściwej strony
pozwalającej na wyszukiwanie połączeń kolejowych:
www.rozklad-pkp.pl. Strona ta zarządzana jest przez
Telekomunikację Kolejową sp. z o.o.
Zgodnie z przedstawionymi przez Telekomunika-
cję Kolejową sp. z o.o. wyjaśnieniami rozkład jazdy
obowiązujący od 13 grudnia 2009 r. opublikowany
został w dniu 2 grudnia 2009 r., czyli stosownie do
wymogów określonych rozporządzeniem ministra
transportu i budownictwa z dnia 13 stycznia 2006 r.
w sprawie treści, sposobu i terminów ogłaszania roz-
kładów jazdy oraz ich aktualizacji, warunków pono-
szenia kosztów związanych z zamieszczaniem infor-
macji dotyczących rozkładów jazdy oraz podawaniem
rozkładów jazdy do publicznej wiadomości.
Z przedstawionych przez PKP InterCity SA wy-
jaśnień wynika, że wcześniejsze udostępnienie infor-
macji o nowym rozkładzie jazdy mogło wprowadzać
podróżnych w błąd, gdyż zmiany w rozkładzie były
wprowadzane jeszcze w grudniu 2009 r. Niemniej
przewoźnik rozpoczął przedsprzedaż ofert w ograni-
czonym zakresie już 17 listopada 2009 r. Pełny za-
kres oferty na okres 13–31 grudnia 2009 r. wprowa-
dzono do systemu sprzedaży w dniu 24 listopada
2009 r. Pełne udostępnienie sprzedaży ofert obowią-
zujących od 1 stycznia 2010 r. nastąpiło w dniu 15
grudnia 2009 r.
Udostępnianie podróżnym rozkładu jazdy pocią-
gów przez inne koleje przed ostateczną akceptacją
oferty przez przewoźników polskich nie powinno
mieć miejsca, gdyż dane te dotyczą projektu rozkła-
du jazdy pociągów, skutkiem czego są niepełne i czę-
sto wprowadzają w błąd. W związku z powyższym
spółki kolejowe zostaną zobowiązane do podjęcia
działań mających na celu wyeliminowanie podob-
nych sytuacji w przyszłości, tak aby nieprawdziwe
bądź niesprawdzone informacje nie docierały do po-
dróżnych.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie niedofinansowania kształcenia
lotniczego studentów w Polsce (13172)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Andrzeja Szlachty (SPS-023-131-
-13172/09) z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie nie-
dofinansowania kształcenia lotniczego studentów
w Polsce, uprzejmie informuję, co następuje.
Minister infrastruktury w związku z zapisami
art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) jest obowiązany uwzględnić
w swoim budżecie środki na dotację podmiotową dla
publicznych uczelni wyższych realizujących zadania
związane z utrzymaniem powietrznych statków
szkolnych i specjalistycznych ośrodków szkolenio-
wych kadr powietrznych. Hipoteza normy prawnej
zawartej w art. 94 ust. 1 pkt 6 ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym zawiera dwie przesłanki, przy speł-
nieniu których możliwe jest przyznanie dotacji z bu-
dżetu państwa dla uczelni publicznej: 1) uczelnia
musi kształcić personel lotniczy dla lotnictwa cywil-
nego oraz 2) realizować zadania związane z utrzy-
maniem powietrznych statków szkolnych i specjali-
stycznych kadr szkoleniowych. Adresat normy,
tj. uczelnia spełniająca ww. warunki, może skorzy-
stać z uprawnienia zawartego w dyspozycji ww. jed-
nostki redakcyjnej ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, czyli otrzymać dotację z budżetu państwa na
zadania w określonym zakresie. Zasady podziału do-
tacji z budżetu państwa dla publicznych uczelni
kształcących personel lotniczy dla lotnictwa cywilne-
go zostały określone w rozporządzeniu wykonaw-
czym wydanym na podstawie delegacji zawartej

w art. 96 pkt 2 ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, tj. w rozporządzeniu ministra nauki i szkolnic-
twa wyższego z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie zasad
podziału dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 89, poz. 544).
Przedmiotowe rozporządzenie, będąc aktem wyko-
nawczym, nie narusza reguły zawartej w akcie rangi
ustawowej, dotyczącej kręgu podmiotów dysponują-
cych prawem ubiegania się o dotację. Oznacza to, że
akt ten nie implikuje wniosku dotyczącego wyjęcia
spod zakresu podmiotowego potencjalnych benefi-
cjentów dotacji uczelni nieposiadających własnego
ośrodka. Możliwość zlecenia innym podmiotom szko-
leń lotniczych dla studentów nie jest wykluczona ani
expressis verbis, ani implicite przez ustawę Prawo
o szkolnictwie wyższym, a tym bardziej przez akt
wykonawczy do niej.
Od dwóch lat prawo do ubiegania się o środki
z dotacji – poza dotychczasowym wyłącznym benefi-
cjentem Politechniką Rzeszowską – uzyskała druga
szkoła wyższa realizująca zadania związane z kształ-
ceniem personelu lotniczego dla potrzeb lotnictwa
cywilnego, tj. Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa
w Chełmie. Uczelnia ta realizuje swoje zadania
w oparciu o program szkolenia personelu lotniczego
dla lotnictwa cywilnego, zgodny z rozporządzeniem
ministra infrastruktury z dnia 3 września 2003 r.
w sprawie licencjonowania personelu lotniczego (Dz. U.
Nr 165, poz. 1603, z późn. zm.), który został zatwier-
dzony przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego.
Uczelnia ta dotychczas realizowała szkolenia prak-
tyczne, korzystając z ośrodków szkolenia lotniczego
certyfikowanych przez ULC zgodnie z rozporządze-
niem ministra infrastruktury z dnia 6 maja 2003 r.
w sprawie certyfikacji działalności w lotnictwie cy-
wilnym (Dz. U. z 2003 r. Nr 146, poz. 1421, z późn.
zm.), a jej absolwenci otrzymują licencje/uprawnienia
wydane przez władzę lotniczą równoważne z licen-
cjami/uprawnieniami uzyskiwanymi przez absolwen-
tów Politechniki Rzeszowskiej. Od września bieżące-
go roku uczelnia prowadzi szkolenia teoretyczne
w oparciu o własny, certyfikowany przez ULC Ośro-
dek Kształcenia Lotniczego w zakresie szkolenia teo-
retycznego do uzyskania licencji pilota samolotowe-
go. Odpowiedni poziom kształcenia w specjalistycz-
nych ośrodkach szkoleniowych jest gwarantowany
poprzez wymóg certyfikacji działalności w lotnictwie
cywilnym, określony w rozdz. 2 ustawy z dnia 3 lipca
2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2002 r. Nr 100,
poz. 696, z późn. zm.), szczegółowo regulowany w roz-
porządzeniu ministra infrastruktury z dnia 6 maja
2003 r. w sprawie certyfikacji działalności w lotnic-
twie cywilnym. Podważać wagę certyfikatu przyzna-
nego przez ULC poszczególnym ośrodkom byłoby
równoznaczne z sugestią, iż jego przyznanie nie od-
bywa się na podstawie obiektywnych kryteriów, jed-
nakowych dla wszystkich podmiotów, co kwestiono-
wałoby prawidłowość samej procedury.
Odnosząc się szczegółowo do kwestii poziomu fi-
nansowania publicznych uczelni wyższych realizują-
171
cych zadania związane z utrzymaniem powietrznych
statków szkolnych i specjalistycznych ośrodków szko-
leniowych kadr powietrznych, uprzejmie informuję,
że w ustawie budżetowej zostały zabezpieczone środ-
ki w roku 2008 w wysokości 3211 tys. PLN (dodatko-
wo zwiększone o 600 tys. PLN dla Politechniki Rze-
szowskiej), a w roku 2009 – 4008 tys. PLN. Kwota
dotacji zapisana na dany rok w budżecie dzielona jest
na uczelnie proporcjonalnie do liczby studentów. Przy
liczbie studentów podlegających przeszkoleniu w roku
2008 w przypadku Politechniki Rzeszowskiej –
93 dało dotację w wysokości 2643 tys. PLN, a w PWSZ
– przy liczbie 20 studentów dotacja wyniosła 568 tys.
PLN.
Kwota dotacji przewidziana w budżecie państwa
w 2009 r. na realizację ww. zadań w wysokości 4008
tys. PLN została podzielona również zgodnie z po-
wyższymi zasadami, tj. proporcjonalnie do liczby stu-
dentów. A liczba studentów na Politechnice Rzeszow-
skiej spadła do 74 osób, co dało dotację w wysokości
2648 tys. PLN. W Państwowej Wyższej Szkole Zawo-
dowej w Chełmie liczba studentów wzrosła do 38
i dotacja wyniosła 1360 tys. PLN. Jednocześnie mu-
szę podkreślić, że jakkolwiek wysokość dotacji w przy-
padku Politechniki Rzeszowskiej wzrosła w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 5 tys. PLN, to wysokość do-
tacji w przeliczeniu na jednego studenta w 2009 r.
wzrosła do 36 tys. PLN w porównaniu z 28 tys. PLN
w 2008 r.
Resort infrastruktury w związku z niezadowala-
jącym poziomem dofinansowania szkolenia lotnicze-
go wystąpił w 2008 r. do ministra finansów – w uzgod-
nieniu z ministrem nauki i szkolnictwa wyższego –
o przyznanie dodatkowych środków z rezerwy celo-
wej budżetu państwa w wysokości 600 tys. PLN z prze-
znaczeniem dla Ośrodka Kształcenia Lotniczego
Politechniki Rzeszowskiej. Wniosek został uwzględ-
niony i uczelnia uzyskała powyższe środki.
Również w roku bieżącym w odpowiedzi na sy-
gnały z Politechniki Rzeszowskiej, że kwota dotacji
przyznana w 2009 r. nie zaspokaja potrzeb uczelni
w zakresie kształcenia personelu lotniczego, minister
infrastruktury wystąpił z wnioskiem do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego o zwiększenie dotacji
podmiotowej dla Ośrodka Kształcenia Lotniczego
Politechniki Rzeszowskiej. Niestety z uwagi na fakt,
iż środki z rezerwy celowej zostały już rozdyspono-
wane, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
nie mogło pozytywnie rozpatrzyć naszego wniosku.
Odnosząc się do kwestii udzielenia dodatkowego
wsparcia w bieżącym roku dla Politechniki Rzeszow-
skiej, pragnę poinformować, iż zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240) dysponent części budżeto-
wej, tj. minister infrastruktury, nie tworzy rezerw
i w związku z tym nie ma możliwości w trakcie roku
budżetowego wydatkowania środków na zadania,
które nie zostały ujęte w ustawie budżetowej na dany
rok.
172
Chciałbym także zwrócić uwagę na następujące
istotne fakty, a mianowicie przepisy w zakresie wy-
magań dotyczących wykształcenia pilotów ubiegają-
cych się o poszczególne licencje nie warunkują naby-
cia uprawnień pilota koniecznością uzyskania wy-
kształcenia wyższego: inżyniera lub magistra. Zaś
podejmując jakiekolwiek działania w zakresie dotacji,
wydaje się zasadnym rozważenie opinii władzy lotni-
czej, która prezentuje pogląd, iż w świetle równego
dostępu do rynku uczelnie kształcące personel lotni-
czy i posiadające w swoich strukturach ośrodki szko-
lenia lotniczego powinny konkurować na takich sa-
mych zasadach jak pozostałe podmioty gospodarcze
świadczące usługi w zakresie szkolenia lotniczego,
a uprzywilejowanie ich poprzez dotowanie powoduje
podwójne obciążanie budżetu poprzez finansowanie
kształcenia praktycznego studentów-pilotów i rów-
nocześnie ośrodków prowadzących to szkolenie.
Mając na uwadze krytyczne opinie dotyczące za-
sad podziału dotacji dla uczelni, resort w najbliższym
czasie podejmie prace – z udziałem zainteresowanych
środowisk – nad kompleksową zmianą zapisów za-
łącznika nr 8 do rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 9 maja 2008 r. w spra-
wie zasad podziału dotacji z budżetu państwa dla
uczelni publicznych i niepublicznych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmniejszenia środków
na opiekę paliatywną (13175)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią poseł Krystynę Łybacką,
w sprawie zmniejszenia środków na opiekę paliatyw-
ną (znak: SPS-023-13175/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń zo-
stały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, ze zm.) i w aktach wykonawczych do tej ustawy,
w tym w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 29
sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej (Dz. U.
Nr 139, poz. 1138).
W odniesieniu do przedmiotowej kwestii finanso-
wania i zabezpieczenia świadczeń paliatywnych i ho-
spicyjnych uprzejmie informuję, że zgodnie z przepi-
sem art. 97 ust. 3 pkt l ww. ustawy Narodowy Fun-
dusz Zdrowia określa jakość i dostępność do świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz analizuje ich koszty
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wy-
sokość środków finansowych przeznaczonych na re-
alizację poszczególnych rodzajów świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczeń opieki paliatywnej
i hospicyjnej, określa się w planie finansowym fun-
duszu (w rozbiciu na poszczególne oddziały wojewódz-
kie Narodowego Funduszu Zdrowia), podczas tworze-
nia którego uwzględnia się potrzeby zdrowotne miesz-
kańców oraz dane epidemiologiczne i historyczne.
Wysokość łącznych zobowiązań Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadcze-
niodawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym funduszu (art. 132 ust. 5 ww. ustawy).
Odnosząc się do zawartej w interpelacji informa-
cji o planowanym ograniczeniu wydatków na opiekę
paliatywną i hospicyjną, pragnę poinformować, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art.
2 tej ustawy wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódz-
ki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie finanso-
wym na 2010 r. nie może być niższa niż wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie finanso-
wym NFZ na 2009 r., obowiązującym w dniu 30
czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa zosta-
ła zrealizowana w sporządzonym przez prezesa NFZ
i zatwierdzonym przez ministra zdrowia, w porozu-
mieniu z ministrem finansów, planie finansowym
NFZ na 2010 r. z dnia 16 grudnia 2009 r., w związku
z czym wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej w planie finansowym NFZ na 2010 r.
będzie wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do planu
na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.
Ponadto uprzejmie informuję, że w najbliższym
czasie planowane jest uruchomienie rezerw na kosz-
ty świadczeń opieki zdrowotnej w ramach migracji
ubezpieczonych (przewidzianych w planach finanso-
wych poszczególnych OW NFZ) w łącznej wysokości
ponad 2,6 mld zł. Część tych środków zostanie prze-
znaczona na kontraktowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie opieka paliatywna i hospicyjna
w szacunkowej wysokości ok. 8,5 mln zł. W ww. pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie opieka paliatywna i ho-
spicyjna w OW NFZ w porównaniu do planu finan-
sowego NFZ na 2009 r. w tym zakresie według stanu
na dzień 30 czerwca 2009 r. (z uwzględnieniem ww.

środków z rezerwy migracyjnej) są wyższe o ok. 569
tys. zł.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009. Jednocześnie należy zwrócić
uwagę, że planowanie środków na poszczególne za-
kresy świadczeń w ramach planu finansowego od-
działu wojewódzkiego należy do kompetencji dyrek-
tora oddziału. Również w zakresie kompetencji dy-
rektora oddziału wojewódzkiego funduszu leży, zgod-
nie z art. 124 ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, możliwość dokonywania przesunięć w ramach
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym oddziału.
Natomiast odnosząc się do uwagi pani poseł doty-
czącej nowych zasad kwalifikowania pacjentów do
umieszczenia w hospicjum, uprzejmie informuję, że
zgodnie z § 9 przywołanego na wstępie rozporządze-
nia ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej
warunkami realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej są: 1)
przedstawienie skierowania wystawionego przez le-
karza ubezpieczenia zdrowotnego, 2) wskazanie me-
dyczne, a w szczególności fakt występowania u świad-
czeniobiorcy jednostki chorobowej, o której mowa
w załączniku nr 1 do rozporządzenia, nierokującej
nadziei na wyleczenie. „Wykaz jednostek chorobo-
wych, w których są udzielane świadczenia gwaran-
towane w zakresie opieki paliatywnej i hospicyjnej”,
zawarty w załączniku nr l do ww. rozporządzenia,
uwzględnia wszystkie jednostki chorobowe ujęte w wy-
kazach schorzeń kwalifikujących do objęcia opieką
hospicyjną, określonych w załącznikach nr 11 i 13 do
obowiązującego w 2009 r. zarządzenia prezesa NFZ
nr 96/2008/DSOZ z dnia 23 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzajach: świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze oraz opieka paliatywna i hospicyjna –
w związku z rekomendacją Agencji Oceny Technologii
Medycznych dotyczącą uwzględnienia na wykazach
świadczeń gwarantowanych tych świadczeń, które
obecnie są finansowane ze środków publicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarządzenie
nr 63/2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia 2 listopada
2009 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju opieka paliatywna i ho-
spicyjna, które stosuje się do postępowania w sprawie
zawarcia lub zmiany umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej począwszy od umów zawieranych
na 2010 r., uwzględnia przepisy ww. rozporządzenia
ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
173
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
oraz grupy posłów
w sprawie procederu organizowania walk
z udziałem psów (13179)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-13179/
09), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Joanny Muchy oraz grupy posłów z dnia 19 li-
stopada 2009 r. w sprawie procederu organizowania
walk z udziałem psów, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż kwestia ograni-
czenia procederu organizowania walk z udziałem
psów pozostaje w zakresie właściwości Policji, która
na bieżąco monitoruje to zjawisko. Rola ministra
spraw wewnętrznych i administracji sprowadza się
do nadzoru nad działalnością komendanta głównego
Policji, w tym do wytyczania właściwych kierunków
działań w przedmiotowym zakresie.
Niezależnie jednak od powyższego wskazać nale-
ży, iż ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (t.j.: Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn.
zm.) w art. 6 ust. 2 pkt 15 zabrania wprost znęcania
się nad zwierzętami poprzez organizowanie walk
z ich udziałem. Za znęcanie się nad zwierzętami usta-
wa przewiduje możliwość wymierzenia grzywny,
kary ograniczenia wolności albo pozbawienia wolno-
ści do roku (art. 35 ww. ustawy). Jeśli sprawca dzia-
ła ze szczególnym okrucieństwem, podlega karze po-
zbawienia wolności do 2 lat. W razie skazania za po-
wyższe przestępstwa sąd może również orzec wobec
sprawcy zakaz wykonywania określonego zawodu,
prowadzenia określonej działalności lub wykonywa-
nia czynności wymagających zezwolenia, które są
związane z wykorzystywaniem zwierząt lub oddzia-
ływaniem na nie, a także przepadek zwierzęcia. Usta-
wa daje także możliwość orzeczenia nawiązki w wy-
sokości od 25 zł do 2500 zł na wskazany przez sąd cel
związany z ochroną zwierząt.
Z posiadanych przez MSWiA informacji wynika,
iż jakkolwiek skala przestępstw znęcania się nad
zwierzętami poprzez organizowanie walk z ich udzia-
łem nie wskazuje na powszechność tego zjawiska, to
jednak bez wątpienia informacje o przedmiotowym
procederze znajdują szeroki oddźwięk w opinii pu-
blicznej. Nie zmienia to bowiem faktu, że popełnianie
jakichkolwiek przestępstw jest społecznie szkodliwe.
Informacje będące w posiadaniu MSWiA potwierdza-
ją, iż powyższy proceder organizowany jest przede
wszystkim przez członków zorganizowanych grup
przestępczych, które stanowią przedmiot szczególne-
go zainteresowania Policji (zwłaszcza Centralnego
Biura Śledczego). W ramach prowadzonych działań
(przeciwko tym grupom) podejmowane są odpowied-
174
nie zamierzenia mające na celu przeciwdziałanie zja-
wiskom poruszonym w przedmiotowej interpelacji.
Podkreślić przy tym należy, iż – jak się wydaje –
nie tylko kwestie finansowe decydują o popełnianiu
tego rodzaju przestępstw, ale również inne, m.in.
chęć udziału (określonej kategorii osób) w organizo-
wanych tego typu widowiskach noszących znamiona
okrucieństwa.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż wydziały
do walki z przestępczością gospodarczą komend wo-
jewódzkich i Komendy Stołecznej Policji oraz komór-
ki organizacyjne do walki z przestępczością gospo-
darczą w jednostkach niższego szczebla na bieżąco
realizują ustawowe zadania i obowiązki polegające
na rozpoznawaniu i ujawnianiu przestępczości naru-
szającej przepisy ustawy o ochronie zwierząt, jak
również ściganiu ich sprawców. W strukturze służby
kryminalnej Policji na poziomie komend wojewódz-
kich (stołecznej) Policji wyznaczeni są koordynato-
rzy, których zadaniem jest m.in. rozpoznawanie ne-
gatywnych zjawisk dotyczących środowiska natural-
nego i przyrody, w tym ochrony zwierząt. W ramach
ww. zadania Policja współpracuje z instytucjami zaj-
mującymi się opieką nad zwierzętami. Ponadto
w strukturze organizacyjnej Komendy Głównej Poli-
cji tworzone są zespoły, których zadaniem jest bieżą-
ce monitorowanie stron internetowych w poszukiwa-
niu informacji wskazujących na możliwość popełnia-
nia przestępstw, w tym organizowania walk z udzia-
łem psów – co umożliwia podjęcie stosownych działań
prewencyjnych lub wykrywczych.
Z danych policyjnego systemu TEMIDA wynika,
że w 2008 r. wszczęto 1940 postępowań przygoto-
wawczych z art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie zwie-
rząt, przedstawiono zarzuty 782 podejrzanym, w tym
w 752 postępowaniach wnioskowano o sporządzenie
aktu oskarżenia.
Na zakończenie pragnę dodać, że Policja od wielu
lat podejmuje szereg działań profilaktycznych, które
mają m.in. na celu uświadomienie społeczeństwu rze-
czywistych przyczyn niebezpiecznych zdarzeń z udzia-
łem psów oraz wskazanie ich właścicielom obowiąz-
ków wynikających z faktu posiadania zwierząt.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie zmniejszenia przez NFZ nakładów
na leczenie szpitalne w roku 2010 (13183)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jacka Boguckiego, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 24 listopada 2009 r.,
w sprawie zmniejszenia nakładów przez NFZ na le-
czenie szpitalne w roku 2010, która została przesłana
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 4 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13183/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących in-
formacji.
Odnosząc się do kwestii wysokości środków finan-
sowych na świadczenia opieki zdrowotnej, w tym na
leczenie szpitalne, w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
pragnę poinformować, że Sejm RP w dniu 25 wrze-
śnia 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, która weszła w życie 4 listopada
2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2 tej ustawy wyso-
kość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez dany oddział wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r.
nie może być niższa niż wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział
wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.,
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa
wytyczna ustawowa została zrealizowana w sporzą-
dzonym przez prezesa NFZ i zatwierdzonym przez
ministra zdrowia, w porozumieniu z ministrem fi-
nansów, planie finansowym NFZ na 2010 r. z dnia
16 grudnia 2009 r., w związku z czym wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. będzie wyższa o 160,1
mln zł w porównaniu do planu na 2009 r. wg stanu
na dzień 30 czerwca 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trybie
art. 124 ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej prezes NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF
w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną,
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na
zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne.
Ponadto prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidzianych
w planach finansowych poszczególnych OW NFZ)
w łącznej wysokości 2 659 770 tys. zł, w tym 1 993 642
tys. zł na leczenie szpitalne. Uwzględniając powyż-
sze, zaplanowane na 2010 r. środki powinny zapewnić
możliwość finansowania świadczeń opieki zdrowot-
nej na poziomie porównywalnym do roku 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.

Odnośnie do finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej w roku 2009 pragnę zwrócić uwagę, że w II
półroczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wy-
sokości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., które rozdysponowały kwotę 516 882 tys.
zł z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie prac legislacyjnych
w zakresie zmiany użytkowania wieczystego
w prawo własności (13189)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam przy-
gotowaną w porozumieniu z ministrem infrastruk-
tury odpowiedź na interpelację pana posła Grzegorza
Napieralskiego, przesłaną przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 4 grudnia 2009 r. nr SPS-023-13189/09,
dotyczącą prac legislacyjnych mających na celu zmia-
nę użytkowania wieczystego na własność.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego wprawo własności
nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.).
przewiduje możliwość przekształcenia użytkowania
wieczystego obejmującego nieruchomości zabudowa-
ne na cele mieszkaniowe lub zabudowane garażami
175
albo przeznaczone pod tego rodzaju zabudowę oraz
nieruchomości rolne. W odniesieniu do tych rodzajów
nieruchomości użytkownicy wieczyści mogą wystąpić
do właściciela nieruchomości (Skarbu Państwa bądź
jednostek samorządu terytorialnego) z żądaniem
przekształcenia użytkowania wieczystego we wła-
sność. Prawo do wystąpienia z takim żądaniem przy-
sługuje jednak jedynie osobom fizycznym, spółdziel-
niom mieszkaniowym oraz osobom prawnym, przy
czym tym ostatnim wyłącznie w sytuacji, gdy są one
właścicielami lokali, których udział w nieruchomości
wspólnej obejmuje prawo użytkowania wieczystego.
Wprawdzie przekształcenie użytkowania wieczy-
stego odbywa się co do zasady odpłatnie, jednakże
nowelizacją z dnia 7 września 2007 r. (Dz. U. Nr 191,
poz. 1371) wprowadzono zmiany do powyższej usta-
wy, przewidujące szereg obligatoryjnych bonifikat od
opłaty z tytułu przekształcenia, przy czym wysokość
bonifikat dochodzi do 90% należnej opłaty. Istnieje
również możliwość przyznania dalszych bonifikat
przez samego właściciela nieruchomości.
Jeszcze dalej idące rozwiązania przewidziano
w odniesieniu do użytkowników wieczystych będą-
cych osobami fizycznymi, które użytkowanie wieczy-
ste uzyskały w zamian za przejęcie nieruchomości na
rzecz Skarbu Państwa przed dniem 5 grudnia 1990 r.
bądź też na podstawie art. 7 dekretu z dnia 26 paź-
dziernika 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów
na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279).
Osoby takie mogą żądać przekształcenia przysługu-
jącego im prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieodpłatnie, a także niezależnie od prze-
znaczenia nieruchomości, której są użytkownikami
wieczystymi.
Przedstawione rozwiązania świadczą o tym, że –
w zakresie objętym ustawą o przekształceniu prawa
użytkowania wieczystego w prawo własności nieru-
chomości – użytkownikom wieczystym stworzone
zostały szerokie i korzystne dla nich możliwości prze-
kształcenia.
Odnosząc się natomiast do kwestii, czy możliwe
byłoby obecnie dokonanie generalnego przekształce-
nia ustanowionych praw użytkowania wieczystego
w prawo własności – a więc na rzecz wszystkich użyt-
kowników wieczystych i niezależnie od przeznacze-
nia nieruchomości, których miałoby dotyczyć – wska-
zać należy, że rozwiązanie takie budziłoby istotne
wątpliwości konstytucyjne.
Właścicielem gruntów oddanych w użytkowanie
wieczyste są bowiem obecnie – oprócz Skarbu Pań-
stwa – również jednostki samorządu terytorialnego.
Dochody z tytułu opłat pobieranych od użytkowni-
ków wieczystych są przeznaczane na wykonywanie
ustawowych zadań tychże jednostek. Zatem general-
ne przekształcenie użytkowania wieczystego we wła-
sność – niezależnie od tego, czy miałoby się odbyć
z mocy prawa, czy też na żądanie użytkownika wie-
czystego – wiązałoby się z pozbawieniem prawa wła-
sności dotychczasowych właścicieli gruntu, a zara-
zem z daleko idącym uszczupleniem ich dochodów.
176
W przypadku gdy właścicielami gruntu są jednostki
samorządu terytorialnego, takie pozbawienie prawa
własności mogłoby zostać uznane za sprzeczne z za-
sadą nienaruszalności prawa własności (art. 21 i 64
ust. 2 w zw. z art. 165 Konstytucji RP).
Wobec powyższego, odnosząc się do pytania za-
wartego w przedmiotowej interpelacji, uprzejmie in-
formuję, iż w chwili obecnej nic są prowadzone prace
dotyczące generalnego przekształcenia prawa użyt-
kowania wieczystego w prawo własności.
Trwają natomiast prace nad rozwiązaniami praw-
nymi, które mogłyby w przyszłości ograniczyć zna-
czenie użytkowania wieczystego, a zarazem byłyby
pozbawione wad instytucji użytkowania wieczystego
i lepiej dostosowane do potrzeb współczesnej gospo-
darki. W szczególności wskazać należy na projekt
opracowany przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cy-
wilnego działającą przy ministrze sprawiedliwości,
przewidujący wprowadzenie nowego prawa rzeczowe-
go – prawa zabudowy.
Z prawem zabudowy – podobnie jak obecnie
z użytkowaniem wieczystym – łączyłaby się odrębna
własność budynków i innych urządzeń istniejących
na gruncie. W odróżnieniu od użytkowania wieczy-
stego prawo to mogłoby być ustanawiane na każdej
nieruchomości gruntowej (a nie tylko na nierucho-
mości stanowiącej własność Skarbu Państwa bądź
jednostek samorządu terytorialnego). Ponadto na
jednej nieruchomości ustanawianych mogłoby być,
niezależnie od siebie, kilka praw zabudowy, co dawa-
łoby możliwość znacznie bardziej pełnego i wszech-
stronnego wykorzystania gruntu. Tak więc np. jedno
prawo zabudowy mogłoby być ustanawiane na da-
nym gruncie na rzecz podmiotu zamierzającego wy-
budować określoną konstrukcję pod powierzchnią
gruntu, natomiast kolejne takie prawo – na tym sa-
mym gruncie – na rzecz podmiotu, który zamierza
wznieść budynek na powierzchni gruntu.
W odniesieniu do poruszonego w interpelacji pro-
blemu znacznego wzrostu wysokości opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Kwestię aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użyt-
kowania wieczystego regulują przepisy art. 77–81
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.). Zgodnie z treścią wyżej wymienionych
regulacji w przypadku zmiany wartości nieruchomo-
ści oddanej w użytkowanie wieczyste, nie częściej
jednak niż raz w roku, właściwy organ reprezentu-
jący właściciela nieruchomości (starosta wykonujący
zadanie z zakresu administracji rządowej w przypad-
ku nieruchomości stanowiących własność Skarbu
Państwa lub organy wykonawcze jednostek samorzą-
du terytorialnego w przypadku nieruchomości sta-
nowiących własność tychże jednostek) może dokonać
zmiany wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowa-
nia wieczystego w drodze aktualizacji. Należy mieć
na uwadze, że powyższe organy, na mocy przepisu
art. 12 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jako
organy działające za Skarb Państwa oraz jednostki
samorządu terytorialnego zostały zobowiązane do
gospodarowania nieruchomościami w sposób zgodny
z zasadami prawidłowej gospodarki.
Z informacji przekazanych przez Ministerstwo
Infrastruktury wynika, iż zdarzały się przypadki,
w których opłata roczna z tytułu użytkowania wie-
czystego nie była aktualizowana od 10 i więcej lat
pomimo znacznego wzrostu wartości nieruchomości
oddanych w użytkowanie wieczyste. Zatem w przy-
padku dokonania aktualizacji może się zdarzyć, że
wzrost opłaty rocznej w stosunku do wysokości opła-
ty dotychczas uiszczanej, z uwagi na duży wzrost
wartości nieruchomości obserwowany w ostatnich
latach, może wydawać się znaczny.
Zgodnie z art. 78 ust. l ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami, aktualizacja opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego polega na wypowiedzeniu
dotychczasowej wysokości opłaty rocznej i ustaleniu
jej nowej wysokości. Nowa wysokość opłaty przedsta-
wiana jest przez właściciela nieruchomości w formie
oferty, wraz z wypowiedzeniem dotychczasowej wy-
sokości opłaty. Użytkownik wieczysty, w myśl art. 78
ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, może
w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedze-
nia zawierającego powyższą ofertę złożyć do samo-
rządowego kolegium odwoławczego wniosek o usta-
lenie, że aktualizacja jest nieuzasadniona albo jest
uzasadniona, ale w innej wysokości. W sytuacji, gdy
użytkownik wieczysty byłby niezadowolony również
z orzeczenia samorządowego kolegium odwoławcze-
go, od tego orzeczenia może wnieść sprzeciw, który
skutkuje przekazaniem sprawy do sądu powszechne-
go (art. 80).
Należy przy tym wskazać, że zarówno w postępo-
waniu przed samorządowym kolegium odwoławczym,
jak też przed sądem, istnieje możliwość zawarcia ugody
przez właściwy organ reprezentujący właściciela nieru-
chomości oraz przez użytkownika wieczystego, w której
strony mogą uzgodnić wysokość opłaty rocznej.
Należy zatem uznać, że wprowadzając określony
system opłat z tytułu użytkowania wieczystego,
w tym ich aktualizację, ustawodawca przewidział in-
strumenty prawne, pozwalające na zakwestionowa-
nie nowej wysokości opłaty rocznej, w wyniku czego
może nastąpić obniżenie tej opłaty.
Jak wynika z informacji uzyskanych od Ministra
Infrastruktury w związku z sygnałami o znacznym
niekiedy wzroście wysokości opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego w Ministerstwie Infra-
struktury dokonywana jest wnikliwa analiza przed-
stawionych wyżej regulacji dotyczących aktualizacji
opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego,
w celu rozważenia ich ewentualnej modyfikacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie profilaktyki zdrowotnej
prowadzonej w szkołach (13202)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala i grupy
posłów przesłaną przy piśmie pana marszałka
Krzysztofa Putry z dnia 4 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-023-13202/09) w sprawie profilaktyki zdrowot-
nej prowadzonej w szkołach uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższego stanowiska.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy:
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29
sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U.
139, poz. 1139), określające rodzaj i zakres badań pro-
filaktycznych wykonywanych u dzieci i młodzieży;
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 sierp-
nia 2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139, poz.
1133), określające organizację profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą szkolną;
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30
sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz. U.
Nr 140, poz. 1144), określające zakres stomatologicz-
nej opieki zdrowotnej;
— rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 19
grudnia 2002 r. w sprawie wykazu obowiązkowych
szczepień oraz zasad przeprowadzania i dokumenta-
cji szczepień (Dz. U. Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.),
określające m.in. zakres obowiązkowych szczepień
ochronnych.
W oparciu o przepisy rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organi-
zacji profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi
i młodzieżą (Dz. U. Nr 139, poz. 1133) profilaktyczną
opiekę zdrowotną nad uczniem sprawują:
— lekarz podstawowej opieki zdrowotnej na pod-
stawie deklaracji wyboru lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej złożonej przez rodziców/opiekunów praw-
nych dziecka,
— lekarz dentysta,
— pielęgniarka środowiska nauczania i wychowa-
nia albo higienistka szkolna, albo położna, która
ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielę-
gniarstwa środowiska nauczania i wychowania.
177
Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej oraz le-
karz dentysta sprawują profilaktyczną opiekę zdro-
wotną w miejscu określonym w umowie o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej. Pielęgniarka środowi-
ska nauczania i wychowania /higienistka szkolna/po-
łożna sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną
w znajdującym się na terenie szkoły gabinecie profi-
laktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
Narodowy Fundusz Zdrowia zabezpiecza świad-
czenia zdrowotne z ubezpieczenia zdrowotnego ade-
kwatnie do kompetencji lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej (lekarza rodzinnego) oraz wymienionych
świadczeniodawców. Świadczeniodawca, który pod-
pisuje kontrakt z NFZ, odpowiedzialny jest za jakość
i sposób wykonywania świadczeń. W związku z po-
wyższym świadczenia opieki zdrowotnej realizowane
są przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej oraz
lekarzy dentystów w gabinetach poza szkołą i obecny
system organizacji ochrony zdrowia nie pozwala na
powrót tychże do szkół.
Dane o profilaktycznej opiece zdrowotnej nad
uczniem gromadzone są na podstawie informacji
przekazywanych przez świadczeniodawców realizu-
jących tę opiekę w formularzach sprawozdawczych
MZ-06: Roczne sprawozdanie o realizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad uczniami w szkołach.
Analiza danych, na zlecenie ministra zdrowia, pro-
wadzona jest przez Samodzielną Pracownię Medycy-
ny Szkolnej w Instytucie Matki i Dziecka w Warsza-
wie. Jak wynika z danych, w latach 2006–2008 pro-
filaktyczną opieką zdrowotną na terenie szkoły na
terenie szkoły objętych było 5 661 045 uczniów (88%
ogółu uczniów). Ponadto w ramach świadczeń reali-
zowanych przez pielęgniarkę środowiska nauczania
i wychowania wykonano:
— testy przesiewowe (wstępną identyfikację nie-
rozpoznanych chorób lub zaburzeń) u ponad 90%
uczniów (94–99% w mieście; 93–96% na wsi);
— grupową profilaktyką próchnicy zębów, meto-
dą nadzorowanego szczotkowania objęto 80% uczniów
w mieście i 76% uczniów na wsi;
— w programach profilaktyki i promocji zdrowia
uczestniczyło 80% uczniów wszystkich typów w mie-
ście i 65% na wsi.
Profilaktyczne badania lekarskie (tzw. bilanse
zdrowia) wykonano u ponad 90% uczniów klas 0
i I–III szkół podstawowych (w mieście i na wsi) oraz
u uczniów gimnazjów i ostatnich klas techników na
wsi; odsetki zbadanych uczniów pozostałych typów
szkół były niższe i wahały się w granicach 80–89%.
W odpowiedzi na pytanie o liczbę szkolnych gabi-
netów profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekar-
skiej informuję, że zgodnie z danymi Instytutu Mat-
ki i Dziecka w latach 2006–2008 gabinety profilak-
tyki i pomocy przedlekarskiej znajdowały się w pra-
wie 95% szkół miejskich wszystkich typów. W szko-
łach wiejskich, nieco mniej niż 40% szkół podstawo-
wych, połowa gimnazjów i 2/3 szkół specjalnych po-
siadło gabinet profilaktyczny na terenie szkoły. Z uwa-
gi na występujące dysproporcje w dostępie uczniów
178
do tych gabinetów Ministerstwo Zdrowia we współ-
pracy z Ministerstwem Edukacji Narodowej oraz ko-
misją wspólną rządu i samorządu podjęło działania
zmierzające do zidentyfikowania przyczyn występo-
wania trudności w uruchamianiu przez organy pro-
wadzące szkoły, którymi są najczęściej jednostki sa-
morządu terytorialnego, szkolnych gabinetów profi-
laktyki i pomocy przedlekarskiej. Rozpoznanie tych
problemów pozwoli na zaplanowanie – we współpra-
cy z resortem edukacji – stosownych działań napraw-
czych w tym zakresie. Niemniej jednak minister
zdrowia przepisami rozporządzenia z dnia 28 sierp-
nia 2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.
Nr 139, poz. 1133) aktualnie zagwarantował profi-
laktyczną opiekę zdrowotną również uczniom tych
szkół, w których nie ma szkolnego gabinetu profilak-
tyki. Jak wynika bowiem z § 12 ust. 1, w przypadku
braku na terenie szkoły gabinetu profilaktyki zdro-
wotnej i pomocy przedlekarskiej profilaktyczną opie-
kę zdrowotną sprawują lekarz i pielęgniarka w miej-
scu określonym w umowie o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do zapytania o dostępność do świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz dane o stanie zdrowia
polskich uczniów, uprzejmie informuję, Ministerstwo
Zdrowia dysponuje danymi gromadzonymi przez
Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdro-
wia na podstawie druków sprawozdawczych MZ-11:
Sprawozdanie o działalności i pracujących w podsta-
wowej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej, wypełnia-
nych w oparciu o dokumentację medyczną prowadzo-
ną przez lekarzy. Wśród tych danych znajdują się
również informacje na temat liczby nowo rozpozna-
nych chorób przewlekłych w wybranych grupach wie-
kowych, w tym również u dzieci i młodzieży. Dane
zgromadzone w ramach statystyki resortowej pozwa-
lają obiektywnie ocenić stan zdrowia dzieci i młodzie-
ży, a także pozwalają określić zmiany, jakie zachodzą
tej populacji w zakresie zdrowia. Nie ma podstaw,
aby uznać, że dokumentacja o stanie zdrowia popu-
lacji prowadzona przez lekarzy podstawowej opieki
zdrowotnej jest nierzetelna. Tym samym nie jest
możliwe odniesienie się do opinii zawartej w interpe-
lacji pana posła o zagrożeniu młodych Polaków ryzy-
kiem zgonu o 40% wyższym niż w innych krajach
Unii Europejskiej. Powyższa opinia, publikowana
w mediach w ślad za wypowiedziami przedstawicieli
Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, zgodnie z na-
szą wiedzą nie jest poparta wynikami wiarygodnych
badań czy też ekspertyz.
Dane pochodzące z druków sprawozdawczych
MZ-11: Sprawozdanie o działalności i pracujących
w podstawowej ambulatoryjnej opiece zdrowotnej
wskazują, że ok. 20% dzieci cierpi na różnego rodza-
ju choroby o przewlekłym charakterze. Od wielu lat
odsetek ten pozostaje na zbliżonym poziomie. Niepo-
kojące dla resortu zdrowia jest utrwalanie się wzro-
stu stwierdzanych u dzieci schorzeń o charakterze
cywilizacyjnym, takich jak dychawica oskrzelowa,
alergie skórne i pokarmowe, cukrzyca czy nowotwo-
ry. Niemniej jednak największa liczba dzieci – ok.
25%, tych, u których stwierdzono wystąpienie scho-
rzeń przewlekłych – cierpi z powodu zniekształcenia
kręgosłupa. Z uwagi na powyższe poprawa jakości
i skuteczności opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą została za jeden z priorytetów określonych
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 21 sierp-
nia 2009 r. w sprawie priorytetów zdrowotnych (Dz. U.
Nr 137, poz. 1126). Ministerstwo Zdrowia, określając
kierunki działań, preferuje rozwiązania systemowe,
uznając, że programy zdrowotne mają charakter do-
raźny. Tak więc działania podejmowane przez mini-
sterstwo w najbliższym czasie ukierunkowane będą
na doskonalenie istniejącego systemu opieki nad po-
pulacją dzieci i młodzieży, którego podstawy prawne
wskazano we wstępie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie konieczności stworzenia
narodowego programu leczenia cukrzycy
i jej powikłań (13212)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, posła na Sejm
RP, w sprawie konieczności stworzenia narodowego
programu leczenia cukrzycy i jej powikłań, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 4 grudnia 2009 r. znak: SPS-
-023-13212/09, przedstawiam następujące informacje
dotyczące kwestii podniesionych przez pana posła.
Ad 1 i 4. Z informacji Narodowego Funduszu Zdro-
wia wynika, iż od października do grudnia 2008 r.
lekarze podstawowej opieki zdrowotnej objęli opieką
medyczną 3 749 643 pacjentów, u których zdiagnozo-
wali cukrzycę lub choroby układu krążenia, co stano-
wi 10,37% całości populacji zadeklarowanych pacjen-
tów (36 175 703). Natomiast w okresie I półrocza 2008 r.
w poradniach specjalistycznych o profilu diabetolo-
gicznym odnotowano 999 936 porad udzielonych
427 556 pacjentom. W I półroczu 2009 r. udzielono
924 168 takich porad dla 458 724 pacjentów.
Ponadto, według danych Narodowego Funduszu
Zdrowia, na dzień 31 sierpnia 2009 r. na leczenie pa-
cjentów w 2009 r., u których rozpoznaniem głównym
wskazanym do rozliczenia była cukrzyca, wydatko-
wano kwotę ponad 255 mln zł, w tym na:

— ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne –
49 946 108,67 zł,
— leczenie szpitalne – 186 108 576,56 zł,
— opiekę paliatywną i hospicyjną – 55 586,84 zł,
— rehabilitację leczniczą – 194 659,73 zł,
— świadczenia odrębnie kontraktowane –
6 366 191,67 zł,
— świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze –
12 364 703,83 zł.
Ad 2. Odnosząc się do kwestii programów zdro-
wotnych adresowanych do osób chorych na cukrzycę,
uprzejmie informuję, iż ze środków znajdujących się
w dyspozycji ministra zdrowia realizowany był pro-
gram zdrowotny pn.: „Program prewencji i leczenia
cukrzycy w Polsce”. W latach 2007 i 2008 w ramach
ww. programu wdrażano Rejestr Chorych na Cukrzy-
cę (dorosłych) i Rejestr Wieku Rozwojowego (dzieci
i młodzieży).
W roku 2010 planuje się przyjęcie do realizacji
programu zdrowotnego pn.: „Narodowy program
przeciwdziałania chorobom cywilizacyjnym”, składa-
jącego się m.in. z modułu obejmującego problematykę
cukrzycy.
Ad 3. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż
zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
21 sierpnia 2009 r. w sprawie priorytetów zdrowot-
nych (Dz. U. Nr 137, poz. 1126) wśród priorytetów
zdrowotnych uwzględniono m.in. przeciwdziałanie
cukrzycy.
Należy także zaznaczyć, iż mając na względzie
wczesne wykrywanie zachorowań na cukrzycę, Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, począwszy od 1 stycznia
2009 r., rozszerzył obowiązujący lekarza podstawo-
wej opieki zdrowotnej „Wykaz badań diagnostycz-
nych” o badanie poziomu glikozylacji hemoglobiny
(HbA1c).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż komplekso-
wa ambulatoryjna opieka specjalistyczna nad świad-
czeniobiorcą z cukrzycą, rozliczana przy pomocy ka-
pitacyjnej stawki rocznej odrębnie kontraktowanej,
jest nadal finansowana przez Narodowy Fundusz
Zdrowia.
Ponadto Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązał
od 2010 r. wszystkich lekarzy podstawowej opieki
zdrowotnej sprawujących opiekę nad osobami z roz-
poznaną i potwierdzoną cukrzycą m. in. do: udziela-
nia świadczeniobiorcy w związku z leczeniem cukrzy-
cy porad lekarskich w liczbie nie mniejszej niż jedna
porada na kwartał, wykonywania u ww. osób okre-
Stan na dzień 12 listopada 2009 r.
2007 r.
Ilość
Kwota refundacji
opakowań
(zł)
(szt.)
Preparaty insuliny 5 124 185 498 589 270
Preparaty doustne
20 759 093 128 361 918
przeciwcukrzycowe
179
ślonych badań diagnostycznych w celu kontroli wdro-
żonego leczenia.
Ad 5. Pomimo trudnej sytuacji gospodarczej
wzrost kosztów refundacji w 2009 r. nie odbiega od
poziomu wzrostu w latach poprzednich.
Wydatki poniesione przez płatnika związane z re-
fundacją leków przeciwcukrzycowych w 2007 i 2008 r.
obrazuje zamieszczona poniżej tabela.
Należy zaznaczyć, iż prowadzona jest transpa-
rentna i racjonalna polityka lekowa w oparciu o moż-
liwości finansowe Narodowego Funduszu Zdrowia
oraz rekomendacje Rady Konsultacyjnej Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych. Dla zapewnienia stabil-
ności finansowej systemu prowadzone są intensywne
negocjacje z przedstawicielami przemysłu farmaceu-
tycznego. Dzięki rekomendacjom rady konsultacyjnej
decyzje refundacyjne podejmowane są w oparciu
o przesłanki naukowe (Evidence Based Medicine)
zgodnie z najlepszymi europejskimi standardami.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listę
leków refundowanych analogów insulin długo dzia-
łających, wzięto pod uwagę również takie przesłanki,
jak: brak udokumentowanej różnicy w efektywności
klinicznej między analogami insuliny a dotychczas
refundowanymi, o wiele niższą cenę dla pacjenta oraz
doniesienia dotyczące bezpieczeństwa leków – dostęp-
ne na stronie internetowej Europejskiej Agencji do
Spraw Leków. W przypadku zmiany powyższych oko-
liczności możliwe będzie ponowne rozpatrzenie kwe-
stii refundacji insulin analogowych o przedłużonym
działaniu.
Uprzejmie informuję, iż z początkiem 2009 r. Na-
rodowy Fundusz Zdrowia rozpoczął również finan-
sowanie w ramach świadczeń odrębnie kontraktowa-
nych procedury: leczenie cukrzycy z zastosowaniem
pompy insulinowej. W ramach przedmiotowej proce-
dury są finansowane koszty osobistej pompy insuli-
nowej oraz prowadzenia edukacji chorego lub jego
rodziny w zakresie umożliwiającym samodzielne ko-
rzystanie z pompy i osprzętu, a także konsultacji te-
lefonicznych w odniesieniu do sytuacji dotyczących
problemów związanych z posługiwaniem się pompą
insulinową.
Jednocześnie ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy
o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989) zostały wprowa-
dzone zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
2008 r.
Ilość
Kwota refundacji
opakowań
(zł)
(szt.)
5 402 161 525 845 918
23 272 130 139 092 118
180
środków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.), które wprowadziły nowe delegacje ustawowe,
na podstawie których zostało wydane rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139, poz. 1142).
Przedmiotowe rozporządzenie określa m.in. wykaz
oraz warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej. Za-
łącznik nr 5 do rozporządzenia, zawierający wykaz
świadczeń gwarantowanych w przypadku innych
świadczeń ambulatoryjnych, w pkt 6 określa warun-
ki realizacji świadczenia gwarantowanego: leczenie
insuliną z zastosowaniem pompy insulinowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie decyzji dotyczących Centrum
Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich
oraz rozwiązania istotnych dla tego
specjalistycznego ośrodka spraw (13219)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Płażyńskiego z dnia
10 listopada 2009 r., przesłaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
4 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13219/09), w spra-
wie decyzji dotyczących Centrum Leczenia Oparzeń
w Siemianowicach Śląskich oraz rozwiązania istot-
nych dla tego specjalistycznego ośrodka spraw uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządze-
niach prezesa NFZ, dotyczących szczegółowych wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej braku specjalizacji z zakresu kom-
bustiologii, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
propozycja ustanowienia kombustiologii jako specja-
lizacji lekarskiej była rozpatrywana przez kierownic-
two Ministerstwa Zdrowia, lecz nie uzyskała pozy-
tywnej opinii. Niemniej jednak minister zdrowia
poinformował, iż w planach Ministerstwa Zdrowia
leży umiejscowienie leczenia oparzeń jako umiejęt-
ności lekarskiej w projektowanym rozporządzeniu
ministra zdrowia w sprawie umiejętności lekarskich
z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udziela-
nia określonych świadczeń zdrowotnych.
W kwestii dotyczącej zasad rozliczania w 2010 r.
świadczenia 5.52.01.0001363: Rozliczenie za zgodą
płatnika uprzejmie informuję, iż zgodnie § 22 zarzą-
dzenia nr 69/2009/DSOZ prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne, w przypadku realizacji
przez świadczeniodawcę świadczenia:
1) którego koszt przekracza wartość 5000 zł i co
najmniej trzykrotnie wartość punktową grupy okre-
ślonej dla typu umowy hospitalizacja, albo świadcze-
nia właściwego ze względu na rozliczenie, łącznie z:
– dodatkowymi osobodniami ponad ryczałt finan-
sowany grupą,
– świadczeniami rozliczanymi według skali TISS
– 28 albo TISS – 28 dla dzieci,
– świadczeniami do sumowania,
o ile znalazły zastosowanie w danym przypadku,
albo
2) które jest dopuszczone do rozliczenia na wyż-
szym poziomie referencyjnym niż poziom referencyj-
ny świadczeniodawcy i jest udzielone w stanie na-
głym, albo
3) które spełnia jednocześnie łącznie wszystkie
poniższe warunki:
– w czasie hospitalizacji zdiagnozowano dodatko-
wy, odrębny problem zdrowotny, inny niż związany
z przyczyną przyjęcia do szpitala,
– inny problem zdrowotny, o którym mowa wyżej,
nie znajduje się na liście powikłań i chorób współist-
niejących sekcji stanowiącej przyczynę przyjęcia do
szpitala,
– jest stanem nagłego zagrożenia zdrowotnego,
– nie może być rozwiązany jednoczasowym zabie-
giem,
– nie stanowi elementu postępowania wieloetapo-
wego,
– kwalifikuje do grupy w innej sekcji oraz w in-
nym zakresie,

rozliczenie świadczenia może odbywać się poprzez
produkt rozliczeniowy 5.52.01.0001363: Rozliczenie
za zgodą płatnika, po wyrażeniu indywidualnej zgo-
dy przez dyrektora oddziału funduszu na sposób jego
rozliczenia.
Wobec powyższego, w przypadku konieczności za-
stosowania leczenia za pomocą przeszczepu tkanek
namnażanych metodą in vitro, świadczeniodawca
w 2010 r. ma możliwość zwrócenia się do płatnika
świadczeń z wnioskiem o rozliczenie powyższego świad-
czenia poprzez produkt rozliczeniowy 5.52.01.0001363:
Rozliczenie za zgodą płatnika.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Zdrowia zwróciło się do Śląskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z proś-
bą o zajęcie stanowiska w kwestii dotyczącej leczenia
górników poparzonych w kopalni Wujek–Śląsk w Ru-
dzie Śląskiej. Zgodnie ze stanowiskiem funduszu,
z uwagi na szczególnie ciężki stan, w jakim znajdo-
wały się osoby poszkodowane w opisanym wypadku,
a co za tym idzie, wskutek kosztownego ich leczenia,
płatnik świadczeń przewidywał, że finansowanie zre-
alizowanych w 2009 r. procesów diagnostyczno-lecz-
niczych następować będzie w oparciu o procedurę
5.52.01.0001363: Świadczenie za zgodą płatnika. Do-
datkowo, z uwagi na złożony charakter realizowane-
go u tej grupy pacjentów procesu diagnostyczno-lecz-
niczego, Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowi-
cach Śląskich zostało poinformowane, że w przypad-
ku powstania ewentualnych zapytań lub wątpliwości
z rozliczaniem tych świadczeń opieki zdrowotnej na-
leży się kontaktować bezpośrednio z Działem Kon-
traktowania w Lecznictwie Szpitalnym, Opiece Psy-
chiatrycznej i Świadczeń Odrębnie Kontraktowanych
Śląskiego OW NFZ.
Jak wyjaśnia Narodowy Fundusz Zdrowia, Cen-
trum Leczenia Oparzeń nie złożyło wniosku o sfinan-
sowanie hospitalizacji pacjenta poszkodowanego w opi-
sanym wypadku poprzez świadczenie 5.52.01.0001363:
Świadczenie za zgodą płatnika. Świadczeniodawca
również nie zgłaszał problemów związanych z rozli-
czaniem hospitalizacji realizowanych u górników po-
szkodowanych w wypadku.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
zgodnie ze stanowiskiem Śląskiego OW NFZ dyrek-
tor Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach
Śląskich zwrócił się z wnioskiem o zwiększenie war-
tości umowy realizowanej w rodzaju świadczenia od-
rębnie kontraktowane, w zakresie: terapia hiperba-
ryczna, z uwagi na prowadzenie tego typu leczenia
u poszkodowanych górników. Wniosek ten został roz-
patrzony pozytywnie i umowy w zakresie terapii hi-
perbarycznej w 2009 r. zostały zwiększone odpowied-
nio o 249 528 zł i 303 480 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
181
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie zmiany zasad odbywania staży
przez osoby bezrobotne (13222)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje pani poseł Marzeny Machałek w sprawie
zmiany zasad odbywania stażu przez bezrobotnych
i zmiany czasu odbywania tego stażu przekazane wy-
stąpieniami z dnia 7 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13222/09 i SPS-023-13223/09, udzielam po-
niższych wyjaśnień.
Staż jest instrumentem rynku pracy skierowa-
nym do osób bezrobotnych zaliczonych przez ustawę
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.) do kategorii osób będących
w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Celem sta-
żu jest aktywizacja zawodowa tych osób poprzez
wykonywanie zadań na stanowisku pracy bez nawią-
zywania stosunku pracy z pracodawcą. Staż może
trwać od 3 do 6 miesięcy, a w przypadku młodych
bezrobotnych do 25 roku życia oraz absolwentów
szkół wyższych, którzy nie ukończyli 27 roku życia,
okres odbywania stażu może wynosić nawet 12 mie-
sięcy. Młodzi bezrobotni stanowią przeszło 20%
wszystkich bezrobotnych i mają duże trudności
z podjęciem pierwszej pracy, stąd też okres odby-
wania stażu dla tej grupy jest dłuższy.
Obecnie nie planuje się wydłużania maksymal-
nego okresu odbywania stażu przez osoby bezrobot-
ne. Ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie usta-
wy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2009 r. Nr 6, poz. 33), która weszła
w życie z dniem l lutego 2009 r., wprowadzono
natomiast nowy instrument aktywizacyjny – przy-
gotowanie zawodowe dorosłych. Jest on skierowany
do wszystkich bezrobotnych, a w szczególności do
osób bez kwalifikacji zawodowych. W odróżnieniu
od stażu przygotowanie zawodowe dorosłych po-
zwala na uzyskanie kwalifikacji zawodowych po-
twierdzonych stosownym egzaminem. Przygotowa-
nie zawodowe dorosłych może być realizowane
w dwóch formach:
— w formie praktycznej nauki zawodu dorosłych,
która może trwać od 12 do 18 miesięcy, umożliwiają-
cej przystąpienie do egzaminu kwalifikacyjnego na
tytuł zawodowy lub egzaminu czeladniczego;
— w formie przyuczenia do pracy dorosłych, któ-
re może trwać od 3 do 6 miesięcy, mającego na celu
zdobycie wybranych kwalifikacji zawodowych lub
umiejętności niezbędnych do wykonywania określo-
nych zadań zawodowych, właściwych zawodowi wy-
stępującemu w klasyfikacji zawodów i specjalności
182
na potrzeby rynku pracy; na zakończenie tej formy
aktywizacji uczestnik zdaje egzamin w instytucji
szkoleniowej.
Przedłużanie okresu odbywania stażu nie jest po-
nadto korzystne dla bezrobotnych, gdyż bezrobotni
przez długi okres musieliby wykonywać nisko opła-
caną pracę nie korzystając jednocześnie z takich sa-
mych uprawnień jak pracownicy. Ponadto w porów-
naniu z przygotowaniem zawodowym dorosłych na-
wet bardzo długi staż nie daje bezrobotnemu możli-
wości uzyskania formalnych kwalifikacji zawodo-
wych. Przedłużenie staży byłoby natomiast bardzo
korzystne dla pracodawców, którzy nie ponoszą
w praktyce prawie żadnych kosztów w związku z or-
ganizacją staży. Staże są dla pracodawców formą za-
trudnienia subsydiowanego. Tymczasem z zasady
jest to instrument ukierunkowany na aktywizację
osób bezrobotnych, a nie wspieranie pracodawców
(instrumentem wspierającym pracodawców są
np. prace interwencyjne).
Z dniem 17 września 2009 r. weszło w życie nowe
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków odbywania stażu przez bezrobotnych
(Dz. U. Nr 142, poz. 1160), które jest realizacją upo-
ważnienia zawartego w art. 53 ust. 9 ustawy o promo-
cji zatrudnienia (...) w brzmieniu nadanym wyżej po-
wołaną nowelą ustawy o promocji zatrudnienia (...).
Nowe rozporządzenie wprowadziło szereg zmian,
które w szczególności mają na celu poprawę warun-
ków odbywania stażu przez bezrobotnych. Zmiany te
polegają m.in. na:
— określeniu maksymalnych norm czasu pracy
bezrobotnych;
— ograniczeniu liczby bezrobotnych odbywają-
cych staż u jednego organizatora;
— wprowadzeniu zasad równego traktowania
osób odbywających staż na zasadach przewidzianych
dla pracowników przepisami Kodeksu pracy;
— zobowiązaniu organizatora stażu do zapewnie-
nia bezrobotnym bezpiecznych i higienicznych wa-
runków pracy na zasadach przewidzianych dla pra-
cowników. Rozporządzenie porządkuje ponadto wie-
le kwestii organizacyjno-prawnych, ujednolica termi-
ny. Jednak aby zachować ciągłość i spójność przepi-
sów, nowe uregulowania są w znacznym stopniu
analogiczne do poprzedniego stanu prawnego. Nowe
przepisy są też odpowiedzią na napływające do mini-
sterstwa pytania, sugestie i problemy, jakie wynika-
ły w trakcie realizacji staży przez powiatowe urzędy
pracy. Trzeba bowiem przypomnieć, że uprzednio
obowiązujące rozporządzenie ministra gospodarki
i pracy z dnia 24 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegó-
łowych warunków odbywania stażu przez bezrobot-
nych (Dz. U. Nr 185, poz. 1912, z późn. zm.) funkcjo-
nowało w systemie prawnym przez 5 lat, stąd też
ministerstwo dysponowało bogatym bagażem do-
świadczeń związanych z realizacją staży.
Od 1 stycznia 2010 r. osoby bezrobotne w trakcie
stażu otrzymywać będą stypendium w wysokości
120% zasiłku, tj. 860,40 zł (do końca 2009 r. stypen-
dium wynosi 791 zł). Stażyści nie mogą poza stypen-
dium uzyskiwać przychodów przekraczających poło-
wę minimalnego wynagrodzenia za pracę, ponieważ
spowodowałoby to utratę statusu bezrobotnego. Nie
mogą też podejmować pracy zarobkowej, np. w formie
umów cywilnoprawnych, gdyż wiąże się to z takimi
samymi konsekwencjami. Nie jest konieczne, aby
pracodawcy musieli zachęcać osoby bezrobotne w do-
datkowy sposób do odbywania stażu. Wystarczającą
motywacją dla osób bezrobotnych jest bowiem moż-
liwość zdobycia doświadczenia zawodowego, które
pozwoli na uzyskanie zatrudnienia po odbyciu stażu.
Natomiast najbardziej oczekiwanym przez publiczne
służby zatrudnienia i bezrobotnych sposobem moty-
wowania bezrobotnego jest zatrudnienie go przez
pracodawcę po odbyciu stażu. Trzeba także nadmie-
nić, iż zainteresowanie tą formą aktywizacji jest bar-
dzo duże zarówno ze strony bezrobotnych, jak i pra-
codawców i przekracza możliwości finansowe Fun-
duszu Pracy (jest to stosunkowo kosztowna forma
wspierania osób bezrobotnych).
Należy podkreślić, iż efektywność stażu w po-
przednim roku była na poziomie 48%, co oznacza, że
48% osób bezrobotnych odbywających staż uzyskało
zatrudnienie lub inną pracę zarobkową w trakcie sta-
żu lub w okresie 3 miesięcy od jego zakończenia. Moż-
na więc stwierdzić, że efektywność tego instrumentu
rynku pracy jest stosunkowo wysoka. Jednak mini-
sterstwo czyni ciągłe starania w celu podniesienia
efektywności tej, jak i innych form aktywizacji osób
bezrobotnych. Opisane powyżej zmiany legislacyjne
powinny również wpłynąć pozytywnie na poprawę
tego wskaźnika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie potrzeby wydłużenia odbywania
stażu przez osoby bezrobotne (13223)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 13222

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie sytuacji finansowej spółek
Grupy PKP (13229)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (nr SPS-
-023-13229/09) z dnia 7 grudnia 2009 r. w sprawie
sytuacji finansowej spółek Grupy PKP, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Przejawy recesji w gospodarce krajowej wynika-
jące z ogólnoświatowego kryzysu na rynkach finan-
sowych skutkują m.in. spadkiem zapotrzebowania na
usługi świadczone przez kolej, co przekłada się na
kondycję finansową spółek Grupy PKP. Sytuacja
płatnicza poszczególnych podmiotów wchodzących
w skład Grupy PKP uzależniona jest nie tylko od
wyników własnej działalności gospodarczej, ale
w znacznym stopniu zależy od kondycji finansowej
pozostałych spółek grupy ze względu na świadczenie
usług wzajemnych oraz od sytuacji kontrahentów
spoza Grupy PKP.
Uprzejmie informuję, że spółka Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. jest jednym ze znaczących kontrahen-
tów spółek Grupy PKP. Jej sytuacja finansowa i wy-
nikająca z niej zdolność do regulowania zobowiązań
wobec kontrahentów mają istotny wpływ na płyn-
ność finansową tych podmiotów. Z informacji uzyska-
nych z PKP SA wynika, iż wymagalne zadłużenie
spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o. wobec spółek
Grupy PKP, wg stanu na dzień 10 grudnia 2009 r.,
wynosiło ponad 330 mln zł. W perspektywie ostat-
niego miesiąca poziom wymagalnych zobowiązań
spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o. wobec spółek
PKP InterCity SA i PKP Cargo SA obniżył się, ale
jednocześnie znacząco wzrósł poziom jej zobowiązań
wobec PKP PLK SA. Udział należności od spółki
Przewozy Regionalne sp. z o.o. w należnościach wy-
magalnych poszczególnych spółek Grupy PKP stano-
wi do 95%.
Zadłużenie spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o.
może wpływać niekorzystnie na działalność spółek
Grupy PKP ze względu na bezpośredni związek z ich
płynnością finansową. Poziom świadczonych przez
nie usług zależny jest w znacznym stopniu od możli-
wości angażowania środków finansowych w działal-
ność bieżącą, a także w działalność inwestycyjną.
Uprzejmie informuję, że w dniu 26 listopada br.
pomiędzy spółkami PKP InterCity SA i Przewozy
Regionalne sp. z o.o. zawarta została ugoda, na mocy
której strony ustaliły warunki polubownego zakoń-
czenia toczących się pomiędzy nimi sporów sądowych
na tle wzajemnych roszczeń oraz uzgodniły zasady
rozliczania wzajemnych zobowiązań handlowych.
Zgodnie z jej postanowieniami spółka Przewozy Re-
183
gionalne sp. z o.o. zobowiązała się do terminowego
regulowania zobowiązań objętych ugodą wg ustalo-
nego harmonogramu, natomiast spółka PKP Inter-
City SA do wycofania wszelkich pozwów i wniosków
o wszczęcie postępowań komorniczych.
Uprzejmie informuję, że do dochodzenia wzajem-
nych roszczeń pomiędzy spółkami Grupy PKP a spół-
ką Przewozy Regionalne sp. z o.o. właściwe są zarzą-
dy spółek. Minister infrastruktury podejmuje się roli
mediatora pomiędzy spółką Przewozy Regionalne sp.
z o.o. a spółkami Grupy PKP. Prowadzone są rozmo-
wy z przedstawicielami samorządów województw,
władzami spółek Grupy PKP i spółką Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o., których celem jest rozwiązanie
zaistniałych problemów. Deklarowana przez wszyst-
kie strony rozmów wola współpracy daje podstawy do
rozwiązania problemów, jakie obecnie występują
w spółce Przewozy Regionalne sp. z o.o.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie kondycji finansowej spółki
PKP InterCity (13230)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (nr SPS-
-023-13230/09) z dnia 7 grudnia 2009 r. w sprawie
kondycji finansowej spółki PKP InterCity SA, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Z uwagi na trwający proces prywatyzacyjny spół-
ki PKP InterCity SA oraz wynikające z obowiązują-
cych przepisów prawa ograniczenia dotyczące ujaw-
niania informacji o spółkach prywatyzowanych
w trybie oferty publicznej spółka PKP SA sprawują-
ca nadzór właścicielski nad PKP InterCity SA nie
może ujawnić informacji na temat aktualnej sytuacji
finansowej tej spółki przed ich opublikowaniem.
Uprzejmie informuję, że z informacji uzyskanych
od spółki PKP SA wynika, iż w perspektywie ostat-
niego miesiąca poziom wymagalnych zobowiązań
spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o. wobec spółki
PKP InterCity SA obniżył się. Jednocześnie w dniu
26 listopada br. zawarta została ugoda między spół-
kami PKP InterCity SA i Przewozy Regionalne sp. z o.o.,
na mocy której strony uzgodniły warunki polubow-
nego zakończenia toczących się pomiędzy nimi spo-
184
rów sądowych na tle dochodzenia wzajemnych rosz-
czeń oraz ustaliły zasady rozliczania wzajemnych
zobowiązań handlowych.
Ustosunkowując się do pytania, czy działania
spółki PKP InterCity SA wobec spółki Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. nie noszą znamion nieuczciwej
konkurencji oraz praktyk monopolistycznych, uprzej-
mie informuję, że organem właściwym w sprawach
ochrony konkurencji i konsumentów badającym stan
konkurencji m.in. na krajowym rynku przewozów
kolejowych jest prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów (UOKiK). W prowadzonych postępo-
waniach wyjaśniających (w sprawie) i antymonopo-
lowych (przeciwko konkretnemu podmiotowi w opar-
ciu o skonkretyzowane zarzuty) badane są zachowa-
nia podmiotów operujących na ww. rynku. Prezes
UOKiK jest jedynym organem uprawnionym do wy-
dania decyzji o uznaniu danej praktyki za ogranicza-
jącą konkurencję po przeprowadzeniu postępowania
antymonopolowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Brzezinki
w sprawie uwzględnienia lekarzy specjalistów
chorób oczu w wykazie lekarzy uprawnionych
do przeszczepiania tkanek, o których mowa
w § 6 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 16 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków pobierania, przechowywania
i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów
(13233)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Brzezinki z dnia 7 grud-
nia 2009 r. przekazaną przy piśmie z dnia 9 grudnia
2009 r., znak: MZ-BMK-070-13037-1/AJ/09, w spra-
wie uwzględnienia lekarzy specjalistów chorób oczu
na wykazie lekarzy uprawnionych do przeszczepienia
tkanek, o których mowa w § 6 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 16 lipca 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków pobierania, przechowywania
i przeszczepienia komórek, tkanek i narządów (Dz. U.
z 2007 r. Nr 138, poz. 973), uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Minister zdrowia w dniu 4 grudnia 2009 r. podpi-
sał wydane na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i prze-
szczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U.
Nr 169, poz. 1411 oraz z 2009 r. Nr 141, poz. 1149)
rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków
pobierania, przechowywania i przeszczepiania komó-
rek, tkanek i narządów (Dz. U. z dnia 16 grudnia
2009 r. Nr 213, poz. 1656). § 6 pkt l lit. f, § 6 pkt 2 lit. f
oraz § 6 pkt 3 ww. rozporządzenia stanowią, iż do
przeszczepiania regenerujących się komórek, innych
niż określone w § 5 rozporządzenia, i tkanek jest
uprawniony lekarz specjalista w dziedzinie trans-
plantologii klinicznej posiadający specjalizację w dzie-
dzinie chorób oczu, lekarz specjalista w dziedzinie
chorób oczu, a także lekarz odbywający specjalizacje
w ww. dziedzinach medycyny, upoważniony i doko-
nujący czynności pod nadzorem lekarza posiadające-
go taką specjalizację.
Jak wynika z powyższych zapisów, minister zdro-
wia uwzględnił postulaty zgłaszane przez środowisko
lekarzy transplantologów, umieszczając w wykazie
lekarzy uprawnionych do przeszczepiania komórek
i tkanek lekarza specjalistę chorób oczu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie udostępnienia placówkom
medycznym możliwości elektronicznej
weryfikacji uprawnień pacjentów do świadczeń
w ramach NFZ przed wykonaniem porady
lub bezpośredniego zwracania się NFZ
do pacjentów mających status osoby
nieubezpieczonej (13237)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej z dnia
7 grudnia 2009 r., znak: SPS- 023-13237/09, dotyczą-
cą udostępnienia placówkom medycznym możliwości
elektronicznej weryfikacji uprawnień pacjentów do
świadczeń w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia
przed wykonaniem porady, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień w tym przedmiocie.
Uprzejmie informuję, że wymóg potwierdzenia
przez świadczeniobiorcę posiadania uprawnień do
korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej poprzez
okazanie świadczeniodawcy dokumentu potwierdza-
jącego takiego prawo wynika z art. 50 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.

Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą
o świadczeniach. Jednocześnie, zgodnie z art. 240
ust. 1 ustawy o świadczeniach, do czasu wydania
ubezpieczonemu karty ubezpieczenia zdrowotnego
dowodem ubezpieczenia zdrowotnego jest każdy do-
kument, który potwierdza uprawnienia do świadczeń
opieki zdrowotnej, w szczególności dokument po-
twierdzający opłacanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne. Dokument taki wystawiany jest przez
podmiot zobowiązany do opłacenia składki.
Narodowy Fundusz Zdrowia jest jedynie wtórnym
odbiorcą informacji o zarejestrowaniu i wyrejestro-
waniu z ubezpieczenia zdrowotnego oraz opłaconej
składce. Informacje te docierają do funduszu za po-
średnictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z opóźnie-
niem wynikającym z przyjętej w ustawie procedury
przepływu danych. Jednocześnie obowiązujące prze-
pisy, w szczególności ustawy o świadczeniach, ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r.
Nr 137, poz. 887, z późn. zm.) oraz ustawy o ubezpie-
czeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50,
poz. 291, z późn. zm.) nie przewidują możliwości bez-
pośredniego potwierdzania świadczeniodawcom przez
Narodowy Fundusz Zdrowia uprawnień pacjentów do
korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej.
Ustosunkowując się do wskazanego przez panią
poseł wariantu bezpośredniego zwracania się przez
pacjentów do Narodowego Fundusz Zdrowia z wnio-
skiem o weryfikację danych dotyczących statusu
ubezpieczenia zdrowotnego, uprzejmie informuję, że
takie sprawdzenia prowadzone są na bieżąco, jeśli
tylko ubezpieczony lub świadczeniodawca zgłoszą za-
strzeżenia co do poprawności danych. Organami
uprawnionymi do wyjaśniania kwestii zgłaszania do
ubezpieczenia zdrowotnego są Zakład Ubezpieczeń
Społecznych oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia
Społecznego. Obowiązujące przepisy ustawy o świad-
czeniach nie pozwalają na to, by Narodowy Fundusz
Zdrowia mógł wyjaśniać z płatnikami składek na
ubezpieczenie zdrowotne (np. pracodawcami) faktu
posiadania przez świadczeniobiorcę prawa do świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji stwier-
dzenia, iż oddział zachodniopomorski udostępnił już
placówkom medycznym możliwość elektronicznej we-
ryfikacji uprawnień, uprzejmie informuję, iż z uzy-
skanej od funduszu odpowiedzi wynika, iż dotych-
czas oddział ten nie wprowadził takiej możliwości.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż zagadnie-
nie możliwości elektronicznej weryfikacji uprawnień
pacjentów do korzystania ze świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych jest
przedmiotem prac zarówno ministra zdrowia, jak
i prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Poszcze-
gólne projekty Programu Informatyzacji Ochrony
Zdrowia, realizowanego przez ministra zdrowia za
pośrednictwem Centrum Systemów Informacyjnych
Ochrony Zdrowia odnoszą się do Centralnego Wyka-
zu Ubezpieczonych (a zgodnie z projektem ustawy
185
o systemie informacji w ochronie zdrowia – Central-
nego Wykazu Usługobiorców), który zawiera infor-
macje o uprawnieniach do korzystania ze świadczeń
zdrowotnych:
— w ramach projektu tzw. P2 „Platforma udo-
stępniania on-line przedsiębiorcom usług i zasobów
cyfrowych rejestrów medycznych” zostanie stworzo-
na platforma dająca możliwość współpracy z szeroką
grupą rejestrów w ochronie zdrowia, m.in. z wymie-
nionym Centralnym Wykazem Ubezpieczonych,
— w ramach projektu „Elektroniczna platforma
gromadzenia, analizy i udostępniania zasobów cyfro-
wych o zdarzeniach medycznych” budowana jest
elektroniczna platforma usług publicznych w zakre-
sie ochrony zdrowia, umożliwiająca organom publicz-
nym, w tym administracji państwowej i samorządo-
wej, przedsiębiorcom (m.in. zakłady opieki zdrowot-
nej, apteki, praktyki lekarskie) i obywatelom groma-
dzenie, analizę i udostępnianie zasobów cyfrowych
o zdarzeniach medycznych. Centralny Wykaz Ubez-
pieczonych jest jednym z kluczowych rejestrów wy-
korzystywanych w budowanej platformie,
— w ramach projektu „Systemy związane z prze-
budową, dostosowaniem, utrzymaniem i monitoro-
waniem rejestrów i innych zasobów ochrony zdrowia
przez organy publiczne, w tym administrację pań-
stwową i samorządową – Platforma Rejestrów Ochro-
ny Zdrowia (PROZ)” planowane jest dostosowanie
Centralnego Wykazu Ubezpieczonych.
Ponadto z informacji przekazanych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia wynika, iż podjął on także
działania zmierzające do zaproponowania prawnych
i technicznych zmian umożliwiających świadczenio-
dawcom weryfikację prawa do świadczeń w trybie
on-line.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 kwietnia 2004 r. dotyczącego
naturalnych wód mineralnych, naturalnych
wód źródlanych i wód stołowych (13244)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka do-
tyczącą interpretacji przepisów rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
naturalnych wód mineralnych, naturalnych wód źró-
dlanych i wód stołowych (przesłaną pismem z dnia
186
7 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13244/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji i wyja-
śnień.
Wyżej wymienione rozporządzenie ministra zdro-
wia wdraża do krajowego porządku prawnego dyrek-
tywę Rady 80/777/EWG z 15 lipca 1980 r. w sprawie
dostosowania przepisów prawnych państw członkow-
skich dotyczących eksploatacji i wprowadzania do
handlu naturalnych wód mineralnych oraz dyrekty-
wy ją zmieniające – dyrektywę 96/70/EWG oraz
2003/40/WE.
Obecnie dyrektywę Rady 80/777/EWG zastąpiła
dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/
54/WE z dnia 18 czerwca 2009 r. w sprawie wydoby-
wania i wprowadzania do obrotu naturalnych wód
mineralnych, która nie wymaga dodatkowej transpo-
zycji do przepisów krajowych, bowiem nowe regulacje
wprowadzone tą dyrektywą, w porównaniu z regu-
lacjami zawartymi w dyrektywie 80/777/EWG i zmia-
nach do niej, dotyczą wyłącznie procedury komitolo-
gii, tj. zasad współpracy Komisji Europejskiej i Par-
lamentu Europejskiego.
Kryteria w zakresie dotyczącym siarczanów
w wodach przeznaczonych dla niemowląt nie zostały
zharmonizowane na poziomie Wspólnoty. Jednakże
zarówno dyrektywa 80/777/EWG (art. 9 ust. 3), jak
i dyrektywa 2009/54/WE (art. 9 ust. 3) zezwalają
państwom członkowskim na przyjęcie specjalnych
przepisów odnoszących się do właściwości wody prze-
znaczonej do karmienia niemowląt. Polska skorzy-
stała z takiej możliwości i przyjęła w ww. rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia kryteria dotyczące zawar-
tości sodu i siarczanów w wodzie odpowiedniej dla
przygotowania żywności dla niemowląt. Zgodnie
z załącznikiem nr 6 do ww. rozporządzenia zawar-
tość sodu lub siarczanów nie może być większa od 20
mg/l. Oznacza to, że limit wynoszący 20 mg/l wody
dotyczy każdego z wymienionych jonów oddzielnie.
Biorąc pod uwagę powyższe założenie, woda, która
zawiera w swoim składzie znikome ilości sodu (ok. 1 mg/
l), zaś siarczanów ok. 25 mg/l, nie spełnia wymagań
dla wody przeznaczonej do przygotowania żywności
dla niemowląt ze względu na przekroczenie dopusz-
czalnego poziomu siarczanów.
Wody przeznaczone dla niemowląt są głównie roz-
puszczalnikiem mieszanek pokarmowych będących
podstawowym źródłem składników mineralnych.
Siarczany mogą tworzyć połączenia nie tylko z wap-
niem, ale również z magnezem czy sodem. Siarczan
magnezu w znaczących stężeniach może działać
przeczyszczająco. Właśnie ze względu na taką moż-
liwość zawartość siarczanów w wodzie przeznaczonej
dla niemowląt wymaga limitowania. Limity te nie są
stosowane ze względu na zagrożenie dla życia czło-
wieka. Ustala się je w celu wytypowania optymal-
nych właściwości wód przeznaczonych dla niemow-
ląt, mając na względzie zapewnienie dostarczenia tej
wyjątkowo wrażliwej grupie konsumentów składni-
ków mineralnych na poziomie naukowo potwierdzo-
nym.
Załącznik nr 6 do rozporządzenia odnosi się do
naturalnych wód mineralnych. Podkreślić należy, że
każda naturalna woda mineralna i naturalna woda
źródlana, zgodnie z obowiązującymi przepisami,
musi posiadać ocenę i kwalifikację rodzajową wody.
Oceny takie przeprowadza Narodowy Instytut Zdro-
wia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny – Za-
kład Tworzyw Uzdrowiskowych z siedzibą w Pozna-
niu. W ocenie i kwalifikacji rodzajowej wody stwier-
dzana jest również przydatność wody do zastosowa-
nia w żywieniu niemowląt.
Ponadto uprzejmie informuję, że trwają prace nad
projektem rozporządzenia ministra zdrowia w spra-
wie naturalnych wód mineralnych, naturalnych wód
źródlanych i wód stołowych. Rozporządzenie to za-
stąpi obecnie obowiązujące rozporządzenie z 2004 r.
Projekt rozporządzenia określa szczegółowe wyma-
gania, jakie powinny spełniać naturalne wody mine-
ralne, wody źródlane i wody stołowe, w tym wyma-
gania mikrobiologiczne, maksymalne dopuszczalne
poziomy naturalnych składników mineralnych tych
wód, warunki poddawania tych wód procesom usu-
wania składników lub nasycania dwutlenkiem wę-
gla. Projekt określa również wzorcowy zakres badań,
sposób przeprowadzania oceny i kwalifikacji rodza-
jowej wód, szczególne wymagania dotyczące oznako-
wania, prezentacji i reklamy oraz szczegółowe wy-
magania higieniczne dotyczące wydobywania, trans-
portu i rozlewu tych wód.
Projekt rozporządzenia wdraża przepisy dyrekty-
wy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/54/WE
zastępującą dyrektywę Rady 80/777/EWG, dyrekty-
wy 96/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady i dy-
rektywy Komisji 2003/40/WE.
Ze względu na to, że projekt rozporządzenia zawie-
ra przepisy techniczne dotyczące wód stołowych w dniu
22 kwietnia 2008 r. został przesłany w ramach proce-
dury notyfikacji, zgodnie z przepisami dyrektyw 98/
34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, do Komisji
Europejskiej i państw członkowskich. Do chwili obec-
nej procedura notyfikacji, ze względu na uwagi zgła-
szane przez Komisję Europejska i państwa członkow-
skie, nie została zakończona.
Projekt rozporządzenia przewiduje w załączniku
nr 6 doprecyzowanie brzmienia w zakresie dotyczą-
cym kryteriów dla wód przeznaczonych dla niemow-
ląt, co wyeliminuje jakiekolwiek wątpliwości inter-
pretacyjne. Projekt zawiera następujące brzmienie
przepisu:
„Dla wód przeznaczonych do przygotowania żyw-
ności dla niemowląt zawartość:
— sodu lub chlorków nie jest większa od 20 mg/l,
— fluorków nie jest większa od 0,7 mg/l,
— azotanów (III) nie jest większa od 0,02 mg/l,
— azotanów (V) nie jest większa od 10 mg/l.”
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku refundacji
nieczytelnych recept (13252)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Jarosława Matwiejuka z dnia 7 grud-
nia 2009 r. (znak: SPS-023-13252/09) udzielam od-
powiedzi na pytania nr 2–5.
Ad. 2. Kontrola recept jest regulowana przez roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007 r.
w sprawie recept lekarskich (Dz. U. Nr 97, poz. 646,
z późn. zm.). W przyszłości będzie regulowana zgod-
nie z projektem rozporządzenia stanowiącym przed-
miot uzgodnień. Uwzględnienie zamierzeń dotyczą-
cych wprowadzenia e-recept będzie wymagało nowe-
lizacji tego rozporządzenia.
Ad. 3. Przesyłanie i przechowywanie e-recept bę-
dzie musiało spełniać co najmniej warunki zapisane
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 11 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań
dla systemów teleinformatycznych oraz wymogi roz-
porządzenia ministra zdrowia w sprawie recept le-
karskich. Zachowane musza być również warunki
zawarte w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobo-
wych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.).
Jest to rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
dokumentacji przetwarzania danych osobowych oraz
warunków technicznych i organizacyjnych, jakim
powinny odpowiadać urządzenia i systemy informa-
tyczne służące do przetwarzania danych osobowych
(Dz. U. Nr 100, poz. 1024).
Ad. 4. Obecnie trwają prace nad ustawą o podpi-
sach elektronicznych. Od ostatecznego kształtu usta-
wy może zależeć to, jakim podpisem opatrzone będą
e-recepty. Należy także oczekiwać na nowelizację
ustawy o informatyzacji (...) oraz na efekty wprowa-
dzenia identyfikatorów pl.ID, które będą zawierały
podpisy elektroniczne. Pozwoli to na szerokie wyko-
rzystywanie podpisów elektronicznych, w związku
z czym obywatele nie będą zmuszeni do nabywania
kolejnych certyfikatów.
Ad. 5. Omawiane powyżej projekty aktów praw-
nych nie wprowadzają zmian w stosunku do aktual-
nego stanu prawnego. W związku z tym obowiązki
ZOZ i lekarzy w tym zakresie pozostają niezmienio-
ne. Problem finansowania zakupów jest na razie nie-
rozstrzygnięty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
187
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie opieki medycznej dla weteranów
i żołnierzy powracających z wojskowych
misji zagranicznych (13258)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Waldemara Andzela w spra-
wie opieki medycznej dla weteranów i żołnierzy po-
wracających z wojskowych misji zagranicznych (SPS-
-023-13258/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Pomoc medyczna i psychologiczna, jakiej udziela
polska armia, w znacznej mierze wynika z zakresu
świadczeń medycznych realizowanych przez placów-
ki wojskowej służby zdrowia w ramach kontraktu
z Narodowym Funduszem Zdrowia. Żołnierze, któ-
rzy po powrocie z misji poza granicami państwa mają
problemy natury psychicznej, w zależności od ich na-
silenia, mogą korzystać z pomocy specjalistów – le-
karzy psychiatrów i psychologów w klinikach oraz
oddziałach psychiatrycznych i leczenia stresu bojo-
wego, które funkcjonują w Wojskowym Instytucie
Medycznym w Warszawie, wojskowych szpitalach kli-
nicznych w Bydgoszczy, Krakowie i Wrocławiu oraz
pozostałych szpitalach wojskowych, w tym w 7. Szpi-
talu Marynarki Wojennej w Gdańsku. Może to być
także specjalistyczna pomoc ambulatoryjna, świad-
czona między innymi w poradniach zdrowia psy-
chicznego, które działają przy wskazanych szpita-
lach.
Dodatkowo żołnierze zawodowi powracający do
kraju z służby poza granicami państwa, na podstawie
art. 67 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 11 września 2003 r.
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 141, poz. 892, ze zm.) chorzy lub ranni
po wyleczeniu oraz tacy, którzy doznali urazu psy-
chicznego, mogą zostać skierowani na bezpłatne tur-
nusy leczniczo-profilaktyczne, w trakcie których jest
realizowany 14-dniowy program treningu antystre-
sowego, mający na celu minimalizowanie ryzyka wy-
stąpienia bądź pogłębiania się zaburzeń natury psy-
chicznej. Treningi te są prowadzone przez wykwali-
fikowanych psychologów klinicznych i psychotera-
peutów we wszystkich pięciu wojskowych szpitalach
uzdrowiskowo-rehabilitacyjnych (w Busku Zdroju,
Ciechocinku, Krynicy Zdroju, Kudowie Zdroju i Ląd-
ku Zdroju).
Oferta turnusu jest skierowana głównie do żoł-
nierzy, u których po powrocie z misji w trakcie dia-
gnozy klinicznej stwierdzono zaburzenia stresu po-
urazowego, zaburzenia związane z innymi reakcjami
stresowymi, zaburzenia nerwicowe, nastroju, lękowe
lub inne rozpoznawane klinicznie reakcje świadczące
o zaburzeniach adaptacyjnych, ale jednocześnie są to
188
osoby, których stan zdrowia psychicznego nie wyma-
ga hospitalizacji. Uczestnikom turnusów mogą towa-
rzyszyć członkowie rodzin bądź inne bliskie osoby.
Należy podkreślić że udział w treningu antystreso-
wym ma działanie profilaktyczne w perspektywie
kolejnego uczestnictwa żołnierzy w misjach poza gra-
nicami kraju oraz ma na celu minimalizowanie ry-
zyka wystąpienia zaburzeń związanych ze stresem
o charakterze odroczonym, tzw. PTSD.
Program turnusu i jego założenia oraz tryb kie-
rowania są określone w załączniku nr 5 do rozporzą-
dzenia ministra obrony narodowej z dnia 16 czerwca
2004 r. w sprawie badań lekarskich żołnierzy zawo-
dowych skierowanych do służby poza granicami pań-
stwa oraz powracających do kraju po zakończeniu tej
służby (Dz. U. Nr 148, poz. 1557). Żołnierze uczest-
niczący w turnusie mają możliwość skorzystania
z odpowiedniej ilości zabiegów przyrodoleczniczych.
Liczne badania i obserwacje psychologów oraz psy-
chiatrów ze szpitali uzdrowiskowych wskazują na
zasadność zastosowania zabiegów przyrodoleczni-
czych jako wsparcia terapii antystresowej, czego
przykładem są zabiegi krioterapii dla osób z obniżo-
nym nastrojem. Od czasu funkcjonowania tej formy
opieki, tj. od 2004 r., w turnusach uczestniczyło 3784
żołnierzy, w tym w 2009 r. – 1390. Średnio w roku
odbywa się 23–25 turnusów w każdym z wojskowych
szpitali uzdrowiskowo-rehabilitacyjnych. Zaintereso-
wanie ze strony żołnierzy tą formą opieki profilak-
tycznej jest duże, o czym świadczy liczba osób zakwa-
lifikowanych do tej formy terapii (do 2009 r. liczba
wszystkich zakwalifikowanych osób wyniosła 5458
żołnierzy).
Najczęściej żołnierze uzyskują skierowanie na
turnus leczniczo-profilaktyczny w ciągu roku bezpo-
średnio po powrocie ze służby poza granicami pań-
stwa. Ponieważ na turnus żołnierza kieruje dowódca
jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę,
termin skorzystania z tej formy opieki profilaktycz-
nej wymaga również uwzględnienia specyfiki służby
i zaplanowanych zadań służbowych w taki sposób,
aby nie kolidowały one ze sobą. Niejednokrotnie chęć
uczestniczenia w turnusie w towarzystwie osoby bli-
skiej również determinuje wybór danego terminu.
Pomimo trudnej sytuacji budżetu resortu obrony na-
rodowej w celu uzupełnienia systemu osłony psycho-
logicznej decyzją nr 304/MON ministra obrony naro-
dowej z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie organiza-
cji turnusów rehabilitacyjnych z treningiem psycho-
logicznym dla żołnierzy i pracowników jednostek
wojskowych wykonujących zadania poza granicami
państwa (Dz. Urz. MON Nr 13, poz. 164), zostały
powołane turnusy rehabilitacyjne z treningiem psy-
chologicznym organizowane na bazie Wojskowego
Ośrodka Kondycyjno-Szkoleniowego w Mrągowie.
Turnusy te są przeznaczone dla żołnierzy, których
aktualny stan nie wymaga leczenia w warunkach
oddziału psychiatrycznego, leczenia ambulatoryjne-
go ani oddziaływań terapeutycznych w ramach tur-
nusów leczniczo-profilaktycznych. Tryb kierowania,
terminy realizacji turnusów oraz wzory skierowań
zostały określone przez dowódcę Garnizonu War-
szawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Inspektorat
Wojskowej Służby Zdrowia planuje powołanie wojsko-
wego ośrodka zabezpieczenia medycznego i opieki
profilaktycznej, gdzie prowadzone będą badania żoł-
nierzy i pracowników wojska powracających do kra-
ju po zakończeniu służby lub pracy w polskich kon-
tyngentach wojskowych oraz żołnierzy pełniących
służbę w strukturach Organizacji Traktatu Północ-
noatlantyckiego i w innych organizacjach międzyna-
rodowych, którzy w czasie tej służby byli oddelego-
wani do wykonywania obowiązków w rejonach obję-
tych działaniami stabilizacyjnymi, jeżeli ich powrót
nastąpi bezpośrednio z takiego rejonu do kraju.
Wśród prowadzonych badań będą również badania
psychologiczne, mające na celu ocenę aktualnego sta-
nu zdrowia psychicznego, głównie w kierunku wy-
stępowania cech zespołu stresu pourazowego (PTSD).
W ośrodku zostaną również zapewnione warunki do
udzielania pomocy psychologicznej osobom wymaga-
jącym tego typu interwencji.
Ponadto uprzejmie informuję, że podejmowane
aktualnie działania psychologiczne kierowane wo-
bec żołnierzy, którzy zakończyli służbę poza grani-
cami kraju, oraz wobec rodzin tych żołnierzy
uwzględniają także prowadzenie zajęć psychoedu-
kacyjnych. Tematyka tych zajęć obejmuje przebieg
procesu sprawnego powrotu do wykonywania zadań
służbowych w kraju, w macierzystej jednostce, prze-
bieg adaptacji do życia rodzinnego i ponownego
efektywnego wejścia w rytm funkcjonowania rodzi-
ny oraz możliwe reakcje na stres związane z trau-
matycznymi doświadczeniami, które mogą mieć
charakter odroczony. Żołnierze oraz ich rodziny są
również informowani o możliwości korzystania z róż-
nych form opieki psychiatryczno-psychologicznej,
w tym turnusów leczniczo-profilaktycznych. Orga-
nizatorami tych szkoleń są psycholodzy pracujący
w jednostkach wojskowych, którzy współpracują
z psychologami i lekarzami psychiatrami placówek
wojskowej służby zdrowia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zwolnień lekarskich
dla kobiet w ciąży (13267)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane pismo, znak: SPS-023-13267/09, w spra-
wie interpelacji poseł Anny Sobeckiej dotyczącej
zwolnień lekarskich dla kobiet w ciąży.
Odnosząc się do kwestii poruszonej przez panią
poseł, uprzejmie informuję, iż sprawa ta jest znana
ministrowi zdrowia i była przyczyną wielu podejmo-
wanych interwencji. W związku ze skalą tego zjawi-
ska z inicjatywy resortu zdrowia w uzgodnieniu
z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej został
przygotowany komunikat, który jest opublikowany
na stronach internetowych Ministerstwa Zdrowia
(www.mz.gov.pl). Działanie takie powinno przyczynić
się do prawidłowego stosowania prawa przez zakłady
opieki zdrowotnej.
Tekst komunikatu:
„W związku z kierowanymi do Departamentu
Matki i Dziecka prośbami o wyjaśnienie sytuacji,
w której hospitalizowane kobiety w ciąży oczekujące
na rozpoczęcie porodu nie uzyskują z tego tytułu
zwolnień lekarskich i muszą korzystać z urlopu ma-
cierzyńskiego, informujemy, iż art. 180 § 3 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 Kodeks pracy (Dz. U. 1998 r.
Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) stanowi, że »Co najmniej
2 tygodnie urlopu macierzyńskiego mogą przypadać
przed przewidywaną datą porodu«. Nie oznacza to
obowiązku kobiet do korzystania z tego prawa, a je-
dynie taką możliwość. Hospitalizowane kobiety
w ciąży oczekujące na poród powinny otrzymać za-
świadczenie o niezdolności do pracy, a szpital zobo-
wiązany jest takie zaświadczenie wystawić. Szpital
nie ma prawa oczekiwać, żeby kobieta ciężarna
w okresie hospitalizacji korzystała z urlopu macie-
rzyńskiego”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie epidemii grypy (13274)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie epi-
189
demii grypy (przesłaną pismem z dnia 8 grudnia
2009 r., znak: SPS-023-13274/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji i wyjaśnień.
Symulacja skutków epidemii grypy była zawarta
w kolejnych wersjach krajowych planów przygotowań
i działań na wypadek wystąpienia pandemii grypy.
Były to oceny oparte na zawartych w wytycznych
Światowej Organizacji Zdrowia założeniach, że pan-
demia grypy zostanie wywołana szczególnie zjadli-
wym wirusem grypy ptasiej A/H5N1. Zaktualizowa-
ne założenia uwzględniające epidemiologię wirusa
A/H1N1v znalazły się w aktualizacji polskiego planu
pandemicznego z sierpnia 2009 r. Oczywiście zgodnie
z uznanymi na świecie zasadami planowania na po-
trzeby kryzysowe były to założenia skutków epide-
mii, które w maksymalny sposób obciążałyby zarów-
no system opieki zdrowotnej, jak również infrastruk-
turę krytyczną, i nie należy ich traktować jako prze-
widywanego lub najbardziej prawdopodobnego sce-
nariusza rozwoju sytuacji epidemicznej, lecz jako
wytyczne dla przygotowań.
Uprzejmie informuję, że Główny Inspektorat Sa-
nitarny stale monitorował informacje pochodzące
z krajów, w których epidemia grypy wywołanej wi-
rusem A/H1N1v rozpoczęła się wcześniej niż w Pol-
sce (Wielka Brytania, Hiszpania i Francja). Szcze-
gólnie cenne w ocenie możliwego rozwoju sytuacji
w Polsce były dane i analizy pochodzące z Wielkiej
Brytanii, gdzie epidemia miała szczególnie nasilenie
już w okresie wakacyjnym i osiągnęła tam szczyt
wcześniej niż w Polsce, a brytyjskie służby sanitarne
na podstawie dostępnych danych kilkukrotnie mody-
fikowały pierwotne założenia dotyczące zakaźności
i zjadliwości wirusa.
Sytuacja epidemiologiczna i możliwe kierunki jej
zmiany w odniesieniu do Polski są przedstawiane na
posiedzeniach Krajowego Komitetu ds. Pandemii
Grypy. Rozwój sytuacji epidemiologicznej był i jest na
bieżąco monitorowany na podstawie wykonywanych
badań laboratoryjnych oraz danych zbieranych przez
stacje sanitarno-epidemiologiczne od lekarzy pierw-
szego kontaktu o liczbie zachorowań na grypę i po-
dejrzeń. Dane te są publikowane 4 razy w miesiącu
w meldunkach epidemiologicznych dostępnych na
stronie internetowej Narodowego Instytutu Zdrowia
Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny.
Ponadto pragnę poinformować, że Rządowe Cen-
trum Bezpieczeństwa we współpracy z ponad 600
szpitalami oraz 16 wojewódzkimi centrami zarządza-
nia kryzysowego wdrożyło system informatyczny
służący monitoringowi zakażeń górnych dróg odde-
chowych wymagających hospitalizacji, w tym stoso-
wania tlenoterapii, co stanowi dodatkowy wskaźnik
dynamiki rozwoju epidemii.
Należy podkreślić, że w okresie od początku grud-
nia 2009 r. obserwuje się spadek zachorowań na gry-
pę i choroby grypopodobne. Średnia dzienna zapa-
dalność w ostatnim okresie sprawozdawczym (15–22
grudnia 2009 r.) spadla o 66% w porównaniu ze
szczytem zachorowań, który wystąpił w okresie 23–
190
–30 listopada 2009 r. Uprzejmie informuję, że Głów-
ny Inspektorat Sanitarny we współpracy ze wszyst-
kimi innymi podmiotami zaangażowanymi w zwal-
czanie epidemii grypy będzie nadal monitorował
sytuację epidemiologiczną i jej zmiany, w tym ewen-
tualny wzrost zachorowań, który mógłby być wywo-
łany wirusem grypy sezonowej w nadchodzących
miesiącach. Jednakże na podstawie danych z sezonu
grypowego na półkuli południowej, na której wirus
pandemiczny doprowadził do wyparcia w znacznym
stopniu wirusa grypy sezonowej, należy rozważać
możliwość, że ewentualny wzrost zachorowań wywo-
łany krążeniem wirusów grypy sezonowej w nadcho-
dzącym okresie będzie umiarkowany.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nie wszystkie
przypadki zachorowania na grypę A/H1N1v wymaga-
ją hospitalizacji, gdyż w większości przypadków cho-
roba ta przebiega łagodnie. Niemniej jednak wszyscy
państwowi wojewódzcy inspektorzy sanitarni pozosta-
ją w kontakcie z wojewódzkimi konsultantami ds. cho-
rób zakaźnych, a także epidemiologii oraz ordynato-
rami oddziałów zakaźnych i na bieżąco monitorują
sytuację również pod kątem zapewnienia wystarcza-
jącej ilości sprzętu i łóżek na podległym terenie.
Ponadto uprzejmie informuję, iż stale monitoro-
wane jest zaopatrzenie aptek w leki antywirusowe.
Z informacji przekazywanych przez członków Krajo-
wego Komitetu ds. Pandemii Grypy wynika, iż w chwi-
li obecnej na rynku dostępne są dwa leki antywiru-
sowe (oseltamivir i zanamivir), które mogą być wy-
korzystane do leczenia przypadków zachorowań na
grypę typu A/H1N1v. Dotychczas posiadane zapasy
okazywały się wystarczające dla zapewnienia sku-
tecznego leczenia zakażonych pacjentów. W związku
z najnowszymi badaniami i publikacjami Światowej
Organizacji Zdrowia i Europejskiego Centrum ds.
Zapobiegania i Kontroli Chorób należy liczyć się ze
sporadycznymi przypadkami odporności na działanie
jednego z leków antywirusowych. W związku z tym
podejmuje się starania, aby placówki służby zdrowia
w Polsce były odpowiednio przygotowane na taką
ewentualność.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zwrotu kosztów leczenia
nieubezpieczonych pacjentów (13275)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Annę Sobecką,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13275/09, w spra-
wie kosztów leczenia nieubezpieczonych pacjentów,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie finansowania z budżetu państwa świadczeń
opieki zdrowotnej udzielonych osobom nieubezpieczo-
nym, uprawnionym do bezpłatnych świadczeń, regu-
lują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) oraz przepisy aktów wykonaw-
czych do tej ustawy.
Zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie sposobu i trybu fi-
nansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 137, poz. 858) Narodowy Fun-
dusz Zdrowia finansuje świadczenia opieki zdrowotnej
udzielone na podstawie przepisów ustawy z dnia
19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
(Dz. U. Nr 111, poz. 535, z późn. zm.) oraz ustawy
z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeź-
wości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, Nr 115, poz. 793 i Nr 176, poz. 1238)
ze środków budżetu państwa, z części której dyspo-
nentem jest minister właściwy do spraw zdrowia.
Odnosząc się do zarzutu pani poseł podniesionego
w przedmiotowej interpelacji, iż Ministerstwo Zdro-
wia nie wywiązuje się z ustawowego obowiązku po-
krywania kosztów leczenia nałożonego ustawą o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi i ustawą o ochronie zdrowia psychicznego,
uprzejmie wyjaśniam, iż rozliczenie świadczeń udzie-
lonych osobom uprawnionym następuje na podstawie
przepisów rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 81, poz. 484).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia dotyczą-
cymi sposobu finansowania świadczeń należność
z tytułu realizacji świadczeń, o których mowa w wyżej
wymienionych ustawach, określona jest w odrębnych
rachunkach, dotyczących poszczególnych kategorii
osób, przekazywanych przez świadczeniodawcę płat-
nikowi, którym jest Narodowy Fundusz Zdrowia.
Natomiast w myśl art. 97 ust. 8 ustawy o świad-
czeniach na sfinansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej udzielonych przez świadczeniodawców na podsta-
wie ww. tytułów Narodowy Fundusz Zdrowia otrzy-
muje środki z budżetu państwa w postaci dotacji.
Kwota dotacji na ten cel stanowi refundację rze-
czywiście poniesionych kosztów. Centrala funduszu
na podstawie danych otrzymanych z oddziałów wo-
jewódzkich sporządza miesięczne sprawozdanie z wy-
konanych przez świadczeniodawców i rozliczonych
przez fundusz świadczeń, a następnie przekazuje
sprawozdanie ministrowi zdrowia wraz z wnioskiem
o uruchomienie dotacji. Należy podkreślić, iż spra-
wozdania wraz z wnioskami są przekazywane przez

centralę funduszu terminowo, zgodnie z wymogami
zawartymi w tym rozporządzeniu.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
iż zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie
sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa
świadczeń opieki zdrowotnej minister zdrowia nie
jest bezpośrednim płatnikiem tych świadczeń. Mini-
ster zdrowia zobowiązany jest do refundacji kosztów
poniesionych przez Narodowy Fundusz Zdrowia na
podstawie rachunków przedłożonych przez świadcze-
niodawców w związku z udzielaniem świadczeń opie-
ki zdrowotnej osobom nieubezpieczonym uprawnio-
nym do świadczeń na podstawie przepisów prawa.
Natomiast odnosząc się do przywołanego w treści
interpelacji przykładu dyrektora Szpitala Psychia-
trycznego w Żurawicy, który na drodze sądowej wy-
egzekwował należną kwotę pieniędzy, uprzejmie wy-
jaśniam, iż przedmiotowa sprawa dotyczyła zarzutu
zapłacenia przez ministra zdrowia za świadczenia
opieki zdrowotnej, które zostały udzielone osobom
nieubezpieczonym, ceny nieuwzględniającej jako
składnika ceny świadczenia zdrowotnego podwyżki
wynagrodzeń dla pracowników służby zdrowia wpro-
wadzonej ustawą z dnia 22 lipca 2006 r. o przekaza-
niu środków finansowych świadczeniodawcom na
wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076).
Uprzejmie informuje, iż finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej udzielonych ww. osobom w okresie,
za które ww. szpital wniósł pozew, regulowały prze-
pisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grud-
nia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu finansowania
z budżetu państwa świadczeń opieki zdrowotnej
udzielanych świadczeniobiorcom innym niż ubezpie-
czeni (Dz. U. Nr 281, poz. 2789), na podstawie które-
go świadczenia opieki zdrowotnej udzielone osobom
nieubezpieczonym finansowane były na podstawie
faktury i miesięcznego zestawienia, które zawierało
cenę każdego rodzaju świadczenia opieki zdrowotnej,
ustaloną w oparciu o cenę przewidzianą w umowie
z NFZ bądź ministrem zdrowia – w przypadku świad-
czeń wysoko specjalistycznych.
Natomiast przepisy ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.
o przekazywaniu środków finansowych świadczenio-
dawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149,
poz. 1077) wskazywały, iż źródłem finansowania oraz
jedynym podmiotem zobowiązanym do przekazania
środków świadczeniodawcom na wzrost wynagro-
dzeń jest Narodowy Fundusz Zdrowia.
Należy zaznaczyć, iż NFZ przekazywał na ten cel
środki finansowe w procentowej wysokości w stosun-
ku do wartości zawartej umowy ze świadczeniodaw-
cą, bez wzrostu ceny świadczenia zdrowotnego.
Oznacza to, iż cena za świadczenia nie ulegała zmia-
nie, w związku z czym nie było podstaw prawnych do
finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej udzielonych osobom nieubezpieczonym,
po cenie innej niż wskazywały przepisy ówcześnie
obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu
191
finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej udzielanych świadczeniobiorcom innym
niż ubezpieczeni.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zaświadczeń uprawniających
do wypłaty becikowego (13276)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z kolejną
interpelacją pani poseł Anny Sobeckiej dotyczącą za-
siłku z tytułu urodzenia dziecka, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 8 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13276/
09) pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu,
uprzejmie proszę o przyjęcie uzupełniających wyja-
śnień.
Jak obszernie wyjaśniono już w odpowiedzi na
pierwszą interpelację pani poseł w sprawie becikowe-
go z dnia 4 grudnia 2009 r., ustawą z dnia 6 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654), zmie-
nione zostały postanowienia ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t.j. Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.). Zgodnie
z postanowieniami art. 9 ust. 8 ustawy z dnia 28 li-
stopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych minister
właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z mini-
strem właściwym do spraw zabezpieczenia społecz-
nego określił w drodze rozporządzenia formę opieki
medycznej, o tytule której mowa w ust. 6, oraz wzór
zaświadczenia, o którym mowa w ust. 7.
Przepis zawarty w ust. 6 stanowi, iż dodatek
z tytułu urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobie-
ta pozostawała pod opieką medyczną nie później niż
od 10 tygodnia ciąży do porodu.
Przepis zawarty w ust. 7 stanowi, iż pozostawanie
pod opieką medyczną potwierdza się zaświadczeniem
lekarskim.
Przedmiotowe rozporządzenie ministra zdrowia
wraz ze wzorem zaświadczenia lekarskiego jest opu-
blikowane w Dzienniku Ustaw z 2009 r. Nr 163,
poz. 1305 oraz na stronie internetowej Ministerstwa Zdro-
wia: www.mz.gov.pl w zakładce: legislacja – akty prawne
po konsultacjach społecznych – rozporządzenia.
Należy także wskazać, że obowiązek pozostawa-
nia kobiety w ciąży pod opieką medyczną (warunku-
jący wypłatę zasiłku becikowego) był znany od dnia
192
opublikowania znowelizowanej ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, czyli od 1 stycznia 2009 r. oraz
szeroko nagłaśniany w środkach masowego przeka-
zu, jak również na stronach internetowych Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej. Obowiązek potwier-
dzenia opieki medycznej nad kobietą w ciąży wszedł
w życie 1 listopada 2009 r. Oznacza więc to dla tego
przepisu wyjątkowo długie vacatio legis (10 miesię-
cy), pozwalające zainteresowanym osobom zapozna-
nie się z nowym przepisem. Wydanie samego aktu
wykonawczego do ustawy w terminie późniejszym
nie stanowiło przeszkody, aby przyszła matka od
10 tygodnia ciąży była objęta opieką medyczną.
Należy z całą mocą podkreślić, że tymi zaintere-
sowanymi osobami są również fachowi pracownicy
ochrony zdrowia, a w szczególności lekarze gineko-
lodzy. Trudno bowiem wyobrazić sobie pracę lekarza
nieznającego przepisów prawa warunkujących jego
działalność zawodową.
Budzi zdziwienie zatem stwierdzenie pani poseł,
że ginekolodzy nie wiedzą, jak ma wyglądać zaświad-
czenie lekarskie potwierdzające pozostawanie kobie-
ty w ciąży pod opieką medyczną, a lekarze rodzinni
są zdziwieni, że mogą wystawić takie zaświadczenie.
Wystarczy bowiem przeczytać szeroko publikowane
także w środkach masowego przekazu obowiązujące
przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świad-
czeniach rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.)
Jednocześnie informuję, że na stronach interneto-
wych Ministerstwa Zdrowia oraz Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej zamieszczono szczegółową inter-
pretację przedmiotowych przepisów warunkujących
wypłatę becikowego. I tak na stronach internetowych
Ministerstwa Zdrowia w interpretacji przepisów
w sprawie form opieki nad kobietą w ciąży, becikowe,
zapisano m.in.: Art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) mówi:
„Art. 16. 1. Świadczeniobiorcy na podstawie usta-
wy nie przysługują:
1) orzeczenia o zdolności do prowadzenia pojaz-
dów mechanicznych oraz inne orzeczenia i zaświad-
czenia lekarskie wydawane na życzenie świadczenio-
biorcy, jeżeli nie są one związane z dalszym lecze-
niem, rehabilitacją, niezdolnością do pracy, kontynu-
owaniem nauki, uczestnictwem dzieci, uczniów, słu-
chaczy zakładów kształcenia nauczycieli i studentów
w zajęciach sportowych i w zorganizowanym wypo-
czynku, jeżeli nie są wydawane dla celów pomocy
społecznej, orzecznictwa o niepełnosprawności, uzy-
skania zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku z tytułu
urodzenia dziecka lub jednorazowej zapomogi z ty-
tułu urodzenia dziecka.”
Zgodnie z przytoczonym przepisem ustawy kobie-
ta po urodzeniu dziecka lub w czasie ostatniej wizyty
przed porodem powinna poprosić o wystawienie
przedmiotowego zaświadczenia lekarza, który będzie
odbierał poród, bądź lekarza prowadzącego ciążę.
Przedmiotowe zaświadczenie otrzymuje od leka-
rza bezpłatnie, a obowiązkiem lekarza (na podstawie
dostępnej dokumentacji dotyczącej faktu pozostawa-
nia kobiety w czasie ciąży pod opieką lekarską) jest
wystawienie takiego zaświadczenia.
Nie ma przy tym znaczenia, czy będzie to lekarz
ubezpieczenia zdrowotnego czy praktykujący pry-
watnie. Przepis nie określa również specjalizacji le-
karza wystawiającego zaświadczenie. Nie ma rów-
nież znaczenia, czy lekarz wypisze w całości to za-
świadczenie samodzielnie czy tylko wypełni przygo-
towany, wydrukowany wcześniej np. ze strony inter-
netowej wzór zaświadczenia. Nie znajduje uzasadnie-
nia żądanie od kobiety, aby sama dostarczyła leka-
rzowi druk zaświadczenia.
Przedmiotowe rozporządzenie ministra zdrowia
wraz ze wzorem zaświadczenia lekarskiego jest opu-
blikowane na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia: www.mz.gov.pl w zakładce: legislacja – akty
prawne po konsultacjach społecznych – rozporządze-
nia.
Odpowiadając na pozostałe zapytania Pani Poseł,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z przytoczonymi powyżej przepisami pra-
wa dokumentem warunkującym otrzymanie zasiłku
becikowego jest wyłącznie zaświadczenie lekarskie
potwierdzające pozostawanie przez kobietę w ciąży
pod opieką medyczną. Żadne inne formy dokumento-
wania wizyt lekarskich samodzielnie nie mogą sta-
nowić podstawy do odbioru tego zasiłku.
Odnosząc się do wątpliwości dotyczących osób
uprawnionych do wystawiania zaświadczenia po-
twierdzającego pozostawanie przez kobietę w ciąży
pod opieką lekarską, należy zwrócić uwagę, iż zgod-
nie z brzmieniem art. 9 ust. 7 ustawy może to być
wyłącznie lekarz, a nie np. położna. Z przepisów oma-
wianej ustawy i rozporządzenia nie wynika, że może
to być wyłącznie lekarz ginekolog. Przedmiotowe
rozporządzenie, określając w § 2 ust. 1 formy opieki,
wskazuje: podstawową, ambulatoryjną specjalistycz-
ną i szpitalną opiekę zdrowotną, tym samym każdy
lekarz, do którego zgłosi się kobieta w ciąży, bez
względu na specjalizację, a który może potwierdzić
wykonanie badań określonych w załączniku do ww.
rozporządzenia, może wystawić ww. zaświadczenie.
Lekarz może wystawić zaświadczenie na podsta-
wie dostępnej dokumentacji potwierdzającej pozosta-
wanie kobiety w ciąży pod opieką lekarską (może to
być m.in. karta przebiegu ciąży, dokumentacja me-
dyczna znajdująca się w placówce opieki zdrowotnej,
w której zarejestrowana jest kobieta, bądź dokumen-
tacja medyczna przedstawiona przez ciężarną, która
przebywała w innej części kraju lub za granicą).
W kwestii uznawania zaświadczeń wydawanych
przez lekarzy prowadzących prywatny gabinet lekar-
ski należy zauważyć, iż przedmiotowe rozporządze-
nie nie wprowadza szczególnych wymogów co do for-
my prowadzonej przez lekarza działalności, istotna
jest forma opieki zdrowotnej: podstawowa, ambula-
toryjna, szpitalna. Opieka medyczna może być spra-

wowana zarówno przez lekarzy wykonujących zawód
w zakładach opieki zdrowotnej, w ramach grupowej
praktyki lekarskiej, jak i indywidualnej praktyki lub
indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej,
niezależnie od tego, kto finansuje wykonanie świad-
czenia zdrowotnego.
Podstawowym zagadnieniem jest w tym przy-
padku odróżnienie uprawnień lekarza do wystawia-
nia zaświadczenia od uprawnień do prowadzenia
ciąży (sprawowania opieki medycznej nad kobietą
w ciąży).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że biorąc pod
uwagę fakt, że minister pracy i polityki społecznej
(MPiPS) jest organem właściwym do dokonywania
wykładni przepisów w zakresie ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, na podstawie których wydane zo-
stało przedmiotowe rozporządzenie ministra zdro-
wia, rozstrzyganie wszelkich wątpliwości dotyczą-
cych stosowania ww. aktów prawnych przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej pozostaje we
właściwości tego resortu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zasiłków rodzinnych (13279)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 grudnia br., znak: SPS-
-023-13279/09, dotyczące interpelacji poseł Anny So-
beckiej w sprawie zasiłków rodzinnych, uprzejmie
wyjaśniam.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) wysokości świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty kryteriów dochodowych do nich
uprawniających podlegają weryfikacji co 3 lata,
z uwzględnieniem wyników badań – przeprowadza-
nych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych – pro-
gu wsparcia dochodowego rodzin (WDR). Jednakże
ich uwzględnienie w toku weryfikacji nie oznacza ob-
ligatoryjnej zmiany (podwyższenia) wysokości ww.
kwot do wartości z nich wynikających. Wskazuje na
to sama definicja słowa: weryfikacja, zgodnie z którą
jest to sprawdzenie prawdziwości, przydatności lub
prawidłowości czegoś. Podjęcie ostatecznych roz-
strzygnięć co do wymienionych wyżej wysokości i kwot
należy do wyłącznej kompetencji Rady Ministrów.
Tak samo rozumiane było to przy okazji poprzedniej
weryfikacji kwot świadczeń rodzinnych i kryteriów
193
dochodowych do nich uprawniających w 2006 r. Ów-
czesny rząd także nie skorzystał z możliwości pod-
wyższenia kwot kryteriów dochodowych, mimo że
wyniki badań WDR z 2005 r. uzasadniały podjęcie
takiej decyzji. Obecny rząd, dokonując przypadającej
po trzech latach kolejnej weryfikacji kwot ujętych
w przepisach o świadczeniach rodzinnych, uwzględ-
nił w jej toku wyniki badań WDR z 2008 r., podejmu-
jąc decyzję o podniesieniu o ponad 40% kwot podsta-
wowego świadczenia rodzinnego, tj. zasiłku rodzin-
nego oraz o prawie 24% kwoty świadczenia pielęgna-
cyjnego z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem. Wyso-
kość zasiłku rodzinnego na dziecko w wieku do ukoń-
czenia 5. roku życia wzrosła do kwoty 68 zł (poprzed-
nio – 48 zł), na dziecko w wieku powyżej 5. roku życia
do ukończenia 18. roku życia – do kwoty 91 zł (po-
przednio – 64 zł), na dziecko w wieku powyżej 18.
roku życia do ukończenia 24. roku życia – do kwoty
98 zł (poprzednio – 68 zł). Wysokość świadczenia pie-
lęgnacyjnego wzrosła do kwoty 520 zł (poprzednio –
420 zł). W związku z tym, że kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego stanowi podstawę do ustalenia wysoko-
ści składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe
i zdrowotne za osoby otrzymujące to świadczenie,
zwiększyła się również wysokość tych składek opła-
canych ze środków budżetu państwa. Jednocześnie,
mając na uwadze trudną sytuacją gospodarczą Polski
i konieczność ograniczenia wzrostu wydatków budże-
tu państwa, Rada Ministrów na dotychczasowym
poziomie utrzymała wysokości pozostałych świad-
czeń rodzinnych oraz wysokości kryteriów dochodo-
wych do nich uprawniających. Podjęcie decyzji o prze-
znaczeniu w warunkach kryzysu ponadmiliardowego
w skali roku zwiększenia wydatków na wsparcie ma-
terialne rodzin ma na celu takie ukierunkowanie
tych wydatków, które zagwarantuje większe kwoty
podstawowych świadczeń rodzinnych i jednocześnie
zabezpieczy dostęp do nich rodzinom z dziećmi znaj-
dującym się w najtrudniejszej sytuacji materialnej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby uprawnione nabędą niezależnie od wy-
sokości osiąganego dochodu prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, a także prawo do opłacanych z bu-
dżetu państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe i zdrowotne. W konsekwencji będą miały
możliwość korzystania z opieki zdrowotnej, zaś
w przyszłości ze świadczeń emerytalno-rentowych.
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie niektó-
rych ustaw związanych z realizacją wydatków budże-
towych, w której znajduje się to rozwiązanie, w dniu
22 grudnia br. została opublikowana w Dzienniku
Ustaw Nr 219, poz. 1706. Przewiduje się, że wejście
w życie tego rozwiązania zwiększy liczbę osób upraw-
nionych do świadczenia pielęgnacyjnego o ok. 3,2 tys.
osób.
194
Szacuje się, że wzrost kwot zasiłku rodzinnego,
a także wzrost kwoty świadczenia pielęgnacyjnego
(łącznie z wynikającym z tego wzrostem wysokości
składki emerytalno-rentowej i zdrowotnej opłaca-
nych za osoby pobierające świadczenie) spowoduje
wzrost wydatków z budżetu państwa na świadczenia
rodzinne o 189 700 tys. zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys.
zł w 2010 r. Natomiast uniezależnienie prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego od kryterium dochodo-
wego (wraz z opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i zdrowotne za osoby, które na-
będą prawo do świadczenia) zwiększy dodatkowo na-
kłady budżetu państwa na świadczenia rodzinne
w 2010 r. o 24 800 tys. zł.
Należy również zaznaczyć, że wspomniany wyżej
wzrost wysokości zasiłku rodzinnego spowodował od
1 listopada 2009 r. wzrost dopuszczalnego przekro-
czenia kwoty kryteriów dochodowych bez utraty pra-
wa do świadczeń rodzinnych dla rodzin korzystają-
cych z tych świadczeń. Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy
o świadczeniach rodzinnych świadczenia przysługu-
ją także w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny dochód
netto rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie
przekracza ustawowe kryterium o kwotę nie wyższą
niż kwota najniższego zasiłku rodzinnego, ten zaś
wzrósł do kwoty 68 zł (np. dla czteroosobowej rodzi-
ny z dwojgiem dzieci dopuszczalne przekroczenie
kryterium dochodowego wzrośnie o 80 zł i wyniesie
272 zł). Trzeba jednak pamiętać, że w przypadku
przekroczenia kryterium dochodowego w następnym
roku kalendarzowym świadczenia rodzinne już nie
będą przysługiwać.
Analiza danych statystycznych z realizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych za okres styczeń–wrze-
sień 2009 r. (dane za IV kwartał będą dostępne nie
wcześniej niż w II dekadzie lutego 2010 r.) nie pozwa-
la na wysnucie stwierdzenia, że pozostawienie na
niezmienionym poziomie wysokości kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
spowoduje spadek od nowego okresu zasiłkowego licz-
by świadczeniobiorców. Zauważalny jest bowiem nie-
wielki wzrost w kolejnych miesiącach 2009 r. liczby
osób pobierających świadczenia rodzinne (w III kwar-
tale 2009 r. liczba uprawnionych do zasiłku rodzin-
nego wynosiła przeciętnie miesięcznie nieco ponad
3,4 mln osób, podczas gdy w I kwartale 2009 r. zasił-
ki rodzinne przeciętnie miesięcznie pobierało nie-
spełna 3,37 mln osób). Przyczyn tego należy szukać
przede wszystkim w kryzysie gospodarczym, który
m.in. spowodował wzrost stopy bezrobocia i zahamo-
wał wzrost zamożności rodzin. Biorąc pod uwagę
obecne uwarunkowania makroekonomiczne, można
oczekiwać dalszego powolnego wzrostu liczby świad-
czeniobiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie zmian regulacji prawnych
dotyczących kryterium przyznawania
świadczeń rodzinnych – zasiłków rodzinnych
oraz dodatków do zasiłków rodzinnych (13282)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 grudnia br., znak: SPS-
-023-13283/09, dotyczące interpelacji poseł Janiny
Okrągły w sprawie zmian regulacji prawnych doty-
czących przyznawania świadczeń rodzinnych – zasił-
ków rodzinnych oraz dodatków do zasiłków rodzin-
nych, uprzejmie wyjaśniam.
Podstawowym warunkiem uzyskania prawa do
świadczeń rodzinnych – z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, a od 1 stycznia 2010 r. również
świadczenia pielęgnacyjnego – jest spełnianie okre-
ślonego ustawą kryterium dochodowego, które wy-
nosi 504 zł lub 583 zł, gdy członkiem rodziny jest
niepełnosprawne dziecko. Świadczenia rodzinne, któ-
rych nabycie uzależnione jest od wysokości osiąga-
nych przez rodzinę dochodów, przysługują również
w sytuacji, gdy dochód rodziny w przeliczeniu na oso-
bę przekracza wyżej wymienione wysokości o rela-
tywnie niewielkie kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5
ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.) świadczenia przysługują także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego.
Obecny rząd, dokonując przypadającej po trzech
latach kolejnej weryfikacji kwot świadczeń rodzin-
nych i kryteriów dochodowych ujętych w przepisach
o świadczeniach rodzinnych, podjął decyzję o prze-
znaczeniu ponad miliardowego w skali roku zwięk-
szenia wydatków na wsparcie materialne dla rodzin,
wybierając w warunkach kryzysu takie ukierunko-
wanie tych wydatków, które zagwarantuje większe
kwoty podstawowych świadczeń rodzinnych i jedno-
cześnie zabezpieczy dostęp do nich rodzinom z dzieć-
mi znajdującym się w najtrudniejszej sytuacji mate-
rialnej. W wyniku weryfikacji kwot świadczeń ro-
dzinnych od 1 listopada 2009 r. nastąpił wzrost kwot
zasiłku rodzinnego we wszystkich grupach wieku
dzieci o ponad 40% w stosunku do poprzednio obo-
wiązujących wysokości. Wysokość zasiłku rodzinne-
go na dziecko w wieku do ukończenia 5 roku życia
wzrosła do kwoty 68 zł (poprzednio 48 zł), na dziecko
w wieku powyżej 5 roku życia do ukończenia 18 roku
życia – do kwoty 91 zł (poprzednio 64 zł), na dziecko
w wieku powyżej 18 roku życia do ukończenia 24

roku życia – do kwoty 98 zł (poprzednio 68 zł). Efek-
tem tegorocznej weryfikacji jest także wzrost o blisko
24% wysokości świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu
rezygnacji lub niepodejmowania zatrudnienia w związ-
ku z koniecznością sprawowania opieki nad niepeł-
nosprawnym dzieckiem. Wysokość tego świadczenia
wzrosła do kwoty 520 zł (poprzednio 420 zł). Jedno-
cześnie, mając na uwadze wspomnianą powyżej trud-
ną sytuacją gospodarczą Polski i konieczność ogra-
niczenia wzrostu wydatków budżetu państwa, Rada
Ministrów na dotychczasowym poziomie utrzymała
wysokości pozostałych świadczeń rodzinnych oraz
wysokości kryteriów dochodowych do nich uprawnia-
jących.
Mając zatem powyższe na względzie, należy za-
uważyć, że w związku ze wzrostem o 20 zł kwoty
najniższego zasiłku rodzinnego od 1 listopada 2009 r.
wzrosła również wspomniana powyżej kwota dopusz-
czalnego przekroczenia kryterium dochodowego, któ-
ra nie powoduje utraty prawa do świadczeń rodzin-
nych (np. dla czteroosobowej rodziny z dwojgiem
dzieci dopuszczalne przekroczenie kryterium docho-
dowego wzrosło o 80 zł i wynosi obecnie 272 zł). Trze-
ba jednak pamiętać, że w przypadku przekroczenia
kryterium dochodowego w następnym roku kalenda-
rzowym świadczenia rodzinne już nie będą przysłu-
giwać.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby, które niezależnie od wysokości osiąga-
nego dochodu otrzymają świadczenie pielęgnacyjne,
nabędą także prawo do opłacanych z budżetu pań-
stwa składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe
i zdrowotne, a w konsekwencji będą miały możliwość
korzystania z opieki zdrowotnej, zaś w przyszłości ze
świadczeń emerytalno-rentowych. Ustawa z dnia
19 listopada 2009 r. o zmianie niektórych ustaw
związanych z realizacją wydatków budżetowych,
w której znajduje się to rozwiązanie, w dniu 22 grud-
nia br. została opublikowana w Dzienniku Ustaw
Nr 219, poz. 1706.
Szacuje się, że wzrost kwot zasiłku rodzinnego,
a także wzrost kwoty świadczenia pielęgnacyjnego
spowoduje wzrost wydatków z budżetu państwa na
świadczenia rodzinne o 189 700 tys. zł w 2009 r.
i o 1 138 700 tys. zł w 2010 r. Natomiast uniezależ-
nienie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od kry-
terium dochodowego zwiększy dodatkowo nakłady
budżetu państwa na świadczenia rodzinne w 2010 r.
o 24 800 tys. zł.
Informuję, że w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej w oparciu o dane o charakterze demogra-
ficznym i statystyczno-finansowym prowadzone są
prace analityczne dotyczące różnych wariantów
wsparcia materialnego rodzin poprzez system świad-
czeń rodzinnych, również w zakresie wysokości kry-
terium dochodowego. Ich celem jest wypracowanie
195
optymalnych rozwiązań w tym obszarze. Jednakże
ich ewentualna realizacja uzależniona jest od sytu-
acji finansowej państwa (obecne uwarunkowania go-
spodarcze i ograniczenia budżetowe niestety nie po-
zwalają na zmiany w tym zakresie).
Informuję również, że według przeprowadzonych
przez resort pracy i polityki społecznej szacunków
wzrost kwoty kryterium dochodowego uprawniają-
cego do nabycia prawa do zasiłku rodzinnego oraz
dodatków do kwoty 590 zł spowodowałby dodatkowy
wzrost wydatków z budżetu państwa na świadczenia
rodzinne o ok. 927 000 tys. zł rocznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie finansowania Orkiestry Kameralnej
Polskiego Radia Amadeus pod dyrekcją
Agnieszki Duczmal (13284)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej (SPS-023-
-13284) w sprawie finansowania Orkiestry Kameral-
nej Polskiego Radia Amadeus pragnę jednocześnie
podziękować pani poseł za zainteresowanie działal-
nością tej jednej z ważniejszych orkiestr kameralnych
w naszym kraju.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej w MKiDN trwają intensywne rozmowy z przed-
stawicielami Polskiego Radia SA mające na celu wy-
pracowanie nowego modelu funkcjonowania zespo-
łów radiowych.
Pragnę też podkreślić, że na mapie kulturalnej
Polski Wielkopolska jest dla Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego niezmiernie ważna. Jako
minister jestem w tym regionie organizatorem dla
państwowej instytucji kultury – Muzeum Narodowe-
go w Poznaniu oraz współorganizatorem dla wspól-
nie prowadzonej z samorządem instytucji kultury –
Teatru Wielkiego w Poznaniu. Dbałość o rozwój arty-
styczny poznańskich instytucji należy do ważnych
zadań resortu. Nie oznacza to jednak, że inne podmio-
ty z regionu nie są przez MKiDN wspierane, wszak
uruchomione w 2005 r. programy ministra pozwalają
na dofinansowywanie pozostałych instytucji czy ze-
społów. Orkiestra Amadeus niejednokrotnie uzyski-
wała moje wsparcie właśnie poprzez programy.
W odpowiedzi na pani zapytanie proszę przyjąć
moje zapewnienie, iż z dotychczasowych form pomo-
196
cy orkiestrze nie zamierzam się wycofywać. Wyra-
żam jednak głęboką nadzieję, że Urząd Marszałkow-
ski Województwa Wielkopolskiego oraz Urząd Miasta
Poznania podejmą wszelkie starania, by zapewnić
orkiestrze dalszy systematyczny rozwój, pozwalając
na utrzymanie niezmiennie wysokiego poziomu ar-
tystycznego.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wzrostu bezrobocia w Polsce (13289)
W związku z przekazaną przy piśmie, znak: SPS-
-023-13289/09, z dnia 8 grudnia 2009 r. interpelacją
pana posła Andrzeja Szlachty w sprawie rosnącego
bezrobocia w Polsce i możliwości udzielenia pomocy
finansowej bezrobotnym uprzejmie informuję:
W ubiegłym roku utrzymywała się wzrostowa ten-
dencja kształtowania się liczby bezrobotnych zareje-
strowanych w urzędach pracy. Poza kilkoma miesią-
cami sezonowego spadku bezrobocia (kwiecień, maj,
czerwiec) w ostatnich miesiącach 2009 r. nastąpił
wzrost bezrobocia. Niemniej jednak należy pamiętać
o tym, że tradycyjnie przełom roku jest okresem
wzrostu bezrobocia. Kończą się z reguły prace sezo-
nowe w budownictwie, leśnictwie, ogrodnictwie, jak
również zaczynają się powroty po zakończeniu reali-
zacji programów aktywizacji bezrobotnych. W urzę-
dach pracy rejestrują się także osoby zwalniane
z zakładów pracy na podstawie wcześniejszych, zgła-
szanych przez pracodawców zwolnień grupowych, jak
również zgłaszają się do rejestracji osoby z mniej-
szych zakładów pracy, z którymi pracodawcy nie zde-
cydowali się przedłużyć umów zawartych na czas
określony. W pewnej mierze przyczyną wzrostu bez-
robocia był zwiększony napływ osób powracających
po zatrudnieniu za granicą i rejestrujących się
w urzędach pracy. Na koniec listopada 2009 r. w urzę-
dach pracy zarejestrowało się 1811,1 tys. osób wobec
1744,3 tys. na koniec października 2009 r., co ozna-
cza wzrost liczby bezrobotnych o 66,8 tys. osób. Dla
porównania w analogicznym okresie 2008 r. liczba
bezrobotnych wzrosła o 46,2 tys. osób. Stopa bezro-
bocia rejestrowanego na koniec listopada wyniosła
11,4% i była o 0,3 punktu procentowego wyższa niż
na koniec października 2009 r. i o 2,3 punktu wyższa
w porównaniu z listopadem 2008 r. Na koniec 2009 r.
liczba bezrobotnych wyniosła 1893,1 tys. osób, a sto-
pa bezrobocia ukształtowała się na poziomie 11,9%.
W kolejnych miesiącach należy spodziewać się, po-
dobnie jak w poprzednich latach, wzrostu bezrobocia
wynikającego z jednej strony z jego sezonowego cha-
rakteru, z drugiej jednak strony z reperkusji świato-
wego kryzysu finansowo-gospodarczego.
W projekcie planu Funduszu Pracy na 2010 r. za-
łożono, że wydatki na zasiłki dla bezrobotnych wy-
niosą 3 442 813 tys. zł (w tym składki na ubezpiecze-
nia społeczne 700 000 tys. zł). Oznacza to, że śred-
niorocznie wypłaconych zostanie 380 tys. zasiłków
dla bezrobotnych. Plan na rok 2009 przewidywał wy-
płacenie 240 tys. zasiłków dla bezrobotnych. Liczba
wypłaconych średniomiesięcznie zasiłków w ciągu
11 miesięcy 2009 r. wynosiła 331,7 tys. Można więc
stwierdzić, że nie zabraknie środków na wypłatę za-
siłków dla bezrobotnych w 2010 r.
Jednocześnie informuję, że problem braku środ-
ków finansowych na opłacenie składek na ubezpie-
czenie zdrowotne za bezrobotnych bez prawa do za-
siłku nie leży bezpośrednio we właściwości ministra
pracy i polityki społecznej. Jednak w związku z licz-
nie napływającymi sygnałami dotyczącymi braku
środków na opłacenie ww. składek za zarejestrowane
w powiatowych urzędach pracy osoby bezrobotne bez
prawa do zasiłku lub stypendium minister pracy
i polityki społecznej zwrócił się do ministra finansów
o przeanalizowanie przyczyn powstania takiej sytu-
acji i poinformowanie o podjętych w ww. sprawie
działaniach. Z uzyskanych z Ministerstwa Finansów
informacji wynika, że powstałe zobowiązania wyma-
galne Skarbu Państwa zostały uregulowane w kwo-
tach zgłoszonych przez wojewodów łącznie w wyso-
kości 165 288 495 tys. zł. Środki na ww. zobowiąza-
nia zostały przyznane z nowo utworzonych rezerw
celowych powstałych w trakcie roku 2009 na podsta-
wie pozytywnych opinii Komisji Finansów Publicz-
nych. Wojewoda świętokrzyski i wojewoda wielkopol-
ski nie zgłosili zapotrzebowania na dodatkowe środ-
ki z tytułu opłacenia przedmiotowych składek, gdyż
w trakcie nowelizacji dokonali zwiększenia tych środ-
ków, zmniejszając środki w innych działach klasyfi-
kacji budżetowej i całkowicie zabezpieczając środki
w swoich budżetach na bieżące regulowanie niniej-
szych składek.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że osoby znajdu-
jące się w trudnej sytuacji, zgodnie z ustawą z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U.
z 2008 r., Nr 115, poz. 728, z późn. zm.), w szczegól-
ności z powodu ubóstwa, sieroctwa, bezdomności,
niepełnosprawności, długotrwałej lub ciężkiej choro-
by, zdarzeń losowych, jak również bezrobocia, w celu
przezwyciężenia przez nie trudnych sytuacji życio-
wych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzy-
stując własne uprawnienia, zasoby i możliwości,
mogą korzystać z pomocy społecznej udzielonej na
podstawie ustawy. Ustawa o pomocy społecznej szcze-
gółowo określa katalog zadań własnych jednostek

samorządu terytorialnego (zadania realizowane ze
środków własnych tych jednostek bądź przy współ-
udziale środków z budżetu państwa), jak i zadań zle-
conych z zakresu administracji rządowej realizowa-
nych przez gminy i powiaty (finansowane w całości
ze środków budżetu państwa).
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 na
finansowanie i dofinansowanie zadań jednostek sa-
morządu terytorialnego wynikających z ustawy
o pomocy społecznej zaplanowano środki w budże-
tach wojewodów, podobnie jak w roku bieżącym
i w latach ubiegłych. Wojewodowie dokonują dalsze-
go podziału środków, analizują potrzeby w trakcie
roku i weryfikują odpowiednio plany finansowe.
W przypadku niedoboru środków na realizację nie-
których zadań z pomocy społecznej wojewodowie
mogą występować z wnioskiem w trakcie roku do
ministra pracy i polityki społecznej o uruchomienie
środków z rezerw celowych.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2010,
a także w budżetach wojewodów i w rezerwach ce-
lowych zaplanowano środki w taki sposób, aby za-
bezpieczyć potrzeby w zakresie m.in. wypłat zasił-
ków stałych, dofinansowania w części gwarantowa-
nej z budżetu państwa wypłat zasiłków okresowych,
dofinansowania realizacji programu „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania”. Oczywiście Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej będzie monitoro-
wało w trakcie roku realizację zadań z pomocy spo-
łecznej, współpracując w tym zakresie z wydziałami
polityki społecznej urzędów wojewódzkich, aby opi-
sany mechanizm finansowania tych zadań działał
jak najskuteczniej.
Kolejna oferowana przez państwo pomoc osobom
bezrobotnym jest kierowana do osób, które zacią-
gnęły kredyt mieszkaniowy i nie mogą spłacić tego
kredytu, ponieważ utraciły pracę. Pomoc przyzna-
wana jest na podstawie ustawy z dnia 19 czerwca
2009 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kre-
dytów mieszkaniowych udzielonych osobom, które
utraciły pracę (Dz. U. Nr 115, poz. 964), która we-
szła w życie z dniem 5 sierpnia 2009 r. Intencją usta-
wodawcy było ustabilizowanie sytuacji finansowej
osób obciążonych zobowiązaniem kredytowym za-
ciągniętym w celu zaspokojenia własnych potrzeb
mieszkaniowych, które utraciły zatrudnienie lub
inną pracę zarobkową, zarejestrowały się jako bez-
robotne i uzyskały prawo do zasiłku dla bezrobot-
nych. Uzyskana na podstawie ustawy pomoc pozwa-
la beneficjentowi tej pomocy na zabezpieczenie pod-
stawowych funkcji bytowych (możliwość pozostania
w dotychczas zajmowanym lokalu) w okresie po
utracie pracy, a co za tym idzie, umożliwia skupienie
energii bezrobotnego na działaniach mających na
celu znalezienie zatrudnienia, a nie np. na poszuki-
waniu nowego mieszkania. Na tę pomoc zabezpie-
czono środki w kwocie 439 mln zł do 2011 r.
Reasumując, można stwierdzić, że pomimo szero-
kiego zakresu udzielanej pomocy osobom bezrobotnym
197
nie powinno zabraknąć środków finansowych na reali-
zację tych działań zarówno w budżecie resortu, jak
i w budżetach jednostek samorządu terytorialnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie dostępności leków
zwalczających gruźlicę (13291)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Paluch, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 8 grud-
nia 2009 r. (SPS-023/13291/09), w sprawie dostępno-
ści leków zwalczających gruźlicę, uprzejmie przesy-
łam informacje w powyższej sprawie.
Produkt leczniczy nidrazid uzyskał pozwolenie na
dopuszczenie do obrotu na terytorium RP na podsta-
wie art. 8a ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo
farmaceutyczne, nr pozwolenia 15783.
Jednocześnie informujemy, iż produkt leczniczy ni-
drazid z dniem 8 grudnia 2009 r. został umieszczony
w wykazie leków i wyrobów medycznych wydawanych
bezpłatnie, ze względu na choroby, o których mowa
w § 1 rozporządzenia (załącznik nr 1 do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie niedbałego wypisywania recept
(13293)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Mieczysława Marcina Łuczaka z dnia
8 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13293/09, informuję,
co następuje.
198
Uprzejmie informuję, iż obecnie trwają prace kon-
cepcyjne prowadzone przez Centrum Systemów In-
formacyjnych Ochrony Zdrowia odnośnie do wpro-
wadzenia recepty elektronicznej (e-recepty), która
zlikwidowałaby problemy związane z ich czytelno-
ścią, jednakże trudno w tym momencie wskazać ja-
kąkolwiek datę wprowadzenia ogólnokrajowego sys-
temu z uwagi na złożoność przedmiotowej tematyki
i konieczność przeprowadzenia rzetelnej oceny skut-
ków regulacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie bezpieczeństwa w ruchu drogowym
(13298)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13298/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Krzysztofa Putry w sprawie bezpie-
czeństwa w ruchu drogowymi, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Jak wynika z danych Komendy Głównej Policji,
w 2007 r. Policja ujawniła 159 346 kierujących pojaz-
dami będących pod wpływem alkoholu, w roku 2008
było to 168 612 osób, zaś za 11 miesięcy 2009 r. licz-
ba kierujących pojazdami pod wpływem alkoholu
wynosiła 163 067 osób.
Liczbę ujawnionych przez Policję kierujących po-
jazdami będących pod wpływem alkoholu z podzia-
łem na rodzaje popełnionych przestępstw i wykro-
czeń przedstawia poniższa tabela:
Art. 178a Kodeksu karnego: „§ 1. Kto, znajdując
się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka
odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu
lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzyw-
nie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do lat 2.
§ 2. Kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub
pod wpływem środka odurzającego, prowadzi na dro-
Art. 178a § 1 Kodeksu Art. 178a § 2
rok
karnego Kodeksu karnego
2007 73 500 62 101
2008 80 115 63 570
11 m-cy 2009 77 458 59 453
dze publicznej lub w strefie zamieszkania inny pojazd
niż określony w § 1, podlega grzywnie, karze ograni-
czenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.”
Art. 87 § 1 Kodeksu wykroczeń: „§ 1. Kto, znaj-
dując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie
działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny
w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, pod-
lega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż
50 złotych.
§ 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoho-
lu lub podobnie działającego środka, prowadzi na
drodze publicznej lub w strefie zamieszkania inny
pojazd niż określony w § 1, podlega karze aresztu do
14 dni albo grzywny.
§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego
w § 1 lub 2 orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.”
Odnosząc się do pytania dotyczącego liczby man-
datów karnych, którymi zostali ukarani kierowcy,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji dysponuje danymi pocho-
dzącymi z urzędów wojewódzkich, dotyczącymi ogól-
nej liczby grzywien nałożonych w drodze mandatów
karnych za lata 2007–2008. Z uwagi na roczny cykl
sprawozdawczy informacje za rok 2009 zostaną prze-
kazane do MSWiA do końca I kwartału 2010 r.
W 2007 r. nałożonych zostało 4 168 071 grzywien
w postaci mandatów karnych (w tym 1 960 205 grzy-
wien w postaci mandatów karnych na kierowców
przez policjantów ruchu drogowego). W 2008 r. nało-
żonych zostało 4 159 591 grzywien w postaci manda-
tów karnych (w tym 2 096 025 grzywien w postaci
mandatów karnych na kierowców przez policjantów
ruchu drogowego). Za pierwsze 3 kwartały 2009 r.
Policja nałożyła na kierowców 1 810 431 mandatów
karnych.
Uprzejmie informuję, iż odnośnie wpływów z man-
datów do budżetu państwa Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji dysponuje danymi doty-
czącymi lat 2007 i 2008. Wpływy do budżetu państwa
z postępowań mandatowych w 2007 r. wynosiły
375 948 895 PLN – jest to kwota grzywien wyegze-
kwowanych na ogólną kwotę 567 845 958 PLN grzy-
wien nałożonych. W 2008 r. z postępowań mandato-
wych do budżetu państwa wpłynęło 448 843 835 PLN
– na ogólną kwotę 637 459 421 PLN grzywien nało-
żonych.
Należy wskazać, że zgodnie z art. 45 § 3 Kodeksu
wykroczeń orzeczona kara lub środek karny pienięż-
ny nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomoc-
nienia się rozstrzygnięcia upłynęły trzy lata. W związ-
ku z tym wierzyciel w przypadku grzywien w posta-
Art. 87 § 1 Kodeksu Art. 87 § 2 Kodeksu
RAZEM
wykroczeń wykroczeń
15 771 7 974 159 346
16 869 8 058 168 612
17 833 8 323 163 067

ci mandatu karnego może korzystać z przysługują-
cych mu uprawnień i dochodzić swych roszczeń
w okresie trzyletnim od dnia nałożenia grzywny
przez funkcjonariusza uprawnionego do prowadzenia
postępowania mandatowego.
Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców obok
danych dotyczących liczby i rodzaju zarejestrowa-
nych pojazdów zawiera dane dotyczące kierowców,
w tym liczbę kierowców, którym z różnych przyczyn
zatrzymano prawo jazdy. I tak, w 2007 r. prawo jazdy
zatrzymano 79 208 kierowcom, w roku 2008 – 69 450
kierowcom, a w roku 2009 – 77 990 kierowcom (dane
za 11 miesięcy).
Nie jest możliwe ustalenie, ilu kierowcom zostało
zwrócone prawo jazdy uprzednio zatrzymane za jaz-
dę pod wpływem alkoholu w latach 2007–2009. Zgod-
nie z art. 100b ust. 1 pkt 10 lit. d ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) w centralnej
ewidencji kierowców gromadzone są dane o zatrzy-
maniu dokumentu stwierdzającego uprawnienie oraz
o jego zwróceniu, a także dane o zastosowaniu środ-
ka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdu.
We wskazanym zakresie nie mieszczą się przyczyny
zatrzymania dokumentu, jak również przyczyny za-
stosowania środka karnego w postaci zakazu prowa-
dzenia pojazdów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Radosława Witkowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie uznania pistoletu BRS 99
kal. 9x19 mm Para oraz karabinku sportowego
centralnego zapłonu Radom Sport kal. 223
Remington za broń szczególnie niebezpieczną
i wpisanie ich na tzw. czarną listę broni (13299)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13299/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Radosława Witkowskiego wraz z gru-
pą posłów w sprawie uznania pistoletu BRS 99 kal.
9x99 Para oraz karabinku sportowego centralnego
zapłonu Radom Sport kal. 223 Remington za broń
szczególnie niebezpieczną i wpisanie ich nazw na tzw.
199
czarną listę broni Policji, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 20 marca 2000 r.
w sprawie rodzajów szczególnie niebezpiecznych bro-
ni i amunicji oraz rodzajów broni odpowiadającej ce-
lom, w których może być wydane pozwolenie na broń
(Dz. U. Nr 19, poz. 240, z późn. zm.), bronią szczegól-
nie niebezpieczną jest m.in. automatyczna broń pal-
na, która przeładowując się samoczynnie po każdym
oddanym strzale, przystosowana jest przez wytwórcę
do odstrzelenia za jednym uruchomieniem spustu
więcej niż jednego naboju, niezależnie od dokonanych
następnie zmian konstrukcyjnych lub przeróbek.
Jednocześnie należy wspomnieć, że zgodnie z roz-
porządzeniem ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji z dnia 11 lutego 2005 r. w sprawie rodzajów
broni palnej odpowiadających kategoriom broni pal-
nej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli na-
bywania i posiadania broni (Dz. U. Nr 32, poz. 285),
broń palna automatyczna i broń palna półautoma-
tyczna podobna do broni automatycznej zostały zali-
czone do kategorii A − broni palnej, która jest niedo-
puszczona do nabywania i posiadania przez osoby
fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (na
jej posiadanie nie może być wydane pozwolenie na
broń).
Pod sformułowaniem „broń palna półautomatycz-
na podobna do broni automatycznej” należy rozumieć
broń palną podobną wizualnie do broni automatycz-
nej, jak również egzemplarze broni palnej automa-
tycznej, które zostały poddane zmianom konstruk-
cyjnym i przeróbkom w celu wyeliminowania możli-
wości prowadzenia ognia seryjnego – inaczej: ciągłe-
go – i przekształcenia w broń półautomatyczną (sa-
mopowtarzalną) przeznaczoną do prowadzenia ognia
pojedynczego. Z tego też powodu do kategorii tych
wyrobów zostały zaliczone m.in. pistolet BRS 99 kal.
9x19 Para oraz karabinek sportowy centralnego za-
płonu Radom Sport kal. 223 Remington.
Przy zaklasyfikowaniu ww. broni jako: „broń pal-
na półautomatyczna podobna do broni automatycz-
nej” nie kierowano się w żadnym względzie firmą,
nazwą lub krajem pochodzenia producenta broni,
a jedynie kryteriami merytorycznymi. Potwierdza to
aktualne stanowisko Centralnego Laboratorium
Kryminalistycznego Komendy Głównej Policji, z któ-
rego wynika, iż:
— pierwotną konstrukcją pistoletu samopowta-
rzalnego BRS − 99 kal. 9 mm Para jest pistolet au-
tomatyczny (maszynowy) PM − 98 kal. 9 mm Para
produkcji polskiej;
— pierwotną konstrukcją karabinku samopowta-
rzalnego Radom Sport kal. 223 Remington jest ka-
rabin szturmowy (automatyczny) Beryl wz. 96 kal.
5,56 x 45 mm produkcji polskiej –
co powoduje, że przedmiotowe jednostki broni
uznane są za broń palną półautomatyczną podobną
do broni automatycznej, na którą nie może być wy-
dane pozwolenie na broń.
200
Wydaje się, że celem tak sformułowanego prawa
do posiadania broni palnej jest zablokowanie dostępu
do posiadania przez osoby fizyczne broni automatycz-
nej palnej o przeznaczeniu militarnym, w której do-
konano zmian konstrukcyjnych lub która została
przerobiona na broń palną półautomatyczną (samo-
powtarzalną).
Ponadto z danych dostępnych w Centralnym La-
boratorium Kryminalistycznym KGP nie wynika,
aby wydano jakiekolwiek pozwolenie na posiadanie
broni automatycznej – w tym karabinu Steyr AUG,
M16 lub M4 – osobie fizycznej w celach ochrony oso-
bistej lub do celów sportowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie interpretacji przepisów
nowelizujących ustawę o ubezpieczeniu
społecznym rolników (13301)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13301/
09, dotyczące interpelacji posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie interpretacji przepisów nowelizujących
ustawę o ubezpieczeniu społecznym rolników, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
1 października 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy o ubez-
pieczeniu społecznym rolników (Dz. U. Nr 79,
poz. 667), która wprowadziła obowiązek opłacania
dodatkowej składki na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe przez rolników prowadzących duże gospo-
darstwa rolne. Określa to art. 17 ust. 4 ustawy, który
stanowi, że rolnik, którego gospodarstwo rolne obej-
muje obszar użytków rolnych powyżej 50 ha przeli-
czeniowych, opłaca dodatkową składkę miesięczną
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe. Składka ta
jest zróżnicowana i stanowi określony zryczałtowany
procent emerytury podstawowej (najniższej emery-
tury) uzależniony od wielkości gospodarstwa rolnego,
przy czym ważne jest w jakiej grupie obszarowej (50–
–100–150–300 i więcej ha przeliczeniowych) mieści
się obszar tego gospodarstwa.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy składkę na
ubezpieczenie emerytalno-rentowe za ubezpieczone-
go rolnika zarówno podstawową (w zryczałtowanej
wysokości wynoszącej 10% emerytury podstawowej),
jak i dodatkową (12, 24, 36 albo 48% emerytury pod-
stawowej) warunkuje nie dochód osiągany z działal-
ności rolniczej prowadzonej w gospodarstwie rolnym,
a tylko i wyłącznie wielkość gospodarstwa, w którym
jest prowadzona ta działalność, bez względu na to,
ilu rolników uczestniczy w jej prowadzeniu. Nie ma
także znaczenia, czy działalność rolnicza prowadzo-
na jest w gospodarstwie rolnym, które jest własno-
ścią rolnika, czy też jest ono tylko i wyłącznie w jego
posiadaniu. Zgodnie bowiem z art. 6 pkt. 1 ww. usta-
wy rolnik jest to pełnoletnia osoba fizyczna zamiesz-
kująca i prowadząca na terytorium RP osobiście i na
własny rachunek działalność rolniczą w pozostają-
cym w jej posiadaniu gospodarstwie rolnym, w tym
w ramach grupy producentów rolnych.
Jeżeli więc grupa osób jako spółka cywilna wy-
dzierżawiła wielkoobszarowe gospodarstwo rolne ce-
lem wspólnego prowadzenia w nim działalności rolni-
czej, każda z tych osób jest rolnikiem i uczestniczy
w prowadzeniu działalności rolniczej w tym gospodar-
stwie. Wielkość tego gospodarstwa rolnego warunku-
je wysokość składki dla każdego z tych rolników. Od-
mienna sytuacja natomiast ma miejsce, jeżeli rolnicy
zorganizowali się w grupę producentów na podstawie
ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach produ-
centów rolnych (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.)
nawet, jeżeli w celu jej organizacji zawarli umowę spół-
ki. Celem działalności grupy producentów nie jest bo-
wiem wspólne prowadzenie działalności rolniczej.
Każdy członek grupy producentów jest rolnikiem pro-
wadzącym działalność rolniczą na własny rachunek
w posiadanym gospodarstwie rolnym. W tym przypad-
ku każdy z członków grupy producentów rolnych, je-
żeli spełnia warunki podlegania ubezpieczeniu spo-
łecznemu rolników, zobowiązany jest do opłacania na
ubezpieczenie emerytalno-rentowe obok składki pod-
stawowej także składki dodatkowej, jeżeli obszar użyt-
ków rolnych posiadanego przez niego gospodarstwa
rolnego przekracza 50 ha przeliczeniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie racjonalizacji programu szczepień
w Polsce (13304)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej

z dnia 3 grudnia 2009 r., przekazaną przy piśmie
znak: SPS-023-13304/09 z dnia 8 grudnia 2009 r.,
w sprawie racjonalizacji programu szczepień w Polsce
uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
„Program szczepień ochronnych” jest opracowy-
wany pod względem merytorycznym przez Główny
Inspektorat Sanitarny (GIS) na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwal-
czaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U.
Nr 234, poz. 1570, z późn. zm). Wszelkie decyzje w za-
kresie określenia ostatecznego kształtu „Programu
szczepień ochronnych” minister zdrowia podejmuje
na podstawie medycznych i epidemiologicznych wska-
zań oraz rekomendacji Światowej Organizacji Zdro-
wia, a także w oparciu o merytoryczną wykładnię
działającej przy Głównym Inspektoracie Sanitarnym
Komisji Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epide-
miologicznej i Pediatrycznego Zespołu Ekspertów do
Spraw Programu Szczepień Ochronnych. Biorąc po-
wyższe pod uwagę, uprzejmie informuję, że minister
zdrowia nie planuje przeprowadzenia dokładnej ana-
lizy systemu szczepień obowiązkowych w Polsce
w związku z narastającymi obawami i spekulacjami,
które bezpodstawnie podważają zasadność i bezpie-
czeństwo „Programu szczepień ochronnych”.
Minister zdrowia, wypełniając obowiązek wyni-
kający z ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobie-
ganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570, z późn. zm.) oraz
mając na względzie prowadzoną profilaktykę w za-
kresie chorób zakaźnych, zwłaszcza u dzieci, stoi na
stanowisku, iż celem nadrzędnym w powyższym
działaniu jest zapewnienie bezpiecznej ochrony spo-
łeczeństwa.
Dlatego też wszystkie preparaty do szczepień sto-
sowane w PSO muszą być zarejestrowane w Polsce
przez Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wy-
robów Medycznych i Produktów Biobójczych bądź
muszą posiadać certyfikat bezpieczeństwa i rejestra-
cję wydaną przez Europejską Agencję Oceny Leków
(EMEA). To oznacza, że ich skuteczność oraz bezpie-
czeństwo potwierdzono w badaniach klinicznych.
Takie preparaty nie mogą też zawierać substancji,
których używanie jest zabronione w Unii Europej-
skiej lub wynika z przepisów obowiązujących na te-
renie danego państwa. Stanowisko Komitetu Dorad-
czego do Spraw Bezpieczeństwa Szczepień (GACVS),
zawarte w komunikacie z posiedzenia GACVS z dni
18–19 czerwca 2008 r. WHO w Genewie, jednoznacz-
nie wskazuje na brak działania toksycznego tiomer-
salu podawanego w stosowanych obecnie szczepion-
kach. Obecnie dostępne są wyniki badań epidemio-
logicznych zanalizowane przez CPMP, które wska-
zują na brak związku pomiędzy szczepieniem szcze-
pionkami zawierającymi tiomersal oraz brak wpływu
ogólnej immunizacji organizmu na zaburzenia roz-
wojowe u dzieci, w tym autyzm.
Należy zwrócić również uwagę na fakt, że w Pol-
sce autyzm nie jest traktowany jako niepożądany
201
odczyn poszczepienny w rozumieniu przepisów roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 23 grudnia
2002 r. w sprawie niepożądanych odczynów po-
szczepiennych (Dz. U. z 2005 r. Nr 232, poz. 1973,
z późn. zm.).
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
systemu monitorowania powikłań poszczepiennych
u dzieci i młodzieży, uprzejmie informuję, że rejestr
odczynów poszczepiennych istnieje w Polsce od 1994 r.
Na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie niepożądanych
odczynów poszczepiennych (Dz. U. z 2005 r. Nr 232,
poz. 1973, z późn. zm.) główny inspektor sanitarny
upoważnił Zakład Epidemiologii w Narodowym In-
stytucie Zdrowia Publicznego – Państwowym Zakła-
dzie Higieny do prowadzenia zbiorczego wykazu zgło-
szeń niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz
do podawania do publicznej wiadomości zbiorczych
informacji na temat niepożądanych odczynów po-
szczepiennych zgłoszonych na terenie kraju. Powyż-
szy wykaz jest prowadzony na podstawie zbioru kopii
formularzy zgłoszeń lekarskich. Zakład Epidemiolo-
gii w NIZP – PZH prowadzi nadzór nad niepożąda-
nymi odczynami poszczepiennymi (NOP). Każdego
roku po weryfikacji, NOPs podlegają zgłaszaniu do
WHO i są publikowane w biuletynie „Szczepienia
ochronne”.
Rozszerzając temat wprowadzenia „bardziej
szczegółowych badań zdrowia dzieci przed podaniem
szczepionek”, uprzejmie podkreślam, iż postawa le-
karza w realizowaniu profilaktyki dotyczącej chorób
zakaźnych oraz w odniesieniu do odpowiedzialnego
sprawowania medycznej opieki nad dzieckiem jest
kluczowa. Lekarz pierwszego kontaktu jest zobowią-
zany do przeprowadzenia dokładnego wywiadu przed
kwalifikacją dziecka do szczepienia. Wywiad taki
obejmuje między innymi informacje dotyczące aler-
gii, chorób autoimmunologicznych, wcześniejszych
powikłań poszczepiennych. Postępowanie takie
wchodzi w skład standardów opieki lekarskiej w na-
szym kraju. Ponadto lekarz wykonujący badanie le-
karskie pacjenta przed szczepieniem powinien uzy-
skać zgodę opiekuna faktycznego na szczepienie
dziecka oraz powinien, zgodnie ze swoją najlepszą
wiedzą medyczną, poinformować o składzie leku,
działaniach szczepienia i mogących wystąpić odczy-
nach poszczepiennych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
202
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie sytuacji pacjentów cierpiących
na AMD (13308)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Elżbietę Stre-
ker-Dembińską, przesłaną przy piśmie z dnia 8 grud-
nia 2009 r. (znak: SPS-023-13308/09), w sprawie
leczenia zwyrodnienia plamki żółtej (AMD), uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Obecnie leczenie pacjentów z rozpoznaniem wy-
siękowej postaci zwyrodnienia plamki związanego
z wiekiem finansowane jest w ramach grupy B01:
Leczenie wysiękowej postaci AMD werteporfiryną
przy zastosowaniu terapii fotodynamicznej z katalo-
gu j.g.p. Natomiast finansowanie leczenia wysiękowej
postaci AMD z zastosowaniem iniekcji doszklistko-
wych możliwe jest w ramach procedury: świadczenie
za zgodą płatnika.
Rada Konsultacyjna AOTM podczas posiedzenia
w dniu 10 września 2008 r. w sprawie finansowania
preparatu ranibizumab (Lucentis®) w leczeniu neo-
waskularnej (wysiekowej) postacji AMD (zwyrodnie-
nia plamki żółtej związanego z wiekiem) wydała na-
stępującą rekomendację: Rada konsultacyjna reko-
menduje finansowanie ranibizumabu (Lucentis®)
w leczeniu wysiękowej postaci zwyrodnienia plamki
żółtej związanego z wiekiem w ramach programu te-
rapeutycznego pod warunkiem zapewnienia koszto-
wo efektywnego sposobu finansowania. W uzasad-
nieniu rekomendacji zapisano: Z uwagi na udowod-
nioną skuteczność w leczeniu AMD i duże znaczenie
społeczne tej choroby finansowanie ranibizumabu ze
środków publicznych jest zasadne, pod warunkiem
zapewnienia efektywnego kosztowo sposobu finanso-
wania. W uwagach i dodatkowych zaleceniach rady
konsultacyjnej umieszczono zapis: W świetle opinii
eksperckich oraz rekomendacji NICE z sierpnia 2008
wskazane byłoby rozważenie finansowania ze środ-
ków publicznych innych inhibitorów VEGF (np. be-
wacizumab).
Obecnie kwalifikacja świadczeń opieki zdrowotnej
jako świadczeń gwarantowanych następuje w opar-
ciu o zapisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 118, poz. 989), artykuły od 31 a do 31 h.
Zgodnie z powyższym oraz w związku z koniecz-
nością dokonania nowelizacji rozporządzenia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu programów zdrowotnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 140, poz. 1148) minister zdrowia zlecił
prezesowi Agencji Oceny Technologii Medycznych
przygotowanie rekomendacji dla świadczeń z zakresu
terapeutycznych programów zdrowotnych.
Obecnie trwają prace nad wykazem świadczeń
gwarantowanych z zakresu terapeutycznych progra-
mów zdrowotnych oraz warunków ich realizacji. Pro-
jekt został przekazany do uzgodnień zewnętrznych
w dniu 17 grudnia 2009 r.
W projekcie rozporządzenia ministra zdrowia
znalazł się również program „Leczenie neowaskular-
nej (wysiękowej) postaci zwyrodnienia plamki zwią-
zanego z wiekiem”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie obowiązku posiadania
przez jednostki świadczące fizjoterapię
ambulatoryjną wyłącznie dla dzieci
urządzeń do emisji ultradźwięków (13318)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, z dnia 8 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-023-13318/09) w sprawie obowiązku posiadania
przez jednostki świadczące fizjoterapię ambulatoryj-
ną wyłącznie dla dzieci urządzeń do emisji ultradź-
więków, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145). Zgod-
nie z załącznikiem nr 1 pkt b do ww. rozporządzenia
ministra zdrowia wyposażenie do zabiegów fizykote-
rapeutycznych wymagane w miejscu udzielania
świadczeń udzielanych w ramach fizjoterapii ambu-
latoryjnej obejmuje zestaw do ultradźwięków.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w interpelacji
dotyczącej wyeliminowania z warunków wymaga-
nych zestawu do ultradźwięków w odniesieniu do
świadczeniodawców udzielających świadczeń z zakre-
su fizjoterapii ambulatoryjnej wyłącznie dla dzieci,
uprzejmie informuję, że warunek posiadania przed-
miotowego wyposażenia jest zgodny z wymaganiami

obowiązującymi w omawianym zakresie w roku bie-
żącym, zawartymi w zarządzeniu nr 85/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
15 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabi-
litacja lecznicza, z późn. zm.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dokonanie
zmiany warunków realizacji świadczeń gwarantowa-
nych podlega procedurze określonej w przepisach
rozdziału 1a ww. ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, zgod-
nie z którymi minister właściwy do spraw zdrowia
może dokonać zmiany warunków realizacji świadcze-
nia gwarantowanego, działając z urzędu lub na wnio-
sek, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych, uwzględniając kryteria
określone w art. 31a ust. 1 tejże ustawy.
Wnioski w omawianym zakresie, zgodnie z art.
31e ww. ustawy, mogą składać do ministra właściwe-
go do spraw zdrowia:
— konsultanci krajowi z dziedziny medycyny
odpowiedniej dla danego świadczenia opieki zdro-
wotnej;
— stowarzyszenia będące zgodnie z postanowie-
niami ich statutów towarzystwami naukowymi o za-
sięgu krajowym, za pośrednictwem odpowiednich
konsultantów krajowych;
— prezes funduszu;
— stowarzyszenia i fundacje, których celem sta-
tutowym jest ochrona praw pacjenta, za pośrednic-
twem odpowiednich konsultantów krajowych.
Wzory wniosków określa rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie wzorów
wniosków w sprawie usunięcia danego świadczenia
opieki zdrowotnej z wykazu świadczeń gwarantowa-
nych lub zmiany poziomu lub sposobu finansowania
świadczenia gwarantowanego lub warunków jego re-
alizacji (Dz. U. Nr 133, poz. 1101).
Odnosząc się natomiast do zagadnienia dotyczą-
cego braku możliwości podpisania umowy ze świad-
czeniodawcą, który nie spełnia wymaganych wa-
runków realizacji świadczeń gwarantowanych okre-
ślonych w rozporządzeniu w sprawie świadczeń
gwarantowanychz zakresu rehabilitacji leczniczej,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaran-
towanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U.
Nr 211, poz. 1644) świadczeniodawca, który nie
spełnia warunków realizacji świadczeń gwaranto-
wanych określonych w rozporządzeniu, z którym
przed dniem 1 stycznia 2010 r. zawarto umowę o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej na okres dłuższy
niż do dnia 31 grudnia 2009 r. lub przedłużono
okres obowiązywania umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 4 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), może
realizować świadczenia gwarantowane na warun-
203
kach określonych w tej umowie, w okresie jej obo-
wiązywania, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grud-
nia 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie podjęcia działań mających
na celu umożliwienie zaliczenia do składek
na ubezpieczenie zdrowotne wpłat uiszczanych
przez rolników w latach 70. i 80. (13321)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 8 grudnia 2009 r., znak SPS-024-13321/
09, dotyczące interpelacji pani poseł Marii Zuby,
w sprawie zaliczania do składek na ubezpieczenie
zdrowotne wpłat uiszczanych przez rolników w la-
tach 70. i 80., pragnę wyjaśnić, co następuje.
Urzędy gminy od dnia wejścia w życie przepisów
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników, tj. od dnia 1 stycznia 1991 r.,
zobowiązane zostały do przekazywania zadań z za-
kresu ubezpieczenia społecznego rolników do jedno-
stek terenowych KRUS. Do zadań tych należało m.in.
przekazywanie danych o okresach podlegania i opła-
cania składek na zaopatrzenie emerytalno-rentowe
rolników przypadających od 1 stycznia 1978 r., a po-
cząwszy od 1 stycznia 1983 r. również danych o okre-
sach podlegania i opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne rolników indywidualnych dotyczących do-
mowników rolników. Dane te przekazywane były
w formie wypełnionej przez gminę karty ewidencyj-
nej sporządzonej odrębnie dla każdego rolnika, jego
małżonka i domownika. Dokumentacja źródłowa opi-
sująca sposób realizacji przez urzędy gmin zadań
z zakresu ubezpieczenia społecznego rolników po-
winna być przechowywana w tych urzędach przez
okres ustalony w oparciu o przepisy wykonawcze
ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach (Dz. U. Nr 97, poz. 673,
z późn. zm.), tj. rozporządzenie ministra kultury
z dnia 16 września 2009 r. w sprawie postępowania
z dokumentacją, zasad jej klasyfikowania i kwalifi-
kowania oraz zasad i trybu przekazywania materia-
łów archiwalnych do archiwów państwowych. Sto-
sownie do powołanych wyżej przepisów dla przejętej
z urzędów gmin przez jednostki terenowe KRUS do-
204
kumentacji dotyczącej obejmowania ubezpieczeniem
społecznym rolników i wymiaru składek na to ubez-
pieczenie ustalono okres przechowywania przez
15 lat od daty ustalenia prawa do emerytury lub ren-
ty. W związku z powyższym informacje na temat
okresów podlegania ubezpieczeniu społecznemu rol-
ników w latach 70., 80. oraz opłaconych z tego tytułu
składkach można uzyskać we właściwej dla miejsca
prowadzenia działalności rolniczej jednostce tereno-
wej KRUS. W przypadku natomiast braku przedmio-
towych danych w KRUS źródłem danych może być
dokumentacja archiwalna urzędu gminy bądź inny
dokument potwierdzający opłatę składek za daną
osobę. Jednocześnie należy wskazać, iż przepisy Ko-
deksu postępowania administracyjnego nakładają
obowiązek na organy administracji publicznej wyda-
wania zaświadczeń w sprawach potwierdzenia fak-
tów albo stanu prawnego wynikającego z prowadzo-
nej przez organ ewidencji, rejestrów bądź z innych
danych znajdujących się w jego posiadaniu. Mając
powyższe na uwadze, organy gminy nie mogą odmó-
wić wydania zaświadczeń potwierdzających fakty,
wynikających z danych będących w posiadaniu urzę-
du gminy, a w tym również faktów wynikających
z posiadanych przez ten urząd danych dotyczących
realizacji zadań z zakresu ubezpieczenia społecznego
rolników. Jeżeli jednak w urzędzie gminy zniszczeniu
uległy dokumenty umożliwiające wydawanie za-
świadczenia o okresach podlegania ubezpieczeniu
społecznemu rolników oraz opłaconych za te okresy
składkach, jedyną formą udowodnienia opłacenia
składek jest udokumentowanie przez samego rolnika
wpłat tych składek, tj. przedstawienie dowodów
wpłat zawierających informację o osobie, kwocie
i okresie, za który składki te zostały opłacone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Domiceli Kopaczewskiej
w sprawie ograniczenia oferty leków
dopuszczonych do obrotu
w punktach aptecznych (13322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Domiceli Kopaczewskiej z dnia 8 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13322/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.). Zawartość ww. rozpo-
rządzenia o wykazie była uwarunkowana ww. kry-
teriami i to właśnie rozporządzenie o kryteriach
wprowadziło zmiany w katalogu leków w obrocie po-
zaaptecznym.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpiecze-
niu dostępu do leków dla pacjentów z terenów wiej-
skich.
W fazie wstępnej przedmiotowe rozporządzenie,
zgodnie z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów
(M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), było przedmiotem
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
w trakcie których każdy zainteresowany mógł w prze-
widzianym terminie zgłosić swoje uwagi. Ponadto
zawierało ocenę skutków regulacji, która wykazała
brak oddziaływania na kluczowe obszary.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie przyspieszenia prac nad poselskim
projektem ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustaw (13323)
Odpowiadając na pismo z dnia 8 grudnia br.,
znak: SPS-023-13232/09, przekazujące interpelację
posłów Renaty Butryn i Piotra Tomańskiego, przed-
stawiam poniżej stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, czy nie należało-
by przyspieszyć prac nad zmianą ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko, zważywszy na
jej kluczowe znaczenie w rozwoju regionalnym, wska-
zuję, iż w ramach procesu legislacyjnego jedną z czyn-
ności jest przygotowanie stanowiska rządu w zakre-
sie wprowadzanych zmian w przedmiotowej ustawie
i niektórych innych ustaw. Ze względu na to, że zmia-
nom podlegają również inne ustawy, wymagane jest
wyczerpujące przedstawienie określonej regulacji
prawnej, która odpowiada potrzebom społeczeństwa.
W obecnym czasie zostało sporządzone stanowi-
sko rządu do projektu ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 2471), które zosta-
ło przekazane do dalszego procedowania.
Ustosunkowując się do pytania, czy ma sens
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
konsultacji z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, który wydłuży przeprowadzanie inwestycji dro-
gowych w miastach, uprzejmie informuję, że propo-
nowane zmiany we wskazanej ustawie mają przede
wszystkim polepszyć i ułatwić przeprowadzanie
wszelkich czynności w ramach obowiązujących pro-
cedur. Aby w pełni zapewnić ochronę zadrzewień
przydrożnych, powyższe uzgodnienie powinno mieć
zastosowanie również w przypadku usuwania drzew
z nieruchomości objętych decyzją o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej, do których, na podsta-
wie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz.
1194, z późn. zm.), nie stosuje się przepisów o ochro-
nie przyrody w zakresie obowiązku uzyskiwania ze-
zwoleń na ich usunięcie.
205
W związku z tym nowelizacja powołanego arty-
kułu nie będzie wydłużać przeprowadzania inwesty-
cji drogowych w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby
w projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiają-
cego zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedy-
nie na zmianie nazwy zadania, bez konieczności
przeprowadzania ponownego postępowania, infor-
muję, iż decyzja o środowiskowych uwarunkowa-
niach zawiera w swojej treści określony przedmiot.
W akcie administracyjnym oznaczonym jako decyzja
nie ma zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na
brak sprecyzowania tego terminu. Ponadto pragnę
zaznaczyć, iż zgodnie z procedurą administracyjną
niedopuszczalne jest stosowanie zmiany przedmiotu
decyzji bez konieczności przeprowadzenia ponowne-
go postępowania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r.
Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V sto-
suje się odpowiednio w przypadku zmiany decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie upraw genetycznie
modyfikowanych organizmów (GMO) (13334)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego
z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13334/09,
dotyczącą upraw genetycznie modyfikowanych,
przedkładam następujące wyjaśnienia.
Dotychczasowe badania wykonywane przez ośrod-
ki naukowe UE nie potwierdzają szkodliwości żyw-
ności genetycznie zmodyfikowanej. Decyzja o wpro-
wadzeniu do obrotu produktów genetycznie zmody-
fikowanych (w tym żywności genetycznie zmodyfiko-
wanej) wydawana jest przez organy Unii Europejskiej
i obowiązuje na terytorium całej Wspólnoty. Prawo
wspólnotowe obejmujące regulacje z zakresu wpro-
wadzania do obrotu żywności i pasz genetycznie zmo-
dyfikowanych to:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy
oraz
206
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyproduko-
wanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Przepisy niniejsze nakładają obowiązek monito-
rowania żywności „od pola do widelca”.
W odniesieniu do produkcji polowej i uprawy ro-
ślin genetycznie zmodyfikowanych, które są materia-
łem wyjściowym do produkcji żywności i pasz, infor-
muję, że nowa ustawa Prawo o organizmach gene-
tycznie zmodyfikowanych wypełni istniejące luki
prawne, wprowadzając przepisy dotyczące nadzoru
i kontroli nad uprawami. W celu zagwarantowania
bezpieczeństwa ustanowiony zostanie szereg wymo-
gów w zakresie współistnienia wszystkich trzech ty-
pów upraw. W projekcie przepisów przewidziano ko-
nieczność zachowania odpowiedniej izolacji prze-
strzennej (tzw. pasów ochronnych) między uprawami
konwencjonalnymi, ekologicznymi oraz uprawami
roślin genetycznie modyfikowanych. Wprowadzono
obowiązek zgłoszenia uprawy do wojewódzkiego in-
spektora ochrony roślin i nasiennictwa właściwego
ze względu na miejsce prowadzenia tej uprawy oraz
powiadamiania posiadaczy gruntów rolnych położo-
nych w odległości mniejszej lub równej wymaganej
przepisami prawa izolacji przestrzennej wokół miej-
sca prowadzenia uprawy. W projekcie znalazły się
również wymogi dotyczące przechowywania oraz
transportu materiału siewnego i płodów rolnych. Na
podmioty nieprzestrzegające przepisów będą nakła-
dane administracyjne kary pieniężne. Te wszystkie
wymagania powinny przyczynić się do zminimalizo-
wania ryzyka wynikającego z prowadzenia upraw
roślin GM, a jednocześnie nie są sprzeczne z prawem
wspólnotowym.
Nadzór nad przestrzeganiem przepisów regulują-
cych kwestie komercyjnych upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych będzie sprawował główny inspek-
tor ochrony roślin i nasiennictwa. Przedstawiciele
wojewódzkich inspektorów ochrony roślin i nasien-
nictwa uzyskają prawo wstępu, wraz z niezbędnym
sprzętem, na teren, na którym będą się odbywać
działania podejmowane w ramach uprawy roślin ge-
netycznie zmodyfikowanych. Główny inspektor
ochrony roślin i nasiennictwa będzie prowadził po-
nadto w formie elektronicznej Rejestr Upraw Roślin
Genetycznie Zmodyfikowanych. Dostępny publicznie
rejestr stanie się podstawowym źródłem informacji
o miejscach prowadzenia upraw roślin transgenicz-
nych w Polsce. Projekt ustawy jest już w trakcie prac
parlamentarnych i o jego ostatecznym kształcie za-
decydują parlamentarzyści.
Odpowiadając na pytanie, czy rząd ma pewność,
że zmodyfikowana genetycznie żywność jest zdrowa
dla ludzi, informuję, że zgodnie z dotychczas przepro-
wadzonymi przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeń-
stwa Żywności badaniami i analizami nie ma po-
twierdzonych danych naukowych świadczących o szko-
dliwości takiej żywności. Żywność genetycznie zmo-
dyfikowana, zanim zostanie wprowadzona do obrotu,
przechodzi wieloletni cykl badań, które mają na celu
określenie jej bezpieczeństwa dla zdrowia ludzi.
W przypadku pojawiających się informacji o szkodli-
wości określonej modyfikacji proces autoryzacji jest
przerywany i prowadzone są dalsze prace badawcze.
Niezależnie od rezultatów wykonanych badań nad
genetycznie zmodyfikowanymi produktami rząd Pol-
ski stoi na stanowisku, że badania i prace naukowe,
szczególnie obejmujące kwestie bezpieczeństwa tak
dla zdrowia ludzi, jak i dla środowiska, powinny być
kontynuowane.
W kwestii ostatniego pytania, dotyczącego zaka-
zania upraw roślin GMO na korzyść gospodarstw
ekologicznych, informuję, że zakaz taki prowadzi do
niezgodności prawa krajowego z prawem UE. W świe-
tle przepisów każda forma gospodarowania i każda
forma upraw jest jednakowo legalna. Aby zapobiec
ewentualnym skutkom ekonomicznym wynikającym
z niekontrolowanego przemieszania się produktów
tradycyjnych z produktami GMO, muszą być ustano-
wione zasady koegzystencji, czyli współistnienia,
a więc umożliwienia równoległego uprawiania i prze-
twarzania roślin GM i roślin tradycyjnych.
Odnosząc się natomiast do propozycji wprowadze-
nia w krajowych przepisach zakazu uprawy roślin
GMO, przypomnieć należy, że Polska ma już do-
świadczenia związane z wprowadzeniem zakazu ob-
rotu materiałem siewnym odmian genetycznie zmo-
dyfikowanych oraz zakazu wpisu odmian genetycz-
nie zmodyfikowanych do krajowego rejestru odmian.
Zakazy zostały wprowadzone w toku prac parlamen-
tarnych w roku 2006 do ustawy o nasiennictwie. Po-
stępowanie w tej sprawie, jakie toczyło się względem
Polski, zakończyło się wydaniem wyroku w sprawie
C-165/08 Komisja Europejska przeciwko Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Trybunał w wyroku podkreślił, że
zakazy zostały wprowadzone z pominięciem wszel-
kich zasad, które obowiązują państwa członkowskie.
W tej chwili Polska ma obowiązek dostosowania prze-
pisów ustawy o nasiennictwie do przepisów dyrektyw
UE. Niewykonanie wyroku będzie skutkowało kolej-
nym postępowaniem przed ETS i w konsekwencji
bardzo wysokimi karami pieniężnymi. Minimalny
ryczałt w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej wyno-
si 3610 tys. euro. Zamiast niego może zostać nałożo-
na kara obliczana według stawek dziennych. Stawka
dzienna dla Rzeczypospolitej Polskiej to od ok. 1,5
tys. do 29 tys. €, natomiast wysokość okresowej kary
pieniężnej to w przybliżeniu od 4,5 tys. do 260 tys. €
dziennie. Mówiąc o możliwościach wprowadzenia za-
kazu, który nie powodowałby powyższych skutków
prawnych i finansowych, podkreślić należy, że pro-
jekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmo-
dyfikowanych przewiduje dla ministra rolnictwa i roz-
woju wsi delegację do wydania w drodze rozporządze-
nia wprowadzenia zakazu uprawy roślin GMO w przy-
padku uzyskania informacji świadczących o szkodli-

wości określonej modyfikacji dla zdrowia ludzi i śro-
dowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie dofinansowania zakupów
fakturowanych w latach ubiegłych
w ramach środków PFRON (13335)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13335/09, interpelację poselską pana posła Ro-
berta Telusa oraz grupy posłów (PiS) w sprawie do-
finansowania zakupów fakturowych w latach ubie-
głych w ramach środków PFRON, proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Przepisy obowiązujące w zakresie rehabilitacji
osób niepełnosprawnych nie regulują kwestii rozpa-
trywania wniosków o dofinansowanie ze środków
PFRON zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne
i środki pomocnicze przyznawane osobom niepełno-
sprawnym na podstawie odrębnych przepisów, na
podstawie faktur wydanych w latach poprzedzają-
cych rok złożenia tych wniosków.
Pismem z dnia 2 października 2009 r., znak:
BON-II-52344-106-1-KD/09, Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej przesłało zapytanie do Ministerstwa
Finansów dotyczące zasadności dofinansowania fak-
tur z lat ubiegłych. Ministerstwo Finansów w piśmie
z dnia 2 listopada 2009 r., znak: FS10/063/14/823/
DAB/09, wskazało, że interpretacja przepisów w ww.
zakresie należy do Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W związku z powyższym uprzejmie informu-
ję, że nie ma przeszkód prawnoformalnych, aby osoby
niepełnosprawne – spełniające kryteria określone
w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia ro-
dzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane
ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861,
z późn. zm.) – mogły ubiegać się o ww. dofinansowa-
nie na podstawie faktur z lat ubiegłych. Powyższe
stanowisko jest prezentowane przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w celu unik-
nięcia ewentualnego podwójnego dofinansowania
w ww. zakresie powiatowe centra pomocy rodzinie
207
zgodnie z § 12 ust. 4 rozporządzenia w sprawie zadań
powiatu mogą zażądać od wnioskodawcy – w przy-
padku powzięcia wątpliwości dotyczących podanych
we wniosku o dofinansowanie danych, mających
wpływ na przyznanie dofinansowania, w wyznaczo-
nym terminie (nie dłuższym niż 14 dni, licząc od dnia
otrzymania wezwania) – wyjaśnień w sprawie lub
dostarczenia niezbędnych dokumentów. W opisanej
sytuacji może to być oświadczenie, iż wnioskodawca
nie uzyskał na wnioskowany cel zwrotu środków fi-
nansowych w ramach zeznania podatkowego za po-
przedni rok podatkowy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie dostępu do badań prenatalnych
(13340)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Damiana Raczkowskiego skie-
rowaną do ministra zdrowia w dniu 11 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13340/09) w sprawie dostępu do ba-
dań prenatalnych uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji.
Badania prenatalne są w polskim systemie prawnym
uregulowane ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn zm.).
Pragnę poinformować pana posła, że opieka nad
kobietą w okresie ciąży, porodu i połogu jest w Polsce
jednym z priorytetów działań rządu. W tym celu, aby
zapewnić oraz ułatwić dostęp do badań prenatalnych,
badania te znalazły się na wykazach świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych.
Załącznik do rozporządzenia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu pro-
gramów zdrowotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148) okre-
śla, że badania prenatalne wykonuje się u kobiet
w ciąży spełniających co najmniej jedno z poniższych
kryteriów:
— wiek powyżej 35 lat,
— wystąpienie w poprzedniej ciąży aberracji chro-
mosomowej płodu lub dziecka,
— stwierdzenie wystąpienia strukturalnych
aberracji chromosomowych u ciężarnej lub u ojca
dziecka,
— stwierdzenie znacznie większego ryzyka uro-
dzenia dziecka dotkniętego chorobą uwarunkowaną
monogenetycznie lub wieloczynnikową,
208
— stwierdzenie w czasie ciąży nieprawidłowego
wyniku badania USG lub badań biochemicznych
wskazujących na zwiększone ryzyko aberracji chro-
mosomowej lub wad płodu.
Diagnostyka prenatalna jest to szereg metod
i programowych procedur, które pozwalają na jak naj-
wcześniejsze rozpoznanie nieprawidłowości rozwoju
płodu oraz umożliwiają wyodrębnienie grupy kobiet
z ciążą wysokiego ryzyka. W największym stopniu do-
tyczy ona tych ciężarnych kobiet, u których występu-
je zwiększone ryzyko wystąpienia wad rozwojowych
i chorób płodu. Jej celem jest rozpoznanie chorób i wad
płodu możliwie jak najwcześniej, nie później niż do
20–22 tygodnia ciąży. W przypadku stwierdzenia cho-
roby lub wady płodu, której leczenie jest możliwe,
wczesne ustalenie rozpoznania umożliwia optymali-
zację postępowania terapeutycznego zarówno w okre-
sie ciąży, jak i po urodzeniu się dziecka.
Ponadto stosownie do ustawy z dnia 7 stycznia
1993 r. o planowaniu rodziny ochronie płodu ludzkie-
go i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży
(Dz. U. Nr 17, poz. 78, z późn. zm.) organy admini-
stracji rządowej oraz samorządu terytorialnego, w za-
kresie swoich kompetencji określonych w przepisach
szczegółowych, są zobowiązane zapewnić swobodny
dostęp do informacji i badań prenatalnych, szczegól-
nie wtedy, gdy istnieje podwyższone ryzyko bądź po-
dejrzenie wystąpienia wady genetycznej lub rozwojo-
wej płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej
życiu płodu. Przepisy ustawy przewidują również
prawo do przerwania ciąży w przypadku, kiedy ba-
dania prenatalne lub inne przesłanki medyczne
wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego
i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieule-
czalnej choroby zagrażającej jego życiu.
Pragnę w tym miejscu poinformować pana posła,
że zgodnie z przepisami powyżej cytowanej ustawy,
w przypadku kiedy badania prenatalne lub inne
przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodo-
bieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia
płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego
życiu, przerwanie ciąży dopuszczalne jest do chwili
osiągnięcia przez płód zdolności do samodzielnego
życia poza organizmem kobiety ciężarnej.
Odnosząc się do kwestii poruszonej przez pana
posła, iż nie istnieje możliwość wykonania badania
prenatalnego prywatnie, informuję, że w naszej opi-
nii nie ma przeciwwskazań, aby osoby zainteresowa-
ne skorzystały z takiej możliwości, o ile świadczenio-
dawcy spełnią warunki ich realizacji.
Odpowiadając na pytanie pana posła, jaki procent
uprawnionych do badania skorzystało z niego w 2008
r., informuję, że Ministerstwo Zdrowia nie posiada
szczegółowych danych na temat liczby kobiet, które
spełniały warunki kwalifikacji do badania prenatal-
nego. Natomiast z ostatnich dostępnych danych, ja-
kie posiada Ministerstwo Zdrowia za rok 2008, za-
wartych w sprawozdaniu Rady Ministrów z wykona-
nia w 2008 r. ustawy o planowaniu rodziny, ochronie
płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności prze-
rywania ciąży, w całym kraju udzielono łącznie 25
396 porad genetycznych, wykonano 4197 inwazyj-
nych badań prenatalnych, w rezultacie których
stwierdzono 554 patologii płodu. Należy przypo-
mnieć, że na szeroką skalę u kobiet będących w ciąży
stosuje się nieinwazyjne badania prenatalne, tj. USG,
test potrójny (AFP, HCG, E3), PAPP-A. Jeśli te stan-
dardowo wykonywane badania wykażą nieprawidło-
wość, kobiety kierowane są do specjalistycznych
ośrodków, gdzie wykonuje się bardziej szczegółowe
inwazyjne badania prenatalne.
Ustosunkowując się pytania, czy istnieje możli-
wość skrócenia całej procedury, tak aby pozostawić
możliwość wyboru kobietom ciężarnym w razie wy-
krycia wad genetycznych, informuję, że w celu włą-
czenia się do programu wymagane jest jedynie skie-
rowanie zawierające informacje o wskazaniach do
objęcia programem wraz z opisem nieprawidłowości
i dołączonymi wynikami badań potwierdzających za-
sadność skierowania do programu, wystawione przez
lekarza prowadzącego ciążę. Postępowanie w sytu-
acji, w której stwierdzono chorobę lub wadę płodu,
zostało opisane powyżej.
Ponadto Narodowy Fundusz Zdrowia od 2005 r.
finansuje program badań prenatalnych dla kobiet,
u których stwierdzono co najmniej jedno z następu-
jących kryteriów: wiek matki powyżej 35 lat, wystą-
pienie w poprzedniej ciąży aberracji chromosomo-
wych płodu lub dziecka, stwierdzenie wystąpienia
strukturalnych aberracji chromosomowych u ciężar-
nej lub u ojca dziecka, stwierdzenie znacznie więk-
szego ryzyka urodzenia dziecka dotkniętego chorobą
uwarunkowaną monogenetycznie lub wieloczynniko-
wą, stwierdzenie w czasie ciąży nieprawidłowego wy-
niku badania USG i/lub badań biochemicznych wska-
zujących na zwiększone ryzyko aberracji chromoso-
mowej lub wady płodu.
W ramach programu wykonywane są następujące
procedury: badanie USG płodu wykonane zgodnie ze
standardami Sekcji Ultrasonograficznej Polskiego
Towarzystwa Ginekologicznego; badania biochemicz-
ne (oznaczenia w surowicy krwi PAPP-A – osoczowe
białko ciążowe A, B-hCG – wolna gonadotropina ko-
smówkowa (podjednostka beta), AFP – alfa fetopro-
teina, estrol – wolny estrol); komputerowa ocena ry-
zyka choroby płodu; porada genetyczna, w przypadku
wskazań medycznych badania inwazyjne – pobranie
materiału do badań genetycznych w drodze amini-
punkcji /biopsji trofoblastu/ kordocentezy i badanie
genetyczne materiału płodowego.
Powyższe wytyczne programu zawarte są w sto-
sownych zarządzeniach prezesa NFZ, w tym na rok
2008 w załączniku nr 5 zarządzenia nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 20 września 2007 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: pro-
filaktyczne programy zdrowotne.
 209

W tym miejscu należy podkreślić, iż program jest Odpowiedź

przedmiotem odrębnego kontraktowania w rodzaju:
profilaktyczne programy zdrowotne, co oznacza, iż
wykonane badania w ramach tego programu są od-
dzielnie finansowane.
W tabeli nr 1 przedstawiono dane dotyczące liczby
wykonanych badań PAPP-A – osoczowe białko ciążo-
we A (jednego z grupy badań biochemicznych reali-
zowanych w ramach programu badań prenatalnych)
w poszczególnych latach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie budowy obwodnicy Marek (13342)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13342/09,
w sprawie interpelacji posła Marka Balickiego doty-
czącej budowy obwodnicy Marek, poniżej przedsta-
wiam następujące informacje.
Aktualne potrzeby inwestycyjne znacznie prze-
kraczają dostępne środki finansowe oraz możliwości
realizacyjne. W związku z powyższym priorytetem
są obecnie autostrady, zadania realizowane przy
udziale środków z funduszy UE oraz zadania, któ-
rych budowa została już rozpoczęta. Realizowane są
zadania zapisane w „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012” przyjętym uchwałą Rady
Ministrów z dnia 25 września 2007 r. Głównym ce-

Tab. nr 1. Program badań prenatalnych – liczba wykonanych PAPP-A i kwota refundacji

Program badań prenatalnych – liczba wykonanych PAPP-A i kwota refundacji
Rok Kwota refundacji Liczba wykonanych PAPP-A
2005 223 296,00 zł 1713
2006 547 352,00 zł 4164
2007 861 731,00 zł 6573
2008 1 386 296,00 zł 10 284

Źródło: Sprawozdanie Rady Ministrów z wykonywania w roku 2008 ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunków
dopuszczalności przerywania ciąży oraz skutków jej stosowania.

Tab. nr 2. Program badań prenatalnych w roku 2008 (10.445.159.02)

Wartość wykonywanych Liczba kobiet Liczba świadczeniodawców
Nazwa Oddziału Wojewódzkiego NFZ
świadczeń objętych opieką udzielających świadczeń
Dolnośląski 826 863 1065 2
Kujawsko-Pomorski 1 332 162 1948 2
Lubelski 44 160 24 1
Lubuski 194 535 347 1
Łódzki 1 361 340 2473 8
Małopolski 279 488 468 2
Mazowiecki 1 640 283 2411 9
Opolski 431 519 485 1
Podkarpacki 0 0 0
Podlaski 781 038 767 2
Pomorski 1 139 093 1821 4
Śląski 3 626 624 7557 15
Świętokrzyski 211 932 342 1
Warmińsko-Mazurski 679 099 1651 1
Wielkopolski 587 516 1706 5
Zachodniopomorski 919 016 1480 1
razem 14 054 667 24 545 55

Źródło: Centrala Narodowego Fundusz Zdrowia

210
lem realizacji programu jest stworzenie spójnych cią-
gów komunikacyjnych w całym kraju w połączeniu
z europejskim systemem transportowym. W pierw-
szej kolejności przygotowywana i realizowana jest
budowa dróg o największym obciążeniu ruchem tran-
zytowym.
Projektowana obwodnica Marek stanowić będzie
fragment drogi ekspresowej S8 ciągnący się od węzła
w Markach koło warszawskiego Centrum Handlowe-
go Targówek przez Zielonkę, Kobyłkę i Wołomin do
Radzymina i obwodnicy tego miasta. Należy jednak
zaznaczyć, iż przedmiotowa inwestycja nie została
ujęta w programie, wobec czego brak jest podstaw
formalnych do rozpoczęcia jej realizacji. Mimo to Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podej-
muje działania zmierzające do przygotowania kolej-
nych inwestycji, tak aby w momencie zabezpieczenia
odpowiednich środków finansowych niezwłocznie
przystąpić do ich realizacji. W marcu 2009 r. regio-
nalny dyrektor ochrony środowiska w Warszawie
wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
budowy ww. ekspresowej trasy wylotowej S8 z War-
szawy w kierunku Białegostoku.
Do czasu zbudowania przedmiotowej obwodnicy
ograniczenie uciążliwości ruchu pojazdów przez miej-
scowość Marki powinny spowodować dwa projekto-
wane ciągi komunikacyjne wpisane do programu
sytuowane po nowych śladach:
— wschodnia obwodnica Warszawy (WOW) na
odcinku od ul. Piłsudskiego w Markach do węzła Lu-
belska z południową obwodnicą Warszawy, tj. obej-
mującym teren m. Marki (pomiędzy węzłami Marki
i Drewnica),
— oraz wylot z Warszawy w kierunku Białegosto-
ku na odcinku od węzła Drewnica do obecnej obwod-
nicy Radzymina.
Obie trasy umożliwią przejęcie ruchu tranzytowe-
go z Trasy Armii Krajowej (Trasy Toruńskiej)
w Warszawie w sposób pozwalający na ominięcie naj-
bardziej zurbanizowanych części miasta. Dla powyż-
szych dróg przewidywane są dwie jezdnie o 2–3 pa-
sach ruchu rozdzielonych pasem dzielącym o szero-
kości umożliwiającej realizację dodatkowych pasów
ruchu, równoległych jezdni serwisowych zapewnia-
jących obsługę przyszłego zagospodarowania. Dostęp
do trasy ekspresowej zakłada się wyłącznie poprzez
węzły z ulicami poprzecznymi.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż
podjęte przez resort infrastruktury oraz Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad działania
wpłyną na poprawę sytuacji komunikacyjnej miesz-
kańców Marek i woj. mazowieckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie art. 30 ustawy Prawo budowlane
(13344)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Witolda Kochana i pana Tadeusza
Arkita, posłów na Sejm RP, przesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13344/09, w sprawie art. 30 ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Infrastruktury nie przewiduje nowe-
lizacji przepisu art. 30 ust. 5 ww. ustawy z uwagi na
to, że przepis ten jest jednoznaczny i nie powinien
budzić wątpliwości interpretacyjnych.
Na przestrzeni lat ugruntowało się stanowisko,
zgodnie z którym upływ 30 dni od momentu doręcze-
nia zgłoszenia właściwemu organowi skutkuje naby-
ciem przez inwestora prawa do realizacji robót obję-
tych zgłoszeniem (wyrok WSA w Warszawie z dnia
17 sierpnia 2005 r., VII SA/Wa 1751/2004 oraz z dnia
30 grudnia 2004 r., IV SA 4976/2003). Termin z art. 30
ust. 5 ustawy Prawo budowlane ma bowiem charak-
ter materialnoprawny. Oznacza to, że wskazany ter-
min 30 dni jest terminem, w którym musi nastąpić
„wniesienie” przez organ sprzeciwu, aby stał się on
prawnie skuteczny (wyrok WSA w Warszawie z 2004 r.,
VII SA/Wa 329/2004). Z uwagi na to, że sprzeciw ma
formę decyzji administracyjnej, mają do niego zasto-
sowanie wszystkie przepisy ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) doty-
czące decyzji administracyjnych, m.in. art. 110 wska-
zujący na konieczność doręczenia decyzji stronom
celem wywołania przewidzianych nią skutków praw-
nych (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 17 marca
2009 r., II SA/Bk 816/2008, wyrok WSA we Wrocła-
wiu z dnia 4 grudnia 2008 r., II SA/Wr 352/2008).
Niewniesienie przez organ administracji architekto-
niczno-budowlanej sprzeciwu we wskazanym termi-
nie 30 dni nie powoduje oczywiście braku możliwości
podjęcia przez właściwy organ, w przypadku stwier-
dzenia naruszenia przepisów prawa budowlanego,
innych działań przewidzianych przepisami ustawy
Prawo budowlane i zmierzających do przywrócenia
stanu zgodnego z prawem.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Magdaleny Gąsior-Marek i Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości rozszerzenia katalogu
wykorzystywania funduszu sołeckiego jako
wkładu własnego w aplikacji o środki unijne
(13345)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13345/09) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pani Magdaleny Gąsior-Marek oraz pani
Moniki Wielichowskiej w sprawie możliwości rozsze-
rzenia katalogu dotyczącego wykorzystywania fun-
duszu sołeckiego jako wkładu własnego w aplikacji
o środki unijne uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż ustawa z dnia
20 lutego 2009 r. o funduszu sołeckim (Dz. U. Nr 52,
poz. 420) nie zawiera enumeratywnego katalogu
przedsięwzięć, które można sfinansować ze środków
funduszu sołeckiego. Z ustawy wynika, iż środki
z funduszu sołeckiego można przeznaczyć na reali-
zację wyłącznie tych zadań gminy, które są zadania-
mi własnymi gminy, służą poprawie warunków życia
mieszkańców i są zgodne ze strategią rozwoju gminy
(vide: art. 1 ust. 3 ww. ustawy), oraz – zgodnie z art. 1
ust. 4 przedmiotowej ustawy – na pokrycie wydatków
na działania zmierzające do usunięcia skutków klę-
ski żywiołowej w rozumieniu ustawy z dnia 18 kwiet-
nia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 60,
poz. 558, z późn. zm.). Tym samym każdorazowo na-
leży rozstrzygnąć, czy zakładane przedsięwzięcie
mieści się w katalogu zadań własnych gminy i speł-
nia pozostałe ustawowe wymogi. Istotnym jest rów-
nież, aby przedmiotowa inicjatywa uwzględniała
prawne unormowania w zakresie finansowania
przedsięwzięć z funduszu sołeckiego, które zawarte
są zarówno w ustawie o funduszu sołeckim, jak rów-
nież w ustawach: z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz.1591,
z późn. zm.) oraz z dnia 30 czerwca 2005 r. o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn.
zm.).
Środki finansowe pochodzące z funduszu sołec-
kiego mogą zostać przeznaczone na realizację tzw.
przedsięwzięć inwestycyjnych (tj. np. na zakup ma-
teriałów, zakup usług, w tym na pokrycie kosztów
zatrudnienia pracownika, np. murarza, elektryka,
wykonanie projektu itd.), jak również na tzw. przed-
sięwzięcia nieinwestycyjne (spełniające jednak usta-
wowe warunki, w tym nakierowane na tworzenie
wartości dodanej w obszarze warunków życia miesz-
kańców). Za przedsięwzięcia takie nie mogą być
uznane inicjatywy o konsumpcyjnym charakterze.
211
Należy jednak podkreślić, iż organem władnym
do rozstrzygnięcia o tym, czy dane przedsięwzięcie
spełnia warunki ustawowe, jest rada gminy, która
wniosek niespełniający wymogów, o których mowa
w art. 1 ust. 3 ustawy o funduszu sołeckim, jest obo-
wiązana odrzucić.
Środki funduszu sołeckiego mogą być wykorzy-
stane jako jedno ze źródeł finansowania większego
przedsięwzięcia (np. remont świetlicy wiejskiej, wkład
własny w aplikowaniu o środki unijne). Dopuszczal-
ne jest także wspólne finansowanie jednego przedsię-
wzięcia ze środków kilku sołectw w celu realizacji
wspólnego działania. Należy jednak podkreślić, iż
o przyznaniu dotacji z funduszy europejskich decy-
dują właściwe podmioty oceniające każdy wniosek,
które biorą pod uwagę szczegółowe uregulowania
prawne obowiązujące dla danej kategorii spraw.
Na zakończenie pragnę podkreślić, iż ustawa
o funduszu sołeckim nie daje podstaw do wydania
rozporządzenia w sprawie rozszerzenia katalogu wy-
korzystania funduszu sołeckiego jako wkładu wła-
snego w aplikacji o środki unijne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż właściwym
do udzielenia odpowiedzi w zakresie kwestii dotyczą-
cych wskazania procedur pozyskiwania środków
unijnych oraz programów wsparcia, z których mogą
być zasilane fundusze sołeckie, jest minister rozwoju
regionalnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogi publiczne
i ich usytuowanie (13346)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (pi-
smo znak: SPS-023-13346/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.)
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie,
uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
Miejsca obsługi podróżnych (MOP-y) powinny być
tak zlokalizowane, aby nie powodowały zagrożenia
bezpieczeństwa ruchu i nie wpływały na przepusto-
wość i sprawność drogi, skrzyżowań i węzłów. Odle-
głości między MOP-ami są podyktowane bezpieczeń-
212
stwem ruchu, gdyż każdy wyjazd i wjazd stwarza
potencjalne zagrożenie. Podane w § 111 ust. l i 2 roz-
porządzenia ministra transportu i gospodarki mor-
skiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi pu-
bliczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430),
odległości miedzy sąsiednimi MOP-ami na drodze
ekspresowej są odległościami minimalnymi. Zgodnie
z § 111 ust. 2 ww. rozporządzenia odległość między
sąsiednimi MOP-ami na drodze klasy S powinna być
nie mniejsza niż 10 km, a odległość MOP od przejścia
granicznego – nie mniejsza niż 1,5 km.
Zaleca się, aby MOP-y z rozszerzonym zakresem
usług były lokalizowane w większych odległościach.
Zaś przy przebudowie albo remoncie drogi klasy S,
w wypadku istniejących obiektów i urządzeń obsługi
uczestników ruchu, dopuszcza się zmniejszenie do
50% tych odległości. Należy jednak pamiętać, iż przy
lokalizacji MOP-ów należy uwzględniać również
ustalenia § 113 oraz § 166 ust. 2 ww. rozporządzenia.
Zatem połączenie obiektu lub urządzenia obsługi
uczestników ruchu z drogą, jeżeli nie jest ono usytu-
owane bezpośrednio przy jezdni, powinno być zapew-
nione za pomocą dwu- lub jednokierunkowego wy-
jazdu i wjazdu. Wyjazd i wjazd na drogę klasy A
lub S z obiektu i urządzenia obsługi uczestników ru-
chu powinny być zlokalizowane oddzielnie dla każdego
kierunku ruchu.
Wyjazd z drogi do obiektu i urządzenia obsługi
uczestników ruchu i wjazd na drogę nie mogą być
usytuowane w miejscach zagrażających bezpieczeń-
stwu ruchu drogowego, a w szczególności:
1) w obszarze oddziaływania skrzyżowania lub
węzła;
2) w miejscu, w którym nie jest zapewniona wy-
magana widoczność wjazdu na drogę;
3) na odcinku drogi o pochyleniu niwelety więk-
szym niż 4%;
4) nie bliżej wierzchołka łuku wypukłego niż wy-
magana odległość widoczności na zatrzymanie;
5) na odcinku występowania dodatkowego pasa
ruchu.
Połączenie obiektu i urządzenia obsługi uczestni-
ków ruchu do drogi klasy A lub S powinno być wypo-
sażone w pasy wyłączania i włączania.
Wiążącą decyzję w sprawie zmniejszenia odległo-
ści miedzy sąsiednimi MOP-ami na drodze ekspreso-
wej wydaje wojewoda. Jeżeli odległości pomiędzy
MOP mają być mniejsze niż wynika to z rozporządze-
nia, to wówczas organ wydający pozwolenie na budo-
wę musi uzyskać od ministra właściwego do spraw
transportu upoważnienie do wyrażenia zgody na od-
stępstwo od przepisów techniczno-budowlanych do-
tyczących dróg publicznych. Zgodnie bowiem z art. 9
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) w przypad-
kach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się od-
stępstwo od przepisów techniczno-budowlanych. Od-
stępstwo nie może powodować zagrożenia życia ludzi
lub bezpieczeństwa mienia, a w stosunku do obiek-
tów, o których mowa w art. 5 ust. l pkt 4, ogranicze-
nia dostępności dla osób niepełnosprawnych, oraz
nie powinno powodować pogorszenia warunków
zdrowotno-sanitarnych i użytkowych, a także stanu
środowiska po spełnieniu określonych warunków za-
miennych. Właściwy organ administracji architek-
toniczno-budowlanej po uzyskaniu upoważnienia
ministra, który ustanowił przepisy techniczno-bu-
dowlane, w drodze postanowienia udziela bądź od-
mawia zgody na odstępstwo.
Wniosek do ministra w sprawie upoważnienia do
udzielenia zgody na odstępstwo właściwy organ skła-
da przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę.
Należy ponadto pamiętać, iż każdy wniosek o zmniej-
szenie odległości pomiędzy MOP-ami rozpatrywany
jest indywidualnie. Decydujący wpływ na decyzję
o zmniejszeniu odległości pomiędzy miejscami obsługi
podróżnych ma bezpieczeństwo ruchu drogowego.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż podniesio-
ne przez pana posła Jarosława Matwiejuka kwestie
zostaną szczegółowo przeanalizowane podczas prac
nad nowelizacją przedmiotowego rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie poszerzenia listy lekarzy
uprawnionych do wypisywania zleceń
na refundowane aparaty słuchowe (13347)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm RP, w sprawie poszerzenia listy lekarzy upraw-
nionych do wypisywania zleceń na refundowane apa-
raty słuchowe, przekazaną przy piśmie wicemarszał-
ka Sejmu pana Krzysztofa Putry, znak: SPS-023-
-13347/09, uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska
w sprawie.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi oraz środki pomocni-
cze (Dz. U. Nr 139, poz. 1141) określa wykaz świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze wraz z określeniem po-
ziomu, w tym limitu cen tych świadczeń i sposobu ich
finansowania oraz warunków ich realizacji.
W związku z powyższym zmiany dotyczące roz-
szerzenia lekarzy uprawnionych do wypisywania zle-

ceń z zakresu świadczeń gwarantowanych odnoszą
się do zmiany warunków ich realizacji i podlegają
procedurze określonej w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), gdzie minister zdrowia może do-
konać zmiany warunków realizacji świadczenia gwa-
rantowanego, działając z urzędu lub na wniosek.
Wzór takiego wniosku określa rozporządzenie mi-
nistra zdrowia z dnia 18 sierpnia 2009 r. w sprawie
wzorów wniosków w sprawie usunięcia danego świad-
czenia opieki zdrowotnej z wykazu świadczeń gwa-
rantowanych lub zmiany poziomu lub sposobu finan-
sowania świadczenia gwarantowanego lub warun-
ków jego realizacji (Dz. U. Nr 133, poz. 1101).
Przedmiotowe wnioski, jakie będą wpływały do
Ministerstwa Zdrowia w sprawie wprowadzenia
zmian w rozporządzeniu dotyczącym świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby me-
dyczne, będące przedmiotami ortopedycznymi, oraz
środki pomocnicze pod warunkiem, iż będą spełnia-
ły wymagania, takie jak:
— oznaczenie podmiotu, który składa wniosek,
— siedzibę podmiotu lub jego adres,
— wskazanie, czy wniosek dotyczy usunięcia da-
nego świadczenia opieki zdrowotnej z wykazu świad-
czeń gwarantowanych albo zmiany poziomu lub spo-
sobu finansowania, lub warunków realizacji świad-
czenia gwarantowanego,
— uzasadnienie wskazujące wpływ danego świad-
czenia opieki zdrowotnej na stan zdrowia obywateli
i skutki finansowe dla systemu ochrony zdrowia,
— datę sporządzenia wniosku,
— wykaz załączonych do wniosku dokumentów
potwierdzających zasadność wniosku,
— podpis osoby upoważnionej do złożenia wnio-
sku,
będą sukcesywnie przekazywane do analizy i oce-
ny przez Agencję Oceny Technologii Medycznych, na
podstawie której zostanie podjęta decyzja o noweli-
zacji przedmiotowego rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie wadliwych przepisów ustawy
o transporcie drogowym (13349)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13349/
09, przy którym przekazana została interpelacja
213
pana posła Sławomira Kopycińskiego w sprawie wa-
dliwych przepisów ustawy o transporcie drogowym,
uprzejmie informuję, co następuje.
I. Przepisy dotyczące podatku dochodowego.
Na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o po-
datku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) obowiązuje zasada po-
wszechności opodatkowania. Zasada ta jest wyrażo-
na w art. 9 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym opo-
datkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszel-
kiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wy-
mienionych w art. 21, 52, 52a i 52c (tj. świadczenia
dla inwalidów wojennych, świadczenia rzeczowe oraz
ekwiwalenty dla byłych pracowników, renty i emery-
tury otrzymywane z zagranicy, odszkodowania otrzy-
mane na podstawie wyroku sądowego lub ugody są-
dowej, różnego rodzaju przychody z papierów warto-
ściowych, świadczenia finansowe wypłacane żołnie-
rzowi na pokrycie kosztów najmu lokalu mieszkalne-
go itd.) oraz dochodów, od których na podstawie
przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru
podatku. W myśl tej zasady opodatkowaniu podlega-
ją również dochody z wykonywania przewozów oka-
zjonalnych w krajowym transporcie drogowym po-
jazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu
nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.
Jeżeli wykonywanie przewozu okazjonalnego od-
bywa się w warunkach określonych w art. 5a pkt 6
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(tj. w ramach działalności gospodarczej albo pozarol-
niczej działalności gospodarczej) i nie zachodzą prze-
słanki z art. 5b ust. 1 tej ustawy, dotyczące m.in.
ponoszenia wobec osób trzecich przez zlecającego od-
powiedzialności za rezultat czynności oraz wykony-
wanie tych czynności pod kierownictwem zlecające-
go, to źródłem przychodu ze świadczenia tego rodza-
ju usług jest pozarolnicza działalność gospodarcza.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych
do pozarolniczej działalności gospodarczej zalicza
m.in. usługową działalność zarobkową prowadzoną
we własnym imieniu bez względu na jej rezultat,
w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane
przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze
źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4–9
(tj. m.in. ze stosunku służbowego, stosunku pracy,
w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa
w rolniczej spółdzielni produkcyjnej, emerytury lub
renty, działalności wykonywanej osobiście, najmu,
podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych
umów o podobnym charakterze). Zdefiniowanie na
potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych pozarolniczej działalności gospodarczej
umożliwia opodatkowanie podatkiem dochodowym
dochodów z tego tytułu bez względu na okoliczność,
że przy wykonywaniu przewozu okazjonalnego usta-
wa o transporcie drogowym zabrania:
a) umieszczania i używania w pojeździe taksome-
tru,
b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą,
adresem oraz telefonem przedsiębiorcy,
214
c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub in-
nych urządzeń technicznych.
Okoliczność ta nie ma znaczenia zarówno w sytu-
acji, w której podatnik dochody z wykonywania prze-
wozu okazjonalnego opodatkowuje na ogólnych zasa-
dach według progresywnej skali podatkowej lub we-
dług 19-procentowej stawki podatku, jak również
w sytuacji, w której dla tego rodzaju przychodów po-
datnik wybrał zryczałtowaną formę opodatkowania
na podstawie ustawy z dnia 20 listopada 1998 r.
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
(Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).
Wynikający z ustawy o transporcie drogowym
w odniesieniu do wykonywania przewozów okazjo-
nalnych zakaz używania urządzeń pomiarowych
i rejestrujących oraz zakaz ujawniania swoich da-
nych nie zwalnia podatników świadczących tego ro-
dzaju usługi z obowiązku prowadzenia dla potrzeb
podatku dochodowego stosownych urządzeń księgo-
wych i ewidencjonowania w tych urządzeniach rze-
czywistych zdarzeń gospodarczych. Podatnicy wyko-
nujący przewozy okazjonalne obowiązani są prowa-
dzić podatkową księgę przychodów i rozchodów lub
księgi rachunkowe, jeżeli dochody ze świadczenia
tych usług opodatkowują na ogólnych zasadach we-
dług skali podatkowej oraz według 19-procentowej
stawki podatkowej, lub ewidencję przychodów, jeżeli
dla przychodów z tego tytułu wybrali opodatkowanie
ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.
W konsekwencji to podatnik prowadzący działal-
ność gospodarczą w zakresie wykonywania przewo-
zów okazjonalnych obowiązany jest do wykazania
dochodów (przychodów) uzyskanych z tego tytułu
i – na zasadzie samoopodatkowania – do uiszczenia
należnego podatku dochodowego według zasad okre-
ślonych w przepisach prawa. Natomiast organ podat-
kowy – realizując uprawnienia kontrolne – może
sprawdzić, czy podatnik ujawnił przychody z określo-
nego źródła i uiścił należny podatek dochodowy oraz
czy podatek ten został odprowadzony w prawidłowej
wysokości.
II. Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług.
Zgodnie z przepisami art. 111 ust. 1 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług po-
datnicy dokonujący sprzedaży towarów (w tym świad-
czenia usług) na rzecz osób fizycznych nieprowadzą-
cych działalności gospodarczej oraz na rzecz rolni-
ków ryczałtowych mają obowiązek prowadzenia ewi-
dencji przy zastosowaniu kas rejestrujących. Na
podstawie art. 111 ust. 8 minister finansów może je-
dynie na czas określony wprowadzać zwolnienie dla
niektórych grup podatników oraz dla niektórych
czynności. W zakresie zarówno przewozów taksów-
kowych, jak i przewozów okazjonalnych minister fi-
nansów nie wprowadził żadnych form zwolnienia od
prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas reje-
strujących. Stosownie do § 4 aktualnie obowiązują-
cego rozporządzenia ministra finansów z dnia 19
grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku pro-
wadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestru-
jących zwolnień wprowadzonych tym przepisem nie
stosuje się, bez względu na wielkość osiąganych ob-
rotów, m.in. przy świadczeniu usług przewozu osób
i ładunków taksówkami oraz przy świadczeniu usług
regularnych i nieregularnych przewozów pasażer-
skich w samochodowej komunikacji, z wyjątkiem
przewozów miejskich rozkładowych, za które pobie-
rane są ceny urzędowe. Obowiązek stosowania kas
specjalnych, których działanie jest zsynchronizowa-
ne z taksometrem, została wprowadzona przy świad-
czeniu usług przewozu taksówkami.
Natomiast przepisy ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (art. 18 ust. 5) usta-
nawiają zakaz stosowania taksometrów przy świad-
czeniu usług przewozu okazjonalnego osób. W tej
sytuacji wprowadzenie obowiązku stosowania kas
specjalizowanych, których praca jest zsynchronizo-
wana z taksometrem, jest niemożliwe do realizacji
przy przewozach okazjonalnych. Z tych też względów
przy przewozach tych są użytkowane zwykłe kasy
rejestrujące (z reguły przenośne). Mimo iż ww. prze-
pisy art. 18 ustawy o transporcie drogowym zawie-
rają regulacje ograniczające możliwość umieszczania
na pojeździe danych identyfikujących przedsiębiorcę,
każdy paragon emitowany przez kasy, również sto-
sowany przy przewozach okazjonalnych, musi zawie-
rać dane nie tylko o kwocie zapłaty, ale również dane
identyfikujące przewoźnika (w tym jego dane adre-
sowe). Na paragonach drukowanych przez te kasy
z przedstawionych wyżej względów nie są uwidacz-
niane podstawowe parametry kursu, które w specja-
lizowanej kasie taksówkowej są drukowane na para-
gonach i ewidencjonowane na podstawie wskazań
taksometru.
III. Wnioski z przeprowadzonych kontroli.
Od października 2006 r. odpowiednie komórki re-
sortu finansów były zaangażowane w problemy wy-
stępujące w rozliczeniach z budżetem państwa u osób
prowadzących tzw. okazjonalny przewóz osób w opar-
ciu o odpisy licencji wydawane przez urząd miasta
dla korporacji taksówkowych. W wyniku licznych in-
terwencji ze strony NSZZ „Solidarność” Taksówka-
rzy Zawodowych m.st. Warszawy w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji odbyło się kil-
ka spotkań z udziałem przedstawicieli Ministerstwa
Finansów, w wyniku których określono harmono-
gram działań kontrolnych na terenie Warszawy.
Ustalono, iż w związku z tym, że przyczyną niepra-
widłowości jest naruszenie przepisów o transporcie
drogowym, zintensyfikowane działania podejmie Po-
licja przy pomocy służb miejskich, która ma upraw-
nienia do zatrzymywania pojazdów i sprawdzania,
czy kierowcy nie naruszają przepisów tej ustawy.
Ponadto na zlecenie Ministerstwa Finansów
Urząd Kontroli Skarbowej w Warszawie przeprowa-
dził postępowania kontrolne w trzech korporacjach
taksówkowych w celu zbadania sposobu rozliczeń po-
między tymi podmiotami a przewoźnikami okazjo-
nalnymi jeżdżącymi na odpisach licencji wydanych

dla korporacji przez urząd miasta. Zakresem prze-
prowadzonych postępowań kontrolnych objęto pra-
widłowość rozliczenia z budżetem państwa z tytułu
podatku dochodowego od osób prawnych za 2006 r.
oraz podatku od towarów i usług za poszczególne
miesiące 2006 r. W toku kontroli ustalono dane do-
tyczące przewoźników okazjonalnych, które zostały
zweryfikowane w zakresie rozliczeń podatkowych
przez właściwe urzędy skarbowe. Przeprowadzone
czynności sprawdzające i kontrole podatkowe wobec
ok. 130 podatników wykazały naruszenie przepisów
podatkowych u prawie 40 podatników. Najczęściej
występujące nieprawidłowości dotyczyły naruszenia
przez podatników przepisów rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie
kryteriów i warunków, którym muszą odpowiadać
kasy rejestrujące, oraz warunków ich stosowania
(np. nienaniesienie na obudowę kasy fiskalnej w spo-
sób trwały jej numeru ewidencyjnego, niesporządza-
nie raportu fiskalnego w wymaganych terminach,
niewykonywanie obowiązkowych przeglądów tech-
nicznych kasy fiskalnej przez właściwy serwis, nie-
aktualizowanie przez podatników danych rejestrują-
cych w zakresie podatku VAT).
W opinii resortu finansów rozwiązania proble-
mów występujących w środowisku osób prowadzą-
cych przewozy osób należy poszukiwać poprzez zmia-
nę ustawy o transporcie drogowym. Należy przy tym
zgodzić się ze stwierdzeniem pana posła, iż w związ-
ku z tym, że istnieje zakaz używania przez przewoź-
ników okazjonalnych urządzeń pomiarowych, które
byłyby zsynchronizowane ze specjalistycznymi kasa-
mi fiskalnymi, istnieje możliwość zaniżania należno-
ści podatkowych. Ponadto trafna jest również ocena
pana posła, że kontrola prawidłowości i rzetelności
wykonywania tej działalności jest praktycznie nie-
możliwa, bowiem brak jest narzędzi do ewentualnego
oszacowania obrotu danego przewoźnika.
Jednocześnie należy nadmienić, iż resort finan-
sów nie planuje wystąpienia z inicjatywą ustawodaw-
czą w zakresie zmian do ustawy o transporcie drogo-
wym, z uwagi na fakt, iż organem właściwym w spra-
wie przepisów tej ustawy jest minister infrastruktu-
ry, który zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.
U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) kieruje dzia-
łem administracji rządowej pn. „transport”. Nieza-
leżnie od powyższego uprzejmie informuję, że propo-
zycja przedmiotowych zmian zostanie przez Mini-
sterstwo Finansów uwzględniona w trakcie prac nad
zmianą ustawy o transporcie drogowym, które, jak
wynika z informacji uzyskanych z Ministerstwa In-
frastruktury, prowadzone będą na wniosek Urzędu
Miasta Stołecznego Warszawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
215
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie zmian w przepisach i zaostrzenia
kar za przestępstwo z art. 35 ustawy
o ochronie zwierząt (13350)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Piotra Stanke, posła na Sejm RP,
w sprawie zmian w przepisach i zaostrzenia kar za
przestępstwo z art. 35 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002,
z późn. zm.), przekazaną pismem z dnia 11 grudnia
2009 r., nr SPS-023-13350/09, uprzejmie informuję,
że zgodnie z art. 34a ust. 1 tej ustawy nadzór nad
przestrzeganiem przepisów sprawuje Inspekcja We-
terynaryjna. Zgodnie z ust. 3 tego artykułu organi-
zacje społeczne, których statutowym celem działania
jest ochrona zwierząt, mogą współpracować z Inspek-
cją Weterynaryjną w sprawowaniu tego nadzoru. Po-
nadto zgodnie z art. 3 ustawy o ochronie zwierząt
Inspekcja Weterynaryjna oraz inne właściwe organy
administracji rządowej i samorządu terytorialnego
są obowiązane do współdziałania w celu realizacji
przepisów tej ustawy z samorządem lekarsko-wete-
rynaryjnym oraz z innymi instytucjami i organiza-
cjami społecznymi statutowo zajmującymi się ochro-
ną zwierząt. Współpraca ta dotyczy głównie zwalcza-
nia bezdomności zwierząt oraz organizowania i pro-
wadzenia schronisk dla zwierząt oraz ujawniania
przypadków nieprzestrzegania przepisów ustawy
o ochronie zwierząt.
Podczas sprawowania nadzoru nad przestrzega-
niem przepisów ustawy o ochronie zwierząt Inspek-
cja Weterynaryjna korzysta z uprawnień określonych
w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji We-
terynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 21, poz. 842, z późn.
zm.). Sprawowanie nadzoru nad przestrzeganiem
przepisów o ochronie zwierząt spoczywa na powiato-
wych lekarzach weterynarii, którzy zgodnie z art. 15
ust. 1 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej są organem
pierwszej instancji.
Mając na względzie m.in. poprawę efektywności
nadzoru nad przestrzeganiem przepisów ustawy
o ochronie zwierząt, Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi zobowiązało głównego lekarza weterynarii
do przekazywania półrocznych informacji dotyczą-
cych działań podjętych przez organa Inspekcji Wete-
rynaryjnej w zakresie nadzoru nad obrotem i ubojem
zwierząt, ze szczególnym uwzględnieniem dobrosta-
nu zwierząt oraz funkcjonowania wielkoprzemysło-
wych ferm trzody chlewnej. Informacje takie są prze-
kazywane przez Główny Inspektorat Weterynarii za
każde półrocze.
Ponadto w przypadkach otrzymania informacji
dotyczących nieprzestrzegania przepisów ustawy mi-
nisterstwo każdorazowo zleca organom Inspekcji We-
216
terynaryjnej przeprowadzenie kontroli interwencyj-
nych. W ostatnim okresie kontrole takie dotyczyły wa-
runków i traktowania zwierząt w gospodarstwach,
schroniskach, miejscach gromadzenia zwierząt i targo-
wiskach, rzeźniach, podczas transportu oraz w przy-
padkach znęcania się nad zwierzętami domowymi.
Sankcje karne określone w ustawie o ochronie
zwierząt za nieprzestrzeganie przepisów tej ustawy
przewidują karę grzywny, aresztu, ograniczenia lub
pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 35 ustawy znę-
canie się nad zwierzętami, określone w art. 6 ust. 2
ustawy jako zadawanie albo świadome dopuszczanie
do zadawania bólu lub cierpień, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wol-
ności do roku lub 2 lat w przypadku działania spraw-
cy ze szczególnym okrucieństwem. Ponadto sąd może
orzec karę dodatkową (środki karne) w postaci prze-
padku zwierzęcia, zakazu wykonywania określonego
zawodu, prowadzenia określonej działalności lub wy-
konywania czynności wymagających zezwolenia
związanych z wykorzystywaniem zwierząt oraz może
orzec przepadek przedmiotów służących do popełnie-
nia przestępstwa oraz przedmiotów pochodzących
z tego przestępstwa. Karą dodatkową w takich przy-
padkach może być orzeczenie przez sąd nawiązki
w wysokości do 2500 zł na cel związany z ochroną
zwierząt. Rozstrzygnięcia o wysokości sankcji oraz
o ewentualnym orzeczeniu przepadku zwierzęcia
zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną przepisami
ustawy o ochronie zwierząt należą do kompetencji
sądu. Określone przez ustawodawcę w ustawie o ochro-
nie zwierząt sankcje karne oraz środki karne (kary
dodatkowe) umożliwiają sądom wydawanie orzeczeń
w wysokości proporcjonalnej do popełnionych prze-
stępstw.
Podczas ustalania górnej granicy ustanowionej
w ustawie o ochronie zwierząt kary pozbawienia wol-
ności oraz określeniu katalogu środków karnych
ustawodawca brał pod uwagę zgodność tych przepi-
sów z przepisami ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).
Mając na względzie, że środek karny polegający na
podaniu wyroku do publicznej wiadomości jest stoso-
wany wyjątkowo i w szczególnych okolicznościach, nie
wydaje się zasadne rozszerzanie katalogu środków
karnych w przypadku popełnienia przestępstw okre-
ślonych w art. 35 ustawy o ochronie zwierząt.
Ponadto wydaje się, że w obowiązującym stanie
prawnym istnieją instrumenty prawne i administra-
cyjne umożliwiające samorządom, organom nadzoru
oraz sądom podejmowanie efektywnych i skutecz-
nych działań mających na celu poprawę traktowania
zwierząt w Polsce bez konieczności nowelizacji prze-
pisów ustawy w zakresie dotyczącym zaostrzenia
sankcji karnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie ułatwienia funkcjonowania
ochotniczych straży pożarnych poprzez
uproszczenia w prowadzeniu ksiąg
rachunkowych oraz sprawozdań finansowych
(13353)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
wie uproszczenia procedur w zakresie prowadzenia
ksiąg rachunkowych oraz sporządzania sprawozdań
finansowych ochotniczych straży pożarnych otrzy-
maną przy piśmie, znak: SPS-023-13353/09, z dnia
11.12.2009 r. uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ochotnicze straże pożarne funkcjonujące jako sto-
warzyszenia na podstawie przepisów ustawy z dnia
7.04.1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r.
Nr 79, poz. 855, ze zm.) jako jednostki posiadające
osobowość prawną są zobowiązane do stosowania
przepisów ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunko-
wości (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 i Nr 165,
poz. 1316). W przypadku, gdy jednostki te nie prowa-
dzą działalności gospodarczej, mogą stosować uprosz-
czenia określone w rozporządzeniu ministra finan-
sów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczegól-
nych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek
niebędących spółkami handlowymi, nieprowadzą-
cych działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 137, poz. 1539,
ze zm.).
Biorąc pod uwagę posiadaną przez ochotnicze
straże pożarne osobowość prawną, charakter dzia-
łalności statutowej, a także zapewnienie kontroli
przychodów i kosztów, nie występują przesłanki do
zwolnienia tych jednostek z obowiązku prowadzenia
ksiąg rachunkowych.
Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4d ustawy z dnia
15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) docho-
dy jednostek organizacyjnych ochotniczej straży po-
żarnej w części przeznaczonej na cele statutowe są
wolne od podatku. W tym zakresie jednostki te nie
mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wyma-
ganej przez przepisy Ordynacji podatkowej. Jednak-
że zgodnie z art. 9 ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowa-
dzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi
przepisami, w sposób zapewniający określenie wyso-
kości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wy-
sokości należnego podatku za rok podatkowy, a tak-
że do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji
niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amor-
tyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a–16m. Tymi
odrębnymi przepisami są ustawa o rachunkowości
oraz rozporządzenie w sprawie szczególnych zasad

rachunkowości dla niektórych jednostek niebędących
spółkami handlowymi nieprowadzącymi działalności
gospodarczej. Określone w art. 17 ust. 1 pkt 4d usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych zwol-
nienie z obowiązku prowadzenia dokumentacji wy-
maganej przez przepisy ustawy Ordynacja podatko-
wa nie dotyczy sporządzania oraz składania sprawoz-
dań finansowych właściwemu organowi podatkowe-
mu. W zakresie składania rocznych zeznań CIT-8
w art. 27 ust. 1 ustawy ustawodawca przewiduje
zwolnienie jedynie dla wyszczególnionych w tym
przepisie grup podatników, tj. podatników podmioto-
wo zwolnionych z podatku (art. 6 ust. 1), kościelnych
osób prawnych prowadzących działalność wymienio-
ną w art. 17 ust. 1 pkt 4a lit. a) oraz podmiotów,
o których mowa w ustawie z dnia 6 maja 1981 r.
o pracowniczych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 85, poz. 390, z późn. zm.). Podatnicy przedmioto-
wo zwolnieni z podatku dochodowego, o których
mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4d ustawy, nie zostali tu
wymienieni.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w najbliż-
szym czasie nie są przewidziane nowelizacje ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych i przepi-
sów o rachunkowości w ww. zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wyciągnięcia konsekwencji wobec
osób odpowiedzialnych za realizację programu
„Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010
(13357)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Wojcie-
cha Żukowskiego załączoną przy piśmie (znak: SPS-
-023-13357/09) z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie
wyciągnięcia konsekwencji wobec osób odpowiedzial-
nych za realizację programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym 2009/2010 niniejszym przekazuję Panu
Marszałkowi odpowiedź na przedstawione w ww. in-
terpelacji kwestie.
Udzielając odpowiedzi na pytania pana posła na
temat realizacji programu „Owoce w szkole”, ponow-
nie wyjaśniam sposób funkcjonowania tego progra-
mu określony w rozporządzeniu Rady Ministrów
w sprawie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego
zadań związanych z wdrożeniem na terytorium Rze-
217
czypospolitej Polskiej programu „Owoce w szkole”
w roku szkolnym 2009/2010.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem Rady Ministrów
instytucją odpowiedzialną za wdrożenie tego progra-
mu w sensie administracyjnym jest Agencja Rynku
Rolnego. W stosownym czasie ARR udostępniła
wszystkim potencjalnym uczestnikom wyczerpujący
zakres informacji dotyczących procedur i zasad
udziału w programie „Owoce w szkole” zarówno na
swojej stronie internetowej, jak i w swoich oddziałach
terenowych. Ponadto ARR przeprowadziła szeroko
zakrojoną kampanię promującą program w celu jak
najszerszego upowszechnienia wiedzy na temat jego
celów oraz zasad funkcjonowania. W moim przeko-
naniu ARR wywiązała się z nałożonych na nią obo-
wiązków w zakresie administrowania programem
w sposób rzetelny, prawidłowy i kompletny.
Uczestnikami programu są szkoły podstawowe
oraz dystrybutorzy owoców i warzyw. Zanim jednak
szkoły podstawowe oraz dystrybutorzy zostaną za-
kwalifikowane do udziału w programie, szkoły pod-
stawowe muszą zgłosić swój akces do udziału w da-
nym semestrze programu (zgodnie z § 6 ww. rozpo-
rządzenia), a dystrybutorzy – wystąpić z wnioskiem
o ich zatwierdzenie (zgodnie z § 4 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia). Na kolejnym etapie zgłoszone szkoły
z jednej, a zatwierdzone podmioty z drugiej strony
podpisują umowy o nieodpłatnym dostarczeniu do
szkół owoców i warzyw w celu udostępniania ich dzie-
ciom, zgodnie ze sposobem udostępniania określo-
nym w załączniku do ww. rozporządzenia.
Należy zauważyć, że ww. umowa jest umową cy-
wilnoprawną i w razie braku jej wykonania szkole
przysługują roszczenia odszkodowawcze oparte na
treści art. 471 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 64.16.93, z późn. zm.).
Ponadto poza elementami koniecznymi, o których
mowa w § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia, treść umowy
zawieranej pomiędzy szkołą podstawową a zatwier-
dzonym podmiotem może uwzględniać dowolne do-
zwolone prawem klauzule, w tym także te określają-
ce sankcje dla stron niewywiązujących się z warun-
ków umowy. Wobec powyższego wskazywanie Agen-
cji Rynku Rolnego oraz Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi jako jednostek, w których powinny
znaleźć osoby winne sytuacji, w której strona umowy
czuje się poszkodowana w związku z niewywiąza-
niem się z umowy przez drugą stronę, jest nieuzasad-
nione.
Przewidziany przepisami ww. rozporządzenia wa-
runek zawarcia umowy o nieodpłatnym dostarczeniu
do szkół owoców i warzyw może być zatem narzę-
dziem służącym zarówno szkołom, jak i zatwierdzo-
nym podmiotom do zabezpieczenia właściwej reali-
zacji zobowiązań niezbędnych docelowo dla zagwa-
rantowania udostępniania owoców i warzyw w ra-
mach programu. Szkoły mogą wprowadzić odpowied-
nie klauzule służące zabezpieczeniu odpowiednich
warunków dostaw produktów (np. codzienne dosta-
wy porcji, jeśli szkoła nie dysponuje infrastrukturą
218
zapewniającą utrzymanie świeżości produktów lub
np. co dwa dni jeśli taką infrastrukturą dysponuje),
a zatwierdzone podmioty klauzule zabezpieczające
przed ryzykiem rezygnacji z odbierania przez szkoły
dostarczanych produktów.
Uregulowania przygotowane przez ministerstwo
mają na celu usankcjonowanie zasad przyznawania
pomocy za dostarczenie owoców i warzyw w ramach
programu „Owoce w szkole”. Pomoc ta ma stanowić
zachętę dla dystrybutorów działających na zasadach
komercyjnych do dostarczania do szkół odpowiednio
przygotowanych owoców i warzyw. Pomoc, o której
mowa, wypłacana jest tylko w przypadku, gdy dosta-
wy zostaną zrealizowane zgodnie z umową, co musi
być zawsze potwierdzone przez szkołę. Same przepi-
sy jednak nie mogą bezpośrednio zabezpieczać przed
skutkami zawierania umów z nierzetelnymi kontra-
hentami wybieranymi przez jednostki uczestniczące
w programie.
Bardzo ważnym warunkiem osiągnięcia celu po-
legającego na objęciu programem jak największej
liczby dzieci w grupie docelowej jest większe zaanga-
żowanie społeczności lokalnych, jednostek samorzą-
du terytorialnego w upowszechnianie wiedzy na te-
mat programu. Niestety w wielu wystąpieniach
wskazuje się cele zupełnie niezwiązane z programem
oraz krytykuje się resort za ich nieudolną realizację.
Wciąż niezadowalający jest poziom aktywności
w programie grup i organizacji producentów owoców
i warzyw, a także kierownictw szkół podstawowych,
komitetów rodzicielskich. Przygotowane w resorcie
ramy prawne stanowią narzędzie do realizacji celów
określonych w „Strategii krajowej wdrożenia w Rze-
czypospolitej Polskiej programu”Owoce w szkole”
w roku szkolnym 2009/2010”. Zakres przepisów ww.
rozporządzenia Rady Ministrów w praktyce sprowa-
dza się do zbioru zasad i warunków, jakie muszą być
spełnione w celu uzyskania pomocy przez uczestni-
czące jednostki za prawidłową realizację dostaw owo-
ców i warzyw dzieciom objętych programem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że budżet
programu „Owoce w szkole” realizowanego w roku
szkolnym 2009/2010 zgodnie z ww. strategią krajo-
wą wynosi 12 297 064 EUR i składa się z części
pochodzącej ze środków wspólnotowych w kwocie
9 222 800 EUR oraz części pochodzącej z budżetu
krajowego w kwocie 3 074 264 EUR (25% całego bu-
dżetu). Poza wspomnianym udziałem państwa we
współfinansowaniu budżetu na ww. pomoc ze środ-
ków krajowych w pełni finansowane są koszty tzw.
środków towarzyszących, które muszą być realizo-
wane w krajach wdrażających program. Kolejnym
zagadnieniem określonym w strategii krajowej jest
grupa docelowa, tj. wiek dzieci, które mogą w ramach
programu otrzymywać bezpłatnie owoce i warzywa.
W Polsce grupą docelową objęto uczniów klas naucza-
nia początkowego, tj. klasy I–III szkół podstawowych.
Należy podkreślić, że wybór ten podyktowany był
zasadnością zastosowania rozwiązania, które w moż-
liwie największym stopniu przysłuży się realizacji
celu programu. Oznacza to, że określając grupę do-
celową wybrano dzieci w wieku, w którym najsku-
teczniej kształtują się nawyki żywieniowe. Wyniki
badań naukowych potwierdzają fakt, iż nawyki takie
najłatwiej kształtują się u dzieci w wieku przedszkol-
nym oraz w wieku, w którym dzieci zwykle uczęsz-
czają do klas nauczania początkowego w szkołach
podstawowych. Ze względu na fakt, iż w Polsce nie
ma obowiązku kierowania dzieci do przedszkoli
w celu zapewnienia powszechnego dostępu dzieci do
programu grupą docelową objęto dzieci uczęszczające
do szkół podstawowych w wieku, w którym nadal
kształtują się takie nawyki żywieniowe (tj. 6-9 lat).
Zgodnie z informacją uzyskaną z Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej do klas I–III szkół podstawowych
w roku szkolnym 2009/2010 uczęszcza 1 076 881 dzie-
ci. Ograniczenie grupy docelowej do uczniów klas
nauczania początkowego było ponadto podyktowane
koniecznością uwzględnienia ograniczonego budżetu
programu i było najbardziej kosztowo efektywnym
rozwiązaniem.
Aktualnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi dobiegają końca prace nad nowelizacją ww. roz-
porządzenia Rady Ministrów. Wprowadzane zmiany
wynikają z doświadczeń zebranych przez ARR w cią-
gu pierwszego semestru realizacji programu i mają
na celu uatrakcyjnienie jego zasad oraz zachęcenie
do udziału w nim jak największej liczby szkół i do-
stawców. O zakresie tych zmian został pan poseł już
poinformowany w odpowiedzi na interpelację z dnia
27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-12011p/09).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie realizacji wniosków z raportu NIK
o zapobieganiu nowotworom (13361)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listopada
2009 r., znak: SPS-023-13361/09, w sprawie wniosków
z raportu NIK o zapobieganiu nowotworom uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Ministerstwo Zdrowia w pełni zgadza się z uwa-
gami i oceną dokonaną przez NIK w zakresie prac
prowadzonych nad przygotowaniem ustawy o usta-
nowieniu wieloletniego programu „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych”, które pro-
wadzone były w sposób niejasny i nieprawidłowy.

Brak jest zaakceptowanego przez ministra zdrowia
dokumentu programu stanowiącego podstawę do
opracowania projektu ustawy, pomimo powołanego
do tego celu zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
3 grudnia 2003 r. Zespołu do spraw opracowania
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych”. Do opracowywania zadań „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” po-
służył natomiast dokument przygotowany przez cen-
trum onkologii, który jako spójny dokument nie zo-
stał zaakceptowany w całości przez kierownictwo
Ministerstwa Zdrowia, więc można go było uznać je-
dynie za materiał roboczy. Wszelkie decyzje w zakre-
sie przyjęcia ustawy i wdrożenia do realizacji naro-
dowego programu podejmowane były przez poprzed-
nie kierownictwo resortu.
Odnosząc się do kwestii monitorowania przez Mi-
nisterstwo Zdrowia przygotowania kadrowego i sprzę-
towego świadczeniodawców realizujących badania
profilaktyczne, uprzejmie wyjaśniam, że badania
profilaktyczne kontraktowane były przez NFZ z jed-
nostkami, które deklarowały spełnienie wymagań
określonych dla świadczeniodawców w procedurach
konkursowych i regulowanych odrębną ustawą.
W związku z uwagami na temat udziału w cha-
rakterze ekspertów przedstawicieli rady i jednocze-
śnie pracowników ośrodków aplikujących do udziału
w charakterze realizatora w ramach programu
uprzejmie wyjaśniam, iż mając powyższe na uwadze,
w roku 2009 wprowadzone zostało w życie zarządze-
nie ministra zdrowia w sprawie prac nad opracowa-
niem i realizacją „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”, eliminujące możliwość za-
istnienia podobnych praktyk.
I tak we wspomnianym zarządzeniu dodane zo-
stały przepisy dotyczące przyczyn wyłączenia osób
z udziału w pracach komisji. Wyłączeniu podlegać
będzie osoba, która:
— jest osobą wchodzącą w skład organów statu-
towych lub pełniącą funkcję kierowniczą u oferenta
w zakładzie opieki zdrowotnej, którego dotyczy ofer-
ta, lub przedstawicielem oferenta tego zakładu;
— jest małżonkiem, krewnym lub powinowatym
w linii prostej, krewnym bocznym do czwartego stop-
nia, powinowatym bocznym do drugiego stopnia oso-
by wchodzącej w skład organów statutowych lub peł-
niącej funkcje kierownicze u oferenta w zakładzie
opieki zdrowotnej, którego dotyczy oferta, lub przed-
stawicielem którejkolwiek z tych osób;
— jest osobą związaną z osobą wchodzącą w skład
organów statutowych lub pełniącą funkcje kierow-
nicze u oferenta w zakładzie opieki zdrowotnej, któ-
rego dotyczy oferta, lub przedstawicielem którejkol-
wiek z tych osób z tytułu przysposobienia, opieki
lub kurateli;
— jest pracownikiem oferenta zakładu opieki
zdrowotnej, którego dotyczy oferta, na podstawie
umowy o pracę, wyboru, mianowania, powołania lub
umowy cywilnoprawnej;
219
— brała udział w przygotowaniu dokumentacji
oferty chociażby jednego oferenta.
Każdorazowo przed przystąpieniem do oceny ofert
członkowie komisji oraz ww. osoby mają obowiązek
podpisania deklaracji bezstronności i poufności
w odniesieniu do każdej ocenianej oferty.
W odniesieniu do uwag w zakresie prawidłowej
realizacji kontroli jakości świadczeń mammograficz-
nych Ministerstwo Zdrowia informuje, że w roku
2009 wojewódzkie ośrodki koordynujące oraz Cen-
tralny Ośrodek Koordynujący (WOK-i, COK) zostały
zobowiązane do przekazywania informacji na temat
stwierdzonych nieprawidłowości ujawnionych w trak-
cie prowadzonych kontroli u świadczeniodawców, do
PWIS oraz konsultantów krajowych/wojewódzkich,
co zostało określone w umowie zawartej z WOK-ami
– są to podmioty, które z mocy ustawy Prawo atomo-
we posiadają uprawnienia do eliminowania z grupy
wykonawców badań te jednostki, które nie spełniają
kryteriów jakościowych w zakresie świadczeń mam-
mograficznych.
Ponadto, w celu uporządkowania działań w za-
kresie prowadzenia audytu klinicznego zdjęć mam-
mograficznych, minister zdrowia zwrócił się z prośbą
o współpracę w przedmiotowym zakresie do Polskie-
go Towarzystwa Radiologicznego. W następstwie po-
wyższego w roku bieżącym ustalona została z gro-
nem ekspertów w zakresie realizacji mammograficz-
nych badań screeningowych nowa metodologia reali-
zacji audytu klinicznego zdjęć oraz podjęto działania
w celu wyłonienia w drodze procedury konkursowej
niezależnego audytora oceny mammogramów. Nie-
stety, w ramach dwukrotnie ogłoszonego konkursu
nie wpłynęły do Ministerstwa Zdrowia oferty w przed-
miotowym zakresie. Dlatego też podjąłem decyzję
o zleceniu audytu Centralnemu Ośrodkowi Koordy-
nującemu program profilaktyczny raka piersi, który
wg nowej metodologii od 2010 r. będzie go realizował.
Nowa metodologia uwzględnia wykonanie oceny
dwukrotnie większej liczby zdjęć, objęcie audytem
100% ośrodków realizujących badania, wprowadze-
nie procedury odwoławczej dla kontrolowanych
świadczeniodawców.
Ponadto, w celu wyjaśnienia rozbieżności opinii
w sprawie bezpieczeństwa i jakości świadczeń reali-
zowanych w Polsce w ramach programu profilaktycz-
nego, z mojej inicjatywy w Ministerstwie Zdrowia
w dniu 10 lutego 2009 r. odbyło się w Ministerstwie
Zdrowia spotkanie z ekspertami w przedmiotowym
zakresie, którzy jednoznacznie stwierdzili, że świad-
czenia profilaktyczne w Polsce nie stanowią zagroże-
nia i spełniają podstawowy poziom diagnostyczny dla
pacjenta. Założeniem prowadzenia systematycznych
kontroli jakości badań mammograficznych połączo-
nych z prowadzonymi jednocześnie szkoleniami dla
kadry wykonującej badania realizowane oraz doko-
nywanie oceny klinicznej zdjęć mammograficznych
miały zagwarantować realizację badań mammogra-
ficznych na wyższym od podstawowego poziomie dia-
gnostycznym, i tak też się stało. Ponadto jednoznacz-
220
nie należy stwierdzić, w oparciu o informację uzyska-
ną z GIS, że wszystkie pracownie mammograficzne
działające w Polsce realizują badania na sprawnych
urządzeniach specjalistycznych.
Ministerstwo Zdrowia zgadza się z uwagami i ne-
gatywną oceną NIK w zakresie działań mających na
celu wyłonienie realizatora programów szkolenio-
wych, tj. szkolenie lekarzy rodzinnych z zakresu dia-
gnostyki nowotworów i opieki nad chorymi po lecze-
niu onkologicznym.
W celu wyeliminowania zaistniałych nieprawidło-
wości w roku 2009 ogłoszony został nowy konkurs
na wybór realizatora przedmiotowego zadania. Przy
ustalaniu kryteriów i wymagań dla potencjalnych
realizatorów zadania Ministerstwo Zdrowia skorzy-
stało z opinii Centrum Medycznego Kształcenia Po-
dyplomowego, jako podmiotu doświadczonego w re-
alizacji działań szkoleniowych. Ponadto przy wybo-
rze realizatorów zadania o charakterze szkolenio-
wym zaproszonymi do komisji konkursowych eksper-
tami byli przedstawiciele Departamentu Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego w Ministerstwie Zdrowia oraz, co
dawało gwarancję jasności pracy komisji. Przy usta-
laniu wspólnie z CMKP nowych zasad konkursowych
na wybór przedmiotowych szkoleń w roku 2009 Mi-
nisterstwo Zdrowia zwróciło szczególną uwagę na
górną granicę wynagrodzenia dla wykładowcy, która
nie przekraczała w roku bieżącym kwoty w wysoko-
ści 300 zł za godzinę wykładową.
W kontekście ogłoszonych konkursów na realiza-
cję szkoleń dla lekarzy rodzinnych i POZ zgłosił się
tylko 1 podmiot w zakresie minimum onkologicznego
oraz brak było zgłoszeń w zakresie realizatorów szko-
leń dotyczących wczesnej diagnostyki i leczenia on-
kologicznego. Z uwagi na niewielkie zainteresowanie
podmiotów szkolących, jak również samych lekarzy
POZ udziałem w szkoleniach wstępnie z Radą ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych rozważamy za-
wieszenie realizacji szkoleń w przedmiotowym zakre-
sie w roku przyszłym.
Kończąc, zapewniam, że przed wdrożeniem zadań
do realizacji w roku 2010 r. w ramach „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” pod-
jęto szereg uzgodnień z konsultantami i ekspertami
w dziedzinie onkologii w celu wyboru do realizacji
najskuteczniejszych i najbardziej uzasadnionych epi-
demiologicznie i ekonomicznie działań.
Ponadto jestem przekonany, że nowy skład Rady ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych po wprowadzo-
nych w ciągu bieżącego roku przeze mnie zmianach
gwarantuje bezstronność i merytoryczne podejście do
działań na rzecz zwalczania chorób nowotworowych
w naszym kraju na chwilę obecną i w przyszłości, co
zagwarantuje właściwą skuteczność programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
Prawo budowlane w celu ułatwienia
prowadzenia akcji ratowniczych (13363)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Żukowskiego, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13363/09, w spra-
wie wprowadzenia zmian w ustawie Prawo budowlane
w celu ułatwienia prowadzenia akcji ratowniczych,
uprzejmie informuję, że przygotowany w Minister-
stwie Infrastruktury projekt zmiany ustawy Prawo
budowlane nie uwzględnia zmian w przedmiotowym
zakresie. Propozycja wprowadzenia zmian przedsta-
wiona przez pana posła zostanie wzięta pod uwagę
podczas prac przy najbliższej nowelizacji ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w obecnie
obowiązujących przepisach określona jest koniecz-
ność zapewnienia do działek budowlanych oraz do
budynków i urządzeń z nimi związanych dojścia
i dojazdu umożliwiającego dostęp do drogi publicznej,
które zgodnie z § 14 rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie wa-
runków technicznych, jakim powinny odpowiadać
budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690,
z późn. zm.), powinny spełniać wymagania odpo-
wiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania
oraz ochrony przeciwpożarowej określone w przepi-
sach odrębnych. Zgodnie z § 12 rozporządzenia mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji w sprawie
przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg
pożarowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 124, poz. 1030) dro-
gę pożarową o utwardzonej nawierzchni, umożliwia-
jącą dojazd pojazdów jednostek ochrony przeciwpo-
żarowej do obiektu budowlanego o każdej porze roku,
należy doprowadzić m.in. do:
— budynku zawierającego strefę pożarową za-
kwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I lub
ZL II,
— budynku należącego do grupy wysokości: śre-
dniowysoki, wysoki lub wysokościowy, zawierającego
strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagro-
żenia ludzi ZL III, ZL IV lub ZL V,
— budynku niskiego zawierającego strefę pożaro-
wą zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL
III o powierzchni przekraczającej 1000 m2, obejmu-
jącą kondygnację nadziemną inną niż pierwsza,
— budynku niskiego zawierającego strefę pożaro-
wą zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL
V i mającego ponad 50 miejsc noclegowych,
— obiektu budowlanego innego niż budynek,
przeznaczonego do użyteczności publicznej lub za-
mieszkania zbiorowego, w którym przewiduje się

możliwość jednoczesnego przebywania w strefie po-
żarowej ponad 50 osób.
Spełnienie powyższych przepisów nie powinno
stanowić utrudnień w prowadzeniu akcji ratowni-
czych niesienia pomocy poszkodowanym. Blokowanie
drogi pożarowej lub dojścia i dojazdu do drogi pu-
blicznej można zgłaszać do zarządcy budynku lub do
odpowiednich służb miejskich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie objęcia nadzorem śledztwa
dotyczącego funkcjonariuszy celnych (13364)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 3 grudnia 2009 r. pana posła Woj-
ciecha Żukowskiego dotyczącą kwestii związanych
z prowadzonym przez Prokuraturę Apelacyjną w Lu-
blinie śledztwem sygn. Ap V Ds. 8/09/S, uprzejmie
informuję, co następuje:
Śledztwo sygn. Ap V Ds. 8/09/S, obecnie kontynu-
owane przez Wydział V do Spraw Przestępczości Zor-
ganizowanej i Korupcji Prokuratury Apelacyjnej
w Lublinie dotyczy popełnianych w latach 1998–2007
czynów korupcyjnych, polegających na wręczaniu
przez różne osoby i przyjmowaniu przez funkcjona-
riuszy celnych zatrudnionych w oddziałach celnych
w Tomaszowie Lubelskim i Hrebennem, w związku
z wykonywaniem czynności służbowych, korzyści
majątkowych w postaci pieniędzy i innych przedmio-
tów, w tym również za czynności związane z naru-
szeniem przepisów prawa, polegające na niedopełnie-
niu obowiązków służbowych i poświadczaniu nie-
prawdy w dokumentach co do okoliczności mających
znaczenie prawne, to jest czynów z art. 228 § l K.k.
w zw. z art. 12 K.k. w zw. z art. 65 § l K.k. i innych.
Na podstawie decyzji zastępcy prokuratora gene-
ralnego z dnia 9 kwietnia 2009 r., podjętej w oparciu
o przepis § 70 ust. 5 i 6 rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. regulamin we-
wnętrznego urzędowania powszechnych jednostek
organizacyjnych prokuratury (Dz. U. z 2007 r. Nr 169,
poz. 1189, z poźn. zm.), przedmiotowe postępowanie
zostało objęte zwierzchnim nadzorem służbowym,
który jest sprawowany przez Biuro do Spraw Przestęp-
czości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej.
Długotrwałość prowadzonego postępowania spo-
wodowana jest niewątpliwie jego skomplikowanym
221
charakterem, wynikającym z konieczności wszech-
stronnego wyjaśnienia, zgodnie z zasadami wynika-
jącymi z art. 297 K.p.k., okoliczności czynów korup-
cyjnych popełnionych – w różnych konfiguracjach
osobowych – przez kilkadziesiąt osób. Wskazać nale-
ży, iż aktualnie w przedmiotowym śledztwie wystę-
puje 70 podejrzanych, co implikuje konieczność wy-
konywania szeregu czynności zarówno o charakterze
stricte dowodowym, jak również związanych m.in.
z podejmowanymi rozstrzygnięciami w przedmiocie
środków zapobiegawczych, zabezpieczeń majątko-
wych, udostępniania stronom akt postępowania oraz
koniecznością zgromadzenia danych osobopoznaw-
czych odnośnie do wszystkich podejrzanych.
Śledztwo sygn. Ap V Ds. 8/09/S faktycznie prowa-
dzone jest przez jednego prokuratora. W związku
z tym, iż w Wydziale V do Spraw Przestępczości Zor-
ganizowanej i Korupcji Prokuratury Apelacyjnej
w Lublinie aktualnie wykonuje obowiązki służbowe
– poza jego naczelnikiem – 8 prokuratorów, posiada-
jących w prowadzeniu łącznie około 30 postępowań
przygotowawczych, niejednokrotnie wielowątkowych,
o skomplikowanym pod względem faktycznym i praw-
nym charakterze, brak jest możliwości utworzenia ze-
społu prokuratorów do prowadzenia tego śledztwa.
Niemniej dotychczasowy przebieg śledztwa sygn.
Ap V Ds. 8/09/S nie daje podstaw do uznania, iż jest
ono prowadzone w sposób przewlekły. Podkreślić na-
leży, iż sam fakt niewykonywania w danym czaso-
okresie prowadzonego postępowania czynności pro-
cesowych z udziałem poszczególnych podejrzanych
nie oznacza, że w jego toku doszło do bezczynności.
Należy mieć również na uwadze, iż w sytuacji korzy-
stania przez podejrzanych z przysługującego im pra-
wa do odmowy składania wyjaśnień, co w szeregu
przypadków miało miejsce w niniejszej sprawie, fak-
tyczne możliwości podejmowania czynności proceso-
wych z ich udziałem są istotnie ograniczone, co po-
woduje konieczność podejmowania czynności mają-
cych na celu pozyskanie materiału dowodowego
z innych źródeł.
Wskazać także należy, iż postępowanie przygoto-
wawcze musi być prowadzone z uwzględnieniem jego
celów, określonych w Kodeksie postępowania karne-
go, a w szczególności w powoływanym już powyżej
art. 297. Ma ono przy tym charakter niezależny od
prowadzonych postępowań czy też decyzji podejmo-
wanych przez właściwe organy na podstawie odręb-
nych uregulowań, w szczególności w przedmiocie
zawieszania funkcjonariuszy celnych w wykonywa-
niu obowiązków służbowych. Jakkolwiek okoliczno-
ści te nie pozostają całkowicie poza zainteresowa-
niem organów ścigania, gdyż między innymi wzgląd
na nie powoduje podejmowanie czynności zmierzają-
cych do ostatecznego rozstrzygnięcia przedmiotowej
sprawy w rozsądnym terminie, to jednocześnie nie
mogą być one traktowane w toku prowadzonego
śledztwa w sposób priorytetowy, a co za tym idzie,
w negatywny sposób wpływać na jego poziom.
Jednocześnie nadmieniam, iż pan poseł Wojciech
Żukowski w dniu 30 listopada 2009 r. skierował do
222
ministra sprawiedliwości RP w sprawie sygn. Ap V
Ds. 8/09/S Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie trzyna-
ście pism interwencyjnych dotyczących poszczególnych
występujących w nim podejrzanych, na które odrębnej
odpowiedzi udzielił mu w dniu 28 grudnia 2009 r. za-
stępca prokuratora apelacyjnego w Lublinie.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie profilaktyki zdrowotnej dzieci
i młodzieży (13367)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani posłanki Krystyny Łybackiej skiero-
waną do pana Donalda Tuska, prezesa Rady Mini-
strów RP, której tekst został przesłany przy piśmie
pana marszałka Krzysztofa Putry z dnia 11 grudnia
2009 r., znak: SPS-023-13367/09, w sprawie profilak-
tyki zdrowotnej dzieci i młodzieży, uprzejmie przed-
stawiam – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– poniższe wyjaśnienia.
W obowiązującym w Polsce systemie opieki zdro-
wotnej dzieci i młodzież mają prawo do świadczeń
opieki zdrowotnej bez względu na status ubezpiecze-
nia ich rodziców/opiekunów prawnych. Prawo to jest
zagwarantowane przepisami ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Świadczenia zdrowot-
ne finansowane są ze środków publicznych będących
w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia, który
zawiera umowy o udzielanie tych świadczeń ze świad-
czeniodawcami podstawowej opieki zdrowotnej za-
równo w publicznych, jak i niepublicznych placów-
kach podstawowej opieki zdrowotnej. Zgodnie z dele-
gacją ustawową wynikająca z art. 27 ust. 3 ustawy
minister zdrowia wydał rozporządzenie z dnia
28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą
(Dz. U. Nr 139, poz. 1133) oraz rozporządzenie z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139, poz. 1139).
W świetle przywołanych aktów prawnych nie
można podzielić opinii pani posłanki, że w Polsce
praktycznie nie istnieje system opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą. Należy wyjaśnić, że obowiązu-
jący po wejściu w życie reformy ochrony zdrowia sys-
tem ochrony zdrowia jest odmienny od poprzednio
obowiązujących rozwiązań przywołanych w interpe-
lacji. Wówczas opiekę zdrowotną nad uczniami spra-
wowało co najmniej dwóch lekarzy: w szkole (profi-
laktyczna opieka zdrowotna) oraz w poradni pedia-
trycznej (opieka nad dzieckiem chorym). Reforma
ochrony zdrowia wprowadziła instytucję lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), który
aktualnie sprawuje opiekę zdrowotną nad całą rodzi-
ną, w tym również nad dzieckiem, na podstawie de-
klaracji wyboru złożonej przez jego rodziców/opieku-
nów. Ponadto opieka zdrowotna nad dziećmi i mło-
dzieżą realizowana jest przez lekarza dentystę i pie-
lęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej – w odnie-
sieniu do dzieci do 6. roku życia oraz pielęgniarkę
środowiska nauczania i wychowania/higienistkę
szkolną/położną – w odniesieniu do uczniów.
Wobec propozycji przywrócenia opieki lekarskiej
i pielęgniarskiej w przedszkolach uprzejmie informu-
ję, że przepisy prawa wykluczają możliwość podwój-
nego finansowania tych samych świadczeń zdrowot-
nych ze środków publicznych. Nie jest zatem możliwe
powtórne kontraktowanie przez Narodowy Fundusz
Zdrowia tych samych świadczeń profilaktycznej opie-
ki zdrowotnej na terenie przedszkola, ponieważ są
one już realizowane przez pielęgniarkę i lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej. Ponadto w świetle obo-
wiązujących przepisów placówki oświatowe (przed-
szkola) nie posiadają stosownych uprawnień do reali-
zacji świadczeń opieki zdrowotnej.
Odnosząc się do opinii pani poseł o braku profi-
laktycznej opieki zdrowotnej w szkołach, uprzejmie
wyjaśniam, że zgodnie z § 3 rozporządzenia z dnia
28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą
(Dz. U. Nr 139, poz. 1133) opiekę zdrowotną nad
dziećmi i młodzieżą objętymi obowiązkiem szkolnym
i obowiązkiem nauki sprawują: lekarz podstawowej
opieki zdrowotnej, lekarz dentysta, pielęgniarka śro-
dowiska nauczania i wychowania albo higienistka
szkolna albo położna. Lekarz podstawowej opieki
zdrowotnej oraz lekarz dentysta sprawują profilak-
tyczną opiekę zdrowotną nad uczniami w miejscu
określonym w umowie o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Pielęgniarka środowiska nauczania i wy-
chowania (albo higienistka szkolna albo położna)
sprawuje profilaktyczną opiekę zdrowotną w znajdu-
jącym się na terenie szkoły gabinecie profilaktyki
zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
Dane o profilaktycznej opiece zdrowotnej nad
uczniami gromadzone są na podstawie informacji
przekazywanych przez świadczeniodawców realizu-
jących tę opiekę na podstawie druków sprawozdaw-
czych MZ-06 – Roczne sprawozdanie o realizacji pro-
filaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami w szko-
łach. Analiza danych za lata 2006–2008 wskazuje, że
profilaktyczną opieką zdrowotną na terenie szkoły
objętych było 5 661 045 uczniów (88% ogółu uczniów).
W ramach świadczeń realizowanych przez pielęgniar-
kę środowiska nauczania i wychowania wykonano:
a) testy przesiewowe u ponad 90% uczniów (94–99%

w mieście, 93–96% na wsi); b) grupową profilaktyką
próchnicy zębów metodą nadzorowanego szczotko-
wania objęto 80% uczniów w mieście i 76% uczniów
na wsi; c) w programach profilaktyki i promocji zdro-
wia uczestniczyło 80% uczniów wszystkich typów
w mieście i 65% na wsi. Profilaktyczne badania le-
karskie (tzw. bilanse zdrowia) wykonano u ponad
90% uczniów klas 0–I i III szkół podstawowych oraz
u uczniów gimnazjów i ostatnich klas techników; od-
setki zbadanych uczniów pozostałych typów szkół
były niższe i wahały się w granicach 80–89%. W la-
tach 2006–2008 gabinety profilaktyki i pomocy
przedlekarskiej znajdowały się w prawie 95% szkół
miejskich wszystkich typów; w szkołach wiejskich
nieco mniej niż 40% szkół podstawowych, 50% gim-
nazjów i 66% szkół specjalnych posiadało gabinet
profilaktyczny na terenie szkoły. Z uwagi na wystę-
pujące dysproporcje w dostępności do tych gabinetów
dla uczniów szkół wiejskich Ministerstwo Zdrowia
– współdziałając z Ministerstwem Edukacji Narodo-
wej oraz komisją wspólną rządu i samorządu – pod-
jęło działania na rzecz identyfikacji przyczyn wystę-
powania trudności w uruchamianiu przez organy
prowadzące szkoły publiczne szkolnych gabinetów
profilaktyki i pomocy przedlekarskiej. Rozpoznanie
tych problemów umożliwi zaplanowanie – we współ-
pracy z resortem edukacji – stosownych działań na-
prawczych w tym zakresie.
W odpowiedzi na zapytanie dotyczące powrotu do
sprawdzonego systemu szkolnej i przedszkolnej opie-
ki zdrowotnej uprzejmie informuję: świadczenia opie-
ki zdrowotnej realizowane są przez lekarzy podsta-
wowej opieki zdrowotnej oraz lekarzy dentystów
w gabinetach poza szkołą, zaś obecny system organi-
zacji ochrony zdrowia nie pozwala na powrót tychże
do szkół. Działania podejmowane przez Ministerstwo
Zdrowia w zakresie optymalizacji opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą w najbliższym czasie ukie-
runkowane będą na doskonalenie istniejącego syste-
mu opieki, którego podstawy prawne wskazano we
wstępie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie art. 116 ustawy o grach hazardowych
(13369)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Marianowskiej z dnia
30 listopada 2009 r. w sprawie brzmienia art. 116
223
ustawy o grach hazardowych, którą to interpelację
przesłano do Ministerstwa Finansów za pismem, nr
DSPA-4810-6309-(1)/09, z dnia 15 grudnia 2009 r.
(data wpływu dnia 16 grudnia 2009 r.), uprzejmie
informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytania nr 1, należy wskazać, iż
art. 75b ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie
Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323, z późn. zm.), który
wszedł w życie 1 stycznia 2010 r., uprawnia funkcjo-
nariuszy Służby Celnej do obserwowania i rejestro-
wania przy użyciu środków technicznych obrazu zda-
rzeń w miejscach publicznych oraz dźwięku towarzy-
szącego tym zdarzeniom – wyłącznie w toku czynno-
ści podejmowanych w celu ustalenia sprawców oraz
uzyskania dowodów przestępstw lub przestępstw
skarbowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4–6
ustawy o Służbie Celnej. Powyższe czynności będą
realizowane w sposób uwzględniający potrzebę za-
pewnienia niejawnego charakteru podejmowanych
czynności i uzyskanych materiałów, który stosownie
do art. 75b ust. 6 ustawy zostanie określony w roz-
porządzeniu.
Odnosząc się do pytania nr 2, pragnę zauważyć,
iż regulacja art. 116 ustawy o grach hazardowych
była przedmiotem opiniowania przeprowadzonego
zgodnie z trybem przewidzianym dla projektów do-
kumentów rządowych w uchwale nr 49 Rady Mini-
strów z dnia 19 marca 2002 r. – Regulamin pracy
Rady Ministrów, czyli również przez służby wskaza-
ne w interpelacji.
Odnosząc się do pytań nr 3 i 4, pragnę poinformo-
wać, iż formularze druku imiennego upoważnienia
do wykonywania kontroli stanowiące załącznik nr 2
do rozporządzenia ministra finansów z dnia 29 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wzorów upoważnień do
wykonywania kontroli przez Służbę Celną (Dz. U.
Nr 182, poz. 1423) zostały przekazane do jednostek
organizacyjnych Służby Celnej niezwłocznie po za-
kończeniu procedury zamówień publicznych obowią-
zującej w Ministerstwie Finansów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż czynności
kontrolne wykonywane w urzędzie celnym, miejscu
wyznaczonym lub uznanym przez organ celny nie
wymagają posiadania przedmiotowych upoważnień.
Dodatkowo pragnę nadmienić, iż zgodnie z art. 36
ust. 2 ustawy o Służbie Celnej w przypadku wykony-
wania kontroli, o których mowa w pkt 1–3 ww. ustę-
pu, przez umundurowanego funkcjonariusza legity-
macja służbowa i upoważnienie są okazywane jedy-
nie na żądanie podmiotu podlegającego kontroli.
Ponadto w przypadku podejrzenia, że nie są prze-
strzegane przepisy określone w art. 30 ust. 2 ustawy,
to zgodnie z jej art. 36 ust. 4 przewidziano również
możliwość przeprowadzenia kontroli wyłącznie na
podstawie legitymacji służbowej.
Obowiązujące regulacje prawne ustawy o Służbie
Celnej, jak też wynikające z przepisów odrębnych
(np. Kodeksu postępowania karnego, ustawy o trans-
porcie drogowym, Prawo o ruchu drogowym), umoż-
liwiały zatem wykonywanie kontroli przez Służbę
224
Celną w sposób ciągły, również do czasu wydania
nowych upoważnień. W związku z powyższym nie-
uzasadnionym byłoby podejmowanie dodatkowych
działań związanych ze zmianą ww. rozporządzenia
ministra finansów.
Odnosząc się do pytania nr 5, należy stwierdzić,
iż funkcjonariusze celni mogli przeprowadzać kon-
trole kasyn gry, nawet jeśli w momencie dokonywa-
nia kontroli nie posiadali imiennych upoważnień,
o których mowa w powołanym wyżej rozporządzeniu
ministra finansów. Uprawnienie takie wynika bo-
wiem z cytowanego wyżej art. 36 ust. 4 ustawy, zgod-
nie z którym funkcjonariusze celni mogą wykonywać
kontrole na podstawie posiadanej legitymacji służbo-
wej w przypadku podejrzenia naruszenia przepisów
prawa i w okolicznościach faktycznie uzasadniają-
cych niezwłoczne przeprowadzenie kontroli.
Odnosząc się do pytania nr 6, uprzejmie informu-
ję, że po wejściu w życie rozporządzenia ministra fi-
nansów z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie kontro-
li wykonywanych przez Służbę Celną w zakresie
urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajem-
nych (Dz. U. Nr 188, poz. 1459), tzn. po zakończeniu
kontroli kasyn gry w formie stałych nadzorów,
w okresie od 9 do 30 listopada 2009 r. Służba Celna
przeprowadziła 74 kontrole doraźne. W wyniku prze-
prowadzonych kontroli nie stwierdzono nieprawidło-
wości.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na złożoną interpela-
cję i spotkają się z uprzejmą akceptacją Pana Mar-
szałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie planowanej likwidacji art. 59a
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
gwarantującego pracownikom szpitali
i przychodni kroczący wzrost wynagrodzeń
(13372)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 11 grudnia 2009 r. (SPS-023-13372/09), przy
którym przekazano interpelację pana posła Dawida
Jackiewicza w sprawie planowanego uchylenia
art. 59a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz.
89, z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W czerwcu br. do Sejmu RP przekazany został
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej (druk nr 2138), przewidujący
m.in. uchylenie art. 59a ustawy o ZOZ. Jak wskaza-
no w uzasadnieniu, celem uchylenia ww. przepisu
było usunięcie z ustawy przepisów ograniczających
możliwość dysponowania przez dyrektora zakładu
środkami finansowymi pochodzącymi z Narodowego
Funduszu Zdrowia. Zgodnie z art. 59a ustawy o ZOZ
dyrektor zakładu opieki zdrowotnej, niezależnie od
sytuacji finansowej zakładu, w każdym przypadku
wzrostu kwoty zobowiązania ma obowiązek przezna-
czyć co najmniej 40% tejże kwoty na wynagrodzenia
zatrudnionych osób. W przypadku niewykonania
tego obowiązku kierownik naraża się na odpowie-
dzialność przewidzianą w art. 67b oraz w art. 70j
ustawy (podmiot, który utworzył zakład może bez
wypowiedzenia rozwiązać z nim umowę, albo odwo-
łać kierownika; kierownik SPZOZ, który wbrew obo-
wiązkowi nie przekazuje środków finansowych na
wzrost wynagrodzeń, podlega karze grzywny).
Odnosząc się do pytania w sprawie konsultacji
społecznych, należy poinformować, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
w dniu 9 lutego 2009 r. został przekazany do uzgod-
nień zewnętrznych z terminem do zgłaszania uwag
wyznaczonym na dzień 13 marca 2009 r. Sprawa kon-
sultacji społecznych ww. projektu ustawy była rów-
nież omawiana podczas posiedzenia Zespołu Trój-
stronnego ds. Ochrony Zdrowia w dniu 3 lipca br.
Przedstawiono wówczas informację, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej
w toku uzgodnień zewnętrznych został przekazany
wszystkim partnerom społecznym, w dniu 25 maja
2009 r. został rozpatrzony przez Komitet Rady Mini-
strów, a następnie skierowany do prac parlamentar-
nych. W toku konsultacji uwag nie zgłosił Sekretar-
iat Ochrony Zdrowia Komisji Krajowej NSZZ
„Solidarność”.
W związku z powyższym zachowane zostały wy-
mogi konsultacji społecznych aktów prawnych okre-
ślone w art. 19 ust. 2 ustawy o związkach zawodo-
wych, zgodnie z którym „organy władzy i admini-
stracji rządowej oraz organy samorządu terytorial-
nego kierują założenia albo projekty aktów prawnych
do odpowiednich władz statutowych związku, okre-
ślając termin przedstawienia opinii nie krótszy jed-
nak niż 30 dni”. Ponadto należy wskazać, że związki
zawodowe będą mogły na mocy art. 19 ust. 3 przed-
stawić swoją opinię o projekcie w trakcie prac parla-
mentarnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie przyspieszonej sprzedaży
Ośrodka Badawczo-Rozwojowego
Przemysłu Rafineryjnego SA w Płocku (13373)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Marka
Opioły z dnia 26 listopada 2009 r., znak SPS-023-
-13373/09, w sprawie przyspieszonej sprzedaży
Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Rafine-
ryjnego SA w Płocku przekazuję niżej, co następuje.
Uwzględniając propozycję przedstawioną przez
pana posła Marka Opiołę, poniższa odpowiedź zosta-
ła sporządzona w punktach, według kolejności zada-
wanych przez pana posła pytań.
Ad 1. Zgodnie z uchwałą nr 22/2009 Rady Mini-
strów z dnia 10.02.2009 r. w sprawie aktualizacji
„Planu prywatyzacji na lata 2008–20011” spółka
Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Przemysłu Rafineryj-
nego SA z siedzibą w Płocku została przeznaczona do
prywatyzacji w roku 2009. Jednakże z powodu unie-
ważnienia (dnia 25.07.2008 r., a następnie 5.12.2008 r.)
na podstawie art. 93 ust. l ustawy Prawo zamówień
publicznych dwóch pierwszych postępowań o udzie-
lenie zamówienia publicznego, których przedmiotem
było świadczenie usług dla ministra skarbu państwa
w procesie zbycia akcji spółki, tj. przygotowanie nie-
zbędnych analiz spółki, zakończenie procesu plano-
wane jest na rok 2010. W dniu 19.06.2009 r. z kon-
sorcjum: PKF Consult sp. z o.o. oraz PKF Grupa
Konsultingowa sp. z o.o., wyłonionym w drodze prze-
targu nieograniczonego, podpisano umowę na świad-
czenie usług dla ministra skarbu państwa w procesie
prywatyzacji OBR PR SA.
W dniu 12.11.2009 r. zostało publicznie ogłoszone
zaproszenie do negocjacji w sprawie nabycia akcji spół-
ki. W odpowiedzi na ww. zaproszenie w wyznaczonym
terminie, tj. do dnia 17.12.2009 r. do godz. 14, oferty
wstępne złożyły: ERG SA z siedzibą w Dąbrowie Gór-
niczej, Petrax sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, Płocki
Park Przemysłowo-Technologiczny SA z siedzibą
w Płocku, ProFounders Ventures Management GmbH
z siedzibą w Monachium oraz spółka pracownicza
OBR Płock Sp. z o.o. z siedzibą w Płocku.
Biorąc pod uwagę powyższe informacje, stwier-
dzenie o „przyspieszeniu prywatyzacji spółki” nie
znajduje potwierdzenia w stanie faktycznym.
Ad 2. Proces prywatyzacji Ośrodka Badawczo-
-Rozwojowego Przemysłu Rafineryjnego SA prowa-
dzony jest w trybie wskazanym w art. 33 ust. l pkt 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji
i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r., Nr 171, poz. 1397,
z późn. zm.), tj. negocjacji podjętych na podstawie
publicznego zaproszenia.
Zgodnie z § 14 ust. l pkt 7 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie szcze-
225
gółowego trybu zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz. U.
2009 Nr 34, poz. 264, z późn. zm.) w treści ogłoszo-
nego publicznie zaproszenia do negocjacji w sprawie
nabycia akcji spółki wskazano, iż przedmiotem ne-
gocjacji będzie cena za nabywany pakiet akcji, pro-
gram rozwoju spółki obejmujący m.in. zobowiązania
do podwyższenia kapitału i inne zobowiązania inwe-
stycyjne, zobowiązania w zakresie ochrony środowi-
ska, zobowiązania dotyczące ochrony interesów pra-
cowników oraz sposób zabezpieczenia wykonania
tych zobowiązań.
W myśl przywołanego powyżej rozporządzenia
zbywca, tj. minister właściwy do spraw skarbu pań-
stwa, dokonuje wyboru podmiotów, które dopuszcza
do negocjacji, na podstawie złożonej odpowiedzi na
zaproszenie do negocjacji, kierując się kryteriami,
które określił jako przedmiot negocjacji, a także
z uwzględnieniem informacji dotyczących wiarygod-
ności i możliwości finansowych podmiotów, które od-
powiedziały na zaproszenie. Ponadto w przypadku
gdy negocjacje są prowadzone z więcej niż jednym
podmiotem, wówczas zbywca, o ile nie odstąpi od ne-
gocjacji, może zawrzeć umowę tylko z tym podmio-
tem, który zaoferuje najkorzystniejsze dla zbywcy
warunki umowy odnoszące się w szczególności do
ceny za akcje, innych kryteriów określonych w przed-
miocie negocjacji oraz wiarygodności i możliwości
finansowych podmiotów, z którymi są prowadzone
negocjacje. Ponadto odnośnie do obawy wrogiego
przejęcia przez Total pragnę zauważyć, że wśród pod-
miotów, które złożyły oferty wstępne w odpowiedzi
na zaproszenie do negocjacji w sprawie nabycia akcji
OBR PR SA brak jest tej firmy.
Ad 3. Zgodnie z zapisami art. 368 § 4 Kodeksu
spółek handlowych oraz § 25 ust. 3 statutu spółki
członkowie zarządu mogą zostać odwołani przez wal-
ne zgromadzenie.
Ad 4. W dniu 4 grudnia 2009 r. Rada Nadzorcza
OBR PR przyjęła wnioski z kontroli celowości i pra-
widłowości trybu zawierania umów ze spółką Alpivar
sp.j. D. Kempińska, L. Wilkanowicz, K. Tuliński.
Jednym ze współwłaścicieli firmy Alpivar jest pani
D. K., żona byłego członka Zarządu OBR PR SA pana
Z. K. Sytuacja, w której prowadzone są kontakty biz-
nesowe pomiędzy spółkami, w których organach za-
siadają osoby blisko spokrewnione, rodzi uzasadnio-
ne podejrzenie istnienia konfliktu interesów. Biorąc
pod uwagę powyższe, Zarząd OBR PR SA w dniu
16 grudnia 2009 r. złożył do Prokuratury Rejonowej
w Płocku zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia
przestępstwa przez pana Z. P. oraz pana R. K., pole-
gającego na działaniu na szkodę spółki OBR PR SA.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
226
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie sytuacji podhalańskiej branży
turystycznej związanej z utrudnieniami przy
wydawaniu wiz obywatelom Ukrainy (13375)
W związku z interpelacją pana posła Andrzeja
Guta-Mostowego (pismo nr SPS-023-13375/09 z dnia
11 grudnia br.) w sprawie sytuacji podhalańskiej
branży turystycznej związanej z utrudnieniami przy
wydawaniu wiz obywatelom Ukrainy uprzejmie in-
formuję.
Pozytywne doświadczenia pierwszych dwóch lat
przynależności Polski do strefy Schengen pozwoliły
na dalszą liberalizację procesu wydawania wiz oby-
watelom państw, wschodnich sąsiadów Polski. Libe-
ralizacja taka jest strategiczną zasadą polskiej poli-
tyki wizowej wynikającą z interesu państwowego
i z przyjętego przez Unię Europejską programu Part-
nerstwa Wschodniego. Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych realizuje i rozszerza realny pakiet ułatwień
wizowych, w szczególności dla przyjazdów w celu tu-
rystycznym oraz w celu dokonywania zakupów,
a więc w celach nie objętych ułatwieniami wynikają-
cymi bezpośrednio z umów o ułatwieniach wizowych.
Podejmowane są działania mające na celu polepsze-
nie poziomu obsługi interesantów wizowych, skróce-
nie czasu rozpatrywania wniosków i zwiększenie
liczby wydawanych wiz. Pierwszorzędne znaczenie
miało rozwiązanie problemów lokalowych konsula-
tów, szczególnie na Ukrainie. Przeprowadzone inwe-
stycje i zmiany w organizacji pracy konsulatów do-
prowadziły do zbalansowania zapotrzebowania na
wydanie wiz z możliwościami konsulatów w tym za-
kresie i wyeliminowania kolejek w urzędach konsu-
larnych RP.
W urzędach tych trwa proces wdrażania syste-
mów informatycznych zwiększających dostępność
wizową placówek. W końcu 2009 r. w trzech urzędach
(Kaliningrad, Moskwa, Łuck) pilotażowo wprowa-
dzony został system informatyczny o nazwie e-kon-
sulat pozwalający interesantom na złożenie wniosku
wizowego oraz umówienie terminu wizyty za pośred-
nictwem Internetu, bez konieczności osobistego sta-
wiennictwa w konsulacie. Aby zachęcić interesantów
wizowych do korzystania z tej formy aplikowania
o wizy, stosowany jest przyspieszony tryb podejmo-
wania decyzji wizowych oraz wydzielone stanowisko
dla klientów składających dokumenty drogą elektro-
niczną. E-konsulat to strategiczny kierunek moder-
nizacji służby konsularnej i w 2010 r. będzie on roz-
szerzany na inne urzędy konsularne na Wschodzie.
Wzrost liczby wydawanych wiz, jak również nowe
zadania dla przygranicznych urzędów konsularnych
wynikające z umów o małym ruchu granicznym spo-
wodowały potrzebę rozbudowy infrastruktury po-
zwalającej na zwiększenie przepustowości konsula-
tów oraz podniesienie komfortu obsługi klientów do
standardów europejskich. W ramach tych zadań
w ostatnim roku rozbudowane zostały siedziby urzę-
dów konsularnych we Lwowie i Łucku, do końca roku
uruchomiony zostanie Konsulat Generalny RP w Win-
nicy, a na 2010 r. planowane jest otwarcie Konsulatu
Generalnego RP w Sewastopolu.
O realnym zwiększeniu dostępności urzędów kon-
sularnych w Rosji, Białorusi i Ukrainie najbardziej
obiektywnie świadczy wyeliminowanie kolejek przed
konsulatami (wszyscy interesanci wizowi przyjmo-
wani są w zasadzie w dniu zgłoszenia się do konsu-
latu) oraz wzrost o ok. 15% liczby wydanych przez
nie wiz. Posiadane dane pozwalają ocenić, iż w sumie
wszystkie urzędy konsularne w trzech wymienionych
wyżej krajach wydadzą w 2009 r. ok. 100 tys. wiz wię-
cej niż w roku ubiegłym. Równocześnie w liczbie wy-
danych ogółem wiz wzrósł procent wiz wielokrotnych
z okresem ważności powyżej jednego roku, w tym wiz
jednolitych Schengen. Należy przy tym wspomnieć, że
w 2009 r. bardzo negatywnie odbiła się na liczbie przy-
jazdów do Polski pandemia grypy A/H1N1 występu-
jąca w Rosji, na Ukrainie i Białorusi.
Uzupełnieniem i rozszerzeniem ruchu osobowego
odbywającego się na podstawie wiz jest podjęte już
w stosunkach z Ukrainą realizowanie podróży miesz-
kańców strefy przygranicznej w ramach umowy o ma-
łym ruchu granicznym.
Sygnały napływające od parlamentarzystów, sa-
morządów lokalnych i organizacji branży turystycz-
nej o konieczności wprowadzania dalszych ułatwień
w stosunku do osób deklarujących turystyczny cel
podróży skłoniły ministerstwo do wypracowania me-
chanizmu, który powinien doprowadzić do zwiększe-
nia liczby przyjazdów turystycznych do Polski.
W wyniku zorganizowanych z inicjatywy mini-
sterstwa roboczych spotkań przedstawicieli Polskiej
Organizacji Turystycznej, Polskiej Izby Turystyki,
Ministerstwa Sportu i Turystyki, Ministerstwa Fi-
nansów oraz Komendy Głównej Straży Granicznej
wypracowano nowe propozycje w sprawie wydawania
wiz wielokrotnych w celach turystycznych zarówno
jednolitych, jak i krajowych. Zostały one zawarte
w deklaracji o współpracy Ministerstwa Spraw Za-
granicznych i Polskiej Izby Turystyki w zakresie ak-
tywizacji turystyki przyjazdowej.
W ramach wprowadzania jej w życie stworzony
został system e-voucher. E-voucher jest ujednolico-
nym wiarygodnym dokumentem potwierdzającym
turystyczny cel przyjazdu cudzoziemca i stanowią-
cym podstawę do ubiegania się w systemie tzw. szyb-
kiej ścieżki o uzyskanie wizy w celu turystycznym.
W grudniu 2009 r. został on pilotażowo wdrożony
w KG RP w Sankt Petersburgu, a od 2010 nastąpi
jego uruchomienie we wszystkich urzędach konsu-
larnych RP w Rosji, na Ukrainie i Białorusi. Dzięki
temu absolutnie nowatorskiemu rozwiązaniu w celu
uzyskania wizy turystycznej do Polski cudzoziemiec

posiadający e-voucher będzie zwolniony z obowiązku
przedkładania w polskim konsulacie jakichkolwiek
innych dokumentów niż paszport i wniosek wizowy.
W każdym przypadku konsulowie będą rozpatrywać
możliwość wydawania wiz wielokrotnych o dłuższym
okresie ważności.
Ponadto w konsulatach powstały wydzielone sta-
nowiska obsługi wizowej firm turystycznych. Skró-
cony został czas rozpatrywania wniosków o wydanie
wizy w celu turystycznym. Są one wydawane obecnie
obywatelom Rosji i Ukrainy w ciągu pięciu dni robo-
czych.
Odpowiadając na szczegółowe pytania postawione
przez pana posła, pragnę uprzejmie poinformować.
1. Ustawa z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziem-
cach (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn.
zm.) szczegółowo określa przypadki, w których kon-
sul odmawia cudzoziemcowi wydania wizy jednolitej
(art. 34 ustawy) lub krajowej (artykuł 35 ustawy).
Tak więc odmowa wydania wizy następuje jedynie
w ustawowo przewidzianych przypadkach. Należy
przy tym zaznaczyć, że odsetek odmów wydania wizy
obywatelom Białorusi, Rosji i Ukrainy jest nieznacz-
ny i wynosi około 2% rozpatrywanych wniosków wi-
zowych.
2. Wydawanie wiz krajowych w celu turystycz-
nym ma ograniczone zastosowanie, gdyż pobyty
w celu turystycznym ze swej natury mają krótkoter-
minowy charakter, zaś wiza krajowa wydawana jest
w ciągu 180 dni od daty pierwszego wjazdu w przy-
padkach, gdy charakter przyjazdu wymaga pobytu
dłuższego niż 90 dni. Ponadto istnieje powszechne
zjawisko, że turysta, którego głównym celem pobytu
jest Polska, pragnie z reguły mieć możliwość odwie-
dzenia sąsiadujących z Polską innych krajów strefy
Schengen do czego nie uprawnia go posiadanie pol-
skiej wizy krajowej. Należy dodać, że procedura wy-
dania wizy krajowej jest zbliżona do procedury wy-
dania wizy jednolitej.
3. W okresach szczególnego natężenia ruchu tu-
rystycznego i zwiększonego zapotrzebowania na
otrzymanie wizy kierownicy urzędów konsularnych
RP na Wschodzie, w tym na Ukrainie, dokonują
zmian w organizacji pracy urzędów. Regułą jest wy-
dłużenie czasu pracy konsulatów, przyjmowanie in-
teresantów wizowych w soboty oraz wprowadzenie
zmianowego systemu pracy działów wizowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
227
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Andrzeja Guta-Mostowego z dnia 11 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13378/09, uprzejmie informuję, co nastę-
puje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) –zawartość ww. rozpo-
rządzenia o wykazie była uwarunkowana przedmio-
towymi kryteriami i to właśnie rozporządzenie
o kryteriach wprowadziło zmiany w katalogu leków
w obrocie pozaaptecznym.
Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy związane
z funkcjonowaniem listy pozytywnej, planuje odejście
od niej na rzecz przyjęcia w prawie farmaceutycznym
jedynie kryteriów, które muszą spełniać produkty
w obrocie pozaaptecznym. W takim wypadku
wszystko, co będzie spełniać te kryteria, automa-
tycznie znajdzie się w placówkach obrotu pozaap-
tecznego bez konieczności umieszczenia w jakim-
kolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
228
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie proponowanych przez NFZ zmian
w zakresie pielęgniarskiej długoterminowej
opieki domowej (13381)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez panią Bożenę Kotkowską oraz
grupę posłów, otrzymaną przy piśmie z dnia 11 grud-
nia 2009 r., znak: SPS-023-13381/09, w sprawie pro-
ponowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
zmian w zakresie pielęgniarskiej długoterminowej
opieki domowej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
W związku z pytaniem nr 1 zawartym w ww. in-
terpelacji uprzejmie informuję, że w 2009 r. finanso-
wanie świadczeń pielęgniarki POZ realizowane jest
według wskazanej przez świadczeniodawcę we wnio-
sku o zawarcie umowy metody finansowania świad-
czeń, to jest metody zadaniowej lub kapitacyjnej.
W następstwie wydania przez prezesa NFZ zarządze-
nia nr 36/2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r. zmie-
niającego zarządzenie w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opie-
ka zdrowotna, metoda zadaniowa finansowania ww.
świadczeń została zlikwidowana. Na dotychczaso-
wych zasadach zostało utrzymane – do dnia 31 grud-
nia 2009 r. – finansowanie świadczeń pielęgniarskich
w POZ realizowanych na podstawie umów zawartych
przed dniem 1 sierpnia 2009 r., dla których warunki
umowy określają zadaniową formę finansowania
świadczeń. Podjęta decyzja dotycząca likwidacji za-
daniowej metody finansowania świadczeń pielęgniar-
skich w POZ wynika z przyczyn ekonomicznych le-
żących po stronie funduszu, spowodowanych niższy-
mi od planowanych na 2009 r. oraz prognozowanymi
na 2010 r. przychodami NFZ z tytułu składki na
ubezpieczenie zdrowotne, co uniemożliwiło w 2009 r.
dyrektorom oddziałów funduszu podejmowanie no-
wych zobowiązań finansowych wobec świadczenio-
dawców.
Mając na uwadze powyższe, podkreślam, iż obec-
nie obowiązujące umowy o udzielanie świadczeń pod-
stawowej opieki zdrowotnej w zakresie świadczenia
pielęgniarki POZ w kapitacyjnej i zadaniowej meto-
dzie finansowania, merytorycznie, tj. pod względem
zakresu zadań oraz warunków dostępności świad-
czeń, nie są zróżnicowane. Jednocześnie należy
wskazać, iż większość umów (95,33%) zawartych
w 2009 r. na świadczenia w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna – świadczenia pielęgniarki POZ
była finansowana metodą kapitacyjną. Pielęgniarki
POZ w ramach zawartych umów zobowiązane były
i są do sprawowania pielęgniarskiej opieki domowej
w POZ, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz.816).
W celu zapewnienia ciągłości opieki od dnia
1 stycznia 2010 r. do dnia 28 lutego 2010 r. świadcze-
nia będą udzielane w ramach pielęgniarskiej opieki
długoterminowej domowej i świadczenia realizowane
przez pielęgniarską opiekę domową w POZ finanso-
waną metodą zadaniową – na zasadach obowiązują-
cych w 2009 r. Zabezpieczenie tych świadczeń nastą-
pi poprzez przedłużenie umów w zakresie pielęgniar-
ki POZ – zadaniowa metoda finansowania oraz umów
o udzielanie świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej – pielęgniar-
ska opieka długoterminowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. świadczenio-
biorcom udzielane będą świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej na
podstawie umów zawartych ze świadczeniodawcami
po wcześniejszym przeprowadzeniu postępowań kon-
kursowych. Postępowania w sprawie zawarcia ze
świadczeniodawcami umów o udzielanie od dnia
1 marca 2010 r. świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej będą
uwzględniały zmiany w warunkach realizacji tych
świadczeń, zawarte w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 217,
poz. 1688). Zmiany dotyczą m.in. wykreślenia z prze-
pisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji, przez okres
powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze świadczeń pie-
lęgniarskich, wymienionych w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego
rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki czy wykony-
wania opatrunków. Ponadto określono, iż pielęgniar-
ka może jednoczasowo opiekować się nie więcej niż
6 świadczeniobiorcami przebywającymi pod różnymi
adresami i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami
przebywającymi pod tym samym adresem zamiesz-
kania (np. w domu pomocy społecznej).
Celem wydania rozporządzenia zmieniającego
rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej jest objęcie
pielęgniarską opieką długoterminową domową więk-
szej liczby świadczeniobiorców, w tym tych pacjen-
tów, dla których obecnie realizowane są świadczenia
w ramach pielęgniarskiej opieki domowej w POZ. Nie
wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas korzy-
stali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ, będą
kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką długo-
terminową domową, ze względu na obowiązujące
kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ reali-
zowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub w miej-
scu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wyłącznie
tych świadczeniobiorców, u których stwierdza się
ograniczenie sprawności psychofizycznej spowodowa-
ne procesem chorobowym i których ocena stanu sa-
moobsługi, według skali opartej na skali Barthel,
wynosi nie więcej niż 60 punktów. Natomiast do ob-

jęcia pielęgniarską opieką długoterminową domową
będą kwalifikowane osoby, u których ocena stanu
samoobsługi wynosi od 0 do 40 punktów według ska-
li opartej na skali Barthel. Powyższe nie oznacza jed-
nak, iż osoby, które ze względu na istniejące proble-
my zdrowotne wymagają udzielania systematycznych
świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich pozbawione.
Pielęgniarka POZ realizuje i w 2010 r. nadal będzie
zobowiązana, na podstawie umowy zawartej z fun-
duszem, realizować kompleksową i odpowiednią do
stanu zdrowia opiekę pielęgniarską, zarówno w wa-
runkach ambulatoryjnych, jak i w warunkach domo-
wych, na rzecz zadeklarowanych do niej świadczenio-
biorców.
Przedstawiając powyższe, informuję, że w chwili
obecnej procedura zmiany rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgna-
cyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długotermi-
nowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147) wymaga, zgodnie
z art. 31e ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.), uzyskania rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych, minister
właściwy do spraw zdrowia może usunąć dane świad-
czenie opieki zdrowotnej z wykazu świadczeń gwa-
rantowanych albo dokonać zmiany poziomu lub spo-
sobu finansowania, lub warunków realizacji świad-
czenia gwarantowanego, działając z urzędu lub na
wniosek, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, uwzględniając kry-
teria określone w art. 31a ust. 1 tej ustawy. Z przy-
wołanego wyżej art. 31e ust. 1 wyraźnie wynika, że
obligatoryjną przesłanką dopuszczalności zmiany
warunków realizacji świadczenia gwarantowanego
jest uzyskanie rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych.
W odniesieniu do pytania 2 uprzejmie informuję,
że zmiany zaproponowane w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 217,
poz. 1688) są zbieżne z celami zawartymi w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 21 sierpnia 2009 r.
w sprawie priorytetów zdrowotnych (Dz. U. Nr 137,
poz. 1126). Opieka długoterminowa została wpisana
jako priorytet mający na celu poprawę jakości życia
osób niesamodzielnych.
Podkreślam, że rosnące oczekiwania lepszej jako-
ści życia, a także zmieniająca się struktura rodziny
powoduje, że powstała w następstwie chorób, urazów
czy starości niesamodzielność staje się problemem
społecznym. Współcześnie, gdy przeważają rodziny
dwupokoleniowe, wiele osób niezdolnych do samo-
dzielnej egzystencji nie ma zapewnionej odpowiedniej
opieki i pielęgnacji. Stąd też zaproponowane w roz-
porządzeniu zmieniającym rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej zmiany zmierzają do objęcia większej
229
liczby świadczeniobiorców pielęgniarską opieką dłu-
goterminową domową.
W odniesieniu do pytania 3 informuję, że według
informacji uzyskanych od dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia o plano-
wanych kosztach zakupu świadczeń opieki zdrowot-
nej na rok 2010 planowany poziom kosztów zakupu
świadczeń pielęgniarskiej opieki długoterminowej
domowej oszacowany został na kwotę 280 981 801 zł.
Jest to kwota wyższa o 149,5 mln zł od wartości kon-
traktów zawartych w zakresie świadczeń pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej na rok 2009.
Bieżące dane przekazane do Centrali Narodowego
Funduszu Zdrowia przez oddziały Narodowego Fun-
duszu Zdrowia wskazują, że świadczeniami pielę-
gniarskiej opieki domowej w podstawowej opiece
zdrowotnej objętych jest ok. 14 000 osób, które w oce-
nie skali Barthel uzyskują 0–40 punktów i ok. 7000
osób uzyskujących w tej ocenie 45–60 punktów.
Szacując na podstawie danych o kosztach świad-
czeń udzielonych ww. świadczeniobiorcom w roku
bieżącym oraz stosunku liczby świadczeniobiorców
ocenionych na 0–40 punktów w skali Barthel do ogól-
nej liczby świadczeniobiorców objętych świadczenia-
mi pielęgniarskiej opieki domowej w podstawowej
opiece zdrowotnej, koszt finansowania powyższych
świadczeń w 2010 r. powinien oscylować na poziomie
ok. 148,4 mln zł.
Uwzględniając powyższe, środki w pełni zabezpie-
czają koszty świadczeń pielęgniarskiej opieki domo-
wej w podstawowej opiece zdrowotnej ponoszone
przez Narodowy Fundusz Zdrowia w 2009 r. w związ-
ku z zadaniowym finansowaniem świadczeń pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej udzielanych
świadczeniobiorcom, którzy w ocenie skalą Barthel
uzyskali od 0 do 40 punktów.
Powyższe nie jest widoczne w planie finansowym,
gdyż plan jest konstruowany z dokładnością do ro-
dzaju świadczeń, natomiast przedmiotowa zmiana
dotyczy wchodzących w skład właściwych im rodza-
jów, zakresów szczegółowych świadczeń.
Biorąc pod uwagę, iż zaplanowany na 2010 r. przez
dyrektorów oddziałów Narodowego Funduszu Zdro-
wia wzrost kosztów zakupu świadczeń pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej jest porównywalny z po-
tencjalnymi kosztami finansowania świadczeń pielę-
gniarskiej opieki domowej w podstawowej opiece
zdrowotnej, w przypadku dalszego ich kontraktowa-
nia w ramach świadczeń pielęgniarki podstawowej
opieki zdrowotnej – zadaniowa forma finansowania,
regulacja nie wpłynie na wzrost kosztów finansowa-
nia przez Narodowy Fundusz Zdrowia w roku 2010
ogółem. Umowy o udzielanie świadczeń w zakresie
pielęgniarskiej opieki długoterminowej domowej zo-
staną zawarte do wartości środków finansowych
przewidzianych na ten cel w planie zakupów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
230
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
elektrowni wiatrowych (13384)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13384/09, przedstawiam poniżej stanowisko do kwe-
stii podniesionych w interpelacji pani poseł Izabeli
Katarzyny Mrzygłockiej w sprawie przepisów doty-
czących elektrowni wiatrowych.
1. Które przepisy regulują problem umiejscowie-
nia elektrowni wiatrowych (minimalna odległość od
domów mieszkalnych, budynków gospodarskich, pól
uprawnych)?
Planistyczne określenie sposobu zagospodarowa-
nia i zabudowy terenu, na którym ma być zlokalizo-
wana farma wiatrowa, jest wstępnym warunkiem
rozpoczęcia inwestycji. Zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.)
może to nastąpić poprzez uchwalenie nowego lub
zmienionego miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego albo, w przypadku jego braku, po-
przez uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy.
W zakresie wskazanych powyżej aspektów lokaliza-
cja elektrowni wiatrowych uwarunkowana jest speł-
nieniem wymogów środowiskowych uregulowanych
w przepisach ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227). W tym aspekcie przepisy znajdu-
ją się również w rozporządzeniu Rady Ministrów
z 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań zwią-
zanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do spo-
rządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
(Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.). Rozporządze-
nie to stosuje się dla klasyfikacji przedsięwzięć mo-
gących zawsze i potencjalnie znacząco oddziaływać
na środowisko. Dlatego też inwestycja polegająca na
wybudowaniu farmy wiatrowej wymaga uzyskania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Obo-
wiązek uzyskania powyższej decyzji może również
wynikać, niezależnie od klasyfikacji inwestycji,
z możliwości znaczącego oddziaływania na siedliska
przyrodnicze oraz gatunki roślin i zwierząt, dla których
został wyznaczony obszar ochrony Natura 2000.
Kwestia określenia lokalizacji elektrowni wiatro-
wych wiąże się również z szeregiem przepisów zawar-
tych w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 3 pkt 3 tej ustawy „budowle” to m.in.
„…części budowlane urządzeń technicznych (m.in.
elektrowni wiatrowych) oraz fundamenty pod ma-
szyny i urządzenia jako odrębne pod względem tech-
nicznym części przedmiotów składających się na ca-
łość użytkową”. Niezbędne jest zatem uzyskanie de-
cyzji pozwolenia na budowę, umożliwiającej rozpo-
częcie i prowadzenie budowy. Dodatkowe wymagania
techniczne wypływać mogą również z faktu, iż elek-
trownie wiatrowe stanowić mogą w szczególności
przeszkody lotnicze. Wymagania takie określa obec-
nie rozporządzenie ministra infrastruktury z 25 czerw-
ca 2003 r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz ozna-
kowania przeszkód lotniczych (Dz. U. Nr 130, poz. 1193,
z późn. zm.), które wprowadza dla elektrowni wia-
trowych dzienne i nocne oznakowanie przeszkodowe.
Z aktem tym związany jest również obowiązek doko-
nywania zgłoszeń do odpowiednich organów admini-
stracji lotniczej.
Kwestię odległości zabudowy od elektrowni wia-
trowej regulują przepisy rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie do-
puszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U.
Nr 120, poz. 826) stwierdzające, iż dopuszczalny po-
ziom hałasu w ciągu dnia wynosi od 50–60 dB, na-
tomiast w ciągu nocy 40 dB – 45 dB.
Ponadto uwarunkowania wynikające z miejsco-
wych planów zagospodarowania przestrzennego re-
gulują takie zagadnienia, jak: maksymalna wysokość
skrajnego punktu łopaty śmigła w pozycji pionowej
ponad poziom terenu, na którym stoi elektrownia
wiatrowa; minimalna odległość od zabudowy prze-
znaczonej na stały pobyt ludzi; minimalna odległość
od granicy lasu; minimalna odległość od dróg pu-
blicznych; minimalna odległość elektrowni wiatrowej
od: rezerwatów i lęgowisk, od siedlisk orłów i czapli,
od rezerwatów flory, istniejących i projektowanych
obszarów chronionych oraz jezior o znaczeniu rekre-
acyjnym; kolor konstrukcji wieży i turbiny; sposób
zagospodarowania wód deszczowych z placów ma-
newrowych wokół wież oraz dróg wewnętrznych do-
jazdowych, wykonanie stałego oznakowania prze-
szkodowego; sposób i trasa przesyłu energii elek-
trycznej wytwarzanej w elektrowniach wiatrowych.
2. Jakie obowiązki dotyczące zabezpieczenia tere-
nu elektrowni i jego otoczenia są obowiązkiem wła-
ściciela elektrowni wiatrowej (chodzi zarówno o okres
trwania inwestycji, jak i funkcjonowania wybudowa-
nego obiektu)?
Obowiązki dotyczące zabezpieczenia terenu elek-
trowni wiatrowej wynikają z przepisów ustawy Pra-
wo budowlane. Określają one zarówno postępowanie
poprzedzające budowę, zasady jej realizacji, postępo-
wanie po zakończeniu budowy, jak również warunki
techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty bu-
dowlane i ich usytuowanie, oraz warunki techniczne
użytkowania obiektów budowlanych.
Ponadto na inwestorze ciążą obowiązki wynika-
jące m.in.: z rozporządzenia ministra środowiska
z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczal-

nych poziomów pól elektromagnetycznych w środo-
wisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych
poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883) w zakresie za-
bezpieczenia środowiska przed emisją szkodliwych
fal elektromagnetycznych, z przepisów z zakresu za-
bezpieczenia przed porażeniem prądem i ładunkami
elektrostatycznymi; prowadzenia monitoringu wpły-
wu i skutków realizacji elektrowni wiatrowych na
migracje ptaków i awifaunę lęgową; zabezpieczenia
gleby w czasie realizacji i po zakończeniu budowy
i montażu masztów łącznie z obowiązkiem przywró-
cenia pierwotnego sposobu użytkowania terenu; za-
chowania lub przebudowy urządzeń drenarskich
i melioracyjnych; sytuowania urządzeń budowlanych
i innych budowli towarzyszących elektrowniom wia-
trowym bezpośrednio w sąsiedztwie obiektu; zacho-
wania drzewostanu; zachowania konfiguracji terenu
i istniejących stosunków wodnych; przestrzegania
przepisów dotyczących ochrony przeciwpożarowej
oraz przepisów dotyczących bezpieczeństwa i higieny
pracy.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Gospodarki
nie posiada analiz dotyczących wpływu elektrowni
wiatrowych na komfort życia i zdrowie osób zamiesz-
kujących i pracujących w pobliżu takich obiektów.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
przekonanie, że stanowią one wyczerpującą odpo-
wiedź na kwestie zawarte w przedmiotowej interpe-
lacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej
mającej na celu uchylenie niekorzystnych
zapisów art. 48 ustawy o finansach publicznych
(13385)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13385/09, interpelacją pani poseł Anny
Zalewskiej w sprawie art. 48 ustawy o finansach pu-
blicznych przedkładam uprzejmie następujące wyja-
śnienia.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), która weszła
w życie z dniem l stycznia 2010 r., wprowadziła m.in.
zmiany dotyczące zakresu możliwości lokowania wol-
nych środków przez określone grupy jednostek sek-
231
tora finansów publicznych, a w tym przez uczelnie
publiczne.
W art. 48 tej ustawy jednoznacznie wskazuje się,
że jednostki sektora finansów publicznych, z wyłą-
czeniem organów władzy publicznej, jednostek bu-
dżetowych oraz samorządowych zakładów budżeto-
wych, mogą dokonywać lokat wolnych środków:
— w skarbowych papierach wartościowych,
— w obligacjach emitowanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego,
— na rachunkach bankowych w bankach mają-
cych siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej,
z wyjątkiem środków pochodzących z dotacji z bu-
dżetu.
Wyjątku tego nie było w art. 38 dotychczas obowią-
zującej ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.).
Należy jednak zauważyć, że wprowadzona zmia-
na (art. 48 ustawy) nie ogranicza uczelniom publicz-
nym prawa do uzyskiwania odsetek bankowych od
środków, w tym środków pochodzących z dotacji bu-
dżetowych, znajdujących się na rachunkach bieżą-
cych prowadzonych przez banki wyłonione do obsłu-
gi finansowej uczelni, zgodnie z ustawą z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.).
Na powyższą zmianę wynikającą z nowej ustawy
o finansach publicznych zwrócono uwagę rektorom
uczelni publicznych resortu nauki i szkolnictwa
wyższego, kierując do nich stosowne pismo nr MNiSW-
-DBF-SSW-600-1108-1/EŻ/09 z dnia 9 listopada 2009 r.
Ponadto w dniu 21 grudnia 2009 r. odbyło się
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego spo-
tkanie z rektorami nadzorowanych uczelni publicz-
nych poświęcone dyskusji nad problemami związa-
nymi z wejściem w życie z dniem l stycznia 2010 r.
nowej ustawy o finansach publicznych z udziałem
pani Elżbiety Suchockiej-Roguskiej, sekretarza sta-
nu w Ministerstwie Finansów.
W tym kontekście należy zaznaczyć, że uczelnie
publiczne otrzymują z budżetu państwa dotacje na
określone zadania i cele wymienione zwłaszcza
w ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.) i ustawie z dnia 8 października 2004 r. o zasa-
dach finansowania nauki (Dz. U. z 2008 r. Nr 169,
poz. 1049), w obrębie działalności dydaktycznej, dzia-
łalności badawczej oraz pomocy materialnej dla stu-
dentów i doktorantów.
Dotacje budżetowe przeznaczone są więc na dofi-
nansowanie lub finansowanie realizacji ustawowo
zdefiniowanych zadań i celów w ramach działalności
bieżącej bądź działalności inwestycyjnej.
Zasilenie finansowe z tytułu planów rocznych do-
tacji jest dokonywane w ramach harmonogramu re-
alizacji wydatków budżetu państwa sporządzanego
w układzie kalkulacyjnym określonych grup wydat-
ków (wynagrodzenia wraz z pochodnymi, pozostałe
wydatki bieżące, wydatki majątkowe itp.). Kształ-
232
towanie tego terminarza w aspekcie poziomu prze-
kazywanych środków uzależnione jest, w ramach
poszczególnych miesięcy oraz w trakcie danego mie-
siąca, od okresów i dat określonych płatności o cha-
rakterze powszechnym, realizowanych przez uczelnie
publiczne (wynagrodzenia z góry i z dołu, składki na
ubezpieczenia społeczne, podatek od płac, wypłaty
stypendiów, wypłaty dodatkowego wynagrodzenia
rocznego, zasilenie zakładowego funduszu świadczeń
socjalnych itp.).
Podjęte przez MNiSW działania mają na celu
umożliwienie uczelniom dostosowanie gospodarki fi-
nansowej do nowych uregulowań prawnych, bowiem
na podstawie postanowień art. 100 ust. 2 ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym uczelnia publiczna pro-
wadzi samodzielną gospodarkę finansową na podsta-
wie planu rzeczowo-finansowego, zgodnie z przepisa-
mi o finansach publicznych i o rachunkowości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie propozycji wprowadzenia
zmian systemowych dotyczących osób
niepełnosprawnych i ich rodzin (13386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji poseł Anny Zalewskiej w spra-
wie propozycji wprowadzenia zmian systemowych
dotyczących osób niepełnosprawnych i ich rodzin,
uprzejmie informuję.
Minister pracy i polityki społecznej od wielu mie-
sięcy podejmuje szereg działań mających na celu
wsparcie rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne. Dotyczy to zarówno rozpoznawania proble-
mów środowisk rodzin wychowujących dzieci niepeł-
nosprawne, przeprowadzania odpowiednich analiz
statystyczno-finansowych, jak i przygotowywania
projektów zmian legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana art. 17
ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której, bez utraty przez rodzica prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko niepełnospraw-
ne może przebywać do 5 dni w tygodniu w placówce
zapewniającej całodobowe utrzymanie i korzystać
w niej z odpowiednich usług edukacyjnych i rehabi-
litacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana art. 17
ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, w wyniku
której (w związku z wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia pielęgna-
cyjnego. Obok dotychczas uprawnionych do tego
świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycznego
(osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która wy-
stąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świadcze-
nia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni w linii
prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnosprawnej.
Ustawa ta również, w związku z wyrokiem Trybuna-
łu Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie zasił-
ku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba ubiega
się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia nie-
pełnosprawności. Do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (dotychczas 420 zł) kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały rów-
nież kwoty zasiłku rodzinnego i wynoszą: 68 zł na
dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (dotych-
czas: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia (dotychczas: 64 zł),
98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do
ukończenia 24. roku życia (dotychczas: 68 zł);
— nowelizacja ustawy o świadczeniach rodzin-
nych znosząca od 1 stycznia 2010 r. kryterium docho-
dowe przy ubieganiu się o świadczenie pielęgnacyjne
z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania zatrudnie-
nia w związku z koniecznością sprawowania opieki
nad niepełnosprawnym członkiem rodziny. Oznacza
to również nabycie, bez kryterium dochodowego, pra-
wa do opłacanych z budżetu państwa składek na ubez-
pieczenia emerytalne, rentowe i zdrowotne za osoby
otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne. Nowelizacja
ta, zawarta w pakiecie tzw. ustaw okołobudżetowych,
uchwalona została przez parlament i opublikowana
w Dzienniku Ustaw z 2009 r. Nr 219, poz. 1706. Jej
wejście w życie spowoduje wzrost o ponad 3 tys. osób
liczby uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego
i wzrost wydatków na ten cel o 24,8 mln zł.
Nie jest planowane zrównanie wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego z wysokością minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Świadczenie pielęgnacyjne
nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale świadczeniem
socjalnym. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest, tak
jak najniższe wynagrodzenie, uzależnione od sytuacji
na rynku pracy, nie jest opodatkowane podatkiem od
dochodów osobistych ani nie jest pomniejszane o od-
prowadzane składki ubezpieczeniowe. Stąd przepisy
o świadczeniach rodzinnych określają, że wysokość

świadczenia pielęgnacyjnego, jak i zmiany tej wyso-
kości dokonywane są z uwzględnieniem wyników ba-
dań empiryczno-statystycznych Instytutu Pracy i Spraw
Socjalnych dotyczących progu wsparcia dochodowego
rodzin, nawiązujących do poziomu i struktury kosz-
tów utrzymania rodzin, a nie do tempa wzrostu wy-
nagrodzeń.
Nie wydaje się zasadne wprowadzenie możliwo-
ści przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego oboj-
gu rodzicom w sytuacji, gdy w rodzinie jest więcej
niż jedno dziecko niepełnosprawne. Bardziej właści-
we wydają się obecne rozwiązania, w których jeden
rodzic otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne w związ-
ku z koniecznością rezygnacji z aktywności zawo-
dowej, natomiast drugi z rodziców wciąż jest aktyw-
ny zawodowo, a rodzina korzysta z innych form
wsparcia, np. z pomocy w formie usług na podstawie
przepisów o pomocy społecznej. Sprzyjać temu bę-
dzie również wspomniane wyżej uniezależnienie
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od kryterium
dochodowego, gdyż pracujący rodzic nie będzie mu-
siał obawiać się, że jego aktywność zawodowa spo-
woduje utratę przez opiekuna niepełnosprawnego
dziecka prawa do tego świadczenia i odpowiedniej
ochrony ubezpieczeniowej.
Nie wydaje się również możliwe racjonalne zróż-
nicowanie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego w zależno-
ści od stopnia niepełnosprawności czy też rodzaju
schorzenia ograniczającego samodzielną egzystencję.
Nie jest to możliwe z uwagi na zbyt duże zróżnicowa-
nie sytuacji zdrowotnej osób legitymujących się od-
powiednimi orzeczeniami potwierdzającymi niepeł-
nosprawność oraz osób w podeszłym wieku.
Odnosząc się do postulatu dotyczącego zasad
przyznawania renty socjalnej, uprzejmie informuję,
że zagadnienie to uregulowane jest w ustawie z dnia
27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135,
poz. 1268), która weszła w życie dnia 1 października
2003 r. Świadczenie to przysługuje osobie pełnolet-
niej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naru-
szenia sprawności organizmu, które powstało przed
ukończeniem 18. roku życia, w trakcie nauki w szko-
le lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25. roku
życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspi-
rantury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty
socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla
osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdolności
do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawo-
dowej i nabycia własnych uprawnień do renty z tytu-
łu niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia ja-
kichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie
to jest wyrazem szczególnej troski państwa o takie
osoby. Zgodnie z art. 5 ww. ustawy ustalenia całko-
witej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na zasadach
i w trybie określonych w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z późn.
zm.). Posiadanie orzeczenia o znacznym lub umiar-
233
kowanym stopniu niepełnosprawności nie jest rów-
noznaczne z orzeczeniem o całkowitej niezdolności
do pracy. Dlatego też ubiegając się o rentę socjalną,
zainteresowane osoby muszą stawić się przed komisją
ZUS.
Jeśli chodzi o opiekę wykwalifikowanej osoby nad
niepełnosprawnym pozostającym bez opieki na czas
wykonywania pracy przez pozostałych członków ro-
dziny lub opiekuna, to pragnę wyjaśnić, że takie
usługi mogą być świadczone w ramach usług opie-
kuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych.
Specjalistyczne usługi opiekuńcze to usługi dostoso-
wane do szczególnych potrzeb wynikających z rodza-
ju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone
przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem za-
wodowym, np. pielęgniarki, rehabilitantów, psycho-
logów i pedagogów. Rodzaje specjalistycznych usług
opiekuńczych, warunki i tryb ich ustalania, kwalifi-
kacje osób je świadczących, a także zasady odpłatno-
ści za specjalistyczne usługi opiekuńcze świadczone
osobom z zaburzeniami psychicznymi określone są
w rozporządzeniu ministra polityki społecznej
w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych
z dnia 22 września 2005 r. (Dz. U. Nr 189, poz. 1598,
z późn. zm.). Zasady odpłatności za specjalistyczne
usługi opiekuńcze świadczone w ramach zadań wła-
snych gminy ustala rada gminy w drodze uchwały.
Usługi opiekuńcze i specjalistyczne usługi opie-
kuńcze mogą być świadczone także w ośrodkach
wsparcia. Ośrodek wsparcia jest dzienną formą po-
mocy instytucjonalnej, w ramach której świadczone
są różne usługi dostosowane do specyficznych po-
trzeb osób korzystających z tej formy pomocy, w tym
usługi żywieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą
być prowadzone miejsca całodobowego okresowego
pobytu. Ośrodkami wsparcia kierującymi swoją ofer-
tę także do osób niepełnosprawnych, ale z zaburze-
niami psychicznymi, są m.in. środowiskowe domy
samopomocy, dzienne domy pomocy, kluby samopo-
mocy. Tworzenie i finansowanie takich jednostek jest
zadaniem z zakresu administracji rządowej zleconym
do realizacji gminie lub powiatowi.
W ramach świadczeń z pomocy społecznej ofero-
wany jest także szereg świadczeń niepieniężnych, do
których zaliczamy:
— pracę socjalną, która jest jedną z najważniej-
szych, nominalnie najskuteczniejszych metod wspie-
rania osób i rodzin wymagających pomocy, rozumia-
ną jako działalność zawodowa mająca na celu pomoc
osobom i rodzinom we wzmacnianiu lub odzyskiwa-
niu zdolności do funkcjonowania w społeczeństwie
poprzez pełnienie odpowiednich ról społecznych oraz
tworzenie warunków sprzyjających temu celowi.
Może być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny
będący pisemną umową zawartą z osobą ubiegającą
się o pomoc, określającą uprawnienia i zobowiązania
stron umowy, w ramach wspólnie podejmowanych
przez tę osobę i pracownika socjalnego działań zmie-
rzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji życio-
wej osoby lub rodziny;
234
— poradnictwo specjalistyczne, w szczególności
prawne, psychologiczne i rodzinne, świadczone oso-
bom i rodzinom, które mają trudności lub wykazują
potrzebę wsparcia w rozwiązywaniu swoich proble-
mów życiowych.
Świadczenia te są przyznawane bez względu na
posiadany dochód.
Należy również wskazać, że już istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej (również dziecka).
Zawód ten jest stosunkowo młody, został wprowadzo-
ny do klasyfikacji zawodów rozporządzeniem mini-
stra edukacji narodowej z dnia 29 marca 2001 r.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 34, poz.
405). Podstawy programowe kształcenia w zawodzie
asystent osoby niepełnosprawnej zostały opracowane
przez ministra edukacji narodowej, przy akceptacji
ministra pracy i polityki społecznej. Pierwsze kadry
wykształconych asystentów weszły na rynek pracy
w 2003 r. Na koniec roku 2006 było w całej Polsce 446
osób o zawodzie asystenta osoby niepełnosprawnej.
W myśl przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn.
zm.) zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne i środ-
ki pomocnicze przysługuje osobie ubezpieczonej i fi-
nansowane jest ze środków będących w dyspozycji
Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku gdy
cena przedmiotu ortopedycznego lub środka pomoc-
niczego jest wyższa niż limit pokrywany ze środków
NFZ, na podstawie przepisów rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 25 czerwca
2002 r. w sprawie określenia rodzajów zadań powia-
tu, które mogą być finansowane ze środków Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych (Dz. U. Nr 96, poz. 861, z późn. zm.), osoba nie-
pełnosprawna może ubiegać się w powiatowym cen-
trum pomocy rodzinie właściwym ze względu na
miejsce zamieszkania o dofinansowanie ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych kosztów pokrytych z własnych środków
finansowych, jeżeli średni miesięczny dochód tej oso-
by obliczony zgodnie z ww. rozporządzeniem nie prze-
kracza 50% na osobę we wspólnym gospodarstwie
domowym.
Wysokość dofinansowania wynosi:
— do 100% udziału własnego osoby niepełno-
sprawnej w limicie ceny, jeżeli taki udział jest wyma-
gany przez przepisy,
— do 150% sumy kwoty limitu, o których mowa
powyżej, wyznaczonego przez ministra zdrowia oraz
wymaganego udziału własnego osoby niepełnospraw-
nej w zakupie tych przedmiotów i środków, jeżeli
cena zakupu jest wyższa niż ustalony limit.
Ponadto informuję, że na podstawie ww. rozpo-
rządzenia osoby niepełnosprawne mogą również
ubiegać się o dofinansowanie ze środków PFRON za-
opatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny stosownie do po-
trzeb wynikających z niepełnosprawności, jeżeli
średni miesięczny dochód obliczony zgodnie z prze-
pisami rozporządzenia nie przekracza 50% na osobę
we wspólnym gospodarstwie domowym oraz jeżeli
zachodzi potrzeba prowadzenia rehabilitacji w wa-
runkach domowych przy użyciu tego sprzętu. Wyso-
kość dofinansowania wynosi do 60% kosztów tego
sprzętu, nie więcej jednak niż do wysokości pięcio-
krotnego przeciętnego wynagrodzenia.
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
przede wszystkim podwyższanie wysokości świad-
czeń rodzinnych adresowanych do tych rodzin, w tym
– w pierwszej kolejności – wysokości świadczenia pie-
lęgnacyjnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że projekt założeń
do nowej ustawy o pomocy społecznej przewiduje
zmiany w systemie świadczeń, które mają polegać
między innymi na wprowadzeniu nowego modelu
gminnego wsparcia z wyraźnym oddzieleniem funk-
cji administracyjnych od pracy socjalnej. Zmiany te
powinny doprowadzić do poprawy sytuacji osób spra-
wujących opiekę nad osobami niepełnosprawnymi
i osób objętych wsparciem z pomocy społecznej. Nowe
rozwiązania będą gwarantowały adekwatną do po-
trzeb i bardziej skuteczną pomoc skierowaną do dzie-
ci niepełnosprawnych i ich rodziców.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że właściwy do
ustosunkowania się do postulatu dotyczącego świad-
czeń finansowanych przez NFZ jest minister zdro-
wia, przedszkoli i szkół – minister edukacji, ulg ko-
munikacyjnych – minister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie decyzji dotyczących ogłoszenia
przez Agencję Mienia Wojskowego Oddział
Regionalny w Gdyni przetargu na sprzedaż
nieruchomości położonej w Helu (13389)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Macieja Płażyńskiego w spra-
wie decyzji dotyczących ogłoszenia przez Agencję
Mienia Wojskowego Oddział Regionalny w Gdyni
przetargu na sprzedaż nieruchomości położonej
w Helu (SPS-023-13389/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Zbywanie nieruchomości z zasobu Agencji Mienia
Wojskowego na rzecz jednostek samorządu teryto-
rialnego odbywa się w drodze bezprzetargowej, w za-

sadzie za cenę równą wartości nieruchomości okre-
ślonej przez rzeczoznawcę majątkowego (szczególnie
zasada ta dotyczy nieruchomości, które mogą być za-
gospodarowane komercyjnie).
Agencja Mienia Wojskowego, zgodnie z ustawą
z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi
składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji
Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz.
1711, ze zm.), została powołana do racjonalnego go-
spodarowania mieniem powierzonym przez Minister-
stwo Obrony Narodowej oraz Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji, a także przekazywa-
nia uzyskanych z tego tytułu środków finansowych
do ich budżetów. Ponadto należy zauważyć, że w ak-
tualnej sytuacji gospodarczej kraju i ograniczeniu
środków budżetowych dla wspomnianych resortów
agencja została zobowiązana do zintensyfikowania
działań zmierzających do jak najkorzystniejszego pod
względem finansowym zagospodarowania zbędnego
mienia.
Odnosząc się do kwestii nieruchomości położonej
przy ul. Kuracyjnej w Helu (oznaczonej w ewidencji
gruntów jako działki nr 35/18 i nr 35/19 z obrębu Hel
(001), o łącznej powierzchni 2,4271 ha), pragnę wska-
zać, że we wcześniejszym wniosku wicemarszałka
województwa pomorskiego w sprawie jej przekazania
na rzecz Samorządu Województwa Pomorskiego nie
przedstawiono konkretnego planu zagospodarowania
tej zabudowanej nieruchomości ani nie podano spo-
sobu jej wykorzystania. Aktualny stan budynków
znajdujących się na terenie nieruchomości nie przed-
stawia walorów estetycznych ani znaczących walo-
rów historycznych, a tym samym trudno mówić
w tym przypadku o ochronie „krajobrazu kulturowe-
go i zachowaniu miejscowej tradycji budowlanej
i osadniczej”. Zabudowę tej nieruchomości stanowi
bowiem pięć budynków wraz z infrastrukturą tech-
niczną, w tym: budynek garażowy wybudowany
w 1973 r., dwa budynki koszarowe wybudowane
w 1935 r. i w 1956 r., budynek kuchni wybudowany
w 1935 r. (wymaga remontu kapitalnego) oraz budy-
nek przepompowni ścieków wybudowany w 1935 r.
Objęcie terenu nieruchomości obszarem zespołu
przyrodniczo-krajobrazowego „Helski Cypel” powo-
duje duże ograniczenia w przeprowadzeniu zmian
w substancji budynków, co oznacza, że przyszły na-
bywca (niezależnie, czy komercyjny, czy państwowy
lub samorządowy), dokonując zagospodarowania nie-
ruchomości, zobowiązany będzie przestrzegać warun-
ków określonych uchwałą rady miejskiej nr XXVI/
155/08 z dnia 29 października 2008 r. o powołaniu
zespołu przyrodniczo-krajobrazowego.
O powyższych uwarunkowaniach dotyczących za-
gospodarowania przedmiotowej nieruchomości były
zamieszczone informacje w ogłoszeniach o przetar-
gach na jej sprzedaż.
Jednocześnie pragnę przywołać uwagę, że zgodnie
z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego
(sygn. akt II OSK 1239/08) na obszarach Natura
2000 (parków krajobrazowych) nie obowiązuje gene-
ralnie zakaz zabudowy nieruchomości, a jedynie za-
235
kaz inwestycji, które mogą negatywnie wpłynąć
w istotny sposób na gatunki chronione.
W związku z powyższym zdaniem Agencji Mienia
Wojskowego przekazanie na rzecz władz samorządo-
wych przedmiotowych działek, które są zabudowane
i mogą być komercyjnie zagospodarowane, powinno
się ewentualnie odbyć w drodze sprzedaży bezprze-
targowej, za cenę równą wartości nieruchomości
określonej przez rzeczoznawcę majątkowego. Wyma-
ga to jednak rozpoczęcia procedury sprzedaży nieru-
chomości od „początku”, tj. od wywieszenia wykazu
o przeznaczeniu nieruchomości do sprzedaży bez-
przetargowej na rzecz Samorządu Województwa Po-
morskiego za cenę równą jej wartości. Agencja Mie-
nia Wojskowego, po zakończeniu dwóch przetargów
na sprzedaż z wynikiem negatywnym, planuje prze-
prowadzenie trzeciego przetargu ustnego nieograni-
czonego na sprzedaż przedmiotowej nieruchomości.
Takie stanowisko Agencji Mienia Wojskowego
w przedmiotowej sprawie zostało przedstawione
w związku z pismem wicemarszałka województwa
pomorskiego nr DROŚ.KV.0724-58/09 z dnia 11
sierpnia 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu
20 lipca 2009 r. został podpisany z gminą Hel proto-
kół uzgodnień w sprawie darowizny na rzecz tej gmi-
ny (wyjątkowy przypadek ze względu na brak możli-
wości komercyjnego zagospodarowania oraz na pod-
stawie zgody wojewody pomorskiego) sąsiedniej nie-
ruchomości położonej w Helu przy ul. Kuracyjnej,
oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 35/
20, o pow. 0,1156 ha, stanowiąca użytek drogowy
(wykorzystywana jako ogólnodostępne przedłużenie
ul. Kuracyjnej biegnącej z centrum miasta w kierun-
ku otwartego morza).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie praktyk w usługach telefonii
cyfrowych związanych z przeniesieniem
przydzielonego numeru do innego operatora
(13392)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Żaczka, nr SPS-023-
-13392/09, z dnia 2 grudnia br. (doręczoną w dniu 14
236
grudnia br.), w sprawie wysokości opłat związanych
z przeniesieniem numeru do innego dostawcy po-
wszechnie dostępnych usług telefonicznych, przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia.
Na mocy ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmia-
nie ustawy Prawo telekomunikacyjne oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 85, poz. 716),
zwanej dalej nowelą, zmieniono regulacje dotyczące
przenośności numerów: dotyczy to zarówno zmiany
art. 71 oraz wprowadzenia nowego art. 71a do usta-
wy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne
(Dz. U. z 2004 r. Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.), zwa-
nej dalej PT. Sam proces przenoszenia numeru został
z kolei precyzyjnie uregulowany w rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 17 czerwca 2009 r.
w sprawie warunków korzystania z uprawnień w pu-
blicznych sieciach telefonicznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 97, poz. 810).
Zgodnie z postanowieniami noweli z dniem 6 lipca
br. za przeniesienie numeru przy zmianie dostawcy
usług nie pobiera się opłat (art. 71 ust. 3 PT). Oznacza
to, iż sam proces przeniesienia numeru jest całkowicie
bezpłatny, a koszty z nim związane ponoszą, zgodnie
z zawartymi umowami międzyoperatorskimi, dostaw-
cy usług (najczęściej przedsiębiorca przejmujący abo-
nenta – tzw. biorca). Rozliczenia między przedsiębior-
cami odbywają się bez udziału abonentów, którzy nie
ponoszą za nie odpowiedzialności.
Konieczność poniesienia określonych kosztów
przez abonenta na rzecz dotychczasowego operatora
może powstać wyłącznie w przypadku natychmiasto-
wego przeniesienia numeru skutkującego niezwłocz-
nym zerwaniem umowy bez zachowania terminów
wypowiedzenia. Taką możliwość przewiduje art. 71a
PT: abonent, żądając przeniesienia przydzielonego
numeru, może rozwiązać umowę z dotychczasowym
dostawcą usług bez zachowania terminów wypowie-
dzenia określonych w rozwiązywanej umowie. W ta-
kim przypadku abonent jest obowiązany do uiszcze-
nia opłaty dotychczasowemu dostawcy usług w wy-
sokości nieprzekraczającej opłaty abonamentowej za
okres wypowiedzenia, nie wyższej jednak niż opłata
abonamentowa za jeden okres rozliczeniowy, powięk-
szonej o roszczenie związane z ulgą przyznaną abo-
nentowi obliczoną proporcjonalnie do czasu pozosta-
jącego do zakończenia trwania umowy. Ww. opłata
nie jest jednak opłatą za przeniesienie numeru (któ-
re jest bezpłatne), ale stanowi rodzaj rekompensaty
za zerwanie kontraktu.
Zgodnie z zasadą pacta sunt servanda abonent
zobowiązany jest w pierwszej kolejności do przestrze-
gania postanowień umowy zawartej z dotychczaso-
wym dostawcą usług, w szczególności do dotrzyma-
nia umownych terminów wypowiedzenia.
Art. 71a PT stanowi istotny wyjątek od ww. zasa-
dy wprowadzony w celu zwiększenia konkurencji na
rynku telekomunikacyjnym oraz skrócenia czasu
oczekiwania na przeniesienie numeru. Obecnie moż-
liwe jest przeniesienie numeru do nowego dostawcy
usług już w ciągu jednego dnia, z tym jednak zastrze-
żeniem, że abonent będzie musiał liczyć się z koniecz-
nością poniesienia kosztów wskazanych w tym prze-
pisie.
W stanie faktycznym opisywanym przez pana po-
sła numer miał zostać przeniesiony do nowego do-
stawcy usług dopiero po rozwiązaniu umowy, z za-
chowaniem terminów wypowiedzenia. Wspomniana
przez pana posła kwota 19,59 zł, której zażądał do-
tychczasowy dostawca usług, mogłaby ewentualnie
stanowić sumę zaległości abonenta wobec dotychcza-
sowego dostawcy usług z tytułu np. niezapłaconych
lub częściowo niezapłaconych faktur za wcześniejsze
okresy rozliczeniowe. W takim wypadku operator
rzeczywiście może żądać natychmiastowej zapłaty,
niemniej jednak abonent powinien otrzymać pełną
i rzetelną informację na temat źródła tego zadłuże-
nia, w szczególności, że żądana kwota odpowiada
wysokości nieuregulowanych należności, ze wskaza-
niem oczywiście, w jakim okresie ta zaległość po-
wstała. Należy w tym miejscu podkreślić, iż upraw-
nienie abonenta do przeniesienia numeru nie może
być uzależnione od zapłaty ww. kwoty.
Odpowiadając zatem na pierwsze pytanie pana
posła, czy wraz z pojawieniem się rozporządzenia z
dnia 17 czerwca 2009 r. (§6) ministerstwo wprowa-
dziło stosowne zapisy uniemożliwiające tego typu
praktyki narażające konsumentów na dodatkowe
koszty, a dające operatorowi okazję do łatwego zarob-
ku, należy stwierdzić, iż wspomniany już art. 71 ust. 3
PT jednoznacznie wskazuje, że abonent nie jest zo-
bowiązany do ponoszenia jakichkolwiek kosztów
z tytułu przeniesienia numeru do innego dostawcy
usług. Co więcej, skorzystanie z ww. uprawnienia nie
jest uzależnione od uprzedniego uregulowania istnie-
jącego zadłużenia.
Takie rozwiązanie jest zgodne z postanowieniami
znowelizowanego niedawno art. 30 dyrektywy Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002
r. w sprawie usługi powszechnej i praw użytkowni-
ków dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej
(dyrektywa o usłudze powszechnej). Zwracam uwagę,
iż polska delegacja biorąca udział w pracach nad no-
welizacją tej dyrektywy szczególnie interesowała się
zagadnieniami związanymi z przenośnością nume-
rów i zgłaszała propozycje korzystne dla konsumen-
tów, w szczególności odnośnie do art. 30 ust. 6, który
obecnie stanowi, iż „bez uszczerbku dla jakiegokol-
wiek minimalnego okresu obowiązywania umowy
państwa członkowskie zapewniają, aby warunki i pro-
cedury rozwiązania umowy nie zniechęcały do zmia-
ny dostawców usług”. Dzięki takiemu zapisowi moż-
liwe było wprowadzenie do polskiego prawa teleko-
munikacyjnego zasady, iż za przenoszenie numeru
nie pobiera się dodatkowych opłat, które mogły znie-
chęcać abonentów i mogłyby być przeszkodą w swo-
bodnym przenoszeniu numerów.
W związku z powyższym na pytanie pana posła,
czy zgodnie z prawem konsumenckim tego typu prak-
tyki wzajemnego zwalczania się operatorów kosztem
konsumenta mogą mieć miejsce, należy odpowiedzieć

stanowczo przecząco. Po pierwsze dlatego, iż art. 71
PT jasno stanowi, iż za przeniesienie numeru opłat
nie pobiera się, a sam proces nie jest uzależniony od
dokonania jakichkolwiek wpłat. Po drugie, jeśli ist-
nieją nieuregulowane zobowiązania między dotych-
czasowym dostawcą usług a abonentem, to zgodnie
z art. 24 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r.
Nr 50, poz. 331, z późn. zm.) przedsiębiorca ma obo-
wiązek udzielić konsumentowi pełnej i rzetelnej in-
formacji, w tym również o źródle i wysokości ewen-
tualnego zadłużenia. Nie jest dopuszczalna sytuacja,
w której abonent nie wie, z jakiego tytułu ma ponieść
określone koszty.
Ponadto należy wskazać, iż znowelizowane roz-
porządzenie ministra infrastruktury w sprawie wa-
runków korzystania z uprawnień w publicznych
sieciach telefonicznych przewidujące, iż proces prze-
noszenia numeru inicjuje się u przedsiębiorcy, do
którego numer jest przenoszony, ma służyć właśnie
wzmocnieniu konkurencji na rynku usług teleko-
munikacyjnych oraz wyeliminowaniu nieuczciwych
praktyk, takich jak np.: winning back (stosowanie
specjalnych ofert promocyjnych na wyjątkowo ko-
rzystnych warunkach niedostępnych dla pozosta-
łych klientów przedsiębiorcy, znacząco utrudniają-
cych albo uniemożliwiających odejście abonenta) lub
innych praktyk zniechęcających do przeniesienia
numeru.
Wreszcie odnośnie pytania trzeciego, czy w związ-
ku z zaistniałą sytuacją nie należy zastanowić się
nad wprowadzeniem dodatkowego nadzoru nad ryn-
kiem telefonii cyfrowej przez ministra infrastruk-
tury, uważam, że nie ma obecnie takiej potrzeby.
Organem regulacyjnym o bardzo szerokich kompe-
tencjach umożliwiających wpływ na kształt konku-
rencji na rynku telekomunikacyjnym jest prezes
Urzędu Komunikacji Elektronicznej (zwany dalej
prezesem UKE). Prezes UKE poprzez stosowanie
tzw. środków regulacyjnych, które mogą przybrać
różnorakie formy, może na bieżąco przeciwdziałać
niebezpiecznym dla konsumentów-abonentów prak-
tykom. Prezes UKE może ponadto wszczynać postę-
powania administracyjne, przeprowadzać kontrole
u przedsiębiorców oraz nakładać kary pieniężne na
przedsiębiorców łamiących Prawo telekomunikacyj-
ne lub niewywiązujących z nałożonych obowiązków
regulacyjnych.
Wyrażam nadzieję, iż udzielone wyjaśnienia będą
dla pana posła satysfakcjonujące i pomocne. Jedno-
cześnie niniejszą interpelację pozwolę sobie przesłać
do prezesa UKE z prośbą o zbadanie sprawy.
Ponadto skoro wspomniana w interpelacji spółka
Polska Telefonia Cyfrowa stosuje ujednolicone wzory
pism, które mogą być przesyłane do każdego poten-
cjalnego abonenta, to mogło w niniejszej sprawie
dojść do naruszenia zbiorowych interesów konsu-
mentów. Dlatego też pozwolę sobie poinformować
o zaistniałym zdarzeniu również prezesa Urzędu
237
Ochrony Konkurencji i Konsumentów z prośbą o pod-
jęcie stosownych działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie homologacji urządzeń
i posadowień do fotoradarów (13393)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13393/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Żaczka w sprawie homologacji
i posadowień do fotoradarów uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Obowiązujące przepisy regulujące problematykę
prowadzenia pomiarów przy użyciu urządzeń doko-
nujących pomiaru prędkości w sposób automatyczny
nie określają miejsc, gdzie może być umieszczony fo-
toradar oraz nie zobowiązują Policji do oznaczania
punktów kontrolno-pomiarowych. Nie zabraniają
tym samym umieszczania mobilnych fotoradarów
w pojemnikach na śmieci ani też nie zwalniają zare-
jestrowanych w ten sposób kierujących z odpowie-
dzialności za przekroczenie prędkości.
Warto natomiast zaznaczyć, iż urządzenia samo-
czynnie ujawniające i rejestrujące przekroczenia do-
puszczalnej prędkości (fotoradary) winny odpowia-
dać przepisom rozporządzenia ministra gospodarki
z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, któ-
rym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru
prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szcze-
gółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych
podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przy-
rządów pomiarowych (Dz. U. Nr 225, poz. 1663).
Zgodnie z § 31 pkt 2 lit. a przedmiotowego rozpo-
rządzenia sprawdzenie przyrządu podczas legalizacji
pierwotnej i legalizacji ponownej obejmuje sprawdze-
nie przystosowania do właściwego pozycjonowania
i ustawienia przyrządu radarowego oraz właściwej
jego instalacji we wszystkich możliwych wersjach
i trybach pracy przyrządu w warunkach jego użyt-
kowania. Powyższe oznacza, że jeżeli dany typ urzą-
dzenia został przez producenta przystosowany do
pracy wyłącznie na statywie, to nie powinien on być
używany bez statywu. Ponadto należy zwrócić uwa-
gę na fakt, że fotoradar musi m.in. pracować w odpo-
238
wiednich temperaturach oraz mieć zapewnioną wła-
ściwą wentylację.
Wobec pojawiających się wątpliwości natury me-
trologicznej związanych z dokładnością prowadzonych
pomiarów Policja zaprzestała realizowania pomiarów
prędkości poprzez umieszczanie fotoradaru w miej-
scach, których nie przewiduje instrukcja obsługi urzą-
dzenia czy też świadectwo jego homologacji.
W ocenie Komendy Głównej Policji forma dokony-
wania pomiaru prędkości nie powinna budzić w spo-
sób powszechny społecznego sprzeciwu, np. z uwagi
na chowanie radiowozu lub też dokonywanie kontro-
li/pomiaru w miejscu, w którym nie dochodzi do zda-
rzeń drogowych. Dlatego też, zgodnie z zarządzeniem
nr 609 komendanta głównego Policji z dnia 25 czerw-
ca 2007 r. w sprawie sposobu pełnienia służby na
drogach przez policjantów (Dz. Urz. KGP Nr 13, poz.
100), czas i miejsce kontroli prędkości powinny wy-
nikać z analizy stanu bezpieczeństwa i porządku na
drogach. Jednocześnie podczas pełnienia służby w spo-
sób statyczny radiowóz powinien być ustawiony
w miejscu bezpiecznym i widocznym dla uczestników
ruchu. Kwestia prawidłowego sposobu pełnienia służ-
by przez policjantów, a w szczególności sposobu do-
konywania pomiaru prędkości, jest stale monitoro-
wana. We wrześniu 2009 r. po kolejnych doniesie-
niach prasowych dotyczących ukrywania się poli-
cjantów podczas kontroli prędkości komendant głów-
ny Policji wydał wszystkim komendantom wojewódz-
kim Policji polecenia w tym zakresie i uczynił ich
osobiście odpowiedzialnymi za przestrzeganie prze-
pisów dotyczących taktyki dokonywania pomiarów
prędkości.
Niezależnie od powyższego warto dodać, że w przy-
padku prowadzenia pomiarów prędkości przy użyciu
urządzeń automatycznych można rozróżnić dwa ro-
dzaje działań:
— jawne, związane z prowadzeniem pomiarów
w stałych punktach kontrolnych, gdzie zostały za-
montowane maszty do umieszczania w nich fotora-
darów,
— niejawne, gdzie fotoradary są stosowane w wer-
sji mobilnej i umieszczane w różnych miejscach.
Obie formy prowadzenia pomiarów wzajemnie się
uzupełniają. Stałe punkty pomiaru prędkości zostały
zlokalizowane w miejscach niebezpiecznych i fakt pro-
wadzenia pomiaru ma tu głównie charakter prewen-
cyjny, co dodatkowo wspomagane jest oznaczaniem
takich miejsc znakiem informacyjnym D-51: automa-
tyczna kontrola prędkości. Z kolei prowadzenie pomia-
rów w innych miejscach wynika przede wszystkim
z faktu, że miejsc niebezpiecznych jest znacznie więcej
niż zamontowanych masztów, a ponadto możliwe jest
bardziej elastyczne reagowanie na pojawiające się lo-
kalnie lub okresowo zagrożenia.
Należy w tym miejscu podkreślić, że brak jest sto-
sownych regulacji prawnych, które nakładałyby na
organy kontrolne obowiązek ustawiania takiego zna-
ku przed miejscem kontroli. Ponadto rozporządzenie
ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.
w sprawie szczegółowych warunków zarządzania
ruchem oraz wykonywania nadzoru nad tym zarzą-
dzaniem (Dz. U. Nr 177, poz. 1729) nie przewiduje
możliwości ustawiania znaku D-51 przez organy
kontrolne.
Niezależnie od powyższego informuję, że działa-
nia Policji w tym zakresie mają na celu spowodowa-
nie powszechnego poszanowania przepisów ruchu
drogowego, a przez to ochronę życia i zdrowia oby-
wateli. Warto w tym miejscu wskazać, że nadmierna
prędkość jest przyczyną około 30% wypadków dro-
gowych oraz niemal połowy ofiar śmiertelnych.
W takich realiach nie jest więc możliwe zaprzestanie
lub ograniczenie prowadzenia przez Policję pomia-
rów prędkości, w tym pomiarów prowadzonych
w formie niejawnej przy wykorzystaniu radiowozów
nieoznakowanych wyposażonych w wideorejestrator
czy też fotoradarów w wersji mobilnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje nadzór
nad postępowaniem mandatowym na podstawie
art. 102 Kodeksu postępowania w sprawach o wykro-
czenia. Sprawując nadzór nad postępowaniem man-
datowym, minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji zbiera informacje dotyczące postępowania
mandatowego prowadzonego na terenie województw
od wojewodów, którzy zobowiązani są do ewidencjo-
nowania wpływów i należności z tytułu grzywien
nałożonych w drodze mandatu karnego oraz rozli-
czania bloczków mandatowych z organami upoważ-
nionymi do ich nakładania. Informacje powyższe
zawierają następujące dane: liczbę grzywien nałożo-
nych w drodze mandatów karnych, liczbę grzywien
nałożonych wg rodzajów mandatów karnych, kwotę,
na jaką zostały nałożone grzywny, kwotę grzywien
wg rodzajów mandatów oraz liczbę osób uprawnio-
nych do nakładania grzywien w drodze mandatów
karnych.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
prowadzi również postępowania administracyjne do-
tyczące odwołań od decyzji i postanowień wojewodów
w sprawie umorzenia, odroczenia lub rozłożenia na
raty grzywien wynikających z mandatów karnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie braku reakcji rządu
na epidemię grypy A/H1N1 (13395)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-

-13395/09), przy którym przekazano interpelację po-
selską pani poseł Iwony Arent z dnia 2 grudnia 2009 r.
w sprawie braku reakcji rządu na epidemię grypy
A/H1N1, poniżej uprzejmie przedstawiam wyjaśnie-
nia odnośnie postawionego przez panią poseł zapy-
tania.
Na wstępie należy stwierdzić, że teza postawiona
przez panią poseł, wskazująca na brak reakcji rządu
na pandemię grypy, jest bezpodstawna. Rząd polski
podejmował, podejmuje i będzie w przyszłości podej-
mował wszelkie niezbędne i adekwatne do sytuacji
epidemiologicznej działania mające na celu ochronę
zdrowia i życia obywateli. Przygotowania do przeciw-
działania pandemii grypy prowadzone są od szeregu
lat i są zgodne z rekomendacjami Komisji Europej-
skiej, Światowej Organizacji Zdrowia oraz Krajowego
Komitetu do Spraw Pandemii Grypy. Należy podkre-
ślić, że szczepienia przeciwko wirusowi pandemicz-
nemu są jedynie jednym z szeregu elementów, które
mają za zadanie chronić zdrowie społeczeństwa.
Ustosunkowując się do sformułowanego w inter-
pelacji zarzutu pani poseł odnośnie niezakupienia
przez Polskę szczepionki pandemicznej, uprzejmie
informuję, co następuje. Należy zgodzić się ze zda-
niem pani poseł, że szczepienia są jedną z najskutecz-
niejszych metod ochrony przed chorobami wywoły-
wanymi przez wirusy i bakterie. Niezbędny jest jed-
nak do spełnienia jeden podstawowy warunek – każ-
da szczepionka musi być bezwzględnie bezpieczna
i skuteczna. Zdając sobie z tego sprawę, Polska po-
siada od wielu lat „Program szczepień ochronnych”,
którego realizacja należy do najlepszych na świecie
i doczekała się ze strony ekspertów światowych,
a także Światowej Organizacji Zdrowia, szeregu nie-
zwykle pozytywnych opinii. Nadzorowany przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną „Program szczepień
ochronnych” realizowany jest w 95–99%, co jest ewe-
nementem w skali światowej.
Odnosząc się do braku zakupu dotychczas przez
Polskę szczepionki przeciwko wirusowi A/H1N1v,
uprzejmie informuję panią poseł, że od momentu wy-
produkowania szczepionki Ministerstwo Zdrowia
prowadzi z przedstawicielami kilku firm farmaceu-
tycznych negocjacje w sprawie zakupu tego prepara-
tu. W negocjacjach tych stawiane są przez stronę
polską przede wszystkim dwie podstawowe, blisko
związane ze sobą kwestie:
— bezpieczeństwo i skuteczność szczepionki;
— zapewnienie w miarę możliwości dostępności
szczepionki w aptekach lub przynajmniej w hurtow-
niach (wiązałoby się to z możliwością zaopatrywania
się w nie w celu wykonywania świadczeń przez za-
kłady opieki zdrowotnej).
Należy zdecydowanie podkreślić, że zapewnienie
przez producentów szczepionek ich dostępności w ap-
tekach byłoby niezaprzeczalnym dowodem na pokła-
daną przez te podmioty wiarę w bezpieczeństwo
i skuteczność dostarczanych szczepionek i spowodo-
wało, że koncerny farmaceutyczne ponosiłyby odpo-
wiedzialność za ich stosowanie (w szczególności za
239
ewentualne wystąpienie działań niepożądanych).
Należy dodać, że brak dostępności szczepionek w wol-
nym obrocie nie stanowi wyrazu woli Ministerstwa
Zdrowia. Po zarejestrowaniu leku w procedurze cen-
tralnej faktyczne wprowadzenie leku na rynek kra-
jowy zależy wyłącznie od woli jej producenta. Produ-
cenci szczepionek pandemicznych takiej woli dotych-
czas nie wykazują.
Jak wynika z szeregu opinii ekspertów, a także
doniesień medialnych, zarejestrowane dotychczas
preparaty przeciwko wirusowi A/H1N1v nie zawsze
spełniają wymienione wyżej warunki. Dowodem na
to jest fakt wycofania ze szczepień w Kanadzie dużej
partii szczepionki, która powodowała bardzo groźne
dla zdrowia i życia powikłania. Podobne doniesienia
miały miejsce w innych krajach, w kilku natomiast
stwierdzono, że zakupione szczepionki nie wywołu-
ją żadnego efektu immunogennego i są bezwarto-
ściowe.
Należy także zwrócić uwagę na fakt, że co prawda
– tak jak stwierdza pani poseł – szereg krajów zaku-
piło omawiane preparaty, jednakże wyszczepialność
w tych krajach jest znikoma.
Należy sądzić, że dlatego właśnie kraje te oferują
szczepienia obywatelom innych państw, mając pro-
blem ze zbytem preparatów.
Niezmiernie zastanawiający jest fakt, że żadna
z firm farmaceutycznych produkujących szczepionki
pandemiczne nie chce wziąć odpowiedzialności za
skutki ich stosowania, a zwłaszcza bezpieczeństwo
osób poddających się szczepieniu. Jest to pierwszy
taki przypadek dotyczący rynku leków. W żadnym
też kraju preparaty te nie znajdują się w wolnej sprze-
daży, co powoduje, że odpowiedzialność za ich bez-
pieczeństwo przerzucana jest przez koncerny farma-
ceutyczne na stronę rządową. Być może jest to wyni-
kiem braku odpowiedniej liczby badań wykonywa-
nych zazwyczaj w procedurze przedrejestracyjnej.
Uprzejmie informuję panią poseł, że szczepionki firm
GlaxoSmithKline, Novartis oraz Baxter zostały za-
rejestrowane w ramach procedury centralnej mock-
-up stosowanej w wyjątkowych okolicznościach, co
wiąże się z brakiem pełnej informacji dotyczącej bez-
pieczeństwa i skuteczności szczepionek (producenci
tych leków dopiero w przyszłości przekażą Komiteto-
wi do Spraw Produktów Leczniczych dane potrzebne
do ich oceny). Wynika to z faktu, iż szczepionki pan-
demiczne dopuszczone do obrotu decyzją Komisji Eu-
ropejskiej to tzw. szczepionki modelowe (mock-up
vaccines), które wcześniej zostały zarejestrowane
z substancją czynną A/H5N1 (tzw. wirus ptasiej gry-
py), z zastrzeżeniem że w razie wystąpienia pandemii
grypy wywołanej przez inny typ wirusa grypy niż
H5N1 szczep ten zostanie wymieniony.
Reasumując, pragnę zapewnić panią poseł, że Mi-
nisterstwo Zdrowia nie zaniedbuje żadnych działań
mających na celu ochronę zdrowia obywateli przed
zagrożeniami związanymi z grypa pandemiczną. Ne-
gocjacje dotyczące zakupu odpowiedniego preparatu
prowadzone są w dalszym ciągu, zapewnione są też
240
na ten cel odpowiednie środki finansowe. Z chwilą
gdy będzie pewność, że szczepionki są w pełni bez-
pieczne i skuteczne, zostaną one zakupione dla okre-
ślonych grup społeczeństwa, zgodnie z rekomenda-
cjami Komisji Europejskiej, a także Krajowego Ko-
mitetu do Spraw Pandemii Grypy.
W razie wyrażenia przez panią poseł zaintereso-
wania innymi działaniami Ministerstwa Zdrowia
i Państwowej Inspekcji Sanitarnej, które podejmowa-
ne były w celu ochrony zdrowia i życia społeczeństwa
w związku z pandemią grypy, gotów jestem przeka-
zać szczegółowe informacje na ten temat.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
szefa służby cywilnej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie wydania 122 mln zł
na urzędnicze premie (13397)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
pani poseł Iwony Arent w sprawie wydania 122 mln
zł na urzędnicze premie (pismo Pana Marszałka
z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13397/09),
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Odnośnie do pytania nr 1 – art. 10 ust. 1 i 2 usta-
wy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.) stanowi, iż organem
administracji rządowej właściwym w sprawach służ-
by cywilnej jest szef służby cywilnej, który podlega
bezpośrednio prezesowi Rady Ministrów. Zgodnie
ze swoimi ustawowymi kompetencjami i obowiązka-
mi szef służby cywilnej monitoruje i nadzoruje wy-
korzystanie środków na wynagrodzenia w korpusie
służby cywilnej. Ponadto zgodnie z art. 15, ust. 7
ww. ustawy szef służby cywilnej przedstawia preze-
sowi Rady Ministrów do końca marca każdego roku
sprawozdanie o stanie służby cywilnej i o realizacji
zadań tej służby za rok poprzedni.
Odnośnie do pytań nr 2 i 3 – w systemie służby
cywilnej nie funkcjonują premie, ale przyjmuję, iż
uwaga pani poseł mogła dotyczyć występujących
w tym systemie nagród wypłacanych z funduszu na-
gród. Zgodnie z art. 93 ww. ustawy członkom korpu-
su służby cywilnej można przyznać nagrodę za szcze-
gólne osiągnięcia w pracy zawodowej. Środki na ten
cel pochodzą ze specjalnie tworzonego funduszu na-
gród w służbie cywilnej, który wynosi 3% planowa-
nych wynagrodzeń osobowych. Przedmiotowy fun-
dusz pozostaje w dyspozycji dyrektorów generalnych
urzędów i może być przez nich podwyższany w ra-
mach posiadanych środków na wynagrodzenia.
Chciałbym zauważyć, że występowanie zmiennych
składników wynagrodzenia, takich jak premie lub
nagrody jest powszechne w systemach wynagrodzeń
wielu grup pracowniczych i sprzyja osiąganiu lep-
szych efektów pracy.
Odnośnie do pytania nr 4 – podane przez panią
poseł dane na temat wysokości nagród nie znajdują
odzwierciedlenia w analizach szefa służby cywilnej,
w związku z czym nie można w pełni ustosunkować
się do tego pytania.
Przykładowo w 2008 r. na nagrody w korpusie
służby cywilnej wydano kwotę 604 176 tys. zł, co sta-
nowiło 10,84% funduszu wynagrodzeń. Należy jed-
nak zauważyć, że udział nagród w całości funduszu
wynagrodzeń w służbie cywilnej był zbliżony także
w poprzednich latach i wynosił 10,06% w 2007 r.,
10,32% – w 2006 r. Należy także zaznaczyć, że w pierw-
szym półroczu 2009 r. odnotowano znaczący spadek
tego wskaźnika i nagrody w tym okresie wyniosły
niespełna 3% funduszu wynagrodzeń.
Pragnę także zauważyć, iż nieuzasadnione jest po-
równywanie wynagrodzeń osób pracujących o wyso-
kich kwalifikacjach (odsetek osób z wyższym wykształ-
ceniem w korpusie służby cywilnej w 2007 r. zatrudnio-
nych w ministerstwach, urzędach centralnych i urzę-
dach wojewódzkich wynosił 72% w stosunku do 23%
osób z wykształceniem wyższym wśród pracujących
ogółem) z zasiłkami dla osób bezrobotnych.
Ponadto należy podkreślić, iż motywacja finanso-
wa pracowników administracji rządowej jest niezmier-
nie istotna z uwagi na przeciwdziałanie odpływowi
wykwalifikowanej kadry do sektora prywatnego. Jak
zauważono w raporcie „Polska 2030”, wynagrodzenie
w służbie cywilnej jest mało konkurencyjne w stosun-
ku do wynagrodzeń oferowanych w sektorze prywat-
nym, szczególnie w odniesieniu do wysoko wykwalifi-
kowanej kadry (Raport „Polska 2030”, s. 306).
Świadczą o tym np. dane dotyczące fluktuacji za-
trudnienia – w 2008 r. wskaźnik fluktuacji zatrud-
nienia wyniósł ok. 11,1%.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przeciętne
wynagrodzenie w korpusie służby cywilnej jest
znacznie niższe niż w niektórych innych urzędach
administracji państwowej – przeciętne miesięczne
wynagrodzenie ogółem wraz z dodatkowym wyna-
grodzeniem rocznym w służbie cywilnej wyniosło
4248 zł brutto, natomiast przykładowo w Kancelarii
Sejmu – 8477 zł brutto (w tym 1832 zł zmiennej czę-
ści wynagrodzenia), a w Kancelarii Prezydenta RP
– 6403 zł brutto (w tym 696 zł zmiennej części wy-
nagrodzenia).
Z poważaniem
Szef służby cywilnej
Sławomir Marek Brodziński
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie obecnej sytuacji w państwowych
gospodarstwach rolnych (13399)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem prezesa Rady Ministrów do udzielenia
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi odpowiedzi na
interpelację poseł Iwony Arent (DSPA-4810-6307-
-(1)/09) w sprawie obecnej sytuacji w państwowych
gospodarstwach rolnych uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Likwidacja państwowych gospodarstw rolnych,
która nastąpiła na początku lat 90., przyczyniła się
do pogorszenia sytuacji na lokalnych rynkach pracy,
a tym samym do znacznego pogorszenia jakości życia
mieszkańców wsi popegeerowskich. Jak dotychczas
nie powstały analizy pozwalające głębiej uchwycić
przyczyny tego stanu. Nie wiadomo, czy jest to dłu-
gookresowy skutek likwidacji PGR, czy raczej sytu-
acja ta wynika z innych specyficznych cech lokalnych
rynków pracy na tych terenach (np. z relatywnie ni-
skiego kapitału ludzkiego mieszkańców). Brak dia-
gnoz jest wyraźną przeszkodą w podejmowaniu sku-
tecznych działań na rzecz tego środowiska.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od kilku
lat prowadzi dialog z przedstawicielami środowisk
popegeerowskich, podejmując jednocześnie według
swojej właściwości działania, które mają szczególny
wyraz w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013.
Niezależnie od tego od 2006 r. realizowany jest
Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów Wiejskich,
którego istotą jest wsparcie samorządów gmin wiej-
skich i miejsko-wiejskich w projektowaniu lokalnej
strategii rozwiązywania problemów społecznych.
(W programie uczestniczy 500 gmin wiejskich i miej-
sko-wiejskich, które są w najgorszej sytuacji z uwagi
na mnogość problemów społecznych).
Pragnę również poinformować, iż Agencja Nieru-
chomości Rolnych, która w latach 1993–2006 udzie-
lała szeroko zakrojonej pomocy w zakresie wspiera-
nia środowisk byłych pracowników państwowych
przedsiębiorstw gospodarki rolnej oraz ich rodzin,
obecnie realizuje przyjęty przez kierownictwo Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi „Program pomocy
środowiskom popegeerowskim”. Celem programu
jest pomoc środowiskom popegeerowskim poprzez
udzielenie bezzwrotnej pomocy finansowej gminom
i spółdzielniom, które przejęły albo przejmą nieod-
płatnie z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa
zamieszkałe lokale oraz budynki i urządzenia infra-
struktury technicznej wraz z ciążącymi dotychczas
na agencji obowiązkami związanymi z tymi obiekta-
mi, bez uprzedniego doprowadzenia ich do należyte-
241
go stanu technicznego. Podstawą prawną do udziela-
nia przez agencję bezzwrotnej pomocy finansowej jest
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 16 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych za-
sad gospodarki finansowej Agencji Nieruchomości
Rolnych oraz gospodarki finansowej Zasobu Własno-
ści Rolnej Skarbu Państwa, a procedurę udzielania
pomocy określa zarządzenie prezesa agencji w sprawie
warunków i zasad udzielania bezzwrotnej pomocy fi-
nansowej przez Agencję Nieruchomości Rolnych.
Na realizację ww. programu bezzwrotnej pomocy
finansowej gminom i spółdzielniom w latach 2009–
–2011 agencja przewiduje zabezpieczenie w planach
finansowych zasobu środków w wysokości ok. 180 mln
zł (ok. 60 mln zł rocznie). Plan finansowy zasobu wła-
sności rolnej na 2009 r. przewiduje koszty bezzwrotnej
pomocy finansowej w kwocie 66,5 mln zł, w tym: dla
jednostek sektora finansów publicznych – 57,5 mln zł,
a dla pozostałych jednostek – 7,5 mln zł.
Agencja Nieruchomości Rolnych ponosi ponadto
wydatki na utrzymywanie zasobów mieszkaniowych.
Zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisa-
mi obejmują one opłaty czynszu najmu mieszkań za
emerytów i rencistów uprawnionych do bezpłatnego
mieszkania, opłaty na rzecz wspólnot mieszkanio-
wych z tytułu posiadania współwłasności w nieru-
chomości wspólnej i opłaty za energię. Od 1999 r.
agencja poniosła z tego tytułu wydatki w kwocie
51 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zarówno
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013
(PROW), zarządzany przez Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, jak i wybrane instrumenty w progra-
mach operacyjnych Narodowych Strategicznych Ram
Odniesienia 2007–2013 (NSRO) mogą bezpośrednio
lub pośrednio wpłynąć na poprawę sytuacji material-
no-bytowej mieszkańców wsi popegeerowskich oraz
rozwój gmin wiejskich, na terenach których zlokali-
zowane były PGR-y. Instrumenty dostępne w ramach
poszczególnych osi PROW 2007–2013 skierowane są
również do gmin popegeerowskich oraz osób fizycz-
nych lub prawnych zamieszkujących te gminy, a ich
zastosowanie może pomóc w rozwiązaniu problemów
strukturalnych, jak również przyczynić się do popra-
wy jakości życia pod względem infrastruktury spo-
łecznej i technicznej oraz jakości środowiska. Dzia-
łania PROW 2007–2013 zgrupowane są w ramach
czterech osi, wyznaczających priorytetowe kierunki
wsparcia obszarów wiejskich.
Problematyka rozwoju obszarów wiejskich (w tym
obszarów popegeerowskich) została uwzględniona
również w polityce spójności (cel horyzontalny nr 6
NSRO: Wyrównywanie szans rozwojowych i wspo-
maganie zmian strukturalnych na obszarach wiej-
skich) w najszerszym stopniu w 16 regionalnych pro-
gramach operacyjnych (RPO), Programie Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” oraz w Programie Operacyj-
nym „Rozwój Polski Wschodniej” w ramach Narodo-
wych Strategicznych Ram Odniesienia 2007–2013.
Instrumenty istotne dla rozwoju obszarów wiejskich
242
(w tym obszarów popegeerowskich) w ramach PO KL
zostaną zaprezentowane w dalszej części odpowiedzi.
Natomiast w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” najistotniejsze dla roz-
woju obszarów wiejskich inwestycje mogą uzyskać
wsparcie m.in. w ramach osi priorytetowej II: Infra-
struktura społeczeństwa informacyjnego (m.in. bu-
dowa sieci szerokopasmowej) oraz w ramach osi prio-
rytetowej IV: Infrastruktura transportowa (m.in.
powiązania komunikacyjne na terenie województw
objętych programem).
Również pozostałe krajowe programy operacyjne
w ramach NSRO zawierają wiele instrumentów istot-
nych dla rozwoju obszarów wiejskich, np. w odniesie-
niu do inwestycji drogowych i kolejowych, w dziedzi-
nie ratownictwa medycznego oraz odnawialnych źró-
deł energii w Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”, a także z zakresu społeczeństwa
informacyjnego w Programie Operacyjnym „Inno-
wacyjna gospodarka”. Szczegółowe informacje doty-
czące możliwości ubiegania się o wsparcie w ramach
regionalnych programów operacyjnych oraz krajo-
wych, horyzontalnych programów operacyjnych za-
warte są w szczegółowych opisach osi prioryteto-
wych oraz kryteriach wyboru projektów każdego
programu.
Ponadto pragnę poinformować, iż zwróciłem się
do właściwych resortów, a mianowicie do ministra
pracy i polityki społecznej, ministra edukacji naro-
dowej, ministra infrastruktury oraz ministra rozwo-
ju regionalnego, z prośbą o przedłożenie według kom-
petencji propozycji odpowiedzi na pytania sformuło-
wane przez poseł Iwonę Arent.
Minister pracy i polityki społecznej w zakresie
swojej kompetencji uprzejmie informuje, że obowią-
zujące przepisy o pomocy społecznej nie przewidują
specjalnych świadczeń dla pracowników byłych pań-
stwowych gospodarstw rolnych. Osoby te obecnie
mogą korzystać z pomocy społecznej na ogólnych za-
sadach, ustalonych ustawą z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.), pomocy społecznej udziela się
osobom i rodzinom w szczególności z powodu ubó-
stwa, sieroctwa, bezdomności, niepełnosprawności,
długotrwałej lub ciężkiej choroby, zdarzeń losowych,
jak również bezrobocia – w celu przezwyciężenia
przez nie trudnych sytuacji życiowych, których nie
są one w stanie pokonać, wykorzystując własne
uprawnienia, zasoby i możliwości.
W 2008 r., w ramach obowiązujących przepisów
o pomocy społecznej, ogółem (w ramach zadań zleco-
nych i zadań własnych, bez względu na ich rodzaj,
formę, liczbę oraz źródło finansowania) przyznano
decyzją świadczenia 2 101 252 osobom, które żyły
w 1 305 146 rodzinach – w tym w 587 667 rodzinach
na wsi, co stanowi ponad 45% rodzin objętych pomo-
cą społeczną.
W szczególności pomoc społeczna, udzielona na
podstawie przepisów przywołanej wcześniej ustawy
o pomocy społecznej, przewiduje różne formy pomocy,
adresowane m.in. do osób znajdujących się w trudnej
sytuacji życiowej, zamieszkujących tereny wiejskie,
w tym również obszary popegeerowskie. Osoby te
mają prawo do ubiegania się o świadczenia finanso-
we, rzeczowe lub w naturze z systemu pomocy spo-
łecznej, określone w ww. ustawie. Obowiązek wyko-
nywania zadań pomocy społecznej głównie spoczywa
na gminach oraz innych jednostkach administracji
samorządowej i rządowej różnego szczebla, które
współpracują w tym zakresie z organizacjami spo-
łecznymi, Kościołem katolickim, innymi Kościołami,
związkami wyznaniowymi, fundacjami, stowarzy-
szeniami, pracodawcami oraz osobami fizycznymi
i prawnymi.
Do celów pomocy społecznej dla osób i rodzin utrzy-
mujących się z dochodów z gospodarstwa rolnego,
gdzie bardzo trudno ustalić faktyczny dochód osoby
lub rodziny, przyjęto wartość miesięcznej kwoty do-
chodu z 1 ha przeliczeniowego w wysokości 207 zł.
Pomoc pieniężna z pomocy społecznej przysługuje:
— osobie samotnie gospodarującej, której dochód
nie przekracza 477 zł,
— osobie w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w ro-
dzinie nie przekracza kwoty 351 zł,
— rodzinie, której dochód nie przekracza sumy
kwot kryterium dochodowego na osobę w rodzinie.
Świadczeniami pieniężnymi z pomocy społecznej są:
— zasiłek stały przysługujący pełnoletniej osobie
samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powo-
du wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej
dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby
samotnie gospodarującej, oraz pełnoletniej osobie po-
zostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu
wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej
dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są
niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzi-
nie. Kwota zasiłku stałego nie może być niższa niż
30 zł miesięcznie, zaś maksymalna wysokość świad-
czenia wynosi 444 zł.
— zasiłek okresowy przyznawany w szczególności
ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnospraw-
ność, bezrobocie, możliwość utrzymania lub nabycia
uprawnień do świadczeń z innych systemów zabez-
pieczenia społecznego, w wysokości od 20 do 418 zł.
Świadczenie to stanowi różnicę między posiadanym
dochodem a przyjętym kryterium uprawniającym do
świadczeń z pomocy społecznej, przy czym ustalona
została minimalna gwarantowana wysokość tego
świadczenia na poziomie:
– dla osób samotnych w wysokości nie niższej niż
50% kwoty różnicy między kryterium dochodowym
osoby samotnie gospodarującej a posiadanym do-
chodem,
– dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50% róż-
nicy między kryterium dochodowym rodziny a posia-
danym dochodem.
Okres, na jaki jest przyznawany zasiłek okresowy,
ustala ośrodek pomocy społecznej na podstawie oko-
liczności sprawy. Wypłacanie tego zasiłku jest zada-

niem własnym gminy dofinansowywanym z budżetu
państwa.
— zasiłek celowy, który może być przyznany
w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej,
w szczególności na pokrycie części lub całości kosz-
tów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzie-
ży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego,
drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także
kosztów pogrzebu. Osobom bezdomnym i innym oso-
bom niemającym dochodu oraz możliwości uzyskania
świadczeń na podstawie przepisów o powszechnym
ubezpieczeniu w NFZ może być przyznany zasiłek
celowy na pokrycie części lub całości wydatków na
świadczenia zdrowotne. Zasiłek ten może być przy-
znany także w formie biletu kredytowanego. Zasiłek
celowy może być przyznany również osobie albo ro-
dzinie, które poniosły stratę w wyniku zdarzenia lo-
sowego lub w wyniku klęski żywiołowej i ekologicz-
nej. Zasiłek przyznawany z takich przyczyn może być
przyznany niezależnie od dochodu i może nie podle-
gać zwrotowi. W uzasadnionych przypadkach nie-
przewidzianych literą ustawy, uzasadniających przy-
znanie pomocy społecznej osobie lub rodzinie o do-
chodach przekraczających kryteria dochodowe może
być przyznany specjalny zasiłek celowy w wysokości
nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodo-
wego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, któ-
ry nie podlega zwrotowi. Może też być przyznany
zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa,
pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty za-
siłku lub wydatków na pomoc rzeczową. Zasiłki ce-
lowe finansowane są z budżetu gmin.
— zasiłek i pożyczka na ekonomiczne usamodziel-
nienie – pomoc przyznawana osobie lub rodzinie
w formie jednorazowego zasiłku celowego lub nie-
oprocentowanej pożyczki, która może być umorzona
w całości lub w części.
W ramach świadczeń z pomocy społecznej ofero-
wany jest także szereg świadczeń niepieniężnych, do
których zaliczamy:
— pracę socjalną, która jest jedną z najważniej-
szych, nominalnie najskuteczniejszych metod wspie-
rania osób i rodzin wymagających pomocy, rozumia-
ną jako działalność zawodowa mająca na celu pomoc
osobom i rodzinom we wzmacnianiu lub odzyskiwa-
niu zdolności do funkcjonowania w społeczeństwie
poprzez pełnienie odpowiednich ról społecznych oraz
tworzenie warunków sprzyjających temu celowi;
może być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny
będący pisemną umową zawartą z osobą ubiegającą
się o pomoc, określającą uprawnienia i zobowiązania
stron umowy, w ramach wspólnie podejmowanych
przez tę osobę i pracownika socjalnego działań zmie-
rzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji życio-
wej osoby lub rodziny;
— poradnictwo specjalistyczne – w szczególności
prawne, psychologiczne i rodzinne, świadczone oso-
bom i rodzinom, które mają trudności lub wykazują
potrzebę wsparcia w rozwiązywaniu swoich proble-
mów życiowych.
243
Świadczenia te są przyznawane bez względu na
posiadany dochód.
Ponadto jeżeli osoba lub rodzina pozbawiona jest
schronienia, posiłku czy też niezbędnego ubrania,
gmina ma obowiązek zapewnić schronienie oraz do-
starczyć niezbędne ubranie i obuwie, dostosowane do
indywidualnych właściwości osoby oraz do pory
roku.
W ramach pomocy społecznej osobom zamieszku-
jącym tereny wiejskie, które są samotne, z powodu
wieku, choroby lub innych przyczyn wymagają po-
mocy innych osób, a są jej pozbawione, przysługuje
pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjali-
stycznych usług opiekuńczych. Usługi te mogą być
również przyznane osobie, która wymaga pomocy
innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamiesz-
kujący małżonek, wstępni i zstępni nie mogą takiej
pomocy zapewnić. Usługi te są zadaniem własnym
gminy. Usługi opiekuńcze mogą obejmować:
— pomoc w codziennych zajęciach, takich jak ro-
bienie zakupów, sprzątanie, gotowanie, załatwianie
spraw w urzędach itp.,
— mycie, kąpanie, ubieranie, pomoc dla osób cho-
rych, dozowanie lekarstw, prześcielenie łóżka, zapobie-
ganie powstawaniu odleżyn i odparzeń, karmienie,
— w miarę możliwości zapewnienie kontaktów
z rodziną i otoczeniem.
Usługi te są bezpłatne lub odpłatne w części lub
w całości. Szczegółowe zasady odpłatności za usługi
opiekuńcze ustalają władze gminy, w drodze uchwa-
ły. Wysokość opłat uzależniona jest przede wszystkim
od dochodu osoby korzystającej z usług opiekuńczych
oraz kosztu i zaawansowania usługi specjalistycznej.
W przypadku szczególnej i trudnej sytuacji życiowej
świadczeniobiorcy istnieje możliwość odstąpienia od
opłat za usługi.
Przez specjalistyczne usługi opiekuńcze należy
rozumieć usługi dostosowane do szczególnych po-
trzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepeł-
nosprawności, świadczone przez osoby ze specjali-
stycznym przygotowaniem zawodowym, np. pielę-
gniarki, rehabilitantów, psychologów i pedagogów.
Do specjalistycznych usług opiekuńczych zaliczono:
pielęgnację wspierającą proces leczenia, rehabilitację
fizyczną i usprawnianie zaburzonych funkcji organi-
zmu zgodnie z zaleceniami lekarskimi lub zalecenia-
mi specjalisty z zakresu rehabilitacji ruchowej lub
fizjoterapii. Usługi, o których mowa, mogą być świad-
czone także w ośrodkach wsparcia.
Ośrodek wsparcia jest dzienną formą pomocy in-
stytucjonalnej, w ramach której świadczone są różne
usługi dostosowane do specyficznych potrzeb osób
korzystających z tej formy pomocy, w tym usługi ży-
wieniowe. Przy ośrodkach wsparcia mogą być prowa-
dzone miejsca całodobowe okresowego pobytu. Ośrod-
kami wsparcia są: środowiskowy dom samopomocy,
dzienny dom pomocy społecznej, dom dla matek
z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży, schronisko
i dom dla bezdomnych, kluby samopomocy. Tworze-
nie i finansowanie ośrodków wsparcia jest zadaniem
244
własnym gminy lub powiatu (z wyjątkiem ośrodków
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi).
Mogą być one przeznaczone dla różnej kategorii osób,
w tym dzieci, w zależności od potrzeb występujących
na danym terenie.
Dodatkowym wsparciem dla dzieci lub osób doro-
słych znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej jest
pomoc realizowana w ramach programu wieloletnie-
go „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”, który
został wprowadzony ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259,
z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 31 grudnia
2005 r. Program realizowany jest w okresie od 2006 r.
do 2009 r. i zostanie przedłużony na kolejne 4 lata.
W ramach programu pomocą w zakresie dożywiania
objęte są: dzieci do 7. roku życia, uczniowie do czasu
ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej, a także osoby
i rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji z różnych
powodów (np. ubóstwa, sieroctwa, bezdomności, bez-
robocia, długotrwałej lub ciężkiej choroby, przemocy
w rodzinie, wielodzietności, bezradności w sprawach
opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodar-
stwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych
lub wielodzietnych, zdarzenia losowego, sytuacji kry-
zysowej), w szczególności osoby samotne, w pode-
szłym wieku, chore lub niepełnosprawne – w oparciu
o przyjęte w ustawie kryteria dochodowe – do 150%
kryterium dochodowego określonego w art. 8 ust. 1
pkt 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej, czyli dla osoby
samotnie gospodarującej – 715,50 zł, na osobę w ro-
dzinie – 526,50 zł. Dodatkowo od 2009 r. (art. 6a usta-
wy) 10% liczby dzieci dożywianych w gminie może
być objętych pomocą w formie posiłku w szkole lub
przedszkolu bez przeprowadzania wywiadu i wyda-
wania decyzji administracyjnych. Od 2010 r. liczba
ta wzrośnie dwukrotnie. W ramach realizacji progra-
mu przewidziane są następujące formy pomocy: po-
siłek, ze szczególnym uwzględnieniem posiłku gorą-
cego, zasiłek celowy na zakup posiłku lub zakup żyw-
ności, świadczenie rzeczowe w postaci produktów
żywnościowych. W ramach programu organizowany
jest również dowóz posiłków.
Jednocześnie informuję, że na terenie kraju dzia-
ła szereg organizacji pozarządowych (m.in. PKPS,
PCK, banki żywności, Caritas Polska), które w ra-
mach swojej działalności statutowej, najczęściej we
współpracy z ośrodkami pomocy społecznej, oferują
pomoc, w tym żywnościową, osobom znajdującym się
w trudnej sytuacji życiowej.
Ponadto ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j.
z 2008 r. Dz. U. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) zawiera
instrumenty, które mogą być kierowane do bezrobot-
nych (a niektóre i do poszukujących pracy), w tym
również bezrobotnych wywodzących się z dawnych
PGR-ów. Są to szkolenia, staże, prace interwencyjne,
możliwość skorzystania z poradnictwa i pośrednic-
twa zawodowego. Jednocześnie ustawa ta przewiduje
instytucję tzw. programów specjalnych. Na danym
obszarze, gdzie znajduje się pewna grupa, która wy-
maga specjalnych działań w zakresie aktywizacji za-
wodowej, można zatem zaprojektować i zrealizować
program specjalny adresowany do konkretnej grupy
osób i biorący pod uwagę ich sytuację i potrzeby. Art.
49 wyżej wymienionej ustawy wskazuje następujące
grupy:
— bezrobotni do 25. roku życia,
— długotrwale bezrobotni albo po zakończeniu
kontraktu socjalnego, albo kobiety, które nie podjęły
zatrudnienia po urodzeniu dziecka,
— bezrobotni powyżej 50. roku życia,
— bezrobotni samotnie wychowujący co najmniej
jedno dziecko do 18. roku życia,
— bezrobotni, którzy po odbyciu kary pozbawie-
nia wolności nie podjęli zatrudnienia,
— bezrobotni niepełnosprawni.
W świetle powyższego, o ile zaistnieje potrzeba
szczególnego wsparcia określonej osoby, która znala-
zła się w szczególnej sytuacji na rynku pracy – w tym
pracownika byłego państwowego gospodarstwa rol-
nego – i spełnione zostały ustawowe warunki, bezro-
botny uzyska dodatkową pomoc w zakresie aktywi-
zacji zawodowej.
Nie istnieje wymóg prowadzenia przez urzędy
pracy wyodrębnionej sprawozdawczości dotyczącej
sytuacji na rynku pracy pracowników byłych PGR,
dlatego Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie
dysponuje danymi statystycznymi w tym zakresie.
W obowiązującej statystyce istnieje kategoria „bez-
robotni zamieszkali na wsi”, co jest znacznie szer-
szym pojęciem. Aktualne problemy pracowników
byłych PGR-ów są przedmiotem badań naukowych
i analiz – w tym np. Departamentu Analiz Ekono-
micznych i Prognoz Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej. Wyniki badań są źródłem informacji wy-
korzystywanych do kreowania działań adresowanych
do pracowników byłych PGR, podejmowanych przez
różne instytucje, w szczególności np. w ramach pro-
jektów dofinansowywanych ze środków Unii Euro-
pejskiej.
Należy mieć tutaj na uwadze realizowany w la-
tach 2007–2013 Program Operacyjny „Kapitał ludz-
ki”, priorytet VII tego programu: Promocja integra-
cji społecznej przewiduje działanie 7.3 pod nazwą:
Inicjatywy lokalne na rzecz aktywnej integracji. Ce-
lem tego działania jest wsparcie dla rozwoju inicja-
tyw na rzecz aktywizacji i integracji społeczności
lokalnych, kapitału ludzkiego na terenach wiejskich.
W ramach działania realizowane jest wsparcie ukie-
runkowane na zwiększanie uczestnictwa mieszkań-
ców w życiu społecznym swojej miejscowości, zwięk-
szenie mobilności i aktywności społecznej i rozwój
lokalnych inicjatyw na rzecz rozwiązywania proble-
mów społecznych na tych terenach. Wsparcie skiero-
wane jest do gmin wiejskich, miejsko-wiejskich oraz
miast do 25 tys. mieszkańców. Zgodnie ze specyfiką
obszarów wiejskich oraz potencjalnych ostatecznych
odbiorców wsparcia, działających na tych obszarach,
system wdrażania priorytetu został skierowany do

podmiotów o mniejszym potencjale organizacyjnym
(które nie miałyby możliwości realizacji projektów
w ramach pozostałych działań priorytetu VII) i obej-
muje realizację małych projektów o wartości do
50 tys. PLN. W szczególności promowane są inicjaty-
wy partnerskie, wykorzystujące możliwości współ-
pracy partnerów publicznych z organizacjami poza-
rządowymi na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu i marginalizacji.
Realizowane operacje (projekty) dotyczą oddol-
nych inicjatyw lokalnych, obejmujących:
— projekty przyczyniające się do integracji spo-
łecznej mieszkańców obszarów wiejskich (z wyłącze-
niem instrumentów objętych zasadami pomocy pu-
blicznej);
— wsparcie inicjatyw lokalnych o charakterze in-
formacyjnym, szkoleniowym, promocyjnym (np. w for-
mie szkoleń, spotkań, seminariów) mających na celu
przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu miesz-
kańców obszarów wiejskich;
— rozwój dialogu, partnerstwa publiczno-społecz-
nego i współpracy na rzecz rozwoju zasobów ludzkich
na poziomie lokalnym.
Beneficjentami mogą być wszystkie podmioty –
z wyłączeniem osób fizycznych (nie dotyczy osób pro-
wadzących działalność gospodarczą lub oświatową
na podstawie przepisów odrębnych). Grupami doce-
lowymi mogą być osoby, instytucje, grupy społeczne
bezpośrednio korzystające z pomocy, w tym: miesz-
kańcy gmin wiejskich, miejsko-wiejskich oraz miast
do 25 tys. mieszkańców, społeczności lokalne aktyw-
nie działające na obszarach wiejskich na rzecz prze-
ciwdziałania wykluczeniu społecznemu mieszkańców
tych obszarów, podmioty działające na obszarach
wiejskich na rzecz przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu mieszkańców tych obszarów.
W ramach prowadzonych działań związanych
z likwidowaniem barier wykluczenia społecznego,
udzielaniem pomocy osobom znajdującym się w trud-
nej sytuacji bytowej oraz aktywizowaniem tych osób
i członków ich rodzin, w tym na obszarach wiejskich,
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej w ostat-
nich latach inicjowane były działania wspierające
przedsięwzięcia samorządu gmin wiejskich oraz or-
ganizacji pozarządowych, które ujęte były w nastę-
pujących programach:
1. Program „Świetlica, praca i staż – socjoterapia
w środowisku wiejskim” (od 2008 r. zmiana nazwy
programu na „Świetlica, praca i staż – socjoterapia
w środowisku gminnym”).
Celem programu jest rozwój sieci placówek pomo-
cy dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych oraz traktowa-
nie tych placówek jako miejsc pracy, stażu oraz ak-
tywizacji zawodowej niektórych grup ryzyka, szcze-
gólnie na obszarze gmin wiejskich oraz wiejsko-miej-
skich. Mimo zmiany od 2008 r. zakresu oddziaływa-
nia, a więc dopuszczenia inicjatyw samorządów miej-
skich, nadal utrzymany jest priorytet wobec gmin
wiejskich.
245
2. Resortowy program „Aktywne formy przeciw-
działania wykluczeniu społecznemu”.
Poprzez realizację poszczególnych komponentów
tego programu promuje się i wspiera finansowo dzia-
łania poszczególnych samorządów gminnych w ob-
szarze:
— realizacji zadań ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o zatrudnieniu socjalnym – centra i kluby integracji
społecznej,
— inicjowania programów prac społecznie uży-
tecznych oraz promowania najlepszych rozwiązań
organizacyjnych,
— wspierania tworzenia przez gminy wiejskie
centrów integracji społecznej.
3. Wspieranie rozwoju spółdzielczości socjalnej na
obszarach wiejskich.
W związku z uchwaleniem ustawy z dnia 27
kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjalnych (Dz. U.
Nr 94, poz. 651, z późn. zm.) minister pracy i polity-
ki społecznej zatwierdził program „Wspieranie roz-
woju spółdzielczości socjalnej”. Problematyka tworze-
nia spółdzielni socjalnych jest trudna, szczególnie
w odniesieniu do obszarów wiejskich oraz kłopotów
osób bezrobotnych zamieszkujących obszary wiejskie
w sferze edukacji. Jest to jednak możliwe do realiza-
cji, o czym świadczą przykłady spółdzielni socjalnych
działających na obszarze wiejskim:
a) Wielobranżowa Spółdzielnia Socjalna Eko-Far-
ma z Lwówka (woj. wielkopolskie) – szkółkarstwo
roślin sadowniczych i ozdobnych oraz produkcja owo-
ców, roślin strączkowych i kwiatów;
b) Spółdzielnia Socjalna Marszewo w Marszewie
k. Lwówka (woj. wielkopolskie) – ekologiczna produk-
cja warzyw i zbóż, produkcja odnawialnych źródeł
energii, w tym drewna opałowego, oraz ekologiczna
hodowla: kur, kóz, bydła i trzody chlewnej.
Konkludując, można stwierdzić, że nieskładkowy
system zabezpieczenia społecznego jest w stanie za-
proponować osobom dotkniętym ryzykami socjalny-
mi wskutek likwidacji byłych państwowych gospo-
darstw rolnych wiele ofert, które w ramach obecnego
stanu finansów państwa, a także pomimo ogólno-
światowego kryzysu finansowego mogą być podstawą
nie tylko do przetrwania czasem dramatycznie trud-
nej sytuacji tych osób, ale także mogą dopomóc
w usamodzielnieniu, dając nadzieję na godne życie
bez potrzeby korzystania z pomocy społecznej.
Ponadto w kwestii wsparcia funduszy struktural-
nych dla obszarów byłych PGR minister rozwoju re-
gionalnego uprzejmie informuje, że w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” szczególna
uwaga zwracana jest na problem spójności społecznej
i terytorialnej kraju oraz poszczególnych województw.
W tym kontekście podnoszony jest problem margina-
lizacji obszarów popegeerowskich, zwłaszcza w woje-
wództwach warmińsko-mazurskim i zachodniopo-
morskim. Do najważniejszych problemów zaliczyć
należy występowanie punktowego, skrajnie wysokie-
go bezrobocia w miejscowościach popegeerowskich,
problem trwałego i „dziedziczonego” ubóstwa oraz
246
ograniczenia w kontynuowaniu edukacji na szczeblu
ponadpodstawowym.
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” stara się
odpowiadać na te wyzwania. Do celów programu za-
liczyć należy:
— podniesienie poziomu aktywności zawodowej
oraz zdolności do zatrudnienia osób bezrobotnych
i biernych zawodowo,
— zmniejszenie obszarów wykluczenia społecznego,
— upowszechnienie edukacji społeczeństwa na
każdym etapie kształcenia.
W ramach komponentu regionalnego PO KL re-
alizowane są różnorodne projekty służące realizacji
powyższych celów. W obszarze rynku pracy (priory-
tet VI PO KL) osoby bezrobotne mogą brać udział
w programach aktywizacji zawodowej, uzyskiwać
wsparcie psychologiczno-doradcze oraz uczestniczyć
w warsztatach z zakresu technik aktywnego poszu-
kiwania pracy (poddziałanie 6.1.1), a także uzyski-
wać wsparcie na rozpoczęcie działalności gospodar-
czej (działanie 6.2). W obszarze integracji społecznej
(priorytet VII PO KL) realizowane są projekty na
rzecz integracji społeczno-zawodowej, obejmujące
m.in. kursy i szkolenia umożliwiające nabycie, pod-
niesienie i zmianę kwalifikacji i kompetencji zawodo-
wych oraz rozwój nowych form i metod wsparcia in-
dywidualnego (np. środowiskowa praca socjalna,
centra aktywizacji lokalnej). Zwiększenie dostępności
szkolnictwa (w tym wychowania przedszkolnego) jest
głównym celem priorytetu IX. Z punktu widzenia
możliwości polepszenia sytuacji obszarów popege-
erowskich inwestycja w edukację dzieci i młodzieży
ma znaczenie kluczowe. W ramach priorytetu możli-
we jest m.in. tworzenie przedszkoli (poddziałanie
9.1.1) oraz udzielanie wsparcia stypendialnego dla
osób szczególnie uzdolnionych o niekorzystnej sytu-
acji materialnej (poddziałanie 9.1.3). Ponadto w ra-
mach każdego z priorytetów wydzielona została spe-
cjalna pula środków na realizację projektów o cha-
rakterze oddolnych inicjatyw lokalnych na obszarach
wiejskich: małych projektów, skierowanych i realizo-
wanych przez społeczności lokalne (działanie 6.3, 7.3
i 9.5).
Łączna kwota wsparcia w ramach Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki” na lata 2007–2013 wyno-
si ponad 11,5 mld euro. Alokacja przeznaczona dla
województw warmińsko-mazurskiego i zachodniopo-
morskiego (w których problem PGR jest najbardziej
wyraźny) wynosi odpowiednio 312,8 i 306,5 mln
euro.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie zmiany podległości
Państwowej Inspekcji Sanitarnej (13401)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (znak: SPS-023-13401/09) z dnia 11 grudnia
2009 r., przy którym przekazano interpelację pana
posła Andrzeja Ćwierza z dnia 1 grudnia 2009 r.
w sprawie włączenia Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej do administracji zespolonej, przekazuję następu-
jące stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Państwowa Inspekcja Sanitarna wykonuje zada-
nia z zakresu zdrowia publicznego, w tym promocji
zdrowia oraz sprawuje bieżący i zapobiegawczy nad-
zór sanitarny. Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753) nie za-
kłada zmiany co do istoty działania Państwowej In-
spekcji Sanitarnej w warunkach zespolenia.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie uprzejmie in-
formuję, iż reorganizacja Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej nie powinna powodować destabilizacji jej
funkcjonowania, gdyż w dalszym ciągu zgodnie z art.
7 ust. 1 oraz art. 8 a ust. 1 ustawy o Państwowej In-
spekcji Sanitarnej z dnia 14 marca 1985 r. (Dz. U.
z 2006 r. Nr 122, poz. 851) w dalszym ciągu inspekcja
podlegać będzie ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia, a główny inspektor sanitarny jako central-
ny organ administracji rządowej będzie nią kierować,
ustalając ogólne kierunki działania organów Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej oraz nadzorując dzia-
łalność tych organów. W tym zakresie kompetencje
głównego inspektora sanitarnego również nie ulegną
zmianie.
W kwestii środków finansowych przeznaczonych
na funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitarnej
w 2010 r. uprzejmie informuję, że minister zdrowia
nie będzie już dysponentem środków dla wojewódz-
kich i powiatowych stacji sanitarno-epidemiologicz-
nych. Dysponentem środków dla wojewódzkich i po-
wiatowych stacji sanitarno-epidemiologicznych bę-
dzie wojewoda. Jednocześnie budżet na 2010 r. został
zaprojektowany na poziomie 2009 r. Tym samym
więc nie przewiduje się specjalnych środków finanso-
wych na reorganizację i uchwalenie odpowiednich
aktów wykonawczych.
Odpowiadając na drugie pytanie pana posła,
uprzejmie wyjaśniam, iż minister nie ma bezpośred-
niego wpływu na zmianę przepisów dotyczących ad-
ministracji publicznej.
Podkreślić należy, iż minister zdrowia identyfiku-
je się z inicjatywą Komisji Zdrowia w zakresie two-
rzenia nowej ustawy o zdrowiu publicznym, która

byłabym kompleksowym rozwiązaniem legislacyj-
nym w przedmiotowym zakresie.
W odpowiedzi na trzecie pytanie pana posła
uprzejmie wyjaśniam, iż ustawodawca zabezpieczył
organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej przed uza-
leżnieniem ich od samorządu terytorialnego, co prze-
jawia się w zapisie art. 12 ust. 1a pkt 1. ustawy
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a mianowicie:
państwowy wojewódzki inspektor sanitarny jest or-
ganem właściwym w stosunku do podmiotów, dla
których powiat jest organem założycielskim lub or-
ganem prowadzącym lub w których powiat jest pod-
miotem dominującym.
Odpowiadając na pytanie czwarte pana posła,
uprzejmie informuję, iż założeniem jest, że zmiana
podporzadkowania organów Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej z dniem 1 stycznia 2010 r. nie zakłóci pracy
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, gdyż nadal będzie
ona podlegała ministrowi zdrowia i będzie nią kiero-
wał główny inspektor sanitarny (o czym mówi zapis
art. 7 ust. 1 oraz art. 8a ust. 1 ustawy o Państwowej
Inspekcji Sanitarnej z dnia 14 marca 1985 r.)
W odpowiedzi na pytanie piąte uprzejmie infor-
muję pana posła, iż w świetle obowiązujących prze-
pisów nie jest konieczne podejmowanie działań, któ-
re miałyby łagodzić negatywne następstwa reorga-
nizacji Państwowej Inspekcji Sanitarnej, w tym skut-
ki reorganizacji w zakresie prowadzenia kontroli
urzędowych. Natomiast, tak jak podkreślono uprzed-
nio, bardziej efektywne będą działania zmierzające
do stworzenia nowej ustawy o zdrowiu publicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie drastycznego ograniczenia dotacji
na zadania z zakresu melioracji wodnych
(13403)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13403/
09, przy którym została przesłana interpelacja posła
Jacka Boguckiego w sprawie drastycznego ogranicze-
nia dotacji na zadania z zakresu melioracji wodnych,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, przekazuję
następującą informację w powyższej sprawie.
247
Utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych i wód istotnych dla regulacji stosunków wod-
nych na potrzeby rolnictwa realizują marszałkowie
województw jako zadania z zakresu administracji
rządowej. Środki finansowe na ten cel planują nato-
miast wojewodowie w swoich budżetach, kierując się
ustaloną przez siebie hierarchią potrzeb oraz limita-
mi wydatków budżetowych dla poszczególnych woje-
wództw, określanymi corocznie przez ministra finan-
sów. Budżety wojewodów są więc podstawowym źró-
dłem finansowania zadań w zakresie utrzymania
urządzeń melioracji wodnych podstawowych.
Wobec szczupłości środków budżetowych wyso-
kość nakładów planowanych w ostatnich latach przez
wojewodów pokrywa w skali kraju zaledwie kilkana-
ście procent potrzeb w tym zakresie. W 2007 r. woje-
wodowie zaplanowali na ten cel środki w łącznej wy-
sokości 75 166 tys. zł, a w 2008 r. – 84 915 tys. zł.
W tej sytuacji, począwszy od 2002 r., w ustawach
budżetowych planowane są środki rezerwy celowej
z przeznaczeniem na wsparcie budżetów wojewodów.
W 2007 r. rezerwa wynosiła 26 mln zł, a w 2008 r. –
25 mln zł, przy wniosku ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi o jej utworzenie w wysokości 100 mln zł.
Ponadto w roku 2007 i 2008 na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych zostały prze-
znaczone dodatkowe środki w wysokości 65 mln zł
i 60 mln zł pochodzące z rezerw celowych będących
w dyspozycji ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Łącz-
na kwota pomocy udzielonej w latach 2007 i 2008
z rezerw celowych przewyższyła wysokość środków
przewidzianych na ten cel w budżetach wojewodów.
Sytuacja taka wystąpiła również w województwie
podlaskim, gdzie w budżecie wojewody podlaskiego
zabezpieczono w tym okresie na ten cel środki w wy-
sokości 3117 tys. zł (w 2007 r.) i 3189 tys. zł (w 2008 r.),
natomiast wsparcie z rezerw celowych było znacznie
wyższe i wyniosło odpowiednio 5868 tys. zł i 4229
tys. zł.
Środki z powyższych rezerw były jedynym instru-
mentem pozwalającym ministrowi rolnictwa i rozwo-
ju wsi oddziaływać na poprawę stanu urządzeń me-
lioracji wodnych, choć ze względu na ich ograniczoną
wysokość nie pozwalały na zaspokojenie wszystkich
potrzeb zgłaszanych przez wojewodów i marszałków
województw.
W czasie prac nad projektem budżetu na 2009 r.
wnioskowałem o utworzenie rezerwy celowej na
utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podstawo-
wych w wysokości 100 mln zł. Rezerwa ta w toku
dalszych prac została podzielona na poszczególne wo-
jewództwa i przekazana bezpośrednio do budżetów
wojewodów. Dzięki temu wysokość środków planowa-
nych w budżetach wojewodów wzrosła z 84 915 tys.
zł w 2008 r. do 182 669 tys. zł w 2009 r., w tym
w województwie podlaskim z 3189 tys. zł (w 2008 r.)
do 8394 tys. zł (w 2009 r.).
W wyniku kryzysu finansowego na świecie, ma-
jącego także wpływ na sytuację makroekonomiczną
Polski, na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 27
248
stycznia 2009 r. jednym z punktów obrad była infor-
macja o aktualnej sytuacji gospodarczej w Polsce
oraz w Europie. W wyniku dyskusji podjęta została
decyzja o konieczności redukcji wydatków budżetu
państwa na rok 2009, a członkowie Rady Ministrów
zobowiązani zostali do przygotowania propozycji
zmniejszenia wydatków w kierowanych i podległych
im urzędach. Jednocześnie podjęto decyzję o dokona-
niu przeglądu proponowanych ograniczeń wydatków
budżetu państwa w połowie 2009 r. po zapoznaniu
się z bieżącą sytuacją makroekonomiczną i stanem
budżetu państwa.
Efektem tych prac była nowelizacja ustawy bu-
dżetowej na rok 2009, w wyniku której wydatki bu-
dżetu państwa zostały ograniczone o ponad 21 mld
zł. Wydatki w części 85/20: Województwo podlaskie,
zostały zmniejszone o 38 455 tys. zł, w tym dotacje
na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych – o 4165 tys. zł. Należy przy tym podkreślić,
że minister finansów nie ingerował w decyzje dyspo-
nentów budżetowych. Wojewodowie dokonali ograni-
czenia wydatków w swoich budżetach, kierując się
ustaloną przez siebie hierarchią potrzeb.
Łącznie ograniczono wydatki na utrzymanie
urządzeń melioracji wodnych podstawowych o kwotę
przekraczającą 42 mln zł. W połowie województw
ograniczenia te nie przekroczyły 25% środków zapi-
sanych w ustawie budżetowej, a w dwóch wojewódz-
twach nie wprowadzono żadnych ograniczeń. Jednak
w przypadku kilku województw, w tym w wojewódz-
twie podlaskim, ograniczenia te były szczególnie
duże i wyniosły ok. 50% środków zapisanych w usta-
wie budżetowej.
W przedłożonym do Sejmu RP projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. dotacje na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych stanowiących własność
Skarbu Państwa zostały uwzględnione w kwotach
zgłoszonych przez wojewodów – 125 384 tys. zł,
w tym w województwie podlaskim – 4179 tys. zł. Na
etapie prac Sejmu nad ustawą budżetową nie zostały
w tym zakresie zgłoszone przez posłów żadne po-
prawki. W przyjętej przez Sejm RP ustawie budżeto-
wej na rok 2010 z dnia 18 grudnia 2009 r. dotacje na
ten cel zostały ustalone w tej samej kwocie.
Uwzględniając, że środki na utrzymanie urządzeń
melioracji wodnych podstawowych na 2010 r. dla wo-
jewództwa podlaskiego zostały zaplanowane na po-
ziomie zbliżonym do 2009 r. (4229 tys. zł), tym sa-
mym nie powinno to spowodować ograniczenia wy-
konywanych przez samorząd województwa zadań
w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie finansowania opieki zdrowotnej
(13404)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w związku z interpelacją posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Jacka Boguc-
kiego z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie finanso-
wania opieki zdrowotnej, która to interpelacja zosta-
ła przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej z dnia 11 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-023-13404/09) adresowanym do prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Odnosząc się do kwestii finansowania opieki zdro-
wotnej, uprzejmie informuję, że w związku z nieza-
dowalającą sytuacją finansową części zakładów opie-
ki zdrowotnej oraz powracającym problemem zadłu-
żenia na początku 2008 r. przygotowany został pa-
kiet projektów ustaw, w tym projekt ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej, który wprowadzał m.in.
możliwość przekształcania zakładów opieki zdrowot-
nej w spółki prawa handlowego. Zmiana formy orga-
nizacyjnej publicznych placówek medycznych przy-
czyniłaby się do poprawy zarządzania w zakładzie,
wprowadziła faktyczną odpowiedzialność kierownic-
twa za jego wynik finansowy, a także wpłynęła na
wzrost konkurencji na rynku usług medycznych.
Projekt ww. ustawy był następnie procedowany
w parlamencie. W związku z wetem prezydenta RP
w grudniu 2008 r. podjęta została decyzja o kontynu-
acji działań mających na celu przekształcanie zakła-
dów, wykorzystując dostępne instrumenty prawne.
W dniu 27 kwietnia 2009 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę w sprawie ustanowienia programu wielolet-
niego pod nazwą „Wsparcie jednostek samorządu te-
rytorialnego w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia”. Realizacja programu rozpoczęła
się w 2009 r. i potrwa do końca 2011 r. Jego celem jest
stworzenie warunków do rozwoju oraz wzrostu kon-
kurencyjności regionów poprzez powstanie stabil-
nych ekonomicznie podmiotów udzielających świad-
czeń zdrowotnych w systemie ochrony zdrowia. Za-
wiera on także rozwiązania umożliwiające wsparcie
finansowe organów założycielskich przekształcanych
placówek. Jednostki samorządu terytorialnego będą-
ce podmiotami założycielskimi samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej będą mogły
skorzystać z pomocy finansowej w formie dotacji ce-
lowej z budżetu państwa na zadania własne z zakre-
su polityki rozwoju nieujęte w kontraktach woje-
wódzkich, po spełnieniu określonych w programie
warunków, m.in. zmiany formy organizacyjno-praw-
nej funkcjonowania samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej na samorządową spółkę ka-

pitałową ze 100% udziałem jednostki samorządu te-
rytorialnego, która będzie prowadziła niepubliczny
zakład opieki zdrowotnej.
Odnośnie do zasad podziału środków na koszty
świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały wo-
jewódzkie NFZ uprzejmie informuję, że Sejm RP
w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 178,
poz. 1374). Ustawa ta weszła w życie 4 listopada 2009 r.
i zawiera m. in. rozwiązania dotyczące zmiany zasad
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te mają na
celu, aby, zaczynając od roku 2010, zasady podziału
środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ opar-
te były przede wszystkim na kryteriach związanych
z liczbą ubezpieczonych zarejestrowanych w poszcze-
gólnych oddziałach wojewódzkich funduszu oraz ry-
zykach zdrowotnych przypisanych poszczególnym
grupom ubezpieczonych w odniesieniu do wykonywa-
nych świadczeń opieki zdrowotnej. Oznacza to usu-
nięcie z ustawy (w konsekwencji również ze stosow-
nego rozporządzenia), jako jednego z kryteriów po-
działu środków, wskaźnika wynikającego ze zróżni-
cowania kosztu jednostkowego świadczenia opieki
zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193,
poz. 1495), które uwzględnia art. 118 ww. ustawy
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej,
zmieniający zasady podziału środków.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ sporządził projekt zmiany planu finansowego
NFZ na 2010 r. uwzględniający ww. zasady podziału
środków, który został zatwierdzony przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów
w dniu 16 grudnia 2009 r.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może być
niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r, obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).
Odnosząc się do sprawy dotyczącej możliwości sfi-
nansowania świadczeń ponadlimitowych, pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
249
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobo-
wiązania funduszu wobec świadczeniodawcy. W związ-
ku z tym co do zasady świadczenia są finansowane
przez NFZ do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodat-
kowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów ustawy dotyczących gospodarki finansowej NFZ,
zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest zrówno-
ważony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocze-
śnie łączna suma zobowiązań funduszu wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Ponadto prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
poinformował, iż w kolejnych miesiącach 2009 r. fun-
dusz odnotowuje niższe niż planowano przychody
z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne, a ujęte
w planach finansowych oddziałów wojewódzkich fun-
duszu na 2009 r. środki finansowe zaangażowane są
w umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Oddziały wojewódzkie NFZ w chwili obecnej nie dys-
ponują wolnymi środkami, które mogłyby przezna-
czyć na sfinansowanie nadwykonań wykazywanych
przez świadczeniodawców.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował również, iż ewentualne sfinansowanie świad-
czeń ponadumownych może nastąpić dopiero po roz-
liczeniu zawartych umów, potwierdzeniu sald rozli-
czeń i zbilansowaniu środków, których nie wykorzy-
stali świadczeniodawcy realizujący kontrakty w da-
nym okresie rozliczeniowym poniżej planu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
250
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.
Najpierw w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516 882 tys. zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
Powyższe środki finansowe pozwoliły zwiększyć
wartość zobowiązań NFZ wobec świadczeniodawców
wynikającą z zawartych umów, a tym samym pozwo-
liły zmniejszyć wysokość tzw. nadwykonań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie udziału i roli
Rzeczypospolitej Polskiej oraz polskich
obywateli w organizacjach międzynarodowych
na tle składek ponoszonych
przez budżet państwa (13405)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Arkadiusza Mularczyka (pismo
nr SPS-023-13405/09 z dnia 14 grudnia 2009 r.)
w sprawie udziału i roli Rzeczypospolitej Polskiej
oraz polskich obywateli w organizacjach międzyna-
rodowych na tle składek ponoszonych przez budżet
państwa uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Podzielając troskę o miejsce Polski w systemie
współpracy multilateralnej, a także dążąc do uzyska-
nia pełnego obrazu obecności Polski na forach wielo-
stronnych, Ministerstwo Spraw Zagranicznych w czerw-
cu 2009 r. zapoczątkowało przegląd obciążeń finan-
sowych na rok 2010 i korzyści z tytułu członkostwa
Polski w organizacjach międzynarodowych. Przeglą-
dem tym objęte zostały organizacje, do których skład-
ki wnoszone są przez organy administracji rządowej.
Na jego podstawie można stwierdzić, że wnosimy
składki do 369 organizacji i ich organów. W 2010 r.
składki do tych organizacji wyniosą około 834 575
tys. zł. Przegląd nie objął wpłat do budżetu Unii Eu-
ropejskiej (14 082 mln zł). Według danych, jakimi
dysponuje MSZ, w kwietniu 2009 r. liczba zatrudnio-
nych obywateli polskich w instytucjach międzynaro-
dowych wyniosła 2372. Należy jednak przyjąć, iż
faktyczna reprezentacja Polaków jest wyższa od po-
danej o co najmniej kilkadziesiąt osób, które są za-
trudnione na podstawie indywidualnych kontraktów
i nieuwzględnione w żadnych dostępnych zestawie-
niach.
Jeśli chodzi o zatrudnienie w instytucjach i agen-
cjach UE, do dnia 31 grudnia 2009 r. monitoring za-
trudnienia obywateli polskich prowadził Urząd Ko-
mitetu Integracji Europejskiej. Co pół roku był przy-
gotowywany raport nt. stanu zatrudnienia obywate-
li polskich w instytucjach UE, który był następnie
przedkładany Komitetowi Europejskiemu Rady Mi-
nistrów i udostępniany na stronie internetowej Urzę-
du KIE.
Według danych na listopad 2009 r. ogółem w in-
stytucjach i agencjach UE pracuje 2199 Polaków,
z czego około 90% stanowią pracownicy instytucji,
a 10% – agencji UE. Największym pracodawcą jest
Komisja Europejska (KE), w której pracuje 1398 pol-
skich obywateli (919 urzędników, 257 pracowników
zatrudnionych na czas określony oraz 222 pracowni-
ków kontraktowych). Ze wszystkich instytucji wspól-
notowych jedynie Komisja Europejska określiła licz-
bę osób, jaką zamierza zatrudnić w okresie przejścio-
wym do 2010 r. w związku z rozszerzeniem UE
w 2004 r. (3400 osób, w 2007 r. zwiększona do 3508
osób). Polsce przyznano 1341 stanowisk, w tym
74 średniego oraz 16 wyższego szczebla kierownicze-
go. Wykorzystanie przyznanej Polsce puli wynosi
69% na stanowiskach kierowniczych wyższego szcze-
bla oraz 54% na stanowiskach średniego szczebla
zarządzania. Wśród stanowisk wysokiego i średniego
szczebla zarządzania Polacy objęli stanowiska 2 za-
stępców dyrektora generalnego (w Dyrekcji Rolnic-
twa i Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Dyrekcji do
Spraw Edukacji i Kultury), a 9 osób pracuje na sta-
nowiskach dyrektorów w poszczególnych dyrekcjach
generalnych KE. Kolejne 3 osoby pracują na stano-
wiskach doradców, a 37 osób pracuje na stanowiskach
szefów wydziałów. Pierwsze stanowisko na szczeblu
dyrektora generalnego w Komisji Europejskiej od

maja 2010 r. obejmie Jan Truszczyński (stanowisko
dyrektora generalnego w Dyrekcji Generalnej do
Spraw Edukacji i Kultury). Jest to pierwsza nomina-
cja na najwyższe stanowisko urzędnicze w KE spo-
śród nowych państw członkowskich.
W przypadku pozostałych instytucji i agencji nie
określono puli stanowisk, jednak one także podlega-
ją stałemu monitoringowi pod kątem tendencji wzro-
stowej oraz utrzymania równowagi pomiędzy po-
szczególnymi państwami członkowskimi. W Sekre-
tariacie Generalnym Rady UE zatrudnionych jest
łącznie 95 osób (93 urzędników oraz 2 pracowników
na czas określony), w tym 1 osoba zatrudniona jest
na stanowisku dyrektora generalnego Dyrekcji Ge-
neralnej I, 1 osoba zatrudniona jest na stanowisku
dyrektora w Dyrekcji do Spraw Ameryki, Narodów
Zjednoczonych, Praw Człowieka i Zwalczania Terro-
ryzmu, a 3 osoby zatrudnione są na stanowiskach
szefów wydziału. W Parlamencie Europejskim łącz-
nie zatrudnionych jest 277 osób (146 urzędników,
26 pracowników na czas określony, 29 pracowników
kontraktowych oraz 76 osób na stanowiskach asy-
stentów europarlamentarzystów), w tym 1 osoba na
stanowisku dyrektora generalnego w Biurze Prze-
wodniczącego Parlamentu Europejskiego, 1 na sta-
nowisku dyrektora do spraw kontaktów z parlamen-
tami narodowymi, a 2 osoby zatrudnione są na sta-
nowiskach szefa wydziału.
W związku z faktem, że wypełnienie puli przy-
znanej przez KE nie jest zadowalające, podejmowane
są działania mające na celu organizację kolejnych
konkursów dla administratorów oraz szefów wydzia-
łów. Zwracana jest również uwaga na możliwie jak
największe wykorzystanie obecnych list rezerwo-
wych, tak aby zatrudniani byli laureaci poprzednich
konkursów znajdujący się na listach rezerwowych.
Prowadzona jest również szeroka dystrybucja in-
formacji o możliwości aplikowania o pracę w insty-
tucjach UE. Podejmowane są także inicjatywy mają-
ce na celu promowanie najlepszych kandydatów na
stanowiska w instytucjach i agencjach unijnych,
w szczególności na stanowiska kierownicze wysokie-
go szczebla (dyrektora generalnego, dyrektora, głów-
nego doradcy, dyrektora agencji).
W odniesieniu do zatrudnienia w Sekretariacie
ONZ na podstawie tzw. redystrybucji geograficznej
nasi obywatele zajmują 18 stanowisk. Znajdujemy się
w przysługującym nam przedziale (12–22), powyżej
średniej (tzw. midpoint) określonej dla naszego kraju
na poziomie 16,91. Ogółem, tj. licząc wszystkie etaty,
na dzień 31 października 2009 r. zatrudnionych było
na etatach Sekretariatu ONZ 65 Polaków. Mamy
świadomość, że obecna liczba zatrudnionych obywa-
teli polskich w strukturach międzynarodowych, acz-
kolwiek pozostająca w przypadku ONZ na poziomie
parytetu wynikającego z reguł obowiązujących w tej
organizacji, nie odpowiada naszym oczekiwaniom
i aspiracjom. Dlatego dążąc do zwiększenia stanu za-
trudnienia na wyższych stanowiskach, przystąpili-
śmy do grupy krajów (jest ich tylko 16), które na wła-
251
sny koszt wysyłają do pracy w Sekretariacie ONZ
młodych dyplomatów z myślą o przygotowaniu ich do
dalszego awansu.
Nie ma bezpośredniego związku pomiędzy skład-
kami do organizacji systemu NZ a stanem zatrudnie-
nia obywateli danego kraju. W tym zakresie sekre-
tariaty mają pewną swobodę wynikającą m.in. z na-
turalnego dążenia do obsadzania kolejnych szczebli,
w tym wyższych, w ramach awansów i przesunięć
wewnętrznych.
Powołany został w MSZ specjalny zespół, którego
celem jest promocja polskich kandydatów do pracy
w organizacjach międzynarodowych. Rozpoczęta jest
procedura ankiet i rozmów kadrowych z osobami za-
trudnionymi w systemie NZ. Osoby te objęte są pro-
cedurami awansowymi, które w naszym zamierzeniu
mają potwierdzać, że kariera polskiego dyplomaty
w systemie ONZ jest fragmentem jego całej kariery
zawodowej. Jest to ważne, jeśli wziąć pod uwagę fakt
malejącej relatywnie atrakcyjności pracy w systemie
ONZ, czy niektórych innych organizacjach między-
narodowych.
W Sekretariacie Rady Europy zatrudnionych jest
na kontraktach stałych 16 osób, zaś na kontraktach
czasowych 6 osób. W 2010 r. stan zatrudnienia zwięk-
szy się o 2 osoby, które zostaną przyjęte w ramach
tzw. oddelegowania (secondment). W kancelarii Eu-
ropejskiego Trybunału Praw Człowieka zatrudnio-
nych jest na kontraktach stałych 39 osób. Stan za-
trudnienia w kancelarii ETPC zwiększy się o 2 osoby
w 2010 r. Polska nieznacznie przekracza przysługu-
jący jej limit zatrudnienia. Na przyznane nam 47
punktów (poszczególnym stanowiskom podporządko-
wana jest pewna ilość punktów) zajmujemy stanowi-
ska wyliczane na 54 punkty.
We wszystkich przypadkach służby dyplomatycz-
ne RP utrzymują kontakty z polskimi pracownikami
organizacji międzynarodowych. Warto też dodać, że
członkostwo Polski, podobnie jak każdego innego
kraju, w organizacjach międzynarodowych należy
rozpatrywać w szerszym niż aspekty kadrowe kon-
tekście. Te ostatnie, choć ważne, nie powinny prze-
słaniać korzyści wymiernych i niewymiernych, jakie
przynosi członkostwo w organizacjach międzynaro-
dowych. Te właśnie korzyści przesądzają o członko-
stwie w danej organizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
252
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie przeciwdziałania praktykom
nieuczciwej konkurencji stosowanym
przez sieci sklepów dyskontowych
i hipermarkety, polegającym na pobieraniu
innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie
towaru do sprzedaży (13408)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Pana pismo z dnia 14 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13408/09, przesyłające do ministra sprawiedliwości
interpelację pani poseł Lidii Staroń w kwestii ewen-
tualnego podjęcia przez prokuraturę działań prze-
ciwdziałających praktykom nieuczciwej konkurencji
stosowanej przez tzw. sklepy wielkopowierzchniowe,
polegającym na pobieraniu innych niż marża handlo-
wa opłat z tytułu przyjęcia towaru do sprzedaży,
uprzejmie informuję, iż podzielając zaniepokojenie
pani poseł opisanymi w nadesłanej interpelacji prak-
tykami, poleciłem pismem z dnia 6 stycznia 2010 r.,
nr PR-V-0700-35/09*), wszystkim prokuratorom ape-
lacyjnym w kraju niezwłoczne podjęcie stosownych
działań służbowych zobowiązujących prokuratorów
do podejmowania przewidzianych prawem działań
we wszystkich przypadkach świadczących o stosowa-
niu praktyk nieuczciwej konkurencji, które będą wy-
magały interwencji prokuratora w celu ochrony pra-
worządności lub interesu społecznego.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie przeciwdziałania praktykom
nieuczciwej konkurencji stosowanym
przez sieci sklepów dyskontowych
i hipermarkety, polegającym na pobieraniu
innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie
towaru do sprzedaży (13408)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo (znak: SPS-023-13408/09) z dnia 14 grudnia
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
2009 r., przy którym przesłana została interpelacja
poseł Lidii Staroń w sprawie przeciwdziałania prak-
tykom nieuczciwej konkurencji stosowanym przez
sieci sklepów dyskontowych i hipermarkety, poniżej
przedstawiam stanowisko ministra gospodarki.
Jednocześnie informuję, że przedmiotowa sprawa
konsultowana była z Urzędem Ochrony Konkurencji
i Konsumentów (opinia w załączeniu*)).
1. Czy zamierza Pan zaproponować ustawowe roz-
wiązanie tego problemu?
2. Czy uwzględnia Pan wprowadzenie odpowied-
niego przepisu prawa, który wyrównałby pozycję
rynkową producentów w stosunku do sieci handlo-
wych?
Zjawisko pobierania przez sieci innych niż marża
handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży jest
obecnie przedmiotem analiz i prac Ministerstwa Go-
spodarki. Odbyło się już kilka spotkań z kancelaria-
mi prowadzącymi sprawy z ustawy o zwalczaniu czy-
nów nieuczciwej konkurencji (u.z.n.k.) oraz z dostaw-
cami i UOKiK, a także debata w „Gazecie Prawnej”
z udziałem ministra gospodarki i przedstawiciela mi-
nisterstwa rolnictwa i rozwoju wsi w celu poddania
problemu publicznej debacie. Dokonano także prze-
glądu rozwiązań w innych krajach UE, z którego wy-
nika, że inne państwa nie poradziły sobie, jak dotąd,
z tym zjawiskiem, a konsolidacja na rynku zaopatrze-
niowym i rynku dystrybucji jest daleko bardziej za-
awansowana niż w Polsce. Wyjątek stanowią ustawy
przyjęte przez państwa Grupy Wyszehradzkiej.
Przedstawiciele MG biorą również udział w spotka-
niach branży mleczarskiej, która próbuje wynegocjo-
wać własny kodeks postępowania z poszczególnymi
sieciami.
Z analiz Ministerstwa Gospodarki wynika, że
ochrona rynku w Polsce realizowana przez ustawę
antymonopolową jako część prawa publicznego oraz
ustawę o zwalczaniu czynów nieuczciwej konkurencji
jako część postępowania prywatnoskargowego nie
jest wystarczająca. Wystąpienie na drogę sądową
w postępowaniu cywilnym jest na ogół równoznacz-
ne z zakończeniem jakichkolwiek relacji z siecią.
Z kolei ustawia antymonopolowa nie obejmuje swym
zakresem tego zjawiska z uwagi na pojęcie pozycji
dominującej, która uniemożliwia zastosowanie jej
do sieci mających indywidualnie mniejszy udział
w rynku niż 40%. W praktyce nie ma zatem przepi-
sów, które zmniejszałyby nadużycia w łańcuchu za-
opatrzeniowym, jakich dopuszczają się przedsiębior-
stwa o dużej sile rynkowej, a co za tym idzie, dużej
sile przetargowej.
Z uwagi na powyższe Ministerstwo Gospodarki
zamierza podjąć inicjatywę przygotowania przez ad-
ministrację kodeksu dobrych praktyk handlowych na
wzór rozwiązania brytyjskiego, do którego będą mo-
gli wnieść swoje uwagi zarówno dostawcy, jak i sieci
handlowe obejmujące tzw. nowoczesny kanał dystry-
bucji HSD (czyli hipermarkety, supermarkety oraz
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

sklepy dyskontowe). W przypadku, gdyby kodeks nie
został przyjęty do stosowania przez którąś ze stron,
Ministerstwo Gospodarki rozważy podjęcie inicjaty-
wy ustawodawczej. Wówczas taki akt stanowiłby lex
specialis w stosunku do ustawy antymonopolowej
i regulowałby wyłącznie kwestie handlu w sektorze
HSD.
Obecnie mamy w Polsce do czynienia z sytuacją,
w której sieci handlowe stanowiące tzw. nowoczesny
kanał dystrybucji, mimo iż nie przekraczają wartości
progowych ustawy antymonopolowej, w swoich rela-
cjach z dostawcami zachowują pozycję uprzywilejo-
waną, co potwierdza Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
26 stycznia 2006 r. (sygn. akt II CK 378/05). Dostaw-
com zależy na podpisaniu kontraktów handlowych
z daną siecią, gdyż ta, prowadząc sprzedaż na bardzo
szeroką skalę, może zapewnić im w ten sposób regu-
larny i duży zbyt na różnorodny asortyment, co przy-
nosi zysk, a pośrednio daje dostęp do klienta konsu-
menta, łączący się z rozreklamowaniem towarów.
Rozwój sieci sklepów zarówno tych wielkopo-
wierzchnłowych, jak i supermarketów doprowadził
zatem do sytuacji, w której na rynku zaopatrzenio-
wym występują one w roli kreującego popyt na kon-
kretne produkty, czyli w roli zamawiającego. Za moż-
liwość sprzedawania swoich produktów w sklepach,
czyli tak naprawdę za możliwość dostępu do finalne-
go klienta, producenci są często skazani na wątpliwe
pod względem prawnym praktyki oraz warunki do-
staw wymuszane przez odbiorców.
Jedną z nadrzędnych wartości prawa jest spra-
wiedliwość, a zasada swobody zawierania umów nie
oznacza, że jest to swoboda niczym nieograniczona.
Dlatego też prawo chroni na przykład konsumenta
i powinno w opinii Ministerstwa Gospodarki bardziej
chronić także dostawcę w relacji z pewnym typem
odbiorcy.
3. Czy widzi Pan możliwość zakazania w ustawie
o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, praktyki kom-
pensowania przez sieci handlowe swoich niejasnych
należności z wynagrodzeniem należnym producen-
towi za dostarczony do sieci towar?
Należy zauważyć, że pomimo początkowych trud-
ności obecnie ukształtowała się jasna linia orzeczni-
cza ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji,
z której wynika, że kategoria opłat innych niż marża
handlowa za przyjęcie towaru do sprzedaży jest in-
terpretowana jak najszerzej. Cztery orzeczenia Sądu
Najwyższego stanęły na gruncie konserwatywnego
podejścia do handlu, a mianowicie, że konkuruje się
przede wszystkim ceną i jakością.
Zasadą generalną, którą wywodzi się z art. 15
u.z.n.k. jest, że czynem nieuczciwej konkurencji jest
każde utrudnianie dostępu do rynku, jeżeli nie znaj-
duje ono uzasadnienia w mechanizmie konkurencji
i prowadzi do zagrożenia lub naruszenia interesu
ekonomicznego przedsiębiorcy. Ponadto, jak stwier-
dza doktryna, wyliczenie w tym przepisie przejawów
utrudniania dostępu ma charakter przykładowy. Na-
leży także zwrócić uwagę, że utrudnianie dostępu do
253
rynku może mieć miejsce zarówno po zawarciu umo-
wy między kontrahentami z uwagi na niekorzystne
postawienia umowne, jak i przed jej zawarciem po-
przez próbę narzucenia postanowień umownych.
Stąd zarówno skutek, jak i cel zachowań jednego
przedsiębiorcy wobec drugiego może wskazywać na
utrudnianie dostępu do rynku.
Jednocześnie nie jest zakazane ze względu na
swobodę zawierania umów takie kształtowanie sto-
sunków miedzy stronami, w których strony będą zo-
bowiązane do świadczeń dodatkowych. Warunkiem
jednak jest, aby te świadczenia miały charakter
świadczeń wzajemnych, czyli ekwiwalentnych, a nie
usług fikcyjnych, niemających pokrycia w rzeczywi-
stości.
Jednakże faktem jest, że u.z.n.k. nie obejmuje kwe-
stii kompensat, które są instrumentem szeroko stoso-
wanym w obrocie gospodarczym, nie tylko w handlu.
W opinii MG kwestię ewentualnych kompensat nale-
żałoby uregulować bardziej w ww. już kodeksie do-
brych praktyk handlowych lub w ewentualnej ustawie
o handlu w kanale HSD niż w u.z.n.k.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie zmian obecnie obowiązującego
systemu refundacji produktów leczniczych
(13410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Henryka Milcarza z dnia 14 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13410/09, uprzejmie informuję, iż minister zdro-
wia w ramach realizacji polityki lekowej państwa,
świadomy istniejących problemów w przedmiotowym
zakresie, a także z uwagi na konieczność ogranicze-
nia wzrostu wydatków na refundację produktów lecz-
niczych i wyrobów medycznych, przygotował projekt
ustawy o refundacji leków, środków spożywczych
specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobów
medycznych finansowanych ze środków publicznych,
w którym zaproponowano wprowadzenie stałych
i jednolitych cen detalicznych we wszystkich apte-
kach. Jednocześnie pragnę poinformować, iż zarów-
no przedmiotowy projekt, jak i obecne rozwiązania
nie ograniczają równego dostępu pacjentów do refun-
dowanych leków i wyrobów medycznych. Ponadto
254
projektowane przepisy wprowadzą innowacyjne roz-
wiązania w systemie refundacji, które w konsekwen-
cji pozwolą na dostęp pacjentów do mniej kosztow-
nych leków i wyrobów medycznych, a także na posze-
rzenie zakresu leków i wyrobów medycznych objętych
finansowaniem ze środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie niewykorzystania środków
na melioracje wodne oraz opóźnień
we wdrażaniu Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (13415)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pani poseł Marzenny Drab, przesłanej
przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 14 grudnia
2009 r., znak: SPS-023-13415/09, w sprawie niewy-
korzystania środków na melioracje wodne oraz opóź-
nień we wdrażaniu Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013),
uprzejmie informuję.
Od początku realizacji PROW 2007–2013 dokona-
ne zostały płatności dla ponad 1059 tys. beneficjen-
tów na kwotę przeszło 11,33 mld zł, w tym 8,76 mld
zł pochodzi ze środków Europejskiego Funduszu Rol-
nego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR-
ROW). Powyższe kwoty stanowią ponad 17% alokacji
przeznaczonej na realizację PROW 2007–2013.
Biorąc pod uwagę strukturę płatności w podziale
na poszczególne działania wdrażane w ramach
PROW 2007–2013, największe kwoty płatności prze-
znaczone zostały na działania: Wspieranie gospoda-
rowania na obszarach górskich i innych obszarach
o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW)
(ok. 33% wszystkich zrealizowanych płatności), Ren-
ty strukturalne (ok. 22,5%) oraz Program rolnośro-
dowiskowy (ok. 14%).
Do końca 2009 r. uruchomione zostały wszystkie
działania PROW 2007–2013. W działaniach: Uła-
twianie startu młodym rolnikom, Renty struktural-
ne, Modernizacja gospodarstw rolnych, Program rol-
nośrodowiskowy, Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej, Funkcjonowanie lokalnej grupy
działania, nabywanie umiejętności i aktywizacja, na-
bory prowadzone były już dwukrotnie, zaś w działa-
niach: Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW), Zalesianie gruntów
rolnych oraz zalesianie gruntów innych niż rolne
oraz Zwiększanie wartości dodanej podstawowej pro-
dukcji rolnej i leśnej – trzykrotnie.
Stan wykorzystania środków finansowych w po-
szczególnych działaniach został określony na podsta-
wie zapotrzebowań składanych przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa do Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Na koniec 2009 r.
wykorzystanie środków dla poszczególnych działań
wynosiło:
— Ułatwianie startu młodym rolnikom – 15,95%,
— Modernizacja gospodarstw rolnych – 19,20%,
— Renty strukturalne – 30,10%,
— Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnictwa – 1,77%,
— Grupy producentów rolnych – 14,12%,
— Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW) – 39,28%,
— Program rolnośrodowiskowy – 16,91%,
— Zalesianie gruntów rolnych oraz zalesianie
gruntów innych niż rolne – 8,80%,
— Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej – 6,47%,
— Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw –
0,01%,
— Odnowa i rozwój wsi – 0,08%,
— Pomoc techniczna – 0,19%,
— zobowiązania z okresu 2004–2006 dla działa-
nia: Wspieranie gospodarstw niskotowarowych –
74,51%.
Odnosząc się do kwestii uzyskania przez agencję
płatniczą akredytacji, uprzejmie informuję, iż rozpo-
rządzeniem z dnia 23 listopada 2009 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie przyznania Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa akredytacji
jako agencji płatniczej w zakresie uruchamiania
środków pochodzących z Europejskiego Funduszu
Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu
Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U.
Nr 196, poz. 1514) z dniem 26 listopada 2009 r. mi-
nister finansów przyznał akredytację na ostatnie
nieakredytowane działania PROW 2007–2013. Wo-
bec powyższego wszystkie działania PROW 2007–
–2013 są już akredytowane.
Uzyskanie akredytacji poprzedziło badanie audy-
towe Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa w sprawie sprawdzenia przygotowania agencji do
wypełniania kryteriów akredytacyjnych, gwarantu-
jących prawidłowe wydatkowanie środków z budżetu
wspólnotowego. Bez pozytywnej opinii audytora nie
można było udzielić pełnej akredytacji.
Natomiast odnosząc się do kwestii dotyczącej
utrzymania urządzeń melioracji wodnych podstawo-
wych i wód istotnych dla regulacji stosunków wod-
nych na potrzeby rolnictwa, uprzejmie informuję, iż
te zadania realizują marszałkowie województw, jako
zadania z zakresu administracji rządowej. Środki fi-

nansowe na ten cel planują natomiast w swoich bu-
dżetach wojewodowie. Budżety wojewodów są więc
podstawowym źródłem finansowania zadań z tego
zakresu.
Wysokość środków zaplanowanych w ostatnich
latach w budżetach wojewodów pokrywa w skali kra-
ju zaledwie kilkanaście procent potrzeb w tym zakre-
sie. W tej sytuacji, począwszy od 2002 r., w corocz-
nych ustawach budżetowych planowane są środki
rezerwy celowej z przeznaczeniem na wsparcie bu-
dżetów wojewodów dla tego typu zadań. Informacje
o wielkości środków przyznanych poszczególnym sa-
morządom województw pozwalają ministrowi rolnic-
twa i rozwoju wsi podejmować działania mające
wpływ na poprawę utrzymania wód istotnych dla re-
gulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa
i urządzeń melioracji podstawowych, np. poprzez re-
alizację projektów inwestycyjnych w ramach działa-
nia: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury zwią-
zanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa i le-
śnictwa przez gospodarowanie rolniczymi zasobami
wodnymi PROW 2007–2013.
Nie jest natomiast możliwe bieżące utrzymywanie
urządzeń melioracyjnych i retencyjnych w ramach
ww. działania PROW 2007–2013, ponieważ wynika
to z przepisów wspólnotowych, na podstawie których
opracowany został opis działania: Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i dosto-
sowywaniem rolnictwa i leśnictwa przez gospodaro-
wanie rolniczymi zasobami wodnymi w PROW 2007–
–2013 (rozporządzenie Rady WE nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na
rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich EFRROW –
Dz. Urz. UE. L 2005 Nr 277) oraz rozporządzenie
Komisji (WE) nr 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wspar-
cia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski
Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (EFRROW) (Dz. Urz. UE. L 2006 Nr 368), któ-
ry ma charakter działania inwestycyjnego.
W ramach powyższego działania istnieje nato-
miast możliwość budowy lub remontu urządzeń me-
lioracji wodnych szczegółowych oraz melioracji wod-
nych podstawowych. Szczegółowy zakres wsparcia
oraz warunki i tryb przyznawania pomocy określone
zostały w rozporządzeniu ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i dosto-
sowywaniem rolnictwa i leśnictwa przez gospodaro-
wanie rolniczymi zasobami wodnymi, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 122, poz. 791, z późn. zm.).
Ponadto uprzejmie informuję, iż limit środków
finansowych przeznaczonych na ww. działanie został
przyznany poszczególnym województwom bez po-
działu na lata zgodnie z rozporządzeniem ministra
255
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 18 marca 2009 r.
w sprawie podziału środków Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 48,
poz. 388, z późn. zm.), co oznacza, iż fundusze nie-
wykorzystane w 2009 r. przechodzą na rok kolejny,
tak więc nie ma zagrożenia niewykorzystania przy-
znanych już środków.
Inną formą umożliwiającą płynne finansowanie
inwestycji melioracyjnych, którą stworzył samorzą-
dom województw minister rolnictwa i rozwoju wsi,
jest ustawa z dnia 22 września 2006 r. o uruchamia-
niu środków pochodzących z budżetu Unii Europej-
skiej przeznaczonych na finansowanie wspólnej poli-
tyki rolnej (Dz. U. Nr 187, poz. 1381, z późn. zm.),
dzięki której wprowadzono mechanizm wyprzedza-
jącego finansowania. Umożliwia on otrzymanie wy-
przedzająco środków na realizację inwestycji melio-
racyjnych oraz pozwala na sfinansowanie kosztów
przygotowania dokumentacji technicznej niezbędnej
do realizacji operacji w ramach działania.
Jednocześnie, odnosząc się do pytań dotyczących
zablokowania środków finansowych, uprzejmie infor-
muję panią poseł, iż minister rolnictwa i rozwoju wsi
nie posiada informacji o blokowaniu środków finan-
sowych zaplanowanych dla inwestycji melioracyjnych
na 2009 r. Powyższymi informacjami dysponują po-
szczególni dysponenci budżetowi, czyli wojewodowie
województw, którzy decyzje o blokowaniu środków
podejmują w uzgodnieniu z ministrem finansów.
Ponadto uprzejmie informuję panią poseł, iż w dniu
17 grudnia 2009 r. wydana została decyzja Komisji
Europejskiej zatwierdzająca wnioskowane przez Pol-
skę zmiany do Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), zmie-
niająca decyzję Komisji C(2007)4126 z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. zatwierdzającą Program Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich.
Decyzja odnosi się do zaproponowanego podziału
dodatkowych środków finansowych (blisko 169 mln
euro) przyznanych Polsce w ramach pakietu Euro-
pejskiego Planu Odbudowy Gospodarczej (EERP) na
realizację tzw. nowych wyzwań wynikających z prze-
glądu wspólnej polityki rolnej (Common Agricultural
Policy Health Check). Dodatkowe środki przyznane
Polsce w ramach EERP zasilą część unijną budżetu
PROW 2007–2013, z czego ok. 33 mln euro zostało
przeznaczone na realizacje projektów z zakresu ma-
łej retencji wód. Oznacza to, iż samorządy woje-
wództw otrzymają w najbliższym okresie dodatkowe
środki na realizację inwestycji dotyczących małej re-
tencji wodnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
256
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie problemu kroju czcionki
na dokumentach typu dowód osobisty,
prawo jazdy i inne (13416)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
14 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-13416/09) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Wie-
sława Wody z dnia 2 grudnia 2009 r. w sprawie pro-
blemu kroju czcionki na dokumentach typu dowód
osobisty, prawo jazdy i inne uprzejmie informuję, że
problem wielkości czcionki, którą wygrawerowane są
informacje zapisane na dowodzie osobistym, nie był
dotąd poruszany w korespondencji kierowanej do mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji.
Wyjaśnienia wymaga, że zwiększenie wielkości
czcionek w obecnym systemie personalizacji dowo-
dów osobistych wymagałoby wprowadzenia zmian,
które skutkowałyby zwiększeniem kosztów produkcji
dokumentu. Wprowadzenie większych czcionek do
dowodu osobistego będzie jednak rozważane w ra-
mach realizacji projektu związanego z wydawaniem
nowego wzoru dowodu osobistego, co jest planowane
od stycznia 2011 r. Postulat zwiększenia wielkości
czcionek zostanie uwzględniony w wytycznych i za-
łożeniach do projektu technicznego nowego dowodu
osobistego.
Jednocześnie podkreślić należy, że problematyka
związana z wzorem prawa jazdy i stosowanych tam
czcionek znajduje się poza zakresem właściwości mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji. W kwe-
stii powyższej zasadne wydaje się, aby stanowisko
zajął minister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie podjęcia skutecznych działań
dotyczących zmiany zasad podziału środków
finansowych na leczenie (13420)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Andrzeja Ćwierza z dnia 24 listopada 2009 r. w spra-
wie podjęcia skutecznych działań dotyczących zmia-
ny zasad podziału środków finansowych na leczenie,
która została przesłana przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13420/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii zmiany zasad podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie NFZ, uprzejmie infor-
muję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął
ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374). Ustawa ta weszła w życie
4 listopada 2009 r. i zawiera m.in. rozwiązania doty-
czące zmiany zasad podziału środków pomiędzy od-
działy wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zmiany te mają na celu, aby, zaczynając od roku
2010, zasady podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie NFZ oparte były przede wszystkim na
kryteriach związanych z liczbą ubezpieczonych zare-
jestrowanych w poszczególnych oddziałach woje-
wódzkich funduszu oraz ryzykach zdrowotnych przy-
pisanych poszczególnym grupom ubezpieczonych
w odniesieniu do wykonywanych świadczeń opieki
zdrowotnej. Oznacza to usunięcie z ustawy (w kon-
sekwencji również ze stosownego rozporządzenia),
jako jednego z kryteriów podziału środków, wskaź-
nika wynikającego ze zróżnicowania kosztu jednost-
kowego świadczenia opieki zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz.
1495), które uwzględnia art. 118 ww. ustawy o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej zmie-
niający zasady podziału środków.
Zgodnie z art. 3 ust. 3 ww. ustawy zmieniającej
ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes
NFZ sporządził projekt zmiany planu finansowego
NFZ na 2010 r. uwzględniający ww. zasady podziału
środków, który został zatwierdzony przez ministra
zdrowia w porozumieniu z ministrem finansów
w dniu 16 grudnia 2009 r.
Pragnę również poinformować, że wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może być
niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym
w dniu 30 czerwca 2009 r. (art. 2 ww. ustawy).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie sytuacji wdów po górnikach,
którzy zginęli na posterunku pracy (13421)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 grudnia br., znak: SPS-023-13421/09,
przy którym przesłana została interpelacja poseł Bo-
żeny Kotkowskiej w sprawie sytuacji wdów po górni-
kach, którzy zginęli na posterunku pracy, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Całokształt przepisów prawnych regulujących
prawo do renty rodzinnej wskazuje zasadniczy cel
tego świadczenia, którym jest dostarczenie środków
utrzymania tym członkom rodziny zmarłego ubez-
pieczonego, którzy w związku z kształceniem się
w szkole lub z racji wieku albo niezdolności do pracy
nie wykonują pracy zarobkowej i nie mają niezbęd-
nych środków utrzymania.
Problem utraty jedynego żywiciela nie dotyczy
tylko rodzin górniczych, ale także rodzin pracowni-
ków innych branż, w których ryzyko wypadku jest
również duże, jak na przykład w budownictwie. Dla-
tego przepisy emerytalno-rentowe nie różnicują do-
stępu do renty rodzinnej w zależności od przyczyny
zgonu żywiciela i zawodu, który wykonywał. Wyróż-
nienie rodzin górniczych dyskryminowałoby rodziny
pracowników innych grup zawodowych i tym samym
byłoby sprzeczne z konstytucyjnymi zasadami rów-
ności wobec prawa.
W świetle obowiązujących regulacji wdowie przy-
sługuje renta rodzinna po mężu, jeżeli po jego śmier-
ci nie może z usprawiedliwionych społecznie wzglę-
dów sama się utrzymać. Wdowa jest uprawniona do
tej renty, jeżeli w chwili śmierci męża wychowuje ma-
łoletnie dzieci lub była niezdolna do pracy albo osią-
gnęła wiek 50 lat. Prawo do renty rodzinnej nabywa
także wdowa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała
się niezdolna do pracy po śmierci męża, nie później
jednak niż w ciągu 5 lat od jego śmierci lub od za-
przestania wychowywania osób uprawnionych do
renty rodzinnej po zmarłym mężu.
Natomiast wdowa, która do dnia śmierci męża nie
pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, ma
prawo do tej renty, jeżeli oprócz wskazanych warun-
ków miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów
z jego strony ustalone wyrokiem lub ugodą sądową.
Wdowa niespełniająca warunków do renty rodzin-
nej i niemająca niezbędnych źródeł utrzymania ma
prawo do okresowej renty rodzinnej przez okres jed-
nego roku. Natomiast wdowie uczestniczącej w szko-
leniach wypłacana jest renta okresowa przez okres
dwóch lat od śmierci męża, tj. w okresie koniecznym
do zdobycia kwalifikacji zawodowych, znalezienia
i podjęcia pracy zarobkowej.
257
Rozwiązanie, zgodnie z którym renta rodzinna
miałaby przysługiwać wdowie bez względu na jej
wiek, jest również sprzeczne z polityką rządu zmie-
rzającą do aktywizacji zawodowej wszystkich zdol-
nych do pracy. W sytuacji gdy tworzone są programy
aktywizujące zawodowo osoby powyżej 50. roku ży-
cia, brak jest uzasadnienia do wprowadzania rozwią-
zań pozwalających na uzyskiwanie świadczeń przez
osoby młode i zdolne do pracy. Takie rozwiązania
prowadziłyby jedynie do trwałego zdezaktywizowa-
nia wdowy i przyczynienia się do jej wykluczenia
z kręgu osób wykonujących prace zawodowe.
Jednocześnie pragnę dodać, iż regulacje ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 1563, poz. 1227) zawierają rozwiązania umożli-
wiające prezesowi Rady Ministrów w szczególnie
uzasadnionych przypadkach przyznanie emerytury
lub renty na warunkach i w wysokości innej niż okre-
ślone dla ogółu ubezpieczonych. Z możliwości tej pre-
zes Rady Ministrów skorzystał w bieżącym roku,
przyznając renty specjalne dla wdów po tragicznie
zmarłych górnikach.
Z uwagi na powyższe nie znajduję uzasadnienia
do podjęcia działań w kierunku zmiany regulacji do-
tyczących uprawnień do renty rodzinnej określonych
przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie stanowiska resortu w kwestii
postulatu przywrócenia wdowom po górnikach,
którzy zginęli na posterunku pracy, uprawnień
do dożywotniej renty rodzinnej (13422)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Bożeny Kotkowskiej, przesłaną
przy piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13422/09, w sprawie przywrócenia wdowom po
górnikach, którzy zginęli na posterunku pracy,
uprawnień do dożywotniej renty rodzinnej przedsta-
wiam, co następuje.
Wyrażam głębokie współczucie rodzinom górni-
ków, którzy zginęli w wypadkach w trakcie pełnienia
258
swoich obowiązków zawodowych. Każda taka niespo-
dziewana śmierć jest stratą szczególnie dotkliwą
i bolesną dla bliskich zmarłego, często głównego ży-
wiciela rodziny. Z tej przyczyny rodziny górnicze do-
tknięte taką tragedią powinny być objęte szczególną
ochroną.
W polskim prawie przewidziane są regulacje do-
tyczące świadczeń powypadkowych należnych rodzi-
nom poszkodowanych. Zgodnie z obowiązującymi
przepisami rodzinie ofiar przysługują świadczenia
obejmujące:
— odprawę pośmiertną przysługującą zgodnie
z układem zbiorowym,
— odprawę pośmiertną wynikającą z Kodeksu
pracy,
— odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia zawar-
tego przez spółkę węglową,
— odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia typu
„P”,
— jednorazowe odszkodowanie z ZUS z tytułu
wypadku przy pracy i chorób zawodowych.
Wdowa ma prawo do renty rodzinnej, jeżeli, zgod-
nie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.):
— w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub
była niezdolna do pracy
— albo wychowuje co najmniej jedno dziecko,
wnuków lub rodzeństwo uprawnione do renty rodzin-
nej po zmarłym mężu, które nie osiągnęło 16 lat,
a jeżeli kształci się w szkole – 18 lat życia, lub jeżeli
sprawuje pieczę nad dzieckiem całkowicie niezdol-
nym do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub
całkowicie niezdolnym do pracy, uprawnionym do
renty rodzinnej.
Prawo do renty rodzinnej nabywa również wdo-
wa, która osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdol-
na do pracy po śmierci męża, nie później niż w ciągu
5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowy-
wania ww. osób. Wdowa niespełniająca warunków do
renty rodzinnej określonych wyżej i niemająca nie-
zbędnych źródeł utrzymania ma prawo do okresowej
renty rodzinnej. System ubezpieczeń społecznych
przewiduje takie same rozwiązania dla wszystkich
grup zawodowych zarówno po stronie składki, jak
i prawa do świadczeń za tę składkę.
W sprawie dalszego wsparcia wdów i rodzin gór-
niczych podejmowane są różne działania mające na
celu poprawę ich trudnej sytuacji materialnej. Spółki
węglowe postanowiły podjąć działania zmierzające
do utworzenia specjalnego funduszu, który mógłby
zasilać Fundację Rodzin Górniczych środkami wy-
pracowanymi przez spółki. W ten sposób, bez anga-
żowania budżetu państwa, możliwe byłoby przeka-
zywanie środków na pomoc zarówno doraźną, jak
i długofalową dla rodzin górniczych oraz górników
trwale poszkodowanych w trakcie wykonywania swo-
jej pracy. Jednocześnie zarządy spółek przygotowują
propozycję zmian legislacyjnych mającą na celu
zwiększenie możliwości pomocy z zakładowego fun-
duszu świadczeń socjalnych dla wszystkich pracow-
ników poszkodowanych w wypadkach oraz ich ro-
dzin. Minister gospodarki, sprawujący funkcję wal-
nego zgromadzenia tych spółek, akceptuje i popiera
tę inicjatywę.
Nie negując potrzeby przywrócenia wdowom po
górnikach poległych w wypadkach na stanowisku pra-
cy dożywotniej renty, pragnę zauważyć, że w tej spra-
wie wymagana jest zgoda Rady Ministrów dotycząca
zmiany obowiązujących przepisów, udzielona na wnio-
sek ministra pracy i polityki społecznej, do właściwości
którego należy przedmiotowe zagadnienie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie budowy zbiornika retencyjnego
w Kamieńcu Ząbkowickim oraz kształtu
„Programu dla Odry” (13423)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej Dawida Jackiewicza, załączo-
nej do pisma wicemarszałka Krzysztofa Putry z dnia
14 grudnia br. (znak: SPS-023-13423/09), w sprawie
budowy zbiornika retencyjnego w Kamieńcu Ząbko-
wickim oraz kształtu „Programu dla Odry – 2006”
uprzejmie informuję, że w kompetencji ministra roz-
woju regionalnego nie znajduje się koordynacja wdra-
żania „Programu dla Odry – 2006” ani obowiązek
przygotowania aktualizacji przedmiotowego doku-
mentu.
W związku z powyższym informuję, że ze względu
na zakres kompetencji nie mogę udzielić szczegóło-
wych informacji na zgłoszone przez posła Dawida
Jackiewicza pytania dotyczące budowy zbiornika re-
tencyjnego w Kamieńcu Ząbkowickim oraz kształtu
„Programu dla Odry – 2006”. Dodam również, że
wymieniony w powyższej interpelacji poselskiej pro-
jekt nie znajdował się nigdy na liście projektów indy-
widualnych Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” 2007–2013.
Zwracam również uwagę na fakt, że prace nad
przyjęciem kolejnej wersji „Programu dla Odry –
2006” nie zostały zakończone, tak jak to sugeruje
w swoim piśmie pan poseł. Zaznaczam, że „Program
dla Odry – 2006” został przyjęty do realizacji w dro-
dze ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. (ustawa o ustano-

wieniu programu wieloletniego „Program dla Odry
– 2006” – Dz. U. Nr 98, poz. 1067, z późn. zm.). Usta-
wa ta określa m in.: termin realizacji programu na
lata 2002–2016, cele oraz nakłady na finansowanie
poszczególnych zadań programu. Mając na uwadze
powyższe, wyraźnie podkreślę, że środki finansowe
przeznaczone na realizację „Programu dla Odry –
2006” w momencie obejmowania przeze mnie funkcji
ministra rozwoju regionalnego oraz w chwili obecnej
są cały czas takie same, jak zostało zapisane w usta-
wie z dnia 6 lipca 2001 r. (zgodnie z art. 6 łączne
nakłady na finansowanie programu w całym okresie
jego realizacji nie mogą przekroczyć kwoty 9 048 960
386 zł, w tym 5 561 591 582 zł z budżetu państwa,
ustalonej w cenach zadań z roku 2001 i przeliczanej
na ceny z roku realizacji zadań).
Dodatkowo uprzejmie informuję, że prezes Rady
Ministrów rozporządzeniem z dnia 12 marca 2002 r.
ustanowił do realizacji programu pełnomocnika rzą-
du do spraw „Programu dla Odry – 2006”, którym
jest wojewoda dolnośląski (Dz. U. Nr 31, poz. 278).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ww. ustawy został utworzo-
ny Komitet Sterujący „Programu dla Odry – 2006”,
który pełni rolę organu opiniodawczo-doradczego
Rady Ministrów. W skład komitetu wchodzą:
— pełnomocnik jako przewodniczący;
— po jednym przedstawicielu ministrów właści-
wych do spraw: gospodarki wodnej, finansów publicz-
nych, administracji publicznej, rozwoju wsi, rozwoju
regionalnego, gospodarki, transportu, gospodarki
morskiej i środowiska;
— przedstawiciel Komitetu Integracji Europej-
skiej;
— po jednym przedstawicielu wojewodów i zarzą-
dów województw: śląskiego, opolskiego, dolnośląskie-
go, kujawsko-pomorskiego, lubuskiego, łódzkiego,
wielkopolskiego, zachodniopomorskiego;
— trzej przedstawiciele nauki reprezentujący
dziedziny ekologii, gospodarki wodnej i ochrony
wód,
— trzej przedstawiciele organizacji ekologicznych
wybrani spośród kandydatów zgłoszonych przez te
organizacje.
Mając na uwadze przede wszystkim fakt, że to
w kompetencji pełnomocnika rządu do spraw „Progra-
mu dla Odry – 2006”, którego funkcję pełni wojewoda
dolnośląski – pan Rafał Jurkowlaniec, znajduje się
nadzór nad wdrażaniem „Programu dla Odry – 2006”
oraz obowiązek przygotowania aktualizacji przedmio-
towego dokumentu, uprzejmie informuję, że jest to
organ, który może udzielić bardziej szczegółowych od-
powiedzi na pytania zgłoszone przez pana posła.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
259
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie zapewnienia stabilizacji świadczeń
pielęgniarskich w domach pomocy społecznej
(13424)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dawida Jackiewicza, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak: SPS-
-023-13424/09), w sprawie zapewnienia stabilizacji
świadczeń pielęgniarskich w domach pomocy spo-
łecznej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
W 2009 r. finansowanie świadczeń pielęgniarki
POZ realizowane jest według wskazanej przez świad-
czeniodawcę we wniosku o zawarcie umowy metody
finansowania świadczeń, tj. metody zadaniowej lub
kapitacyjnej. W następstwie wydania przez prezesa
NFZ zarządzenia nr 36/2009/DSOZ z dnia 30 lipca
2009 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podsta-
wowa opieka zdrowotna, metoda zadaniowa finanso-
wania ww. świadczeń została zlikwidowana. Na do-
tychczasowych zasadach zostało utrzymane – do dnia
31 grudnia 2009 r. – finansowanie świadczeń pielę-
gniarskich w POZ, realizowanych na podstawie
umów zawartych przed dniem 1 sierpnia 2009 r., dla
których warunki umowy określają zadaniową formę
finansowania świadczeń. Podjęta decyzja dotycząca
likwidacji zadaniowej metody finansowania świad-
czeń pielęgniarskich w POZ wynika z przyczyn eko-
nomicznych leżących po stronie funduszu, spowodo-
wanych niższymi od planowanych na 2009 r. oraz
prognozowanymi na 2010 r. przychodami NFZ z ty-
tułu składki na ubezpieczenie zdrowotne, co unie-
możliwiło w 2009 r. dyrektorom oddziałów funduszu
podejmowanie nowych zobowiązań finansowych wo-
bec świadczeniodawców.
Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, iż
obecnie obowiązujące umowy o udzielanie świadczeń
podstawowej opieki zdrowotnej w zakresie świadcze-
nia pielęgniarki POZ w kapitacyjnej i zadaniowej
metodzie finansowania merytorycznie, tj. pod wzglę-
dem zakresu zadań oraz warunków dostępności
świadczeń, nie są zróżnicowane. Jednocześnie należy
wskazać, iż większość umów (95,33%) zawartych
w 2009 r. na świadczenia w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna – świadczenia pielęgniarki POZ
była finansowana metodą kapitacyjną. Pielęgniarki
POZ w ramach zawartych umów zobowiązane były
i są do sprawowania pielęgniarskiej opieki domowej
w POZ, zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 816).
260
Odnosząc się do zapytania pana posła, uprzejmie
nadmieniam, iż w celu zapewnienia ciągłości opieki
od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 28 lutego 2010 r.
świadczenia będą udzielane w ramach pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej i realizowane
przez pielęgniarską opiekę domową w POZ finanso-
waną metodą zadaniową – na zasadach obowiązują-
cych w 2009 r. Zabezpieczenie tych świadczeń nastą-
pi poprzez przedłużenie umów w zakresie pielęgniar-
ki POZ – zadaniowa metoda finansowania oraz umów
o udzielanie świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej – pielęgniar-
ska opieka długoterminowa domowa. Natomiast od
dnia 1 marca 2010 r. świadczeniobiorcom udzielane
będą świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ra-
mach opieki długoterminowej, na podstawie umów
zawartych ze świadczeniodawcami po wcześniejszym
przeprowadzeniu postępowań konkursowych. Postę-
powania w sprawie zawarcia ze świadczeniodawcami
umów o udzielanie od dnia 1 marca 2010 r. świadczeń
pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki dłu-
goterminowej będą uwzględniały zmiany w warun-
kach realizacji tych świadczeń, zawarte w rozporzą-
dzeniu zmieniającym rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688). Zmiany, o któ-
rych mowa powyżej, dotyczą m.in. wykreślenia
z przepisu § 9 ust. 2 konieczności realizacji, przez
okres powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze świad-
czeń pielęgniarskich wymienionych w § 9 ust. 2 pkt
1–7 tego rozporządzenia, np. pielęgnacji przetoki czy
wykonywania opatrunków. Ponadto określono, iż pie-
lęgniarka może jednoczasowo opiekować się nie wię-
cej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi pod
różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadczenio-
biorcami przebywającymi pod tym samym adresem
zamieszkania (np. w domu pomocy społecznej). Ce-
lem wydania rozporządzenia zmieniającego ww. roz-
porządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej jest objęcie pielę-
gniarską opieką długoterminową domową większej
liczby świadczeniobiorców, w tym tych pacjentów, dla
których obecnie realizowane są świadczenia w ra-
mach pielęgniarskiej opieki domowej w POZ. Nie
wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas korzy-
stali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ, będą
kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką długo-
terminową domową, ze względu na obowiązujące
kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ, re-
alizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy, dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwier-
dzono ograniczenie sprawności psychofizycznej spo-
wodowane procesem chorobowym i których ocena
stanu samoobsługi, według skali opartej na skali
Barthel, wynosiła nie więcej niż 60 punktów. Nato-
miast do objęcia pielęgniarską opieką długotermino-
wą domową będą kwalifikowane osoby, u których
ocena stanu samoobsługi wynosi 0–40 punktów we-
dług skali opartej na skali Barthel. Powyższe nie
oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na istnie-
jące problemy zdrowotne wymagają udzielania sys-
tematycznych świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich
pozbawione. Pielęgniarka POZ realizuje i w 2010 r.
nadal będzie zobowiązana, na podstawie umowy za-
wartej z funduszem, realizować kompleksową i odpo-
wiednią do stanu zdrowia opieką pielęgniarską, za-
równo w warunkach ambulatoryjnych, jak i w wa-
runkach domowych, na rzecz zadeklarowanych do
niej świadczeniobiorców.
W świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych osoby przebywające
w domach pomocy społecznej mogą korzystać z kon-
traktowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
świadczeń opieki zdrowotnej na zasadach ogólnych,
dotyczących wszystkich świadczeniobiorców. Nato-
miast obowiązek umożliwienia i zorganizowania
mieszkańcom DPS pomocy w korzystaniu ze świad-
czeń opieki zdrowotnej przysługujących im w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje
w gestii kierowników i pracowników tych domów, do
czego zobowiązują przepisy ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, ze zm.).
Od 1 marca 2010 r. świadczenia podstawowej opie-
ki zdrowotnej będą finansowane wyłącznie w oparciu
o roczną stawkę kapitacyjną korygowaną współczyn-
nikiem odpowiednim dla grupy wiekowej świadcze-
niobiorcy, tak jak ma to miejsce w roku bieżącym.
Ponadto zgodnie z warunkami zawierania i realizacji
umów w omawianym zakresie określonymi przez
prezesa NFZ sprawowanie przez pielęgniarkę POZ
opieki nad zadeklarowanymi świadczeniobiorcami
będącymi podopiecznymi DPS ma obejmować:
— współudział w uzgodnieniu i tworzeniu przez
zespół opiekuńczo-terapeutyczny DPS indywidual-
nych planów opieki dla jego mieszkańców;
— edukację personelu DPS w zakresie wynikają-
cym z potrzeb ustalonych planami opieki;
— realizację świadczeń pielęgnacyjno-leczniczych
i leczniczych wynikających z diagnozy pielęgniar-
skiej oraz zleceń lekarskich.
Z informacji przekazanych przez fundusz wynika,
że na 2010 rok zaplanowano zwiększenie środków
finansowych na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuń-
cze w ramach opieki długoterminowej, szczególnie na
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowanej w domu świadczeniobiorcy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że pielęgniar-
ki/położne mogą być zatrudnione w domach pomocy
społecznej na podstawie rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagra-
dzania pracowników samorządowych (Dz. U. Nr 50,
poz. 398), jak również mogą świadczyć usługi opie-
kuńcze wynikające z ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
ze zm.) oraz wydanego na jej podstawie rozporządze-

nia ministra polityki społecznej z dnia 22 września
2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuń-
czych (Dz.U. Nr 189 poz.1598), określającego rodzaje
usług specjalistycznych świadczonych przez osoby ze
specjalistycznym przygotowaniem zawodowym.
Wówczas finansowanie wydatków na wynagrodzenia
pracowników samorządowych, w tym pielęgniarek,
następuje w ramach środków przewidzianych na ten
cel w budżetach własnych jednostek samorządu te-
rytorialnego. Należy zaznaczyć, że usługi opiekuńcze
w domu chorego realizowane są przez rodzinę.
Mając na uwadze powyższe, należy jeszcze raz
podkreślić, iż wszyscy świadczeniobiorcy, w tym
również mieszkańcy domów pomocy społecznej, któ-
rzy dokonali wyboru pielęgniarki podstawowej opie-
ki zdrowotnej na podstawie deklaracji wyboru, nie-
zależnie od przyjętej w umowie przez świadczenio-
dawcę metody finansowania świadczeń, będą objęci
kompleksową i odpowiednią do stanu zdrowia opie-
ką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompetencji
pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Nato-
miast wobec osób wymagających wzmożonej opieki
będą realizowane świadczenia pielęgniarskiej opie-
ki długoterminowej realizowanej w domu świadcze-
niobiorcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie wystosowanego
przez ministra zdrowia w dniu 23 lipca 2008 r.
pisma do prezydentów miast i starostów
dotyczącego zatrudniania pielęgniarek
w domach pomocy społecznej,
a także konsekwencji stanowiska zajętego
w tym piśmie (13425)
W odpowiedzi na otrzymaną za pośrednictwem
Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r.,
znak SPS-023-13425/09, interpelację pana posła Dawi-
da Jackiewicza w sprawie zatrudniania pielęgniarek
w domach pomocy społecznej uprzejmie informuję.
W ubiegłym roku minister pracy i polityki spo-
łecznej przesłał pismo do starostów powiatów i pre-
zydentów miast, w którym apelował o podjęcie dzia-
łań zmierzających do zapewnienia mieszkańcom do-
mów pomocy społecznej swobodnego dostępu do
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
Narodowego Funduszu Zdrowia.
261
Apel ten wywołał poruszenie w środowisku orga-
nizatorów pomocy społecznej, a przecież intencją tego
apelu było zwrócenie uwagi, że usługi medyczne win-
ny być finansowane ze środków Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, i że istnieją możliwości prawne, aby
średni personel medyczny (w głównej mierze dotyczy
to pielęgniarek) zatrudniony w domach i finansowa-
ny ze środków pomocy społecznej zawierał kontrakty
na pielęgniarską opiekę środowiskową finansowaną
z Narodowego Funduszu Zdrowia. W okresie ostat-
niego roku w trakcie licznych spotkań z kadrą udało
się zachęcić personel medyczny domów pomocy spo-
łecznej do odbycia kursów kwalifikacyjnych, które
umożliwiały im swobodny dostęp do kontraktowania
usług pielęgniarskiej opieki środowiskowej w syste-
mie zadaniowym, i części pielęgniarek w ubiegłym
roku udało się przejść na kontrakty zadaniowe.
Tocząca się obecnie debata dotycząca świadczeń
zdrowotnych wobec mieszkańców domów pomocy
społecznej dotyczy tylko i wyłącznie przeniesienia
ciężaru finansowania świadczeń należnych z powszech-
nego systemu ubezpieczenia zdrowotnego z pomocy
społecznej na ochronę zdrowia. Mając na względzie
dobro mieszkańców, zasadnym jest eliminowanie po-
dwójnego finansowania tych samych usług, opłacania
składki zdrowotnej i ponoszenia opłaty z tytułu po-
bytu w domu pomocy społecznej, na którą składa się
również wynagrodzenie personelu pielęgniarskiego
etatowo zatrudnionego w domu, wymuszając równo-
cześnie właściwą jakość oferowanych świadczeń.
Ponadto należy podkreślić, że mechanizm finan-
sowania pielęgniarskiej opieki środowiskowej metodą
zadaniową funkcjonował jedynie do końca 2009 r.,
gdyż od 1 stycznia 2010 r. świadczenia te przewidzia-
ne są do kontraktowania w ramach opieki długoter-
minowej.
Pozwalam sobie dodać, że osoba wymagająca po-
mocy medycznej mieszkająca w domu pomocy spo-
łecznej ma prawo do takich samych świadczeń opieki
pielęgnacyjnej, jak osoba zamieszkująca w domu ro-
dzinnym, czyli może na miejscu, w domu pomocy spo-
łecznej, korzystać ze świadczeń opieki zdrowotnej
udzielanych na analogicznych zasadach, jak w domu
pacjenta, w tym świadczeń lekarza i pielęgniarki pod-
stawowej opieki zdrowotnej, świadczeń w pielęgniar-
skiej opiece długoterminowej.
Ponadto ustawa o pomocy społecznej w art. 58
wskazuje, iż po stronie domu leży obowiązek umoż-
liwienia i zorganizowania pomocy mieszkańcom
w dostępie do korzystania ze świadczeń zdrowotnych
przysługujących na podstawie przepisów o świadcze-
niach z ubezpieczenia zdrowotnego oraz może pokry-
wać wydatki na niezbędne usługi pielęgnacyjne wy-
kraczające poza kontraktowanie usług z powszech-
nego systemu ubezpieczeń zdrowotnych, co oznacza,
że dom może zatrudniać personel, który realizuje
świadczenia ponadstandardowe.
Zdaniem resortu zmiana ta może wpłynąć nieko-
rzystnie na jakość świadczonych usług pielęgniar-
skich adresowanych do mieszkańców domów pomocy
262
społecznej, dlatego czynione są dalsze starania, aby
mieszkańcy domów nie byli grupą pacjentów dyskry-
minowanych w dostępie do świadczeń pielęgniarskich
finansowanych ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia i aby istniały możliwości zawierania kon-
traktów przez pielęgniarki, m.in. pielęgniarki za-
trudnione obecnie przez domy pomocy społecznej, na
realizowanie świadczeń zdrowotnych wobec miesz-
kańców domów. W chwili obecnej prowadzone są roz-
mowy z Ministerstwem Zdrowia i Narodowym Fun-
duszem Zdrowia zmierzające do wypracowania doce-
lowych rozwiązań prawnych, które będą zapewniały
dostęp do pielęgniarskiej opieki środowiskowej finan-
sowanej ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia
i które ujednolicą przepisy prawne w zakresie dostę-
pu do usług całodobowych niezależnie od faktu, czy
są to jednostki funkcjonujące po stronie ochrony
zdrowia czy pomocy społecznej, sprowadzając się do
rozgraniczeń wynikających wyłącznie ze stanu zdro-
wia pacjenta.
W uzupełnieniu pragnę dodać, że obecnie w kon-
sekwencji interwencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej zakończyły się prace legislacyjne, które zmo-
dyfikowały rozporządzenie ministra zdrowia z 30
sierpnia br. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej, aby umożliwić
mieszkańcom domów pomocy społecznej lepszy do-
stęp do korzystania z należnych świadczeń pielęgna-
cyjnych w przyszłym roku. W efekcie tych zmian sko-
rygowana zostanie liczba pacjentów objętych opieką
jednej pielęgniarki, która będzie świadczyć usługi
pielęgnacyjne przez co najmniej 4 dni w tygodniu
w godzinach od 8 do 20 w zależności od indywidual-
nych potrzeb pacjenta.
Według informacji uzyskanych z Narodowego
Funduszu Zdrowia podmioty, które w bieżącym roku
mają podpisane kontrakty z oddziałami Narodowego
Funduszu Zdrowia, będą mogły aneksem przedłużyć
umowy w przyszłym roku, natomiast dla nowych
podmiotów na przełomie stycznia i lutego zostaną
rozpisane nowe konkursy.
Tak więc pielęgniarki świadczące obecnie usługi
w ramach środowiskowej opieki pielęgniarskiej reali-
zowanej metodą zadaniową będą mogły stawać do
konkursów na realizowanie usług w ramach opieki
długoterminowej.
Natomiast w świetle ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, prawo do korzystania ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych przysługuje osobom przebywającym w do-
mach pomocy społecznej i objętym powszechnym ubez-
pieczeniem zdrowotnym na takich samych zasadach
jak świadczeniobiorcom, którzy potrzebują pomocy me-
dycznej w warunkach domowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie sposobu uzyskania przez rodzica
starającego się o alimenty wymaganych
przez polskie sądy rodzinne informacji
o drugim rodzicu, który jest cudzoziemcem
(13427)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 8 grudnia 2009 r. posła Zbigniewa
Kozaka przesłaną w załączeniu do pisma z dnia
14 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13427/09, w sprawie
uzyskania przez rodzica dziecka starającego się
o alimenty informacji o drugim rodzicu, który
jest cudzoziemcem, wymaganych przez polskie sądy
rodzinne uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 125 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cy-
wilnego dane osobowe pozwanego, takie jak imię
i nazwisko oraz miejsce zamieszkania, powinny zo-
stać wskazane w każdym pozwie przez powoda.
Oznacza to, że w każdej sprawie cywilnej, w tym
także w sprawie o ustalenie ojcostwa oraz o alimenty,
w której pozwany ojciec dziecka jest cudzoziemcem,
to na powodzie ciąży odpowiedzialność za wskaza-
nie tych danych sądowi.
Możliwość uzyskania informacji na temat danych
osobowych ojca dziecka, jego miejsca zameldowania,
miejsca pracy, dochodów i innych danych jest uzależ-
niona od okoliczności konkretnej sprawy. Zasad-
niczo matka dziecka ma możliwość ubiegać się
o udzielenie powyższych informacji w drodze kore-
spondencji kierowanej bezpośrednio do właściwych
organów państw obcych, polskich placówek konsu-
larnych, ojca dziecka czy też jego rodziny, znajo-
mych. Podstawowe znaczenie w tym zakresie ma
prawo regulujące prowadzenie rejestrów ludności
oraz ochronę danych osobowych, obowiązujące w kra-
ju, w którym ojciec dziecka ma miejsce zamieszka-
nia lub którego jest obywatelem.
W przypadku braku możliwości uzyskania nie-
zbędnych danych przez matkę dziecka na jej wnio-
sek sąd rodzinny w toku postępowania o ustalenie
ojcostwa i zasądzenie alimentów ma możliwość
zwrócenia się do zag ranicznego sądu lub in-
nego organu z wnioskiem o udostępnienie nie-
zbędnych danych lub też o przesłuchanie osób, które
te dane wskażą. Taką możliwość przewiduje Kon-
wencja o przeprowadzaniu dowodów za granicą
w sprawach cywilnych i handlowych sporządzona
w Hadze dnia 18 marca 1970 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 50,
poz. 582 i 583 – łączy Polskę z ponad 40 państwa-
mi, w tym ze zdecydowaną większością państw
członkowskich Unii Europejskiej, USA, RPA, Au-
stralią, Rosją i Norwegią), jak i szereg umów dwu-

stronnych, np. art. 13 i 17 umowy między Rzecząpo-
spolitą Polską a Republiką Białoruś o pomocy
prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywil-
nych, rodzinnych, pracowniczych i karnych, podpi-
sanej w Mińsku dnia 26 października 1994 r. (Dz. U.
z 1995 r. Nr 128, poz. 619 i 620), art. 9 ust. 4 umowy
między Polską a Bułgarią o pomocy prawnej i stosun-
kach prawnych w sprawach cywilnych, rodzinnych
i karnych, podpisanej w Warszawie dnia 4 grudnia
1961 r. (Dz. U. z 1963 r. Nr 17, poz. 88 i 89), art. 14
i art. 16 umowy między Polską a byłą Czechosłowacją
o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w spra-
wach cywilnych, rodzinnych, pracowniczych i kar-
nych, podpisanej w Warszawie dnia 21 grudnia 1987 r.
(Dz. U. z 1989 r. Nr 39, poz. 210 i 211), art. 13 umowy
między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą o pomocy
prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywil-
nych i karnych, sporządzonej w Kijowie dnia 24 maja
1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 96, poz. 465 i 466).
Opisana możliwość nie oznacza jednak, że
w konkretnej sprawie w wykonaniu wniosku o po-
moc prawną zostaną udzielone żądane informacje.
Należy podkreślić, że w niektórych państwach
z uwagi na brak powszechnego systemu ewidencji
ludności (np. w Wielkiej Brytanii, USA) poszukiwa-
nie dłużnika odbywa się za pośrednictwem wyspe-
cjalizowanych firm świadczących usługi za opłatą.
W innych zaś państwach (np. we Włoszech, Ho-
landii) ewidencja ludności prowadzona jest na pozio-
mie gmin, w związku z czym dla dokonania ustaleń
niezbędne jest wskazanie przybliżonego miejsca
pobytu dłużnika. Zazwyczaj niemożliwe jest usta-
lenie danych ojca dziecka w sprawach, w których
matka nie jest w stanie wskazać takich podstawo-
wych danych, jak pełne imię i nazwisko oraz data
urodzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie planów likwidacji wielu sądów
rejonowych, na przykładzie Sądu Rejonowego
w Olecku, na Warmii i Mazurach (13432)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Iwińskiego w sprawie
planów likwidacji sądów rejonowych, na przykładzie
263
Sądu Rejonowego w Olecku, na Warmii i Mazurach,
przesłaną przy piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r.
(nr SPS-023-13432/09), uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Nieuzasadnione różnice w zakresie wielkości po-
szczególnych apelacji, okręgów i sądów dotyczące nie
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale głów-
nie liczby wpływających spraw, a tym samym wiel-
kości struktur organizacyjnych, obciążenia sędziów
i etatyzacji zobowiązują ministra sprawiedliwości,
jako organu sprawującego zwierzchni nadzór nad
działalnością administracyjną sądów, do poszukiwa-
nia nowych rozwiązań organizacyjnych. Podejmowa-
ne w Ministerstwie Sprawiedliwości działania mają
na celu zapewnienie sądom odpowiednich warunków
wykonywania ich ustawowo określonych zadań.
W związku z powyższym w dniu 1 lipca 2009 r.
został powołany zespół ds. racjonalizacji struktury
organizacyjnej sądownictwa powszechnego i po-
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury.
Przedmiotem jego działania jest wypracowanie mo-
delowych propozycji niezbędnych zmian organizacyj-
nych w wymiarze sprawiedliwości. Uwzględniając
konieczność dokonania pogłębionej oceny stanu tech-
nicznego jednostek mogących być w przyszłości
przedmiotem ewentualnej reorganizacji przewodni-
czący ww. zespołu powołał dodatkowo grupę roboczą
ds. inwentaryzacji obiektów sądów rejonowych.
Aktualnie zespół prowadzi prace w zakresie oceny
stanu struktury sądownictwa powszechnego i jak do-
tąd nie zarekomendował konkretnej koncepcji reorga-
nizacyjnej. Tym samym nie podjęto dotychczas decyzji
co do przyszłości konkretnych sądów rejonowych,
w tym Sądu Rejonowego w Olecku, a omawiane dzia-
łania nie przybrały charakteru legislacyjnego.
Jednocześnie należy wskazać, że decyzje w zakre-
sie zmian ustrojowych w sądownictwie powszechnym
poprzedzone zostaną kompleksową, wielokierunko-
wą analizą zarówno okoliczności o charakterze spo-
łecznym, jak i tych związanych z dobrem wymiaru
sprawiedliwości. Ocenie poddane zostaną m. in. takie
uwarunkowania, jak obszar właściwości sądu, liczba
wpływających spraw, limity etatów we wszystkich
grupach zatrudnienia, stan obciążenia pracą sędziów
(w zakresie właściwego rozmieszczenia kadry), wa-
runki komunikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu
stron do sądu), warunki lokalowe sądu (powierzch-
nia, liczba sal rozpraw), miejsce zamieszkania pra-
cowników sądu we wszystkich grupach zatrudnienia
(w zakresie ewentualnych utrudnień związanych
z dojazdem do pracy), odległości między poszczegól-
nymi sądami, w tym miejscowościami znajdującymi
się w obszarach ich właściwości (m.in. pod kątem
ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem do
sądu w sprawach odwoławczych).
Zaprezentowane przez pana posła argumenty
w sprawie Sądu Rejonowego w Olecku zostaną roz-
ważone przez właściwe komórki organizacyjne Mini-
sterstwa Sprawiedliwości i będą brane pod uwagę
264
w toku prac nad stworzeniem nowego modelu orga-
nizacji wymiaru sprawiedliwości.
Reasumując, pragnę zapewnić, że racjonalizacja
struktury organizacyjnej sądów powszechnych nie
ma na celu osłabienia pozycji lokalnych samorządów
ani ograniczenia obywatelom dostępu do jednostek
wymiaru sprawiedliwości. Realizacja tego obywatel-
skiego prawa rozumianego jako sprawne załatwienie
sprawy przez właściwy merytorycznie organ jest
nadrzędnym celem projektowanych przez resort
sprawiedliwości reform.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie planów Ministerstwa Środowiska
wobec średniego szkolnictwa zawodowego
(13433)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Marka Rząsy, dotyczącej planów wo-
bec średniego szkolnictwa leśnego, przesłanej pi-
smem z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13433/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Nowoczesne zarządzanie i prowadzenie gospodar-
ki leśnej na zasadach zrównoważonego rozwoju wy-
musiło konieczność koordynacji procesów i treści
nauczania, a także prowadzenia przez resort central-
nej polityki w zakresie kształcenia zawodowego kadr
dla gospodarki leśnej.
Minister środowiska wystąpił z inicjatywą prze-
jęcia do prowadzenia wszystkich szkół leśnych, które
do roku 1999 prowadziło Państwowe Gospodarstwo
Leśne Lasy Państwowe, a które mocą ustawy wpro-
wadzającej reformę ustroju szkolnego zmieniły swoją
przynależność, a ich organem prowadzącym zostały
jednostki samorządu terytorialnego.
Przejęcie przez ministra środowiska do prowa-
dzenia 11 średnich szkół leśnych było więc wyrazem
uzasadnionej troski o stan średniego szkolnictwa le-
śnego, a w tym przede wszystkim o właściwe przygo-
towanie absolwentów do wykonywania zawodu leśni-
ka, czego nie mogły zagwarantować ówczesne or-
gany prowadzące, tj. jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Obecnie praca ministra środowiska jako organu
prowadzącego i sprawującego nadzór pedagogiczny
nad przejętymi szkołami leśnymi koncentruje się na
rozwiązywaniu problemów, które związane są ze spo-
sobem ich prowadzenia przez jednostki samorządu
terytorialnego oraz braku w tamtym okresie właści-
wego nadzoru pedagogicznego w odniesieniu do
przedmiotów zawodowych, a w szczególności związa-
nych z:
— wprowadzeniem do szkół kierunków niele-
śnych, często w wyniku łączenia z innymi szkołami
powiatowymi, co na przestrzeni lat prowadziło do
powolnego zaniku specyfiki tych szkół i ich unifi-
kacji (np. w Tucholi powstał Zespół Szkół Leśnych
i Agrotechnicznych, w Miliczu – Zespół Szkół Przy-
rodniczych, w Brynku – Zespół Szkół Leśnych i Eko-
logicznych),
— ograniczeniem środków finansowych na pro-
wadzenie szkół, co spowodowało zaistnienie poważ-
nych zadłużeń (np. szkoła w Miliczu),
— wstrzymaniem wymaganych modernizacji i in-
westycji oraz ograniczeniem remontów do drobnych
konserwacji lub napraw (wszystkie szkoły),
— sprzedażą mieszkań, budynków i gruntów na-
leżących do szkół lub przeznaczeniem ich na inne cele
(np. powiat milicki przeznaczył mieszkania nauczy-
cielskie mieszczące się w internacie na biuro powia-
towej geodezji),
— zaniechaniem rozwoju bazy dydaktycznej
(wszystkie szkoły, przy czym podkreślić należy
znaczne zaangażowanie w organizację i finansowa-
nie szkolenia praktycznego przez Państwowe Gospo-
darstwo Leśne Lasy Państwowe, co przyczyniło się
znacząco do przetrwania tych szkół),
— całkowitym zanikiem nadzoru pedagogicznego
w zakresie przedmiotów zawodowych i wstrzyma-
niem wszelkich prac związanych z dostosowaniem
podstaw programowych i programów nauczania do
zachodzących zmian zarówno w prawie oświatowym,
jak i w samych zawodach (dziś wszystkie czteroletnie
technika leśne nadal pracują w oparciu o program
nauczania do technikum pięcioletniego).
Zastana liczba problemów przerosła wstępne oce-
ny, co sprawiło, że w pierwszym okresie nowy organ
prowadzący skupił się na ujednolicaniu zasad funk-
cjonowania szkół oraz zabezpieczeniu najważniej-
szych ich potrzeb, w tym m.in.:
— zmianie systemu i zasad gospodarki finanso-
wej, przygotowaniu i przeszkoleniu pracowników
szczebla administracyjnego do pracy przy zastoso-
waniu programu „Trezor”,
— podniesieniu i wyrównaniu średnich zarobków
pracowników administracji i obsługi pomiędzy szko-
łami, które w wielu przypadkach były na bardzo ni-
skim poziomie,
— opracowaniu procedur przeprowadzania po-
stępowania egzaminacyjnego i kwalifikacyjnego dla
nauczycieli ubiegających się o kolejny stopień awansu
zawodowego,
— ujednoliceniu zasad sporządzania arkuszy or-
ganizacyjnych szkół i ustaleniu sposobu realizowa-
nia nadzoru pedagogicznego,

— pracach nad dostosowaniem prawa oświatowe-
go do zaistniałej po przejęciu szkół sytuacji (najważ-
niejsze: zmiana w ustawie o systemie oświaty okre-
ślająca definicję szkoły leśnej i kompetencje ministra
środowiska przy tworzeniu i likwidacji tych szkół,
poprawki do ustawy Karta Nauczyciela, uwagi do
projektów zmian podstaw programowych i koncepcji
szkolnictwa zawodowego),
— podjęciu działań zmierzających do opracowania
i wdrożenia programu nauczania do czteroletniego
technikum, w pierwszej fazie poprzez wdrożenie pro-
gramów własnych,
— wykonaniu najpilniejszych zaleceń stacji sani-
tarno-epidemiologicznych, straży pożarnej, inspekcji
budowlanej i innych instytucji kontrolnych.
Kolejnym ważnym zadaniem jest opracowanie no-
wych podstaw programowych oraz programów na-
uczania do zawodu technik leśnik. Obecnie Minister-
stwo Środowiska aktywnie uczestniczy w pracach
nad zmianami systemu kształcenia zawodowego,
jakie mają miejsce w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej (w grudniu 2009 r. zakończyły się prace zespo-
łu opiniodawczo-doradczego ministra edukacji
narodowej ds. kształcenia zawodowego), i wspiera
inicjatywę dyrektorów szkół leśnych nad opracowa-
niem wspólnego programu nauczania do czterolet-
niego technikum leśnego.
Inna ważna potrzeba zmian dotyczy systemu eg-
zaminów zawodowych. Obecnie uczniowie zdają eg-
zamin w części teoretycznej – test oraz praktycznej
– projekt. Zaliczenie projektu odbywa się przy progu
70% punktów. Projekt jest teoretycznym zadaniem,
które układają niezależni eksperci jedynie na potrze-
by egzaminu.
Niska zdawalność w wielu szkołach jest poważ-
nym utrudnieniem w dostępie do zawodu, zwłaszcza
że w odróżnieniu od egzaminu maturalnego powtór-
ne przystąpienie do tego egzaminu możliwe jest do-
piero po upływie roku. Zarówno treść, jak i poziom
egzaminu, zupełnie inny niż w zdawanym pierwotnie
egzaminie, sprawia, że jego zdanie w drugim podej-
ściu jest w praktyce mało realne. Poza tym poważną
wątpliwość co do zasadności takich egzaminów budzi
fakt, iż każdy absolwent szkoły leśnej ma obowiązek
zdania egzaminu stażowego po odbyciu stażu w La-
sach Państwowych, którego pozytywny wynik jest
warunkiem koniecznym podjęcia pracy.
Jednym z ważniejszych problemów, przed jakimi
stają obecnie szkoły leśne, jest malejący nabór do
klas pierwszych. Zjawisko to odnotowywane jest we
wszystkich szkołach. Przyczyny tego stanu upatru-
je się głównie w powstawaniu klas leśnych w róż-
nych zespołach szkół pozaresortowych i profilu le-
śnego w liceum profilowanym. Niestety, bardzo niska
zdawalność i jakość kształcenia w takich szkołach
nie jest obecnie czynnikiem ograniczającym, w od-
różnieniu od odległości i wynikających z niej kosz-
tów utrzymania ucznia w internacie. Na wysokość
naboru, choć w niewielkim stopniu, ma także wpływ
niż demograficzny. Należy pamiętać, że szkoły leśne
265
są szkołami ponadregionalnymi, które skupiają mło-
dzież z różnych i często odległych rejonów. Obecnie
ważną formą zachęty podjęcia nauki w szkole leśnej
mogą być stypendia naukowe lub socjalne albo moż-
liwość uzyskania dodatkowych kwalifikacji, np. pra-
wa jazdy poprzez częściową refundację kosztów lub
umożliwienie przygotowania do egzaminu łowieckie-
go. Działania te wymagają jednak znacznych nakła-
dów finansowych, co przy obecnych potrzebach
szkół i wysokości przeznaczanych na nie środków
nie jest możliwe.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że minister środowiska nie ma planów zmierzają-
cych do oddania jednostkom samorządu terytorial-
nego szkół od nich przejętych w 2008 r., o czym
świadczą licznie podjęte działania, które mają na
celu odbudowanie świetności szkół leśnych, a także
stworzenie w nich profesjonalnych centrów kształce-
nia leśnego.
Resortowe szkoły leśne władały do 1999 r. mie-
niem Skarbu Państwa będącym własnością lub
w zarządzie Lasów Państwowych. Mocą ustawy
wprowadzającej reformę ustroju szkolnego zmieniły
swoją przynależność i ich organami prowadzącymi
zostały starostwa powiatowe, które przejęły w całości
ich majątek.
Przejmując szkoły leśne, minister środowiska
zmuszony był do zawarcia porozumień określających
tryb i zasady powrotu szkół do resortu.
Uwzględniając istniejące uwarunkowania prawne
i stanowiska powiatów, które, zdarzało się, rezygno-
wały z wcześniejszych deklaracji, konieczne było za-
akceptowanie przez ministra środowiska trzech form
własności dotyczącej mienia będącego we władaniu
szkół:
— umowy użyczenia:
– Zespół Szkół Leśnych w Warcinie,
– Zespół Szkół Leśnych w Miliczu,
– Zespół Szkół Leśnych i Ekologicznych w Brynku,
— darowizny na rzecz Skarbu Państwa:
– Technikum Leśne w Rogozińcu,
– Technikum Leśne w Starościnie,
– Zespół Szkół Leśnych w Biłgoraju,
— władania mieniem Skarbu Państwa będącym
w zarządzie Lasów Państwowych:
– Zespół Szkół Leśnych w Białowieży,
– Zespół Szkół Leśnych w Goraju,
– Zespół Szkół Leśnych w Lesku,
– Zespół Szkół Leśnych w Zagnańsku,
– Zespół Szkół Leśnych w Tucholi.
Po 2-letnim okresie prowadzenia szkół leśnych
okazało się, że największym problemem szkół i orga-
nu prowadzącego jest różna forma władania mie-
niem. W najtrudniejszej sytuacji znajdują się szkoły,
których mienie zostało użyczone, tj. szkoły w Miliczu,
Warcinie i Brynku. Jak większość szkół, tak i te mają
swoje siedziby w obiektach zabytkowych, pałacach
bądź zamkach, których utrzymanie wymaga znacz-
nych nakładów finansowych. Zaniechania w remon-
tach, konserwacjach i modernizacjach, jakie mają
266
miejsce we wszystkich szkołach, wymagają radykal-
nych i znaczących inwestycji finansowych, zapocząt-
kowanych obecnie w szkołach, które są własnością
ministra środowiska. Tylko taka forma daje ministro-
wi środowiska pełne możliwości realizowania wyma-
ganych zaleceń, na miarę posiadanych na ten cel środ-
ków. Stan ten rodzi dysproporcje w podziale środków
pomiędzy szkołami, na niekorzyść szkół znajdujących
się głównie w użyczeniu, gdzie mimo podjętych zobo-
wiązań powiaty nadal nie realizują remontów ani in-
westycji. Należy dodać, że stan ten utrudnia lub unie-
możliwia pozyskiwanie funduszy unijnych, z których
obecnie mogą korzystać szkoły, których mienie zosta-
ło przekazane w formie darowizny.
Brak ujednoliconej formy własności utrudnia re-
alizowanie planów i zamierzeń dotyczących rozwoju
szkół, takich jak tworzenie centrów edukacji ekolo-
giczno-przyrodniczej, izb przyrodniczych i innych
nowych form kształcenia.
Minister środowiska podjął działania zmierzające
do zmiany tego stanu. Zwrócił się m.in. do starosty
milickiego i słupskiego, którzy to posiadali już uchwa-
ły rady powiatu o zmianie formy władania mie-
niem z umowy użyczenia na umowę darowizny na
rzecz Skarbu Państwa. Tak więc należy uznać, że na
szkołach tych w krótkim czasie zostanie ustanowiony
trwały zarząd.
Prawdą jest, że Dyrekcja Generalna Lasów Pań-
stwowych wyraziła gotowość do przeniesienia zarzą-
du nad nieruchomościami będącymi obecnie własno-
ścią Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwo-
wych dla Zespołu Szkół Leśnych w Białowieży, Gora-
ju, Lesku, Tucholi i Zagnańsku. Obecnie trwają
rozmowy nt. ustalenia procedur prawnych w tym
zakresie.
Zmiana formy władania mieniem przez te szkoły
pozwoli na prawne wydatkowanie środków budżetu
państwa z przeznaczeniem na wydatki majątkowe
i usługi remontowe tak bardzo potrzebne szkołom.
Zapewniam, że nie oznacza ona zerwania kontak-
tów z Lasami Państwowymi i nie będzie miała wpły-
wu na zaprzestanie ich finansowania w zakresie
organizacji zajęć praktycznych, które to odbywało
się także w okresie ich prowadzenia przez starostwa
powiatowe.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13434)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Przemysława Gosiewskiego z dnia 14 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13434/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) – tym samym zawartość
ww. rozporządzenia o wykazie była uwarunkowana
przedmiotowymi kryteriami i to właśnie rozporzą-
dzenie o kryteriach wprowadziło zmiany w katalogu
leków w obrocie pozaaptecznym.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpiecze-
niu dostępu do leków dla pacjentów z terenów wiej-
skich.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.

Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w Prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie skutków wprowadzenia w życie
rozporządzenia ministra zdrowia dotyczącego
kryteriów klasyfikacji produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13435)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Jana Burego z dnia 14 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13435/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) – tym zawartość ww.
rozporządzenia o wykazie była uwarunkowana
przedmiotowymi kryteriami i to właśnie rozporzą-
dzenie o kryteriach wprowadziło zmiany w katalogu
leków w obrocie pozaaptecznym.
W fazie wstępnej przedmiotowe rozporządzenie,
zgodnie z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów
(M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), było przedmiotem
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
w trakcie których zainteresowane podmioty mogły
w przewidzianym terminie zgłosić swoje uwagi.
Przedstawiciele izb aptekarskich zgłaszali uwagi do
przedmiotowego projektu, podobnie jak pozostali
267
uczestnicy konsultacji społecznych. Wszystkie uwagi
były umieszczone na stronie internetowej Biuletynu
Informacji Publicznej, tak że każdy mógł zapoznać
się z ich treścią.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyj-
ne mające na celu nowelizację przedmiotowego roz-
porządzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planowanego drastycznego
obniżenia finansowania podkarpackich szpitali
w 2010 r. (13436)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jana Burego z dnia 11 grudnia 2009 r. w spra-
wie planowanego drastycznego obniżenia finansowa-
nia podkarpackich szpitali w 2010 r., która została
skierowana do prezesa Rady Ministrów przy piśmie
Marszałka Sejmu RP z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-023-13436/09), z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne na 2010 r., w tym na leczenie
szpitalne na Podkarpaciu, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 178,
poz. 1374). Ustawa ta weszła w życie 4 listopada
2009 r. i zawiera m.in. rozwiązania dotyczące zmiany
zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
268
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby, zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia) jako jednego
z kryteriów podziału środków wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193,
poz. 1495), które uwzględnia art. 118 ww. ustawy
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej,
zmieniający zasady podziału środków. Zgodnie z art. 3
ust. 3 ww. ustawy zmieniającej ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ sporządził zmia-
nę planu finansowego NFZ na 2010 r. uwzględniają-
cą ww. zasady podziału środków, która została za-
twierdzona przez ministra zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów w dniu 16 grudnia 2009 r.
Zgodnie z przepisami art. 2 ww. ustawy zmienia-
jącej ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez dany oddział wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r.
nie może być niższa niż wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział
wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa
wytyczna ustawowa została zrealizowana w ww. pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r., w którym wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
jest wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do planu
finansowego NFZ na 2009 według stanu na dzień
30 czerwca 2009 r. (w tym dla Podkarpackiego
OW NFZ o 38 mln zł). Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, że w trybie art. 124 ust. 6 ustawy oświadcze-
niach opieki zdrowotnej prezes NFZ zarządzeniem
88/2009/DEF w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił
rezerwę ogólną, określoną w planie finansowym NFZ
na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł z przeznacze-
niem na zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: leczenie szpitalne, w tym dla Pod-
karpackiego OW NFZ – 28,3 mln. zł.
Ponadto prezes NFZ po poinformowaniu ministra
zdrowia oraz ministra finansów uruchomił rezerwy
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ramach mi-
gracji ubezpieczonych (przewidzianych w planach
finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącznej wy-
sokości 2660 mln zł, w tym 1994 mln zł na leczenie
szpitalne. Część z tych środków w wysokości ok. 65
mln zł (w tym ok. 47 mln zł na leczenie szpitalne)
zostanie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń
na terenie woj. podkarpackiego na podstawie upo-
ważnień udzielanych dyrektorowi Podkarpackiego
OW NFZ przez dyrektorów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym przez Podkar-
packi OW NFZ, na poziomie porównywalnym do
roku 2009, natomiast kontraktowanie świadczeń
opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie leczenia
szpitalnego odbędzie się na poziomie roku 2009 we-
dług stanu z dnia 30 czerwca 2009 r. przy uwzględ-
nieniu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie strategii promocji
polskiej gospodarki (13437)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13437/
09, w związku z interpelacją pana posła Wojciecha
Szaramy w sprawie strategii promocji polskiej gospo-
darki przekazuję poniżej odpowiedzi na pytania za-
warte w interpelacji.
Pytanie 1. Jak ministerstwo ocenia działania pro-
mujące polską gospodarkę?
Odpowiedzialność ministra gospodarki wynika
z ustawy o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437), zmienionej ustawą o Ko-
mitecie do Spraw Europejskich (Dz. U. z 2009 r.

Nr 161, poz. 1277), która w art. 9.1 jednoznacznie
przyporządkowuje zagadnienia promocji gospodar-
czej ministrowi właściwemu do spraw gospodarki.
Zadania ministra gospodarki obejmują sferę promocji
gospodarczej, z wyłączeniem dwóch istotnych obsza-
rów gospodarki, tj. promocji produktów rolno-spo-
żywczych oraz promocji turystyki. Zadania te obej-
mują:
— klasyczne działania promujące polski eksport,
których adresatami są potencjalni nabywcy polskich
towarów i usług,
— działania promujące napływ bezpośrednich in-
westycji zagranicznych do Polski, kierowane do po-
tencjalnych inwestorów,
— zróżnicowane działania wspierające proekspor-
tową orientację polskich przedsiębiorców.
Każda z tych grup działań ma innego adresata,
korzysta z odmiennych metod i środków oddziaływa-
nia promocyjnego, opiera się na doświadczeniu róż-
nych instytucji i organizacji operujących zarówno
w sferze administracji państwowej, jak i w sferze po-
zarządowej. O ile część ww. zadań można byłoby zre-
alizować za pośrednictwem podległej ministrowi go-
spodarki wyspecjalizowanej agencji promocji gospo-
darczej, to z pewnością nie byłoby celowe koncentro-
wanie w takiej agencji wszystkich rodzajów działal-
ności promocyjnej i odbieranie inicjatywy organiza-
cjom samorządu gospodarczego. Statutowe zadania
administracji państwowej w zakresie promocji eks-
portu towarów i usług oraz przyciągania inwestycji
zagranicznych realizują aktualnie:
1) Ministerstwo Gospodarki, programujące i nad-
zorujące poprzez swoje departamenty realizację za-
dań nakładanych na wydziały promocji handlu i in-
westycji ambasad i konsulatów RP; utrzymanie sieci
WPHI za granicą (wykonującej również inne zada-
nia, wykraczające daleko poza zakres wąsko pojmo-
wanej promocji). Jednocześnie wypada w tym miejscu
zgodzić się z opiniami, iż zagraniczna sieć polskich
placówek odpowiadających za promocję gospodarczą
była i jest słabo rozwinięta. Sieć ta została osłabiona
w wyniku ostatniej reformy przeprowadzonej na
mocy porozumienia zawartego między ministrami
spraw zagranicznych i gospodarki, w lutym 2006 r.
Reforma ta doprowadziła m.in. do:
— przekształcenia kilkudziesięciu wydziałów eko-
nomiczno-handlowych (tzw. WEH) w wydziały pro-
mocji handlu i inwestycji, z jednoczesnym przesunię-
ciem części zasobów rzeczowych i kadrowych do nowo
powstających bądź właśnie rozbudowywanych wy-
działów ekonomicznych, podległych ministrowi
spraw zagranicznych,
— likwidacji pozostałych kilkudziesięciu WEH.
W chwili obecnej Ministerstwo Gospodarki stara
się odtworzyć WPHI w ważnych ośrodkach gospodar-
czych,
2) nadzorowana przez ministra gospodarki Polska
Agencja Informacji i Inwestycji Zagranicznych SA,
zajmująca się promocją napływu bezpośrednich in-
269
westycji zagranicznych do Polski, z rocznym budże-
tem w wysokości 10,8 mln zł,
3) nadzorowana także przez ministra gospodarki
Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości, realizu-
jąca – obok swojej podstawowej działalności – niektó-
re zadania w obszarze ogólnej promocji Polski, jak na
przykład udział w Światowej Wystawie EXPO 2008
w Saragossie, z budżetem 27,0 mln zł rozłożonym na
lata 2006–2008, czy obecnie EXPO 2010 w Szangha-
ju, z budżetem 35,0 mln zł, wydatkowanym w latach
2008–2010.
Promocja gospodarcza stanowi jeden z głównych
komponentów programu uczestnictwa w kolejnych
wystawach EXPO. Nakłady porównywalne do rocz-
nych kosztów promocji gospodarczej przeznaczane są
na realizowane na tych wystawach programy promo-
cji turystycznej, kulturalnej, promocji regionów itd.,
czyli ogólną promocję wizerunku kraju. Ogółem na-
kłady na finansowanie uczestnictwa Polski w wysta-
wach EXPO, z uwzględnieniem kosztów udziału Pol-
ski w EXPO 2000 w Hanowerze i EXPO 2005 w Aichi,
wynosiły w ostatnich 10 latach ok. 10 mln średnio-
rocznie, z czego na promocję stricte gospodarczą
przypadało ok. 1/3 wydatków ogółem.
Promocję turystyki przyjazdowej do Polski, jed-
nego z ważniejszych obszarów usług sprzedawanych
za granicą, realizuje Polska Organizacja Turystycz-
na, nadzorowana przez Ministerstwo Sportu i Tury-
styki. Adresatem przekazu promocyjnego POT jest
specyficzny klient, inny niż ten, do którego kierowa-
na jest promocja na przykład polskich maszyn, usług
budowlanych czy atrakcyjnych terenów inwestycyj-
nych. Istnienie POT, z jej z konieczności skromną
siecią oddziałów zagranicznych działających poza
strukturą polskich placówek dyplomatycznych, jest
z racji tej specyfiki w pełni uzasadnione.
Promocję produktów rolnych i przetwórstwa rol-
no-spożywczego prowadzi bezpośrednio Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Wydaje się, że ze
względu na specyfikę sektora rolno-spożywczego
w UE pozostawienie tego obszaru w gestii wyspecja-
lizowanego resortu rolnictwa i rozwoju wsi jest rów-
nież uzasadnione. Być może, idąc za przykładem
Francji, należałoby powołać w Polsce odrębną agen-
cję promocji produktów rolnych, na wzór francuskiej
Sopexa.
Równolegle prowadzone są przez Ministerstwo
Gospodarki działania wspierające umiędzynarodo-
wienie polskich przedsiębiorstw:
— Ministerstwo Gospodarki udziela wsparcia
podmiotom zainteresowanym rozwojem eksportu.
Łączna wartość wsparcia udzielonego w 2009 r. na
dofinansowanie programów branżowych, kosztów
uzyskania certyfikatów wyrobów eksportowych, wy-
dawnictw, konferencji i seminariów promocyjnych
wyniosła ok. 3,2 mln zł. Dopiero w założeniach bu-
dżetowych na rok 2010 przewiduje się znaczne zwięk-
szenie nakładów na wsparcie przedsiębiorców w za-
kresie prowadzenia działalności eksportowej i inwe-
stycyjnej poza granicami kraju, za pośrednictwem
sieci Centrów Obsługi Inwestorów i Eksporterów
270
(COIE). Projekt ten realizowany jest w ramach pod-
działania 6.2.1 Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka”, z budżetem w latach 2009–2015
w wysokości 77,8 mln zł, pokrywanym w znaczącym
stopniu z funduszy europejskich UE. Ze środków
tego programu w 2009 r. wydatkowano m.in. na za-
kup odpłatnych źródeł informacji ok. 0,5 mln zł. Pro-
jekt zakłada, że jego realizacja, przy współpracy
i merytorycznym wsparciu jednostek sieci COIE
przez WPHI, wpłynie m.in. na podniesienie stopnia
koncentracji informacji w zakresie eksportu i inwe-
stycji oraz zmniejszy koszty wejścia firm na rynki
zagraniczne.
— Innym działaniem ukierunkowanym na zwięk-
szenie stopnia umiędzynarodowienia gospodarki pol-
skiej jest działanie 6.1 Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” umożliwiające dostęp do
nowego, kompleksowego instrumentu wsparcia
przedsiębiorców pod nazwą „Paszport do eksportu”.
Zadanie to, z budżetem na lata 2009–2015 wynoszą-
cym 121 840 tys. EUR, realizuje Polska Agencja Roz-
woju Przedsiębiorczości.
— W 2010 r. rozpocznie się realizacja projektu
systemowego w ramach działania 6.5 Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka”. Budżet projek-
tu na lata 2010–2015 wynosi 78 mln EUR. Celem
projektu jest poprawa wizerunku Polski oraz wzrost
znaczenia Polski i polskich przedsiębiorców w gospo-
darce międzynarodowej. Realizacja projektu przyczy-
ni się również do poprawy dostępu do informacji
o Polsce i o możliwościach nawiązywania kontaktów
gospodarczych. Projekt zakłada realizację szeregu
kompleksowych zadań mających na celu poprawę
ogólnego wizerunku Polski na świecie i wykreowanie
silnej marki kraju. W związku z powyższym w ra-
mach projektu realizowane będą branżowe programy
promocyjne, które dzięki zaangażowaniu w projekt
potencjału produktowego eksporterów umożliwią
wykreowanie polskich specjalności eksportowych.
Celem tego zadania jest rozwój branż, które ze wzglę-
du na potencjał krajowej produkcji jak i możliwość
kreowania pozytywnych skojarzeń z krajem pocho-
dzenia produktu stać się mogą polskimi specjalno-
ściami eksportowymi.
Istotnym wsparciem dla podejmowanych w ra-
mach branżowych programów promocji działań będą
świadczone przez pracowników WPHI usługi dorad-
cze. Projekt zakłada również przeprowadzenie badań
wizerunkowych oraz opracowanie koncepcji progra-
mu promocji polskiej gospodarki. W ramach tego
przedsięwzięcia opracowane zostaną atrybuty marki
Polska, a także kierunki i narzędzia komunikacji tej
marki. Projekt przewiduje także utworzenie portalu
integrującego rozproszone zasoby Internetu o tema-
tyce gospodarczej dotyczące Polski, jak i rynków za-
granicznych. Ponadto portal będzie pełnić funkcję
platformy do nawiązywania kontaktów biznesowych
z kontrahentami zagranicznymi, a także bazy umoż-
liwiającej składanie ofert kupna i sprzedaży.
— Ważnym składnikiem pakietu instrumentów
promocyjnych dostępnych za pośrednictwem Mini-
sterstwa Gospodarki są granty/ulgi dla firm lokują-
cych swoje inwestycje bezpośrednie w Polsce. Zade-
klarowane nakłady budżetowe w ramach wielolet-
nich programów wsparcia dla inwestorów wyniosły
w 2009 r. ok. 180 mln zł, a w 2010 r. mają wynieść
ok. 137 mln zł.
Reasumując, Ministerstwo Gospodarki ocenia do-
tychczasowe działania w sferze promocji gospodarki
jako właściwie ukierunkowane, ale wciąż pozostaje
otwarte na propozycje rozwoju dalszych działań pro-
mocyjnych składane przez władzę ustawodawczą,
regiony oraz środowiska gospodarcze.
Pytanie 2. Kiedy zostaną wznowione prace nad
strategią promocji gospodarki?
Pragnę poinformować, iż w dniu 13 stycznia 2010 r.
odbędzie się spotkanie wiceprezesa Rady Ministrów,
ministra gospodarki pana Waldemara Pawlaka z re-
prezentacją Kongresu Przedsiębiorczości. Będzie ono
dobrą okazją do poznania opinii i bezpośredniej wy-
miany poglądów na tematy nurtujące środowisko
biznesowe, w tym na temat strategii promocji gospo-
darczej Polski za granicą. Na spotkaniu minister go-
spodarki zwróci się do przedstawicieli biznesu z proś-
bą o przedstawienie do końca lutego br. opinii i pro-
pozycji tego środowiska, które pomogą ukierunkować
strategię i zaprojektować nowe instrumenty wspie-
rania i promocji eksportu.
Pytanie 3. Czy zostanie utworzona wyspecjalizo-
wana agencja promocyjna wspierająca polskich
przedsiębiorców i odpowiedzialna za cały system za-
granicznej promocji gospodarczej?
Aktualnie prowadzone są w Ministerstwie Gospo-
darki prace nad przygotowaniem propozycji rozwią-
zań, które nie będą wywoływały istotnego wzrostu
wydatków budżetowych, a jednocześnie umożliwią
stworzenie bardziej sprawnego systemu promocji go-
spodarczej Polski za granicą. Ostateczne decyzje
w sprawie utworzenia agencji promocji gospodarczej
zależeć będą m.in. od wyników konsultacji ze środo-
wiskiem biznesowym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie konieczności podjęcia
pilnych działań w ramach wsparcia
dla Szczecina (13439)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Wziątka, przesłaną

przy w piśmie znak: SPS-023-13439/09 z dnia
14 grudnia 2009 r., w sprawie konieczności podjęcia
pilnych działań w ramach wsparcia dla Szczecina
przekazuję poniższe stanowisko.
Aby zrealizować powyższy cel, zaplanowane zo-
stały oraz realizowane są następujące szeroko zakro-
jone przedsięwzięcia w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013:
1) budowa drogi ekspresowej S3 na odcinku Szcze-
cin – Gorzów Wlkp. na długości 81 km kosztem 435
mln euro w okresie 2007–2009;
2) modernizacja linii kolejowej E59 na odcinku
Szczecin – Krzyż o długości 133 km kosztem 844 mln
euro w okresie 2010–2015;
3) studium wykonalności dla linii kolejowej C-E
59 kosztem 3,3 mln euro w latach 2008–2010;
4) projekty dotyczące modernizacji urządzeń hy-
drologicznych rzeki Odry kosztem 80 mln euro w la-
tach 2009–2015;
5) modernizacja infrastruktury portu lotniczego
Szczecin w Goleniowie kosztem 37 mln euro w latach
2008–2012;
6) modernizacja dostępu drogowego do portu
Szczecin o długości 2,6 km kosztem 55 mln euro
w okresie 2010–2012;
7) modernizacja infrastruktury portu Szczecin
i drogi wodnej Szczecin – Świnoujście w latach 2009–
–2013.
Ponadto w ramach procesu rewizji wspólnoto-
wych wytycznych w sprawie sieci TEN-T MI opraco-
wuje wniosek do Komisji Europejskiej zawierający
polskie propozycje modyfikacji ww. sieci. Przewiduje
się przedłożenie stosownej aplikacji do Komisji Eu-
ropejskiej na początku 2010 r. W MI w latach 2006–
–2009 pracował Zespół do spraw modyfikacji wytycz-
nych wspólnotowych dotyczących sieci TEN-T. Zespół
w swoich pracach wziął pod uwagę możliwości eko-
nomiczne i finansowe państwa oraz interesy poszcze-
gólnych regionów. Lista polskich projektów modyfi-
kacji sieci TEN-T została przedstawiona kierownic-
twu MI i zyskała jego akceptację w dniu 3 grudnia
2009 r. Elektroniczna wersja wspomnianego doku-
mentu jest dostępna na stronie internetowej www.
mi.gov.pl.
Propozycja modyfikacji sieci TEN-T w okolicach
miasta Szczecina dotyczy:
— drogi ekspresowej nr S3 na odcinku Świnouj-
ście – Szczecin – Lubawka jako projektu prioryteto-
wego;
— linii kolejowej E59 na odcinku Świnoujście –
Szczecin – Poznań – Wrocław – Chałupki jako pro-
jektu priorytetowego;
— drogi krajowej nr S10 na odcinku Szczecin –
Piła – Bydgoszcz – Toruń;
— drogi krajowej nr S6 na odcinku Szczecin – Ko-
szalin – Słupsk – Gdynia;
— linii kolejowej na odcinku Szczecin Dąbie – gra-
nica polsko-niemiecka;
— portu Police;
271
— utworzenia autostrady morskiej Świnoujście
– Ystad.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie przejściowego zniesienia
ochrony bobra w Polsce w związku
z nadmiarem tej populacji (13441)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-13441/09, z dnia 14 grudnia
2009 r. przekazujące interpelację poseł Grażyny
Ciemniak w sprawie przejściowego zniesienia ochro-
ny bobra w Polsce w związku z nadmiarem tej popu-
lacji, przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Mocą rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. Nr 220,
poz. 2237) bóbr europejski objęty jest ochroną gatun-
kową częściową. Gatunek ten podlega także ochronie
w większości krajów europejskich na podstawie
dwóch aktów prawnych: Konwencji z dnia 19 wrze-
śnia 1979 r. o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny
europejskiej oraz ich siedlisk – konwencji berneńskiej
(Dz. U. z 1996 r. Nr 58, poz. 263), oraz dyrektywy
92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony
siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory – dy-
rektywy siedliskowej.
Faktem jest, że kilkadziesiąt lat ochrony bobra
europejskiego doprowadziło do jego licznego wystę-
powania na niektórych obszarach kraju. Bóbr euro-
pejski wymieniony jest w załączniku II dyrektywy
siedliskowej określającym gatunki roślin i zwierząt
ważnych dla wspólnoty, których ochrona wymaga
wyznaczenia specjalnych obszarów ochrony. Gatunek
ten zgodnie z załącznikiem IV ww. dyrektywy wy-
maga również ochrony ścisłej. Ze względu na stan
populacji tego gatunku Polska otrzymała pozwolenie
od Komisji Europejskiej na objęcie bobra europejskie-
go ochroną częściową na terenie kraju.
W sytuacji stałego wzrostu populacji bobra euro-
pejskiego oraz zwiększającej się skali szkód wyrzą-
dzanych przez ten gatunek nie wykluczam zmiany
jego statusu ochronnego po uprzednim uzyskaniu
zgody od Komisji Europejskiej.
Obecnie status ochronny bobra europejskiego po-
zwala regionalnemu dyrektorowi ochrony środowi-
272
ska, na podstawie art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
z 2009 r. Nr 151, poz. 1220), wydawać zezwolenia na
niszczenie jego siedlisk, tam i żeremi, a także na za-
bicie lub przeniesienie osobników tego gatunku
w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, je-
żeli nie spowoduje to zagrożenia dla dziko występu-
jących populacji chronionych gatunków zwierząt oraz
w przypadku zaistnienia jednej z przesłanek wska-
zanych w art. 56 ust. 4 pkt 1–6 ww. ustawy. Wyjąt-
kiem jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia obejmu-
je kilka województw, wówczas po spełnieniu ww. wa-
runków zezwolenie na te czynności wydaje generalny
dyrektor ochrony środowiska.
Ponadto informuję, że w celu ograniczenia szkód
powodowanych przez bobry w 2005 r. został opraco-
wany praktyczny poradnik „Analiza dotychczaso-
wych rodzajów i rozmiaru szkód wyrządzanych przez
bobry oraz stosowanie metod rozwiązywania sytuacji
konfliktowych” dotyczący sposobów ograniczania
szkód powodowanych przez bobry. Poradnik został
udostępniony wszystkim ówczesnym wojewódzkim
konserwatorom przyrody i dyrektorom parków na-
rodowych, którzy mogą organizować odpowiednie
szkolenia.
Zgodnie z przepisem art. 126 ust. 4 ustawy o ochro-
nie przyrody właściciele lub użytkownicy gospo-
darstw rolnych i leśnych mogą współdziałać z regio-
nalnym dyrektorem ochrony środowiska, a na obsza-
rze parku narodowego – z dyrektorem parku, w za-
kresie sposobów zabezpieczania upraw i płodów rol-
nych, lasów oraz zwierząt gospodarskich przed szko-
dami powodowanymi przez zwierzęta gatunków
chronionych, za które Skarb Państwa wypłaca od-
szkodowania, do których zaliczamy także bobra eu-
ropejskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie konsekwencji wejścia w życie
rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13442)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Marcina Zawiły z dnia 14 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13442/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpiecze-
niu dostępu do leków dla pacjentów z terenów wiej-
skich.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie produkcji benzyny i oleju
napędowego z dwutlenku węgla (13443)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13443/
09) skierowane do ministra gospodarki oraz pismo

z dnia 30 grudnia 2009 r. (znak: BMwpr-070-10140/
7553/09-IP) skierowane do ministra środowiska do-
tyczące interpelacji pana posła Cezarego Atamańczu-
ka w sprawie produkcji benzyny i oleju napędowego
z CO2 pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.
W Zakładzie Chemii Środowiskowej Wydziału
Chemii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej
(UMCS) w Lublinie pod kierunkiem prof. Dobiesława
Nazimka prowadzone są prace nad produkcją meta-
nolu, który w połączeniu z dwutlenkiem węgla (CO2)
i wodą może zostać przetworzony na węglowodory,
takie jak benzyna czy olej napędowy. Obecnie prowa-
dzone badania realizowane są jedynie w skali labo-
ratoryjnej. Zastosowanie wspomnianej technologii na
skalę przemysłową wiąże się z potrzebą wyelimino-
wania słabych stron projektu, które obejmują m.in.
konieczność uzyskania dwutlenku węgla o bardzo
wysokiej czystości wynoszącej ok. 96%.
W celu kontynuowania prac badawczo-rozwojo-
wych UMCS wspólnie z firmą Ekobenz sp. z o.o.
z siedzibą w Lublinie oraz Instytutem Paliw i Energii
Odnawialnej w Warszawie złożył wniosek o dofinan-
sowanie projektu „Produkcja biobenzyny z bioetano-
lu” ze środków Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” w ramach działania 1.4–4.1: Wsparcie
na prace badawcze i rozwojowe oraz wdrożenie wyni-
ków tych prac. Stosowny wniosek obejmujący kwotę
ponad 21,5 mln zł (69,08% wartości projektu) uzyskał
pozytywną rekomendację instytucji zarządzającej,
Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości.
Pragnę poinformować, że na obecnym etapie nie
jest możliwe określenie potencjalnych korzyści z za-
stosowania technologii dla gospodarki, ponieważ
przeprowadzane szacunkowe wyliczenia opierają się
jedynie na badaniach laboratoryjnych. Trudno jest
zatem wyliczyć, czy cena produkowanej w wyniku
zastosowania wspomnianej technologii benzyny oraz
oleju napędowego będzie konkurencyjna wobec obec-
nie stosowanych technik. Komercyjne zastosowanie
wyników przeprowadzonych badań może dać pozy-
tywny efekt dla gospodarki. Niewątpliwie zastosowa-
nie ww. technologii na skalę przemysłową mogłoby
przyczynić się również do ograniczenia emisji dwu-
tlenku węgla do atmosfery oraz zmniejszenia impor-
tu paliw płynnych do Polski. W efekcie takie działa-
nia pozytywnie wpłynęłyby na środowisko naturalne
oraz bezpieczeństwo energetyczne kraju poprzez
uniezależnienie się od importerów paliw płynnych.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż energetyka, w tym
odnawialne źródła energii, jest sektorem szczególnej
uwagi Ministerstwa Gospodarki. Przedstawiając po-
wyższe wyjaśnienia, wyrażam przekonanie, że będą
one stanowiły wyczerpującą na obecnym etapie odpo-
wiedź na zgłoszoną przez pana posła interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
273
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zbyt pochopnego odbierania dzieci
rodzicom biologicznym (13444)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-13444/09, dotyczące interpelacji posła Ce-
zarego Atamańczuka w sprawie zbyt pochopnego od-
bierania dzieci rodzicom biologicznym po uzyskaniu
stanowiska Ministerstwa Sprawiedliwości w podjętej
w interpelacji kwestii uprzejmie informuję:
Prawo dziecka do wychowania w rodzinie natu-
ralnej zagwarantowane zostało w szeregu aktów
prawnych rangi międzynarodowej, w tym w stano-
wiącej swoistą konstytucję praw dziecka Konwencji
o prawach dziecka z dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U.
z dnia 23 grudnia 1991 r. Nr 120, poz. 526, ze zm.),
ratyfikowanej przez Polskę.
Przepis art. 9 ust. 1 konwencji nakłada na pań-
stwa strony obowiązek realizacji tego prawa poprzez
zapewnienie, aby nie było oddzielone od swoich ro-
dziców wbrew ich woli. Oddzielenie dzieci od rodzi-
ców dopuszczalne jest jedynie w przypadkach, gdy
sąd opiekuńczy zdecyduje zgodnie z obowiązującym pra-
wem oraz po przeprowadzeniu stosownego postępowania,
że takie oddzielenie jest konieczne ze względu na najlepiej
pojęte interesy dziecka.
Autonomia rodziny, pomimo silnego jej akcento-
wania w konwencji, nie może bowiem iść tak daleko,
aby uniemożliwiała ingerencję ze strony czynników
zewnętrznych w sytuacji, gdy taka ingerencja jest
niezbędna w celu zapobieżenia niekorzystnej sytuacji
dziecka przebywającego w rodzinie. Decyzja w tym za-
kresie może być konieczna szczególnie w przypad-
kach nadużyć lub zaniedbań ze strony rodziców. Je-
żeli zatem w sytuacji nienależytego wykonywania
przez nich władzy rodzicielskiej zagrożone zostaje
dobro dziecka, wówczas konieczna jest ingerencja
sądu opiekuńczego. Podstawę do takiej ingerencji sta-
nowi przepis art. 109 Kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego, który daje sądowi opiekuńczemu możliwość
skorzystania z szerokiego wachlarza środków zarad-
czych.
Zasadą jest, że sąd ten może wydać każde zarzą-
dzenie, jakie w danych okolicznościach jest konieczne
lub celowe ze względu na dobro dziecka, w tym rów-
nież polegające na oddzieleniu dziecka od środowiska
rodzinnego poprzez umieszczenie go w rodzinie za-
stępczej albo w placówce opiekuńczo-wychowawczej.
Zarządzenia wydawane na podstawie omawiane-
go przepisu należą do kategorii ograniczeń władzy
rodzicielskiej. Ich wyliczenie w przepisie art. 109
K.r.o. jest tylko przykładowe, na co wskazuje zwrot
„w szczególności”. Wymieniając te zarządzenia, usta-
wodawca stopniuje je, wskazując tym samym, że
środki ostrzejsze należy stosować dopiero wówczas,
gdy łagodniejsze nie dały pożądanego rezultatu albo
274
gdy ze względu na daleko posunięte zaburzenie wy-
konywania przez rodzinę jej funkcji jest oczywiste,
iż takiego rezultatu nie dadzą.
Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca, na-
kazując ingerencję we władzę rodzicielską na podsta-
wie art. 109 K.r.o. już wtedy, gdy dobro dziecka jest
zagrożone, wychodzi z założenia, że sąd opiekuńczy
powinien działać profilaktycznie przez zapobieganie
ujemnym skutkom niewłaściwego lub nieudolnego
sprawowania władzy rodzicielskiej. Jeżeli natomiast
dobro dziecka zostało już naruszone, ograniczenie
władzy powinno nie tylko zapobiegać nieprawidłowo-
ściom w postępowaniu rodziców, ale także już usunąć
występujące. Zwrócić trzeba przy tym uwagę, że sfor-
mułowanie przepisu art. 109 § 1 K.r.o. „sąd wyda”
oznacza, że sąd jest obowiązany wydać odpowiednie
zarządzenie w razie spełnienia przesłanek z tego
przepisu. Postępowanie w tym przedmiocie może
wszcząć z urzędu, co wynika z przepisu art. 570 Ko-
deksu postępowania cywilnego.
Zanim jednak nastąpi ingerencja w rodzinie ze
strony sądu rodzinnego najpierw winna być jej udzie-
lona pomoc w celu przywrócenia na powrót funkcji
opiekuńczo-wychowawczych. Pomoc ta realizowana
jest w różnych formach, zwłaszcza w ramach prawa
rodzinnego i opiekuńczego, systemu ubezpieczeń spo-
łecznych i pomocy społecznej.
W ramach świadczonej pomocy państwo nie po-
winno jednak wyręczać rodzin w wypełnianiu przez
nie ich funkcji, gdyż pozostawałoby to w sprzeczności
z ideą zasady pomocniczości wyrażonej w ustawie
o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 r. (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), sprowadza-
jącej się do konieczności udzielania pomocy tym pod-
miotom, które jej potrzebują, ale jedynie do czasu ich
usamodzielnienia się. W polskim systemie prawa ro-
dzina traktowana jest jako podmiot szczególnej tro-
ski państwa. W postanowieniach ustawy zasadniczej
zawarta została deklaracja prowadzenia prorodzin-
nej polityki socjalnej. Przepis art. 71 Konstytucji RP
stanowi bowiem, że państwo w swojej polityce spo-
łecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny. Ro-
dziny znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej
i społecznej, zwłaszcza wielodzietne i niepełne, mają
prawo do szczególnej pomocy ze strony władz pu-
blicznych.
Niewątpliwie prawu dziecka do wychowania
w rodzinie biologicznej jako nadrzędnemu powinny
być podporządkowane działania instytucji publicz-
nych związane z umieszczeniem dziecka poza tą ro-
dziną.
Ministerstwo Sprawiedliwości – odpowiadając
w świetle powyższego na zawarte w interpelacji za-
pytanie posła Cezarego Atamańczuka dotyczące zbyt
pochopnego odbierania dzieci rodzicom biologicznym
– zauważa, że istniejące uregulowania prawne stwa-
rzają wystarczające gwarancje ochrony prawa dziec-
ka do wychowywania się w rodzinie biologicznej.
Inną kwestią natomiast jest ich stosowanie przez po-
wołane w tym celu organy, a w szczególności przez
sądy opiekuńcze. Ministerstwo Sprawiedliwości
w swoim stanowisku podkreśla, że ocena w tym za-
kresie pozostaje poza kompetencjami ministra spra-
wiedliwości, który w ramach czynności nadzorczych
nie jest uprawniony do ingerowania w czynności
orzecznicze sądów. Poczynione zatem przez sąd opie-
kuńczy ustalenia w oparciu o posiadane dowody co
do konieczności umieszczenia małoletniego dziecka
poza rodziną biologiczną, wskutek otrzymanego
wcześniej sygnału o zagrożeniu jego dobra na skutek
zaistnienia jednego ze zdarzeń uzasadniających in-
gerencję w rodzinie, nie mogą być przedmiotem wią-
żącej oceny ze strony ministra sprawiedliwości. Je-
dyną formą zweryfikowania tego rodzaju oceny sądu
jest poddanie kwestionowanego przez strony roz-
strzygnięcia kontroli instancyjnej.
W odniesieniu zaś do pytania posła Cezarego Ata-
mańczyka dotyczącego działań, które zapobiegać
mają konieczności umieszczania dzieci poza rodziną,
należy zauważyć, że poza bieżącymi zadaniami pro-
filaktycznymi i pomocowymi wynikającymi z przepi-
sów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.), jak również działań oferowanych w ramach sys-
temu świadczeń rodzinnych oraz systemu ubezpie-
czeń społecznych, na uwagę zasługuje realizacja pro-
gramów rządowych wspierających rodziny i dzieci.
Od wielu lat rząd wspiera finansowo gminy w re-
alizacji bezpłatnego dożywiania uczniów szkół do
czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej. W dniu
29 grudnia 2004 r. przyjęta została przez Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej ustawa o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, ze zm.). Zgodnie
z art. 13 planowane środki budżetu państwa na re-
alizację programu nie mogą być niższe niż 500 mln
zł rokrocznie. Środki te planowane są w budżetach
wojewodów oraz w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa. Jednocześnie środki, jakie gminy powinny
przeznaczać na realizacje programu, nie mogą być
niższe niż 250 mln zł rokrocznie w trakcie realizacji
programu wieloletniego, tj. w latach 2006–2009. Tak
więc zaplanowana w ustawie o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” łączna wielkość środków w latach 2006–2009
nie może być niższa niż 2 900 000 000 zł.
W trakcie realizacji programu w kolejnych latach
wielkość środków wydatkowanych na realizację pro-
gramu przedstawiała się następująco:
— rok 2006: środki budżetu państwa – 484 164 329
zł, środki własne gmin – 265 559 388 zł, łączne wydatki
na realizację programu – 749 723 717 zł,
— rok 2007: środki budżetu państwa – 527 107 262
zł, środki własne gmin – 283 972 501 zł, łączne wy-
datki na realizację programu – 811 079 763 zł,
— rok 2008: środki budżetu państwa – 527 185 875
zł, środki własne gmin – 281 202 864 zł, łączne wy-
datki na realizację programu – 808 388 739 zł.
Jak wynika z powyższego zestawienia, w kolej-
nych latach tak wydatki budżetu państwa, jak i wy-

datki środków własnych gmin były wyższe niż prze-
widziane w ustawie o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
W poprzednich latach wszystkie wnioski wojewodów
na środki finansowe przewidziane w budżecie pań-
stwa były realizowane w 100% i w żadnym wojewódz-
twie nie zostały zmniejszone wnioskowane przez wo-
jewodów kwoty. Wnioski wojewodów odzwierciedlały
potrzeby na środki finansowe budżetu państwa
uzgodnione z gminami na realizację programu w po-
szczególnych województwach.
Dodać należy, że wojewodowie w latach 2007–2008
przenieśli na realizację programu wieloletniego w ra-
mach posiadanych uprawnień dodatkowe środki, dla-
tego środki budżetu państwa są wyższe niż zaplano-
wane w ustawach budżetowych na te lata.
Więcej też niż planowano w ustawie wydatkowa-
ły gminy ze środków własnych. Jednocześnie pragnę
poinformować, że w roku 2008 nie było dzieci,
uczniów lub osób dorosłych, tj. beneficjentów progra-
mu, którzy spełniali określone ustawą podwyższone
kryterium dochodowe uprawniające do bezpłatnej
pomocy, a którzy nie byli objęci programem ze wzglę-
du na brak środków.
W ustawie budżetowej na rok 2009 została zwięk-
szona o 50 mln zł, z 500 mln zł do 550 mln zł, wiel-
kość środków rezerwy celowej budżetu państwa, któ-
re zostały przeznaczone na realizację programu wie-
loletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
Dodatkowo przeprowadzona w roku 2008 noweli-
zacja ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania” pozwoliła na udzielanie pomocy
w formie posiłku głodnym dzieciom i uczniom bez
konieczności ustalania sytuacji materialnej rodziny
w drodze rodzinnego wywiadu środowiskowego.
Zmiana ta weszła w życie w dniu 1 stycznia 2009 r.
W obecnej chwili zakończyły się prace nad nowe-
lizacją ustawy o ustanowieniu programu wieloletnie-
go „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”. Przyję-
te rozwiązanie przedłuża okres działania programu
wieloletniego na lata 2010–2013. Wprowadza też nie-
zbędne korekty wynikające z konieczności realizacji
programu w dalszych latach, jak również dokonuje
zmian wynikających z monitoringu realizacji progra-
mu w latach 2006–2009. Nowelizacja ustawy nie
wprowadza dodatkowych kosztów realizacji progra-
mu, które obciążałyby budżety gmin. Przewiduje się,
że wielkość minimalnych środków niezbędnych po
stronie jednostek gminnego samorządu terytorialne-
go będzie analogiczna jak w latach 2006–2009. Jak
wynika z dotychczasowej realizacji programu, samo-
rządy gminne przeznaczają zdecydowanie więcej
środków własnych na realizację programu, niż wy-
nikałoby to z przepisów ustawowych. Natomiast po
stronie budżetu państwa przewiduje się, że w latach
2010–2013 środki będą zapisywane w ustawach bu-
dżetowych na kolejne lata w wysokości roku 2009,
tj. 550 mln zł rokrocznie w okresie realizacji progra-
mu, tj. w latach 2010–2013 – 2,2 miliarda zł. Łączny
275
przewidywany koszt realizacji programu wyniesie,
w kolejnym etapie jego realizacji, 3,1 mld zł.
Przyjęto także rozwiązanie pozwalające na dalsze
zwiększenie liczby dzieci i młodzieży, która będzie
mogła być objęta bezpłatnym dożywianiem bez ko-
nieczności ustalania sytuacji materialnej w drodze
rodzinnego wywiadu środowiskowego z obecnie obo-
wiązujących 10% liczby dzieci i młodzieży dożywia-
nych do 20% liczby dzieci i młodzieży dożywianych
w gminie.
Wejście w życie nowelizacji ustawy o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania” przewidziane jest na dzień 1 stycz-
nia 2010 r. Nowelizacja ustawy została ogłoszona
w Dz. U. Nr 219, poz. 1706.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
opracowało projekt założeń ustawy o wspieraniu ro-
dziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem,
który uznając, że jedną z bardzo ważnych przyczyn
odbierania dziecka rodzinie i umieszczania dzieci
w różnych formach opieki zastępczej jest brak realnej
pomocy rodzinie zmarginalizowanej lub rodzinie
w kryzysie, istotą proponowanych rozwiązań uczynił
stworzenie spójnego systemu opieki nad dzieckiem
i rodziną je wychowującą, jeżeli ma ona trudności
w prawidłowym wypełnianiu swoich funkcji. Działa-
nia podejmowane w ramach tego systemu powinny
zapewnić rodzinie taką pomoc, aby w jej efekcie wy-
eliminowane zostało zagrożenie zabrania dziecka
z rodziny lub zapewniony dzieciom, które z uwagi na
ich dobro okresowo musiały zostać umieszczone poza
rodziną, szybki do niej powrót.
W tej sytuacji bardzo duże znaczenie przypisano
w projektowanych rozwiązaniach działaniom profi-
laktycznym, które pomagają rodzinie w prawidło-
wym funkcjonowaniu i wychowywaniu dzieci, prze-
ciwdziałają powstawaniu problemów lub pozwalają je
rozwiązywać we wczesnym okresie ich pojawiania
się. Podstawowym narzędziem działania na rzecz
dziecka jest praca z rodziną. Jest ona ważna w mo-
mencie przeżywania przez rodzinę pierwszych trud-
ności, jest niezbędna wówczas, gdy w rodzinie ma
miejsce poważny kryzys, zagrażający dobru dziecka.
W wyniku pracy z rodziną powinna ona osiągnąć
zdolność prawidłowego funkcjonowania na tyle, aby
bezpieczeństwo dzieci nie było zagrożone.
Zakłada się dalszy rozwój placówek opiekuńczo-
-wychowawczych wsparcia dziennego – świetlic, klu-
bów, w których specjaliści (psycholog, pedagog) po-
magają dziecku, ale także współpracują z rodzicami.
Wzmocnienie profilaktyki i pracy z rodziną poprzez
działających na poziomie samorządu gminnego tzw.
asystentów rodziny, których zadaniem będzie prowa-
dzenie systematycznej, bezpośredniej pracy z rodziną
mającą trudności w prawidłowym funkcjonowaniu.
Działaniom profilaktycznym, mającym na celu
stworzenie dziecku odpowiednich warunków życia
w jego środowisku rodzinnym, muszą towarzyszyć
działania na rzecz doskonalenia i rozwoju różnych
form pieczy zastępczej nad dzieckiem. Należy przy
276
tym wyraźnie podkreślić, że powinny mieć one cha-
rakter okresowy i wszędzie tam, gdzie jest to możli-
we, zmierzać do integracji dziecka z jego rodziną.
Wśród instytucji sprawujących pieczę zastępczą nad
dzieckiem szczególne miejsce będą zajmować rodzin-
ne formy. Propozycje rozwiązań zakładają ponadto
znaczne ograniczenie roli placówek opiekuńczo-wy-
chowawczych w opiece nad dzieckiem. Umieszczenie
dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-wycho-
wawczej będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu
możliwości zatrzymania go w rodzinie własnej lub
umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym
domu dziecka.
W dniu 30 czerwca 2009 r. projekt założeń ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad
dzieckiem został przyjęty przez Radę Ministrów.
Obecnie prace nad projektem ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
prowadzone są w Rządowym Centrum Legislacji.
Planuje się, że nowe rozwiązania wejdą w życie
w styczniu 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zagrożenia marginalizacją rodzin,
które utraciły źródło dochodów lub których
dochód znacząco obniżył się w ciągu
ostatniego roku (13445)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
16 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13445/09, doty-
czące interpelacji posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zagrożenia marginalizacją rodzin, które
utraciły źródło dochodów lub których dochód znaczą-
co obniżył się w ciągu ostatniego roku, uprzejmie
wyjaśniam.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej za jeden
z głównych celów działań zakłada ochronę rodzin
i dzieci dotkniętych ubóstwem. Działania te mają na
celu zapewnienie skutecznej ochrony rodzinom naj-
słabszym, które znalazły się w trudnej sytuacji ży-
ciowej.
Analiza danych statystycznych z realizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych za okres styczeń–wrze-
sień 2009 r. (dane za IV kwartał będą dostępne nie
wcześniej niż w drugiej dekadzie lutego 2010 r.)
wskazuje na niewielki wzrost w kolejnych miesiącach
2009 r. liczby osób pobierających świadczenia rodzin-
ne (w III kwartale 2009 r. liczba uprawnionych do
zasiłku rodzinnego wynosiła przeciętnie miesięcznie
już nieco ponad 3,4 mln osób). Przyczyn tego należy
szukać również w kryzysie gospodarczym, który
m.in. spowodował wzrost stopy bezrobocia i zahamo-
wał wzrost zamożności rodzin.
Obecny rząd, dokonując przypadającej po trzech
latach kolejnej weryfikacji kwot ujętych w przepisach
o świadczeniach rodzinnych, podjął decyzję o podnie-
sieniu o ponad 40% kwot podstawowego świadczenia
rodzinnego, tj. zasiłku rodzinnego, oraz o prawie 24%
kwoty świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygna-
cji lub niepodejmowania zatrudnienia w związku
z koniecznością sprawowania opieki nad niepełno-
sprawnym dzieckiem. Wysokość zasiłku rodzinnego
na dziecko w wieku do ukończenia 5 roku życia wzro-
sła do kwoty 68 zł (poprzednio: 48 zł), na dziecko
w wieku powyżej 5 roku życia do ukończenia 18 roku
życia – do kwoty 91 zł (poprzednio: 64 zł), na dziecko
w wieku powyżej 18 roku życia do ukończenia
24 roku życia – do kwoty 98 zł (poprzednio: 68 zł).
Wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wzrosła do
kwoty 520 zł (poprzednio: 420 zł). W związku z tym,
że kwota świadczenia pielęgnacyjnego stanowi pod-
stawę do ustalenia wysokości składek na ubezpiecze-
nie emerytalno-rentowe i zdrowotne za osoby otrzy-
mujące to świadczenie zwiększyła się również wyso-
kość tych składek opłacanych ze środków budżetu
państwa. Jednocześnie mając na uwadze trudną sy-
tuacją gospodarczą Polski i konieczność ograniczenia
wzrostu wydatków budżetu państwa, Rada Mini-
strów na dotychczasowym poziomie utrzymała wy-
sokości pozostałych świadczeń rodzinnych oraz wy-
sokości kryteriów dochodowych do nich uprawniają-
cych. Podjęcie decyzji o przeznaczeniu w warunkach
kryzysu ponad miliardowego w skali roku zwiększe-
nia wydatków na wsparcie materialne dla rodzin ma
na celu takie ukierunkowanie tych wydatków, które
zagwarantuje większe kwoty podstawowych świad-
czeń rodzinnych i jednocześnie zabezpieczy dostęp do
nich rodzinom z dziećmi znajdującym się w najtrud-
niejszej sytuacji materialnej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby uprawnione niezależnie od wysokości
osiąganego dochodu nabędą prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, a także prawo do opłacanych z bu-
dżetu państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe i zdrowotne. W konsekwencji będą miały
możliwość korzystania z opieki zdrowotnej, zaś
w przyszłości ze świadczeń emerytalno-rentowych.
Przepisy wprowadzające to rozwiązanie zostały za-
warte w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie
niektórych ustaw związanych z realizacją wydatków
budżetowych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706).
Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej prowadzone są także prace
analityczne dotyczące różnych wariantów wsparcia
materialnego dla rodzin poprzez system świadczeń

rodzinnych tak, by w sytuacji polepszenia kondycji
finansów publicznych wziąć je pod uwagę.
Poza bieżącymi zadaniami wynikającymi z prze-
pisów ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362) na uwagę
zasługuje realizacja programów rządowych wspiera-
jących rodziny i dzieci. Wśród nich należy przede
wszystkim wymienić realizację programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania”. Zgodnie z wyżej
wymienioną ustawą dożywianie dzieci jest zadaniem
własnym obowiązkowym gminy. Jako zadanie wła-
sne jest ono realizowane w ramach środków własnych
gminy.
Od wielu lat rząd wspiera finansowo gminy w re-
alizacji bezpłatnego dożywiania uczniów szkół do
czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej. W dniu
29 grudnia 2005 r. przyjęta została przez Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej ustawa o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.). Zgod-
nie z art. 13 tej ustawy planowane środki budżetu
państwa na realizację programu nie mogą być niższe
niż 500 mln zł rocznie. Środki te planowane są w bu-
dżetach wojewodów oraz w rezerwie celowej budżetu
państwa. Tak więc zaplanowana w ustawie o ustano-
wieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” łączna wielkość środków
w latach 2006–2009 nie może być niższa niż 2 mld zł.
W ustawie budżetowej na rok 2009 została zwiększo-
na o 50 mln zł, do kwoty 550 mln zł, wielkość środ-
ków rezerwy celowej budżetu państwa, które zostały
przeznaczone na realizację programu wieloletniego
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”. Dodatkowo
przeprowadzona w 2008 r. nowelizacja ustawy o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” pozwoliła na udzielanie po-
mocy w formie posiłku dzieciom i uczniom bez ko-
nieczności ustalania sytuacji rodziny w drodze ro-
dzinnego wywiadu środowiskowego. Działanie te po-
zwolą na jeszcze skuteczniejsze udzielanie pomocy
uczniom i dzieciom wymagającym wsparcia w zakre-
sie dożywiania.
Realizacja programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” jest monitorowana na
bieżąco. Daje to możliwość, aby w sytuacji zagrożenia
jego realizacji rząd mógł podjąć natychmiast działa-
nia gwarantujące prawidłowe jego wykonanie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
277
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie upadłości konsumenckiej (13446)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Cezarego Atamańczuka, prze-
kazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
16 grudnia 2009 r., SPS-023-13446/09, w sprawie
upadłości konsumenckiej uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
W postępowaniu upadłościowym osoby fizycznej
nieprowadzącej działalności gospodarczej, zwanym
„upadłością konsumencką”, zwolnienie od kosztów
sądowych oznacza w praktyce zwolnienie z obowiąz-
ku uiszczenia opłaty od wniosku o ogłoszenie upadło-
ści w kwocie 200 zł na podstawie art. 102 ust. 1
w związku z art. 75 pkt 5 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U.
Nr 167, poz. 138, z późn. zm.). Należy mieć jednak na
uwadze, że po ogłoszeniu upadłości prowadzone jest
„właściwe” postępowanie upadłościowe, którego ce-
lem jest spieniężenie majątku upadłego dłużnika i za-
spokojenie jego wierzycieli w jak największym stop-
niu (art. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo
upadłościowe i naprawcze, Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1361, zwanej dalej „PUiN”).
Dla osiągnięcia tego celu konieczne jest poniesie-
nie kosztów postępowania, takich jak: wynagrodze-
nie syndyka, koszty obwieszczeń i ogłoszeń, koszty
przeprowadzenia dowodów, koszty likwidacji masy
upadłości, które pokrywane są z masy upadłości, tzn.
z majątku upadłego dłużnika według stanu na dzień
ogłoszenia upadłości (art. 231 ust. 1 i art. 61 PUiN).
Z tego powodu dla uwzględnienia wniosku o ogłosze-
nie upadłości niezbędne jest posiadanie przez dłuż-
nika majątku, którego wartość pozwoli przynajmniej
sfinansować wymienione wydatki, w przeciwnym
wypadku wniosek podlega oddaleniu na podstawie
art. 13 ust. 1 PUiN. Sposobem rozwiązania tego pro-
blemu mogłoby być przeniesienie na Skarb Państwa
obowiązku pokrywania kosztów postępowania upa-
dłościowego osób fizycznych nieprowadzących dzia-
łalności gospodarczej, które nie posiadają żadnego
majątku. Jednak należy liczyć się z tym, że taka sy-
tuacja mogłaby spowodować lawinowy napływ do są-
dów spraw o ogłoszenie upadłości konsumenckiej,
a w konsekwencji znaczne obciążenie budżetu pań-
stwa.
W aktualnej, trudnej sytuacji finansowej budżetu
państwa trafność takiego rozwiązania może budzić
istotne wątpliwości. Z tego powodu oraz mając na
uwadze duże oczekiwania społeczne związane z moż-
liwością ogłoszenia upadłości konsumenckiej, w re-
sorcie sprawiedliwości rozważana jest koncepcja
wprowadzenia nowej opcji tego postępowania polega-
jącej na możliwości ustalenia w pierwszej kolejności
278
planu spłaty wierzycieli, a dopiero w przypadku nie-
wykonywania tego planu przez dłużnika – przystą-
pienia do likwidacji jego majątku. Ponadto jest ana-
lizowana możliwość wyłączenia stosowania w postę-
powaniu o ogłoszenie upadłości konsumenckiej prze-
pisu art. 13 ust. 1 PUiN nakazującego oddalenie
wniosku o ogłoszenie upadłości z powodu braku ma-
jątku dłużnika na pokrycie kosztów postępowania.
Koszty tego postępowania zostałyby objęte planem
spłaty i w ten sposób pokryte przez dłużnika.
Uprzejmie informuję, że od dnia wejścia w życie
ustawy, tj. od 31 marca 2009 r., do dnia 30 czerwca
2009 r. do sądów wpłynęło ogółem 456 wniosków
o ogłoszenie upadłości konsumenckiej, natomiast
przez kolejne 4 miesiące, tj. do 30 października 2009 r.,
liczba zgłoszonych wniosków wzrosła do 870. Do dnia
30 października br. w 6 postępowaniach została ogło-
szona upadłość konsumencka. Sygnalizowane są
spektakularne przypadki oddalenia wniosków o ogło-
szenie upadłości z powodu braku majątku na pokry-
cie kosztów postępowania, jednak dokładna ich licz-
ba nie jest znana, bowiem takie ustalenie wymaga
badania akt spraw, w których wnioski zostały odda-
lone, w aspekcie przyczyn takiego rozstrzygnięcia.
W dniu 3 grudnia 2009 r. wystąpiłem do Instytutu
Wymiaru Sprawiedliwości o przeprowadzenie takich
badań w sprawach rozpoznanych przez sądy mające
siedziby na terenach o zróżnicowanym statusie ma-
jątkowym konsumentów.
Uprzejmie informuję, że w toku prac sejmowych
znajduje się poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy Prawo upadłościowe i naprawcze (druk nr 2485),
który proponuje zasadnicze zmiany w modelu upa-
dłości konsumenckiej. Komisja Sprawiedliwości i Praw
Człowieka na posiedzeniu w dniu 17 grudnia 2009 r.
po odbyciu pierwszego czytania skierowała projekt
ustawy do podkomisji. Zatem podczas dalszych prac
legislacyjnych nad tym projektem będzie możliwe
rozważenie i przyjęcie jak najbardziej korzystnych
rozwiązań dla beneficjentów proponowanej noweli-
zacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stosowania art. 159 K.c. (13447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie
stosowania art. 159 K.c., przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 16 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13447/09, uprzejmie przedstawiam następują-
ce stanowisko.
Zgodnie z art. 159 K.c. przepisów o obowiązku
zachowania formy aktu notarialnego nie stosuje się
w wypadku, gdy grunty wniesione jako wkład do
rolniczej spółdzielni produkcyjnej mają stać się
współwłasnością dotychczasowych właścicieli.
Wbrew temu, co stwierdzono w przedmiotowej
interpelacji, przepis art. 159 K.c. nie dotyczy typowej
sytuacji przekazania spółdzielni wkładu gruntowego,
w której grunt będący przedmiotem wkładu pozosta-
je nadal własnością członka, a spółdzielnia uzyskuje
do niego jedynie użytkowanie (art. 145 § l ustawy
z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze, Dz. U.
z 2003 r. Nr 188, poz. 1848, z późn. zm.).
Przepisem art. 159 K.c. objęte zostały sytuacje,
w których wskazana powyżej reguła wynikająca
z art. 145 § l Prawa spółdzielczego została wyłączo-
na przez umowę z członkiem bądź statut i zastąpio-
na postanowieniem przewidującym ustanowienie na
gruncie będącym przedmiotem wkładu współwła-
sności dotychczasowego właściciela gruntu oraz
innych członków spółdzielni.
W takim przypadku dochodzi więc do rozporzą-
dzenia prawem własności, a zatem potrzebne było,
w celu uniknięcia konieczności sporządzania aktu nota-
rialnego obejmującego taką czynność prawną, wprowa-
dzenie wyjątku od zasady określonej w art. 158 K.c.
Jednocześnie wskazać należy, że przepis art. 159
K.c. jako wprowadzający wyjątek od pewnej zasady
ogólnej (w tym przypadku od zasady przewidują-
cej formę aktu notarialnego dla czynności prze-
noszącej własność nieruchomości) powinien być
interpretowany ściśle. Z brzmienia tego przepisu wy-
nika, że ma on zastosowanie do sytuacji, w której
grunty wniesione jako wkład do rolniczej spółdziel-
ni produkcyjnej mają stać się współwłasnością do-
tychczasowych właścicieli. Innymi słowy przepis ten
ma zastosowanie jedynie przy wnoszeniu wkładu
gruntowego do spółdzielni.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie problemów w handlu
polskim drewnem (13448)
Odpowiadając na interpelację posła Stanisława
Steca przekazaną pismem z dnia 16 grudnia 2009 r.,

znak: SPS-023-13448/09, w sprawie problemów
w handlu polskim drewnem, przekazuję poniższe in-
formacje.
Przypuszczenia dotyczące statusu formalnopraw-
nego Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy
Państwowe są całkowicie nieuzasadnione, bowiem
w tym zakresie bezwzględnie obowiązują przepisy
ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.), statutu LP
oraz aktów wykonawczych. Zgodnie z art. 32 ust. 1
i ust. 2 ww. ustawy o lasach Lasy Państwowe są pań-
stwową jednostką organizacyjną nieposiadającą oso-
bowości prawnej, która reprezentuje Skarb Państwa
w zakresie zarządzania mieniem. W skład Lasów
Państwowych wchodzą jednostki organizacyjne
wskazane w tym przepisie.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ww. ustawy
Lasami Państwowymi kieruje dyrektor generalny
przy pomocy dyrektorów regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych oraz reprezentuje Skarb Państwa
w stosunkach cywilnoprawnych w zakresie swojego
działania.
Zgodnie z art. 34 i art. 35 ww. ustawy dyrektor
regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych oraz nad-
leśniczy reprezentują Skarb Państwa w stosunkach
cywilnoprawnych w zakresie swojego działania. Po-
nadto nadleśniczy prowadzi samodzielnie gospodar-
kę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urzą-
dzania lasu oraz odpowiada za stan lasu, a także
bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i nierucho-
mościami Skarbu Państwa pozostającymi w zarzą-
dzie Lasów Państwowych.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwowych
określa statut Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe stanowiący załącznik do zarządzenia
nr 50 ministra ochrony środowiska, zasobów natural-
nych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994 r. w sprawie nada-
nia statutu państwowemu gospodarstwu Lasy Pań-
stwowe. Na podstawie § 6 statutu PGL LP dyrektor
generalny Lasów Państwowych w wykonaniu zadań
określonych przez ustawę oraz przez przepisy wyko-
nawcze do ustawy, a także innych przepisów prawnych,
wydaje zarządzenia i decyzję obowiązujące w Lasach
Państwowych. W myśl § 8.1 statutu dyrektor generalny
Lasów Państwowych ustala szczegółowe zasady prowa-
dzenia gospodarki leśnej w lasach zarządzanych przez
LP oraz zasady sprzedaży przez PGL LP drewna i in-
nych produktów i usług.
Stosownie do ww. przepisów Skarb Państwa za-
wsze personifikowany jest przez właściwą jednostkę
organizacyjną LP, z której działalnością wiążą się
podejmowane czynności cywilnoprawne, a jednostki
te w ramach posiadanych kompetencji samodzielnie
podejmują cywilnoprawne działania za Skarb Pań-
stwa. Nie ma żadnych wątpliwości, że jednostki or-
ganizacyjne LP są stationes fisci Skarbu Państwa.
Zatem stroną stosunków cywilnych zawieranych
w ramach działalności jednostek organizacyjnych LP
jest Skarb Państwa, a umocowanie jednostek orga-
nizacyjnych LP do reprezentowania Skarbu Państwa
wynika z przepisów ustawy.
279
W świetle powyższego Lasy Państwowe, podejmu-
jąc działania w zakresie sprzedaży drewna, działają
jako reprezentant Skarbu Państwa. W każdym do-
kumencie wewnętrznym – zarządzeniu czy decyzji
dyrektora generalnego LP – jest wskazywana pod-
stawa prawna, a w szczególności przepis § 6 statutu
oraz art. 33 ustawy o lasach wskazujące jednoznacz-
nie, że dyrektor generalny LP działa jako reprezen-
tant Skarbu Państwa.
Natomiast z żadnego przepisu nie wynika, aby
faktycznie gospodarowanie na gruntach Lasów Pań-
stwowych (nadleśnictwa) odbywało się w imieniu
i na rzecz Skarbu Państwa. Wprost przeciwnie, art. 50
ustawy o lasach jednoznacznie stanowi, że LP pro-
wadzą gospodarkę na zasadzie samodzielności finan-
sowej, czyli na rzecz własną. Powyższe potwierdził
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia
2 marca 1994 r. o sygn. akt III SA 1314-131/93,
a obowiązująca doktryna przyjęła takie stanowisko.
Niezrozumiały jest również zarzut, jakoby Lasy
Państwowe nie miały zdolności do podejmowania
czynności cywilnoprawnych, w tym zawierania cy-
wilnoprawnych umów w zakresie sprzedaży drewna.
Takie zdolności, jak wykazano powyżej, wynikają
jednoznacznie z przepisów ustawy o lasach. Należy
także podnieść, iż w świetle przepisów ustawy o la-
sach oraz statutu PGL LP bezpośrednią sprzedaż
drewna prowadzą nadleśniczowie w nadleśnictwach
jako jednostkach organizacyjnych, w których prowa-
dzona jest gospodarka leśna i realizowana jest sprze-
daż drewna, innych produktów i usług – wg zasad
sprzedaży drewna w PGL LP ustalonych zgodnie
z § 8 statutu przez dyrektora generalnego LP.
Nieuzasadnione jest również twierdzenie, że PGL
LP wykroczyło poza zakres swoich uprawnień, wpro-
wadzając w zarządzeniu nr 52A z 31 października
2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprzedaży drew-
na przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Pań-
stwowe (czyli „Wewnętrzny kodeks leśny handlowy”),
znak: OM-906-1-349/07, zapisy chroniące kontrahen-
tów i tajemnicę przedsiębiorstw PGL LP. Wyżej wy-
mienione zarządzenie jest wewnętrznym aktem
prawnym PGL LP, ale z uwagi, iż określa zasady
sprzedaży drewna, reguluje również zachowania na-
bywających drewno.
W obecnej sytuacji gospodarczej w Polsce i Euro-
pie niemożliwe jest wiarygodne oszacowanie zapo-
trzebowania na drewno w 2010 r. Ryzyko błędu wią-
że się z brakiem wiarygodnych prognoz gospodar-
czych obejmujących okres roczny. Jednocześnie in-
formuję, że ceny drewna w Lasach Państwowych
będą korygowane w kierunku ustalenia konsensusu
między odbiorcami a PGL LP oraz utrzymania rów-
nego dostępu do surowca drzewnego wszystkich pod-
miotów przetwórstwa drzewnego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
280
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wynagrodzenia za bezumowne
użytkowanie gruntów (13449)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 10 grud-
nia 2009 r. (nr SPS-023-13449/09) w sprawie wyna-
grodzenia za bezumowne użytkowanie gruntów,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na podstawie art. 38 ust. l ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 231, poz. 1700, z późn. zm.) Agencja Nieruchomo-
ści Rolnych może oddać w najem lub dzierżawę nie-
ruchomości rolne wchodzące w skład Zasobu Własno-
ści Rolnej Skarbu Państwa, na zasadach Kodeksu
cywilnego.
Szczegółowe warunki dzierżawy oraz wzajemne
prawa i obowiązki są zawarte w umowie dzierżawy,
którą podpisuje wydzierżawiający (Agencja Nieru-
chomości Rolnych) oraz dzierżawca. Umowa dzierża-
wy jest podpisywana na czas określony. Za czas trwa-
nia dzierżawy wydzierżawiający otrzymuje czynsz
dzierżawny ustalony przez strony w umowie dzierża-
wy. Tak więc dzierżawca jest świadom tego, że ma
prawo do dzierżawy nieruchomości przez określony
czas oraz za ten czas ma uiszczać ustalony czynsz
dzierżawny w wysokości określonej w umowie oraz
wykonywać inne obowiązki wynikające z podpisanej
umowy.
Wobec powyższego w przypadku wygaśnięcia lub
rozwiązania umowy dzierżawy, której przedmiotem
jest nieruchomość Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa, dzierżawca zobowiązany jest przede wszyst-
kim wydać przedmiot umowy w uzgodnionym termi-
nie i w stanie niepogorszonym. Jeżeli przedmiot
dzierżawy nie zostanie wydany, wówczas dzierżawca
dodatkowo zobowiązany jest do zapłaty wynagrodze-
nia na rzecz agencji za korzystanie z nieruchomości,
jak również do zwrócenia pobranych po tym terminie
pożytków.
Odpowiedni zapis jest zawarty w umowie dzierża-
wy, którą dzierżawca podpisał. Zgodnie z tym zapi-
sem „jeżeli umowa wygasła lub uległa rozwiązaniu,
a dzierżawca nie wydał przedmiotu dzierżawy w ter-
minie określonym (...) wówczas wydzierżawiający
naliczał będzie wynagrodzenie z tytułu bezumowne-
go korzystania z cudzej nieruchomości (...) w wyso-
kości równowartości dotychczasowego czynszu po-
większonego o 25%, o podatek rolny (jeśli nie został
zapłacony przez bezumownego użytkownika) oraz
o równowartość dopłat bezpośrednich (jeśli przysłu-
giwałyby w okresie bezumownego korzystania z nie-
ruchomości)”.
Powyższa zasada oparta jest na art. 225 Kodeksu
cywilnego w związku z art. 224 § 2 K.c., w myśl któ-
rego samoistny posiadacz obowiązany jest zwrócić
pobrane pożytki, których nie zużył, jak również
uiścić wartość tych, które zużył. Samoistny posia-
dacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić
wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki
nie uzyskał.
Z powyższego wynika prawo agencji do żądania
od osoby władającej bezprawnie gruntami (byłego
dzierżawcy) m.in. zwrotu kwoty odpowiadającej wy-
sokości dopłaty, uznając, iż byłby to pożytek, którego
agencja została pozbawiona z powodu odmowy wy-
dania nieruchomości. Dotyczy to sytuacji, gdy na
spornej nieruchomości jednostka gospodarcza zasobu
mogłaby prowadzić działalność rolniczą i w związku
z tym mogłaby również uzyskać dopłaty.
Ratio legis przepisów regulujących płatności bez-
pośrednie jest finansowe wsparcie rolników, czyli
osób, które faktycznie uprawiają grunty rolne. Dla-
tego też agencja nie zgłasza roszczenia do dopłat, lecz
jedynie do odszkodowania w wysokości równowarto-
ści płatności obszarowej. Fakt bezumownego użytko-
wania nieruchomości po upływie terminu dzierżawy,
o którym wspomina pan poseł, jest łamaniem prawa
oraz jest jawnym pogwałceniem postanowień umowy,
do której przestrzegania dzierżawca zobowiązał się
własnoręcznym podpisem. Jest to sytuacja patolo-
giczna, narażająca Skarb Państwa na straty wynika-
jące z niewpływających do Agencji Nieruchomości
Rolnych kwot czynszu dzierżawnego.
Doświadczenia agencji związane z odbiorem nie-
ruchomości znajdujących się w bezumownym użyt-
kowaniu wskazują, że jednym z czynników skłania-
jących byłych dzierżawców do niewydawania agencji
nieruchomości po zakończeniu umowy dzierżawy jest
okoliczność, iż zgodnie z przepisami dotyczącymi
płatności bezpośrednich przysługują one także oso-
bom, które użytkują grunty rolne bez tytułu praw-
nego. Sytuacja taka prowadzi do wsparcia finanso-
wego (poprzez dopłaty) bezprawnych użytkowników
nieruchomości, sprzyjając utrwalaniu stanu nielegal-
nego posiadania nieruchomości.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie kryterium przyznawania
pomocy społecznej (13450)
Odpowiadając na interpelację pana Stanisława
Steca, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-

wie kryterium przyznawania pomocy społecznej,
uprzejmie informuję.
W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362) przy-
jęto model weryfikacji kryteriów dochodowych,
w którym przewiduje się inicjowanie z urzędu proce-
dury ich weryfikacji co 3 lata (art. 9 ustawy o pomo-
cy społecznej). Rząd zweryfikował w bieżącym roku
kryteria dochodowe oraz kwoty świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej, podejmując decyzje o nie-
podwyższaniu dotychczas obowiązujących kwot z po-
wodu trudnej sytuacji budżetu państwa oraz koniecz-
ności zapewnienia środków na wydatki obligatoryjne,
wynikających z obowiązujących przepisów prawa, na
które składają się między innymi wypłacanie zasił-
ków stałych i okresowych. Zabiegano zwłaszcza o za-
bezpieczenie utrzymania przynajmniej na niezmniej-
szonym poziomie finansowania podstawowych świad-
czeń z pomocy społecznej.
Jednakże zapisy ustawowe – tego samego art. 9
ust. 9 ustawy o pomocy społecznej – przewidują, że
jeśli w danym roku kalendarzowym kwota kryterium
dochodowego osoby samotnie gospodarującej i kwota
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie będzie
równa minimum egzystencji lub niższa, Trójstronna
Komisja do Spraw Społeczno-Gospodarczych może
wystąpić do Rady Ministrów z wnioskiem o zweryfi-
kowanie kwot kryteriów dochodowych. Gdyby zatem
taka sytuacja zaszła w przyszłym roku, Trójstronna
Komisja do Spraw Społeczno-Gospodarczych będzie
mogła zainicjować procedurę weryfikacji kryteriów
dochodowych w pomocy społecznej bez potrzeby
zmiany obecnego modelu ich weryfikacji – co 3 lata
z urzędu. Procedura ta chroni przed wystąpieniem
sytuacji przekroczenia poziomu minimum egzysten-
cji ponad poziom kryteriów dochodowych przyjętych
w ustawie o pomocy społecznej, co skutkowałoby nie-
otrzymaniem pomocy przez osoby o dochodzie poni-
żej poziomu minimum egzystencji.
Zgodnie z powyższymi wyjaśnieniami ostatnia
weryfikacja przypadła na rok 2009, kolejna planowa-
na jest na rok 2012, niemniej jednak każdego roku,
do dnia 15 kwietnia, minister pracy i polityki spo-
łecznej przedkłada Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych informacje o wysokości
minimum egzystencji ustalonego przez Instytut Pra-
cy i Spraw Socjalnych. Do dnia 15 kwietnia 2010 r.
zostanie przedłożona taka informacja wg cen śred-
niorocznych za 2009 r.
Jednocześnie niezbędne jest wyjaśnienie, że pro-
cedura kwot progów dochodowych nie oznacza jedy-
nego rozwiązania prawnego w pomocy społecznej,
którego zastosowanie ma na celu przeciwdziałanie
negatywnym skutkom niedostatku. Przepisy ustawy
o pomocy społecznej przewidują możliwość udzielenia
pomocy społecznej w szczególnie uzasadnionych
przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach prze-
kraczających kryterium dochodowe (art. 40 i 41 usta-
wy o pomocy społecznej). Ponadto niektóre świadcze-
nia niepieniężne pomocy społecznej świadczone są
281
bez względu na dochód zainteresowanych: praca so-
cjalna (art. 45), poradnictwo specjalistyczne (w szcze-
gólności prawne, psychologiczne, rodzinne – art. 46),
interwencja kryzysowa (art. 47). Na podkreślenie za-
sługuje fakt, że przy rozpatrywaniu decyzji o przy-
znanie świadczeń pomocy społecznej brane są pod
uwagę nie tylko niedostatki finansowe, ale także
inne ryzyka socjalne uzasadniające udzielenie pomo-
cy społecznej, a w szczególności: sieroctwo, bezdom-
ność, bezrobocie, niepełnosprawność, długotrwała
lub ciężka choroba, przemoc w rodzinie, potrzeba
ochrony ofiar handlu ludźmi, potrzeba ochrony ma-
cierzyństwa lub wielodzietności, bezradność w spra-
wach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia go-
spodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach nie-
pełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności w przy-
stosowaniu do życia młodzieży opuszczającej całodo-
bowe placówki opiekuńczo-wychowawcze, trudności
w integracji cudzoziemców, którzy uzyskali w Rze-
czypospolitej Polskiej status uchodźcy lub ochronę
uzupełniającą, trudności w przystosowaniu do życia
po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizm lub
narkomania, zdarzenie losowe i sytuacja kryzysowa,
klęska żywiołowa lub ekologiczna (art. 7).
Istotną formą wsparcia rodzin jest zasiłek celowy,
który może być przyznany w celu zaspokojenia nie-
zbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokry-
cie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków
i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów
użytku domowego, drobnych remontów i napraw
w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Zasiłek ce-
lowy może być przyznany również osobie albo rodzi-
nie, które poniosły stratę w wyniku zdarzenia loso-
wego lub w wyniku klęski żywiołowej i ekologicznej.
Zasiłek z takich przyczyn może być przyznany nie-
zależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi.
W uzasadnionych przypadkach nieprzewidzia-
nych literą ustawy, uzasadniających przyznanie po-
mocy społecznej rodzinie o dochodach przekraczają-
cych kryteria dochodowe, może być przyznany spe-
cjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej
kryterium dochodowego rodziny, który nie podlega
zwrotowi. Mogą też być przyznane zasiłek okresowy,
zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem
zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydat-
ków na pomoc rzeczową. Zasiłki celowe finansowane
są z budżetu gmin. Rada gminy, w drodze uchwały,
może podwyższyć kwoty uprawniające do zasiłków
okresowego i celowego. Rodzina może otrzymać rów-
nież pomoc w formie zasiłku lub pożyczki na ekono-
miczne usamodzielnienie. Jest to pomoc przyznawa-
na w formie jednorazowego zasiłku celowego lub nie-
oprocentowanej pożyczki, która może być umorzona
w całości lub w części.
W ramach świadczeń z pomocy społecznej ofero-
wanych jest także szereg świadczeń niepieniężnych,
do których zaliczamy między innymi pracę socjalną.
Jest to jedna z najważniejszych metod wspierania
osób i rodzin wymagających pomocy, rozumiana jako
działalność zawodowa mająca na celu pomoc osobom
282
i rodzinom we wzmacnianiu lub odzyskiwaniu zdol-
ności do funkcjonowania w społeczeństwie poprzez
pełnienie odpowiednich ról społecznych oraz tworze-
nie warunków sprzyjających temu celowi. Praca so-
cjalna świadczona jest na rzecz poprawy funkcjono-
wania osób i rodzin w ich środowisku społecznym.
Może być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny
będący pisemną umową zawartą z osobą ubiegającą
się o pomoc, określającą uprawnienia i zobowiązania
stron umowy, w ramach wspólnie podejmowanych
przez tę osobę i pracownika socjalnego działań zmie-
rzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji życio-
wej osoby lub rodziny. Pomocy w tej formie udziela
się bez względu na dochód rodziny.
Bez względu na posiadany dochód prowadzone
jest również poradnictwo specjalistyczne, w szczegól-
ności prawne, psychologiczne i rodzinne, dla osób
i rodzin, które mają trudności w rozwiązywaniu swo-
ich problemów życiowych lub potrzebują wsparcia.
Ponadto, jeżeli osoba lub rodzina pozbawiona jest
schronienia, posiłku czy też niezbędnego ubrania,
gmina ma obowiązek zapewnić schronienie oraz do-
starczyć ubranie i obuwie dostosowane do indywidu-
alnych właściwości osoby oraz pory roku. Działania
pomocy społecznej mogą być działaniami elastyczny-
mi, dostosowanymi do indywidualnej, aktualnej sy-
tuacji bytowej osoby lub rodziny, inicjowanymi nie
tylko przez niedostatek finansowy, ale także przez
pojawianie się różnorakich innych ryzyk socjalnych,
gdyż istnieje prawna możliwość udzielania skutecz-
nej pomocy społecznej także w sytuacjach wyjątko-
wych, gdy posiadany dochód przekracza przewidzia-
ne prawem progi dochodowe.
Wyjaśniam także, że przyjęte w ustawie o pomocy
społecznej rozwiązania oparte są między innymi
o konstytucyjną zasadę pomocniczości państwa. Za-
stosowanie tej zasady w przepisach o pomocy społecz-
nej uczyniło jednostki samorządu terytorialnego
głównymi podmiotami pomocy społecznej. Dlatego
też większość zadań z zakresu pomocy społecznej re-
alizowana jest przez jednostki samorządu terytorial-
nego w ramach zadań własnych, tak obligatoryjnych
(np. w przypadku gminnych jednostek samorządu
terytorialnego są to zadania określone w art. 17 ust. 1
ww. ustawy), jak i fakultatywnych (art. 17 ust. 2 ww.
ustawy) w ramach ich środków własnych. Zgodnie
z tą zasadą ogólną regionalne jednostki samorządu
terytorialnego wykonują zadania pomocy społecznej
określone w art. 21 ustawy o pomocy społecznej. Po-
nadto gminne jednostki samorządu terytorialnego
wykonują zadania pomocy społecznej zlecane im do
realizacji przez administrację rządową w oparciu
o art. 18 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej, a powiatowe jednostki samorządu teryto-
rialnego wykonują zadania pomocy społecznej zleca-
ne im do realizacji przez administrację rządową
w oparciu o art. 20 ww. ustawy.
Realizacja tych zadań powinna wpisywać się
w lokalne polityki społeczne, określane i realizowane
przez jednostki samorządu terytorialnego. Wynika
to stąd, że samorządy terytorialne, będąc głównym
podmiotem pomocy społecznej, określają i realizują
lokalne polityki społeczne w zakresie pomocy spo-
łecznej, będące instytucjonalną odpowiedzią władz
tych jednostek na potrzeby społeczne. To one suwe-
rennie definiują cele swojej polityki w zakresie pomo-
cy społecznej, a także ustalają wielkość środków fi-
nansowych przeznaczanych na realizację obligatoryj-
nych i nieobligatoryjnych zadań pomocy społecznej
mających zapewnić osiągnięcie zakładanych rezulta-
tów, jakimi jest umożliwienie osobom i rodzinom
przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, któ-
rych nie są one w stanie pokonać, wykorzystując wła-
sne uprawnienia, zasoby i możliwości. O tej niezmier-
nie ważnej, strategicznej funkcji jednostek samorzą-
du terytorialnego realizowanej w ramach polityki
społecznej mówią zapisy ustawy o pomocy społecznej
w art. 2, art. 17 ust. 1 pkt 1 (i odpowiednio art. 110
ust. 4), art. 19 pkt 1 (i odpowiednio art. 112 ust. 9),
art. 21 pkt 1 (i odpowiednio art. 113 ust. 2).
W przedstawionym pokrótce aktualnym stanie
prawnym, działając na podstawie art. 22 pkt 14 usta-
wy o pomocy społecznej, wojewodowie mogą także
finansowo wspierać realizację przez jednostki samo-
rządu terytorialnego programów w określonym przez
nich obszarze pomocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wpisania na listę leków
refundowanych azilectu (13451)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Steca, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
16 grudnia 2009 r. (SPS-023-13451/09), w sprawie
wpisania na listę leków refundowanych azilectu,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych oraz warunki ich udzie-
lania zostały określone w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do wy-
mienionej ustawy.
Przepisy tej ustawy szczegółowo określają zakres
uprawnień ubezpieczonego do świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, w tym
produktów leczniczych.

W art. 15 ust. 2 wymienionej ustawy zawarty jest
katalog świadczeń zdrowotnych gwarantowanych,
finansowanych ze środków publicznych, które przy-
sługują świadczeniobiorcy, m.in. produkty lecznicze
i wyroby medyczne określone w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia. Kwalifikacji świadczenia opieki
zdrowotnej jako świadczenia gwarantowanego w za-
kresie, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt 1–13,
dokonuje minister zdrowia, po uzyskaniu rekomen-
dacji Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Odnośnie do refundacji leku azilect uprzejmie
informuję, że produkty lecznicze dopuszczone do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są
umieszczane na wykazach leków refundowanych,
zgodnie z przepisami art. 36–39 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
W myśl art. 39 ust. 1 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych wszczęcie postępowania w sprawie wpisania do
wykazów leków refundowanych nowych leków może
nastąpić na wniosek spełniający wszelkie wymogi
formalne, skierowany do ministra zdrowia przed
podmiot odpowiedzialny. Na zlecenie ministra zdro-
wia, na podstawie wniosku o umieszczenie leku
w wykazie leków refundowanych, Agencja Oceny
Technologii Medycznych przeprowadza ocenę w za-
kresie kwalifikacji świadczenia jako świadczenia
gwarantowanego.
Wniosek o objęcie refundacją produktu lecznicze-
go azilect, zawierającego substancję czynną rasagili-
nę, był, na zlecenie ministra zdrowia, przedmiotem
oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych. Sta-
nowisko Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych, przekazane ministrowi zdrowia
w 2009 r., rekomenduje niefinansowanie ze środków
publicznych leku azilect w leczeniu choroby Parkin-
sona w ramach wykazu leków refundowanych.
Stanowisko rady konsultacyjnej agencji wynika
z braku przekonywających dowodów odnośnie do
wartości terapeutycznej leku w warunkach praktyki
klinicznej, bezpieczeństwa terapii, a także danych
dotyczących kosztów terapii.
W związku ze stanowiskiem rady konsultacyjnej
agencji wpłynęło odwołanie wytwórcy leku, który
przedstawił wyjaśnienia odnośnie do zastrzeżeń eks-
pertów. Sprawa jest w toku. Minister zdrowia po roz-
patrzeniu argumentów przedstawionych przez wy-
twórcę oraz opinii ekspertów podejmie w najbliższym
czasie decyzję odnośnie do możliwości wpisania leku
azilect do wykazu leków refundowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
283
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie kontraktu gazowego
między Polską a Rosją (13452)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 16 grudnia 2009 r. (SPS-
-023-13452/09), przesyłające interpelację pana posła
Andrzeja Szlachty w sprawie dostaw gazu ziemnego
do RP, przedstawiam poniższe informacje w spra-
wach poruszonych przez pana posła.
Uprzejmie informuję, że zapotrzebowanie na gaz
ziemny w Polsce w ostatnich latach kształtowało się
na poziomie około 14 mld m3/rok. W około 30-procen-
towe krajowe zapotrzebowanie na gaz ziemny jest
pokrywane przez wydobycie z rodzimych złóż, więk-
szość jest przedmiotem importu, głównie z kierunku
wschodniego.
W listopadzie 2006 r. PGNiG SA zawarł umowę
kupna gazu ziemnego (pochodzenia środkowoazjatyc-
kiego) od firmy RosUkrEnergo. Umowa ta obowiązu-
je formalnie do 1 stycznia 2010 r. Roczna wielkość
dostaw gazu zgodnie z tą umową wynosi 2,5 mld m3/
rok. Jednak w styczniu 2009 r., wskutek rosyjsko-
-ukraińskiego kryzysu gazowego, RosUkrEnergo
wstrzymało dostawy gazu ziemnego do Polski.
W związku z tym dla zbilansowania dostaw gazu
ziemnego do kraju niezbędne stało się zapewnienie
dodatkowych dostaw surowca. Z uwagi na obecny
stan infrastruktury polskiego systemu przesyłowego
gazu ziemnego możliwy jest odbiór surowca przez
punkty zdawczo-odbiorcze na granicy wschodniej.
Bezpośrednio po kryzysie gazowym z początku
2009 r. PGNiG SA niezwłocznie podjęło rozmowy
z możliwymi dostawcami gazu ziemnego, których
efektem miało być podpisanie kontraktu na dostawy
gazu ziemnego w ilościach pozwalających na zbilan-
sowanie krajowego zużycia. Biorąc pod uwagę istnie-
jącą infrastrukturę przesyłową oraz to, że oczekiwa-
no zawarcia kontraktu na dostawy gazu z firmą
o ugruntowanej pozycji na europejskim rynku gazo-
wym, PGNiG SA podjęło rozmowy z rosyjską firmą
Gazprom.
Strona rosyjska dostarczenie dodatkowych ilości
gazu (ponad te wynikające z obowiązujących kontrak-
tów) uwarunkowała zawarciem aneksu do Porozumie-
nia między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rzą-
dem Federacji Rosyjskiej o budowie systemu gazocią-
gów dla tranzytu gazu rosyjskiego przez terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i dostawach gazu rosyjskie-
go do Rzeczypospolitej Polskiej, zawartego w dniu
25 sierpnia 1993 r., z późniejszymi aneksami.
Negocjacje ze stroną rosyjską prowadzone są na
zasadach określonych w ustawie z dnia 14 kwietnia
2000 r. o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39,
284
poz. 443) oraz rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
28 sierpnia 2000 r. w sprawie wykonania niektórych
przepisów ustawy o umowach międzynarodowych
(Dz. U. Nr 79, poz. 981).
Negocjacje w sprawie dostaw gazu ziemnego roz-
poczęły się w dniu 7 maja 2009 r. w Moskwie. Kolejne
rundy rozmów odbyły się: 26 czerwca 2009 r. w War-
szawie, 17 lipca 2009 r. w Moskwie, 30–31 lipca 2009 r.
w Warszawie, 26 listopada 2009 r. w Warszawie oraz
10 grudnia 2009 r. w Moskwie.
W dniu 1 września 2009 r. problematyka dostaw
gazu ziemnego do Polski pojawiła się w rozmowach
pomiędzy panem premierem Donaldem Tuskiem
i panem premierem Władimirem Putinem, a także
w czasie spotkania pana premiera Waldemara Paw-
laka z panem Siergiejem Szmatko, ministrem ener-
getyki Federacji Rosyjskiej. W czasie spotkań w Mo-
skwie w dniach 7 października i 26 października
2009 r. pana premiera Waldemara Pawlaka z panem
ministrem Szmatko kontynuowane były rozmowy
w sprawie dostaw gazu do Polski.
W czasie rozmów na poziomie korporacyjnym po-
między PGNiG SA a Gazpromem (28–29 październi-
ka 2009 r.) uzgodniono szczegóły współpracy odno-
śnie do dostaw gazu do Polski. Firmy porozumiały
się w sprawie zwiększenia dostaw, a także przedłu-
żenia istniejącego kontraktu do 2037 r. Dodatkowo
wypracowano kompromisowe rozwiązania dotyczące
zarządzania spółką EuRoPol GAZ SA i jej polityki
taryfowej.
W czasie spotkania w Moskwie w dniu 10 grudnia
2009 r. strony osiągnęły porozumienie w głównych
obszarach podejmowanych podczas rozmów, tj. po-
twierdzono wcześniejsze ustalenia, m.in. dotyczące
przedłużenia kontraktu na dostawy gazu do RP do
roku 2037, wielkości dostaw, wydłużenia kontraktu
na tranzyt gazu rosyjskiego do Europy Zachodniej
również do roku 2037, sposobu ustalania stawki ta-
ryfowej dla EuRoPol Gaz SA oraz zasad zarządzania
spółką EuRoPol Gaz SA.
Uprzejmie informuję, że przewodnicząca polskie-
go zespołu negocjacyjnego pani Joanna Strzelec-Ło-
bodzińska, podsekretarz stanu w Ministerstwie Go-
spodarki, oraz przewodniczący rosyjskiego zespołu
negocjacyjnego pan Anatolij B. Janowski, zastępca
ministra energetyki, uzgodnili merytoryczne posta-
nowienia przedmiotowych aneksów, a w chwili obec-
nej trwają uzgodnienia tekstów pod względem języ-
kowym.
Kolejnym krokiem procedury zmierzającej do pod-
pisania niniejszej umowy jest uzgodnienie jej treści
z właściwymi ministrami, przedłożenie Radzie Mi-
nistrów wniosku o jej zatwierdzenie, a następnie jej
podpisanie przez prezesa Rady Ministrów bądź inną
upoważnioną osobę.
Jednakże w związku z faktem, iż postanowienia
przedmiotowej umowy są nierozerwalnie połączone
z rozmowami toczonymi na poziomie korporacyjnym,
tj. pomiędzy OAO Gazprom, OOO Gazprom Export,
PGNiG SA oraz EuRoPol Gaz SA, a spółki te nie
osiągnęły dotychczas ostatecznego porozumienia,
pan Waldemar Pawlak, wiceprezes Rady Ministrów,
minister gospodarki postanowił, że dalsze procedo-
wanie w tej sprawie może nastąpić jedynie po wyja-
śnieniu wszystkich rozbieżności przez zainteresowa-
ne spółki.
Należy zauważyć, że planowany kontrakt wielolet-
ni na dostawy gazu ziemnego z Federacji Rosyjskiej
jest bardzo ważny dla zapewnienia stabilnych dostaw
gazu ziemnego w związku z prognozami wzrostu za-
potrzebowania na ten surowiec. W tym miejscu pra-
gnę zwrócić uwagę pana posła, że zgodnie z prognozą
zawartą w „Polityce energetycznej Polski do 2030 r.”,
przyjętej przez rząd RP w listopadzie 2009 r., zapo-
trzebowanie na gaz w Polsce wyniesie w roku 2020
17,1 mld m³, a w roku 2030 – 20,2 mld m³.
Należy zwrócić uwagę, że w „Polityce energetycz-
nej Polski do 2030 r.” realizację głównego celu – za-
pewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju
w sektorze gazu ziemnego – planuje się osiągnąć mię-
dzy innymi poprzez rozbudowę krajowego systemu
przesyłowego w celu umożliwienia odbioru gazu
z terminalu LNG w Świnoujściu.
W tym miejscu pragnę stwierdzić, że renegocjacja
kontraktu na dostawy gazu rosyjskiego nie będzie
miała negatywnego wpływu na inwestycję w zakresie
terminalu LNG w Świnoujściu, która jest i będzie re-
alizowana zgodnie z przyjętym harmonogramem. Za
projekt odpowiada OGP GAZ–SYSTEM SA. Realiza-
cja tego projektu przewidywana jest na połowę 2014 r.
Zdolność regazyfikacyjna terminalu ma wynosić
5,0 mld m3 (możliwość rozbudowy do 7,5 mld m3).
W dniu 29 kwietnia 2009 r. PGNiG SA zawarło
z katarską firma Qatargas umowę na dostawy skro-
plonego gaz ziemnego w ilości 1 mln t rocznie (co
odpowiada 1,4 mld m3). Umowa została podpisana na
20 lat.
W dniu 4 czerwca 2009 r. weszła w życia ustawa
z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie
terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziem-
nego w Świnoujściu, wprowadzająca szereg instru-
mentów prawnych umożliwiających usprawnienie
procesu inwestycyjnego. W oparciu o jej przepisy
w dniu 15 lipca 2009 r. wojewoda zachodniopomorski
wydał pozwolenie na budowę dla części lądowej ter-
minalu. Odpowiednie decyzje zezwalające na rozpo-
częcie budowy uzyskali również inwestorzy w zakre-
sie portu zewnętrznego (Zarząd Morskich Portów
Szczecin i Świnoujście SA) oraz nowego falochronu
osłonowego (Urząd Morski w Szczecinie).
Ustawa po raz pierwszy w sposób kompleksowy
uregulowała również kwestię koordynacji wszystkich
inwestycji w ramach terminalu LNG w Świnoujściu,
realizowanych przez 4 różne podmioty. Funkcja ta
została powierzona spółce OGP GAZ–SYSTEM.
Z harmonogramem budowy terminalu LNG zsyn-
chronizowane zostały harmonogramy realizowanych
w Świnoujściu dwóch innych inwestycji niezbędnych
dla prawidłowego funkcjonowania terminalu: w za-
kresie nowego portu zewnętrznego oraz falochronu

osłonowego. W bieżącym roku inwestor w zakresie
terminalu – Polskie LNG sp. z o.o. – nabył również
tytuł prawny do gruntów, na których zlokalizowana
będzie inwestycja.
W dniu 6 sierpnia 2009 r. inwestor, Polskie LNG
sp. z o.o., opublikował ogłoszenie o zamówieniu pod
nazwą „Zaprojektowanie i wybudowanie terminalu
regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świ-
noujściu wraz z przekazaniem do użytkowania”. Do
30 września 2009 r. 8 oferentów złożyło wnioski
o dopuszczenie do udziału w postępowaniu na wybór
generalnego realizatora inwestycji (GRI).
W dniu 21 sierpnia 2009 r. zostało podpisane po-
rozumienie dotyczące organizowania finansowania
dla projektu budowy terminalu do odbioru skroplo-
nego gazu ziemnego (LNG) w Świnoujściu. Doku-
ment podpisali przedstawiciele Operatora Gazocią-
gów Przesyłowych GAZ–SYSTEM SA, Polskiego
LNG sp. z o.o. oraz banku PKO BP SA. Bankowi
PKO BP SA została powierzona rola koordynatora
organizacji pierwszego etapu finansowania konsor-
cjalnego przez banki komercyjne. We wrześniu 2009 r.
przyjęty został model finansowania projektu. W naj-
bliższych tygodniach banki zainteresowane udziałem
w projekcie powinny złożyć wiążące oferty. Ponadto
aktualna sytuacja finansowa OGP GAZ–SYSTEM
SA pozwala na udział tego podmiotu w finansowaniu
projektu budowy terminalu na poziomie 20–30%.
Innym działaniem w zakresie dywersyfikacji do-
staw gazu ziemnego do Polski jest budowa połączeń
międzysystemowych umożliwiających odbiór gazu
z kierunku zachodniego i południowego. Obecnie te
działania są realizowane poprzez rozbudowę punktu
wejścia w Lasowie (granica polsko–niemiecka) oraz
budowę punktu wejścia w Cieszynie (granica polsko–
–czeska). Realizacja powyższych projektów odbędzie
się do 2011 r. Dzięki tym inwestycjom wzrosną moż-
liwości odbioru gazu ziemnego do Polski o około
1 mld m3/rok z kierunków alternatywnych wobec
wschodniego. Warto także podkreślić, że również na
granicy wschodniej obecnie trwa rozbudowa punktu
zdawczo-odbiorczego w okolicy Hrubieszowa. Po tej
rozbudowie wzrosną możliwości importu gazu z Ukra-
iny z obecnego poziomu około 5 mln m3/rok do 200
mln m3/rok.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że
nowy kontrakt gazowy z Rosją nie wstrzyma dywer-
syfikacji dostaw gazu do Polski. Przedstawione po-
wyżej prognozy zapotrzebowania na gaz ziemny
wskazują, że nie powinna wystąpić nadpodaż gazu
ziemnego w Polsce. Gdyby jednak doszło do takiej
sytuacji, należy zauważyć, że m.in. wskutek rozbu-
dowy połączeń międzysystemowych z krajami sąsied-
nimi będzie istniała możliwość wyeksportowania
ewentualnych nadwyżek gazu ziemnego. Pragnę
w tym podkreślić, iż kwestia klauzuli zakazu reek-
sportu gazu rosyjskiego nie była przedmiotem obec-
nych negocjacji, tj. nadal obowiązują w tej sprawie
dotychczasowe rozwiązania. Nie zmienia to jednak
faktu, iż w mojej ocenie – z punktu widzenia bezpie-
285
czeństwa energetycznego państwa – lepsza jest ewen-
tualna nadwyżka bilansowa w dostawach gazu ziem-
nego niż niedobór tego surowca.
Należy także wspomnieć o planach inwestycyj-
nych w zakresie budowy źródeł wytwarzania energii
elektrycznej. Zgodnie z informacjami przedstawiony-
mi przez PGNiG SA na chwilę obecną planowana jest
budowa 12 obiektów, w których wytwarzanie energii
elektrycznej miałoby się odbywać w oparciu o gaz
ziemny. Przewidywana moc tych obiektów ma wyno-
sić 4100–4300 MWe, co wiązałoby się ze zużyciem od
ok. 4,7 mld m³ do ok. 5,6 mld m³ gazu ziemnego.
Odnosząc się do pytania o opłaty tranzytowe za
przesył gazu rosyjskiego gazociągiem jamalskim do
Europy Zachodniej, pragnę poinformować, że prze-
prowadzone uzgodnienia – zakładające pełną zgod-
ność postanowienia umowy międzyrządowej z pra-
wem RP oraz UE – zapewnią spółce EuRoPol Gaz SA
odpowiednie środki finansowe pokrywające koszty
uzasadnione dla wykonywanej działalności oraz
zwrot z kapitału zaangażowanego w działalność
spółki na zasadach określonym w rozporządzeniu
ministra gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie
szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf
oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz. U.
Nr 28, poz. 165).
Przedkładając powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, że stanowią one wyczerpującą odpowiedź na
pytania zawarte w interpelacji pana posła Andrzeja
Szlachty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie nowych norm emisji trujących gazów
(13453)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Andrzeja Szlachty z dnia 16 grud-
nia 2009 r., znak: SPS-023-13453/09, dotyczącą norm
emisji trujących gazów, przedstawiam następujące
informacje.
Polska zrealizowała w ostatnich 20 latach wiele
inwestycji związanych z ograniczaniem emisji zanie-
czyszczeń do powietrza z dużych źródeł spalania.
Emisja pyłów spadła w tym czasie o ponad 75%, dwu-
tlenku siarki – o ponad 60%, a tlenków azotu – o ok.
286
40%. Zmniejszenie emisji tych zanieczyszczeń do po-
wietrza ma wpływ na poprawę jego jakości, a przez
to na zmniejszenie negatywnego oddziaływania na
zdrowie ludności i środowisko. Jednak te działania
są niewystarczające dla osiągnięcia jakości powie-
trza wymaganej obowiązującymi przepisami krajo-
wymi, jak również implementowaną dyrektywą UE
nr 2008/50/WE w sprawie jakości powietrza i czyst-
szego powietrza dla Europy. W 2008 r. nie zostały
także osiągnięte pułapy dotyczące emisji SO2 i NOx
przyjęte przez Polskę na mocy traktatu o przystą-
pieniu (ToP).
Z uwagi na dominujące w Polsce rodzaje nośników
energii (węgiel kamienny i węgiel brunatny) oraz
efektywny czas eksploatacji istniejących instalacji
wykorzystujących te paliwa i możliwości ekonomicz-
ne zastąpienia tych instalacji Polska podjęła w trak-
cie negocjacji nad warunkami przystąpienia do UE
starania o uzyskanie okresu przejściowego w zakre-
sie wdrożenia dyrektywy 2001/80/WE. W efekcie,
zgodnie z zapisami ToP, Polska uzyskała zgodę na
przesunięcie terminu wdrożenia tej dyrektywy. Jej
pełne wdrożenie nastąpi w roku 2018 (po upływie
wszystkich terminów derogacji), ale związane to jest
ze znaczącym wysiłkiem inwestycyjnym.
W dalszym ciągu prowadzone są działania inwe-
stycyjne w ramach dostosowania do obowiązujących
w UE wymagań, zgodnie z wyznaczonymi w Trakta-
cie o przystąpieniu RP do UE okresami dostosowaw-
czymi. Działania te należy skoordynować z planami
uzyskania znacznego ograniczenia emisji zanieczysz-
czeń do powietrza, przewidzianego w projekcie dy-
rektywy o emisjach przemysłowych, by uzyskać sy-
nergiczny efekt przy relatywnie niewielkim wzroście
nakładów na inwestycje. Rząd Rzeczypospolitej Pol-
skiej wyraził poparcie dla obecnego kształtu projek-
tu dyrektywy, który w stosunku do pierwotnej wersji
został znacząco poprawiony, co zostało także dostrze-
żone przez pana posła. Biorąc pod uwagę zakres
wprowadzonych zmian, rząd Rzeczypospolitej Pol-
skiej uważa, że pozwalają one na wystarczającą swo-
bodę w doborze środków służących wypełnieniu za-
łożeń przyszłej dyrektywy.
Odpowiadając na pierwsze pytanie, należy zauwa-
żyć, że przedstawiciele resortu środowiska, gospodar-
ki i UKIE brali czynny udział w pracach grupy robo-
czej związanych z problematyką zawartą w projekcie
dyrektywy o emisjach przemysłowych, przygotowa-
nym w 2007 r. przez Komisję Europejską. Resort śro-
dowiska w pracach nad projektem ściśle współpraco-
wał z resortem gospodarki oraz przedstawicielami
przemysłu. Podkreślenia wymaga również udział
w pracach nad projektem dyrektywy przedstawicieli
przemysłu stowarzyszonych w Towarzystwie Gospo-
darczym Polskie Elektrownie, Polskim Towarzystwie
Elektrociepłowni Zawodowych, Izbie Gospodarczej
Ciepłownictwo Polskie oraz Izbie Energetyki Prze-
mysłowej i Odbiorców Energii. W grudniu 2008 r.
przekazano KE stanowisko rządu RP dotyczące pro-
blematyki dużych źródeł w projekcie przedmiotowej
dyrektywy. Kluczowe elementy stanowiska były kon-
sekwentnie podtrzymywane w dalszych pracach. Po-
nadto skrupulatnie monitorowano stanowiska pozo-
stałych państw członkowskich UE i Komisji Europej-
skiej.
Niezależnie od aktywności na forum grupy robo-
czej z inicjatywy MŚ przedstawiciele resortu środo-
wiska i gospodarki brali udział w szeregu spotkań
i rozmów telefonicznych dwustronnych z przedstawi-
cielami KE i prezydencji, podczas których uzgodnio-
no zmiany w projekcie, które są najbardziej istotne
dla Polski. Proponowane w projekcie dyrektywy o emi-
sjach przemysłowych nowe standardy emisyjne spo-
wodowałyby konieczność dodatkowego zastosowania
od 2016 r. w istniejących systemach ciepłowniczych
nowych instalacji odsiarczania i odazotowania, któ-
rych koszt w przypadku niektórych mniejszych cie-
płowni przekroczyłby wartość kotła. Dlatego stara-
niem przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej wpro-
wadzono odrębne przepisy dotyczące ciepłownictwa
w projekcie dyrektywy UE o emisjach przemysło-
wych. Umożliwiają one dostosowanie do nowych,
ostrzejszych wymagań emisyjnych w przedłużonym
czasie – do końca 2023 r. – średniej wielkości źródeł
(o mocy do 200 MW) pracujących głównie na rzecz
systemów ciepłowniczych. Dzięki tym zapisom moż-
liwe będzie płynne dostosowanie istniejących cie-
płowni średniej mocy pracujących głównie na rzecz
lokalnych systemów ciepłowniczych do nowych wy-
magań bez drastycznego podwyższenia cen ciepła,
które byłyby nie do zaakceptowania przez polskich
konsumentów.
Projekt dyrektywy przewiduje stopniowe wprowa-
dzanie wymagań dotyczących istniejących źródeł,
zgodnie z zasadami określonymi w uzgodnionym z KE
krajowym planie przejściowym. Przesunięcie termi-
nu obowiązywania zaostrzonych standardów z 2016 r.
do końca 2020 r. jest osiągnięciem koalicji, w której
uczestniczyła m.in. Polska i Wielka Brytania. Koali-
cja ta popierała czynnie także polskie postulaty do-
tyczące wspomnianych wyżej szczególnych warun-
ków dla ciepłownictwa. Istotne znaczenie ma przyję-
cie dla celów liczenia mocy źródła („komina”) mini-
malnej wartości dla pojedynczego kotła 15 MW. Do-
datkowo będzie możliwe wydłużenie czasu pracy
instalacji wycofywanych z eksploatacji do 2023 r.
przy zachowaniu warunku 20 000 godzin pracy, co
jest bardzo zbliżone do postulatów strony Polskiej.
W projekcie dyrektywy przewidziano także:
— szczególne warunki funkcjonowania źródeł
w rafineriach,
— szczególne warunki dla wykorzystania lokal-
nych paliw o niższej jakości,
— bardziej liberalne traktowanie źródeł szczyto-
wych (pracujących do 1500 h/rok) i niektórych źródeł
utrzymywanych na wypadek awarii (500 h/rok).
Projekt dyrektywy jest obecnie przedmiotem
uzgodnień pomiędzy Parlamentem Europejskim i Radą,
które przesądzą o ostatecznym kształcie przepisów
prawa. Przedstawiciele resortu środowiska kilka-

krotnie przekazywali posłom Parlamentu Europej-
skiego szczegółowe informacje merytoryczne na te-
mat stanowiska rządu RP w sprawie przedmiotowej
dyrektywy. Znakomitym wsparciem naszych działań
byłoby nawiązanie bezpośrednich kontaktów pomię-
dzy posłami na Sejm RP a posłami PE w zakresie
kształtowania korzystnych dla Polski ostatecznych
zapisów ww. dyrektywy.
Odnośnie do drugiego pytania należy zauważyć,
że w Polsce ponad 50% ciepła dostarcza się do użyt-
kowników w systemach sieciowych. Pracujące w na-
szym kraju kotły o mocach powyżej 1 MW spełniają
nałożone krajowymi regulacjami prawnymi standar-
dy emisyjne. Sprawia to, że emisje ze źródeł ciepła
współpracujących z sieciami cieplnymi są zazwyczaj
zauważalnie niższe niż emisje ze źródeł rozproszo-
nych o mocach poniżej 1 MW. Przedstawiciele Polski
informowali partnerów z KE i innych państw, że spe-
cjalne warunki dla ciepłownictwa sieciowego są ele-
mentem niezbędnym, by zapobiec wzrostowi suma-
rycznej emisji pyłów, tlenków azotu i dwutlenku siar-
ki z rozproszonych źródeł o niewielkiej mocy, które
są alternatywą dla ciepłownictwa sieciowego.
Koszty wdrożenia dyrektywy w wersji pierwotnej
w najbardziej wrażliwym podsektorze ciepłowni za-
wodowych wyniosłyby ok. 0,64 mld €. Przy założeniu,
że środki na ten cel pochodzą z kredytu oprocento-
wanego w wysokości 8,5%, roczna spłata będzie wy-
nosiła ok. 110 mln €. Jeżeli przyjąć, że cała produkcja
ciepła z 2007 r. (66 PJ) zostałaby przejęta przez zmo-
dernizowane źródła, to wzrost kosztów wytwarzania
ciepła wyniósłby prawie 1,7 €/GJ. Średni wzrost kosz-
tów wytwarzania ciepła w elektrociepłowniach i cie-
płowniach wyniósłby w takim przypadku prawie
1,4 €/GJ. Odroczenie inwestycji o 7 lat pozwoli na
zmniejszenie kosztów w związku z naturalnymi wy-
mianami starych kotłów i szacuje się, że średni
wzrost kosztów wytwarzania ciepła spadłby znacznie
poniżej 0,9 €/GJ. Taki koszt mógłby być akceptowal-
ny społecznie ze względu na przewidywane pozytyw-
ne skutki zmniejszenia emisji zanieczyszczeń.
Należy zauważyć, że przyszła dyrektywa o emi-
sjach przemysłowych, o ile zostanie przyjęta w aktu-
alnej wersji, będzie miała pozytywny wpływ na ja-
kość powietrza w Polsce i całej UE. Jakość powietrza
w danej strefie ma wpływ na zdrowie ludności za-
mieszkującej tę strefę, a przekroczenia niektórych
zanieczyszczeń (np. pyłu) są powodem chorób i pro-
wadzą do skrócenia średniej długości życia obywate-
li. Dla spełnienia określonych w dyrektywie o emi-
sjach przemysłowych wymagań konieczne będzie
wdrożenie bardziej sprawnych i wydajnych rozwią-
zań technologicznych, które zadecydują o postępie
gospodarczym w następnych latach. Biorąc pod uwa-
gę obecny kształt projektu dyrektywy, można stwier-
dzić, że pozwala on na ochronę zdrowia ludności Pol-
ski i środowiska naturalnego, z uwzględnieniem od-
powiedniego czasu niezbędnego przedsiębiorcom na
dostosowanie się do nowych wymagań emisyjnych.
287
Odnośnie do pytania trzeciego Ministerstwo Go-
spodarki, rozumiejąc sytuację podmiotów planują-
cych inwestycję w instalacje wysokosprawnej koge-
neracji, podjęło współpracę z Polskim Towarzystwem
Elektrociepłowni Zawodowych (PTEZ) oraz Izbą Go-
spodarczą Ciepłownictwo Polskie (IGCP) w celu wy-
pracowania założeń do programu rozwoju kogenera-
cji w Polsce do roku 2030. W pracach tych bierze tak-
że udział Ministerstwo Środowiska. W programie
tym przewidziane jest m.in. ustalenie dalszego me-
chanizmu wsparcia dla wysokosprawnej kogeneracji.
Prace nad programem będą trwały co najmniej przez
pierwsze półrocze 2010 r. W wersji finalnej ww. pro-
gram będzie poddany konsultacjom społecznym i mię-
dzyresortowym. Ponadto pragnę zauważyć, że kwe-
stie wsparcia kogeneracji nie są bezpośrednio zwią-
zane ze wspomnianym projektem dyrektywy, nato-
miast są regulowane głównie dyrektywą 2004/8/WE.
Obecnie w MG rozważane są kwestie dalszego funk-
cjonowania systemu wsparcia kogeneracji po 2013 r.
Chciałbym także poinformować, że 10 listopada
2009 r. Rada Ministrów przyjęła „Politykę energe-
tyczną Polski do 2030 r.”, w której głównymi celami
do osiągnięcia w dziedzinie kogeneracji są:
— dążenie do zastąpienia do roku 2030 ciepłowni
zasilających scentralizowane systemy ciepłownicze
polskich miast źródłami kogeneracyjnymi,
— wprowadzenie rynkowych metod kształtowa-
nia cen ciepła,
— dwukrotny wzrost do roku 2020 produkcji
energii elektrycznej wytwarzanej w technologii wy-
sokosprawnej kogeneracji w porównaniu do produk-
cji w 2006 r.
Powyższe cele będą realizowane poprzez poszcze-
gólne działania, m.in.:
— zmianę mechanizmów regulacji poprzez wpro-
wadzenie metod kształtowania cen ciepła z zastoso-
waniem cen referencyjnych oraz bodźców do optyma-
lizacji kosztów zaopatrzenia w ciepło,
— preferowanie skojarzonego wytwarzania ener-
gii jako technologii zalecanej przy budowie nowych
mocy wytwórczych,
— wprowadzenie zmian do Prawa energetycznego
w zakresie zdefiniowania odpowiedzialności organów
samorządowych za przygotowanie lokalnych założeń
do planów i planów zaopatrzenia w ciepło, energię
elektryczną i paliwa gazowe,
— stymulowanie rozwoju kogeneracji poprzez
mechanizmy wsparcia, z uwzględnieniem kogene-
racji ze źródeł poniżej 1 MW, oraz odpowiednią po-
litykę gmin.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
288
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wspierania rozwoju
energetyki wiatrowej w Polsce (13455)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13455/09, przedstawiam poniżej stanowisko doty-
czące kwestii podniesionych w interpelacji pana po-
sła Andrzeja Szlachty w sprawie wspierania rozwoju
energetyki wiatrowej w Polsce.
1. Czy rozwój farm wiatrowych w Polsce jest ogra-
niczony przez bariery prawne?
Minister gospodarki poprzez tworzone przepisy
prawne zachęca potencjalnych inwestorów do podej-
mowania działań w zakresie rozwoju energetyki wia-
trowej. Podstawą tych działań jest zapewnienie in-
westorom optymalnych warunków prowadzenia
działalności gospodarczej w zakresie produkcji ener-
gii elektrycznej przy wykorzystaniu energii wiatru.
Mechanizmy wsparcia zawarte są w przepisach usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, ze zm.) wraz z ak-
tami wykonawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem ryn-
kowym sprzyjającym rozwojowi energetyki odnawial-
nej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębiorstwa
energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii elek-
trycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzyskania
i przedstawienia do umorzenia prezesowi Urzędu Re-
gulacji Energetyki określonej ilości świadectw pocho-
dzenia energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nych źródłach energii bądź uiszczenia opłaty zastęp-
czej. Rozdzielenie świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii od fizycznej energii umożliwiło obrót na gieł-
dzie towarowej prawami majątkowymi wynikającymi
z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycznej
wytworzonej w źródłach odnawialnych, przyłączo-
nych do sieci znajdujących się w obszarze działania
danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie sprze-
daży energii elektrycznej w poprzednim roku kalen-
darzowym. W rezultacie wytwórca energii elektrycz-
nej ze źródeł odnawialnych uzyskuje dwa źródła do-
chodów: ze sprzedaży praw majątkowych wynikają-
cych ze świadectw pochodzenia oraz ze sprzedaży
fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej (NFOŚiGW) i są przeznaczane na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii i kogeneracji.
Należy zatem stwierdzić, iż rozwój farm wiatro-
wych w Polsce nie jest ograniczony przez bariery
prawne, a występujące utrudnienia związane z przy-
łączaniem farm wiatrowych do sieci elektroenerge-
tycznych zostały ostatecznie rozwiązane w przepi-
sach ustawy o zmianie ustawy Prawo energetyczne
oraz o zmianie niektórych innych ustaw, uchwalonej
przez Sejm RP w dniu 2 grudnia 2009 r. Uchwalone
do ww. ustawy poprawki Senatu RP w dniu 17 grud-
nia 2009 r. oczekują obecnie na rozpatrzenie Sejmu
RP. Regulacje przewidziane powyższym aktem zo-
stały przedstawione w pkt 5.
2. Co jest największym utrudnieniem w rozwoju
energetyki wiatrowej w Polsce?
Firma doradcza TPA Horwath we współpracy
z Polską Agencją Informacji i Inwestycji Zagranicz-
nych oraz kancelarią Domański Zakrzewski Palinka
opracowała w listopadzie 2009 r. raport „Energetyka
wiatrowa w Polsce”. Na podstawie wyników sondażu
z tego raportu można stwierdzić, że w opinii inwesto-
rów największym utrudnieniem w jeszcze dynamicz-
niejszym rozwoju energetyki wiatrowej jest procedu-
ra uzyskania warunków przyłączenia. Wskazano, że
w procesie inwestycyjnym w farmy wiatrowe najwię-
cej problemów przysparza inwestorom etap uzyska-
nia dla projektu warunków przyłączenia do sieci
elektroenergetycznej. Stwierdzono przypadki, w któ-
rych przygotowane ekspertyzy spotykały się z licz-
nymi zastrzeżeniami ze strony operatorów systemów
dystrybucyjnych/przesyłowych w zakresie wpływu
nowego źródła na krajowy system energetyczny. Jako
zastrzeżenie wymieniono brak przepisów precyzują-
cych, jakie elementy powinna zawierać ekspertyza.
Kolejnym ważnym problemem stało się masowe re-
zerwowanie mocy sieci elektroenergetycznych w da-
nej lokalizacji przez podmioty, który nie zamierzały
realizować inwestycji, traktując uzyskane bezpłatnie
warunki przyłączenia jako potencjalny towar han-
dlowy. Spowodowało to zablokowanie zdolności przy-
łączeniowych do sieci, co zaowocowało spowolnieniem
i ograniczeniem w przyłączaniu innych nowych źró-
deł energii.
Wychodząc naprzeciw m.in. powyższym utrudnie-
niom, Ministerstwo Gospodarki podjęło prace w celu
przygotowania odpowiednich regulacji prawnych
w tym zakresie. Zmiany te zostały uchwalone przez
Sejm RP w dniu 2 grudnia 2009 r. ustawą o zmianie
ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie niektó-
rych innych. Do ww. ustawy Senat RP wprowadził
poprawki uchwałą z dnia 17 grudnia 2009 r. Najważ-
niejsze unormowania zawarte w ww. ustawie zostały
omówione w pkt 5.
3. Jaki jest średni okres przygotowania inwestycji
wiatrowej w Polsce?

W sondażu, którego wyniki zostały opublikowane
w raporcie pn. „Energetyka wiatrowa w Polsce”,
stwierdzono, iż okres realizacji projektu inwestycyjne-
go w Polsce wynosi przeciętnie od 4 do 7 lat, przy czym
okres przygotowania projektu do momentu rozpoczę-
cia prac budowlanych może wynosić od roku do 5 lat,
a dolna granica tego przedziału dotyczy projektów
o małej mocy inwestycji. Według innych danych lite-
raturowych*) proces przyłączania farmy wiatrowej do
sieci może trwać od ok. 17 miesięcy do 8 lat.
4. W których częściach Polski występuje najwięk-
szy przyrost inwestycji wiatrowych?
Według danych Urzędu Regulacji Energetyki na
koniec września 2009 r. moc zainstalowana w ener-
getyce wiatrowej w Polsce osiągnęła ponad 666 MW.
Główną lokalizację inwestycji wiatrowych, według
danych z powyższego raportu, stanowi pas wybrzeża
Bałtyku sięgający kilkadziesiąt kilometrów w głąb
kraju, rejon centralnej Polski z przewagą województw
zachodnich oraz rejon Karpat. W raporcie pn. „Wizja
rozwoju energetyki wiatrowej w Polsce do 2020 r.”
wykonanego na zlecenie Polskiego Stowarzyszenia
Energetyki Wiatrowej wskazano ogólnie, iż szczegól-
nie uprzywilejowanymi pod względem zasobów ener-
gii wiatru są tereny: wybrzeży Morza Bałtyckiego,
północno-wschodniej Polski (okolice Suwałk i Gołda-
pi), zróżnicowane orograficznie tereny Warmii, Ma-
zur i Pomorza, tereny podgórskie Polski południowej
– głównie Podkarpacia i Dolnego Śląska.
5. Jakie działania wspomagające rozwój energe-
tyki wiatrowej podejmuje obecny rząd?
Szczegółowe działania wspomagające rozwój ener-
getyki wiatrowej, zawarte w strategii sektorowej pn.
„Polityka energetyczna Polski do 2030 r.” oraz regu-
lacjach uchwalonej przez Sejm RP ustawy o zmianie
ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw obejmują:
1) sporządzenie planu niezbędnych działań dla
wdrożenia dyrektywy 2009/28/WE w sprawie promo-
wania stosowania energii ze źródeł odnawialnych.
Polska ma czas na pełne jej wdrożenie do 5 grudnia
2010 r. W Ministerstwie Gospodarki podejmowane są
obecnie działania zmierzające do implementacji dy-
rektywy do polskiego porządku prawnego. Celem jest
wypracowanie ścieżki dochodzenia do osiągnięcia
15% udziału OZE w zużyciu energii finalnej w sposób
zrównoważony, w podziale na poszczególne rodzaje
energii: energię elektryczną, ciepło i chłód oraz ener-
gię odnawialną w transporcie;
2) wprowadzenie instytucji zaliczki na poczet
opłaty za przyłączenie do sieci. Konieczność wprowa-
dzenia takiego rozwiązania została spowodowana,
jak wspomniano wyżej, faktem spekulacyjnego rezer-
wowania miejsc i mocy przyłączeniowych w systemie
elektroenergetycznym. W obecnym stanie prawnym
operatorzy systemu elektroenergetycznego nie mają
*) A. Oleksy, Przyłączanie farm wiatrowych do sieci w aspek-
cie aktualnych i przewidywanych aktów prawnych (w:) Elektro-
energetyka wiatrowa i zasobniki energii, Warszawa 3 grudnia
2009 r., s. 22.
289
podstawy do odmowy wydania warunków przyłącze-
nia, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki
przyłączenia do sieci i odbioru, w przypadku spełnie-
nia przez wnioskodawcę wymogów formalnych nie-
zbędnych do wszczęcia procedury określania warun-
ków przyłączenia, nawet w sytuacji, gdy wniosko-
dawca nie jest w stanie udźwignąć konsekwencji fi-
nansowych w zakresie wnioskowanych warunków
przyłączenia. Rezerwowanie określonej wielkości
mocy w danej lokalizacji dla podmiotu, który nie re-
alizuje inwestycji, powoduje blokowanie zdolności
przyłączeniowych do sieci i ograniczenia w przyłą-
czaniu innych nowych źródeł energii. Zjawisko to jest
niekorzystne z punktu widzenia rozwoju mocy wy-
twórczych, w tym także rozwoju odnawialnych źró-
deł energii. Wprowadzony w projekcie ustawy obo-
wiązek wnoszenia zaliczki na poczet opłaty za przy-
łączenie powinien umożliwić uwolnienie części mocy
przyłączeniowych i ograniczyć na przyszłość to nie-
korzystne zjawisko. W przypadku gdy przedsiębior-
stwo energetyczne, które wydało warunki przyłącze-
nia, odmówi zawarcia umowy o przyłączenie, pobra-
na zaliczka będzie podlegała zwrotowi;
3) zdyscyplinowanie przedsiębiorstw sieciowych
do przestrzegania terminów wydawania warunków
przyłączenia do sieci. Za ich niedotrzymanie wymie-
rzana będzie kara pieniężna w wysokości co najmniej
3000 zł za każdy dzień zwłoki. Dla zapewnienia peł-
nej transparentności procesu przyłączania do sieci
elektroenergetycznej przedsiębiorstwa zajmujące się
przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej
będą obowiązane zapewnić publiczną dostępność in-
formacji o: podmiotach ubiegających się o przyłącze-
nie o napięciu wyższym niż 1 kV, lokalizacji przyłą-
czenia, mocy przyłączeniowej, datach – wydania wa-
runków przyłączenia, zawarcia umowy o przyłącze-
nie i rozpoczęcia dostarczania energii elektrycznej,
a także informacji o wielkości dostępnej mocy przy-
łączeniowej dla stacji elektroenergetycznych lub ich
grup, wchodzących w skład sieci o napięciu znamio-
nowym wyższym niż 1 kV, a także planowanych
zmianach tych wielkości w okresie następnych 5 lat,
od dnia publikacji tych danych;
4) utrzymanie zasady zwolnienia z akcyzy energii
pochodzącej z odnawialnych źródeł energii (OZE);
5) stymulowanie rozwoju potencjału polskiego
przemysłu produkującego urządzenia dla energetyki
odnawialnej, w tym przy wykorzystaniu funduszy
europejskich. Realizacja powyższego przedsięwzięcia
odbywać się ma poprzez analizę możliwości rozwoju
produkcji urządzeń dla energetyki odnawialnej
w Polsce dla potrzeb krajowych i eksportu, rozpozna-
nie możliwości i stworzenie warunków do budowy
przez polskie przedsiębiorstwa inwestycji w zakresie
OZE za granicą, w tym szczególnie w krajach rozwi-
jających się, wsparcie ze środków Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013 oraz regionalnych programów operacyjnych
produkcji urządzeń dla energetyki odnawialnej oraz
poprzez analizę możliwości wprowadzenia systemu
wsparcia dla przedsiębiorców realizujących nowe in-
290
westycje w zakresie produkcji urządzeń dla energe-
tyki odnawialnej, a także ewentualne dokonanie sto-
sownych zmian w prawie;
6) bieżącą analizę procedur pod kątem wprowa-
dzenia ewentualnych rozwiązań mających na celu
ułatwienie dostępu do funduszy pomocowych zagra-
nicznych i krajowych poprzez zniesienie zbyt restryk-
cyjnych procedur prawno-administracyjnych;
7) stworzenie warunków ułatwiających podejmo-
wanie decyzji inwestycyjnych dotyczących budowy
farm wiatrowych na morzu, poprzez identyfikację
barier prawnych uniemożliwiających lub utrudniają-
cych budowę farm wiatrowych na morzu, przygoto-
wanie projektów zmian prawnych usuwających zi-
dentyfikowane bariery, w szczególności zmian w usta-
wie o obszarach morskich RP i administracji mor-
skiej, dokonanie rozstrzygnięć odnośnie do zaanga-
żowania Polski w budowę międzynarodowej morskiej
kablowej linii energetycznej („Supergrid”), kluczowej
dla rozwoju morskich farm wiatrowych, oraz wska-
zanie potencjalnych lokalizacji farm wiatrowych na
tych obszarach.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
przekonanie, że stanowią one wyczerpującą odpo-
wiedź na kwestie zawarte w przedmiotowej inter-
pelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów
poszukiwawczo-wydobywczych Polskiego
Górnictwa Naftowego i Gazownictwa (13456)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 grudnia 2009 r. (SPS-023-13456/09),
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Andrzeja Szlachty, w załączeniu przesyłam pismo
Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa SA
z dnia 29 grudnia 2009 r. (znak DN/1115/09), w któ-
rym udzielono odpowiedzi na pytania zawarte w in-
terpelacji pana posła Andrzeja Szlachty.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami prawa, tj. ustawą z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) oraz
rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia
16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakre-
su działania ministra skarbu państwa (Dz. U. z 2007 r.
Nr 216, poz. 1601) nadzór właścicielski nad spółkami,
w których udziałowcem jest Skarb Państwa sprawu-
je minister skarbu państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawio-
ne informacje pan poseł uzna za wyczerpującą odpo-
wiedź na postawione w interpelacji pytania.
Załącznik do odpowiedzi
W odpowiedzi na pismo DRO-III-0700-314-2-712-
-PJA/09 z dnia 22 2009 r. w sprawie interpelacji pana
posła Andrzeja Szlachty dotyczącej planów poszuki-
wawczo-wydobywczych przekazujemy poniższe wy-
jaśnienia:
— w dniu 24 listopada 2009 r. spółka Petroinvest
zawarła z Polskim Górnictwem Naftowym i Gazow-
nictwem ramową umowę o współpracy, określającą
zasady współpracy w zakresie działalności poszuki-
wawczo-wydobywczej,
— umowa ma charakter konsultingowy w zakre-
sie operatorskim, geologicznym i technicznym dla
działalności firmy Petroinvest na ich koncesjach
w Kazachstanie,
— umowa nie rodzi żadnych zobowiązań finanso-
wych po stronie PGNiG SA,
— w wyniku zawarcia umowy, w związku z za-
pewnieniem kontroli operacyjnej i zarządzania pra-
cami, PGNiG będzie przysługiwało wynagrodzenie,
— umowa zapewnia dla spółek z GK PGNiG pre-
ferencje przy wykonywaniu prac geologicznych,
— Petroinvest zobowiązuje się do rekomendowa-
nia GK PGNiG do nowych projektów poszukiwawczo-
-wydobywczych, co może stanowić dodatkowe źródło
dochodu dla spółek z GK PGNiG,
— umowa obliguje Petroinvest do spłaty zobowią-
zań wobec spółek GK PGNiG,
— opcja nabycia udziałów pozwala PGNiG nabyć
akcje Peteroinvest na preferencyjnych warunkach,
jednakże jest to uprawnienie PGNiG, nie zaś obligo,
z opcji tej firma skorzysta w zależności od sytuacji
ekonomicznej Petroinvestu w przyszłości.
W rejonie Azji środkowej PGNiG SA od wielu lat
funkcjonuje w naftowym sektorze poszukiwawczo-
-wydobywczym, zarówno poprzez swoje spółki wiert-
nicze, geofizyczne i serwisowe, jak i samodzielnie.
Od kilku lat prowadzimy działalność poszuki-
wawczą na koncesji w Pakistanie.
Równolegle prowadzona jest analiza możliwości
pozyskania koncesji i rozpoczęcia działalności poszu-
kiwawczo-eksploatacyjnej w tym rejonie (m.in. Turk-
menistan, Uzbekistan, Azerbejdżan i Kazachstan).
Wiceprezes Zarządu. Waldemar Wójcik.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie wojskowych uprawnień
socjalno-bytowych oraz innych dodatkowych
należności (13457)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie wojskowych uprawnień socjalno-bytowych oraz
innych dodatkowych należności (SPS-023-13457/09),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W związku z aktualną sytuacją finansową Mini-
sterstwa Obrony Narodowej dokonano analizy funk-
cjonowania niektórych należności pieniężnych oraz
świadczeń socjalnych. Miała ona na celu wykazanie
wielkości ewentualnych oszczędności możliwych do
uzyskania w obszarze wydatków osobowych żołnie-
rzy zawodowych. W szczególności analizie poddane
zostały należności wypłacane żołnierzom zawodo-
wym w ramach dodatkowego wynagrodzenia, dodat-
ku specjalnego za wykonywanie lotów przez pilotów-
-instruktorów, świadczenia przysługujące żołnierzom
zawodowym wyznaczonym do pełnienia służby poza
granicami państwa, a także świadczenia z tytułu
umundurowania. Wszelkie propozycje zmian w po-
wyższym zakresie zostały skonsultowane z właści-
wymi komórkami i jednostkami organizacyjnymi
resortu obrony narodowej, w tym także z Konwentem
Dziekanów Korpusu Oficerów Wojska Polskiego.
Z uwagi na fakt, że obecny stan finansów resortu
obrony narodowej w części dotyczącej wydatków oso-
bowych nie powoduje konieczności wprowadzania
rozwiązań ograniczających wydatki budżetowe,
wstrzymane zostały prace zmierzające do wprowa-
dzenia ograniczeń w zakresie wypłacania żołnierzom
zawodowym dodatkowego wynagrodzenia za pełnie-
nie całodobowych nieetatowych służb dyżurnych
i garnizonowych, służb dyżurnych w ramach syste-
mu obrony Organizacji Traktatu Północnoatlantyc-
kiego i lotniczych dyżurów poszukiwawczo-ratowni-
czych, a także za wykonywanie czynności wykracza-
jących poza zakres zajmowanego stanowiska służbo-
wego. Obecnie nie przewiduje się również dokonywa-
nia jakichkolwiek zmian dotyczących wypłacania
dodatku specjalnego żołnierzom zawodowym zajmu-
jącym stanowiska służbowe pilotów-instruktorów
oraz świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy za-
wodowych wyznaczonych do pełnienia służby poza
granicami państwa.
Niezależnie od działań na rzecz utrzymania wła-
ściwego poziomu uposażeń resort obrony narodowej
dąży również do rozszerzenia programu osłon socjal-
nych, głównie przez zwiększenie wysokości środków
finansowych skierowanych do rodzin żołnierzy znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej. Zgodnie
z postanowieniami decyzji budżetowej na 2009 r.
291
nr 39/MON z dnia 9 lutego 2009 r. (Dz. Urz. MON
Nr 1a, poz. 16) w 2009 r. na wypłatę zapomóg dla
żołnierzy zaplanowano środki w wysokości 12 683 000
zł. Ponadto, uwzględniając przypadki trudnej sytu-
acji materialnej kadry zawodowej, w grudniu 2009 r.
wyasygnowano dodatkowe środki budżetowe w wy-
sokości 1 341 000 zł na wypłatę pomocy finansowej
dla żołnierzy zawodowych. Wychodząc naprzeciw
oczekiwaniom środowiska wojskowego, w grudniu
2009 r. resort obrony narodowej wykupił również
uprawnienia do przejazdów kolejowych PKP z 50%
ulgą w 2010 r. dla ponad 14 tys. żołnierzy.
Z kolei z programu „Tanie wczasy”, umożliwiają-
cego rodzinom wojskowym o najniższych dochodach
korzystanie po preferencyjnych cenach z wypoczyn-
ku w wojskowych domach wypoczynkowych, w 2008 r.
skorzystały łącznie 9 823 osoby (w 2007 r. – 6526
osób). Z dofinansowania kolonii i obozów skorzystało
łącznie w 2008 r. 1662 dzieci, w tym 1376 wypoczy-
wało w placówkach resortu obrony narodowej, a 286
– w ośrodkach cywilnych. Z programu umożliwiającego
pełne pokrycie przez Ministerstwo Obrony Narodowej
kosztów wypoczynku kolonijnego skorzystało 132 dzie-
ci. Ogółem na sfinansowanie powyższych programów
wydatkowano w 2008 r. kwotę 10,7 mln zł (dane za
2009 r. będą dostępne w połowie stycznia br.).
Ponadto z dniem 28 grudnia 2008 r. weszły w ży-
cie przepisy ustawy z dnia 24 października 2008 r.
o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy za-
wodowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 208, poz. 1308), rozszerzające pakiet
świadczeń socjalnych. Zapewniono przyznanie zapo-
mogi pieniężnej małżonkowi, dzieciom lub rodzicom
zmarłego żołnierza zawodowego bez względu na oko-
liczności śmierci, przewidziano pomoc finansową na
kontynuowanie nauki dla dzieci, które pobierają ren-
tę rodzinną po żołnierzu, którego śmierć nastąpiła
w związku z wykonywaniem zadań służbowych,
wprowadzono również przepis pozwalający na udzie-
lanie bezterminowej pomocy rekonwersyjnej z zakre-
su przekwalifikowania, doradztwa zawodowego i po-
średnictwa pracy dla żołnierzy zwalnianych ze służ-
by wojskowej ze względu na skutki choroby lub wy-
padku związanych z pełnieniem służby poza grani-
cami kraju oraz dla małżonków i dzieci żołnierzy,
którzy zaginęli lub ponieśli śmierć w związku z wy-
konywaniem zadań służbowych.
W odniesieniu do kwestii zakresu świadczeń so-
cjalnych dla emerytów i rencistów wojskowych
uprzejmie informuję, że nie są planowane żadne ich
ograniczenia, a w związku z tym również potencjal-
ne oszczędności. Niezależnie od powyższego na pod-
stawie obecnego brzmienia przepisu art. 27 ust. 7 usta-
wy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emery-
talnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.) oraz rozporządzenia
ministra obrony narodowej z dnia 24 czerwca 2009 r.
w sprawie funduszu socjalnego dla emerytów i ren-
cistów wojskowych oraz przekazywania środków fun-
duszu socjalnego między wojskowymi organami eme-
292
rytalnymi (Dz. U. Nr 107, poz. 890) zwiększono
z 0,5% do 0,6% środków planowanych na emerytury
i renty wielkość odpisu rocznego na tworzony fun-
dusz socjalny. Zmieniono również na korzystniejsze
dla uprawnionych progi dochodów uprawniające do
ubiegania się o świadczenie socjalne (z 70% do 90%
trzykrotności najniższej emerytury na członka rodzi-
ny oraz z 85% do 95% w gospodarstwie jednoosobo-
wym). Umożliwiono również, w szczególnie uzasad-
nionych przypadkach, przyznanie zapomogi pienięż-
nej bez względu na osiągany przez świadczeniobiorcę
dochód.
Pragnę zapewnić, że projekt rozporządzenia
w sprawie funduszu socjalnego dla emerytów i ren-
cistów wojskowych oraz przekazywania środków fun-
duszu socjalnego między wojskowymi organami eme-
rytalnymi został skonsultowany z Konwentem Dzie-
kanów Korpusu Oficerów Wojska Polskiego, a także
z organizacjami zrzeszającymi osoby, których mogły-
by dotyczyć ewentualne zmiany prawa, tj. Zarządem
Głównym Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych
i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego oraz Fundacją
Pomocy Emerytom i Rencistom Wojskowym.
Dodatkowo do katalogu świadczeń socjalnych
wprowadzono częściowy zwrot kosztów leczenia
w sanatoriach, uzdrowiskach oraz zakładach reha-
bilitacyjnych. Ponadto złagodzono wymogi dla osób
kwalifikujących się do opieki paliatywno-hospicyjnej.
Uproszczono również sposób obliczania dochodu net-
to w rodzinie, odliczając kwotę dodatku pielęgnacyj-
nego. Wprowadzono ujednoliconą formę wniosku, co
ułatwiło emerytom i rencistom występowanie o po-
moc socjalną. Z kolei osoby, które pełniły służbę
w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wy-
wiadu Wojskowego w zakresie uprawnień socjalnych
objęte zostały podobnymi przepisami jak pozostali
funkcjonariusze tzw. służb mundurowych, a nie jak
żołnierze zawodowi. Przedmiotowe przepisy zostały
wprowadzone w 2006 r. w związku z powołaniem
wspomnianych służb i są spójne z innymi rozwiąza-
niami dotyczącymi funkcjonariuszy wszystkich służb
mundurowych.
W odniesieniu do kwestii wysokości czynszów za
korzystanie z lokali mieszkalnych z zasobu Wojsko-
wej Agencji Mieszkaniowej uprzejmie informuję, że
zasady ustalania opłat za używanie tych lokali regu-
lują przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o za-
kwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.) oraz
rozporządzenia ministra obrony narodowej z dnia
12 stycznia 2005 r. w sprawie opłat za używanie lo-
kali mieszkalnych i opłat pośrednich (Dz. U. Nr 14,
poz. 118, ze zm.). Od dnia 1 listopada 2009 r. wyso-
kość opłat za używanie lokali mieszkalnych w budyn-
kach Skarbu Państwa wzrosła średnio o 2,6%, pod-
czas gdy w przypadku lokali położonych w budyn-
kach wspólnot i spółdzielni mieszkaniowych koszt
utrzymania 1 m2 powierzchni użytkowej wzrósł śred-
nio o 1,88%, bez uwzględnienia wnoszonych na rzecz
wspólnot i spółdzielni miesięcznych opłat, zgodnie
z podjętymi przez nie uchwałami. Jednocześnie zo-
stał zachowany maksymalny wskaźnik wzrostu sta-
wek opłat na poziomie inflacji w wysokości 3,6%.
Wprowadzenie nowej wysokości powyższych opłat
spowodowane jest m.in. rosnącymi kosztami towa-
rów i usług związanych z utrzymaniem budynków
(energia cieplna i elektryczna, woda, utrzymanie czy-
stości). Duże znaczenie ma również wzrost wysokości
odpisu na fundusz remontowy Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej, który stanowi 0,5% wartości odtwo-
rzeniowej 1 m2 lokalu mieszkalnego. W 2009 r. wyso-
kość miesięcznego odpisu wynosiła 1,16 zł za 1 m2,
podczas gdy w 2008 r. była to kwota 1,04 zł. Duże
znaczenie ma również wysokość opłat na fundusz re-
montowy i eksploatacyjny wnoszonych przez Wojsko-
wą Agencje Mieszkaniową na rzecz wspólnot oraz
spółdzielni mieszkaniowych. Niejednokrotnie są one
bardzo wysokie, co ma wpływ na ostateczną należ-
ność uiszczaną przez lokatorów.
Odnosząc się do kwestii wykupu lokali mieszkal-
nych z zasobu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, pra-
gnę wskazać, że w dniu 17 grudnia 2009 r. Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej uchwalił nowelizację ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, która została skierowana do Senatu Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Na podstawie postanowień usta-
wy zmieniającej sprzedaż lokali mieszkalnych na
dotychczas obowiązujących zasadach, tj. z zastoso-
waniem pomniejszeń w wysokości 95% oraz 90%
wartości lokalu, możliwa będzie do dnia 31 grudnia
2012 r. Po tym terminie sprzedaż będzie odbywała
się przy stosowaniu bonifikat w wysokości 60% oraz
30%.
Odpowiadając na pytanie pani poseł Izabelli Sie-
rakowskiej dotyczące przyszłości wojskowych stołó-
wek oraz wojskowej służby żywnościowej, uprzejmie
informuję, że z dniem 1 stycznia br. uprawnienie do
otrzymywania bezpłatnego posiłku przez żołnierzy
wykonujących obowiązki służbowe zastąpione zosta-
ło przyznaniem im bezpłatnego wyżywienia podczas
szkoleń i ćwiczeń poligonowych. Jednocześnie niektó-
re grupy żołnierzy w dalszym ciągu posiadają prawo
do bezpłatnego wyżywienia ze względu na charakter
wykonywanych obowiązków służbowych.
W celu utrzymania zdolności służby żywnościowej
do wykonywania jej dotychczasowych zadań nadal
będą eksploatowane jej obiekty (kuchnie, stołówki).
Stołówki wojskowe, obok przygotowywania bezpłat-
nych posiłków, będą także prowadzić odpłatne, ofer-
towe żywienie osób uprawnionych, tj. żołnierzy i pra-
cowników wojska. Planuje się również podjęcie dzia-
łań na rzecz przekazania obiektów gastronomicznych
podmiotom zewnętrznym w celu zapewnienia reali-
zacji zarówno nieodpłatnego, jak i odpłatnego wyży-
wienia. Powyższe obiekty byłyby czasowo wyłączane
z eksploatacji jedynie w sytuacji braku zainteresowa-
nia ze strony podmiotów zewnętrznych świadczeniem
wspomnianych usług. W jednostkach organizacyj-
nych utrzymane zostaną niezbędne stanowiska służ-
by żywnościowej z zakresem obowiązków obejmują-

cym zapewnienie wyżywienia, a także utrzymania
czasowo wyłączonych z eksploatacji obiektów.
Uprzejmie informuję również, że od dnia 1 stycz-
nia br. obowiązuje nowa wysokość diety przysługu-
jącej żołnierzom zawodowym w czasie odbywania
podróży służbowych w celu udziału w ćwiczeniach
i szkoleniach na poligonie oraz w związku z czasową
zmianą dyslokacji jednostki wojskowej. Wysokość
diet z tego tytułu będzie wynosić 25% stawki diety
za każdą dobę przebywania w podróży służbowej.
Wprowadzenie powyższego rozwiązania ma związek
z ograniczeniem środków finansowych przydziela-
nych na podróże służbowe. Podkreślenia wymaga
fakt, że dieta jest należnością służącą do pokrywania
zwiększonych kosztów wyżywienia, ponoszonych
podczas odbywania podróży służbowych, podczas gdy
w czasie ćwiczeń i szkoleń poligonowych oraz w cza-
sie czasowej zmiany dyslokacji jednostki wojskowej
żołnierze zawodowi uprawnieni są do otrzymywania
całodziennego bezpłatnego wyżywienia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wyczer-
pujące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie ujęcia w planach Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
drogi ekspresowej Rzeszów – Warszawa (13459)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pani poseł Krystyny Skowrońskiej, przeka-
zanej przy piśmie z dnia 16 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13459/09 w sprawie ujęcia w planach Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad drogi eks-
presowej Rzeszów – Warszawa, przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Na wstępie chciałbym poinformować, iż drogi eks-
presowe w Polsce stanowią część sieci dróg krajowych
spełniających rolę doprowadzenia ruchu kołowego do
układu autostrad oraz obsługujących ważne relacje
międzyregionalne i międzynarodowe. Zgodnie z roz-
porządzeniem Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r.
w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn. zm.) określono
sieć autostrad i dróg ekspresowych o łącznej długości
293
ok. 7200 km (w tym ok. 2000 km autostrad). Postu-
lowana przez panią poseł droga nie została ujęta
w ww. rozporządzeniu.
Jednocześnie informuję, iż do Ministerstwa Infra-
struktury oraz do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad (GDDKiA) wpływają wnioski
o zmianę przepisów przedmiotowego rozporządzenia
w zakresie rozszerzenia sieci dróg ekspresowych lub
korekty ich przebiegu. W związku z powyższym
w oparciu o wyniki generalnego pomiaru ruchu pro-
wadzona jest sieciowa analiza obowiązującego ukła-
du autostrad i dróg ekspresowych w celu potwierdze-
nia lub zaproponowania ewentualnych zmian w ich
układzie w podziale funkcjonalnym całej sieci drogo-
wej w Polsce.
Zmiany sieci układu dróg ekspresowych, które
będą uzasadnione oraz które zostaną zaakceptowane
w trakcie prowadzonych uzgodnień zewnętrznych
oraz konsultacji społecznych, zostaną wprowadzone
do przedmiotowego rozporządzenia przy okazji jego
nowelizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie rozbieżnych polityk zdrowotnych
prowadzonych przez ministra zdrowia
i prezesa NFZ na przykładzie tworzenia planu
finansowego NFZ na 2010 r. (13476)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, oraz grupy posłów z dnia
15 grudnia 2009 r., w sprawie rozbieżnych polityk
zdrowotnych prowadzonych przez ministra zdrowia
i prezesa NFZ na przykładzie tworzenia planu finan-
sowego NFZ na 2010 r., która została przesłana przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 17 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13476/09), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej procedury two-
rzenia planu finansowego NFZ, uprzejmie informuję,
że procedurę dotyczącą przyjmowania i zmiany planu
finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na rok
następny (która następuje corocznie w przypadku
braku innych regulacji) regulują przepisy art. 121–
–124 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
294
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.).
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia przy pi-
śmie z dnia 31 lipca 2009 r. (znak: NFZ/CF/DEF/
2009/073/0129/W/14296/MMA), a więc w terminie
wynikającym z art. 121 ust. 3 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej, przedstawił plan finan-
sowy Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r.
w celu zatwierdzenia.
Minister zdrowia, na podstawie art. 123 ust. l ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, przy piśmie z dnia
14 sierpnia 2009 r. (znak: MZ-UZ-F-31 M6446-2/RL/
09) przesłał do ministra finansów pismo skierowane
do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (znak:
MZ-UZ-F-311-16446-1/RL/09), w celu podpisania
w porozumieniu, odmawiające zatwierdzenia planu
finansowego NFZ na rok 2010 wraz z zaleceniami
i terminem usunięcia nieprawidłowości. Minister
zdrowia odmówił zatwierdzenia planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na rok 2010, sporzą-
dzonego przez prezesa NFZ, ze względu na dyspro-
porcję w wysokościach środków przydzielanych po-
szczególnym oddziałom wojewódzkim funduszu, któ-
ra w przypadku niektórych OW NFZ może prowadzić
do niemożności pokrycia kosztów części świadczeń
opieki zdrowotnej i w konsekwencji do niezrównowa-
żenia przychodów i kosztów w planie finansowym
NFZ.
Minister finansów pismem z dnia 14 sierpnia
2009 r. (FS12-6161-2/STD/09) udzielił odpowiedzi,
w której wskazał, że podstawowym argumentem
przemawiającym za odmową zatwierdzenia planu fi-
nansowego NFZ na 2010 r. powinno być ujęcie w przed-
stawionym przez prezesa NFZ planie finansowym
NFZ na 2010 r. – zarówno po stronie przychodów, jak
i kosztów – środków pochodzących z funduszu zapa-
sowego, ponieważ w przepisach art. 129 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej wówczas obowią-
zujących prezes funduszu może dokonać zmiany pla-
nu finansowego na rok, w którym dokonuje się po-
działu zysku, przewidującej zwiększenie planowa-
nych kosztów świadczeń opieki zdrowotnej o kwotę
nie większą niż wysokość funduszu zapasowego.
Jednocześnie minister finansów nie zgodził się
z argumentacją ministra zdrowia, iż do niezrówno-
ważenia przychodów i kosztów w planie finansowym
na 2010 r. prowadzi wynikające z obowiązujących
przepisów w zakresie algorytmu podziału środków
pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu ogranicze-
nie wysokości środków finansowych na świadczenia
opieki zdrowotnej w niektórych oddziałach woje-
wódzkich w odniesieniu do części świadczeń udzielo-
nych w sytuacjach nagłych.
Biorąc pod uwagę, że minister finansów nie zgo-
dził się ze stanowiskiem ministra zdrowia w tym za-
kresie, powyższe pismo skierowane do prezesa NFZ
nie zostało przekazane prezesowi funduszu zgodnie
z ww. art. 123 ww. ustawy.
Biorąc pod uwagę treść art. 122 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej, w tej sytuacji
NFZ mógł podejmować wszelkie działania na podsta-
wie planu finansowego NFZ na 2010 r. sporządzone-
go przez prezesa NFZ i przekazanego ministrowi
zdrowia przy ww. piśmie z dnia 31 lipca 2009 r.
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął usta-
wę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 178, poz. 1374). Ustawa ta weszła w życie 4 listo-
pada 2009 r. i zawiera m.in. rozwiązania dotyczące
zmiany zasad podziału środków pomiędzy oddziały
wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmia-
ny te mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, za-
sady podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) minister zdrowia wy-
dał rozporządzenie z dnia 17 listopada 2009 r. w spra-
wie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środ-
ków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie NFZ
z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz.
1495), które uwzględnia art. 118 ww. ustawy o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej zmie-
niający zasady podziału środków.
Zgodnie z przepisami art. 3 ust. 3 ww. ustawy
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, w terminie 30 dni od
dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dokona zmia-
ny planu finansowego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na 2010 r. wynikającej z niniejszej ustawy. Do
zmiany tej stosuje się odpowiednio przepisy art. 121
ust. 1–4 ustawy, o której mowa w art. l (tj. ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych).
Przepis ten ma charakter szczególnej normy dosto-
sowującej. Skorzystanie z niego ma charakter jedno-
razowy i następuje wyłącznie w odniesieniu do ww.
zmiany planu finansowego NFZ na 2010 r. W tej sy-
tuacji nie ma zastosowania art. 124 ww. ustawy
o świadczeniach, który jest przepisem ogólnym doty-
czącym zmiany planu finansowego NFZ i który miał-
by zastosowanie, o ile nie obowiązywałaby norma
art. 3 ust. 3. Zgodnie z omawianym art. 3 ust. 3
w związku z ww. art. 121 ust. l w dniu 20 listopada
2009 r. prezes funduszu przedstawił projekt zmiany

planu finansowego NFZ na 2010 r. do zaopiniowania
m.in. Komisji Zdrowia oraz Komisji Finansów Pu-
blicznych Sejmu RP. Zgodnie z art. 121 ust. 2 niewy-
danie przez komisje ww. opinii w terminie 14 dni od
dnia otrzymania ww. planu będzie równoznaczne
z wydaniem pozytywnej opinii. Następnie prezes fun-
duszu po rozpatrzeniu ww. opinii, jeżeli zostały wyda-
ne, sporządzi przedmiotową zmianę planu finansowe-
go NFZ na 2010 r. i przekaże go wraz z tymi opiniami
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia. Zmiana ta
będzie podlegać zatwierdzeniu przez ministra właści-
wego do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych.
W związku z powyższym prezes NFZ sporządził
zmianę planu finansowego NFZ na 2010 r., którą
w dniu 4 grudnia 2009 r. przekazał do Ministerstwa
Zdrowia.
Zmiana planu finansowego NFZ na rok 2010 zo-
stała zaopiniowana pozytywnie przez Radę Narodo-
wego Funduszu Zdrowia (uchwała nr 38/2009/I
z dnia l grudnia 2009 r. w sprawie wyrażenia opinii
do projektu zmiany planu finansowego Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2010 r.), negatywnie przez Ko-
misję Finansów Publicznych Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej (opinia nr 149 Komisji Finansów Publicz-
nych do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawie projektu zmian w planie finansowym Na-
rodowego Funduszu Zdrowia na rok 2010 uchwalona
na posiedzeniu w dniu l grudnia 2009 r.). Natomiast
Komisja Zdrowia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
w terminie 14 dni od dnia otrzymania projektu zmia-
ny planu finansowego nie wydała opinii, co zgodnie
z art. 121 ust. 2 ustawy oświadczeniach opieki zdro-
wotnej jest równoznaczne z wydaniem pozytywnej
opinii.
Na podstawie art. 121 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027), w związku z art. 3 ust. 3 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), minister
zdrowia w dniu 16 grudnia 2009 r., w porozumieniu
z ministrem finansów, zatwierdził sporządzoną przez
prezesa NFZ zmianę planu finansowego NFZ na 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
295
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie ograniczeń w realizacji programu
„Szklanka mleka” w 2010 r. (13479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Stanke przekazaną przy
piśmie z dnia 17 grudnia 2009 r., znak SPS-023-
-13479/09, dotyczącą ograniczeń w realizacji progra-
mu „Szklanka mleka” w 2010 r. przedstawiam, w po-
rozumieniu z ministrem finansów, następujące sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie.
Program dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych realizowany
jest od roku szkolnego 2004/2005 na mocy przepisów
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji ryn-
ku mleka i przetworów mlecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 11, poz. 65, ze zm.) oraz rozporządzenia Komisji
Europejskiej (WE) nr 657/2008 z dnia 10 lipca 2008 r.
ustanawiającego zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy
wspólnotowej na rzecz dostarczania mleka i niektó-
rych przetworów mlecznych dla uczniów w instytu-
cjach oświatowych. Dofinansowanie wypłacane
w ramach programu ze środków UE przysługuje
w każdym dniu nauki szkolnej do maksymalnie 0,25 l
mleka lub ekwiwalentu mleka dla jednego ucznia
w przedszkolach i szkołach, z wyłączeniem szkół
wyższych. W celu podniesienia atrakcyjności progra-
mu od roku szkolnego 2007/2008 wprowadzona zo-
stała dodatkowa dopłata do spożycia mleka i przetwo-
rów mlecznych finansowana ze środków budżetu
państwa. Dopłata krajowa wypłacana jest w szkołach
podstawowych do spożycia maksymalnie 0,25 l mle-
ka lub ekwiwalentu mleka dla jednego ucznia.
Ponadto program finansowany jest ze środków
Funduszu Promocji Mleka, przy czym dofinansowa-
nie z tego źródła przysługuje w przedszkolach i gim-
nazjach.
Należy podkreślić, iż dzięki wprowadzeniu dopła-
ty krajowej od września 2007 r. mleko bez dodatków
smakowych udostępniane jest dzieciom w szkołach
podstawowych bezpłatnie. Środki pochodzące z bu-
dżetu krajowego stanowią główne źródło finansowa-
nia programu – w ogólnej kwocie środków, jakie do-
tychczas zostały przeznaczone na realizację dopłat
do spożycia mleka i przetworów mlecznych w placów-
kach oświatowych, stanowią one 68%. Od momentu
wprowadzenia dopłaty krajowej do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w szkołach podstawowych
Agencja Rynku Rolnego wypłaciła łącznie na ten cel
z budżetu krajowego ponad 271 mln zł. Z budżetu UE
w ramach całego programu wydatkowane zostało ok.
115 mln zł, a z Funduszu Promocji Mleka ok. 10 mln
zł. W roku szkolnym 2008/2009 na omawiany pro-
296
gram wypłacone zostało 161,2 mln zł z budżetu kra-
jowego, 56,7 mln zł z budżetu UE oraz 4 mln zł
z Funduszu Promocji Mleka.
Dzięki wprowadzeniu dopłaty krajowej zaintere-
sowanie programem dopłat do spożycia mleka i prze-
tworów mlecznych w placówkach oświatowych znacz-
nie wzrosło, w związku z czym od roku szkolnego
2007/2008 radykalnie zwiększyła się absorpcja środ-
ków pochodzących z budżetu UE. Polska zajmuje
pierwsze miejsce wśród państw UE pod względem
wykorzystania unijnych środków finansowych prze-
znaczonych na realizację dopłat do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w placówkach oświato-
wych.
Zakres i zasady wypłaty dopłaty krajowej do spo-
życia mleka i przetworów mlecznych w szkołach pod-
stawowych z budżetu krajowego wynikają z możliwo-
ści finansowych budżetu państwa, tj. wysokości do-
tacji budżetowej, jaka zostaje określona w ustawie
budżetowej dla Agencji Rynku Rolnego. Środki finan-
sowe określone w ustawie budżetowej na 2010 r., któ-
re zostały przyznane dla Agencji Rynku Rolnego na
dotację podmiotową, z której finansowana będzie
m.in. dopłata krajowa do mleka i przetworów mlecz-
nych spożytych w szkołach podstawowych w roku
szkolnym 2009/2010, nie dają możliwości realizacji
tej dopłaty w dotychczasowym zakresie. Dla utrzy-
mania liczby uczniów i szkół, które mogą brać udział
w programie, od 1 grudnia 2009 r. dopłata krajowa
wypłacana jest za trzy dni nauki szkolnej w tygodniu
w ciągu ośmiu miesięcy roku szkolnego. Ponadto
w każdym dniu nauki szkolnej spożycie mleka i prze-
tworów mlecznych nadal jest dofinansowywane ze
środków Unii Europejskiej.
Przewiduje się, iż pomimo trudnej sytuacji budże-
tu państwa zastosowane zmiany w realizacji dopłaty
krajowej pozwolą na kontynuowanie programu
„Szklanka mleka” i realizowanie jego głównych celów
związanych z promocją spożycia mleka i przetworów
mlecznych wśród jak największej liczby uczniów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie odstąpienia od wprowadzenia zmian
w art. 83 ustawy o ochronie przyrody (13480)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13480/
09, dotyczące interpelacji poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie postulatów wprowadzenia zmian w prze-
pisach dotyczących wydawania decyzji środowisko-
wych w odniesieniu do projektu ustawy o zmianie
ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko oraz niektórych innych ustaw (druk nr 2471),
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, na jakim etapie
znajdują się prace nad zmianą ustawy o udostępnia-
niu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko, zważywszy na jej klu-
czowe znaczenie w rozwoju regionalnym, wskazuję,
iż w ramach procesu legislacyjnego jedną z czynności
jest przygotowanie stanowiska rządu w zakresie
wprowadzanych zmian w przedmiotowej ustawie
i niektórych innych ustaw. Ze względu na to, że zmia-
nom podlegają również inne ustawy, wymagane jest
wyczerpujące przedstawienie określonej regulacji
prawnej, która odpowiada potrzebom społeczeństwa.
W obecnym czasie zostało sporządzone stanowi-
sko rządu do projektu ustawy o zmianie ustawy o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektó-
rych innych ustaw (druk nr 2471), które zostało prze-
kazane do dalszego procedowania. Jednocześnie na-
leży podkreślić, iż generalny dyrektor ochrony śro-
dowiska nie ma wpływu na przyspieszenie prac legi-
slacyjnych, zgodnie z obowiązującą procedurą legi-
slacyjną.
Ustosunkowując się do pytania, czy zasadne jest
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
konsultacji z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, który wydłuży przeprowadzanie inwestycji dro-
gowych w miastach, uprzejmie informuję, że propo-
nowane zmiany we wskazanej ustawie mają przede
wszystkim polepszyć i ułatwić przeprowadzanie
wszelkich czynności w ramach obowiązujących pro-
cedur. Aby w pełni zapewnić ochronę zadrzewień
przydrożnych, powyższe uzgodnienie powinno mieć
zastosowanie również w przypadku usuwania drzew
z nieruchomości objętych decyzją o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej, do których na podstawie
przepisu ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szcze-
gólnych zasadach przygotowania i realizacji inwesty-
cji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.) nie stosuje się przepi-
sów o ochronie przyrody w zakresie obowiązku uzy-
skiwania zezwoleń na ich usunięcie.
W związku z tym nowelizacja powołanego przepi-
su nie będzie wydłużać przeprowadzania inwestycji
drogowych w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby
w projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiają-
cego zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedy-

nie na zmianie nazwy zadania bez konieczności prze-
prowadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie naprawienia krzywd moralnych
i zadośćuczynienia za przymusową i bezpłatną
pracę młodzieży niepełnoletniej w ramach
Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
wykonywanej w latach 1948–1955 (13481)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
17 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13481/09, doty-
czące interpelacji posłanki Grażyny Gęsickiej w spra-
wie naprawienia krzywd moralnych i zadośćuczynie-
nia za przymusową i bezpłatną pracę młodzieży nie-
pełnoletniej w ramach Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” wykonywanej w latach 1948–1955,
uprzejmie informuję.
Kwestię uprawnień przysługujących junakom
„Służby Polsce” reguluje ustawa z dnia 2 września
1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach
przysługujących żołnierzom zastępczej służby woj-
skowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach wę-
gla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalio-
nach budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622,
z późn. zm.). Osobom tym z uwagi na doznane repre-
sje przysługuje świadczenie, którego wysokość uza-
leżniona jest od liczby miesięcy pracy przymusowej,
max. 173,10 zł za 20 miesięcy pracy, oraz ryczałt
energetyczny w wysokości 131,41 zł wypłacane co
miesiąc obok renty lub emerytury. Całkowita wyso-
297
kość wypłacanych świadczeń stanowi obecnie kwotę
ponad 300 zł miesięcznie.
Obok świadczeń pieniężnych osobom uprawnio-
nym przysługuje:
1) obniżony o okres przymusowego zatrudnienia
wiek emerytalny,
2) prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie
o inwalidach wojennych dla osób zaliczonych do jed-
nej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa pozosta-
jącego w związku z przymusowym zatrudnieniem.
Jednocześnie informuję, że wcielenie do Powszech-
nej Organizacji „Służba Polsce” nie było co do zasady
formą represji, taki charakter miało tylko wcielenie
do tzw. brygad ponadkontyngentowych, których ju-
nacy otrzymują już świadczenia na mocy ustawy
o żołnierzach-górnikach.
W celu dogłębnego zbadania proponowanej przez
panią poseł ewentualnej nowej grupy docelowej nie-
zbędny jest instrument pozwalający na wychwycenie
z ogółu junaków osób pracujących przymusowo,
w odróżnieniu od pracujących dobrowolnie. Jednak
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie posiada
takiego instrumentu, a składane po 50 latach zezna-
nia świadków są niewiarygodne i jako takie nie mogą
konkurować z dokumentami historycznymi.
Dodatkowo informuję, że z uwagi na trudną sytu-
ację gospodarczą i związaną z nią konieczność doko-
nania ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa
Rada Ministrów, rozpatrując postulaty dotyczące za-
dośćuczynienia za krzywdy doznane w czasie wojny
i w okresie powojennym zgłaszane przez różne i bar-
dzo liczne grupy społeczne, podjęła decyzję o przy-
znaniu uprawnień wyłącznie dla rodzin osób, które
poniosły śmierć w trakcie wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1989, w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela. Ustawa o zadość-
uczynieniu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1989 weszła w życie w dniu 16 lipca
2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie przyspieszenia przebudowy
drogi krajowej nr 4 (13482)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13482/
09, przy którym przekazano interpelację pani poseł
298
Grażyny Gęsickiej w sprawie przyspieszenia przebu-
dowy drogi krajowej nr 4, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Resort infrastruktury dostrzega konieczność po-
prawy stanu technicznego wielu dróg krajowych
w Polsce, w tym interesującego panią poseł odcinka
d.k. 4.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad,
dostrzegając potrzeby w zakresie opisanym przez pa-
nią poseł, w dniu 19.09.2006 r. podpisała porozumie-
nie z gminą miasto Łańcut w sprawie wspólnego
przygotowania do realizacji wzmocnienia d.k. 4 na
odcinku Łańcut – Głuchów (obwodnica Łańcuta)
wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. Zgod-
nie z założeniami inwestycja składać się będzie
z dwóch etapów:
1) rozbudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku
Łańcut – Radymno. Celem planowanej przebudowy
jest: wzmocnienie nawierzchni do nacisku 115 kN/
oś z zastosowaniem nawierzchni odpornej na kole-
inowanie, przebudowa skrzyżowań, przebudowa i za-
bezpieczenie urządzeń obcych kolidujących z prze-
budową drogi, renowacja i przebudowa systemu od-
wodnieniowego, przebudowa przepustów, budowa
i przebudowa chodników i zatok autobusowych,
przebudowa zjazdów, wykonanie zabezpieczeń eko-
logicznych, wykonanie oznakowania poziomego i pio-
nowego z elementami uspokojenia ruchu w grani-
cach istniejącego pasa drogowego, a tym samym
podniesienie bezpieczeństwa ruchu zarówno koło-
wego, jak i pieszego;
2) rozbudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku
Łańcut – Głuchów. Zakres rzeczowy robót obejmuje
m.in. dobudowę drugiej jezdni oraz poszerzenie jezd-
ni istniejącej z jednoczesnym dostosowaniem kon-
strukcji nawierzchni do nośności 115 kN/oś, budowę
węzłów drogowych, rozbudowę skrzyżowań, budowę
i przebudowę zatok autobusowych, budowę ciągów
pieszo-jezdnych i chodników, budowę i przebudowę
obiektów mostowych, budowę dróg dojazdowych, bu-
dowę i przebudowę kanalizacji deszczowej i linii ener-
getycznych, regulację cieków wodnych, oznakowanie
i organizację ruchu.
Ponadto informuję, iż GDDKiA przygotowuje
również w ciągu drogi krajowej nr 4 budowę obwod-
nicy m. Jarosławia, która pozwoli na przeniesienie
ruchu tranzytowego z centrum miasta poza tereny
zabudowane, skróci czas przejazdu przez miasto oraz
odciąży lokalny układ komunikacyjny miasta. Rady-
kalnie zmniejszy się również szkodliwe oddziaływa-
nie drogi na środowisko. W celu realizacji inwestycji
uzyskano już wszelkie niezbędne decyzje administra-
cyjne. W połowie lutego 2010 r. zostanie podpisana
umowa na realizację powyższej obwodnicy. Budowa
rozpocznie się w marcu, a jej koniec planowany jest
na rok 2012.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury w ramach posiadanych środ-
ków podejmuje działania mające na celu poprawę sta-
nu technicznego, a co za tym idzie, również bezpie-
czeństwa na przedmiotowej drodze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie nieuprawnionej odmowy
przyznawania rybakom pomocy finansowej
w ramach rekompensat społeczno-gospodarczych
na realizację operacji dotyczących
wcześniejszych emerytur, na przykładzie
rybaka z Kołobrzegu (13483)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regu-
laminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pana Czesława Hoca, po-
sła na Sejm RP, w sprawie pomocy finansowej udzie-
lanej w ramach środka 1.5: Rekompensaty społeczno-
-gospodarcze w celu zarządzania krajową flotą rybac-
ką Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich” 2007–2013 (znak pisma: SPS-023-13483/09).
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji, up-
rzejmie informuję.
Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 26 czerwca 2009 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania,
wypłaty i zwracania pomocy finansowej na realizację
środków objętych osią priorytetową 1: Środki na
rzecz dostosowania floty rybackiej, zawartą w Pro-
gramie Operacyjnym „Zrównoważony rozwój sekto-
ra rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich”
2007–2013 (Dz. U. Nr 101, poz. 840), pomoc w ra-
mach rekompensat społeczno-gospodarczych na re-
alizację operacji dotyczących wcześniejszych emery-
tur jest przyznawana, w formie rekompensaty, ryba-
kowi, który:
1) trwale zaprzestał wykonywania zawodu rybaka;
2) ukończył co najmniej 55. rok życia;
3) pracował w zawodzie rybaka na statku rybac-
kim co najmniej przez 10 lat.
Pomoc ta jest przyznawana rybakowi do ukończe-
nia przez niego 65. roku życia (§ 21 ust. 2).
Jednocześnie, zgodnie z częścią I ust. 5 załączni-
ka do rozporządzenia, do wniosku o dofinansowanie
dołącza się m.in.:

1) dokumenty potwierdzające zatrudnienie na
statku rybackim;
2) wyciąg pływania potwierdzony przez właściwy
urząd morski;
3) pisemne zobowiązanie ubiegającego się o dofi-
nansowanie do zaprzestania wykonywania zawodu
rybaka – w przypadku gdy wymaga tego specyfika
operacji.
Trzeba także zauważyć, że w części VI wniosku
o dofinansowanie wnioskodawca oświadcza, że na
operację określoną we wniosku nie uzyskał i nie bę-
dzie się ubiegać o pomoc finansową z innych środków
publicznych.
Pomoc w ramach przedmiotowego środka przy-
znawana jest w formie decyzji administracyjnej (art. 9
pkt 4 lit. a ustawy z dnia 3 kwietnia 2009 r. o wspie-
raniu zrównoważonego rozwoju sektora rybackiego
z udziałem Europejskiego Funduszu Rybackiego –
Dz. U. Nr 72, poz. 619).
Gramatyczna wykładnia § 21 ust. 1 ww. rozporzą-
dzenia wskazuje zatem na to, że warunki, o których
mowa w tym przepisie, muszą być spełnione na dzień
przyznania pomocy (wydania decyzji). Zatem na
dzień wydania decyzji rybak powinien potwierdzić
ukończenie 55 lat, zaprzestanie wykonywania zawo-
du i co najmniej 10-letni staż w zawodzie.
Odnosząc się natomiast do sytuacji, gdy o wcze-
śniejsze emerytury ubiegają się osoby, które już od
dłuższego czasu nie pracują w zawodzie rybaka, speł-
niając jednocześnie ww. warunki, trzeba zauważyć,
co następuje.
Jak zostało wskazane powyżej, pomoc w ramach
przedmiotowego środka przyznaje się rybakowi. Ry-
bak to, zgodnie z art. 3 lit. b rozporządzenia Rady
(WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca 2006 r. w sprawie
Europejskiego Funduszu Rybackiego (Dz. U. UE L
223 z 15.08.2006 r., str. 1), osoba, której zajęciem –
uznanym przez państwo członkowskie – jest zawodo-
we rybactwo na pokładzie czynnego statku rybackie-
go (ang. any person engaging in professional fishing
on board an operational fishing vessel, as recognised
by the Member State). W angielskiej wersji językowej
użyto wyrażenia „person engaging in professional
fishing”, co można literalnie przetłumaczyć jako
„osoba zatrudniona, zaangażowana w profesjonalne,
zawodowe rybactwo”. We francuskiej wersji języko-
wej natomiast rybak to „toute personne pratiquant
la pêche à titre professionnel à bord d’un navire de
pêche en activité, selon les critères en vigueur dans
l’État membre”. Można to przetłumaczyć jako „każ-
da osoba wykonująca rybactwo”.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia
9 czerwca 2006 r., sygn. akt III PK 30/06, „przepisy
prawa wspólnotowego muszą być interpretowane
z uwzględnieniem wszystkich wersji językowych,
a nie tylko w brzmieniu podanym w języku polskim
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.”
Mając powyższe na uwadze, w szczególności
brzmienie art. 3 lit. b rozporządzenia 1198/2006
w wersji angielskiej i francuskiej, skoro pomoc w ra-
299
mach przedmiotowego środka ma być przyznawana
rybakowi, a zatem osobie zajmującej się, zaangażo-
wanej w profesjonalne rybactwo, to nie jest możliwe
przyznanie tej pomocy osobie, która od dłuższego
czasu nie pracuje czynnie w zawodzie. Takiej osoby
nie można bowiem uznać za rybaka w świetle art. 3
lit. b rozporządzenia 1198/2006, gdyż nie zajmuje się
ona (aktualnie, a nie w przeszłości) wykonywaniem
tego zawodu.
Za taką argumentacją przemawia także ust. 5 pkt 3
części I załącznika do rozporządzenia krajowego,
zgodnie z którym do wniosku o dofinansowanie do-
łącza się pisemne zobowiązanie ubiegającego się
o dofinansowanie do zaprzestania wykonywania za-
wodu rybaka, w przypadku gdy wymaga tego specy-
fika operacji. Oznacza to, że wraz z wnioskiem o do-
finansowanie wnioskodawca (rybak pracujący w za-
wodzie) składa zobowiązanie o trwałym zaprzestaniu
wykonywania zawodu, które to zobowiązanie następ-
nie realizuje na dzień przyznania pomocy. Taka in-
terpretacja zgodna jest z celem przedmiotowego środ-
ka, a poza tym w pełni urzeczywistnia definicję ry-
baka zawartą w art. 3 lit. b rozporządzenia 1198/
2006.
Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 55 ust. 1
rozporządzenia 1198/2006 wydatki kwalifikują się do
uzyskania wsparcia z EFR, jeśli zostały faktycznie
poniesione przez beneficjentów pomiędzy datą przed-
łożenia Komisji programu operacyjnego lub dniem
1 stycznia 2007 r. – zależnie od tego, która data przy-
pada wcześniej – a dniem 31 grudnia 2015 r. Przed-
miotem współfinansowania nie mogą być operacje
zakończone przed datą, od której kwalifikują się one
do dofinansowania.
Dodatkowo instytucja zarządzająca wystąpiła do
Komisji Europejskiej o stanowisko w przedmiocie
udzielania pomocy finansowej w ramach środka 1.5
(wcześniejsze emerytury). Komisja Europejska w pi-
śmie z dnia 13 października 2009 r. potwierdziła po-
wyższe, wskazując, że o rekompensaty w zakresie
wcześniejszych emerytur mogą ubiegać się rybacy
czynni zawodowo oraz pomoc ta powinna być konty-
nuacją pomocy wypłacanej w ramach SPO „Rybołów-
stwo i przetwórstwo ryb 2004–2006”.
Zgodnie z powyższą interpretacją oraz stanowi-
skiem Komisji Europejskiej wnioskodawcy ubiegają-
cy się o wcześniejsze emerytury, którzy nie byli czyni
zawodowo, uzyskali decyzje odmawiające przyznania
im pomocy finansowej.
Natomiast w odniesieniu do zadanych w interpe-
lacji pytań uprzejmie informuję.
1. Kto i w jaki sposób odpowie za totalny bałagan
organizacyjno-prawny, tworzenie niespójnych i na
kolanie przepisów oraz całkowitą dezinformację
w kwestii przyznawania rybakom pomocy w ramach
rekompensat społeczno-gospodarczych na realizację
operacji dotyczących wcześniejszych emerytur?
Po wejściu w życie rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 26 czerwca 2009 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania,
300
wypłaty i zwracania pomocy finansowej na realizację
środków objętych osią priorytetową 1: Środki na
rzecz dostosowania floty rybackiej, zawartą w Pro-
gramie Operacyjnym „Zrównoważony rozwój sekto-
ra rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich”
2007–2013 (Dz. U. Nr 101, poz. 840, z późn. zm.)
z Ministerstwem RiRW skontaktowało się wielu ry-
baków pragnących uzyskać informacje dotyczące wa-
runków uzyskania pomocy finansowej w ramach
środka 1.5: Rekompensaty społeczno-gospodarcze
w celu zarządzania krajową flotą rybacką. Za każ-
dym razem pracownicy ministerstwa udzielali zain-
teresowanym szczegółowych wyjaśnień w przedmio-
towych sprawach oraz zaznaczali, iż w razie jakich-
kolwiek wątpliwości bądź dalszych pytań instytucja
zarządzająca Programem Operacyjnym służy wszel-
ką niezbędną wiedzą i pomocą.
Odnosząc się do kwestii „bałaganu organizacyjno-
-prawnego, tworzenia niespójnych i na kolanie prze-
pisów, pragnę zaznaczyć, że ministerstwo zawsze
dokłada należytych starań w procesie tworzenia ak-
tów prawnych. Pragnę zaznaczyć, iż procedura przy-
gotowania aktu normatywnego jest wieloetapowa
i skomplikowana. Przede wszystkim, aby mógł po-
wstać stosowny dokument, najpierw przygotowywa-
ny jest projekt aktu prawnego we współpracy z De-
partamentem Prawno-Legislacyjnym, następnie pro-
jekt zostaje poddany konsultacjom wewnątrzresorto-
wym, środowiskowym oraz zewnątrzresortowym.
Kolejnym etapem jest wysyłanie projektu do Rządo-
wego Centrum Legislacji, aby wyeliminować ewen-
tualne błędy legislacyjne. W przedmiotowej sprawie
nadmienię, że projekt rozporządzenia ministra rol-
nictwa w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania, wypłaty i zwracania pomocy finanso-
wej na realizację środków objętych osią priorytetową:
Środki na rzecz dostosowania floty rybackiej, zawar-
tą w Programie Operacyjnym „Zrównoważony roz-
wój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów
rybackich” 2007–2013 przeszedł wskazaną powyżej
drogę legislacyjną, przy czym nie odnotowano żad-
nych uwag merytorycznych we wskazanym zakresie
dotyczących przepisów dla środka 1.5. Reasumując
powyższe, warto zaznaczyć, iż rzeczowe rozporządze-
nie stanowiło priorytet dla Ministerstwa RiRW i głów-
nym zamierzeniem było jak najszybsze wejście w ży-
cie aktu prawnego, aby potencjalni beneficjenci mogli
przystąpić do procedury składania wniosków i uzy-
skać oczekiwaną pomoc finansową. Jednocześnie
udzielanie pomocy finansowej ze środków europej-
skich musi się odbywać zgodnie z celami programo-
wymi, w przeciwnym razie grozi to zwrotem środków
finansowych i ich windykacją od beneficjentów.
2. Jakie zostaną wyciągnięte konsekwencje w sto-
sunku do pracowników ZOR ARiMR w Szczecinie
odpowiedzialnych za brak profesjonalizmu, nieprze-
strzeganie przepisów rozporządzenia ministra z dnia
26 czerwca 2009 r. i tak lekceważące odnoszenie się
do rybaków (w tym sztampowe, wysoce nieprofesjo-
nalne i lekceważące odmowy przyznania pomocy fi-
nansowej ww. rybakowi)?
Zastrzeżenia i uwagi, jakie pojawiły się w treści
interpelacji poselskiej, dotyczące kwestii związanych
ze złożeniem wniosku o pomoc finansową w ramach
środka 1.5 przez pana J. M. zostaną przedłożone
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
w celu wyjaśniania zaistniałej sytuacji. Jednocześnie
pragnę zaznaczyć, iż minister RiRW nie ma praw-
nych możliwości dyscyplinowania pracowników
ARiMR, gdyż instytucję pośredniczącą wdrażanie
Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój sek-
tora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich” 2007–2013 reprezentuje prezes agencji. Ponad-
to informuję, iż weryfikacja składanych wniosków
o dofinansowanie oraz czynności wykonywane przez
pracowników Agencji RiMR są zgodne z prawem, a tak-
że procedurami zatwierdzonymi przez MRiRW.
3. Czy prawo zezwala, by nastąpiła odmowa
przyznania pomocy finansowej na podstawie przepi-
sów, które są zmieniane w trakcie realizacji wniosku,
który w momencie jego składania spełnił wszystkie
wymagania w przepisach?
Rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 26 czerwca 2009 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania, wypłaty i zwraca-
nia pomocy finansowej na realizację środków obję-
tych osią priorytetową 1: Środki na rzecz dostosowa-
nia floty rybackiej, zawartą w Programie Operacyj-
nym „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich” 2007–2013 we-
szło w życie w dniu 29 czerwca 2009 r. W związku
z powyższym przepisy ww. rozporządzenia obowią-
zują od tej daty. Przepisy prawne zawarte w akcie
prawnym obowiązują beneficjentów do dnia wejścia
w życie nowelizacji rozporządzenia. Jeżeli beneficjent
spełnił wszystkie wymagania dotyczące uzyskania
pomocy finansowej zgodnie z treścią przepisów wska-
zanego rozporządzenia, to powinien uzyskać pomoc
finansową. Natomiast jeżeli procedura udzielania po-
mocy finansowej nie zakończyła się przed dniem wej-
ścia w życie nowelizacji przepisów (beneficjent nie
uzyskał pomocy bądź decyzja o przyznaniu pomocy
nie została wydana), to do postępowań wszczętych
i niezakończonych mają zastosowanie znowelizowane
przepisy.
4. Czy jest możliwe i zgodne z prawem, by w mo-
mencie wejścia w życie ww. projektu rozporządzenia
ministra rolnictwa zmieniającego poprzednie rozpo-
rządzenie w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania, wypłaty i zwracania pomocy finan-
sowej na realizację środków (…) ponownie doszło do
odmowy przyznania pomocy finansowej panu M. J.
(który w dniu 12 listopada złożył ponownie wniosek,
będąc zamustrowanym na pokładzie czynnego statku
rybackiego) oraz innym rybakom w oparciu o zmie-
nione przepisy w trakcie realizacji wniosku, który
w momencie jego złożenia spełniał wszystkie wymo-
gi prawne?

Dla wniosku o pomoc finansową w ramach środka
1.5 złożonego w dniu 30 lipca 2009 r. w regionalnym
oddziale ARiMR zastosowanie mają przepisy rozpo-
rządzenia MRiRW z dnia 26 czerwca 2009 r., które
obowiązują od dnia 29 czerwca 2009 r. Jeżeli proce-
dura wypłaty pomocy nie zakończy się do dnia wej-
ścia w życie nowelizacji, wnioski będą rozpatrywane
zgodnie z nowym brzmieniem przepisów.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby zmian wielkości czcionki
stosowanej w dowodach osobistych (13485)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
17 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-13485/09) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Jó-
zefa Rojka z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie po-
trzeby zmian wielkości czcionki stosowanej w dowo-
dach osobistych uprzejmie informuję, że zwiększenie
wielkości czcionek w obecnym systemie personaliza-
cji dowodów osobistych wymagałoby wprowadzenia
zmian, które skutkowałyby podniesieniem kosztów
produkcji dokumentu. Wprowadzenie większych
czcionek do dowodu osobistego będzie jednak rozwa-
żane w ramach realizacji projektu związanego z wy-
dawaniem nowego wzoru dowodu osobistego, co jest
planowane od stycznia 2011 r. Postulat zwiększenia
wielkości czcionek zostanie uwzględniony w wytycz-
nych i założeniach do projektu technicznego nowego
dowodu osobistego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
301
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie kryteriów oceny wniosków
zgłaszanych przez gminy do wojewody
świętokrzyskiego, dotyczących przebudowy
dróg w ramach „Narodowego programu
przebudowy dróg lokalnych” na 2010 r. (13489)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13489/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Rusieckiego w sprawie kryteriów
oceny wniosków zgłaszanych przez gminy do woje-
wody świętokrzyskiego, dotyczących przebudowy
dróg w ramach „Narodowego programu przebudowy
dróg lokalnych” na 2010 r. uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż ustanowiony
uchwałą nr 233/2008 Rady Ministrów z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. program wieloletni pn. „Narodowy
program przebudowy dróg lokalnych 2008–2011” ma
na celu wsparcie zadań własnych jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa w zakresie bu-
dowy, przebudowy lub remontu kluczowych odcinków
dróg gminnych i powiatowych, zmierzających do
zwiększenia płynności ruchu i poprawy bezpieczeń-
stwa komunikacyjnego. Program ten przewiduje
wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg powiatowych
i gminnych z siecią dróg wojewódzkich i krajowych,
prowadzących do zwiększenia komfortu życia miesz-
kańców oraz dostępności lokalnych ośrodków gospo-
darczych.
Dla realizacji założonych celów rządowy program
wieloletni zakłada przeznaczenie z budżetu państwa
w latach 2009–2011 kwoty 1 mld zł rocznie na sfi-
nansowanie do 50% kosztów realizacji projektów dro-
gowych. W celu zapewnienia równomiernego dofi-
nansowania zadań inwestycyjnych realizowanych na
obu szczeblach samorządu lokalnego program wielo-
letni przewiduje co do zasady równy podział środków
dotacji przeznaczonych na drogi gminne i drogi po-
wiatowe.
Nabór wniosków jednostek samorządu terytorial-
nego o dofinansowanie przebudowy, budowy, remon-
tów dróg lokalnych w ramach programu wieloletnie-
go na 2010 r. przeprowadzony został w dniach 1–30
września 2009 r. Przeprowadzenie naboru stanowiło
zadanie wojewodów oraz powołanych przez nich
w tym celu komisji wojewódzkich, złożonych z przed-
stawicieli: urzędu wojewódzkiego, zarządu wojewódz-
twa, oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad oraz Policji, które dokonały oceny zgło-
szonych wniosków według określonych w programie
obiektywnych kryteriów formalnych i merytorycz-
nych. Merytoryczna ocena wniosków uwzględniała
302
wpływ realizacji projektów na poprawę bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego, spójność dróg objętych wnio-
skami z siecią dróg na obszarze województwa, a tak-
że aspekt współpracy jednostek samorządu teryto-
rialnego. Dokonana przez komisje wojewódzkie ocena
zgłoszonych wniosków stanowiła podstawę do spo-
rządzenia list rankingowych wniosków, a następnie
list wniosków zakwalifikowanych do dofinansowania
w poszczególnych województwach.
Przedłożone przez wojewodów listy wniosków jed-
nostek samorządu terytorialnego zakwalifikowanych
do dofinansowania w 2010 r. w ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
zostały zatwierdzone przez ministra spraw we-
wnętrznych i administracji oraz opublikowane w Biu-
letynie Informacji Publicznej na stronie internetowej
MSWiA www.bip.mswia.gov.pl w zakładce narodowy
program przebudowy dróg.
W przedmiotowej interpelacji, nawiązującej do
wystąpienia Związku Miast i Gmin Regionu Świę-
tokrzyskiego, poruszona została kwestia oceny wy-
ników przeprowadzonego w woj. świętokrzyskim
naboru wniosków do dofinansowania w 2010 r.
w ramach programu w oparciu o opublikowaną listę
rankingową wniosków. W przywołanym stanowisku
Związku Miast i Gmin Regionu Świętokrzyskiego
wyrażona została krytyczna opinia w sprawie za-
stosowanego sposobu oceny wniosków jako eliminu-
jącego wnioski gmin wiejskich i dyskwalifikującego
środowiska wiejskie.
Odnosząc się do przedmiotowej opinii, należy
mieć na uwadze końcowy wynik naboru wniosków
w woj. świętokrzyskim, jaki stanowi zatwierdzona
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji
lista wniosków zakwalifikowanych do dofinansowa-
nia w 2010 r. w ramach programu. Zaznaczyć przy
tym należy, iż listy zakwalifikowanych wniosków do
dofinansowania nie mają charakteru ostatecznego
z uwagi na przewidzianą w programie możliwość
zmiany zatwierdzonych list poprzez uzupełnienie ich
o kolejne wnioski, zgodnie z przyznaną oceną punk-
tową, w szczególności w przypadku zmniejszenia wy-
sokości dotacji w wyniku procedury przetargowej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na przed-
łożonej przez wojewodę świętokrzyskiego i zatwier-
dzonej przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji liście wniosków zakwalifikowanych do dofi-
nansowania w 2010 r. w ramach „Narodowego pro-
gramu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w woj. świętokrzyskim uwzględnionych zostało łącz-
nie 39 wniosków jednostek samorządu terytorialne-
go, w tym 19 wniosków dotyczących dróg powiato-
wych i 20 wniosków dotyczących dróg gminnych.
Zatwierdzona lista wniosków przewiduje równy po-
dział środków przeznaczonych na drogi gminne i dro-
gi powiatowe z ogólnej sumy dotacji ustalonej dla
województwa w kwocie 52 540 tys. zł.
Poza miastem Kielce, które jest powiatem grodz-
kim, do dofinansowania z budżetu państwa zakwa-
lifikowane zostały wnioski 21 gmin (20 dotyczących
dróg gminnych i 1 dotyczący drogi powiatowej),
w tym: 4 – gmin miejskich, 11 – gmin miejsko-wiej-
skich oraz 6 – gmin wiejskich. Powyższe dane obra-
zują rzeczywisty wymiar bezpośredniego udziału
gmin wiejskich woj. świętokrzyskiego w inwestycjach
drogowych przewidzianych do realizacji w 2010 r.
w ramach programu wieloletniego. Udział ten nie
odzwierciedla natomiast planowanego w ramach pro-
gramu zaangażowania inwestycyjnego na obszarach
wiejskich, obejmujących także tereny gmin miejsko-
-wiejskich. Podkreślenia wymaga zwłaszcza fakt, iż
na obszarach wiejskich realizowana będzie także
istotna część zadań objętych zakwalifikowanymi do
dofinansowania wnioskami powiatów woj. święto-
krzyskiego.
W świetle przedstawionych powyżej danych nale-
ży stwierdzić, iż przywołana w przedmiotowej inter-
pelacji opinia Związku Miast i Gmin Regionu Świę-
tokrzyskiego nie znajduje w pełni potwierdzenia
w wynikach naboru wniosków przeprowadzonego
w ramach programu wieloletniego na terenie woj.
świętokrzyskiego. Niemniej jednak wskazuje ona na
istnienie rzeczywistego problemu o charakterze po-
nadregionalnym, jakim jest utrudniony dostęp ma-
łych i niezamożnych gmin wiejskich do instrumen-
tów finansowania inwestycji infrastrukturalnych.
Kwestia rzeczywistego udziału ww. gmin w realizacji
rządowego programu dofinansowania lokalnych in-
westycji drogowych winna być rozpatrywana na
gruncie doświadczeń wynikających z realizacji pro-
gramu w oparciu o ustalone zasady kwalifikacji
wniosków jednostek samorządu terytorialnego. Obo-
wiązujące w powyższym zakresie założenia podlega-
ją bieżącej analizie i ocenie w toku monitorowania
efektywności przyjętych mechanizmów dofinansowa-
nia zadań przewidzianych do realizacji w 2010 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż postulaty
modyfikacji założeń programowych „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w celu ułatwienia dostępu gmin wiejskich do środ-
ków budżetu państwa przeznaczonych na dofinanso-
wanie lokalnych inwestycji drogowych zasługują na
rozważenie, obok innych propozycji i sugestii wyra-
żających potrzeby i oczekiwania środowisk samorzą-
dowych związanych z realizacją ww. programu. W ra-
mach analizy możliwości usprawnienia funkcjono-
wania przedmiotowego programu w kolejnych latach
jego obowiązywania pod uwagę będą brane wszelkie
racjonalne rozwiązania służące osiągnięciu założo-
nych celów programu wieloletniego i przewidywa-
nych efektów jego realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zamiaru likwidacji sądów
i prokuratur rejonowych w miejscowościach
będących siedzibami powiatów (13490)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego w spra-
wie zamiaru likwidacji sądów i prokuratur rejono-
wych w miejscowościach będących siedzibami powia-
tów, przesłaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13490/09, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie pragnę poinformować Pana Posła, że
obecna struktura sądownictwa i prokuratury wska-
zuje na znaczne rozdrobnienie organizacyjne jedno-
stek wymiaru sprawiedliwości, w tym szczególnie
szczebla rejonowego.
W przypadku małych sądów o niewielkim wpły-
wie spraw racjonalne wykorzystanie kadry jest nie-
zwykle utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną
ustawowo strukturę wewnętrzną. Wymaga ona bo-
wiem, niezależnie od wielkości sądu, obligatoryjnego
tworzenia w każdej jednostce wskazanych rodzajów
wydziałów, co powoduje, że w wielu sądach niemal
każdy pracujący tam sędzia zajmuje stanowisko
funkcyjne. Sytuacja taka generuje dodatkowe koszty
z tytułu dodatków oraz czyni iluzorycznym nadzór
administracyjny, gdyż w praktyce sędzia funkcyjny
bezpośrednio nadzoruje jedynie sam siebie.
Ponadto w przypadku niewielkich sądów rejono-
wych obciążenie pracą sędziów, w tym również nie-
sprawujących funkcji, jest zdecydowanie mniejsze
w stosunku do średniej w kraju, gdyż wpływ spraw
w poszczególnych pionach orzeczniczych jest niższy
od poziomu etatyzacji warunkowanego przez struk-
turę organizacyjną.
Dlatego w Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto
prace mające na celu stworzenie takiego modelu or-
ganizacji sądownictwa powszechnego, który zapew-
niłby obywatelom możliwość realizacji konstytucyj-
nego prawa do sądu rozumianego jako rozpatrzenie
sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy
sąd, a jednocześnie pozwoliłby na racjonalne wyko-
rzystanie kadry orzeczniczej i administracyjnej.
Kwestie związane z poszukiwaniem oszczędności
w wydatkach resortu sprawiedliwości nie mają w tym
przypadku decydującego znaczenia.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącego stanu
struktury sądownictwa powszechnego i prokuratury
oraz wypracowania modelowych propozycji niezbęd-
nych zmian organizacyjnych zarządzeniem z dnia
1 lipca 2009 r. został powołany Zespół do spraw ra-
cjonalizacji struktury organizacyjnej sądownictwa
303
powszechnego i powszechnych jednostek organiza-
cyjnych prokuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na etapie
związanym z przygotowaniem koncepcji planowanej
reorganizacji w sądownictwie powszechnym. Podsta-
wowym założeniem planowanej reformy jest zapew-
nienie obywatelom dogodnego dostępu do sądu i dla-
tego też jednym z branych pod uwagę wariantów
zmian organizacyjnych jest przekształcenie niektó-
rych z małych sądów rejonowych w wydziały zamiej-
scowe do rozpoznawania podstawowych kategorii
spraw. W siedzibie sądu rejonowego podlegającego
reorganizacji funkcjonowałyby zatem wydziały roz-
strzygające sprawy: cywilne, karne i wieczystoksię-
gowe. Obsługę administracyjną i finansową sprawo-
wałyby agendy usytuowane w siedzibie macierzystej
jednostki sądowej.
W celu przeprowadzenia szczegółowej i obiektyw-
nej analizy w zakresie dotyczącym warunków loka-
lowych sądów przewodniczący ww. zespołu powołał
grupę roboczą ds. inwentaryzacji obiektów sądów re-
jonowych, celem prac której było dokonanie oceny
stanu technicznego siedzib sądów rejonowych, które
mogłyby być ewentualnie objęte reorganizacją.
Należy zauważyć, że przedstawiona powyżej kon-
cepcja zmian organizacyjnych nie została dotychczas
przesądzona, a omawiane prace nie przybrały cha-
rakteru legislacyjnego.
W odniesieniu do powszechnych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury przyjęto, że reorganizacja
winna zostać przeprowadzona na podstawie ustalo-
nych kryteriów zmian w organizacji sądów. Ocena
celowości funkcjonowania prokuratur rejonowych
jest bowiem wtórna wobec prac nad zracjonalizowa-
niem struktury sądownictwa powszechnego.
Należy jedynie nadmienić, że w ramach prac stu-
dialnych Prokuratura Krajowa przygotowała wielo-
aspektową ankietę, która w przyszłości będzie pod-
stawą oceny potrzeby funkcjonowania jednostek
o obsadzie od 2 do 5 etatów prokuratorskich. Przed-
miotowa ankieta uwzględnia m.in. takie okoliczności,
jak: obsadę etatową, strukturę organizacyjną, śred-
nie obciążenie roczne wpływającymi sprawami, wy-
posażenie techniczne jednostki, funkcjonowanie
w danej miejscowości sądu rejonowego i komendy po-
licji, kwestie związane z informatyzacją jednostki.
Z uwagi na fakt, że nie podjęto ostatecznej decyzji
co do zmian o charakterze systemowym, obecnie nie
jest możliwe udzielenie odpowiedzi na pytanie doty-
czące ewentualnej reorganizacji sądów i prokuratur
rejonowych działających na terenie województwa
świętokrzyskiego.
Jednocześnie zapewniam, że decydujące rozstrzy-
gnięcia w sprawie przyszłości konkretnych jednostek
organizacyjnych sądownictwa i prokuratury poprze-
dzone zostaną kompleksową, wielokierunkową anali-
zą uwzględniającą zarówno okoliczności o charakterze
społecznym, jak i związane z zapewnieniem sprawne-
go funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości.
304
Rozważania dotyczyć będą następujących uwa-
runkowań związanych z funkcjonowaniem sądów
rejonowych: obszaru właściwości sądu, liczby wpły-
wających spraw, limitów etatów we wszystkich gru-
pach zatrudnienia, stanu obciążenia pracą sędziów
(w zakresie właściwego rozmieszczenia kadry), wa-
runków komunikacyjnych (pod kątem możliwości
dojazdu stron do sądu), warunków lokalowych sądu
(powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsca zamiesz-
kania pracowników sądu we wszystkich grupach za-
trudnienia (w zakresie ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do pracy), odległości między
poszczególnymi sądami, w tym miejscowościami
znajdującymi się w obszarach ich właściwości (m.in.
pod kątem ewentualnych utrudnień związanych
z dojazdem do sądu w sprawach odwoławczych).
Odnosząc się do przedstawionych przez Pana Po-
sła kwestii związanych z obowiązkiem skonsultowa-
nia zmian organizacyjnych w sądownictwie po-
wszechnym z Krajową Radą Sądownictwa, pragnę
podnieść, że zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) „Minister sprawiedli-
wości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądow-
nictwa, w drodze rozporządzenia tworzy i znosi sądy
oraz ustala ich siedziby i obszary właściwości”. Prze-
pis powyższy nie przewiduje konsultacji projektu roz-
porządzenia z organami samorządowymi. Pragnę
jednak zapewnić Pana Posła, że wszelkie opinie i po-
stulaty władz gmin czy też powiatów są szczegółowo
analizowane w toku podejmowania przez Minister-
stwo Sprawiedliwości działań o charakterze reorga-
nizacyjnym. Biorąc pod uwagę fakt, iż w omawianym
zakresie Ministerstwo Sprawiedliwości nie przygoto-
wało projektu stosownego rozporządzenia, oczywiste
jest, iż nie były prowadzone konsultacje z Krajową
Radą Sądownictwa. Powoływana przez Pana Posła
opinia Krajowej Rady Sądownictwa dotyczy nato-
miast projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych in-
nych ustaw, której przepisy nie przewidują likwidacji
sądów rejonowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie projektu „Krajowej strategii rozwoju
regionalnego 2010–2020: regiony, miasta,
obszary wiejskie” (KSRR) (13491)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 grudnia 2009 r. znak: SPS-023-13491/
09 dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Ru-
sieckiego w sprawie „Krajowej strategii rozwoju
regionalnego 2010–2020” przedstawiam odpowiedź
na tezy oraz pytania wskazane w interpelacji.
Stwierdzenie, że projekt „Krajowej strategii roz-
woju regionalnego 2010–2020” (KSRR) zakłada po-
dział regionów na lepsze i gorsze, na tzw. lokomotywy
rozwoju i regiony zacofane, z założeniem wspierania
głównie tej pierwszej grupy, nie jest prawdziwe. Pro-
jekt KSRR wskazuje, że rozwój wszystkich regionów
odbywać się musi poprzez rozwijanie i optymalne wy-
korzystanie największych potencjałów każdego
z nich, a jednocześnie poprzez zapewnianie spójności
społecznej, gospodarczej i terytorialnej tych regio-
nów. Zgodnie z przyjętym podejściem terytorialnym
polityka regionalna skupia się na jak najlepszym wy-
korzystaniu potencjałów rozwojowych regionów (któ-
re w znacznej części znajdują się w ośrodkach miej-
skich) przy skoncentrowanych działaniach mających
na celu rozprzestrzenianie procesów i impulsów roz-
wojowych z głównych miast na obszary całych regio-
nów. Jest to zgodne z przyjętym w raporcie Polska
2030 modelem polaryzacyjno-dyfuzyjnym. KSRR
wskazuje na rolę polityki regionalnej jako efektywnej
polityki zapewniania spójności gospodarczej, społecz-
nej i przestrzennej kraju i jego wszystkich regionów.
Filozofia nowej polityki regionalnej wskazana w KSRR
zakłada szereg modyfikacji sposobu planowania i re-
alizacji polityki regionalnej oraz innych polityk
publicznych dla jak największego uwzględniania
cech (potencjałów i barier rozwojowych) każdego
terytorium.
Odpowiedzi na pytania:
1. Czy rząd zrezygnuje z wydzielania w „Krajo-
wej strategii rozwoju regionalnego” miast metropo-
litalnych i przyjmie jako zasadę tworzenie równych
szans dla wszystkich 16 województw w postaci zapi-
su powołującego 15 ośrodków metropolitalnych +
miasto stołeczne Warszawa?
Opracowywana kolejna wersja projektu „Krajowej
strategii rozwoju regionalnego 2010–2020” (KSRR)
nie będzie wskazywać podziału na miasta metropo-
litalne i pozostałe. Zgodnie z kryterium administra-
cyjnym jako najważniejsze ośrodki miejskie kraju
traktowane są miasta wojewódzkie, z wyróżnieniem
Warszawy ze względu na funkcję stołeczną.
Natomiast jeżeli chodzi o tworzenie równych
szans dla wszystkich województw, pragnę zwrócić
uwagę, że projekt KSRR z 9 września 2009 r. silnie
akcentuje skierowanie wysiłków polityki regionalnej
(a także pozostałych polityk rozwoju) na jak najlepsze
wykorzystanie potencjału każdego z regionów. Filo-
zofia nowej polityki regionalnej wskazana w KSRR
zakłada szereg modyfikacji sposobu planowania i re-
alizacji polityki regionalnej oraz innych polityk pu-
blicznych dla jak największego uwzględniania cech
(potencjałów i barier rozwojowych) każdego teryto-
rium. Jest to zgodne z tzw. podejściem terytorialnym,
które wskazywane jest jako efektywny sposób pro-

wadzenia interwencji publicznej również przez Ko-
misję Europejską czy OECD.
2. Czy rząd zapewni efektywne włączenie wszyst-
kich województw do międzynarodowej sieci TEN-T
– drogowej, kolejowej i lotniczej?
Zwiększanie dostępności komunikacyjnej – w wy-
miarze kontynentalnym, krajowym i regionalnym –
jest jednym z najważniejszych wyzwań polityki re-
gionalnej wskazanych w projekcie KSRR. Wśród pla-
nowanych działań w ramach KSRR bardzo ważne
miejsce zajmują działania dotyczące zwiększania po-
wiązań komunikacyjnych w regionach. Proponowane
jest przeniesienie akcentu z rozproszonych inwestycji
transportowych na rzecz skoordynowanych działań
efektywnie zwiększających dostępność głównych
ośrodków miejskich. Uzupełniająco KSRR w ramach
celu 2 wprowadza specjalne działania dla najbardziej
peryferyjnych obszarów kraju.
Odnośnie do wskazywania włączania poszczegól-
nych obszarów kraju do sieci TEN-T pragnę poinfor-
mować, że przedmiotem KSRR nie jest konkretne
wskazywanie poszczególnych inwestycji. Bardziej
szczegółowe wskazania dotyczące rozwiązań infra-
strukturalnych zawierać będzie przygotowywana
obecnie „Koncepcja przestrzennego zagospodarowa-
nia kraju 2030”.
Jednocześnie informuję, że za negocjacje przebie-
gu sieci transportowych w ramach sieci TEN-T od-
powiada minister infrastruktury.
3. Czy rząd zapewni specjalne działania na rzecz
przyspieszonej restrukturyzacji rolnictwa i obszarów
wiejskich w województwach o niższym stopniu urba-
nizacji?
Cel 2 KSRR dotyczy budowy spójności terytorial-
nej i przeciwdziałaniu marginalizacji obszarów pro-
blemowych. Wśród pięciu obszarów problemowych,
bardzo ważne miejsce zajmują obszary wiejskie cha-
rakteryzujące się najgorszymi wskaźnikami sytuacji
społeczno-gospodarczej oraz najniższym poziomem
dostępu do dóbr i usług warunkujących możliwości
rozwojowe. Przeprowadzone analizy wskazują powia-
ty cechujące się kumulacją najgorszych wskaźników.
Interwencja publiczna na rzecz tych obszarów w ra-
mach KSRR skupiać się będzie z jednej strony na
skoncentrowanych, terytorialne ukierunkowanych
działaniach na rzecz poprawy struktury społeczno-
-gospodarczej, z drugiej zaś na poprawianiu jakości
i dostępu do podstawowych usług: edukacyjnych,
zdrowotnych. środowiskowych, komunikacyjnych,
kulturalnych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
305
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie produktów leczniczych
dopuszczonych do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(13493)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Tomasza Kuleszy z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13493/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) – zawartość ww. rozpo-
rządzenia o wykazie była uwarunkowana ww. kry-
teriami i to właśnie rozporządzenie o kryteriach
wprowadziło zmiany w katalogu leków w obrocie po-
zaaptecznym.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpiecze-
niu dostępu do leków dla pacjentów z terenów wiej-
skich.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
306
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie dokonania
przez Ministerstwo Finansów precyzyjnej
interpretacji przepisów dotyczących stawki
podatku VAT nakładanego na niektóre usługi
świadczone w polskich portach morskich
(13494)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 18 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13494/09, przy którym została przekazana
interpelacja pana posła Adama Wykręta w sprawie
dokonania przez Ministerstwo Finansów interpreta-
cji przepisów dotyczących stawki podatku VAT na-
kładanego na niektóre usługi świadczone w polskich
portach morskich, uprzejmie informuję.
Kwestia zastosowania odpowiedniej stawki podat-
ku od towarów i usług uzależniona jest od rodzaju
świadczonych usług, miejsca ich świadczenia oraz
okoliczności faktycznych, w jakich dane usługi są
świadczone. W przypadku niektórych usług świad-
czonych w polskich portach morskich do celów zasto-
sowania stawki podatku 0% przepisy ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) rozróżniają usługi ob-
sługi środków transportu od usług służących bezpo-
średnim potrzebom ładunków, a także od usług prze-
ładunku. Każdy z ww. rodzajów usług podlega co do
zasady opodatkowaniu stawką 0%, inne są jednak
warunki, których spełnienie uprawnia podatnika do
zastosowania tej stawki podatku.
Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 9 i 9a ww. ustawy
o podatku od towarów i usług stawkę podatku w wy-
sokości 0% stosuje się do usług świadczonych na ob-
szarze polskich portów morskich polegających na
obsłudze morskich środków transportu oraz usług
świadczonych na obszarze polskich portów morskich
związanych z transportem międzynarodowym, pole-
gających na obsłudze lądowych środków transportu.
Ponadto w myśl przepisu art. 83 ust. 1 pkt 17 ww.
ustawy stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się
do pozostałych usług świadczonych na rzecz armato-
ra morskiego, służących bezpośrednim potrzebom
środków transportu morskiego, rybołówstwa mor-
skiego i statków ratowniczych morskich i ich ładun-
kom. Stawka 0% ma również zastosowanie do usług
związanych bezpośrednio z eksportem towarów, do-
tyczących towarów eksportowanych, polegających na
ich pakowaniu, przewozie do miejsc formowania
przesyłek zbiorowych, składowaniu, przeładunku,
ważeniu, kontrolowaniu i nadzorowaniu bezpieczeń-
stwa przewozu (art. 83 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy).
Warunkiem zastosowania stawki podatku 0%
w przypadku świadczenia ww. usług jest prowadze-
nie przez podatnika dokumentacji, z której jedno-
znacznie wynika, że usługi te zostały wykonane przy
zachowaniu warunków określonych w tym przepisie
(art. 83 ust. 2 ww. ustawy).
Z powyższego wynika, że zastosowanie stawki po-
datku 0% do usług świadczonych w polskich portach
morskich, dotyczących ładunków jest uzależnione od
okoliczności, w jakich usługi te są świadczone, oraz
od spełnienia określonych w przepisach warunków.
Przykładowo, inne zasady będą miały zastosowanie
przy opodatkowaniu stawką 0% usług przeładunku
związanych z towarami eksportowanymi (art. 83 ust.
1 pkt 20 ww. ustawy), inne natomiast w przypadku
opodatkowania usług, o których mowa w art. 83 ust.
1 pkt 17 ustawy, tj. usług służących bezpośrednim
potrzebom ładunków, gdzie stawka 0% ma zastoso-
wanie tylko w przypadku świadczenia tych usług na
rzecz armatora morskiego. Zatem w każdym przy-
padku organy podatkowe, stosując przepisy prawa
podatkowego w zakresie opodatkowania ww. usług
stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%,
zobowiązane są do analizy całego stanu faktycznego.
Na tej podstawie mogą dopiero ocenić, czy świadczo-
ne przez podatnika usługi są usługami, o których
mowa w powołanych powyżej przepisach i czy podat-
nikowi przysługuje prawo do zastosowania stawki
0% w odniesieniu do konkretnych świadczonych
przez niego usług w danym stanie faktycznym.
Odnosząc się do kwestii wydania interpretacji
przepisów prawa podatkowego, informuję, że ogólna
interpretacja przepisów prawa podatkowego wyda-
wana jest, na mocy art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w przypadkach stwierdze-
nia niejednolitego stosowania przepisów prawa po-
datkowego przez organy podatkowe lub organy kon-
troli skarbowej. W zakresie stosowania przepisów
ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz wy-
danych na jej podstawie aktów wykonawczych w od-
niesieniu do usług świadczonych w polskich portach
morskich nie stwierdzono przypadków rozbieżności
w stosowaniu przez organy podatkowe i organy kon-
troli skarbowej ww. przepisów.
Ponadto informuję, że nie można zgodzić się z opi-
nią, iż organy podatkowe mają wątpliwości co do
tego, jak prawidłowo powinny być opodatkowane

usługi świadczone w polskich portach morskich oraz
czy obsługa środków transportu powinna obejmować
także ładunki. Stwierdzenie pana posła w tej kwestii
nie zostało poparte żadnymi przykładami. Jeżeli pan
poseł posiada informacje na temat wątpliwości lub
też rozbieżności w stosowaniu przepisów prawa po-
datkowego w przedmiotowym zakresie, uprzejmie
proszę o ich przekazanie. Chodzi przy tym o takie
sytuacje, które odnoszą się do takich samych usług
w takim samym stanie faktycznym.
W świetle przedstawionych powyżej wyjaśnień nie
można zgodzić się z przedstawioną tezą, że przyczyną
spadku konkurencyjności polskich portów morskich
jest różna interpretacja przepisów prawa podatkowe-
go przez organy podatkowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Bożeny Szydłowskiej
i Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie obarczenia szkół językowych
obowiązkiem płacenia 22-procentowej
stawki podatku VAT (13495)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13495/09, interpelacją pań posłanek Bożeny
Szydłowskiej i Ireny Tomaszak-Zesiuk w sprawie
opodatkowania podatkiem od towarów i usług szkół
językowych uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług), jest „przełożenie” wykorzystanej w załącz-
nikach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na
klasyfikację PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
307
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L
347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty –
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdz. 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
308
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Trudno zgodzić się z podniesionymi w interpelacji
tezami, że konsekwencją proponowanych rozwiązań
będzie drastyczny wzrost cen kursów językowych,
ograniczenie możliwości dokształcania czy też wzrost
szarej strefy przy świadczeniu tych usług. Przede
wszystkim należy zwrócić uwagę, że szkoły działają-
ce w formach, o których mowa powyżej, nadal będą
korzystały ze zwolnienia. Poza tym organy podatko-
we będą w zakresie tych usług przeprowadzały kon-
trole na ogólnych zasadach, podobnie jak w innych
przypadkach. Jednocześnie w mojej ocenie ogranicze-
nie możliwości stosowania zwolnienia do usług edu-
kacyjnych świadczonych w formie placówek oświato-
wych lub posiadających akredytację wpłynie wręcz
na ograniczenie zjawiska szarej strefy w zakresie
usług edukacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie możliwości przedłużania
umów dzierżawy gruntów należących
do Skarbu Państwa (13496)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej z dnia
10 grudnia 2009 r. w sprawie dzierżawy nieruchomo-
ści Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Prezes Agencji Nieruchomości Rolnych został po-
informowany w sprawie nieprzedłużania umów
dzierżawy, których termin wygaśnięcia jest odległy
w czasie, co było motywowane trwającymi pracami
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Projekt po-
wyższej ustawy przewidywał jednostronne wypowie-
dzenie umowy dzierżawy w zakresie wyłączenia
z niej 30% użytków rolnych. Powyższa regulacja mo-
głaby spowodować roszczenie o odszkodowanie z ty-
tułu wyłączenia z umów dzierżawy 30% użytków
rolnych. Mając na uwadze, iż wysokość odszkodowa-
nia uzależniona byłaby od okresu obowiązywania
umowy dzierżawy, konieczne byłoby nieprzedłużanie
umów dzierżawy.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
oraz o zmianie niektórych innych ustaw już nie
przewiduje jednostronnego wypowiedzenia umów
dzierżawy w zakresie wyłączenia 30% użytków rol-
nych. Zgodnie z nowym projektem ustawy wyłącze-
nie 30% użytków rolnych z przedmiotu dzierżawy
będzie następować za zgodą dzierżawcy poprzez od-
powiednią zmianę umowy dzierżawy. Powyższa re-
gulacja nie będzie powodować roszczeń o odszkodo-
wanie z tego tytułu.
Mając powyższe na uwadze oraz dostrzegając pro-
blemy związane z korzystaniem przez rolników z pro-
gramów pomocowych Unii Europejskiej, przy piśmie
z dnia 6 stycznia 2010 r. zwróciłem się do prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych z prośbą o przedłu-
żenie umów dzierżawy w przypadku udokumentowa-
nia przez dzierżawcę, iż przedłużenie okresu, na jaki
umowa dzierżawy została zawarta, jest niezbędne do
przyznania pomocy finansowej współfinansowanej
lub finansowanej ze środków Europejskiego Fundu-
szu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Ponadto uprzejmie informuję, iż projekt ustawy
o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw w najbliższym czasie zostanie
przekazany do rozpatrzenia przez komitet Rady Mi-
nistrów.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o radiofonii
i telewizji w celu zwiększenia obecności
rodzimych artystów i wykonawców scenicznych
w mediach publicznych (13498)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej (sygn.
SPS-023-13498/09) w sprawie nowelizacji ustawy
o radiofonii i telewizji w celu zwiększenia obecności
rodzimych artystów i wykonawców scenicznych
w mediach publicznych uprzejmie przekazuję stosow-
ne informacje.
W związku z implementacją dyrektywy 2007/65/
WE o audiowizualnych usługach medialnych do pol-
skiego porządku prawnego w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego powstał projekt założeń
do ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji
(zwany dalej ustawą). W chwili obecnej projekt jest
po konsultacjach międzyresortowych. Analizowane
są uwagi resortów i wypracowywany ostateczny tekst
założeń, który ma być przyjęty przez Komitet Euro-

pejski Rady Ministrów, a następnie przez Radę Mi-
nistrów.
Dyrektywa pozostawia bez zmian przepis nakła-
dający obowiązek zapewnienia ponad 50% łącznego
czasu nadawania program, z wyłączeniem czasu
przeznaczonego na nadawanie wiadomości, wyda-
rzeń sportowych, gier, reklamy i usług teleteksto-
wych na utwory europejskie. Zgodnie z art. 15 usta-
wy co najmniej 33% kwartalnego czasu nadawania
programu przeznaczone było na audycje wytworzone
pierwotnie w języku polskim.
Gruntowna nowelizacja ustawy w związku z im-
plementacją dyrektywy jest okazją do wprowadzenia
nowelizacji również w art. 15 ust. 2 ustawy. Celem
tego przepisu jest ochrona języka polskiego w progra-
mach radiowych. W projekcie założeń przygotowa-
nym przez Departament Prawny MKiDN stwierdzo-
no, iż dla ochrony języka polskiego w programach
radiowych niezwykle ważne jest wyznaczenie pory
dnia, w której nadawcy radiowi powinni nadawać
utwory słowno-muzyczne w języku polskim. Dotych-
czasowa praktyka, na którą zwracała uwagę Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji, pokazuje, że utwory
słowno-muzyczne w języku polskim są nadawane
głównie w porze nocnej, tj. między godziną 23.00
a 6.00 rano. Zaproponowano więc – wychodząc na-
przeciw oczekiwaniom słuchaczy, jak i mając na uwa-
dze ochronę języka polskiego, polskich twórców i wy-
konawców muzyki – uzupełnienie art. 15 ust. 2
o doprecyzowanie, iż 75% czasu nadawania utworów
w języku polskim musi być emitowanych w godzinach
od 6.00 do 23.00 wieczorem.
W związku z przedstawionymi propozycjami Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego nale-
ży uznać, iż postulat pani poseł znajduje odzwiercie-
dlenie w opisywanym projekcie założeń do noweliza-
cji ustawy. Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna
powyższe wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie pozwów o zadośćuczynienie
za internowanie w tzw. wojskowych
obozach specjalnych od 5 listopada 1982 r.
do 2 lutego 1983 r. (13499)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Kempy przesłaną przy
309
piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa Putry z dnia
18 grudnia 2009 r. w sprawie pozwów o zadośćuczy-
nienie za internowanie w tzw. wojskowych obozach
specjalnych od 5 listopada 1982 r. do 2 lutego 1983 r.
uprzejmie informuję, co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu państwa polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149,
ze zm.) jednoznacznie wskazują na ograniczony za-
kres podmiotowy i przedmiotowy stosowania tejże
ustawy. Szczegółowo reguluje ona kwestie odszkodo-
wania za poniesioną szkodę i zadośćuczynienia za
doznaną krzywdę wynikłe z orzeczeń albo decyzji
o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu
13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, przy-
sługujące osobom, wobec których stwierdzono nie-
ważność orzeczenia albo wydano decyzję o interno-
waniu (art. 8 ust. 1 ustawy). Na tle stosowania cyto-
wanej ustawy w zasadzie nie budziło wątpliwości to,
że zakres świadczeń majątkowych ograniczony jest
do represji związanych z wydanymi orzeczeniami,
których nieważność stwierdzono w trybie ustawy
oraz decyzjami o internowaniu w stanie wojennym
(art. 8 ustawy), a także z pozbawieniem życia lub
wolności przez wymienione w ustawie organy bez
przeprowadzenia zakończonego orzeczeniem postę-
powania (art. 11 ustawy).
Poruszana w interpelacji kwestia rozbieżności
w interpretacji jednej i tej samej ustawy przez różne
sądy pozostaje poza nadzorem ministra sprawiedli-
wości. Stosownie do art. 183 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej nadzór judykacyjny nad dzia-
łalnością sądów powszechnych sprawuje Sąd Najwyż-
szy. Zgodnie z ustawą z dnia 23 listopada 2002 r.
o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052, ze
zm.) jego zadaniem jest sprawowanie wymiaru spra-
wiedliwości m.in. poprzez zapewnienie w ramach
nadzoru zgodności z prawem oraz jednolitości orzecz-
nictwa sądów powszechnych i wojskowych przez roz-
poznawanie kasacji oraz innych środków odwoław-
czych, podejmowanie uchwał rozstrzygających zagad-
nienia prawne oraz opiniowanie projektów ustaw
i innych aktów normatywnych, na podstawie których
orzekają i funkcjonują sądy, a także innych ustaw
w zakresie, w którym uzna to za celowe.
Argumentacja jest tym bardziej trudna, że nie-
które z zacytowanych w interpelacji orzeczeń nie
były zaskarżane nawet w trybie zwyczajnych środ-
ków odwoławczych, zarówno te oceniane przez panią
poseł pozytywnie (wyroki Sądu Okręgowego w Tar-
nobrzegu w sprawach o sygn. II Ko 53/08 i II Ko
191/08 czy też cytowane wyroki Sądu Okręgowego
w Płocku), jak i negatywnie (wyrok Sądu Okręgowe-
go w Koszalinie w sprawie o sygn. II Ko 128/08).
Z uwagi na uznanie przez ustawodawcę w przepi-
sie art. 8 ust. 1 ustawy, że roszczenie do Skarbu Pań-
stwa o odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadość-
uczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykona-
nia orzeczenia albo decyzji przysługuje osobie, wobec
310
której wydano decyzję o internowaniu w związku
z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce
stanu wojennego, przypadki represjonowania działa-
czy „Solidarności” w postaci poboru do wojskowych
obozów specjalnych, jak się wydaje, nie mieszczą się
w żadnej kategorii spraw w zakreślonych przez usta-
wę ramach przedmiotowego jej stosowania. Stąd
w aktualnym stanie prawnym brak jest wyraźnych
podstaw do skutecznej realizacji roszczeń o odszko-
dowanie lub zadośćuczynienie wynikłe z tego typu
zdarzeń, jak opisywane w interpelacji, na drodze po-
stępowania sądowego prowadzonego w trybie ustawy
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec
osób represjonowanych za działalność na rzecz nie-
podległego bytu państwa polskiego. W literaturze
i orzecznictwie wskazywano wielokrotnie, że ustawa
nie ma na celu doprowadzenia do zadośćuczynienia
moralnego i materialnego za wszelkie formy represji
wobec osób prowadzących działalność niepodległo-
ściową. Całokształt przepisów ustawy jednoznacznie
wskazuje, że jej zakres jest ograniczony do wypad-
ków prawnokarnej represji za działalność na rzecz
niepodległego bytu państwa polskiego (uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 3 marca 1994 r., I KZP 1/94,
OSNKW 1994, nr 3–4, poz. 17).
Obecnie w Sejmie trwają prace legislacyjne nad
poselskim projektem ustawy o zmianie ustawy o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu państwa polskiego (druk nr 1677). Pierwsze
czytanie projektu ustawy odbyło się w dniu 1 kwiet-
nia 2009 r. na posiedzeniu Komisji Sprawiedliwości
i Praw Człowieka Sejmu RP. W jego trakcie jednogło-
śnie podjęto decyzję o skierowaniu projektu do dal-
szych prac legislacyjnych i utworzeniu w tym celu
podkomisji nadzwyczajnej, w której 18 czerwca 2009 r.
podjęto dyskusję ogólną. W dniu 22 października
2009 r. podkomisja nadzwyczajna wniosła o odrzuce-
nie projektu. Na posiedzeniu w dniu 18 listopada
2009 r. Komisja Sprawiedliwości i Praw Człowieka
zdecydowała o zwróceniu projektu do prac w podko-
misji nadzwyczajnej.
Odpowiadając na postawione w interpelacji pyta-
nia, stwierdzić należy, że przypadki represjonowania
działaczy „Solidarności” poprzez pobór do wojsko-
wych obozów specjalnych, o ile propozycjom zawar-
tym w poselskim projekcie ustawy zostanie nadany
kształt obowiązującego prawa, jak się wydaje, będą
mogły wchodzić w zakres przedmiotowy określenia
szeroko zakrojonej akcji zastraszania narodu polskie-
go w związku z jego dążeniem do uzyskania pełnej
suwerenności państwa polskiego oraz swobód demo-
kratycznych, dając podstawę zasądzania odszkodo-
wania i zadośćuczynienia na rzecz tych osób.
Podniesiona w interpelacji problematyka była już
przedmiotem odpowiedzi ministra sprawiedliwości
z dnia 18 października 2009 r. w związku z analo-
giczną interpelacją pana posła Andrzeja Jaworskiego.
Dostrzegając brak jednolitości orzecznictwa sądów
podkreślany w interpelacji, Departament Sądów Po-
wszechnych przekazał wówczas jej kopię Prokuratu-
rze Krajowej celem wykorzystania wskazanych w niej
danych pod kątem rozważenia ewentualnej potrzeby
zaskarżania przez prokuratorów diametralnie róż-
nych orzeczeń sądów w zbliżonych stanach faktycz-
nych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie udzielenia dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”
dla cerkwi prawosławnej pw. św. Wiery,
Nadziei, Luby i Matki Zofii w Sosnowcu (13501)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Pięty, posła na Sejm
RP oraz grupy posłów (pismo SPS-023-13501/09
z dnia 18 grudnia 2009 r.) w sprawie udzielenia do-
tacji na dofinansowanie prac konserwatorskich, re-
stauratorskich lub robót budowlanych w ramach pro-
gramu „Dziedzictwo kulturowe” dla cerkwi prawo-
sławnej p.w. św. Wiery, Nadziei, Luby i Matki Zofii
w Sosnowcu uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Wniosek złożony przez parafię prawosławną
w Sosnowcu na realizację zadania pn. „Sosnowiec,
XIX-wieczny kościół p.w. św. Wiery, Nadziei, Luby
i Matki Zofii: konserwacja elewacji oraz stolarki
drzwiowej”, jest jednym z ok. 1100 wniosków, które
zostały złożone w ramach programu „Dziedzictwo
kulturowe”, priorytet I: Ochrona zabytków.
W chwili obecnej trwa procedura rejestracji zło-
żonych wniosków wraz z oceną poprawności formal-
nej i oceną organizacyjną dla wniosków spełniających
wymogi formalne. W dalszej kolejności wszystkie
poprawne formalnie wnioski poddane zostaną oce-
nie społecznej i merytorycznej przez ekspertów ze-
społu sterującego ds. ochrony zabytków. Wniosek
złożony przez parafię prawosławną w Sosnowcu bę-
dzie (po wypełnieniu wymogów formalnych) poddany
identycznej ocenie, jak pozostałe wnioski formalnie
poprawne.

Pragnę ponadto podkreślić, że zasady oceny wnio-
sków (szczegółowo opisane w regulaminie prioryte-
tu) składanych w ramach priorytetu I: Ochrona za-
bytków na rok 2010 zostały rozbudowane i zobiekty-
wizowane, tak aby zarówno sama ocena, jak i decyzja
o przyznaniu środków finansowych nie budziły żad-
nych wątpliwości.
Informuję, że decyzje o przyznaniu środków na do-
finansowanie prac konserwatorskich, restauratorskich
lub robót budowlanych w ramach programu „Dzie-
dzictwo kulturowe”, priorytet I: Ochrona zabytków
zostanie podjęta w drugiej połowie stycznia 2010 r.,
zaś termin opublikowania szczegółowych informacji
o wynikach naboru przewidywany jest (zgodnie z re-
gulaminem) na przełom stycznia i lutego 2010 r.
Przekazanie środków finansowych dla beneficjen-
tów może nastąpić po podpisaniu umowy o dotację,
co jest uzależnione od dostarczenia wszystkich opi-
sanych w regulaminie priorytetu wymaganych do-
kumentów oraz ich późniejszej weryfikacji w insty-
tucji zarządzającej priorytetu I: Ochrona zabytków,
tj. w Departamencie Ochrony Zabytków Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie ograniczenia dostępu
do leków mieszkańców gmin spowodowanego
rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 11 września 2009 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13502)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Wiesława Wody z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13502/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykonaniem
kryteriów zawartych w rozporządzeniu ministra
311
zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.) – zawartość ww. rozporządze-
nia o wykazie była uwarunkowana ww. kryteriami
i to właśnie rozporządzenie o kryteriach wprowa-
dziło zmiany w katalogu leków w obrocie pozaap-
tecznym.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpiecze-
niu dostępu do leków dla pacjentów z terenów wiej-
skich.
Podstawą działań ministra zdrowia jest dbałość
o bezpieczeństwo zarówno pacjentów, jak i leków, dla-
tego też obrót lekami silnie działającymi musi być
kontrolowany. W aptece gwarantem zachowania bez-
pieczeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć do-
stęp do całego asortymentu produktów leczniczych,
łącznie z lekami bardzo silnie działającymi oraz le-
kami z wykazów środków psychotropowych i odurza-
jących. Warto też mieć na uwadze to, iż wykształce-
nie farmaceuty pod względem zawodowym i posiada-
nie wiedzy merytorycznej nie jest wszak tożsame
z wiedzą technika farmaceutycznego będącego pod-
stawowym personelem punktu aptecznego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
312
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zagrożeń dla polskiego
przemysłu drzewnego (13503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki Krystyny Łybackiej, przekaza-
ną pismem z dnia 23 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13503/09, w sprawie zagrożeń dla polskiego przemy-
słu drzewnego, przedstawiam poniższą informację.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 i ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia
28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45,
poz. 435, z późn. zm.) Lasami Państwowymi kieruje
dyrektor generalny przy pomocy dyrektorów regio-
nalnych dyrekcji Lasów Państwowych oraz reprezen-
tuje Skarb Państwa w stosunkach cywilnoprawnych
w zakresie swojego działania.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwo-
wych określa Statut Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe, stanowiący załącznik do
zarządzenia nr 50 ministra ochrony środowiska, za-
sobów naturalnych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994 r.
w sprawie nadania statutu państwowemu gospodar-
stwu Lasy Państwowe. Na podstawie § 6 Statutu
PGL LP dyrektor generalny Lasów Państwowych,
w wykonaniu zadań określonych ustawą oraz prze-
pisami wykonawczymi do ustawy, a także innych
przepisów prawnych, wydaje zarządzenia i decyzje
obowiązujące w Lasach Państwowych. W myśl § 8.1
statutu dyrektor generalny Lasów Państwowych
ustala szczegółowe zasady prowadzenia gospodarki
leśnej w lasach zarządzanych przez LP oraz zasady
sprzedaży przez PGL LP drewna i innych produktów
i usług.
W związku z tym, że podstawowym działaniem
statutowym PGL LP jest ochrona lasów w Polsce,
pozyskanie drewna jest prowadzone w ramach zrów-
noważonej gospodarki leśnej. Dlatego ilość surowca
drzewnego na rynku jest ograniczona do możliwości
biologicznych lasów. Mając to na uwadze oraz zgodnie
z zasadami wolnego rynku i równego dostępu do su-
rowca drzewnego, PGL LP wprowadziło zarządzenie
nr 52A z 31 października 2007 r. w sprawie ustalenia
sposobu sprzedaży drewna przez Państwowe Gospo-
darstwo Leśne Lasy Państwowe, czyli Wewnętrzny
Kodeks Leśny Handlowy. W Kodeksie zostały rów-
nież zawarte zapisy chroniące kontrahentów i tajem-
nicę przedsiębiorstw PGL LP.
Możliwości spekulacji handlowych istnieją w każ-
dym systemie sprzedaży opartym na zasadach wol-
nego rynku. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy
Państwowe dokłada wszelkich starań, aby takie wy-
padki nie miały miejsca. Jednocześnie chciałbym po-
informować, że w Ministerstwie Środowiska odbyło
się kilka spotkań z przedstawicielami przemysłu
drzewnego oraz kierownictwem Lasów Państwo-
wych, których celem było omówienie instrumentów
przeciwdziałania trudnej sytuacji w przemyśle drzew-
nym. Jednym z takich sposobów jest ustalenie zasad
zawierania umów wieloletnich na zakup surowca
drzewnego z PGL LP. Jednak wymaga to stworzenia
specjalnego programu pomocy publicznej.
Obecna sytuacja gospodarcza stanowi wyzywanie
zarówno dla przemysłu drzewnego, jak i dla Lasów
Państwowych. Dzisiejszy rynek wymaga od przedsię-
biorców, aby restrukturyzowali swoje zakłady, stara-
jąc się zwiększyć sprzedaż oraz rentowność swoich
zakładów. Pozwalam sobie ponadto podkreślić, że,
jak wykazano powyżej, sprzedaż drewna jest częścią
gospodarki leśnej, a gospodarkę leśną w lasach będą-
cych w zarządzie LP jednostki LP prowadzą samo-
dzielnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o finansach
publicznych, która wprowadza przepis
ograniczający uczelniom wyższym możliwość
pomnażania środków finansowych za pomocą
lokat (13505)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r.,
nr SPS-023-13505/09, interpelacji pani poseł Teresy
Piotrowskiej w sprawie art. 48 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 140), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Brzmienie art. 48 ustawy o finansach publicznych
wskazuje, że jednostki sektora finansów publicznych,
z wyłączeniem organów władzy publicznej, jednostek
budżetowych oraz samorządowych zakładów budże-
towych, mogą dokonywać lokat wolnych środków
w skarbowych papierach wartościowych, obligacjach
emitowanych przez jednostki samorządu terytorial-
nego, jak również na rachunkach bankowych w ban-
kach mających siedzibę na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej, z wyjątkiem środków pochodzących
z dotacji z budżetu.
Zatem ww. przepis w sposób jednoznaczny wpro-
wadza zakaz lokowania środków pochodzących z do-
tacji z budżetu. Środki z dotacji budżetowych nie

mogą bowiem generować dodatkowych przychodów
jednostek otrzymujących dotacje i działanie takie
wynika z istoty dotacji określonej art. 126 ustawy
o finansach publicznych. Dotacje są to bowiem pod-
legające szczególnym zasadom rozliczania środki
z budżetu państwa, budżetu jednostek samorządu
terytorialnego oraz z państwowych funduszy celo-
wych przeznaczone na podstawie ustawy o finansach
publicznych, odrębnych ustaw lub umów międzyna-
rodowych na finansowanie lub dofinansowanie zadań
publicznych.
Z powyższymi regulacjami korespondują przepisy
art. 44 ustawy o finansach publicznych, zgodnie
z którymi jednostki sektora finansów publicznych
dokonują wydatków w sposób celowy i oszczędny,
z zachowaniem zasady uzyskiwania najlepszych efek-
tów z danych nakładów oraz zasady optymalnego
doboru metod i środków służących osiągnięciu zało-
żonych celów, w sposób umożliwiający terminową
realizację zadań oraz w wysokości, a także w termi-
nach wynikających z wcześniej zaciągniętych zobo-
wiązań.
Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że unor-
mowania zawarte w nowej ustawie o finansach pu-
blicznych realizują jeden z zasadniczych celów reformy
finansów publicznych – racjonalizację wydatkowania
środków publicznych, doprecyzowując dotychczasowe
rozwiązania systemowe i stwarzając podstawę do prze-
kazywania dotacji w wysokościach umożliwiających
terminowe i właściwe realizowanie zadań.
Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z art. 78
ustawy o finansach publicznych zadania wynikające
z zarządzania długiem Skarbu Państwa, obejmujące
w szczególności zarządzanie wolnymi środkami bu-
dżetu państwa, należą do kompetencji ministra fi-
nansów.
Sytuacja niedoboru środków w budżecie państwa
wywołuje konieczność ich pozyskiwania w drodze
operacji pożyczkowych. Deficyt budżetu państwa ge-
nerowany przez nadwyżkę wydatków (w tym także
dotacje dla uczelni) nad dochodami jest jednym
z istotnych składników potrzeb pożyczkowych budże-
tu państwa (w roku 2010 deficyt będzie stanowił
ok. 63% potrzeb pożyczkowych netto). Pozyskiwanie
środków na finansowanie omawianych potrzeb odby-
wa się poprzez sprzedaż skarbowych papierów war-
tościowych i zaciąganie kredytów. Powoduje to po-
wstanie długu publicznego oraz generuje wydatki na
jego obsługę. Wcześniejsze przekazywanie środków
budżetowych, w ramach wielkości określonej na cały
rok, oznacza konieczność wcześniejszego zwiększenia
ponad niezbędną sprzedaży skarbowych papierów
wartościowych i podnosi koszty ich obsługi. Jedno-
cześnie wzrost omawianych kosztów nie jest rekom-
pensowany przez uzyskiwane przez uczelnie dochody
z lokat bankowych, gdyż ich oprocentowanie jest niż-
sze niż oprocentowanie skarbowych papierów warto-
ściowych.
Dlatego też z punktu widzenia efektywnego za-
rządzania płynnością budżetu państwa i długiem
313
publicznym oraz gospodarowania środkami publicz-
nymi wysokość funduszy przekazywanych przez bu-
dżet państwa do dysponentów, w tym dla szkół wyż-
szych, powinna wynikać z bieżącego zapotrzebowa-
nia. Stany rachunków dysponentów powinny oscylo-
wać blisko zera. Alternatywnym rozwiązaniem było-
by konsolidowanie na jednym rachunku budżetowym
wszystkich wolnych środków publicznych i ograni-
czanie w ten sposób bieżących potrzeb pożyczkowych
budżetu.
Biorąc pod uwagę przedstawione uwarunkowania
prawno-ekonomiczne, należy stwierdzić, że działania
dysponentów powinny być ukierunkowane na odpo-
wiednie planowanie przepływów finansowych i wy-
datkowanie środków, a nie na dążenie do osiągnięcia
dodatkowych dochodów z lokat.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o finansach
publicznych, która wprowadza przepis
ograniczający uczelniom wyższym możliwość
pomnażania środków finansowych za pomocą
lokat (13505)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., nr
SPS-023-13505/09, interpelacją pani poseł Teresy
Piotrowskiej w sprawie art. 48 ustawy o finansach
publicznych, przedkładam uprzejmie następujące wy-
jaśnienia.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240), która weszła
w życie z dniem l stycznia 2010 r. wprowadziła m.in.
zmiany dotyczące zakresu możliwości lokowania wol-
nych środków przez określone grupy jednostek sek-
tora finansów publicznych, a w tym przez uczelnie
publiczne.
W art. 48 tej ustawy jednoznacznie wskazuje się,
że jednostki sektora finansów publicznych, z wyłą-
czeniem organów władzy publicznej, jednostek bu-
dżetowych oraz samorządowych zakładów budżeto-
wych mogą dokonywać lokat wolnych środków:
— w skarbowych papierach wartościowych,
— w obligacjach emitowanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego,
— na rachunkach bankowych w bankach mają-
cych siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej,
314
z wyjątkiem środków pochodzących z dotacji z bu-
dżetu.
Wyjątku tego nie było w art. 38 dotychczas obowią-
zującej ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z poźn. zm.).
Należy jednak zauważyć, że wprowadzona zmia-
na (art. 48 ustawy) nie ogranicza uczelniom publicz-
nym prawa do uzyskiwania odsetek bankowych od
środków, w tym środków pochodzących z dotacji bu-
dżetowych, znajdujących się na rachunkach bieżą-
cych prowadzonych przez banki wyłonione do obsłu-
gi finansowej uczelni zgodnie z ustawą z dnia 29
stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz.
U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.).
Na powyższą zmianę wynikającą z nowej ustawy
o finansach publicznych zwrócono uwagę rektorom
uczelni publicznych resortu nauki i szkolnictwa wyższe-
go, kierując do nich stosowne pismo nr MNiSW-DBF-
-SSW-600-1108-1/EŻ/09 z dnia 9 listopada 2009 r.
Ponadto w dniu 21 grudnia 2009 r. odbyło się
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego spo-
tkanie z rektorami nadzorowanych uczelni publicz-
nych poświęcone dyskusji nad problemami związa-
nymi z wejściem w życie z dniem l stycznia 2010 r.
nowej ustawy o finansach publicznych z udziałem
pani Elżbiety Suchockiej-Roguskiej, sekretarza sta-
nu w Ministerstwie Finansów.
W tym kontekście należy zaznaczyć, że uczelnie
publiczne otrzymują z budżetu państwa dotacje na
określone zadania i cele, wymienione zwłaszcza
w ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnic-
twie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)
i ustawie z dnia 8 października 2004 r. o zasadach
finansowania nauki (Dz. U. z 2008 r. Nr 169, poz.
1049), w obrębie działalności dydaktycznej, działal-
ności badawczej oraz pomocy materialnej dla stu-
dentów i doktorantów. Dotacje budżetowe przezna-
czone są więc na dofinansowanie lub finansowanie
realizacji ustawowo zdefiniowanych zadań i celów
w ramach działalności bieżącej bądź działalności
inwestycyjnej.
Zasilenie finansowe z tytułu planów rocznych do-
tacji jest dokonywane w ramach harmonogramu re-
alizacji wydatków budżetu państwa sporządzanego
w układzie kalkulacyjnym określonych grup wydat-
ków (wynagrodzenia wraz z pochodnymi, pozostałe
wydatki bieżące, wydatki majątkowe itp.). Kształto-
wanie tego terminarza w aspekcie poziomu przeka-
zywanych środków uzależnione jest, w ramach po-
szczególnych miesięcy oraz w trakcie danego miesią-
ca, od okresów i dat określonych płatności o charak-
terze powszechnym realizowanych przez uczelnie
publiczne (wynagrodzenia z góry i z dołu, składki na
ubezpieczenia społeczne, podatek od płac, wypłaty
stypendiów, wypłaty dodatkowego wynagrodzenia
rocznego, zasilenie zakładowego funduszu świadczeń
socjalnych itp.).
Podjęte przez MNiSW działania mają na celu
umożliwienie uczelniom dostosowanie gospodarki fi-
nansowej do nowych uregulowań prawnych, bowiem
na podstawie postanowień art. 100 ust. 2 ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym uczelnia publiczna pro-
wadzi samodzielną gospodarkę finansową na podsta-
wie planu rzeczowo-finansowego, zgodnie z przepisa-
mi o finansach publicznych i o rachunkowości.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie sytuacji kobiet wracających do pracy
po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym
(13507)
W związku z interpelacją pana posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie sytuacji kobiet wracających do pra-
cy po urlopie macierzyńskim lub wychowawczym,
przekazaną przy piśmie z dnia l8 grudnia br., znak:
SPS-023-13507/09, uprzejmie wyjaśniam, co nastę-
puje.
Przepisy Kodeksu pracy przyznają pracownikowi
(kobiecie i mężczyźnie) szczególną ochronę stosunku
pracy w okresie, w którym nie wykonuje on pracy
zawodowej zgodnie z umową o pracę z powodu spra-
wowania opieki nad małym dzieckiem. Taka ochrona
nie przysługuje natomiast po powrocie pracownika
do wykonywania obowiązków zawodowych, bowiem
odpada cel ochrony, jakim jest zapewnienie pracow-
nikowi trwałości stosunku pracy w czasie, w którym
obowiązki związane z pełnieniem funkcji rodziciel-
skich przeważają nad obowiązkami zawodowymi.
Z powyższych względów szczególna ochrona stosun-
ku pracy obejmuje okres korzystania przez pracow-
nika (kobietę i mężczyznę) z podstawowego i dodat-
kowego urlopu macierzyńskiego, a także z urlopu
wychowawczego, nie obejmuje natomiast okresu za-
trudnienia przypadającego po powrocie pracownika
z takich urlopów do pracy.
Warto także dodać, że szczególna ochrona stosun-
ku pracy obowiązuje również w okresie, gdy pracow-
nik łączy opiekę nad małym dzieckiem z wykonywa-
niem pracy zawodowej w niepełnym wymiarze czasu
pracy. Chodzi tu o wykonywanie pracy u macierzy-
stego pracodawcy w czasie korzystania z dodatkowe-
go urlopu macierzyńskiego lub w czasie, w którym
można by korzystać z urlopu wychowawczego. W tym
drugim przypadku ochrona stosunku pracy trwa
przez łączny okres 12 miesięcy. Nie znajduję zatem
uzasadnienia do zmiany przepisów Kodeksu pracy
w kierunku postulowanym przez pana posła.

Pragnę jednocześnie dodać, że przepisy prawa
pracy w inny sposób zabezpieczają interesy pracow-
ników powracających do pracy po przerwie w wyko-
nywaniu obowiązków zawodowych spowodowanej
korzystaniem z podstawowego i dodatkowego urlopu
macierzyńskiego lub z urlopu wychowawczego. Ta-
kim pracownikom gwarantuje się dopuszczenie do
pracy na dotychczasowym stanowisku, a jeżeli nie
jest to możliwe, na stanowisku równorzędnym z zaj-
mowanym przed rozpoczęciem urlopu lub na innym
stanowisku odpowiadającym kwalifikacjom zawodo-
wym. Wynagrodzenie pracownika powracającego do
pracy z podstawowego i dodatkowego urlopu macie-
rzyńskiego powinno odpowiadać wynagrodzeniu, ja-
kie otrzymywałby, gdyby nie korzystał z takich urlo-
pów, natomiast wynagrodzenie pracownika powra-
cającego do pracy po zakończeniu urlopu wychowaw-
czego nie powinno być niższe od wynagrodzenia za
pracę przysługującego w dniu podjęcia pracy na sta-
nowisku zajmowanym przed tym urlopem.
Ponadto pragnę nadmienić, że standardy ochron-
ne dla pracowników pełniących funkcje rodzicielskie,
wyznaczone przez prawo międzynarodowe, w tym
prawo unijne, nie wymagają wprowadzenia zmian
postulowanych przez pana posła.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany obowiązujących
regulacji prawnych w takim kierunku,
aby umożliwić powstawanie zakładów
penitencjarnych prowadzonych
przez podmioty prywatne (13509)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo SPS-023-13509/09 z dnia 18 grudnia 2009 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Jarosława Katulskiego dotyczącą możliwości
zmiany obowiązujących regulacji prawnych w kie-
runku umożliwienia powstawania jednostek peniten-
cjarnych prowadzonych przez podmioty prywatne.
Obowiązujące przepisy prawne nie przewidują
możliwości prowadzenia jednostek penitencjarnych
przez podmioty prywatne. W tym celu niezbędna by-
łaby zasadnicza zmiana przepisów prawnych regulu-
jących kwestie związane z wykonywaniem kary po-
zbawienia wolności, w szczególności Kodeksu karnego
wykonawczego oraz ustawy o Służbie Więziennej.
315
Natomiast możliwy jest udział podmiotów prywat-
nych w finansowaniu budowy nowych jednostek peni-
tencjarnych na zasadach określonych w przepisach
ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie pu-
bliczno-prywatnym (Dz. U. z 2009 r. Nr 19, poz. 100).
Obecnie nie prowadzi się prac nad zmianą prze-
pisów prawnych mających na celu umożliwienie pod-
miotom prywatnym prowadzenie jednostek peniten-
cjarnych. W najbliższej przyszłości nie planuje się
również podjęcia działań w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie orzeczenia Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka o usunięciu krzyży
z włoskich szkół (13510)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13510/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP Artura Górskiego z dnia 15 grudnia 2009 r.
w sprawie orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka o usunięciu krzyży z włoskich szkół, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że wspomniany w wy-
stąpieniu wyrok Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie Laut-
si przeciwko Włochom nie jest ostateczny. Nadto wy-
roku tego w opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji nie należy odnosić do Polski.
W polskim porządku prawnym istotna w kontekście
omawianego wyroku kwestia wieszania krzyży w sa-
lach szkolnych uregulowana została rozporządze-
niem ministra edukacji narodowej z dnia 14 kwietnia
1992 r. w sprawie warunków i sposobu organizowa-
nia nauki religii w publicznych przedszkolach i szko-
łach (Dz. U. Nr 36, poz. 155, z późn. zm.), który
w § 12 stanowi, że w pomieszczeniach szkolnych
może być umieszczony krzyż. W Polsce, odmiennie
aniżeli w Republice Włoskiej, nie ma zatem obowiąz-
ku zawieszania krzyży w szkołach.
Podkreślenia przy tym wymaga, iż na podstawie
oświadczenia rządowego z dnia 7 kwietnia 1993 r.
w sprawie deklaracji o uznaniu kompetencji Europej-
skiej Komisji Praw Człowieka oraz jurysdykcji Euro-
316
pejskiego Trybunału Praw Człowieka Rzeczpospolita
Polska uznała jurysdykcję Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka we wszystkich sprawach dotyczą-
cych interpretacji i stosowania europejskiej konwen-
cji praw człowieka i podstawowych wolności. Po wy-
czerpaniu krajowych środków odwoławczych każdy
polski obywatel ma więc prawo do wniesienia skargi
do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, jeśli
uważa, że stał się ofiarą naruszenia jednego z praw
zagwarantowanych w konwencji i protokołach dodat-
kowych do niej. Prawa tego nie można w żaden spo-
sób arbitralnie ograniczać. Wydaje się jednakże, iż
w przypadku wniesienia skargi przeciwko Polsce
w kwestii obecności krzyży w klasach szkolnych, bio-
rąc pod uwagę sposób uregulowania tej materii w ww.
rozporządzeniu ministra edukacji narodowej oraz
konsensus społeczny w tej sprawie, skarga taka mo-
głaby zostać uznana przez Trybunał za niedopusz-
czalną.
Odnosząc się do problematyki wieszania krzyży
w innych niż szkoły miejscach publicznych (np. urzę-
dach gminy) wskazać należy na uzasadnienie do wy-
roku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 paździer-
nika 1998 r. (sygn. I ACa 612/98), w którym sąd
wskazał, że w Polsce „(...) symbol krzyża, obok godła
państwa, stanowi wyraz realizacji przez społeczność
własnych praw podmiotowych względem niezwy-
kłych dziejów swego kraju i ludzi, którzy za ten kraj
oddali swe życie. Realizacja własnych praw podmio-
towych wyłącza bezprawność działania. Nie pozba-
wia to prawa wszystkich innych do odmiennego spo-
sobu wyrażania uczuć, oddawania tej czci, czy reali-
zowania własnego sposobu pojmowania świata. Nie
oznacza to nawet sposobu wartościowania wyznania,
światopoglądu czy zachowań zewnętrznych, które
tak w odniesieniu do prawa, jak i inspiracji mają jed-
nakie znaczenie i jednakową wartość intelektualną.
Jednostka nie może w realizacji własnych praw po-
zbawić prawa innych do kultywowania swej tradycji,
kultury, obyczajowości, realizacji odczuć zbiorowych
(...).Tak rozumianej i odczuwanej przez większość
społeczeństwa w zachowaniach religijnych symboliki
krzyża, będącej konsekwencją historii narodu, jego
dziejowej tragedii i indywidualnych doświadczeń,
tradycji zbiorowych i duchowych przeżyć, a w końcu
narodowego wyzwolenia, nie można traktować w sen-
sie obiektywnym jako ograniczenia swobody sumie-
nia jednostki, a władzy publicznej, w tym i samorzą-
dowej, nie sposób przypisać bezprawności działania.”
Powyższe pozwala na stwierdzenie, że obecność krzy-
ża w polskich instytucjach można tłumaczyć jako
wyraz szacunku dla wartości o charakterze uniwer-
salnym.
Przedstawiając powyższe jednocześnie informuję,
iż w dniu 3 grudnia 2009 r. Sejm RP przyjął uchwa-
łę w sprawie ochrony wolności wyznania i wartości
będących wspólnym dziedzictwem narodów Europy.
Zgodnie z uchwałą Sejm RP, jako kontynuator wiel-
kiej tradycji wolności i tolerancji Rzeczypospolitej
i instytucja władzy ustawodawczej odpowiedzialnej
za kształtowanie ładu prawnego sprzyjającego roz-
wojowi praw osoby ludzkiej, ma szczególne zobowią-
zanie do obrony wolności wyznania i praw ludzi wie-
rzących w przypadku ich naruszania i kwestionowa-
nia. W cytowanej uchwale wyrażono zaniepokojenie
wszelkimi decyzjami, które godzą w wolność wyzna-
nia, lekceważą prawa i uczucia ludzi wierzących i bu-
rzą spokój społeczny. Z tego też względu Sejm RP
odniósł się krytycznie do wspomnianego orzeczenia
Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Niniejsza
uchwala wskazuje bowiem, że znak krzyża jest nie
tylko symbolem religijnym i znakiem miłości Boga
do ludzi, ale w sferze publicznej wyraża wartości bu-
dujące szacunek dla godności każdego człowieka
i jego praw. Nadto w niniejszej uchwale Sejm RP
zwrócił się do parlamentów państw członków Rady
Europy o wspólną refleksję nad sposobami ochrony
wolności wyznania w duchu wspierania wartości bę-
dących wspólnym dziedzictwem narodów Europy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie planów objęcia niepublicznych szkół
językowych podatkiem VAT w wysokości 22%
(13511)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13511/09, interpelacją pana posła Artura Gór-
skiego w sprawie objęcia niepublicznych szkół języ-
kowych 22-procentową stawką podatku od towarów
i usług uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej

możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L
347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty –
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
317
w interesie publicznym, o którym mówi rozdz. 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Trudno zgodzić się z podniesionymi w interpelacji
przez pana posła tezami, że konsekwencją propono-
wanych rozwiązań będzie zmniejszenie liczby osób
zainteresowanych nauką języków obcych, co może
spowodować masowe zwolnienia lektorów z prywat-
nych szkół językowych w Polsce czy też wzrost szarej
strefy przy świadczeniu tych usług. Przede wszyst-
kim należy zwrócić uwagę, że szkoły działające
w formach, o których mowa powyżej, nadal będą ko-
rzystały ze zwolnienia.
Jednocześnie w mojej ocenie ograniczenie możli-
wości stosowania zwolnienia do usług edukacyjnych
świadczonych w formie placówek oświatowych lub
posiadających akredytację wpłynie wręcz na podnie-
sienie poziomu nauczania języków obcych oraz na
ograniczenie zjawiska szarej strefy w zakresie usług
edukacyjnych.
Z tytułu zmiany zakresu usług edukacyjnych ob-
jętych zwolnieniem od podatku od towarów i usług
nie są zakładane istotne skutki dla budżetu.
Wprawdzie u podatników powstanie podatek na-
leżny, jednak zyskają oni prawo do odliczenia podat-
ku naliczonego wynikającego z faktur dokumentują-
cych zakupy.
Przy świadczeniu usług edukacyjnych na rzecz
innych podatników koszty nabycia tych usług mogą
nawet ulec zmniejszeniu.
Dodatkowo część podatników świadczących te
usługi będzie mogła korzystać ze zwolnienia podmio-
towego, tj. ze względu na osiągnięty obrót. W 2011 r.
kwota rocznego obrotu uprawniająca do korzystania
z tego zwolnienia będzie wynosiła 150 000 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie obowiązkowego umieszczania
elementów odblaskowych na plecakach
lub torbach szkolnych w celu poprawy
bezpieczeństwa pieszych poruszających się
po drogach (13512)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
318
-13512/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Waldemara Andzela w sprawie obowiązko-
wego umieszczania elementów odblaskowych na ple-
cakach lub torbach szkolnych w celu poprawy bezpie-
czeństwa pieszych poruszających się po drogach
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w resorcie spraw
wewnętrznych i administracji problem zidentyfiko-
wanych zagrożeń w ruchu drogowym jest szczególnie
dostrzegany. Dotyczy on m.in. niedostatecznej wi-
doczności niechronionych uczestników ruchu drogo-
wego, w tym dzieci i młodzieży (pieszych, rowerzy-
stów, motorowerzystów), korzystających z krajowych
dróg publicznych. Na bieżąco prowadzone są analizy
wybranych obszarów, na podstawie których proponu-
je się stosowne rozwiązania, również legislacyjne,
mające na celu ograniczenie niekorzystnych zja-
wisk.
Odnosząc się do regulacji zawartych w art. 43 ust. 2
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) uprzejmie informuję, iż przepis ten nie jest sank-
cyjny, ponieważ osoba w wieku do lat 15 nie ponosi
odpowiedzialności za wykroczenie. Dlatego też egze-
kwowanie tego obowiązku winno odbywać się w sfe-
rze edukacji, poprzez wskazywanie, jakie zagrożenia
czyhają na dziecko poruszające się po drodze po
zmierzchu poza obszarem zabudowanym. Oczywiście
istotne jest, aby nie tylko uświadamiać dzieci o ko-
nieczności stosowania elementów odblasków, ale
również wyposażać je w takie elementy.
W przypadku natomiast zmiany przepisów w przed-
miotowym obszarze nie można pominąć projektu
ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu, przygoto-
wanego przez resort infrastruktury. W części doty-
czącej zmiany treści art. 40 ww. ustawy Prawo o ru-
chu drogowym znalazły się propozycje zobowiązują-
ce kierującego rowerem oraz osobę przewożoną ta-
kim pojazdem do używania kamizelki odblaskowej,
o ile jazda odbywa się po poboczu lub jezdni poza
obszarem zabudowanym (obecnie projekt w trakcie
uzgodnień międzyresortowych). Ponadto kolejnym
zaproponowanym, aczkolwiek niezaakceptowanym
przez Komisję Infrastruktury (po przeprowadzeniu
pierwszego czytania oraz rozpatrzeniu ww. projektu
ustawy na posiedzeniu w dniu 5 marca 2009 r.), jest
poselski projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
o ruchu drogowym wprowadzający obowiązek uży-
wania odblasków przez wszystkich pieszych.
Podkreślić należy, iż problem bezpieczeństwa pie-
szych i rowerzystów (w tym dzieci i młodzieży) na
polskich drogach od wielu lat jest jednym z prioryte-
towych działań Policji, niejednokrotnie wspomaga-
nych przez inne formacje nadzorowane przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji. Można tu
wyszczególnić inicjowanie i planowane kontynuowa-
nie kampanii, akcji podnoszących świadomość pie-
szych i rowerzystów (w tym używania elementów
poprawiających widoczność), np. „Odblaski życia”,
„Rowerem bezpiecznie do celu” i konkurs „Budujemy
miasteczka ruchu drogowego”, „Użyj wyobraźni” –
III odsłona, wspomaganie lokalnych inicjatyw podej-
mowanych przez jednostki samorządu terytorialnego
i organizacje pozarządowe, np. „Widoczna gmina”,
„Tornister pełen uśmiechów”, czy też aktywny udział
funkcjonariuszy Policji w realizacji zajęć z wychowa-
nia komunikacyjnego.
Jedną z inicjatyw resortu spraw wewnętrznych
i administracji, realizowanych od 2008 r. we współ-
pracy z Ministerstwem Infrastruktury oraz Komen-
dą Główną Policji, jest konkurs dla jednostek samo-
rządu terytorialnego na projekt pn. „Budujemy mia-
steczka ruchu drogowego” w ramach rządowego pro-
gramu ograniczania przestępczości i aspołecznych
zachowań pn. „Razem bezpieczniej”. Celem ww. kon-
kursu jest uaktywnienie jednostek samorządu tery-
torialnego w zakresie działań w obszarze bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego, wybranie i nagrodzenie pro-
jektów w zakresie budowy lub modernizacji miastecz-
ka ruchu drogowego, którego funkcjonowanie powin-
no przyczynić się do podniesienia bezpieczeństwa
w ruchu drogowym poprzez edukację dzieci i mło-
dzieży w zakresie wychowania komunikacyjnego,
a w szczególności:
— popularyzowania zasad i przepisów ruchu dro-
gowego,
— kształtowania nawyków prawidłowego zacho-
wania się w ruchu drogowym w charakterze rowe-
rzystów, w tym edukacja komunikacyjna,
— stworzenia warunków dla dzieci i młodzieży do
przeprowadzania egzaminów na kartę rowerową
i motorowerową,
— popularyzowania roweru jako środka transpor-
tu, rekreacji i sportu.
Konkurs pn. „Budujemy miasteczka ruchu drogo-
wego” kierowany jest do jednostek samorządu tery-
torialnego: gmin i powiatów, a celem jego jest wyło-
nienie i nagrodzenie projektów modernizacji, dopo-
sażenia lub rozbudowy miasteczka ruchu drogowego.
Konkurs ten dotychczas spotkał się z dużym zainte-
resowaniem ze strony jednostek samorządu teryto-
rialnego, do którego przystąpiły 104 podmioty. Lau-
reaci w 2008 r. otrzymali w sumie 50 tys. zł, nato-
miast już w 2009 r. pula nagród wynosiła 100 tys. zł.
Ponadto firma Arkus & Romet (sponsor działań) dla
wyróżnionych ufundowała rowery w ramach doposa-
żenia inwestycji lokalnych. Szczególnie wysoko oce-
niane były przedsięwzięcia cechujące się innowacją
i nowoczesnością. Akceptację uzyskały również po-
mysły angażujące w realizację zadania społeczność
lokalną oraz inne podmioty odpowiedzialne za bez-
pieczeństwo w ruchu drogowym.
W ramach ww. przedsięwzięć Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji wydało również po-
radnik tematyczny pn. „Tworzenie i funkcjonowanie
miasteczek ruchu drogowego”, który rozdystrybu-
owano na terenie całego kraju. Wydawnictwo to,
opracowane przez Biuro Ruchu Drogowego Komendy
Głównej Policji we współpracy z Ministerstwem
Spraw Wewnętrznych i Administracji, jest praktycz-

ną pomocą przy budowaniu miasteczek ruchu drogo-
wego, a także stanowi podstawę merytoryczną do
podjęcia inicjatyw w tym zakresie, a w szczególności
opisuje:
— zagrożenia w ruchu drogowym dzieci i młodzie-
ży wraz z przyczynami zdarzeń drogowych,
— podstawowe zasady projektowania miasteczek
ruchu drogowego,
— przykładowe programy szkolenia na kartę ro-
werową,
— przykładowe testy do egzaminów na kartę ro-
werową,
— informacje nt. turnieju bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym organizowanego dla dzieci ze szkół
podstawowych i gimnazjalnych.
Wychodząc naprzeciw zdiagnozowanym zagroże-
niom dotyczącym tej kategorii niechronionych uczest-
ników ruchu drogowego, wraz z ogłoszeniem ww.
konkursów realizowana jest corocznie ogólnopolska
kampania edukacyjna, połączona z działaniami po-
licyjnymi pn. „Rowerem bezpiecznie do celu”. Wiodą-
cym założeniem kampanii w 2008 r. i 2009 r. było
promowanie bezpieczeństwa w ruchu drogowym ro-
werzystów, a w szczególności dzieci i młodzieży.
W perspektywie oddziaływanie edukacyjne kampanii
ma przyczynić się do podniesienia świadomości ro-
werzystów na temat zagrożeń, z którymi spotkają się
na drogach oraz wyrobienia nawyku poszanowania
przepisów Prawa o ruchu drogowym. Jako priorytet
uznano zwrócenie uwagi rowerzystom na fakt, że ich
bezpieczeństwo w dużej mierze zależy od nich sa-
mych.
Dotychczas działania policyjne polegały m.in. na
nasileniu kontroli kierujących pojazdami silnikowy-
mi, którzy nie przestrzegają przepisów ruchu drogo-
wego w stosunku do rowerzystów, egzekwowaniu
przestrzegania przepisów przez osoby kierujące ro-
werami ze zwróceniem szczególnej uwagi na stan
techniczny pojazdów i ich obowiązkowe wyposażenie,
używanie elementów fluorescencyjnych, w tym ka-
mizelek odblaskowych. Ponadto zintensyfikowano
kontrole drogowe w zakresie posiadania karty rowe-
rowej przez dzieci i młodzież, jak również obowiązku
zapewnienia opieki dzieciom poniżej 7 roku życia,
które korzystają z drogi publicznej.
Mając na uwadze bezpieczeństwo najmłodszych
uczestników ruchu drogowego, Policja od wielu lat
inicjuje, a także uczestniczy w przedsięwzięciach,
których celem jest propagowanie używania elemen-
tów odblaskowych wśród dzieci i młodzieży (promo-
wane są elementy atrakcyjne i chętnie noszone przez
dzieci lub mające zastosowanie praktyczne, np. od-
blaskowe worki na kapcie).
Jednym z kluczowych przedsięwzięć podjętych
w celu zwiększenia bezpieczeństwa najmłodszych
uczestników ruchu drogowego jest organizowana co-
rocznie we wrześniu akcja edukacyjno-profilaktycz-
na pn. „Bezpieczna droga do szkoły” (w 2009 r. prze-
prowadzona została w dniach 1–11 września). Pod-
czas tych działań policjanci nie tylko bezpośrednio
319
czuwają nad bezpieczeństwem dzieci w pobliżu szkół,
ale uczestniczą również w spotkaniach z uczniami,
nauczycielami i rodzicami, podczas których przeka-
zują informacje, jak bezpiecznie uczestniczyć w ru-
chu drogowym, ze szczególnym uwzględnieniem sto-
sowania elementów odblaskowych. Akcja „Bezpiecz-
na droga do szkoły” ma swoje ramy czasowe, jednak
wiedza, jaka jest przekazywana uczniom, ma służyć
im przez cały rok. W okresie jesienno-zimowym Po-
licja organizuje kampanie społeczne dotyczące bez-
pieczeństwa niechronionych uczestników ruchu dro-
gowego, w tym dzieci i młodzieży. W 2008 r. przed-
miotowa kampania prowadzona była pod hasłem
„Odblaski życia”.
Policja podejmuje również współpracę z instytu-
cjami i organizacjami pozapolicyjnymi, gdzie wymiar
edukacyjny kampanii realizowany poprzez pogadan-
ki, książeczki, gry i ulotki, wspierany jest także po-
przez przekazywanie dzieciom elementów odblasko-
wych. Od początku roku szkolnego 2009 Policja pod-
jęła z partnerami pozapolicyjnymi następujące przed-
sięwzięcia:
— „Bezpieczeństwo dziecka na drodze 2009” –
konkurs dotyczący bezpiecznego poruszania się dzie-
ci po drogach (skierowany do młodszych dzieci ze 170
szkół podstawowych), realizowany we współpracy
z firmą Statoil Polska, prowadzony był już po raz
dziesiąty,
— „Klub Bezpiecznego Puchatka” – kampania
edukacyjna zainaugurowana w październiku 2009 r.,
realizowana we współpracy z firmą Maspex, adreso-
wana do dzieci klas I szkół podstawowych woje-
wództw: małopolskiego, podlaskiego, wielkopolskiego
i łódzkiego. W ramach działań podjętych na rzecz
ww. kampanii pierwszoklasiści poznają podstawowe
zasady zachowania bezpieczeństwa, takie jak: rozpo-
znawanie przedmiotów niebezpiecznych, których
używanie wymaga nadzoru osoby dorosłej (np. nóż,
lekarstwa, zapałki), zachowanie bezpieczeństwa pod-
czas zabaw w szkole i na podwórku, zapoznanie
z numerami alarmowymi i zachowanie w sytuacji
zagrożenia, poznanie zasad ruchu drogowego (znaki,
sygnalizacja świetlna).
— „Słońce na drodze” – kampania ta jest w trak-
cie przygotowywania, odbędzie się na początku 2010 r.
Współorganizatorem kampanii jest firma Data Solu-
tions sp. z o.o. W ramach działań podjętych na rzecz
ww. kampanii dzieci klas I–III z 400 wybranych szkół
podstawowych otrzymają 40 tys. kamizelek odblasko-
wych.
Oprócz ww. inicjatyw we wrześniu i październiku
2009 r. na terenie każdego województwa przeprowa-
dzone zostały akcje o charakterze lokalnym, w ra-
mach których dzieci otrzymywały elementy odbla-
skowe, a policjanci objaśniali, jak ważną rolę odgry-
wają one w poprawie ich bezpieczeństwa. Jako przy-
kład akcji promujących bezpieczne zachowanie dzie-
ci i młodzieży w ruchu drogowym stanowić może
objęta honorowym patronatem wojewody kujawsko-
-pomorskiego akcja pn.:,,Widoczna gmina”. W ramach
320
prowadzonych przez Wydział Bezpieczeństwa i Za-
rządzania Kryzysowego Kujawsko-Pomorskiego
Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy działań na
rzecz promowania i propagowania bezpieczeństwa
dzieci i młodzieży w ruchu drogowym wspólnie z Ko-
mendą Wojewódzką Policji w Bydgoszczy oraz woje-
wódzkimi ośrodkami ruchu drogowego zorganizowa-
no akcję promocyjno-edukacyjną na obszarze woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego. W ramach podję-
tych działań prelegenci przekazują wiedzę na temat
zagrożeń na drogach, udzielania pierwszej pomocy,
ale przede wszystkim potrzeby używania elementów
odblaskowych, zwłaszcza przez najmłodszych uczest-
ników ruchu drogowego. Pilotażowo w 2009 r. akcja
promocyjna została przeprowadzona w powiecie mo-
gileńskim (gmina Jeziora Wielkie), powiecie brodnic-
kim (gmina Świedziebnia) oraz w powiecie radzie-
jowskim (gmina Dobre). Przedmiotowa inicjatywa
nawiązuje bezpośrednio do założeń rządowego pro-
gramu ograniczania przestępczości i aspołecznych
zachowań „Razem bezpieczniej”, ma ona na celu za-
chęcić wszystkie władze samorządowe do przeznacze-
nia środków finansowych na zakup elementów odbla-
skowych dla dzieci klas I–III szkół podstawowych,
znajdujących się na terenie danej jednostki.
Każda jednostka samorządowa szczebla gminne-
go, która wyrazi potrzebę zorganizowania na swoim
terenie ww. akcji, otrzyma zapewnienie przeprowa-
dzenia przez funkcjonariuszy Policji zajęć edukacyj-
nych dla dzieci ww. klas danej gminy, promujących
bezpieczne zachowanie dzieci i młodzieży w ruchu
drogowym, oraz otrzyma pamiątkowy dyplom woje-
wody kujawsko-pomorskiego z okazji przystąpienia
danej jednostki do tej inicjatywy. Gmina natomiast
zapewnia elementy odblaskowe każdemu uczniowi
ww. klas oraz zabezpiecza miejsce przeprowadzenia
zajęć edukacyjnych.
Reasumując – w opinii MSWiA – skuteczna po-
prawa bezpieczeństwa pieszych, w tym dzieci i mło-
dzieży w ruchu drogowym, wymaga podjęcia działań
o charakterze wielokierunkowym. Jednym z rozwią-
zań wspomagających ideę powszechnego stosowania
elementów poprawiających widoczność pieszych,
w tym elementów odblaskowych przez najmłodszych,
winno być – poza organizowaniem przez odpowiednie
służby wyżej opisanych kampanii – wprowadzenie
stosownych regulacji prawnych w przedmiotowym
zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia obowiązku
honorowania przez prywatnych przewoźników
ulg w przejazdach dla emerytów
i osób niepełnosprawnych (13514)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie posłów Marka Polaka, Anny Paluch i Mi-
chała Wojtkiewicza z Klubu Parlamentarnego PiS
z dnia 18 grudnia 2009 r. (nr SPS-023-13514/09,
uprzejmie informuję, że obowiązek oferowania ulgo-
wych biletów w regularnych przewozach osób wyni-
ka z obowiązujących przepisów prawnych.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 7 ustawy
z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
(Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) prze-
wóz regularny jest to publiczny przewóz osób i ich
bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi
trasami, na zasadach określonych w ww. ustawie
oraz w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo
przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601, z późn.
zm.).
Stosownie do zapisów art. 18 ust. l ustawy o trans-
porcie drogowym wykonywanie przewozów regular-
nych osób wymaga od przewoźnika uzyskania zezwo-
lenia.
Obowiązek uwzględniania przez przewoźników
wykonujących regularne przewozy osób uprawnień
do przejazdów ulgowych wynika z art. 18a ustawy
o transporcie drogowym. Zgodnie z zawartym tam
zapisem, jeżeli uprawnienia do ulgowych przejazdów
wynikają z odrębnych przepisów, są obligatoryjne.
Natomiast inne ulgi przejazdowe, ustanowione przez
podmiot wydający zezwolenie na przewozy regular-
ne, wymagają wcześniejszego ustalenia z przewoźni-
kiem w drodze umowy warunków zwrotu stosowania
tych ulg.
Uprawnienia do ulgowych przejazdów środkami
publicznego transportu zbiorowego w regularnych
przewozach osób wykonywanych przez uprawnionych
przewoźników kolejowych i autobusowych (poza ko-
munikacją miejską) reguluje ustawa z dnia 20 czerw-
ca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.).
Należy również zaznaczyć, że zgodnie z art. 18b
ust. l pkt 6 ustawy o transporcie drogowym przy wy-
konywaniu regularnych przewozów osób cennik
opłat przy tych przewozach musi także zawierać ceny
biletów ulgowych określonych na podstawie odręb-
nych ustaw, a w szczególności ustawy o uprawnie-
niach do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego.

Reasumując, należy stwierdzić, iż sprawa ulg jest
uregulowana prawnie, a każdy przewoźnik wykonu-
jący przewozy regularne w transporcie drogowym
jest zobowiązany do ich stosowania.
W związku z powyższym Ministerstwo Infra-
struktury nie przewiduje wprowadzania zmiany do
obecnie obowiązujących przepisów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia corocznej waloryzacji
zasiłku pielęgnacyjnego (13515)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 18 grudnia br., znak:
SPS-023-13515/09, dotyczące interpelacji posła Mar-
ka Polaka oraz grupy posłów w sprawie wprowadze-
nia corocznej waloryzacji zasiłku pielęgnacyjnego,
uprzejmie wyjaśniam.
Zasiłek pielęgnacyjny jest świadczeniem o charak-
terze opiekuńczym, przyznawanym niezależnie od
wysokości osiąganego dochodu. Ma on na celu częścio-
we pokrycie wydatków osoby niepełnosprawnej lub
osoby w podeszłym wieku wynikających z konieczno-
ści zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związ-
ku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) wysokości świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty kryteriów dochodowych do nich
uprawniających podlegają weryfikacji co 3 lata,
z uwzględnieniem wyników badań – przeprowadza-
nych przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych – pro-
gu wsparcia dochodowego rodzin (WDR). W bada-
niach tych uwzględnia się między innymi zmiany cen
towarów i usług konsumpcyjnych. Jednakże uwzględ-
nienie wyników badań w toku weryfikacji nie ozna-
cza obligatoryjnej zmiany (podwyższenia) wysokości
wymienionych wyżej kwot do wartości z nich wyni-
kających. Podjęcie ostatecznych rozstrzygnięć w tym
zakresie należy bowiem do wyłącznej kompetencji
Rady Ministrów.
Choć dodatek pielęgnacyjny, o którym mowa w usta-
wie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
321
Nr 153, poz. 1227), spełnia podobny cel jak zasiłek
pielęgnacyjny (wspomniano o nim powyżej), niemniej
jednak należy zauważyć, że oba z tych świadczeń
mają nieco odmienny charakter. Po pierwsze, jak wy-
nika z powyższego, przyznawane są z dwóch nieza-
leżnych od siebie ustaw, co w konsekwencji oznacza,
iż także z dwóch systemów – zasiłek pielęgnacyjny
w ramach sytemu zaopatrzeniowego, zaś dodatek pie-
lęgnacyjny w ramach systemu ubezpieczeniowego. Po
drugie, wyżej wymienione świadczenia w odniesieniu
do osób niepełnosprawnych co do zasady przyznawa-
ne są na podstawie odrębnego orzecznictwa – zasiłek
pielęgnacyjny przyznawany jest generalnie na pod-
stawie orzecznictwa powiatowych zespołów do spraw
orzekania o niepełnosprawności, zaś dodatek pielę-
gnacyjny na podstawie orzecznictwa lekarzy orzecz-
ników stosownych organów emerytalno-rentowych
(pierwsze z nich w powszechnym odczuciu uznawane
jest za bardziej liberalne od drugiego). Po trzecie
wreszcie, inny jest krąg osób uprawnionych do zasił-
ku pielęgnacyjnego niż tych, które mają prawo do
dodatku pielęgnacyjnego. Dodatek pielęgnacyjny
przysługuje bowiem wyłącznie osobom uprawnionym
do emerytury lub renty, pod warunkiem że zostały
one uznane za całkowicie niezdolne do pracy oraz do
samodzielnej egzystencji albo ukończyły 75 lat. Na-
tomiast zasiłek pielęgnacyjny przysługuje niepełno-
sprawnym dzieciom, w przypadku których orzecznic-
two nie uwzględnia stopnia ich niepełnosprawności,
osobom legitymującym się orzeczeniem o znacznym,
a w pewnych przypadkach również o umiarkowanym
stopniu niepełnosprawności, a także osobom, które
ukończyły 75 lat i nie mają prawa do powyższego do-
datku.
Informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej dostrzega potrzebę podwyższenia wysokości
zasiłku pielęgnacyjnego do kwoty dodatku pielęgna-
cyjnego, niemniej jednak, mając powyższe na wzglę-
dzie, a także fakt, że zrównanie obu kwot tych świad-
czeń pociągnęłoby za sobą znaczne obciążenie dla
budżetu państwa, stwierdzić należy, że w obecnych
uwarunkowaniach gospodarczych nie jest to możli-
we. Jednocześnie w resorcie pracy i polityki społecz-
nej prowadzone są prace analityczne dotyczące róż-
nych wariantów wsparcia materialnego rodzin, rów-
nież w zakresie wysokości świadczeń adresowanych
do osób niepełnosprawnych i ich rodzin, tak by
w sytuacji polepszenia finansów publicznych wziąć je
pod uwagę.
Należy również zwrócić uwagę, że poza zasiłkiem
pielęgnacyjnym w systemie świadczeń rodzinnych
istnieją również inne świadczenia pieniężne kierowa-
ne do rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,
takie jak: dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
kształcenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawne-
go, świadczenie pielęgnacyjne. Ponadto rodziny wy-
chowujące dzieci niepełnosprawne, tak jak rodziny
wychowujące zdrowe dzieci, mogą się ubiegać o zasi-
łek rodzinny i pozostałe dodatki do zasiłku rodzin-
nego.
322
Wzrost wsparcia finansowego rodzin, również
tych wychowujących niepełnosprawne dzieci, wynika
również z przeprowadzonej w 2009 r. weryfikacji
kwot ujętych w przepisach o świadczeniach rodzin-
nych. Obecny rząd podjął decyzję o podniesieniu od
1 listopada 2009 r. o ponad 40% kwot podstawowego
świadczenia rodzinnego, tj. zasiłku rodzinnego (od-
powiednio do kwoty: 68 zł na dziecko w wieku do
ukończenia 5 roku życia, 91 zł na dziecko w wieku
powyżej 5 roku życia do ukończenia 18 roku życia
i 98 zł na dziecko w wieku powyżej 18 roku życia do
ukończenia 24 roku życia). Natomiast wysokość
świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji lub
niepodejmowania zatrudnienia w związku z koniecz-
nością sprawowania opieki nad niepełnosprawnym
członkiem rodziny wzrosła o prawie 24%, tj. do kwo-
ty 520 zł. Należy również wspomnieć, że w związku
z tym, iż kwota świadczenia pielęgnacyjnego stanowi
podstawę do ustalenia wysokości składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe i zdrowotne za osoby
otrzymujące to świadczenie, zwiększyła się również
wysokość tych składek opłacanych ze środków bu-
dżetu państwa.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby uprawnione nabędą – niezależnie od wy-
sokości osiąganego dochodu – prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, a także prawo do opłacanych z bu-
dżetu państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe i zdrowotne. W konsekwencji będą miały
możliwość korzystania z opieki zdrowotnej, zaś
w przyszłości ze świadczeń emerytalno-rentowych.
Przepisy wprowadzające to rozwiązanie zostały za-
warte w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie
niektórych ustaw związanych z realizacją wydatków
budżetowych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie zwiększenia liczby miejsc
w szpitalach psychiatrycznych (13516)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania zawarte w interpelacji posła Waldemara An-
dzela w sprawie działań na rzecz poprawy opieki
zdrowotnej nad osobami z zaburzeniami psychiczny-
mi skierowanej do ministra zdrowia pismem Pana
Marszałka, SPS-023-13516/09, z 18 grudnia 2009 r.,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
1. Podzielam przekonanie pana posła o ważności
i wartości zdrowia psychicznego dla kondycji zdro-
wotnej społeczeństwa i dla poczucia wartości każde-
go obywatela. Istotnie mamy do czynienia zarówno
z narastającym problemem zaburzeń psychicznych
(co nie jest równoznaczne z potrzebą opieki psychia-
trycznej), jak i z niedostatkiem strukturalnych i funk-
cjonalnych zasobów niezbędnych do zapewnienia
osobom z zaburzeniami psychicznymi warunków in-
tegracji społecznej i funkcjonowania społecznego na
możliwym osiągalnym poziomie, tj. warunków god-
nego życia. Biorąc pod uwagę złożoność procesów de-
monstrujących się zaburzeniami zachowań, a także
uwarunkowań skutecznej terapii, potrzebne są wa-
runki kompleksowej pomocy uwzględniającej zarów-
no adekwatne środki terapeutyczne, jak i środowi-
skowa pomoc społeczna. Nade wszystko zaś koniecz-
na jest powszechna edukacja rozwijająca postawy
tolerancji i akceptacji wobec osób z zaburzeniami.
Zapewnienie takiej pomocy w istniejących warun-
kach organizacyjnych, przy obecnym stanie zasobów
jest niemożliwe.
2. Pożądana kompleksowa pomoc obejmująca za-
równo wielostronną dostępną opiekę zdrowotną, jak
i pomoc społeczną, a także promocja zdrowia psy-
chicznego jako warunek skutecznej profilaktyki za-
burzeń psychicznych, jest przedmiotem „Narodowe-
go programu ochrony zdrowia psychicznego”, które-
go projekt wraz z projektem rozporządzenia Rady
Ministrów jest obecnie w końcowej fazie uzgodnień.
Zawarte w nim rozwiązania uwzględniają pożądany
stan bazy i liczebność kadr w poszczególnych gru-
pach zawodowych niezbędnych do zrealizowania
określonych w programie zadań. Dotyczy to więc
również liczby zespołów opieki środowiskowej, jak
i ich rozmieszczenia odpowiednio do liczby ludności
i istniejących potrzeb zdrowotnych. Uzupełnienie ist-
niejących niedoborów infrastruktury opieki zdrowot-
nej i społecznej dla osób z zaburzeniami psychiczny-
mi, a więc tworzenie nowych ośrodków – głównie
zintegrowanej opieki środowiskowej – będzie zależa-
ło od dostępności środków finansowych na inwestycje
i działalność.
Zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy z 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz.
535) realizacja zadań „Narodowego programu ochro-
ny zdrowia psychicznego” należy odpowiednio do za-
dań własnych samorządów województw, powiatów
i gmin oraz do zadań Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Do tych podmiotów należy zatem zaplanowanie
odpowiednich środków na realizację zadań inwesty-
cyjnych i na sfinansowanie świadczeń (co umożliwi
zatrudnienie odpowiedniej liczby specjalistów). Za-
kładane na 5 kolejnych lat, począwszy od 2011 r., wy-
datki tych podmiotów pozwolą uzupełnić podstawo-

we niedobory w stanie bazy, jak i zatrudnienia kadr.
Do zadań ministra właściwego do spraw zdrowia na-
leży w szczególności programowanie kierunków i ce-
lów działania, koordynacja współdziałania i monito-
rowanie rezultatów programu.
Biorąc pod uwagę obecną sytuację i stopniowe
wdrażanie określonych w programie rozwiązań,
trudno oczekiwać szybkich, radykalnych zmian.
Istotne jest natomiast, że dzięki nim możliwe jest
dokonanie potrzebnych zmian w systemie opieki i za-
pewnienie rozbudowy koniecznych zasobów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie reaktywacji linii kolejowej
Łapy – Sokoły (13517)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13517/09, interpelacją pana posła Lecha
Kołakowskiego dotyczącą reaktywacji linii kolejowej
nr 36 uprzejmie informuję, iż linia kolejowa nr 36 jest
linią jednotorową oraz niezelektryfikowaną. W 2007
r. przedmiotowa linia została wyłączona z linii kole-
jowych, które ze względów gospodarczych, społecz-
nych, obronnych lub ekologicznych mają znaczenie
państwowe.
W 2007 r. zorganizowane zostały dwa spotkania
z udziałem przedstawicieli samorządów terytorial-
nych, przedsiębiorców, przewoźników oraz PKP PLK
SA, które miały na celu uruchomienie i organizację
przewozów na nieczynnym odcinku Śniadowo – Łapy
linii nr 36 Ostrołęka – Łapy. W efekcie tychże roz-
mów oraz deklaracji poszczególnych klientów towa-
rowych ustalono, że realna masa towarowa do prze-
wiezienia szacowana jest na ok. 300 tys. ton rocznie,
co w konsekwencji daje możliwość uruchomienia jed-
nego pociągu dziennie, przy czym Przewozy Regio-
nalne rozważały uruchomienie dwóch par pociągów
po otrzymaniu dofinansowania od właściwych orga-
nów samorządu wojewódzkiego.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA przy udziale pra-
cowników delegowanych z gminy wznowiły w 2007 r.
przewozy towarowe na odcinku Łapy – Sokoły – spo-
radycznie linia ta jest eksploatowana przez PKP Car-
go SA w ramach przydzielanych tras katalogowych.
323
Równocześnie pragnę poinformować, iż PKP PLK
SA może umożliwić ruch kolejowy na pozostałym od-
cinku przedmiotowej linii, jednakże warunkiem
przywrócenia eksploatacji linii nr 36 jest złożenie za-
mówień przez licencjonowanych przewoźników kole-
jowych na ogólnie obowiązujących zasadach określo-
nych w Regulaminie przydzielania tras w ramach
rozkładu jazdy, tzn.:
— przewoźnika kolejowego osób wybranego przez
władze samorządowe, z którym samorząd, zawierając
umowę, zobowiąże się finansować tę część ponoszo-
nych przez przewoźnika kosztów, których nie pokry-
wają wpływy ze sprzedaży biletów,
— przewoźnika kolejowego rzeczy w wyniku zło-
żenia zamówień zainteresowanych podmiotów gospo-
darczych na transport kolejowy towarów.
Mając powyższe na uwadze, w celu szybkiego
wznowienia ruchu kolejowego Zarząd PKP PLK SA
sugeruje, aby samorząd gminy Sokoły zwrócił się do
wybranego przez siebie funkcjonującego na rynku
przewoźnika kolejowego w celu zawarcia umów wzno-
wienia oraz prowadzenia przewozów zarówno pasa-
żerskich, jak i towarowych.
Jednocześnie informuję, iż niezmiernie ważnym
zadaniem przewidzianym dla linii nr 36 jest wyko-
rzystanie jej w połączeniu z linią nr 29 jako trasy
alternatywnej dla przewozów na czas modernizacji
linii nr 6 Zielonka – Kuźnica Białostocka. Z uwagi na
zwiększenie obciążenia linii nr 29 oraz w związku
z planowanym zwiększeniem wywozu węgla z kopal-
ni Lubelski Węgiel Bogdanka niemożliwe będzie
przeprowadzenie wszystkich pociągów do stacji
Ostrołęka linią kolejową nr 6 bez skierowania części
ruchu kolejowego przez linię nr 36.
Z informacji przekazanych przez Zarząd PKP
PLK SA wynika, iż wójt gminy Sokoły został poin-
formowany o braku możliwości przekazania przed-
miotowej linii kolejowej na rzecz samorządu teryto-
rialnego, wynikającym m.in. z bliskiej perspektywy
rozbudowy elektrowni Ostrołęka, która wyznaczy
linii nr 36 nowe zadania. Zwiększenie mocy elektrow-
ni uzyskanej w wyniku budowy nowych bloków ener-
getycznych spowoduje wzrost zapotrzebowania na
paliwo stałe oraz materiały eksploatacyjne, które do
elektrowni dostarczane są głównie koleją. Przepro-
wadzona analiza potrzeb oraz możliwości przewozo-
wych wykazała, że linia kolejowa nr 29 Tłuszcz –
Ostrołęka, nawet w przypadku przywrócenia jej pa-
rametrów konstrukcyjnych, nie posiada dostatecz-
nych rezerw zdolności przepustowej, aby przyjąć
dodatkowe obciążenie, tj. 16 pociągów.
W świetle powyższego, w celu zagwarantowania
realizacji prognoz przewozowych elektrowni, jedyną
do wykorzystania jako trasa alternatywna jest linia
nr 36. Przygotowanie tejże linii do podjęcia przewo-
zów zostanie ukończone z chwilą uruchomienia no-
wego bloku energetycznego, o ile we wcześniejszym
terminie nie pojawią się przewoźnicy pragnący reali-
zować na niej przewozy.
324
Pragnę również nadmienić, iż w dniu 18 grudnia
2009 r. w Ministerstwie Infrastruktury odbyło się
spotkanie z prezesem spółki PKP PLK SA, wójtem
gminy Sokoły oraz z przedstawicielami Rady Gminy
Sokoły, na którym przedstawione zostały wymogi
konieczne umożliwiające przejęcie linii kolejowej nr
36 przez samorządy lokalne.
Po spełnieniu wymagań, którymi są m.in.: uchwa-
ła władz samorządowych o możliwości zainwestowa-
nia pieniędzy obejmujących całą linię nr 36, przed-
stawienie przez władze samorządowe chętne do prze-
jęcia linii systemu utrzymania, jak i zarządzania tą
linią na podstawie ustawy o transporcie kolejowym,
przejęcie ww. linii nr 36 zostanie ponownie rozpa-
trzone przez władze spółki PKP PLK SA.
Reasumując, pragnę podkreślić, że Zarząd PKP
PLK SA podtrzymuje deklarację możliwości wzno-
wienia ruchu kolejowego na linii nr 36, warunkując
swoją decyzję złożeniem zamówień przez licencjono-
wanych przewoźników na przydzielenie tras katalo-
gowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie pominięcia związków zawodowych
przy uzgadnianiu nowego Prawa pocztowego
(13518)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Lecha Antoniego Kołakowskiego
(nr SPS-023-13518/09) w sprawie pominięcia związ-
ków zawodowych przy uzgadnianiu nowego Prawa
pocztowego, przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii pominięcia związków za-
wodowych w konsultacjach projektu nowego Prawa
pocztowego, wyjaśniam, iż obecnie trwają prace nad
projektem założeń do projektu ustawy Prawo pocz-
towe. Przyjęty przez Radę Ministrów projekt założeń
będzie stanowił wytyczne do prac nad nową ustawą
regulującą funkcjonowanie rynku usług pocztowych
w warunkach pełnej liberalizacji. Należy podkreślić,
iż prace te wynikają z konieczności implementacji do
polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego i Rady 2008/6/WE z dnia 20 lutego
2008 r. zmieniającej dyrektywę 97/67/WE w odnie-
sieniu do pełnego urzeczywistnienia rynku we-
wnętrznego usług pocztowych Wspólnoty (Dz. U. L
52 z dnia 27.02.2008 r., s. 3).
W trybie przewidzianym w uchwale nr 49 Rady
Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy
Rady Ministrów (M.P. z 2002 r. Nr 13, poz. 221, z późn.
zm.) projekt założeń został poddany konsultacjom
społecznym. Zgodnie z postanowieniami art. 19 ust. 2
ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodo-
wych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.)
Ministerstwo Infrastruktury pismem z dnia 3 listo-
pada 2009 r. przekazało przedmiotowy projekt zało-
żeń wskazanym ustawą o związkach zawodowych
podmiotom celem uzyskania ich opinii.
Jednocześnie należy podkreślić, iż w ramach kon-
sultacji społecznych projekt założeń został przekaza-
ny Poczcie Polskiej SA, która pismem z dnia 13 listo-
pada 2009 r., znak: PRZ/62/BRP/1031/2009, przed-
stawiła swoją opinię na temat projektu założeń do
projektu ustawy Prawo pocztowe.
W ramach zgłaszanych przez poszczególne pod-
mioty opinii pan Sławomir Redmer, prezes Związku
Zawodowego Pracowników Poczty, w piśmie z dnia
25 listopada 2009 r. wyraził swoje stanowisko, iż
„identyfikuję się ze spostrzeżeniami i uwagami zgło-
szonymi w tej materii przez Pocztę Polską SA.”
Tym bardziej niezrozumiałe wydają się zarzuty
pominięcia związków zawodowych oraz Poczty Pol-
skiej SA w jakichkolwiek pracach legislacyjnych
zmierzających do uchwalenia nowej ustawy Prawo
pocztowe. Poczta Polska SA, której to w projekcie
założeń powierzono funkcję operatora wyznaczonego
do świadczenia usługi powszechnej, odgrywa dla
władz polskich, przed którymi stoi obowiązek imple-
mentacji dyrektywy 2008/6/WE do 31 grudnia 2012 r.,
bardzo ważną rolę.
Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, iż opu-
blikowany we wrześniu 2008 r. na stronie Minister-
stwa Infrastruktury wstępny projekt założeń do pro-
jektu ustawy Prawo pocztowe jest zbiorem rozwiązań
wypracowanych przez Zespół ds. opracowania zało-
żeń do projektu ustawy regulującej funkcjonowanie
polskiego rynku usług pocztowych w warunkach peł-
nej konkurencji, w skład którego wchodzili także
przedstawiciele Poczty Polskiej SA.
Dyrektywa 2008/6/WE nakłada na władze pol-
skie obowiązek zagwarantowania na terytorium RP
ciągłości świadczenia usługi powszechnej, przy jed-
noczesnej pełnej liberalizacji rynku. Wypracowanie
założeń do projektu ustawy Prawo pocztowe wymaga
szerokiego zakresu zmian regulacyjnych, konsultacji
mających na celu pogodzenie interesów podmiotów
zainteresowanych funkcjonowaniem rynku pocztowe-
go w warunkach pełnej konkurencji. Trudno w obec-
nym momencie wypracowywania jednolitego stano-
wiska wskazywać niekorzystne rozwiązania dla po-
szczególnych podmiotów. Dyrektywa 2008/6/WE
stanowi wytyczne do implementacji jej zapisów do
krajowego porządku prawnego. Wskazane w Pań-
skim piśmie jako niekorzystne dla Poczty Polskiej SA
unormowania, m.in. dostęp do infrastruktury pocz-

towej dla firm konkurencyjnych czy nałożenie na
Pocztę Polską obowiązku wykonywania usług po-
wszechnych, z których ewentualną stratę mają po-
krywać firmy konkurencyjne, są to kwestie regulo-
wane dyrektywą 2008/6/WE. Na mocy art. 11a dy-
rektywy 2008/6/WE na władzach polskich spoczywa
obowiązek zapewnienia przejrzystych i niedyskrymi-
nujących warunków dostępu do infrastruktury pocz-
towej.
Natomiast odnosząc się do kwestii nałożenia na
Pocztę Polską obowiązku wykonywania usług po-
wszechnych, z których ewentualną stratę mają pokry-
wać firmy konkurencyjne. Uwagi zgłoszone w interpe-
lacji pana posła Lecha Antoniego Kołakowskiego ujęte
są hasłowo, bez komentarza czy wyjaśnienia. Taki spo-
sób prezentowania opinii uniemożliwia odniesienie się
do niej. Komentarz wskazujący, z jakich przyczyn dana
regulacja jest rozumiana jako niekorzystna, pozwoliłby
na zajęcie stanowiska poprzez zmianę kierunku regu-
lacji bądź szersze jej wyjaśnienie.
Poruszając społeczny aspekt wskazanych przez
pana posła Lecha Antoniego Kołakowskiego zwol-
nień, należy podkreślić, iż zmiany personalne są nie-
odłącznym elementem procesu restrukturyzacji, któ-
ry rozpoczął się w Poczcie Polskiej SA.
Z głębokim niepokojem i niezwykłą uwagą anali-
zowane są wszelkie informacje dotyczące planowa-
nych redukcji zatrudnienia przekazywane przez
Pocztę Polską SA. Wiąże się to zarówno z typowo
ludzkim aspektem troski o zwalnianych pracowni-
ków, jak i troską o funkcjonowanie Poczty Polskiej
SA na liberalizowanym rynku rządzącym się prawa-
mi konkurencji. Należy jednak zaznaczyć, iż są to
działania zachodzące w spółce niezależnie od projek-
towanych regulacji.
Niniejszym wyrażam nadzieję, że w sposób dosta-
teczny wyjaśniłem kwestię dotyczącą konsultacji pro-
jektu założeń ze związkami zawodowymi przy uzgad-
nianiu nowego prawa pocztowego.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie środowisk, które dostrzegają
w aktualnym porządku prawnym,
w aspekcie ochrony środowiska, konieczność
wprowadzenia wielu istotnych zmian (13519)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 18 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13519/
325
09, dotyczące interpelacji posła Andrzeja Bętkow-
skiego w sprawie postulatów wprowadzenia zmian
w przepisach dotyczących wydawania decyzji środo-
wiskowych w odniesieniu do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko oraz niektórych innych ustaw (druk 2471),
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, dlaczego w zmie-
nianej ustawie o ochronie przyrody z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.) zamieszczono wymóg uzgodnień z regionalną
dyrekcją ochrony środowiska, który wydłuży prze-
prowadzanie inwestycji drogowych w miastach,
uprzejmie informuję, że proponowane zmiany we
wskazanej ustawie mają przede wszystkim polepszyć
i ułatwić przeprowadzanie wszelkich czynności w ra-
mach obowiązujących procedur. Aby w pełni zapew-
nić ochronę zadrzewień przydrożnych, powyższe
uzgodnienie powinno mieć zastosowanie również
w przypadku usuwania drzew z nieruchomości obję-
tych decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej, do których na podstawie przepisu ustawy
z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194,
z późn. zm.) nie stosuje się przepisów o ochronie przy-
rody w zakresie obowiązku uzyskiwania zezwoleń na
ich usunięcie. W związku z tym nowelizacja powoła-
nego przepisu nie będzie wydłużać przeprowadzania
inwestycji drogowych w miastach.
W odniesieniu do pytania, czy nie należałoby
w projekcie ustawy wprowadzić zapisu umożliwiają-
cego zmianę decyzji środowiskowej polegającej jedy-
nie na zmianie nazwy zadania bez konieczności prze-
prowadzania ponownego postępowania, informuję, iż
decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zawie-
ra w swojej treści określony przedmiot. W akcie ad-
ministracyjnym oznaczonym jako decyzja nie ma
zastosowania „nazwa zadania” z uwagi na brak spre-
cyzowania tego terminu. Ponadto pragnę zaznaczyć,
iż zgodnie z procedurą administracyjną niedopusz-
czalne jest stosowanie zmiany przedmiotu decyzji bez
konieczności przeprowadzenia ponownego postępo-
wania. Zgodnie z art. 87 ustawy o udostępnianiu in-
formacji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.) przepisy działu V stosuje się
odpowiednio w przypadku zmiany decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
326
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką
podatku VAT (13520)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13520/09, interpelacją pana posła Andrzeja Bęt-
kowskiego w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L
347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty –
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od
podatku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powy-
żej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdz. 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Trudno zgodzić się z podniesionymi w interpelacji
przez pana posła tezami, że konsekwencją propono-
wanych rozwiązań będzie zmniejszenie zaintereso-
wania nauką języków obcych, zahamowanie rozwoju
językowego w Polsce czy też wzrost szarej strefy przy
świadczeniu tych usług. Przede wszystkim należy
zwrócić uwagę, że szkoły działające w formach, o któ-
rych mowa powyżej, nadal będą korzystały ze zwol-
nienia. Jednocześnie w mojej ocenie ograniczenie
możliwości stosowania zwolnienia do usług eduka-
cyjnych świadczonych w formie placówek oświato-
wych lub posiadających akredytację wpłynie wręcz
na podniesienie poziomu nauczania języków obcych
oraz na ograniczenie zjawiska szarej strefy w zakre-
sie usług edukacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie kontroli PIP w Poznańskich
Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego SA
(13521)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Micha-
ła Stuligrosza w sprawie wyników kontroli Pań-
stwowej Inspekcji Pracy w Poznańskich Zakładach
Naprawczych Taboru Kolejowego SA, przekazaną
przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13521/09, uprzejmie informuję, że w obecnym
stanie prawnym minister pracy i polityki społecznej
nie posiada kompetencji ustawowych ani instru-
mentów prawnych dających możliwość bezpośred-
niego egzekwowania przestrzegania praw pracow-
niczych przez pracodawców. Organem ustawowo
powołanym do nadzoru i kontroli przestrzegania
prawa pracy, ścigania wykroczeń przeciwko prawom
pracownika oraz innych osób wykonujących pracę
zarobkową jest Państwowa Inspekcja Pracy. W świe-
tle obowiązującego ustawodawstwa Państwowa In-
spekcja Pracy podlega Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej. Bezpośredni nadzór nad inspekcją sprawu-
je Rada Ochrony Pracy, a pośrednio jej działania
kontrolują także inne komisje parlamentarne.
Inspekcja pracy została wyposażona w odpo-
wiednie uprawnienia i środki umożliwiające wyko-
nywanie zadań związanych z nadzorem i kontrolą,
a także egzekwowaniem przestrzegania przez pra-
codawców obowiązujących przepisów prawa. Do
uprawnień tych należą m.in. prawo swobodnego
wstępu i poruszania się po terenie kontrolowanego
podmiotu, żądania informacji w sprawach objętych
kontrolą, przedłożenia dokumentów związanych
z zatrudnianiem pracowników, wydawania naka-
zów usunięcia stwierdzonych naruszeń prawa oraz
prawo udziału w postępowaniu w sprawach o wy-
kroczenia przeciwko prawom pracownika w cha-
rakterze oskarżyciela publicznego.
Natomiast minister pracy i polityki społecznej,
w ramach działań podejmowanych w celu zwal-
czania zjawiska naruszania przez pracodawców
obowiązujących przepisów prawa, współpracuje
z Państwową Inspekcją Pracy, przekazując infor-
macje o zgłaszanych przypadkach takich naru-
szeń, oraz wnosi o podjecie stosownych działań
kontrolnych.
Z treści interpelacji wynika, iż problematyka
naruszania praw pracowniczych w Poznańskich
Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego SA
była przedmiotem kontroli inspektorów pracy. In-
formacje o wynikach działań kontrolnych podejmo-
wanych przez Państwową Inspekcję Pracy nie są
przekazywane ministrowi pracy i polityki społecz-
327
nej, chyba że kontrola była przeprowadzana na
wniosek ministra.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie stosowania na polskim rynku
nieuczciwych praktyk deweloperskich (13522)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Romana Kaczora dotyczącą nie-
uczciwych praktyk stosowanych przez deweloperów,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-023-13522/09), uprzejmie przedstawiam poniż-
szą odpowiedź.
Rozwiązania prawne mające na celu ochronę in-
teresów nabywców w relacjach z deweloperami za-
warte są w przepisach z zakresu ochrony konkuren-
cji i konsumentów. Z uwagi na fakt, iż o indywidual-
nych roszczeniach wynikających z zawartej umowy
cywilnoprawnej może rozstrzygnąć wyłącznie sąd
powszechny, konsumentowi przyznane zostały in-
strumenty prawne służące dochodzeniu tego typu
roszczeń. Przykładowo konsument może żądać uzna-
nia danego postanowienia umowy za niedozwolone
w ramach tzw. kontroli incydentalnej dokonywanej
w oparciu o przepisy materialne dotyczące niedozwo-
lonych postanowień umownych przed sądem właści-
wości ogólnej, w ramach której sąd bada treść klau-
zul zawartych w konkretnej umowie konsumenckiej,
biorąc pod uwagę indywidualną sytuację konsumen-
ta. Dodatkowe instrumenty prawne zawiera ustawa
z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nie-
uczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171,
poz. 1206), na podstawie której w sytuacji, gdy doszło
do stosowania przez dewelopera wobec konsumenta
nieuczciwej praktyki rynkowej, może on żądać m.in.
zaniechania tej praktyki, usunięcia jej skutków, zło-
żenia oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowied-
niej formie czy naprawienia wyrządzonej szkody.
W kontekście ochrony interesów nabywców nale-
ży również wyjaśnić, iż centralnym organem admi-
nistracji rządowej właściwym w sprawach ochrony
konkurencji i konsumentów jest prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który w ra-
mach przyznanych ustawowo kompetencji może po-
dejmować konkretne działania mające na celu ochro-
nę nabywców mieszkań w relacjach z deweloperami,
w tym również podejmować inicjatywy legislacyjne
328
w tym zakresie, jeżeli obecne rozwiązania prawne
zostałyby uznane za niewystarczające.
Odnosząc się do dokonanej przez Sąd Najwyższy
kwalifikacji umowy deweloperskiej, jako umowy nie-
nazwanej, której źródłem są elementy treści różnych
umów nazwanych składające się na nierozłączną
i jednolitą całość określoną przez wskazany cel go-
spodarczy (wyrok z dnia 9 lipca 2003 r., IV CKN
305/2001 i z dnia 8 sierpnia 2008 r., I CSK 177/2007),
nie można pomijać wyjaśnienia dotyczącego norm
prawnych, jakie powinny być stosowane do oceny sto-
sunku zobowiązaniowego wynikającego z umowy
deweloperskiej. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Naj-
wyższego będą to przepisy o umowach w ogólności
oraz przepisy części ogólnej prawa zobowiązań,
a w zakresie wykraczających poza nie zagadnień
szczególnych, właściwych dla umowy deweloperskiej,
analogicznie stosowane przepisy umów nazwanych,
których elementy zawiera umowa deweloperska.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w resorcie
infrastruktury nie są prowadzone prace nad rozwią-
zaniami prawnymi mającymi na celu ochronę inte-
resów nabywców mieszkań w relacjach z dewelope-
rami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita
i Andrzeja Ryszki
w sprawie prowadzenia
gospodarstw agroturystycznych (13524)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Rysz-
ki, załączonej przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13524/09, w sprawie prowadzenia go-
spodarstw agroturystycznych uprzejmie informuję,
co następuje.
W polskim prawodawstwie brak jest definicji
agroturystyki, dlatego na potrzeby prac resortu przy-
jęto, że agroturystyka obejmuje świadczenie usług
turystycznych w czynnych gospodarstwach rolnych.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od lat wspiera
działania ukierunkowane na dywersyfikację działal-
ności ekonomicznej ludności wiejskiej. W związku
z powyższym przyjęta definicja związana jest z two-
rzeniem alternatywnego, dodatkowego wobec rolnic-
twa źródła dochodów ludności wiejskiej. Jest to za-
sadnicza funkcja stwarzająca możliwość zwiększenia
dochodów rodziny rolniczej o dochody pozarolnicze,
jednak w oparciu o aktywność czynnego gospodar-
stwa rolnego kultywującego tradycyjne metody go-
spodarowania oraz tradycję i kulturę ludową.
Warunki świadczenia usług turystycznych w Pol-
sce określa ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usłu-
gach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz.
2268, z późn. zm.). W myśl tej ustawy usługi hotelar-
skie mogą być świadczone również w innych obiek-
tach, jeżeli obiekty te spełniają minimalne wymaga-
nia co do wyposażenia określone w załączniku nr 7
rozporządzenia ministra gospodarki z dnia 19 sierp-
nia 2004 r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych
obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie
(t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 22, poz. 169). Za inne obiekty
uważa się także wynajmowane przez rolników poko-
je w prowadzonych przez nich gospodarstwach rol-
nych.
Rolnicy na mocy innych regulacji prawnych mogą
korzystać z pewnych przywilejów. Przykładem może
być zwolnienie z podatku dochodowego z tytułu pro-
wadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej po-
legającej na wynajmowaniu przez rolników pokoi
i sprzedaży posiłków domowych. Zgodnie z art. 21
ust. 1 pkt 43 ustawy z dnia 26 lipca o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) wolne od podatku dochodowego
są dochody uzyskane z tytułu wynajmu pokoi gościn-
nych w budynkach mieszkalnych położonych na te-
renach wiejskich w gospodarstwie rolnym osobom
przebywającym na wypoczynku oraz dochody uzy-
skane z tytułu wyżywienia tych osób, jeżeli liczba
wynajmowanych pokoi nie przekracza 5. Za gospo-
darstwo rolne, zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy,
uznaje się gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy
o podatku rolnym, tj. obszar gruntów sklasyfikowa-
nych w ewidencji gruntów i budynków jako użytki
rolne lub grunty zadrzewione na użytkach rolnych,
jeżeli ich łączna powierzchnia przekracza 1 ha lub
1 ha przeliczeniowy.
Powyższe zwolnienie podatkowe nie jest uwarun-
kowane posiadaniem przez rolnika statusu osoby
uprawnionej do emerytury z KRUS lub z ZUS.
Zgodnie z obowiązującą ustawą z dnia 20 grudnia
1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. m.) ubezpieczeniu
społecznemu rolników w pełnym zakresie z mocy
ustawy lub na wniosek podlega rolnik, jeżeli nie pod-
lega innemu ubezpieczeniu społecznemu (w ZUS np.
z tytułu zatrudnienia lub prowadzenia pozarolniczej
działalności) lub gdy nie ma ustalonego prawa do
emerytury lub renty. Za rolnika zgodnie z tą ustawą
uznaje się pełnoletnią osobę fizyczną, zamieszkującą
i prowadzącą na terytorium RP, osobiście i na własny
rachunek, działalność rolniczą w pozostającym w jej
posiadaniu gospodarstwie rolnym. Z mocy ustawy,
czyli obowiązkowo, ubezpieczeniu społecznemu rol-
ników w pełnym zakresie podlega rolnik, którego

gospodarstwo rolne obejmuje obszar użytków rolnych
powyżej 1 ha przeliczeniowego.
Z powyższego wynika, że nabycie przez rolnika
prawa do emerytury lub renty (zarówno z KRUS, jak
i z ZUS albo z systemu zaopatrzeniowego, np. dla
służb mundurowych), jak też podjęcie przez niego in-
nej niż działalność rolnicza pracy zarobkowej (np.
w charakterze pracownika lub prowadzącego poza-
rolniczą działalność na własny rachunek), która ro-
dzi obowiązek ubezpieczenia w ZUS, powoduje usta-
nie ubezpieczenia w KRUS. W tym wyraża się dopeł-
niający charakter ubezpieczenia społecz nego rolni-
ków realizowanego przez KRUS wobec powszechne-
go systemu ubezpieczeń społecznych realizowanego
przez ZUS.
Od wyżej opisanej zasady pierwszeństwa systemu
ubezpieczenia powszechnego przed ubezpieczeniem
rolnym jest jeden wyjątek. Reguluje go art. 5a ww.
ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Do-
puszcza on bowiem możliwość dalszego podlegania
ubezpieczeniu społecznemu rolników przez rolnika,
który oprócz działalności rolniczej podejmie się tak-
że prowadzenia pozarolniczej działalności gospodar-
czej. Możliwość taka jest jednak obwarowana szere-
giem warunków ustawowych. Rolnik rozpoczynający
prowadzenie pozarolniczej działalności może pozo-
stać w systemie ubezpieczenia społecznego rolników,
jeżeli m.in. podlegał temu ubezpieczeniu w pełnym
zakresie z mocy ustawy przez co najmniej 3 lata
przed rozpoczęciem prowadzenia pozarolniczej dzia-
łalności gospodarczej, nadal prowadzi działalność
rolniczą, a prowadzona przez niego pozarolnicza
działalność gospodarcza nie osiąga znacznych roz-
miarów. Rozmiar pozarolniczej działalności gospo-
darczej określany jest graniczną kwotą należnego
podatku dochodowego, która np. za 2009 r. wynosiła
2835 zł. O wysokości opłaconego rocznego podatku
dochodowego od pozarolniczej działalności gospodar-
czej rolnik jest obowiązany zawiadamiać corocznie
KRUS w terminie do dnia 31 maja każdego roku po-
datkowego pod rygorem wyłączenia go z ubezpiecze-
nia społecznego rolników.
Z powyższego wynika, że emeryt, jeżeli prowadzi
działalność rolniczą w gospodarstwie rolnym, w związ-
ku z podjęciem prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej nie może skorzystać z możliwości
podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników.
Z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności go-
spodarczej w zakresie podlegania ubezpieczeniu spo-
łecznemu dotyczą go wtedy przepisy ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585). Prze-
pisy te stanowią, że osoby mające ustalone prawo do
emerytury prowadzące pozarolniczą działalność go-
spodarczą podlegają ubezpieczeniom społecznym re-
alizowanym przez ZUS (emerytalnemu i rentowym
oraz chorobowemu i wypadkowemu) dobrowolnie
(art. 9 ust. 5, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust. 2).
Ponadto uprzejmie informuję, że przedstawione
przez panów posłów zagadnienie było przedmiotem
329
posiedzenia Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Pań-
stwo”, która odbyła się w dniu 2 sierpnia 2009 r.
Przedłożony wniosek obywatelski dotyczył rozszerze-
nia podmiotów uprawnionych do korzystania ze zwol-
nienia z podatku dochodowego od osób fizycznych
prowadzących działalność agroturystyczną o pod-
mioty niebędące rolnikami. Niestety wniosek nie
znalazł akceptacji większości członków komisji i nie
został skierowany do dalszego procedowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nakładów w 2010 r.
na służbę zdrowia (13525)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 11 grudnia 2009 r. w spra-
wie przyszłorocznych nakładów na służbę zdrowia
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
18 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13525/09) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 ww. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu z mi-
nistrem finansów, w którym wysokość kosztów fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyższa
o 160,1 mln zł w porównaniu do planu finansowego
NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.
Ponadto po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów prezes NFZ uru-
chomił rezerwę ogólną określoną w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. w wysokości 531,5 mln zł z prze-
330
znaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne.
Dodatkowo prezes NFZ po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidziane w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad 1994 mln
zł na leczenie szpitalne.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust.
5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań należy poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. l oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym co do zasady świadczenia finanso-
wane są przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. l ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych w odpowiednich częściach. Kwestia ta powinna
być rozważana w odniesieniu do konkretnego zakła-
du opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek z ja-
kością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości l 669,0 mln zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
l 152,1 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., które rozdysponowały kwotę 516,9 mln zł
z funduszu zapasowego zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dopłat do sprzętu dla pacjentów
ze stomią (13526)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
w sprawie dopłat do sprzętu dla pacjentów ze stomią,
przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana
Krzysztofa Putry (znak: SPS-023-13526/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi oraz środki pomocni-
cze (Dz. U. Nr 139, poz. 1141) określa wykaz świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze wraz z określeniem po-
ziomu, w tym limitu cen tych świadczeń i sposobu ich
finansowania oraz warunków ich realizacji.
Ministerstwo Zdrowia po wejściu w życie przed-
miotowego rozporządzenia przeprowadziło analizę
treści w porównaniu do dotychczasowego stanu praw-
nego w przedmiotowym zakresie i dopatrzyło się róż-
nic, które powstały podczas tworzenia przedmioto-
wych wykazów uregulowanych dotychczas w dwóch
rozporządzeniach. Jedno obejmowało wykaz przed-
miotów ortopedycznych i środków pomocniczych,
gdzie określano okresy używalności i było węższym
katalogiem w stosunku do drugiego, które zawierało
limity cen.
W związku z powyższym w Ministerstwie Zdro-
wia podjęto prace nad szybką nowelizacją przedmio-
towego rozporządzenia, która polegałaby na wprowa-
dzeniu zmian powodujących uniknięcie sytuacji bra-
ku dostępu do niektórych świadczeń zdrowotnych
w odniesieniu do dostępności świadczeń wynikającej
ze wcześniejszego wykazu z uchylonych rozporządzeń
w przedmiotowym zakresie.
Przedmiotowa nowelizacja nie obejmuje w żad-
nym stopniu zmian dotychczasowych przepisów
w zakresie zaopatrzenia pacjentów w środki pomoc-
nicze stosowane w ileostomii, kolostomii, urostomii
i nefrotomii.
Obecnie proces legislacyjny nowelizacji rozporzą-
dzenia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze jest na etapie konsultacji
społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
331
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wydawania przez ZUS
zaświadczeń E-101 (13527)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak: SPS/023-M527/
09) przesyłające interpelację pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie wydawania przez ZUS zaświadczeń
E-101 pozwalam sobie przedstawić następujące wy-
jaśnienia.
1. Zasady ustalania ustawodawstwa właściwego
w zakresie zabezpieczenia społecznego dla obywate-
li UE przemieszczających się w obrębie Wspólnoty
regulują postanowienia rozporządzenia Rady (EWG)
nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie sto-
sowania systemów zabezpieczenia społecznego do
pracowników najemnych, osób pracujących na wła-
sny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszcza-
jących się w obrębie Wspólnoty. Zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1408/71, pracownicy migrujący (ro-
zumiani szeroko jako osoby zatrudnione, jak i pro-
wadzące działalność na własny rachunek) podlegają
w zakresie zabezpieczenia społecznego przepisom
prawnym tylko jednego państwa członkowskiego,
przy czym czynnikiem decydującym dla ustalenia
tzw. ustawodawstwa właściwego jest miejsce faktycz-
nego wykonywania zatrudnienia/działalności na wła-
sny rachunek. Osoba zainteresowana podlega zatem
systemowi zabezpieczenia społecznego tego państwa
członkowskiego, na terytorium którego pracuje lub
prowadzi działalność, nawet jeżeli zamieszkuje na
terytorium innego państwa lub jeżeli jej pracodawca
(w przypadku pracowników) ma swoją siedzibę w in-
nym państwie członkowskim. W niektórych jednak
sytuacjach zastosowanie podstawowej reguły miejsca
wykonywania pracy nie prowadzi do jednoznacznego
wskazania ustawodawstwa, któremu powinien pod-
legać pracownik migrujący. Z sytuacją taką mamy do
czynienia m.in. w przypadku pracowników delego-
wanych, pracowników transportu międzynarodowe-
go, a także osób wykonujących pracę najemną, pro-
wadzących działalność na własny rachunek na tery-
torium kilku państw członkowskich. W odniesieniu
do powyższych grup rozporządzenie 1408/71 przewi-
duje szczególne zasady określania ustawodawstwa
właściwego w obszarze ubezpieczeń społecznych, z wy-
korzystaniem innych łączników, takich jak np. miej-
sce zamieszkania zainteresowanego czy siedziba/
miejsce prowadzenia działalności przez przedsiębior-
stwo. W każdym przypadku zastosowania reguły
szczególnej zainteresowany powinien otrzymać for-
mularz E-101 wskazujący ustawodawstwo, któremu
– w wyniku zastosowania postanowień rozporządze-
nia 140S/71 – ostatecznie podlega.
2. Formularz E-101 to – w największym uprosz-
czeniu – dokument, za pomocą którego instytucja
ubezpieczeniowa jednego państwa członkowskiego
komunikuje instytucjom innych państw fakt uznania
332
danego pracownika migrującego za własnego ubez-
pieczonego. Zgodnie z tym, co zostało wspomniane
wyżej, formularz E-101 może zostać wystawiony
przez instytucję ubezpieczeniową danego państwa
członkowskiego w różnych sytuacjach i na podstawie
różnych artykułów rozporządzenia 1408/71. W co-
dziennej praktyce polskiego Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych formularz ten poświadczany jest najczę-
ściej na podstawie art. 14.l.a i art. 14a.l.a, tj. w przy-
padkach delegowania pracowników do pracy za gra-
nicę lub czasowego przeniesienia do innego państwa
członkowskiego działalności prowadzonej na własny
rachunek. Z treści przekazanej interpelacji wynika
jednakże, że przedmiotem zainteresowania pani po-
seł Anny Sobeckiej są wyłącznie te formularze E-101,
które poświadczone zostały na podstawie art. 14.2.b.ii
rozporządzenia 1408/71. Wobec powyższego wszelkie
dalsze wyjaśnienia odnosić się będą właśnie do treści
tego artykułu.
3. Art. l4.2.b.ii jest jedną z norm kolizyjnych roz-
porządzenia 1408/71. Stanowi on, że osoba zwykle
zatrudniona na terytorium dwóch lub więcej państw
członkowskich (nienależąca do szeroko rozumianego
personelu transportu międzynarodowego) podlega
ustawodawstwu państwa członkowskiego, na teryto-
rium którego przedsiębiorstwo lub pracodawca, któ-
rzy ją zatrudniają, mają zarejestrowaną siedzibę lub
miejsce prowadzenia działalności, o ile osoba ta nie
zamieszkuje na terytorium żadnego z państw, w któ-
rych wykonuje swą działalność. W celu dokonania
oceny, czy możliwe jest poświadczenie formularza
E-101 na podstawie art. 14.2.b.ii, Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych zobowiązany jest w pierwszym rzę-
dzie zbadać, czy istotnie w danym przypadku speł-
niony został warunek „zwykłego zatrudnienia na
terytorium dwóch lub więcej państw członkowskich”
i czy w związku z tym zachodzi potrzeba zastosowa-
nia normy kolizyjnej art. 14.2.b.ii. Z dotychczasowych
doświadczeń resortu pracy wynika, że często to wła-
śnie ustalenie faktu „zwykłego wykonywania pracy”
na terytorium kilku państw staje się punktem spor-
nym w relacji pracodawca – ZUS. W świetle dotych-
czasowego orzecznictwa Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości przyjmuje się, że „zwykle zatrudnie-
nie”, o którym mowa w art. 14.2.b.ii, oznacza wyko-
nywanie pracy w sposób stały oraz równoczesny w co
najmniej dwóch państwach członkowskich. Wielo-
krotnie zdarza się jednak, że pracodawcy twierdzą,
że zatrudniani przez nich pracownicy zwykle wyko-
nują pracę na terytorium kilku państw członkow-
skich, podczas gdy w rzeczywistości praca ta jest wy-
konywana w kilku państwach w sposób naprzemien-
ny (kolejno po kilka miesięcy w każdym z państw).
W takich przypadkach ZUS istotnie może odmówić
poświadczenia formularza E-101, powołując się na
niespełnienie warunków określonych w rozporządze-
niu. Pamiętać bowiem należy, że poświadczenie przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych formularza E-101
rodzi w świetle prawa wspólnotowego bardzo poważ-
ne konsekwencje. Zgodnie z utrwaloną linią orzecz-
niczą Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości for-
mularz E-101 jest wiążący dla instytucji ubezpiecze-
nia społecznego i sądów pozostałych państw człon-
kowskich, a decyzję o jego wycofaniu lub stwierdze-
niu nieważności może podjąć wyłącznie ta instytucja
państwa członkowskiego, która go wydała.
Ten szczególny charakter formularzy E-101 na-
kłada na instytucje je poświadczające określone obo-
wiązki. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie
z zasadą lojalnej współpracy wyrażoną w art. 10 TWE,
każdorazowo zobowiązany jest do przeprowadzenia
starannej oceny wszystkich faktów istotnych z punk-
tu widzenia ustalenia ustawodawstwa właściwego,
a tym samym zapewnienia prawidłowości danych za-
wartych w formularzu E-101. ZUS zobowiązany jest
ponadto do ponownego rozważenia zasadności wyda-
nia formularza E-101, jeżeli instytucja państwa, na
terytorium którego pracownik wykonuje pracę, wy-
raża wątpliwości co do prawidłowości faktów będą-
cych podstawą wydania tego zaświadczenia.
Nieprawidłowe wystawienie formularzy E-101
(a zatem potwierdzenie spełnienia warunków w rze-
czywistości niespełnionych) naruszałoby zasadę lo-
jalnej współpracy i negatywnie wpłynęłoby na wia-
rygodność i reputację Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych oraz ogólnie Polski jako państwa członkowskie-
go zobowiązanego do należytego stosowania przepi-
sów prawa wspólnotowego. W dalszej perspektywie
mogłoby także stanowić podstawę do zajęcia się spra-
wą przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
4. Odnosząc się bezpośrednio do pytania zawar-
tego w interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej, czy
ZUS słusznie odmawia eksporterom zaświadczeń E-
-101, przez co muszą opłacać wyższe składki na ubez-
pieczenia społeczne, stwierdzić należy, że udzielenie
na nie jednoznacznej odpowiedzi nie jest niestety
możliwe. Pytanie zostało bowiem sformułowane
w sposób ogólny, bez odniesienia do konkretnych sta-
nów faktycznych czy przykładów spornych sytuacji,
wobec czego każda odpowiedź zarówno twierdząca,
jak i negatywna może być obciążona błędem, a przez
to niesatysfakcjonująca.
Jako minister pracy i polityki społecznej, pragną
jednak zwrócić uwagę, że Zakład Ubezpieczeń Spo-
łecznych w każdym aspekcie swojej działalności zobo-
wiązany jest do przestrzegania przepisów prawa - za-
równo krajowego jak i wspólnotowego. Dotyczy to
oczywiście także poświadczania formularzy E-101.
Nie można zatem oczekiwać, aby Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, podejmując decyzje w sprawach indywi-
dualnych, kierował się w pierwszym rzędzie kryteria-
mi pozaprawnymi, takimi jak interes pracodawcy czy
dążenie do minimalizacji spoczywających na nim ob-
ciążeń. Oczywiście nie ma przeszkód, aby czynniki
takie były brane pod uwagę w toku podejmowania de-
cyzji, pod warunkiem jednakże że nie będą one oce-
niane w oderwaniu od obowiązującego prawa.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zwrotu przez NFZ kosztów leczenia
(13528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13528/09, w sprawie zwrotu kosztów świadczeń
zdrowotnych udzielonych świadczeniobiorcom zaka-
żonym wirusem A/H1N1, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Należy przede wszystkim podkreślić, iż zgodnie
z art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn.zm.) podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych przez fundusz jest umowa o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy świadcze-
niodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego fun-
duszu. Umowa ta, stosownie do art. 136 pkt 4 ustawy,
określa zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świad-
czeniodawcami. Stosunek zobowiązaniowy pomiędzy
Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodaw-
cą opiera się na umowie o udzielanie świadczeń zdro-
wotnych. Wniosek taki wypływa jednoznacznie z tre-
ści art. 132 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Treść umów o udzielanie świadczeń zdrowotnych nie
może być kształtowana przez strony w sposób dowol-
ny. Umowy te spełniają funkcję szczególną. Stanowią
instrument zapewniający realizację zagwarantowa-
nego w art. 68 ust. 1 i 2 Konstytucji RP prawa do
ochrony zdrowia i równego dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Zawierane są one jednak w określonych warun-
kach organizacyjno-finansowych, w jakich funkcjo-
nują Narodowy Fundusz Zdrowia i zakłady opieki
zdrowotnej, stąd też muszą te uwarunkowania
uwzględniać. Najpoważniejsze ograniczenia wynika-
ją z zasady udzielania świadczeń zdrowotnych w ra-
mach środków posiadanych przez fundusz. Tym wła-
śnie podyktowany został wymóg określenia w umo-
wie m.in. zasad rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami. Umowa ta określa zasady fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej. Przy czym
przez świadczenia opieki zdrowotnej należy rozumieć
świadczenie zdrowotne, świadczenie zdrowotne rzeczo-
we i świadczenie towarzyszące (art. 5 pkt 34 ustawy).
Uwzględniając zatem powyższe, należy stwier-
dzić, że podstawą rozliczenia świadczeń opieki zdro-
wotnej przez NFZ jest umowa zawarta pomiędzy
płatnikiem a świadczeniodawcą udzielającym świad-
czeń opieki zdrowotnej, gdzie treścią stosunku zobo-
wiązaniowego po stronie świadczeniodawcy jest
333
udzielenie świadczenia, co stanowi podstawę do
otrzymania środków finansowych z Narodowego
Fundusz Zdrowia – przekazanie leków nie stanowi
udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej, a jedynie
zakup leków, które zostały przekazane innemu
świadczeniodawcy.
Z uwagi na fakt, iż przekazanie leków nie jest toż-
same z udzieleniem świadczenia opieki zdrowotnej,
Uniwersyteckie Centrum Kliniczne nie ma podstaw
do roszczenia w stosunku do Narodowego Funduszu
Zdrowia o zwrot kosztów przekazanych leków, może
natomiast formułować roszczenie o zwrot środków od-
powiadających wartości przekazanych leków do Spe-
cjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej nad Matką
i Dzieckiem, po stronie którego nastąpiło przysporze-
nie. Jednocześnie Specjalistyczny Zespół Opieki Zdro-
wotnej nad Matką i Dzieckiem, który udzielił przed-
miotowych świadczeń, ma prawo do uzyskania zwrotu
kosztów z tytułu realizacji świadczeń opieki zdrowot-
nej, w tym leków, w ramach zawartej z Pomorskim
Oddziałem Wojewódzkim NFZ umowy. W stosunku
do świadczeniodawcy, który nie poniósł kosztów zwią-
zanych z zakupem leków, a uzyskał zwrot kosztów
z tytułu realizacji świadczeń zdrowotnych, świadcze-
niodawca, który zakupił przedmiotowe leki, może sfor-
mułować roszczenie o zwrot ww. środków tytułem
nienależnego świadczenia.
Mając na uwadze powyższe, w szczególności cha-
rakter i cel umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, oraz fakt, iż obowiązek finansowania
świadczeń dotyczy świadczeń opieki zdrowotnej, a nie
obowiązku zwrotu kosztów leczenia, brak jest pod-
staw formalnoprawnych do zmiany tegoż systemu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie szczytu klimatycznego
w Kopenhadze (13529)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej w sprawie szczytu klimatycznego w Kopen-
hadze przekazanej pismem z dnia 18 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13529/09) w załączeniu przekazuję
odpowiedź na zawarte w przedmiotowej interpelacji
pytania.
Pytanie 1. Jakie jest stanowisko polskiego rządu
co do dalszej redukcji emisji CO2?
334
Decyzja o ratyfikowaniu przez Polskę ramowej
konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian
klimatu, a następnie protokołu z Kioto podyktowana
była wolą polityczną włączenia się Polski w między-
narodowy proces działań uzgodnionych wspólnie na
forum konwencji na rzecz przeciwdziałania zmianom
klimatu oraz podjęciem indywidualnej odpowiedzial-
ności kraju na arenie międzynarodowej. Polska pod-
pisała protokół w dniu 15 lipca 1998 r., ratyfikowała
w dniu 13 grudnia 2002 r. (protokół z Kioto wszedł
w życie w dniu 16 lutego 2005 r.).
Polska, będąc stroną protokołu z Kioto, przyjęła
zobowiązanie do zredukowania emisji gazów cieplar-
nianych o 6% i przyjęła rok 1988 jako rok bazowy dla
zobowiązań w zakresie redukcji emisji gazów cieplar-
nianych.
Fundamentalne przemiany polityczno-gospodar-
cze, jakie zaszły w latach 1989–1992, które w konse-
kwencji spowodowały dramatyczny spadek produkcji
przemysłowej i produktu krajowego brutto, znacząco
obniżyły krajowy poziom emisji gazów cieplarnia-
nych. W kolejnych latach poprzez wdrożenie kom-
pleksu polityk i działań przede wszystkim prowadzą-
cych do poprawy efektywności wykorzystania energii
oraz restrukturyzacji zużycia paliw, pomimo stałego
wzrostu gospodarczego, poziom emisji gazów cieplar-
nianych nie uległ istotnym zmianom. Najlepszą ilu-
stracją tego procesu jest fakt, że w latach 1988–2007
emisje gazów cieplarnianych w Polsce zostały zredu-
kowane o 29,3% przy jednoczesnym wzroście PKB
o ponad 75%. Jest to wzorcowy przykład rozdzielenia
rozwoju gospodarczego od zwiększonej presji na śro-
dowisko (tzw. de-coupling).
W dniach 7–18 grudnia 2009 r. w Kopenhadze od-
była się konferencja stron ramowej konwencji klima-
tycznej Narodów Zjednoczonych i protokołu z Kioto
tej konwencji. Podczas konferencji stanowisko rządu
polskiego było zgodne ze wspólnym stanowiskiem Unii
Europejskiej i zakładało, że należy doprowadzić do
międzynarodowego konsensusu i obowiązującego
prawnie porozumienia, w ramach którego zarówno
kraje rozwinięte (w tym Polska), jak też kluczowe kra-
je rozwijające się powinny podjąć dalsze ambitne zo-
bowiązania do redukcji emisji gazów cieplarnianych.
Zgodnie z określonym przez Międzyrządowy Pa-
nel ds. Zmian Klimatu (IPCC) i przyjętym przez Unię
Europejską celem strategicznym wzrost średniej
temperatury globalnej nie powinien przekroczyć
2° C. W tym celu łączny cel redukcyjny emisji gazów
cieplarnianych krajów z załącznika I do konwencji
(kraje rozwinięte) do roku 2020 powinien zawierać
się w przedziale od 25% do 40% w porównaniu do
roku 1990, stabilizacja poziomu globalnej emisji
powinna nastąpić do roku 2020, a w horyzoncie dłu-
goterminowym do roku 2050 globalna emisja CO2
powinna być zredukowana o 50%.
Uwzględniając powyższe, odnośnie do możliwej
skali redukcji emisji gazów cieplarnianych, Wspólno-
ta zadeklarowała bezwarunkową gotowość łącznej
redukcji emisji o 20% do roku 2020 w porównaniu do
roku 1990 oraz zadeklarowała możliwość zwiększe-
nia zobowiązania do 30%, pod warunkiem że po-
równywalne zobowiązania zostaną podjęte przez
pozostałe kraje rozwinięte oraz najbardziej zaawan-
sowane kraje rozwijające się (Chiny, Indie, Brazylia,
Republika Południowej Afryki, Republika Korei,
Indonezja, Meksyk) zadeklarują ograniczenie
wzrostu emisji w tym samym okresie o 15–30%
w porównaniu do obecnie prognozowanych emisji.
Gotowość do podjęcia zobowiązania do redukcji
do roku 2020 wynika z przyjęcia w grudniu 2008 r.
pakietu klimatyczno-energetycznego jako wspól-
notowej odpowiedzi na zagrożenia pochodzące
z ocieplania się klimatu. W ramach pakietu Wspól-
nota Europejska łącznie obniży emisję gazów cieplar-
nianych o 20% do roku 2020.
Należy podkreślić, że konferencja w Kopenhadze
zakończyła się jedynie przyjęciem do wiadomości
przez konferencję stron konwencji dokumentu na-
zwanego „Copenhagen Accord”, który nie zawiera
indykatywnych celów redukcji emisji dla stabilizacji
emisji globalnej w określonym horyzoncie czasowym
oraz nie zapewnia porównywalności celów redukcyj-
nych deklarowanych przez inne państwa z załącz-
nika 1 do konwencji. Dlatego też rząd jest zdecy-
dowanie przeciwny zwiększaniu obecnie celu reduk-
cyjnego Unii Europejskiej do 30% jako mechanizmu
wzmocnienia pozycji UE w negocjacjach, co jest po-
stulowane przez niektóre państwa członkowskie.
Rząd stanowczo opowiada się za przekazaniem do
Sekretariatu UNFCCC do końca stycznia br. do-
tychczasowej wiążącej w ramach UE deklaracji do-
tyczącej celu redukcyjnego (20% do roku 2020
w porównaniu do roku 1990).
W opinii rządu dotychczasowe cele redukcyjne za-
deklarowane przez kluczowych emitentów gazów
cieplarnianych nie mogą być uznane za porówny-
walne i nadal nie uzasadniają w najmniejszym
stopniu podejmowania decyzji w sprawie przejścia
UE do wyższego celu 30%.
Rozważenie możliwości zwiększenia celu UE do
30% powinno nastąpić po ocenie ewentualnych de-
klaracji redukcyjnych pozostałych stron, składanych
do końca stycznia 2010 r. w ramach postanowień po-
rozumienia kopenhaskiego, w tym przez Stany Zjed-
noczone oraz bardziej zaawansowane kraje rozwija-
jące się, tj. Chiny, Indie, Brazylię, Republikę Połu-
dniowej Afryki, Republikę Korei, Indonezję, Mek-
syk, a także po ocenie skutków ekonomiczno-spo-
łecznych dla UE i państw członkowskich podjęcia
tego kroku. Do tego czasu UE nie powinna podejmo-
wać żadnych jednostronnych inicjatyw.
Pytanie 2. Czy rząd dysponuje danymi, jak wpro-
wadzenie redukcji emisji gazów cieplarnianych wpły-
nie na spadek PKB Polski?
W ramach protokołu z Kioto Polska z uwagi na
dokonane znaczące redukcje emisji gazów cieplar-
nianych dysponuje nadwyżką przyznanych jednostek
emisji gazów cieplarnianych (AAUs), które może
sprzedać krajom, które mają ich niedobór z uwagi na
wyższe od wymaganych poziomy emisji. Dzięki przy-
jętemu w roku 2009 prawodawstwu krajowemu za-

istniała możliwość realizacji takich transakcji.
Pierwsza umowa dotycząca sprzedaży AAUs została
już zawarta z Hiszpanią na kwotę 25 mln euro. W naj-
bliższym czasie planowane jest podpisanie kolejnych
umów sprzedaży AAUs m.in. z Irlandią. Należy pod-
kreślić, że środki uzyskane ze sprzedaży zostaną
wykorzystane w ramach krajowego systemu zielo-
nych inwestycji celem sfinansowania dodatkowych
projektów mających na celu dalsze obniżenie emisji
gazów cieplarnianych.
Zgodnie z szacunkami dokonanymi przez Komisję
Europejską wdrożenie przyjętego przez Unię pakietu
klimatyczno-energetycznego jest rozwiązaniem naj-
mniej uciążliwym z ekonomicznego punktu widze-
nia. Koszt wdrożenia zgodnie z szacunkami Komi-
sji pochłonie jedynie 0,45% produktu krajowego
brutto Unii Europejskiej.
Przytoczone przez panią posłankę opracowanie
firmy Ernst & Young dotyczące kosztów redukcji
emisji gazów cieplarnianych o 20% do roku 2020,
nie jest znane ministrowi środowiska, więc trudno
się odnieść do poprawności przytoczonych danych.
Ocena poprawności dokonanych wyliczeń byłaby
możliwa dopiero po otrzymaniu przez ministerstwo
środowiska opracowania Ernst & Young.
Zdaniem ministra środowiska Polska jest w sta-
nie nadal rozwijać się gospodarczo przy zapewnieniu
realizacji zobowiązań do redukcji emisji określonych
w pakiecie energetyczno-klimatycznym. Dalszy wzrost
Tabela nr l. Synteza prognozy dynamiki zmian produktu krajowego brutto i wartości dodanej.
Lata 2007–2010 2011–2015
PKB 103,9 105,8
Wartość dodana 103,7 105,6
Wykres nr l. Obecna (1988–2007) i prognozowana (2015 r., 2020 r. i 2030 r.) emisja gazów
cieplarnianych w Polsce w odniesieniu do krajowego limitu emisji wynikającego z protokołu z Kioto.
335
efektywności energetycznej, jak też wprowadzanie
kolejnych instrumentów rynkowych pozwolą na ni-
skoemisyjne rozwijanie się gospodarki. Poniżej za-
warte są dane dotyczące prognozy wzrostu PKB
w nawiązaniu do zakładanego poziomu emisji gazów
cieplarnianych, które wynikają z opracowanej
prognozy makroekonomicznej rozwoju gospodar-
czego do roku 2030 na potrzeby piątego raportu
rządowego w ramach ramowej konwencji NZ w spra-
wie zmian klimatu.
Główne założenia prognozy makroekonomicznej
objęły projekcję rozwoju gospodarczego do 2030 r.
uwzględniającą korektę wynikającą z obecnego
kryzysu finansowego i przewidywanego spowolnie-
nia gospodarki w najbliższych latach. Uwzględniono
zatem niższe tempo wzrostu PKB w latach 2008–
–2011, a mianowicie: 4,8% w 2008 r., 1,7% w 2009 r.,
2,4% w 2010 r. i 3,0% w 2011 r. oraz stopniowo więk-
sze wzrosty po 2012 r.
Jak wynika z poniższych danych, zapewnienie re-
alizacji przez Polskę zobowiązania do redukcji emisji
do roku 2020 nie wpływa znacząco na dynamikę
wzrostu produktu krajowego brutto.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
2016–2020 2021–2025 2026–2030 2007–2030
105,2 105,7 104,6 105,1
105,0 105,4 104,4 104,9
336
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nowelizacji ustawy
o finansach publicznych (13530)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (pismo z dnia
18 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13530/09) w spra-
wie nowelizacji ustawy o finansach publicznych
w zakresie zmiany statusu Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Od dnia 1 stycznia 2010 r. obowiązują przepisy
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241).
Wyżej wymieniona ustawa o finansach publicznych
określa formy organizacyjno-prawne, w jakich mogą
być tworzone jednostki należące do sektora finansów
publicznych, w tym państwowe fundusze celowe.
Zgodnie z art. 29 ustawy o finansach publicznych
państwowy fundusz celowy tworzony jest na podsta-
wie odrębnej ustawy, nie posiada osobowości prawnej
i stanowi wyodrębniony rachunek bankowy, którym
dysponuje minister wskazany w ustawie tworzącej
fundusz albo inny organ wskazany w tej ustawie.
Przychody funduszu pochodzą ze środków publicz-
nych, a koszty są przeznaczane na realizację wyod-
rębnionych zadań państwowych.
Spośród obecnie funkcjonujących w systemie fi-
nansów publicznych państwowych funduszy celo-
wych posiadających osobowość prawną Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych z dniem 1 stycznia 2012 r. staną się państwo-
wymi funduszami celowymi w rozumieniu nowej
ustawy o finansach publicznych. Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych został
utworzony na podstawie przepisów ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.). Ustawa
ta określa źródła przychodów funduszu oraz zadania,
na które przeznacza się środki tego funduszu.
W konsekwencji pozbawienia osobowości prawnej
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych konieczne będzie dokonanie zmian
w zakresie organizacji i obsługi, a także zasad funk-
cjonowania tego funduszu. W art. 33 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (mającego obowiązywać od
dnia 1 stycznia 2012 r.) wprowadza się zatem zmiany
w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych, związane z pozbawieniem osobowo-
ści prawnej Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych i w konsekwencji uchyle-
niem przepisów dotyczących działania Rady Nadzor-
czej PFRON, Zarządu PFRON, prezesa Zarządu
PFRON oraz usytuowania biura i oddziałów PFRON.
Od dnia 1 stycznia 2012 r.:
1. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych nadal będzie funkcjonować jako pań-
stwowy fundusz celowy, ale już bez osobowości praw-
nej. Fundusz ten będzie stanowił wyodrębniony ra-
chunek bankowy. Dysponentem funduszu będzie
minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecz-
nego. Przychodami tego funduszu będą nadal wpłaty
pracodawców, dotacje z budżetu państwa oraz inne
dotacje i subwencje, spadki, zapisy, darowizny, dobro-
wolne wpłaty pracodawców, spłaty pożyczek, dywi-
dendy. Natomiast zakres zadań finansowanych ze
środków PFRON nie ulegnie zmianie.
2. Biura i oddziały PFRON zostaną przekształco-
ne w Biuro Obsługi Funduszu, funkcjonujące w for-
mie jednostki budżetowej. Koszty działalności Biura
Obsługi Funduszu finansowane będą z budżetu pań-
stwa, a ze środków funduszu dokonywane będą wpła-
ty do budżetu państwa w wysokości wydatków ponie-
sionych w miesiącu poprzednim na koszty działalno-
ści Biura Obsługi Fundusz – w terminie do końca
miesiąca.
3. Pełnomocnik rządu do spraw osób niepełno-
sprawnych nadal będzie powoływany i odwoływany
przez prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra
właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego
(art. 34 ust. 8 ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych). Zgodnie z postanowieniami art. 34 tej ustawy
pełnomocnik, będący sekretarzem stanu w urzędzie
obsługującym ministra właściwego do spraw zabez-
pieczenia społecznego, będzie nadzorował wykona-
nie zadań wynikających z tej ustawy m.in. poprzez
koordynowanie realizacji tych zadań oraz inicjowa-
nie lub przeprowadzanie kontroli realizacji tych za-
dań. Rozszerzone zostaną zadania należące do peł-
nomocnika o:
— opracowywanie projektu planu finansowego
funduszu oraz sprawozdania z wykonania planu fi-
nansowego funduszu,
— dokonywanie wyboru przedsięwzięć do finan-
sowania ze środków funduszu,
— podejmowanie decyzji w sprawie odraczania
terminu spłat i umarzania pożyczek,
— opracowywanie programów służących rehabi-
litacji społecznej i zawodowej, w szczególności adre-
sowanych do osób niepełnosprawnych oraz do rodzin,
których członkami są osoby niepełnosprawne,
— sprawowanie kontroli nad wykorzystaniem
środków funduszu przekazywanych na realizację za-
dań określonych ustawą.
4. Pełnomocnik będzie wykonywał swoje zadania
przy pomocy Biura Pełnomocnika, działającego jako
wyodrębniona komórka organizacyjna w urzędzie
obsługującym ministra właściwego do spraw zabez-

pieczenia społecznego, z zastrzeżeniem art. 45 ust. 3
ustawy. Zgodnie z art. 45 ust. 3 ustawy o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych dysponent funduszu, przy pomo-
cy Biura Obsługi Funduszu funkcjonującego w for-
mie jednostki budżetowej, będzie wykonywał zadania
dotyczące m.in. opracowywania projektu planu fi-
nansowego funduszu oraz sprawozdania z wykona-
nia planu finansowego funduszu.
Minister pracy i polityki społecznej, dysponent
funduszu, może powierzyć swoje zadania do realiza-
cji sekretarzowi stanu będącemu jednocześnie pełno-
mocnikiem rządu do spraw osób niepełnosprawnych.
Zatem w zasadzie zadania określone w ustawie o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych będą realizowane przez peł-
nomocnika. Podkreślenia wymaga, że w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych ustanowiony został
2-letni okres przejściowy, podczas którego PFRON
może funkcjonować na dotychczasowych zasadach,
a jednocześnie podejmowane będą działania zmierza-
jące do wdrożenia nowych rozwiązań systemowych,
umożliwiające płynne przejście do nowych realiów
wynikających z reorganizacji sektora finansów pu-
blicznych, a także zapewniające zachowanie ciągłości
wykonywania przez fundusz zadań w zakresie reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudniania
osób niepełnosprawnych. Ustanowiony okres przej-
ściowy umożliwia ponadto przeprowadzenie oceny
tego funduszu, działającego, ze względu na posiada-
ną osobowość prawną, jako osoba prawna, ale rów-
nocześnie wykonującego wyodrębnione z budżetu
państwa zadania jako fundusz celowy. Ocena ta po-
zwoli ostatecznie dokonać wyboru najwłaściwszej dla
tej jednostki sektora formuły organizacyjnej w świe-
tle ustawy o finansach publicznych i wypracować
w tym zakresie stosowne rozwiązanie.
Należy zauważyć, iż przyjęte w nowej ustawie
o finansach publicznych rozwiązania systemowe
w zakresie funduszy celowych zachowują ideę i zało-
żenia funkcjonowania funduszowej gospodarki środ-
kami publicznymi, tj. celowe wiązanie dochodów pu-
blicznych z określonych źródeł z ważnymi gospodar-
czo zadaniami państwa, bowiem państwowe fundu-
sze celowe tworzone są w celu gromadzenia środków
pieniężnych ze ściśle określonych źródeł i realizacji
ściśle określonych celów. Źródła przychodów, jak i ich
przeznaczenie określone są w ustawach, na podsta-
wie których tworzone są państwowe fundusze celowe.
Państwowe fundusze celowe realizujące wyodrębnio-
ne z budżetu państwa zadania wykonują je w takich
samych warunkach, jak miałoby to miejsce, gdyby te
zadania były realizowane przez budżet państwa.
W moim przekonaniu przyjęte rozwiązania przyczy-
nią się do bardziej przejrzystego przepływu środków
i efektywniejszego wykorzystania już istniejących
zasobów sektora publicznego.
W tym miejscu warto również wskazać, że w trak-
cie prac nad projektem ustawy rozwiązania dotyczą-
337
ce Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych były konsultowane m.in. z Minister-
stwem Pracy i Polityki Społecznej, które wniosło istot-
ny i konstruktywny wkład w ostateczne ich ukształ-
towanie. Niezależnie od powyższego uprzejmie infor-
muję, że zmiany zmierzające do usprawnienia systemu
zarządzania finansami publicznymi dotyczące fundu-
szy celowych pozostają w sferze ciągłego zaintereso-
wania i uwagi Ministerstwa Finansów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie realizacji świadczeń pielęgniarskich
w domach pomocy społecznej (13531)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Macieja Orzechowskiego, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak: SPS-
-023-13531/09), w sprawie realizacji świadczeń pielę-
gniarskich w domach pomocy społecznej, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, iż osobom zamieszkałym
w domach rodzinnych oraz w domach pomocy społecz-
nej zabezpiecza się świadczenia pielęgniarskie domo-
we w ramach świadczeń realizowanych przez pielę-
gniarkę podstawowej opieki zdrowotnej oraz przez
pielęgniarską opiekę długoterminową domową.
W celu zapewnienia ciągłości opieki od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. do dnia 28 lutego 2010 r. świadczenia będą
udzielane w ramach pielęgniarskiej opieki długoter-
minowej domowej i świadczenia realizowane przez
pielęgniarską opiekę domową w POZ finansowaną
metodą zadaniową – na zasadach obowiązujących
w 2009 r. Zabezpieczenie tych świadczeń nastąpi po-
przez przedłużenie umów w zakresie pielęgniarki
POZ – zadaniowa metoda finansowania oraz umów
o udzielanie świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuń-
czych w ramach opieki długoterminowej – pielęgniar-
ska opieka długoterminowa domowa.
Natomiast od dnia 1 marca 2010 r. zgodnie rozpo-
rządzeniem zmieniającym rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świadczenio-
biorcom udzielane będą świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, na
podstawie umów zawartych ze świadczeniodawcami
338
po wcześniejszym przeprowadzeniu postępowań kon-
kursowych. Przepisy rozporządzenia wskazują, że pie-
lęgniarka będzie mogła jednoczasowo opiekować się
nie więcej niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi
pod różnymi adresami i nie więcej niż 12 świadczenio-
biorcami przebywającymi pod tym samym adresem
zamieszkania, np. w domu pomocy społecznej.
Nie wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dotychczas
korzystali z pielęgniarskiej opieki domowej w POZ,
będą kwalifikowani do objęcia pielęgniarską opieką
długoterminową domową, ze względu na obowiązu-
jące kryteria. Pielęgniarska opieka domowa w POZ
realizowana przez pielęgniarkę POZ w domu lub
w miejscu pobytu świadczeniobiorcy dotyczyła wy-
łącznie tych świadczeniobiorców, u których stwierdza
się ograniczenie sprawności psychofizycznej spowo-
dowane procesem chorobowym i których ocena stanu
samoobsługi, według skali opartej na skali Barthel,
wynosi nie więcej niż 60 punktów. Natomiast do ob-
jęcia pielęgniarską opieką długoterminową domową
będą kwalifikowane osoby, u których ocena stanu
samoobsługi wynosi od 0 do 40 punktów według ska-
li opartej na skali Barthel. Powyższe nie oznacza jed-
nak, iż osoby, które ze względu na istniejące proble-
my zdrowotne wymagają udzielania systematycznych
świadczeń pielęgniarskich, zostaną ich pozbawione.
Pielęgniarka POZ realizowała i w 2010 r. nadal bę-
dzie zobowiązana, na podstawie umowy zawartej
z funduszem, realizować kompleksową i odpowiednią
do stanu zdrowia opieką pielęgniarską, zarówno
w warunkach ambulatoryjnych, jak i w warunkach
domowych, na rzecz zadeklarowanych do niej świad-
czeniobiorców.
W świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych osoby przebywające
w domach pomocy społecznej mogą korzystać z kon-
traktowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
świadczeń opieki zdrowotnej na zasadach ogólnych,
dotyczących wszystkich świadczeniobiorców. Nato-
miast obowiązek umożliwienia i zorganizowania
mieszkańcom DPS pomocy w korzystaniu ze świad-
czeń opieki zdrowotnej przysługujących im w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje
w gestii kierowników i pracowników tych domów, do
czego zobowiązują przepisy ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, ze zm.).
Od 1 marca 2010 r. świadczenia podstawowej opie-
ki zdrowotnej będą finansowane wyłącznie w oparciu
o roczną stawkę kapitacyjną korygowaną współczyn-
nikiem odpowiednim dla grupy wiekowej świadcze-
niobiorcy, tak jak miało to miejsce w roku 2009. Po-
nadto zgodnie z warunkami zawierania i realizacji
umów w omawianym zakresie określonymi przez
prezesa NFZ sprawowanie przez pielęgniarkę POZ
opieki nad zadeklarowanymi świadczeniobiorcami
będącymi podopiecznymi DPS ma obejmować:
— współudział w uzgodnieniu i tworzeniu przez
zespół opiekuńczo-terapeutyczny DPS indywidual-
nych planów opieki dla jego mieszkańców;
— edukację personelu DPS w zakresie wynikają-
cym z potrzeb ustalonych planami opieki;
— realizację świadczeń pielęgnacyjno-leczniczych
i leczniczych wynikających z diagnozy pielęgniar-
skiej oraz zleceń lekarskich.
Odnosząc się do propozycji samorządowców doty-
czącej utworzenia pakietu kompleksowych świadczeń
pielęgniarskich, które byłyby dostępne całodobowo
dla mieszkańców DPS, uprzejmie informuję, iż domy
pomocy społecznej dla swoich mieszkańców są szcze-
gólnym, ale jednak miejscem zamieszkania. Pensjo-
nariuszom domów pomocy społecznej przysługuje
takie samo prawo do wszystkich świadczeń zdrowot-
nych, jak każdemu innemu ubezpieczonemu.
Zgodnie z powszechnie akceptowanym w doktry-
nie poglądem opartym na orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego konstytucyjna zasada równości po-
lega na nakazie jednakowego traktowania wszyst-
kich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii).
Wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym
stopniu daną cechą istotną powinny być potraktowa-
ne równo, więc według jednakowej miary, bez zróż-
nicowań, zarówno dyskryminujących, jak i fawory-
zujących (orzeczenie TK z dnia 12 grudnia 1994 r.,
sygn. akt K/94).
Ponadto nadmieniam, iż pielęgniarki/położne
mogą być zatrudnione w domach pomocy społecznej
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracow-
ników samorządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398), jak
również mogą świadczyć usługi opiekuńcze, wynika-
jące z ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, ze zm.) oraz
wydanego na jej podstawie rozporządzenia ministra
polityki społecznej z dnia 22 września 2005 r. w spra-
wie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U.
Nr 189, poz. 1598), określającego rodzaje usług spe-
cjalistycznych świadczonych przez osoby ze specjali-
stycznym przygotowaniem zawodowym. W związku
z tym, że domy pomocy społecznej nie są zakładami
opieki zdrowotnej, tylko jednostkami organizacyjny-
mi pomocy społecznej, pielęgniarki tam zatrudnione
nie podlegają finansowaniu przez NFZ. Ponadto dom
pomocy społecznej nie jest uprawniony do świadcze-
nia usług zdrowotnych.
Mając na uwadze powyższe, należy jeszcze raz
podkreślić, iż wszyscy świadczeniobiorcy, w tym rów-
nież mieszkańcy domów pomocy społecznej, którzy
dokonali wyboru pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej na podstawie deklaracji wyboru, nieza-
leżnie od przyjętej w umowie przez świadczeniodaw-
cę metody finansowania świadczeń, powinni być ob-
jęci kompleksową i odpowiednią do stanu zdrowia
opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompeten-
cji pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Na-
tomiast wobec osób wymagających wzmożonej opieki
będą realizowane świadczenia pielęgniarskiej opieki

długoterminowej realizowanej w domu świadczenio-
biorcy.
Ponadto osoby ubezpieczone, zarówno przebywa-
jące w domu rodzinnym, jak i w domu pomocy spo-
łecznej, będące w stanie wegetatywnym, bez żadnego
kontaktu z otoczeniem oraz wentylowane mechanicz-
nie przy pomocy respiratora, którzy wymagają inten-
sywnej opieki, w tym również pielęgniarskiej oraz
stałego nadzoru lekarzy specjalistów, mogą korzystać
ze specjalistycznych świadczeń zdrowotnych, fizjote-
rapii domowej lub długoterminowej opieki domowej
dla pacjentów wentylowanych mechanicznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie odszkodowania dla byłych
właścicieli nieruchomości przejętych
pod budowę dróg publicznych przed 1999 r.
(13532)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską posła Rzeczypospolitej Polskiej pani
Danuty Pietraszewskiej (znak: SPS-023-13532/09)
skierowaną do ministra skarbu państwa w sprawie
przyznania odszkodowania dla byłych właścicieli nie-
ruchomości przejętych pod budowę dróg publicznych
przed 1999 r. uprzejmie wyjaśniam, iż w zakresie
wywłaszczeń nieruchomości na rzecz Skarbu Pań-
stwa uregulowanych w ustawie z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004
Nr 261, poz. 2603) oraz zgodnie z art. 3 ust. l niniej-
szej ustawy, organem właściwym jest minister in-
frastruktury.
Pragnę zauważyć, iż minister skarbu państwa
nie sprawuje również nadzoru nad organami, które
zgodnie z art. 73 ust. 2 ustawy z dnia 13 październi-
ka 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformu-
jące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133 poz. 872,
z późn. zm.) są właściwe w zakresie ustalania i wy-
płaty odszkodowań w związku z przejęciem na wła-
sność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego nieruchomości zajętych pod drogi pu-
bliczne, ani też nad wojewodami wydającymi decyzje
stanowiące podstawę do ujawnienia w księdze wie-
czystej przejęcia na własność Skarbu Państwa wy-
właszczanych nieruchomości.
Jednocześnie wyjaśniam, iż do wyłącznych kom-
petencji ministra infrastruktury należy nadzór nad
339
indywidualnymi postępowaniami w kwestii ustala-
nia i wypłacania przez właściwych starostów od-
szkodowań według zasad i trybu określonych w usta-
wie z dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowa-
dzające ustawy reformujące administrację publiczną
(Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.)
Mając na uwadze powyższe, pragnę podkreślić, iż
minister skarbu państwa nie posiada kompetencji
w zakresie wystąpienia z inicjatywą legislacyjną po-
legającą na zmianie treści przepisu art. 73 ust. 4 usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawy reformujące administrację publiczną
(Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.). Zgodnie z art. 9a
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (Dz. U. 2007 Nr 65, poz. 437 t.j.)
w związku z art. 3 ust. l ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. 2004
Nr 261, poz. 2603) wyjaśniam, iż ministrem odpo-
wiedzialnym za dział obejmujący budownictwo, go-
spodarkę przestrzenną i mieszkaniową jest minister
infrastruktury.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie budowy węzła autostradowego
Dźwierzno oraz budowy obwodnicy
w miejscowościach Zelgno i Dźwierzno
w gminie Chełmża (13533)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Janusza Dzięcioła przekazanej
przy piśmie z dnia 28 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13533/09, w sprawie podjęcia działań w zakresie bu-
dowy węzła Dźwierzno na autostradzie A1 oraz budo-
wy obwodnicy w miejscowościach Zelgno i Dźwierzno
w gminie Chełmża, przedstawiam następujące wyja-
śnienia dotyczące postawionego pytania.
Uprzejmie informuję, iż postulat budowy węzła
Dźwierzno na autostradzie A1 zawarty w stanowisku
Sejmiku Województwa Kujawsko-Pomorskiego z dnia
26 października 2009 r. dotyczy odcinka autostrady
A1 Nowe Marzy – Toruń (Czerniewice). Na budowę
odcinka zawarto 30 września 2008 r. umowę konce-
syjną ze spółką Gdańsk Transport Company SA.
Termin oddania do użytku koncesyjnego odcinka au-
tostrady wyznaczono na koniec 2011 r. W tej chwili
340
na odcinku trwają zaawansowane roboty budowlane.
Decyzja lokalizacyjna dla autostrady, a w ślad za nią
projekt budowlany i decyzja o środowiskowych uwa-
runkowaniach realizacji inwestycji nie przewidywa-
ły budowy węzła drogowego na autostradzie w rejonie
miejscowości Dźwierzno. Zakres umowy koncesyjnej
został zdefiniowany w oparciu o posiadane przez Ge-
neralną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad wy-
mienione wyżej dokumenty i decyzje administracyjne
i również nie przewiduje budowy węzła.
Należy podkreślić, iż włączenie budowy węzła
Dźwierzno do zakresu inwestycji autostrady A1
oznaczałoby wyjście poza istniejące granice decyzji
o ustaleniu lokalizacji autostrady i wiązałoby się
z koniecznością ponownego przeprowadzenia proce-
dury przygotowania inwestycji w oparciu o znowe-
lizowane przepisy ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych.
Lokalizacja dodatkowego węzła drogowego w miej-
scowości Dźwierzno na autostradzie A1 jest możliwa
w ramach odrębnej inwestycji związanej z budową
drogi wojewódzkiej nr 551. Zgodnie z art. 25 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) o drogach publicznych koszt budowy lub
przebudowy skrzyżowania autostrady lub drogi eks-
presowej z innymi drogami publicznymi, wraz z ko-
niecznymi drogowymi obiektami inżynierskimi w pa-
sie drogowym oraz urządzeniami bezpieczeństwa
i organizacji ruchu związanymi z funkcjonowaniem
tego skrzyżowania, ponosi zarządca drogi, który wy-
stąpił z inicjatywą budowy lub przebudowy takiego
skrzyżowania.
Budowa węzła Dźwierzno ma być powiązana z bu-
dową obwodnicy Zelgna i Dźwierzna na drodze woje-
wódzkiej nr 551. We wstępnych propozycjach samo-
rządu województwa węzeł Dźwierzno powiązany był-
by z wyżej wymienioną obwodnicą. Marszałek woje-
wództwa kujawsko-pomorskiego złożył do GDDKiA
wniosek o dokonanie przesunięcia lokalizacji obiektu
WD 115 w ciągu autostrady A1 w związku z plano-
waną zmianą przebiegu drogi wojewódzkiej nr 551.
Wnioskodawca nie uzyskał jednak decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedmiotowej inwestycji i decyzji lokalizacyjnej, któ-
re to dokumenty są niezbędne dla określenia formal-
nej lokalizacji węzła Dźwierzno oraz dla ustalenia
nowego przebiegu drogi wojewódzkiej nr 551. W związ-
ku z powyższym wykonawca przystąpił do budowy
obiektu WD 115 zgodnie z pierwotnie ustaloną loka-
lizacją.
Omawiany odcinek ma charakter autostrady płat-
nej. Jego koncesjonariuszem jest spółka GTC SA.
Budowa nowego węzła kreuje dodatkowe koszty, za-
równo w trakcie budowy, jak i eksploatacji. Koszty te
nie zostały uwzględnione w zawartej umowie. Budo-
wa dodatkowego węzła wymagałaby renegocjacji
umów, na co potrzebna jest zgoda wszystkich stron,
tj. strony publicznej, koncesjonariusza oraz kredytu-
jących instytucji finansowych.
W świetle powyższego, odnosząc się do stanowi-
ska sejmiku, na dzień dzisiejszy Ministerstwo Infra-
struktury nie może udzielić gwarancji możliwości
realizacji inwestycji. Termin rozpoczęcia budowy po-
winien ustalić inwestor drogi wojewódzkiej w zależ-
ności od postępu w przygotowaniu dokumentacji pro-
jektowej i pozyskaniu niezbędnych decyzji admini-
stracyjnych i uzgodnień. Zobowiązania stron w przy-
padku tego typu przedsięwzięcia w podstawowym
zakresie reguluje cytowany wyżej art. 25 ustawy
o drogach publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie likwidacji Sądu Garnizonowego
w Bydgoszczy (13535)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Grażyny Ciemniak w sprawie
likwidacji sądu garnizonowego w Bydgoszczy (SPS-
-023-13535/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
W resorcie obrony narodowej trwają prace legisla-
cyjne nad zmianą rozporządzenia ministra obrony
narodowej z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie
utworzenia sądów wojskowych oraz określenia ich
siedzib i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 146, poz.
956, ze zm.). Projekt rozporządzenia zmieniającego
znajduje się obecnie na etapie uzgodnień międzyre-
sortowych. Przewiduje on zniesienie wojskowych są-
dów garnizonowych w Bydgoszczy i Zielonej Górze
oraz przekazanie ich dotychczasowych obszarów wła-
ściwości sądowi garnizonowemu w Poznaniu, a także
zniesienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w Kra-
kowie i przekazanie jego właściwości Wojskowemu
Sądowi Garnizonowemu we Wrocławiu (z obszaru
województwa śląskiego), Wojskowemu Sądowi Gar-
nizonowemu w Warszawie (z obszaru województwa
świętokrzyskiego) oraz Wojskowemu Sądowi Garni-
zonowemu w Lublinie (z obszaru województwa ma-
łopolskiego).
Planowane zmiany spowodowane są zmniejsze-
niem obciążenia sądów wojskowych rozpatrywaniem
spraw karnych, co wynika bezpośrednio z procesu
profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, skutkującego brakiem obecności w armii żoł-
nierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową,
zmniejszeniem liczebności wojska oraz zmianami

w dyslokacji jednostek wojskowych. Z dniem 1 stycz-
nia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania kar-
nego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237,
poz. 1651), która skutkuje również ograniczeniem
jurysdykcji sądów wojskowych. Wobec powyższego
utrzymanie dotychczasowego kształtu struktury są-
downictwa wojskowego byłoby równoznaczne z utrzy-
mywaniem znacznego przerostu liczby etatów w sto-
sunku do liczby spraw rozpatrywanych przez sądy
wojskowe. Proponowane zmiany zmierzają do dosto-
sowania liczby sądów wojskowych i obszarów ich wła-
ściwości do obecnego stanu przestępczości w podle-
gających sądom wojskowym jednostkach wojskowych
oraz związanego z tym obciążenia poszczególnych
sądów.
Wszystkie zmiany skutkujące rozformowaniem
sądu garnizonowego w Bydgoszczy poddane zostały
wszechstronnym analizom, ze szczególnym uwzględ-
nieniem zasady „koszt-efekt” w kontekście ponoszo-
nych nakładów finansowych z budżetu państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję w
przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie organizacji matur w 2010 r. (13536)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej oraz
grupy posłów (SPS-023-13536/09) w sprawie organi-
zacji matur w 2010 r., uprzejmie informuję, że zasady
przeprowadzania egzaminu maturalnego reguluje
rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia
30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu
oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słu-
chaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egza-
minów w szkołach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
W bieżącym roku szkolnym absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych będą zdawali egzamin maturalny
w nieco zmienionej formule. Wszyscy przystąpią do
takich samych przedmiotów obowiązkowych (język
polski, język obcy nowożytny oraz matematyka), zda-
wanych na poziomie podstawowym, z wyjątkiem eg-
341
zaminu w części ustnej języka polskiego, dla którego
nie określa się poziomu. Zdający, aby uzyskać świa-
dectwo dojrzałości, musi osiągnąć minimum 30% moż-
liwych do uzyskania punktów z tych przedmiotów.
Egzamin maturalny w zakresie przedmiotów obo-
wiązkowych w maju 2010 r. stawia więc przed wszyst-
kimi zdającymi jednakowe wymagania w dążeniu do
uzyskania świadectwa dojrzałości, podstawowego
warunku ubiegania się o możliwość nauki w szkole
wyższej.
Każdy absolwent przystępujący do egzaminu ma-
turalnego może zdawać do sześciu przedmiotów do-
datkowych na poziomie podstawowym lub rozszerzo-
nym. Taka możliwość zaistniała dzięki zmianie prze-
pisów w ww. rozporządzeniu, które obowiązuje od
bieżącego roku szkolnego. Daje to większe możliwości
zdającym na sprostanie wymaganiom rekrutacyjnym
na wybrany kierunek studiów, szczególnie w przy-
padku osób bardzo uzdolnionych, które chciałyby
podjąć naukę równolegle na dwóch, często bardzo
różnych kierunkach.
Zwiększenie liczby możliwych do zdawania przed-
miotów na egzaminie maturalnym zwiększyło też
liczbę koniecznych do zaplanowania terminów ich
zdawania. Zgodnie z § 61 ust. 2 ww. rozporządzenia,
dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyjnej opraco-
wał harmonogram przeprowadzania egzaminu ma-
turalnego, w którym 29 terminów egzaminów zosta-
ło rozłożonych na 15 dni trwania tego egzaminu.
Przedłużenie czasu trwania egzaminu maturalnego
spowodowałoby zakłócenia w pracy dydaktyczno-wy-
chowawczej szkół i przesunęło termin wydania świa-
dectw dojrzałości. To z kolei kolidowałoby z termi-
nem rekrutacji do szkół wyższych.
Każda zmiana w opracowanym przez Centralną
Komisję Egzaminacyjną harmonogramie egzaminu
maturalnego pociąga za sobą określone skutki oraz
inną grupę niezadowolonych uczniów szkół ponad-
gimnazjalnych.
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie przewiduje zmiany w harmonogramie
przeprowadzania egzaminu maturalnego w bieżącym
roku szkolnym opracowanym przez Centralną Komi-
sję Egzaminacyjną.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
342
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie dalszego funkcjonowania
punktów aptecznych (13537)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Sta-
nisława Lamczyka z dnia 28 grudnia 2009 r. (nr SPS-
-023-13537/09) uprzejmie informuję, co następuje.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o niezabezpieczeniu dostępu do leków dla pacjen-
tów z terenów wiejskich.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jerzego
Szmajdzińskiego i Krystyny Łybackiej
w sprawie utrudnień w dostępie do wyników
próbnych egzaminów maturalnych (13539)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Jerzego Szmajdzińskiego i Kry-
styny Łybackiej (nr SPS-023-13539/09) w sprawie
utrudnień w dostępie do wyników próbnych egzami-
nów maturalnych, uprzejmie informuję, że próbny
egzamin maturalny z matematyki, który odbył się
3 listopada 2009 r., został przeprowadzony w ramach
realizacji przez Centralną Komisję Egzaminacyjną
projektu IV „Pilotaż nowych egzaminów matural-
nych”, wdrażanego w działaniu 3.2 priorytetu III
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Przystą-
pienie do próbnego egzaminu maturalnego było cał-
kowicie dobrowolne, szkoły indywidualnie zgłaszały
udział uczniów do tego egzaminu. Egzamin próbny
przebiegał w taki sam sposób jak egzamin maturalny
przeprowadzany w maju każdego roku:
— w szkole zostały powołane zespoły nadzorujące
przebieg części pisemnej egzaminu maturalnego,
— uczniowie pisali egzamin z zachowaniem ta-
kich samych warunków, jakie obowiązują przy wła-
ściwym egzaminie maturalnym,
— po zakończonym egzaminie wypełnione arku-
sze zostały przekazane przez dyrektorów szkół do
okręgowej komisji egzaminacyjnej,
— arkusze egzaminacyjne zostały sprawdzone
przez egzaminatorów zewnętrznych powołanych
przez dyrektorów okręgowych komisji egzaminacyj-
nych.
W dniu 14 grudnia 2009 r. na stronie internetowej
Centralnej Komisji Egzaminacyjnej zostały zamiesz-
czone ogólne wyniki próbnego egzaminu maturalne-
go z matematyki. W tym samym dniu okręgowe ko-
misje egzaminacyjne przesłały drogą elektroniczną
wyniki uczniów dyrektorom szkół biorących udział
w egzaminie, które następnie trafiły do zaintereso-
wanych uczniów. Każdy uczeń otrzymał szczegółowy
wynik uzyskany z każdego rozwiązywanego zadania.
Centralna Komisja Egzaminacyjna na stronie inter-
netowej zamieściła również szczegółowe zasady
punktowania odpowiedzi, dzięki którym każdy na-
uczyciel może przeanalizować wyniki uzyskane przez
swoich uczniów w każdym zadaniu, a każdy uczeń
ma możliwość poznać uzasadnienie otrzymanej licz-
by punktów. Jeśli zdający zamierza po raz kolejny,
samodzielnie lub z nauczycielem, przećwiczyć roz-
wiązywanie zadań, może posłużyć się arkuszami eg-
zaminacyjnymi opublikowanymi na stronie Central-
nej Komisji Egzaminacyjnej.
Zgodnie z zasadami obowiązującymi na właści-
wym egzaminie maturalnym uczeń może dokonać
wglądu do własnego arkusza egzaminacyjnego, prze-
chowywanego w terytorialnie właściwej okręgowej
komisji egzaminacyjnej. Niezwracanie uczniom ar-
kuszy egzaminacyjnych jest następstwem założenia,
że egzamin próbny zachowuje wszystkie procedury
egzaminu właściwego, z wyjątkiem negatywnych
konsekwencji nieprzekroczenia przez ucznia progu
30% punktów. Ministerstwo Edukacji Narodowej
uważa, że zakres merytoryczny informacji uzyska-
nych przez uczniów i nauczycieli na temat wyników
z próbnego egzaminu maturalnego z matematyki po-
zwala na uzyskanie pełnej informacji na temat ich

przygotowania do właściwego egzaminu maturalne-
go z tego przedmiotu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych w zakładach leczenia
uzdrowiskowego (13540)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Bańkowskiej, posła na Sejm
RP, z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie stawki po-
datku od nieruchomości dla budynków zajętych na
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych w zakładach lecz-
nictwa uzdrowiskowego, nadesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 28 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13540/09, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.) minister finansów sprawuje ogólny nadzór
w sprawach podatkowych. W literaturze przedmiotu
przyjmuje się, że uprawnienie ministra finansów do
sprawowania nadzoru podatkowego odnosi się do za-
pewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowe-
go przez organy podatkowe oraz organy kontroli
skarbowej.
Uprawnienie to konkretyzuje art. 14a Ordynacji
podatkowej, który przewiduje, że minister właściwy
do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia
jednolitego stosowania prawa podatkowego przez or-
gany podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, do-
konując w szczególności jego interpretacji, przy
uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału
Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Spra-
wiedliwości (interpretacje ogólne).
Zasady wydawania i obowiązywania interpretacji
ogólnych są uszczegółowione w dalszych przepisach
Ordynacji podatkowej. Jest to m.in. obowiązek ich
publikacji w Dzienniku Urzędowym Ministra Finan-
sów oraz zamieszczanie w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej (art. 14i), możliwość zmiany przez ministra
finansów interpretacji ogólnej z urzędu w przypadku
stwierdzenia jej nieprawidłowości w szczególności
względem orzecznictwa sądów, Trybunału Konsty-
343
tucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedli-
wości (art. 14e) oraz zasada, że zastosowanie się do
interpretacji ogólnej przed jej zmianą, jak również
nieuwzględnienie jej w rozstrzygnięciu sprawy podat-
kowej, nie może szkodzić temu, kto się do niej zasto-
sował (art. 14k).
W ramach ogólnego nadzoru i zapewnienia jedno-
litego stosowania prawa podatkowego przez organy
podatkowe oprócz interpretacji ogólnych minister fi-
nansów podejmuje działania również w innych for-
mach, takich jak wyjaśnienia i opinie na temat sto-
sowania przepisów prawa podatkowego, do których
nie stosuje się wskazanych wyżej zasad określonych
dla interpretacji ogólnych.
Pismo Ministerstwa Finansów z dnia 3 paździer-
nika 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663, będące
odpowiedzią na zapytanie organu podatkowego (bur-
mistrza miasta Połczyn-Zdrój) w sprawie interpreta-
cji art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d, stanowi opinię na temat
stosowania stawki podatku od nieruchomości od bu-
dynków zajętych na prowadzenie działalności gospo-
darczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych
wydaną w ramach ogólnego nadzoru na podstawie
art. 14 Ordynacji podatkowej.
Nie można się zgodzić z poglądem, iż podstawą
działań prezydenta Inowrocławia było pismo Mini-
sterstwa Finansów. Podstawą działań organów po-
datkowych są wyłącznie przepisy prawa, a ich inter-
pretacja może wynikać z np. utrwalonej linii orzecz-
nictwa. W przedmiotowej sprawie są to wyroki sądów
administracyjnych.
Minister finansów nie jest natomiast organem
nadzorczym nad gminnymi organami podatkowymi
w znaczeniu jurydycznym, czyli kontroli decyzji po-
datkowych wydawanych przez te organy.
Decyzje w sprawie wymiaru podatku od nieru-
chomości wydawane przez wójta, burmistrza (pre-
zydenta miasta) jako organy podatkowe są weryfi-
kowane w drodze postępowania odwoławczego pro-
wadzonego na zasadach określonych w przepisach
Ordynacji podatkowej oraz postępowania przed są-
dami administracyjnymi. Organem odwoławczym
jest samorządowe kolegium odwoławcze, na którego
decyzję podatnik może złożyć skargę do sądu admi-
nistracyjnego.
Interpretacje ogólne wydawane w trybie art. 14a
Ordynacji podatkowej, jak również wyjaśnienia Mi-
nisterstwa Finansów nie są wiążące dla organów po-
datkowych. Jest to wynikiem ogłoszenia wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2004 r.,
sygn. akt K 4/03 (31 maja 2004 r.), stwierdzającego
niezgodność z Konstytucją RP wówczas obowiązują-
cego przepisu art. 14 § 2 Ordynacji podatkowej, sta-
nowiącego, że interpretacje ministra właściwego do
spraw finansów publicznych wiążą organy podatkowe
i organy kontroli skarbowej.
Interpretacje, wyjaśnienia i opinie ministra finan-
sów nie stanowią podstawy rozstrzygnięć w sprawach
podatkowych, mają natomiast charakter kierunkowy
344
i przedstawiają dominującą linię orzecznictwa doty-
czącą określonych przepisów.
Decyzja podatkowa w konkretnej sprawie może
w związku z tym odbiegać od przyjętych przez Mini-
sterstwo Finansów interpretacji, wyjaśnień i opinii,
a obowiązek zmiany rozstrzygnięć w sprawach po-
datkowych może wynikać jedynie z orzeczeń odpo-
wiednich organów odwoławczych i sądowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji Polsko-Ukraińskiego
Batalionu Sił Pokojowych stacjonującego
w Przemyślu (13542)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Marka Kuchcińskiego w sprawie likwidacji
Polsko-Ukraińskiego Batalionu Sił Pokojowych sta-
cjonującego w Przemyślu (SPS-023-13542/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W resorcie obrony narodowej wdrażane są obecnie
postanowienia „Programu rozwoju Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–2012” oraz
jego aneksów. Wydany na jego podstawie „Plan za-
mierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na 2009 r. oraz głów-
nych kierunków zmian organizacyjnych na 2010 r.”
zapoczątkował proces restrukturyzacji jednostek
wojskowych rozmieszczonych w Przemyślu. Przewi-
duje się, że w 2010 r. zakończona zostanie integracja
14. batalionu zmechanizowanego oraz Polsko-Ukra-
ińskiego Batalionu Sił Pokojowych w ramach 5. ba-
talionu strzelców podhalańskich.
Wszystkie zmiany skutkujące przebudową struk-
tur organizacyjnych rodzajów i komponentów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poddawane są
wszechstronnym analizom, ze szczególnym uwzględ-
nieniem zasady koszt–efekt w kontekście potrzeb
obronnych, wydatkowania środków finansowych
z budżetu państwa, a także skutków dla społeczności
lokalnych. Należy nadmienić, że sformowanie w peł-
ni rozwiniętego batalionu dyslokowanego w garnizo-
nie Przemyśl umożliwi stworzenie efektywnego mo-
dułu bojowego w rejonie Bramy Przemyskiej, jak
również stanowić będzie miejsce pracy dla lokalnego
społeczeństwa. Zmiany organizacyjne nie będą w związ-
ku z tym nieść negatywnych skutków dla interesów
żołnierzy pełniących służbę w tym garnizonie oraz
społeczności lokalnej. Ocenia się, że docelowy stan
ewidencyjny żołnierzy jednostek wojskowych w Prze-
myślu będzie wyższy od dotychczasowego. Ponadto
integracja pododdziałów poprawi stopień wypełnie-
nia struktur 21. Brygady Strzelców Podhalańskich
stanem osobowym oraz umożliwi efektywne wyko-
rzystanie infrastruktury wojskowej tego garnizonu.
Odnosząc się do kwestii współpracy polsko-ukra-
ińskiej, uprzejmie informuję, że będzie ona kontynu-
owana i rozwijana w ramach dowództwa Wielonaro-
dowej Brygady Litewsko-Polsko-Ukraińskiej w Lu-
blinie. Do czasu jej sformowania współpraca wojsko-
wa będzie realizowana przez 5. batalion strzelców
podhalańskich (Przemyśl) w składzie, którego służbę
będzie pełnić większość żołnierzy z obecnego Polsko-
-Ukraińskiego Batalionu Sił Pokojowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie realizacji zwrotu podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji
rolnej w drugim okresie płatniczym 2009 r.
(13544)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
28 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13544/09, inter-
pelację pana posła Roberta Kołakowskiego w sprawie
realizacji zwrotu podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej w drugim okresie płatniczym 2009 r.,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozu-
mieniu z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r. o zwro-
cie podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
pędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
zwrot podatku jest realizowany w oparciu o zgłasza-
ne do ministra finansów, w okresach półrocznych,
wnioski ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Postępo-
wanie w sprawie zwrotu podatku jest zadaniem z za-

kresu administracji rządowej, na realizację którego
gminy mają otrzymać dotację celową z budżetu.
Ustawa budżetowa na 2009 r. przewidziała w ra-
mach rezerw celowych (pozycja nr 7) środki na „Do-
płaty do paliwa rolniczego” w wysokości 500 mln zł.
W okresie styczeń–październik 2009 r. w oparciu
o wnioski złożone przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi wydane zostały decyzje o zwiększeniu z rezerwy
celowej budżetów wojewodów na kwotę 500 mln zł, co
tym samym wyczerpało całość środków przewidzia-
nych na ten cel w ustawie budżetowej na 2009 r.
Jednakże zgłoszone w tym trybie wnioski o środ-
ki na realizację zwrotu podatku w drugim okresie
płatniczym 2009 r. przewyższyły o ok. 110 mln zł
kwotę rezerwy celowej.
Uprzejmie wyjaśniam, że w zaistniałej sytuacji
Ministerstwo Finansów podjęło działania zmierzają-
ce do utworzenia – ze środków, których wydatkowa-
nie zostało zablokowane – nowej rezerwy z przezna-
czeniem na zaspokojenie zobowiązań wymagalnych
Skarbu Państwa.
Wniosek ministra finansów o utworzenie ww. re-
zerwy został przedstawiony Komisji Finansów Pu-
blicznych Sejmu RP, która pozytywnie zaopiniowała
zgłoszoną propozycję.
Utworzenie nowej rezerwy z prze-
znaczeniem na sfinansowanie zobowią-
zań Skarbu Państwa stworzyło możli- Rok
wość podjęcia w miesiącu grudniu 2009 r.
decyzji o zwiększeniu budżetów wojewo- 2006
dów z przeznaczeniem na dotację na pa- 2007
liwo rolnicze, zgodnej ze zgłoszonymi 2008
wnioskami, o kwotę ok. 110 mln zł na
sfinansowanie przez gminy zwrotu po-
datku akcyzowego w drugim okresie
płatniczym 2009 r.
Tym samym działania te stworzyły podstawę dla
rozwiązania, jeszcze w roku 2009, problemu realiza-
cji przez gminy procesu zwrotu części podatku akcy-
zowego zawartego w cenie oleju napędowego za dru-
gi okres płatniczy, bez konieczności angażowania
środków w ramach budżetu na 2010 r.
Natomiast w odniesieniu do sprawy ewentualnych
odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty zwrotu na-
leży wskazać, że w obowiązującym stanie prawnym
nie ma przepisu, który stanowiłby generalną podsta-
wę dla domagania się od organu administracji pu-
blicznej na drodze postępowania administracyjnego
zapłaty odsetek z tytułu nieterminowego spełnienia
świadczenia pieniężnego, w szczególności objętego
prawem budżetowym, na analogicznych zasadach
przewidzianych na gruncie prawa cywilnego dotyczą-
cych wierzytelności pieniężnych, a więc roszczeń
o charakterze cywilnoprawnym (art. 481 K.c.).
Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego na przeszkodzie dla odpowiedniego
stosowania względem organu administracji publicz-
nej przepisu art. 481 K.c. jako podstawy do zasądze-
nia odsetek stoi publicznoprawny, nie zaś cywilno-
prawny, charakter należności budżetowych, którymi
zarządza organ.
345
Ponadto takie odpowiednie zastosowanie przepisu
art. 481 K.c. względem organu administracji publicz-
nej byłoby trudne do pogodzenia z art. 32 ust. 1 usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.), w myśl którego
zamieszczenie w budżecie państwa dochodów z okre-
ślonych źródeł lub wydatków na określone cele nie
stanowi podstawy roszczeń bądź zobowiązań pań-
stwa wobec osób trzecich ani roszczeń tych osób wo-
bec państwa. Z tych względów tylko wyraźny przepis
prawa, którego brak, mógłby stanowić podstawę dla
domagania się na drodze postępowania administra-
cyjnego od organu administracji publicznej przyzna-
nia odsetek lub odszkodowania w związku z nieter-
minowym przyznaniem dotacji lub innego świadcze-
nia o charakterze publicznoprawnym.
Rozpatrując zaistniałą sytuację, należy podkre-
ślić, iż w poprzednich latach realizacji ww. ustawy,
tzn. w okresie 2006–2008, zwrot podatku był reali-
zowany bez przeszkód, a nawet przewidziana na ten
cel budżetowa rezerwa celowa nie była w pełni wy-
korzystywana.
w mln zł
Wykorzystanie
Wysokość
Stawka zwrotu
środków %
na 1 litr oleju
rezerwy Dopłaty do wykorzystania
napędowego
paliwa rolniczego
650 0,45 114,5 17,6
650 0,55 287,5 44,2
650 0,85 509,3 78,3
Powtarzająca się z roku na rok sytuacja niepełne-
go wykorzystania środków budżetowych była m.in.
przesłanką do zaplanowania środków na ten cel na
2009 r. w wysokości de facto wykonania roku 2008.
Należy w tym miejscu podkreślić, iż – będący m.in.
konsekwencją podniesienia stawki – wzrost wydatków
z tytułu zwrotu podatku wynikał zarówno ze zwięk-
szonego zainteresowania zakupem paliwa udokumen-
towanymi fakturami, jak również prawdopodobnego
ograniczenia szarej strefy na rynku paliw.
Szczególnie rosnące zapotrzebowanie na zwrot
podatku akcyzowego w okresie realizacji ww. ustawy
widoczne było w województwach wschodnich. I tak
przykładowo w województwie podlaskim w 2009 r.
zapotrzebowanie na środki było 13-krotnie wyższe
niż w 2006 r. i o 46% w stosunku do 2008 r. W woje-
wództwie lubelskim zanotowano 10-krotny wzrost
w relacji do 2006 r. i 37% do 2008 r., a w wojewódz-
twie podkarpackim – 7-krotny wzrost w stosunku do
2006 r. i 32% do 2008 r.
Odpowiadając natomiast na pytanie dotyczące re-
alizacji zwrotu podatku w roku 2010, uprzejmie in-
formuję, że w wyniku przyjętej przez Sejm, zgłoszo-
nej przez Klub Poselski Polskiego Stronnictwa Ludo-
wego, poprawki do projektu ustawy budżetowej na
2010 r. środki rezerwy celowej przeznaczonej na sfi-
346
nansowanie tego zadania zostały podwyższone o 120
mln zł, tzn. do kwoty 720 mln zł. Oznacza to powięk-
szenie w roku 2010 kwoty rezerwy celowej – w porów-
naniu do roku poprzedniego – o 220 mln zł (wzrost
zaplanowanych w budżecie środków o 44%), co po-
winno zapewnić sfinansowanie zwrotu podatku
w roku bieżącym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie edukacji przedszkolnej
najmłodszego pokolenia Polaków, zwiększania
liczby dzieci objętych opieką i nauczaniem
przedszkolnym oraz zwiększania środków
finansowych na edukację przedszkolną
w naszym kraju (13548)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Kani (SPS-023-
-13548/09) w sprawie edukacji przedszkolnej naj-
młodszego pokolenia Polaków, zwiększenia liczby
dzieci objętych opieką i nauczaniem przedszkolnym
oraz zwiększania środków finansowych na edukację
przedszkolną w naszym kraju uprzejmie informuję,
że w pełni podzielam opinię pana posła o znaczeniu
wychowania przedszkolnego dla rozwoju intelektu-
alnego, emocjonalnego i społecznego młodych ludzi.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam.
Ad 1. W celu zwiększenia upowszechnienia edu-
kacji przedszkolnej Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej wprowadziło zmiany legislacyjne ułatwiające
dostęp do wychowania przedszkolnego dzieci w wie-
ku do 5 roku życia. Rozporządzenie ministra eduka-
cji narodowej z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie
rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form oraz
sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38) wraz
z jego nowelizacją z dnia 13 czerwca 2008 r. (Dz. U.
Nr 104, poz. 667) powstało z myślą o upowszechnie-
niu dostępu do edukacji przedszkolnej dzieciom w wie-
ku od 3 lat do 5 lat pochodzącym zwłaszcza z małych
ośrodków miejskich i z obszarów wiejskich.
W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 19
marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty
oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56,
poz. 458) wydane zostało rozporządzenie ministra
edukacji narodowej z dnia 27 maja 2009 r. w sprawie
rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form oraz
sposobu ich działania (Dz. U. Nr 83, poz. 693), które
dostosowano do nowych postanowień ustawy. Powyż-
sze akty wykonawcze pozwoliły na tworzenie innych
(niż przedszkola i oddziały przedszkolne w szkołach
podstawowych) form wychowania przedszkolnego,
a tym samym na upowszechnianie dostępu do edu-
kacji przedszkolnej, jak również wyrównywanie
szans edukacyjnych dzieci w wieku od 3 lat do 5 lat
z różnych środowisk, w tym zwłaszcza wiejskich.
Minister edukacji narodowej jest koordynatorem
przyjętego 29 lipca 2008 r. przez Radę Ministrów
„Programu rozwoju edukacji na obszarach wiejskich
na lata 2008–2013”. Tematyka programu obejmuje
różne dziedziny życia mieszkańców obszarów wiej-
skich. W jego realizację jest zaangażowanych wiele
resortów, jednostek samorządu terytorialnego i or-
ganizacji pozarządowych. Celem strategicznym „Pro-
gramu rozwoju edukacji na obszarach wiejskich na
lata 2008–2013” jest rozwój edukacji na wsi i obsza-
rach wiejskich poprzez podniesienie jakości i poziomu
wykształcenia mieszkańców wsi. Celami operacyjny-
mi są m.in. wspieranie rozwoju najmłodszych dzieci
i upowszechnianie wychowania przedszkolnego.
W ramach realizacji programu w 2008 r. w Mini-
sterstwie Edukacji Narodowej zostały podjęte dzia-
łania zorientowane m.in. na wspomaganie rozwoju
edukacji przedszkolnej w mniejszych ośrodkach miej-
skich i na terenach wiejskich:
1) wprowadzono wskazane wyżej zmiany legisla-
cyjne ułatwiające dostęp do wychowania przedszkol-
nego dzieci do lat 5 (rozszerzono katalog miejsc reali-
zowania wychowania przedszkolnego o inne formy
wychowania przedszkolnego: punkty przedszkolne
i zespoły wychowania przedszkolnego, które stanowią
kontynuację alternatywnych form wychowania przed-
szkolnego; alternatywne formy wychowania przed-
szkolnego działające w 2006 r. i 2007 r. po wprowadze-
niu powyższych przepisów zostały w wielu przypad-
kach przekształcone w punkty przedszkolne, zespoły
wychowania przedszkolnego lub przedszkola),
2) zakupiono i przekazano do poradni psycholo-
giczno-pedagogicznych narzędzia do diagnozy rozwo-
ju małego dziecka w wieku od urodzenia do 3. roku
życia, co przyczynia się do wcześniejszego rozpozna-
wania jego ewentualnych deficytów rozwojowych
i umożliwia wczesne podjęcie odpowiednich działań
niwelujących,
3) poradnie psychologiczno-pedagogiczne utwo-
rzyły 987 rotacyjnych punktów konsultacyjnych
w przedszkolach i szkołach podstawowych obejmują-
cych pomocą głównie dzieci z małych ośrodków miej-
skich i obszarów wiejskich.
Należy podkreślić, że edukacja przedszkolna na
terenie gminy nie jest nowym zadaniem. Pojawiające
się stwierdzenia, że ze względów finansowych nie po-
wstają nowe placówki przedszkolne, wydaje się zbyt
daleko idącym uproszczeniem. Podobne oceny sytu-

acji i obiegowe opinie przez wiele lat stanowiły argu-
ment usprawiedliwiający brak skutecznych rozwią-
zań w tym zakresie i zarazem powód niepodejmowa-
nia nowych działań umożliwiających powszechny
dostęp do wychowania przedszkolnego.
Należy również podkreślić, że w małych środowi-
skach miejskich i na obszarach wiejskich poważnym
problemem utrudniającym organizację przedszkoli
jest także rozproszenie siedlisk ludzkich. Obowiązu-
jące do końca 2007 r. przepisy praktycznie „wiązały
ręce” samorządom, nie pozwalały na żadną swobodę
działania, a jedyną możliwością rozwiązania powsta-
łego problemu było zorganizowanie tradycyjnego
przedszkola. Cytowane wcześniej rozporządzenie
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania przyczyniło się
do upowszechnienia wychowania przedszkolnego na
tych terenach.
Ad 2. Zmiana sposobu finansowania wychowania
przedszkolnego polegająca na zastąpieniu najbardziej
elastycznego źródła dochodów samorządów teryto-
rialnych, jakimi są dochody własne, częścią oświato-
wą subwencji ogólnej nie wydaje się celowa. Obecnie
zadania związane z prowadzeniem przedszkoli ze
środków własnych mogą być finansowane z docho-
dów własnych gromadzonych w jednostkach samo-
rządu terytorialnego. Nie ma żadnych przesłanek do
twierdzenia, że zmiana sposobu redystrybucji docho-
dów budżetowych (zwiększenie subwencji oświatowej
kosztem zmniejszenia dochodów własnych) przyczy-
ni się do szerszego upowszechnienia edukacji przed-
szkolnej. Postulowanie zagwarantowania środków
finansowych na prowadzenie przedszkoli w budżecie
państwa wyłącznie w części oświatowej subwencji
ogólnej prowadziłoby do zwiększenia środków odpro-
wadzanych do budżetu centralnego i następnie roz-
dzielanych do jednostek samorządu terytorialnego,
co nie wydaje się dobrym rozwiązaniem. Ponadto po-
stulat przejęcia zadań gminy przez państwo przeczy
głównej zasadzie decentralizacji i związanego z nią
umieszczania ośrodka decyzyjnego najbliżej obywa-
tela.
Jednym z istotnych elementów samodzielności
jednostek samorządu terytorialnego jest samodziel-
ność finansowa, tzn. prawo samodzielnego prowadze-
nia gospodarki finansowej – pobierania dochodów
określonych w ustawach (władztwo dochodowe) oraz
dysponowania nimi – w granicach określonych usta-
wami, dla realizacji prawnie określonych zadań
(władztwo wydatkowe). Samodzielność jednostek sa-
morządu terytorialnego wymaga zapewnienia im
dochodów umożliwiających realizację zadań publicz-
nych przypisanych tym jednostkom. Odpowiednie
gwarancje w tym zakresie zostały ustanowione
w art. 167 Konstytucji RP.
Należy także wspomnieć, że zadania dotyczące
edukacji przedszkolnej są obecnie, i nadal będą,
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w ramach priorytetu IX Programu Opera-
347
cyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013. Szczegółowy
opis tego priorytetu w ramach działania 9.1: Wyrów-
nywanie szans edukacyjnych i zapewnienie wysokiej
jakości usług edukacyjnych świadczonych w systemie
oświaty, przewiduje różne obszary wsparcia w zakre-
sie edukacji przedszkolnej. W poddziałaniu 9.1.1:
Zmniejszanie nierówności w stopniu upowszechnie-
nia edukacji przedszkolnej, projekty konkursowe do-
tyczą: tworzenia przedszkoli (w tym również urucha-
miania innych form wychowania przedszkolnego) na
obszarach i w środowiskach o niskim stopniu upo-
wszechnienia edukacji przedszkolnej (w szczególno-
ści na obszarach wiejskich), wsparcia istniejących
przedszkoli (w tym również funkcjonujących innych
form wychowania przedszkolnego) w celu umożliwie-
nia większej liczbie dzieci korzystania z wychowania
przedszkolnego na przykład poprzez wsparcie dla
placówek zagrożonych likwidacją, wydłużenie godzin
pracy placówek, uruchomienie dodatkowych oddzia-
łów, zatrudnienie dodatkowego personelu itp.
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw, jako
instytucje pośredniczące. We wszystkich wojewódz-
twach realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r. Na
powyższe działania zaplanowano w latach 2007–2013
łącznie ponad 243 mln euro. Do chwili obecnej zosta-
ły podpisane umowy na 40% tych środków. W 2009 r.
przewidziano wydatkowanie 188 356 tys. zł z powyż-
szego poddziałania, przy planowanej kwocie zawar-
tych umów w wysokości blisko 230 mln zł. Minister-
stwo Edukacji Narodowej ściśle współpracuje z sa-
morządami wojewódzkimi oraz Ministerstwem Roz-
woju Regionalnego w celu jak najlepszego i najbar-
dziej efektywnego wykorzystania środków finanso-
wych Unii Europejskiej dla rozwoju wychowania
przedszkolnego.
Oprócz powyższego programu wszystkie organy
prowadzące (zarówno osoby prawne, m.in. gminy, jak
i osoby fizyczne) mogą występować o dodatkowe fun-
dusze przewidziane w innych programach (np. Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz progra-
mach regionalnych) z przeznaczeniem na projekty
inwestycyjne dotyczące remontów, modernizacji, wy-
posażenia w sprzęt budynków, w których planuje się
prowadzenie wychowania przedszkolnego. Minister
rolnictwa i rozwoju wsi w ramach działania 3.2: Two-
rzenie mikroprzedsiębiorstw Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013, planuje środki
na tworzenie nowych placówek przedszkolnych (wraz
z odpowiednim zapleczem) na obszarach wiejskich.
Także Ministerstwo Środowiska przygotowało
projekt bardzo istotnego dofinansowania termomo-
dernizacji obiektów publicznych, w tym w pierwszym
rzędzie szkół i przedszkoli. Na ten cel zaplanowano
400 mln zł do wydania w latach 2010–2012. Dokład-
ne informacje na ten temat ukażą się wkrótce na
stronach internetowych Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz na
stronach Ministerstwa Edukacji Narodowej.
348
Natomiast informację o tym, czy zakres pomocy
przyznawanej w ramach środków unijnych jest wy-
starczający w stosunku do składanych wniosków
o przyznanie środków na pomoc w zakresie zakłada-
nia i współfinansowania funkcjonowania przedszko-
li, posiadają urzędy marszałkowskie poszczególnych
województw, które decydują o przyznawaniu wspar-
cia, oraz minister rozwoju regionalnego, który jest
dysponentem środków przyznawanych Polsce przez
Komisję Europejską.
Ad 3. Najlepszym podsumowaniem działań zwią-
zanych z rokiem przedszkolaka jest zwiększenie licz-
by innych form wychowania przedszkolnego oraz
tradycyjnych przedszkoli. Ze wstępnych danych sys-
temu informacji oświatowej (według stanu na 30 wrze-
śnia 2009 r.) wynika, że wzrosła liczba publicznych
i niepublicznych punktów przedszkolnych oraz zespo-
łów wychowania przedszkolnego (do 800). Najwięk-
szy przyrost można odnotować w przypadku punk-
tów przedszkolnych – ich liczba wzrosła o 695. Naj-
więcej powyższych form wychowania przedszkolnego
powstało w woj.: dolnośląskim – 112, pomorskim –
96, mazowieckim – 84. W woj. lubelskim jest ich 54,
a w woj. świętokrzyskim – 50. W latach kolejnych
oczekiwany jest podobny wzrost liczby innych form
wychowania przedszkolnego, w tym także finanso-
wanych ze środków Unii Europejskiej.
Należy również zaznaczyć, że od roku 2008 po-
wstały 462 nowe przedszkola (publiczne i niepublicz-
ne). Zwiększyła się o 722 liczba oddziałów przedszkol-
nych w szkołach podstawowych. Systematycznie
wzrasta także wskaźnik upowszechnienia wychowa-
nia przedszkolnego. Obecnie w Polsce wychowaniem
przedszkolnym objętych jest ogółem 59,7% dzieci
w wieku 3–5 lat (45,7% 3-latków, 59,4% 4-latków
i 74,8% 5-latków). W liczbach bezwzględnych dyna-
mika wzrostu liczby dzieci objętych wychowaniem
przedszkolnym przedstawia się w sposób następują-
cy: w roku szkolnym 2006/2007 wychowaniem przed-
szkolnym było objętych 676 428 dzieci, natomiast
w roku szkolnym 2007/2008 – 697 705 dzieci (przy-
rost o 21 277), w roku szkolnym 2008/2009 – 734 153
dzieci (przyrost o 36 448), a w roku szkolnym 2009/
2010 wychowanie przedszkolne realizuje 777 719
dzieci (przyrost o 43 566).
Ad 4. Ustalenie minimalnej wysokości dotacji,
jaką otrzymują z budżetu gminy podmioty inne niż
jednostki samorządu terytorialnego prowadzące nie-
publiczne przedszkola i niepubliczne inne formy wy-
chowania przedszkolnego, nie jest próbą ogranicze-
nia samodzielności gmin. Ma natomiast na celu za-
pewnienie ochrony prawnej i wsparcia ze strony gmi-
ny m.in. dla organizacji pozarządowych i osób fizycz-
nych zakładających i prowadzących przedszkola.
Poza tym ustawodawca daje tu pewną swobodę decy-
dowania samorządowi co do wysokości przyznawanej
dotacji, określając jedynie minimalną wysokość do-
tacji przydzielanej osobom prowadzącym przedszko-
la w wysokości nie mniejszej niż 75% ustalonych
w budżecie danej gminy wydatków bieżących pono-
szonych w przedszkolach publicznych w przeliczeniu
na jednego ucznia i 40% lub 50% dla osób prowadzą-
cych inne formy wychowania przedszkolnego. Zrezy-
gnowanie z dotowania niepublicznych przedszkoli
i niepublicznych innych form wychowania przed-
szkolnego w przypadku, gdy gmina zapewnia opiekę
i edukację przedszkolną dla 100% dzieci zamieszka-
łych na swoim terenie, nie wydaje się zasadne. Spo-
wodowałoby to upadek oświaty niepublicznej, a w kon-
sekwencji prowadziłoby do ograniczenia prawa rodzi-
ców do decydowania o tym, gdzie ich dzieci będą re-
alizować wychowanie przedszkolne. Obecność przed-
szkoli prowadzonych przez różne organy stanowi też
swoistą gwarancję utrzymania wysokiej jakości
świadczonych przez nie usług edukacyjnych, wycho-
wawczych i opiekuńczych.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej podejmuje liczne działania, które mają na
celu zapewnienie równego startu i zwiększenie szans
edukacyjnych dzieci i młodzieży. Związane są m.in.
z koniecznością zaspokajania specyficznych potrzeb
występujących w różnych środowiskach. Jednym
z takich działań jest tworzenie warunków do upo-
wszechniania edukacji przedszkolnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie postulowanych
przez samorząd aptekarski zmian
legislacyjnych w Prawie farmaceutycznym,
które skutkować będą zmniejszeniem
wydatków NFZ na refundację leków (13550)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Krzysztofa Lipca z dnia 28 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13550/09, uprzejmie informuje, iż minister
zdrowia w ramach realizacji polityki lekowej pań-
stwa, świadomy istniejących problemów w przedmio-
towym zakresie, a także z uwagi na konieczność
ograniczenia wzrostu wydatków na refundację pro-
duktów leczniczych i wyrobów medycznych, przygo-
tował projekt ustawy o refundacji leków, środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go i wyrobów medycznych finansowanych ze środków
publicznych, w którym zaproponowano wprowadze-

nie stałych i jednolitych cen detalicznych we wszyst-
kich aptekach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie zjawiska opłacania przez Polaków
składek emerytalnych za granicą zamiast
w ZUS (13553)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 28 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13553/09,
dotyczące interpelacji posła Edwarda Wojtasa w spra-
wie zjawiska opłacania przez Polaków składek eme-
rytalnych za granicą zamiast w ZUS uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
W interpelacji posła Edwarda Wojtasa chodzi
w istocie o sytuację wyłączania się niektórych przed-
siębiorców z polskich ubezpieczeń społecznych po-
przez formalne podejmowanie przez te osoby pracy
najemnej na terytorium innych krajów Unii Europej-
skiej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych pełni funkcję
krajowej jednostki łącznikowej w zakresie dwustron-
nych stosunków ubezpieczeniowych w obszarze ko-
ordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
w odniesieniu do Unii Europejskiej, Europejskiego
Obszaru Gospodarczego oraz Szwajcarii. Wszystkie
wątpliwe przypadki ubezpieczeniowe muszą być roz-
patrywane indywidualnie i taki też charakter mają
postępowania wyjaśniające prowadzone przez ZUS
w bezpośredniej współpracy z jego poszczególnymi
odpowiednikami w różnych krajach Unii czy też sze-
roko rozumianego obszaru Wspólnoty.
Problem opisany przez posła Edwarda Wojtasa,
a wcześniej przez media (głównie prasę) został jak na
razie zidentyfikowany w szczególności w odniesieniu
do dwóch krajów, to jest w stosunku do Litwy i Anglii.
Według informacji uzyskanych przez ZUS od litew-
skiego ubezpieczyciela szacuje on skalę zjawiska na
ok. 1,5 tys. przypadków. Co do Anglii ZUS miał istot-
ne problemy z podjęciem postępowań wyjaśniających
wobec braku informacji na temat osób zatrudnianych
przez angielskich pracodawców, jak również samych
tych pracodawców. Jednostki terenowe ZUS wydały
jak dotąd 9 formalnych interpretacji oraz 160 pisem-
nych wyjaśnień w indywidualnych sprawach dotyczą-
cych Anglii. Ponieważ udało się jednak ustalić dane
jednej z firm pośredniczących w zatrudnianiu Pola-
349
ków w Anglii, na tej podstawie ZUS zwrócił się z proś-
bą o pomoc do angielskiego ubezpieczyciela.
Obecnie strona polska w dalszym ciągu oczekuje
na odpowiedź w tej sprawie. Z informacji przekazanej
w przedmiotowych kwestiach przez ZUS wynika, że
zakład podjął wszelkie działania, jakie były możliwe
na tym etapie sprawy. Powodzenie w wyjaśnieniu
wszystkich sygnalizowanych wątpliwych przypad-
ków ubezpieczeniowych zależy jednak przede wszyst-
kim od skuteczności ubezpieczyciela litewskiego
i angielskiego, bowiem to do nich właśnie należeć
będzie ustalenie i ewentualne zweryfikowanie fak-
tycznego statusu zatrudnieniowego Polaków zatrud-
nionych formalnie na ich terytorium. Poniżej pozwo-
lę sobie przybliżyć zasady koordynacji systemów za-
bezpieczenia społecznego obowiązujące na terenie
Unii Europejskiej, Europejskiego Obszaru Gospodar-
czego oraz Szwajcarii.
1. Zasady ustalania ustawodawstwa właściwego
w zakresie zabezpieczenia społecznego dla obywate-
li UE przemieszczających się w obrębie Wspólnoty
regulują postanowienia rozporządzenia Rady (EWG)
nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie sto-
sowania systemów zabezpieczenia społecznego do
pracowników najemnych, osób pracujących na wła-
sny rachunek oraz członków ich rodzin przemieszcza-
jących się w obrębie Wspólnoty. Zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1408/71 pracownicy migrujący (ro-
zumiani szeroko jako osoby zatrudnione, jak i pro-
wadzące działalność na własny rachunek) podlegają
w zakresie zabezpieczenia społecznego przepisom
prawnym tylko jednego państwa członkowskiego,
przy czym czynnikiem decydującym dla ustalenia
tzw. ustawodawstwa właściwego jest miejsce wyko-
nywania zatrudnienia/działalności na własny rachu-
nek. Osoba zainteresowana podlega zatem systemowi
zabezpieczenia społecznego tego państwa członkow-
skiego, na terytorium którego pracuje lub prowadzi
działalność, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium
innego państwa lub jeżeli jej pracodawca (w przypad-
ku pracowników) ma swoją siedzibę w innym pań-
stwie członkowskim.
Od zasady tej rozporządzenie przewiduje pewne
wyjątki, gdyż specyfika niektórych zawodów czy ro-
dzajów zatrudnienia uniemożliwia rygorystyczne sto-
sowanie reguły miejsca faktycznego wykonywania
pracy/działalności w każdym przypadku migracji za-
robkowej. Rozwiązania szczególne dotyczą m.in. pra-
cowników delegowanych, pracowników transportu
międzynarodowego, a także osób wykonujących pra-
cę najemną/prowadzących działalność na własny ra-
chunek na terytorium kilku państw członkowskich.
W odniesieniu do powyższych grup rozporządzenie
nr 1408/71 przewiduje odmienne zasady określania
ustawodawstwa właściwego w obszarze ubezpieczeń
społecznych, przy użyciu innych łączników.
2. Zgodnie z art. 14c rozporządzenia nr 1408/71
osoba będąca równocześnie pracownikiem na teryto-
rium jednego państwa członkowskiego i prowadząca
działalność na własny rachunek na terytorium dru-
350
giego państwa członkowskiego podlega w obszarze
zabezpieczenia społecznego ustawodawstwu tego
kraju, na terytorium którego wykonuje pracę za wy-
nagrodzeniem. Wyjątki od tego przepisu (i równocze-
śnie od zasady jedności stosowanego ustawodawstwa)
przewidziane zostały w załączniku VII do rozporzą-
dzenia nr 1408/71. W sytuacjach wymienionych
w ww. załączniku osoba wykonująca pracę w charak-
terze pracownika w jednym państwie i prowadząca
działalność na własny rachunek w drugim państwie
członkowskim podlega przepisom obu zainteresowa-
nych krajów. W załączniku VII do rozporządzenia nr
1408/71 nie zostały zawarte zapisy dotyczące Polski,
a zatem w przypadku zbiegu działalności na własny
rachunek z pracą najemną (wykonywanych na tery-
torium Polski i innego państwa członkowskiego) za-
stosowanie będzie miało zawsze ustawodawstwo
miejsca wykonywania pracy najemnej.
3. W ostatnim czasie w polskiej prasie pojawiły się
doniesienia na temat grupy polskich przedsiębiorców,
którzy podjęli pracę najemną na terytorium Litwy/
Wielkiej Brytanii i na podstawie art. 14 c rozporzą-
dzenia nr 1408/71 dokonali wyrejestrowania z pol-
skiego systemu ubezpieczeń społecznych. Osoby te
w dalszym ciągu prowadzą działalność na własny
rachunek na terytorium Polski, składki na ubezpie-
czenia społeczne opłacają jednak odpowiednio do sys-
temu litewskiego lub brytyjskiego. Wobec braku ści-
słych informacji na temat stanu faktycznego przed-
stawionych spraw minister pracy i polityki społecznej
nie jest w stanie przesądzić na obecnym etapie postę-
powań wyjaśniających, czy w opisywanych przypad-
kach doszło do naruszenia przepisów prawa wspól-
notowego, czy też nie. Pragnę jednak wyraźnie pod-
kreślić, że elementem każdorazowo decydującym
o możliwości zastosowania art. 14 c rozporządzenia
nr 1408/71 jest stwierdzenie, czy faktycznie w kon-
kretnym przypadku mamy do czynienia z równocze-
snym wykonywaniem pracy najemnej w jednym pań-
stwie członkowskim i prowadzeniem działalności na
własny rachunek w drugim państwie. W przypad-
kach, w których ustalenie takie zostaje dokonane
ponad wszelką wątpliwość, możemy mówić nie o nad-
używaniu przepisów o wspólnotowej koordynacji, lecz
o stosowaniu ich postanowień. Należy bowiem pa-
miętać, że Wspólnota Europejska opiera się na czte-
rech podstawowych swobodach: swobodzie przepły-
wu osób, usług, towarów i kapitału, a obywatelom
UE przysługuje gwarantowane traktatowo prawo do
przemieszczania się w celu podejmowania pracy i świad-
czenia usług.
Koordynacja systemów zabezpieczenia społeczne-
go i przewidziane nią reguły służą skutecznej reali-
zacji ww. praw, w tym m.in. unikaniu ewentualnych
kolizji ustawodawstw państw członkowskich w za-
kresie obowiązku ubezpieczenia. Kolizje te mogłyby
bowiem wywoływać szereg niepożądanych skutków
dla grupy szeroko rozumianych „pracowników mi-
grujących”, polegających albo na zobowiązaniu ich
do opłacania składek w dwóch/wielu państwach (ko-
lizja pozytywna) albo na całkowitym pozbawieniu ich
ochrony ubezpieczeniowej (kolizja negatywna).
Art. 14 c rozporządzenia nr 1408/71 rozstrzyga jedną
z takich potencjalnych kolizji i w przypadkach jedno-
czesnego wykonywania pracy najemnej i prowadze-
nia działalności na własny rachunek na terytorium
różnych państw nakazuje zainteresowanemu zgło-
szenie do ubezpieczenia w państwie wykonywania
pracy najemnej. Osoba spełniająca dyspozycję art. 14
c opłaca zatem składki do systemu państwa, w któ-
rym jest zatrudniona na podstawie stosunku pracy,
i nabywa uprawnienia do świadczeń zarówno pienięż-
nych, jak i rzeczowych wyłącznie przewidzianych
tym systemem. Jeśli osoba taka w państwie, w któ-
rym prowadzi działalność na własny rachunek (a za-
tem w drugim państwie, nie uznanym za właściwe)
korzysta z jakichkolwiek świadczeń z zabezpieczenia
społecznego, to czyni to każdorazowo na koszt syste-
mu państwa właściwego.
Odnosząc powyższe informacje do ostatnich do-
niesień prasowych, należy stwierdzić, że zjawisko
podejmowania przez polskich przedsiębiorców pracy
najemnej na Litwie lub w Wielkiej Brytanii i opłaca-
nia przez nich składek z tego tytułu do systemów ww.
państw, nie rodzi samo z siebie dodatkowych obcią-
żeń dla polskiego systemu ubezpieczeń. Z uwagi na
fakt nieopłacania przez te osoby składek na polskie
ubezpieczenia społeczne i zdrowotne Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych nie jest zobowiązany do przy-
znawania im żadnych świadczeń pieniężnych, nato-
miast świadczenia zdrowotne są im w Polsce udzie-
lane, ale wyłącznie na koszt litewskiej lub brytyjskiej
instytucji właściwej.
4. Zupełnie odmiennie należy oczywiście potrak-
tować sytuację, w której pojawia się przypuszczenie,
że art. 14 c zostaje przez zainteresowanego wykorzy-
stany w celu naruszenia przepisów wspólnotowych
lub obejścia obowiązku ubezpieczenia w systemie
państwa, w którym aktywność zawodowa jest wyko-
nywana. Z sytuacją taką mamy niewątpliwie do czy-
nienia, gdy podjęcie pracy najemnej na terytorium
innego państwa członkowskiego ma charakter fikcyj-
ny, a zatem w istocie nie dochodzi do zbiegu działal-
ności na własny rachunek i pracy najemnej (wykony-
wanych na terytorium różnych państw). W takich
sytuacjach zawsze konieczne jest podjęcie działań
kontrolnych i Zakład Ubezpieczeń Społecznych dys-
ponuje narzędziami, które może w tym celu wykorzy-
stywać.
Wyłączenie z polskiego systemu ubezpieczeń spo-
łecznych osoby prowadzącej działalność na własny
rachunek, która powołuje się na fakt podlegania sys-
temowi ubezpieczeń innego państwa członkowskiego
z tytułu wykonywania tam pracy najemnej, możliwe
jest co do zasady wyłącznie po okazaniu przez zain-
teresowanego formularza unijnego E 101. Formularz
E 101 to – w największym uproszczeniu – dokument,
za pomocą którego, instytucja ubezpieczeniowa jed-
nego państwa członkowskiego komunikuje instytu-

cjom innych państw fakt uznania danego pracowni-
ka migrującego za własnego ubezpieczonego.
Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości formularz E 101
ma charakter wiążący, a decyzję o jego wycofaniu lub
stwierdzeniu nieważności może podjąć wyłącznie in-
stytucja państwa członkowskiego, która go wydała.
W przypadku podjęcia przez jakąkolwiek inną zain-
teresowaną instytucję wątpliwości co do prawidłowo-
ści danych, na jakich oparto decyzję o wystawieniu
formularza E 101, instytucja ta ma prawo zwrócić się
do instytucji wystawiającej z wnioskiem o dokonanie
weryfikacji treści formularza. W przypadkach, w któ-
rych zainteresowane państwa członkowskie nie mogą
uzgodnić w ramach stosunków dwustronnych wspól-
nego stanowiska w sprawie określenia ustawodaw-
stwa właściwego, każde z państw może przedłożyć
sprawę Komisji Administracyjnej ds. Zabezpieczenia
Społecznego Pracowników Migrujących, a gdy także
ten szczebel współpracy zawiedzie – wnieść ją przed
Europejski Trybunał Sprawiedliwości.
Podsumowując, pragnę stwierdzić, iż z informacji
przekazanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecz-
nych wynika, że w przypadkach opisywanych ostat-
nio przez prasę ZUS podjął dostępne mu środki w celu
wyjaśnienia powstałych wątpliwości. Zainteresowa-
nie rozwiązaniem sprawy okazały także właściwe
instytucje brytyjskie i litewskie, dla których zaist-
niała sytuacja rodzi realne konsekwencje finansowe.
Państwa te są bowiem zobowiązane do pokrywania
kosztów leczenia oraz wypłaty świadczeń pienięż-
nych z ubezpieczenia społecznego oraz świadczeń ro-
dzinnych swoim ubezpieczonym niezależnie od tego,
gdzie mają oni swoje miejsce zamieszkania, a wydat-
ki związane z realizacją tego obowiązku nie znajdują
pokrycia w składce odprowadzonej przez polskich
przedsiębiorców do systemów tych państw. W chwili
obecnej strona polska oczekuje na wyniki podjętych
działań wyjaśniających i – zgodnie z tym, co zostało
już wcześniej wspomniane – do czasu ich otrzymania
jako minister pracy i polityki społecznej zmuszona
jestem wstrzymać się z oceną, czy w przypadkach
opisywanych przez prasę istotnie doszło do narusze-
nia przepisów prawa wspólnotowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
351
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha
Kossakowskiego i Leonarda Krasulskiego
w sprawie planów ograniczenia budżetu Policji
na 2010 r. (13561)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13561/09), przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Wojciecha Kossakowskiego i pana Le-
onarda Krasulskiego w sprawie planów ograniczenia
budżetu Policji na 2010 rok, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż z uwagi na trudną
sytuację ekonomiczną i gospodarczą kraju spowodo-
waną ogólnoświatowym kryzysem gospodarczym ter-
minowa wypłata zaległych świadczeń dla funkcjona-
riuszy Policji nie była możliwa.
Niemniej jednak kierownictwo resortu spraw we-
wnętrznych i administracji oraz Komendy Głównej
Policji czyniło starania, aby w możliwie najwyższym
stopniu zabezpieczyć i w jak najkrótszym czasie uru-
chomić środki na wypłatę zaległych świadczeń. Na
skutek starań o zwiększenie budżetu Policji w 2009 r.
minister finansów decyzjami w sprawie zmian w bu-
dżecie państwa na 2009 rok dokonał zwiększenia pla-
nu wydatków Policji o łączną kwotę 235 020 tys. zł.
Powyższe zwiększenie planu wydatków, pocho-
dzące ze środków rezerw celowych ujętych w ustawie
budżetowej na rok 2009, przeznaczone zostało na ure-
gulowanie zobowiązań wymagalnych Skarbu Pań-
stwa z tytułu ustawowo gwarantowanych świadczeń
dla funkcjonariuszy Policji oraz zobowiązań wyma-
galnych w zakresie wydatków rzeczowych Policji.
Ponadto minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji, w części 42: Sprawy wewnętrzne, w dziale
754: Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpo-
żarowa, dokonał przeniesienia łącznej kwoty 2503
tys. zł z planu wydatków na 2009 rok Zarządu Zaso-
bów Mieszkaniowych MSWiA do planu Policji z prze-
znaczeniem na wypłatę funkcjonariuszom Policji za-
ległych świadczeń. Łączna kwota zwiększenia planu
wydatków Policji powinna zaspokoić potrzeby w zakre-
sie uregulowania zobowiązań wymagalnych z tytułu
zaległych świadczeń na rzecz funkcjonariuszy Policji
oraz pozostałych zobowiązań wymagalnych w zakre-
sie wydatków rzeczowych.
Wyjaśnienia wymaga, iż budżet Policji na 2010
rok – w porównaniu z 2009 r. – jest mniejszy o ok.
5,7% (tj. o ok. 477 736 tys. zł). Powodem zmniejszenia
są niższe nakłady na realizację ustawy z dnia 12
stycznia 2007 r. o ustanowieniu,,Programu moder-
nizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2011”
(Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn. zm.), w ramach której
352
planowane wydatki wynoszą 352 532 tys. zł. Budżet
podstawowy, z którego finansowana jest bieżąca dzia-
łalność, został natomiast zwiększony o 7,8%, pozwa-
lając na właściwe funkcjonowanie i realizację usta-
wowych zadań Policji odpowiedzialnej za stan bez-
pieczeństwa obywateli.
Jednocześnie informuję, że w ustawie budżetowej
na rok 2010 ustalono liczbę etatów w jednostkach
organizacyjnych Policji na 102 309, tj. o 2000 więcej
niż w roku 2009. Na taką liczbę etatów ujęte zostały
środki na uposażenia w ustawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zwolnienia przewoźników
z obowiązku wypłat odszkodowań
za opóźnienia pociągów (13564)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jacka Osucha w sprawie zwolnie-
nia przewoźników z obowiązku wypłat odszkodo-
wań za opóźnienia pociągów przekazuję poniższe
informacje.
Ustawa o zmianie ustawy o transporcie kolejo-
wym z dnia 25 czerwca 2009 r. uchwalona została
w związku z opublikowaniem w Dzienniku Urzędo-
wym Unii Europejskiej L 315 t. 50 z dnia 3 grudnia
2007 r. tzw. III pakietu kolejowego, w tym rozporzą-
dzenia (WE), nr 1371/2007, Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego
praw i obowiązków pasażerów w ruchu kolejowym.
Rozporządzenie nr 1371/2007 z chwilą jego wej-
ścia w życie zapewnia obowiązkowe stosowanie we
wszystkich krajach Unii Europejskiej tylko części
jego przepisów. W odniesieniu do pozostałych (w tym
dotyczących odszkodowań dla pasażerów) państwa
członkowskie mogą samodzielnie zdecydować o za-
kresie i terminie ich przyjęcia.
W ustanowionych rozwiązaniach prawnych doty-
czących wdrożenia III pakietu kolejowego (w tym
rozporządzenia 1371/2007) Polska zobowiązała się
do stosowania art. 16 ww. rozporządzenia określają-
cego zasady zwrotu kosztów biletu. W przypadku gdy
przewoźnik ma uzasadnione powody, aby przypusz-
czać, że opóźnienie przyjazdu do miejsca przeznacze-
nia przekroczy 60 minut w stosunku do umowy
transportu, pasażer otrzymuje natychmiast wybór
pomiędzy:
1) zwrotem pełnego kosztu biletu na warunkach,
na jakich został opłacony, za część lub części niezre-
alizowanej podróży oraz za część lub części już zre-
alizowane, jeżeli taka podróż jest już bezcelowa
w kontekście pierwotnego planu podróży, wraz z za-
pewnieniem w odpowiednich przypadkach połącze-
nia powrotnego do miejsca wyjazdu w najbliższym
dostępnym terminie,
2) kontynuacją lub zmianą trasy podróży przy po-
równywalnych warunkach przewozu do miejsca do-
celowego w najbliższym dostępnym terminie,
3) kontynuacją lub zmianą trasy podróży przy po-
równywalnych warunkach przewozu do miejsca do-
celowego w późniejszym terminie dogodnym dla pa-
sażera.
Zatem każdemu podróżującemu w połączeniach
krajowych lub zagranicznych realizowanych przez
przedsiębiorstwa kolejowe przysługiwać będzie zwrot
kosztów biletu w sytuacji, o której mowa w art. 16
rozporządzenia (WE), nr 1371/2007, Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.
Przepisy dotyczące odszkodowań wejdą w życie
w okresie późniejszym. Do 30 czerwca 2011 r. zwol-
nione z obowiązku ich stosowania będą wszystkie
podmioty. Natomiast do roku 2010 r. podmioty reali-
zujące połączenia pasażerskie krajowe oraz połącze-
nia ze stacjami położonymi poza granicami Unii Eu-
ropejskiej będą mogły wystąpić z wnioskiem do mi-
nistra infrastruktury o dalsze zwolnienie – do 2014 r.
minister infrastruktury określi w rozporządzeniu
listę tych połączeń, biorąc po uwagę możliwości fi-
nansowe i organizacyjne podmiotów wnoszących o ww.
zwolnienie. Podmiot występujący z wnioskiem do mi-
nistra infrastruktury zobowiązany będzie do przed-
łożenia uzasadnienia wniosku oraz przedstawienia
harmonogramu wdrożenia przepisów po upływie
okresu, na który zostało udzielone zwolnienie. Zgod-
nie z art. 2 rozporządzenia 1371/2007 zwolnienie
obejmuje maksymalnie 5 lat i może być przedłużone
dwukrotnie na okresy nie dłuższe niż 5 lat.
W wyniku wprowadzonych zmian pasażerowie
nie zostali pozbawieni jakichkolwiek praw. Prolongo-
wany został jedynie termin wdrożenia zaostrzonych
wymogów stosowanych w stosunku do przewoźników
odnośnie do odpowiedzialności wobec podróżnych.
Przyznawanie dodatkowych praw pasażerom z tego
tytułu nie jest więc konieczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji infrastruktury
kolejowej w miejscowości Nakło nad Notecią
(woj. kujawsko-pomorskie) (13566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Osucha skierowaną przy
piśmie, SPS-023-13566/09, z dnia 28 grudnia 2009 r.
do ministra infrastruktury Cezarego Grabarczyka
w sprawie modernizacji infrastruktury kolejowej
w miejscowości Nakło nad Notecią przedstawiam po-
niższe informacje.
Polskie Koleje Państwowe SA w ramach planowa-
nych modernizacji dworców kolejowych na lata 2010–
–2015 zaplanowały modernizację budynku dworco-
wego w miejscowości Nakło nad Notecią. Termin
zakończenia modernizacji planowany jest na 2015 r.,
a szacunkową wartość modernizacji określono na
kwotę 2100 tys. zł.
Przewiduje się, że zakres modernizacji obejmie
remont pokrycia dachowego, remont elewacji, likwi-
dację barier architektonicznych dla osób niepełno-
sprawnych, remont ogólnobudowlanych pomieszczeń
wewnętrznych ze zmianą systemu ogrzewania po-
mieszczeń dla komercyjnego zagospodarowania, wy-
konanie ogólnodostępnego WC.
Zakres i termin modernizacji określony został na
podstawie opracowanego przez firmę Pink Peeper
Media studium poprawy dochodowości, funkcjonal-
ności, charakteru, wizerunku oraz dostosowania dla
osób niepełnosprawnych. W ramach zadań zaplano-
wanych na 2010 r. wykonane zostanie ogólnodostęp-
ne WC – koszt ok. 60 tys. zł.
W najbliższym czasie PKP SA Oddział Gospoda-
rowania Nieruchomościami w Bydgoszczy dokona
ustaleń z Urzędem Miasta i Gminy w Nakle nad No-
tecią w zakresie współpracy przy modernizacji dwor-
ca i możliwości włączenia się samorządu w całość
przedsięwzięcia. Ustalenia dotyczyć mają przeprowa-
dzenia inwestycji na terenach przydworcowych oraz
sporządzenia pełnej dokumentacji technicznej
wszystkich branż i zakresów robót związanych z mo-
dernizacją budynku nieobejmujących pomieszczeń,
które są obecnie wynajęte i tych, które będą przed-
miotem przyszłej komercyjnej działalności.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
353
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie sytuacji polskich rodzin w 2009 r.
(13568)
W związku z pismem SPS-023-13568/09 z dnia
21 grudnia 2009 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej przesyła odpowiedź na interpelację pana po-
sła Krzysztofa Putry reprezentującego Klub Parla-
mentarny Prawa i Sprawiedliwości w sprawie sytu-
acji polskich rodzin w 2009 r.
Jak Pani Minister wytłumaczy zaistniałą sytu-
ację: jest wzrost gospodarczy, a ludziom żyje się
gorzej?
Jakie działania podejmuje rząd RP, aby można
było uwierzyć w słowa pana premiera z exposé: „…
gospodarka jest dla ludzi i jej wzrost jest tylko po to,
żeby ludziom żyło się lepiej. Wszystkim.”?
Polska jest jedynym państwem Unii Europejskiej,
które uniknęło ujemnej dynamiki wzrostu realnego
PKB w okresie światowego kryzysu gospodarczego, za-
równo według danych opisujących zmiany z kwartału
na kwartał, jak i rok do roku. W III kwartale 2009 r.
wielkość PKB w Polsce, według wstępnych szacunków
GUS, wzrosła realnie o 1% w porównaniu do analogicz-
nego okresu roku poprzedniego. Polska wyróżnia się
pod tym względem na tle niemal całej pogrążającej się
w recesji Europy. Przeciętnie w III kwartale bieżącego
roku w krajach Unii Europejskiej produkt krajowy
brutto zmniejszył się bowiem o 4,1%.
Międzynarodowy kryzys gospodarczy zaznaczył
swoją obecność na polskim rynku pracy, jednak osza-
cowanie jego ostatecznych skutków nie jest jeszcze
możliwe. Z pewnością należy uznać, iż przyczynił się
on do odwrócenia pozytywnych tendencji, które moż-
na było obserwować w Polsce począwszy od 2005 r.
Pomimo znacznie niższego tempa wzrostu gospodar-
czego w Polsce w porównaniu z 2008 r. sytuacja na
rynku pracy wciąż nie powinna budzić większego za-
niepokojenia. Przez trzy kwartały 2009 r. aktywność
zawodowa jak i zatrudnienie wzrastały (w porówna-
niu do analogicznego okresu roku poprzedniego)
o odpowiednio 1,7 p.p. oraz 0,8 p.p.1) W tym samym
okresie odnotowano także wzrost bezrobocia, jed-
nakże zmiany te nie były tak dramatyczne jak w kra-
jach nadbałtyckich, Hiszpanii czy Irlandii. Co więcej,
stopa bezrobocia wg BAEL w trzech kwartałach 2009 r.
była niższa w porównaniu z 2007 r. o 0,9–3 p.p.
(w zależności od kwartału), kiedy to wzrost gospo-
darczy wynosił 6,7% w skali roku.
Porównując sytuację na rynku pracy w Polsce
z krajami UE, należy stwierdzić iż Polska jest
w chwili obecnej jednym z nielicznych państw, w któ-
rych nie nastąpił spadek zatrudnienia w okresie
1)
Na podstawie Badania Aktywności Ekonomicznej Ludno-
ści (BAEL), GUS.
 354

Po HH
Pol

85
90
95
100
105
110
ls
skka iis z

0
2
4
6
8
10
12
14
16
18
20
a pa
ni
iaa
M
al
t Li
HH Da a Es twa
ool nia
alan Ir ton
ndd Ilra ia
ia
Sł lanndd
NN ow iiaa
iie

IV kw. 2008
m ac
ja
cy
Fi
nl
Au
s
a
C tria Sz ndi
z Po we a
Fi ech
nl y r t u cj a
an ga
d
G ia G lia

I kw. 2009
R rec re
um ja Fr cja
u an
Fr nia c
an U ja
c E
U ja
E P o 27
l
2 N ska
Be 7 ie
lg m
ia

II kw. 2009
BBe cy
SSzz Cyp elgl
W w r giia
a
ie ec M
lk ja
a aMl
Br taa
yt lta
a
E n
C
PPo sto ia z

Źródło: Opracowanie DAE MPiPS na podstawie danych Eurostatu.

orr ni
tuu a R ec h
um y
gga
alila
i a D un
aDn ia
stopa bezrobocia w II kw. 2009 (proc.) - lewa o�

Lu iaa
ni
ks Lit
em wa a
H bu Lu
is r k
Ir zpa g se Cyp
lIar nia m r
lnad b
ndi A u urg
aia W
ie Ho stri
w liczbie pracujących w Polsce i UE 27 w procentach (wykres dolny)

lk la a
a n
Br di
yt a
an
zmiana stopy bezrobocia w porównaniu z II kw. 2008 r. (p.p.) - prawa o�

ia
0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
Wykres 1. Stopa bezrobocia w Polsce i krajach UE w III kwartale 2009 r. (wykres górny) oraz zmiany
 355

Wykres 2. Podstawowe wskaźniki ryku pracy w Polsce w latach 2000–2009 (w procentach) – lewa oś:
współczynnik aktywności zawodowej i wskaźnik zatrudnienia, prawa oś: stopa bezrobocia

68 25
wspó�czynnik aktywno�ci zawodowej wska�nik zatrudnienia stopa bezrobocia
66

20
64

62
15
60

58
10
56

54
5

52

50 0
0 0 1 1 2 2 03 03 04 04 05 05 06 06 07 07 08 08 09 09
00 00 00 00 00 200 20 I 20 20 I 20 20 I 20 20 I 20 20 I 20 20 I 20 20 I 20
I 2 III 2 I 2 III 2 I2 III I II I II I II I II I II I II I II

Źródło: Obliczenia DAE MPiPS na podstawie BAEL

ostatnich kilku kwartałów, zaś wzrost stopy bezro-
bocia jest zbliżony do średniej dla UE 27.
Analizując podstawowe wskaźniki rynku pracy
(wykres 2), sytuacja w Polsce w 2009 r. była nieznacz-
nie tylko gorsza w porównaniu z rokiem 2008, który
charakteryzował się najwyższym poziomem zatrud-
nienia i najniższym bezrobociem od początku okresu
transformacji.
Pomimo zmniejszenia tempa produkcji w 2009 r.
wciąż następował nominalny wzrost wynagrodzeń
brutto. W I półroczu 2009 r. wystąpił nominalny
wzrost wynagrodzeń brutto w gospodarce narodowej
na poziomie 5,6% (wynagrodzenia realne brutto
wzrosły o 2,2%), wzrost w stosunku do II półrocza
2008 r.
Ponadto w 2008 wynagrodzenie minimalne wzro-
sło w porównaniu z 2007 r. o 20% w ujęciu nominal-
nym oraz o kolejne 13% w 2009 r. Wynagrodzenie
minimalne lub zbliżone do minimalnego uzyskiwane
jest przede wszystkim przez osoby o niskim poziomie
kwalifikacji zawodowych (np. mierzonym poziomem
ukończonego wykształcenia), a więc te, które najbar-
dziej narażone są na utratę zatrudnienia lub ubó-
stwo. Tak silny wzrost wynagrodzenia minimalnego
przeniósł się na wzrost dochodów z pracy tej katego-
rii osób.
Działania Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
wobec problemów na rynku pracy, których doświad-
czają rodziny z dziećmi na utrzymaniu, są zoriento-
wane na tworzenie właściwej oferty wsparcia mate-
rialnego (system świadczeń rodzinnych) na rzecz ro-
dzin z dziećmi.
Przykładem działania o charakterze długofalo-
wym w Polsce są wprowadzone z dniem 1 stycznia
2009 r. rozwiązania w zakresie urlopu macierzyń-
skiego.
Do głównych zmian legislacyjnych wprowadzo-
nych ustawą o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz
niektórych innych ustaw, Dz. U. Nr 237, poz. 1654
(tzw. ustawa rodzinna), należą:
— stopniowe wydłużenie urlopu macierzyńskiego
(część obligatoryjna) z 18 do 20 tygodni w przypadku
urodzenia jednego dziecka przy jednym porodzie,
— wprowadzenie dodatkowego urlopu macierzyń-
skiego o charakterze fakultatywnym, który docelowo
wyniesie 6 tygodni oraz 8 tygodni (w przypadku cią-
ży mnogiej) – ta część urlopu może być łączona czę-
ściowo z pracą,
— wprowadzenie urlopu ojcowskiego w wymiarze
2 tygodni od 2012 r.,
— ochrona przed zwolnieniem z pracy osób podej-
mujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu
pracy w okresie przysługującego im urlopu wycho-
wawczego (w okresie 12 miesięcy).
MPiPS rodzinom o niższym poziomie dochodu za-
pewnia wsparcie przez system świadczeń rodzinnych.
Regularna pomoc finansowa państwa w formie zasił-
ków rodzinnych oraz dodatków do zasiłku jest uza-
leżniona od dochodów rodziny, wieku dziecka oraz
jego niepełnosprawności. Od 1. listopada 2009 r. wy-
sokość zasiłków rodzinnych została zwaloryzowana,
co pozwoliło na zwiększone wsparcie finansowe ro-
dzin z dziećmi na utrzymaniu wśród najbardziej po-
trzebujących (o najniższych dochodach). Ponadto od
356
1 stycznia 2010 r. rozszerzono pomoc rodzinom
z dzieckiem niepełnosprawnym poprzez zlikwidowa-
nie kryterium dochodowego. Obecnie jedno z rodzi-
ców lub opiekunów dziecka otrzyma pomoc w formie
świadczenia pielęgnacyjnego2) bez względu na poziom
dochodu uzyskiwanego przez rodzinę.
Należy zaznaczyć, iż zmniejszenie różnic docho-
dowych (rozwarstwienia) pomiędzy grupą o niskich
i wysokich dochodach nie jest zadaniem łatwym,
bez względu na poziom rozwoju społeczno-gospo-
darczego kraju. Polska wykazuje poziom zróżnico-
wania dochodowego zbliżony do średniej UE 27 –
32% (a wręcz niższy niż w krajach wyżej rozwinię-
tych jak Grecja czy Portugalia), mierzonego wskaź-
nikiem Giniego. Ponadto przykłady gospodarek
wysokorozwiniętych Wielkiej Brytanii (34%) i USA
(powyżej 40%) wskazują, iż różnice te mogą utrzy-
mywać się również w długim okresie na wyższym
poziomie niż w Polsce.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie składek na PFRON (13569)
Odpowiadając na pismo z dnia 28 grudnia 2009 r.
(SPS-023-13569/09) dotyczące interpelacji posła To-
masza Latosa z dnia 1 grudnia 2009 r. w sprawie
obniżenia minimalnego stanu zatrudnienia ogółem
podmiotów objętych obowiązkiem uiszczania należ-
ności wobec Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych i Państwowego Funduszu Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych, informuję, że nie są
planowane zmiany w kierunku opisanym w interpe-
lacji, ponieważ są one niezasadne.
Należy bowiem wskazać, że zarówno wpłaty na
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych, jak i składki na Fundusz Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych są źródłem finanso-
wania istotnych zadań.
2)
Świadczenie pielęgnacyjne (520 zł miesięcznie) przyzna-
wane jest osobom, na których ciąży obowiązek alimentacyjny
(rodzice dziecka, krewni w linii prostej, rodzeństwo, rodzina za-
stępcza spokrewniona z dzieckiem), a także opiekunowi faktycz-
nemu dziecka, który rezygnuje z pracy zawodowej, by opiekować
się dzieckiem niepełnosprawnym wymagającym szczególnej opie-
ki. Przeznaczone jest dla rodzica dziecka niepełnosprawnego,
który rezygnuje z pracy zawodowej, by opiekować się dzieckiem
niepełnosprawnym wymagającym szczególnej opieki.
Z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych finansowane są działania przewidziane
w ustawie z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń
pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
(Dz. U. Nr 158, poz. 1121, z późn. zm.). Zadania te są
niezwykle istotne z punktu widzenia zapewnienia
realizacji podstawowego prawa pracowników, tj. pra-
wa do wynagrodzenia. Należy także wskazać, że wy-
sokość tych składek nie jest wysoka (od 1 stycznia
2010 r. wynosi ona 0,10% podstawy wymiaru skła-
dek). Składki te stanowią ponadto koszt uzyskania
przychodu stosownie do art. 22 ust. 6bb ustawy dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) i art. 15 ust. 4h ustawy dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.). Obciążenie to
jest zatem nie tylko niskie, ale i wpływa na zmniej-
szenie podatku.
Wpłaty na Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, o których mowa w art. 21
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilita-
cji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.), nie tylko są alternatywą dla zatrudnia-
nia osób niepełnosprawnych, ale także stanowią pod-
stawowe źródło finansowania systemu rehabilitacji
i zatrudniania osób niepełnosprawnych w Polsce.
Służą one m.in. do obligatoryjnego wspierania za-
trudnienia osób niepełnosprawnych u pracodawców
zatrudniających ogółem do 25 pracowników (bez
względu na wskaźnik zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych) oraz u pracodawców zatrudniających co
najmniej 25 pracowników, którzy osiągnęli 6-procen-
towty wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych, jak i jako źródło finansowania fakultatywnego
wspierania pracodawców, którzy są zobowiązani do
wpłat, ale zwiększają zatrudnienie o osoby niepełno-
sprawne bezrobotne lub poszukujące pracy, niepozo-
stające w zatrudnieniu, dając tym pracodawcom do-
datkowe wsparcie na wyjście z grupy podmiotów
zobowiązanych do wpłat i przynależność do podmio-
tów obligatoryjnie wspieranych ze środków Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych. Działania te są skuteczne, ponieważ sukcesyw-
nie zmniejsza się liczba podmiotów zobowiązanych
do dokonywania wpłat, a zwiększa zatrudnienie
w podmiotach zwolnionych z tych wpłat.
Reasumując, zmiany proponowane w interpelacji
nie są zasadne, a ich wprowadzenie będzie skutkować
załamaniem realizacji zadań wspieranych ze środ-
ków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracow-
niczych i Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Michała Wojtkiewicza
i Marka Polaka
w sprawie większej czcionki na dokumentach,
takich jak dowód osobisty i prawo jazdy (13571)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
28 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-13571/09) prze-
kazującego interpelację posłów na Sejm RP pana Mi-
chała Wojtkiewicza i pana Marka Polaka z dnia 16
grudnia 2009 r. w sprawie większej czcionki na do-
kumentach, takich jak dowód osobisty i prawo jazdy,
uprzejmie informuję, że zwiększenie wielkości czcio-
nek w obecnym systemie personalizacji dowodów oso-
bistych wymagałoby wprowadzenia zmian, które
skutkowałyby zwiększeniem kosztów produkcji do-
kumentu. Wprowadzenie większych czcionek do do-
wodu osobistego będzie jednak rozważane w ramach
realizacji projektu związanego z wydawaniem nowe-
go wzoru dowodu osobistego, co jest planowane od
stycznia 2011 r. Postulat zwiększenia wielkości czcio-
nek zostanie uwzględniony w wytycznych i założe-
niach do projektu technicznego nowego dowodu oso-
bistego.
Jednocześnie podkreślić należy, że problematyka
związana z wzorem prawa jazdy i stosowanych tam
czcionek znajduje się poza zakresem właściwości mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji. W kwe-
stii powyższej zasadnym wydaje się, aby stanowisko
zajął minister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie stworzenia nadzoru umożliwiającego
sprawne wdrożenie, przeprowadzenie
i upowszechnianie programu poręczeń
dla kredytów studenckich przez BGK (13577)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 28 grudnia 2009 r., znak SPS-023-13577/
09, w sprawie interpelacji pana posła Jarosława Żacz-
ka dotyczącej stworzenia nadzoru umożliwiającego
sprawne wdrożenie, przeprowadzenie i upowszech-
357
nianie programu poręczeń dla kredytów studenckich
przez Bank Gospodarstwa Krajowego uprzejmie in-
formuję, co następuje.
System pożyczek i kredytów studenckich został
powołany ustawą z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach
i kredytach (Dz. U. Nr 108, poz. 685, z późn. zm.)
w 1998 r. w celu rozszerzenia dostępu do szkolnictwa
wyższego. Kredyty studenckie udzielane są przez
banki komercyjne z dopłatą do oprocentowania z bu-
dżetu państwa. W tym celu w Banku Gospodarstwa
Krajowego został ulokowany Fundusz Pożyczek
i Kredytów Studenckich. Z funduszu pokrywane są
przede wszystkim dopłaty do odsetek oraz umorzeń
spłaty kredytów studenckich. W latach 1998–2009
banki udzieliły kredytów ponad 316 tys. studentów.
Należy podkreślić, iż kredyty studenckie, jak każ-
dy inny produkt bankowy, podlegają rygorom prawa
bankowego również w zakresie poręczeń. Wobec po-
jawiających się problemów ze znalezieniem przez stu-
dentów odpowiedniego zabezpieczenia spłaty kredy-
tu na przestrzeni lat dokonano wielu zmian w syste-
mie kredytów studenckich, m.in. stwarzając możli-
wość zmiany banku, wprowadzając alternatywną
(niższą) ratę kredytu czy też wspomagając wprowa-
dzanie poręczeń kredytów przez Bank Gospodarstwa
Krajowego oraz przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa. Dzięki tym działaniom odsetek
studentów, którzy nie podpisali umowy o kredyt
z powodu braku poręczenia, w odniesieniu do liczby
złożonych wniosków zmniejszył się z 15,5% w roku
akademickim 2005/2006 do 7,6% w roku akademic-
kim 2008/2009.
Kolejnym krokiem zmierzającym do zmniejszenia
barier w uzyskaniu kredytu było rozszerzenie syste-
mu poręczeń przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
Dotychczasowy system poręczeń ze środków Krajo-
wego Funduszu Poręczeń Kredytowych funkcjono-
wał od roku akademickiego 1999/2000 na podstawie
umowy zawartej pomiędzy BGK a Ministerstwem
Finansów. Bank poręczał najuboższym studentom
70% kwoty kredytu, a w przypadku studentów, któ-
rzy jako pozbawieni częściowo lub całkowicie opieki
rodzicielskiej umieszczeni byli w rodzinie zastępczej,
placówce opiekuńczo-wychowawczej, socjalizacyjnej
albo resocjalizacyjnej (z wyłączeniem placówek reso-
cjalizacyjnych prowadzących działalność w formie
całodobowej, turnusowej lub okresowej) – 100% kwo-
ty kredytu. Do roku akademickiego 2008/2009 z po-
ręczeń kredytu studenckiego skorzystało 26,8 tys.
studentów. Z danych statystycznych wynika, iż śred-
niorocznie 17,6% studentów, którzy otrzymali kre-
dyt, skorzystało z poręczenia BGK. Poręczenia te
trafiały do osób najuboższych, których dochody na
osobę w rodzinie uniemożliwiały w pełni zabezpie-
czenie spłaty kredytu studenckiego.
Ustawa z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy
o poręczeniach i gwarancjach udzielanych przez
Skarb Państwa oraz niektóre osoby prawne, ustawy
o BGK oraz niektórych innych ustaw zlikwidowała
Krajowy Fundusz Poręczeń Kredytowych wprowa-
358
dzając jednocześnie możliwość udzielania przez Bank
Gospodarstwa Krajowego poręczeń i gwarancji w ra-
mach programów rządowych. W ramach „Rządowego
programu społeczno-gospodarczego rozwoju systemu
poręczeń i gwarancji Banku Gospodarstwa Krajowe-
go” w czerwcu 2009 r. podpisana została nowa umo-
wa na dotychczasowych warunkach dodatkowo roz-
szerzająca zakres poręczenia 100-procentowego
o wszystkie osoby będące sierotami.
We wrześniu 2009 r. Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego rozpoczęło rozmowy z Bankiem
Gospodarstwa Krajowego i Ministerstwem Finansów
zmierzające do objęcia 100-procentowym poręcze-
niem najuboższych studentów ubiegających się o kre-
dyt. Efektem tych rozmów jest opracowany aneks do
umowy pomiędzy ww. stronami, zakładający:
— objęcie 100-procentowym poręczeniem osób,
których dochód na osobę w rodzinie, liczony zgodnie
z przepisami obecnie obowiązującego rozporządzenia
Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia
12 października 2006 r. w sprawie szczegółowych za-
sad, trybu i kryteriów udzielania, spłacania oraz
umarzania kredytów i pożyczek studenckich oraz
warunków i trybu rozliczeń z tytułu pokrywania od-
setek należnych bankom od kredytów studenckich
(Dz. U. Nr 186, poz. 1371, z późn. zm.), nie przekra-
czałby 600 zł na osobę w rodzinie;
— objęcie 70-procentowym poręczeniem osób,
których dochód na osobę w rodzinie nie przekraczał-
by 1000 zł;
— utrzymanie 100-procentowego poręczenia w przy-
padku studentów, którzy zostali pozbawieni całkowi-
cie opieki rodzicielskiej lub jako pozbawieni częścio-
wo lub całkowicie opieki rodzicielskiej umieszczeni
byli w rodzinie zastępczej, placówce opiekuńczo-wy-
chowawczej rodzinnej, socjalizacyjnej albo resocjali-
zacyjnej (z wyłączeniem placówek resocjalizacyjnych
prowadzących działalność w formie całodobowej tur-
nusowej lub okresowej).
Przewidywane zmiany umożliwią korzystanie
z kredytów studenckich grupie najuboższych studen-
tów, którzy do tej pory nie byli w stanie przedstawić
komercyjnym bankom wystarczającego poręczenia
i z tego powodu zostali wykluczeni z tej formy pomo-
cy państwa dla studiujących. Szacuje się, iż 100-pro-
centowym poręczeniem objętych zostanie ok. 5,7 tys.,
zaś 70-procentowym poręczeniem kolejnych 1,6 tys.
studentów. Podpisanie umowy o nowym systemie po-
ręczeń nastąpi w kwietniu lub maju 2010 r. i będzie
ona dotyczyła kredytów udzielanych od roku akade-
mickiego 2010/2011.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań pana posła,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Zgodnie z przepisami Bank Gospodarstwa Kra-
jowego zawiera umowy określające zasady korzysta-
nia ze środków Funduszu Pożyczek i Kredytów Stu-
denckich z bankami, które oferują najkorzystniejsze
warunki udzielania kredytów, w szczególności opro-
centowania, wysokości prowizji, a także liczby i loka-
lizacji oddziałów. Kredyty studenckie są obecnie
udzielane przez pięć banków komercyjnych: PKO
Bank Polski SA, Bank Pekao SA, Bank Polskiej Spół-
dzielczości SA, Gospodarczy Bank Wielkopolski SA
oraz od roku akademickiego 2009/2010 Mazowiecki
Bank Regionalny SA. Pierwsze cztery banki już do-
tychczas pośredniczyły w udzielaniu poręczeń kre-
dytów studenckich oferowanych przez Bank Gospo-
darstwa Krajowego. W roku akademickim 2009/2010
do tych banków dołączy Mazowiecki Bank Regional-
ny SA.
2. Analizą i opiniowaniem sytuacji materialnej
i socjalno-bytowej studentów związanej z udziela-
niem kredytów studenckich oraz przedstawianiem
wniosków i propozycji działań zmierzających do jej
poprawy zajmuje się Komisja do Spraw Pożyczek
i Kredytów Studenckich. Komisja składa się z przed-
stawicieli środowiska studentów i rektorów uczelni,
jak również przedstawicieli resortu szkolnictwa wyż-
szego oraz finansów. Do zadań komisji należy m.in.
opiniowanie wysokości oprocentowania kredytów
studenckich, zasad zawierania umów zawartych po-
między BGK a poszczególnymi bankami, jak również
wyrażanie opinii w sprawie banków chcących przy-
stąpić do systemu.
3. Kredyt studencki jest udzielany na okres stu-
diów nie dłuższy niż 6 lat, a w przypadku studiów
doktoranckich – na okres 4 lat. Spłata kredytu roz-
poczyna się dwa lata od daty ukończenia studiów
i trwa co najmniej dwa razy dłużej niż okres pobie-
rania kredytu. Zgodnie z przepisami okres spłaty
może być dłuższy w przypadku, gdy kredytobiorca
udokumentuje, iż wysokość spłaty kredytu przekra-
cza 20% jego przeciętnego dochodu. W przypadku
trudnej sytuacji życiowej kredytobiorca może rów-
nież wystąpić do ministra o częściowe umorzenie kre-
dytu.
4. Przepisy nie wskazują konkretnego przeznacze-
nia kwoty kredytu przez studenta. Wypłacone raty
kredytu mogą być spożytkowane na dowolny cel.
5. Nadzór nad prawidłowością udzielania kredy-
tów polegający m.in. na prawie do przeprowadzania
kontroli w bankach komercyjnych zgodnie z przepi-
sami został powierzony Bankowi Gospodarstwa Kra-
jowego.
Pragnę poinformować, iż wypracowany w poro-
zumieniu i na wniosek Parlamentu Studentów RP
rządowy pakiet prawny dotyczący kredytów studenc-
kich ma na celu zmniejszenie barier w dostępie do
kredytów studenckich. Nie należy go jednak łączyć
z ewentualnym wprowadzeniem odpłatności za stu-
dia. System kredytów studenckich stanowiących
zwrotną formę pomocy jest jedynie uzupełnieniem
systemu pomocy materialnej. Podstawowym narzę-
dziem wspierania kształcenia w uczelniach publicz-
nych i niepublicznych jest bezzwrotna pomoc mate-
rialna dla studentów przewidziana w ustawie z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, ust. 1365, z późn. zm.) finansowana z budże-
tu państwa i udzielana w formie: stypendium socjal-
nego, stypendium specjalnego dla osób niepełnospraw-

nych, stypendium za wyniki w nauce lub sporcie,
stypendium ministra za osiągnięcia w nauce, stypen-
dium ministra za wybitne osiągnięcia sportowe, sty-
pendium na wyżywienie, stypendium mieszkaniowe-
go i zapomogi.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie projektu ustawy Prawo pocztowe
(13580)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki pani Beaty Mazurek w sprawie
projektu ustawy Prawo pocztowe uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Zakres konsultacji rozwiązań uwzględnionych
w założeniach do ustawy Prawo pocztowe przedsta-
wionych przez Ministerstwo Infrastruktury 6 listo-
pada 2009 r. był szeroki i uwzględniał wszystkich
uczestników rynku, w tym Pocztę Polską SA, która
jako operator publiczny zobowiązany do świadczenia
powszechnych usług pocztowych na terenie całego
kraju zajmuje na tym rynku pozycję wiodącą.
Pragnę przypomnieć, że wspomniane w interpe-
lacji założenia, w wersji przygotowanej przez specjal-
ny zespół powołany w ministerstwie, były konsulto-
wane z kierownictwem Poczty Polskiej, którego
przedstawiciele uczestniczyli w kilku posiedzeniach
zespołu. Mieli oni możliwość przekazania swojego
stanowiska w zakresie proponowanych regulacji na
bieżąco w trakcie powstawania założeń. Wiele roz-
wiązań regulacyjnych wynika wprost z implemento-
wanej dyrektywy 2002/6/WE, stąd pole manewru
było ograniczone. W większości spraw osiągnięto
konsensus.
Jeśli chodzi o udział prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej w dalszych pracach nad projektem, to
pragnę wyjaśnić, że skorzystałem z możliwości wy-
korzystania środków unijnych, którymi dysponowa-
ło UKE i które mogły zostać przeznaczone (w ramach
projektu TF2006/018-180.01.08.06. – „Rezerwa ela-
styczna – Projekt: Propozycja nowego Prawa poczto-
wego”) na pomoc w pracach zewnętrznej kancelarii
prawnej. W związku z tym zleciłem przygotowanie
projektu założeń do nowej ustawy prezesowi UKE
w ramach jego uprawnień do opracowywania wska-
359
zanych przez ministra właściwego do spraw łączności
projektów aktów prawnych w zakresie łączności (art.
192 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm.). Jednocześnie zobowiązałem prezesa UKE do
wykorzystania założeń wypracowanych wcześniej
przez wspomniany wcześniej resortowy zespół.
W trakcie powierzonych prac UKE zorganizowa-
ło szereg spotkań o charakterze informacyjno-kon-
sultacyjnym z największymi prywatnymi operatora-
mi pocztowymi, organizacjami je zrzeszającymi
i odrębnie z kierownictwem Poczty Polskiej SA oraz
przedstawicielami związków zawodowych tej spółki,
a także z Federacją Konsumentów. Rezultat prac
UKE stał się kanwą założeń we wspomnianej przez
panią poseł wersji z dnia 6 listopada 2009 r., które
uwzględniają także ostateczne ustalenia kierownic-
twa Ministerstwa Infrastruktury odnośnie do propo-
nowanych rozwiązań. Obecnie trwają konsultacje
środowiskowe i uzgodnienia międzyresortowe pro-
jektu.
Reasumując powyższe wyjaśnienia, pragnę pod-
kreślić, że Poczta Polska SA brała aktywny udział
w pracach nad założeniami do ustawy Prawo poczto-
we w formie konsultacji i uzgodnień środowiskowych
dokumentu, a więc teza o pominięciu jej stanowiska
w procesie tworzenia projektowanych rozwiązań re-
gulacyjnych nie znajduje potwierdzenia.
Odpowiadając na drugie pytanie pani poseł, tj. pro-
jektowane w założeniach wyłączenie usług kurier-
skich z definicji usług zamiennych do usług powszech-
nych, a tym samym wyłączenie tych firm z obowiązku
wnoszenia wkładu do funduszu kompensacyjnego,
chciałbym wyjaśnić, że w tej kwestii uwzględniono
stanowisko Komisji Europejskiej. W stanowisku tym
Komisja wskazuje na konieczność takiego wyłącze-
nia ze względu na zdecydowanie odmienną charak-
terystykę usług kurierskich od usług powszechnych.
Mając jednak na uwadze, iż sprawa dotyczy interpre-
tacji prawa wspólnotowego, zwróciłem się w tej spra-
wie o opinię do UKIE, w celu zapewnienia popraw-
nego wdrożenia dyrektywy 2008/06/WE i wyklucze-
nia sytuacji ewentualnego wszczęcia przeciwko Pol-
sce postępowania w trybie art. 258 TFUE.
W kwestii poruszonej przez Panią Poseł w trzecim
pytaniu, tj. projektowanej zmiany systemu uzyski-
wania uprawnień operatora pocztowego, potwier-
dzam, że w projektowanych przepisach proponuje się
odejście od systemu zezwoleń na działalność poczto-
wą. Jest to działanie zgodne z ww. dyrektywą, która
pozostawia decyzję w tym zakresie państwom człon-
kowskim. Zgodnie z projektem założeń ustawowo
określony będzie wyłącznie zakres oraz warunki
świadczenia usług powszechnych, a obowiązek ich
wykonywania będzie nałożony na operatora wyzna-
czonego. Pozostałe usługi będą świadczone przez ope-
ratorów w zakresie i na warunkach określonych
przez nich w regulaminach. Dotyczy to zarówno firm
kurierskich, jak i operatorów świadczących usługi
wchodzące w zakres usług powszechnych. Z uwagi
360
na fakt, iż nie przewiduje się określania katalogu
wymagań, których spełnienie warunkowałoby uzy-
skanie indywidualnego zezwolenia (np. minimalny
zakres świadczonej usługi, liczba placówek, często-
tliwość doręczeń, zasięg terytorialny działania ope-
ratora), zaproponowano wyłącznie formę rejestracji
przedsiębiorcy w prowadzonym przez prezesa UKE
rejestrze operatorów pocztowych. Tym samym dzia-
łalność pocztowa pozostanie działalnością reglamen-
towaną w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), a jednocześnie podej-
mowanie tego rodzaju działalności gospodarczej zo-
stanie uproszczone.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że w sposób wyczerpujący naświetliły poruszo-
ne w interpelacji kwestie, a także wykazały złożoność
problematyki regulacyjnej w dziedzinie poczty.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ryszarda Terleckiego
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących
praw kombatantów (13583)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
28 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13583/09, doty-
czące interpelacji posła Ryszarda Terleckiego w spra-
wie nowelizacji przepisów dotyczących praw komba-
tantów, uprzejmie informuję:
Z uwagi na trudną sytuację gospodarczą i zwią-
zaną z nią konieczność dokonania ograniczeń w wy-
datkach z budżetu państwa Rada Ministrów, rozpa-
trując postulaty dotyczące zadośćuczynienia za krzyw-
dy doznane w czasie wojny i w okresie powojennym,
zgłaszane przez różne i bardzo liczne grupy społecz-
ne, podjęła decyzję o przyznaniu uprawnień wyłącz-
nie dla rodzin osób, które poniosły śmierć w trakcie
wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989
w obronie wolności i godności człowieka oraz praw
obywatela. Ustawa o zadośćuczynieniu rodzinom
ofiar wystąpień wolnościowych w latach 1956–1989
weszła w życie w dniu 16 lipca 2009 r.
Mając powyższe na uwadze, minister pracy i po-
lityki społecznej nie przewiduje podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w celu wprowadzenia zmian do usta-
wy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz
niektórych osobach będących ofiarami represji wo-
jennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 371, ze zm.).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie trudności w realizacji programu
„Radosna szkoła” (13586)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jarosła-
wa Matwiejuka (SPS-023-13586/09) w sprawie trud-
ności w realizacji programu „Radosna szkoła”,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Dnia 10 grudnia 2009 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę nr 216/2009 zmieniającą uchwałę w sprawie
rządowego programu wspierania w latach 2009–2014
organów prowadzących w zapewnieniu bezpiecznych
warunków nauki, wychowania i opieki w klasach I–
–III szkół podstawowych i ogólnokształcących szkół
muzycznych I stopnia – „Radosna szkoła”. Na mocy
tej uchwały terminem złożenia przez organy prowa-
dzące do wojewody sprawozdania jest 15 stycznia
2010 r., co pozwoliło na wydatkowanie środków do
31 grudnia 2009 r. Termin ten będzie obowiązywać
w każdym roku do końca realizacji programu, czyli
w latach 2010–2015. Zmiana ta dała dodatkową szan-
sę skutecznego wykorzystania dotacji otrzymanej
w ramach programu „Radosna szkoła” oraz ułatwi
terminową realizację założeń programu.
Dodatkowo informuję, że w związku z wieloma
sygnałami o problemach z realizacją programu Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej apelowało do woje-
wodów i kuratorów oświaty o dopuszczenie możliwo-
ści zakupu pomocy dydaktycznych innych niż wprost
wpisane we wniosku (firma, nazwa produktu, kolor,
rodzaj, cena, ilość). W opinii Ministerstwa Edukacji
Narodowej dopuszczalny jest zakup pomocy dydak-
tycznych o nazwie innej od wskazanej we wniosku,
ale o tym samym przeznaczeniu i funkcji, rozwijają-
cej te same kompetencje i umiejętności u dziecka
w zakresie małej i dużej motoryki oraz integracji
zmysłowej i stymulacji wielozmysłowej.
Wyjaśniam również, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej informowało szkoły i organy prowadzące
na swojej stronie internetowej, że w ramach rządo-
wego programu „Radosna szkoła” nie ma możliwości
podpisania umowy z dystrybutorem pomocy dydak-
tycznych, który proponuje przekazanie faktury

w 2009 r., natomiast dostarczenie zamówionych pro-
duktów w 2010 r. Działanie takie jest niezgodne
z prawem, ponieważ środki finansowe z dotacji celo-
wej muszą być wydatkowe i rozliczone do końca roku
budżetowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie doposażenia polskich
żołnierzy stacjonujących w Afganistanie
w dodatkowe śmigłowce (13593)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie doposażenia polskich żołnierzy stacjonujących
w Afganistanie w dodatkowe śmigłowce (SPS-023-
-13593/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Obecnie w ramach Polskiego Kontyngentu Woj-
skowego w Afganistanie zadania realizują cztery
śmigłowce bojowe Mi-24 i cztery śmigłowce transpor-
towe Mi-17, doposażone odpowiednio dla własnej
ochrony i obrony.
Biorąc po uwagę fakt, iż polski kontyngent w ra-
mach swoich zadań kontroluje obszar prowincji Gha-
zni mający powierzchnię około 22 tys. km2, należy
uznać, że zadania w zakresie transportu powietrzne-
go na teatrze działań mogą być wykonywane z powo-
dzeniem. Przy planowaniu operacji bierze się pod uwa-
gę dostępne zdolności oraz potrzeby operacyjne, a nie
– jak wskazano w interpelacji – standardy Organizacji
Traktatu Północnoatlantyckiego. Takie bowiem w od-
niesieniu do ilości śmigłowców nie istnieją.
Ponadto Polski Kontyngent Wojskowy w Afgani-
stanie podlega dowództwu Międzynarodowych Sił
Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF) w Afganistanie,
które w ramach prowadzonych operacji koordynuje
dostępność śmigłowców na teatrze działań. Bezpo-
średnio przekłada się to na fakt, iż w ramach reali-
zacji zadań polski kontyngent, w razie wystąpienia
takiej potrzeby, może natychmiast otrzymać wspar-
cie powietrzne od innych sojuszniczych sił zadanio-
wych. Podobnie rzecz się przedstawia z tzw. ewaku-
acją medyczną rannych z pola walki (medevac). Nie
posiadając śmigłowców odpowiednich do tego zada-
nia, Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie
otrzymuje wsparcie ze strony amerykańskiej w po-
361
staci przydzielonych na stałe do polskich pododdzia-
łów dwóch śmigłowców ewakuacji medycznej.
Mając na względzie potrzeby operacyjne, jak rów-
nież realizację zadań misji w Afganistanie, na 2010 r.
zaplanowano – w pierwszej kolejności – uzupełnienie
naszego kontyngentu dwoma śmigłowcami bojowy-
mi, które zostaną dostarczone w rejon misji w pierw-
szym i trzecim kwartale br., a także wsparcie go dodat-
kowymi pięcioma śmigłowcami transportowymi zaku-
pionymi w ramach realizacji tzw. pakietu afgańskiego.
Dostawa tych ostatnich ma nastąpić do końca br.
Należy podkreślić także, iż polskie pododdziały
wojsk specjalnych operujące w Afganistanie przez
cały czas korzystają ze wsparcia śmigłowcowego Sta-
nów Zjednoczonych Ameryki. A zatem pragnę jeszcze
raz zapewnić, że przy ścisłej i dobrze skoordynowanej
współpracy z dowództwem ISAF Polski Kontyngent
Wojskowy w Afganistanie z powodzeniem może re-
alizować zadania, wykorzystując aktualnie dostępną
liczbę śmigłowców.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjonu-
jące.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań rządu zmierzających
do ograniczenia wzrostu długu publicznego
(13594)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 28 grudnia 2009 r. (znak SPS-023-13594/
09) zawierające interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań rządu zmierzających do ogranicze-
nia wzrostu długu publicznego, pragnę przekazać na
ręce Pana Marszałka odpowiedź na postawione przez
pana posła pytania.
Mechanizmy zapobiegające nadmiernemu nara-
staniu długu i przekroczeniu konstytucyjnego limitu
60% zawarte są w obowiązującym prawie. W ustawie
o finansach publicznych zawarte są procedury ostroż-
nościowe i sanacyjne chroniące przed niekontrolowa-
nym i nadmiernym wzrostem długu publicznego
w sytuacji, gdy jego relacja do PKB przekracza próg
50%, 55% i 60%. Ponadto znowelizowana ustawa
o finansach publicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r.
wprowadza m.in. wzmocnienie kontroli nad wydat-
kami publicznymi dzięki wprowadzeniu kontroli za-
362
rządczej oraz nowych regulacji dotyczących audytu
wewnętrznego oraz nowe, zindywidualizowane po-
dejście do kwestii zadłużenia jednostek samorządu
terytorialnego.
Każdego roku minister finansów przygotowuje,
a następnie Rada Ministrów przyjmuje 3-letnią (od
2010 r. 4-letnią) strategię zarządzania długiem Skar-
bu Państwa oraz oddziaływania na państwowy dług
publiczny. Strategia zawiera cele i zadania zarządza-
nia długiem oraz prognozy wielkości i struktury dłu-
gu publicznego i kosztów jego obsługi. Celem rządu
jest niedopuszczenie do przekroczenia przez dług pu-
bliczny progu 55%, a zatem również niedopuszczenie
do przekroczenia konstytucyjnego limitu 60%.
W styczniu 2010 r. rząd przedstawi „Plan rozwo-
ju i konsolidacji finansów publicznych”, który ma na
celu przeprowadzenie reform pozwalających na unik-
nięcie zagrożeń rozwojowych związanych z narasta-
niem długu publicznego i deficytu sektora finansów
publicznych oraz stworzenie przesłanek dla budowy
nowych przewag konkurencyjnych Polski i polskiej
gospodarki.
Projekt planu przewiduje m.in.:
1. Poprawę zarządzania płynnością sektora pu-
blicznego poprzez wprowadzenie obowiązku lokowa-
nia wolnych środków wybranych jednostek sektora
finansów publicznych w formie depozytu prowadzo-
nego przez ministra finansów, co spowoduje uwolnie-
nie zamrożonych rezerw gotówkowych. Obecnie
znaczna część środków jednostek sektora finansów
publicznych, tj. kilkanaście do 20 mld zł, jest lokowa-
na w sektorze bankowym, co powoduje powstanie
niepotrzebnych kosztów. Adresatem działania byłyby
państwowe fundusze celowe, państwowe osoby praw-
ne, agencje wykonawcze oraz Narodowy Fundusz
Zdrowia. W efekcie jego wprowadzenia nastąpi
zmniejszenie kosztów obsługi długu Skarbu Państwa
oraz obniżenie poziomu długu publicznego poprzez
zmniejszenie potrzeb pożyczkowych Skarbu Państwa
wynikające z wykorzystania aktywów jednostek sek-
tora finansów publicznych w zarządzaniu płynnością
budżetu państwa.
2. Istotne przyspieszenie prywatyzacji przedsię-
biorstw z udziałem Skarbu Państwa. Częścią plano-
wanych działań jest obniżenie odpisów z wpływów
z prywatyzacji na Fundusz Reprywatyzacji z dotych-
czasowych 5% do 1,5% oraz na Fundusz Restruktu-
ryzacji Przedsiębiorców z 15% do 3%, zgodnie z pro-
jektem nowelizacji ustawy o komercjalizacji i prywa-
tyzacji. W rezultacie zwiększeniu ulegnie część przy-
chodów z prywatyzacji trafiająca bezpośrednio do
budżetu państwa. Zwiększenie przychodów z prywa-
tyzacji oraz zmniejszenie udziału odpisów na fundu-
sze celowe spowoduje m.in. ograniczenie przyrostu
długu publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej
w sprawie wiążącej interpretacji przepisów
dotyczących obecności symboli religijnych
w miejscach publicznych, w szczególności
krzyży w szkołach (13598)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem, nr SPS-023-13598/09, z 28 grud-
nia 2009 r. interpelację pani poseł Izabeli Jarugi-No-
wackiej w sprawie interpretacji przepisów dotyczą-
cych obecności symboli religijnych w szkołach pu-
blicznych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obecność symboli religijnych w miejscach publicz-
nych wynika z zagwarantowanej przepisami art. 53
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wolności religii
i sumienia. Art. 53 ust. 2 konstytucji stanowi, że wol-
ność religii obejmuje wolność wyznawania lub przyj-
mowania religii według własnego wyboru oraz uze-
wnętrzniania indywidualnie lub z innymi, publicznie
lub prywatnie swojej religii przez uprawianie kultu,
modlitwę, uczestniczenie w obrzędach, praktykowa-
nie i nauczanie.
O możliwości umieszczania w pomieszczeniach
szkoły publicznej symbolu religijnego, jakim jest
krzyż, stanowią przepisy § 12 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 14 kwietnia 1992 r.
w sprawie warunków i sposobu organizowania nauki
religii w publicznych przedszkolach i szkołach (Dz. U.
Nr 36, poz. 155, z późn. zm.).
Przepisy oświatowe nie określają w sposób szcze-
gółowy, kto, w jakich okolicznościach i w jaki sposób
podejmuje decyzję w sprawie obecności krzyża w po-
mieszczeniach szkolnych. Decyzja w tej sprawie po-
winna być podjęta przez całą społeczność szkolną
i stanowić wyraz jej dojrzałości społecznej i umiejęt-
ności korzystania z wolności religijnej. Rolą dyrekto-
ra szkoły jest zadbanie o to, aby została ona podjęta
w sposób odpowiedzialny, bez powodowania napięć
i konfliktów na terenie szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
stosowania osadów ściekowych w rolnictwie,
tj. postępowania z osadami ściekowymi
(oczyszczanie) oraz szkód środowiskowych
wynikających z nieprawidłowego
ich stosowania (13600)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Adama Gawędy oraz grupy posłów z dnia
17 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023 13600/09) w spra-
wie zmiany przepisów dotyczących stosowania komu-
nalnych osadów ściekowych w rolnictwie, tj. postępo-
wania z komunalnymi osadami ściekowymi (oczysz-
czanie), oraz szkód środowiskowych wynikających
z ich nieprawidłowego stosowania, poniżej przedsta-
wiam stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Mając na względzie rozwiązanie problemu niewła-
ściwego stosowania komunalnych osadów ściekowych
w rolnictwie, Ministerstwo Środowiska podjęło prace
nad nowelizacją obecnie obowiązującego rozporzą-
dzenia ministra środowiska z dnia 1 sierpnia 2002 r.
w sprawie komunalnych osadów ściekowych (Dz. U.
Nr 134, poz. 1140 oraz Nr 155, poz. 1299). Projekto-
wane zmiany obejmują m.in. wprowadzenie wymogu
niezwłocznego zmieszania z gruntem przywiezionych
komunalnych osadów ściekowych do zastosowania na
danym gruncie. Celem wprowadzenia powyższego
przepisu jest zapewnienie prawidłowego prowadzenia
odzysku komunalnych osadów ściekowych na danej
nieruchomości oraz unikniecie negatywnego oddzia-
ływania tych osadów na środowisko oraz zdrowie
i życie ludzi w wyniku magazynowania w niewyzna-
czonym miejscu i w niekontrolowany sposób tych osa-
dów na nieruchomości.
W projekcie rozporządzenia w sprawie komunal-
nych osadów ściekowych zawarto również obowiązek
każdorazowego badania gruntów przed zastosowa-
niem na nich osadów.
Ponadto projektowane zmiany przyczynią się do
uproszczenia obecnie obowiązujących przepisów do-
tyczących komunalnych osadów ściekowych.
Projekt rozporządzenia (obecnie po uzgodnie-
niach międzyresortowych, na etapie uzgodnień z Rzą-
dowym Centrum Legislacji) pozytywnie wpłynie na
ochronę środowiska, w szczególności w zakresie
ochrony gruntów o przeznaczeniu rolniczym przed
nadmiernym nawożeniem substancjami organiczny-
mi, jak również zapewni kontrolę nad wprowadza-
niem metali ciężkich do gleby.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia do ustany
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
363
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) definicji ustabilizowa-
nych komunalnych osadów ściekowych, uprzejmie
informuję, iż obecnie prowadzone są prace nad nowe-
lizacją ww. ustawy. W dniu 19 grudnia 2009 r. Sejm
uchwalił projekt ustawy o zmianie ustawy o odpa-
dach oraz o zmianie niektórych innych ustaw i prze-
kazał do prac Senatu.
Warto jednak wspomnieć, iż zgodnie z art. 43 ust. 2
ustawy o odpadach komunalne osady ściekowe mogą
być stosowane, jeżeli są ustabilizowane oraz przygo-
towane odpowiednio do celu i sposobu ich stosowa-
nia, w szczególności przez poddanie ich obróbce bio-
logicznej, chemicznej, termicznej lub innemu proce-
sowi, który obniża podatność komunalnego osadu
ściekowego na zagniwanie i eliminuje zagrożenie dla
środowiska lub zdrowia ludzi.
Oczyszczalnia może przekazać do wykorzysta-
nia na gruntach wyłącznie komunalne osady ście-
kowe spełniające wymagania określone w rozpo-
rządzeniu w sprawie komunalnych osadów ścieko-
wych w zakresie:
— odczynu pH;
— zawartości suchej masy wyrażonej w procen-
tach s.m.;
— zawartości substancji organicznej wyrażonej
w procentach s.m.;
— zawartości azotu ogólnego, w tym azotu amo-
nowego, wyrażonej w procentach s.m.;
— zawartości fosforu ogólnego wyrażonej w pro-
centach s.m.;
— zawartości wapnia i magnezu wyrażonej w pro-
centach s.m.;
— zawartości metali ciężkich: ołowiu, kadmu, rtę-
ci, niklu, cynku, miedzi i chromu, wyrażonej w mg/kg
s.m.;
— obecności bakterii chorobotwórczych z rodzaju
salmonella w 100 g osadu;
— liczby żywych jaj pasożytów jelitowych ascaris
sp., trichuris sp., toxocara sp. w kg s.m.
Zatem w świetle powyższych regulacji wprowa-
dzenie do ustawy o odpadach definicji ustabilizowa-
nych komunalnych osadów ściekowych nie znajduje
uzasadnienia.
Ponadto uprzejmie informuję, że odpowiedzial-
ność za prawidłowe stosowanie komunalnych osadów
ściekowych w przypadku przekazania ich do wyko-
rzystania w rolnictwie, rozumianym jako uprawa
wszystkich płodów rolnych wprowadzanych do obro-
tu handlowego, do uprawy roślin przeznaczonych do
produkcji kompostu lub do uprawy roślin nieprzezna-
czonych do spożycia i do produkcji pasz spoczywa na
wytwórcy tych osadów. Rozwiązanie takie zostało
również doprecyzowane w projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych
innych ustaw.
Zgodnie z art. 43 ust. 4 ustawy o odpadach wy-
twórca komunalnych osadów ściekowych jest obowią-
zany do przekazywania właścicielowi, dzierżawcy lub
innej osobie władającej nieruchomością, na której ko-
munalne osady ściekowe mają być stosowane, wyni-
364
ków badań oraz informacji o dawkach tego osadu,
które można stosować na poszczególnych gruntach.
Oczyszczalnia ścieków przekazująca komunalne
osady ściekowe podmiotom zwolnionym z obowiązku
uzyskania decyzji z zakresu gospodarowania odpa-
dami do wykorzystania na gruntach osadów ścieko-
wych, prowadzenia ich ewidencji, badania osadów
i gruntów, na których mają one być zastosowane,
i ustalania dawek dopuszczalnych do zastosowania
na danym gruncie.
Pragnę również podkreślić, że wytwórcy komu-
nalnych osadów ściekowych jako posiadacze odpadów
ponoszący odpowiedzialność za właściwe ich stoso-
wanie podlegają kontrolom inspekcji ochrony środo-
wiska. W przypadku stosowania komunalnych osa-
dów ściekowych, które są nieustabilizowane lub nie-
przygotowane odpowiednio do celu i sposobu ich sto-
sowania lub nieprzeprowadzania, wbrew obowiązko-
wi, badań komunalnych osadów ściekowych lub
gruntów, na których mają być stosowane, na podsta-
wie art. 75 ustawy o odpadach, na posiadacza odpa-
dów może być nałożona kara grzywny lub aresztu.
Nawiązując do kwestii niezbędnego określenia
pojęcia szkody w środowisku, uprzejmie informuję,
ze zgodnie z art. 6 pkt 11 ustawy z dnia 13 kwietnia
2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.) przez
szkodę w środowisku rozumie się negatywną, mie-
rzalną zmianę stanu lub funkcji elementów przyrod-
niczych, ocenioną w stosunku do stanu początkowe-
go, która została spowodowana bezpośrednio lub
pośrednio przez działalność prowadzoną przez pod-
miot korzystający ze środowiska:
1) w gatunkach chronionych lub chronionych sie-
dliskach przyrodniczych, mającą znaczący negatyw-
ny wpływ na osiągniecie lub utrzymanie właściwego
stanu ochrony tych gatunków lub siedlisk przyrod-
niczych, z tym że szkoda w gatunkach chronionych
lub chronionych siedliskach przyrodniczych nie obej-
muje uprzednio zidentyfikowanego negatywnego
wpływu wynikającego z działania podmiotu korzy-
stającego ze środowiska zgodnie z art. 34 ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody lub
zgodnie z decyzją o środowiskowych uwarunkowa-
niach, o której mowa w art. 71 ust. l ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227);
2) w wodach, mającą znaczący negatywny wpływ
na stan ekologiczny, chemiczny lub ilościowy wód;
3) w powierzchni ziemi, przez co rozumie się za-
nieczyszczenie gleby lub ziemi, w tym w szczególności
zanieczyszczenie mogące stanowić zagrożenie dla
zdrowia ludzi.
Zatem należy stwierdzić, że przepisy powyżej po-
wołanej ustawy o zapobieganiu szkodom w środowi-
sku i ich naprawie mają zastosowanie w przypadku
zanieczyszczenia powierzchni ziemi wskutek niewła-
ściwego stosowania komunalnych osadów ściekowych
w rolnictwie.
Nawiązując do kwestii odpowiedzialności rolnika
za prawidłowe stosowanie komunalnych osadów ście-
kowych, uprzejmie informuję, że zgodnie z obowią-
zującymi wymogami zawartymi w obwieszczeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 marca
2009 r. w sprawie wykazu wymogów określonych
w przepisach Unii Europejskiej z uwzględnieniem
przepisów krajowych wdrażających te przepisy (M. P.
Nr 17, poz. 224) rolnik ma możliwość stosowania ko-
munalnych osadów ściekowych pod warunkiem prze-
strzegania określonych wymogów, które zostały
opracowane na podstawie ustawy o odpadach.
W przypadku nieprzestrzegania powyższych wy-
mogów, zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie
liczby punktów, jaką przypisuje się stwierdzonej nie-
zgodności oraz drobnej niezgodności, a także pro-
centowej wielkości zmniejszenia płatności bezpo-
średniej, płatności cukrowej lub płatności do pomi-
dorów (Dz. U. Nr 54, poz. 446, z późn. zm.) rolnik
podlega sankcjom polegającym na obniżeniu płat-
ności bezpośredniej.
Poruszając kwestie wprowadzenia prawnej zależ-
ności pomiędzy ilością przekazywanych komunal-
nych osadów ściekowych a powierzchnią ziemi, na
której osady mają być zastosowane, uprzejmie infor-
muje, iż art. 36 ust. l ustawy o odpadach nakłada na
posiadacza odpadów obowiązek prowadzenia ich ilo-
ściowej i jakościowej ewidencji zgodnie z przyjętym
katalogiem odpadów. Wzór karty ewidencji komunal-
nych osadów ściekowych określony został w rozpo-
rządzeniu ministra środowiska z dnia 14 lutego 2006 r.
w sprawie wzorów dokumentów stosowanych na po-
trzeby ewidencji odpadów (Dz. U. Nr 30, poz. 213).
Wytwórca komunalnych osadów ściekowych ma obo-
wiązek umieszczenia w powyższej karcie m.in. infor-
macji o rodzaju przeprowadzonej przez niego obróbki
komunalnych osadów ściekowych, składzie i właści-
wościach osadów oraz ich postaci, masie wytworzo-
nych i zastosowanych osadów, a także miejscu ich
zastosowania i powierzchni, na jakiej zostały zasto-
sowane.
Ponadto na podstawie art. 37 ust. 3 ustawy o od-
padach wytwórca komunalnych osadów ściekowych
jest zobowiązany do corocznego przekazywania mar-
szałkowi województwa, właściwemu ze względu na
miejsce wytwarzania odpadów, zbiorczych zestawień
danych o komunalnych osadach ściekowych. Zgodnie
ze wzorem zamieszczonym w załączniku nr 2 do roz-
porządzenia ministra środowiska z dnia 25 maja
2007 r. w sprawie zakresu informacji oraz wzorów
formularzy służących do sporządzania i przekazywa-
nia zbiorczych zestawień danych (Dz. U. Nr 101, poz.
686) w zbiorczym zestawieniu danych o komunal-
nych osadach ściekowych należy uwzględnić dane ze
wszystkich kart ewidencji komunalnych osadów ście-
kowych z danego okresu sprawozdawczego.

Zatem urzędy marszałkowskie są w posiadaniu
informacji na temat działek, na których zastosowane
zostały komunalne osady ściekowe, i ich powierzchni
oraz ilości odpadów zastosowanych na tych dział-
kach.
Reasumując, uprzejmie informuję, że pojęcie szko-
dy w środowisku zdefiniowane zostało w ustawie
o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie
i nie odnosi się ono wyłącznie do przypadków nega-
tywnego oddziaływania na gatunki chronione lub
chronione siedliska przyrodnicze, lecz także do po-
wierzchni ziemi. Wymogi, jakie muszą spełniać ko-
munalne osady ściekowe stosowane w rolnictwie,
zostały jasno określone w przepisach z zakresu go-
spodarki odpadami. Przepisy te są nowelizowane.
Rolnik stosujący osady na swoim polu, jako osoba
fizyczna jest zwolniony z obowiązku uzyskania ze-
zwolenia na odzysk lub unieszkodliwianie odpadów,
ale obowiązek ten ciąży na wytwórcy osadów, czyli
oczyszczalni ścieków, która ponosi odpowiedzialność
za prawidłowe ich stosowanie oraz ma obowiązek
prowadzenia ilościowej i jakościowej ewidencji komu-
nalnych osadów ściekowych oraz corocznego przeka-
zywania marszałkowi województwa zbiorczych zesta-
wień danych o osadach. Natomiast sankcje dla rolni-
ka za niewłaściwe stosowanie przedmiotowych odpa-
dów polegają na obniżeniu płatności bezpośrednich
i określone zostały przepisami ministra rolnictwa
i rozwoju wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie funkcjonowania programu
„Jedno okienko” i instytucji zawieszenia
działalności gospodarczej (13603)
W odpowiedzi na pismo z 28 grudnia 2009 r., znak
SPS-023-13603/09, przy którym przesłano interpe-
lację pana posła Jerzego Budnika w sprawie funkcjo-
nowania programu „Jedno okienko” i instytucji za-
wieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
uprzejmie przekazuję następujące wyjaśnienia.
W związku z wejściem w życie przepisów ustana-
wiających tzw. jedno okienko w marcu 2009 r. Mini-
sterstwo Gospodarki zorganizowało szeroką pomoc
dla organów ewidencyjnych i przedsiębiorców. Opra-
365
cowano szczegółową instrukcję wypełniania wniosku
o wpis do ewidencji, poradnik dla gmin, specjalną
stronę internetową zawierającą m.in. odpowiedzi na
najczęściej zadawane pytania. Uruchomiono wreszcie
całodobową infolinię elektroniczną, na którą do tej
pory wpływają szczegółowe zapytania zarówno
urzędników, jak również i samych przedsiębiorców.
Na podstawie zadawanych pytań publikowane są ma-
teriały informacyjne zamieszczane na stronie inter-
netowej Ministerstwa.
Jedno okienko integruje jedynie procedury czysto
ewidencyjne, nie dotyczy zaś innych obowiązków
przedsiębiorców, mających charakter decyzji mery-
torycznych, biznesowych. Takie też było założenie
przyjęte przy wprowadzaniu tej instytucji. Mamy jed-
nak pełną świadomość, iż oczekiwania społeczne są
większe. Dlatego Ministerstwo Gospodarki rozważa
rozszerzenie jednego okienka na inne procedury. Od-
powiednie propozycje zmiany przepisów w tym za-
kresie zostaną zawarte w projekcie ustawy pod robo-
czym tytułem: o ograniczaniu barier administracyj-
nych dla obywateli i przedsiębiorców. Projekt tej
ustawy jest obecnie przedmiotem konsultacji społecz-
nych, można się z nim zapoznać na stronie interne-
towej Ministerstwa Gospodarki (zakładka: pakiet na
rzecz przedsiębiorczości, aktualności).
W projekcie ustawy przewiduje się rozszerzenie
zasady jednego okienka na wybór formy opodatko-
wania, zgłoszenie rejestracyjne w podatku VAT oraz
zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych przedsiębior-
cy, członków jego rodziny oraz pracowników. Ponad-
to projekt przewiduje możliwość zawieszania przez
przedsiębiorcę jednej z form wykonywania działalno-
ści gospodarczej, np. tylko jako wspólnik spółki cy-
wilnej. Propozycje te są zatem zbieżne z zagadnienia-
mi poruszanymi przez pana posła.
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
obecne działania resortu gospodarki w zakresie for-
malnych obowiązków rejestracyjnych przedsiębior-
ców koncentrują się na dwóch projektach. Z końcem
ubiegłego roku został uruchomiony punkt kontakto-
wy dla przedsiębiorców, natomiast od 1 lipca 2011 r.
ruszy Centralna Ewidencja i Informacja o Działalno-
ści Gospodarczej. Docelowo obie te instytucje powin-
ny zostać funkcjonalnie połączone. Oba te projekty
zmierzają do utworzenia przyjaznych dla przedsię-
biorców sposobów komunikowania się z szeroko po-
jętą administracją, za pośrednictwem środków łącz-
ności internetowej.
Docelowo dzięki punktowi kontaktowemu przed-
siębiorcy będą mogli dopełnić poprzez Internet prak-
tycznie wszelkie procedury urzędowe związane z wy-
konywaną działalnością gospodarczą. Na specjalnej
stronie internetowej będą zamieszczane także przy-
datne informacje oraz aktualne dane kontaktowe
urzędów, izb gospodarczych czy stowarzyszeń poma-
gających przedsiębiorcom. Utworzenie punktu i za-
kres jego zadań określa dyrektywa 2006/123/WE
dotycząca usług na rynku wewnętrznym. Należy
podkreślić, iż w Polsce punkt będzie obsługiwać
366
wszystkich przedsiębiorców, bez względu na rodzaj
wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.
Projekt ustawy w tym zakresie zostanie wniesiony
do parlamentu jeszcze w tym roku, a usługi oferowa-
ne za pośrednictwem punktu będą sukcesywnie roz-
wijane.
Z kolei CEIDG, która zostanie utworzona 1 lipca
2011 r., będzie ogólnodostępną przez Internet bazą
danych o przedsiębiorcach. Zastąpi ona obecne ewi-
dencje gminne, będzie działać jedynie wirtualnie.
Wpis do CEIDG nie będzie wiązać się z koniecznością
wizyty w jakimkolwiek urzędzie, przedsiębiorca bę-
dzie dokonywać samorejestracji za pomocą prostego
formularza zamieszczonego na stronie internetowej.
Będzie to tzw. miękka rejestracja, nie będzie potrze-
by żadnego zaświadczenia, ponieważ do funkcjono-
wania w obrocie wystarczy sam fakt figurowania
danej osoby w powszechnie dostępnej przez Internet
bazie. Natomiast dystrybucja danych ewidencyjnych
między uprawnionymi urzędami będzie odbywać się
automatycznie. Rozwiązanie to wyeliminuje wszyst-
kie problemy, z którym na etapie rejestracji działal-
ności obecnie borykają się przedsiębiorcy. Utworzenie
CEIDG wynika z przyjętej w 2008 r. nowelizacji usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie limitu cen dla wyrobów medycznych
będących przedmiotami ortopedycznymi
(13606)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tomasza Smolarza
w sprawie limitu cen dla wyrobów medycznych bę-
dących przedmiotami ortopedycznymi, przekazaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry (znak: SPS-023-13606/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz ustawy o cenach (Dz. U.
Nr 118, poz. 989) zostały wprowadzone zmiany do
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), które
uchyliły dotychczasowe rozporządzenia, w tym także
rozporządzenie, o którym mowa w interpelacji, oraz
wprowadziły nowe delegacje ustawowe, na podstawie
których zostało wydane rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz
środki pomocnicze (Dz. U. Nr 139, poz. 1141).
Przedmiotowe rozporządzenie określa wykaz
świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia
w wyroby medyczne będące przedmiotami ortope-
dycznymi oraz środki pomocnicze wraz z określeniem
poziomu, w tym limitu cen tych świadczeń, i sposobu
ich finansowania oraz warunków ich realizacji.
Ministerstwo Zdrowia po wejściu w życie przed-
miotowego rozporządzenia przeprowadziło analizę
treści w porównaniu do dotychczasowego stanu praw-
nego w przedmiotowym zakresie i dopatrzyło się róż-
nic, które powstały podczas tworzenia przedmioto-
wych wykazów uregulowanych dotychczas w dwóch
odrębnych rozporządzeniach.
W związku z powyższym w Ministerstwie Zdro-
wia podjęto prace nad szybką nowelizacją przedmio-
towego rozporządzenia, która polegałaby na wprowa-
dzeniu zmian powodujących uniknięcie sytuacji bra-
ku dostępu do niektórych świadczeń zdrowotnych
w odniesieniu do dostępności świadczeń wynikającej
ze wcześniejszego wykazu z uchylonych rozporządzeń
w przedmiotowym zakresie.
Obecnie proces legislacyjny nowelizacji rozporzą-
dzenia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowany z zakresu zaopatrzenia w wyro-
by medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
oraz środki pomocnicze, jest po etapie konsultacji
społecznych.
Jednocześnie, odnosząc się do zmiany limitów na
przedmioty ortopedyczne, informuję, iż minister
zdrowia może dokonać zmiany poziomu lub sposobu
finansowania świadczenia gwarantowanego, działa-
jąc z urzędu lub na wniosek, po uzyskaniu rekomen-
dacji prezesa agencji, uwzględniając takie kryteria
jak wpływ na poprawę zdrowia obywateli, skutki na-
stępstw choroby lub stanu zdrowia, znaczenie dla
zdrowia obywateli, skuteczność kliniczną i bezpie-
czeństwo, stosunek uzyskiwanych korzyści zdrowot-
nych do ryzyka zdrowotnego, stosunek kosztów do
uzyskiwanych efektów zdrowotnych, skutki finanso-
we dla systemu ochrony zdrowia, w tym dla podmio-
tów zobowiązanych do finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej ze środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie wprowadzenia zmian do obecnego
systemu kształcenia zawodowego (13607)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Smolarza (SPS-
-023-13607/09) w sprawie wprowadzenia zmian do
obecnego systemu kształcenia zawodowego, uprzej-
mie wyjaśniam.
Skuteczna edukacja zawodowa jest jednym z prio-
rytetowych zadań polityki oświatowej państwa. Dla-
tego też Ministerstwo Edukacji Narodowej realizuje
działania zmierzające do modernizacji systemu
kształcenia zawodowego. Ich głównym celem jest
przygotowanie profesjonalnych kadr dla rynku pracy.
Aby istotnie zbliżyć kształcenie zawodowe do rynku
pracy, a jednocześnie przygotować absolwenta do
funkcjonowania w społeczeństwie opartym na wie-
dzy, modernizacja musi objąć wszystkie obszary edu-
kacji zawodowej.
W czerwcu 2008 r. minister edukacji narodowej
powołał Zespół opiniodawczo-doradczy do spraw kształ-
cenia zawodowego, w skład którego weszli przedsta-
wiciele ministrów właściwych dla zawodów, organiza-
cji pracodawców i organizacji branżowych, a także
przedstawiciele związków zawodowych oraz środowisk
samorządowych i oświatowych. To reprezentatywne
forum przez blisko rok pracowało nad przygotowa-
niem koncepcji zmian w kształceniu zawodowym, któ-
ra uwzględnia zarówno potrzeby edukacyjne młodzie-
ży, jak też potrzeby i wymagania współczesnego rynku
pracy. Na podstawie wypracowanych przez zespół opi-
niodawczo-doradczy rezultatów Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej opracowało projekt modernizacji kształ-
cenia zawodowego, który uwzględnia zgłaszane przez
różne środowiska postulaty, w tym także postulaty
środowisk pracodawców.
Opracowany projekt modernizacji kształcenia za-
wodowego zostanie poddany szerokim konsultacjom
społecznym, które będą trwały do jesieni 2010 r. Zo-
stanie utworzona strona internetowa reformy zawo-
dowej (www.men.gov.pl), gdzie wszyscy zaintereso-
wani będą mogli wyrazić swoje opinie. Środowisko
edukacyjne i pracodawcy będą mogli wypowiedzieć
się podczas regionalnych konferencji organizowanych
w każdym województwie w terminach od 18 stycznia
do 30 kwietnia 2010 r.
Zakres wiadomości, umiejętności oraz postaw,
w które szkoła zawodowa powinna wyposażyć swoich
uczniów, określą dwa podstawowe dokumenty: pod-
stawa programowa kształcenia ogólnego oraz podsta-
wa programowa kształcenia w zawodzie. Zadaniem
szkoły będzie zharmonizowanie realizacji zadań opi-
sanych w obu dokumentach. Podstawa programowa
367
kształcenia w zawodzie sformułowana zostanie w ję-
zyku efektów kształcenia. Wyodrębnione zostaną
w niej dwa rodzaje wymagań – wymagania ogólne,
opisujące najważniejsze zadania zawodowe, które po-
winien umieć zrealizować absolwent szkoły, wskazu-
jące zarazem na postawy, których kształtowanie jest
szczególnie istotne dla danego zawodu, oraz wyma-
gania szczegółowe, określające m.in. wiadomości,
umiejętności i kwalifikacje właściwe dla opisywanego
zawodu.
Nowa konstrukcja podstawy programowej kształ-
cenia w zawodzie sprzyjać będzie opracowywaniu
w szkole programów nauczania dla poszczególnych
zawodów. Mogą one przybierać układ treści zarówno
o strukturze przedmiotowej, jak i modułowej. To,
w jaki sposób szkoły przełożą podstawę programową
kształcenia w zawodzie na realizowany program na-
uczania, zależeć będzie od ich innowacyjności, lokal-
nych potrzeb oraz zaangażowania pracodawców
w proces kształcenia.
W obowiązującym dziś stanie prawnym, zgodnie
z rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie dopuszczania do
użytku w szkole programów wychowania przedszkol-
nego i programów nauczania oraz dopuszczania do
użytku szkolnego podręczników (Dz. U. Nr 89,
poz. 730), szkoły już posiadają autonomię w zakresie
tworzenia i stosowania programów nauczania. Pro-
gram nauczania, w tym także program nauczania dla
zawodu, dopuszcza do użytku w danej szkole jej dyrek-
tor, na wniosek nauczyciela lub nauczycieli. Zapropo-
nowany program powinien być dostosowany do po-
trzeb i możliwości uczniów, dla których jest przezna-
czony. Przed dopuszczeniem programu nauczania dla
zawodu do użytku szkolnego dyrektor szkoły może
zasięgać opinii: zespołu nauczycieli danego zawodu,
nauczyciela konsultanta, nauczyciela doradcy meto-
dycznego, specjalistów z zakresu danego zawodu,
w szczególności pracodawców, przedstawicieli stowa-
rzyszeń zawodowych i pracowników naukowych.
W zmodernizowanym systemie edukacji w szko-
łach prowadzących kształcenie zawodowe to dyrektor
szkoły będzie odpowiadał za sposób organizacji pracy
szkoły, a w szczególności za to, aby łączne sumy go-
dzin w cyklu kształcenia z danego przedmiotu były
nie mniejsze niż określone w ramowym planie na-
uczania. Realizacja godzin zawodowego kształcenia
teoretycznego uzależniona będzie od przyjętego przez
szkołę sposobu integracji tych godzin z kształceniem
ogólnym oraz od zawodu, w którym kształcenie jest
prowadzone. Ogólna liczba godzin na kształcenie
praktyczne w szkolnych planach nauczania nie bę-
dzie jednak mogła być niższa niż 60% w zasadniczej
szkole zawodowej oraz 50% w technikum, z ogólnej
liczby godzin przeznaczonych na kształcenie zawodo-
we. Konstrukcja szkolnych planów nauczania będzie
musiała spełniać wymogi elastyczności i korelacji
przedmiotów ogólnych z zawodowymi.
Kształcenie zawodowe należy do tych obszarów
edukacji, które bezpośrednio powiązane są z ryn-
368
kiem pracy. Dlatego też wpływ pracodawców na
kształcenie zawodowe powinien być wkomponowany
w jego planowanie, organizowanie, realizację i ewa-
luację. Mając na uwadze szczególną rolę pracodaw-
ców w procesie kształcenia zawodowego, minister-
stwo podjęło inicjatywę zawierania porozumień
z organizacjami pracodawców, samorządami gospo-
darczymi oraz innymi organizacjami pozarządowy-
mi, dotyczących współpracy na rzecz poprawy kształ-
cenia zawodowego, w szczególności kształcenia prak-
tycznego. Porozumienia te zostały usankcjonowane
prawnie w ustawie o systemie oświaty (art. 70 ust.
6). Dotychczas zawarto porozumienia z 11 organiza-
cjami pracodawców.
Współpraca szkół i pracodawców, chociaż z roku
na rok coraz efektywniejsza, nadal napotyka na ba-
riery. Podejmowane są działania mające na celu za-
chęcenie pracodawców do udziału w procesie kształ-
cenia zawodowego, także poprzez stworzenie mecha-
nizmów finansowych, które wspierają pracodawców
podejmujących współpracę z instytucjami edukacyj-
nymi w zakresie kształcenia zawodowego. Należy do
nich między innymi dofinansowanie pracodawcom
kosztów kształcenia zawodowego młodocianych pra-
cowników, wypłacane z Funduszu Pracy, co dokonu-
je się na podstawie art. 70b ustawy o systemie oświa-
ty. Ponadto jednostki samorządu terytorialnego, jako
organy prowadzące szkoły, otrzymują z budżetu pań-
stwa część oświatową subwencji ogólnej przeznaczo-
ną na finansowanie zadań szkolnych, a jednym z tych
zadań jest prowadzenie szkół ponadgimnazjalnych
prowadzących kształcenie zawodowe, w ramach któ-
rego realizowana jest praktyczna nauka zawodu, tak-
że poza szkołą – bezpośrednio u pracodawców. Aby
zapewnić organom prowadzącym odpowiednie środ-
ki na realizację zadań związanych z kształceniem
zawodowym, sukcesywnie zwiększana jest stosowa-
na przy podziale części oświatowej subwencji ogólnej
waga P8. W roku 2009 wzrosła ona z 0,15 do 0,17,
a w roku 2010 wzrośnie do 0,19.
Obecnie jednym ze sposobów sprawdzania stopnia
przygotowania uczniów do wejścia na rynek pracy
jest egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe,
który ocenia poziom opanowania przez absolwentów
szkół prowadzących kształcenie zawodowe wiadomo-
ści i umiejętności właściwych dla danego zawodu. Po
doświadczeniach wynikających z kilkuletniej prak-
tyki środowiska edukacyjnego i pracodawców w tym
zakresie zostały podjęte działania związane z moder-
nizacją systemu zewnętrznych egzaminów potwier-
dzających kwalifikacje zawodowe. Wprowadzane
zmiany będą polegać głównie na możliwości oddziel-
nego potwierdzania przez ucznia w procesie kształ-
cenia każdej wyodrębnionej z zawodu kwalifikacji
i uzyskania przez niego dokumentu w postaci certy-
fikatu potwierdzającego określoną kwalifikację. Po
potwierdzeniu wszystkich wyodrębnionych kwalifi-
kacji w zawodzie absolwent szkoły uzyska dyplom
oraz suplement do dyplomu. W ramach proponowa-
nych zmian nastąpi wzmocnienie praktycznego aspek-
tu egzaminu w zawodach na poziomie technikum,
utworzenie zinformatyzowanego systemu banku za-
dań egzaminacyjnych oraz odejście od sesyjności eg-
zaminu (aktualnie tylko sesja zimowa i letnia) na
rzecz przeprowadzania egzaminów zawodowych
w ośrodkach egzaminacyjnych funkcjonujących w try-
bie całorocznym.
W tworzeniu ośrodków potwierdzających kwalifi-
kacje zawodowe powinny aktywnie uczestniczyć or-
ganizacje pracodawców, stowarzyszenia zawodowe,
samorządy gospodarcze oraz indywidualni pracodaw-
cy, stanowiący otoczenie gospodarcze szkół zawodo-
wych, którzy chcieliby uczestniczyć w przygotowaniu
pracowników zgodnie z własnymi potrzebami. Udział
pracodawców jest niezbędny do funkcjonowania
ośrodków egzaminacyjnych zapewniających rzeczy-
wiste warunki środowiska pracy.
W odniesieniu do rekrutacji absolwentów szkół
ponadgimnazjalnych na studia wyższe uprzejmie in-
formuję, że senaty uczelni posiadają autonomię. Se-
nat każdej uczelni ustala bowiem warunki i tryb oraz
formy studiów na poszczególnych kierunkach, a uchwa-
łę podaje do publicznej widomości oraz przesyła mi-
nistrowi właściwemu do spraw szkolnictwa wyższego
(art. 169 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym – Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.).
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie podjęcia skutecznych działań
mających na celu wprowadzenie w polskim
porządku prawnym zmiany przepisów
skutkujących wyłączeniem działalności
krótkofalowców z grona podmiotów
świadczących usługi o charakterze
komercyjnym (13610)
Nawiązując do pisma z dnia 28 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13610/09, przekazującego interpela-
cję poseł Marii Zuby w sprawie działań mających na
celu wprowadzenie w polskim porządku prawnym
zmiany przepisów skutkujących wyłączeniem dzia-
łalności krótkofalowców z grona podmiotów świad-
czących usługi o charakterze komercyjnym, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
W resorcie środowiska trwają prace nad projekta-
mi dwóch rozporządzeń związanych przedmiotowo

z eksploatacją instalacji emitujących pola elektroma-
gnetyczne. Projekty te stanowią realizację ustawo-
wego upoważnienia zawartego w przepisach art. 152
ust. 9 i art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej ustawą
P.o.ś., do wydania przez ministra środowiska odpo-
wiednich aktów wykonawczych. Jeden z projektów
określa rodzaje instalacji, które ze względu na emi-
towanie do środowiska substancji lub energii wyma-
gają zgłoszenia właściwemu organowi ochrony śro-
dowiska (wśród tych instalacji wymienione są m.in.
instalacje emitujące pola elektromagnetyczne, do
których należą radiokomunikacyjne amatorskie sta-
cje nadawcze), drugi natomiast – szczegółowe wyma-
gania dotyczące zakresu danych ujętych w zgłoszeniu
instalacji emitujących pola elektromagnetyczne oraz
wzór formularza zgłoszenia tych instalacji.
Obowiązek zgłaszania organowi ochrony środo-
wiska instalacji, z których emisja nie wymaga pozwo-
lenia, mogących negatywnie oddziaływać na środo-
wisko, wynika z przepisu art. 152 ustawy P.o.ś. Za-
uważyć przy tym należy, że w 2001 r., przyjmując
ustawę P.o.ś., parlament RP zdecydował (w art. 234),
że wszystkie instalacje radiokomunikacyjne, radio-
nawigacyjne i radiolokacyjne, których równoważna
moc promieniowana izotropowo wynosi nie mniej niż
15 W, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotli-
wościach od 30 kHz do 300 GHz (bez żadnych od-
stępstw dla amatorskich, radiokomunikacyjnych sta-
cji nadawczych) wymagają pozwolenia na emitowanie
pól elektromagnetycznych.
Po dyskusjach przeprowadzonych w różnych gre-
miach w kwestii obciążeń związanych z obowiązkiem
uzyskania pozwolenia emisyjnego przez podmioty
eksploatujące instalacje emitujące pola elektroma-
gnetyczne w roku 2005, zmieniając ustawę P.o.ś., zre-
zygnowano z wydawania pozwoleń emisyjnych dla
tych instalacji na rzecz objęcia ich zgłoszeniami.
Celem dwóch projektowanych rozporządzeń mi-
nistra środowiska, do których nawiązuje interpelacja
pani poseł Marii Zuby, nie jest w żadnym wypadku
ograniczenie działalności krótkofalowców. Przyjęcie
rozporządzeń ma jedynie spowodować zgłoszenie or-
ganowi ochrony środowiska m.in. instalacji radioko-
munikacyjnych, radionawigacyjnych i radiokomuni-
kacyjnych spełniających określone kryteria (których
równoważna moc promieniowania izotropowo wyno-
si nie mniej niż 15 W, emitujących pola elektroma-
gnetyczne o częstotliwościach od 30 kHz do 300
GHz), czyli instalacji, dla których, zgodnie z pierwot-
nym brzmieniem ustawy P.o.ś., wymagane były po-
zwolenia na wprowadzanie energii do środowiska.
Projekty obydwu rozporządzeń skierowane zosta-
ły do konsultacji społecznych w celu zasięgnięcia opi-
nii zainteresowanych podmiotów, instytucji i orga-
nów. W toku tych konsultacji opinie na temat projek-
tów przedstawił zarówno Polski Związek Krótkofa-
lowców, jak też niektóre jego oddziały i wielu człon-
ków. Do resortu środowiska skierowano ponad tysiąc
jednobrzmiących pism, w których wyrażana jest kry-
369
tyka projektów oraz protest przeciwko obejmowaniu
zgłoszeniami źródeł emisji pól elektromagnetycz-
nych, jakimi są amatorskie radiokomunikacyjne sta-
cje nadawcze.
Analiza tych wystąpień wskazuje, że szeroko za-
krojona akcja protestacyjna środowiska krótkofalow-
ców może mieć związek z niezrozumieniem intencji
wprowadzenia tych regulacji i ich zakresów przed-
miotowych. W wypowiedziach zainteresowanych
podmiotów, tak jak w interpelacji pani poseł Marii
Zuby, podnoszony jest problem wykonywania pomia-
rów dla tych instalacji. Należy w związku z tym wy-
raźnie podkreślić, że projekty te nie regulują kwestii
pomiarów. Jeden z projektów określa wyłącznie ro-
dzaje instalacji, które podlegają zgłoszeniu organowi
ochrony środowiska, drugi natomiast – zakres da-
nych, które powinny być ujęte w zgłoszeniu instalacji
emitujących do środowiska pola elektromagnetyczne.
W załączniku nr 1 do drugiego z projektów określono
jedynie, że wśród informacji, które należy przekazać
organowi, zgłaszając instalację, są:
— sprawozdanie z pomiarów pól elektromagne-
tycznych, o których mowa w art. 122a ustawy P.o.ś.,
o ile takie były wymagane,
— sprawozdanie z pomiarów wykonanych w ciągu
ostatnich 5 lat, o ile takie były wymagane.
Z zapisów tych wynika jednoznacznie, że prze-
kazanie sprawozdania z pomiarów powinno nastą-
pić wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzenie odpo-
wiednich pomiarów było wymagane. Wbrew oba-
wom krótkofalowców rozporządzenia te nie nakła-
dają na nich obowiązków pomiarowych. Ustaleń,
czy dla konkretnej instalacji bądź urządzenia po-
miary były wymagane, dokonuje się na podstawie
art. 122a ustawy P.o.ś. (obowiązującego od 2005 r.),
w którym uregulowana jest sprawa obowiązku pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagne-
tycznych w środowisku.
Szczegółowe zasady ochrony środowiska przed
polami elektromagnetycznymi są natomiast określo-
ne w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych
poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku
oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych pozio-
mów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883). Rozporządzenie to
zostało wydane na podstawie upoważnienia zawar-
tego w art. 122 ustawy P.o.ś. Zastąpiło ono obowią-
zujące uprzednio rozporządzenie ministra ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia
11 sierpnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad
ochrony przed promieniowaniem szkodliwym dla lu-
dzi i środowiska, dopuszczalnych poziomów promie-
niowania, jakie mogą występować w środowisku,
oraz wymagań obowiązujących przy wykonywaniu
pomiarów kontrolnych promieniowania (Dz. U. Nr 107,
poz. 676), które było poprzedzone wydanym w 1980 r.
rozporządzeniem Rady Ministrów z 1980 r. o podob-
nym zakresie regulacji. We wszystkich wyżej przy-
wołanych rozporządzeniach określane były dopusz-
czalne poziomy pól elektromagnetycznych mogących
370
występować w środowisku w miejscach dostępnych
dla ludności. Poziomy te określano, biorąc pod uwagę
możliwe skutki oddziaływania pól elektromagnetycz-
nych na organizm ludzki, ze świadomością całkowi-
tego braku możliwości limitowania czasu przebywa-
nia ludności w polach elektromagnetycznych o pozio-
mach dopuszczanych do występowania w środowi-
sku. Dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycz-
nych wielkiej częstotliwości o wartościach zbliżonych
do obowiązujących w Polsce wprowadziło także dzie-
więć innych krajów europejskich.
Dyskusja nad możliwymi biologicznymi skutkami
oddziaływania pól elektromagnetycznych jest daleka
od zakończenia, o czym dobitnie świadczy przyjęta
w roku 2009 uchwała Parlamentu Europejskiego
wzywająca kraje członkowskie m.in. do podawania
informacji o źródłach pól elektromagnetycznych.
W uchwale tej nie wspomina się o odrębnym trakto-
waniu radioamatorów, co jest w pełni zrozumiałe,
ponieważ natura fizyczna pól elektromagnetycznych
jest identyczna – niezależnie od tego, czy są wytwa-
rzane przez instalacje amatorskie, czy będące ele-
mentami sieci radiokomunikacyjnych.
Polska, w przeciwieństwie do wielu innych kra-
jów, ma własny, wypracowany w ciągu wielu lat sys-
tem ochrony ludzi i środowiska przed polami elektro-
magnetycznymi. Ochrona ta powinna być realizowa-
na w sposób spójny i konsekwentny. Zezwolenia na
używanie radiowych urządzeń nadawczych w ama-
torskiej służbie radiokomunikacyjnej są wydawane
na podstawie przepisów innych niż przepisy ochrony
środowiska. Maksymalne moce nadajników używa-
nych w służbie amatorskiej mogą sięgać nawet kil-
kuset watów. Dlatego też w otoczeniu anten stacji
amatorskich mogą występować pola elektromagne-
tyczne o bardzo dużych wartościach gęstości mocy,
a rozkłady gęstości mocy w otoczeniu tych anten są
zależne od wielu czynników. Dodatkowo należy tak-
że mieć na uwadze fakt, że stacje amatorskie znajdu-
ją się bardzo często w zwykłych budynkach miesz-
kalnych, pośród gęstej zabudowy mieszkaniowej.
Środowisko krótkofalowców ma niepodważalne
zasługi dla rozwoju technik radiokomunikacyjnych.
Ministerstwo Środowiska docenia ogromne znacze-
nie, jakie aktywność związków, kół i klubów zrzesza-
jących krótkofalowców ma dla rozwoju świadomości
technicznej społeczeństwa. Jednak główną troską
organów ochrony środowiska jest zapewnienie takich
standardów jakości środowiska, jakie będą gwaran-
towały właściwy jego stan. Tym samym standardy
te muszą być stosowane powszechnie. Przyjęcie pro-
jektowanych przepisów ma jedynie spowodować zgło-
szenie instalacji emitujących pola elektromagnetycz-
ne właściwemu organowi ochrony środowiska, czyli
przekazanie temu organowi danych na temat m.in.
lokalizacji, parametrów technicznych instalacji i miej-
sca występowania pól elektromagnetycznych o praw-
nie określonych dopuszczalnych wartościach para-
metrów fizycznych. Jak już wcześniej podkreślono,
żaden z projektów nie nakłada na krótkofalowców
obowiązków pomiarowych.
Etap konsultacji społecznych, którym poddane
zostały projektowane rozporządzenia ministra śro-
dowiska w sprawie rodzajów instalacji, których eks-
ploatacja wymaga zgłoszenia, oraz w sprawie wyma-
gań dotyczących zgłoszenia instalacji wytwarzających
pola elektromagnetyczne, został zakończony. W związ-
ku z dużą aktywnością i zainteresowaniem krótko-
falowców przedmiotowymi projektami w maju 2009 r.
zorganizowano w Ministerstwie Środowiska spotka-
nie z udziałem przedstawicieli Polskiego Związku
Krótkofalowców i Stowarzyszenia Sympatyków Ra-
dia Manufaktura. W czasie spotkania omówione zo-
stały wszystkie problemy podnoszone przez środowi-
sko krótkofalowców w toku konsultacji. Wyjaśniono
najważniejsze wątpliwości i kwestie traktowane
przez to środowisko jako sporne, w tym sprawę pro-
wadzenia pomiarów poziomów pól elektromagnetycz-
nych przez podmioty eksploatujące radiokomunika-
cyjne instalacje amatorskie.
Ustalenia poczynione w trakcie przeprowadzo-
nych konsultacji i spotkań z przedstawicielami insty-
tucji i organizacji zrzeszających bądź reprezentują-
cych użytkowników instalacji radiokomunikacyjnych
amatorskich, operatorów linii i stacji elektroenerge-
tycznych oraz stacji bazowych telefonii komórkowej
znajdą odzwierciedlenie w projektach przedmioto-
wych aktów prawnych przygotowanych na dalszym
etapie procesu legislacyjnego.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
szefa służby cywilnej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Jaworskiego
w sprawie premii dla urzędników (13617)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
pana posła Andrzeja Jaworskiego w sprawie nagród
dla urzędników (pismo Pana Marszałka z dnia
28 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13617/09), uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
W systemie służby cywilnej nie funkcjonują
premie, lecz nagrody wypłacane z funduszu na-
gród. Zgodnie z art. 93 ww. ustawy członkom korpu-
su służby cywilnej można przyznać nagrodę za szcze-
gólne osiągnięcia w pracy zawodowej. Środki na ten
cel pochodzą ze specjalnie tworzonego funduszu na-
gród w służbie cywilnej, który wynosi 3% planowa-
nych wynagrodzeń osobowych.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze uprzejmie in-
formuję, iż przedmiotowy fundusz pozostaje w dys-

pozycji dyrektorów generalnych urzędów i może być
przez nich podwyższany w ramach posiadanych
środków na wynagrodzenia. Ponadto w obecnym
stanie prawnym nie ma podstawy prawnej do wyda-
nia wytycznych przez prezesa Rady Ministrów doty-
czących podziału środków na nagrody w korpusie
służby cywilnej. Chciałbym zauważyć, że występo-
wanie zmiennych składników wynagrodzenia, takich
jak premie lub nagrody, jest powszechne w systemach
wynagrodzeń wielu grup pracowniczych i sprzyja
osiąganiu lepszych efektów pracy.
W związku z drugim pytaniem pana posła uprzej-
mie informuję, iż w 2008 r. na nagrody w korpusie
służby cywilnej wydano kwotę 604 176 tys. zł brutto,
co stanowiło 10,8% funduszu wynagrodzeń. Należy
jednak zauważyć, że udział nagród w całości fun-
duszu wynagrodzeń w służbie cywilnej był zbliżony
także w poprzednich latach i wynosił 10,6% –
tj. 512 411 tys. zł brutto w 2007 r., 10,3% – tj. 444 794
tys. zł brutto w 2006 r. Należy także zaznaczyć, że
w pierwszym półroczu 2009 r. odnotowano znaczący
spadek tego wskaźnika i nagrody w tym okresie wy-
niosły niespełna 3% funduszu wynagrodzeń –
tj. 78 505 tys. zł brutto. Dane za pełny 2009 r. dla całe-
go korpusu służby cywilnej nie są jeszcze dostępne.
Ponadto należy podkreślić, iż motywacja finanso-
wa pracowników administracji rządowej jest nie-
zmiernie istotna z uwagi na przeciwdziałanie odpły-
wowi wykwalifikowanej kadry do sektora prywatne-
go. Jak zauważono w raporcie „Polska 2030”, wyna-
grodzenie w służbie cywilnej jest mało konkurencyj-
ne w stosunku do wynagrodzeń oferowanych w sek-
torze prywatnym – szczególnie w odniesieniu do
wysoko wykwalifikowanej kadry (Raport „Polska
2030”, s. 306.). Świadczą o tym np. dane dotyczące
fluktuacji zatrudnienia w służbie cywilnej – w 2008 r.
wskaźnik fluktuacji zatrudnienia wyniósł ok. 11,1%.
Odnośnie do pytania trzeciego pana posła, uprzej-
mie informuję, iż w Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów w roku 2008 członkom korpusu służby cywilnej
wypłacono nagrody w kwocie 4653 tys. zł brutto,
w tym 567 tys. zł brutto ze środków pochodzących
z Unii Europejskiej, zaś w roku 2009 – 3273 tys. zł
brutto, w tym 542 tys. zł brutto ze środków pocho-
dzących z Unii Europejskiej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przeciętne
wynagrodzenie w korpusie służby cywilnej jest
znacznie niższe niż w niektórych innych urzędach
administracji państwowej – przeciętne miesięczne
wynagrodzenie ogółem wraz z dodatkowym wyna-
grodzeniem rocznym w służbie cywilnej w 2008 r.
wyniosło 4248 zł brutto, natomiast przykładowo
w tym samym okresie w Kancelarii Sejmu 8477 zł
brutto (w tym l832 zł zmiennej części wynagrodze-
nia), a w Kancelarii Prezydenta 6403 zł brutto
(w tym 696 zł zmiennej części wynagrodzenia).
Z poważaniem
Szef służby cywilnej
Sławomir Marek Brodziński
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
371
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie realizacji zadań przez jednostki
samorządu terytorialnego, określonych
w art. 30a ustawy Karta Nauczyciela (13625)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Janiny Okrągły (SPS-023-
-13625/09) w sprawie przepisów art. 30a ustawy Kar-
ta Nauczyciela, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. nr 97, poz. 674,
z późn. zm.) wprowadzony w 2000 r. nałożył na sa-
morządy terytorialne obowiązek ustalania w regula-
minach płacowych stawek dodatków w taki sposób,
aby osiągnąć co najmniej wysokości średnich wyna-
grodzeń ogółem. W związku z powyższym wszelkie
kwestie sporne wynikające ze wspomnianego wyżej
obowiązku uzyskiwania przez samorządy określone-
go ustawą średniego wynagrodzenia nauczycieli oraz
problemy dotyczące np. ustalenia struktury zatrud-
nienia i przyznawania godzin ponadwymiarowych
powinny być już przeanalizowane i rozstrzygnięte
przez j.s.t. w ciągu 9 lat obowiązywania przepisu.
Ponadto uprzejmie informuję, że art. 30 ust. 6
określa, że średnie wynagrodzenia nauczycieli na ob-
szarze działania danej j.s.t. mają odpowiadać co naj-
mniej średnim wynagrodzeniom, o których mowa
w art. 30 ust. 3 ustawy Karta Nauczyciela. Oznacza
to, że nie każdy nauczyciel na danym stopniu awansu
zawodowego powinien w ciągu roku osiągnąć wyna-
grodzenie na poziomie średniego wynagrodzenia obo-
wiązującego w jego grupie awansu zawodowego. Ist-
nieje więc możliwość wynagradzania (w postaci dodat-
ku motywacyjnego) nauczycieli odpowiednio do jakości
i ilości świadczonej przez nich pracy w taki sposób, aby
na poziomie j.s.t. osiągać średnie wynagrodzenia
w poszczególnej grupie awansu zawodowego.
Pragnę również podkreślić, że wypłata jednora-
zowego dodatku uzupełniającego powinna mieć cha-
rakter incydentalny i powinna być stosowana wy-
łącznie w sytuacjach awaryjnych, w których z róż-
nych przyczyn wynagrodzenia wypłacone nauczycie-
lom przez j.s.t. są niższe od średnich wymaganych
ustawą. Stałe monitorowanie wydatków na wynagro-
dzenia nauczycieli powinno ustrzec samorządy przed
koniecznością wypłaty tego dodatku. Wypłata dodat-
ku uzupełniającego generuje koszty, które i tak by-
łyby poniesione przez j.s.t., gdyby wynagrodzenia
wypłacane nauczycielom w ciągu roku zapewniały
osiągnięcie poziomu określonego w art. 30 ust. 3
ustawy Karta Nauczyciela.
W związku z zastrzeżeniem dotyczącym dodatku
mieszkaniowego i wiejskiego informuję, że zgodnie
372
z tym, co rozstrzygnął ustawodawca ustalając prze-
pisy art. 30 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela, ze śred-
niego wynagrodzenia wyłącza się dodatki socjalne
określone w art. 54 ustawy Karta Nauczyciela,
tj. mieszkaniowy i wiejski.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w prawie oświatowym
dotyczącym kształcenia zawodowego (13634)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów (SPS-023-13634/09) w sprawie zmian
w prawie oświatowym dotyczącym kształcenia zawo-
dowego, uprzejmie wyjaśniam.
Kierunki zmian organizacyjnych i merytorycz-
nych w systemie kształcenia zawodowego wynikają
z potrzeb polskiej gospodarki i rynku pracy, a także
w znacznym stopniu są zdeterminowane strategiami
rozwoju kraju i regionów oraz zobowiązaniami Polski
jako państwa członkowskiego Unii Europejskiej, wy-
nikającymi z odnowionej strategii lizbońskiej i in-
nych inicjatyw i dokumentów, takich jak: strategii
uczenia się przez całe życie, europejskich i krajowych
ram kwalifikacji, europejskiego systemu transferu
osiągnięć w kształceniu i szkoleniu zawodowym, eu-
ropejskich ram odniesienia na rzecz zapewniania ja-
kości w kształceniu i szkoleniu zawodowym, suple-
mentu Europass oraz walidacji pozaszkolnego ucze-
nia się.
Niezbędne są zatem takie zmiany organizacyjno-
-programowe, które w nieodległej perspektywie cza-
sowej doprowadzą do uelastycznienia oferty eduka-
cyjnej w polskich szkołach zawodowych oraz poprawy
jakości tego kształcenia w ścisłej współpracy z pra-
codawcami i dostawcami nowych technologii. Rynek
pracy oczekuje, aby system szkolnictwa dostarczał
pracodawcom absolwentów elastycznych, chętnych
do udziału w szkoleniach podnoszących kwalifikacje
zawodowe, o szerszych raczej niż węższych zakresach
umiejętności, które szybko się nie zestarzeją wraz
z postępem technicznym i technologicznym.
Aby istotnie zbliżyć kształcenie zawodowe do ryn-
ku pracy, a jednocześnie przygotować absolwentów
do funkcjonowania w społeczeństwie opartym na
wiedzy, projektowana modernizacja musi objąć
wszystkie obszary szeroko rozumianej edukacji za-
wodowej. Propozycje zmian zostały przygotowane
z uwzględnieniem opinii powołanego przez ministra
edukacji narodowej w czerwcu 2008 r. Zespołu opi-
niodawczo-doradczego do spraw kształcenia zawodo-
wego, reprezentatywnego forum, w skład którego
weszli przedstawiciele ministrów właściwych dla za-
wodów, organizacji pracodawców i organizacji bran-
żowych, a także przedstawiciele związków zawodo-
wych oraz środowisk samorządowych i oświatowych.
Nadmienić należy, iż we wszystkich spotkaniach ze-
społu uczestniczył przedstawiciel Związku Rzemiosła
Polskiego.
W przygotowanej koncepcji zmian zaproponowane
zostało nowe podejście do klasyfikacji zawodów szkol-
nictwa zawodowego, polegające na wyodrębnieniu
kwalifikacji składających się na każdy z zawodów
„szkolnych”, jak też modernizacja systemu egzami-
nów potwierdzających kwalifikacje zawodowe. Nowe
podstawy programowe kształcenia w zawodach
„szkolnych”, zawierające opisy poszczególnych, wy-
odrębnionych z tych zawodów kwalifikacji, stanowić
będą bazę zarówno dla procesu kształcenia, jak i eg-
zaminowania. Nowa formuła egzaminu zawodowego
umożliwi potwierdzanie każdej kwalifikacji odrębnie
– niezależnie od trybu, szkolnego lub pozaszkolnego,
w jakim została osiągnięta – i uzyskanie dokumentu
w postaci certyfikatu potwierdzającego jej nabycie.
W tworzeniu ośrodków egzaminacyjnych powinny
aktywnie uczestniczyć organizacje pracodawców, sto-
warzyszenia zawodowe, samorządy gospodarcze oraz
indywidualni pracodawcy stanowiący otoczenie go-
spodarcze szkół zawodowych, którzy chcieliby uczest-
niczyć w przygotowaniu pracowników zgodnie z wła-
snymi potrzebami. Udział pracodawców, w tym licz-
nych pracodawców zrzeszonych w Związku Rzemio-
sła Polskiego, jest niezbędny do funkcjonowania ca-
łorocznych ośrodków egzaminacyjnych zapewniają-
cych organizowanie egzaminów potwierdzających
kwalifikacje zawodowe w rzeczywistych warunkach
środowiska pracy. Już obecnie, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle, osoby
dorosłe uzyskujące i uzupełniające wiedzę i umiejęt-
ności zawodowe w formach pozaszkolnych mogą
przystąpić do egzaminu sprawdzającego wybrane
kwalifikacje zawodowe w zakresie zawodu odpowia-
dającego danemu rodzajowi rzemiosła. Jeżeli w przy-
szłości pracodawca – rzemieślnik, spełniając określo-
ne warunki, wystąpi do właściwej terenowo okręgo-
wej komisji egzaminacyjnej o uznanie prowadzonego
przez siebie zakładu za ośrodek egzaminacyjny, bę-
dzie mógł w swoim miejscu pracy organizować egza-
miny potwierdzające kwalifikacje wyodrębnione
z zawodów „szkolnych” niebędących zawodami o cha-
rakterze rzemieślniczym. Nie powinno to jednak od-
bierać prawa szkołom oraz pracodawcom innym niż
rzemieślnicy do ubiegania się o uznanie szkół i przed-
siębiorstw za ośrodki egzaminacyjne potwierdzające

kwalifikacje zawodowe nabyte w formach pozaszkol-
nych. Zauważyć bowiem należy, iż egzaminy potwier-
dzające kwalifikacje w poszczególnych zawodach
„szkolnych” przebiegać będą w oparciu o te same
nowe podstawy programowe kształcenia i procedu-
ralnie również powinny być identyczne.
Nadmienić ponadto trzeba, iż wydawane przez
izby rzemieślnicze, po pomyślnie zdanym egzaminie,
świadectwa czeladnicze w zawodach „szkolnych” są
na rynku pracy równoważne dyplomom potwierdza-
jącym kwalifikacje w tych zawodach. Nie ma prze-
szkód formalnoprawnych, aby osoba legitymująca się
dyplomem potwierdzającym kwalifikacje w zawodzie
cukiernik prowadziła działalność gospodarczą w za-
kresie cukiernictwa. Polskie prawodawstwo nie na-
rzuca obowiązku przynależenia do cechu lub izby
rzemieślniczej właściwej dla rodzaju wykonywanej
działalności zawodowej.
Istotną proponowaną zmianą jest umożliwienie
szkołom realizowania kursów kwalifikacyjnych
w tych zawodach, w których prowadzą kształcenie,
lub w zawodach pokrewnych, z wykorzystaniem po-
tencjału posiadanej kadry pedagogicznej oraz wypo-
sażenia dydaktycznego. W celu pełnej integracji
szkolnych i pozaszkolnych form kształcenia w zawo-
dach z danej dziedziny gospodarki proponuje się two-
rzenie przez jednostki samorządu terytorialnego
branżowych centrów kształcenia zawodowego – po-
dobnie jak ma to miejsce w innych krajach Unii Eu-
ropejskiej.
Planuje się utworzenie gimnazjów i liceów dla
osób dorosłych zainteresowanych kontynuacją kształ-
cenia, którego z różnych przyczyn nie ukończyły
w gimnazjach bądź szkołach ponadgimnazjalnych
dla młodzieży. Takie osoby mogłyby jednocześnie
uczestniczyć w formach kursowych zawodowego
kształcenia ustawicznego.
Niezwykle potrzebna będzie intensywna promocja
doradztwa zawodowego w gimnazjach, co wiąże się
z opracowaniem i pilotażowym wdrożeniem nowego
modelu poradnictwa zawodowego, ukierunkowanego
na realizację świadczenia usług doradczych od gim-
nazjum do końca trwania kariery zawodowej.
Edukacja w szkołach prowadzących kształcenie
zawodowe będzie zamykała rozpoczęty w gimnazjum
cykl kształcenia ogólnego. Dobre wykształcenie ogól-
ne nie tylko wspomaga wykonywanie wyuczonego
zawodu, ale stanowi też bazę do podnoszenia kwali-
fikacji zawodowych, a nawet do ich zmiany. Dyrektor
szkoły będzie odpowiedzialny za organizację pracy
szkoły, w tym za pełną realizację odpowiednich pod-
staw programowych kształcenia ogólnego i w naucza-
nych zawodach, a także pełne wykorzystanie łącznej
liczby godzin przewidzianej na obowiązkowe zajęcia
edukacyjne w odpowiednim dla typu szkoły ramo-
wym planie nauczania. Godziny przewidziane na po-
szczególne zajęcia edukacyjne będzie można realizo-
wać w blokach integrujących kształcenie ogólne i teo-
retyczne zawodowe. Zblokowanie tych godzin pozwo-
373
li uniknąć powtórzeń oraz przeznaczyć więcej czasu
na kształcenie praktyczne.
Modernizacji zostanie również poddany system
doskonalenia zawodowego nauczycieli. Proponuje się
wprowadzenie dla nauczycieli przedmiotów zawodo-
wych okresowych szkoleń z zakresu nowoczesnych
metod nauczania oraz nowych technik i technologii,
obejmujących również staże bądź praktyki w przed-
siębiorstwach.
Wartością nadrzędną wszystkich projektowanych
zmian jest założenie, iż szkoła zawodowa powinna
stać się szkołą pozytywnego wyboru, w której znajdą
swoje miejsce uczniowie wiążący przyszłość z aktyw-
nym wykonywaniem wybranego zawodu.
Wsparciem dla przebudowy tak licznych obszarów
związanych z kształceniem zawodowym są projekty
systemowe i konkursowe realizowane w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” na lata 2007–
–2013, w priorytecie III: Wysoka jakość systemu
oświaty. Wdrożenie zmian proponowanych przez Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej w systemie szkolnic-
twa zawodowego od roku szkolnego 2012/2013 będzie
możliwe dzięki wsparciu finansowemu pochodzące-
mu z Europejskiego Funduszu Społecznego.
Projektowane kierunki zmian w kształceniu za-
wodowym i ustawicznym zostaną poddane szerokim
konsultacjom społecznym, między innymi podczas
16 konferencji wojewódzkich zaplanowanych od dnia
18 stycznia do 26 kwietnia br. Konferencje te staną
się forum, na którym wszyscy zainteresowani po-
prawą jakości kształcenia zawodowego będą mogli
przedstawić swoje opinie na temat projektowanych
zmian.
Podsekretarz stanu
Krzysztof Stanowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie reformy dotyczącej prowadzenia
lekcji wychowania fizycznego (13640)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka (SPS-
-023-13640/09) w sprawie reformy dotyczącej prowa-
dzenia lekcji wychowania fizycznego, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Z dniem 1 września 2009 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej w sprawie
dopuszczalnych form realizacji dwóch godzin obo-
wiązkowych zajęć wychowania fizycznego (Dz. U.
Nr 136, poz. 1116). Nowe rozporządzenie było poprze-
374
dzone rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 9 grudnia 2003 r. w sprawie dopusz-
czalnych form realizacji czwartej godziny obowiąz-
kowych zajęć wychowania fizycznego (Dz. U. Nr 217,
poz. 2128). Dotychczas w klasach IV–VI szkoły pod-
stawowej oraz w gimnazjum jedna z czterech obo-
wiązkowych godzin wychowania fizycznego w ra-
mach tygodniowego wymiaru godzin mogła być re-
alizowana w formach wskazanych w rozporządzeniu.
Od 1 września 2009 r., zgodnie z nowym rozporzą-
dzeniem, w klasach IV–VI szkoły podstawowej,
w gimnazjum oraz w szkołach ponadgimnazjalnych
dwie godziny z obowiązkowych godzin wychowania
fizycznego w ramach tygodniowego wymiaru godzin
mogą być realizowane w formach wskazanych w roz-
porządzeniu.
Należy podkreślić, że liczba obowiązkowych go-
dzin zajęć wychowania fizycznego w poszczególnych
typach szkół nie uległa zmianie, nie zwiększa się też
obsada kadrowa. Zmiana dotyczy jedynie możliwości
zorganizowania części tych zajęć w formach innych
niż tradycyjne. Dyrektorzy szkół podstawowych
i gimnazjów już od 2003 r. przygotowują propozycje
wskazujące formy realizacji zajęć wychowania fizycz-
nego. Tego obowiązku nie mieli dotychczas dyrekto-
rzy szkół ponadgimnazjalnych. Oferta szkoły odno-
śnie do realizacji obowiązkowych godzin zajęć wycho-
wania fizycznego powinna uwzględniać potrzeby
zdrowotne uczniów i ich zainteresowania, ale także
powinna być adekwatna do uwarunkowań lokalnych,
możliwości kadrowych i innych czynników wynika-
jących ze specyfiki pracy szkoły. Oferta ta może być
z roku na rok zmieniana i udoskonalana w zależności
od tego, czym dysponuje szkoła, jakie formy wypra-
cowano w poprzednich latach oraz w czym szkoła się
specjalizuje.
Pragnę wyjaśnić, że nie przewiduje się egzekwo-
wania od dyrektorów szkół bezwzględnego organizo-
wania zajęć z wychowania fizycznego w innych niż
tradycyjne formach. Jednak należy spodziewać się,
że w sytuacji utrzymującego się niżu demograficzne-
go atrakcyjna oferta zajęć wychowania fizycznego
będzie miała istotny wpływ na wybór danej szkoły
przez uczniów i ich rodziców. Stworzone możliwości
będą sprzyjały także współpracy szkół z działającymi
na ich terenie organizacjami i klubami sportowymi.
Należy nadmienić, że działania szkół mogą wspierać
lokalne instytucje i organizacje społeczne, bowiem
zgodnie z art. 2a ust. 2 ustawy z dnia 7 września
2009 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) organy administracji publicznej prowa-
dzące szkoły i placówki współdziałają z organizacja-
mi pozarządowymi, a także osobami prawnymi pro-
wadzącymi działalność statutową w zakresie oświa-
ty i wychowania. Począwszy od roku szkolnego 2009/
2010, w przedszkolach, w klasach I szkół podstawo-
wych i klasach I gimnazjów realizowana jest nowa
podstawa programowa określona w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r.
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
W przypadku wychowania fizycznego nowa podstawa
programowa może być wdrażana na podstawie decy-
zji dyrektora szkoły, po uzyskaniu pozytywnej opinii
rady pedagogicznej, we wszystkich klasach już od
roku szkolnego 2009/2010.
Zgodnie z nową podstawą programową wychowa-
nia fizycznego szkoła powinna rozwijać własną ofer-
tę programową, czyli realizować programy nauczania
poszerzające treści kształcenia w oparciu o potrzeby
i zainteresowania uczniów, dokonywać analizy wa-
runków kształcenia, planować, wraz z organami pro-
wadzącymi szkoły, rozwój bazy materialnej tak, aby
umożliwiała ona pełną realizację przewidzianych
w podstawie programowej wymagań. Efektywny roz-
wój sportu wśród dzieci i młodzieży, zwiększanie ak-
tywności fizycznej, promowanie zdrowego stylu życia
są niezwykle ważne i wymagają połączenia działań
resortu zdrowia, sportu i edukacji. Z tego względu
w lutym 2009 r. w Ministerstwie Edukacji Narodowej
odbyło się spotkanie w sprawie odnowienia idei pro-
gramu sieci szkół promujących zdrowie, które od
2009 r. funkcjonują w nowej formule „Szkoły dla
zdrowia w Europie”. Podjęto też decyzję o podpisaniu
porozumienia, które ułatwi spójną, międzyresortową
współpracę w zakresie edukacji zdrowotnej dzieci
i młodzieży. Porozumienie o współpracy między mi-
nistrem edukacji narodowej, ministrem zdrowia i mi-
nistrem sportu i turystyki w sprawie promocji zdro-
wia i profilaktyki problemów dzieci i młodzieży zo-
stało podpisane w listopadzie 2009 r. Intencją trzech
stron porozumienia jest m.in.:
1) wspieranie działań z zakresu edukacji zdrowot-
nej oraz profilaktyki problemów dzieci i młodzieży
w szkołach, placówkach i środowiskach lokalnych,
2) wspieranie doskonalenia pracowników systemu
oświaty, ochrony zdrowia, sportu i turystyki w za-
kresie podejmowanych działań z dziedziny edukacji
zdrowotnej oraz profilaktyki problemów dzieci i mło-
dzieży,
3) aktywizowanie organów administracji publicz-
nej, jednostek samorządu terytorialnego, organizacji
pozarządowych i innych instytucji odpowiedzialnych
za promocję zdrowia oraz profilaktykę problemów
dzieci i młodzieży, a także kulturę fizyczną do dzia-
łań w tym zakresie,
4) podnoszenie wśród dzieci i młodzieży poziomu
sprawności fizycznej, kształtowanie pożądanych na-
wyków żywieniowych oraz zapobieganie zachowa-
niom ryzykownym związanym z używaniem środków
psychoaktywnych,
5) wspieranie działań kształtujących umiejętności
zagospodarowania czasu wolnego dla umacniania
zdrowia i rozwoju osobistego młodego pokolenia,
6) rozwijanie systemu rekomendacji programów
profilaktycznych w obszarze uzależnień od substan-
cji chemicznych,
7) wspieranie i upowszechnianie działań polskich
szkół należących do europejskiej sieci „Szkoły dla

zdrowia w Europie” oraz wspieranie rozwoju współ-
pracy międzynarodowej w tym zakresie.
Porozumienie przewiduje powołanie rady progra-
mowej, w skład której wejdzie po dwóch przedstawi-
cieli wskazanych przez poszczególne ministerstwa.
Zadaniem rady programowej będzie przedstawienie
proponowanych kierunków działań w ramach poro-
zumienia i sposobu ich realizacji. Od listopada 2008
r. obowiązuje także porozumienie międzyresortowe,
którego stronami są: Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej, Ministerstwo Sportu i Turystyki, Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Mi-
nisterstwo Zdrowia, dotyczące współpracy przy
wdrażaniu i propagowaniu programu „Przeciwdzia-
łanie poprzez sport agresji i patologii wśród dzieci
i młodzieży”. Program jest realizacją zaleceń Komisji
Europejskiej, która zwraca uwagę na kształtowanie
wśród dzieci i młodzieży prawidłowych nawyków
zdrowego stylu życia. Współpraca międzyresortowa
ma na celu stworzenie warunków do realizacji tego
zadania. Resort edukacji został zobowiązany do od-
powiedniego przygotowania zapisów w podstawie
programowej, które umożliwią aktywne uprawianie
sportu od najmłodszych lat. Podobne zapisy i zadania
powinny być uwzględniane w programach profilak-
tycznych skierowanych do dzieci i młodzieży ujaw-
niających zachowania agresywne, używających środ-
ków psychoaktywnych, w tym alkoholu.
Program „Przeciwdziałanie poprzez sport agresji
i patologii wśród dzieci i młodzieży” jest kontynuacją
i uzupełnieniem ogólnopolskich programów upo-
wszechniania i rozwijania sportu wśród dzieci i mło-
dzieży i nawiązuje bezpośrednio do programu reali-
zowanego przez organy właściwe ds. kultury fizycz-
nej pod nazwą „Sport wszystkich dzieci” oraz nowych
programów budowy wielofunkcyjnych boisk sporto-
wych, m.in. „Moje boisko – Orlik 2012” i „Blisko bo-
isko”. Programy te uwzględniają strategię prawidło-
wego wychowania dzieci i młodzieży i przygotowanie
ich do udziału w masowych imprezach sportowych
w duchu idei fair play. Także organy prowadzące do-
ceniają rolę obowiązkowych zajęć wychowania fizycz-
nego oraz pozaszkolną aktywność sportową dzieci
i młodzieży. W ostatnich latach widać dbałość o stan
bazy sportowej – oddano do użytku nowe hale i sale
sportowe oraz zmodernizowano wiele boisk szkol-
nych. Obok tradycyjnych obiektów pojawiają się
nowe, poszerzające szkolną ofertę sportową, stwarza-
jąc szansę uatrakcyjnienia zajęć szkolnych albo form
spędzania wolnego czasu i rekreacji. Alternatywne
obiekty sportowe to przede wszystkim: kręgielnie,
rampy do deskorolek, skateparki z urządzeniami do
jazdy na łyżworolkach, siłownie, ścieżki rowerowe.
Ogromne znaczenie w tym zakresie ma twórcza i za-
angażowana postawa nauczycieli wychowania fizycz-
nego.
Dążenie do osiągnięcia europejskich standardów
powszechności i dostępności do sportu, zapisane
w „Strategii rozwoju sportu w Polsce do roku 2015”,
wymaga nowego podejścia do roli wychowania fizycz-
375
nego w szkole. Niezbędne jest nowoczesne spojrzenie
na cele wychowania fizycznego, świadomość, że jego
celem nie jest kwalifikacja uczniów do sportu wyczy-
nowego, lecz wspieranie ich w rozwoju psychofizycz-
nym, kształtowanie postaw prozdrowotnych, przygo-
towanie do aktywności ruchowej w dorosłym życiu.
Celem działań podejmowanych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej jest poprawa warunków prowa-
dzenia zajęć wychowania fizycznego, promowanie
nowych, atrakcyjnych dla młodzieży, programów na-
uczania, doskonalenie szkolnego systemu współza-
wodnictwa młodzieży, zachęcanie młodzieży do
udziału w masowych sportowych imprezach szkol-
nych i pozaszkolnych oraz uświadamianie rodzicom
potrzeby udziału dzieci w kulturze fizycznej.
Należy też wspomnieć o realizowanym rządowym
programie wspierania w latach 2009–2014 organów
prowadzących w zapewnieniu bezpiecznych warun-
ków nauki, wychowania i opieki w klasach I–III szkół
podstawowych i ogólnokształcących szkół muzycz-
nych I stopnia „Radosna szkoła”, który przewiduje
pomoc finansową organom prowadzącym w tworze-
niu miejsc zabaw w szkole i szkolnych placów zabaw.
Głównym celem programu jest stworzenie 6-letnim
i 7-letnim uczniom rozpoczynającym spełnianie obo-
wiązku szkolnego bezpiecznych warunków w zakre-
sie nauki, wychowania i opieki w szkole, porówny-
walnych z warunkami edukacji przedszkolnej uwzględ-
niającej aktywną naukę i zabawę, a także stworzenie
warunków organizacyjnych umożliwiających reali-
zowanie nowej podstawy programowej kształcenia
ogólnego, zwłaszcza w zakresie wychowania fizycz-
nego oraz bezpiecznych i przyjaznych warunków or-
ganizowania zajęć szkolnych i zajęć opieki świetlico-
wej. Dzięki tym działaniom możliwe będzie zwięk-
szenie aktywności ruchowej dzieci, zapewnienie wa-
runków do kształtowania sprawności fizycznej, pro-
mowanie nawyku aktywnego spędzania wolnego
czasu na świeżym powietrzu oraz rozwijanie umie-
jętności motorycznych dzieci w młodszym wieku
szkolnym. Promowanie aktywnego trybu życia już
od przedszkola jest jednym z założeń nowej reformy
programowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
376
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie ustawowej implementacji unijnych
zasad logistyki i zarządzania gospodarką
odpadami komunalnymi (13641)
Odpowiadając na interpelację pana posła Stani-
sława Zawiślaka z dnia 28 grudnia 2009 r., znak
SPS-023-13641/09, w sprawie ustawowej implemen-
tacji unijnych zasad logistyki i zarządzania gospodar-
ką odpadami komunalnymi, uprzejmie przedstawiam
poniższe wyjaśnienia.
W dniu 30 listopada 2009 r. pan minister Michał
Boni powołał zespół roboczy z udziałem przedstawi-
cieli Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa Infra-
struktury, Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa
Finansów, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, Rządowego Centrum Legislacji oraz
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. W ra-
mach prowadzonych przez ten zespół prac zostanie
przygotowana wersja projektu założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw, uwzględniająca zgłoszone uwagi. Prze-
widuje się zakończenie tych prac w styczniu 2010 r.
Po akceptacji projektu przez stały komitet Rady
Ministrów, a następnie po przyjęciu ich przez Radę
Ministrów zostaną one przekazane do Rządowego
Centrum Legislacji celem opracowania na ich pod-
stawie projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach oraz o zmianie
niektórych innych ustaw.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie kryteriów dochodowych
oraz świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej (13644)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Roberta Kołakowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie kryteriów
dochodowych oraz świadczeń pieniężnych z pomocy
społecznej, uprzejmie informuję:
W ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.) przyjęto model weryfikacji kryteriów dochodo-
wych, w którym przewiduje się inicjowanie z urzędu
procedury ich weryfikacji co trzy lata (art. 9 ustawy
o pomocy społecznej). Rząd zweryfikował w 2009 r.
kryteria dochodowe oraz kwoty świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej, podejmując decyzję o nie-
podwyższaniu dotychczas obowiązujących kwot z po-
wodu trudnej sytuacji budżetu państwa oraz koniecz-
ności zapewnienia środków na wydatki obligatoryjne,
wynikające z obowiązujących przepisów prawa, na
które składają się między innymi wypłacanie zasił-
ków stałych i okresowych. Zabiegano zwłaszcza o za-
bezpieczenie utrzymania przynajmniej na niezmniej-
szonym poziomie finansowania podstawowych świad-
czeń z pomocy społecznej.
Proszę jednakże zwrócić uwagę na zapisy ustawo-
we – tego samego art. 9 ust. 9 ustawy o pomocy spo-
łecznej – określające procedurę postępowania w przy-
padku, gdy obliczony przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych poziom minimum egzystencji będzie wyż-
szy od poziomu kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń z pomocy społecznej. Przewidują
one, że jeśli w danym roku kalendarzowym kwota
kryterium dochodowego osoby samotnie gospodaru-
jącej i kwota kryterium dochodowego na osobę w ro-
dzinie będzie równa lub niższa niż minimum egzy-
stencji, Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych może wystąpić do Rady Ministrów
z wnioskiem o zweryfikowanie kwot kryteriów do-
chodowych. Zatem gdyby taka sytuacja zaszła w obec-
nym roku, Trójstronna Komisja do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych będzie mogła zainicjować procedurę
weryfikacji kryteriów dochodowych w pomocy spo-
łecznej. Procedura ta chroni przed wystąpieniem sy-
tuacji przekroczenia poziomu minimum egzystencji
ponad poziom kryteriów dochodowych przyjętych
w ustawie o pomocy społecznej, co skutkowałoby nie-
otrzymaniem pomocy przez osoby o dochodzie poni-
żej poziomu minimum egzystencji.
Zgodnie z powyższymi wyjaśnieniami ostatnia
weryfikacja przypadła na rok 2009, kolejna planowa-
na jest na rok 2012, niemniej jednak każdego roku,
do dnia 15 kwietnia, minister pracy i polityki spo-
łecznej przedkłada Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych informacje o wysokości
minimum egzystencji ustalonego przez Instytut Pra-
cy i Spraw Socjalnych. Do dnia 15 kwietnia 2010 r.
zostanie przedłożona taka informacja wg cen śred-
niorocznych za 2009 r.
Jednocześnie niezbędne jest wyjaśnienie, że pro-
cedura kwot progów dochodowych nie oznacza jedy-
nego rozwiązania prawnego w pomocy społecznej,
którego zastosowanie ma na celu przeciwdziałanie
negatywnym skutkom niedostatku. Przepisy ustawy
o pomocy społecznej przewidują możliwość udzielenia
pomocy społecznej w szczególnie uzasadnionych

przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach prze-
kraczających kryterium dochodowe (art. 40 i 41 usta-
wy o pomocy społecznej). Ponadto niektóre świadcze-
nia niepieniężne pomocy społecznej świadczone są
bez względu na dochód zainteresowanych: praca so-
cjalna (art. 45), poradnictwo specjalistyczne (w szcze-
gólności prawne, psychologiczne, rodzinne – art. 46),
interwencja kryzysowa (art. 47). Na podkreślenie za-
sługuje fakt, że przy rozpatrywaniu decyzji o przy-
znanie świadczeń pomocy społecznej brane są pod
uwagę nie tylko niedostatki finansowe, ale także
inne ryzyka socjalne uzasadniające udzielenie pomo-
cy społecznej, a w szczególności: sieroctwo, bezdom-
ność, bezrobocie, niepełnosprawność, długotrwała
lub ciężka choroba, przemoc w rodzinie, potrzeba
ochrony ofiar handlu ludźmi, potrzeba ochrony ma-
cierzyństwa lub wielodzietności, bezradność w spra-
wach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia go-
spodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach nie-
pełnych lub wielodzietnych, brak umiejętności w przy-
stosowaniu do życia młodzieży opuszczającej całodo-
bowe placówki opiekuńczo-wychowawcze, trudności
w integracji cudzoziemców, którzy uzyskali w Rze-
czypospolitej Polskiej status uchodźcy lub ochronę
uzupełniającą, trudności w przystosowaniu do życia
po zwolnieniu z zakładu karnego, alkoholizm lub
narkomania, zdarzenie losowe i sytuacja kryzysowa,
klęska żywiołowa lub ekologiczna (art. 7).
Istotną formą wsparcia rodzin jest zasiłek celowy,
który może być przyznany w celu zaspokojenia nie-
zbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokry-
cie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków
i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów
użytku domowego, drobnych remontów i napraw
w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Zasiłek ce-
lowy może być przyznany również osobie albo rodzi-
nie, które poniosły stratę w wyniku zdarzenia loso-
wego lub w wyniku klęski żywiołowej i ekologicznej.
Zasiłek z takich przyczyn może być przyznany nie-
zależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi.
W uzasadnionych przypadkach nieprzewidzia-
nych literą ustawy, uzasadniających przyznanie po-
mocy społecznej rodzinie o dochodach przekraczają-
cych kryteria dochodowe może być przyznany spe-
cjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej
kryterium dochodowego rodziny, który nie podlega
zwrotowi. Może też być przyznany zasiłek okresowy,
zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem
zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydat-
ków na pomoc rzeczową. Zasiłki celowe finansowane
są z budżetu gmin. Rada gminy, w drodze uchwały,
może podwyższyć kwoty kryteriów dochodowych
uprawniające do zasiłków okresowego i celowego. Ro-
dzina może otrzymać również pomoc w formie zasił-
ku lub pożyczki na ekonomiczne usamodzielnienie.
Jest to pomoc przyznawana w formie jednorazowego
zasiłku celowego lub nieoprocentowanej pożyczki,
która może być umorzona w całości lub w części.
W ramach świadczeń z pomocy społecznej ofero-
wany jest także szereg świadczeń niepieniężnych, do
377
których zaliczamy między innymi pracę socjalną.
Jest to jedna z najważniejszych metod wspierania
osób i rodzin wymagających pomocy, rozumiana jako
działalność zawodowa mająca na celu pomoc osobom
i rodzinom we wzmacnianiu lub odzyskiwaniu zdol-
ności do funkcjonowania w społeczeństwie poprzez
pełnienie odpowiednich ról społecznych oraz tworze-
nie warunków sprzyjających temu celowi. Praca so-
cjalna świadczona jest na rzecz poprawy funkcjono-
wania osób i rodzin w ich środowisku społecznym.
Może być prowadzona w oparciu o kontrakt socjalny
będący pisemną umową zawartą z osobą ubiegającą
się o pomoc, określającą uprawnienia i zobowiązania
stron umowy, w ramach wspólnie podejmowanych
przez tę osobę i pracownika socjalnego działań zmie-
rzających do przezwyciężenia trudnej sytuacji życio-
wej osoby lub rodziny. Pomocy w tej formie udziela
się bez względu na dochód rodziny.
Bez względu na posiadany dochód prowadzone
jest również poradnictwo specjalistyczne, w szczegól-
ności prawne, psychologiczne i rodzinne, dla osób
i rodzin, które mają trudności w rozwiązywaniu swo-
ich problemów życiowych lub potrzebują wsparcia.
Ponadto jeżeli osoba lub rodzina pozbawiona jest
schronienia, posiłku czy też niezbędnego ubrania,
gmina ma obowiązek zapewnić schronienie oraz do-
starczyć ubranie i obuwie, dostosowane do indywidu-
alnych właściwości osoby oraz pory roku.
Działania pomocy społecznej mogą być działania-
mi elastycznymi, dostosowanymi do indywidualnej,
aktualnej sytuacji bytowej osoby lub rodziny, inicjo-
wanymi nie tylko przez niedostatek finansowy, ale
także przez pojawianie się różnorakich innych ryzyk
socjalnych, gdyż istnieje prawna możliwość udziela-
nia skutecznej pomocy społecznej także w sytuacjach
wyjątkowych, gdy posiadany dochód przekracza prze-
widziane prawem progi dochodowe.
Wyjaśniam także, że przyjęte w ustawie o pomocy
społecznej rozwiązania oparte są między innymi
o konstytucyjną zasadę pomocniczości państwa. Za-
stosowanie tej zasady w przepisach o pomocy społecz-
nej uczyniło jednostki samorządu terytorialnego
głównymi podmiotami pomocy społecznej. Dlatego
też większość zadań z zakresu pomocy społecznej re-
alizowana jest przez jednostki samorządu terytorial-
nego w ramach zadań własnych, tak obligatoryjnych
(np. w przypadku gminnych jednostek samorządu
terytorialnego są to zadania określone w art. 17 ust. 1
ww. ustawy), jak i fakultatywnych (art. 17 ust. 2 ww.
ustawy) w ramach ich środków własnych. Zgodnie
z tą zasadą ogólną regionalne jednostki samorządu
terytorialnego wykonują zadania pomocy społecznej
określone w art. 21 ustawy o pomocy społecznej. Po-
nadto gminne jednostki samorządu terytorialnego
wykonują zadania pomocy społecznej zlecane im do
realizacji przez administrację rządową w oparciu
o art. 18 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej, a powiatowe jednostki samorządu teryto-
rialnego wykonują zadania pomocy społecznej zleca-
ne im do realizacji przez administrację rządową
378
w oparciu o art. 20 ww. ustawy. Realizacja tych za-
dań powinna wpisywać się w lokalne polityki społecz-
ne określane i realizowane przez jednostki samorzą-
du terytorialnego. Wynika to stąd, że samorządy
terytorialne, będąc głównym podmiotem pomocy
społecznej, określają i realizują lokalne polityki spo-
łeczne w zakresie pomocy społecznej będące instytu-
cjonalną odpowiedzią władz tych jednostek na po-
trzeby społeczne. To one suwerennie definiują cele
swojej polityki w zakresie pomocy społecznej, a także
ustalają wielkość środków finansowych przeznacza-
nych na realizację obligatoryjnych i nieobligatoryj-
nych zadań pomocy społecznej mających zapewnić
osiągnięcie zakładanych rezultatów, jakim jest umoż-
liwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trud-
nych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie
pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby
i możliwości. O tej niezmiernie ważnej, strategicznej
funkcji jednostek samorządu terytorialnego realizo-
wanej w ramach polityki społecznej mówią zapisy
ustawy o pomocy społecznej w art. 2, art. 17 ust. 1
pkt 1 (i odpowiednio art. 110 ust. 4), art. 19 pkt 1
(i odpowiednio art. 112 ust. 9), art. 21 pkt 1 (i odpo-
wiednio art. 113 ust. 2).
W przedstawionym pokrótce aktualnym stanie
prawnym, działając na podstawie art. 22 pkt 14 usta-
wy o pomocy społecznej, wojewodowie mogą także
finansowo wspierać realizację przez jednostki samo-
rządu terytorialnego programów w określonym przez
nich obszarze pomocy społecznej. Ponadto minister
właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, dzia-
łając w oparciu o art. 23 ust. 1 pkt 7, może opracować
i finansować programy osłonowe, a także na podsta-
wie art. 23 ust. 7a wspierać finansowo programy
w określonym przez niego obszarze pomocy społecz-
nej. Oto przykłady takich programów realizowanych
corocznie od wielu lat:
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Powrót osób bezdomnych do społeczności” z kwo-
tą roczną środków budżetowych 5,0 mln zł, ukierun-
kowany na wspieranie działalności organizacji III
sektora w obszarze pomocy osobom bezdomnym i za-
grożonym bezdomnością,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Wspieranie rozwoju spółdzielczości socjalnej” z kwo-
tą roczną 1,0 mln zł, ukierunkowany na tworzenie
krajowej sieci ośrodków o charakterze edukacyjno-
-doradczym dla grup założycielskich spółdzielni so-
cjalnych,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Aktywne formy przeciwdziałania wykluczeniu
społecznemu” na kwotę roczną 2,5 mln zł, ukierun-
kowany na wspieranie inicjatyw samorządów gmin-
nych i organizacji pozarządowych w obszarze lokal-
nych programów aktywności osób zagrożonych wy-
kluczeniem społecznym,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Oparcie społeczne dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi” – 3 mln zł na wsparcie realizacji najlep-
szych projektów tworzących lokalną sieć specjali-
stycznej pomocy dla wskazanej grupy osób,
— program ministra pracy i polityki społecznej
pt: „Świetlica, praca, staż – socjoterapia w środowi-
sku gminnym” – 0,8 mln zł.
Od wielu lat rząd wspiera finansowo gminy rów-
nież w realizacji bezpłatnego dożywiania uczniów
szkół do czasu ukończenia szkoły ponadgimnazjalnej.
W dniu 29 grudnia 2004 r. przyjęta została przez
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustawa o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn.
zm.). Ostatnia nowelizacja tej ustawy (Dz. U. z 2009 r.
Nr 219, poz. 1706) przedłużyła okres realizacji pro-
gramu na lata 2010–2013, utrzymała poziom środ-
ków budżetu państwa przeznaczonych na realizację
programu w kwocie 550 mln zł rokrocznie do roku
2013 oraz podwyższyła z 10% do 20% liczby dzieci,
które zostaną objęte pomocą bez konieczności usta-
lania sytuacji rodzinnej w drodze rodzinnego wywia-
du środowiskowego.
Zgodnie z art. 13 planowane środki budżetu pań-
stwa na realizację programu nie mogą być niższe niż
500 mln zł rokrocznie. Środki te planowane są w bu-
dżetach wojewodów oraz w rezerwie celowej budżetu
państwa. Jednocześnie środki, jakie gminy powinny
przeznaczać na realizację programu, nie mogą być
niższe niż 250 mln zł rokrocznie w trakcie realizacji
programu wieloletniego, tj. w latach 2006–2013. Tak
więc zaplanowana w ustawie o ustanowieniu progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” łączna wielkość środków w latach 2006–2013
nie może być niższa niż 6 000 000 tys. zł.
W poprzednich latach wszystkie wnioski wojewo-
dów na środki finansowe przewidziane w budżecie
państwa były realizowane w 100% i w żadnym woje-
wództwie nie zostały zmniejszone wnioskowane
przez wojewodów kwoty. Wnioski wojewodów od-
zwierciedlały potrzeby na środki finansowe budżetu
państwa, uzgodnione z gminami, na realizację pro-
gramu w poszczególnych województwach. Jednocze-
śnie pragnę poinformować, że zarówno w roku 2008,
jak i 2009 nie było dzieci, uczniów lub osób dorosłych,
tj. beneficjentów programu, którzy spełniali określo-
ne ustawą, podwyższone kryterium dochodowe
uprawniające do bezpłatnej pomocy, a którzy nie byli
objęci programem ze względu na brak środków.
Dodatkowo realizowane są projekty systemowe
w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego,
priorytet VII: Promocja integracji społecznej Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013, które
świetnie odpowiadają na aktualne wyzwania społecz-
ne. W ramach priorytetu VII podejmowane są przede
wszystkim działania zmierzające do ułatwienia do-
stępu do rynku pracy osobom zagrożonym wyklucze-
niem społecznym oraz rozwijania instytucji ekonomii
społecznej, jako skutecznej formy integracji społecz-
no-zawodowej. Ważnym elementem wsparcia jest eli-
minowanie różnego rodzaju barier (organizacyjnych,
prawnych czy psychologicznych), na jakie napotykają

osoby zagrożone wykluczeniem społecznym. Problem
ten dotyczy przede wszystkim osób niepełnospraw-
nych, długotrwale bezrobotnych, imigrantów, osób
opuszczających placówki opieki zastępczej czy zakła-
dy karne, postrzeganych w sposób stereotypowy
przez pracodawców i otoczenie społeczne jako pra-
cownicy mniej dyspozycyjni oraz mobilni zawodowo.
Wykorzystanie instrumentów aktywnej integracji
ma na celu przywrócenie osób wykluczonych na ry-
nek pracy oraz ich integrację ze społeczeństwem po-
przez przywrócenie zdolności lub możliwości zatrud-
nienia, uzyskanie wsparcia dochodowego oraz wyeli-
minowanie przeszkód napotykanych przez osoby
i rodziny w procesie dostępu do praw i usług społecz-
nych, a przez to wspierających ich powrót do zatrud-
nienia lub innej pracy zarobkowej. Działania te w spo-
sób znakomity uzupełniają zadania realizowane
z ustawy o pomocy społecznej.
Można uznać, iż w Polsce wszystkie przypadki
ubóstwa skrajnego objęte są zakresem ustawowego
działania pomocy społecznej. Katalog świadczeń
z pomocy społecznej zawiera oferty (świadczenia pie-
niężne i niepieniężne), które pozwalają na udzielanie
tym osobom i rodzinom wszelkiej pomocy, jaką moż-
na zapewnić w aktualnym stanie finansów państwa.
Działania podejmowane w ramach ustawy o pomocy
społecznej uzupełniane są przez inne systemy świad-
czeń składkowych i nieskładkowych, zwłaszcza sys-
tem świadczeń rodzinnych. Oczywiście nie można
stwierdzić, że w Polsce nie ma niedostatku lub jego
skrajnej postaci – ubóstwa. Polska razem z innymi
krajami znalazła się w sytuacji zaostrzenia się trosk
finansowych. W pomocy społecznej progi dochodowe,
w wysokości 477 zł dla osoby samotnie gospodarują-
cej i 351 zł dla osoby w rodzinie, stosowane do przy-
znawania niektórych świadczeń finansowych znala-
zły się naprawdę niepokojąco blisko minimum egzy-
stencji. Jednakże trzeba zauważyć, że nawet najbar-
dziej dostosowane do sytuacji postępowanie w ra-
mach systemu pomocy społecznej w ramach posiada-
nych do dyspozycji środków finansowych, tak aby
możliwe było udzielenie możliwie najskuteczniejszej
pomocy społecznej uwzględniającej nie tylko niedo-
statek materialny osób i rodzin, ale także ze względu
na ich skomplikowaną sytuację socjalną, jest jednak
pochodną otrzymanych do dyspozycji środków finan-
sowych (nie tylko możliwych do zastosowania roz-
wiązań formalnoprawnych), a te są owocem niezwy-
kle trudnych decyzji podejmowanych w obliczu ogól-
noświatowego kryzysu finansowego. Problem zatem
tkwi w pozostających do dyspozycji realnych środ-
kach finansowych. Podniesienie progów dochodo-
wych w pomocy społecznej oczywiście poszerzyłoby
krąg osób kwalifikujących się do przyznania niektó-
rych świadczeń z pomocy społecznej, lecz w sytuacji
ograniczonych środków finansowych mogłoby także
doprowadzić do braku możliwości udzielenia wspar-
cia finansowego tym osobom, które na skutek zmian
formalnoprawnych zakwalifikowałyby się do udzie-
lenia niektórych świadczeń finansowych z pomocy
379
społecznej. Zagwarantowanie potrzebnych środków
pieniężnych nawet przy obecnych rozwiązaniach usta-
wowych mogłoby znacząco podnieść skuteczność
udzielanej pomocy społecznej, ponieważ obecny sys-
tem pomocy społecznej jest systemem na tyle elastycz-
nym, że pozwala na przyznanie pomocy finansowej
w drodze wyjątku także osobom i rodzinom, których
dochód przekracza progi dochodowe kwalifikujące do
niektórych świadczeń z pomocy społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie długu publicznego (13647)
Szanowny Panie Marszałku! W załączeniu prze-
syłam odpowiedź na interpelację posła Krzysztofa
Putry w sprawie długu publicznego przedłożoną
w piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak SPS-023-
-13647/09).
Ad 1: Ile wynosił dług publiczny na koniec 2008 r.
i jaki jest przewidywany na koniec 2009 r.?
Wyszczególnienie 2007 2008 2009
Dług Skarbu Państwa
mld zł 501,5 569,9 631,5 *
% PKB 42,6 44,8 47,2 **
Państwowy dług publiczny
mld zł 527,4 597,8 658,8 **
% PKB 44,8 47,0 49,8 **
Ostateczne dane dotyczące wielkości długu pu-
blicznego na koniec 2009 r. będą znane do końca mar-
ca 2010 r., po uzyskaniu przez Ministerstwo Finan-
sów informacji o zadłużeniu pozostałych jednostek
sektora finansów publicznych, przede wszystkim jed-
nostek samorządu terytorialnego. Wielkość relacji
państwowego długu publicznego do PKB zostanie,
zgodnie z art. 38 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych, obwieszczona przez mini-
stra finansów do końca maja br.
W obecnie przygotowywanym dokumencie „Ak-
tualizacja programu konwergencji 2009”, który do
końca stycznia br. ma zostać przekazany Komisji Eu-
ropejskiej, przedstawiony będzie szacunek wielkości
*) wstępne wykonanie, 13 stycznia 2010 r.
**) założenia z uzasadnienia do ustawy budżetowej na 2010 r.
380
długu sektora instytucji rządowych i samorządowych
(wg metodologii UE) w 2009 r. oraz prognozy na lata
2010–2012.
Ad 2: Jakie były koszty spłaty odsetek od długu
publicznego na koniec 2007 i 2008 r. oraz jakie są
przewidywane na koniec 2009 r.?
Wyszczególnienie 2007 2008 2009
Koszty obsługi długu
Skarbu Państwa
mld zł 27,6 25,1 32,2
% PKB 2,3 2,0 b. d.
Ad 3: Na który rok przewidywane jest zrównowa-
żenie budżetu?
Rząd RP jest świadomy konieczności redukcji de-
ficytu sektora finansów publicznych, jednakże należy
podkreślić, że ograniczenie poziomu deficytu nie de-
terminuje konieczności równoważenia budżetu pań-
stwa. Nawet przekroczenie II progu ostrożnościowe-
go, tj. 55% relacji długu publicznego do PKB (art. 86
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych – Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240), nie wymu-
sza automatycznego zrównoważenia budżetu pań-
stwa. Pragniemy podkreślić, iż w Polsce duże zna-
czenie mają środki przeznaczone na rozwój infra-
struktury, naukę i edukację oraz badania i rozwój,
które przyczyniają się do zmiany struktury wydat-
ków stymulujących innowacyjność gospodarki.
W związku z powyższym przy ograniczaniu wydat-
ków publicznych należy uwzględniać konieczność
wspierania rozwoju i innowacyjności gospodarki.
Najważniejszym założeniem w zakresie wydatków
infrastrukturalnych jest zabezpieczenie środków na
realizację „Programu budowy dróg krajowych 2008–
–2012”, rozwój dróg lokalnych w ramach „Narodowe-
go programu budowy dróg lokalnych 2009–2011”
i inwestycji związanych z przygotowaniami do Euro
2012. Co więcej, niezwykle istotne jest optymalne
wykorzystanie środków z UE, a ich współfinansowa-
nie stanowi istotną pozycję w budżecie państwa.
Polska zgodnie z Traktatem ustanawiającym
Wspólnotę Europejską jest zobowiązana do utrzymy-
wania deficytu instytucji rządowych i samorządo-
wych (general government) zgodnie z kryterium kon-
wergencji, czyli na poziomie nieprzekraczającym 3%
PKB.
W dniu 13 maja 2009 r. Komisja Europejska obję-
ła Polskę procedurą nadmiernego deficytu, a podsta-
wą do tej decyzji był deficyt sektora general govern-
ment w 2008 r., który przekroczył wartość referen-
cyjną 3% PKB. W dniu 7 lipca 2009 r. Rada Ecofin
(zgodnie z trybem sformułowanym w art. 104 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską) ogłosi-
ła, że w Polsce istnieje nadmierny deficyt i zaleciła
sposób jego obniżenia.
Zgodnie z rekomendacjami Rady rząd RP do 2012 r.
powinien zredukować deficyt sektora general govern-
ment do poniżej 3% PKB w wiarygodny i trwały spo-
sób poprzez podjęcie działań średniookresowych.
W szczególności władze polskie powinny:
— zgodnie z planem wdrożyć w 2009 r. impuls
fiskalny, szczególnie plan inwestycji publicznych,
przy jednoczesnych zmianach w znowelizowanym
budżecie, które zapobiegną dalszemu pogarszaniu się
sytuacji finansów publicznych;
— zapewnić średnioroczne ograniczenie deficytu
sektora na poziomie przynajmniej 1,25 punktu pro-
centowego PKB, rozpoczynając od 2010 r.;
— przedstawić szczegółowe działania niezbędne
do zredukowania deficytu poniżej wartości referen-
cyjnej do 2012 r. i reform ograniczających pierwotne
wydatki bieżące w najbliższych latach.
Ponadto, w celu zmniejszenia ryzyka, Polska po-
winna wzmocnić średniookresowe ramy budżetowe,
na przykład poprzez wdrożenie, umocowanej praw-
nie, reguły dotyczącej pierwotnych wydatków bieżą-
cych, jak również poprzez poprawę monitorowania
realizacji budżetu w ciągu roku.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż „Aktualiza-
cja programu konwergencji 2009”, nad którą obecnie
trwają prace, zakłada, że redukcja skali deficytu bę-
dzie zmierzała w kierunku osiągnięcia średniookre-
sowego celu budżetowego, czyli deficytu struktural-
nego na poziomie –1% PKB. Zmniejszenie skali nie-
równowagi fiskalnej wpłynie na obniżanie długu
publicznego w relacji do PKB.
Ad 4: Jakie działania podejmie rząd, aby zrówno-
ważyć budżet?
W styczniu 2010 r. rząd przedstawi „Plan rozwo-
ju i konsolidacji finansów publicznych”, który ma na
celu przeprowadzenie reform pozwalających na unik-
nięcie zagrożeń rozwojowych związanych z narasta-
niem długu publicznego i deficytu sektora finansów
publicznych oraz stworzenie przesłanek dla budowy
nowych przewag konkurencyjnych Polski i polskiej
gospodarki. W ramach planu przewidziane jest
wzmocnienie instytucjonalnych ram i efektywniejsza
organizacja finansów publicznych oraz wprowadzona
zostanie reguła fiskalna mająca na celu zapewnienie
stabilności finansów publicznych poprzez utrzyma-
nie deficytu strukturalnego na poziomie średnio-
okresowego celu budżetowego. W ramach wdrażania
planu przewidziane jest także przyjęcie ustawy o sta-
bilności finansów publicznych zawierającej m.in. me-
chanizmy i zasady prowadzące do poprawy dyscypli-
ny fiskalnej i wyniku sektora finansów publicznych,
a także poprawiające przejrzystość realizowanej po-
lityki fiskalnej. Ważnym elementem planu będzie
wprowadzenie wiążącej reguły wydatkowej obejmu-
jącej szeroki zakres wydatków sektora finansów pu-
blicznych. Pozwoli to na ograniczenie działań dyskre-
cjonalnych podejmowanych przez władze gospodar-
cze, a jednocześnie będzie sprzyjać stopniowemu
uelastycznieniu struktury wydatków publicznych,
szczególnie tych prawnie zdeterminowanych. Ele-
mentem planu będzie nie tylko poprawa stanu finan-
sów publicznych, ale także zwiększenie efektywności
zarządzania posiadanymi zasobami, a co więcej, pla-

nowane jest powiązanie wydatków ze średnio- i dłu-
gookresowymi priorytetami rządu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie zmiany ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” (13650)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana posła
Krzysztofa Putry w sprawie zmiany ustawy o usta-
nowieniu programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania”, przesłaną przy piśmie z dnia
4 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-13650/09, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że w mojej ocenie nie
występuje zagrożenie zmniejszenia liczby dzieci ob-
jętych bezpłatną pomocą w formie posiłków w wyni-
ku wprowadzenia zmian w ustawie z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.).
W roku 2008 do realizacji programu przystąpiło
2476 gmin na ogólna liczbę 2478 gmin w Polsce. Ozna-
cza to, że prawie 100% gmin realizuje formy pomocy
ustanowione ustawą. Próg dochodowy uprawniający
do bezpłatnej pomocy w formie posiłku, a nie do posił-
ku w ogóle, podniosło 301 gmin. Zadanie to było reali-
zowane właśnie ze środków własnych gmin. Przyjęte
w roku 2005 r. rozwiązanie polegające na wprowadze-
niu podwyższonego kryterium dochodowego upraw-
niającego do bezpłatnej pomocy w formie posiłku bę-
dzie miało zastosowanie w kolejnych latach.
Przygotowując projekt ustawy, rząd RP określił
także kryterium, do którego będzie dofinansowywał
zadanie własne gminy o charakterze obowiązkowym.
Umożliwił także gminom podnoszenie kryterium
uprawniającego do udzielania tej bezpłatnej formy po-
mocy. Jednakże w takim przypadku to budżet gminy
ponosi koszty związane z decyzją o podwyższeniu po-
wyżej 150% kryterium dochodowego i realizacją zada-
nia własnego. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
niezmiennie, do początku realizacji programu, przed-
stawiało takie stanowisko w odpowiedziach na pytania
zgłaszane przez jednostki realizujące program.
Jednocześnie gminy, które podwyższyły kryte-
rium dochodowe, mają możliwość ustalenia zasad
381
ponoszenia części lub całości opłat za posiłek w za-
leżności od sytuacji, m.in. dochodowej i rodzinnej,
danej rodziny lub osoby. Ocena takiej sytuacji doko-
nywana jest w oparciu o ustalenia sytuacji w drodze
rodzinnego wywiadu środowiskowego. Cele progra-
mu określone w art. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” nie uległy zmianie i są
realizowane od początku realizacji programu, tj. od
roku 2006.
Nowelizacja ustawy dokonana w listopadzie 2009 r.
nie ma wpływu na cele określone w tym artykule,
realizowane przez jednostki organizacyjne samorzą-
du terytorialnego – ośrodki pomocy społecznej oraz
wojewódzką administrację rządową, tj. wojewodę.
Nowelizacja ustawy nie zmniejszyła uprawnień wo-
jewody na przykład w zakresie przekazywania środ-
ków budżetu państwa na wspieranie dowozu czy też
tworzenie i doposażenie punktów przygotowywania
i wydawania posiłków.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
w celu skuteczniejszej realizacji programu w roku
ubiegłym zwiększone zostały środki budżetu pań-
stwa przeznaczone na realizację programu do 550
mln zł, tj. o 50 mln zł w stosunku do roku 2008. Taka
wielkość środków będzie utrzymana również w roku
bieżącym. Z tych środków kwota 350 mln zł została
już podzielona pomiędzy poszczególne województwa.
Pismem, znak: DPS II-B-973-1-BL/27/10, wystąpiłem
do ministra finansów o dokonanie niezbędnych zmian
w budżecie państwa i przekazanie środków do dys-
pozycji wojewodów.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie propozycji fakultatywnych
polis zdrowotnych (13657)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Henryka Siedlaczka w sprawie
dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego, przesłaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 grudnia
2009 r. (SPS-023-13657/09), uprzejmie informuję
Pana Posła, iż wprowadzenie rozwiązań prawnych
w zakresie dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych
wymaga szczegółowych analiz m.in. pod kątem rela-
382
cji z systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowot-
nego, konieczności zapewnienia równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej świaczeniobiorcom, któ-
rzy posiadają i nie posiadają umów dodatkowego
ubezpieczenia zdrowotnego, oraz ustalenia zasad ko-
rzystania przez świadczeniobiorców posiadających
takie umowy ze świadczeń opieki zdrowotnej u świad-
czeniodawców korzystających ze środków publicz-
nych, posiadających umowy z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia.
Powyższa analiza będzie możliwa po uprzedniej
weryfikacji świadczeń opieki zdrowotnej umieszczo-
nych w wykazach takich świadczeń opracowywanych
w formie rozporządzeń ministra zdrowia. Wprowa-
dzenie ustawą koszykową, tj. ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach, mechanizmu oceny świadczeń
przez Agencję Oceny Technologii Medycznych gwa-
rantuje, iż środki publiczne w publicznym systemie
ochrony zdrowia będą wydatkowane na świadczenia
o najwyższej skuteczności klinicznej, bezpieczeństwie
i efektywności ekonomicznej. Ustabilizowanie wyka-
zu świadczeń pozwoli na analizę, jakie świadczenia
mogłyby być oferowane w ramach tzw. dodatkowych
ubezpieczeń zdrowotnych. Jednocześnie obecnie pod-
jęte zostały przez ministra zdrowia działania, które
w swych założeniach mają na celu opracowanie spój-
nej i jednolitej metodologii liczenia kosztów świad-
czeń. Powyższe działanie również pozwoli ocenić i zwe-
ryfikować potencjalny popyt na umowy dodatkowego
ubezpieczenia zdrowotnego oraz ich realne znaczenie
w systemie opieki zdrowotnej.
W związku z powyższym stwierdzić należy, iż
opracowanie konkretnych rozwiązań prawnych in-
stytucjonalizujących umowy dodatkowego ubezpie-
czenia zdrowotnego, określających ich kształt i zna-
czenie w systemie powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego wymaga przeprowadzenia szeregu uprzed-
nich analiz o charakterze strategicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie listy leków dostępnych
w punktach aptecznych (13662)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Wojciecha Wilka z dnia 28 grudnia 2009 r. (nr SPS-
-023-13662/09) uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) – zawartość ww. rozpo-
rządzenia o wykazie była uwarunkowana ww. kry-
teriami, i to właśnie rozporządzenie o kryteriach
wprowadziło zmiany w katalogu leków w obrocie po-
zaaptecznym.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o niezabezpieczeniu dostępu do leków dla pacjen-
tów z małych miejscowości.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie dostępności kredytów dla rolników
(13665)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 28 grudnia 2009 r., znak SPS-023-
-13665/09, interpelacją posła Wojciecha Wilka w spra-
wie dostępności kredytów dla rolników uprzejmie
Pana Marszałka informuję, co następuje.
Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji nie-
których zadań Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.)
udzielane są kredyty z dopłatą Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa do oprocentowania.
W planie finansowym ARiMR na 2010 r., zawar-
tym w ustawie budżetowej na 2010 r. uchwalonej
przez Sejm w dniu 18 grudnia 2009 r., przewidziano
na dopłaty do oprocentowania inwestycyjnych kre-
dytów bankowych środki w wysokości 626 325 tys.
zł, natomiast na dopłaty do oprocentowania kredy-
tów bankowych przeznaczonych na likwidację skut-
ków klęsk – środki w wysokości 176 514 tys. zł.
Uwzględniając ww. środki, Agencja Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa określiła bankom współ-
pracującym w zakresie udzielania kredytów inwesty-
cyjnych limit akcji kredytowej na I kwartał br. w wy-
sokości ok. 634,5 mln zł oraz w zakresie kredytów
klęskowych – ok. 140 mln zł.
Podmioty zamierzające inwestować w produkcję
rolną lub przetwórstwo produktów rolnych mogą
ubiegać się o kredyty w ramach następujących linii
kredytowych:
1) kredyt na realizację inwestycji w gospodar-
stwach rolnych, działach specjalnych produkcji rolnej
i przetwórstwie produktów rolnych – symbol nIP,
2) kredyt na zakup użytków rolnych – symbol
nKZ,
3) kredyt na utworzenie lub urządzenie gospo-
darstw rolnych przez osoby, które nie ukończyły
40. roku życia – symbol nMR,
4) kredyt na utworzenie lub urządzenie gospo-
darstwa rolnego w ramach realizacji programu osad-
nictwa rolniczego na gruntach Skarbu Państwa, za-
akceptowanego przez ministra właściwego do spraw
rozwoju wsi i ministra właściwego do spraw finansów
publicznych – symbol nOR,
5) kredyt na realizację inwestycji w rolnictwie
i przetwórstwie produktów rolnych przez grupy pro-
ducentów rolnych utworzone na podstawie ustawy
z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów
rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw
(Dz. U. Nr 88, poz. 983, ze zm.) – symbol nGP,
383
6) kredyt na zakup użytków rolnych przeznaczo-
nych na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa
rodzinnego w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia
2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U.
Nr 64, poz. 592) – symbol nGR,
7) kredyt na realizację inwestycji w zakresie no-
wych technologii produkcji w rolnictwie zapewniają-
cych wysoką jakość produktu – symbol nNT,
8) kredyt na realizację inwestycji w ramach „Bran-
żowego programu rozwoju wspólnego użytkowania ma-
szyn i urządzeń rolniczych” – symbol nBR10,
9) kredyt na realizację inwestycji w ramach „Bran-
żowego programu restrukturyzacji przetwórstwa ziem-
niaka na skrobię w Polsce” – symbol nBR13,
10) kredyt na realizację inwestycji w ramach „Pro-
gramu wspierania restrukturyzacji i modernizacji
przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego i prze-
twórstwa jaj w Polsce” – symbol nBR14,
11) kredyt na realizację inwestycji w ramach „Bran-
żowego programu mleczarstwa” – symbol nBR15.
Kwota kredytów nie może przekraczać:
— 80% wartości nakładów inwestycyjnych w go-
spodarstwie rolnym (95% – linia nOR, 90% – linia
nGR) i nie więcej niż 4 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych w dzia-
łach specjalnych produkcji rolnej i nie więcej niż 8 mln zł,
— 70% wartości nakładów inwestycyjnych
w przetwórstwie produktów rolnych i nie więcej niż
16 mln zł.
Kredyty mogą zostać udzielone maksymalnie do
15 lat, z wyjątkiem kredytów z linii:
— nIP, nBR10, nBR13, nBR14, nBR15 – 8 lat,
— nGR – 20 lat.
Oprocentowanie płacone przez kredytobiorcę zale-
ży od linii kredytowej i nie może być niższe niż 2%.
Istnieje możliwość zastosowania dwuletniej ka-
rencji w spłacie kredytu inwestycyjnego (wyjątek:
nOR, nGP, nBR10, nBR13, nBR14, nBR15 – 3 lata).
W okresie objętym umową kredytu bank może:
1) stosować prolongatę spłaty rat kapitału i odse-
tek, o ile określony w umowie kredytu termin ich
spłaty jeszcze nie minął,
2) wydłużyć okres kredytowania poza przewidzia-
ny w umowie kredytu, o ile określony w umowie kre-
dytu okres kredytowania jeszcze nie minął i pod wa-
runkiem poinformowania o tym Agencji Restruktu-
ryzacji i Modernizacji Rolnictwa.
W przypadku wystąpienia nieprzewidzianych, lo-
sowych i niezawinionych przez kredytobiorcę okolicz-
ności uniemożliwiających terminową spłatę kredy-
tów (np. długotrwała niezdolność do pracy, udoku-
mentowany brak zapłaty za dostarczone produkty
rolne, poniesienie szkód w wyniku choroby zwierząt
lub złych warunków atmosferycznych) okres spłaty
kredytu może zostać wydłużony do 3 lat.
Przedstawiając powyższe, pragnę również poin-
formować, że na wniosek Polski o uznanie pomocy
krajowej na zakup nieruchomości rolnych przez rol-
ników na utworzenie lub powiększenie gospodarstwa
rolnego w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
384
31 grudnia 2013 r. za zgodną ze wspólnym rynkiem
Rada Unii Europejskiej w dniu 20 listopada 2009 r.
podjęła decyzję umożliwiającą Polsce wydłużenie
okresu udzielanie pomocy państwa na zakup nieru-
chomości rolnych do dnia 31 grudnia 2013 r.
Uwzględniając podjętą przez Radę Unii Europej-
skiej decyzję, Rada Ministrów w dniu 6 stycznia br.
przyjęła projekt rozporządzenia zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie realizacji niektórych zadań Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, który
ma na celu umożliwienie producentom rolnym ubie-
ganie się o preferencyjne kredyty na zakup ziemi na
zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2009 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie objęcia niepublicznych
szkół językowych 22-procentową
stawką podatku VAT (13670)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 28 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13670/09, przy którym przekazana została
interpelacja posłów Damiana Raczkowskiego, Beaty
Bublewicz i Agnieszki Pomaskiej w sprawie objęcia
niepublicznych szkół językowych 22-procentową staw-
ką podatku VAT, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług) jest
przełożenie wykorzystanej w załącznikach do ustawy
klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację PKWiU
z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości przełożenia obecnej klasyfikacji wykorzy-
stanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.). Przy
określaniu zakresu tych zwolnień uwzględnione zo-
stały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz
orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
— jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
— uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym świadczone przez na-
uczycieli;
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty –
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) osoby fizyczne i praw-
ne mogą zakładać placówki niepubliczne po uzyska-
niu wpisu do ewidencji prowadzonej przez jednostkę
samorządu terytorialnego obowiązaną do prowadze-
nia odpowiedniego typu placówek publicznych. Pla-
cówki niepubliczne mogą zatem być zakładane i pro-
wadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne nie-
będące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowadzo-
ne w formie placówek objętych takim wpisem korzy-
stałyby z tego zwolnienia. Inną możliwością korzy-
stania ze zwolnienia od podatku będzie posiadanie
akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział
2: Zwolnienia dotyczące określonych czynności wy-
konywanych w interesie publicznym, dyrektywy
2006/112/WE.
Trudno zgodzić się ze zgłoszonymi w interpelacji
obawami, że konsekwencją proponowanych rozwią-

zań będzie wzrost szarej strefy tych usług czy też
spowodują one upadek wielu renomowanych placó-
wek. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że
szkoły działające w formach, o których mowa powy-
żej, nadal będą korzystały ze zwolnienia. Odnośnie
do uwag dotyczących wzrostu szarej strefy należy
podkreślić, że organy podatkowe będą w zakresie
tych usług przeprowadzały kontrole na ogólnych za-
sadach, podobnie jak w innych przypadkach. Jedno-
cześnie w mojej ocenie ograniczenie możliwości sto-
sowania zwolnienia do usług edukacyjnych świad-
czonych w formie placówek oświatowych lub posia-
dających akredytację wpłynie wręcz na ogranicze-
nie zjawiska szarej strefy w zakresie usług eduka-
cyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
oraz grupy posłów
w sprawie budzących kontrowersje
nominacji na stanowiska naczelników
urzędów skarbowych (13672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Ewy Malik, pani Jadwigi Wiśniewskiej oraz
pani Anny Paluch z dnia 9 grudnia 2009 r., przeka-
zaną przy piśmie z dnia 28 grudnia 2009 r., znak
SPS-023-13672/09, w sprawie budzących kontrower-
sje nominacji na stanowiska naczelników urzędów
skarbowych uprzejmie wyjaśniam.
Zasady doboru przez ministra finansów kandyda-
tów na stanowiska dyrektorów izb skarbowych oraz
naczelników urzędów skarbowych regulują przepisy
ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach
skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz. 1267,
z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie trybu powołania
komisji i przeprowadzania konkursu na stanowisko
dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzędu skar-
bowego (Dz. U. Nr 133, poz. 844).
Zgodnie z art. 5 ust. 5a ww. ustawy dobór kandy-
datów na stanowisko dyrektora izby skarbowej i na-
czelnika urzędu skarbowego jest dokonywany w dro-
dze konkursu spośród pracowników urzędów i orga-
nów podległych ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych, którzy posiadają wyłącznie
385
obywatelstwo polskie, wyższe wykształcenie magi-
sterskie prawnicze, ekonomiczne lub inne uzupełnio-
ne studiami podyplomowymi prawniczymi lub eko-
nomicznymi oraz co najmniej czteroletni staż pracy
w tych urzędach i organach.
Natomiast przepisy:
— art. 5 ust. 5e ustawy o urzędach i izbach skar-
bowych, który stanowi, że minister właściwy do
spraw finansów publicznych może nie powołać na sta-
nowisko naczelnika urzędu skarbowego kandydata
wyłonionego w drodze konkursu w przypadku, jeże-
li żaden z kandydatów nie gwarantuje obiektywnego
wypełniania obowiązków naczelnika urzędu skarbo-
wego,
— art. 5 ust. 5f ww. ustawy, zgodnie z którym,
w przypadku gdy dwa kolejne konkursy nie wyłonią
kandydata oraz w przypadku, o którym mowa w ust. 5e,
minister właściwy do spraw finansów publicznych
może powołać osobę na stanowiska wymienione
w ust. 4 bez konkursu,
stanowią lex specialis w stosunku do tej zasady
i umożliwiają ministrowi finansów obsadzenie stano-
wisk dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzędu
skarbowego w przypadku, gdy przeprowadzony kon-
kurs nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Należy
jednak zauważyć, że jest to rozwiązanie stosowane
sporadycznie.
W wyniku zakończonych w maju 2009 r. konkur-
sów na stanowiska naczelników 201 urzędów skar-
bowych (ogłoszonych przez ministra finansów w dniu
30 października 2008 r.) powołano na ww. stanowi-
ska 107 osób.
Natomiast:
1) z przyczyny określonej w ww. art. 5 ust. 5e usta-
wy o urzędach i izbach skarbowych nie dokonano po-
wołań 11 wyłonionych w konkursach kandydatów,
2) w trybie ww. art. 5 ust. 5f ustawy (w zakresie,
o którym mowa w art. 5e tej ustawy) powołano jedną
osobę, która wygrała konkurs na stanowiska naczel-
ników innych urzędów skarbowych.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że po-
woływanie i odwoływanie naczelników urzędów
skarbowych to element ich podległości i metoda spra-
wowania nad nimi kontroli (m.in. wyrok z dnia
8 kwietnia 2008 r. sygn. I PK 250/07), a decyzja w tym
zakresie nie wymaga uzasadnienia (wyrok z dnia
18 października 2007 r. sygn. III PK 45/07).
Z tych też względów wydaje się nieracjonalne od-
mawianie ministrowi finansów prawa do ostatecznej
weryfikacji listy osób, które wygrały konkurs na ww.
stanowisko, i ewentualnego niepowołania osoby, któ-
ra wygrała konkurs, ale – w opinii Ministra Finan-
sów – posiada cechy, które dyskwalifikują ją do peł-
nienia funkcji naczelnika urzędu skarbowego. Mini-
ster Finansów nie jest zobowiązany do podawania
powodów niepowołania na stanowisko.
Niemniej jednak pragnę zapewnić, że wszystkie
decyzje personalne znajdujące się w kompetencji mi-
nistra finansów, w tym również decyzja o niepowoła-
niu pana D. P., kandydata wyłonionego w konkur-
386
sach na stanowisko naczelnika Urzędu Skarbowego
w Opatowie, Sandomierzu, Ostrowcu Świętokrzy-
skim i Starachowicach, oraz pani B. K., która wygra-
ła konkursy na stanowiska naczelnika Urzędu Skar-
bowego w Brzesku i Wieliczce, czy powołanie na sta-
nowisko naczelnika Urzędu Skarbowego w Staracho-
wicach pana A. J., który uzyskał najmniejszą liczbę
punktów wśród kandydatów wyłonionych na to sta-
nowisko, są podejmowane w oparciu o obiektywne
przesłanki, wynikające z oceny dokonywanej indywi-
dualnie dla każdej sprawy. W szczególności są to in-
formacje i opinie znajdujące się w posiadaniu dyrek-
tora właściwej izby skarbowej, który sprawując nad-
zór nad urzędami skarbowymi, dysponuje najszerszą
wiedzą na temat prawidłowości i efektywności funk-
cjonowania poszczególnych jednostek. Dodać należy,
że dyrektor izby skarbowej ponosi w tym zakresie
współodpowiedzialność wraz z kierownictwem pod-
ległych urzędów, co powoduje, że w jego interesie leży
obsada stanowisk naczelników tych urzędów ludźmi,
którzy zapewnią optymalny poziom wykonania po-
wierzonych zadań.
Odnośnie do kwestii powoływania na stanowisko
zastępcy naczelnika urzędu skarbowego bądź wyzna-
czania do pełnienia obowiązków zastępcy naczelnika
urzędu skarbowego osób, które nie zdobyły w konkur-
sie na stanowisko naczelnika urzędu skarbowego wy-
maganej przepisami ww. rozporządzenia w sprawie
trybu powołania komisji i przeprowadzania konkursu
na stanowisko dyrektora izby skarbowej i naczelnika
urzędu skarbowego liczby punktów, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 5 ust. 5 ww. ustawy o urzędach
i izbach skarbowych dyrektor izby skarbowej powołu-
je i odwołuje zastępcę naczelnika urzędu skarbowego
– na wniosek naczelnika urzędu skarbowego. W związ-
ku z powyższym decyzje te pozostają w gestii dyrek-
tora izby skarbowej. Stwierdzić ponadto należy, że
obowiązujące przepisy nie przewidują konieczności
przeprowadzania konkursów na stanowisko zastępcy
naczelnika urzędu skarbowego.
Odnosząc się natomiast do powodów powołania
pana A. K. na stanowisko naczelnika Urzędu Skarbo-
wego w Zabrzu, pragnę zauważyć, że pan A. K. uzy-
skał pozytywny wynik aż w trzech innych konkursach
na stanowiska naczelnika urzędów skarbowych woj.
śląskiego, a jego powołanie na stanowisko naczelnika
urzędu skarbowego innego niż to, na które uczestni-
czył w konkursie, było możliwe w świetle art. 5 ust. 5e
i 5f ustawy o urzędach i izbach skarbowych.
Zgodnie z tymi przepisami minister finansów może
powołać osobę na stanowisko naczelnika urzędu skar-
bowego bez konkursu w dwóch przypadkach:
1) gdy dwa kolejne konkursy nie wyłonią kandy-
data;
2) gdy żaden z kandydatów, wyłonionych w drodze
konkursu, nie gwarantuje obiektywnego wypełnia-
nia obowiązków naczelnika urzędu skarbowego.
W związku z powyższym, w przypadku gdy żaden
z kandydatów wyłonionych w drodze konkursu nie
gwarantuje obiektywnego wypełniania obowiązków
naczelnika urzędu skarbowego – a taka sytuacja wy-
stąpiła w przypadku konkursu na stanowisko naczel-
nika urzędu skarbowego w Zabrzu – obowiązujące
przepisy dopuszczały możliwość powołania osoby,
która nie przystępowała do konkursu na ten urząd.
W kwestii natomiast zarzutów stawianych panu
A. K. pragnę wyjaśnić, że Izba Skarbowa w Katowi-
cach w 2006 r. przeprowadziła kontrolę działalności
Urzędu Skarbowego w Sosnowcu, stwierdzając nie-
prawidłowości o charakterze organizacyjnym i me-
rytorycznym. Naczelnik Urzędu Skarbowego w So-
snowcu, mając na uwadze wyniki ww. kontroli, skie-
rował zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia czy-
nu zabronionego polegającego na niedopełnieniu
obowiązków przez pracowników Urzędu Skarbowego
w Sosnowcu w latach 2000–2006 do Prokuratury Re-
jonowej w Sosnowcu, która postępowanie przygoto-
wawcze umorzyła z uwagi na brak znamion czynu
zabronionego.
Następnie wobec kierownictwa Urzędu Skarbo-
wego w Sosnowcu, w tym pana A. K., zostało wszczę-
te postępowanie dyscyplinarne oparte na ustaleniach
ww. kontroli wewnętrznej. Orzeczenie komisji dyscy-
plinarnej wobec A. K. – uniewinniające od stawia-
nych zarzutów – zostało wydane w dniu 10 lipca 2008 r.,
tj. przed powołaniem na stanowisko naczelnika Urzę-
du Skarbowego w Zabrzu. Należy zauważyć, że ko-
misja dyscyplinarna jest niezależnym i niezawisłym
organem, który wszczyna postępowanie dyscyplinar-
ne z dniem zgłoszenia wniosku rzecznika dyscyplinar-
nego o wszczęcie postępowania. Postępowanie dyscy-
plinarne kończy się wydaniem suwerennego orzecze-
nia komisji dyscyplinarnej, od którego strony mogą się
odwołać do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zwiększonej populacji lisów (13674)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mariusza Grada z dnia 17 grudnia
2009 r., skierowaną do ministra środowiska przy pi-
śmie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 5 stycz-
nia 2010 r., znak ŻW bok/es-0740-01/2010(24), w spra-
wie zwiększonej populacji lisów i szkód wyrządza-

nych przez te zwierzęta, wyrażam następujące sta-
nowisko.
Minister środowiska podjął w zakresie swoich
kompetencji stosowne działania w zakresie ograni-
czenia liczebności populacji lisa. Minister środowi-
ska w porozumieniu z ministrem rolnictwa i rozwo-
ju wsi wydał w 2009 r. rozporządzenie zmieniające
rozporządzenie w sprawie określenia okresów polo-
wań na zwierzęta łowne. Ten akt wykonawczy wy-
dłużył okres polowań na lisy o jeden miesiąc, tj. roz-
poczęcie polowań od l czerwca zamiast od l lipca,
oraz umożliwił całoroczny odstrzał tych drapieżni-
ków na terenach obwodów łowieckich, gdzie wystę-
puje głuszec lub cietrzew oraz gdzie dokonano zasie-
dlenia zwierzyną drobną (zając, bażant, kuropatwa)
w okresie ostatnich 2 lat kalendarzowych.
Zgodnie z rocznikiem statystycznym GUS „Le-
śnictwo 2009” liczebność populacji lisów w Polsce
w ostatnim okresie uległa zmniejszeniu. Należy jed-
nak też zaznaczyć, że wzrost populacji tego gatunku
nastąpił od momentu rozpoczęcia wykładania szcze-
pionek przeciw wściekliźnie.
Ponadto minister środowiska wydał też rozporzą-
dzenie w sprawie stosowania pułapek żywołownych,
w którym wprowadził dodatkową metodę pozyskiwa-
nia lisów, co powinno także zwiększyć efektywność
ograniczania liczebności populacji tego gatunku.
Odnosząc się do kwestii szkód wyrządzanych
przez lisy w gospodarstwach rolnych, należy stwier-
dzić, że obowiązujące już przepisy umożliwiające
podjęcie działań mających na celu ograniczenie lub
wyeliminowanie tego rodzaju szkód są wystarczają-
ce. Chodzi tu jednak o szkody wyrządzane np. w ho-
dowlach drobiu, bowiem lisy nie wyrządzają szkód
w uprawach i płodach rolnych. Pragnę tu zaznaczyć,
że ustawodawca wyszczególnił określone gatunki
zwierząt łownych (łosie, jelenie, daniele, sarny, dziki),
które w rzeczywistości wyrządzają szkody w upra-
wach i płodach rolnych. Szkody wyrządzane przez
inne gatunki, w tym lisy, np. w hodowlach drobiu,
mają charakter marginalny, zaś czynności dzier-
żawców lub zarządców obwodów łowieckich w za-
kresie bezpośredniego im przeciwdziałania z uwagi
na teren występowania tych szkód (zwykle w obsza-
rze wyłączonym z obwodu łowieckiego) są praktycz-
nie uniemożliwione. Obecnie przyjęła się praktyka
ubezpieczania zwierząt gospodarskich na okoliczno-
ści, które mogą spowodować utratę tych zwierząt.
Należałoby być może rozważyć rozszerzenie takiej
formy ubezpieczenia na pozostałe zwierzęta gospo-
darskie, w tym drób przebywający zwykle w za-
mkniętych pomieszczeniach gospodarskich.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 33a
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt
(Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.)
w przypadku gdy zwierzęta stanowią nadzwyczajne
zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki człowie-
ka, w tym gospodarki łowieckiej, dopuszcza się pod-
jęcie działań mających na celu ograniczenie populacji
tych zwierząt. Sejmik województwa określa w drodze
387
uchwały miejsce, warunki, czas i sposoby ogranicze-
nia populacji tych zwierząt, po zasięgnięciu opinii
Państwowej Rady Ochrony Przyrody, organizacji
społecznej, której statutowym celem działania jest
ochrona zwierząt, oraz Polskiego Związku Łowiec-
kiego.
Ponadto zgodnie z art. 45 ust. 3 ustawy Prawo
łowieckie w przypadku szczególnego zagrożenia
w prawidłowym funkcjonowaniu obiektów produk-
cyjnych użyteczności publicznej przez zwierzynę sta-
rosta może wydać decyzję o odłowie lub odstrzale
redukcyjnym zwierzyny w porozumieniu z Polskim
Związkiem Łowieckim w odniesieniu do obszaru nie-
wchodzącego w skład obwodu łowieckiego. Wykonaw-
cami decyzji mogą być wyłącznie osoby uprawnione
do wykonywania polowania, a więc przedstawiciele
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego.
Chciałbym również zauważyć, że roczne plany ło-
wieckie sporządzane przez dzierżawców obwodów
łowieckich są opiniowane przez wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może mieć wpływ na pla-
nowaną wielkość pozyskania m.in. lisów i dzików,
biorąc pod uwagę ewentualny wzrost populacji w da-
nym regionie i mając informacje o rozmiarze szkód
na terenie danej gminy. Plany te są zatwierdzane
przez nadleśniczego PGL LP w uzgodnieniu z Pol-
skim Związkiem Łowieckim.
W związku z poruszonym problemem w najbliż-
szym czasie wystąpię również do podmiotów odpowie-
dzialnych za zatwierdzanie rocznych planów łowiec-
kich, tj. Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy
Państwowe oraz Polskiego Związku Łowieckiego,
z prośbą o zwrócenie szczególnej uwagi na właściwe
planowanie tego gatunku pod kątem ograniczenia
jego liczebności oraz realizację tych planów przez
dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wniosków z raportu NIK
o gospodarowaniu środkami funduszu leśnego
(13685)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie posła Wojciecha Żukowskiego otrzymane
przy piśmie z dnia 5 stycznia br., znak: SPS-023-
388
-13685/10, dotyczące realizacji wniosków zawartych
w raporcie Najwyższej Izby Kontroli „Informacja
o wynikach kontroli gospodarowania środkami fun-
duszu leśnego”, informuję o sposobie wykorzystania
uwag i realizacji wniosków przedstawionych w ww.
informacji, dotyczących:
1. Wprowadzenia zmian w ustawie o lasach w za-
kresie precyzyjnego określenia pojęcia niedoborów
powstających przy realizacji zadań gospodarki leśnej
oraz zamkniętego katalogu zadań finansowanych
z funduszu leśnego.
Aktualnie prowadzone są prace nad nowelizacją
ustawy o lasach. Założenia do nowelizacji obecnie są
po uzgodnieniach wewnątrzresortowych i w najbliż-
szym czasie zostaną przedstawione kierownictwu
Ministerstwa Środowiska do akceptacji. Do założeń
nowelizacji wpisane zostały m.in. kwestie wzmocnie-
nia nadzoru ministra środowiska nad PGL Lasy Pań-
stwowe oraz regulujące gospodarkę finansową LP –
pojęcie funduszu leśnego, możliwości jego wydatko-
wania, dysponowanie środkami pochodzącymi z wy-
łączeń z produkcji gruntów leśnych niestanowiących
własności Skarbu Państwa, zmiana upoważnienia
zawartego w art. 59 ustawy o lasach poprzez dopre-
cyzowanie zakresu spraw przekazywanych do uregu-
lowania w rozporządzeniu oraz określenie wytycz-
nych dotyczących treści tego aktu.
2. Znowelizowania rozporządzenia Rady Mini-
strów w sprawie szczegółowych zasad gospodarki
finansowej w PGL Lasy Państwowe w zakresie
funkcjonowania funduszu leśnego oraz określenia
źródeł finansowania kosztów utrzymania jednostek
organizacyjnych Lasów Państwowych o zasięgu kra-
jowym;
Po nowelizacji ustawy o lasach planowana jest
w ramach nowego brzmienia delegacji zawartej
w art. 59 tej ustawy nowelizacja rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie szczegółowych zasad gospodar-
ki finansowej w Państwowym Gospodarstwie Le-
śnym Lasy Państwowe. Projektowane kierunki zmia-
ny obowiązującego rozporządzenia oparte na ww.
wniosku z informacji dotyczą: ustalenia sposobu za-
sad wyceny majątku Skarbu Państwa, określenia
szczegółowego zakresu działalności leśnej i pozosta-
łej, sporządzania planu finansowo-gospodarczego,
tworzenia i funkcjonowania funduszy oraz zasad roz-
liczeń wewnętrznych, zasad podziału wyniku finan-
sowego i uprawnień w gospodarowaniu składnikami
majątku.
3. Wnikliwego analizowania wniosków, składa-
nych corocznie przez dyrektora generalnego LP
w sprawie ustalenia odpisu podstawowego na fun-
dusz leśny w świetle rzeczywistych potrzeb jego wy-
korzystania w danym roku zgodnie z celami określo-
nymi w ustawie o lasach oraz realizacją wydatków
funduszu leśnego w roku poprzednim.
W przypadku wniosków składanych corocznie
przez dyrektora generalnego LP w sprawie ustalenia
odpisu podstawowego na fundusz leśny prócz analizy
wewnętrznej w Ministerstwie Środowiska planowane
jest, w miarę posiadanych możliwości, również zlece-
nie niezależnemu zewnętrznemu audytorowi ich ana-
lizy pod kątem prawidłowości i celowości przygotowa-
nia i określenia wysokości projektowanego odpisu.
4. Zapewnienia skutecznego nadzoru i kontroli go-
spodarowania środkami funduszu leśnego w ramach
ustawowego nadzoru na Lasami Państwowymi.
Nadzór ministra środowiska zgodnie z ustawą
o lasach przejawia się m.in. poprzez wydawanie de-
cyzji w sprawie ww. odpisu na fundusz leśny oraz
postanowień zatwierdzających sprawozdania finan-
sowe Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy
Państwowe i Dyrekcji Generalnej Lasów Państwo-
wych. Sprawozdania te są badane przez niezależnego
biegłego rewidenta, a sprawozdanie PGL Lasy Pań-
stwowe jest corocznie przekazywane ministrowi fi-
nansów. Elementem nadzoru ministra środowiska
nad Lasami Państwowymi jest również ocena zadań
ujętych w raporcie rocznym o stanie lasów, który pre-
zentowany jest Sejmowi RP.
Ponadto w ciągu 2–3 lat planuję zlecenie przepro-
wadzenia kontroli problemowej dotyczącej gospoda-
rowania środkami funduszu leśnego przez Biuro
Kontroli i Audytu Wewnętrznego Ministerstwa Śro-
dowiska.
Niezależnie od powyższego dyrektor generalny
PGL Lasy Państwowe podjął szereg działań realizu-
jących wnioski zawarte w ww. Informacji w postaci
wydania zarządzeń, zlecenia przeprowadzenia kon-
troli oraz opracowania opinii i ekspertyzy w celu po-
prawy gospodarowania środkami funduszu leśnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie szkód wyrządzanych
przez zwierzęta leśne (13714)
Odpowiadając na interpelację poseł Izabeli Kata-
rzyny Mrzygłockiej z dnia 14 grudnia 2009 r., skie-
rowaną do ministra środowiska przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 5 stycznia 2010 r. w sprawie zwięk-
szonej populacji zwierzyny grubej na Dolnym Śląsku
oraz problematyki odszkodowań łowieckich, uprzej-
mie informuję, że minister środowiska podjął już

określone działania, kierując się potrzebą złagodze-
nia problemu szkód łowieckich.
Minister środowiska zgłaszał propozycje przy no-
welizacji ustawy o ubezpieczeniach upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich rozszerzenia dopłat do skła-
dek ubezpieczeń producentów rolnych dodatkowo
z tytułu szkód spowodowanych w uprawach rolnych
przez zwierzęta łowne. Minister rolnictwa i rozwoju
wsi w odpowiedzi stwierdził, że wytyczne Wspólnoty
w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnym i le-
śnym na lata 2007–2013, jak i rozporządzenie Komi-
sji (WE) nr 1857/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
w sprawie stosowania art. 87 i 88 traktatu w odnie-
sieniu do pomocy państwa dla małych i średnich
przedsiębiorstw prowadzących działalność związaną
z wytwarzaniem produktów rolnych oraz zmieniają-
ce rozporządzenie (WE) nr 70/2001 nie przewidują
możliwości udzielania pomocy ze środków publicz-
nych w tym zakresie.
Pragnę również nadmienić, że minister środowi-
ska oraz minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócili się
wspólnie do Komisji Europejskiej (pani Mariann Fi-
scher Boel, komisarza do spraw rolnictwa i rozwoju
wsi) o rozważenie możliwości pomocy finansowej dla
państwa w formie wsparcia finansowania odszkodo-
wań łowieckich ze środków wspólnotowych. Uzyska-
na z KE odpowiedź w tej sprawie nie była jednak
satysfakcjonująca.
Niezależnie od powyższego minister środowiska
w porozumieniu z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi
wydał rozporządzenie wprowadzające zmianę okresu
polowań na dziki – gatunek wyrządzający największe
szkody łowieckie, wskazując całoroczny okres polo-
wań na dziki z wyjątkiem loch.
W najbliższych dniach zostanie także opubliko-
wane nowe rozporządzenie ministra środowiska re-
389
gulujące sposób postępowania przy szacowaniu szkód
łowieckich i wypłaty odszkodowań za szkody w upra-
wach i płodach rolnych. Rozporządzenie to wychodzi
naprzeciw oczekiwaniom wszystkich zainteresowa-
nych stron i stanowi kompromis ustaleń ekspertów
z dziedziny szkód łowieckich.
Jak słusznie zauważa pani poseł, w woj. dolnoślą-
skim, podobnie jak w skali całego kraju, odnotowuje
się tendencję wzrostową liczebności takich gatunków,
jak jeleń, sarna, dzik. Minister środowiska, mając
wiedzę o liczbie szkód łowieckich i wypłaconych od-
szkodowań oraz o szacowanej liczebności zwierzyny,
już dwukrotnie, także w minionym roku kalendarzo-
wym, zalecił weryfikację planów pozyskania dzików
w przypadku intensywnych szkód łowieckich w da-
nym regionie przez uprawnione podmioty. Minister
środowiska zwrócił się w tej sprawie do dyrektora
generalnego Lasów Państwowych oraz przewodni-
czącego Zarządu Głównego Polskiego Związku Ło-
wieckiego.
Odnośnie do pogarszającej się sytuacji finansowej
kół łowieckich chciałbym nadmienić, że dzierżawcy
i zarządcy obwodów łowieckich są zobowiązani zapi-
sami ustawy Prawo łowieckie do bezwzględnego re-
gulowania swoich zobowiązań w zakresie likwidacji
szkód łowieckich bez względu na okresową sytuację
finansową koła łowieckiego lub zarządcy obwodu ło-
wieckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 5664)
do ministra infrastruktury
w sprawie praktyk stosowanych
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych
i Autostrad przy wywłaszczaniu
nieruchomości pod budowę nowych dróg,
na przykładzie budowy drogi ekspresowej
S69 na odcinku węzeł Krakowska
– węzeł Żywiecka/Bystrzańska
w Bielsku-Białej
Szanowny Panie Ministrze! Niedługie doświad-
czenia przy realizacji przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad pozyskiwania nieruchomości
pod budowę nowych dróg nad postawie tzw. specu-
stawy drogowej pozwalają sformułować wniosek, iż
GDDKiA przyjęła tryb postępowania skrajnie nieko-
rzystny dla właścicieli nieruchomości. Całe działki
wykupywane są tylko wtedy, gdy w całości znajdują
się w pasie autostrady i dróg serwisowych. Standar-
dowym działaniem drogowców jest natomiast przej-
mowanie tylko części gruntów. W wielu przypadkach
skutkuje to tym, że właściciele takich częściowo wy-
właszczonych nieruchomości nie mogą wykorzysty-
wać do żadnych celów. W tej sytuacji wywłaszczanym
właścicielom pozostaje dochodzenie swoich roszczeń
na drodze sądowej. Jak wiem, część poszkodowanych
skierowała skargi do Europejskiego Baku Odbudowy
i Rozwoju, jako instytucji w znacznym stopniu finan-
sującej obecnie budowę dróg w naszym kraju.
Przedstawionego powyżej postępowania GDDKiA
doświadczyli na sobie właściciele nieruchomości po-
łożonych w Bielsku-Białej, obręb Mikuszowic Kra-
kowskich, przeznaczonych pod budowę drogi ekspre-
sowej S69 węzeł Krakowska – węzeł Żywiecka/By-
strzańska. Po złożeniu oferty obejmującej wszystkie
objęte przywołanymi księgami nieruchomości, sprze-
dana została większość udziałów w nieruchomościach
stanowiących współwłasność mieszkańców. Pozosta-
łe objęte ofertą działki nie zostały jednak objęte za-
wartymi umowami sprzedaży i w tym stanie rzeczy
pod względem gospodarczym stały się całkowicie nie-
przydatne dla właścicieli. Z relacji zainteresowanych
wynika przy tym, że podpisywali oni umowy z myślą
o całości nieruchomości, a nie ich części. Złożony
przez nich wniosek o nabycie wszystkich nierucho-
mości został jednak przez GDDKiA rozpatrzony ne-
gatywnie. Ze znanej mi ich korespondencji z general-
ną dyrekcją wynika przy tym, że nie jest ona skłonna
zmienić swojego stanowiska.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury podjęło już
jakieś działania mające na celu skłonienie GDDKiA
do odejścia od stosowania niekorzystnych dla obywa-
teli praktyk przy pozyskiwaniu gruntów pod budowę
nowych dróg?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 22 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5665)
do ministra zdrowia
w sprawie wysokości kontraktu na 2010 r.
zaproponowanego Szpitalowi Wojewódzkiemu
w Bielsku-Białej
przez Narodowy Fundusz Zdrowia
Szanowna Pani Minister! Mieszkańcy Bielska-
-Białej i całego Podbeskidzia są zbulwersowani infor-
macją, że Narodowy Fundusz Zdrowia zaproponował
dyrekcji Szpitala Wojewódzkiego w Bielsku-Białej
podpisanie na rok 2010 kontraktu o niemal 7 mln
niższego niż w roku 2009 r.
Szczególnie bulwersujące i niezrozumiałe – i wręcz
sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem – jest przy tym
zaproponowanie przez fundusz drastycznego zmniej-
szenia finansowania zabiegów ortopedycznych. Urzęd-
nicy NFZ nie wzięli bowiem pod uwagę oczywistego
nawet dla laików faktu, iż bielski szpital wojewódzki
jest jedyną na Podbeskidziu placówką, do której tra-
fiają kontuzjowani narciarze i turyści z podbeskidz-
kich miejscowości wypoczynkowych.
W związku z tym proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie dzia-
łania zamierza podjąć Ministerstwo Zdrowia dla spo-
wodowania urealnienia przez NFZ propozycji kon-
traktu na rok 2010 dla Szpitala Wojewódzkiego
w Bielsku-Białej?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 22 grudnia 2009 r.

Zapytanie
(nr 5666)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań, jakie rząd planuje podjąć
w 2010 r. w celu zwiększenia dostępu
do Internetu
Szanowny Panie Premierze! Jak wynika z ogło-
szonych kilkanaście dni temu danych Europejskiego
Urzędu Statystycznego, w okresie od I kwartału 2008 r.
do I kwartału 2009 r. odsetek polskich rodzin mają-
cych dostęp do Internetu wzrósł z 46 do 59%. W tym
samym okresie o 11 punktów procentowych – z 40 do
51% – wzrósł odsetek polskich internautów korzysta-
jących z szerokopasmowego dostępu do sieci.
Mimo tak wyraźnego wzrostu wskaźników do-
stępności do Internetu, Polska wciąż pozostaje poni-
żej średniej unijnej. Średni wskaźnik dostępności do
Internetu dla wszystkich państw członkowskich Unii
Europejskiej wynosi bowiem 65%, zaś dostępności do
Internetu szerokopasmowego – 56%. Jeszcze wyraź-
niej odstajemy od unijnych liderów informatyzacji,
np. w Holandii dostęp do sieci ma 90% rodzin, w Luk-
semburgu – 87%, w Szwecji – 86%, w Danii – 83%,
w Niemczech – 79%, w Finlandii – 78%, w Wielkiej
Brytanii – 77%.
W tym kontekście – zwłaszcza biorąc pod uwagę
fakt, iż w wielu miejscach Polski infrastruktura te-
lekomunikacyjna jest na tyle przestarzała, że nie po-
zwala na szybszy transfer danych – niepokojem na-
pawa to, iż w budżecie na rok 2010 na informatyzację
państwa i upowszechnienie szerokopasmowego In-
ternetu zagwarantowane jest zaledwie 25,2 mln zł.
W związku z powyższym proszę Pana Premiera
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Ja-
kie działania zamierza podjąć w roku 2010 kierowa-
na przez Pana Rada Ministrów dla upowszechnienia
dostępu do Internetu, zwłaszcza zaś Internetu sze-
rokopasmowego?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 28 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5667)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przyczyn braku narkotesterów
w wyposażeniu Policji
Szanowny Panie Ministrze! W większości komend
rejonowych Policji na Śląsku, w Zagłębiu i na Podbe-
skidziu zabrakło narkotesterów. Tym samym pa-
391
trole policji drogowej nie mogą na miejscu spraw-
dzać, czy zatrzymany kierowca znajduje się pod
wpływem środków odurzających, Utrudniona jest
także praca policjantów z sekcji kryminalnych.
Stracili oni bowiem możliwość natychmiastowego
weryfikowania, czy substancje znalezione na miej-
scu przestępstwa lub przy osobie zatrzymanej są
środkami odurzającymi.
Jak wiem, brak narkotesterów dotknął też inne
wojewódzkie garnizony Policji. Jest to sytuacja trud-
na do zrozumienia, gdyż na wyczerpywanie się za-
pasów narkotesterów wykorzystywanych przez po-
licję drogową i służby kryminalne policjanci wska-
zywali już w połowie roku.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy brak narkotesterów jest konsekwencją bra-
ku odpowiednich środków finansowych, czy też skut-
kiem zaniedbań pionu logistyki Komendy Głównej
Policji?
2. Jakie działania podjął komendant główny Po-
licji w celu zapobieżenia takim przypadkom w przy-
szłości?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Pisalski
Sosnowiec, dnia 28 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5668)
do ministra zdrowia
w sprawie niespłacenia należności
z tytułu świadczeń zdrowotnych wykonanych
przez Szpital Chorób Płuc w Orzeszu
ponad limit określony umową z NFZ w 2009 r.
Szanowna Pani Minister! Działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (ujednoli-
cony tekst ustawy opracowany na podstawie Dz. U.
z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z 2004 r. Nr 116, poz. 1202
i Nr 210, poz. 2135, z 2005 r. Nr 48, poz. 446 i Nr 169,
poz. 1414 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708) oraz na
podstawie art. 195 Regulaminu Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23 poz. 398, z 2003 r.
Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z 2005 r.
Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz. 912
i Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz
z 2007 r. Nr 23, poz. 253) zwracam się do Pani Mini-
ster z następującym zapytaniem poselskim.
W chwili obecnej wiele szpitali chorób płuc zaprze-
stało leczenia gruźlicy z uwagi na wysokie wymogi
stawiane oddziałom zakaźnym w kontekście niewspół-
miernego finansowania tychże placówek. W woje-
392
wództwie śląskim pozostało zaledwie sześć takich
szpitali. Taka sytuacja powoduje większy napływ pa-
cjentów do działających instytucji tego typu. Jedno-
cześnie w skali kraju odnotowujemy stopniowy wzrost
zachorowań na gruźlicę. Dodatkowo w 2009 r. doszło
do długotrwałego załamania podaży niektórych le-
ków przeciwprątkowych, co znacząco wydłużyło
okres leczenia pacjentów. Wszystko to, jak również
stałe pełne obłożenie miało wpływ na działalność
Szpitala Chorób Płuc w Orzeszu, generując koszty
znacznie przekraczające wartość kontraktu podpisa-
nego z NFZ.
Nadwykonania spowodowane leczeniem pacjen-
tów chorych na gruźlicę płuc, których nie sposób było
przewidzieć z wyszczególnionych powyżej względów
w momencie kontraktowania świadczeń z NFZ, spo-
wodowały pogorszenie sytuacji finansowej szpitala.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
1. Kiedy Ministerstwo Zdrowia wypłaci Szpitalo-
wi Chorób Płuc w Orzeszu należności związane ze
świadczeniami zdrowotnymi wykonanymi poza limit
ustalony przez kontrakt z NFZ na rok 2009?
2. Czy i w jaki sposób ministerstwo planuje ure-
gulowanie sytuacji na rynku leków przeciwprątko-
wych tak, by nie powtórzyła się sytuacja z roku 2009,
oczekiwania na te preparaty, a co za tym idzie, wy-
dłużania się okresu leczenia pacjentów?
Z poważaniem
Poseł Izabela Kloc
Mikołów, dnia 18 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5669)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanej licytacji komorniczej
mieszkań zakładowych Huty Jedność
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosiły się przedstawicielki Rady Miasta
Siemianowic Śląskich z prośbą o włączenie się w po-
moc w sprawie odstąpienia od zajęcia przez komor-
nika ok. 600 mieszkań zakładowych byłych hutników
i uprawnionych po nich rodzin. Planowana licytacja
komornicza tychże mieszkań byłaby wielką niespra-
wiedliwością społeczną dla poszkodowanych w pro-
cesach prywatyzacyjnych majątku hutniczego.
W związku z powyższym chciałem prosić Pana Mi-
nistra o wsparcie starań mieszkańców oraz o udziele-
nie im pomocy w sprawie uniemożliwienia licytacji ich
mieszkań.
Zwracam się również do Pana Ministra z pyta-
niami:
1. Jakie Pan Minister może podjąć działania w tej
sprawie?
2. Jakie Pan Minister zamierza podjąć działa-
nia?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Tobiszowski
Ruda Śląska, dnia 23 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5670)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie złóż rudy uranowej w okolicy
miejscowości Rajsk w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! W związku z bra-
kiem wiążącej decyzji w sprawie rozwoju energetyki
jądrowej w Polsce oraz ożywiającą się debatą publicz-
ną w tej mierze oraz na temat potencjalnych lokali-
zacji elektrowni jądrowej i składowisk odpadów nu-
klearnych zwracam się do Pana Premiera z następu-
jącymi pytaniami:
1. Czy prawdziwe są informacje o potężnych zło-
żach uranu w okolicy miejscowości Rajsk w powiecie
bielskim w woj. podlaskim?
2. Na ile są one szacowane i na jakiej głębokości
występują?
3. Czy rozważane jest rozpoczęcie wydobycia rudy
uranowej w okolicy miejscowości Rajsk w woj. podla-
skim?
4. Jeśli tak, to kiedy to nastąpi?
5. Czy w chwili obecnej wydobycie uranu byłoby
w tym miejscu opłacalne?
6. Jaką metodą dokonywana byłaby ewentualna
eksploatacja złóż?
7. Jakie skutki ekologiczne dla tej części woj. pod-
laskiego są przewidywane po rozpoczęciu eksploata-
cji uranu?
8. Czy były dokonywane, kiedy i przez jaki pod-
miot ewentualne analizy w tej mierze?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 22 grudnia 2009 r.

Zapytanie
(nr 5671)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zastępczej lokalizacji składowiska
odpadów radioaktywnych w Krasnopolu
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! W związku z bra-
kiem wiążącej decyzji o rozwoju energetyki jądrowej
co do możliwości lokalizacji elektrowni jądrowej nie
ma możliwości potwierdzenia informacji dotyczącej
jej umiejscowienia w woj. podlaskim. Jednak faktem
jest, iż od dłuższego czasu jest mowa o możliwym jej
wybudowaniu na tym terenie. Informacje te nie są
w żaden sposób dementowane przez resort. Dodatko-
wo w ostatnich dniach pojawiła się informacja o wy-
tyczeniu zastępczej lokalizacji składowiska odpadów
radioaktywnych w stosunku do pierwotnie zakłada-
nych Kruszynian. Miejscem, które również jest bra-
ne pod uwagę przy ewentualnym wytyczaniu lokali-
zacji, jest Krasnopol w woj. podlaskim.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Proszę o podanie, czy zastępcza lokalizacja
składowiska odpadów radioaktywnych w Krasnopo-
lu jest rozważana w dokumentach wytwarzanych
przez ministerstwo lub pojawia się w analizach eks-
pertów, także tych, które mają charakter analityczny
i wstępny?
2. W oparciu o jakie szczegółowe przesłanki zo-
stało wytypowane to miejsce na składowisko odpa-
dów radioaktywnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 28 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5672)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zastępczej lokalizacji składowiska
odpadów radioaktywnych we wsi Stare Tajno
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! W związku z bra-
kiem wiążącej decyzji o rozwoju energetyki jądro-
wej co do możliwości lokalizacji elektrowni jądrowej
nie ma możliwości potwierdzenia informacji dotyczą-
cej jej umiejscowienia w woj. podlaskim. Jednak
faktem jest, iż od dłuższego czasu jest mowa o moż-
liwym jej wybudowaniu na tym terenie. Informacje
te nie są w żaden sposób dementowane przez resort.
Dodatkowo w ostatnich dniach pojawiła się infor-
macja o wytyczeniu zastępczej lokalizacji składowi-
393
ska odpadów radioaktywnych w stosunku do pier-
wotnie zakładanych Kruszynian. Miejscem, które
również jest brane pod uwagę przy ewentualnym
wytyczaniu lokalizacji, jest Stare Tajno w woj. pod-
laskim.
Dlatego mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1. Proszę o podanie, czy zastępcza lokalizacja
składowiska odpadów radioaktywnych we wsi Stare
Tajno jest rozważana w dokumentach wytwarza-
nych przez ministerstwo lub pojawia się w anali-
zach ekspertów, także tych, które mają charakter
analityczny i wstępny.
2. W oparciu o jakie szczegółowe przesłanki zo-
stało wytypowane to miejsce na składowisko odpa-
dów radioaktywnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 28 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5673)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych
dotyczących pisowni nielitewskich nazwisk
obywateli Litwy
Jestem niezmiernie wdzięczny Panu Ministrowi
za odpowiedź na moją interpelację w powyższej
sprawie. Dobrze, że – jak pisze sekretarz stanu Jan
Borkowski – „MSZ, nie zgadzając się z przyjętym
obecnie przez stronę litewską pozornym rozwiąza-
niem problemu pisowni imion i nazwisk, apeluje
o zgodne z danymi wcześniej przez polityków litew-
skich obietnicami rozwiązanie problemu, czyli do-
puszczenie w dokumentach oficjalnych obywateli RL
zapisu nazwisk i imion przedstawicieli mniejszości
narodowych w brzmieniu i pisowni ich języka ojczy-
stego”. Niemniej te i podobne apele powtarzane od
wielu lat nie robią żadnego wrażenia na stronie li-
tewskiej, która w zasadzie we wszystkich kwestiach
dotyczących polskiej mniejszości na Litwie ignoruje
stronę polską.
W swojej odpowiedzi minister Borkowski napisał
także, że „MSZ, działając na rzecz ochrony praw
mniejszości polskiej, będzie kontynuował stosowne
działania także na forum międzynarodowym”. Fo-
rum międzynarodowe w obecnej sytuacji wydaje się
właściwym miejscem do zabiegania o realizację praw
polskiej mniejszości na Litwie.
W związku z powyższym mam następujące py-
tania:
Czy polskie MSZ podjęło lub przewiduje stosowną
interwencję w Radzie Europy?
394
Jakie działania w powyższej sprawie zamierza
podjąć polski rząd na forum międzynarodowym
w najbliższym czasie?
Czy te działania będą skorelowane z działaniami
podejmowanymi przez polskich przedstawicieli i re-
prezentanta polskiej mniejszości na Litwie w Parla-
mencie Europejskim?
Z wyrazami szacunku
Poseł Artur Górski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5674)
do ministra zdrowia
w sprawie braku decyzji dotyczącej
finansowania usług pielęgniarek
zadaniowych w woj. śląskim
Pacjenci, rodziny obłożnie chorych oraz zakłady
opieki zdrowotnej czekają niecierpliwie na decyzję
Ministerstwa Zdrowia dotyczącą dalszego finanso-
wania usług tzw. pielęgniarek zadaniowych zajmują-
cych się ciężko chorymi przebywającymi w domach.
Służą one nie tylko fachową pomocą nieuleczalnie
chorym i sparaliżowanym, ale stanowią nierzadko
wsparcie psychiczne dla rodzin pacjentów. Do końca
br. NFZ finansuje każdą usługę wykonaną przez pie-
lęgniarki. Ten rodzaj opieki jest tańszy niż umiesz-
czenie obłożnie chorego w szpitalu. Z tego systemu
zadowoleni byli zarówno chorzy, jak i pielęgniarki
i ich pracodawcy. Wyżej wymienione usługi należą
obecnie do opieki środowiskowej; pojawił się nato-
miast projekt włączenia ich do opieki długotermino-
wej w całości refundowanej. Niestety, zbliża się ko-
niec roku, a stosownych zapisów brakuje. Niepokoją
się pielęgniarki (już zresztą zwalniane z poszczegól-
nych NZOZ-ów), pacjenci, rodziny chorych, które
obawiają się, że pozostaną bez wsparcia, a ich bliscy
bez fachowej opieki.
Mając na uwadze dobro ciężko chorych pacjentów
oraz przyszłość pielęgniarek zadaniowych, zwracam
się do Pani Minister z uprzejmą prośbą o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy w 2010 r. zmienią się zasady kontraktowa-
nia usług pielęgniarek zadaniowych?
2. Czy usługi pielęgniarek zadaniowych zostaną
przypisane opiece długoterminowej?
3. Dlaczego w ostatnim miesiącu roku brak jest
stosownych zapisów ostatecznie regulujących kwe-
stię finansowania usług pielęgniarek zadaniowych
w 2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 11 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5675)
do ministra zdrowia
w sprawie ostatecznej utylizacji zakaźnych
odpadów medycznych i weterynaryjnych
Czy prawdą jest, że Ministerstwo Zdrowia za-
kupiło dla niektórych szpitali w Polsce autoklawy
do ostatecznej utylizacji zakaźnych odpadów me-
dycznych?
Jeżeli jest to prawdą, to proszę Panią Minister
o następujące informacje:
Ile szpitali otrzymało autoklawy?
Kiedy je otrzymały?
Gdzie zostały one zakupione?
W jakim trybie i za jaką cenę dokonano zakupu?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Masłowska
Szczecin, dnia 18 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5676)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zapewnienia środków
na działalność kowarskiego posterunku
straży pożarnej w woj. dolnośląskim
Posterunek straży pożarnej w Kowarach (pow.
jeleniogórski, woj. dolnośląskie) był jednym z kilku
w Polsce, w którym osoby powołane do służby woj-
skowej mogły odbywać tzw. służbę zastępczą. Dzię-
ki temu we współpracy z komendą Państwowej Stra-
ży Pożarnej w Jeleniej Górze oraz lokalnymi samo-
rządami funkcjonowała jednostka niosąca pomoc
mieszkańcom gm. Kowary, Mysłakowice, Karpacz
i Podgórzyn.
W związku z zawieszeniem poboru i wiążącym się
z tym brakiem pracowników pełniących w straży
służbę zastępczą opłacaną ze środków urzędów
pracy istnienie posterunku jest zagrożone. By za-
pewnić możliwość pełnienia dyżurów, potrzebne jest
na przyszły rok ok. 160 tys. zł.
Proszę Pana Ministra o odpowiedź na następują-
ce pytania:
Czy ministerstwo zabezpieczyło środki na funk-
cjonowanie posterunków Państwowej Straży Pożar-
nej, w których w związku z zawieszeniem poboru
do zasadniczej służby wojskowej wystąpią braki ka-
drowe?

Czy posterunek straży pożarnej w Kowarach
może liczyć na środki ze strony Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, które umożliwią jej
dalsze funkcjonowanie?
Z poważaniem
Poseł Marzena Machałek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5677)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie pogarszających się warunków
służby policjantów w woj. śląskim
Szanowny Panie Ministrze! Komenda Wojewódz-
ka Policji w Katowicach zawiesiła wydawanie funk-
cjonariuszom ciepłych posiłków regeneracyjnych,
które powinni otrzymywać za służbę patrolową od
listopada do marca. W zamian policjanci mają
otrzymywać ekwiwalent w wysokości 2,2 zł za
dzień patrolowania. Jest to kwota, która nie pozwo-
li spożyć zziębniętym policjantom nawet zwykłej,
ciepłej zupy.
Taki stan rzeczy przyczyni się do wzrostu frustra-
cji wśród policjantów, może spowodować mniejszą
efektywność ich pracy, a w konsekwencji spadek bez-
pieczeństwa na ulicach. Śląscy policjanci już zapo-
wiadają strajki i masowe przechodzenia na zwolnie-
nia chorobowe.
W związku z powyższym uprzejmie pytam Pana
Ministra: Czy MSWiA może rozdysponować dodat-
kowe środki, które pozwolą zapewnić śląskim poli-
cjantom podstawowy komfort pełnienia służby na
ulicach naszych miast?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Pięta
Bielsko-Biała, dnia 30 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5678)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zaległych wynagrodzeń
dla pracowników likwidowanego zakładu
odzieżowego Collar Textil w Opatowie
Szanowny Panie Ministrze! W związku z trwają-
cą od września br. likwidacją zakładu odzieżowego
Collar Textil w Opatowie zwracam się do Pana Mi-
395
nistra w imieniu wszystkich pracowników powyższe-
go zakładu.
Spółka Collar Textil była jednym z największych
pracodawców w Opatowie. Powstała kilka lat temu
z przekształcenia działającego od 1971 r. dawnego
zakładu produkcyjnego Wólczanka. Zatrudniała ok.
360 osób, głównie kobiety, niektóre pracowały tam
po 20–30 lat. Już od czerwca, czyli od pół roku, Col-
lar Textil nie wypłaca pensji swoim pracownikom.
Na zaległe wynagrodzenia czeka ok. 400 osób. Do tej
pory Państwowa Inspekcja Pracy nie podjęła żad-
nych kroków mających na celu wyjaśnienie i popra-
wę sytuacji pracowników zakładu. W grudniu cier-
pliwość pracowników się skończyła i postanowili na
własną rękę zawalczyć o swoje prawa, rozpoczynając
protest i okupację szwalni. Część z nich spędziła rów-
nież święta w zakładzie, gdyż mimo zapewnień
o rozpoczęciu procedury upadłościowej nie są pewni
odzyskania zaległych pensji. Jedyne na co mogą li-
czyć, to otrzymanie części zaległych wynagrodzeń
z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracow-
niczych, o ile dojdzie do ogłoszenia upadłości firmy.
Wszystkie te procedury dodatkowo wydłużają czas
oczekiwania na jakiekolwiek pieniądze, a tymcza-
sem ludzie nie mają za co żyć. Tak naprawdę nie
wiadomo, ile wynoszą zobowiązania firmy wobec pra-
cowników, mogą być to kwoty sięgające nawet 10 tys.
na osobę.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
Czy istnieje możliwość, żeby prokurator z urzędu
wszczął śledztwo w sprawie niewypłacania pensji
pracownikom firmy Collar Textil?
Czy możliwe jest objęcie przez Pana Ministra wła-
snego nadzoru nad śledztwem w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Pałys
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5679)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie przyczyn braku narkotesterów
w wyposażeniu Policji
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich tygo-
dniach minionego roku w większości komend rejono-
wych Policji na Podbeskidziu zabrakło narkoteste-
rów (narkotestów). Tym samym patrole policji dro-
gowej straciły możliwość sprawdzania, czy kontrolo-
wany kierowca znajduje się pod wpływem środków
odurzających, a policjanci z sekcji kryminalnych na-
tychmiastowego weryfikowania, czy substancje zna-
396
lezione na miejscu przestępstwa lub przy osobie za-
trzymanej są środkami odurzającymi.
Jak wiem, brak narkotesterów dotknął też inne
wojewódzkie garnizony Policji. Jest to sytuacja trud-
na do zrozumienia, gdyż na wyczerpywanie się zapa-
sów narkotesterów wykorzystywanych przez policje
drogową i służby kryminalne policjanci wskazywali
już w połowie roku. Ponadto problem ten nagłaśnia-
ły także media regionalne i ogólnopolskie.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy brak narkotesterów jest konsekwencją bra-
ku odpowiednich środków finansowych na zakupy
wyposażenia dla Policji, czy też skutkiem zaniedbań
pionu logistyki Komendy Głównej Policji?
2. Jakie działania podjął komendant główny Po-
licji w celu zapobieżenia takim przypadkom w przy-
szłości?
3. Kiedy narkotestery z nowych dostaw trafią do
komend i komisariatów?
Z poważaniem
Poseł Bożena Kotkowska
Bielsko-Biała, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5680)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji w branży energetycznej
w związku ze stanowiskiem nr 6
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ „Solidarność”
W dniach 15–16 października br. w Białymstoku
odbył się XXIII Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „So-
lidarność”. Uczestnicy zjazdu obradowali nad mno-
gością spraw dotyczących sytuacji społeczno-gospo-
darczej naszego kraju, koncentrując się w najwięk-
szym stopniu na zagadnieniach dotyczących praw
pracowniczych i związkowych.
Delegaci zjazdu w swoim stanowisku nr 6 bardzo
krytycznie ustosunkowali się do działań obecnego
rządu RP w przedmiocie zamierzeń prywatyzacyj-
nych sektora energetycznego.
Związkowcy domagali się uznania energetyki za
sektor strategiczny i wstrzymania dzikiej prywaty-
zacji, której jedynym celem jest zmniejszanie dziury
budżetowej.
Delegaci podkreślili, iż dalsze wyzbywanie się
sektora energetycznego wpłynie negatywnie na po-
ziom bezpieczeństwa energetycznego naszego kraju
oraz przyczyni się do pogorszenia warunków życia
Polaków poprzez wzrost cen energii elektrycznej,
drastyczne zmniejszenie zatrudnienia oraz ograni-
czanie nakładów przeznaczonych na infrastrukturę
energetyczną.
W związku z powyższym proszę o informację, ja-
kie jest stanowisko rządu RP do postulatu delegatów
w sprawie zaprzestania prywatyzacji, której celem
jest załatanie dziury budżetowej.
Poseł Krzysztof Jurgiel
Białostok, dnia 30 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5681)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zaliczenia okresu urlopu
wychowawczego do okresu uprawniającego
do przejścia na świadczenie przedemerytalne
Szanowna Pani Minister! Pani G. S. zwróciła się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
tj. czy okres urlopu wychowawczego, kiedy zaintere-
sowana nie pobierała zasiłku pielęgnacyjnego, a speł-
niała kryteria do jego pobierania, będzie zaliczony do
okresu uprawniającego do przejścia na świadczenie
przedemerytalne.
Zainteresowana była na urlopie wychowawczym
na córkę – M. S., która urodziła się 25 maja 1981 r.
Pani G. S. musiała skorzystać z urlopu wychowaw-
czego od dnia 15 czerwca 1986 r. do 15 czerwca 1987 r.
i od 30 czerwca 1987 r. do 31 sierpnia 1987 r. Powo-
dem była nawracająca choroba zapalenia oskrzeli
i przebyta mononukleoza zakaźna.
Jak zaznaczyła zainteresowana, choroby te kwa-
lifikowały się do pobierania zasiłku pielęgnacyjnego,
ale przez niedopatrzenie albo z powodu braku uzy-
skania takiej informacji nie pobierała zasiłku pielę-
gnacyjnego. W związku z powyższym nie wie, czy ten
okres urlopu wychowawczego będzie miała zaliczony
do okresu uprawniającego do przejścia na świadcze-
nia przedemerytalnego.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy okres urlopu wychowawczego,
kiedy zainteresowana nie pobierała zasiłku pielęgna-
cyjnego, a spełniała kryteria do jego pobierania, bę-
dzie zaliczony do okresu uprawniającego do przejścia
na świadczenie przedemerytalne*)?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 14 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Zapytanie
(nr 5682)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wymiaru czasu pracy
fizjoterapeuty
Szanowna Pani Minister! Grupa fizjoterapeutów
zwróciła się do mojego biura poselskiego z prośbą
o wystąpienie z zapytaniem poselskim w sprawie wy-
jaśnienia swojej sytuacji, tj. ile wynosi czas pracy fi-
zjoterapeuty. Zainteresowani pracują w Miejskim
Ośrodku Sportu i Rekreacji w Dziale Odnowy Biolo-
gicznej i Rehabilitacji w Ostrowcu Świętokrzyskim
na stanowisku fizjoterapeuty.
Do obowiązków tej grupy osób należy wykonywa-
nie masażu, zabiegów z hydroterapii, prowadzenie
ćwiczeń, a także zabiegów z fizykoterapii (magneto-
terapii, laseroterapii, ultradźwięków, elektroterapii,
krioterapii, oliatermii), tych zabiegów jest wykony-
wane najwięcej.
Zainteresowani pracują po 8 godzin: pierwsza
zmiana 7–15, druga zmiana 14–22. Czas pracy fizjo-
terapeuty powinien wynosić 7 godzin 35 minut na
dobę, a na fizykoterapii nie może przekraczać 5 go-
dzin na dobę i przeciętnie 26 godzin i 15 minut na
tydzień (Dz. U. z 1991 r. Nr 91, poz. 408; ustawa
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej, rozdział IV: Czas pracy pracowników opieki
zdrowotnej). Czy ma znaczenie fakt, że grupa ta jest
zatrudniona przez ośrodek sportu, a nie służbę zdro-
wia? Należy uwzględnić fakt, iż przecież zaintereso-
wani wykonują zabiegi lecznicze (na skierowanie le-
karskie) na takich samych aparatach, co w innych
ośrodkach, np. w szpitalu, przychodniach, domach
pomocy społecznej (tam na fizykoterapii osoby pra-
cują po 5 godzin). Grupa ta pracuje w warunkach
szkodliwych – na drzwiach gabinetów są oznacze-
nia: informacje o promieniowaniu elektromagne-
tycznym. W Dziale Odnowy Biologicznej i Rehabili-
tacji wykonywane są masaże, kąpiele, ćwiczenia,
krioterapia, ale w większości zabiegi fizykalne. Po-
nadto w weekendy i czasem też w święta dział czyn-
ny jest od 14 do 22.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Ile wynosi wymiar pracy fizykoterapeuty?
2. Czy tę grupę osób obejmuje krótszy czas pracy?
3. Czy w związku z wykonywaniem pracy w so-
boty i niedziele zainteresowanym należy się dodat-
kowe wynagrodzenie, czy mogą sobie odbierać dzień
wolny w tygodniu*)?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
397
Zapytanie
(nr 5683)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie uregulowania
stanu prawnego lasu
Szanowny Panie Ministrze! Pan A. K. zwrócił się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie wyjaśnienia swo-
jej sytuacji, tj. czy las jest kwalifikowany jako gospo-
darstwo rolne oraz jakie są możliwości uregulowania
stanu prawnego lasu, jeżeli nie ma aktu własności,
czy istnieje możliwość uwłaszczenia.
Jak zaznaczył zainteresowany, w listopadzie bie-
żącego roku odbyła się sprawa spadkowa po zmarłej
30 lat temu matce. Sprawa odbyła się na starych za-
sadach obowiązujących w tamtych latach. W punkcie
1 ustalono sześciu spadkobierców po 1/6 dla każdego.
W 2. punkcie ustalono trzech spadkobierców gospo-
darstwa rolnego.
Pan A. K. chciałby uzyskać informację, czy jeże-
li na las nie ma aktu własności, to czy istnieje moż-
liwość uwłaszczenia na podstawie ustawy uwłasz-
czeniowej. Pan A. K. część gospodarstwa rolnego
wraz zabudowaniami otrzymał w 1979 r. od matki.
Przez cały czas mieszkał razem z matką i opiekował
się nią. Do tej pory płaci podatek za las, nie będąc
właścicielem, tylko na zasadzie władania posiadania
samoistnego.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Ministra
o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Czy las jest kwalifikowany jako gospodarstwo
rolne?
2. Jakie są możliwości uregulowania stanu praw-
nego lasu, jeżeli nie ma aktu własności?
3. Czy istnieje możliwość uwłaszczenia lasu z po-
minięciem pozostałych spadkobierców*)?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
398
Zapytanie
(nr 5684)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie skutków prawnych przekazania
w drodze darowizny własnościowego prawa
do lokalu mieszkalnego przez osobę
przebywającą w domu opieki społecznej
Szanowna Pani Minister! Pani M. M. zwróciła się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie wyjaśnienia swo-
jej sytuacji, tj. czy matka, która obecnie przebywa
w domu pomocy społecznej, może jej przekazać w dro-
dze darowizny swoje własnościowe prawo do miesz-
kania oraz czy będzie to rodziło jakieś konsekwencje
dla darczyńcy, jak również samego obdarowanego
w kwestii pokrywania kosztów za pobyt w domu po-
mocy społecznej.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Czy matka zainteresowanej może jej przekazać
w drodze darowizny swoje własnościowe prawo do
mieszkania?
2. Czy będzie to rodziło jakieś konsekwencje dla
darczyńcy i obdarowanego w kwestii pokrywania
kosztów za pobyt w domu pomocy społecznej*)?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5685)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości uzyskania decyzji
o stwierdzeniu choroby zawodowej
przez osobę będącą na emeryturze
Szanowna Pani Minister! Pani A. M. zwróciła się
do mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie
z zapytaniem poselskim w sprawie wyjaśnienia swo-
jej sytuacji, tj. czy osoba przebywająca na emeryturze
może się ubiegać o uzyskanie choroby zawodowej.
Zainteresowana odeszła na emeryturę we wrze-
śniu 2001 r. Przepracowała 30 lat w szkole jako na-
uczycielka. Pani A. M. od 1991 r. leczy się na gardło.
W 2001 r. laryngolog skierował zainteresowaną na
leczenie do Kielc z podejrzeniem choroby zawodowej.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Jednak w związku z bardzo trudną sytuacją rodzin-
ną zainteresowana nie wykorzystała tej możliwości.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy osoba przebywająca na eme-
ryturze może się ubiegać o uzyskanie choroby zawo-
dowej*)?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5686)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości przejścia na rentę
z tytułu przepracowanych lat pracy
Szanowna Pani Minister! Pan S. Ł. zwrócił się do
mojego biura poselskiego z prośbą o wystąpienie z za-
pytaniem poselskim w sprawie swojej sytuacji,
tj. możliwości przejścia na rentę z tytułu przepraco-
wanych lat pracy.
Całkowita niezdolność do pracy zainteresowanego
powstała od października 2007 r. – orzeczenie lekar-
skie lekarza orzecznika ZUS w Kielcach z dnia
8 stycznia 2009 r.*). W dniu 16 lutego 2009 r. Zakład
Ubezpieczeń Społecznych, Inspektorat w Ostrowcu
Świętokrzyskim, odmówił panu S. Ł. przyznania ren-
ty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ogółem
udowodniony okres ubezpieczenia wynosi 21 lat
6 miesięcy 4 dni, w tym 15 lat wykonywania pracy
w warunkach szczególnych. Ostatnie ubezpieczenie
zainteresowanego ustało z dniem 6 maja 2003 r. Po
dwukrotnym wystąpieniu z podaniem do prezesa Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych pan S. Ł. otrzymał
rentę w drodze wyjątku z tytułu całkowitej niezdol-
ności do pracy do dnia 31 stycznia 2010 r. Zaintere-
sowany pobiera rentę w wysokości 675,10 zł brutto.
Lekarz orzecznik ZUS w Kielcach ustalił w dniu
7 grudnia 2009 r., że pan S. Ł. jest całkowicie nie-
zdolny do pracy do 31 lipca 2010 r.
Jak zaznaczył zainteresowany, stan jego zdrowia
uniemożliwia mu podjęcie jakiejkolwiek pracy. Pan
S. Ł. mieszka z bardzo chorym ojcem. Sytuacja zdro-
wotna, finansowa zainteresowanego jest bardzo trud-
na. Przejście na rentę z tytułu przepracowanych lat
pracy w znacznym stopniu poprawiłoby jego obecną
sytuację życiową.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

W związku z powyższym zwracam się z pytaniem
do Pani Minister: Czy pan S. Ł. ma możliwość przej-
ścia na rentę z tytułu przepracowanych lat pracy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 21 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5687)
do ministra infrastruktury
w sprawie dalszych losów
Pociągu Papieskiego
W ostatnim czasie docierają do mnie liczne sygna-
ły ze strony opinii publicznej, szczególnie mieszkań-
ców powiatu wadowickiego, a także kolejarzy, zwłasz-
cza członków NSZZ „Solidarność”, zaniepokojonych
dalszymi losami Pociągu Papieskiego kursującego
w latach 2006–2009 na trasie z Krakowa do Wadowic.
We wrześniu 2005 r. podczas ogólnopolskiego
zjazdu kolejarzy w sanktuarium w Krakowie-Ła-
giewnikach powstała myśl zbudowania Pociągu
Papieskiego jako wotum wdzięczności za pontyfi-
kat Jana Pawła II. Pociąg ten został poświęcony
przez papieża Benedykta XVI 27 maja 2006 r. pod-
czas jego pielgrzymki do Łagiewnik. Inauguracyj-
ny przejazd odbył się z początkiem czerwca 2006 r.
do Wadowic, z udziałem m.in. ks. Kardynała Sta-
nisława Dziwisza oraz Andrzeja Wacha, prezesa
Zarządu Grupy PKP SA.
W latach 2007–2008 pociąg ten kursował regu-
larnie (zwykle trzy razy dziennie) na trasie Kraków
– Wadowice (i z powrotem). W 2009 r. pod pretekstem
mniejszej frekwencji ograniczono jego kurs do jedne-
go dziennie i tylko do dnia 31 sierpnia 2009 r. W tym
czasie pociąg ten podróżował również po całej Polsce.
Równolegle toczyła się dyskusja, czy ma on być przy-
pisany do szlaku Kraków – Wadowice (ze względu na
Pociąg Papieski w latach 2007–2008 przeprowadzono
kosztowny remont stacji Wadowice wyceniany na
kwotę 26 mln zł), czy też ma podróżować do innych
miejsc związanych z Janem Pawłem II (np. do Czę-
stochowy albo Zakopanego). O przedłużenie tego po-
ciągu do Bielska-Białej postulowała również Funda-
cja Rozwoju Bielska-Białej. O Pociągu Papieskim
dyskutowano także podczas spotkania parlamenta-
rzystów, radnych i przedstawicieli spółek kolejowych,
które w lipcu br. odbyło się w Urzędzie Miejskim
w Kętach.
W okresie od 1 września do 12 grudnia 2009 r.
Pociąg Papieski kursował na trasie Kraków – War-
szawa jako pociąg pospieszny InterRegio spółki Prze-
wozy Regionalne. W nowym rozkładzie jazdy obowią-
zującym od 13 grudnia br. miał wrócić do normalne-
399
go kursowania na linię nr 117 Kalwaria – Bielsko-
-Biała. Nie tylko nie wrócił, ale brak o nim wzmianek
w nowym rozkładzie jazdy. Wiadomo, że nadal kur-
suje między Krakowem a Warszawą. Co więcej ze
Szlaku Papieskiego Wadowice – Kraków znikły
wszelkie reklamy, napisy, logo, gadżety związane
z tym pociągiem.
Pytanie: Jakie będą dalsze losy Pociągu Papie-
skiego i co jest powodem usunięcia o nim wszelkich
wzmianek i to na kilka miesięcy przed spodziewaną
beatyfikacją Ojca Świętego?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Polak
Andrychów, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5688)
do ministra zdrowia
w sprawie dostosowania zakładów
opieki zdrowotnej do wymogów,
jakim powinny odpowiadać pod względem
fachowym i sanitarnym pomieszczenia
i urządzenia ZOZ
Art. 9 ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej oraz wydawane na jego podstawie
rozporządzenia wykonawcze określają wymagania
pomieszczeń i urządzeń zakładów opieki zdrowotnej
w zakresie fachowo-sanitarnym oraz terminy dosto-
sowania zakładów do określonych wymogów.
W roku 1998 ustawa o samorządzie powiatowym
dokonała reformy zakładów opieki zdrowotnej w za-
kresie ich działania (dotychczas będących pod nad-
zorem zarówno prawnym, jak i finansowym wojewo-
dów). Od tego czasu nałożono na powiaty obowiąz-
ki związane z ochroną zdrowia, co skutkowało obo-
wiązkiem tworzenia przez powiaty publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej, które posiadają odrębną
osobowość prawną. Nie zapewniono jednak powia-
tom żadnych dodatkowych środków, z których mo-
głyby wspierać finansowo utworzone przez siebie pu-
bliczne ZOZ-y. W rozporządzeniu ministra zdrowia
przedłużono okres dostosowawczy zakładów opieki
zdrowotnej do 2012 r.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na następujące pytanie: Czy istnieje
możliwość wyrażenia zgody na funkcjonowanie filii
samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowot-
nej, który nie spełnia wymagań nałożonych przez
ustawę, jeżeli na terenie tej samej gminy funkcjonu-
je nowo wybudowany budynek spełniający wszystkie
wymogi? Nadmieniam, że do filii ośrodka zdrowia
przychodzą pacjenci na zastrzyki oraz pełnosprawni,
dla których jest to znacznym udogodnieniem, a pa-
400
cjenci niepełnosprawni przyjmowani są w głównym
ośrodku zdrowia lub lekarz przyjeżdża do nich na
wizyty domowe.
Z poważaniem
Poseł Waldemar Wrona
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5689)
do ministra infrastruktury
w sprawie remontów budynków dworców
kolejowych w woj. podlaskim
Szanowny Panie Ministrze! Na stronie interneto-
wej Ministerstwa Infrastruktury przeczytałem in-
formację z dnia 14 grudnia 2009 r. o konferencji pra-
sowej pana ministra Juliusza Engelhardta, podczas
której poinformował o programie modernizacji dwor-
ców kolejowych. Dnia 21 grudnia 2009 r. na stronie
internetowej http://www.rynekkolejowy.pl/13811/
13811_Rok_2010_bedzie_przelomowy_w_moderniza-
cji_dworcow_kolejowych.htm ukazała się lista 33
dworców kolejowych przewidzianych do modernizacji
do 2012 r. Wśród nich nie ma ani jednego z woj. pod-
laskiego.
Ośmielam się przypomnieć, iż 5 listopada 2008 r.
na 29 posiedzeniu Sejmu wystosowałem do Pana za-
pytanie poselskie zarejestrowane pod numerem 2782
w sprawie stanu technicznego budynków dworców
kolejowych w woj. podlaskim. W odpowiedzi z dnia
28 listopada 2008 r. pan Juliusz Engelhardt – sekre-
tarz stanu w Ministerstwie Infrastruktury, był
uprzejmy odpowiedzieć m.in.:
„W roku 2009 PKP SA planuje:
1) opracowanie dokumentacji projektowo-koszto-
rysowej modernizacji budynków dworcowych w Ła-
pach i Augustowie;
2) modernizację zabytkowego budynku dworca
w Czyżewie;
3) budowę parkingu oraz uporządkowanie gospo-
darki wodno-ściekowej w Kuźnicy Białostockiej;
4) remont elewacji budynku dworca w Sokółce;
5) remont dachu wraz z odnowieniem elewacji bu-
dynku dworca w Szepietowie.
W latach 2010-2012 planowane jest wykonanie
modernizacji budynków dworcowych w Augustowie
i Łapach.”
W związku z powyższym bardzo proszę Pana Mi-
nistra o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie są przyczyny nieuwzględnienia w opu-
blikowanym wykazie remontów dworców kolejowych
do 2012 r. z województwa podlaskiego?
2. Jaki jest harmonogram remontów i moderni-
zacji budynków dworcowych: w Łapach, Augusto-
wie, Czyżewie, Kuźnicy Białostockiej, Sokółce i Sze-
pietowie?
3. Jaki jest harmonogram remontów i moderni-
zacji pozostałych dworców kolejowych w woj. podla-
skim?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5690)
do ministra finansów
w sprawie mechanizmu wpłat
wyrównawczych do budżetu państwa
dokonywanych przez samorządy wojewódzkie
Mechanizm wpłat wyrównawczych do budżetu,
zwany potocznie „janosikowym”, ma na celu uzyska-
nie wpływów z bogatszych regionów i przeznaczenie
ich na rozwój regionów biedniejszych. Jest to bardzo
słuszna zasada solidarności, tak aby w miarę możli-
wości wyrównywać dysproporcje i prowadzić do zrów-
noważonego rozwoju całego kraju. Jednak praktyczna
realizacja tej reguły w odniesieniu do samorządów
wojewódzkich budzi poważne zastrzeżenia. W efekcie
istniejących rozwiązań praktycznie cały ciężar wspie-
rania słabszych województw został nałożony jedynie
na województwo mazowieckie. W budżecie na rok
2010 wpłata wyrównawcza wyniesie aż 54% docho-
dów podatkowych Mazowsza. Tak drastyczne obcią-
żenie powoduje, że ten samorząd wojewódzki nie jest
w stanie wykonywać zadań własnych. A wewnątrz
Mazowsza występują także olbrzymie dysproporcje
w rozwoju poszczególnych jego części i właściwie je-
dynie poprzez budżet samorządu wojewódzkiego mogą
one być wyrównywane.
Wobec powyższego zwracam się z pytaniem do
Pana Ministra:
1. Czy Ministerstwo Finansów dostrzega ułomno-
ści obecnego systemu wpłat wyrównawczych dla sa-
morządów wojewódzkich?
2. Czy Ministerstwo Finansów jest gotowe podjąć
prace nad nowelizacją ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego w celu zmiany obecnego
systemu wpłat wyrównawczych i ustawy o autostra-
dach płatnych oraz o KFD w celu wprowadzenia
zmian doraźnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5691)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Węgrowie
Zaniepokojenie lokalnej społeczności wywołały
informacje o działaniach podejmowanych przez Mi-
nisterstwo Sprawiedliwości w zakresie reorganizacji
sądów powszechnych, których skutkiem może być li-
kwidacja Sądu Rejonowego w Węgrowie. W tej spra-
wie stanowisko zajęła Rada Powiatu Węgrowskiego,
stanowczo protestując przeciw ewentualnej likwida-
cji tego sądu. Wśród wielu przedstawionych argu-
mentów chciałbym przyłączyć się do opinii, że istnie-
nie sądu rejonowego jest niezwykle istotne ze względu
na realizację ustawowych zadań powiatu. Likwidacja
sądu nie przyniosłaby pożądanych elektów ekono-
micznych, a jedynie zburzyłaby bardzo sprawnie
funkcjonującą strukturę organizacyjną i utrudniłaby
dostęp obywateli do organów sprawiedliwości.
Wobec powyższego zwracam się z pytaniem do
Pana Ministra:
1. Czy prowadzone przez Ministerstwo Sprawie-
dliwości prace w zakresie reorganizacji sądów po-
wszechnych prowadzą do likwidacji Sądu Rejonowe-
go w Węgrowie?
2. Czy w ramach przygotowywanych zmian pla-
nowane jest przeniesienie części zadań Sądu Rejono-
wego w Węgrowie do innych sądów, a jeśli tak, to jakie
zadania, kiedy i gdzie zostaną przeniesione?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bogusław Kowalski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5692)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji w PZU SA
Szanowny Panie Premierze! Członkowie Komisji
Oddziałowej NSZZ „Solidarność” Inspektoratu Po-
wszechnego Zakładu Ubezpieczeń SA w Białymstoku
zaniepokojeni docierającymi od pracowników obsługi
sprzedaży i zespołu rachunkowości w Białymstoku
informacjami dotyczącymi niekorzystnych działań
reformy Mikro2, mającej destruktywny wpływ na
przyszłość tego inspektoratu, zwrócili się do mnie
z prośbą o pomoc. Chcą oni, aby władze PZU SA roz-
ważyły możliwość utworzenia filii CBO w Białymsto-
ku, co pozwoliłoby na obronę miejsc pracy, a tym sa-
mym dalsze istnienie ich jednostki.
401
Napływające informacje i spekulacje w tym zakre-
sie budzą pośród związkowców i pracowników PZU
SA ogromny niepokój. Jak wynika bowiem z plano-
wanych zmian dotyczących wspomnianej reformy,
mają one w bardziej lub mniej drastyczny sposób spo-
wodować redukcję zatrudnienia i likwidację dotych-
czasowych stanowisk pracy.
Z początkiem 2005 r. Oddział Okręgowy PZU SA
w Białymstoku został wchłonięty przez oddział
w Warszawie. Likwidacji uległy także inspektoraty
PZU SA w Łomży, Suwałkach, Bielsku Podlaskim
oraz w Grajewie.
Niestety, wszystkie te reformy wiązały się z ogrom-
nymi zmianami organizacyjnymi, alokacją pracow-
ników i redukcjami miejsc pracy.
Zatem w ocenie Komisji Oddziałowej NSZZ „So-
lidarność” PZU SA w Białymstoku, Podlasie po raz
kolejny straciłoby status jednostki organizacyjnej
PZU SA w randze przysługującej województwu pod-
laskiemu.
Związki zawodowe, chroniąc prawa pracownicze,
muszą dostrzegać procesy, których występowanie bę-
dzie miało pośredni wpływ na ilość etatów w ich fir-
mie. Każda przeprowadzona zmiana organizacyjna
niosła za sobą redukcję etatów. Konsekwencją tego
zaś jest problem socjalny dotyczący zwolnionego pra-
cownika, a często też z uwagi na trudności ze znale-
zieniem pracy w takim jak Podlasie regionie skutko-
wać to będzie ciężką sytuacją, w jakiej może znaleźć
się jego rodzina. Niestety, jest to problem, który trud-
no przecenić w negatywnych skutkach pomimo po-
dejmowanych niekiedy działań osłonowych i wspar-
cia byłego już wtedy pracodawcy.
Niezależnie od wymiaru społecznego, jaki stanie
przed lokalną społecznością, ważnym zagadnieniem
jest uszczuplenie znaczenia woj. podlaskiego poprzez
likwidację bądź znaczne ograniczenie możliwości
funkcjonowania instytucji o znaczeniu ogólnokrajo-
wym posiadającej szerokie kompetencje do samo-
dzielnego podejmowania decyzji.
Nie sposób jest również pominąć kwestię dotyczą-
cą chociażby generowania dodatkowych kosztów
związanych z przekazywaniem dokumentacji, obcią-
żeniem sieci telefonicznej, czy też wydłużeniem czasu
raportowania, ewidencjonowania dokumentacji ubez-
pieczeniowej, realizacji zadań bieżących, jak też re-
alizacją świadczeń na rzecz centrum likwidacji
szkód.
Przy centralnym systemie informatycznym nie
ma obecnie znaczenia umiejscowienie osób wykonu-
jących swoją codzienną pracę, np. ewidencję produk-
cji. Umiejscowienie w większych inspektoratach pra-
cowników rozliczających produkcję spowoduje tylko
dodatkowe utrudnienia dla podmiotów sprzedaży
w rozliczeniu. Zdaniem związkowców, działania
zmierzające do likwidacji inspektoratów niosą za
sobą bardzo niekorzystne zmiany dla klientów PZU
SA, a tym samym dla całej spółki.
Niezależnie od aspektu socjalnego i gospodarcze-
go należy podkreślić, iż dotychczasowe procesy ob-
402
sługiwane przez pracowników obsługi sprzedaży
oraz zespołu rachunkowości PZU SA w Białymstoku
odznaczały się wysokim poziomem. Nie bez znacze-
nia jest fakt, iż osoby zatrudnione w inspektoracie
w Białymstoku z ogromnym profesjonalizmem, po-
święceniem i zaangażowaniem wykonują swoje obo-
wiązki. Wyróżniają się przy tym dużym doświadcze-
niem i wiedzą.
Ponadto za lokalizacją filii CBO w Białymstoku
przemawiają argumenty ekonomiczne – jednostka
białostocka dysponuje własną obszerną bazą lokalo-
wą, powszechnie wiadomo, że koszty płacowe zatrud-
nianych pracowników z terenu Podlasia są dużo niż-
sze od kosztów pracownika np. w Warszawie.
Bezsporny jest też fakt, że wyniki w obszarze li-
kwidacji szkód potwierdzają lokowanie się białostoc-
kiego centrum likwidacji szkód w ścisłej krajowej
czołówce. Trudno więc znaleźć racjonalne uzasadnie-
nie do przeprowadzania zmian organizacyjnych
zmierzających do likwidacji tego centrum i włączenia
tylko części jego pracowników w struktury organi-
zacyjne innych centrów likwidacji szkód,
W przekonaniu związkowców plany przeprowa-
dzenia reformy przez centralę PZU SA nie zostały
do końca przemyślane, mogą nie przynieść zamie-
rzonych efektów, a zmiany w psychice pracowników
spowodowane reformami mogą okazać się nieodwra-
calne.
W związku z powyższym chciałbym prosić Pana
Premiera o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy rząd Rzeczypospolitej Polskiej ma prawne
możliwości, aby doprowadzić do zmiany planów prze-
kształceń organizacyjnych w Powszechnym Zakła-
dzie Ubezpieczeń SA opisanych w moim zapytaniu,
a jeżeli są takie możliwości, to co zamierza Pan zrobić
w tej sprawie?
2. Jakie działania zamierza Pan podjąć, jeżeli pla-
nowane zmiany organizacyjne w PZU SA doprowa-
dzą do zwolnienia części pracowników zatrudnionych
w inspektoracie PZU SA w Białymstoku, skutkiem
czego będzie ponowny wzrost bezrobocia w woje-
wództwie podlaskim?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5693)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie protestu dystrybutorów
lekkiego oleju opałowego
Szanowny Panie Premierze! Dystrybutorzy lek-
kiego oleju opałowego na spotkaniu w dniu 23 listo-
pada 2009 r. podjęli jednogłośnie uchwałę, w której
stwierdzili, że ze względu na brak zainteresowania
udzieleniem im pomocy ze strony władz Rzeczypo-
spolitej Polskiej, niechęcią w zrozumieniu ich drama-
tycznej sytuacji spowodowanej tendencyjnymi dzia-
łaniami organów podatkowych, doprowadzaniem
przez administrację rządową kolejnych firm do ruiny
rozważają podjęcie ogólnopolskiej akcji protestacyj-
nej polegającej na wstrzymaniu dostaw lekkiego ole-
ju opałowego zarówno do odbiorców indywidualnych,
jak i do innych podmiotów, w tym terenowych orga-
nów administracji publicznej.
Ich akcja protestacyjna jest wyrazem desperacji
i bezsilności w konfrontacji z bezduszną machiną
urzędniczą, która w oparciu o źle stworzone prawo
systematycznie eliminuje ich z rynku paliw.
Większość z ich firm jest na różnym etapie tej nie-
równej walki z administracją, nie tylko nakładającą
na nich olbrzymie kary za niespełnienie obowiązków,
do realizacji których ustawodawca nie dał im narzę-
dzi, ale również egzekwującą zawczasu ewentualne,
jeszcze nie orzeczone kary.
Dystrybutorzy lekkiego oleju opałowego ponoszą
finansową odpowiedzialność za nieuczciwość nabyw-
ców, którzy w składanych przez siebie oświadcze-
niach o przeznaczeniu zakupionego oleju opałowego
podają nieprawdę.
Sprzedawcy nie mając żadnej prawnej możliwości
weryfikacji tych danych, zostali przez administrację
państwową automatycznie postawieni w jednym sze-
regu z firmami działającymi na szkodę Skarbu Pań-
stwa. Jednocześnie nieuczciwi nabywcy wykorzystu-
jący olej opałowy do celów napędowych nie ponoszą
z tego tytułu żadnej odpowiedzialności.
Tak więc, zdaniem dystrybutorów, aparat pań-
stwowy zamiast dbać o praworządność toleruje fak-
tycznych przestępców uszczuplających budżet Pań-
stwa, a rekompensuje sobie powstałe z tego tytułu
straty kosztem dystrybutorów lekkiego oleju opa-
łowego.
Konieczność zadbania o 20 000 miejsc pracy, któ-
re tworzą dystrybutorzy, o byt ich rodzin będących
niejednokrotnie na wyłącznym utrzymaniu pracow-
ników tych firm, powoduje, iż zmuszeni są oni do
podejmowania wszelkich działań celem obrony wspól-
nego dobra, jakim jest sprawiedliwość społeczna.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:

1. Jakie działania zamierza Pan podjąć, aby po-
móc dystrybutorom lekkiego oleju opałowego w roz-
wiązaniu ich problemów opisanych w moim zapyta-
niu?
2. Jakie działania zostaną podjęte w razie za-
ostrzenia akcji protestacyjnej dystrybutorów lekkie-
go oleju opałowego, aby zapewnić odbiorcom oleju
opałowego stałe dostawy tego paliwa?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5694)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zasad handlu polskim drewnem
Szanowny Panie Premierze! W związku z inter-
wencją polskich przedsiębiorców przemysłu drzew-
nego chciałbym zainteresować Pana Premiera proce-
durami związanymi z handlem polskim drewnem.
Nieskuteczność ubiegłorocznych działań podję-
tych z inicjatywy Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
przez ministrów środowiska i gospodarki pozwoliła
dyrektorowi generalnemu Lasów Państwowych po
raz kolejny narzucić przedsiębiorcom na 2010 r. roz-
wiązania w handlu polskim drewnem gorsze niż obo-
wiązujące dotąd, zapowiadając na kolejny rok jeszcze
gorsze procedury, oparte o otwarty system aukcyjny,
stanowiący totalne zaprzeczenie jakiejkolwiek stabil-
ności rozwoju przemysłu. Zignorowano wszystkie
sygnały przedsiębiorców świadczące o złej sytuacji
i wszystkie ich propozycje rozwiązań kierowane na
ręce ministrów i posłów. Zamiast poprawić, pogor-
szono sytuację zaopatrzeniową przedsiębiorców.
Otwarto drogę do spekulacyjnych zakupów drewna
i niszczenia polskich przedsiębiorstw po przez pozba-
wienie ich dostępu do surowca.
Co więcej, przedsiębiorcy uważają, że zgodnie
z obowiązującym porządkiem prawnym dyrektor ge-
neralny Lasów Państwowych nie ma żadnych upraw-
nień do dysponowania drewnem, które jest mieniem
Skarbu Państwa. Wszystko to dzieje się w sytuacji
poważnego kryzysu gospodarczego, gdy trzeba wy-
korzystywać wszelkie możliwości, aby po prostu prze-
trwać. Sytuacja szeregu polskich przedsiębiorstw
przerabiających drewno staje się krytyczna. Realizu-
je się scenariusz, przed którym wielokrotnie ostrze-
gano przedstawicieli rządu Rzeczypospolitej Polskiej.
Zdaniem przedsiębiorców przyjęty system sprzedaży
drewna otwiera szeroko dostęp do zasobów polskiego
drewna, które jest przecież dobrem narodowym o stra-
tegicznym znaczeniu, spekulantom i wielkim koncer-
nom, a te nie zawahają się wykorzystać swojej prze-
403
wagi finansowej, aby je przejąć, rujnując polskich
przedsiębiorców.
Wobec uzasadnionego podejrzenia, że jest to pla-
nowe działanie nieuczciwej konkurencji, rozmyślnie
oferującej ceny nadmiernie zawyżone, aby opanować
polski rynek, przedsiębiorcy domagają się podjęcia
przez rząd Rzeczypospolitej Polskiej natychmiasto-
wych działań, aby unieważnić procedurę sprzedaży
drewna na I półrocze 2010 r. w części opartej o tzw.
systemowe przetargi nieograniczone lub wskazanie
innego skutecznego rozwiązania. Domagają się też
objęcia tej sprzedaży kontrolą państwową.
Przedsiębiorcy chcą zapobiec grożącej fali ban-
kructw przedsiębiorstw, stratom dochodów Skarbu
Państwa i grożącej im utracie setek miejsc pracy.
W związku z powyższym prosiłbym Pana Premie-
ra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Co zamierza Pan zrobić, aby wychodząc naprze-
ciw postulatom polskich przedsiębiorców przemysłu
drzewnego, w imię dobra polskiej gospodarki, dopro-
wadzić zasady i reguły handlu drewnem pochodzą-
cym z lasów należących do Skarbu Państwa, którym
w całości dysponuje Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe, do takiej formy, która pozwoli na
stabilne zaopatrzenie ich zakładów i na rozwój gałę-
zi gospodarki, która dziś wytwarza aż 9% produkcji
sprzedanej całego polskiego przemysłu?
2. Czy polscy przedsiębiorcy mają rację, twier-
dząc, że zgodnie z obowiązującym porządkiem praw-
nym dyrektor generalny Lasów Państwowych nie ma
żadnych uprawnień do dysponowania drewnem, któ-
re jest mieniem Skarbu Państwa?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5695)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji art. 37 ust. 4 ustawy
o gospodarce nieruchomościami
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
utrzymuje się orzecznictwo dotyczące art. 37 ust. 4
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.), a konkretnie zasad oddawania nieru-
chomości w dzierżawę odmienne niż praktyka do-
tychczas stosowana przez gminy. Powoduje to nie
tylko zamieszanie w gminach, ale rodzi obawę nie-
równego traktowania władz gmin – tolerowania jed-
nych osób, a karania innych za takie same czynności
prawne. Uważam, że w państwie praworządnym jest
to sytuacja niewłaściwa.
404
Art. 37 ust. 1 powyższej ustawy wprowadził ge-
neralną zasadę, zgodnie z którą sprzedaż lub odda-
wanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości sta-
nowiących własność jednostki samorządu terytorial-
nego lub Skarbu Państwa następuje w drodze prze-
targu. Również zawarcie umów użytkowania, najmu
lub dzierżawy na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata
lub na czas nieoznaczony następuje w drodze prze-
targu. Często gminy ogłaszają przetargi na wydzier-
żawienie nieruchomości, ale na ściśle określony cel,
np. na apteki, ośrodki zdrowia itp., choć są wątpliwo-
ści, czy jest to zgodne z prawem.
Ponieważ ogromna większość gmin musi dzierża-
wić niektóre nieruchomości na okres ponad 3 lat,
winny one posiadać jednoznaczną interpretację obo-
wiązujących w tym zakresie przepisów. Wielu dzier-
żawców jest zainteresowanych umową dzierżawy za-
wartą na jak najdłuższy okres. Z jednej strony są
przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami,
które należy przestrzegać, z drugiej naciski aktual-
nych dzierżawców na przedłużanie umów.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Wedle przyjmowanej powszechnie interpreta-
cji prawnej po upływie okresu dzierżawy nierucho-
mości na czas oznaczony do 3 lat nie można zawrzeć
kolejnej umowy dzierżawy dotyczącej tej samej nie-
ruchomości i z tym samym dzierżawcą na czas ozna-
czony do 3 lat bez stosowania trybu przetargowego.
Czy zgodne z prawem jest zastosowanie przerwy
w dzierżawie (i jak długiej), a następnie zawarcie ko-
lejnej umowy dzierżawy na czas oznaczony do 3 lat
bez przetargu? Zakładamy, że rada gminy nie wyra-
ziła zgody na odstąpienie od obowiązku przetargo-
wego trybu zawarcia tej umowy.
2. Gdy po wygaśnięciu umowy dzierżawy zawar-
tej na czas oznaczony do 3 lat nieruchomość zostanie
ponownie przeznaczona do wydzierżawienia na czas
oznaczony powyżej 3 lat w trybie przetargu nieogra-
niczonego, czy w warunkach przetargu można za-
strzec, iż dotychczasowy dzierżawca posiada pierw-
szeństwo w jej wydzierżawieniu, jeśli zgodzi się na
wylicytowaną stawkę czynszu?
3. Czy po rozwiązaniu umowy dzierżawy zawar-
tej w drodze przetargu na czas oznaczony powyżej
3 lat wójt może zawrzeć nową umowę dzierżawy na
czas oznaczony do 3 lat dotyczącą tej samej nierucho-
mości i z tym samym dzierżawcą bez stosowania try-
bu przetargowego? Czy okres dzierżawy wynikającej
z pierwszej umowy oraz tej, która ma następować po
niej (na czas oznaczony do 3 lat) należy traktować
łącznie?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5696)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących awansu pracowników
samorządowych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z licznymi
pytaniami pracowników samorządowych chciałbym
uzyskać od Pana Ministra stosowną interpretację
dotyczącą budzących wątpliwości przepisów ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorzą-
dowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458 i z 2009 r. Nr 157,
poz. 1241) oraz rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pra-
cowników samorządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398).
Art. 20 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pra-
cownikach samorządowych stanowi, że pracownik
samorządowy, który wykazuje inicjatywę w pracy
i sumiennie wykonuje swoje obowiązki, może zostać
przeniesiony na wyższe stanowisko (awans we-
wnętrzny). Natomiast art. 11 ust. 1 powyższej ustawy
mówi, że nabór kandydatów na wolne stanowiska
urzędnicze, w tym na kierownicze stanowiska urzęd-
nicze, jest otwarty i konkurencyjny. Definicję wolne-
go stanowiska urzędniczego zawiera art. 12 ustawy
o pracownikach samorządowych. Wynika z niej, że
wolnym stanowiskiem urzędniczym, w tym wolnym
kierowniczym stanowiskiem urzędniczym, jest sta-
nowisko, na które, zgodnie z przepisami wyżej wy-
mienionej ustawy albo w drodze porozumienia, nie
został przeniesiony pracownik samorządowy danej
jednostki lub na które nie został przeniesiony inny
pracownik samorządowy zatrudniony na stanowisku
urzędniczym, w tym kierowniczym stanowisku
urzędniczym, posiadający kwalifikacje wymagane na
danym stanowisku, lub nie został przeprowadzony
na to stanowisko nabór albo na którym mimo prze-
prowadzonego naboru nie został zatrudniony pra-
cownik.
Wątpliwości budzi możliwość awansowania na
stanowiska urzędnicze (bez przeprowadzania nabo-
ru) pracowników samorządowych zajmujących w urzę-
dzie gminy stanowiska inne niż urzędnicze.
W związku z powyższym chciałbym zapytać Pana
Ministra:
1. Czy w świetle wyżej wspomnianych przepisów
ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracowni-
kach samorządowych oraz rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagra-
dzania pracowników samorządowych pracownik sa-
morządowy zatrudniony dotąd na stanowisku innym
niż urzędnicze, tj. na stanowisku pomocniczym lub
obsługi posiadający kwalifikacje wymagane na da-
nym stanowisku urzędniczym może być awansowany
w trybie art. 20 powyższej ustawy na stanowisko
urzędnicze bez przeprowadzania naboru, o którym
mowa w art. 11 ust. 1 tejże ustawy?

2. Czy pracownik samorządowy zatrudniony do-
tąd na stanowisku urzędniczym na podstawie umo-
wy o pracę na czas określony obejmujący czas uspra-
wiedliwionej nieobecności innego pracownika samo-
rządowego zatrudnionego na tym stanowisku może
być zatrudniony na tym stanowisku na czas nie-
określony bez przeprowadzania naboru, na podsta-
wie art. 20 ustawy o pracownikach samorządowych,
jeżeli pracownik samorządowy zajmujący poprzed-
nio to stanowisko został przeniesiony na inne sta-
nowisko pracy?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5697)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie braku możliwości stosowania
przepisów ustawy o urzędowych nazwach
miejscowości i obiektów fizjograficznych
w zakresie zmiany nazwy miejscowości
Szanowny Panie Ministrze! Zasady i tryb usta-
lania zmiany i znoszenia urzędowych nazw miejsco-
wości i ich części oraz urzędowych nazw obiektów
fizjograficznych określa art. 8 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 2003 r. o urzędowych nazwach miejscowości
i obiektów fizjograficznych (Dz. U. Nr 166, poz. 1612,
z późn. zm.). Powyższy zapis nadaje radom gmin
możliwość ubiegania się przy zastosowaniu proce-
dury wynikającej wprost z ustawy o zmianę nazwy
miejscowości.
Z inicjatywą zmiany nazwy miasta Stargard
Szczeciński na Stargard wystąpiła (już po raz drugi)
lokalna organizacja pozarządowa – Towarzystwo
Przyjaciół Stargardu. Spośród motywów tej społecz-
nej aktywności warto niewątpliwie wymienić choćby
racje historyczne – w blisko tysiącletnim istnieniu
miasta najczęściej używaną nazwą jest właśnie Star-
gard i to niezależnie od aktualnej narodowości miesz-
kańców i przynależności państwowej. Inicjatywa To-
warzystwa Przyjaciół Stargardu już raz spotkała się
z niekwestionowanym poparciem społecznym, a obec-
nie zyskała poparcie radnych rady miejskiej. Chcąc
jednak rozwiać wszelkie ewentualne wątpliwości co
do konsekwencji potencjalnej zmiany, postanowiono
dokonać pełnej ich analizy.
Pierwszą ważną dla mieszkańców kwestią są
sprawy związane z ważnością dokumentów potwier-
dzających tożsamość osób czy własność rzeczy (jak
dowody osobiste, prawa jazdy, dowody rejestracyjne,
księgi wieczyste itp.). Niezbędne wydaje się wyprze-
dzające rozstrzygnięcie, czy zmiana nazwy miasta
405
automatycznie skutkuje koniecznością wymiany wszyst-
kich tych dokumentów przez wszystkich ich posiada-
czy, a w przypadku niedokonania wymiany utratą ich
ważności, czy też zmiana tej nazwy nie podważa waż-
ności dokumentów wydanych w określonym czasie.
Rozstrzygnięcie ww. wątpliwości decyduje o możliwo-
ści zastosowania przepisów ustawy o urzędowych
nazwach miejscowości i obiektów fizjograficznych.
Przepisy określające tryb procedowania przy wyda-
waniu wielu z ww. dokumentów zawierają bowiem
terminy zawite obligujące ich posiadaczy do złożenia
wniosku o wymianę dokumentów w przypadku zmia-
ny zawartych w nich danych.
Posługując się przykładem dowodów osobistych
i niedawnych problemów Polaków z terminowym do-
konaniem ich wymiany (w kilkuletnim przedziale
czasowym), można odpowiedzialnie wywieść tezę, że
nie jest możliwe dokonanie wymiany wszystkich do-
wodów osobistych w ustawowym, trzymiesięcznym
terminie w żadnej gminie w Polsce (biorąc pod uwa-
gę fakt, że możliwość zwiększenia na ten czas zaso-
bów administracyjnych doznaje ograniczeń adekwat-
nych do liczby mieszkańców i w ślad za tym wielkości
poszczególnych urzędów). W przypadku Stargardu
oznaczałoby to konieczność wymiany ok. 56 000 do-
wodów osobistych w przeciągu 3 miesięcy, a praktyka
z okresu ostatniej wymiany dowodów pokazywała
ograniczenie mobilności naszego urzędu (przy
uwzględnieniu zwiększenia liczby stanowisk, zatrud-
nienia dodatkowych pracowników, wydłużenia ich
czasu pracy o godziny popołudniowe i soboty) do
12 tys. dowodów rocznie.
Mając na uwadze powyższe, pismem z dnia 6 maja
2009 r. wystąpiliśmy z prośbą o zajęcie stanowiska
w tej sprawie do Departamentu Spraw Obywatel-
skich Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji. Zmiana nazwy miejscowości jest interpreto-
wana przez Departament Spraw Obywatelskich
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
jako zmiana administracyjna wymagająca m.in. wy-
miany dowodów osobistych. Z przepisów powołanej
powyżej ustawy, zdaniem departamentu, nie można
wywieść żadnej normy, która z obowiązku wymiany
dowodów osobistych wyłączałaby sytuacje zmiany
nazwy miejscowości. Z treści art. 43 wynika, iż nie-
wymieniony dowód podlega unieważnieniu po upły-
wie trzech miesięcy od zaistnienia okoliczności, któ-
rą wg departamentu jest m.in. zmiana nazwy miej-
scowości. Tego typu interpretacja powoduje, iż prze-
pisy choćby ww. ustawy o ewidencji ludności i dowo-
dach osobistych w praktyce uniemożliwiają stoso-
wanie ustawy o urzędowych nazwach miejscowości
i obiektów fizjograficznych.
Nie ma żadnych możliwości technicznych czy or-
ganizacyjnych, które umożliwiłyby społeczności lo-
kalnej wymienić dowody osobiste w okresie trzech
miesięcy. Norma prawna określająca powody, dla któ-
rych dowody osobiste są unieważniane, obowiązuje
od dnia 1 stycznia 2009 r. i została wprowadzona
nowelizacją ustawy o ewidencji ludności i dowodach
406
osobistych z dnia 3 października 2008 r. (Dz. U.
Nr 195, poz. 1198).
Wychodząc choćby z założenia racjonalności usta-
wodawcy, nie należy przeprowadzać wykładni prze-
pisów jednej ustawy w taki sposób, aby w praktyce
doprowadzać do niemożliwości skorzystania z upraw-
nień nadanych przepisami innej ustawy.
Biorąc powyższe pod uwagę, zwracam się do Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Czy w świetle przedstawionych argumentów
dostrzega Pan Minister możliwość takiej interpreta-
cji prawa, która nie będzie prowadziła do pozbawie-
nia gmin możliwości wnioskowania o zmianę nazwy
miejscowości?
2. Czy ewentualnie rozważy Pan Minister możli-
wość wprowadzenia do ustawy o nazwach miejsco-
wości i obiektów fizjograficznych zapisu, który wyłą-
czałby w przypadku zmiany nazwy miejscowości ko-
nieczność dokonywania aktualizacji dokumentów
(m.in. dowodów osobistych, praw jazdy, dowodów re-
jestracyjnych) oraz innych ewidencji zawierających
nazwę miejscowości, a pozwalałby na dokonywanie
ich aktualizacji w drodze ewolucyjnej, czyli po upły-
wie terminu ważności?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Preiss
Stargard, dnia 6 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5698)
do ministra środowiska
w sprawie importu odzieży używanej
z krajów trzecich
Szanowny Panie Ministrze! W Słupsku i jak sądzę
w innych podobnych miastach w kraju utrzymuje się
stała sieć sklepów z importowaną odzieżą używaną.
Jak wiem, tzw. second handy mają swoich wielu
zwolenników, nie tylko wśród ludzi mniej zamożnych.
Wiele klientek tych sklepów wie kiedy i jak upolować
znane marki towarów po niskiej cenie.
Właściciele firm sprowadzających odzież używa-
ną, chcąc utrzymać się na rynku, sprostać wyma-
ganiom i ciągle przyciągać klientów, sprowadzają
chodliwy towar z różnych, także odległych części
świata.
Pytam Pana Ministra: Jaka ilość odzieży używa-
nej sprowadzana jest do Polski z krajów trzecich
takich jak Norwegia, Szwajcaria, Kanada, USA
i jaka jest w tym szacunkowa ilość odzieży niesor-
towanej?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Konwiński
Słupsk, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5699)
do ministra zdrowia
w sprawie znaczącej dysproporcji
wartości kontraktów stomatologicznych
na 2010 r. w Wałbrzychu
Szanowna Pani Minister! Alarmujące dane staty-
styczne o próchnicy zębów u młodzieży (ponad 80%
populacji), wydłużenie czasu oczekiwania na protezy
i aparaty ortodontyczne w kraju nakazują, aby kon-
trakty na usługi stomatologiczne w 2010 r., jeżeli nie
jest możliwe ich zwiększenie, pozostały na dotychcza-
sowym poziomie.
W mieście Wałbrzychu funkcjonuje bardzo pręż-
nie Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej Centrum
Stomatologii „Stomax” sp. z o.o. Jest to największa
placówka stomatologiczna na terenie miasta i powia-
tu Wałbrzych. Posiada nowy sprzęt, a pracownia RTG
dysponująca wysokospecjalistyczną aparaturą jest
również podwykonawcą świadczeń dla innych pod-
miotów. Doskonała kadra – 18 lekarzy, w tym 8 spe-
cjalistów II stopnia – rocznie przyjmuje ok. 30 tys.
pacjentów. Jest placówką prowadzącą specjalizację
ze stomatologii zachowawczej z endodoncją, posiada-
jąc jako jedyna na Dolnym Śląsku, poza akademią
medyczną, akredytację Ministra Zdrowia.
Z usług ww. placówki stomatologicznej korzysta
wałbrzyska młodzież, a także w większości emeryci
i renciści byłych kopalni węgla kamiennego i innych
zlikwidowanych zakładów pracy.
Mimo usilnych starań kierownictwa Niepublicz-
nego Zakładu Opieki Zdrowotnej Centrum Stomato-
logii „Stomax” sp. z o.o., kontrakt na 2010 r. jest niż-
szy od 2009 r. o ponad 300 tys. zł, szczególnie w pro-
dukcie stomatologii zachowawczej. Propozycja finan-
sowa kontraktu na 2010 r. spowoduje wiele negatyw-
nych konsekwencji, poczynając od zwolnień kadry,
a kończąc na wydłużeniu czasu oczekiwania na po-
radę czy usługę.
Przedstawiając powyższe, kieruję zapytanie do
Ministra Zdrowia:
1. Jakie są kryteria i priorytety w kontraktach
stomatologicznych na 2010 r.?
2. Czy propozycje kontraktów NFZ dla stoma-
tologii wypełniają postanowienia ustawy z dnia
22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków finansowych
świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U.
Nr 149, poz. 1076, z późn. zm.) oraz postanowień za-
rządzenia, nr 59/2009/DOZ, prezesa NFZ (§ 2 ust. 1
pkt 1 i zał. nr 4)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Henryk Gołębiewski
Wałbrzych, dnia 4 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5700)
do ministra infrastruktury
w sprawie kompleksowej modernizacji
dworca kolejowego Chełm Miasto
Szanowny Panie Ministrze! W każdym mieście
dworzec jest jedną z jego wizytówek. Często decydu-
je o pierwszym wrażeniu przyjezdnych.
Przystanek kolejowy Chełm Miasto w Chełmie
wybudowany został w 1960 r. Z uwagi na charakter
odpraw podróżnych – dworzec a zarazem przystanek
kolejowy o tej samej nazwie to mały budynek (76,3 m2)
wraz z wolno stojącym WC; jeden peron wyspowy
z pięcioma wiatami przystankowymi i budynek
mieszczący kasę biletową i poczekalnię; dzieli miasto
na dwie części, usytuowany na trasie z Ukrainą, jest
bardzo istotnym i strategicznym miejscem dla obsłu-
gi lokalnych, międzymiastowych i międzynarodo-
wych połączeń.
Stan techniczny budynku zawstydza i pozostawia
bardzo wiele do życzenia. Z zewnątrz oczy rażą odra-
pane i brudne ściany. Nieszczelne okna i nieefektyw-
ne ogrzewanie piecem kaflowym nie poprawia też
wizerunku poczekalni.
Wskutek wieloletnich zaniedbań budynek dworca
wymaga gruntownego remontu i rozbudowy. Dotych-
czas przeprowadzone prace opierały się w głównej
mierze na drobnych naprawach konserwatorskich
i malowaniu wnętrza.
Obecnie przepustowość dworca Chełm Miasto wy-
nosi ok. 500 pasażerów na dobę, a sąsiedniej stacji
Chełm (kompleksowo wyremontowanej w latach 1998–
–2001) – 600.
W swoim exposé pan premier stwierdził, że „no-
woczesna kolej powinna świadczyć o sile i sprawności
państwa”.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące py-
tania:
1. Kto jest odpowiedzialny za stan techniczny i wy-
gląd estetyczny dworca kolejowego Chełm Miasto?
2. Kiedy zostaną podjęte prace związane z prze-
budową i modernizacją budynków stacji kolejowej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 29 grudnia 2009 r.
407
Zapytanie
(nr 5701)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania świadczeń
zdrowotnych na 2010 r. w woj. lubelskim
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie informuję, że
do mojego biura poselskiego wpłynęło pismo wraz ze
stanowiskiem konwentów powiatów województw Pol-
ski Wschodniej z dnia 10 grudnia 2009 r. w sprawie
finansowania świadczeń zdrowotnych na 2010 r.
Konwenty powiatów województw: lubelskiego, pod-
karpackiego, podlaskiego, świętokrzyskiego, warmiń-
sko-mazurskiego wyrażają stanowczy sprzeciw wobec
propozycji obniżenia do 15% w stosunku do roku 2009
finansowania lecznictwa szpitalnego w 2010 r.
Powyższa propozycja jest o tyle niezrozumiała, że
obecne projekty planu finansowego NFZ przewidują
wyższe finansowanie świadczeń w 2010 r., a przesła-
ne aneksy do zakładów opieki zdrowotnej zawierają
wartości znacznie niższe niż w roku 2009 i są nieade-
kwatne do wartości realnie zrealizowanych świadczeń
w roku 2008 i 2009.
Protestujący zwracają uwagę na fakt, że poprzez
dotychczas obowiązujące zasady podziału środków
ośrodki zdrowia na terenie Polski Wschodniej otrzy-
mywały znacznie mniej niż pozostali świadczenio-
biorcy oraz nie otrzymywały zapłaty za nadwykona-
nia kontraktów zrealizowane w latach ubiegłych.
W konsekwencji doprowadza to do wzrostu ich zadłu-
żenia, a niejednokrotnie utraty płynności finansowej.
Propozycje Narodowego Funduszu Zdrowia kolej-
ny raz sprzeciwiają się zasadzie wyrównywania róż-
nic pomiędzy regionami, zwiększając dysproporcje
w dostępie do świadczeń medycznych.
Uczestnicy konwentów stanowczo domagają się
zmiany niezasadnych propozycji zmniejszenia finan-
sowania świadczeń lecznictwa szpitalnego w 2010 r.,
co spotkało się w pełni z moim zrozumieniem i po-
parciem.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Na jaką kwotę zadłużone są poszczególne szpi-
tale woj. lubelskiego?
2. Którym szpitalom i na jaką kwotę NFZ nie za-
płacił za nadwykonania z lat ubiegłych?
3. Czy proponowane przez NFZ umowy na kon-
trakty szpitali w woj. lubelskim są niższe od rzeczy-
wiście wykonanych kontraktów w roku 2009?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 4 stycznia 2010 r.
408
Zapytanie
(nr 5702)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ustalenia prawa
do świadczeń emerytalno-rentowych
Szanowny Panie Premierze! W ramach dyżurów
poselskich zgłosił się do mnie pan M. J. zamieszkały
w Rejowcu Fabrycznym (powiat chełmski, wojewódz-
two lubelskie) z prośbą o pomoc w ustaleniu prawa
do świadczeń emerytalno-rentowych z tytułu podję-
cia służby wojskowej jako osoba niepełnoletnia.
Pan M. J. urodzony w 1953 r. zasadniczą służbę
wojskową rozpoczął dnia 25 września 1970 r. w wie-
ku 17 lat w OSWL w Elblągu. Od 27 sierpnia 1972 r.
przebywał w Jednostce Wojskowej 1606 w Gubinie,
pełniąc zawodową służbę wojskową. 31 marca 1977 r.
jako szef kompanii zakończył służbę w jednostce
nr 2894 w Gubinie.
Ze względów zdrowotnych obecnie przebywa na
rencie inwalidzkiej II grupy.
Wobec powyższego proszę Pana Premiera o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy i jakie świadczenia emerytalno-rentowe
przysługują zainteresowanemu z tytułu podjęcia
służby wojskowej jako osoba niepełnoletnia?
2. Jakie warunki formalnoprawne musi spełniać
osoba, by mogła otrzymać te świadczenia?
3. Jakie instytucje są zobligowane do udzielenia
informacji w powyższej sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Zbigniew Matuszczak
Chełm, dnia 29 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5703)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie odmownej decyzji w kwestii
odrolnienia gruntów rolnych
pod budowę fabryki Ikea w gm. Orla
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Ministrze! Według pierwotnych
założeń fabryka Ikea miała powstać na ok. 150 ha
gruntów w gm. Orla, woj. podlaskie. W 2011 r. miała
zostać tam uruchomiona produkcja płyt HDF, potem
także planowano rozpoczęcie wytwarzania płyt wió-
rowych i mebli kuchennych, dzięki czemu 2 tys. osób
znalazłoby tam zatrudnienie. Przedmiotowa inwen-
cja stanowi dużą szansę dla tego regionu, w którym
stopa bezrobocia jest na bardzo wysokim poziomie.
Powstanie fabryki Ikea mogłoby w znaczącym stop-
niu przyczynić się do zmiany takiej sytuacji. W związ-
ku z powyższym całkowicie niezrozumiała jest de-
cyzja odmowna w kwestii odrolnienia gruntów rol-
nych III w tym regionie pod budowę fabryki.
Dlatego, mając powyższe na uwadze, zwracam się
do Pana Ministra z następującymi pytaniami:
1. Jakie były rzeczywiste powody wydania nega-
tywnej decyzji o odmowie odrolnienia gruntów rol-
nych pod budowę fabryki Ikea w gminie Orla?
2. Jak należy rozumieć, iż według stanowiska re-
sortu odrolnienie gruntów pod przedmiotową inwe-
stycję jest nieracjonalne z punktu widzenia ochrony
gruntów rolnych?
3. Czy przedmiotowa decyzja nie jest tzw. błędem
urzędniczym?
4. Jaki kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
5. Czy w obecnym stanie gospodarki można sobie
pozwolić na niesfinalizowanie budowy fabryki, która
zapewni tak znaczącą liczbę miejsc pracy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5704)
do ministra infrastruktury
w sprawie planowanych działań
zmierzających do realizacji inwestycji
pn. „Beskidzka Droga Integracyjna”
w Małopolsce i na Śląsku
Działając na podstawie art. 195 regulaminu Sej-
mu, składam zapytanie poselskie do Ministra Infra-
struktury w sprawie planowanych działań zmierza-
jących do realizacji inwestycji pn. „Beskidzka Droga
Integracyjna” w Małopolsce i na Śląsku.
Stan faktyczny: Realizacja projektu pn. „Beskidz-
ka Droga Integracyjna” polegająca na przełożeniu po
nowej trasie drogi krajowej nr 52 na odcinku Bielsko-
-Biała – Głogoczów jest inwestycją, z którą związane
są ogromne oczekiwania zainteresowanych samorzą-
dowców i mieszkańców. Chodzi bowiem o usprawnie-
nie komunikacji w tamtym regionie, co wiąże się
z poprawą bezpieczeństwa na wskazanym odcinku
tej ważnej drogi krajowej.
Jak podnoszą w apelu radni Rady Miejskiej w Kę-
tach, dynamiczny rozwój gospodarczy kraju spowo-
dował wzmożenie się natężenia ruchu transportowe-
go zwłaszcza na tym odcinku trasy.
Wydaje się zatem, że realizacja tej inwestycji po-
zwoli w sposób precyzyjny uporać się z korkami
w centrach miast, uciążliwym hałasem czy zanie-

czyszczeniem, a z drugiej strony, przyczyni się do
podniesienia poziomu bezpieczeństwa i komfortu po-
dróżujących.
Pytanie: Jakie są planowane działania zmierza-
jące do skutecznego rozpoczęcia realizacji inwestycji
pn. „Beskidzka Droga Integracyjna”?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5705)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie świadczeń przedemerytalnych
przysługujących pracownikom
byłych przedsiębiorstw gospodarki rolnej
Szanowna Pani Minister! Zwróciło się do mnie
Stowarzyszenie Obrony Praw Bezrobotnych w Czar-
nej Dąbrówce z prośbą o nowelizację ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001).
Proponowana przez stowarzyszenie nowelizacja do-
tyczy art. 150b i zakłada ułatwienie otrzymywania
świadczenia przedemerytalnego dla pracowników
byłych PGR aż do uzyskania przez nich wieku eme-
rytalnego. Powodem zaproponowania takiej noweli-
zacji przez stowarzyszenie jest trudna sytuacja na
rynku pracy wśród pracowników byłych PGR, którzy
nie potrafią odnaleźć się w obecnej rzeczywistości
i dostosować do nowych warunków.
Szanowna Pani Minister, w związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie:
1. Czy istnieje możliwość nowelizacji ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 99,
poz. 1001) w celu ułatwienia otrzymywania świad-
czenia przedemerytalnego dla pracowników byłych
PGR aż do uzyskania przez nich wieku emerytal-
nego?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 4 stycznia 2010 r.
409
Zapytanie
(nr 5706)
do ministra finansów
w sprawie propozycji objęcia
niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Zwróciło się do mnie
Stowarzyszenie na Rzecz Jakości w Nauczaniu Języ-
ków Obcych PASE. W przedstawionym apelu stowa-
rzyszenie wyraziło głębokie zaniepokojenie ewentu-
alnymi skutkami objęcia niepublicznych szkół języ-
kowych 22-procentową stawką podatku VAT (projekt
z dnia 2 lipca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od
towarów i usług, ustawy o transporcie drogowym
oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług). Według przedstawicieli stowarzyszenia do-
datkowe koszty związane z działalnością ww. szkół
zostaną przerzucone bezpośrednio na osoby zainte-
resowane ofertą edukacyjną. W konsekwencji może
to doprowadzić do zmniejszenia zainteresowania na-
uką języków obcych, które ze względu na swoją cenę
staną się towarem luksusowym.
Szanowny Panie Ministrze, w związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie:
1. Czy ministerstwo przewiduje objęcie niepublicz-
nych szkół językowych 22-procentową stawką podat-
ku VAT?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5707)
do ministra obrony narodowej
w sprawie dokończenia remontu Klubu
Garnizonowego w Siemirowicach
Szanowny Panie Ministrze! Zwrócił się do mnie
z prośbą kierownik Klubu Garnizonowego w Siemi-
rowicach. Prośba dotyczy pomocy w rozwiązaniu pro-
blemu, jakim jest dokończenie remontu klubu (kom-
pleks wojskowy nr 8622).
Garnizon w Siemirowicach należy do rozwijają-
cych się. Zadaniem klubu jest zapewnienie zaplecza
kulturalnego nie tylko dla żołnierzy zawodowych, ale
także dla innych pracowników wojska i rodzin sku-
pionych wokół siemirowickiego garnizonu. Dokończe-
nie remontu ww. obiektu z pewnością pozwoli na
aktywniejsze uczestniczenie społeczności wojskowej
w przedsięwzięciach kulturalnych poprzez wypeł-
nienie jej wolnego czasu. Jest to wyjątkowo ważne
410
w przypadku garnizonów oddalonych od dużych
miast, które nie posiadają innej alternatywy.
Szanowny Panie Ministrze, w związku z powyż-
szym proszę o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czy
i kiedy przewiduje się dokończenie remontu Klubu
Garnizonowego w Siemirowicach?
Z poważaniem
Poseł Witold Namyślak
Lębork, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5708)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie obrad okrągłego stołu dotyczących
polskiej piłki nożnej
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 5 grudnia
2009 r. w Warszawie odbył się tzw. okrągły stół
w sprawie polskiej piłki nożnej. W spotkaniu uczest-
niczyli m.in. pan Adam Giersz, minister sportu i tu-
rystyki, pan Grzegorz Lato, prezes Polskiego Związ-
ku Piłki Nożnej, pan Andrzej Rusko, prezes Ekstra-
klasy SA, oraz wielu przedstawicieli mediów, znaw-
ców polskiej piłki, sponsorów oraz kibiców. Znamien-
nym pozostaje fakt, że debatę prowadził pan Jerzy
Stępień, były prezes Trybunału Konstytucyjnego.
Polska piłka potrzebuje zmian i odnowy. Niepo-
wodzenia polskiej reprezentacji w kwalifikacjach do
następnych mistrzostw świata, brak polskich klubów
w europejskich rozgrywkach, brak dialogu środowi-
ska sportowego wzbudzają niepokój. Publiczna deba-
ta była próbą zdiagnozowania największych proble-
mów naszego futbolu i wypracowania konstruktyw-
nych rozwiązań, które wyprowadzą tę dyscyplinę
z kryzysu, dyscyplinę sportu, która dla wielu kibiców
w naszym kraju jest najważniejszą. Konferencje po-
dzielono na panele dotyczące m.in. Euro 2012, szko-
lenia sędziów czy bezpieczeństwa na stadionach.
W moim najgłębszym przekonaniu debata była
bardzo potrzebna, gdyż czas najwyższy oczyścić oj-
czysty futbol, dostosować go do standardów europej-
skich i dokonać zmian, które także w mojej ocenie są
niezbędne i konieczne, aby polska piłka nożna rozwi-
jała się bardziej dynamicznie, a nade wszystko w do-
brym kierunku.
Oczywiście nie bez znaczenia pozostaje fakt, że
wspólnie z Ukrainą jesteśmy organizatorem Euro
2012, które jest doskonałą szansą dla nowych inwe-
stycji i rozwoju dla całego kraju.
W związku z powyższym mam do Pana Ministra
następujące pytania:
— Kiedy możemy się spodziewać realizacji posta-
nowień okrągłego stołu, szczególnie w zakresie za-
rządzania i transparentności PZPN?
— Czy i jakie konkretne ustalenia podjęto w za-
kresie zmian w szkoleniu dzieci i młodzieży?
— W jaki sposób ministerstwo sportu w porozu-
mieniu z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji może wyegzekwować na PZPN i klubach
piłkarskich obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa
oraz przestrzegania prawa na stadionach?
Z poważaniem
Poseł Marek Rząsa
Przemyśl, dnia 28 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5709)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie aktów autoagresji w aresztach
śledczych i zakładach karnych,
w szczególności samobójstw osób osadzonych
Panie Ministrze! Przypadki śmierci gwałtownej,
w tym samobójstw, osób osadzonych w aresztach
śledczych i zakładach karnych, za których bezpie-
czeństwo odpowiada państwo, zawsze budzą zrozu-
miałe zaniepokojenie opinii publicznej. Skądinąd
wiadomo, że przypadki takie zawsze miały miejsce
i nawet najlepiej zorganizowana opieka nad osadzo-
nymi nie jest w stanie wyeliminować ich całkowicie.
Tym niemniej można zapewne ustalić katalog czyn-
ników sprzyjających wzrostowi liczby tego rodzaju
zdarzeń i następnie podjąć działania zmierzające do
eliminacji tych czynników.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniem poselskim, prosząc o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jaka była liczba samobójstw dokonanych w aresz-
tach śledczych i zakładach karnych w latach 1990–
–2009?
2. Jaka była w tych latach liczba stwierdzonych
przez służby więzienne przypadków autoagresji, w roz-
biciu na lata i rodzaje autoagresji?
3. Jaka jest liczba psychologów i psychiatrów
zatrudnionych w aresztach śledczych i zakładach
karnych?
4. Za jakie przestępstwa byli skazani (lub o jakie
podejrzani) osadzeni popełniający samobójstwo?
5. Jaka była liczba osadzonych w poszczególnych
latach (1990–2009)?
Zwracam się również z pytaniem: Czy Minister-
stwo Sprawiedliwości planuje jakieś zmiany organi-
zacyjne lub prawne mające zwiększyć bezpieczeństwo
osób osadzonych także przed aktami autoagresji, czy
np. zamierza zwiększyć opiekę psychologiczną nad
osadzonymi, w szczególności zaliczanymi do grupy
zwiększonego ryzyka?

Zwracam się także z pytaniem: Czy Ministerstwo
Sprawiedliwości zamierza podjąć jakieś działania,
które ograniczą możliwość działań operacyjno-roz-
poznawczych prowadzonych na terenie aresztów
śledczych i zakładów karnych przez organy niepod-
ległe Ministrowi Sprawiedliwości, na które Minister
nie ma wpływu, ponosząc równocześnie odpowie-
dzialność za ewentualne skutki ich działań?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5710)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie przyszłości Browaru Czarnków
Szanowny Panie Premierze! Od kilku tygodni
docierają do mnie niepokojące informacje zarówno
prasowe, jak i te przekazywane mi przez miłośni-
ków piwa z całej Polski, dotyczące przyszłości czyn-
nego Browaru Czarnków. Obecnie Browar Czarn-
ków, w którym zatrudnionych jest ok. 50 osób, pod-
lega Agencji Nieruchomości Rolnych. Wpisał się on
w lokalną tradycję i wizerunek ziemi czarnkowskiej.
Jest jej chlubą, wizytówką, a sprzedawane przez nie-
go piwo jest rzeczywistą reklamą regionu w całej
Polsce.
Szczególne zaniepokojenie budzi fakt, że funk-
cjonujący browar ma być sprzedany bez zapewnie-
nia dalszej produkcji piwa, na której najbardziej
zależy lokalnej społeczności, ale jako nieruchomość,
co może doprowadzić do sytuacji, w której nowy wła-
ściciel zaprzestanie produkcji, a będzie chciał zaro-
bić na budynkach i gruncie należącym dzisiaj do
browaru.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Jakie są plany podległych Panu Premierowi re-
sortów dotyczące przyszłości funkcjonowania Bro-
waru Czarnków?
2. Jakie kroki są podejmowane, aby zapewnić, po
dokonanej sprzedaży browaru, ciągłość jego produk-
cji oraz podtrzymać obecne zatrudnienie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 30 grudnia 2009 r.
411
Zapytanie
(nr 5711)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przyszłości rozwoju stad ogierów
w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem
stad w Sierakowie, Bogusławicach i Łobzie
Szanowny Panie Ministrze! Zgłaszają się do
mnie środowiska związane z tzw. przemysłem koń-
skim, zaniepokojone sytuacją, jaka panuje na ryn-
ku państwowej hodowli koni. Zgłaszają one wiele
ważnych i celnych uwag dotyczących m.in. stad
ogierów w Polsce, które poza rozrodem powinny
również stać się regionalnymi centrami treningu
koni, rozwoju sportów jeździeckich, rozwoju rynku,
szkolenia pracowników oraz podtrzymywania tra-
dycji kawaleryjskich.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytanie: Jaki jest program resortu do-
tyczący rozwoju stad ogierów w Polsce, ze szczegól-
nym uwzględnieniem stad w Sierakowie, Bogusławi-
cach i Łobzie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 30 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5712)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie przyszłości środków uzyskanych
ze sprzedaży gruntów przez Agencję
Nieruchomości Rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Rząd w ciągu dwóch
najbliższych lat planuje sprzedaż ponad 800 pań-
stwowych spółek. Prywatyzacja ma być sposobem na
łatanie dziury budżetowej, która w 2010 r. ma wy-
nieść 52 mld zł. Wyprzedaż już się rozpoczęła m.in.
w Kopalni Węgla Kamiennego Bogdanka. W najbliż-
szym czasie ma objąć m.in. koncerny energetyczne:
ENEA, Tauron Polska Energia, ENERGA i Polską
Grupę Energetyczną (PGE). Zgodnie z prawem od
1996 r. pracownikom, obecnym i byłym, oraz emery-
tom prywatyzowanych firm przysługuje prawo naby-
cia – bezpłatnie – do 15% akcji ich firm. W przyszłym
roku również Agencja Nieruchomości Rolnych (ANR)
zamierza sprzedać 90 tys. ha gruntów.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytanie: Czy w związku
z uzyskanymi funduszami ze sprzedaży gruntów
przez ANR zamierza się utworzyć specjalny fundusz
412
pomocowy wspierający byłych pracowników oraz
emerytów i rencistów dawnych państwowych gospo-
darstw rolnych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Romuald Ajchler
Wronki, dnia 30 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5713)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie prawidłowości przeprowadzenia
inwestycji pn. „Termy warmińskie”
realizowanej przez starostwo powiatowe
w Lidzbarku Warmińskim przy wsparciu
Zarządu województwa warmińsko-mazurskiego
Szanowna Pani Minister! W ślad za skierowany-
mi do mojego biura poselskiego licznymi prośbami
o interwencję, działając w trybie art. 20 ustawy
z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu po-
sła i senatora (Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 21, z późn.
zm.), zwracam się do Pani Minister z uprzejmą proś-
bą o zbadanie celowości i prawidłowości przeprowa-
dzenia inwestycji pod nazwą „Termy warmińskie”
realizowanej przez Starostwo Powiatowe w Lidzbar-
ku Warmińskim przy wsparciu Zarządu Wojewódz-
twa Warmińsko-Mazurskiego w miejscu, gdzie wła-
ściwości wydobytej wody – według dostarczonej do-
kumentacji i opinii – nie spełniają potrzebnych wy-
mogów.
Jedną z głównych inwestycji regionalnego pro-
gramu operacyjnego pod nazwą „Termy warmiń-
skie” jest budowa term, w miejscu, w którym przewi-
dywana temperatura wody z głębi ziemi – według
przedstawionej dokumentacji i przywołanych w ni-
niejszym piśmie opinii ekspertów – wyniesie zaled-
wie ok. 30° C. Starostwo Powiatowe w Lidzbarku
Warmińskim wspierane przez Zarząd Województwa
Warmińsko-Mazurskiego planuje zrealizować inwe-
stycję pod nazwą „Termy warmińskie”, której koszt
budowy obliczono na 35 mln euro. Jak wskazują
liczni interweniujący mieszkańcy, istnieje realna
obawa, że środki te mogą zostać zmarnowane, po-
nieważ w Lidzbarku Warmińskim nie ma żadnego
odwiertu, a wykonanie nowego pochłonie miliony
złotych. Ponadto nie ma gwarancji, że właściwości
wydobytej wody będą się nadawały na wymieniony
cel. Zebrane dane wskazują, iż parametry wody
(temperatura, mineralizacja itd.) nie spełniają po-
trzebnych wymogów. Zbadanie celowości przed-
miotowego projektu jest jak najbardziej właści-
we, gdyż pomysł umiejscowienia tak drogiej inwe-
stycji w miejscu, gdzie wody termalne ledwo speł-
niają definicję wody termalnej, wydaje się nieuza-
sadniony.
Z „Programu ekoenergetycznego województwa
warmińsko-mazurskiego na lata 2005–2010” spo-
rządzonego przez Departament Ochrony Środowi-
ska Urzędu Marszałkowskiego w Olsztynie wynika,
iż na obszarze woj. warmińsko-mazurskiego pod-
czas poszukiwania ropy naftowej i gazu ziemnego
wykonano w latach 50. i 70. 42 głębokie otwory
i stwierdzono obecność złóż wód geotermalnych,
których temperatury wynoszą w rejonie Sępopola,
Bartoszyc i Górowa Iławieckiego 36–44° C, w oko-
licach Olsztyna jest to 38° C, a na zachód od Olsz-
tyna temperatura wód rośnie: Ostróda – 48° C, Mo-
rąg – 55° C, a Iława nawet 76° C. Najbardziej uza-
sadniona jest eksploatacja wód, których temperatu-
ra jest wyższa niż 60° C, chociaż płytkie występo-
wanie wód – do 1 tys. m, duża wydajność – ponad
200 m/h, mała mineralizacja (zasolenie) – do 3 g/dm
i korzystne warunki wydobywania wskazują rów-
nież na celowość eksploatacji złóż geotermalnych,
w których temperatura wody jest niższa niż 60° C.
Natomiast Przedsiębiorstwo Geologiczne PO-
LGEOL, które ma przeprowadzić odwiert w Lidzbar-
ku Warmińskim, przewiduje wydobycie wody z głę-
bokości do 1020 m (poniżej woda może być zanie-
czyszczona ropą), o temperaturze ok. 30° C, wydaj-
ności do 120 m3/h i mineralizacji 30g/l. Wobec powyż-
szego nie zostało spełnione prawie żadne kryterium
wskazane przez geologa wojewódzkiego (może
oprócz głębokości), gdyż wydajność jest niższa
prawie o połowę, a zasolenie dziesięciokrotnie
większe. Wobec powyższych danych należałoby
wątpić w celowość i ekonomiczność projektu bu-
dowy term do celów rekreacyjno-leczniczych w
miejscu, w którym przewidywana temperatura wody
z głębi ziemi wyniesie zaledwie ok. 30° C, a tempera-
tura wody w basenie termalnym powinna mieć 38° C.
Praktyka realizowania podobnych inwestycji w Polsce
może również wskazywać na bezcelowość projektu
„Termy warmińskie”, ponieważ wszystkie termy w
Polsce ogrzewane są ze źródeł geotermalnych o tem-
peraturze wody na powierzchni ziemi powyżej 60° C
(wyjątek stanowi terma w Mszczonowie – 42° C – gdzie
wydobywana woda jest słodka i używana do picia).
Ponadto termy obecnie funkcjonujące w kraju skorzy-
stały z wykonanych dużo wcześniej w ramach poszu-
kiwań ropy i gazu odwiertów. Termy Uniejów, otwar-
te w lipcu 2008 r., czerpią gorącą wodę z 3 wspomnia-
nych wyżej odwiertów. Warto tutaj porównać różnicę
parametrów term Uniejów: temperatura – 68° C, wy-
dajność – 120 m3/l, mineralizacja (zasolenie) – 7 g/1,
(koszt całkowity inwestycji – 30,5 mln euro, kwota
dofinansowania z UE – 22,8 mln euro), z parame-
trami odwiertu w Lidzbarku Warmińskim według
POLGEOLU, gdzie: temperatura wody wynosi 26–32°
C, wydajność – 120 m3/h, a mineralizacja – 30 g/l.
Prof. Jan Dowgiałło, hydrogeolog, przewodni-
czący Rady Naukowej Instytutu Nauk Geologicz-
nych PAN uważa, iż: najważniejszym w tym wypad-

ku parametrem wody jest jej temperatura. Otóż fakt,
że w myśl przepisów woda o temperaturze 26° C za-
sługuje na określenie jej jako termalnej, nie stano-
wi jeszcze podstawy do stwierdzenia, że jej wyko-
rzystanie do celów rekreacyjnych i/lub leczniczych
będzie ekonomicznie uzasadnione. Temperatura eks-
ploatacyjna wody w Lidzbarku byłaby niewątpliwie
niższa od prognozowanej dla głębokości 1020 m, więc
jej wykorzystanie do tych celów wymagałoby pod-
grzewania. Podniosłoby to więc koszty eksploatacji,
podobnie jak prawdopodobny brak samowypływu
wody i konieczność jej pompowania. Uzyskana woda
miałaby według wszelkiego prawdopodobieństwa
stosunkowo wysoką mineralizację (zasolenie), a więc
jej zrzut do cieków powierzchniowych po wykorzy-
staniu nie byłby możliwy. Koszt wykonania otworu
chłonnego (zrzutowego) mógłby znacznie zwiększyć
koszt inwestycji. Reasumując: koncepcję stworzenia
w Lidzbarku ośrodka rekreacyjnego opartego o uzy-
skaną na miejscu podziemną wodę termalną uwa-
żam za nieuzasadnioną zarówno pod względem
ekonomicznym, jak i przyrodniczym.
Podobnego zdania jest prof. Mariusz Orion-Jędry-
sek, były podsekretarz stanu w Ministerstwie Środo-
wiska, główny geolog kraju, obecnie kierownik Pra-
cowni Geologii Izotopowej i Geoekologii Zakładu
Geologii Stosowanej i Geochemii w Instytucie Nauk
Geologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego: Ge-
neralnie Polska północno wschodnia ma kiepskie
warunki do inwestowania w geotermię. Osobiście nie
inwestowałbym w geotermię w tym rejonie, chyba
że ktoś przedstawiłby mi bardzo rzeczowe argu-
menty, studium wykonalności itd. Jeśli to jest praw-
da, że ma być tylko 26° C, to z trudem to spełnia
definicję wód termalnych. W mojej opinii cel wierceń
musi być inny.
Starostwo Powiatowe w Lidzbarku Warmińskim
zamówiło dość drogą ekspertyzę (zapłacono za nią
180 tys. zł) u dr Bernharda Schneidera z Austrii,
który opracował „Koncepcję rozwoju regionalnego
w oparciu o gospodarcze wykorzystanie wód geo-
termalnych”Termy warmińskie«”, a następnie,
dokonując wyboru miejsca inwestycji, w ogóle nie
wzięło pod uwagę zaleceń ekspertyzy i wskazówek
autora. Dr Schneider podczas poszukiwań na tere-
nie powiatu najlepszej lokalizacji dla źródła termal-
nego, wziął pod uwagę następujące kryteria geolo-
giczno-hydrologiczne i lecznicze: obecność dziur
wiertniczych ze znaleziskiem wód ciepłych w po-
bliżu, oczekiwana wydajność zapasu wód ciepl-
nych, temperatura wody, chemiczne właściwości
wody, głębokość pompy i bliskość do pokładów bo-
rowiny. Z analizy już na wstępie dr Schneider
wykluczył te lokalizacje, których temperatura
wody na powierzchni byłaby mniejsza niż 36° C,
gdyż według niego terma, która nie pobiera ciepła
z geotermii potrzebnego dla wody do basenu spor-
towego, ryzykuje przy każdej lokalizacji w regio-
nie, że bieżący zakład będzie deficytowy. Na-
stępnie dr Schneider wytypował na terenie pow.
413
lidzbarskiego 8 lokalizacji i spośród nich najwyż-
szą rangę uzyskała lokalizacja Krosno koło Ornety
(7,59 pkt.), a jeszcze lepsza, m.in. z uwagi na wyż-
szą temperaturę wody i obecny już odwiert, jest
lokalizacja w Henrykowie koło Ornety (poza gra-
nicą pow. lidzbarskiego). Natomiast lokalizacja, któ-
rą ostatecznie wybrało starostwo, nie była w ogóle
brana przez dr Schneidera pod uwagę ze względu
na to, że w samym Lidzbarku nie ma żadnych
wierceń geotermicznych. Najbliższe oddalone są
o 8 km. Do wysokich kosztów takich wierceń do-
chodzi w tym przypadku ryzyko, że w danym
miejscu będzie występowała niewystarczająca ilość
wód z geotermii, w Lidzbarku wynosi jedynie 37° C.
Tutaj dr Schneider optymistycznie założył wyso-
kość temperatury, gdyż POLGEOL, który ma prze-
prowadzić odwiert, oszacował temperaturę wody przy
wypływie na 26° C. Pomimo ekspertyzy dr Schneide-
ra z przestrogą: żeby władze lokalne przy podej-
mowaniu decyzji nie kierowały się względami po-
litycznymi, w dniu 31 maja 2007 r. rada powiatu
przyjęła uchwałę o budowie term warmińskich w Lidz-
barku Warmińskim. Natomiast starosta Marek
Chyl tłumaczy powód odrzucenia lokalizacji wska-
zanej przez dr Schneidera w ten sposób: Rozpatry-
wane przez dr Schneidera lokalizacje nie uwzględ-
niały lokalizacji na działce 45/7, obręb Lidzbark
Warmiński, a właśnie to miejsce zwiększa ocenę we-
dług kryteriów przyjętych przez autora opracowa-
nia (m.in. atrakcyjny widok na typowo warmiński
krajobraz). Z powyższego można wywnioskować,
iż nie temperatura wody i jej właściwości oraz
obecność na terenie odwiertów zadecydowały
o wyborze miejsca, a atrakcyjność widoku. Wobec
powyższego należałoby się zastanowić, w jakim za-
kresie zakupiona przez starostwo powiatowe eks-
pertyza powinna wiązać decydenta w wyborze
miejsca inwestycji.
Ze stroną ekonomiczno-finansową inwestycji (pro-
jekt będzie realizowany w latach 2008–2012) można
zapoznać się w „Studium wykonalności term war-
mińskich” sporządzonym przez starostwo. Jak już
wspomniałam, całkowita wartość projektu wynosi
35 mln euro. Procedura jego wdrażania wygląda po-
krótce następująco: jednostką odpowiedzialną za re-
alizację projektu jest pow. lidzbarski, a beneficjentem
– podmiot prywatny, wybrany na podstawie konkur-
su. Beneficjent występuje z wnioskiem o dofinanso-
wanie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego w wysokości 50% kosztów projektu
(17,5 mln euro). Drugie 50% kosztów pokryje pow.
lidzbarski ze środków własnych, w tym głównie po-
chodzących z emisji obligacji. W ramach tej kwoty
ma powstać na 18 ha powierzchni przy drodze kra-
jowej nr 51 kompleks basenów krytych (lustro wody
– 800 m2) i otwartych (lustro wody – 1200 m2), wy-
korzystujących wodę geotermalną (o ile będzie jej
wystarczająca ilość); zaplecze odnowy biologicznej,
kompleks hotelowo-gastronomiczny (na 200 łóżek)
i zaplecze rekreacyjne (m.in. korty tenisowe).
414
Rocznie z term warmińskich ma korzystać 350 tys.,
a docelowo 450 tys. gości. W tym miejscu chciałabym
zauważyć, iż termy podhalańskie w Bańskiej Niżnej,
leżące przy trasie do Zakopanego, blisko terenów nar-
ciarskich, (posiadające wodę o temperaturze 80° C)
zakończyły pierwszy rok swej działalności i z infor-
macji przez nich przedstawionej wynika, iż w ciągu
roku przyjęli 240 tys. gości. Dlaczego wobec tego sta-
rostwo w Lidzbarku Warmińskim tak optymistycznie
zakłada liczbę gości na 350 tys.?
Z analizy kosztów i wpływów wynika, że inwesty-
cja osiągnie deficyt 61 883 908,76 zł i, jak przyznaje
starostwo: wskazuje to na niemożność pokrycia kosz-
tów realizacji projektu w latach 2008–2032 z przy-
chodów przez niego generowanych. Wobec powyż-
szych strat starostwo dość sztucznie założyło, iż ko-
rzyści społeczne płynące z: 1) zwiększenia przyrostu
liczby turystów w regionie, 2) wzrostu dostępności
usług związanych z wypoczynkiem i rekreacją dla
mieszkańców obszaru oddziaływania, 3) zmniejsze-
nia liczby zachorowań oraz poprawy kondycji fizycz-
nej i psychicznej u osób korzystających z obiektu,
4) oszczędności na dojazdach do podobnych obiektów
wśród mieszkańców obszaru oddziaływania, 5) do-
datniego przyrostu nowych miejsc pracy w obszarze
oddziaływania obiektu, 6) świadczeń społecznych od
utworzonych miejsc pracy, 7) z tytułu podatku VAT,
przewyższą znacznie koszty.
Inwestowanie tak ogromnych środków musi
być uzasadnione celowością wykorzystania ciepła,
które będzie niejako sprzedawane i w dużym stopniu
powinno pokrywać raty kredytu i kosztów bieżącego
utrzymania. W przypadku inwestycji „Termy war-
mińskie” wydaje się być to bardzo trudne, a wręcz
niemożliwe, na co wyraźnie wskazują wszelkie przy-
toczone powyżej dane.
Na moje pytanie o materiały, które pozwoliły
zarządowi województwa na podjęcie decyzji w za-
kresie realizacji inwestycji „Termy warmińskie”,
otrzymałam:
— wniosek starosty lidzbarskiego z dnia 17 maja
2006 r. o umieszczenie projektu pn. „Termy warmiń-
skie” w regionalnym programie operacyjnym wraz
z załącznikami w postaci 5 listów intencyjnych gmin
pow. lidzbarskiego w powyższej sprawie,
— informację o projekcie pn. „Termy warmińskie”
umieszczoną w planie inwestycyjnym Regionalnego
Programu Operacyjnego „Warmia i Mazury” na lata
2007–2013,
— „Program ekoenergetyczny województwa war-
mińsko-mazurskiego na lata 2005–2010” stanowią-
cy załącznik do uchwały nr XXXIII/463/05 Sejmiku
Województwa Warmińsko-Mazurskiego z dnia 28 czerw-
ca 2005 r.
Przy czym należy nadmienić, iż treść „Programu
ekoenergetycznego województwa warmińsko-mazur-
skiego na lata 2005–2010” wcale nie postuluje za
umiejscowieniem projektu „Termy warmińskie” w Lidz-
barku Warmińskim. Wszelka logiczna argumentacja
zawarta w wymienionym dokumencie opowiada się za
inną lokalizacją takiej inwestycji.
W Lidzbarku Warmińskim temperatura wody
z głębi ziemi wyniesie zaledwie ok. 30° C, równocze-
śnie nie ma gwarancji, że właściwości wydobytej
wody będą się nadawały na wymieniony cel. Brak
jest odwiertów, których obecność znacznie obniży-
łaby koszty budowy, a zebrane dane jednoznacznie
wskazują, iż parametry wody (temperatura, mine-
ralizacja itd.) nie spełniają potrzebnych wymogów.
Pani Minister, skargi napływające do mojego
biura poselskiego oraz przytoczone powyżej dane
mogą wskazywać na istnienie realnej możliwości, iż
środki publiczne mogą zostać zmarnowane. W związ-
ku z powyższym proszę o weryfikację prawidłowości
oceny merytorycznej projektu kluczowego „Termy
warmińskie”, który wpisuje się w założenia priory-
tetu II: Turystyka Regionalnego Programu Opera-
cyjnego Województwa Warmińsko-Mazurskiego na
lata 2007–2013, za którego realizację odpowie-
dzialne jest starostwo lidzbarskie, zaakceptowa-
nego przez Zarząd Województwa Warmińsko Ma-
zurskiego. Równocześnie proszę o zbadanie powyż-
szej inwestycji w zakresie jej celowości, lokalizacji,
wykonalności ekonomiczno-finansowej i itd., wraz
z weryfikacją ekonomicznych wskaźników efektyw-
ności projektu związanych z lokalizacją przedmioto-
wej inwestycji.
Czy pomysł umiejscowienia tak drogiej inwestycji
w miejscu, gdzie wody termalne ledwo spełniają de-
finicję wody termalnej, jest trafiony?
Pani Minister, uprzejmie proszę Panią Minister
także o odpowiedź na pytanie: Czy obowiązujące
przepisy są wystarczające i pozwalają na właściwą
kontrolę i rzeczywisty nadzór nad wydatkowaniem
środków publicznych?
Z poważaniem
Poseł Lidia Staroń
Olsztyn, dnia 25.października 2009 r.
Zapytanie
(nr 5714)
do ministra zdrowia
w sprawie kwalifikacji nauczycieli
do prowadzenia zajęć edukacyjnych
w zakresie udzielania pierwszej pomocy
na podstawie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 26 sierpnia 2009 r.
W związku z rozporządzeniem Pani Minister
z dnia 26 sierpnia 2009 r. w sprawie przygotowania
nauczycieli do prowadzenia zajęć edukacyjnych w za-
kresie udzielania pierwszej pomocy zwrócili się do
mnie nauczyciele przedmiotu przysposobienie obron-

ne (od września 2009 r. edukacja dla bezpieczeństwa)
z prośbą o interwencję w sprawie interpretacji prze-
pisów ww. rozporządzenia.
Spore wątpliwości budzi § 3 traktujący o nabywa-
niu wiedzy i umiejętności niezbędnych do prowadze-
nia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania pierw-
szej pomocy w ramach szkolenia zakończonego egza-
minem i potwierdzonego odpowiednim zaświadcze-
niem. Do tej pory nauczyciele przysposobienia obron-
nego realizowali treści obowiązującej podstawy pro-
gramowej, w której jednym z działów nauczania było
udzielanie pierwszej pomocy. W tym miejscu powsta-
je pytanie: Czy uzyskane dotąd kwalifikacje zgodne
z zasadami określonymi w § 2 ust. 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 12 marca 2009 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli, będą wystarczające do pro-
wadzenia zajęć edukacyjnych w zakresie udzielania
pierwszej pomocy?
Kolejne zastrzeżenia rodzi § 11 ust. 2, zgodnie
z którym nauczyciele nabywają uprawnienia do pro-
wadzenia zajęć edukacyjnych z zakresu udzielania
pierwszej pomocy na okres tylko 5 lat od dnia wyda-
nia zaświadczenia o pozytywnym zaliczeniu szkole-
nia. Nauczyciele przysposobienia obronnego podno-
szą, iż, co prawda, Europejska Rada Resuscytacji
wprowadza co 5 lat zmiany w wytycznych dotyczących
standardów resuscytacji, niemniej jednak nie ma po-
trzeby odbywania całego kursu kwalifikacyjnego. Wy-
starczający ich zdaniem byłby kurs doskonalący z za-
kresu wprowadzonych przez radę zmian.
W związku z powyższym proszę Panią Minister
o odpowiedź na pytanie: Czy ministerstwo rozważa
możliwość wydłużenia okresu obowiązywania szko-
lenia lub zmianę zapisu przez wprowadzenie obo-
wiązku ukończenia kursu doskonalącego w zakresie
wprowadzonych przez Europejska Radę Resuscytacji
zmian?
Z poważaniem
Poseł Ryszard Terlecki
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5715)
do ministra zdrowia
w sprawie zbyt niskich limitów
zabiegów chirurgicznych prowadzących
do kalectwa pacjentów
Szanowna Pani Minister! Niemal na co dzień pod-
czas lektury krajowej prasy spotykam się z kolejnymi
przykładami pokrzywdzenia pacjentów przez zbyt
niskie limity zabiegów wyznaczone przez Narodowy
415
Fundusz Zdrowia. Tym bardziej wstrząsnął mną ar-
tykuł pt. „Zostanie kaleką, zanim doczeka koniecznej
operacji kręgosłupa”, który w dniu 6 stycznia br. uka-
zał się na łamach „Dziennika Bałtyckiego”. Dotyczy
on 60-letniej mieszkanki Gdańska, u której kilka lat
temu lekarze zdiagnozowali chorobę lędźwiowego
odcinka kręgosłupa. Jej skutkiem lewa noga chorej,
która początkowo wydawała się jej tylko dziwna,
z biegiem czasu stała się niemal bezwładna. Mimo
wielu zabiegów rehabilitacyjnych stan kobiety stale
się pogarszał, tak że obecnie nie opuszcza już domu
i z trudem porusza się po mieszkaniu, ciągnąc za
sobą coraz bardziej bezwładną kończynę. Zdaniem
specjalistów niezbędny jest zabieg chirurgiczny.
8 miesięcy temu zarejestrowano ją jako 429 pa-
cjentkę na operację w Pomorskim Centrum Trauma-
tologii im. Mikołaja Kopernika. Do końca grudnia
w konsekwencji wstrzymania planowych zabiegów
nie przesunęła się w górę kolejki nawet o jedno miej-
sce. Z tego co udało się ustalić autorom niniejszego
artykułu, w drugiej połowie 2009 r. kolejka praktycz-
nie się nie zmniejszała, bo wbrew wcześniejszym za-
powiedziom pomorski NFZ odmówił zapłaty za nad-
limity. Lekarze operowali więc tylko ostre przypadki,
takie jak urazy głowy, złamania kręgosłupa, poura-
zowe uszkodzenia nerwów, pęknięte tętniaki mózgu,
naczyniaki oraz pacjentów z nowotworami.
W takiej sytuacji bohaterka wspomnianego ar-
tykułu skazana jest na postępujące pogarszanie się
jej stanu zdrowia, zarówno tego fizycznego, jak i psy-
chicznego. Z powodu złego systemu zarządzania pla-
cówkami medycznymi w niedługiej przyszłości cze-
ka ją całkowite kalectwo. Dzieje się tak, mimo iż
przez całe życie płaciła składki ubezpieczenia zdro-
wotnego.
Z uwagi na wyżej przedstawiony stan faktyczny
zwracam się do Pani Minister z uprzejmą prośbą
o udzielenie mi odpowiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego limity zabiegów wyznaczane przez
NFZ nie odpowiadają rzeczywistemu zapotrzebowa-
niu i możliwościom przeprowadzających je szpitali?
2. Czy w roku 2010 można się spodziewać zwięk-
szenia przez NFZ limitów zabiegów przewidzianych
na ten rok?
3. Czy istnieją wewnętrzne regulacje, na podsta-
wie których lekarz, po ocenie stanu zdrowia pacjenta
i postępów w chorobie, orzeka o miejscu danego pa-
cjenta w kolejce oczekujących na wymagany zabieg?
4. Czy dla bohaterki artykułu pt. „Zostanie kale-
ką, zanim doczeka koniecznej operacji kręgosłupa”
istnieje jakaś szansa przeprowadzenia planowanego
zabiegu chirurgicznego zanim stanie się całkowitą
kaleką? Czy skazana jest jedynie na oczekiwanie
w nieruchomej kolejce i życie w nadziei, że kiedyś
nadejdzie jej kolej na operację?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
416
Zapytanie
(nr 5716)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie stanu prac
nad aktami wykonawczymi do ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych
Szanowny Panie Ministrze! 1 sierpnia 2009 r. we-
szła w życie ustawa z dnia 20 marca 2009 r. o bezpie-
czeństwie imprez masowych, z wyjątkiem art. 13 ust. 1,
który wchodzi w życie z dniem 1 sierpnia 2010 r.
Ustawa przewiduje w art. 17, art. 23, art. 41
ust. 6, art. 52 ust. 3, art. 53 ust. 2 wydanie stosow-
nych przepisów wykonawczych w ciągu 6 miesięcy od
dnia wejścia w życie ustawy.
Wobec powyższego prosimy Pana Ministra o odpo-
wiedź na pytanie: Na jakim etapie znajdują się prace nad
przepisami wykonawczymi do ustawy z dnia 20 marca
2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych?
Z poważaniem
Poseł Tadeusz Tomaszewski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5717)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie środków finansowych
Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Ustawa o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych z dnia 27 sierpnia 1997 r. przewidu-
je refundację części kosztów zatrudniania osób nie-
pełnosprawnych pracodawcom oraz zwrot kosztów
wyposażania stanowiska pracy stosownie do potrzeb
wynikających z niepełnosprawności.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Ile środków finansowych z budżetu PFRON-u
przeznaczono na realizację ww. zadań w latach 2007–
–2009?
2. W jakiej wysokości przewiduje się nakłady fi-
nansowe na ww. cele w planie finansowym PFRON
w roku 2010?
3. Czy rząd planuje zmiany ustawowe w zakresie
refundacji kosztów zatrudniania osób niepełno-
sprawnych?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5718)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie niewystarczających
środków finansowych
Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych
na rehabilitację społeczną
Szanowna Pani Minister! W ostatnich dwóch
latach zmniejsza się dotacja budżetu państwa do
PFRON-u. Środki funduszu w pierwszej kolejności
wydawane są – i słusznie – na rehabilitację zawo-
dową.
Od 2008 r. zmniejszą się środki PFRON przeka-
zywane do samorządów powiatowych. Środki będące
w dyspozycji PCPR-ów przeznaczane są na dofinan-
sowanie osobom niepełnosprawnym m.in.: sprzętu
ortopedycznego, likwidacji barier, turnusów rehabi-
litacyjnych czy rozpoczęcia działalności gospodar-
czej. Jak informowała 5 stycznia 2010 r. „Gazeta Wy-
borcza” w Radomiu, w związku ze znacznym zmniej-
szeniem środków PFRON-u w roku 2009 w porów-
naniu do 2008 r., osoby niepełnosprawne tworzą
społeczne kolejki, aby złożyć wnioski o dofinansowa-
nie na rok 2010.
Wobec powyższego proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie środki finansowe PFRON przekazał sa-
morządom powiatowym w 2007, 2008 i 2009 r. w ska-
li kraju oraz w województwach wielkopolskim i lubu-
skim w podziale na poszczególne powiaty?
2. Proszę o podanie danych dotyczących wykorzy-
stania środków z PFRON-u przez powiaty w latach
2007–2009 w podziale na poszczególne działania
z uwzględnieniem powiatów w województwach wiel-
kopolskim i lubuskim.
3. Jakie środki finansowe zamierza przekazać
PFRON powiatom i województwom w 2010 r. z uwzględ-
nieniem powiatów województwa lubuskiego i wielko-
polskiego?
4. Jakie programy celowe będzie w 2010 r. reali-
zował PFRON poprzez centralę funduszu i oddziały
wojewódzkie i z jakimi budżetami dla poszczególnych
programów?
5. Czy w 2010 r. przewiduje się w planie PFRON-u
środki finansowe na uruchomienie nowych zakła-
dów aktywności zawodowej i warsztatów terapii za-
jęciowej?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5719)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zatrudnienia osób
niepełnosprawnych
na otwartym rynku pracy
Szanowna Pani Minister! Państwowa Inspekcja
Pracy w sprawozdaniu ze swej działalności za rok
2008 r. podaje, że systematycznie wzrasta liczba pra-
codawców przystosowujących stanowiska pracy do
potrzeb osób niepełnosprawnych na otwartym rynku
pracy. Jednak w kontrolowanych przez PIP zakła-
dach prawie 60% niepełnosprawnych zatrudnionych
na tych stanowiskach stanowiły osoby z lekkim stop-
niem niepełnosprawności.
Wobec powyższego uprzejmie prosimy Panią Mi-
nister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Ile osób ze znacznym i umiarkowanym stop-
niem niepełnosprawności zatrudnili pracodawcy
z otwartego rynku pracy, a ile pracodawcy z tzw. za-
kładów pracy chronionej w latach 2007–2009?
2. Ilu pracodawców z otwartego rynku pracy za-
trudniających osoby ze znacznym i umiarkowanym
stopniem niepełnosprawności nie korzystało z żadnej
pomocy PFRON?
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Bogusław Wontor
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5720)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału środków
z funduszu zapasowego NFZ pomiędzy
oddziały wojewódzkie funduszu w 2009 r.
Szanowna Pani Minister! Wielkopolski Oddział
Wojewódzki NFZ otrzyma w 2009 r. kwotę 16 316 tys. zł
z funduszu zapasowego NFZ. Jest to kwota o 28 517
tys. zł niższa niż wynika to z algorytmu podziału
(48 833 tys. zł). Tak znaczna obniżka dotyczy tylko
jeszcze jednego województwa – mazowieckiego. Tam
jednak może być uzasadniona tym, iż w 2008 r. od-
dział mazowiecki NFZ miały wysoki dodatni wynik
finansowy, tymczasem w woj. wielkopolskim był on
jednym z najbardziej ujemnych w skali kraju.
Stąd też pragnę zwrócić się do Pani Minister
z następującym pytaniem: Jakie przesłanki spowo-
dowały tak znaczne obniżenie środków z funduszu
417
zapasowego NFZ dla Wielkopolskiego Oddziału Wo-
jewódzkiego NFZ w 2009 r. w stosunku do kwoty
wynikającej z algorytmu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5721)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie planów sprzedaży browaru
w Czarnkowie przez Agencję
Nieruchomości Rolnych
Szanowny Panie Ministrze! Browar w Czarnko-
wie jako ostatni w Polsce należy jeszcze do państwa.
Jest jednym z niewielu w Polsce, który produkuje
piwo w sposób tradycyjny. Administruje nim Agencja
Nieruchomości Rolnych. Kilka razy z propozycją
przejęcia udziałów w browarze zwracało się do tej
pory miasto Czarnków, które widzi dla zakładu waż-
ną rolę w swojej strategii rozwoju.
Na początku grudnia zakład został wystawiony
na sprzedaż. Wśród wielu mieszkańców Wielkopolski
pojawiła się poważna obawa, iż przyjęta forma pry-
watyzacji browaru może doprowadzić do zaprzesta-
nia w nim produkcji. Stąd też zwracam się do Pana
Ministra, jako sprawującego bezpośredni nadzór nad
Agencją Nieruchomości Rolnych, z następującymi
pytaniami:
1. Jakie są aktualne plany Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych w sprawie przyszłości browaru w Czarn-
kowie?
2. Jak do tej pory przebiega proces prywatyzacyj-
ny i jakie działania zamierza podjąć się w najbliż-
szym czasie?
3. Czy istnieje gwarancja, iż po ewentualnej pry-
watyzacji browaru nadal będzie w nim produkowane
piwo tradycyjnymi metodami?
4. W jakim stopniu w procesie przekształceń wła-
snościowych browaru w Czarnkowie będzie mógł
uczestniczyć samorząd lokalny?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
418
Zapytanie
(nr 5722)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie próby wydostania się
uchodźców czeczeńskich z Polski
Szanowny Panie Ministrze! W zeszłym miesiącu
otrzymaliśmy informację o próbie wydostania się
z Polski grupy ponad 200 uchodźców czeczeńskich,
głównie z obozu w Radomiu. Wsiedli oni bez biletów
we Wrocławiu do pociągu do Drezna, który zatrzy-
mano wskutek interwencji SOK w Legnicy. Uchodź-
cy nie chcieli opuścić pociągu, a kilkoro z nich wyszło
na zewnątrz, skarżąc się na złe traktowanie w Polsce.
Powiedzieli, że chcą dojechać do Strasburga na świa-
towy marsz pokoju i tam upominać się o swoje prawa.
Dziennikarzom opowiadali, że czekają wiele lat na
przyznanie statusu uchodźcy w Polsce, nie mogą zna-
leźć u nas pracy i mieszkania. W Zgorzelcu po wielo-
godzinnych rozmowach uchodźcy zgodzili się opuścić
wagony.
W związku z opisanym incydentem pragnę skie-
rować do Pana Ministra następujące pytania:
1. Czy w przedstawionej sprawie przeprowadzono
już postępowanie wyjaśniające? Jeżeli tak, to jakie
są jego rezultaty?
2. Czy w świetle wiedzy Pana Ministra zarzuty
wysuwane przez uchodźców wobec sposobu trakto-
wania ich w Polsce znajdują uzasadnienie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5723)
do ministra zdrowia
w sprawie dotacji dla okręgowych
rad pielęgniarek i położnych
Szanowna Pani Minister! Okręgowe rady pielę-
gniarek i położnych sygnalizują, iż w 2010 r. została
zmniejszona dotacja na funkcjonowanie ORPiP,
w szczególności na zadania, które rady przejęły od
administracji państwowej.
Wobec powyższego wnosimy o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
Czy to prawda, że w stosunku do ubiegłych lat
dotacja przeznaczona dla ORPiP została zmniejszona,
a jeśli miało to miejsce, to dlaczego tak się stało?
Dlaczego zadania przejęte od administracji pu-
blicznej przez ORPiP w coraz większym stopniu są
finansowane ze środków własnych?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5724)
do ministra środowiska
w sprawie systemu aukcyjnego
na zakup drewna w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Zwróciła się do nas
grupa przedsiębiorców przemysłu drzewnego, która
twierdzi, iż rozwiązania handlu polskim drewnem
przyjęte przez Dyrekcję Generalną Lasów Państwo-
wych oparte o otwarty system aukcyjny powodują
duże problemy dla polskich przedsiębiorstw tej bran-
ży, a także mogą doprowadzić do spekulacyjnych za-
kupów drewna.
W związku z powyższym zwracamy się z pyta-
niem: Czy zasadne są zastrzeżenia przedsiębiorców
do dobrego, przejrzystego systemu aukcyjnego?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5725)
do ministra infrastruktury
w sprawie dalszych prac związanych
z modernizacją drogi krajowej nr 46
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z prośbą
o potwierdzenie informacji dotyczących realizacji
3. etapu budowy obwodnicy Lublińca – obejście miej-
scowości Kochanowice w ciągu drogi krajowej nr 46.
Czy jest możliwe rozpoczęcie budowy tego odcinka
w przeciągu 2–3 lat?
Z poważaniem
Posłowie Grzegorz Sztolcman
i Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5726)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie konieczności podejmowania
uchwał przez organy uchwałodawcze
samorządu terytorialnego
wszystkich szczebli w kwestii dodatkowego
wynagrodzenia rocznego
i nagród jubileuszowych
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się z uprzej-
mą prośbą o wyjaśnienie sprawy związanej z regula-
cją prawną dotyczącą dodatkowego wynagrodzenia
rocznego oraz nagród jubileuszowych dla szefów jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Czy jest konieczne podejmowanie uchwał w tych
sprawach, skoro reguluje to Kodeks pracy?
Z poważaniem
Posłowie Grzegorz Sztolcman
i Izabela Leszczyna
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5727)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu zniesienia
licencji zawodowych pośredników
w obrocie nieruchomościami
Warmińsko-Mazurskie Stowarzyszenie Pośredni-
ków w Obrocie Nieruchomościami zwróciło się do
mnie z apelem o pomoc w sprawie projektu zniesienia
licencji zawodowych pośredników w obrocie nieru-
chomościami, a tym samym całkowitej likwidacji za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Rządowy projekt ustawy o ograniczaniu barier
administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców
zawiera zapisy likwidujące reguły postępowania
w postaci standardów zawodowych pośredników
w obrocie nieruchomościami, pozbawiające osoby po-
średniczące odpowiedzialności zawodowej, znoszące
obowiązek uzupełniania i pogłębiania wiedzy i pod-
noszenia kwalifikacji zawodowych. Licencja pośred-
nika w obrocie nieruchomościami jest potwierdze-
niem posiadania przez niego odpowiednich kwalifi-
kacji, poziomu wiedzy teoretycznej i praktycznego
doświadczenia, które pozwala na rzetelne wykony-
wanie zawodu. Podobne w charakterze potwierdze-
nia kwalifikacji posiadają osoby wykonujące zawód
np. maklera giełdowego czy doradcy personalnego.
419
Trzeba także nadmienić, że licencja pośrednika
w obrocie nieruchomościami nie jest i nigdy nie była
wymagana przy wykonywaniu działalności gospo-
darczej w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami. Licencja nie jest ograniczeniem w podej-
mowaniu i prowadzeniu działalności gospodarczej,
lecz jedynie potwierdza posiadanie niezbędnych kwa-
lifikacji. Jej likwidacja zatem nie przyniesie korzyści
zakładanych przez twórców projektu ustawy, bowiem
spowoduje likwidację bariery, której faktycznie nie
ma. Jednak może spowodować wiele niekorzystnych
zjawisk na rynku nieruchomości m.in.: umożliwienie
wykonywania zawodu pośrednika przez laików, przez
osoby karane, brak odpowiedzialności zawodowej,
brak obowiązku podnoszenia kwalifikacji.
W związku z powyższym zwracam się z zapyta-
niem do Pana Ministra:
1. Czy konieczna jest likwidacja zawodu pośred-
nika i licencji, skoro nie stanowi bariery dla podej-
mowania i prowadzenia działalności gospodarczej?
2. W czyim interesie przemawia pomysł zniesienia
licencji i zawodu pośrednika?
Poseł Wojciech Kossakowski
Ełk, dnia 23 grudnia 2009 r.
Zapytanie
(nr 5728)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemów osób prowadzących
gospodarstwa rolne na terenie gm. Cegłów
w woj. mazowieckim
Zwracam się z zapytaniem dotyczącym proble-
mów osób prowadzących gospodarstwa rolne na te-
renie gminy Cegłów w woj. mazowieckim.
Na wielu spotkaniach rolnicy z tej gminy skar-
żyli się, że teren ich gminy nie jest uwzględniony
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 11 marca 2009 r. (Dz. U. Nr 40, poz. 329,
z późn. zm.) jako obszar o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania opracowany w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013. Dopłaty (ONW) przeznaczone są dla rolni-
ków, którzy prowadzą działalność rolniczą w gmi-
nach wiejskich i częściach gmin miejsko-wiejskich
spełniających kryteria kwalifikujące je do obszarów
górskich i innych obszarów o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania.
Gmina Cegłów w swoich zasobach posiada słabe
gleby rolnicze, niejednokrotnie V i VI klasy. Konku-
rencyjność gospodarowania na tych ziemiach jest
znacząco niska w stosunku do innych, sąsiednich
gmin, dlatego też, biorąc pod uwagę powyższe uwa-
420
runkowania oraz koszty prawidłowego prowadzenia
gospodarstwa rolnego, pragnę zapytać: Czy Pan
Minister, resort rolnictwa, widzi możliwość uwzględ-
nienia gminy Cegłów jako obszaru kwalifikującego
się do obszarów górskich i innych obszarów o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania (ONW)?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Borkowski
Siedlce, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5729)
do ministra zdrowia
w sprawie proponowanych
przez Kolegium Lekarzy Rodzinnych
w Polsce zmian w Konstytucji RP
Wielce Szanowna Pani Minister! Prezes Podkar-
packiego Oddziału Wojewódzkiego Kolegium Leka-
rzy Rodzinnych pan Marek Krupowczyk przekazał
mi oświadczenie Kolegium Lekarzy Rodzinnych
w Polsce dotyczące zmiany art. 68 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej. Propozycja Kolegium Lekarzy
Rodzinnych polega na wykreśleniu z art. 68 słowa
„świadczeń” oraz na propozycji pozostawienia sfor-
mułowania „opieka”. Wedle projektu lekarzy art. 68
brzmiałby następująco: Obywatelom, niezależnie od
ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewnia-
ją równy dostęp do opieki zdrowotnej finansowanej
ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania
opieki określa ustawa.
Jak twierdzą wnioskodawcy, zmiana tego artyku-
łu jest konieczna, gdyż obowiązujący zapis jest głów-
nym powodem utowarowienia opieki zdrowotnej oraz
zatarcia odpowiedzialności władz publicznych za
środki publiczne przeznaczane na tę opiekę.
W związku z powyższym uprzejmie pytam Panią
Minister:
Czy resort zdrowia planuje wystąpić z inicjatywą
ustawodawczą, aby zmienić ww. normę prawną kon-
stytucji?
Czy ewentualna zmiana tego artykułu będzie
miała znaczenie dla pacjentów oraz dla lekarzy ro-
dzinnych? Jeżeli tak, to w jakim wymiarze?
Z wyrazami szacunku
Poseł Marek Rząsa
Przemyśl, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5730)
do ministra skarbu państwa
w sprawie warunków prywatyzacji PKS
w Płocku SA
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 3 grudnia
2009 r. ukazało się zaproszenie do negocjacji w spra-
wie nabycia akcji/udziałów Przedsiębiorstwa Komu-
nikacji Samochodowej w Płocku SA. Przedmiotem
negocjacji mają być m.in. zobowiązania dotyczące
ochrony interesów pracowników oraz innych osób
związanych ze spółką oraz sposób zabezpieczenia wy-
konywania tych zobowiązań. Pracownicy spółki oba-
wiają się jednak takiego wyniku negocjacji, który
uszczupli ochronę, jaką nabyli na podstawie obowią-
zujących w chwili obecnej pakietów socjalnych.
Mając na uwadze okoliczności sprawy, w trosce
o byt pracowników PKS w Płocku, w trybie art. 20
ustawy o sprawowaniu mandatu posła i senatora
zwracam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na
pytania:
1. W jaki sposób ministerstwo zamierza zabezpie-
czyć konkretne rozwiązania w zakresie ochrony pra-
cowników PKS Płock?
2. Czy możliwe jest utrzymanie dotychczasowych
miejsc pracy?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 6 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5731)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie oceny działań podejmowanych
przez spółkę PL.2012 w zakresie
jej zadań kontrolnych
Nowelizacja ustawy o przygotowaniu finałowego
turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012 poszerzyła zakres zadań zleconych spół-
ce PL.2012, nakładając na nią obowiązek kontroli
przedsięwzięć przygotowawczych do Euro 2012. Za-
daniem spółki jest też ich monitorowanie oraz okre-
ślenie obszarów zagrożeń dla realizacji przygotowań,
jak również prowadzenie systemu raportowania do
UEFA postępów w pracach przygotowawczych.
Przy tak nakreślonym katalogu zadań spółki za-
skakujący fakt zerwania przez władze Wrocławia
– 30 grudnia 2009 r. – umowy z Mostostalem War-
szawa, głównym wykonawcą budowy stadionu na
Euro 2012, stawia pod znakiem zapytania skutecz-

ność działań PL.2012 w obszarze jej funkcji kon-
trolnych.
W związku z powyższym prosimy o odpowiedź na
następujące pytania:
Czy przedstawiciele PL.2012 monitorowali reali-
zację inwestycji budowy stadionu we Wrocławiu i mie-
li wiedzę o nieterminowości prowadzonych prac?
Czy w raportach wysyłanych UEFA przez spółkę
PL.2012 pojawiła się informacja o opóźnieniach
w realizacji wrocławskiej inwestycji i zagrożeniu ze-
rwaniem umowy?
Czy – w myśl zasady minimalizowania ryzyka,
której hołduje PL.2012 – opracowany i przedłożony
władzom Wrocławia został jakikolwiek plan na-
prawczy?
Jak Pan Minister ocenia realizację przez PL.2012
przypisanych jej ustawowo funkcji kontrolnych i czy
w przypadku stwierdzenia zaniedbań wyciągnięte
zostaną konsekwencje wobec osób winnych?
Poseł Tomasz Garbowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5732)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie procesu likwidacji
Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój”
w Lubiniu
Szanowny Panie Ministrze! 4 stycznia 2010 r. na
dyżurze w biurze poselskim w Trzemesznie przyjęta
została grupa byłych pracowników i członków Rolni-
czej Spółdzielni Produkcyjnej „Pokój” w Lubiniu,
gmina Trzemeszno, woj. wielkopolskie.
Byli pracownicy, a obecnie emeryci i renciści,
uważają, że władze byłej spółdzielni podstępnie po-
zbawiły ich członkostwa w spółdzielni w celu zmniej-
szenia liczby członków, którzy w związku ze sprze-
dażą spółdzielni będą brali udział w podziale mająt-
ku. Chodzi o grupę ponad 40 osób, które pracowały
w spółdzielni i były członkami od kilku do blisko
30 lat. Te osoby czują się oszukane i proszą wszystkie
możliwe organy państwa o zajęcie się sprawą. Grun-
ty i budynki spółdzielni zostały sprzedane za kwotę
90 mln zł. Zbliżona kwota została podzielona na
43 członków spółdzielni. W uchwale o podziale sprze-
danego majątku nie uwzględniono byłych członków
i pracowników. Rozgoryczenie tej grupy jest olbrzy-
mie, gdyż wspólnie pracowali przez długie lata na
majątek spółdzielni.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o zain-
teresowanie się sprawą i podjęcie stosownych dzia-
łań. Prosimy ponadto o odpowiedź na pytanie: Czy
421
likwidacja Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej „Po-
kój” w Lubiniu prowadzona jest zgodnie z obowiązu-
jącym prawem?
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Stanisław Stec
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5733)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie sposobu organizacji
i finansowania przez gminy dojazdów
do szkół położonych poza miejscem
zamieszkania uczniów
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłosili się rodzice ponad trzydzieściorga dzie-
ci zamieszkałych w miejscowości Chwałki k. Sando-
mierza. Miejscowość ta podlega administracyjnie
gminie Obrazów. Część dzieci z Chwałek dojeżdża do
szkół podstawowych i gimnazjów zlokalizowanych
w Sandomierzu, do którego mają zaledwie 4–5 km
(podczas gdy do szkół w Obrazowie mają 10–11 km).
Rodzice uczniów zwrócili się do wójta gminy Obra-
zów o dofinansowanie dojazdów swoich dzieci do
miejsca ich edukacji. Wójt gminy Obrazów odmówił
jednak dofinansowania dojazdów uczniów do szkół
znajdujących się na terenie Sandomierza, powołując
się m.in. na art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.04.256.2572 j.t.
z późn. zm.), stwierdzając, że gmina ma obowiązek
zapewnienia dofinansowania dojazdów dzieci tylko
do szkół znajdujących się na jej obszarze. Najbliższy-
mi placówkami oświatowymi są szkoły i gimnazja
położone w Obrazowie odległym od miejscowości
Chwałki o ponad 10 km.
Przedstawiona powyżej sytuacja nie jest odosob-
niona. Podobne problemy występują w wielu czę-
ściach naszego kraju i stanowią realne utrudnienie
dla uczniów wybierających bliżej położone placówki
oświatowe.
Analizując powołany wyżej art. 17 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.04.256.2572
j.t. z późn. zm.) należy stwierdzić, iż sieć publicznych
szkół powinna być zorganizowana w taki sposób, aby
umożliwiała wszystkim dzieciom spełnianie obowiąz-
ku szkolnego. Droga dziecka z domu do szkoły nie
może przekraczać 3 km – w przypadku uczniów klas
I–IV szkół podstawowych, 4 km – w przypadku
uczniów klas V i VI szkół podstawowych oraz uczniów
gimnazjów. Natomiast jeżeli droga dziecka z domu
do szkoły, w której obwodzie dziecko mieszka, prze-
kracza odległości ww., obowiązkiem gminy jest za-
pewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie
422
przewozu lub zwrot kosztów przejazdu środkami ko-
munikacji publicznej.
Bez wątpienia obecne brzmienie ustawy w istotny
sposób rozszerzyło zakres obowiązku gminy związa-
nego z dowozem dzieci i młodzieży do szkół, obejmu-
jąc nim również osoby z poważniejszymi dysfunkcja-
mi, w tym także ich dowóz do szkół ponadgimnazjal-
nych – czego dotychczas nie przewidywano. Bardziej
precyzyjnie ujęto także możliwość refundacji rodzi-
com (opiekunom) dziecka kosztów dowozu zapewnia-
nego we własnym zakresie, zastrzegając uregulowa-
nie jej zasad w umowie zawieranej przez te osoby
z wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta). Man-
kamentem ww. przepisu jest jednak to, że nie zapew-
nia on dzieciom swobody w wyborze placówek oświa-
towych, do których chcą uczęszczać, nie tylko z uwa-
gi na ich poziom merytoryczny, ale także z uwagi na
odległość do najbliższej szkoły i związane z tym
względy praktyczne.
Mam pełną świadomość, że problem z dofinanso-
waniem dojazdów uczniów do szkół, które mają miej-
sce położenia poza granicami gminy, przeniósł się już
na grunt orzecznictwa sadowego, czego przykładem
może być wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego
w Warszawie z dnia 5 września 2007 r. sygn. akt. I
OSK 835/07 (LEX nr 384137). Zgodnie z tym orze-
czeniem: „W obowiązujących przepisach ustawodaw-
ca nie przewidział sytuacji, aby gmina zwracała kosz-
ty przejazdu wtedy, gdy szkoła, do której dziecko
uczęszcza, położona jest bliżej od szkoły, w obwodzie
której dziecko mieszka”. Naczelny Sąd Administra-
cyjny w uzasadnieniu powołanego wyżej orzeczenia
stwierdził: „Trybunał Konstytucyjny w wyroku
z dnia 30 września 1997 r., sygn. akt K 6/97, orzeka-
jąc o zgodności art. 17 ust. 3 powołanej ustawy o sys-
temie oświaty z konstytucją wskazał, że obowiązek
zapewnienia bezpłatnego transportu dzieci do szkół
lub refundacji kosztów tego transportu ma charakter
publiczny i wiąże się z zaspokajaniem potrzeb miesz-
kańców oraz jest realizowany w obrębie właściwości
miejscowej gminy. Trybunał wskazał też, że odległo-
ści, o których mowa w art. 17 ust. 2 ustawy o syste-
mie oświaty, określają granice utrudniające spełnie-
nie obowiązku szkolnego, a uczniowie, których odle-
głość z domu do szkoły przekracza dystanse określo-
ne w tym przepisie, traktowani są w sposób jednako-
wy. W tej grupie nie ma więc nierówności, która
mogłaby wystąpić wtedy, gdyby uczniowie byli trak-
towani w sposób różny, a mianowicie wówczas, gdyby
część gmin nie była obciążona obowiązkiem zapew-
nienia bezpłatnego transportu dzieci do szkół, w efek-
cie czego koszty przejazdu obciążałyby opiekunów
ucznia.
Trybunał podniósł, że jeżeli ze względu na sytu-
ację społeczną lub materialną rodzin dzieci, których
droga z domu do szkoły nie przekracza odległości
określonych w art. 17 ust. 2 ustawy, istnieją uza-
sadnione powody udzielenia wsparcia finansowego
w zakresie kosztów ponoszonych na dojazd, to gminy
mogą samodzielnie, w oparciu o zasadę słuszności,
uruchomić pozostające w ich dyspozycji środki so-
cjalne”.
Mając na uwadze zarówno wyżej przywołane orze-
czenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i orze-
czenie Trybunału Konstytucyjnego, a w szczególno-
ści dobro dzieci oraz ogólnopolską skalę problemu,
należy się głęboko zastanowić, czy Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie powinno podjąć inicjatywy
ustawodawczej w celu prawnego uregulowania przed-
stawionej wyżej kwestii. Nie dostrzegam bowiem żad-
nych przeciwwskazań, aby ministerstwo zapropono-
wało nowelizację przepisów nakazującą władzom
samorządowym dwóch różnych gmin uzgodnienie
sposobu rozdzielenia kosztów związanych z dojazdem
dzieci zamieszkujących na terenie jednej gminy do
szkół znajdujących się w obrębie administracyjnym
drugiej gminy. Mogłoby do tego dojść w drodze sto-
sownego porozumienia, bez naruszania dyscypliny
finansów publicznych. Być może należałoby także
rozważyć, czy obowiązkiem dowozu dzieci do szkół
nie obciążyć tej gminy, do której szkoły dzieci uczęsz-
czają w związku z najmniejszą odległością od ich
miejsca zamieszkania.
Wyrażając swoje zaniepokojenie niekorzystnymi
dla dzieci przepisami ustawy o systemie oświaty,
a także troskę o zapewnienie naszym dzieciom łatwiej-
szego dostępu do jednostek oświatowych, proszę Panią
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej, w związ-
ku z przedstawionym problemem dofinansowywania
dojazdów dzieci do szkół znajdujących się poza obrę-
bem administracyjnym gminy, przewiduje jakiejkol-
wiek prace legislacyjne zmierzające do nowelizacji
ustawy o systemie oświaty?
2. Czy Pani Minister nie uważa za celowe wpro-
wadzenie przepisów, mocą których dofinansowywa-
nie dojazdów uczniów uczęszczających do szkół poza
terenem własnej gminy odbywałoby się na podstawie
porozumień pomiędzy władzami samorządowymi,
np. w drodze pokrywania w równych częściach kosz-
tu dojazdu uczniów, przy założeniu, że droga do szko-
ły położonej w innej gminie jest krótsza niż do szko-
ły w macierzystej jednostce terytorialnej?
3. Czy Pani Minister dostrzega konieczność pod-
jęcia inicjatywy ustawodawczej idącej w kierunku
nałożenia na gminy obowiązku uzgodnienia sposobu
współfinansowania dojazdów do szkół znajdujących
się w obszarze administracyjnym jednej gminy dzie-
ci zamieszkałych w innej gminie?
Uprzejmie proszę i apeluję do Pani Minister o za-
jęcie stanowiska w przedmiotowej sprawie i dogłębne
przeanalizowanie przedstawionej problematyki, jak
również rozważenie możliwości dostosowania prze-
pisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U.04.256.2572 j.t. z późn. zm.) do ogól-
noeuropejskich standardów ułatwiających edukację
naszym dzieciom.
Z poważaniem
Poseł Marek Kwitek
Sandomierz, dnia 4 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5734)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowania prokuratorskiego
dotyczącego zawiadomienia osób
pokrzywdzonych przez spółkę Leopard SA
Szanowny Panie Ministrze! W zeszłym roku
zwrócili się do Pana posłowie z interpelacją dotyczą-
cą działalności Firmy Inwestycyjnej Leopard SA
z siedzibą w Krakowie oraz firmy Manchester Secu-
rities Corporation. Udzielił Pan Minister wówczas
wyczerpującej odpowiedzi. Sprawa prowadzona jest
w Prokuraturze Okręgowej w Krakowie – sygn. akt
VI Ds. 30/09/S i VI Ds. 43/09/S.
Od maja 2009 r. w śledztwach prowadzonych
w sprawach VI Ds. 30/09/S oraz VI Ds. 43/09/S mia-
ły trwać czynności procesowe oraz operacyjne zmie-
rzające do pełnego ustalenia stanu faktycznego,
w szczególności zakresu i mechanizmu popełnienia
ewentualnych przestępstw przeciwko mieniu, jak
również przeciwko obrotowi gospodarczemu, a także
ujawnienia wszystkich powiązań osobowych i kapi-
tałowych, w tym wszystkich osób zaangażowanych
w działalność wyżej wskazanych podmiotów gospo-
darczych i pełnionych przez nich ról.
Po wykonaniu planowanych w tych sprawach
czynności i analizie całości zgromadzonego materia-
łu dowodowego miało nastąpić rozważenie zasadno-
ści przedstawienia stosownych zarzutów z art. 286
§ 1 K.k., art. 296 § 3 K.k., art. 300 § 2 K.k. i innych.
Ponadto w marcu 2009 r. Ministerstwo Infra-
struktury zorganizowało spotkanie z przedstawicie-
lami Ministerstwa Sprawiedliwości, Ministerstwa
Finansów oraz Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów mające na celu ustalenie zasad współpra-
cy w zakresie przygotowania kompleksowych rozwią-
zań dotyczących ochrony nabywców mieszkań w sto-
sunkach z deweloperami. Powołany zespół roboczy
miał na celu wypracowanie stosownych rozwiązań
w zakresie ochrony nabywców mieszkań.
W związku z powyższym proszę Pana Krzysztofa
Kwiatkowskiego, Ministra Sprawiedliwości, o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jaki jest stan obecny postępowania prokurator-
skiego w sprawie zawiadomienia osób pokrzywdzo-
nych przez spółkę Leopard SA?
2. Czy znane są Panu Ministrowi postępy prac
realizowanych przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa
Cywilnego w zakresie zmian w ustawie Prawo upa-
dłościowe i naprawcze?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
423
Zapytanie
(nr 5735)
do ministra obrony narodowej
w sprawie wstrzymania
prywatyzacji mieszkań
przez Wojskową Agencję Mieszkaniową
Szanowny Panie Ministrze! Wojskowa Agencja
Mieszkaniowa, nad którą sprawuje Pan zwierzchni
nadzór, prowadzi w oparciu o rozdział 6 ustawy
z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej sprzedaż lokali miesz-
kalnych znajdujących się w jej zasobie.
Do 2008 r. sprzedaż ta odbywała się w sposób nie-
budzący kontrowersji. W maju 2008 r. kierownictwo
WAM podjęło decyzję o wstrzymaniu procesu prywa-
tyzacji. Wstrzymanie to nastąpiło z naruszeniem in-
teresu osób, które w roku ubiegłym i obecnym miały
zamiar, będąc do tego uprawnione, nabyć lokal zgod-
nie z przepisami wymienionej ustawy. Co więcej,
wstrzymano proces prywatyzacji już po wysłaniu
przez oddziały regionalne WAM do zainteresowanych
pisemnej informacji, że ich lokal został przeznaczony
do sprzedaży. Rozpoczęto zatem procedurę, obciążono
potencjalnych nabywców kosztami przygotowania lo-
kalu do sprzedaży, po czym rozpoczętą już procedurę
wstrzymano.
Z informacji otrzymanych od prezesa WAM wy-
nika, że w całym kraju jest obecnie 2968 niezrealizo-
wanych wniosków o wykup mieszkania. Kierownictwo
WAM wyjaśnia, że wstrzymanie sprzedaży mieszkań
nastąpiło z powodu profesjonalizacji Sił Zbrojnych,
chociaż w piśmie stanowiącym odpowiedź na moje
zapytanie w tej sprawie nie wykazano żadnego kon-
kretnego związku między wymogami profesjonaliza-
cji Sił Zbrojnych a wstrzymaniem prywatyzacji.
Jako drugi powód wstrzymania prywatyzacji kie-
rownictwo WAM podaje trwające prace nad zmiana-
mi w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej; zmiany te obejmą m.in. zmniej-
szenie bonifikaty przy wykupie mieszkania. Uzasad-
nienie proponowanych zmian jest niewątpliwie słusz-
ne, ale nie należy zapominać, że rozwiązania te są
obecnie jedynie projektem zmiany ustawy, a nie samą
ustawą. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa wydaje się
więc działać nie na podstawie prawa obowiązującego,
ale na podstawie antycypowanych przepisów.
Dlaczego została wstrzymana prywatyzacja miesz-
kań?
Proszę Pana Ministra o przedstawienie stanowi-
ska ministerstwa w tej sprawie.
Poseł Zenon Durka
Legionowo, dnia 15 grudnia 2009 r.
424
Zapytanie
(nr 5736)
do ministra zdrowia
w sprawie zwiększenia kontraktu
dla oddziału okulistyki SPZOZ w Puławach
Szanowna Pani Minister! Staraniem samorzą-
du powiatowego, dyrekcji oraz pracowników SPZOZ
w Puławach oddział okulistyki został gruntownie
wyremontowany i zmodernizowany. Posiada on
salę operacyjną wyposażoną w najnowocześniejszy
sprzęt (m.in. aparat do fakoemulsyfikacji zaćmy),
który umożliwia wykonywanie szerokiego zakresu
zabiegów.
Jednak, mimo dobrego sprzętu, wykwalifikowa-
nych lekarzy oraz dobrej współpracy z klinikami
okulistyki, puławski oddział na bardzo niskim pozio-
mie ma zakontraktowane wykonywanie świadczeń
medycznych. Jego wysokość nie pozwala na leczenie
wszystkich osób zgłaszających się do szpitala w Pu-
ławach z chorobami oczu. Na 2009 r. lubelski oddział
Narodowego Funduszu Zdrowia zakontraktował le-
czenie 600 zaćm. Jest to liczba zabiegów, która może
zostać wykonana do marca lub kwietnia. W związku
z tym pacjenci zmuszeni są więc oczekiwać w długiej
kolejce (zapisywani są już na 2011 r.). Jednocześnie
pragnę nadmienić, że, mimo deklaracji Pani Mini-
ster, w bieżącym roku Narodowy Fundusz Zdrowia
nie zapłacił puławskiemu szpitalowi za tzw. nadwy-
konania.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Panią
Minister o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego puławski oddział okulistyki, mimo
zatrudnionych na nim wykwalifikowanych lekarzy
oraz wysokospecjalistycznego sprzętu, miał zakon-
traktowane w 2009 r. świadczenia medyczne na tak
niskim poziomie?
2. Czy jest możliwość uzyskania wyższego kon-
traktu na 2010 r. tak, aby np. była możliwość leczenia
1200 zaćm?
3. Czy zdaniem Pani Minister dwuletnie oczeki-
wanie w kolejce na operację oczu jest dopuszczalne
i czy świadczy to o zwiększonej dostępności do świad-
czeń medycznych?
4. Jak wygląda sytuacja finansowania puławskiej
okulistyki w porównaniu z innymi szpitalami na Lu-
belszczyźnie (liczba zakontraktowanych zaćm)?
Z wyrazami szacunku
Poseł Małgorzata Sadurska
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5737)
do ministra infrastruktury
w sprawie pozbawienia
nauczycieli przedszkoli prawa
do ulgowych przejazdów
Szanowny Panie Ministrze! Na mocy ustawy
o uprawnieniach do przejazdów środkami transportu
zbiorowego do ulgi 37% na przejazdy pociągami oso-
bowymi i autobusami na podstawie imiennych bile-
tów miesięcznych (w przypadku pociągów także bi-
letów jednorazowych) mają nauczyciele szkół podsta-
wowych, gimnazjów, szkół ponadpodstawowych i po-
nadgimnazjalnych publicznych lub niepublicznych
o uprawnieniach publicznych. Wątpliwość budzi wy-
łączenie przez ustawodawcę z kręgu uprawnionych
do ulgowych przejazdów nauczycieli zatrudnionych
w przedszkolach publicznych i niepublicznych.
Natomiast w ustawach: o systemie oświaty i Karta
Nauczyciela, przepisy tak samo traktują nauczycieli
uczących w szkole, jak i w przedszkolu – są oni zrów-
nani w prawach i obowiązkach niezależnie od miejsca
pracy. Ponadto na mocy tych samych przepisów na-
uczyciele przedszkoli i szkół są uprawnieni do posia-
dania legitymacji służbowych jednolitego wzoru, któ-
rych uprawnienie do skorzystania z ulgi można roz-
poznać jedynie po wpisie z nazwą pracodawcy.
W związku z powyższym mam do Pana następu-
jące pytania:
1. Dlaczego w związku z równym traktowaniem
w ustawach: o systemie oświaty i Karcie Nauczyciela
nauczycieli przedszkoli wyłączono z przyznania ulgi
na przejazdy środkami publicznego transportu zbio-
rowego?
2. Czy jest możliwa zmiana ustawy i nadanie na-
uczycielom przedszkoli powyższych uprawnień?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5738)
do ministra infrastruktury
w sprawie zabierania tymczasowego
prawa jazdy na czas wydania
nowego dokumentu
Szanowny Panie Ministrze! Osoba posiadająca
prawo jazdy na czas określony, aby nadal z niego ko-
rzystać, musi przedłużyć jego ważność, przedkłada-
jąc w urzędzie miasta w wydziale komunikacji aktu-

alne badania lekarskie oraz zobowiązana jest wypeł-
nić odpowiednie formularze.
Problem stanowi fakt, iż na czas wydania nowego
dokumentu stare prawo jazdy jest zabierane, a urząd
nie wydaje żadnego zaświadczenia, które potwierdza-
łoby uprawnienia do kierowania pojazdem. Okres
oczekiwania na ww. dokument wynosi od 10 do 14 dni.
W ciągu tego czasu odbierane są uprawnienia kierow-
cy, którego badania potwierdzają możliwość korzy-
stania z tych uprawnień. Kierowca zawodowy, który
stanąłby przed takim problemem, musiałby na czas
wydania nowego dokumentu zaprzestać wykonywa-
nia swojego zawodu, co naraziłoby go na straty finan-
sowe. Niezastosowanie się do przerwy w korzystaniu
z pojazdu stanie się jednocześnie łamaniem prawa,
ponieważ zabronione jest poruszanie się samocho-
dem bez uprawniającego dokumentu, jakim jest pra-
wo jazdy. Sytuacja taka grozi mandatem lub zabra-
niem samochodu.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
o odpowiedź na podane pytania:
1. Czy według Pana Ministra dopuszczalne jest
odbieranie prawa do prowadzenie pojazdu osobie,
która, jak wynika z dostarczonych badań lekarskich,
te uprawnienia posiada?
2. Czy ministerstwo podjęło czynności, które
zmieniłyby tę absurdalną sytuację?
Z poważaniem
Poseł Mieczysław Marcin Łuczak
Wieluń, dnia 11 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5739)
do ministra zdrowia
w sprawie stosowania zamienników
przez farmaceutów
Szanowna Pani Minister! Nowelizacja ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych miała usunąć wątpliwości
dotyczące zasad wydawania zamienników leków za-
ordynowanych przez lekarza. Niestety, przepisy te
nadal budzą wiele wątpliwości.
W sytuacji kiedy realizowana jest recepta, farma-
ceuta może:
— wydać lek przepisany na recepcie,
— wydać inny lek umieszczony na wykazie leków
refundowanych, którego cena jest niższa niż cena
leku przepisanego na recepcie, o ile spełnia łącznie
wymagania: ta sama nazwa (międzynarodowa lub
własna), wielkość opakowania, droga podania,
— wydać inny lek umieszczony na wykazie leków
refundowanych, którego cena jest równa cenie leku
przepisanego na recepcie, o ile spełnia łącznie wyma-
425
gania: ta sama nazwa (międzynarodowa lub własna),
wielkość opakowania, droga podania,
— wydać inny lek umieszczony na wykazie leków
refundowanych, którego cena jest wyższa niż cena
leku przepisanego na recepcie, o ile spełnia łącz-
nie wymagania: ta sama nazwa (międzynarodowa
lub własna), wielkość opakowania, droga podania,
pobierając od pacjenta stosowna opłatę,
— wydać lek nieumieszczony na wykazie leków
refundowanych, o ile spełnia łącznie kryteria: ta
sama nazwa (międzynarodowa lub własna), wiel-
kość opakowania, droga podania, cena nie wyższa
od limitu ceny, a w przypadku braku limitu nie wyż-
sza od ceny leku z wykazu.
Zgodnie z art. 38 ust. 4 ustawy apteka ma obo-
wiązek na żądanie pacjenta wydać lek, którego cena
jest niższa niż cena leku przepisanego na recepcie,
chyba że na recepcie znajdzie się adnotacja lekarza
wskazująca na niemożność dokonania zamiany prze-
pisanego leku.
W związku z tak dużą elastycznością interpreta-
cyjną farmaceuci, wykorzystując sytuację prawną,
wydają zamienniki koncernów farmaceutycznych,
z którymi łączą ich układy biznesowe. Nie interes
pacjenta, nie przesłanki medyczne czy ekonomiczne,
lecz interes własny aptekarza decyduje, jaki lek za-
stosuje pacjent.
W związku z powyższym: Czy nie należałoby ogra-
niczyć możliwości wydawania zamienników przez far-
maceutów?
Z poważaniem
Poseł Janusz Cichoń
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5740)
do ministra środowiska
w sprawie zagrożenia powodziowego
na Wiśle w rejonie Wyszogrodu,
Kępy Polskiej i Płocka
Szanowny Panie Ministrze! Instytut Meteorolo-
gii i Gospodarki Wodnej ostrzega przed możliwością
lokalnych podtopień wynikających z fali niskich
temperatur, skutkiem czego polskie rzeki skute są
lodem.
Do takich rzek należy również Wisła, szczególnie
w okolicach Wyszogrodu i Kępy Polskiej, gdzie utrzy-
mywanie się pokrywy lodowej spowodowało znaczne
podniesienie poziomu wody i przekroczenie stanu
alarmowego. Choć sytuacja na Wiśle w tamtym rejo-
nie powoli się normuje, mieszkańcy Kępy Polskiej
i Wyszogrodu obawiają się w konsekwencji dalszych
lokalnych podtopień.
426
Na Wiśle w rejonie Płocka lodołamacze zlikwido-
wały długi zator lodowy sięgający od Sobótki do No-
wego Duninowa. W tej chwili jednak lodołamacze
zaprzestały pracy z uwagi na ujemne temperatury.
Jednak w najbliższych dniach Instytut Meteoro-
logii i Gospodarki Wodnej przewiduje pogodę sprzy-
jającą rozwojowi wyżej opisanych, a niepokojących
mieszkańców mojego okręgu wyborczego zjawisk.
W trosce o bezpieczeństwo mieszkańców powiatu
płockiego proszę o ustosunkowanie się do następują-
cych zagadnień:
1. Jakie procedury zostaną wdrożone na wypadek
dalszego podnoszenia się poziomu wody?
2. Jakie jest realne niebezpieczeństwo wystąpie-
nia powodzi o charakterze zatorowym w zagrożonym
rejonie?
3. Jakie dodatkowe działania są podejmowane,
aby ograniczyć do minimum zagrożenie powodziowe
na Wiśle?
4. W jakim stanie znajdują się wały przeciwpowo-
dziowe na Wiśle, ze szczególnym uwzględnieniem
sytuacji na zagrożonym obszarze?
Z poważaniem
Poseł Jolanta Szymanek-Deresz
Płock, dnia 12 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5741)
do ministra gospodarki
w sprawie wsparcia programu modernizacji
dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce
Szanowny Panie Premierze! W 1995 r. zostało
opublikowane zalecenie Komisji Europejskiej
(nr 95/216/EC) dotyczące poprawy bezpieczeństwa
istniejących dźwigów. Zgodnie z tym zaleceniem
państwa członkowskie powinny podjąć określone
w 10 punktach działania zmierzające do podniesienia
bezpieczeństwa eksploatowanych dźwigów. O zakre-
sie podjęcia takich działań na własnym terenie mają
decydować poszczególne państwa UE.
W Polsce nie wprowadzono dotychczas obowiąz-
ku modernizacji eksploatowanych dźwigów (wind).
W 2005 r. ukazała się norma nawiązująca do zalece-
nia KE (opublikowana także w Polsce w 2005 r. jako
PN-EN 81–80), która określa warunki dobrej prak-
tyki inżynierskiej w dziedzinie poprawy bezpieczeń-
stwa istniejących dźwigów. Zawiera ona konkretne
i szczegółowe wymagania, jakie należy uwzględnić
przy modernizacji, których stosowanie jest w całej
UE dobrowolne. Normy wskazują jedynie gotowe
rozwiązania techniczne.
W lutym 2008 r. zakończyły się prace nad społecz-
ną propozycją projektu odpowiedniego rozporządzenia
prowadzone przez Grupę Roboczą Krajowego Forum
Konsultacyjnego w zakresie urządzeń dźwigowych,
utworzonego w ramach Centrum Bezpieczeństwa
Technicznego. Grupa robocza zrzesza przedstawicieli
wszystkich zainteresowanych środowisk. Propozycję
projektu rozporządzenia przekazano do Ministerstwa
Gospodarki w maju 2008 r.
Jak wynika z informacji Polskiego Stowarzyszenia
Producentów Dźwigów, rozwiązanie problemu moder-
nizacji dźwigów wymaga środków finansowych na
poziomie ok. 7,8 mld zł. Sprawne funkcjonowanie
dźwigów ma niekwestionowane znaczenie dla możli-
wości poruszania się osób niepełnosprawnych, a także
osób starszych i rodziców z małymi dziećmi.
Dlatego też w oparciu o wystąpienie Polskiego
Stowarzyszenia Producentów Dźwigów zwracamy się
o wyjaśnienie:
1. Kiedy planowane jest wprowadzenie prawnego
obowiązku modernizacji dźwigów?
2. Czy Ministerstwo Gospodarki planuje środki
finansowe na wsparcie realizacji programu moder-
nizacji dźwigów osobowych i osobowo-towarowych
w Polsce?
Łączymy wyrazy szacunku
Posłowie Sławomir Piechota
i Stanisław Huskowski
Wrocław, dnia 4 stycznia 2010 r.
Zapytanie
(nr 5742)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie stanu przygotowań
do odpraw granicznych i celnych
na morskim przejściu granicznym
we Fromborku
Szanowny Panie Ministrze! W związku z podpi-
saniem międzynarodowej umowy o uruchomieniu
żeglugi morskiej na Zalewie Wiślanym, co wiąże się
również z przygotowaniem infrastruktury przejść
granicznych, proszę Pana Ministra o odpowiedź
w następujących kwestiach:
1. Czy i w jaki sposób przygotowano morskie
przejście graniczne we Fromborku do dokonywania
odpraw granicznych dla Straży Granicznej i służb
celnych?
2. Czy przejście zostanie zgodnie z planem uru-
chomione do obsługi ruchu turystycznego od 1 kwiet-
nia 2010 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Miron Sycz
Bartoszyce, dnia 13 stycznia 2010 r.

Zapytanie
(nr 5743)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013
Szanowny Panie Ministrze! Podczas dyżuru po-
selskiego skierowany został do mnie wniosek o wy-
jaśnienie następującej kwestii. W § 8 ust. l pkt l roz-
porządzenia Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
z dnia l7.10.2007 r. znajduje się stwierdzenie, iż po-
moc przyznawana jest w formie refundacji części
kosztów: budowy, przebudowy, remontu połączonego
z modernizacją budynków lub budowli wykorzysty-
wanych do produkcji rolnej.
W § 9 ust. l pkt tegoż rozporządzenia znajduje się
zapis, że do kosztów kwalifikowanych, o których
mowa w cyt. powyżej § 8 zalicza się koszty: budowy,
przebudowy, remontu połączonego z modernizacją
budynków lub budowli wykorzystywanych do pro-
dukcji rolnej oraz do przechowywania, magazynowa-
nia, przygotowywania do sprzedaży lub sprzedaży
bezpośredniej produktów rolnych.
Pragnę nadmienić, iż budynek, którego dotyczą
wątpliwości wskazane w tym przypadku, przeznaczo-
ny ma być na przechowywanie nowoczesnego sprzętu
rolniczego (chodzi m.in. o kombajn zbożowy, siewnik,
agregat uprawowo-siewny, agregat podorywkowy).
W opinii interesanta, który zwrócił się do mnie o wy-
jaśnienie tej wątpliwości, sprzęt wraz z budynkami,
w których ma być przechowywany, stanowi inwesty-
cję związaną z produkcją rolną i jest wykorzystywa-
ny do takiej produkcji.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź:
Czy zdaniem Pana Ministra budowa, rozbudowa lub
remont połączony z modernizacją budynków gospo-
darczych przeznaczonych na garaże, warsztaty pod-
ręczne, oraz budowa wiat dla sprzętu rolniczego
może stanowić koszt kwalifikowany w ramach dzia-
łania 121?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krzysztof Brejza
Inowrocław, dnia 15 stycznia 2010 r.
427
Zapytanie
(nr 5744)
do ministra środowiska
w sprawie regulacji rzeki Soły
w woj. małopolskim
Szanowny Panie Ministrze! Od mieszkańców
sołectw Zasole, Skidziń i Wilczkowie, gm. Brzesz-
cze, pow. Oświęcim, Małopolska, otrzymałem nie-
pokojące informacje na temat zagrożenia powo-
dziowego ze strony rzeki Soły. Rzeka ta praktycz-
nie na całym brzegu ma charakter rzeki górskiej,
stad w przypadku znaczących opadów gwałtownie
przybiera, systematycznie z roku na rok poszerza-
jąc swoje koryto w kierunku wymienionych miej-
scowości. Mieszkańcy tych sołectw mówią nawet
o zbliżającej się katastrofie.
W takiej sytuacji skierowali pismo do prezydenta
RP, na które odpowiedzi udzielił w dniu 9 listopada
2009 r. dyrektor Biura do Spraw Usuwania Skutków
Klęsk Żywiołowych w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji*).
Z pisma tego wynika, że sprawa leży w gestii mi-
nistra środowiska, który może po wyczerpaniu sto-
sownej procedury uruchomić dofinansowanie regu-
lacji rzeki Soły ze środków rezerwy celowej budżetu
państwa za zgodą MSWiA, będącego faktycznym dys-
ponentem rezerwy.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Czy Ministerstwo Środowiska posiada informa-
cję o zagrożeniu powodziowym wymienionych miej-
scowości przez rzekę Sołę?
2. Czy ministerstwo skorzysta z oferty MSWiA
w sprawie dofinansowania regulacji rzeki Soły z jego
rezerwy?
3. Czy ministerstwo posiada własny program za-
bezpieczenia przeciwpowodziowego wymienionych
sołectw i jak on będzie realizowany?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 9 stycznia 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
428
Zapytanie
(nr 5745)
do ministra środowiska
w sprawie problemów i spraw
przedstawionych w liście otwartym
Polskiej Izby Gospodarczej
Przemysłu Drzewnego
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na
moje zapytanie Pan Minister przedstawił mi wykaz
obowiązujących przepisów dotyczących funkcjono-
wania Lasów Państwowych. Natomiast w żadnym
z wątków nie odniósł się Pan Minister do problemów
zawartych w Liście Otwartym, który pozwalam sobie
załączyć*).
W związku z powyższym zapytuję:
1. Czy występuje problem polskich przedsię-
biorstw mających trudności z pozyskaniem dostępu
do surowca?
2. Czy rząd przez ministra skarbu ma kontrolę
nad sprzedażą tego surowca?
3. Czy istnieje zagrożenie upadłości polskich
przedsiębiorstw wskutek braku surowca?
Z poważaniem
Poseł Jan Kochanowski
Gorzów Wielkopolski, dnia 11 stycznia 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Zapytanie
(nr 5746)
do ministra finansów
w sprawie obłożenia szkół nauki jazdy
22-procentową stawką podatku VAT
Szanowny Panie Ministrze! Media donoszą, iż
resort finansów planuje wprowadzenie przepisów,
wedle których szkoły nauki jazdy byłyby obłożone
podatkiem VAT. Do tej pory w obowiązujących re-
gulacjach prawnych usługi w zakresie edukacji nie
były obłożone 22-procentową stawką tego podatku.
Należały do nich także szkoły nauki jazdy. Projekt
nowelizacji ustawy o podatku VAT zakłada, iż usłu-
gi edukacyjne nadal pozostaną zwolnione z tego po-
datku. Jednak według nomenklatury unijnej dzia-
łalność szkół nauki jazdy nie mieści się w katalogu
usług edukacyjnych i nie podlega zwolnieniu z po-
datku VAT.
W związku z powyższym chciałabym zadać nastę-
pujące pytanie: Czy Ministerstwo Finansów planuje
przygotowanie projektu ustawy, wedle którego szko-
ły nauki jazdy zostałyby obłożone 22-procentową
stawką podatku VAT?
Z poważaniem
Poseł Krystyna Skowrońska
Mielec, dnia 11 stycznia 2010 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danuty Olejniczak
w sprawie postępowania egzekucyjnego
prowadzonego na wniosek
Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej
Przylesie w przedmiocie opuszczenia
i opróżnienia lokalu (4954)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu pi-
sma z dnia 2 listopada 2009 r. stanowiącego wstępną
odpowiedź na zapytanie poselskie pani poseł Danuty
Olejniczak w sprawie postępowania egzekucyjnego
prowadzonego przeciwko państwu P. z Koszalina
z wniosku Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej
Przylesie w przedmiocie opuszczenia i opróżnienia
lokalu, nadesłane wraz z pismem z dnia 8 paździer-
nika 2009 r., nr SPS-024-4954/09, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Z analizy akt postępowania egzekucyjnego pro-
wadzonego przez komornika sądowego przy Sądzie
Rejonowym w Szczecinku M. O. w sprawie Km 33/09
wynika, iż podstawę egzekucji stanowi prawomocny
wyrok Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 15 paź-
dziernika 2007 r. wydany w sprawie sygn. akt I C
806/07 zaopatrzony w sądową klauzulę wykonalno-
ści. Powyższy wyrok, załączony do wniosku egzeku-
cyjnego z dnia 13 lipca 2009 r., obejmował nakazanie
K. P., W. P., A. P. i P. P. opróżnienia lokalu mieszkal-
nego i wydanie go w stanie wolnym Koszalińskiej
Spółdzielni Mieszkaniowej Przylesie w Koszalinie
bez prawa do lokalu socjalnego. W tym stanie rzeczy
eksmisja państwa P. mogła nastąpić wyłącznie do
pomieszczenia tymczasowego wskazanego przez wie-
rzyciela bądź właściwą gminę. Jak to zostało przed-
stawione we wstępnej odpowiedzi na zapytanie pani
poseł, zarówno organ egzekucyjny, jak i rozpoznający
skargę na czynność komornika sąd rejonowy zobo-
wiązane były do oceny, czy lokal wskazany jako po-
mieszczenie tymczasowe spełnia wymogi stawiane
przez przepisy art. 1046 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
z 1964 r. Nr 43, poz. 298, z późń. zm.) oraz rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości z dnia 26 stycznia
2005 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania
w sprawach o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia
albo o wydanie nieruchomości oraz szczegółowych
warunków, jakim powinno odpowiadać pomieszcze-
nie tymczasowe (Dz. U. z dn. 31 stycznia 2005 r.
Nr 17, poz. 155).
Analiza nadesłanych akt postępowania komorni-
czego Km 33/09, jak i akt sprawy wywołanej wnie-
sioną przez dłużników skargą na czynność komorni-
ka o sygn. akt I Co 1880/09 nie wskazuje, aby przy
dokonywaniu przedmiotowej oceny organ egzekucyj-
ny czy też kontrolujący jego działania sąd rejonowy
w jakimkolwiek zakresie uchybili przepisom prawa.
Oczywistym jest, iż dokonując takiej oceny po-
wyższe organy zobowiązane były w pierwszej kolej-
ności zbadać, czy pomieszczenie tymczasowe przed-
stawione eksmitowanym dłużnikom odpowiada okre-
ślonym kryteriom. Przepisy obowiązujące w tym
zakresie muszą być właściwie interpretowane i bez-
względnie stosowane. Jeśli zatem dane pomieszcze-
nie spełnia określone przez ustawodawcę kryteria,
to dłużnicy mogą być do takiego pomieszczenia prze-
kwaterowani niezależnie od tego, czy znajduje się ono
w budynku nazywanym przytuliskiem czy też hote-
lem. Wskazanie odpowiadającego przesłankom prze-
pisów prawa pomieszczenia tymczasowego w pełni
uzasadnia przymusowe przekwaterowanie dłużni-
ków, niezależnie od ich woli.
W tym miejscu podnieść należy, iż pomieszczenie
tymczasowe, jak sama nazwa wskazuje, ma na celu
jedynie tymczasowe zaspokojenie potrzeb mieszka-
niowych osób, które w dacie powstania tytułu egze-
kucyjnego nie spełniały przesłanek uprawniających
do otrzymania lokalu socjalnego. W żadnym wypad-
ku pomieszczenie takie nie może być zrównane z lo-
kalem socjalnym czy też lokalem zastępczym, a co
najważniejsze nie może być traktowane jako docelo-
wy lokal mieszkalny. Celem wprowadzenia powyższej
instytucji nie było bowiem zorganizowanie dłużni-
kom nowego miejsca zamieszkania, lecz uniknięcie
sytuacji drastycznych eksmisji na bruk przy jedno-
czesnym stworzeniu warunków umożliwiających eks-
mitowanym organizację nowego miejsca zamieszka-
nia. Warto w tym miejscu podnieść, iż dłużnicy
w żadnym razie nie są zaskakiwani koniecznością
opróżnienia lokalu. Od chwili uprawomocnienia się
orzeczenia nakazującego eksmisję, kończącego etap
postępowania sądowego poprzedzonego procesem
zmierzającym do utraty prawa do lokalu (wypowie-
dzenia umowy najmu czy wykluczenia z grona człon-
ków spółdzielni), do chwili rzeczywistego przymuso-
wego wykonania wyroku przez organ egzekucyjny
upływa długi czas, a prawa osób eksmitowanych są
silnie chronione w każdym stadium tego procesu.
W tym miejscu wskazać należy, iż ustawodawca
dostrzega potrzebę zmiany powyższych rozwiązań
w kierunku bardziej restrykcyjnego egzekwowania
wyroków nakazujących opróżnienie lokali. Przeja-
wem tego są zaproponowane przez Komisję Kodyfi-
kacyjną Prawa Cywilnego w projekcie z dnia 4 listo-
pada 2009 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania
cywilnego oraz innych ustaw zmiany do przepisu
art. 1046 K.p.c. polegające m.in. na uchyleniu § 2 i 3
tego przepisu oraz modyfikacji treści § 5, zgodnie
430

z którym w wypadku przekwaterowania dłużników ki rejsowe bez modyfikacji podnoszących bezpieczeństwo

do pomieszczenia zamiennego uprawnienie do za-
mieszkiwania w takim pomieszczeniu nie może trwać
dłużej niż przez okres 6 miesięcy.
W tym stanie rzeczy, niezależnie od tego, jak dra-
matyczny przebieg miała próba przymusowego wy-
konania eksmisji państwa P., stwierdzić należy, iż
organ egzekucyjny, jak i nadzorujący jego działania
sąd rejonowy stosując obowiązujące przepisy prawa,
nie dopuścili się uchybień, które mogłyby stanowić
podstawę do podjęcia działań w ramach nadzoru ad-
ministracyjnego sprawowanego nad działalnością
organów egzekucyjnych przez ministra sprawiedli-
wości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
VIP, a koszty obsługi leasingu (wartości 198 mln zł) sta-
nowią znaczne obciążenie całości przedsięwzięcia (kosz-
ty obsługi pośredniczącej).
SKW wspólnie z Agencją Bezpieczeństwa We-
wnętrznego objęła monitoringiem także proces wdra-
żania i realizacji umowy na dostawę uzbrojenia i sprzę-
tu wojskowego dla Nadbrzeżnego Dywizjonu Rakie-
towego Marynarki Wojennej oraz związanej z tym
umowy kompensacyjnej. W ramach realizowanych
czynności SKW przekazała MON negatywne uwagi
w zakresie spełniania przez rakiety NSM „Wstęp-
nych założeń taktyczno-technicznych” oraz wątpli-
wości odnośnie do wartości merytorycznej i nominal-
nej zobowiązania offsetowego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki

Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź

sekretarza stanu Odpowiedź

w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie posła Ludwika Dorna na zapytanie posła Piotra Babinetza

w sprawie informacji w sprawie braku możliwości odbierania

o tzw. tarczy antykorupcyjnej (5174) Programu 2 Polskiego Radia przez większość
mieszkańców Podkarpacia (5189)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-024-5174/09 z 12 listopada 2009 r. doty- Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
czące zapytania posła Ludwika Dorna, informuję, że pytanie pana posła Piotra Babinetza w sprawie bra-
w ramach programu tzw. tarczy antykorupcyjnej ku możliwości odbierania Programu 2 Polskiego Ra-
Służba Kontrwywiadu Wojskowego (SKW) prowadzi dia przez większość mieszkańców Podkarpacia (sygn.
działania w obszarze wyselekcjonowanych, kluczo- SPS-024-5189/09) uprzejmie przekazuję stosowne
wych przetargów wynikających z programu moder- informacje.
nizacji Sił Zbrojnych RP. Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
SKW monitoruje m.in. procedury zakupu samo- Jarosława Hasińskiego, prezesa Polskiego Radia SA,
lotu transportowego M-28 Bryza. W wyniku podję- w chwili obecnej na terenie woj. podkarpackiego Pro-
tych czynności stwierdzono, że umowa kupna zosta- gram 2 Polskiego Radia emitowany jest ze stacji
ła podpisana niezgodnie z wytycznymi Sztabu Ge- nadawczych zlokalizowanych w następujących miej-
neralnego odnośnie do jej finansowania. Mogło to
scowościach:
doprowadzić do poniesienia strat przez Minister-
stwo Obrony Narodowej. SKW skierowała w powyż-
Lp. miejscowość częstotliwość zasięg
szej sprawie zawiadomienie o możliwości popełnie-
teren powiatu
nia przestępstwa. lubaczowskiego,
Przedstawiciele SKW wspólnie z przedstawiciela- północno-wschodnia
mi Żandarmerii Wojskowej uczestniczą od lipca br., część powiatu
1. Lubaczów 88,4 MHz jarosławskiego,
w charakterze obserwatorów, w pracach zespołu od- zachodnia część powiatu
powiedzialnego za zapewnienie przewozu najważniej- leżajskiego i północna
część powiatu
szych osób w państwie w okresie przejściowym oraz przemyskiego
doprowadzenie do przejęcia przez 36. Specjalny Pułk centralna część powiatu
Lotnictwa Transportowego dwóch samolotów Em- 2. Przemyśl 94,1 MHz
przemyskiego
braer 175 LR. W ramach dotychczasowych działań 3. Jarosław 93,8 MHz
teren miasta i jego
ustalono m.in., że wskazane samoloty to typowe stat- najbliższe okolice

teren miasta i jego
4. Rzeszów 105,8 MHz
najbliższe okolice
południowo-zachodnia
część powiatu
mieleckiego, zachodnia
5. Tarnów 88,6 MHz część powiatu dębickiego
i północno-zachodnia
część powiatu
jasielskiego
Pan prezes Jarosław Hasiński poinformował po-
nadto, iż słuchacze zamieszkujący pozostałe części
woj. podkarpackiego mogą odbierać Program 2
z satelity Hot Bird 6 lub za pośrednictwem Interne-
tu (www.polskieradio.pl) oraz telewizyjnych sieci
kablowych.
Jednocześnie pan prezes Jarosław Hasiński poin-
formował, iż Polskie Radio SA od lat czyni usilne
starania zarówno w Urzędzie Komunikacji Elektro-
nicznej, jak i w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewi-
zji o przydział dodatkowych częstotliwości nadaw-
czych dla potrzeb Programu 2 Polskiego Radia.
W chwili obecnej z powodu braku wolnych często-
tliwości w paśmie UKF jest to proces trudny i długo-
trwały, ponieważ każdorazowe pozyskanie nowej
częstotliwości w tym zakresie wymaga przeprowa-
dzenia przez Urząd Komunikacji Elektronicznej wni-
kliwych analiz i koordynacji międzynarodowych.
Ponadto są to najczęściej częstotliwości o małej mocy,
w mało korzystnych lokalizacjach, czyli w obszarach
słabo zaludnionych, co znacznie podnosi koszty roz-
powszechniania. Zgodnie z informacjami uzyskany-
mi od pana prezesa Jarosława Hasińskiego przy
obecnej ściągalności opłat abonamentowych stawia
to Polskie Radio SA w szczególnie trudnej sytuacji
i znacznie ogranicza możliwości dalszej rozbudowy
sieci nadawczych programów Polskiego Radia SA.
Jednakże z informacji otrzymanych od pana pre-
zesa Jarosława Hasińskiego wynika, iż Polskie Ra-
dio SA w dniu 20 marca 2009 r. wystąpiło do preze-
sa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z wnioskiem
o dokonanie rezerwacji częstotliwości nadawczej
100,7 MHz zlokalizowanej w Wetlinie dla potrzeb
Programu 2. Pozytywna decyzja Krajowej Rady Ra-
diofonii i Telewizji oraz prezesa Urzędu Komunika-
cji Elektronicznej w przedmiotowej sytuacji, a także
stabilna sytuacja finansowa Polskiego Radia SA
umożliwiłaby uruchomienie w 2010 r. stacji nadaw-
czej, która zwiększyłaby dostępność Programu 2
w woj. podkarpackim.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż zdaniem Mi-
nisterstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego obec-
ność kultury na wysokim poziomie w ofercie progra-
mowej publicznej radiofonii, a także szeroką dostęp-
ność Programu 2 Polskiego Radia SA należy uznać
za istotną.
Należy jednak podkreślić, że na mocy art. 22
ustawy o radiofonii i telewizji organy państwowe
mogą podejmować decyzje w sprawach działalności
jednostek publicznej radiofonii i telewizji tylko w przy-
padkach przewidzianych ustawami. W zakresie re-
zerwacji częstotliwości stosowne obowiązki zostały
431
nałożone na prezesa UKE i Krajową Radę Radiofonii
i Telewizji. Organy te dokonują rezerwacji częstotli-
wości niezbędnych do wykonywania ustawowych za-
dań przez spółki oraz określają warunki wykorzysta-
nia tych częstotliwości. Ponadto do ich obowiązków
należy dokonanie rezerwacji częstotliwości niezbęd-
nych do pokrycia kraju zasięgiem odbioru programu
pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego oraz czę-
stotliwości niezbędnych do rozpowszechniania pro-
gramów radiowych dla odbiorców za granicą.
W związku z powyższym pragnę podkreślić, iż
ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego nie zo-
stały przyznane uprawnienia do wpływu na decyzje
nadawców publicznych dotyczące rozpowszechniania
i rozprowadzania programów.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kąty – Myscowa na rzece Wisłoce w gminach
Krempna i Nowy Żmigród (5256)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 1 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-
-5256/09, przekazujące zapytanie pana posła Zbi-
gniewa Rynasiewicza w sprawie podjęcia budowy
zbiornika wodnego Kąty – Myscowa w gminach
Krempna i Nowy Żmigród, przedstawiam poniżej
stosowne informacje.
Pytanie 1. Jakie są plany ministerstwa wobec
przedstawionego przedmiotu?
Prace przygotowawcze związane z rozpoczęciem
budowy zbiornika wodnego Kąty – Myscowa prowa-
dzone są w resorcie od wielu lat. Jego budowę prze-
widziano w ogólnopolskich planach gospodarowania
wodami, zgodnie z projektem Narodowej Strategii
Gospodarowania Wodami 2030 z uwzględnieniem
etapu 2015, w działaniach planowanych do realizacji
do 2015 r. Obecnie głównym celem jest uzyskanie
pozwolenia na budowę. Wymaga to uzyskania w pierw-
szej kolejności decyzji środowiskowej.
Ponieważ Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej
w Krakowie złożył dokumenty wykonane wg wcze-
śniejszego ustawodawstwa, wojewoda podkarpacki
wezwał do uzupełnienia dokumentów, aby były zgod-
ne z obowiązującymi przepisami europejskimi.
432
Dlatego w ramach toczącego się postępowania
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację zbiornika Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie został zo-
bligowany do wykonania analizy wariantowej dwu-
etapowej:
— etap I – analiza rozwiązań wariantowych stro-
na techniczna,
— etap II – inwentaryzacja przyrodnicza (rozsze-
rzenie raportu), określona po zakończeniu etapu I.
Etap I został zrealizowany w ramach wykonania
opracowania pn. „Wielowariantowe rozszerzenie stu-
dium wykonalności – kompleksowa rehabilitacja sys-
temu gospodarowania zasobami wodnymi w rejonie
Jasła i ochrony przeciwpowodziowej w zlewni Wisło-
ki, jako instrument stymulacji rozwoju regionu”, za-
wierającego 5 wariantów, z których Regionalna Dy-
rekcja Ochrony Środowiska w Rzeszowie wybrała
trzy. Są to:
— budowa wielozadaniowego zbiornika wodnego
Kąty – Myscowa wraz ze związaną z nim infrastruk-
turą techniczną,
— rezygnacja z budowy wielozadaniowego zbior-
nika wodnego Kąty – Myscowa na rzecz następu-
jących rozwiązań: modernizacja istniejących i bu-
dowa nowych obwałowań Wisłoki z rozpatrzeniem
możliwości budowy polderów przeciwpowodzio-
wych, zapewnienie dodatkowych zasobów wodnych
dla zaopatrzenia w wodę Jasła i obszary pomiędzy
Nowym Żmigrodem a Jasłem w oparciu o istnieją-
cy zbiornik wodny,
— rezygnacja z budowy wielozadaniowego zbior-
nika wodnego Kąty – Myscowa na rzecz następują-
cych rozwiązań: zaniechanie użytkowania terenów
zalewowych do poziomu zalewu wodą o p=1%, likwi-
dacja infrastruktury tego obszaru, zapewnienie do-
datkowych zasobów wodnych dla zaopatrzenia w wodę
Jasła i obszarów pomiędzy Nowym Żmigrodem a Ja-
słem w oparciu o istniejący zbiornik wodny lub nowy
jednozadaniowy zbiornik wodny.
Etap II zrealizowany zostanie za środki Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej.
Pytanie 2. Kiedy planowane jest rozpoczęcie bu-
dowy tak ważnej i kluczowej inwestycji dla mieszkań-
ców woj. podkarpackiego?
Realizacja zbiornika wodnego w zakresie prac in-
żynieryjno-budowlanych planowana jest na lata
2013–2019 pod warunkiem wcześniejszego:
— uzyskania pozytywnej decyzji o finansowaniu,
— uzyskania pozwolenia wodnoprawnego,
— sporządzenia dokumentacji projektowej,
— uzyskania pozwolenia na budowę.
Pytanie 3. Jakie kwoty zostaną przeznaczone
w najbliższych latach na realizację ww. przedsię-
wzięcia?
Obecnie trudne są do określenia kwoty, które zo-
staną przeznaczone w najbliższych latach na reali-
zację zbiornika wodnego Kąty – Myscowa. Określe-
nie tych kwot będzie możliwe po przygotowaniu
dokumentacji projektowej i uzyskaniu pozwolenia
na budowę.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie obniżenia dotacji podmiotowej
z budżetu państwa na dofinansowanie
działalności bieżącej dla Polskiej Agencji
Prasowej SA (5257)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Moniki Wielichowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 17 listopada
2009 r. w sprawie obniżenia dotacji podmiotowej
z budżetu państwa na dofinansowanie działalności
bieżącej Polskiej Agencji Prasowej SA (znak: SPS-
-024-5257/09), które zgodnie z właściwością wpły-
nęło do ministra skarbu państwa w dniu 22 grudnia
2009 r., niniejszym informuję, że w projekcie ustawy
budżetowej na rok 2010 na dotację podmiotową na
współfinansowanie działalności misyjnej Polskiej
Agencji Prasowej została przewidziana kwota w wy-
sokości 2 500 000 zł. Wysokość tej kwoty uwzględnia
limit na wydatki budżetowe określone przez mini-
stra finansów dla resortu Skarbu Państwa w sytu-
acji kryzysu gospodarczego wymuszającego ograni-
czenia i oszczędności we wszystkich pozycjach do-
tyczących wydatków budżetowych.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2010 został
przyjęty przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu
18 grudnia 2009 r. i zgodnie z harmonogramem prac
nad budżetem został skierowany do Senatu, który
powinien przyjąć swoje stanowisko w tej sprawie do
dnia 12 stycznia 2010 r. W projekcie uchwały Senatu
w sprawie ustawy budżetowej na rok 2010 nie prze-
widziano poprawek dotyczących zwiększenia dotacji
dla Polskiej Agencji Prasowej.
Na obecnym etapie procedury budżetowej nie ma
już możliwości zgłaszania poprawek do projektu
ustawy budżetowej.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Ostrowskiego
w sprawie samowolnego umieszczania
w Opocznie tablic upamiętniających
miejsca ofiar II wojny światowej (5258)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Artura Ostrowskiego, przesłane w pi-
śmie SPS-024-5258/09, w sprawie samowolnego
umieszczania tablic upamiętniających miejsca ofiar
II wojny światowej uprzejmie informuję, że podstawę
działań samorządów w odniesieniu do wznoszenia
pomników stanowi art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym przyznający
radzie gminy wyłączne prawo do podejmowania
uchwał w tych sprawach. Zakres ingerencji organów
rządowych w formę pomników i treść tablic upamięt-
niających został natomiast określony w art. 3 pkt 5
oraz art. 4 ustawy z dnia 21 stycznia 1988 r. o Radzie
Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Zgodnie z za-
pisami tej ustawy organy właściwe w sprawach wy-
dawania zezwoleń na wykonanie trwałych znaków
i obiektów upamiętniających walki i męczeństwo są
obowiązane do zasięgnięcia opinii rady i jej rozpa-
trzenia przed wydaniem decyzji. Obowiązkowi za-
sięgnięcia opinii nie towarzyszy obowiązek uzgod-
nienia, co oznacza, że w świetle polskiego prawa
można wznieść upamiętnienie mimo negatywnej
opinii rady.
Informuję jednocześnie, że Rada Ochrony Pamię-
ci Walk i Męczeństwa poinformowała o błędach me-
rytorycznych w treści inskrypcji na pomniku ofiar
zbrodni katyńskiej na cmentarzu w Opocznie, na ta-
blicy poświęconej pamięci żołnierzy węgierskich bro-
niących polskiej ludności Opoczna podczas I i II woj-
ny światowej oraz na tablicy poświęconej pamięci
jeńców sowieckich. Rada zaznaczyła, że zaopiniowa-
ła (negatywnie) jedynie projekt napisu na pomniku
ofiar zbrodni katyńskiej, natomiast projekty obu ta-
blic nie były z nią konsultowane. Zwróciłem się
w związku z tym do burmistrza Opoczna i wojewody
łódzkiego z prośbą o wyjaśnienia. Ewentualne dalsze
kroki będą mogły zostać podjęte, jeżeli potwierdzą
się informacje o niedopełnieniu przez Radę Miasta
Opoczna ustawowego obowiązku zasięgnięcia opinii
Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Zazna-
czam jednak, że ani Rada Ochrony Pamięci Walk
i Męczeństwa, ani Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego nie mają uprawnień do unieważnia-
nia decyzji samorządu. Sprawę legalności wydanych
przez Radę Miasta uchwał rozstrzygnąć może woje-
woda i odpowiedni sąd administracyjny, zgodnie
z odpowiednimi przepisami regulującymi nadzór nad
gminą i sądownictwo administracyjne w Polsce. Od-
nośnie do pomnika ofiar zbrodni katyńskiej, o ile
433
wskazane wyżej formalności zostały dopełnione,
można jedynie liczyć na zrozumienie ze strony władz
Opoczna merytorycznych argumentów.
Niezależnie od powyższego sprawa umieszczenia
tablicy w kościele parafialnym pw. św. Bartłomieja
dotyka również sfery ochrony zabytków, regulowanej
ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami. Zwróciłem się do wojewódz-
kiego łódzkiego konserwatora zabytków z prośbą
o wyjaśnienie sprawy i interwencję, jeżeli doszło do
naruszenia prawa. Zgodnie z art. 45 ust. 1 cytowanej
ustawy w przypadku gdy bez wymaganego pozwole-
nia wojewódzkiego konserwatora zabytków lub
w sposób odbiegający od zakresu i warunków okre-
ślonych w pozwoleniu wykonano przy zabytku wpi-
sanym do rejestru prace konserwatorskie, restaura-
torskie, roboty budowlane, badania konserwatorskie,
architektoniczne lub podjęto inne działania, o któ-
rych mowa w art. 36 ust. 1 pkt 6–8 i 10–12, woje-
wódzki konserwator wydaje decyzję:
1) nakazującą przywrócenie zabytku do poprzed-
niego stanu lub uporządkowanie terenu, określając
termin wykonania tych czynności, albo
2) zobowiązującą do doprowadzenia zabytku do
jak najlepszego stanu we wskazany sposób i w okre-
ślonym terminie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie sytuacji w Instytucie Medycyny Wsi
w Lublinie (5291)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie sytuacji w Instytucie Medycyny Wsi w Lu-
blinie, przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe
informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, że działalność
Instytutu Medycyny Wsi w Lublinie, analogicznie jak
innych jednostek badawczo-rozwojowych, jest na bie-
żąco nadzorowana przez właściwe komórki urzędu
ministra.
Zgodnie z normą prawną zawartą w art. 28 usta-
wy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-
-rozwojowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 159, poz. 993,
z późn. zm.).
434
Jedną z form nadzoru jest analiza z udziałem bie-
głego rewidenta i zatwierdzanie przez ministra zdro-
wia rocznego sprawozdania finansowego. Sprawoz-
danie finansowe Instytutu Medycyny Wsi za rok
2008 zostało ocenione jako rzetelne, sporządzone
zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa
i postanowieniami statutu. Wynika zeń, że jednostka
osiągnęła zysk netto w kwocie 176 654,53 zł, tj. na-
stąpiła poprawa w stosunku do roku 2007, kiedy zysk
wynosił 57 000,47 zł.
Nie ma także uwag merytorycznych do działalno-
ści instytutu, który w kategoryzacji ministra nauki
i szkolnictwa wyższego sporządzonej wg jednolitych
parametrów dla jednostek pionu nauki otrzymał naj-
wyższą ocenę – kategorię I.
Nadto wobec tego, iż jednym z elementów anoni-
mowego „Listu otwartego kadry naukowo-medycznej
Instytutu Medycyny Wsi w Lublinie” były świadcze-
nia realizowane i finansowane z procedur określo-
nych umowami o udzielenie świadczeń opieki zdro-
wotnej z NFZ, zwróciliśmy się w sprawie do Lubel-
skiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, który poinformował nas, że „zakres
zawartych przez jednostkę umów nie pozwala na
sformułowanie przedmiotu kontroli doraźnej, która
mogłaby stanowić podstawę weryfikacji podniesio-
nych wobec Instytutu Medycyny Wsi zarzutów”. Tu
trzeba podnieść, że Narodowy Fundusz Zdrowia
w sposób bardzo szczegółowy rozlicza zawarte umo-
wy – co stanowi barierę wykonywania świadczeń
(w tym badań diagnostycznych) poza kontraktem.
Mam nadzieję, że udzielona odpowiedź zostanie
przyjęta przez panią poseł do akceptującej wiado-
mości.
Chciałbym też zwrócić uwagę, że badanie spraw
przez urząd ministra przeprowadzono z całą sta-
rannością w ramach posiadanych przez nas upraw-
nień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Teresy Wargockiej
w sprawie medycyny naturalnej (5342)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Teresy Wargockiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie medycyny natural-
nej, przesłanym przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.
(SPS-024-5342/09), uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Minister zdrowia realizuje zadania na podsta-
wie regulacji ustawowych. Warunki obrotu pro-
duktami leczniczymi określa ustawa z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 271). Ustawa okre-
śla również status prawny produktów leczniczych
homeopatycznych.
Obrót detaliczny produktami leczniczymi prowa-
dzony jest w aptekach oraz punktach aptecznych.
Poza aptekami i punktami aptecznymi obrót deta-
liczny produktami leczniczymi wydawanymi bez prze-
pisu lekarza mogą prowadzić sklepy zielarsko-me-
dyczne, sklepy specjalistyczne zaopatrzenia medycz-
nego, sklepy ogólnodostępne.
Na podstawie art. 71 ust. 3 przedmiotowej ustawy
minister zdrowia, w drodze rozporządzeń, określa
wykazy produktów leczniczych, które mogą być do-
puszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego, kwalifikacje osób wydających produkty
lecznicze, wymagania, jakim powinien odpowiadać
lokal i wyposażenie placówek obrotu pozaaptecznego
i punktu aptecznego, uwzględniając bezpieczeństwo
stosowania produktów leczniczych oraz wymagania
dotyczące przechowywania i dystrybucji produktów
leczniczych w tych placówkach.
Obrót hurtowy produktami leczniczymi, zgodnie
z przepisami wymienionej ustawy (art. 72), mogą
prowadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne.
Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie prowa-
dzenia hurtowni farmaceutycznej wymaga uzyska-
nia zezwolenia głównego inspektora farmaceutycz-
nego. Na prowadzenie apteki zezwolenie wydaje wo-
jewódzki inspektor farmaceutyczny.
Nadzór nad jakością i obrotem produktami lecz-
niczymi w celu zabezpieczenia interesu społecznego
w zakresie bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzi przy
stosowaniu produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych, znajdujących się w hurtowniach farmaceu-
tycznych, aptekach, działach farmacji szpitalnej,
punktach aptecznych i placówkach obrotu pozaap-
tecznego, sprawuje Państwowa Inspekcja Farmaceu-
tyczna, do której należy kontrolowanie m.in. warun-
ków obrotu produktami leczniczymi. Wszystkie ap-
teki podlegają stałym planowym kontrolom przepro-
wadzanym przez Inspekcję Farmaceutyczną.
Natomiast Inspekcja Farmaceutyczna nie ma
uprawnień do kontrolowania różnych placówek pro-
wadzących m.in. sprzedaż leków naturalnych.
Zgodnie z przepisami cytowanej ustawy w apte-
kach ogólnodostępnych na wydzielonych stoiskach
można sprzedawać również produkty naturalne po-
siadające wymagane prawem atesty lub zezwolenia.
Jednakże pojęcie medycyny naturalnej jest bar-
dzo szeroko definiowane, głównie w opracowaniach
popularnonaukowych. Do medycyny naturalnej zali-
cza się m.in. masaż, kinezjologię stosowaną, aroma-
terapię, technikę Bowena, terapię czaszkowo-krzyżo-
wą, stymulację wewnątrzmięśniową, hipoterapię,
pozaustrojową terapię falą uderzeniową, terapię glu-

kozaminą (najczęściej z chondroityną), hellerwork,
ziołolecznictwo, hydroterapię, terapię magnetyczny-
mi wkładkami do butów, medycynę naturopatyczną,
ozonoterapię, proloterapię, refleksologię, jogę, krę-
garstwo, bioenergoterapia, aparat Obron i wiele in-
nych, niekiedy egzotycznych technik, które często nie
mają swoich odpowiedników w języku polskim.
Zdaniem Naczelnej Rady Lekarskiej stosowanie
metod tzw. medycyny niekonwencjonalnej bazuje
przede wszystkim na efekcie placebo. Trudno jest
opracować sposoby ich naukowej, wymaganej przez
medycynę konwencjonalną oraz zgodnej z przepisami
prawa weryfikacji, ponieważ ich działanie nie znaj-
duje wytłumaczenia na gruncie dotychczasowego
stanu wiedzy. Pojedyncze empiryczne badania na-
ukowe nie wykazały ich skuteczności m.in. w astmie,
chorobach alergicznych czy nowotworowych. W efek-
cie w niektórych zaleceniach dotyczących chorób,
w których ich stosowanie jest popularne, są one wy-
mieniane jako niezalecane (np. GINA-Global Initia-
tive on Astma lub ARIA-Allergic Rhinitis and its
Impact on Asthma oraz stanowisko Polskiego Towa-
rzystwa Alergologicznego z 2000 r.). Metody te nie
spełniają współczesnych kryteriów metody leczniczej
w zakresie założeń (absurdalne lub spekulatywne),
wskazań (zwykle panaceum), przeciwwskazań (brak
– co rodzi podejrzenie braku obiektywnego działa-
nia), skuteczności (na poziomie placebo) i bezpieczeń-
stwa (opóźnianie właściwego leczenia), a ich powo-
dzenie jest szczególne w przypadku chorób, które
leczą się same (złe samopoczucie, stres, niespecyficz-
ne bóle, przeziębienia, alergia itp.).
W opinii Naczelnej Rady Lekarskiej nie ma kraju,
gdzie tego typu metody byłyby akceptowane na grun-
cie medycyny, co najwyżej jest tolerowane jako lecze-
nie niemedyczne. Zasady leczenia niemedycznego
w różnych krajach są podobne do stosowanych w Pol-
sce. Traktowanie ich na zasadach działalności gospo-
darczej przynosi efekt w postaci odprowadzanych do
budżetu podatków, jednak w przypadku chorób no-
wotworowych czy m.in. astmy może w efekcie gene-
rować zwiększenie kosztów ponoszonych przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia na skutek konieczności
leczenia choroby w bardziej zaawansowanym sta-
dium, na skutek opóźnienia w podjęciu właściwego
leczenia.
Z opinii przekazanej przez Agencję Oceny Tech-
nologii Medycznych wynika, że autorzy analizowa-
nych przez tę instytucję opracowań wtórnych wyraź-
nie podkreślają, iż wiele technik terapeutycznych
zaliczanych do medycyny naturalnej, czy też alterna-
tywnej nie posiada żadnych dowodów na skuteczność
i bezpieczeństwo ich stosowania u ludzi, bądź też do-
wody te są bardzo nieliczne, ograniczone, słabe i nie-
wystarczające. Wręcz przeciwnie, istnieją informacje
na temat poważnych działań niepożądanych terapii
niekonwencjonalnych u dzieci i dorosłych. Dodatko-
wo podkreśla się ich wysoki i nieefektywny koszt.
Jednocześnie agencja zaznacza, że obecnie dostępne
dane są niewystarczające, aby rekomendować bądź
435
nie rekomendować terapii z zakresu medycyny na-
turalnej w jakimkolwiek wskazaniu. Wiele przeglą-
dów systematycznych identyfikuje jedynie skalę
i obszary zastosowania medycyny alternatywnej
oraz zaznacza potrzebę przeprowadzenia większej
ilości poprawnych metodologicznie badań pierwot-
nych w celu oceny efektywności i bezpieczeństwa
stosowanych technik.
Przekazując powyższe, uprzejmie informuję, że wo-
bec braku dowodów potwierdzających skuteczność
działania danej metody stosowanej w ramach medy-
cyny naturalnej (niekonwencjonalnej) nie jest możli-
we ustalenie wymagań dotyczących kwalifikacji za-
wodowych, sposobu ich nabywania i doskonalenia
zawodowego osób stosujących takie metody.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
dotyczących kursów na prawo jazdy w zakresie
odpowiedzialności kursanta i instruktora
(5386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Ireneusza Rasia z dnia 12 listopada
2009 r. w sprawie wprowadzenia regulacji prawnych
dotyczących kursów na prawo jazdy w zakresie od-
powiedzialności kursanta szkoły nauki jazdy i in-
struktora nauki jazdy, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Zasady odpowiedzialności karnej określone są
w części ogólnej, w rozdz. I ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn.
zm.). Odnoszą się one do wszystkich przestępstw
wskazanych w części szczególnej Kodeksu karnego
oraz w ustawach szczególnych. Zasady odpowiedzial-
ności karnej za popełnienie wykroczeń określonych
zarówno w części szczególnej ustawy z dnia 20 maja
1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109,
poz. 756, z późn. zm.), jak i w innych ustaw szczegól-
nych, wskazuje rozdz. I części ogólnej Kodeksu wy-
kroczeń. Zarówno Kodeks karny w art. 20 i art. 21,
jak i Kodeks wykroczeń w art. 14 § 2, w sposób wy-
czerpujący określają także zasadę indywidualizacji
odpowiedzialności karnej.
436
Odpowiedzialność karna opiera się na zasadzie
winy (nullum crimen sine culpa). Wina ma rangę
konstytucyjną, gdyż wynika z zasady demokratycz-
nego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP) oraz
z zasady godności człowieka jako najwyższego i nie-
zbywalnego dobra (art. 30 Konstytucji RP). Kara nie
może być orzeczona bez stwierdzenia winy. Jest ona
odpowiedzią na zachowanie się sprawcy czynu zabro-
nionego. Zachowanie to musi naruszać ustalony po-
rządek prawny, cechować się społeczną szkodliwością
w stopniu wyższym niż znikomy oraz nieść wadli-
wość procesu decyzyjnego sprawcy czynu zabronio-
nego w sytuacji, w której można było wymagać od
niego postępowania zgodnego z nakazem normy praw-
nej. Zasada winy wyłącza możliwość przypisania
sprawcy tzw. obiektywnych następstw czynu. Spraw-
cy przypisane mogą być tylko te elementy czynu rzu-
tujące na społeczną szkodliwość, które zostały przez
niego zawinione. Jedynie konkretny czyn może być
podstawą postawienia zarzutu, stanowiącego istotę
winy. Sprawca ma być karany za to, co uczynił. Wina
limituje również wymiar kary w tym sensie, że kara
nie może swoją dolegliwością przekraczać stopnia
winy. W prawie karnym wina jest zatem uzasadnie-
niem prawnokarnej reakcji państwa na czyn bez-
prawny, karalny i karygodny, stopień winy wyznacza
zaś granicę dla karnoprawnej reakcji państwa.
Obowiązujące przepisy w sposób pełny rozstrzy-
gają, kto ponosi odpowiedzialność za wypadek dro-
gowy spowodowany przez kursanta szkoły nauki jaz-
dy. Czyn opisany w art. 177 K.k., określający prze-
stępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego,
ma charakter przestępstwa powszechnego. Jego pod-
miotem może być każda osoba, która naruszając
– chociażby nieumyślnie – zasady bezpieczeństwa
w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, spowo-
dowała wypadek drogowy. Osobą taką może być każ-
dy uczestnik ruchu drogowego, zarówno pieszy, jak
i pasażer bądź kierujący pojazdem, w tym także kur-
sant szkoły nauki jazdy. Kursant, zanim przystąpi
do kierowania pojazdem w ruchu lądowym, musi po-
siadać przygotowanie z zakresu przepisów o ruchu
drogowym oraz techniki prowadzenia pojazdu me-
chanicznego. Warunki dopuszczenia do zajęć prak-
tycznych określa § 12 ust. 2 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 2 października 2005 r. w spra-
wie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania upraw-
nień przez kierujących pojazdami, instruktorów i eg-
zaminatorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834, z późn. zm.),
wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej
w art. 115 ust. 1 pkt 1–4 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Kursant szkoły nauki
jazdy posiada więc odpowiedni stopień wiedzy i umie-
jętności, by móc przewidywać rozwój sytuacji na dro-
dze i odpowiednio do tego dostosować swoje zacho-
wanie. Oczywiście wszelkie niewłaściwe zachowania
kursanta muszą być korygowane przez instruktora
nauki jazdy.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu
drogowym kierującym może być także osoba, która
odbywa, w ramach szkolenia, naukę jazdy pod nad-
zorem instruktora, oraz zdająca egzamin państwowy
pod nadzorem egzaminatora. Warunkiem koniecz-
nym jest odbywanie jazdy odpowiednio przystosowa-
nym pojazdem. Kursant szkoły nauki jazdy może nie
ponosić winy za spowodowanie wypadku drogowego,
może ponosić odpowiedzialność z art. 86 K.w., prze-
widujący karę grzywny dla osoby, która nie zacho-
wując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Możliwa jest
także jego odpowiedzialność z art. 177 K.k. za spo-
wodowanie wypadku, w którym inna osoba odniosła
obrażenia.
W doktrynie prawa karnego wskazuje się, że
w stosunku do osoby uczącej się, z uwagi na opano-
wanie w mniejszym stopniu zasad ruchu drogowego
i techniki prowadzenia pojazdu, zastosowane muszą
być łagodniejsze kryteria oceny możliwości przewi-
dywania swojego zachowania w ruchu i ewentual-
nych jego skutków.
Odrębną kwestią jest możliwość odpowiedzial-
ności karnej instruktora prowadzącego praktyczną
naukę jazdy w warunkach ruchu drogowego, która
będzie zindywidualizowana i zależna od wystąpie-
nia, rodzaju i rangi spowodowanych przez niego na-
ruszeń.
Prowadzenie pojazdów, podobnie jak uczestnicze-
nie w ruchu drogowym w innym charakterze (piesi,
rowerzyści), jest działaniem świadomym, wiążącym
się z ryzykiem powstania odpowiedzialności karnej,
zaś warunki i okoliczności eskulpujące czy zmniej-
szające jej zakres podlegają ocenie niezawisłego i nie-
zależnego sądu.
Powyższe upoważnia do przyjęcia twierdzenia, że
brak jest uzasadnienia do podjęcia prac legislacyj-
nych nad zmianą przepisów w zakresie zasad odpo-
wiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa
wypadku komunikacyjnego poprzez zróżnicowanie
regulacji prawnej w stosunku do kursanta szkoły na-
uki jazdy i instruktora nauki jazdy lub innych kieru-
jących pojazdem na drodze oraz stworzenie odręb-
nych zasad dla odpowiedzialności karnej kursanta.
Obowiązujące przepisy w sposób należyty regulują
omawianą problematykę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie budowy sali koncertowej
przy Zespole Państwowych Szkół Muzycznych
im. Artura Malawskiego w Przemyślu (5401)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Marka Rząsy w sprawie rozpo-
częcia budowy sali koncertowej przy Zespole Pań-
stwowych Szkół Muzycznych im. Artura Malawskie-
go w Przemyślu, przekazane pismem nr SPS-024-
-5401/09 z dnia 1 grudnia 2009 r., chciałbym uprzej-
mie podziękować za zainteresowanie sprawami szkol-
nictwa artystycznego.
W pełni zgadzam się z panem posłem, iż paradok-
sem jest, że miasto o bogatym dorobku kulturalnym,
historycznym, a także turystycznym nie posiada sali
koncertowej, która służyłaby zarówno potrzebom
szkoły muzycznej, jak i społeczeństwu lokalnemu.
Sądzę, że wspólna realizacja tego ważnego przedsię-
wzięcia poprzez współfinansowanie wraz z władzami
miasta Przemyśla na podstawie podpisanego porozu-
mienia z ministrem kultury i dziedzictwa narodowe-
go jest zasadna.
W tej sytuacji zostaną podjęte odpowiednie dzia-
łania mające na celu podpisanie w roku 2010 poro-
zumienia dotyczącego równego współfinansowania
budowy sali koncertowej, a także uwzględniającego
sfinansowanie wykonania niezbędnej dokumentacji
projektowej. W wyniku pozytywnej realizacji po-
wyższego przedsięwzięcia możliwe byłoby rozpoczę-
cie tego zadania inwestycyjnego w roku 2011 lub
w roku 2012.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż na terenie
woj. podkarpackiego w roku 2010 przewiduję zakoń-
czenie zadania inwestycyjnego w Sanoku (budowa
sali koncertowej przy szkole muzycznej) oraz reali-
zację kolejnego etapu inwestycji, dotyczącego budo-
wy sali koncertowej przy Państwowej Szkole Mu-
zycznej I stopnia w Jarosławiu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
437
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie przyspieszenia tempa prac
legislacyjnych nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
oraz niektórych innych ustaw (5416)
Odpowiadając na pismo z dnia 3 grudnia br.,
znak: SPS-024-5416/09, przekazujące zapytanie po-
sła Wojciecha Kossakowskiego, przedstawiam poni-
żej stosowne informacje.
Ustosunkowując się do pytania, czy nie należało-
by przyspieszyć prac nad zmianą ustawy o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, zważywszy
na jej kluczowe znaczenie w rozwoju regionalnym,
wskazuję, iż w ramach procesu legislacyjnego jedną
z czynności jest przygotowanie stanowiska rządu
w zakresie wprowadzanych zmian w przedmiotowej
ustawie i niektórych innych ustaw. Ze względu na to,
że zmianom podlegają również inne ustawy, wyma-
gane jest wyczerpujące przedstawienie określonej
regulacji prawnej, która odpowiada potrzebom spo-
łeczeństwa.
W obecnym czasie zostało sporządzone stanowi-
sko rządu do projektu ustawy o zmianie ustawy
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 2471), które zosta-
ło przekazane do dalszego procedowania.
Ustosunkowując się do pytania, czy sens ma
umieszczenie w zmienianej ustawie o ochronie przy-
rody z dnia 16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 151 poz. 1220, z późn. zm.) zapisu wymagającego
konsultacji z regionalną dyrekcją ochrony środowi-
ska, który wydłuży przeprowadzanie inwestycji dro-
gowych w miastach, uprzejmie informuję, że propo-
nowane zmiany we wskazanej ustawie mają przede
wszystkim polepszyć i ułatwić przeprowadzanie wszel-
kich czynności w ramach obowiązujących procedur.
Aby w pełni zapewnić ochronę zadrzewień przydroż-
nych, powyższe uzgodnienie powinno mieć zastoso-
wanie również w przypadku usuwania drzew z nie-
ruchomości objętych decyzją o zezwoleniu na reali-
zację inwestycji drogowej, do których, na podstawie
art. ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w za-
kresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193,
poz. 1194, z późn. zm.), nie stosuje się przepisów
o ochronie przyrody w zakresie obowiązku uzyski-
wania zezwoleń na ich usunięcie.
438
W związku z tym nowelizacja powołanego arty-
kułu nie będzie wydłużać przeprowadzania inwesty-
cji drogowych w miastach.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie oznakowania miasta Inowrocławia
znakami „Miasto monitorowane” (5421)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Krzysztofa Brejzy (pismo znak:
SPS-024-5421/09 z dnia 3 grudnia 2009 r.) w sprawie
oznakowania miasta Inowrocławia znakami „Miasto
monitorowane”, uprzejmie wyjaśniam, iż obowiązu-
jące przepisy:
— rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków
technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warun-
ków ich umieszczania na drogach (Dz. U. Nr 220,
poz. 2181, z późn. zm.),
— rozporządzenia ministrów infrastruktury oraz
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca
2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 170, poz. 1393, z późn. zm.)
nie przewidują wzoru znaku drogowego o treści
„Miasto monitorowane”. Zatem nie jest możliwe
oznakowanie wlotów drogowych znakami pionowymi
o wskazanej wyżej treści.
Jednakże nie ma przeszkód formalnych, aby
Urząd Miasta Inowrocławia przeprowadził akcję in-
formacyjną skierowaną do mieszkańców, jak i użyt-
kowników drogi, o tym, iż teren miasta objęty jest
systemem monitoringu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie budowy drogi szybkiego ruchu
relacji Nowy Sącz – Brzesko (5427)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 3 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-5427/
09, przy którym przekazano zapytanie pana Arka-
diusza Mularczyka w sprawie budowy drogi szybkie-
go ruchu relacji Nowy Sącz –Brzesko, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Realizacja kolejnych zadań budowy lub przebudo-
wy sieci dróg krajowych dotyczy w perspektywie
2008–2012 wyłącznie zadań określonych w uchwale
Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pod
nazwą „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Zadanie polegające na rozbudowie drogi
krajowej nr 75 na wskazanym odcinku do parame-
trów drogi ekspresowej nie zostało ujęte w progra-
mie. Wobec powyższego brak jest podstaw formal-
nych do realizacji tej inwestycji.
Ponadto uprzejmie informuję, że sieć dróg ekspre-
sowych wyznacza rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad
i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004, Nr 128, poz. 1334,
z późn. zm.). Aktualnie w rozporządzeniu tym brak
jest zapisu nadającego drodze krajowej nr 75 para-
metrów drogi ekspresowej.
Natomiast w obecnej sytuacji, mając na względzie
prowadzone analizy ruchu oraz istniejącą sieć dróg,
uprzejmie informuję pana posła, iż zmiana klasy dro-
gi krajowej nr 75 nie jest uzasadniona. Dotychczaso-
wa infrastruktura drogowa w połączeniu z projekto-
waną siecią dróg zapewni prawidłową obsługę komu-
nikacyjną na wskazanym odcinku.
Dodatkowo informuję, iż dla omawianego koryta-
rza drogowego istnieją dokumenty planistyczne wy-
tyczające kierunek dostosowania drogi krajowej
nr 75 do zwiększających się potrzeb przewozowych.
W 2003 r. opracowano „Studium trasowe moderni-
zacji drogi krajowej nr 75 na odc. Brzesko – Nowy
Sącz”. Studium to określiło potrzeby i możliwości jej
przebudowy. Na jego podstawie w latach 2004–2005
przebudowano 38,3 km tej trasy (tj. ponad 81% całe-
go odcinka) kosztem ok. 50 mln zł. W lutym 2007 r.
zlecono opracowanie dokumentacji projektowej dla
dobudowy dodatkowego pasa ruchu na wzniesieniach
(3 odcinki o łącznej długości 9,9 km, w tym jeden
odcinek pomiędzy Nowym Sączem i Krzyżówką), po-
prawy bezpieczeństwa ruchu drogowego i odwodnie-
nia pasa drogowego. Dokumentacja ta będzie ukoń-
czona w 2010 r.
Obecnie zlecane jest opracowanie dokumentacji
projektowej dla przedłużenia drogi krajowej nr 75

pomiędzy drogą krajową nr 4 i węzłem autostrado-
wym w Brzesku w celu poprawy dostępności relacji
ruchowych mających źródło w rejonie Nowego Sącza
do realizowanej autostrady A4.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury w ramach posiadanych środ-
ków podejmuje działania mające na celu poprawę sta-
nu technicznego przedmiotowej drogi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie nieruchomości położonych
w Lublinie, będących w gestii
Ministerstwa Obrony Narodowej (5430)
Odpowiadając na zapytanie pani poseł Izabelli
Sierakowskiej w sprawie nieruchomości położonych
w Lublinie, będących w gestii Ministerstwa Obrony
Narodowej (SPS-024-5430/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Obowiązujący w resorcie obrony narodowej „Pro-
gram rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w latach 2007–2012” reguluje m.in. sprawy rozmiesz-
czenia i sposobu wykorzystania kompleksów nieru-
chomości wojskowych, w tym również na terenie gar-
nizonu Lublin. Zgodnie z jego założeniami nierucho-
mości zlokalizowane w Lublinie przy: al. Kraśnickiej
4, róg ul. Głębockiej, al. Kraśnickiej 2, ul. Spadochro-
niarzy 5, ul. Radziszewskiego 4 i 6 oraz ul. Żwirki
i Wigury jako niezbędne dla potrzeb obronności pań-
stwa są wykorzystywane lub są aktualnie przygoto-
wywane do wykorzystania przez dyslokowane tam
właściwe jednostki organizacyjne resortu obrony na-
rodowej.
Natomiast nieruchomości położone przy ul. Droga
Męczenników Majdanka 70 i 129 o łącznej powierzch-
ni użytkowej ponad 22,5 tys. m² zostały w całości
uznane za zbędne dla potrzeb ich dotychczasowych
użytkowników. Stosownie do postanowień ustawy
z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398, ze zm.) zostały przekazane do Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej do realizacji jej zadań
wynikających z profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. Trwały zarząd do tych nieru-
chomości przysługujący Ministerstwu Obrony Naro-
dowej – Rejonowemu Zarządowi Infrastruktury w Lu-
439
blinie został wygaszony i strona wojskowa już nimi
nie dysponuje. W chwili obecnej Oddział Regionalny
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Lublinie jest
właściwy do rozpatrywania wniosków o ich ewentu-
alne pozyskanie. W tym miejscu należy nadmienić,
że oprócz prezydenta miasta Lublin zainteresowanie
wskazanymi nieruchomościami wyrażał również
rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana
Pawła II.
Odnosząc się do nieruchomości zlokalizowanej
w Lublinie przy ul. Nowy Świat 40 uprzejmie infor-
muję, że istnieje możliwość przekazania jej części
poza resort obrony narodowej z przeznaczeniem na
realizację inwestycji celu publicznego, jakim jest
przedłużenie ul. Krańcowej w Lublinie. Warunkiem
uznania zbędności tego gruntu dla potrzeb wojska
jest wypracowanie porozumienia między władzami
miasta Lublin a stroną wojskową reprezentowaną
przez Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych w zakresie
zapewnienia bezkolizyjnego funkcjonowania sąsied-
niej nieruchomości wojskowej w trakcie realizacji
wskazanej inwestycji drogowej i po jej zakończeniu.
Prezydent miasta Lublin został o tej możliwości po-
informowany pismem podsekretarza stanu ds. spraw
uzbrojenia i modernizacji w Ministerstwie Obrony
Narodowej z dnia 12 maja br. (934/DI).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Machałek
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień (5435)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Marzeny Machałek w sprawie
wojewódzkich sztabów wojskowych i wojskowych ko-
mend uzupełnień (SPS-024-5435/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przeobrażenia, jakie mają miejsce w Wojsku Pol-
skim, szczególnie w kontekście prowadzonego pro-
cesu profesjonalizacji związanego m.in. ze zmniej-
szeniem zadań wojskowych komend uzupełnień
w zakresie pokojowego uzupełniania jednostek woj-
skowych, wymusiły potrzebę ograniczenia liczebno-
ści tych organów. Prowadzone działania restruktu-
440
ryzacyjne uzasadnione są również względami eko-
nomicznymi.
Określenie docelowej liczby wojskowych komend
uzupełnień zawartych w nowelizacji rozporządzenia
ministra obrony narodowej zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych
i wojskowych komend uzupełnień było efektem dłu-
gotrwałych prac koncepcyjno-analitycznych prowa-
dzonych w resorcie obrony narodowej.
W ich trakcie uwzględniono wszystkie aspekty
funkcjonowania administracji wojskowej na terenie
całej Rzeczypospolitej Polskiej w oparciu o dwie gru-
py kryteriów stosowanych jednolicie do wszystkich
wojskowych komend uzupełnień.
Pierwsza z nich dotyczy możliwości realizowania
przez te organy ustawowych zadań, w szczególności:
terytorialnego zasięgu działania, stanu infrastruk-
tury, ogólnej liczby zasobów rezerw osobowych na
administrowanym terenie czy też możliwość dojazdu
obywateli do urzędu w celu załatwienia sprawy.
Czynniki te, jawne w całości, podlegały analizom bez
żadnych ograniczeń.
Natomiast druga grupa kryteriów dotycząca po-
trzeb operacyjno-obronnych Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, takich jak np. liczba nadanych przy-
działów mobilizacyjnych, stan zasobów żołnierzy
rezerwy oraz środków transportowych i maszyn, nie
mogła zostać powszechnie udostępniona, gdyż jako
informacje niejawne podlegają one ochronie z mocy
prawa.
Na tle wskazanych powyżej czynników chciałbym
odnieść się do szczegółowych pytań pani poseł Ma-
rzeny Machałek przedstawionych w zapytaniu.
Podnoszone argumenty, jakkolwiek słuszne i me-
rytoryczne, są oparte głównie na przedstawieniu wy-
biórczo zastosowanych czynników (np. konieczności
dojazdu obywateli z planowanej do rozformowania
WKU w Jeleniej Górze do WKU w Bolesławcu czy
Kłodzku, wielkość administrowanego terenu czy też
kwestie komunikacyjne) do wskazania sąsiednich
wojskowych komend uzupełnień jako bardziej wła-
ściwych do rozformowania. Jednakże dokonywanie
prostych porównań w tym zakresie w żaden sposób
nie pozwala na określenie nowego kształtu admini-
stracji wojskowej funkcjonującej w ramach profesjo-
nalnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Co więcej, rozpatrywanie pojedynczych wojsko-
wych komend uzupełnień w oderwaniu od analizy
całości niezbędnego systemu organów operacyjno-
-obronnych i uzupełnieniowych prowadzić może do
naruszenia spójności tego systemu.
Chciałbym w tym miejscu odnieść się również do
kwestii dotyczących stanu technicznego budynku,
w którym dyslokowana jest Wojskowa Komenda Uzu-
pełnień w Jeleniej Górze, jako argumentu za pozo-
stawieniem jej w strukturze administracji wojskowej.
Podkreślenia wymaga fakt, że przez ostatnie lata
większość wojskowych komend uzupełnień było re-
montowanych dla zapewnienia lepszych warunków
zarówno bieżącej obsługi administracyjnej obywate-
li, jak również godziwych warunków pracy kadry
i pracowników wojska. W związku z powyższym ar-
gument ten nie może być uznany jako decydujący
o pozostawieniu tej właśnie wojskowej komendy
uzupełnień.
Podejmując decyzję o zmniejszeniu liczebności
wojskowych komend uzupełnień uwzględniono rów-
nież kwestie związane z kosztami finansowymi, któ-
re będą ponoszone przez budżet resortu obrony na-
rodowej i budżet państwa w pierwszych dwóch, trzech
latach po zakończeniu reformy. Koszty te spowodo-
wane będą m.in. przez:
1) konieczność przystosowania pomieszczeń do
zwiększonych kartotek i archiwów WKU w wyniku
przekazywania ewidencji wojskowej po likwidowa-
nych WKU;
2) wypłacenie odpraw zwalnianym żołnierzom za-
wodowym oraz w niewielkim zakresie pracownikom
cywilnym (większość pracowników cywilnych to eme-
ryci wojskowi) w ramach zwolnień grupowych.
Przewiduje się jednakże, że po upływie tego
okresu coroczne oszczędności z tytułu zmniejsze-
nia zatrudnienia i liczby utrzymywanych obiektów
wojskowych kształtować się będą na poziomie ok.
90 mln zł.
Na zakończenie pragnę za pośrednictwem Pana
Marszałka zapewnić panią poseł Marzenę Machałek,
że w przypadku wojskowych komend uzupełnień po-
łożonych na terenach narażonych szczególnie na nie-
bezpieczeństwo występowania klęsk żywiołowych
poddawano szczegółowym analizom aspekty dotyczą-
ce przeciwdziałaniu sytuacjom kryzysowym. W efek-
cie powyższego uznano, że rozformowanie Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Jeleniej Górze nie wpłynie
negatywnie na ewentualny udział oddziałów i podod-
działów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zapobieganiu oraz usuwaniu skutków klęsk żywio-
łowych, bowiem decyzje w tej sprawie podejmowane
są w relacji wojewoda – szef wojewódzkiego sztabu
wojskowego i minister obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie działań kujawsko-pomorskiego
kuratora oświaty wobec sytuacji w gimnazjum
w gm. Książki w pow. wąbrzeskim
w woj. kujawsko-pomorskim (5445)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Zbigniewa Girzyńskiego (SPS-
-024-5445/09), uprzejmie wyjaśniam, że po otrzyma-
niu szczegółowych wyjaśnień wielkopolskiego kura-
tora oświaty w sprawach opisanych przez toruński
dziennik „Nowości” w artykule „Wyjątkowy przypa-
dek Dominiki B.”, przedstawiam w tej sprawie nastę-
pującą opinię.
Rada Pedagogiczna Gimnazjum w Książkach na
zebraniu poświeconym klasyfikowaniu i promowaniu
uczniów w dniu 15 czerwca 2009 r. dokonała analizy
okoliczności dotyczących niepromowania uczniów do
klasy programowo wyższej ze względu na dwie oceny
niedostateczne. Na zebraniu tym rada pedagogiczna
nie wyraziła zgody na zdawanie przez D. B. egzami-
nu poprawkowego z dwóch obowiązkowych zajęć edu-
kacyjnych (język angielski i matematyka).
W dniu 16 czerwca 2009 r. matka ww. uczennicy
złożyła wniosek o wyrażenie zgody przez Radę Peda-
gogiczną na egzamin poprawkowy z dwóch obowiąz-
kowych zajęć edukacyjnych. Wniosek ten nie był
przedmiotem obrad na zebraniu rady pedagogicznej
w dniu 19 czerwca 2009 r. (wniosku tego nie przed-
stawił radzie pedagogicznej dyrektor Gimnazjum
w Książkach). Pismem z dnia 22 czerwca 2009 r. pani
A. B. (matka D.) została powiadomiona przez dyrek-
tora Gimnazjum w Książkach o braku zgody na zda-
wanie przez D. egzaminu poprawkowego z dwóch
obowiązkowych zajęć edukacyjnych, uzasadniając to
brakiem zgody rady pedagogicznej na zebraniu
w dniu 15 czerwca 2009 r. Dopiero w dniu 21 lipca
2009 r. do Kuratorium Oświaty w Bydgoszczy Dele-
gatura w Toruniu wpłynęło pismo matki uczennicy
z prośbą o sprawdzenie zgodności z prawem faktu
niewyrażenia zgody na przeprowadzenie egzaminu
poprawkowego z dwóch przedmiotów jej córce. Wcze-
śniej, bo 7 lipca 2009 r., matka D. złożyła do dyrek-
tora Gimnazjum nr 1 w Wąbrzeźnie prośbę o przyję-
cie córki do tej szkoły. Od 1 września 2009 r. D.
uczęszcza do tego gimnazjum.
Dyrektor Gimnazjum w Książkach, nie przedsta-
wiając na zebraniu rady pedagogicznej w dniu 19 czerw-
ca 2009 r. wniosku z 16 czerwca 2009 r. matki uczen-
nicy D. B. o dopuszczenie jej do dwóch egzaminów
poprawkowych, postąpił niezgodnie z postanowienia-
mi zawartymi w § 21 ust. 1 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
441
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rymi zgodę na egzamin poprawkowy z dwóch obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych może w wyjątko-
wych przypadkach wyrazić rada pedagogiczna. Do
rady pedagogicznej należy ocena wyjątkowości każ-
dego przypadku.
Należy w tym miejscu podkreślić, że nie ma obo-
wiązku wymieniania w zasadach wewnątrzszkolnego
oceniania katalogu tych wyjątkowych przypadków,
gdyż katalog taki nie wyczerpywałby wszystkich nie-
przewidzianych zdarzeń i okoliczności, które mogą
mieć miejsce w odniesieniu do konkretnego ucznia.
Zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) nadzorowi pedago-
gicznemu, który sprawuje kurator oświaty, podlega
m.in. przestrzeganie zasad oceniania, klasyfikowa-
nia i promowania uczniów. Nauczyciele, o których
mowa w art. 35 ust. 5 ww. ustawy, mogą wydawać
dyrektorom szkół doraźne zalecenia wynikające
z przeprowadzonych czynności w zakresie nadzoru
pedagogicznego. Natomiast zgodnie z art. 34 ust. 1
ww. ustawy organ sprawujący nadzór pedagogiczny
w przypadku stwierdzenia prowadzenia przez szkołę
działalności z naruszeniem przepisów ustawy może
polecić, w drodze decyzji, usunięcie uchybień w wy-
znaczonym terminie.
Ponadto, zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia
26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.), kurator oświaty może,
w przypadku stwierdzenia w wyniku sprawowanego
nadzoru pedagogicznego, że nauczyciel uchybił obo-
wiązkom wymienionym w art. 6 Kart Nauczyciela
(w rozpatrywanym przypadku można mówić o braku
rzetelności realizowania przez dyrektora gimnazjum
zadań związanych z powierzonym mu stanowiskiem),
wystąpić z wnioskiem do rzecznika dyscyplinarnego
wyznaczonego przez wojewodę o wszczęcie postępo-
wania dyscyplinarnego.
Jak z powyższego wynika, kurator oświaty dys-
ponuje odpowiednimi kompetencjami do wyciągania
w określonym przepisami czasie wniosków służbo-
wych w stosunku do dyrektorów szkół postępujących
niezgodnie z obowiązującymi przepisami.
Należy stwierdzić, że w omawianym przypadku
nie zostały w odpowiednim czasie wyczerpane moż-
liwości przysługujące kuratorowi oświaty w stosun-
ku do dyrektora Gimnazjum w Książkach.
Rozpatrywany przypadek nie wyczerpuje moim
zdaniem znamion czynu opisanego w art. 83 ust. 1a
Karty Nauczyciela.
Kwestie dotyczące niewłaściwego stosowania przez
szkoły przepisów dotyczących oceniania, klasyfiko-
wania i promowania uczniów zostaną omówione na
najbliższym zebraniu z kuratorami oświaty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
442
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie cyfryzacji Polski (5447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie (nr SPS-024-5447/09) z dnia 17 listopada
2009 r. (data wpływu 8 grudnia 2009 r.) pana posła
Ireneusza Rasia w sprawie „cyfryzacji Polski” przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące obecnego
etapu „cyfryzacji Polski” oraz planowanego ter-
minu zakończenia tego procesu, należy wskazać, iż
zarządzeniem nr 3 prezesa Rady Ministrów z dnia
2 stycznia 2006 r., zmienionym zarządzeniem nr 74
prezesa Rady Ministrów z dnia 2 lipca 2008 r., powo-
łany został Międzyresortowy Zespół do Spraw Tele-
wizji i Radiofonii Cyfrowej, zwany dalej „Zespołem”.
W wyniku prac ww. Zespołu powstał projekt planu
wdrażania telewizji cyfrowej w Polsce, zwany dalej
„projektem planu”. Jednocześnie przygotowany został
projekt założeń projektu ustawy o wdrożeniu naziem-
nej telewizji cyfrowej DVB-T, zwany dalej „projek-
tem założeń”. Zarówno projekt planu, jak i projekt
założeń zostały poddane konsultacjom społecznym
oraz uzgodnieniom międzyresortowym. Następnie
w dniu 3 grudnia 2009 r. dokumenty te zostały przy-
jęte przez Komitet Rady Ministrów do Spraw Infor-
matyzacji i Łączności, a w dniu 9 grudnia 2009 r.
zostały przekazane do rozpatrzenia przez Komitet
Stały Rady Ministrów. Wskazane wyżej dokumenty
określają w szczególności: termin wyłączenia nada-
wania analogowego na terytorium RP, zasady funk-
cjonowania operatora multipleksu naziemnej telewizji
cyfrowej DVB-T oraz wstępną koncepcję zagospoda-
rowania dywidendy cyfrowej. Po przyjęciu przez
Radę Ministrów projektu założeń procedowany będzie
projekt ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfro-
wej DVB-T.
Należy także wskazać, iż w celu realizacji procesu
wdrażania telewizji cyfrowej na terenie Polski prze-
wodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji wy-
dał w dniu 31 lipca 2009 r. decyzję nr DK-175/2009
w sprawie zmiany (rozszerzenia) koncesji dla spółki
Telewizja Polsat SA, spółki Polskie Media SA, spółki
TVN SA oraz spółki Telewizja Puls sp. z o.o., polega-
jącej na przyznaniu prawa do rozpowszechniania
programu telewizyjnego za pomocą nowych często-
tliwości, do wykorzystania na zasadach określonych
w art. 114 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne,
drogą rozsiewczą naziemną w sposób cyfrowy,
w okresie do odpowiednich dat wygaśnięcia obecnie
obowiązujących koncesji, z zachowaniem warunków
ustalonych w ogłoszeniu przewodniczącego Krajowej
Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 3 lutego 2009 r.
(Monitor Polski Nr 12, poz. 153) o możliwości uzy-
skania koncesji na rozpowszechnianie programu te-
lewizyjnego.
W konsekwencji powyższej decyzji w dniu 30 wrze-
śnia 2009 r. została wydana przez prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej decyzja nr DZC-WTY-
-5157-4/09 (180) zmieniająca rezerwacje częstotliwości
dokonane na rzecz spółki Telewizja Polska SA, spółki
Telewizja Polsat SA, spółki TVN SA, spółki Polskie
Media SA oraz spółki Telewizja Puls sp. z o.o. W ww.
decyzji prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
między innymi dokonano na rzecz spółki Telewizja
Polsat SA, spółki TVN SA, spółki Polskie Media SA
oraz spółki Telewizja Puls sp. z o.o. rezerwacji często-
tliwości wykorzystywanych w służbie radiodyfuzyjnej
na zasadzie współużytkowania kanałów TV o szero-
kości 8 MHz z zakresu 470–862 MHz w celu rozpo-
wszechniania programów w sposób cyfrowy rozsiew-
czy naziemny.
Powyższe decyzje zawierają harmonogram rozpo-
częcia rozpowszechniania w sposób cyfrowy i zaprze-
stania rozpowszechniania w sposób analogowy. Zgod-
nie z tym harmonogramem rozpoczęcie rozpowszech-
niania w sposób cyfrowy na terenie województwa
małopolskiego ma nastąpić nie później niż do dnia
31 lipca 2011 r., z wyjątkiem obszaru rezerwacji czę-
stotliwości: Zakopane – Rabka, dla którego podana
została data 31 marca 2010 r. Zaprzestanie rozpo-
wszechniania w sposób analogowy na terenie woje-
wództwa małopolskiego ma nastąpić nie później niż
do dnia 31 lipca 2013 r., natomiast w przypadku ob-
szaru rezerwacji częstotliwości: Zakopane – Rabka
nie później niż do dnia 30 września 2011 r.
Z uwagi na fakt, iż rezerwacja częstotliwości dla
nadawców programów rozpowszechnianych lub roz-
prowadzanych w pierwszym ogólnopolskim multi-
pleksie cyfrowej telewizji naziemnej DVB-T została
dokonana na zasadach współużytkowania, konieczne
stało się dokonanie wyboru jednego operatora tego
multipleksu. Okoliczność, iż jednym z nadawców jest
nadawca publiczny Telewizja Polska SA, powoduje,
iż w tym przypadku winny znaleźć zastosowanie
przepisy ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 223,
poz. 1655, z późn. zm.). Procedura przewidziana
przepisami ww. ustawy Prawo zamówień publicznych
jest jednak bardzo rozbudowana i jej zastosowanie
spowoduje znaczne wydłużenie procesu wyboru ope-
ratora sieci nadawczej i tym samym wpłynie na opóź-
nienie procesu wdrażania naziemnej telewizji cyfro-
wej w Polsce. W związku z powyższym powstała po-
trzeba zaprojektowania przepisów regulujących tryb
wyboru operatora sieci nadawczej, aby umożliwić
jego dokonanie w krótszej i uproszczonej procedurze.
Jednocześnie należy mieć na względzie, aby wybór
operatora sieci nadawczej został przeprowadzony
w sposób zapewniający zachowanie uczciwej konku-

rencji oraz równe traktowanie oferentów, a z drugiej
strony należy uwzględnić fakt, iż na rzecz nadawców
została dokonana rezerwacja na zasadzie współko-
rzystania z częstotliwości. Powyższe kwestie zostaną
uregulowane projektowaną ustawą o wdrożeniu na-
ziemnej telewizji cyfrowej DVB-T, natomiast propo-
zycje rozwiązań procedury wyboru operatora sieci
nadawczej zostały przedstawione w projekcie założeń
tej ustawy, który dostępny jest na stronie interneto-
wej Ministerstwa Infrastruktury (http://www.mi.gov.
pl/2-48203fl e24e2f-1791825-p l.htm).
Odpowiadając na pytanie dotyczące informacji
w zakresie procesu wdrażania naziemnej telewizji
cyfrowej w odniesieniu do województwa małopolskie-
go, uprzejmie informuję, że harmonogram urucha-
miania emisji cyfrowych obejmujących programy
dostępne obecnie w ofercie analogowej został okre-
ślony w ogłoszeniu przewodniczącego Krajowej Rady
Radiofonii i Telewizji z dnia 3 lutego 2009 r. o moż-
liwości uzyskania koncesji na rozpowszechnianie
programu telewizyjnego. Przewiduje on uruchomie-
nie emisji cyfrowej na obszarze województwa mało-
polskiego w następujących terminach:
— nie później niż do dnia 31 marca 2010 r. na
następujących obszarach rezerwacji częstotliwości:
Zakopane i Rabka;
— nie później niż do dnia 31 lipca 2011 r. na nastę-
pujących obszarach rezerwacji częstotliwości: Kraków,
Tarnów, Gorlice, Krynica oraz Szczawnica.
Obszary rezerwacji częstotliwości, o których mowa
powyżej, zostały wymienione i szczegółowo określone
w pkt 2.1.1 załącznika do zarządzenia nr 21 prezesa
Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 17 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie planu zagospodarowania czę-
stotliwości dla zakresu 470–862 MHz1). Należy też
podkreślić, iż ww. określenie „nie później niż do”
oznacza, iż podane terminy są terminami maksymal-
nymi, a zatem istnieje możliwość, iż rozpoczęcie roz-
powszechniania w sposób cyfrowy nastąpi przed ich
upływem.
Zróżnicowanie terminów uruchomienia emisji cy-
frowych dla poszczególnych obszarów kraju wynika
z braku dostatecznych zasobów częstotliwości nie-
zbędnych dla równoczesnego zapewniania dla całej
Polski tzw. emisji równoległej (tj. jednoczesnego
nadawania analogowego i cyfrowego) oraz ograni-
czeń wynikających z konieczności dokonywania uzgod-
nień międzynarodowych wykorzystania częstotliwo-
ści radiowych. Zachowanie emisji równoległej jest
niezbędne ze względów społecznych w celu umożli-
wienia obywatelom płynnego przejścia na odbiór
w pełni cyfrowy (zakup i podłączenie sprzętu, ewen-
tualna modernizacja instalacji antenowych etc.).
1)
Ze zmianami wprowadzonymi zarządzeniami prezesa
UKE: nr 62 z dnia 12 września 2008 r. oraz nr 54 z dnia 15 paź-
dziernika 2009 r.
443
Natomiast w odniesieniu do przedstawionej przez
pana posła kwestii wyłączenia nadajnika testowego
„Chorągwica” uprzejmie informuję, iż z prośbą o przed-
stawienie informacji i zajęcie stanowiska w tej sprawie
zwróciłam się do prezesa Urzędu Komunikacji Elek-
tronicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie naruszenia prawa
przez radę nadzorczą w związku z wyborem
i powołaniem nowego prezesa Zarządu PKS
we Włocławku sp. z o.o. (5452)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim pana posła Łukasza Zbonikowskie-
go z dnia 11 grudnia 2009 r. (znak: SPS-024-5452/
09) w sprawie wyboru i powołania nowego prezesa
Zarządu Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodo-
wej we Włocławku sp. z o.o. na podstawie wyjaśnień
złożonych przez radę nadzorczą, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Rada Nadzorcza PKS we Włocławku sp. z o.o.
wszczęła postępowanie kwalifikacyjne na stanowiska
prezesa zarządu i członka zarządu – dyrektora ds.
ekonomiczno-finansowych zgodnie z zapisami § 2
pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 mar-
ca 2003 r. w sprawie przeprowadzenia postępowania
kwalifikacyjnego na stanowisko członka zarządu
w niektórych spółkach handlowych, zgodnie z któ-
rym rada nadzorcza wszczyna postępowanie kwali-
fikacyjne w przypadku upływu kadencji członka za-
rządu co najmniej na 3 miesiące przed upływem ka-
dencji dotychczasowego członka zarządu. Zatem rada
nadzorcza wszczęła postępowanie w terminach okre-
ślonych w przepisach prawa. Kadencja obecnego za-
rządu upływa z dniem 31 grudnia 2009 r., również
w tym dniu wygasa umowa o pracę podpisana z obec-
nym prezesem zarządu, co wynika z postanowień
rozdz. III pkt 2 aktu komercjalizacji przedsiębiorstwa
państwowego objętego aktem notarialnym z dnia
17.01.2008 r.
Mając na uwadze trudną i wciąż pogarszającą się
sytuację ekonomiczno-finansową spółki, brak reali-
zacji przyjętego programu restrukturyzacji, jak rów-
nież niepodejmowanie działań naprawczych przez
obecny zarząd, rada nadzorcza w dniu 28.12.2009 r.
podjęła uchwałę w sprawie odwołania z dniem 31 grud-
nia 2009 r. obecnego prezesa Zarządu PKS we Wło-
cławku sp. z o.o. Bez odwołania jego mandat do peł-
444
nienia funkcji, zgodnie z postanowieniami rozdz. III
pkt 3 aktu komercjalizacji przedsiębiorstwa pań-
stwowego oraz art. 202 § 2 Kodeksu spółek handlo-
wych wygasłby z dniem odbycia zgromadzenia
wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finan-
sowe za rok 2009.
Podjęte przez radę nadzorczą działanie jedno-
znacznie przesądza o wygaśnięciu mandatu obecne-
go zarządu, jak i końcu pierwszej kadencji zarządu.
Odnosząc się do podejrzeń o wywieranie nacisków
politycznych na członków rady nadzorczej przy po-
dejmowaniu decyzji co do wyboru kandydata na pre-
zesa zarządu II kadencji, rada nadzorcza stwierdziła,
że na członków rady i ich decyzje nie były wywierane
żadne naciski polityczne dotyczące zatrudnienie kon-
kretnych osób w spółce. Członkowie rady nadzorczej
spotkali się jedynie z presją wywieraną przez repre-
zentantów związków zawodowych działających w spół-
ce, co było przedstawiane w żądaniach zawartych
w szeregu pism kierowanych w trakcie przeprowa-
dzanego postępowania konkursowego do członków
rady, jak i adresowanych do prezydenta RP, premiera
rządu, ministra skarbu państwa, parlamentarzy-
stów, jak i mediów (radio i telewizja).
Odnosząc się do kwestii utrzymywania w skomer-
cjalizowanych jednoosobowych spółkach Skarbu
Państwa rad nadzorczych, wskazać należy, że kwe-
stię tę regulują przepisy Kodeksu spółek handlowych,
a także ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji, któ-
ra przyznaje pracownikom prawo wyboru przedsta-
wicieli załogi do składu rady nadzorczej spółki. To
pracownicy decydują, kto będzie ich reprezentował.
Jednakże ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji
w art. 12 ust. 2 wskazuje, że powołane do rady nad-
zorczej mogą być jedynie osoby, które złożyły egza-
min. W przypadku wyboru przez załogę osób, które
nie spełniają tego warunku, reprezentacja załogi nie
może być pełna, jak to ma miejsce w przypadku PKS
we Włocławku sp. z o.o. Propozycja skorzystania
w przypadku tej spółki z zapisów art. 11 ust. 2 usta-
wy o komercjalizacji i prywatyzacji, tj. nieustanawia-
nia rady nadzorczej z uwagi na wielkość spółki (za-
trudnienie powyżej 300 pracowników oraz przychody
ponad 20 mln zł rocznie), jej sytuację finansową oraz
pozycję na rynku, nie została uwzględniona.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Radosława Witkowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie opodatkowania zysków
z tzw. aukcji groszowych (5478)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Radosława Witkowskiego oraz grupy
posłów w sprawie opodatkowania zysków z tzw. au-
kcji groszowych, przesłanym przy piśmie znak: SPS-
-024-5478/09 z dnia 11 grudnia 2009 r., uprzejmie
informuję, co następuje.
Zasady prowadzenia aukcji internetowych, w szcze-
gólności metoda ich rozstrzygnięcia, decydują o za-
kwalifikowaniu tego rodzaju działalności jako gry lo-
sowej bądź jako przedsięwzięcia niemającego charak-
teru losowego. Działalność niemająca charakteru lo-
sowego i tym samym nieobjęta rygorami ustawy pro-
wadzona jest przez podmioty na zasadach ogólnych
i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od gier.
Działalność o charakterze losowym podlega rygo-
rom ustawy. W dniu 19 listopada 2009 r. Sejm RP
uchwalił ustawę o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201,
poz. 1540), która zastąpiła ustawę z dnia 29 lipca
1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, a która
w art. 71 ust. 2 stanowi, że przedmiotem opodatko-
wania podatkiem od gier jest urządzanie gier hazar-
dowych z wyłączeniem loterii promocyjnych. Zgodnie
z treścią art. 73 ust. 2 ustawy o grach hazardowych
podstawę opodatkowania podatkiem od gier w loterii
audioteksowej stanowi przychód organizatora uzy-
skany z tej loterii.
Wprowadzenie powyższej regulacji umożliwi ob-
jęcie podatkiem od gier takich rodzajów aukcji inter-
netowych, które ze względu na warunki udziału oraz
metodę rozstrzygnięcia zostaną zakwalifikowane
jako loterie audioteksowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Putry
w sprawie zakontraktowania świadczeń
dla Oddziału Anestezjologii
i Intensywnej Terapii
oraz Szpitalnego Oddziału Ratunkowego
w SPZOZ w Bielsku Podlaskim (5479)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 3 grudnia 2009 r. przesłane przy piśmie
pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu, z dnia
10 grudnia 2009 r. (znak: SPS-024-5479/09) w spra-
wie zakontraktowania świadczeń dla Oddziału Ane-
stezjologii i Intensywnej Terapii w Szpitalu w Bielsku
Podlaskim uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do zawartej w treści zapytania kwe-
stii dotyczącej niepodpisania umowy na realizację
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie anestezjolo-
gii i intensywnej terapii w szpitalu w Bielsku Podla-
skim, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż Mini-
sterstwo Zdrowia zwróciło się do Podlaskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie. Zgodnie z informacjami płatnika świadczeń
brak umowy w 2009 r. na realizację świadczeń w Od-
dziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii w Szpita-
lu w Bielsku Podlaskim wynikał z braku wpisu tej
komórki organizacyjnej do rejestru zakładów opieki
zdrowotnej.
W związku z powyższym, z formalnego punktu
widzenia, komórka organizacyjna w postaci oddziału
445
realizującego świadczenia w zakresie anestezjologii
i intensywnej terapii nie istniała w strukturach oma-
wianego świadczeniodawcy. Natomiast płatnik świad-
czeń, zgodnie z § 11 ust. 1 zarządzenia prezesa NFZ,
nr 93/2008/DSOZ, z dnia 22 października 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, może za-
kontraktować świadczenia opieki zdrowotnej w ra-
mach hospitalizacji/hospitalizacji planowej wyłącznie
w oddziałach szpitalnych, których specjalności są
określone w Rejestrze Zakładów Opieki Zdrowotnej
przez część VIII kodu resortowego systemu resorto-
wych kodów identyfikacyjnych, odpowiadają lub za-
wierają się w zakresach określonych w załączniku
nr 3 do zarządzenia.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż Podlaski Oddział Wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia w dniu 10 listopada 2009 r. został
poinformowany przez szpital w Bielsku Podlaskim
o fakcie wpisu do Rejestru Zakładów Opieki Zdrowot-
nej komórki organizacyjnej: oddział anestezjologii
i intensywnej terapii.
W dniu 7 grudnia 2009 r. Podlaski Oddział Woje-
wódzki NFZ ogłosił postępowanie w rodzaju: leczenie
szpitalne, w zakresie: anestezjologia – hospitalizacja
dla powiatu bielskiego, natomiast 21 grudnia 2009 r.
do funduszu wpłynęła oferta SP ZOZ w Bielsku Pod-
laskim.
W wyniku przeprowadzonego postępowania ko-
misja konkursowa Podlaskiego Oddziału Wojewódz-
kiego NFZ wybrała Samodzielny Publiczny Zakład
Opieki Zdrowotnej w Bielsku Podlaskim do udziela-
nia świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie aneste-
zjologii i intensywnej terapii.
Równocześnie, mając na uwadze poruszoną w tre-
ści zapytania kwestię dotyczącą zawarcia umowy na
realizację świadczeń w Szpitalnym Oddziale Ratun-
kowym w Szpitalu w Bielsku Podlaskim, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, iż w 2009 r. ww. świad-
czeniodawca posiadał zawartą z funduszem umowę
na realizację tego zakresu świadczeń.
Natomiast w 2010 r., zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374), na wnio-
sek dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia, za zgodą świadcze-
niodawcy, obowiązywanie umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zawartej na okres do dnia
31 grudnia 2009 r. i realizowanej w dniu wejścia
w życie niniejszej ustawy może zostać przedłużone
na okres nie dłuższy niż do dnia 31 grudnia 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
446
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie niekontrolowanego odpalania
fajerwerków stwarzających
zagrożenie pożarowe (5481)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5481/09), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pani Anny Paluch oraz grupy posłów z dnia
30 listopada 2009 r. w sprawie niekontrolowanego
odpalania fajerwerków stwarzających zagrożenie
pożarowe, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Użytkowanie wyrobów pirotechnicznych, w tym
także powszechne stosowanie w okresie świątecznym
tzw. fajerwerków, określają przede wszystkim nastę-
pujące regulacje prawne:
— ustawa z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
(Dz. U. Nr 117, poz. 1007, z późn. zm.),
— ustawa z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykony-
waniu działalności gospodarczej w zakresie wytwa-
rzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią,
amunicją oraz wyrobami i technologią o przezna-
czeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 67,
poz. 679, z późn. zm.),
— rozporządzenie ministra gospodarki i pracy
z dnia 29 lipca 2005 r. w sprawie wykazu wyrobów
pirotechnicznych, na których nabywanie, przecho-
wywanie lub używanie nie jest wymagane uzyskanie
pozwolenia (Dz. U. Nr 158, poz. 1329).
Niezależnie od powyższego, zgodnie z ustawą
z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administra-
cji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206)
wojewodowie mogą stanowić akty prawa miejscowe-
go, w tym również w zakresie ograniczenia użytkowa-
nia wyrobów pirotechnicznych na terenie danego wo-
jewództwa (z wyłączeniem dni: 31 grudnia i l stycznia
każdego roku). W 2009 r. do Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji wpłynęły następujące
rozporządzenia:
— rozporządzenie porządkowe nr 30 wojewody
lubelskiego z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie ogra-
niczenia używania wyrobów pirotechnicznych na te-
renie województwa lubelskiego,
— rozporządzenie nr 102 wojewody warmińsko-
-mazurskiego z dnia 28 października 2009 r. w spra-
wie zakazu używania wyrobów pirotechnicznych,
— rozporządzenie porządkowe nr 1/2009 wojewo-
dy zachodniopomorskiego z dnia 24 listopada 2009 r.
w sprawie ograniczenia użytkowania wyrobów piro-
technicznych na terenie województwa zachodniopo-
morskiego,
— rozporządzenie porządkowe nr 17/2009 wo-
jewody podkarpackiego z dnia 7 grudnia 2009 r.
w sprawie ograniczenia użytkowania wyrobów pi-
rotechnicznych na terenie województwa podkar-
packiego.
Ponadto, w myśl ustawy z dnia 8 marca 1999 r.
o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), rada gminy może wydawać
przepisy porządkowe, jeżeli jest to niezbędne dla
ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz dla zapew-
nienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicz-
nego. Akty prawa miejscowego ustanawia rada gmi-
ny w formie uchwały.
Niestosowanie się do przepisów aktów prawa
miejscowego dotyczących używania wyrobów piro-
technicznych stanowi wykroczenie z art. 54 Kodeksu
wykroczeń. W przypadku natomiast braku aktów
prawa miejscowego regulujących przedmiotową ma-
terię działania Policji sprowadzają się przede wszyst-
kim do oceny, czy korzystanie z ww. wyrobów naru-
sza przepisy określone w art. 51 K.w. (zakłócenie
spokoju, porządku publicznego lub spoczynku nocne-
go), art. 107 K.w. (złośliwe niepokojenie), a także
art. 145 K.w. (zaśmiecenie miejsca dostępnego dla
publiczności). Wskazane czyny zabronione podlegają
odpowiednio karze aresztu, grzywny lub ogranicze-
nia wolności.
Jednocześnie wskazać należy, że co do zasady
używanie petard oraz innych środków pirotechnicz-
nych nie jest prawnie zabronione. Ograniczenia do-
tyczą jedynie wyrobów pirotechnicznych niewymie-
nionych w wydanym na podstawie art. 9 ust. 8 usta-
wy o materiałach wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego rozporządzeniu ministra gospo-
darki i pracy w sprawie wykazu wyrobów pirotech-
nicznych, na których nabywanie, przechowywanie
lub używanie nie jest wymagane uzyskanie pozwole-
nia. Na obrót materiałami spoza wykazu stanowią-
cego załącznik do ww. rozporządzenia niezbędne jest
posiadanie koncesji, a na ich nabywanie, przechowy-
wanie i używanie wymagane jest pozwolenie właści-
wego miejscowo wojewody.
Działania Policji związane z kontrolą zasad użyt-
kowania materiałów pirotechnicznych dotyczą głów-
nie sprawdzenia legalności obrotu dostępnych w sprze-
daży fajerwerków i petard oraz pełnoletniości osób
dokonujących zakupu towarów. Oprócz realizacji
ustawowych zadań w odniesieniu do podmiotów pro-
wadzących działalność koncesjonowaną upoważnieni
funkcjonariusze, na wniosek wojewodów, delegowani
są do prac w zespołach powoływanych przez wojewo-
dów w celu przeprowadzenia kontroli firm posiada-
jących pozwolenie wydane na podstawie przepisów
ustawy o materiałach wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego. Takie działania kontrolne na-
silają się z oczywistych względów w okresie świątecz-
no-noworocznym.
Dodatkowo w ramach kontroli policjanci z wy-
działów postępowań administracyjnych komend wo-

jewódzkich udzielają instruktażu przedsiębiorcom
prowadzącym obrót materiałami wybuchowymi.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Policja or-
ganizuje i prowadzi szkolenia dla policjantów służb
prewencji komend miejskich i powiatowych Policji,
w trakcie których omawiane są między innymi regu-
lacje prawne dotyczące zasad i warunków obrotu wy-
robami pirotechnicznymi, w tym pakowania i ozna-
kowania materiałów pirotechnicznych dla celów
transportowych, zasad prowadzenia obrotu koncesjo-
nowanego i niekoncesjonowanego tymi wyrobami,
wymagań bezpieczeństwa i przepisów karnych. Po-
nadto prezentowane są sposoby działania wszystkich
rodzajów wyrobów pirotechnicznych udostępnianych
na rynku.
W odniesieniu do problematyki ochrony przeciw-
pożarowej związanej z użytkowaniem fajerwerków
wskazać należy, iż zgodnie z § 2 ust. l pkt l lit. e roz-
porządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie ochrony
przeciwpożarowej budynków, innych obiektów bu-
dowlanych i terenów (Dz. U. Nr 80, poz. 563) mate-
riały wybuchowe i pirotechniczne zalicza się do ma-
teriałów „niebezpiecznych pożarowo”, dla których
wymagania w zakresie ochrony przeciwpożarowej
określa rozdział 3 rozporządzenia: „Materiały nie-
bezpieczne”. Funkcjonariusze Państwowej Straży
Pożarnej przeprowadzający corocznie w okresie przed-
świątecznym czynności kontrolno-rozpoznawcze m.in.
w obiektach handlowych kontrolują – z uwagi na bez-
pieczeństwo pożarowe – warunki sprzedaży i maga-
zynowania wyrobów pirotechnicznych.
Z kolei organem właściwym do sprawowania nad-
zoru nad ogólnym bezpieczeństwem produktów,
w tym wyrobów pirotechnicznych, zgodnie z art. 13
ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpie-
czeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275,
z późn. zm.), jest prezes Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów.
Rozpatrując kwestię ograniczenia strefy, w której
można odpalać fajerwerki, do terenów oddalonych od
zabudowań i ustanowienia przepisów w tym zakresie,
należy stwierdzić, że obowiązujące rozporządzenie
ministra gospodarki i pracy z dnia 28 lipca 2005 r.
w sprawie sposobu prowadzenia prac z użyciem ma-
teriałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego (Dz. U. Nr 158, poz. 1328) określa wyma-
gania techniczne i organizacyjne niezbędne dla za-
bezpieczenia pokazu pirotechnicznego, w szczególno-
ści minimalne odległości usytuowania publiczności
w stosunku do odpalanych ładunków pirotechnicz-
nych. W przypadku ich naruszenia zastosowanie
mają przepisy art. 82 i 83 K.w., które przewidują kary
aresztu, grzywny albo nagany.
Analizując jednakże dane statystyczne z okresu
ostatnich 10 lat dotyczące przyczyn pożarów, należy
stwierdzić, że odsetek pożarów spowodowanych nie-
ostrożnością osób przy posługiwaniu się substancja-
mi łatwozapalnymi i pirotechnicznymi jest niski
447
i wynosi 0,12%, co związane jest z sezonowym cha-
rakterem użytkowania wyrobów pirotechnicznych.
Mając na uwadze bezpieczeństwo pożarowe, Pań-
stwowa Straż Pożarna prowadzi akcje edukacyjno-
-informacyjne w dziedzinie bezpiecznego obrotu ma-
teriałami pirotechnicznymi. Materiały dostępne są
na stronie KG PSP pod adresem www.straz.gov.pl/
data/other/bezpieczny_sylwester.htm. Ponadto w celu
skuteczniejszego egzekwowania wymagań bezpie-
czeństwa przy sprzedaży i magazynowaniu wyrobów
pirotechnicznych widowiskowych Ministerstwo SWiA
przygotowało nowelizację ww. rozporządzenia w spra-
wie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych
obiektów budowlanych i terenów, wprowadzając prze-
pisy określające szczegółowe wymagania dla tej dzia-
łalności.
Odnosząc się natomiast do poruszonego w wystą-
pieniu problemu traktowania zwierząt i narażenia
ich na krzywdę w związku z używaniem wyrobów
pirotechnicznych, istotne jest wskazanie, że zgodnie
z art. l ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie
zwierząt (t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002,
z późn. zm.) zwierzę nie może być traktowane jak
rzecz i należy się mu poszanowanie, jak też ochrona
i opieka. Zachowania rażące w dobro, jakim jest życie,
zdrowie albo bezpieczeństwo zwierzęcia, w zależno-
ści od naruszonego dobra, wyczerpują znamiona wy-
kroczeń lub przestępstw, a ich ściganie następuje
z urzędu, po uzyskaniu informacji o zdarzeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
na zapytanie posła Edwarda Wojtasa
w sprawie przyznania świadczenia specjalnego
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (5483)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-024-5483/09, dotyczącym zapytania posła
Edwarda Wojtasa w sprawie przyznania świadczenia
specjalnego pragnę uprzejmie przedstawić, co na-
stępuje.
Przyznanie świadczeń w szczególnym trybie umoż-
liwia przepis art. 82 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).
Zgodnie z art. 82 ust. l ustawy emerytalnej upraw-
nienie do przyznawania świadczeń w tym trybie
448
Sejm powierzył tylko prezesowi Rady Ministrów, sta-
nowiąc, że świadczenie to może być przyznane
w szczególnie uzasadnionych przypadkach i w wy-
sokości innej niż określone w ustawie. Z powołane-
go przepisu wynika, że warunkiem rozpatrzenia
wniosku o przyznanie przez prezesa Rady Ministrów
świadczenia specjalnego jest zaistnienie szczególnego
przypadku, który wnioskodawca winien stosownie
uzasadnić i udokumentować.
Podstawą ubiegania się o przywilej otrzymania
świadczeń przyznawanych w trybie szczególnym są
przede wszystkim udokumentowane okoliczności,
które wskazują, iż wnioskodawca podczas swojej
działalności – na przykład politycznej, naukowej,
gospodarczej czy pracy zawodowej – położył wybitne
zasługi dla rozwoju kraju. Decyzję o tym, jakie oko-
liczności do nabycia świadczenia specjalnego należy
uznać za szczególne, ustawodawca pozostawił wy-
łącznemu uznaniu prezesa Rady Ministrów.
Wnioskowanie o przyznanie świadczenia w tym
trybie w oparciu tylko o fakt, że z różnych przyczyn
losowych lub bytowych osoby takie nie mają dosta-
tecznych środków utrzymania, nie stanowi przesłan-
ki przyznania świadczenia w trybie art. 82 ust. l usta-
wy. Z powyższego wynika, że decyzję o tym, jakie
okoliczności należy uznać za szczególne, ustawo-
dawca pozostawił wyłącznie uznaniu prezesa Rady
Ministrów.
Wyjątkową pozycje świadczeń przyznawanych
w trybie określonym w art. 82 ust. l ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS podkreśla ich finansowa-
nie z budżetu państwa. W przypadku emerytur
i rent z FUS, a zatem finansowanych w zasadzie
ze składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe,
nabycie do nich prawa zależy od spełnienia ustawo-
wych, ściśle określonych warunków. Pragnę również
dodać, że swoboda prezesa Rady Ministrów przy wy-
dawaniu decyzji nie oznacza dowolności. Prezes
Rady Ministrów jest bowiem zobligowany przepisami
art. 82 ust. 2 ustawy do przedstawienia Sejmowi RP
w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku kalen-
darzowego informacji o przyznanych emeryturach
i rentach w szczególnym trybie.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że poza preze-
sem Rady Ministrów żaden inny organ administra-
cji, w tym także minister pracy i polityki społecznej,
nie może ingerować w uprawnienia przypisane usta-
wowo prezesowi Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie planowanych zmian w rozkładzie
jazdy pociągów oraz warunków podróży
na trasie Szczecin – Poznań (5485)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Romualda Ajchlera w sprawie zmian
w rozkładzie jazdy pociągów oraz warunków podróży
na trasie Szczecin – Poznań przedstawiam poniższe
informacje.
Na etapie budowania rozkładu jazdy pociągów
przewoźnik w oparciu o dostępne materiały (m.in.
badania frekwencji prowadzone na podstawie umowy
z ministrem infrastruktury na dofinansowanie po-
łączeń, napływających wniosków, analiz otoczenia
konkurencyjnego) analizował zasadność zatrzymy-
wania się pociągów na określonych stacjach.
Postoje międzywojewódzkich pociągów pospiesz-
nych planowane są w zależności od czynników:
a) handlowo-marketingowych, takich jak: gęstość
zaludnienia na danym terenie, układ komunikacyjny
ze szczególnym uwzględnieniem układu drogowego
oraz konkurencyjnego układu publicznej komunika-
cji samochodowej,
b) techniczno-eksploatacyjnych, takich jak: dłu-
gość pociągu, długość peronów, przy których pociąg
ma się zatrzymać, oraz możliwości techniczno-rucho-
we w danym okresie dla konkretnej stacji,
c) ekonomicznych, takich jak: koszty zatrzyma-
nia pociągu, liczba spodziewanych pasażerów oraz
wpływy z ich biletów, pod kątem przede wszystkim
pokrycia kosztów dodatkowego postoju przez przy-
chody z biletów,
d) społecznych – pod kątem należytego wykony-
wania służby publicznej, jaka ma być realizowana
pociągiem pospiesznym, tj. zapewnienia szybkiego
przewozu międzywojewódzkiego z ograniczoną liczbą
postojów.
Ponadto przy planowaniu postojów muszą być
uwzględniane następujące przepisy:
a) rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
18 lipca 2005 r. w sprawie ogólnych warunków pro-
wadzenia ruchu kolejowego (Dz. U. Nr 172, poz. 1444).
Zgodnie z § 13 ust. 2: „Długość pociągów pasażer-
skich nie powinna być większa od długości peronów,
przy których pociąg zatrzymuje się zgodnie z roz-
kładem jazdy pociągów, a długość pociągów towa-
rowych – od długości użytecznej torów głównych na
stacjach.”,
b) rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
27 lutego 2009 r. w sprawie warunków dostępu i ko-
rzystania z infrastruktury kolejowej (Dz. U. Nr 35,
poz. 274). Zgodnie z § 19 ust. 3: „Zarządca jest obo-
wiązany załączyć do regulaminu albo odrębnie udo-

stępnić przewoźnikowi wykaz punktów ekspedycyj-
nych, odległości pomiędzy nimi oraz dane charak-
teryzujące urządzenia służące odprawie, w szczegól-
ności długości krawędzi peronowych, przy których
planowo zatrzymują się pociągi pasażerskie prze-
woźnika”.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA w trakcie przyj-
mowania wniosków na pociągi w ramach rozkładu
jazdy edycji 2009/10 ważnego od 13 grudnia 2009 r.
odrzucała wnioski, jeśli długość pociągu była dłuższa
niż długość krawędzi peronowej, wynikająca z posta-
nowień „Regulaminu przydzielania tras pociągów
i korzystania z przydzielonych tras pociągów przez
licencjonowanych przewoźników kolejowych w ra-
mach rozkładu jazdy 2009/2010”.
PKP InterCity SA w przypadkach, gdy potok po-
dróżnych pozwalał na skrócenie pociągu, decydowa-
ła się na ograniczenie liczby wagonów w składzie,
dzięki czemu takie postoje można było zrealizować.
Jeśli jednak prognozowana liczba podróżnych nie po-
zwalała na skrócenie składu pociągu, PKP Polskie
Linie Kolejowe SA pozostawała nieugięta w tej kwe-
stii i wniosku nie przyjmowała.
W związku z rygorystycznym podejściem zarząd-
cy linii dotyczącym zbyt krótkich peronów (przy któ-
rych mogą zatrzymywać się tylko pociągi w całości
mieszczące się przy krawędzi peronu) w rozkładzie
jazdy 2009/10, ważnym od 13 grudnia 2009 r., w sto-
sunku do rozkładu jazdy 2008/9 nie zrealizowano
165 postojów. Jednocześnie w okresie od 1 stycznia
2008 r. do 31 lipca 2009 r. przewoźnik otrzymał pięć
skarg i trzy reklamacje podróżnych (związane z uszczerb-
kiem na zdrowiu) wynikające z zatrzymania się wa-
gonu poza krawędzią peronu.
Pomimo tych zastrzeżeń PKP InterCity SA na
własne ryzyko zdecydowała się na wprowadzenie po-
stojów pociągów, których długość przekracza długość
użyteczną krawędzi peronowych.
W dniu 11 grudnia 2009 r. PKP InterCity SA wy-
stąpiła ponownie z wnioskiem do PKP Polskie Linie
Kolejowe SA o wprowadzenie postojów.
W wyniku weryfikacji wcześniejszych ustaleń
wprowadzono w ramach rocznego rozkładu jazdy od
dnia 13 grudnia 2009 r. niżej wymienione postoje:
1) Międzyrzec Podlaski – pociągi nr 11001/
11002,
2) Łęczyca – pociągi nr 15102/3, 15502/3, 51502/3,
51102/3, 45110/1, 54110/1,
3) Wronki – pociągi nr 18200/1, 81200/1, 38100/1,
83100/1,38110/1, 83110/1,38200/1, 83200/1, 38510/1,
83510/1,
4) Prabuty – pociągi nr 53202/3, 35202/3,
5) Wrocław Mikołajów – pociągi nr 38110/1,
56104/5, 6102/3, 65100/1,
6) Szamotuły – pociągi nr 38200/1, 83200/1,
38510/1, 83510/1
7) Jędrzejów – pociągi nr 38202/3, 83202/3,
35502/3, 53502/3
8) Miechów – pociągi nr 38202/3, 83202/3,
35502/3, 53502/3
449
9) Sędziszów – pociągi nr 38202/3, 83202/3,
35502/3, 53502/3
10) Solec Kujawski – pociągi nr 38202/3, 83202/3,
35502/3, 53502/3
11) Warka – pociągi nr 38202/3, 83202/3, 35502/3,
53502/3.
Poinformowano zarządcę infrastruktury kolejo-
wej, że PKP InterCity SA zapewni szczególny nadzór
nad wsiadaniem i wysiadaniem podróżnych z pocią-
gów na stacjach, na których część wagonów zatrzy-
mywać się będzie poza krawędzią peronową. Jedno-
cześnie PKP InterCity SA podjęła działania dla za-
pewnienia bezpieczeństwa podróżnym, polegające na
wprowadzeniu dodatkowej osoby do obsługi pociągu
(konduktor), która będzie sprawowała nadzór nad
wysiadaniem.
Ponadto PKP InterCity SA zwróciła się do PKP
Polskie Linie Kolejowe SA z prośbą o wprowadzenie
kolejnych 36 postojów pociągów pospiesznych.
Wystąpiono także do PKP PLK SA o zweryfiko-
wanie „Regulaminu przydzielania tras pociągów
i korzystania z przydzielonych tras pociągów przez
licencjonowanych przewoźników kolejowych” co do
długości peronów. W szczególności oczekiwane jest:
a) przeprowadzenie dokładnego pomiaru długo-
ści poszczególnych peronów,
b) podawanie długości użytecznej peronów, tj.
uwzględniającej długość składu pociągu, bez pojaz-
du trakcyjnego.
Zarządca infrastruktury aktualnie realizuje te
czynności, a po ich zakończeniu możliwe będą kolejne
działania przewoźnika w przedmiotowym zakresie.
Odnośnie do przekazanych przez pana posła uwag
i pytań dotyczących kolejowych przewozów regional-
nych przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16,
poz. 94, z późn. zm.) organizowanie i dotowanie re-
gionalnych kolejowych przewozów osób, wykonywa-
nych na podstawie umowy o świadczenie usług pu-
blicznych, należy do zadań własnych samorządu wo-
jewództwa. W tym przypadku przewoźnikiem obsłu-
gującym na zlecenie samorządu pociągi regionalne
są Przewozy Regionalne sp. z o.o., której właścicie-
lem są również samorządy województw.
Ministerstwo Infrastruktury nie może zająć sta-
nowiska odnośnie do efektów współpracy pomiędzy
samorządem województwa a spółką, której samorząd
jest współwłaścicielem. Wobec powyższego wszelkie
pytania dotyczące problematyki organizacji kolejo-
wych przewozów regionalnych na trasie Poznań
– Szamotuły – Wronki należy kierować bezpośrednio
do Urzędu Marszałkowskiego Województwa Wielko-
polskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
450
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie przekształceń placówki terenowej
KRUS w Opatowie (5486)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-5486/
09, dotyczące zapytania pani poseł Marzeny Okła-
-Drewnowicz w sprawie przekształceń Placówki Te-
renowej KRUS w Opatowie, pragnę wyjaśnić, co na-
stępuje.
Zmiany struktury organizacyjnej KRUS spowo-
dowane były nadaniem KRUS nowego statutu przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi najpierw zarządze-
niem nr 10 z dnia 5 września 2007 r., a następnie
zarządzeniem nr 27 z dnia 30 maja 2008 r. (Dz. Urz.
MRiRW Nr 10, poz. 12). Reorganizacja i przekształ-
cenie dotychczasowej struktury KRUS opartej na
49 oddziałach regionalnych na strukturę złożoną
z 16 oddziałów obejmujących zakresem działania ob-
szar poszczególnych województw dokonane były przez
prezesa KRUS stopniowo przez cały 2008 r., a także
jeszcze w 2009 r. Funkcjonujące dotychczas jako od-
działy regionalne 33 jednostki organizacyjne KRUS
przekształcone zostały w placówki terenowe podpo-
rządkowane oddziałom regionalnym o zasięgu woje-
wódzkim. Zgodnie z § 5 ust. 4–6 statutu KRUS z dnia
30 maja 2008 r. do kompetencji prezesa KRUS nale-
ży m.in. tworzenie, przekształcanie i znoszenie od-
działów regionalnych i placówek terenowych, okre-
ślenie ich wewnętrznej organizacji, szczegółowego
zakresu zadań oraz zasięgu działania placówek tere-
nowych, które mają obejmować obszar jednej lub
większej liczby gmin.
W wyniku przeprowadzonej reorganizacji w nie-
których jednostkach organizacyjnych KRUS zmniej-
szeniu uległa liczba obsługiwanych beneficjentów
(ubezpieczonych i świadczeniobiorców), co spowodo-
wało konieczność wprowadzenia zmian organizacyj-
no-kadrowych. Sytuacja taka miała miejsce m.in.
w Placówce Terenowej KRUS w Opatowie, która, jak
wynika z wyjaśnień prezesa KRUS, z dniem 1 grud-
nia 2009 r. nie realizuje już dodatkowych zadań przy-
pisanych oddziałom regionalnym. Z wyjaśnień tych
wynika również, że dyrektor Oddziału Regionalnego
KRUS w Kielcach, uwzględniając trudności na rynku
pracy w Opatowie, złożył pracownikom Placówki Te-
renowej KRUS w Opatowie propozycje pracy w Od-
dziale Regionalnym KRUS w Kielcach i pozostałych
placówkach KRUS. Z propozycji tych skorzystali tyl-
ko niektórzy pracownicy. Należy zauważyć, że Wy-
dział Świadczeń Placówki Terenowej KRUS w Opa-
towie, jak wyjaśnia prezes KRUS, nie będzie przeno-
szony do Oddziału Regionalnego KRUS w Kielcach,
a pracownicy tego wydziału będą zatrudnieni w Od-
dziale Regionalnym KRUS w Kielcach z miejscem
świadczenia pracy w Placówce Terenowej KRUS
w Opatowie.
Pragnę zwrócić uwagę, że podstawowym ustawo-
wym zadaniem KRUS jest obsługa ubezpieczonych
i świadczeniobiorców w zakresie spraw wynikających
z zapisów ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków. Utworzenie 16 oddziałów regionalnych nic
w tym zakresie nie zmieniło, bowiem jak dotych-
czas podstawowym miejscem obsługi ubezpieczonych
i świadczeniobiorców pozostały istniejące placówki
terenowe KRUS. Również orzecznictwo lekarskie
jest prowadzone w tych samych miejscach z zachowa-
niem dwóch instancji. Proces zmian organizacji
KRUS nie spowodował zatem pogorszenia jakości re-
alizacji ustawowych zadań KRUS ani nie wpłynął
negatywnie na obsługę ubezpieczonych i świadcze-
niobiorców KRUS, którzy jak dotychczas mogą zała-
twiać wszelkie sprawy dotyczące ubezpieczenia spo-
łecznego rolników w każdej jednostce organizacyjnej
KRUS.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie zjazdów z planowanej drogi S12
(5491)
W odpowiedzi na pismo z dnia 11 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-024-5491/09, przy którym przekazano
zapytanie pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie budowy zjazdów z planowanej drogi S12 odc.
Chełm – Dorohusk w obrębie przejścia granicznego
w m. Dorohusk uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Obowiązujące przepisy prawa i wytyczne w zakre-
sie projektowania dróg nie przewidują możliwości
bezpośredniej obsługi komunikacyjnej posesji przy-
ległych do drogi ekspresowej. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2
rozporządzenia ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków
technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi pu-
bliczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz.
430) droga klasy S (droga ekspresowa) powinna mieć
powiązania z drogami klasy G (drogi główne), wyjąt-
kowo klasy Z (drogi zbiorcze) i drogami wyższych
klas. Odstępy między węzłami (skrzyżowaniami)

poza terenem zabudowy nie powinny być mniejsze
niż 5 km, a na terenie zabudowy w granicach lub
sąsiedztwie dużego oraz średniego miasta nie mniej-
sze niż 3 km. Dopuszcza się wyjątkowo pojedyncze
odstępy między węzłami (skrzyżowaniami) nie mniej-
sze niż 3 km poza terenem zabudowy, a na terenie
zabudowy nie mniejsze niż 1,5 km, jeżeli potrzeby
funkcjonalno-ruchowe takie odstępy uzasadniają,
przy czym stosowanie zjazdów na drodze klasy S jest
zabronione.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
iż wjazd na projektowaną drogę ekspresową S12 bę-
dzie możliwy wyłącznie na węźle Okopy.
Bezpośredni zjazd z drogi klasy S jest uzasadnio-
ny i dopuszczony przepisami w sytuacji, gdy przy dro-
dze ekspresowej zlokalizowane są miejsca obsługi
podróżnych (MOP). W powyższym przypadku zjazd
z drogi ekspresowej odbywa się pasem wyłączania,
natomiast wjazd na drogę ekspresową – pasem włą-
czania (§ 113 ust. 8 ww. rozporządzenia). Jednakże
zgodnie z § 111 ust. 2 odległość MOP od przejścia
granicznego powinna być nie mniejsza niż 1,5 km, co
jednoznacznie wyklucza lokalizację MOP w obrębie
przejścia granicznego w m. Dorohusk.
Zgodnie z opracowanym studium techniczno-eko-
nomiczno-środowiskowym dla przebiegu drogi eks-
presowej S12 dojazd do lokalnych posesji jest zapew-
niony (w każdym z 4 proponowanych wariantów
przebiegu ww. drogi) przez zjazd z węzła Okopy (zlo-
kalizowanego w odległości ok. 2,2 km od przejścia
granicznego) na istniejącą sieć dróg lokalnych oraz
projektowane drogi dojazdowe. Parametry projekto-
wanych dróg dojazdowych (szerokość jezdni, kon-
strukcja nawierzchni) będą dostosowane do struktu-
ry rodzajowej i natężenia ruchu lokalnego. Na odcin-
ku granica państwa – droga wojewódzka nr 816 prze-
widuje się budowę obustronnych dróg dojazdowych
wraz z włączeniem do lokalnego układu sieci dróg,
w tym do drogi wojewódzkiej nr 816. Powyższa droga
dojazdowa zapewnia również obsługę komunikacyjną
terenu, na którym zlokalizowane są firmy działające
w sąsiedztwie omawianego przejścia granicznego.
Ponadto na omawianym odcinku rozwiązania
projektowe zakładają wykonanie obustronnych ekra-
nów akustycznych w celu zapewnienia ochrony przed
hałasem budynków zlokalizowanych w pobliżu pro-
jektowanej drogi ekspresowej S12, co uniemożliwia
wykonanie bezpośredniego włączenia dróg dojazdo-
wych do ww. drogi ekspresowej. Wykonanie przerwy
w projektowanych ekranach akustycznych w celu za-
pewnienia zjazdu z drogi ekspresowej S12 negowało-
by zasadność ich budowy.
W chwili obecnej na zlecenie Urzędu Wojewódz-
kiego w Lublinie trwają prace projektowe związane
z budową parkingu buforowego w m. Okopy, gdzie
mogłaby być prowadzona również działalność zwią-
zana z obsługą uczestników ruchu granicznego
z Ukrainą w Dorohusku. Ponadto powyższe plany
zakładają rozszerzenie przez wojewodę lubelskiego
zasięgu przejścia granicznego w Dorohusku, w tym
451
przejęcie istniejącego (końcowego) odcinka drogi kra-
jowej nr 12, przy której obecnie zlokalizowane są lo-
kalne firmy.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż
lokalizacja zjazdu z planowanej drogi ekspresowej
S12 odc. Chełm – Dorohusk, w obrębie przejścia gra-
nicznego w m. Dorohusk, jest niemożliwa w świetle
obowiązujących przepisów prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie utrudnień w korzystaniu
z ulgi internetowej w PIT (5493)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Artura Górskiego przesłaną przy
piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r. w sprawie ulgi na
Internet uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6a ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) odliczeniu od dochodu podlegają wydatki pono-
szone przez podatnika z tytułu użytkowania sieci
Internet w lokalu (budynku) będącym miejscem za-
mieszkania podatnika w wysokości nieprzekraczają-
cej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych określa również sposób dokumentowania wy-
datków poniesionych z tytułu użytkowania sieci In-
ternet. Stosownie do postanowień ust. 7 w art. 26
ww. ustawy wysokość wydatków podlegających odli-
czeniu należy udokumentować fakturą, w rozumie-
niu przepisów o podatku od towarów i usług.
Kwestie dotyczące wystawiania oraz formy faktur
VAT normuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporzą-
dzenia wykonawcze, tj.: rozporządzenie ministra fi-
nansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu
podatku niektórym podatnikom, wystawiania fak-
tur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów
i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia
od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212,
poz. 1337) oraz rozporządzenie ministra finansów
z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz
przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także
przechowywania oraz udostępniania organowi po-
452
datkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych
faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119).
Zgodnie z art. 106 ust. 1 i 4 ustawy o podatku od
towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15,
są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą
w szczególności dokonanie sprzedaży, cenę jednost-
kową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę
i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane doty-
czące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4
i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Podatnicy,
o których mowa wyżej, nie mają obowiązku wysta-
wiania faktur osobom fizycznym nieprowadzącym
działalności gospodarczej, jednakże na żądanie tych
osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktu-
ry. Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane,
które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich prze-
chowywania normują przepisy rozdziału 3 (§ 4–25)
rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopa-
da 2008 r. Regulacje zawarte w tym rozdziale dotyczą
wszystkich faktur bez względu na ich formę, tj. za-
równo faktur „papierowych”, jak również faktur
elektronicznych. Dodatkowe wymagania, jakie mu-
szą spełniać faktury w formie elektronicznej, okre-
ślają przepisy rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2005 r., m.in. § 4, zgodnie z którym
faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przecho-
wywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że
autentyczność ich pochodzenia i integralność ich tre-
ści będą zagwarantowane:
1) bezpiecznym podpisem elektronicznym w ro-
zumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r.
o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450,
z późn. zm.), weryfikowanym przy pomocy ważnego
kwalifikowanego certyfikatu, lub
2) poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI)
zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu
wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta
umowa dotycząca tej wymiany przewiduje stosowa-
nie procedur gwarantujących autentyczność pocho-
dzenia faktury i integralność danych.
Powyższe zasady dotyczące faktur elektronicznych
mają oparcie w postanowieniach dyrektywy 2006/112/
WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.
UE L z 2006 r. Nr 347, poz. 1, ze zm.).
W związku z powyższym podatnik, który chce
skorzystać z ulgi na Internet, ma obowiązek udoku-
mentowania poniesienia wydatku fakturą, w rozu-
mieniu przepisów o podatku od towarów i usług, któ-
ra może mieć formę papierową lub elektroniczną,
w zależności od wyboru dokonanego przez podatnika
– odbiorcę usługi.
Ewentualna weryfikacja przez organ podatkowy
prawidłowości zeznania podatkowego złożonego przez
podatnika oznaczać będzie konieczność okazania
wszelkich dokumentów źródłowych, stanowiących
podstawę sporządzenia zeznania. Dotyczyć to będzie
również dowodów poniesienia wydatków za użytko-
wanie sieci Internet, uprawniających do korzystania
z ulgi. Bez względu na formę faktur VAT, jak i sposób
ich opłacenia, tj. niezależnie od tego, czy faktura ma
formę papierową czy elektroniczną, oraz czy zapłaty
należności dokonano przekazem pocztowym, czy
np. przelewem elektronicznym, na żądanie organu
podatkowego podatnik jest obowiązany przedstawić
dowody poniesienia wydatku. Podstawę prawną ta-
kiego żądania stanowi art. 275 § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa, zgodnie z którym, jeżeli ze złożonej de-
klaracji wynika, że podatnik skorzystał z przysługu-
jących mu ulg podatkowych, organ podatkowy może
zwrócić się do niego o okazanie dokumentów lub
o złożenie fotokopii dokumentów, których posiadania
przez podatnika, w określonym czasie, wymaga prze-
pis prawa.
Przy czym przez użyte w powyższym przepisie
pojęcie „okazanie dokumentów” należy rozumieć nie
tylko przedstawienie faktur VAT w formie papiero-
wej, ale również w formie elektronicznej. Dokumen-
tem w rozumieniu art. 275 § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa jest także wydruk potwierdzenia przele-
wu elektronicznego z tytułu tych faktur.
Ponadto zauważyć należy, iż konsekwencją wybo-
ru przez podatnika otrzymywania elektronicznych
faktur VAT, w rozumieniu przepisów od towarów i usług,
jest wywiązanie się z obowiązku nałożonego przepi-
sem § 6 ust. 1 przywołanego wyżej rozporządzenia
ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. Regulacja
ta stanowi, iż faktury wystawione lub otrzymane
w formie elektronicznej przechowuje się na teryto-
rium kraju w sposób umożliwiający, na żądanie,
zgodnie z odrębnymi przepisami, organów podatko-
wych lub organów kontroli skarbowej, natychmiasto-
wy, pełny i ciągły dostęp drogą elektroniczną tym
organom do tych faktur, w szczególności zapewnienie
możliwości udokumentowanego poboru i wykorzysta-
nia tych faktur przez te organy, w tym ich wydruku,
jak również zapewnienie czytelności tych faktur.
W obecnym stanie prawnym nie można zaakcep-
tować innej formy dokumentowania omawianych wy-
datków niż tylko fakturą VAT określoną w przepi-
sach o podatku od towarów i usług.
Realizacja postulatu pana posła wymagałaby zmia-
ny przepisów podatkowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie realizacji na Lubelszczyźnie
programów „Szklanka mleka”
i „Owoce w szkole” (5494)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani Beaty Mazurek, poseł na Sejm RP, prze-
kazane przy piśmie nr SPS-024-5494/09 z dnia
11 grudnia br. w sprawie realizacji na Lubelszczyźnie
programów „Szklanka mleka” i „Owoce w szkole”
przedstawiam poniżej informacje w przedmiotowym
zakresie.
Program dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych popularnie
nazywany „Szklanką mleka” oraz program „Owoce
w szkole” to dwa niezależne od siebie programy, któ-
re pozwalają co prawda na realizację podobnych ce-
lów związanych z promocją wśród dzieci i młodzieży
spożywania zdrowych, niezbędnych w prawidłowym
rozwoju organizmu produktów żywnościowych, jed-
nak realizowane są na podstawie odrębnych przepi-
sów prawnych.
Program „Owoce w szkole” został ustanowiony
w oparciu o przepisy wspólnotowe i przede wszystkim
ma na celu wykreowanie wśród dzieci zdrowych na-
wyków żywieniowych polegających na wzbogaceniu
ich diety zarówno o owoce, jak i warzywa. Aktualnie
w Polsce średni poziom spożycia owoców i warzyw
świeżych w przeliczeniu na jednego mieszkańca na-
leży do najniższych w Unii Europejskiej. Oznacza to,
że jest duży potencjał do zwiększenia popytu krajo-
wego na te produkty. Jednocześnie Polska należy do
największych producentów owoców i warzyw w Eu-
ropie. Zwiększenie popytu na świeże owoce i warzywa
wywołane wzrostem poziomu spożycia krajowego
w dłuższej perspektywie pozwoli na przeznaczenie
większej ilości wyprodukowanych w Polsce owoców
i warzyw na krajowy rynek produktów do bezpośred-
niej konsumpcji.
Polska podjęła decyzję o wdrożeniu programu
„Owoce w szkole” począwszy już od roku szkolnego
2009/2010, czyli pierwszego roku implementacji sys-
temu we Wspólnocie. W związku z taką decyzją oraz
zobowiązaniem nałożonym na kraje członkowskie,
które zamierzają wdrożyć system „Owoce w szkole”,
przygotowano „Strategię krajową wdrożenia w Rze-
czypospolitej Polskiej programu”Owoce w szkole”
w roku szkolnym 2009/2010”. W dokumencie tym za-
warte zostały cele, jakie przyjęto przy konstruowa-
niu założeń do programu, środki, za pomocą których
ww. cele powinny zostać osiągnięte, oraz ogólne za-
łożenia dotyczące sposobu wdrożenia programu.
453
Celem realizowanego w Polsce programu „Owoce
w szkole” jest skuteczne przeciwdziałanie następują-
cym problemom:
— wzrastającej liczebności osób z nadwagą i oty-
łych wśród dzieci i młodzieży w wieku szkolnym,
— wzrostowi zachorowań na choroby cywilizacyj-
ne spowodowanemu nieodpowiednią dietą wynikają-
cą m.in. z braku ukształtowania w młodym wieku
zdrowych nawyków żywieniowych,
— spadkowi konsumpcji owoców i warzyw w Pol-
sce pozostającej i tak na bardzo niskim poziomie
w porównaniu do średniej wspólnotowej.
Powyższy cel powinien zostać osiągnięty po-
przez:
— trwałe ukształtowanie wśród dzieci nawyków
żywieniowych polegających na regularnym spożywa-
niu owoców i warzyw poprzez zwiększenie udziału
tych produktów w ich codziennej diecie
— oraz podniesienie świadomości społecznej, w tym
w szczególności dzieci, w zakresie zdrowego odży-
wiania.
Budżet programu określono w kwocie 12 297 066
EUR, która w 75% pokrywana jest z budżetu wspól-
notowego (9 222 800 EUR), a w 25% z krajowego
(3 074 266 EUR). Grupa docelowa obejmuje uczniów
szkół podstawowych w klasach I–III.
Produkty kwalifikujące się do dystrybucji to jabł-
ka, gruszki, truskawki, marchew, rzodkiewka, pa-
pryka słodka, ogórki, soki owocowe, soki warzywne
oraz soki owocowo-warzywne.
W dniu 14 sierpnia br. opublikowano rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w spra-
wie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań
związanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym 2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059). Roz-
porządzenie to określa zasady udziału i sposób udo-
stępniania owoców i warzyw dzieciom.
Na podstawie przepisów ww. rozporządzenia
Agencja Rynku Rolnego przyjmuje zgłoszenia szkół
zamierzających uczestniczyć w programie w danym
semestrze oraz zatwierdza podmioty, które są przy-
gotowane do realizacji dostaw owoców i warzyw
w ramach programu. Szkoły wraz z zatwierdzonymi
podmiotami zawierają umowy, w których określa się
harmonogram i ilość dostarczanych produktów zgod-
nie ze sposobem udostępniania określonym w rozpo-
rządzeniu.
Owoce i warzywa mają być udostępniane dzieciom
w stanie gotowym do bezpośredniego spożycia, czyli
umyte, w przypadku warzyw, tj. marchew, ogórek
i papryka – pokrojone na części, tak aby dzieci nie mia-
ły problemów z ich łatwym i sprawnym spożywaniem.
Udostępniane dzieciom porcje składają się z owocu/
owoców albo soku owocowego oraz warzywa/warzyw
albo soku warzywnego/owocowo-warzywnego.
Według informacji otrzymanej z Agencji Rynku
Rolnego ogółem w Polsce w ramach programu „Owo-
ce w szkole” umowy na realizację dostaw owoców
i warzyw udostępnianych w I semestrze bieżącego
454
roku szkolnego zawarło 49 dostawców z 2557 szkoła-
mi podstawowymi. Oznacza to, że w I semestrze pro-
gramem powinno zostać objętych 297 546 uczniów,
co stanowi ok. 30% grupy docelowej obejmującej
1 076 881 uczniów. Zgodnie z danymi ARR w woj.
lubelskim żadne z podmiotów, które miałyby dostar-
czać owoce i warzywa w ramach systemu „Owoce
w szkole”, nie podpisało umów ze szkołami wyraża-
jącymi chęć uczestnictwa w programie. Jednocześnie
trzeba podkreślić, iż woj. lubelskie jest jedynym wo-
jewództwem, w którym w I semestrze roku szkolnego
2009/2010 nie będą realizowane nieodpłatne dostawy
owoców i warzyw oraz soków z tych produktów do
szkół podstawowych.
Program „Owoce w szkole” kierowany jest do bar-
dzo wymagających odbiorców, tzn. dzieci. Prioryte-
tem jest zapewnienie jak najwyższej jakości udostęp-
nianych produktów oraz jak największej ich różno-
rodności. Różnorodne porcje składające się z atrak-
cyjnie podanych owoców i warzyw oraz soków owo-
cowych i warzywnych będą stanowiły podstawowy
element postrzegania programu przez dzieci. Mało
atrakcyjne, jednolite smakowo i wizualnie porcje nie
zapewniają odpowiedniej jakości programu i w dłu-
giej perspektywie mogą przyczynić się do uzyskania
skutku odwrotnego do zamierzonego. Podmioty, któ-
re zgłaszają gotowość do dostarczania owoców i wa-
rzyw w ramach programu, muszą być odpowiednio
zorganizowane i dysponować odpowiednim zaple-
czem do przygotowywania porcji zgodnie z wymoga-
mi zawartymi w przepisach prawnych.
Równocześnie należy nadmienić, iż rok szkolny
2009/2010 jest pierwszym rokiem wdrażania ww.
programu we Wspólnocie. Doświadczenia, jakie ze-
brała Agencja Rynku Rolnego w I semestrze bieżące-
go roku szkolnego, posłużyły jako podstawa do opra-
cowania w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
nowelizacji rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań
związanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku
szkolnym 2009/2010. Zaproponowane zmiany doty-
czą uelastycznienia sposobu udostępniania owoców
i warzyw. Jedna ze zmian w umowach zawieranych
przez szkoły oraz zatwierdzone podmioty przewiduje
możliwość ustalenia, jakie produkty ostatecznie zo-
staną udostępnione dzieciom z zachowaniem maksy-
malnych limitów udziału poszczególnych produktów
w liczbie porcji. Podejście to w określonych przypad-
kach umożliwi ograniczenie dostaw lub wyelimino-
wanie produktów, które przysparzają dostawcom
najwięcej problemów. Ponadto zniesiono konieczność
krojenia warzyw, tj. marchwi, ogórka i papryki, w słup-
ki – zgodnie z nową propozycją produkty takie mają
być pokrojone na części, tak aby mogły być swobodnie
spożywane przez dzieci, bez konieczności krojenia ich
w specyficzny sposób.
Program dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych realizowany
jest na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 11, poz. 65, ze zm.), aktów wyko-
nawczych do ustawy oraz rozporządzenia Komisji
Europejskiej (WE) nr 657/2008 z dnia 10 lipca 2008 r.
ustanawiającego zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy
wspólnotowej na rzecz dostarczania mleka i niektó-
rych przetworów mlecznych dla uczniów w instytu-
cjach oświatowych. Program ten finansowany jest
z trzech niezależnych źródeł, tj. środków pochodzą-
cych z budżetu Unii Europejskiej przeznaczonych dla
wszystkich dopuszczonych przepisami Unii Europej-
skiej placówek oświatowych (począwszy od roku
szkolnego 2004/2005), dopłaty krajowej pochodzącej
z budżetu państwa (począwszy od września 2007 r.)
przeznaczonej dla szkół podstawowych oraz środków
Funduszu Promocji Mleka (począwszy od 2006 r.)
przeznaczonych dla przedszkoli i gimnazjów. Dofi-
nansowanie wypłacane w ramach programu ze środ-
ków UE przysługuje w każdym dniu nauki szkolnej
do maksymalnie 0,25 l mleka lub ekwiwalentu mleka
dla jednego ucznia w przedszkolach i szkołach, z wy-
łączeniem szkół wyższych. Dopłata przyznawana
z budżetu państwa udzielana jest natomiast do spo-
życia mleka i przetworów mlecznych przez uczniów
uczęszczających do szkół podstawowych i przysługu-
je za 3 dni w tygodniu w okresie ośmiu miesięcy roku
szkolnego do maks. 0,25 l mleka lub ekwiwalentu
mleka dla jednego ucznia. Dzięki wprowadzeniu do-
płaty krajowej od września 2007 r. mleko bez dodat-
ków smakowych udostępniane jest dzieciom w szko-
łach podstawowych bezpłatnie. Środki pochodzące
z budżetu krajowego stanowią główne źródło finan-
sowania dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w ramach ww. programu, w ogólnej kwo-
cie środków, jakie dotychczas zostały przeznaczone
na realizację programu, środki te stanowią 68%.
W związku z faktem, iż ww. programy realizowa-
ne są niezależnie od siebie brak jest podstaw do za-
stosowania dopłaty krajowej do spożycia mleka i prze-
tworów mlecznych w szkołach podstawowych w roz-
szerzonym zakresie w przypadku, gdy szkoła nie
uczestniczy w programie „Owoce w szkole”. Zakres
i zasady wypłaty dopłaty krajowej do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w szkołach podstawowych
wynikają z możliwości finansowych budżetu pań-
stwa. Środki finansowe określone w ustawie budże-
towej na 2010 r., które zostały przyznane dla Agencji
Rynku Rolnego na dotację podmiotową, z której fi-
nansowana będzie m.in. dopłata krajowa do mleka
i przetworów mlecznych spożytych w szkołach pod-
stawowych w roku szkolnym 2009/2010, nie dają
możliwości realizacji tej dopłaty w dotychczasowym
zakresie, tj. finansowania spożycia mleka w szkołach
podstawowych w okresie 5 dni w tygodniu w trakcie
całego roku szkolnego. W związku z tym w celu
utrzymania liczby uczniów i szkół, które mogą brać
udział w programie, od 1 grudnia 2009 r., zgodnie ze
zmienionymi przepisami rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 6 sierpnia 2007 r.

w sprawie szczegółowych warunków i trybu wypła-
cania dopłaty krajowej oraz szczegółowego zakresu
kontroli wykorzystania tej dopłaty (Dz. U. Nr 147,
poz. 1039, ze zm.) dopłata krajowa do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w szkołach podstawowych
wypłacana jest za trzy dni nauki szkolnej w okresie
ośmiu miesięcy roku szkolnego. Ponadto w każdym
dniu nauki szkolnej spożycie mleka i przetworów
mlecznych dofinansowywane jest ze środków Unii
Europejskiej.
Uprzejmie informuję, iż zgodnie z informacją
przygotowaną przez Agencję Rynku Rolnego na
podstawie wniosków o dopłaty wypłacane w ramach
programu dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych złożonych
w Agencji Rynku Rolnego do dnia 18 grudnia 2009 r.
w roku szkolnym 2009/2010 na terenie woj. lubel-
skiego w programie uczestniczy 730 szkół (wykaz
szkół wraz z liczbą uczniów korzystających z pro-
gramu w załączeniu*)).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie niewypłaconych policjantom
wymagalnych, zaległych świadczeń płacowych
w 2009 r. (5498)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5498/09) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Piotra Polaka w sprawie niewypłaconych
policjantom wymagalnych, zaległych świadczeń po-
zapłacowych w 2009 r. uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż z uwagi na trudną
sytuację ekonomiczną i gospodarczą kraju spowodo-
waną ogólnoświatowym kryzysem gospodarczym
terminowa wyplata zaległych świadczeń dla funkcjo-
nariuszy Policji nie była możliwa. Niemniej jednak
kierownictwo resortu spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz Komendy Głównej Policji czyniło sta-
rania, aby w możliwie najwyższym stopniu zabezpie-
czyć i w jak najkrótszym czasie uruchomić środki na
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
455
wypłatę zaległych świadczeń. Na skutek starań
o zwiększenie budżetu Policji w 2009 r. minister
finansów niżej wymienionymi decyzjami w sprawie
zmian w budżecie państwa na 2009 r. dokonał
zwiększenia planu wydatków Policji o łączną kwo-
tę 235 020 tys. zł, tj.:
— decyzją z dnia 9 października 2009 r. – o kwo-
tę 30 mln zł,
— decyzją z dnia 18 grudnia 2009 r. – o kwotę
121 982 tys. zł,
— decyzją z dnia 23 grudnia 2009 r. – o kwotę
53 118 tys. zł,
— decyzją z dnia 29 grudnia 2009 r. – o kwotę
29 920 tys. zł.
Powyższe zwiększenie planu wydatków, pocho-
dzące ze środków rezerw celowych ujętych w ustawie
budżetowej na 2009 r., przeznaczone jest na uregu-
lowanie zobowiązań wymagalnych Skarbu Państwa
z tytułu ustawowo gwarantowanych świadczeń dla
funkcjonariuszy Policji oraz zobowiązań wymagal-
nych w zakresie wydatków rzeczowych Policji (29 920
tys. zł). Ponadto informuję, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji w części 42: Sprawy we-
wnętrzne, w dziale 754: Bezpieczeństwo publiczne
i ochrona przeciwpożarowa dokonał przeniesienia
kwoty 1103 tys. zł oraz kwoty 1400 tys. zł z planu
wydatków na 2009 r. Zarządu Zasobów Mieszkanio-
wych MSWiA do planu Policji, z przeznaczeniem na
wypłatę funkcjonariuszom Policji zaległych świad-
czeń. Łączna kwota zwiększenia planu wydatków
Policji powinna zaspokoić potrzeby Policji w zakresie
uregulowania zobowiązań wymagalnych z tytułu za-
ległych świadczeń na rzecz funkcjonariuszy Policji
oraz pozostałych zobowiązań wymagalnych w zakre-
sie wydatków rzeczowych.
Jednocześnie informuję, iż zakładany budżet Po-
licji na 2010 r. w porównaniu do 2009 r. jest mniejszy
o ok. 5,7% (tj. o ok. 477 736 tys. zł). Powodem zmniej-
szenia są niższe nakłady na realizację ustawy z dnia
12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu „Programu moder-
nizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2011”
(Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn. zm.), w ramach której
planuje się wydatki w kwocie 352 532 tys. zł. Budżet
podstawowy, z którego finansowana jest bieżąca
działalność, został zwiększony o 7,8%, pozwalając
realizować obowiązki w zakresie bezpieczeństwa
publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
456
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
w sprawie przepisów dotyczących
przyznawania zasiłku rodzinnego (5499)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-024-5499/09, dotyczącym interpelacji
pani poseł Barbary Bartuś w sprawie przepisów do-
tyczących przyznawania zasiłku rodzinnego uprzej-
mie informuję.
W trakcie trwania postępowania rozwodowego
nie jest możliwe, zgodnie z zapisami ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, niewliczanie do dochodu rodzi-
ny dochodów jednego z małżonków. Bowiem zgodnie
z art. 3 pkt. 16 ustawy, czyli z definicją rodziny, do
składu rodziny wlicza się: małżonków, rodziców dzie-
ci, opiekuna faktycznego dziecka oraz pozostające na
utrzymaniu dzieci w wieku do ukończenia 25 roku
życia, a także dziecko, które ukończyło 25 rok życia
legitymujące się orzeczeniem o znacznym stopniu
niepełnosprawności, jeżeli w związku z tą niepełno-
sprawnością rodzinie przysługuje świadczenie pielę-
gnacyjne. Do członków rodziny nie zalicza się dziecka
pozostającego pod opieką opiekuna prawnego, dziec-
ka pozostającego w związku małżeńskim, a także
pełnoletniego dziecka posiadającego własne dziecko.
Natomiast w świetle art. 3 pkt 2 ustawy dochód ro-
dziny to przeciętny dochód członków rodziny uzyska-
ny w roku poprzedzającym okres zasiłkowy. Z powyż-
szych zapisów wynika, że dopiero po wydaniu prawo-
mocnego wyroku rozwodowego lub ustalającego se-
parację do składu rodziny nie jest wliczany małżonek,
z którym nie zamieszkują dzieci. Wówczas również
nie są brane pod uwagę jego dochody z roku poprze-
dzającego okres zasiłkowy, natomiast doliczane są
zasądzone alimenty.
Świadczenia rodzinne są świadczeniami obligato-
ryjnymi, do których prawo ustalane jest ściśle we-
dług zapisów ustawy. W związku z tym w świetle
definicji rodziny, określonej w ustawie na potrzeby
ustalania prawa do świadczeń rodzinnych, do składu
rodziny wliczany jest małżonek i jego dochody aż do
prawomocnego wyroku sądu zasądzającego rozwód
lub separację. Informuję również, że w trakcie toczą-
cego się procesu rozwodowego osoba może wystąpić
o zabezpieczenie powództwa alimentacyjnego. Roz-
wiązanie to prowadzi do zapewnienia odpowiedniej
wysokości środków utrzymania ze strony zobowiąza-
nego małżonka lub w razie niewywiązywania się
z tych zobowiązań osoba może wystąpić o przyznanie
świadczeń z funduszu alimentacyjnego na podstawie
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378,
z późn. zm.). Kryterium dochodowe przy ubieganiu
się o świadczenie z funduszu alimentacyjnego wy-
nosi 725 zł netto na osobę w rodzinie. Nie są prowa-
dzone w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
prace w kierunku wyłączenia jednego z małżonków
ze składu rodziny w trakcie toczącego się procesu
rozwodowego. Poza tym osoba (rodzina) będąca
w trudnej sytuacji może ubiegać się o świadczenia
przyznawane na podstawie ustawy o pomocy spo-
łecznej z dnia 12 marca 2004 r. (Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podtrzymu-
ję wcześniejsze moje wyjaśnienia zawarte w odpowie-
dzi na interpelację pani poseł Barbary Bartuś z dnia
20 października 2009 r., iż wysokości świadczeń ro-
dzinnych i kryteria dochodowe uprawniające do tych
świadczeń uzależnione są od możliwości budżetu
państwa. W obecnej sytuacji globalnego kryzysu eko-
nomicznego nie jest możliwe, aby wszystkie rodziny
wychowujące dzieci mogły otrzymywać świadczenia
rodzinne. Kryteria dochodowe ustalone na obecnym
poziomie powodują, że świadczenia rodzinne kiero-
wane są do rodzin o niskich dochodach, najbardziej
potrzebujących wsparcia ze strony państwa. W Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej prowadzone są
prace analityczne nad różnymi wariantami rozsze-
rzenia zakresu osób uprawnionych do zasiłków ro-
dzinnych. Ewentualne wprowadzenie zmian do
systemu świadczeń rodzinnych możliwe jest tylko
w sytuacji poprawy stanu finansów publicznych i wy-
magać będzie zmian w ustawie o świadczeniach ro-
dzinnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Doroty Wróbel
w sprawie planowanej likwidacji
Wydziału Gospodarczego w Sądzie Okręgowym
w Radomiu (5501)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Marzeny Doroty Wróbel w spra-
wie planowanej likwidacji Wydziału Gospodarczego
w Sądzie Okręgowym w Radomiu, przesłane przy pi-
śmie z dnia 11 grudnia 2009 r. nr SPS-024-5501/09,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować panią poseł, że
w dniu 21 grudnia 2009 r. minister sprawiedliwości
podpisał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie utworzenia sądów gospodarczych uwzględ-

niające zniesienie z dniem 1 stycznia 2010 r. wydzia-
łów gospodarczych działających w sądach okręgo-
wych w Elblągu, Gorzowie Wielkopolskim, Jeleniej
Górze, Kaliszu, Krośnie, Radomiu, Słupsku, Tarno-
brzegu i Tarnowie.
Należy przy tym wskazać, że zgodnie z art. 20 pkt 3
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.)
minister sprawiedliwości może przekazać jednemu
sądowi okręgowemu rozpoznawanie spraw gospodar-
czych z innego okręgu sądowego z obszaru tej samej
apelacji. Minister sprawiedliwości jest zatem upraw-
niony do zniesienia wymienionych powyżej wydzia-
łów gospodarczych i przekazania spraw rozstrzyga-
nych w tych komórkach organizacyjnych do sąsied-
nich sądów okręgowych.
Plan likwidacji najmniejszych wydziałów gospo-
darczych w sądach okręgowych stanowił jeden z ele-
mentów prowadzonych w Ministerstwie Sprawiedli-
wości prac w zakresie zmiany struktury organizacyj-
nej sądownictwa powszechnego, podjętych przede
wszystkim w celu racjonalnego wykorzystania kadry
orzeczniczej i administracyjnej sądownictwa po-
wszechnego.
Należy podkreślić, że zniesienie niewielkich wy-
działów gospodarczych w sądach okręgowych uza-
sadnione jest także ze względu na potrzebę utworze-
nia silnych, wyspecjalizowanych jednostek sądownic-
twa gospodarczego, co z kolei przyczyni się do bar-
dziej efektywnego wykorzystania kadry sędziowskiej
orzekającej w tym pionie. W przypadku omawianej
reorganizacji kwestie związane z poszukiwaniem
oszczędności w wydatkach resortu sprawiedliwości
nie miały decydującego znaczenia.
Funkcjonowanie określonej struktury sądownic-
twa powszechnego znajduje uzasadnienie w przypad-
ku odpowiedniego wpływu spraw. Tymczasem liczba
spraw gospodarczych wpływających do Sądu Okrę-
gowego w Radomiu kształtuje się na poziomie znacz-
nie poniżej średniej krajowej.
W 2008 r. do Sądu Okręgowego w Radomiu wpły-
nęło zaledwie 59 spraw gospodarczych pierwszoin-
stancyjnych (GC) i 89 spraw gospodarczych drugoin-
stancyjnych (Ga). Dla porównania w tym samym
okresie średni wpływ spraw gospodarczych do sądu
okręgowego w kraju wyniósł 240 spraw GC i 201
spraw Ga. Wpływ omawianych kategorii spraw do
Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego w Rado-
miu stanowi zatem odpowiednio ok. 25% i ok. 44%
średniego wpływu w kraju.
W I półroczu 2009 r. do omawianego wydziału
gospodarczego wpłynęło natomiast 40 spraw gospo-
darczych pierwszoinstancyjnych (GC) przy średniej
krajowej wynoszącej w omawianym okresie 138 spraw
GC w sądzie okręgowym.
Istotne znaczenie dla oceny zasadności funkcjo-
nowania Wydziału Gospodarczego Sądu Okręgowego
w Radomiu ma fakt, iż limit etatów orzeczniczych
w pionie gospodarczym omawianej jednostki wynosi
2 sędziów. Taka liczba etatów (poniżej 3) stanowi po-
457
ważne utrudnienie dla funkcjonowania wydziału go-
spodarczego, gdyż w ramach pionu gospodarczego nie
ma możliwości utworzenia składu orzekającego prze-
widzianego do rozpoznawania spraw odwoławczych.
Sprawy gospodarcze z obszaru właściwości miej-
scowej Sądu Okręgowego w Radomiu rozpoznawane
będą przez Wydział Gospodarczy Sądu Okręgowego
w Lublinie. Kwestie związane z koniecznością dojaz-
du do Lublina nie powinny stanowić istotnego pro-
blemu zarówno dla przedsiębiorców, jak i ich pełno-
mocników. Biorąc pod uwagę niewielką liczbę spraw
gospodarczych wpływających do Sądu Okręgowego
w Radomiu, zasięg podmiotowy negatywnych skut-
ków społecznych będzie ograniczony. Ponadto kon-
stytucyjna zasada dostępu do sądu realizowana jest
przede wszystkim poprzez zapewnienie sprawnego
rozpoznania sprawy przez sąd właściwy merytorycz-
nie, co nie musi oznaczać jego bliskiej lokalizacji.
Reasumując, pragnę zapewnić panią poseł, że
przed podjęciem ostatecznej decyzji w sprawie zniesie-
nia Wydziału Gospodarczego w Sądzie Okręgowym
w Radomiu przedmiotem szczegółowej analizy były
zarówno aspekty społeczne związane z omawianą re-
organizacją, jak też argumenty mające istotne znacze-
nie dla funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie przebiegu i rezultatów śledztwa
prowadzonego na podstawie zawiadomienia
regionalnej izby obrachunkowej
przez Prokuraturę Okręgową w Częstochowie,
dotyczącego nieprawidłowości
w Szkole Rzemieślniczej w Bielsku-Białej (5502)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r.
o sygn. SPS-024-5502/09 zapytanie pana posła Sta-
nisława Pięty w sprawie przebiegu i rezultatów śledz-
twa prowadzonego na podstawie zawiadomienia re-
gionalnej izby obrachunkowej przez Prokuraturę
Okręgową w Częstochowie, dotyczącego nieprawidło-
wości w szkole rzemieślniczej w Bielsku-Białej,
uprzejmie informuję, że w dniu 15 kwietnia 2009 r.
prokurator okręgowy w Częstochowie w oparciu
o decyzję prokuratora apelacyjnego w Katowicach
z dnia 14 kwietnia 2009 r. podjętą w trybie § 105
ust. 4 Regulaminu wewnętrznego urzędowania po-
458
wszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury
(Dz. U. z 2007 r. Nr 169, poz. 1189, z późn. zm.) prze-
jął do dalszego prowadzenia od prokuratora rejono-
wego w Bielsku-Białej akta wszczętego w dniu 6 paź-
dziernika 2008 r. śledztwa o sygn. 2 Ds. 303/08/JF/SI
w sprawie przekroczenia uprawnień i działania na
szkodę interesu publicznego przez przewodniczącego
Rady Miasta w Bielsku-Białej oraz prezesa Beskidz-
kiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bielsku-
-Białej, którzy poprzez nadużycie pełnionych funkcji
i pełnionego nadzoru nad Zespołem Szkół Rzemieśl-
niczych w Bielsku-Białej w okresie od września 2002 r.
do grudnia 2006 r. pobrali łącznie wynagrodzenie
w kwocie 599 188,85 zł, to jest o przestępstwo z art. 231
§ 1 K.k., oraz przekroczenia uprawnień przez dyrek-
tora Zespołu Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej
działającego w porozumieniu z innymi osobami w okre-
sie od września 2002 r. do stycznia 2008 r. poprzez
przyznanie i wypłacenie wynagrodzenia za świadczo-
ne usługi czterem niezatrudnionym tam osobom
w łącznej kwocie 1 243 396,18 zł i wyrządzenia przez
to Zespołowi Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej
szkody majątkowej w wielkich rozmiarach, to jest
o przestępstwo z art. 296 § 1 i § 3 K.k.
Przejęte śledztwo zostało zarejestrowane pod
sygn. V Ds. 35/09/S.
Powodem przekazania postępowania o sygn. 2 Ds.
303/08/JF/s dotyczącego dotacji budżetowej dla szko-
ły rzemieślniczej w Bielsku-Białej do dalszego prowa-
dzenia przez Prokuraturę Okręgową w Częstochowie
był wniosek prokuratora okręgowego w Bielsku-Bia-
łej z dnia 1 kwietnia 2009 r., w którym podniesiono
okoliczność zatrudnienia w poszkodowanej jednostce
żony zastępcy prokuratora apelacyjnego w Katowi-
cach, który uprzednio pełnił funkcję prokuratora
okręgowego w Bielsku-Białej.
Wynikające stąd okoliczności związane z wielolet-
nią podległością służbową prokuratorów oraz kon-
taktami osobistymi prokuratorów z okręgu bielskie-
go z aktualnym zastępcą prokuratora apelacyjnego
w Katowicach, przy uwzględnieniu konieczności unik-
nięcia zarzutów braku bezstronności bielskiej proku-
ratury, zwłaszcza wobec dużego zainteresowania
sprawą mediów lokalnych, stanowiły podstawę decy-
zji o przekazaniu sprawy do dalszego prowadzenia
poza okręg tamtejszej prokuratury okręgowej.
Wykonane dotychczas w toku postępowania przy-
gotowawczego czynności procesowe potwierdziły usta-
lenia kontroli przeprowadzonej przez Regionalną
Izbę Obrachunkową w Katowicach co do podejrzenia
niezasadnego wypłacenia czterem niezatrudnionym
w Zespole Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej
osobom wynagrodzenia w łącznej kwocie 1 243 393,18 zł
wbrew przepisom ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty oraz obowiązującym w placówce
regulaminom premiowania i przyznawania nagród.
W chwili obecnej referent tego postępowania
opracowuje wniosek do prokuratora okręgowego
w Częstochowie o przedłużenie okresu trwania tego
śledztwa o dalsze dwa miesiące, czyli do dnia 6 mar-
ca 2010 r.
W toku przedłużonego śledztwa planowane jest
przede wszystkim:
— uzyskanie odpowiedzi od trzech podmiotów
– organów założycielskich dla szkół rzemieślniczych
– na skierowane do nich pisma dotyczące między in-
nymi funkcjonowania szkół rzemieślniczych, nadzo-
ru organizacyjnego sprawowanego nad tymi szkoła-
mi i jego kosztów,
— wydanie postanowienia o przedstawieniu za-
rzutów popełnienia przestępstwa z art. 296 § 1 i 3
K.k. przez dyrektora Zespołu Szkół Rzemieślniczych
w Bielsku-Białej i przesłuchanie wyżej wymienionego
w charakterze podejrzanego.
Po przeprowadzeniu tych węzłowych czynności
procesowych podjęta zostanie decyzja w przedmiocie
prawnokarnej oceny zachowań przewodniczącego
Rady Miasta w Bielsku-Białej oraz prezesa Beskidz-
kiej Izby Rzemiosła i Przedsiębiorczości w Bielsku-
-Białej.
Przedmiotowe śledztwo pozostaje w osobistym nad-
zorze służbowym prokuratora apelacyjnego w Kato-
wicach, a nadto w zainteresowaniu Biura Postępo-
wania Przygotowawczego Prokuratury Krajowej.
Realizowane jest ono w sposób niebudzący za-
strzeżeń. W śledztwie tym nie zachodzą przesłanki
określone treścią art. 40 § 1 K.p.k. lub art. 41 § 1
K.p.k. do wyłączenia z mocy prawa albo z uwagi na
obawę braku bezstronności prokuratorów Prokura-
tury Okręgowej w Częstochowie.
Odnosząc się do pozostałych pytań pana posła
Stanisława Pięty postawionych w jego zapytaniu,
uprzejmie wyjaśniam, że pan A. K., zastępca proku-
ratora apelacyjnego w Katowicach, w żaden sposób
nie jest zaangażowany w nadzorowanie przedmioto-
wego postępowania.
Okoliczności przedstawione w zapytaniu nie mają
wpływu na sposób prowadzenia tego śledztwa. Do-
tychczasowy przebieg przedmiotowego postępowania
przygotowawczego oraz poczynione w jego toku usta-
lenia faktyczne nie wskazują na potrzebę jego prze-
kazania do dalszego prowadzenia jednostce prokura-
tury spoza okręgu katowickiej apelacji.
Zważywszy jednak na wagę podniesionych przez
pana posła Stanisława Piętę okoliczności związanych
z zachowaniem prokuratora A. K. poza jego służbą,
uznano za konieczne dokonanie ich weryfikacji i w tym
celu kopię zapytania pana posła przekazano dyrek-
torowi Biura Kadr Prokuratury Krajowej celem prze-
prowadzenia w tym zakresie stosownego postępowa-
nia wyjaśniającego.
O jego wynikach pan poseł Stanisław Pięta zosta-
nie poinformowany w stosownym czasie odrębnym
pismem.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kuriaty
w sprawie interpretacji art. 94 ust. 6 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym (5503)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanego przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r.,
nr SPS-024-5503/09, zapytania pana posła Jana Ku-
riaty w sprawie art. 94 ust. 6 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień:
W myśl art. 94 ust. 6 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym uczelnia może otrzymywać inne środki fi-
nansowe z budżetu państwa oraz z budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego lub ich związków.
W przepisie tym jest mowa o środkach finansowych
innych niż dotacje na realizację zadań określonych
we wcześniejszych jednostkach redakcyjnych. Przy
czym w mojej ocenie analiza tego przepisu wymaga
zastosowania również wykładni funkcjonalnej. Nale-
ży mieć bowiem na uwadze, że w trakcie prac nad
projektem omawianej ustawy szczególną uwagę zwra-
cano na stworzenie podstawy prawnej dla udzielania
uczelniom dotacji przez jednostki samorządu teryto-
rialnego, upatrując w tym sposób nie tylko na popra-
wę kondycji finansowej szkół wyższych, lecz również
na ściślejsze integrowanie uczelni ze środowiskiem
lokalnym.
W wyniku pierwszej nowelizacji ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 46, poz. 328)
ustawodawca dodał w art. 275 nowy ust. 2c, w któ-
rym w pkt 1 określił, że do dnia 31 grudnia 2006 r.
uczelnia może uzyskiwać środki finansowe z budże-
tów jednostek samorządu terytorialnego lub ich
związków. Przepis ten został wprowadzony w celu
uzupełnienia luki prawnej, jaka powstała w związku
z utratą mocy art. 23 ustawy z dnia 12 września 1990 r.
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385,
z późn. zm.), stanowiącego uprzednio podstawę do
uzyskiwania przez uczelnie środków finansowych
z budżetów jednostek samorządu terytorialnego, przy
równoczesnym odroczeniu wejścia w życie art. 94
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym do dnia 1 stycz-
nia 2007 r. na mocy art. 277 pkt 1 tej ustawy. Do-
konując wymienionej zmiany ustawodawca wska-
zał jednocześnie kierunek wykładni obowiązują-
cych aktualnie przepisów dotyczących dofinanso-
wania uczelni z budżetów jednostek samorządu
terytorialnego.
Biorąc pod uwagę powyższe, w mojej ocenie prze-
pis art. 94 ust. 6 omawianej ustawy nie wyklucza
dotacji jako formy przekazywania środków finanso-
wych z budżetu jednostki samorządu terytorialnego
na rzecz uczelni.
459
Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że
na mocy przepisów ustawy z dnia 5 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym
(Dz. U. Nr 202, poz. 1553) od dnia 15 grudnia br.
jednostki samorządu terytorialnego mogą również
udzielać pomocy materialnej dla studentów i dokto-
rantów. Rodzaj tej pomocy, sposób i terminy ubiega-
nia się o pomoc, sposób wyłaniania studentów oraz
maksymalnej wysokości pomocy określa organ sta-
nowiący w uchwale.
Odnosząc się do poruszonej przez pana posła Jana
Kuriatę kwestii możliwości uznania przez regionalne
izby obrachunkowe uchwały samorządu terytorial-
nego w omawianej sprawie za niezgodną z prawem,
pragnę uprzejmie zauważyć, iż regionalne izby obra-
chunkowe sprawują nadzór nad działalnością jedno-
stek samorządu terytorialnego w zakresie spraw fi-
nansowych na zasadach określonych w ustawie z dnia
7 października 1992 r. o regionalnych izbach obra-
chunkowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577, z późn.
zm.). W zakresie działalności nadzorczej regional-
nych izb pozostają sprawy dotyczące m.in. zasad
i zakresu przyznawania dotacji z budżetu jednostek
samorządu terytorialnego. Ponadto regionalne izby
obrachunkowe dokonują kontroli gospodarki finan-
sowej i zamówień publicznych samorządów. Kontro-
la przeprowadzana jest na podstawie kryterium
zgodności z prawem i zgodności dokumentacji ze
stanem technicznym. Zatem uchwała organu stano-
wiącego w sprawie przekazania uczelni środków fi-
nansowych z budżetu jednostki samorządu teryto-
rialnego będzie podlegać kontroli właściwej regio-
nalnej izby obrachunkowej w zakresie zgodności
z prawem.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku w Białymstoku laboratorium
wykonującego badania diagnostyczne
w kierunku wirusa grypy typu A/H1N1 (5505)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie braku w Białymstoku laboratorium wykonujące-
go badania diagnostyczne w kierunku wirusa grypy
typu A/H1N1/v (przesłaną pismem z dnia 11 grudnia
2009 r., znak: SPS-024-5505/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji i wyjaśnień.
460
Na początku pandemii, ze względu na koniecz-
ność stosowania w diagnostyce laboratoryjnej skom-
plikowanych, najnowocześniejszych i drogich metod
z wykorzystaniem biologii molekularnej, jedynym
laboratorium, które mogło diagnozować wirusa pan-
demicznego był Krajowy Ośrodek do spraw Grypy.
Należy zauważyć, że jest to w chwili obecnej jedyna
metoda diagnostyczna pozwalająca na różnicowanie
wirusa grypy A/H1N1/v.
Ze względu na dynamicznie pogarszającą się sy-
tuację epidemiologiczną w Polsce konieczne stało się
uruchomienie dodatkowych laboratoriów, które by-
łyby w stanie prowadzić diagnostykę wirusa grypy
A/H1N1/v, zarówno dla potrzeb nadzoru bieżącego,
jak i realizowanego w systemie sentinel. Jednym
z podstawowych i najważniejszych założeń tego sys-
temu, zgodnie z wymogami Światowej Organizacji
Zdrowia (WHO), European Influenza Surveillance
Scheme (EISS) i European Centre for Disease Con-
trol and Prevention (ECDC), jest integracja nadzoru
epidemiologicznego z nadzorem wirusologicznym, co
oznacza, że obie formy nadzoru muszą być prowadzo-
ne w tej samej populacji, w której badania laborato-
ryjne wykonywane w ramach nadzoru wirusologicz-
nego służą weryfikacji danych epidemiologicznych.
Rozszerzenie systemu sentinel nastawionego na
diagnostykę zakażeń wirusem grypy z uwzględnie-
niem rozpoznań nowego wirusa A/H1N1/v stanowi
podstawowe narzędzie do wykrycia zachorowań na
grypę A/H1N1/v szerzącą się w populacji polskiej bez
powiązania epidemiologicznego z przypadkami za-
wleczonymi z innych krajów, a następnie do określe-
nia rozkładu odsetkowego zakażeń o różnej etiologii
wśród zakażeń o objawach grypopochodnych.
Poza tym, w okresie pandemii, system ten powi-
nien dać odpowiedź na kluczowe pytanie: Czy zaka-
żenia nowym wirusem grypy A/H1N1/v wypiera do-
tychczas krążące szczepy grypy sezonowej, czy też
krąży razem z nimi? Odpowiedź na to pytanie ma
zasadnicze znaczenie dla śledzenia rozwoju epidemii
w kraju. Daje też podstawy do oceny ryzyka dalszej
reasortacji wirusów i powstawania ich nowych od-
mian w czasie trwania pandemii.
W tym celu minister zdrowia wystąpił z wnio-
skiem o zakup z rezerwy celowej państwa niezbędnej
do tego celu specjalistycznej aparatury (real time RT
PCR) dla potrzeb wybranych wojewódzkich stacji sa-
nitarno-epidemiologicznych. Przy wyborze tych pla-
cówek kierowano się ich aktualnym wyposażeniem
sprzętowym, przygotowaniem merytorycznym kadry
do realizacji skomplikowanych badań, warunkami
lokalowymi laboratoriów, a także ich odpowiednim
położeniem geograficznym.
Mając na uwadze powyższe czynniki, ustalono, że
będą to laboratoria WSSE w Olsztynie, Gdańsku,
Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie i Warszawie. Dodat-
kowo WSSE w Bydgoszczy, Katowicach i Łodzi z wła-
snych środków finansowych dokonały zakupu odpo-
wiedniego sprzętu, odczynników, testów diagnostycz-
nych, a także przeszkoliły personel laboratoriów.
Również laboratorium Wojewódzkiej Stacji Sanitar-
no-Epidemiologicznej w Białymstoku uruchomiło
w dniu 15 grudnia 2009 r. diagnostykę w kierunku
wirusa grypy A/H1N1/v i zostało włączone do sieci
laboratoriów upoważnionych przez Narodowy Insty-
tut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higie-
ny do wykonywania za pomocą techniki biologii mo-
lekularnej badań w kierunku identyfikacji wirusów
grypy.
Ponadto należy zauważyć, że w chwili obecnej nie
ma potrzeby, aby wszystkie WSSE dysponowały dro-
gą, specjalistyczną aparaturą do diagnostyki wirusa
A/H1N1/v, tym bardziej, że badania takie realizowa-
ne są także w laboratorium Ministerstwa Obrony
Narodowej i kilku placówkach klinicznych na terenie
kraju.
Dla potrzeb Polski liczba laboratoriów w struktu-
rze Państwowej Inspekcji Sanitarnej jest wystarcza-
jąca, a dalsze rozszerzanie możliwości diagnostycz-
nych w laboratoriach PIS w kierunku wirusa grypy
A/H1N1/v należałoby uznać za niegospodarne dys-
ponowanie środkami publicznymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nasilających się aktów wandalizmu
w Centrum Kultury Islamu w Białymstoku
(5506)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5506/09), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 30 listopada
2009 r. w sprawie nasilających się ataków wandali-
zmu w Centrum Kultury Islamu w Białymstoku,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W związku z pożarem, który miał miejsce na po-
czątku grudnia 2009 r., III Komisariat Policji w Bia-
łymstoku prowadzi postępowanie przygotowawcze
w tej sprawie. Ponadto, bezpośrednio po zaistniałych
zdarzeniach, zlecono zadania mające przeciwdziałać
podobnym incydentom, polegające na objęciu szcze-
gólnym nadzorem rejonu Centrum Kultury Islamu
w ramach służby patrolowej i obchodowej, tj.:
— uwzględniono powyższe miejsce w planach dys-
lokacji służb zewnętrznych, jako wymagające bieżą-
cego zainteresowania,

— zobowiązano dzielnicowego do dokonania
szczegółowego rozpoznania pod kątem zagrożeń tam
występujących, przeprowadzenia rozmów z miesz-
kańcami pobliskiego rejonu w celu uzyskania infor-
macji i sygnałów o wszelkich niepokojących sytu-
acjach,
— objęto wskazany rejon stałym nadzorem w ra-
mach służby obchodowej,
— sformułowano i zlecono zadania dla służb pa-
trolowych i obchodowych ze zwróceniem uwagi na
bezpieczeństwo Centrum Kultury Islamu, w szcze-
gólności pod kątem przejawów rasizmu.
Dodać należy, że dzielnicowy, w którego rejonie
służbowym znajduje się przedmiotowe centrum, na-
wiązał współpracę z przedstawicielem gminy islam-
skiej i pozostaje z nim w stałym kontakcie.
Ponadto na bieżąco prowadzone są przez Policję
działania profilaktyczne i czynności rozpoznawcze
realizowane m.in. poprzez: prowadzenie rozpoznania
we wskazanym zakresie, objęcie szczególnym zainte-
resowaniem nieletnich sprawców czynów karalnych,
którzy są organizatorami lub przywódcami niefor-
malnych grup przestępczych, prowadzenie działal-
ności informacyjno-edukacyjnej w środowisku na-
uczycieli, rodziców oraz dzieci i młodzieży na temat
przedmiotowego problemu i ryzyka związanego z przy-
należnością do nieformalnych grup.
Podkreślenia wymaga, że od zdarzeń mających
miejsce na początku grudnia 2009 r. nie wystąpiły
podobne incydenty. Jednakże zagadnienie powyż-
sze nadal pozostaje w szczególnym zainteresowa-
niu Policji.
Odnosząc się natomiast do kwestii wsparcia fi-
nansowego budowy Centrum Kultury Islamu w Bia-
łymstoku, wyjaśnić należy, że Fundusz Kościelny nie
może przeznaczyć środków na powyższy cel, gdyż
centrum nie posiada kościelnej osobowości prawnej.
Zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami prawa
podmiotami uprawnionymi do otrzymywania środ-
ków Funduszu Kościelnego są jedynie:
1) osoby prawne Kościoła katolickiego,
2) osoby prawne innych Kościołów i związków wy-
znaniowych działających na podstawie ustaw o sto-
sunku państwa do Kościołów oraz związków wyzna-
niowych,
3) osoby prawne Kościołów i związków wyznanio-
wych wpisanych do rejestru Kościołów i związków
wyznaniowych na postawie art. 30 ustawy z dnia
17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia
i wyznania (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965,
z późn. zm.).
Ponadto uprzejmie informuję, że do Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie wpłynął do
chwili obecnej żaden wniosek o wsparcie przedmio-
towej inwestycji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
461
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zakupu sztucznego płuca
dla szpitala w Suwałkach (5507)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła dra Jarosława Matwiejuka,
przesłaną przy piśmie znak: SPS-024-5507/09 z dnia
11 grudnia 2009 r. w sprawie zakupu sztucznego płu-
ca dla szpitala w Suwałkach, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższego.
Zakup ww. aparatury może być dokonany w ra-
mach realizowanego przez ministra zdrowia na pod-
stawie art. 48 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) programu zdrowotnego pn. „Narodowy
program profilaktyki i leczenia chorób układu serco-
wo-naczyniowego”. W 2009 r. jedno z zadań powyż-
szego programu: Wymiana bazy sprzętowej oraz uzu-
pełnienie potrzeb aparaturowych w zakresie sal ope-
racyjnych we wszystkich aktualnie działających
ośrodkach kardiochirurgicznych w kraju oraz uno-
wocześnienie bazy sprzętowej w oddziałach inten-
sywnej opieki pooperacyjnej w istniejących jednost-
kach kardiochirurgicznych w celu zapewnienia do-
stępu do wysokospecjalistycznych procedur kardio-
chirurgicznych – zakup aparatury dla funkcjonują-
cych oddziałów i klinik kardiochirurgii, ze szczegól-
nym uwzględnieniem oddziałów intensywnej terapii
pooperacyjnej stwarzało możliwość zakupu zestawu
ECMO i aparatu do krążenia pozaustrojowego. Wy-
bór realizatora, zgodnie z art. 48 ust. 4 ww. ustawy na-
stępuje po przeprowadzeniu konkursu ofert. Z uwagi na
ograniczony zasób środków finansowych w 2009 r. zo-
stał zakupiony jeden zestaw ECMO i jeden aparat do
krążenia pozaustrojowego.
Szpital w Suwałkach nie przystąpił do przedmio-
towego konkursu. Analogiczne zadanie w ramach
programu Polkard jest wstępnie planowane do reali-
zacji w 2010 r., także w trybie konkursu.
Ponadto należy zaznaczyć, iż z uwagi na obowią-
zujące przepisy prawa, z budżetu części 46: Zdrowie
mogą być finansowane wyłącznie inwestycje jedno-
stek podległych lub nadzorowanych przez ministra
zdrowia. Dlatego też minister zdrowia nie ma moż-
liwości przyznania środków na zakup sztucznego
płuca dla szpitala w Suwałkach.
Jednocześnie informuję, że w grudniu 2009 r. pod-
jęto wstępną decyzję o zakupie uniwersalnych zesta-
wów do oksygenacji pozaustrojowej – ECMO u cho-
rych z ostrą niewydolnością oddechowo-krążeniową.
Jednakże z uwagi na zbliżający się koniec roku bu-
dżetowego odstąpiono od zakupu omawianej apara-
tury w trybie wspólnego zakupu. Natomiast sfinan-
sowano z budżetu z części 46: Zdrowie zakup dla
462
Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie
w powyższym zakresie na kwotę 124 tys. zł w trybie
przetargu indywidualnego.
Natomiast w styczniu 2010 r. w ramach budżetu,
po uzyskaniu decyzji kierownictwa Ministerstwa
Zdrowia, zostanie zakupionych 9 sztuk uniwersal-
nych zestawów do oksygenacji pozaustrojowej – ECMO
dla jednostek podległych lub nadzorowanych przez
ministra właściwego do spraw zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie wyjaśnienia przyczyn, z których
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa
Narodowego nie zostało dotychczas wszczęte
postępowanie administracyjne wobec wniosku
o stwierdzenie nieważności decyzji
pomorskiego wojewódzkiego konserwatora
zabytków z dnia 17 czerwca 2005 r.
(WKZ-5340/3/92/863/PWKZ.
R.41900-6/3931/2005), na postawie której
wpisano do rejestru zabytków
„układ ruralistyczny wsi Karwieńskie Błota I
i II w granicach historycznych
wraz z otoczeniem” (5509)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5509/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej pana Zbigniewa Kozaka
dotyczącą wszczęcia postępowania w sprawie stwier-
dzenia nieważności decyzji pomorskiego wojewódz-
kiego konserwatora zabytków z dnia 17 czerwca 2005 r.,
nr WKZ-5340/3/92/PWKZ.R.41900-6/3931/2005, wpi-
sującej do rejestru zabytków układ urbanistyczny wsi
Karwieńskie Błota I i II w granicach historycznych
wraz z otoczeniem w związku z wnioskami złożony-
mi przez panią B. Z. oraz Stowarzyszenie na Rzecz
Ochrony Właścicieli Działek oraz Zagospodarowania
Terenu Karwieńskie Błota II uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Wniosek pani B. Z. wpłynął do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego w dniu 16 września 2009 r.
i dotyczył nie tylko stwierdzenia nieważności ww.
decyzji pomorskiego wojewódzkiego konserwatora
zabytków, ale także utrzymującej ją w mocy decyzji
ministra kultury i dziedzictwa narodowego z dnia
18 listopada 2005 r. W tym miejscu należy wyjaśnić,
że zgodnie z art. 157 § 2 Kodeksu postępowania ad-
ministracyjnego postępowanie w sprawie stwierdze-
nia nieważności wszczyna się na wniosek strony lub
z urzędu. Jednocześnie przepis art. 157 § 3 K.p.a.
przewiduje wydanie orzeczenia w przedmiocie odmo-
wy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia
nieważności decyzji. Postępowanie to w istocie prze-
biega zatem dwuetapowo, a pierwszym jego etapem
jest badanie dopuszczalności wszczęcia postępowa-
nia. Postępowanie w przedmiocie wniosku pani B. Z.
zostanie zakończone do dnia 31 stycznia 2010 r.
Odnosząc się natomiast do wniosku Stowarzysze-
nia na rzecz Ochrony Właścicieli Działek oraz zago-
spodarowania terenu Karwieńskie Błota II, pragnę
wyjaśnić, że wniosek stowarzyszenia, który wpłynął
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego w dniu
26 sierpnia 2009 r., dotyczył skreślenia przedmioto-
wego układu urbanistycznego z rejestru zabytków,
a nie stwierdzenia nieważności decyzji wpisującej ten
układ do rejestru zabytków. Do wniosku tego dołą-
czono także listy zawierające podpisy osób wskaza-
nych jako właściciele działek położonych na terenie
wsi Karwieńskie Błota I i II, wnoszących o skreślenie
układu urbanistycznego z rejestru zabytków. Listy
te zawierają łącznie 353 podpisy.
Z wnioskiem złożonym przez stowarzyszenie łą-
czy się konieczność wyjaśnienia, w jakim charakte-
rze ta jednostka organizacyjna występuje w sprawie.
Postępowanie w sprawie skreślenia zabytku nieru-
chomego z rejestru może zostać wszczęte zarówno
z urzędu, jak i na wniosek strony, to jest osoby, zgod-
nie z art. 28 Kodeksu postępowania administracyj-
nego, której praw i obowiązków wynikających z usta-
wy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opie-
ce nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, ze zm.)
dotyczy. Osobami takimi są właściciele i użytkowni-
cy wieczyści zabytków zgodnie z art. 13 ust. 6 tej
ustawy. Każda organizacja społeczna może ponadto,
zgodnie z przepisem art. 31 § l K.p.a., żądać wszczę-
cia postępowania w sprawie dotyczącej innej osoby.
W związku z powyższym prowadzone jest postępo-
wanie mające na celu wyjaśnienie treści żądań, cha-
rakteru, w jakim występują podmioty domagające się
czynności organu, a także weryfikacji uprawnień
tych podmiotów do występowania z wnioskami
w przedmiocie skreślenia z rejestru zabytków układu
urbanistycznego wsi Karwieńskie Błota.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł
Małgorzaty Kidawy-Błońskiej
w sprawie pamiątek
Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów (5510)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani Małgorzaty Kidawy-Błońskiej (SPS-
-024-5510/09) w sprawie pamiątek Warszawskiego
Towarzystwa Cyklistów uprzejmie proszę o zapozna-
nie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim zaznaczyć, że Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego popiera ini-
cjatywy mające na celu ochronę pamięci i tradycji
będących częścią kultury naszego kraju.
Warszawskie Towarzystwo Cyklistów będące jed-
ną z najbardziej szacownych organizacji sportowych,
działającą w Warszawie od 1886 r., jest doskonałym
przykładem realizacji idei łączącej sport i kulturę.
Trudno przecenić jego rolę, jaką jeszcze przed odzy-
skaniem niepodległości odegrało WTC, propagując
polskość i utrwalając postawy patriotyczne. Należy
także pamiętać o ogromnych zasługach tej organiza-
cji dla rozwoju kolarstwa polskiego rozpoczętego zdo-
byciem pierwszego dla Polski medalu olimpijskiego
na igrzyskach w 1924 r. Jestem zatem przekonany,
że dalsze działania tak zasłużonej organizacji znajdą
poparcie władz samorządowych oraz uznanie w oczach
mieszkańców stolicy.
Przedstawione przez panią poseł okoliczności roz-
proszenia i zaginięcia części pamiątek sugerują, że
obecnie mogą się one znajdować w posiadaniu byłych
członków towarzystwa. W takiej sytuacji rozwiązanie
tej kwestii jest wewnętrzną sprawą tej organizacji.
Jeżeli zaś istnieje uzasadnione podejrzenie nielegal-
nego przywłaszczenia mienia, zainteresowane osoby
powinny złożyć w prokuraturze zawiadomienie o po-
pełnieniu przestępstwa.
Z informacji uzyskanych od pana Mirosława Sob-
ka, prezesa Warszawskiego Towarzystwa Cyklistów,
wynika, że część (przede wszystkim dyplomy oraz
zdjęcia) pamiątek będących w dyspozycji towarzy-
stwa przekazano do Ośrodka Karta. Po opracowaniu
dokumentów oraz ich cyfryzacji zbiór zostanie udo-
stępniony na witrynie internetowej Ośrodka Karta.
Prawami do elektronicznej wersji dokumentów bę-
dzie także dysponowało Warszawskie Towarzystwo
Cyklistów. Ośrodek Karta, mający ogromne doświad-
czenie w gromadzeniu różnego rodzaju dokumentów
historycznych, daje gwarancję profesjonalnego trak-
towania wszelkich archiwaliów.
Zdaniem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego odpowiednimi instytucjami mogącymi
również zapewnić fachową opiekę nad tego rodzaju
pamiątkami są Muzeum Historyczne Miasta Stołecz-
463
nego Warszawy, dysponujące bogatymi zbiorami ilu-
strującymi wiele dziedzin życia społecznego w daw-
nej Warszawie, oraz Muzeum Sportu i Turystyki
w Warszawie, gromadzące eksponaty z zakresu hi-
storii zarówno sportu wyczynowego, jak i amator-
skiego. Dlatego zwróciliśmy się do wyżej wymienio-
nych instytucji muzealnych z prośbą o zaintereso-
wanie się poruszoną przez panią poseł kwestią pa-
miątek związanych z Warszawskim Towarzystwem
Cyklistów. Pragnę równocześnie zapewnić, że sta-
nowiska nadesłane przez Muzeum Historyczne Mia-
sta Stołecznego Warszawy jak i Muzeum Sportu
i Turystyki zostaną jak najszybciej przekazane do
wiadomości pani poseł.
Dodatkowo zapytanie pani poseł zostanie również
przekazane do stołecznego konserwatora zabytków.
Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie projektów ustaw zmieniających
ustawę o grach i zakładach wzajemnych (5512)
W nawiązaniu do zapytań poselskich pani poseł
Jolanty Szczypińskiej przekazanych prezesowi Rady
Ministrów przy pismach pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, z dnia 11 grudnia 2009 r. (znak
SPS-024-5512/09), z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak
SPS-024-5537/09), z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak
SPS-024-5607/09), z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak
SPS-024-5608/09) oraz z dnia 28 grudnia 2009 r.
(znak SPS-024-5625/09), z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie proszę Pana Marszałka
o rozważenie następujących okoliczności, bez któ-
rych rozstrzygnięcia nie jest możliwe rzetelne
i zgodne z konstytucyjnym obowiązkiem udzielenie
odpowiedzi na pytania postawione w przedmioto-
wych zapytaniach.
Uchwałą z dnia 4 listopada 2009 r. Sejm powołał
Komisję Śledczą do zbadania sprawy przebiegu pro-
cesu legislacyjnego ustaw nowelizujących ustawę
z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajem-
nych i wydanych na ich podstawie przepisów wyko-
nawczych w zakresie dotyczącym gier na automatach
o niskich wygranych i wideoloterii oraz do zbadania
legalności działania organów administracji rządowej
464
badających ten proces. Wykonując obowiązki wyni-
kające z ustawy z dnia 21 stycznia 1999 r. o sejmowej
komisji śledczej, zgodnie z oczekiwaniami przedsta-
wianymi w kolejnych pismach przewodniczącego ko-
misji pana posła Mirosława Sekuły, przekazane zo-
stały komisji wszystkie żądane dokumenty dotyczące
zakresu spraw objętych badaniem komisji. Z publicz-
nych wypowiedzi przewodniczącego oraz pozostałych
członków komisji wiadomo, iż poszczególni członko-
wie Rady Ministrów oraz urzędnicy administracji
rządowej będą wzywani na posiedzenia komisji
w charakterze świadków. Zasady funkcjonowania
komisji śledczej oraz odpowiednie stosowanie w pra-
cach takiej komisji reguł postępowania karnego na-
kazują postawić pytanie o sposób wykonania obo-
wiązku udzielenia odpowiedzi na zapytania poselskie
w sytuacji, gdy pytania te w oczywisty sposób po-
krywają się z przedmiotem prac komisji śledczej.
Dochodzi bowiem do sytuacji, w której dwa przyzna-
ne Sejmowi przez przepisy konstytucji uprawnienia
w ramach realizowanej przez Izbę funkcji kontrol-
nej pozostają w potencjalnej kolizji, co mogłoby na-
wet prowadzić do wniosku, iż nadużywanie jednego
z nich istotnie zakłóci prawidłową realizację drugie-
go z tych instrumentów.
Pragnę jeszcze raz podkreślić, że intencją prezesa
Rady Ministrów jest zapewnienie udzielenia pani po-
seł rzetelnych odpowiedzi na zadane pytania, w gra-
nicach dopuszczalnych przez obowiązujące przepisy
prawne. Ze względu na przedstawione powyżej oko-
liczności formalnoprawne oraz precedensowy cha-
rakter sprawy zwracam się z uprzejmą prośbą o roz-
ważenie możliwości uprzedniego rozstrzygnięcia
przez Prezydium Sejmu dopuszczalnego zakresu
przedmiotowych zapytań poselskich.
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie roszczeń przysługujących
właścicielowi nieruchomości w związku
z wybudowaniem linii przesyłowych
wysokiego napięcia (5513)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie pana posła
Wojciecha Żukowskiego w sprawie roszczeń pani
M. W. wobec spółki PGE Dystrybucja Zamość sp.
z o.o., skierowane pismem z dnia 11 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-024-5513/09, uprzejmie informuję, że Mi-
nisterstwo Skarbu Państwa wystąpiło do Zarządu
PGE Energia SA o wyjaśnienie ww. sprawy. Zarząd
ww. spółki przedłożył następującą informację.
Na działce stanowiącej własność pani M. W., po-
łożonej w Tomaszowie Lubelskim, oznaczonej nr 33,
zlokalizowane są 3 linie średniego napięcia (SN).
Zgodnie z orzecznictwem sądowym roszczenie o wy-
nagrodzenie za korzystanie z nieruchomości może
przysługiwać właścicielowi tylko wobec posiadacza,
który w danym okresie bez podstawy prawnej wła-
dał nieruchomością. Sytuacja taka nie występuje
w przedmiotowej sprawie, bowiem prawo dostępu
służb eksploatacyjnych do ww. linii energetycznych
zostało uregulowane w formie tytułu publicznopraw-
nego, tj. decyzji administracyjnych ograniczających
prawo właścicieli nieruchomości, przez które przebie-
gają te linie. Są to:
— decyzja Prezydium Powiatowej Rady Narodo-
wej w Tomaszowie Lubelskim z dnia 26.05.1960 r.
– linia SN Tomaszów Lubelski – Obwodowa 1,
— decyzja Prezydium Powiatowej Rady Narodo-
wej w Tomaszowie Lubelskim z dnia 24.06.1958 r.
– linia SN Tomaszów Lubelski – Krasnobród,
— decyzja naczelnika miasta Tomaszów Lubelski
z dnia 25.08.1977 r. – linia SN Tomaszów Lubelski
– Tarnawatka.
Zdaniem zarządu spółki wobec posiadania przez
spółkę uregulowanego tytułu prawnego do korzysta-
nia z urządzeń energetycznych położonych na nieru-
chomości należącej do pani M. W. jej właścicielce nie
przysługują żadne roszczenia z tym związane w opar-
ciu o przepisy art. 224–225 Kodeksu cywilnego.
Upłynęły również terminy do skutecznego dochodze-
nia roszczeń, w tym odszkodowawczych, na podsta-
wie przepisów art. 4421 oraz art. 118 i następnych
Kodeksu cywilnego.
Ponadto należy zwrócić uwagę, iż obowiązujące
przepisy prawa nie dają uprawnień ministrowi skar-
bu państwa jako akcjonariuszowi lub jako organowi
administracji państwowej do wkraczania w zakres
spraw pozostających w gestii zarządu spółki, jak rów-
nież wydawania zarządowi wiążących poleceń doty-
czących prowadzenia spraw spółki. Całokształt spraw
związanych z prowadzeniem spraw spółki, w tym
kwestie lokalizacji słupów i linii elektroenergetycz-
nych oraz wszelkiego rodzaju urządzeń niezbędnych
do przesyłania energii elektrycznej, mieści się w ob-
szarze operacyjnego zarządzania spółką i leży w ge-
stii zarządu spółki oraz podległych zarządowi komó-
rek organizacyjnych. W przypadku braku możliwości
dojścia do porozumienia podmiotem właściwym do
rozstrzygnięcia sprawy jest sąd.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Lipińskiego
w sprawie możliwości zlikwidowania
przez władze łotewskie polskiej Szkoły
Podstawowej im. hr. Platerów w Krasławie
(5515)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-024-5515/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.)
w sprawie możliwości zlikwidowania przez władze
łotewskie polskiej Szkoły Podstawowej im. hr. Plate-
rów w Krasławie uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych potwierdza
prawdziwość informacji, przedstawionych przez pana
posła A. Lipińskiego dotyczących zagrożenia istnie-
nia polskiej szkoły w Krasławie. Jednocześnie pragnę
poinformować, że dzięki działaniom MSZ, zwłaszcza
Ambasady RP w Rydze, groźba likwidacji szkoły zo-
stała wykluczona.
Ambasada RP w Rydze wielokrotnie akcentowa-
ła znaczenie szkolnictwa dla społeczności polskiej
na Łotwie. W 2009 r., gdy kryzys gospodarczy za-
groził szkolnictwu Łotwy, a w szczególności szkol-
nictwu mniejszości, polski ambasador wraz z amba-
sadorami państw, których mniejszości również mają
szkoły na Łotwie, zwrócił się z apelem do prezyden-
ta Republiki Łotewskiej o opiekę nad tymi szkołami
(6 maja 2009 r.). Jednocześnie dla wyjaśnienia i po-
prawienia sytuacji szkoły polskiej w Jekabpils prze-
prowadzono wiele rozmów w MSZ i Ministerstwie
Edukacji i Nauki RŁ.
Wobec zagrożenia sytuacji szkoły w Krasławie
(jesień 2009 r.) podjęte zostały skoordynowane dzia-
łania środowiska polskiego oraz przeprowadzone zo-
stały, z udziałem przedstawicieli Ambasady RP, licz-
ne rozmowy w MSZ oraz w MEiN RŁ. W konsekwen-
cji uzyskano wyraźne wsparcie polityczne ze strony
centralnych władz łotewskich. Podsekretarz stanu
w MEiN w piśmie skierowanym do Rady Powiatu Kra-
sław zaapelował o pozostawienie szkoły w dotychcza-
sowym budynku. Podkreślił przy tym wkład finanso-
wy państwa polskiego w powstanie szkoły i udzielaną
przez lata pomoc. Sekretarz stanu w MSZ wystoso-
wał pisma do rady miasta i dyrektora szkoły. W pi-
śmie do rady miasta odniesiono się do zapisów umo-
wy rządowej z 2006 r. o współpracy w zakresie kul-
tury i oświaty, na mocy której strona łotewska zobo-
wiązała się do popierania szkół polskiej mniejszości
narodowej. Podkreślono też, że szkoły polskie po-
wstałe po odnowieniu państwowości łotewskiej są
świadectwem prawdziwego sukcesu, który przyczynił
się zarówno do zachowania tożsamości narodowej
465
Polaków zamieszkałych od wieków na Łotwie, jak
i do ich integracji z całym łotewskim społeczeństwem.
Oba pisma wyraźnie poparły pozostawienie szko-
ły w Krasławiu w dotychczasowym kształcie, suge-
rując jednak zwiększenie pomocy finansowej udzie-
lanej przez stronę polską.
Wyrazem aktywności Ambasady RP było spotka-
nie konsula J. Dawidowicza z merem miasta Krasław.
W wyniku spotkania podjęto następujące ustalenia:
— szkole polskiej nie grozi likwidacja. Jest ona
istotnym elementem łotewskiej oświaty, świadczą-
cym o narodach zamieszkujących rejon krasławski
i dobrze wpisuje się w politykę wielokulturowości,
popieraną przez władze łotewskie;
— kwestią otwartą pozostaje nadal kształt pol-
skiej szkoły. Brak wystarczającej liczby uczniów (nie-
co powyżej 50% planowanego składu) powoduje dla
miasta – szczególnie w okresie kryzysu – problemy
z finansowaniem szkoły. W celu optymalizacji kosz-
tów są rozważane (na razie wyłącznie hipotetyczne)
koncepcje przeniesienia szkoły do innej placówki edu-
kacyjnej lub ulokowania w szkole jakiejś instytucji;
— w konstruowanym obecnie budżecie miasta na
2010 r. na funkcjonowanie szkoły polskiej w obecnym
kształcie brakuje samorządowi około 11 tys. łatów.
Dyrektor szkoły wystąpiła do Stowarzyszenia „Wspól-
nota Polska” z prośbą o dofinansowanie;
— mer miasta zwrócił się do społeczności polskiej
z apelem o podjęcie działań mających na celu zwięk-
szenie liczby uczniów. Sugerował stworzenie specja-
listycznego profilu szkoły, np. sportowego (w szkole
istnieje bardzo dobra baza) dla przyciągnięcia no-
wych uczniów;
— mer zobowiązał się do informowania ambasady
o wszelkich istotnych decyzjach dotyczących polskiej
szkoły.
Pragnę zapewnić, że pomimo obecnej stabilizacji
sytuacji szkoły polskiej w Krasławie polska placówka
dyplomatyczno-konsularna w Rydze, pozostając w sta-
łym kontakcie z organizacjami społeczności polskiej
i właściwymi urzędami łotewskich władz central-
nych i samorządowych, będzie nadal dążyć do popra-
wy stanu szkolnictwa polskiego na Łotwie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
466
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących
jakości nadzoru i prowadzenia działalności
przez niektóre instytucje finansowe w Polsce
(5516)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Wiesława Janczyka, przekazanym
przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., sygn. SPS-024-
-5516/09, w sprawie wątpliwości dotyczących jakości
nadzoru i prowadzenia działalności przez niektóre
instytucje finansowe w Polsce, pragnę poformować,
iż ogólne informacje wskazane w zapytaniu nie po-
zwalają na jednoznaczną ocenę przedmiotowego zda-
rzenia, a także wywnioskowanie, jaki dokładnie pro-
dukt oferowany był konsumentom. Niemniej jednak,
odnosząc się do kwestii i pytań wskazanych w inter-
pelacji, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z przedstawionymi przez pana posła in-
formacjami właścicielka kancelarii ubezpieczeniowo-
-finansowej, „(...) powołując się na jedno z towarzystw
ubezpieczeniowych, proponowała swoim klientom lo-
kowanie pieniędzy na wysoki procent”.
Pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z ustawą z dnia 22 maja
2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U.
Nr 124, poz. 1154, z późn. zm.) wykonywanie czyn-
ności faktycznych lub czynności prawnych związanych
z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpiecze-
nia zdefiniowane zostało jako pośrednictwo ubezpie-
czeniowe. Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 2 przedmio-
towej ustawy pośrednictwo ubezpieczeniowe może być
wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczenio-
wych lub brokerów ubezpieczeniowych.
Ponadto pośrednictwo ubezpieczeniowe może być
wykonywane wyłącznie przez osoby, które m.in. nie
były skazane za umyślne przestępstwo, a także dają
rękojmię należytego wykonywania działalności. Po-
nadto każdy pośrednik ubezpieczeniowy podlega wpi-
sowi do rejestru pośredników ubezpieczeniowych, pro-
wadzonego przez Komisję Nadzoru Finansowego.
Należy również zauważyć, iż każdy agent ubez-
pieczeniowy działający na rzecz zakładu ubezpieczeń
zobowiązany jest m.in. do okazywania klientowi przy
pierwszej czynności należącej do zakresu działalno-
ści agencyjnej oraz na każde żądanie dokumentu
pełnomocnictwa, do powiadomienia klienta, czy działa
na rzecz jednego czy wielu zakładów ubezpieczeń, i na
żądanie klienta poinformować go o nazwach zakładów
ubezpieczeń, na rzecz których wykonuje działalność
agencyjną, a także do poinformowania o wpisie do
rejestru pośredników ubezpieczeniowych i sposobie
sprawdzenia wpisu do rejestru.
Wskazać także należy, iż zgodnie z art. 47 ustawy
o pośrednictwie ubezpieczeniowym, kto wykonuje
działalność agencyjną lub czynności agenta ubezpie-
czeniowego, nie będąc do tego upoważnionym, lub
działalność brokerską bez wymaganego zezwolenia,
lub czynności brokerskie, nie będąc do tego upoważ-
nionym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wol-
ności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.
Jednocześnie, odnosząc się do pytania pana posła
dotyczącego uruchomienia ewentualnego regresu wo-
bec funduszu, którego jednostki były dystrybuowane,
pragnę wyjaśnić, iż zgodnie z art. 11 ust. l ustawy
o pośrednictwie ubezpieczeniowym za szkodę wyrzą-
dzoną przez agenta ubezpieczeniowego w związku
z wykonywaniem czynności agencyjnych odpowiada
zakład ubezpieczeń, na rzecz którego agent ubezpie-
czeniowy działa. Zakład ponosi zatem także odpowie-
dzialność za działalność agenta, jeżeli zgodnie z art. 3
ust. 8 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działal-
ności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151,
z późn. zm), pośredniczy on w zbywaniu i odkupywa-
niu jednostek uczestnictwa funduszy inwestycyjnych.
Przepis ten nie ma zastosowania do agentów
ubezpieczeniowych działających na rzecz więcej niż
jednego zakładu ubezpieczeń, na których nałożony
został obowiązek zwarcia umowy ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej. Taki sam obowiązek nałożo-
ny został także na brokerów ubezpieczeniowych.
Odnosząc się do kwestii usprawnienia obecnie
funkcjonującego nadzoru nad instytucjami finanso-
wymi, działającymi poza bankami, domami makler-
skimi, pragnę wyjaśnić, iż działalność podmiotów
mogących działać w imieniu instytucji finansowych
regulowana jest przez przepisy odpowiednie dla po-
szczególnych sektorów rynku finansowego.
W zakresie doradztwa inwestycyjnego działalność
ta regulowana jest przepisami ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U.
Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia
27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U.
Nr 146, poz. 1546, z późn. zm.). Zgodnie z art. 69
ust. 2 pkt 5 ustawy o obrocie instrumentami finan-
sowymi działalność maklerska wykonywana za ze-
zwoleniem Komisji Nadzoru Finansowego obejmuje
czynności polegające na doradztwie inwestycyjnym.
Natomiast poza firmami inwestycyjnymi nieodpłatne
doradztwo inwestycyjne w odniesieniu do jednostek
uczestnictwa funduszy inwestycyjnych wykonywać
mogą podmioty, które posiadają zezwolenie Komi-
sji Nadzoru Finansowego w zakresie pośrednictwa
w zbywaniu i odkupywaniu jednostek uczestnictwa
funduszy inwestycyjnych.
W zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego przed-
miotowa działalność regulowana jest przepisami
ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubez-
pieczeniowym.
W odniesieniu do działalności prowadzonej przez
banki, należy wskazać, iż zgodnie z art. 6a ust. l usta-
wy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe
(Dz. U. z 2002, Nr 72, poz. 665), bank może, w dro-
dze umowy zawartej na piśmie, powierzyć przed-
siębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznemu wykony-
wanie w imieniu i na rzecz banku pośrednictwa

w zakresie czynności bankowych na podstawie umowy
agencyjnej. W takim przypadku bank obowiązany jest
m.in. do zawiadomienia Komisji Nadzoru Finansowego
co najmniej z 14-dniowym wyprzedzeniem o zamiarze
zawarcia umowy, a także zapewnić wykonywanie przez
Komisję Nadzoru Finansowego efektywnego nadzoru
nad wykonywaniem powierzonych czynności. Jedno-
cześnie należy zauważyć, iż zgodnie z art. 6b ust. 2
ustawy, odpowiedzialność banku za szkody wyrzą-
dzone klientom wskutek niewykonania lub nienależy-
tego wykonania umowy nie może zostać wyłączona ani
ograniczona.
Jednocześnie, mając na uwadze wskazany przez
pana posła przypadek, uważam, że konsument ko-
rzystający z usług podmiotów działających w imieniu
instytucji finansowych w każdym przypadku powi-
nien korzystać z możliwości sprawdzenia, bądź w Ko-
misji Nadzoru Finansowego (ww. rejestry), bądź bez-
pośrednio w instytucji finansowej, z którą ma zostać
zawarta umowa, czy dany podmiot posiada odpowied-
nie umocowanie do działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej
oraz grupy posłów
w sprawie statusu obszaru SOO PLH 220044
w programie Natura 2000
ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji
Wysp Zielonych (5517)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-5517/09, z dnia 11 grudnia 2009 r.,
przekazujące zapytanie poseł Agnieszki Pomaskiej
oraz grupy posłów w sprawie statusu obszaru SOO
PLH220044 w programie Natura 2000 ze szczegól-
nym uwzględnieniem sytuacji Wysp Zielonych, przed-
stawiam poniżej stosowne informacje.
Pytanie 1. Jaki jest aktualny status Wysp Zielo-
nych w programie obszary Natura 2000? Czy propo-
zycja wysłana do Komisji Europejskiej w sierpniu
2007 r. poskutkowała wpisaniem ich do systemu? Je-
śli nie, jak zaawansowane są prace w tej sprawie?
Obszar PLH220044 Ostoja w Ujściu Wisły został
zgłoszony do Komisji Europejskiej jako proponowany
obszar Natura 2000 w sierpniu 2007 r. i wyznaczony
jako obszar mający znaczenie dla Wspólnoty decyzją
Komisji Europejskiej z dnia 12 grudnia 2008 r. Zgod-
467
nie z art. 27a ust. 4 ustawy o ochronie przyrody
z dnia 16 kwietnia 2004 r. obszar ten zostanie wy-
znaczony jako specjalny obszar ochrony siedlisk
przez ministra właściwego do spraw środowiska
w terminie 6 lat od wydania wspomnianej decyzji
przez KE. Nie zmienia to jednak faktu, iż już w tej
chwili obszar podlega pełnoprawnej ochronie należ-
nej wszystkim trzem typom obszarów Natura 2000
wymienionym w art. 25 ust. 1 ustawy o ochronie
przyrody.
Pytanie 2. Jeśli na dzień dzisiejszy Wyspy Zielone
stanowią element SOO PLH220044, proszę o okre-
ślenie, na podstawie jakich ekspertyz naukowych
zostały uznane za siedliska wymagające ochrony?
Wyspy Zielone stanowią integralną część obszaru
PLH220044 Ostoja w Ujściu Wisły, a konkretnie za-
chodniego fragmentu enklawy położonej u ujścia Wi-
sły Śmiałej. Obszar wyznaczono w oparciu o zebraną
do 2007 r. dokumentację przyrodniczą, w tym m.in.
inwentaryzacje wykonane przez Lasy Państwowe
oraz wyniki prac wojewódzkiego zespołu realizacyj-
nego skupiającego najlepszych ekspertów przyrodni-
ków w regionie. Informacja o walorach przyrodni-
czych tego obszaru zawarta jest w standardowym
formularzu danych dostępnym na stronie interneto-
wej poświęconej Naturze 2000.
Pytanie 3. Czy możliwa jest ponowna niezależna
weryfikacja badań obszaru Wysp Zielonych w celu
rozważenia zasadności jego wpisu do programu Na-
tura 2000?
Wyznaczanie obszarów Natura 2000 opiera się
o wyniki badań wykazujących istnienie odpowiednio
zachowanych płatów siedlisk i populacji gatunków
z właściwych załączników dyrektywy siedliskowej
i dyrektywy ptasiej. Prowadzenie badań o charakte-
rze przyrodniczo-inwentaryzacyjnym może być wy-
konywane przez różne grupy badawcze pod warun-
kiem zachowania wymogów ochrony obowiązujących
na danym terenie, przestrzegania interesów właści-
cieli gruntów itp. okoliczności.
Pytanie 4. Czy teoretycznie możliwa jest proce-
dura oraz czy istnieją praktyczne narzędzia umoż-
liwiające wypis obszaru już zaakceptowanego przy
pojawieniu się stosownych przesłanek merytorycz-
nych?
Teoretycznie istnieje możliwość zmniejszenia po-
wierzchni wyznaczonego obszaru Natura 2000, jeśli
nie ma powodu, aby dane grunty znajdowały się
w obszarze Natura 2000, tzn. nie są one istotne
z punktu widzenia chronionych walorów, jednakże
procedura ta jest trudna. Państwo członkowskie
musi wykazać, że obecny brak siedlisk lub gatun-
ków chronionych na mocy dyrektyw jest wynikiem
zmian naturalnych (np. zmiany zasięgu populacji),
a nie działań człowieka. Jeśli bowiem siedlisko lub
gatunek zanikły w wyniku zaniedbań, to państwo
członkowskie ponosi odpowiedzialność za narusze-
nie dyrektyw. Po przedstawieniu swojego stanowi-
ska państwo członkowskie czeka na decyzję Komisji
Europejskiej.
468
Warto także zwrócić uwagę, iż wyłączenie grun-
tów poza granice obszaru nie oznacza, że planowane
w tym miejscu inwestycje będą zwolnione z analizy
ich wpływu na przedmioty ochrony obszaru Natura
2000. Istotne jest bowiem miejsce oddziaływania in-
westycji, a nie miejsce powstania tego oddziaływania.
Jeśli więc zostanie wykazany znaczący negatywny
wpływ inwestycji znajdującej się poza granicami ob-
szaru Natura 2000 na jego przedmioty ochrony, to
inwestycja nie będzie mogła zostać zrealizowana,
chyba że zajdą okoliczności, o których mowa w art. 34
ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, czyli wymogi nad-
rzędnego interesu publicznego i brak rozwiązań al-
ternatywnych. Wtedy jednak inwestor zobowiązany
będzie do wykonania działań minimalizujących ne-
gatywny wpływ oraz działań kompensujących straty
przyrodnicze.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie modernizacji drogi z Gorzysławia
do Bieczyna (5518)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5518/09) przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Grzegorza Napieralskiego w sprawie moder-
nizacji drogi z Gorzysławia do Bieczyna, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż ustanowiony
uchwałą nr 233/2008 Rady Ministrów z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. program wieloletni pn. „Narodowy
program przebudowy dróg lokalnych 2008–2011” ma
na celu wsparcie zadań własnych jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa w zakresie bu-
dowy, przebudowy lub remontu kluczowych odcinków
dróg gminnych i powiatowych, zmierzających do
zwiększenia płynności ruchu i poprawy bezpieczeń-
stwa komunikacyjnego. Program ten przewiduje
wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg powiatowych
i gminnych z siecią dróg wojewódzkich i krajowych,
prowadzących do zwiększenia komfortu życia miesz-
kańców oraz dostępności lokalnych ośrodków gospo-
darczych.
Dla realizacji założonych celów rządowy program
wieloletni zakłada przeznaczenie z budżetu państwa
w latach 2009–2011 kwoty 1 mld zł rocznie na sfi-
nansowanie do 50% kosztów realizacji projektów dro-
gowych. Suma nakładów na realizację zadań w ra-
mach programu wieloletniego w latach 2009–2011
wyniesie ok. 6 mld zł, przy czym wkład własny jed-
nostek samorządu terytorialnego stanowić będzie nie
mniej niż łączna kwota dotacji celowej z budżetu pań-
stwa wynosząca 3 mld zł.
Rządowy program wieloletni, będący instrumen-
tem finansowego wsparcia gmin i powiatów w reali-
zacji zadań z zakresu drogownictwa, nie przewiduje
żadnych odstępstw od obowiązujących zasad plano-
wania, przygotowania i realizacji inwestycji drogo-
wych. Wykonywanie zadań publicznych dotyczących
dróg gminnych i powiatowych należy do zakresu
działania właściwych miejscowo gmin oraz powia-
tów, vide: art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) oraz art. 4 ust. 1 pkt 6
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie po-
wiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz.1594,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 19 ust. 1 oraz ust. 2 usta-
wy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j.
Dz. U z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) sprawy
z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remon-
tu, utrzymania i ochrony dróg powiatowych i gmin-
nych należą do właściwości organu wykonawczego
powiatu lub gminy, będącego zarządcą drogi. Orga-
nem tym w odniesieniu do dróg powiatowych jest za-
rząd powiatu, natomiast w odniesieniu do dróg gmin-
nych – wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Na
gruncie obowiązującego porządku prawnego jednost-
ki samorządu terytorialnego wykonują samodzielnie
nałożone na nie ustawami zadania publiczne, a ich
samodzielność podlega ochronie sądowej.
Mając na uwadze powyższe podkreślić należy, iż
„Narodowy program przebudowy dróg lokalnych”
stwarza dla jednostek samorządu terytorialnego
możliwość, a nie obowiązek skorzystania z dofinan-
sowania inwestycji drogowej z budżetu państwa. Pod-
stawowym warunkiem ubiegania się o wsparcie za-
dania inwestycyjnego środkami dotacji celowej z bu-
dżetu państwa jest zgłoszenie przez właściwego za-
rządcę drogi wniosku o dofinansowanie, w trybie i na
zasadach określonych w przedmiotowym programie.
Dofinansowanie z budżetu państwa obejmuje wyłącz-
nie projekty drogowe, które zostały objęte wnioskiem
właściwego zarządcy drogi gminnej lub powiatowej
oraz podlegały ustalonej procedurze oceny i kwalifi-
kacji zgłoszonych wniosków.
Przeprowadzenie naboru stanowi zadanie woje-
wodów oraz powołanych przez nich w tym celu komi-
sji wojewódzkich, złożonych z przedstawicieli: urzędu
wojewódzkiego, zarządu województwa, oddziału Ge-
neralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz
Policji, które dokonały oceny zgłoszonych wniosków
według określonych w programie obiektywnych kry-
teriów formalnych. Merytoryczna ocena wniosków
uwzględniała wpływ realizacji projektów na poprawę
bezpieczeństwa ruchu drogowego, spójność dróg ob-

jętych wnioskami z siecią dróg na obszarze woje-
wództwa, a także aspekt współpracy jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż obowiązujący
„Narodowy program przebudowy dróg lokalnych”
nie przewiduje kompetencji ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w zakresie oceny wnio-
sków o dofinansowanie z budżetu państwa planowa-
nych zadań inwestycyjnych jednostek samorządu
terytorialnego.
Problem niedoinwestowania sieci dróg lokalnych
oraz skali związanych z tym potrzeb jednostek samo-
rządu terytorialnego ma charakter ponadregionalny
i dotyczy obszaru całego kraju. Przyjęty przez Radę
Ministrów „Narodowy program przebudowy dróg lo-
kalnych 2008–2011” wychodzi naprzeciw ww. potrze-
bom, stanowiąc instrument wsparcia zdolności inwe-
stycyjnej jednostek samorządu terytorialnego w waż-
nym dla społeczności lokalnych obszarze drogownic-
twa. Obowiązujący program wieloletni stwarza wszyst-
kim gminom i powiatom równe szanse w ubieganiu
się o uzyskanie dotacji celowej z budżetu państwa.
O skorzystaniu z tej szansy decydują jednak same
jednostki samorządu terytorialnego działające po-
przez swoje ustawowe organy reprezentujące wspól-
notę samorządową.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie braku rozwiązań systemowych
dotyczących profilaktyki stomatologicznej
dla dzieci w wieku szkolnym (5522)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane pismo, znak: SPS-024-5522/09, w spra-
wie interpelacji poseł Anny Zalewskiej dotyczącej
braku rozwiązań systemowych dotyczących profilak-
tyki stomatologicznej dla dzieci w wieku szkolnym,
proszę o przyjęcie następującej informacji.
Odnosząc się do kwestii poruszonej przez panią
poseł, uprzejmie informuję, że obecnie w Minister-
stwie Zdrowia zostały podjęte prace mające na celu
przygotowanie kolejnego programu poświęconego
monitorowaniu stanu zdrowia jamy ustnej populacji
polskiej.
Należy wskazać, że wnioski z prowadzonego
w ostatnich latach monitoringu wskazują na koniecz-
469
ność zaproponowania zmian w działaniach profilak-
tycznych w tym zakresie w Polsce. Między innymi
w wyniku tych właśnie wniosków wskazano na celo-
wość rozważenia konieczności rozpoczęcia działań
profilaktycznych w młodszych grupach wiekowych.
W wyniku tego w ramach Szwajcarskiego Mecha-
nizmu Finansowego zgłoszono projekt o zasięgu ogól-
nopolskim „Edukacja, promocja i profilaktyka w kie-
runku zdrowia jamy ustnej skierowana do dzieci
przedszkolnych, ich rodziców, opiekunów i wycho-
wawców” czas trwania projektu lata 2010–2014, pod-
miotem realizującym jest Gdański Uniwersytet Me-
dyczny, partnerem Uniwersytet Medyczny w Łodzi.
Pragnę podkreślić, iż ww. projekt uzyskał wstępną
akceptację strony szwajcarskiej. Działania te są
zbieżne z zapisami Narodowego Programu Zdrowia
i wzajemnie się dopełniają.
W odpowiedzi na pytanie o stworzenie rozwiązań
systemowych mających na celu poprawę obecnej sy-
tuacji, proszę przyjąć informację, iż obecnie podejmo-
wane są rozmowy z Narodowym Funduszem Zdrowia
na temat działań promujących zwiększenie kontrak-
towania świadczeń zdrowotnych dla dzieci.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Palikota
w sprawie odpowiedzialności karnej kursantów
za spowodowanie wypadków drogowych
w trakcie odbywania kursu na prawo jazdy
(5530)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła Janusza Palikota z dnia 3 grudnia
2009 r., przekazane przy piśmie z dnia 11 grudnia
2009 r. nr SPS-024-5530/09, w sprawie odpowie-
dzialności karnej kursantów za spowodowanie wy-
padków drogowych w trakcie odbywania kursu na
prawo jazdy, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zasady odpowiedzialności karnej określone są
w części ogólnej, w rozdz. I ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn.
zm.). Odnoszą się one do wszystkich przestępstw
wskazanych w części szczególnej Kodeksu karnego
oraz w ustawach szczególnych. Zasady odpowiedzial-
ności karnej za popełnienie wykroczeń określonych
zarówno w części szczególnej ustawy z dnia 20 maja
470
1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109,
poz. 756, z późn. zm.), jak i w innych ustaw szczegól-
nych, wskazuje rozdz. I części ogólnej Kodeksu wy-
kroczeń. Zarówno Kodeks karny w art. 20 i art. 21,
jak i Kodeks wykroczeń w art. 14 § 2, w sposób wy-
czerpujący określają także zasadę indywidualizacji
odpowiedzialności karnej.
Odpowiedzialność karna opiera się na zasadzie
winy (nullum crimen sine culpa). Odpowiedzialność
na zasadzie winy ma zaś rangę konstytucyjną, gdyż
wynika z zasady demokratycznego państwa prawne-
go (art. 2 Konstytucji RP) oraz z zasady godności
człowieka jako najwyższego i niezbywalnego dobra
(art. 30 Konstytucji RP). Kara nie może być orzeczo-
na bez stwierdzenia winy. Jest ona odpowiedzią na
zachowanie się sprawcy czynu zabronionego. Zacho-
wanie to musi naruszać ustalony porządek prawny,
cechować się społeczną szkodliwością w stopniu wyż-
szym niż znikomy oraz nieść wadliwość procesu de-
cyzyjnego sprawcy czynu zabronionego w sytuacji,
w której można było wymagać od niego postępowania
zgodnego z nakazem normy prawnej. Zasada winy
wyłącza możliwość przypisania sprawcy tzw. obiek-
tywnych następstw czynu. Sprawcy przypisane mogą
być tylko te elementy czynu rzutujące na społeczną
szkodliwość, które zostały przez niego zawinione.
Sprawca ma być karany za to, co uczynił. Wina limi-
tuje również wymiar kary w tym sensie, że kara nie
może swoją dolegliwością przekraczać stopnia winy.
W prawie karnym wina jest zatem uzasadnieniem
prawnokarnej reakcji państwa na czyn bezprawny,
karalny i karygodny, stopień winy wyznacza zaś gra-
nicę dla karnoprawnej reakcji państwa.
Obowiązujące przepisy w sposób pełny rozstrzy-
gają, kto ponosi odpowiedzialność za wypadek dro-
gowy spowodowany przez kursanta szkoły nauki jaz-
dy. Czyn opisany w art. 177 K.k., określającym prze-
stępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego,
ma charakter przestępstwa powszechnego. Jego pod-
miotem może być każda osoba, która naruszając
– chociażby nieumyślnie – zasady bezpieczeństwa
w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, spowo-
dowała wypadek drogowy. Osobą taką może być każ-
dy uczestnik ruchu drogowego, zarówno pieszy, jak
i pasażer bądź kierujący pojazdem, w tym także kur-
sant szkoły nauki jazdy. Kursant, zanim przystąpi
do kierowania pojazdem w ruchu lądowym, musi po-
siadać przygotowanie z zakresu przepisów o ruchu
drogowym oraz techniki prowadzenia pojazdu me-
chanicznego. Warunki dopuszczenia do zajęć prak-
tycznych określa § 12 ust. 2 rozporządzenia ministra
infrastruktury z dnia 2 października 2005 r. w spra-
wie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania upraw-
nień przez kierujących pojazdami, instruktorów i eg-
zaminatorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834, z późn. zm.),
wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej
w art. 115 ust. 1 pkt 1–4 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.). Kursant szkoły nauki
jazdy posiada więc odpowiedni stopień wiedzy i umie-
jętności, by móc przewidywać rozwój sytuacji na dro-
dze i odpowiednio do tego dostosować swoje zacho-
wanie. Oczywiście wszelkie niewłaściwe zachowania
kursanta muszą być korygowane przez instruktora
nauki jazdy.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu
drogowym kierującym może być także osoba, która
odbywa, w ramach szkolenia, naukę jazdy pod nad-
zorem instruktora, oraz zdająca egzamin państwowy
pod nadzorem egzaminatora. Warunkiem koniecz-
nym jest odbywanie jazdy odpowiednio przystosowa-
nym pojazdem. Kursant szkoły nauki jazdy może nie
ponosić winy za spowodowanie wypadku drogowego,
może ponosić odpowiedzialność z art. 86 K.w., prze-
widujący karę grzywny dla osoby, która nie zacho-
wując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Możliwa jest
także jego odpowiedzialność z art. 177 K.k. za spo-
wodowanie wypadku, w którym inna osoba odniosła
obrażenia.
W doktrynie prawa karnego wskazuje się, że
w stosunku do osoby uczącej się, z uwagi na opano-
wanie w mniejszym stopniu zasad ruchu drogowego
i techniki prowadzenia pojazdu, zastosowane muszą
być łagodniejsze kryteria oceny możliwości przewi-
dywania swojego zachowania w ruchu i ewentual-
nych jego skutków. Zgodnie więc z obowiązującym
prawem kursant odbywający jazdy szkoleniowe w ra-
mach nauki jazdy nie jest traktowany na równi
z doświadczonym kierowcą.
Odrębną kwestią jest możliwość odpowiedzial-
ności karnej instruktora prowadzącego praktyczną
naukę jazdy w warunkach ruchu drogowego, która
będzie zindywidualizowana i zależna od wystąpie-
nia, rodzaju i rangi spowodowanych przez niego na-
ruszeń.
Prowadzenie pojazdów, podobnie jak uczestnicze-
nie w ruchu drogowym w innym charakterze (piesi,
rowerzyści), jest działaniem świadomym, wiążącym
się z ryzykiem powstania odpowiedzialności karnej,
zaś warunki i okoliczności eskulpujące czy zmniej-
szające jej zakres podlegają ocenie niezawisłego i nie-
zależnego sądu.
Powyższe upoważnia do udzielenia następujących
odpowiedzi na pytania postawione w zapytaniu pana
posła Janusza Palikota:
1. W przypadku spowodowania wypadku komu-
nikacyjnego w trakcie odbywania kursu na prawo
jazdy, z uwagi na opanowanie w mniejszym stopniu
zasad ruchu drogowego i techniki prowadzenia po-
jazdu, wobec kursanta mają zastosowanie łagodniej-
sze kryteria oceny możliwości przewidywania swoje-
go zachowania w ruchu i ewentualnych jego skutków.
Kursant odpowiada tylko za te elementy czynu rzu-
tujące na społeczną szkodliwość, które zostały przez
niego zawinione. Okoliczności eskulpujące czy zmniej-
szające zakres odpowiedzialności karnej kursanta
podlegają ocenie niezawisłego i niezależnego sądu.
2. Obowiązujące rozwiązania prawne, dotyczące
odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku

komunikacyjnego, w sposób adekwatny regulują za-
sady i zakres tej odpowiedzialności, także w odnie-
sieniu do sytuacji, gdy sprawcą wypadku komunika-
cyjnego jest kursant szkoły nauki jazdy.
3. Brak jest uzasadnienia dla podjęcia prac legi-
slacyjnych nad zmianą przepisów w zakresie zasad
odpowiedzialności karnej za popełnienie przestęp-
stwa wypadku komunikacyjnego poprzez zróżnico-
wanie regulacji prawnej w stosunku do kursanta
szkoły nauki jazdy, instruktora nauki jazdy lub in-
nych kierujących pojazdem na drodze, stworzenia
odrębnych zasad dla odpowiedzialności karnej kur-
santa oraz wyłączenia tej odpowiedzialności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących
rozbieżności postanowień ujętych w Programie
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006
oraz 2007–2013 (5534)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Wiesława Janczyka, przekazane
pismem z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-
-5534/09, dotyczące wątpliwości odnośnie do rozbież-
ności postanowień ujętych w Programie Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 oraz Planie
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006 pra-
gnę przekazać następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przekazanymi w piśmie
z dnia 22 października 2009 r., znak: ROW-wr-esz-
-821-1-4/09(6251), uprzejmie informuję, że wysokości
minimalnej obsady ekologicznych drzew i krzewów
w odniesieniu do PROW 2007–2013 oraz PROW
2004–2006 były szeroko konsultowane zarówno z in-
stytucjami naukowymi, jak i osobami mającymi bez-
pośredni kontakt z uprawą tych roślin.
Obecnie, w wyniku konsultacji i uzgodnień z or-
ganizacjami społecznymi, związkami zawodowymi
i innymi resortami, przepisy dotyczące obowiązku
posiadania minimalnej obsady drzew i krzewów
w ramach realizacji PROW 2007–2013 zostały zmie-
nione rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 28 września 2009 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach dzia-
471
łania: Program rolnośrodowiskowy objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(Dz. U. Nr 161, poz. 1286). Natomiast przepisy doty-
czące ww. obowiązku w ramach realizacji PROW
2004–2006 zmieniające rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na
wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
prawy dobrostanu zwierząt objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 174, poz. 1809,
z późn. zm.) są przedkładane do rozpatrzenia pod
obrady Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 15
na odcinku z Krotoszyna
do Koźmina Wielkopolskiego (5535)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-5535/
09, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Macieja Orzechowskiego w sprawie przebudowy dro-
gi krajowej nr 15 na odcinku z Krotoszyna do Koź-
mina Wielkopolskiego, uprzejmie przekazuję stano-
wisko w przedmiotowej sprawie.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę z cha-
rakterystyki zagrożeń opisanych przez pana posła,
jednocześnie w miarę udostępniania środków finan-
sowych podejmuje działania zmierzające do wybudo-
wania i utrzymania sieci dróg o najwyższym stan-
dardzie w możliwie najkrótszych terminach.
Mając na uwadze konieczność poprawy warun-
ków jazdy na drodze krajowej nr 15 na odcinku Kro-
toszyn – Koźmin Wielkopolski, podjęto działania
zmierzające do przygotowania realizacji przedmioto-
wej inwestycji. Wskazana droga wymaga poprawy
stanu nawierzchni, likwidacji kolein i wykonania ele-
mentów poprawy bezpieczeństwa ruchu. Droga kra-
jowa nr 15 na przedmiotowym odcinku o długości
11,4 km została ujęta w projekcie planu remontów na
2010 r. W chwili obecnej opracowywana jest doku-
mentacja niezbędna do realizacji przedmiotowego
zadania.
W zakresie planowanych robót ujęte zostanie uło-
żenie nowej nawierzchni, przebudowa ważniejszych
472
skrzyżowań polegająca na dobudowie dodatkowych
pasów ruchu dla pojazdów skręcających w lewo lub
przebudowa na rondo, budowa azyli na przejściach
dla pieszych, chodników na dojściach do zatok auto-
busowych, odcinków ścieżek rowerowych oraz upo-
rządkowanie dostępności do drogi. Powyższe działa-
nia wpłyną na poprawę bezpieczeństwa na drodze.
Zaproponowane rozwiązania techniczne dla przed-
miotowego odcinka były konsultowane z władzami sa-
morządowymi oraz Komendą Wojewódzką Policji
w Poznaniu na spotkaniu zorganizowanym w siedzibie
Oddziału GDDKiA w Poznaniu w listopadzie 2009 r.
Zgodnie z wprowadzonym ustawą o zmianie usta-
wy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Fun-
duszu Drogowym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw nowym systemem finansowania zadań drogo-
wych, zadania z zakresu m.in. remontu dróg krajo-
wych finansowane są z budżetu państwa.
W projekcie ustawy budżetowej na 2010 r. kwota
przeznaczona na ten cel wynosi: 467 193 tys. zł.
Kwota ta jest jednak dalece niewystarczająca do ak-
tualnych potrzeb remontowych. W związku z tym
do realizacji w 2010 r. przewidziane są jedynie naj-
pilniejsze zadania, a w szczególności te, których re-
alizacja rozpoczęła się w roku 2009 (zadania z za-
wartą umową).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie zaostrzenia kar za znęcanie się
nad zwierzętami (5536)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Ireneusza Rasia, posła na Sejm RP,
w sprawie zaostrzenia kar za znęcanie się nad zwie-
rzętami określonych w przepisach ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r.
Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.), przekazane pismem
z dnia 14 grudnia 2009 r. nr SPS-024-5536/09,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 35 ustawy znę-
canie się nad zwierzętami, przez które, zgodnie z art. 6
ust. 2 ustawy, należy rozumieć zadawanie albo świa-
dome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do roku lub 2 lat w przypadku
działania sprawcy ze szczególnym okrucieństwem.
Ponadto sąd może orzec karę dodatkową (środki kar-
ne) w postaci przepadku zwierzęcia, zakazu wykony-
wania określonego zawodu, prowadzenia określonej
działalności lub wykonywania czynności wymagają-
cych zezwolenia związanych z wykorzystywaniem
zwierząt oraz może orzec przepadek przedmiotów
służących do popełnienia przestępstwa oraz przed-
miotów pochodzących z tego przestępstwa. Karą do-
datkową w takich przypadkach może być orzeczenie
przez sąd nawiązki w wysokości do 2500 zł na cel
związany z ochroną zwierząt. Rozstrzygnięcia o wy-
sokości sankcji oraz o ewentualnym orzeczeniu prze-
padku zwierzęcia zgodnie z wolą ustawodawcy wy-
rażoną przepisami ustawy o ochronie zwierząt nale-
żą do kompetencji sądu. Określone przez ustawodaw-
cę w ustawie o ochronie zwierząt sankcje karne oraz
środki karne (kary dodatkowe) umożliwiają sądom
wydawanie orzeczeń w wysokości proporcjonalnej do
popełnionych przestępstw.
Podczas ustalania górnej granicy ustanowionej
w ustawie o ochronie zwierząt kary pozbawienia wol-
ności oraz określenia katalogu środków karnych
ustawodawca brał pod uwagę zgodność tych przepi-
sów z przepisami ustawy z dnia 6 czerwca 1997r. Ko-
deks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.).
Ponadto wydaje się, że w obowiązującym stanie
prawnym istnieją instrumenty prawne i administra-
cyjne umożliwiające samorządom, organom nadzoru
oraz sądom podejmowanie efektywnych i skutecz-
nych działań mających na celu poprawę traktowania
zwierząt w Polsce bez konieczności nowelizacji prze-
pisów ustawy w zakresie dotyczącym zaostrzenia
sankcji karnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie przekazania w dniu 12 sierpnia 2009 r.
przez szefa Centralnego Biura
Antykorupcyjnego analizy materiałów
operacyjnych zgromadzonych w ramach SOR
krypt. „Yeti” oraz SOR krypt. „Black Jack”,
dotyczących prac nad tzw. ustawą hazardową
(5537)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5512 s. 463.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie listu otwartego Polskiej Izby
Gospodarczej Przemysłu Drzewnego (5539)
Odpowiadając na interpelację posła Jana Kocha-
nowskiego przekazaną pismem z dnia 14 grudnia
2009 r., znak: SPS-024-5539/09, w sprawie listu
otwartego Polskiej Izby Gospodarczej Przemysłu
Drzewnego, przekazuję poniższe informacje.
Przypuszczenia dotyczące statusu formalno-
-prawnego Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe są całkowicie nieuzasadnione, bo-
wiem w tym zakresie bezwzględnie obowiązują prze-
pisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.), Statutu LP
oraz aktów wykonawczych. Zgodnie z art. 32 ust. 1
i ust. 2 ww. ustawy o lasach Lasy Państwowe są pań-
stwową jednostką organizacyjną nieposiadającą oso-
bowości prawnej, która reprezentuje Skarb Państwa
w zakresie zarządzania mieniem. W skład Lasów
Państwowych wchodzą jednostki organizacyjne
wskazane w tym przepisie.
Zgodnie z art. 33 ust.1 i ust. 3 pkt 1 ww. ustawy
Lasami Państwowymi kieruje dyrektor generalny
przy pomocy dyrektorów regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych oraz reprezentuje Skarb Państwa
w stosunkach cywilnoprawnych w zakresie swojego
działania.
Zgodnie z art. 34 i art. 35 ww. ustawy dyrektor
regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych oraz nad-
leśniczy reprezentują Skarb Państwa w stosunkach
cywilnoprawnych w zakresie swojego działania. Po-
nadto nadleśniczy prowadzi samodzielnie gospodar-
kę leśną w nadleśnictwie na podstawie planu urzą-
dzania lasu oraz odpowiada za stan lasu, a także
bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i nierucho-
mościami Skarbu Państwa pozostającymi w zarzą-
dzie Lasów Państwowych.
Szczegółowe zasady działania Lasów Państwo-
wych określa Statut Państwowego Gospodarstwa
Leśnego Lasy Państwowe stanowiący załącznik do
zarządzenia nr 50 ministra ochrony środowiska, za-
sobów naturalnych i leśnictwa z dnia 18 maja 1994 r.
w sprawie nadania statutu Państwowemu Gospodar-
stwu Lasy Państwowe. Na podstawie paragrafu 6 Sta-
tutu PGL LP dyrektor generalny lasów państwowych
w wykonaniu zadań określonych przez ustawę oraz
przez przepisy wykonawcze do ustawy, a także in-
nych przepisów prawnych wydaje zarządzenia i de-
cyzje obowiązujące w Lasach Państwowych. W myśl
paragrafu 8.1 statutu dyrektor generalny Lasów
Państwowych ustala szczegółowe zasady prowadze-
473
nia gospodarki leśnej w lasach zarządzanych przez
LP oraz zasady sprzedaży przez PGL LP drewna
i innych produktów i usług.
Stosownie do ww. przepisów Skarb Państwa za-
wsze personifikowany jest przez właściwą jednostkę
organizacyjną LP, z której działalnością wiążą się
podejmowane czynności cywilnoprawne, a jednostki
te w ramach posiadanych kompetencji samodzielnie
podejmują cywilnoprawne działania za Skarb Pań-
stwa. Nie ma żadnych wątpliwości, że jednostki or-
ganizacyjne LP są stationes fisci Skarbu Państwa.
Zatem stroną stosunków cywilnych zawieranych
w ramach działalności jednostek organizacyjnych LP
jest Skarb Państwa, a umocowanie jednostek orga-
nizacyjnych LP do reprezentowania Skarbu Państwa
wynika z przepisów ustawy.
W świetle powyższego Lasy Państwowe podejmu-
jąc działania w zakresie sprzedaży drewna, działają
jako reprezentant Skarbu Państwa. W każdym do-
kumencie wewnętrznym – zarządzeniu czy decyzji
dyrektora generalnego LP – jest wskazywana pod-
stawa prawna, a w szczególności przepis paragrafu
6 statutu oraz art. 33 ustawy o lasach wskazujące
jednoznacznie, że dyrektor generalny LP działa jako
reprezentant Skarbu Państwa.
Natomiast z żadnego przepisu nie wynika, aby
faktycznie gospodarowanie na gruntach Lasów Pań-
stwowych (nadleśnictwa) odbywało się w imieniu
i na rzecz Skarbu Państwa. Wprost przeciwnie art. 50
ustawy o lasach jednoznacznie stanowi, że LP pro-
wadzą gospodarkę na zasadzie samodzielności finan-
sowej, czyli na rzecz własną. Powyższe potwierdził
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia
2 marca 1994 r. o sygn. akt III SA 1314-131/93,
a obowiązująca doktryna przyjęła takie stanowisko.
Niezrozumiały jest również zarzut jakoby Lasy
Państwowe nie miały zdolności do podejmowania
czynności cywilnoprawnych, w tym zawierania cy-
wilnoprawnych umów w zakresie sprzedaży drewna.
Takie zdolności jak wykazano powyżej wynikają jed-
noznacznie z przepisów ustawy o lasach. Należy tak-
że podnieść, iż w świetle przepisów ustawy o lasach
oraz Statutu PGL LP bezpośrednią sprzedaż drewna
prowadzą nadleśniczowie w nadleśnictwach jako jed-
nostkach organizacyjnych, w których prowadzona
jest gospodarka leśna i realizowana jest sprzedaż
drewna i innych produktów i usług wg zasad sprze-
daży drewna w PGL LP ustalonych, zgodnie z para-
grafem 8 statutu, przez dyrektora generalnego LP.
Nieuzasadnione jest również twierdzenie, że PGL
LP wykroczyło poza zakres swoich uprawnień wpro-
wadzając w zarządzeniu nr 52A z 31 października
2007 r. w sprawie ustalenia sposobu sprzedaży drew-
na przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Pań-
stwowe, czyli Wewnętrzny Kodeks Leśny Handlowy,
znak: OM-906-1-349/07, zapisy chroniące kontrahen-
tów i tajemnicę przedsiębiorstw PGL LP. Wyżej wy-
mienione zarządzenie jest wewnętrznym aktem praw-
474

nym PGL LP, ale z uwagi, iż określa zasady sprzeda- pień skomplikowania planowanej transakcji zbycia
ży drewna reguluje również zachowania nabywają- akcji, a także wielkość i kondycję ekonomiczno-finan-
cych drewno. sową spółki.
W obecnej sytuacji gospodarczej w Polsce i Euro- Minister
pie niemożliwe jest wiarygodne oszacowanie zapo- Aleksander Grad
trzebowania na drewno w 2010 r. Ryzyko błędu wią-
że się z brakiem wiarygodnych prognoz gospodar- Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
czych obejmujących okres roczny. Jednocześnie in-
formuję, że ceny drewna w Lasach Państwowych
będą korygowane w kierunku ustalenia konsensusu Odpowiedź
między odbiorcami a PGL LP oraz utrzymania rów-
nego dostępu do surowca drzewnego wszystkich pod- sekretarza stanu
miotów przetwórstwa drzewnego. w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
Podsekretarz stanu - z upoważnienia ministra -
Bernard Błaszczyk na zapytanie posła Sebastiana Karpiniuka

Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r. w sprawie prac nad projektem rozporządzenia

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
ministra rozwoju regionalnego dotyczącym
udzielania pomocy na inwestycje w zakresie:
energetyki, infrastruktury telekomunikacyjnej,
infrastruktury sfery badawczo-rozwojowej,
lecznictwa uzdrowiskowego, w ramach
regionalnych programów operacyjnych (5542)

w sprawie powodów zmiany trybu prywatyzacji Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do

Śląskiej Fabryki Wódek Gatunkowych pisma z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak: SPS-024-
Polmos SA w Bielsku-Białej (5541) -5542/09) przekazującego interpelację pana Seba-
stiana Karpiniuka, posła na Sejm RP, informuję
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
uprzejmie, co następuje.
przesłanego przez Pana Marszałka zapytania po-
Zostały zakończone prace nad rozporządzeniem
słanki Bożeny Kotkowskiej dotyczącego procesu pry-
ministra rozwoju regionalnego z dnia 7 grudnia 2009 r.
watyzacji Śląskiej Wytwórni Wódek Gatunkowych
Polmos SA z siedzibą w Bielsku-Białej (spółka), (pi- w sprawie udzielenia pomocy na inwestycje w zakre-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-5541/ sie: energetyki, infrastruktury telekomunikacyjnej,
09) udzielam odpowiedzi w sprawie. infrastruktury sfery badawczo-rozwojowej, lecznic-
W ostatnich 2 latach Ministerstwo Skarbu Pań- twa uzdrowiskowego w ramach regionalnych progra-
stwa podjęło 2 próby prywatyzacji spółki. Pierwsza mów operacyjnych. Rozporządzenie zostało opubli-
próba prywatyzacji była prowadzona w trybie nego- kowane w Dzienniku Ustaw RP w dniu 16 grudnia
cjacji. Zaproszenie do negocjacji zostało opublikowa- 2009 r. (Dz. U. Nr 214, poz. 1661). Przedmiotowy akt
ne w dniu 8 września 2008 r. Ze względu na brak prawny wszedł w życie w dniu 31 grudnia 2009 r.
możliwości finalizacji prywatyzacji na warunkach Z wyrazami szacunku
akceptowalnych przez Skarb Państwa proces prywa-
Sekretarz stanu
tyzacji został zamknięty w dniu 7 kwietnia 2009 r.
Hanna Jahns
Następna próba prywatyzacji została przeprowadzo-
na w trybie przetargu. Zaproszenie do nieograniczo-
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
nego pisemnego przetargu publicznego zostało opu-
blikowane w dniu 5 listopada 2009 r. W wyznaczo-
nym na dzień 10 grudnia 2009 r. terminie składania
ofert wpłynęła jedna oferta złożona przez Alti Plus
SA z siedzibą w Krakowie. Z uwagi na niespełnienie
wymogów formalnych oferta została odrzucona.
Każdy z trybów prywatyzacji jest równorzędny,
a wyboru trybu prywatyzacji spośród tych, o których
mowa w art. 33 ust. l ustawy z dnia 30 sierpnia 1996
r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), dokonuje minister
Skarbu Państwa, biorąc pod uwagę dotychczasowe
doświadczenie związane z prywatyzacją spółki, sto-

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Rząsy
w sprawie możliwości przeniesienia procesu
dotyczącego korupcji
w Urzędzie Marszałkowskim
Województwa Podkarpackiego
z Sądu Rejonowego w Rzeszowie (5543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Marka Rząsy z dnia 10 grudnia
2009 r., przesłane przy piśmie pana Krzysztofa Pu-
try, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 14 grudnia
2009 r. (SPS-024-5543/09), uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Interesująca pana posła sprawa wpłynęła do Sądu
Rejonowego w Rzeszowie w dniu 15 października
2009 r. i została zarejestrowana pod sygn. akt II K
529/09. Do chwili obecnej nie został wyznaczony ter-
min rozprawy, bowiem – jak wynika z dokonanych
ustaleń – wszyscy sędziowie Sądu Rejonowego w Rze-
szowie złożyli oświadczenia o wyłączeniu ich od roz-
poznania tej sprawy. Wnioski te oczekują na rozpo-
znanie w trybie procesowym.
W przedmiocie wyłączenia sędziego orzeka na po-
siedzeniu sąd, przed którym toczy się postępowanie.
Sąd orzeka w składzie jak w danej sprawie, ale bez
udziału sędziego, którego dotyczy wyłączenie, a w ra-
zie niemożności utworzenia takiego składu – w kwe-
stii wyłączenia orzeka sąd wyższego rzędu.
W niniejszej sprawie z uwagi na niemożność utwo-
rzenia takiego składu w Sądzie Rejonowym w Rze-
szowie akta sprawy przekazano już do Sądu Okręgo-
wego w Rzeszowie, który wyda merytoryczne roz-
strzygnięcie.
W odniesieniu do pytania o uprawnienie ministra
sprawiedliwości „do przeniesienia procesu do innego
sądu” wyjaśniam, że zasadniczym kryterium właści-
wości miejscowej sądu jest miejsce popełnienia prze-
stępstwa (art. 31 § 1 K.p.k.). Sądy z urzędu zobowią-
zane są do ścisłego przestrzegania swej właściwości,
a ewentualne odstępstwa muszą być wyraźnie prze-
widziane w przepisach. Stosownie do obowiązujących
uregulowań przekazanie sprawy do rozpoznania in-
nemu równorzędnemu sądowi jest dopuszczalne je-
dynie w trybie i na warunkach określonych w art. 36
K.p.k. – sąd wyższego rzędu nad sądem właściwym
może przekazać sprawę innemu sądowi równorzęd-
nemu, jeżeli większość osób, które należy wezwać na
rozprawę, zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od
sądu właściwego. Drugą podstawę do delegacji wła-
ściwości miejscowej przewiduje art. 37 K.p.k., który
stanowi, że Sąd Najwyższy może, z inicjatywy wła-
ściwego sądu, przekazać sprawę do rozpoznania in-
475
nemu sądowi równorzędnemu, jeżeli wymaga tego
dobro wymiaru sprawiedliwości. Podstawą do dele-
gacji właściwości miejscowej może być też art. 43
K.p.k., w myśl którego, jeżeli z powodu wyłączenia
sędziów rozpoznanie sprawy w danym sądzie jest nie-
możliwe, sąd wyższego rzędu przekazuje sprawę in-
nemu sądowi równorzędnemu.
Minister sprawiedliwości nie posiada uprawnień
do podejmowania decyzji w przedmiocie właściwości
sądu.
Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustrojów sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.) minister sprawiedliwości jest or-
ganem, który sprawuje nadzór zwierzchni jedynie
nad działalnością administracyjną sądów, czego wy-
nikiem jest wyrażona w przepisie art. 39 tej ustawy
zasada, że czynności z zakresu nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów nie mogą wkraczać
w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli. Przepis
ten jest konkretyzacją wynikającej z art. 10 ustawy
zasadniczej, ogólnej zasady podziału i równowagi
władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej.
Przy czym dalsze przepisy rozdziału VIII konstytucji
silnie akcentują odrębną pozycję ustrojową sądow-
nictwa. Tak ich niezależność – art. 173, jak i sędziow-
ską niezawisłość.
Jakkolwiek przepisy art. 9 ustawy Prawo o ustro-
ju sądów powszechnych oraz § 1 rozporządzenia mi-
nistra sprawiedliwości z dnia 25 października 2002 r.
w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad działal-
nością administracyjną sądów (Dz. U. z dnia 12 listo-
pada 2002 r. Nr 187, poz. 1564, ze zm.) dają ministro-
wi sprawiedliwości umocowanie do osobistego spra-
wowania zwierzchniego nadzoru nad działalnością
administracyjną sądów lub przez właściwą służbę
nadzoru, to jednak stosownie do przepisu art. 10
ust. 2 ustawy zasadniczej władzę sądowniczą spra-
wują sądy i trybunały. To właśnie dlatego w ramach
czynności z zakresu nadzoru administracyjnego nad
działalnością sądów nie jest możliwe merytoryczne
badanie zasadności decyzji procesowych podejmowa-
nych przez sąd, a związanych ze sposobem rozstrzy-
gania sprawy.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że w celu zabezpieczenia sprawnego biegu postępo-
wania w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Rejono-
wy w Rzeszowie sygn. akt II K 529/09 została ona
objęta nadzorem administracyjnym ministra spra-
wiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
476
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Szyszki
w sprawie usuwania krzyży wzdłuż szlaków
komunikacyjnych Warszawy (5544)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5544/09), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Jana Szyszki z dnia 14 grudnia 2009 r.
w sprawie usuwania krzyży wzdłuż szlaków komu-
nikacyjnych Warszawy, uprzejmie informuję, iż po-
ruszona w wystąpieniu problematyka pozostaje poza
zakresem właściwości ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Przedmiotowe kwestie regulują przepisy ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j.
Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zgodnie
z art. 39 ust. 3 oraz art. 40 ust. 1 i 2 ww. ustawy lo-
kalizowanie w pasie drogowym obiektów niezwiąza-
nych z potrzebami ruchu drogowego lub też jego za-
jęcie w celu umiejscowienia na nim takich urządzeń
wymaga zezwolenia zarządcy drogi, które wydawane
jest w formie decyzji administracyjnej. Stosownie do
postanowień art. 19 ust. 2 przedmiotowej ustawy za-
rządcami dróg są: generalny dyrektor dróg krajo-
wych i autostrad (w odniesieniu do dróg krajowych),
zarząd województwa (w odniesieniu do dróg woje-
wódzkich), zarząd powiatu (w odniesieniu do dróg
powiatowych), a w przypadku dróg gminnych – wójt
(burmistrz, prezydent miasta). Mając powyższe na
uwadze, w opinii MSWiA zasadne wydaje się, aby
w przedmiotowej sprawie stanowisko zajął minister
infrastruktury, który jako minister właściwy do
spraw transportu sprawuje nadzór nad generalnym
dyrektorem dróg krajowych i autostrad (vide: art. 27
ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej, t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) w zw. § 1 ust. 2 pkt 4 rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada
2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
ministra infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie braku decyzji o podjęciu
prac modernizacyjnych i remontowych
na drodze krajowej nr 4 na odcinku biegnącym
przez Łańcut oraz dalszym jej ciągu
w kierunku granicy z Ukrainą (5546)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r., znak SPS-024-5546/
09, przy którym przekazano zapytanie pana posła
Jana Burego w sprawie braku decyzji o podjęciu prac
modernizacyjnych i remontowych na drodze krajowej
nr 4 na odcinku biegnącym przez Łańcut oraz dal-
szym jej ciągu w kierunku granicy z Ukrainą, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Resort infrastruktury dostrzega konieczność
poprawy stanu technicznego wielu dróg krajowych
w Polsce, w tym interesującego pana posła odcinka
dk 4.
W dniu 19 września 2006 r. Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad podpisała porozumienie
z Gminą Miasto Łańcut w sprawie wspólnego przy-
gotowania do realizacji rozbudowy dk 4 na odcinku
Łańcut – Głuchów (obwodnica Łańcuta) wraz z nie-
zbędną infrastrukturą techniczną. Inwestycja składa
się z dwóch etapów:
1) rozbudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku Łań-
cut – Radymno; celem planowanej przebudowy jest:
wzmocnienie nawierzchni do nacisku 115 kN/oś z za-
stosowaniem nawierzchni odpornej na koleinowanie,
przebudowa skrzyżowań, przebudowa i zabezpieczenie
urządzeń obcych kolidujących z przebudową drogi, re-
nowacja i przebudowa systemu odwodnieniowego,
przebudowa przepustów, budowa i przebudowa chod-
ników i zatok autobusowych, przebudowa zjazdów,
wykonanie zabezpieczeń ekologicznych, wykonanie
oznakowania poziomego i pionowego z elementami
uspokojenia ruchu w granicach istniejącego pasa dro-
gowego, a tym samym podniesienie bezpieczeństwa
ruchu zarówno kołowego, jak i pieszego;
2) rozbudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku
Łańcut – Głuchów; zakres rzeczowy robót obejmuje
m.in. dobudowę drugiej jezdni oraz poszerzenie jezd-
ni istniejącej, z jednoczesnym dostosowaniem kon-
strukcji nawierzchni do nośności 115 kN/oś, budowę
węzłów drogowych, rozbudowę skrzyżowań, budowę
i przebudowę zatok autobusowych, budowę ciągów
pieszo-jezdnych i chodników, budowę i przebudowę
obiektów mostowych, budowę dróg dojazdowych, bu-
dowę i przebudowę kanalizacji deszczowej i linii ener-
getycznych, regulację cieków wodnych, oznakowanie
i organizację ruchu.
Aktualnie prowadzone są prace przygotowawcze
do realizacji ww. inwestycji. Należy jednak zazna-
czyć, że zgodnie z wprowadzonym ustawą o zmianie

ustawy o autostradach płatnych i Krajowym Fundu-
szu Drogowym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw nowym systemem finansowania zadań drogo-
wych zadanie z zakresu remontu finansowane jest
z budżetu państwa.
W projekcie ustawy budżetowej na 2010 r. kwota
przeznaczona na ten cel wynosi 467 mln zł i jest
zdecydowanie niewystarczająca na realizację
wszystkich potrzeb. W związku z tym w 2010 r.
w pierwszej kolejności przewidziane są zadania naj-
pilniejsze, w szczególności te, których realizacja roz-
poczęła się w roku 2009.
Ponadto informuję, iż GDDKiA przygotowuje
również w ciągu drogi krajowej nr 4 budowę obwod-
nicy m. Jarosławia, która pozwoli na przeniesienie
ruchu tranzytowego z centrum miasta poza tereny
zabudowane, skróci czas przejazdu przez miasto oraz
odciąży lokalny układ komunikacyjny miasta. Rady-
kalnie zmniejszy się również szkodliwe oddziaływa-
nie drogi na środowisko. W celu realizacji inwestycji
uzyskano już wszelkie niezbędne decyzje administra-
cyjne. W połowie lutego 2010 r. zostanie podpisana
umowa na realizację powyższej obwodnicy. Budowa
rozpocznie się w marcu, a jej koniec planowany jest
na rok 2011.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury w ramach posiadanych środ-
ków podejmuje działania mające na celu poprawę sta-
nu technicznego, a co za tym idzie, również bezpie-
czeństwa na przedmiotowej drodze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet 1: Ochrona zabytków, na zadanie
pn. „Prace konserwatorsko-restauratorskie
przy Czarnej Bramie na placu Kościelnym
w Kłodzku” (5547)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
RP (pismo SPS-024-5547/09 z dnia 16 grudnia 2009 r.),
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji na dofinan-
sowanie prac konserwatorskich przy Czarnej Bramie
477
na placu Kościelnym w Kłodzku uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wniosek złożony przez gminę miejską Kłodzko na
realizację zadania pn. „Prace konserwatorsko-re-
stauratorskie przy Czarnej Bramie na placu Kościel-
nym w Kłodzku” jest jednym z ok. 1100 wniosków,
które zostały złożone w ramach programu „Dziedzic-
two kulturowe”, priorytet I: Ochrona zabytków.
W chwili obecnej trwa procedura rejestracji zło-
żonych wniosków wraz z oceną poprawności formal-
nej i oceną organizacyjną dla wniosków spełniających
wymogi formalne. W dalszej kolejności wszystkie po-
prawne formalnie wnioski poddane zostaną ocenie
społecznej i merytorycznej przez ekspertów Zespołu
sterującego ds. ochrony zabytków. Wniosek złożony
przez gminę miejską Kłodzko będzie (po wypełnieniu
wymogów formalnych) poddany identycznej ocenie
jak pozostałe wnioski formalnie poprawne.
Pragnę ponadto podkreślić, że zasady oceny wnio-
sków (szczegółowo opisane w regulaminie priorytetu)
składanych w ramach priorytetu I: Ochrona zabyt-
ków na rok 2010 zostały rozbudowane i zobiektywi-
zowane tak, aby zarówno sama ocena, jak i decyzja
o przyznaniu środków finansowych nie budziły żad-
nych wątpliwości. Termin opublikowania szczegóło-
wych informacji o wynikach naboru wniosków w ra-
mach priorytetu I: Ochrona zabytków przewidywany
jest (zgodnie z regulaminem) na przełomie stycznia
i lutego 2010 r.
Z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Spotkanie z twórcą – czyli dlaczego warto
czytać”, złożonego przez Powiatową i Miejską
Bibliotekę Publiczną im. Marii Dąbrowskiej
w Kłodzku w woj. dolnośląskim (5548)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5548/09 z 16 grudnia 2009 r.) do-
tyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.:
„Spotkanie z twórcą – czyli dlaczego warto czytać”
organizowane przez Powiatową i Miejską Bibliotekę
Publiczną im. Marii Dąbrowskiej w Kłodzku, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
478
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z określo-
nymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 kwiet-
nia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mece-
natem państwa wykonywanych przez samorządowe
instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udziela-
nia dotacji na te zadania zasadami złożone wnioski
zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od daty
zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet 1: Ochrona zabytków, na zadanie pn.
„Srebrna Góra, XVIII-wieczna twierdza:
remont zagrożonych katastrofą budowlaną
sklepień i ścian kazamat Donjonu
i Bastionu Kawaler wraz z naprawą tuneli
odwadniających oraz odtworzenie fragmentu
elewacji Bastionu Dolnego”, złożonego
przez Forteczny Park Kulturowy
w Srebrnej Górze sp. z o.o. w woj. dolnośląskim
(5549)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
RP (pismo SPS-024-5549/09 z dnia 16 grudnia 2009 r.),
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji na dofinan-
sowanie prac konserwatorskich w Twierdzy Srebrna
Góra uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyja-
śnień.
Wniosek złożony przez Forteczny Park Kulturowy
w Srebrnej Górze sp. z o.o. na realizację zadania pn.
„Srebrna Góra, XVIII-wieczna twierdza: remont za-
grożonych katastrofą budowlaną sklepień i ścian ka-
zamat Donjonu i Bastionu Kawaler wraz z naprawą
tuneli odwadniających oraz odtworzenie elewacji Ba-
stionu Dolnego”, jest jednym z ok. 1100 wniosków,
które zostały złożone w ramach programu „Dziedzic-
two kulturowe”, priorytet l: Ochrona zabytków.
W chwili obecnej trwa procedura rejestracji złożo-
nych wniosków wraz z oceną poprawności formalnej
i oceną organizacyjną dla wniosków spełniających
wymogi formalne. W dalszej kolejności wszystkie po-
prawne formalnie wnioski poddane zostaną ocenie
społecznej i merytorycznej przez ekspertów Zespołu
sterującego ds. ochrony zabytków.
Wniosek złożony przez Forteczny Park Kulturowy
sp. z o.o. w Srebrnej Górze będzie (po wypełnieniu
wymogów formalnych) poddany identycznej ocenie
jak pozostałe wnioski formalnie poprawne, przy
uwzględnieniu faktu, że twierdza Srebrna Góra jest
jednym z kilkudziesięciu zabytków na terenie Polski
wpisanym na Listę Pomników Historii. Uznaniem
wybitnej wartości twierdzy srebrnogórskiej przez Mi-
nisterstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego jest
udzielenie w latach 2008–2009 dotacji na prace kon-
serwatorskie na terenie Donjonu twierdzy w kwocie
ponad 2 mln zł.
Pragnę ponadto podkreślić, że zasady oceny wnio-
sków (szczegółowo opisane w regulaminie priorytetu)
składanych w ramach priorytetu l: Ochrona zabyt-
ków na rok 2010 zostały rozbudowane i zobiektywi-
zowane tak, aby zarówno sama ocena, jak i decyzja
o przyznaniu środków finansowych nie budziły żad-
nych wątpliwości. Termin opublikowania szczegóło-
wych informacji o wynikach naboru wniosków w ra-
mach priorytetu l: Ochrona zabytków przewidywany
jest (zgodnie z regulaminem) na przełomie stycznia
i lutego 2010 r.
Z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Wielcy artyści małemu miastu”,
złożonego przez Kłodzkie Centrum Kultury,
Sportu i Rekreacji w woj. dolnośląskim (5550)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5550/09 z 16 grudnia 2009 r.)
dotyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.:
„Wielcy artyści małemu miastu” organizowane
przez Kłodzkie Centrum Kultury, Sportu i Rekre-
acji, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących in-
formacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej
trwa procedura rozpatrywania wniosków złożo-
nych do programów w ramach I naboru. Zgodnie
z określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań
objętych mecenatem państwa wykonywanych przez
samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania zasadami zło-
żone wnioski zostaną rozpatrzone w terminie 2 mie-
sięcy od daty zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
479
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
pn. „Książka czy film? Kłodzkie warsztaty
literacko-filmowe”, realizowanego ze środków
pozostających w dyspozycji ministra
właściwego do spraw kultury
i dziedzictwa narodowego, złożonego
przez Powiatową i Miejską Bibliotekę
Publiczną im. Marii Dąbrowskiej w Kłodzku
w woj. dolnośląskim (5551)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5551/09 z 16 grudnia 2009 r.)
dotyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Książka czy film? Kłodzkie warsztaty literacko-
-filmowe” organizowane przez Powiatową i Miejską
Bibliotekę Publiczną im. Marii Dąbrowskiej w Kłodz-
ku, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących in-
formacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej
trwa procedura rozpatrywania wniosków złożo-
nych do programów w ramach I naboru. Zgodnie
z określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań
objętych mecenatem państwa wykonywanych przez
samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania zasadami złożo-
ne wnioski zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy
od daty zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
480
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Wymiana zaplecza technicznego
Miejskiego Ośrodka Kultury w Nowej Rudzie –
etap II” – w woj. dolnośląskim (5552)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do
złożonego przez panią poseł Monikę Wielichowską
zapytania (SPS-024-5552/09 z 16 grudnia 2009 r.)
dotyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Wymiana zaplecza technicznego Miejskiego
Ośrodka Kultury w Nowej Rudzie – etap II” orga-
nizowane przez Miejski Ośrodek Kultury w Nowej
Rudzie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z określo-
nymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 kwiet-
nia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mece-
natem państwa wykonywanych przez samorządowe
instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udziela-
nia dotacji na te zadania zasadami złożone wnioski
zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od daty
zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Orkiestra górnicza kopalnią wiedzy
muzycznej”, złożonego przez Miejski Ośrodek
Kultury w Nowej Rudzie w woj. dolnośląskim
(5553)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5553/09 z 16 grudnia 2009 r.) do-
tyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Orkiestra górnicza kopalnią wiedzy muzycznej” or-
ganizowane przez Miejski Ośrodek Kultury w Nowej
Rudzie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z określo-
nymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 kwiet-
nia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mece-
natem państwa wykonywanych przez samorządowe
instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udziela-
nia dotacji na te zadania zasadami złożone wnioski
zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od daty
zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Zakup oświetlenia scenicznego
do sali widowiskowo-kinowej”, złożonego
przez Kłodzkie Centrum Kultury, Sportu
i Rekreacji w woj. dolnośląskim (5554)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5554/09 z 16 grudnia 2009 r.) do-
tyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Zakup oświetlenia scenicznego do sali widowisko-
wo-kinowej” organizowane przez Kłodzkie Centrum
Kultury, Sportu i Rekreacji, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z określo-
nymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 kwiet-
nia 2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mece-
natem państwa wykonywanych przez samorządowe
instytucje filmowe i instytucje kultury oraz udziela-
nia dotacji na te zadania zasadami złożone wnioski
zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od daty
zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
481
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
pn. „Zakup wykładziny i foteli do sali
widowiskowo-kinowej w części balkonowej”,
złożonego przez Kłodzkie Centrum Kultury,
Sportu i Rekreacji w woj. dolnośląskim (5555)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonego przez panią poseł Monikę Wielichowską za-
pytania (SPS-024-5555/09 z 16 grudnia 2009 r.) do-
tyczącego przeznaczenia środków na zadanie pn.
„Zakup wykładziny i foteli do sali widowiskowo-ki-
nowej” organizowane przez Kłodzkie Centrum Kul-
tury, Sportu i Rekreacji, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do pro-
gramów w ramach I naboru. Zgodnie z określonymi
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 19 kwietnia
2005 r. w sprawie zakresu zadań objętych mecenatem
państwa wykonywanych przez samorządowe insty-
tucje filmowe i instytucje kultury oraz udzielania
dotacji na te zadania zasadami złożone wnioski zo-
staną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od daty za-
kończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010 r.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie, zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
482
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet 1: Ochrona zabytków, na zadanie
pn. „Rekonstrukcja tynków i malatur
w krużgankach i kaplicach
bazyliki wambierzyckiej” w woj. dolnośląskim
(5556)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
RP (pismo SPS-024-5556/09 z dnia 16 grudnia 2009 r.),
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji na dofinan-
sowanie prac konserwatorskich w bazylice wambie-
rzyckiej uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Wniosek złożony przez parafię pw. Nawiedzenia
NMP w Wambierzycach na realizację zadania pn.
„Rekonstrukcja tynków i malatur w krużgankach
i kaplicach bazyliki wambierzyckiej” jest jednym
z ok. 1100 wniosków, które zostały złożone w ra-
mach programu „Dziedzictwo kulturowe”, priorytet
l: Ochrona zabytków. W chwili obecnej trwa proce-
dura rejestracji złożonych wniosków wraz z oceną
poprawności formalnej i oceną organizacyjną dla
wniosków spełniających wymogi formalne. W dal-
szej kolejności wszystkie poprawne formalnie wnio-
ski poddane zostaną ocenie społecznej i merytorycz-
nej przez ekspertów Zespołu sterującego ds. ochrony
zabytków.
Wniosek złożony przez parafię pw. Nawiedzenia
NMP w Wambierzycach będzie (po wypełnieniu wy-
mogów formalnych) poddany identycznej ocenie jak
pozostałe wnioski formalnie poprawne. Uznaniem
wartości bazyliki w Wambierzycach jest udzielenie
przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego w latach 2008–2009 dotacji na ratownicze pra-
ce konserwatorskie prowadzących do bazyliki uni-
kalnych schodów w kwocie prawie 0,5 mln zł.
Pragnę ponadto podkreślić, że zasady oceny
wniosków (szczegółowo opisane w regulaminie prio-
rytetu) składanych w ramach priorytetu l: Ochrona
zabytków na rok 2010 zostały rozbudowane i zobiek-
tywizowane tak, aby zarówno sama ocena, jak i de-
cyzja o przyznaniu środków finansowych nie budzi-
ły żadnych wątpliwości. Termin opublikowania
szczegółowych informacji o wynikach naboru wnio-
sków w ramach priorytetu l: Ochrona zabytków
przewidywany jest (zgodnie z regulaminem) na
przełomie stycznia i lutego 2010 r.
Z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji
na dofinansowanie prac konserwatorskich,
restauratorskich lub robót budowlanych
przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”,
priorytet 1: Ochrona zabytków, na zadanie
pn. „Prace konserwatorskie
na Sali Rajców, głównej klatce schodowej
oraz głównych korytarzach ratusza miejskiego
w Kłodzku” (5558)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
RP (pismo SPS-024-5558/09 z dnia 16 grudnia 2009 r.),
w sprawie wniosku o udzielenie dotacji na dofinan-
sowanie prac konserwatorskich w budynku ratusza
miejskiego w Kłodzku uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Wniosek złożony przez gminę miejską Kłodzko na
realizację zadania pn. „Prace konserwatorskie na
Sali Rajców, głównej klatce schodowej oraz głównych
korytarzach ratusza miejskiego w Kłodzku” jest jed-
nym z ok. 1100 wniosków, które zostały złożone
w ramach programu „Dziedzictwo kulturowe”, prio-
rytet l: Ochrona zabytków.
W chwili obecnej trwa procedura rejestracji zło-
żonych wniosków wraz z oceną poprawności formal-
nej i oceną organizacyjną dla wniosków spełniających
wymogi formalne. W dalszej kolejności wszystkie po-
prawne formalnie wnioski poddane zostaną ocenie
społecznej i merytorycznej przez ekspertów Zespołu
sterującego ds. ochrony zabytków. Wniosek złożony
przez gminę miejską Kłodzko będzie (po wypełnieniu
wymogów formalnych) poddany identycznej ocenie
jak pozostałe wnioski formalnie poprawne.
Pragnę ponadto podkreślić, że zasady oceny wnio-
sków (szczegółowo opisane w regulaminie priorytetu)
składanych w ramach priorytetu l: Ochrona zabyt-
ków na rok 2010 zostały rozbudowane i zobiektywi-
zowane tak, aby zarówno sama ocena, jak i decyzja
o przyznaniu środków finansowych nie budziły żad-

nych wątpliwości. Termin opublikowania szczegóło-
wych informacji o wynikach naboru wniosków w ra-
mach priorytetu l: Ochrona zabytków przewidywany
jest (zgodnie z regulaminem) na przełomie stycznia
i lutego 2010 r.
Z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie aresztowania sierżanta pracującego
w sekcji ruchu drogowego
w Ustrzykach Dolnych (5560)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tomasza Kamińskiego z dnia
10 grudnia 2009 r. w sprawie tymczasowego areszto-
wania byłego funkcjonariusza Policji P. S. przekaza-
ne ministrowi sprawiedliwości prokuratorowi gene-
ralnemu przy piśmie z dnia 16 grudnia 2009 r. o sy-
gnaturze SPS-024-5560/09, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Pan poseł Tomasz Kamiński opierając się w swo-
im zapytaniu, jak sam przyznaje, na doniesieniach
medialnych, łączy fakt tymczasowego aresztowania
byłego funkcjonariusza policji P. S. ze sposobem wy-
konywania przez wymienionego czynności służbo-
wych w sekcji ruchu drogowego Komendy Powiatowej
Policji w Ustrzykach Dolnych, a dokładnie z przepro-
wadzoną w dniu 21 sierpnia 2008 r. kontrolą drogową
kierowcy samochodu, którym jechał arcybiskup Józef
Michalik.
Na podstawie informacji przedstawionej przez
prokuratora apelacyjnego w Rzeszowie ustalono, że
przeciwko P. S. toczą się dwa postępowania karne
prowadzone przez Prokuraturę Okręgową w Krośnie
pod sygn. akt V Ds 4/09/S oraz V Ds 6/09/S.
Pierwsze z nich, wszczęte w dniu 17 lutego 2009 r.
w kierunku przestępstw z art. 171 § l K.k., art. 263
§ l i 2 K.k., art. 228 § 3 K.k. oraz art. 229 § 3 K.k.,
pozostaje nadal na etapie postępowania przygoto-
wawczego.
W toku tego postępowania wydano wobec 17 osób
postanowienia o przeszukaniu pomieszczeń miesz-
kalno-gospodarczych.
W następstwie tych czynności zabezpieczono
sprawną technicznie broń i amunicję oraz inne urzą-
dzenia wybuchowe. Między innymi zabezpieczono:
karabin przeciwpancerny UR W235 kał. 7,62 z zapa-
sowymi lufami, ręczne karabiny maszynowe RKM,
483
ręczny karabin maszynowy Browning, pistolety ma-
szynowe (Sten, MP wz 40, Schmeisser i PPS-pepe-
sza), pociski moździerzowe, granaty i znaczną ilość
amunicji różnego kalibru.
Materiał dowodowy zebrany w toku śledztwa po-
zwolił na przedstawienie P. S. zarzutu popełnienia
przestępstw z art. 171 § l K.k. w zw. z art. 65 § l K.k.,
art. 263 § l K.k. w zw. z art. 65 § l K.k., art. 263 § 2
K.k. oraz art. 62 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii.
W tej samej sprawie zarzuty popełnienia prze-
stępstw przedstawiono łącznie 12 osobom, przy czym
wobec dwóch podejrzanych, w tym P. S., Sąd Rejono-
wy w Krośnie zastosował środek zapobiegawczy
w postaci tymczasowego aresztowania. Aktualnie
P. S. przebywa na wolności, gdyż w miejsce tymcza-
sowego aresztowania, który w jego przypadku trwał
4,5 miesiąca, zastosowano wolnościowe środki zapo-
biegawcze w postaci poręczenia majątkowego oraz
dozoru policyjnego i zakazu opuszczania kraju z jed-
noczesnym zatrzymaniem paszportu.
W drugim z wyżej wymienionych postępowań
(V Ds 6/09/S) w dniu 13 lipca 2009 r. skierowano do
Sądu Rejonowego w Lesku akt oskarżenia przeciwko
P. S. o przestępstwo z art. 231 § 2 K.k. i art. 284 § 2
K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. i w zw. z art. 12 K.k.
Nieprawomocnym wyrokiem z dnia 16 grudnia
2009 r. P. S. uznany został za winnego popełnienia
zarzucanego mu przestępstwa, za które wymierzono
mu karę jednego roku pozbawienia wolności z wa-
runkowym zawieszeniem jej wykonania na okres
próby dwóch lat oraz karę grzywny.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań pana posła
zawartych w pkt l, 2 i 5 zapytania, uprzejmie infor-
muję, iż przedstawiciele Kościoła katolickiego i in-
nych wyznań nie mogą żądać zaniechania podjęcia
czynności służbowych przez funkcjonariuszy Policji
i wydawania im jakichkolwiek poleceń. Jednocześnie
chcę zapewnić Pana Marszałka, że wobec przedsta-
wicieli wszystkich wyznań religijnych (w tym Kościo-
ła katolickiego) obowiązują reguły prawne takie, ja-
kie stosowane są wobec każdego obywatela Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Zawarta w pytaniach pana posła (pkt 3, 4 i 7)
sugestia, iż organy ścigania prześladują P. S. stawia-
jąc mu bezpodstawnie zarzuty popełnienia prze-
stępstw, jest nieuprawniona.
Decyzję o przedstawieniu wyżej wymienionemu
zarzutów podjęto w oparciu o zgromadzony materiał
dowodowy i nie ma ona jakiegokolwiek związku
z kontrolą drogową wskazaną przez pana posła. Jed-
nak ostateczną decyzję co do zasadności tych zarzu-
tów podejmie niezawisły sąd.
Odpowiadając na pytanie przedstawione w pkt 6,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że widzenia
z tymczasowo aresztowanym P. S. otrzymywała jego
żona J. i rodzice. Widzenia odbywały się raz w mie-
siącu w obecności funkcjonariuszy Policji. Ograni-
czenia te wynikały z charakteru sprawy i takie same
484
zasady i warunki widzeń dotyczyły drugiego podej-
rzanego tymczasowo aresztowanego w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie umieszczenia krzyża
na dawnym klasztorze klarysek w Zamościu
(5561)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
złożoną przez pana posła Wojciecha Żukowskiego in-
terpelację (SPS-024-5561/09) uprzejmie informuję,
że w dniu 30 listopada 2009 r. minister właściwy do
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wy-
raził zgodę na umieszczenie znaku krzyża na sygna-
turze byłego klasztoru sióstr klarysek, obecnie sali
koncertowej Państwowej Szkoły Muzycznej I i II
stopnia przy ul. Kościuszki 5 w Zamościu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie Komisariatu Policji w Kłomnicach
w pow. częstochowskim (5562)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-024-
-5562/09), przekazującego zapytanie posła na Sejm
RP pana Grzegorza Sztolcmana w sprawie Komisa-
riatu Policji w Kłomnicach w pow. częstochowskim,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż środki finanso-
we przydzielone w ramach realizacji ustawy z dnia
12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu „Programu mo-
dernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2011” (Dz. U. Nr 35, poz. 213, z późn. zm.),
przeznaczone na budowę nowych i modernizację
użytkowanych obiektów, nie zabezpieczą w pełni re-
alnych potrzeb Policji w tym zakresie.
Komenda Wojewódzka Policji w Katowicach,
w ramach środków pochodzących z ww. programu
w latach 2007–2009, skoncentrowała nakłady na za-
daniach priorytetowych zgodnie z oszacowaną hie-
rarchią potrzeb. Na działalność inwestycyjną prze-
znaczono kwotę w wysokości 46 144 tys. zł, co pozwo-
liło na realizację 10 zadań. Na realizację zadań re-
montowych przeznaczono kwotę w wysokości 61 412
tys. zł, co umożliwiło remont w przeszło 40 obiektach.
Dodatkowo ww. jednostka otrzymała kwotę w wyso-
kości 998 tys. zł z przeznaczeniem na zakup wyposa-
żenia dla 9 remontowanych obiektów.
Trudna sytuacja ekonomiczna i gospodarcza kra-
ju, w tym resortu spraw wewnętrznych i administra-
cji, spowodowana ogólnoświatowym kryzysem gospo-
darczym, wymusiła ograniczenie wydatków przez
jednostki sektora finansów publicznych. Z uwagi na
ograniczenia finansowe budżet państwa na 2010 r.
nie przewiduje limitów na wydatki majątkowe Policji
z przeznaczeniem na nowe inwestycje związane z bu-
downictwem służbowym, koncentrując nakłady jedy-
nie na przedsięwzięciach już rozpoczętych. Tym sa-
mym realizacja przedsięwzięć prowadzących do pod-
niesienia poziomu bezpieczeństwa i porządku pu-
blicznego na terenie garnizonu śląskiego możliwa
jest poprzez konstruktywną współpracę z władzami
samorządowymi.
Mając powyższe na uwadze, rozpoczęcie budowy
Komisariatu Policji w Kłomnicach zależy od możli-
wości pozyskania przez Policję dodatkowych środków
finansowych, przeznaczonych na inwestycje związa-
ne z budownictwem służbowym oraz od uzyskania
dofinansowania przedsięwzięcia środkami pozabu-
dżetowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie przekazania na rzecz
pow. wadowickiego własności nieruchomości
Skarbu Państwa położonej w Jaszczurowej
w gm. Mucharz, obejmującej działkę oznaczoną
nr. 259/13 (5564)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie pana Marka
Polaka, posła na Sejm RP, z dnia 15 grudnia 2009 r.
(SPS-024-5564/09) dotyczące sprawy przekazania na
rzecz powiatu wadowickiego prawa własności nieru-
chomości Skarbu Państwa położonej w Jaszczurowej,
zabudowanej budynkami w stanie surowym za-
mkniętym, obejmującej działkę nr 259/13 o pow.
2,2791 ha, dla której prowadzona jest księga wieczy-
sta nr KW KR1W/00072396/7, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Decyzją z dnia 21 maja 2009 r., znak: SN.V.WA.7722-
-3-3/09, wojewoda małopolski odmówił nieodpłatne-
go przekazania powiatowi wadowickiemu prawa wła-
sności nieruchomości Skarbu Państwa położonej
w Jaszczurowej, zabudowanej budynkami w stanie
surowym zamkniętym, obejmującej działkę nr 259/
13 o pow. 2,2791 ha, dla której prowadzona jest księ-
ga wieczysta nr KW KR1 W/00072396/7. W uzasad-
nieniu organ orzekający stwierdził, iż na chwilę
obecną powiat wadowicki nie realizuje na przedmio-
towej nieruchomości zadań własnych, a co za tym
idzie, brak jest podstaw prawnych do przekazania
tej nieruchomości ww. jednostce samorządu teryto-
rialnego w trybie art. 64 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy refor-
mujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133,
poz. 872, ze zm.).
Od powyższej decyzji odwołał się Zarząd Powiatu
w Wadowicach, zarzucając niewłaściwą interpretację
przepisu art. 64 ustawy z dnia 13 października 1998r.
Przepisy wprowadzające (…) przez organ pierwszej
instancji, zaznaczając jednocześnie, iż sporna nieru-
chomość jest niezbędna do realizacji zadań powiatu
w dziedzinie pomocy społecznej poprzez prowadzenie
placówki opiekuńczo-wychowawczej. Minister skarbu
państwa, analizując sprawę, wystąpił o uzupełnienie
materiału dowodowego, w szczególności w kwestii
trwałego zarządu ustanowionego na przedmiotowej
nieruchomości. W toku postępowania odwoławczego
ustalono, iż Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej
w Krakowie zwrócił się do starosty wadowickiego
o wygaszenie trwałego zarządu ustanowionego na
rzecz tej jednostki.
W dniu 14 grudnia 2009 r. minister skarbu pań-
stwa wystąpił do starosty wadowickiego o udzielenie
informacji, na jakim etapie znajduje się postępowanie
prowadzone przez starostę wadowickiego o wygasze-
nie trwałego zarządu ustanowionego na ww. nieru-
chomości. Po uzyskaniu odpowiedzi w sprawie wyga-
szenia trwałego zarządu ustanowionego na przed-
485
miotowej nieruchomości na rzecz Regionalnego Za-
rządu Gospodarki Wodnej w Krakowie możliwe bę-
dzie wydanie przez ministra skarbu państwa decyzji
w trybie odwoławczym.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Michała Stuligrosza
w sprawie konsekwencji uchwalenia
tzw. ustawy hazardowej
dla KKS Lech Poznań SA (5565)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm RP pana Michała Stuligrosza
przekazane pismem z dnia 16 grudnia 2010 r. (sygn.
SPS-024-5565/09) w sprawie konsekwencji uchwale-
nia tzw. ustawy hazardowej dla KKS Lech Poznań
SA uprzejmie informuję, co następuje.
W dniu 19 listopada br. parlament RP uchwalił
ustawę o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540).
Ze strony rządowej resortem odpowiedzialnym za
przygotowanie założeń do ustawy i tym samym tzw.
gospodarzem ustawy był minister finansów. W Mi-
nisterstwie Finansów zostały opracowane główne
tezy, założenia i uzasadnienie do wskazanej ustawy.
Na etapie prac nad projektem ustawy minister spor-
tu i turystyki zgodnie z regułami i zasadami prawo-
dawstwa uczestniczył jedynie w uzgodnieniach mię-
dzyresortowych. Oznacza to, że wszelkie pytania
dotyczące brzmienia, interpretacji i konsekwencji
przepisów ustawy o grach hazardowych należy kie-
rować do ministra finansów. Udzielenie przez mini-
stra sportu i turystyki odpowiedzi na pytania pana
posła, tj. dlaczego ustawa hazardowa uznaje za nie-
legalne internetowe zakłady bukmacherskie, a nie
delegalizuje zakładów w stacjonarnych punktach
przyjęć oraz jak do zaistniałej sytuacji odnieść słowa,
że rząd zamierza wspierać budowę silnych klubów
piłkarskich w Polsce, może wobec wskazanej sytuacji
nie być zgodne z przyjętymi założeniami przez gospo-
darza ustawy.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że minister
sportu i turystyki nie jest właściwy do udzielenia od-
powiedzi na pytanie zawarte w piśmie dotyczące kon-
sekwencji ustawy hazardowej dla KKS Lech Poznań
SA. Stosownym organem do udzielenia wszelkich wy-
jaśnień jest minister finansów i tam należy skiero-
wać zapytanie.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
486
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie środków budżetowych
przeznaczonych na zadania w gminach
w ramach realizacji projektu pod nazwą
„Program budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010”
w woj. małopolskim (5566)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-024-5566/09, z dnia 16 grudnia 2009 r.,
przekazujące zapytanie pana posła Tadeusza Arkita
w sprawie środków budżetowych przeznaczonych na
zadania na terenach gmin w ramach realizacji pro-
gramu wieloletniego „Budowa zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010”, przedstawiam
poniżej następujące informacje.
Od 1 stcznia 2006 r. finansowanie inwestycji pn.
„Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba” zostało
określone ustawą z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego pn. „Program budowy
zbiornika wodnego Świnna Poręba w latach 2006–
–2010”. Koszty poniesione na dzień 31 grudnia 2009 r.
na realizację inwestycji wykonanych na terenach gmin:
Mucharz, Stryszów i Zembrzyce w ramach realizacji
tego programu przedstawiają się następująco:
I. Zakres rzeczowo- finansowy wykonany w gmi-
nie Mucharz
1. Zakres finansowy:
a) na realizację zadania IV: Ochrona zlewni zbior-
nika – 7 859 967 zł,
b) na budownictwo odtworzeniowe – 12 332 383 zł,
— wykonanie bud. remizy strażackiej – 952 430 zł,
— uzbrojenie terenu borowina Skawiecka I i II –
1 098 537 zł,
— dokończenie budynków komunalnych w Skaw-
cach i Mucharzu – 10 281 416 zł,
w zakresie dróg: 20 760 638 zł:
— budowa zjazdu publicznego Świnna Poręba
(Pustki) – 655 704 zł,
— budowa drogi Koziniec – Merkowo – 3 400 342 zł,
— budowa drogi klasy L wraz z mostem na rz.
Skawie
(Świnna Poręba – Gołębiówka) – 16 029 398 zł,
— budowa drogi Zielona – Zapotocze – 675 194 zł
razem: 40 952 988 zł.
2. Zakres rzeczowy:
ad. a) w zakresie zadania IV:
— kolektory kanalizacji sanitarnej – 17 011 mb,
— sieci wodociągowe – 24 729 mb,
ad b) w zakresie budownictwa odtworzeniowego:
— budynek remizy strażackiej – 1 szt.,
— budynki wielorodzinne mieszkalne – 35 miesz-
kań,
— uzbrojenie terenów budowlanych – 240 mb,
w zakresie realizacji dróg:
— budowa zjazdu Świnna Poręba (Pustki) – 332,77
mb,
— budowa drogi Koziniec – Merkowo – 1 440 mb,
— budowa drogi L wraz z mostem na rz. Skawie
– 743,93 mb,
— budowa drogi Zielona – Zapotocze (zaawanso-
wanie 28%) – 286,22 mb.
II. Zakres rzeczowo-finansowy wykonany w gmi-
nie Stryszów
1. Zakres finansowy:
a) na realizację zadania IV: Ochrona zlewni zbior-
nika – 24 018 141 zł,
b) w zakresie budownictwa odtworzeniowego:
2 128 611 zł,
— droga Dąbrówka – Gryglówka – 724 994 zł,
— droga Łękawica – Pawlikówka – Zimna Woda
– 1 403 617 zł
razem 26 146 752 zł.
2. Zakres rzeczowy:
ad. a) w zakresie zadania IV:
— kolektory kanalizacji sanitarnej – 60 112 mb,
— sieci wodociągowe – 16 883 mb,
ad. b) w zakresie budownictwa odtworzenio-
wego:
— droga Dąbrówka – Gryglówka – 565,5 mb,
— droga Łękawica – Pawlikówka – Zimna Woda
– 850,0 mb.
III. Zakres rzeczowo-finansowy wykonany w gmi-
nie Zembrzyce
1. Zakres finansowy:
a) na realizację zadania IV: Ochrona zlewni zbior-
nika – 21 644 856 zł,
b) na budownictwo odtworzeniowe: 92 763 zł,
— boisko w Tarnawie Dolnej – 92 763 zł,
w zakresie dróg: 155 246 zł,
— droga Pod Sale – 155 246 zł,
razem: 21 892 865 zł.
2. Zakres rzeczowy:
ad. a) w zakresie zadania IV:
— kolektory kanalizacji sanitarnej – 33198 mb,
— sieci wodociągowe – 32 558 mb,
ad. b) w zakresie budownictwa odtworzenio-
wego:
— partycypacja w kosztach budowy boiska spor-
towego w Tarnawie
w zakresie dróg:
— droga Pod Sale – 205 mb.
Ogółem do 31 grudnia 2009 r. na roboty odtwo-
rzeniowe oraz roboty związane z ochroną zlewni
zbiornika na terenach gmin: Mucharz, Stryszów
i Zembrzyce wydatkowano 88 992 605 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości zaliczkowego
finansowania przedsięwzięć realizowanych
w ramach funduszy unijnych w związku
z przyznaniem grantów w Małopolsce
w ramach projektu Leader+ (5567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 16 grudnia 2009 r., znak: BM-I-0700-255-
-BB/09, dotyczące zapytania posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów w sprawie możliwości zaliczkowe-
go finansowania przedsięwzięć realizowanych w ra-
mach funduszy unijnych w woj. małopolskim, uprzej-
mie przekazuję odpowiedzi na zadane w przedmioto-
wym piśmie pytania.
Jakie programy dają możliwość częściowej lub ca-
łościowej zaliczki na poczet wykonania danego pro-
jektu?
Możliwość częściowego lub całościowego zaliczko-
wania projektów dla przedsiębiorców z woj. małopol-
skiego jest możliwa w działaniach następujących
programów operacyjnych: Program Operacyjny „In-
nowacyjna gospodarka”, Program Operacyjny „In-
frastruktura i środowisko”, Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Małopolski Regionalny Pro-
gram Operacyjny na lata 2007–2013.
Jakie warunki i zasady muszą spełnić przedsię-
biorcy i samorządy ubiegający się o wsparcie zalicz-
kowe na realizację projektu?
Przepisy ustawy o finansach publicznych z 27 sierp-
nia 2009 r., która wprowadza zmiany w systemie
wdrażania funduszy europejskich, przewidują różne
procedury rozliczania otrzymanych środków, w zależ-
ności od formy ich przekazania, zwłaszcza w kontek-
ście wypłaty dofinansowania w formie zaliczki.
Program Operacyjny „Kapitał ludzki” (PO KL)
Co do zasady, zgodnie z „Systemem realizacji PO
KL”, system finansowania projektów realizowanych
w ramach PO KL jest systemem zaliczkowym. Wy-
jątkiem od powyższej reguły są państwowe jednostki
budżetowe, które zabezpieczają środki na realizację
projektów w ramach własnych budżetów.
Jednocześnie warunki uzyskania przez podmiot
dofinansowania na realizację projektu, a także zasa-
dy realizacji i rozliczania projektów, są zawarte
w dokumentach programowych, m.in.: „Systemie re-
alizacji PO KL”, „Szczegółowym opisie priorytetów,
wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach PO KL” oraz dokumentacji konkursowej
(w zakresie projektów konkursowych). W szczególno-
ści, dla uzyskania wsparcia w ramach PO KL w for-
mie zaliczki, konieczne jest ustanowienie i wniesienie
zabezpieczenia należytego wykonania zobowiązań
487
wynikających z umowy o dofinansowanie projektu,
przy czym z obowiązku tego zwolnione są jednostki
sektora finansów publicznych, fundacje, których je-
dynym fundatorem jest Skarb Państwa oraz Bank
Gospodarstwa Krajowego.
W przypadku gdy wartość dofinansowania przy-
znanego w umowie o dofinansowanie nie przekracza
10 mln PLN lub gdy beneficjent podpisał z daną in-
stytucją kilka umów o dofinansowanie projektów,
które są realizowane równolegle w czasie i dla któ-
rych łączna wartość dofinansowania nie przekracza
10 mln PLN, zabezpieczenie ustanawiane jest w for-
mie weksla in blanco wraz z deklaracją wekslową.
Natomiast dla projektów, w których wartość dofinan-
sowania przekracza 10 mln PLN, oraz w przypadku
umowy, której podpisanie powoduje przekroczenie
łącznego limitu 10 mln PLN dofinansowania w pro-
jektach realizowanych równolegle w czasie, zabezpie-
czenie ustanawiane jest w formie zgodnej z rozporzą-
dzeniem ministra rozwoju regionalnego w sprawie
warunków i trybu udzielania i rozliczania zaliczek
w ramach programów finansowanych z udziałem
środków europejskich oraz zakresu i terminów skła-
dania wniosków o płatność.
Program Operacyjny „Innowacyjna gospodarka”
(PO IG)
Rozwiązania w zakresie systemu zaliczkowego
przyjęte w PO IG zostały opracowane w oparciu
o rozporządzenie ministra rozwoju regionalnego
z dnia 7 września 2007 r. w sprawie wydatków zwią-
zanych z realizacją programów operacyjnych (Dz. U.
Nr 175, poz. 1232, z późn. zm.), które szczegółowo
regulowało kwestie dotyczące dokonywania wypłat
dofinansowania na rzecz beneficjentów w formie za-
liczki. Obecnie, w związku z wejściem w życie z dniem
1 stycznia 2010 r. rozporządzenia ministra rozwoju
regionalnego w sprawie warunków i trybu udzielania
i rozliczania zaliczek oraz zakresu i terminów skła-
dania wniosków o płatność w ramach programów
finansowanych z udziałem środków europejskich
(Dz. U. Nr 223, poz. 1786), warunki otrzymania przez
beneficjentów dofinansowania w formie zaliczki nie
ulegają zasadniczej zmianie.
Szczegółowe informacje w zakresie udzielenia do-
finansowania w formie zaliczki określa umowa o do-
finansowanie projektu podpisywana z beneficjentem.
Natomiast ogólne informacje dotyczące zasad wypła-
ty zaliczki w ramach poszczególnych działań PO IG
zostały zamieszczone na stronie www.poig.gov.pl.
W ramach PO IG beneficjenci otrzymują dofinan-
sowanie w formie zaliczki na podstawie złożonego
wniosku o płatność. Łącznie wypłacone dofinanso-
wanie w formie zaliczki i płatności pośrednich nie
może przekroczyć 95% maksymalnej wartości dofi-
nansowania. Pozostała kwota dofinansowania wy-
płacana jest beneficjentowi po zaakceptowaniu przez
właściwą instytucję złożonego przez niego wniosku
o płatność końcową. Przekazanie pierwszej płatności
zaliczkowej następuje po wniesieniu prawidłowego
zabezpieczenia wraz z poprawnie wypełnionym wnio-
488
skiem o płatność zaliczkową. Lista stosowanych
w ramach PO IG zabezpieczeń jest zgodna z formami
zabezpieczeń wymienionymi w powyższym rozporzą-
dzeniu. Natomiast warunkiem wypłaty beneficjento-
wi kolejnej płatności zaliczkowej jest złożenie przez
beneficjenta wniosku o płatność obejmującego wydat-
ki w wysokości co najmniej 70% łącznej kwoty prze-
kazanych wcześniej płatności zaliczkowych.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” (PO IiŚ)
Dotychczas nie przewidywano żadnych ograni-
czeń w udzielaniu zaliczek w ramach programu PO
IiŚ. Forma zaliczki jest i będzie wykorzystywana we
wszystkich działaniach w ramach PO IiŚ za wyjąt-
kiem działania 4.1, w którym ograniczenie wynika
jedynie ze specyfiki realizowanych projektów (zgod-
nie ze „Szczegółowym opisem priorytetów PO IiŚ”
dofinansowanie udzielane jest beneficjentom na za-
kończone rzeczowo projekty).
Zaliczki mogą być udzielane wszystkim katego-
riom beneficjentów. Możliwość udzielenia zaliczki
beneficjentowi wiąże się z koniecznością wcześniej-
szego podpisania umowy o dofinansowanie pomiędzy
IW/IP2 a beneficjentem. Wysokość udzielanej zalicz-
ki, w tym poszczególnych transz, określa właściwa
IW/IP2. Maksymalnie zaliczka może stanowić 95%
kwoty dofinansowania.
Mechanizm udzielania zaliczek oraz sposób roz-
liczenia zaliczki zgodny jest z rozporządzeniem mi-
nistra rozwoju regionalnego z dnia 7 września 2007 r.
w sprawie wydatków związanych z realizacją progra-
mów operacyjnych (Dz. U. Nr 175, poz. 1232, z późn.
zm.) oraz zaleceniami w zakresie systemu obiegu
środków finansowych w ramach Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Mechanizm
ten szczegółowo opisany jest w wytycznych w zakre-
sie sprawozdawczości w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” oraz we właści-
wej umowie o dofinansowanie.
Małopolski Regionalny Program Operacyjny
(MRPO)
W MRPO dofinansowanie w formie zaliczki prze-
kazywane jest na podstawie umowy o dofinansowa-
nie oraz wniosku o płatność, w terminach i wysoko-
ści w niej określonych, zgodnie z rozporządzeniem
ministra rozwoju regionalnego z dnia 7 września
2007 r. (Dz. U. Nr 175, poz. 1232, z późn. zm.) w spra-
wie wydatków związanych z realizacją programów
operacyjnych, a od 1 stycznia 2010 r. zgodnie z roz-
porządzeniem wydanym na podstawie art. 189 ust. 4
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240).
Zgodnie z zapisami zawartymi w „Uszczegółowie-
niu Małopolskiego Regionalnego Programu Opera-
cyjnego na lata 2007–2013” z dnia 22 grudnia 2009 r.,
w odniesieniu do działań, w których beneficjentem
może być jednostka samorządu terytorialnego, dota-
cja w formie zaliczki może zostać udzielona w wyso-
kości maksymalnie do 90% wartości dofinansowania
projektu. Pierwsza transza dofinansowania może zo-
stać przekazana w formie zaliczki lub refundacji. Do-
tacja w formie zaliczki będzie przekazywana w tran-
szach, pierwsza i kolejne – każda maksymalnie do
wysokości 30% wartości dofinansowania projektu,
z zastrzeżeniem, że wypłata drugiej i kolejnej transzy
jest uzależniona od wykazania przez beneficjenta wy-
datków kwalifikowanych, poniesionych ze środków
zaliczki, odpowiadających przynajmniej 70% łącznej
kwoty otrzymanych wcześniej transz w formie zalicz-
ki. Wypłata ostatniej transzy dofinansowania, po
rozliczeniu płatności zaliczkowych, odbywać się bę-
dzie na zasadach refundacji poniesionych kosztów,
z zastrzeżeniem, że koszty podlegające refundacji nie
były poniesione ze środków otrzymanych zaliczek.
W przypadku działania 6.2: Rozwój obszarów
wiejskich, w ramach którego samorządy mogą ubie-
gać się o dofinansowanie, dotacja w formie zaliczki
może zostać udzielona w wysokości maksymalnie
do 60% wartości dofinansowania projektu. Dotacja
w formie zaliczki będzie przekazywana w transzach,
pierwsza – maksymalnie do wysokości 30% wartości
dofinansowania projektu, z zastrzeżeniem, że wypła-
ta drugiej i kolejnej transzy jest uzależniona od roz-
liczenia co najmniej 80% ostatniej otrzymanej tran-
szy zaliczki. Wypłata kolejnych transz, po rozliczeniu
płatności zaliczkowych, odbywać się będzie na zasa-
dach refundacji poniesionych kosztów, z zastrzeże-
niem, że koszty podlegające refundacji nie były po-
niesione ze środków otrzymanych zaliczek.
W odniesieniu do II osi priorytetowej MRPO: Go-
spodarka regionalnej szansy, gdzie beneficjentami są
głównie przedsiębiorcy, kwestia zaliczek przedstawia
się następująco:
— działanie 2.1B: Rozwój i podniesienie konku-
rencyjności przedsiębiorstw – dotacja w formie zalicz-
ki może być przekazywana jednorazowo maksymal-
nie do wysokości 50% wartości dofinansowania pro-
jektu;
— działanie 2.2A: Projekty badawcze – dotacja
w formie zaliczki może zostać udzielona w wysoko-
ści maksymalnie do 40% wartości dofinansowania
projektu.
Dotacja w formie zaliczki będzie przekazywana
w transzach, pierwsza – maksymalnie do wysokości
20% wartości dofinansowania projektu, z zastrzeże-
niem, że wypłata drugiej i kolejnej transzy jest uza-
leżniona od rozliczenia co najmniej 80% ostatniej
otrzymanej transzy zaliczki. Wypłata kolejnych
transz, po rozliczeniu płatności zaliczkowych, odby-
wać się będzie na zasadach refundacji poniesionych
kosztów, z zastrzeżeniem, że koszty podlegające re-
fundacji nie były poniesione ze środków otrzymanych
zaliczek.
Czy przewidywane są rozwiązania umożliwiające
pozyskanie zaliczek przez organizacje pozarządowe,
głównie w aspekcie projektu Leader+?
Zgodnie z przekazanymi przez Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi informacjami lokalne grupy
działania w ramach wdrażania osi 4: Leader Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013

mogą ubiegać się o środki z budżetu państwa na wy-
przedzające finansowanie kosztów kwalifikowanych
ponoszonych na realizację operacji w ramach dzia-
łań: Wdrażanie projektów współpracy oraz Funkcjo-
nowanie lokalnej grupy działania, nabywanie i akty-
wizacja. Zgodnie z art. 10c ust. 1 ustawy z dnia
29 lutego 2008 r. o zmianie ustawy o uruchamianiu
środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej
przeznaczonych na finansowanie wspólnej polityki
rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 304) wysokość wyprzedza-
jącego finansowania wynosi 20% kosztów kwalifiko-
wanych operacji. Lokalne grupy działania mogą tak-
że ubiegać się o pożyczkę z budżetu państwa na wy-
przedzające finansowanie kosztów kwalifikowanych
ponoszonych na realizację operacji w ramach dzia-
łań: Wdrażanie projektów współpracy oraz Funkcjo-
nowanie lokalnej grupy działania, nabywanie i akty-
wizacja. Zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 12 sierpnia 2008 r. w sprawie pożyczek
z budżetu państwa na wyprzedzające finansowanie
w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
(Dz. U. Nr 156, poz. 968) wysokość pożyczki wynosi
do 80% kosztów kwalifikowanych operacji.
Beneficjenci działania: Wdrażania lokalnych stra-
tegii rozwoju w ramach osi 4: Leader mogą ubiegać
się o środki z budżetu państwa na wyprzedzające fi-
nansowanie kosztów kwalifikowanych ponoszonych
na realizację operacji w wysokości do 20% kosztów
kwalifikowanych zgodnie z art. 10c ust. 1 ustawy
z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie ustawy o urucha-
mianiu środków pochodzących z budżetu Unii Euro-
pejskiej przeznaczonych na finansowanie wspólnej
polityki rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 304). Wyprzedza-
jące finansowanie kosztów kwalifikowanych nie może
zostać przyznane na operacje realizowane w ramach
działania: Odnowa i rozwój wsi.
Beneficjenci działania: Wdrażania lokalnych stra-
tegii rozwoju w ramach osi 4: Leader, będący jednost-
kami samorządu terytorialnego, mogą ubiegać się
o pożyczkę z budżetu państwa na wyprzedzające fi-
nansowanie kosztów kwalifikowanych ponoszonych
na realizację operacji w wysokości do 80% kosztów
kwalifikowanych operacji (zgodnie z art. 10d ust. 1
ustawy z dnia 29 lutego 2008 r. o zmianie ustawy
o uruchamianiu środków pochodzących z budżetu
Unii Europejskiej przeznaczonych na finansowanie
wspólnej polityki rolnej, Dz. U. Nr 52, poz. 304).
Zarówno wyprzedzające finansowanie, jak i po-
życzka z budżetu państwa przyznawane są na pod-
stawie złożonego wniosku, zgodnie odpowiednio
z art. 10c ust. 2 lub art. 10d ust. 3 powyższej ustawy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
489
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Stanke
w sprawie niekorzystnych dla społeczności
lokalnej zmian w rozkładzie jazdy pociągów
w południowej części woj. pomorskiego (5569)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie, znak: SPS-024-5569/09, posła Piotra Stan-
ke w sprawie niekorzystnych zmian w rozkładzie
jazdy pociągów w południowej części woj. pomorskie-
go przedstawiam poniższe informacje.
Przekazane przez pana posła uwagi i pytania do-
tyczą m.in. kolejowych przewozów regionalnych na
trasie Czarne – Chojnice – Gdańsk. Zgodnie z art. 40
ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejo-
wym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.)
organizowanie i dotowanie regionalnych kolejowych
przewozów osób, wykonywanych na podstawie umo-
wy o świadczenie usług publicznych, należy do zadań
własnych samorządu województwa. W tym przypad-
ku przewoźnikiem obsługującym na zlecenie samo-
rządów pociągi regionalne jest „Przewozy Regional-
ne” sp. z o.o., której właścicielem są również samo-
rządy województw.
Ministerstwo Infrastruktury nie może zająć sta-
nowiska odnośnie do efektów współpracy pomiędzy
samorządami województw a spółką, której samorzą-
dy są właścicielem. Wobec powyższego wszelkie py-
tania dotyczące poruszonej problematyki należy kie-
rować bezpośrednio do Urzędu Marszałkowskiego
Województwa Pomorskiego.
Odnośnie do połączenia kolejowego na trasie Lu-
blin – Kołobrzeg uprzejmie informuję, że zgodnie
z przekazanymi przez PKP InterCity SA wyjaśnie-
niami kursowanie pociągu Lublin – Kołobrzeg – Lu-
blin zostanie w okresie wakacji 2010 r. utrzymane,
jednak zmienioną trasą przez Piłę zamiast przez
Chojnice, Czarne. Przewoźnik nie posiada w Byd-
goszczy ani w Szczecinku lokomotyw spalinowych
zdolnych do prowadzenia pociągów pasażerskich na
odcinku Bydgoszcz – Chojnice – Szczecinek, a koszty
ich wynajęcia od innych przewoźników powodują, że
występujące potoki pasażerskie nie uzasadniają kur-
sowania pociągu trasą przez Chojnice. Biorąc pod
uwagę, że przedmiotowe połączenie ma za zadanie
obsługę przede wszystkim przewozów turystycznych
w okresie wakacji, konieczne wydaje się takie uzu-
pełnienie połączeń regionalnych, które poprzez sys-
tem skomunikowań z połączeniami międzywoje-
wódzkimi zapewnią pożądaną dostępność transpor-
tową miejscowości położonych w południowej części
woj. pomorskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
490
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Stanke
w sprawie planowanej likwidacji filii urzędu
pocztowego w miejscowości Bińcze
w gminie Czarne (5570)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie posła Piotra Stanke w sprawie planowanej
likwidacji filii urzędu pocztowego w miejscowości
Bińcze w gm. Czarne (SPS-024-5570/09) i postawio-
ne pytania przedstawiam, co poniżej.
Poczta Polska SA jest zobowiązana ustawowo do
świadczenia powszechnych usług pocztowych na te-
renie całego kraju na jednolitych warunkach jako-
ściowych i cenowych. Minimalne wymagania w za-
kresie jakości powszechnych usług pocztowych zo-
stały określone w rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warun-
ków wykonywania powszechnych usług pocztowych
(Dz. U. z 2004 Nr 5, poz. 34, z późn. zm.) Stanowi ono,
że w każdej gminie powinna być uruchomiona co naj-
mniej jedna placówka operatora i że powinna ona przy-
padać na 85 km² powierzchni. Przy czym zgodnie
z definicją zawartą w art. 3 pkt 14 ustawy Prawo
pocztowe z dnia 12 czerwca 2003 r. (Dz. U. z 2008
Nr 189, poz. 1159) placówka operatora jest jednostką
organizacyjną operatora, agenta lub agenta poczto-
wego, w której nadawca może zawrzeć umowę
o świadczenie usług pocztowych.
Na obszarze miejskim gminy miejsko-wiejskiej
Czarne funkcjonują niżej wymienione placówki pocz-
towe: Urząd Pocztowy Czarne k. Szczecinka 1 i Agen-
cja Pocztowa Czarne ul. Parkowa. Wskaźnik dostęp-
ności na obszarze miejskim gminy miejsko-wiejskiej
Czarne wynosi 2994 mieszkańców na jedną placówkę
pocztową i jest zgodny z obowiązującymi przepisami.
Na obszarze wiejskim gminy miejsko-wiejskiej Czar-
ne funkcjonują następujące placówki pocztowe:
— Filia Urzędu Pocztowego Czarne w miejscowo-
ści Bińcze 24,
— Filia Urzędu Pocztowego Czarne w miejscowo-
ści Wyczechy 27,
— Filia Urzędu Pocztowego Czarne w miejscowo-
ści Domisław,
— Filia Urzędu Pocztowego Czarne w miejscowo-
ści Krzemieniewo.
Wskaźnik dostępności na obszarze wiejskim
gminy miejsko-wiejskiej Czarne wynosi 47,10 km²
na jedną placówkę pocztową i jest znacznie korzyst-
niejszy niż minimalny określony w § 44 pkt 3 wcze-
śniej przywołanego rozporządzenia, gdzie wskaza-
no, iż jedna placówka, licząc średnio w skali kraju,
powinna przypadać na 85 km² powierzchni na ob-
szarach wiejskich.
Utrzymanie sieci placówek pocztowych na terenie
całego kraju wiąże się z koniecznością ponoszenia
znacznych nakładów na utrzymanie placówek pocz-
towych, dlatego też konieczne jest podejmowanie
działań restrukturyzacyjnych mających na celu ob-
niżenie kosztów funkcjonowania sieci, jak również
dostosowania się do potrzeb klientów. Sytuacja ta
wymusza na Poczcie Polskiej podejmowanie decyzji
o przekształcaniu nierentownych filii w mniej kosz-
tochłonne formy działalności (agencje pocztowe).
Przeprowadzona analiza funkcjonowania Filii
Urzędu Pocztowego Czarne w miejscowości Bińcze
wykazała, iż z usług placówki korzysta bardzo mało
klientów, co powoduje, iż koszty znacznie przewyż-
szają przychody. Zaistniała sytuacja powoduje wyso-
ką nierentowność przedmiotowej placówki pocztowej,
która kształtuje się na poziomie -126,13%. Brak za-
interesowania klientów usługami oferowanymi przez
FUP Czarne w miejscowości Bińcze wpłynął na de-
cyzję o przekształceniu (a nie likwidacji) tej placówki
pocztowej w agencję pocztową. Przekształcenie zo-
stało zaplanowane na II kwartał 2010 r.
Pragnę w tym miejscu uprzejmie przekazać, iż
według zapewnień Poczty Polskiej przedsięwzięcie
nie będzie miało wpływu na ograniczenie ilości i za-
kresu świadczonych usług. Zmiana formy organiza-
cyjnej nie spowoduje zmniejszenia dostępności do
powszechnych usług pocztowych.
Jednocześnie nadmieniam, iż na terenie całego
kraju funkcjonuje ok. 3 tys. agencji pocztowych.
Agencje pocztowe to placówki, które sprawdziły się
na obszarach, gdzie z usług pocztowych korzysta
mała liczba klientów. Ponadto uprzejmie informu-
ję, że Poczta Polska SA umożliwia korzystanie
z usług pocztowych, takich jak: dokonywanie wpłat,
nadawanie przekazów, nadawanie listów zwykłych
i poleconych, zakup znaczków pocztowych, prasy
itp. za pośrednictwem listonosza obsługującego re-
jon doręczeń.
Przekazując powyższe, zapewniam, iż Poczta Pol-
ska SA czyni ciągłe starania, aby poziom dostępności
do powszechnych usług pocztowych odpowiadał za-
równo obowiązującym przepisom prawa, jak i ocze-
kiwaniom lokalnej społeczności. Poczta Polska SA
wychodzi naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom lo-
kalnej społeczności, niemniej jednak w swoich dzia-
łaniach musi kierować się również rachunkiem eko-
nomicznym.
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, iż wyczerpująco odpowiadają one na pytania
zadane przez pana posła.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Szubinie (5573)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
likwidacji Sądu Rejonowego w Szubinie, przesłane
przy piśmie z dnia 16 grudnia 2009 r., nr SPS-024-
-5573/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Nieuzasadnione różnice w zakresie wielkości po-
szczególnych apelacji, okręgów i sądów, dotyczące nie
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale głów-
nie liczby wpływających spraw, a tym samym wiel-
kości struktur organizacyjnych, obciążenia sędziów
i etatyzacji, zobowiązują ministra sprawiedliwości,
jako organ sprawujący zwierzchni nadzór nad dzia-
łalnością administracyjną sądów, do poszukiwania
nowych rozwiązań organizacyjnych. Podejmowane
w Ministerstwie Sprawiedliwości działania mają na
celu zapewnienie sądom odpowiednich warunków
wykonywania ich ustawowo określonych zadań.
W celu przeprowadzenia szczegółowej analizy
istniejącej struktury sądownictwa powszechnego
oraz wypracowania modelowych propozycji niezbęd-
nych zmian organizacyjnych zarządzeniem z dnia
l lipca 2009 r. został powołany zespół do spraw
racjonalizacji struktury organizacyjnej sądownic-
twa powszechnego i powszechnych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury. Aktualnie zespół prowadzi
prace w zakresie oceny stanu struktury sądownictwa
powszechnego i jak dotąd nie zarekomendował kon-
kretnej koncepcji reorganizacyjnej.
Przewodniczący ww. zespołu powołał dodatkowo
grupę roboczą ds. inwentaryzacji obiektów sądów re-
jonowych, która dokonała oceny stanu technicznego
jednostek mogących być w przyszłości przedmiotem
ewentualnej reorganizacji.
W związku z powyższym, ustosunkowując się
bezpośrednio do pytań pana posła dotyczących przy-
szłości Sądu Rejonowego w Szubinie, można jedynie
wskazać, że w trakcie dotychczasowych prac nad re-
formą wymiaru sprawiedliwości nie podjęto osta-
tecznych decyzji co do przyszłości konkretnych są-
dów rejonowych, w tym ww. sądu, a omawiane dzia-
łania nie przybrały charakteru legislacyjnego.
Odnosząc się do przywołanego w zapytaniu wy-
stąpienia przedstawicieli lokalnego samorządu, na-
leży wskazać, że stanowisko Rady Miejskiej w Szubi-
nie w przedmiotowej sprawie zostało przesłane przez
pana Marka Domżałę, przewodniczącego Rady Miej-
skiej w Szubinie, również ministrowi sprawiedliwości
i obecnie jest przedmiotem rozważań właściwych ko-
mórek organizacyjnych Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści. Należy nadmienić, że panu przewodniczącemu
491
została przedstawiona wyczerpująca informacja
o celach planowanej reformy i stanie zaawansowania
prac w omawianej kwestii.
Reasumując, uprzejmie informuję Pana Posła,
że przed rozstrzygnięciem w kwestii przyszłości
konkretnych jednostek sądowych zostanie przepro-
wadzona kompleksowa, wielokierunkowa analiza
zarówno okoliczności o charakterze społecznym,
jak i tych związanych z dobrem wymiaru sprawie-
dliwości.
Jednocześnie zaręczam, że bez względu na końco-
we rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie konsty-
tucyjna zasada prawa do sądu nie zostanie ograni-
czona. Realizacja tego obywatelskiego prawa rozu-
mianego jako sprawne załatwienie sprawy przez
właściwy merytorycznie organ jest nadrzędnym
celem projektowanych przez resort sprawiedliwości
reform.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie pomocy dla rolników,
którzy ucierpieli podczas nawałnicy (5576)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 16 grudnia 2009 r., znak:
SPS-024-5576/09, interpelacją poseł Anny Bańkow-
skiej w sprawie pomocy dla rolników, którzy ucier-
pieli w wyniku gradobicia w gminie Dobrzyń nad
Wisłą w dniu 18 lipcu 2009 r., uprzejmie Pana Mar-
szałka informuję, co następuje.
Producenci rolni poszkodowani przez gradobicie
mogą ubiegać się o pomoc mającą na celu złagodzenie
skutków gradobicia w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z gradobiciem,
udzielanych na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realiza-
cji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn.
zm.) oraz poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów
bankowych. Warunkiem udzielenia kredytu prefe-
rencyjnego jest w szczególności dołączenie przez kre-
dytobiorcę do wniosku o udzielenie kredytu banko-
492
wego opinii wojewody zawierającej określenie zakre-
su i wysokości szkód oszacowanych przez komisję
powołaną przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce wystąpienia szkód. Kredyty te oprocentowa-
ne są dla kredytobiorcy w wysokości nie niższej niż
2% w skali roku;
2) ulg w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także umo-
rzeń w całości lub w części bieżących składek na in-
dywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez gradobicie. Ulgi w opłacaniu bie-
żących składek na ubezpieczenie społeczne mogą być
udzielane przez prezesa Kasy Rolniczego Ubezpie-
czenia Społecznego na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.);
3) odroczeń i rozłożeń na raty płatności z tytułu
umów sprzedaży i dzierżawy nieruchomości Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także umorzeń
rat płatności czynszu z tytułu umów dzierżawy, na
indywidualny wniosek producenta rolnego, który po-
niósł szkody spowodowane przez gradobicie, udziela-
nych przez prezesa Agencji Nieruchomości Rolnych
na podstawie przepisów art. 23a ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231,
poz. 1700, z późn. zm.);
4) ulg w podatku rolnym za 2009 r. udzielanych
na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) w związku z gradobiciem, stosowanych
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Spo-
łecznego Rolników udzielił pomocy finansowej 73 rol-
nikom z terenu gminy Dobrzyń nad Wisłą poszkodo-
wanym w wyniku gradobicia w dniu 18 lipca 2009 r.,
którzy złożyli poprzez placówki terenowe KRUS
wnioski do Krajowej Rady Izb Rolniczych. Łączna
kwota dofinansowania udzielona ze środków Fundu-
szu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego Rolni-
ków wyniosła 130 000 zł.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Dariusza Bąka
w sprawie powolnego przejazdu pociągów
na trasie kolejowej Radom – Warszawa
na skrzyżowaniu z drogą krajową nr 48
Białobrzegi – Głowaczów (5578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Dariusza Bąka skierowaną
przy piśmie nr SPS-024-5578/09 z dnia 18 grudnia
2009 r. do ministra infrastruktury pana Cezarego
Grabarczyka w sprawie powolnego przejazdu pocią-
gów na linii kolejowej nr 8, odcinek Radom – War-
szawa na skrzyżowaniu z drogą krajową nr 48 Bia-
łobrzegi – Głowaczów, przedstawiam poniższe infor-
macje.
Realizacja modernizacji linii kolejowej nr 8 na od-
cinku Warszawa-Okęcie – Radom realizowana jest
w ramach dwóch projektów Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013:
— PO IiŚ 7.1-19.1 pn. „Modernizacja linii kolejo-
wej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom”,
— PO IiŚ 7.1-19.2 pn. „Modernizacja linii kolejo-
wej nr 8, odcinek Warszawa-Okęcie – Radom, prace
przygotowawcze”.
Niedostateczna ilość środków finansowych prze-
znaczana corocznie na remonty i bieżące utrzymanie
spowodowała, że zachowanie bezpiecznych warun-
ków prowadzenia ruchu odbywa się poprzez wprowa-
dzenie ograniczeń prędkości.
Brak możliwości inwestycyjnych doprowadził do
stanu, w którym oczekiwana budowa drugiego toru
na odcinku Warka – Radom istniała dotychczas wy-
łącznie w sferze opracowań i koncepcji. Poprawa wa-
runków podróżowania na trasie Warszawa – Radom
nastąpi z chwilą całkowitego zakończenia moderni-
zacji linii nr 8, natomiast w miarę realizowania
poszczególnych jej etapów sukcesywnie usuwane
będą mankamenty obniżające komfort jazdy na po-
szczególnych odcinkach.
W chwili obecnej modernizacja linii nr 8 na odcin-
ku Warszawa-Okęcie – Radom znajduje się w fazie
przygotowania w ramach projektu PO IiŚ 7.1-19.2,
a jej zakres rzeczowy przedstawia się następująco:
— opracowanie dokumentacji projektowej i mate-
riałów przetargowych na wybór wykonawcy robót
dla LCS Warszawa-Okęcie – czas realizacji: 12 mie-
sięcy (realizacja umowy) + 2 miesiące na rozliczenie
umowy,
— opracowanie dokumentacji projektowej i mate-
riałów przetargowych na wybór wykonawcy robót
dla LCS Radom – czas realizacji: 16 miesięcy (reali-
zacja umowy) + 2 miesiące na rozliczenie umowy.

Planuje się, że prace przygotowawcze realizowane
w ramach projektu dla LCS Warszawa-Okęcie i LCS
Radom będą zakończone do 31 grudnia 2011 r.
Okres realizacji umowy dla obszaru LCS Radom
(65,45 km linii kolejowej) jest dłuższy niż umowy dla
obszaru LCS Warszawa-Okęcie (27 km linii kolejo-
wej), co podyktowane jest szerszym zakresem reali-
zacyjnym, tj. m.in. większą ilością nieruchomości ko-
niecznych do pozyskania pod inwestycję – ok. 840
(dla LCS Warszawa-Okęcie – 158), budową drugie-
go toru o długości 46 km na odcinku Warka – Radom,
budową 3 nowych mostów kolejowych.
Dnia 2 grudnia 2009 r. PKP PLK SA ogłosiła
przetarg nieograniczony na wybór wykonawcy opra-
cowania dokumentacji projektowej dla LCS Radom,
gdzie:
— otwarcie ofert – styczeń 2010 r.,
— planowany termin podpisania umowy – kwie-
cień 2010 r.,
— termin zakończenia realizacji umowy – gru-
dzień 2011 r.
Dnia 4 grudnia 2009 r. ogłoszony został prze-
targ nieograniczony na wybór wykonawcy opraco-
wania dokumentacji projektowej dla LCS Warszawa-
-Okęcie, gdzie:
— otwarcie ofert – styczeń 2010 r.,
— planowany termin podpisania umowy – kwie-
cień 2010 r.,
— termin zakończenia realizacji umowy – czer-
wiec 2011 r.
Po zakończeniu prac projektowych wdrożone zo-
staną etapy realizacji robót budowlanych w ramach
projektu PO IiŚ 7.1-19.1.
Obecnie PKP PLK SA realizuje umowę na wyko-
nanie dokumentacji geodezyjnej do celów projekto-
wych. Według terminów przedstawionych w umowie
zakończenie prac powinno nastąpić do 24 stycznia
2010 r.
Według harmonogramu roboty budowlane na te-
renie LCS Radom rozpoczną się od 19 maja 2012 r.
Planuje się, że zakończenie prac budowlanych nastą-
pi do 31 marca 2015 r. Planuje się także, że od 9 paź-
dziernika 2010 r. rozpoczęte zostaną roboty budow-
lane związane z modernizacją urządzeń sterowania
ruchem kolejowym i teletechniki.
Na modernizowanym odcinku linii kolejowej do-
celowa prędkość rozkładowa V=160 km/godz. będzie
wprowadzona po zakończeniu robot budowlanych.
Przewiduje się, że prędkość V=160 km/godz. może
być wprowadzona wcześniej na etapowo oddawa-
nych do eksploatacji odcinkach modernizowanej li-
nii kolejowej.
Przejazd kolejowy usytuowany na drodze krajo-
wej nr 48 i linii kolejowej nr 8 zlokalizowany jest
w km 73,492 na szlaku Strzyżyna – Dobieszyn. Jest
to przejazd kat. C, na którym jest przekroczony ilo-
czyn ruchu.
Z tego powodu PKP PLK SA Zakład Linii Kolejo-
wych w Skarżysku-Kamiennej wprowadził na tym
493
przejeździe 14 grudnia 2003 r. ograniczenie prędko-
ści pociągów do 20 km/godz.
W ramach modernizacji linii planowana jest zmia-
na kategorii przejazdu zgodnie z rozporządzeniem
ministra transportu i gospodarki morskiej z dnia
26 lutego 1996 r. w sprawie warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać skrzyżowania z drogami
publicznymi i ich usytuowanie. Po przekwalifikowa-
niu przejazd zostanie wyposażony w odpowiedni do
ustalonej kategorii system zabezpieczeń, który umoż-
liwi jazdę pociągu przez skrzyżowanie z pełną pręd-
kością rozkładową.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie odstąpienia od likwidacji
Izby Adwokackiej w Bydgoszczy (5581)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Grażyny Ciemniak z dnia 7 grud-
nia 2009 r., przekazane pismem z dnia 11 grudnia
2009 r., nr SPS-024-5581/09, w sprawie planów li-
kwidacji Izby Adwokackiej w Bydgoszczy, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że zagadnienia
związane z połączeniem samorządów adwokackiego
i radcowskiego są przedmiotem prac zespołu do spraw
opracowania koncepcji ustroju nowej adwokatury,
powołanego zarządzeniem ministra sprawiedliwości
z dnia 22 lipca 2008 r.
W toku prac zespołu przygotowano projekt zało-
żeń ustawy o zawodzie adwokata, który został przed-
stawiony w dniu 22 września 2009 r. na konferencji
w Sejmie RP.
Pragnę podkreślić, że dokument ten jest jedynie
projektem założeń ustawy o zawodzie adwokata, wo-
bec powyższego nie została przesądzona treść nie
tylko samych założeń, ale również konkretnych roz-
wiązań prawnych, które w przyszłości zostaną przy-
jęte. Dotyczy to także zagadnień będących przedmio-
tem zapytania pani poseł.
Projekt zakłada, że struktura organizacyjna „no-
wej adwokatury” zostanie zbudowana w sposób ana-
logiczny do rozmieszczenia sądów apelacyjnych. Pro-
ponowane rozwiązanie zakłada zatem powstanie
mniejszej liczby, ale za to większych niż obecnie izb
adwokackich, które obszarem swojej właściwości
494
obejmować będą kilka dotychczas istniejących izb ad-
wokackich i radcowskich.
Odnosząc się do kwestii efektywności projektowa-
nych zmia, należy wskazać, iż utworzenie dużych izb
adwokackich przyczynić się winno do sprawniejszego,
a także skuteczniejszego wykonywania zadań przez
nowy samorząd. Zaproponowana w projekcie struk-
tura organizacyjna spowoduje powstanie silnych izb,
o dużym stopniu niezależności i większych niż do-
tychczas możliwościach wykonywania posiadanych
prerogatyw.
Jednocześnie pragnę poinformować Panią Poseł,
że wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym,
jak również samorządów zawodowych, przedstawio-
ne w projekcie założeń koncepcje zostały przekazane
do uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych. Wyniki wskazanych uzgodnień i kon-
sultacji będą przedmiotem analizy w toku dalszych
prac, których efektem mogą być, stosownie do usta-
leń, modyfikacje projektu założeń ustawy o zawodzie
adwokata.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie zamiaru likwidacji
Wojskowego Sądu Garnizonowego
w Bydgoszczy (5582)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tomasza Latosa w sprawie za-
miaru likwidacji Wojskowego Sądu Garnizonowego
w Bydgoszczy (SPS-024-5582/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W resorcie obrony narodowej trwają prace legisla-
cyjne nad zmianą rozporządzenia ministra obrony
narodowej z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie
utworzenia sądów wojskowych oraz określenia ich
siedzib i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 146, poz.
956, ze zm.). Projekt rozporządzenia zmieniającego
znajduje się obecnie na etapie uzgodnień międzyre-
sortowych. Przewiduje on zniesienie wojskowych są-
dów garnizonowych w Bydgoszczy i Zielonej Górze
oraz przekazanie ich dotychczasowych obszarów wła-
ściwości Sądowi Garnizonowemu w Poznaniu, a tak-
że zniesienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w Kra-
kowie i przekazanie jego właściwości Wojskowemu
Sądowi Garnizonowemu w Lublinie (z obszaru woje-
wództwa małopolskiego), Wojskowemu Sądowi Gar-
nizonowemu w Warszawie (z obszaru województwa
świętokrzyskiego) oraz Wojskowemu Sądowi Garni-
zonowemu we Wrocławiu (z obszaru województwa
śląskiego).
Planowane zmiany spowodowane są zmniejsze-
niem obciążenia sądów wojskowych rozpatrywaniem
spraw karnych, co wynika bezpośrednio z procesu
profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, skutkującego brakiem obecności w armii żoł-
nierzy odbywających zasadniczą służbę wojskową,
zmniejszeniem liczebności wojska oraz zmianami
w dyslokacji jednostek wojskowych. Z dniem 1 stycz-
nia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania kar-
nego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237,
poz. 1651), która skutkuje również ograniczeniem
jurysdykcji sądów wojskowych. Wobec powyższego
utrzymanie dotychczasowego kształtu struktury są-
downictwa wojskowego byłoby równoznaczne z utrzy-
mywaniem znacznego przerostu liczby etatów w sto-
sunku do liczby spraw rozpatrywanych przez sądy
wojskowe. Proponowane zmiany zmierzają do dosto-
sowania liczby sądów wojskowych i obszarów ich wła-
ściwości do obecnego stanu przestępczości w podle-
gających sądom wojskowym jednostkach wojskowych
oraz związanego z tym obciążenia poszczególnych
sądów.
Ustawowym obowiązkiem ministra obrony naro-
dowej i ministra sprawiedliwości, sprawujących na
podstawie art. 5 § 2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 226, poz. 1676, ze zm.) nadzór w zakresie swoich
kompetencji nad sądami wojskowymi, jest racjonalne
wykorzystanie kadr sądownictwa i zapewnienie pra-
widłowej realizacji potrzeb wynikających z obciąże-
nia zadaniami poszczególnych sądów. Przeprowadzo-
na analiza obciążenia pracą orzeczniczą w odniesie-
niu do Wojskowego Sądu Garnizonowego w Bydgosz-
czy wskazuje na utrwaloną już tendencję, iż jest to
sąd najmniej obciążony. Zmiany w strukturach są-
downictwa wojskowego są procesem nieuniknionym
i dotyczą nie tylko tego sądu. W tej sytuacji trudno
jest uznać, by racjonalizacja wykorzystania kadr są-
downictwa mogła stanowić szkodliwą, nieprzemyśla-
ną decyzję, wręcz przeciwnie – ograniczenie struk-
tury organizacyjnej sądownictwa wojskowego spowo-
duje oszczędności w sferze budżetu państwa.
Jednocześnie uprzejmie przedkładam zestawienie
Departamentu Sądów Wojskowych Ministerstwa
Sprawiedliwości dotyczące obciążenia poszczegól-
nych sądów garnizonowych w 2008 r. i 2009 r.
Sprawy o
Sprawy karne Sprawy – razem
wykroczenia
Nazwa sądu wpływ wpływ wpływ wpływ wpływ wpływ
spraw
2008 r.
spraw
2009 r.
spraw
2008 r.
spraw
2009 r.
spraw
2008 r.
spraw
2009 r.
WSG w Bydgoszczy 107 25 72 35 179 60
WSG w Gdyni 371 178 143 122 514 300
 495

i jednostek organizacyjnych Żandarmerii Wojskowej,

WSG w Krakowie 110 53 137 93 247 146
co jest także istotne z punktu widzenia ekonomii pro-
WSG w Lublinie 167 122 100 39 267 161
cesowej.
Odnosząc się do szczegółowej kwestii postawionej
WSG w Olsztynie 446 202 333 144 779 346
przez pana posła Tomasza Latosa, można jedynie
stwierdzić, iż w 2010 r. Naczelna Prokuratura Woj-
WSG w Poznaniu 90 58 55 34 145 92 skowa monitorować będzie omawianą problematykę
ewentualnego zniesienia niektórych wojskowych jed-
WSG w Szczecinie 354 198 211 130 565 328 nostek organizacyjnych prokuratury. Za przedwcze-
sne jednak należy uznać jednoznaczne wypowiedze-
WSG w Warszawie 404 281 219 110 623 391 nie się o zniesieniu w najbliższym czasie którejkol-
wiek z tych jednostek, a w szczególności Wojskowej
WSG we Wrocławiu 174 101 86 60 260 161
Prokuratury Garnizonowej w Bydgoszczy. Z drugiej
strony trudno jest składać konkretne deklaracje
WSG w Zielonej Górze 174 103 138 62 312 165
w kwestii utrzymania niektórych z tych jednostek,
na co niewątpliwy wpływ mieć będzie zarówno pełna
Odnosząc się do pytania pana posła Tomasza La- profesjonalizacja Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
tosa dotyczącego kwestii ewentualnej likwidacji pro- skiej, jak też ewentualne zmiany ustrojowe w proku-
kuratur garnizonowych, uprzejmie informuję, że woj- raturze związane z rozdzieleniem funkcji ministra
skowe jednostki organizacyjne prokuratury, zgodnie sprawiedliwości i prokuratora generalnego.
z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39, ze zm.), ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
wchodzą w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol- zasadne.
skiej. Tworzenie i znoszenie tych jednostek oraz usta- Łączę wyrazy szacunku i poważania
lanie ich siedzib i terytorialnego zakresu działania
leży w kompetencji ministra obrony narodowej, któ- Minister
ry w porozumieniu z ministrem sprawiedliwości, na Bogdan Klich
podstawie art. 17 ust. 9 wspomnianej ustawy, regu-
luje to zagadnienie w drodze rozporządzenia. W chwi-
li obecnej obowiązującym aktem normatywnym Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
w tym zakresie jest rozporządzenie ministra obrony
narodowej z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie two-
rzenia, znoszenia oraz ustalania siedzib i terytorial- Odpowiedź
nego zakresu działania wojskowych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 159, poz. 1048, podsekretarza stanu
ze zm.). Należy podkreślić, iż każde utworzenie lub w Ministerstwie Sprawiedliwości
zniesienie wojskowej jednostki organizacyjnej proku- - z upoważnienia ministra -
ratury wymaga zmiany przedmiotowego rozporzą- na zapytanie posła Tomasza Latosa
dzenia lub wydania nowego. Stosownej nowelizacji
dokonano rozporządzeniem ministra obrony narodo- w sprawie zamiaru likwidacji Izby Adwokackiej
wej z dnia 18 czerwca 2009 r. zmieniającym rozpo- w Bydgoszczy (5583)
rządzenie w sprawie tworzenia, znoszenia oraz usta-
lania siedzib i terytorialnego zakresu działania woj- Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
skowych jednostek organizacyjnych prokuratury pytanie pana posła Tomasza Latosa z dnia 23 listo-
(Dz. U. Nr 104, poz. 865), likwidując z dniem 1 stycz- pada 2009 r., przekazane pismem z dnia 18 grudnia
nia 2010 r. wojskowe prokuratury garnizonowe 2009 r., nr SPS-024-5583/09, w sprawie planów li-
w Koszalinie i Łodzi. kwidacji Izby Adwokackiej w Bydgoszczy uprzejmie
Każdorazowe utworzenie lub zniesienie wojskowej przedstawiam, co następuje.
jednostki organizacyjnej prokuratury wymaga ze Na wstępie pragnę poinformować, że zagadnienia
strony projektodawcy przeprowadzenia szczegółowej związane z połączeniem samorządów adwokackiego
analizy pozwalającej na właściwe uzasadnienie takiej i radcowskiego są przedmiotem prac Zespołu do
zmiany. Składają się na nią zagadnienia ściśle zwią- spraw opracowania koncepcji ustroju nowej adwoka-
zane z działalnością wojskowych jednostek organiza- tury, powołanego zarządzeniem ministra sprawiedli-
cyjnych prokuratury w Siłach Zbrojnych Rzeczypo- wości z dnia 22 lipca 2008 r. W toku prac zespołu
spolitej Polskiej oraz uwzględniające rozmieszczenie przygotowano projekt założeń ustawy o zawodzie ad-
jednostek wojskowych, geografię i statystykę prze- wokata, który został przedstawiony w dniu 22 wrze-
stępczości w wojsku. Usytuowanie wojskowych jed- śnia 2009 r. na konferencji w Sejmie RP.
nostek organizacyjnych prokuratury jest także do- Pragnę podkreślić, że dokument ten jest jedynie
datkowo powiązane z dyslokacją sądów wojskowych projektem założeń ustawy o zawodzie adwokata, wo-
496
bec powyższego nie została przesądzona treść nie
tylko samych założeń, ale również konkretnych roz-
wiązań prawnych, które w przyszłości zostaną przy-
jęte. Dotyczy to także zagadnień będących przedmio-
tem zapytania pana posła.
Projekt zakłada, że struktura organizacyjna „no-
wej adwokatury” zostanie zbudowana w sposób ana-
logiczny do rozmieszczenia sądów apelacyjnych. Pro-
ponowane rozwiązanie zakłada zatem powstanie
mniejszej liczby, ale za to większych niż obecnie, izb
adwokackich, które obszarem swojej właściwości
obejmować będą kilka dotychczas istniejących izb ad-
wokackich i radcowskich.
Odnosząc się do kwestii efektywności projektowa-
nych zmian należy wskazać, iż utworzenie dużych
izb adwokackich przyczynić się winno do sprawniej-
szego, a także skuteczniejszego wykonywania zadań
przez nowy samorząd. Zaproponowana w projekcie
struktura organizacyjna spowoduje powstanie sil-
nych izb, o dużym stopniu niezależności i większych
niż dotychczas możliwościach wykonywania posiada-
nych prerogatyw.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym,
jak również samorządów zawodowych, przedstawio-
ne w projekcie założeń koncepcje zostały przekazane
do uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych. Wyniki wskazanych uzgodnień i kon-
sultacji będą przedmiotem analizy w toku dalszych
prac, których efektem mogą być, stosowne do usta-
leń, modyfikacje projektu założeń ustawy o zawodzie
adwokata.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie kampanii informacyjnej
„Czas na oszczędzanie energii” (5584)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przesłanego przy piśmie Pana Marszałka z dnia 18 grud-
nia 2009 r. (znak: SPS-024-5584/09) zapytania pana
posła Tomasza Latosa w sprawie kampanii informa-
cyjnej „Czas na oszczędzanie energii” uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień do podnie-
sionych kwestii.
1. Jakie są koszty przeprowadzonej kampanii?
Pod koniec roku 2008 Ministerstwo Gospodarki
w ramach zamówień publicznych zakupiło ogółem
54 500 szt. energooszczędnych świetlówek na potrze-
by kampanii informacyjnej na rzecz racjonalnego
wykorzystania energii. Świetlówki energooszczędne
zostały zakupione w celu przekazania ich wszystkim
gminom w Polsce jako elementu wspomagającego
promowanie zachowań energooszczędnych. W pierw-
szym etapie przesłano 36 744 sztuki świetlówek do
szesnastu urzędów wojewódzkich w Polsce, które na-
stępnie przekazały po 12 świetlówek i plakacie przed-
stawicielom gmin. W drugim etapie prowadzonym
jako konkurs, polegającym na przekazaniu przez
gminy informacji opisujących inicjatywy i działania
na rzecz efektywności energetycznej podejmowane
na swoim obszarze, spośród 221 zgłoszeń wybrano
150 gmin, którym przekazano ogółem 15 588 sztuk
świetlówek. W sumie 52 322 sztuki energooszczęd-
nych świetlówek zostało przekazanych na rzecz gmin
w całej Polsce. Reszta świetlówek została lub zosta-
nie rozdysponowana np. wybranym redakcjom pra-
sowym, domom dziecka i organizacjom pożytku pu-
blicznego w ramach działań promujących wykorzy-
stanie produktów energooszczędnych oraz zachowań
proenergooszczędnych.
Przed wszczęciem postępowania w roku 2008 Mi-
nisterstwo Gospodarki dokonało rozeznania cen ryn-
kowych na zakup energooszczędnych świetlówek,
którego wynikiem było oszacowanie wartości zamó-
wienia na kwotę 511 125 zł netto.
W pierwszym zamówieniu publicznym prowadzo-
nym w trybie zapytania o cenę na zakup i dostawę
23 500 sztuk energooszczędnych świetlówek jedynym
kryterium wyboru była najniższa cena. Oferty zło-
żyły 3 firmy, tj. Philips Lighting Poland SA na kwotę
204 417,10 zł brutto, ORTEN sp. z o.o. na kwotę
241 114,70 zł brutto oraz firma OSRAM sp. z. o.o.
na kwotę 508 892,50 zł brutto.
Z uwagi na oszczędności wygenerowane z pierw-
szego postępowania o udzielenie zamówienia publicz-
nego oraz pozostający czas na zorganizowanie i prze-
prowadzenie postępowania na zakup kolejnej partii
energooszczędnych świetlówek Ministerstwo Gospo-
darki postanowiło przeprowadzić drugie zamówienie
publiczne w trybie zapytania o cenę na zakup i do-
stawę 31 tys. szt. energooszczędnych świetlówek.
W tym postępowaniu także trzy firmy złożyły oferty.
Najkorzystniejszą pod względem ceny ofertę złożył
Philips Lighting Poland SA na kwotę 268 143,80 zł
brutto, drugą pod tym względem przedstawiła firma
OSRAM sp. z o.o. z kwotą 468 211,60 zł brutto, a naj-
droższą z nich, na kwotę 627 812 zł brutto, złożyła
firma Protekol sp. z. o. o.
Podsumowując, Ministerstwo Gospodarki ogółem
w dwóch postępowaniach o udzielenie zamówienia
publicznego w trybie zapytania o cenę, w których je-
dynym kryterium była cena, zakupiło 54 500 szt.
świetlówek energooszczędnych, wydatkując w sumie
472 560,90 zł brutto.

2. Czy środki zaoszczędzone w wyniku zastoso-
wania rozdanych świetlówek będą większe niż kosz-
ty przeznaczone na kampanię?
Ministerstwo Gospodarki zakupiło świetlówki
energooszczędne po korzystnej cenie wynikającej
z zastosowania procedury zamówień publicznych.
Kwota wydatkowana na ten cel wynosi 472 560,90 zł.
Sugerując się obecną rynkową ceną modelu zakupio-
nych świetlówek, ministerstwo wydałoby 1 253 500 zł,
co w rezultacie prowadzi do zaoszczędzenia kwoty
780 939,10 zł.
Dodatkowo efekt osiągnięty w wyniku wymiany
żarówki tradycyjnej o mocy 60 W na energooszczęd-
ną świetlówkę o mocy 12 W daje oszczędność 48 W,
co przekłada się na zmniejszenie zużycia paliw ko-
palnych niezbędnych do wyprodukowania energii
elektrycznej.
Należy zauważyć, że z różnych źródeł i kalkulacji
prowadzonych przez niezależne instytucje wynika
jednoznacznie, że okres zwrotu kosztów poniesionych
na zakup żarówki energooszczędnej, przy statystycz-
nym jej użytkowaniu, nie powinien przekroczyć roku
kalendarzowego. Po upływie tego czasu oszczędności
na wydatkach na energię zasilają budżet domowy
i mogą być przeznaczane na inwestowanie w wymia-
nę dalszych żarówek. Przy czym należy zaznaczyć,
iż trwałość świetlówki energooszczędnej wynosi od
6 000 do 15 000 godzin, natomiast trwałość żarówki
tradycyjnej osiąga 1000 godzin. Zakładając, że
w domu zainstalowane jest 20 źródeł światła będą-
cych żarówkami tradycyjnymi, które zostają zamie-
nione na energooszczędne o równoważnym strumie-
niu światła, zużycie energii zmniejszy się nawet
o 10–15%. Mając na uwadze interes konsumenta, go-
spodarki i środowiska, ten potencjał powinien zostać
wykorzystany.
3. Jaki efekt ma zostać osiągnięty poprzez wy-
wieszenie jednego plakatu w całej gminie? Czy Pan
uważa, że w takim mieście, jak np. Bydgoszcz, plakat
osiągnie jakikolwiek efekt?
Ministerstwo Gospodarki przekazało razem ze
świetlówkami plakat opracowany na potrzeby prowa-
dzonej kampanii informacyjnej „Czas na oszczędza-
nie energii”, aby przybliżyć społeczeństwu temat po-
trzeby racjonalnego gospodarowania energią, który
przyczynia się do zmiany zachowań konsumenckich
na bardziej energooszczędne, a w konsekwencji pro-
wadzi do poprawy efektywności energetycznej pol-
skiej gospodarki. Ministerstwo zaproponowało umiesz-
czenie plakatu w widocznym miejscu urzędu gminy,
który jest miejscem publicznym i licznie odwiedza-
nym przez petentów i interesantów, co może mieć
duży wpływ na zaistnienie w świadomości społeczeń-
stwa lokalnego kwestii związanych z racjonalnym
wykorzystaniem energii.
W przypadku Bydgoszczy wspólna akcja Minister-
stwa Gospodarki i urzędu wojewódzkiego poskutko-
wała zgłoszeniem przez to miasto inicjatyw na rzecz
efektywności energetycznej. Zgłoszenie Bydgoszczy
497
znalazło się wśród 150 gmin nagrodzonych dodatko-
wą ilością energooszczędnych świetlówek.
4. Czy ministerstwo wzięło pod uwagę koszty
w skali całego kraju poniesione przez gminy na ode-
branie świetlówek?
Intencją Ministerstwa Gospodarki było dotarcie
do lokalnego społeczeństwa i zmiana postaw na pro-
energooszczędne, dlatego też świetlówki zostały dys-
trybuowane do szesnastu urzędów wojewódzkich
z myślą, aby przedstawiciele gmin przy okazji wizyt
w tych urzędach mogli je odbierać bez ponoszenia
dodatkowych kosztów.
5. Czy koszty poniesione przez wszystkie podmio-
ty uczestniczące w kampanii są adekwatne do osią-
gniętych efektów?
W opinii Ministerstwa Gospodarki prowadzona
kampania ma na celu propagowanie wiedzy na temat
technologii energooszczędnych oraz kreowanie po-
staw i zachowań społecznych zmierzających do racjo-
nalnego i oszczędnego korzystania z energii w życiu
codziennym. Każda złotówka wydana na ten cel po-
winna być postrzegana jako inwestycja i impuls do
podejmowania kolejnych działań, w tym w szczegól-
ności na poziomie lokalnym. Należy zauważyć, że
zmniejszenie zapotrzebowania na energię przyczynia
się zarówno do poprawy stanu środowiska, zmniej-
szenia energochłonności gospodarki, a przez to wzro-
stu jej konkurencyjności, jak również zwiększenia
bezpieczeństwa energetycznego. Do wymienionych
obszarów rząd RP przywiązuje wielką wagę.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia będą stanowić wystarczającą odpowiedź na
pytania zawarte w zapytaniu złożonym przez pana
posła Tomasza Latosa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie budowy wolno stojących
elektrowni wiatrowych w pow. bydgoskim
(5585)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie posła Tomasza Latosa, przekazane przez
Marszałka Sejmu RP pismem z dnia 18 grudnia 2009 r.,
znak: SPS–024–5585/09, w sprawie budowy wolno
stojących elektrowni wiatrowych w powiecie bydgo-
498
skim, przedstawiam poniżej stanowisko w przedmio-
towej sprawie.
Zasady i tryb postępowania w sprawach ocen od-
działywania na środowisko reguluje ustawa z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.) – da-
lej ustawa OOŚ. Zgodnie z art. 59 ustawy OOŚ, prze-
prowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia
na środowisko wymaga realizacja: przedsięwzięcia
mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowi-
sko (tzw. I grupa przedsięwzięć) oraz przedsięwzięcia
mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na śro-
dowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny
oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został
stwierdzony przez właściwy organ (tzw. II grupa
przedsięwzięć). Obie kategorie przedsięwzięć będą
docelowo wymienione w stosownym rozporządzeniu
Rady Ministrów. Jednak do wejścia w życie tej regu-
lacji pozostaje w mocy rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia
rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddzia-
ływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunko-
wań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia
do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środo-
wisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573). Tym samym odpo-
wiednikiem planowanych przedsięwzięć mogących
zawsze znacząco oddziaływać na środowisko są
przedsięwzięcia mogące mieć znaczący wpływ na śro-
dowisko, dla których sporządzenie raportu jest obo-
wiązkowe (wymienione w § 2 wspomnianego rozpo-
rządzenia), zaś planowanymi przedsięwzięciami mo-
gącymi potencjalnie znacząco oddziaływać na środo-
wisko są przedsięwzięcia mogące wywierać znaczący
wpływ na środowisko, dla których sporządzenie ra-
portu jest fakultatywne, o których mowa w § 3 roz-
porządzenia (art. 173 ustawy OOŚ).
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż
w odniesieniu do elektrowni wiatrowych § 2 ust. 1
pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, iż
w przypadku instalacji wykorzystujących siłę wiatru
do produkcji energii sporządzenia raportu o oddzia-
ływaniu przedsięwzięcia na środowisko zawsze wy-
magają: instalacje planowane na lądzie o mocy nomi-
nalnej elektrowni nie mniejszej niż 100 MW oraz
wszelkie instalacje planowane w obszarach morskich
Rzeczypospolitej Polskiej – niezależnie od parame-
trów. Zaś zgodnie z § 3 ust 1 ww. rozporządzenia
sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzię-
cia na środowisko mogą wymagać instalacje wyko-
rzystujące siłę wiatru do produkcji energii o całkowi-
tej wysokości nie niższej niż 30 m, niewymienione
w § 2 ust. 1 pkt 5 (czyli zlokalizowane na lądzie o wy-
sokości powyżej 30 m i mocy nominalnej elektrowni
mniejszej niż 100 MW).
Należy podkreślić, iż do przeprowadzenia oceny
oddziaływania na środowisko właściwy jest organ
administracji, w którego gestii leży wydawanie decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach. Postępowa-
nie w sprawie wydania ww. decyzji wszczyna się
zwykle na wniosek podmiotu planującego realizację
przedsięwzięcia. Zaś organami administracji wła-
ściwymi do rozpatrzenia ww. wniosków są: wójt,
burmistrz i prezydent miasta (jedynie w niektórych
przypadkach wymienionych w art. 75 ust 1 pkt wła-
ściwy jest regionalny dyrektor ochrony środowiska).
Przebieg postępowania zmierzającego do wydania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest
zależny od rodzaju planowanych przedsięwzięć mo-
gących znacząco oddziaływać na środowisko. W od-
niesieniu do I grupy przedsięwzięć przeprowadzenie
oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
wymagane jest zawsze, natomiast w przypadku
przedsięwzięć z II grupy konieczność przeprowadze-
nia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środo-
wisko rozstrzygana jest indywidualnie, a o koniecz-
ności przeprowadzenia takiej oceny decyduje organ
właściwy do wydania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach, uwzględniając przy tym łącznie
uwarunkowania zawarte w art. 63 ust. 1 ustawy
OOŚ, m.in. rodzaj i charakterystykę przedsięwzię-
cia, usytuowanie przedsięwzięcia i skalę możliwego
oddziaływania na środowisko oraz opinie regional-
nego dyrektora ochrony środowiska (przed 15 listo-
pada 2009 r. – starosta) i organu Państwowej In-
spekcji Sanitarnej.
Należy wskazać, że w przypadku wszystkich in-
nych przedsięwzięć, niekwalifikujących się do I i II
grupy, mogą one wymagać oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na obszar Natura 2000. Organ wła-
ściwy do wydania decyzji inwestycyjnej, np. decyzji
o pozwoleniu na budowę wymaganej przed rozpoczę-
ciem realizacji przedsięwzięcia, innego niż przedsię-
wzięcie mogące znacząco oddziaływać na środowisko,
które nie jest bezpośrednio związane z ochroną ob-
szaru Natura 2000 lub nie wynika z tej ochrony, jest
obowiązany do rozważenia, przed wydaniem tej de-
cyzji, czy przedsięwzięcie może potencjalnie znacząco
oddziaływać na obszar Natura 2000. Jeśli organ
stwierdzi, że istnieje prawdopodobieństwo takiego
oddziaływania, wówczas, zgodnie z art. 96 ust. 3
ustawy OOŚ, nakłada obowiązek przedłożenia wła-
ściwemu regionalnemu dyrektorowi ochrony środo-
wiska określonych dokumentów. Po otrzymaniu ww.
dokumentów i ich analizie regionalny dyrektor ochro-
ny środowiska podejmuje decyzję o dalszym przebie-
gu postępowania administracyjnego. W przypadku
potwierdzenia podejrzeń organu upoważnionego do
wydania decyzji inwestycyjnej regionalny dyrektor
ochrony środowiska nakłada obowiązek przeprowa-
dzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na ob-
szar Natura 2000.
Z informacji uzyskanych z Urzędu Gminy Do-
brycz wynika, że dla inwestycji polegającej na budo-
wie wolno stojącej elektrowni wiatrowej wraz z in-
frastrukturą i obiektami towarzyszącymi na dział-
kach nr ewid. 101/1 i 102/1, obręb Kotomierz, gm.
Dobrycz została wydana decyzja o środowiskowych
uwarunkowaniach z dnia 27 listopada 2009 r., znak:

ROGK 7624/15/09. Przedmiotowa inwestycja zalicza
się do II grupy przedsięwzięć, zatem o konieczności
przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowi-
sko decydował wójt gminy Dobrycz, który po zasię-
gnięciu opinii Państwowego Powiatowego Inspektora
Sanitarnego w Bydgoszczy i starosty bydgoskiego,
postanowieniem z dnia 6 listopada 2009 r., znak
7624/15/09, stwierdził, że planowana inwestycja nie
spowoduje zagrożenia dla środowiska i zdrowia ludzi
w stopniu wymagającym szczegółowego opracowa-
nia, jakim jest raport o oddziaływaniu przedsięwzię-
cia na środowisko, i tym samym odstąpił od wymogu
przeprowadzenia postępowania oceny oddziaływania
na środowisko. Wydając decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach, wójt gminy Dobrycz uznał, że
proponowane rozwiązania techniczne, technologicz-
ne i organizacyjne oraz zabezpieczenia gwarantujące
zachowanie standardów środowiska zostały przyjęte
właściwie, zatem określił środowiskowe uwarunko-
wania zgody na realizację przedmiotowego przedsię-
wzięcia bez przeprowadzenia oceny oddziaływania
na środowisko.
Należy podkreślić, iż odstąpienie od przeprowa-
dzenia oceny oddziaływania przedmiotowego przed-
sięwzięcia na środowisko było oparte na indywidual-
nej ocenie, nie zaś, jak wskazano w piśmie, na kwa-
lifikacji według wartości progowej.
Natomiast w odniesieniu do przedsięwzięcia pole-
gającego na budowie wolno stojącej elektrowni wia-
trowej wraz z drogą dojazdową, łukami, placem ma-
newrowym, zatoką postojową i innymi obiektami
infrastruktury technicznej oraz połączeniem za po-
średnictwem linii kablowej średniego napięcia do
głównego punktu zasilenia na działce nr ewid. 46,
obręb Sienno, gm. Dobrycz brak jest informacji
o wszczęciu postępowania w sprawie wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach. Należy wska-
zać, że podmiot realizujący ww. przedsięwzięcie zo-
bowiązany jest do uzyskania decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach, która to decyzja jest ko-
nieczna przy staraniu się o pozwolenie na budowę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
499
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Pięty
w sprawie zmian personalnych
w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach
w związku z publikacją zdjęć o charakterze
pornografii dziecięcej udostępnionych
przez prokuratorów (5586)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
kazane przy piśmie za numerem SPS-024-5586/09
zapytanie pana posła Stanisława Pięty skierowane
do ministra sprawiedliwości – prokuratora general-
nego uprzejmie przedstawiam co następuje.
Przeprowadzone w Prokuraturze Apelacyjnej
w Katowicach postępowanie służbowe wykazało, iż
pani E. Z. – ówczesny prokurator okręgowy na wnio-
sek pana E. M. – ówczesnego naczelnika Wydziału do
Spraw Przestępczości Gospodarczej w Prokuraturze
Okręgowej w Katowicach wyraziła zgodę w trybie
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do infor-
macji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198)
na opublikowanie w miesięczniku „Chip” nr 01/2100
zdjęć z zakończonego postępowania przygotowawcze-
go o sygn. akt V Ds 22/07 Prokuratury Okręgowej
w Katowicach.
Pani I. P. Prokurator Apelacyjny w Katowicach
nie miała żadnego wpływu na proces decyzyjny w tej
sprawie.
O powyższych faktach pani prokurator powzięła
wiedzę już po publikacji artykułu.
Rzecznik dyscyplinarny Prokuratury Apelacyjnej
w Katowicach prowadzi postępowanie wyjaśniające
w sprawie uchybienia przez prokuratorów Prokura-
tury Okręgowej w Katowicach, w tym również przez
prokuratora P. J. godności urzędu prokuratorskiego
w związku z publikacją powyżej wymienionego arty-
kułu, to jest w kierunku deliktu dyscyplinarnego
określonego w art. 66 ust 1 ustawy o prokuraturze.
Zgodnie z dyspozycją art. 77 ust. 1 ustawy o pro-
kuraturze dopiero po przeprowadzeniu postępowania
wyjaśniającego możliwe będzie złożenie do sądu dys-
cyplinarnego dla prokuratorów wniosków o wszczę-
cie postępowania dyscyplinarnego.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
500
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie dotacji celowej z budżetu państwa
(5588)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 18 grudnia 2009 r., znak SPS-024-
-5588/09, interpelacją pana posła Grzegorza Ranie-
wicza w sprawie zwrotu podatku akcyzowego zawar-
tego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do
produkcji rolnej, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że w ustawie budżetowej na 2009 r. na zwrot po-
datku akcyzowego oraz pokrycie kosztów gmin zo-
stała zaplanowana kwota 500 mln zł.
W 2009 r. wojewodowie złożyli wnioski o przeka-
zanie dotacji na zwrot podatku akcyzowego od oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej
na łączną kwotę ok. 610 mln zł. Zatem wystąpił nie-
dobór środków na zwrot podatku akcyzowego w kwo-
cie ok. 110 mln zł.
W związku z wydaniem decyzji przez ministra fi-
nansów dla wojewodów w kwocie niższej, niż to wy-
nikało ze złożonych przez nich zapotrzebowań, wy-
stąpiłem z wnioskiem do ministra finansów o uzu-
pełnienie brakującej kwoty z rezerwy celowej prze-
znaczonej na pokrycie zobowiązań wymagalnych
Skarbu Państwa dla poszczególnych województw.
Minister finansów decyzją z dnia 17 grudnia 2009 r.,
znak RR-5/4135/O/1 14/KOB/09/3694, przyznał na
realizację wynikających z ustawy z dnia 10 marca
2006 r. o zwrocie podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 379) zobowiązań
Skarbu Państwa z tytułu zwrotu podatku na rzecz
producentów rolnych z woj. lubelskiego oraz na po-
krycie kosztów postępowania poniesionych z tego
tytułu przez gminy, w drugim okresie płatniczym
2009 r., środki w kwocie 4 795 361 zł.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie cen chmielu (5589)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Grzegorza Raniewicza, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 7 grudnia 2009 r., znak:SPS-
-024-5589/09, w sprawie cen chmielu wyjaśniam, co
następuje.
Odnosząc się do zawartego w piśmie pytania
o działania stabilizacyjne na rynku chmielu w zakre-
sie zapobiegania niszczeniu krajowych zapasów
chmielu, chciałbym na wstępie zaznaczyć, że Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie posiada instru-
mentów, które mogłyby wpływać na zwiększenie ilo-
ści skupowanych szyszek chmielowych czy na poziom
cen. W sektorze tym nie można zastosować interwen-
cji rynkowej, gdyż obowiązujące na tym rynku regu-
lacje unijne nie przewidują takiego mechanizmu.
Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej mecha-
nizmami wspólnej organizacji rynku chmielu jest
certyfikacja chmielu i produktów chmielowych, rejo-
nizacja upraw tego surowca oraz system wsparcia dla
producentów chmielu.
Zadaniem mechanizmu certyfikacji jest urzędowe
potwierdzenie spełnienia przez chmiel lub produkt
chmielowy odpowiednich wymagań jakościowych
(uzyskanie certyfikatu jest warunkiem wprowadze-
nia na rynek chmielu lub produktu chmielowego).
Uprawa chmielu w UE podlega rejonizacji w celu
ochrony interesów dotychczasowych producentów
chmielu prowadzących gospodarstwa w rejonach tra-
dycyjnie związanych z tą uprawą. W Polsce rejony
uprawy chmielu określono w rozporządzeniu mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r.
w sprawie określenia rejonów uprawy chmielu (Dz. U.
Nr 75, poz. 707).
W zakresie mechanizmu wsparcia producenci
chmielu, poza Jednolitą Płatnością Obszarową, która
przysługuje do gruntów rolnych utrzymywanych
w dobrej kulturze rolnej, otrzymują również wsparcie
w ramach krajowych uzupełniających płatności bez-
pośrednich, realizowane w dwóch częściach: związa-
nej i niezwiązanej z produkcją.
W ramach krajowych uzupełniających płatności
bezpośrednich Agencja Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa zrealizowała płatności w wysokości
odpowiednio: w 2004 r. – 2 283 988 zł; w 2005 r.
– 1 967 615 zł; w 2006 r. – 2 138 928 zł; w 2007 r.
– 2 133 682 zł. W 2008 r. płatności uzupełniające
w łącznej wysokości 2 149 516 zł otrzymało 1061
plantatorów, którzy uprawiali chmiel na powierzchni
2233 ha. Obowiązująca w tym roku stawka Jednolitej
Płatności Obszarowej wynosiła 339,31 zł/ha. Ponad-
to w ramach uzupełniających płatności bezpośred-
nich producenci chmielu otrzymali 407,60 zł/ha (płat-

ność związana) i 591,50 zł/ha (płatność niezwiązana).
W 2009 r. stawka Jednolitej Płatności Obszarowej
wynosiła 506,99 zł/ha. Ponadto w ramach krajowych
uzupełniających płatności bezpośrednich producent
chmielu otrzymuje 507,54 zł/ha (płatność związana)
i 831,56 z/ha (płatność niezwiązana).
W bieżącym roku gospodarczym obserwuje się
ograniczony skup chmielu. Na dzień 11grudnia 2009 r.
wyniósł on 720,4 ton i był o 820,7 ton (46,7%) mniej-
szy w stosunku do analogicznego okresu roku po-
przedniego (1541,1 ton). Stały skup chmielu prowa-
dziły tylko 4 podmioty na 8 zarejestrowanych na
terenie woj. lubelskiego, brak jest natomiast danych
nt. skupu w woj. dolnośląskim. Znaczne ilości podda-
nego certyfikacji chmielu nadal znajdują się w maga-
zynach producentów. Aktualnie wiele browarów po-
siada zapasy magazynowe produktów chmielowych
ze zbioru 2008 r. i przesuwa w czasie ewentualne za-
kupy na połowę 2010 r. Istotną sprawą jest fakt, że
decyzje o zakupach surowcowych do produkcji piwa
w największych browarach na terenie Polski podej-
mowane są w ramach globalnych korporacji, w ich
centrach logistycznych poza granicami kraju. Ceny
chmielu skupowanego w listopadzie na podstawie
umów kontraktacyjnych wynosiy: 11–12 zł za kg
chmielu odmian aromatycznych i 12–13 zł za kg
chmielu odmian goryczkowych, wobec średniej ceny
w okresie październik 2008 r. – marzec 2009 r. wy-
noszącej 18,63 zł/kg chmielu aromatycznego i 20,61
zł/kg chmielu goryczkowego. Analiza sytuacji ryn-
kowej wskazuje, że ceny surowca nie wzrosną w naj-
bliższym czasie, a prawdopodobny jest ich dalszy
spadek, szczególnie w przypadku chmielu nieobję-
tego umowami kontraktacji.
Na aktualną sytuację na rynku chmielu oprócz
rekordowych zbiorów chmielu w Europie w 2008 r.
wynoszących ok. 57 tys. ton (o ok. 16% wyższe niż
w 2007 r.) miało również wpływ saldo obrotów z za-
granicą granulatami i ekstraktami z chmielu. Zgod-
nie z danymi Ministerstwa Finansów, od wstąpienia
Polski do UE saldo obrotów z zagranicą jest dodatnie
dla szyszek chmielowych, natomiast ujemne dla gra-
nulatów i ekstraktów z chmielu. Rekordowy eksport
szyszek odnotowano w latach 2006 i 2007 (blisko
1300–1500 ton rocznie), w okresie występowania
światowych niedoborów tego surowca. Natomiast
w 2008 r. eksport spadł o 46,4%, co można powiązać
z pewną wstrzemięźliwością firm skupowych, gdyż
w 2007 r. producenci chmielu masowo nie wywiązy-
wali się z umów kontraktacji, sprzedając surowiec na
wolnym rynku.
W opinii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
poprawa sytuacji na rynku chmielu wymaga podjęcia
przez wszystkie podmioty działające w sektorze chmie-
larskim (związki producentów chmielu, grupy pro-
ducentów chmielu, kupcy i przetwórcy oraz browary)
działań w celu konsolidacji sektora chmielarskiego
i piwowarskiego. Podkreślenia wymaga fakt, że me-
chanizmem stabilizującym rynek powinno być zawie-
ranie wieloletnich umów kontraktacyjnych, których
funkcją jest zagwarantowanie rolnikom ciągłości
501
odbioru surowca, a przetwórcom możliwości zapla-
nowania odpowiedniej wielkości dostaw. Niestety
w ostatnich latach występowały problemy z zawie-
raniem takich umów i niejednokrotnie zdarzały się
przypadki łamania umów przez obydwie strony,
co nie sprzyja budowaniu wzajemnego zaufania
i współpracy.
Istotną sprawą jest podejmowanie przez plantato-
rów chmielu działań w kierunku zrzeszania się, po-
prawiających ich pozycję marketingową na rynku
oraz pozycję negocjacyjną w zakresie uzgadniania
lepszych warunków w ramach umów kontraktacyj-
nych. Trudną sytuację plantatorów chmielu w znacz-
nym stopniu komplikuje brak silnej reprezentacji/
przedstawicielstwa do rozmów z kupcami, przetwór-
cami i w konsekwencji browarami. Na tym rynku
działają tylko 3 grupy producentów chmielu zrzesza-
jące ok. 100 plantatorów, na ogólną ich liczbę 1010.
Działaniem stabilizującym sytuację na tym ryn-
ku powinno być wypracowanie przez plantatorów
chmielu, przetwórców oraz browary wspólnej strate-
gii produkcji (dobór odmian, powierzchnie, wymaga-
nia technologiczne uprawy, wytwarzanie produktów
chmielowych itp.) opartej na systemie stabilnych
kontraktów oraz na własnym, krajowym bezpieczeń-
stwie surowcowym.
Należy podkreślić, że resort rolnictwa wielokrot-
nie inicjował spotkania z udziałem przedstawicieli
związków producentów chmielu, przetwórców oraz
browarów, mające na celu omówienie problemów wy-
stępujących na tym rynku i znalezienie rozwiązań
korzystnych dla wszystkich stron, a także będące
próbą konsolidacji podmiotów działających w tym
sektorze. Żadna ze stron do tej pory nie podjęła dzia-
łań w tym kierunku, natomiast minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie posiada instrumentów nakazują-
cych podejmowanie przez te podmioty działań kon-
solidacyjnych, a tym bardziej nakazujących zwięk-
szenie ilości skupowanych szyszek chmielowych czy
wpływających na poziom cen.
Niemniej jednak pragnę poinformować, że mając
na uwadze aktualną sytuację na rynku chmielu,
w dniach 23 i 30 grudnia 2009 r. w resorcie rolnictwa
odbyły się dwa spotkania ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi pana Marka Sawickiego z przedstawicielami
związków plantatorów oraz firm skupujących i prze-
twórczych. Na spotkaniach tych omawiano przyczy-
ny i prawdopodobne skutki aktualnej sytuacji oraz
podjęto próby wypracowania nowych strategii. W naj-
bliższym czasie, w dniu 13 stycznia br., planowane
jest kolejne spotkanie z przedstawicielami najwięk-
szych browarów w celu omówienia sytuacji na tym
rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 8 stycznia 2010 r.
502
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie faktycznej wartości rynkowej
terenów KWK Janina Ruch II w Libiążu
w pow. chrzanowskim w woj. małopolskim
(5592)
Odpowiadając na otrzymane w dniu 23 grudnia
2009 r. przy piśmie z dnia 22 grudnia 2009 r. (znak:
SPS-024-5592/09) zapytanie pana Tadeusza Arki-
ta, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
18 grudnia 2009 r. w sprawie faktycznej wartości
materialnej (rynkowej) terenów KWK Janina Ruch
II w Libiążu, przedstawiam poniższą informację,
opartą na danych przekazanych przez Kompanię
Węglową SA.
Łączne koszty, które Kompania Węglowa SA ponio-
sła w latach 2005–2009 z tytułu utrzymania i funkcjo-
nowania Ruchu II Janina, wyniosły 5 392 998,98 zł.
W 2009 r. koszty te wyniosły 985 709,30 zł.
Mając na uwadze, iż niektóre obiekty położone na
tym terenie są niezbędne w działalności gospodarczej
prowadzonej przez Południowy Koncern Węglowy SA
(Zakład Górniczy Janina), Kompania Węglowa SA
zleciła podział geodezyjny tego obszaru, którego ce-
lem jest między innymi wydzielenie szybu użytkowa-
nego przez PKW SA Jednocześnie Południowy Kon-
cern Węglowy SA zobowiązał się do trwałej likwida-
cji wychodu dwóch tzw. upadowych, z przewidywa-
nym terminem likwidacji na grudzień 2010 r. Niektó-
re obiekty pogórnicze związane z byłym terenem
Ruchu II Janina, z uwagi na ich nieprzydatność, zo-
stały przez Kompanię Węglową SA przeznaczone do
wyburzenia. Kompania Węglowa SA planuje przezna-
czyć na ten cel w roku 2010 kwotę 500 tys. zł.
W związku z podziałem geodezyjnym nierucho-
mości położonych na tym terenie oraz planowanymi
w 2010 r. wyburzeniami niektórych obiektów budow-
lanych istotnej zmianie ulegnie rzeczowy zakres bu-
dynków i budowli oraz powierzchnia działek gruntu
(w porównaniu do stanu z roku 2008), co będzie mia-
ło znaczący wpływ na oszacowanie aktualnej warto-
ści rynkowej terenów Ruchu II Janina.
Realizowany przez Kompanię Węglową SA po-
dział geodezyjny nieruchomości byłego ruchu górni-
czego oraz przedsięwzięcia PKW SA związane z li-
kwidacją upadowych pozwolą na podniesienie atrak-
cyjności tego terenu na rynku nieruchomości. Kom-
pania Węglowa SA planuje rozpocząć w 2010 r. wy-
burzanie budynków poprzemysłowych, co umożliwi
zaplanowanie podziału nieruchomości. Po dokonaniu
likwidacji pochylni i niektórych obiektów budowla-
nych oraz po dokonaniu podziałów geodezyjnych
działek gruntu wydzielone nieruchomości zostaną
sprzedane przez Kompanię Węglową SA w drodze
przetargu publicznego.
Z uwagi na planowane zbycie nieruchomości na-
leżących do terenu Ruchu II byłej Kopalni Janina
istnieje prawdopodobieństwo, że ujawnienie aktual-
nej wartości nieruchomości mogłoby spowodować
szkodę dla interesów Kompanii Węglowej SA.
W związku z powyższym przedmiotowe dane mogą
zostać przekazane jako informacje niejawne w rozu-
mieniu ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie
informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz.
1631, z późn. zm.) po nadaniu im stosownej klauzuli
tajności.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marzeny Machałek
w sprawie likwidacji połączenia kolejowego
na trasie Zgorzelec – Warszawa Wschodnia
(5593)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł Marzeny Machałek w sprawie likwida-
cji połączenia kolejowego na trasie Zgorzelec – War-
szawa przekazuję poniższe informacje.
PKP InterCity SA nie konsultowało z Minister-
stwem Infrastruktury swojej decyzji odnośnie do
ograniczenia połączeń Zgorzelca. Swoje działania
przewoźnik argumentuje wycofywaniem się z obsłu-
gi połączeń realizowanych trakcją spalinową oraz
brakiem własnego zaplecza technicznego na stacji
w Zgorzelcu. Ministerstwo Infrastruktury nie przyj-
muje w pełni przedstawionych przez przewoźnika
argumentów.
Realizowane w ciągu ostatnich miesięcy przez
PKP InterCity SA ograniczenia w ofercie przewozo-
wej na niezelektryfikowanych liniach kolejowych do-
tknęły nie tylko mieszkańców Zgorzelca. Połączeń
pozbawiono również m.in. Zamość, Kudowę-Zdrój
oraz rejon południowego Podkarpacia. Nie jest to
więc problem wyłącznie miasta Zgorzelec, lecz kwe-
stia wymagająca systemowego rozwiązania. Podjęte
zostały już pierwsze kroki w tym celu – rozpoczęto
negocjacje z innym przewoźnikiem w sprawie obsłu-
gi połączeń realizowanych trakcją spalinową. Nieste-
ty z uwagi na ograniczone środki finansowe na dofi-
nansowanie przewozów międzywojewódzkich i mię-
dzynarodowych obecnie żadne wiążące decyzje nie
mogły zostać podjęte. Problem ten jednak nie pozo-
staje niezauważony i prace nad jego rozwiązaniem
będą kontynuowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie niekorzystnego
dla woj. mazowieckiego mechanizmu
wpłat wyrównawczych, czyli tzw. janosikowego
(5594)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 18 grudnia 2009 r., nr SPS-024-5594/
09, dotyczące zapytania posła Roberta Kołakow-
skiego w sprawie niekorzystnego dla województwa
mazowieckiego mechanizmu wpłat wyrównawczych
zwanych janosikowym, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Obecny system wpłat do budżetu państwa, o któ-
rych mowa w art. 29, 30 i 31 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn.
zm.), z przeznaczeniem na część równoważącą (gmi-
ny i powiaty) i część regionalną (województwa), jest
związany z systemem wyrównywania dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego w wyniku redy-
strybucji środków pomiędzy tymi jednostkami (sys-
tem poziomego wyrównywania dochodów).
Wysokość wpłat do budżetu państwa jednostek
samorządu terytorialnego ustalana jest według zo-
biektywizowanych kryteriów określonych w ustawie
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
Środki z obowiązkowych wpłat, w ramach mechani-
zmu solidarnościowego, wpływają do budżetu pań-
stwa, a następnie są w tej samej wysokości przeka-
zywane jednostkom samorządu terytorialnego.
Przepisy regulujące dokonywanie wpłat były
przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego
(wyrok z dnia 23 października 1996 r. sygn. akt K
1/96 oraz wyrok z dnia 25 lipca 2006 r. sygn. akt K
30/04). Trybunał Konstytucyjny uznał, że „funkcjo-
nowanie wpłat wyrównawczo-korekcyjnych (…) jest
konstytucyjnie dopuszczalne (…)”.
Wyrok z dnia 25 lipca 2006 r., w którym Trybunał
Konstytucyjny stwierdził zgodność z konstytucją art.
31 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego, zapadł na wniosek między innymi
Sejmiku Województwa Mazowieckiego.
Począwszy od 2008 r., część równoważąca sub-
wencji ogólnej dla gmin, powiatów oraz część regio-
nalna dla województw są rozdzielane między po-
szczególne jednostki według ustawowo określonych
zasad. Do końca 2007 r. zasady podziału były okre-
ślone w rozporządzeniach ministra finansów.
Zgodnie z art. 25 ww. ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego część regionalną sub-
wencji ogólnej, pochodzącą z wpłat województw, dzie-
li się:
503
— 20% – między województwa, w których stopa
bezrobocia jest wyższa od 110% średniej stopy bezro-
bocia w kraju,
— 40% – między województwa, w których po-
wierzchnia dróg wojewódzkich w przeliczeniu na
1 mieszkańca województwa jest wyższa od powierzch-
ni dróg wojewódzkich w kraju w przeliczeniu na
1 mieszkańca kraju,
— 10% – między województwa, w których PKB
w województwie w przeliczeniu na 1 mieszkańca wo-
jewództwa jest niższy od 75% PKB w kraju w przeli-
czeniu na 1 mieszkańca kraju,
— 15% – między województwa w zależności od
wysokości wydatków bieżących, poniesionych w roku
poprzedzającym rok bazowy na regionalne kolejowe
przewozy pasażerskie,
— 15% – między województwa, w których plano-
wane dochody na rok budżetowy z tytułu części wy-
równawczej i kwot wchodzących w skład części regio-
nalnej subwencji ogólnej, pomniejszone o planowaną
kwotę wpłaty do budżetu państwa są niższe od do-
chodów planowanych z tego samego tytułu na rok
bazowy.
W roku 2008 i 2009 dwa województwa dokonujące
wpłat do budżetu państwa, tj. województwo dolnoślą-
skie i mazowieckie, otrzymały również część regional-
ną subwencji ogólnej. W 2008 r. województwo dolno-
śląskie otrzymało 14 897 484 zł (123% wpłaty), nato-
miast województwo mazowieckie 71 458 919 zł (10%
wpłaty), natomiast w 2009 r. województwo dolnoślą-
skie otrzymało 41 192 158 zł (268% wpłaty), a woje-
wództwo mazowieckie 156 256 916 zł (18% wpłaty).
Marszałek województwa mazowieckiego wystąpił
do ministra finansów w sprawie zmiany obecnie obo-
wiązującego systemu ustalania wpłat do budżetu
państwa. Problematyka dokonywania wpłat sygna-
lizowana była nie tylko przez województwo mazo-
wieckie, ale również przez miasta na prawach powia-
tu oraz omawiana była na posiedzeniu Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
W związku z postulatami strony samorządowej,
jako współprzewodniczący Zespołu ds. Systemu Fi-
nansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Sa-
morządu Terytorialnego ze strony rządowej, zwróci-
łam się do współprzewodniczącego zespołu ze strony
samorządowej (pismo z dnia 30 września br.) o przed-
stawienie – w trybie pilnym – uzgodnionej propozycji
strony samorządowej w sprawie sposobu naliczania
wpłat do budżetu państwa.
Do chwili obecnej propozycja taka nie została
przedstawiona.
Wpłaty województw samorządowych do budżetu
państwa były także przedmiotem posiedzenia sejmo-
wej Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Re-
gionalnej w dniu 5 listopada 2009 r. W materiałach
przygotowanych na to posiedzenie Ministerstwo Fi-
nansów przedstawiło analizę wpłat jednostek samo-
rządu terytorialnego z przeznaczeniem na część rów-
noważącą i regionalną subwencji ogólnej i szczegóło-
504
wo odniosło się do rozwiązań zaproponowanych przez
marszałka województwa mazowieckiego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w 2010 r.,
z uwagi na zaawansowanie prac nad uchwałami bu-
dżetowymi jednostek samorządu terytorialnego, nie
jest możliwa zmiana zasad dokonywania wpłat przez
samorządy, których dochody na 1 mieszkańca znacz-
nie przekraczają średnią krajową.
Odnosząc się do propozycji województwa mazo-
wieckiego dotyczącej wprowadzenia zmian w ustawie
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
oraz dostrzegając potrzebę dokonania modyfikacji
systemu finansowania jednostek samorządu teryto-
rialnego, rząd, w porozumieniu ze stroną samorzą-
dową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego, powołał zespół roboczy, którego zadaniem
jest wypracowanie strategicznych zmian w zakresie
dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
W skład zespołu, który podjął już prace, wchodzą
przedstawiciele strony samorządowej Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz repre-
zentanci ministra finansów, ministra spraw we-
wnętrznych i administracji oraz ministra infra-
struktury. W ramach prac zespołu rozważane będą
różne propozycje zmian w systemie finansowym jed-
nostek samorządu terytorialnego, w tym również
przedstawione przez marszałka województwa ma-
zowieckiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Pałysa
w sprawie zaprezentowanego przez NFZ
projektu budżetu na 2010 r.
dla woj. świętokrzyskiego (5595)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Andrzeja Pałysa, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 15 grudnia 2009 r.,
w sprawie projektu budżetu na 2010 r. dla woj. świę-
tokrzyskiego, przesłanym przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 18 grudnia 2009 r. (znak: SPS-024-
-5595/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 ww. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu z mi-
nistrem finansów, w którym wysokość kosztów fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyższa
o 160,1 mln zł w porównaniu do planu finansowego
NFZ na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.,
w tym w planie finansowym Świętokrzyskiego OW
NFZ o 20,4 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Świętokrzyskiego OW NFZ –18,6 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mi-
nistra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił
rezerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidziane w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad l994 mln
zł na leczenie szpitalne. Część z tych środków zosta-
nie przeznaczona na kontraktowanie świadczeń na
terenie województwa świętokrzyskiego w wysokości
ok. 75,2 mln zł (w tym ok. 52,2 mln zł na leczenie
szpitalne), na podstawie upoważnień udzielonych dy-
rektorowi Świętokrzyskiego OW NFZ przez dyrekto-
rów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124
ust. 5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, możliwość
dokonywania przesunięć w ramach kosztów świad-

czeń opieki zdrowotnej w planie finansowym tego
oddziału.
W odniesieniu do istniejącego obecnie problemu
tzw. nadwykonań należy poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. l oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-
czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym, co do zasady, świadczenia są finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważane w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. l ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, łączna suma
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
„nielimitowanych”. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
505
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ni uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości l669,0 mln zł. Najpierw, w trybie
art. 129 ww. ustawy o świadczeniach, prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37 z dnia
4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r. (zwięk-
szając koszty świadczeń opieki zdrowotnej), która
rozdysponowała dodatni wynik finansowy funduszu
za rok 2008 w wysokości l152,1 mln zł, w tym dla
Świętokrzyskiego OW NFZ 31,3 mln zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., które rozdysponowały kwotę 516,9 mln zł
z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu, w tym Świętokrzy-
skiego OW NFZ o 30,7 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Krzysztofa Lipca
w sprawie uchylania się od regionalnego
dialogu społecznego i łamania zasad dobrego
współdziałania określonego ustawą
o Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich
komisjach dialogu społecznego przez spółkę
Skarbu Państwa PGE Polska Grupa
Energetyczna SA, a także planu konsolidacji
grupy PGE i pozycji spółek działających
w obecnej strukturze organizacyjnej grupy
w woj. świętokrzyskim (5596)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka, znak: SPS-024-5596/09, z dnia
18 grudnia 2009 r., w załączeniu którego zostało
przekazane zapytanie pana Krzysztofa Lipca
506
w sprawie uchylania się od regionalnego dialogu
społecznego i łamania zasad dobrego współdziałania
określonego ustawą o Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach
dialogu społecznego przez spółkę Skarbu Państwa
PGE Polska Grupa Energetyczna SA, a także pla-
nu konsolidacji grupy PGE i pozycji spółek dzia-
łających w obecnej strukturze organizacyjnej gru-
py w woj. świętokrzyskim, przedstawiam stanowisko
w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Skarbu
Państwa zwróciło się do Zarządu PGE Polska Grupa
Energetyczna SA (PGE SA) o przedstawienie wyja-
śnień dotyczących zgłoszonych przez pana posła za-
rzutów.
Spółka w przesłanej do MSP odpowiedzi wskaza-
ła, iż w związku z realizowanym programem konso-
lidacji Zarząd PGE SA przywiązuje ogromną wagę
do konsultacji społecznych, w tym m.in. do regional-
nego dialogu społecznego prowadzonego na forum
wojewódzkich komisji dialogu społecznego. W związ-
ku z tym zazwyczaj na każdym spotkaniu ze stro-
ną społeczną oprócz reprezentantów strony spółek
zależnych z GK PGE pojawia się także osoba bez-
pośrednio reprezentująca spółkę PGE SA. Niestety
ze względu na napięty harmonogram prac zarządu
bezpośredni udział członków zarządu w tego typu
spotkaniach nie zawsze jest możliwy.
Jednocześnie spółka poinformowała, iż do debaty
z udziałem prezesa PGE SA w sierpniu i listopadzie
2009 r. nie doszło z uwagi na realizowany wtedy pro-
ces IPO (Initial Public Offering) związany z koniecz-
nością przeprowadzenia wielu złożonych działań
przygotowawczych i procesów decyzyjnych wymaga-
jących obecności wszystkich członków zarządu oraz
m.in. tak istotnego dla powodzenia projektu tzw.
roadshow w związku z prezentacjami oferty poten-
cjalnym inwestorom krajowym i zagranicznym.
Dodatkowo w okresie tym trwały również wzmo-
żone prace dotyczące szczegółów formalnoprawnych
dotyczących procesu konsolidacji GK PGE.
W obu tych złożonych procesach rola prezesa
i pozostałych członków zarządu była kluczowa, a bez-
pośrednia i wysoka dyspozycyjność niejednokrotnie
przyczyniała się do zabezpieczenia wynikających
z przyjętych harmonogramów terminów.
Wobec informacji zawartej w zapytaniu pana
posła dotyczącej „niemożności porozumienia się”
i „blokowania dialogu” spółka wyjaśniła, iż z uwagi
na szczególną odpowiedzialność w zakresie zobowią-
zań wynikających z podpisanych umów społecznych,
dotyczących konieczności przeprowadzania konsul-
tacji społecznych w procesie dochodzenia do final-
nych rozwiązań w ramach programu konsolidacji
w pierwszej kolejności z konsolidowanymi spółkami
w ramach poszczególnych linii biznesowych oraz
wynikającej z tego faktu konieczności uruchomie-
nia konsultacji społecznych w pierwszej kolejności
z organizacjami związkowymi działającymi w tych
spółkach GK PGE, tego typu konsultacje zostały
rozpoczęte zgodnie z planem i są intensywnie pro-
wadzone.
Równocześnie, pomimo ograniczonych możli-
wości czasowych i osobowych, rozumiejąc istotność
tego typu konsultacji na innych formach społecznych
niż wskazane wyżej, spółka zadeklarowała udział
upoważnionych przedstawicieli GK PGE w posiedze-
niu plenarnym WKDS w Kielcach w późniejszym
terminie, tj. po zakończeniu konsultacji wewnątrz
grupy i po przeprowadzeniu stosownych analiz.
Jednocześnie poinformowaliśmy, że realizacja pro-
gramu konsolidacji w spółkach z terenu woj. święto-
krzyskiego wchodzących w skład GK PGE nastąpi
przy zachowaniu, pod względem podmiotowym i przed-
miotowym, dotychczasowych praw i gwarancji pra-
cowniczych.
Spółka jednocześnie zapewniła, iż w związku
z trwaniem konsultacji społecznych w grupie, które
na każdym etapie dostarczają nowych doświad-
czeń i prowadzą do sukcesywnego osiągania kon-
sensusu stron, że wkrótce będzie możliwe także
odbycie debaty o tematyce spełniającej oczekiwania
wojewódzkiej komisji dialogu społecznego.
PGE SA, odnosząc się do innych poruszonych
w wystąpieniu poselskim zapytań, przekazała dodat-
kowe informacje również w kontekście spółek z re-
gionu świętokrzyskiego. Realizacja strategii PGE
SA, przewidującej m.in. budowę firmy zintegrowanej
poprzez dokonanie konsolidacji i uporządkowanie
struktury własnościowej i zarządczej na poziomie
grupy kapitałowej, przebiega zgodnie z przyjętymi
założeniami i terminarzem.
Struktura Grupy Kapitałowej PGE docelowo ma
mieć charakter koncernowy, a główne linie bizneso-
we mają obejmować:
— sprzedaż detaliczną energii elektrycznej (z udzia-
łem PGE ZEORK SA),
— sprzedaż hurtową energii elektrycznej,
— dystrybucję energii elektrycznej (z udziałem
PGE ZEORK Dystrybucja sp. z o.o.),
— energetykę konwencjonalną (z udziałem PGE
EC Kielce SA),
— energetykę odnawialną,
— energetykę jądrową.
W zaplanowanej strukturze będzie funkcjono-
wała nadrzędna spółka holdingowa, stanowiąca
centrum korporacyjne (tj. PGE SA), oraz spółki
– koncerny w poszczególnych liniach biznesowych.
Osiągnięcie docelowej struktury wymaga dokonania
połączeń w ramach poszczególnych istniejących
struktur pionowych, a także dokonania szeregu
przesunięć własnościowych pomiędzy tymi struktu-
rami w ramach Grupy PGE. Zgodnie z aktualnym
harmonogramem zakończenie formalnoprawne pro-
cesu ma nastąpić w sierpniu 2010 r.
Dla obszaru sprzedaży i dystrybucji energii elek-
trycznej oraz energetyki konwencjonalnej oznaczać
to będzie powstanie podmiotu skonsolidowanego,
którego oddziałami (zakładami) będą obecne spółki,
w tym wyżej powołane spółki z obszaru woj. święto-

krzyskiego. Sytuacja ta oznaczać będzie także lepsze
perspektywy rozwoju dla podmiotów funkcjonu-
jących obecnie jako samodzielne spółki prawa
handlowego. Tym samym w efekcie końcowym dzia-
łania te nie powinny również negatywnie wpłynąć
na rynek pracy w woj. świętokrzyskim.
Rozumiejąc zniecierpliwienie Prezydium WKDS
w Kielcach, spółka jednocześnie podkreśliła, że
z uwagi na złożoność Programu Konsolidacji GK
PGE dialog społeczny powinien być prowadzony
w ramach przyjętych zasad prowadzenia dialogu
społecznego, określonych dla Programu Konsolidacji
Grupy Kapitałowej PGE oraz zgodnie z przyjętym
harmonogramem. Tylko takie podejście do tej kwe-
stii pozwoli na zachowanie koniecznych w tym za-
kresie priorytetów, często wynikających z zapisów
porozumień i umów społecznych, co, w ocenie spół-
ki, w konsekwencji doprowadzi do skutecznego
i terminowego wdrożenia tego programu.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Wojciecha
Kossakowskiego i Leonarda Krasulskiego
w sprawie zmniejszenia kontraktowania
przez NFZ świadczeń zdrowotnych w zakresie
lecznictwa zamkniętego na 2010 r. (5598)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana Wojciecha Kossakowskiego i pana Le-
onarda Krasulskiego, posłów na Sejm Rzeczypospo-
litej Polskiej, z dnia 14 grudnia 2009 r. w sprawie
zmniejszenia kontraktowania świadczeń zdrowot-
nych w zakresie lecznictwa zamkniętego na rok 2010
przez Narodowy Fundusz Zdrowia przesłanym przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 18 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-024-5598/09) uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 ww. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
507
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu z mi-
nistrem finansów, w którym wysokość kosztów fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyższa
o 160,l mln zł w porównaniu do planu finansowego
NFZ na 2009 wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.,
w tym w planie finansowym Warmińsko-Mazurskie-
go OW NFZ o 11,6 mln zł.
Ponadto po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ uru-
chomił rezerwę ogólną określoną w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. w wysokości 531,5 mln zł z prze-
znaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym dla
Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ – 19,1 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ, po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, uruchomił rezer-
wy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ramach
migracji ubezpieczonych (przewidziane w planach fi-
nansowych poszczególnych OW NFZ) w łącznej wyso-
kości ok. 2660 mln zł, w tym ponad l994 mln zł na
leczenie szpitalne. Część z tych środków zostanie
przeznaczona na kontraktowanie świadczeń na tere-
nie województwa warmińsko-mazurskiego w wyso-
kości ok. 93,4 mln zł (w tym ok. 68,3 mln zł na lecze-
nie szpitalne) na podstawie upoważnień udzielonych
dyrektorowi Warmińsko-Mazurskiego OW NFZ przez
dyrektorów pozostałych OW NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomie roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r. przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
508
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Putry
w sprawie wysokości kontraktów z NFZ
w zakresie lecznictwa szpitalnego w 2010 r.
(5599)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapyta-
niem pana Krzysztofa Putry, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie
wysokości kontraktów z Narodowym Funduszem
Zdrowia w zakresie lecznictwa szpitalnego w 2010 r.
przesłanym przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
18 grudnia 2009 r. (znak: SPS-024-5599/09) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy wysokości środków na
świadczenia zdrowotne, w tym leczenie szpitalne,
planowanych przez NFZ na rok 2010, uprzejmie in-
formuję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie
z przepisami art. 2 ww. ustawy zmieniającej ustawę
o świadczeniach opieki zdrowotnej wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
dany oddział wojewódzki Narodowego Funduszu
Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie może
być niższa niż wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki
NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r. obowią-
zującym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytycz-
na ustawowa została zrealizowana w planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. zatwierdzonym w dniu 16 grud-
nia br. przez ministra zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów, w którym wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest wyż-
sza o 160,1 mln zł w porównaniu do planu finanso-
wego NFZ na 2009 wg stanu na dzień 30 czerwca
2009 r., w tym w planie finansowym Podlaskiego OW
NFZ o 8,6 mln zł.
Ponadto, po uzyskaniu pozytywnych opinii mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów, prezes NFZ
uruchomił rezerwę ogólną określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r. w wysokości 531,5 mln zł
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Podlaskiego OW NFZ – 16,5 mln zł.
Dodatkowo prezes NFZ po poinformowaniu mini-
stra zdrowia oraz ministra finansów uruchomił re-
zerwy na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach migracji ubezpieczonych (przewidziane w pla-
nach finansowych poszczególnych OW NFZ) w łącz-
nej wysokości ok. 2660 mln zł, w tym ponad l994 mln zł
na leczenie szpitalne. Część z tych środków zostanie
przeznaczona na kontraktowanie świadczeń na tere-
nie woj. podlaskiego w wysokości ok. 72,3 mln zł
(w tym ok. 52,1 mln zł na leczenie szpitalne) na pod-
stawie upoważnień udzielonych dyrektorowi Podla-
skiego OW NFZ przez dyrektorów pozostałych OW
NFZ.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009, natomiast zabezpieczenie
świadczeń opieki zdrowotnej na rok 2010 w zakresie
leczenia szpitalnego będzie na poziomic roku 2009
wg stanu z dnia 30 czerwca 2009 r., przy uwzględnie-
niu poziomu wykonania przez świadczeniodawców
kontraktów na rok 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie zagospodarowania majątku
po Cukrowni Ostrowite w gm. Brzuze
w woj. kujawsko-pomorskim (5601)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani posłanki Grażyny Ciemniak z dnia
7 grudnia 2009 r. (SPS-024-5601/09), dotyczące za-
gospodarowania majątku po Cukrowni Ostrowite
w gm. Brzuze w woj. kujawsko-pomorskim, przedsta-
wiam poniższe informacje.
Krajowa Spółka Cukrowa SA zbywa składniki
majątku trwałego w trybie art. 19 ustawy o komer-
cjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, ze zm.) oraz w sposób określony w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 lutego 2007 r.
w sprawie określenia sposobu i trybu organizowania
przetargu na sprzedaż składników trwałych przez
spółkę powstałą w wyniku komercjalizacji (Dz. U.
Nr 27, poz. 177, ze zm.).
Aktualnie nie jest możliwe nabycie wnioskowa-
nych przez wójta gminy Brzuze budynków (dom kul-
tury, przedszkole, remiza strażacka, magazyny, bu-
dynki warsztatów) z uwagi na fakt, iż obiekty te są

objęte umowami najmu i dzierżawy zawartymi
w 1990 r. pomiędzy Cukrowniami Toruńskimi SA
a SugarPol sp. z o.o., których następcami prawnymi
są odpowiednio Krajowa Spółka Cukrowa SA i BSO
Polska SA. Zbycie przedmiotowych nieruchomości
w trybie powyżej powoływanych aktów prawnych bę-
dzie realizowane po dokonaniu ostatecznych ustaleń
pomiędzy stronami ww. umów co do warunków zwro-
tu dzierżawionego majątku.
Jednocześnie wyjaśniam, iż zgodnie z decyzją Za-
rządu Krajowej Spółki Cukrowej SA budynki uży-
teczności publicznej (warsztat mechaniczny, garaż,
stolarnia i parowozownia), w których świadczone są
na rzecz społeczności lokalnej usługi telekomunika-
cyjne i pocztowe, oraz budynki poddzierżawiane in-
nym podmiotom (dom kultury, warsztaty i parowo-
zownia) zostały wyłączone z planu rozbiórki realizo-
wanego przez BSO Polska SA w ramach reformy
rynku UE „Planu restrukturyzacji dla cukrowni
w Ostrowitem”.
Przedstawiając powyższe, dodatkowo podkre-
ślam, że za prowadzenie spraw spółki odpowiedzialny
jest Zarząd Krajowej Spółki Cukrowej SA. Do kom-
petencji zarządu należy m.in. podejmowanie decyzji
o wyborze metod i celowości podejmowanych działań,
zmierzających do realizacji decyzji gospodarczych.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku środków finansowych
na szkolenia Żandarmerii Wojskowej
w Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej
(5602)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie braku środków finansowych na szkolenia Żan-
darmerii Wojskowej w Centrum Szkolenia Żandar-
merii Wojskowej (SPS-024-5602/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej w Miń-
sku Mazowieckim osiągnęło gotowość do działania
w dniu 1 stycznia 2009 r. jako nowo sformowana jed-
nostka organizacyjna Żandarmerii Wojskowej. W tym
samym roku w oparciu o przydzielone środki mate-
riałowe oraz finansowe w wysokości 5 358 000 zł cen-
trum przeprowadziło trzydzieści dwa kursy i szkole-
nia dla żołnierzy i pracowników Żandarmerii Woj-
skowej. Przeszkolono wówczas łącznie siedemset
osiemdziesiąt pięć osób, co stanowi około 20% całego
stanu osobowego tej formacji.
509
Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej ak-
tywnie włączyło się w program profesjonalizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, realizując dzie-
więciomiesięczne szkolenie pilotażowe pięćdziesięciu
ośmiu ochotników – kandydatów do zawodowej służ-
by wojskowej w Żandarmerii Wojskowej w korpusie
szeregowych zawodowych.
Ponadto pragnę nadmienić, iż szkolono tam rów-
nież żołnierzy innych rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przygotowujących się do udziału
w misjach pokojowych i stabilizacyjnych poza grani-
cami państwa.
Kadra centrum aktywnie pracowała również nad
budową i doskonaleniem bazy dydaktycznej oraz szko-
leniowej (tj. programów zabezpieczających potrzeby
szkoleniowe Żandarmerii Wojskowej, instrukcji i skryp-
tów tematycznych, materiałów dydaktyczno-meto-
dycznych), a także uczestniczyła w szeregu kursów
doskonalących i instruktażowo-metodycznych. Dodat-
kowo doskonaliła swoje umiejętności praktyczne
w ramach wsparcia terenowych i specjalistycznych
jednostek organizacyjnych Żandarmerii Wojskowej
w realizacji czynności dochodzeniowo-śledczych oraz
prewencyjnych na terenie kraju.
Zaplanowany na 2010 r. limit środków materia-
łowych i finansowych dla Centrum Szkolenia Żan-
darmerii Wojskowej – w wysokości 6 238 000 zł
– umożliwi realizację czterdziestu ośmiu kursów
i szkoleń, w których łącznie zostanie przeszkolonych
ośmiuset pięćdziesięciu siedmiu żołnierzy i pracow-
ników Żandarmerii Wojskowej. Wskazane środki
pozwolą na realizację zadań szkoleniowych na na-
leżytym poziomie.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjo-
nujące.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie zmniejszenia dostępu do leków
mieszkańców z terenów wiejskich
pow. tarnowskiego (5603)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Michała Wojtkiewicza z dnia 18 grudnia 2009 r.,
nr SPS-024-5603/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
510
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym
mówić o bankructwie punktów aptecznych z powo-
du ograniczeń asortymentowych oraz o niezabezpie-
czeniu dostępu do leków dla pacjentów z terenów
wiejskich.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia, widząc problemy
związane z funkcjonowaniem listy pozytywnej, pla-
nuje odejście od niej na rzecz przyjęcia w prawie far-
maceutycznym jedynie kryteriów, które muszą speł-
niać produkty w obrocie pozaaptecznym. W takim
wypadku wszystko, co będzie spełniać te kryteria,
automatycznie znajdzie się w placówkach obrotu po-
zaaptecznego bez konieczności umieszczenia w ja-
kimkolwiek wykazie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Polaka
w sprawie doniesień medialnych dotyczących
analizowania i rozważania przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej propozycji
zmniejszenia wysokości zasiłku pogrzebowego
i zmiany zasad jego waloryzacji w 2010 r. (5605)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 18 grudnia 2009
r., znak: SPS-024-5605/09, dotyczące zapytania pana
posła Piotra Polaka z dnia 17 grudnia 2009 r. w spra-
wie doniesień medialnych dotyczących analizowania
i rozważania przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej propozycji zmniejszenia wysokości zasił-
ku pogrzebowego i zmiany zasad jego waloryzacji
w 2010 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zasady przyznawania i wypłaty zasiłku pogrze-
bowego uregulowane są przepisami ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227).
Zgodnie z treścią art. 77 powołanej ustawy zasiłek
pogrzebowy przysługuje w razie śmierci osoby pod-
legającej ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym,
osoby pobierającej emeryturę lub rentę, osoby, która
w dniu śmierci nie miała ustalonego prawa do eme-
rytury lub renty, lecz spełniała warunki do jej uzy-
skania i pobierania, oraz członka rodziny osoby ubez-
pieczonej lub pobierającej emeryturę lub rentę. Przy-
sługuje również w razie śmierci ubezpieczonego po
ustaniu ubezpieczenia, jeżeli śmierć nastąpiła w okre-
sie pobierania zasiłku chorobowego, świadczenia re-
habilitacyjnego lub zasiłku macierzyńskiego.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która
pokryła koszty pogrzebu, i jest wypłacany na jej
wniosek.
Zasiłek pogrzebowy przysługuje w wysokości
200% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego
w dniu śmierci osoby, której koszty pogrzebu zostały
poniesione.
Kwotę powyższą ustala się miesięcznie, poczyna-
jąc od trzeciego miesiąca kalendarzowego kwartału,
na okres 3 miesięcy, na podstawie przeciętnego wy-
nagrodzenia z poprzedniego kwartału. W okresie od
1 grudnia 2009 r. do 28 lutego 2010 r. zasiłek pogrze-
bowy wynosi 6227,72 zł.
Pragnę jednocześnie zapewnić, że aktualnie nie
są w resorcie prowadzone żadne prace dotyczące
zmiany wysokości zasiłku pogrzebowego, jak również
zasad jego waloryzacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie informacji CBA dotyczącej prób
wpływania na postępowanie związane
z obsadą stanowiska członka zarządu
w Totalizatorze Sportowym sp. z o.o. (5607)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5512 s. 463.

Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie spotkania premiera rządu RP
z szefem CBA w dniu 14 sierpnia 2009 r.,
dotyczącego nielegalnego lobbingu
przy pracach nad tzw. ustawą hazardową (5608)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5512 s. 463.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
dla członków zarządu spółki PL.2012 (5609)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poseł na Sejm RP pani Jolanty Szczypińskiej,
przekazane pismem z dnia 18 grudnia 2009 r. (sygn.
SPS-024-5609/09), w sprawie postępowania kwalifi-
kacyjnego dla członków zarządu spółki PL.2012
uprzejmie informuję, co następuje:
Strukturę organów PL.2012 spółka z ograniczo-
ną odpowiedzialnością z siedzibą w Warszawie oraz
sposób ich powoływania określają następujące akty
prawne:
— ustawa z dnia 7 września 2007 r. o przygoto-
waniu finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Pił-
ce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 173, poz. 1219, ze zm.), dalej zwana UEURO,
— ustawa z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spół-
ek handlowych (Dz. U. z 2000 r., Nr 94, poz. 1037, ze
zm.), dalej jako K.s.h.,
— akt założycielski PL.2012 spółka z ograniczoną
odpowiedzialnością podpisany w formie aktu nota-
rialnego w dniu 19 października 2007 r. przed not.
Magdaleną Witkowską w Warszawie, rep. A 9907/07,
dalej zwany akt założycielski.
UEURO nie zawiera przepisów dotyczących zasad
powołania zarządu spółek celowych, odwołując się
w tym zakresie (art. 16) do przepisów K.s.h. Szcze-
gółowo sposób powołania członków zarządu spółki
celowej został określony w § 9 ust. 11 lit. h aktu za-
łożycielskiego, który przewiduje, że powołanie i od-
wołanie członków zarządu spółki oraz ustalenie ich
wynagrodzenia dokonuje się w formie uchwały wspól-
ników. Zawarcie umów z członkami zarządu zgodnie
z § 10 ust. 7 aktu założycielskiego leży w zakresie
uprawnienia przewodniczącego rady nadzorczej spół-
ki na podstawie uchwały rady nadzorczej spółki.
Czynności, dla których akt założycielski wymaga
uchwały wspólników, dokonywał urzędujący w czasie
powołania określonych członków zarządu minister
właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu. Funk-
511
cję tę w czasie powoływania zarządów w przedmio-
towej spółce celowej pełnili pani Elżbieta Jakubiak
i pan Mirosław Drzewiecki. Skład obecnego Zarządu
PL.2012 spółka z o.o. powołał pan minister Mirosław
Drzewiecki.
Minister właściwy do spraw kultury fizycznej
i sportu jest jednocześnie podmiotem odpowiedzial-
nym, prowadzącym i ostatecznie rozstrzygającym
o rozpoczęciu i prowadzeniu procesu rekrutacji na sta-
nowisko członka zarządu w spółce celowej utworzonej
przez takiego ministra na podstawie UEURO.
Celem rekrutacji jest sprawdzenie i ocena kwali-
fikacji kandydatów oraz wyłonienie najlepszego kan-
dydata na członka zarządu. Organ odpowiedzialny
dokonał takiej oceny z punktu widzenia celów dzia-
łania spółki celowej oraz zadań jej zarządu, podejmu-
jąc ostatecznie decyzję o powołaniu osób w skład or-
ganu spółki.
W toku procesu wyłaniania członków Zarządu
PL.2012 spółka z o.o. nie zlecano usług podmiotom
świadczącym usługi doradztwa personalnego.
Czynności związane z powołaniem obecnie dzia-
łającego zarządu spółki wykonywały organy tej spół-
ki zgodnie z odpowiednimi regulacjami wynikający-
mi z powołanych wyżej przepisów, w szczególności
aktu założycielskiego. Nie powoływano i nie korzy-
stano z pomocy innych organów lub podmiotów, nie
tworzono odrębnych komisji.
Podkreślić należy, że obowiązujące w tym zakre-
sie przepisy dotyczące spółek celowych nie przewidu-
ją możliwości przeniesienia odpowiedzialności i za-
dań związanych z wyłonieniem członków zarządu na
inne podmioty niż organy spółki.
Wszyscy członkowie Zarządu spółki celowej
PL.2012 zostali powołani w oparciu o powyższe prze-
pisy i procedury.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Marii Zuby
w sprawie skutków nowelizacji ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(5610)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Marii Zuby, przesłaną przy piśmie
z dnia 18 grudnia 2009 r. nr SPS-024-5610/09,
512
w sprawie skutków nowelizacji ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych w zakresie uprawnienia pracowni-
ków uczelni publicznych do dodatkowego wynagrodze-
nia rocznego, uprzejmie informuję, co następuje.
Pragnę poinformować, że przepisy ww. ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. poprzez nowelizację ustaw:
— z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wy-
nagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek
sfery budżetowej (Dz. U. Nr 160, poz. 1080, z późn.
zm.) – zm. w art. 38,
— z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wy-
nagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255,
z późn. zm.) – zm. w art. 45,
nie pozbawiły pracowników uczelni prawa do do-
datkowego wynagrodzenia rocznego. Zmiany wpro-
wadzone w obu ustawach miały przede wszystkim
charakter dostosowujący do przepisów ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241), która zmieniła zakres funkcjono-
wania oraz organizacji sektora finansów publicznych
i m.in. zrezygnowała z funkcjonowania części dotych-
czasowych form organizacyjno-prawnych, np. zakła-
dów budżetowych i gospodarstw pomocniczych.
Dodatkowo w przepisach ww. ustawy z dnia
23 grudnia 1999 r. uporządkowano określenie „pań-
stwowej sfery budżetowej”, poprzez wykreślenie
z definicji wyrazów: „państwowe szkoły wyższe i inne
jednostki prowadzące gospodarkę finansową na za-
sadach określonych w art. 30 ustawy z dnia 12 wrze-
śnia 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65,
poz. 385, z późn. zm.), zwanej dalej”ustawą o szkol-
nictwie wyższym«”, bowiem de facto szkoły wyższe
(uczelnie publiczne) od dnia l września 2005 r. na
mocy art. 245 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.) zostały wyłączone spod działania prze-
pisów ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształto-
waniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej
i nie są w państwowej sferze budżetowej.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 156
ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym pracownikowi uczelni publicznej
przysługuje dodatkowe wynagrodzenie roczne na za-
sadach określonych w przepisach o dodatkowym wy-
nagrodzeniu rocznym pracowników jednostek sfery
budżetowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie staży i specjalizacji lekarskich (5611)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Jana Kulasa w sprawie staży
i specjalizacji lekarskich, przesłane przy piśmie SPS-
-024-5611/09, pragnę ustosunkować się do podnie-
sionych kwestii i uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana jest
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779, z późn.
zm.). Zgodnie z § 14 ww. rozporządzenia lekarz może
odbywać specjalizację na podstawie umowy o pracę
w pełnym wymiarze czasu pracy, zawartej z jednost-
ką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas
określony, w celu doskonalenia zawodowego obejmu-
jącego realizację programu specjalizacji, zwanej dalej
rezydenturą.
Lekarz może również odbywać specjalizację w ra-
mach:
1) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
3) poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukoń-
czeniu tych studiów w trybie określonym w pkt 1, 2,
4 lub 5;
4) umowy o pracę zawartej na czas nieokreślo-
ny, z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona
w § 11 ust. 1, zapewniającą realizację części progra-
mu specjalizacji w zakresie form, o których mowa
w § 5 ust. 1 pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów
szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas
niezbędny do zrealizowania pozostałej części progra-
mu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowa-
dzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej
staż kierunkowy;
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadzą-
ca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to
szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza.
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed konsul-

tantami wojewódzkimi. Zgodnie z ustawą z dnia
6 listopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdro-
wia konsultant wojewódzki prowadzi politykę kadro-
wą w zakresie danej specjalności na terenie woje-
wództwa, natomiast konsultant krajowy zabezpiecza
potrzeby kadrowe w skali kraju.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych
miejsc specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od
posiadanych wolnych miejsc akredytowanych w da-
nej specjalności. Brak wolnych miejsc akredytowa-
nych wyklucza możliwość otwarcia nowych specjali-
zacji. Należy zaznaczyć, że akredytacja jest następ-
stwem dobrowolnego ubiegania się placówek o wpis
na listę ministra zdrowia jednostek prowadzących
specjalizację lub staż kierunkowy i przyznania okre-
ślonej liczby miejsc szkoleniowych poprzez składanie
stosownych wniosków podlegających następnie za-
opiniowaniu przez zespół ekspertów. Spełnienie okre-
ślonych w ww. rozporządzeniu warunków, po ich po-
zytywnym zweryfikowaniu, wiąże się z wpisaniem
jednostki na listę ministra zdrowia jednostek upraw-
nionych do prowadzenia specjalizacji i przyznaniem
jej określonej liczby miejsc szkoleniowych.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte
o analizę potrzeb w zakresie liczby specjalistów w da-
nej dziedzinie medycyny. Pragnę podkreślić, że Mi-
nisterstwo Zdrowia uruchamia wszystkie zgłaszane
wolne miejsca szkoleniowe.
Odnosząc się do liczby przyznawanych etatów re-
zydenckich, uprzejmie wyjaśniam, że jest ona uwa-
runkowana sytuacją finansową.
Rezydentury są przyznawane przede wszystkim:
— w specjalnościach priorytetowych – 100% zgło-
szonych zapotrzebowań przez WCZP,
— w wybranych specjalizacjach podstawowych
(chirurgia ogólna, choroby wewnętrzne, kardiochi-
rurgia, mikrobiologia lekarska, psychiatria, psychia-
tria dzieci i młodzieży oraz położnictwo i ginekolo-
gia), w których obserwowane są niedobory specjali-
stów – od 2 do 17 rezydentur, a także
— w pozostałych specjalizacjach – 1 rezydentura
w każdej dziedzinie, w której zgłoszono zapotrzebo-
wanie na rezydenturę oraz
— na podstawie zgłoszonych zapotrzebowań kon-
sultantów krajowych i wojewódzkich.
Docelowo planuje się uruchamianie takiej liczby
rezydentur, która odpowiada liczbie lekarzy kończą-
cych staż podyplomowy. Problemem jest ograniczona
liczba miejsc szkoleniowych oraz niedobory finanso-
we. Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia w mia-
rę możliwości stara się zwiększyć środki finansowe
na rezydentury.
W latach 2005–2007 liczba miejsc szkolenio-
wych, w tym rezydentur dla lekarzy i lekarzy den-
tystów, przyznanych przez Ministerstwo Zdrowia
na postępowania kwalifikacyjne przedstawiała się
następująco:
513
Liczba przyznanych
miejsc szkoleniowych
Postępowanie kwalifikacyjne
w tym
Ogółem
rezydentury
1 grudnia 2004–15 lutego 2005 3629 1000
1 czerwca 2005–15 lipca 2005 3482 1000
1 grudnia 2005–31 stycznia 2006 3967 1200
1 maja 2006–30 czerwca 2006 3432 800
1 grudnia 2006–31 stycznia 2007 4323 807
1 maja 2007–30 czerwca 2007 3604 722
1 grudnia 2007–31 stycznia 2008 4342 1400
1 maja 2008–30 czerwca 2008 3729 1100
1–15 listopada 2008 4414 2202
1–31 marca 2009 4269 1500
1–31 października 2009 5549 2000
Jednocześnie pragnę dodać, że Ministerstwo
Zdrowia stara się stymulować wzrost liczby specjali-
stów we wszystkich dziedzinach medycyny za pośred-
nictwem konsultantów krajowych i konsultantów
wojewódzkich, a także samorządu lekarskiego, mając
na celu zwiększenie liczby jednostek szkoleniowych.
Systematyczny wzrost liczby miejsc szkoleniowych
w jednostkach organizacyjnych uprawnionych do pro-
wadzenia specjalizacji obrazują niżej przytoczone dane
liczbowe. Obecnie, według stanu na dzień 05.11.2009 r.,
we wszystkich dziedzinach medycyny dostępne są
34 102 miejsca w 4725 jednostkach szkolących. Dla
porównania w dniu 23.03.2007 r. – 4264 jednostki dys-
ponowały 30 652 miejscami szkoleniowymi.
Ponadto uprzejmie informuję, iż rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 19 września 2008 r. zmie-
niające rozporządzenie w sprawie specjalizacji leka-
rzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 170, poz. 1050)
wprowadziło zmiany, które spowodowały maksymal-
ne skrócenie okresu od uzyskania przez młodych le-
karzy prawa wykonywania zawodu do rozpoczęcia
specjalizacji. Obecnie lekarz, który ukończy staż po-
dyplomowy np. 31 października, może rozpocząć spe-
cjalizację już 1 grudnia, a nie jak dotychczas dopiero
1 marca następnego roku. Ponadto uproszczono i zo-
biektywizowano zasady przeprowadzania postępowa-
nia kwalifikacyjnego do specjalizacji, polegające na
rezygnacji z dotychczas przeprowadzanej rozmowy
kwalifikacyjnej.
W ww. przedmiotowych przepisach w sprawie spe-
cjalizacji lekarskich zostały ponadto uwzględnione
postulaty lekarzy dotyczące możliwości zdawania le-
karskiego egzaminu oraz lekarsko-dentystycznego
egzaminu państwowego przed lub w trakcie stażu
podyplomowego, a nie jak dotychczas po jego zakoń-
czeniu. Pozwoliło to lekarzom na uzyskiwanie prawa
wykonywania zawodu bezpośrednio po stażu pody-
plomowym.
Jednocześnie pragnę poinformować, że została
przeprowadzona nowelizacja ustawy o zawodach le-
karza i lekarza dentysty z dnia 20 lutego 2009 r. (Dz. U.
514
Nr 40, poz. 323) w zakresie wynagrodzenia lekarzy
rezydentów. Wprowadzono regulację dotyczącą moż-
liwości zróżnicowania zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego, ze względu na:
1) dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa
specjalizację w ramach rezydentury, ze szczegól-
nym uwzględnieniem dziedzin uznanych za priory-
tetowe;
2) etap odbywanego szkolenia specjalizacyjnego
– z podziałem na pierwsze 2 lata rezydentury i po
odbyciu 2 lat rezydentury.
Został również wydany akt wykonawczy do ww.
ustawy – rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysokości wynagro-
dzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów od-
bywających specjalizację w ramach rezydentury (Dz. U.
Nr 66, poz. 560).
Na podstawie przedmiotowego rozporządzenia
wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego
lekarza i lekarza dentysty odbywającego specjalizację
w ramach rezydentury wynosi w pierwszych dwóch
latach rezydentury 3170 zł, natomiast po dwóch la-
tach rezydentury – 3458 zł. Wysokość zasadniczego
wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza den-
tysty odbywającego specjalizację w ramach rezyden-
tury, w dziedzinach priorytetowych wynosi w pierw-
szych dwóch latach rezydentury – 3602 zł, a po dwóch
latach rezydentury – 3890 zł.
W dniu 21 maja 2009 r. podpisane zostało nowe
rozporządzenie w sprawie uznania dziedzin medycy-
ny za priorytetowe (opublikowane w Dz. U. Nr 84,
poz.709). Uprzejmie informuję, że uznano 21 dziedzin
medycyny za priorytetowe. Są to następujące dzie-
dziny medycyny: anestezjologia i intensywna terapia,
chirurgia onkologiczna, epidemiologia, geriatria, gi-
nekologia onkologiczna, kardiologia, kardiologia
dziecięca, medycyna pracy, medycyna ratunkowa,
medycyna rodzinna, neonatologia, neurologia dzie-
cięca, onkologia kliniczna, onkologia i hematologia
dziecięca, ortopedia i traumatologia narządu ruchu,
patomorfologia, pediatria, radiologia i diagnostyka
obrazowa, radioterapia onkologiczna, rehabilitacja
medyczna, stomatologia dziecięca.
Została przeprowadzona także nowelizacja rozpo-
rządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza
i lekarza dentysty, w której zostało podwyższone wy-
nagrodzenie zasadnicze lekarza stażysty w roku
2009 do wysokości 2007 zł. Jednocześnie należy pod-
kreślić, że wszyscy lekarze i lekarze dentyści mają
zapewnione miejsca szkoleniowe do odbywania stażu
podyplomowego.
Ze swojej strony pragnę poinformować, że dokła-
damy szczególnych starań, aby zreformować system
kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy denty-
stów.
Wychodząc naprzeciw postulatom młodych leka-
rzy, przygotowywane są zmiany mające na celu do-
prowadzenie do udrożnienia i uelastycznienia syste-
mu specjalizacji lekarskich.
Wśród przygotowywanych zmian należy wymie-
nić następujące:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji
(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych oraz do-
stosowanie długości programu specjalizacji do wy-
magań dyrektywy unijnej i zaleceń Europejskiej Unii
Specjalizacji Medycznych,
— zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesieniu
do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej lub
dydaktycznej, tam gdzie nie jest to niezbędne), tak
aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredytowa-
nych, co obecnie stanowi istotną barierę w możliwo-
ści otwierania specjalizacji,
— weryfikacja i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmiernie
rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób spe-
cjalizujących się w mniejszych ośrodkach,
— rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) kończą-
cym specjalizację.
Ponadto wdrożono działania mające na celu wy-
korzystanie środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w priorytecie „Kapitał ludzki” do dofinan-
sowania kosztów kursów specjalizacyjnych w wybra-
nych, istotnych z punktu widzenia społecznego i epi-
demiologicznego specjalizacjach (kardiologia, dzie-
dziny onkologiczne, medycyna pracy).
Wobec powyższego pragnę wyrazić przekonanie,
że działania podejmowane przez Ministerstwo Zdro-
wia zmierzają do uelastycznienia systemu kształce-
nia lekarzy i lekarzy dentystów, co zwiększy dopływ
specjalistycznej kadry lekarskiej do systemu ochrony
zdrowia i z pewnością takie działania będą skutko-
wały zwiększeniem liczby specjalistów w Polsce.
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej
w sprawie staży podyplomowych
dla młodych lekarzy (5612)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie staży podyplomowych dla młodych lekarzy
przesłane przy piśmie: SPS-024-5612/09, pragnę
ustosunkować się do podniesionych kwestii i uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Sprawa stażu podyplomowego dla lekarzy uregu-
lowana jest ustawą z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 136, poz.

857, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie stażu po-
dyplomowego lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. Nr 57,
poz. 553, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty orga-
nizacja i finansowanie oraz zapewnienie warunków
odbywania stażu podyplomowego przez absolwentów
studiów lekarskich i lekarsko-dentystycznych będą-
cych obywatelami polskimi, zamierzających wykony-
wać zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
mających stałe miejsce zamieszkania na obszarze wo-
jewództwa, a w przypadku osób będących obywate-
lami innego niż Rzeczypospolita Polska państwa
członkowskiego Unii Europejskiej zamierzających
odbywać staż na obszarze tego województwa jest za-
daniem marszałka województwa z zakresu admini-
stracji rządowej.
Na podstawie art. 15 ust. 6–6a ww. ustawy mar-
szałek województwa w porozumieniu z właściwą
okręgową radą lekarską ustala listę zakładów opieki
zdrowotnej oraz indywidualnych praktyk lekarskich
i indywidualnych specjalistycznych praktyk lekar-
skich uprawnionych do prowadzenia stażu podyplo-
mowego. Okręgowa rada lekarska w drodze uchwały
w porozumieniu z marszałkiem województwa kieru-
je do odbycia stażu na obszarze swojego działania
lekarzy, lekarzy dentystów, którym przyznała ogra-
niczone prawo wykonywania zawodu i których wpi-
sała na listę członków izby.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z § 3 ust. 1–3 ww. rozporządzenia, kierując lekarza,
lekarza dentystę do odbycia stażu, okręgowa rada
lekarska uwzględnia w kolejności lekarzy i lekarzy
dentystów, którzy posiadają stałe miejsce zamieszka-
nia na obszarze działania okręgowej rady lekarskiej
i ukończyli studia z kolejno najwyższą średnią ocen,
a także bierze pod uwagę maksymalną liczbę lekarzy
mogących jednocześnie odbywać staż w tym podmio-
cie. W razie braku możliwości odbycia stażu przez
lekarza, lekarza dentystę na obszarze działania okrę-
gowej izby lekarskiej, której jest członkiem, okręgowa
rada lekarska tej izby uzgadnia z inną okręgową radą
lekarską możliwość odbycia przez lekarza, lekarza
dentystę stażu na obszarze jej działania. W przypad-
ku, o którym mowa powyżej, okręgowa rada lekar-
ska, na obszarze której lekarz, lekarz dentysta będzie
odbywał staż, wpisuje tego lekarza, lekarza dentystę
na listę członków i kieruje go do odbycia stażu.
W związku z powyższym odbywanie stażu pody-
plomowego lekarza jest bezpośrednio związane z jego
stałym miejscem zamieszkania. Należy natomiast
zaznaczyć, że lekarz może ubiegać się o rozpoczęcie
specjalizacji we wszystkich województwach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
515
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie nieodpłatnego zbycia pakietu akcji
PKS SA Jarosław samorządowi
woj. podkarpackiego (5617)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem poselskim pana posła Andrzeja Ćwierza
z dnia 28 grudnia 2009 r., nr SPS-024-5617/09,
w sprawie nieodpłatnego zbycia pakietu akcji spółki
Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej w Ja-
rosławiu SA samorządowi woj. podkarpackiego
uprzejmie informuję, co następuje.
W chwili obecnej Ministerstwo Skarbu Państwa
nic prowadzi działań prywatyzacyjnych w stosunku
do spółki Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodo-
wej w Jarosławiu SA. Przyczyną wstrzymania proce-
su prywatyzacyjnego było wyrażenie zainteresowania
nieodpłatnym nabyciem akcji spółki przez jednostki
samorządu terytorialnego woj. podkarpackiego.
Zgodnie z brzmieniem art. 4b ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji na wnio-
sek organu wykonawczego jednostki samorządu te-
rytorialnego, na obszarze której znajduje się siedziba
spółki, w której Skarb Państwu posiada akcje, lub na
wniosek organu wykonawczego związku jednostek
samorządu terytorialnego, na obszarze którego mie-
ści się siedziba spółki, może nastąpić nieodpłatne
zbycie części lub wszystkich posiadanych przez Skarb
Państwa akcji tej spółki na rzecz jednostki samorzą-
du terytorialnego lub związku jednostek samorządu
terytorialnego, o ile zostały spełnione łącznie nastę-
pujące warunki:
1) przedmiot działalności spółki jest związany
z realizacją zadań własnych tej jednostki samorządu
terytorialnego lub związku jednostek samorządu te-
rytorialnego,
2) spółka wykonuje działalność gospodarczą na
obszarze składającej wniosek jednostki samorządu
terytorialnego lub związku jednostek samorządu te-
rytorialnego,
3) spółka nie jest wpisana na listę spółek o szcze-
gólnym znaczeniu dla gospodarki państwa lub inne
listy spółek o znaczeniu państwowym.
Ponieważ w przedmiotowej sprawie z wnioskami
o nieodpłatne przekazanie akcji spółki Przedsiębior-
stwo Komunikacji Samochodowej w Jarosławiu SA wy-
stąpił marszałek woj. podkarpackiego oraz Związek
Gmin Ziemi Przeworskiej, w chwili obecnej Minister-
stwo Skarbu Państwa analizuje powyższe wnioski.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.
516
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie trudności w realizacji
programu rządowego „Radosna szkoła” (5622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Gwiazdowskiego
(SPS-024-5622/09) w sprawie trudności w realizacji
programu „Radosna szkoła”, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Dnia 10 grudnia 2009 r. Rada Ministrów podjęła
uchwałę nr 216/2009 zmieniającą uchwałę w sprawie
Rządowego programu wspierania w latach 2009–
–2014 organów prowadzących w zapewnieniu bez-
piecznych warunków nauki, wychowania i opieki
w klasach I–III szkół podstawowych i ogólnokształ-
cących szkół muzycznych I stopnia „Radosna szkoła”.
Na mocy tej uchwały terminem złożenia przez orga-
ny prowadzące do wojewody sprawozdania jest 15
stycznia 2010 r., co pozwoliło na wydatkowanie środ-
ków do 31 grudnia 2009 r. Termin ten będzie obowią-
zywać w każdym roku do końca realizacji programu,
czyli w latach 2010–2015. Zmiana ta dała dodatkową
szansę skutecznego wykorzystania dotacji otrzyma-
nej w ramach programu „Radosna szkoła” oraz uła-
twi terminową realizację założeń programu.
Jednocześnie wyjaśniam, że nie ma możliwości
przedłużenia realizacji I edycji programu do 31 mar-
ca 2010 r., ponieważ art. 130 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249
poz. 2104, z późn. zm.) mówi, że termin wykorzysta-
nia dotacji nie może być dłuższy niż do dnia 31 grud-
nia danego roku budżetowego. W związku z tym osta-
tecznym terminem wydatkowania wsparcia finanso-
wego w 2009 r. był 31 grudnia 2009 r.
Dodatkowo informuję, że w związku z wieloma
sygnałami o problemach z realizacją programu Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej apelowało do woje-
wodów i kuratorów oświaty o dopuszczenie możliwo-
ści zakupu pomocy dydaktycznych innych niż wprost
wpisane we wniosku (firma, nazwa produktu, kolor,
rodzaj, cena, ilość). W opinii Ministerstwa Edukacji
Narodowej dopuszczalny jest zakup pomocy dydak-
tycznych o nazwie innej od wskazanej we wniosku,
ale o tym samym przeznaczeniu i funkcji, rozwijają-
cej te same kompetencje i umiejętności u dziecka
w zakresie małej i dużej motoryki oraz integracji
zmysłowej i stymulacji wielozmysłowej.
Wyjaśniam również, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej informowało szkoły i organy prowadzące
na swojej stronie internetowej, że w ramach rządo-
wego programu „Radosna szkoła” nie ma możliwości
podpisania umowy z dystrybutorem pomocy dydak-
tycznych, który proponuje przekazanie faktury w 2009 r.,
natomiast dostarczenie zamówionych produktów
w 2010 r. Działanie takie jest niezgodne z prawem,
ponieważ środki finansowe z dotacji celowej muszą
być wydatkowe i rozliczone do końca roku budże-
towego.
Zgodnie z rozdziałem IX załącznika do uchwały
Rady Ministrów z dnia 7 lipca 2009 r. wydatkowanie
przez organ prowadzący środków finansowych przy-
znanych z budżetu państwa na zakup pomocy dydak-
tycznych albo zwrot kosztów zakupu pomocy dydak-
tycznych i utworzenie lub modernizację placów za-
baw albo zwrot kosztów utworzenia lub modernizacji
szkolnych placów zabaw powinno odbywać się z uwzględ-
nieniem przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.).
Należy również podkreślić, że zgodnie z art. 86
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.)
organami nadzoru nad działalnością gminną na pod-
stawie kryterium zgodności z prawem są prezes Rady
Ministrów i wojewoda, a w zakresie spraw finanso-
wych – regionalna izba obrachunkowa.
Dodatkowo organ prowadzący, zgodnie z rozdzia-
łem XII załącznika do ww. uchwały, zobowiązany jest
złożyć do wojewody sprawozdanie dotyczące realiza-
cji rządowego programu „Radosna szkoła”, zawiera-
jące m.in. zestawienie ilościowo-wartościowe wydat-
ków dokonanych w ramach programu. Jednocześnie
organ prowadzący, który podjął decyzję o przekaza-
niu szkole otrzymanych w 2009 r. środków na zakup
pomocy dydaktycznych, może wymagać od dyrektora
szkoły wykazu wydatków zrealizowanych w ramach
programu „Radosna szkoła” wraz z fakturami.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie notatek z dnia 27 sierpnia 2009 r.
i z dnia 14 września 2009 r.
autorstwa podsekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów Jacka Kapicy (5625)
Patrz odpowiedź na zapytanie nr 5512 s. 463.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie sytuacji
w PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. (5632)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Anny Zalewskiej (SPS-024-
-5632/09 z dnia 28 grudnia 2009 r.) w sprawie sytu-
acji w PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o., uprzejmie
informuję, iż sprawy będące przedmiotem zaintere-
sowania pani poseł znajdują się poza zakresem dzia-
łania ministra infrastruktury i leżą w kompetencjach
organów statutowych spółki.
W wyniku usamorządowienia przewozów regio-
nalnych, które nastąpiło w dniu 22 grudnia 2008 r.,
udziały w kapitale zakładowym spółki Przewozy Re-
gionalne sp. z o.o. objęły samorządy województw, sta-
jąc się jednocześnie jej właścicielami.
Minister infrastruktury, nie posiadając wobec
spółki żadnych uprawnień właścicielskich, nie może
odnieść się do kwestii ewentualnych zwolnień pra-
cowników czy jej sytuacji finansowej. Ustosunkowu-
jąc się do pytania dotyczącego utrzymania przez spół-
kę Przewozy Regionalne sp. z o.o. na terenie woje-
wództwa dolnośląskiego dotychczasowych połączeń
kolejowych, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 40
ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie
kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn.
zm.) organizowanie i dotowanie regionalnych kolejo-
wych przewozów osób wykonywanych na podstawie
umowy o świadczenie usług publicznych należy do
zadań własnych samorządu województwa. Z powyż-
szego wynika, że o liczbie uruchamianych pociągów
w ruchu regionalnym na terenie województwa dolno-
śląskiego decyduje samorząd tego województwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 6 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie planowanej prywatyzacji
dolnośląskiego sektora zdrojowego (5633)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem z dnia 14 grudnia 2009 r. poseł Anny Zalew-
517
skiej dotyczącym planowanej prywatyzacji dolnoślą-
skiego sektora zdrojowego, przekazanym przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
28 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-5633/09, uprzej-
mie wyjaśniam.
Spółki uzdrowiskowe Skarbu Państwa na rynku
usług lecznictwa uzdrowiskowego funkcjonują wraz
z innymi podmiotami, w tym prywatnymi, świadcząc
usługi lecznictwa uzdrowiskowego głównie na rzecz
Narodowego Funduszu Zdrowia. Analiza wyników
ekonomicznych spółek uzdrowiskowych Skarbu Pań-
stwa wskazuje, że w dalszej perspektywie wszystkie
spółki uzdrowiskowe, bez inwestora strategicznego,
zdolnego do zainwestowania w nowoczesną bazę ho-
tełowo-leczniczą, zostaną skazane na marginalizacje
ekonomiczną. Dlatego też, mając na względzie pozy-
tywny rozwój i kształtowanie potencjału konkuren-
cyjnego spółek uzdrowiskowych Skarbu Państwa,
w obliczu zagrożeń płynących z otoczenia zewnętrz-
nego tych spółek niezbędne jest rozpoczęcie procesu
ich prywatyzacji.
Proces prywatyzacji przeprowadzony zostanie
zgodnie z ustawą o komercjalizacji i prywatyzacji,
a w umowach sprzedaży akcji/udziałów zostaną
uwzględnione czasowe zobowiązania inwestora m.in.
do: podwyższenia kapitału zakładowego i przezna-
czenia środków z podwyższenia na realizację inwe-
stycji w majątek trwały spółki, utrzymania stanu
zatrudnienia pracowników oraz zachowania statu-
towego przedmiotu i kontynuowania działalności
gospodarczej.
Wykonanie wszystkich zobowiązań zostanie za-
bezpieczone odpowiednimi klauzulami gwarancyj-
nymi.
Wyrażam przekonanie, ze proces prywatyzacji
jest szansą dla spółek, a pozyskanie inwestora dys-
ponującego odpowiednimi środkami finansowymi
przyczyni się do ich dalszego rozwoju.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 12 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie nowych zasad przyznawania
tzw. becikowego (5634)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 28 grudnia 2009 r. dotyczące wystąpienia po-
seł Anny Zalewskiej w sprawie nowych zasad przy-
znawania tzw. becikowego, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o świadczeniach
rodzinnych, dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
518
urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobieta pozo-
stawała pod opieką medyczną nie później niż od
10. tygodnia ciąży do porodu. Przepis art. 15b ust. 5
ww. ustawy wprowadza analogiczny wymóg w przy-
padku ubiegania się o jednorazową zapomogę z tytu-
łu urodzenia się dziecka. Pozostawanie pod opieką
medyczną wprowadzone zostało przepisem art. 7
ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy
Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 237, poz. 1654), który wszedł w życie z dniem
1 stycznia 2009 r. Konsekwencją tego rozwiązania
jest, uregulowane odpowiednio w art. 9 ust. 7 i art. 15b
ust. 6 ustawy o świadczeniach rodzinnych, dokumen-
towanie pozostawania pod opieką lekarską przy ubie-
ganiu się o świadczenia z tytułu urodzenia dziecka
wymagane, począwszy od 1 listopada 2009 r.
W związku z problemami w stosowaniu powyż-
szych rozwiązań zgłaszanymi przez świadczeniobior-
ców i realizatorów świadczeń rodzinnych, w szczegól-
ności dotyczących ratio legis wprowadzenia 10-tygo-
dniowego terminu, w trakcie którego kobieta powin-
na zgłosić się do lekarza, minister pracy i polityki
społecznej zwrócił się do ministra zdrowia z prośbą
o udzielenie opinii odnośnie do zasadności warunku
pozostawania kobiety w ciąży pod opieką medyczną
co najmniej od 10. tygodnia ciąży oraz możliwości
jego złagodzenia, np. poprzez przesunięcie terminu
pierwszej wizyty kobiety w ciąży u lekarza z 10. ty-
godnia na termin późniejszy, tak aby wszystkim oso-
bom zainteresowanym umożliwić nabycie prawa do
świadczeń z tytułu urodzenia dziecka, nie zaniedbu-
jąc jednocześnie wymogu pozostawania kobiety w tym
czasie pod opieką medyczną.
W odpowiedzi minister zdrowia wskazał, że „za-
sadniczym celem wprowadzenia tego przepisu jest
zmotywowanie kobiet zachodzących w ciążę do jak
najwcześniejszego zgłoszenia się do lekarza lub po-
łożnej, a w następnej kolejności – systematycznego
zgłaszania się na kolejne badania kontrolne”.
Ministerstwo Zdrowia poinformowało również, że
problem zasadności wprowadzenia wymogu pozosta-
wania przez kobiety w ciąży co najmniej od 10. tygo-
dnia ciąży do dnia porodu pod opieką medyczną, od
którego uzależnione jest prawo do dodatku z tytułu
urodzenia dziecka i jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, został poruszony podczas od-
bytego w Ministerstwie Zdrowia w dniu 2 grudnia
2009 r. spotkania pana Adama Fronczaka – podse-
kretarza stanu w MZ, konsultanta krajowego z wszyst-
kimi 16 konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie
położnictwa i ginekologii, a także z udziałem konsul-
tanta krajowego w dziedzinie neonatologii. W spotka-
niu udział wzięli także: prezes Polskiego Towarzy-
stwa Ginekologicznego, zastępca prezesa do spraw
medycznych NFZ, dyrektor Departamentu Matki
i Dziecka oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa
Wyższego w Ministerstwie Zdrowia.
Według informacji Ministerstwa Zdrowia „powyż-
sze gremium ekspertów jednogłośnie negatywnie
oceniło zasadność złagodzenia przyjętego warunku,
np. poprzez przesunięcie terminu pierwszej wizyty
kobiety w ciąży u lekarza z 10. tygodnia na termin
późniejszy, tak aby wszystkim osobom zainteresowa-
nym umożliwić nabycie prawa do świadczeń z tytułu
urodzenia dziecka, nie zaniedbując jednocześnie wy-
mogu pozostawania kobiety w tym czasie pod opieką
medyczną”.
Uczestnicy powyższego spotkania nie podzielili
również opinii o braku dostępności do opieki medycz-
nej publicznych i niepublicznych świadczeniodawców
w dziedzinie położnictwa i ginekologii. Wskazano, że
na poziomie podstawowej opieki zdrowotnej funkcjo-
nują również położne podstawowej opieki zdrowotnej,
które zgodnie z obowiązującymi przepisami mają
prawo do samodzielnego prowadzenia ciąży fizjolo-
gicznej i obowiązek dokumentowania tych działań.
Jak dotąd, do Ministerstwa Zdrowia nie wpłynęła ani
jedna skarga ze strony zainteresowanych świadcze-
niobiorców na brak dostępności do położnych podsta-
wowej opieki zdrowotnej ściśle współpracujących
z praktykującymi na swoim terenie lekarzami położ-
nikami ginekologami. W opinii nadzoru położniczo-
-ginekologicznego główną przyczyną późnego zgła-
szania się kobiet we wczesnej ciąży do opieki medycz-
nej są niestety zaniedbania terminów wizyt ze strony
samych kobiet.
W związku z powyższym minister pracy i polityki
społecznej nie prowadzi prac mających na celu znie-
sienie warunku pozostawania kobiety w ciąży pod
opieką medyczną co najmniej od 10. tygodnia ciąży
do dnia porodu, od którego uzależnione jest obecnie
prawo do świadczeń rodzinnych z tytułu urodzenia
dziecka.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że fakt, iż
dziecko urodziło się za granicą, nie stanowi przeszko-
dy w uzyskaniu przez rodziców wymaganego za-
świadczenia lekarskiego – zgodnie z wyjaśnieniami
udzielonymi przez Ministerstwo Zdrowia, uznaje się,
że przedstawienie przez zainteresowaną (po poro-
dzie) przedmiotowej dokumentacji medycznej, w wia-
rygodnym tłumaczeniu na język polski, lekarzowi
w kraju upoważnia tego lekarza do wydania zaświad-
czenia uprawniającego do dodatku z tytułu urodze-
nia dziecka oraz jednorazowej zapomogi z tytułu uro-
dzenia dziecka.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Janusza Palikota
w sprawie odbywania przez skazanego kary
25 lat pozbawienia wolności na podstawie
wyroku Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu
z dnia 26 sierpnia 1997 r.
(sygn. akt III K 576/95) (5636)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 28 grudnia 2009 r.,
nr SPS-024-5636/09, zapytanie pana posła Janusza
Palikota z dnia 14 grudnia 2009 r. w sprawie pana
M. G. odbywającego karę 25 lat pozbawienia wolności
na podstawie wyroku Sądu Wojewódzkiego w Pozna-
niu z dnia 26 sierpnia 1997 r., sygn. akt III K 576/95,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Wyrokiem z dnia 26 sierpnia 1997 r., sygn. akt III
K 576/95, Sąd Wojewódzki w Poznaniu uznał oskar-
żonego M. G. za winnego dokonania, wspólnie z oskar-
żonymi W. G. i J. M., w dniu 19 grudnia 1994 r.
w Poznaniu, zbrodni napadu rabunkowego i zabój-
stwa, tj. popełnienia czynu z art. 148 § 1 K.k. w zw.
z art. 280 § 2 K.k. i art. 10 § 2 K.k.
Na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę pana
M. G., w której zakwestionowana została m.in. pra-
widłowość sądowej oceny dowodów, w tym zwłaszcza
wyjaśnień oskarżonego W. G., który pomówił pana
M. G. o zaplanowanie przestępstwa i czynny udział
w zabójstwie pokrzywdzonego, wyrok Sądu Woje-
wódzkiego w Poznaniu poddany został kontroli in-
stancyjnej Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.
Wyrokiem z dnia 13 listopada 1997 r., sygn. akt
II AKa 387/97, Sąd Apelacyjny w Poznaniu apelacji
obrońcy oskarżonego Marka G. jednak nie uwzględ-
nił i zaskarżony wyrok Sądu Wojewódzkiego w Po-
znaniu utrzymał w mocy.
Od wyroku sądu II instancji wniósł do Sądu Naj-
wyższego kasację obrońca pana M. G. Także w kasa-
cji zakwestionowano m.in. prawidłowość oceny wy-
jaśnień oskarżonego W. G., dokonanej przez sąd
I instancji i zaakceptowanej przez sąd II instancji.
Postanowieniem z dnia 10 grudnia 1998 r., sygn.
akt V KKN 165/98, Sąd Najwyższy oddalił tę kasację
jako oczywiście bezzasadną.
W 2006 r. obrońca pana M. G. złożył do Sądu Naj-
wyższego wniosek o wznowienie, na podstawie
art. 540 § 1 pkt 2 lit. a K.p.k., postępowania w tej
sprawie, argumentując, iż ujawniły się nowe dowody,
nieznane przedtem sądowi, bowiem oskarżony W. G.
napisał do ministra sprawiedliwości list z dnia
20 stycznia 2006 r., w którym przyznał, iż w toku
procesu nieprawdziwie pomówił pana M. G. o współ-
udział w dokonaniu zabójstwa.
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 4 lipca 2006 r.,
sygn. akt V Ko 25/06, oddalił wniosek o wznowienie
postępowania, stwierdzając, iż podniesione we wnio-
519
sku okoliczności nie są nowym dowodem w rozumie-
niu art. 540 § 2 K.p.k., gdyż były znane sądom orze-
kającym w tej sprawie, zaś treść wyjaśnień oskarżo-
nego W. G., w których zaprzeczał on, że to pan M. G.
zaplanował morderstwo pokrzywdzonego i udusił go,
była przedmiotem wnikliwej analizy sądów obu in-
stancji. Wniosek obrońcy o wznowienie postępowania
zmierza zatem do spowodowania dokonania ponow-
nej oceny materiału dowodowego zebranego w pra-
womocnie zakończonym postępowaniu, co w toku
postępowania o wznowienie nie jest dopuszczalne.
Akta sygn. III K 576/95 Sądu Okręgowego w Po-
znaniu były już badane w Departamencie Sądów
i Notariatu Ministerstwa Sprawiedliwości w związku
z wnioskiem pana M. G. z dnia 14 sierpnia 2001 r.
o wniesienie przez prokuratora generalnego na jego
korzyść ponownej kasacji od zapadłego w tej sprawie
prawomocnego wyroku.
W rezultacie badania akt nie dopatrzono się jed-
nak podstaw z art. 523 § 1 K.p.k., do wniesienia przez
prokuratora generalnego do Sądu Najwyższego ka-
sacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu
z dnia 13 listopada 1997 r., sygn. akt II AKa 387/97,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
w Poznaniu z dnia 26 sierpnia 1997 r., sygn. akt III
K 576/95, na korzyść pana M. G.
O wynikach badań aktowych i zajętym stanowi-
sku odmawiającym wniesienia skargi kasacyjnej pan
M. G. powiadomiony został pismem z dnia 15 listo-
pada 2001 r., sygn. akt DSP VI 632-1373/01.
Sprawa była powtórnie analizowana w Biurze Po-
stępowania Sądowego Prokuratury Krajowej w związ-
ku z kolejnym wnioskiem pana M. G. z dnia 6 listo-
pada 2005 r. Pismem z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn.
akt PR V 862-1765/05, zainteresowany powiadomio-
ny został, iż stanowisko w przedmiocie odmowy
wniesienia w tej sprawie skargi kasacyjnej w trybie
art. 521 K.p.k. pozostaje aktualne.
Po ponownym wnikliwym przeanalizowaniu spra-
wy w Biurze Postępowania Sądowego Prokuratury
Krajowej nie znaleziono podstaw do zmiany dotych-
czasowego stanowiska.
Podkreślenia wymaga, iż oświadczenie oskarżo-
nego Wojciecha G. z dnia 20 stycznia 2006 r., iż fał-
szywie pomówił Pana Marka G. o udział w zabój-
stwie pokrzywdzonego nie może samo w sobie sta-
nowić podstawy wniesienia skargi kasacyjnej, albo-
wiem fakt złożenia tego rodzaju oświadczenia nie
należy do katalogu przyczyn kasacyjnych wskaza-
nych w art. 523 § 1 K.p.k.
Stosownie bowiem do art. 523 § 1 K.p.k., kasacja
może zostać wniesiona do Sądu Najwyższego wyłącz-
nie w razie dopuszczenia się przez sąd orzekający
uchybień wskazanych w art. 439 K.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa, jeżeli mogło ono mieć
istotny wpływ na treść orzeczenia. Wniesienie kasa-
cji na innej podstawie nie jest dopuszczalne.
Z tych względów wskazane w zapytaniu posel-
skim okoliczności fałszywego pomówienia pana
M. G. o udział w zabójstwie, mogłyby uzasadniać
520
wniesienie w przedmiotowej sprawie ponownej skar-
gi kasacyjnej jedynie w oparciu o ewentualny zarzut
dokonania przez sądy I i II instancji oceny dowodów
z wyjaśnień oskarżonego W. G. złożonych w postępo-
waniu przygotowawczym oraz przed sądem, z rażą-
cym naruszeniem reguł procedowania, w tym
w szczególności art. 7 K.p.k., co mogło mieć wpływ
na ustalenia faktyczne sprawy, a w konsekwencji na
treść wyroku.
Tymczasem w efekcie badania akt nie stwierdzo-
no rażących uchybień w sposobie procedowania są-
dów obu instancji, które miałyby wpływ na treść wy-
roku skazującego pana M. G.
W trakcie procesu pan M. G. nie przyznał się do
udziału w zabójstwie pokrzywdzonego, wyjaśniając,
iż gdy oskarżony W. G. uderzył pokrzywdzonego
„czarną rurą” w głowę, to przestraszył się, wybiegł
z pokoju i w późniejszym zdarzeniu nie brał już
udziału. Natomiast oskarżony W. G. w toku postępo-
wania przygotowawczego konsekwentnie pomawiał
pana M. G. o współudział w rozboju oraz zabójstwie
i dopiero na rozprawie w dniu 8 maja 1997 r. odwołał
swoje wyjaśnienia, oświadczając, że to wyjaśnienia
M. G. są zgodne z prawdą.
Dokonując oceny zebranych w tej sprawie dowo-
dów, Sąd Wojewódzki w Poznaniu uznał za wiarygod-
ne wyjaśnienia oskarżonego W. G. złożone w postę-
powaniu przygotowawczym, odmówił natomiast wia-
rygodności tak wyjaśnieniom pana M. G., jak i wyja-
śnieniom oskarżonego W. G. złożonym na rozprawie
i w uzasadnieniu swojego wyroku wskazał motywy,
jakimi się kierował, dając wiarę tym właśnie wyja-
śnieniom oskarżonego W. G., w których wskazał on
M. G. jako współsprawcę rozboju i zabójstwa.
Sąd Apelacyjny podzielił ocenę dowodów doko-
naną przez sąd I instancji i uznał, że przeprowadzo-
na ona została z zachowaniem granic swobodnej
oceny dowodów wskazanych w art. 7 K.p.k., a pod-
stawę wyrokowania stanowił całokształt zebranego
w sprawie materiału dowodowego. Sąd Apelacyjny
w pisemnych motywach wyroku rozważył wszystkie
zarzuty podniesione w apelacji oraz po myśli art. 457
§ 3 K.p.k. obszernie uzasadnił, dlaczego uznał je za
niezasadne.
Wspomnieć wypada, że uchybień w sposobie pro-
cedowania sądów obu instancji nie dopatrzył się tak-
że Sąd Najwyższy, rozpoznając podnoszącą tego ro-
dzaju zarzut kasację obrońcy oskarżonego M. G.
Z przedstawionych powodów, podtrzymano stano-
wisko odmawiające wniesienia nadzwyczajnego środ-
ka zaskarżenia, o którym mowa w art. 521 K.p.k., na
korzyść pana M. G. z powodu braku ku temu podstaw
prawnych z art. 523 § 1 K.p.k.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 14 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie likwidacji 7. Rejonowej Bazy
Materiałowej w Stawach (5639)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
wie likwidacji 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Sta-
wach (SPS-024-5639/09), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
W ramach prac w zakresie rozwoju Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej dokonano przeglądu poten-
cjału logistycznego, w wyniku którego podjęto dzia-
łania zmierzające do optymalizacji struktur logi-
stycznych i ich reorganizacji w celu ograniczenia
wydatków na utrzymanie zbędnej infrastruktury.
Umożliwi to jednocześnie skupienie wysiłku na re-
alizacji zadań modernizacyjnych obiektów perspek-
tywicznych, niezbędnych dla funkcjonowania Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zostanie tym
samym zapewniony odpowiedni poziom nowoczesno-
ści składów, spełnienie wymogów dotyczących prze-
chowywania materiałów pędnych i smarów oraz
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, a także ochrony
środowiska.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi dokumentami
planistycznymi, w tym z „Programem rozwoju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–
–2012” oraz „Planem rozwoju systemu logistycznego
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach
2007–2012” planuje się przeformowanie aktualnie
funkcjonujących ośmiu rejonowych baz materiało-
wych i dwóch baz materiałowo-technicznych w czte-
ry regionalne bazy logistyczne.
Stosownie do zapisów zawartych we wskazanych
dokumentach proces reorganizacji dotyczyć będzie
także 7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Stawach,
w skład której wchodzi komenda bazy oraz pięć skła-
dów materiałowych (Dęblin, Jawidz, Kraśnik, Stawy,
Stężyca). Reorganizacja obejmować będzie w latach
2009–2012 rozformowanie jedynie komendy 7. Rejo-
nowej Bazy Materiałowej i składu materiałowego
w Kraśniku, który ze zgromadzonym w nim zbęd-
nym dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mie-
niem zostanie przekazany do Agencji Mienia Wojsko-
wego. Pozostałe składy materiałowe 7. Rejonowej
Bazy Materiałowej, tj. Dęblin, Jawidz, Stawy i Stę-
życa, zostaną włączone do nowo tworzonych regio-
nalnych baz logistycznych i w dalszym ciągu reali-
zować będą dotychczasowe zadania na rzecz Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Pragnę także nadmienić, że personel rozformo-
wywanej komendy 7. Rejonowej Bazy Materiałowej
w Stawach oraz składu materiałowego w Kraśniku
zostanie zagospodarowany w tworzonych regional-
nych bazach logistycznych, a także innych jednost-
kach Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych, natomiast

w przypadku ewentualnych zwolnień pracowników
wojska wszelkie przedsięwzięcia będą prowadzone
zgodnie z procedurami zawartymi w ustawie z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21,
poz. 94, ze zm.).
Jednocześnie informuję, że zgodnie z „Planem za-
mierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na 2010 r. oraz głów-
nych kierunków zmian organizacyjnych na 2011 r.”
zostały już podjęte działania organizacyjne mające
na celu rozpoczęcie formowania poszczególnych re-
gionalnych baz logistycznych z ich komendami dys-
lokowanymi w miejscowościach: Kraków, Wałcz,
Warszawa i Wrocław. Stacjonarne jednostki logi-
styczne dyslokowane w woj. lubelskim, a także łódz-
kim, małopolskim, podkarpackim i świętokrzyskim,
zostaną tym samym włączone w obszar odpowie-
dzialności Regionalnej Bazy Logistycznej Kraków.
Ministerstwo Obrony Narodowej zdaje sobie spra-
wę, że ograniczanie wielkości stacjonarnego poten-
cjału logistycznego jest procesem trudnym i negatyw-
nie odbieranym przez społeczność lokalną oraz wła-
dze samorządowe, jednak konieczność jego optyma-
lizacji jest ekonomicznie uzasadniona z uwagi na
aktualne potrzeby wojska. Dodatkowo proces profe-
sjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
narzuca dostosowanie systemu logistycznego do po-
trzeb zabezpieczanych wojsk, w tym także optyma-
lizację stacjonarnego potencjału logistycznego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka rosyjskiego
na podstawie posiadanego certyfikatu (5646)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5646/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka rosyjskiego na pod-
stawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
521
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin matural-
ny, będący formą oceny poziomu wykształcenia
ogólnego, sprawdza wiadomości i umiejętności
ustalone w standardach wymagań będących podsta-
wą do przeprowadzania egzaminu. Standardy wyma-
gań uwzględniają cele i zadania edukacyjne, zakres
treści nauczania oraz umiejętności i osiągnięcia uczniów
zawarte w podstawie programowej dla szkół ponad-
gimnazjalnych, których ukończenie umożliwia uzy-
skanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu
maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami
wymagań egzaminacyjnych.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka obce-
go, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią
ważny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne, przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane
z uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie
dla uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie przewiduje możliwości zwol-
nienia z egzaminu maturalnego z języka obcego
nowożytnego absolwentów posiadających certyfi-
katy potwierdzające znajomość języka obcego no-
wożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu
maturalnego z języka hiszpańskiego
na podstawie posiadanego certyfikatu (5647)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5647/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka hiszpańskiego na
522
podstawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin maturalny,
będący formą oceny poziomu wykształcenia ogólne-
go, sprawdza wiadomości i umiejętności ustalone
w standardach wymagań będących podstawą do
przeprowadzania egzaminu. Standardy wymagań
uwzględniają cele i zadania edukacyjne, zakres treści
nauczania oraz umiejętności i osiągnięcia uczniów
zawarte w podstawie programowej dla szkół ponad-
gimnazjalnych, których ukończenie umożliwia uzy-
skanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu
maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami
wymagań egzaminacyjnych.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka obce-
go, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią
ważny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne, przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane
z uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie
dla uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie przewiduje możliwości zwol-
nienia z egzaminu maturalnego z języka obcego
nowożytnego absolwentów posiadających certyfi-
katy potwierdzające znajomość języka obcego no-
wożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu
maturalnego z języka niemieckiego
na podstawie posiadanego certyfikatu (5648)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5648/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka niemieckiego na
podstawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin maturalny,
będący formą oceny poziomu wykształcenia ogólnego,
sprawdza wiadomości i umiejętności ustalone w stan-
dardach wymagań będących podstawą do przeprowa-
dzania egzaminu. Standardy wymagań uwzględniają
cele i zadania edukacyjne, zakres treści nauczania oraz
umiejętności i osiągnięcia uczniów zawarte w podsta-
wie programowej dla szkół ponadgimnazjalnych, któ-
rych ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa doj-
rzałości po zdaniu egzaminu maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami wy-
magań egzaminacyjnych. Egzaminy potwierdzające
znajomość języka obcego, dające certyfikaty, przepro-
wadzane są według innych niż egzamin maturalny
standardów, a więc nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią waż-
ny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne i przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane
z uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie
dla uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej nie przewiduje możliwości zwolnienia
z egzaminu maturalnego z języka obcego nowożytne-
go absolwentów posiadających certyfikaty potwierdza-
jące znajomość języka obcego nowożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu
maturalnego z języka angielskiego
na podstawie posiadanych certyfikatów (5649)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5649/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka angielskiego na
podstawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin maturalny,
będący formą oceny poziomu wykształcenia ogólnego,
sprawdza wiadomości i umiejętności ustalone w stan-
dardach wymagań będących podstawą do przeprowa-
dzania egzaminu. Standardy wymagań uwzględniają
cele i zadania edukacyjne, zakres treści nauczania oraz
umiejętności i osiągnięcia uczniów zawarte w podsta-
wie programowej dla szkół ponadgimnazjalnych, któ-
rych ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa doj-
rzałości po zdaniu egzaminu maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami
wymagań egzaminacyjnych.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka obce-
go, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią
ważny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne, przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane
z uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie
dla uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej nie przewiduje możliwości zwolnienia z
egzaminu maturalnego z języka obcego nowożytnego
absolwentów posiadających certyfikaty potwierdzają-
ce znajomość języka obcego nowożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
523
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu
maturalnego z języka francuskiego
na podstawie posiadanych certyfikatów (5650)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5650/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka francuskiego na
podstawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin maturalny,
będący formą oceny poziomu wykształcenia ogólnego,
sprawdza wiadomości i umiejętności, ustalone w stan-
dardach wymagań będących podstawą do przeprowa-
dzania egzaminu. Standardy wymagań uwzględniają
cele i zadania edukacyjne, zakres treści nauczania oraz
umiejętności i osiągnięcia uczniów zawarte w podsta-
wie programowej dla szkół ponadgimnazjalnych, któ-
rych ukończenie umożliwia uzyskanie świadectwa doj-
rzałości po zdaniu egzaminu maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami
wymagań egzaminacyjnych.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka obce-
go, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią
ważny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne, przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane
z uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie
dla uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej nie przewiduje możliwości zwolnienia
z egzaminu maturalnego z języka obcego nowożytne-
go absolwentów posiadających certyfikaty potwierdza-
jące znajomość języka obcego nowożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.
524
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zwolnienia uczniów z egzaminu
maturalnego z języka włoskiego na podstawie
posiadanych certyfikatów (5651)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
(nr SPS-024-5651/09) w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka włoskiego na pod-
stawie posiadanego certyfikatu, uprzejmie wyja-
śniam, że egzamin maturalny z języka obcego nowo-
żytnego jest obowiązkowym przedmiotem matural-
nym. Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak
i części pisemnej, z tego samego języka i wybierany
jest przez ucznia spośród następujących języków: an-
gielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckie-
go, rosyjskiego i włoskiego.
W polskim systemie oświaty egzamin maturalny,
będący formą oceny poziomu wykształcenia ogólne-
go, sprawdza wiadomości i umiejętności, ustalone
w standardach wymagań będących podstawą do
przeprowadzania egzaminu. Standardy wymagań
uwzględniają cele i zadania edukacyjne, zakres treści
nauczania oraz umiejętności i osiągnięcia uczniów
zawarte w podstawie programowej dla szkół ponad-
gimnazjalnych, których ukończenie umożliwia uzy-
skanie świadectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu
maturalnego.
Centralna Komisja Egzaminacyjna przygotowuje
pytania, zadania i testy oraz ustala zestawy do prze-
prowadzania egzaminów zgodnie ze standardami
wymagań egzaminacyjnych.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka obce-
go, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne.
Egzaminy maturalne z języków obcych stanowią
ważny element rekrutacji na wyższe uczelnie.
Egzaminy dające certyfikaty są dobrowolne, z re-
guły komercyjne, przeprowadzane często przez pry-
watne instytucje. Nie są one dostępne dla wszystkich
uczniów ze względu na ponoszone koszty związane z
uzyskaniem certyfikatu. Stanowi to utrudnienie dla
uczniów z biednych rodzin i tych, którzy nie mają
dostępu do instytucji nadających certyfikaty, czyli
uczniów z małych miejscowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie przewiduje możliwości zwol-
nienia z egzaminu maturalnego z języka obcego
nowożytnego absolwentów posiadających certyfi-
katy potwierdzające znajomość języka obcego no-
wożytnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 stycznia 2010 r.