Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 83 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 20 stycznia 2011 r.

(drugi dzień obrad)

Wa r s z a w a
2011
 str. str.

TREŚĆ

83. posiedzenia Sejmu

(Obrady w dniu 20 stycznia 2011 r.)
str. str.

Wznowienie posiedzenia Głosowanie

Komunikaty Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140
Sekretarz Poseł Tomasz Górski . . . . . . . . . . 139 Punkt 7. porządku dziennego: Sprawozda-
Punkt 1. porządku dziennego: Sprawozda- nie Komisji do Spraw Unii Europejskiej
nie Komisji Nadzwyczajnej o senackim oraz Komisji Spraw Zagranicznych
projekcie ustawy o zmianie ustawy o rządowym projekcie ustawy o ratyfi-
Kodeks postępowania karnego (cd.) kacji Protokołu zmieniającego protokół
Głosowanie w sprawie postanowień przejściowych,
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140 dołączony do Traktatu o Unii Europej-
Punkt 2. porządku dziennego: Sprawoz- skiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii
danie Komisji Sprawiedliwości i Praw Europejskiej oraz Traktatu ustanawia-
Człowieka o rządowym projekcie jącego Europejską Wspólnotę Energii
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny Atomowej, sporządzonego w Brukseli
oraz niektórych innych ustaw (cd.) dnia 23 czerwca 2010 r. (cd.)
Głosowanie Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Punkt 5. porządku dziennego: Sprawozda- Punkt 8. porządku dziennego: Informacja
nie Komisji Polityki Społecznej prezesa Rady Ministrów dotycząca
i Rodziny o: działań rządu zmierzających do ustale-
1) poselskim projekcie ustawy o zmianie nia przyczyn i okoliczności katastrofy
ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świad- samolotu TU-154M w dniu 10 kwietnia
czeniu pieniężnym przysługującym 2010 r. pod Smoleńskiem, w związku
osobom deportowanym do pracy przy- z publikacją raportu Międzypaństwo-
musowej oraz osadzonym w obozach wego Komitetu Lotniczego (MAK) (cd.)
pracy przez III Rzeszę i Związek Socja- Głosowanie
listycznych Republik Radzieckich, Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
2) senackim projekcie ustawy o zmianie Punkt 9. porządku dziennego: Sprawoz-
ustawy o świadczeniu pieniężnym przy- danie Komisji Edukacji, Nauki i Mło-
sługującym osobom deportowanym do dzieży oraz Komisji Spraw Zagranicz-
pracy przymusowej oraz osadzonym nych o rządowym projekcie ustawy
w obozach pracy przez III Rzeszę o ratyfikacji Porozumienia w sprawie
i Związek Socjalistycznych Republik Środkowoeuropejskiego Programu
Radzieckich oraz niektórych innych Wymiany Uniwersyteckiej CEEPUS
ustaw, III, sporządzonego w Budvie 25 marca
3) rządowym projekcie ustawy o zmianie 2010 r. (cd.)
ustawy o świadczeniu pieniężnym przy- Głosowanie
sługującym osobom deportowanym do Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
pracy przymusowej oraz osadzonym Punkt 10. porządku dziennego: Sprawoz-
w obozach pracy przez III Rzeszę danie Komisji Finansów Publicznych
i Związek Socjalistycznych Republik o stanowisku Senatu w sprawie ustawy
Radzieckich (cd.) budżetowej na rok 2011 (cd.)
Głosowanie Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 140 Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Punkt 6. porządku dziennego: Sprawozda- Punkt 11. porządku dziennego: Sprawoz-
nie Komisji Edukacji, Nauki i Młodzie- danie Komisji Administracji
ży oraz Komisji Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji
o poselskim projekcie ustawy o utwo- Sprawiedliwości i Praw Człowieka
rzeniu Akademii Lotniczej w Dęblinie o stanowisku Senatu w sprawie usta-
(cd.) wy o odpowiedzialności majątkowej
 str.
funkcjonariuszy publicznych za rażące
naruszenie prawa (cd.)
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144
Punkt 13. porządku dziennego: Sprawoz-
danie Komisji Zdrowia oraz Komisji
Samorządu Terytorialnego i Polityki
Regionalnej o:
1) komisyjnym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych,
2) rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw
– trzecie czytanie.
Poseł Sprawozdawca Bronisław Dutka . . . . 145
Poseł Anna Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Anna Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 146
Poseł Anna Paluch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147
Poseł Marzena Machałek. . . . . . . . . . . . . . . . 147
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 148
Punkt 14. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie przedstawionego przez Prezy-
dium Sejmu projektu uchwały
o zmianie uchwały w sprawie powo-
łania Komisji Nadzwyczajnej do roz-
patrzenia projektów ustaw o zmianie
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
oraz projektów ustaw z nimi związa-
nych
Głosowanie
Marszałek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 149
(Przerwa w posiedzeniu)
Wznowienie posiedzenia
Punkt 15. porządku dziennego: Pytania
w sprawach bieżących
Poseł Tomasz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 149
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Adam Leszkiewicz . . . . . . 149
Poseł Stanisława Prządka . . . . . . . . . . . . . . 150
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Adam Leszkiewicz . . . . . . 150
Poseł Magdalena Kochan . . . . . . . . . . . . . . . 151
str.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Włodkowski . .151
Poseł Urszula Augustyn . . . . . . . . . . . . . . . . 152
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Włodkowski . .152
Poseł Marek Suski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154
Poseł Marek Suski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155
Poseł Leszek Aleksandrzak . . . . . . . . . . . . . 155
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesława Ostrowska . .156
Poseł Tomasz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 156
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej Czesława Ostrowska . . .157
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 158
Poseł Jan Łopata . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 159
Poseł Jacek Tomczak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . 160
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Gospodarki Dariusz Bogdan . . . . . . . . . . . . 160
Poseł Janusz Chwierut . . . . . . . . . . . . . . . . 161
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162
Poseł Janusz Chwierut . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha . . . . . . . . . 163
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164
Poseł Barbara Bartuś . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . 166
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Poseł Tomasz Kulesza . . . . . . . . . . . . . . . . . 167
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . 168
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona . . . . . . . . 168
Poseł Jadwiga Wiśniewska . . . . . . . . . . . . . . 170
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona . . . . . . . . . 170
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 170
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Maciej Grabowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172
Punkt 16. porządku dziennego: Informa-
cja bieżąca
 str.
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . . 173
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień . . . . . . . . . 174
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 176
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . . 176
Poseł Jan Walenty Tomaka . . . . . . . . . . . . . . 177
Poseł Łukasz Zbonikowski . . . . . . . . . . . . . . 177
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . 178
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk . . . . . . . . 178
Poseł Jan Filip Libicki . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Poseł Andrzej Kania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 180
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . 180
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180
Poseł Leonard Krasulski . . . . . . . . . . . . . . . . 181
Poseł Jacek Kowalik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181
Poseł Mirosław Pawlak . . . . . . . . . . . . . . . . . 182
Poseł Renata Butryn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 182
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 182
Poseł Bożena Kotkowska. . . . . . . . . . . . . . . . 183
Poseł Aldona Młyńczak . . . . . . . . . . . . . . . . . 183
Poseł Krzysztof Jurgiel . . . . . . . . . . . . . . . . . 184
Poseł Jacek Kasprzyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184
Poseł Krzysztof Gadowski . . . . . . . . . . . . . . . 184
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185
Poseł Eugeniusz Kłopotek. . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Magdalena Gąsior-Marek . . . . . . . . . . 186
Poseł Czesław Hoc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 186
Poseł Łukasz Borowiak . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Poseł Jerzy Materna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 187
Poseł Łukasz Gibała . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
Poseł Jacek Falfus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188
Poseł Alicja Olechowska . . . . . . . . . . . . . . . . 189
Poseł Bogusław Kowalski . . . . . . . . . . . . . . . 189
Poseł Jakub Rutnicki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189
Poseł Gabriela Masłowska. . . . . . . . . . . . . . . 190
Poseł Krzysztof Sońta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Poseł Jadwiga Wiśniewska . . . . . . . . . . . . . . 191
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . 191
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień . . . . . . . . 192
Poseł Andrzej Adamczyk . . . . . . . . . . . . . . . 195
Punkt 17. porządku dziennego: Pierwsze
czytanie obywatelskiego projektu
ustawy o zmianie ustawy o ochronie
przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec . . . . . . 195
Poseł Arkadiusz Litwiński . . . . . . . . . . . . . . 199
str.
Poseł Piotr Cybulski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200
Poseł Adam Krzyśków . . . . . . . . . . . . . . . . . 201
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka . . . . . . . . . 201
Poseł Grażyna Ciemniak . . . . . . . . . . . . . . . 202
Poseł Łukasz Zbonikowski . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Grażyna Ciemniak . . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . 203
Poseł Szymon Stanisław Giżyński . . . . . . . . 204
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki . . . . . . . . 204
Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Krzysztof Tołwiński . . . . . . . . . . . . . . 204
Poseł Tadeusz Iwiński . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Henryk Milcarz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Alicja Olechowska . . . . . . . . . . . . . . . . 205
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Dariusz Bąk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206
Poseł Piotr Cybulski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka . . . . . . . . . 207
Poseł Jan Szyszko . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Środowiska Janusz Zaleski . . . . . . . . . . . . . 207
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec . . . . . . 209
Oświadczenia
Poseł Szymon Stanisław Giżyński . . . . . . . . 210
Poseł John Abraham Godson . . . . . . . . . . . . 211
Poseł Bożena Kotkowska . . . . . . . . . . . . . . . 212
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . 213
Zamknięcie posiedzenia
Załącznik nr 1 – Teksty wystąpień niewygło-
szonych
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
Poseł Krzysztof Lipiec . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
Poseł Kazimierz Smoliński. . . . . . . . . . . . . . . . 3
Poseł Oiotr Stanke. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
Poseł Adam Śnieżek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki . . . . . . . . . . 4
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
Poseł Mirosław Pawlak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5
Poseł Zbigniew Chmielowiec . . . . . . . . . . . . . . . 5
Poseł Jan Kulas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7
Poseł Jan Warzecha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8
Porządek dzienny
 (Wznowienie posiedzenia o godz. 9 min 07)
(Na posiedzeniu przewodniczą marszałek Sejmu
Grzegorz Schetyna oraz wicemarszałkowie Stefan
Niesiołowski i Marek Kuchciński)
Marszałek:
Dzień dobry.
Wznawiam posiedzenie.
Na sekretarzy dzisiejszych obrad powołuję panów
posłów Tomasza Górskiego, Radosława Witkowskie-
go, Bartosza Arłukowicza i Mariusza Kamińskiego.
W pierwszej części obrad sekretarzami będą
panowie posłowie Tomasz Górski i Radosław Wit-
kowski.
Protokół i listę mówców prowadzić będą panowie
posłowie Tomasz Górski i Bartosz Arłukowicz.
Proszę posła sekretarza o odczytanie komuni-
katów.
Sekretarz Poseł Tomasz Górski:
Uprzejmie informuję, że w dniu dzisiejszym odbę-
dą się posiedzenia następujących Komisji:
— do Spraw Unii Europejskiej wspólnie z Komisją
Spraw Zagranicznych – godz. 10.30,
— do Spraw Służb Specjalnych – godz. 11,
— Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfika-
cjach – godz. 11,
— Obrony Narodowej – godz. 11.30,
— do Spraw Służb Specjalnych – godz. 12,
— Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczaniem biurokracji – godz. 12,
— Rolnictwa i Rozwoju Wsi – godz. 12,
— Śledczej do zbadania sprawy zarzutu nielegal-
nego wywierania wpływu na członków Rady Mini-
strów, Komendanta Głównego Policji, Szefa Central-
nego Biura Antykorupcyjnego oraz Szefa Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego na funkcjonariuszy
Policji, Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, prokurato-
rów i osoby pełniące funkcje w organach wymiaru
sprawiedliwości w celu wymuszenia przekroczenia
uprawnień lub niedopełnienia obowiązków w związ-
ku z postępowaniami karnymi oraz czynnościami
operacyjno-rozpoznawczymi w sprawach z udziałem
lub przeciwko członkom Rady Ministrów, posłom na
Sejm i dziennikarzom w okresie od 31 października
2005 roku do 16 listopada 2007 roku – godz. 12,
— do Spraw Kontroli Państwowej – godz. 13,
— do Spraw Unii Europejskiej wspólnie z Komisją
Regulaminową i Spraw Poselskich – godz. 13.
W dniu dzisiejszym odbędą się posiedzenia nastę-
pujących Zespołów Parlamentarnych:
— Zespołu Parlamentarnego do spraw Turystyki
– godz. 10 w sali nr 440 w budynku K,
— Parlamentarnego Zespołu Przyjaciół Zwierząt
– pół godziny po zakończeniu głosowań w sali nr 301A
w budynku K,
— Parlamentarnego Zespołu na Rzecz Wspierania
Demokracji w Krajach Byłego Bloku Komunistycz-
nego – godz. 17 w sali nr 25 w budynku G. Dziękuję
bardzo.
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Informuję, że prezes Rady Ministrów zawiadomił
Sejm o zamiarze przedłożenia prezydentowi RP do
ratyfikacji, bez zgody wyrażonej w ustawie, Umowy
o współpracy w zakresie cywilnego Globalnego Sys-
temu Nawigacji Satelitarnej (GNSS) pomiędzy Wspól-
notą Europejską i jej Państwami Członkowskimi
a Ukrainą.
Posłowie w określonym terminie nie zgłosili za-
strzeżeń do zasadności wybranego przez Radę Mini-
strów trybu ratyfikacji tego dokumentu.
Komisja Spraw Zagranicznych przedłożyła spra-
wozdanie, w którym wnosi o przyjęcie zawiadomienia
premiera bez zastrzeżeń.
Sprawozdanie komisji zostało paniom i panom
posłom doręczone w druku nr 3806.
W związku z tym, na podstawie art. 120 ust. 4
regulaminu Sejmu, informuję o braku zastrzeżeń co
do zasadności wybranego przez Radę Ministrów try-
bu ratyfikacji tego dokumentu.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 1. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Nad-
zwyczajnej o senackim projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks postępowania karnego.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
140 Punkty 1., 2., 5. i 6. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Jerzego Kozdronia oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy zatem do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy
w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 3187.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
postępowania karnego, w brzmieniu przedłożenia
zawartego w druku nr 3187, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 417 posłów. Wszyscy
byli za.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy Kodeks postępowania karnego.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 2. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o rządowym pro-
jekcie ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny
oraz niektórych innych ustaw.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Witolda Pahla oraz prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 3774.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
karny oraz niektórych innych ustaw, w brzmieniu
proponowanym przez Komisję Sprawiedliwości i Praw
Człowieka, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 413 posłów. Wszyscy
byli za.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania
karnego oraz ustawy Kodeks karny skarbowy.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 5. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Poli-
tyki Społecznej i Rodziny o:
1) poselskim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pienięż-
nym przysługującym osobom deportowanym do
pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach
pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycz-
nych Republik Radzieckich,
2) senackim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o świadczeniu pieniężnym przysługującym
osobom deportowanym do pracy przymusowej
oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rze-
szę i Związek Socjalistycznych Republik Ra-
dzieckich oraz niektórych innych ustaw,
3) rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługują-
cym osobom deportowanym do pracy przymu-
sowej oraz osadzonym w obozach pracy przez
III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik
Radzieckich.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez panią poseł Danutę Olejniczak i prze-
prowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisja wnosi o uchwalenie projektu ustawy za-
wartego w sprawozdaniu w druku nr 3769.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem w ca-
łości projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu
pieniężnym przysługującym osobom deportowanym
do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pra-
cy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Repu-
blik Radzieckich, w brzmieniu proponowanym przez
Komisję Polityki Społecznej i Rodziny, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 423 posłów. Wszyscy
byli za.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym
osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz
osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Zwią-
zek Socjalistycznych Republik Radzieckich.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 6. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Obrony
Narodowej o poselskim projekcie ustawy o utwo-
rzeniu Akademii Lotniczej w Dęblinie.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Smirnowa oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
zawartego w sprawozdaniu w druku nr 3771.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o utworzeniu Akademii
Lotniczej w Dęblinie, w brzmieniu proponowanym
przez Komisję Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Ko-
misję Obrony Narodowej, zechce podnieść rękę i na-
cisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 422 posłów. 421 było
za, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o utworze-
niu Akademii Lotniczej w Dęblinie.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 7. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji do
Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Spraw Za-
granicznych o rządowym projekcie ustawy o ra-
tyfikacji Protokołu zmieniającego protokół w spra-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Punkty 7., 8., 9. i 10. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
wie postanowień przejściowych, dołączony do
Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funk-
cjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu usta-
nawiającego Europejską Wspólnotę Energii Ato-
mowej, sporządzonego w Brukseli dnia 23 czerw-
ca 2010 r.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Andrzeja Gałażewskiego
oraz przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
zawartego w sprawozdaniu w druku nr 3590.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o ratyfikacji Protokołu
zmieniającego protokół w sprawie postanowień przej-
ściowych, dołączony do Traktatu o Unii Europejskiej,
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz
Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę
Energii Atomowej, sporządzonego w Brukseli dnia
23 czerwca 2010 r., w brzmieniu proponowanym
przez Komisję do Spraw Unii Europejskiej oraz Ko-
misję Spraw Zagranicznych, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. 423 było
za, 2 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o ratyfika-
cji Protokołu zmieniającego protokół w sprawie po-
stanowień przejściowych, dołączony do Traktatu o Unii
Europejskiej, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Europej-
ską Wspólnotę Energii Atomowej, sporządzonego
w Brukseli dnia 23 czerwca 2010 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 8. po-
rządku dziennego: Informacja prezesa Rady Mi-
nistrów dotycząca działań rządu zmierzających
do ustalenia przyczyn i okoliczności katastrofy
samolotu TU-154M w dniu 10 kwietnia 2010 r.
pod Smoleńskiem, w związku z publikacją ra-
portu Międzypaństwowego Komitetu Lotniczego
(MAK).
Sejm wysłuchał informacji przedstawionej przez
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji zgłoszono wniosek o odrzucenie przed-
stawionej informacji.
Poddam ten wniosek pod głosowanie.
Odrzucenie tego wniosku oznaczać będzie, że
Sejm informację przyjął do wiadomości.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem wnio-
sku o odrzucenie informacji prezesa Rady Ministrów
dotyczącej działań rządu zmierzających do ustalenia
przyczyn i okoliczności katastrofy samolotu TU-
-154M w dniu 10 kwietnia 2010 r. pod Smoleńskiem,
141
w związku z publikacją raportu Międzypaństwowego
Komitetu Lotniczego (MAK), zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 posłów. 152 było
za, 270 – przeciw, 7 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wniosek o odrzucenie infor-
macji odrzucił, a tym samym przyjął informację do
wiadomości.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 9. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Edu-
kacji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Spraw
Zagranicznych o rządowym projekcie ustawy
o ratyfikacji Porozumienia w sprawie Środko-
woeuropejskiego Programu Wymiany Uniwer-
syteckiej CEEPUS III, sporządzonego w Budvie
dnia 25 marca 2010 r.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Dariusza Lipińskiego oraz
przeprowadził dyskusję.
W dyskusji nie zgłoszono poprawek.
Przystępujemy do trzeciego czytania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
zawartego w sprawozdaniu w druku nr 3763.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o ratyfikacji Porozumienia
w sprawie Środkowoeuropejskiego Programu Wy-
miany Uniwersyteckiej CEEPUS III, sporządzonego
w Budvie dnia 25 marca 2010 r., w brzmieniu propo-
nowanym przez Komisję Edukacji, Nauki i Młodzie-
ży oraz Komisję Spraw Zagranicznych, zechce pod-
nieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. Wszyscy
byli za.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o ratyfika-
cji Porozumienia w sprawie Środkowoeuropejskiego
Programu Wymiany Uniwersyteckiej („CEEPUS III”),
podpisanego w Budvie dnia 25 marca 2010 r.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 10. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Fi-
nansów Publicznych o stanowisku Senatu w spra-
wie ustawy budżetowej na rok 2011.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Arndta oraz przeprowadził
dyskusję.
Przystępujemy do głosowania.
Przypominam, że Sejm odrzuca poprawkę Senatu
bezwzględną większością głosów w obecności co naj-
mniej połowy ustawowej liczby posłów.
Jeżeli Sejm nie odrzuci poprawki Senatu bezwzględ-
ną większością głosów, uważa się ją za przyjętą.
Głosować będziemy nad wnioskami o odrzucenie
poprawek Senatu.
W poprawce 1. Senat proponuje w załączniku nr 13
dodać plan finansowy Centrum Usług Wspólnych.
Z poprawką tą łączy się poprawka 15.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
142 Punkt 10. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisja wnosi o ich przyjęcie.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu 1. i 15., zechce podnieść rękę i na-
cisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 182 posłów było za,
245 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawki Senatu przyjął.
W 2. poprawce do art. 6 Senat proponuje, aby po-
ręczenia i gwarancje mogły być udzielane przez
Skarb Państwa do kwoty 60 mld zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
2. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 144 posłów było za,
283 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 3. poprawce Senat proponuje zwiększyć wy-
datki bieżące jednostek budżetowych o 360 tys. zł
w części 83: Rezerwy celowe w pozycji 19: Rezerwa
płacowa na zmiany organizacyjne i nowe zadania
oraz na wynagrodzenia osób zajmujących się pro-
gramami finansowanymi z budżetu Unii Europej-
skiej oraz środkami z pomocy udzielanej przez pań-
stwa członkowskie EFTA przy jednoczesnym zmniej-
szeniu o tę kwotę wydatków na Inspekcję Farma-
ceutyczną.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
3. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 215. 53 osoby były za,
przeciw – 375, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 4. poprawce Senat proponuje w załączniku
nr 13 dodać plan finansowy Centralnego Ośrodka
Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
4. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 424 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 213. 2 posłów było za,
381 – przeciw, 41 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 5. poprawce Senat proponuje w załączniku nr 13
dodać plan finansowy Centrum Usług Logistycznych.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
5. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisk
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 213. 158 osób było za,
267 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 6. poprawce Senat proponuje przesunięcie
w załączniku nr 10 w ramach części 71: Urząd Trans-
portu Kolejowego kwoty 150 tys. zł na zwiększenie
wynagrodzeń osób zajmujących kierownicze stano-
wiska.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
6. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 215. 187 osób było za,
242 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 7. poprawce Senat proponuje w załączniku nr 2
w części 03: Kancelaria Senatu w rozdziale: Pozosta-
ła działalność (Opieka nad Polonią i Polakami za
granicą) zwiększyć dotacje i subwencje o 2 mln zł,
przy jednoczesnym zmniejszeniu o tę kwotę wydat-
ków majątkowych.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
7. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 214. 43 było za, 384 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 8. poprawce Senat proponuje zwiększyć wydat-
ki bieżące jednostek budżetowych w części 16: Kan-
celaria Prezesa Rady Ministrów w rozdziale: Urzędy
naczelnych i centralnych organów administracji rzą-
dowej o kwotę 122 tys. zł, przy jednoczesnym zmniej-
szeniu o tę kwotę wydatków bieżących jednostek
budżetowych w części 37: Sprawiedliwość w rozdzia-
le: Centralne administracyjne jednostki wymiaru
sprawiedliwości i prokuratury.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
8. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Punkt 10. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 11 było za, 380 – prze-
ciw, 36 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 9. poprawce Senat proponuje zmniejszyć dota-
cje i subwencje o kwotę 2828 tys. zł w części 19: Bu-
dżet, finanse publiczne i instytucje finansowe w roz-
dziale: Partie polityczne, przy jednoczesnym zwięk-
szeniu o tę kwotę wydatków bieżących jednostek
budżetowych w części 83: Rezerwy celowe w pozycji
31: Implementacja polskiego programu współpracy
na rzecz rozwoju oraz wsparcie międzynarodowej
współpracy na rzecz demokracji i społeczeństwa oby-
watelskiego, w tym 9 mln zł na Partnerstwo Wschod-
nie oraz 2400 tys. zł na dofinansowanie Specjali-
stycznych Studiów Wschodnich Uniwersytetu War-
szawskiego.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
9. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 40 było za, 386 – prze-
ciw, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 10. poprawce Senat proponuje w części 19:
Budżet, finanse publiczne i instytucje finansowe
w rozdziale: Partie polityczne, zmniejszyć dotacje
i subwencje o 40 mln zł, przy jednoczesnym zwięk-
szeniu o tę kwotę dotacji i subwencji w części 83:
Rezerwy celowe w pozycji 66: Środki na realizację
zadań wynikających z ustawy o opiece nad dziećmi
w wieku do lat 3.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
10. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 215. 4 było za, 424 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 11. poprawce Senat proponuje w części 24: Kul-
tura i ochrona dziedzictwa narodowego w rozdziale:
Pozostałe instytucje kultury zwiększyć dotacje i sub-
wencje o 4 mln zł, przy jednoczesnym zmniejszeniu
o tę kwotę wydatków majątkowych w części 83: Re-
zerwy celowe w pozycji 47: Dofinansowanie zadań
własnych jednostek samorządu terytorialnego.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
11. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
143
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 426 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 169 było za, 256 – prze-
ciw, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 12. poprawce Senat proponuje zwiększyć w czę-
ści 24: Kultura fizyczna dotacje o 2250 tys. zł, przy
jednoczesnym zmniejszeniu o tę kwotę wydatków bie-
żących Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
12. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 213. 15 było za, 410 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 13. poprawce Senat proponuje w załączniku
nr 13 dodać plan finansowy Centralnego Ośrodka
Sportu.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
13. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 215. 1 poseł był za, 427
– przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 14. poprawce Senat proponuje w części 83: Re-
zerwy celowe utworzyć nową rezerwę „Dofinansowa-
nie obchodów uroczystości wydarzeń niepodległo-
ściowych roku 1981”, z kwotą dotacji i subwencji
1 mln zł.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
14. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 431 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 216. 40 posłów było za,
391 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
Poprawkę 15. już rozpatrzyliśmy.
W 16. poprawce Senat proponuje, aby kolumna
4 w części 83: Rezerwy celowe w poz. 49 brzmiała:
„Wsparcie działań w zakresie przekształceń samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz
wsparcie jednostek samorządu terytorialnego w dzia-
łaniach stabilizujących system ochrony zdrowia”.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
144 Punkty 10. i 11. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
16. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 424 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 213. 139 posłów było za,
246 – przeciw, 39 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 17. poprawce Senat proponuje w załączniku
nr 13 dodać plany finansowe: Zachodniej Instytucji
Gospodarki Budżetowej „Piast”, Podlaskiej Insty-
tucji Gospodarki Budżetowej „Bielik”, Bałtyckiej
Instytucji Gospodarki Budżetowej „Baltica”, Pomor-
skiej Instytucji Gospodarki Budżetowej „Pomera-
nia”, Mazowieckiej Instytucji Gospodarki Budżeto-
wej „Mazovia” oraz Podkarpackiej Instytucji Go-
spodarki Budżetowej „Carpatia”.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
17. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 387 posłów było prze-
ciw, 40 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 18. poprawce Senat proponuje zmiany w planie
finansowym Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej.
Komisja wnosi o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
18. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 215. 386 posłów było prze-
ciw, 42 się wstrzymało.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek
Senatu do ustawy budżetowej na rok 2011.
Powracamy do rozpatrzenia punktu 11. po-
rządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Admi-
nistracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji
Sprawiedliwości i Praw Człowieka o stanowisku
Senatu w sprawie ustawy o odpowiedzialności
majątkowej funkcjonariuszy publicznych za ra-
żące naruszenie prawa.
Sejm wysłuchał sprawozdania komisji przedsta-
wionego przez pana posła Marka Wójcika i przepro-
wadził dyskusję.
Przechodzimy do głosowania.
Głosować będziemy zgodnie z zasadami stosowa-
nymi w poprzednim punkcie porządku dziennego.
W 1. poprawce do art. 1 Senat proponuje inne
określenie zakresu przedmiotowego ustawy.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
1. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 214. 1 osoba była za,
425 – przeciw, 1 się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 2. poprawce do art. 2 ust. 1 pkt 2 Senat propo-
nuje, aby użyte w ustawie określenie „podmiot odpo-
wiedzialny” oznaczało wymienione w tym przepisie
podmioty, które ponoszą odpowiedzialność majątko-
wą za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy
publicznej, zgodnie z art. 417 Kodeksu cywilnego.
Z poprawką tą łączy się poprawka 3.
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisje wnoszą o ich przyjęcie.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu 2. i 3., zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 432 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 217. 2 osoby były za,
430 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawki Senatu przyjął.
W 4. poprawce do art. 6 pkt 1 i 2 Senat proponuje,
aby w przepisach stanowiących o stwierdzeniu nie-
ważności decyzji albo postanowienia przytoczyć tak-
że podstawę prawną wydania decyzji stwierdzającej
nieważność postanowienia.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
4. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 432 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 217. Wszyscy byli przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 5. poprawce do art. 7 ust. 1 Senat proponuje,
aby wniosek, o którym mowa w tym przepisie, był
składany do właściwego prokuratora okręgowego.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
5. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 431 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 216. 3 osoby były za,
428 – przeciw.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Punkty 11. i 13. porządku dziennego – głosowanie
Marszałek
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 6. poprawce do art. 8 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1
Senat proponuje skreślenie odesłania.
Komisje wnoszą o odrzucenie tej poprawki.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
6. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 431 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 216. 357 osób było za,
74 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm odrzucił poprawkę Senatu
bezwzględną większością głosów.
W 7. poprawce do art. 9 ust. 5 Senat proponuje,
aby solidarna odpowiedzialność kilku funkcjonariu-
szy publicznych, o której mowa w tym przepisie, za-
chodziła wówczas, gdy ich działanie lub zaniechanie
nastąpiło z winy umyślnej.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
7. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 430 posłów. Więk-
szość bezwzględna wynosi 216. 1 osoba była za,
429 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
W 8. poprawce do art. 47714 § 3 i art. 47931a § 3
Kodeksu postępowania cywilnego Senat proponuje, aby
w określonych przypadkach sąd miał obowiązek stwier-
dzić, czy działanie lub zaniechanie funkcjonariusza
publicznego stanowiło rażące naruszenie prawa.
Z poprawką tą łączy się poprawka 9. do art. 154
§ 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami ad-
ministracyjnymi.
Nad tymi poprawkami głosować będziemy łącznie.
Komisje wnoszą o ich przyjęcie.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
poprawek Senatu 8. i 9., zechce podnieść rękę i naci-
snąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 429 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 215. Wszyscy byli przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawki Senatu przyjął.
W 10. poprawce do art. 16 Senat proponuje, aby
przepisy ustawy stosować do działań i zaniechań
funkcjonariuszy publicznych, które nastąpiły od dnia
wejścia w życie ustawy.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Kto z pań i panów posłów jest za odrzuceniem
10. poprawki Senatu, zechce podnieść rękę i nacisnąć
przycisk.
145
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 431 posłów. Większość
bezwzględna wynosi 216. Wszyscy byli przeciw.
Stwierdzam, że Sejm wobec nieuzyskania bezwzględ-
nej większości głosów poprawkę Senatu przyjął.
Na tym zakończyliśmy rozpatrywanie poprawek
Senatu do ustawy o odpowiedzialności majątkowej
funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie
prawa.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 13.
porządku dziennego: Sprawozdanie Komisji Zdro-
wia oraz Komisji Samorządu Terytorialnego
i Polityki Regionalnej o:
1) komisyjnym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych,
2) rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
o gminach uzdrowiskowych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw
(druki nr 2770, 3111, 3649 i 3649-A) – trzecie czy-
tanie.
Proszę o zabranie głosu sprawozdawcę komisji
pana posła Bronisława Dutkę.
Poseł Sprawozdawca Bronisław Dutka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Połączone Komi-
sje Zdrowia oraz Samorządu Terytorialnego i Polity-
ki Regionalnej po rozpatrzeniu poprawek w dniu
4 stycznia 2011 r. proponują poprawki 1. i 4. przyjąć,
a 2. i 3. odrzucić. Dziękuję bardzo.
Marszałek:
Dziękuję panu posłowi.
Przechodzimy do głosowania.
Komisje wnoszą o uchwalenie projektu ustawy
zawartego w sprawozdaniu z druku nr 3649.
Komisje w dodatkowym sprawozdaniu przedsta-
wiają również poprawki, nad którymi głosować bę-
dziemy w pierwszej kolejności.
Wszystkie poprawki zostały zgłoszone do art. 1
ustawy nowelizującej zawierającego zmiany do usta-
wy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych.
W 1. poprawce do art. 38 wnioskodawcy w nowym
brzmieniu pkt 1 proponują, aby strefa A obejmowała
obszar, na którym są lokalizowane lub planowane
również obiekty służące obsłudze turystów.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Pytanie – pani poseł Anna Paluch, klub PiS.
Bardzo proszę.
Jedna minuta.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
146 Punkt 13. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Anna Paluch:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałabym za-
pytać pana ministra, czy ma jakiekolwiek wątpliwo-
ści, że należy utrzymać dotychczasowy zapis art. 38
dotyczący strefy A uzdrowiska. Ten zapis, przypo-
mnę, zezwala na lokowanie tam obiektów służących
„obsłudze pacjenta lub turysty”. Ponieważ lecznictwo
uzdrowiskowe, rekreacja i turystyka, jak można są-
dzić, są ze sobą nieodłącznie, integralnie związane,
wzajemnie się uzupełniają, można tutaj mówić o swe-
go rodzaju efekcie synergii. I nie ma racjonalnych
przesłanek, które by kazały eliminować ze strefy
A uzdrowiska takie urządzenia, jak hotele, domy
wczasowe, kina czy centra informacji i obsługi tury-
sty. Wszystkie one służą wygodnemu i atrakcyjnemu
spędzaniu czasu przez kuracjusza, wczasowicza i tu-
rystę. Zachęcam bardzo koleżanki i kolegów posłów
do wysłuchania w tej sferze opinii wszystkich samo-
rządów gmin uzdrowiskowych.
Marszałek:
Odpowiada pan minister Marek Haber, podsekre-
tarz stanu w Ministerstwie Zdrowia.
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Szanowni
Państwo! Wysoka Izbo! Dyskusja na temat tego,
jaką funkcję strefa A powinna pełnić, była długa
i burzliwa podczas prac w podkomisji i w komisji.
Mieliśmy wątpliwości dotyczące tego, czy strefa A
powinna służyć działalności turystycznej, czy po-
winna raczej pełnić tylko i wyłącznie funkcję uzdro-
wiskową. W trakcie ostatniego posiedzenia komisji
uznaliśmy, że zapis, który był do tej pory, mówiący
o tym, że w szczególności powinna ta strefa służyć
działalności uzdrowiskowej, jest na tyle wystarcza-
jący, że nie będziemy tutaj spierać się, jeśli chodzi
o to, jaką funkcję dodatkową powinna ta strefa A
pełnić. Uważamy, że jej podstawowa funkcja to jest
działalność uzdrowiskowa, natomiast nie wyklucza-
my również innej działalności, takiej jak obsługa
ruchu turystycznego. A więc zapis, który był, pozo-
staje. Dziękuję bardzo.
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
1. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 426 posłów. 421 było
za, 5 – przeciw.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę przyjął.
W 2. poprawce do art. 38a ust. 1 pkt 1 lit. a wnio-
skodawcy proponują, aby w strefie A ochrony uzdro-
wiskowej zabroniona była budowa zakładów przemy-
słowych, z wyjątkiem obiektów związanych z eksplo-
atacją wód mineralnych.
Komisje wnoszą o odrzucenie tej poprawki.
Pytanie – pani poseł Anna Paluch, klub PiS.
Jedna minuta.
Poseł Anna Paluch:
Wysoka Izbo! Chciałabym zapytać pana ministra,
jakie argumenty przemawiają za usunięciem ze stre-
fy A uzdrowiska rozlewni wód mineralnych. W bar-
dzo wielu uzdrowiskach rozlewnie znajdują się wła-
śnie w strefie A. Bo jak powstawała większość uzdro-
wisk? Ano, znaleziono gdzieś źródło czy źródła 200
czy 300 lat temu i wokół tego źródła czy źródeł roz-
budowywało się uzdrowisko. A więc z naturalnych
przyczyn rozlewnie wód mineralnych znajdują się
w strefie A uzdrowiska. Dyskutowaliśmy o tym na
posiedzeniu połączonych komisji. Przez długie lata
istnienia uzdrowisk tam właśnie się one znajdowały.
Przypomnę, że przeniesienie rozlewni wody mineral-
nej poza strefę A wiąże się z obniżeniem walorów tej
wody. Wymaga to też inwestycji, to znaczy poniesie-
nia określonych nakładów przez właścicieli uzdro-
wisk. Tak więc odrzucenie tej poprawki będzie gene-
rować koszty. Jeżeli spojrzy się na to z punktu widze-
nia samorządów, które będą musiały wykonywać to
prawo, można się spodziewać manipulowania grani-
cami strefy A po to, żeby nie utrudniać życia uzdro-
wiskom czy gestorom uzdrowisk. (Dzwonek) Jakie są
racjonalne przesłanki dotyczące upierania się przez
pana ministra przy takim zapisie? (Oklaski)
Marszałek:
Pan minister Haber.
Proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Długo dyskutowaliśmy na ten temat. Przedstawiali-
śmy argumenty dotyczące funkcji, jaką ma pełnić
strefa A.
(Poseł Anna Paluch: To nas nie przekonuje.)
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Punkt 13. porządku dziennego – głosowanie
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber
Tam mają przebywać kuracjusze, tam ma być ci-
sza i spokój, tam ma się odbywać leczenie, natomiast
produkcja związana z wytwarzaniem wody mineral-
nej może być realizowana w innych strefach.
(Poseł Anna Paluch: Ale wiąże się to z kosztami,
niedogodnościami.)
Pragnąłbym również podkreślić następujący fakt,
powtórzyć, iż zostają zachowane wszystkie regulacje,
które obowiązywały do tej pory, utrzymujemy prawa
nabyte. W związku z tym chodzi nie o likwidację za-
kładów produkcyjnych, tylko o ograniczenie rozwoju
i tworzenia nowych zakładów. Nie można pogodzić
w strefie A produkcji z funkcją, jaką ma pełnić uzdro-
wisko, bo byłoby to podobne do sytuacji, w której
próbowalibyśmy uruchomić zakład produkujący
wodę mineralną na deptaku w Krynicy. Dziękuję.
(Poseł Anna Paluch: Nie można z uzdrowiska ro-
bić skansenu, panie ministrze.)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
2. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. Za głoso-
wało 153 posłów, przeciw – 274, 1 osoba wstrzymała
się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W 3. poprawce do art. 38a ust. 1 pkt 1 lit. b wnio-
skodawcy proponują, aby w strefie A ochrony uzdro-
wiskowej zabroniona była budowa budynków miesz-
kalnych, z wyjątkiem odbudowy obiektów istnieją-
cych, bez możliwości zwiększania powierzchni ich
zabudowy.
Komisje wnoszą o odrzucenie tej poprawki.
Do zadania pytania zgłosiła się pani poseł Anna
Paluch, klub PiS.
Poseł Anna Paluch:
Wysoka Izbo! Pozwolę sobie zadać panu ministro-
wi kolejne pytanie. Dlaczego rząd jest przeciwny
przyjęciu tej poprawki? Przecież miałoby to na celu
ochronę praw mieszkańców strefy A uzdrowiska. Po-
służę się pewnym przykładem. W najlepiej znanym
mi, oczywiście z racji miejsca zamieszkania, uzdro-
wisku, w strefie A, której powierzchnia wynosi 120 ha,
znajdują się 74 budynki mieszkalne jedno- i wieloro-
dzinne, 26 budynków mieszkalno-pensjonatowych
i tylko 10 budynków o funkcji uzdrowiskowej. Tak
147
więc czy tego chcemy, czy nie w strefie A uzdrowiska
żyją ludzie. Z jednej strony położenie w strefie A jest
atrakcyjne, stanowi źródło dochodów dla mieszkań-
ców, a z drugiej strony wiąże się ze skomplikowanym
postępowaniem administracyjnym, rodzi szereg nie-
dogodności. Przypomnę, że teoretycznie na podsta-
wie przepisów przejściowych zawartych w art. 11
wyłącza się takie budynki spod zakazu budowy
(Dzwonek) w rozumieniu przepisów art. 38a, ale po-
prawka, którą proponujemy, eliminuje różnice inter-
pretacyjne i chroni mieszkańców strefy A uzdrowi-
ska. (Oklaski)
Marszałek:
Pan minister Haber.
Bardzo proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
W tym wypadku pragnę jeszcze raz podkreślić pew-
ną kwestię. Utrzymujemy prawa nabyte, więc nie ma
tu żadnego problemu. Te budynki jednorodzinne,
które są zlokalizowane w strefie A, mogą być nadal
zamieszkiwane i modernizowane. Utrzymujemy rów-
nież, co jest bardzo ważne, określony w obecnej usta-
wie stan prawny, który stanowi wynik prac parla-
mentu poprzednich kadencji. Pragnę przypomnieć,
iż projekt ustawy uzdrowiskowej był projektem po-
selskim. W takim też kształcie ta ustawa została
uchwalona, taki kształt został utrzymany. Nie ma
w tym zakresie żadnej zmiany. Dziękuję.
(Poseł Paweł Graś: Pani poseł, jak się zadaje py-
tanie, to trzeba słuchać odpowiedzi.)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
3. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 427 posłów. 155 było
za, 271 – przeciw, 1 osoba się wstrzymała.
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił.
W 4. poprawce wnioskodawcy – w dodawanej
zmianie – proponują skreślić art. 64.
Komisje wnoszą o przyjęcie tej poprawki.
Pytanie zada pani poseł Marzena Machałek, klub
PiS.
Czas na zadanie pytania – 1 minuta.
Bardzo proszę.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
148 Punkty 13. i 14. porządku dziennego – głosowanie
Poseł Marzena Machałek:
Panie Marszałku! Szanowni Posłowie! Jeśli cho-
dzi o tę poprawkę, to jest to najbardziej kontrower-
syjny zapis tej ustawy. Przepis dotyczy delegacji mi-
nistra właściwego do spraw Skarbu Państwa, który
w porozumieniu z ministrem do spraw zdrowia określa,
w drodze rozporządzenia, wykaz zakładów lecznic-
twa uzdrowiskowego prowadzonych w formie jedno-
osobowych spółek Skarbu Państwa, czyli uzdrowisk,
które nie będą podlegać prywatyzacji.
Proszę państwa, ten zapis wzbudził najwięcej
emocji i najwięcej kontrowersji w trakcie prac podko-
misji i komisji. Wypracowaliśmy w tej sprawie kon-
sensus i komisje zgodziły się, aby tego artykułu nie
wykreślać. Teraz oto posłowie PO w drugim czytaniu
wprowadzają ponownie ten zapis. Powinnam zadać
panu premierowi jako szefowi PO pytanie: Dlaczego
państwo chcecie szybkiej prywatyzacji polskich
uzdrowisk? Jest to jednak pytanie retoryczne. Ape-
luję do posłów, którzy uczestniczyli w pracach pod-
komisji i komisji, aby konsekwentnie trzymali się
swojego postanowienia i nie głosowali za tą popraw-
ką. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Marszałek:
Bardzo proszę o odpowiedź pana ministra Habera.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Marek Haber:
Panie Marszałku! Panie Premierze! Wysoka Izbo!
Pierwsza podstawowa kwestia dotyczy tego, że to nie
jest lista, wykaz uzdrowisk, tylko to jest wykaz spół-
ek uzdrowiskowych, które funkcjonują na terenie
uzdrowisk. Jest to zasadnicza różnica.
Zlikwidowanie, zniesienie tego art. 64 wynika
z prostej przesłanki. O dostępie do lecznictwa uzdro-
wiskowego nie decyduje to, czy mamy do czynienia
z listą spółek wyłączonych z możliwości przekształ-
cenia. O tym, czy pacjent ma możliwość leczenia
uzdrowiskowego, decyduje kontrakt z Narodowym
Funduszem Zdrowia. To wartość środków finanso-
wych, które są zapisane w planie rzeczowo-finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia, decyduje o tym,
jaka ilość świadczeń i w których miejscach jest zaku-
piona. To nie lista, nie wykaz tych spółek uzdrowi-
skowych decyduje o tym, czy pacjent ma dostęp do
lecznictwa uzdrowiskowego, ale to, czy to lecznictwo
spełnia wymagania, jakie Narodowy Fundusz Zdro-
wia stawia tym spółkom i świadczeniodawcom, któ-
rzy chcą te świadczenia realizować. Na straży tych
gwarancji stoją wymagania, jakie stawiamy w rozpo-
rządzeniach i innych aktach prawnych, które decy-
dują o dostępie do lecznictwa uzdrowiskowego, nato-
miast nie charakter spółki, która te świadczenia
proponuje. Dziękuję. (Oklaski)
Marszałek:
Dziękuję bardzo.
Przystępujemy do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
4. poprawki, zechce podnieść rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. 195 było
za, 232 – przeciw, 1 osoba się wstrzymała.
(Poseł Ryszard Zbrzyzny: Brawo.)
Stwierdzam, że Sejm poprawkę odrzucił. (Oklaski)
Przystępujemy do głosowania nad całością pro-
jektu ustawy.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu ustawy o zmianie ustawy o lecz-
nictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowisko-
wych oraz niektórych innych ustaw, w brzmieniu
proponowanym przez Komisję Zdrowia oraz Komisję
Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej,
wraz z przyjętą poprawką, zechce podnieść rękę
i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 428 posłów. 425 było
za, 3 osoby wstrzymały się od głosu.
Stwierdzam, że Sejm uchwalił ustawę o zmianie
ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych oraz niektórych innych ustaw.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 14.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie przed-
stawionego przez Prezydium Sejmu projektu
uchwały o zmianie uchwały w sprawie powoła-
nia Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia pro-
jektów ustaw o zmianie Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz projektów ustaw z nimi
związanych (druk nr 3782).
W związku ze skierowaniem przez Sejm na 82.
posiedzeniu poselskiego projektu ustawy o zmianie
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zawartego
w druku nr 3687, do wyżej wymienionej Komisji Nad-
zwyczajnej zaistniała potrzeba zmiany kompetencji
tej komisji.
W związku z tym Prezydium Sejmu przedstawiło
projekt uchwały o zmianie uchwały w sprawie powo-
łania wyżej wymienionej Komisji Nadzwyczajnej.
Czy w tej sprawie ktoś z pań i panów posłów pra-
gnie zabrać głos?
Nikt się nie zgłasza.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Punkt 14. porządku dziennego – głosowanie.
Pytania w sprawach bieżących
Marszałek
Proponuję, aby Sejm niezwłocznie przystąpił do
drugiego czytania projektu uchwały.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Przystępujemy zatem do drugiego czytania pro-
jektu uchwały.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie zabrać głos
w drugim czytaniu projektu uchwały?
Nikt się nie zgłasza.
Przystępujemy zatem do głosowania.
Kto z pań i panów posłów jest za przyjęciem
w całości projektu uchwały o zmianie uchwały w spra-
wie powołania Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrze-
nia projektów ustaw o zmianie Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej oraz projektów ustaw z nimi zwią-
zanych, zawartego w druku nr 3782, zechce podnieść
rękę i nacisnąć przycisk.
Kto jest przeciw?
Kto się wstrzymał?
W głosowaniu wzięło udział 425 posłów. Wszyscy
byli za.
Stwierdzam, że Sejm podjął uchwałę o zmianie
uchwały w sprawie powołania Komisji Nadzwyczaj-
nej do rozpatrzenia projektów ustaw o zmianie Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz projektów
ustaw z nimi związanych.
Dziękuję bardzo.
Ogłaszam 5-minutową przerwę.
(Przerwa w posiedzeniu od godz. 9 min 55
do godz. 10 min 18)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Wznawiam obrady.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 15.
porządku dziennego: Pytania w sprawach bie-
żących.
Przypominam, że postawienie pytania nie może
trwać dłużej niż 2 minuty, zaś udzielenie odpowiedzi
nie może trwać dłużej niż 6 minut. Prawo do posta-
wienia pytania dodatkowego przysługuje wyłącznie
posłowi zadającemu pytanie. Dodatkowe pytanie nie
może trwać dłużej niż 1 minutę, a uzupełniająca od-
powiedź nie może trwać dłużej niż 3 minuty. Marsza-
łek Sejmu może wyrazić zgodę na wydłużenie czasu
odpowiedzi na pytanie dodatkowe.
Państwo posłowie Tomasz Kamiński, Stanisława
Prządka i Jerzy Wenderlich, Sojusz Lewicy Demokra-
tycznej, pytanie w sprawie pozbawienia Polskiej Aka-
demii Nauk paryskiej stacji przy ul. Lamandé kieru-
ją do prezesa Rady Ministrów. Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów odpowiada podsekretarz stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa pan minister Adam
Leszkiewicz.
149
Pan poseł Kamiński, tak?
(Poseł Tomasz Kamiński: Tak.)
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Tomasz Kamiński:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! 3 sierpnia
2010 r. złożyliśmy do pana ministra interpelację w spra-
wie paryskiej stacji Polskiej Akademii Nauk przy
ul. Lamandé. Budynek ten od 1927 r. jest własnością
Skarbu Państwa. Dotarły do nas informacje, że pan
minister podjął wstępną decyzję o pozbawieniu Pol-
skiej Akademii Nauk tej stacji. Budynek dotychczas
użytkowany przez polskich naukowców ma być prze-
kazany Polskiej Misji Katolickiej we Francji.
W naszej interpelacji pytaliśmy, czy to prawda,
jakie były powody tej decyzji, kto będzie nowym użyt-
kownikiem, na jakim etapie realizacji znajduje się ta
decyzja. Oczywiście, jak to w tej kadencji wielokrot-
nie bywało w wypadku odpowiedzi na interpelacje,
odpowiedź ta jest z dnia 30 sierpnia 2010 r., możemy
się z niej dowiedzieć wszystkiego o tym budynku,
łącznie z tym, kiedy był odgrzybiany i jakie prowa-
dzono prace remontowe, natomiast nie ma odpowie-
dzi na te pytania, które zadaliśmy w interpelacji,
stąd też nasze dzisiejsze pytania. Jeszcze raz pona-
wiam te pytania. Czy prawdą jest, że ten budynek
zostanie przekazany Polskiej Misji Katolickiej we
Francji? Jeżeli tak, to proszę odpowiedzieć na nastę-
pujące pytanie: Jakie są tego podstawy, co leży
u podstaw tego, że kolejną część własności Skarbu
Państwa przekazujemy instytucjom związanym z Ko-
ściołem katolickim? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę bardzo, pan minister Adam Leszkiewicz.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
Adam Leszkiewicz:
Panie Marszałku! Panowie Posłowie! Wysoka
Izbo! Najkrócej rzecz biorąc, odpowiem, próbując
znaleźć taką odpowiedź na pytania panów posłów,
która będzie zadowalać, żeby już nie krążyć.
Rzeczywiście w trakcie procedury przekazywania
ministrowi edukacji narodowej zarządzania tą nie-
ruchomością w Paryżu pojawił się ze strony Polskiej
Misji Katolickiej we Francji wniosek skierowany do
MEN o przeznaczenie budynku przy ul. Lamandé na
użytek Polskiej Misji Katolickiej. Jednakże wniosek
ten nie został uwzględniony i nie było nigdy naszym
zamiarem go uwzględniać. Może powiem trochę sze-
rzej, przedstawię tło, dlaczego.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
150 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Adam Leszkiewicz
Panowie posłowie, ten budynek został przekazany
z dniem 1 stycznia 2011 r. w zarządzanie ministrowi
edukacji narodowej, by wypełniał funkcje edukacyj-
ne i służył polskiej społeczności, polskim dzieciom
i polskiej szkole, ale nie tej przy misji katolickiej, któ-
ra też edukuje około 500 dzieci, użytkownikiem bę-
dzie zespół szkół dla dzieci obywateli polskich czaso-
wo przebywających za granicą. Jest to szkoła działa-
jąca przy ambasadzie polskiej w Paryżu, edukuje się
tam, kształci się około 1000 polskich dzieci.
Polska Akademia Nauk użytkowała ten budynek
na podstawie decyzji administracyjnej ministra
spraw zagranicznych z roku 1970. Tej podstawy
prawnej dzisiaj nie ma już w polskim porządku. W
związku z tym, że w marcu 2010 r. pojawił się wnio-
sek ze strony ministra edukacji narodowej, skierowa-
ny do ministra skarbu państwa wykonującego upraw-
nienia wynikające z praw majątkowych Skarbu Pań-
stwa, o stworzenie możliwości bezpośredniego wyko-
rzystania budynków, o których tutaj mówimy, przez
zespół szkół przy Ambasadzie Rzeczypospolitej Pol-
skiej w Paryżu i prowadzenia tam działalności oświa-
towej, minister skarbu państwa przychylił się do tego
swoją decyzją.
PAN ma w Paryżu jeszcze inną instytucję, w in-
nym miejscu. Ma tam swój ośrodek, gdzie prowadzi
działalność. Generalnie ta działalność polegała na
tym, że zarówno tamten budynek, jak i ten wykorzy-
stywane były przede wszystkim jako baza noclegowa
dla polskich naukowców, którzy przybywali do Pa-
ryża w celu przeprowadzenia badań naukowych. Na
dzisiaj PAN dalej ma taką możliwość. W zależności
od tego, na ile ambasada polska i szkoła przy niej
będą wykorzystywały budynek przy ul. Lamandé, na
tyle będzie istniała możliwość, żeby PAN wykorzy-
stywał także część tego budynku w celach noclego-
wych. Aczkolwiek chciałbym wyraźnie podkreślić,
że priorytet i pierwszeństwo w wykorzystywaniu
także tej bazy noclegowej, hotelowej będą mieli na-
uczyciele, wykładowcy, którzy będą prowadzić dzia-
łalność metodyczno-wychowawczą w placówce przy
ambasadzie polskiej.
Można jeszcze powiedzieć dwa zdania o historii.
Przeznaczenie tego budynku na cele oświatowe jest
jak najbardziej zgodne z celem, który przyświecał
darczyńcom. W roku 1927 przekazali oni państwu
polskiemu te nieruchomości, tj. zespół kilku budyn-
ków przy ul. Lamandé 11, 13, 15 i 15a, na przedsię-
wzięcia edukacyjne i jako schronienie dla Polaków
uczących się we Francji. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pani posłanka Prządka?
Tak, proszę bardzo.
Poseł Stanisława Prządka:
Dziękuję, panie marszałku.
Szanowny panie ministrze, zadając pytanie uzu-
pełniające w tej sprawie, chciałabym dowiedzieć się,
jaka była rola Polskiej Akademii Nauk w procesie
przekazywania obiektów. Czy Polska Akademia
Nauk była informowana jako wieloletni użytkownik,
jako instytucja, która zajmowała te obiekty? Jaka
była jej rola w tym procesie? To pierwsze pytanie.
I drugie. Panie ministrze, proszę odpowiedzieć.
Nas, trójkę posłów, którzy składali interpelacje w tej
sprawie, zaintrygowały liczne enuncjacje prasowe na
ten temat. Dotychczas nie znaleźliśmy nigdzie w pra-
sie żadnego dementi, żadnej informacji, jak ten pro-
blem został rozstrzygnięty. Dlaczego ministerstwo nie
poinformowało opinii publicznej (Dzwonek), że nastą-
piła taka zmiana i że taki proces został zamknięty,
zakończony na tym etapie? Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Jeszcze raz pan minister Adam Leszkiewicz.
Proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
Adam Leszkiewicz:
Panie Marszałku! Pani Poseł! Wysoka Izbo! De-
cyzja była uzgadniana międzyresortowo, czyli przed
podjęciem ostatecznych decyzji minister skarbu kon-
sultował tę decyzję, kierunek tej decyzji z minister
edukacji narodowej, z minister nauki i szkolnictwa
wyższego, z ministrem infrastruktury, z ministrem
spraw zagranicznych, dlatego że kwestia była wielo-
płaszczyznowa. Dotyczyła spraw oświatowych, pla-
cówki naukowej, czyli PAN, ale także miała tło for-
malnoprawne i wcale nie była łatwa. Jeżeli chodzi o
PAN…
(Poseł Jerzy Wenderlich: Ale …międzynarodo-
wy…)
Tak, panie marszałku. W tej chwili odpowiadam
na drugą część. Tak.
…to w tej sprawie był konsultowany i informowa-
ny na bieżąco. Prezes Polskiej Akademii Nauk pan
prof. Kleiber był w Ministerstwie Skarbu Państwa.
Odbyło się spotkanie z ministrem skarbu państwa
panem Gradem. Osobiście też spotykałem się z pa-
nem profesorem w Polskiej Akademii Nauk i rozma-
wialiśmy zarówno o tej placówce, jak i o szerszym
kontekście spraw nieruchomościowo-majątkowych
dotyczących PAN. Problemy dotyczą nie tylko Pary-
ża i nie tylko tej nieruchomości. Tak że jednoznacznie
informuję, że ta decyzja podejmowana była w konsul-
tacji z Polską Akademią Nauk.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Skarbu Państwa Adam Leszkiewicz
Natomiast biorąc pod uwagę problemy lokalowe,
problemy związane z tym, że nie można było w pełni
tego wykorzystywać i kształcić polskich dzieci w Pa-
ryżu, minister skarbu państwa, w ich interesie,
uwzględniając przeznaczenie tej nieruchomości na
cele oświatowe, podjął właśnie taką, a nie inną decy-
zję. Ta decyzja nie była ani tajna, ani poufna, nato-
miast była decyzją administracyjną ministra skarbu
państwa związaną z wykonywaniem jego zadań i dla-
tego też nie wytwarzaliśmy wokół niej jakiejś otoczki
PR-owskiej. Wiem, że Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej wystosowało pisma do szeregu placówek na-
ukowych, do polskich uczelni, do uniwersytetów i
poinformowało je o tym, że od 1 stycznia 2011 r. za-
rządza tą nieruchomością. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję panu ministrowi.
Panie posłanki Magdalena Kochan i Urszula Au-
gustyn, Platforma Obywatelska, zadadzą pytanie w
sprawie ulg stosowanych przez gminy w opłatach za
przedszkola oraz możliwości dowożenia dzieci do
szkół. Pytanie jest skierowane do ministra edukacji
narodowej. Odpowiada podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Edukacji Narodowej pan minister Zbigniew
Włodkowski.
Rozumiem, że pani posłanka Kochan pierwsza, tak?
Proszę bardzo, pani poseł.
Poseł Magdalena Kochan:
Bardzo dziękuję, panie marszałku.
Panie ministrze, o tym, jak ważne jest kształcenie
dzieci, kształcenie przedszkolne wiedzą wszyscy, co
do tego nie musimy się przekonywać. Doceniają rolę
tego kształcenia także samorządy i chcąc ułatwić
rodzicom dostęp ich dzieci do tego rodzaju kształce-
nia i edukacji, starają się ułatwiać także płacenie za
umieszczenie dziecka w przedszkolu. Stosują szereg
ulg, które dotyczą albo rodzin o niedobrej kondycji
finansowej, albo rodzin, które do przedszkoli wysy-
łają więcej niż jedno dziecko. I nie byłoby tu proble-
mu, gdyby nie fakt, że niektóre z uchwał gmin nie-
którzy z wojewodów uznają za niezgodne z prawem,
czyli uznają, że stosowanie przez gminy ulg w opła-
tach wnoszonych przez rodziców za dzieci w przed-
szkolu jest niezgodne z prawem. Rzecz w tym, że nie
wszyscy wojewodowie dostrzegają ten problem i że
nie wszystkie gminy wobec takiej reakcji na stano-
wione prawo prowadzą tę dobrą politykę wobec ro-
dziców i wobec dzieci. Czy ministerstwo widzi moż-
liwość jednorodnej interpretacji przepisu, która
umożliwi gminom stosowanie ulg wtedy, kiedy uzna-
ją to za stosowne?
151
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Proszę bardzo, pan minister Zbigniew Włodkow-
ski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Zbigniew Włodkowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowna Pani
Poseł! Należy podkreślić, iż właśnie znowelizowana
w sierpniu ubiegłego roku ustawa o systemie oświaty
w znaczący sposób uporządkowała kwestię opłat w
przedszkolach publicznych prowadzonych przez sa-
morządy. Zgodnie z obowiązującym prawem ustrojo-
wym na terenie działania gminy za sieć prowadzo-
nych przez nią publicznych przedszkoli oraz oddzia-
łów przedszkolnych w szkołach podstawowych odpo-
wiada rada gminy, która tę sieć ustala. To właśnie
od rady gminy zależy, w jaki sposób będzie realizo-
wane to zadanie. Sam sposób realizacji zależy od
wielu czynników, m.in. od potrzeb grup społecznych,
możliwości finansowych gminy, ogólnego bilansu
miejsc w przedszkolach, a także od tego, co planuje-
my w Ministerstwie Edukacji Narodowej, a miano-
wicie obniżenia wieku szkolnego. Podmiotowe prze-
pisy ustawy o systemie oświaty upoważniają organy
prowadzące przedszkola publiczne do ustalania wy-
sokości opłat za świadczenia w czasie przekraczają-
cym czas bezpłatnego nauczania, wychowania i opie-
ki, jednak nie krótszym niż pięć godzin dziennie. Nie
oznaczają one jednocześnie, że opłaty muszą być
wprowadzone. Organy prowadzące mogą zapewnić
bezpłatne nauczanie i wychowanie w wymiarze wyż-
szym niż te minimalne pięć godzin.
Pani poseł, żaden przepis ustawy nie zakazuje
stosowania ulg przez organy prowadzące publiczne
przedszkola – zarówno przez gminy, osoby prawne,
jak i osoby fizyczne. Zdaniem Ministerstwa Edukacji
Narodowej gminy w swoich ustaleniach mogą
uwzględniać takie przypadki stosowania ulg w opła-
tach przedszkolnych. Należy również zauważyć, iż
zgodnie z ustawą o samorządzie terytorialnym na
podstawie upoważnień ustawowych gminie przysłu-
guje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego
obowiązujących na obszarze gminy, a organy gminy
mogą wydawać akty prawa miejscowego w zakresie
m.in. zasad i trybu korzystania z gminnych obiektów
i urządzeń publicznych. Należy podkreślić, iż w ostat-
nich latach bardzo wiele gmin stosowało ulgi w opła-
tach, uzależniając je m.in. od liczby dzieci z jednej
rodziny uczęszczających do przedszkola, co nie było
przez nikogo kwestionowane, a wręcz przeciwnie,
spotykało się z ogólną aprobatą społeczną.
Ponadto uznawanie wprowadzanych przez gminę
ulg za niezgodne z prawem może prowadzić do kwe-
stionowania ulg z innych obszarów, np. z obszaru po-
mocy społecznej, czy, jak słusznie pani poseł zauwa-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
152 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Edukacji Narodowej Zbigniew Włodkowski
żyła w swojej wypowiedzi prasowej, „nielegalne byłyby
ulgi, które mogą odliczać przy rozliczaniu PIT osoby
mające dzieci. Osoby bezdzietne mogłyby uznać to za
nierówne traktowanie przez prawo”. Tutaj należy się
z tym zgodzić. W związku z powyższym, pani poseł, w
opinii ministra edukacji narodowej stosowanie przez
gminy ulg w opłatach przedszkolnych wnoszonych
przez rodziców wynika z lokalnych potrzeb społecz-
nych i odzwierciedla szeroko rozumianą realizację
polityki prorodzinnej na terenie gminy. Minister edu-
kacji narodowej uważa, że dotychczasowe regulacje i
w ustawie o systemie oświaty, i w ustawie o samorzą-
dzie terytorialnym są wystarczające i w sposób wy-
starczający tę kwestię regulują. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pani posłanka Urszula Augustyn, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Urszula Augustyn:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Panie ministrze, jedno zdanie odnośnie do tej wy-
powiedzi. Wszystko jest w porządku dopóty, dopóki
wszyscy wojewodowie respektują prawo, które zosta-
ło ustanowione, i jednakowo je odczytują.
Ale chciałabym zapytać o kwestię drugą – o kło-
pot, jaki gminy mają z opłatami za transport dzieci.
Ustawa mówi wyraźnie, że jeżeli dziecko mieszka
dalej niż 3 km od szkoły, to gmina ma obowiązek
zorganizować dla niego bezpłatny transport. Gene-
ralnie rzecz biorąc, gminy z tego obowiązku się wy-
wiązują. Problem polega jednak na tym, że jednako-
wo marznie na przystanku dziecko, które do szkoły
ma 3 km, i to, które ma 2 km. Gminy, rozumiejąc tę
sytuację, często wychodzą temu naprzeciw, te dzieci
także są dowożone. Problem polega na tym, iż nie-
stety regionalne izby obrachunkowe nie chcą zaak-
ceptować wydatków na ten cel w rozliczeniu, które
przedstawiają gminy.
Czy w związku z tym nie powinniśmy interwenio-
wać? Czy to nie jest tak, że jeżeli gmina może, rozu-
miem, iż nie każda gmina może, ale jeżeli może i
chce, to powinna mieć prawo do tego, aby organizo-
wać dziecku dojazd do szkoły, nawet jeżeli ono miesz-
ka w mniejszej odległości niż 3 km?
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Proszę bardzo, pan minister Włodkowski.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Zbigniew Włodkowski:
Szanowna pani poseł, wypowiadając się w sprawie
pierwszego wątku, który poruszyła pani w swojej
wypowiedzi, myślę, że przedstawione przeze mnie
przed chwilą stanowisko przekażemy ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji, żeby było pre-
zentowane na spotkaniach z wojewodami i żeby ta
interpretacja w całym kraju była jednolita. I jeśli
ewentualnie wojewodowie będą mieli jakieś uwagi co
do litery obowiązującego dzisiaj prawa, to możemy
zastanowić się nad tym, czy w niektórych zapisach
prawa, szczególnie oświatowego, możemy jakieś kwe-
stie zmienić.
Natomiast odnosząc się do możliwości dowożenia
do szkół dzieci mieszkających w odległości mniejszej
niż 3 km, pragnę podkreślić, iż ustawa o systemie
oświaty określa, że jeśli droga dziecka korzystające-
go z rocznego obowiązkowego przygotowania przed-
szkolnego z domu do najbliższego publicznego przed-
szkola, oddziału przedszkolnego czy innej publicznej
formy wychowania przedszkolnego przekracza 3 km,
obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego i
bezpiecznego transportu oraz opieki w czasie prze-
wozu lub zwrotu kosztów przejazdu środkami komu-
nikacji publicznej, jeżeli dowożenie zapewniają rodzi-
ce. Podobna regulacja dotyczy uczniów klas I–IV
szkoły podstawowej. Należy jednakże zauważyć, iż w
opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej powyższe
sformułowanie nie oznacza zakazu dowożenia dzieci,
w sytuacji gdy odległość ta jest mniejsza niż 3 km, a
gminę stać na zapewnienie bezpłatnego transportu
i opieki w czasie przewozu dzieci, zwłaszcza że prak-
tyka pokazuje, że organizowane jest takie dowożenie
z inicjatywy gminy w wielu miejscach na terenie Pol-
ski. Należy się zgodzić z panią poseł, iż obecne prawo
nie reguluje tego w przepisie precyzyjnie. Nie wynika
z niego, że jeżeli gmina chce, to może dowozić mimo
odległości mniejszej niż 3 km. I w związku z powyż-
szym, uwzględniając sygnały napływające z gmin do
Ministerstwa Edukacji Narodowej w przedmiotowej
kwestii, resort edukacji przygotowuje zmiany w usta-
wie o systemie oświaty polegające na stworzeniu
możliwości organizowania przez gminę bezpłatnego
transportu i opieki w czasie przewozu dzieci z domu
do szkoły bez względu na odległość między domem
dziecka a szkołą i przedszkolem. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Państwo posłowie Marek Kwitek, Edward Siarka,
Marek Suski, Beata Kempa i Adam Rogacki, Prawo
i Sprawiedliwość, zadadzą pytanie w sprawie progra-
mu działań w celu uniknięcia klęski powodzi oraz
wsparcia powodzian. Pytanie jest skierowane do mi-
nistra środowiska.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski
Odpowiada sekretarz stanu w Ministerstwie Śro-
dowiska pan minister Stanisław Gawłowski.
Pierwszy pan poseł Kwitek, tak?
(Głos z sali: Nie. Marek Suski.)
Pan poseł Suski.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Marek Suski:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Szanowni Państwo! Szkoda, że o tak ważnej sprawie
rozmawiamy tylko w ramach pytań bieżących i jeszcze
do tego nawet nie z ministrem, już nie mówiąc premie-
rze. W końcu w ostatnich latach przez Polskę przewa-
lały się fale powodzi i nadal jest wielkie zagrożenie
powodzią, a można przypomnieć 1 lutego 2008 r., kie-
dy minister rządu Platformy Obywatelskiej pani Bień-
kowska odstąpiła od wykonania inwestycji przeciwpo-
wodziowych zaplanowanych przez rząd Prawa i Spra-
wiedliwości. Przygotowaliśmy listę strategicznych
inwestycji, które miały być wykonane ze środków eu-
ropejskich, m.in. miał być wykonany program dla
środkowej Wisły chroniący tereny pięciu województw
wartości 200 mln euro. Również był taki program dla
Nysy Kłodzkiej, dla Wisłoki. Niestety negatywne skut-
ki tych zaniechań odczuwamy do dziś. Powódź dotknę-
ła wielu mieszkańców gmin, Kalisza, Płocka, Solca
nad Wisłą, Swarzędza, Kościelnej Wsi, Brzeziny itd.,
itd. Trudno tutaj je wymienić. W roku 2010 odstąpio-
no choćby od pogłębiania zlewni rzeki Pilicy. Miały
miejsce wypadki śmiertelne. Rząd Platformy działa ze
skandalicznym opóźnieniem. Przykładem może być
choćby opieszałe tworzenie możliwości dostarczenia
niezbędnych środków do Bogatyni.
W związku z tym mam takie pytania. Czy rząd w
ogóle ma jakiś program działań długofalowych? Jak
on wygląda, jeśli jest, i czy jest to coś więcej niż ocze-
kiwanie na cud? Jaki jest program obecnie realizo-
wanych doraźnych działań przeciwpowodziowych? I
w jaki sposób będą przekazywane (Dzwonek) środki
pomocowe powodzianom indywidualnie i gminom?
Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan minister Gawłowski.
Proszę bardzo.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle! Po
raz kolejny w Sejmie rozmawiamy o sprawach doty-
153
czących powodzi, ochrony przed powodzią i zadań z
tym związanych. Bardzo dziękuję za troskę i pytania,
bo traktuję to jako poważne zaangażowanie panów
posłów, Wysokiej Izby w prace nad tak ważnym pro-
blemem dotyczącym ochrony przeciwpowodziowej.
Kilka zdań tytułem sprostowania. Wielokrotnie
to prostowałem, a dzisiaj też muszę. W Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i Środowisko” w osi
III obejmującej działania związane z ochroną prze-
ciwpowodziową pani minister Gęsicka jeszcze, i na
tej podstawie została utworzona lista projektów do
realizacji, zapisała łącznie kwotę 580 mln euro, a na
same zadania dotyczące ochrony przeciwpowodzio-
wej – około 520 mln euro. Rząd Platformy–PSL na
zadania związane z ochroną przeciwpowodziową z
tego programu przeznacza ponad miliard euro, na
zadania, które znajdowały się również na liście pani
Gęsickiej ale tylko te, które faktycznie były możliwe
do zrealizowania w perspektywie finansowej, czyli do
roku 2015, i które faktycznie są priorytetami w kra-
ju. Do zadań, które są dzisiaj realizowane w Polsce,
należy choćby wspomniana przez pana posła inwe-
stycja realizowana w Mielcu na rzece Wisłoce doty-
cząca budowy wałów przeciwpowodziowych, jak rów-
nież inwestycja obejmująca Nysę Kłodzką, i to w
dwóch wymiarach. Inwestycja dotyczy przebudowy
rzeki Nysy Kłodzkiej w Lewinie Brzeskim. Warta jest
ona około 120 mln zł i jest w trakcie realizacji, panie
pośle. Można pojechać i zobaczyć, że jest realizowana.
Natomiast w przypadku zbiornika nyskiego, zbiorni-
ka na Nysie Kłodzkiej, sporządzona jest dokumenta-
cja techniczna. Ten projekt jest umieszczony na liście
projektów dofinansowywanych ze środków unijnych.
Są oczywiście różnego rodzaju problemy techniczne
związane z realizacją, choćby takie, że od wielu lat
bezumownie eksploatuje tam elektrownię wodną je-
den z koncernów energetycznych. Pojawia się też
problem pomocy publicznej, rozliczenia tych środków
w kontekście wymagań, jakie stawia Komisja Euro-
pejska.
Chciałbym jednoznacznie powiedzieć, że z punktu
widzenia przygotowanych wcześniej projektów tamte
miały tylko i wyłącznie charakter wyborczy, panie
pośle. Absolutnie nie były one analizowane pod wzglę-
dem możliwości realizacji ani pod względem zabezpie-
czenia finansowego. Jeszcze raz przypomnę kwotę.
Pani minister Gęsicka zaplanowała na inwestycje oko-
ło 520 mln euro, natomiast my realizujemy inwestycje
za ponad 1 mld euro i okazuje się, że ta kwota jest za
mała w stosunku do planowanych potrzeb.
Przechodząc do podstawowych spraw związanych
z programem dotyczącym działań i usuwania skut-
ków powodzi i programami dotyczącymi zabezpiecze-
nia przed powodzią, chcę powiedzieć, że w części
dotyczącej programu pomocowego dla powodzian re-
alizowany jest on przede wszystkim przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Na ten cel w
budżecie przewidziano kwotę ponad 2240 mln zł, w
tej chwili wydano kwotę około 588 mln zł. Są to dzia-
łania przede wszystkim nakierowane na usuwanie
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
154 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski
skutków. Praktycznie każdego dnia do powodzian
trafiają pieniądze w kwotach 20 tys. zł, 100 tys. zł,
300 tys. zł. Ten proces jest ciągły, trwa. Rząd cały
czas bardzo skutecznie rozwiązuje wszystkie proble-
my związane z usuwaniem skutków powodzi.
Jednocześnie w obszarze dotyczącym działań
osłonowych, informowania o zagrożeniu funkcjonuje
5 biur prognoz meteorologicznych. W Instytucie Me-
teorologii i Gospodarki Wodnej działa w ramach
tychże biur sieć 7 radarów meteorologicznych, w tej
chwili rozpoczynamy budowę ósmego na Opolszczyź-
nie, na Górze św. Anny, dlatego że mamy tam dziurę
z punktu widzenia ostrzegania przed zagrożeniami
meteorologicznymi. Funkcjonuje system danych z
telemetrii, system danych o wyładowaniach atmos-
ferycznych. Dwa lata temu Polska stała się pełno-
prawnym członkiem Europejskiej Organizacji Eks-
ploatacji Satelitów Meteorologicznych, EUMETSAT,
i z tego też tytułu mamy dużo pełniejsze dane pozwa-
lające na ostrzeganie przed zagrożeniami. A zatem
obszar informowania i komunikowania mamy bardzo
dobrze zbudowany. Jest to jeden z lepiej funkcjonują-
cych dzisiaj systemów w Europie.
W części dotyczącej działań związanych z plano-
wanymi inwestycjami (Dzwonek) między innymi nie-
dawno Wysoka Izba przyjęła nowelizację Prawa wod-
nego. W tej nowelizacji wprowadza się obowiązek
sporządzania map zagrożeń, map ryzyka powodzio-
wego. Obecnie taki projekt pn. „Informatyczny sys-
tem osłony kraju przed nadzwyczajnymi zagrożenia-
mi” jest przygotowywany i finansowany z dwóch
źródeł w ramach Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka” i dofinansowany z Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej. Na ten cel przeznaczyliśmy 300 mln zł. Pozwoli
to sporządzić w wymaganych terminach, czyli w ter-
minach wynikających z dyrektywy, do roku 2015,
odpowiednie mapy.
Mógłbym jeszcze wymieniać cały cykl zadań, któ-
re w tej chwili są w trakcie realizacji: Wrocławski
Węzeł Wodny, Racibórz Dolny – tam trwa sporządza-
nie dokumentacji i w kwietniu dokumentacja tech-
niczna na budowę powinna być uzyskana, do końca
tego roku będzie wyłoniony wykonawca tych robót,
czyli zgodnie z harmonogramem przyjętym powinni-
śmy zdążyć z realizacją inwestycji do roku 2015, a my
szacujemy, że ta inwestycja będzie zrealizowana do
roku 2014. Oznacza to również m.in. przeniesienie
dwóch wsi. Pokazuję też skalę różnych działań, np.
na Żuławach. Jest kilka projektów żuławskich. Jest
kilkaset milionów złotych zaangażowanych de facto
w każdym miejscu w Polsce. Są prowadzone działa-
nia, które dotyczą modernizacji infrastruktury słu-
żącej ochronie przeciwpowodziowej, albo działania
związane z budową nowej infrastruktury służącej
ochronie przeciwpowodziowej. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pan poseł Edward Siarka zada pytanie dodatko-
we.
Proszę bardzo.
Poseł Edward Siarka:
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Muszę odnieść się do tego, co pan minister powie-
dział, m.in. zwracając uwagę, że skreślenie projektów
z listy indykatywnej, która pozwalała na budowę
zwłaszcza urządzeń przeciwpowodziowych, spowodo-
wało, że w tej kwestii mamy bardzo poważne opóź-
nienia, bo najlepszym przykładem tutaj – żeby nie
być gołosłownym – jest raport NIK-u, w którym na
ten temat również jest mowa.
Ale chcę zadać jeszcze pytanie dodatkowe w kwe-
stii gospodarki w obszarze dotyczącym międzywala.
Mianowicie mamy w tej chwili na terenie kraju taką
sytuację, że w wielu miejscach jest zagrożenie powo-
dziowe i wynika ono z tego, że na czas nie uporząd-
kowano międzywala. Gminy zgłaszają bardzo poważ-
ne problemy związane z wycinką drzew w tym obsza-
rze. Tam, gdzie jeszcze jest obszar Natura 2000
(Dzwonek), to ta kwestia jest w ogóle dramatyczna.
Sytuacja wygląda w ten sposób – przypomnę – iż
wniosek o wycinkę drzew składa zarząd melioracji,
a zgodę wydaje RZGW. Pojawia się kwestia, kto ma
egzekwować prawo związane z wycinką drzew,
zwłaszcza tam, gdzie są tereny prywatne. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pan minister Gawłowski.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski:
Panie Marszałku! Szanowny Panie Pośle! Nie
skreśliliśmy tych zadań, które są realizowane w ra-
mach tej inwestycji, a opóźnienie wynikało – ten ra-
port to pokazuje – z tego, co działo się wcześniej.
Powiem panu, że w przypadku Raciborza 3 lata temu
mieliśmy wykupioną tylko jedną nieruchomość pod
budowę tegoż zbiornika, a tam trzeba wykupić kilka-
set nieruchomości, żeby ten zbiornik mógł powstać.
Ten etap mamy za sobą. Gdybyśmy nazywali rzeczy,
mówili, jakie one są, a nie jakie byśmy chcieli, żeby
czasami były, to wtedy już naprawdę byłoby dobrze.
Natomiast rzeczywiście podniósł pan bardzo waż-
ny problem w części dotyczącej usuwania drzew i
krzaków z międzywala. Ta powódź pokazała, jak on
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Stanisław Gawłowski
jest ważny, a sami hydrolodzy w zależności od zaan-
gażowania mają bardzo różne opinie. Czasami poja-
wia się taki głos, że to zadrzewienie jest bardzo do-
bre, bo ono spowalnia spływ wody, czasami jest to
taki głos, że ono powoduje spiętrzenie i stanowi przez
to zagrożenie. Tak naprawdę jedna i druga informa-
cja jest prawdziwa. Efekt końcowy jest taki, że trzeba
znaleźć rozwiązanie sprawy. To rozwiązanie już jest
w tej chwili znalezione, bo międzywalem zarządzają
regionalne zarządy gospodarki wodnej na tych rze-
kach, gdzie RZGW jest właściwy, bądź wojewódzkie
zarządy melioracji urządzeń wodnych. Tutaj nie ma
problemu ze zdefiniowaniem, kto powinien podjąć
działania. Był problem, czy można usuwać zadrze-
wienie z terenu, który jest objęty obszarem Natura
2000. Komisja wspólna powołana przez Generalną
Dyrekcję Ochrony Środowiska i Krajowy Zarząd Go-
spodarki Wodnej wypracowała stanowisko i sposób
przeprowadzania działań związanych z usuwaniem
drzew i zakrzewień z tego obszaru w zgodzie z pra-
wem unijnym, bo proszę pamiętać, że przy wszyst-
kich działaniach, które chcemy przeprowadzić, trze-
ba uwzględnić to, że jednak prawo unijne w tym ob-
szarze musi być sankcjonowane, musimy przestrze-
gać tych wymogów.
I z tego punktu widzenia tego typu rozwiązania
zostały już zastosowane. Regionalne dyrekcje ochro-
ny środowiska wydają odpowiednie decyzje, zgody na
usuwanie drzew i krzaków z tego obszaru i nie ma
już jakichś nadzwyczajnych problemów z zadrzewie-
niem. Natomiast mam jedną uwagę. Te drzewa za-
zwyczaj mają po kilkadziesiąt lat, a ten obszar zalicza
się do sieci Natura od dwóch, trzech lat. Można zadać
pytanie, dlaczego przez kilkadziesiąt lat pozwalano
na to, żeby one tam się pojawiły, żebyśmy dzisiaj mu-
sieli się mierzyć z tym problemem. Ale, tak jak po-
wiedziałem, problem rozwiązaliśmy i dzisiaj nie po-
winno już być tego typu kłopotów.
Ostatnią decyzję w tej sprawie generalny dyrektor
ochrony środowiska wydał 14 stycznia tego roku, co
też pokazuje, że sprawa jest na bieżąco monitorowa-
na i rozstrzygana. Dziękuję bardzo.
Poseł Marek Suski:
O pomocy dla powodzian jak zwykle ani słowa.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Panowie posłowie Leszek Aleksandrzak i Tomasz
Kamiński, Sojusz Lewicy Demokratycznej, zadadzą
pytanie w sprawie drastycznego ograniczenia środków
na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu. Py-
tanie skierowane jest do prezesa Rady Ministrów.
155
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów będzie
odpowiadać podsekretarz stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej pani Czesława Ostrow-
ska.
Pan poseł Aleksandrzak, proszę bardzo, panie
pośle.
Poseł Leszek Aleksandrzak:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie!
Pani Minister! Od początku roku docierają do nas,
w zasadzie chyba do wszystkich biur poselskich, zna-
czące interwencje z powiatowych urzędów pracy
dotyczące drastycznego ograniczenia środków na
aktywne formy walki z bezrobociem. Dzisiaj jest już
jasne, że od początku stycznia bezrobocie zaczęło
trochę wzrastać, jest coraz więcej bezrobotnych.
Chcę powiedzieć, że środki, które przekazało mini-
sterstwo, w niektórych przypadkach wynoszą 20%
kwot z lat ubiegłych. Są to pieniądze przeznaczane
na różne formy aktywnej walki z bezrobociem, m.in.
na samozatrudnienie, tworzenie miejsc pracy, robo-
ty publiczne czy interwencyjne. Realizacja tych pro-
jektów przebiegała bardzo dobrze, po roku nadal
wiele osób znajdowało zatrudnienie, tworząc własne
miejsca pracy. Ograniczenie środków do 20% w nie-
których powiatowych urzędach pracy spowoduje, że
trzeba będzie rezygnować z wielu programów. Zgod-
nie z ustawą powiatowe urzędy pracy mogą przezna-
czyć 20% budżetu na kontynuację programów, te
środki przechodzą na lata następne, ale nie pozwa-
lają na realizację nowych programów.
W związku z tym czy ministerstwo przewiduje
kierowanie jakichś dodatkowych środków w trakcie
roku, aby aktywną walkę z bezrobociem można było
prowadzić przez rok, aby rzeczywiście wielu bezro-
botnych mogło stworzyć miejsca pracy i podjąć pracę,
która jest bardzo istotna? Czy przewiduje się jakieś
dodatkowe środki, czy to są już środki ostatecznie
zatwierdzone i więcej ich nie będzie? W takim przy-
padku trudno będzie mówić o realizacji aktywnych
form walki z bezrobociem.
I jeszcze istotna sprawa. Czy jest prawdą, że część
środków została przekazana wojewódzkim urzędom
pracy, które nie są upoważnione do prowadzenia ak-
tywnej walki z bezrobociem, bo mają inne zadania?
Czy po prostu te środki będą dobrze wykorzystywa-
ne, jeżeli zostały przekazane wojewódzkim urzędom
pracy? Zwracają na to uwagę niektórzy dyrektorzy
powiatowych urzędów. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pani minister Ostrowska.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
156 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
Czesława Ostrowska:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! W
planie finansowym Funduszu Pracy na rok 2011,
stanowiącym załącznik do uchwalonej przez Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 17 grudnia 2010 r.
ustawy budżetowej na rok 2011, założono wydatki w
wysokości 8720 mln zł, w tym na aktywne formy
przeciwdziałania bezrobociu – 3235 mln, czyli jest to
mniej więcej poziom z 2008 r. Dlatego w trakcie prac
dokonano jeszcze korekty – m.in. na wniosek mini-
stra pracy – czyli przesunięcia środków między po-
szczególnymi pozycjami o 464 mln zł, w związku z
czym limit dla samorządów województw zwiększył
się o około 9%.
Czym była spowodowana decyzja o ograniczeniu
środków wydatkowanych na aktywne formy przeciw-
działania bezrobociu? Po pierwsze, o czym szeroko
mówił w czasie pierwszego czytania ustawy budżeto-
wej pan minister finansów, konieczna była racjona-
lizacja wydatków budżetu państwa. Polska jest obję-
ta procedurą nadmiernego deficytu i zgodnie z reko-
mendacją Rady Ecofin z dnia 7 lipca 2009 r. została
zobowiązana do korekty deficytu sektora instytucji
rządowych i samorządowych poniżej 3% PKB do 2012 r.
w wiarygodny i trwały sposób. Poza tym chciałabym
zwrócić uwagę, że w latach 2009–2010 nastąpił
znaczny wzrost wydatków na aktywne formy prze-
ciwdziałania bezrobociu, największy w 2009 r. – o
100% w stosunku do planu na formy aktywne w 2008
r. Było to spowodowane kryzysem. Chcieliśmy doko-
nać szerokiej interwencji na rynku pracy, żeby nie
dopuścić do takiego wzrostu bezrobocia, jaki miał
miejsce w latach 2001–2003, kiedy ta interwencja nie
była dostatecznie wysoka i bezrobocie z poziomu 10%
wzrosło do 22%. Ze skutkami takiego wzrostu bory-
kaliśmy się bardzo wiele lat, Fundusz Pracy zadłużył
się. Teraz dzięki większej interwencji państwa na
rynku pracy bezrobocie z poziomu 10% wzrosło do
13,2%, więc nie był to taki dramatyczny skok, jaki
miał miejsce w poprzednim okresie. Zupełnie inaczej
zachowywała się też cała gospodarka. Obecnie, kiedy
wszystkie analizy i tendencje w gospodarce wskazu-
ją na to, że wychodzimy już z kryzysu, rynek pracy
normalnieje, prognozy zatrudnienia są bardzo opty-
mistyczne, wracamy do normalnej działalności. Środ-
ki z Funduszu Pracy na subwencjonowanie miejsc
pracy nie są dominujące. Służy to wsparciu tych naj-
trudniejszych grup, a nie wszystkich, które da się
wyróżnić w urzędach pracy. W latach, kiedy była
taka wysoka interwencja, stworzyliśmy znaczącą
liczbę miejsc pracy – 60 tys. miejsc pracy u pracodaw-
ców i ponad 110 tys. utworzyli bezrobotni. Do tego
proszę dołożyć miejsca pracy utworzone w zeszłym
roku. To są nowe miejsca pracy, większość z nich
przetrwa.
Chciałabym zwrócić uwagę na nowe zjawiska,
które od 2011 r. będą miały miejsce na rynku pracy,
co jest nie bez znaczenia dla prognoz opracowanych
przez ministra finansów. Rok 2011 to pierwszy rok
niżu demograficznego. Od tego roku rokrocznie bę-
dzie zmniejszała się liczba osób w wieku produkcyj-
nym, a zwiększała się liczba osób w wieku poproduk-
cyjnym. Już w tym roku spodziewany jest ubytek
ludności w wieku produkcyjnym na poziomie 100 tys.
osób. Będzie to miało bardzo duży wpływ na kształ-
towanie się sytuacji na rynku pracy.
Poza tym chciałabym państwu powiedzieć, że osią-
gnęliśmy duży sukces w obszarze aktywizacji zawodo-
wej, ponieważ według danych na październik 2010 r.
pracowała największa w najnowszej historii, czyli w
okresie transformacji, liczba Polaków. Przekroczyli-
śmy poziom 16 200 tys. pracujących. Nigdy nie mieli-
śmy tak wysokiego poziomu, więc jest to bardzo dobre
zjawisko. Dodam, że wiele podjętych wcześniej działań
będzie wpływało na kształtowanie się rynku pracy,
na sposób powstawania nowych miejsc pracy. Chodzi
m.in. o to, że wprowadziliśmy pewne uelastycznienia
dotyczące form zatrudnienia, jak i czasu pracy.
Cały czas monitorujemy sytuację. Jeśli zwiększą
się wpływy do budżetu państwa, wpływy na Fundusz
Pracy, to za zgodą ministra finansów, a także Komi-
sji Finansów Publicznych będziemy przebudowywali
plan finansowy. Cały czas to monitorujemy. W ze-
szłym roku na przykład przychody Funduszu Pracy
z tytułu środków przekazanych z prywatyzacji zwięk-
szyły się o ok. 1 mld zł. Środki te zostały bezzwłocz-
nie przekazane urzędom pracy. Będziemy cały czas,
że tak powiem, monitorowali to, czuwali nad tym,
żeby wszystko odbywało się w sposób prawidłowy.
Jeśli chodzi o bezrobotnych, którzy mają dobre
kwalifikacje, to naprawdę nie musimy płacić za ich
zatrudnienie. Podstawowym zadaniem urzędów pra-
cy jest pośrednictwo pracy, pośredniczenie pomiędzy
pracodawcą a pracobiorcą, a nie kupowanie miejsc
pracy. Miejsca pracy kupowane, tzw. subwencjonowa-
ne, zarezerwowane są dla grup, które same nie pora-
dzą sobie ze znalezieniem pracy, a nie dla wszystkich
grup bezrobotnych zarejestrowanych w urzędach
pracy. Stosujemy to przy normalnie funkcjonującym
rynku. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Pan poseł Tomasz Kamiński.
Poseł Tomasz Kamiński:
Panie Marszałku! Panie Posłanki! Panowie Po-
słowie! Pani Minister! Chciałoby się rzec: Skoro jest
tak dobrze, to dlaczego jest tak źle? Mam kilka py-
tań, bo z informacji, jakie napływają z powiatowych
urzędów pracy, wynika, że wcale nie jest tak koloro-
wo. Jeśli chodzi o pierwsze tygodnie roku 2011, to w
stosunku do roku 2010 do powiatowych urzędów pra-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Tomasz Kamiński
cy zgłosiła się znacznie większa liczba osób bezrobot-
nych, więcej ich zarejestrowało się w powiatowych
urzędach pracy. Pani mówiła cały czas o prognozach.
Ponawiam pytanie o wojewódzkie urzędy pracy: Czy
środki zostały im przekazane? Jeżeli tak, to jakie?
Co ma się stać z tymi środkami?
Mam jeszcze pytanie, czy Ministerstwo Pracy i
Polityki Społecznej, które ma się zajmować właśnie
bezrobotnymi, a więc osobami, które znajdują się w
bardzo trudnej, w najtrudniejszej sytuacji, lekką ręką
oddało te pieniądze na aktywne formy zwalczania
bezrobocia. Rozumiem, że jest kryzys, ale skutki kry-
zysu będą odczuwane jeszcze w tym roku i w przy-
szłym, tak że w tym roku z kryzysem sobie nie pora-
dzimy.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pani minister Ostrowska, proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej
Czesława Ostrowska:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Czy
WUP-y mają środki do dyspozycji? Mają, jest tak od
lat. Algorytm idzie do marszałka, jest to 100%. Z tego
35% przeznaczane jest na prefinansowanie progra-
mów systemowych w ramach Europejskiego Fundu-
szu Społecznego. Polega to na tym, że za te pieniądze
realizujemy to samo, co mamy w ustawie, tylko zapi-
sane w formie projektów unijnych, po czym za jakiś
rok dostajemy z powrotem 85% tych środków. Tak
było i jest, więc koledzy wprowadzali pana posła w
błąd, bo oni doskonale o tym wiedzą. To są jedyne
środki, które WUP może wydawać tylko na prefinan-
sowanie Europejskiego Funduszu Społecznego, na
żadne inne tytuły nie może.
(Głos z sali: Nieprawda.)
Prawda, ja to wiem. Na co innego? Proszę mi po-
kazać, na co jeszcze WUP może wydawać. Jeśli to
robi, to postępuje niezgodnie z przepisami, czyli na-
rusza prawo. Nie ma takiej możliwości prawnej. Pro-
szę pokazać, kto narusza prawo, wyślemy tam kon-
trolę.
Dlaczego nastąpił wzrost liczby bezrobotnych?
Zawsze tak jest w tym okresie, to jest charaktery-
styczna cecha polskiego rynku pracy. W okresie od
listopada do końca lutego rejestruje się więcej bezro-
botnych, ponieważ cechy klimatyczne powodują, że
mamy sezonowość zatrudnienia, to jest naturalne.
Od lat o tym wiemy i jak na razie nic niepokojącego
nie ma w tym, że rejestruje się większa liczba bezro-
botnych. To jest uzależnione od tego, czy ruszą prace
w budownictwie wstrzymane na okres trudnej zimy,
157
od szeregu bardzo różnych wskaźników. To jest ty-
powe nie tylko dla Polski, ale i dla innych krajów.
Czy ministerstwo oddało lekką ręką? Trwały dys-
kusje. Spieraliśmy się o to, jaki powinien być poziom
wydatków. Decyzja Rady Ministrów była taka, jaka
została przedłożona Wysokiemu Sejmowi. W związku
z tym chciałabym powiedzieć, że w czasach najwyż-
szego bezrobocia ilość środków, które Fundusz Pracy
miał do dyspozycji, była znacznie niższa od obecnego
poziomu. Na przykład w czasie bezrobocia sięgające-
go już prawie 19% było tylko 700 mln na formy ak-
tywne. To chyba było w czasach, kiedy SLD obejmo-
wało rząd po AWS, tak to mniej więcej było.
(Poseł Tomasz Kamiński: Po AWS i Unii Wolności.)
W każdym bądź razie od tego czasu naprawdę
nikt nam nie zabiera tych pieniędzy, te pieniądze są
na koncie Funduszu Pracy. Chciałabym powiedzieć,
że Fundusz Pracy nie dostaje żadnych dotacji z bu-
dżetu państwa. W związku z tym, że gospodarka
rozwija się cyklicznie i zawsze następują wahania w
poziomie zatrudnienia, musimy gromadzić w dobrych
czasach pieniądze na złe czasy, a nie wydawać wszyst-
ko co do grosza, bo jak wydamy wszystko co do gro-
sza, to będziemy musieli wziąć kredyt, który Fundusz
Pracy też będzie musiał spłacać, a przez to będzie
miał mniej środków dla bezrobotnych. Postępujemy
jak dobrzy gospodarze. Jeżeli sytuacja na rynku pra-
cy będzie powodowała to, że trzeba będzie zwiększyć
wydatki, to na pewno o takie zmiany planów wystą-
pimy. Chciałabym też poinformować, że jeżeli tylko
pan prezydent podpisze ustawę budżetową, otwiera-
my rekrutację na programy z rezerwy ministra pra-
cy. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Panowie posłowie Jan Łopata i Andrzej Pałys,
Polskie Stronnictwo Ludowe, zadadzą pytanie do
prezesa Rady Ministrów w sprawie przygotowania
Głównego Urzędu Statystycznego do przeprowadze-
nia narodowego spisu powszechnego w kontekście
niewywiązania się GUS z obowiązku przekazania
zaplanowanych środków na wynagrodzenia dla
członków gminnych biur spisowych za pracę wyko-
naną w ramach powszechnego spisu rolnego.
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów odpowie-
dzi udzieli prezes Głównego Urzędu Statystycznego
pan minister Józef Oleński.
Pan poseł Łopata, rozumiem, jako pierwszy.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Jan Łopata:
Bardzo dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowny Panie
Ministrze! Powszechny spis ludności i mieszkań w
2011 r. będzie pierwszym spisem powszechnym od
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
158 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Jan Łopata
czasu, kiedy Rzeczpospolita Polska stała się pań-
stwem członkowskim Unii Europejskiej. Z tego faktu
wynika szereg oczywistych zobowiązań. Jest to nie-
wątpliwie duże i ważne przedsięwzięcie. Główny
Urząd Statystyczny od pewnego czasu intensywnie
przygotowuje się do jego przeprowadzenia, urucho-
miono stronę internetową, są prowadzone szkolenia,
spis jest promowany w mediach, na gadżetach. Jed-
nak w końcowym efekcie tę pracę muszą wykonać
ludzie. W większości ci sami ludzie, którzy bardzo
profesjonalnie, jak to ocenia GUS, przeprowadzili też
powszechny spis rolny.
Otóż gminni komisarze spisowi oraz członkowie
gminnych biur spisowych wykazali się profesjonalną
postawą, uczestnicząc w pracach na rzecz spisu rolne-
go, za co należy im się wynagrodzenie określone w
przepisach rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z
24 listopada 2009 r. W harmonogramie finansowym
powszechnego spisu rolnego 2010 zaplanowano środki
dla gminnych biur spisowych, które powinny zostać
przekazane przez Główny Urząd Statystyczny na kon-
ta odpowiednich urzędów miast i gmin. Wypłata tych
wynagrodzeń nie jest możliwa, ponieważ Główny
Urząd Statystyczny nie przekazał potrzebnych środ-
ków. Przynajmniej taką dostałem informację od wielu
gmin województwa, konkretnie woj. lubelskiego. Z
tego, co wiem, w całym kraju jest ten sam problem.
W związku z powyższym zwracam się do pana
ministra z pytaniem, dlaczego Główny Urząd Staty-
styczny nie wywiązał się z obowiązku przekazania
zaplanowanych środków na wynagrodzenia dla
członków gminnych biur spisowych za pracę wyko-
naną w ramach powszechnego spisu rolnego i jak w
tym kontekście przedstawiają się przygotowania
GUS do przeprowadzenia narodowego spisu powszech-
nego, o czym wcześniej mówiłem. Czynnik ludzki jest
tutaj decydujący, panie ministrze. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan minister Józef Oleński.
Proszę bardzo.
Prezes
Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Chciałbym bar-
dzo podziękować panom posłom Janowi Łopacie i
Andrzejowi Pałysowi za pytanie, które odbieram jako
troskę o dobrą realizację kluczowych, nie tylko dla
polskiej statystyki, ale także dla wiedzy o Polsce, w
tym rolnictwie, zadań realizowanych raz na 10 lat,
mianowicie o przeprowadzenie masowych badań sta-
tystycznych powszechnego spisu rolnego, w którym
proces zbierania danych zakończyliśmy około 10 listo-
pada ubiegłego roku, oraz powszechnego spisu ludno-
ści i mieszkań, którego faza pozyskiwania informacji
rozpocznie się 1 kwietnia tego roku. Podzielam tę tro-
skę, także jako generalny komisarz spisowy w imieniu
rządu, jako prezes GUS i jako polski statystyk.
Rzeczywiście faktem jest, że do tej pory osoby za-
angażowane w gminnych biurach spisowych – jest to
ponad 10 tys. osób, dokładnie 10 125, w około 2,5 tys.
biur – nie otrzymały symbolicznej, nie ukrywam, gra-
tyfikacji za swoją ofiarną i dobrze przeprowadzoną
pracę, która trwała około 9 miesięcy w ubiegłym roku,
w formie nagród. Wprawdzie zostały przekazane w
ramach budżetu na powszechny spis rolny środki na
prowadzenie gminnych biur spisowych, na łączność,
delegacje służbowe, pewne prace zlecone, ale to, co
stanowi symbol podziękowania za pracę, nie zostało
zrealizowane. Tym bardziej z tego miejsca chciałbym
serdecznie podziękować tym osobom za pracę, a także
prosić o to, by mimo że zobowiązanie nie zostało wy-
konane, kontynuowały swój udział w przygotowaniach
do powszechnego spisu ludności i mieszkań.
Jaka jest główna przyczyna? Mianowicie pewna
niespójność między finansowanymi z budżetu pań-
stwa technicznymi zadaniami wieloletnimi, zarzą-
dzaniem środkami z rezerwy celowej, w tym obowią-
zującym w ramach prawa wygaszaniem środków na
koniec roku, i wreszcie ustawą o zamówieniach pu-
blicznych. Prace nad powszechnym spisem rolnym i
niektóre nad powszechnym spisem ludności i miesz-
kań mogliśmy rozpocząć w 2008 r., kiedy jako Głów-
ny Urząd Statystyczny otrzymaliśmy pierwsze środ-
ki z rezerwy celowej. Niestety, już wtedy, przede
wszystkim ze względu na tryb funkcjonowania usta-
wy o zamówieniach publicznych, powstały pewne
poślizgi, które uniemożliwiały wykorzystanie wszyst-
kich środków. Państwo doskonale wiedzą, jak wyglą-
dają postępowania przetargowe i różnego rodzaju
protesty. W kolejnych latach ta sytuacja się powta-
rzała, tak że na rok bieżący, proszę państwa, na ko-
niec roku ubiegłego zaległości, które w ten sposób
powstały, wyniosły 76 378 tys. zł. Z tego te wydatki,
które powinny być pokryte w końcu ubiegłego roku,
dotyczą trzech obszarów. Pierwszy to ponad 32 mln
zł właśnie nagród dla gminnych biur spisowych, na-
stępnie kwota ok. 10 mln zł dla innych pracowników
zaangażowanych w prace – to są przede wszystkim
pracownicy Głównego Urzędu Statystycznego i urzę-
dów statystycznych – oraz ok. 30 mln zł przewidzia-
nych głównie na prace badawcze związane z przygo-
towaniem opracowania wyników spisu rolnego. To są
środki, które przewidzieliśmy przede wszystkim dla
instytutów naukowych i innych jednostek badaw-
czych, które już w tej chwili powinny pracować nad
przygotowaniem opracowania wyników analiz ba-
dań. Jednak twarde prawo, lecz prawo – wszystko to
spowodowało, że powstały tego rodzaju sytuacje. Po-
dejmujemy wszelkie działania, żeby w roku bieżącym
te zaległości można było – powiedziałbym, ich skutki
– zminimalizować, co oznacza, że będziemy się sta-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
rali, aby ze środków, które obecnie już w ramach
budżetu Głównego Urzędu Statystycznego mamy
otrzymać na przygotowanie i realizację powszechne-
go spisu i ludności i mieszkań, można było pokryć
zobowiązania, jakie mamy w stosunku do gminnych
biur spisowych, przynajmniej w możliwej części.
Oczywiście wymaga to zgody odpowiednich instytu-
cji zarządzających finansami państwa. Niemniej jed-
nak chciałbym zwrócić uwagę na to, że jest to tylko
przesunięcie zobowiązań w przyszłość i problem ten
może pojawić się prawdopodobnie w sierpniu tego
roku, kiedy po zakończeniu powszechnego spisu lud-
ności i mieszkań wyniknie zobowiązanie wypłaty
nagród dla gminnych biur spisowych oraz inne zobo-
wiązania. Niestety tego rodzaju mechanizm (Dzwo-
nek) systemowy dla zadań, które pojawiają się raz na
dziesięć lat, sprawia, że w przypadku spisów – pra-
cuję w statystyce publicznej od dziesięcioleci – może
tak być. Tak więc prosiłbym o to, żeby uwzględnić
fakt, że podejmujemy wszelkie działania, aby postu-
lat panów posłów zgłoszony w zapytaniu można było
zrealizować. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Pan poseł Andrzej Pałys, proszę bardzo.
Poseł Jan Łopata:
Panie marszałku... Łopata, jeszcze raz. Nikt chy-
ba nie będzie zdziwiony, że zadam to dodatkowe py-
tanie, bo…
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę bardzo, może pan, ma pan prawo.
Pan poseł Łopata, proszę bardzo.
Poseł Jan Łopata:
Tak, mam takie prawo, to po pierwsze, a po dru-
gie, nie mogę być zadowolony z tej odpowiedzi. Pan
prezes chyba też się nie dziwi, bo przez 5 minut mó-
wił pan o kłopotach i problemach, a nie odpowiedział
pan na nasze zasadnicze pytanie: Kiedy i czy otrzy-
mają? Żaden termin nie został podany. Choć z dużym
uznaniem odnoszę się do pana prezesa, to nie mogę
zgodzić się z tym, co pan prezes powiedział, że po-
wszechny spis zostanie zrealizowany. Panie prezesie,
nie zostanie zrealizowany, jeśli nie zostaną wypłaco-
ne wynagrodzenia tym ludziom, tym samym ludziom,
którzy będą mieli robić spis powszechny. Nie przystą-
159
pią do tego, nie ma siły, by zmusić ich do podpisania
czegokolwiek, a właśnie z tymi ludźmi trzeba zawrzeć
umowę. Mam pismo z Głównego Urzędu Statystycz-
nego, z którego wynika, że zgodnie z umowami za-
wartymi z rachmistrzami spisowymi wypłata wyna-
grodzenia powinna nastąpić w ciągu 14 dni od przy-
jęcia pracy (Dzwonek) oraz podpisania przez rachmi-
strza rachunku. To przecież już nastąpiło. Nie można
więc mówić o przetargach, bo żadnych przetargów w
związku z tym nie było. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Prezes
Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński:
Panie pośle, są to dwie różne sprawy. Pierwsza
sprawa to są umowy, które są podpisywane na wyko-
nanie konkretnych zadań realizowanych przez gmin-
ne biura spisowe. Odrębną sprawą – i to nie zostało
do tej pory zrealizowane – są nagrody, które są wy-
płacane, przekazywane gminnym biurom spisowym
do podziału przez kierowników gminnych biur spiso-
wych, przez komisarzy spisowych.
(Poseł Jan Łopata: Ale czy były w formie przetar-
gów, czy nie?)
Ta kwota rzeczywiście nie została przekazana,
ponieważ do chwili obecnej ta kwota nie została udo-
stępniona Głównemu Urzędowi Statystycznemu z
przyczyn, o których wspomniałem. Czynimy stara-
nia, żeby można było zrealizować to zobowiązanie.
Jeżeli zaś chodzi o podpisywanie umów, o których
mówił pan poseł, to te prace biegną, ponieważ jest to
innego rodzaju pula środków. Problem dotyczy wy-
łącznie nagród, które zwyczajowo i nie tylko zwycza-
jowo, także w rozporządzeniu prezesa Rady Ministrów,
mogą być wypłacone za dobrze wykonaną pracę.
Ze swojej strony mogę obiecać, że zrobimy wszyst-
ko, żeby można było uregulować te zobowiązania jak
najszybciej, właśnie po to, żeby można było we wła-
ściwy sposób współpracować z gminnymi biurami
spisowymi. Niestety na dzień dzisiejszy nie dysponu-
ję konkretną wiedzą o terminie, w którym będziemy
mogli rozpocząć przekazywanie tych środków.
(Głos z sali: Pięknie pan odpowiada...)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie pośle, przepraszam bardzo. Kolego, pan
zadał pytanie, minister odpowiada. Może być pan
niezadowolony. Nic na to nie poradzę.
Panie ministrze, czy pan kontynuuje, czy już pan
skończył?
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
160 Pytania w sprawach bieżących
Prezes
Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński:
Sądzę, że wyjaśniłem sytuację, jaka jest. Nie jest
to sytuacja zbyt komfortowa, jeżeli chodzi o współ-
pracę z gminnymi biurami spisowymi. Otrzymałem
wiele pism z gminnych biur spisowych. Wiele z tych
biur podkreślało gotowość współpracy i wyrażało
podziękowanie za starania o to, żeby można było re-
alizować zobowiązania, jakie istnieją w stosunku do
gminnych biur spisowych.
(Poseł Jan Łopata: Czy pracownicy wojewódzkich
biur spisowych otrzymali nagrody?)
Nie. Pracownicy wojewódzkich biur spisowych
także nie otrzymali nagród. Nie otrzymali żadnych
nagród pracownicy, którzy pracują w strukturach
urzędów statystycznych w terenie i którzy włożyli
naprawdę bardzo wiele wysiłku, w tym prowadząc
dyżury, również na drugą zmianę, prawie że nocne,
żeby można było zrealizować to zadanie. (Dzwonek)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Dziękuję panu ministrowi.
Dziękuję panom posłom.
Panowie posłowie Jan Filip Libicki i Jacek Tom-
czak, Polska jest Najważniejsza, zadadzą pytanie w
sprawie „Programu wspierania inwestycji o istotnym
znaczeniu dla gospodarki polskiej na lata 2011–2020”.
Pytanie jest skierowane do ministra gospodarki. Od-
powiada podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospo-
darki pan minister Dariusz Bogdan.
Pierwszy pan poseł Libicki, tak?
(Poseł Jan Filip Libicki: Pierwszy pan poseł Tom-
czak.)
Pan poseł Tomczak.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Jacek Tomczak:
Panie Ministrze! Pod koniec ubiegłego roku pre-
zydenci pięciu dużych polskich miast: Poznania,
Wrocławia, Gdańska, Katowic i Lublina, wystosowa-
li list do pana premiera Donalda Tuska w sprawie
„Programu wspierania inwestycji o istotnym znacze-
niu dla gospodarki polskiej na lata 2011–2020”. Zwró-
cili oni uwagę na niekorzystne skutki w zakresie
konkurencyjności polskich miast w przyciąganiu za-
granicznych inwestycji, jakie może nieść wejście w
życie wspomnianego dokumentu w proponowanym
brzmieniu.
Według tych doświadczonych samorządowców ten
program zawiera szereg błędów. Wskazano przede
wszystkim trzy istotne, które będą niekorzystne dla
polskich miast. Po pierwsze, zakaz łączenia grantu
rządowego ze środkami pochodzącymi z funduszy
europejskich lub ze zwolnieniem podatkowym w spe-
cjalnej strefie ekonomicznej w ramach jednego pro-
jektu inwestycyjnego. Po drugie, granty rządowe nie
będą mogły być też udzielane w aglomeracjach o ni-
skiej stopie bezrobocia. Nowy schemat przyznawania
punktów za lokalizację oparty na średniej stopie bez-
robocia przesądza o zmniejszeniu atrakcyjności ob-
szarów metropolitalnych. Po trzecie, niekorzystny
zapis, który mówi o wartości inwestycji będącej pod-
stawą tworzenia nowych miejsc pracy, iż powinna
ona być istotnie wyższa od przyznanego wsparcia.
Poseł Jan Filip Libicki:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Pozwolę sobie
teraz dodać jeszcze pytania ode mnie i od nas, żeby
już potem nie dopytywać.
Powyższe zapisy uniemożliwiają wspieranie inwe-
stycji w sektorze nowoczesnych usług w aglomera-
cjach miejskich, a w tych aglomeracjach te inwestycje
generują bardzo wiele miejsc pracy przy niewielkich
nakładach inwestycyjnych. Jednocześnie ze względu
na wymagania kadrowe inwestycje takie nie mają
szans w mniejszych ośrodkach, które nie dysponują
np. tak dużą ilością wykwalifikowanych pracowni-
ków księgowości. W związku z powyższym zwracamy
się (Dzwonek) do pana ministra i pana premiera Paw-
laka z następującymi pytaniami. Jaki jest meryto-
ryczny powód zakazu łączenia grantu rządowego ze
środkami z funduszy europejskich? Czy nie uważa
pan, że schemat przyznawania punktów za lokaliza-
cję oparty o średnią stopę bezrobocia przesądzi o
zmniejszeniu atrakcyjności obszarów metropolitar-
nych, a co za tym idzie, przyczyni się do wyhamowa-
nia tempa ich rozwoju?
Na koniec chcielibyśmy prosić pana premiera i
pana ministra jeszcze raz o przeanalizowanie celo-
wości wprowadzenia wspomnianych zapisów, które
dla lokalnych społeczności, takich jak w Poznaniu, z
którego pochodzimy, mogą okazać się wielce szkodli-
we. Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panom posłom.
Pan minister Dariusz Bogdan.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Gospodarki
Dariusz Bogdan:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Nie ma
chyba żadnych wątpliwości, że wszystkim nam, jak
tutaj siedzimy, zależy na tym, aby polska gospodarka
była konkurencyjna i aby każdego dnia w każdym
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Gospodarki Dariusz Bogdan
miejscu w naszym kraju były tworzone nowe miejsca
pracy, nie tylko nowe, ale lepsze miejsca pracy, zwią-
zane z nowym przemysłem, znacznie lepiej opłacane.
W związku z tym w 2008 r. opracowano program po
to, aby z pieniędzy publicznych wspierać takie inwe-
stycje. Każdego roku takich inwestycji powstaje bar-
dzo wiele, m.in. w Poznaniu, we Wrocławiu, w War-
szawie, również w mniejszych miejscowościach.
W 2006 r. powstał taki dokument o zasadach pro-
wadzenia polityki rozwoju, który wymusza na nas
doprowadzenie do tego, aby sam program wspierania
inwestycji o istotnym znaczeniu dla gospodarki pol-
skiej został zmieniony, i to został zmieniony nie tylko
i wyłącznie w latach, tak jak panowie powiedzieli,
2011–2012, ale i w latach 2011–2020, a to jest dosyć
istotna różnica.
Nie będę ukrywał, że wszystko to, co dobre, rodzi
się w bólach, i trzeba zwrócić uwagę, że istnieją róż-
ne sposoby podejścia do samej konstrukcji programu.
Z jednej strony, to jest punkt widzenia ministra go-
spodarki, który przede wszystkim chciałby widzieć
nie tylko i wyłącznie nowe miejsca pracy, ale i to, że
nasza gospodarka staje się coraz bardziej konkuren-
cyjna – ale również nowe miejsca pracy – z drugiej,
ministra finansów, który widzi przede wszystkim
nowe miejsca pracy. Rzeczywiście ta linia demarka-
cyjna jest dosyć ostra. Wypracowujemy aktualnie
porozumienie i konsensus w tym zakresie.
Na koniec mojego wystąpienia panom nie tylko
przekażę ten niezatwierdzony jeszcze projekt samego
programu, który widnieje na stronie internetowej
Ministerstwa Gospodarki, ale również przedstawię
zasadniczo bardziej radykalne podejście do tego za-
gadnienia ministra finansów, pokazując, że propozy-
cja, która jest ujęta w projekcie, jest pewnym kom-
promisem. Zgadzamy się co do tego, że trzeba wspie-
rać inwestycje, trzeba sprawić, aby tych inwestycji
było w Polsce jak najwięcej.
Pragnę również zwrócić uwagę na inne istotne
zagadnienie. Program Operacyjny „Innowacyjna go-
spodarka” w zakresie wspierania programów do roku
2014 nie będzie zasilony dodatkowymi środkami fi-
nansowymi. W związku z tym, jeżeli weźmiemy pod
uwagę zagadnienie związane z łączeniem grantów
– mówimy tutaj tylko i wyłącznie o tej potencjalnej
pomocy publicznej, która wynika z realizacji samego
programu, jak również zwolnienia w określonym cza-
sie z płacenia podatku CIT – to jeszcze decyzja w tym
zakresie nie została podjęta, staramy się zrobić jak
najwięcej. Po pierwsze, w przedstawionej propozycji,
która sama już jest kompromisem, jest mowa o tym
zagadnieniu z użyciem „co do zasady”. „Co do zasa-
dy” wcale nie oznacza, że po przedstawieniu odpo-
wiednich argumentów takie inwestycje nie mogły być
wspierane z różnych źródeł.
Natomiast w odniesieniu do tej części panów py-
tania, która dotyczy tego, że zmienia się odrobinę
161
preferencja, jeśli chodzi o wspieranie w sensie punk-
towym mniejszych miejscowości, chcę zwrócić uwagę
na to, że zależy nam na rozwoju całej Polski. Zależy
nam na rozwoju mniejszych miejscowości przy peł-
nym szacunku, zauważeniu w pełni zagadnienia i
przy chęci podnoszenia konkurencyjności takich
miast, jak Wrocław i Poznań. Niemniej również cho-
dzi nam o miejscowości, które są znacznie mniejsze,
takie jak Białystok, Suwałki czy Lublin i Rzeszów. I
chyba nam wszystkim o to chodzi. W związku z tym
zaproponowany algorytm liczenia punktów uwzględ-
nia państwa postulaty. Rzeczywiście daje może odro-
binę większą szansę tym miejscowościom, które są
miejscowościami mniejszymi.
Bardzo serdecznie dziękuję panom za pytania.
Bardzo dziękuję za to, że panowie zainteresowali się
tym zagadnieniem. 24 stycznia odbędzie się następne
spotkanie zespołu międzyresortowego do spraw in-
westycji zagranicznych. Również ta propozycja pięciu
prezydentów największych polskich aglomeracji, jak
i panów posłów zostanie rozważona. Bardzo serdecz-
nie dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Dziękuję panom posłom.
Panowie posłowie Ireneusz Raś i Janusz Chwie-
rut, Platforma Obywatelska, zadadzą pytanie w spra-
wie „Programu ochrony przed powodzią w dorzeczu
górnej Wisły”. Pytanie jest skierowane do ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Odpowiada se-
kretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji pan minister Tomasz Siemioniak.
Pan poseł Janusz Chwierut, proszę.
Poseł Janusz Chwierut:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Zadam pyta-
nie też w imieniu posła Ireneusza Rasia, który nie-
stety nie może być obecny w tej chwili. To pytanie,
myślę, jest też ważne dla wszystkich, którzy miesz-
kają wzdłuż Soły, wzdłuż Wisły i innych dopływów
tej naszej pięknej rzeki. W roku 2010 przez Polskę
przetoczyła się fala powodzi i przyniosła ogromne
zniszczenia, czyniąc ogromne szkody właśnie szcze-
gólnie na Wiśle i na jej dopływach. Wielu mieszkań-
ców, a także wiele samorządów wnosiło o podjęcie
pilnych działań zmierzających do zabezpieczenia tych
miejscowości, tych terenów przed skutkami powodzi
w przyszłości. Działania przeciwpowodziowe na gór-
nych odcinkach rzeki decydują często o skali niebez-
pieczeństwa powodziowego na całej długości rzeki.
Przykład Świnnej Poręby pokazał, że ogromna ilość
wody, która została zatrzymana na Skawie, uratowa-
ła Kraków i wiele innych miejscowości wzdłuż Wisły.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
162 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Janusz Chwierut
Przyjęty program dla Odry po powodzi w 1997 r. udo-
wodnił potrzebę i skuteczność wdrażania długofalo-
wych programów ochrony przeciwpowodziowej.
Panie Ministrze! Jakie działania podjął rząd na
rzecz przygotowania „Programu ochrony przed po-
wodzią w dorzeczu górnej Wisły”? Czy były konsul-
tacje z samorządami i organizacjami społecznymi?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pan minister Siemioniak.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Prace nad
„Programem ochrony przed powodzią w dorzeczu
górnej Wisły” zaczęły się w roku 2006. W roku 2010
przygotowana została aktualizacja zadań z zakresu
tego projektu, co umożliwiło podjęcie formalnej pro-
cedury zainicjowanej prognozą oddziaływania pro-
gramu na środowisko. Dokumenty te zostały przeka-
zane do Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, a
następnie, 6 grudnia, po zgłoszeniu uwag przez dy-
rekcję ochrony środowiska, zostały podane do pu-
blicznej wiadomości w celu zgłoszenia do 7 stycznia
tego roku uwag i propozycji. Uwagi są aktualnie roz-
patrywane, zgłosiły je 22 podmioty. Program i pro-
gnoza powinny być uzupełnione do 31 marca br.,
następnie projekt tego programu zostanie skierowa-
ny do uzgodnień międzyresortowych oraz pod obrady
Rady Ministrów.
Chciałbym zwrócić uwagę, że w roku 2009 zosta-
ła podjęta decyzja o rozszerzeniu zakresu tego pro-
gramu o jeszcze jedno województwo, województwo
lubelskie. Jak widać z przebiegu wydarzeń powodzio-
wych w roku 2010, ta decyzja była słuszna. Tutaj
pojęcie dorzecza górnej Wisły z pewnością też powin-
no obejmować województwo lubelskie. W tej chwili
program obejmuje dorzecze Wisły do ujścia Sanu, te
obszary, na terenie których występują częste i gwał-
towne powodzie, a więc województwa: podkarpackie,
małopolskie, śląskie, świętokrzyskie i lubelskie.
Celem tego programu jest stałe podnoszenie bez-
pieczeństwa przeciwpowodziowego mieszkańców
dorzecza górnej Wisły poprzez prowadzenie działań
polegających m.in. na powiększaniu przepustowości
koryta rzeki, budowie kolejnych kanałów, moderni-
zacji i rozbudowie systemu obwałowań, zabudowie i
umocnieniu rzek oraz potoków. Na 39 inwestycji uję-
tych zlewniowo zawartych w programie 15 dotyczy
Małopolski, 10 – Podkarpacia, 11 – Śląska, 5 – Świę-
tokrzyskiego i 3 – Lubelszczyzny. Program jest po-
dzielony na trzy okresy – obejmuje zadania realizo-
wane do roku 2013, potem w latach 2014–2020 oraz
do roku 2030. Łączny koszt wszystkich inwestycji jest
szacowany na ponad 13 mld zł, w pierwszym okresie
– 2482 mln zł, w drugim okresie – ponad 6 mld zł i w
końcowym etapie – ponad 4 mld zł.
W ramach programu zostały wyodrębnione trzy
rodzaje zadań: zabezpieczenie przed zagrożeniem
powodziowym doliny Wisły na odcinku Małej Wisły
do ujścia Przemszy, od ujścia Dunajca do ujścia Wi-
słoki, zabezpieczenie przed powodzią aglomeracji
powyżej 100 tys. mieszkańców, obniżenie zagrożenia
powodziowego w zlewniach, np. ochrona przed powo-
dzią w zlewniach dopływów Wisły od Małej Wisły do
Skawy, w zlewni Soły, Skawy i Uszwicy. W ramach
powyższych działań planuje się przeznaczyć na za-
bezpieczenie Krakowa ponad 1,5 mld zł, Rzeszowa
– 135 mln, Bielska-Białej – 44 mln zł, Kielc – 37 mln
zł, Katowic – 26 mln zł oraz 62 mln zł łącznie dla
Będzina, Dąbrowy Górniczej, Mysłowic i Sosnowca.
Niezależnie od prowadzonych działań zmierzających
do ustanowienia omawianego programu jako progra-
mu wieloletniego od roku 2008 rozpoczęto realizację
zadań ujętych w tym przedsięwzięciu. Do chwili obec-
nej na ten cel uruchomione zostały z budżetu państwa
środki finansowe w wysokości ponad 250 mln zł.
Wyszliśmy z założenia, że nie warto tracić czasu.
Program wymaga dość złożonej i czasochłonnej pro-
cedury, więc te przedsięwzięcia, które zostały ocenio-
ne przez fachowe instytucje jako przedsięwzięcia
oczywiste, które na pewno w tym programie powin-
ny się znaleźć, zostały tutaj wytypowane do realiza-
cji. Na przykład mogę powiedzieć, że w roku 2010
przeznaczono na te zadania ponad 66 mln zł i reali-
zowano m.in. następujące zadania: budowa nowych
obwałowań na rzece Poprad w miejscowości Muszy-
na, zabezpieczenie przeciwpowodziowe doliny Kana-
łu Strumień na terenie gmin Połaniec i Łubnice w
powiecie Staszów w województwie świętokrzyskim,
zabezpieczenie Doliny Janiszowskiej przed wezbra-
niami powodziowymi Wisły w gminie Annopol w
województwie lubelskim, obniżenie zagrożenia powo-
dziowego i prewencja przeciwpowodziowa w powiecie
bielskim i cieszyńskim w województwie śląskim.
Również na ten rok, równolegle do pracy nad
ustanowieniem tego programu, planujemy kontynu-
owanie zadań. Przeznaczonych na to będzie ok. 100
mln zł ze środków budżetu państwa. Taki mamy stan
spraw. Wydaje się, że jeśli chodzi o przejście tego
ostatniego etapu – trudnego etapu, bo jest to skon-
frontowanie bardzo wielu inwestycji z wymaganiami
środowiskowymi – widać już jego zakończenie, bo
uwagi, jakie naniosła Generalna Dyrekcja Ochrony
Środowiska, nie są uwagami o charakterze funda-
mentalnym i pozwalają sądzić, że rzeczywiście pro-
gram ten będzie gotowy i przyjęty przez Radę Mini-
strów. Dziękuję bardzo.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Jeszcze raz pan poseł, z pytaniem dodatkowym?
(Poseł Janusz Chwierut: Tak, jeśli można dopy-
tać.)
Proszę bardzo, pan poseł Chwierut.
Poseł Janusz Chwierut:
Panie ministrze, nie ukrywam, że m.in. do mnie
samorządy powiatu oświęcimskiego skierowały
uchwały podjęte na określonych szczeblach, gminy
czy powiatu, które świadczą o tym, iż bardzo się nie-
cierpliwią, jeśli chodzi o podjęcie konkretnych dzia-
łań. Nie ma się co dziwić, że zagrożenie, które było
w tamtym roku, powoduje, iż wiele osób, mieszkań-
ców, samorządowców oczekuje konkretnych już dzia-
łań w tym roku. Myślę, iż uspokoiłby ich też jeszcze
jeden fakt – przyjęcie programu określającego kom-
pleksowość i perspektywę działania. Każdy może
poczekać bowiem rok, dwa, mając świadomość, iż to
będzie realizowane – ta pewność zapisów w progra-
mie byłaby dla nich szczególnie ważna.
Interesuje mnie jeszcze jedna rzecz. W jakiej for-
mule i kiedy rząd planuje przyjąć ten program? Czy
będzie to ustawa, czy może inna forma, którą rząd
zaproponuje? Dlatego że chodzi właśnie o to, żeby tę
perspektywę i całość programu ująć też w sposób
formalnoprawny. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan minister Siemoniak.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Tomasz Siemoniak:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Jeśli chodzi o
współpracę z samorządami, to staramy się, żeby była
ona bardzo ścisła. W sprawie tego programu organi-
zowaliśmy kilka spotkań poza Warszawą, dwa w
Mielcu, w Sandomierzu. Na każde z nich zapraszani
są przedstawiciele różnych rodzajów samorządów:
wojewódzkich, powiatowych i gminnych, tak aby byli
w pełni poinformowani o tym, jak przebiega praca
nad programem. Równolegle rozmawiamy z samo-
rządami o przedsięwzięciach planowanych na kolejne
lata właśnie po to, żeby nie tracić czasu. W tej chwi-
li jesteśmy w takiej fazie, że wojewodowie zgłosili
nam propozycje do realizacji na rok 2011. W ciągu
najbliższych tygodni będą podejmowane decyzje co
do wyboru zadań inwestycyjnych na rok 2011. Bierze
się pod uwagę zgłoszenia ze strony samorządów, ale
analizuje się w skali całych województw, co jest
163
przedsięwzięciem najbardziej priorytetowym. Myślę,
że tak jak to robiliśmy w zeszłym roku, po przyjęciu
planu na rok 2011 zorganizujemy kolejne spotkanie,
pewnie w innym województwie niż do tej pory, albo w
małopolskim, albo w śląskim, tak żeby sobie szerzej
porozmawiać w gronie instytucji odpowiedzialnych za
przygotowanie i realizację tego typu inwestycji.
Jeśli chodzi o drugą część pytania pana posła, to
planujemy, tak jak mówiłem, że w drugim kwartale
program, już po wszystkich procedurach, będzie go-
towy do uzgodnień międzyresortowych i będzie moż-
na przedstawić go na posiedzeniu Rady Ministrów.
Są dwie możliwe drogi, ale nie jest jeszcze ostatecznie
przesądzone, którą z nich pójdziemy, bo nowa ustawa
o finansach publicznych pozwala na przyjęcie tego
typu programu w postaci programu wieloletniego i
uchwały Rady Ministrów. Pamiętamy, i uważamy to
za dobre doświadczenie, że program, o którym pan
poseł wspomniał, czyli Odra 2006, został przyjęty w
postaci ustawy sejmowej. Kiedy więc Rada Ministrów
zdecyduje o przyjęciu tego programu, o wskazaniu
źródeł jego finansowania, podejmie też decyzję, czy
będzie to program wieloletni mający odpowiednie
źródła finansowania w kolejnych budżetach państwa,
czy też skieruje do Wysokiej Izby projekt ustawy, któ-
ra ustanowi program na rzecz Wisły. Myślę, że to
wszystko powinno się rozegrać w pierwszej części
tego roku. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Państwo posłowie Bolesław Grzegorz Piecha, Bar-
bara Bartuś, Arkadiusz Mularczyk, Anna Paluch i
Jolanta Szczypińska, Prawo i Sprawiedliwość, zada-
dzą pytanie w sprawie nieprawidłowości w postępowa-
niach konkursowych Narodowego Funduszu Zdrowia
na realizację świadczeń zdrowotnych na 2011 r. Pyta-
nie jest skierowane do ministra zdrowia.
Odpowiada sekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia, pan minister Jakub Szulc.
Pierwsze pytanie zada pan poseł Piecha.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha:
Dziękuję bardzo.
Wysoka Izbo! Panie Ministrze! Jest banałem
stwierdzenie, że konstytucyjnym obowiązkiem władz
publicznych jest zapewnienie obywatelom równego
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej. Niestety w
ostatnim czasie postępowania konkursowe prowa-
dzone przez oddziały Narodowego Funduszu Zdrowia
na realizację świadczeń zdrowotnych na rok 2011, a
zwłaszcza ich rozstrzygnięcia, budzą coraz więcej
wątpliwości i pytań, czy akurat to kryterium konsty-
tucyjne jest spełniane. Codziennie przecież ogólno-
polska i lokalna prasa donosi o bulwersujących roz-
strzygnięciach konkursów i podpisywaniu kontrak-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
164 Pytania w sprawach bieżących
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha
tów na świadczenia zdrowotne, zwłaszcza w takim
zakresie jak szpitalne ratownictwo, czyli szpitalne
oddziały ratunkowe. Nie wspomnę już o ambulato-
ryjnej opiece specjalistycznej, zwłaszcza w zakresie
kardiologii, neurologii, endokrynologii, okulistyki,
dermatologii itd. Z dnia na dzień w wyniku tych roz-
strzygnięć zmienia się geografia. Na dobrą sprawę
polski pacjent już nie wie, gdzie dzisiaj – o ile od kil-
ku, kilkunastu lat korzystał z poradni specjalistycz-
nej – ma się udać, ponieważ znika kontrakt w jednej
przychodni, pojawia się co prawda w innej, ale kilka-
dziesiąt kilometrów dalej. Czy te rozstrzygnięcia
mają charakter merytoryczny, jeżeli tak, to na jakiej
podstawie, czy też komputer swoje, a dyrektorzy od-
działów wojewódzkich swoje? Czy w związku z tym
Ministerstwo Zdrowia ma mapę dostępu polskich
pacjentów do świadczeń opieki zdrowotnej? Jak ona
wygląda i jak jest realizowana?
Czy przypadkiem za konkretnymi rozstrzygnię-
ciami dotyczącymi kontraktów na 2011 r. nie stoją
inne, pozamerytoryczne przesłanki, na przykład
związane z zachowaniami korupcyjnymi czy kumo-
terstwem? W przypadku ochrony zdrowia, w Mini-
sterstwie Zdrowia jest program przeciwdziałania
korupcji. Jak on jest realizowany i czy ktoś w ogóle
tę sprawę kontynuuje? (Dzwonek)
Co ma zrobić pacjent, który ma pilne skierowanie
na konsultację kardiologiczną i nie może z niego sko-
rzystać, ponieważ odwiedził dokładnie 15 placówek,
które prowadziły tego rodzaju badania, i albo został
skierowany do placówki położonej 100 km dalej, albo
zapowiedziano mu, że może przyjść w przyszłym
roku? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan minister Jakub Szulc.
Sekretarz Stanu w Ministerstwie
Zdrowia Jakub Szulc:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Pośle!
Przede wszystkim trzeba odnieść się do tego, kto –
zgodnie z przepisami prawa – ma jaki obowiązek, co
ma wykonywać, bo to jest sprawa kluczowa. Tutaj
odpowiem na drugie pytanie pana posła. Jeżeli kto-
kolwiek ma, czy też powziął wiedzę na temat tego, że
rozstrzygnięcia, które są dokonywane, nie tylko w
ochronie zdrowia, ale w tym momencie mówimy o
ochronie zdrowia i o procesie kontraktowania świad-
czeń na rok 2011, mają znamiona inne niż te, które
wynikają wprost z przepisów ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych i rozporządzeń wykonawczych do niej, w tym
przede wszystkim z rozporządzenia ministra zdrowia
o ogólnych warunkach umów, ma nie tylko prawo,
ale i obowiązek taką wiedzą podzielić się z właściwy-
mi organami, które zajmują się rozpatrywaniem ta-
kich spraw. W związku z tym uważam, że pewnym
nadużyciem, panie pośle, jest stawianie pytania w
taki sposób, że zakłada się już w nim, istnieją tam
domniemania co do wystąpienia innych niż meryto-
ryczne rozstrzygnięć w Narodowym Funduszu Zdro-
wia. Jeżeli tak jest, jeżeli pan poseł ma taką wiedzę,
to powinna o tym zostać powiadomiona prokuratura,
powinno o tym zostać powiadomione Centralne Biu-
ro Antykorupcyjne i inne organa właściwe do tego,
żeby tego typu sprawami się zajmować.
(Poseł Bolesław Grzegorz Piecha: Minister Pite-
ra.)
Na chwilę obecną oczywiście jest tak – już odpo-
wiadając w całości – że kończymy w tym momencie
proces kontraktowania na rok 2011. Przy czym to
kontraktowanie w roku 2011 różni się w sposób dość
istotny od tego, z czym mieliśmy do czynienia w roku
2010 czy w roku 2009. Wynika to z kilku względów.
Przede wszystkim po raz pierwszy od dwóch lat
mamy do czynienia z konkursami rozstrzyganymi w
całej Polsce na tak szeroki zakres świadczeń i na tak
dużą skalę. Czyli w całym kraju mamy do czynienia
z tysiącami umów, rozstrzygnięć konkursowych, za-
równo w zakresie lecznictwa szpitalnego, jak i am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej oraz innych dzia-
łań kontraktowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. W związku z tym, w moim przekonaniu,
nie jest niczym nienaturalnym, że państwo posłowie
otrzymujecie informacje od placówek, podmiotów,
prywatnych praktyk, które miały zawarty kontrakt
z Narodowym Funduszem Zdrowia, natomiast w
wyniku rozstrzygnięć konkursowych tego kontraktu
na rok 2011 nie otrzymały. Niestety, tak mamy skon-
struowaną ustawę, w ten sposób mamy skonstru-
owane rozstrzygnięcia konkursowe, że Narodowy
Fundusz Zdrowia jest obowiązany do przestrzegania
konkretnych reguł, to jest pierwsza sprawa. Druga
sprawa i druga różnica, z jaką mamy do czynienia w
roku 2011, tak naprawdę jest to pierwszy konkurs,
który jest rozstrzygany, gdzie podstawą do zakon-
traktowania świadczeń są nie tylko zarządzenia Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, ale także wymagania
określone wobec świadczeniodawców w rozporządze-
niach tak zwanych koszykowych, czyli w trzynastu
rozporządzeniach dotyczących zakresów kontrakto-
wanych świadczeń medycznych przez Narodowy
Fundusz Zdrowia. Różnica jest taka, że do roku 2011
można było traktować wymagania wobec świadcze-
niodawców, zarówno w zakresie kadry medycznej,
jak i sprzętu, którym dysponuje świadczeniodawca,
na zasadzie uznaniowej i dyrektor oddziału woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia miał
pełną swobodę przy podejmowaniu decyzji z tak zwa-
nymi odstępstwami. Oczywiście trzeba się zastano-
wić, czy jest to rozwiązanie dobre czy złe. Z punktu
widzenia świadczeniodawcy jest to rozwiązanie na
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc
pewno dobre, gdyż tylko i wyłącznie od uznaniowej
decyzji dyrektora wojewódzkiego oddziału Narodo-
wego Funduszu Zdrowia zależy, czy będzie mógł za-
kontraktować czy też nie, niezależnie od tego, czy
spełnia warunki czy też nie, natomiast z punktu wi-
dzenia pacjenta takie rozwiązanie nie jest najlepsze,
z jednego prostego względu: Może się okazać, że kon-
trakty faktycznie nie trafiają do tych podmiotów, któ-
re, po pierwsze, dysponują odpowiednią kadrą do tego,
żeby tych świadczeń udzielać, po drugie, niekoniecz-
nie są najlepiej wyposażone w sprzęt. Dopiero w mo-
mencie, musimy o tym pamiętać, kiedy na podstawie
konkursu, który jest rozstrzygany, okazuje się, że do-
stęp do świadczeń opieki zdrowotnej na danym tere-
nie nie jest zapewniony – a wszyscy doskonale wiemy,
że przy kontraktowaniu Narodowy Fundusz Zdrowia
oprócz poziomu wykonywania świadczeń medycznych
w poprzednim okresie, oprócz danych epidemiologicz-
nych posługuje się także demografią, a więc ma za
zadanie zakontraktować określoną liczbę świadczeń
na określoną populację – dopiero wtedy, kiedy okazu-
je się, że ten warunek nie został spełniony, przystę-
pujemy do rozstrzygania w trybie (Dzwonek), można
powiedzieć, ekstraordynaryjnym, chociaż on się nie
różni od trybu konkursowego, natomiast jest to tryb
dodatkowy. Jak pan poseł doskonale wie, został on
wprowadzony na mocy nowelizacji ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, która weszła w życie bodajże 23
września 2010 r., a więc ma możliwość zakontrakto-
wania z odstępstwami. Bardzo często...
Już kończę, panie marszałku.
... informacje, które do nas spływają, dotyczą nie
braku kontraktu w ogóle, a nieprzejścia w procedurze
kontraktowej w pierwszym trybie. Drugi tryb w
większości przypadków, a więc tryb zakontraktowa-
nia z niedopełnieniem przez świadczeniodawców
wszystkich wymaganych warunków, jeszcze się nie
zakończył. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Barbara Bartuś, pytanie uzupeł-
niające.
Proszę bardzo.
Poseł Barbara Bartuś:
Dziękuję.
Wysoka Izbo! Panie Ministrze! W jednym jeste-
śmy zgodni – od tego roku funkcjonuje nowy system
kontraktowania, ale różnimy się już co do oceny tego
systemu. Osobiście uważam, ze polski rząd kolejny
raz eksperymentuje, tylko że eksperymentuje na lu-
165
dziach, i to na ludziach chorych. Nowy system kon-
traktowania świadczeń odebrał pacjentom możliwość
wyboru lekarza i poradni, załamał ciągłość i kom-
pleksowość świadczeń zdrowotnych.
Panie ministrze, wczoraj odbyła się sesja Sejmiku
Województwa Małopolskiego poświęcona kontrakto-
waniu usług medycznych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia. Pani dyrektor małopolskiego oddziału wo-
jewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia infor-
mowała o rankingach, systemach informatycznych i
aplikacji konkursowej. Jednakże, panie ministrze,
gdzie w tym wszystkim znajduje się pacjent, gdzie
jest umiejscowione dobro pacjenta i jego prawa? Co
ze świadczeniodawcami, którzy ponieśli duże koszty,
aby dobrze przygotować (Dzwonek) swoją przychod-
nię do świadczenia usług medycznych, zakupili
sprzęt, a dziś nie otrzymali kontraktu, bo na przy-
kład dali o jeden grosz więcej za punkt niż oferent,
który nie ma tak dobrego sprzętu?
Ostatnie pytanie jest chyba najważniejsze: Czy
jest jeszcze szansa, aby dobre placówki otrzymały te
kontrakty? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Odpowiada pan minister Jakub Szulc.
Proszę bardzo.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Państwo Posło-
wie! Pani Poseł! Powstaje tu pytanie, co państwo
macie na myśli, mówiąc o dobrych placówkach, i czy
faktycznie mamy tu do czynienia ze obiektywizowa-
nymi kryteriami. Musimy wziąć pod uwagę jedną
zasadniczą kwestię.
(Poseł Barbara Bartuś: Liczbę pacjentów.)
Nie, pani poseł, nie chodzi tu o liczbę pacjentów,
ani o to, czy w danej przychodni przyjęto tysiąc czy
dwa tysiące osób, ani o to, czy czas oczekiwania w
kolejce do wykonania świadczenia wynosi pół roku
czy rok, ani także o to, czy tej kolejki nie ma w ogóle.
Musimy pamiętać o jednej sprawie. Nie możemy każ-
dej dyskusji na temat ochrony zdrowia rozpoczynać
i kończyć wyłącznie w taki sposób, że stawiacie pań-
stwo znak zapytania, zastanawiając się, gdzie w tym
wszystkim jest pacjent, w sytuacji kiedy działania
wszystkich od początku do końca zmierzają tylko do
tego, aby doprowadzić polski system ochrony zdrowia
do takiego stanu, iż będziemy mogli posługiwać się
jak najbardziej zobiektywizowanymi kryteriami, ma-
jąc na uwadze właśnie zapewnienie jak najlepszego
dostępu do świadczeń medycznych finansowanych w
jak najszerszym zakresie ze środków publicznych.
Tak więc jeżeli te dyskusje skierujemy na takie tory,
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
166 Pytania w sprawach bieżących
Sekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc
to zawsze, bez żadnej argumentacji, która za tym by
stała, będzie można powiedzieć: tak, ale państwo
wprowadzacie zmiany, eksperymentujecie. W ten
sposób kolejny raz miałoby miejsce granie pacjentem,
a na to, niestety, nie jesteśmy się w stanie zgodzić.
(Poseł Barbara Bartuś: Jest granie pacjentem.)
Wcale nie chcę przez to powiedzieć, że wszystko
w systemie ochrony zdrowia wygląda różowo. Dajmy
sobie jednak pewną szansę. Jeżeli gdziekolwiek są
jakieś nieprawidłowości, to trzeba je zbadać, roz-
strzygnąć, i dopiero wtedy, biorąc pod uwagę wszyst-
kie kryteria, także te, którymi kieruje się dyrektor
oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia podczas kontraktowania świadczeń, będzie
można wyciągnąć wnioski i wydać osąd w zakresie
tego, czy decyzje zostały podjęte przez dyrektora w
sposób właściwy, czy też nie.
Czy mamy doniesienia dotyczące tego, że u okre-
ślonej liczby świadczeniodawców nie zakontraktowa-
no świadczeń na rok 2011? Tak, ale zapewniam pań-
stwa, że nie wszystkie te doniesienia mają podstawy
w tym, że świadczeniodawca, który miał kontrakt, a
dzisiaj go nie ma, naprawdę jest najlepszy.
(Poseł Bolesław Grzegorz Piecha: Skąd pan to wie?)
A skąd pan wie, panie pośle, że jest dokładnie in-
aczej?
(Poseł Bolesław Grzegorz Piecha: Wiemy, bo jeste-
śmy na dole, panie ministrze.)
(Poseł Barbara Bartuś: W terenie.)
Państwo jesteście przekonani i państwo wiecie le-
piej. (Dzwonek) W ten sposób nie da się dyskutować.
Dajcie państwo szansę na to, żeby można było skontro-
lować procedury Narodowego Funduszu Zdrowia, po-
prawność realizowania procesu kontraktowania. Mamy
tutaj do czynienia z jeszcze jedną kwestią. Państwo
mówicie o tym, że w Małopolsce popełniono wiele błę-
dów. Dyrektor oddziału małopolskiego Narodowego
Funduszu Zdrowia wystąpiła do centrali Narodowego
Funduszu Zdrowia z prośbą o kompleksową kontrolę
procesu kontraktowania świadczeń na rok 2011.
(Poseł Bolesław Grzegorz Piecha: A pacjent pocze-
ka.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie pośle, zadał pan pytanie, to niech pan wy-
słucha odpowiedzi. Nie można tak dyskutować.
Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Zdrowia
Jakub Szulc:
Panie marszałku, skończyłem. Bardzo serdecznie
dziękuję. (Oklaski)
(Poseł Jakub Rutnicki: Brawo.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Dziękuję państwu posłom i panu ministrowi.
Państwo posłowie Joanna Fabisiak i Tomasz Ku-
lesza, Platforma Obywatelska, zadadzą pytanie w
sprawie stypendiów dla studentów polskiego pocho-
dzenia studiujących na wyższych uczelniach w kra-
jach byłego ZSRR. Pytanie jest kierowane do mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego. Odpowiada pani
minister nauki i szkolnictwa wyższego Barbara Ku-
drycka.
Pani posłanka Fabisiak.
Proszę bardzo.
Poseł Joanna Fabisiak:
Bardzo dziękuję, panie marszałku.
Pani Minister! Chciałabym spytać o sumy, jakie
są przeznaczane z budżetu państwa nie tylko za po-
średnictwem resortu, którym pani kieruje, czyli Mi-
nisterstwa Nauki i Szkodnictwa Wyższego, ale także
za pośrednictwem Senatu, a także innych mini-
sterstw. Mam świadomość trudności, nawet pewnie
nie będę oczekiwała od pani odpowiedzi na te wszyst-
kie pytania, ale środki przeznaczone na stypendia
dla studentów polskiego pochodzenia zamieszkują-
cych kraje byłego Związku Radzieckiego... Na ten cel
przeznaczone są duże środki. Chciałabym, jeśli to
możliwe, by pani minister powiedziała, jakie są z
pani resortu, w podziale na dwie kategorie studen-
tów, a mianowicie tych pochodzenia polskiego ze
Wschodu, nazwijmy to tak umownie, studiujących na
polskich uczelniach, oraz tej samej grupy studentów
uczących się w kraju zamieszkania, czyli na Litwie,
Białorusi, Ukrainie i w innych krajach.
Pytanie drugie będzie dotyczyło przyczyn decyzji,
aby ci studenci mogli studiować w kraju zamieszka-
nia, i jednocześnie będę prosiła panią minister o sta-
nowisko, czy nie byłoby słuszniejsze, aby uczyli się
oni w Polsce, bowiem naszym uczelniom zaczyna za-
grażać niż demograficzny. Myślę, że studenci ze
Wschodu byliby mile widziani na naszych uczelniach,
tym bardziej że wówczas z pewnością moglibyśmy
osiągnąć także drugi cel, jakim jest wzmocnienie ich
poczucia tożsamości oraz poprawa ich znajomości
języka polskiego. Jak wiadomo, często jest ona nie-
wybitna albo w ogóle żadna. (Dzwonek)
Pan marszałek pozwoli, że dokończę pytanie.
Chciałabym także, by pani minister w miarę moż-
liwości ogólnie – z racji krótkiego czasu – przedsta-
wiła zasady i kryteria przyznawania tych stypen-
diów. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Bardzo dziękuję, pani poseł.
Proszę bardzo, pani minister Barbara Kudrycka.
Proszę bardzo, pani minister.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Minister
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Panie Marszałku! Pani Poseł! Państwo Posłowie!
Prawdą jest, że rząd realizuje program współpracy z
Polonią i Polakami za granicą. Program ten oparty
jest na raporcie dotyczącym sytuacji Polonii i Pola-
ków za granicą przygotowanym w 2009 r. Obecnie
pracujemy – przede wszystkim z Ministerstwem
Spraw Zagranicznych – nad projektem nowego rzą-
dowego programu takiej współpracy. Wierzę, że dzię-
ki temu uda się stworzyć wspólną politykę stypen-
dialną państwa polskiego.
Dlaczego to mówię? Otóż wydaje się, że są w Pol-
sce realizowane dwie polityki: jedna przez organy
rządowe, druga przez Senat. Nie mówię, że to jest źle,
ponieważ zależy nam przede wszystkim na tym, aby
finansować Polonię czy też studentów polskiego po-
chodzenia przebywających na studiach w kraju. Wy-
chodzimy z założenia, że wówczas wyższa jest war-
tość dodana, którą mogą zaoferować polskie uczelnie
takim studentom. Lepiej poznają polską kulturę, a
także aktualną sytuację w naszym kraju, poznają
Polskę nowoczesną. I taki system wspierania – przede
wszystkim studentów polskiego pochodzenia studiu-
jących w Polsce, prowadzi Ministerstwo Nauki i
Szkolnictwa Wyższego. Ma to istotne znaczenie
szczególnie w sytuacji narastającego niżu demogra-
ficznego. Natomiast fundacje wspierane ze środków
Senatu Rzeczypospolitej Polskiej gros swoich środ-
ków przeznaczają na finansowanie studentów pocho-
dzenia polskiego w krajach macierzystych.
Jeśli chodzi o cele, to jak rozumiem, są one nieco
inne niż rządowe, mianowicie dofinansowywanie li-
derów polonijnych za granicą albo tworzenie poprzez
to elity polskości.
Jeśli chodzi o sumy, to Ministerstwo Nauki i
Szkolnictwa Wyższego rocznie wydaje na stypendy-
stów polskiego pochodzenia około 18 mln zł. Mamy
ogółem w polskich uczelniach 1970 stypendystów z
całego świata, natomiast z Europy jest 1502 stypen-
dystów, w tym większość zza granicy wschodniej.
Finansujemy w wąskim zakresie również stypendy-
stów polskiego pochodzenia za granicą. Wynika to z
finansowania Uniwersytetu w Białymstoku, który
ma filię w Wilnie, która to filia świadczy usługi edu-
kacyjne na poziomie wyższym dla 144 studentów
pochodzenia polskiego z Litwy. Na to przyznaliśmy
ostatnio 561 tys. zł. Widać, jak rozkładają się propor-
cje. Dla 144 studentów w Wilnie przeznaczamy ponad
500 tys. zł, natomiast w Polsce wydajemy 18 mln zł
dla ponad 1900 studentów pochodzenia polskiego
studiujących w Polsce.
Jeśli chodzi o materiały, które mają dowodzić, ile
środków przeznaczają inne instytucje w Polsce, to nie
uzyskaliśmy bardzo dokładnych danych, ale na pod-
stawie ogólnie dostępnych informacji dotyczących
2010 r. możemy powiedzieć, że Fundacja Semper Po-
lonia przeznaczyła w 2010 r. ok. 4 mln zł na stypendia,
natomiast Wspólnota Polska, też finansowana ze środ-
167
ków Senatu, przeznaczyła 25 mln zł. Ilu stypendystów
jest finansowanych w ten sposób? Mamy twarde dane
z Fundacji Semper Polonia, wskazujące, że to jest ok.
1200 stypendystów ze Wschodu. Nie udało nam się
uzyskać szczegółowych informacji od Wspólnoty Pol-
skiej na temat liczby stypendystów, natomiast można
powiedzieć, porównując zakres środków, że gdyby
środki finansowe będące w dyspozycji Wspólnoty Pol-
skiej były przeznaczane, tak jak w przypadku Funda-
cji Semper Polonia, na stypendia, to powinno być nie-
omalże cztery razy więcej stypendystów, a więc około
4 tys., ale ponieważ Wspólnota Polska finansuje trzy
rodzaje podmiotów: przyznaje stypendia semestralne,
przyznaje zasiłki (Dzwonek), a także wspiera Fundusz
Stypendialny im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego,
więc trudno jest określić, jak to jest szczegółowo dys-
trybuowane. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Czy pan poseł Kulesza chciałby zabrać głos?
Tak, pytanie dodatkowe.
Proszę bardzo.
Poseł Tomasz Kulesza:
Pani Minister! Chciałbym wrócić do sprawy przy-
znawania stypendium. Zacznę od tego, że dobrze się
dzieje, iż Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go pochyla się nad tą bardzo złożoną problematyką
studentów pochodzenia polskiego za granicą. Chciał-
bym natomiast zapytać, czy nie byłoby dobrym roz-
wiązaniem rozwiązanie następujące. Jak mi wiado-
mo, zdecydowana większość polskich uczelni publicz-
nych i niepublicznych z chęcią kształciłaby studentów
z zagranicy na naszych rodzimych uczelniach. Czy
forma i metody przygotowane przez te uczelnie nie
byłyby lepsze niż te formy, które są stosowane obec-
nie za granicą? Czy ministerstwo przeprowadziło
dokładną analizę oraz ocenę skuteczności form po-
mocy i czy mają one autentyczny wpływ na właściwe
postawy wśród młodzieży studiującej na uczelniach
poza granicami naszego kraju? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę bardzo, pani minister Kudrycka.
Minister
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka:
Tak, uczelnie w Polsce są bardzo zainteresowane
tym, aby przyjmować studentów z zagranicy, nie tyl-
ko studentów pochodzenia polskiego. Wynika to z
wielkiej otwartości naszych uczelni chociażby na sty-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
168 Pytania w sprawach bieżących
Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego
Barbara Kudrycka
pendystów z Białorusi, z programu Kalinowskiego.
Ostatnio ponad 100 uczelni zwróciło się do nas, że są
otwarte, żeby przyjmować stypendystów z Białorusi,
którzy działali w opozycji.
Natomiast analizując efektywność udzielanych
stypendiów, możemy opierać się tylko na naszych
stypendiach i stwierdzić, że na pewno ogromna war-
tość dodana studiujących w Polsce studentów pocho-
dzenia zagranicznego jest wówczas, kiedy przez pe-
wien czas mieszkają oni w Polsce i wracają do siebie.
Jest to ewidentne z prostego powodu: studenci z za-
granicy wracają do krajów zza wschodniej granicy
Polski z jednoznacznym przekazem o tym, jaki
ogromny rozwój cywilizacyjny i gospodarczy nastąpił
w Polsce przez ostatnie 20 lat.
Na pewno ważne jest finansowanie stypendystów
polskiego pochodzenia za granicą. Natomiast tak jak
w przypadku każdego ze stypendiów – mam na myśli
to, co robi ministerstwo, jeśli chodzi o ostatnio prze-
prowadzaną reformę –ogromny nacisk kładzie się na
mobilność studentów, która ma ogromne znaczenie
również ze względu na możliwość spojrzenia z per-
spektywy i próbę zrozumienia innego kraju, a dla
Polonii kraju macierzystego. Jeśli uwzględnimy przy
tym jeszcze fakt, że mamy niż demograficzny, to wy-
daje się, że żywotnym interesem Rzeczypospolitej jest
to, aby większość stypendystów, nie tylko finansowa-
nych przez rząd, ale także przez Semper Polonię i
Wspólnotę Polską, studiowała w kraju. Już raz spo-
tkałam się z marszałkiem Senatu, żeby o tym pody-
skutować. Wierzę, że również i Wspólnota Polska, i
Semper Polonia uwzględnią te potrzeby dzisiejszych
czasów i wprowadzą systemy, które pozwolą może
mniejszej liczbie stypendystów, ale jednak studiować
właśnie w kraju. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani minister.
Dziękuję państwu posłom.
Państwo posłowie Stanisław Szwed, Jadwiga Wi-
śniewska, Elżbieta Rafalska i Mariusz Błaszczak,
Prawo i Sprawiedliwość, zadadzą pytanie w sprawie
łamania praw pracowniczych i związkowych. Pyta-
nie skierowane jest do ministra sprawiedliwości. Od-
powiada podsekretarz stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości pan minister Zbigniew Wrona.
Pierwsze pytanie zada pan poseł Szwed.
Proszę bardzo, panie pośle.
Poseł Stanisław Szwed:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W ostatnich tygodniach coraz częściej dochodzi do
zwalniania, dyskryminowania i szykanowania pra-
cowników zaangażowanych w działalność związko-
wą. Zwolnienia z pracy za zakładanie związku zawo-
dowego, nakłanianie do wypisywania się ze związku,
przenoszenie na inne stanowiska pracy czy nieprze-
dłużanie umów o pracę to tylko niektóre ze sposobów,
jakimi potrafią posługiwać się pracodawcy, walcząc
ze związkami zawodowymi.
Sklepy Biedronka, LG Chem w Biskupicach Pod-
górnych, Gerda 2 w Starachowicach, Polifarb Cie-
szyn, Bowim w Sosnowcu, Carrefour Market w Kę-
tach czy Coca-Cola to firmy, jak pisze w swoim sta-
nowisku Związek Zawodowy „Solidarność”, w któ-
rych dochodzi do naruszania konstytucji i łamania
praw pracowniczych i związkowych.
Głównymi sponsorami Euro 2012 są m.in. firmy
Biedronka i Coca-Cola. W Biedronce 90% osób zwal-
nianych ze sklepów należy do Związku Zawodowego
„Solidarność”. Z informacji, jakie posiadam, wynika,
że ludzi wzywa się do biur i zadaje najczęściej powta-
rzane pytanie, czy wypiszą się ze związku zawodowe-
go, to wówczas będzie przedłużona umowa o pracę.
Wnioski do prokuratury, przewlekłość postępo-
wań sądowych, umorzenie spraw z powodu niskiej
szkodliwości czy bezradność Państwowej Inspekcji
Pracy – wszystko to powoduje, że po 30 latach walki
o wolne związki zawodowe, o prawo do zrzeszania
mamy w Polsce do czynienia z przyzwoleniem na ła-
manie prawa przez pseudopracodawców, niestety
przy bezczynności organów państwa, jakimi są Poli-
cja, prokuratura i sądy.
Stąd moje pytania: Jakie działania podejmują or-
gany państwa, w tym prokuratura, sądy, Policja, aby
zapobiec łamaniu art. 59 konstytucji mówiącego o
tym, że obywatele mają wolność zrzeszania się w
związkach zawodowych, i konwencji nr 87 Między-
narodowej Organizacji Pracy? Czy prokuratura nie
powinna z urzędu ścigać przestępstw dotyczących
łamania praw konstytucyjnych? Czy nie należy zmie-
nić przepisów prawa tak, aby przyspieszyć rozpatry-
wanie sporów pomiędzy pracodawcami a pracowni-
kami, aby na ostateczne rozstrzygnięcie (Dzwonek)
nie trzeba było czekać latami? Proszę o przedstawie-
nie liczby toczących się postępowań prokuratorskich
i sądowych w sprawach łamania praw związkowych
i ich rozstrzygnięć. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan minister Zbigniew Wrona.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo Posłowie Pytający! To pytanie dotyczy całego
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
kompleksu zagadnień, ponieważ ochrona praw pra-
cowniczych i związkowych – bo pytanie zaczyna się
od praw związkowych, ale w istocie ono potem doty-
czy, jak z całego kontekstu wynika, również ochrony
praw pracowniczych – to jest zagadnienie, które do-
tyczy prokuratury i sądownictwa zarówno cywilnego,
jak i karnego.
Jeżeli chodzi o prokuraturę, to minister sprawie-
dliwości wystąpił z pismem do prokuratora general-
nego o przedstawienie Wysokiej Izbie aktualnej sta-
tystyki i informacji dotyczących prowadzonych po-
stępowań.
Natomiast jeżeli chodzi o pytania odnoszące się
do zakresu działania ministra sprawiedliwości, obję-
te pytaniem przedstawionym na piśmie, to zacznijmy
od pierwszego.
Jakie działania podejmują organy państwa, w tym
prokuratura, sądy, Policja, aby zapobiec łamaniu art.
59 konstytucji mówiącego o tym, że obywatele mają
wolność zrzeszania się w związkach zawodowych,
również w związku z konwencją nr 87 Międzynaro-
dowej Organizacji Pracy? Przepis, który tutaj ma
zastosowanie – od razu już częściowo odpowiadam
na pytanie, czy nie powinno się tego robić z urzędu
– i który ma zastosowanie z urzędu, czyli Policja i
prokuratura mają obowiązek prawny stosować go bez
względu na to, czy istnieje wniosek o ściganie pocho-
dzący od osób pokrzywdzonych, to jest art. 35 Kodek-
su karnego. Stanowi on, iż kto w związku z zajmo-
wanym stanowiskiem lub pełnioną funkcją przeszka-
dza w utworzeniu zgodnie z prawem organizacji
związkowej, utrudnia wykonywanie działalności
związkowej prowadzonej zgodnie z przepisami usta-
wy, dyskryminuje pracownika z powodu przynależ-
ności do związku zawodowego, pozostawania poza
związkiem zawodowym lub wykonywania funkcji
związkowej lub nie dopełnia obowiązków określonych
szczegółowo w przepisach ustawy o związkach zawo-
dowych, podlega grzywnie albo karze ograniczenia
wolności –odpowiedzialności. To jest właśnie ten
przepis karny, który powinien być stosowany z urzę-
du. W Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzimy
statystyki i rzeczywiście stosowanie go przez sądy –
podkreślam: przez sądy, ponieważ informacji o aktu-
alnej liczbie postępowań prowadzonych przez proku-
raturę nie uzyskaliśmy przed terminem udzielenia
tej odpowiedzi, dostałem to wczoraj, ale wystąpiliśmy
do prokuratora generalnego o przedstawienie tej in-
formacji, bo on jest jej posiadaczem – kształtuje się
w ostatnich latach w granicach od dwóch do czterech
spraw rocznie, prawomocnych skazań za przestęp-
stwo z art. 35. Art. 35 liczy cztery punkty, które za-
cytowałem, i z różnych punktów, przede wszystkim
z pkt 1, prawie w każdym roku są te skazania, jedno
lub dwa, czyli chodzi o przestępstwo polegające na
przeszkadzaniu w utworzeniu zgodnie z prawem or-
ganizacji związkowej. W 2001 r. było jedno skazanie,
169
w 2002 r. nie było ich, w 2003 r. było jedno, w 2004 r.
były dwa prawomocne skazania, potem przez 3 lata
– 2005, 2006, 2007 – nie było ich i w 2008 r. były dwa
prawomocne skazania. Podkreślam: prawomocne,
czyli te, które podlegają wykonaniu i w przypadku
których nie przysługują żadne środki odwoławcze.
Pytanie: Jak w szczegółach wygląda dbałość o to,
aby to postępowanie sądowe było rzeczywiście szyb-
kie i sprawne? – w dalszej części odpowiedzi. Jeżeli
chodzi o pytanie drugie, czy prokuratura nie powin-
na z urzędu ścigać przestępstw dotyczących łama-
nia praw konstytucyjnych, to oczywiście generalnie
tak właśnie jest, że cytowany tutaj artykuł, ten pod-
stawowy, mający znaczenie, jest stosowany z urzędu.
Można również wspomnieć, chociaż nie dotyczy to
bezpośrednio praw związkowych, ale szerzej rozu-
mianych praw pracowniczych, o art. 218 Kodeksu
karnego stanowiącego, iż każdy, kto wykonując
czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubez-
pieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie naru-
sza prawa pracownika wynikające ze stosunku pra-
cy lub ubezpieczenia społecznego, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolno-
ści do lat 2. Również ten czyn jest ścigany z urzędu,
to jest czyn z Kodeksu karnego, bo art. 35, który
poprzednio cytowałem, był z ustawy o związkach
zawodowych. Ponadto może tutaj wchodzić ta odpo-
wiedzialność z art. 35 ustawy o związkach zawodo-
wych. Średnia liczba skazań z artykułu przeze mnie
przytoczonego, czyli art. 218, to około 500 rocznie.
Czyli jednak jest on stosowany. Następuje tutaj re-
alizacja sprawiedliwości, jeżeli chodzi o prawa osób
pokrzywdzonych.
I kolejne pytanie: Czy nie należy zmienić przepi-
sów prawa tak, aby przyspieszyć rozpatrywanie spo-
rów między pracodawcami a pracownikami, aby na
ostateczne rozstrzygnięcie nie trzeba było czekać
właśnie tak długo? Pytanie zawiera prośbę o przed-
stawienie liczby toczących się postępowań prokura-
torskich i sądowych w sprawach o łamanie praw
związkowych i ich rozstrzygnięć. (Dzwonek) W tym
przypadku już powiedziałem, ile ich było. Chciałbym
powiedzieć o działaniach organizacyjnych. Średni
czas trwania postępowania to 4,4 miesiąca w sądach
rejonowych. W niektórych jednostkach jest on zna-
komity, bo to jest średni czas, i to w mniejszych jed-
nostkach. W jednostkach większych rzeczywiście ten
czas trwania postępowania się wydłuża, ale w ma-
łych – od jednego do dwóch, a nawet czasami poniżej
jednego miesiąca. Natomiast w przypadku jednostek
dużych, na przykład w Warszawie 8,6 miesiąca trwa
długość postępowania sądowego. Podejmowane są
działania związane np. ze zmianami w ustawie o
ustroju sądów powszechnych, zmierzające do uspraw-
nienia pracy sądownictwa i podniesienia jakości jego
pracy oraz skrócenia tego okresu. Warto również od-
notować, że spośród 24 695 spraw pracowniczych,
które wpłynęły do sądów rejonowych w pierwszej po-
łowie 2010 r., połowa z nich zakończyła się w okresie
do 3 miesięcy, a 75% w terminie do 6 miesięcy. Jedynie
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
170 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości Zbigniew Wrona
10% liczby spraw pracowniczych, czyli z tych 24 695,
trwało dłużej niż 12 miesięcy. Przypominam, że mó-
wię tutaj o sprawach pracowniczych, a więc nie
o sprawach karnych, tylko o sprawach rozstrzyga-
nych w odrębnym postępowaniu z zakresu przepisów
prawa pracy, w postępowaniu cywilnym.
Ważne również jest to, że jeżeli chodzi o pokrzyw-
dzonych, to w Ministerstwie Sprawiedliwości…
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
…utworzono program – realizowane jest ułatwie-
nie dostępu do wymiaru sprawiedliwości – który ma
na celu uświadomienie osób, których prawa zostały
naruszone, o tym, jakie mają możliwości działania.
Każdego, kto chciałby zasięgnąć takiej informacji,
bardzo prosimy o skontaktowanie się z Minister-
stwem Sprawiedliwości. Taki program jest na bieżą-
co realizowany.
Przepraszam bardzo, panie marszałku, za nie-
wielkie przedłużenie wypowiedzi. Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Jeszcze będzie pytanie dodatkowe.
Pani posłanka Jadwiga Wiśniewska, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! My znamy
prawo, pan również w dzisiejszym swoim wystąpie-
niu przytoczył odpowiednie przepisy prawne, które
regulują sprawy związkowe i które mówią o tym, że
związki mogą działać, a prawa ich członków powinny
być szanowane. Ostatnio jednak zauważamy – chcia-
łabym zapytać, czy ministerstwo też to zauważa – że
nasila się proceder zwalniania pracowników, do któ-
rych nie ma żadnych zastrzeżeń wynikających z bra-
ku dyscypliny pracy czy też jakichkolwiek innych,
jedynym kryterium jest ich przynależność związko-
wa. I o tych ludzi dzisiaj chcemy się upomnieć. Czy
ministerstwo dostrzega ten problem? Wiem, że szef
„Solidarności” pan Piotr Duda przygotowuje w tej
sprawie raport, który zamierza skierować do pana
ministra Kwiatkowskiego. (Dzwonek)
Chciałabym również zapytać, czy ministerstwo
prowadzi monitoring tego rodzaju spraw, czy w ogóle
zauważa ten narastający problem społeczny. Mamy
dobre przepisy prawne, które niestety w życiu nie są
realizowane. Chciałabym bardzo uprzejmie prosić
pana ministra o odpowiedź na piśmie, szczególnie na
pytanie czwarte. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Proszę bardzo, pan minister Zbigniew Wrona.
Proszę, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
Zbigniew Wrona:
Dziękuję bardzo.
Odpowiem tak. Jeżeli chodzi o to, co dzieje się
obecnie, to oczywiście w przyszłości znajdzie to pew-
ne odbicie w sądownictwie, bo sądy rozpoznają spra-
wy po jakimś czasie. Myślę, że do uruchomienia tych
spraw może być wykorzystana inicjatywa minister-
stwa, czyli informacyjny program pomocy pokrzyw-
dzonym. Jesteśmy absolutnie otwarci, deklarujemy
tutaj pomoc. Jeżeli chodzi o statystykę prowadzonych
spraw karnych, to prokurator generalny może ją
przedstawić, dysponuje statystyką sądową. Na pewno
po tym pytaniu będziemy – w ramach programu po-
mocy i ułatwiania dostępu do wymiaru sprawiedli-
wości – szczególnie monitorować tę kategorię spraw,
o której państwo mówili. Składam taką deklarację.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo państwu, dziękuję panu mini-
strowi.
Państwo posłowie Adam Szejnfeld i Joanna Fa-
bisiak, Platforma Obywatelska, zadadzą ministro-
wi finansów pytanie w sprawie zmian stawek po-
datku od towarów i usług obowiązujących od dnia
1 stycznia 2011 r. Odpowiada podsekretarz stanu
w Ministerstwie Finansów pan minister Maciej Gra-
bowski.
Proszę bardzo, pani poseł.
Poseł Joanna Fabisiak:
Bardzo dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Pytania, któ-
re zostały zadane już jakiś czas temu, pewnie należy
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Pytania w sprawach bieżących
Poseł Joanna Fabisiak
nieco zmienić, zatem na nie będę prosiła o odpowiedź
pisemną. Natomiast teraz zadam pytanie o takim
bardziej ogólnym charakterze. Jak wiadomo, dnia
1 stycznia 2011 r. weszła w życie znowelizowana usta-
wa o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenie
wydane przez ministerstwo 22 grudnia. Podkreślam
ten fakt, gdyż przedsiębiorcy mieli mało czasu na
zapoznanie się z przepisami. Na mocy tych aktów
zmieniają się stawki VAT dla wielu towarów i usług,
a także klasyfikacja PKWiU, co także jest bardzo
ważne. Było mało czasu na analizę czasami niejed-
noznacznych, werbalnie nieadekwatnych przepisów.
Koszty ich wdrożenia będą wysokie. Nieprawidłowe
przeprogramowanie kas fiskalnych oznacza koniecz-
ność wprowadzenia późniejszych zmian, oczywiście
pociągających za sobą wydatki. Nie mówię tu o moż-
liwych karach bezwzględnie nakładanych przez
urzędy skarbowe, co zresztą jest słuszne. Moje pyta-
nie nie dotyczy zaszłości, choć uważam, że państwo
powinniście zadbać o lepszą informację. Sama byłam
osobą, do której, jako do warszawskiego posła, zwra-
cało się bardzo wielu przedsiębiorców. Były to ostat-
nie dni grudnia, w tym także sylwester, już od pierw-
szego kasy miały funkcjonować na zmienionych wa-
runkach, a nie działały żadne telefony. Ale to jest
przeszłość, nie należy do niej wracać. Ważniejsza jest
przyszłość, ważniejsze jest to, że przepisy nadal obo-
wiązują i trzeba zadawać różne pytania. (Dzwonek)
Tak jak chociażby o opisane już, nie zacytuję para-
grafów, usługi transportu morskiego oraz lotniczego
opodatkowane zerową stawką. Transport autokaro-
wy został w ogóle pominięty. Trzeba to rozstrzygnąć.
Naturalnie pan minister nie będzie rozstrzygał tego
w rozmowie z pojedynczym przedsiębiorcą, ale ten
przedsiębiorca ma prawo zadzwonić i uzyskać kom-
petentną i szybką odpowiedź. Tak nasze państwo
funkcjonuje i ma funkcjonować. Jest dobrze, jeśli tak
funkcjonuje. Zatem prosiłabym bardzo o informację,
do kogo ma się ten przedsiębiorca zwrócić. Gdzie za-
mieściliście państwo stosowne pouczenia, informa-
cje, poza jakąś notatką w urzędach skarbowych? Jak
wygląda komunikacja z przedsiębiorcami? Telefon
w ministerstwie, nauczyłam się go już na pamięć –
330 0 330 – jest permanentnie zajęty, panie mini-
strze. Sama sprawdzałam, dlatego to panu mówię.
Pojawia się informacja: konsultant jest niedostępny.
Wierzę, że wszyscy chcemy, żeby ten konsultant był
dostępny, bo tylko wtedy będzie to funkcjonowało
dobrze.
2 stycznia robiłam zakupy. Cena, jaką zapropono-
wano mi za duże zakupy, wyniosła 3 zł. Pani w skle-
pie, w zwyczajnym osiedlowym sklepie, z rozpaczą
powiedziała, że trudno jest jej samej sobie z tym
wszystkim poradzić.
Chciałabym usłyszeć od pana, że jest taki system
informacji, doradztwa i pomocy, dzięki któremu tej
171
pani w osiedlowym sklepie nie będzie trudno pora-
dzić sobie ze zmianami VAT-u, z tym, co jest koniecz-
ne. Dziękuję bardzo.
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Marek Kuchciński)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Na pytanie odpowiada pan minister Grabowski.
Proszę bardzo.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Finansów
Maciej Grabowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pani Poseł! Rze-
czywiście dostałem wcześniej nieco inne pytania, ale
rozumiem, że kwestia komunikacji i informowania
podatników leży pani poseł szczególnie na sercu.
Jeśli chodzi o zmianę VAT-u, nowy rok przyniósł
znaczne zmiany: zmiana stawek, zmiany w zakresie
stosowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług,
szczegółowe zmiany, jeśli chodzi o okresy przejścio-
we, wprowadzone zarówno w ustawie, jak i w roz-
porządzeniu. Było też inne rozporządzenie, o któ-
rym pani poseł nie wspomniała, dotyczące kas reje-
strujących. W moim przekonaniu ułatwiło ono przed-
siębiorcom programowanie czy oprogramowanie na
nowo kas.
Pierwszy raz od 17 lat mieliśmy zmianę stawek
VAT-u, w związku z tym niektórzy przedsiębiorcy
obawiali się tego, czy poradzą sobie ze zmianami, na
przykład jeśli chodzi o przeprogramowanie kas. Wy-
daje mi się, że generalnie ta procedura, ten proces
przebiegł, w moim przekonaniu, bez większych pro-
blemów. Kasy nie są urządzeniami aż tak bardzo
skomplikowanymi, poza tym część przedsiębiorców
korzysta z usług firm, które te kasy serwisują i firmy
te były im pomocne.
Przechodzę do meritum, na koniec powiem jesz-
cze dwa słowa o usługach transportu autokarowego.
Organizowaliśmy pewne działania informacyjne,
które polegały na wywieszaniu czy opracowywaniu
komunikatów i upowszechnianiu ich. Pojawiały się
one zarówno na naszych stronach internetowych,
jak i w mediach, głównie papierowych. Dotyczyło to
zarówno takich spraw, jak zmiany stawek w kasach
fiskalnych, jak i tego, w jaki sposób podatnicy po-
winni się zachowywać, co mogą, a czego nie mogą
robić. Opracowaliśmy taką broszurę, która została
zawieszona również na naszych stronach interneto-
wych, dotyczącą najważniejszych zmian VAT-u od
1 stycznia 2011 r. Oczywiście docierają do nas infor-
macje dotyczące linii telefonicznej, o której pani poseł
wspomniała. Jest w tej chwili pięć krajowych infor-
macji podatkowych, tzw. KIP-ów, które są rozrzuco-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
172 Pytania w sprawach bieżących
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Maciej Grabowski
ne po Polsce. Oczywiście te ośrodki również służą
wyjaśnieniami, tzn. Ministerstwo Finansów nie jest
wyłącznym ośrodkiem, który udziela informacji. Jest
instytucja indywidualnych interpretacji podatko-
wych, która – jak się wydaje – jest sprawdzoną insty-
tucją. Wydajemy mniej więcej 30 tys. interpretacji
rocznie. Jest więc, powiedziałbym, dosyć szeroka
gama narzędzi, które stosujemy, jeśli chodzi o komu-
nikację z podatnikami. Oczywiście one mają różną
wartość prawną. Indywidualne interpretacje podat-
kowe, zgodnie z Ordynacją podatkową, wymagają
pewnej procedury, ale one chronią prawnie podatni-
ka, więc mają inny wymiar niż informacja, która jest
przekazywana podatnikowi na przykład przez tele-
fon, czy też wyjaśnienie, które opracowaliśmy w ra-
mach broszur informacyjnych.
Zdaję sobie sprawę, że zmiany są daleko idące,
a chyba najtrudniejsze dla podatników, tak wynika
z moich obserwacji, były zmiany związane z wprowa-
dzeniem do ustawy definicji usług. Poprzednia kla-
syfikacja statystyczna wyrobów i usług umożliwiała
nam odesłanie, głównie w przypadku usług zwolnio-
nych od podatku albo objętych obniżoną stawką, do
klasyfikacji statystycznej. W tej chwili wprowadzili-
śmy, w związku z tym, że nowa klasyfikacja nie od-
powiada dyrektywie unijnej, te definicje wprost do
ustawy, co powoduje, że wielu podatników ma wąt-
pliwości interpretacyjne, właśnie jeśli chodzi o usłu-
gi. No cóż, tutaj oczywiście śledzimy ten proces
i widzimy, co się dzieje. (Dzwonek) Jeżeli zaistnieje
taka potrzeba, być może trzeba będzie podjąć rów-
nież pewne działania legislacyjne, w tym działania
związane z ewentualnym wydaniem nowych rozpo-
rządzeń.
I jeszcze ostatnia rzecz, jeśli chodzi o usługi auto-
karowe. My tej sprawy nie rozwiązywaliśmy w roz-
porządzeniu z 22 grudnia, ponieważ nie było takiej
potrzeby. O tym mówi art. 28 ustawy. W inny sposób
reguluje się kwestię transportu osób w transporcie
międzynarodowym niż kwestię transportu lotniczego
i transportu morskiego. Tam, co do zasady, trzeba
uwzględnić pokonaną odległość, jeśli chodzi właśnie
o transport autokarowy czy drogowy. Natomiast spe-
cjalne regulacje dotyczą wyłącznie transportu mor-
skiego i lotniczego. Tam można było zawrzeć pewne
uproszczenia, natomiast jeśli chodzi o transport dro-
gowy, to tutaj bezpośrednio stosuje się przepisy usta-
wy. Dziękuję.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję panu ministrowi.
Odpowiadał podsekretarz stanu w Ministerstwie
Finansów pan Maciej Grabowski.
Pani poseł Fabisiak jeszcze przysługuje pytanie
uzupełniające.
Proszę bardzo.
Poseł Joanna Fabisiak:
Jeśli mogę prosić.
Panie ministrze, bardzo dziękuję za tę odpowiedź.
Mam do pana dwie prośby. Pierwsza dotyczy odpo-
wiedzi pisemnej na pytania, które zadane były szcze-
gółowo, i nie było sensu rozwijać tego dokładniej.
Natomiast mam wielką prośbę, jeśli państwo uznacie
to za stosowne, a wierzę, że uznacie, aby na stronach
ministerstwa znalazła się specjalna zakładka: Jeśli
masz trudności z interpretacją ustawy znowelizowa-
nej i dwóch rozporządzeń, to zadzwoń. I tu, gdybyście
państwo umieścili te wszystkie informacje, które ma-
cie, to cały pakiet możliwości dla przedsiębiorcy bę-
dzie dużo większy.
Słowo komentarza. Interpretacja tych ustaw była
bardzo trudna dla przedsiębiorców. Nie wszyscy są
prawnikami, nie muszą i nie powinni być. Wszyscy
muszą znać prawo. Dlatego państwo musicie zapro-
ponować taką informację i taką formę komunikacji,
żeby każdy w sposób prosty mógł to sprawdzić i wy-
jaśnić swoje wątpliwości. Zatem wystarczy taka za-
kładka, gdzie znajdą się ustawa i wszystkie rozporzą-
dzenia, skąd człowiek będzie sobie mógł to wydruko-
wać bez poszukiwania. Ustawa powinna mieć tekst
jednolity, bo szukanie w kilku ustawach jest bardzo
trudne, do tego dwa rozporządzenia i numery telefo-
nów, gdzie można zadzwonić. Ogromnie mnie pan
ucieszył tą informacją, że istnieje jakaś specjalna in-
stytucja interpretująca w przypadku indywidualnych
problemów. Wystarczy pięć telefonów i naprawdę roz-
wiążemy wiele problemów polskich przedsiębiorców.
Bardzo panu dziękuję za wyjaśnienia.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję, pani poseł. Rozumiem, że pani poseł nie
oczekuje dodatkowych odpowiedzi.
Panie ministrze, rozumiem, że pan minister też
przyjmie, że tak powiem, uwagi pani poseł do ewen-
tualnej realizacji w ministerstwie.
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa, wszystkie pytania włączone do
porządku dziennego zostały rozpatrzone.
Kończymy więc rozpatrywanie tego punktu po-
rządku dziennego.
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 16.
porządku dziennego: Informacja bieżąca.
Przypominam, że Konwent Seniorów jednomyśl-
nie zaopiniował propozycję rozpatrzenia na bieżącym
posiedzeniu Sejmu informacji w sprawie skutków fi-
nansowych zaniechania przygotowań i realizacji in-
westycji drogowych w ramach „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” i zapowiadanego
przez ministra infrastruktury pana Cezarego Gra-
barczyka anulowania 45 przetargów na budowę lub
przebudowę autostrad, dróg ekspresowych i krajo-
wych oraz obwodnic miast w ciągu dróg krajowych,
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Wicemarszałek Marek Kuchciński
o której przedstawienie wnosił Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość.
Przypominam również, że przedstawienie uzasad-
nienia wniosku przez posła przedstawiciela wniosko-
dawców nie może trwać dłużej niż 5 minut, a udziele-
nie odpowiedzi przez przedstawiciela Rady Ministrów
– dłużej niż 10 minut. Wystąpienia posłów w dyskusji
nie mogą trwać dłużej niż 2 minuty. Na zakończenie
dyskusji głos zabierają kolejno przedstawiciel wniosko-
dawców oraz przedstawiciel Rady Ministrów. Wystą-
pienie przedstawiciela wnioskodawców nie może trwać
dłużej niż 5 minut, a wystąpienie przedstawiciela
Rady Ministrów – dłużej niż 10 minut.
Informację bieżącą, o której mówiliśmy, dotyczą-
cą zaniechania przygotowań i realizacji inwestycji
w ramach „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, przedstawi podsekretarz stanu
w Ministerstwie Infrastruktury pan Radosław Stę-
pień. Przedstawicielem wnioskodawców jest pan po-
seł Andrzej Adamczyk.
Zanim udzielę głosu panu posłowi Adamczykowi,
mam następującą prośbę. Mamy określony limit cza-
su na informację bieżącą. Zasadniczo w ramach tego
limitu mieszczą się wypowiedzi 30 państwa posłów,
a zgłoszonych jest 46 osób. Prosiłbym więc, abyście
państwo w miarę lapidarnie formułowali swoje wy-
powiedzi, nie przekraczając 2 minut. Byłoby dobrze,
gdybyście państwo kończyli swoją wypowiedź nawet
przed upływem tych 2 minut, by umożliwić wystą-
pienie wszystkich 40 państwa posłów. Natomiast
tych z państwa, którzy nie zmieszczą się w tym limi-
cie, informuję, że jest możliwość złożenia oświadczeń
czy swoich wypowiedzi w formie pisemnej do proto-
kołu i będą one załączone do stenogramu z dzisiej-
szego posiedzenia.
Proszę bardzo, głos zabierze pan poseł Andrzej
Adamczyk, Klub Parlamentarny Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Andrzej Adamczyk:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nieobecny Panie
Ministrze Cezary Grabarczyk! Jest pan minister Ra-
dosław Stępień.
Panie ministrze, wyrzuca pan z planu budowę
setek kilometrów dróg, tym samym rząd wyrzuca
w błoto dziesiątki, jeśli nie setki, milionów złotych
wydane na przygotowanie dokumentacji dla tych bu-
dów i samych tych budów. W styczniu i lutym 2007 r.
licytowaliście, drodzy państwo: wybudujemy więcej
dróg, wybudujemy więcej obwodnic miast, wybudu-
jemy więcej autostrad. Teraz to jest czas waszej sro-
motnej porażki, ale związany z wyrzuceniem w błoto
publicznego grosza.
Nieoczekiwanie w ubiegłym roku rząd, resort in-
frastruktury ogłosił smutną wiadomość: nie będzie
173
budowy nowych dróg w ilości oczekiwanej przez Po-
laków. Zaproponowano nowe rozwiązania, w których
nie znalazło się wiele obiecywanych przez premiera
Tuska obwodnic miast, dróg ekspresowych i przebu-
dów istniejących dróg. Z kolei w połowie grudnia
ubiegłego roku minister Cezary Grabarczyk poinfor-
mował na jednym ze spotkań, o czym donosiła prasa,
że jest zmuszony anulować 45 już ogłoszonych prze-
targów na budowę dróg.
Te źle przyjmowane przez społeczeństwo decyzje
tłumaczone są przez obecny rząd chęcią ochrony pu-
blicznych pieniędzy. W atmosferze niepewności i nie-
domówień zrodził się słuszny ruch społecznego sprze-
ciwu wobec tych decyzji rządu. Bardzo często sprze-
ciw dotyczy tych inwestycji pominiętych bądź zanie-
chanych w proponowanym programie, na które wy-
datkowano już bardzo dużo publicznych pieniędzy.
Dla wielu zatrzymywanych inwestycji przygoto-
wano już nie tylko dokumentację techniczną, ale też
przygotowano prace przygotowawcze. Wszystko to
niemało kosztuje. Pieniądze często pochodziły z kas
samorządów lokalnych, które uwierzyły, że obiecane
obwodnice miast i inne drogi wybuduje rząd przy ich
pomocy. Dokumentacja techniczna niezbędna do bu-
dowy dróg ważna jest tylko przez określony czas.
O skali tego zjawiska świadczy fakt, że koszt
projektu dla 1 km autostrady szacuje się w wysoko-
ści około 1 mln zł. Droga ekspresowa to około 750–
–800 tys. zł dla 1 km inwestycji przy założeniu, że
nie ma tam zbyt dużo obiektów inżynieryjnych, zbyt
dużo obiektów mostowych. Koszt dla jednojezdnio-
wej drogi krajowej to około 200 tys. zł, ale to tylko
szacunki.
Podam konkretne przykłady. Na tych konkret-
nych przykładach można oprzeć twierdzenie, że
wielkości te są porażające. W Krakowie na przygo-
towanie ponad 4-kilometrowego odcinka drogi eks-
presowej S7 miasto wydało 23 mln zł, a budżet pań-
stwa 20 mln zł. Ta inwestycja jest wykreślona
w nowym projekcie. Na przygotowanie północnej ob-
wodnicy Krakowa wydatkowano 2,5 mln zł. Przygo-
towanie 3,5-kilometrowego odcinka obwodnicy Ska-
winy kosztuje 12 mln zł, w tym około 6 mln zł – do-
kumentacja. Obwodnica Zatora, droga długości
3,5 km, to 3,5 mln zł, 1 mln zł z funduszy samorzą-
dowych. Na przygotowanie dokumentacji technicznej
przebudowy drogi Lubień – Rabka podpisano umowę
i wydatkowano praktycznie dla 17-kilometrowego
odcinka 25 mln zł. Tej inwestycji także nie będzie
w planie.
To będą pieniądze wyrzucone w błoto, ponieważ
wiemy, że decyzje o pozwoleniu na budowę, wydanie
ZRID w zakresie realizacji inwestycji drogowych
mają określony czas ważności. Przesuwając te inwe-
stycje w czas przyszły, tym samym rezygnujemy z wy-
soko opłaconej dokumentacji technicznej. Według
oceny ekspertów skala tego zjawiska może sięgać
około 150 mln zł, o których mówi się wprost, że zo-
staną wyrzucone w błoto.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
174 Informacja bieżąca
Poseł Andrzej Adamczyk
Należy więc dzisiaj udzielić Polakom odpowiedzi
na następujące pytania: Ile pieniędzy zapłacono za
już sporządzone projekty i wykonane prace dla in-
westycji, które w najbliższych latach nie będą zre-
alizowane? Jakie będą koszty przerwania prac pro-
jektowych i wypłaty należnych kar finansowych za
przerwanie zleconych wcześniej robót? Z jakich pie-
niędzy rząd sfinansuje wykup terenów, dla których
to budów już uzyskano decyzję administracyjną do-
tyczącą zezwolenia na realizację inwestycji drogo-
wych? (Dzwonek)
Czy rząd przewidział konieczność zwrotu samo-
rządom wydanych przez nie pieniędzy na przygoto-
wanie przerwanych inwestycji, jeżeli wystąpią z ta-
kimi roszczeniami? Czy Cezary Grabarczyk zarezer-
wował pieniądze na zwrot gminom środków za wykup
terenów zarezerwowanych w planach zagospodaro-
wania przestrzennego pod budowy dróg, często przyj-
mowanych pod dyktando Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad? Kto wreszcie z imienia i na-
zwiska, panie ministrze, odpowie za tę sytuację, sko-
ro jeszcze w kampanii wyborczej prezydenta Komo-
rowskiego zapewniano, że budowy dróg będą prowa-
dzone i namawiano samorządy do ich współfinanso-
wania? Czy to jest tak, że dzisiaj oszwabiamy Polskie
Koleje Państwowe na kolejnych pieniądzach, które
były przeznaczone na inwestycje kolejowe, i przeno-
simy te środki, aby ratować twarz, realizując inwe-
stycje drogowe?
Panie ministrze, to jest przekształcanie nieudol-
ności w nieudolność. Liczę na odpowiedź na posta-
wione pytania. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję panu posłowi.
Proszę o udzielenie odpowiedzi podsekretarza
stanu w Ministerstwie Infrastruktury pana Radosła-
wa Stępnia.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Radosław Stępień:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Wielkich i bardzo
ostrych słów używa pan poseł Adamczyk na określe-
nie sytuacji, która spowodowała, że 14 stycznia Unia
Europejska wysłała niezwykle ostry list do ministra
finansów, w którego treści wyraziła oczekiwanie, że
polski rząd do końca stycznia przedstawi zapowiedzi
reform strukturalnych, które pozwolą na ogranicze-
nie w przyszłym roku deficytu sektora finansów pu-
blicznych do 3%. Pan poseł Adamczyk nie był uprzej-
my przedstawić Sejmowi drugiej strony tej sprawy
w swojej wypowiedzi, tego, jakie byłyby koszty, gdyby
minister finansów dzisiaj nie podjął działań równo-
ważących budżet, jak wielkie straty, w tym również
w funduszach europejskich, dotknęłyby Polskę, gdy-
byśmy przekroczyli wskaźniki, i jakie środki utraci-
libyśmy w przyszłości na dofinansowanie nowych
projektów, jeśli okazalibyśmy się niewiarygodni pod
względem budżetowym. To bardzo wąziutkie myśle-
nie, kiedy bierze się pod uwagę jedną lub dwie inwe-
stycje generalnej dyrekcji na jakże ważnych w Polsce
drogach, jak wiemy doskonale, bardzo oczekiwane
nie tylko przez samorządy terytorialne, ale przede
wszystkim przez ludzi, przez kierowców, którzy tam
mieszkają.
(Poseł Tadeusz Iwiński: Dlaczego tego nie było…)
Ale jednocześnie wszyscy oczekujemy, że będzie-
my żyli w kraju, w którym finanse publiczne zapew-
niają minimum bezpieczeństwa naszemu budżetowi,
naszej walucie, naszym kredytom, naszym gospodar-
stwom domowym, ale również inwestycjom. Przypo-
mina mi się to, co powiedział pan minister Rostowski
na spotkaniu z panem prezesem Maystadtem, jeżeli
chodzi o współpracę z EBI, który ma olbrzymie za-
sługi w finansowaniu polskiej infrastruktury, czemu
nikt z żadnej strony nie zaprzeczy. Pan minister Ro-
stowski powiedział wtedy, że warunkiem stałego,
dobrego i sprawnego prowadzenia inwestycji na po-
ziomie publicznym jest stabilizacja finansów publicz-
nych. Nie ma długotrwałego procesu inwestycyjnego
przy niestabilnym systemie finansów publicznych.
(Poseł Tadeusz Iwiński: On jest ministrem finan-
sów…)
I to jest przyczyna, dla której mamy ogranicze-
nia przyjęte w 2010 r. Stąd one się wzięły. Przyta-
czam to, żeby obraz nie był jednostronny, żeby nie
było, że jest tylko tak, jak mówiono. Te ograniczenia
dotyczą przesunięcia w czasie niektórych inwestycji,
nie, tak jak mówił pan przewodniczący, używający
takich słów, wykasowania, skasowania, wyrzuce-
nia. Być może to tylko semantyka, ale semantyka,
która jest naznaczona intencją pokazania, jakoby
rządowy program kończył się wyłącznie na załącz-
niku nr 1 do proponowanej listy. A to nie jest koniec,
bo za tą listą idą inwestycje, które mogą być rozpo-
czynane i dla których proces zdobywania finanso-
wania już się rozpoczął. Ale żeby to nowe finanso-
wanie mogło się pojawić, najpierw w planie central-
nym musi zostać ustabilizowany budżet, muszą
zostać ustabilizowane finanse publiczne. Oczywiście
łatwo z ław opozycji pokazywać drobne elementy
i mówić, że fajnie by było, gdyby na to też starczyło
pieniędzy. I bardzo wiele takich fragmentów jest,
ale, mówił tu o tym premier, warunkiem naszego
bezpieczeństwa jest dzisiaj stabilizacja i każdy od-
powiedzialny rząd musi to zrobić. Wierzcie mi, pań-
stwo – myślę, że wierzycie…
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Będzie jeszcze gorzej.)
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień
…jeżeli pamiętacie jeszcze państwo również swo-
je uczestnictwo we władzy – że nigdy resort trans-
portu (teraz resort infrastruktury) nie przyjmuje
z radością żadnych ograniczeń budżetowych, bo to
znaczy, że musi w nowym harmonogramie prze-
dłużać okres poprzedzający rozpoczęcie inwestycji.
A więc używając takich słów, jak wykasować, wyrzu-
cić, warto pamiętać o tym, co zostaje. A zostają, pro-
szę państwa, podpisane umowy na 1791 km – 1433
km dróg w budowie i 1085 km oddanych dróg. A więc
to nie jest tak, że nagle skończył się jakiś świat
i wszystko stanęło. Ta budowa trwa i będzie trwać
bez względu na to, czy oczekujecie państwo klęski,
o której chcielibyście tutaj informować.
A teraz o przetargach, o które pan przewodniczą-
cy tak się troszczy, że przewiduje sytuacje, które jesz-
cze nie mają miejsca, i estymuje odszkodowania i ob-
ciążenia, których jeszcze nie ma. Być może ma jakieś
informacje od tych, którzy chcieliby z tymi roszcze-
niami wystąpić, bo my do tej pory tych roszczeń jesz-
cze nie odnotowaliśmy.
(Poseł Andrzej Adamczyk: Może będą, panie mi-
nistrze.)
Natomiast jeżeli chodzi o przetargi, których przy-
kłady…
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Nie krzyczymy, pa-
nie ministrze. Prawdy nie da się zakrzyczeć.)
Zauważyłem.
...pan przewodniczący przytoczył, warto byłoby
troszeczkę uporządkować liczby. Pan przewodniczący
mówi o 45 postępowaniach przetargowych, które
zgodnie z państwa opinią zostaną unieważnione. Otóż
od tamtego okresu, czyli od momentu, od którego pan
się powołuje na liczbę 45, 6 z prowadzonych postępo-
wań zostało zakończonych, 5 z wynikiem pozytyw-
nym. Są to przetargi na budowę autostrady A1 Stry-
ków – Tuszyn, S8 Opacz – węzeł Paczków, S1 Pyrzo-
wice – Podwarpie, trzeci etap, S8 Konotopa – Powąz-
kowska – ul. Gierdziejewskiego, drogi S17 na odcinku
ul. Witosa – Piaski. A więc zamiast zapowiadanego
„kasowania” przetargów mamy, na sześć przetargów,
pięć rozstrzygniętych. Jeden nie został rozstrzygnięty
z uwagi na to, iż złożone oferty znacznie przekroczyły
wartość kosztorysową. Właśnie z tego powodu nie zo-
stał on rozstrzygnięty. Dotyczy to obwodnicy Hrubie-
szowa w ciągu drogi krajowej nr 74.
A więc co do liczby aktualnie prowadzonych, bę-
dących w toku przetargów, jest ich 39. Dotyczą one
bardzo ważnych, bardzo istotnych z punktu widzenia
polskiej sieci drogowej fragmentów dróg, chociażby
dróg krajowych nr 8, 7, 3, 17 i wielu innych odcinków,
na które rzeczywiście wszyscy czekamy. Ale gdyby-
śmy sprawę tych 39 przetargów uczciwie, spokojnie
i z miarą w oku analizowali, okazałoby się, że 25
z nich opisano w załączniku 1a, a więc w tym załącz-
175
niku, który określa inwestycje przeznaczone do re-
alizacji do 2013 r., w miarę pozyskiwania dodatko-
wych środków. Mówmy więc o 25 przetargach. One
nie zostały, jak powiedział pan przewodniczący
Adamczyk, wyrzucone, wykasowane, zniszczone, tyl-
ko oczekujemy na zapewnienie środków, przy czym
już minister Grabarczyk mówił o możliwościach po-
zyskania tych środków. Resort infrastruktury robi
absolutnie wszystko, żeby wszelkie dostępne środki
mogły być skierowane na przygotowane do realizacji
inwestycje drogowe. Nie chcę tu snuć dygresji o tym,
że kiedy środków w Polsce było więcej, inwestycji
przygotowanych do realizacji nie było tak dużo, ale
wtedy to nie my byliśmy przy władzy.
Warto zwrócić uwagę na trzy źródła środków
w wysokości ok. 4,8 mld, których nie zabieramy, nie
przenosimy z żadnych inwestycji kolejowych. I o tym
pan minister Grabarczyk mówił bardzo często. War-
to słuchać uważnie, chyba że intencjonalnie chce się
cytować coś innego niż to, co zostało powiedziane.
Otóż są to oszczędności z przetargów kolejowych,
a nie jest to zabieranie pieniędzy z inwestycji, które
mogą być za nie realizowane. To jest olbrzymia róż-
nica – czy są one w ramach wygospodarowanych
środków, czy też są zdejmowane z inwestycji, które
są w toku – i każdy, kto się orientuje w gospodarce
tego typu zasobami, wie, iż są to inne pieniądze, chy-
ba że intencja pytania jest, panie przewodniczący,
zupełnie odmienna.
Warto również popatrzeć na skutki finansowe,
o które tak bardzo pan przewodniczący zabiega i któ-
re pan przewodniczący antycypuje, a po polsku rzecz
ujmując, przewiduje jako te, które mają nastąpić,
i jest ich bardzo pewien. Ciekawe skąd, bo ja tych
informacji nie mam. Być może pan posiada je z in-
nych źródeł, od tych, którzy chcieliby z takimi rosz-
czeniami wystąpić. Nie będę tu nikogo zachęcał do
tego, aby z takimi roszczeniami występował, ale je-
żeli wystąpi, na to również jesteśmy przygotowani.
Nie będę podawał żadnych symulacji ani kwot, rów-
nież (Dzwonek) po to, żeby nie zachęcać, bo nie jest
to właściwe miejsce.
Co do dokumentacji, o której pan mówił, to jej
częścią jest dokumentacja nieposiadająca terminu
ważności i może być użyta w dalszym postępowaniu.
Natomiast jeszcze bardziej zaskakująca jest troska
o pozyskane przez Skarb Państwa grunty. O ile mi
wiadomo, to one nigdzie sobie nie pójdą, nic się z nimi
nie stanie i będą niejako gotowe w chwili podjęcia
inwestycji. Ale rzeczywiście może zbyt sprawnie je
pozyskaliśmy i być może zbyt sprawnie kooperowa-
liśmy…
(Poseł Anna Paluch: Jak cię nie chwalą, chwal się
sam, panie ministrze.)
…z samorządami terenowymi. Jeżeli chodzi o za-
rzut, który państwo nam stawiacie, o to, że z samo-
rządami wypracowaliśmy model wspólnych inwesty-
cji, to te inwestycje – nie tak, jak mówił pan przewod-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
176 Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień
niczący – nie wyleciały nigdzie w kosmos. To, że
urealniliśmy harmonogram, nie oznacza, iż w jaki-
kolwiek sposób zostaną one wyrzucone i bardzo wie-
le z nich tak szybko, jak tylko się da, zostanie zreali-
zowanych. Oczywiście możemy tutaj przejść do szcze-
gółów, która dokumentacja i w jakiej części będzie
użyta ponownie.
Jeśli chodzi o finansowanie prac przygotowaw-
czych, trzeba pamiętać o tym, że w ustawie budżeto-
wej na 2011 r. zabezpieczono na ten cel środki w wy-
sokości ponad 900 mln. To świadczy o tym, że rząd
pana premiera Donalda Tuska, że resort infrastruk-
tury myśli o kontynuowaniu tego programu, a nie
tak, jak sugeruje pan przewodniczący, że on nagle
gdzieś się skończy i przestanie istnieć. Będzie dosto-
sowany do możliwości finansowych sektora publicz-
nego i państwa polskiego w taki sposób, aby nie
narazić ich na jeszcze większe niebezpieczeństwo,
jakim byłoby przekroczenie wskaźników i konse-
kwencje, które nas z tego tytułu czekają. Dziękuję
bardzo.
(Poseł Tadeusz Iwiński: W sprawie formalnej.)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję panu ministrowi.
(Poseł Tadeusz Iwiński: W sprawie formalnej.)
Proszę bardzo.
Pan poseł Iwiński w sprawie formalnej.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Zwracam się do
pana o to, żeby pan pouczył pana podsekretarza sta-
nu, który kompletnie wyszedł ze swojej roli co naj-
mniej przez połowę wystąpienia.
Pan nie jest ani ministrem finansów, ani premie-
rem, a poza tym niech pan zmieni ton, bo to rząd
odpowiada przed Sejmem, a pan to powinien wiedzieć
najlepiej. Z jednej strony cierpi pan na syndrom Bog-
dana Klicha, który jest nieprzemakalny i który nie
słucha żadnych argumentów, z drugiej strony cierpi
pan na syndrom nauczyciela szkoły podstawowej,
który poucza. A więc niech się pan czegoś nauczy…
(Poseł Jan Kulas: To jest sprawa formalna?)
…na przyszłość, kiedy panu przyjdzie znowu wy-
stępować przed posłami. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję, panie pośle, ale to nie był wniosek for-
malny, więc…
Poseł Tadeusz Iwiński:
To jest wniosek formalny o zmianę trybu prowa-
dzenia debaty, ponieważ tryb prowadzenia debaty,
w której uczestniczy pan podsekretarz stanu, jest
niedopuszczalny. (Oklaski)
(Głos z sali: Tak.)
(Głos z sali: W trybie sprostowania, panie mar-
szałku.)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Chwileczkę.
Mogę prosić pana ministra o to, żeby wyrazów
łacińskich typu estymacja nie używał w polskim Sej-
mie, ale mogę tylko prosić, ponieważ nie ma takiego
zakazu. Poza tym…
(Poseł Tadeusz Iwiński: Ale ja nie o tym mówię.)
…panie pośle, w dawnych latach – to pewnie wie-
lu z nas pamięta, powiedzmy, z opowieści – zalecano
naukę greki i łaciny.
(Poseł Tadeusz Iwiński: Ale chyba panu się pomy-
liło, że pan to do mnie mówi. W ogóle nie o tym mó-
wiłem.)
Natomiast przyjmuję uwagi pana posła.
Proszę pana ministra na przyszłość, żeby mówił
bardziej do rzeczy i odpowiadał posłom na pytania,
które w informacji bieżącej przedstawił poseł wnio-
skodawca.
Pan poseł Adamczyk w trybie sprostowania, tak?
Proszę bardzo.
Poseł Andrzej Adamczyk:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Szanowni Państwo! Kiedy na
początku wystąpienia pana ministra zostałem przy-
wołany z nazwiska, odniosłem wrażenie, że niepre-
cyzyjnie się wyraziłem. Pan minister jakby nie zro-
zumiał intencji całego dzisiejszego przedsięwzięcia,
dzisiejszej debaty. Powiedział, że zależy nam na po-
szczególnych małych inwestycjach, których tutaj
bronimy. Nie, panie ministrze, nic bardziej mylnego.
Nam bardzo zależy na tym, żebyśmy mogli poznać
skalę zjawiska. Często na tej sali kłócimy się – cho-
ciażby w czasie debaty budżetowej – o 10, 15, 20 mln zł.
Chcemy wiedzieć, ile pieniędzy zostanie wyrzuconych
w błoto w związku z tym, że część inwestycji drogo-
wych nie będzie realizowana.
Panie ministrze, szacuje się, że 3–5% wartości
przedsięwzięcia to wartość dokumentacji projekto-
wej. Jeżeli rezygnujecie z inwestycji wartych wiele
miliardów złotych, to siłą rzeczy rezygnujecie z wy-
datkowanych już pieniędzy. Zależy nam na poznaniu
skali tego zjawiska, a nie na tym, czy z 45 przetargów
trzy lub pięć zostało rozstrzygniętych. To nie ja, nie
posłowie na tej sali mówili w grudniu o potrzebie
anulowania 45 przetargów. To pański szef – zapewne
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Andrzej Adamczyk
w porozumieniu z panem – obwieścił takie decyzje.
Dlatego bardzo proszę, abyśmy debatowali o stanie
rzeczy, a nie o odczuciach, które pan imputuje posło-
wi wnioskodawcy. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję panu posłowi.
Uznajemy, że to było w trybie sprostowania.
Otwieram dyskusję.
Do dyskusji zgłosiło się 38 posłów.
Państwo wybaczą, że dla przyspieszenia przeczy-
tam tylko ich nazwiska. Potem zamknę listę. Kto
z państwa będzie chciał się dopisać, to bardzo proszę.
Czytam tylko nazwiska, proszę o wybaczenie: To-
maka, Zbonikowski, Tomaszewski, Stefaniuk, Libic-
ki, Kania, Witek, Streker-Dembińska, Kalemba,
Kulas, Krasulski, Kowalik, Pawlak, Butryn, Żaczek,
Kotkowska, Kłopotek, Młyńczak, Jurgiel, Kasprzyk,
Gadowski, Szwed, Iwiński, Gąsior-Marek, Hoc, Bo-
rowiak, Materna, Gibała, Falfus, Olechowska, Ko-
walski, Rutnicki, Masłowska, Sońta, Wiśniewska,
Latos, Dolata, Paluch, Bogucki, Rogacki, Gosiewski,
Śnieżek, Zarzycki, Lipiec, Tołwiński, Bętkowski, Ru-
siecki, Bąk. Czterdziestu ośmiu.
Czy ktoś z państwa jeszcze się dopisuje?
Nie widzę.
Zamykam listę.
Za chwilę rozpoczniemy zadawanie pytań.
Na zadanie wszystkich pytań jest godzina.
Uprzejmie proszę, żeby skracać swoje wypowiedzi
i umożliwić zadanie pytania jak największej liczbie
posłów.
Rozpoczyna pan poseł Jan Walenty Tomaka, Plat-
forma Obywatelska.
Proszę.
Poseł Jan Walenty Tomaka:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Myślę, że
apel pana marszałka powinien dotyczyć wszystkich
zabierających głos, a szczególnie tych, którzy zabie-
rają głos w trybie nieregulaminowym. Mówię tu
o panu pośle Iwińskim. Pan minister jest przedsta-
wicielem rządu i ma prawo wypowiadać się w imie-
niu rządu, a nie tylko i wyłącznie w kwestiach do-
tyczących sprawy. Jeżeli chodzi o wyrazy obce, to
nie kto inny, jak poseł Iwiński, jest specjalistą od
wyszukanych stwierdzeń.
(Poseł Anna Paluch: Do rzeczy, do rzeczy.)
Do rzeczy, będzie i do rzeczy. Na pewno zmieszczę
się w czasie.
Proszę państwa, jestem w tym gmachu sporo lat
i byłem świadkiem wielu tzw. radosnych twórczości,
budowy potężnych programów. Chociażby kilka lat
temu była wielka awantura, kiedy minister rozwoju
177
regionalnego zlikwidował radosną twórczość w za-
kresie projektów inwestycyjnych. Myślę, że była to
także sprawa wielu poprzednich rządów.
Mam w związku z tym pytanie: W jakim zakresie
program budowy dróg krajowych przygotowany przez
rząd Prawa i Sprawiedliwości był możliwy do reali-
zacji, jeśli weźmiemy pod uwagę właśnie stopień przy-
gotowania dokumentacji, wykupu gruntów, a także
montażu finansów niezbędnych do jego wykonania?
Czy spełniały one podstawowe kryteria Unii Euro-
pejskiej dotyczące chociażby obowiązku wariantowo-
ści rozwiązań czy przeprowadzenia konsultacji spo-
łecznych? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zada pan poseł Łukasz Zbonikowski, Pra-
wo i Sprawiedliwość.
Poseł Łukasz Zbonikowski:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze
Grabarczyk! Jak pan mógł – skąd pan miał swoistą
odwagę albo czemu nie miał pan wystarczającej wy-
obraźni – skreślić trzy arcyważne inwestycje drogo-
we w województwie kujawsko-pomorskim, tj. trasę
ekspresową S5, obwodnicę miasta Inowrocławia i ob-
wodnicę miasta Brodnicy, w sytuacji gdy inwestycje
te leżą na trasach tranzytowych, które powodują za-
korkowanie i niszczenie czterech ważnych miast:
Bydgoszczy, Grudziądza, Inowrocławia i Brodnicy?
Te inwestycje są podobno związane z priorytetowymi
przygotowaniami do Euro 2012. Trasa ekspresowa
S5 łączy Gdańsk, Poznań i Wrocław. Wiąże się to
z ogromnymi stratami finansowymi, sama dokumen-
tacja dotycząca obwodnicy Inowrocławia kosztowała
40 mln zł. Teraz jest to przesunięte i czekamy chyba
na zmarnowanie, wyrzucenie tych pieniędzy w błoto.
Inne inwestycje łączą się z analogicznymi sumami.
Panie ministrze, jak mogliście w zeszłym roku
trzykrotnie oszukać mieszkańców województwa ku-
jawsko-pomorskiego? W styczniu był pan tam osobi-
ście, obiecywał przetarg i rozpoczęcie realizacji inwe-
stycji. W czerwcu wasz kandydat na prezydenta Bro-
nisław Komorowski zachęcał, zagrzewał wyborców
do głosowania, bo się buduje, realizuje się te trzy in-
westycje. Przed jesiennymi wyborami samorządowy-
mi pan minister był tam osobiście i też zagrzewał,
ale było to cyniczne, ponieważ już wtedy musiał wie-
dzieć, że tych inwestycji nie będzie realizował, skoro
ogłosił to dzień po zakończeniu drugiej tury wyborów
samorządowych, czyli 6 grudnia. To cynizm, kłam-
stwo i oszustwo. Mówiliście wtedy: Nie róbcie polity-
ki, budujmy drogi. Zrobiliście bardzo brzydką polity-
kę, oszukańczą, a dróg nie chcecie budować. Prezy-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
178 Informacja bieżąca
Poseł Łukasz Zbonikowski
denci z Platformy Obywatelskiej w tych miastach
wygrali, ale mieszkańcy zostali oszukani. Przed wy-
borami to wy przyjeżdżaliście do miast województwa
kujawsko-pomorskiego, a w przyszłym tygodniu to
mieszkańcy przyjadą do pana ministra. (Dzwonek)
(Głos z sali: Czas.)
Mówicie, że staracie się o opinię wiarygodnych,
o zaufanie instytucji finansowych Unii Europejskiej,
szkoda tylko, że nie interesuje was zupełnie własna
wiarygodność w oczach obywateli Polski. Nie dbacie
o wiarygodność, obiecać możecie wszystko. Panie
ministrze, jak możecie narażać finanse publiczne na
takie marnotrawstwo? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos zabierze pan poseł Tadeusz Tomaszewski,
Sojusz Lewicy Demokratycznej.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Ministrze! Wysoki Sejmie! Szanowny Panie
Marszałku! Powinienem powiedzieć to w odwrotnej
kolejności. Chciałbym zapytać pana ministra o dwie
kwestie. Po pierwsze, chodzi o prowadzenie w dal-
szym ciągu przebudowy drogi krajowej nr 15 na od-
cinku Września – Gniezno. W odpowiedzi na moją
interpelację z września ubiegłego roku w październi-
ku odpisał pan, że budowa na odcinku Września
– Czeluścin jest realizowana, i to jest prawda. Drugi
odcinek Czeluścin – Gniezno, o długości blisko 13 km,
dyrekcja w Poznaniu umieściła w projekcie planu
robót drogowych na lata 2011–2012. Na tym odcin-
ku drogi było bardzo wiele wypadków śmiertel-
nych. Istnieje kwestia bezpieczeństwa dzieci i mło-
dzieży uczęszczających do placówek oświatowych
w Gnieźnie, Żydowie i Wrześni, domagania się od
dłuższego czasu przez wszystkie jednostki samorzą-
du terytorialnego remontu tej drogi, która biegnie
w ciągu drogi krajowej z Gniezna do Wrocławia. Mó-
wiąc o braku możliwości zrealizowania budowy dro-
gi ekspresowej S5, m.in. na odcinku Poznań – Wro-
cław, trzeba pamiętać, że tą drogą będzie przebiegał
ruch w czasie mistrzostw Europy w piłce nożnej,
m.in. z Gdańska do Wrocławia czy z Poznania do
Wrocławia.
Chciałbym zapytać w kontekście załącznika nr 2,
o którym pan mówił, gdzie jest lista zadań, których
realizacja przewidywana jest po roku 2013, wzmoc-
nienia i przebudowy, w pozycji 94 jest droga krajowa
na odcinku Gniezno – Września. Co się zmieniło od
października, kiedy odpowiadał pan na moją inter-
pelację, gdzie była szansa, że ta droga krajowa na
odcinku Gniezno – Września, druga część moderni-
zacji, będzie realizowana, a teraz jest zapowiedź, że
może będzie realizowana dopiero po 2013 r.? Czy to
jest tylko jakieś przeoczenie? (Dzwonek) Drugie py-
tanie dotyczy pana wypowiedzi. Wspomniał pan, że
w tej chwili jest rozstrzygniętych 39 przetargów,
w tym 25 znajduje się w załączniku 1a. Czy w załącz-
niku 1a znajduje się również kwestia pozycji 4, doty-
czącej budowy drogi S5 na odcinku Gniezno – Mielno,
która jest w pozycji 4 w załączniku 9a, czy znajduje
się ona w tych 25 przetargach? Dziękuję uprzejmie.
(Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Teraz głos zabierze pan poseł Franciszek Jerzy
Stefaniuk, Polskie Stronnictwo Ludowe.
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Pan wspomniał o upomnieniu Komisji Europejskiej
dotyczącym deficytu sektora finansów publicznych.
Chciałbym zapytać, czy z rozliczeń roku budżetowe-
go, za 2010 r., nie wynika, że deficyt budżetowy jest
o około 5 mld mniejszy niż zakładano? Druga kwe-
stia. Czy nie wystarczyło wyasygnować około 1 mld,
by nie burzyć wcześniej zakładanego programu bu-
dowy dróg? Czy rząd z drugiej strony nie przewidy-
wał takiego wariantu, że można by było w danym
roku przetworzyć mniejsze środki, a nie rezygnować
z poszczególnych elementów programu budowy dróg?
Jeszcze jedna kwestia, która nas koalicyjnie troszecz-
kę nurtuje. Dla nas jest bardzo ważna, z racji usytu-
owania, droga S17 Warszawa na linii Warszawa – Lu-
blin z obwodnicami miast i miasteczek. Konstytucyj-
ny minister rządu Cezary Grabarczyk, oczywiście
nasz koalicyjny, między pierwszą a drugą turą wybo-
rów w Lublinie obiecał i gwarantował, że ta droga
nie będzie zdjęta, że będzie realizowana. Panie mi-
nistrze, wiem, że pan w tej chwili na to pytanie nie
odpowie, ale w terenie mówią do nas – wasz koalicyj-
ny minister dawał gwarancję. Mamy w tej chwili
świecić oczami? Trzeba po prostu uzbroić się w uczci-
wość i powiedzieć, że nie załatwimy tego, że nie ma
możliwości, żeby potem nie trzeba było się w ten spo-
sób tłumaczyć.
Jeszcze raz, panie ministrze, uważam, że można
było przy mniejszej ilości środków postąpić regula-
cyjnie, żeby żaden punkt programu budowy dróg
i autostrad nie wypadł z planu; można byłoby prze-
tworzyć mniejszą ilość środków.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Pytanie zadaje pan poseł Jan Filip Libicki, Polska
jest Najważniejsza.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jan Filip Libicki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Tym razem pozwolę sobie zabrać głos z miejsca.
Chciałbym zapytać o następującą rzecz. W roku
2007 w kampanii wyborczej parlamentarzyści obec-
nej koalicji rządowej, zwłaszcza Platformy Obywa-
telskiej, obiecywali budowę obwodnicy Jarocina.
Budowa obwodnicy miała się zacząć w roku 2010,
do dzisiaj jej nie ma. Pan minister mówi o tym, że
to jest wyłącznie przesunięcie. Można by takie tłu-
maczenie przyjąć, gdyby nie fakt, że miasto Jarocin
aspirowało do tego, aby być centrum pobytowym dla
Poznania przy organizacji Euro 2012. Została zbu-
dowana infrastruktura centrum pobytowego: hotel,
boisko i wszystko to, co było potrzebne do ubiegania
się o bycie takim centrum. W zasadzie jedynym ele-
mentem brakującym, który spowodował, że Jarocin
wypadł jako kandydat do centrum pobytowego Euro
2012, była obwodnica, ponieważ jest warunek 50 mi-
nut dojazdu z takiego miejsca do miasta, w którym
są rozgrywane zawody. Jarocin tego warunku nie
spełnił. Akurat w tym przypadku przesunięcie bu-
dowy na rok 2013 nic nie daje. Mimo to chciałbym
zapytać, kiedy można się spodziewać tej budowy
i kiedy można spodziewać się ukończenia budowy
obwodnicy Ostrowa Wielkopolskiego? Bardzo ser-
decznie dziękuję.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma pan poseł Andrzej Kania, Platforma
Obywatelska.
Poseł Andrzej Kania:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Może będzie dziwnie, ale chciałbym zadać pytanie,
na które znam odpowiedź, ponieważ pan minister
z tej mównicy kilka minut temu na nie odpowiedział.
Obserwacja, spojrzenie na opozycję każe mi jednak
zadać to pytanie, gdyż widzę, że nie wszyscy odpo-
wiednio w tym partycypują, przekładają słowa pana
ministra do swoich zmysłów.
(Poseł Anna Paluch: Ale pan zacietrzewiony, pa-
nie pośle.)
Dlatego też, panie ministrze, chciałbym zapytać,
co oznaczają informacje prasowe o przeniesieniu środ-
ków kolejowych na inwestycje drogowe i w związku
z tym z jakich zadań są przenoszone i na co będą
wydatkowane. Mam nadzieję, że udzielona przez
pana ministra po raz kolejny odpowiedź na to pytanie
pozwoli opozycji zrozumieć pewne tematy. Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
179
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zadaje pani poseł Elżbieta Witek, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Elżbieta Witek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! We Wrocławiu
i na Dolnym Śląsku aż huczy z oburzenia po decy-
zjach pańskiego resortu związanych z inwestycjami
drogowymi. Pierwsza dotyczy autostradowej obwod-
nicy Wrocławia. Zarówno pan minister, jak i pan
premier Donald Tusk obiecywali w kampanii wy-
borczej, że nie będzie opłat za korzystanie z obwod-
nicy. Dziś wrocławianie i Dolnoślązacy już wiedzą,
że zostali przez was oszukani. Wrocław to po Bruk-
seli i Warszawie najbardziej zakorkowane miasto
w Europie, obwodnica miała być więc dla stolicy
Dolnego Śląska znakomitym rozwiązaniem, żeby
tranzyt samochodów ciężarowych nie przebiegał
przez miasto.
Prezydent Wrocławia, którego państwo również
uważacie za świetnego gospodarza, zakłada na Face-
booku specjalną stronę internetową pod hasłem:
Wrocław przeciwko płatnej obwodnicy. Nie ma tam
ani jednego wpisu popierającego pański pomysł. Ta
inwestycja kosztuje 3,5 mld zł. Wrocław na naprawę
dróg po zimie wydaje średnio 6 mln zł. Jeśli do tego
dołożymy straty wynikające ze stania w korkach
– średnio na każdego z nas wypada 340 zł – i straty
poniesione przez przedsiębiorców, będą to wielomi-
lionowe kwoty. Czy mimo tak licznych protestów,
które trafiają nie tylko do nas, parlamentarzystów,
ale także pewnie do ministerstwa, wycofa się pan
z tego pomysłu?
Druga sprawa to drogi S5 i S3 Budowa tych dróg
została wykreślona z rządowego programu budowy
dróg i autostrad do 2012 r., przy czym samorządy
wydatkowały na dokumentację dotyczącą drogi S3
40 mln zł , a na S5 16 mln zł i w ciągu kilku miesię-
cy ta inwestycja mogłaby się rozpocząć. Wszyscy wie-
my, że ta dokumentacja ma określony okres ważno-
ści. Kto zwróci samorządom poniesione nakłady i czy
pan zagwarantuje, że w ciągu najbliższych lat nie
zmieni się prawo? Przecież prawo może się zmienić.
Chciałabym też zapytać o obwodnicę Jawora. W roku
2007 miała być ona budowana jako osobna inwesty-
cja, potem rząd Platformy Obywatelskiej zmienił tę
decyzję i stwierdził, że obwodnica będzie w ciągu
drogi S3, a teraz przeniesiono to poza rok 2013. Czy
może pan powiedzieć, kiedy ta obwodnica rzeczywi-
ście będzie budowana? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Proszę panią poseł Elżbietę Streker-Dembińską,
Sojusz Lewicy Demokratycznej.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
180 Informacja bieżąca
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Dzisiaj słyszymy: Nie róbmy awantury, wszystko to
będzie, tylko trochę później. Ale kiedy pan minister
łącznie z działaczami, ważnymi osobami z Platformy
Obywatelskiej jeździł popierać swoich kandydatów na
burmistrzów, to mówił, że wszystko to będzie już,
zaraz. W ten sposób uzyskano tytuł prezydenta, taką
argumentacją wzmocniono wybór na prezydenta np.
w Ostrowie. Tuż przed wyborami obiecywano obwod-
nicę Ostrowa, a po wyborach zakomunikowano, że
tej obwodnicy nie będzie teraz, ale będzie później.
Mam pytanie dotyczące sformułowania: będzie
później. Czy również później będzie wdrożony cały
system elektronicznego poboru opłat? Rok 2011 jest
rokiem granicznym w tym zakresie. Mam pytanie do
pana ministra, co się dzieje z tą sprawą. Kiedy pyta-
łam o to pana ministra Jarmuziewicza, odpowiedział,
żebym się nie przejmowała, przecież jeśli nie teraz,
to będzie później. W związku z tym bardzo proszę
o odpowiedź, jestem tym bardzo zainteresowana, po-
dobnie jak mieszkańcy miasta Konina i powiatu ko-
nińskiego: Czy ten system poboru opłat jest opraco-
wywany i na ile ponownie zagrozi naszym miastom
wzmożonym ruchem ciężkich samochodów na dopie-
ro co wyremontowanych przez miasto drogach? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma poseł Stanisław Kalemba, Polskie Stron-
nictwo Ludowe.
Poseł Stanisław Kalemba:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Moje pytanie dotyczy przedsięwzięć w ramach S11 na
północ od Poznania, głównie obwodnicy Ujście
– Oborniki. Otóż jeżeli chodzi o obwodnicę Ujście,
w tym akurat uczestniczyłem, było to przewidywane
już na rok 2006, a później na lata 2009–2010. Byłem
w Ministerstwie Infrastruktury gdzieś dwa lata
temu, były przymiarki na lata 2011–2012. Natomiast
duże zaniepokojenie budzi to, że – jeżdżę tą trasą
– wstrząsy w Ujściu powodują pękanie ścian budyn-
ków, wszelkie normy są przekroczone itd. Panie mi-
nistrze, wiem, że trwają nowe prace badawcze w za-
kresie ochrony środowiska. Moje pytanie dotyczy
tempa tych prac związanych z przygotowaniem pro-
jektu, ochroną środowiska, wybrania koncepcji, dalej
inwestycji. Czy to będzie kontynuowane zgodnie
z tym, jak to jest możliwe, czy na to będą zabezpie-
czone środki?
Panie ministrze, wiem, że następuje przesunięcie
w czasie, ale było tyle już spotkań na różnym szcze-
blu. Co dzisiaj pan minister mógłby odpowiedzieć
mieszkańcom Ujścia, powiatu pilskiego, tym wszyst-
kim, którzy się przemieszczają nad morze? W jakiej
to jest perspektywie, w jakiej to jest kolejności,
w jakim załączniku, na jakim etapie? Po prostu tego
oczekują od nas mieszkańcy. W tym zakresie wysto-
sowałem też 10 stycznia interwencję, pismo do pana
ministra Grabarczyka, więc odpowiedź będę miał, ale
gdyby w tym zakresie pan minister dzisiaj mógł od-
powiedzieć. Już nie chodzi mi o dokładną datę, ale
kolejność (Dzwonek) w następnych latach. Dziękuję.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Teraz głos zabierze pan poseł Jan Kulas, Platfor-
ma Obywatelska.
Proszę.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Ja bym bardzo prosił – oczywiście do siebie też
to kieruję – aby nasza debata była rzeczowa, spokoj-
na i bardzo merytoryczna.
Panie ministrze, słusznie pan wyszedł w swojej
informacji od stanu finansów publicznych, bo każdy
wie, że można wydać tyle, ile się ma. Jaki jest stan
budżetu, takie są możliwości. Bez finansów publicz-
nych nie można dziś rozmawiać o żadnych projektach
budowlanych, inwestycyjnych. To jest po prostu abc.
Jako członek Komisji Finansów Publicznych uwa-
żam, że mówił pan w sposób realistyczny, rzeczowy
i konkretny. Rząd PO–PSL przyjął bardzo śmiały
i ambitny program budowy dróg. Wiąże to się z ocze-
kiwaniami obywateli, ale również z kwestią Euro
2012. Jako Pomorzanin, poseł ziemi pomorskiej, bar-
dzo się cieszę szczególnie z budowy autostrady A1,
ale to jest też dobra informacja dla kraju, że autostra-
da A1 jest budowana. Oczywiście, że są drogi krajo-
we, w tym także drogi krajowe bliskie naszych regio-
nów. Dla mnie są takie dwie szczególnie ważne drogi:
droga krajowa nr 6, a zwłaszcza droga krajowa nr 7
Gdańsk – Elbląg – Warszawa. Dzisiaj jednak mamy
mówić także o pewnych rozwiązaniach systemowych,
troszczyć się o stan finansów publicznych, szukać
realnych możliwości wyboru tychże inwestycji.
Moim zdaniem bardzo ważny jest wzrost gospo-
darczy jako ta dziedzina, która daje możliwości finan-
sowania dróg. Prognoza Banku Światowego, która
się ukazała dwa dni temu, że w roku 2011 wzrost
PKB będzie wynosił 4,1%, a w roku 2012 będzie to
4,5% PKB, to są dobre informacje, dające podstawy
do nadziei, ale trzeba chodzić realnie po ziemi i oczy-
wiście wydawać tyle, ile się ma.
Panie ministrze, mam jedno pytanie, bo będziemy
nieraz debatowali o autostradach, o drogach krajo-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jan Kulas
wych, o liniach kolejowych, o lotniskach, o wszyst-
kim, co się składa na tak ważną infrastrukturę.
Otóż, panie ministrze, w przypadku wielu projektów
jest już gotowa dokumentacja wielu dróg. W jaki spo-
sób resort infrastruktury chce stworzyć, zapewnić
formalne podstawy dla ich finansowania? (Dzwonek)
Liczy się każda złotówka, liczy się każdy wysiłek,
dlatego to pytanie w kontekście tejże dokumentacji,
możliwości jej sfinansowania wydaje mi się bardzo
ważne. Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma poseł Leonard Krasulski, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Leonard Krasulski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mieszkańcy mojego województwa warmińsko-ma-
zurskiego są wstrząśnięci faktem odłożenia ad acta
takich inwestycji drogowych, jak droga ekspresowa
S7, droga krajowa nr 16 czy też południowa obwod-
nica Olsztyna. Pragnę zauważyć, iż w związku z tymi
inwestycjami zostały wykonane prace dokumentacyj-
ne, opinie środowiskowe etc. Wykupione zostały
grunty. Ba, niektóre prace są już na drugim etapie
realizacji, jak na przykład odcinek drogi ekspresowej
pomiędzy Elblągiem a Miłomłynem czy też niektóre
odcinki drogi krajowej nr 16, która stanowi niejako
kręgosłup tegoż województwa. Zresztą droga krajowa
nr 16 dotyczy dwóch województw: kujawsko-pomor-
skiego i warmińsko-mazurskiego. To wszystko dzie-
je się w regionie o najwyższej stopie bezrobocia
w Polsce. Wstrzymanie tych inwestycji na pewno nie
pomoże w zwalczaniu tego bezrobocia wynoszącego
w niektórych powiatach ponad 30%, podczas gdy
średnia krajowa wynosi 11%, mając też na uwadze
to, iż urzędy pracy otrzymały 25% środków finanso-
wych w porównaniu z rokiem 2010. A więc nie będzie
środków na aktywizację miejsc pracy. Jednocześnie
irytuje mieszkańców mojego regionu „sukces” tego
rządu polegający na utworzeniu w ciągu trzech lat
60 tys. nowy miejsc pracy w administracji publicznej,
przy jednoczesnej rezygnacji z przyjętych, jakże waż-
nych dla województwa warmińsko-mazurskiego, in-
westycji podjętych jeszcze przez rząd premiera Jaro-
sława Kaczyńskiego, który przewidywał pełną reali-
zację tych zadań do roku 2012, gdy tymczasem rząd
Donalda Tuska przesunął na razie termin realizacji
wyżej wymienionych inwestycji na rok 2020. To
wszystko jest ciosem degradującym moje wojewódz-
two. Na pewno nie jest to polityka solidarna, to jest
tworzenie Polski A i Polski B. Jesteśmy my, miesz-
181
kańcy województwa warmińsko-mazurskiego (Dzwo-
nek), przerażeni prowadzeniem takiej polityki przez
rząd premiera Donalda Tuska. Dziękuję bardzo.
Przepraszam. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Jacek Kowalik, Sojusz Lewicy
Demokratycznej.
Poseł Jacek Kowalik:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Przez ostatnie dni i tygodnie jesteśmy zasypywani
uchwałami i stanowiskami wielu samorządów tery-
torialnych – głównie gmin i powiatów, również tych,
w których rządzi Platforma Obywatelska i Polskie
Stronnictwo Ludowe – zaniepokojonych skalą cięć
w inwestycjach drogowych na najbliższe lata. Sejmi-
ki w większości milczą, tak przynajmniej jest w przy-
padku Pomorza. Może coś się zmieni 31 stycznia,
kiedy to odbędzie się sesja sejmiku pomorskiego. Cie-
szą w tym zakresie wszelkie inicjatywy lokalne. My
jako parlamentarzyści podejmujemy różne działania
lokalne. Przykład: 13 stycznia w Elblągu spotkali się
posłowie i senatorowie z województw: pomorskiego
i warmińsko-mazurskiego, z wszystkich frakcji par-
lamentarnych. Ideą tego spotkania była pilna potrze-
ba interwencji w sprawie kontynuacji robót moder-
nizacyjnych na drogach, panie ministrze, S6, S7
i drogi krajowej nr 16. Pozwolę sobie do tego dodać
drogę krajową nr 22, tzw. berlinkę, jak też planowa-
ne obwodnice na trasie przebiegu tych dróg. Pytam
więc panie ministrze: Jaki będzie ostateczny kształt
cięć w inwestycjach drogowych? Czy Ministerstwo
Infrastruktury i Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad przeanalizują ponownie uwarun-
kowania lokalne? Czy będzie decydował status hie-
rarchii ważności dróg, czy będą to też względy poli-
tyczne? Przypomnę chociażby Słupsk i Redzikowo,
gdzie była planowana budowa tarczy antyrakietowej.
Czy modernizacja drogi ze Słupska przez Lębork do
Trójmiasta miałaby pozostać atrapą rzeczywistej dro-
gi, tak jak stało się to w przypadku wspomnianej
tarczy antyrakietowej? Kto ostatecznie podejmie
(Dzwonek) decyzję: minister Grabarczyk, Rada Mi-
nistrów czy personalnie premier Donald Tusk? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Mirosław Pawlak, Polskie
Stronnictwo Ludowe.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
182 Informacja bieżąca
Poseł Mirosław Pawlak:
Panie Marszałku! Panie i Panowie Posłowie! Pa-
nie Ministrze! Chodzi o zawieszenie wykonania bu-
dowy dróg w województwie świętokrzyskim, które
reprezentuję wraz z innymi posłami – mówię o dro-
dze S7 na odcinku od granic województwa mazowiec-
kiego do Skarżyska, bo jest to właśnie sprawa zawie-
szenia budowy drogi, jak również o budowie drogi od
Jędrzejowa do granic województw małopolskiego, bo
tam od Jędrzejowa po prostu już nie da się jeździć.
Nie dokonywano tam remontów, choć koleiny są tam
głębokie, z tą myślą, że będzie budowa tej drogi. Jak
ważny jest to problem, niech świadczy fakt, że
w Kielcach w ostatni poniedziałek odbyło się spotka-
nie parlamentarzystów, samorządowców wojewódz-
twa mazowieckiego, świętokrzyskiego i małopolskie-
go w sprawie wymuszenia jak gdyby i przedstawienia
prośby, ażeby doszło do budowy siódemki.
Z tym wiąże się również sprawa budowy drogi
nr 73 od granic miasta Kielce do miejscowości Wola
Morawicka w kierunku Tarnowa. Chcę przedstawić
to i uzmysłowić panu ministrowi, jak wielki problem
wytworzył się w tej chwili, bo występuję tu właśnie
w kwestii zgłaszanej przez mieszkańców poszczegól-
nych miejscowości, którzy (Dzwonek) po prostu zgo-
dzili się na wysiedlenie. Ich grunty miały być wyku-
pione. Rozpoczęli budowę swoich nowych siedlisk
w innych miejscach, pobrali kredyty. Teraz jest pro-
blem, kto zapłaci odsetki, jeżeli tej inwestycji nie
będzie się realizować. To szkodzi po prostu tym po-
szczególnym obywatelom, którzy szanując wolę bu-
dowy tych dróg, z niechęcią, ale zgodzili się na opusz-
czenie swoich dotychczasowych siedlisk. Dlatego
pytam pana ministra: Jak to w końcu będzie? Proszę,
żeby pan minister odpowiedział mieszkańcom woje-
wództwa świętokrzyskiego. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma pani poseł Renata Butryn, Platforma
Obywatelska.
Poseł Renata Butryn:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Jako posłanka z Podkarpacia reprezentuję region,
jak wiemy, w stosunku do innych, bogatszych zanie-
dbany gospodarczo. Płynie dosyć duży strumień pie-
niędzy i powstają istotne inwestycje, które mają oży-
wić go gospodarczo i przyspieszyć jego rozwój. Uwa-
żam, że niezwykle istotnym elementem jest budowa
dróg. Pełną parą idzie budowa autostrady A4, posze-
rzanie i rozbudowa lotniska w Jasionce, i to nas bar-
dzo cieszy. Ale żeby dobrze skomunikować również
północ Podkarpacia z autostradą A4 i w ogóle z Eu-
ropą, istotnym elementem jest budowa drogi ekspre-
sowej S19. Jest ona również ważna dla innego regio-
nu – dla Lubelszczyzny. Bardzo oczekujemy tej drogi
ze względu także na zlokalizowaną w tej części regio-
nu specjalną strefę ekonomiczną, gdzie pojawiają się
inwestorzy. Dlatego chciałam zapytać: Czy ta droga
znalazła się w propozycjach poszerzenia sieci kory-
tarzy tranzytowych TEN-T, europejskiego korytarza
tranzytowego, w zakresie właśnie tej drogi, tym bar-
dziej że, jak pamiętamy, w Łańcucie pan minister
Grabarczyk zorganizował spotkanie z ministrami
infrastruktury, a właściwie również z przedstawicie-
lami poszczególnych komisji Unii Europejskiej w tej
właśnie sprawie? Wiem, że rząd zabiega o to. Chcia-
łabym zapytać, w jakim aspekcie są prowadzone roz-
mowy, tym bardziej że mamy przed sobą nową per-
spektywę finansową i można by tę drogę tam umie-
ścić i przypilnować jej budowy w jak najszybszym
terminie. (Dzwonek) Jest to dla nas bardzo istotne.
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma poseł Jarosław Żaczek, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Jarosław Żaczek:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Cała Lubelszczyzna, Podkarpacie, jak słyszymy, jak
również pozostałe regiony protestują przeciwko wa-
szym decyzjom. Dostał pan z pewnością w ostatnim
czasie dziesiątki, setki pism, protestów, uchwał, sta-
nowisk podejmowanych przez samorządy w proteście
przeciwko nieumieszczeniu w „Programie budowy
dróg krajowych” na najbliższe lata inwestycji wcze-
śniej zaplanowanych lub przesunięciu ich w czasie.
Z pewnością zauważył pan również pikietę w obronie
drogi ekspresowej S17. Musi pan również wiedzieć,
że planowane są także blokady dróg w obronie budo-
wy tej trasy. Pamiętamy deklaracje premiera Donal-
da Tuska o szczególnym wsparciu ściany wschodniej
w budowie infrastruktury. To kolejne puste słowa.
Pan minister Grabarczyk, jak to już zostało powie-
dziane, przed wyborami samorządowymi powiedział
w Lublinie, że budowa S17 nie jest zagrożona. Wybo-
ry skończyły się, słowa pana ministra okazały się nic
niewarte. Swoimi decyzjami odcinacie Lubelszczyznę
od reszty kraju, od Warszawy. Nie budujecie dróg, ale
budujecie biedę województw ściany wschodniej.
Mam pytanie. Kiedy konkretnie będą realizowa-
ne zadania, jeśli chodzi o drogę S17, obwodnice Lu-
blina, Ryk, Tomaszowa Lubelskiego, drogę S12, dru-
gi etap obwodnicy Puław, inwestycję na S19, obwod-
nicę Łańcuta w ciągu drogi S4, modernizację dróg
nr 19, 28, S74, budowę obwodnicy w ciągu drogi
nr 77? Wszystkie te inwestycje są już przygotowane
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jarosław Żaczek
do realizacji, w większości zostały poniesione ogrom-
ne koszty w tym zakresie.
Przed wyborami na pewno padną kolejne dekla-
racje. Sukcesem okaże się to, co już powinno być albo
zakończone, albo będzie w trakcie realizacji. W takim
razie, czy będzie to kolejne kłamstwo? Jakich gwa-
rancji udzieli pan mieszkańcom tych województw, że
te inwestycje będą zrealizowane? (Dzwonek)
Jeszcze króciutko poruszę jedną sprawę. Załącz-
nik nr 3 do programu określa kryteria wyboru do
realizacji zadań polegających na budowie obwodnic.
Decydującym kryterium będzie w tym przypadku
współfinansowanie prac przygotowawczych przez
samorządy. Panie ministrze, czy to kolejny przykład
dyskryminacji ściany wschodniej? Wszyscy wiemy
przecież, że w takiej rywalizacji biedne samorządy
województw wschodnich nie mają żadnej szansy.
Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma teraz pani poseł Bożena Kotkowska, So-
jusz Lewicy Demokratycznej.
Poseł Bożena Kotkowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Chciałabym zapytać pana ministra o dwie kwestie
dotyczące inwestycji drogowych, które rząd chce re-
alizować dopiero po 2013 r., czyli po prostu tych, któ-
re będą w tej chwili wstrzymane.
Po pierwsze, chodzi o odcinek autostrady A1 od
Tuszyna do Pyrzowic. Druga inwestycja jest dla
mnie istotniejsza, mam na myśli drogę ekspresową
S1 Kosztowy – Bielsko-Biała. Wszyscy wiemy, że
w Pyrzowicach jest lotnisko, natomiast droga S1
Kosztowy – Bielsko-Biała to droga ekspresowa, bar-
dzo oczekiwana i niezbędna do prawidłowego funk-
cjonowania regionu. Wobec powyższego nie rozu-
miemy wstrzymania tak ważnych dla społeczności
lokalnej inwestycji i nie kryjemy swojego w związku
z tym oburzenia.
Druga istotna sprawa, którą chciałabym poru-
szyć, dotyczy technicznego stanu dróg. Krajowe dro-
gi na większości odcinków nie spełniają standardów
międzynarodowych, a wskaźniki wypadkowości i śmier-
telności należą do najwyższych w Europie. Szacuje
się, że jest to przyczyną 1/3 wypadków drogowych
w Polsce, a pod względem wypadków nasz kraj nale-
ży do niechlubnej europejskiej czołówki. W 2007 r. na
polskich drogach zginęło 5,5 tys. ludzi, najwięcej
w całej Unii Europejskiej. Na remonty wydajemy nie
tylko za mało, ale co gorsza źle.
Panie ministrze, wobec powyższego chciałabym
zadać kilka pytań. Czy i w jaki sposób ministerstwo
183
nadzoruje wykonanie inwestycji w zakresie budowy
dróg i autostrad? Chodzi mi tu o jakość nawierzchni,
terminowość. Czy rząd jest świadomy skutków, jakie
będą miały cięcia środków Krajowego Funduszu Dro-
gowego na już rozpoczęte inwestycje drogowe? Dzię-
kuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma poseł Aldona Młyńczak, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Aldona Młyńczak:
Dziękuję. Panie Marszałku! Panie Ministrze!
W projekcie „Programu budowy dróg krajowych
i autostrad na lata 2011–2015” znajduje się rozdział
dotyczący partnerstwa publiczno-prywatnego jako
uzupełniającego modelu finansowania. Na przełomie
ostatnich piętnastu lat ministerstwa zdobyły zapew-
ne wiele doświadczeń i wiedzą już, jak realizować
takie projekty. Przypomnę, że z udziałem partnerów
prywatnych zbudowano kilka odcinków A2, A4 czy
też A1. Niektóre inwestycje, jak chociażby odcinki
Stryków – Pyrzowice czy Stryków – Konotopa, nie
zostały jednak zrealizowane zapewne ze względu na
niemożność porozumienia, jeśli chodzi o kontrolę
opłat pobieranych przez stronę publiczną, a także
zwiększenie ryzyka przez stronę prywatną. Jaka bę-
dzie więc w tym zakresie polityka rządu? Czy zda-
niem rządu ten model finansowania będzie miał
wpływ na realizację większej liczby inwestycji drogo-
wych w perspektywie 2011–2015?
Kolejne pytanie będzie zapewne stanowiło powtó-
rzenie, ale wydaje mi się, że jest ono ważne, więc
może zadam je w trochę innym kontekście. Dotyczy
ono przeznaczanych na drogi środków dodatkowych,
które mogą pochodzić z niewykorzystanych przez
PKP środków unijnych. Jaka byłaby to kwota? Na
jakie inwestycje zostałyby one przeznaczone w pierw-
szej kolejności? Czy w priorytetach uwzględnia się
również S5 i S3?
Kolejne pytanie, którego nie mogę tutaj nie zadać,
dotyczy autostradowej obwodnicy Wrocławia – wspa-
niałej inwestycji oczekiwanej przez mieszkańców
Wrocławia od co najmniej 20 lat i finansowanej
w całości z budżetu państwa. Niestety, tę dobrą per-
spektywę burzy jednak projekt rozporządzenia
w sprawie opłat pobieranych od samochodów osobo-
wych przejeżdżających tranzytem przez miasto. Czy
ministerstwo przewiduje zmianę zapisów w tym pro-
jekcie rozporządzenia, które wywołały ogromny spo-
łeczny protest? Posłowie z Komisji Infrastruktury
i pracownicy ministerstwa są zasypywani e-mailami.
Panie ministrze, cóż to bowiem jest za tranzyt (Dzwo-
nek), który nie biegnie w ciągu autostrad? Można
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
184 Informacja bieżąca
Poseł Aldona Młyńczak
powiedzieć, iż A8 jest nie autostradą, tylko takim
wyrostkiem autostradowym, który łączy się z droga-
mi krajowymi. W imieniu mieszkańców bardzo pro-
szę o przeanalizowanie tego rozporządzenia jeszcze
raz. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma poseł Krzysztof Jurgiel, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Krzysztof Jurgiel:
Wysoka Izbo! Projekt uchwały Rady Ministrów
został ogłoszony 6 grudnia 2010 r., a więc po drugiej
turze wyborów. Budżet był składany do Sejmu do
30 września 2010 r. Dlaczego Platforma ciągle myśli
tylko o PR? Gdyby ogłoszono zmianę tego planu
przed wyborami samorządowymi, to kandydat Plat-
formy Obywatelskiej z Lublina, który został dość
poszkodowany w wyniku tych decyzji, na pewno nie
wygrałby wyborów. Tak więc miały tu miejsce kolej-
na zagrywka PR-owska i okłamywanie mieszkańców
wschodniej Polski.
Kolejna sprawa jest bardzo ważna. Dlaczego rząd
nie chce przyznać, że pragnie powrócić do stosowania
polityki gospodarczej, która powoduje postępujące
opóźnienie obszaru wschodniej Polski? Rząd Prawa
i Sprawiedliwości przygotował specjalny program,
którym objęto budowę drogi S19, dróg prowadzących
na południe Europy. Chodzi tu także o trasę Rzeszów
– Lublin – Białystok. W Łańcucie prezydenci miast
Europy Południowej, wśród nich prezydent Polski,
świętej pamięci Lech Kaczyński, a także prezydent
Litwy, podpisali porozumienie w sprawie realizacji
trasy Via Carpatia do 2013 r. Ten rząd to wszystko
rujnuje. Wykreślił z listy projektów do realizacji dro-
gę ekspresową S19, ograniczył realizację drogi S8.
Jeśli chodzi o PKP, pan minister mówił o tym, że
dotyczy to oszczędności. Nie jest to prawda, bo wy-
kreśla się z listy inwestycji do zrealizowania – tak
napisano w dzisiejszej prasie – projekt dotyczący linii
Warszawa – Białystok. Niech pan wreszcie powie, czy
te środki będą pochodziły z oszczędności z tytułu
przetargów czy z tytułu wykreślania z listy kolejnych
konkretnych inwestycji, np. projektów dotyczących
linii Siedlce – Terespol, Warszawa – Poznań, Warsza-
wa – Białystok. Proszę o jednoznaczną odpowiedź.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos zabierze poseł Jacek Kasprzyk, Sojusz Lewi-
cy Demokratycznej.
Poseł Jacek Kasprzyk:
Panie Marszałku! Szanowny Panie Ministrze!
Chciałbym uprzejmie prosić o odpowiedź na nastę-
pujące pytania. Z informacji wynika, że została za-
niechana budowa odcinka autostrady A1 z Tuszyna
do Pyrzowic, przynajmniej bardzo istotnie może to
się odwlec w czasie. Chciałbym zapytać, dlaczego do-
tyczy to akurat tego odcinka, skoro wszystkie inne
odcinki na terenie województwa śląskiego – trudnego
województwa – są realizowane. Myślę, że nie muszę
uzasadniać, ponieważ stosowne stanowisko w tej
sprawie i samorządu, i okolicznych gmin zostało skie-
rowane do resortu i jest z pewnością znane panu mi-
nistrowi. Chciałbym tylko prosić o odpowiedź na
pytanie, skąd taki wybór. To jest pierwsze pytanie.
Drugie pytanie. Czy ta decyzja jest decyzją osta-
teczną? Kiedy można liczyć na to, że w sposób osta-
teczny podejmie się decyzję o wybudowaniu tego
odcinka właśnie ze środków budżetu państwa, wraz
z obwodnicą miasta Częstochowy? Myślę, że ze wzglę-
dów czasowych nie muszę panu ministrowi przed-
kładać informacji o tym, jakie to ma znaczenie dla
miasta. Czy ta inwestycja ma szanse być wykonana
w ramach przedłożonego programu rządowego nie
później niż do 2015 r.? Ma to istotne znaczenie
w sytuacji prawie 250-tysięcznego miasta i jego ca-
łej infrastruktury.
Chciałbym również uprzejmie pana prosić o odpo-
wiedź na pytanie, czy resort uwzględni postulaty
gmin regionu częstochowskiego i samego miasta Czę-
stochowy dotyczące dróg alternatywnych wobec tej
autostrady oraz budowy trzeciego pasa dla ruchu lo-
kalnego na częstochowskiej obwodnicy autostrady.
Odnosząc się do wcześniejszej wypowiedzi pani poseł,
chcę zapytać, czy możemy liczyć, że zostanie spełnio-
na wstępna deklaracja składana parlamentarzystom
ziemi częstochowskiej w poprzednich latach dotyczą-
ca niepobierania opłat na tej obwodnicy. Dziękuję
bardzo.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma poseł Krzysztof Gadowski, Platforma
Obywatelska.
Poseł Krzysztof Gadowski:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Dobrze, że doszło do tej dzisiejszej debaty, bo przy-
najmniej opozycja widzi, ile przygotowaliśmy w tak
krótkim czasie projektów gotowych do realizacji, ile
leży na półce. Potrzebne są tylko pieniądze, na które
czekamy. Mam nadzieję, że opozycja nam zazdrości
tego tempa budowy autostrad. Chciałbym serdecznie
podziękować generalnej dyrekcji, która sprawnie po-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Krzysztof Gadowski
deszła do tematu i popycha Polskę do przodu, budując
te drogi.
(Poseł Anna Paluch: Więcej skromności, panie
pośle. Bazujecie na tym, co zrobili poprzednicy. Wię-
cej poczucia realizmu.)
Mam pytanie do pana ministra. Chciałbym wie-
dzieć, ile otwarto autostrad na koniec kadencji rządu
PiS. Jaka była liczba przygotowanych projektów go-
towych do realizacji? Jakie projekty ustaw musiał
przygotować rząd Platformy Obywatelskiej, żeby
usprawnić realizację budowy autostrad i dróg w Pol-
sce, włącznie z wykupem gruntów?
(Poseł Anna Paluch: Jeszcze wam się nie znudzi-
ła ta stara śpiewka?)
Następne pytanie. Wracając do sprawy programu,
chcę zapytać, czy program uwzględnia i czy będą re-
alizowane te drobniejsze, mniejsze inwestycje zwią-
zane z poprawą bezpieczeństwa ruchu drogowego,
tak ważne dla samorządów, z przebudową i budową
sygnalizacji świetlnej.
Ostatnie pytanie dotyczy bezpośrednio mojego
regionu, a więc budowy autostrady A1 na odcinku od
węzła Świerklany do Gorzyczek. Inwestycja była
wstrzymana z powodu niewywiązywania się przez
realizującego, budującego, wykonawcę autostrady.
Jak wygląda to dzisiaj? Wiem, że był przetarg, który
został rozstrzygnięty. Czy wykonawca wszedł już na
budowę i kiedy ta inwestycja zostanie zrealizowana?
Dziękuję bardzo.
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma poseł Stanisław Szwed, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Stanisław Szwed:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pan poseł Krzysz-
tof zastąpił pana posła Kulasa w chwaleniu rządu,
a więc gratuluję, panie pośle. (Wesołość na sali, okla-
ski) Tego się nie spodziewałem, uczciwie mówię, ale
dobrze, że pan poseł wspomniał też o problemie swo-
jej drogi.
(Poseł Krzysztof Gadowski: Jak jest czym się
chwalić, to trzeba to robić.)
(Poseł Anna Paluch: Zawsze musi być jakiś kon-
tynuator.)
Panie Ministrze! Mieszkańcy Podbeskidzia, szcze-
gólnie Żywiecczyzny, z oburzeniem przyjęli informa-
cję o przesunięciu terminu dokończenia budowy dro-
gi S69 Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń, odcinek
Przybędza – Milówka, czyli obejścia Węgierskiej Gór-
ki. To jest nie do przyjęcia, aby ostatni odcinek drogi
ekspresowej S69, na który czekają od wielu lat miesz-
kańcy Żywiecczyzny i nie tylko, przesunięto na lata
185
późniejsze. Będziemy mieli prawie ukończoną drogę
ekspresową Bielsko – Żywiec – Zwardoń, a braknie
7-kilometrowego odcinka. Jakie straty i koszty do-
datkowe poniosą samorządy, gdy cały ruch na tym
krótkim odcinku będzie się odbywał przez ich gminy?
Czy ministerstwo ma na to pieniądze, aby te drogi
później naprawić?
Drugi problem to droga S1 na odcinku granica
państwa w Cieszynie – lotnisko w Pyrzowicach. Cho-
dzi o wyrzucenie z planu odcinka Bielsko-Biała – My-
słowice – węzeł Kosztowy, który omija zatłoczoną
aglomerację katowicką, i odcinka lotnisko w Pyrzo-
wicach – Podwarpie, który łączyłby granicę państwa
z ważnym punktem komunikacyjnym, jakim jest lot-
nisko w Pyrzowicach, co w kontekście Euro 2012 ma
niebagatelne znaczenie. Dlaczego pan minister doko-
nał takich szkodliwych i kosztownych cięć w inwe-
stycjach drogowych? Kiedy pan minister przewiduje
ostateczny termin zakończenia inwestycji w przypad-
ku drogi S69 Bielsko – Zwardoń i drogi S1 Bielsko
– Mysłowice – Pyrzowice? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma pan poseł Tadeusz Iwiński, Sojusz Lewi-
cy Demokratycznej.
Proszę bardzo.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Program bu-
dowy dróg i autostrad był sztandarowym progra-
mem obecnego rządu. Wiele prac rzeczywiście za-
częto, ale w praktyce ten program kurczył się
z każdym rokiem coraz bardziej. Ministerstwo In-
frastruktury w latach 2008–2010 wydało z 80 mld
tylko 53, a resztę zwróciło resortowi finansów. Ubie-
głoroczny plan inwestycyjny Krajowego Funduszu
Drogowego był trzykrotnie zmniejszany. Wreszcie
nikt nie wie, dlaczego nie zrealizowano w pełni pla-
nu sprzedaży obligacji na łączną kwotę 7,8 mld zł
przez Krajowy Fundusz Drogowy w celu zdobycia
niezbędnych środków finansowych.
Pan wiceminister Stępień, który wystąpił tu
w roli ministra finansów i prezesa Rady Ministrów,
został dotknięty ukąszeniem, jak się mówi w filozofii,
ministra Rostowskiego.
(Poseł Anna Paluch: Niestety.)
Skoro kilka tygodni temu zaprzeczano informa-
cjom o cięciach, chciałbym zapytać, co się stało
w dzień po drugiej turze wyborów samorządowych.
Czy pan też doznał takiego olśnienia, jak pana kole-
ga minister finansów?
(Poseł Jan Kulas: Nieładnie.)
To są szalenie ważne projekty. Chciałbym tu mó-
wić głównie o Warmii i Mazurach. Wspominał już
o tym poseł Krasulski. Jak się spojrzy na mapę pół-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
186 Informacja bieżąca
Poseł Tadeusz Iwiński
nocno-wschodniej Polski, zwłaszcza na Warmię i Ma-
zury, to jest tam biała plama. Po tych zmianach tak
naprawdę nie ma pieniędzy na modernizację kluczo-
wej drogi krajowej nr 16, poza odcinkiem Biskupiec
– Borki Wielkie. Po wstępnych pracach projektowych
nie ma szans na budowę 27-kilometrowej południowej
obwodnicy Olsztyna. Tak naprawdę zamrożono pew-
ne odcinki drogi S7 przebiegające przez Warmię
i Mazury między Ostródą a Olsztynkiem. Czy coś się
zmieni, bo to jest największe rozczarowanie dla
mieszkańców Warmii i Mazur?
Teraz pytanie osobiste do pana. W zeszłym roku
składałem do premiera dwie interpelacje dotyczące
właśnie inwestycji na Warmii i Mazurach, teraz zło-
żyłem trzecią. (Dzwonek) Pan udzielał odpowiedzi
bałamutnie. Pan w ogóle dzisiaj występuje buńczucz-
nie i bałamutnie. Nie chciałbym wchodzić w perso-
nalia, ale do tej pory dał się pan poznać jako wybitny
specjalista od jazdy na rowerze po przegraniu zakła-
du w sprawie budowy dróg. (Oklaski) Napisałem do
prezesa Rady Ministrów, czy to nie pan powinien zo-
stać odwołany, ponieważ po porównaniu z odwoła-
nym wiceministrem Engelhardtem, odpowiedzial-
nym za kolej, okazuje się, że on nabroił dziesięć razy
mniej niż pan. Przede wszystkim pan się trzymał
klasycznej zasady perskiej, że obietnice mają wartość
tylko dla tych, którzy w nie wierzą. Nikt już nie wie-
rzy w pana obietnice. Czy pan sobie zdaje z tego spra-
wę? Dziękuję bardzo. (Poruszenie na sali, oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Poseł Eugeniusz Kłopotek, Polskie Stronnictwo
Ludowe.
Poseł Eugeniusz Kłopotek:
Dziękuję, panie marszałku.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoki Sej-
mie! Na pewno zapytam o to, o co już pytali bądź
będą pytać koleżanki parlamentarzystki i koledzy
parlamentarzyści z województwa kujawsko-pomor-
skiego. Mianowicie chodzi o przebieg i odsunięcie
w czasie inwestycji pod nazwą droga ekspresowa S5,
zwłaszcza o jej przebieg przez teren województwa
kujawsko-pomorskiego i wokół Bydgoszczy bądź
przez samą Bydgoszcz.
Chciałbym zapytać pana ministra, ponieważ po-
jawiają się u nas, w województwie kujawsko-pomor-
skim, sprzeczne informacje, na ile to przesunięcie
spowodowane jest rzeczywistym brakiem środków
finansowych w tym momencie, a na ile tym, co nie-
którzy próbują tłumaczyć – proszę się nie gniewać,
ale również ze strony resortu – że nasze wewnętrzne
sprzeczki o przebieg drogi S15, czy wokół Bydgoszczy,
czy przez Bydgoszcz, przyhamowały opracowywanie
dokumentacji w tym zakresie.
I drugie moje pytanie króciutkie. Chodzi o infor-
mację, która dzisiaj się pojawiła, o tym, iż kolej przed-
tem nie wykorzystała udostępnionych jej środków
i prawdopodobnie również w tym roku ich nie wyko-
rzysta i te środki mają zostać przesunięte na budowę
dróg i autostrad. Jeśli tak, to czy to może zrewidu-
je te nieszczęsne sygnalizowane informacje, które
w ostatnim czasie wpłynęły do nas, do opinii publicz-
nej, do samorządów, odnośnie do ograniczenia, przy-
hamowania, zawężenia programu budowy dróg i au-
tostrad w najbliższych latach? Dziękuję za uwagę.
(Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma teraz pani poseł Magdalena Gąsior-Ma-
rek, Platforma Obywatelska.
Poseł Magdalena Gąsior-Marek:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Jak zawsze PiS prezentuje agresję tutaj na sali.
(Poseł Anna Paluch: Pani poseł, proszę zejść na
ziemię.)
Ton wystąpień PiS utrzymuje nawet przy progra-
mie dróg krajowych, stał się on okazją do ataku na
rząd PO–PSL. Rozumiem, że przed wyborami okazu-
je się, że drogi, budowa dróg mają barwy polityczne.
(Poseł Anna Paluch: To trzeba było nie obiecy-
wać.)
Sukcesywne rozwijanie infrastruktury drogowej
to jeden z priorytetów rządu PO–PSL. Świadczą
o tym nie tylko konkretne dane dotyczące nakładów
na drogi, znacznie wyższych niż za czasów poprzed-
nich rządów, ale także liczne ustawy mające ułatwić
powstawanie dróg poprzez eliminowanie trudności
formalnych i administracyjnych.
Panie ministrze, poprzedni program budowy dróg
przygotowany przez PiS nie spełniał wielu wymogów
środowiskowych Unii Europejskiej. Dlatego mam
pytanie: Czy projekt aktualnego programu zmieni
sytuację w tym zakresie? (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Pytanie zadaje pan poseł Czesław Hoc, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Czesław Hoc:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Marszałek Sejmu Bronisław Komorowski: Jeśli zo-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Czesław Hoc
stanę prezydentem, to w ciągu pierwszych 500 dni
kadencji rozpocznie się budowa tysiąca kilometrów
nowych dróg: autostrad, dróg krajowych i lokalnych
oraz obwodnic miast. Premier Tusk w eksposé zapo-
wiadał cud gospodarczy, w tym budowę autostrad,
dróg i obwodnic, obiecywał obniżenie podatku, zmniej-
szenie deficytu budżetowego, reformy służby zdrowia
i systemu emerytalnego. Minister infrastruktury
obiecywał, że obwodnice większych miast będą bez-
płatne. I w końcu PO: my nie uprawiamy polityki, my
budujemy drogi. I w tym miejscu bajka o rybaku
i rybce, którą już raz opowiedziałem z trybuny sej-
mowej. Rybak złowił piękną rybkę. Jesteś ze złota
– spytał podniecony. – Nie, jestem z Platformy Oby-
watelskiej. (Wesołość na sali) Rybak nieco skonfun-
dowany, ale jeszcze z nadzieją w głosie. – A spełniasz
życzenia? – Nie, ja tylko obiecuję.
Zatem obiecanki cacanki. Wobec powyższego ja-
kie są fakty? Oto budżet Krajowego Funduszu Dro-
gowego obcięto mniej więcej o 19 mld zł. Powód:
ogromny deficyt budżetu państwa. Konsekwencje
tego są fatalne. Runął „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”. Zostały wykreślone nie-
które drogi, a do strategii budowy dróg wkradł się
chaos i panika. Ani jedna ważna droga nie będzie
gotowa, przejezdna w całości. „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” jest sprzeczny z pu-
blicznie głoszoną zasadą zrównoważonego rozwoju
kraju. Zatem głośno upominam się i głośno domagam
się spełnienia obietnic. Stanowczo domagam się zgod-
nie z obietnicą budowy dróg w regionie zachodniopo-
morskim: S11 Kołobrzeg – Pyrzowice – Śląsk. Na
naszym odcinku to, z jednej strony, droga życia dla
mieszkańców całego pasa nadmorskiego, bo nią do-
jeżdża większość turystów i gości, z drugiej strony,
droga przez mękę w sezonie, a obecnie w zimie dra-
mat wielu kierowców. Dlaczego po 2013 r., czyli na
świętego nigdy? Dotyczy to też obwodnicy Koszalina,
Szczecinka i Kołobrzegu, tzw. wariantu kołobrze-
skiego. S6, S10 Szczecin – Płońsk, to też obwodnica
Wałcza i wreszcie droga ekspresowa S3, polska droga
Świnoujście – Lubawka. Brak budowy tych dróg to
spychanie naszego regionu na margines inwestycyj-
ny, to zubożenie jego mieszkańców. Wszak głównym
naszym produktem jest turystyka i usługi uzdrowi-
skowe, wypoczynek i walory krajobrazowe, to porty
i gospodarka morska, to rybołówstwo bałtyckie.
Panie Premierze! Panie Ministrze! Nie róbcie po-
lityki, budujcie drogi. (Oklaski)
(Poseł Jan Kulas: Dobry Pomorzanin, a tyle de-
magogii.)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma pan poseł Łukasz Borowiak, Platforma
Obywatelska.
187
Poseł Łukasz Borowiak:
Dziękuję bardzo.
Szanowny Panie Marszałku! Panie Ministrze!
Wysoka Izbo! Mam jedno konkretne pytanie związa-
ne z Unią Europejską, ze środkami zewnętrznymi.
Panie ministrze, jaki jest stan wykorzystania fun-
duszy europejskich w inwestycjach drogowych? Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję bardzo.
Głos ma poseł Jerzy Materna, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Jerzy Materna:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Droga S3, która przebiega z północy na południe,
należąca do sieci europejskiej TEN-T, łącząca Skan-
dynawię z Bałkanami, jest kręgosłupem wojewódz-
twa lubuskiego, które choć małe, ma swoje atuty:
surowce naturalne, gaz, ropę i węgiel brunatny, te-
reny inwestycyjne i krajobrazowe – lasy, jeziora, re-
zerwaty. Lubuskie miało – powtarzam: miało – do lat
90. mocno rozwinięty przemysł na terenie Zielonej
Góry i Nowej Soli. Było dużo PGR-ów i jednostek
wojskowych. Przyszły lata 90. i większość zakładów
przemysłowych upadła, a PGR-y i jednostki wojskowe
zlikwidowano.
Cieszyliśmy się, gdy weszliśmy do Unii Europej-
skiej, tym bardziej gdy pojawiły się środki unijne.
Żeby gospodarka i inwestycje mogły ruszyć, potrzeb-
na jest infrastruktura drogowa, kolejowa i lotnicza.
Przebiegająca przez lubuskie linia kolejowa Nad-
odrzanka, łącząca Śląsk ze Świnoujściem, jest obec-
nie wyeksploatowana i potrzebuje gruntownej odbu-
dowy. Dziś już tam nie idzie żaden pociąg pospieszny.
Lotnisko, przejęte w ubiegłym roku od Agencji Mie-
nia Wojskowego, potrzebuje modernizacji. Praktycz-
nie nie ma mostów, są jedynie przeprawy promowe
na Odrze. Jest ich 5.
Unia Europejska zaakceptowała drogę europejską
i została ona przyjęta przez „Program budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” za rządów Jarosława
Kaczyńskiego. W grudniu ubiegłego roku dowiedzie-
liśmy się, że odcinki S3 Gorzów Wielkopolski – Mię-
dzyrzecz – Sulechów – Nowe Miasteczko i Nowe Mia-
steczko – Lubawka wypadają z programu i są prze-
sunięte na listę rezerwową – załączniki nr 1a i 2
planu rzeczowo-finansowego Krajowego Funduszu
Drogowego. Oburzyło to mieszkańców województwa
lubuskiego, którzy zaczęli wysyłać petycje i protesty
i zbierać podpisy w sprawie przywrócenia do progra-
mu skasowanych przez pana ministra odcinków S3.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
188 Informacja bieżąca
Poseł Jerzy Materna
Panie Ministrze! Czy droga S3 będzie budowana
według harmonogramu z 2007 r.? Proszę odpowie-
dzieć na piśmie. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Marek Kuchciński:
Dziękuję.
Głos ma teraz pan poseł Łukasz Gibała, Platfor-
ma Obywatelska.
Poseł Łukasz Gibała:
Szanowny Panie Marszałku! Szanowny Panie Mi-
nistrze! Wysoka Izbo! Mam dwa pytania. Zanim jed-
nak je zadam, rozpocznę od wyrazów uznania pod
adresem Ministerstwa Infrastruktury, ponieważ
uważam, że to, co udało się osiągnąć... (Poruszenie
na sali)
(Poseł Anna Paluch: Dzień bez wazeliny to dzień
stracony.)
...przez te 3 lata: rozpoczęcie budowy ponad
1,5 tys. km dróg ekspresowych i autostrad, to duży
sukces i to spory skok cywilizacyjny w rozwoju na-
szego kraju. Jest to znacznie więcej, niż wszystkie
pozostałe rządy razem wzięte wybudowały w czasie
swoich kadencji. (Oklaski)
(Poseł Anna Paluch: Więcej realizmu.)
Teraz dwa pytania. Pytanie pierwsze: Jakie, pa-
nie ministrze, były kryteria konstruowania list, któ-
re stanowią załączniki nr 1 i nr 1a do tego projektu,
czyli tzw. listy podstawowej, listy inwestycji, co do
których mamy pewność, że ich realizacja będzie roz-
poczęta do roku 2013, oraz tzw. listy rezerwowej,
czyli listy inwestycji, których realizacja może być
rozpoczęta do roku 2013. Co decydowało o tym, że
dany projekt znalazł się na jednej albo na drugiej
liście?
Pytanie drugie dotyczy fragmentu drogi S7, tzw.
wschodniej obwodnicy Krakowa. Chodzi o odcinek
pomiędzy węzłem Igołomska a węzłem Rybitwy. Jest
to fragment drogi niesłychanie ważny dla Krakowa,
dla nas krakowian. Jest to fragment drogi o ogrom-
nym obciążeniu ruchem drogowym. Przejeżdża tam
ok. 400 tys. pojazdów na dobę. Jest to znacznie wię-
cej niż na prawie wszystkich tych odcinkach dróg
ekspresowych i autostrad, które są budowane. Jed-
nocześnie jest to inwestycja bardzo ważna dla Kra-
kowa, dlatego że pozwoliłaby wyciągnąć znaczną
część ruchu tranzytowego z naszego miasta. Wresz-
cie jest to inwestycja już bardzo zaawansowana,
jeśli chodzi o proces jej przygotowania. Uzyskano
wszelkie dokumenty, udało się wykupić grunty pod
budowę i wreszcie ogłoszono już przetarg. Inwesty-
cja ta znalazła się na pierwszym miejscu, ale na tzw.
liście rezerwowej.
Ponieważ pan minister ogłosił, że będą czy już są
oszczędności, jeśli chodzi o przetargi, głównie kole-
jowe, chciałbym się spytać, czy my krakowianie mo-
żemy liczyć na to, że ten projekt, w związku z tym,
że znajduje się na pierwszym miejscu na liście rezer-
wowej, będzie traktowany priorytetowo i jako jeden
z pierwszych będzie realizowany (Dzwonek) za pomo-
cą środków, które powstały w wyniku tych oszczęd-
ności. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Przewodnictwo w obradach obejmuje wicemarszałek
Sejmu Stefan Niesiołowski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Proszę państwa…
Sekundeczkę, panie pośle. Czas nie biegnie.
Minęła już godzina przeznaczona na pytania i jest
problem, bo 28 osób zadało pytanie, a jest zapisanych
50 osób. Oczywiście 50 osób nie zada pytania, bo to
jest niemożliwe. Proponuję dwie tury. Nie wiem, czy
państwo się zgadzacie. A więc wystąpiłyby jeszcze
4 osoby, czyli kończy się na panu Bogusławie…
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Na pani Wiśniew-
skiej.)
Na pani...
(Poseł Tomasz Latos: Dziesięć. Po Latosie.)
Nie, nie, przepraszam. Nie żartujmy.
Dobrze, proszę państwa. Kończy się na pani po-
słance Wiśniewskiej. To bardzo dużo...
(Poseł Tomasz Latos: Jedno dalej.)
Zawsze gdzieś jest ta granica, panie pośle. Na
pani posłance Wiśniewskiej skończymy.
(Poseł Anna Paluch: To jest niepoważne.)
Przepraszam bardzo, mogę w ogóle przerwać.
I tak idę posłom na rękę.
Proszę bardzo, pan poseł Jacek Falfus, Prawo
i Sprawiedliwość.
Poseł Jacek Falfus:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W „Programie budowy dróg krajowych i autostrad
na lata 2011–2015” pan minister wymienia drogę
ekspresową S69 Bielsko-Biała – Żywiec – Zwardoń
jako priorytet na najbliższe lata. Odcinek drogi Biel-
sko-Biała – Żywiec ma szanse być ukończony nawet
dużo wcześniej, w 2012 r. Mieszkańców Podbeski-
dzia, Katowic i aglomeracji śląskiej bulwersuje jed-
nak fakt nieumieszczenia w załączniku do programu
– chodzi bodajże o załącznik B-1 zawierający listę
zadań inwestycyjnych, których realizacja rozpocznie
się przed 2013 r. – odcinka Przybędza – Milówka,
zwanego potocznie obejściem Milówki. Jest to 8-ki-
lometrowy odcinek, zaprojektowane są tu dwa tune-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jacek Falfus
le. Sprawa jest nadzwyczaj bulwersująca. Jeszcze
w ubiegłym roku wykonanie tego obejścia planowano
na 2014 r. i według zgodnych opinii właściwych ludzi
był to termin realny. Stratę finansową z tytułu prze-
sunięcia tego trudno obliczyć, ale jest ona wyjątkowo
duża. Droga S69, której budowa zaczęła się ponad 10 lat
temu, jest najbardziej oczekiwaną inwestycją na Pod-
beskidziu. Obciążenie tej drogi jest bardzo mocne.
Budowa S69 jest inwestycją transgraniczną. Droga
ta łączy Górny Śląsk ze Słowacją, ma być osią trans-
portową łączącą Katowice z Bratysławą. Samorzą-
dowcy Podbeskidzia pytają, jakim prawem pominię-
to ten etap w rządowym programie budowy dróg.
Zaniechanie budowy (Dzwonek) tego 8-kilometrowe-
go odcinka to swoista dziura w osi transportowej
o znaczeniu międzynarodowym.
Panie ministrze, proszę o włączenie tego odcinka
do dokumentacji budowy dróg krajowych. Niewłącze-
nie tego odcinka to rzecz bulwersująca nie tylko dla
całego Śląska, ale myślę, że również dla Słowaków,
bo jest to droga transgraniczna. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Alicja Olechowska, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Alicja Olechowska:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Wielkimi krokami zbliża się rok 2012. Chciałabym
zapytać: Czy pan minister zechciałby nam odpowie-
dzieć, jaki jest stan przygotowań najważniejszych
dróg i autostrad, które mają stanowić infrastrukturę
komunikacyjną podczas Euro 2012...
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: I obwodnic.)
...szczególnie w kontekście projektu programu
zmian budżetu? W kontekście pytań, które tutaj pa-
dły, chciałabym zapytać: Rząd realizuje wiele cen-
tralnych inwestycji drogowych, najważniejszych dla
Polski. Czy projekt budowy schetynówek skutecznie
przyczynił się do usprawnienia komunikacji pomię-
dzy tymi nowymi inwestycjami? Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Pan poseł Bogusław Kowalski, Prawo i Sprawie-
dliwość.
189
Poseł Bogusław Kowalski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Mam dwa pytania. Pierwsze dotyczy spółek
specjalnego przeznaczenia. Było to rozwiązanie, któ-
re miało usprawnić prowadzenie nowych inwestycji
od strony administracyjnej. Ustawa została przygo-
towana jeszcze w poprzedniej kadencji, dostaliście
państwo do dyspozycji gotowe narzędzie, natomiast
dopiero teraz, pod koniec tej kadencji, w nowym pro-
gramie rządowym przewidziane jest zastosowanie
tego rozwiązania. Mam pytanie: Jaka jest ocena
tego? Dlaczego tak późno? Dlaczego nie korzystali-
ście państwo z tego wcześniej, może pozwoliłoby to
na szybszą realizację wielu inwestycji?
Drugie pytanie dotyczy konkretnej inwestycji.
W nowym planie drogowym cięcia najboleśniej do-
tknęły województwa wschodnie, ścianę wschodnią.
Tak naprawdę poza odcinkiem autostrady A2 w Miń-
sku Mazowieckim realizacja wszystkich inwestycji
została przesunięta na późniejszy termin. To, po
pierwsze, ogranicza rozwój tego regionu, który bar-
dzo potrzebuje pomocy państwa, a po drugie, o czym
też warto pamiętać, te szlaki biegną dalej na wschód.
To jest również kwestia polityki państwa polegającej
na wiązaniu gospodarczym z takimi państwami, jak
Ukraina, Białoruś czy kraje nadbałtyckie oraz na
otwieraniu Polski na nie.
W tym kontekście pytam konkretnie o drogę S8
na wschód od Warszawy. Otóż nie bardzo jest sens
budowania dalszych odcinków tej autostrady, prze-
praszam, drogi ekspresowej, jeżeli to wąskie gardło
– chodzi o obwodnicę Marek – jest zostawione. Zbu-
dujemy, że tak powiem, szybkie odcinki, a cały ruch
zatrzyma się w Markach, bo tam, powtarzam, jest to
wąskie gardło. Stąd moja prośba, moje pytanie: Czy
państwo nie bierzecie jednak pod uwagę możliwości
uwzględnienia i przyspieszenia tej inwestycji, budo-
wy tego odcinka drogi ekspresowej S8, który biegnie
przez Marki? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Jakub Rutnicki, Platforma Obywa-
telska.
Poseł Jakub Rutnicki:
Dziękuję bardzo.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Przysłuchuję się szczególnie posłom PiS mówiącym,
ile obwodnic i autostrad nie zostanie wybudowanych.
Myślę, że warto byłoby, panie ministrze, podsumo-
wać dokonania naszych szanownych poprzedników,
jeżeli chodzi o obwodnice. Jestem posłem…
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
190 Informacja bieżąca
Poseł Jakub Rutnicki
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Nie na temat, panie
pośle.)
(Poseł Tomasz Latos: A wasze dokonania?)
Pozwoli pan poseł, że skończę.
Jestem posłem z Wielkopolski i muszę powiedzieć,
że to, co się wydarzyło za państwa kadencji, jeżeli
chodzi o odcinek autostrady A2, bardzo newralgicz-
nej z punktu widzenia rozwoju regionu, który repre-
zentuję, na odcinku Nowy Tomyśl – Świecko, to rze-
czywiście był skandal, bo przez 2 lata nie zrobiono
nic. Na szczęście ta sytuacja uległa zmianie. Stąd
moje pytanie o inwestycje na tym kluczowym odcin-
ku Nowy Tomyśl – Świecko. Czy termin oddania tego
odcinka autostrady nie jest zagrożony?
I, panie ministrze, pytanie dotyczące jakości wy-
konywanych robót, ponieważ wiele o tym się dysku-
tuje. Jakie czynności są podejmowane ze strony Mi-
nisterstwa Infrastruktury, jeżeli chodzi o kontrolę
jakości usług budowlanych w ramach tych inwestycji
drogowych? Jako poseł z Wielkopolski chciałbym
również zapytać, jaka jest szansa na przyspieszenie
budowy odcinka S5 między Lesznem a Poznaniem.
Bardzo dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Gabriela Masłowska, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Gabriela Masłowska:
Wysoka Izbo! W ostatnich dniach Lubelszczyznę
obiegła bulwersująca jej mieszkańców wiadomość.
Otóż droga S17 została skreślona przez ministra in-
frastruktury z programu budowy dróg krajowych.
Wiadomość ta była bulwersująca tym bardziej, że
minister infrastruktury przed wyborami samorzą-
dowymi w Lublinie zapewniał, iż ta inwestycja będzie
realizowana. Fala protestów społecznych, jaka trafi-
ła do naszych biur poselskich przez zgłoszenia indy-
widualne, a także za pośrednictwem samorządów,
dotarła do Warszawy, w dużej mierze także dzięki
zaangażowaniu mediów.
Pytam, panie ministrze, jaka jest ostateczna decy-
zja w sprawie drogi S17. Droga ta jest warunkiem roz-
woju naszego regionu, który jest jednym z najbiedniej-
szych w Unii Europejskiej; warunkiem aktywizacji,
zatrzymania młodzieży. Czy tak ma wyglądać reali-
zacja polityki spójności przez Platformę Obywatelską?
Rezygnacja z budowy tej drogi czy przesunięcie jej
terminu stwarza zagrożenie utratą środków unijnych
zagwarantowanych na ten cel. Ponieważ chcę wie-
dzieć, z czym wracać w teren, oczekuję dzisiaj od pana
ministra odpowiedzi, oczywiście pozytywnej, ale
przede wszystkim realnej, a nie koniunkturalnej. Po-
wtarzam: realnej, a nie koniunkturalnej. Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję, pani poseł.
Pan poseł Krzysztof Sońta, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Krzysztof Sońta:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Chciałbym zapytać o drogę krajową nr 7, która jest
jedną z najbardziej obciążonych w całym kraju – Ra-
dom znajduje się w okręgu, z którego się wywodzę – i
która przebiega między Warszawą i Krakowem. To
wąskie gardło, przejazd przez Radom, przez tę sió-
demkę, w godzinach szczytu komunikacyjnego trwa
około jednej godziny. To jest trasa na południe w stro-
nę Krakowa, a na północ do Warszawy i dalej do
Gdańska. Są tam przygotowywane inwestycje, np.
zachodnia obwodnica miasta Radomia z Jedlanki do
Orońska, warta miliard dwieście. Wszyscy tutaj, po-
słowie z województwa świętokrzyskiego, z małopol-
skiego, z północy – również z Platformy Obywatel-
skiej – chwalą rząd, jednocześnie go ganiąc. Podnoszą
postulaty, aby te drogi budować dynamiczniej. Miesz-
kańcy wyszli na ulice i zablokowali drogi na odcinku
świętokrzyskim, na granicy województwa mazowiec-
kiego i świętokrzyskiego. Takie są, panie ministrze,
perspektywy, jeśli te inwestycje nie zostaną uwzględ-
nione w planach i ukończone do 2012 r., jak pierwot-
nie zakładano. Dlatego pytam pana, jaka jest szansa
na przywrócenie tego stanu rzeczy.
Pan minister Grabarczyk był w listopadzie w Ra-
domiu i obiecywał mieszkańcom budowę zarówno
kolejowej drogi nr 8, jak i krajowej siódemki na od-
cinku do Warszawy, więc nie rozumiem, dlaczego ta
droga wypadła z planu, dlaczego pan minister świa-
domie wprowadził mieszkańców w błąd.
Na koniec zwracam się do pana posła z Platformy
Obywatelskiej, który mówił przed chwilą o rządach
PiS-u. (Dzwonek) W moim powiecie, w dwóch powia-
tach tylko w ciągu dwóch ostatnich lat waszych rzą-
dów liczba bezrobotnych wzrosła o 6 tys. Mówię o
dwóch latach, bo rząd PiS-u rządził dwa lata. W ana-
logicznym okresie rządów PiS-u w dwóch powiatach,
ziemskim radomskim i ziemskim grodzkim, bezro-
bocie spadło o 9, różnica wynosi 15 tys. Mieszkańcy
marzą o powrocie tych rządów. (Oklaski)
(Głos z sali: No, nie, panie pośle.)
(Poseł Jakub Rutnicki: I od razu będzie światowa
koniunktura.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Jadwiga Wiśniewska, Prawo i
Sprawiedliwość.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Poseł Jadwiga Wiśniewska:
Bardzo dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Bardzo serdecznie panu współczuję, że występuje pan
w tej właśnie roli. Szkoda, że panu ministrowi Gra-
barczykowi brakło odwagi, ale biorąc pod uwagę jego
ciężkie ostatnio przejścia, jestem przekonana, że nie
dałby rady wysłuchać dzisiaj tego, co się tu działo.
Chciałabym, panie ministrze, zapytać o budowę
odcinka autostrady A1 Tuszyn – Pyrzowice. Pan mi-
nister Grabarczyk 29 listopada składał w Częstocho-
wie obietnice, że ten odcinek będzie realizowany. Po
przegranych dla Platformy wyborach okazało się, że
jednak nie. Nowy rządowy „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” nie gwarantuje wyko-
nania tego odcinka nawet do 2015 r., mimo wielokrot-
nie składanych przez ministra Grabarczyka zapew-
nień, o których wspomniałam wcześniej.
Chciałabym więc zapytać, co będzie z tą budową.
Jaka będzie ostateczna decyzja ministerstwa dotyczą-
ca wykonania odcinka Tuszyn – Pyrzowice wraz z
obwodnicą Częstochowy? Czy jednak uda się wykonać
tę inwestycję do 2015 r.? Czy przy realizacji projekto-
wanego odcinka autostrady ministerstwo uwzględni
postulaty gmin i miast regionu częstochowskiego do-
tyczące dróg alternatywnych dla autostrady oraz bu-
dowy trzeciego pasa dla ruchu lokalnego na obwodni-
cy częstochowskiej i oczywiście niepobierania opłat na
obwodnicy? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Panie marszał-
ku...)
W jakim trybie, panie pośle?
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Mam pytanie
dotyczące tych niewygłoszonych.)
Nie ma takiej możliwości. Przepraszam bardzo,
panie pośle, szanujmy się, jest regulamin. Mówiłem
do pani poseł Wiśniewskiej, że zamknąłem listę.
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Wobec infor-
macji pana marszałka Kuchcińskiego chciałbym o to
zapytać.)
Ale w jakim trybie pan chce zapytać?
Nie ma takiej możliwości, regulamin tego nie
przewiduje.
(Poseł Jakub Rutnicki: Trzeba dołączyć do proto-
kołu.)
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Ale to dotyczy
tylko niewygłoszonych.)
Nie ma takiej możliwości w regulaminie, bardzo
mi przykro, no, nie ma. Przepraszam.
Jeśli złamię w tym momencie regulamin, stworzę
precedens i każdy będzie się na to powoływał. Nie
udzielam głosu.
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Panie mar-
szałku, czy będą odpowiedzi na niewygłoszone pyta-
nia?)
191
Tak, oczywiście.
(Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki: Ale na pi-
śmie?)
Na piśmie, to jest jasne. Proszę państwa, część ko-
legów dostarczyła te pytania na piśmie, oczywiście
będą odpowiedzi, to jest jasne, to wynika z regulami-
nu, od 20 lat nic się nie zmieniło pod tym względem.
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela wniosko-
dawców pana posła Andrzeja Adamczyka.
Poseł Andrzej Adamczyk:
Dziękuję bardzo.
Szanowni Państwo! Panie Marszałku! Wysoka
Izbo! Po tej serii pytań i wcześniejszych wystąpie-
niach utwierdzam się w przekonaniu, i nie jestem
zapewne odosobniony, że ta debata, ta dyskusja i te
pytania są wręcz niezbędne. Z emocji, z zawartości
merytorycznej pytań wynika jeden wniosek: bez
względu na to, czy ktoś jest w opozycji, czy w koalicji
rządzącej, dostrzega skutki decyzji, o których dzisiaj
mówimy, zaprzestania realizacji inwestycji drogo-
wych. Tylko nieliczni pretorianie, panie ministrze,
sól ziemi, krew z krwi, byli dla pana w swoich wystą-
pieniach, pytaniach łaskawi.
Panie ministrze, pan zna autorów hasła: Nie ro-
bimy polityki, budujemy drogi. Mówił pan, że w swo-
im wystąpieniu w imieniu wnioskodawców zarzuci-
łem fałszerstwo, oszustwo wobec obywateli, wobec
samorządowców. Panie ministrze, o stanie finansów
państwa rząd, resort finansów, resort infrastruktury
wiedzieli dużo wcześniej, aniżeli w listopadzie czy w
grudniu ubiegłego roku. Wiedzieliście państwo o tej
sytuacji kilkanaście, kilkadziesiąt miesięcy wcze-
śniej. Nie przeszkodziło to wam w tym, aby w połowie
ubiegłego roku namawiać samorządowców do wydat-
kowania grosza publicznego na przygotowanie inwe-
stycji drogowych. Nie było wówczas decyzji: nie po-
dejmujemy działań związanych z przygotowaniem
inwestycji drogowych, bo będą to fundusze wyrzuco-
ne w błoto. Nie, wykorzystaliście państwo czas, żeby
przygotować się do kampanii wyborczej, żeby przy-
gotować grunt, który pozwoli wam zwyciężyć w wy-
borach samorządowych, za wszelką cenę, także za
cenę wydatkowania publicznego grosza.
(Poseł Stanisław Żmijan: Mówimy o drogach kra-
jowych, a nie o wyborach samorządowych.)
Panie ministrze, mam do pana pytanie, nie do
końca liczę na odpowiedź, a tę odpowiedź praktycznie
znam. Czy spotkaliście się państwo z przedstawicie-
lami samorządów, z tymi prezydentami miast, wój-
tami, burmistrzami, którzy zdecydowali się wydać
publiczne pieniądze na przygotowanie inwestycji dro-
gowych, które miały być realizowane w ich gminie?
Czy wytłumaczyliście państwo, dlaczego te inwesty-
cje, pomimo że wydali publiczny grosz na ich przygo-
towanie czy na współuczestniczenie w nich, na współ-
udział w ich finansowaniu, nie będą zrealizowane?
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
192 Informacja bieżąca
Poseł Andrzej Adamczyk
(Poseł Stanisław Żmijan: Panie pośle, mówimy o
drogach krajowych.)
Czy, panie ministrze...
Panie marszałku, czy można prosić o zdyscypli-
nowanie sali, pańskich kolegów?
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę bardzo, z tym że nie dostrzegam, panie
pośle, specjalnego zakłócenia, ale proszę bardzo,
oczywiście.
Proszę nie przeszkadzać panu posłowi w refero-
waniu.
Proszę bardzo.
Poseł Andrzej Adamczyk:
Dziękuję bardzo.
Panie ministrze, jeżeli takie spotkania się odbyły,
to czy padło takie ludzkie słowo: przepraszam, ze
strony pana, ministra Grabarczyka, może premiera?
Czy były dalej zapewnienia, że nie ma się czego oba-
wiać, że realizujemy te przedsięwzięcia. Pan powie-
dział, że nie ma obaw, grunty, które nabyliśmy siłą
rozpędu, na skutek chociażby uprawomocnienia się
decyzji ZRID, zgody na realizację inwestycji drogo-
wych, one zostają w państwie. Czy pan reprezentuje
bank ziemski, czy obecny tutaj generalny dyrektor
dróg krajowych i autostrad pan Lech Witecki jest
szefem banku ziemskiego? Czy bank ziemski pracuje
w jakiś sposób na rzecz budżetu państwa? Jakie będą
koszty obsługi nabycia tych gruntów, wypłaty od-
szkodowań za ich nabycie z mocy ustawy o specjal-
nych zasadach realizacji inwestycji drogowych? Jeże-
li mówimy o skutkach podjętych przez państwa de-
cyzji, bardzo proszę o bardziej szczegółowe i jasne
sformułowania. Od rzeczywistości, panie ministrze,
nie uciekniemy.
Powiedział pan, że zostają przecież sporządzone
dokumentacje techniczne. Pan wie doskonale, a jesz-
cze lepiej wiedzą to urzędnicy z generalnej dyrekcji,
którzy są z panem, że dokumentacje techniczne są
aktualne przez pewien czas, a jeżeli już minie nawet
kilka lat, to nie można wyjąć z szuflady dokumenta-
cji technicznej i mówić: budujemy drogę, bo mamy
gotową dokumentację. Musimy ją aktualizować, ale
jeśli aktualizować, to trzeba też brać pod uwagę to,
że przez ten okres zmieniły się przepisy i tak napraw-
dę zlecenie aktualizacji to jest zlecenie opracowania
tej inwestycji od nowa.
Brakuje czasu, żeby odnosić się w szczegółach do
tego, co tutaj zostało dzisiaj powiedziane, i do tego,
co zapewne pan minister będzie jeszcze łaskaw
(Dzwonek) stwierdzić. Ja mogę powiedzieć, że na
pewno na tym nie poprzestaniemy. Nie przestaniemy
zadawać pytania, ile już zmarnowano, a ile jeszcze
chcecie państwo zmarnować w związku z rewolucją
w „Programie budowy dróg krajowych i autostrad”.
Na pewno mogę obiecać panu, całej klasie rządzą-
cej dzisiaj i temu rządowi, że klub Prawa i Sprawie-
dliwości zleci niezbędne analizy, kwerendy i poszu-
kiwanie prawdy Najwyższej Izbie Kontroli. Nie może
być tak, że za zaniechanie, za zaprzepaszczenie gro-
sza publicznego nikt w tym państwie nie jest odpo-
wiedzialny. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Infrastruktury pana ministra Rado-
sława Stępnia.
Proszę bardzo, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Radosław Stępień:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Z dużą uwagą
wysłuchałem pytań, które pojawiały się w dyskusji,
a było ich bardzo wiele. Zakończyliśmy właśnie kon-
sultacje społeczne i mogę panu posłowi przewodni-
czącemu odpowiedzieć: tak, spotkałem się z samo-
rządami, spotkałem się z dziesiątkami samorządów
w ciągu ostatnich tygodni. Żaden z nich nie stwier-
dził, że partycypacja w kosztach wspólnych inwe-
stycji to był pieniądz zmarnowany. Od samorządów
tego nie usłyszałem, od nikogo oprócz pana prze-
wodniczącego, a naprawdę mój terminarz odnotował
sporo tych wizyt. I, co może być dla pana przewod-
niczącego jeszcze bardziej zaskakujące, część z tych
samorządów, szczególnie te, które zamierzają skła-
dać aplikacje w trybie proponowanego w projekcie
załącznika nr 3, pytała właśnie o to, czy możliwa
jest umowa partycypacyjna, czy będą mogły wziąć
udział, dlatego że w samorządach dzisiaj jest więk-
sze zrozumienie tego, że ta wspólna walka o drogi
to jest coś, co łączy administrację centralną, Gene-
ralną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad i samo-
rządy lokalne. Tu jest znacznie większe porozumie-
nie niż niestety na tej sali.
Oczywiście pytania, które państwo zadajecie,
można podzielić na dwie grupy; z powodów czaso-
wych, jak rozumiem, panie marszałku, takiego po-
działu będę zmuszony dokonać. Do pierwszej grupy
należą pytania systemowe, na które postaram się
odpowiedzieć, dotyczące zasad i pewnej polityki dro-
gowej, do drugiej pytania dotyczące stanu zaawanso-
wania prac na poszczególnych odcinkach dróg. Co
prawda jest to opisane bądź na stronach generalnej
dyrekcji dróg krajowych, bądź w programie, ale ro-
zumiem, że z wielu względów niezbędne jest zajęcie
stanowiska wprost i potwierdzenie tych danych.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień
Najpierw pozwolę sobie jednak odnieść się do
stwierdzenia pana przewodniczącego dotyczącego
tego pseudomarnotrawstwa, które jest nam zarzuca-
ne. Nie mogę tu nie pozwolić sobie na pewną uwagę.
Otóż zarzut pana przewodniczącego dotyczący tej
dokumentacji jest możliwy tylko dlatego, że przygo-
towaliśmy ją w ciągu ostatnich kilku lat, bo kiedy
przejmowaliśmy po was resort, szuflady z dokumen-
tacjami były puste.
(Głos z sali: Coś podobnego.)
Dlatego w ciągu dwóch lat zbudowaliście tak mało
dróg. Dzisiaj moglibyście oczywiście państwo po-
chwalić się wielką ilością autostrad, podpisanych
umów, obwodnic i dróg szybkiego ruchu, ale macie z
tym problem, a to dlatego, że pan minister Jerzy Po-
laczek podpisał umowy na 110 km dróg – pan Gra-
barczyk na 781 km, a więc 7,8 razy go przebił. Rze-
czywiście z tej perspektywy dosyć łatwo jest kryty-
kować tych, którzy tę dokumentację przygotowali.
(Oklaski)
Wspominam o tym nie dlatego, żeby chwalić resort
infrastruktury, ale żeby powiedzieć, że nad tą doku-
mentacją pracowały tak naprawdę tysiące osób w Pol-
sce i dla nich jest z lekka obraźliwe mówienie o tym, że
ich wysiłek jest zmarnotrawiony. Nie mówię o general-
nej dyrekcji i jej oddziałach, bo to jest jej obowiązek,
ale mam na myśli organizacje społeczne, które z nami
współpracowały. Po raz pierwszy bowiem od dłuższego
czasu mamy do czynienia z zamykanymi dokumenta-
cjami środowiskowymi. Gdzie są wasze dokumentacje
środowiskowe? Wiem gdzie, w Brukseli, zakwestiono-
wane. Skąd to wiem? Bo tam jeździłem tłumaczyć się
za wasze decyzje dotyczące Rospudy, S3 i prosiłem,
żeby nie wstrzymywano pieniędzy na refundację. Trze-
ba to powiedzieć wtedy, kiedy zarzucacie nam państwo,
że za mało robimy. Może rzeczywiście jest sporo emocji,
kiedy słucha się, że dokumentacja jest zmarnowana.
Poprzednio jej po prostu nie było. Nie chcę rozwodzić
się dalej nad tym problemem.
Wrócę do programu, jeśli chodzi o ocenę, o którą
państwo prosiliście w odniesieniu do poprzedniego.
Realność poprzedniego programu ocenił oczywiście
sam jej twórca. Podjęliśmy to wyzwanie i rozpoczęli-
śmy jego prawdziwe realizowanie. Finansowanie,
które było zapewnione w przypadku tego programu,
polegało na tym, że najpierw ustalono bardzo pobież-
nie wartość inwestycji, później to zsumowano, a na-
stępnie tę sumę arytmetycznie podzielono na 4 lata,
wpisując nie do budżetu, a do załączników budżeto-
wych. Później pojawiała się ona jako wartość progra-
mu w latach i było stawiane pytanie, dlaczego nie ma
30 mld. Nie ma, bo ich nigdy nie było. W połowie 2009
r., kiedy wzięliśmy to, jeśli chodzi o stan finansów
publicznych, trzeba było zmienić ustawę i stworzyć
nowy model finansowania, w przeciwnym razie do
dzisiaj nie byłoby tych pieniędzy na drogi.
193
Ocena Krajowego Funduszu Drogowego jest jed-
noznaczna. Krajowy Fundusz Drogowy środki wyge-
nerował i rozliczył.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Konkrety. Pyrzowi-
ce.)
Po kolei. Jeśli chodzi o kryteria wpisu na listę, to
jest też bardzo dobra odpowiedź na niektóre pytania,
które były zadawane. Były trzy. Zadania autostrado-
we, zadania unijne i umowy, w przypadku których są
podpisane dokumenty, tak aby nie tracić i nie łamać
zawartych umów. Umowy autostradowe, czy inwesty-
cje autostradowe to te, których dotyczy system trady-
cyjny, znajdują się w załączniku nr 1, z wyjątkiem
niewielkich odcinków łącznikowych zawartych w za-
łączniku 1a. Jeżeli chodzi o odcinek Stryków – Pyrzo-
wice, to w przypadku odcinka Stryków – Tuszyn, jak
państwo śledziliście, jest to podpisane 22 grudnia. Tak
więc ta inwestycja jest w toku. Oczywiście można było
w latach 2005–2007 zrobić całość. Natomiast jeżeli
chodzi o ten drugi odcinek Tuszyn – Pyrzowice...
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Pan się bardzo do-
brze bawi, panie ministrze. Konkret, przetarg.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Troszeczkę ciszej, proszę.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Radosław Stępień:
…to wciągu najbliższych tygodni rozstrzygamy
przetarg na dokumentację. To jest konkret – w prze-
ciwieństwie do wcześniejszych obietnic – który spowo-
duje, że będziemy mogli rozpisać przetarg, a do tego
jeszcze będziemy mieli możliwość wyboru modelu fi-
nansowania. Nie wykluczamy w tym przypadku no-
wego modelu partnerstwa publiczno-prywatnego.
(Poseł Jadwiga Wiśniewska: Czyli oszukał, że w
Częstochowie będzie. Obiecał, że będzie.)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Pani poseł, troszeczkę ciszej…
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Radosław Stępień:
To jest załącznik nr 1. To nie jest to, co przygoto-
wywaliśmy od roku 2008. Przygotowywany był
znacznie szerszy front robót. Dlatego też dzisiaj są te
pytania, bo ten front robót był przygotowany. Tak,
przyjęliśmy ograniczenia ministra finansów i limit
78 mld. Tak, resort infrastruktury i generalna dy-
rekcja w trakcie realizowania projektu musiały z
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
194 Informacja bieżąca
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Infrastruktury Radosław Stępień
bólem zmienić ten załącznik. Nie jesteśmy z tego po-
wodu szczęśliwi, ale rozumiemy, że to, co stałoby się,
gdyby zostało naruszone bezpieczeństwo finansów
publicznych, kosztowałoby kraj i nas wszystkich
znacznie więcej. To nie jest powód do szczęścia, my-
ślę, ani dla ministra finansów, ani dla ministra in-
frastruktury. Trzeba jednak wziąć pod uwagę jako
porównanie inwestycje drogowe w Czechach, które
naprawdę zostały przerwane, czy też kłopoty Hisz-
panii, gdzie ambasador podczas spotkania w Mini-
sterstwie Infrastruktury prezentował awaryjny plan
inwestycyjny dotyczący dotychczasowego lidera w
dziedzinie inwestycji drogowych.
I wreszcie warto zwrócić uwagę na to, że te limi-
ty, które są dzisiaj, są i tak najwyższymi limitami
finansów drogowych w historii Polski. Nie było limi-
tu wydatków przekraczającego 30 mld zł w historii,
bez względu na to, czy rządziła Platforma z Polskim
Stronnictwem Ludowym, czy rządził PiS, czy rządzi-
ła Lewica, czy było to nawet przed zmianą systemu
– takich środków na budowę dróg realnie w budżecie
jeszcze nigdy nie było i być może nie wszystkim rze-
czywiście się to podoba.
Co do tego stanu po 2013 r. Proszę państwa, wszy-
scy doskonale wiemy, że w 2011 r. Unia Europejska
będzie ogłaszać pierwsze przymiarki i pracować nad
nową perspektywą. Wymaganie dzisiaj od ministra
infrastruktury czy nawet od ministra finansów, żeby
on przewidywał, jakie będą to środki... Oczywiście
możemy prowadzić różnego rodzaju przymiarki, żeby
nie używać obcych słów, możemy planować pewne
rzeczy, ale dopiero pojawienie się budżetu europej-
skiego spowoduje realną przymiarkę finansów – do
czego? – do gotowej listy zadań, czego wcześniej nie
było. Ta gotowa lista zadań to najlepsza gwarancja
na to, że kiedy pojawią się te nowe perspektywy, czy-
li pieniądze, nie będzie już tego jakby zatrzymania
się na czas przygotowania dokumentacji, wykupu
gruntów i przygotowania inwestycji.
Następna kwestia dotyczy polityki inwestycyjnej
w zakresie budowania drogi, polityki jakości. Proszę
państwa, polityka jakości (Dzwonek) jest realizowa-
na dzisiaj m.in. przez poważne inwestycje general-
nej dyrekcji chociażby w ruchome laboratoria. To
właśnie one będą wykrywać i wskazywać wszystkie
niedociągnięcia. Nie będzie już takich łatwych od-
biorów, jak to było jakiś czas temu, po to żeby za
chwilę robić remonty. Dlatego też pracownicy tych
laboratoriów dzisiaj udają się do miejsca, w którym
pojawiają się wątpliwości co do jakości, i tam prze-
prowadzają badania.
Na koniec chciałbym się odnieść do tych pieniędzy
związanych z koleją, do tego, co jednych bulwersuje,
a w przypadku innych jest rzeczą zrozumiałą. Otóż
pan minister Grabarczyk podjął i ogłosił decyzję do-
tyczącą pieniędzy pochodzących z oszczędności w
przetargach kolejowych, a więc nie zdejmowania z
jednej inwestycji czy drugiej, lecz pochodzących z
oszczędności w przetargach kolejowych. Te oszczęd-
ności zostaną skierowane na realizację zadań, które
dzisiaj są w propozycji programu w tzw. załączniku
nr 1. Mamy tam zadania o charakterze prioryteto-
wym również z punktu widzenia wykorzystania
środków unijnych. A to wykorzystanie środków unij-
nych w 2011 r. jest również rekordowe, bo ponaddwu-
nastomiliardowe. Nie było do tej pory takiego wyko-
nania zadań z prostego powodu – bo nie było zadań,
z których można by te refundacje otrzymywać.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, panie ministrze.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
Radosław Stępień:
I wreszcie pozwolę sobie na podsumowanie, które
oczywiście nie dla wszystkich jest do zaakceptowa-
nia, nie dla wszystkich jest wygodne. Otóż cokolwiek
by się stało, to nadal w budowie mamy 1433 km dróg
(Oklaski), w tym 98% z umów podpisanych po 2007 r.
Oddaliśmy prawie 1100 km dróg, a do realizacji
mamy niemal 1800 km dróg i autostrad. I oczywi-
ście, proszę państwa, panie marszałku, Wysoka Izbo,
są to dane, które można zweryfikować, dostępne na
stronie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad. I z nimi dyskutować jest bardzo trudno. Dzię-
kuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Sekundę.
Dobrze, panie przewodniczący, ale pan zabierał
już głos. W tej chwili… W jakim trybie?
(Poseł Eugeniusz Kłopotek: Jest prośba, żeby od-
powiedzi były na piśmie, panie ministrze.)
To ja już przekażę.
(Głos z sali: Na piśmie.)
Ale pan minister już o tym wie. Na wszelki wypa-
dek zwracam jeszcze uwagę, ponieważ bardzo dużo,
panie ministrze, było pytań na piśmie. Ze względu na
procedurę nie wszyscy posłowie otrzymali odpowiedzi
i w związku z tym proszą, ja też oczywiście bardzo
proszę, o odpowiedź na piśmie na te pytania.
(Poseł Andrzej Adamczyk: Panie Marszałku...)
Słucham?
(Poseł Andrzej Adamczyk: Wysoka Izbo! Byłem
wielokrotnie przywoływany z funkcji, a nie z nazwi-
ska…)
Dobrze, proszę bardzo, niech pan prostuje.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Andrzej Adamczyk:
Zwracam się z apelem do pana ministra. Wydaje
się, że nadal nie rozumie, nie jest w stanie pojąć, jakie
jest przesłanie naszej dzisiejszej debaty. Panie mini-
strze, w swoim pierwszym wystąpieniu sformułowa-
łem pytania. Proszę o odpowiedź na te pytania na
piśmie i proszę o skierowanie odpowiedzi do klubu
parlamentarnego, czyli wnioskodawcy dzisiejszej de-
baty. To jest pierwsza kwestia.
Druga kwestia. Nadal pan, wydaje się, niczego nie
rozumie i nie rozumie też moich wypowiedzi.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Panie pośle, przepraszam bardzo.
Pan może prostować, ale to jest normalna polemi-
ka. Odbieram głos.
Poseł Andrzej Adamczyk:
Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
To, czy pan minister rozumie, proszę wybaczyć,
ale to jest pana ocena, a nie sprostowanie pańskiej
wypowiedzi.
Dziękuję bardzo. Dziękuję panu ministrowi.
(Poseł Tadeusz Iwiński: On tak się do nas zwra-
cał.)
Wypowiedź pana ministra kończy rozpatrywanie
tego punktu porządku dziennego.*)
Przystępujemy do rozpatrzenia punktu 17.
porządku dziennego: Pierwsze czytanie obywa-
telskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o
ochronie przyrody (druk nr 3727).
Proszę o zabranie głosu przedstawiciela Komite-
tu Inicjatywy Ustawodawczej pana Krzysztofa Wo-
robca w celu przedstawienia uzasadnienia projektu
ustawy.
Proszę bardzo.
Przedstawiciel
Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej
Krzysztof Worobiec:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Szanowni Pań-
stwo! Przypadł mi zaszczyt przedstawienia obywatel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy z dnia 16
kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody w zakresie two-
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
195
rzenia i zmiany granic parków narodowych oraz spo-
sobu odwoływania dyrektorów parków narodowych.
Zanim przejdę do omówienia projektu, chciałbym
bardzo podziękować za zaproszenie. Nieczęsto prze-
cież z tej mównicy przemawia zwykły obywatel. Re-
prezentuję tu nie tylko Komitet Inicjatywy Ustawo-
dawczej, ale przede wszystkim ćwierć miliona doro-
słych obywateli naszego kraju, którzy, nie chcąc
biernie przyglądać się niepokojącym zmianom krajo-
brazu i dewastacji przyrody, swoimi podpisami po-
parli przedkładany projekt ustawy. Bez zorganizo-
wanej struktury obejmującej cały kraj, bez funduszy,
a więc działając społecznie, nie jest łatwo w czasie 3
miesięcy zebrać wymagane prawem 100 tys. podpi-
sów pod jakąkolwiek inicjatywą obywatelską, nie
tylko ustawodawczą. Tym większą mam satysfakcję,
że pod prezentowanym dziś Wysokiej Izbie projektem
podpisało się ćwierć miliona osób. W tym miejscu
należy podziękować obywatelom, którzy złożyli swo-
je podpisy, jak również podziękować organizacjom i
członkom, i sympatykom, którzy przez 3 miesiące
poświęcali swój czas dla dobra ogółu.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przedkładany
dziś obywatelski projekt ustawy nie jest obszerny,
zawiera tylko dwa elementy.
Po pierwsze, proponujemy zmiany przepisów usta-
wy określających podmioty uprawnione do wydawa-
nia opinii na temat projektu rozporządzenia w spra-
wie utworzenia, zmiany granic lub likwidacji parku
narodowego poprzez zmianę treści ust. 2 w art. 10
ustawy o ochronie przyrody, który miałby otrzymać
brzmienie: „2. Utworzenie parku narodowego, zmia-
na jego granic lub likwidacja może nastąpić po zaopi-
niowaniu projektu rozporządzenia, o którym mowa
w ust. 1, przez właściwe miejscowo organy uchwało-
dawcze jednostek samorządu terytorialnego, Pań-
stwową Radę Ochrony Przyrody oraz zainteresowane
organizacje pozarządowe. Niezłożenie opinii w ter-
minie 30 dni uznaje się za brak uwag”.
Drugim elementem projektu jest wprowadzenie
regulacji zmieniających zasadę odwoływania dyrek-
torów parków narodowych przed upływem okresu,
na jaki zostali powołani. Proponujemy w art. 101
ustawy o ochronie przyrody dodanie ust. 2a w brzmie-
niu: „2a. Minister właściwy do spraw środowiska
może odwołać dyrektora parku narodowego przed
upływem okresu, o którym mowa w ust. 2, wyłącznie
ze względu na przyczyny podane w art. 52 lub 53
Kodeksu pracy, po zasięgnięciu opinii Państwowej
Rady Ochrony Przyrody, którą zawiadamia o przy-
czynie uzasadniającej odwołanie. Niezłożenie opinii
w terminie 14 dni uznaje się za brak uwag”.
Głównym celem obywatelskiego projektu ustawy
jest przełamanie impasu w tworzeniu nowych i po-
większaniu już istniejących parków narodowych, co
ma kapitalne znaczenie dla ochrony przyrody pol-
skiej oraz dla zachowania jej w nienaruszonym sta-
nie dla przyszłych pokoleń. Polska została obdarzo-
na cennym kapitałem naturalnym, jakim jest wspa-
niała przyroda. Różnorodność biologiczna Polski
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
196 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec
należy do najbogatszych w Unii Europejskiej, dlate-
go jako członek tej wspólnoty mamy szansę wnieść
do niej bardzo cenny wkład. To cenne dziedzictwo
przyrodnicze, wrażliwe na czynniki zewnętrzne, wy-
maga jednak należytej ochrony. Dlatego najpiękniej-
sze fragmenty polskiej przyrody powinny być chro-
nione jako parki narodowe, gdyż są one najbardziej
skuteczną formą wielkoobszarowej ochrony przyro-
dy stanowiącej dobro ogólnonarodowe, europejskie i
światowe.
Od 2001 r. w Polsce nie powstał żaden park naro-
dowy, choć od lat postuluje się utworzenie parków
jurajskiego, turnickiego i mazurskiego czy powięk-
szenie choćby białowieskiego. Ten pat jest skutkiem
przepisów obowiązującej ustawy o ochronie przyrody
z dnia 16 kwietnia 2004 r., a konkretnie art. 10 ust.
2, który stanowi, że utworzenie parku narodowego,
zmiana jego granic lub likwidacja może nastąpić po
uzgodnieniu z właściwymi miejscowo organami
uchwałodawczymi jednostek samorządu terytorial-
nego, na których obszarze działania planuje się po-
wyższe zmiany. Uzgodnienie znaczy dokładnie to
samo, co zgoda, ma więc charakter wiążący. A zatem
jeśli organ uchwałodawczy samorządu nie zgodzi się
na utworzenie parku narodowego, to teren o wyjąt-
kowych warunkach naturalnych, o znaczeniu naro-
dowym, europejskim czy nawet światowym nie może
być skutecznie chroniony jako park narodowy.
Zgodnie z międzynarodową definicją opracowaną
na zlecenie ONZ przez Światową Unię Ochrony Przy-
rody przyjmuje się, że park narodowy to stosunkowo
rozległy obszar, na którym najwyższa władza danego
kraju zastosowała środki dla powstrzymania lub eli-
minacji działalności eksploatacyjnej możliwie na ca-
łej powierzchni oraz dla zapewnienia rzeczywistej
ochrony istotnych właściwości ekologicznych, geo-
morfologicznych i estetycznych, uzasadniających
utworzenie parku narodowego. Zgodnie z tą definicją,
prawem międzynarodowym, praktyką oraz ze wzglę-
du na rangę obiektów o najwyższych walorach przy-
rodniczych kompetencje do tworzenia parków naro-
dowych powinna mieć najwyższa władza krajowa,
czyli rząd lub parlament. Taka praktyka stosowana
jest m.in. w Niemczech, Austrii, Danii, Szwecji, Hisz-
panii, Kanadzie, Nowej Zelandii, Estonii i Czechach.
Inaczej jest w Polsce, gdzie zgodnie z obowiązującymi
przepisami ustawy o ochronie przyrody najwyższa
władza kraju nie może samodzielnie podejmować de-
cyzji o utworzeniu lub powiększeniu obszaru parku
narodowego, zgodnie bowiem z przepisami jednostki
samorządowe mogą się na to nie zgodzić.
W Polsce istnieją obecnie 23 parki narodowe, któ-
re zajmują powierzchnię ok. 317 tys. ha, co stanowi
ok. 1% powierzchni kraju. W 2001 r. utworzono po
raz ostatni w Polsce park narodowy, a w kwietniu
2004 r. po raz ostatni udało się powiększyć obszar
istniejącego już parku. Od tego momentu proces
zwiększenia obszarów podlegających tej najwyższej
formie ochrony przyrody zamarł całkowicie. Przyczy-
ną takiego stanu rzeczy nie jest zaspokojenie potrzeb
państwa polskiego w zakresie tworzenia nowych par-
ków narodowych, lecz zmiana przepisów ustawy o
ochronie przyrody. Istnieje bezpośrednia i bardzo
czytelna korelacja pomiędzy procedurą prawną two-
rzenia i powiększania parków narodowych a skutecz-
ną realizacją postulatów w tym zakresie.
Zgodnie z pierwszą polską ustawą o ochronie
przyrody z 1934 r. park narodowy mogła tworzyć
Rada Ministrów stosownym rozporządzeniem. Usta-
wa o ochronie przyrody z 1949 r. przewidywała utwo-
rzenie parku narodowego w drodze rozporządzenia
Rady Ministrów, wydanego na wniosek ministra le-
śnictwa. Na tej podstawie utworzono 15 parków na-
rodowych.
Po transformacji ustrojowej w latach 1991–2001
procedura tworzenia i powiększania parków narodo-
wych opierała się również na samodzielnym rozstrzy-
gnięciu Rady Ministrów podejmowanym w drodze
rozporządzenia. W tym trybie przez niespełna deka-
dę utworzono aż 5 nowych parków i 18-krotnie po-
większono powierzchnię już istniejących.
Obowiązująca od dnia 2 lutego 2001 r. znowelizo-
wana ustawa o ochronie przyrody po raz pierwszy
wprowadziła obowiązek uzyskania zgody jednostek
samorządu terytorialnego na utworzenie bądź po-
większenie granic parku narodowego. Zgodnie z tą
procedurą zdołano utworzyć zaledwie jeden park na-
rodowy oraz powiększono dwa inne parki.
Obecnie obowiązująca ustawa o ochronie przyro-
dy z 16 kwietnia 2004 r. powiela ten model – wyma-
gana jest zgoda właściwych miejscowo organów
uchwałodawczych jednostek samorządowych na
utworzenie parku narodowego. W trybie tej ustawy
nie utworzono ani jednego parku narodowego i ani
jednego nie powiększono.
Z przedstawionego zestawienia wynika jedno-
znacznie, że przez ostatnią dekadę nie utworzono w
Polsce żadnego parku narodowego, choć wiadomo, że
zasługują na to najcenniejsze przyrodnicze fragmen-
ty Krainy Wielkich Jezior Mazurskich czy lasy wokół
Arłamowa. Dotąd nie została włączona do parku na-
rodowego cała polska część Puszczy Białowieskiej,
choć wiadomo, że ten wyjątkowy naturalny las w
pełni na to zasługuje.
Zgodnie z art. 8 obowiązującej ustawy o ochronie
przyrody parki narodowe jako najwyższe rangą for-
my ochrony przyrody tworzy się w celu zachowania
szczególnie cennych, unikalnych bądź zagrożonych
zniszczeniem wartości dla współczesnych i przy-
szłych pokoleń. Wartości te muszą być rzeczywiście
wyjątkowe, by spełnić kryterium parku narodowego.
A więc są to wartości ponadlokalne i ponadregional-
ne. Jednak zgodnie z cytowanym już art. 10 ustawy
o ochronie przyrody tylko niewielka grupa mieszkań-
ców Polski, a więc jednostki uchwałodawcze samo-
rządów posiadające mandat wyborczy określonej,
zazwyczaj niewielkiej, społeczności lokalnej uzyska-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec
ły wyjątkowy przywilej decydowania o powołaniu
bądź też nie parku narodowego chroniącego najcen-
niejsze przyrodnicze dziedzictwo stanowiące wła-
sność całego narodu. Ta niewielka grupa obywateli
otrzymała także prawo do decydowania o własności
Skarbu Państwa, bo zgodnie z art. 10 ustawy o ochro-
nie przyrody parki narodowe tworzy się głównie na
nieruchomościach należących do państwa. Tym sa-
mym niektóre społeczności lokalne uzyskały dużo
większe prawa niż pozostali obywatele kraju, pomi-
mo że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwaran-
tuje, że wszyscy obywatele bez względu na miejsce
zamieszkania są równi w prawach i powinnościach
wobec dobra wspólnego Polski.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Składamy niniej-
szy projekt ustawy, ponieważ uważamy, że art. 10
ust. 2 obowiązującej obecnie ustawy o ochronie przy-
rody z 16 kwietnia 2004 r. hamuje proces tworzenia
i powiększenia parków narodowych oraz że przepisy
te są niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej,
zwłaszcza z art. 5, art. 146 ust. 1 oraz art. 74 ust. 1.
Zgodnie z art. 5 konstytucji priorytetem Rzeczy-
pospolitej jest strzeżenie niepodległości, nienaruszal-
ności swojego terytorium, zapewnienie wolności i
praw człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwa oby-
wateli, strzeżenie dziedzictwa narodowego oraz za-
pewnienie ochrony środowiska – tyle konstytucja. W
artykule tym zawarto jedną z podstawowych zasad
ustrojowych, która wskazuje na to, iż Polska, chro-
niąc i kultywując najważniejsze wartości, powinna
kierować się m.in. zasadą zrównoważonego rozwoju.
Zobowiązanie to zostało rozwinięte w dokumencie o
nazwie „II polityka ekologiczna państwa”, przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 13 czerwca 2000 r., a
następnie przez Sejm. W dokumencie tym stwierdzo-
no, że ochrona różnorodności biologicznej i krajobra-
zowej jest istotna dla zapewnienia bezpieczeństwa
ekologicznego państwa, a zatem do władz państwo-
wych jako gwaranta wszelkiego bezpieczeństwa nale-
ży tworzenie warunków sprzyjających tej ochronie.Za
najważniejszy cel w tym zakresie uznano zachowanie,
odtwarzanie i wzbogacanie zasobów przyrody.
Stanowisko to zostało uszczegółowione w kolej-
nych dokumentach strategicznych istotnych dla roz-
woju kraju. W dokumecie „Polska 2025 Długookre-
sowa strategia trwałego i zrównoważonego rozwoju”
zapisano, że stan i zasoby środowiska stanowią jeden
z trzech najważniejszych czynników determinują-
cych warunki i możliwości dalszego rozwoju Polski
w XXI w. W dokumencie tym przyjęto, że jednym z
najważniejszych zadań jest zapewnienie bezpieczeń-
stwa ekologicznego kraju, podniesienie jakości życia
społeczeństwa poprzez zapewnienie dobrego stanu
środowiska naturalnego na całym obszarze kraju
oraz zagwarantowanie, że polskie dziedzictwo przy-
rodnicze i kulturowe przekazane zostanie następnym
197
pokoleniom w stanie umożliwiającym realizację rów-
nież ich aspiracji.
Podobne stanowisko przedstawiono w dokumen-
cie „Polityka ekologiczna państwa w latach 2009–
–2012 z perspektywą do roku 2016” przyjętym przez
Radę Ministrów, a następnie uchwałą Sejmu z dnia
22 maja 2009 r. W dokumencie tym wskazano, że
strategicznym celem państwa jest zapewnienie bez-
pieczeństwa ekologicznego kraju i tworzenie podstaw
zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego,
a wśród kierunków działań na najbliższe lata zapi-
sano: Jest ważna także kontynuacja tworzenia kra-
jowej sieci obszarów chronionych uwzględniająca
utworzenie nowych parków narodowych.
W dokumencie zawierającym krajową strategię
ochrony zrównoważonego użytkowania różnorodno-
ści biologicznej wraz z programem działań na lata
2007–2013, przyjętym uchwałą Rady Ministrów,
wskazano, że nadrzędnym strategicznym celem jest
zapewnienie bezpieczeństwa ekologicznego kraju
między innymi poprzez zachowanie bogactwa różno-
rodności biologicznej w skali lokalnej, krajowej i glo-
balnej. W dokumencie tym stwierdzono, iż ogranicze-
nie występujących zagrożeń oraz stworzenie warun-
ków zapewniających zachowanie różnorodności bio-
logicznej na wszystkich poziomach jej organizacji
wymaga działań systemowych przy aktywnym zaan-
gażowaniu całego społeczeństwa.
Krajowa strategia z założenia ma ponadczasowy
charakter, natomiast dołączony do niej program
działań, jak wyraźnie zaznaczono, odnosi się do jed-
noznacznie ustalonego okresu realizacyjnego. W pro-
gramie tym wśród priorytetowych zadań wskazano
rozwinięcie i umocnienie krajowego systemu obsza-
rów chronionych między innymi poprzez powołanie
nowych obszarów chronionych. Według programu do
priorytetowych zadań w tym zakresie należy powo-
łanie turnickiego, jurajskiego i mazurskiego parków
narodowych, powiększenie białowieskiego oraz kar-
konoskiego parków narodowych, a okres realizacji
tego zadania ustalono na lata 2008–2013. Z tego
krótkiego przeglądu strategicznych dokumentów rzą-
dowych, przyjętych także przez Wysoką Izbę, wyni-
ka, że ochrona dziedzictwa przyrodniczego wymaga
działań systemowych przy aktywnym zaangażowa-
niu całego społeczeństwa, nie tylko społeczności lo-
kalnych, a do priorytetowych zadań państwa należy
zapewnienie należytej ochrony dziedzictwa przyrod-
niczego między innymi poprzez tworzenie kolejnych
i powiększanie już istniejących parków narodowych.
Zadania te nie mogą być jednak skutecznie realizo-
wane przez rząd, bo zgodnie z obowiązującymi i cy-
towanymi już dzisiaj przepisami ustawy o ochronie
przyrody Rada Ministrów jest zobowiązana przedło-
żyć projekt rozporządzenia o powołaniu lub zmianie
granic parku narodowego stosownym radom gmin,
powiatów i sejmikom wojewódzkim, które mają pra-
wo do odmowy uzgodnienia takiego projektu.
Ponieważ nie ma organu nadrzędnego nad radą
gminy, powiatu czy sejmikiem wojewódzkim, organy
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
198 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec
te poprzez zastosowanie prawa weta mogą skutecznie
blokować plany rządu. Skoro więc Rada Ministrów
nie może odwołać się od uchwał samorządu, rząd de
facto nie ma pełnego wpływu na zagwarantowanie
bezpieczeństwa ekologicznego państwa poprzez za-
pewnienie ochrony środowiska, o którym mowa w
art. 5 konstytucji. Tym samym rząd nie może rów-
nież w pełni sprawować polityki wewnętrznej pań-
stwa – bo przecież polityka ekologiczna stanowi ele-
ment tej polityki – o jakiej mowa w art. 146 konsty-
tucji Rzeczypospolitej.
O problemie tym napisała Państwowa Rada Ochro-
ny Przyrody w dokumencie z maja 2007 r. pt. „Naj-
ważniejsze problemy ochrony przyrody w Polsce” w
punkcie zatytułowanym „Folgowanie lokalnym ego-
izmom”. Cytuję: Zbyt często myli się uczciwe i part-
nerskie traktowanie lokalnych społeczności z daniem
im całkowitej swobody w decydowaniu o losach zaso-
bów przyrodniczych o znaczeniu ponadregionalnym.
Rada, czyli najwyższy krajowy organ doradczy w
zakresie ochrony przyrody, w innym punkcie tego
dokumentu zatytułowanym „Prawo liberum veto dla
samorządów wobec ochrony przyrody” stwierdza też,
że państwo pochopnie przekazało jedno ze swoich
najważniejszych praw, jeden ze swoich najważniej-
szych obowiązków w zakresie prowadzenia skoordy-
nowanych w skali kraju działań na rzecz zachowania
dziedzictwa przyrodniczego w ręce nieprzygotowa-
nych ideowo, kadrowo i finansowo gremiów lokal-
nych. Zgodnie z obecnymi przepisami nie można
utworzyć ani powiększyć parku narodowego, parku
krajobrazowego ani obszaru chronionego krajobrazu
bez zgody zainteresowanych samorządów. Wystarczy
niechęć jednego z nich, by walory o znaczeniu naro-
dowym czy światowym nie mogły być skutecznie
chronione. Przypomnę, że to była opinia Państwowej
Rady Ochrony Przyrody.
Podsumowując tę część uzasadnienia, należy jed-
noznacznie stwierdzić, że obecnie obowiązujące prze-
pisy dotyczące tworzenia i zmiany granic parków
narodowych uniemożliwiają efektywną realizację
konstytucyjnych obowiązków organów administracji
państwowej. Co warte podkreślenia, w kwestii tej
oceny obowiązuje rzadko spotykana zbieżność łączą-
ca organizacje pozarządowe, środowiska naukowe
oraz rząd, co potwierdzają cytowana przed chwilą
opinia Państwowej Rady Ochrony Przyrody oraz wy-
powiedź ministra środowiska Andrzeja Kraszewskie-
go z dnia 11 sierpnia 2010 r. który stwierdził: Mamy
złe prawo, które uniemożliwia rządowi tworzenie i
zmianę granic parków narodowych.
Skoro istnieje powszechne przekonanie, że obo-
wiązujące prawo jest złe i uniemożliwia rządowi wy-
konywanie konstytucyjnych zadań określonych m.in.
w cytowanych dokumentach strategicznych, to lo-
giczną konsekwencją powinna być jego zmiana.
Trwający dekadę impas w tworzeniu nowych i po-
większaniu istniejących parków narodowych skłonił
koalicję organizacji pozarządowych, których sporo
przedstawicieli, przysłuchujących się obradom Wyso-
kiego Sejmu, widzę na galerii, do przygotowania wła-
snego projektu ustawy, która została przyjęta przez
Państwową Radę Ochrony Przyrody, jak napisano, z
radością i nadzieją.
Przedkładany obywatelski projekt nie przyczyni
się bezpośrednio do zwiększenia w Polsce powierzch-
ni objętych ochroną przyrody, nie spowoduje natych-
miastowego utworzenia kolejnego parku narodowego,
ale usprawni zablokowany do tej pory mechanizm i
w przyszłości ułatwi dyskusję na trudne i skompliko-
wane tematy. Warto bowiem zaznaczyć, że obecne
uwarunkowania prawne nie służą rzeczywistemu
poszukiwaniu optymalnego rozwiązania tych trud-
nych problemów ani nie zachęcają do merytorycznej,
konstruktywnej dyskusji. Nie może być przecież
partnerstwa i dialogu, gdy jedna ze stron ma potężną
broń w postaci weta, a pozostałe są bezbronne i bez-
silne, dlatego w obecnej sytuacji tzw. konsultacje spo-
łeczne z reguły mają fasadowy, formalny charakter i
nie mają nic wspólnego z partycypacją obywatelską.
Takie konsultacje nic nie wnoszą, a samorządy lokal-
ne zbyt często traktują opinię obywateli jako wtrąca-
nie się w nie swoje sprawy. Potwierdzenie tej opinii
mogą stanowić zakończone niedawno fiaskiem rozmo-
wy prowadzone przez kolejnych ministrów środowiska
w sprawie powiększenia Białowieskiego Parku Naro-
dowego o tereny należące do Skarbu Państwa.
Uważamy, że proponowany przez nas projekt
ustawy szeroko otworzy zamkniętą do tej pory furtkę
dialogu, bo w ślad za nią powinno pójść opracowanie
szczegółowej procedury tworzenia parków narodo-
wych, która ma ułatwić ten wieloetapowy proces po-
przez zapewnienie merytorycznego dialogu jak naj-
szerszego kręgu zainteresowanych stron, a jednocze-
śnie zapewnić rzeczywistą partycypację społeczną.
Wzorcowym przykładem procedur tworzenia par-
ków narodowych uwzględniających aż 14 kroków
działania i mających na celu włączenie do procesu
decyzyjnego maksymalną liczbę zainteresowanych
stron może pochwalić się Szwecja, która jako pierw-
sze państwo w Europie utworzyła park narodowy. Na
tym szwedzkim rozwiązaniu opiera się propozycja
kompleksowej regulacji tworzenia i powiększania
obszarów parków narodowych w Polsce, opracowana
w trakcie prac nad przedkładanym dzisiaj obywatel-
skim projektem ustawy. Opracowanie to, niewyma-
gające uregulowań prawnych na poziomie ustawo-
wym, może być wykorzystane jako ewentualne uzu-
pełnienie niniejszego projektu ustawy.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Drugi punkt obywatelskiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia
2004 r. ma charakter porządkujący i dotyczy zmiany
sposobu odwoływania dyrektorów parków narodo-
wych. Proponujemy dodanie ust. 2a do art. 101, któ-
ry nakładałby na ministra środowiska obowiązek
zasięgnięcia opinii Państwowej Rady Ochrony Przy-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec
rody przed odwołaniem dyrektorów parków narodo-
wych. Wydaje się, że jest to rozwiązanie logiczne,
skoro zgodnie z obecnymi przepisami powołanie
tychże dyrektorów odbywa się przy współudziale
Państwowej Rady Ochrony Przyrody.
Proponowany przez nas zapis zapewnia stabilność
zatrudnienia dyrektorów parków narodowych oraz
oddala ewentualne ryzyko decyzji pochopnych i błęd-
nych, podejmowanych pod jakimkolwiek wpływem
nacisków zewnętrznych czy politycznych.
Pragnę dodać, zbliżając się ku końcowi, że przed-
łożony dzisiaj projekt ustawy został pozytywnie za-
opiniowany przez Państwową Radę Ochrony Przyro-
dy, która stwierdziła m.in. – cytuję: Zmiany propono-
wane w omawianym projekcie nie wyczerpują listy
pilnych korekt przepisów w dziedzinie ochrony przy-
rody w Polsce. Trafnie jednak rozwiązują przynajm-
niej dwa spośród licznych problemów i w pełni zasłu-
gują na poparcie. Koniec cytatu.
Na zakończenie pragnę wyrazić, że głos ćwierci
miliona obywateli został wysłuchany. Wierzę, że Wy-
soka Izba z należytą wnikliwością rozpatrzy obywa-
telski projekt ustawy i przyjmie przedłożony projekt.
Mam nadzieję, że zdamy ten egzamin z demokracji
celująco, z pożytkiem dla obecnych i przyszłych po-
koleń, dla dobra przyrody i Polski. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu przedstawicielowi.
Sejm ustalił, że w dyskusji nad tym punktem po-
rządku dziennego wysłucha 5-minutowych oświad-
czeń w imieniu klubów i kół.
Otwieram dyskusję.
Głos zabierze pan poseł Arkadiusz Litwiński,
Platforma Obywatelska.
Poseł Arkadiusz Litwiński:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
Mam przyjemność w imieniu Klubu Parlamentarne-
go Platforma Obywatelska przedstawić nasze stano-
wisko do druku nr 3727 na tym etapie prac legisla-
cyjnych.
Zawarty w druku, o którym wcześniej powiedzia-
łem, projekt nowelizacji ustawy o ochronie przyrody
został przed chwilą bardzo obszernie, treściwie
przedstawiony zarówno co do istoty nowelizacji, jak
i co do uzasadnienia. Nie w pełni i nie z każdym zda-
niem uzasadnienia, zarówno tego węższego, jak i tego
bardziej obszernego, nasz klub jest w stanie się zgo-
dzić. Niemniej jednak najważniejsze jest to, że co do
kierunku wyrażonego w projekcie nowelizacji jeste-
śmy w stanie ten projekt zaakceptować.
199
Jesteśmy w stanie zaakceptować go z dwóch zasad-
niczych powodów. Pierwszy jest taki, że jesteśmy otwar-
ci, zawsze podchodzimy z wielkim szacunkiem do
wszelkich przejawów aktywności obywatelskiej, rów-
nież do obywatelskich inicjatyw ustawodawczych.
Drugi powód jest następujący. Otóż od lat dostrze-
gamy bardzo częste problemy, jeżeli chodzi o praktycz-
ną stronę poszerzania terytoriów lub ustanawiania
nowych parków narodowych. Ten problem istnieje, ten
problem trzeba rozwiązać, nie można tolerować aktu-
alnego stanu. W związku z tym debata na temat tego,
jak to rozwiązać, jest wskazana, a przyczynkiem do
tej debaty niewątpliwie może być przedłożony przez
komitet inicjatywy ustawodawczej projekt.
Tak więc mój przedmówca przywołał opinię Kra-
jowej Rady Ochrony Przyrody, mówiącą o radości i
nadziei wynikającej z tego projektu, a ja mogę powie-
dzieć, że nasz klub podchodzi do tego projektu z sza-
cunkiem i gotowością do debaty, gotowością do kon-
tynuacji prac legislacyjnych.
Uspołecznienie procesu decyzyjnego, który jest
przewidziany w pierwszej z proponowanych zmian,
jest faktem. Uspołecznienie, tzn. w większym stopniu
uzależnienie tej decyzji od woli rządu, od woli mini-
stra, bądź co bądź stanowiącego emanację władzy
publicznej wybranej przez wszystkich Polaków, a nie
tylko i wyłącznie przez społeczność lokalną. Również
w drugiej zmianie to uspołecznienie procesu decyzyj-
nego ma miejsce poprzez zaangażowanie Państwowej
Rady Ochrony Przyrody, co jest również ważne. Do-
strzegamy to, że projekt ten jest dla wielu środowisk
samorządowych, których może to dotyczyć, bardzo
kontrowersyjny. Dlatego jako klub parlamentarny
jesteśmy zainteresowani nie tylko rozpoczęciem de-
baty na ten temat w parlamencie, ale również wypra-
cowaniem takich rozwiązań, uzupełnieniem tego
projektu o tego rodzaju rozwiązania, które stronie
samorządowej dadzą poczucie równego poszanowa-
nia jej interesów, ale jednocześnie przekażą faktycz-
ne możliwości kształtowania działań w zakresie
ochrony przyrody w większym stopniu w stronę mi-
nistra środowiska.
W związku z tym jako klub parlamentarny wno-
simy, panie marszałku, aby przedłożony projekt no-
welizacji ustawy o ochronie przyrody przekazać do
dalszych prac legislacyjnych, najlepiej do Komisji
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnic-
twa, a także do Komisji Samorządu Terytorialnego i
Polityki Regionalnej. Jestem przekonany, że dalsza
praca w tych właśnie gremiach spowoduje, że wszel-
kie zainteresowane środowiska będą się czuły w rów-
nym stopniu reprezentowane, a ich punkt widzenia
zostanie dostrzeżony. Jednak już w tej chwili zapo-
wiadam, że przedstawiciele naszego klubu parlamen-
tarnego na dalszych etapach prac legislacyjnych
zgłoszą wniosek o wysłuchanie publiczne w tej spra-
wie, tak aby jeszcze bardziej zwiększyć reprezenta-
tywność debaty publicznej, która w tym zakresie
niewątpliwie przez najbliższe tygodnie będzie się to-
czyła. Dziękuję bardzo za uwagę. (Oklaski)
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
200 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Piotr Cybulski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Piotr Cybulski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam zaszczyt przedstawić stanowisko Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość wobec obywa-
telskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o ochro-
nie przyrody, druk nr 3727.
Ponieważ mój przedmówca z klubu PO powiedział
już bardzo dużo, a jest członkiem Komisji Ochrony
Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, tak
jak ja, więc powiem bardzo krótko. Mój klub również
wnosi o przekazanie tego projektu odpowiednim ko-
misjom do dalszego procedowania.
Niemniej ustosunkuję się do jednego z elementów
uzasadnienia, dotyczącego art. 1 ust 2. Tu sobie wes-
tchnąłem z bardzo prostej przyczyny. Osobiście uwa-
żam, iż w uzasadnieniu napisano to, że politycy mają
swoje kaprysy i że praktycznie mogą odwołać każde-
go dyrektora. Chciałbym tylko powiedzieć Wysokiej
Izbie, że od 2005 r. do chwili obecnej przy ogółem 23
parkach narodowych zmiany nastąpiły w 8 parkach,
z czego 4 to odwołania. Było to w Białowieskim Par-
ku Narodowym, Drawieńskim Parku Narodowym,
Parku Narodowym Gór Stołowych i Wigierskim Par-
ku Narodowym. Myślę, że sama inicjatywa jest bar-
dzo dobrym pomysłem, niemniej proszę nie przypi-
sywać politykom, niezależnie od opcji politycznej,
niezależnie od tego, kto rządzi, że to zależy od ich
kaprysów.
Chcemy pracować nad tymi propozycjami w spo-
sób rzeczowy i merytoryczny. Takie dyskusje odby-
wają się w komisji środowiska, gdzie ponad podzia-
łami potrafimy dochodzić do różnych konsensusów i
uzgadniać stanowisko dla dobra państwa i obywate-
li. Serdecznie dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Henryk Milcarz, Sojusz Lewicy Demo-
kratycznej.
Poseł Henryk Milcarz:
Szanowny Panie Marszałku! Panie Ministrze!
Wysoka Izbo! Przypadł mi w udziale zaszczyt przed-
stawienia stanowiska Klubu Poselskiego Sojusz Le-
wicy Demokratycznej do obywatelskiego projektu
ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody (druk
nr 3727).
Wysoka Izbo! Parki narodowe to dobro ogólnona-
rodowe, to naród jest właścicielem parków narodo-
wych, czyli my wszyscy, a w związku z tym Wysoka
Izba winna stanowić takie prawo, które, po pierwsze,
będzie dawało szansę na tworzenie nowych parków
narodowych, po drugie, i nade wszystko, będzie da-
wało szansę na skuteczną ochronę przyrody. Dlatego
z zadowoleniem przyjęliśmy inicjatywę Komitetu Ini-
cjatywy Ustawodawczej w tym zakresie.
Szanowni państwo, zgodnie z praktyką i prawem
międzynarodowym kompetencje do tworzenia par-
ków narodowych powinny mieć najwyższe władze
krajowe. Tymczasem obowiązujący art. 10 ust. 2
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy stanowi: Utworzenie parku narodowego, zmiana
jego granic lub likwidacja może nastąpić po uzgod-
nieniu z właściwymi miejscowo organami uchwało-
dawczymi jednostek samorządu terytorialnego, na
których obszarze planuje się powyższe zmiany. Sza-
nowni państwo, tak naprawdę od czterech podmio-
tów zależy, czy te działania będą skuteczne. Byłem
samorządowcem od samego początku i wielce szanu-
ję samorząd, jak również rolę, jaką ma on do odegra-
nia w polskim państwie, ale uważam, że często,
zresztą z różnych przyczyn, ten zapis był wykorzy-
stywany, żeby utrudnić powstawanie, nie boję się
użyć tego słowa, dzieł. Ochrona przyrody, szanowni
państwo, winna leżeć nam wszystkim na sercu, bo
od tego, jak będziemy postępować, czy tę przyrodę
będziemy szanować, będą w dużej mierze zależeć wa-
runki naszego bytowania, przepraszam za słowo, ale
także przyszłość naszych następców; dlatego bardzo
dziękuję za tę inicjatywę.
Jako klub poselski jesteśmy za dalszym proceso-
waniem i na pewno pierwszą poprawkę w tej wersji
poprzemy. Jeśli chodzi o drugą poprawkę, miałbym
drobną uwagę, że niekoniecznie trzeba wprowadzać
zapis mówiący o tym, że takiego odwołania można
dokonać z przyczyn podanych w art. 52 i 53 Kodeksu
pracy, bo wiadomo, że w tej sytuacji takie rozwiąza-
nia następują z mocy prawa, natomiast jestem za
tym, i będę to sugerował w toku dalszych prac, aby
zamieścić zapis mówiący: po zasięgnięciu opinii Pań-
stwowej Rady Ochrony Przyrody.
Żeby nie przedłużać, chciałbym powiedzieć, że
mój klub, Klub Poselski Sojuszu Lewicy Demokra-
tycznej, jest za tym, aby przekazać projekt ustawy do
dalszego procedowania, jak również za tym, aby sto-
sunkowo szybko i sprawnie te poprawki zostały przy-
jęte, uchwalone. Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Adam Krzyśków, Polskie Stronnictwo
Ludowe.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Adam Krzyśków:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W imieniu klubu Polskiego Stronnictwa Ludowego
chciałbym zabrać głos w sprawie wyrażenia opinii co
do obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy
o ochronie przyrody (druk nr 3727).
Szanowni państwo, ochrona przyrody od zarania
była przywilejem królewskim. Teraz mówimy, i pada
to z tej trybuny, że to jest przywilej obywatelski, w
związku z tym potrzebna jest możliwie najszersza
konsultacja z jak największą liczbą obywateli. I my-
ślę, że co do tej tezy wszyscy jesteśmy zgodni. Dlate-
go oczywiście z wielkim szacunkiem podchodzę do
tej inicjatywy obywatelskiej, bo zgromadzenie tak
dużej ilości podpisów w tak krótkim czasie świadczy
o tym, że w naszym społeczeństwie, a szczególnie w
młodej jego części – bo należy domniemywać, że do-
tyczy to zwłaszcza środowisk akademickich, młodych
ludzi – idea ochrony przyrody znajduje wielu zwolen-
ników. Trzeba się z tego cieszyć i wyrażać uznanie.
Z drugiej strony polski system ochrony przyrody też
ma swoje osiągnięcia. To nie jest tak, że dopiero Unia
Europejska nauczyła nas chronić przyrodę czy uczy
nas chronić przyrodę. Dlatego trzeba podjąć sprawę
tych konsultacji obywatelskich w możliwie jak naj-
szerszym wymiarze, ale również z uszanowaniem
dokonań samorządów gminnych. Nie można trakto-
wać tego tak, że samorządy gminne są w jakiś sposób
nieświadome tych walorów przyrody, która je otacza.
Zresztą fakty o tym mówią – bardzo często właśnie
miłośnicy ekologii osiedlają się w tych gminach i za-
czynają stanowić część tej społeczności. Myślę, że
czymś normalnym powinno być przejęcie władzy w
takiej gminie i wtedy nie byłoby żadnych oporów co
do pozytywnego zaopiniowania, że interes gminy jest
właśnie taki, żeby w tym kierunku się rozwijać.
Lokalne społeczeństwa niestety bardzo często
doświadczały takich pustych obietnic, które wiązały
się z powstawaniem jakichś form ochrony. Ja przy-
pomnę tylko rok 2004, rok naszej akcesji, kiedy to
powstawał pogram Natura 2000. Wtedy w krótkim
okresie wyznaczono granice obszarów Natura 2000,
mówiąc, że to w zasadzie niczemu nie zaszkodzi, jeśli
szybko wyznaczymy czytelne granice w miarę du-
żych obszarów. Nie do końca przywiązywano wagę
nawet do tego, co one mają chronić. I do tej pory z
tym się borykamy. Wprowadzono specjalną admini-
strację, która ma zarządzać tymi obszarami, czyli
regionalne dyrekcje ochrony środowiska, Generalną
Dyrekcję Ochrony Środowiska. W tej chwili ten sys-
tem sami sobie skomplikowaliśmy. Z jednej strony
główny konserwator ochrony przyrody, a z drugiej
strony właśnie sieć tych dyrekcji ochrony środowiska
i system nakładających się obostrzeń: parki jako te
nasze najwyższe formy ochrony, rezerwaty, parki na-
rodowe, parki krajobrazowe, obszary chronionego
krajobrazu. Czy wielość tych form, pomnażanie ilości
tych form ochrony poprawi jakość zarządzania? Ja
myślę, że to jest wspaniała okazja do tego, żeby pod-
201
jąć tę dyskusję. W tej chwili funkcjonują 23 parki.
Czy one dobrze funkcjonują? Czy mają zabezpieczone
środki budżetowe, tak żeby nie tylko dobrze funkcjo-
nować, ale również być promotorami ochrony przy-
rody? Chodzi o to, żeby właśnie te okoliczne gminy
mogły powiedzieć: tak, mamy park i dlatego się cie-
szymy, i chcielibyśmy, gdyby była okazja, mieć na-
stępny. O tym trzeba dyskutować.
Dlatego posłowie klubu Polskiego Stronnictwa
Ludowego poprą wniosek o skierowanie przedłożone-
go projektu społecznego do dalszej dyskusji w Komi-
sjach: Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i
Leśnictwa oraz Samorządu Terytorialnego i Polityki
Regionalnej w celu wypracowania wspólnego stano-
wiska. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Lena Dąbkowska-Cichocka, Polska
jest Najważniejsza.
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Pań-
stwo! Nawiążę do początku wypowiedzi przedstawi-
ciela społecznego komitetu, który stwierdził, że zwy-
kli obywatele nieczęsto tutaj przemawiają. Otóż mam
wrażenie, że pan jest niezwykłym obywatelem, bo nie
wiem, czy w ogóle są tacy posłowie – a jeśli tak, to
można by ich pewnie policzyć na palcach jednej ręki
– którym udało się zebrać ponad 250 tys. podpisów
pod którymkolwiek z projektów ustaw. Myślę, że licz-
ba obywateli to ważny argument.
Biorąc pod uwagę wszystkie argumenty, które
zostały przez państwa przedstawione w uzasadnieniu
projektu, właściwie trudno coś do nich dodać, bo
mam poczucie, że nikt lepiej nie zna tego problemu
niż człowiek, który zajmuje się tymi zagadnieniami
od kilkunastu lat.
Nie jestem fachowcem w tej dziedzinie – sądzę, że
z pewnością są nimi występujący przede mną pano-
wie posłowie – ale wydaje się z tego punktu widzenia,
że chodzi tu o pozornie niewielką zmianę, chociaż
bardzo istotną. Jako przedstawiciele Sejmu powinni-
śmy nadrobić stracony czas, kiedy dochodziło do sy-
tuacji patowych lub szkodliwych dla parków narodo-
wych, dla naszych dóbr narodowych. Myślę, że dodat-
kowym argumentem powinien być argument o nie-
konstytucyjności obecnego przepisu. Mamy również
pozytywną opinię Państwowej Rady Ochrony Przy-
rody dotyczącą projektu. Pan poseł z PiS mówił o
określeniu: kaprys, ja jeszcze wychwyciłam sformu-
łowanie: widzimisię polityków. Są to oczywiście gorz-
kie sformułowania i mogą być dla nas często niespra-
wiedliwe, ale słowa te podkreślają obywatelskość
projektu.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
202 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka
Wydaje mi się, biorąc pod uwagę obszar, którym
się zajmuję, czyli kulturę i dziedzictwo narodowe, że
można by użyć porównania, które dotyczy miasta, a
nie parku narodowego. Chodzi o Kraków i Społeczny
Komitet Odnowy Zabytków Krakowa. Tam też mamy
z jednej strony samorządowców, np. prezydenta mia-
sta i jednocześnie członka Społecznego Komitetu
Odnowy Zabytków Krakowa, który miał podwójnie
trudne zadanie, bo jako samorządowiec mówił o tym,
że pewne obostrzenia związane z zabytkami mogą
zahamować rozwój miasta. W przypadku parków na-
rodowych samorządowcy pewnie używają podobnych
argumentów – że będzie zahamowany rozwój regio-
nu. Oczywiście należy wysłuchać samorządowców.
Natomiast sądzę, że projekt, który został złożony,
powinien jak najszybciej znaleźć się w komisji; być
może, jak proponował pan poseł z Platformy, w połą-
czonych komisjach: środowiska i samorządu teryto-
rialnego. Ale apeluję, żeby stało się to bezzwłocznie,
bo działalność komitetu i działalność pana Worobca
dobrze znam i wiem, że niestety tak się pechowo skła-
dało, że kiedy apelował z czymś, wychodził z jakąś
inicjatywą kierowaną do ministra środowiska czy do
posłów, działo się to albo na przełomie kadencji i wte-
dy trzeba było wszystko zaczynać od nowa, albo w
trakcie poprzedniej kadencji, kiedy po dwóch latach
została ona przerwana.
W imieniu klubu Polska jest Najważniejsza
oświadczam, że popieramy ten projekt ustawy. Wno-
simy o to, żeby jak najszybciej stał się przedmiotem
procedowania i znalazł się nie tylko w komisjach, ale
również trafił pod obrady Wysokiej Izby. Bardzo ser-
decznie dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pani posłanka Grażyna Ciemniak, Socjaldemo-
kracja Polska.
Poseł Grażyna Ciemniak:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Panie i Pano-
wie Posłowie! Mam zaszczyt w imieniu Koła Posel-
skiego Socjaldemokracji Polskiej przedstawić stanowi-
sko w sprawie obywatelskiego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o ochronie przyrody (druk nr 3727).
Komitetowi Inicjatywy Ustawodawczej chciała-
bym złożyć wyrazy uznania za troskę o ochronę przy-
rody będącej naszym dziedzictwem narodowym, ale
także za troskę o to, aby parki narodowe lepiej speł-
niały swoją rolę i skutecznie realizowały cele okre-
ślone w ustawie. Faktem jest, że od 10 lat nie utwo-
rzono w Polsce parku narodowego, a 23 parki naro-
dowe zajmują niespełna 1% powierzchni kraju. A
przecież park narodowy tworzy się w celu zachowa-
nia różnorodności biologicznej, zasobów i składników
przyrody nieożywionej oraz walorów krajobrazowych,
przywrócenia właściwego stanu zasobów i składni-
ków przyrody. Ważnym też celem utworzenia parku
narodowego jest odtworzenie zniekształconych sie-
dlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwie-
rząt lub siedlisk grzybów.
Dzisiaj zgodnie z obowiązującym prawem – była
już o tym mowa – nawet jedna gmina może zabloko-
wać inicjatywę utworzenia parku narodowego czy
zmiany jego granic, ponieważ utworzenie parku na-
rodowego, zmiana jego granic lub likwidacja może
nastąpić po uzgodnieniu z właściwymi miejscowo
organami uchwałodawczymi jednostek samorządu
terytorialnego, na których obszarze działania planu-
je się zmiany. Uważam jednak, że prawo weta gminy
jest tylko jedną z barier uniemożliwiających tworze-
nie parków narodowych. Propozycja zawarta w oby-
watelskim projekcie ustawy, polegająca na tym, że
zmiana granic lub likwidacja parku narodowego
może nastąpić po zaopiniowaniu projektu rozporzą-
dzenia ministra środowiska przez właściwe miejsco-
wo organy uchwałodawcze jednostek samorządu te-
rytorialnego, Państwową Radę Ochrony Przyrody
oraz zainteresowane organizacje pozarządowe, jest
godna poparcia. Jednak doprecyzowania wymaga
tryb postępowania, jeśli opinia lub niektóre opinie
będą negatywne w zakresie części projektowanej gra-
nicy parku narodowego. Drugą barierą w tworzeniu
nowych parków narodowych, może nawet główną,
jest to, iż dotychczasowy system finansowania par-
ków narodowych nie zapewnia środków wystarcza-
jących na wiele podstawowych potrzeb parków naro-
dowych. Co prawda członkostwo Polski w Unii Euro-
pejskiej stworzyło możliwości ubiegania się o środki
na wsparcie działalności parków narodowych w za-
kresie opracowywania projektów planów ochrony ga-
tunków i siedlisk oraz edukacji przyrodniczej, jednak
są to środki wciąż niewystarczające. Muszą być rów-
nież – i to chcę podkreślić – zagwarantowane środki
na rekompensatę strat ponoszonych przez samorządy
w przypadku tworzenia parku narodowego.
Propozycja druga zawarta w obywatelskim pro-
jekcie ustawy jest również godna poparcia, ponieważ
o pełnieniu stanowiska dyrektora powinny decydo-
wać wyłącznie kompetencje i skuteczność zarządza-
nia parkiem narodowym. Odwołanie dyrektora par-
ku narodowego z przyczyn określonych w art. 52 i 53
Kodeksu pracy i konieczność zasięgnięcia opinii Pań-
stwowej Rady Ochrony Przyrody jest – myślę – do-
brym rozwiązaniem. Warto też podkreślić, że obywa-
telski projekt ustawy uzyskał pozytywną opinię
Komisji ds. Parków Narodowych i Rezerwatów Przy-
rody Państwowej Rady Ochrony Przyrody.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W związku z tym,
że projekt ustawy przewiduje oczywiście konieczne
zmiany w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. w za-
kresie dotyczącym trybu tworzenia parku narodowe-
go, zmiany jego granic lub likwidacji oraz trybu od-
woływania dyrektora parku, to jednak te zmiany nie
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Grażyna Ciemniak
wyczerpują niezbędnych pilnych zmian i Koło Posel-
skie Socjaldemokracji Polskiej opowiada się za dal-
szym procedowaniem nad przedłożonym obywatel-
skim projektem ustawy, tzn. skierowaniem go do
Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa oraz Komisji Samorządu Terytorialnego
i Polityki Regionalnej. Jeszcze raz składam podzię-
kowanie Komitetowi Inicjatywy Ustawodawczej.
Dziękuję za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Przechodzimy do pytań.
Ustalam czas pytania na 1 minutę.
Jest 19 osób.
Czy są jeszcze chętni?
Zamykam listę.
Pan poseł Łukasz Zbonikowski, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Proszę bardzo.
Poseł Łukasz Zbonikowski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam pytanie do
przedstawiciela wnioskodawców, zastrzegając, że też
jestem ogromnym zwolennikiem tego, by chronić to,
co piękne i wartościowe w polskiej przyrodzie. Mam
jednak pytanie. Pewnie większość inicjatorów tej
ustawy to ludzie z różnych zakątków Polski, rozpro-
szeni, niemieszkający albo właśnie mieszkający z
dala od tych pięknych zasobów leśnych, zasobów
przyrody. Czemu to właśnie ludzie mieszkający dalej
mają decydować o tym w większym stopniu niż ci ze
społeczności lokalnej, mieszkający często na terenach
parków narodowych, a przez to też doznający co-
dziennych uciążliwości z tym związanych? To trochę
przeczy hołubionej zawsze, a przynajmniej ostatnimi
laty idei decentralizacji i samorządności. Samorząd-
ność uznawana jest za najlepszą formę zarządzania,
a to się trochę z tym kłóci.
I drugie pytanie. Dziwię się też, czemu z inicjaty-
wy obywatelskiej został tu zawarty postulat, aby dość
swobodnie powoływać i odwoływać dyrektorów par-
ków narodowych. Przecież to ułatwia ministrowi z
nadania partyjnego upolityczniać i upartyjniać obsa-
dzanie tych stanowisk. To jest dziwne. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Grażyna Ciemniak, Socjaldemo-
kracja Polska.
Proszę bardzo, pani pytania.
203
(Poseł Jan Rzymełka: Tylko do wnioskodawców,
czy do ministra też można?)
Też można, oczywiście.
(Poseł Jan Rzymełka: Bardzo dziękuję.)
Poseł Grażyna Ciemniak:
Dziękuję.
Panie marszałku, mam pytanie do pana ministra:
W jakim stopniu parki narodowe skorzystały dotych-
czas ze środków europejskich w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, progra-
mu Life Plus i Norweskiego Mechanizmu Finanso-
wego? Jakbym mogła teraz uzyskać odpowiedź, to
byłoby dobrze, jeżeli nie, to prosiłabym na piśmie.
I drugie pytanie. Na jakim etapie są prace nad rzą-
dowym projektem ustawy kompleksowo regulującym
zarządzanie obszarami chronionymi w Polsce? Czy
takie prace są prowadzone? Kiedy możemy się spodzie-
wać projektu ustawy? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan Jerzy Gosiewski, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jerzy Gosiewski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Państwo Członkowie Komitetu Obywatelskiego!
Mam ogromną przyjemność mieszkać na terenie
Warmii i Mazur, gdzie my, mieszkańcy, możemy być
dumni z przyrody, jaką zachowaliśmy. Od rolników,
leśników, przyrodników z Warmii i Mazur należy się
uczyć, jak należy dbać o środowisko, by było zacho-
wane w takim stanie, w jakim jest.
W ciągu przeszło 30 lat różne organy administra-
cyjne wprowadzały kolejno różne formy ochrony
przyrody. Na tych nakładających się i przeciwstaw-
nych sobie zakazach i nakazach korzystają tylko au-
torzy różnych programów i harmonogramów. Gospo-
darzami Warmii i Mazur są mieszkańcy i ich repre-
zentanci (Dzwonek) w samorządach, którzy pomimo
wielu utrudnień z zewnątrz swym działaniem, swoim
staraniem zachowali cenne walory przyrodnicze na-
szego regionu. Wprowadzanie nowych form przy per-
manentnym braku środków finansowych w budżecie
państwa bez zgody mieszkańców może doprowadzić
do uszczerbku, jeśli chodzi o walory przyrodnicze.
Chciałbym zapytać pana przedstawiciela wniosko-
dawców, czy nie byłoby właściwszym rozwiązaniem
rozważanie powyższych zmian w przyszłości, gdyż...
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Proszę kończyć, panie pośle.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
204 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Jerzy Gosiewski:
...budżet państwa stać będzie na tego typu wydat-
ki. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Poseł Szymon Stanisław Giżyński, Prawo i Spra-
wiedliwość.
Poseł Szymon Stanisław Giżyński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Panie Mini-
strze! Od kilkunastu lat trwają starania o utworzenie
jurajskiego parku narodowego łączące zgodnie wysi-
łek organizacji społecznych, środowisk naukowych
oraz przedstawicieli sfery polityczno-administracyj-
nej. Została w tej sprawie stworzona bardzo pokaźna
i ważka argumentacja i dokumentacja. Niestrudzony
apologeta i odważny obrońca przyrodniczych walo-
rów jury częstochowskiej prof. Janusz Hereźniak z
Uniwersytetu Łódzkiego na czele całego zespołu wy-
bitnych fachowców znalazł niezbite dowody na zupeł-
ną unikatowość wielu przedstawicieli świata roślin
i zwierząt żyjących w jurze częstochowskiej pod po-
stacią endemitów czy gatunków reliktowych.
Panie ministrze, jak się w świetle proponowanej
nowelizacji przepisów widzi pan minister szanse na
utworzenie w najbliższej przyszłości, 2–3 lat, juraj-
skiego parku narodowego obejmującego częstochow-
ski komponent jury na obszarze części gmin Olsztyn
i Janów, a także niewielkiej części Niegowej i Żarek?
Dziękuję uprzejmie. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki, Prawo i
Sprawiedliwość.
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Jestem gorącym zwolennikiem ochrony przyrody.
Obok moich zabudowań gospodarczych prowadzę
stołówkę zwierzęcą, do której w trudnych zimowych
dniach przychodzą sarny, zające, kuropatwy czy ba-
żanty.
(Poseł Jan Kulas: To ładnie.)
Nie mam nic przeciwko nowym parkom narodo-
wym, ale decyzje o ich powstaniu nie mogą zapadać
tylko w Warszawie w gronie obrońców przyrody. Je-
stem przeciwny ustawie, która zabrania współdecy-
dowania samorządom gminnym, powiatowym i wo-
jewódzkim o ochronie przyrody na swoim terenie.
Jakie jest stanowisko samorządów wobec projektu tej
ustawy? Domyślam się że nie było żadnych konsul-
tacji, bo w uzasadnieniu projektu o tym się nie mówi.
Obrońcy przyrody chcą decydować, jak mają żyć i
pracować mieszkańcy na terenie kolejnych parków
narodowych, bez odpowiednich dróg, miejsc pracy.
Chcą decydować bez wpływu tych ludzi na ich decyzje
i bez rozwiązań dla nich zapewniających im godne
życie pod działaniem nowych rygorów. Dziękuję.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Jan Rzymełka, Platforma Obywatel-
ska.
Poseł Jan Rzymełka:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Chciałbym się
pokłonić wnioskodawcom. Jest to ciekawy przykład
inicjatywy obywatelskiej. Natomiast dotykamy bar-
dzo trudnej sprawy – wyważenia, co ma być państwo-
we w decyzji, a co ma być samorządowe. Mamy z tym
do czynienia coraz częściej w wielu ustawach. Chodzi
ten balans, balans, który nie do końca na podstawie
doświadczenia potrafimy uzyskać, bo nasze doświad-
czenie sięga ostatnich 10–15 lat. Chciałbym pana
ministra zapytać, jak to wygląda w innych krajach
unijnych. Jaki tam, w Niemczech, we Francji, samo-
rząd lokalny ma wpływ na decyzje, o których mówi-
my, bo dobrze by było użyć wzorców krajów, które
procedurę obywatelskości w zakresie decyzji co do
państwowego parku narodowego już wykorzystywa-
ły. Jak to wygląda pod względem finansowym w Unii
w tej chwili? Czy rośnie ilość parków narodowych,
czy bogate państwa mają wystarczające środki na
budowę parków, czy (Dzwonek) ta sprawa jest w re-
gresie? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Krzysztof Tołwiński, Prawo i Sprawie-
dliwość.
Poseł Krzysztof Tołwiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Mam nieprzepar-
te wrażenie, iż zdarzeniem przyczynowo-skutkowym
zgłoszenia tego projektu ustawy jest nieskuteczna
próba poszerzenia parku białowieskiego podjęta
przez pana ministra środowiska prof. Kraszewskiego
fortelem. Puszcza Białowieska i środowisko przyrod-
nicze należy chronić przed takimi inicjatywami jak
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Krzysztof Tołwiński
państwa inicjatywa. Państwo powołujecie się na mi-
tyczny nieistniejący przypadek poszerzenia powsta-
nia parku narodowego przez blokadę jednego z samo-
rządów. Zapewniam, samorządy wszystkich szczebli,
gminy, powiatu, województwa, populacji woj. podla-
skiego liczącej 1,2 mln były przeciwne. „Sejmik Wo-
jewództwa Podlaskiego uważa tę propozycję za nie-
racjonalną i szkodliwą. Jej skutkiem może być naru-
szenie prawnych podstaw stabilności systemu samo-
rządności w Polsce, jednego z filarów ustroju RP. Dla
bardzo emocjonalnych argumentów próbuje się zmie-
niać prawo”. Proszę państwa, prezydent prof. Lech
Kaczyński powołał zespół, który przygotował fanta-
styczny projekt ustawy o ochronie dziedzictwa przyrod-
niczego, kulturowego. Zajrzyjcie tam. Moje pytanie:
Czyście państwo ten projekt czytali? Zajrzyjcie (Dzwo-
nek), proszę, do niego. Herezja z wykluczeniem samo-
rządów nie przyszła tu do głowy. Błąd państwa…
Panie marszałku, proszę dać mi dokończyć.
…polega na przyjęciu założenia, iż wyklucza się z
ekosystemu udział człowieka z wielowiekową jego
działalnością w systemie puszczy. Prowadzi to na
ścieżkę niebezpiecznych eksperymentów. Czy pań-
stwo jesteście świadomi, jakie może to przynieść stra-
ty dla środowiska? Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł prof. Tadeusz Iwiński, Sojusz Lewicy
Demokratycznej.
Poseł Tadeusz Iwiński:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W odróżnieniu od
poprzednika powiem chapeau bas, kapelusze z głów,
w stosunku do inicjatorów. Dziękuję za pracę i mam
nadzieję, że tym razem będzie możliwe przekroczenie
określonego Rubikonu. Pamiętam, że gdy wiele lat
temu byłem w najstarszym parku narodowym świa-
ta, Yellowstone National Park w Stanach Zjednoczo-
nych, zapoznawałem się z trudnościami, które wszę-
dzie, nawet tam, na ogromnym terytorium, istniały.
Przychodzi mi to do głowy, gdy, nie będąc specjalistą
w tej dziedzinie, analizuję sytuację naszych parków,
poczynając od Biebrzańskiego Parku Narodowego, a
na Ojcowskim Parku Narodowym kończąc, według
wielkości powierzchni. Jako że jestem posłem z War-
mii i Mazur, oczywiście szczególnie leży mi na sercu
utworzenie mazurskiego parku narodowego. To jest
jedyne województwo, szczególnie tak bogate w przy-
rodę, gdzie nie ma parku narodowego. Premier Ci-
moszewicz zapowiedział utworzenie tego parku na
1 stycznia 1998 r. Minęło 13 lat, a parku nie ma, zo-
stała zapowiedź.
(Poseł Adam Krzyśków: Do Białowieży pojechał.)
205
Chciałbym więc przy okazji zapytać pana mini-
stra, jakie są szanse na utworzenie tego parku.
(Dzwonek) Dzisiaj ukazał się w „Gazecie Wyborczej”
bardzo ciekawy artykuł Kazimierza Orłosia kore-
spondujący z naszą debatą.
Kończąc, panie marszałku, chcę powiedzieć, że
zderzają się oczywiście dwie racje, dwa interesy, in-
teres lokalny, samorządowy, i interes długofalowy,
nie chcę powiedzieć: ludzkości, ale tak jak politycy
myślą o najbliższych wyborach, samorządowcy myślą
o najbliższych wyborach i najbliższych dniach, mę-
żowie stanu myślą o najbliższym pokoleniu, tak w
tym wypadku trzeba myśleć w kategoriach narodo-
wych. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Proszę nie klaskać na galerii, proszę tylko słu-
chać. Taki mamy regulamin.
Pan poseł Henryk Milcarz, Sojusz Lewicy Demo-
kratycznej.
Poseł Henryk Milcarz:
Dziękuję bardzo.
Szanowny Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wy-
soka Izbo! Mam pytanie do pana ministra. Chciałbym
zapytać, czy Ministerstwo Środowiska, państwo pol-
skie planuje powołanie czy też proceduje nad powoła-
niem do życia kolejnych parków narodowych. Jeśli tak,
to chciałbym zapytać, na jakim to jest etapie, na jakim
poziomie, i jakiego regionu czy obszaru Polski to do-
tyczy. Dziękuję bardzo za uwagę. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pani posłanka Alicja Olechowska, Platforma Oby-
watelska.
Poseł Alicja Olechowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Jestem oczywiście zwolenniczką ochrony przyrody
i tworzenia nowych parków narodowych, ale chcia-
łabym zapytać, czy w projektach budżetu na następ-
ne lata są zapewnione środki na to, aby dofinansować
tworzenie parków narodowych. Jak wiadomo, nieste-
ty, wszystkie instytucje związane z parkami narodo-
wymi są bardzo niedofinansowane. Warto byłoby
pomyśleć o tym, jaka jest szansa na to, aby dofinan-
sować te przedsięwzięcia. Wreszcie, czy mógłby za-
istnieć model takiego parku narodowego, który mógł-
by sam się utrzymywać, czyli parku narodowego,
który dostarczałby wielu atrakcji turystom i zwie-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
206 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Poseł Alicja Olechowska
dzającym, a przede wszystkim edukował społeczeń-
stwo. (Dzwonek) Właśnie edukacja w dziedzinie przy-
rody jest w Polsce niesłychanie potrzebna. Czy była-
by taka formuła, która dzięki promocji i reklamie
parku mogłaby spowodować, aby park mógł się sam
utrzymywać? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Tadeusz Tomaszewski, Sojusz Lewicy
Demokratycznej.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Szanowni Przed-
stawiciele Komitetu Inicjatywy Obywatelskiej! To jest
ważny projekt, zwłaszcza że został zgłoszony przez
obywateli w drodze inicjatywy obywatelskiej, niemniej
jednak chciałbym zapytać, czy państwo podjęliście w
tej ważnej sprawie w trakcie konstruowania projektu,
zbierania podpisów dialog z samorządami terytorial-
nymi. Jeśli ten dialog był podjęty, to prosiłbym uprzej-
mie o informację o konsultacjach, bo w uzasadnieniu
tego nie ma, jest tylko jedna informacja o opinii Pań-
stwowej Rady Ochrony Przyrody. Mam na myśli cho-
ciażby związki korporacyjne, Związek Gmin Wiejskich
Rzeczypospolitej Polskiej, Związek Powiatów Polskich,
Związek Województw RP, dlatego że to jest jednak
zasadnicza zmiana pozycji ustawowej w tej sprawie
samorządów terytorialnych.
Drugie pytanie. W opinii Państwowej Rady Ochro-
ny Przyrody jest mowa o 77 najważniejszych proble-
mach ochrony przyrody w Polsce. (Dzwonek) Czy pan
minister mógłby powiedzieć, jak to na dzień dzisiej-
szy wygląda z jego punktu widzenia, ile problemów
zostało podjętych przez rząd w sensie legislacji, a ile
jest do podjęcia? Dziękuję.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Jan Kulas, Platforma Obywatelska.
Poseł Jan Kulas:
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Szanowny
Przedstawicielu Wnioskodawców! Chciałbym się
oczywiście dołączyć do udzielających poparcia tej ini-
cjatywie, tak jak to już zresztą uczynił Klub Parla-
mentarny Platforma Obywatelska. Dziękuję oczywi-
ście za zgłoszenie racji i argumentów, które znalazły
się w projekcie ustawy. Na pozór są one bardzo krót-
kie i syntetyczne, a w rzeczywistości – jakże ważne.
Niewątpliwy walor tej ustawy stanowi także siła gło-
sów obywatelskich. Wystarczyłoby 100 001 głosów,
można powiedzieć, a zebrano ich 250 tys., ćwierć mi-
liona. Tak więc poparcie jest ogromne, to robi wra-
żenie, a zarazem obliguje Sejm, nakłada na nas obo-
wiązek solidnej, dobrej i sprawnej pracy.
Pochodzę z województwa pomorskiego, gdzie znaj-
dują się chyba najpiękniejsze parki narodowe. Park
Narodowy Bory Tucholskie. Kto nie słyszał o Borach
Tucholskich? Chodzi mi tu także o Słowiński Park
Narodowy, który jest najpiękniejszym parkiem nad
morzem. Tak że warto o tym pamiętać.
Jest to sekwencja pytań do pana przedstawiciela
wnioskodawców, więc chciałbym się dowiedzieć, jak
ocenia pan formę konsultacji społecznych dotyczą-
cych projektu ustawy. (Dzwonek) Kolejne pytanie. W
jaki sposób ta inicjatywa, czy w ogóle dotychczasowy
system, poszerza edukację ekologiczną? Mam też py-
tanie do pana ministra: Czy został złożony wniosek
lub postulat odnoszący się do parków narodowych,
ewentualnie tych nowych parków narodowych, doty-
czący jeziora Drużno? Dziękuję za uwagę.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł Dariusz Bąk, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Dariusz Bąk:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Po II wojnie
światowej w Polsce przestały funkcjonować samorządy.
Zlikwidowano je, bo demokracja była opacznie rozu-
miana przez system komunistyczny, który uważał, że
są one niepotrzebne. Samorządy odzyskane w 1990 r.
funkcjonują. Prawdziwa demokracja panuje dziś wła-
śnie na szczeblu samorządowym, co próbuje się zakłó-
cić. Dlaczego zmienia się „wyrażenie zgody”, skoro taki
zwrot funkcjonuje w ustawie o ochronie przyrody, na
„opiniowanie”? Robi się tak po to, żeby nie brać tej
opinii pod uwagę. W praktyce tak to wygląda.
Szanowni państwo, w uzasadnieniu napisano, że
proponowane rozwiązania nie powodują dodatkowe-
go obciążenia budżetu państwa ani budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego. Bzdura. Przecież
samorządy położone w obrębie Puszczy Białowieskiej,
parku białowieskiego, protestują, bo wiedzą, że od-
czują ubytek przychodów. Wiadomo, że ten projekt
zostanie skierowany do komisji, ale chciałbym zaape-
lować o to, żebyśmy zwrócili, szanowni państwo,
uwagę na to, iż to, że przyroda w otoczeniu samorzą-
dów jest tak piękna, stanowi właśnie ich zasługę.
(Dzwonek) One nauczyły się żyć w takich okoliczno-
ściach. Dlatego też zburzenie symbiozy miejscowych
ludzi z naturą spowoduje, że ucierpi na tym właśnie
przyroda. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
(Poseł Jan Kulas: Więcej zaufania, w tym również
do rządu, parlamentu.)
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pan poseł Piotr Cybulski, Prawo i Sprawiedli-
wość.
Poseł Piotr Cybulski:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam pytanie do pana ministra: Jakie jest stanowi-
sko Ministerstwa Środowiska wobec tego obywatel-
skiego projektu ustawy? Drugie pytanie, panie mini-
strze: Ile projektów w postaci dokumentów zostało
złożonych w ministerstwie? Na jakim, powiedział-
bym, poziomie aktualności są te projekty? Dziękuję
bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Lena Dąbkowska-Cichocka, Polska
jest Najważniejsza.
Poseł Lena Dąbkowska-Cichocka:
Szanowni Państwo! Mam pytanie do przedstawi-
ciela wnioskodawców. Chciałabym, żeby pan jako
przedstawiciel lokalnej społeczności i mieszkaniec Ma-
zur powiedział, jakiego rodzaju uciążliwości mogą
pojawić się po zmianie przepisów. Chciałabym się też
dowiedzieć, bo być może źle zrozumiałam, chociaż nie
mam takiego poczucia, czy na podstawie państwa pro-
jektu samorządowcy zostają w jakiś sposób wyklucze-
ni. Mam wrażenie, że oni zostają po prostu zobligowa-
ni do liczenia się z głosem wyższych czy innych – może
nie używajmy tutaj stopniowania – organów. Ostatnie
pytanie. Czy i jakie nowe perspektywy pojawią się w
odniesieniu do samorządów po wprowadzeniu tej
zmiany? Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Jan Szyszko, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Jan Szyszko:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Najpierw chciał-
bym złożyć serdeczne gratulacje za zebrane podpisy
i równocześnie podziękować za to, że się poruszyło
tak ważny problem, który prawdę powiedziawszy,
istnieje od wielu lat.
Mam też trzy krótkie pytania do obu stron, czyli
do rządu i wnioskodawcy. Po pierwsze, kto rzeczywi-
207
ście jest twórcą tych wspaniałych zasobów przyrod-
niczych Polski? Po drugie, dlaczego samorządy tery-
torialne tak mocno oponują przeciwko temu, co jest
w naszej Polsce, czyli teoretycznie przeciwko zaso-
bom przyrodniczym? Po trzecie, panie ministrze, czy
zgodziłby się pan na to – ja w tym układzie bym po-
mógł – żebyśmy już w tej chwili pojechali nad Rospu-
dę z parlamentarzystami, jak również z przedstawi-
cielami organizacji ekologicznych, zobaczyli, co się
tam dzieje, i spotkali się z mieszkańcami? Mogę rów-
nież zaproponować drugi obiekt taki jak lotnisko w
Świdniku. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo.
Lista posłów zapisanych do głosu została wyczer-
pana.
Proszę o zabranie głosu podsekretarza stanu w
Ministerstwie Środowiska pana Janusza Zaleskiego.
Proszę bardzo, panie ministrze. (Oklaski)
(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski: Ile mam czasu, panie marszałku?)
Pan ma nieograniczony czas, ale oczywiście pro-
szę o zwięzłość, to zrozumiałe.
Podsekretarz Stanu
w Ministerstwie Środowiska
Janusz Zaleski:
Dziękuję.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Przedstawiciele
Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej! Panie Krzysz-
tofie! Przede wszystkim dołączę się do podziękowań
dla tych wszystkich, którzy organizowali akcję i wzię-
li w niej udział. To znak, że mamy już społeczeństwo
obywatelskie, że świadomość ekologiczna i potrzeby
ochrony przyrody w społeczeństwie są rozpowszech-
nione. Ministrowie środowiska, nie tylko przecież w
Polsce, zawsze starali się o wsparcie organizacji po-
zarządowych i cieszą się nim. Tak było w czasach
pana profesora Nowickiego, byłego ministra środo-
wiska, pan profesor Kraszewski również uważa, że
cele organizacji pozarządowych, ekologicznych są
zbieżne, jeśli nie tożsame, z celami ministra środo-
wiska. Czasem mamy różne sposoby osiągania tych
celów i zabiegania o nie, ale taka jest przecież poety-
ka naszych działań.
Zacznę może od tego, o co pytał pan poseł Cybul-
ski, od stanowiska ministra środowiska. Obecnie nie
ma jeszcze stanowiska rządu w tej sprawie, mogę je-
dynie określić stanowisko, jakie reprezentuje pan
minister profesor Andrzej Kraszewski. Otóż trzeba
powiedzieć w ten sposób, że parki narodowe, które
mamy dzisiaj w Polsce, będące perłą naszej przyrody,
co jest rzeczą oczywistą, zostały utworzone w ciągu
ostatnich kilkudziesięciu, przeszło siedemdziesięciu
lat. Wypada zgodzić się z tym, że znaczna ich część
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
208 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Środowiska Janusz Zaleski
powstała dzięki temu, że społeczności lokalne, które
żyły na ich obecnym terenie, pozostawały w pewnego
rodzaju koegzystencji z przyrodą, bo przecież jak in-
aczej tłumaczyć utrzymanie łąk i bagien w Biebrzań-
skim Parku Narodowym, liczne polany i hale w par-
kach górskich czy rybactwo w Słowińskim Parku
Narodowym. Tam ludzie zawsze żyli w zgodzie z
przyrodą. Niejako w uznaniu tych zasług ustawa
uhonorowała samorządy możliwością wyrażania zgo-
dy na utworzenie czy powiększenie parku narodowe-
go i kilka takich zgód uzyskaliśmy, bo przecież nie-
znacznie powiększyliśmy Biebrzański Park Narodo-
wy, teraz mamy zgodę na niewielkie powiększenie
Karkonoskiego Parku Narodowego. Jednak w przy-
padku uzyskiwania zgody odnośnie do Białowieskie-
go Parku Narodowego ten proces został zahamowa-
ny, mimo inicjatyw ministrów środowiska oferują-
cych znaczne fundusze na ochronę środowiska i
rozwój społeczności lokalnych, który skutkowałby
rozkwitem turystyki, rodzimego biznesu.
Nie uzyskaliśmy więc, o czym już mówiono, zgo-
dy gmin na powiększenie Białowieskiego Parku Na-
rodowego. Mamy tutaj do czynienia z typowym kon-
fliktem interesu publicznego, a nawet jak powiedzia-
no: globalnego, z interesem lokalnym. Demokracja
co prawda to taki ustrój, który dba również o interes
mniejszości, ale sądzimy, że interes nadrzędny, inte-
res kraju, ochrony przyrody powinien w tym przy-
padku dominować. Minister Kraszewski uważa, że
wyrażenie opinii przez samorządy jest wystarczają-
cym rozwiązaniem, które pozwoli i chronić przyrodę,
i usłyszeć głos samorządów. Minister będzie tak
samo słuchał głosów samorządów, jak głosów na-
ukowców, pozarządowych organizacji rolników, le-
śników, myśliwych, wszystkich tych, którzy żyją na
danym terenie albo poza nim i żywotnie są zainte-
resowani ochroną przyrody. Tak że witamy ten pro-
jekt jako zgodny z zamierzeniami ministra środowi-
ska, który będzie miał wówczas większe możliwości
realizowania polityki ekologicznej państwa i stano-
wiska rządu, w którym jest przecież zapisane two-
rzenie nowych parków.
Jeśli chodzi o projekty nowych parków, do których
tworzenia obliguje nas wspomniane wyżej stanowi-
sko rządu, powinniśmy utworzyć parki mazurski,
jurajski i turnicki. Jak mówił pan poseł Iwiński, pro-
jekt mazurskiego parku, którego dokumentacja, i to
niepełna, została przygotowana już trzynaście, czter-
naście lat temu, będzie wymagał gruntownej prze-
róbki, praktycznie biorąc, prace trzeba podjąć od
nowa. To samo możemy powiedzieć o parkach turnic-
kim i jurajskim, bo były pewne próby, szkice doku-
mentacji, natomiast w momencie, kiedy zapadnie
decyzja o utworzeniu parku, będziemy musieli przy-
stąpić do prac od nowa, gdyż zmieniło się prawo,
zmieniła się natura, mamy Naturę 2000, to wszystko
będzie wpływać na kształt dokumentacji dotyczącej
tworzenia parków.
Pytano o problemy parków narodowych, jest ich
77, jak wylicytowała Państwowa Rada Ochrony Przy-
rody. Myślę, że jednym z głównych i najważniejszych
problemów parków jest kwestia finansowania, a z
tego wynikają rozmaite inne problemy. Pani poseł
Ciemniak pytała o to, jakie w tej chwili planujemy
ustawy w dziedzinie ochrony przyrody. Przede wszyst-
kim chciałbym powiedzieć o ustawie zmieniającej
formułę organizacyjną parków narodowych, która
jest już w komitecie stałym Rady Ministrów. W związ-
ku ze zmianą ustawy o finansach publicznych musi-
my przekształcić parki narodowe w państwowe osoby
prawne. To jest odpowiedź również na jedno z pytań:
państwowa osoba prawna będzie miała możliwość
zatrzymywania dochodów i przeznaczania ich na cele
statutowe parku, czyli na cele ochrony przyrody.
Mamy nadzieję, że umożliwi to pełniejsze finansowa-
nie parków narodowych, bo dzisiaj, tego też dotyczy-
ło pytanie, mamy kilka parków, które utrzymują się
same, a nawet mają pewną nadwyżkę, ale to są ewe-
nementy: Tatrzański Park Narodowy, który odwie-
dzają miliony ludzi, zostawiając pieniądze za bilety
wstępu, Karkonoski Park Narodowy, ale to są wyjąt-
ki. Większość parków jest instytucjami budżetowymi
i myślę, że tak powinno być, dlatego że park nie może
być instytucją nastawioną na zysk. On przy okazji
prowadzenia działalności może mieć dochody, nato-
miast jego ideą i celem działania jest ochrona przyro-
dy i na to środki powinno mu zapewniać państwo, bo
taki jest konstytucyjny obowiązek rządu. Parki oczy-
wiście zabiegają o rozmaite zewnętrzne fundusze,
wykorzystują fundusz LIFE, na przykład był program
ochrony wodniczki, teraz Biebrzański Park Narodo-
wy będzie realizował bardzo duży program z fundu-
szu LIFE dotyczący ochrony bagien biebrzańskich. Z
V osi priorytetowej programu „Infrastruktura i śro-
dowisko” finansowana jest ochrona gatunków, eduka-
cja ekologiczna, reintrodukcja gatunków. Parki pro-
wadzą rzeczywiście szeroką działalność, jeśli chodzi o
pozyskiwanie pieniędzy, i to się będzie rozwijało.
Było pytanie o przyszłość i możliwość utworzenia
parków narodowych jurajskiego, mazurskiego i tur-
nickiego. Wszystko zależy od losów tej inicjatywy, bo
w dzisiejszym stanie prawnym mówienie z tego miej-
sca, że utworzymy je i podawanie terminów, kiedy
musimy zabiegać o zgodę gmin, byłoby zdecydowa-
nym nadużyciem.
Tyle, panie marszałku, szanowna Izbo, odpowie-
dzi na pytania. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu ministrowi.
Jako ostatni głos zabierze przedstawiciel Komite-
tu Inicjatywy Ustawodawczej pan Krzysztof Woro-
biec.
Proszę bardzo, panie przedstawicielu.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu
Inicjatywy Ustawodawczej
Krzysztof Worobiec:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Mam nadzieję, że się nie pogubię w tych odpowie-
dziach.
Chciałbym przede wszystkim podziękować za po-
parcie klubów i przesłanie naszego projektu do dal-
szych prac w ramach komisji. Chciałbym też podzię-
kować posłom, którzy indywidualnie wsparli nasz
projekt. Bardzo się z tego cieszymy. Dziękuję panu
ministrowi za poparcie i mam nadzieję, że Minister-
stwo Środowiska wykaże się determinacją i będzie
wspierać prace choćby nad sposobem finansowania.
Zdajemy sobie sprawę, że problem powoływania
parków narodowych wiąże się z finansami, ale nasz
projekt – musi to być wyraźnie podkreślone – nie wią-
że się z powołaniem bezpośrednio, fizycznie jakiego-
kolwiek parku narodowego. W związku z tym nie ma
żadnych obciążeń finansowych z tego powodu. Propo-
nujemy tylko, tak jak mówiłem wcześniej, udrożnienie
pewnego mechanizmu, udrożnienie drogi zmierzającej
ku utworzeniu parku, a udrożnienie tej drogi de facto
nic nie kosztuje w odróżnieniu od tego, o czym pano-
wie posłowie wcześniej dzisiaj dyskutowali.
Chciałbym podkreślić, że nasz projekt nie zmie-
rza do wykluczenia jakiejkolwiek społeczności, nie
zmierza do wykluczenia samorządów lokalnych,
wprost przeciwnie: mówimy, że nasz projekt dopro-
wadzi do rzeczywistego dialogu. W tej chwili tego
dialogu nie ma.
Pani poseł Dąbkowska-Cichocka pytała o do-
świadczenia. Mieszkam w małej wiosce na Mazurach,
jestem prezesem stowarzyszenia, które przez wiele
lat walczyło o przydrożne aleje. Miałem bardzo dużo
kontaktów z samorządami i muszę z przykrością
stwierdzić, że świadomość ekologiczna urzędników
samorządowych i generalnie samorządów jest na do-
syć niskim poziomie. W związku z tym chcemy wy-
kluczyć podejmowanie decyzji niemerytorycznych na
rzecz podejmowania decyzji merytorycznych.
Nasz projekt zmierza do tego, że dyskusja będzie
musiała się toczyć też w sytuacji, gdy jeden z podmio-
tów był uzbrojony, tak jak powiedziałem wcześniej,
w potężny głos, w weto, nie musiał słuchać argumen-
tów merytorycznych, bo mówił: a ja was nie słucham,
nie będę z wami dyskutował, nie, bo nie – i koniec.
Chcemy zmusić do tego, żeby w ramach szukania
kompromisu głos wszystkich stron był pełnoprawny,
żeby ta dyskusja odbywała się, oczywiście z pożyt-
kiem dla wszystkich.
Nie mówimy, że ten projekt jest przeciwko samo-
rządom, bo chcemy chronić przyrodę. Samorządy
będę miały okazję... Mam nadzieję, że ministerstwo
podejmie prace, które będą zmierzały do tego, żeby
naprawić pewne mechanizmy funkcjonowania. Wszy-
scy dobrze wiemy, że parki narodowe w tej chwili
znajdują się w finansowym kryzysie, jak zresztą całe
209
państwo, ale nie możemy cały czas tkwić w takim
gorsecie i zakładać, że kryzys w gospodarce na świe-
cie i w Polsce będzie trwał wiecznie. Musimy patrzeć
w przyszłość optymistycznie.
W związku z tym musimy udrożnić takie mecha-
nizmy, które pozwolą nam chronić przyrodę dla do-
bra wszystkich. Nie możemy zakładać, że nigdy nie
będzie pieniędzy. Może za rok, za dwa lata będą, ale
wtedy nie byłoby drożnych mechanizmów. Jeżeli zro-
bimy to teraz, to dopiero później będziemy się mar-
twić, co z tymi pieniędzmi. Brzmi to być może lekko-
myślnie, ale myślę, że innej drogi nie ma. W związku
z tym jeszcze raz apeluję o przyjęcie... To znaczy mam
nadzieję, że w trakcie prac komisji te kwestie zostaną
wyjaśnione.
Na pewno nie odpowiem w tej chwili na wszystkie
państwa pytania. Mam nadzieję, że właśnie praca w
komisji będzie służyć do tego, aby odpowiadać na
wszystkie szczegółowe pytania. Było jednak pytanie,
czy w trakcie były prowadzone konsultacje z samo-
rządami lokalnymi. Oczywiście projekt został zgło-
szony, był jawny, został opublikowany. Były trzy czy
cztery miesiące. Wiadomo było, jaki jest projekt,
wszyscy mieli możliwość wypowiadania się na temat
tego projektu, również organy samorządowe. Czy się
wypowiadały, czy nie? Inną sprawą jest, że to nie-
prawda, iż wszystkie samorządy są przeciwko utwo-
rzeniu parków. W tej chwili 119 gmin w Polsce żyje
z problemem parków narodowych, bo na ich terenie
są parki. Te gminy funkcjonują, ludzie tam miesz-
kają, żyją, nie chodzą na bosaka, nie jeżdżą furman-
kami. Te gminy realnie egzystują. Są natomiast
gminy, które boją się nowego, co jest zresztą zrozu-
miałe, boją się kolejnej formy ochrony przyrody, ko-
lejnego ograniczenia. W związku z tym jest to kolej-
ny apel do wszystkich, do parlamentarzystów i do
pana ministra również, o podjęcie kampanii uświa-
damiających, pokazujących, że park narodowy,
zresztą jak wszystkie formy ochrony przyrody, jak
słynna Natura 2000, to nie jest jakaś kara boska, to
nie jest dopust. To jest forma ochrony przyrody, z
którą można żyć, mało tego, z której można nawet
mieć korzyści.
Na dowód tego, co mówiłem o samorządach, do-
dam, że w 2009 r. współorganizowałem jako prezes
stowarzyszenia razem z marszałkiem województwa
warmińsko-mazurskiego konferencję pt. „Mazurski
Park Narodowy szansą dla Mazur”. Zaprosiłem
przedstawicieli trzech parków narodowych w Polsce
i przedstawicieli samorządów z tych samych obsza-
rów, żeby jedni i drudzy powiedzieli, jak im się współ-
pracuje, bo to najlepsza forma. Zamiast coś udowad-
niać teoretycznie, trzeba pokazać model praktyczny.
Byli przedstawiciele Parku Narodowego Ujście War-
ty i chyba sekretarz gminy. Byli przedstawiciele Bie-
brzańskiego Parku Narodowego i był też pan Zbi-
gniew Mackiewicz. Nie wiem, czy Wysoka Izba wie,
że istnieje Stowarzyszenie Samorządów Polskich
Współdziałających z Parkami Narodowymi. Jako
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
210 Projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
Przedstawiciel Komitetu Inicjatywy
Ustawodawczej Krzysztof Worobiec
członek i reprezentant tego stowarzyszenia powie-
dział on coś takiego: Czasami słyszymy niezadowo-
lenie, jeśli chodzi o współpracę parków z samorząda-
mi, że nie można prowadzić wszystkich inwestycji,
ale prawda jest taka, że większość z nich i bez parku
byłaby niemożliwa. Nie mieliśmy łatwo, gdy docho-
dziło do rozmowy z dyrekcją parku i ustalania pla-
nów, ale znaleźliśmy w końcu wspólny mianownik i
teraz ściśle współpracujemy. Namawia, by gminy,
które będą tworzyły parki, nie bały się tego, tylko
postrzegały to jako szansę i możliwość rozwoju.
W związku z tym to jest nie do końca prawda, że
wszystkie gminy się obawiają, natomiast prawdą jest,
że niektóre gminy, tak jak w przypadku Białowie-
skiego Parku Narodowego czy w tej chwili mazur-
skiego, są, powiedzmy, przeciwne. Natomiast w mojej
ocenie wynika to w dużym stopniu z niewiedzy i z
nieświadomości. Są to ludzie, którzy często nie wie-
dzą, jakie są ograniczenia, boją się tych ograniczeń.
Jak powiedziałem wcześniej, w pierwszej części wy-
powiedzi, jest możliwość stworzenia kompleksowych
regulacji prawnych, które będą zabezpieczać interesy
wszystkich stron, czyli i strony rządowej, i pozarzą-
dowej, i samorządowej, tak jak to jest w modelu
szwedzkim, gdzie wszyscy mają równe prawo głosu,
z tym że oczywiście ostateczna decyzja należy do rzą-
du lub parlamentu.
Było pytanie któregoś pana posła – pogubiłem się
w kartkach – w jakich państwach jest taka uspołecz-
niona procedura. Już w pierwszej części mówiłem, że
w Danii, Niemczech, Austrii, Szwecji, Hiszpanii, Ka-
nadzie, Nowej Zelandii, Estonii i Czechach. Tam też
procedury są takie, że się uzgadnia ze społeczeń-
stwem, ale ostateczną decyzję podejmuje rząd. Jak
uczy doświadczenie i historia, skoro od 1934 r. do
2001 r., czyli przez 67 lat, obowiązywała zasada, że
to jednak rząd, Rada Ministrów podejmowała decyzję
o utworzeniu parku narodowego. W tym czasie utwo-
rzono 22 parki narodowe. Przez ostatnie 10 lat to
samorządy mają jak gdyby kontrolę. Ta prosta wyli-
czanka pokazuje, że poprzedni model jednak się
sprawdził, czyli ta decyzja powinna jednak należeć
do rządu jako przedstawiciela trochę większej grupy.
Powinno tak być poprzez tworzenie tych mechani-
zmów, o których mówiłem. Ta dyskusja powinna być
uspołeczniona, a nie sprowadzona do poziomu jednej
gminy, bo jednak nazwa „park narodowy” do czegoś
zobowiązuje.
Myślę, że to by było na tyle. Tak jak powiedzia-
łem, mam nadzieję, że następne szczegółowe dysku-
sje będą prowadzone już w ramach komisji. Chciał-
bym na zakończenie powiedzieć o jednym. Była też
tu na tej sali mowa o prawach obywatelskich, o spo-
łeczeństwie obywatelskim itd. Pragnę sprostować, że
to nie my, to nie nasze stowarzyszenie zebrało te
ćwierć miliona podpisów, tylko koalicja organizacji
pozarządowych w całej Polsce. Chciałbym zwrócić
uwagę i prosić o podjęcie prac nad tym projektem po
to, by te ćwierć miliona osób, które poparły projekt,
mogło pójść do najbliższych wyborów samorządowych
z przekonaniem, że obywatele mogą rzeczywiście i
aktywnie współuczestniczyć w kształtowaniu demo-
kracji, a także w kształtowaniu obowiązującego pra-
wa. Dziękuję bardzo. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu przewodniczącemu.
Zamykam dyskusję.*)
Marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezy-
dium Sejmu, proponuje, aby Sejm skierował obywa-
telski projekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie
przyrody, zawarty w druku nr 3727, do Komisji
Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnic-
twa w celu rozpatrzenia.
W dyskusji zgłoszono wniosek o skierowanie tego
projektu ustawy dodatkowo do Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej.
Jeżeli nie usłyszę sprzeciwu, będę uważał, że Sejm
propozycję przyjął.
Sprzeciwu nie słyszę.
Na tym wyczerpaliśmy porządek dzienny 83. po-
siedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Informuję, że zgłosili się posłowie w celu wygło-
szenia oświadczeń poselskich.
Czy ktoś z pań i panów posłów pragnie jeszcze
wygłosić oświadczenie?
Nikt się nie zgłasza.
Zamykam listę.
Jako pierwszy głos zabierze pan poseł Szymon
Stanisław Giżyński, Prawo i Sprawiedliwość.
Poseł Szymon Stanisław Giżyński:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Rok 2011 obfi-
tuje w wiele bardzo ważnych rocznic, pierwszorzęd-
nych dla refleksji i troski o polską rację stanu. Jedno-
cześnie są to rocznice potwierdzające często bardzo
wyraziście, dosadnie, a nawet boleśnie taką niby-dy-
daktycznie zbanalizowaną prawdę, iż historia est ma-
gistra vitae. Przywołane rocznice pokazują też, jak
bardzo historia, zwłaszcza z oddali, z dystansu, potra-
fi być zapisem okrutnej i szyderczej przewrotności.
Weźmy na przykład rok 1611, z jednej strony rok
wielkiego triumfu na froncie rosyjskim, zdobycie 13
czerwca Smoleńska, z drugiej strony tragiczna, o da-
lekosiężnych skutkach polska zgoda na przeniesienie
lenna pruskiego na Hohenzollernów brandenburskich.
Sporo jest zresztą innych rocznic przypominających o
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w za-
łączniku nr 1.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Szymon Stanisław Giżyński
stałym w dziejach Polski niemieckim zagrożeniu. Rok
1311, 700 lat temu niemiecki władca, król Czech Jan
Luksemburski ogłasza się królem Polski i wszczyna
tzw. bunt wójta Alberta, szefa patrycjatu niemieckiego
w Krakowie, który pociąga za sobą mieszczaństwo
niemieckie wielu miast Małopolski. Jednoczyciel i
wskrzesiciel w 1320 r. Królestwa Polskiego książę
Władysław Łokietek w tym samym 1311 r. energicznie
stłumił bunt niemieckiego wójta Alberta.
Przypomnieć przy tym trzeba, iż przynajmniej
formalnie początki niemieckiej kolonizacji polskich
miast sięgają równo 800 lat, bo w roku 1211 jako
pierwsza na prawie niemieckim lokowana była Zło-
toryja. I nie tylko jako historyczną ciekawostkę pa-
miętać trzeba, iż dopiero w 1537 r., czyli 12 lat po
hołdzie pruskim, odprawiono w kościele Mariackim
w Krakowie pierwszą mszę świętą z kazaniem w ję-
zyku polskim. Wcześniej wszystkie kazania i czyta-
nia w tej prześwietnej krakowskiej świątyni głoszone
były wyłącznie po niemiecku.
600 lat upływa od 1411 r., pierwszego pokoju to-
ruńskiego sankcjonującego nie w pełni wykorzystane
zwycięstwo nad zakonem niemieckim pod Grunwal-
dem. 250 lat temu, w roku 1761, zebrał się Sejm nad-
zwyczajny w celu zapobieżenia nielegalnemu i dywer-
syjnemu emitowaniu przez Prusy polskiego pienią-
dza. Polscy patrioci proponowali otworzenie mennicy
państwowej i zmianę waluty. Niestety Sejm został
zerwany przez knowania osławionego niemieckiego
ministra Brühla.
Kilka dat przypomina o pełnionej historycznie
przez Polskę misji dziejowej na wschodzie. Obok już
wspomnianego zdobycia i odzyskania po 20-mie-
sięcznym oblężeniu Smoleńska w 1611 r. z innych
militarnych przewag warto pamiętać zwycięstwo w
1661 r. wojsk Stefana Czarnieckiego pod Kuszlikami
pod Połockiem i w tym samym roku, 1661, odzyska-
nie Wilna.
Wielkie znaczenie ma 350. rocznica założenia w
1661 r. przez króla Jana Kazimierza uniwersytetu
we Lwowie, a równo 200 lat temu, w 1811 r., otwarto
ze składek publicznych, głównie kresowego ziemiań-
stwa, gimnazjum polskie w Kijowie.
Skoro jesteśmy przy polskiej cywilizacji i kulturze,
to tu pojawia się lista długa i bogata. 850 lat temu
uroczyście konsekrowano podczas wiecu książąt pia-
stowskich w Tumie pod Łęczycą wspaniałą romańską
kolegiatę służącą odtąd zjazdom książęcym i synodom
metropolii gnieźnieńskiej. 650 lat temu, w 1361 r. po-
łożono pierwsze fundamenty pod Akademię Krakow-
ską Kazimierzowską. W 1661 r., 550 lat temu, zmar-
ła Zofia Holszańska, królowa Polski, czwarta żona
Władysława Jagiełły, matka Władysława Warneńczy-
ka i Kazimierza Jagiellończyka, z której osobą i imie-
niem wiąże się pierwszy przekład Biblii na język pol-
ski znany w kulturze polskiej jako Biblia szaroszpa-
tacka albo właśnie Biblia królowej Zofii.
500 lat temu w Krakowie pojawiła się kolejna ofi-
cyna wydawnicza Floriana Unglera, w której po 2
211
latach, w 1513 r., pojawiła się pierwsza polska książ-
ka – do dzisiaj egzemplarz jest zachowany – „Raj
duszny” Biernata z Lublina. 350 lat temu najpierw
w Krakowie, potem w Warszawie, w kręgach królew-
skiego dworu zaczął się ukazywać „Merkuriusz Pol-
ski”, najstarsze polskie czasopismo. 200 lat temu
powstała w Warszawie przy Teatrze Narodowym
Szkoła Dramatyczna, której pierwszym dyrektorem
zostaje Wojciech Bogusławski.
Różnorodny pod względem osiągnięć cywilizacyj-
nych i kulturalnych był rok 1911. 100 lat temu po raz
drugi Nagrodę Nobla otrzymała Maria Skłodowska-
-Curie, zekranizowano jako filmy nieme „Dzieje grze-
chu” Stefana Żeromskiego i „Meira Ezofowicza” Eli-
zy Orzeszkowej. Polski pilot i konstruktor Adolf
Warchałowski ustanowił rekord świata na samolocie
własnej konstrukcji w długości lotu z trzema pasaże-
rami (Dzwonek), całe 45 min 45 s.
Ostatnie zdanie, panie marszałku.
O polskich rocznicach pamiętać trzeba, nie tylko
dla własnych erudycyjnych pożytków. Ojciec Inno-
centy Maria Bocheński stawia sprawę bezdyskusyj-
nie i jasno: poznawanie ojczystej geografii, historii,
kultury to patriotyczny obowiązek i nakaz, i zaraz
jako katolicki teolog dodaje: to także obowiązek reli-
gijny. Dziękuję uprzejmie.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo panu posłowi.
Pan poseł John Abraham Godson, Platforma Oby-
watelska.
Poseł John Abraham Godson:
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jako
mieszkaniec Łodzi, kierując się głosem serca, czuję
się w obowiązku zwrócenia państwa uwagi na pro-
blemy tego miasta, miasta szczególnie dla mnie waż-
nego. To tu 8 lat temu podjąłem decyzję o osiedleniu
się. Przez lata, angażując się w sprawy lokalne jako
członek rady osiedlowej, a następnie radny rady miej-
skiej, poznałem Łódź i jej mieszkańców i odkrywałem
uroki tej aglomeracji. Dzisiaj stoję przed wami, panie
marszałku, Wysoka Izbo, jako poseł i oświadczam, że
Łódź ze swoją niezwykłą duszą i osobowością jest dla
mnie tym, czym Gdańsk jest dla Donalda Tuska,
Warszawa dla Hanny Gronkiewicz-Waltz i Śląsk dla
Kazimierza Kutza.
Codzienna praca na rzecz Łodzi dała mi możli-
wość obserwacji tego miasta i odkrywania jego po-
tencjału. Dla wielu Łódź to miasto zaniedbane i
szare, miasto, w którym krajobraz tworzą wygasłe
kominy dawno zamkniętych fabryk. Chciałbym
przekonać państwa, że to stereotypowe spojrzenie
jest daleko niewłaściwe i krzywdzące. Łódź w swej
wielowiekowej historii to miasto, w którym nie tylko
rodziły się i dojrzewały marzenia o zdobyciu wyso-
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
212 Oświadczenia poselskie
Poseł John Abraham Godson
kiej pozycji finansowej, ale jest to również miejsce,
w którym przecinały się prądy kulturowe. Miasto
było niegdyś zamieszkane przez przedstawicieli czte-
rech narodów. Poprzez współistnienie, kohabitację
mieszkańców legitymujących się różnym pochodze-
niem miasto zyskiwało swój unikatowy charakter w
skali kraju.
Obecnie w Łodzi przebywa wielu obcokrajowców.
Niewątpliwie daje to miastu szansę powrotu do lat
świetności. Osobiście, jako jego ciemnoskóry obywa-
tel, czuję się niejako przedstawicielem Łodzi – miasta
wielokulturowego. Mam nadzieję, że dzięki mojej oso-
bie wróci wspomnienie Łodzi jako centrum zamiesz-
kanego przez różne narodowości.
Szanowni państwo, Łódź to także miasto pofa-
bryczne. To tu istniało zagłębie przemysłu włókien-
niczego i odzieżowego. Rozwijał się także przemysł
metalowy, energetyczny, maszynowy i drzewno-pa-
pierniczy. Istniały zakłady o renomie krajowej i za-
granicznej. Należy podkreślić, że przemiany ustrojo-
we, jakie zaszły w naszym kraju, spowodowały likwi-
dację większości fabryk w regionie łódzkim. W związ-
ku z tym wiele osób straciło zatrudnienie. Do dziś
Łódź walczy z problemem bezrobocia, którego poziom
– jak wskazują statystyki – jest jednym z najwyż-
szych w kraju.
Apeluję o pomoc w zrównaniu szans Łodzi z inny-
mi miastami i regionami. Powszechnie wiadomo, że
pomoc ze strony rządu polskiego otrzymali stocz-
niowcy, otrzymują górnicy i rolnicy. Znany jest także
program pomocy dla tzw. ściany wschodniej. Takiej
pomocy potrzebuje także Łódź. Jak dotąd miasto nie
uzyskało wystarczającego wsparcia, przez co sytu-
acja, w jakiej się znalazło, powoduje pogarszanie się
warunków życia mieszkańców. Brak zainteresowa-
nia miastem utrwala negatywny obraz Łodzi w
oczach Polaków. Apeluję zatem o podjęcie działań
zmierzających do poprawy wizerunku tego miasta.
Za najważniejszy problemy Łodzi uważam: degra-
dację tkanki miejskiej w śródmieściu, degradację
tkanki społecznej (na przykład w Łodzi jest znaczny
odsetek osób o niskim statusie społecznym i mate-
rialnym odziedziczonym po rodzicach), bezrobocie,
biedę, emigrację młodych, wykształconych pracow-
ników (podobno około 50 tys. łodzian znalazło za-
trudnienie w Warszawie i zdecydowało się na dojaz-
dy do stolicy), zmniejszenie liczby dzieci i młodzieży
w wieku 0–17 lat, wzrost liczby osób w wieku eme-
rytalnym.
Szanowne Posłanki i Szanowni Posłowie! Nie
można zapominać o atrybutach lokalizacyjnych Ło-
dzi. Miasto jest położone w centrum kraju, w nieda-
lekiej odległości od stolicy, na przecięciu najważniej-
szych szlaków komunikacyjnych. Stanowi ono potęż-
ny ośrodek akademicki z uczelniami (Dzwonek) o
światowej sławie – już zaraz skończę – silny i kre-
atywny ośrodek kulturalny ze szkołami artystyczny-
mi, muzeami, galeriami i festiwalami. Posiada pofa-
bryczną architekturę, pałace i kamienice wielkomiej-
skie, zbudowane w różnych stylach architektonicz-
nych. Jednak Łódź i jej mieszkańcy, choć kreatywni
i dążący do poprawy sytuacji, bez pomocy rządu RP
nie są w stanie zahamować postępującego mechani-
zmu destrukcji miasta. Władze Łodzi opracowały
program rewitalizacji śródmieścia i program pomocy
społecznej, ale brakuje środków na ich realizację.
Biorąc powyższe pod uwagę, traktuję sprawę po-
prawy sytuacji miasta Łodzi za priorytet w moich
działaniach poselskich i dlatego apeluję do Sejmu i
rządu RP o udzielenie pomocy. Dziękuję bardzo.
(Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Pani posłanka Bożena Kotkowska, Sojusz Lewicy
Demokratycznej.
Poseł Bożena Kotkowska:
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Moje oświadcze-
nie będzie dotyczyć reakcji działkowców na rozsze-
rzenie zaskarżenia ustawy o rodzinnych ogrodach
działkowych.
Upublicznienie informacji o rozszerzeniu przez
pierwszego prezesa Sądu Najwyższego skargi do Try-
bunału Konstytucyjnego dotyczącej uchylenia całej
ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych wywoła-
ło kolejną falę protestów z ogrodów. W niespełna 14
dni do Polskiego Związku Działkowców spłynęło już
przeszło 150 listów zbiorowych w tej sprawie.
Przekaz płynący od działkowców jest wyraźny.
Reakcję prezesa Sądu Najwyższego odbierają jako
odwet za to, iż związek i jego członkowie ośmielili się
mieć inne zdanie i skrytykować jego inicjatywę.
Działkowcy nie kryją również, iż rozszerzenie wnio-
sku uważają za potwierdzenie słuszności swoich
wcześniejszych domysłów. Mianowicie, od samego
początku w ogrodach panowało powszechne przeko-
nanie, że badanie zgodności ustawy z konstytucją to
jedynie pretekst, a rzeczywistym celem jest stworze-
nie sytuacji, w której będzie możliwe masowe usuwa-
nie działkowców z zajmowanych terenów.
Teraz mają na to dodatkowy dowód. Profesor
Lech Gardocki wprost domaga się bowiem uchylenia
przepisów ograniczających dowolność w likwidowa-
niu rodzinnych ogrodów działkowych. Jakby tego
było mało, odrębnie zakwestionował także artykuły
ustawy gwarantujące działkowcom prawo do odszko-
dowania za majątek na działkach oraz do działki
zamiennej w odtwarzanym ogrodzie. Ponadto żąda-
nie uchylenia objęło także przepisy zwalniające dział-
kowców z podatków oraz prawa chroniące ich przed
skutkami roszczeń byłych właścicieli, zgłaszanych w
związku z błędami urzędników popełnionymi przy
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
Oświadczenia poselskie
Poseł Bożena Kotkowska
okazji przejmowania przez Skarb Państwa nierucho-
mości przekazywanych później działkowcom.
Jak widać, dobrodziejstwa – oczywiście w cudzy-
słowie – które ma przynieść działkowcom walka o ich
konstytucyjne prawa, podjęta przez pierwszego pre-
zesa Sądu Najwyższego, nie podlegają dyskusji. Do
postulowanego wcześniej uchylenia przepisów dają-
cych działkowcom własność naniesień na działkach
oraz prawa do działek doszły jeszcze żądania zniesie-
nia ograniczeń w likwidacji ogrodów, uchylenia prze-
pisu gwarantującego działkowcom prawo do uzyska-
nia odszkodowań i działki zamiennej w przypadku
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych, a po-
nadto postulat obciążenia ich podatkami.
Nic więc dziwnego, że opór w środowisku dział-
kowców przed skutkami „wyzwolenia” proponowa-
nego przez profesora Gardockiego narasta z każdym
dniem. Liczone już w tysiącach protesty, pod którymi
nierzadko podpisują się setki osób, nieprzerwanie
spływają z ogrodów. Działkowcy nie mogą aktywnie
bronić swej ustawy przed Trybunałem Konstytucyj-
nym, dlatego w ten sposób dają świadectwo swoich
prawdziwych oczekiwań oraz poglądów na inicjaty-
wę, która paradoksalnie przez jej autora przedstawia-
na jest jako podjęta w obronie ich praw.
Dziękuję bardzo, panie marszałku.
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję bardzo, pani poseł.
Pan poseł Tadeusz Tomaszewski, Sojusz Lewicy
Demokratycznej.
Poseł Tadeusz Tomaszewski:
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! Moje oświad-
czenie dotyczyć będzie funkcjonowania kierownictwa
Poczty Polskiej, a zwłaszcza okręgu poznańskiego, i
jego stosunku do urzędów pocztowych.
W październiku ubiegłego roku zwróciłem się w tej
sprawie z interpelacją do ministra infrastruktury i
otrzymałem na nią odpowiedź na interpelację od pod-
sekretarza stanu pana Macieja Jankowskiego. Poin-
formowano mnie w niej o zamiarach związanych ze
zmianami w Poczcie Polskiej, zwłaszcza w odniesieniu
do funkcjonowania placówek pocztowych na terenie
powiatu wrześnieńskiego, słupeckiego, gnieźnieńskie-
go w Wielkopolsce. Przekazałem to opinii publicznej,
a także przedstawicielom samorządu terytorialnego,
którzy wielokrotnie na spotkaniach z posłami infor-
mowali nas, iż Poczta Polska nie uznaje ich za swoich
partnerów i nie informuje ich o planowanych zmia-
nach w sieci placówek pocztowych czy ich funkcjono-
waniu. Zdaniem wielu obywateli, a także samorządów
terytorialnych funkcjonowanie poczty to jest bardzo
ważna rzecz dla mieszkańców, stąd reprezentant
213
mieszkańców, jakim jest samorząd, powinien być dla
Poczty Polskiej partnerem. Te działania, które oby-
watele oceniają negatywnie, działania kierownictwa
okręgu poczty w Wielkopolsce potwierdzają również
pracownicy.
Do mojego biura poselskiego wpłynął list, w któ-
rym czytamy m.in.: „Ze zgrozą patrzymy na postępo-
wanie naszych przełożonych w Poznaniu i Zarządu
Poczty Polskiej w Warszawie. Obecnie zapadają decy-
zje o masowym likwidowaniu 15 urzędów w naszym
okręgu. W dyrekcji nie zwalniają nikogo, a cichaczem
przyjmują nowych na niby-inne etaty i każdy boi się
cokolwiek powiedzieć. Właściwie wszyscy mają nas
gdzieś. Listonosze mają dojeżdżać 20–40 km w swoje
rejony. Z urzędów tworzy się agencje pocztowe i to
tam, gdzie komuś jest to na rękę. Jesteśmy zastrasza-
ni, każdy boi się odezwać, żeby nie stracić swojego
miejsca pracy jeszcze przed czasem, bo i tak stracimy
je za pół roku. Zwracamy się do pana posła jako na-
szego przedstawiciela o zainteresowanie się tą sprawą,
być może nagłośnienie jej w Warszawie”.
Dlatego też korzystam z instytucji oświadczenia
poselskiego, aby przedstawić ten problem i wzbudzić
zainteresowanie ministra infrastruktury. Kiedy roz-
patrywaliśmy tu, w Wysokiej Izbie, wniosek o udzie-
lenie wotum nieufności panu ministrowi Grabarczy-
kowi, jednym z tematów tego wniosku było funkcjo-
nowanie Poczty Polskiej. Widać, że niestety ta deba-
ta poszła na marne, a Poczta Polska i jej władze nadal
funkcjonują według wcześniej krytykowanych przez
opinię publiczną zasad. Mimo że w odpowiedzi na
moją interpelację nie poinformowano opinii publicz-
nej o zamiarach związanych z likwidacją kolejnych
urzędów pocztowych, to na początku stycznia tego
roku m.in. informuje się pracowników poczty o likwi-
dacji kolejnego urzędu pocztowego w powiecie gnieź-
nieńskim, mianowicie urzędu pocztowego w miejsco-
wości Niechanowo. Ma to swój szczególny wymiar i
szczególne trudności będą doskwierać obywatelom w
miejscowościach wiejskich, w gminach wiejskich,
gdzie dotarcie do urzędu pocztowego oddalonego od
15 km do 30 km jest pewnym utrudnieniem. Stąd
zwracam się po raz kolejny do Poczty Polskiej o prze-
analizowanie swoich decyzji związanych z siecią
funkcjonowania urzędów pocztowych, zwłaszcza w
środowisku wiejskim. Dziękuję. (Oklaski)
Wicemarszałek Stefan Niesiołowski:
Dziękuję panu posłowi.
Na tym zakończyliśmy oświadczenia poselskie.*)
Informacja o wpływie interpelacji, zapytań oraz
odpowiedzi na nie została paniom i panom posłom
doręczona w druku nr 3790.**)
*) Teksty wystąpień niewygłoszonych – w załączniku nr 1.
**) Teksty interpelacji i zapytań poselskich oraz odpowiedzi
na interpelacje i zapytania – w załącznikach nr 1 i 2 w Aneksie
do Sprawozdania Stenograficznego z 83. posiedzenia Sejmu.
 83. posiedzenie Sejmu w dniu 20 stycznia 2011 r.
214 Sprawy formalne

Wicemarszałek Stefan Niesiołowski Porządek dzienny 84. posiedzenia Sejmu, zwoła-

nego na dni 1, 2, 3 i 4 lutego 2011 r., został paniom
Na tym kończymy 83. posiedzenie Sejmu Rzeczy- i panom posłom doręczony.
pospolitej Polskiej. Zamykam posiedzenie.
Protokół posiedzenia będzie wyłożony do przej- (Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszał-
rzenia w Sekretariacie Posiedzeń Sejmu. kowską)

(Koniec posiedzenia o godz. 16 min 42)


Teksty wystąpień niewygłoszonych
Informacja bieżąca
– punkt 16. porządku dziennego
Piotr Babinetz (Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W ogłoszonym
6 grudnia 2010 r. nowym „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” droga ekspresowa S19
jest wprawdzie wymieniona jako zadanie prioryteto-
we, ale ewentualny początek jej realizacji został od-
sunięty co najmniej do zakończenia 2013 r. (załącznik
nr 2: Lista zadań, których realizacja przewidywana
jest po 2013 r.). Stwierdzono tam również, że budowa
sieci dróg ekspresowych łączących największe miasta
Polski zakończy się dopiero po 2020 r., co jest wysoce
niepokojące.
Do 2013 r. powstaną, być może, jedynie te odcinki
drogi S19, które już są realizowane: krótkie odcinki
rzeszowskie (Stobierna – Rzeszów i Rzeszów – Świl-
cza), Międzyrzec Podlaski – Lubartów oraz obwodni-
ce Kocka i Woli Skromowskiej. Z podstawowego pro-
gramu została usunięta również budowa drogi eks-
presowej S17 na odcinku Lublin – Warszawa.
Obie te drogi ekspresowe mają ogromne znaczenie
dla regionu Podkarpacia i Lubelszczyzny. Stanowią
one wielką szansę dla tych regionów. Sieć infrastruk-
tury, dogodne połączenia z dużymi ośrodkami na-
ukowo-technicznymi i otwartość na ościenne regiony
działa progresywnie na rozwój przedsiębiorstw i sty-
muluje biznes. Rozwój przedsiębiorczości ma szcze-
gólne znaczenie dla regionu Polski Wschodniej, gdzie
jest jedna z najwyższych stóp bezrobocia w kraju.
Ponadto znikoma dostępność komunikacyjna połu-
dniowo-wschodniej Polski, szczególnie Bieszczadów,
bardzo negatywnie odbija się na możliwościach wy-
korzystania potencjału turystycznego tych pięknych
terenów.
Dla mieszkańców Krosna, powiatu sanockiego
i krośnieńskiego oraz całej południowej części Pod-
karpacia – skąd nie ma już prawie możliwości podró-
żowania do Warszawy i centralnej Polski koleją – lek-
ceważenie konieczności szybkiej budowy drogi S19,
a w tym odcinka Barwinek – Rzeszów, jest równo-
Załącznik nr 1
znaczne z dyskryminacją cywilizacyjną. Obawy te
znalazły swój wyraz w „Stanowisku samorządów po-
wiatowych i gminnych oraz parlamentarzystów wo-
jewództwa podkarpackiego” wyrażonym w Krośnie
w dniu 14 stycznia 2011 r.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z zapytaniami:
1. Czy pozostawienie budowy drogi ekspresowej
S19 w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2011–2015” w załączniku nr 2 nie jest tylko tymcza-
sowym wybiegiem uprzedzającym całkowite wycofa-
nie się z tej inwestycji po następnej aktualizacji pro-
gramu budowy dróg?
2. Na jakim etapie realizacji i czy w ogóle planowa-
ne jest powołania spółki drogowej specjalnego prze-
znaczenia w celu budowy drogi ekspresowej S19?
3. Kiedy będzie realizowana budowa drogi S19
(szczególnie odcinek Barwinek – Lublin, proszę o kon-
kretną odpowiedź, kiedy będzie budowany ten odci-
nek) i droga S17 (szczególnie odcinek Lublin – Warsza-
wa), co umożliwi mieszkańcom Podkarpacia i Lubelsz-
czyzny komunikację ze stolicą i centralną Polską?
4. Czy droga ekspresowa S19 będzie wprowadzona
do transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T)?
5. Czy Pan Minister może zagwarantować, że jeśli
rozpoczęcie inwestycji: Budowa drogi S19 będzie
opóźnione, to będą na ten cel zagwarantowane środ-
ki w ramach nowej perspektywy finansowej Unii Eu-
ropejskiej?
Poseł Andrzej Bętkowski (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
Zaproponowany przez rząd „Program budowy dróg
krajowych na lata 2011–2015” jest sprzeczny z pu-
blicznie głoszoną przez koalicję PO–PSL zasadą zrów-
noważonego rozwoju kraju. Rząd tłumaczy ogranicze-
nie zadań inwestycyjnych w infrastrukturze drogowej
oszczędnościami, jakich oczekuje od nas Unia Euro-
pejska. Oszczędzać musimy, ale dlaczego zdecydowa-
na większość anulowanych przetargów i zatrzyma-
nych inwestycji dotyczy Polski Wschodniej oraz wo-
2
jewództwa świętokrzyskiego? Jak to się ma do zasa-
dy zrównoważonego rozwoju?
Przechodząc do konkretów, o które prosił pan
marszałek, proszę pana ministra o uzasadnienie
unieważnienia przetargu dotyczącego tzw. obejścia
Skarżyska-Kamiennej na drodze nr 7 od północnej
granicy województwa świętokrzyskiego do węzła
Skarżysko-Kamienna. Dla społeczności miasta Skar-
żysko-Kamienna i mieszkańców województwa świę-
tokrzyskiego jest to niezrozumiałe. Mieszkańcy tych
wspólnot bardzo aktywnie uczestniczyli w ustale-
niach dotyczących przebiegu tej drogi i przyjętych
rozwiązań technicznych. Decyzja ta jest tym bardziej
niezrozumiała, że poniesione zostały olbrzymie kosz-
ty związane z opracowaniem dokumentacji technicz-
nej i przygotowaniem terenu, włącznie z wykupie-
niem i wycinką kilkudziesięciu hektarów pięknego
lasu. Na terenie Skarżyska w latach 2006–2010 na
obecnej trasie S7 miało miejsce 386 wypadków, w któ-
rych zginęło 9 osób. Czy oszczędzając pieniądze, dalej
mamy patrzeć, jak giną ludzie i jak ginie otaczająca
nas przyroda? Dziękuję.
Poseł Jerzy Gosiewski (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Ministerstwo Infrastruktury poddało pod konsul-
tacje społeczne projekt „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2011–2015”, z analizy którego wynika,
że w stosunku do pierwotnego dokumentu w tej spra-
wie obejmującego lata 2008–2012 planuje się przesu-
nięcie do inwestycji warunkowych odcinków drogi S7
Miłomłyn – Olsztynek oraz Nidzica – Napierki, które
są już przygotowane do rozpoczęcia robót. Posiadają
pełną dokumentację środowiskowo-budowlaną oraz
decyzję ZRID. Inwestycje te są w II fazie postępowa-
nia przetargowego na roboty budowlane.
W nowym programie rząd planuje usunąć zapis
dotyczący budowy południowej obwodnicy Olsztyna.
Planuje się również, niestety, usunąć zapis dotyczą-
cy budowy dalszych odcinków drogi nr 16, która jest
kręgosłupem naszego regionu. Istnieje już pełna
dokumentacja na kolejny odcinek Borki Wielkie
– Mrągowo.
Dotychczasowy plan umożliwił podjęcie wielu
kosztownych decyzji w zakresie planowania i reali-
zacji innych dróg stanowiących dojazdy do drogi S7
i drogi nr 16. Za tymi decyzjami stoją konkretne,
wysokie, poniesione już nakłady inwestycyjne.
Panie ministrze, po pierwsze, niedopuszczalne
jest marnotrawstwo pieniędzy już wydanych. Po dru-
gie, proponowane zmiany w dotychczasowym progra-
mie zakłócą negocjacje Polski z Komisją Europejską
w sprawie przyszłego kształtu sieci TEN-T. Po trze-
cie, najważniejsze, mieszkańcy Warmii i Mazur nie
godzą się na takie rozstrzygnięcie.
Pan Minister, będąc w Olsztynie, wszem i wobec
obiecywał, iż nie ma zagrożenia dla planowanych
inwestycji infrastruktury drogowej na Warmii i Ma-
zurach.
Panie ministrze, czy dotrzyma pan swej obietnicy
i przywróci do swego programu drogę nr 16, S7 i ob-
wodnicę Olsztyna w wersji zaproponowanej przez
rząd Prawa i Sprawiedliwości we wrześniu 2007 r.?
Czy zrezygnuje pan z tak niebezpiecznego pomy-
słu powodującego ograniczenia inwestycyjne w bar-
dzo słabo rozwiniętym regionie Warmii i Mazur i osta-
tecznie ugnie się przed merytorycznymi argumenta-
mi oraz ponownie wprowadzi powyższe inwestycje do
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2011–
–2015”?
Poseł Krzysztof Lipiec (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Zapowiedziana
przez ministra infrastruktury nowelizacja „Progra-
mu budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” wpro-
wadza znaczące ograniczenie wielu przedsięwzięć
inwestycyjnych w infrastrukturze drogowej. Szcze-
gólnie drażliwą kwestią jest odstąpienie od moderni-
zacji drogi krajowej nr 7 i dostosowanie jej do para-
metrów drogi ekspresowej, przez co dwa najważniej-
sze miasta w Polsce, Kraków i Warszawa, nadal nie
będą należycie skomunikowane. Dostosowanie drogi
krajowej nr 7 do parametrów drogi ekspresowej ma
istotne znaczenie nie tylko dla rozwoju gospodarcze-
go tej części naszego kraju, ale z pewnością ucywili-
zuje i ułatwi życie zwykłym ludziom, którzy prze-
mieszczają się tą drogą różnymi środkami komuni-
kacji i bardzo często są narażeni na poczucie zagro-
żenia bezpieczeństwa w ruchu lądowym.
Droga krajowa nr 7 w województwie świętokrzy-
skim w zdecydowanej większości swego ciągu prze-
biega przez tereny zabudowane, co w znacznym stop-
niu utrudnia płynność ruchu i skutkuje wydłużonym
czasem podróży i transportu. Mieszkańcy tych tere-
nów, którzy mają dosyć uciążliwości związanych
z nadmiernym natężeniem ruchu, w obawie o wzra-
stające poczucie niebezpieczeństw związanych z ru-
chem drogowym z oburzeniem przyjęli zapowiedź
ministra infrastruktury i dali temu wyraz w obywa-
telskim proteście zorganizowanym w Skarżysku
Książęcym dnia 29 grudnia ub.r., kiedy to przez po-
nad godzinę blokowali drogę, wyrażając dezaprobatę
dla niezrozumiałych dla nich działań polegających
m.in. na odstąpieniu od rozstrzygniętego już przetar-
gu na budowę nowego odcinka drogi, gdzie został
wyłoniony wykonawca, a umowa z nim miała być
podpisana 6 lutego br.
Przyjęcie tego programu bez uwzględnienia po-
stulatu dotyczącego podtrzymania modernizacji dro-
gi krajowej nr 7 doprowadzi do dalszej marginalizacji

regionu świętokrzyskiego i zepchnie go ze ścieżki
dobrego rozwoju, na którą nie tak dawno wkroczył.
Społeczność województwa świętokrzyskiego bar-
dzo krytycznie odnosi się do decyzji rządowych w spra-
wie dalszej blokady modernizacji drogi krajowej
nr 73 na odcinku Kielce – Morawica. Droga ta dla
regionu świętokrzyskiego jest również drogą strate-
giczną, gdyż ma istotne znaczenie dla rozwoju gospo-
darczego województwa. Postulując utrzymanie tych
inwestycji drogowych, proszę o wskazanie faktycz-
nych przesłanek, które legły u podstaw nowego po-
dejścia do „Programu budowy dróg krajowych na lata
2011–2015”?
Poseł Jarosław Rusiecki (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Przez woje-
wództwo świętokrzyskie nie przebiega żaden trakt
autostradowy. Główne ciągi krajowej komunikacji
drogowej to drogi ekspresowe i krajowe nr: S7, 9, 42,
74, 73, 79.
Istotna jest potrzeba zwiększenia nakładów na
modernizację linii kolejowych nr 8 oraz 25. Moderni-
zacja tych traktów komunikacyjnych to dbałość
o rozwój gospodarczy tego bardzo ubogiego woje-
wództwa. Położenie centralne naszego regionu mię-
dzy dużymi metropoliami, takimi, jak: Warszawa,
Kraków, Łódź, Katowice, może lepiej służyć w wyko-
rzystaniu walorów turystycznych Gór Świętokrzy-
skich. Ale do tego potrzeba konsekwentnej realizacji
planów budownictwa drogowego.
Dlatego posiłkowany przez opinie, oczekiwania
oraz wnioski samorządów, instytucji gospodarczych,
jak i samych mieszkańców województwa świętokrzy-
skiego, proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Dlaczego planuje się zatrzymać trwającą moder-
nizację dróg krajowych i ekspresowych S7, 73, 74?
2. Jak w planach rządu pana premiera Donalda
Tuska wygląda realizacja obwodnicy Ostrowca Świę-
tokrzyskiego w ciągu drogi krajowej nr 9 oraz Opa-
towa w ciągu dróg krajowych nr 74 i 9?
Proszę o odpowiedź na piśmie.
Poseł Kazimierz Smoliński (Klub Parlamen-
tarny Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W związku z in-
formacjami o radykalnym obcięciu zadań inwestycyj-
nych w zakresie budowy dróg mam pytanie do mini-
stra infrastruktury: Czy w trakcie opracowywania
nowego planu inwestycji przeprowadzono analizę
kosztów, jakie zostaną poniesione w związku z rezy-
gnacją z budowy tych dróg, które planowano zbudo-
wać, poczyniono w tym zakresie inwestycje, ponie-
3
siono koszty? Jeżeli przeprowadzono taką analizę
i koszty te są znaczne, to jaka jest ich wysokość?
Czy analizowano też koszty społeczne? Mam na
myśli koszty ponoszone przez ludzi i firmy, którym
od wielu lat mówiono, że będzie budowana droga,
będą wywłaszczenia, dostaną odszkodowania, a teraz
się z tego rezygnuje.
Ponieważ jestem posłem z Pomorza interesuje
mnie szczególnie budowa i kontynuacja budowy dróg
S7 i S6 oraz drogi krajowej nr 22, a zwłaszcza obwod-
nicy Malborka, tak ważnej dla tego miasta oraz re-
gionu. Czy te drogi będą budowane i kiedy?
Poseł Piotr Stanke (Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Panie Ministrze! Wysoka Izbo!
W trakcie obecnej kadencji Sejmu, trwającej już po-
nad 3 lata, wielokrotnie zwracałem się do ministra
infrastruktury w różnych formach – czy to interpe-
lacji, czy też pytań – w sprawie remontu drogi krajo-
wej nr 22 na odcinku od węzła obwodnicy Chojnic do
miejscowości Czersk. Stan techniczny tego odcinka
drogi – która stanowi najkrótszą trasę przejazdu
tranzytowego przez Polskę z Niemiec do Federacji
Rosyjskiej, a konkretnie do obwodu kaliningradzkie-
go – jest w stanie tragicznym, zagrażającym bezpie-
czeństwu podróżujących.
Według opinii internautów jest to jeden z najgor-
szych odcinków dróg krajowych w Polsce. W odpo-
wiedziach na składane przeze mnie interpelacje pan
minister zapewniał, że na wyłonienie wykonawcy
remontu odcinka drogi nr 22 pomiędzy Chojnicami
a Czerskiem w III kwartale 2009 r. zostanie ogło-
szony przetarg. Czy taka odpowiedź to jedna z wie-
lu obiecanek tego rządu, o jakich słyszeliśmy dzisiaj
z trybuny? Okazuje się, że tak, bowiem do dziś
– a mamy przecież rok 2011 – nie dokonano żadnych
prac mających na celu doprowadzenie tej drogi do
stanu umożliwiającego bezpieczne poruszanie się
pojazdów.
Poseł Andrzej Szlachta (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Przebieg drogi ekspresowej S19 został zmodyfiko-
wany 20 października 2009 r. ze względu na uwarun-
kowania obszarów Natura 2000, przede wszystkim
takich, jak Puszcza Knyszyńska i Ostoja Knyszyń-
ska. Nie przeszkadza to jednak realizacji budowy tej
strategicznej dla Polski, w tym dla Podkarpacia, dro-
gi ekspresowej.
W pierwotnych planach opracowywanych przez
rząd Jarosława Kaczyńskiego, zawartych w przyję-
tym przez Radę Ministrów z 25 września 2007 r.
„Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
4
–2012”, termin realizacji drogi S19 był znacznie
wcześniejszy. Obecnie na terenie Podkarpacia reali-
zowane są bardzo krótkie odcinki: Stobierna – Rze-
szów (długość 6,9 km) i Rzeszów – Wilcza Wola (dłu-
gość 4,4 km).
Dlatego kieruję do Pana Ministra następujące
pytanie: W jakim zakresie droga S19 będzie zreali-
zowana na terenie województwa podkarpackiego do
2013 r.?
Poseł Adam Śnieżek (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! W związku
z ostatnią decyzją rządu o ograniczeniu „Programu
budowy dróg krajowych na lata 2011–2015” w dniu
14 stycznia w starostwie powiatowym w Krośnie od-
było się spotkanie samorządów powiatowych i gmin-
nych oraz parlamentarzystów woj. podkarpackiego
poświęcone sprawie budowy drogi ekspresowej S19
na odcinku Lutoryż –Barwinek – granica państwa.
Po prezentacji aktualnego stanu przygotowań do tej
inwestycji przez przedstawiciela oddziału podkarpac-
kiego Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Auto-
strad oraz dyskusji zebrani przyjęli stanowisko,
w którym czytamy: „W trosce o rozwój naszego re-
gionu w imieniu mieszkańców województwa podkar-
packiego wyrażamy stanowczy sprzeciw wobec prze-
sunięcia w kolejny horyzont czasowy inwestycji dro-
gowej »S-19«. Umieszczenie tego zadania w zał. nr 2
w Programie Budowy Dróg Krajowych jest tożsame
z faktycznym jej odłożeniem na bliżej nieokreśloną
przyszłość. W wybór optymalnego wariantu przebie-
gu drogi »S-19« na terenie naszego województwa
zaangażowało się wiele podmiotów, głównie samorzą-
dy wszystkich szczebli, widząc w realizacji tego przed-
sięwzięcia szansę rozwoju naszego regionu. Dlatego
nie wolno dopuścić do zmarnowania społecznej ak-
ceptacji i zaangażowania. Nie można zawieść zaufa-
nia mieszkańców Podkarpacia, odstępując od tak
nagłośnionej, a zarazem strategicznej infrastruktu-
ralnej inwestycji.
Budowa drogi ekspresowej »S-19« pozwoliłaby na
zniwelowanie dotychczasowych dysproporcji między
regionami, dlatego również sprzeciwiamy się dalszej
marginalizacji gospodarczej, ekonomicznej i społecz-
nej naszego województwa.
Koniecznym również jest podjęcie działań zmie-
rzających do ujęcia drogi ekspresowej »S-19« w trans-
europejskiej sieci transportowej (TEN-T).
W związku z powyższym parlamentarzyści oraz
władze samorządowe z obszaru województwa pod-
karpackiego wnoszą o przeniesienie tej inwestycji na
»Listę zadań inwestycyjnych, których realizacja roz-
pocznie się od 2013 r.«, tj. do zał. 1a”.
W naszym przekonaniu zachodzi również obawa,
że w następnej perspektywie finansowej UE przy
zmniejszonych wówczas funduszach strukturalnych
i braku determinacji rządu RP budowa drogi S19
może zostać odsunięta na bliżej nieokreśloną przy-
szłość. Całkowicie solidaryzujemy się z samorządami
powiatowymi i gminnymi naszego regionu oraz po-
pieramy stanowisko wyrażające konieczność szybkiej
budowy strategicznej dla mieszkańców woj. podkar-
packiego drogi ekspresowej S19, szczególnie na od-
cinku Rzeszów – Barwinek.
Poseł Wojciech Szczęsny Zarzycki (Klub Par-
lamentarny Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Panie Ministrze!
W środkach masowego przekazu od kilku dni głośno
o odcinku drogi S8 w Warszawie. Jest to pierwsza
autostrada w Warszawie. Odcinek ten ma podobno
umożliwić uczestnikom Euro 2012 sprawniejsze prze-
mieszczanie się w kierunku Wrocławia od stadionu
narodowego. Tak informują dziennikarze.
Odcinek ten wybudowano za ponad 2,2 mld zł. Ma
on ogromną liczbę usterek. Dlaczego bez żadnej wizji
na przyszłość władowano w to pieniądze? Wyrzucono
je w błoto. Ten 10,5-kilometrowy odcinek nie rozwią-
zuje, póki co, żadnego problemu komunikacyjnego
ani w stolicy, ani w kraju. Nie usprawni również prze-
mieszczania się kibiców, bo na trasie do Wrocławia
leży Wieluń, przez który trudno będzie przejechać
krajową ósemką.
Dlaczego w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2011–2015” rządząca koalicja, podejmując
decyzje polityczne, skutecznie zablokowała budowę
obwodnicy Wielunia i Bełchatowa, a zatem te najbar-
dziej newralgiczne odcinki drogi krajowej nr 8 ze
stolicy do Wrocławia?
Jeśli chodzi o obwodnicę Wielunia, spełnione są
już wszystkie wymogi formalno-techniczne, można
byłoby przystąpić do przetargu i budowy, co potwier-
dził kilka dni temu w skierowanym do mnie piśmie
pan wiceminister infrastruktury Radosław Stępień.
Już dziś zdesperowani mieszkańcy Wielunia, zmę-
czeni ponad dziesięcioletnim oczekiwaniem na ob-
wodnicę, zapowiadają skuteczne zablokowanie tej
drogi w czasie Euro 2012.
Jestem przekonany, że przed Euro 2012 w ramach
drogi S8 nie zostanie zbudowany odcinek między wę-
złem Walichnowy a Łodzią, choć zmniejszyłoby to
wielkie obciążenie ruchu drogowego na krajowej
ósemce w okolicach Wielunia i Bełchatowa.
Dlaczego – zgodnie z tymi ostatnimi decyzjami –
nie pozostawiono do realizacji obwodnic miast, przez
co przez wiele lat będzie blokowany ruch na istnieją-
cych drogach krajowych? Czy ministerstwo zweryfi-
kuje swoje zamierzenia i budowa obwodnicy Wielunia
jeszcze w tym roku stanie się faktem?

Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu
ustawy o zmianie ustawy o ochronie przyrody
– punkt 17. porządku dziennego
Poseł Andrzej Bętkowski (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Nawiązując do
omawianego projektu o zmianie ustawy o ochronie
przyrody, chcę odnieść się do treści zawartego w nim
art. 2, który wprowadza w ustawie z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody w art. 101 ust. 2a, i za-
pytać: Dlaczego w przypadku wystąpienia przyczyn
podanych w art. 52 i 53 Kodeksu pracy minister wła-
ściwy do spraw środowiska jest zobowiązany czekać
na stosowną opinię Państwowej Rady Ochrony Przy-
rody aż 14 dni?
Pragnę nadmienić jednocześnie, że w przypadku
wyrażenia stosownej opinii przez organizację związ-
kową termin jest znacznie krótszy i obecnie w razie
zastrzeżeń co do zasadności rozwiązania umowy za-
kładowa organizacja związkowa wyraża swoją opinię
niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 dni!
Skąd aż tak znaczna różnica w terminach na wy-
rażenie opinii w sytuacjach stosunkowo podobnych
do siebie? Może należałoby się zastanowić nad ich
ujednoliceniem?
Poseł Mirosław Pawlak (Klub Poselski Pol-
skiego Stronnictwa Ludowego)
Rozumiejąc wyjątkową troskę, a także swego
rodzaju quasi-zapobiegliwość państwa wnioskodaw-
ców, proszę o szczerą, ale zarazem jednoznaczną
odpowiedź na pytanie: Czy chodzi tutaj o tworzenie
nowych obiektów parkowych i ich ochronę, czy też
wydumaną ochronę pojedynczych egzemplarzy pta-
ków, ryb, ssaków itp., tak jak to ma miejsce w Au-
gustowie?
W obliczu niejednokrotnie bardzo słusznej spra-
wy, na przykład ochrony niektórych gatunków żab,
co jest ważniejsze i co zdaniem państwa wnioskodaw-
ców powinno mieć pierwszeństwo w bezwzględnej
ochronie: życie ludzkie czy na przykład życie jasz-
czurki?
Jakie stanowisko w sprawie przedłożonego pro-
jektu ustawy prezentuje minister środowiska?
Oświadczenia poselskie
Poseł Zbigniew Chmielowiec (Klub Parlamen-
tarny Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoki Sejmie! W dniu 11 stycz-
nia br. w Miejskim Domu Kultury w Kolbuszowej
w województwie podkarpackim odbył się V Woje-
5
wódzki Konkurs Kolędy i Pastorałki Obcojęzycznej.
Organizatorami były Liceum Ogólnokształcące
im. Janka Bytnara w Kolbuszowej oraz Starostwo
Powiatowe w Kolbuszowej. Konkurs z roku na rok
cieszy się coraz większym zainteresowaniem wśród
młodzieży, która przybyła z całego województwa pod-
karpackiego. Swoje umiejętności wokalne w różnych
językach: angielskim, hiszpańskim, rosyjskim, nie-
mieckim i francuskim zaprezentowało na scenie ok.
200 osób.
Honorowy patronat konkursu objęli: Jego Emi-
nencja ksiądz biskup Kazimierz Górny, wojewoda
podkarpacki Małgorzata Chomycz, marszałek woje-
wództwa podkarpackiego Mirosław Karapyta, staro-
sta kolbuszowski Józef Kardyś oraz burmistrz miasta
i gminy Kolbuszowa Jan Zuba.
Zaproszeni goście oraz uczestnicy mogli podziwiać
wszystkie występy. Konkurs został podzielony na
cztery kategorie: gimnazja – soliści, gimnazja – ze-
społy, szkoły ponadgimnazjalne – soliści i szkoły po-
nadgimnazjalne – zespoły. Występy wokalne uczest-
ników oceniała komisja konkursowa w składzie:
Izabela Syniec, Anna Kwiecień, Aleksandra Niezgo-
da, Maria Bardan, Ewa Widuchowska, Łukasz Sowa
oraz ks. Mariusz Fijałkiewicz. Po konkursie komisja
przedstawiła uwagi oraz ogłosiła werdykt. Wszyscy
zwycięzcy otrzymali nagrody z rąk pani dyrektor
liceum ogólnokształcącego w Kolbuszowej Krystyny
Zembrowskiej, pani Joanny Zioło oraz pani Magda-
leny Baran.
W kategorii gimnazja – soliści nagrodzeni zostali:
Maciej Organ z Gimnazjum Nr l w Ustrzykach Dol-
nych, Barbara Giża z gimnazjum publicznego w Ra-
domyślu Wielkim oraz Anna Chmielowiec z Zespołu
Szkół w Trzęsówce. W kategorii gimnazja – zespoły
nagrodzono publiczne gimnazjum w Cmolasie i Ze-
spół Szkół w Trzęsówce. Kolejna kategoria to szkoły
ponadgimnazjalne – soliści, w niej nagrody wyśpie-
wały uczennice liceum ogólnokształcącego w Kolbu-
szowej Karolina Futyma i Klaudia Babiarz. Ostatnia
kategoria to szkoły ponadgimnazjalne – zespoły. Tu
nagrody powędrowały do I liceum ogólnokształcące-
go w Jaśle, I liceum ogólnokształcącego w Brzozowie
oraz liceum ogólnokształcącego w Kolbuszowej.
Celem konkursu było danie młodzieży możliwości
zaprezentowania talentów muzycznych i wokalnych,
zainteresowanie kulturą obcych krajów i upowszech-
nianie jej – a w szczególności jej aspektu religijnego
– oraz zaproponowanie nowych możliwości edukacji
w zakresie języków obcych poprzez muzykę i teksty
obcojęzyczne.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Pragnę serdecz-
nie podziękować z tego miejsca wszystkim organiza-
torom i uczestnikom V Wojewódzkiego Konkursu
Kolędy i Pastorałki Obcojęzycznej. To między innymi
poprzez tego typu konkursy wzbudzane jest wśród
młodzieży zainteresowanie nauką języków obcych
oraz kulturą obcych krajów. Dziękuję za uwagę.
6
Poseł Jan Kulas (Klub Parlamentarny Platfor-
ma Obywatelska)
Moje oświadczenie poselskie poświęcam pamięci
Aleksandra Kupczyńskiego (1873–1941) – księdza,
działacza narodowego pod zaborem pruskim, promo-
tora pisma „Pielgrzym”, wieloletniego patrona towa-
rzystw ludowych, posła na Sejm RP, czołowego dzia-
łacza Narodowej Demokracji na Pomorzu i zasłużo-
nego proboszcza parafii Świętego Krzyża w Tczewie
– w związku z 70. rocznicą jego śmierci.
Aleksander Kupczyński urodził się 13 lutego 1873 r.
z Paliwodziźnie w powiecie Lipno, w wielodzietnej
rodzinie leśnika. Był synem Juliana i Anny z Kamiń-
skich. Ojciec jego był żołnierzem powstania stycznio-
wego. Tradycje powstańcze były również głębokie
w rodzinie matki. W klimacie tradycji patriotycznych
wyrastał i wychowywał się młody Aleksander.
Szkołę powszechną młody Aleksander ukończył
w Chełmży. Następnie uczył się w sławnym Colle-
gium Marianum w Pelplinie. Edukację kontynuował
w gimnazjum w Brodnicy. Tutaj Aleksander włączył
się w działalność Kółka Filomatów i Filaretów im.
K. Marcinkowskiego. Wkrótce został jego prezesem.
W roku 1893 Aleksander Kupczyński uzyskał świa-
dectwo dojrzałości.
20-letni Aleksander Kupczyński postanowił po-
święcić się służbie Bożej. W konsekwencji podjął stu-
dia w seminarium duchownym w Pelplinie. Święce-
nia kapłańskie otrzymał 25 marca 1897 r. Swoje
prymicje odbył w Chełmży. Posługę duszpasterską
sprawował kolejno w miejscowościach diecezji cheł-
mińskiej, tj.: Pręgowo, Chełmża, Subkowy i Nowe
nad Wisłą. W roku 1903 objął probostwo w Wielkim
Garcu koło Tczewa. Miał wówczas zaledwie 30 lat.
Jako proboszcz rozwinął wieloraką działalność spo-
łeczno-patriotyczną.
Okazało się, że ksiądz Aleksander Kupczyński
miał niezwykłe zamiłowanie do aktywności społecz-
nej. Udzielał się w najbliższym obszarze zamieszka-
nia i, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, w skali regionu.
Regionem było wtedy Pomorze. Oczywiście w grani-
cach ówczesnego Cesarstwa Niemieckiego była to
prowincja niemiecka Prusy Zachodnie. Ksiądz A. Kup-
czyński głęboko zaangażował się w działalność towa-
rzystw ludowych. Na plebanii prowadził bibliotekę
Towarzystwa Czytelni Ludowych. W 1906 r. został
patronem Związku Polsko-Katolickich Towarzystw
Ludowych. Przewodniczył użytecznemu ruchowi to-
warzystw ludowych przez ponad 30 lat. W Wielkim
Garcu zorganizował także Katolickie Stowarzysze-
nie Robotników.
Ksiądz Aleksander Kupczyński udzielał się rów-
nież na forum diecezji chełmińskiej. Należał do naj-
bliższych współpracowników czasopisma „Pielgrzym”.
Nie da się przecenić zasług tego polskiego czasopisma
dla rozwoju życia religijnego oraz świadomości i dzie-
dzictwa kultury polskiej. Podkreślmy, iż w epoce
zaboru pruskiego „Pielgrzym”, obok „Gazety Gru-
dziądzkiej”, „Gazety Toruńskiej” i „Gazety Gdań-
skiej” oraz „Gryfa” podtrzymywał i upowszechniał
polskość na Pomorzu. Warto także dodać, że ksiądz
A. Kupczyński przez wiele lat należał do Towarzy-
stwa Naukowego w Toruniu.
Wysoka aktywność społeczna księdza Aleksan-
dra Kupczyńskiego zwróciła na niego uwagę liderów
polskiego życia narodowego w Prusach Zachodnich.
Już w 1912 r. wysunięto jego kandydaturę na posła
do parlamentu pruskiego z okręgów Gdańsk-miasto
i Gdańsk-Niziny, Gdańsk-Wyżyny. Mandatu nie
uzyskał z uwagi na zbyt silną dominację ludności
niemieckiej w tym okręgu. W tymże 1912 r. wydał
podręcznik do nauki śpiewu. Lubił dobry i głośny
śpiew.
Z powodu swojej niezwykłej aktywności narodo-
wej i patriotycznej ksiądz Aleksander Kupczyński
zmuszony był pod koniec I wojny światowej ukry-
wać się. Już jednak w listopadzie 1918 r. brał aktyw-
ny udział w manifestacjach narodowych w Gniewie
i w Tczewie. Aktywnie działał w Powiatowej Radzie
Ludowej w Gniewie, pełniąc obowiązki zastępcy pre-
zesa. W latach 1918–1920 ksiądz A. Kupczyński na-
leżał do Organizacji Wojskowej Pomorza. Ostatecznie
idea powstańcza nie objęła Pomorza. O losie Pomo-
rza, Gdańska decydowano na konferencji pokojowej
w Wersalu. O przyszłości Warmii, Mazur, Powiśla
i Śląska miały rozstrzygnąć plebiscyty. Ksiądz A. Kup-
czyński wspierał akcję plebiscytową na pobliskim
Powiślu. Po 11 lipca 1920 r. brał udział w operacji
przejęcia pięciu gmin na rzecz Polski, na prawym
brzegu Wisły. Od grudnia 1920 r. był też wykładow-
cą i kapelanem Szkoły Morskiej w Tczewie.
W okresie międzywojennym ksiądz Aleksander
Kupczyński należał do organizatorów i czołowych
działaczy Narodowej Demokracji na Pomorzu. Z ra-
mienia tego stronnictwa został 2 maja 1920 r. wybra-
ny posłem na Sejm Ustawodawczy. Z kolei w wybo-
rach w 1922 r. został zastępcą posła. Dnia 15 stycznia
1926 r. objął zwolniony mandat poselski. Tymi do-
świadczeniami parlamentarnymi ksiądz A. Kupczyń-
ski po raz pierwszy ustanowił tradycję posła ziemi
tczewskiej. Nie obca mu też była sfera aktywności
gospodarczej. Był m.in. prezesem Rady Nadzorczej
Banku Ludowego w Gniewie.
Niezwykle ważne wydarzenie miało miejsce dnia
24 listopada 1926 r. A mianowicie ksiądz Aleksander
Kupczyński objął parafię Świętego Krzyża w Tcze-
wie. Miało to bardzo pozytywne znaczenie dla para-
fii i miasta Tczewa. W krótkim czasie proboszcz
A. Kupczyński odnowił tczewską farę i sprawił nowe
dzwony. Rozwinął na dużą skalę duszpasterstwo spo-
łeczne. Między innymi pomagał przy organizowaniu
chrześcijańskich związków zawodowych (ChZZ)
w Tczewie i w regionie. Ksiądz A. Kupczyński udzie-
lał się również jako redaktor lokalnego pisma „Dzien-
nik Tczewski”. Na początku 1939 r. ogłosił drukiem
swoją pracę, prekursorską monografię (zarys) pt.
„Fara Św. Krzyża w Tczewie”.
W okresie międzywojennym ksiądz Aleksander
Kupczyński nadal angażował się w działalność die-

cezji chełmińskiej. Konsekwentnie wspierał rozwój
czasopisma „Pielgrzym”. Publikował tutaj swoje ar-
tykuły. Nie przypadkiem również był prezesem
diecezjalnego Związku Kapłanów „Unitas” oraz
przewodniczącym Kuratorium Kasy Posiłkowej
Księży Emerytów Diecezji Chełmińskiej. Był wśród
animatorów akcji katolickiej. Za swoje liczne zasłu-
gi i dokonania ksiądz A. Kupczyński został wyróż-
niony godnością kanonika honorowego kapituły
chełmińskiej.
Wybuch wojny w 1939 r. i okupacja hitlerowska
położyły kres bogatej i użytecznej działalności księ-
dza Aleksandra Kupczyńskiego. W lecie 1940 r. zo-
stał aresztowany przez gestapo i osadzony w więzie-
niu w Gdańsku. Następnie został wywieziony do
Berlina. Znalazł tutaj schronienie i opiekę u dawnego
wikarego księdza Bernarda Steina. Ksiądz A. Kup-
czyński zmarł 13 marca 1941 r. w Berlinie w wieku
68 lat.
Podsumowując. Ksiądz Aleksander Kupczyński
powołanie kapłańskie łączył z różnorodną i pożytecz-
ną działalnością społeczną. Należy go też zaliczyć do
współtwórców niepodległości Pomorza. Niewątpliwie
ksiądz A. Kupczyński położył duże zasługi dla diece-
zji chełmińskiej, a dla parafii Świętego Krzyża
w Tczewie w szczególności. Na co dzień żył sprawami
parafian i wspólnot lokalnych, dlatego też był księ-
dzem szanowanym, cenionym i lubianym. Zbliżająca
się 70. rocznica śmierci księdza A. Kupczyńskiego
jest dobrą okazją do przypomnienia jego niepospolitej
indywidualności i wybitnych zasług.
Poseł Józef Rojek (Klub Parlamentarny Prawo
i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dnia 3 stycznia
z Zespołu Przychodni Specjalistycznych w Tarnowie
odprawiono z kwitkiem 208 zarejestrowanych pacjen-
tów. Wśród nich były także osoby, które czekały na
swoją kolejkę od kilku miesięcy. Każdego kolejnego
dnia liczba ta rosła w podobnym tempie. Z kolei
w Mościckim Centrum Medycznym w Tarnowie za-
grożonych odmową przyjęcia przez lekarzy specjali-
stów było na początku stycznia ponad 1,5 tys. pacjen-
tów. Umowy z funduszem nie miała ponad połowa
spośród wszystkich poradni.
Opisana powyżej sytuacja nie jest oczywiście tar-
nowską specyfiką, lecz przede wszystkim skutkiem
działalności małopolskiego oddziału funduszu zdro-
wia. Jak się okazało, ta instytucja nie zakontrakto-
wała na bieżący rok około 1 tys. ofert na usługi spe-
cjalistyczne i to niejednokrotnie w bardzo prestiżo-
wych ośrodkach. W rezultacie wielu pacjentom prze-
padły wizyty, na które często zapisywali się ze znacz-
nym wyprzedzeniem.
Ponadto w województwie małopolskim zniknęły
m.in. przychodnie świadczące usługi do godz. 22,
działające w ramach ostrego dyżuru okulistycznego.
Wszystko wskazuje na to, że fundusz nie widzi rów-
7
nież problemu w tym, że zamiast kilku lub kilkuna-
stu poradni na terenie całego województwa pozosta-
wiono dwie lub jedną. O specyficznym charakterze
tego małopolskiego kontraktu medycznego świadczy
np. fakt, że w województwie małopolskim zabieg usu-
nięcia migdałków u dziecka w trybie jednodniowym
można wykonać tylko w jednym miejscu. I nie robią
tego w żadnym szpitalu w Krakowie, lecz w podtar-
nowskim Tuchowie.
To nie jest tylko bałagan, wiele wskazuje na to,
że NFZ z pewnymi sytuacjami nie może sobie pora-
dzić. Nie ma w tym żadnej logiki i, niestety, po raz
kolejny odbyło się to kosztem pacjentów. Stało się coś,
co w XXI wieku nie powinno się w środku Europy
zdarzyć. W wyniku działania instytucji państwowej
została przerwana ciągłość świadczenia pomocy me-
dycznej, co w pewnych okolicznościach może powo-
dować zagrożenie zdrowia, a nawet życia.
Poseł Andrzej Szlachta (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dzisiejsze oświad-
czenie poselskie chcę poświęcić 42. rocznicy aktu
samopodpalenia przed Muzeum Narodowym na pla-
cu Wacława w czeskiej Pradze przez Jana Palacha,
studenta filozofii.
Jan Palach urodził się 11 sierpnia 1948 r. we Vše-
taty w Czechosłowacji. Studiował filozofię na Uniwer-
sytecie Karola w Pradze. 16 stycznia 1969 r. o godz.
16 dokonał aktu samopodpalenia w proteście prze-
ciwko agresji Układu Warszawskiego na Czechosło-
wację i powszechnej apatii czeskiego społeczeństwa.
Ten dramatyczny czyn przypłacił życiem trzy dni
później, w wyniku odniesionych poparzeń. Poparze-
nia objęły 85% powierzchni ciała. Mimo natychmia-
stowej hospitalizacji w specjalistycznej klinice popa-
rzeniowej przy ul. Lagerova w Pradze nie udało się
uratować tego młodego patrioty, który chciał pokazać
niezadowolenie czeskiego społeczeństwa z powodu
agresji wojsk Układu Warszawskiego na ich kraj.
Student rzeźby Olbram Zoubek zdjął potajemnie jego
maskę pośmiertną, której odlew zaniesiono dzień po
śmierci na miejsce podpalenia.
25 stycznia odbył się pogrzeb Jana Palacha z udzia-
łem wielu tysięcy uczestników. Procesja pogrzebo-
wa na cmentarz Olsany przerodziła się w patrio-
tyczną manifestację jako protest przeciwko okupa-
cji. Tajna policja SŁB fotografowała i nagrywała
przebieg tej manifestacji, a następnie prześladowa-
ła jej uczestników.
W październiku 1973 r. ekshumowano szczątki
Jana Palacha, a po skremowaniu przeniesiono na
cmentarz w rodzinnym mieście Všetaty. W 1989 r. po
aksamitnej rewolucji w miejscu podpalenia się Jana
Palacha wmurowano brązowy krzyż, a rok później jego
szczątki powróciły na cmentarz olsański. W 1991 r.
Jana Palacha pośmiertnie odznaczono najwyższym
czeskim odznaczeniem, Orderem Tomasza Masary-
8
ka. Czeski emigrant, astronom Luboš Kohoutek, na-
zwał nazwiskiem Palacha odkrytą 22 sierpnia 1969 r.
asteroidę.
Swoim protestem Palachowi udało się, choć nie
na długo, wzmóc opór czechosłowackiego społeczeń-
stwa. Tuż po jego samopodpaleniu przez wiele miast
przeszły demonstracje. Jan Palach znalazł naśladow-
ców. 20 stycznia spłonął w Pilznie robotnik Josef
Hlavat, a za nim poszli inni. Łącznie w Czechosłowa-
cji samopodpalenia dokonało ponad 30 osób, z któ-
rych 7 zmarło.
Śmierć Palacha wstrząsnęła światową opinią pu-
bliczną i przypomniała tragedię Czechosłowacji.
O praskim studencie pisała prasa na całym świecie,
w tym komunistyczne organy prasowe.
Poseł Jan Warzecha (Klub Parlamentarny
Prawo i Sprawiedliwość)
Oświadczenie poselskie posła na Sejm RP Jana
Warzechy, poświęcone Muzeum Regionalnemu
w Dębicy.
Muzeum Regionalne w Dębicy powstało w 2003 r.
Z inicjatywą powołania instytucji muzealnej wystąpił
burmistrz i Rada Miejska Dębicy. Decyzję w tej spra-
wie rada podjęła na posiedzeniu 30 stycznia 2003 r.
Akceptacja uchwały rady miejskiej przez ówczesnego
ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego oraz
uchwała rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. w sprawie
nadania statutu Muzeum Regionalnemu w Dębicy
dały podstawę do dalszych działań organizacyjnych.
Oczekiwane od 40 lat przez mieszkańców zadanie
sfinalizowano 31 maja 2003 r., kiedy nastąpiło uro-
czyste otwarcie muzeum.
W pierwszych zbiorach muzeum znalazły się eks-
ponaty należące do Towarzystwa Przyjaciół Ziemi
Dębickiej. Były to materiały pozyskane z niektórych
zakładów przemysłowych w Dębicy oraz od osób pry-
watnych. Aktualnie muzeum posiada następując
działy: historyczny, archeologiczny, etnograficzny,
sztuki, oświatowy oraz wojskowy.
W ramach działu etnograficznego pracownicy mu-
zeum z jego dyrektorem Jackiem Dymitrowskim
kształtują i wzbogacają ekspozycję wedle napływają-
cych darów i przekazów. Głównym celem tej ekspo-
zycji jest udokumentowanie i zilustrowanie młodemu
pokoleniu życia wsi z nieodległej jeszcze przeszłości
ziemi dębickiej. Prezentowane są różne sprzęty go-
spodarstwa domowego, narzędzia, pojedyncze eg-
zemplarze stroju ludowego. Eksponuje się tu przykła-
dy snycerki, jak szufle i niecki, oraz narzędzi służą-
cych w gospodarstwach domowych. Są tutaj żarna
rotacyjne, znajdujące się niegdyś w niemal każdym
wiejskim domu, a także inne sprzęty towarzyszące
wypiekowi chleba, jak koszyki ze słomy i wikliny do
formowania ciasta chlebowego. Jest też pralka
drewniana pomysłowej konstrukcji, maglownice,
magiel szwedzki i prasa do wyciskania sera czy ze-
staw narzędzi stolarskich.
Dział archeologiczny posiada w muzeum salkę,
w której prezentuje się interesujące narzędzia: to-
porki i siekierki oraz inne wytwory ręki ludzkiej po-
chodzące z dawnych epok archeologicznych. Są
przedmioty z epok najdawniejszych, jak np. naczy-
nia gliniane odkryte na terenie ziemi dębickiej na
miejscu dawnego wczesnośredniowiecznego grodzi-
ska w Braciejowej. Niezwykle interesującymi eks-
ponatami są skamieniałe zęby mamuta oraz frag-
ment jego kości wydobyty z koryta Wisłoki.
Sala działu historycznego jest urządzona pod
hasłem: Dębica i dębiczanie. Celem tej ekspozycji,
w miarę kształtowania się jej zasobów materiało-
wych i zabytkowych, jest ukazanie historii miasta
i regionu. Licznie eksponowane są fotografie przed-
stawiające budownictwo miejskie z okresu między-
wojennego oraz powojennego. Zgromadzone w tej
sali eksponaty ukazują życie społeczne w okresie
międzywojennym, są prezentowane zdjęcia harcerzy,
uczniów i profesorów dębickich szkół. Zwiedzający
ma okazję obejrzeć również zdjęcia uroczystości ko-
ścielnych i państwowych z udziałem żołnierzy 5. Puł-
ku Strzelców Konnych, który stacjonował wówczas
w Dębicy. Wydarzenia powojenne zilustrowane są
oryginalnymi fotografiami. Są to zdjęcia wielce za-
służonego w dokumentowaniu ówczesnej Dębicy
fotografa Józefa Steca.
Kolejna sala wzbogacona jest o elementy związa-
ne z tematyką muzyczną. Zostali tam uhonorowani
wybitni dębiczanie – kompozytor Krzysztof Pende-
recki i Stanisław Darłak. W tej sali przypomina się
również zasłużonych pedagogów i popularyzatorów
muzyki, którzy odgrywają wielką rolę w życiu mia-
sta oraz w życiu duchowym każdego dębiczanina.
Tradycje wojskowe ściśle związane z Dębicą pre-
zentuje sala tradycji 3. Pułku Saperów im. gen. Ja-
kuba Jasińskiego, którego żołnierze przez wiele lat
stacjonowali w Dębicy i byli bardzo związani z mia-
stem i jego mieszkańcami. Sala, w której znajduje się
ekspozycja ukazująca tradycje wojskowe garnizonu,
w tym 5. Pułku Strzelców Konnych, 13. Samodziel-
nego Batalionu Saperów, 3. Pułku Saperów im. gen.
Jakuba Jasińskiego oraz innych formacji wojsko-
wych, urządzona jest wedle dawnego, zastanego
wzoru, czyli izby tradycji istniejącej przy jednostce
wojskowej w Dębicy przez wiele lat.
Wielką salę na piętrze budynku muzeum wy-
pełnia ekspozycja poświęcona rozwojowi przemysłu
w Dębicy, jaki miał miejsce w przeszłości. W sali pre-
zentowane są cztery wielkie dębickie zakłady prze-
mysłowe, jak: Fabryka Gum Jezdnych „Stomil”,
Wytwórnia Urządzeń Chłodniczych PZL Dębica, Za-
kłady Mięsne w Dębicy SA oraz KRP „Igloopol”, któ-
re, obok innych, wywarły znaczny wpływ na życie
społeczne, ekonomiczne, jak również kulturalne
Dębicy tamtego czasu.
Muzeum może poszczycić się również niezwykle
ciekawym i bogatym zbiorem militariów znajdują-
cych się przed budynkiem, wypożyczonych z Muzeum
Wojska Polskiego w Warszawie oraz Muzeum Lotnic-

twa Polskiego w Krakowie. Wśród nich są: opance-
rzony wóz rozpoznawczy BRDM-2, czołg średni T-34,
moździerz pułkowy 120 mm, armata przeciwlotnicza
37 mm, armata przeciwpancerna 57 mm, ciągniona
armata dywizyjna D-44, rakieta przeciwlotnicza
S-75 Dźwina, czołg ciężki IS-2 (jeden z sześciu
w Polsce), lekka armata polowa (dywizyjna), ciężka
haubica polowa, ciągnik artyleryjski Mazur D-350,
czołg średni T-55U, opancerzony transporter gąsie-
nicowy TOPAS-2AP, przeciwlotniczy zestaw rakie-
9
towy S-75M Wołchow, lekki czołg pływający PT-76.
Muzeum posiada również salę wystawową, w której
prezentowane są różnorodne wystawy o tematyce
historycznej, jak również wystawy promujące lokal-
nych artystów.
Jestem posłem pochodzącym z Dębicy i zarazem
członkiem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Dębickiej.
Mam przyjemność pozostawić w Sejmie RP ślad
w postaci tego oświadczenia promującego nasze jeszcze
młode, ale prężnie działające muzeum. Dziękuję.
 Porządek dzienny* )

83. posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 19 i 20 stycznia 2011 r.

1. Sprawozdanie Komisji Nadzwyczajnej o senackim projekcie ustawy o zmianie usta-

wy Kodeks postępowania karnego (druki nr 3187 i 3715).
2. Sprawozdanie Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka o rządowym projekcie
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (druki nr 3597
i 3774).
3. Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 3755).
4. Pierwsze czytanie rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępo-
wania cywilnego, ustawy o prawie pomocy w postępowaniu w sprawach cywilnych prowa-
dzonym w państwach członkowskich Unii Europejskiej oraz o prawie pomocy w celu ugo-
dowego załatwienia sporu przed wszczęciem takiego postępowania oraz ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (druk nr 3723).
5. Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny o:
1) poselskim projekcie ustawy o zmianie ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu
pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym
w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich,
2) senackim projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługu-
jącym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez
III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz niektórych innych
ustaw,
3) rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługu-
jącym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez
III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
(druki nr 3241, 3304, 3599 i 3769.)
6. Sprawozdanie Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Obrony Narodowej
o poselskim projekcie ustawy o utworzeniu Akademii Lotniczej w Dęblinie (druki nr 3566
i 3771).
7. Sprawozdanie Komisji do Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Spraw Zagranicz-
nych o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Protokołu zmieniającego protokół w spra-
wie postanowień przejściowych, dołączony do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu
o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólno-
tę Energii Atomowej, sporządzonego w Brukseli dnia 23 czerwca 2010 r. (druki nr 3567
i 3590).
8. Informacja prezesa Rady Ministrów dotycząca działań rządu zmierzających do usta-
lenia przyczyn i okoliczności katastrofy samolotu TU-154M w dniu 10 kwietnia 2010 r. pod
Smoleńskiem, w związku z publikacją raportu Międzypaństwowego Komitetu Lotniczego
(MAK).
9. Sprawozdanie Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Spraw Zagranicz-
nych o rządowym projekcie ustawy o ratyfikacji Porozumienia w sprawie Środkowoeuro-
pejskiego Programu Wymiany Uniwersyteckiej CEEPUS III, sporządzonego w Budvie dnia
25 marca 2010 r. (druki nr 3720 i 3763).

*) Zmieniony – patrz s. 109.

 10. Sprawozdanie Komisji Finansów Publicznych o stanowisku Senatu w sprawie
ustawy budżetowej na rok 2011 (druki nr 3777 i 3785).
11. Sprawozdanie Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Spra-
wiedliwości i Praw Człowieka o stanowisku Senatu w sprawie ustawy o odpowiedzialności
majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (druki nr 3778
i 3783).
13. Sprawozdanie Komisji Zdrowia oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Polity-
ki Regionalnej o:
1) komisyjnym projekcie ustawy o zmianie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych,
2) rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdro-
wiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw
(druki nr 2770, 3111, 3649 i 3649-A) – trzecie czytanie.
14. Pierwsze czytanie przedstawionego przez Prezydium Sejmu projektu uchwały
o zmianie uchwały w sprawie powołania Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów
ustaw o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz projektów ustaw z nimi zwią-
zanych (druk nr 3782).
15. Pytania w sprawach bieżących.
16. Informacja bieżąca.
17. Pierwsze czytanie obywatelskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie
przyrody (druk nr 3727).

Obecni posłowie według załączonej do protokołu listy obecności