Czasopismo rzymskich

katolików zwolenników


Mszy Wszechczasów
zwanej Mszą
Tradycyjną, Mszą św.
Piusa V, Mszą
Trydencką, Mszą
Łacińską, Starą Mszą

http://katoliktradycji2008
.googlepages.com

Katolik Tradycji Adres Redakcji:

ul. Doki 1/7
80-863 Gdańsk

NR 32 CZAS PO WIELKIEJNOCY ANNO DOMINI 2011 PISMO BEZPŁATNE Kolegium Redakcyjne:

Piotr Błaszkowski
*
Grzegorz
Mularczyk
*
Karolina
Walla

Sekretarz Redakcji:
Piotr Błaszkowski

Kontakt:
katolik.tradycji@wp.pl

Wydawca:
Członkowie
Kolegium Redakcyjnego

W tym numerze:

† Instrukcja o
stosowaniu Listu
Apostolskiego motu
proprio Summorum
Pontificum

† Miłość Matki
NMP CIERPLIWIE SŁUCHAJĄCA – MÓDL SIĘ ZA NAMI! Najświętszej i Jej
ostrzeżenia

† Potęga Niepokalanej
† Niepokalanie Poczęta
Najświętsza Maryja
Panna

† Matka Boska
Wejherowska
 Laudetur Iesus Christus,

Z wielką radością oddajemy do rąk naszych czytelników, nasze majowo, „maryjne”

pisemko.

Prawdziwy katolik Tradycji, nie może, żyć bez miłości do Matki Jezusa. Bez Niej życie
na ziemi, nie miałoby słodkich słów pocieszenia. Bez Niej nasze serca, nie zapalałyby
się żarem modlitwy, bo Matka prosi i to Jaka! Matka samego Pana! I nie sposób Jej
niczego odmawiać. A prosi tylko o to, co jest wolą Jej Syna, o nawrócenie, pokutę i
modlitwę.

Ona, jako najtroskliwsza z Matek daje nieustanne ostrzeżenia o karach, jakie czekają
tych, co się nie nawrócą.

Ona jest dla teologów i maluczkich ostrzeżeniem przed herezjami. Nawet

niepiśmienny katolik, może ustrzec się od błędu przez zapytanie dziwnego pana z
Biblią, „a co mówicie o Matce Bożej?”. I dla współczesnego katolika byłoby lepiej, aby
trzymał się Matczynej sukni, niż błądził po bezdrożach współczesnych „-izmów” i
własnych niechrześcijańskich pomysłów na życie.

Dla wiernych zaangażowanych w powrót Mszy Wszechczasów w swoich lub nie

swoich parafiach przedrukowujemy dokument Papieskiej Komisji Ecclesia Dei:
„Instrukcja o stosowaniu Listu Apostolskiego motu proprio Summorum
Pontificum”. Jednocześnie Przełożony Generalny Bractwa św. Piusa X liczy na waszą
szczodrobliwość i ma nadzieję na zebranie, co najmniej dwunastu milionów
Różańców, odmówionych w intencji uwolnienia Kościoła od zła, które może mu
zagrażać w najbliższej przyszłości, w intencji nawrócenia Rosji oraz rychłego tryumfu
Niepokalanego Serca Maryi. To kolejna krucjata różańcowa, która ma się zakończyć
na Zesłanie Ducha Świętego w 2012 r. Dramatyczna sytuacja, którą widzimy wokoło,
podpowiada nam, że czas przesilenia, nie jest daleki.

Wiele jeszcze pracy przed nami! Ale z taką Królową nic nie jest trudne, a słodkie
spotkanie, jakie nas czeka z Matuchną w Niebie, osusza wszystkie łzy.

Redakcja
 KOMISJA PAPIESKA
ECCLESIA DEI
Instrukcja o stosowaniu Listu
Apostolskiego motu proprio
Summorum Pontificum
Jego Świątobliwości Papieża Benedykta
XVI
I. Wprowadzenie
1. List apostolski motu proprio Summorum
Pontificum Papieża Benedykta XVI z 7 lipca
2007, który wszedł w życie 14 września
2007, udostępnił bogactwo liturgii
rzymskiej Kościołowi powszechnemu.
2. Przez to motu proprio Papież Benedykt
XVI promulgował prawo powszechne dla
Kościoła, z intencją nadania nowych ram
normatywnych używaniu liturgii rzymskiej
obowiązującej w 1962.
3. Po przypomnieniu starao Papieży o
świętą liturgię i rewizję ksiąg liturgicznych,
Ojciec Święty przypomina tradycyjną
zasadę – uznaną od czasów niepamiętnych
i która ma byd koniecznie zachowana w
przyszłości – zgodnie, z którą “każdy
Kościół partykularny powinien byd w
zgodzie z Kościołem powszechnym, nie
tylko co do doktryny wiary i znaków
sakramentalnych, lecz także co do
zwyczajów powszechnie przyjętych z
nieprzerwanej tradycji apostolskiej. Należy
je zachowywad nie tylko po to, aby
uniknąd błędów, lecz po to, by
przekazywad integralnośd wiary, ponieważ
reguła modlitwy Kościoła odpowiada jego
regule wiary”*1+.
4. Namiestnik Apostolski przypomina
ponadto Biskupów Rzymu, którzy są
najbardziej zasłużeni w tym dziele –
zwłaszcza świętego Grzegorza Wielkiego i
świętego Piusa V. Papież podkreśla
również, że wśród świętych ksiąg
liturgicznych szczególną rolę odegrało
Missale Romanum i że w ciągu wieków
podlegało ono aktualizacjom aż po
błogosławionego Papieża Jana XXIII.
Następnie, w związku z reformą liturgiczną
po Soborze Watykaoskim II, Paweł VI w
roku 1970 zaaprobował nowy Mszał
Rzymski przewidziany do użytku Kościoła
obrządku łacioskiego, który następnie
został przełożony na wiele języków, a
którego trzecie wydanie typiczne Biskupów, opublikowany tego samego
promulgował w roku 2000 Jan Paweł II. dnia (7 lipca 2007) i przedstawiający
szersze objaśnienia na temat słuszności i
5. Wielu wiernych, ukształtowanych w
potrzeby samego motu proprio: chodziło
duchu reform liturgicznych
bowiem o wypełnienie istniejącej próżni
poprzedzających Sobór Watykaoski II,
poprzez nadanie nowych ram
wyrażało żywe pragnienie zachowania
normatywnych używaniu liturgii rzymskiej
dawnej tradycji. Dlatego poprzez specjalny
obowiązującej w 1962.
indult Quattuor abhinc annos, wydany w
Ramy te narzucały się szczególnie przez to,
1984 przez Świętą Kongregację Kultu
że w chwili wprowadzenia nowego mszału
Bożego, Papież Jan Paweł II zezwolił pod
nie wydawało się konieczne wydawanie
pewnymi warunkami na wznowienie
dyspozycji mających regulowad używanie
używania Mszału Rzymskiego
liturgii obowiązującej w 1962. Ze względu
promulgowanego przez błogosławionego
na wzrost liczby tych, którzy proszą o
Jana XXIII. Ponadto, wraz z motu proprio
możliwośd używania formy nadzwyczajnej,
Ecclesia Dei z 1988 Papież Jan Paweł II
stało się konieczne wydanie pewnych
wezwał Biskupów, aby hojnie udzielali
norm w tym przedmiocie.
tego pozwolenia wszystkim wiernym,
Papież Benedykt XVI stwierdza przede
którzy o to proszą. Podobnie Papież
wszystkim: “Nie ma żadnej sprzeczności
Benedykt XVI w motu proprio Summorum
między jednym i drugim wydaniem
Pontificum wskazał kilka zasadniczych
Missale Romanum. Dzieje liturgii są
kryteriów dotyczących zachowywania usus
zbudowane ze wzrastania i postępu, nigdy
antiquior rytu rzymskiego, które wypada
z zerwania. To, co było święte dla
tu przypomnied.
wcześniejszych pokoleo, pozostaje wielkie
6.Tekst Mszału Rzymskiego i święte dla nas, i nie może nagle okazad
promulgowanego przez Papieża Pawła VI się całkowicie zakazane, lub wręcz uznane
oraz teksty należące do ostatniej edycji za niegodziwe”*2+.
Jana XXIII są dwiema formami liturgii
8. Motu proprio Summorum Pontificum
rzymskiej nazywanymi odpowiednio
stanowi znaczący wyraz magisterium
“zwyczajną” i “nadzwyczajną”. Chodzi tu
Biskupa Rzymu i właściwej mu posługi
zatem o dwa zwyczaje jednego rytu
[munus] – regulowania i porządkowania
rzymskiego, które stoją obok siebie.
świętej liturgii Kościoła*3+ – oraz przejawia
Albowiem obie formy są wyrazem
troskę Namiestnika Chrystusowego i
jedynego “prawa modlitwy” (lex orandi)
Pasterza Kościoła powszechnego[4]. Jego
Kościoła. Ze względu na swoją
celem jest:
starożytnośd i czcigodnośd forma
nadzwyczajna musi byd zachowywana z a) ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii
należnym jej honorem. rzymskiej w usus antiquior, jako skarbu do
najstaranniejszego zachowania;
7. Motu proprio Summorum Pontificum
towarzyszy list Ojca Świętego do

b) zagwarantowanie i realne zapewnienie
używania nadzwyczajnej formy wszystkim
tym, którzy tego pragną – w takim
rozumieniu, że używanie liturgii rzymskiej
obowiązującej w 1962 jest prawem danym
dla dobra wiernych, a więc ma byd
interpretowane w sensie przychylnym dla
wiernych, którzy są jego głównymi
adresatami;
c) sprzyjad pojednaniu wewnątrz Kościoła.
II. Kompetencje Komisji Papieskiej
Ecclesia Dei
9. Najwyższy Pasterz udzielił Komisji
Papieskiej Eclesia Dei zwyczajnej władzy
wikariusza w sprawach leżących w jej
kompetencjach, w szczególności nadzoru
nad wprowadzaniem w życie postanowieo
motu proprio Summorum Pontificum (por.
art. 12).
10. par. 1. Komisja Papieska wykonuje
swoją władzę, poza kompetencjami
przyznanymi przez papieża Jana Pawła II i
potwierdzonymi przez papieża Benedykta
XVI (por. art. 12-12), także poprzez
decydowanie w sprawach rekursów
wniesionych do niej zgodnie z przepisami,
jako hierarchiczny przełożony, przeciwko
jakimkolwiek możliwym decyzjom
administracyjnym Ordynariusza, które
okazałyby się niezgodne z motu proprio.
par. 2. Dekrety, którymi Komisja Papieska
rozstrzyga rekursy, mogą byd zaskarżane
ad normam iuris przed Najwyższym
Trybunałem Sygnatury Apostolskiej.
11. Po uzyskaniu zgody Kongregacji Kultu
Bożego i Dyscypliny Sakramentów,
Komisja Papieska Ecclesia Dei, będzie
odpowiadała za nadzór nad przyszłymi
wydaniami tekstów liturgicznych
dotyczących formy nadzwyczajnej rytu
rzymskiego.
III. Przepisy szczegółowe
12. W następstwie ankiety
przeprowadzonej wśród Biskupów z
całego świata i ze względu na
zagwarantowanie poprawnej interpretacji
oraz właściwego zastosowania motu
proprio Summorum Pontificum, Komisja
Papieska na mocy władzy jej udzielonej
oraz swych uprawnieo, wydaje niniejszą
Instrukcję, zgodnie z kanonem 34 Kodeksu
Prawa Kanonicznego.
Kompetencje Biskupów Diecezjalnych
13. Zgodnie z Kodeksem Prawa
Kanonicznego[5] Biskupi diecezjalni mają
czuwad nad zagwarantowaniem dobra
wspólnego w dziedzinie liturgii i do
czynienia tego w ten sposób, aby wszystko
odbywało się godnie, w pokoju i ze
spokojem, zawsze w zgodzie z intencją
Biskupa Rzymu jasno wyrażoną przez
motu proprio Summorum Pontificum[6].
W przypadku sporu lub uzasadnionej
wątpliwości w przedmiocie celebracji w
formie nadzwyczajnej sąd jest zastrzeżony
dla Komisji Papieskiej.
14. Jest zadaniem biskupa diecezjalnego
podjęcie wszelkich koniecznych środków
dla zapewnienia należytego szacunku dla
nadzwyczajnej formy Rytu Rzymskiego,
zgodnie z motu proprio Summorum
Pontificum Coetus fidelium
(por. motu proprio Summorum Pontifcum,
art. 5 par. 8)
15. Grupa wiernych może byd określona
jako trwale istniejąca (“stabiliter existens”)
zgodnie z sensem art. 5, par. 1 motu
proprio Summorum Pontificum wówczas,
gdy składa się z osób należących do
określonej parafii, które, nawet już po
opublikowaniu motu proprio Summorum
Pontificum łączą się z powodu swej czci dla
Liturgii w usus antiquior i które proszą, by
mogła ona byd celebrowana w kościele
parafialnym, w oratorium albo kaplicy.
Taka grupa może składad się również z
osób należących do różnych parafii lub
diecezji, które gromadzą się w powyższym
celu w konkretnym kościele parafialnym,
kaplicy albo oratorium.
16. W przypadku kapłana, który pojawia
się okazjonalnie w kościele parafialnym z
pewną liczbą wiernych i pragnie
celebrowad Mszę w formie nadzwyczajnej,
jak przewidziane jest przez artykuły 2 i 4
motu proprio Summorum Pontificum,
proboszcz albo rektor kościoła, albo
kapłan odpowiedzialny jest upoważniony
do udzielenia pozwolenia na taką
celebrację, biorąc jednak pod uwagę
rozkład celebracji liturgicznych w tym
kościele.
17. par. 1 W rozstrzyganiu konkretnych
przypadków proboszcz, rektor albo kapłan
odpowiedzialny za kościół ma się kierowad
roztropnością, powodowany pasterską
gorliwością i duchem hojnej gościnności.
par. 2 Jeśli, grupa składa się z niewielu
wiernych, należy zwrócid się do
Ordynariusza miejsca o wskazanie
kościoła, w którym wierni ci mogliby się
gromadzid na takich celebracjach, aby
zaangażowane uczestnictwo mogło stad
się łatwiejsze, a celebracja Mszy świętej
godniejsza.
18. Również w sanktuariach i miejscach
pielgrzymkowych możliwośd celebracji
Mszy św. w formie nadzwyczajnej ma byd
oferowana grupom pielgrzymów, którzy o
to poproszą (por. motu proprio
Summorum Pontificum, art. 5, par. 3), jeśli
jest zdatny kapłan.
19. Wierni, którzy proszą o Msze św. w
formie nadzwyczajnej, nie mogą w żaden
sposób popierad albo należed do grup,
które okazują się byd przeciwko ważności
bądź prawomocności Mszy św. i
Sakramentów celebrowanych w formie
zwyczajnej albo przeciwko Biskupowi
Rzymu jako Najwyższemu Pasterzowi
Kościoła Powszechnego.
Sacerdos idoneus (zdatny kapłan) (por.
motu proprio Summorum Pontificum art. 5,
par. 4)
20. W odniesieniu do kwestii koniecznych
wymagao wobec kapłana, aby był uznany
za zdatnego do celebrowania Mszy w
formie nadzwyczajnej stanowi się, co
następuje:
a. Każdy kapłan katolicki, któremu nie jest
to zabronione przez Prawo Kanoniczne[7],
ma byd uważany za zdatnego do
celebrowania Mszy św. w formie
nadzwyczajnej.
b. Co się tyczy łaciny, konieczne jest, aby
kapłan mający celebrowad potrafił
wypowiadad słowa poprawnie i rozumiał
ich znaczenie.
c. Jeśli chodzi o umiejętnośd odprawiania celebrowad w nadzwyczajnej formie rytu
rytu, za zdatnych uważa się tych rzymskiego, muszą znad odpowiednie
kapłanów, którzy z własnej woli rubryki i są zobowiązani do poprawnego
przystępują do celebrowania według ich przestrzegania.
formy nadzwyczajnej, i tych, którzy czynili
25. Nowi święci i niektóre spośród nowych
to w przeszłości.
prefacji mogą i powinny byd dodane do
21. Usilnie prosi się Ordynariuszy o mszału z 1962 r.*9+ zgodnie z
zapewnienie kapłanom okazji uzyskania rozporządzeniami, które zostaną wydane
adekwatnego przygotowania do w przyszłości.
odprawiania liturgii w formie
26. Zgodnie z tym, co jest przewidziane
nadzwyczajnej. Dotyczy to zwłaszcza
przez artykuł 6 motu proprio Summorum
Seminariów, gdzie przyszli kapłani powinni
Pontificum, czytania w Mszach według
otrzymad odpowiednia formację, włącznie
mszału z 1962 r. mogą byd wykonywane
z nauką łaciny*8+, oraz – jeżeli okoliczności
albo wyłącznie po łacinie, albo po łacinie i
za tym przemawiają – możliwośd nauki
następnie w języku narodowym, albo, w
formy nadzwyczajnej rytu rzymskiego.
mszach czytanych, wyłącznie w języku
22. W diecezjach bez zdatnego kapłana narodowym.
Biskupi diecezjalni mogą poprosid o
27. Jeśli chodzi o normy dyscyplinarne
współpracę kapłanów z Instytutów
związane z celebracją, stosuje się
erygowanych przez Papieską Komisję
dyscyplinę kościelną zawartą w Kodeksie
Ecclesia Dei - zarówno w celebrowaniu, jak
Prawa Kanonicznego z 1983 r.
i nawet w nauczaniu celebrowania.
28. Ponadto, na mocy swojego charakteru
23. Prawo celebrowania Mszy sine populo,
jako prawa specjalnego, motu proprio
czyli z uczestnictwem jedynie ministranta,
Summorum Pontificum w swoim własnym
w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego
zakresie znosi wszystkie przepisy prawa,
jest udzielone przez motu proprio
związane ze świętymi obrzędami,
każdemu kapłanowi świeckiemu lub
promulgowane po 1962 r. nie dające się
zakonnemu (por. motu proprio
zastosowad do rubryk ksiąg liturgicznych
Summorum Pontificum, art. 2). Na te
obowiązujących w 1962 r.
celebracje kapłani nie potrzebują zatem,
według motu proprio Summorum Bierzmowanie i udzielanie Święceo
Pontificum, żadnego osobnego zezwolenia
od swego Ordynariusza lub przełożonego. 29. Pozwolenie na użycie starszej formuły
obrzędu bierzmowania zostało
Dyscyplina liturgiczna i kościelna potwierdzone przez motu proprio
Summorum Pontificum (art. 9, par. 2). Tak
24. Księgi liturgiczne nadzwyczajnej formy
więc w formie nadzwyczajnej nie jest
rytu rzymskiego mają byd używane w
konieczne użycie nowszej formuły papieża
takim kształcie, w jakim zostały
promulgowane. Wszyscy, którzy pragną
Pawła VI, która znajduje się w Ordo
Confirmationis.
30. Jeśli chodzi o tonsurę, niższe święcenia
i subdiakonat, motu proprio Summorum
Pontificum nie wprowadza żadnej zmiany
w dyscyplinie Kodeksu Prawa
Kanonicznego z 1983 r. W konsekwencji w
instytutach życia konsekrowanego i
stowarzyszeniach życia apostolskiego,
które podlegają Papieskiej Komisjii
Ecclesia Dei, każdy, kto złożył uroczyste
śluby albo na stałe został włączony do
kapłaoskiego instytutu życia
apostolskiego, zostaje inkardynowany jako
duchowny w instytucie albo
stowarzyszeniu po otrzymaniu święceo
diakonatu, w zgodzie z kan. 226, par. 2
Kodeksu Prawa Kanonicznego.
31. Jedynie w instytutach życia
konsekrowanego i stowarzyszeniach życia
apostolskiego podlegających Papieskiej
Komisji Ecclesia Dei, oraz tam, gdzie
zachowuje się używanie ksiąg liturgicznych
formy nadzwyczajnej, dozwolone jest
użycie Pontificale Romanum z 1962 r. przy
udzielaniu wyższych i niższych święceo.
Breviarium Romanum
32. Art. 9 par. 3 motu proprio Summorum
Pontificum daje duchownym prawo
używania brewiarza (Breviarium
Romanum) obowiązującego w 1962 r.,
który powinien byd odmawiany w całości i
po łacinie.
Święte Triduum
33. Jeśli jest zdatny kapłan, grupa
wiernych przywiązana do wcześniejszej
tradycji liturgicznej może również
celebrowad święte Triduum w formie
nadzwyczajnej. W przypadku, gdy nie
byłoby kościoła lub oratorium
przeznaczonego wyłącznie dla tych
celebracji, proboszcz lub Ordynariusz mają
podjąd decyzje najprzychylniejsze dobru
dusz, w porozumieniu z kapłanem, nie
wykluczając możliwości powtórzenia
celebracji świętego Triduum w tym samym
kościele.
Ryty własne zakonów
34. Dozwolone jest używanie ksiąg
liturgicznych właściwych dla zakonów i
obowiązujących w 1962 r.
Pontificale Romanum i Rituale Romanum
35. Zgodnie z n. 28 niniejszej Instrukcji i z
zachowaniem tego, co jest przepisane
przez n. 31, dozwolone jest używanie
Pontyfikału Rzymskiego i Rytuału
Rzymskiego, a także Ceremoniału
Biskupów, obowiązujących w 1962.
W trakcie audiencji w dniu 8 kwietnia
2011, udzielonej Kardynałowi
Przewodniczącemu Papieskiej Komisji
Ecclesia Dei, Najwyższy Pasterz Benedykt
XVI zaaprobował niniejszą Instrukcję i
polecił jej opublikowanie.
Dan w Rzymie, w siedzibie Papieskiej
Komisji Ecclesia Dei, 30 kwietnia 2011, we
wspomnienie świętego Piusa V.
Kard. William Levada, Przewodniczący
ks. prałat Guido Pozzo, Sekretarz
Za: http://www.nowyruchliturgiczny.pl/, który
zamieszcza za redakcją Christianitas
 Miłość Matki Najświętszej i Jej
ostrzeżenia
Maryja Matka Boga nie pragnie niczego
innego poza tym, co pragnie jej Boski Syn.
Uświęcenia i zbawienia dusz, za które Pan
Jezus poniósł śmierć straszliwą. I jak
dobra matka ostrzega swe dzieci przed
konsekwencjami grzechu.
Katolicy wiedzą o ostrzeżeniach Naszej
Pani w Fatimie, które zostało tak boleśnie
zignorowane. Teraz wraz z trzęsieniem
ziemi w Japonii przypomniano sobie o
objawieniu Matki Bożej w Akita, na
zachodnim wybrzeżu japońskiej wyspy
Honsiu (trwające od 1973 do 1975), gdzie
Maryja mówi o Bożej karze za grzechy
ludzkości, czy wręcz o „karze większej
niż potop” nieporównywalnej z tym, co
„do tej pory widział świat”. Maryja
Panna mówi wręcz o konieczności
„ugaszenia gniewu Ojca niebieskiego”,
wspomina także o Bożym planie
„wielkiego oczyszczenia całej
ludzkości”; „Gniew niebieskiego Ojca
może złagodzić modlitwa, pokuta,
szczere ubóstwo i odważne akty
ofiary”. Na koniec 13 października, w 56.
rocznicę objawień fatimskich, Niepo-
kalana wzywa do szczególnej modlitwy za
papieża, biskupów i kapłanów, i właśnie ta
część Japonii, gdzie leży miejscowość
Akita została najbardziej zniszczona. Jeśli
to miało być preludium przed kolejnymi
katastrofami to brakuje słów na wyrażenie,
co nas jeszcze czeka.
Po ludzku żal ofiar, ale pamiętajmy, że
przed Bogiem nikt nie jest bez winy. Z II
wojny światowej i wojny koreańskiej dwa
narody pogańskie, koreański i japoński,
wyszły ze straszliwą traumą. Ale w czasie
pokoju połowa społeczeństwa Korei
Południowej wyznała w Jezusie Zbawiciela
i przyjęła chrzest, (choć w większości są to
protestanci), a w Japonii garstka. Cała
Japonia pokryta jest za to świątyniami
szintoistycznymi (rodzima narodowa religia
Japończyków), gdzie dręczone wyrzutami
sumienia kobiety czczą „duszki (kami)
abortowanych dzieci”. Pornografia i bez-
wstyd są wszechobecne. Jak pisały
pracujące tam siostry zakonne z Polski,
„bogiem dla Japończyków stała się
technologia, a nawet buddyści nie chodzą
do świątyń”. Kontynuując, gdyby byli
ludźmi dobrej woli przyjęliby Chrystusa i
Jego naukę. To tyle o poganach, którzy z
przyczyn kulturowych mieli trudność w
poznaniu Naszego Pana. A co powiedzieć
można o społeczeństwach postchrześci-
jańskich, które znały Prawdę, a Ją
odrzuciły?
I tu kolejne ostrzeżenie. W sanktuarium La
Madonna dei Fiori (Matki Bożej Kwiatów)
w miasteczku Bra (60 km od Turynu)
każdego roku między 8 a 29 grudnia,
często przy silnym mrozie i w śniegu,
ponawia się zadziwiający fenomen
kwitnięcia drzew śliwki, rosnących w
miejscu objawienia się Matki Bożej.
"Kroniki sanktuarium w Bra podają, iż w
jego 670-letniej historii drzewa (samo
objawienie miało miejsce 29 grudnia 1336
r.) w miejscu objawienia nie zakwitły tylko
dwa razy. Było to w grudniu? 1913 r. oraz
w grudniu 1938 r., a więc jakiś czas przed
wybuchem pierwszej i drugiej wojny
światowej"... no i nie zakwitły w zeszłym
roku....2010 (grudzień).
Wszystkie objawienia, o których wyżej
pisaliśmy są uznane przez Kościół.
Mówmy więc, różaniec jak nas nasza
Niebieska Mateńka prosi, czy w drodze do
pracy, czy do szkoły, w czas i nie w czas,
powtarzajmy akty strzeliste, aby uratować,
jeśli już nie swoje ciało to przynajmniej
dusze, bo będą ginąć i źli i dobrzy.
Mateusz
Opr. na podstawie:
-Marta Brzezińska "Potrzeba wielkiego oczyszczenia całej
ludzkości" na podstawie: Wincentego Łaszewskiego pt.
Akita. Japonia (1975-1981). Orędzia Matki Bożej dla
świata zamieszczonego na portalu
http://www.duchprawdy.com);
- „Tsunami. Powszechny Potop w: "Corriere della Sera",
http://www.soverato .com / Eventi / tsunami /
diluvio_universale.asp, 04.04.2011r.; W. Łaszewski,
http://www.duchprawdy.com/akita.htm, 04.04.2011r.
-http://poznajmy-prawde.blog.onet.pl/Cudowny-znak-Matki-
Bozej-Kwiat,2,ID418404667,n basia i kinga
Potęga Niepokalanej.
W modlitwie do Najświętszej Maryi
Panny o nawrócenie heretyków a także w
Oficjum Jej poświęconym czytamy mocne
słowa: Cunctas haereses sola interemisti in
universo mundo. Ty sama wyniszczyłaś
wszystkie herezje całego świata. Patrząc na
historię Kościoła każdy może znaleźd w tych
słowach głęboką prawdę. Od początku
Owczarnią Chrystusową wstrząsały różne
niepokoje, ale gdy tylko ludzie w pokorze
uciekali się do swojej Matki, Ona wypraszała u
Boga łaski potrzebne do przezwyciężenia
kryzysu.
Książkowym przykładem jest bitwa
pod Lepanto z 7 X 1571r., gdy katolicka flota
pod wodzą Juana de Austria rozgromiła
islamską armadę Alego Paszy. Na pamiątkę
tego wielkiego zwycięstwa Maryi (przed bitwą
modlono się na Różaocu na każdym statku,
wzywając pomocy Wspomożenia Chrześcijan)
papież Pius V ustanowił 7 października
świętem Matki Bożej Różaocowej. Jednakże to
jedynie jedno z wielu Jej zwycięstw. Także
nasz naród zwyciężał wielokrotnie pod Jej
sztandarem: pod Grunwaldem z 15 VII 1410r.;
pod Częstochową, gdy pogromiono
protestancką armię szwedzką w 1655r.; pod
Wiedniem, kiedy uratowano Europę przed
muzułmaoską inwazją w 1683r. i oczywiście
podczas wojny polsko-bolszewickiej z lat 1919-
1921. Są to zwycięstwa widzialne. Jednakże
nie można zapomnied o jej zwycięstwach
niewidzialnych, o których dowiemy się dopiero
po śmierci. Gdy w duszy nawet
najnędzniejszego z ludzi budzi się pragnienie
życia duchowego, jest to wspaniałe
zwycięstwo Bożej Rodzicielki. A ileż herezji od
początku istnienia Kościoła powstało?
Arianizm, manicheizm, gnostycyzm,
pelagianizm, antytrynitaryzm, adopcjanizm,
kataryzm… One wszystkie, mimo iż często
pociągały za sobą wielkie rzesze wiernych,
zostały zdeptane przez Niepokalaną. Mimo
faktu, że dziś w Kościele panuje modernizm,
który, jak powiedział św. Pius X, jest zbiorem
wszystkich herezji, jednak i on zostanie
zwalczony przez Bożą Rodzicielkę.
Swoistym wyznaniem wiary w ową
niezwykłą moc orędownictwa Maryi są
niezliczone miejsca, w których przyzywa się Jej
pomocy. Praktycznie każdy naród, który jest
związany nawet w małym stopniu z Kościołem
Rzymskim, ma swoje sanktuarium maryjne, do
którego odbywa pielgrzymki i które stanowi
serce danego kraju. My, Polacy, mamy
oczywiście Częstochowę; Polacy i Litwini
pielgrzymują do Ostrej Bramy w Wilnie;
Austriacy mogą poszczycid się Mariazell;
Francuzi modlą się o wstawiennictwo Matki
Bożej m.in. w Lourdes; w Hiszpanii Najświętsza
Panienka króluje w Montserrat; Sercem
Meksyku i Ameryki Środkowej jest Guadalupe;
w USA Maryja znalazła swoje miejsce w
Waszyngtonie; włoską Częstochową jest
Loreto. Każde z tych miejsc jest skarbem
Kościoła i otuchą dla pielgrzymów. Jednakże
współcześni ekumeniści nie dzielą tych uczud.
Dla nich Najświętsza Panienka jest przeszkodą,
którą najchętniej by usunęli, gdyż rani bardzo
„uczucia religijne” protestantów. Jednakże
tego nie mogą uczynid nawet najbardziej
liberalni z nich. Mogą podejmowad działania,
mające na celu zniszczyd Jej obraz w duszach
wiernych; mogą wypowiadad kłamstwa na Jej
temat, ale nie mogą zniszczyd jej sanktuariów,
czy obrazów tak jak zrobiono to z Mszą Świętą.
Powodów jest kilka. Główny stanowią
ogłoszone dogmaty, których definicje
posiadają przywilej nieomylności. Już od
starożytności Kościół wpatrywał się w postad
Matki Bożej, usiłując odkryd jak wielką rolę
spełniła w dziele Zbawienia i kim tak
naprawdę była. Już w 431r. Sobór Efeski
ogłosił, że Maryja jest Theotokos, czyli Matką
Boga. Następnie Ojciec Święty Marcin I na
Synodzie Lateraoskim w 649r. podał wiernym
do wierzenia prawdę o Maryi zawsze dziewicy.
Kolejny papież, błogosławiony Pius IX, w
1854r. podał do wierzenia dogmat o
Niepokalanym Poczęciu Bożej Rodzicielki.
Ostatnim do tej pory ogłoszonym dogmatem
jest Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny,
które ogłosił Sługa Boży papież Pius XII. Każdy
z nich oprócz oczywistej roli doktrynalnej,
stanowił zachętę dla Kościoła do
praktykowania szczególnej pobożności
maryjnej. Dlatego też, mimo kryzysu,
sanktuaria maryjne nadal przyciągają
pielgrzymów: wierni nauczeni przez wieki
instynktownie w trudnych czasach zawracają
się do Niepokalanej. Mimo powodzi nowych
form „duchowego rozwoju”, które często
sprowadzają się do medytacji o samym
człowieku, wciąż są rodziny, w których to
Różaniec jest najważniejszym i najczęstszym
orężem do walki z przeciwnościami i własną
słabością. Wiele osób także decyduje się na
pielgrzymkę po trudnych pątniczych szlakach
uświęconych przez stopy milionów wiernych,
w tym także i świętych.
Spoglądając na wszystkie cuda
dokonane przez Królową Nieba, a także na
rzesze ludzi, którzy wciąż są Jej wierni,
możemy byd pewni, że Maryja nadal oręduje
za nami do Boga. Mimo iż nadeszły naprawdę
tragiczne dla Kościoła czasy, mamy nadal
Matkę, która czeka tylko na nasze wołanie,
aby nas wesprzed. Jest ona Tarczą, której nie
zniszczy żadna herezja, bez względu na to czy
pochodziłaby ona z zewnątrz czy z wnętrza
Kościoła, gdyż Jej potędze nie może równad się
żadna siła ludzka czy też demoniczna.
Powinniśmy o tym pamiętad szczególnie w
miesiącu maju, gdy Maryja odbiera od
Kościoła szczególną cześd poprzez
nabożeostwa, tzw. „majówki”, które posiadają
w Polsce prawie dwustuletnią tradycję.
MK
 Niepokalanie Poczęta Najświętsza Maryja Panna
O chwale i czci należnej Maryi
Chrystus Pan dał ludziom poznać,
że jest wieczną mądrością
zamieszkującą na wysokości. Zstępując
na ziemię chciał przez Maryję przyjść na
świat i przez Nią postanowił dać
człowiekowi życie nadprzyrodzone i
świętość. Jezus Chrystus, jako nasz
Zbawiciel i Maryja, jako Matka, człowiek,
jako istota wątła i niedoskonała.
Jak to się, zatem stało, że
człowiek, tak marny i zwyczajnie ziemski
otrzymał tak Najświętszych Patronów?
o Człowiek jest słaby, Chrystus stał
się, więc Bogiem dla naszego
umacniania, Maryja zaś, jako
pośredniczka, aby wyjednać
człowiekowi u swego Syna a
naszego Pana Jezusa Chrystusa
łaski.
o Człowiek jest grzeszny, Chrystus
zaś jest Bogiem miłosierdzia, a
Maryja ucieczką grzeszników,
przez nią, więc możemy otrzymać
miłosierdzie.
o Człowiek dąży do nieba, Chrystus
jest Bogiem, który niebo
zamieszkuje, a Maryja Królową w
nim, byśmy przez Nią mogli wejść
do niego.
o Człowiek ochrzczony w Kościele
jest członkiem Mistycznego Ciała
Chrystusa i ma się uświęcić,
Chrystus jest Panem
Najwyższym świętości i cnót
wszelkich, a Maryja ich szafarką.
Chcąc, więc otrzymać łaski i
chwałę winniśmy udać się do
Maryi, przez nią Chrystus nasz
Pan wysłucha naszych próśb,
pokaże Matce, że jest Jej Synem,
a Maryja pokaże, że jest naszą
Matką. Prawdziwa cześć
Najświętszej Panienki polega
głównie na tym, abyśmy Ją za
wzór dla siebie wziąwszy, życie
nasze całe według przykładów
Jej wiedli. Powinność ta tyczy się
wszystkich chrześcijan, dla
których życie Maryi ma być
obrazem wszystkich ich
obowiązków i wszelkich ich
doskonałości. Powinni od tej
przeczystej Dziewicy uczyć się
bezustannie, czego w życiu
swoim mają unikać, co odrzucać,
przemienić, rozważać i czynić im
należy, bo zamiarem Boga było w
osobie Maryi przedstawić im
żywy i tkliwy obraz
najpiękniejszych i
najwznioślejszych cnót.
Najświętsza Maryja Panna jest
Bramą Niebieską, przez Nią to łaski
Chrystusa spływają na ziemię, a święci
dzięki nim podnoszą się z ziemi do
nieba. Nikt nie jest w stanie policzyć
wszystkich grzeszników, których przez
Niepokalaną Jezus Chrystus nawrócił, a
następnie do doskonałości i świętości
doprowadził; ilu z nich przez
Niepokalaną udzielił daru wytrwania,
zwycięstwa nad namiętnościami i koronę
chwały niebieskiej. Spójrzmy chociażby
na takich jak Augustyn, Bernard,
Wincenty, Joanna de Chantal, na tylu
innych sług i służebnic Maryi. Czyż to nie
przez Maryję Chrystus ich uświęcił?
Czyż weszli oni inną bramą do przybytku
niebieskiego? Policzmy, jeżeli jesteśmy
w stanie, ilu umarłych na duszy
zawdzięcza Jej opiece powrót do życia;
ilu chorych swe uzdrowienie; ilu Maryja
wyrwała z tysiąca niebezpieczeństw na
lądzie, w płomieniach, w okropnościach
wojny, wśród głodu i zarazy. Policzmy
domy i rodziny, które zachowała lub
utrwaliła, walczących, którym Jej
wezwanie zwycięstwo dało! Ile herezji
wytępiła! Taką to potęgę Chrystus Pan
Matce swojej dał, w ten to sposób
podobało się Chrystusowi Ją uczcić.
I my także, istoty słabe i
grzeszne, które sięgać chcemy najwyżej,
osiągając w ten sposób doskonałość i
świętość, szczerym sercem mamy Matkę
Chrystusa czcić, nie tylko by zyskać Jej
opiekę, ale z uczucia prawdziwej miłości.
Chrystus mówi nam, że Maryja
jest naszą Matką, zatem należy Jej się
cześć; jest Matką Chrystusa, Jego
Świątynią, Jego Kościołem, winniśmy,
więc Jej oddać hołd naszego
uszanowania. Jest Ona pełną łaski,
winniśmy Jej, przeto kadzidło naszego
błogosławienia. Jest Matką Miłosierdzia,
winniśmy, więc mieć ku Niej największą
ufność. Jest naszą Panią i Królową
Świętych, powinniśmy Jej, więc służyć z
całych sił swoich. Taka jest wola Ojca,
który kocha swą Córkę, Syna, który
miłuje swą Matkę, Ducha Św., który
miłuje swą Oblubienice. Czcijmy, przeto
kochajmy Maryję, służmy Jej a z
pewnością podobać się będziemy Ojcu,
Synowi i Duchowi Św.
Chrystus Pan chciałby, by
wszystkie pokolenia nazwały Matkę Jego
błogosławioną i odznaczały się ku Niej
najczulszym nabożeństwem, gdyż
uczynił dla nich wielkie rzeczy On, który
jest Wszechmocny; chciał tego, rozkazał
i stało się. Chwała Maryi i cześć nie
ustały nigdy w Kościele Chrystusowym.
Miłujmy wszelkie nabożeństwa
ustanowione na cześć Najświętszej
Dziewicy i szanujmy je od chwili, gdy
kościół je zatwierdził. Spójrzmy, ile świąt
uroczystych obchodzi się wszędzie na
cześć Maryi; ile hymnów i pieśni wznosi
się wśród tych uroczystości; kapłani
Chrystusa głoszą wszędzie Jej chwałę;
ludy wszędzie Ją czczą; wszyscy,
których serca są proste, są Jej oddani.
Zachęcajmy do nich naszym przykładem
i podtrzymujmy przez pobożność
własną; bierzmy udział w tych, które są
nam najpożyteczniejsze i Maryjo Niepokalana, nad słońce
najgruntowniejsze, a te, których nie
odprawiamy sami, przynajmniej
szanujmy. Tak chciał Jezus Chrystus
Pan Bóg nasz i tak sam rozkazał.
Szczęśliwi, którzy są służebnicami
Maryi. Szczęśliwe narody, które Ją
czczą i Jej służą, odbiorą one od Pana
błogosławieństwo rosy niebieskiej i
tłustość ziemi, łaskę na tym świecie, a
chwałę na drugim.
Jaka winna być odpowiedź
człowieka?
W duchu stawiania opozycji
herezjom, oświadczajmy się za
oddawaniem czci publicznej i uroczystej,
jaką Matce Bożej na całym świecie
oddają wierni i nieśmy Jej także i swoją.
Strzeżmy się oziębłości i obojętności,
jaką pod tym względem okazują
innowiercy, których wiara jest letnia i
chwiejna.
Pełni wiary kościoła upatrujmy
swą chwałę w gorliwym służeniu Maryi, a
jak Jezus Chrystus nie gardził stać się
Jej Synem, tak my starajmy się o
zaszczyt policzenia się w liczbie Jej
najwierniejszych sług.
Z największą pokorą i miłością
serca człowiek dbać winien o to, by
Maryja przyjęła go do liczby swych sług,
Ta, która już u stóp krzyża za córki i
synów przyjęła nas.
Pokaż Maryjo, że jesteś moją
Matką, przyjmując mnie czułą ku Tobie
pobożnością. O Dziewico potężna, coś
starła głowę węża, skrusz więzy mych
grzechów; Dziewico, która wedle
upodobania rozporządzasz skarbami
nieba, uproś mi łaski tak potrzebne:
wiary żywej, ufności stałej, miłości
najgorętszej, uproś mi dar modlitwy,
czystość, pokorę, pogardę świata,
żarliwość o chwałę Twoją. O Dziewico,
wspomożenie chrześcijan! Wspomagaj
mnie w utrapieniach życia, wybaw od
wszelkiego niebezpieczeństwa w życiu i
w śmierci. O to Cię błagać będę
codziennie, śpiewając Twoją chwałę, a
pod skrzydłami Twej opieki, śmiać się
będę z nieprzyjaciół, którzy powstaną
przeciw mnie.
jasna, któraś bez zmazy poczęła Pana
Jezusa, która tyle razy na swych rękach
świętych Go nosiłaś i ofiarowałaś Go na
krzyżu Bogu Ojcu, czuwaj zawsze nad
ludźmi Tobie oddanymi, opiekuj się nimi
troskliwie, bądź głównym przedmiotem
naszej ufności, spraw abyśmy byli
ożywieni szczerą pobożnością ku Tobie,
byśmy za Twoim przykładem i przez niech wszystkie narody ścielą się u nóg
Twoje zasługi przywiązali się silniej i na Twoich.
stałe do Twego Boskiego Syna, poufniej
z Nim rozmawiali, z większą miłością Mu
służyli i z większą gorliwością chwały KW
Jego pragnęli. Spraw błagamy, byśmy
żyli świątobliwie z Tobą dla Niego a z
Nim dla Ciebie, byśmy współczuli Jego
cierpienia i Twoje boleści, a upojeni
radością błogosławionych śpiewali
wiecznie chwałę Jego i Twoją.
O Maryjo Matko Boża, niech Ci
ludy służą, niech Cię pokolenia czczą,

Matka Boska Wejherowska

Uzdrowicielka chorych na ciele i cierpiących utrapienie w duszy

Uzdrowienie chorych, módl się za nami!

Pocieszycielko strapionych, módl się za nami!

 We wspaniałym, późno barokowym wnętrzu Kościoła wierni mogą podziwiać, łaskami
słynący, obraz Matki Boskiej Wejherowskiej. Znajduje się on w klasztorze Ojców
Franciszkanów w Wejherowie. Obraz, pochodzący z drugiej połowy XVII w., umieszczono w
prawym bocznym ołtarzu kościoła św. Anny po roku 1654. Nieznany autor przedstawia na
obrazie postać Matki Bożej, malowany farbą olejną na płótnie, trzymającej na lewej ręce
Dzieciątko Jezus, zaś w prawej złote berło. Twarz Matki Najświętszej ma wyraziste rysy
młodej, pięknej damy, okalające długie, ciemne włosy, opadające na ramiona, a zwrócona jest
lekko w stronę Dzieciątka. Warto zwrócić uwagę na prawe ucho Maryi, ozdobione
kolczykiem, które odsłonięte jest tak, jakby słuchała próśb zanoszonych do Niej przez ludzi.
Maryja ma na sobie długą, w odcieniach głębokiej czerwieni suknię, sięgającą do stóp w
przewiązaną w pasie złotą wstęgą. Dekolt sukni rozciąga biała, udekorowana chusta, spod
której widać kawałek koronki wykańczającej suknię. Postać Maryi okrywa pofałdowany, w
kolorze ciemnego błękitu płaszcz, wykończony złotą dekoracyjną tasiemką. Stopy Matki
Najświętszej okryte sandałami, depczą wijącego się na kuli ziemskiej węża, który trzyma w
pysku gałązkę z jabłkiem. Obok znajduje się półksiężyc o ludzkiej twarzy. Dziecię Jezus,
trzyma w swej prawej rączce czerwoną różę, zaś w lewej podtrzymuje błękitne jabłko
królewskie ze złotym krzyżykiem i złotą opaską. Boże Dzieciątko ubrane jest w białą,
cieniutką szatę, wykończoną czerwonym motywem zdobniczym. Na głowie Maryi i Jezusa
znajdują się złote korony, wysadzane kamieniami i zakończone małym krzyżykiem. W 1953
r. nastąpiło pierwsze uroczyste odsłonięcie obrazu w święto Matki Bożej Gromnicznej.

Pierwszą Mszę św. odprawiono w 1652 r. w Kościele przy klasztorze św. Anny, wzniesionym w latach
1648-1650.

Przejdziemy teraz do omawiania dwóch Chrystusa, a Chrystus jest Bogiem, w

nadprzyrodzonych pojęć, dla których ten
obraz zyskał tak wielkie względy,
poszanowanie i cześć wśród wiernych.
Pierwszym przekonaniem dla nas ważnym
i cennym jest to, iż Maryja uzdrawia
chorych na ciele i duszy? Na jakiej
zasadzie przypisujemy Matce Najświętszej
takie przywileje? Czyż nie jest Matką
związku z tym wierzymy, iż w chorobach
naszych dusz i ciał, może nas uzdrowić, ale
nie musi. Gdybyśmy myśleli przeciwnie,
nie tylko byłoby, to nie na miejscu, ale
stałoby się bezbożne i śmieszne zarazem!
Przez kogo, gdzie, spytamy? Z pobożnym
przekonaniem katolickim, odpowiadamy,
że przez przyczynę Świętej Bożej
Rodzicielki chorzy odzyskują zdrowie.
Pomiędzy nami, w domach, jest nas wielu,
rozsypani na całym świecie,
doświadczamy na sobie, w cudowny
sposób uzdrowienia za wstawiennictwem
Najświętszej Maryi Panny, czy to
wewnątrz czy na zewnątrz naszego
jestestwa. Czym jest choroba, czy wielkim
nieszczęściem, jak mówi wielu, czy też
pożytecznym stanem dla większości? Jak
zobrazujemy i przyjrzymy się uważnie, na
pewnego znanego człowieka, będziemy
odbierać to w inny sposób. Jest nim były
oficer wojska hiszpańskiego Ignacy
Loyola, który przed swym nawróceniem, w
bitwie został ciężko ranny, leżąc długo w
łóżku, z poważnymi złamaniami, z nudów
zaczął czytać, „Żywoty świętych”; od tej
pory, pragnął się poprawić i iść alejami
cnót, tak też uczynił i w czasie swojego
życia uświęcał się, stając się świętym
Ignacym Loyolą. Jak wiemy, przykładów
jest wiele, można by opowiadać, a nie
byłoby końca.
Kolejnym dowodem i niszczyć korzenie zła, wad i umacniać się
przeświadczeniem, o dobrodziejstwach
danych nam od Matki Najświętszej jest Jej
Syn, od którego posiadamy duszę. W
Piśmie Świętym wyraz ”dusza” pojawia się
po raz pierwszy w słowach w księdze
Rodzaju: „I przemówił Bóg: Niech się
wypełnią wody, naczyniem dusz
żyjących”. Otóż to! Ta dusza kuszona,
oszukiwana, zbaczająca jakże często z
prawej drogi, prowadzącej do zbawienia.
Zwykle niepojęta, jak sam człowiek, ale
powołana do uczestnictwa w chwaleniu
Boga w niebie, jeśli tylko zechce. Każda
dusza różni się od siebie, choć wszystkie
pochodzą od Boga i do Boga zmierzają,
dusze cierpiące, dążące do świętości,
szlachetne, delikatne, wierne Bogu, ufne,
pokorne, ale i też dusze mniej skupione,
nie szczere, strapione.. Na tej ostatniej,
skupimy się i zatrzymamy nieco dłużej!
Skąd ten smutek, niepokój się bierze? Czy
trudności bądź przerażenie, wśród
utrapień? Z pewnością! Jednakże jej
cechami winna być odwaga, a nie
przerażenie, chlebem powszednim
wszelkie trudności. Nasłuchująca, gdy
nieprzyjaciel z różnych stron atakuje, by
odnieść zwycięstwo. W czasie spokoju
dusza robi wysiłki, a tym bardziej w czasie
walki ze strapieniem. Musi się ćwiczyć i to
bardzo w tym momencie. Z tej przyczyny,
widzimy teraz, czym są dla nas
przyrodzone dary, nadprzyrodzone: łaski,
cnoty. Gdyby nie było oparcia w Maryi,
nie byłoby mowy o zwycięstwie. Wobec
tego, możemy zobaczyć to na przykładzie
ręki. Jeśli ręka byłaby nieustannie
zaciśnięta w pięść, mógłby nastąpić skurcz
nerwów albo bezwład. W dziedzinie
duchowej jest podobnie, wierni połączeni
więzami miłości Bożej, doznają pociech z
otrzymania natchnień Ducha św., czasem
zaś doznają utrapień, aby dzięki nim
w prowadzeniu świętego życia. To, co
wcześniej wydawało się trudne, za sprawą
Maryi uzdrowicielki dusz i ciał, wszystko
staje się lekkie. Prosimy, dozwól nam,
cieszyć się zdrowiem duszy i ciała Matko
Najświętsza, uwolnij od doczesnych
utrapień. Amen.
MD
Na podst.:
1. str. internet.: www.dziedzictwo.ekai.pl
2. książki pt. „Dzienniczek” św. s. M. Faustyna Kowalska
3. książki pt. „Objawienia i inne dzieła” św. Brygida Wielka