Professional Documents
Culture Documents
Dokonywała się
wówczas rewolucja przemysłowa a wymiana międzynarodowa była już bardzo duża. Teorie te
stworzono dla upowrzechnienia i unowocześnienia gospodarki rynkowej, rozwoju, otwierania się na
zewnątrz oraz przez niezadowalający stanu nauki ekonomicznej.
Teoria kosztów absolutnych (Smith) – pod koniec 18 wieku Adam Smith opublikował nowe
pogłębione uogólnienia teoretyczne. Był on za swobodną wymianą międzynarodową, nieograniczaną
przez państwo, cło, podatki. Smith zbadał stosunki eksportowo – importowe w ich wzajemnym
powiązaniu. Międzynarodową wymianę towarową Smith rozpatrywał z pozycji międzynarodowego
podziału pracy. Podkreślał on również związek pomiędzy handlem międzynarodowym a czynnikami
produkcji, eksponujac czynnik pracy. Dlatego też kategorię kosztów powiązał z nakładami pracy. Aby
udowodnić swoją teorie przyjął metodę modelowania. Wymianę międzynarodową rozpatrywał na
przykładzie dwóch dowolnie wybranych towarów oraz dwóch krajów i jednego czynnika produkcji.
USA UK
Pszenica 6t – 10 min 1t – 60 min
Sukno 3m – 20 min 6m –10 min
Po włączeniu się do obu krajów do wzajemnego podziału pracy ich łączna produkcja powiększyła się.
Kraje te skupiły się na produkcji jednego towaru, na produkcji bardziej efektywnej. Uzyskany efekt
jest zatem rezultatem oddziaływania handlu międzynarodowego na produkcję.
USA UK
Pszenica 12t – 2h 0t
Sukno 0t 12m – 2h
[ Jeśli jakiś kraj A ma absolutną przewagę kosztowo – wydajnościową przy wytwarzaniu dobra X nad
krajem B, a ustępuje mu przy wytwarzaniu dobra Y, to oba kraje uzyskują korzyści z wzajemnej
wymiany towarowej pod warunkiem, ze kraj A eksportuje do kraju B część wytworzonych przez
siebie dóbr X, a kraj B eksportuje do kraju A część wytworzonych przez siebie dóbr ]
Teoria kosztów względnych (Ricardo) – teoria kosztów komparatywnych wyłoniła się z tego
samego kierunku myślowego, który wytyczył Smith. Teoria ta dotyczy nie tylko krajów o
jednakowym poziomie gospodarczym, ale także krajów pomiędzy, którymi jest duża różnica w
rozwoju ekonomicznym. Ricardo udowodnił, że i w takim przypadku wymiana towarowa jest celowa i
korzystna. Ponieważ absolutna przewaga ma charakter jednostronny i dotyczy wyłącznie krajów
gospodarczo rozwiniętych, Ricardo zaczął poszukiwać dla nich przewagi względniej na podstawie
wprowadzonej do rozważań kategorii „kosztów względnych”.
USA Brasil
Komp 6szt – 10min 1szt – 10min
Kawa 4t – 15min 3t – 20min
4/6 = 0,7t za komp. 3/1 = 3t za 1komp. Jeśli więc Amerykanie otrzymują od Brazylijczyków za 1
komp więcej niż 0,7t kawy, a Brazylijczycy przekaża USA mniej niż 3 tony, to taka wymiana będzie
dla obu krajów korzystna. W ramach takiej wymiany Amerykanie otrzymuja za 1 komp ponad
dwukrotnie więcej kawy niż na rynku wewnętrznym, a Brazylijczycy jako ekwiwalent przekazują
Amerykanom dwa razy mniej kawy, niż by musieli jej oddać na własnym rynku. Zatem w produkcji
komp USA dysponują względną przewaga nad Brazylią zaś w produkcji kawy Brazylia ma względną
przewagę nad USA.
Teoria kosztów alternatywnych (Haberler) – potraktował on koszt komparatywny jako koszt
alternatywny. Zgodnie z tym podejściem, relatywny koszt danego dobra, wyrażony w innym dobrze,
oznacza koszt alternatywny, czyli pewną ilość innych dóbr, z których trzeba zrezygnować, aby
1
wytworzyć dodatkową jednostkę danego dobra.
USA
KOMP KAWA
12 0
10 1,33
8 2,67
6 4
4 5,33
2 6,67
0 8
Teoria obfitości zasobów (proporcji czynników produkcji) – została stworzona w 1930 – 40 przez
Heckschera i Ohlina a rozwinięta przez Samuelsona i Leontiefa. Teoria H-O przyjmuje zalożenie, że
motywem uruchomienia handlu między krajami są różnice w ich warunkach produkcyjnych.
Podstawową różnicą badania modelu jest stopień wyposażenia poszczególnych krajów w zasoby
czynników produkcji, przy czym teoria ta koncentruje się na tradycyjnych czynnikach, takich jak
praca, ziemia i kapitał. Oznacza to, ze struktura produkcji tych krajów jest komplementarna. Z tego
wynika, że wymiana jest możliwa tylko między krajami wykazującymi znaczne różnice w stopniu
obfitości i rzadkości kapitału, ziemi, pracy i w konsekwencji różniącymi się relacjami cen czynników
produkcji i strukturą kosztów produkcji. Np. kraj A jest lepiej wyposażony w kapitał niż w pracę,
natomiast kraj B jest relatywnie bardziej obficie wyposażony w pracę niż w kapitał. K a ,b - zasób
K K
kapitału, La ,b - zasób pracy. > Stopień wyposażenia kraju w zasoby kapitału i pracy
L A L B
wpływają na ceny tych czynników. Z tego wynika, że czynnik relatywnie obfity jest tańszy a czynnik
rzadki droższy.
Paradoks Leontiefa – zajął się on badaniem gospodarki USA w 1947 roku. Chciał on stwierdzić czy
prawdą jest, że USA eksportują towary, których krajowa produkcja absorbuje relatywnie duże ilości
kapitału i małe ilości pracy, oraz importują dobra i usługi, których wytworzenie w kraju wymagałoby
zatrudnienia dużej ilości pracy i małej ilości krajowego kapitału. Paradoks polegał na tym, że wyniki
badań Leontiefa nie potwierdziły tych założeń. USA eksportowały głównie produkty pracochłonne w
zamian za import dóbr kapitałochłonnych.
Teoria luki technologicznej Posnera (neotechnologiczna) – teoria ta mówi, iż jest różnica w
poziomie technologicznym krajów. Różnica ta wpływa na warunki handlu międzynarodowego. Luka
technologiczna jednak może zostać wypełniona właśnie przez handel zagraniczny. Kraje posiadające
taka luke powinny charakteryzować się zdolnością do uczenia się i naśladowania zagranicznych
rozwiązań. Jeden z krajów odkrywa nową technologie a drugi po jakimś czasie „importuje” ją.
Teoria cyklu życia produktu (Vernona) – każdy produkt przechodzi takie fazy:
-- faza innowacji, czyli wprowadzenia produktu na rynek
-- faza dojrzewania, rozwoju
-- faza upowszechnienia, czyli pełnej standaryzacji. Faza ta może także prowadzić do stopniowego
wycofywania produktu z rynku.
Zdolność do wytwarzania dóbr wynika z potencjału naukowo-badawczego i technologicznego danego
kraju. Dobra we wczesnych fazach rozwoju są sprzedawane głównie nabywcom o wysokich
dochodach. Wymaga to wysokich nakładów na reklamę i marketing. Produkt, który dostępny jest już
w fazie dojrzewania staje się produktem dostępnym dla większej liczby krajów, gdyż grupa
nabywców rozszerza się. Produkt wytwarzany w tej fazie ma mniejsza cenę, mniejsze ryzyko a co za
tym idzie staje się konkurencyjny. Rośnie liczba producentów w kraju eksportera, ale pojawiają się
2
także pierwsi producenci w kraju importera. W tej fazie życia produktu dynamika wzrostu eksportu
zatrzymuje się na jednym poziomie, gdyż kraj imitujący zmniejsza import, bo sam zaczął ów produkt
wyrabiać. W fazie trzeciej produktu technologia staje się już dostępna dla większości firm. Spada cena
produkcji, powiększa się rynek.
Teoria korzyści ze skali produkcji – gdy skala produkcji zwiększa się koszt jednostkowy maleje.
Wzór na wewnątrz gałęziową:
H i = (X i + M i ) − X i − M i X – eksport; M – import
Udział handlu międzygałęziowego:
(X i + M i ) − X i − M i
Ui =
(X i + M i )
Teoria współzależności i dominacji – współzależność opiera się na wrażliwości na wpływy zew i
odporności na wpływy zew z uwzględnieniem tzw. kosztów utraconych. Przykładem tutaj może być
reakcja USA na wzrost cen ropy naftowej w 1973 roku. USA nie odczuła tak bardzo tego kryzysu,
dlatego, ze 85% energii tego kraju pochodziło z produkcji własnej. Nie zerwały również handlu z
krajami arabskimi, bowiem koszty zerwania tych stosunków byłyby wyższe niż koszty ich
kontynuacji. Współzależność można określić jako wrażliwość i reakcje danej grupy państw na zmiany
zachodzące w ramach tej grupy, wynikające z jej dalszego rozwoju czy zacieśnienia jej wzajemnych
więzi. Drugi ekonomista stwierdził, iż współzależność istnieje wówczas, gdy koszty zerwania tych
stosunków są wysokie dla obu stron. Częstym zjawiskiem jest uzależnienie się krajów słabo
rozwiniętych od krajów dobrze rozwiniętych. Przerwanie takiej współpracy osłabiłoby tempo ich
rozwoju.
Gospodarka otwarta – jest to gospodarka powiązana ze światem zew, z której wypływają na rynki
zagraniczne dobra i usług, a w charakterze ekwiwalentu wpływają do niej dobra i usługi pochodzenia
obcego.
Gospodarka zamknięta – zakłada izolacje gospodarki narodowej od otoczenia zew, odcięcie od
handlu zagranicznego, zorientowanie na własne siły i środki oraz na wymianę dóbr i usług wyłącznie
w granicach państwowych.
Wzrost gospodarczy – wzrost gospodarczy owocuje zwiększeniem się masy wytwarzanych dóbr i
usług oraz poprawą ich struktury i jakości. Miernikiem wzrostu gospodarczego są mierniki produkcji.
Do najważniejszych z nich zalicza się produkt krajowy brutto (Y), który reprezentuje wytworzoną w
ciągu roku masę dóbr i usług. Wskaźnik wzrostu krajowego brutto jest stosunkiem jego wielkości w
roku badanym do analogicznej wielkości w roku bazowym. Wskaźnik przyrostu krajowego brutto
3
dynamikę wzrostu gospodarczego (r ).
Funkcja transformacyjna – dotyczy całego produktu krajowego. HZ „posiada” zdolność do
strukturalnej transformacji wytwarzanej w kraju produkcji. PKB dzieli się w ostatecznym rachunku na
M = 200
część konsumowaną i inwestowaną Y = K + I I=1000; I’=800; x=200; Podziału tego
I ' ' = 1000
dokonuje się przy założeniu, że gospodarka jest zamknięta. Pozostało 200 jednostek towaru. Dlatego
gospodarkę otwieramy w stosunku do świata zew i te zbędne towary eksportujemy. E=200. Potem
importujemy brakujące dobra M=200. W ten sposób za pomocą HZ dokonała się transformacja
strukturalna inwestycyjnej części produktu krajowego, która jednocześnie pozwoliła na zwiększenie
inwestycji realnych z 800 do 1000. Transformacja strukturalna wytwarzanego produktu krajowego jest
tym głębsza, im większy jest w nim udział obrotów handlu zagranicznego. I’’>I’ prowadzi do
800 1000
nierówności tych inwestycji: i1 = = 0,16 ; i2 = = 0, 20 ; i2 > i1 Y’’>Y’ ; Jak widać HZ
5000 5000
I ''
wywiera w tej funkcji korzystny wpływ na masę i na stopę inwestycji realnych. q = ; q –
I'
1000
współczynnik transformacji. q = = 1,25 ; I ' ' = q ⋅ I ' Określamy w ten sposób wpływ q na masę
800
i stopę inwestycji realnych. Inwestycje realne w gospodarce otwartej zostały uzależnione od
I '' q ⋅ I '
współczynnika transformacji i masy inwestycji realnych w gospodarce zamkniętej. = ;
Y Y
i2 = q ⋅ i1 ; r1 = i1 ⋅ e - do gospodarki zamkniętej, zaś do otwartej: r2 = i2 ⋅ e ; r2 = q ⋅ i1 ⋅ e ; Do
formuły inwestycyjnej został wprowadzony HZ w jego funkcji transformacyjnej. Jest on tutaj
wzrostem czynnika gospodarczego ściśle sprzężonym ze stopą inwestycji.
Funkcja translokacyjna – translokacja oznacza przemieszczenie dóbr i usług, które są zasilane przez
międzynarodowe stosunki kredytowe. Translokacyjna funkcja HZ to zdolność do oddziaływania na
inwestycje za pośrednictwem salda bilansu handlowego ( S=E – M ; gdzie E to eksport a M to import),
będącego przejawem międzynarodowych powiązań kredytowych. Należy tutaj wyróżnić: produkt
krajowy podzielony – Ye i wytworzony Y. Dzielony produkt krajowy jest większy albo mniejszy od
wytworzonego o saldo bilansu handlowego. I’’’ – jest to nowa wielkość inwestycji. I’’’ = I’’ – S
Saldo bilansu handlowego w zależności od znaku (-) albo (+), może zwiększyć albo zmniejszać
I ' ' ' I ' '− S S
inwestycje krajowe. = co daje nam: i3 = i2 − s , gdzie s = i jest to współczynnik
Y Y Y
translokacji. Współczynnik ten pokazuje nam jaka część produktu krajowego związana jest z saldem
bilansu handlowego. Nowy wskaźnik przyrostu krajowego to r3 i równa się on:
r3 = (q ⋅ i1 − s )⋅ e Poprzez swoją funkcję translokacyjną HZ staje się tu, więc stymulatorem wzrostu
gospodarczego.
Funkcja efektotwórcza – pokazuje nam jak HZ wpływa na efektywność. W gospodarce zamkniętej
odpowiada niska efektywność środków inwestycyjnych. W gospodarce otwartej zwiększa się
efektywność nakładów inwestycyjnych. Przejście z jednej gospodarki do drugiej zwiększa
efektywność inwestycji.
5
ROZDZIAŁ 8
BILANS PŁATNICZY
8.1. KONSTRUKCJA BILANSU PŁATNICZEGO
ROZDZIAŁ 9!!!!!!!
ZAGRANICZNA POLITYKA CHANDLOWA
Polityka ekonomiczna
Rodzaje Ceł
Ze względu na sposób określania stawki celnej odróżnia się eta „ad yalorem" i cła
„specyficzne". Cła ad valorem pobierane są w określonej stawce procentowej od wartości
przywożonego towaru. Np. 5, 10, 15 czy 30%. Clą specyficzne ustalane są w postaci określonej
stawki w jednostce pieniężnej danego kraju, np. we frankach, za jednostkę wagową przywożonego
towaru (np. 2 franki za kg).
Taryfa celna jest to uporządkowany zbiór wszystkich stawek celnych obowiązujących przy
przywozie (lub wywozie) do lub z danego kraju.
Obok ceł stosowane są również inne obciążenia importu w formie dodatkowych podatków (np.
podatku obrotowego od importu pobieranego lub wymierzanego na granicy) oplat wyrównawczych
7
oraz dopłat do cel.
OGRANICZENIA DEWIZOWE
. Polegają one na tym, że rząd zakazuje swobodnych operacji dewizowych na rynku pieniężnym,
zobowiązując eksporterów i wszystkich, którzy zarabiają zagraniczne środki płatnicze, do ich od-
sprzedaży w upoważnionych bankach. Podobnie, wywóz zagranicznych środków płatniczych oraz
własnej waluty z kraju wymaga zezwolenia dewizowego upoważnionego banku.
Jeśli jednak kraj ma trudności płatnicze przez dłuższy okres czasu, to może mieć trudności z
utrzymaniem kursu waluty. W tym przypadku może zdecydować się na dewaluację waluty, tj. na
obniżenie jej wartości w stosunku do miernika przyjętego za podstawę. (Np. do złota)