Notatki na kolokwium z komunikowania politycznego

opracowali: Joanna Ciesielka i Adam Grka 1. Komunikowanie polityczne. Komunikologia jest to nauka interdyscyplinarna, w skad ktrej wchodz: psychologia, socjologia, politologia, cybernetyka i inne. Nauka o komunikowaniu powizana jest z informacj masow przez co rozwina si gwnie w latach '30 '40 XX wieku (szczyt rozwoju radia, pocztku eksperymentw z telewizj). Etapy rozwoju komunikologii: Arystoteles poruszy temat w swoim dziele Retoryka, wskazywa na trzy elementy porozumiewania si: mwc, mow i suchacza; Adam Smith zwraca uwag na konieczno komunikowania si w zwizku z podziaem pracy w organizmach kolektywnych np. Fabrykach; Claude Henry de Saint-Simon przedstawiciel organicyzmu. Stwierdza, e aby organizm pastwowy mg si rozwija konieczna jest komunikacja midzy organami. Herbert Spencer w spoeczestwach konieczne jest komunikowanie w procesach dystrybucji i regulacji. Regulacja bya porwnywana do ukadu nerwowego. Amerykaski Pragmatyzm Spoeczny ogromne zasugi w rozwoju nauki, lata 1910 1935: John Dewey twierdzi, e spoeczestwo nie istnieje bez komunikowania si, ale te istnieje nie tylko dziki niemu. Komunikowanie to podstawa wizi midzyludzkich. Wyciga nastpujce wnioski: spoeczestwo = przekaz, przekaz = komunikowanie => spoeczestwo = komunikowanie. Charles Cooley wprowadzi do nauki pojcie komunikowanie. Bada interakcjonizm symboliczny, czyli wykorzystanie znakw w komunikacji. Komunikowanie to jedyna droga uczenia si. Jest to nie tylko proces wymiany myli, ale te mowa ciaa, telefon, kolej, ...to co czowiek jest w stanie wynale, skada si na komunikowanie si. Szkoa Chicagowska (1915 1935) zaoona zostaa przez Roberta E. Parka. Stwierdza, e komunikowanie nie ogranicza si do prostego przekazu informacji. Szkoa tworzy bogat siatk pojciow (tum, sekta, propaganda, ruchy masowe, moda), bada te rol prasy w komunikowaniu si. Szkoa Frankfurcka zaoona w Instytucie Bada Socjologicznych Uniwersytetu Frankfurckiego przez Teodora Adorno. Naley do niej take m.in. Horckheimer, Habermass. Jest to przykad zainteresowania si tematem przez orodki europejskie. Koncentrowali si wok bada prasy jako rodka komunikowania masowego. 1935 1955 wyodrbnienie si paradygmatw: behawioralnego (lansowanego przez psychologw), funkcjonalnego (socjolodzy) i cybernetycznego (cybernetycy). Harold Lasswell prezentowa podejcie politologiczne do nauki o komunikowaniu. Jest autorem studium propagandy. Podkrela rol mediw masowych w kreowaniu wiadomoci. Do triady Arystotelesa doda dwa nowe pojcia: kana i efekt. Opracowa pi fundamentalnych pyta: kto mwi? Jak mwi? Jakiego kanau uywa? Do kogo mwi? Z jakim skutkiem mwi? Paul Lazarsfeld podejcie sondaowe. Indywidualne podejcie do decyzji w procesie komunikowania. Komunikowanie ukazywane jako proces dwukierunkowy. Wane jest skupienie na jednostce. Norbert Weiner cybernetyk, autor pojcia spoeczestwo informacyjne. Gwne szkoy teoretyczne: 1. Szkoa empiryczna zwana te szko amerykask. W pojciu tym zwiera si kilka rnych teorii, jak: funkcjonalizm, wskazujcy na trzy funkcje komunikacji: utrwalanie relacji, podtrzymywanie relacji czowiek spoeczestwo i przekazywanie dziedzictwa wytworzonego. Uses and gratifications nie naley zwraca uwagi na to, co media robi z ludmi, ale na to, co ludzie robi mediami, korzyci jakie mog czerpa z kontaktu z mediami. Teoria porzdku dziennego (agenda setting1) - jej autorami s McCombs, Shaw, teoria opracowana w 1972 roku. Media w powany sposb wpywaj na kreowanie opinii publicznej. Zwraca si uwag na jedne czci zdarze, a inne si ignoruje. Ma to szczeglne znaczenie w kampanii wyborczej. Spirala milczenia Noelle-Noeumann, teoria z 1974 roku. Ludzie odczuwajc lk przed izolacj, podporzdkowuj si opinii wikszoci. Teoria uzalenienia od mediw opracowana w 1986 roku. Staje si uyteczna przede wszystkim wtedy, gdy w spoeczestwie powstaje jaki konflikt. W takiej sytuacji media staj si moderatorem wymiany myli. Teoria kultywowania postaw telewizja przez wywieranie dugofalowego wpywu na odbiorc moe robi krzywd. 2. Szkoa krytyczna, zwana te europejsk pojcie to dotyczy szkoy frankfurckiej, ktr znamy z przedmiotu 1 Chocia Pani dr twierdzi, e nazywa si to agenda sitting AG.

Filozofia kultury. Jak kto nie zna albo nie pamita, to jest dupa a nie politolog2. Przejdmy teraz do definiowania samego pojcia komunikowania politycznego. Pierwszym podejciem jest podejcie behawioralne. Jego zwolennikami z lat 1948-1949 s: Lasswell, Shannon, Weaver. Wedug nich komunikowanie to proces linearny i jednokierunkowy. Podstawowym punktem analizy jest efekt, czyli zmiany wywoane w postawach i zachowaniach odbiorcy. W latach '60 i '70 pogld ten przejli i rozwijali: Miller, Bernlo, Eulau. Komunikowanie wedug nich jest procesem, w trakcie ktrego polityczne wpywy s uruchamiane i przenoszone midzy instytucjami wadzy i zachowaniami wyborczymi obywateli. Momentem zwrotnym dla rozwoju koncepcji behawioralnych bya praca de Sola Pool z 1968 roku. Autor ten zdefiniowa komunikowanie polityczne jako dziaanie instytucji politycznych, obcionych zadaniem dyfuzji informacji, idei oraz ksztatowania postaw odpowiadajcych interesowi tych instytucji. Drugim podejciem jest podejcie strukturalno funkcjonalne. Komunikowanie polityczne jest tutaj rozwaane jest jako kompleksowy system stosunkw, czyli procesy interakcyjne zachodzce midzy elementami systemu politycznego i jego otoczeniem. Przedstawiciele: K. W. Deutsch twierdzi, e komunikowanie nie ma wasnej, neutralnej egzystencji. Wedug niego, wszystko jest polityk, a rzdzenie jest przede wszystkim kwesti komunikowania. Wyrni cztery czynniki wpywajce na skuteczno systemu komunikowania: wag informacji, czas potrzebny systemowi do zareagowania, korzy z poprawnie przeprowadzonej operacji i przemieszczenie celw komunikowania. G. Almond komunikowanie to dynamiczny element systemu politycznego. Decyduje on o efektywnoci zmian systemu. D. Easton autor koncepcji sprzenia zwrotnego. Zakada ona, e dania ktre przedostaj si z otoczenia do systemu politycznego s nastpnie przeksztacane w decyzje i powracaj do rodowiska. R. Fagen w 1966 roku przedstawi strukturalno - funkcjonaln definicj komunikowania politycznego. Wedug niego s to dziaania, ktre w sposb realny lub potencjalny wpywaj na funkcjonowanie systemu politycznego. Trzecim podejciem jest podejcie interakcyjne. Wi si z nim nazwiska E. Goffmana i M. Edelmana. Koncepcja ta bya rozwijana w kocu lat 70. Zgodnie z ni komunikowanie jest form a zarazem zbiorem interakcji, ktre s atomami spoeczestwa. Jest to przede wszystkim proces intersubiektywny, uwarunkowany przeyciami i pogldami kadego z uczestnikw. Jedn z nowszych koncepcji interakcyjnych jest teoria konwergencji symbolicznej E. G. Bormanna. Stara si on zrozumie zjawisko zbiorowych zudze, ktre prowadz do symbolicznej konwergencji upodabniania si. O zbiorowych odczuciach pisa P. M. Hall. Autor wymienia dwie techniki manipulowania kolektywnymi emocjami: kontrol informacji i stosowanie symboli w publicznych procesach perswazji. To podejcie jest wci popularne. Autorzy czsto stosuj metafory: aktor polityczny, gra polityczna, kurtyna, widownia. Kolejnym podejciem jest podejcie dialogowe. Opiera si ono na idei kosensusu wypracowanego w drodze debaty publicznej3. Podejcie dialogowe reprezentowane jest przez J. Habermasa w koncepcji sfery publicznej (1962). Rozwaa on dwa typy spoecznego dziaania komunikacyjnego: niestrategiczne, nastawione na wzajemne porozumienie si aktorw i strategiczne, gdy aktorzy ukierunkowani s na osignicie partykularnych celw. Zdaniem Habermasa, prawdziwy konsensus jest moliwy do osignicia jedynie w sytuacji symetrycznego dialogu kiedy uczestnicy s partnerami. Ostatnim podejciem jest podejcie rynkowe (marketingowe). Pojawio si w latach 60. w USA. Zakada ono, e podmioty polityczne d do z gry okrelonych celw przy maksymalizacji wasnych wysikw i minimalizacji kosztw. Najlepiej te dziaania analizowa w kontekcie mechanizmw rynku ekonomicznego. Podejcie to jest obecnie jednym z najszybciej rozwijajcych si, badania w tej dziedzinie podejmowane s zarwno przez politologw jak i medioznawcw. Popularne tematy: komunikaty wyborcze, rola politycznych konsultantw i doradcw, wpyw komunikowania na wyniki wyborw, reklama polityczna i socjotechniki. Komunikowanie polityczne wymaga okrelonego porzdku, jest to otwarty proces spoeczny, w ktrym udzia bior aktorzy komunikowania politycznego. Komunikat polityczny moe zosta potraktowany na trzy sposoby: moe zosta uwzgldniony, odrzucony bd niedostrzeony. Wyrniamy formalne i nieformalne komunikaty polityczne. Komunikat formalny nadany zostaje w ramach regulacji prawnych, adresowany jest do odbiorcy, ale nie oczekuje si komunikacji zwrotnej. Komunikat nieformalny natomiast, przebiega poza porzdkiem prawnym, moe towarzyszy komunikatom formalnym lub je wyprzedza. S to np. rozmowy kuluarowe. Mona rwnie mwi o komunikowaniu do wewntrz s to np. umowy midzy politykami i komunikowaniu do zewntrz programy wyborcze, konferencje prasowe. Wskazuje si na sze faz procesu politycznego: 1. artykulacja problemu ujawnienie i zdefiniowanie problemu, 2. definiowanie problemu dua ranga problemu i uznanie go za polityczny; w tej fazie ma on przycign uwag wadzy; 3. definiowanie polityki definiowanie problemu przez ekspertw i obranie kierunku dziaania, 4. rozwj programu pojawia si lobby, 2 :( JC. 3 Wywodzi si to od Arystotelesa, ktry zakada e ludzie mog ustali wsplny punkt widzenia w dyskusji.

5. 6.

implementacja polityki wprowadzenie w ycie aktw prawnych, ewaluacja ocena problemu i tego, czy jeszcze ten problem bdzie miaa szans zaistnie w przyszoci. Komunikowanie polityczne to proces ktry: jest czci komunikowania midzyludzkiego, odbywa si na rnych poziomach, wykorzystuje rne kanay komunikacyjne, ma charakter formalny, jego celem jest przekazanie komunikatw midzy aktorami politycznymi a obywatelami za porednictwem mediw masowych, jest to proces dwukierunkowy.

2. Propaganda polityczna jako forma komunikowania politycznego. Propaganda jest tak stara jak wadza, ale samo pojcie zostao sformuowane w latach '30 XX wieku. Pocztkowo propaganda miaa charakter bezporedni, po raz pierwszy forma porednia pojawia si wraz z pocztkiem drukowania gazet. Na rozwj propagandy w kolejnych latach miay wpyw czynniki ekonomiczne, rozwj technologicznych form komunikowania, tworzenie si partii politycznych i rozwj parlamentaryzmu, rozwj owiaty, pojawianie si nowych nauk, pojawienie si marketingu politycznego. Rozwj propagandy wspieray wynalazki technologiczne takie jak: druk, maszyna parowa, radio, telefon, kino i telewizja. Na przestrzeni lat pojawiao si wiele definicji propagandy. Definicja Bidelle'a z 1931 roku zwracaa uwag na brak wiadomoci odbiorcy o wywieranym na niego wpywie. Krech i Krutchfield w 1948 roku zwracali uwag na pobudzenia majce dawa w wyniku sugesti. W 1954 roku W. Schramm okrela propagand jako modyfikowanie postaw i opinii. L. Fraser (rok 1957) nazwa propagand sztuk zmuszania ludzi do dziaania. Jowett i O'Donnell (1986) definiowali propagand jako celowy i systematyczny wpyw na percepcj wiedzy i zachowania, ktry ma by zgodny z intencjami propagandzisty. Istotna jest jeszcze definicja Ellul'a z 1965 roku. Zwraca on uwag na to, e jest to zesp metod, ktre maj wytwarza jedno psychologiczn. Wedug niego propaganda jest stosowana przez zorganizowane podmioty. Wrd metod wyrni: akcj psychologiczn, wojn psychologiczn, reedukacj i budowanie relacji publicznych i interpersonalnych. W zasadzie propagand naley rozumie jako rodzaj komunikowania politycznego, ktry ma wpywa na postawy ludzi tak, aby odpowiaday one interesom nadawcy. Wyrniamy cztery funkcje propagandy: integracyjna skierowana do wewntrz. Ma ona wzmacnia struktur spoeczn i stabilizowa istniejcy system polityczny, agitacyjna polega na nawoywaniu odbiorcw do podjcia okrelonej akcji, informacyjno interpretacyjna przeplata informacj z interpretacj tak, aby odbiorca si pogubi. dezinformacyjna i demaskatorska skierowana jest bezporednio przeciw przeciwnikowi politycznemu i okrelana mianem czarnej propagandy. Ma na celu dyskredytacj przeciwnika. Propagand moemy klasyfikowa ze wzgldu na rne czynniki: kryterium treci: spoeczna kreuje mody, styl ycia, integruje, wykorzystuje inne typy propagandy; dziaa powoli i wymaga stabilnego klimatu; polityczna wystpuje w czasie kampanii wyborczych, jest gwatowna; stosowana przez instytucje polityczne; ma oddziaywa na kadego w kady moliwy sposb; jej celem jest nakonienie do przychylnoci wobec propagandzisty; kryterium stopnia zafaszowania treci: biaa treci s cakowicie jawne i niezafaszowane; nie wystpuje tuszowanie sprawy; szara rdo przekazu nie musi by poprawnie zidentyfikowane, informacja jest nieprecyzyjna; ma na celu zmylenie przeciwnika; uwaana jest za nieetyczn czarna jest to cakowite kamstwo, faszerstwo, oszustwo, manipulacja; musi jednak wystpowa prawdopodobiestwo prawdziwoci informacji; ten rodzaj uwaany jest za skrajnie nieetyczny; kryterium oddziaywania: na zewntrz skierowana do czonkw innej grupy; do wewntrz skierowana do czonkw wasnej grupy; kryterium przebiegu procesu w spoeczestwie: horyzontalna charakter nieformalny; gwnie komunikowanie interpersonalne, odnosi si do wydarze biecych; wertykalna klasyczny typ propagandy politycznej stosowany przez aktorw politycznych wzgldem obywateli; kryterium zalenoci w czasie: poprzedzajca; towarzyszca;

 nastpcza; kryterium sposobu komunikowania i rozpowszechniania: bezporednia komunikowanie interpersonalne i grupowe; porednia komunikowanie masowe; kryterium nonika komunikatw: wizualna np. plakaty; audytywna relacje radiowe; audiowizualna telewizyjna, kinowa. Propaganda nie polega na przemocy i przekupstwie. 3. Indywidualni uczestnicy komunikowania politycznego. Proces komunikowania politycznego odbywa si w ramach tzw. zotego trjkta. Autorem tego pojcia jest Richard Perloff, ktry w 1998 roku zaprezentowa swoj koncepcj komunikowania politycznego jako procesu wymiany i interpretacji komunikatw politycznych midzy trzema elementami: liderami pastwowymi i partyjnymi, mediami masowymi i obywatelami. Ukad, ktre powstaje midzy tymi podmiotami nazywa wanie trjktem komunikowania politycznego i w jego ramach prowadzi si dyskusj o polityce. Warto zauway, e midzy tymi trzema typami uczestnikw nie zachodzi komunikowanie symetryczne. Z tego powodu wyrnia si mocne i sabe ogniwa komunikowania politycznego. Mocne ogniwa aktorzy polityczni i media masowe, maj swoje rozbudowane zaplecza, bez trudu potrafi si przebi w sferze publicznej. Stoj za nimi instytucj z profesjonaln organizacj, posiadajce rodki finansowe na swoj dziaalno. Do sabych ogniw zaliczamy natomiast obywateli, jako pasywnych uczestnikw komunikowania politycznego. Ich pozycja i sia przebicia si ze swoim komunikatem w sferze publicznej jest bardzo ograniczona. Najczciej maj niewielki wpyw na zawarto komunikatw politycznych. Nie posiadaj instrumentw wpywu na komunikowanie polityczne. T negatywn tendencj traktowania obywatela tylko jako widza procesu komunikowania politycznego moe zatrzyma rozwj spoeczestwa obywatelskiego. Wyrnia si dwa podstawowe typy relacji mocnych ogniw komunikowania (autorami tego wyrnienia s Blumler i Gurevitch): model adwersarzy media/dziennikarze postrzegaj aktorw politycznych jako przeciwnikw; wystpuj tutaj konflikt i wrogo we wzajemnych stosunkach; prowadzi to do dziaa nieetycznych i zamknicia si na proces komunikowania; wzajemne ataki i krytyka, ukryta i jawna niech jest tutaj akceptowana; model wymiany przeciwiestwo modelu adwersarzy; interakcje wystpuj na zasadzie wymiany spoecznej; 3 atuty tego modelu: 1. dzielenie si informacjami przez obie strony, 2. model ten bardziej dokadnie prezentuje relacje i wpywy jakie wystpuj w kontaktach midzy ogniwami, 3. model wyjania, jak stosunki mog by podtrzymywane mimo wielu napi miedzy stronami. Ponadto relacje midzy politykami a mediami mog przybiera nastpujce warianty: symetryczne: silna wadza silne media relacje konfliktowe (model adwersarzy) i oparte na wsplnym interesie (model wymiany), saba wadza sabe media, zrwnowaona pozycja mediw i wadzy model najbardziej podany w pastwach demokratycznych; niesymetryczne: silna wadza sabe media dominacja aktorw politycznych nad mediami; moe to doprowadzi do patologii i znieksztace ycia spoecznego -> apwki, kupowanie ustaw medialnych; saba wadza silne media bardzo silny wpyw mediw komercyjnych na polityk; moe to doprowadzi do sytuacji, w ktrej media same staj si podmiotem politycznym. Typy przywdcw politycznych: rutynowy pozycja wyznaczona przez system prawny; wystpuje w stabilnych demokracjach; kontynuator polityki poprzednika; integrujcy wychwytuje zmiany i stara si je wykorzysta dla rozwoju; integruje grup wok jakiego zagadnienia; wstpuje w stabilnych demokracjach; katalityczny kreuje swoj wizj programow, stara si uzyska autonomi w swoich dziaaniach; transformacyjny/kryzysowy przywdca charyzmatyczny; posiada wysok pozycj spoeczn; pojawia si w momentach kryzysowych dla pastwa; sam obiera kierunek i zasig reform; Kategorie czonkw elit politycznych: przywdcy najwaniejsze osoby w pastwie, np. Donald Tusk; wspprzywdcy kieruj grupami koalicyjnymi, np. Waldemar Pawlak; wykonawcy najblisi wsppracownicy, wsplnie z nimi podejmowane s decyzje, np. Grzegorz Schetyna; doradcy konsultanci i eksperci, czsto niepowizani z parti, np. Tomasz Nacz. Typy kandydatw w wyborach:

polityk lider powszechnie znany, od dawna na arenie politycznej; cile zwizany z parti i wsptworzcy jej program, np. Waldemar Pawlak; zdolny posiadajcy siln osobowo, ambicj, rwnie wsptworzy program partii; sympatyczny, dobry w kontaktach ze zwolennikami, ale zacieky w stosunku do oponentw; cz decyzji podejmuje na podstawie emocji, np. Grzegorz Napieralski; spokojny opanowany, nie opiera decyzji na emocjach; kreatywny, pracowity, nielubicy wystpie publicznych, np. Bronisaw Komorowski; kandydat produkt uksztatowany przez PR, np. pny Andrzej Lepper. Cechy spoeczestwa obywatelskiego w procesie komunikowania: aktywno we wszystkich sferach ycia; wolne media; sie autonomicznych, otwartych instytucji. Podzia elektoratu: wyborca jako podmiot polityczny decyzje podejmuje wzgldnie wiadomie, jest aktywny gosuje, pisze petycje; jeeli zajdzie taka potrzeba, dokonuje samospalenia w ramach protestu; wyborca jako przedmiot polityczny obiekt perswazji; wyborca jako element systemu politycznego twrca systemu demokratycznego; wyborca jako klient na rynku politycznym rozumowanie widziane oczami marketingu politycznego. Mona dokona bardziej rozbudowanej klasyfikacji wyborcw ze wzgldu na rne kryteria: kryterium podejmowanych decyzji: zdecydowany ma jasno okrelony cel; wybiera odpowiedni kana przekazu, aby upewni si w swoim przekonaniu; reagujcy wybirczo wybiera tylko ten przekaz, ktry mu odpowiada; uwiadomiony kieruje si wczeniej uzyskanymi wiadomociami; kryterium reakcji na form komunikatu: aktywici twardy elektorat; sami podejmuj decyzj; czsto s osobicie zaangaowani w kampani wyborcz; obdarzeni autorytetem osoby publiczne, biznesmeni, muzycy, artyci; idcy za przykadem ulegajcy wyej wymienionym autorytetom; bierni grupa najszersza; o jej gosy walcz partie; brak jasnych pogldw, atwi do przekonania; czsto o niskim statusie spoecznym; wyalienowani rzadko gosuj; popieraj konkretne ugrupowania; podobni do biernych, ale trudno ich pozyska; kryterium motyww podejmowania decyzji: racjonalni na podstawie informacji; posiadaj wysoki stopie wiedzy; emocjonalni podejmuj decyzje pod wpywem emocji, informacji, ktra przykua ich uwag; atwi do przekonania; cybernetycy wycigaj wnioski z analizy dostpnych informacji; staraj si przewidzie skutki swoich decyzji; chodzi o tych, co uwaaj, eby nie zmarnowa gosu nie zagosuj na kandydata, ktry i tak przegra; kryterium motyww postpowania: pozytywni opieraj decyzj na pozytywnych emocjach, np. sympatii; negatywni kieruj si nienawici; gosuj przeciw a nie za; programowi opieraj si na programach partyjnych; aksjologiczni patrz na przyjty wiatopogld; partyjni lojalni wobec danej partii; grupowi gosuj za gosem grupy; niezaleni nie s konformistyczni; oczekuj, e zostan przekonani merytorycznie i racjonalnie przez kandydata; wyalienowani nie gosuj;

4. Wymiar organizacyjny i instytucjonalny komunikowania politycznego. UWAGA: Ten temat nie zosta omwiony na zajciach, wic zostanie opracowany wycznie na podstawie literatury. W komunikowaniu politycznym moemy wyrni nastpujce kategorie aktorw zbiorowych: instytucje wadzy publicznej, partie polityczne i organizacje pozarzdowe (aktorzy niepartyjni). Zbiorowi aktorzy polityczni to sformalizowane instytucje i grupy polityczne, ktre maj okrelone struktury, liderw, ideologie, program, wartoci preferencje. Wywieraj oni istotny i trway wpyw na przebieg procesw spoecznych. Poza tym, modyfikuj efekty dziaa podejmowanych przez aktorw indywidualnych opisanych w poprzednim punkcie. Instytucje wadzy publicznej pozwalaj partiom politycznym na realizacj funkcji rzdzenia, staj si ich przedueniem. Wyrniamy dwa segmenty:

segment parlamentarny tworzony jest przez organy wadzy pastwowej i samorzdowej, wybieranej w gosowaniu powszechnym. Ich skad jest efektem rywalizacji midzypartyjnej. Proces komunikowania w tym segmencie nazywamy parlamentarnym komunikowaniem publicznym. Wan rol peni w nim rzecznicy izb parlamentu i ich biura prasowe a take przedstawiciele poszczeglnych parlamentarnych klubw partyjnych. segment rzdowy s to urzdy administracji publicznej na poziomie centralnym i lokalnym. Proces komunikowania w tym segmencie nazywamy rzdowym komunikowaniem publicznym. Tak jak w segmencie parlamentarnym bardzo wielk rol odgrywa w tym procesie profesjonalny personel, ktry jest odpowiedzialny za polityk informacyjn instytucji. W parlamentarnych systemach politycznych coraz wyraniej wida zjawisko polityzacji administracji publicznej. Reprezentanci zwyciskich partii politycznych decyduj o nominacjach na stanowiska w organach wadzy od centralnej po lokaln. Maj take wpyw na obsadzanie stanowisk w instytucjach publicznych powizanych bd podlegych administracji publicznej. Zwizek komunikowania politycznego i publicznego wyraa si w powizaniu rl aktora politycznego i publicznego. Kolejnym aktorem zbiorowym w procesie komunikowania politycznego s partie polityczne najwaniejszy aktor w parlamentarnych systemach politycznych. Partia polityczna to wedug prof. Herbuta wyodrbniony zesp ludzi, dysponujcy okrelonymi zasobami organizacyjnymi i materialnymi, ktre pozwalaj mu na udzia w yciu politycznym. Czonkw partii politycznych cz wsplne wartoci i ideologia. Cech czc partie we wspczesnych demokracjach jest uznawanie demokratycznych procedur w zakresie walki o wadz, poddawanie si weryfikacji i ocenie w wyborach i akceptacja rodkw konstytucyjnych w swojej dziaalnoci. Sprawne funkcjonowanie partii politycznych i realizacja funkcji wyborczej zale od umiejtnoci wykorzystywania technicznego i profesjonalnego zaplecza w komunikowaniu si z obywatelami. Na przestrzenie wiekw partie polityczne przeszy kilkuetapow ewolucj: partia elitarna kontakty interpersonalne, wska grupa czonkw partii partia masowa XIX wiek, zwizana z rozwojem prasy i zmianami w ustrojach pastw partia wyborcza celem partii wyborczej jest jedynie wygrana w wyborach i obsadzenie stanowisk. Ideologia schodzi na dalszy plan lub zanika cakowicie. Partie wyborcze d do dominacji w mediach aby dotrze skutecznie do jak najwikszej iloci wyborcw. partia kartelowa komercjalizacja komunikowania z wczeniem zakupu czasu i powierzchni reklamowej dla swoich celw. W drugiej poowie XX wieku partie polityczne zostay zmuszone do wczenia do swojej dziaalnoci rodkw masowego przekazu. Do staych praktyk partii politycznych nale: wewntrzne public relations polityka informacyjna wobec czonkw partii na przykad prasa partyjna, zjazdy, konferencje zewntrzne public relations media relations, rzecznictwo prasowe, kontakty z innymi partiami, grupami interesu, etc. Zarzdzanie wizerunkiem publicznym partii; reklama patna i publicity (reklama nieodpatna) ich wzmoenie nastpuje w okresie kampanii wyborczych Partie posuguj si w swojej dziaalnoci dwiema strategiami: strategi komunikacyjn (wyznacza elementy otoczenia zewntrznego bdce celem oddziaywania komunikacji, np. grup docelow, argumentacj i koncepcj komunikowania bezporedniego oraz masowego) i strategi marketingow (obejmuje strategie wyborcze i koalicyjne, dotyczy utrzymania si partii na rynku politycznym i jej rozwoju). Ostatni grup zbiorowych aktorw s organizacje pozarzdowe, ktre maj ambicj wpywania na biueg spraw politycznych i spoecznych. W zalenoci od stopnia rozwoju spoeczestwa obywatelskiego i jakoci sfery publicznej, liczba takich organizacji w poszczeglnych krajach rni si. Bdem jest ignorowanie roli organizacji pozarzdowych, poniewa mog one i powinny by skutecznymi aktorami na rynku politycznym. W zwizku z mniejszymi zasobami materialnymi, brakiem wykwalifikowanego personelu i znajomoci public relations ciko im zdoby tak wiarygodno jak maj partie polityczne i instytucje wadzy publicznej. Organizacje niepartyjne wkadaj bardzo duo wysiku w nawizanie i podtrzymywanie relacji z mediami. Najczciej wykorzystuj lobbing jako technik PR. Aktorw niepartyjnych moemy podzieli na cztery grupy: organizacje spoeczne ugrupowania zawizywane przez obywateli dla rozwizania ich problemw (NGOs). Ich wspln cech nie jest ideologia ale wsplne interesy i sprawy. cz si aby dziaa skuteczniej; zwizki zawodowe wywieraj wpyw na elity, potrafi konsekwentnie i efektywnie dy do realizacji swoich celw np. walka zwizkw zawodowych z Margaret Thatcher; grupy nacisku mniej lub bardziej zorganizowane zespoy forsujce interesy tych, ktrzy je tworz i ich klientw. Wywodz si z rnych kategorii spoecznych, od biznesmenw po rolnikw. Wywieraj nacisk na parlamentarzystw, partie polityczne, orodki wadzy pastwowej a take opini publiczn. Specyficzn grup nacisku s media masowe; organizacje terrorystyczne w realizacji swoich celw politycznych stosuj nielegalne metody. Terroryzm jest form komunikowania politycznego wychodzc poza procedury konstytucyjne.

Profesjonalizacja komunikowania politycznego polega na przyswojeniu przez podmioty rywalizacji wyborczej oraz zastosowaniu w dziaaniu politycznym zespou nowatorskich i coraz skuteczniejszych metod stworzonych przez specjalistw z pogranicza wiata nauki i praktyki politycznej, sprawdzonych naukowo i przetestowanych empirycznie. Jedn z podstawowych cech tego zjawiska jest wprowadzenie do polityki nowej kategorii uczestnikw profesjonalnych jednostek i organizacji pracujcych na rzecz aktorw politycznych. Wspczenie naleaoby wic zmodyfikowa zoty trjkt Prloffa i doda do niego czwarte ogniwo zawodowych komunikatorw. S to profesjonalne organizacje lub jednostki posiadajce odpowiednie wyksztacenie, wiedz, umiejtnoci z zakresu komunikowania spoecznego. wiadcz oni odpatnie swoje usugi podmiotom politycznym, ksztatuj ich kompetencje komunikacyjne, tworz i wdraaj nowoczesne strategie polityczne i wyborcze. Wejcie na rynek polityczny tego aktora jest zwizane z przeobraeniami kampanii wyborczych. Profesjonalny personel i media masowe stanowi niezbdne zaplecze partii politycznych i innych instytucji politycznych. W strukturze organizmu zawodowego komunikatora mona wyrni trzy segmenty personalne: personel menaderski najlepsi z najlepszych, grupa najmniej liczna ale najlepiej opacana. Jej zadaniem jest zarzdzanie kampani, planowanie, koordynowanie i kierowanie prac. S to przede wszystkim stratedzy, ktrzy wyznaczaj kierunek, charakter i tempo kampanii. S to osoby majce bardzo wysok pozycj na rynku, ktr osigny dziki realizacji wielu udanych kampanii. Relacje czce aktora politycznego z personelem zarzdzajcym maj charakter formalny parta/kandydat zleca wykonanie usugi i za ni paci. personel konsultacyjny (realizatorzy kampanii) trzon kampanii politycznych, okrelani najczciej jako konsultanci polityczni, eksperci, specjalici, doradcy. Do tej grupy nale specjalici z wielu dziedzin, midzy innymi od badania opinii publicznej. Jest to grupa bardzo zrnicowana pod wzgldem skadu i obszaru zainteresowa. Znajduj si w niej: eksperci, projektanci i producenci, doradcy osobici kandydata, analitycy rynku politycznego. techniczny personel i suby specjalistyczne wiadcz specyficzne usugi, s wykonawcami zada projektowanych i podejmowanych przez konsultantw. S to midzy innymi producenci telewizyjni, telemarketerzy, rozdajcy ulotki studenci. W latach '30 XX wieku zacz si rozwija w USA konsulting polityczny jako sfera doradztwa politycznego. Samo pojcie politycznego konsultanta weszo do jzyka w latach '60 XX wieku. Farrell, Kolodny i Medvic dostrzegaj w tym procesie trzy etapy: era prasy, era telewizji i era techniki cyfrowej. Konsultanci polityczni stali si gwnodowodzcymi kampanii. Coraz wikszego znaczenia nabieraj agencje komunikacyjne, niektre z nich stay si agencjami o zasigu midzynarodowym. Badania wspomnianych teoretykw pozwoliy na wyonienie czterech typw konsultantw politycznych: marketer pojawi si najwczeniej, wywodzi si z rynku ekonomicznego gdzie przeszed trening i zdoby dowiadczenie. Nie mia zwizkw z parti polityczn. Nastawiony by na obsug kadego klienta gwnie z sektora pozarzdowego. sprzedawca pochodzi spoza organizmu partyjnego, wiadczy usugi wszystkim klientom, tak rzdowym jak pozarzdowym, np. projektant stron internetowych, instytucja badania opinii publicznej tradycyjny politicos typ obecnie dominujcy, pochodzi z partii gdzie zdoby dowiadczenie i kwalifikacje. Po osigniciu wysokiej pozycji w brany opuszcza najczciej parti i zakada wasn firm konsultingow. Typ ten zaczyna pojawia si w Polsce np. Jacek Kurski czy Adam Bielan. strateg najmodszy typ konsultanta, absolwent prestiowych uczelni, przeby trening w biznesie i partiach politycznych, pracuje zarwno dla klientw rzdowych jak i pozarzdowych. Obok kampanii politycznych i wyborczych, angauje si take w kampanie spoeczne. Na otoczenie kampanii wyborczej skadaj si nastpujce grupy podmiotw: socjologowie i politolodzy ich zadaniem jest analiza i interpretacja bada opinii publicznej. Peni rol we wczesnym ostrzeganiu. dziennikarze, komunikolodzy, psychologowie ucz kandydata jak rozmawia z przedstawicielami mediw, jak zachowywa si w bezporednich kontaktach z wyborcami, jak stosowa argumentacj w relacjach ze zwolennikami, przeciwnikami i niezdecydowanymi. jzykoznawcy, autorzy przemwie s odpowiedzialni za poprawno jzykow i merytoryczn komunikatw publicznych zarwno pisanych jak i wygaszanych przez kandydata. eksperci w zakresie PR i media relations s odpowiedzialni za zarzdzanie mediami i wizerunkiem kandydata. Organizuj wywiady dla mediw, spotkania publiczne, wydarzenia medialne. prawnicy i zesp doradztwa prawnego inni specjalici z reguy zapraszani do wsppracy czasowo, np. technicy i twrcy reklamy, wizayci, stylici. Na organizacj kampanii wyborczej maj wpyw midzy innymi: kontekst kampanii (ograniczenia rodowiskowe, np. ustj polityczny) sposb zorganizowania podmiotw rywalizacji i zasoby finansowe. Istotn rol peni system rzdw i system wyborczy, w ktrym odbywa si kampania.

5. Marketing polityczny, strategie marketingowe. Marketing polityczny jest to zesp teorii, praktyk, metod stosowanych w celu zdobycia wadzy. Moemy wyrni definicje marketingu zorientowane na cel (pomijajce element spoeczestwa i zwracajce uwag na dugofalowe zmiany w zachowaniu aktorw politycznych) oraz na transakcj (zwracajce uwag na zmian wartoci, ideologii i filozofii). Marketing spoeczny dotyczy wanych problemw spoecznych. Ma wywoywa trwae skutki. Wan rol odgrywaj tu instytucje pozarzdowe. W rozwoju marketingu spoecznego moemy wyrni dwa kierunki: poszerzenie sprzeday podlegaj produkty niematerialne, sprzedajcymi s instytucje wadzy, i pogbienie odwoanie do wartoci, wskazanie problemu i propozycja jego rozwizania. Rynek wyborczy jest to strefa, w ramach ktrej podmioty politycznej prezentuj oferty. Wyrniamy pi czynnikw wpywajcych na rynek wyborczy: wyborcy wycznie czynni; grupy interesu zorganizowani wyborcy ze rodkami przeznaczonymi na swoj dziaalno; media decyduj jak ilo czasu powic aktorowi politycznemu i jak go zaprezentuj; organizacje partyjne wysuwaj kandydata i s jego zapleczem organizacyjnym; sponsorzy przekazuj rodku na finansowanie kampanii (kupuj sobie politykw); Bodce wpywajce na dobr realizacj kampanii wyborczej: produkt musi zaspokaja potrzeby wyborcy; musi mie odpowiednio wykreowany wizerunek (opakowanie); cena poparcie spoeczne z wyborw; wyrniamy cen psychologiczn (samo poparcie) i materialn (pienidze wydane na kampani); miejsce w sensie geograficznym oraz w sensie doboru kanaw komunikacji; promocja w ramach ktrej wyrniamy nastpujce strategie: koncentracji na jednym wybranym problemie lub jednej wybranej grupie; wyczucia czasu dobr metod dziaania do dobre lub zej passy kandydata (umacnianie pozycji kandydata na szczycie); zmylenia unikanie bezporedniego ataku na kandydata, prowadzenie dziaa majcych na celu potknicie si przeciwnika, oponenta; kampania negatywna atak, zazwyczaj osobisty, na przeciwnika; Istotnym elementem w czasie przygotowywania i prowadzenia kampanii wyborczej jest utworzenie mapy wyborczej kandydata. Proces ten przebiega w nastpujcych etapach: 1. badania rodowiskowe wedug rnych kryteriw (demograficznych, ekonomicznych, socjopsychologicznych); 2. analizy wewntrzne i zewntrzne analiza SWOT; 3. marketing strategiczny segmentacja, ustalenie grup docelowych kampanii wyborczej; 4. pozycjonowanie wizerunkowe, kwalifikacji, kontrkandydatw, etc.; 5. planowanie komunikacji i dystrybucji; 6. wyniki wyborw i kluczowe rynki poszukiwanie wsparcia finansowego i przychylnoci mediw; 7. ciga korekta i modyfikowanie dziaa. W czasie kampanii wyborczej istotna jest prawidowa diagnoza rynku politycznego. Aby jej dokona kandydaci sigaj do wewntrznych rde wiedzy (archiwalne materiay partii z poprzednich kampanii) i zewntrznych rde wiedzy np. dokumentacji komisji wyborczych. Wrd metod badania produktu politycznego wyrniamy oparte na cyklu ycia produktu oraz badania na grupach focusowych. Analizy rynku politycznego dokonuje si w oparciu o czynniki demograficzne, czynniki ekonomiczne, czynniki polityczne, diagnostyk marketingow, analiz poparcia w ostatnich wyborach i analiz samej kampanii reklamowej. Z analiz rynku politycznego powizane s trzy terminy: segmentacja podzia wyborcw ze wzgldu na oczekiwania; pozycjonowanie ustalenie wasnej pozycji; targeting ustalenie grupy docelowej. Wyrniamy dwa podstawowe typy strategii. S to strategie sektorowe (dotyczce jednej dziedziny prowadzonej przez pastwo) i funkcjonalne (dzielone na kadrowe, finansowe, marketingowe, koalicyjne i komunikacyjne). Strategie wyborcze moemy podzieli pod wzgldem przedmiotowym na: strategie utwardzania skierowanie do wasnych zwolennikw, aby nie uciekli; strategie poszerzania skierowane do niezdecydowanych lub niegosujcych wyborcw; strategie neutralizacji i odwracania maj pozyska przeciwnikw. Wyrnia si rwnie 5 strategii czstkowych: personaln, finansow, relacji midzypartyjnych, programu wyborczego

i komunikacyjn.

KNIEC SKRYPTU i bomba, kto przeczyta ten trba.

Olej studia, zosta NINJA.