Krzysztof Niewrzęda – Wariant do sprawdzenia – Wyd.

Forma

Ciekawie skonstruowana powieść, która w swojej narracji wykorzystuje mity

popkultury, miesza obrazy z filmów i piosenek z akcją na poły realistyczną, na
poły oniryczną. Powieść o dojrzewaniu, brutalności i przemocy, o
poszukiwaniu ojca i poranionej psychice. Wykorzystany wątek alter ego,
pytanie, w jaki sposób udźwignąć własną historię. Język powieści przechodzi
płynnie od młodzieżowego slangu, poprzez język konkretu i zobiektywizowanej
narracji do upoetycznionych scen onirycznych.. Jak na tzw. młodą prozę –
niezłe., ale do prozy Konwickiego bardzo daleko.

Andrzej Bieńkowski – Skradziona muzyka „Czarne”

Bardzo dobra książka znanego etnologa. Świetne charakterystyki postaci

wiejskich muzykantów. Krótkie, zwarte obrazy, w których zawiera się
skondensowany los człowieka i przemian, jakie zachodzą w społeczności wsi.
Niezwykła umiejętność skrótowego, ale nie powierzchownego zapisu
najbardziej istotnych wydarzeń, które wpływają na bieg życia bohaterów.
Krótkie, lapidarne sceny składają się na panoramiczny obraz, w którym relacja
z dnia dzisiejszego ( np., przejmująca scena z domu starców) łączy się z historią
zarówno prywatną, jak i obejmującą dzieje narodu. Świetna książka

Adam Wiedeman – Pensum

Dobry tom poezji. Wiersze oparte na ogół na paradoksach. Myślenie o myśleniu,

humor i sceptyczny namysł nad różnorodnymi zjawiskami życia. Każdy wiersz
jest dobrze skonstruowany, z wewnętrzną logiką organizującą następstwo
obrazów. W wierszach dominuje styl retoryczny, nizanie pojęć, które wskazują
na matnię, jaką jest próba określania życia, na pułapkę nazw i wszelkich
uściśleń.

Małgorzata Szejnert – Czarny ogród - Znak

Jedna z tych niezwykłych książek, które zostają w historii literatury. Opowieść o

dziejach na przestrzeni przeszło stu lat małego miasteczka jest historią Dolnego
Śląska i również historią Polski. Pisana chłodnym, relacjonującym stylem
książka ukazuje przejmujący dramat ludzi borykających się z losem i z historią,
wiernych swoim obyczajom, kulturze, związkom rodzinnym i sąsiedzkim.
Można tę książkę czytać jak zwielokrotnioną sagę, w której dzieje rodzin
splatają się w tragiczne nieraz węzły, i mamy wówczas do czynienia z powieścią
obyczajową ) , można ją czytać jako dokument historyczny i socjologiczny,
można wreszcie czytać ją jako przypowieść o nieuniknionej zatracie, rozpadzie
więzi, niszczeniu miejsc zwanych „małymi ojczyznami”, które w przywołanym
tu kontekście historycznym ( I wojna , powstania śląskie, plebiscyt, II wojna
światowa, przymusowe wcielanie do Wermahtu, rok 1945, , wywózka Ślązaków
traktowanych przez władze PRL-u jako Niemcy) staje się opowieścią o dziejach
Polski. Lektura tej książki wywołuje wstrząs etyczny i poznawczy. Jest to, jak
sądzę książka konieczna, w której bogactwo faktów splata się z świetnie
opowiedzianymi dziejami śląskich rodzin. Literatura piękna i konieczna.

Adam Zagajewski – Poeta rozmawia z filozofem. Wyd. Zeszyty Literackie

Zbiór świetnie napisanych esejów. Zwraca uwagę znakomity język ( czytając tę

książkę rozumiemy, co znaczy styl wysoki ), celność sformułowań, błyskotliwe
spostrzeżenia, łączenie odległych od siebie epok literackich, znajdowanie
subtelnych powiązań między pisarzami. Adam Zagajewski przytacza „zasadę
negatywności”, czyli zasadę Keatsa. Jest to „zdolność wytrwania w
niepewności, zwątpieniu, tajemnicy, bez irytującego ustanawianiu faktów i
przyczyn.”
Adam Zagajewski wskazuje na sprzeczności zawarte w dziełach i postawach
takich twórców jak :Miłosz, Cioran, Herbert, Gombrowicz, Elzenberg, Marai.
Zasada Keatsa rządzi tymi esejami, które nie pragną niczego dookreślić,
wskazują na tajemnicę zawartą w dziele, na rozziew między biografią a
twórczością ( świetny esej o Cioranie tu określenie „snobizm rozpaczy „!)
Przedstawia nam umysły wątpiące , samosprzeczne, poszukujące.
Jak czytamy poetów i jak ich interpretujemy, jak przejawia się duch poetycki i
objawia tajemnica, która umyka interpretacjom ? – są to zasadnicze pytania tych
esejów, które stanowią przykład najwyższej próby pracy analitycznej i
interpretacyjnej.

Krystyna Januszewska – Rozbitek. ( Zysk i S-ka)

Powieść psychologiczno-obyczajowa, której narracja jest prowadzona w

pierwszej osobie. Umierający na raka artysta ( opisuje swoje umieranie aż do
wydania ostatniego tchnienia ) wspomina swoje nieudane życie,
zaprzepaszczony talent, nieudane małżeństwo i porzuconą córkę, która
odnajduje się przy łożu śmierci. Reminiscencje prowadzą nas w koniec lat
sześćdziesiątych i w lata siedemdziesiąte itd., trochę realiów PRL-u, klimaty i
niezły opis miasta Brzeg nad Odrą. Poczciwa książka do czytania.

radość Franceska Michalska – Cała radość życia. Na Wołyniu, w

Kazachstanie , w Polsce. ( Noir sur Blanc)

Świetnie napisane wspomnienia. Koniec lat trzydziestych na Wołyniu, w

polsko-ukraińskiej wiosce , której polska ludność pozostała w granicach
Związku Radzieckiego. Głód na Ukrainie, wywózka Polaków w głąb
Kazachstanu, potem wojna. Wspaniała sylwetka młodziutkiej dziewczyny, która
wbrew wszystkiemu postanawia, że jest Polką i musi znaleźć się w Polsce. Opis
życia w stepach Kazachstanu, głodu, nieludzkich warunków, niebywałej
wytrwałości dziecka , a potem dorastającej dziewczyny, która osiąga swój cel i
w Polsce staje się wykształconym lekarzem, pozostaje w pamięci czytelników.
Skromna, prosta narracja, powściągliwy opis najbardziej okrutnych wydarzeń, a
zarazem zarysowanie tła wielkiej historii, która wpływa na losy ludzi
wyrzuconych na zatracenie, świetna charakterystyka postaci – to niewątpliwe
zalety literackie tej książki. świadomości Jest to jedna z najpiękniej
napisanych, z przedstawioną prawdą psychologiczną ( odtworzenie
świadomości chłopskiego dziecka z prostej rodziny) powieść wspomnieniowa.

Tamara Bołdak-Janowska – Rozdziały Wyd.Borussia

Bardzo dobry tom poezji, aczkolwiek nierówny. Zwraca uwagę świetny

poemat”Oooeeelaaa” o miejscach zagłady, Przejmująca podróż do Stutthofu,
miejsca uwięzienia i śmierci matki bohaterki- narratorki. Jest to poezja
awangardowa, nieco surrealistyczna, dążąca do wyrażenia wszystkich
przejawów zarówno istnienia, jak i odbioru sztuki poprzez obraz i metaforę.
W wielu jednak wierszach tego tomu wyobraźnia poddana wolnym
skojarzeniom dominując nad sensem i logiką konstrukcji rozbija narrację i
mamy wrażenie chaosu i przypadkowości następujących po sobie obrazów.

Anna Janko – Dziewczyna z zapałkami Wyd.

Bardzo dobrze napisana powieść obyczajowa. Prowadzona w pierwszej osobie
narracja ukazuje dzieje nieudanego małżeństwa, w którym bohaterka, istota
bezwolna, całkowicie podporządkowuje swoje życie mężowi, okropnym
teściom i dzieciom, którymi nieustannie musi się zajmować. Osoba infantylna,
która nie dojrzewa i nie dorasta wypowiada swoje pretensje do świata i do ludzi.
Portret – świetnie nakreślony, niebywale irytującej bohaterki, został ukazany na
tle realiów lat osiemdziesiątych, tzw małych problemów społecznych, kłopotów
z zaopatrzeniem, zdobywaniem wszystkiego, uciążliwości życia na
podstawowym poziomie. Dobrze się czyta i zapada w pamięć , jest to jedyny
taki portret ( pomijając panią Barbarę z Nocy i Dni ) kobiety we współczesnej
literaturze polskiej.

Jacek Bierut – PIT Wyd, Atut

Dobrze skomponowana powieść, składająca się z dwóch części, które są swoim

lustrzanym odbiciem. Część pierwsza ukazuje niebywałe przygody młodego
człowieka, którego wyobraźnia zdominowana jest przez wzory kultury masowej.
Przygody – straszliwe i podniecające jak z filmów, postacie kobiet –
demonicznych, rodem z seriali telewizyjnych itd. Druga część sprowadza te
wszystkie przygody do realiów podmiejskich uliczek i działek, wszystko bardzo
staje się zwyczajne, a wielka przygoda – zwykłym, bardzo młodzieńczym,
szczeniackim wybrykiem. Można przeczytać z umiarkowanym
zainteresowaniem.

Bogusława Latawiec – Odkrytki PIW

Bardzo dobry tom poezji. Świetne wiersze o malarstwie , w których obraz jest
niejako tworzony na naszych oczach ( cykl Blejtramy), dobre wiersze będące
fikcyjną korespondencją między rodzicami narratorki, dzięki której wchodzimy
w konkret powojennej rzeczywistości. Czysty, skondensowany obraz, bardzo
ciekawa narracja liryczna, Tom zasługuje na uwagę.

Piotr Matywiecki – Twarz Tuwima WAB

Jedna z najważniejszych książek roku. Wielka monografia – esej o niebywałym

zakresie poznawczym., imponująca swoja erudycją i wszechstronną
dokumentacją. Autor w swoich rozważaniach odwołuje się do literatury,
filozofii, antropologii, etnologii, do polityki i historii idei, do psychologii i
kosmogonii oraz do wszystkich niemal dziedzin sztuki. Poruszamy się w
gąszczu problemów, które wskazują jak rodził się stereotypowy wizerunek
Tuwima i jaka dramatyczna prawda skrywa się pod warstwą mitu i poetyckiej
autokreacji. Mamy więc do czynienia w tej książce z maską i twarzą poety, z
postacią prawdziwą i wykreowaną. Jest to również rozważanie o byciu, które
jest niebyciem, o istnieniu w postaci fantomu, o wyobraźni eschatologicznej i
genezyjskiej. Tuwim staje się postacią poprzez którą odkrywa się przed nami
również twarz epoki – pierwszej połowy Xxwieku.
Andrzej Mandalian – Poemat odjazdu Sic !

Wspaniały, znakomicie skonstruowany poemat liryczny, o utracie, i o

współczesnym Orfeuszu, który schodzi do podziemi – są nimi podziemia
Dworca Centralnego w Warszawie, żeby ścigać cień ukochanej zmarłej.
Odzywa się tu wiele głosów, przewija wiele , różnorodnych postaci, rozbitków,
ludzi marginesu, prostytutek, którzy na dnie , w piekle, szukają okruchów
miłości. Jest to wielkie requiem, tren rozpisany na głosy, opowieść o miłości, o
ludzkiej nędzy i cierpieniu. Jest ten poemat także quasi reportażem, skoro jego
akcja toczy się na niezwykle realistycznie sportretowanym Dworcu Centralnym.
Łączy w sobie symboliczne przesłanie z realiami wielkiego miasta, spaja
smutek, liryczny żart i groteskę. W jego tkankę zostały wplecione słowa z Biblii
i odwołania do mitów kultury. Jego akcja rozgrywa się w przestrzeni realnej i
onirycznej, a między tymi przestrzeniami są tajemne przejścia – pasaże. Każdej
tej przestrzeni odpowiada inny typ narracji. Styl wysoki, a obok niego żargon,
wulgaryzmy, mowa potoczna, wspaniale dynamizują mowę poematu. Jeden z
najważniejszych tomów poezji.