Professional Documents
Culture Documents
• Aktywność:
Ważny wyznacznik rozwoju psych czł
Charakterystyczny stan i podstawowa cecha każdego żywego organizmu, która
sprawia, że ów organizm reguluje czynnie swoje stosunki ze światem zew.
Aktywność ludzka jest stanem i procesem i wyraża się w postaci konkretnych
czynności i działań podejmowanych przez czł od wczesnego dzieciństwa.
Aktywność jednostki ma tę szczególną cechę, że będąc wyznacznikiem jej rozwoju
psych, podlega sama kształtowaniu i doskonaleniu wraz z wiekiem.
Ma progresywny charakter (w ciągu życia poszerzają się dziedziny jego działalności i
usprawniają rozmaite wykonywane przez niego czynności.
Złożone zespoły czynności i działań nazywamy działalnością.
Dynamika rozwoju czynności jest największa w okresie dzieciństwa i młodości.
Aktywność człowieka cechuje wówczas duża plastyczność i szybkie tempo zmian.
Wzrost udziału świadomości w przebiegu rozmaitych czynności dziecka.
Inne kierunki zmian rozwojowych w zakresie czynności
1) Przeciwstawny tej tendencji proces automatyzacji czynności
2) Socjalizacja i indywidualizacja czynności ludzkich.
Ad 1.
Przez wzrost świadomości w wykonywaniu czynności w ontogenezie rozumiemy włączanie
się w aktywność jednostki świadomości
retrospektywnej
o coraz wyraźniejsza reprezentacja wewnętrzna
o coraz bardziej adekwatne do rzeczywistości odzwierciedlenie przedmiotów
działania
introspektywnej uprzytamnianie sobie kolejnych operacji składających się na daną
czynność.
Zdaniem Stefana Szumana „już w pierwszych latach życia dziecko uczy się działać coraz
bardziej świadomie, planowo i rozumnie.”
Ad 2.
Przez socjalizację czynności rozumiemy przechodzenie w toku rozwoju od czyn.
indywidualnych do zespołowych. (proporcje zabaw indyw. i zesp. zmieniają się wraz z
wiekiem, dzieci układają plan działania i dzielą między siebie role.)
Indywidualizacja czynn. polega na tym, że wraz z wiekiem w czynnościach odbijają się
coraz więcej indywidualne cechy psychiczne jednostki, jej możliwości, zdolności i
doświadczenie.
CHARAKTERYSTYKA STRUKTURY CZYNNOŚCI
Rozwój struktury czynn. w ontogenezie:
1. Wyodrębnianie się określonej czynn. spośród innych oraz całokształtu zachowania
jednostki w danej sytuacji
2. Doskonalenie się wewn. organizacji czynn., czyli ustaleniu związków funkcjonalnych
między składnikami czynn. , przestrzenno-czasowym uszeregowaniu jej poszczególnych
faz.
We wczesnych stadiach ontogenezy nie są wykształcone specyficzne schematy
czynnościowe, dostosowane do cech przedmiotów będących obiektem działania-
przejaw synkretyzmu.
2
Dziecko nie zaspokaja samo swoich potrzeb, czynią to dorośli, sprawujący nad nim
opiekę.
Wraz z wiekiem dziecko dysponuje coraz większym repertuarem czynn.
wyspecjalizowanych, dobrze wyćwiczonych.
Poziom strukturalny czynności zależy w dużej mierze od częstości ich uprawiania.
Nawet bardzo proste czynn. (np. ssanie ) doskonalą się przez ćwiczenie.
Dopóki dana czynn. nie jest wyćwiczona jako czynn. odrębna i swoista, zlewa się z
poprzednio wyuczoną i dojrzałą czynn.
Wyodrębnianie się jednych czynn. spośród innych jest zależne od poziomu ich wen.
organizacji.
Za przykład czynn. słabo zorganizowanych i ustrukturowanych mogą służyć czynn.
chaotyczne i czynn. stereotypowe.
Czynn. chaotyczne
Poszukiwanie na oślep, metodą prób i błędów.
W wielu rodzajach czynn opartych na fizjologicznym mechanizmie odruchów
warunkowych, a nie na wrodzonych automatyzmach odruchowych (instynktach)
można wyodrębnić tę fazę genetyczną.
Czynn. chaotyczne w późniejszych okresach rozwoju pojawiają się wówczas, gdy
zadanie jest nowe i trudne i nie można go rozwiązać za pomocą czynn dobrze
opanowanych.
Zbyt szybki dopływ bodźców bodźców z otoczenia lub nadmierna ich ilość
powodują u dziecka wzrost czynn. chaotycznych.
Pociąga to negatywne skutki: przeciążenie, stan podniecenia, niepokoju.
Czynn. wykonywane metodą prób i błędów nie mają spoistej struktury, ale
reprezentują zachowania celowe ( dziecko zmierza do określonego wyniku, np.
usiłowanie otwarcia pudełka)
Czynn. stereotypowe (u małych dzieci)
Wykonywanie tych samych ruchów na zasadzie reakcji okrężnej i
samonaśladownictwa.
Ruchy te dziecko kieruje na własne ciało lub obiekty zewnętrzne.
O niskim poziomie organizacji czynn. stereotypowych decyduje monotonia ich
przebiegu i czas trwania nieproporcjonalnie długi w stosunku do osiągnietego
wyniku, który jest w ogóle niewyraźny (celem jest ćwiczenie określonego
ruchu).
Jest to u zdrowych niemowląt rodzaj zabawy wykonywanej dla samej
przyjemności.
Podobny charakter mają czynn. lokomocyjne ( bieganie, wchodzenie na fotel,
skakanie itp.)
Czynn. stereotypowe są u dzieci wychowywanych w środowisku rodzinnym
naturalnym przejawem aktywności.
U dzieci przebywających w środowiskach zakładowych ( domy małego
dziecka) mogą te czynn. przybrać formę szkodliwych nawyków: kiwanie się ,
potrząsanie głową, rytmiczne uderzanie w powierzchnię łóżeczka.
Utrwalone czynn. stereotypowe tego rodzaju świadczą o deformacjach w
rozwoju psychicznym, są konsekwencją braku więzi społecznej z otoczeniem
oraz o wyjałowieniu środowiska, które dostarczałoby dziecku odpow.
stymulacji.
Wenn. Organizacja czynn rozwija się wraz z wiekiem.
3
Maria Tyszkowa
W poszczególnych okresach ontogenezy jednostka osiąga stan względnej równowagi
stosunkach z otaczającym swiatem.
Podstawowe tendencje rozwojowe:
1. Podporządkowanie aktywności i eliminowanie jej chaotycznych chaotycznych
nie ukierunkowanych form.
2. Różnicowanie się aktywności i pojawianie się nowych jej rodzajów.
3. rozwój złożonych form aktywności ukierunkowanej i uprzedmiotowionej,
więc, czynn. i działań
4. Kształtowanie się wen mechanizmów regulujących: motywacji, samooceny,
celów i ideałów życiowych itp.
Zabawa jako zjawisko nie tylko psychologiczne , ale i biologiczne( bawią się
zwierzęta) oraz społ-kulturowe interesowała przedstawicieli wielu nauk.
Pierwsze teoriepowstały w XIX w.
4
- każdą zabawą rządzą reguły, którym dziecko stosuje się do nich najpierw
mimowolni, a potem świadomie, bo inaczej bawienie się straciłoby sens.