Co to jest grafika komputerowa, przetwarzanie obrazu i mały okrąg: 2.3 bita/punkt w obrazie albo ich identyfikacji.
w obrazie albo ich identyfikacji. Ujemnym skutkiem filtracji
rozpoznawanie obrazu?
Grafika komputerowa: tworzenie obrazów na podst. informacji
opisowej
- szerokie zastosowania
- różna złożoność programów i nakładów obliczeniowych
koniecznych do tworzenia obrazu (wykresy funkcji,
kompozycje obrazów, sceny w symulatorach)
Przetwarzanie obrazu: dane wejściowe i wyjściowe maja
postać obrazów
- usuwanie zakłóceń, poprawa jakości obrazu
- filtrowanie obrazu
- kompresja danych obrazowych
- redukcja obrazu do konturów
- redukcja obrazu konturowego do figur kreskowych
- tworzenie przekrojów obrazu
Rozpoznawanie obrazu: tworzenie opisu obrazu,
zakwalifikowanie obrazu do pewnej szczególnej klasy
- odwrotność grafiki komputerowej
- w wyniku analizy obrazu powstaje opis matematyczny, ciąg
symboli lub graf
- dalsze przetwarzanie danych opisowych pozwala na
wyciąganie wniosków analitycznych
Standardy graficzne: GKS, PHIGS
GKS (Graphical Kernel System)
Standard określa zbiór funkcji niskiego poziomu dostępnych
dla programów wykorzystujących grafikę 2D. Zapewnia
funkcjonalny interfejs między programem użytkowym, a
wejściowymi i wyjściowymi urządzeniami grafiki
komputerowej.
ok. 200 podprogramów do tworzenia obrazu z dostępnych
prymitywów graficznych i przyjmowania danych z różnych
urządzeń.
prymitywy graficzne: łamana, markery, wypełniony obszar,
tekst, tabela komórek
atrybuty: rodzaj i szerokość linii, sposób wypełniania obszaru
definicja 6 logicznych urządzeń do wprowadzania informacji:
urządzenia do podawania współrzędnych punktu – lokalizator
urządzenia do podawania współrzędnych ciągu punktów
urządzenia do podawania wielkości skalarnej – waluator
wskaźnik wyboru menu
wskaźnik elementu obrazu
urządzenia do wprowadzania tekstu
standard umożliwia tworzenie obrazu obiektów, nie daje
możliwości tworzenia modeli graficznych
wykorzystywany do tworzenia wykresów i rysunków
technicznych
Standard GKS-3D
uogólnienie standardu GKS na grafikę trójwymiarową
wszystkie prymitywy standardu 2D uogólnione do trzech
wymiarów
dodatkowe funkcje(przekształcenia w przestrzeni 3D, operacje
HLHSR)
standard umożliwia tworzenie obrazu obiektów, nie daje
możliwości tworzenia modeli graficznych
PHIGS (Programmer’s Hierarhical Interactive Graphics
System)
Standard umożliwia konstruowanie modeli obiektów 2D o
złożonej strukturze logicznej oraz tworzenie obrazów tych
modeli.
czynności definiowania modelu i wyświetlania są oddzielone
możliwość interakcyjne edycji modelu poprzez modyfikację
struktury lub poprzez zmianę sposobu obserwacji
prymitywy graficzne: linie, markery, tekst, wypełniony obszar
oraz związane z nimi atrybuty
możliwość grupowania elementów składowych modelu
możliwość budowania modeli o strukturze hierarchicznej
(poszczególne elementy mogą być definiowane w różnych
układach współrzędnych, a następnie przenoszone do
wspólnego układu)
różne sposoby obserwacji (określenie pkt. widzenia, rodzaju
rzutu: perspektywiczny, ortogonalny)
struktury definiujące model przechowywane w pliku
Standard PHIGS+ to rozszerzenie standardu PHIGS:
o nowe prymitywy i funkcje do modelowania krzywych i
powierzchni 2D i 3D:
siatki trójkątne i czworokątne
krzywe i powierzchnie B-sklejane
funkcje do definiowania źródeł światła:
(światło otaczające, światło kierunkowe, światło pozycyjne,
światło stożkowe)
funkcje do realizacji cieniowania:
(stała barwa wielokąta, metoda Gourauda, metoda Phonga,
zmiana barwy w funkcji odległości (efekt głębi przestrzennej)
Formy danych obrazowych
4 klasy danych obrazowych
podział odnosi się do sposobu reprezentacji (opisu), nie do
treści wizualnej
różne metody i algorytmy przetwarzania dla każdej klasy
KLASA I (obrazy monochromatyczne i kolorowe)
dokładnie odzwierciedlają rzeczywistość
reprezentowane jako macierze pamięci
elementy obrazu (pixele) są komórkami macierzy
różne struktury komórek macierzy, np. 1 bajt na element
obrazu lub 1 bajt na każdy z 3 kolorów podstawowych (True
Color)
KLASA II (obrazy binarne)
obrazy monochromatyczne – czarno białe (text)
element obrazu opisywany przez 1 bit
reprezentowane jako macierze pamięci lub mapy bitowe
brak standardowego sposobu grupowania bitów w bajt a
bajtów w słowo pamięci systemu graficznego
KLASA III (linie proste i krzywe)
Przykłady: kontury obszarów, wykresy, krzywe nieregularne
Reprezentacja danych:
współrzędne X i Y kolejnych punktów
przyrosty ΔX i ΔY
kody łańcuchowe, w których wektor łączący dwa kolejne
punkty jest określony jednym symbolem ze skończonego
zbioru symboli
przyrosty: ΔX {0, 1, 2, 3, 4}
4 bity/punkt
przyrosty: ΔY {6, 7, 0, 1, 2}
kod łańcuchowy: {0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7}
3 bity/punkt
różnicowy kod łańcuchowy – reprezentacją każdego punktu
jest różnica pomiędzy dwoma kolejnymi kodami. Zbiór
symboli jest również 8-elementowy {0, ±1, ±2, ±3, 4}. Lecz
prawdopodobieństwo ich pojawienia się nie jest takie same.
Można zatem użyć kodu o zmiennej długości
Taki sposób kodowania wymaga
średnio nie więcej niż dwóch bitów
na punkt. Przykładowo:
znak alfanumeryczny: 1.8 – 1.9 bita/punkt
obiekt (śruba, szklanka): 1.5 – 1.9 bita/punkt
1. Horizontal Line Rate
KLASA IV (Punkty i wieloboki)
klasa najczęściej wykorzystywana w grafice komputerowej
obraz reprezentowany jest przez współrzędne punktów i
funkcje
punkty charakterystyczne połączone są liniami prostymi lub
krzywymi opisanymi przez funkcje
różnorodność funkcji i metod opisujących kształt
generowanych obiektów
Przedstawić za pomocą algorytmu zasadę wyznaczania
histogramu obrazu
Histogram obrazu cyfrowego jest dyskretną funkcją
przypisującą wartościom natężenia z całego zakresu
dynamicznego wartość wynikającą ze zliczenia w obrazie
pikseli o danym natężeniu. Histogram zawiera więc użyteczną
informację o tym, jak jest wykorzystany zakres dynamiki
natężeń. Jeśli pewna liczba skrajnych wartości nie jest
wykorzystana to znaczy, że kontrast obrazu można zwiększyć.
Z kolei jeśli jest wyraźnie dużo wartości odpowiadających
maksymalnemu bądź minimalnemu natężeniu, to obraz jest
przesycony (gubimy część szczegółów w jasnych lub
ciemnych partiach obrazu).
Oznaczenia:
f(P) jest wartością elementu P w przedziale [0, L];
HR[256] jest tablicą histogramu dla składowej R
HG[256] jest tablicą histogramu dla składowej G
HB[256] jest tablicą histogramu dla składowej B
Algorytm:
Wstaw do tablic HR[Z], HG[Z], HB[Z] (0<=Z<=L) wartość
zero.
FOR wszystkie elementy P obrazu DO
BEGIN
Zwiększ HR(f(P)) o 1
Zwiększ HG(f(P)) o 1
Zwiększ HB(f(P)) o 1
END
KONIEC
Przedstawić za pomocą algorytmu zasadę wyznaczania
macierzy sąsiedztwa
Macierz sąsiedztwa jest oszacowaniem prawdopodobieństwa
p(P,Q,Z,Y) na pojedynczym obrazie przy założeniu, że p
zależy jedynie od względnych pozycji P i Q. Oznaczamy taką
macierz przez Cr(Z,Y), gdzie r oznacza powiązanie (np.
położenie P w stosunku do Q: obok siebie, w jednej linii,
bezpośrednio jedno pod drugim, na przekątnej itp.) między P i
Q.
FOR wszystkie powiązania r między parami elementów DO
BEGIN
Wyzeruj tablicę Cr(Z,Y) (0<=Z,Y<=L)
FOR wszystkie elementy P obrazu DO
BEGIN
Niech Q oznacza element sąsiedni do P, zgodnie z
powiązaniem r
INC Cr(f(P),f(Q))
END END
Koniec algorytmu
Metoda poprawy jakości obrazu poprzez modelowanie
histogramu
- rozciąganie histogramu
Operacji rozciągnięcia histogramu dokonuje się wówczas, gdy
nie pokrywa on całego zakresu poziomów jasności - na
histogramie nie występuj ą bardzo ciemne i bardzo jasne
składowe. Rozciągnięcie histogramu polega na takiej konwersji
poziomów jasności obrazu wejściowego, by rozkład poziomów
jasności na histogramie obrazu wyjściowego obejmował
wszystkie poziomy jasności. Operację tę można przeprowadzić
odpowiednio dobierając jasność i kontrast obrazu.
- normalizacja histogramu
Zmienia zakres zmienności poziomów jasności obrazu
wyjściowego.
- wyrównanie histogramu
Celem wyrównania histogramu obrazu jest uzyskanie
możliwie równomiernego rozkładu poziomów jasności obrazu
dla całego jego zakresu. Skutkiem wyrównania histogramu jest
poprawa kontrastu obrazu. Wyrównanie histogramu pozwala
na podkreślenie w obrazie tych szczegółów, które są mało
widoczne z powodu niewielkiego kontrastu. Nie jest to metoda
uniwersalna i w przypadku histogramów o określonym
kształcie nie daje zadowalających rezultatów.
Metoda poprawy jakości obrazu poprzez korekcję tonalną
Korekcja tonalna jest przykładem operacji punktowej. W
wyniku korekcji tonalnej wykonać można:
rozjaśnienie obrazu
przyciemnienie obrazu
obniżenie kontrastu
zwiększenie kontrastu
- korekcja tonalna liniowa – krzywa odwzorowania tonów ma
postać linii prostej (łamanej) nachylonej do osi poziomej pod
pewnym kątem. Wadą korekcji liniowej jest możliwość
obcięcia pikseli końcowych w obszarze cieni lub świateł. Przy
rozjaśnianiu część jasnych pikseli staje się zupełnie biała (brak
szczegółów w światłach obrazu), przy ściemnianiu znikają
szczegóły w cieniach.
- korekcja tonalna nieliniowa – jest wolna od wady, którą
posiada korekcja tonalna liniowa
Metoda poprawy jakości obrazu poprzez filtrowanie
przestrzenne.
Filtrowanie przestrzenne – w metodach filtrowania
przestrzennego przetwarzaniu podlega bezpośrednio funkcja
jasności (obraz jest reprezentowany jako macierz poziomów
jasności). Funkcję działającą na obraz wejściowy można
opisać wyrażeniem:
g(x, y) = T[f(x, y)]
gdzie:
f(x, y) – funkcja reprezentująca obraz wejściowy;
g(x, y) – funkcja reprezentująca obraz przetworzony;
T – operator lokalny działający ba określonym obszarze obrazu
np.: (3x3, 5x5 lub 7x7 pikseli)
Wartość jasności piksela obrazu
wyjściowego obliczana jest na podstawie jasności pikseli
obrazu wejściowego leżących w bezpośrednim sąsiedztwie
danego piksela. W metodach tych definiowana jest maska,
która przemieszcza się w obrębie obrazu z krokiem równym
odstępowi między pikselami i zgodnie z definicją operatora T
wyznaczana jest nowa wartość g(x, y) dla każdego piksela
obrazu.
rozmywanie obrazu – filtr rozmywający (dolnoprzepustowy)
stosowany jest głównie w celu ukrycia drobnych zniekształceń
lub redukowania szumów, powstałych np. w wyniku
skanowania obrazów rastrowych (efekt mory). Filtr
rozmywający nazywany jest często filtrem
dolnoprzepustowym ponieważ przepuszcza elementy obrazu o
małej zmienności (częstotliwości), tłumi natomiast albo
blokuje elementy o większych częstotliwościach (szumy).
Realizowany jest przez obliczanie nowej wartości poziomu
jasności piksela jako uśrednienie ważone poziomów pikseli
jego otoczenia
wyostrzanie obrazu – filtr wyostrzający (górnoprzepustowy)
jest używany do wzmocnienia szczegółów obrazu o dużej
zmienności. Wykorzystywane są do zaakcentowania obiektów
górnoprzepustowej jest wzmocnienie szumu w obrazie. HFreq [kHz]
Zastosowanie filtrów wyostrzających pozwala na osiągnięcie 2. Horizontal Synchronization Width
wyrazistości większej niż w oryginale. Filtry wyostrzające HSync [μs]
działają w ten sposób, że akcentują(wzmacniają) różnice 3. Horizontal Back
pomiędzy sąsiadującymi ze sobą jasnymi i ciemnymi HBack [μs]
punktami. Ponieważ obszary, na których piksele jasne 4. Horizontal Front
sąsiadują z ciemnymi, to „krawędzie”, zwiększenie różnicy HFront [μs]
tonalnej pomiędzy nimi wzmacnia wrażenie ostrości obrazu.
HBack i HFront określają szerokość aktywnej części
detekcja krawędzi zobrazowania, czyli lewego i prawego marginesu.
Operatory Laplace’a wykrywają krawędzie we wszystkich HBlank czas wygaszania.
kierunkach. Metody wykrywania krawędzi korzystające z HSync czas trwania wysokiego sygnału w jednym okresie.
Laplasjanów dają w efekcie ostrzejsze krawędzie niż HFreq częstotliwość sygnału odpowiedzialnego za rysowanie
większość innych metod. wierszy (1 impuls to 1 wiersz).
konturowanie obrazu Synchronizacja pionowa
Filtry używane do wykrywania krawędzi i tworzenia konturu 1. Horizontal Line Rate
obrazu są nazywane konturowymi. Filtry te są używane VFreq [Hz]
powszechnie w procesie segmentacji obrazu i rozpoznawania 2. Vertical Synchronization Width
kształtów obiektów w obrazie. Działają one na zasadzie VSync [ms]
gradientowej. Gradient określa, jak w obrazie zmieniają się 3. Vertical Back
jasności pomiędzy sąsiednimi pikselami. Gradient osiąga VBack [ms]
największą wartość tam, gdzie w obrazie istnieją największe 4. Vertical Front
zmiany jasności przy przejściu od piksela do piksela. VFront [ms]
punktowa korekcja obrazu VBack i VFront określaja szerokość górnego i dolnego
marginesu.
Co to jest segmentacja obrazu? Omówić metody VBlank czas wygaszania.
segmentacji obrazu VSync czas trwania wysokiego sygnału w jednym okresie.
VFreq częstotliwość sygnału odpowiedzialnego za rysowanie
Segmentacja obrazu – umożliwia identyfikowanie obszarów pojedynczych ekranów.
obrazu, których wygląd jest dla obserwatora jednolity (barwa, .
nasycenie i jasność) i podział obrazu na te obszary. Standardy elektryczne przesyłania sygnałów synchronizacji
Przekształcenie z KLASY1 do KLASY2. Większość SEPARATE SYNC. (Sygnały HSync i VSync przesyłane
stosowanych w tym celu metod opiera się na analizie oddzielnymi kablami. Poziomy elektryczne zgodnie ze
statystycznej przetwarzanych obrazów. standardem TTL.)
Metody segmentacji:
Progowanie – wartości jasności każdego elementu obrazu są
porównywane z wartością progową, następnie element jest
przydzielany do jednej z dwóch kategorii o wartości progowej
przekroczonej lub nieprzekroczonej. Wybór wartości
progowej dokonuje się na podstawie histogramu
Wykrywanie krawędzi – wyszukiwane są krawędzie między
obszarami, w tym celu wykorzystywany jest operator
gradientu, a następnie na gradiencie jest wykonywana
operacja progowania. Następnie elementy obrazu, które
zostały zidentyfikowane jako krawędzie, muszą być połączone
dla uformowania krzywej zamkniętej otaczającej obszary
Δf ( x)
Gx = COMPOSITE SYNC. (Sygnały HSync i VSync przesyłane
Δl ( x)
pojedynczą linią jako suma logiczna. Poziomy logiczne zgodne
Rozrost obszaru – metody wykrywania krawędzi i ze standardem TTL. Dłuższy czas działania w celu detekcji
progowania zajmują się różnicami między wartościami wartości poszczególnych sygnałów synchronizujących)
elementów obrazu, natomiast w metodzie rozrostu obszaru
poszukuje się grup elementów o zbliżonej jasności.
Najprostsza postać tej metody to rozpoczęcie od jednego
elementu i sprawdzanie czy elementy sąsiednie mają podobną
jasność. Jeśli tak, są one grupowane w obszar. W ten sposób
powstają obszary, które rozrastają się z pojedynczych
elementów obrazu. W bardziej złożonej postaci tej metody
działanie rozpoczyna się nie od pojedynczych elementów, ale
od podziału obrazu na zbiór małych obszarów. Następnie dla
każdego obszaru stosuje się test jednolitości i w razie
negatywnego wyniku obszar jest ponownie dzielony na
mniejsze elementy. Proces ten jest powtarzany tak długo, aż
wszystkie obszary są jednolite.
Przedstawić za pomocą algorytmu zasadę wyświetlania
COMPOSITE SYNC & VIDEO (SYNC. ON GREEN)
obrazu w urządzeniach realizujących grafikę wektorową.
(Analogowe przesyłanie sygnału wizji. Sygnał jest mniej
- urządzenia realizujące grafikę wektorową tworzą obrazy
podatny na zakłócenia. Poziomy logiczne analogowe.)
klasy 3 i 4
- rozkazy elementarne:
ρ(x, y) – ustaw plamkę świetlną w punkcie (x, y)
s(z) – ustaw jasność zgodnie z wartością z
- sekwencja rozkazów odpowiada wyświetleniu obiektu
- program sterujący wyświetleniem obrazu:
START: S1...Sn – sekwencje rozkazów
S1
:
Sn
IF brak przerwania THEN GOTO START
ELSE zmień sekwencję
GOTO START
END
Aby zmodyfikować obraz należy zmienić odpowiednią
sekwencję. Zmiana obrazu może być sygnalizowana poprzez
przerwanie. Za każdą pętlą odnawiany jest ekran.
Częstotliwość odnawiania jest odwrotnie proporcjonalna do
długości pętli. Jeśli czas ten jest dłuższy od czasu
fluorescencji ekranu to następuje migotanie i rozmycie
ekranu. Stąd istnieje górna granica długości pętli, a tym
samym złożoności obrazu.
Przedstawić za pomocą algorytmu zasadę wyświetlania
obrazu w urządzeniach realizujących grafikę rastrową
- urządzenia realizujące grafikę rastrową tworzą obrazy klasy
1 i 2, mogą również symulować grafikę wektorową
- urządzenia posiadają dużą pamięć obrazu z jedną komórką
dla każdego adresowanego punktu ekranu
- parametry punktów ekranu są przechowywane w pamięci
- operacje elemetarne:
read (I, x, y, z) – czytaj komórkę pamięci I oraz określ z na
podstawie zawartości I
(x i y są określone adresem I)
write (x, y, z) – pisz na ekranie w punkcie o współrzędnych
(x, y) wartość luminescencji
określoną przez z
- główna pętla wyświetlania:
START:
FOR I= 1 TO liczba punktów ekranu DO
BEGIN
read (I, x, y, z)
write (x, y, z)
END;
GOTO START
END.
- częstotliwość odczytu pamięci: 30- 90 Hz (synchronizacja
typu V- czas generacji całego obrazu)
- synchronizacja pionowa (V) i pozioma (H- czas generacji
pojedynczej linii w obrazie)
- pamięć graficzna (kilka lub kilkanaście pamięci ekranu, na
których możemy prowadzić operacje za pomocą
stronicowania)
- stronicowanie
- buforowanie
- okienkowanie (w ramach pamięci ekranu możemy
wprowadzać informacje o okienkach w różnych miejscach
ekranu)
- atrybuty związane z oknem
- rozkazy graficzne realizowane sprzętowo
12. Narysować przebiegi czasowe sygnałów synchronizacji 14. Wyznaczyć szerokość pasma video (VBW) karty
HSYNC i VSYNC. Zaznaczyć odcinki czasowe graficznej generującej obraz o rozdzielczości 1240x1024 w
związane z generacją linii i pixeli. trybie kolejnoliniowym z częstotliwością odświeżania
Synchronizacja pozioma obrazu 60 Hz. Czasy wygaszania są równe: HBlank-1 us i
VBlank=0.667 ms
1/Active =1/VFreq- VBlank=1/60Hz-0,667ms=16,667-0,667=16.0ms
HFreq=L/(VActive)= 1024/16=64kHz
HVideo=1/HFreq-HBlank=15.62µs -1µs=14.62µs
VBW=K/(HVideo)=1280/14.62µs=87,55 MHz
15. Wyznaczyć częstotliwość synchronizacji poziomej
HSync karty graficznej generującej obraz o rozdzielczości
1280x1024 w trybie kolejnoliniowym z częstotliwością
odświeżania obrazu 60 Hz. Czasy wygaszania są równe:
HBlank=1 us i VBlank=0.667 ms
HFront = HBack = 10%– 20% HBlank
HFront = HBack = 0,1
HBlank – 2 x 0,1 = HSync = 0,8 µs
HFront = HBack = 0,2
HBlank – 2 x 0,2 = HSync = 0,6 µs
Wartość HSync mieści się w przedziale 0,6 µs do 0,8 µs
16. Porównać zasadę działania projektorów CRT, LCD i
DLP
CRT
Odtwarzają obraz przy pomocy lamp elektronopromieniowych.
Każda z tych lamp wyświetla obraz w jednym z trzech
kolorów podstawowych: czerwonym, zielonym i niebieskim.
Na ekranie, połączone strumienie światła tworzą kolorowy
obraz o bardzo wysokim kontraście. Wadą tych projektorów
jest ich duża waga (35-80kg), oraz bardzo duże trudności w
dostrajaniu, które może być wykonane wyłącznie przez
doświadczonego fachowca. Światło z każdej lampy
ogniskowane jest dzięki trzem układom podwójnych soczewek
w tym samym miejscu. Piksel w kolorze białym uzyskuje się
więc poprzez skupienie wszystkich trzech składowych w tym
samym miejscu na ekranie.
Działo katodowe w kineskopie wyrzuca elektrony, które,
odchylone w polu elektromagnetycznym, bombardują
fosforyzujące plamki zawierające triady barw. Tor lotu
elektronów jest zaburzany przez cewki elektromagnetyczne,
które odchylają go pod odpowiednim kątem w lewo, w prawo,
w górę lub w dół tak, aby strumień elektronów uderzał w
odpowiednie miejsce na ekranie. Cewki odchylające,
zbudowane z pasm materiału elektromagnetycznego ułożonych
w odpowiedni wzór, pod wpływem sygnału elektrycznego o
odpowiednim przebiegu czasowym kierują początkowo
strumień elektronów od lewego górnego rogu ekranu poziomo
do prawego końca pierwszego wiersza. Potem następuje
wygaszenie strumienia i wiązka (w danej chwili nieobecna)
wraca do lewego końca, ale o jeden rząd plamek niżej, skąd
znów jest przenoszona do prawego końca. W ten sposób
omiatany jest cały ekran z lewej na prawą stronę i z góry na
dół. Kiedy wiązka znajdzie się w prawym dolnym rogu, znów
następuje wygaszenie i powrót do lewego górnego rogu
ekranu. Operacja jest powtarzana tyle razy w ciągu sekundy,
aby oko ludzkie widziało stabilny obraz.
LCD
Wyświetlają obraz w oparciu o matryce ciekłokrystaliczne,
przez które przechodzi strumień światła z żarówki. Obecnie
stosuje się w tego typu urządzeniach wyłącznie matryce
aktywne, przy czym może to być jedna matryca TFT bądź trzy
matryce polisilikonowe. Najistotniejszą różnicą pomiędzy
projektorami jedno- i trzy- matrycowymi jest mniejsza jasność
i kontrast projektorów jedno-matrycowych. Także panele
używane w projektorach jedno-matrycowych są większe, co
powoduje zwiększenie objętości samego projektora. Każda
matryca w projektorze trój-matrycowym odpowiedzialna jest
za tworzenie jednego z trzech kolorów podstawowych:
czerwonego, zielonego lub niebieskiego. Światło przechodzi
przez wzbudzone na każdej z matryc kolorowe punkty zwane
pikselami. Podświetlenie trzech nakładających się na siebie
pikseli dwóch lub trzech kolorów podstawowych daje nam
możliwość uzyskania bardzo szerokiej gamy barw. Uzyskanie
doskonałego obrazu możliwe jest dzięki zastosowaniu
skomplikowanego układu optycznego złożonego z szeregu
pryzmatów i soczewek.
DLP
Światło z lampy jest rozszczepiane na trzy składowe R, G i B
za pomocą wirującej z częstotliwością 60 Hz
tarczy z filtrami R, G i B (180 wiązek światła na sekundę). Tak
powstałe wiązki kierowane są na układ DMD
(Digital Micromirrors Device), który składa się z bardzo dużej
ilości ruchomych mikro-lusterek (na każdy
piksel obrazu przypada 1 lusterko). Aby uzyskać różne
nasycenie danej składowej, część padającego światła
jest odbijana w stronę obiektywu, a część rozpraszana zgodnie
z wartością odpowiedniej składowej koloru
piksela. Odbite światło przechodzi następnie przez układ
optyczny. Obraz końcowy jest syntetyzowany przez
nakładanie na przemian obrazów odpowiedzialnych za każda
ze składowych R, G i B.
Układ DMD przetwarza sygnał wizyjny wysyłany z komputera
i wykorzystuje go do sterowania kilkuset
tysięcy mikroskopijnych luster (po jednym na każdy piksel).
Lusterka o wymiarach 16x16 mikrona mogą
dowolnie zmieniać swoje położenie o 12 stopni we wszystkich
kierunkach. Odbijając światło w różne
strony, tworzą matryce obrazu o zadanym nasyceniu koloru.
Odstępy miedzy lusterkami nie przekraczają
mikrona, tworząc praktycznie jednolita powierzchnie
odbijającą światło. Dlatego też projektory DLP
wyświetlają obraz o bardzo dużym kontraście - nawet powyżej
2000:1 - pozbawiony jakichkolwiek
widocznych łączeń lub przerw miedzy pikselami.
17. Algorytm Bresenhama kreślenia odcinka
Rysowanie odcinka metoda Bresenhama opiera się na
zmiennej decyzyjnej, której znak decyduje o kolejnym kroku
algorytmu. Zmienna określa kierunek poziomy, pionowy lub
idealnie skośny rysowania kolejnego piksela odcinka.
Algorytm działa na liczbach całkowitych.
Założenia:
- odcinek określony przez współrzędne początku i końca (x0
,y0) i (xk ,yk);
- x0 < xk ;
- współczynnik kierunkowy odcinka spełnia nierówność:
0<dy/dx 1 gdzie: dy = yk - y0 dx = xk - x0
Rysowanie zaczynamy od piksela P0 = (x0 ,y0). Ponieważ kat
nachylenia odcinka jest ograniczony do przedziału [0, 45 ],
wiec po znalezieniu kolejnego Pi = (xi ,yi) następny piksel
wybieramy z pośród tylko dwóch:
Si+1= (xi+1, yi) i Ti+1= (xi+1, yi+1)
Zgodnie z przyjętymi założeniami możemy napisać algorytm
Bresenhama wyboru zbioru pikseli obrazujących odcinek (x0,
x0) (xk, yk).
Begin
dx:= xk - x0;
dy:= yk - y0;
d0:= 2*dy – dx; (* wartosc poczatkowa zmiennej decyzyjnej
*)
Putpixel(x0, y0, kolor);
for i:= 0 to k-1 do end. -β = V,V >1 krzywa jest przechylona w lewo
Begin Uwaga: zadanie wypełniania dowolnego wielokąta można 1
xi+1:= xi + 1; sprowadzić do omówionego powyżej przypadku
if di 0 then (* ruch diagonalny – wybór T *) szczególnego. - krzywa jest przechylona w prawo
1
begin β1 = ,V >1
di+1:= di + 2*dy – 2*dx; Modelowanie powierzchni metodą Coonsa V
yi+1:= yi + 1; W metodach interpolacyjnych linie i powierzchnie przechodzą
end przez definiujące punkty, dlatego też mogą powstawać - β 2=0 krzywa jest normalnie napięta
else (* ruch poziomy – wybór S *) niepożądane załamania. Interpolacja Coonsa: Metoda ta
begin zakłada, że dane są cztery odpowiednio przecinające się - β 2>0 krzywa zbliża się do łamanej kontrolnej
di+1:= di + 2*dy; krzywe definiujące brzeg wycinka powierzchni. Niech
yi+1:= yi ; wycinek powierzchni S(u,v) będzie znormalizowany do 28. Metoda modelowania brył za pomocą drzew
end;
Putpixel(xi+1, yi+1, kolor);
kwadratu jednostkowego, 0 ≤ u ≤ 1i 0 ≤ v ≤ 1. ósemkowych
Krzywe brzegowe można wówczas przedstawić jako P(u,0), Jest to uogólnienie koncepcji opisu obszarów
end; dwuwymiarowych za pomocą drzew czwórkowych na
P(u,1), P(0,v) i P(1,v). Wycinek powierzchni Coonsa buduje
End przypadek trójwymiarowy. W metodzie tej obiekt przestrzenny
się interpolując jej przeciwległe brzegi.
wpisujemy w sześcian, któremu odpowiada korzeń drzewa
18. Algorytm Bresenhama kreślenia okręgu ósemkowego. Sześcian dzielimy na osiem mniejszych zwanych
Założenia: Modelowanie krzywych i powierzchni za pomocą funkcji
Beziera oktanami. Jeżeli oktant leży całkowicie wewnątrz bryły, to
- promień okręgu R jest liczba naturalna, a jego środek leży w odpowiadającemu mu węzłowi nadajemy wartość „FULL”.
początku układu współrzędnych; Krzywe Beziera definiujemy przez łamaną kontrolną o N+1
wierzchołkach P0, P1,…, PN. Początkowy i końcowy punkt Gdy cały oktant położony jest na zewnątrz bryły, to
- ośmiokierunkowy wybór piksela; odpowiadającemu mu węzłowi nadajemy wartość „EMPTY”.
- ze względu na symetrie okręgu ograniczymy wyznaczanie leżący na krzywej pokrywa się z pierwszym i ostatnim
punktem kontrolnym. Krzywe Beziera są styczne do łamanej Oktanty niejednorodne, tylko częściowo zawarte w bryle,
piksela tylko do 1/4 okręgu (dla a = 1 wystarczy rozważenie dzielimy dalej na mniejsze, aż do uzyskania wszystkich
1/8 okręgu). kontrolnej w punkcie początkowym i końcowym. Umożliwia
to łączenie ze sobą krzywych i powierzchni Beziera z oktanów jednorodnych lub mniejszych, równych ustalonej
Zgodnie z przyjętymi założeniami możemy napisach algorytm 1 minimalnej wielkości.
Bresenhama wyboru zbioru pikseli obrazujących 1/4 okregu o zachowaniem ciągłości klasy C połączenia. Powierzchnia
Beziera jest powierzchnią parametryczną S(u, v) wyznaczoną
promieniu R i środku w początku układu współrzędnych na 29. Metoda modelowania brył CSG
urządzeniu rastrowym o aspekcie a=p/q, gdzie: R, p, q – liczby na podstawie siatki punktów kontrolnych, zwanej grafem
kontrolnym określonej wg. odpowiedniego wzoru. Metoda budowy brył z ustalonych podstawowych elementów
naturalne. przestrzennych (prymitywów). Zdefiniowane operacje
Begin Powierzchnia Beziera jest iloczynem tensorowym krzywych
Beziera krzywych większość własności krzywych Beziera wykonywane na elementach podstawowych to dodawanie,
x :=0; (* wartosci poczatkowe*) odejmowanie i iloczyn. Elementem podstawowym może być
y:=R; przenosi się również na powierzchnie.
Właściwości krzywych i powierzchni Beziera: dowolny wycinek przestrzeni, czyli zbiór punktów przestrzenie
fx:= p*p*x;
fy:= q*q*y; - nie przechodzą przez wszystkie punkty kontrolne
- krzywe pozostają w wypukłej części łamanej kontrolnej, a
spełniający nierówność f ( x, y, z ) ≥ 0 . Dowolną
fs:=p*p-q*q*R+0.25*q*q; (* wartosc poczatkowa zmiennej
powierzchnie leżą w powłoce wypukłej grafu kontrolnego bryłę opisuje się drzewem, którego liśćmi są prymitywy
decyzyjnej *)
- nie umożliwiają lokalnej kontroli kształtu. Punkty kontrolne przestrzenne, a węzły wewnętrzne odpowiadają działaniom na
while fx < fy do (* wycinek 1 - p x q y 2 2 *)
mają wpływ nie tylko na punkty leżące w najbliższym tych prymitywach (dodawanie, odejmowanie, iloczyn) lub
begin
otoczeniu, lecz także na punkty na całej długości krzywej transformacjom (obrót, przesunięcie, skalowanie).
Putpixel(x, y, kolor);
x:=x+1; lub powierzchni. Przesunięcie dowolnego punktu
kontrolnego powoduje zmianę położenia wszystkich 30. Metoda modelowania brył poprzez zakreślanie
fx:=fx+2*p*p;
if fs 0 then fs:=fs+fx+2*p*p else (* wybór punktu A *) punktów tworzących krzywą lub powierzchnię przestrzeni
- dla N punktów kontrolnych generowana jest krzywa stopnia Generacja bryły następuje w wyniku przemieszczania jej
begin
N-1. Wpływa to na złożoność obliczeniową algorytmów przekroju (płaskiej figury) wzdłuż pewnej trajektorii.
y:=y-1; (* wybór punktu B *)
realizujących operacje na krzywych i powierzchniach Najprostszymi przykładami takiego postępowania jest
fy:=fy-2*q*q;
przesunięcie równoległe i obrót wokół osi. W ogólnym
fs:=fs+fx+p*p-fy;
23. Modelowanie krzywych i powierzchni za pomocą przypadku tworzenia bryły obrotowej parametry związane z tą
end;end;
funkcji B-sklejanych metodą mogą się zmieniać:
fs:=fs-(fx-fy)/2+3*(pp-qq); (* wartosc fs dla pierwszego
Znana jest łamana kontrolna o N+1 wierzchołkach i określone - zmiana położenia punktów wyznaczających oś obrotu
punktu wycinka 2 *)
są węzły ti. Funkcja bazowa Ni,k(t) jest wielomianem stopnia - figura zakreślająca przestrzeń może być przesuwana w
while y 0 do (* wycinek 2 - p x q y 2 2 *) k-2
k-1, który zapewnia ciągłość klasy C na całej długości dowolnym kierunku
begin
definiowanej krzywej. Wartość krzywej zależy od położenia - figura zakreślająca przestrzeń może być skalowana
Putpixel(x, y, kolor);
węzłów ti i ti+k. modyfikacja punktu kontrolnego zmienia - kształt figury zakreślającej może zmieniać się podczas obrotu
y:=y-1;
fy:=fy-2*q*q; lokalnie kształt krzywej. Kształt krzywej może być
modyfikowany poprzez wielokrotne zdefiniowanie tego 31. Przekształcenia geometryczne w przestrzeni 2D
if fs 0 then
samego punktu kontrolnego. Stopień k funkcji bazowej Translacja
begin
wpływa na odległość krzywej od punktów definiujących. Skalowanie
x:=x+1; (* wybór punktu B *)
Powierzchnia B-sklejana definiowana jest iloczynem Obrót:
fx:=fx-2*p*p;
fs:=fs+fx-fy+2*q*q; tensorowym krzywych B-sklejanych.
Właściwości krzywych i powierzchni B-sklejanych:
end
else fs:=fs-fx+q*q; (* wybór punktu C *) - definiowane są na podstawie łamanych lub grafów
kontrolnych
end;
End. - umożliwiają lokalną kontrolę kształtu tworzonej krzywej lub
powierzchni
k-1
- stopień k funkcji bazowej zapewnia ciągłość klasy C na
Algorytm wypełniania obszarów przez sianie
Założenia: całej długości definiowanej krzywej
- gładkość powierzchni jest kontrolowana przez stopień k i l
- wnętrze obszaru jest zbiorem czterospójnym, a ograniczający
je brzeg zbiorem osmiospójnym; funkcji bazowych
- stopień funkcji bazowych nie zależ od liczby punktów
- brzeg obszaru jest narysowany kolorem cb;
- wnętrze obszaru wypełniamy kolorem cn kontrolnych
- możliwe występowanie dziur wewnątrz obszaru: będą nimi
obszary ograniczone osmiospójnymi brzegami pikseli w 24. Modelowanie krzywych i powierzchni za pomocą
funkcji β-sklejanych
kolorze cb, w szczególnym przypadku mogą to być pojedyncze
piksele w tym kolorze; Właściwości krzywych i powierzchni β-sklejanych:
- mogą być wykorzystywane w interakcyjnych systemach
- znamy położenie ziarna (ang. seed), czyli piksela lezącego 32. Przekształcenia geometryczne w przestrzeni 2D
wewnątrz obszaru. Od tego piksela rozpoczynamy działanie graficznych, w których wymagana jest dokładana
kontrola kształtu generowanych obiektów Przekształcenia geometryczne w przestrzeni 2D i 3D odnoszą
algorytmu wypełniania. Piksel wypełniamy nowym kolorem i się do modyfikacji następujących atrybutów obiektu
następnie sprawdzamy w czterech kierunkach czy piksele - kontrola kształtu oraz transformacje mogą być dokonywane
lokalnie (lokalizacja, orientacja, rozmiar).
należą do wnętrza obszaru i czy nie zostały jeszcze wypełnione Przekształcenia:
nowym kolorem. - parametry β 1 i β2 mogą być przedstawione w formacie
funkcji, co umożliwia ciągłą kontrolę kształtu Translacja – zmiana lokalizacji – przesunięcie o wektor
- x,y – współrzedne piksela; Obrót – rotacja – zmiana orientacji
- color – kolor sprawdzanego piksela; - stopień bazowych funkcji β-sklejanych jest stały (3 dla
Skalowanie – zmiana rozmiaru
- cb – kolor brzegu obszaru; krzywych i 6 dla powierzchni)
Przekształcenia te zwane są transformacjami punktowymi,
- cn – kolor wypełniania obszaru. - nie przechodzą przez punkty kontrolne, nawet przez punkt
ponieważ realizowane są na każdym punkcie obiektu.
procedure fill4(integer: x, y, cb, cn) początkowy i końcowy. Dla zapewnienia przejścia przez
Translacja
begin określony punkt kontrolny należy do łamanej kontrolnej
P’ = P + T = <PX + TX, PY + TY, PZ + TZ>
getpixel(x, y, color); lub grafu dołożyć dodatkowy punkt
Obrót o kąt wokół jednej osi:
if (color cb) and (color cn) then Parametr β 1 wpływa na symetrię krzywej, natomiast β 2
x:
begin kontroluje stopień przylegania krzywej do łamanej kontrolnej.
P’ = <PX, PY cosα - PZ sinα, PY sinα + PZ cosα)
putpixel(x, y, cn); Jeżeli β1=1 i β2=0 to funkcje bazowe β-sklejane redukują się
y:
fill4(x, y-1, cb, cn); do funkcji bazowych B-sklejanych 3-go stopnia.
P’ = <PX cosα + PZ sinα, PY, -PX sinα + PZ cosα)
fill4(x, y+1, cb, cn);
z:
fill4(x-1, y, cb, cn); 25. Które z wymienionych funkcji (Beziera, B-sklejane, β-
P’ = <PX cosα - PY sinα, PX sinα + PY cosα, PZ)
fill4(x+1, y, cb, cn); sklejane) umożliwiają lokalną kontrolę kształtu?
Skalowanie ze współczynnikiem S = <SX, SY, SZ>
end; Funkcje Beziera nie umożliwiają lokalnej kontroli kształtu.
P(PXSX, PYSY, PZSZ)
end. Punkty kontrolne mają wpływ nie tylko na punkty leżące w
najbliższym otoczeniu, lecz także na punkty na całej długości
33. Co to są współrzędne jednorodne, dlaczego zostały
Algorytm wypełniania wielokątów krzywej lub powierzchni. Przesunięcie dowolnego punktu
Założenie: wprowadzone?
kontrolnego powoduje zmianę położenia wszystkich punktów
Za pomocą współrzędnych jednorodnych definiowana jest
- obszar jest określony analitycznie jako trapez, o podstawach tworzących krzywą lub powierzchnię. Natomiast funkcje B-
przestrzeń czterowymiarowa (4D), w której każdy punkt jest
równoległych do osi x; sklejane i β-sklejane umożliwiają lokalną kontrolę kształtu
określony, jako: <x, y, z, 1>. Odwrotnie dowolny punkt w
- płaszczyzna rysunku opisana będzie współrzędnymi tworzonej krzywej lub powierzchni. W przypadku funkcji B-
przestrzeni 4D o współrzędnych: <x, y, z, w> odpowiada
pikselowymi; sklejanych kształt krzywej może być modyfikowany poprzez
punktowi o współrzędnych: <x/w, y/w, z/w> w przestrzeni
- wierzchołki trapezu maja współrzędne rzeczywiste, nie wielokrotne zdefiniowanie tego samego punktu kontrolnego.
trójwymiarowej 3D. Translacja, skalowanie i obrót są teraz
pokrywające się ze środkami pikseli, tak jak na rysunku; Funkcja β-sklejana posiada dwa parametry umożliwiające definiowane za pomocą macierzy o wymiarach 4×4. Dzięki
lokalną kontrolę kształtu. Parametr β 1 wpływa na symetrię takiemu podejściu nie wykonuje się operacji dodawania
ymin = Int(y1); ymax = Int(y3); Int(r) - zaokrąglenie liczby krzywej, natomiast β 2 kontroluje stopień przylegania krzywej macierz przy operacji translacji, a operację mnożenia macierzy
rzeczywistej r do najbliższej liczby całkowitej. do łamanej kontrolnej. Parametry β 1 i β2 mogą być tak jak w przypadku skalowania lub obrotu. Ułatwia to łączenie
Wyznaczamy współczynniki kierunkowe nachylenia boków przedstawione w formie funkcji, co umożliwia ciągłą kontrolę przekształceń, które stają się znacznie prostsze.
trapezu: kształtu.
cl = (x4-x1)/(y4-y1); cp = (x3-x2)/(y3-y2);
Przy tych założeniach algorytm wypełniania trapezu jest 34. Zasady składania przekształceń geometrycznych.
26. W których z wymienionych funkcji (Beziera, B-
następujący: sklejane, ß-sklejane) ich stopień zależy od liczby
start: Wszystkie przekształcenia:
punktów kontrolnych? translacja, skalowanie, obrót, pochylanie są afiniczne.
dla y = ymin, ymin+1, ..., ymax wykonaj:
1). wyznacz przeciecia xl i xp linii poziomej y z prostymi: Przekształcenia afiniczne:
Jedynie w przypadku funkcji Beziera ich stopień zależy od zachowują równoległość linii
x = x1 + (y-y1)cl i x = x2 + (y-y2)cp; liczby punktów kontrolnych. Dla N punktów kontrolnych
2). wypełnij nowym kolorem (wzorcem) piksele leżące na tej nie zachowują odległości i kątów
generowana jest krzywa stopnia N-1. Stopień funkcji B- Omówione przekształcenia mogą być dowolnie składane ze
linii od Int(xl) do Int(xp); sklejanych wpływa natomiast na odległość krzywej od
end. sobą.
punktów definiujących. Stopień bazowych funkcji ß- Przykład1: obrót obiektu wokół punktu P1=(x1,y1):
sklejanych jest stały (3 dla krzywych i 6 dla powierzchni). przesunięcie P1 do (0,0)
Można zauważyć, że:
- dla y = y1 = y2 jest xl = x1, xp = x2; obrót o kąt θ
27. Za co odpowiadają parametry ß1 i ß2 w funkcjach ß - przesunięcie (0,0) z powrotem do P1
- miedzy punktami przeciec xl i xp z linia pozioma y i
sklejanych?
punktami przeciec xl' i xp' z kolejna linia pozioma y + 1
Funkcja β-sklejana posiada dwa parametry umożliwiające
zachodzą zależności:
xl' = xl + cl i xp' = xp+ cp lokalną kontrolę kształtu. Parametr β 1 wpływa na symetrię
Jeśli wykorzystamy te zależności to algorytm uprości się do krzywej, natomiast β 2 kontroluje stopień przylegania krzywej
postaci: do łamanej kontrolnej. Parametry β 1 i β2 mogą być
start: przedstawione w formie funkcji, co umożliwia ciągłą kontrolę
xl := x1; xp := x2; kształtu. Jeżeli:
dla y = ymin, ymin+1, ..., ymax wykonaj: Przykład2:
1). wypełnij nowym kolorem (wzorcem) piksele lezące na linii - β 1=1 krzywa jest symetryczna
przesunięcie P1 do (0,0)
y od Int(xl) do Int(xp); skalowanie
2). xl := xl + cl ; xp := xp+ cp; obrót
przesunięcie (0,0) do P2
Składanie przekształceń nie jest przemienne!
35. Model procesu rzutowania 3D.
W ogólności: rzutowanie – przekształcenie punktów w n-
wymiarowym układzie współrzędnych w punkty w
układzie współrzędnych o wymiarze mniejszym niż n.
W tym przypadku: przekształcenie
punktów w układzie trójwymiarowym
w punkty na płaszczyźnie.
Planarne rzuty geometryczne – rzutowanie na płaszczyznę.
Planarne rzuty geometryczne:
rzut perspektywiczny
środek rzutowania w skończonej odległości od płaszczyzny
rzutowania
rzut równoległy
środek rzutowania w nieskończoności, promienie rzutujące są
równoległe
Rzut perspektywiczny odwzorowuje sposób widzenia
człowieka (skrót perspektywiczny).
Wielkość rzutu zmniejsza się przy wzroście odległości między
środkiem rzutowania a obiektem.
Zniekształcane są kształty i wymiary obiektów.
Rodzaje:
jednopunktowy
dwupunktowy
trzypunktowy
Rzut równoległy nie zachowuje perspektywy, zachowuje
kształt i rozmiar obiektów.
Rodzaje rzutu równoległego (i przykłady):
prostokątny
ortogonalne: przedni, górny, boczny
aksonometryczne: izometryczny
ukośny
wojskowy
kawaleryjski
Implementacja płaskich rzutów geometrycznych
Podejście koncepcyjne:
obliczanie punktów przecięć odcinków z każdą z sześciu
płaszczyzn określających bryłę widzenia
obcięcie części odcinków na zewnątrz tych płaszczyzn
rzutowanie na rzutnię – rozwiązanie układu równań dla
przecięcia promieni rzutujących
z rzutnią
Mało efektywna metoda dużo obliczeń.
Prostsza metoda implementacji płaskich rzutów:
Przekształcenie bryły widzenia w bryłę kanoniczną –
znalezienie przekształceń normalizujących:
rzut równoległy
– prostopadłościan 2x2x1
rzut perspektywiczny
- prawidłowy ostrosłup ścięty
Obcinanie za pomocą brył kanonicznych jest prostsze.
W kolejnym kroku wykonuje się rzutowanie.
36. Rzuty perspektywiczne i ortogonalne na przykładzie
OpenGL
37. Jakie czynniki wpływają na wrażenie koloru? Podać ich
interpretację na przykładzie wykresu rozkładu
energii światła w funkcji długości fali.
Czynniki mające wpływ na wrażenie koloru:
barwa - fizycznie określa ją długość fali świetlnej (zakres
widzialności dla człowieka wynosi od 400
do 700 nm).Barwa zależy od wartości na osi
poziomej.
jasność - określa ją wielkość energii związanej z
promieniowaniem (nie ma żadnych
ograniczeń – jeśli jest bardzo duża,
może spowodować uszkodzenie oka).
Jasność zależy od wartości na osi
pionowej.
nasycenie - stosunek różnicy energii dla dominującej fali
świetlnej (e2) i wypadkowej energii
dla wszystkich pozostałych
długości fali (e1) podzielona przez
wartość energii dla dominującej fali
świetlnej (e2), czyli (e2 – e1) / e2.
Nasycenie (czystość) barwy jest
tym większe, im większa jest
wartość e2 w stosunku do e1. Dla e2
= e1 mamy nasycenie zerowe, gdy
zaś e1=0, nasycenie wynosi 100%.
Nasycenie fizycznie odpowiada
ilości fal o różnej długości
składających się na dany kolor.
Barwę fizycznie określa długość fali, subiektywnie barwą
można nazwać to, co odróżnia np. zieleń od błękitu, a jest
wspólne dla odcieni czerwonego. Odcienie tej samej barwy
klasyfikujemy jako jaśniejsze lub ciemniejsze. Jasność określa
stopień podobieństwa do barwy białej (dla odcieni jasnych),
lub czarnej (dla odcieni ciemnych). Przy tej samej barwie i
jasności odcienie jedne wydają się nam bardziej nasycone
(czystsze), a inne mniej. Jako najbardziej nasycone odbieramy
barwy w widmie słonecznym. Przeciętnie człowiek rozróżnia
ok. 150 czystych barw widma słonecznego. Uwzględniając
jasność i odcienie jesteśmy w stanie rozróżnić przez
porównanie ok. 400000 kolorów, a tylko kilkadziesiąt z
pamięci.
38. Narysować i omówić modele koloru RGB i CMY. Podać
równanie konwersji RGBÆ CMY.
RGB – 3 barwy podstawowe: czerwony, zielony i niebieski
(Red, Green, Blue) – odpowiadają sprzętowemu sposobowi
generowania kolorów w monitorze rastrowym. W modelu
RGB wszystkim możliwym do uzyskania barwom
odpowiadają punkty sześcianu jednostkowego, rozpiętego na
osiach barw podstawowych. Początek układu (0,0,0)
reprezentuje barwę czarna, wierzchołki sześcianu leżące na
osiach barwy podstawowe, a przeciwległe do nich wierzchołki
barwy dopełniające. Przekątna (0,0,0) Æ (l,l,l) odpowiada
różnym poziomom szarości, od białego do czarnego. Model
ten opisuje addytywny proces otrzymywania barw w wyniku
dodawania (mieszania) w różnych proporcjach trzech barw
podstawowych.
CMY – barwy podstawowe: zielono-niebieska (Cyan),
karmazynowa (Magneta) i żółta (Yellow). Stanowią one
dopełnienia barw czerwonej, zielonej i niebieskiej i są
nazywane podstawowymi barwami substraktywnymi, gdyż
usuwają poprzednie podstawowe barwy ze światła białego –
wypadkową pozostałych odbitych składników odbieramy jako
daną barwę. Model CMY jest substraktywny i służy do
określenia kolorów rysunków na ploterach i drukarkach.
Można przedstawić go w postaci sześcianu jednostkowego.
Osie układu odpowiadają barwom zielono-niebieskiej,
karmazynowej i żółtej. Punkt (0,0,0) określa barwę białą,
maksymalne (równe l) składowe barw podstawowych dają
barwę czarną (1,1,1). W praktyce nie absorbują one łącznie
wszystkich długości widzialnych fal i światło odbite od
powierzchni pokrytej tymi trzema kolorami odbieramy jako
ciemnoszare. Dlatego stosuje się druk czterobarwny,
dodatkowo używając czarnej farby.
Równanie konwersji RGB Æ CMY
C = 1 - R
M = 1 - G
Y = 1 - B
39. Narysować i omówić model koloru HLS. W jakim
zakresie definiuje się parametry tego modelu.
Kolor definiowany jest za pomocą trzech wielkości: barwy
(H- hue), jasności (L- lightness) i nasycenia (S- saturation).
Barwa jest reprezentowana za pomocą okręgu. Wartości
definiujące barwę mieszczą się w przedziale (0°-360°). Trzy
kolory podstawowe (red, green, blue) i trzy kolory
dopełniające (cyan, magenta, yellow) są rozmieszczone
regularnie na okręgu tworząc sześcian regularny. Jasność
(L)definiuje wartościami od 0 (kolor czarny) do 1(kolor biały)
wszystkie odcienie szarości (skala kolorów
achromatycznych). Nasycenie (S) fizycznie odpowiada ilości
fal o różnej długości składających się na dany kolor. Wartość
1 odpowiada kolorowi czystemu lub w pełni nasyconemu i
tworzonemu za pomocą fal o tej samej długości.
Model HLS może być wyjaśniony w oparciu o podwójny
stożek złączony podstawami. Nasycenie mierzone jest
względną odległością punktu od pionowej osi. Na
powierzchni stożków wszystkie kolory mają nasycenie równe
1, dla punktów leżących na osi L wartość nasycenia jest równa
0. Barwa jest mierzona wartością kąta wokół osi L. Jasność
określona jest współrzędną na osi pionowej L. Barwa w
modelu HLS jest wyrażana często jako część ułamkowa
jednostkowego kąta pełnego. Stąd kolory mogą być
definiowane wektorem o trzech składowych <H, L, S>,
których wartości należą do przedziału <0, 1>.
40. Narysować i omówić model koloru HSV. W jakim
zakresie definiuje się parametry tego modelu.
41. Operacje w przestrzeni kolorów związane z
przetwarzaniem obrazu
• zmiana jasności
• zmiana nasycenia
• zmiana barwy
• redukcja liczby barw
• przejście na obraz monochromatyczny
• filtr kolorowy
• zwiększenie kontrastu
• utrata ostrości
• wygładzanie (smoothing)
• uwypuklenie (relief)
• progowanie
• fotoinwersja
42. Podstawowy empiryczny model światła
- uwzględnia pierwotne źródła światła
- wprowadza empiryczny stały współczynnik dla wtórnych
źródeł światła
- zakłada lambertowską charakterystykę światła odbitego
(odbicie rozproszone)
Właściwości powierzchni lambertowskich:
- powierzchnie matowe bez połysku
- jednakowo jasne ze wszystkich kierunków obserwacji
- dla danej powierzchni jasność zależy od kąta Θ między
kierunkiem L od źródła i normalną do powierzchni N
Równanie oświetleni:
I=Iaka+Ipkd cosΘ
gdzie:
I – intensywność światła odbitego od powierzchni
Ia – intensywność światła otoczenia
ka – współczynnik odbicia światła otoczenia zależny
od właściwości optycznych powierzchni odbijającej,
dobierany doświadczalnie z przedziału [0-1]
Ip – intensywność punktowego źródła światła
kd – współczynnik odbicia rozproszonego źródła
światła pierwotnego zależny od właściwości
optycznych powierzchni odbijającej, dobierany
doświadczalnie z przedziału [0-1]
Θ – kąt między kierunkiem od źródła światła i
normalną do powierzchni
Strumień światła z punktowego źródła światła maleje
odwrotnie proporcjonalnie do odległości dL źródła światła od
powierzchni: I=Iaka+fattIpkd cosΘ gdzie
2
fatt=min(1/(c1+c2dL+c3dL ),1); c-stałe określone empirycznie
związane z właściwościami źródła światła. W przypadku
świateł barwnych i powierzchni barwnych należy definiować
równania oświetlenia dla każdej składowej podstawowej
osobno, a jeszcze lepiej, gdy równanie oświetlenia przeliczymy
w sposób ciągły dla całego zakresu widma światła widzialnego:
Iλ =IaλkaOdλ+fattIpλkdOdλ cosΘ.
43. Model oświetlenia Phonga
- uwzględnia odbicie kierunkowe (zwierciadlane) światła
- powierzchnia odbijająca ma charakter lustrzany:
powierzchnie gładkie z połyskiem (światło odbijane w
jednym kierunku)
- zapewnia złudzenie odblasku światła na powierzchni
obiektów
- w miejscu rozświetlania barwa zbliżona do barwy
padającego światła efekty oświetlenia zależne od położenia
obserwatora (kąta pomiędzy kierunkiem światła odbitego a
kierunkiem obserwatora)
Równanie oświetlenia:
gdzie:
ks - współczynnik odbicia kierunkowego zależny od
właściwości optycznych powierzchni odbijającej, dobierany
doświadczalnie z przedziału [0-1]
0sλ - barwa światła odbitego
α - kat między kierunkiem światła odbitego a kierunkiem do
obserwatora
n – współczynnik definiujący właściwości lustrzane
powierzchni odbijającej. Dla idealnego odbicia kierunkowego n
równe nieskończoność. Dla wartości 1 występuje łagodny
spadek jasności, dla wartości większych występują na
powierzchnie ostre rozświetlenia
k s O s λ – współczynnik odbicia kierunkowego zależny od
właściwości powierzchni i długości światła; światło o długości
λ odbijane w takiej proporcji
Wiele źródeł światła
gdzie:
m – liczba źródeł światła
44. Model oświetlenia Halla
- globalny model oświetlenia: łączy elementy empiryczne i
zjawiska fizyczne związane z rozchodzeniem promieni
świetlnych
- uwzględnia pierwotne źródła światła, światło otoczenia
oraz światła pośrednie z kierunków wyznaczonych przez
promienie odbite i załamane
- uwzględnia przeźroczystość oświetlanych obiektów
Oznaczenia przyjęte w modelu Halla: • funkcje sterujące ankładaniem
a)obiekty nieprzeźroczyste tekstury
b)obiekty przeźroczyste • modelowanie efektów atmosferycznych (mgła,
zachmurzenie, pora dnia i nocy, głębia przestrzenna)
• możliwość interpretacji sprzętowej funkcji i procedur
Omówić formaty graficzne: TIFF, GIF, JPG, FLT
TIFF (Tag Image Format File - Aldus Corporation)
- opracowany do opisu i przesyłania obrazów rastrowych
- dowolne rozmiary obrazów
- obrazy czamo-białe, monochromatyczne z pełną
Rys.7.6. Graficzny schemat metody siedzenia promieni gradacją szarości, kolorowe z paletą barw lub pełną
barwą

Rodzaje promieni: - różne modele koloru (RGB, CMYK, YCrCb)

Wektor H jest w połowie między kierunkami od źródeł światła
i do obserwatora. Gdyby normalna N była w tym samym
kierunku co H, wówczas obserwator widziałby najjaśniejsze
odbicie ponieważ R i V wskazywałyby ten sam kierunek.
Równanie oświetlenia:
Iλ = Iλdif + Iλspec+ Iλtr + Iλgdif + Iλgspec+ Iλgtr
Składniki równania:
- oświetlenie wynikające z odbicia rozproszonego z m różnych
źródeł światła
- oświetlenie wynikające z odbicia kierunkowego promieni
świetlnych z m różnych źródeł światła od powierzchni
nieprzezroczystych
- oświetlenie wynikające z załamania kierunkowego promieni
świetlnych z m różnych źródeł światła przechodzących
przez powierzchnie przezroczyste oświetlane z przeciwnej
strony niż obserwator
- oświetlenie pośrednie wynikające ze światła otoczenia
- oświetlenie pośrednie z kierunku wyznaczonego przez
promień odbity
- oświetlenie pośrednie z kierunku wyznaczonego przez
promień załamany
a) promienie pierwotne – półproste o początku w punkcie
położenia obserwatora, wykorzystywane dodatkowo do
realizacji przekształceń perspektywicznych i usuwania
niewidocznych powierzchni
b) promienie wtórne – promienie odbite i załamane.
Wykorzystywane do symulacji odbić kierunkowych,
przezroczystości oraz załamania światła na granicy
dwóch ośrodków
c)promienie testujące cienie – prowadzone od punktu
przecięcia w kierunku każdego pierwotnego źródła
światła. Jeżeli promień testujący przecina na swojej
drodze inny obiekt, to ten obiekt jest w obszarze cienia.
Algorytm realizujący wyznaczanie oświetlenia pomija
intensywność źródła światła związanego z tym
promieniem
Właściwości metody:
wyniki obliczeń uzależnione od położenia obserwatora
- modelowanie oświetlenia tylko w obszarze
generowanej sceny
- konieczność powtarzania obliczeń dla danej
sceny przy zmianie położenia obserwatora
łatwość adaptacji algorytmu metody do przetwarzania
równoległego(niezależność obliczeń dla poszczególnych
pikseli
wierna symulacja składowej kierunkowej oświetlenia
uproszczona symulacja składowej rozproszonej
słabe punkty metody:
- pomijanie wzajemnego oświetlenia obiektów światłem
od nich odbitych i rozproszonym
- pomijany wpływ składowej kierunkowej na
oświetlenie powierzchni rozpraszających (nie występuje
efekt oświetlania powierzchni matowych przez światła
odbite w lustrach)
47. Modelowanie oświetlenia metodą bilansu
promieniowania
Kolejne fazy metody:
Obliczenia geometryczne – pochłaniają ok. 90% czasu
symulacji
dyskretyzacja powierzchni obiektów znajdujących się w
scenie, zwiększenie stopnia dyskretyzacji powoduje wzrost
ilości obliczeń, ale jednocześnie zwiększenie dokładności
symulacjiwyznaczenie współczynników sprzężenia między
wszystkimi powierzchniami elementarnymi
Definicja bilansu promieniowania dla każdej powierzchni
elementarnej
B =E +ρ •H
i i i i
(*)
- możliwość wykorzystania różnych metod kompresji
- obrazy mogą pochodzić z różnych urządzeń (skanery,
kamery, urządzenia akwizycji obrazów) oraz z
różnych programów do malowania i retuszowania
- możliwość dodawania specjalnych informacji
- możliwość rozbudowy formatu o nowe funkcje
GIF (Graphics Interchange Format - CompuServe)
opracowany dla potrzeb transmisji obrazów rastrowych w
standardzie VGA z co najwyżej 8 bitami na pixel
JPG ("Joint Photographic Experts Group") stworzony do
przechowywania obrazów, które wymagają "pełnego koloru",
ale nie mają zbyt wielu ostrych krawędzi i małych detali - a
więc zdjęć pejzaży, portretów i innych "naturalnych"
obiektów.
-standardowa metoda kompresji zdigitalizowanych
fotografii opracowana dla potrzeb transmisji
-kodowanie kolorów: True Color
24
RGB 2 = 16,7 mln barw
-kompresja stratna, próbkowane są bloki 8x8 pikseli:
dokładnie zapamiętywana jest uśredniona wartość barwy,
informacje o zmianach jasności lub koloru pikseli
zapamiętywane są mniej dokładnie niż obszary jednolite. Im
większy stopień kompresji, tym więcej pikseli w bloku będzie
miało zbliżoną barwę. Transformacyjna , metoda kompresji
DCT (Digital Cosinus Transform)
-najpopularniejszy format kodowania obrazów o pełnej skali
szarości i kolorowych dla potrzeb sieci Internet, programów
prezentujących i multimedialnych, wymagających plików o
niewielkich rozmiarach.
-im większy stopień kompresji, tym mniejszy plik i tym
większa strata jakości. Z obrazu mogą zostać usunięte drobne
szczegóły, a linie i ostre krawędzie zostaną rozmyte.
Fotografia po skanowaniu kodowana jest przeciętnie przy
użyciu 1 bitu na piksel.
-Uwaga: należy używać zawsze tego samego stopnia
kompresji przy wielokrotnym, ponownym kompresowaniu
tego samego obrazu JPEG.
FLT (Open-Flight) (Multi Gen Inc.)
-format graficznej reprezentacji obiektów 3D
-wykorzystywany w generatorach obrazu „real-time”
-hierarchiczna struktura opisu modelu obiektów
-grupy i klasy
• OpenFlight – struktura bazy danych
• OpenFlight – grupa LOD (Level of detail) –
poziom szczegółowości
• OpenFlight – grupa Switch
• OpenFlight – grupa sekwencyjna

Bi – promienność i-tej powierzchni elementarnej

45. Równanie renderingu Ei – natężenie światła emitowanego przez i-tą powierzchnię

ρi - współczynnik odbicia światła i-tej powierzchni

Hi – natężenie napromienienia i-tej powierzchni, zależne od

promienności wszystkich
pozostałych powierzchni elementarnych oraz ich położenia w
przestrzeni

H i = ∑ Fij • B j
j
Fij – współczynnik sprzężenia między powierzchniami
Do wyznaczenia Hi konieczne jest wyznaczenie promienności
Bj wszystkich powierzchni elementarnych, co sprowadza się
do rozwiązania układu równań liniowych o postaci (*). Liczba
równań jest proporcjonalna do liczby powierzchni
elementarnych.

Generacja wyników symulacji

Na ekranie monitora wyświetlane są wyniki symulacji. Używa
się przy tym jednego z algorytmów usuwania niewidocznych
powierzchni i interpolacji wartości luminancji.
Właściwości metody:
- niezależna od położenia obserwatora. Rozdzielone
czasochłonne fazy symulacji propagacji światła od fazy
generacji obrazu. Umożliwia to wielokrotne powtarzanie
generacji obrazu dla dowolnego położenia obserwatora na
podstawie jednokrotnej symulacji propagacji światła
- dokładnie symuluje odbicia rozproszone, słabe
uwzględnienie zjawisk związanych z odbiciem
kierunkowym

46. Modelowanie oświetlenia metodą śledzenia promieni
- analiza biegu promieni, które mają początek w punkcie
położenia obserwatora i skierowane są poprzez
hipotetyczny ekran w stronę wizualizowanej sceny
- śledzone promienie napotykają na swojej drodze obiekty
(punkty przecięć) i ulegają odbiciu, załamaniu lub
absorpcji
- promienie odbite i załamane, których kierunki wyznaczone są
zgodnie z prawami optyki śledzone są rekurencyjnie aż do
ich całkowitego stłumienia
- suma intensywności oświetlenia w punktach przecięć na
drodze promieni pierwotnych i wtórnych wyznacza barwę
piksela w najbliższym punkcie przecięcia promienia
pierwotnego
48. Reszta
Omówić możliwości funkcjonalne biblioteki OpenGL
Biblioteka kilkuset procedur i funkcji graficznych opracowana
dla potrzeb najnowszych tendencji w grafice i technologii
sprzętu grafiki komputerowej. Wykorzystywany model klient -
serwer, w którym klient (program) wysyła polecenia a serwer
(GL) wykonuje polecenia. Możliwość implementacji
sprzętowej. Nowe możliwości funcjonalne:
• opis geometryczny za pomocą siatki trójkątów i
czworokątów
• krzywe i powierzchnie nieregularne definiowane przez
niejednorodne parametryczne funkcje B-sklejane
(NURBS)
• pełen zestaw barw (24 bity)
• cieniowanie metodą Gourauda
• operacje (HLHSR) usuwania niewidocznych linii i
powierzchni z wykorzystaniem Z-bufora
modelowanie oświetlenia
(do 8 różnych źródeł
światła)
• operacje na pixelach
• funkcje sterujące
buforowaniem ekranu
• antyaliasing - poprawa jakości
obrazu